[ตำหนักตงเฉิน | 冬晨宫] - หน้า 3 - เขตที่พักครอบครัวจักรพรรดิ - The Myth of Han

LuBairan โพสต์ 2024-10-24 14:56:57

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย LuBairan เมื่อ 2024-10-24 14:58 <style>

#boxcorecenter {
border: 0px solid #152cd5;
padding: 15px;
box-shadow: #504C4E 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/J5ZfEJ2.png");
}
</style>

<style>
#boxR0LE {
width: 650px;
border: 0px solid #cbb989;
padding: 35px;
box-shadow: #504C4E 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/PNPim8Q.png");}
</style>

<style>
#boxLEETTER {
width: 350px;
border: 0px solid #cbb989;
padding: 35px;
box-shadow: #504C4E 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/1VhFLiD.png");}
</style>

<div id="boxcorecenter">
<div align="center">

 

<div id="boxR0LE">

<img width="450" src="https://i.imgur.com/aDtIaPZ.png" border="0" alt="">
 
รางวัลและคำขอ 13 เดือน 09รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 10 เช้าตรู่ ( ราว ๆ เจ็ดโมงเช้า )
 
 
<div align="left">


บนเก้าอี้ไม้ที่มีทั้งที่พักแขนและที่รองหลัง ร่างอรชรของพระชายาหยกพักพิงกายอยู่บนนั้น มือน้อยของนางคลึงอยู่ที่สันจมูกและหัวตาเสมือนว่านวดขับไล่ความปวดจากฤทธิ์น้ำจัณฑ์ “ เมื่อคืนเสด็จพ่อมาหาเอ้อเหนียงหรือ? ” หลิงหยวนที่วิ่งซนอยู่รอบตัวถลามาซบตักพร้อมกับเงยหน้าขึ้นถามเสียงใส
 
“ อื้ม.. ”
 
“ พวกท่านนอนด้วยกันในศาลาเฟินเทียนด้วย ! ไหนเอ้อเหนียงบอกว่าจะเก็บไว้นอนกับลูกเป็นคนแรก ! ”
 
วาจากล้าหาญขององค์หญิงน้อยทำให้ผู้เป็นมารดาสำลักไอจนตัวสั่นไปทั้งร่าง เนตรหงส์หลุบลงมองร่างน้อยที่เบะปากทำหน้าบูดบึ้งบนตักด้วยความประหลาดใจ “ ผู้ใดเป็นคนบอกเจ้าว่าเอ้อเหนียงและฝ่าบาทนอนด้วยกันในเฟินเทียน ฮึ? ” คงเป็นเพราะท่าทางไม่พอใจนั้นน่ารักเกินไป มือเย็น ๆ ของไป๋หรั่นบีบลงที่ปลายจมูกของเด็กสาวที่แสนดื้อรั้นและนั่นทำให้พระราชธิดาองค์โตอย่างองค์หญิงหลิงหยวนย่นจมูกก่อนจะสะบัดหน้าหนี
 
“ เชอะ เขาพูดกันทั้งตำหนักแล้ว มีแต่ท่านนั่นแหละที่ไม่สนใจ หลิงหยวนไม่คุยกับเอ้อเหนียงแล้ว ! ” พูดจบองค์หญิงหลิงหยวนก็ผละออกจากร่างมารดา วิ่งหายไปตามเส้นทางตำหนักที่คุ้นชินสร้างเสียงหัวเราะขบขันให้กับผู้ใหญ่หลายคนที่จับตามองจากที่ไกล ๆ
 
“ ไม่ทันไรองค์หญิงก็ทรงน้อยใจเสียแล้วเพคะ ” ผู่เยว่กล่าวเสียงเบาอย่างระมัดระวังในขณะใช้สองตาสำรวจดูอาการของผู้เป็นนาย พร้อมทั้งขยับมือที่จับพัดถือเป็นการปรนนิบัติดูแลไปในตัว
 
“ อย่างไรเฟินเทียนก็ทำให้นางวิ่งเล่นนอนเล่น เมื่อได้รู้ว่าพ่อแม่ชิงใช้งานก่อนก็คงเสียใจเป็นธรรมดา ” ไป๋หรั่นเอื้อมไปหยิบจอกชาขึ้นมาหมุนในมือเงียบ ๆ กลิ่นหอมของชาขาว ความร้อนที่แพร่กระจายออกมาจากเนื้อกระเบื้อง ทั้งหมดนี้ช่วยเรียกให้นางคงสติอยู่กับความเป็นจริง ไม่เผลอหลับหรือจมลงสู่อาการปวดศีรษะมึนเมาเช่นเมื่อเช้า
 
“ ถ้าเช่นนั้นฝูกที่ปูไว้ด้านใน.. ” 
 
ใบหน้าของนางกำนัลคนสนิทขึ้นสีแดงระเรื่อ คำพูดของนางติดขัดเล็กน้อย “ จะให้เปลี่ยนหรือไม่เพคะ ” จนถึงตอนนี้ยังไม่มีใครกล้าเลิกม่านเข้าไปดูสภาพของฝูกที่ผ่านการรองรับร่างของโอรสสวรรค์และผู้เป็นพระชายามาก่อน พวกเขายังไม่ได้รับคำสั่งหรือคำอนุญาตจึงไม่กล้ากระทำผลีผลาม ไป๋หรั่นนิ่งคิดไปเล็กน้อย นางยังไม่ทันเอะใจถึงสาเหตุที่ว่าทำไมผู่เยว่ถึงได้ถามเช่นนั้น
 
“ ไม่มีอะไรให้ต้องเปลี่ยน เข้าไปปัดกวาดหน่อยก็ได้แล้— … ” เมื่อพิจารณาคำถามอีกครั้งอย่างตั้งใจ ดวงหน้าของนงคราญก็ขึ้นรอยแต้มสีกุหลาบฉาบทั่วบริเวณแก้ม ถึงจะถูกเข้าใจว่ามีลูกสาวคนหนึ่งแล้ว แต่จนถึงตอนนี้นางก็ยังเป็นสาวบริสุทธิ์คำถามกำกวมแบบนี้จะเคยเจอเสียทีไหน “ ม ไม่ต้อง แค่จัดการให้กลิ่นสุราจางก็พอ ”
 
“ ทราบแล้วเพคะ ”
 
ผู่เยว่ถอยหลังห่างออกไปหนึ่งก้าว นางจำเป็นต้องไปสั่งให้คนตรวจสอบด้านในศาลาเฟินเทียน แต่กระนั้นผู้ที่เข้ามาแทนที่ก็ยังมีอยู่ไม่ขาดสาย เสี่ยวเว่ยจื่อที่มักจะทำหน้าที่ของตัวเองอยู่รอบตำหนัก ครั้งนี้เดินเข้ามาหาผู้เป็นนายหญิงอย่างสงบเสงี่ยม “ พระชายา จางกงกงขอเข้าเฝ้าพ่ะย่ะค่ะ ” 
 
“ ได้แจ้งเหตุผลหรือไม่? ” 
 
เมื่อวันก่อนพึ่งส่งคนออกไปแล้วเหตุใดถึงได้กลับมาไวนัก
 
“ จางกงกงถือถาดทองและนำทางหมอหลวงมาพ่ะย่ะค่ะ ” เสี่ยวเว่ยจื่อรายงานด้วยความมั่นใจ
 
คำตอบของเสี่ยวเว่ยจื่อทำให้ไป๋หรั่นชะงัก มือของนางเคลื่อนไปสัมผัสรอยช้ำบริเวณข้อมือโดยไม่รู้ตัวและปล่อยให้เวลาไหลผ่านไปอย่างครุ่นคิด “ ให้พวกเขาเข้ามา ” พระชายาหยกพยักหน้าเล็กน้อยหลังจากออกปากอนุญาต นางหลับตาลงและแนบแผ่นหลังลงกับที่นั่งไม้มากขึ้น
 
“ กระหม่อมจางกงกง ขอคารวะเหนียงเหนียง ” 
 
เป็นเสียงคุ้นเคยที่ไม่ได้ยินอย่างเป็นการส่วนตัวมานาน หญิงแซ่ลู่ลืมตาขึ้นมองเขาพร้อมกับหยักยิ้ม “ ที่นี่ก็มีแต่คนกันเอง ไม่จำเป็นต้องมากพิธีนักหรอก ” ไป๋หรั่นปัดมือไปมาเพื่อคลายความเป็นทางการเหล่านั้นก่อนจะถามด้วยน้ำเสียงไม่จริงจังแต่ก็ไม่ได้ให้ความรู้สึกใกล้ชิดสนิทสนม “ ครั้งนี้จางกงกงมาเยือนด้วยเหตุใด ”
 
“ ฝ่าบาททรงกังวลในสุขภาพของพระชายา ” จางห่าวหมิงระบายยิ้มสุภาพแต่กลับดูสลับซับซ้อน เขาเบี่ยงตัวเล็กน้อย เปิดช่องให้นางได้มองเห็นบุคคลที่มาพร้อมกันกับเขา “ จึงมีรับสั่งให้พาหมอหลวงมาตรวจสอบอาการที่บาดเจ็บเมื่อคืนวานและประทานตำลึงทองเป็นการปลอบใจพ่ะย่ะค่ะ ”
 
ไป๋หรั่นหลุบตาลง นึกถึงวันนั้นที่มือของเขาบีบเข้าที่ลำคอของนาง .. ชั่วขณะหนึ่งมันคือความกลัวที่ยากจะรับมือจริง ๆ “ อุบัติเหตุเล็กน้อยเท่านั้น เกรงว่าจะกังวลกันเกินไปแล้ว ” พระชายาหยกขาวลุกขึ้นจากเก้าอี้ไม้ นางเคลื่อนสองมือรับถาดทองก่อนจะส่งให้นางกำนัลข้างกาย
 
“ แต่ในเมื่อมาแล้วก็ตรวจเถอะ ” 
 
ในเมื่อนางให้ความร่วมมือแววตาของจางกงกงก็วาวโรจน์ด้วยความพอใจ เขาหันกลับไปพยักหน้าส่งสัญญาณให้หมอหลวง ชายวัยกลางคนที่ทำงานเป็นผู้รักษามาเนิ่นนานวางกระเป๋าอุปกรณ์ของเขาไว้ที่โต๊ะตัวเตี้ยผายมือเชิญพระชายานั่งลงบนเก้าอี้ไม้อีกครั้ง ไป๋หรั่นสูดหายใจเข้า นางทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ไม้และวางแขนข้างที่ช้ำลงกับที่รองแขน
 
“ กระหม่อมขออนุญาต ” ผ้าไหมบาง ๆ ถูกวางทับลงบนบริเวณข้อมือที่หงายขึ้นหลีกเลี่ยงการสัมผัสโดยตรงระหว่างชายหญิงที่ต่างศักดิ์ หมอหลวงกดนิ้วตรวจชีพจรของซูเฟยเงียบ ๆ เขาใช้เวลาพิจารณาจังหวะการไหลเวียนของสัญญาณชีพเล็กน้อยก่อนจะเงยหน้าขึ้นกล่าวอย่างสบายใจ “ ชีพจรของพระชายาเสถียรดี ดูแล้วคงไม่ได้รับผลกระทบรุนแรงถึงภายใน ” 
 
“ มิทราบว่ามีอาการน่ากังวลอื่น ๆ หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ? ”
 
“ รอยช้ำไม่จางลงสักที นอกนั้นตัวเปิ่นกงเป็นคนสุขภาพแข็งแรงดี ” นงคราญแย้มยิ้มอย่างอ่อนโยน คำตอบของนางทำให้หมอหลวงกล่าวคำขออนุญาตอีกครั้ง และประคองข้อมือเล็ก ๆ ที่ถูกกั้นสัมผัสโดยตรงด้วยผ้าไหมนุ่ม ๆ ขึ้นมาพิจารณา ก่อนจะสลับกับเงยหน้าลงดูรอยช้ำที่ลำคอสลับกันไป
 
“ ผิวของพระชายาบางมากอาจรับมือกับ เอ่อ เรี่ยวแรงของฝ่าบาทได้ไม่ดีนัก ” 
 
จางกงกงเลิกคิ้วขึ้น เสี่ยวเว่ยจื่อกระแอ่ม ผู่เยว่ที่พึ่งเดินกลับเข้ามาถึงกับชะงัก จะมีก็แต่ไป๋หรั่นเท่านั้นที่รอยยิ้มกดลงลึกกว่าเดิม “ อ้อ ” เสียงเบา ๆ ของนางที่ขานรับคำของหมอหลวงทำให้ชายวัยกลางคนรีบเปลี่ยนท่าทาง
 
“ อะแฮ่ม อย่างไรเสีย ตอนนี้ก็เป็นแค่อาการช้ำภายนอกเท่านั้น มีทาสูตรหนึ่งที่ช่วยบรรเทาอาการได้ ” ตลับยาสีขาวถูกหยิบออกมาจากกระเป๋าไม้ขนาดพกพา เนื่องจากเพศตรงข้ามไม่สมควรสัมผัสพระชายาโดยตรงชายผู้มียศเป็นหมอหลวงจึงหันไปส่งมอบให้ขันทีประจำตำหนักได้เริ่มต้นตรวจสอบ “ แต่หากพระชายาทรงกังวลใจ กระหม่อมสามารถเขียนเทียบยาบำรุงร่างกายให้ได้พ่ะย่ะค่ะ ”
 
เนตรหงส์ของสาวงามหรี่ลงแฝงแววพิจารณา เดิมทีนางไม่ได้มีเหตุผลให้ต้องใช้ร่างกายหนัก ดังนั้นของบำรุงจึงไม่ถือว่าจำเป็น ทว่าหลังจากเริ่มฝึกกระบี่ นางก็รู้ดีว่าตนเองเป็นคนเรี่ยวแรงน้อย สมควรบำรุงให้แข็งแรงขึ้นบ้างจริง ๆ “ อืม รบกวนท่านด้วย ” สำหรับไป๋หรั่นนี่เป็นการหาประโยชน์เข้าตัวนางเอง แต่สำหรับคนอื่น หากนี้ไม่ใช่ความกระตือรือร้นของภรรยาที่จะปรนนิบัติสามีแล้วจะยังมีอย่างอื่นให้คิดอีกหรือ?
 
“ พระชายาทุ่มเทถึงเพียงนี้ กระหม่อมจะแจ้งแก่ฝ่าบาทอย่างแน่นอน ” ห่าวหมิงยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ สายตาของเขาจ้องไปยังหมอหลวงที่เก็บข้าวของและถอยหลังกลับมา ร่างของขันทีหนุ่มที่สูงกว่าชายอ้อนแอ้นโดยทั่วไปโน้มลงรับฟังความเห็นแบบเป็นส่วนตัวที่เขาไว้วานก่อนหน้านี้ “ ขอบคุณหมอหลวงฉู่ ท่านตามนางกำนัลหลี่ไปเขียนเทียบยาเถิด ”
 
หมอหลวงฉู่พยักหน้าก่อนจะเดินจากไป ทิ้งไว้ให้เหลือแค่ไป๋หรั่น ห่าวหมิง เว่ยปินและผู้ติดตามอีกไม่กี่คน
 
“ จางกงกงดูมีเรื่องที่อยากจะกล่าวกับเปิ่นกงเป็นการส่วนตัว คนกันเอง.. ไม่ต้องเกรงใจ ” แม้จะสุภาพอ่อนโยน ไม่กระโตกกระตากหรือแสดงอารมณ์มากจนเกินงาม แต่เนตรหงส์ที่เฉียบคมของนางก็ยังแฝงไว้ด้วยความจริงจังเด็ดขาด เห็นได้ชัดว่าวังหลวงนี้ได้กล่อมเกลาตัวตนของสาวงามไปหลายส่วนแล้ว
 
“ กระหม่อมจะกล้ากราบทูลสิ่งใดได้อีก ” ขันทีอสรพิษยิ้มหวานจนตาปิด เขาพูดอย่างนั้น ปฏิเสธว่าไร้เรื่องต้องหารือแต่กลับก้าวเข้ามาและโน้มตัวลงกระซิบแผ่วเบา “ คืนนี้ฝ่าบาทจะเสด็จค้างคืนที่ตำหนักตงเฉิน หวังว่าพระชายาจะไม่หลบเลี่ยงหรือพักผ่อนไวจนพลาดโอกาสสำคัญ ”
 
มุมปากของไป๋หรั่นยกขึ้นเล็กน้อย ฝ่ายห่าวหมิงเองก็ไม่สามารถทำตัวเสียกิริยาไปได้มากกว่านี้ เขาถอยกลับพร้อมรอยยิ้มสุภาพ “ ครั้งนี้นอกจากพบพระชายาแล้ว กระหม่อมยังมีความประสงค์อยากเข้าเฝ้าองค์หญิงหลิงหยวนเป็นการส่วนตัว ” ความต้องการที่หลุดออกมาจากปากเขาทำให้สาวงามขมวดคิ้ว ไป๋หรั่นเคาะปลายนิ้วลงกับที่พักแขนของเก้าอี้
 
“ เหตุใดถึงเน้นย้ำว่าต้องการพบอย่างเป็นการส่วนตัว.. มีอะไรที่มารดาของนางอย่างเปิ่นกงรู้ไม่ได้เช่นนั้นรึ? ” 
 
ดูสิ.. คลาดสายตาไปแค่ประเดี๋ยวเดียว เดี๋ยวนี้ก็รู้จักใช้อำนาจข่มผู้อื่นได้แล้ว
 
ห่าวหมิงลอบหัวเราะอยู่ในใจ แต่การกระทำที่แสดงออกมากลับเป็นการประสานมือโน้มลงอย่างนอบน้อม “ องค์หญิงไว้วานให้กระหม่อมตามหาของชิ้นหนึ่งมาถวาย คาดว่าคงไม่ต้องการรบกวนพระชายา ” เขาล้วงหยิบกล่องไม้ขนาดกลางออกจากชายแขนเสื้อกว้าง ๆ ค่อย ๆ หมุนกล่องหันไปทางพระชายาและเปิดฝากล่องออกเผยให้เห็นตุ๊กตาม้าไม้แสนวิจิตรที่วางอยู่ด้านใจ
 
“ ม้าไม้นี้ถูกตรวจสอบแล้วว่าไม่เป็นภัย.. ทว่าองค์หญิงไว้วานมาอย่างลับ ๆ ก็ให้กระหม่อมได้ส่งมอบอย่างลับ ๆ เถิดพ่ะย่ะค่ะ ” อสรพิษรายนี้รู้ดีว่าควรใช้ช่องทางไหนในการเอาตัวรอด ต่อให้ไป๋หรั่นจะอยากคัดค้าน แต่เมื่อประเมินจากความสามารถของเขาแล้ว นางรู้ดีว่าการทำอย่างนั้นจะทำให้เสียเวลาเปล่า ๆ
 
“ หลิงหยวนอยู่ที่เรือนรื่อฮุย ไปพบนางแล้วก็กลับไปรายงานฝ่าบาทเถิด ” พระชายาผู้ครองตำหนักอนุญาตแล้ว แขกผู้มาเยือนก็โน้มกายลงขออำลาแต่โดยดี ก่อนที่จะเดินตามการนำทางของเสี่ยวเว่ยจื่อไปยังเรือนรื่อฮุยอันเป็นส่วนหนึ่งของตำหนักตงเฉิน
 
….
 
เวลาผ่านไป ไป๋หรั่นได้รับรายงานว่าจางกงกงกลับไปแล้ว หมอหลวงฉู่ก็กลับไปแล้ว บัดนี้ตำหนักตงเฉินกลับสู่สภาวะเดิมอย่างที่ควรจะเป็น นงคราญหยกผ่อนลมหายใจ นางยกชาขาวขึ้นจิบปล่อยให้รสชาติใสสะอาดกระจายทั่วโพรงปากก่อนจะสำลักเมื่ออยู่ ๆ หางตาก็สังเกตเห็นเงาเล็ก ๆ วิ่งพุ่งมากระโดดกอดเข้าที่ไหล่
 
“ เอ้อเหนียง ๆ ” เจ้าเด็กแสบตัวน้อยของตำหนักตงเฉินถูกอุ้มขึ้นวางลงบนตัก ไป๋หรั่นประคองร่างเล็ก ๆ ของบุตรสาวไว้อย่างระมัดระวังและใช้มือข้างหนึ่งบีบจมูกที่เชิดขึ้นอย่างดื้อรั้นด้วยความมันเขี้ยวจนเด็กน้อยหัวเราะคิกคัก “ วันนี้หยวนหยวนได้ม้าไม้มา ”
 
ไป๋หรั่นรู้แล้ว.. แววตาของผู้เป็นแม่อ่อนลงพร้อมกับพยักหน้า “ อืม แล้วเจ้าชอบหรือไม่ ”
 
“ หยวนหยวนชอบมาก แต่ว่า.. ” 
 
น้ำเสียงที่เคยสดใสเปลี่ยนเป็นสลด หนูน้อยแนบแก้มนุ่ม ๆ ของตัวเองลงกับไหล่ของมารดา “ แต่ว่าเหงามาก.. ไม่มีใครรู้จักวิธีการเล่นของพวกนี้กับหยวนหยวนเลย ” องค์หญิงน้อยมุดหน้าลงกับลำคอของพี่สาวคนสวยที่มีศักดิ์เป็นมารดา สูดกลิ่นหวานจาง ๆ ของดอกฝูหรงลึกลับและระบายยิ้มอย่างพึงพอใจ “ เอ้อเหนียง หยวนหยวนอยากได้น้องชาย ” 
 
แค่ประโยคสั้น ๆ หนเดียวทำเอานางชะงักไปทั้งร่าง “ อาเยี่ยน เจ้า.. ว่าอย่างไรนะ? ”
 
“ หยวนหยวนอยากได้น้องชาย ! ” ครั้งนี้หรูเยี่ยนกล่าวเสียงดังขึ้น นางใช้สองแขนป้อม ๆ กอดรอบคอมารดาพร้อมกับพยายามชักจูงว่าการมีน้องชายจะดีแค่ไหน ก่อนจะตบท้ายอย่างร่าเริง “ พวกท่านก็แต่งงานกันมาพักใหญ่แล้ว เสด็จพ่อก็มาหาท่านบ่อย งานของเสด็จพ่อเองช่วงนี้ก็เหมือนว่าจะไม่ได้ยุ่งยาก แล้วทำไมเอ้อเหนียงถึงไม่ตั้งครรภ์สักที ”
 
เด็กน้อยที่ยังไม่เข้าใจวิธีการทำบุตรสอบถามอย่างใคร่รู้จนใบหน้าของคนเป็นแม่แดงก่ำ “ งึม.. หยวนหยวนเคยได้ยินว่า เรื่องแบบนี้ขึ้นอยู่กับฝ่ายชาย.. เอ่อ อะไรนะ อ้อ ไม่มีน้ำย— ” ริมฝีปากเล็ก ๆ ของหรูเยี่ยนถูกปิดไว้ด้วยมือบางของนงคราญที่สองแก้มแดงระเรื่อ ดวงตาขององค์หญิงหลิงหยวนกะพริบปริบ ๆ นางไม่เข้าใจอาการของมารดาเลยไม่รู้เลยสักนิดว่าท่าทางร้อนรนนี้คือความขัดเขินอย่างหนักที่หาได้ยากจากสาวหยก
 
“ พูดแบบนั้น..ไม่ได้.. ” ใส่ร้ายหวงตี้ว่าไม่มีน้ำยาถือเป็นการดูหมิ่นร้ายแรง แต่จะให้ทำอย่างไรได้ระหว่างนางและเขาสัมผัสที่ดูพิเศษกว่าชายหญิงแทบจะไม่เคยเกิดขึ้นเลย มีก็แต่ครั้งนั้นบนหลังม้าขณะกลับจากการประพาสป่า ดวงตาของไป๋หรั่นเหม่อลอยเมื่อคิดถึงวันนั้น ความใกล้ชิดและแรงดึงดูดแปลก ๆ ทำให้พวกเขาเกือบจะ..
 
