[ตำหนักตงเฉิน | 冬晨宫] - เขตที่พักครอบครัวจักรพรรดิ - The Myth of Han

Watcher โพสต์ 2024-8-1 09:54:04

[ตำหนักตงเฉิน | 冬晨宫]

LuBairan โพสต์ 2024-8-3 23:53:25

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย LuBairan เมื่อ 2024-8-4 00:07 <style>

#boxcorecenter {
border: 0px solid #152cd5;
padding: 15px;
box-shadow: #504C4E 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/J5ZfEJ2.png");
}
</style>

<style>
#boxR0LE {
width: 600px;
border: 0px solid #cbb989;
padding: 35px;
box-shadow: #504C4E 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/PNPim8Q.png");}
</style>

<div id="boxcorecenter">
<div align="center">

 

<div id="boxR0LE">

<img width="450" src="https://i.imgur.com/aDtIaPZ.png" border="0" alt="">
 
ตำหนักตงเฉินและผู้มาเยือน วันที่ 31 เดือน 7 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 10 เวลายี่สิบนาฬิกาเป็นต้นไป

 
 
<div align="left">



ตำหนักตงเฉินไร้นายมาหลายปีแต่ก็ไม่เคยมีประกาศให้ผ่อนการดูแลลง กระทั่งในวันนี้ในที่สุดตำหนักตงเฉินก็ได้กลับมาเฉิดฉายในฐานะตำหนักอันเป็นที่พำนักของหนึ่งในพระสนมที่น่าจับตามองในช่วงเวลาที่ผ่านมา .. ท่ามกลางทิวทัศน์ร่มรื่นชวนให้มองของตำหนักตงเฉินมีหนึ่งร่างเพรียวระหงส์ภายใต้อาภรณ์สีครามไล่ระดับจากอ่อนไปเข้มอยู่นางหนึ่ง สตรีผู้นั้นโน้มกายลงและยื่นมือออกไปเช็ดคราบเขม่าควันบนกลีบดอกไม้สีเหลืองฉูดฉาดเกิดเป็นภาพของสองสีตรงข้ามกันที่ขับเน้นให้ต่างฝ่ายต่างก็ดูโดดเด่นมากยิ่งขึ้น
 
กว่าจะได้มาซึมซับกับบรรยากาศเงียบสงบที่แสนงามนี้นับว่านางผ่าน ‘ มรสุม ’ มามาก
 
ไป๋หรั่นสูดหายใจเข้ารับเอากลิ่นมวลบุปผาพร้อมทั้งกลิ่นอายชื้นฉ่ำจากบ่อน้ำเข้าสู่ร่างพลางเคลื่อนนัยน์ตาเข้มขลับราวมณีนิลมองสองฝั่งรอบกาย จริงอยู่ที่ตำหนักตงเฉินจะงามได้อย่างเต็มรูปแบบก็เมื่อเข้าสู่ฤดูหนาว แต่ทิวทัศน์ปัจจุบันที่เห็นได้ในฤดูอื่นก็ใช่ว่าจะเป็นรองตำหนักใด
 
นงคราญหยกยกมือขึ้นรับสิ่งมีชีวิตบอบบางตัวกระจ้อยอย่างผีเสื้อที่โน้มร่อนลงมาใกล้
 
คงเป็นเพราะตำหนักตงเฉินมีทั้งต้นไม้สูงและดอกไม้ต่ำทำให้บรรยากาศโดยรอบดูคล้ายอุทยานหรือไม่ก็พื้นที่ใจกลางป่าที่มีลำน้ำล่อเลี้ยงไปตลอดสายทำให้ภายในพื้นที่ประกอบไปด้วยสัตว์เล็กสัตว์น้อยมากมายชวนให้ปวดหัวปวดใจว่าสมควรจะจัดการนำพวกมันอย่างไร อันที่จริงหากมีแค่ผีเสื้อก็ไม่เท่าไหร่ .. แต่สองวันมานี้นางเจอนกเผลอบินมาติดซอกคานระเบียงทางเดินของตำหนักอยู่ไม่น้อยเลย
 
“ ไปเถอะ เลือกสักดอกที่เจ้าชอบ ” ลู่ไป๋หรั่นกระดิกนิ้วเล็กน้อยเป็นการไล่ให้ผีเสื้อปีกน้ำตาลตัวหนึ่งโผบินขึ้นจากมือขาวผุดผาด อย่างไรเสียในฐานะเจ้าบ้านผู้มีเมตตานางย่อมสามารถแบ่งดอกไม้กับสัตว์ที่หากินกับของประดับบ้านของนางได้โดยไม่ทุกข์ร้อนแต่อย่างใด
 
“ พระสนมระวังผึ้งด้วยนะเจ้าคะ” ถัดออกไปด้านหลังยังมีนางกำนัลประจำตำหนักกลุ่มหนึ่งคอยสอดส่องดูแล แม้จะรู้ดีว่าเจี๋ยยวี่คนใหม่ที่ขึ้นมาเป็นนายของพวกตนนับว่าเป็นสตรีที่ดูแลง่ายผู้หนึ่ง
 
ลู่เจี๋ยยวี่ไม่ใช่คนแสนซน เจ้าอารมณ์ หรือมากปัญหา นางถามในสิ่งทึ่ควรรู้และสำรวจเท่าที่ทำได้ภายในขอบเขตที่ไม่ทำให้เหล่านางกำนัลต้องใจหายใจคว่ำจนนับว่าเป็นผู้ที่รักษากิริยามารยาทได้อย่างดียิ่งทั้งในสายตาคนหมู่มากและลับหลังสายตาเหล่านั้น อีกทั้งยังเป็นคนเก่งที่ดูแลตัวเองได้โดยไม่ต้องรอให้ใครมาประเคนสิ่งต่าง ๆ ทำให้เหล่านางกำนัลล้วนชื่นชมในความเสมอต้นเสมอปลายในทางที่ดีของนาง
 
“ ไม่ต้องห่วงข้า พวกเจ้าไปเตรียมชาเถอะ ”
 
ผู้ชำนาญการด้านชาเมื่อได้ย้ายมาอยู่ในตำหนักของตัวเองก็ดูจะใช้เวลาอยู่กับชามากขึ้นโดยที่นางเองก็ไม่ทันได้รู้ตัว อากาศช่วงกลางคืนที่ตำหนักตงเฉินค่อนข้างเย็นและอีกอย่างนางเองก็ไม่ค่อยชินกับสภาพแวดล้อมที่เปลี่ยนไปดังนั้นสิ่งเดียวที่ช่วยให้ผ่อนคลายรวมไปถึงคลายหนาวย่อมมีแค่ชาร้อน ๆ ของว่างอุ่น ๆ หรือไม่ก็หาอะไรทำให้ร่างกายเหนื่อยล้า
 
“ เข้าใจแล้วเจ้าค—- เฮือก ”
 
นางกำนัลที่เกาะกลุ่มกันอยู่แทบจะทรุดลงพื้นไปพร้อมกันถ้าไม่ใช่ว่ามีสายตาห้ามปรามจากฝั่งผู้มาเยือนที่ก้าวเข้ามาป่านนี้ทั่วทั้งทางเดินคงเต็มไปด้วยเสียงถวายพระพร ชายร่างปราดเปรียวในชุดมังกรสีนิลสื่อสารผ่านสายตาเพื่อไล่คนออกไปโดยที่ไม่ทำให้คนในที่ตนตั้งใจมาพบต้องรู้สึกตัว
 
เจ้าแผ่นดินผู้นี้ไม่ได้คิดที่จะอยู่นานเพราะเขาตั้งใจมาเพื่อตรวจสอบว่า ‘ นาง ’ ใช้ชีวิตปกติดี ไม่ได้ไปมีเรื่องมีราวที่ไหน เพราะเมื่อประมาณสองวันก่อนในตอนที่ราชโองการเลื่อนขั้นนางประกาศออกไป เขาพึ่งจะได้รับรายงานจากภายในที่รีบร้อนเข้ามาแจ้งให้ทราบว่าลู่เจี๋ยยวี่เกิดเรื่องกระทบกระทั่งกับผู้อื่นอีกแล้ว
 
นางเป็นตัวปัญหาน้อย ตัวปัญหาที่เขาไม่คิดว่าจะสร้างเรื่องสร้างราวได้บ่อยขนาดนี้
 
หลิวเช่อหรี่ตาลงมองแผ่นหลังในเครื่องแบบเจี๋ยยวี่ที่ให้ความรู้สึกแปลกตาไปจากเดิม มันต่างจากในตอนที่เคยเห็นนางสวมเครื่องแบบเหม่ยเหริน ในยามนั้นนางดูเหมือนเด็กสาวหัวอ่อนเจ้าน้ำตาที่เข้มแข็งเกินคาด ผิดกับในตอนนี้ที่ดูคล้ายบุปผาบานสะพรั่งภายใต้สีสันคมเข้มชวนให้สัมผัสได้ถึงเสน่ห์ลุ่มลึกทั้งที่ยังไม่ทันได้เห็นหน้า จนถึงกับทำให้เขาผู้ที่ไม่ใส่ใจในข่าวลือใดถึงกับกระจ่างคนถึงพากันเรียกนางว่า ‘ จิ้งจอก ’
 
ลมสายัณห์พัดเอากลิ่นดอกตู้เจวียนลอยเข้าสู่ตัวตำหนักพร้อมกับพัดกายบางให้หันกลับสู่ระเบียงทางเดินที่มีผู้มาเยือนนั้นยืนอยู่ ภายใต้แสงอาทิตย์สีส้มที่ถักทอริ้วทองลงบนผืนฟ้าที่เริ่มหม่นแสง สองร่างที่ยืนประชันกันอยู่นั้นช่างแตกต่าง ผู้หนึ่งคือโอรสสวรรค์ที่ยืนอยู่เหนือคนนับหมื่น ถือครองความสามารถและสติปัญญาองอาจเช่นมังกร ส่วนอีกรายคือสาวงามหยาดฟ้าปานเทพธิดาที่แฝงไว้ซึ่งความเย้ายวนตามธรรมชาติชวนให้เป็นที่รักใคร่เอ็นดู
 
หากมีใครสักคนเดินมาเห็นภาพนี้ก็คงได้แต่พากันตะลึงในความ ‘ โดดเด่นเป็นเอกเสมือนว่าหาใช่มนุษย์ ’ ของทั้งสองที่แม้จะแตกต่างกันไปคนละด้านแต่ก็สามารถผสมกลมกลืนกันจนเป็นเนื้อเดียวได้
 
“ … ”
 
“ … ”
 
โอรสสวรรค์หลุบตามองโฉมหน้าของผู้ครองตำหนักตงเฉินด้วยสายตาเรียบเย็น
 
ลู่เจี๋ยยวี่คล้ายกับสตรีมากมายที่เขาเคยพบนั้นคืองามถึงขนาดที่สามารถพรากใจคนได้เพียงแค่สบตา เสียก็แต่หญิงสาวเหล่านั้นคืองูพิษที่มาพร้อมกับภัยร้าย ด้วยเหตุนี้จึงทำให้หลายปีในชีวิตของเขานึกชิงชังสตรีงามมาโดยตลอด ทว่ากับลู่ไป๋หรั่นนั้นดูเหมือนจะแตกต่างออกไป.. อย่างไรเสียนางก็คือโฉมงามที่มากไปด้วยเสน่ห์อย่างที่สามารถทำให้คนเช่นเชานึกระแวงแต่ในขณะเดียวกันเมื่อนึกถึงบุคคลที่สามารถสนทนาด้วยได้แม้จะอยู่ในลำดับที่รั้งท้ายแต่อย่างน้อยก็ยังมีชื่อนางอยู่ในนั้น
 
คงเป็นเพราะเหตุนี้กระมังที่ทำให้เขาตัดสินใจมอบตงเฉินให้กับนาง เพราะที่แห่งนี้สงบ งดงาม เหมาะแก่การจิบชาและสนทนาเหมือนกันกับตัวตนของสตรีแซ่ลู่ที่มองดูแล้วก็คิดว่าคงไม่เป็นไรหากเขาจะเก็บนางไว้ใกล้ตัว
 
“ ถวายบังคมเพคะฝ่าบาท ”
 
“ ลุกขึ้น ”
 
ไป๋หรั่นลุกขึ้นตามการอนุญาตของหวงตี้ นางก้มหน้าลงเพื่อเก็บสายตาประหลาดใจของตนเองพลางก้าวเข้าไปหาโอรสสวรรค์ด้วยท่าทีไม่รีบร้อน “ ตะวันคล้อยแล้ว ฝ่าบาทเสด็จมาเช่นนี้มิทราบว่าทรงได้เสวยพระกระยาหารหรือยังเพคะ อยากให้หม่อมฉันส่งคนไปแจ้งห้องเครื่องให้จัดสำรับมาที่นี่หรือไม่? ” นงคราญหยกกล่าวขึ้นตามความรู้สึกที่คิดว่าดีหากพูดออกไป อีกฝ่ายเป็นสวามีอย่างไรก็คงไม่ต่างจากคนในครอบครัวที่กลับบ้านหลังจากทำงานมาทั้งวัน..
 
ทว่าในสายตาหลิวเช่อการต้อนรับเช่นนี้กลับเป็นความรู้สึกแปลกประหลาดชนิดหนึ่ง นี่ไม่คล้ายกับตอนของเจี๋ยยวี่เจ้าของตำหนักเถียนเซี่ยที่เคยถามว่าตนต้องการสิ่งใดก่อนเข้านอนหรือไม่ ยามนั้นเป็นความขบขันระคนใคร่รู้ที่ต้องการจะทดสอบผู้ที่มีท่าทีรับมือไม่ถูก แต่กับยามนี้.. เนตรมังกรตวัดขึ้นมองร่างบางด้วยแววตาคมกริบ โอรสสวรรค์มองดูใบหน้างุนงงของสนมข้างกาย
 
นางพูดอย่างลื่นไหลราวกับกำลังต้อนรับเขากลับบ้าน
 
ประเดี๋ยวก่อน ‘ กลับบ้าน? ’
 
ฮั่นอู่ตี้เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเค้นหัวเราะออกมาด้วยสีหน้าที่ดูรำคาญใจ “ สมควรจัดการเช่นไรก็จงทำเช่นนั้น ” พระเจ้าแผ่นดินสะบัดแขนเดินมุ่งเข้าไปในตำหนักราวกับรู้เส้นทางเป็นอย่างดีท่ามกลางความงงงวยของสนมที่ถามเขาอย่างใส่ใจ
 
เหตุใดถึงดูเหมือนนางทำผิดต่อเขา?
 
