เว็บบอร์ด › เขตที่พักครอบครัวจักรพรรดิ › [ตำหนักตงเฉิน | 冬晨宫]

LiuRuxuan โพสต์ 2025-6-27 14:00:10

<br><br><style>

#boxcorecenter2 {
    border: 0px solid #152cd5;
    padding: 15px;
    box-shadow: #6F1D3D 0px 0px 1em;
    background-image: url("https://i.supaimg.com/b9d3230b-f96c-4499-8674-546debfa23aa.jpg");
}
</style>

<style>
#boxR0LE2 {
    width: 670px;
    border: 0px solid #cbb989;
    padding: 35px;
    box-shadow: #504C4E 0px 0px 1em;
    background-image: url("https://i.imgur.com/PNPim8Q.png");}
</style>

<div id="boxcorecenter2">
<div align="center">

<br><br>

<div id="boxR0LE2">

<br><img width="450" src="https://i.supaimg.com/85993dbc-9004-4d8b-ab3b-72ff6c7e0d5c.png" border="0" alt="">
<br><img src="https://i.imgur.com/tDqgS6A.png" width="400" border="0">
<br><font face="Chonburi"><font size="6"><font color="#980000">มีพบ ต้องมีจาก<br></font></font></font><br>
<div align="left">
<font face="Sarabun"><font size="5">

<p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-align: center; text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><b>26 เดือน 5&nbsp; รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11 ยามเหม่า &lt; 05.00&nbsp; น. - 07.00 น. &gt;</b></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">ณ ยามเหม่าของอีกวันหนึ่ง เมื่อแสงตะวันเริ่มจับขอบฟ้าและลำแสงแรกเริ่มสาดผ่านยอดจันทน์ เงาร่างของเหล่านางกำนัลและขันทีภายในตำหนักตงเฉินก็เริ่มเคลื่อนไหวอย่างเป็นจังหวะ หน้าที่ในแต่ละวันถูกดำเนินไปด้วยความเคยชินของผู้คนที่อาศัยอยู่ภายในกำแพงหินและระเบียงไม้หลังคาสูง</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">ในขณะที่หลิวหรูเสวียนกำลังรับสำรับเช้าอย่างเรียบง่ายท่ามกลางความเงียบสงบของตำหนัก กลิ่นข้าวหอมอ่อน ๆ และไออุ่นจากน้ำแกงที่อยู่ตรงหน้าก็ยังไม่อาจกลบความรู้สึกบางอย่างที่แทรกซึมเข้ามาได้อย่างแนบเนียน นางกำนัลผู้หนึ่งน้อมกายเข้ามาใกล้ เอ่ยด้วยเสียงนอบน้อมราวไม่กล้าขัดอากาศของยามเช้า</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">"กราบทูลองค์ชายเพคะ… นางกำนัลที่พึ่งเข้าวังมาเมื่อวาน ได้ขออนุญาตกลับออกจากวังไปแล้วเพคะ"</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">มือของหรูเสวียนที่กำลังจะตักข้าวในถ้วยหยุดนิ่งกลางอากาศชั่วครู่ ริมฝีปากของเขาขยับเล็กน้อยราวจะถามต่อ แต่สุดท้ายกลับเงียบงัน ดวงตาสีหยกนิลนิ่งขรึมลงเพียงเสี้ยวขณะ เขาหันหน้ากลับไปมองทิวไม้สนที่เริ่มลู่ลมอย่างสงบอยู่เบื้องนอกหน้าต่าง</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000080">"กลับออกไปแล้วหรือ"</font><font color="#000000"> เขาเอ่ยเสียงแผ่ว แต่แฝงความหมายบางอย่างไว้ในประโยคนั้น</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">ภายในใจของเด็กหนุ่มยังคงมีความสงสัยค้างคา ไม่ใช่เพียงเพราะการจากไปอย่างรวดเร็วของเด็กสาวผู้นั้น แต่เพราะสิ่งที่หลงเหลืออยู่ในแววตา... แววตาที่ครั้งหนึ่งเคยอ่อนโยนและเปี่ยมชีวิตชีวา แต่กลับหม่นเศร้าและร้างไร้เมื่อยามต้องเผชิญหน้ากับตน</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">หรูเสวียนนั่งนิ่งอยู่เช่นนั้น ไม่ได้เอ่ยถามนางกำนัลต่อว่าเหตุใด หรือผู้ใดเป็นผู้อนุญาต เขาไม่จำเป็นต้องไต่สวนใดให้มากความ เพราะคำตอบนั้นเขารู้ดีว่าไม่มีวันได้จากปากใครง่ายดาย โดยเฉพาะเมื่อเบื้องหลังคือใต้เท้าจางผู้มากด้วยเล่ห์เหลี่ยมและไม่อาจคาดเดา</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#0000ff"><i>‘นางคงไม่มีทางเลือก’</i></font><font color="#000000"> เด็กชายนึกในใจ</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">บางที...การที่นางจากไป อาจจะเป็นทางรอดเดียวที่นางเลือกได้ภายใต้เส้นด้ายพันธนาการนั้น หรูเสวียนมิเคยเชื่อว่าการเป็นนางกำนัลคือสิ่งที่เด็กสาวผู้เคยยื่นขนมไหมฟ้าให้อย่างเปิดใจจะปรารถนา เขามิเคยถาม และไม่มีสิทธิ์ถาม แต่ลึกในใจก็ยังอดจะคิดไม่ได้ว่าหากตนทำสิ่งใดสักอย่าง...