[ตำหนักตงเฉิน | 冬晨宫] - หน้า 2 - เขตที่พักครอบครัวจักรพรรดิ - The Myth of Han

LuBairan โพสต์ 2024-8-28 18:30:31

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย LuBairan เมื่อ 2024-8-28 18:32 <style>

#boxcorecenter {
border: 0px solid #152cd5;
padding: 15px;
box-shadow: #504C4E 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/J5ZfEJ2.png");
}
</style>

<style>
#boxR0LE {
width: 600px;
border: 0px solid #cbb989;
padding: 35px;
box-shadow: #504C4E 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/PNPim8Q.png");}
</style>

<div id="boxcorecenter">
<div align="center">

 

<div id="boxR0LE">

<img width="450" src="https://i.imgur.com/aDtIaPZ.png" border="0" alt="">
 
เสียงปริศนา
 วันที่ 17 เดือน 08 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 10 ยี่สิบนาฬิกาเป็นต้นไป
 
 
<div align="left">


“ พระสนมจะออกไปอีกจริง ๆ หรือเพคะ ”
 
ใบหน้าของนางกำนัลคนสนิทดูย่ำแย่ลงเมื่อพระสนมของตนพึ่งกล่าวออกมาก่อนหน้านี้ว่ากำลังวางแผนออกจากพระราชวังในระยะยาว.. ระยะยาว !! หลี่ผู่เยว่ขมวดคิ้วเล็กน้อยในระหว่างที่สองตาจดจ้องอยู่กับร่างงามที่เตรียมตัวพร้อมสรรพถึงขนาดสวมใส่เสื้อผ้าสำหรับออกไปนอกวังเรียบร้อยแล้ว
 
“ วังหลวงหาได้มีข้อห้ามใด อีกอย่างเปิ่นกงมีทรัพย์สินอยู่มาก ต่อให้ออกไปก็มิมีทางตกระกำลำบาก ” ไป๋หรั่นกล่าวอย่างเนิบช้าพร้อมด้วยการยกชาขาวขึ้นจิบคำน้อย ๆ ดูแล้วเพลินตาแต่ก็น่าถอนหายใจในความรั้นที่แฝงไว้ใต้ความสงบเสงี่ยม
 
“ มิมีข้อห้าม แต่หากฝ่าบาททรงเสด็จมากะทันหันจักให้หม่อมฉันทำเยี่ยงไรเพคะพระสนม? ”
 
“ ฝ่าบาท.. ” เนตรหงส์หม่นแสงลงทีละน้อย นงคราญหยกเปล่งเสียงหัวเราะในลำคอออกมาเบา ๆ “ จะมีเรื่องใดให้พระองค์เสด็จมาเล่า วันคล้ายวันประสูติของไท่โฮ่วก็ผ่านมาแล้ว ขณะทูตเองก็ได้รับการต้อนรับแล้ว สิ่งที่หยุดชะงักไปก็สมควรกลับมาดำเนินต่อได้แล้ว ก่อนหน้านี้ได้ยินว่าอุทยานเม่าหลินมีสัตว์ดุร้าย จัดการได้หรือยัง? ”
 
“ ที่มีรายงานจากกองลาดตระเวนว่าพบหมาป่ายักษ์สีเงินบนเนินเขาดูเหมือนว่าฝ่าบาทจะทรงส่งคนไปตรวจสอบตั้งแต่วันที่มีการจัดขบวนส่งศพของเฮ่อถูซื่ออดีตเจี๋ยยวี่แล้วเพคะ ” เมื่อพูดจบ นางกำนัลน้อยลอบสังเกตท่าทางของนายหญิงเล็กน้อย ผู่เยว่เห็นว่ามือที่คลึงจอกชาของอีกฝ่ายหยุดนิ่งไป ทว่าใบหน้างามกลับยังประดับรอยยิ้มเบาบาง
 
“ … นางสิ้นใจแล้วหรอกหรือ ” ไป๋หรั่นพึมพัมเสียงเบาดูเลื่อนลอยนัก ราวกับถูกกำแพงปริศนาครอบทับกายทั้งสี่ทิศ สายตาของนางถูกชักนำให้สนใจเพียงบุคคลไม่กี่ชีวิต โดยเฉพาะเจ้าของรัศมีมังกรนั้นที่โดดเด่นนักในสายตานาง “ มีอะไรอีกที่เปิ่นกงพลาดไป ”
 
“ ช่วงนี้ชาวเมืองกล่าวกันว่า ปีศาจปลาเริ่มหันมาต่อสู้กันเองจนมีประชาชนได้รับผลกระทบอยู่ไม่น้อย โดยเฉพาะเหล่าหญิงสาวที่เริ่มมีประกาศเตือนจากทางการให้ระมัดระวังตัว เนื่องจากจำนวนสตรีที่หายตัวไปเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ ทั้งยังมีผู้พบเห็นร่องรอยการล่าและต่อสู้กับปีศาจปลาในระยะที่ห่างลำน้ำไม่น้อย ซึ่งผิดไปจากรูปแบบเดิมของเหล่าปีศาจปลา ”
 
หลี่ผู่เยว่ยังรู้ดีว่าอะไรที่จะใช้โน้มน้าวใจคนได้ นงคราญหยกชำเลืองตามองนางกำนัลคนสนิทตรงหน้าตนเล็กน้อยก่อนจะหลุบตาพร้อมกล่าวสั้น ๆ ว่า “ พูดต่อสิ ”
 
“ อีกอย่างช่วงนี้กลุ่มบัณฑิตที่เชื่อในลัทธิขงจื๊อก็เริ่มออกมาป่าวประกาศอีกแล้วเพคะ ” ม้วนตำราไผ่ชิ้นหนึ่งถูกยื่นให้นายหญิงแห่งตำหนักตงเฉินได้คลี่อ่าน ไป๋หรั่นค่อย ๆ คลายสายผูกภายนอก ก่อนจะคลี่ม้วนตำราดูเนื้อหาด้านในโดยที่เตรียมใจไว้แล้วว่า.. ‘ ขงจื๊อสร้างเรื่อง ไม่พ้นกล่าวโทษสตรีอีกตามเคย ’
 <div align="center">
ลัทธิขงจื๊อเปี่ยมด้วยคุณธรรม สี่คุณธรรม สามคล้อยตาม 
วางตัวสตรีเพียบพร้อมและศรีภรรยา แต่ม่อจื่อกลับสร้างความยุ่งเหรินแก่ครัวเรือน 
สร้างความชิงดีชิงเด่นในความสามารถจนเกิดความโกลาหลในครอบครัว 
อีกทั้งสนมนางหนึ่งก็แอบนัดคบชู้รักยามวิกาลทั้งที่มีโทษกักบริเวณ 
อีกนางสนมก็มากด้วยเล่ห์วางแผนสารพัดเพื่อผลักนางสนมผู้โปรดปรานตกธารา</div>
 
เมื่ออ่านจบไม่พ้นหลุดหัวเราะเสียงดังกึกก้องไปทั่วตำหนัก สาวงามในรอบสี่พันปีเช่นไป๋หรั่นลอบยกนิ้วขึ้นปาดหยดน้ำตรงหางตา ก่อนจะโยนม้วนตำราไผ่นั้นลงกับโต๊ะที่ตั้งอยู่ไม่ไกล “ แล้วพวกเขารู้หรือไม่เล่าว่าสนมที่คบชู้สู่ชายในยามวิกาลผู้นั้นเป็นคนเดียวกับที่ถูกกล่าวถึงในท่อนถัดไปว่าเป็นที่โปรดปราน ” แววตางามราวผืนนภายามรัตติกาลทอประกายอ่อนใจ พร้อมด้วยดวงหน้าของโฉมสะคราญที่เจือแววเหนื่อยล้าเหลือคณา
 
“ หากคนในคืนนั้นเป็นชู้จริง เปิ่นกงคงมิต้องรู้สึกเสียเปรียบถึงเพียงนี้.. ”
 
“ พระสนม กล่าวเช่นนี้มิได้นะเพคะ ”
 
เสียงเตือนของผู่เยว่ลอยเข้ามาและไหลผ่านไป พระสนมลู่ผู้งามนักปิดเปลือกตาลงช้า ๆ “ พูดตอนนี้แล้วมีประโยชน์เสียที่ไหนเล่า.. ผู้คนเชื่อแล้วว่าเปิ่นกงเป็นสาวเริงเมือง คบชู้ทั้งที่ยังต้องโทษกักบริเวณ นับว่าเป็นนางจิ้งจอกที่หาญกล้าเทียมฟ้า ” สตรียิ่งงามเท่าใดก็ยิ่งมีเรื่องยุ่งยากมากเท่านั้น ไป๋หรั่นขยับกายเล็กน้อย นางเอนตัวเข้ากับขอบตั่งนั่งดูคล้ายการเอนหลังพักผ่อนยิ่งนัก
 
ผู่เยว่ที่สังเกตมาตั้งแต่ต้น แน่นอนว่าต้องห่วงสภาพจิตใจของผู้เป็นนาย นางจึงได้เก็บข่าวที่คิดว่าช่วยฟื้นฟูสภาพจิตใจของอีกฝ่ายให้กลับมาได้ไว้ในช่วงท้ายสุด “ แต่อย่างน้อยก็ยังมีข่าวลือที่ช่วยส่งเสริมพระสนมนะเพคะ ” หลี่กู่กูที่คอยอยู่เคียงข้างนางกระแอมเล็กน้อยก่อนจะเปรยขึ้น
 
“ ในวันที่พวกท่านเสด็จกลับจากอุทยานเม่าหลิน.. ทั้งสองเสด็จกลับโดยแยกจากขบวนหลวงใช่หรือไม่เพคะ มีข่าวลือว่าพบเห็นพวกท่านทั้งสองดูสนิทชิดเชื้อ ทั้งยังไม่ปลอมตัวเลยแม้แต่นิดเดียว.. จนคนพากันกล่าวว่าพระสนมเป็นที่โปรดปรานมาก ” 
 
ยังไงก็คงมีผู้พบเห็น ดังนั้นนางเลยไม่ได้แปลกใจ แต่ที่ชวนให้ฉงนที่สุดคงไม่พ้นการที่พวกเขานำไปตีความกันว่าเป็นที่โปรดปรานมากนั่นแล “ เหตุใดถึงได้เชื่อกันง่ายนักว่าคน ๆ หนึ่งเป็นที่โปรดปราน ” 
 
การเป็นที่โปรดปรานไหนเลยจะง่ายถึงเพียงนั้น ไป๋หรั่นสัมผัสไม่ได้เลยสักนิดว่าตัวเองเป็นที่โปรดปราน ทุกอย่างที่ได้รับมาเป็นเพราะนางเข้ากับเขาได้ในบางส่วน ไม่เป็นคนที่น่ารำคาญหรือเรียกร้อง ไป๋หรั่นรู้ดีกว่าใครว่าทั้งหมดที่รั้งอีกฝ่ายไว้คือความแปลกใหม่ที่ไม่เคยพบเจอ
 
“ พระสนม.. ที่ผู้คนเชื่อกันเป็นเพราะยามนี้ แม้แต่คำที่บอกว่าพระสนมทรงเป็นที่โปรดปรานยังถึงขนาดหลุดมาจากปากทหารผู้ติดตามอารักขาขบวนเสด็จเลยเพคะ ” สาเหตุที่เจาอี๋แซ่ลู่กลับมาอยู่ในวงสนทนาได้ไม่ใช่แค่เพราะความโปรดปรานที่ได้รับ แต่เป็นเพราะต้นข่าวมาจากชนชั้นทหารที่ถูกฝึกอย่างหนักทั้งยังไม่ค่อยสนใจความเป็นไปของวังหลวงนอกจากเรื่องของความปลอดภัยในบ้านเมือง แต่ยามนี้ทหารน้ำดีผู้หนึ่งกลับบอกครอบครัวตัวเองว่า ฝ่าบาททรงพบคนที่โปรดปรานแล้ว.. มีหรือที่ผู้คนจะไม่หลงเชื่อ?
 