ความร้อนแผ่กระจายจากแก้มไปถึงใบหู ชายาหยกขาวสูดหายใจเข้าก่อนจะเบือนหน้าไปอีกทางซ่อนอาการตกใจแกมประหม่า “ อาเยี่ยนจะกล่าวอย่างนั้นไม่ได้ หาน้องชายให้เจ้าเรื่องนี้เกรงว่าจะยากเกินไป.. ”
 
“ น้องสาวก็ได้ หยวนหยวนไม่คิดมาก แค่อยากมีตัวน้อยที่เรียกหยวนหยวนว่าพี่สาว ! ”
 
ไม่ใช่ว่านางถูกจางกงกงล้างสมองไปแล้วหรอกใช่ไหม?
 
“ เอาไว้ เรื่องนี้ค่อย.. ปรึกษาทีหลัง ”


 <div align="center">
<img width="450" src="https://i.imgur.com/F56Ani1.png" border="0" alt=""> จางกงกง +5 ความสัมพันธ์สนทนาประจำวัน +20 ความสัมพันธ์โบนัสหัวดี หลิว หรูเยี่ยน +5 ความสัมพันธ์สนทนาประจำวัน +20 ความสัมพันธ์โบนัสหัวดี
</div>

</div>

 

</div></div> </div> 

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Chonburi'); Chonburi {font-family: 'Chonburi';}
</style>

LuBairan โพสต์ 2024-10-27 13:04:09

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย LuBairan เมื่อ 2024-10-27 13:07 <style>

#boxcorecenter {
border: 0px solid #152cd5;
padding: 15px;
box-shadow: #504C4E 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/J5ZfEJ2.png");
}
</style>

<style>
#boxR0LE {
width: 650px;
border: 0px solid #cbb989;
padding: 35px;
box-shadow: #504C4E 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/PNPim8Q.png");}
</style>

<style>
#boxLEETTER {
width: 350px;
border: 0px solid #cbb989;
padding: 35px;
box-shadow: #504C4E 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/1VhFLiD.png");}
</style>

<div id="boxcorecenter">
<div align="center">

 

<div id="boxR0LE">

<img width="450" src="https://i.imgur.com/aDtIaPZ.png" border="0" alt="">
 
คำแนะนำ 13 เดือน 09รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 10 ยามเว่ย
 
 
<div align="left">


ตั้งแต่ขึ้นเป็นซูเฟย ตำหนักตงเฉินก็ไม่เคยสงบเลยสักวัน
 
กลิ่นธูปหอมลอยคละคลุ้ง ควันบาง ๆ เคลื่อนพรางตาทว่าตัวตนของคนไร้เพศที่อยู่ตรงหน้ากลับยังชัดเจน “ ไท่โฮ่วมีพระประสงค์ให้องค์หญิงหลิงหยวนเสด็จไปร่วมเสวยพระกายาหารเย็นและค้างคืนที่ตำหนักเซวียนเต๋อในวันนี้ ” รอยยิ้มของจางห่าวหมิง หรือจงฉางซื่อเหยียดกว้างลามไปถึงดวงตาเรียว ๆ ของเขาที่หรี่ลงเป็นทรงพระจันทร์เสี้ยว
 
“ พระชายาทรงคิดอย่างไรพ่ะย่ะค่ะ? ”
 
เนตรหงส์ของนงคราญหรี่ลง ปฏิเสธไม่ได้ว่าโอกาสนี้เข้ามาแบบปุบปับและประหลาดเกินไป จางกงกงพึ่งบอกนางได้ไม่ถึงวันว่าฝ่าบาทจะเสด็จมาพักแรมที่ตำหนักตงเฉินในค่ำวันนี้ ไม่เกินสามชั่วยามถัดมาเขากลับมาอีกครั้งพร้อมแจ้งว่าไท่โฮ่วต้องการยืมตัวบุตรสาวของนางหนึ่งคืน หลังจากที่บุตรสาวนางพึ่งจะร้องขอ ‘ น้องชายหรือน้องสาว ’ หลังจากที่ได้รับม้าไม้จากเขา
 
จางห่าวหมิง.. ละครฉากนี้เจ้าจัดไว้ให้ใครชมกันแน่
 
“ เอ้อเหนียง ตำหนักของเสด็จย่าสนุกมากเลย พี่สาวที่นั่นใจดีทุกคน ” หลิงหยวนหันมองมารดาด้วยแววตานึกสนุกสองแก้มนางยังมีขนมกุ้ยฮวาส่วนในมือถือชาเบญจมาศ “ ให้ลูกไปเถิดเพคะ แค่คืนเดียวเอง ” คืนเดียวของหรูเยี่ยนหมายถึงคืนที่นางอาจจะต้องรับมือกับมรสุมอันมีนามว่า ‘ หลิวเช่อ ’ นั่นนะหรือ?
 
“ อาเยี่ยนอยากไปหรือ ” มือของนงคราญหยกวางลงบนศีรษะเล็ก ๆ ของบุตรสาวที่ออกอาการกระตือรือร้นอย่างเต็มที่เพื่อที่จะได้ไปเยี่ยมพระอัยยิกา โดยไม่ต้องตอบเป็นเสียง องค์หญิงใหญ่แห่งราชสำนักพยักหน้างึก ๆ พร้อมกับทำตาอ้อนมองมารดาอย่างเว้าวอน รู้งานเสียคนเป็นแม่นึกอยากบีบแก้มนุ่ม ๆ นั้นอีกสักที “ ในเมื่ออาเยี่ยนอยากไป จะรั้งไว้ก็คงไม่ควร ไปเถอะ แต่อย่าดื้ออย่าซนนัก เข้าใจหรือไม่? ”
 
“ เย้ ! ” 
 
องค์หญิงน้อยกระโดดไปทั่วอย่างตื่นเต้น วิ่งรอบที่นั่งของมารดาสักหนึ่งทีก่อนจะเขย่งขึ้นจูบแก้มสาวงามที่โน้มลงมาหา เสียงหัวเราะคิกคักดังไปทั่วบริเวณ แค่ได้เห็นรอยยิ้มสว่างสดใสของลูกสาว ไป๋หรั่นก็คิดไปแล้วว่าการแลกเปลี่ยนครั้งนี้คุ้มค่าไม่น้อย
 
“ ถ้าอย่างนั้น เชิญองค์หญิงเสด็จไปที่เกี้ยวได้เลยพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมจะเป็นผู้นำทางส่งด้วยตัวเอง ” ห่าวหมิงเหยียดยิ้มกว้าง โน้มตัวลงอย่างเคารพ หรูเยี่ยนเดิมทีก็เคยชินกับห่าวหมิงอยู่แล้ว เพราะบนเรือที่รับนางกลับมาเขาเองก็เป็นอีกหนึ่งคนสำคัญที่ช่วยดูแล ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องถามให้มาก องค์หญิงน้อยพยักหน้าแล้วก็วิ่งพรวดพราดออกไปจนคนเป็นแม่ต้องส่ายหัว
 
“ นิสัยอย่างนี้ .. อนาคตคงต้องลำบากอีกมาก ” 
 
“ องค์หญิงร่าเริงสดใส ถือว่าเป็นคุณสมบัติที่หาได้ยากสำหรับผู้ใช้ชีวิตในรั้ววัง ” แววตาของห่าวหมิงอ่อนลงเล็กน้อย เขาหันกลับมามองผู้ครองตำหนักตงเฉินด้วยท่าทางสุภาพ “ ภายใต้การอบรมของพระชายา โตไปพระธิดาจะต้องเฉลียวฉลาดเป็นแน่ เพียงแต่ยามนี้.. ให้นางกำนัลหลี่คอยตามประกบไว้ก่อนจะเป็นการดีที่สุด ”
 
ห่าวหมิงมีวิธีการโน้มน้าวที่แนบเนียน และไป๋หรั่นก็รู้ดี นายถอนหายใจช้า ๆ ก่อนจะพยักหน้า “ อืม ครั้งนี้ให้นางพาผู่เยว่ไปด้วย พอใจเจ้าแล้วหรือยัง ” เสียก็แต่ที่ไป๋หรั่นไม่ใช่คนโง่ เขาอ้อมค้อมอย่างที่นางมักจะเป็น แต่ในสถานการณ์อย่างนี้คงไม่จำเป็นต้องอ้อมค้อมนัก ดวงตาของคนไร้เพศเบิกกว้างก่อนจะหรี่ลงเป็นรอยยิ้ม
 
“ สุดท้ายนี้กระหม่อมนำเซียนเมามายมาให้ด้วย ” สิ่งที่เขาประคองออกมาจากกระเป๋าเสื้อทำให้พระชายาหยกขาวถึงกับสำลัก ใบหน้าของโฉมสะคราญแดงก่ำผิดกับท่าทีสงบเสงี่ยมของผู้นำมาถวาย “ กว่าจะได้มาสักหนึ่งไห กระหม่อมเสียหายให้โรงเตี๊ยมชิงหมิงไปมาก ทว่าผลลัพธ์ของมันเป็นที่รู้จักอย่างแพร่หลาย ”
 
“ คืนนี้ก็ใช้สุราไหนี้ปรนนิบัติเถิดพ่ะย่ะค่ะ ”
 
นี่เขา นี่เขา !
 
ไป๋หรั่นจะร้องไห้ก็ไม่ได้ หัวเราะก็ไม่ออก ใบหน้าของนางเดี๋ยวแดงเดี๋ยวขาวดูแล้วน่าขบขัน “ อ้อ กระหม่อมต้องรีบพาพระธิดาน้อยไปส่งให้ทันก่อนเวลาพระกายาหารเย็นของไท่โฮ่ว ” ไหเซียนเมามายวางลงบนโต๊ะที่อยู่ไม่ไกลจากเขา หัวหน้าขันทีแห่งวังหลวงฉีกยิ้มกว้างก่อนจะโน้มตัวลงขออำลา “ กระหม่อม ไม่รบกวนแล้ว ”
 
พูดจบเขาก็ก้าวถอยเดินจากไป ปล่อยให้นงคราญน้อยได้แต่หน้าดำหน้าแดงพร้อมตะโกนเรียกเขาอยู่ในใจ
 
จางห่าวหมิง เจ้าขันทีสมควรตายนี่ !!


 <div align="center">
<img width="450" src="https://i.imgur.com/F56Ani1.png" border="0" alt=""> 
จางกงกง 
+5 ความสัมพันธ์สนทนาประจำวัน 
+20 ความสัมพันธ์โบนัสหัวดี 
หลิว หรูเยี่ยน 
+5 ความสัมพันธ์สนทนาประจำวัน 
+20 ความสัมพันธ์โบนัสหัวดี 
+15 ความสัมพันธ์ ขนมว่างเกรดม่วงและ +5 ชาอะไรก็ได้ 
+5 โบนัสความสัมพันธ์ของว่างประเภทอาหารปรุง 
+5 โบนัสความสัมพันธ์ชาประเภทชงชา

</div>

</div>

 

</div></div> </div> 

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Chonburi'); Chonburi {font-family: 'Chonburi';}
</style>

LuBairan โพสต์ 2024-10-31 17:59:42

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย LuBairan เมื่อ 2024-10-31 18:58 <style>

#boxcorexcenter {
border: 0px solid #152cd5;
padding: 15px;
box-shadow: #937197 0px 0px 2.5em;
background-image: url("https://i.imgur.com/ZWR5MNk.png");
background-repeat: no-repeat;
background-attachment: fixed;
background-size: cover;
}
</style>

<style>
#boxR0L3 {
width: 650px;
border: 0px solid #cbb989;
padding: 35px;
box-shadow: #504C4E 0px 0px 0.5em;
background-image: url("https://i.imgur.com/yDWjso2.png");

}

</style>

<style>
#boxLEETTER {
width: 350px;
border: 0px solid #cbb989;
padding: 35px;
box-shadow: #504C4E 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/1VhFLiD.png");

}
</style>

<div id="boxcorexcenter">
<div align="center">

 

<div id="boxR0L3">
<center>
<style name="captain" type="text/css">
.ch-item { width: 100%; height: 100%; border-radius: 50%; position: relative; box-shadow: 0 1px 2px rgba(255,255,255,0.1); cursor: default; }

.ch-info-wrap{ position: absolute; width: 280px; height: 350px; border-radius: 50%; -webkit-perspective: 800px; -moz-perspective: 800px; -o-perspective: 800px; -ms-perspective: 800px; perspective: 800px; -webkit-transition: all 0.8s ease-in-out; -moz-transition: all 0.4s ease-in-out; -o-transition: all 0.4s ease-in-out; -ms-transition: all 0.4s ease-in-out; transition: all 0.4s ease-in-out; top: 50px; left: 0px; background: #937197; box-shadow: 0 0 0 20px rgba(147,113,151,0.2), inset 0 0 3px rgba(147,113,151, 0.8); }

.ch-info{ position: absolute; width: 280px; height: 350px; border-radius: 50%; -webkit-transition: all 0.4s ease-in-out; -moz-transition: all 0.4s ease-in-out; -o-transition: all 0.4s ease-in-out; -ms-transition: all 0.4s ease-in-out; transition: all 0.4s ease-in-out; -webkit-transform-style: preserve-3d; -moz-transform-style: preserve-3d; -o-transform-style: preserve-3d; -ms-transform-style: preserve-3d; transform-style: preserve-3d; }

.ch-info > div { display: block; position: absolute; width: 100%; height: 100%; border-radius: 50%; background-position: center center; -webkit-backface-visibility: hidden; -moz-backface-visibility: hidden; -o-backface-visibility: hidden; -ms-backface-visibility: hidden; backface-visibility: hidden; }

.ch-info .ch-info-back { -webkit-transform: rotate3d(0,1,0,180deg); -moz-transform: rotate3d(0,1,0,180deg); -o-transform: rotate3d(0,1,0,180deg); -ms-transform: rotate3d(0,1,0,180deg); transform: rotate3d(0,1,0,180deg); background-image: url("https://i.imgur.com/6UbvwVi.png"); }

.ch-img-1 { background-image: url("https://i.imgur.com/xEanoxi.png");background-size: width="50" border="50"; }

.ch-item:hover .ch-info-wrap { box-shadow: 0 0 0 0 rgba(255,255,255,0.8), inset 0 0 3px rgba(255,255, 255, 0.8); }
.ch-item:hover .ch-info { -webkit-transform: rotate3d(0,1,0,-180deg); -moz-transform: rotate3d(0,1,0,-180deg); -o-transform: rotate3d(0,1,0,-180deg); -ms-transform: rotate3d(0,1,0,-180deg); transform: rotate3d(0,1,0,-180deg); } .ch-grid { margin: 20px 0 0 0; padding: 0; list-style: none; display: block; text-align: center; width: 100%; }

.ch-grid:after, .ch-item:before { content: ''; display: table; }

.ch-grid:after { clear: both; } .ch-grid li { width: 320px; height: 320px; display: inline-block; margin: 20px; } </style>

<ul class="ch-grid"> <li><div class="ch-item ch-img"> <div class="ch-info-wrap"> <div class="ch-info"> <div class="ch-info-front ch-img-1">
 <div style="text-align: left;"><img src="https://i.imgur.com/z9l2XBl.png" width="100" _height="100" border="0" style="text-align: center;"></div></div>

<div class="ch-info-back"> <sri>
ลู่ไป๋หรั่น • ฝูหรงหมื่นลักษณ์
 '那一念残留贪恋一次回眸 你跌落在怀中别执迷等候 
跨不过海与秋困在记忆中消融 
谁又懂呢浮生须臾朝暮不停留 
皎月皆似梦不染尘清晖洒下心动 
</sri></div></div></div></div></li> </ul>
 <iframe width="200" height="50" src="https://www.youtube.com/embed/mTPFtWx5J3Y?autoplay=1&loop=1&playlist=mTPFtWx5J3Y"
frameborder="0" allow="autoplay; encrypted-media" allowfullscreen=""></iframe>
</center>

 

ห้วงคนึงฝันถึง เซียนเมามาย<img width="45" src="https://i.imgur.com/aDtIaPZ.png" border="0" alt="">
 13 เดือน 09 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 10 

 
<div align="left">


ไป๋หรั่นไม่ทราบจริง ๆ ว่าจางห่าวหมิงใช้วิธีไหน แต่นางรู้แค่ว่าตัวเองกำลังรู้สึกโมโหอย่างแรงที่เจ้าขันทีคนนั้นสามารถกวาดต้อนคนรับใช้ในตำหนักให้หายไปจนแทบไม่เหลือ ลู่ซูเฟยขมวดคิ้วแน่นในขณะที่ก้าวเดินเพื่อไปยังห้องเก็บสุราในหัวนางมีความคิดตั้งมั่นอย่างแรงกล้า อย่าหวังเลยว่านางจะใช้เซียนเมามายในโอกาสนี้ ของดีเข่นนั้นควรเก็บไว้ใช้ในคราวสำคัญ
 
ทว่าจางกงกงเป็นพวกรอบคอบและไม่เคยปล่อยให้แผนของเขาผิดพลาด
 
“ จาง..ห่าว….หมิง.. ” เสียงหวาน ๆ ของไป๋หรั่นไม่เคยใช้เรียกใครด้วยความเคียดแค้นเท่านี้มาก่อน แต่ในตอนนี้ ท่ามกลางสถานการณ์น่าคับแค้นใจ ที่ปรากฏอยู่ในสายตาคือห้องเก็บสุราที่ว่างเปล่า มีแค่ไหขาวสะอาดหรูหราของเซียนเมามายวางเย้ยหยันอยู่ตรงกลางห้อง มือของโฉมสะคราญจิกเกร็ง ความคิดเต็มไปด้วยแผนการว่าสมควรจะจัดการคนผู้นั้นอย่างไร
 
“ หึ.. คลังสุราตำหนักตงเฉินแห้งเหือดอย่างนี้ เป็นที่คนครองตำหนักหรือสิ่งใด? ”
 
เสียงทุ้มแสนเฉยชาของชายที่สมควรจะนั่งรอการรับรองดังขึ้นจากด้านหลัง ตัวของไป๋หรั่นแข็งทื่อ ทีละน้อยค่อย ๆ หันกลับไปมองเขา “ ฝ่าบาท ” เสียงของนางแผ่วเบาราวกับขนนกที่ผลัดตกจากฟ้าและจางหายไปกับสายลม มุมปากเขายกขึ้นอย่างไร้สาเหตุเมื่อเห็นท่วงท่ากระอักกระอ่วนของชายา
 
“ ปกติแล้วตำหนักตงเฉินไม่ได้ขาดทรัพยากร ครั้งนี้เป็นเพราะ.. ” นางกดหน้าลงพูดเสียงเบา เส้นสายอารมณ์ที่ปรากฏออกมาบนดวงหน้างามครึ่งหนึ่งดูอ่อนแรงคล้ายละอายใจที่ไม่อาจรับรองได้เป็นอย่างดี อีกครึ่งเหมือนยังตั้งตัวไม่ทันเมื่อเห็นว่าเขาก้าวตามมา
 
“ เงยหน้า ”
 
หนนี้หาใช่แค่คำสั่งโดยปากเปล่า ก้านนิ้วที่หยาบกว่าสตรีโดยทั่วไปยื่นเข้าเชยคางมนของนงคราญ ส่งให้ทั้งสองได้สบตากันอีกครั้ง “ พูดมา ” เป็นไปไม่ได้ที่หลิวเช่อจะไม่รู้ต้นสายปลายเหตุ ลักษณะนิสัยของชายาเขาก็รู้ดีแก่ใจ รายงานที่แจ้งว่าตลอดทั้งวันนี้นางมีผู้ใดมาขอเข้าพบบ้าง เขาก็ทราบอยู่ก่อนแล้ว ทั้งหมดนี้แน่นอนว่าเป็นฝีมือของคนใจร้อนข้างกายเขาที่อยากจะเป็นพ่อสื่อเชื่อมความสัมพันธ์ แต่แล้วอย่างไร บัดนี้เขาปรารถนาอยู่สิ่งเดียว
 
คำตอบจากปากนาง นั่นต่างหากที่เขาอยากจะฟัง
 
“ เป็นเพราะข้อผิดพลาดภายใน ครั้งหน้าหม่อมฉันจะระมัดระวังกว่านี้เพคะ ”
 
เนตรมังกรของโอรสสวรรค์หรี่ลง ชั่วขณะหนึ่งในดวงตาดำมืดประหนึ่งรัตติกาลไร้จุดจบค่อย ๆ แฝงประกายอ่อนโยนก่อนจะเลือนหายคล้ายว่าไม่มี “ เช่นนั้นหรือ? ” ริมฝีปากของเขาขยับเป็นรอยยิ้มเล็กน้อยเสมือนว่าขบขันในคำตอบที่นางเลือกใช้
 
นางเปลี่ยนไปแต่ก็ยังคล้ายเดิม
 
ก้อนขาวที่ดื้อรั้นจะจัดการเรื่องหลังบ้านให้สงบโดยไม่กระทบกับผู้เป็นร่มเงาให้กับนาง ส่วนนี้ดู ๆ ไปแล้วก็.. น่าเอ็นดูไม่น้อย คิดถูกจริง ๆ ที่เดินตามมา.. สถานการณ์ในตำหนักประหลาด ไม่มีคนรับใช้อยู่ข้างกายนางสักคน ครั้งนี้ห่าวหมิงลงมือเกินขอบเขตไปมาก เขาคงต้องเรียกมาตักเตือนสักครั้ง แต่คงไม่ใช่ภายในคืนนี้
 
หลิวเช่อเคลื่อนสายตาขึ้นมองขวดสุราที่ตั้งตระหง่านด้วยแววตาซับซ้อน มือของเขาลดจากปลายคางของนาง เปลี่ยนมาวางที่ไหล่บาง “ เซียนเมามายไหเดียวก็เพียงพอแล้ว ” ยังดีที่เมื่อกล่าวจบ โอรสสวรรค์ลงความเห็นกับตัวเองว่าสมควรให้นางได้มีเวลาปรับความคิด ผู้ครองปราณมังกรสะบัดแขนเสื้อหมุนกายเดินจากไปอย่างสงบนิ่ง ทิ้งให้คนงามต้องว้าวุ่นใจเพียงลำพัง
 
เซียนเมามายไหเดียวก็พอแล้วอะไร .. หลิวเช่อ นี่ท่านไม่รู้กิตติศัพท์ของสุราดอกท้อไหนี้หรือ !
 