นางอาจไม่ต้องถูกผลักให้อยู่ในจุดที่ไม่มีทางเลือก</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000080">"หวังว่านางจะพบที่ซึ่งสงบกว่า… นอกกำแพงวัง" </font><font color="#000000">เสียงขององค์ชายเอ่ยกับตนเองเบา ๆ ดวงตาคู่นั้นทอดมองออกไปนอกหน้าต่างอีกครั้งราวกำลังมองข้ามแมกไม้และภูผา เพื่อภาวนาให้นกตัวน้อยที่ถูกปล่อยจากกรงนั้นจะบินไปได้ไกล พ้นจากบ่วงกรรมและคมมีดของผู้มีอำนาจเสียที</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">หรูเสวียนไม่รู้ว่านางจะได้อิสรภาพเพียงไร แต่ในใจเขาหวังเพียงให้นางไม่ต้องร้องไห้ในความเงียบงันอีกต่อไปแล้ว…</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">ยามเหม่าเคลื่อนคล้อยไปช้า ๆ ดวงอาทิตย์เริ่มขึ้นสูงเหนือปลายยอดไม้ เงาของไม้ไผ่ที่ทอดยาวบนพื้นก็เริ่มหดสั้นลง ความเงียบภายในตำหนักตงเฉินยังคงดำเนินไปอย่างสงบเสงี่ยมราวกับไม่ได้มีสิ่งใดเปลี่ยนแปลง หากแต่ในหัวใจของหลิวหรูเสวียนกลับมีเสียงสะท้อนที่ไม่อาจขับไล่ให้จางหาย</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">นางจากไปแล้ว</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">ข่าวคราวที่นางกำนัลแจ้งเมื่อครู่แม้กล่าวอย่างง่ายดายว่า "นางกำนัลคนใหม่ขอออกจากวัง" แต่หรูเสวียนรู้ดีว่า ในวังหลวงแห่งนี้ ไม่มีผู้ใดจะออกไปได้ง่ายดายนัก โดยเฉพาะคนที่เพิ่งก้าวเข้ามาเพียงข้ามวัน อีกทั้งยังถูกส่งเข้ามาโดย “จางกงกง”</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">เด็กชายลูบปลายนิ้วช้า ๆ ไปตามขอบถ้วยชาเบื้องหน้า ดวงตานิ่งสนิทแต่นัยน์ที่ซ่อนอยู่ภายในกลับวาววับด้วยความคิดมากมาย</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#0000ff">‘หัวหน้าขันทีไม่มีทางทำอะไรโดยปราศจากจุดประสงค์แน่นอน’</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">เขาคิด พอจะรู้ว่าอีกฝ่ายคือคนเช่นไร มือที่เคยชี้นำราชกิจแทนหวงตี้ยามหลังม่านมุก เสียงแผ่วเบาของขันทีผู้หนึ่ง แต่กลับมีอำนาจสั่งตายคนทั้งจวนได้โดยไม่ต้องลงมือเอง นิสัยเช่นนี้ หาใช่ผู้เมตตา หรือปล่อยผ่านเรื่องใดเพราะใจอ่อน</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#0000ff">‘หากเขาคิดจะใช้หลินหยาเป็นหมากตัวหนึ่ง แล้วเหตุใดจึงปล่อยไป? หรือว่า…’</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">ความเป็นไปได้ผุดขึ้นมากมาย หรูเสวียนพลันหรี่ตาลงพลางนึกใคร่ครวญ บางที...บางทีอาจเป็นเพราะตัวนางเองไม่ได้ <i>“เล่นตามบท” </i>ที่ใต้เท้าจางวางไว้ หรือไม่เช่นนั้น ก็เป็นไปได้ว่า สิ่งที่เขาคาดหวังจากนาง ไม่อาจใช้การได้อีกต่อไปแล้ว</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#0000ff">‘แต่หากนางเพียงล้มป่วย เขาย่อมไม่ปล่อยแน่’</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">บางสิ่งต้องเปลี่ยนแปลงไปภายในคืนเดียว หรืออาจเป็นเพราะ...นาง “เห็นอะไร” ที่ไม่ควรเห็น หรือ “รู้บางอย่าง” ที่ไม่ควรรู้ เขาไม่อาจชี้ชัดได้ แต่ก็พอแน่ใจว่า ไม่มีทางที่จางกงกงจะปล่อยไปโดยปราศจากเหตุผลลึกซึ้งเบื้องหลัง</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">หรูเสวียนทอดถอนใจเบา ๆ ขณะที่ดวงตายังคงทอดมองออกไปนอกตำหนัก แสงแดดบางเบาสาดลงระหว่างช่องไม้ระแนง สะท้อนเงาระยิบระยับที่แผ่วเบาและเปล่งประกายไม่ต่างจากคลื่นของความคิดที่ปั่นป่วนอยู่ภายในใจของเขาเอง</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#0000ff">‘ยามนี้ ข้ายังไร้ซึ่งอำนาจบารมี’</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">ความจริงข้อนี้หล่อเลี้ยงสติของเขาไว้ ไม่ให้พลั้งเผลอไปทำสิ่งใดโง่เขลา จางกงกง…แม้ดูอ่อนน้อมในถ้อยคำ ทว่าหากมีใครคิดตั้งตนเป็นปฏิปักษ์กับเขาโดยไร้กลไกหนุนหลัง นั่นย่อมไม่ต่างจากการเดินเข้าไปในแดนเสือโดยหวังจะขู่มันด้วยเสียงแมว</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">เขาไม่กลัวเพื่อชีวิตของตนเอง แต่เขารู้ว่า มารดาของเขา พระสนมลู่กุ้ยเฟย ที่บัดนี้อ่อนแอจากอาการป่วย และพี่สาวน้องสาวของเขา ทั้งพี่หรูเยี่ยนและหรูเหมย หากเขาพลาดพลั้งเพียงก้าวเดียว...ทุกผู้คนที่เขารักอาจถูกลูกหลงจากเกมอำนาจที่ไร้ปรานี เด็กชายจึงทำได้เพียงนิ่ง เฝ้าสังเกต และไม่ประมาทในทุกย่างก้าว</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#0000ff">‘วันหนึ่ง…หากข้ามีอำนาจมากพอ ข้าจะสืบให้รู้ว่าทำไมนางจึงมา และเหตุใดจึงต้องจากไป’</font></p><p style="color: black; text-indent: 2.5em;"><br><br></p><div style="text-align: center;"><img src="static/image/hrline/11.gif" border="0" alt="" style="text-indent: 2.5em;"></div><p></p><p style="color: black; text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="color: black; text-indent: 2.5em;"><br></p></font></font></div></div></div></div>