นงคราญหยกกะพริบตาปริบ ๆ พลางอ้าปากคล้ายจะพูดบางอย่างแต่สุดท้ายก็ปิดริมฝีปากกลับไปเช่นเดิม ในเมื่อตรงหน้าไม่มีคู่กรณีให้สอบถาม นางก็ได้แต่ถอนหายใจและเร่งคิดหาวิธีรับมือแบบด่วนจี๋ในระหว่างที่รีบย่ำเท้าตามหลังแขกผู้มาเยือน
 
“ ไปแจ้งห้องเครื่องให้ส่งสำรับมาที่ตำหนักตงเฉิน ” นี่คือประโยคแรกที่นางพูดกับนางกำนัลที่ยืนตัวสั่นงึก ๆ ด้วยความประหม่าเมื่อเห็นว่าผู้ที่อยู่ตรงหน้านั้นคือใครไป๋หรั่นใช้มือตบลงบนบ่าเล็กเชิงว่าให้กำลังใจกับคนงานของตัวเองก่อนจะเป็นฝ่ายยื่นมือรับถาดน้ำชาและก้าวเข้าไปใกล้ชายภูษามังกรที่ยืนชมภาพเขียนซึ่งแขวนอยู่ด้านใน นางรินชาลงจอกช้า ๆ ก่อนจะวางจอกชาไว้บนถาดและยกขึ้นทูนถวายข้างกายหวงตี้ “ เพราะไม่ทราบว่าฝ่าบาทจะเสด็จมาหม่อมฉันจึงไม่ทันได้เตรียมสิ่งใดไว้รับเสด็จ อย่างไรพระองค์ก็ทรงเสวยชาบุปผาก่อนเถิดเพคะ ” 
 
ฝ่ายหลิวเช่อที่ไม่ได้คิดจะปฏิเสธน้ำใจให้นางต้องเสียหน้าผู้คนพยักหน้าเป็นการตอบรับหนึ่งครั้งจากนั้นค่อยยกมือขึ้นหยิบจอกชามาถือไว้ในมือทั้งที่ยังไม่ละสายตาจากภาพวาดชิ้นงาม
 
“ หากฝ่าบาททรงชอบ.. ภาพวาดนี้ของยอดกวีหลี่ให้หม่อมฉันส่งไปที่ตำหนักเว่ยหยางดีหรือไม่เพคะ ”
 
ภาพวาดที่ฮั่นอู่ตี้พิจารณาอยู่นั้นเป็นหนึ่งในรายการสิ่งของที่ติดมากับหีบสินสอดฝ่ายสตรี ระดับคหบดีอันดับหนึ่งแห่งลั่วหยางส่งบุตรสาวเข้าวังทั้งทีไหนเลยจะยอมน้อยหน้า เขาใช้เวลาหนึ่งเดือนควานหาของล้ำค่ามามากมายราวกับต้องการให้นางเป็นองค์หญิงที่สามารถใช้ชีวิตอย่างเฟื่องฟูได้ตลอดทั้งชาติ ทว่าเรือนเมิ่งเหยาไม่สะดวกให้นำข้าวของมาจัดวาง รอจนกระทั่งนางได้รับตำหนักเป็นของตัวเอง บรรดาของตกแต่งและสะสมเหล่านี้จึงได้ออกจากหีบมาอวดโฉม
 
“ ไม่จำเป็น ” ตำหนักเว่ยหยางไม่ขาดของล้ำค่า และภาพวาดนี้เดิมทีก็ใช่ว่าจะเลิศล้ำจนอยากเก็บไว้กับตัว หลิวเช่อเพียงแค่รู้สึกว่าการที่มีภาพวาดที่ดูคล้ายจะเป็นรสนิยมของเหล่าบัณฑิตเช่นนี้แขวนอยู่ในตำหนักตงเฉินนับว่าเหมาะสมชวนให้มองอยู่ไม่น้อย
 
ฮั่นอู่ตี้ละสายตาจากภาพวาดชั้นดี เปลี่ยนมาเป็นการกวาดมองรอบด้านที่เปลี่ยนไปจากความทรงจำของเขา เมื่อก่อนตำหนักตงเฉินมักเป็นที่พำนักของสนมผู้เคร่งคัดในศาสนาและความมัธยัสถ์ทำให้ที่นี่งดงามโดยอาศัยสภาพแวดล้อมเป็นองค์ประกอบเดียว ทว่าเมื่อตำหนักชั้นดีเช่นนี้ตกมาอยู่ในมือคนที่รู้จักตกแต่งอย่างพอประมาณ.. ก็ต้องยอมรับจริง ๆ ว่าดูดีขึ้นมาก หลิวเช่อเลื่อนสายตาผ่านเครื่องเรือนชิ้นแล้วชิ้นเล่า จวบจนสะดุดกับร่างอรชรที่นั่งอยู่บนเก้าอี้กลางห้องพร้อมถือสะดึงปักผ้าขนาดพกพาพลิกไปมาอยู่ในมือ
 
โอรสสวรรค์เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยก่อนจะเดินเข้าไปนั่งที่เก้าอี้ซึ่งอยู่คนละฟากกับตัวที่นางนั่งอยู่ ลู่ไป๋หรั่นเงยขึ้นหน้ามองสวามีข้างกายเล็กน้อย หลิวเช่อเห็นว่าริมฝีปากของนางเหยียดออกเป็นรอยยิ้มเบาบาง ส่วนหลังจากนั้นไม่นานนางก็ก้มลงกลับไปง่วนอยู่กับการปักผ้าเช็ดหน้าเช่นเดิม ส่วนตัวเขาเองที่ไร้ซึ่งคำพูดใดก็เพียงแค่ยกชาขึ้นจิบซึมซับไปกับรสหวานที่แผ่กระจายทั่วโพรงปากสลับไปกับทิวทัศน์อันงดงามของตำหนักตงเฉินท่ามกลางสายลมโชยเอื่อยและท้องฟ้าที่เริ่มมืดลงไปทีละน้อย
 
หลังจากผ่านไปได้ครึ่งก้านธูป เหล่านางกำนัลจากห้องเครื่องก็ยกสำรับมาจนถึงตำหนักตงเฉิน
 
ฮั่นอู่ตี้ยังคงปล่อยให้นางได้ร่วมทานอาหารไปพร้อมกับเขา ครั้งนี้ต่างไปจากครั้งก่อนเล็กน้อยแม้ตอนต้นจะยังเป็นสนมแซ่ลู่ที่ตั้งน้ำแกงใส่ถ้วยและนำมาวางตรงหน้าเขาจนนับได้ว่าเป็นหนึ่งในการปรนนิบัติส่วนหนึ่งเหมือนอย่างเคย แต่ตอนนี้อย่างน้อยนางก็ยอมถือตะเกียบไว้ในมือคล้ายว่ารอให้ถึงเวลาแล้วค่อยลงมือทาน หลิวเช่อไม่นึกใส่ใจในส่วนนี้ เขาไม่ถือสาหากนางจะทานพร้อมกัน แต่หากนางต้องการทานทีหลังนักก็ให้มันเป็นเช่นนั้น ทว่าในจังหวะที่เขาเหลือบตาขึ้นก็กลับพบว่ามีสายตาอ่อนโยนหนึ่งคู่กำลังมองมาอย่างสงบเงียบ
 
“ หม่อมฉันกำลังสังเกตว่าแท้จริงแล้วฝ่าบาททรงโปรดจานใดหรืออาหารรสชาติแบบไหนเป็นพิเศษหรือไม่เพคะ ” ลู่เจี๋ยยวี่ตอบพร้อมอมยิ้มในทันทีที่เห็นกระแสความสงสัยกึ่ง ๆ หวาดระแวดระวังมาจากผู้เป็นสวามี หลังจากตอบให้อีกฝ่ายฟังแล้วนางก็หันไปรินชาและเลื่อนให้อีกฝ่ายได้ดื่มเพื่อล้างปาก
 
“ แล้วได้คำตอบหรือไม่ ”
 
“ น่าเสียดายนัก .. เหมือนว่าจะไม่ได้เลยเพคะ ” 
 
ครู่หนึ่งในแววตาของโอรสสวรรค์ดูจะมีความขบขันในความซื่อตรงของนางอยู่บ้าง หลิวเช่อหวนระลึกถึงเหตุผลที่ทำให้เขานึกระแวงไปก่อนหน้านี้ เพราะชีวิตในฐานะเชื้อพระวงศ์ทำให้เขาต้องระมัดระวังตัวอยู่เสมอไม่เว้นแม้แต่เรื่องการทานอาหาร ที่หากแสดงออกว่าโปรดสิ่งใดชอบประเภทไหนแค่เพียงนิดก็อาจกลายมาเป็นภัยร้ายถึงชีวิต ดังนั้นตลอดยี่สิบกว่าปีที่ผ่านมาเขาจึงจำเป็นต้องควบคุมกิริยาอย่างเข้มงวดในทุก ๆ เรื่องเพื่อไม่ให้มีจุดอ่อนใดเกิดขึ้น
 
“ ถ้าอย่างนั้นก็เลิกทำอะไรไร้สาระแล้วทานเสีย ”
 
เจี๋ยยวี่แซ่ลู่เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย นี่นับว่าเป็นการตอบรับในเชิงที่ดีหรือเปล่าล่ะเนี่ย.. ?
 
“ ถ้าเช่นนั้นหม่อมฉันไม่เกรงใจแล้วนะเพคะ ” สาวงามเช่นหยกวาดยิ้มเผยเขี้ยวเล็ก ๆ ชวนให้รู้สึกสดใสแสนซน หลิวเช่อที่เพียงแค่ชำเลืองตามองภาพนั้นค่อย ๆ เบือนสายตาออกไปอีกทางก่อนจะก้มลงคีบอาหารเข้าปาก ท่ามกลางความยินดีของนางกำนัลห้องเครื่องที่ลอบปลาบปลื้มอยู่ในใจว่าในที่สุดระหว่างฮั่นอู่ตี้และลู่เจี๋ยยวี่ก็ได้มีประสบการณ์ร่วมโต๊ะแบบปกติกับคนอื่นเขาเสียที !
 
หลังจากทานมื้อค่ำร่วมกันจนครบกระบวนแล้ว ลู่เจี๋ยยวี่ขอปลีกตัวออกไปเอาบางสิ่งมาถวายแก่ฝ่าบาท ซึ่งหลิวเช่อเองก็ไม่ได้คัดค้านแต่อย่างใด กระทั่งเมื่อผ่านไปได้ราว ๆ หนึ่งเค่อ ในที่สุดตัวคนก็กลับมา
 
“ ฝ่าบาท ทรงเสวยซิ่งเหรินโต้วฟูสักหน่อยสิเพคะ ”
 
น้ำเสียงใสละมุนดังขึ้นเรียกให้ผู้ที่นั่งกึ่งเอนอยู่บนตั่งต้องละสายตาออกจากคัมภีร์บัญญัติลัทธิเต๋าที่เขาพึ่งจะหยิบออกมาจากชั้นหนังสือภายในเรือน แน่นอนว่าเจ้าของเสียงที่เรียก ‘ ฝ่าบาท ’ นั้นย่อมไม่ใช่ใครอื่น สายตาของโอรสสวรรค์นั้นจรดลงอยู่กับเงาร่างอรชรอ่อนช้อยสีครามเข้มที่กำลังวางซิ่งเหรินโต้วฟูสองจานลงกับโต๊ะที่อยู่ไม่ไกล “ …? ” เมื่ออยู่กับนางเขาไม่จำเป็นต้องถามด้วยคำพูด ในตอนที่เนตรมังกรอันแสนแยบยลสบกับเนตรหงส์คู่งามนั้นก็คล้ายกับว่านางสามารถรับรู้ได้ถึงความคิดของเขา
 
“ เป็นซิ่งเหรินโต้วฟูนี้แหละเพคะที่หม่อมฉันบอกว่าจะนำมาถวายด้วยตนเอง เห็นว่าห้องเครื่องหลวงส่งมาให้เป็นการพิเศษ ” 
 
ลู่เจี๋ยยวี่ช่วยไขความสงสัยให้เขาด้วยน้ำเสียงเรียบรื่นน่าฟังเป็นอย่างยิ่ง ทว่าในสายตาหลิวเช่อท่าทางเช่นนี้ไม่ต่างอะไรไปจากเด็กน้อย โอรสสวรรค์เค้นหัวเราะในลำคอเป็นเสียงสั้น ๆ หนึ่งเสียงพร้อมหลุบตาลงอ่านเนื้อหาในคัมภีร์ต่อ พลางเอ่ยปากถามไปอีกสักหนึ่งประโยค “ ทำราวกับไม่เคยเห็นไปได้ ”
 
“ เพคะ หม่อมฉันไม่เคยเห็นซิ่งเหรินโต้วฟูมาก่อน ”
 
คำตอบที่รวดเร็วปานฟ้าผ่าของนางทำให้หลิวเช่อชะงักในทันที พระเจ้าแผ่นดินช้อนตาขึ้นพบแผ่นหลังที่โน้มลงจดจ้องอยู่กับของว่างที่เขาเห็นจนเบื่อ “ เพราะโต้วฟูสำหรับคนภายนอกนับว่าหายากยิ่ง หากได้มาก็นิยมนำไปทำสิ่งสำคัญเช่นอาหารที่ทานอย่างจริงจังมากกว่าจะนำมาทำของว่าง .. ทว่าสำหรับครอบครัวหม่อมฉัน โต้วฟูนับเป็นของซื้อของขายที่สามารถนำไปทำกำไรได้จึงน้อยนักที่จะมีโอกาสทาน ” สาวงามผุดผาดหยิบช้อนกดลงกับเนื้อโต้วฟูพลางตักบางส่วนขึ้นมาดมราวกับสัตว์พันธุ์เล็กที่สำรวจของกินก่อนจะรับประทานลงไป
 
กลิ่นหวานผสานไอเย็นทำให้นางตื่นตาตื่นใจ ไป๋หรั่นยืดกายขึ้นหมายจะหันกลับไปถามสิ่งที่ตนสงสัยกับชายที่ดูจะสามารถไขทุกข้อสงสัยในใต้หล้านี้ได้ ทว่าสิ่งที่นางพบกลับเป็นภูษานิลปักลายมังกรในระยะที่ห่างไปจากนางไม่ถึงครึ่งแขน
 
“ ฝ่าบาท.. ”
 
โอรสสวรรค์โน้มกายและเหยียดแขนอ้อมเฉียดกายนงคราญหยกลงไปหยิบจานซิ่งเหรินโต้วฟูอีกจานที่วางอยู่บนโต๊ะก่อนจะก้มลงพิจารณาของว่างจานนั้น “ ข้างนอกมีใครอยู่หรือไม่ ”
 
“ เพคะฝ่าบาท ” นางกำนัลผู้หนึ่งรีบก้าวเข้ามาด้านในด้วยท่าทีนอบน้อม ทว่านอบน้อมได้ไม่ทันไรก็ต้องงุนงงเมื่อซิ่งเหรินโต้วฟูจานนั้นถูกส่งไปยังมือนางกำนัลที่รออยู่
 
“ นำไปอุ่น ” 
 
ฮั่นอู่ตี้ออกคำสั่งคำเดียวก่อนจะหันกลับไปนั่งบนตั่งตามเคย ปล่อยให้สตรีสองชีวิตงงเป็นไก่ตาแตก “ แล้ว.. จานนี้ฝ่าบาท ”
 
“ ไม่เคยกินก็กินไป ”
 
เป็นอันจบครบทุกข้อสงสัย
 
…
 
ตอนนี้ก็เริ่มดึกแล้ว ล่าสุดที่มีคนเข้ามาแจ้งเวลาก็บอกว่าเป็นกลางยามซวี ทว่าฮั่นอู่ตี้กลับไม่มีท่าทางที่จะเสด็จกลับเสียที พอมาถึงตรงนี้ลู่เจี๋ยยวี่ถึงจะเริ่มร้อนใจขึ้นบ้างแล้วจริง ๆ นางร้อนใจถึงขนาดชงชาไปแล้วสามกา ก่อนจะเปลี่ยนมาเป็นการนั่งคัดอักษรอยู่กับโต๊ะเตี้ยที่พื้น โดยมีหลิวเช่อเอนกายอ่านคัมภีร์ลัทธิเต๋าที่นางก็ไม่ยักรู้ว่ามีอยู่ในเรือนตัวเองบนตั่งด้านหลังที่สูงเหนือขึ้นไปอีกหนึ่งระดับ
 
หลิวเช่อทราบดีอยู่แล้วว่าอีกฝ่ายใช้อักษรข่ายซูอันแสนวิจิตรเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตน แม้ว่าปัจจุบันทางราชการจะยังใช้อักษรเสี่ยวจ้วน แต่ด้วยความรู้ที่กว้างไกลของฮั่นอู่ตี้ย่อมต้องอ่านเขียนภาษาฮั่นได้อย่างแตกฉานในทุกตัวอักษร ไม่เว้นแม้แต่ประโยคที่นางกำลังคัดซ้ำไปซ้ำมาว่า 但愿人长久，千里共婵娟 ( ต้านเยวี่ยนเหรินฉางจิ่ว เชียนหลี่ก้งฉานเจวียน ) ที่แปลว่า ‘ ขอเพียงให้เรามีชีวิตยืนยาว ได้ร่วมชมดวงจันทร์แม้อยู่ห่างกันพันลี้ ’
 
สายพระเนตรของโอรสสวรรค์มองข้ามลำคอขาวผ่องที่โผล่พ้นช่วงคอเสื้อและจรดสายตาอยู่แค่ที่ตัวอักษรเหล่านั้น
 
นางกำลังคิดไล่เขากลับทางอ้อม ? 
 