เนตรหงส์หวานฉ่ำเคลื่อนมองขวดกระเบื้องมันวาวสีขาวที่แสนหรูหรา ร่องรอยของความสับสนลังเลปะปนผสมผสานกันอย่างลงตัวในแววตาของนาง ‘ อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด ’ ในฐานะชายา ฐานะสตรีของเขาจะให้รับบทห่างเหินตลอดกาลก็คงเป็นนางที่ฝันหวานเกินไป
 
ใต้แสงจันทร์ที่เหลือแค่สองเราเป็นพยาน กลิ่นดอกท้อหอมหวานกระจายไปไกล
 
“ นำก็นำมาแล้ว เปิดก็เปิดแล้ว หากยังเอาแต่นั่งชมเช่นนั้น สุราดีจะกลายเป็นเสียหมด ” จักรพรรดิมังกรกล่าวเสียงเรียบพลางยกจอกสุราขึ้นใกล้จมูก ซึมซาบกลิ่นหอมหวานเย้ายวนใจที่ได้มาจากการรังสรรของน้องชาย กลิ่นของความฝันที่ห่างเหินไปนาน.. กลิ่นที่ครั้งหนึ่งเขาเคยสัมผัสได้จากตัวนาง
 
“ เซียนเมามายนี้..” ไป๋หรั่นยังคงเข็ดขยาดจากอำนาจความร้ายกาจของมันจากครั้งที่แล้ว ปลายนิ้วของนางเคาะลงกับโต๊ะข้าง ๆ จอกสุราด้วยความลังเล “ ได้ดื่มนับวาเป็นยอดวาสนา ครั้งหนึ่งหม่อมฉันเคยดื่มไปแล้ว ยามนี้ไม่กล้าฝันจะดื่มอีกครั้ง ”
 
นางอุตส่าห์ตอบเสียดิบดี แต่สิ่งที่ได้รับกลับมากลับเป็นเสียงอืมเบา ๆ ในลำคอ พอเงยหน้าขึ้นมอง ไม่รู้ทำไมบนใบหน้าของหลิวเช่อเหมือนจะมีความไม่พอใจแฝงอยู่ “ ได้ยินว่าครั้งก่อนเจ้าได้ดื่มเซียนเมามายต่อหน้าผู้คิดค้น ” เสียงของหลิวเช่อไม่ช้าไม่เร็วแต่กลับแฝงความกดดันไว้กระแสหนึ่งที่ทำให้นางพูดไม่ออก
 
“ ดื่มร่วมกับสามีย่อมแตกต่างออกไป เจ้าจิบดูสักอึก ”
 
ไม่ใช่คนอื่น อีกคน หรือหวงตี้ แต่เป็นสามี?
 
ความคิดของไป๋หรั่นทำงานอย่างรวดเร็ว นึก ๆ ดูแล้วเหมือนว่าการแสดงออกอย่างนี้.. มารดามักกำชับว่าเป็นอาการหึงหวง? บ้าไปแล้ว จะเป็นอย่างนั้นได้ยังไง มือบางตบลงที่แก้มขาว นางกะพริบตาปริบ สะบัดศีรษะไล่ความฟุ้งซ่านก่อนจะชำเลืองตาขึ้นมองผู้เป็นสวามี คิ้วที่เคยขมวดของเขาบัดนี้เริ่มคลายออก ไป๋หรั่นเคลื่อนตาลงสำรวจปริมาณสุราในจอกของเขา ดูเหมือนอีกฝ่ายจะจิบไปแล้วหลายอึก สมกับที่เป็นยอดสุราแม้แต่เสือยิ้มยากที่เอาแต่ทำหน้าตาเคร่งขรึมอย่างเขายังดูผ่อนคลายลงได้หลังลิ้มรสมัน
 
ทางเลือกมีไม่มาก.. นางไม่สามารถนั่งตากลมไปทั้งคืนได้ สุดท้ายแล้วท่ามกลางความเงียบสงบ โฉมงามก็ยอมยกจอกสุราขึ้นจิบ รสชาติหวานฝาดของดอกท้อหมักน้ำเมาแพร่กระจายไปทั่วโพรงปาก ไม่ว่าจะได้ลองกี่ครั้งก็ยังรู้สึกว่าเลิศล้ำเหมือนเคย นับว่าเป็นชั่วขณะหนึ่งที่เหมือนตลอดทั้งร่างถูกห้อมล้อมด้วยความร้อนแรง โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อนางปล่อยให้สุรานี้ไหลลงในลำคอ
 
“ หึ ” เสียงเค้นหัวเราะในลำคอของหลิวเช่อทำให้ดวงตาของคนงามช้อนขึ้นมองเขา โอรสสวรรค์หมุนจอกในมือช้า ๆ สายตาของเขาจรดอยู่ที่นางตั้งแต่ต้นจนทำให้คนที่พึ่งรู้สึกตัวเผลอสะดุ้งเล็กน้อย ทว่าในพริบตาต่อมา เขากลับนิ่งงันและค่อย ๆ เบิกตาขึ้น
 
เซียนเมามายมีฤทธิ์ร้ายกาจรุนแรง ขอเดาว่าตอนนี้เขาคงได้เผชิญหน้ากับมันในระดับหนึ่งแล้ว ไป๋หรั่นลอบสังเกตอาการคิ้วที่เดี๋ยวขมวดเดี๋ยวคลายของเขาด้วยความขบขัน “ ฝ่าบาท เซียนเมามายไหนี้เป็นอย่างไรเพคะ? ” เสียงของนางเบาหวิวแต่กลับชัดเจนในโสตประสาทของหลิวเช่อ โอรสสวรรค์ใช้เวลาพักหนึ่งในการกลืนคำพูดไร้สาระและตอบนางสั้น ๆ
 
“ ไม่เลว ”
 
แม้แต่เซียนเมามายยังได้คำชมแค่ ไม่เลว .. มาตราฐานของฝ่าบาทสูงส่งเหนือคนจริง ๆ นงคราญหยกพยักหน้ารับคำตอบของเขาขณะที่ยกจอกสุราขึ้นจิบอีกหนึ่งคำเล็ก ๆ โดยไม่รู้เลยว่าในสายตาของผู้เป็นสามี บัดนี้นางได้กลายเป็นสิ่งที่เขายากจะห้ามใจไปแล้ว
 
‘ ข้ามองนางเป็นก้อนขาวก้อนหนึ่ง ครั้งที่ร่างผสานกับจิตแห่งปราณกระต่ายหยกก็ได้เห็นมาแล้ว.. ’ ดวงตาคู่คมของหลิวเช่อวาวโรจน์อย่างประหลาดใจเมื่อเห็นนางขยับตัว ‘ จำได้ว่าที่เห็นไม่ใช่อย่างนี้ ’ บนศีรษะเล็ก ๆ ของชายาเขามีหูกระต่ายสีขาวโผล่มาจากกลุ่มผม ยังไม่พอบนแก้มเนียนเองก็มีเส้นบาง ๆ คล้ายหนวดแมวชวนให้คนมองต้องขมวดคิ้ว
 
กระต่ายไม่มีหนวด..
 
กว่าจะรู้ตัว มือหนา ๆ ของเขาก็วางลงประคองแก้มนุ่มของนางไปเสียแล้ว
 
“ …. ”
 
“ …. ”
 
ต่างฝ่ายต่างก็เงียบ เนตรหงส์ที่มักเรียวยาวทีละน้อยค่อย ๆ เบิกขึ้น ริมฝีปากของนางขยับ เสียงที่ลอดออกมาแผ่วเบายิ่งกว่าสายลม ยิ่งได้มองดูการเปลี่ยนแปลงบนใบหน้านาง ตำแหน่งของมือที่ยกขึ้นสัมผัสแก้มนางก็ยิ่งแนบแน่น หลิวเช่อหรี่ตาลงเล็กน้อย นิ้วหัวแม่มือของเขาลูบเกลี่ยตามแก้มเนียนของนงคราญ ‘ ไม่หาย ’ แม้แต่ตอนที่คิดอยู่นี้ โอรสสวรรค์ก็ยังไม่แน่ใจว่า ไม่หาย หมายถึงสิ่งใด
 
จะเป็นรอยจาง ๆ ที่ดูขัดตาบนแก้มนั้นหรือเป็นความปรารถนาลึก ๆ ที่อยากลองสัมผัสดูสักครั้ง
 
นิ้วมือที่ด้านชาปัดไปตามผิวที่อ่อนนุ่มของแก้มนาง ลากตามส่วนโค้งที่บอบบางของช่วงกราม และในขณะนั้นสนามรบที่เคยเผชิญก็ดูเหมือนเป็นเพียงความทรงจำอันเลือนลาง น้ำหนักของความรับผิดชอบเป็นแค่ความกังวลที่ผ่านไปอย่างรวดเร็ว ราวกับว่าสิ่งเดียวที่สำคัญในตอนนีคือนางที่อยู่ตรงหน้าเขา
 
นางผู้เป็นแสงสว่างที่ปรากฏขึ้นโดยไม่ทันได้คาดคิด
 
วินาทีขยับไปอย่างเชื่องช้า แต่ละครั้งที่นิ้วของเขาปัดไปมาบนผิวราวกับตัวบังคับจังหวะของหัวใจดวงน้อยให้คล้อยตาม ดวงตาของนางกะพริบหลายครั้งลังเลระหว่างถอยหนี อยู่นิ่ง ๆ หรือจะโน้มรับสัมผัสให้มากขึ้น ไป๋หรั่นเชี่ยวชาญด้านการอดทน ต่อให้มีหนามแทงใจสักร้อยจุดก็ยังไม่ยอมแพ้ แต่การถูกโอบล้อมด้วยความอบอุ่นอย่างนี้.. นางไม่เคยสัมผัสจากคนนอกครอบครัวมาก่อน
 
นอกครอบครัว
 
แววตาของนงคราญหม่นลงและนั้นทำให้ดวงตาสีอัคนีดำของผู้เฝ้ามองสั่นไหวอย่างรุนแรง หลิวเช่อประคองหน้านางให้เงยขึ้นสบตากับเขา “ คิดอะไรอยู่ ” โอรสสวรรค์ตามเสียงเข้ม เป็นคำถามหยาบกระด้างที่แฝงความกดดันเหมือนเคย แต่ครั้งนี้กลับมีความร้อนรนแทรกอยู่ในนั้น
 
“ หม่อมฉัน.. ” มือนุ่ม ๆ ของไป๋หรั่นยกขึ้นทาบกับหลังมือของเขา นางสบตาเขากลืนความรู้สึกแปลกประหลาดที่อัดแน่นในอก เอียงใบหน้ารับกับสัมผัสหยาบกร้านของชายที่ผ่านสงครามมาครั้งแล้วครั้งเล่า “ ……เหมาะสมหรือเพคะ ”
 
“ ได้รับความสนใจจากพระองค์เช่นนี้ หม่อมฉัน.. เหมาะสมแล้วจริงหรือเพคะ ”
 
ไม่มีคำตอบที่ชัดเจนดังกลับมา รอยยิ้มขมขื่นเผยปรากฏบนใบหน้าหวานไป๋หรั่นหลับตาตั้งใจจะรั้งตัวกลับ กลับไปอยู่ในพื้นที่ของตัวเองโดยไม่สั่นไหวกับสิ่งใดอีก ทว่าผู้ที่สมควรตอบคำถามกลับไม่เห็นด้วย ไม่รู้ว่าเป็นนางตัวเล็กเกินไปหรือเป็นเขาแข็งแกร่งเกินคน นงคราญน้อยคล้ายถูกบางสิ่งที่มองไม่เห็นผลักให้ลุกขึ้นรับกับมือของโอรสสวรรค์ที่เคลื่อนมาคว้าข้อมือและดึงร่างของนางเข้าหาตัว
 
แขนอีกข้างของหลิวเช่อรวบเอวของนางรั้งกายคนงามให้นั่งลงบนตักเขา แผ่นหลังเรียบๆ แนบไปกับอกแกร่งสัมผัสได้ถึงรูปแบบลมหายใจที่ขยับเข้าออก “ ฝ่าบาท ” ทั้งใบหน้าและน้ำเสียงล้วนตื่นตระหนก กระต่ายน้อยในมือเขาหมายจะลุกขึ้นแต่กลับไม่สามารถขยับเขยื้อน
 
“ รินสุรา ”
 
เสียงของเขาพรมอยู่เหนือใบหูห่างแค่เล็กน้อยแต่ก็ยังสามารถทำให้นางขนลุกไปทั้งร่าง เนตรหงส์สีนิลเคลือบประกายแปลกใจ สองมือที่ยื่นออกไปสั่นเทาเล็กน้อย คล้ายว่าจะยังทำให้นางใจหายได้ไม่มากพอแขนข้างหนึ่งจะใช้เพื่อรวบเอวกักตัวชายาไว้ใกล้ชิดยังคงไม่ขยับ แต่มืออีกข้างที่ไม่จำเป็นต้องเข้ามาเกี่ยวกลับยกขึ้นแตะปลายนิ้วลงกับข้อมือบางๆ ข้างซ้ายที่ยังมีรอยช้ำเป็นจ้ำและค่อย ๆ พลิกลงประคองข้อมือนางไว้จนนางชะงัก
 
“ อย่าหยุด ” โอรสสวรรค์ไม่เคยอ่อนลงเพื่อใครแม้แต่กับพระชายา เสียงของเขานิ่งขรึมและค่อนไปทางออกคำสั่งจนกว่าจะได้ในสิ่งที่พอใจ หลิวเช่อหลุบตามองมือของเขาที่ประคองข้อมือของนางขณะรินสุรา มองดูความแตกต่างระหว่างชายหญิงของแขนและมือที่นับว่าเป็นส่วนสำคัญ
 
หลิวเช่อพบว่าเขาสามารถทำลายมือน้อย ๆ นี้ได้เพียงแค่กำมือ จะหัก ทุบ หรือบด เขาล้วนสามารถทำได้โดยไม่ต้องพยายาม แต่ในขณะเดียวกัน มือน้อยคู่นี้ก็สามารถทำให้เขาอ่อนลงได้อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
 
ทำไม
 
เพราะอะไร
 
เพราะเหตุใด
 
ปริศนานี้ไม่ว่าจะขบคิดอย่างไรก็ไม่เข้าใจ
 
นิ้วของเขาเคลื่อนไปตามแนวเส้นเลือดใต้ข้อมือของนาง ลากไล้ขึ้นกลางอุ้งมือที่ถือขวดสุราจนนางเผลอปล่อยมือ— ปุ๊บ เสียงมือของเขาที่ขยับรองก้นไหสุราที่ร่วงจากมือนาง เนตรมังกรวาวโรจน์ด้วยบางสิ่ง ตัวเขาสัมผัสได้ถึงการสั่นเทิมของร่างกายนางที่แล่นผ่านจากปลายนิ้วไปสู่ปลายเท้า
 
กลัว? สายตาของเขาย้ายจากมือมาเป็นที่เสี้ยวหน้าของโฉมสะคราญ พิจารณาสังเกตและเฝ้าดูสีสันบนใบหน้าอันเรียกกันว่าอารมณ์ที่เดี๋ยวก็ปรากฏเดี๋ยวก็เลือนหาย ดวงตาจักรพรรดิหรี่ลงดูคมกริบ ‘ ไม่ นางไม่ได้กลัว ’ เสียงในหัวของเขาดังกึกก้อง มากพอจะทำให้ความขุ่นเคืองก่อนหน้ามลายหายไปจนหมด หลิวเช่อพลิกมือกำรอบข้อมือนาง ค่อย ๆ ชักนำให้จอกสุรายกขึ้นจรดริมฝีปาก
 
หมายถึงริมฝีปากนาง ไม่ใช่เขา
 
“ ดื่ม ”
 
ทั้งสองสบตากันชั่วขณะ แผ่นหลังของไป๋หรั่นแนบลงกับอกของหลิวเช่อมากขึ้น นางไม่ได้ต่อต้านจอกสุราที่ถูกประเคนมาถึงริมฝีปากแต่เมื่อจิบไปได้แค่ครึ่งคำ โอรสสวรรค์ก็โน้มลงมาใกล้ ลมหายใจเขารดบนขอบหูคล้ายกับลมที่สามารถเป่าทุกความคิดให้กระจัดกระจาย มากพอจะจดจำไว้แค่คำพูดของเขาที่ทำให้นางเบิกตากว้าง
 
“ เหมาะสม ไม่เหมาะสม ไม่สำคัญ ”
 
“ เจ้าเป็นของข้า นี่ต่างหากที่สำคัญ ”
 
ไป๋หรั่นไม่เคยรู้มาก่อนว่าร่างกายของมนุษย์เราสามารถรับรู้ถึงความร้อนได้ดีขนาดนี้ สองแก้มของร้อนผาว เนื้อนุ่ม ๆ ที่เคยขาวซีดบัดนี้แดงก่ำลามไปถึงใบหูและท้ายทอย ทุกอย่างเกือบจะสมบูรณ์แบบหากไม่ใช่ว่า… “ แค่ก— ” เสียงสำลักลอดจากปากบางที่ฉ่ำวาว ไป๋หรั่นดันจอกสุราออกห่างจากตัวเองและก้มลงไอสองสามครั้ง สำลักน้ำยังว่าทรมาณแล้ว สำลักสุราอย่างนี้ทรมาณยิ่งกว่า
 
“ เป็นสาวเป็นนาง กินดื่มเลอะเทอะไม่รู้จักโต ” 
 
คำนี้ของเขามากพอจะทำให้นางหันขวับไปมองเขาด้วยความรั้นที่ต้องการจะโต้เถียงแต่เมื่อหันไปแล้วคนที่ชะงักกลับเป็นนาง เสียงลมและนกเปลี่ยนเป็นบทบรรเลงชั้นยอดเกินกว่าที่จะมีนักดนตรีท่านใดบนภพมนุษย์รังสรรได้ เช่นเดียวกับรูปลักษณ์สลักเสลาของสายเลือดมังกรที่โดดเด่นเหนือคำว่าสามัญชน กลุ่มเกศาสีเข้มที่ควรจะรวบไว้อย่างเรียบร้อย ทีละน้อยกลับค่อย ๆ ตกลงมา ส่งให้ชายตรงหน้าดูคล้ายกับเทพบุตรลงมาโปรด โดยเฉพาะเมื่อกลุ่มไหมนุ่มสลวยเหล่านั้นเริ่มกลายเป็นสีเงินรับกับแสงจันทร์ด้วยวิธีที่ผิดธรรมชาติ
 
เซียนเมามายออกฤทธิ์แล้ว และเมื่อออกฤทธิ์ก็มิได้ต่างอันใดไปจากยาเสน่ห์เลยสักนิด
 
“ ฝ่าบา— ”
 
“ ไม่ต้องพูดแล้ว ”
 
หลิวเช่อประคองร่างของชายาให้แนบชิด ดวงตาของเขาหรี่ลงสังเกตทุกส่วนของดวงหน้างามอย่างใส่ใจราวกลับไม่ต้องการพลาดแม้แต่เสี้ยวเดียว ‘ ที่แท้ดวงตาของนางเรียวยาวและดื้อรั้นได้ถึงเพียงนี้ ที่แท้แววตานี้สั่นไหวด้วยความประหม่าอยู่ทุกครั้ง ที่แท้.. เจ้าก็เป็นเพียงสตรีคนหนึ่ง ’ ไม่ใช่น้องสาวสหาย ชายาในนาม คนที่ใช้การได้ หรือแค่คนที่ผ่านมาและจะผ่านไป ซูเฟยของเขาไม่มีกลิ่นอายอย่างนั้นเลยแม้แต่น้อย
 
หน้าผากของทั้งสองค่อย ๆ แนบกัน ลมหายใจร้อน ๆ สองสายลูบไล้กับผิวแก้ม สองผู้โดดเด่นเลิศล้ำในรูปโฉมยามเมื่อใกล้ชิดเช่นนี้ ต่อให้เป็นเทพเซียนก็คงต้องสั่นสะท้าน หลิวเช่อสัมผัสได้ว่านางยังไม่คุ้นชินกับระยะห่างที่แคบลงกะทันหัน ตลอดมาที่ก้อนขาวแซ่ลู่ปั้นหน้ายิ้ม ก็นึกว่ามีความอดทนสูงแท้ ๆ นึกไม่ถึงว่ากับเรื่องอย่างนี้จะตื้นเขินนัก ทว่าเช่นนี้ก็ดีเหมือนกัน
 
“ เจ้าชื่ออะไร ” คำถามของเขาทำให้นางขมวดคิ้ว โดยไม่รู้ตัวมุมปากของโอรสสวรรค์กลับยกขึ้นอย่างพอใจ ถามซ้ำอีกครั้ง “ ชื่ออะไร ”
 