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Chonburi'); Chonburi {font-family: 'Chonburi';}
</style>

LiuRuxuan โพสต์ 2025-6-30 12:00:07

<br><br><style>

#boxcorecenter2 {
    border: 0px solid #152cd5;
    padding: 15px;
    box-shadow: #6F1D3D 0px 0px 1em;
    background-image: url("https://i.supaimg.com/b9d3230b-f96c-4499-8674-546debfa23aa.jpg");
}
</style>

<style>
#boxR0LE2 {
    width: 670px;
    border: 0px solid #cbb989;
    padding: 35px;
    box-shadow: #504C4E 0px 0px 1em;
    background-image: url("https://i.imgur.com/PNPim8Q.png");}
</style>

<div id="boxcorecenter2">
<div align="center">

<br><br>

<div id="boxR0LE2">

<br><img width="450" src="https://i.supaimg.com/85993dbc-9004-4d8b-ab3b-72ff6c7e0d5c.png" border="0" alt="">
<br><img src="https://i.imgur.com/tDqgS6A.png" width="400" border="0">
<br><font face="Chonburi"><font size="6"><font color="#980000">รับเบี้ยประจำเดือน<br></font></font></font><br>
<div align="left">
<font face="Sarabun"><font size="5">

<p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-align: center; text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><b>30 เดือน 5&nbsp; รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11 ยามอู่ &lt; 12.00&nbsp; น. - 13.00 น. &gt;</b></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">ยามอู่ยังไม่ทันล่วงเลยไปครึ่งเค่อ แสงแดดยามสายทอดผ่านบานหน้าต่างไม้ฉลุลายเมฆมงคล แลอาบไล้ผืนพรมที่ปูเรียงอยู่ตรงโถงกลาง ตำหนักตงเฉินแม้มิอาจเรียกว่าหรูหราเทียบเท่าตำหนักเว่ยหยาง หากด้วยกลิ่นหอมของชาดอกเหมยที่กรุ่นอยู่ในอากาศ แซมกลิ่นเครื่องหอม ทำให้บรรยากาศในตำหนักมิได้ขาดความละมุนละไมแม้แต่น้อย</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">&nbsp;เด็กชายร่างสูงผู้หนึ่งนั่งอยู่บนขอบเตียง แข้งขาทั้งสองแกว่งไปมาอย่างไม่คิดกริ่งเกรง ใบหน้าเล็กมีประกายของความคาดหวังระคนช่างคิด ริมฝีปากที่ดูเหมือนจะสงบเรียบร้อยตามครรลองกลับแอบมุมขึ้นอย่างมีเลศนัย ดวงตาดำขลับวาววับด้วยแสงอันซุกซน คล้ายเจ้าตัวกำลังวางแผนการบางอย่างในใจ</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">องค์ชายน้อยหรูเสวียนอยู่ในอาภรณ์สีครามเข้ม ปักลายมังกรเล่นคลื่นด้วยเส้นไหมทอง เขาไม่ได้นั่งคอยอย่างเรียบร้อยนัก มือหนึ่งยกชามขนมงาหวานขึ้นมาเคี้ยวกรุบกรอบ อีกมือเอื้อมไปเขี่ยพัดกระดาษที่วางอยู่ข้างตัวเล่นไปมา แววตาเขาชำเลืองไปทางประตูใหญ่ด้วยความกระตือรือร้น</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">“</font><font color="#000080">วันนี้น่าจะมาตรงเวลานะ หากมาช้า ข้าจะเขียนฎีกาไปร้องเรียนกรมคลังเสียเลย”</font><font color="#000000"> น้ำเสียงเล็กพูดลอย ๆ ไม่ได้ตั้งใจให้ผู้ใดได้ยิน แต่ก็ไม่ใช่ความลับอะไร</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">ยามอู่ของวันสิ้นเดือน เด็กน้อยกำลังรอสิ่งที่เขาคุ้นเคยมาตั้งแต่เริ่มรู้ความ…เบี้ยหวัดรายเดือนจากราชสำนัก</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">สามสิบตำลึงทอง ไม่มากไม่น้อยนัก หากในสายตาองค์ชายแล้ว มันคือคลังสมบัติประจำตนที่ใช้ทำเรื่องน่าตื่นเต้นทั้งหลาย ไม่ว่าจะซื้อขนมเปี๊ยะอบใหม่จากร้านโปรดในตลาดตะวันออก หรือเก็บไว้เป็นของแลกเปลี่ยนเวลาต้องการข่าวลับจากใครบางคน</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">เด็กน้อยพ่นลมหายใจอย่างรำคาญเมื่อเห็นเงาผู้คนยังไม่ทอดมาถึงหน้าตำหนัก พลันกระโดดลงจากเตียงโดยไม่ลังเล ชายผ้าคลุมสะบัดตามแรง หมอนสองสามใบกระเด็นลงจากเตียงตามแรงดีดของเขา</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">เขาเดินไปยังหน้าต่าง บานไม้บานหนึ่งแง้มอยู่เล็กน้อย เจ้าตัวสอดตาไปมอง เห็นแค่พุ่มต้นเหมยที่ปลูกไว้เรียงรายกับพื้นหินที่ทอดตัวยาวไร้เงารองเท้าของกงกงผู้ใด</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000080">“อืม...สายขนาดนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะแวะไปตำหนักของใครก่อน ก็ต้องมัวไปกินขนมที่ครัวหลวงกระมัง”</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">องค์ชายหันกลับมาแล้วเดินไปหยิบผลเกาลัดอบที่วางเรียงอยู่ในจานสีขาวเคลือบ คราวนี้เขาเลือกนั่งบนตั่งริมระเบียง ท่วงท่าการนั่งดูผ่อนคลาย ทว่าก็เจือแววคะนึงอยู่ในที</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">แม้ใบหน้าจะยังเป็นเด็ก หากแววตาที่ทอดออกไปนั้นกลับแฝงไหวพริบเกินวัย มือเล็กลูบผืนพรมเบา ๆ ขณะกล่าวกับตนเองว่า</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000080">“ข้าว่าต้องมีสักครั้งที่คนพวกนั้นจะนึกเอาเบี้ยของข้าไปแบ่งใช้ก่อน แล้วค่อยมาส่งทีหลัง หากครั้งนี้ขาดไปแม้แต่ครึ่งตำลึงล่ะก็...ข้าจะเขียนกลอนวิจารย์ไปแปะหน้าประตูกรมคลัง”</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">ว่าแล้วก็หัวเราะในลำคอเบา ๆ ด้วยความชอบใจในเล่ห์กระบวนการที่ตนคิดขึ้นมาเมื่อครู่</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">ทันใดนั้นเอง เสียงฝีเท้าหนักแน่นก็ดังขึ้นจากลานด้านหน้า เสียงพื้นหินกระทบกับปลายรองเท้าทำจากไม้แกะสลักเป็นจังหวะสม่ำเสมอ เด็กน้อยชะโงกหน้าออกไปมองจากระเบียง แล้วแสร้งทำเป็นยกมือขึ้นกั้นแสง</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000080">“อ่า…ท้ายที่สุดท่านก็มา”</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">เสียงสดใสเย้าหยั่นลอยลงไปจากระเบียง องค์ชายน้อยพลิกกายลงจากตั่ง เดินตรงไปยังโถงรับแขกที่อยู่ถัดไป ท่วงท่าการก้าวของเขาเต็มไปด้วยความมั่นอกมั่นใจ และไม่ลืมจะหยิบผ้าเช็ดมือผืนเล็กมาซับนิ้วที่เปื้อนแป้งขนมด้วย</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">เมื่อไปถึง พานทองสำหรับวางเงินก็ถูกนำมาตั้งไว้ตรงหน้า ร่างเล็กโน้มตัวลงดูอย่างสนอกสนใจ สายตากวาดไปยังถุงเบี้ยที่วางไว้บนพาน</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000080">“เอาล่ะ วันนี้ข้าอารมณ์ดีเพราะอากาศกำลังสบาย เงินก็มาถึงครบ ขนมก็ยังไม่หมด งั้นข้ายอมปล่อยท่านกลับโดยไม่ต้องตอบอะไรแล้วกัน...”</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">เสียงสดใสกล่าวด้วยรอยยิ้มอันมิอาจมองข้าม วาจาเหมือนล้อเล่น ทว่าย่อมมีความหมายแฝงอยู่ในทุกประโยค</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">เมื่อผู้นำพานเงินถอยออกจากตำหนักไป องค์ชายน้อยก็หันกลับไปยังห้องด้านใน ดวงตาเต็มไปด้วยประกายของความพึงใจ เขาหยิบตำลึงทองสองสามเหรียญใส่ถุงเล็กผูกด้วยเชือกไหม แล้วสะพายข้างตัวไว้ ก่อนจะกล่าวเบา ๆ กับตนเองว่า</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000080">“วันนี้ข้าอาจไปแวะดูร้านขนมใหม่ที่ตลาดตะวันออกเสียหน่อย ท่าทางจะมีขนมไส้ลิ้นจี่สดอย่างที่ข้าชอบด้วย...”</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">ว่าพลางก็ทอดกายลงนอนบนตั่ง แสงอาทิตย์สาดเข้ามาเป็นลำ เขายกมือบังตาแล้วค่อย ๆ หลับตาอย่างอ้อยอิ่ง บนใบหน้าประดับไปด้วยรอยยิ้มพึงใจที่เก็บงำความคิดบางอย่างไว้เพียงในใจ...</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p></font></font><font face="Sarabun"><p style="font-size: x-large; color: black; text-indent: 2.5em;"><br></p><div style="font-size: x-large; text-align: center;"><img src="static/image/hrline/11.gif" border="0" alt="" style="text-indent: 2.5em;"></div><p style="font-size: x-large;"></p><p style="font-size: x-large; text-align: center; color: black; text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="text-align: center; color: black; text-indent: 2.5em;"><font size="4">รั<span style="text-align: -webkit-left; text-indent: 2.5em;">บ - เบี้ยหวัดฐานะประจำเดือน 30 ตำลึงทอง</span></font></p></font></div></div></div></div>