“ … ” สตรีที่ถูกกล่าวถึงในข่าวลือยกมือขึ้นคลึงสันจมูกเงียบ ๆ
 
เมื่อนึกถึงโอรสสวรรค์ผู้นั้นไป๋หรั่นไม่เห็นอะไรนอกไปจากมิตรภาพเส้นหนึ่งที่ขนานกันอย่างเรียบง่าย เขาไม่ใช่คนจำพวกที่นางเฝ้าใฝ่ฝันหา นางเองก็มิใช่สตรีในอุดมคติที่จะสามารถเคียงข้างเขาได้ตลอดกาล ทุกอย่างคงง่ายกว่านี้มากหากนางสามารถออกไปใช้ชีวิตภายนอกได้โดยไม่ติดพันฐานะคนของเขามาตั้งแต่ต้น..
 
“ ช่างเถิด เปิ่นกงไม่อยากออกไปแล้ว เจ้าไปเตรียมน้ำอาบที ” สาวงามแซ่ลู่ปัดมือเป็นสัญญาณให้คนสนิทปลีกตัวออกไป ผู่เยว่ที่ต่อให้กังวลก็ไม่สามารถโต้แย้งอะไรได้ นางเก็บสายตาพร้อมประสานมือย่อกายลงรับคำสั่ง ก่อนจะหันเดินจากไปเพื่อจัดการตามความต้องการของพระสนม
 
แต่พระสนมของนางกลับตั้งใจใช้โอกาสนี้ลอบออกไปด้านนอกโดยไม่ให้ใครรู้ตัว ถ้าไม่ติดว่าทันทีที่ก้าวขาข้ามธรณีประตู จะมีเสียงดังสะนั่นกึกก้องในศีรษะมาทำให้ทั้งกายบางทรุดฮวบลงเสียก่อนป่านนี้นางคงรีบย่ำเท้าออกไปจนได้พบกับขบวนเกี้ยวมังกรที่สวนเข้ามาแล้ว
 
“ ฝ่าบาทเสด็จมาถึงแล้—- เอ่อ .. ลู่เจาอี๋? ”
 
เสียงของขันทีที่ขาดช่วงไปทำให้ทั้งจางกงกงที่นำเกี้ยวมาพร้อมด้วยหลิวเช่อที่อยู่ด้านในฉงนใจในทันที “ มีอะไร ” สุรเสียงของโอรสสวรรค์ที่ทั้งหนักแน่นและทรงพลังล้วนลอดออกมาจากช่องว่างของเกี้ยวมังกร
 
“ ฝ่าบาท ลู่เจาอี๋ทรุดอยู่ที่หน้าประตู ไม่รู้ว่าเป็นเพ—- ”
 
กระทั่งสายลมยังช้ากว่าการเคลื่อนไหวของเขา หลิวเช่อทะยานลงจากเกี้ยวมังกรมุ่งเข้าประคองร่างอ้อนแอ้นหน้าประตูตำหนัก “ เจาอี๋? ” สีหน้าของโอรสสวรรค์คร่ำเครียดเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ตอบสนองต่อการเรียก ทั้งยังดูตื่นตระหนกเป็นอย่างมาก
 <div align="center">
‘ ยินดีกับพวกเจ้าด้วยในการปราบปรามจ้าวปีศาจปลาแห่งวังเพ่ยชิงเป็นผลสำเร็จ ’</div>
 
ปราบปรามอะไรนะ? ลู่ไป๋หรั่นจมอยู่กับภวังค์ความนึกขึ้นถึงขนาดที่ไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่ายามนี้ตลอดทั้งร่างได้ถูกท่อนแขนแกร่งโอบขึ้นแนบอก ฉะนั้นแทนที่จะใช้สองแขนล้อมรอบลำคอแกร่งเพื่อยึดเกี่ยวเป็นที่พึ่ง นางกลับใช้สองมือป้องปิดใบหูด้วยความหวาดผวา
 
เสียงนี้ไม่ได้น่ากลัว.. ทั้งยังแฝงความคุ้นเคยมาหนึ่งกระบวน
 
แต่เพราะไม่น่ากลัวและคุ้นเคยนี่แล ถึงได้ทำให้นางตื่นตระหนกถึงเพียงนี้
 <div align="center">
‘ แผ่นดินนี้วุ่นวายจากเหล่าปีศาจมาหลายพันปี มนุษย์สู้ตบตีกับแดนปีศาจมาเนิ่นนาน ’</div>
 
แล้วมันเกี่ยวอะไรกับข้า..? ไป๋หรั่นปวดขมับจนต้องขบริมฝีปากหากไม่ใช่ว่ามีปลายนิ้วสากคลึงลงมาช่วยห้ามปรามพฤติกรรมนี้ก็เกรงว่ากลีบปากที่ผู้คนนึกอยากเฝ้าถนอมคงได้มีรอยแผลประทับไว้ไปอีกชั่วระยะเวลาหนึ่ง
 <div align="center">
‘ นี่เป็นเพียงก้าวแรกของพวกเจ้าที่ชนะในการปราบปรามปีศาจเหล่านี้’</div>
 
ต้องขอบคุณการกระทำของอีกฝ่าย รวมไปถึงไอความคุ้นเคยที่ล้วนแต่สัมผัสมาก่อน
 
ไป๋หรั่นคิดว่าตัวเองคงเสียสติไปแล้ว มือน้อยคว้ากำชายภูษาสีเข้มของชายที่ลุกขึ้นหมายจะสั่งให้คนตามหมอหลวงจนเขาถึงกับหยุดวาจาแล้วหันกลับมามอง “ ไม่.. ไม่ต้องตามหมอ.. เสียงมัน.. ” มืออีกข้างหนึ่งที่ไม่ได้ต้องถูกสิ่งใดยกขึ้นป้องใบหู เสียงลี้ลับนั้นยังคงเนิบนาบเชื่องช้าทว่าหนักแน่นทรงพลัง ราวกับแช่แข็งตลอดทั้งร่างให้รับฟังกับสุรเสียงจากสวรรค์ที่ไม่ว่าใครก็มิอาจต้านทานได้
 
“ ออกไปให้หมด ”
 
นางพึมพัมด้วยคำว่าเสียง บางทีคงถูกอะไรบางอย่างทำให้เสียขวัญ ฮั่นอู่ตี้ไล่บุคคลภายนอกออกไปจนสิ้น ก่อนจะที่หันมาใช้สองมือช่วยประคองใบหน้าผ่านการทาบมือลงกับช่วงหูทั้งสองฝั่งเผื่อว่าจะช่วยป้องกันเสียงที่ไม่พึงประสงค์ให้นางได้ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
 <div align="center">
‘ ขอให้หมั่นฝึกฝนและพึงระวังอยู่เสมอ อย่าหลงกับดักของเผ่าปีศาจจนเพลี้ยงพล้ำ ’</div>
 
เมื่อสิ้นประโยคนี้ความอื้ออึงทั้งหมดก็เลือนหาย เหลือเพียงแต่เสียงสรรพชีวิตรอบด้านที่กลับมามีบทบาทอีกครั้ง รวมไปถึงหินหน้าตาพิลึกสองก้อนที่ค่อย ๆ ก่อร่างขึ้นมาจากความว่างเปล่า พร้อมความรู้สึกร้อนวูบในร่างที่ทำให้หางตาของมังกรสุริยาถึงกับกระตุกไปเล็กน้อย
 
“ … ”
 
หลิวเช่อจำได้ว่าก่อนหน้านี้ที่มีโอกาสตรวจสอบ เขาสัมผัสได้ถึงตบะเล็กน้อยในร่างนางที่หลบซ่อนอยู่ใต้ปราการหลายชั้น ทว่ากระแสร้อนเมื่อครู่นั้นคือตบะฝึกฝนสายใหม่ที่ถูกนางซึมซับเข้าร่างไปโดยกะทันหันต่อหน้าต่อตาเขา รวมไปถึงเรื่องประหลาดอย่างหินดาวเคราะห์ที่อยู่ ๆ ก็ปรากฏขึ้นมา
 
หรือว่านางจะเป็น…
 
“ ฝ่าบาท? ”
 
แทนที่จะเป็นความห่วงใยหรืออ่อนโยนดังเช่นในตอนที่นางไม่อาจรับรู้ หลิวเช่อกลับมีท่าทางไม่ทุกข์ร้อนต่อสิ่งที่เกิดขึ้นราวกับนึกรำคาญใจต่ออาการเมื่อครู่ “ คนของตำหนักตงเฉินดูแลนายอย่างไรถึงได้ปล่อยให้สภาพร่างกายเป็นเช่นนี้ ” ไม่เพียงแค่พูดเท่านั้น.. โอรสสวรรค์หยิบหินดาวเคราะห์ทั้งสองก้อนขึ้นมาพิจารณาด้วยมือเดียว ก่อนจะส่งหินที่ฉายรัศมีเหล่านั้นไปไว้บนตักนงคราญด้วยท่าทางไม่สนใจ
 
“ หินสองก้อนนี้ดูมีประโยชน์ เจิ้นนำมาให้เจ้า ” หากบอกนางว่ามันปรากฏขึ้นจากอากาศก็คงสติแตกไปอีกรอบ หนนี้เขาช่วยเกลี่ยระดับความพิศวงให้อ่อนลงคงจะดีสำหรับผู้กลับชาติมาเกิดมือใหม่ “ ร่างกายเป็นอย่างไรบ้าง ”
 
“ ดีขึ้นมาก.. เพคะ ” นางไม่ได้โกหกเลยแม้แต่น้อย ไป๋หรั่นไม่เคยรู้สึกแข็งแกร่งขึ้นโดยไม่ผ่านการฝึกฝนใด ๆ มาก่อน เรียกได้ว่าเผิน ๆ อาจจะดีกว่าตอนนางพยายามนั่งทำสมาธิอีกด้วยซ้ำ “ ว่าแต่ฝ่าบาทเสด็จมาเช่นนี้ ”
 
“ คืนนี้เจิ้นจะพักที่ตำหนักตงเฉิน ”
 
อีกแล้วเหรอ !?
 