“ ฝ่าบาท นามของหม่อมฉัน.. ” ทันทีที่พูดออกไปไป๋หรั่นก็นึกอยากจะตบปากตัวเองทันที ตอบก็ไม่ตรงตามที่เขาต้องการแล้วยังพูดตะกุกตะกักอีก ใบหน้าของนงคราญแดงก่ำด้วยความอับอายเนตรหงส์ที่ซับซ้อนมาเสมอบัดนี้กลับดูออกง่ายจนน่าขำ
 
“ ตอบ ” หลิวเช่อกำชับเสียงเรียบอีกครั้ง ดูกดดันห่างเหิน ทว่าหากไป๋หรั่นรวบรวมความกล้ากว่านี้อีกสักนิด นางคงจะได้พบกับแววตาที่อ่อนลงราว ๆ หนึ่งส่วนขององค์จักรพรรดิ แววตาที่จวบจนถึงบัดนี้.. ก็ยังไม่เคยมีผู้ใดได้มันไปครอง
 
“ ป ไป๋หรั่น.. ลู่ไป๋หรั่นเพคะ ”
 
“ เจ้าเป็นใคร ”
 
ราวกับราชสีห์ที่รักการไล่ต้อนเหยื่อ ลู่ไป๋หรั่นตัวสั่นระริกแต่หลิวเช่อกลับยังไม่ใจอ่อน สมแล้วที่เขาเป็นชายไร้หัวใจ ต่อหน้าสาวงามอันดับหนึ่งที่อ่อนหวานถึงเพียงนี้ก็ยังสามารถรักษาระดับของตัวเองไว้ได้อย่างมั่นคง “ หม่อมฉันเป็น.. ซูเฟยของฝ่าบาท ” สาวงามหดคอหนีเขาแต่ก็ไม่สำเร็จ มือที่ประคองใบหน้าของนางเคลื่อนไหวไวเกินไปรู้อีกทีก็วางลงกดท้ายทอยจนนางไม่สามารถหลบหลีกได้
 
“ ของใคร ”
 
จบคำถามนี้ ดวงตาของนางก็เบิกกว้าง ไป๋หรั่นเงยหน้าขึ้นมองผู้เป็นสวามีด้วยความตื่นตระหนก .. ไม่ใ่ช่ว่าไม่เข้าใจ แต่เพราะเข้าใจถึงไม่เข้าใจ ด้านหลิวเช่อเองก็ไม่ได้หลบสายตา นัยน์ตาสีอัคคีนิลนั้นยังสงบไร้ความเปลี่ยนแปลง แต่กลับแฝงไว้ซึ่งท่าทางของผู้รอคอย สิ่งที่เขาต้องการให้นางพูด นางรู้ดียิ่งกว่าใคร รู้ดีเกินไปจนนึกประหลาดใจกับตัวเอง
 
ห้วงอารมณ์ทั้งหมดแสดงออกมาบนหน้านางแล้ว หลิวเช่อค้นพบว่าเมื่ออยู่ในระดับใกล้ชิดเท่านี้ สตรีหยกแห่งตำหนักตงเฉินจะมิอาจเก็บซ่อนสีหน้าใด ๆ ได้ ถือว่าทำให้เปิดหูเปิดตา แม้ว่าเขาจะจงใจทดสอบความรู้สึกเชื่อมโยงกันอย่างน่าประหลาดนี้ด้วยการหลอกล่อก็ตาม นางฉลาด รู้จักวางตัว รู้ใจเขา ทั้งยังไม่น่ารำคาญ คิด ๆ ดูแล้วมุมมองที่เขามีต่อนางล้วนเป็นดีมากกว่าร้ายซึ่งถือว่าผิดจากวิสัยคนเกลียดสตรี
 
“ หม่อมฉัน … ”
 
เสียงของนางปลุกมังกรที่ไล่ต้อนกระต่ายน้อยให้หลุดออกจากภวังค์ หลิวเช่อหลุบตาลงมองกระต่ายขาวตัวจ้อย สัมผัสถึงแรงดึดดูดและความรู้สึกถนอมต่อคนผู้หนึ่งที่เขาไม่เคยคิดว่าจะพบเจอกับตนเอง ทว่าโอรสสวรรค์ไม่สมควรแสดงออกถึงความลุ่มหลง อารมณ์ความรู้สึกเป็นสิ่งไม่จำเป็นเมื่อยืนอยู่บนตำแหน่งใหญ่แห่งแผ่นดิน คิ้วเข้มดั่งกระบี่พาดขมวดเข้าหากันช้า ๆ ตั้งใจจะสลัดความลึกซึ้งนี้ให้พ้นก่อนถลำลึก แต่เพียงแค่หนึ่งคำตอบเบา ๆ ของนางกลับพันธนาการเขาไว้ได้อย่างหมดจด
 
“ …ของพระองค์เพคะ ”
 
เนตรมังกรเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อย ความรู้สึกกระแสหนึ่งแล่นผ่านหัวใจจนพองโต ทำให้เขาแลดูคล้ายคนโลภมากเมื่อเผลอกระชับนางในอ้อมแขนแล้วเอ่ยเสียงแผ่ว “ อีกครั้ง ” ลู่ไป๋หรั่นอาจสัมผัสไม่ได้ แต่เขากลับสัมผัสถึงน้ำเสียงที่ผิดปกติของตัวเองได้ดี เมื่อไหร่กันที่เสียงของเขาแหบพร่าอย่างนี้ อ่อนทุ้มอย่างนี้ .. และร้อนรนถึงเพียงนี้
 
“ ของพระองค์ หม่อมฉันเป็นซูเฟยของพระองค์ ”
 
เด็กดี
 
เสียงในใจของใครสักคนดังกึกก้องอยู่อย่างนั้นก่อนที่ค่ำคืนจะผ่านไป เผยให้เห็นเงาลาง ๆ ของชายที่โอบอุ้มร่างภรรยาเดินผ่านเรือนไม้อาคารกลับสู่เตียงอ่อนนุ่มของพวกเขาพร้อมความใกล้ชิดที่..ไม่ธรรมดา แขนของโอรสสวรรค์ข้างหนึ่งรองรับเอวนาง อีกข้างประคองแผ่นหลังอุ้มประคองด้วยลักษณะแนบชิดเกินความจำเป็น กระทั่งวางคนงามลงบนเตียงแล้วยังไม่คิดปล่อย
 
ใบหน้าของกระต่ายน้อยแดงก่ำ นางประหม่าเสียจนหูยาว ๆ ของกระต่ายลู่ลงมา ดูแล้วน่ารักไปอีกแบบ ผิดกับอาภรณ์สวยหรูที่สมควรทำให้คนสวมใส่สง่างามขึ้น ปลายนิ้วกร้านของหลิวเช่อลากไปตามสาบชุดที่แนบกับแผ่นหลังของนงคราญ ดวงตาของเขาหลุบลงพิจารณาชายาในอ้อมแขน สังเกตสีสันที่เปลี่ยนไปมาบนใบหน้า สังเกตแววตาสั่นระริกเชิงประหม่าและเว้าวอน
 
เร่งรีบไม่ได้ เขากลืนน้ำลายสะกดข่มสัญชาตญาณของบุรุษที่เข้มข้นรุนแรงหมายจะครองกายนางฟ้า เขามีเวลาอีกทั้งชีวิตค่อย ๆ ล่อให้นางตายใจ การเห็นนางยอมมอบกายให้เขาสัมผัสด้วยตนเองยังจะดูน่าสนใจกว่า เมื่อคิดมาถึงส่วนนี้ มุมปากของเขากระตุกขึ้นไม่ต่างอะไรไปจากคนเจ้าแผนการ นี่ยังไม่รวมเสียงเค้นหัวเราะในลำคอสั้น ๆ ที่ทำให้หลิวเช่อดูน่ากลัวยิ่งขึ้น ท่าทางเขาคง.. มือของเขาที่แนบกับหลังส่วนล่างของนางค่อย ๆ ลากมาถึงเอวลดไปยังสะโพก
 
‘ คงต้องค่อย ๆ ฝึกให้นางชินมือกว่านี้หน่อย ’
 
…
 
ยามรุ่งสางที่ตะวันไม่ทันได้ขึ้น ภายในตำหนักตงเฉินคลุ้งไปด้วยกลิ่นหอมหวานของดอกท้อกล่อมให้สองชีวิตที่นอนอิงไม่ประสงค์จะพรากจากกัน ทว่าประสาทสัมผัสของผู้ครองปราณมังกรนั้นดีเกินไปเสียงฝีเท้าหน้าประตูเรือนทำให้เปลือกตาของเขาขยับ
 
น้องชายเขาสร้างสุราแรงขนาดนี้ขึ้นมาได้ สมควรแล้วที่เจ้านั่นใช้เวลาเตร็ดเตร่ทำตัวไร้สาระเสียตั้งนาน มือข้างหนึ่งยกขึ้นนวดขมับ เสียงคำรามเบา ๆ ในลำคอดังขึ้นเมื่อเขารับรู้ถึงความบีบรัดในศีรษะ น้ำหนักของสิ่งมีชีวิตที่ไม่ใหญ่ไม่เล็กบนอกทำให้หลิวเช่อขมวดคิ้วเล็กน้อย
 
เขากะพริบตาหลายครั้ง ปรับการมองเห็นให้ชัดขึ้น .. ชัดขึ้นจนเห็นว่าตนกำลังร่วมเตียงอยู่กับสตรีคนหนึ่ง โดยรอบ ๆ ของเตียงนั้นคล้ายจะผสมผสานระหว่างตำหนักตงเฉินและสวนดอกจื่อเถิงหลัว หลิวเช่อหัวเราะเสียงเย็น มือข้างที่โอบไหล่นงคราญคล้ายว่าถูกขยับให้กระชับร่างเพรียวเข้าหาตัว
 
จมูกของเขาฝังลมกับกลุ่มผมสีเข้มของนางที่กรุ่นไปด้วยกลิ่นดอกท้อผสมฝูหรง แววตาของโอรสสวรรค์คล้ายจะหม่นลงหลายระดับเมื่อนึกว่าสีหน้าของน้องชายตัวดีผู้นั้นจะยับยุ่งเหยิงขนาดไหนหากรู้ว่าเซียนเมามายที่เขาตั้งใจหมักนักหนาหกรดไปบนตัวชายาเขาเมื่อคืนเกือบครึ่งไห
 
ก็ไม่เลว
 
นิ้วของเขาเคาะลงเบา ๆ เป็นจังหวะไม่ช้าไม่เร็วบนไหล่ของนาง ดวงตาของเขาเหลือบมองไปทางประตู เงาไฟและเงาคนขยับเคลื่อนไปมา ‘ เจ้านั่นคงจะมาแล้ว ’ ตามกำหนดการเขาควรลุกไปเตรียมตัว แต่.. ความรู้สึกไม่อยากลุกขึ้นที่หายไปนานดันหวนคืนกลับมาเมื่อบนอกเขามีศีรษะเล็ก ๆ ของชายาซบอยู่
 
“ ซูเฟย ” เขากล่าวเสียงไม่ดังไม่เบา ราบเรียบราวกับเมื่อคืนไม่ได้แกล้งเย้าสัมผัสนาง
 
เจ้าของฐานะซูเฟยยังคงหลับพริ้มไม่ได้สติ หลิวเช่อเลิกคิ้วขึ้น “ ตื่นได้แล้ว ” หลังจากค้นพบว่าความขัดเขินของนางมักถูกผลักออกมาในรูปแบบดื้อรั้น เขาก็พบว่าตนเองให้ความสนใจกับมันมากกว่าที่คิดเอาไว้ รบกวนนางในตอนที่ไม่อยากตื่นอย่างนี้หากลืมตามาก็คงได้เห็นท่าทางโวยวายพอให้ขบขันของนาง
 
แต่มันก็เป็นไปตามที่เขาคาด นางไม่ตื่นและคงไม่ตื่นในเร็ว ๆ นี้แต่ก็ช่วยไม่ได้.. โอรสสวรรค์ส่ายหัวด้วยความขบขัน เมื่อคืนเขาเป็นฝ่ายกรอกเซียนเมามายเข้าปากนางไปไม่น้อย ขนาดตัวเขาที่ดื่มไปราว ๆ สี่ห้าจอกผลกระทบของภาพลวงตายังเหลือมาจนถึงยามนี้ ถึงจะเสียดาย(?)แต่หลิวเช่อก็ตัดสินใจยกศีรษะนางขึ้นจากอกและวางลงที่หมอน
 
โอรสสวรรค์ลุกจากเตียงและหันไปทุ่มเทกับการจัดการตนเองให้เรียบร้อยโดยไม่ระมัดระวังเกี่ยวกับเสียงเลยแม้แต่นิดเดียว คล้ายจงใจให้คนที่นอนบนเตียงถูกรบกวนด้วยเสียงการเคลื่อนไหวจนตื่นขึ้นมาในท้ายที่สุด ทว่าหลิวเช่อคาดเดาความขี้เซาของคนเมาน้อยเกินไป ไม่ว่าเขาจะอาบน้ำ สวมเสื้อผ้า หรือแม้แต่จิบชาทานของว่าง
 
ลู่ไป๋หรั่นก็ยังไม่ตื่น
 
คิ้วของเขากระตุกอย่างช่วยไม่ได้ โอรสสวรรค์สวมอาภรณ์สีเข้มยืนอยู่ข้างเตียงสองมือไขว่หลังและหลุบสายลงมองร่างบางในชุดสีขาวเหลือบม่วง “ ซูเฟย ” เขาเรียกนางอีกครั้งและอีกครั้ง หลิวเช่อขมวดคิ้ว ช้อนร่างที่ยังมีกลิ่นสุราคละคลุ้งขึ้นมาพิงอก “ เด็กโง่ ตื่นได้แล้ว ”
 
“ ฝ่าบาท ใกล้จะได้เวลาเสด็จแล้วนะพ่ะย่ะค่ะ ” เสียงของจางกงกงที่รายงานเบา ๆ จากด้านนอกทำให้เขาเริ่มจะอารมณ์เสียขึ้นมาแล้ว เนตรคู่คมของมังกรสุริยันตวัดมองเงาของผู้ติดตามจนเขาคนนั้นสะดุ้งเฮือกทั้งที่ไม่ได้รับรู้ถึงสายตาโดยตรง
 
“ ได้ยินหรือไม่ เจิ้นต้องไปแล้ว ”
 
ขนาดนี้ก็ยังไม่ตื่น องค์จักรพรรดิส่ายศีรษะไปมา มือของเขาปัดเส้นผมที่ตกลงมายังไปหน้าของนาง ตัดสินใจวางหญิงสาวลงกับหมอนอีกครั้ง หากรั้งรอกว่านี้คงไม่ดี ให้นางกำนัลที่ห้องทรงพระภูษาช่วยจัดการเสียก็สิ้นเรื่อง ถึงจะไม่นึกถูกใจกับความคิดนี้นักแต่เขาก็มีทางเลือกไม่มาก เมื่อตัดสินใจได้แล้ว หลิวเช่อก็ขยับลุกขึ้นจากเตียง
 
หมับ !
 
ชายแขนเสื้อของเขาถูกคว้าเอาไว้จนตัวเซ หลิวเช่อหันขวับกลับไปมองคนบนเตียง เห็นว่าเป็นนางที่ขมวดคิ้วและคว้าอาภรณ์ของเขาเอาไว้ “ ตื่นแล้ว? ” น้ำเสียงที่ใช้มีทั้งแปลกใจ อดกลั้น และขบขัน เมื่อพบว่าคนที่รั้งเขายังไม่ทันได้ลืมตาด้วยซ้ำ เพื่อไม่ให้นางต้องลำบากเกินไป หลิวเช่อนั่งลงกับข้างเตียงวางมือข้างที่นางรั้งลงบนศีษระของนาง
 
“ ฝ่าบาท.. หม่อมฉัน…ลืมตาไม่ขึ้น.. ” เสียงหัวเราะในลำคอทุ้มกังวานของเขาพรมลงกับใจนาง ไป๋หรั่นพยายามปรือตา ใบหน้างามของนางเหยเกด้วยความเจ็บ ศีรษะเล็ก ๆ ขยับถูไถกับมือหยาบกระด้าง “ ปวดหัว.. ”
 
“ ข้างนอกเตรียมน้ำแกงสร่างเมาไว้แล้ว อีกเดี๋ยวเจ้าค่อยดื่ม ”
 
ตลอดทั้งเช้าเขารอให้นางตื่นทว่าเมื่อนางตื่นขึ้นมาจริง ๆ เขากลับไม่แน่ใจว่าควรทำสิ่งใดเป็นอย่างแรก เขาไม่เคยดูแลใคร โดยเฉพาะสตรี หลิวเช่อทราบดีว่าการกระทำอย่างนี้เป็นเรื่องวุ่นวายแต่ก็ไม่ได้น่ารำคาญเท่าที่คิด ระหว่างที่เขากำลังพิจารณาว่าควรต้องทำอย่างไรสาวงามเจ้าของตำหนักตงเฉินก็คล้ายจะรู้วิธีรับมือกับสภาพเช่นนี้มากกว่าที่เขารู้ นางยันตัวขึ้นนั่งเชื่องช้าแต่มั่นคง หลับตาปรับลมหายใจให้สงบ ก่อนจะพยายามลุกขึ้นด้วยตนเองจนเซถลา หลิวเช่อไม่ได้เอ่ยอะไรแม้ว่าจะประหลาดใจที่ถึงขั้นนี้แล้วนางก็ยังไม่ร้องขอความช่วยเหลือจากเขา?
 
โอรสสวรรค์กอดอกเฝ้าดูพระชายาของตนเองเดินสะเปะสะปะไปยังอ่างรองน้ำล้างมือล้างหน้าโดยไม่ละสายตา เสียงกวักน้ำและงึมงัมด้วยความง่วงงุนถึงจะบางเบาแต่กลับสะท้อนก้องไปทั้งหัวใจ “ ไม่ต้องรีบ ” เขากล่าวกับสาวงามที่กำลังยกผ้าขึ้นซับหยดน้ำที่เกาะบนใบหน้า
 
“ เจิ้นจะไปแล้ว เจ้าพักผ่อนเถอะ ”
 
“ เดี๋ยวก่อน เกศาพระอ—- ” พูดไม่ทันขาดคำ นงคราญที่ยังโซซัดโซเซเพราะสุราก็สะดุดข้อเท้าตัวเองร่างทรุดฮวบ ไป๋หรั่นหลับตาปี๋เตรียมใจรับแรงกระแทกที่กำลังจะแผ่พล่านไปทั่วร่างกาย ทว่าที่นางสัมผัสได้กลับมีแค่บางสิ่งคว้าเอวนางไว้แล้วพลิกประคองให้ร่างนางล้มลงกับเตียงแทนที่จะเป็นพื้น
 
“ เซียนเมามายคงจะแรงไปสำหรับเจ้าจริง ๆ ” 
 
ครั้งที่ดื่มนารีแดงนางกินไปคนเดียวตั้งหลายไหยังไม่หนักเท่านี้ คิ้วของโอรสสวรรค์ขมวดเข้าหากันโดยไม่ทันได้สังเกตเลยว่าบัดนี้สตรีในอ้อมแขนแก้มแดงจนแทบระเบิด ถึงความทรงจำเมื่อคืนจะเลือนลางแต่หนึ่งสิ่งที่ลืมไม่ได้คือความรู้สึกมือกร้านของชายที่ใช้ชีวิตโดยไม่นึกดูแลข้างหนึ่งประคองเอวอีกข้างวางลงบนสะโพกนาง ตลอดชีวิตไป๋หรั่นไม่เคยใกล้ชิดชายใดสมควรจะไม่คุ้นชินกับสัมผัสนี้ แต่เหตุใดถึง..
 