อาศัยกระแสความคิดนี้เพียงอย่างเดียว ฮั่นอู่ตี้ที่เคยคิดจะรามือในตอนท้ายก็หักกระบวนเปลี่ยนท่าทีอย่างรวดเร็ว “ เจี๋ยยวี่ ” หลิวเช่อเรียกนางเบา ๆ ส่งผลให้เจี๋ยยวี่ผู้นั้นจำเป็นต้องหันกลับมาพร้อมการตอบรับอย่างช่วยไม่ได้
 
“ ส่งคนไปแจ้งจางกงกงว่าเจิ้นจะค้างแรมที่ตำหนักตงเฉิน ”
 
“ เพคะ ? ”
 
อะไรไปดลใจชายผู้ชี้เป็นชี้ตายคนนับหมื่นให้ตัดสินใจค้างตำหนักนางมิทราบ ??
 
ลู่เจี๋ยยวี่เหม่อลอยไปหนึ่งจังหวะหายใจ ก่อนจะรีบดึงสติกลับมาและเริ่มถามทวนความต้องการของพระสวามีอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่เบาหวิว “ พระองค์.. ประสงค์อย่างค้างแรมที่ตำหนักตงเฉิน? ”
 
“ อืม ”
 
โอ้ ซือมิ่งเจ้าคะ นี่มันเป็นการเล่นตลกชนิดใดกัน !
 
แม้จะอยากกรีดร้องใจแทบขาดแต่สุดท้ายนางก็ไม่พ้นได้แต่เก็บคอเก็บปากสงวนกิริยาและท่าทีเพื่อยันตัวลุกขึ้นเดินไปแจ้งแก่นางกำนัลด้านนอกให้ส่งข่าวไปถึงจางกงกง.. พนันเลยสิบตำลึงทองว่าทันทีที่จงฉางซื่อผู้นั้นรู้ข่าว เขาจะต้องรีบปรี่มาที่นี่ด้วยความไวราวควบม้าเร็วมาอย่างแน่นอน
 
ซึ่งมันก็เป็นไปตามที่นางคาดอย่างพอดิบพอดี
 
“ ข้าน้อยขอแสดงความยินดีกับพระสนมที่ได้รับเสด็จฝ่าบาท ทั้งยังทำให้ฝ่าบาทสามารถตัดสินใจค้างแรมด้วยตัวพระองค์เอง ” จางกงกงที่ยิ้มจนปากแทบฉีกกำลังประสานมือโค้งลงแสดงความยินดีกับลู่เจี๋ยยวี่ที่จำเป็นต้องออกมารับเขาด้วยตนเองเพื่อแจ้งความต้องการบางส่วน “ หากพระสนมมีความประสงค์ใดอยากให้ข้าน้อยช่วย เชิ— ”
 
“ ฉลองพระองค์ของฝ่าบาทเล่า ? ”
 
เรียบง่าย ซื่อตรง ม้วนเดียวจบไม่จำเป็นต้องยึกยักถามมากให้เสียเวลา คำถามนี้ที่ออกจากปากสาวงามผุดผาดคล้ายจะปลุกใจชายหนุ่มให้เต้นโครมครามอย่างเขินอายได้ไม่ยาก “ ถึงข้าน้อยจะสนับสนุนพระสนมด้วยความตั้งใจแต่เกรงว่าเรื่องนี้.. ” วังหลวงในช่วงยุคของเขาไร้ซึ่งนายฝั่งสตรี รูปแบบจำพวกอยู่เฝ้าฟังสัมพันธ์สวาทของผู้เป็นนายเกรงว่าเขาจะไม่เคยฟังมาก่อนฉะนั้นการเห็นสาวงามดั่งหยกเปลี่ยนมาร้อนแรงซื่อตรงเช่นนี้ได้นับว่—‐
 
“ ฝ่าบาทจำเป็นต้องสรงน้ำก่อนเข้าบรรทม ได้นำฉลองพระองค์มาหรือไม่? อ้อ เจ้าตรงนั้นไปเตรียมน้ำอาบด้วย ให้ฝ่าบาทสรงน้ำที่ด้านในเรือนใหญ่ ประเดี๋ยวข้าจะไปอาบที่เรือนรับรองเอง ” เมื่อได้เห็นลู่เจี๋ยยวี่กำชับงานด้วยหน้านิ่ง ๆ เช่นนั้น ภาพฝันของจางกงกงก็พลันมลาย หัวหน้าขันทีหนุ่มคล้ายจะหน้ามุ่ยขึ้นทันตาเมื่อถูกดับฝันหวานที่สมควรใกล้จะเป็นจริงได้แล้ว
 
“ เอามาขอรับ ”
 
“ งั้นก็ดีแล้ว.. จะได้ไม่ลำบากท่านต้องไปมาหลายรอบ พรุ่งนี้ฝากส่งคนส่งฉลองพระองค์ของฝ่าบาทมาที่ตำหนักตงเฉินด้วย ยามเช้าจะให้ฝ่าบาทพลาดเวลาราชกิจเพียงเพราะมาค้างแรมที่ตำหนักข้าไม่ได้ ” ไป๋หรั่นไม่ต้องการข่าวลือจำพวกที่ฝ่าบาทลุ่มหลงในสตรีหรือแบบที่เจาะจงหน่อยก็คือลุ่มหลงในนางจนไปว่าราชการสาย เพราะหากเป็นเช่นนั้นขึ้นมาจริง ๆ ชีวิตนางได้ยุ่งเหยิงยับเยินแน่ นงคราญหยกเอื้อมไปรับถาดภูษาจากมือจางกงกงก่อนจะเดินกลับเข้ามาด้านในที่ยังมีฮั่นอู่ตี้นั่งจิบชารออยู่
 
“ ฝ่าบาท จางกงกงนำฉลองพระองค์มาส่งแล้วเพคะ มิทราบว่าทรงอยากสรงน้ำก่อนบรรทมเลยหรือไม่ ” 
 
ผู้กล่าวยอบกายลงเล็กน้อย ดูเกรงอกเกรงใจทั้งยังไว้ตัวเป็นอย่างยิ่ง แน่นอนว่าระดับฮั่นอู่ตี้แล้วเขาย่อมทำเพียงแค่ชำเลืองตามองเพียงครั้งเดียว ก่อนจะส่งเสียงอืมเป็นคำตอบ เจี๋ยยวี่แซ่ลู่สูดหายใจเข้า นางเดินถือถาดฉลองพระองค์สำหรับค้างคืนวางไว้ที่บริเวณหนึ่งหลังฉากกั้นห้องอาบน้ำ ก่อนจะเปิดประตูหลังห้องเพื่อปล่อยให้คนงานหาบน้ำอุ่นเข้ามาเทใส่อ่างโดยที่ตัวนางก็ทำได้เพียงเดินกลับไปหาหวงตี้ที่บัดนี้ลุกขึ้นจากตั่งแล้ว
 
“ หากมีพระประสงค์ต้องการสิ่งใดสามารถเรียกพวกบ่าวได้ทุกเมื่อเพคะ ” เหล่านางกำนัลจากไปพร้อมการทิ้งท้ายไว้อย่างนอบน้อม น้ำในอ่างถูกเติมจนเต็มพอให้คนที่เดินผ่านรับรู้ได้ถึงไออุ่นของน้ำที่ได้รับการต้มมาเป็นอย่างดี ด้วยความรู้สึกประดักประเดิดที่ไม่เคยทำอะไรเช่นนี้มาก่อน ดรุณีหยกก้าวย่างไปหลังฉากกั้นอย่างประหม่าพลางยื่นปลายนิ้วสัมผัสผิวน้ำเบา ๆ
 
“ น้ำกำลังอุ่นได้ที่เลยเพคะ ฝ่าบาท..”
 
“ มาช่วยเจิ้น ” 
 
หลิวเช่อเดินตามหลังเข้ามาดั่งที่คาด โอรสสวรรค์หาได้ชายตามองนาง เขาทำเพียงแค่กางแขนออกคล้ายบอกผ่านการกระทำเพิ่มอีกทบเพื่อให้นางทราบว่า ‘ ช่วย ’ นี้หมายถึงสิ่งใด ในฐานะสนมการปรนนิบัติสามีเป็นสิ่งที่เลี่ยงไม่ได้ ไป๋หรั่นสูดหายใจเข้าช้า ๆ นางก้าวเข้าไปยืนใกล้กับผู้ครองแผ่นดินทว่าสิ่งหนึ่งที่ทำให้นางต่างจากสตรีอื่นนั้นกลับยังหลงเหลือเอาไว้ สนมแซ่ลู่หาได้ยืนประชันหน้าเข้าหาฝ่าบาทไม่ นางกลับเลือกมายืนที่ด้านหลังเพื่อที่จะปิดบังท่าทางที่อาจไม่น่าชมของตัวเองซึ่งหลิวเช่อก็หาได้ขัดข้อง
 
แต่ก็ไม่รู้ว่าเหตุใดนวลแก้มของนงคราญจึงขึ้นสีระเรื่อเปล่งปลั่งเยี่ยงกลีบเหม่ยกุ้ยฮวาลามไปจนถึงใบหู ยากนักที่จะตัดสินว่าเป็นเพราะบรรยากาศกรุ่นร้อนนี้หรือเป็นเพราะความเขินอายที่ต้องมาลงมือทำในสิ่งที่ไม่เคยคิดว่าต้องทำ
 
ลู่เจี๋ยยวี่เริ่มต้นด้วยการปลดสายคาดเอวบุรุษออก แม้จะต้องมีการยื่นมือโอบกายหนาบ้างเล็กน้อยเพื่อประคองสายรัดเอวแสนประณีตไม่ให้ตกลงจนเกิดความเสียหายแต่ก็นับว่าหลีกเลี่ยงการโอบที่จะทำให้หน้าอิงกับอกเขา เปลี่ยนมาเป็นการที่แก้มนุ่มนาบลงกับแผ่นหลังชวนให้รู้สึกจั๊กจี้เล็ก ๆ ต่อจากสายคาดเอวย่อมต้องเป็นการปลดเสื้อคลุมยาวชั้นต่าง ๆ ของเขา ไป๋หรั่นรีบจัดการขั้นตอนเหล่านั้นให้เรียบร้อย ก่อนจะเร่งหันหลังพับภูษาเดิมของฝ่าบาทในระหว่างที่สองหูยังคงได้ยินเสียงคนก้าวลงในอ่างน้ำ
 
“ หม่อมฉันพาดฉลองพระองค์ใหม่ไว้บนราวแล้วนะเพคะ ฉะนั้น .. ”
 
“ มีอะไรที่ต้องจัดการก็ไปจัดการเสีย ”
 
คำพูดรวบรัดของเขาทำเอาใบหน้านางร้อนผ่าว เจี๋ยยวี่แซ่ลู่กระแอมกับตัวเองเล็กน้อย ก่อนจะรับคำว่าเพคะ แล้วเร่งเดินออกไปด้านนอกทิ้งให้อีกฝ่ายใช้เวลาสรงน้ำต่อไปเพียงลำพัง หลังจากนั้นราว ๆ หนึ่งก้านธูป สิ่งที่ต้องจัดการก็เสร็จไปจนครบแล้ว ลู่เจี๋ยยวี่ผู้เป็นเจ้าของตำหนักสูดหายใจเข้าปอดอยู่หน้าประตูโดยมีจางกงกงและนางกำนัลน้อยใหญ่อีกหลายคนส่งสายตาเป็นกำลังใจ
 
นางคิดว่าคงไม่มีอะไรที่น่ากลัว…
 
นงคราญหยกผลักประตูเข้าไปด้านใน ก่อนจะหันกลับมาปิดประตูให้แน่นสนิท นางคิดว่าตัวเองทำเวลาได้ค่อนข้างดี กลับมาครั้งนี้อย่างไรก็คงได้ถึงเตียงก่อนเขา บางทีแสร้งทำเป็นหลับไปเลยก็ไม่แ— “ … ” ที่อยู่ตรงหน้านางคือเงาร่างของโอรสสวรรค์ยืนทอดมองทิวทัศน์นอกหน้าต่างด้วยท่าทางสงบนิ่ง ยามนี้อีกฝ่ายฉลองพระองค์ด้วยชุดเข้าบรรทมดูเป็นธรรมชาติและเข้าถึงง่ายยิ่งกว่าที่เคย
 
เมื่อเห็นเช่นนั้นนางก็ได้แต่ทำเป็นใจดีสู้เสือ สาวงามรีบเยื้องย่างไปอยู่ข้างกายเขาอย่างเงียบเฉียบทว่ารวดเร็ว
 
“ ฝ่าบาทยังประสงค์สิ่งใดอยู่อีกหรือไม่.. ” 
 
“ ไม่แล้ว ” ฮั่นอู่ตี้เมื่อกล่าวจบก็ผินกายเดินผ่านโต๊ะที่มีจานอันว่างเปล่าของซิ่งเหรินโต้วฟูสองจานวางเคียงข้างกัน ทั้งหมดเป็นฝีมือการทานของเขาและนางที่ต่างก็ได้ลิ้มลองทั้งซิ่งเหรินโต้วฟูแบบร้อนและแบบเย็นไปพร้อม ๆ กัน นับว่าเป็นประสบการณ์การทานของว่างที่ไม่ชวนให้โดดเดี่ยวจนเกินไป ฉะนั้นแล้วในคืนนี้เองก็คงเป็นเช่นนั้น
 
ตามปกติแล้วภรรยาต้องนอนด้านใน ส่วนสามีนอนด้านนอก .. สองชีวิตยืนเคียงกันอยู่ข้างเตียงนอน คนหนึ่งสีหน้าสงบ ส่วนอีกคนก็สงบไม่แพ้กัน แต่กระนั้นแววตาก็ยังสั่นระริกด้วยความกังวล หลิวเช่อยังไม่ขึ้นเตียงเพราะตามหลักแล้วจำเป็นต้องให้นางขึ้นไปก่อนจะได้ไม่มีอะไรรบกวนเขาให้วุ่นวาย ทว่าหากให้นางขึ้นไปก่อน ยามดับเทียนนางก็ต้องข้ามตัวเขาไปมาด้วยเช่นกัน ฉะนั้นแล้วยกให้เป็นการตัดสินใจของนางเสียก็สิ้นเรื่องว่าต้องการทำแบบใด อย่างไรเสียเขาเองก็อยากจะรู้ ว่าสนมของตนผู้นี้จะมีความสามารถสักแค่ไหน
 
“ คืนนี้อากาศดีนัก หม่อมฉันเล่นดนตรีกล่อมพระองค์ดีหรือไม่เพคะ ? ”
 
อากาศดีเกี่ยวอะไรกับเล่นดนตรีไม่รู้ แต่อย่างไรนางก็ต้องเอาตัวรอดให้ได้ ! ไป๋หรั่นหาได้กลัวการถวายตัว กลัวก็แต่หากถวายไปโดยไร้หลักค้ำยันแล้วจะกลายเป็นนางที่สูญเสียทุกอย่างไปจนไม่สามารถกู้กลับมาได้ ฉะนั้นแล้วจนกว่าจะมั่นใจว่าการมีชีวิตอยู่ในวังหลวงเป็นหนทางที่มั่นคงและคุ้มค่าพอนางก็ยังจำเป็นต้องสงวนท่าทีคุมเชิงเอาไว้ให้มั่น
 
ฮั่นอู่ตี้ที่รอดูว่านางจะรับมืออย่างไรเมื่อได้ฟังการตัดสินใจนั้นแล้วก็เลิกคิ้วขึ้นเบา ๆ เดิมทีเขาก็หาได้คิดจะเอารัดเอาเปรียบนาง แต่ในเมื่อนางเป็นผู้เสนอมาด้วยตนเอง ถ้าเช่นนั้นเขาก็ไม่ปฏิเสธ “ ดับไฟ ” หลิวเช่อตอบพลางก้าวขึ้นไปบนเตียง และเอนกายลงราวกับนี่เป็นตั่งของตนเอง
 
แน่นอนว่าไป๋หรั่นที่โพล่งออกไปแล้วก็ได้แต่รับคำ นางลุกขึ้นดับไฟบางส่วนจนเหลือเพียงเทียนปลายเตียงที่ช่วยให้แสงสลัว พลางหยิบผีผาขึ้นมาเกลาสายก่อนที่จะเริ่มบรรเลงบทเพลงขับกล่อมมังกรให้คล้อยหลับในราตรีที่เนิ่นนาน..
 