ต่อให้อยากร้องไห้นางก็ไม่มีทางร้องออก ลู่ไป๋หรั่นลอบถอนหายใจอยู่กับตัวเองก่อนจะฝืนยิ้มที่ดูแล้วยังนับว่าพอเป็นธรรมชาติราวกับผ่านการฝึกฝนมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน “ หม่อมฉันพึ่งสั่งให้หลี่กู่กูเตรียมยกน้ำเข้ามานับว่าพอดีกับโอกาสนี้นัก ฝ่าบาททรงสรงน้ำก่อนเถิดเพคะ ”
 
“ อืม ”
 
แม้ตอนที่ลุกจากเตียงนางจะยังเซไปบ้างเล็กน้อยแต่ก็ใช้เวลาไม่นานในการกลับมาตั้งหลักเพื่อปรนนิบัติฝ่าบาท ลู่ไป๋หรั่นช่วยถอดฉลองพระองค์ออกจากพระวรกายมังกรไปตามขั้นตอนพื้นฐาน กระทั่งในยามที่มาถึงชุดตัวในส่วนสุดท้าย หลิวเช่อก็พูดขึ้น “ เจ้าไปจัดการตนเองให้เรียบร้อยเสียเถอะ ไม่ต้องรีบร้อน ก็แค่ชุดนอน เจิ้นสวมเองได้ ”
 
คล้ายว่าเป็นคำอนุญาตกลาย ๆ ให้นางได้พักผ่อน ที่แน่นอนว่าลู่เจาอี๋ก็ไม่มีทางปฏิเสธไมตรี นางปลีกตัวออกจากเรือนหลวงของตำหนัก ไปอาศัยห้องอาบน้ำของเรือนเล็กใช้แก้ขัดโดยมีหลี่ผู่เยว่คอยขัดสีฉวีวรรณในทุกขั้นตอนอย่างประณีต จนได้มาซึ่งสาวงามกรุ่นกลิ่นฝูหรงในเอี๊ยมนอนตัวบางที่สวมชุดตัวในคลุมยาวตลอดทั้งร่าง ดูวาบหวิวแต่ก็โปร่งสบายสมกับที่เป็นของสวมใส่ขณะนอนหลับ
 
“ ถ้าเรียบร้อยแล้วก็รีบนอนเสีย วันพรุ่ง เสด็จแม่มีรับสั่งให้เหล่าสนมเข้าถวายพระพรไวขึ้นจากเดิม ” ผู้ที่กล่าวโดยไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมองคือโอรสสวรรค์ผู้เดิมในชุดลำลองสำหรับพักผ่อนที่ในมือถือม้วนตำราไผ่ชิ้นหนึ่งที่ดูแล้วเหมือนจะคุ้นตาสาวงามอยู่บ้าง.. เสียก็แต่นึกอย่างไรก็นึกไม่ออก
 
“ เหตุใดหม่อมฉันจึงไม่ทราบเลยแม้แต่น้อยว่าไท่โฮ่วทรงมีรับสั่งเช่นนั้น.. ” เสียงงึมงัมด้วยความสงสัยของนางลอยไปเข้าหูหลิวเช่อที่นั่งอยู่ตรงเก้าอี้ใกล้เตียงพอดิบพอดี โอรสสวรรค์ที่ได้ยินอย่างนั้นก็ตวัดสายตาเย็นเฉียบจนคนที่ได้รับถึงกับเหงื่อตก “ ขออภัยเพคะ หม่อมฉันหาได้สงสัยในตัวพระองค์ ”
 
แม้จะลอบเบนสายตาไปทางอื่นแต่ก็ยังดีที่การค่อย ๆ ทดกายลงนอนกับเตียงเป็นสิ่งที่ทำให้จักรพรรดิเพียงหนึ่งแห่งแผ่นดินจับสังเกตท่าทางของนางได้ยาก หลิวเช่อที่เห็นว่าฝ่ายสนมรัก(?)ยินยอมแต่โดยดีก็หันมาวางม้วนตำราลงและลุกขึ้นสะบัดแขนหนึ่งครั้งดับเทียนภายในเรือนจนเหลืออยู่เพียงไม่กี่เล่มที่ไกลเกินองศาของกลุ่มลมเมื่อครู่
 
และเมื่อเอนกายลง ปลายจมูกก็ยังสัมผัสได้ถึงกลิ่นหวานตลบของฝูหรงที่แทรกมาพร้อมไอชื้นจากเรือนร่างข้างกาย การมาเปลี่ยนสถานที่พักผ่อน และอยู่ร่วมกับสนมที่ตนค่อนข้างจะพึงใจนับว่าเป็นเรื่องที่น่าอภิรมย์ แต่การปรับตัวให้เคยชินกับกลิ่นอายเย้ายวนตามธรรมชาติของสตรี โดยเฉพาะอย่างยิ่ง.. หญิงงาม
 
ก็ยังนับว่ากินแรงเขาไปมาก จริง ๆ
 
…
 
ยามรุ่งสางมาเยือน สองชีวิตที่ครองยศแตกต่างกันล้วนตื่นมาใช้ชีวิตกันอย่างพร้อมเพรียง ในเช้านี้หลิวเช่อยังคงมีพระสนมเอกลู่เจาอี๋คอยปรนนิบัติสวมใส่เสื้อผ้าอย่างชำนาญ ต่อด้วยการเกล้าผมสวมกวานที่ยิ่งทำก็ยิ่งคล่องมือ
 
“ หลังถวายพระพร เจิ้นจะส่งคนมาหาเจ้า หากเขาบอกให้เจ้าตามไป ก็ตามไปแต่โดยดี ” เพราะเกรงว่านางจะขวัญเสียต่อสิ่งที่เขาตั้งใจจะทำต่อจากนี้ หลิวเช่อที่ปกติไม่คิดจะบอกกล่าวใครก่อนล่วงหน้ายังต้องออกปากด้วยตัวเอง
 
โอรสสวรรค์กำชับไว้เท่านี้และไม่บอกอะไรเพิ่มไปมากกว่านั้น ปล่อยให้นางสับสนมึนงง..กระทั่งถึงเวลาที่นางได้เผชิญหน้ากับคำเชิญฉบับพิเศษด้วยตัวของนางเอง


 <div align="center">
<img width="450" src="https://i.imgur.com/F56Ani1.png" border="0" alt=""> 
ทำกิจกรรมสันทนาการกับหวงตี้ +15 บารมี 
ปรนนิบัติทุกค่ำคืน + 1 ปรนนิบัติ 
ปรนนิบัติช่วยสวมฉลองพระองค์ + 1 ปรนนิบัติ 

+15 EXP — ข่าวหมาป่าในอุทยานเม่าหลิน 
+10 EXP — การเสียชีวิตของเฮ่อถูเจี๋ยยวี่ 
+15 EXP —ปีศาจปลาออกอาละวาดในรูปแบบที่แปลกออกไป 
+15 EXP — กลุ่มขงจื๊อปล่อยหนังสือเทศน์ 
+15 EXP — ฝ่าบาททรงเสด็จประพาสนอกวังแบบเต็มยศร่วมกับลู่เจี๋ยยวี่ 
+15 EXP — ฝ่าบาททรงมีลู่เจาอี๋เป็นคนโปรดอย่างแน่นอน 
[หินตีบวก x2 , และ มีไอตบะซึมเข้าไปในร่างคุณทำให้รู้สึกแข็งแกร่งขึ้น+10 ตบะ]
</div>

</div>

 

</div></div> </div> 

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Chonburi'); Chonburi {font-family: 'Chonburi';}
</style>

WeiBin โพสต์ 2024-9-7 02:28:53

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย WeiBin เมื่อ 2024-9-7 02:31

20 เดือน08 รัชศกเจี้ยนหยวนปีที่10 10:30
ในที่สุดตนก็เดินมาถึงยังตำหนักตงเฉินอีกครั้งที่นี่ยังเงียบสงบเหมือนเคย ต่อไปนี้ที่นี่คือที่ที่เขาอาจจะต้องอยู่ไปทั้งชีวิตชะตาชีวิตขึ้นหรือลงล้วนอยู่ในมือสตรีที่อยู่ภายในตำหนักแห่งนี้ เมื่อทอนลมหายใจเสร็จก็เดินเข้าข้างใน แต่ขณะนั้นก็ถูกสาวใช้หน้าประตูหยุดไว้ก่อน เพื่อให้ตนบอกจุดประสงค์ที่เข้ามาที่นี่“เจ้าช่วยไปทูลพระสนมหน่อยว่าข้าเสี่ยวเว่ยจื่อจากสำนักขันทีขอเข้าเฝ้าพระสนมทั้งยังได้รับคำสั่งให้เชิญราชโองการมา” สาวใช้เมื่อฟังจบก็ยิ้มแล้วพยักหน้าก่อนจะรีบหายเข้าไปยังตัวตำหนัก