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Chonburi'); Chonburi {font-family: 'Chonburi';}
</style>

LiuRumei โพสต์ 2025-6-30 16:40:45

    <meta charset="UTF-8">
    <meta name="viewport" content="width=device-width, initial-scale=1.0">
    <title>Activity Form</title>
    <style>
      body {
            font-family: Arial, sans-serif;
      }
      .form-container {
            max-width: 600px;
            margin: 0 auto;
            padding: 20px;
            border: 1px solid #ccc;
            border-radius: 10px;
      }
      label {
            font-weight: bold;
            margin-top: 10px;
            display: block;
      }
      input, select, textarea {
            width: 100%;
            padding: 8px;
            margin-top: 5px;
            margin-bottom: 15px;
            border: 1px solid #ccc;
            border-radius: 5px;
      }
      button {
            background-color: #007BFF;
            color: #fff;
            border: none;
            padding: 10px 15px;
            border-radius: 5px;
            cursor: pointer;
      }
      button:hover {
            background-color: #0056b3;
      }
    </style>


    <div class="form-container">
      <h1 id="title" style="margin-top: 8px; margin-bottom: 8px; text-align: center;"><p style="text-align: right;"><font face="TH SarabunPSK" color="#2f4f4f" size="5">ตำหนักตงเฉิน | 冬晨宫</font></p><hr class="l"><p style="text-align: center;"><span style="font-weight: normal; color: rgb(47, 79, 79); font-family: &quot;TH SarabunPSK&quot;; text-align: left;"><font size="5"><br></font></span></p><p style="line-height: 30px; text-indent: 2em;"></p><p style="text-align: left; line-height: 30px; text-indent: 2em;"><font face="TH SarabunPSK" style="font-weight: normal;" color="#2f4f4f" size="5">หน้าประตูวังหลวงยังคงสงบนิ่งดังเช่นทุกวัน แต่บรรยากาศยามนี้กลับเต็มไปด้วยความรู้สึกแปลกแยก ลมหอบบางผ่านผ้าคลุมหน้าขององค์หญิงตัวน้อยที่ยังยืนหยัดไม่ก้าวเข้าไป แม้จะกล่าวอำลาไปแล้ว</font></p><p style="text-align: left;"><font size="5" face="TH SarabunPSK" style="font-weight: normal;" color="#2f4f4f"><br></font></p><p style="text-align: left;"><font size="5" face="TH SarabunPSK" style="font-weight: normal;" color="#2f4f4f">“</font><font size="5" face="TH SarabunPSK" style="" color="#ff00ff">ท่าน...ไปเถอะ</font><font size="5" face="TH SarabunPSK" style="font-weight: normal;" color="#2f4f4f">” หรูเหมยเอ่ยเสียงแผ่ว เบือนหน้าหนีไม่สบตาอีกฝ่าย</font></p><p style="text-align: left;"><font size="5" face="TH SarabunPSK" style="font-weight: normal;" color="#2f4f4f"><br></font></p><p style="text-align: left;"><font size="5" face="TH SarabunPSK" style="font-weight: normal;" color="#2f4f4f">แววตาคู่นั้นสุดท้ายก็เลื่อนผ่านใบหน้าน้อย ๆ เป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะหมุนกายจากไป ม้าศึกคู่ใจรออยู่ไม่ไกล เขาขึ้นควบอานในคราเดียว เสียงเกือกม้ากระทบพื้นหินดังก้องกลางลาน ก่อนจะหายลับไปทางตะวันตก</font></p><p style="text-align: left;"><font size="5" face="TH SarabunPSK" style="font-weight: normal;" color="#2f4f4f"><br></font></p><p style="text-align: left;"><font size="5" face="TH SarabunPSK" style="font-weight: normal;" color="#2f4f4f">หรูเหมยเฝ้ามองจนลับตา ก่อนจะสูดลมหายใจลึก แล้วหมุนตัวเดินผ่านประตูวัง ดั่งนกน้อยโผกลับเข้ากรงทองอีกครา</font></p><p style="text-align: left;"><font size="5" face="TH SarabunPSK" style="font-weight: normal;" color="#2f4f4f"><br></font></p><p style="text-align: left;"><font size="5" face="TH SarabunPSK" style="font-weight: normal;" color="#2f4f4f">แต่เมื่อเดินกลับเข้าเขตวังชั้นใน เสียงแหลมสูงเยียบเย็นกลับดังขึ้นทันทีที่เงาร่างเล็กเข้าสู่เขตพระราชฐาน</font></p><p style="text-align: left;"><font size="5" face="TH SarabunPSK" style="font-weight: normal;" color="#2f4f4f"><br></font></p><p style="text-align: left;"><font size="5" face="TH SarabunPSK" style="font-weight: normal;" color="#2f4f4f">“ </font><font size="5" face="TH SarabunPSK" style="" color="#a0522d">องค์หญิงหรูเหมย </font><font size="5" face="TH SarabunPSK" style="font-weight: normal;" color="#2f4f4f">”</font></p><p style="text-align: left;"><font size="5" face="TH SarabunPSK" style="font-weight: normal;" color="#2f4f4f"><br></font></p><p style="text-align: left;"><font size="5" face="TH SarabunPSK" style="font-weight: normal;" color="#2f4f4f">เสียงนั้นฟังแล้วหนาวเยือกเสียยิ่งกว่าลมยามค่ำ ดวงหน้าน้อยชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะหันมาสบตากับคนที่นางไม่อยากเจอที่สุด อย่าง จางกงกง ดูนี้จะเป็นการต้อนรับที่ดีทีเดียว</font></p><p style="text-align: left;"><font size="5" face="TH SarabunPSK" style="font-weight: normal;" color="#2f4f4f"><br></font></p><p style="text-align: left;"><font size="5" face="TH SarabunPSK" style="font-weight: normal;" color="#2f4f4f">เขายืนอยู่ไม่ไกล ดวงตาเรียวเล็กหรี่มอง เหมือนจ้องลึกเข้าไปในความคิดของนางอย่างแม่นยำราวจับอารมณ์ทุกระลอกได้ถนัด</font></p><p style="text-align: left;"><font size="5" face="TH SarabunPSK" style="font-weight: normal;" color="#2f4f4f"><br></font></p><p style="text-align: left;"><font size="5" face="TH SarabunPSK" style="font-weight: normal;" color="#2f4f4f">“ </font><font size="5" face="TH SarabunPSK" style="" color="#a0522d">พระองค์หนีออกจากตำหนักตั้งแต่ยามเฉิน.. .