.
 .
 .
 
หลับแล้ว.. ?
 
ลมหายใจของโอรสสวรรค์สงบนิ่งเป็นจังหวะบ่งบอกให้ทราบว่าสติสัมปชัญญะของเขาคงเลือนหายไปกับการพักผ่อนแล้ว แน่นอนว่านี่เป็นถึงโอกาสทองที่นางจะได้พักกับเขาบ้างเสียที เจี๋ยยวี่แซ่ลู่วางผีผาลงข้างเตียงอย่างแผ่วเบาและดับเทียนที่ปลายเตียง ก่อนจะมองซ้ายมองขวาในความมืดพลางปีนขึ้นไปบนเตียงผ่านบริเวณที่มีไม้กั้นอย่างเสียกิริยาเพื่อที่จะไม่ให้ตัวเองต้องไปลำบากข้ามร่างของโอรสสวรรค์ให้อีกฝ่ายรู้สึกตัว
 
โดยหาได้รู้เลยว่าบุคคลบนเตียงที่นางนึกว่าหลับไปแล้วยามนี้กำลังค่อย ๆ ยกมุมปากขึ้นทีละน้อย
 
‘ ..นับเป็นวิธีการโง่งมที่ชวนให้ประหลาดใจเสียจริง ๆ ’


 <div align="center">
<img width="450" src="https://i.imgur.com/F56Ani1.png" border="0" alt=""> 
ฮั่นอู่ตี้ 
+5 ความสัมพันธ์โรลสนทนาประจำวัน 
+20 ความสัมพันธ์โบนัสหัวดี 
+20 ความสัมพันธ์ ขนมว่างเกรดทอง และ +5 จับคู่ชาอะไรก็ได้ 
+5 โบนัสเพิ่มจากชาประเภท ชงชา 
+5 โบนัสเพิ่มจากของว่างประเภท อาหารปรุง 

จางกงกง 
+5 ความสัมพันธ์โรลสนทนาประจำวัน 
+20 ความสัมพันธ์โบนัสหัวดี 

ทำกิจกรรมสันทนาการกับหวงตี้ +15 บารมี 
ปรนนิบัติหวงตี้ยามค่ำคืน +20 บารมี 
ปรนนิบัติทุกค่ำคืน + 1 ปรนนิบัติ 
( มีโบนัสจากอีเว้นท์หรือไม่ ยังไง ฮึ ทั้งค่าปรนนิบัติและความสัมพันธ์เลย )

</div>

</div>

 

</div></div> </div> 

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Chonburi'); Chonburi {font-family: 'Chonburi';}
</style>

LuBairan โพสต์ 2024-8-4 16:27:12

LuBairan โพสต์ 2024-8-5 00:51:31

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย LuBairan เมื่อ 2024-8-5 00:52 <style>

#boxcorecenter {
border: 0px solid #152cd5;
padding: 15px;
box-shadow: #504C4E 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/J5ZfEJ2.png");
}
</style>

<style>
#boxR0LE {
width: 600px;
border: 0px solid #cbb989;
padding: 35px;
box-shadow: #504C4E 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/PNPim8Q.png");}
</style>

<style>
#boxLEETTER {
width: 350px;
border: 0px solid #cbb989;
padding: 35px;
box-shadow: #504C4E 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/1VhFLiD.png");}
</style>

<div id="boxcorecenter">
<div align="center">

 

<div id="boxR0LE">

<img width="450" src="https://i.imgur.com/aDtIaPZ.png" border="0" alt="">
 
ภาระที่มาโดยไม่รู้ตัว วันที่ 4 เดือน 8 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 10 เวลาสิบนาฬิกาจนถึงสิบสองนาฬิกา

 
 
<div align="left">


ดูเหมือนการพบกันในยามเช้าจะส่งผลให้ฮั่นอู่ตี้ตัดสินใจได้ว่าควรพาใครไปเป็นเพื่อนร่วทางในกำหนดการที่กำลังจะมาถึง นับว่าเป็นการเสด็จมาอย่างกะทันหัน ‘ อีกครั้ง ’ หลังจากการมาค้างแรมที่ตำหนักตงเฉิน เมื่ออยู่ ๆ ก็มีขันทีวิ่งกระหืดกระหอบมาแจ้งให้ผู้ครองตำหนักได้ทราบว่า ‘ ฝ่าบาทกำลังเสด็จมา ลู่เจี๋ยยวี่โปรดเตรียมรับเสด็จด้วย ’ ทั้งตำหนักตงเฉินล้วนแตกตื่น แม้ทีแรกจะอยากหอบเอาร่างพระสนมคนงามไปขัดสีฉวีวรรณ แต่เมื่อคำนึงถึงเรื่องเวลาก็ได้แต่พากันถอนหายใจเฮือก พลางปล่อยให้เรือนกายขาวผุดผาดเยื้องย่างไปรอที่หน้าตำหนักโดยไม่มีผู้ใดกล้าขวาง
 
“ ฝ่าบาทเสด็จมาถึงแล้ว !! ”
 
จางกงกงที่กลั้วคอรอประกาศมานานในที่สุดก็ได้ร้องแจ้งให้คนในตำหนักทราบการมาถึง
 
เกี้ยวประจำพระองค์จอดลงที่หน้าตำหนักตงเฉิน เพื่อต้อนรับการมาถึงของฝ่าบาท แม้ไป๋หรั่นจะไม่เสนอหน้าไปยืนถึงหน้าประตูรั้วแต่ก็ยืนอยู่นอกตัวอาคารพร้อมย่อลงรับการก้าวเข้ามาภายในอาณาเขตตำหนักตงเฉินเป็นอย่างดี
 
“ ถวายบังคมเพคะฝ่าบาท ”
 
“ ลุกขึ้น ”
 
ท่าทางการตอบรับว่า ‘ ลุกขึ้น ’ จะกลายมาเป็นคำติดปากสำหรับใช้เพื่อกล่าวกับผู้ที่หลิวเช่อสนิทใจไปแล้ว โอรสสวรรค์หลุบตาลงมองร่างบางที่กำลังเก็บท่าทางคารวะกลับมาเป็นการยืนอย่างสงบด้วยแววพิจารณา “ จางกงกง ”
 
“ พ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท ”
 
จงฉางซื่อคนดีคนเดิมก้าวออกมาด้านหน้าเล็กน้อยเพื่อที่จะได้เรียนต้นสายปลายเหตุของการมาครั้งนี้ให้เจ้าของตำหนักได้ทราบ “ เรียนลู่เจี๋ยยวี่ ในท้องพระโรงวันนี้มีการหารือที่ได้บทสรุปเป็นกำหนดการสำคัญเนื่องจากฝ่าบาทต้องการจัดตั้งขบวนออกประพาสล่าสัตว์ในอุทยานเม่าหลินร่วมกับขุนนางระดับจิ่วชิงขึ้นไปเป็นเวลาสามวันสองคืนโดยเริ่มต้นเดินทางจากช่วงบ่ายวันนี้ ” เนื้อหาบางส่วนถูกกล่าวผ่านเสียงที่ฟังดูไม่คล้ายทั้งชายและหญิงอันเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวของจางกงกงที่มีมานาน
 
ก็นับว่าฟังเพลินอยู่บ้างถ้าไม่ติดอยู่ที่ปัญหาเดียว .. คือมาทำไม? 
 
“ อุทยานเม่าหลินอุดมสมบูรณ์พร้อมทั้งสรรพยากร ทรงเสด็จออกประพาสครั้งนี้ ย่อมต้องได้ผลลัพธ์อันดีกลับมาอย่างแน่นอนเพคะ ” ในเมื่อจางกงกงเงียบไปคล้ายเว้นช่องในนางได้อวยยศนายเหนือหัว ถ้าเช่นในนั้นฐานะลูกหาบคนหนึ่งที่อีกฝ่ายเก็บขึ้นมาปั้นเป็นก้อนแล้วจับวางในตำแหน่งพระสนมอย่างนางจะให้มองข้ามก็คงไม่ได้ ลู่เจี๋ยยวี่ที่ขึ้นชื่อเรื่องการเป็นนักพูดที่น่าฟังตอบกลับเสียงนุ่มพลางประสานมือโค้งลงคล้ายอวยพร
 
“ อีกทั้งฝ่าบาทยังทรงอนุญาตให้วันที่ 5 จนถึง 9 ของเดือน 8 นี้เป็นวันหยุดพิเศษที่ประกาศออกให้ทราบทั่วทั้งแผ่นดินมีผลให้แรงงานรวมไปถึงประชาชนทั้งหมดได้หยุดงานตลอด 5 วันเพื่อให้ทุกคนได้ร่วมเฉลิมฉลองไปกับวันคล้ายวันประสูติของเซียวจื่อไท่โฮ่วซึ่งเป็นวันที่ 10 เดือน 8 ที่จะถึงนี้ ” สิ้นประโยคนี้คล้ายจะสร้างความยินดีปรีดาให้แก่คนงานภายในเรือนตงเฉินอยู่ไม่น้อย ซึ่งไป๋หรั่นที่ได้ฟังก็ลอบดีใจไปกับทุกคนถึงขนาดที่มุมปากพลันยกขึ้นจนกลายเป็นรอยยิ้มเบาบางที่เพียงสะกิดก็เลือนหายแต่กลับตราตรึงไว้ในใจผู้พบเห็นเป็นอย่างยิ่ง
 
“ ฝ่าบาททรงมีพระมหากรุณาธิคุณเป็นล้นพ้น หม่อมฉันในฐานะ.. นายหญิงแห่งตำหนักตงเฉินขอแสดงความขอบคุณแทนนางกำนัลและคนงานทั้งหมด ” เมื่อพูดจบลู่ไป๋หรั่นก็ย่อกายลง ด้านคนงานภายในตำหนักต่างก็คุกเข่ากราบขอบพระคุณฝ่าบาทอย่างรู้งานจนนับว่าเป็นภาพที่.. ชวนให้แปลกตาอยู่บ้าง
 
“ อืม ”
 
ฮั่นอู่ตี้ตอบรับด้วยเสียงในลำคอพร้อมกดสายตาลงมองท่าทีงุนงงซึ่งแฝงไว้ในการขยับเนื้อขยับตัวของเจี๋ยยวี่ที่อยู่ตรงหน้า หลิวเช่อสัมผัสได้ว่านางกำลังร้อนใจ ส่วนสาเหตุของการร้อนใจย่อมไม่พ้นการตั้งคำถามว่าเหตุใดเขาถึงได้เสด็จมาจนถึงตำหนักตงเฉินด้วยตนเอง ทั้งที่มีกำหนดการรัดตัวอยู่ก่อนแล้ว แม้การรับส่งบทระหว่างจางกงกงและเจี๋ยยวี่ที่ตอบกลับได้อย่างน่าฟังในครั้งนี้จะดูเป็นการละเล่นที่น่าขบขันในสายตาโอรสสวรรค์ ทว่าเมื่อได้เห็นความฉงนสงสัยในแววตานาน ๆ เข้าเขาก็รู้สึกรำคาญใจขึ้นมาอย่างประหลาด
 
“ เก็บของ ”
 
“ เพคะ ? ”
 
“ เจิ้นมารับเจ้า ขบวนจำเป็นต้องมีผู้ดูแลเรื่องเล็กน้อย ห่าวหมิงทำได้แต่อย่างไรก็เป็นบุรุษ ไม่อาจละเอียดละออเท่าสตรี ” 
 
หากเป็นสตรีอื่นคงมีท่าทีดีใจหรือไม่ก็แสดงตนอย่างให้การช่วยเหลือมากกว่านี้ แต่เมื่อลู่ไป๋หรั่นได้ยินได้ฟังความต้องการโดยตรงที่เจาะจงว่าเป็นนาง บุตรสาวคหบดีที่เปลี่ยนสถานะมาเป็นสนมในวังก็มีสีหน้าครุ่นคิดขึ้นมาทันที แน่นอนว่าหลิวเช่อเฝ้ามองอากัปกิริยานี้ด้วยแววตาสงบนิ่ง ทั้งยังหวนนึกไปถึงสาเหตุที่ตนเลือกนางมาเป็นผู้ร่วมทาง
 
ทีแรกตนแค่ปรึกษาหารือกับเหล่าสหายว่าการพาขุนนางออกไปร่วมล่าสัตว์นั้นเป็นเรื่องยุ่งยาก เพราะขุนนางในราชสำนักปัจจุบันล้วนแต่เป็นผู้ดีตีนแดงที่ไม่เคยใช้ชีวิตลำบาก ดังนั้นตลอดทั้งขบวนจึงต้องเสริมเติมสิ่งสร้างความสำราญรวมไปถึงความสุขสบายให้แก่พวกเขาในบางส่วน แต่หากเป็นเช่นนั้น— เหล่าคนเฒ่าคนแก่ก็จะมองว่าเขายังไร้ซึ่งคนข้างกาย และอาจถือวิสาสะหาวิธีส่งคนของตัวเองเข้ามายุ่งเกี่ยวกับตนมากยิ่งขึ้น ฉะนั้นฮั่นอู่ตี้จึงได้ออกปากไปด้วยตนเองว่านอกจากเสด็จประพาสเพื่อล่ากวางถวายแก่เสด็จแม่แล้ว ตนยังต้องการพาสนมออกไปเปิดหูเปิดตา
 
จากนั้นการเริ่มต้นเฟ้นหาไม้กันหมาชั้นดีก็เริ่มต้นขึ้น
 
เป็นนางสนองพระโอษฐ์คนปัจจุบันก็ไม่ได้ เจ้าซีเหยียนผู้นั้นค้านหัวชนฝา เป็นบุตรสาวเจ้ากรมโยธาก็ไม่ดี เพราะนางพึ่งถูกสั่งให้รับหน้าที่ตระเตรียมงาน ฉะนั้นแล้วเมื่อตัวเลือกในด้านผลประโยชน์ไม่อาจใช้ได้สักราย ก็ต้องหันกลับมาที่ตัวเลือกด้านความสะดวกสบาย ซึ่งชื่อแรกที่นึกขึ้นมาย่อมเป็น ‘ เจี๋ยยวี่ก้อนขาว ’ ที่รู้ธรรมเนียม ไม่น่ารำคาญและสวยพอจะตบตาคนได้ ส่วนคนเดียวที่จะคัดค้านอย่างลู่ชางหรงยามนี้ก็ออกไปสืบราชการที่นอกวังจึงไม่สามารถมีโอกาสกลับมาแย้งการตกลงในครั้งนี้
 
เดิมทีหลิวเช่อคิดว่าเป็นนางไม่แย่ นางไม่สำคัญตัวเองมากจนน่าปวดหัว ไม่คาดหวังความสนใจจากเขาแถมยังเก็บอาการได้ดีเหมาะมากที่จะใช้ในการตบตาคน ทว่าเมื่อได้มาพบกับท่าทางที่ ‘ ไม่คาดหวัง ’ เลยสักนิดเข้าจริง ๆ ก็รู้สึก… หงุดหงิดพอประมาณ
 
“ หากฝ่าบาทมีพระประสงค์เช่นนั้น หม่อมฉันก็น้อมรับเพคะ ” ไป๋หรั่นลอบระบายลมหายใจออกผ่านริมฝีปากอย่างช้า ๆ จนเรียกได้ว่าเป็นการทอดถอนใจที่เงียบงันที่สุด นางย่อกายลงรับคำสั่งโดยไร้คำโต้แย้ง แม้แต่สีหน้าฉงนหรือประหลาดใจยังถูกเก็บไว้ใต้ความเรียบเย็นเป็นกันเองที่แสดงออกมาจนหมดสิ้น
 