@LuBairan

“ข้าน้อยคาราวะพระสนม ข้าน้อยมาในครั้งนี้ด้วยเหตุผลสองอย่างก่อนอื่นขอพระสนมเตรียมตัวรับราชโองการก่อนเถิดเจ้ามะคะ” ตนกล่าวจบก็หยิบม้วนราชโองการออกมา กวาดสายตามองเมื่อเห็นพระสนมกับเหล่านางกำนัลพร้อมแล้วจึงเริ่มประกาศ “ด้วยโองการฟ้า!! ฝ่าบาททรงมีพระบัญชาลู่เจาอี๋มีคุณสมบัติเพียบพร้อมทั้งสี่ศาสตร์ จิตใจเมตตาบริสุทธิ์และเปี่ยมด้วยคุณธรรม บัดนี้สมควรถึงคราวอันดีได้ฤกษ์ยามอันดี ประกาศราชโองการแต่งตั้งลู่เจาอี๋ขึ้นเป็นลู่ซูเฟย และพราชทานไหมแก้วแสงจันทร์สองพับ พร้อมด้วยแพระพรรณจันทร์หนาวสิบพับแก่พระชายา จบราชโองการ” เมื่อตนประกาศจบก็ยื่นฉบับนั้นให้อีกฝ่าย “ยังเหลืออีกหนึ่งราชโองการเจ้ามะคะ” เมื่อจบตนก็หยิบอีกม้วนออกมา “ด้วยโองการฟ้า ฝ่าบาททรงมีพระบัญชาเรียกตัวหลิวหรูเยี่ยนคืนสู่ฐานันดรพระราชธิดา หลังจากพลัดพลากตลอดหลายปีบัดนี้พระราชธิดาหลิวหรูเยี่ยน แสดงออกถึงความหลักแหลมรู้จักเอาตัวรอด ทั้งยังมีคุณธรรมเปี่ยมไปด้วยเมตตาตามพระมารดา จึงมีรับสั่งโปรดเกล้า แต่งตั้งหลิวหรูเยี่ยนเป็นกงจู่ พระราชทานทินนามว่า หลิงหยวน จบราชโองการ” ตนพูดจบก็รู้สึกได้ถึงคอที่แห้งสนิทตนรีบพยามกลืนนํ้าลาย แล้วส่งราชโองการให้อีกฝ่าย
https://i.imgur.com/998Aj61.png

https://i.imgur.com/sJwDaTb.png

@LuBairan

เมื่อเห็นเด็กน้อยที่พยามรับราชโองการด้วยความไม่ชินตนก็รู้สึกเอ็นดูหลังจากส่งมอบราชโองการเสร็จสิ้นแล้วตนก็ค่อยบอกถึงอีกเหตุผลที่มา“ยินดีกับพระชายาด้วยผ่านไปไม่นานก็ได้เลื่อนสูงขึ้นอีกความโปรดปรานนี้มองทั่วทั้งวังหลังคงมีแต่พระชายาที่ได้รับ อีกเรื่องคือฝ่าบาททรงมีพระบัญชาให้กระหม่อมมาเป็นขันทีประจำตำหนักคอยอยู่รับใช้พระชายากับองค์หญิง” ตนลงไปคุกเข่าคำนับ “ต่อไปหม่อมฉันเป็นบ่าวรับใช้พระชายาแล้ว ขอแค่พระชามีคำรับสั่งกระหม่อมก็พร้อมจะทำให้สำเร็จลุล่วงแม้ต้องแลกด้วยชีวิตก็ตามขอพระชายาเมตตารับหม่อมฉันไว้ด้วยเถอะเจ้ามะคะ” พูดจบตนก็แนบสีรษะลงไปกับจรดพื้นรออีกฝ่ายตอบรับ

@LuBairan

“ขอบพระทัยพระชายาหม่อมฉันสัญญาจะไม่สร้างความเดือดร้อนให้ชายาเด็ดขาด ต่อไปนี้หากพระชายามีอะไรโปรดรับสั่งมาได้เลย” พูดจบก็ค่อยๆลุกขึ้นตอนนี้ก็สายมากแล้วหม่อมฉันไม่กล้ารบกวนพระชายาพักผ่อน เดี๋ยวหม่อมฉันจะขอเดินสำรวจตำหนักให้คุ้นชินเสียก่อนหากพระชายามีอะให้หม่อมฉันรับใช้ก็สามารถเรียกหากระหม่อมได้เลยเจ้ามะคะ”

@LuBairan

เมื่อมองไปที่นางกำนัลหลี่ที่พระชายาพูดถึง ตนก็เหทือนนึกออกที่แท้ก็คือสาวใช้ที่ตนพามาในครั้งที่แล้ว “ขอบพระพระชายาเจ้ามะคะ ถ้างั้นหม่อฉันขอตัวก่อนถ้าพระชายามีรับสั่งอะไรหม่อมฉันจะรีบมาเฝ้าทันที”พูดจบตนก็คำนับก่อนจะเริ่มเดินออกไปพร้อมนางกำนัลหลี่

LuBairan โพสต์ 2024-9-7 12:29:14

LuBairan โพสต์ 2024-9-7 18:55:24

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย LuBairan เมื่อ 2024-9-7 19:53 <style>

#boxcorecenter {
border: 0px solid #152cd5;
padding: 15px;
box-shadow: #504C4E 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/J5ZfEJ2.png");
}
</style>

<style>
#boxR0LE {
width: 650px;
border: 0px solid #cbb989;
padding: 35px;
box-shadow: #504C4E 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/PNPim8Q.png");}
</style>

<style>
#boxLEETTER {
width: 350px;
border: 0px solid #cbb989;
padding: 35px;
box-shadow: #504C4E 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/1VhFLiD.png");}
</style>

<div id="boxcorecenter">
<div align="center">

 

<div id="boxR0LE">

<img width="450" src="https://i.imgur.com/aDtIaPZ.png" border="0" alt="">
 
แสดงความยินดี วันที่ 22 เดือน 08 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 10
 เวลาสิบนาฬิกาสามสิบนาทีเป็นต้นไป 
 
<div align="left">


หลังข่าวลือแพร่สะพัด ตลอดทั้งตำหนักตงเฉินก็วุ่นวายกับการต้อนรับแขกเหรือที่แวะมาร่วมแสดงความยินดี ไม่เว้นแม้แต่บิดามารดาที่ร่วมส่งของรับขวัญหลานสาวรวมไปถึงจดหมายแสดงที่ส่อแววภาคภูมิใจ … บัดนี้นอกจากนาง ฝ่าบาท และไท่โฮ่ว ก็คงมีแต่ท่านพ่อ ท่านแม่ รวมไปถึงชางหรงเกอที่ทราบอยู่แก่ใจว่าเรื่องราวไม่ได้เลวร้ายผิดประเวณีเช่นในข่าวลือ
 
“ พระชายา หน้าตำหนักมีเหม่ยเหรินมาขอเข้าเฝ้าเพคะ ”
 
พระชายาผู้เลิศล้ำทั้งรูปโฉมกิริยาลดจดหมายแสดงความยินดีจากขุนนางท่านอื่น ๆ ในมือลง ตรงข้ามกับสายตาที่เคลื่อนขึ้นมองนางกำนัลที่เข้ามารายงาน “ เหม่ยเหริน? ” จริงอยู่ที่นางจะปล่อยผ่านก็ยังได้ ทว่าคนรู้จักที่ครองยศเหม่ยเหรินก็เหมือนว่าจะยังมีอยู่ ฉะนั้นหากไม่ระบุตัวตนให้ชัดเจนแล้วนางจะเตรียมการต้อนรับให้เหมาะสมได้อย่างไร
 
“ เพคะ โอวหยางเหม่ยเหริน ซุนเหม่ยเหริน และเหมยเหม่ยเหรินขอเข้าเฝ้าเพคะ ”
 
ไม่คุ้นสักนาม.. หลังได้ฟังแซ่ของผู้มาขอเข้าพบ คนงามก็มีแววใคร่รู้พาดผ่านที่หว่างคิ้วโดยทันที สตรีฝ่ายในมีเกือบร้อย คนที่อยากเจอกลับไม่ได้เจอ ส่วนคนที่ไม่จำเป็นต้องเจอก็คล้ายว่าจะมีเรื่องให้เจออยู่ร่ำไป “ เปิ่นกงไม่เห็นจำได้ว่ามีการแจ้งล่วงหน้าว่าพวกนางต้องการเข้าพบ? ” เศษเสี้ยวความเย็นเฉียบในแววตาหลอมละลายกลายมาเป็นรอยยิ้มเบาบาง
 
“ ทั้งสาม.. ไม่ได้แจ้งมาก่อนจริง ๆ เพคะ ” เหล่านางกำนัลในตำหนักตงเฉินที่รับใช้พระชายาอย่างใกล้ชิดมาตลอดหลายเดือนมีหรือจะไม่ทราบว่าพระนางเป็นคนเช่นไร หลายคนในตอนนี้ลอบมองหน้ากันและกันก่อนจะก้มลงสงบวาจา ลู่ซูเฟยเป็นนายหญิงที่ดี มีหลักการ ไม่เน้นพรรคเน้นพวก ปฏิบัติต่อทุกคนอย่างเท่าเทียมแต่ก็ไว้ตัวให้น่านับถือจนเป็นที่รักใคร่ของข้ารับใช้ แต่สำหรับผู้อื่นต่อให้จะดูหัวอ่อนอย่างไร สำหรับคนในความเป็นจริงก็ไม่ใช่เช่นนั้นอยู่ดี
 
“ เป็นโชคของพวกนาง ใต้เท้าเฉียนพึ่งส่งจดหมายมายกเลิกนัดหมายพอดี ” 
 
นับว่าเป็นโชคจริงหรือไม่ก็ไม่มีใครรู้ ไป๋หรั่นชำเลืองตามองเงาเคลื่อนไหวลาง ๆ จากภายในห้องที่มีผู่เยว่กำลังอบรมมารยาทในวังฉบับเบื้องต้นให้พระราชธิดาองค์ใหม่ “ ให้พวกนางมาพบเปิ่นกงที่เรือนใหญ่ ” สาวงามในอาภรณ์หรูหราขยับกายหนึ่งคราก็กระจายรัศมีแพรวพราวไปทั่วบริเวณ แต่ละก้าวที่ย่ำไปแฝงไว้ด้วยความสงบเสงี่ยมแต่ก็ลึกล้ำเกินหยั่งถึง
 
ผิดกับแขกผู้มาเยือนทั้งสามที่บางส่วนเผยความในใจออกมาผ่านสีหน้าและวาจาอย่างไม่นึกเกรงใจคนนำทางเลยแม้แต่น้อย “ ดูความอลังการของตำหนักตงเฉินนี่สิ ใครบอกว่ามันอยู่ไกลก็คงไม่ได้รับการดูแลอะไรมากมาย นี่มันแทบจะเกณฑ์คนทั้งวังมาดูแลแล้วกระมัง ” ที่กล่าวเสียงแหลมทั้งยังมีสายตาระยิบระยับอย่างกระหายอยากในความเจริญก้าวหน้าคือซุนฉวีหนี่ว์ และที่มีแววรำคาญใจในตัวสหายแต่ก็อดไม่ได้ที่จะคล้อยตามไปกับความเห็นของอีกฝ่ายย่อมเป็นโอวหยางจื่อฮวา
 