</font><font size="5" face="TH SarabunPSK" style="font-weight: normal;" color="#2f4f4f">” เสียงยังคงนิ่งเย็น “ </font><font size="5" face="TH SarabunPSK" style="" color="#a0522d">และกลับมาโดยปราศจากผู้ติดตามจากวังหลวงแม้แต่คนเดียว </font><font size="5" face="TH SarabunPSK" style="font-weight: normal;" color="#2f4f4f">”</font></p><p style="text-align: left;"><font size="5" face="TH SarabunPSK" style="font-weight: normal;" color="#2f4f4f"><br></font></p><p style="text-align: left;"><font size="5" face="TH SarabunPSK" style="font-weight: normal;" color="#2f4f4f">“ </font><font size="5" face="TH SarabunPSK" style="" color="#ff00ff">ข้าแค่...แค่ไปเดินเล่น ข้าไปกับ...</font><font size="5" face="TH SarabunPSK" style="" color="#a0522d">.</font><font size="5" face="TH SarabunPSK" style="font-weight: normal;" color="#2f4f4f"> ” เสียงเด็กสาวตอบเบาหวิว ความแน่วแน่ที่เคยมีกลับกลืนหายไปกับแรงกดดันอันหนาหนักที่อีกฝ่ายแผ่ออกมา นางเหมือนจะบอกอะไรเเต่ก็ไม่ทันได้บอก โดนผู้วางมาดตรงหน้าพูดตัดเสียก่อน</font></p><p style="text-align: left;"><font size="5" face="TH SarabunPSK" style="font-weight: normal;" color="#2f4f4f"><br></font></p><p style="text-align: left;"><font size="5" face="TH SarabunPSK"><font color="#2f4f4f" style="font-weight: 400;">“ </font><font color="#a0522d" style="">ตำราสอนหญิง สิบจบ...ในคืนนี้ น่าจะเพียงพอให้พระองค์ได้คิดทบทวน </font><font color="#2f4f4f" style="font-weight: 400;">”</font></font></p><p style="text-align: left;"><font size="5" face="TH SarabunPSK" style="font-weight: normal;" color="#2f4f4f"><br></font></p><p style="text-align: left;"><font size="5" face="TH SarabunPSK" style="font-weight: normal;" color="#2f4f4f">หลังจากนั้น จางกงกงไม่ได้กล่าวอะไรต่อ เขาหมุนกายเพียงเล็กน้อยแล้วเอ่ยสั้น ๆ ด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งที่เฉียบคมยิ่งกว่าดาบในสนามรบ</font></p><p style="text-align: left;"><font size="5" face="TH SarabunPSK" style="font-weight: normal;" color="#2f4f4f"><br></font></p><p style="text-align: left;"><font size="5" face="TH SarabunPSK" style="font-weight: normal;" color="#2f4f4f">เด็กสาวที่ได้เเต่กำหมัด ตั้งแต่ท่านพ่อไม่อยู่ เจ้านี้ก็วางอำนาจ เสียใหญ่โต&nbsp;</font></p><p style="text-align: left;"><font size="5" face="TH SarabunPSK" style="font-weight: normal;" color="#2f4f4f"><br></font></p><p style="text-align: left;"><font face="TH SarabunPSK" size="5"><font style="font-weight: normal;" color="#2f4f4f">ใน&nbsp;</font><span style="font-weight: 400; color: rgb(47, 79, 79); font-family: " th="" sarabunpsk";="" font-size:="" x-large;"="">ค่ำคืนในวังหลวงแผ่ขยายความเงียบงันอย่างหนักหน่วงเหลือเกิน ในตำหนัก</span><span style="font-weight: 400; color: rgb(47, 79, 79); font-family: " th="" sarabunpsk";="" font-size:="" x-large;"="">เสียงมีเสียงเด็กสาวที่วางพู่กันเเบบแรงๆ สลับไปมา อย่างหัวเสีย</span></font></p><p style="text-align: left;"><span style="font-weight: 400; color: rgb(47, 79, 79); font-family: " th="" sarabunpsk";="" font-size:="" x-large;"=""><font face="TH SarabunPSK" size="5"><br></font></span></p><p style="text-align: left;"><font color="#2f4f4f" size="5" face="TH SarabunPSK"><span style="font-weight: 400;">เสียงพู่กันเสียดสีอย่างช้าๆ บนกระดาษ</span><font style="font-weight: normal;">พยายามแต่งเติมแต่ละตัวอักษรให้เรียบร้อย คำว่า “สตรี” เริ่มทวิลึก ลายเส้นคมโค้งชัดเจน แต่ในใจหฤหรรษ์นั้นกลับเต็มไปด้วยแรงต้านกับความทรมาน&nbsp;</font><span style="font-weight: 400; font-family: " th="" sarabunpsk";"="">เธอระบายทุกอารมณ์ออกมาในแต่ละตัวอักษร ทั้งความเจ็บปวด เสียใจ โกรธเกรี้ยว</span></font></p><div style="text-align: left;"><span style="font-weight: 400; color: rgb(47, 79, 79); font-family: " th="" sarabunpsk";="" font-size:="" x-large;"=""><font face="TH SarabunPSK" size="5"><br></font></span></div><div style="text-align: left;"><span style="" th="" sarabunpsk";="" font-size:="" x-large;"=""><font face="TH SarabunPSK" style="" size="5"><span style="color: rgb(47, 79, 79); font-weight: 400;">" </span><font color="#ff00ff"><u>ฝาก ไว้ ก่อน เถอะ จาง กง กง</u></font><span style="color: rgb(47, 79, 79); font-weight: 400;"> "</span></font></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-weight: 400; color: rgb(47, 79, 79); font-family: " th="" sarabunpsk";="" font-size:="" x-large;"=""><font face="TH SarabunPSK" size="5"><br></font></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-weight: 400; color: rgb(47, 79, 79); font-family: " th="" sarabunpsk";="" font-size:="" x-large;"=""><font face="TH SarabunPSK" size="5">เธอคัดเสียดึกดื่น ไม่รู้จัวว่าเธอนั้นหลับไปตั้งแต่ยามใด