วังหลังมีสตรีที่เข้าท่ามากมาย ผู้ใกล้ชิดกับฝ่าบาทมากกว่านางอย่างเว่ยเจียเสียนอี๋ หรือซ่างกวนเหม่ยเหรินที่เป็นนางสนองพระโอษฐ์ก็ยังมี แล้วเหตุใดเขาถึงหันมาเลือกธิดาคหบดีที่นอกจากหน้าตาและชื่อเสียงสารพัดก็ไม่ได้มีดีเด่อะไร
เอาเถอะ.. เหตุผลของผู้พัฒนาแผ่นดินไหนเลยจะเข้าใจง่ายถึงปานนั้น “ หม่อมฉันมีสัมภาระที่ต้องเก็บ เช่นนั้นเชิญฝ่าบาทพักที่ด้านในก่อน ” นางเชิญผู้เป็นสวามีให้ก้าวเข้ามาภายในตำหนักก่อนจะหันไปสั่งให้นางกำนัลเตรียมชามารับรองแขก ส่วนตัวเองก็ยอบกายขอปลีกตัวไปจัดสัมภาระเพื่อให้สมควรแก่การเดินทางไปนอกวัง
 
…
 
“ ทำให้พระองค์ต้องรอนาน หม่อมฉันต้องขออภัยด้วยเพคะ ”
 
สตรีที่เดินมาอยู่หน้าสายพระเนตรของหลิวเช่อนั้นยังคงเป็นเจี๋ยยวี่คนเดิม เปลี่ยนก็เพียงแต่อาภรณ์ที่หาใช่ชุดของเจี๋ยยวี่ที่พริ้วไหวงดงามแต่เป็นชุดไปรเวทเช่นนักเดินทางหญิงที่เข้ารูปขับเน้นทรวดทรงทั้งยังอาศัยเนื้อผ้าอาภรณ์สีขาวสลับเขียวช่วยขับเน้นเรือนกายที่แม้จะชดช้อยอ่อนหวานแต่ก็ให้บรรยากาศปราดเปรียวคล้ายชาวยุทธ์ขึ้นมาในทันตา
 
“ หากต้องเจอปัญหาวุ่นวายเพียงเพราะหม่อมฉันแต่งกายที่มุ่งเน้นแค่เฉพาะความงามเกรงว่านั่นคงเป็นหม่อมฉันทำหน้าที่สนมของตนเองได้ไม่ดีจนสร้างเรื่องเดือดร้อน ” เจี๋ยยวี่แซ่ลู่ที่แปลกตาไปจากเดิมยังคงเป็นผู้งามสะกดสายตาโดยเฉพาะการที่นางรวบผมขึ้นเป็นหางม้าครึ่งศีรษะ ส่วนที่เหลือปล่อยสยายแผ่ลงเช่นม่านหมอกสีนิลในยามราตรี ดูแล้วเพลินตาไม่น้อย
 
“ จางกงกง ”
 
หลิวเช่อตรัสเพียงคำเดียว จางกงกงที่ติดตามมานานแม้หลายครั้งจะน่ารำคาญแต่ก็ยังรู้ความ จงฉางซื่อคนปัจจุบันรีบไปตรวจสอบสัมภาระที่ลู่เจี๋ยยวี่จัดเตรียมไว้ว่าเหมาะสมหรือไม่ ก่อนจะเดินกลับมารายงานเงียบ “ สัมภาระของลู่เจี๋ยยวี่มีหนึ่งหีบ ส่วนมากเป็นอุปกรณ์ชงชา วัตถุดิบประกอบอาหาร และเครื่องดนตรี นอกนั้นหาได้มีสิ่งอื่นพ่ะย่ะค่ะ ” 
 
หนึ่งหีบ? 
 
นับว่าเป็นการจัดสรรพื้นที่อย่างคุ้มค่าและไม่ฟุ่มเฟือยที่มีประโยชน์ต่อเขาเป็นอย่างมาก หากนางมีภาพลักษณ์ที่ดี นั่นก็หมายความว่าผู้ที่จะเข้าตาโอรสสวรรค์ต้องมีมาตราฐานที่สูงขึ้นไปตาม ๆ กัน “ ถ้าเช่นนั้นก็ออกเดินทางได้ ”
 
“ เอ่อ ประเดี๋ยวก่อนเพคะ ” 
 
ก่อนจะได้ลุกขึ้นกลับมีเสียงร้องขัดขึ้นมา สายตาทั้งหลายล้วนหันไปจับจ้องไปทางทิศเดียว ที่เข้ามาขัดบรรยากาศนี้คือนางกำนัลน้อยผู้หนึ่งที่โอบกล่องทรงยาวกล่องหนึ่งเข้ามา พร้อมด้วยขันทีน้อยหน้าตาเกลี้ยงเกลาดูสุภาพใจดีเดินยิ้มเข้ามาในขณะที่มือหนึ่งถือจดหมายอีกมือหนึ่งถือตลับไม้ขนาดไม่เกินฝ่ามือบุรุษ
 
“ ลู่เจี๋ยยวี่ มีจดหมายจากคหบดีลู่ส่งมาถึงท่านขอรับ ”
 
“ ท่านพ่อ ? ”
 
เพียงได้ยินคำว่า ‘ คหบดีลู่ ’ ท่าทีของนงคราญหยกก็เปลี่ยนได้ในชั่วพริบตา จากสาวงามมากมารยาทที่ไม่เคยยิ้มกว้างเกินพอดี หรือเคลื่อนที่เร็วจนไม่งามคล้ายหยกขาวบริสุทธิ์ผุดผาดที่สมบูรณ์แบบไปเสียทุกด้าน กลายมาเป็นบุปผาแย้มบานอวดสีสันที่เพียงแค่ขยับก็โปรยรอยยิ้มพร่างพราวใจใส่ผู้คนที่อยู่รอบตัว ความเปลี่ยนแปลงกระทันหันนี้สร้างความตื่นตะลึงให้กับหลายชีวิตโดยรอบเมื่อทั้งหมดล้วนคิดเป็นเสียงเดียวกันว่า ‘ แม้แต่ผู้ที่งามอยู่แล้วยังสามารถงามมากยิ่งขึ้นไปอีก ขอเพียงแค่แย้มยิ้ม ’
 
<div align="center"><div id="boxLEETTER"> 
<div align="left">
ถึงเสี่ยวหรั่น 

ปีนี้พ่อได้ยอดใบชาชั้นดีอย่างไป๋หาวอิ๋นเจิน จึงแบ่งบางส่วนมาให้เจ้า อยู่ในวังทั้งที่โปรดชาถึงเพียงนั้นไม่รู้ว่าจะได้มีเวลาทำสิ่งที่ชอบบ้างหรือไม่ หากชาที่พ่อส่งไปช่วยให้เจ้าคลายเหงาได้ นั่นย่อมนับว่าคนแก่คนนี้บรรลุจุดประสงค์แล้ว
 </div>
<div align="right">
หอชุนหลันฉียังคอยการกลับมา 
ของหยกงามตัวน้อยอยู่เสมอ 
ลู่ 
</div></div></div>

 
ใบชาไป๋หาวอิ๋นเจิ้น? 
 
มือขาวคู่งามหยิบตลับเก็บใบชาชั้นดีขึ้นมาพลิกไปมาอยู่ในมือ ในฐานะคนชงชานางย่อมรู้จักไป๋หาวอิ๋นเจิ้น หนึ่งในชาขาวชั้นดีคุณภาพระดับพระกาฬที่ช่วยบรรเทาอากาศป่วยไข้บางส่วนลงได้ นึกไม่ถึงว่าหากย้อนไปก่อนเข้าวังที่อีกฝ่ายกล่าวว่าจะควานหาใบชาใหม่มาขาย สุดท้ายจะกลายเป็นหามาได้จริง ๆ สายตาที่มองตลับชาในมือนั้นอ่อนโยนยิ่ง แทนที่จะบอกให้คนเก็บมันเข้าหีบ นางกลับใส่มันไว้ในสาบเสื้อประหนึ่งของรักของหวง
 
“ หม่อมฉันยังกังวลอยู่เลยว่าหากเสด็จประพาสป่าแล้วจะปรนนิบัติฝ่าบาทอย่างไรหากไร้ชาชั้นยอด ดูท่าปัญหานี้ในที่สุดก็คลี่คลายลงแล้ว ” ลู่ไป๋หรั่นเก่งในเรื่องพลิกขาวเป็นดำ พลิกดำเป็นขาว พริบตาเดียวนางสามารถทำให้คนรอบข้างเชื่อได้ว่าที่นางตื่นเต้นขนาดนี้เป็นเพราะมีใจอยากปรนนิบัติฝ่าบาท ทว่าในสายตาของเหล่าผู้มีปัญญาย่อมจดจำได้ว่านางดูชอบใจตั้งแต่ก่อนที่จะรู้แล้วว่าตลับในมือขันทีนั้นคือสิ่งใด
 
“ … หึ ”
 
นับว่าเขาเลือกไม่ผิดคนจริง ๆ



 <div align="center">
<img width="450" src="https://i.imgur.com/F56Ani1.png" border="0" alt=""> 

รับรางวัลของขวัญจากทางบ้าน
</div>

</div>

 

</div></div> </div> 

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Chonburi'); Chonburi {font-family: 'Chonburi';}
</style>

LuBairan โพสต์ 2024-8-13 19:56:19

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย LuBairan เมื่อ 2024-8-13 21:56 <style>

#boxcorecenter {
border: 0px solid #152cd5;
padding: 15px;
box-shadow: #504C4E 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/J5ZfEJ2.png");
}
</style>

<style>
#boxR0LE {
width: 600px;
border: 0px solid #cbb989;
padding: 35px;
box-shadow: #504C4E 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/PNPim8Q.png");}
</style>

<div id="boxcorecenter">
<div align="center">

 

<div id="boxR0LE">

<img width="450" src="https://i.imgur.com/aDtIaPZ.png" border="0" alt="">
 
หวนคืนสู่ตงเฉิน 
วันที่ 6 เดือน 8 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 10 เวลาสิบเจ็ดนาฬิกาเป็นต้นไป
 
 
<div align="left">


ทุกครั้งที่เลือกออกมาเที่ยวเล่นหลิวเช่อมักปลอมตัวด้วยฐานะอันไร้ที่มาเพื่อให้ง่ายต่อการสลัดทิ้งหากเกิดเหตุร้าย ทว่าครั้งนี้.. พวกเขาออกจากเขตอุทยานหลวงมุ่งไปตามเส้นทางนอกเมืองโดยไร้การปลอมแปลง สาวงามผู้ร่วมนั่งบนหลังม้ายังคงเรียกเขาว่าฟูจวินอย่างสุภาพ เช่นเดียวกับเขาที่เรียกนางว่าฟูเหรินโดยไม่ติดขัดไปตลอดทั้งเส้นทางอันราบรื่น แม้จะไม่มีบทสนทนาหวานซึ้งแต่ก็ยังมีบรรยากาศที่ทำให้สงบใจได้ทั้งที่ไร้คำพูด
 
“ ใกล้วันเกิดเสด็จแม่แล้ว เจ้าเตรียมของขวัญได้หรือยัง ” 
 
ยังไงซะการออกมาตะล่อนครั้งนี้ก็มีเหตุมาจากการต้องเฟ้นหาเนื้อชั้นดีสำหรับจัดเลี้ยงและถวายแก่มารดา หลิวเช่อที่นึกขึ้นได้ว่าพาสนมออกมาตกเที่ยวเล่นอย่างนี้อาจเป็นการรบกวนเวลาจัดทำหรือเตรียมตัวสำหรับงานเลี้ยงที่ใกล้จะมาถึง
 
“ หม่อมฉันทำของขวัญไว้หนึ่งชิ้นแล้วเพคะ เสียก็แต่อยากมอบของมงคลให้พระนางสักชิ้น ไม่แน่ว่าควรทำแบบใดถวายดี ” หากเป็นผู้ใหญ่คนอื่นแค่ของขวัญตามมารยาทสักชิ้นก็ไม่ถือว่าเสียหน้าแล้ว แต่ในเมื่อเจ้าของงานเป็นถึงเซียวจื่อไท่โฮ่วที่เคยให้ความเมตตาอบรมสอนสั่ง ไป๋หรั่นหลุบตาลงมองมือที่จับอยู่กับอานม้า “ พระนางโปรดตำราศาสนา ชื่นชอบการไหว้ศาลบรรพชน เลยคิดว่าถ้ามอบเครื่องรางให้นางได้สักชิ้นก็คงดี .. ฟูจวินคิดอย่างไร? ”
 
“ เสด็จแม่เลื่อมใสในธรรม ให้เครื่องรางหรือของมงคลนับว่ามีประโยชน์ต่อนาง ” โอรสสวรรค์ ไม่สิ ฟูจวินของหญิงแซ่ลู่ประคองร่างภรรยาคนงามให้เอนพิงเข้ากับลำตัวเขา “ ไม่จำเป็นต้องหรูหรา ของพื้นบ้านหากใส่ใจก็สามารถกลายมาเป็นสิ่งล้ำค่าได้เช่นกัน ”
 
นี่คงจะเป็นคำแนะนำหนึ่งจากเขา.. ในระหว่างที่นางอ้าปากคล้ายจะขอบคุณในการชี้แนะ เสียงร้องไห้จ้าของเด็กคนหนึ่งก็ดังขึ้นกระทบโสตประสาทจนดวงตาคมทั้งสองคู่ตวัดมองไปทางต้นเสียงทันควัน เป็นหนูน้อยในชุดชาวบ้านหยาบ ๆ หนึ่งชุดที่ในแขนกอดลูกแมวตัวหนึ่งไว้ ส่วนสาเหตุที่ปล่อยโฮออกมาเสียงดังอย่างนี้ย่อมไม่พ้นไปจากการที่ทั้งตัวติดอยู่บนกิ่งไม้สูงยากที่จะลงพื้นได้อย่างปลอดภัย
 
“ ฝ— .. ฟูจวิน ” 
 
แค่เรียกเบา ๆ หลิวเช่อก็เดาได้แล้วว่านางต้องการอะไร ชายหนุ่มภูษานิลบังคับม้าให้มุ่งหน้าไปใกล้ต้นไม้นั้นพลางปล่อยกายบางของภรรยาให้กลับไปยืนบนพื้นตามที่นางต้องการ “ เด็กน้อย เด็กน้อย? ” นางฟ้าจำแลงผู้หนึ่งกำลังเรียกเด็กที่เมาขี้หูขี้ตาเสียงหวาน ฉะนั้นเมื่อเจ้าตัวน้อยปรือตามาดูว่าเบื้องล่างคือใครที่กำลังเรียกขานก็พลันตื่นตะลึงจนหลุดปากออกมาเป็นคำว่า.. ‘ พี่สาวนางฟ้า ’
 
“ ไม่ต้องกลัว เดี๋ยวพี่สาวรับเจ้าเอง ดีหรือไม่? ค่อย ๆ ลงมานะ ” 
 
ด้วยสภาพความคิดที่ไร้การยั้งตัวของสิ่งมีชีวิตอายุยังน้อย แทนที่จะค่อย ๆ ลงมาอย่างที่อีกฝ่ายพูด เจ้าหนูนี้กลับร้องไห้เสียงดังลั่นพร้อมผลักตัวเองกระโดดลงมาพร้อมวิฬาร์ขาวขนฟูที่อกสั่นขวัญผวาถึงขนาดดิ้นหลุดออกจากอ้อมกอดเล็กและทะยานกายไปเกาะเกี่ยวชายภูษาสีเข้มของคนบนหลังม้าพลางตะเกียดตะกายปีนขึ้นไปหมายจะครอบครองพื้นที่ว่างบนตักแกร่ง
 
ทว่าภาพฝันนั้นกลับต้องมลายเมื่อชายผู้นั้นอยู่ ๆ ก็ตวัดขาทิ้งร่างลงจากหลังม้าแล้วมุ่งเข้าไปคว้าร่างบางที่กำลังจะล้มลงกับพื้นเพราะการรับร่างของเด็กสาวผู้หนึ่งที่พึ่งจะตกลงมา ไป๋หรั่นหลับตากอดเด็กสาวแปลกหน้าไว้แน่น เดิมทีนางหมายจะพลิกตัวให้ร่างนี้เป็นฝ่ายกระแทกลงกับพื้น แต่คิดไม่ถึงเลยว่ารู้ตัวอีกทีตลอดทั้งแนวเว้าโค้งของเอวคอดจะถูกรวบเข้าหาโดยชายที่ไม่จำเป็นต้องใส่ใจกับเหตุการณ์ในครั้งนี้เลยแม้แต่นิดเดียว
 