“ เป็นถึงตำหนักของพระชายาที่ฝ่าบาทโปรดปราน.. จะเรียบง่ายธรรมดาอย่างที่คนเขาว่าได้จริงเสียที่ไหน ” ผู้ที่เก็บงำประกายความคิดได้อย่างเรียบเนียนเพียงหนึ่งเดียวในกลุ่มเหม่ยเหรินย่อมเป็นเหมยไป๋ฉีที่ติดตามสหายมาเพียงเพราะต้องการอยากพบหน้าโฉมสะคราญราวนางฟ้าในคำบอกเล่าที่ใครต่อใครต่างก็ยกขึ้นเยินยอดูสักครั้ง แต่ใครจะไปนึกว่าที่ตำหนักไกลปืนเที่ยงที่หลายคนครหาว่าบ้านนอกนี้จะแฝงบรรยากาศหรูหราร้ายกาจไว้ได้อย่างแนบเนียน
 
“ เฮ้อ วาสนานี้ไม่เข้าใครออกใครจริง ๆ นางเข้าวังพร้อมพวกเรา แต่ดูสิ บัดนี้เป็นถึงซูเฟยแล้ว ขนาดเว่ยเจียเสียนอี๋ที่ว่าเลื่อนขั้นว่องไวนักยังตามนางอยู่ตั้งหลายก้าว ” หากพระชายาเจ้าตำหนักตงเฉินขึ้นเป็นเสียนเฟยก่อนก็คงไม่แตกตื่นกันเท่านี้ .. ทว่านางเล่นกระโดดจากฉือผินขึ้นซูเฟยในพริบตา ข้ามทั้งเสียนเฟย เต๋อเฟย จนได้ขึ้นเป็นผู้ครองอำนาจอันดับสาม ถ้านับเฉพาะยศของภริยาในองค์จักรพรรดิ
 
“ อะแฮ่ม เหม่ยเหรินทั้งสามขอเข้าเฝ้าเพคะพระชายา ”
 
“ ให้ทั้งสามเข้าพบได้ !! ”
 
ยามเมื่อเสียงอนุญาตประตูไม้ก็เปิดออกเผยให้เห็นโถงรับรองส่วนกลางสำหรับแขก ที่ปลายสุดทางยังมีเงานงคราญนั่งคลึงจอกชากระเบื้องขาวในมืออย่างเงียบงัน เหม่ยเหรินทั้งสามพากันสูดหายใจเฮือกใหญ่ และค่อย ๆ ปั้นหน้าประดับรอยยิ้มเช่นหญิงของฝ่ายในในยามที่ก้าวเข้าไป
 
“ ถวายบังคมลู่ซูเฟยเพคะ ” 
 
เสียงประสานทั้งสามสายของหมู่สตรีดังขึ้นพร้อมกายที่ยอบลงคารวะตามธรรมเนียมพอให้ไป๋หรั่นมีเวลาได้พิจารณาดูทั้งสามผู้มาเยือนอย่างละเอียด ก่อนจะกล่าวพร้อมรอยยิ้ม “ ไม่ต้องมากพิธี ”มือขาวเนียนของสาวงามปัดไปมาช้า ๆ ดูเหมือนไม่นึกเข้มงวดในธรรมเนียมปฏิบัติ
 
เมื่อได้รับการอนุญาตให้เงยหน้าขึ้น ทั้งสามชีวิตก็ค่อย ๆ ขยับแช่มช้าเพื่อชำเลืองตาขึ้นพิศโฉมคนงาม ที่อยู่ตรงหน้าทั้งสามคือสะคราญโฉม ผู้พิลาสหวานล้ำเช่นนางอัปสรจริงอย่างที่คนเขากล่าวขาน ด้วยเอกลักษณ์จากใบหน้าเล็กเรียวที่ทำให้โดดเด่นตรึงสายตา ยังไม่รวมเรือนกายคล้ายรูปสลักที่ถูกปั้นแต่งมาอย่างดีภายใต้เสื้อผ้าอาภรณ์ชั้นเลิศชวนให้คนตะลึงงันอยู่กับที่ในแว่บแรกที่มองเห็น
 
“ รับชา.. สักจอกก่อนดีหรือไม่? ”
 
คนงามถามไถ่อย่างเป็นกันเองช่วยปลุกให้เหม่ยเหรินทั้งสามนางตื่นจากภวังค์ความคิดที่แตกต่างกันออกไป ที่ดึงตนเองกลับมาได้คนแรก ถึงขนาดสามารถตอบรับอย่างทันท่วงทีก่อนที่นงคราญจะสั่งการนั้นคือเหมยเหม่ยเหริน เหมยไป๋ฉีที่ยิ้มฝืด ๆ ออกมาโดยไม่รู้สาเหตุ “ พวกหม่อมฉันมาแสดงความยินดีเล็กน้อย ไม่ขอรบกวนเวลาของพระชายานานนักดีกว่าเพคะ ” จะมีสตรีใดที่สามารถรับมือกับความงามนี้ในระยะประชิดได้โดยไม่เตรียมใจมาก่อน ใครจะทำได้ก็ปล่อยให้เขาทำไป แต่สำหรับพวกนางทั้งสามที่พึ่งจะเคยได้พบอีกฝ่ายคงได้แต่ยอมรับสภาพว่ารับไม่ได้ทนไม่ไหวจริง ๆ
 
“ เช่นนี้นี่เอง.. น้ำใจของทั้งสามทำให้เปิ่นกงซาบซึ้งนัก ” ไป๋หรั่นพยักหน้าเล็กน้อย พลางสำรวจดูโฉมหน้าของแต่ละนาง คนหนึ่งงามฉูดฉาด คนหนึ่งงามสงบเงียบ อีกคนงามเรียบง่าย.. ไม่เลวเลยถ้าเทียบกับสารพัดหญิงที่เคยพบภายในวัง
 
“ อะแฮ่ม อย่างที่เหมยเหม่ยเหรินกล่าว พวกหม่อมฉันมาเพื่อแสดงความยินดีและมอบของขวัญเล็ก ๆ น้อยให้กับพระชายาเพคะ ” จื่อฮวาที่ตามไป๋ฉีมาติด ๆ กระแอมเบา ๆ เรียกสติสหายคนสุดท้ายให้กลับมาเป็นอย่างเก่า พลางหยิบสุราไผ่เขียวทั้งสามไหออกมาวางบนถาดที่นางกำนัลของตำหนักถือมารอรับอยู่ก่อนแล้ว
 
“ พ พวกหม่อมฉันมีของติดตัวมาไม่มากคาดว่าสุราไผ่เขียวที่มีกันคนละไหนี้อาจทำประโยชน์ให้พระชายาได้จึงนัดกันนำมาถวายเพคะ ” คนที่บอกเล่าสาเหตุการมาครั้งนี้คือซุนฉวีหนี่ว์ที่ก้มหน้าลงกล่าวทั้งที่ใจเต้นระส่ำยากอธิบาย จะว่าอิจฉาก็ไม่ใช่ ชิงชังก็ไม่ถูก.. ดวงใจที่บีบรัดอยู่นี้คงมิใช่ว่าหวั่นไหวเข้าให้แล้ว?
 
“ สุราทั้งสามไหนี้จะมีประโยชน์อย่างแน่นอน พวกเจ้าวางใจ ”
 
“ ถ้าเช่นนั้นพวกหม่อมฉันขอทูลลา ” 
 
เหม่ยเหรินทั้งสามกล่าวโดยพร้อมเพรียงพลางโค้งหลังลงขอลาตามคำพูด แน่นอนว่าไป๋หรั่นก็ไม่มีเหตุผลให้รั้งคนไว้ พระราชเทวีพยักหน้าเล็กน้อย และปล่อยให้ผู้ครองยศสาวงามทั้งสามหันหลังเดินออกไป โดยที่คนเหล่านั้นไม่ตระหนักเลยแม้แต่น้อยว่าโถงรับรองขนาดมีเพียงแค่นี้ ต่อให้กล่าวอะไรเสียงเบาก็ยังได้ยินอย่างทั่วถึงกันอยู่ดี
 
“ ที่แท้วาสนาคนเราสู้กันไม่ได้.. ”
 
“ อย่าพูดเหลวไหลนะ ”
 
“ ท่านดูสิ ยามนี้ในวังจะยังมีผู้ใดที่มีโอกาสได้มากเท่าลู่เหนียงเหนี่ยงที่ได้พบฝ่าบาทครั้งยังเป็นไท่จื่อ ” เรื่องนี้ต่อให้ไม่อยากยอมรับก็ยากปฏิเสธ นอกจากพบหน้าก่อนแต่งแล้ว ยังผูกใจรักใคร่จนมีโซ่ทองคล้องใจออกมาถึงหนึ่งคน แล้วจะไม่ให้คนนึกเชื่อในวาสนารักปานลำนำเล่าขานได้อย่างไร
 
“ ยามนั้นทั้งคู่ยังเยาว์ ฝ่าบาทก็พึ่งก้าวเข้าสู่ช่วงแตกเนื้อหนุ่ม.. ได้พบเจอหญิงงามเช่นลู่เหนียงเหนี่ยงจะทนปฏิเสธไหวได้อย่างไร ” แม้แต่ซุนเหม่ยเหรินที่เงียบมานานยังพลั้งปากพูดความเห็นออกมาอย่างไม่ทันระวัง ส่วนนี้ก็ยิ่งทำให้สหายอีกคนที่เม้มปากแน่นมาพักใหญ่อดไม่ได้ที่จะเปรยเบา ๆ
 
“ พวกเจ้าสองคนกล่าวเกินไปแล้ว ความรักไหนเลยจะเลือกเวลา.. ที่แท้สาเหตุที่ฝ่าบาททรงช่วยพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของลู่เหนียงเหนี่ยงในคดีเย่เหม่ยเหรินคราวก่อน ล้วนเป็นเพราะมิอยากให้คนรักต้องโทษถึงแก่ชีวิต ” ความคิดของคนไหลเร็วราวสายน้ำ พริบตาเดียวจากข่าวลือไร้มูลก็กลายมาเป็นเรื่องเป็นราวใหญ่โตเช่นในคราวนี้ “ รสชาติหวานล้ำของรักแท้ไร้ขอบเขตนี้.. ข้าเองก็อยากให้มันเป็นข้าบ้างเช่นกัน ”
 
สิ้นประโยคนี้ทั้งสามก็ได้ยินเสียงกระแอมเบา ๆ มาจากนางกำนัลที่เดินนำอยู่ด้านหน้า ฉับพลันทั้งหมดก็ได้สติขึ้นในทันทีว่าบัดนี้พวกนางยังไม่ทันได้ก้าวข้ามธรณีประตูโถงเลยด้วยซ้ำ เหมยไป๋ฉีที่ตระหนักได้รีบหันหลังกลับไปทางพระราชเทวีที่หยักยิ้มอ่อนเสมือนไม่ทันรู้เกี่ยวกับบทสนทนาของคนห่างไกลจนทำให้คนหันมองถึงกับชะงัก
 
ไป๋ฉีชั่งใจเล็กน้อย.. มันยากที่จะแยกแยะระหว่างไม่ได้ยินจึงยังยิ้มได้ หรือเพราะได้ยินแล้วแต่ทำเป็นไม่ได้ยินถึงได้ยิ้มอยู่อย่างเดิม แน่นอนว่าในความเสี่ยงนี้จะขยับตัวอย่างไร้ก็ลำบากไปเสียหมด เหมยเหม่ยเหรินที่สูดหายใจเข้าและทำเป็นใจดีสู้เสือตัดสินใจทำเป็นโยนหินถามทาง “ ขออภัยเพคะพระชายา พวกหม่อมฉันไม่สงวนวาจา เผอิญนึกเป็นว่าได้ก้าวออกจากตำหนักแล้ว ”
 
ถ้าอย่างนั้นนี่คือบทสนทนานอกตำหนักของพวกเจ้า ?
 