แต่รู้ตัวอีกทีก็เช้าเสียแล้ว</font></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-weight: 400; color: rgb(47, 79, 79); font-family: " th="" sarabunpsk";="" font-size:="" x-large;"=""><font face="TH SarabunPSK" size="5"><br></font></span></div><div style="text-align: left;"><font color="#2f4f4f" face="TH SarabunPSK" size="5"><span style="font-weight: 400;">รุ่งสางของเช้าวันใหม่ เพียงแสงแรกจากขอบฟ้าเล็ดรอดเข้ามาภายในตำหนัก ละอองหมอกบาง ๆ ยังลอยเอื่อยอยู่เหนือพื้นหินเย็น&nbsp;</span></font></div><div style="text-align: left;"><font color="#2f4f4f" face="TH SarabunPSK" size="5"><span style="font-weight: 400;"><br></span></font></div><div style="text-align: left;"><font color="#2f4f4f" face="TH SarabunPSK" size="5"><span style="font-weight: 400;">ประตูตำหนักก็เปิดออกอย่างเงียบเชียบ เสียงก้าวเท้าละเมียดละไมของผู้หนึ่งก็ดังขึ้นจากปลายทางเดิน เสียงเฉพาะตัวของรองเท้านั้นทำให้รู้ได้ในทันทีว่า เจ้านกหัวจุก อย่างกงกงมาแล้ว</span></font></div><div style="text-align: left;"><font color="#2f4f4f" face="TH SarabunPSK" size="5"><span style="font-weight: 400;"><br></span></font></div><p style="text-align: left; line-height: 30px; text-indent: 2em;"></p><p></p><p></p><div style="text-align: left;"><font face="TH SarabunPSK" size="5"><div style="color: rgb(47, 79, 79); font-weight: 400;">ในมือของเขาถือห่อผ้าสีครามลายคลื่นน้ำแน่นหนา ผูกด้วยเชือกไหมสีทองอ่อน พอมาถึงหน้าห้องตำราที่องค์หญิงน้อยนั่งเฝ้าพู่กันมาตลอดคืน เขาหยุดยืนอยู่เงียบ ๆ อยู่เพียงครู่ ก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเย็นแต่ชัดเจน</div><div style="color: rgb(47, 79, 79); font-weight: 400;"><br></div><div style=""><span style="font-weight: 400;"><font color="#2f4f4f">“</font><font color="#a0522d"> </font></span><font color="#a0522d">องค์หญิง...พระองค์ได้รับเบี้ยหวัดประจำเดือนนี้จากคลังหลวงแล้วพ่ะย่ะค่ะ <span style="font-weight: 400;">”</span></font></div><div style="color: rgb(47, 79, 79); font-weight: 400;"><br></div><div style="color: rgb(47, 79, 79); font-weight: 400;">เหมือนว่าน้ำเสียงจะ ดีกว่าเมื่อวานนะ&nbsp;เขากล่าวพลางวางห่อผ้าลงบนโต๊ะเตี้ยเบื้องหน้านางอย่างเรียบร้อย เสียงเงินตำลึงข้างในขยับกระทบกันเบา ๆ</div><div style="color: rgb(47, 79, 79); font-weight: 400;"><br></div><div style=""><div style="color: rgb(47, 79, 79);"><span style="font-weight: 400;">หรูเหมยเงยหน้าขึ้น ดวงตาที่ล้าเพราะการคัดตำราทั้งคืนสะท้อนแสงสว่างแรกของวัน ดวงตาคู่นั้นกะพริบหนึ่งครา มองห่อเงินตรงหน้าอย่างนิ่งเงียบ ไม่ได้เอื้อมมือไปรับทันที</span></div><div style="color: rgb(47, 79, 79);"><span style="font-weight: 400;"><br></span></div><div style=""><font color="#2f4f4f" style="font-weight: 400;">“ </font><font color="#a0522d">สามสิบตำลึงทอง...มากพอสำหรับชีวิตเรียบง่ายหนึ่งเดือน</font><font color="#2f4f4f" style="font-weight: 400;"> ” จางกงกงกล่าวต่อ สีหน้าไม่แสดงอารมณ์แม้แต่น้อย “</font><font color="#a0522d" style=""> หากพระองค์ตั้งใจเรียนและประพฤติดี อาจมีเพิ่มขึ้นในฤดูหน้า... </font><font color="#2f4f4f" style="font-weight: 400;">”</font></div><div style="color: rgb(47, 79, 79);"><span style="font-weight: 400;"><br></span></div><div style="color: rgb(47, 79, 79);"><span style="font-weight: 400;">คำพูดที่ฟังคล้ายจะเมตตา แต่หากพินิจกลับแฝงด้วยนัยถึง “<i>กรง</i>” ที่ถูกขึงไว้ด้วยเบี้ยหวัด เงินทองเหล่านี้คือเครื่องผูกมัดใจ ไม่ต่างจากห่วงเหล็กที่หล่อด้วยทองคำชัดๆ</span></div><div style="color: rgb(47, 79, 79);"><span style="font-weight: 400;"><br></span></div><div style="color: rgb(47, 79, 79);"><span style="font-weight: 400;">หรูเหมยเม้มริมฝีปากน้อยๆ อย่างเจ็บใจ ดวงตาจ้องเหรียญทองที่สะท้อนแสงตะวัน</span></div><div style="color: rgb(47, 79, 79);"><span style="font-weight: 400;"><br></span></div><div style="color: rgb(47, 79, 79);"><span style="font-weight: 400;">แต่เขาก็ไม่ได้กล่าวอะไรอีก เพียงโค้งคำนับอย่างสุภาพแล้วหมุนกายจากไป</span></div><div style="color: rgb(47, 79, 79);"><span style="font-weight: 400;"><br></span></div><div style="color: rgb(47, 79, 79);"><span style="font-weight: 400;">หรูเหมยจ้องมองห่อเงินนานนับนาที ก่อนจะยื่นมือเล็กไปแตะมันเบา ๆ</span></div><div style="color: rgb(47, 79, 79);"><span style="font-weight: 400;"><br></span></div><div style="color: rgb(47, 79, 79);"><hr class="l"></div><div style="color: rgb(47, 79, 79);"><span style="font-weight: 400;"><br></span></div><div style="color: rgb(47, 79, 79); text-align: center;">รับเบี้ยประจำเดือน -&nbsp;&nbsp;เบี้ยหวัดฐานะประจำเดือน 30 ตำลึงทอง</div><div style="color: rgb(47, 79, 79); text-align: center;"><br></div><div style="text-align: center;"><div style=""><font color="#2f4f4f">เพิ่มเติม</font></div><div style=""><font color="#2f4f4f">เทพธิดาดอกท้อ - ระงับโทสะ : ยากจะทำให้ผู้คนโกรธ ด้วยความน่ารักสดใสจะทำให้ผู้คนที่กำลังโกรธค่อย ๆ เย็นลง</font></div><div style=""><font color="#2f4f4f"><br></font></div><div style=""><font color="#2f4f4f"> จางกงกง&nbsp;- โรลเพลย์พูดคุยประจำวัน ได้รับความสัมพันธ์ +5 แต้ม</font></div></div></div></font></div></h1>
    </div>