“ บ้าบิ่นนัก ด้านหลังมีก้อนหิน เจ้าไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วหรืออย่างไร ” หลิวเช่อกล่าวเสียงดุพร้อมย่นหว่างคิ้วอย่างไม่พึงพอใจ ผิดกับสาวงามในอ้อมแขนเขาที่เบี่ยงใบหน้าหนีสายตาคมกริบนั้นพลางตอบกลับเสียงเบา
 
“ หม่อมฉันใช้ชีวิตมานานกว่านาง นับว่าคุ้มค่าอยู่บ้าง แต่หนึ่งชีวิตเล็ก ๆ นี้ยังไร้ประสบการณ์ หากปล่อยให้บอบช้ำเป็นเรื่องยุ่งยาก รักษาผู้โตแล้วยังง่ายกว่า แต่สำหรับชาวบ้านการมีเด็กบาดเจ็บเรียกว่าลำบากยิ่ง ” เมื่อพูดจนจบนงคราญหยกก็คล้ายอ้อมแขนที่โอบประคองร่างเล็กของเด็กสาววัยไม่กี่หนาวผู้หนึ่ง หลิวเช่อช่วยประคองให้นางกลับมายืนตรงได้ดังเดิม ทว่ากายอรชรนี้กลับโน้มลงกล่าวกับเด็กตัวน้อยพลางใช้ฝ่ามือขาวลูบศีรษะกลมเบา ๆ
 
“ เด็กน้อย คราวหลังสถานการณ์คับขันจะผลีผลามตัดสินใจไม่ได้ ยิ่งอันตรายยิ่งต้องมองรอบข้างให้ดี เมื่อครู่นี้เจ้าสามารถเกาะลำต้นแล้วลดระดับลงมาก่อนจะให้พี่สาวรับตัวเจ้า ทว่าเจ้ากลับตัดสินใจกระโดดลงมาอย่างไม่คิดหน้าคิดหลัง ครั้งนี้ไม่มีเรื่องร้ายแรงต้องขอบคุณเพราะพี่ชายที่มากับข้า แต่ครั้งจะทำเช่นนี้อีกไม่ได้แล้วนะ ” เสียงของลู่ไป๋หรั่นคือน้ำเย็นชะโลมจิตโดยท่องแท้ ไม่ว่าจะถ้อยคำหรือจังหวะจะโคนล้วนอ่อนโยนน่าฟัง สมแล้วที่เป็นนางเซียนจำแลงแห่งลั่วหยาง เมืองใหญ่ขนาดนั้นยังได้รับการยอมรับว่าเป็นอันดับหนึ่ง หากไม่สูงส่งมากความสามารถก็คงเป็นเรื่องประหลาดแล้ว
 
“ แต่ว่า.. ”
 
เด็กน้อยสมองใสชำเลืองตาขึ้นมองพี่ชายหน้าดุที่จนถึงตอนนี้ก็ยังประคองร่างพี่สาวนางฟ้าไว้ไม่ห่าง ‘ ก็พี่ชายคนนี้มองเหมือนจะไม่ปล่อยให้พี่สาวบาดเจ็บแม้แต่น้อยนี่นา? ’ แม้จะมีความคิดนี้อยู่ในใจ แต่ทันทีที่ได้เห็นความห่างเหินเย็นชาในเนตรดอกท้อทรงเสน่ห์นั้นก็รีบกลืนคำเปลี่ยนเป็นการพยักหน้าหงึกหงักว่าเข้าใจ
 
โดยปล่อยให้หลิวเช่อได้แต่ครุ่นคิดถึงสิ่งที่เขาเคยพูดไว้ 
 
‘ นางเป็นภรรยาที่ดี ’
 
‘ อีกทั้งยังดูเหมือนจะสามารถเป็นแม่ที่ดีได้ด้วย ’ 
 
…
 
จากนอกเมืองกลับมาสู่ราชฐานหลวง และจบลงที่ส่วนในหน้าตำหนักตงเฉิน หลังจากเหตุช่วยชีวิตคน ทั้งนางและหลิวเช่อก็พาเจ้าตัวน้อยกลับไปส่งจนถึงมือผู้ปกครองก่อนจะปล่อยให้ยอดอาชาเดินทอดน่องไปตลอดถนนหลวงเพื่อกลับสู่ ‘ บ้าน ’ ของพวกเขา
 
“ วันพรุ่งเจิ้นจะให้คนมาตกรางวัล ” นี่คือคำพูดของโอรสสวรค์ที่กลับมาใช้คำราชาศัพท์อีกครั้งหลังอยู่ท่ามกลางสายตาผู้คน เช่นเดียวกับลู่ไป๋หรั่นที่กลับมาสวมบท ‘ เจี๋ยยวี่ ’ ผู้หนึ่ง ทุกคนรอบข้างเป็นอันเข้าใจตรงกันว่าเพราะตลอดสามวันที่ผ่านมาฝ่าบาททรงพาสนมไปร่วมขบวนล่าสัตว์ ระหว่างนั้นนางอาจดูแลทั้งตัวพระองค์รวมไปถึงเหล่าขุนนางได้ดี จึงสมควรตกรางวัล
 
ด้านนงคราญหยกที่ยอบกายรับพระราชดำรัสอันเปรียบเสมือนการแจ้งไว้ล่วงหน้าว่าในวันถัดไปนางคงต้องได้รับแขกที่มาพร้อมรางวัลก็คิดเช่นนั้น “ นับเป็นหน้าที่ของหม่อมฉันที่ต้องปรนนิบัติดูแลเพื่อแบ่งเบาภาระของฝ่าบาท” ไม่มีใครได้ทันสังเกตแววตาลุ่มลึกของฮั่นอู่ตี้ที่ทอประกายขบขันไว้เจือจาง โอรสสวรรค์พยักหน้าอีกครั้งก่อนจะปล่อยให้สายตาจับจ้องอยู่กับร่างที่ยืนยอบอยู่ต่ำกว่าระดับสายตาเขาอีกพักหนึ่งก่อนจะเลื่อนสายตามองผ่านไหล่บางไปยังทิวทัศน์รำไรของตำหนักตงเฉินอันร่มรื่น
 
“ หากมีโอกาสเจิ้นจะมาฟังความเห็นของเจ้าที่มีต่อรางวัล ”
 
เขากล่าวทิ้งท้ายไว้อย่างนั้น ก่อนจะสะบัดแขนปล่อยให้ชายภูษาปลิวพริ้วพลางหมุนกายเดินจากไปโดยไม่หันกลับมา



 <div align="center">
<img width="450" src="https://i.imgur.com/F56Ani1.png" border="0" alt=""> 
 ฮั่นอู่ตี้ 
+20 ความสัมพันธ์โบนัสหัวดี 
ทำกิจกรรมสันทนาการกับหวงตี้ +15 บารมี 
ทุกครั้งที่ความสัมพันธ์หัวใจหวงตี้หรือไท่โฮ่วเพิ่มขึ้น 1 ดวง +50 บารมี 

ปลดเงื่อนไขการเลื่อนขึ้นตำแหน่งฉือผิน

</div>

</div>

 

</div></div> </div> 

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Chonburi'); Chonburi {font-family: 'Chonburi';}
</style>

WeiBin โพสต์ 2024-8-15 23:38:21

เวลาในโรล : วันที่ 07 เดือน 08 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 10 | เวลา : 11:30

ตนเดินเข้ามาถึงภายในตัวตำหนักที่ตกแต่งอย่างปราณีต บ่งบอกถึงความโปรดปรานที่เจ้าชีวิตมีให้กับสนมคนโปรด แต่ในตำหนักกลับเงียบสงบนางกำนัลประจำตำหนักเดินเข้ามากระซิบตนว่าพระสนมกำลังมาขอท่านโปรดรอซักครู่เขาพยักหน้าเข้าใจก่อนจะยืนรออย่างสงบ รอไม่นานก็มีสตรีแต่งกายเต็มยศบ่งบอกถึงตำแหน่งของตนเดินออกมา ตนได้แต่ตกตะลึงในความงามของหญิงสาวตรงหน้าจนนางกำนัลข้างๆกระทุ้งศอกมาที่ตนเบาๆเพื่อเป็นการเรียกสติ“แฮ่…ม ลู่เจียยวี่ รับราชโองการ!!!”

@LuBairan

ตนเห็นว่าทุกอย่างพร้อมแล้วก็ประกาศราชโองการออกไปด้วยเสียงแหลมอันเป็นเอกลักษณ์ของขันที
“ด้วยโองการฟ้า ฝ่าบาทมีพระบัญชา ลู่เจี๋ยยวี่ ทุ่มเทอุสาหะปรนนิบัติฝ่าบาทด้วยนํ้าใสใจจริง ทั้งยังถือครองรูปโฉมงดงามเลิศในใต้หล้า เปี่ยมด้วยคุณธรรม กตัญญูรู้คุณ เมตตาบริสุทธิ์พุดพ่อง ด้วยเหตุนี้ฝ่าบาททรงเห็นถึงความทุ่มเท และมุมานะของลู่เจี๋ยยวี่ จึงมีพระกรุณาโปรดเกล้า เลื่อนขั้นลู่เจี๋ยยวี่ ขึ้นสู่ฐานะ ลู่เจาอี๋ พระสนมผู้งดงาม และพระราชทานอาภรณ์ตำแหน่งเจาอี๋ พร้อมด้วยนางกำนัลคนสนิท หลี่ผู่เยว่ จบราชโองการ” เมื่ออ่านจบตนก็ยื่นราชโองการให้อีกฝ่าย ก่อนจะยิ้มเล็กน้อย แล้วพูดด้วยความยินดี“ยินดีกับพระสนม ที่ได้เป็นคนโปรดพวกเราเหล่าข้ารับใช้รอวันที่พระสนมจะให้กำเนิดโอรสมังกรให้แก่ฝ่าบาทอยู่ทุกวี่วัน อีกทั้ง…” ตนหยุดพูดไปแล้วปลายสายตาไปทางเหล่านางกำนัลและขันทีรอบข้างเหมือนมีสิ่งใดจะพูดแต่ไม่กล้าเพราะผู้คนมากเกินไป
@LuBairan

เมื่อตนเห็นว่าทางสะดวกแล้วก็คลี่ยิ้มออกมาบางๆ “ทูลพระสนมข้าน้อยเสี่ยวเว่ยจื่อเป็นเพียงขันทีชั้นผู้น้อยเท่านั้น ที่จางกงกงมิได้มาเพราะมีธุระสำคัญแต่ก็ยังกำชับข้าน้อยไว้ว่า จางกงกงยินดีกับพระสนมที่ก้าวหน้า หวังว่าพระสนมจะไม่ลืมจางกงกงผู้นี้ หากพระสนมมีสิ่งใดจะฝากบอกจางกงกงโปรดแจ้งข้าน้อยได้เลยเจ้ามะคะหรือหากไม่มีอะไรแล้วข้าน้อยขอตัวก่อน” เมื่อพูดจบตนก็ยืนรออย่างเรียบร้อยรออีกฝ่ายอนุญาตให้ตนไปได้

@LuBairan

ตนรับมี่จือชาเชามาจากมือนางกำนัลก่อนจะส่งต่อให้ขันทีข้างๆถือไว้ก่อน“ขอบพระทัยพระสนม วันนั้นหากพระสนมมีเรื่องอะไรจะรับสั่งโปรดส่งคนมาแจ้งแก่ข้าน้อยได้เสมอ วันนี้ก็สายมากแล้วขอสนมรักษาสุขภาพด้วย ข้าน้อยทูลลา” ตนหันกลับไปรับมี่จือเฉาของตนคืนแล้วจึงเดินออกไปจากตำหนักเงียบๆ

https://i.imgur.com/VF0BFBZ.png

static/image/hrline/li7.gif

LuBairan โพสต์ 2024-8-15 23:52:51

LuBairan โพสต์ 2024-8-16 00:20:39

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย LuBairan เมื่อ 2024-8-16 01:39 <style>

#boxcorecenter {
border: 0px solid #152cd5;
padding: 15px;
box-shadow: #504C4E 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/J5ZfEJ2.png");
}
</style>

<style>
#boxR0LE {
width: 600px;
border: 0px solid #cbb989;
padding: 35px;
box-shadow: #504C4E 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/PNPim8Q.png");}
</style>

<div id="boxcorecenter">
<div align="center">

 

<div id="boxR0LE">

<img width="450" src="https://i.imgur.com/aDtIaPZ.png" border="0" alt="">
 
มีเรื่องหนักใจ 
วันที่ 07 เดือน 08 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 10 เวลายี่สิบนาฬิกาเป็นต้นไป 
 
<div align="left">


มีแต่ฟ้าเท่านั้นที่รู้จริง ๆ ว่าชีวิตนางจะเป็นอย่างไรต่อไป
 
รางวัลที่ได้รับมาใหญ่เกินกว่าที่คาดไว้ ยามนี้นางไม่ใช่แค่สนมชั้นสูงแต่เป็นถึง ‘ สนมเอก ’ ที่ขอเพียงไต่เต้าขึ้นไปอีกขั้นก็จะได้กลายเป็นพระชายาหลวงแล้ว ลู่ไป๋หรั่นไม่คุ้นชินเอาเสียเลย.. รอบข้างไม่มีใครเรียกนางว่านายหญิงที่ชวนให้รู้สึกเหมือนอยู่เรือนชาวบ้าน ทั้งหมดเปลี่ยนมาเป็น ‘ พระสนม ’ ภายในชั่วพริบตาราวกับว่าทุกคนคาดไว้อยู่แล้วว่าคงต้องเป็นเช่นนี้ในสักวัน
 
“ พระสนม นี่ก็ยามปลายยามซวีแล้ว ทรงรับประทานของว่างเลยดีหรือไม่เพคะ? ” ผู้ที่กำลังกล่าวเสียงเบาอย่างรู้ความข้างกายนางในตอนนี้ไม่ใช่แค่นางกำนัลขั้นต่ำหรือกลางแต่เป็นถึงนางกำนัลชั้นสูงที่ได้รับพระราชทานมา ไป๋หรั่นหลุบเนตรหงส์ลงด้วยความสั่นไหว ที่แท้เพียงแค่เปลี่ยนสรรพนามก็ราวกับชีวิตทั้งชีวิตได้เปลี่ยนไป
 
“ ยังเหลืออยู่อีกหรือ ”
 
โฉมสะคราญเจ้าของยศเจาอี๋ถามกลับด้วยเสียงเลื่อนลอย ส่งผลให้หลี่ผู่เยว่ที่รับหน้าที่ติดตามดูแลอีกฝ่ายนับจากนี้นึกกังวลอยู่ในใจลึก ๆ ‘ คนงามแม้แต่ในยามที่โศกเศร้ายังเฉิดฉายราวกับจะให้มีคนมาไขว่ขว้าหลักพาไป.. ได้รับราชโองการเลื่อนยศยังถึงกับนั่งกังวลไร้เสี้ยวความดีใจ คงอย่างที่ห่าวหมิงว่าไว้พระสนมของนางมีแววดีน่าสนับสนุนแต่คงจะอันตรายเกินไปหากปล่อยให้ฝ่าฟันอุปสรรคในวังหลวงโดยลำพัง ’ นางกำนัลวัยยี่สิบเก้าหนาวเม้มริมฝีปากเข้าหากันก่อนจะโน้มลงตอบ
 
“ บ่าวได้ยินว่าพระสนมโปรดซิ่งเหรินโต้ฟูแบบเย็น จึงไ—- ” 
 
“ ฮั่นอู่ตี้เสด็จ !!! ”
 
อย่าว่าแต่บ่าวที่เงียบไป แม้แต่คนเป็นนายยังตะลึงจนเสียกิริยาลุกพรวดขึ้นจากที่นั่ง
 