“ หืม? เหตุใดจึงต้องขอโทษเล่า.. เปิ่นกงไม่ทันได้ฟัง พวกเจ้ากล่าวอันใดกัน? ” นงคราญหยกเอียงใบหน้าเล็กน้อยพร้อมด้วยแววตาที่ฉายความใคร่รู้ที่นับว่าเป็นสัญญาณอันดีของเหม่ยเหรินทั้งสามราวกับว่ากระแสความคิดที่ไหลผ่านเมื่อครู่นี้ไม่เคยมีอยู่จริง
 
“ ไม่มีอันใดเพคะ ไม่มี.. ” แม้จะพูดได้ยากแต่ก็ยังพูดออกมาแล้ว เหมยไป๋ฉีลอบช้อนสายตาขึ้นมองอากัปกิริยาของคนงามที่ไม่เปลี่ยนเลยสักนิดด้วยความตะหงิดใจที่ไม่อาจทำอะไรได้นอกจากหันหลังเดินออกไปอีกครั้ง ทิ้งผู้ครองตำหนักไว้ให้ค่อย ๆ ลดรอยยิ้มบนหน้าลง
 
“ เอ๋อเหนียง ” เสียงเล็ก ๆ ของเด็กสาวดังขึ้นหลังฉากกั้นที่บังทางเชื่อมระหว่างเรือนในกับเรือนรับรอง และแน่นอนว่าเมื่อกล่าวถึงเด็กสาวภายในตงเฉินจะยังมีใครไปได้อีกหากไม่ใช่ ‘ พระราชธิดา • หลิวหรูเยี่ยน ’ ที่กำลังโด่งดังในเวลานี้
 
“ เรียนเสร็จแล้วหรือเจ้าตัวเล็ก? ” 
 
“ อือ ! ” ต้องยอมรับจริง ๆ ว่าบัดนี้ความสดใสเพียงหนึ่งเดียวของตำหนักตงเฉินจะเป็นใครไปได้อีกหากไม่ใช่หลิงหยวนกงจู่วัยหกขวบที่ได้รับความนิยมจากเหล่านางกำนัลรวมไปถึงขันทีประจำตำหนัก ถัดจากร่างบางเล็กจ้อยก็เป็นนางกำนัลคนสนิทของผู้ครองตำหนักอย่างหลี่ผู่เยว่ที่รับบทอาจารย์ชั่วคราวในเวลาที่ไป๋หรั่นไม่ว่างสอนสั่งดูแล
 
“ พระชายา.. ”
 
เสียงที่แฝงไว้ด้วยความห่วงใยของผู่เยว่เบาบางจนแทบเลือนหายไปกับอากาศ ทว่ามันกลับเด่นชัดในโสตประสาทของหญิงงามที่โน้มลงเปิดฝากล่องสำรับกลางวันของเด็กสาวตัวน้อย “ เสี่ยวเยี่ยน วันนี้ลองทานโค่วโร่วดูสักชาม จริงสิ เหนียงชินจำได้ว่าเจ้าชอบรสของหวงซานเหมาเฟิง วันนี้เตรียมมาให้ก็ค่อย ๆ ทาน อย่าปล่อยให้ชาร้อนลวกลิ้นอีก เข้าใจหรือไม่? ” 
 
คล้ายว่าไม่ใส่ใจ แต่ใครเล่าจะรู้เนื้อแท้ด้านใน
 
รสชาติหวานล้ำของรักแท้ไร้ขอบเขตอะไร.. มีก็แต่รสเปรี้ยวฝาดจากความใกล้ชิดที่อันตรายขึ้นทุกวินาที
 .
 .
 .
 ถัดมาได้ไม่นาน ..
 “ ลู่ซูเฟย .. มีคำเชิญจากไท่โฮ่วให้ไปร่วมลิ้มลองน้ำผึ้งจากชนเผ่าหมินเยี่ยที่ส่งมาบรรณาการจากทางใต้ในช่วงบ่าย โดยพระนางมีความต้องการให้เหนียงเหนี่ยงพาองค์หญิงเสด็จไปพร้อมกันพ่ะย่ะค่ะ ” ผู้มาส่งคำเชิญโค้งกายลงอย่างอ่อนน้อม ชวนให้ผู้ครองตำหนักตงเฉินได้แต่ลอบระบายลมหายใจออกอย่างช้า ๆ
 “ เปิ่นกงทราบแล้ว กลับไปแจ้งไท่โฮ่วเถิดว่าเปิ่นกงจะรีบตามไปให้เร็วเท่าที่ทำได้ ”
 เพราะไม่ว่าใครก็รู้ถึงความวุ่นวายของเหล่าสนมหลังได้รับการแต่งตั้งขึ้นตำแหน่งใหม่ ของขวัญรวมไปถึงจดหมายแสดงความยินดีมากมายหลั่งไหลมาเป็นสาย แต่ต่อให้เป็นอย่างนั้น.. ริมฝีปากบางเหยียดออกเป็นรอยยิ้มจนใจ คำเชิญของแม่สามี ใครกล้าปฏิเสธก็ทำไปเถอะ หนึ่งในนั้นไม่ใช่นางแน่นอน



 <div align="center">
<img width="450" src="https://i.imgur.com/F56Ani1.png" border="0" alt=""> 
 หลิว หรูเยี่ยน 
+20 โบนัสความสัมพันธ์หัวดี 
+20 ความสัมพันธ์อาหารเกรดม่วง และ +10 ชาเกรดม่วง 
+5 โบนัสความสัมพันธ์จากอาหารประเภทอาหารปรุง 
+5 โบนัสความสัมพันธ์จากชาประเภทชงชา 
+15 โบนัสความสัมพันธ์จากโดดเด่นมีเอกลักษณ์

</div>

</div>

 

</div></div> </div> 

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Chonburi'); Chonburi {font-family: 'Chonburi';}
</style>

LuBairan โพสต์ 2024-9-8 15:21:37

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย LuBairan เมื่อ 2024-9-8 15:22 <style>

#boxcorecenter {
border: 0px solid #152cd5;
padding: 15px;
box-shadow: #504C4E 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/J5ZfEJ2.png");
}
</style>

<style>
#boxR0LE {
width: 650px;
border: 0px solid #cbb989;
padding: 35px;
box-shadow: #504C4E 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/PNPim8Q.png");}
</style>

<style>
#boxLEETTER {
width: 350px;
border: 0px solid #cbb989;
padding: 35px;
box-shadow: #504C4E 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/1VhFLiD.png");}
</style>

<div id="boxcorecenter">
<div align="center">

 

<div id="boxR0LE">

<img width="450" src="https://i.imgur.com/aDtIaPZ.png" border="0" alt="">
 
อับจนหนทาง วันที่ 22 เดือน 08 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 10
 เวลาสิบเอ็ดนาฬิกายี่สิบนาทีเป็นต้นไป
 
 
<div align="left">


เมื่อเตรียมตัวจนพร้อมสรรพ แทนที่นางจะได้พาองค์หญิงน้อยก้าวออกจากตำหนักอย่างที่คิดกลับต้องมาดูหน้าอีกหนึ่งผู้มาเยือน.. นึกไม่ถึงเลยว่าช่วงนี้ตงเฉินจะเป็นที่นิยมมากถึงขนาดนี้ ไป๋หรั่นนั่งอยู่บนตั่งปลายโถงตัวเดิมพร้อมหลุบตามองร่างอ้อนแอ้นที่ทรุดลงร้องไห้กระซิก ๆ อยู่แทบเท้า
 
ผีสางนางไม้ตัวใดดลใจให้กงซุนเหม่ยเหรินที่แสนเลื่องลือแบกหน้ามาพบนาง
 
“ ฮื่ออออออออออ ฮึก ฟื้ดด ฮืออออออออออ ”
 
คิ้วเรียวของสาวงามผู้ครองตำหนักค่อย ๆ ขมวดเข้าหากันทีละน้อยตามเสียงสะอึกสะอื้นที่เดี๋ยวดังเดี๋ยวเบา ปลายนิ้วเนียนดั่งหยกเคาะกับราววางแขนบนตั่งช้า ๆ อย่างพิจารณา “ กงซุนเหม่ยเหริน..บัดนี้แม้แต่บึงในตำหนักตงเฉินก็ไม่กว้างพอรองรับน้ำตาของท่านแล้ว มีเรื่องใดอยากกล่าวก็ว่ามาเถอะ ” นับว่าไป๋หรั่นมีเมตตาไม่น้อยสำหรับคนที่อยู่ ๆ ก็มาขอเข้าเฝ้าแล้วปล่อยน้ำตาให้ไหลนองทั่วพื้นพาลทำให้ทั้งตำหนักที่ควรเคล้าด้วยกลิ่นอายมงคลกลายมาเป็นโศกเศร้าอยู่พักใหญ่
 
“ ฮ ฮึก พระชายา หม่อมฉันไร้ที่พึ่งแล้วเพคะ ”
 
นงคราญหยกเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยในระหว่างที่คิดว่าบัดนี้ธิดากงซุนโหวตั้งมั่นมาหานางแค่เพียงบอกว่าไร้ที่พึ่งแล้ว? ไม่มีทาง หลังจากครุ่นคิดได้พักหนึ่ง ริมฝีปากบางที่เคยปิดสนิทก็เปิดออกระบายลมหายใจ “ จะไร้ที่พึ่งได้อย่างไร กงซุนโหวก็ยังร่างกายแข็งแรง กงซุนเหม่ยเหรินกล่าวเช่นนี้เกรงว่าไม่ถูกต้อง ”
 
“ ไม่ใช่อย่างนั้นเพคะ.. อึก หม่อมฉัน หลังจากเรื่องวันนั้น.. ฝ่าบาท ฝ่าบาทก็ไม่เหลียวแลหม่อมฉันอีกเลย ” ถ้อยคำตัดพ้อที่ถูกรีดเค้นออกมาจากความเศร้าโศกาสุดขั้วหัวใจพร้อมเงยหน้าขึ้นเผยดวงตาบวมเป่งจากการร้องไห้ทำให้ลมหายใจของผู้เฝ้ามองชะงักไปเล็กน้อย
 