LiuRuxuan โพสต์ 2025-7-31 10:13:44

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย LiuRuxuan เมื่อ 2025-7-31 10:50 <br /><br /><br><br><style>

#boxcorecenter2 {
    border: 0px solid #152cd5;
    padding: 15px;
    box-shadow: #6F1D3D 0px 0px 1em;
    background-image: url("https://i.supaimg.com/b9d3230b-f96c-4499-8674-546debfa23aa.jpg");
}
</style>

<style>
#boxR0LE2 {
    width: 670px;
    border: 0px solid #cbb989;
    padding: 35px;
    box-shadow: #504C4E 0px 0px 1em;
    background-image: url("https://i.imgur.com/PNPim8Q.png");}
</style>

<div id="boxcorecenter2">
<div align="center">

<br><br>

<div id="boxR0LE2">

<br><img width="450" src="https://i.supaimg.com/85993dbc-9004-4d8b-ab3b-72ff6c7e0d5c.png" border="0" alt="">
<br><img src="https://i.imgur.com/tDqgS6A.png" width="400" border="0">
<br><font face="Chonburi"><font size="6"><font color="#980000">รับเบี้ยประจำเดือน<br></font></font></font><br>
<div align="left">
<font face="Sarabun"><font size="5">

<p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-align: center; text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><b>31 เดือน 6&nbsp; รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11 ยามเฉิน &lt; 07.00&nbsp; น. - 09.00 น. &gt;</b></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">ยามเฉินคล้อยผ่านครึ่งหนึ่ง แสงแดดอ่อนจางพลิ้วพาดผ่านม่านไหมโปร่งบางในห้องชั้นในของตำหนักตงเฉิน เสียงนกกระจอกเจื้อยแจ้วอยู่นอกชานแฝงกลิ่นอายความเรียบสงบของฤดูร้อน แต่หาได้รบกวนความสำราญขององค์ชายน้อยไม่แม้แต่น้อย เด็กน้อยผิวผ่องดังหยกขาวนอนเอนอยู่บนตั่ง มือเรียวหยิบผลไม้ลูกหนึ่งวางลงบนริมฝีปากของตัวเองอย่างเชื่องช้า ท่วงท่าราวกับคุณชายใหญ่ในเรือนผู้ดี ไม่รีบร้อน ไม่ละโมบ ทว่าแววตากลมใสใต้ขนตาดกหนากลับกวาดมองซ้ายขวาอย่างลอบสังเกต</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">ปลายแขนเสื้อลายเมฆหมอกขยับเบา ๆ เมื่อเขาขยับกาย ยกมือปัดสายไหมที่ห้อยลงมากวนหน้าผาก เส้นผมดำขลับปล่อยยาวประบ่า ทอดลงมาแนบผ้าทอเนื้อละเอียดข้างแก้ม สีหน้าขององค์ชายดูเรียบเรื่อ จับอารมณ์มิได้แน่ชัด ทว่าริมฝีปากเล็กขยับขึ้นคล้ายจะกล่าวบางอย่าง หากยังมิทันจะเปล่งเสียง ทวารด้านข้างก็ค่อย ๆ เปิดออก</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">เสียงฝีเท้าของรองเท้าผ้าไหมขัดเบา ๆ บนพื้นกระเบื้องหิน ราวกับเกรงจะรบกวนผู้ประทับอยู่ด้านใน หนึ่งในข้ารับใช้จากกรมพระราชวังที่มักวนเวียนมาเยี่ยมตำหนักตงเฉินก็ปรากฏตัวขึ้น</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">ขันทีผู้หนึ่งก้าวเข้ามาอย่างสงบเสงี่ยม กุมห่อผ้าสีเหลืองทองไว้ในมือทั้งสอง ก่อนจะหยุดยืนห่างออกไปราวสองก้าวจากองค์ชาย เด็กชายผินหน้าช้า ๆ ดวงตาคู่นั้นไม่แสดงแววตกใจแม้แต่น้อย หากแต่ทอดมองด้วยความสนอกสนใจคล้ายรอคอยอยู่ก่อนแล้ว</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">“ถวายพระพรองค์ชาย” เสียงเจื้อยแจ้วอ่อนน้อมของขันทีดังกังวานแต่ไม่สูงเกินงาม</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">เจ้าตัวเล็กบนตั่งเอียงศีรษะเล็กน้อยแทนการตอบรับโดยไม่ต้องเอ่ยคำใด ใบหน้าเรียบเฉย ราวกับเรื่องเหล่านี้หาใช่เรื่องใหม่ที่ต้องใส่ใจนัก</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">ขันทีประคองห่อผ้าวางลงบนโต๊ะกลมเตี้ยเบื้องหน้า แล้วถอยกายออกไปเล็กน้อย องค์ชายมิได้รีบร้อนหรือหยิบสิ่งของด้วยความตื่นเต้นแต่อย่างใด หากแต่ลุกขึ้นยืนช้า ๆ ก้าวเท้าอย่างสง่างามผิดวัยเข้าหาโต๊ะนั้นอย่างผู้มีวุฒิภาวะเหนือเด็กทั่วไป เขาใช้สองมือคลี่ห่อผ้าออกอย่างระมัดระวัง เผยให้เห็นแผ่นเงินกลมโค้งจำนวนสามสิบชิ้นเรียงเป็นระเบียบ สะท้อนแสงอ่อนของแดดยามสายดั่งน้ำแข็งต้องแสงเดือน</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000080">“สามสิบตำลึงทอง…” </font><font color="#000000">เสียงเด็กชายเอ่ยพึมพำเบา ๆ กับตนเอง น้ำเสียงไม่ได้ตื่นเต้นหรือผิดหวัง หากแต่ปะปนด้วยแววพินิจตามแบบฉบับผู้มีความคิดลึกซึ้ง</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">เขาใช้นิ้วเรียวปัดเบา ๆ ไปบนผิวของตำลึงทอง คล้ายวัดน้ำหนักหรือสัมผัสความเย็นของโลหะ ดวงตาคู่นั้นเป็นประกายขึ้นวูบหนึ่ง ทว่าเพียงครู่ก็หายวับดั่งสายลมวูบ</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000080">“อากาศวันนี้ค่อนข้างร้อน