<div align="center"><img width="450" src="https://i.imgur.com/00o9YEn.png" border="0" alt=""> ‘ ใต้แสงจันทร์เจิดจรัสพิสุทธิ์ใส 
สองเงาไหวเคียงกันพลันสะท้อน 
ดั่งรัตติกาลนำรักฝากบทกลอน 
สายใยซ่อนในแววตาพาอ่อนโยน ’</div>
 
เสี้ยววินาทีที่สบตา ราวกับว่าฤทธิ์ของเซียนเมามายที่ตกค้างพลันกำเริบขึ้นมา แก้มนางร้อนผาว หัวใจเต้นระส่ำจนไม่อาจได้ยินเสียงอื่น ๆ มีแค่เสียงหัวใจเท่านั้นที่กึกก้องซ้ำไปมา เมื่อตกอยู่ภายใต้สายตาอันซับซ้อนของเขา นางมักรู้สึกว่าตัวเองตัวเล็กจ้อยไร้กำลังต่อกร
 
“ ซูเฟย ”
 
“ พ เพคะ ”
 
“ พักผ่อนเสีย ” เขากำชับพลางกดร่างนางให้นอนแนบไปลงกับเตียง เนตรมังกรของโอรสสวรรค์จับจ้องที่กายนางอย่างตั้งมั่นจนผิวเริ่มร้อนผาวไปตามสายตาของเขา หลิวเช่อใช้เวลาสำรวจดูท่าทางขวยเขินแกมตื่นตระหนกนี้อย่างพึงพอใจจนได้ยินเสียงเตือนจากด้านนอกว่าถึงเวลาต้องไปแล้ว “ ไม่มีสิ่งใดที่เจ้าต้องทำแล้ว ”
 
“ เอาเวลาไปทบทวนคำพูดข้าเมื่อคืนให้ครบเสียยังดีกว่า ”



 <div align="center">
<img width="450" src="https://i.imgur.com/FZYtzLQ.png" border="0" alt=""> 

ฮั่นอู่ตี้ 
+5 สนทนาประจำวัน 
+20 โบนัสความสัมพันธ์หัวดี 
+30 ความสัมพันธ์ อาหารเกรดแดง 
+20 ความสัมพันธ์จับคู่ สุราเกรดแดง 
+5 โบนัสความสัมพันธ์อาหารประเภทอาหารปรุง 
+15 โบนัสความสัมพันธ์โดดเด่นมีเอกลักษณ์ 
+?? ความสัมพันธ์เป็นตุ๊กตาให้ฝ่าบาทเล่น 

ทำกิจกรรมสันทนาการกับหวงตี้ +15 บารมี 
ปรนนิบัติหวงตี้ยามค่ำคืน +20 บารมี 

ปรนนิบัติทุกค่ำคืน = 1 ปรนนิบัติ 
ยังไงรอบนี้มันก็ลึกซึ้งกว่านอนเฉย ๆ แล้ว มีโบนัสอะไรอีกไหมคะ 

</div>

</div>

 

</div></div> </div> 

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Chonburi'); Chonburi {font-family: 'Chonburi';}
</style>

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Ma Shan Zheng'); Ma Shan Zheng {font-family: 'Ma Shan Zheng';}</style>

LuBairan โพสต์ 2024-11-1 01:43:27

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย LuBairan เมื่อ 2024-11-1 13:40 <style>

#boxcorexcenter {
border: 0px solid #152cd5;
padding: 15px;
box-shadow: #937197 0px 0px 2.5em;
background-image: url("https://i.imgur.com/ZWR5MNk.png");
background-repeat: no-repeat;
background-attachment: fixed;
background-size: cover;
}
</style>

<style>
#boxR0L3 {
width: 650px;
border: 0px solid #cbb989;
padding: 35px;
box-shadow: #504C4E 0px 0px 0.5em;
background-image: url("https://i.imgur.com/yDWjso2.png");

}

</style>

<style>
#boxLEETTER {
width: 350px;
border: 0px solid #cbb989;
padding: 35px;
box-shadow: #504C4E 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/1VhFLiD.png");

}
</style>

<div id="boxcorexcenter">
<div align="center">

 

<div id="boxR0L3">

<img width="300" src="https://i.imgur.com/mBWNTT9.png" border="0" alt="">
 
ตบรางวัล 15 เดือน 09 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 10 

 
<div align="left">


“ ไม่พบ ”
 
แค่สองคำไม่ดังไม่เบาก็ทำเอาชายชุดแดงหน้าประตูเรือนยิ้มค้างกลางอากาศ จางกงกงมาเยือนตำหนักตงเฉินอีกครั้งหลังรับเสด็จในยามรุ่งสาง ครั้งนี้เขามาเพื่อประทานรางวัลตามคำสั่งของหวงตี้ แต่ผู้ที่จะได้รับรางวัลกลับปฏิเสธการขอเข้าพบ ? จงฉางซื่อจะยิ้มก็ไม่ได้หัวเราะก็ไม่ออก เขายอมรับว่าเมื่อคืนนี้ลงทุนไปมากในการจัดฉากให้ทั้งสองได้ใช้เวลาสำราญอย่างเป็นส่วนตัว ฝ่าบาทเองก็ดูจะพึงพอใจ แล้วเหตุใดพระชายาตัวน้อยถึงได้มีอาการเช่นนี้กัน
 
“ กระหม่อมมาเพื่อถวายของพระราชทานจากฝ่าบาทที่ทรงต้องการมอบให้พระชายา ได้โปรดพิจารณาใหม่อีกครั้งเถิดพ่ะย่ะค่ะ ” จางห่าวหมิงไม่เคยยอมแพ้ ครั้งนี้เขาทูลเอ่ยด้วยตนเอง และรอการตอบรับจากคนที่อยู่ในเรือนอย่างใจจดใจจ่อ
 
เสียงภายในเงียบไปหลายอึดใจ ก่อนที่จะตามมาด้วยเสียงฝีเท้าของเสี่ยวเว่ยจื่อที่ก้าวออกมาเพื่อเปิดประตูต้อนรับการมาถึงของจางกงกงอย่างสุภาพ “ พระชายาเชิญให้ท่านเข้าไปด้านใน ” ขันทีน้อยโน้มลงรักษาระยะห่างและท่าทีเป็นอย่างดี บ่งบอกถึงการเติบโตในช่วงระยะเวลาสั้น ๆ ที่น่าพึงพอใจ
 
“ กระหม่อมใจหายแทบแย่ เมื่อได้ยินว่าพระชายามิต้องการพบกระหม่อมแล้ว ” ต่อให้ผ่านสงครามหรือการหยามเหยียด สิ่งหนึ่งที่จะไม่มีทางเปลี่ยนไปสำหรับจางห่าวหมิงย่อมเป็นฝีปากคมกล้าที่ไม่เคยลดลงเพื่อผู้ใดยกเว้นนายเหนือหัว “ คารวะซูเฟยเหนียงเหนียง กระหม่อมขอเข้าเฝ้าเพื่อถวายของพระราชทานพ่ะย่ะค่ะ ”
 
“ ไม่นึกเลยจริง ๆ ว่าคนที่ฝ่าบาทส่งมาจะเป็นท่าน ”
 
เนตรหงส์ของนงคราญวาวโรจน์อย่างอันตราย นางเชื่อว่าสวามีของตนเองจะต้องสามารถจับแนวทางได้แน่นอนว่าความไม่เรียบร้อยเมื่อคืนนี้เป็นฝีมือของใคร แต่ในเวลานี้หลิวเช่อก็ยังส่งจางกงกงมาเป็นผู้ตกรางวัล.. เขากำลังจะบอกอะไร ให้นางจัดการได้ตามสบาย หรือกำลังเตือนว่าสมควรปล่อยผ่าน?
 
“ หน้าที่ของกระหม่อมมีเพื่อรับใช้ฝ่าบาท หวังว่าพระชายาจะทรงเข้าใจในเหตุผลของกระหม่อม ” สองมือของห่าวหมิงประคองถาดทองมาเหมือนอย่างเคย บนถาดนั้นมีไหสุราวางเคียงกันอยู่สองไห สะดุดตาจนน่าประหลาด “ ฝ่าบาทแจ้งว่า ‘คลังสุราตำหนักตงเฉินมีน้อยนัก เกรงว่าคงไม่สะดวกต่อผู้ชอบสะสมเช่นพระชายา จึงได้ส่งนารีแดงสองไหนี้มาเป็นของปลอบใจ จากนี้ไปหากฝ่าบาททรงพบสุราหายาก จะให้คนทำการนำมาส่งมอบ’ พ่ะย่ะค่ะ ”
 
ท่าทางของห่าวหมิงดูเรียบง่ายเสียจนนางอยากตะโกนถามว่ากล้าพูดออกมาได้อย่างไร เมื่อคืนคลังสุราของนางหายเกลี้ยงแต่พอมาถึงเที่ยงวัน คลังสุราของนางกลับแน่นเอี๊ยดชนิดที่ดื่มตลอดทั้งปีก็ยังหายไปไม่ถึงครึ่ง จางห่าวหมิง เจ้าคนโกหกน่าตาย !
 
ไป๋หรั่นขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่ก็ยังพยักหน้าเป็นสัญญาณให้เสี่ยวเว่ยจื่อเดินไปรับสุราทั้งสองไหและนำไปเก็บยังคลังสุรา “ ปกติแล้วจางกงกงมาเยี่ยมเยือนเช่นนี้มักมีเรื่องเปิดหูเปิดตาให้เปิ่นกงได้ประหลาดใจทุกครั้ง มิทราบครั้งนี้พกเรื่องใดมาอีกเล่า ” คำพูดของนางทำให้หัวหน้าขันทีไร้เพศผู้นั้นหัวเราะในลำคอเบา ๆ
 
“ พระชายายกยอกระหม่อมเกินไปแล้ว ” รอยยิ้มของเขาเหยียดออกจนตาหยีคล้ายอสรพิษที่พร้อมจะพ่นพิษร้าย ห่าวหมิงขยับเดินมาข้างหน้า โน้มตัวลงช้า ๆ คุกเข่าตรงหน้าพลางเอ่ยเสียงเบา “ หากพระชายารู้สึกมีอาการป่วยอันใดให้รีบแจ้งกระหม่อม กระหม่อมจะได้เร่งตามหมอหลวงมาตรวจดู เผื่อจะมีโอกาสได้แจ้งข่าวดีแก่ฝ่าบาท ”
 
ไม่ผิดไปจากที่คาดไป๋หรั่นหัวเราะเบา ๆ นัยน์ตาสีผืนฟ้ายามสนธยาเปี่ยมล้นด้วยความขบขัน “ เปิ่นกงมีบุตรสาวมาแล้วหนึ่งคนเรื่องนี้ไม่ต้องถึงมือจงฉางซื่อหรอก ” หากนางคาดการไม่ผิด.. ถ้าท้องขึ้นมา คนที่จะรู้ตัวก่อนใคร หรือสังเกตว่ามีสิ่งผิดปกติย่อมเป็นคนของจางกงกงที่แอบแฝงอยู่ในตำหนัก ถึงจะจำไม่ค่อยได้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างเมื่อคืน แต่ความรู้สึกและหลักฐานหลายอย่างบ่งบอกว่ายังไม่มีการล่วงเกินพรหมจรรย์
 
ถือว่าฝ่าบาทเมตตามากทีเดียว
 
“ ในเมื่อพระชายาไม่กังวล กระหม่อมก็ไม่มีเรื่องให้ต้องระแวง ” จนถึงตอนนี้เขาก็ยังสวมบทผู้สนับสนุนที่คล้อยตามไปเสียทุกอย่าง จางกงกงค่อย ๆ ยกหลังขึ้นกลับมายืนตรง สองมือประสานไว้แถวหน้าท้องก่อนจะเกริ่นอวยพรยาวเหยียดและขอตัวจากไป ปล่อยให้สาวงามครุ่นคิดถึงสิ่งที่หลายชีวิตคาดหวังให้ถือกำเนิดในครรภ์ของนาง
 
“ ลูกเหรอ.. ” ไป๋หรั่นพึมพัมกับตัวเองเสียงเบา “ เรื่องแบบนั้นในวังหลวง ยิ่งคิดก็ยิ่งน่ากลัวเกินไปแล้ว ”



 <div align="center">
<img width="450" src="https://i.imgur.com/F56Ani1.png" border="0" alt=""> 
 จางกงกง +5 ความสัมพันธ์สนทนาประจำวัน +20 โบนัสความสัมพันธ์หัวดี รับนารีแดง 2 ไห ทุกครั้งที่ความสัมพันธ์หัวใจหวงตี้หรือไท่โฮ่วเพิ่มขึ้น 1 ดวง +50 บารมี (โรลที่แล้ว) การอัปเลเวลของผู้ติดตาม +10 บารมี(หลี่ผู่เยว่)</div>

</div>

 

</div></div> </div> 

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Chonburi'); Chonburi {font-family: 'Chonburi';}
</style>

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Ma Shan Zheng'); Ma Shan Zheng {font-family: 'Ma Shan Zheng';}</style>

LuBairan โพสต์ 2024-11-1 13:44:32

LuBairan โพสต์ 2025-4-17 14:40:51

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย LuBairan เมื่อ 2025-5-9 19:38 <style>
 /* Response Container */
 .response-container {
 max-width: 850px;
 margin: 40px auto;
 background: linear-gradient(to bottom, #faf5f5, #7e2121);
 border: 2px solid #d4a373; /* Gold border */
 border-radius: 15px;
 box-shadow: 0 10px 20px rgba(0, 0, 0, 0.6);
 overflow: hidden;
 padding: 20px;
 }

 /* Header */
 .response-header {
 text-align: center;
 font-size: 2em;
 color: #d4a373; /* Gold accent color */
 font-weight: bold;
 margin-bottom: 15px;
 }

 /* Character Info */
 .character-info {
 display: flex;
 align-items: center;
 background: #7e2121; /* Dark brown for contrast */
 border: 1px solid #805e3b; /* Subtle decorative border */
 padding: 15px;
 border-radius: 10px;
 margin-bottom: 20px;
 }

 .character-info img {
 width: 150px;
 height: 150px;
 border-radius: 50%;
 margin-right: 15px;
 border: 3px solid #d4a373;
 }

 .character-info .details {
 display: flex;
 flex-direction: column;
 }

 .character-info .name {
 font-size: 1.8em;
 color: #d4a373;
 }

 .character-info .status {
 font-size: 1em;
 color: #c6b197;
 margin-top: 5px;
 }

 /* Dialogue Box */
 .dialogue-box {
 background: #f9e8e8;
 border: 1px solid #805e3b;
 padding: 100px;
 border-radius: 10px;
 color: #a0a0a0;
 font-size: 1.2em;
 line-height: 1.8;
 position: relative;
 }

 .dialogue-box:before {
 content: '“';
 font-size: 3em;
 color: #d4a373;
 position: absolute;
 left: 10px;
 top: -10px;
 font-family: serif;
 }

 .dialogue-box:after {
 content: '”';
 font-size: 3em;
 color: #d4a373;
 position: absolute;
 right: 10px;
 bottom: -10px;
 font-family: serif;
 }

 /* Footer */
 .response-footer {
 text-align: center;
 padding: 10px;
 color: #c6b197;
 font-size: 0.9em;
 margin-top: 10px;
 border-top: 1px solid #805e3b;
 }

 /* Hover effects */
 .response-container:hover {
 box-shadow: 0 12px 20px rgba(0, 0, 0, 0.15);
 }

 .dialogue-box:hover {
 background: #f1f1f1;
 }

</style>

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Chonburi'); Chonburi {font-family: 'Chonburi';} </style>
<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Sriracha'); Sriracha {font-family: 'Sriracha';} </style>

<div class="response-container">
 
 <div class="response-header">
 บันทึกฝูหรงแห่งหยกขาว</div>

 
 <div class="character-info">
 <img src="https://i.imgur.com/y8kffKa.jpeg" alt="Character Avatar">
 <div class="details">
 <div class="name">
 ลู่ไป๋หรั่น ཐིཋྀ มารผจญ</div>
 <div class="status">ซูเฟยแห่งตำหนักตงเฉิน ⋆ สาวงามอันดับหนึ่งแห่งลั่วหยาง ช่วงสาย - 21 เดือน 09 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 10</div>
 </div>
 </div>

 
 <div class="dialogue-box">
 
 
นิทรานี้มอบฝันร้ายอันแสนยาวนานให้แก่นาง แผ่นหลังของดรุณีหยกผลักขึ้นจากเตียงนอนอย่างแรง หน้าอกกระเพื่อมขึ้นลงตามลมหายใจที่ไม่สม่ำเสมอ ดวงหน้างามซีดเซียวประหนึ่งหยกแม้แต่ผิวกายยังรู้สึกได้ว่าเย็นเฉียบ มือขาวยกขึ้นคลึงหว่างคิ้วช้า ๆ ทุกครั้งที่กะพริบตาราวกับว่าหวนคืนสู่แสงสีเสมือนจริงในฝันนั้นอยู่ร่ำไป เนตรสีนิลของนงคราญหลุบลงมองสองมือที่สั่นไหว ผ่านมาหลายราตรีแล้วหลังจากฝันร้ายในค่ำคืนนั้น ทว่านางกลับไมอาจสลัดความกังวลใจออกไปได้ ไป๋หรั่นกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก ท่ามกลางคืนที่หนาวเหน็บนี้เกรงว่านางคงมิอาจฝืนทนได้เพียงลำพังเสียแล้ว
 
“ ..ผู่เยว่ ” 
 
เสียงเพรียกหาของผู้เป็นนายนำทางให้นางกำนัลเคลื่อนขยับอย่างนอบน้อมอยู่นอกประตูเรือน “ เพคะพระชายา ”
 
“ เตรียมน้ำ ” สองขาเรียวหย่อนลงจากเตียงไม้ ปลายเท้าของนางสัมผัสกับพื้นอันเย็นเฉียบด้วยความไม่ทันระวัง ไป๋หรั่นชักเท้ากลับเล็กน้อย สีหน้าท่าทางยังไม่ตื่นดีแต่กลับไม่มีความต้องการที่จะพักผ่อนต่อเลยแม้แต่น้อย “ วันนี้ไปถวายพระพรไท่โฮ่วเช้าขึ้นอีกสักหน่อย ”
 
…
 
จากรุ่งสางที่อาทิตย์ยังไม่ทันขึ้นดำเนินมาถึงเช้าอันแสนอบอุ่น ธรรมเนียมปฏิบัติที่ต้องคอยถวายพระพรผู้ยศใหญ่กว่าผ่านไปอย่างเรียบง่าย จวบจนถึงยามที่นางกลับมายังตำหนักของตนเอง รอยยิ้มของไป๋หรั่นฝืดเคืองมาตลอดทั้งเช้า แค่เห็นใบหน้าเปื้อนยิ้มของเซียวจื่อไท่โฮ่วก็มากพอจะทำให้นางใจกระตุกด้วยความกระอักกระอ่วน ภาพฝันลี้ลับนั้นยังคงตามวนเวียนและหลอกหลอนให้นางไม่อาจนึกถึงสิ่งอื่นใด ‘ ลางร้าย.. เป็นลางร้ายไม่ผิดแน่ แต่เหตุใดจึงแจ้งแก่หม่อมฉันเล่าเพคะองค์หญิง ’
 
“ พระชายา หรือว่าวันนี้จะทรงเสด็จไปศาลบรรพชนเพื่อร่วมสวดภาวนากับไท่โฮวดีเพคะ? ” ผู่เยว่พอได้ยินจากนายหญิงของตนมาแล้วว่าอีกฝ่ายฝันร้าย ถึงจะไม่มีรายละเอียดใดหลุดออกมาแต่นางก็ทราบดีว่าผู้เป็นนายไม่สะดวกใจจะพูดถึง
 
“ ก็ดี.. ” ไป๋หรั่นพึมพัม ซูเฟยแห่งตำหนักตงเฉินหลับตาลงเพื่อตั้งสติทว่าก่อนที่นางจะสั่งการให้เตรียมตัว เสี่ยวหวังจื่อก็เดินอย่างรีบร้อนสวนทางกับสีหน้าเรียบเฉยที่ไม่เคยเปลี่ยนแปลงแม้จะไม่มีโอกาสให้สนทนากันบ่อยนักแต่การเคลื่อนไหวของเขาล้วนอยู่ในสายตาของนางเสมอ ไป๋หรั่นชำเลืองมองขันทีวัยเยาว์ประจำตำหนักก่อนจะหยักยิ้มเบาบาง
 
“ มีอันใดหรือ? ”
 
“ โจวเหม่ยเหรินและเสิ่นเหม่ยเหรินขอเข้าเฝ้าพ่ะย่ะค่ะ ” ขันทีน้อยประจำตำหนักของนางรายงานนามของผู้ประสงค์เข้าพบอย่างกระชับฉับไว สาวงามแซ่ลู่ขมวดคิ้วด้วยความประหลาดใจสองนามที่กล่าวมานี้ไม่เคยมีความเกี่ยวข้องใด ๆ กับนางมาก่อน ดูแล้วคงเป็นคนที่อยากลองเชิงอีกตามเคย
 
“ พวกนางได้กล่าวว่ามีเหตุจำเป็นหรือไม่? ”
 
เพื่อที่จะไม่ถูกครหาว่าเย่อหยิ่งทะนงตน ไป๋หรั่นถามเสียงเรียบเพื่อประเมินความเป็นไปได้ สาวงามสะบัดชายแขนอาภรณ์ช้า ๆ พร้อมฟังคำตอบจากเสี่ยวเว่ยจื่อที่รายงานอย่างมั่นคง “ ทั้งสองกล่าวว่าทรงห่วงในพลานามัยของพระชายา จึงตั้งใจมาถวายชาชั้นดีและเยี่ยมเยือนพ่ะย่ะค่ะ ”
 
ไป๋หรั่นบัดนี้ไม่ใกล้เคียงกับคำว่าอยู่ในสภาวะพร้อมต้อนรับแขกเลยแม้แต่น้อย ดวงตาของนางหม่นลงอย่างไร้สาเหตุ ทำให้ผู่เยว่และเว่ยปินหนาวไปจนถึงกระดูกสันหลัง “ ให้พวกนางเข้ามา ” เว่ยปินพยักหน้าก่อนจะก้าวออกไปเชิญแขกให้มาสู่เขตชั้นใน
 
ย่างเข้าเหมันต์ฤดูแล้ว.. อากาศเย็นลงสวนทางกับความงามของตำหนักตงเฉินที่เริ่มผลิบาน รอจนน้ำในบ่อกลายเป็นลานน้ำแข็งเสียก่อนเถอะ เขตตำหนักที่ขนานนามว่าสรวงสวรรค์แห่งเหมันต์คงไม่ปล่อยให้ดวงใจของชายผู้ครองทั้งแผ่นดินหลุดรอดไปโดยง่าย ทว่าความคิดความทุ่มเทของนางกลับไม่ได้อยู่ที่สวามี
 
“ กรี๊ดดด— ”
 
เพล๊ง !
 