ทั่วทั้งวังหลวงนี้มีใครบ้างที่จะไม่ทราบถึงวีรกรรมลือกระฉ่อนของกงซุนเหม่ยเหรินที่เผอิญผ่านสายพระเนตรของโอรสสวรรค์ หากจำไม่ผิด.. คู่กรณีของนางคือซ่างกวนเหม่ยเหรินที่หลังจากพบเหตุการณ์นั้นก็ได้รับแต่งตั้งให้เป็นนางสนองพระโอษฐ์ประจำตำหนักเว่ยหยาง สร้างความอิจฉาแก่หมู่คนเป็นจำนวนมากโดยที่เด็กสาวผู้นั้นไม่ทันได้ทราบเลยแม้แต่นิด
 
“ กงซุนเหม่ยเหรินมาพบเปิ่นกงเช่นนี้คงมิใช่มองว่าเปิ่นกงจะสามารถโน้มน้าวฝ่าบาท.. ” 
 
ไม่จำเป็นต้องพูดจนจบประโยคหรือรอฟังคำตอบที่ลอดผ่านริมฝีปากสีแดงสดของธิดาโหวผู้เย่อหยิ่ง ใบหน้าที่ซูบเซียวเพราะช้ำรักก็บอกทุกความต้องการออกมาประหนึ่งหน้ากระดาษที่แผ่ออก การตอบสนองของพระชายาเพียงหนึ่งเดียวดูไม่ปลอดภัยนักในยามนี้ราวกับว่าอีกฝ่ายตั้งใจจะออกปากปฏิเสธ ฉะนั้นต่อให้จะเสียมารยาท แต่เมื่อริมฝีปากของสาวงามเปิดออกคล้ายจะเอื้อนเอ่ย เป่าหลินที่อับจนหนทางก็รีบคลานเข่าขยับขึ้นหน้าพร้อมกล่าวอย่างฟูมฟาย
 
“ หม่อมฉันทราบว่ามันเป็นคำขอที่เกินตัว ของที่หม่อมฉันนำมามอบให้ครั้งนี้ไม่มีค่าพอให้พระชายาออกตัวช่วยเสียด้วยซ้ำ ทว่า .. ทว่าหม่อมฉันไม่รู้จะพึ่งใครแล้วเพคะ หม่อมฉันสำนึกผิดแล้ว หม่อมฉันยินดีอยู่อย่างสงบเสงี่ยม ขอเพียงฝ่าบาทหันกลับมาสนใจหม่อมฉันบ้างสักนิด หรืออย่างน้อย ไม่ให้คนตีกลับสำรับที่หม่อมฉันส่งขึ้นถวาย ”
 
เป็นวิธีการ.. ที่โหดเหี้ยมนัก
 
หนทางดีที่สุดของการแก้ปัญหาเมื่อครั้งนั้นคือขับนางออกจากวังมิใช่ปล่อยให้อยู่กับความหวังลม ๆ แล้ง ๆ ว่าอาจได้รับการอภัย ไป๋หรั่นเคยคาดไว้แล้วว่าคนที่เคยเชื่อมั่นในกำลังของตนเองอย่างอีกฝ่ายจะต้องตกมาอยู่ในสภาพน่าเวทนาในสักวัน คล้ายกับผู้กระหายน้ำกลางทะเลทรายที่สามารถทำทุกสิ่งเพื่อให้ตนได้รับน้ำมาประทังชีวิต
 
“ เรื่องนี้เปิ่นกงช่วยเจ้าไม่ได้ ”
 
“ พระชายา ! หม่อมฉันขอร้องเพคะ แค่ช่วยพูดกับฝ่าบาทสักครั้ง ” เป่าหลินอับจนหนทางแล้วจริง ๆ เมื่อได้ยินว่าแม้แต่คนที่มีน้ำหนักในพระทัยของฝ่าบาทมากที่สุดก็ยังออกปากปฏิเสธนางแทบคว้าทุกสิ่งที่ตัวเองมีออกมาประเคนลงแทบเท้า “ จะให้หม่อมฉันเป็นวัวเป็นม้าของพระชายาหม่อมฉันก็ยินยอม หม่อมฉันยินดีช่วยเหลือพระชายาทุกอย่าง ขอเพียงพระชายาเมตตาสักครั้ง ”
 
กงซุนเหม่ยเหรินรีบโขกศีรษะลงกับพื้นสร้างความตกอกตกใจให้กับนางกำนัลที่กระจายกันยืนภายในโถงถึงความกล้าบ้าบิ่น ไม่เว้นแม้แต่พระชายาหยกขาวที่ผุดกายขึ้นจากตั่งนั่งอย่างรวดเร็ว ประจวบเหมาะกับเป่าหลินที่เมื่อพึ่งนึกได้ว่าตนยังสามารถทำอะไรเพื่ออีกฝ่ายจึงเงยหน้าขึ้นกล่าวเสียงดัง “ หากพระชายาต้องการกำจัดผู้ใด หม่อมฉันยินดีกระทำให้โดยไม่บิดพลิ้ว ”
 
“ เหม่ยเหรินลืมไปแล้วหรืออย่างไรว่าวันแรกที่เปิ่นกงเข้าวังมาต้องพบสิ่งใด ”
 
ใบหน้าของกงซุนเป่าหลินซีดขาวโดยทันที ครั้งหนึ่งพระชายาแซ่ลู่ก็เคยถูกเอาเปรียบ ทั้งยังเคยถูกใส่ร้ายอย่างไม่น่าให้อภัยแล้วจะให้สตรีที่มีบรรยากาศผุดผาดไร้ราคีมีใจคิดอยากทำเช่นนั้นกับผู้อื่นได้อย่างไร เมื่อรู้ว่าตัวเองเดินหมากผิดทาง ทุกเสี้ยวความอดทนที่มีก็มลายหายกลายเป็นการอ้อนวอนอย่างขาดสติเสียแทน “ หม่อมฉัน หม่อมฉันผิดไปแล้วเพคะพระชายา หม่อมฉันสำนึกแล้ว หม่อมฉันจะไม่ทำอีกแล้ว ”
 
ไปกันใหญ่แล้ว ทั้งหมดนี้วุ่นวายเกินไปแล้ว
 
ยิ่งได้ยินเสียงโขกศีรษะลงกับพื้นมากเท่าใด นงคราญหยกก็ยิ่งมีริ้วความลำบากใจอยู่บนใบหน้ามากเท่านั้น “ หรือ.. หรือหากพระชายาต้องการอำนาจในมือ ตระกูลกงซุน ใช่แล้ว บิดาของหม่อมฉัน หม่อมฉันพร้อมช่วยบอกบิดาให้สนับสนุนท่าน ได้โปรดเถิดเพคะพระชายา ” เมื่อใดที่กงซุนเป่าหลินคิดวิธีใหม่ได้ทั้งหมดนั้นก็จะถูกถ่ายทอดออกมาอย่างแตกตื่นเคล้าเสียงร่ำไห้สลับกับการโขกศีรษะชวนให้คนรอบด้านหดหู่ใจ
 
แต่ที่หนักหนาที่สุด..
 
“ กงซุนเป่าหลิน ! ”
 
น้ำเสียงไม่ดังไม่เบาดังขึ้นในระยะที่ห่างกันนักพร้อมด้วยสองไหล่ที่ถูกมือขาวรั้งไว้ไม่ให้กดศีรษะลงกระแทกพื้นอีก ธิดาโหวร้องไห้จนตัวโยก นางค่อย ๆ เงยหน้าที่เปี่ยมไปด้วยน้ำตาขึ้นมองผู้ห้ามปราม “ ฮึก พระชายา ” แม้ไม่อาจทราบได้ว่าทั้งหมดนี้เป็นเพียงละครบทหนึ่งหรือความปรารถนาจากใจจริงที่ต้องการใครสักคนมาช่วยเหลือ ทว่าไป๋หรั่นก็ยังเอ่ยถามสิ่งที่ค้างคาอยู่ในใจออกไปด้วยสายตาเจ็บปวดไม่แพ้กัน
 
“ แลกทุกสิ่งที่เจ้ามีกับความโปรดปราน ทั้งหมดนี้คุ้มค่าจริงหรือ ”
 
“ คุ้มสิเพคะ.. ”
 
“ หม่อมฉันรักฝ่าบาท .. ไม่ว่าต้องแลกด้วยสิ่งใดก็ล้วนคุ้มค่าทั้งนั้น ”
 
เพราะแค่รักคำเดียวทำให้สตรีล้วนโง่เขลา 
เพราะแค่รักคำเดียวทำให้สามารถแลกทุกสิ่งอย่าง 
และเพียงเพราะรักคำเดียวเช่นกัน.. ที่ทำลายชีวิตได้ทั้งชีวิต


 <div align="center">
<img width="450" src="https://i.imgur.com/F56Ani1.png" border="0" alt=""> รับรางวัลอีเว้นท์ - สุรานารีแดง 1 เป็ดเป่ยผิง 1 และ แพรจันทร์หนาว 1 พับ
</div>

</div>

 

</div></div> </div> 

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Chonburi'); Chonburi {font-family: 'Chonburi';}
</style>

WeiBin โพสต์ 2024-9-9 19:33:36

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย WeiBin เมื่อ 2024-9-9 19:41

วันที่ 09 เดือน 09 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 1010:30

static/image/hrline/li7.gif

เช้าวันนี้ตนเดินดูความเรียบร้อยของตำหนัก ก็มีหญิงสาวเดินตามตนมาจากข้างหลังแล้วเรียกตนไว้

"เว่ยกงกงหยุดก่อน"

ตนจึงหยุดแล้วหันหลังกลับไปก็พบว่าคนที่เรียกตนเมื่อครู่คือหลี่ผู่เยว่นางกำนัลคนสนิทของพระชายา

"พี่สาวหลี่เรียกกันเกินไปเรียกข้าว่าเสี่ยวเว่ยจื่อก็พอแล้ว ไม่ทราบพี่หลี่มีอะไรหรือป่าว"

หลี่ผู่เยว่กวาดสายตามองรอบๆก่อนจะพาตนไปส่วน สวนดอกไม้ที่ไม่มีคน

"ที่นี่ไม่มีใครแล้วไม่ทราบพระชายามีคำสั่งอะไรให้ข้าไปทำ"