เสียงที่ประกาศการมาถึงของฮั่นอู่ตี้ย่อมเป็นเสียงของจางกงกงที่คอยอยู่เคียงข้าง และแน่นอนว่าหลี่ผู่เยว่ไม่มีทางที่จะลืมเสียงของสหายที่ร่วมร่วมฝ่าฝันกันมา นางกำนัลชั้นสูงแม้จะไม่เคยเจอการมาถึงของแขกสูงศักดิ์ในแบบที่ไม่บอกไม่กล่าวแต่ด้วยประสบการณ์ที่สั่งสมมา ผู่เยว่ปรายตามองนางกำนัลชั้นผู้น้อยด้านหลังเป็นการสั่งกลาย ๆ ให้ถอยไปเตรียมการรับรอง ก่อนจะอาศัยเข้าประคองลู่เจาอี๋ออกไปรับเสด็จอย่างรู้ความ
 
การมีคนเป็นงานช่วยให้นางตั้งตัวได้ไวมากขึ้น ลู่เจี๋— ไม่สิ ลู่เจาอี๋ก้าวจากภายในเรือนผ่านประตูหลายชั้นมาจนถึงส่วนรับรองแขกที่ปรากฏร่างของโอรสสวรรค์ยืนชมภาพเขียนชิ้นเดิมโดยมีจางกงกงถือถาดภูษาค่อนอยู่ทางด้านหลังราวกับต้องการประกาศให้รู้ว่า ‘ ฝ่าบาทมีความประสงค์ค้างแรมที่ตำหนักตงเฉิน ’ 
 
“ ถวายบังคมเพคะฝ่าบาท ” เสียงหวานหูของลู่เจาอี๋เรียกให้สวามีหันกลับมา ทันทีที่สายพระเนตรทอดลงกับร่างนงคราญก็คล้ายว่าจะตะลึงไปหลายอึดใจ ยังคงเป็นโฉมงามคุ้นหน้าผู้เดิมต่างออกไปที่อาภรณ์และเครื่องหัว
 
หลิวเช่อเคยเห็นนางใส่ชุดสีขาว เคยเห็นนางใส่ชุดสีคราม แต่ที่เป็นรูปแบบสีแดงเหลือบม่วงยากนักที่จะได้เห็น อย่างไรเสียสีม่วงก็นับว่าเป็นสีที่หาได้ยากที่สุด ดังนั้นหลังจากเห็นแบบและสีของอาภรณ์ก็นับว่าเป็นครั้งแรกจริง ๆ ที่เขาใคร่รู้ว่าหากคนงามเช่นนี้สวมใส่มันขึ้นมาแล้วจะเป็นอย่างไร และตอนนี้เขาก็ได้รับคำตอบแล้ว.. ใบหน้าบอบบาง เรือนกายผุดผาด ยิ่งสวมอาภรณ์สีอ่อนเข้าขั้นหายากก็ยิ่งดูเหมือนเทพธิดาชั้นฟ้าลงมาเผยโฉม ทุกย่างก้าวของนางพราวแสงระยิบเช่นเดียวกับปิ่นเงินระย้าที่สั่นไหวไปมาเป็นเสียงกุ๊งกิ๊ง
 
“ เจาอี๋ ” เสียงของโอรสสวรรค์อ่อนลงเสมอในยามที่กล่าวกับคนของเขา หลิวเช่อหลุบตาลงมองเสื้อผ้าที่แปลกตานั้นอีกครั้งก่อนจะเบนสายตาเบี่ยงไปอีกทาง เปิดช่องให้จางกงกงได้ระบายยิ้มกล่าวแทนด้วยความใจเย็น
 
“ กำหนดการเปลี่ยนแปลงกะทันหัน หวังว่าพระสนมคงไม่ถือสาที่คนของกระหม่อมไม่ทันได้มาแจ้งล่วงหน้า ” ชายร่างสูงในชุดขันทีค่อมหลังลงพร้อมพูดเสียงดังฟังชัดเพื่อให้คนโดยรอบได้ยินโดยทั่วกัน รอจนได้เห็นการพยักหน้าน้อย ๆ เป็นการบอกให้คลายกิริยาเบื้องต้นจากเจ้าตำหนักตงเฉินถึงค่อยกลับมายืนตามปกติ “ ช่วงนี้สถานการณ์ในท้องพระโรงค่อนข้างวุ่นวายหวังว่าพระสนมจะช่วยบรรเทาความเหนื่อยล้าของฝ่าบาทลงได้ ”
 
ห่างกันไปไม่ถึงหนึ่งวัน ไม่รู้ซือมิ่งคิดอย่างไรถึงได้ส่งเขากลับมาเจอนางอีกครั้ง
 
“ เป็นผู้ใดกันที่ทำให้พระองค์ทรงหนักใจ ” ลู่เจาอี๋กล่าวเย้าเสียงเบาพร้อมด้วยรอยยิ้มขบขันเจือจางที่ชวนให้รู้สึกว่าคนงามผู้นี้หูตาไวกว่าที่คิดไว้มาก แต่นอกจากปากที่ขยับสองเท้าเองก็ก้าวเดินพาร่างสะคราญไปยืนอยู่หน้าสวามี “ ทรงเสวยพระกระยาหารค่ำมาแล้วใช่หรือไม่เพคะ? ”
 
“ อืม ” 
 
หลิวเช่อพยักหน้าเป็นคำตอบ ด้านลู่เจาอี๋ที่เห็นอย่างนั้นก็พลันพยักหน้ารับตามไปด้วย นงคราญหยกหันกลับไปมองที่ด้านหลังเล็กน้อยและกดสายตาลงเชิงบอกให้หลี่ผู่เยว่เข้ามาช่วยจัดการบางส่วน ก่อนจะหันกลับมาเบี่ยงกายเชื้อเชิญจักรพรรดิเข้าสู่ด้านในตัวเรือน “ ทรงเสด็จเข้ามาพักที่ด้านในก่อนเถิดเพคะ ”
 
เงาร่างของผู้เป็นนายเดินหายเข้าไปด้านในทิ้งจางกงกงและหลี่กู่กูรวมถึงบริวารบางส่วนไว้ที่ด้านนอก “ จางกงกง ” ผู่เยว่เป็นฝ่ายที่ยอบกายลงพร้อมยื่นมือไปรับถาดภูษาของโอรสสวรรค์อย่างสงบนิ่ง ด้านจางห่าวหมิงที่ไม่ได้พบหน้ารุ่นพี่นางกำนัลคนนี้มานานก็กดศีรษะลงรับการทักทายพร้อมระบายยิ้มอย่างพึงพอใจ
 
“ ได้เห็นหลี่กู่กูเช่นนี้นับว่าแปลกตาทว่าเหมาะสมนัก ”
 
“ .. จางกงกงยกยอเกินไปแล้ว พวกเราเข้าไปด้านในกันเถิด ฝ่าบาทกับพระสนมคงรออยู่ ” หลี่กู่กูค้อมศีรษะลงขอตัวตามมารยาทก่อนจะเป็นฝ่ายหมุนกายเดินเข้าไปด้านในปล่อยให้สหายรุ่นเยาว์หัวเราะขบขันอยู่เพียงลำพังจากนั้นจึงเดินตามเข้าไป
 
ที่ด้านในเรือนรับรองสองร่างของต่างผู้มียศกำลังนั่งประชันหน้ากันโดยมีโต๊ะหมากคั่นกลางข้างกายลู่เจาอี๋มีชาหนึ่งกา ส่วนข้างกายฮั่นอู่ตี้เองก็มีชาหอมหนึ่งจอก “ หลี่กู่กู ยังมีของว่างอยู่ไม่ใช่หรือ.. ไปนำมาสิ ” ผู้งามเลิศยิ่งผินหน้ากลับมามองนางกำนัลคนสนิทที่เดินเข้ามาหลังจากนำถาดภูษาไปเก็บจนเรียบร้อยโดยที่ไม่นึกเลยว่ารู้จักกันมาแค่ไม่ถึงวันหลี่ผู่เยว่จะสามารถคาดการณ์ความคิดของนางถึงขนาดเตรียมให้นางกำนัลน้อยขั้นต่ำกว่าไปหยิบของว่างมารอแล้ว
 
“ ซิ่งเหรินโต้วฟูอีกแล้ว เจ้าชอบขนาดนั้นเชียว ” เพียงได้กลิ่นหวานอ่อนของซิ่งเหรินและไอเย็นที่โชยมาก็ไม่จำเป็นที่จะต้องเงยหน้าขึ้นดูชนิดของว่างแล้ว โอรสสวรรค์คลี่ม้วนกวีไผ่ให้เปิดกว้างขึ้นในระหว่างที่ได้ยินเสียงหัวเราะผะแผ่วมาจากผู้ที่นั่งตรงข้ามกัน
 
“ ก็โต้วฟูเหล่านี้หาได้เพียงในวัง หากไม่ทานให้มากเสียแต่ตอนนี้ก็ไม่รู้จะมีวันเวลาได้ทานไปอีกนานแค่ไหนแล้วเพคะ ” คำตอบนี้ของนางทำให้บรรยากาศรอบข้างหนักอึ้งได้ในชั่วพริบตา หลี่กู่กูที่อยู่อีกด้านหน้าเสียพร้อมกับหันมองพระสนมผู้เป็นนายของตน ส่วนหลิวเช่อที่ได้ยินเสียงนี้ในระยะประชิดก็เงยหน้าขึ้นมาเล็กน้อย
 
“ คิดมากเกินไป ”
 
“ เกรงว่าจะดีกว่าไม่คิดเลย ”
 
เสียงเค้นหัวเราะในลำคอสั้น ๆ หนึ่งเสียงมาจากฝ่ายของโอรสสวรรค์ที่ทราบอยู่แล้วว่าสนมเอกของตนเป็นคนอย่างไร “ การเลื่อนขึ้นเป็นเจาอี๋ดูแล้วคงทำให้เจ้ากลายเป็นคนคิดเล็กคิดน้อยมากขึ้น ” ฮั่นอู่ตี้ประคองจอกชาขึ้นจรดริมฝีปากพลางเปิดรับรสของชาขาวบางเบาที่ชวนให้กระปี้กระเป่า
 
“ อันที่จริงหม่อมฉันชอบนามเจาเยวี่ยนมากกว่าเพคะ ”
 
คล้ายจะได้ยินเสียงคนสำลักจนกระแอมในลำคออยู่สองสามทีลู่เจาอี๋ที่เห็นอย่างนั้นก้มหน้าปล่อยหัวเราะเสียงแผ่ว “ ทว่าที่ฝ่าบาทประทานมาให้หม่อมฉันก็ชอบมากเช่นกัน ” ว่าจบเซียนหนี่ว์ร่างน้อยก็ตักซิ่งเหรินโต้วฟูคำเล็กเข้าปาก ปล่อยให้สวามีที่ฟังคำหวานขมวดคิ้วพลางเงยหน้าขึ้นช้า ๆ
 
“ เดี๋ยวหัดประจบกันซึ่ง ๆ หน้าแล้ว? ” แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นมองได้เต็มสายตา สิ่งที่อยู่ตรงหน้ากลับเป็นคนงามที่ดันจานซิ่งเหรินโต้วฟูซึ่งถูกตัดแบ่งเป็นขนาดพอดีคำมาอยู่ตรงหน้า
 
“ ใช่ประจบจริงหรือไม่ ฝ่าบาททรงรู้ดีที่สุด ”
 
ถูกอย่างที่นางว่า เนตรมังกรช้อนขึ้นสบเนตรหงส์หวานฉ่ำตามความเคยชิน เจาอี๋หยกเป็นสตรีปากหวานช่างเจรจาหาใช่เพียงแค่คนประจบประแจงเอาตัวรอด นับจากการที่ทั้งสองเคยมีบทสนทนาลึกซึ้งถึงแง่คิดหลายครั้ง หลิวเช่อค่อนข้างวางนางไว้เป็นสตรีที่.. น่าเฝ้ามอง
 
“ แล้วนี่อะไร ”
 
“ แก้มือเพคะ รสชาติซิ่งเหรินโต้วฟูวันนี้ไม่หวานจัด ครั้งนี้คงจะถูกพระทัยฝ่าบาทขึ้นบ้าง ” นางดูจริงจังไม่น้อย โอรสสวรรค์หลุบตาลงมองช้อนคันเล็กนั้นสลับกับช้อนสายตาขึ้นมองหน้าของสนมเอก
 
เอาเถิด.. ครั้งนี้ตามใจนางสักหน่อยก็แล้วกัน
 
…
 
“ จำต้องเคร่งเครียดเพียงนั้นเชียว ”
 
เป็นเวลาสองก้านธูปได้แล้วที่บนตั่งนอนมีเพียงเขาที่ได้ครอบครอง โอรสสวรรค์ที่เอนกายเอกเขนกบนฟูกนอนชำเลืองตาไปมองลู่เจาอี๋ที่สวมเพียงชุดในตัวบางสีขาวดูเผิน ๆ แล้วคล้ายหนึ่งร่างเปลือยเปล่าที่มีม่านหมอกมาบดบัง ยามนี้สนมเอกผู้งามเลิศกำลังหันหลังให้กับเขา ท่าทางกำหนดการวันเฉลิมพระชนมพรรษาของเสด็จแม่จะเป็นเรื่องสำคัญไม่น้อยในหัวเล็ก ๆ ที่ไม่รู้ว่าหนึ่งวันครุ่นคิดกับอะไรไปแล้วบ้าง
 
“ ไท่โฮ่วทรงพระชนมพรรษาสี่สิบเก้าปี นับเป็นครั้งสุดท้ายที่เลขนำหน้าจะเป็นเลขคู่มงคล ” นงคราญหยกวางพู่กันลงกับโต๊ะพลางยกกระดาษแผ่นหนึ่งขึ้นพิจารณาก่อนจะทำสีหน้าหน่ายเหนื่อยเมื่อพบว่ายังมีส่วนที่ผิดพลาด หนึ่งในสิบฉือผินถอนหายใจพลางพับกระดาษนั้นเก็บลงที่กล่องไม้ “ หม่อมฉันทำให้พระองค์ไม่สามารถนอนได้หรือเพคะ ”
 
คนงามลุกขึ้นเดินมานั่งที่ข้างเตียงพลางโน้มกายลงเล็กน้อยให้เกศาที่ปล่อยสยายได้คล้อยลงผ่านไหล่เสมือนม่านน้ำตกที่ช่วยบังแสงส้มนวลสลัวจากเปลวเทียนไม่กี่เล่มที่ยังลุกโชน “ ทรงสรงน้ำได้ไม่เท่าไหร่พระเสโทก็ผุดขึ้นอีกแล้ว.. ” ผู้งามดั่งเทพธิดาทราบดีว่าควรทำอย่างไรให้ตนเองนั้นงามยิ่งขึ้น ลู่ไป๋หรั่นเคลื่อนมือใช้ชายเสื้อซับกับเหงื่อที่พรมประดับตามกรอบหน้าของสามีก่อนที่จะเปลี่ยนมาเป็นการหยิบพัดพับออกมาคลี่โบกเบา ๆ
 
“ บรรทมก่อนเถิดเพคะ หม่อมฉันยังนอนไม่หลั—- ”
 
“ เจ้าต่างหากที่ต้องนอน หากคิดไม่ออกแล้วเหตุใดจึงเร่งเร้านัก ฝืนลืมตาคิดต่อไปก็ไม่ช่วยให้เจ้าคิดออก ” ครั้งนี้หลิวเช่อสวมบทผู้เตือนให้นางได้คิดในมุมมองที่ต่างออกไป คนอายุมากกว่าออกคำสั่งกลาย ๆ ให้นางล้มเลิกสิ่งที่ทำอยู่ เดิมทีไป๋หรั่นคิดจะโต้แย้งสักประโยค แต่โอรสสวรรค์กลับใช้สายตาคมกริบมาทำให้นางปิดปากฉับ
 
“ เพคะ.. ” นงคราญหยกตอบรับเสียงอ่อนพลางปีนขึ้นไปนอนข้างกายเขาอยู่เงียบ ๆ
 
เงียบเสียจนกาลเวลาผ่านพ้นไปหลายชั่วยาม ก้าวเข้าสู่ต้นยามห้าที่ต้องเริ่มตื่นมาใช้ชีวิตตามกำหนดการ “ หากง่วงนักก็นอนต่อเสีย ” รับสั่งของโอรสสวรรค์ดังขึ้นเมื่อคนงามในอาภรณ์ขาวยกนิ้วคลึงเปลือกตาที่ทำท่าเหมือนจะตกลงตลอดเวลาในยามที่นางกำลังช่วยเขาสวมใส่เสื้อคลุมชั้นนอก หลิวเช่อสังเกตมาพักใหญ่แล้วว่าเจาอี๋ผู้นี้ดูมีแววอ่อนล้า
 
“ หน้าที่ปรนนิบัติพระองค์ละเลยไม่ได้เพคะ ” 
 
แล้วในคราวนั้นที่นางกระอักกระอ่วนใจจนเขาต้องใส่เอง?
 