เสียงกรีดร้องและของแตกทำให้นายบ่าวที่อยู่ด้านในชะงัก ไป๋หรั่นยันกายขึ้นจากที่นั่ง สีหน้าเต็มไปด้วยความกังวล เสียงโหวกเหวกที่ดังขึ้นฉับพลันทำให้สองฝั่งขมับบีบรัดจนแทบทนไม่ไหว ผู่เยว่เห็นท่าไม่ดีก็รีบพยักเพยิดให้นางกำนัลชั้นผู้น้อยออกไปดูส่วนตัวเองก็ขยับเข้ามาประคองพระชายา “ พระชายา พักก่อนเถิดเพคะ.. ”
 
“ ไม่.. ไม่ดีกว่า ให้ข้าออกไปดูหน่อย ” นงคราญหยกกล่าวเสียงเบา ยามนี้มีแขกมาเยือนหากเจ้าของตำหนักรับมือได้ไม่ดีคงไม่พ้นมีข่าวลือน่าปวดหัวแพร่สะพัดอีกตามเคย ฉะนั้นตราบเท่าที่ยังมีแรงคิดแรงขยับ นางจะคอยหลบอยู่หลังฉากไม่ได้ ไป๋หรั่นให้คนสนิทช่วยประคองเดินออกไปยังเขตรับรองแขกแล้วก็พบกับสถานการณ์วุ่นวายที่ชวนให้ขมวดคิ้ว
 
บนพื้นมีเศษหยกกระจัดกระจายไปทั่ว ข้าง ๆ โต๊ะไม้ที่เคยมีแจกันหยกวางเอาไว้ยังมีร่างสั่นระริกของนางกำนัลน้อยหมอบกราบอยู่แทบเท้า “ พ พระชายา บ่าว .. บ่าว… ” เสียงของนางกำนัลผู้นั้นสั่นเครือ ไม่ทันให้ไป๋หรั่นได้อ้าปากเสียงฝีเท้าหลายครู่ก็ขยับใกล้เข้ามาพร้อมการปรากฏตัวของเสิ่นและโจวเหม่ยเหรินที่สีหน้าตื่นตกใจ
 
“ เกิดอะไรขึ้นเพคะพระชายา ”
 
“ ต ตายจริง นี่มันอะไร.. ”
 
สองสาวงามยกมือป้องปากทำตาเบิกกว้างตรงข้ามกับเจ้าของตำหนักที่ขมวดคิ้วเล็กน้อย “ โจวเหม่ยเหริน เสิ่นเหม่ยเหริน ” เสียงนุ่มของชายาแซ่ลู่ทำให้สองนางต้องยอบกายลงคารวะตามพิธีการ ดวงตาของพระชายาหยกเคลื่อนไปมองผู้มาเยือนด้วยแววประหลาดใจ ‘ คนหนึ่งเขียวอย่างกับหยก อีกคนเหลืองราวกับตู้เจวียน.. ยืนคู่กันเช่นนี้ ดูแล้วคล้ายอิงอู่(นกแก้ว)นัก ’
 
ทว่าเวลาให้คิดฟุ้งซ่านมีได้ไม่นาน ความสงบเสงี่ยมของผู้มาเยือนเริ่มเลือนหาย เมื่อหนึ่งในสองของคนที่มาดันรู้มากเกินควร “ แจกันชิ้นนี้.. แจกันชิ้นนี้… ” สาวงามแซ่เสิ่นเลื่อนมือมาวางบนอก สีหน้าท่าทางเจ็บปวดจนน้ำตารื้น นางเม้มริมฝีปากยื่นมือชี้ไปที่นางกำนัลน้อยผู้นั้น ปั้นสีหน้าผิดหวังแกมขุ่นเคือง “ ของมีค่าควรเมืองชิ้นนี้เป็นฝ่าบาทประทานให้พระชายา เจ้าทำมันแตกได้อย่างไร ! ไม่มีตาเหรอ ! ”
 
เหตุใดจึงต้องเป็นคนหัวหมออย่างเสิ่นเหม่ยเหรินที่สังเกตเห็นจุดเล็กจุดน้อยแบบนี้ทุกที คิ้วบางของพระชายาหยกเลิกขึ้นช้า ๆ เมื่อเสิ่นเหม่ยเหรินทิ้งสหายอย่างโจวเหม่ยเหรินไว้ข้างหลังแล้วย่ำเท้าก้าวมายืนข้างกาย ใบหน้าที่สมควรเรียกว่าเย่อหยิ่งจองหองบัดนี้เปลี่ยนมาเป็นความเวทนาที่มีต่อนาง ก่อนจะตามด้วยความโกรธเคืองเมื่อมองไปยังข้ารับใช้
 
“ เจ้าสะเพร่าอย่างนี้ คิดอยากทำให้พระชายาเดือดร้อนใช่หรือไม่! ” ไม่ว่าจะด้วยจินตนาการล้ำลึกหรือแค่อยากสร้างสถานการณ์ การกระทำนี้ของเสิ่นเหม่ยเหรินนับว่าเป็นการร้ายมากกว่าดี ใช่ว่าจะส่งผลร้ายกับลู่ไป๋หรั่น แต่เป็นร้ายกับตัวเสิ่นเหม่ยเหรินเองเสียมากกว่า อาศัยแค่สีหน้า ท่าทางถมึงทึงของสาวงามแซ่เสิ่นเพียงคนเดียวก็ทำให้ข้ารับใช้ที่พลาดพลั้งถึงกับเข่าอ่อนทรุดลงไปกราบกรานอยู่กับพื้น
 
“ มิใช่นะเพคะ หม่อมฉันมิบังอาจ ” 
 
“ โกหก ถึงขนาดนี้แล้วยังไม่ยอมรับอีก ” 
 
เสิ่นเหม่ยเหรินชี้นิ้วไปยังข้ารับใช้ผู้ต่ำต้อยประหนึ่งว่าสามารคกำหนดโทษทัณฑ์ในที่แห่งนี้ได้ ก่อนจะหันกลับมาสบตาพระชายาหยกขาวที่แต่ต้นจนจบก็ยังไม่เปลี่ยนสีหน้า ‘ ประหลาดนัก.. ของล้ำค่าอย่างนี้เสียหายแต่กลับไม่โวยวาย ปล่อยข้าตีโพยตีพายอยู่ลำพัง ’ เนตรดอกท้อของผู้ที่พกความมั่นใจมาเต็มเปี่ยม บัดนี้เหมือนจะสั่นคลอน “ พระชายา ทำอย่างไรดีเพคะ หม่อมฉันได้ยินเรื่องเล่ากันมาว่าฝ่าบาททรงถนอมแจกันใบนี้มาก หากว่าฝ่าบาทรู้เข้า.. ”
 
พูดไม่ทันได้จบ ใบหน้าผุดผาดที่พัดแป้งมาเป็นอย่างดีก็บิดเบี้ยวเสมือนปวดใจ กายเพรียวดั่งหลิวที่ลู่ลมส่ายไปมาก่อนจะทรุดลงในการประคองของโจวเหม่ยเหรินผู้เป็นสหายใกล้ชิด “ หม่อมฉัน.. ” บุคคลจำพวกที่อาศัยในวังได้ย่อมไม่ใช่คนโง่ อาการอย่างนี้ที่คนเรียกกันว่า ‘ วิงเวียนศีรษะ ’ ล้วนถูกใช้เป็นไพ่ตายกดดันหรือไม่ก็หนีเอาตัวรอด
 
น่าสนใจ ตำหนักตงเฉินร่มเย็นมานาน เจออย่างนี้นับว่าเปิดหูเปิดตา
 
“ ทั้งสองมาเยือนทั้งที พบเรื่องเช่นนี้ นับว่าเป็นข้าดูแลไม่เรียบร้อยเอง ” ประโยคเดียวสะเทือนไปทั้งตำหนัก น้ำเสียงของพระชายาเพียงหนึ่งเดียวในรั้ววังนุ่มนวล ไร้แรงเสียดทาน ต่างจากท่าทางวางอำนาจเมื่อครู่ของเหม่ยเหรินแซ่เสิ่นอย่างชัดเจน “ นับว่าเสิ่นเหม่ยเหรินใส่ใจนัก ข้ายังไม่ทันนึกว่าแจกันนี้เป็นชิ้นใด เจ้าก็รู้เสียแล้วว่าเป็นชิ้นที่ฝ่าบาทชมชอบ เรื่องความใส่ใจนี้.. ข้ายังบกพร่องไปจริง ๆ ”
 
จากที่ซีดปลอมเปลือก ตอนนี้เหมือนจะซีดจริงเข้าให้แล้ว ใบหน้าของเสิ่นเหม่ยเหรินผ่านไปได้แค่ไม่กี่อึดใจก็ซูบลงทันตา “ พระชายา หม่อมฉันแค่.. แค่ ” จะหาคำมาแก่ตัวก็คงไม่ทัน ตัวของเหม่ยเหรินน้อยสั่นระริกในอ้อมแขนของสหายต่อหน้าสายตาซึ่งไร้น้ำหนักกดดัน — ลู่ไป๋หรั่นมีวิธีทำให้คนวิตกโดยไม่ต้องพยายาม นางไม่เคยคิดยกตนข่มใคร แต่ก็ใช่ว่าจะทำให้คนกลัวไม่ได้
 
ในวังหลวง ไม่มีผู้ใดที่ไม่รู้ถึงระดับความเป็นมาที่ลึกซึ้งไม่ธรรมดาของนางกับฝ่าบาท แต่บัดนี้ไป๋หรั่นตัดสินใจยัดเยียดบท ‘ แม่นางผู้ใส่ใจฝ่าบาทยิ่ง ’ กันอย่างซึ่ง ๆ หน้าให้กับเสิ่นเหม่ยเหริน หลายคนคงต้องนึกขันเป็นธรรมดา ว่ากระทั่งคนที่ฝ่าบาทรักยิ่งยังไม่ถือสา แล้วคนนอกเช่นนางจะมีสิทธิ์อะไร
 
เนตรสิงคาลคู่งามของผู้เป็นพระชายาจำต้องหรี่ลงพิจารณา แต่แล้วหนึ่งวาจาที่หลุดออกมาจากริมฝีปากของคนแซ่เสิ่นผู้นี้เกือบจะทำให้ไป๋หรั่นสำลัก “ พระชายา ทรงอย่ากริ้วเลยเพคะ ” มือข้างหนึ่งของนงคราญหยกยกขึ้นป้องปากช้า ๆ ชวนให้คนมองนึกหวาดผวาไปไกล
 
“ กริ้ว? มีอันใดให้ต้องกริ้ว ” ไป๋หรั่นปัดมือเบา ๆ เป็นสัญญาณที่บอกว่าไม่ได้คิดจะถือสา ใบหน้างามผินมองไปทางนางกำนัลคนสนิทที่ยืนคอยอยู่ด้านหลัง “ ผู่เยว่ พาเสิ่นเหม่ยเหรินกับโจวเหม่ยเหรินไปที่เรือนรับรองเถิด เปิ่นกงจะจัดการที่นี่เอง ”
 
“ พระชายา ! ” ต้นตอของการขานเรียกเสียงดังนี้ย่อมเป็นเพราะเรื่องที่ไม่สมควรจะเกิด อย่างการที่หญิงงามผู้เป็นถึงซูเฟยตัดสินใจยอบกายลงหยิบเศษแจกันที่ละชิ้นซึ่งกระจัดกระจายไปตามพื้นท่ามกลางใบหน้าตื่นตระหนกของนางกำนัลและเหล่าขันที “ อย่าทำเช่นนี้เลยพ่ะย่ะค่ะ ให้พวกกระหม่อม— ”
 
“ ทำไม แจกันล้ำค่าอย่างนี้ได้รับประทานมาแต่กลับดูแลได้ไม่ดี เป็นข้าเองที่ต้องรับผิดชอบ ” 
 
ใช่ว่าไป๋หรั่นใจดีมีเมตตา แต่เป็นเพราะนางรู้ว่าสิ่งไหนควร สิ่งใดไม่ควร — แจกันนี้จะว่าเป็นของชั้นดี มีหนึ่งไม่มีสองก็จริงอยู่ แต่คนอย่างฮั่นอู่ตี้หากถนอมสิ่งใดย่อมเก็บไว้ในมือของตนเอง ฉะนั้นของพรรค์นี้มีหรือจะสำคัญแต่กระนั้นจะปล่อยผ่านราวกับว่าไร้ค่าก็คงไม่ได้ “ เจ้าไปหาเสี่ยวเว่ยจื่อ รับโทษตามกฏเสีย ” ท้ายที่สุดแล้วโทษนั้นจะร้ายหรือดีก็ไม่มีใครรู้ได้ ไป๋หรั่นไม่ยึดติดกับการระบายความโกรธในเรื่องเล็กน้อย ของชิ้นนี้แต่เดิมหากไม่ใช่เพราะว่าตกแตก นางก็คงจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่ามีอยู่
 
“ พระชายา.. เช่นนี้เกรงว่าจะไม่สมควร โปรดเสด็จไปเรือนรับรองร่วมกับเสิ่นเหม่ยเหรินและโจวเหม่ยเหรินเถิดเพคะ ” ผู่เยว่ที่นับว่ามีศักดิ์ใหญ่สุดในบรรดาเหล่านางกำนัลตัดสินใจออกปากขัดการตัดสินใจของผู้เป็นนาย ทั้งหมดนี้ไม่ใช่เพราะว่าใจกล้าหาญเทียมฟ้า แต่เป็นเพราะรู้ดีว่าผู้เป็นนายย่อมไม่เอาเปรียบผู้หวังดี ฉะนั้นแม้จะดูเหมือนก้าวก่ายในการตัดสินใจแต่ผู่เยว่ก็ยังตัดสินใจเอ่ยออกไปด้วยความระมัดระวัง
 
“ ก็ได้ เข้าใจแล้ว จัดการให้เรียบร้อย เศษหยกที่แตกอย่าพึ่งทิ้ง เก็บใส่ถาดเอาไว้ก่อน ประเดี๋ยวหากฝ่าบาทเสด็จมา เปิ่นกงจะแจ้งแก่พระองค์เอง ” สิ้นคำสั่งนี้ เหล่าบริวารรอบกายล้วนขานรับเสียงดัง พลางค่อมกายลงทำความเคารพเมื่อเหล่าสตรีของเจ้าแผ่นดินเดินผ่านเพื่อกลับไปยังเรือนรับรอง
 
…
 
“ พวกกระหม่อมได้ยินว่าวันก่อนฝ่าบาททรงให้หมอหลวงมาถวายการรักษาพระชายา จึงได้นำชาจินจวิ้นเหมยมาเป็นของขวัญเพื่อสุขภาพพระชายา หวังว่าพระชายาจะมีสุขภาพแข็งแรงเพคะ ” วาจาฟังแล้วดูหวาน น้ำเสียงเปี่ยมไปด้วยความเห็นอกเห็นใจ โจวเหม่ยเหรินในชุดสีเหลืองราวกับตู้เจวียนยอบกายอยู่หน้าขั้นบันไดซึ่งยกขึ้นเป็นฐานรองรับที่นั่งของผู้ครองตำหนัก ในมือมีถาดชาชุดหนึ่งเช่นเดียวกับในมือของเสิ่นเหม่ยเหรินที่ยืนอยู่ข้าง ๆ
 
“ ลำบากพวกเจ้าต้องเป็นห่วงแล้ว เปิ่นกงสุขภาพร่างกายแข็งแรงดี ความห่วงใยนี้ โจวเหม่ยเหรินมอบให้แก่เสิ่นเหม่ยเหรินเถิด ” ตัวคนที่ทั้งวังกล่าวว่าป่วยเพราะลมหนาว ดู ๆ แล้วก็ยังแข็งแรงอยู่ดีกินดี ใบหน้าเปล่งปลั่ง สองแก้มแดงระเรื่อตามธรรมชาติไร้การปรุงแต่ง เมื่อเทียบกับเสิ่นเหม่ยเหรินที่ทั้งแสร้งวิงเวียน แถมยังอารมณ์รุนแรง เอาแน่เอานอนไม่ได้ ลู่ซูเฟยก็คล้ายว่าจะสุขภาพแข็งแรงดีจริง ๆ
 
“ อะแฮ่ม.. โจวเจียเจี่ยกังวลเกินไปแล้ว พระชายาทรงเป็นสตรีที่ผ่านเรื่องราวมามากมาย ข้าคิดว่าคงไม่มีสิ่งใดแคล้วคลาดพระชายาได้หรอก ” ในเมื่อเห็นว่าสถานการณ์ดูท่าไม่ดี เสิ่นเหม่ยเหรินที่มือหนึ่งประคองถาดชา อีกมือโบกพัดกลมต้อย ๆ ก็รีบเอ่ยสนับสนุนพลางเอียงหน้าหลบสายตา สอดประสานกับจังหวะหัวเราะน้อย ๆ ของโจวเหม่ยเหรินที่ฟื้นตัวกลับมาได้ทัน
 
“ นั่นสิน้องเสิ่น พระชายาทรงมีความสามารถรอบด้าน สามารถยึดเหนี่ยวใจฝ่าบาทไว้ได้อย่างมั่นคงและพลิกจากร้ายเป็นดีได้ทุกครั้ง อีกทั้งยังสามารถหลุดพ้นจากข้อครหาฆาตกรรมได้ง่ายดั่งพลิกฝ่ามือ พวกเราย่อมมิอาจเทียบบุญญาบารมีของพระชายาได้เลย ”
 
“ หึ ” ถ้วยชาที่ทำจากหยกหยุดนิ่งในมือของคนงามแซ่ลู่ ดวงตาที่เคยหลุบลงมองผิวชาบัดนี้เลื่อนขึ้นมองสองสตรีผู้บ้าบิ่นด้วยความเวทนา ไป๋หรั่นไม่เคยคาดหวังในมิตรภาพของฝ่ายใน แต่ขนาดไม่คาดหวังก็ยังนึกผิดหวัง ผู้เป็นพระชายาส่ายหน้าด้วยความหน่ายใจก่อนจะวางแก้วชาลงบนโต๊ะข้างกายในขณะที่เสิ่นเหม่ยเหรินกำลังแสร้งบีบน้ำตา
 
“ หวังว่าพระชายาจะเอ็นดูเราสองพี่น้องด้วยนะเพคะ ” หญิงงามในชุดสีมรกตยกชายแขนเสื้อขึ้นซับน้ำตา อ่อนหวานเปราะบางยิ่งกว่าหลิวที่ลู่ไปกับลม หากไม่ใช่ว่าเห็นฤทธิ์การด่าทอนางกำนัลก่อนหน้านี้ ไป๋หรั่นคงหลงเชื่อว่าอีกฝ่ายเป็นสตรีวัยกำดัดที่ไร้กำลังไปแล้ว และก็ราวกับว่าจะต้องการตอกย้ำความจริงถึงพิษร้ายที่ซ่อนเอาไว้ หลังจากเงียบอยู่ได้ไม่นาน เสิ่นเหม่ยเหรินก็โพล่งขึ้นมาอีกหนึ่งประโยค “ จริงด้วยพี่โจว ท่านรู้หรือไม่ว่าเมื่อวานนี้ไม่รู้ทำไมจู่ ๆ ตำหนักตงเฉินสุราเกลี้ยงตำหนัก แต่เมื่อเช้าข้ากลับได้ยินว่ามีสุราจำนวนมากหลั่งไหลเข้ามาภายในตำหนักไม่ขาดสาย ”
 
ทำเป็นกล่าวราวกับว่าไม่รู้ แต่ใจจริงคิดสร้างเรื่องกระทบกระทั่ง คนอย่างนี้ ไป๋หรั่นเจอมาเยอะจนชินแล้ว เนตรสิงคาลของพระนางหยกขาวทอประกายขบขัน ร่างงามของโฉมสะคราญเอนเข้าพิงกับส่วนวางแขนของเก้าอี้ดูแล้วเกียจคร้านผ่อนคลายเกินกว่าจะสะทกสะท้านกับการจิกกัดเล็กน้อย แต่เมื่ออ้าปาก กลับทำเอาคนลืมหายใจ “ จะเรื่องเล็กหรือเรื่องใหญ่ เสิ่นเหม่ยเหรินก็รอบรู้แตกฉานนัก มิทราบว่าทำได้อย่างไร แนะนำเปิ่นกงสักประโยคจะได้หรือไม่ ”
 
“ ได้—- ”
 
“ อุ๊ย น้องเสิ่นอย่าพูดไป พระชายาเป็นกุลสตรีที่เพียบพร้อม กิริยางดงามย่อมไม่เป็นคนเจ้าแผนการหรอก ทูลพระชายา กระหม่อมขออภัยแทนเสิ่นเหม่ยเหรินที่พล้ำปากพูดโดยไม่คิดตรึกตรองด้วยนะเพคะ ” 
 
คนนึงก็โง่งมแต่พกความมั่นใจมาเต็มเปี่ยม อีกคนพูดไม่ค่อยมากแต่เต็มไปด้วยพิษร้ายในวาจา ต้องมาอยู่ร่วมกับสตรีอย่างนี้ นับว่าเป็นกรรมมากกว่าวาสนา ไป๋หรั่นถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะปัดมือไปตรงหน้า “ พูดไม่ตรึกตรอง.. โจวเหม่ยเหรินใช้คำได้แยบยลนัก เสิ่นเหม่ยเหรินนับว่าโชคดีที่มีคนพอใช้การได้อยู่ข้างกาย” ไป๋หรั่นเอนศีรษะพิงกับกำปั้นของตัวเองที่ยกขึ้นรองขมับ
 
“ ทว่าหากเป็นเช่นนี้ต่อไปคงไม่ดี ช่วงนี้ได้ยินว่าไท่โฮ่วทรงต้องการคนไปร่วมปฏิบัติธรรม เอาอย่างนี้ดีหรือไม่ เปิ่นกงสามารถแนะนำเสิ่นเหม่ยเหรินกับโจวเหม่ยเหรินให้ไท่โฮ่วได้ เชื่อว่าพระธรรมกับการปฏิบัติคงขัดเกลาทั้งสองได้ไม่น้อย ” 
 
ฟังเผิน ๆ ดูเหมือนดี แต่ลึกลงไปมีใครบ้างที่ไม่ทราบว่าลู่ไป๋หรั่นกำลังผลักคนไปเสี่ยงอันตราย นิสัยจอมปะเหลาะอย่างเสิ่นเหม่ยเหรินย่อมไม่เข้าตาไท่โฮ่ว นิสัยซ่อนมีดไว้ในวาจาของโจวเหม่ยเหรินก็เช่นกัน ส่งไปตรากตรำอยู่กับไท่โฮ่วทั้งวันทั้งคืนย่อมไม่พ้นโดนเพ่งเล็งจนขยับตัวไม่ถูก “ เปิ่นกงจะไปเองก็นับว่าลำบาก ยังมีหลิงหยวนให้ต้องดูแล ฝากเจ้าทั้งสองไปค่อยวางใจหน่อย ”
 
“ อะแฮ่ม พวกเราไม่ขอรบกวนพระชายามากไปกว่านี้จะดีกว่า พวกหม่อมฉัน.. ขอตัว ” สองผู้มาเยือนรีบร่นถอยทันทีที่เห็นท่าว่าจะถูกลากเข้าไปยุ่งกับเรื่องวุ่นวาย ชวนให้ผู้บงการหลุดหัวเราะเบา ๆ ขณะที่มองสองเงารีบก้าวออกไป
 
“ แบบนี้ค่อยเงียบหน่อย.. จริงสิ ”
 
“วันนี้ต่อให้ฝ่าบาทจะไม่อยากพบ แต่ก็คงต้องไปเยือนเสียหน่อยแล้ว”

 
 </div>

 
 <div class="response-footer">Presented by the House of Jade</div>
</div>

LuBairan โพสต์ 2025-5-15 18:59:12

LuBairan โพสต์ 2025-5-15 23:24:32

LiuRuxuan โพสต์ 2025-5-25 10:55:16

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย LiuRuxuan เมื่อ 2025-5-25 11:28 <style>

#boxcorecenter2 {
border: 0px solid #152cd5;
padding: 15px;
box-shadow: #6F1D3D 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.supaimg.com/b9d3230b-f96c-4499-8674-546debfa23aa.jpg");
}
</style>

<style>
#boxR0LE2 {
width: 670px;
border: 0px solid #cbb989;
padding: 35px;
box-shadow: #504C4E 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/PNPim8Q.png");}
</style>