นางเห็นว่าตนรู้ทันจึงยิ้มออกมาเล็กน้อย

"เสี่ยวเว่ยจื่อสมแล้วที่เป็นขันทีที่จางกงกงสนับสนุนเจ้าฉลาดไม่เบา เอาล่ะพระชายาต้องการรู้ความเป็นมาของของเหมยเหม่ยเหริน แล้วไปสืบดูซิว่าช่วงนี้กงซุนเหม่ยเหรินต้องการทำอะไร"

ตนยังเก็บสีหน้าของตัวเองไว้อยู่แต่ในใจกลับคิดทบทวนไปมา พึ่งเข้ามาได้ไม่นานก็ต้องเข้ามาพัวพันกับเรื่องในวังหลังแล้ว แต่ไม่เป็นไรเมื่อมีโอกาสได้ทำงานก้ควรคว้าเอาไว้ แล้วการที่พระชายามอบคำสั่งนี้ให้ตนแปลว่านางต้องเชื่อใจตนในระดับนึง

"ข้าน้อยทราบแล้ว ฝากพี่หลี่ไปแจ้งพระชายาด้วยว่าข้าน้อยจะไม่ทำให้ผิดหวัง"

หลี่ผู่เยว่พลักหน้า ก่อนจะเดินออกไปอีกทางนึงของสวนส่วนตนก็ออกทางหลักทำเหมือนไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น

static/image/hrline/li7.gif

LuBairan โพสต์ 2024-9-9 21:15:02

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย LuBairan เมื่อ 2024-9-9 21:16 <style>

#boxcorecenter {
border: 0px solid #152cd5;
padding: 15px;
box-shadow: #504C4E 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/J5ZfEJ2.png");
}
</style>

<style>
#boxR0LE {
width: 650px;
border: 0px solid #cbb989;
padding: 35px;
box-shadow: #504C4E 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/PNPim8Q.png");}
</style>

<style>
#boxLEETTER {
width: 350px;
border: 0px solid #cbb989;
padding: 35px;
box-shadow: #504C4E 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/1VhFLiD.png");}
</style>

<div id="boxcorecenter">
<div align="center">

 

<div id="boxR0LE">

<img width="450" src="https://i.imgur.com/aDtIaPZ.png" border="0" alt="">
 
ค่ำคืนสุขสงบ
 วันที่ 23 เดือน 08 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 10
 เวลายี่สิบสองนาฬิกาเป็นต้นไป
 
 
<div align="left">


เพื่อช่วยขับกล่อมห้วงนิทราของนงเยาว์น้อยที่ปิดเปลือกตาลงหลับไหล พระชายาหยกขาวผู้เป็นมารดาสละเวลาพักผ่อนของตนเองมาปรุงกำยานกลิ่นหอมรัญจวนจิตของหมู่ดอกไม้บดเป็นผงที่ผสมกับยางไม้บางชนิดจนร่วนติดกลิ่นหอมได้ที่ ไป๋หรั่นขยับมือไปมาเพื่อดับก้านธูปในมือก่อนจะหยิบฝามาครอบปิดปากเตากำยานอย่างแผ่วเบาเพื่อไม่ให้เป็นการรบกวนเจ้าของเสียงลมหายใจที่เข้าออกเป็นจังหวะแสนสงบ
 
เนตรหงส์หลุบลงมองร่างเล็กบนเตียงก่อนจะชำเลืองตาไปเห็นแผ่นกระดาษที่มีตักอักษรยึกยือคล้ายการดีดดิ้นของหนอนเปื้อนหมึกที่เขียนออกมาเป็นนามของสถานที่ต่าง ๆ ที่นางพาหรูเยี่ยนไปเยือนพร้อมเขียนชื่อกำกับผู้คัดเอาไว้อย่างรู้งาน เพราะหรูเยี่ยนมีพื้นเพเป็นชาวอู๋เว่ย แม้จะสามารถพูดฟังภาษาต้าฮั่นได้แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะชำนาญ โชคดีที่เด็กน้อยไม่ติดสำเนียงนอกด่านมาทำให้ข้ออ้างว่าเป็นธิดาลับ ๆ ยังพอฟังขึ้นแต่ก็ยังมีข้อบกพร่องด้านการเขียนอ่าน
 
เห็นแก่ความพยายามของเด็กน้อยที่ไร้แบบอย่าง..
 
เสียงขูดกันของจานฝนและแท่งหมึกดังขึ้นในระดับที่ไม่ดังไม่เบาเป็นจังหวะเชื่องช้าคล้ายฝนพรำยามค่ำคืน หลังการเติมหมึกในปริมาณที่พอดีใช้ นงคราญหยกก็เปลี่ยนมือจากการถือแท่งหมึกมาเป็นพู่กันจิ้งจอกราคาแพงลิบ โฉมสะคราญจมลงสู่ห้วงสมาธิครั้นเมื่อคัดอักษร รูปขีดเส้นร่างแต่ละสายที่จรดลงบนกระดาษก่อให้เกิดอักษรลี่ซูแสนงามที่ชดช้อยประหนึ่งงูเหินขยับอย่างพริ้วไหว
 
อุทยาน (春和景明花园).. เว่ยหยาง (威阳).. ตำหนักตงเฉิน (冬晨宫).. 
ซวิ่นเยว่ (巽月).. และท้ายที่สุด
 
หลิวหรูเยี่ยน (刘如艳) นามแสนงามของเพียงหนึ่งเดียวของแผ่นดินในเวลานี้
 <div align="center">
 <img width="350" src="https://i.imgur.com/Djxi7cj.png" border="0" alt=""> 
 </div> 
ไป๋หรั่นวางพู่กันลงช้า ๆ ก่อนจะยกกระดาษแผ่นบางขึ้นด้วยความพึงพอใจ ที่ผ่านมาเนตรงามคู่นี้มักทอประกายความสุภาพอ่อนโยน ทว่าหนึ่งสิ่งที่ไม่เคยปรากฏขึ้นมาก่อนนั้นคือความคาดหวัง แต่มันไม่ใช่อีกต่อไปแล้ว.. กระดาษคัดอักษรวางลงบนโต๊ะอีกครั้งโดยมีที่ทับกระดาษวางทับมุมทั้งสองฝั่งเอาไว้ไม่ให้มันปลิวหายไปไหน
 
สักวันหนึ่งนางหวังว่าหรูเยี่ยนจะสามารถสืบทอดความรู้ความสามารถที่นางมีไปได้อย่างครบถ้วนหรือไม่ก็มากกว่า ..สาวงามประดุจหยกผินหน้ามองแม่หนูตัวน้อยที่นอนนิ่งไม่ขยับเขยื้อนเสมือนได้รับการฝึกมาก่อน บัดนี้ตระกูลลู่ไร้ผู้สืบทอดแล้ว ลู่อวี้หรานหายตัวไป.. ลู่ชางหรงเร้นกายเข้ากลีบเมฆรับเฉพาะงานเดินทางทว่าไม่แตะต้องส่วนใน แม้แต่บุตรสาวคนเล็กที่เคยคาดหวังว่าอาจจะรับช่วงต่อกิจการได้ สุดท้ายยังไม่พ้นต้องเข้าวังกลายมาเป็นหญิงสูงศักดิ์
 
ถ้าต่อจากนี้ทุกสิ่งราบรื่นไปจนถึงวันที่เด็กน้อยเติบใหญ่ในสักวันหนึ่งไป๋หรั่นคงยื่นจะยื่นข้อเสนอที่แสนเรียบง่ายให้กับนางอีกครั้ง เช่นเดียวกับข้อเสนอที่เคยใช้เพื่อชักชวนให้มาเป็นธิดาบุญธรรม หากหรูเยี่ยนชื่นชอบที่จะเป็นองค์หญิง นงคราญหยกที่นำพาอีกฝ่ายมาอยู่ในฐานันดรนี้ก็ไม่คิดคัดค้าน ทว่าหากหรูเยี่ยนต้องการเป็นอิสระ หวนคืนสู่เส้นทางเดิมของตนเอง นางก็พร้อมช่วยเหลือให้อีกฝ่ายได้โบยบินออกไปภายใต้หนึ่งเงื่อนไข
 
แอ๊ด..
 
ประตูเรือนหลิวซิ่วเปิดออกช้า ๆ ด้วยน้ำมือของนางกำนัลคนสนิทที่มีเรื่องจะมารายงาน ผู่เยว่ช้อนสายขึ้นมองพระชายาผู้เป็นนายเล็กน้อย ทั้งสองไม่จำเป็นต้องส่งเสียงเพื่อที่จะบอกความต้องการ หลี่กู่กูเดินเข้ามาอย่างนอบน้อมก่อนจะถวายจดหมายฉบับหนึ่งให้พระชายาได้ทอดพระเนตร
 <div align="center"><div id="boxLEETTER">
 
พรุ่งนี้ ช่วงสาย ร้านหม้อไฟและปิ้งย่าง
 
<div align="right">
ผู้ร้อนใจแทน</div>
 </div></div> 
นงคราญหยกพลิกกระดาษแผ่นเล็กในมือไปมาช้า ๆ ก่อนจะเทียบมันกับแสงเทียน เมื่อตรวจสอบจนแน่ใจว่าไร้ซึ่งคำกำชับล่องหนใด ๆ ปลายกระดาษก็หย่อนลงสัมผัสเปลวไฟที่ลุกโชน กลิ่นเผาไหม้อ่อน ๆ แทรกมากลายควันหอม พระชายาหยกขาวปล่อยให้จดหมายถูกเผาจนสิ้น โดยมีผู่เยว่ยื่นเตารองเถ้ามารับอย่างรู้งาน
 
“ พรุ่งนี้เฝ้าหลิงหยวนให้ดี ” สาวงามดั่งหยกปรายตามองคนสนิทของตนเองเล็กน้อยในระหว่างลุกขึ้นจากที่นั่ง เงาร่างของสตรีในช่วงวัยที่บานสะพรั่งเดินเคียงกันออกมาจากเรือนหลิวซิ่วขององค์หญิงหลิงหยวน“ เปิ่นกงมีธุระต้องทำนอกวัง วันพรุ่งตงเฉินไม่เปิดรับแขก .. ไปกำชับเสี่ยวเว่ยจื่อด้วยล่ะ ”


 <div align="center">
<img width="450" src="https://i.imgur.com/F56Ani1.png" border="0" alt=""> 
</div>

</div>

 

</div></div> </div> 

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Chonburi'); Chonburi {font-family: 'Chonburi';}
</style>

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Ma Shan Zheng'); Ma Shan Zheng {font-family: 'Ma Shan Zheng';}
</style>

LuBairan โพสต์ 2024-9-25 11:47:41

LuBairan โพสต์ 2024-10-12 17:37:17

LuBairan โพสต์ 2024-10-21 17:29:02

หน้า: 1 [2] 3 4 5 6

The Myth of Han's Archiver