เสียงถอนหายใจพลอยลอดออกจากริมฝีปากหนา โอรสสวรรค์วางปลายนิ้วลงกับหน้าผากมนพร้อมดันศีรษะเล็กนั้นเบา ๆ “หากเรียบร้อยแล้วก็ไปพักเสีย ไม่จำเป็นต้องอยู่ส่งสามี(ฟูจวิน) ” สรรพนามเปลี่ยนไปทำให้สะคราญโฉมผู้นี้ล้ำเลิศช้อนตาขึ้นมองดวงตาคู่คมของชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าอีกครั้ง มือของนางรั้งวางอยู่บนสาบเสื้อหนาพักหนึ่งก่อนจะผละออก หลังจากนั้นก็ใช้เวลาอยู่ไม่นาน.. ไป๋หรั่นชินแล้วกับการช่วยสวมฉลองพระองค์ลงกับพระวรกายของฝ่าบาททำให้ขั้นตอนที่เคยวุ่นวายสับสนก็ไม่ต่างอะไรไปจากการแต่งกายให้ตัวเอง
 
“ ฝ่าบาท หม่อมฉัน.. ”
 
แต่ไหนแต่ไรมาลู่ไป๋หรั่นทำมาตราฐานของตัวเองไว้สูงลิบ นางไม่ยินดีลดระดับของตนลง ซึ่งหลิวเช่อก็ไม่สามารถคัดค้านอันใดได้ ทั้งสองเดินเคียงกันออกจากตำหนักตั้งแต่ฟ้ายังไม่สาง โดยด้านนอกมีเกี้ยวมังกรมาคอยรอรับจนถึงหน้าประตู
 
“ พอใจแล้วใช่หรือไม่ ”
 
โอรสสวรรค์ถามไถ่โดยไม่หันกลับมา ผิดกับสาวงามในรอบสี่พันปีที่คลี่ยิ้มเบาบางพลางตอบรับเมื่อครั้งที่เกี้ยวถูกยกขึ้นเป็นเสียงแผ่วที่ปลิดปลิวไปพร้อมกับสายลมด้วยคำว่า …“ พอใจแล้วเพคะ ”


 <div align="center">
<img width="450" src="https://i.imgur.com/F56Ani1.png" border="0" alt=""> 
 ฮั่นอู่ตี้ 
+5 ความสัมพันธ์โรลสนทนาประจำวัน 
+20 ความสัมพันธ์โบนัสหัวดี 
+20 ความสัมพันธ์ ขนมว่างเกรดทอง และ +10 จับคู่ชาเกรดทอง 
+5 โบนัสเพิ่มจากชาประเภท ชงชา 
+5 โบนัสเพิ่มจากของว่างประเภท อาหารปรุง 

ทำกิจกรรมสันทนาการกับหวงตี้ +15 บารมี 
ปรนนิบัติหวงตี้ยามค่ำคืน +20 บารมี 
ปรนนิบัติทุกค่ำคืน + 1 ปรนนิบัติ 
ปรนนิบัติสวมฉลองพระองค์ช่วงยามห้า + 1 ปรนนิบัติ 
</div>

</div>

 

</div></div> </div> 

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Chonburi'); Chonburi {font-family: 'Chonburi';}
</style>

LuBairan โพสต์ 2024-8-17 20:17:41

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย LuBairan เมื่อ 2024-8-17 20:28 <style>

#boxcorecenter {
border: 0px solid #152cd5;
padding: 15px;
box-shadow: #504C4E 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/J5ZfEJ2.png");
}
</style>

<style>
#boxR0LE {
width: 600px;
border: 0px solid #cbb989;
padding: 35px;
box-shadow: #504C4E 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/PNPim8Q.png");}
</style>

<div id="boxcorecenter">
<div align="center">

 

<div id="boxR0LE">

<img width="450" src="https://i.imgur.com/aDtIaPZ.png" border="0" alt="">
 
ร่ำสุราชมจันทร์ 
วันที่ 08 เดือน 08 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 10 ยี่สิบนาฬิกาเป็นต้นไป 
 
<div align="left">


ตลอดสองชั่วยามถัดจากนั้น นางมีหน้าที่เป็นรูปสลักประดับห้องทรงอักษรที่เพียงแค่ยิ้มก็ทำให้บรรยากาศของการหารือนั้นคลายลงจากความตึงเครียด และในที่สุด.. ก็ได้กลับไปพักที่ตำหนักตงเฉินเมื่อตะวันลาจากขอบฟ้าเป็นที่เรียบร้อย
 
โอรสสวรรค์ก้าวกลับเข้ามาในเขตตำหนักแรกอรุณแห่งเหมันต์โดยมีเจ้าของตำหนักเป็นผู้ประคองไปตลอดทางดูคล้ายคู่รักที่แนบชิดอิงแอบอย่างไม่ขัดเขิน “ จากนี้คณะทูตยังมีใต้เท้าจางคอยดูแล เชื่อว่าฝ่าบาทคงวางพระทัยได้บ้าง ” ลู่เจาอี๋กล่าวขึ้นทำลายความสงบระหว่างพวกเขา โชคดีที่ในตำหนักมีหลี่กู่กูคอยอยู่ก่อนแล้วดังนั้นสภาพแวดล้อมและอาการภายในจึงไม่ได้ร้อนอบอ้าวจนทำให้คนที่ตรากตรำทำงานต้องรู้สึกเหนื่อยล้ายิ่งกว่าเดิม
 
“ อืม ”
 
โชคดีที่ทูตโหรวหร่านครั้งนี้ไม่ใช่พวกแต้มจัดที่คิดสูบเลือดสูบเนื้อ อย่างว่าฝ่ายนั้นเข้าตาจนแล้วถึงได้เริ่มติดต่อขอสวามิภักดิ์เพราะนอกจากปีศาจที่ต้องรับมือ เผิน ๆ ยังมีภัยเงียบอย่างซ่งหนูที่เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายคาดเดายากกลุ่มนั้นอีก
 
“ ทำได้ดีมาก ”
 
แม้เขาจะสั่งนางกะทันหันเกินไปแต่ก็ยังทำออกมาได้ดี หลิวเช่อลอบพลิกมือขึ้นกุมเรียวนิ้วบางที่คล้ายว่าเริ่มหันมาสัมผัสถูกตัวกันมากขึ้นเงียบ ๆภาระรับมือเหล่าทูตไม่ใช่เรื่องง่าย แต่ในวันนี้เขาคิดถึงนางเป็นคนแรกในยามที่ต้องการกำลังมาเสริมทัพเท่ากับว่าลึก ๆ ในใจตนคงยอมรับในความสามารถของนางมาพักใหญ่แล้ว
 
“ ส่งทหารออกไปก็จะทำให้กำลังหลักน้อยลง เรื่องนี้ฝ่าบาทมีวิธีแก้ไขหรือยังเพคะ? ” นงคราญถามไถ่เสียงหวานพลางปลดเสื้อคลุมหนารุ่มร่ามออกจากกายสวามี ช่วยให้เขาสบายเนื้อสบายตัวขึ้นในขณะที่นั่งลงกับตั่งนั่งโดยจับมือนางไว้คล้ายบังคับให้อยู่ใกล้ หรือไม่ก็หันหน้ามองเพียงแค่เขา
 
“ ค่ายพยัคฆ์ใกล้ถึงรอบประกาศหาผู้สมัครใจแล้ว ปัญหาที่เจ้าคิดย่อมไม่เลวร้ายปานนั้น ” ทั้งหมดอยู่ในการคาดคะเนของหลิวเช่อ ต่อให้สถานการณ์พลิกผันไปกี่ครั้งตนก็ยังมีวิธีการรับมือ ทว่าส่วนมากแล้วผู้คนที่ทราบกระจ่างในตัวตนเขาล้วนไม่เคยถามด้วยท่าทางห่วงใยอย่างนี้
 
โอรสสวรรค์หาได้มองว่ามันคือการก้าวก่าย คงเป็นเพราะลู่เจาอี๋ที่เขาเฝ้าสังเกตไม่ใช่พวกวุ่นวายเรื่องผู้อื่น นางแค่ใส่ใจใกล้ชิดกับคนที่สนิท.. และบางทีในวังหลวงแห่งนี้นอกจากสหายร่วมยศสนมของนางก็คงมีแต่เขาที่พอมองได้ว่าสนิทสนมอยู่บ้าง
 
“ พระองค์ทรงเหนื่อยมากแล้ว ” มือข้างหนึ่งของนางประสานอยู่กับเขา ส่วนมืออีกข้างเคลื่อนขึ้นดึงปลายเชือกรัดคางของหมวกม่านมุกประจำพระองค์ให้หลุดออก ราวกับอุ้งมือเล็กกระจ้อยนี้ช่วยปลดเปลื้องหน้าที่ยิ่งใหญ่ซึ่งกดทับบนบ่าให้เลือนหายได้ในเสี้ยววินาที “ เรื่องงานเมื่อมาถึงบ้านแล้วก็ควรยกออกจากความคิดไปบ้าง ”
 
นางถึงกับใช้คำว่าบ้านมาพูดกับเขา..
 
หลิวเช่อหัวเราะเพียงลำพังพร้อมรั้งกายบางให้เข้าใกล้จนสามารถนั่งกับตักเขาได้ขอเพียงนงคราญเลือกหย่อนกายลง “ ทานข้าวเถิดเพคะ สิ่งที่ฝ่าบาทประสงค์อยากทาน หม่อมฉันเตรียมไว้เป็นที่เรียบร้อยแล้ว ” หลิวเช่อลุกขึ้นปล่อยให้นางจับจูงเขาออกไปยังสะพานข้ามบ่อน้ำที่โอบล้อมตงเฉิน มุ่งหน้าไปสู่ศาลาชมทะเลบุปผาเคียงบึงน้ำโดยสายตาจรดอยู่แค่เพียงแผ่นหลังเล็ก ๆ นั้น
 
ที่รออยู่ในศาลาคือต้วนลู่เจี้ยนจิงเย่าฉายถ้วยนั้นที่นางลำบากทำแต่เช้า พร้อมด้วยนารีแดงเลิศรสที่เป็นของล้ำค่าสมควรนำมาเพื่อทานแกล้ม มีโอกาสได้ทานอาหารฝีมือภรรยา ร่วมร่ำสุราชมจันทร์หลังราชกิจ เกรงว่าคงไม่มีความทรงจำใดสำราญได้เท่านี้อีกต่อไปแล้ว
 
คล้อยหลังผ่านไปได้ราว ๆ ครึ่งชั่วยาม อาหารโอชะหมดไปแล้ว เหลือก็แต่ไหสุราและสองชีวิตที่นั่งคนละฟากแต่ก็ยังรวมมองเดือนดาราดวงเดียวกัน .. เสียงผีผาดีดประโคมเคล้ากลิ่นหอมหวานเย้ายวนใจของสุราชั้นยอด หนึ่งบุรุษนั่งอิงเสาศาลาพร้อมปรายตามองจันทร์สลับนาง หนึ่งสตรีระบายยิ้มฉานฉายคล้ายเทพธิดาฉางเอ๋อห์พลางจรดนิ้วกรีดกรายบรรเลงเพลงพรรณนา
 
สมแล้วที่เขามาเพื่อพักผ่อนหย่อนใจ มิใช่หาเรื่องใส่ตัว
 
จวบจนขั้นตอนสรงน้ำหรือเข้านอนก็ไม่พ้นมีนางคอยช่วยเหลือดูแล ความสะดวกสบายผนวกกับความเพลินตานี้เริ่มเกาะกินตัวตนของเขามากขึ้นเรื่อย ๆ
 
ถ้าเป็นนางที่ยืนอยู่เคียงข้างเขาก็คงไม่แย่.. ไม่แย่เลย
 
“ ใกล้วันคล้ายวันประสูติของไท่โฮ่วแล้ว ฝ่าบาทสมควรใช้เวลาอยู่กับท่านให้มากหน่อย.. เช้านี้หม่อมฉันคงมิอาจร่วมทางไปถวายพระพรด้วยได้ หวังว่าฝ่าบาทจะไม่ถือสา ”
 
หลิวเช่อหน่ายใจอยู่พอสมควร เขาเป็นฝ่ายลดความห่างเหินลงด้วยการเปลี่ยนสรรพนามในบางครั้ง ทว่านงคราญที่ช่วยสวมฉลองพระองค์นี้กลับไม่สะทกสะท้านเลยแม้แต่นิด มีแค่หนที่ร่วมเดินทางนอกเมืองด้วยกันหนเดียวเท่านั้นที่นางให้ความร่วมมือ
 
“ อืม เมื่อคืนดื่มสุราไปมากหากร่างกายยังไม่ฟื้นตื่นเต็มที่ก็พักผ่อนอีกหน่อย เสด็จแม่เอ็นดูเจ้าไม่น้อย ล่าช้าหนแรก นางไม่ตำหนิเจ้าแน่ ” ฮั่นอู่ตี้กล่าวพลางขยับกวานบนมวยผมให้เข้าที่พร้อมทั้งหลุบตาลงมองสตรีที่กำลังจัดสาบเสื้อของเขา ก่อนจะผละตัวถอยเว้นระยะห่างออกไปอีกราว ๆ สองก้าว
 
“ คารวะดูแลครอบครัวสามีเป็นเรื่องที่บ่งบอกถึงความกตัญญู หากมิได้ป่วยไข้จนทรุดโทรมถึงขนาดลุกไม่ขึ้น หม่อมฉันจะไม่ละเลยธรรมเนียมนั้น ” อีกนัยหนึ่งคือนางชอบอาศัยอยู่กับคนเฒ่าคนแก่ ผู้อาวุโสล้วนแต่มีมุมมองที่ลึกล้ำกว่ามาก การได้อยู่กับพวกเขานับเป็นการเรียนรู้โลกกว้างที่นางไม่เคยได้สัมผัสด้วยตนเองในอีกแบบหนึ่ง
 
“ …ตามใจเจ้า ”
 
ประโยคสุดท้ายของเขาสั้นกระชับ แต่ก็น่าฟังเป็นอย่างมาก
 
“ มีฝ่าบาทตามใจอย่างนี้ นับเป็นเกียรติของหม่อมฉันนัก ”


 <div align="center">
<img width="450" src="https://i.imgur.com/F56Ani1.png" border="0" alt=""> 

 ฮั่นอู่ตี้ 
+20 โบนัสความสัมพันธ์หัวดี 
+30 ความสัมพันธ์ อาหารเกรดแดง และสุราเกรดแดง +15 ( รึเปล่า ) 
+5 โบนัสอาหารประเภทอาหารปรุง 

ทำกิจกรรมสันทนาการกับหวงตี้ +15 บารมี 
ปรนนิบัติหวงตี้ยามค่ำคืน +20 บารมี 
คิดค้นเมนูอาหารใหม่ ๆ พร้อมโรลถวายหวงตี้ +50 บารมี 
ปรนนิบัติทุกค่ำคืน + 1 ปรนนิบัติ 
ปรนนิบัติสวมฉลองพระองค์ + 1 ปรนนิบัติ

</div>

</div>

 

</div></div> </div> 

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Chonburi'); Chonburi {font-family: 'Chonburi';}
</style>

LuBairan โพสต์ 2024-8-18 18:17:50

หน้า: [1] 2 3 4 5 6

The Myth of Han's Archiver

[ตำหนักตงเฉิน | 冬晨宫]