<div id="boxcorecenter2">
<div align="center">

 

<div id="boxR0LE2">

 <img width="450" src="https://i.supaimg.com/85993dbc-9004-4d8b-ab3b-72ff6c7e0d5c.png" border="0" alt="">
 <img src="https://i.imgur.com/tDqgS6A.png" width="400" border="0">
 ยามแรกพบ สบโลกา 
 
<div align="left">


วันหนึ่งในปลายเดือนสิบ หิมะแรกโปรยปรายลงในฉางอัน — เบากว่าขนนก เย็นกว่าลมหายใจ และเงียบงันกว่าความฝันของเด็กน้อย ทารกน้อยผู้กำเนิดในฤกษ์อันมงคลยิ่งไม่อาจจดจำอะไรได้ในเวลานั้นมากนัก ไม่มีภาพ ไม่มีเสียง มีเพียงความรู้สึกหนึ่งที่ยังติดอยู่ในส่วนลึกสุดของจิตใจ... อบอุ่น อ่อนโยน และเปียกชื้น สัมผัสแรกของชีวิตของเขา คือเสียงร้องของใครสักคนที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด ไม่ใช่เสียงตนเอง หากแต่เป็นเสียงของนางผู้ให้กำเนิด เสียงนั้นเจือด้วยลมหายใจสั่นไหวและแรงใจที่กัดฟันฝ่าพิภพ บันทึกในความทรงจำที่ไม่ชัดเจนนั้นบอกเขาว่าเขาถือกำเนิดท่ามกลางฤดูหนาว...กลางสายตาของผู้คนมากมายใต้เงาของผู้ปกครองแผ่นดินในอ้อมแขนของชายผู้เคยจับกระบี่ และมองโลกอย่างสงบนิ่ง ขณะที่ผู้ให้กำเนิดนอนหลับใหลอยู่ข้างกายอ่อนล้า แต่ยังหายใจอยู่ เสียงแรกของเขา... ไม่ได้ดังจากปาก แต่ดังขึ้นในใจของผู้เป็นบิดา “เจิ้นผู้นี้... เป็นบิดาแล้ว” เขาไม่รู้ว่าเสียงกระซิบที่แนบติดท้องในคืนนั้นคืออะไร แต่บางที นั่นอาจเป็นเหตุผลที่ทำให้เขารู้ว่า... ไม่ว่าโลกนี้จะใหญ่เพียงใด เขาย่อมมีที่ให้ยืนอยู่เสมอ ที่ข้าง ๆ ใครสักคน แม้ความทรงจำจะพร่าเลือนแต่กลิ่นหอมของไม้หอมในเรือนเสียงลมหายใจของผู้เป็นแม่น้ำเสียงอ่อนนุ่มของนางกำนัลและมืออบอุ่นที่รองรับแผ่นหลังของเขายามแรกคลอด ...ยังคงหลงเหลืออยู่ในใจไม่เคยจาง และนั่นคือจุดเริ่มต้นขององค์ชายหรูเสวียน มังกรน้อยผู้เบิกเนตรในม่านหมอก ผู้เติบโตมาจากฤดูหนาว... และกำลังมองหาฤดูใบไม้ผลิที่เป็นของตนเอง ในยามเดียวกันกับที่โอรสน้อยถือกำเนิด กระแสลมเย็นจากแดนเหนือพัดเข้าสู่กำแพงเมืองทั้งแปดทิศ พร้อมกันกับเสียงกู่ร้องของนกกางเขนที่โผบินเหนือพระราชวังราวกับกำลังเฉลิมฉลองให้การถือกำเนิดของผู้ใดผู้หนึ่งในแผ่นดิน เมฆหมอกที่คลี่คลุมฉางอันมาตลอดทั้งคืน ค่อย ๆ แยกตัวเปิดทางให้แสงอรุณสาดส่องลงมายังเรือนกลางของตำหนักตงเฉิน ขณะเดียวกัน ดอกเหมยหิมะที่มักผลิบานเฉพาะบนเขาสูง กลับปรากฏกลีบบางเบาร่วงหล่นลงมายังชายคาอย่างไร้ที่มา น้ำค้างยามรุ่งเช้าแข็งตัวกลายเป็นเกล็ดใสบริสุทธิ์ ละลายไหลรินเป็นสายบนหินขาวหน้าตำหนักราวกับหยาดหยดแห่งมงคล จากต้าซื่อเมี่ยวเขตพระราชฐานทางตะวันออก  เสียงระฆังมงคลดังขึ้นหนึ่งครั้ง... ทั้งที่ยังไม่มีใครสั่ง เหล่าขันทีและนางกำนัลที่อยู่ใกล้พากันหยุดนิ่ง หันหน้ามองไปทางเดียวกันโดยไม่ได้นัดหมาย มวลอากาศนิ่งงันราวกับเวลาหยุดเดินอยู่ชั่วขณะก่อนที่เสียงร้องแผ่วเบาแรกของทารกจะดังกังวานออกจากภายใน  ผู้คนที่ได้สัมผัสกับเหตุการณ์นี้ต่างกล่าวกันว่า เป็นสวรรค์ที่ประกาศ ราชวงศ์ฮั่นบัดนี้ มีมังกรน้อยประสูติแล้ว ........ ในเช้าวันหนึ่งที่สายลมยังคงพัดเอื่อยเฉื่อยราวกับไม่รู้จักคำว่าเร่งรีบ บรรยากาศในตำหนักกว้างเงียบสงบอย่างไม่ชวนให้สงสัยแม้แต่น้อยว่าภายในตำหนักนั้นกำลังซ่อนอะไรบางอย่างอยู่ เสียงฝีเท้าของขุนนางระดับสูงกับขันทีในราชสำนักไม่เคยรบกวนเขาได้เลยสักครั้ง เด็กชายร่างเล็กผมยาวที่ถูกรวบขึ้นไว้หลวม ๆ ด้วยด้ายไหมสีน้ำเงินเข้มกำลังแอบซุกตัวอยู่หลังฉากไม้ฉลุลายมังกรคลื่นอยู่เงียบ ๆ คิ้วบางขมวดเข้าหากันเล็กน้อย ขณะที่ดวงตาดำขลับคู่นั้นสะท้อนแววเจ้าเล่ห์อยู่เต็มเปี่ยม หลิวหรูเสวียนอายุเพียง 4 เดือนเศษ ๆ ทว่าร่างกายกับใหญ่โตราวเด็กวัยห้าหนาว  เขาเงียบงันเหมือนแมวน้อยที่กำลังซุ่มจับเหยื่อ เฝ้ารอดูการปรากฏตัวของใครบางคนที่ถูกขันทีตำหนักชั้นนอกประกาศก้องไปทั่วว่าได้เดินทางเข้าวังในเช้าวันนี้ แม้ในใจจะเต้นตุบตับอย่างห้ามไม่อยู่ แต่เจ้าตัวกลับไม่ยอมกระโตกกระตาก หรือออกมาวิ่งเล่นเหมือนวันที่ไม่มีใครมาเยี่ยมเลยสักนิดเดียว เพราะวันนี้เขาไม่ได้จะเล่นอย่างเดียว “หวยหนานอ๋องเสด็จถึงแล้วพ่ะย่ะค่ะ!” เสียงขานจากหน้าตำหนักเพียงประโยคเดียว ทำให้มือเล็กที่กำลังเกาะฉากไม้ไว้แน่นถึงกับลั่นหลุดออก ดวงตาขององค์ชายน้อยเป็นประกายขึ้นในทันที เสด็จอาทวดของเขามาแล้ว เด็กชายรีบวิ่งออกจากหลบมุมด้วยจังหวะการก้าวที่เร็วชนิดไม่แยแสกับความเรียบร้อยใด ๆ ของเสื้อผ้า ทั้งยังไม่สนด้วยว่าผมด้านหลังจะหลุดลุ่ยกระจายอย่างกับหางพู่กันเปื้อนหมึกเมื่อเขาหยุดตัวไม่ทันแล้วยันประตูตำหนักเข้าไปเต็มแรง ผลคือ เสียง “ตุ้บ” ดังเบา ๆ จากพื้นไม้ที่เย็นเฉียบพร้อมกับภาพขององค์ชายน้อยที่ล้มคว่ำหน้าคะมำอยู่ตรงนั้น แต่แทนที่จะร้องไห้ เขากลับแหงนหน้าขึ้นแล้วเป่าลมออกจากปากเสียงดัง “ฟู่... พื้นที่นี่ลื่นเหมือนพวกขันทีจับมันทาด้วยน้ำมันงา!” เขาพึมพำกับตัวเองพลางลุกขึ้นมาอย่างไม่ทุกข์ร้อน แล้วปัดฝุ่นบนชายเสื้ออย่างงุ่มง่าม เด็กบางคนอาจร้องไห้ฟูมฟายเพราะล้มในที่สาธารณะ แต่สำหรับเขา การล้มหน้าเปื้อนฝุ่นไม่ใช่เรื่องเสียเกียรติอะไร ที่เสียหน้า คือถ้าถูกท่านลุงเห็นก่อนจะได้วิ่งเข้าไปต้อนรับต่างหาก และในวินาทีที่เด็กชายกำลังจะเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง เสียงหนักแน่นแฝงความห้วนสั้นก็เอ่ยขึ้นจากทางด้านหลัง “เจ้ามาทำอะไรนอกตำหนักแต่เช้า ไม่ไปหัดอ่านตำรา?” เด็กน้อยยืนนิ่งอยู่อึดใจหนึ่งก่อนจะหันกลับไปพร้อมกับรอยยิ้มกว้างขวางที่ฝืนกลบความตกใจของตนเอาไว้ไม่มิด “จู่ชูเย๋!” เขาโพล่งออกมาเสียงดังเกินกาลเทศะ  “ข้า… ข้ารู้ว่าท่านจะมาหาเสด็จย่า ก็เลยรีบมาเฝ้า... เฝ้าท่านก่อนยังไงเล่า!” หลิวอันยืนอยู่ตรงนั้น ใบหน้าคมคายกับแววตานิ่งขรึมดูไม่เปลี่ยนไปจากคราวแรกที่ได้พบกัน ร่างสูงในชุดสีเข้มยังคงเหมือนหินผาในวันที่สายฟ้าแลบใส่เท่าใดก็ไม่หวั่นไหว ความน่าเกรงขามที่แผ่ออกมาไม่ต้องประกาศให้ใครรู้ก็สะกดความวุ่นวายโดยรอบให้หยุดนิ่งได้ในพริบตา แต่แปลกเหลือเกิน เมื่ออยู่ต่อหน้าเจ้าหลานชายเพียงคนเดียว ความสง่างามแข็งกร้าวนั้นกลับกลายเป็นเพียงความเงียบเฉยที่รับฟังไปเรื่อย ๆ เด็กน้อยวิ่งเข้าไปหาพร้อมกับเหวี่ยงแขนเล็ก ๆ กอดเอวท่านลุงไว้แน่น แหงนหน้าขึ้นพร้อมพูดเร็วเป็นพิเศษ “ข้าจำได้ว่าท่านบอกจะสอนวิธีปั้นเต้าหู้เมื่อคราวก่อน จู่ชูยังจำได้ไหม ว่าข้าบอกว่าเต้าหู้ของท่านแข็งยิ่งกว่าหน้าขันทีที่โดนดุอีกน่ะ!” หวยหนานอ๋องปรายตามองเด็กน้อยที่ยังไม่เลิกพันแขนไว้รอบตัวอย่างเหนียวแน่นก่อนเอ่ยเสียงเรียบ “ข้าจำได้ว่าเจ้าพูดไว้เช่นนั้น และข้าก็จำได้ด้วยว่าเจ้าละเลงแป้งจนเลอะไปทั้งหัว” “ก็เสด็จลุงเอาเต้าหู้ไปวางไว้ตรงนั้นเองนี่!” เด็กชายตอบกลับทันควัน “ข้าก็แค่คิดว่ามันจะนุ่มแบบหมอน แต่พอกดแล้วมันแข็งจนข้านึกว่าท่านจงใจ!” ชายวัยกลางคนยกมือขึ้นแตะหน้าผากตนเบา ๆ ราวกับระลึกถึงอะไรบางอย่างที่น่าปวดหัว ก่อนจะเอ่ยเสียงต่ำโดยไม่ลืมหันไปมองขันทีที่แสร้งทำเป็นมองฟ้าอยู่ห่าง ๆ “เก็บไว้ก่อนเถอะเจ้าหนู เรื่องเต้าหู้ยังมีเวลาอีกมาก ข้าว่าพระบิดาเจ้าคงรอเจ้ากลับตำหนักนานแล้ว” หลิวหรูเสวียนเบ้ปากอย่างไม่ค่อยพอใจนัก “เสด็จพ่อให้ข้ามาหาท่านด้วยตัวเอง นั่นหมายความว่าท่านลุงต้องให้ข้าติดตามทั้งวัน!” เขาส่งเสียงประกาศิตราวกับตนเป็นหวงตี้เสียเอง หลิวอันเหลือบตามองเจ้าเด็กที่ดื้อรั้นแบบไม่ทันตั้งตัวด้วยสายตานิ่ง ๆ ก่อนจะพยักหน้าน้อย ๆ และเดินนำออกไป เด็กน้อยหรี่ตาลงด้วยความพึงพอใจ ขณะที่ก้าวตามหลังไปอย่างอารมณ์ดี ปากก็ยังไม่หยุดซักไซ้ “เสด็จลุง ๆ... ท่านคิดว่าหมอหลวงเคราเยอะกว่าท่านแม่ทัพใช่ไหม?” หลิวอันไม่ตอบ “แล้วระหว่างหัวหน้าขันทีกับท่าน ใครทำหน้าตาขึงขังเก่งกว่ากัน?” ยังคงเงียบ “ท่านไม่ตอบแปลว่าท่านไม่แน่ใจ ข้ารู้ ข้าก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน!” ระหว่างที่เสียงเจื้อยแจ้วขององค์ชายน้อยยังคงตามหลอกหลอนอยู่ไม่ห่าง รอยยิ้มบางเฉียบที่แทบไม่เคยโผล่มานอกจากยามอยู่คนเดียว ก็คลี่ขึ้นช้า ๆ บนใบหน้าของชายผู้ได้ชื่อว่า ‘เขี้ยวคมอสุรา’ เสียงฝีเท้าขนาดเล็กกระทบพื้นดังตึกตักตามจังหวะเร่งเร้า องค์ชายน้อยยังคงเดินตามติดไม่ลดละ มือหนึ่งจับชายเสื้อของลุงทวดแน่นราวกับกลัวว่าอีกฝ่ายจะหายตัวไปเสียกลางทาง ขณะเดียวกันปากก็ยังคงพล่ามอย่างไม่หยุดยั้ง “ท่านเคยตีคนจริง ๆ หรือเปล่า” เสียงนั้นไม่ได้ถามด้วยความกลัว แต่กลับเต็มไปด้วยความอยากรู้อย่างไร้เดียงสาจนน่าหัวร่อมากกว่าน่าตกใจ หลิวอันปรายตาลงมอง เด็กน้อยช้อนตาขึ้นมาพอดี ใบหน้ากลมที่แต้มไปด้วยหยาดเหงื่อบาง ๆ นั้นฉายแววจริงจังเสียยิ่งกว่าตอนเขียนอักษร “ข้าถามจริงนะ ไม่ได้คิดจะเอาไปฟ้องพระบิดา... ถ้าท่านเคยตีคนจริง ก็แสดงว่าท่านเก่งกว่าหัวหน้าทหารรักษาพระองค์ใช่ไหม” ท่ามกลางความเงียบ หลิวอันเอื้อมมือไปลูบศีรษะเล็กนั่นเบา ๆ ราวกับจะเช็ดความไร้เดียงสาออกไปบ้างแม้เพียงเล็กน้อย แต่เจ้าตัวกลับยิ้มแป้นรับด้วยความเคยชิน “เจ้าควรรู้ไว้ว่า มีหลายเรื่องในโลกที่ไม่จำเป็นต้องเก่งที่สุดหรือลือชื่อที่สุดถึงจะน่าเกรงกลัว” เด็กชายกะพริบตาปริบ ๆ ส่ายหน้าช้า ๆ ราวกับไม่เข้าใจ แต่ก็ยังคงยิ้มกว้าง “งั้นท่านก็เป็นแบบนั้นใช่ไหม เป็นคนที่ไม่น่าลือแต่ใคร ๆ ก็กลัว ข้าเข้าใจแล้ว!” “ไม่ต้องรีบเข้าใจมากนักก็ได้ เจ้าอายุยังน้อยนัก” “แต่ข้าเป็นองค์ชายนะ!” เจ้าตัวแสดงท่าทีภูมิใจสุดขีด หลิวอันแค่มองโดยไม่พูดอะไรต่อ ดวงตาที่มองเด็กน้อยกลับนิ่งลึกอย่างที่ไม่อาจมีใครหยั่งถึง ก่อนเอ่ยขึ้นเสียงเรียบ “เจ้ารู้หรือไม่ว่าความเป็นองค์ชายไม่ได้หมายถึงการมีอำนาจเหนือใคร แต่หมายถึงการถูกจับตามองจากทุกคน” คำพูดที่ฟังคล้ายรินผ่านหูเฉย ๆ นั้นกลับทำให้เด็กน้อยหยุดฝีเท้าเล็กน้อย เขาเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง พร้อมมองไปทางชายที่ถือศักดิ์เป็นลุงทวดที่กำลังอยู่ข้าง ๆ ก่อนจะเปิดปากส่งเสียงเจื้อยแจ้ว “แล้วถ้าข้าไม่อยากให้ใครจับตามองล่ะ จะทำยังไงดี” “ก็อย่าทำตัวให้โดดเด่นเกินไป” คำตอบที่ได้กลับทำให้องค์ชายน้อยเบ้ปาก ดูเหมือนองค์ชายน้อยจะไม่พึงใจกับคำตอบของหลิวอัน แต่กระนั้นแม้จะทำหน้าตาจะบ่งบอกอารมณ์กับคำพูดเมื่อครู่  แต่กลับออกมาดูน่ารักน่าเอ็นดูเสียมากกว่า  “จู่ชูเย๋พูดแบบนี้ทุกที แต่ข้าไม่สามารถทำตัวธรรมดาได้เลยนี่นา... ข้ายิ้มเฉย ๆ ยังมีคนบอกว่าข้าหว่านเสน่ห์!” คำว่า ‘หว่านเสน่ห์’ ทำให้มุมปากของหลิวอันกระตุกขึ้นเล็กน้อย “นั่นเพราะเจ้าพูดมากเกินไปต่างหาก” “ก็ข้าไม่พูด แล้วจะให้ใครพูด ท่านก็ไม่ใช่คนช่างคุยนี่นา!” เด็กชายพูดแล้วหัวเราะในคออย่างอารมณ์ดี มือที่จับชายเสื้อก็เปลี่ยนมาโอบแขนของหลิวอันแทน เดินกอดแขนไปพร้อมส่งเสียงเป็นจังหวะ “อื้ม อื้ม อื้ม” ราวกับกำลังคิดอะไรสนุก ๆ “ข้าตั้งชื่อให้ท่านใหม่ดีกว่า เป็นชื่อเล่นที่ไม่มีใครกล้าตั้ง!” หลิวอันเหลือบตามองทันทีที่ได้ยินคำนั้น “ฟังแล้วคงไม่ดีแน่” “ดีแน่นอน ข้าคิดไว้แล้วว่า ‘เสด็จลุงเต้าหู้แข็ง’ ดีไหม” มือของชายวัยกลางคนหยุดชะงักขณะเดิน “เจ้ากล้าเรียกเช่นนั้นจริงหรือ” “ข้าก็พูดเล่นไง ชูจู่อย่าหน้าเครียดสิ เดี๋ยวมีริ้วรอยนะ” เด็กน้อยว่าแล้วก็พยามเขย่งปลายเท้าคล้ายหมายจะยกนิ้วจิ้มปลายคางของหลิวอันเบา ๆ เหมือนจะลบรอยจริง ๆ หลิวอันถอนหายใจยาวอย่างเงียบงันอย่างคนที่ต้องรับมือกับความโกลาหลที่ไม่เคยฝันอยากเผชิญ เขาเคยเจรจากับคนทั้งราชสำนัก เคยหักล้างความคิดของขุนนางฝั่งตรงข้ามอย่างไร้ความปรานี แต่พอมาเจอเด็กหกขวบคนนี้ กลับรู้สึกเหมือนตนกำลังหาทางรอดจากพายุหมุนแบบไม่มีที่สิ้นสุด “ข้าสงสัยอีกอย่างหนึ่ง ท่านมีคนที่ไม่ชอบหรือเปล่า” คำถามนั้นทำให้หลิวอันหยุดคิดชั่วครู่ “มี” “ใครล่ะ” “คนที่เอาแต่ถามโดยไม่หยุดหายใจ” เจ้าตัวเล็กหัวเราะพรืดออกมาทันที “อ้าว ข้าเสียใจนะ ข้าคือเหลนที่ดีของท่านนะ!” “เจ้าคือสิ่งที่ฟ้าส่งมาทดสอบข้ากระมัง” “อืม... ถ้าจู่ชูผ่านไปได้ เดี๋ยวข้าจะให้รางวัลเป็นขนมงาทอดสองชิ้น!” คำพูดนั้นทำให้หลิวอันหันมามองหน้าหลานชายตรง ๆ ด้วยสายตาแน่นิ่งอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตอบเสียงต่ำ “หากข้าผ่านไปได้ ข้าจะขอเป็นความเงียบสิบชั่วยามแทนขนม” “เงียบสิบชั่วยาม...” เด็กชายทำหน้าครุ่นคิดแล้วพึมพำตาม “ท่านแน่ใจนะว่าจะไม่เหงา” หลิวอันไม่ตอบคำถามนั้น เพียงแค่ยกมือขึ้นลูบผมนุ่มของเด็กน้อยอีกครั้ง บางที เขาอาจไม่ต้องการขนมหรือความเงียบจริง ๆ ก็ได้ เด็กน้อยยังคงเดินเคียงคู่ผู้เป็นลุงด้วยกิริยาคล้ายแมวตัวเล็ก ๆ ที่แนบชิดเจ้าของไม่ยอมห่าง ความเคลื่อนไหวกระปรี้กระเปร่าไม่ต่างจากลูกคลื่นในลำธารที่ไม่ยอมไหลนิ่งแม้แต่ชั่วอึดใจเดียว ขณะที่ฝ่ามือเล็กยังคงจับชายแขนเสื้อของหลิวอันไว้แน่นเป็นการยืนยันสิทธิ์ว่าท่านผู้นี้เป็นของข้า ข้าได้ครอบครองตลอดช่วงเวลานี้ ห้ามใครแย่ง ระหว่างทางที่เดินเลาะผ่านตำหนักน้อยใหญ่เพื่อมุ่งไปยังสวนด้านใน เด็กชายยังคงใช้ปากแทนขาเดินอย่างมั่นคง พูดเรื่องนั้นทีเรื่องนี้ทีโดยไม่มีหัวไม่มีท้าย ราวกับหัวสมองกำลังแข่งกับเวลาอย่างบ้าคลั่งเพื่อจะสรรหาหัวข้อสนทนาที่แปลกใหม่ไม่ซ้ำ “ท่านเคยถูกสัตว์กัดไหม” คำถามที่กระโดดไปไกลจากบทสนทนาก่อนหน้าหลายช่วงตัวทำให้หลิวอันที่เคยผ่านสมรภูมินับครั้งไม่ถ้วนยังต้องชะงักความคิด เขาก้มมองเจ้าตัวเล็กที่กำลังทำหน้าจริงจังแหงนหน้ามองเขาด้วยสายตาเปล่งประกายแบบเดียวกับแมวที่พุ่งจ้องปลาทูร้อน ๆ ในครัว “หมา แมว งู ตุ่นไฟ ข้าว่าอะไรก็กัดคนได้หมด ถ้าหิวพอ” “ข้าหมายถึง เสด็จลุงเคยถูกสัตว์กัดแล้วมันอักเสบจนต้องให้หมอหลวงมากรีดหนองไหลออกไหม...” “เจ้าคิดภาพพวกนี้ตอนกินข้าวได้หรือไม่” “ข้าคิดได้ตลอด ท่านน่าจะลองบ้างนะ จะได้กินข้าวได้มากขึ้นเพราะรู้สึกว่าไม่ได้แย่เท่าแผลหนอง!” เด็กน้อยหัวเราะพรืดออกมาอย่างภาคภูมิใจในตรรกะของตัวเอง ใบหน้ากลมใสเปื้อนรอยครุ่นคิดที่ไม่รู้สึกรู้สมกับวัยใด ๆ เลยสักนิด ความไร้เดียงสาผสมกับความฉลาดเกินวัยราวกับยาพิษปรุงกลมกล่อม ทำให้หลิวอันมองแล้วยังอดถอนหายใจออกมาไม่ได้ “เจ้าควรหาเพื่อนเล่นที่ไม่ใช่แผลหนอง หรือหมอหลวงเคราหนาเสียบ้าง” “ข้าไม่มีใครให้คุยนี่นา ในวังมีแต่พวกขันที นางกำนัลก็ชอบเอาแต่ชมว่าข้าน่ารัก ข้าได้ยินจนหูชาแล้ว ถ้าข้าเดินผ่านต้นท้อแล้วมันพูดได้ มันคงพูดว่าข้าน่ารักเหมือนกันนั่นแหละ!” หลิวอันอดนึกถึงภาพนั้นในหัวไม่ได้ เขาไม่ใช่คนที่จินตนาการฟุ้งซ่านได้ง่าย แต่เมื่อนึกถึงเด็กชายตัวกลม ๆ ผมยุ่ง ๆ ยืนหน้าบานอยู่กลางต้นท้อแล้วต้นไม้พูดว่า “น่ารัก” ด้วยเสียงขันที... แปลกนักที่มันทำให้มุมปากเขากระตุก แต่ไม่ทันได้ตอบกลับอะไร เจ้าตัวเล็กก็พูดต่อด้วยน้ำเสียงกระเง้ากระงอดเล็กน้อย “หวางชูอย่าหาว่าข้างอแงนะ ข้าแค่อยากมีคนฟังตอนข้าพูดแค่นั้น” เขาไม่ได้เอ่ยเสียงดังนัก แต่ก็ไม่ได้พึมพำให้เงียบพอจะทำเป็นไม่ได้ยินได้ด้วยเช่นกัน น้ำเสียงนั้นไม่ชวนให้รู้สึกว่าน้อยใจ แต่มากพอจะทำให้ใครที่ฟังแล้วต้องหยุดเดิน หลิวอันเงียบไปครู่หนึ่ง ดวงตาคมที่เคยจ้องศัตรูในสนามรบจนกระทั่งอีกฝ่ายถอยร่น ยามนี้กลับทอดมองเด็กน้อยตรงหน้าอย่างแน่นิ่ง มันเป็นสายตาแบบเดียวกับที่เขาเคยมองอาวุธ วางแผน และตัดสินใจอะไรสำคัญ ๆ มาก่อนในชีวิต เขากำลังประเมิน ว่าใจเล็ก ๆ นั้นหนักแน่นแค่ไหน “เจ้าอยากให้ข้าอยู่ด้วยนาน ๆ หรืออยากให้ข้าฟังเจ้าพูดนาน ๆ” “ทั้งสองอย่าง!” เจ้าตัวน้อยตอบเสียงดังไม่ลังเล แล้วก็ยักไหล่เล็ก ๆ ราวกับจะบอกว่าทำไมต้องเลือก “ข้าไม่ได้อยากพูดกับทุกคน แต่ข้ารู้ว่าท่านลุงฟัง ถึงหน้าจะเหมือนมองผ่านข้าไปอีกสิบลี้ก็เถอะ แต่ข้ารู้ว่าในหัวเสด็จลุงมันจดคำพูดข้าไว้หมดแล้วใช่ไหมล่ะ!” เขาชี้นิ้วใส่หน้าเสด็จลุงของตนอย่างมั่นใจราวกับผู้พิพากษาผู้ค้นพบความจริงจากหลักฐานลับ “ข้าไม่จำเป็นต้องยิ้มตอบ ข้าฟังเจ้าก็พอแล้ว” “จริงหรือ? ถ้างั้นข้าจะเล่าเรื่องหนึ่งให้ฟัง!” เด็กน้อยถอยหลังไปหนึ่งก้าว ยกมือกอดอกเชิดหน้าอย่างภาคภูมิ “ตอนนั้น ข้าแอบซ่อนขนมไว้ในหมอนของข้ารับใช้คนหนึ่ง เพราะข้าคิดว่าไม่มีใครไปค้นหมอนคนอื่นแน่ ปรากฏว่าคืนนั้นหมอนั่นนอนทับแล้วมดขึ้นเต็มหัว... พอเช้าก็โทษว่าโดนวางยาด้วยมด ข้าขำจนเกือบปัสสาวะเล็ดเลย!” หลิวอันขมวดคิ้ว แต่ในดวงตานั้นกลับสั่นไหวคล้ายกำลังกลั้นอะไรบางอย่างอยู่ “เจ้าคือตัวป่วนของราชสำนักจริง ๆ” “ก็ข้าเป็นเด็ก ยังไม่ต้องรับราชการนี่นา!” เด็กชายส่งเสียงหัวเราะเบา อย่างร่าเริง มือเล็กที่เคยจับชายแขนเสื้อบัดนี้เริ่มแกว่งไปมาอย่างวางใจ ใบหน้ากลมก็กวาดมองรอบด้านราวกับเด็กที่รู้สึกปลอดภัยในรัศมีของผู้ใหญ่ที่ตนไว้ใจ เมื่อทั้งคู่เดินจนถึงทางแยกซึ่งทอดสู่เขตสวนด้านใน องค์ชายน้อยก็หยุดยืนนิ่ง เขาหันกลับมามองหลิวอันที่หยุดตาม พร้อมแย้มรอยยิ้มบาง ๆ ซึ่งหาได้ยากในยามที่เจ้าตัวไม่ได้แกล้งใคร “ชูจู่... ข้าว่าข้าชอบเวลาที่ข้าอยู่กับท่านนะ ถึงแม้ข้าจะพูดเยอะไปนิดก็ตาม แต่ข้ารู้ว่าท่านไม่ได้รำคาญจริง ๆ ใช่ไหมเล่า” หลิวอันสบตาเจ้าตัวเล็กชั่วครู่ ก่อนจะยื่นมือเข้าไปในชายเสื้อด้านใน แล้วดึงห่อผ้าขนาดพอเหมาะออกมาอย่างไม่รีบร้อน เป็นห่อผ้าธรรมดาสีหม่นที่ไม่มีลวดลายใดโดดเด่น แต่เมื่อยื่นส่งให้เด็กชายตรงหน้า ราวกับมันเป็นห่อของขวัญล้ำค่าที่บรรจุความเอาใจใส่ไว้แน่นล้น “เต้าหู้ของเจ้า” องค์ชายน้อยเบิกตากว้างอย่างตื่นเต้น เขารีบคว้าไปไว้ในมือราวกับกลัวว่าบุคคลเบื้องหน้าจะเปลี่ยนใจ แล้วค่อย ๆ คลี่ห่อผ้าออกอย่างประณีต ดวงตาดำขลับมองก้อนเต้าหู้เนื้อแน่นที่ถูกห่อมาอย่างดีด้วยสายตาชื่นชมปานกับเจอของเล่นชิ้นใหม่ที่รอมานานแรมเดือน “ท่านปั้นเองจริง ๆ หรือ” “หรือเจ้าคิดว่าข้าซื้อมา” “ก็ไม่แน่... เพราะนี่ดูเหมือนเต้าหู้ระดับสามารถประดับประตูวังได้เลยนะ!” เจ้าตัวเล็กยกมันขึ้นดมอย่างมีพิธีรีตอง แล้วจึงเก็บกลับเข้าไปในห่อด้วยความทะนุถนอมไม่ต่างจากคนที่กำลังซ่อนสมบัติราคาแพงไว้ในอก “ข้าจะไม่กินมันจนกว่าท่านจะมาหาข้าอีก!” เขาประกาศกร้าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง ทำเอาขันทีที่ยืนอยู่ห่าง ๆ ถึงกับขยับตัวไปมาอย่างอึดอัดไม่กล้าขัดจังหวะ “เจ้าจะเก็บมันไว้จนขึ้นราเลยหรืออย่างไร” “งั้นจู่ชูเย๋ก็ต้องรีบมาสิ!” คำตอบนั้นทำให้หลิวอันนิ่งไปเพียงครู่เดียว ก่อนเขาจะเอื้อมมือแตะศีรษะเด็กชายอย่างแผ่วเบา ไม่ใช่ด้วยท่าทีของชายผู้ถืออำนาจ แต่เป็นเพียงการสัมผัสเรียบง่ายที่แฝงด้วยบางสิ่งที่ไม่มีชื่อเรียก ไม่มีตำแหน่ง ไม่มีแม้กระทั่งคำอธิบาย บางอย่างที่เด็กน้อยสัมผัสได้จากก้อนเต้าหู้ก้อนนั้น และจากมือที่วางลงบนหัวเขาอย่างมั่นคง --------- แสงอาทิตย์ยามสายส่องลงมาระยับบนลานหน้าตำหนักตงเฉิน เงาของต้นหลิวโยกไหวตามแรงลมอ่อน ดอกเหมยปลิดกลีบร่วงลงดินเป็นระยะ เมื่อมองจากมุมสูง ฉากหน้าอาจดูสงบราวสวรรค์ในบทกวี แต่แท้จริงแล้วมีบางสิ่งกำลังเคลื่อนไหวอยู่ในเงาเงียบ เสียงฝีเท้าของขันทีดังก้องมาตามทางเดินหิน เมื่อเสียงทุ้มต่ำแว่วว่า “ฝ่าบาทเสด็จมาถึงแล้ว” บรรยากาศรอบตำหนักก็คล้ายหยุดชั่วขณะ ทั้งเหล่าขันที นางกำนัล และแม้แต่สายลมที่พัดอยู่เมื่อครู่ก็คล้ายชะงัก องค์ชายน้อยซึ่งกำลังนั่งยอง ๆ ใช้ก้อนหินเรียงต่อกันเป็นรูปหน้ามังกรอย่างพิถีพิถันถึงกับเงยหน้าขึ้น ดวงตาดำขลับวาววับในทันที หัวใจเต้นตุบหนึ่งอย่างห้ามไม่อยู่ เขาผงะตัวลุกยืน ปัดฝุ่นที่เปื้อนบนอาภรณ์บางเบาสีหยกอย่างเร่งร้อน มือเล็ก ๆ ฟาดไปมาบนแขนเสื้อและสะโพก พยายามปัดเศษดินที่เปื้อนมาตั้งแต่เมื่อครู่ เด็กชายไม่ได้ลุกลี้ลุกลนด้วยความกลัว หากแต่เป็นความรู้สึกประหลาดบางอย่างที่เกิดขึ้นทุกครั้งเมื่อได้ยินเสียงเกี้ยวของพระบิดา  แม้จะเป็นบุตร แต่ก็ใช่จะได้พบพระบิดาเมื่อใดก็ตามใจปรารถนา เช่นเดียวกับมังกรที่ไม่อาจพบเจอได้บ่อยในสวรรค์ เสียงรองเท้าเหยียบพื้นหินดังแผ่วก่อนเกี้ยวทองจะจอดนิ่งหน้าตำหนัก ประตูผ้าม่านเลื่อนเปิดออกอย่างเงียบงัน ชายหนุ่มผู้มีท่วงท่าเปี่ยมอำนาจก้าวลงมาอย่างเงียบเชียบ ราวกับมังกรที่ทะยานลงมาจากยอดเมฆาท่ามกลางแดดยามสาย ชุดฉลองพระองค์ที่ประดับลวดลายมังกรห้ากรงเล็บสะท้อนแสงระยับผสานกับพระวรกายสูงสง่าทำให้ใครมองแล้วอดไม่ได้ที่จะก้มหน้าโดยไม่รู้ตัว ผมยาวสีดำขลับถูกรวบไว้ด้านหลังอย่างเรียบง่าย แววพระเนตรนิ่งสงบอย่างผู้มองโลกมากเกินกว่าจะประหลาดใจในสิ่งใดอีก หลิวเช่อก้าวลงจากเกี้ยวอย่างเชื่องช้า แต่สายพระเนตรที่มองไปยังเด็กน้อยตรงหน้านั้นกลับมิได้เย็นชา องค์ชายน้อยรีบยืดตัวตรง ถวายคำนับตามธรรมเนียมแม้จะตะกุกตะกักเล็กน้อย มือขวาวางแนบหน้าอกซ้าย เอียงศีรษะน้อย ๆ ตามที่เคยฝึกมาโดยมีนางกำนัลเป็นผู้คอยจ้ำจี้จ้ำไชทุกเช้า “ขอถวายพระพรหวงตี้ ฝ่าบาททรงพระเจริญหมื่นปี หมื่นปี หมื่นหมื่นปี” น้ำเสียงเล็กใสแต่เปี่ยมด้วยความตั้งใจนั้นสะกดให้พระโอรสสวรรค์แห่งต้าฮั่นทอดพระเนตรอยู่เนิ่นนาน ไม่ต่างจากการหยุดพิจารณาภาพวาดที่ท่านเองทราบดีว่าผู้วาดยังไม่ได้ลงลายละเอียดทั้งหมด หากแต่เพียงโครงร่างนั้นก็เต็มไปด้วยชีวิต “เจิ้นมาหาลู่กุ้ยเฟย” น้ำเสียงเรียบต่ำเอ่ยขึ้นพร้อมกับสายพระเนตรที่เลื่อนลงมององค์ชายน้อยอย่างไม่เร่งร้อน เด็กชายเงยหน้าขึ้น ดวงตาวาววับคล้ายดวงดาวที่เพิ่งโผล่พ้นม่านฟ้าในยามสาย เขาสบตาพระบิดาแล้วพยักหน้าแรง ๆ “เสด็จแม่อยู่ข้างในพ่ะย่ะค่ะ เห็นว่าวันนี้เหนื่อยก็เลยพักสายตาไป...เอ่อ...บางทีอาจจะฝันเห็นฝ่าบาทก็ได้พ่ะย่ะค่ะ!” ประโยคหลังนั้นมาพร้อมรอยยิ้มซุกซนที่ไม่อาจปิดบังได้ หลิวเช่อเพียงเลิกพระขนงข้างหนึ่งเล็กน้อย ท่าทีนั้นแทบไม่แสดงอารมณ์ใดออกมาให้เดาได้ง่ายนัก แต่ผู้ที่อยู่ใกล้ชิดจะทราบดีว่าเขาไม่ได้ถือโทษ “เจ้าดูเหมือนเพิ่งกลิ้งกับพื้นมา” “ข้าไม่ได้กลิ้ง... ข้าแค่ใช้ก้อนหินเรียงกันเป็นหัวมังกร ข้าอยากให้มันดูน่าเกรงขามที่สุด เผื่อวันหน้าข้าจะใช้มันเป็นตราประทับประจำตัว!” คำพูดนั้นทำให้หลิวเช่อเงียบไปครู่หนึ่ง “ตราประทับประจำตัว?” “ข้าไม่อยากใช้ตราที่เหมือนคนอื่น ข้าอยากมีของข้าเอง ถ้าไม่เริ่มตั้งแต่ตอนนี้ ต่อไปจะทันคนอื่นได้ยังไงเล่า” องค์จักรพรรดิแห่งต้าฮั่นไม่ได้ตอบในทันที เพียงแค่ทอดพระเนตรไปยังรอยดินเปื้อนบนฝ่ามือเล็กนั้น “ถ้าเช่นนั้น เจ้าก็คงต้องใช้ของเหล่านี้ให้เป็น” เสียงพระดำรัสเรียบเย็นดังขึ้นในขณะที่พระหัตถ์ซ้ายยกขึ้นเล็กน้อย ข้าราชบริพารที่ยืนรออยู่เบื้องหลังจึงเร่งเข้ามาข้างหน้า ก้มตัวถวายห่อสัมภาระที่บรรจุอย่างเรียบร้อย พร้อมห่อเงินตราหนักพอสมควรวางไว้ข้างกัน เด็กน้อยเบิกตากว้างทันที ราวกับได้เห็นภูเขาหิมะในฤดูร้อน “นี่คือทรัพย์สินส่วนตัวของเจ้า” หลิวเช่อเอ่ยด้วยน้ำเสียงเปล่งนิ่งแต่มีน้ำหนัก “เจ้าจะนำไปใช้เช่นไรก็สุดแล้วแต่เจตจำนงของเจ้า แต่จำไว้ ของเหล่านี้ล้วนมาจากภาษีของราษฎร” เด็กน้อยที่เมื่อครู่ยังคล้ายจะตื่นเต้นถึงกับนิ่งเงียบไปเล็กน้อย เขาไม่ได้เข้าใจคำว่าภาษีอย่างลึกซึ้งนัก แต่เขาจำคำที่เคยได้ยินว่า ‘เงินทุกเหรียญมีกลิ่นเหงื่อของคนทั้งแผ่นดินติดอยู่’ “...เสด็จพ่อวางใจเถิด ข้าจะใช้สิ่งนี้อย่างรู้คุณ และไม่ยอมให้ห่อเงินนี้ต้องละลายหายไปกับกลิ่นขนมงาทอดแน่นอน ข้าสัญญา” เขาพูดเสียงเบาลงเล็กน้อย สีหน้าซุกซนนั้นแปรเปลี่ยนไปเป็นเด็กน้อยที่กำลังครุ่นคิดจริงจัง หลิวเช่อไม่ได้เอื้อนเอ่ยชม หากแต่พระเนตรที่ทอดมองกลับสว่างเล็กน้อย ดั่งเชื้อไฟใต้เถ้าถ่านที่มิได้แสดงตัว หากแต่ยังมีอยู่เสมอ “ดี เจิ้นไม่คาดหวังว่าเจ้าจะเป็นเด็กว่านอนสอนง่าย...แต่เจิ้นหวังว่าเจ้าจะฉลาดพอจะรู้ว่าเมื่อใดควรฟัง” “แล้วถ้าข้าไม่รู้ล่ะพ่ะย่ะค่ะ?” “ก็เรียนรู้เสีย...ก่อนที่คนอื่นจะสอนเจ้าด้วยวิธีที่เจ้าไม่ชอบ” เด็กน้อยพยักหน้าหงึก ๆ เขาไม่ได้หวั่นกลัว แต่รับฟังอย่างเงียบเชียบ ในเวลาที่สายลมยังพัดผ่านอย่างแผ่วเบา ม่านตำหนักยังสะบัดไหวตามแรงลมอ่อน องค์ชายน้อยเงยหน้ามองพระบิดาอีกครั้งก่อนจะเอ่ยอย่างไม่มั่นใจนัก “เสด็จพ่อ... จะยังอยู่กับข้าสักพักได้หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ” หลิวเช่อไม่ได้ตอบทันที พระองค์ทอดพระเนตรตำหนักด้านในชั่วขณะ จากนั้นจึงมองเด็กชายตรงหน้าอีกครั้ง ราวกับกำลังชั่งน้ำหนักบางสิ่งในพระทัย “เจิ้นอยู่ได้...จนกว่ามารดาของเจ้าจะตื่น” แค่ประโยคเดียว องค์ชายน้อยก็เผลอเผยรอยยิ้มกว้างออกมา ใบหน้าที่เมื่อครู่เปื้อนดินเปื้อนฝุ่นกลับสดใสขึ้นในพริบตา แววตานั้นคล้ายเด็กที่ได้ของขวัญชิ้นใหญ่ที่สุดในชีวิต แม้จะมิได้เป็นห่อสัมภาระก็ตาม <img src="static/image/hrline/11.gif" border="0" alt=""> รางวัล: เงินติดตัวจากพ่อแม่ 50 ตำลึงทอง , 3000 อีแปะ , ห่อสัมภาระ 1 ห่อ , กระเป๋าเดินทาง 1 ใบ , +30 EXP (แนบท้ายโรล) รับ(?) เต้าหู้หนึ่งห่อจากเสด็จลุงหลิวอัน (ได้ไหม.. ได้แหละ ) [ว่าแต่แฟลชแบล็คแบบนี้มันได้รึเปล่าฮะ..] </div></div></div></div>

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Chonburi'); Chonburi {font-family: 'Chonburi';}
</style>

LuBairan โพสต์ 2025-5-30 19:32:32

หน้า: 1 2 [3] 4 5 6

The Myth of Han's Archiver