ตำลึงพวกนี้เย็นกว่ามือเสด็จแม่เสียอีก” </font><font color="#000000">เด็กน้อยกล่าวขึ้นอย่างไร้พิษภัย คล้ายบ่นลอย ๆ&nbsp;</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">แม้จะเอ่ยอย่างนั้นแต่ก็หาได้มีท่าทีละโมบไม่ องค์ชายกลับใช้ชายผ้าคลุมปิดห่อผ้าลงดังเดิม แล้วนั่งลงข้างโต๊ะอย่างสำรวม มือซ้ายประคองคางเอนเล็กน้อย สายตาจ้องไปยังเหล่าตำลึงทองด้วยสีหน้าครุ่นคิด ราวกับกำลังคำนวณในใจว่าควรนำไปใช้อย่างไรให้สมเหตุสมผล</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">ขันทีที่ยืนอยู่มิกล้ารบกวน จึงทำเพียงยืนตัวตรงอย่างเงียบงัน เด็กน้อยหันมองแล้วกระพริบตาช้า ๆ พลางกล่าวด้วยเสียงนุ่มนวลว่า</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000080">“เงินพวกนี้… เจ้ากลับไปแจ้งว่ารับไว้แล้วก็พอ&nbsp; หากมีใครคิดกล้าเบียดบัง ก็คงทำมานานแล้ว”</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">องค์ชายพยักหน้าเล็กน้อยอย่างพอใจเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่พูดอันใดเกินความจำเป็น เสียงลมที่พัดผ่านม่านไหมข้างหน้าต่างยังคงสงบเย็น บรรยากาศภายในห้องมิได้คึกคักหรือเคร่งขรึม หากแต่คล้ายเวลาหยุดนิ่งลงชั่วครู่</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">เพียงครู่เดียว เด็กชายก็ลุกขึ้นเดินกลับไปยังตั่งหยก มือเล็กยกชายแขนเสื้อเช็ดเหงื่อที่หน้าผากตนเองเบา ๆ สีหน้าเปลี่ยนจากสงบกลายเป็นเหนื่อยล้าเล็กน้อย คล้ายเพิ่งผ่านงานใหญ่หลวงมา</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">เมื่อทิ้งตัวลงนั่ง ดวงตาคู่นั้นก็มองออกไปนอกหน้าต่างอีกครั้ง กลิ่นลมจาง ๆ ของใบหลิวโชยเข้ามาแผ่วเบา</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">บางที... อาจนำไปแลกขนมงาดำร้านหน้าตรอกตะวันออก บางที... อาจเก็บไว้ให้พระขนิษฐาในวันเกิด หรือบางที... อาจซ่อนไว้ในลิ้นชักลับใต้ตั่งเผื่อวันใดถูกหวงตี้กริ้ว จะได้ใช้หนีไปซ่อนตัวสักเดือนสองเดือน</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">ความคิดของเด็กน้อยแล่นวูบไปมาดังสายลมฤดูร้อน ไม่มีแบบแผน ไม่มีข้อจำกัด แต่กลับมีรอยยิ้มจาง ๆ ผุดขึ้นที่มุมปาก ดวงตากลมสุกใสดั่งหยดน้ำค้างยามเช้า แวววาวไปด้วยความฝันอันไม่รู้จบของวัยเยาว์</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">และเมื่อสายลมพัดไหวผ่านม่านอีกครั้ง องค์ชายก็หลับตาลงอย่างสงบ ราวกับจะพักผ่อนหลังภารกิจอันสำคัญ… รับตำลึงสามสิบเหรียญในยามเฉินของวันสิ้นเดือน</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p></font></font><font face="Sarabun"><p style="font-size: x-large; color: black; text-indent: 2.5em;"><br></p><div style="font-size: x-large; text-align: center;"><img src="static/image/hrline/11.gif" border="0" alt="" style="text-indent: 2.5em;"></div><p style="font-size: x-large;"></p><p style="font-size: x-large; text-align: center; color: black; text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="text-align: center; color: black; text-indent: 2.5em;"><font size="4">รั<span style="text-align: -webkit-left; text-indent: 2.5em;">บ - เบี้ยหวัดฐานะประจำเดือน 30 ตำลึงทอง</span></font></p></font></div></div></div></div>

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Chonburi'); Chonburi {font-family: 'Chonburi';}
</style>

LiuRuxuan โพสต์ 2025-8-31 19:00:16

<br><br><style>

#boxcorecenter2 {
    border: 0px solid #152cd5;
    padding: 15px;
    box-shadow: #6F1D3D 0px 0px 1em;
    background-image: url("https://i.supaimg.com/b9d3230b-f96c-4499-8674-546debfa23aa.jpg");
}
</style>

<style>
#boxR0LE2 {
    width: 670px;
    border: 0px solid #cbb989;
    padding: 35px;
    box-shadow: #504C4E 0px 0px 1em;
    background-image: url("https://i.imgur.com/PNPim8Q.png");}
</style>

<div id="boxcorecenter2">
<div align="center">

<br><br>

<div id="boxR0LE2">

<br><img width="450" src="https://i.supaimg.com/85993dbc-9004-4d8b-ab3b-72ff6c7e0d5c.png" border="0" alt="">
<br><img src="https://i.imgur.com/tDqgS6A.png" width="400" border="0">
<br><font face="Chonburi"><font size="6"><font color="#980000"><b><i>รับเบี้ยหวัดประจำเดือน</i></b><br></font></font></font>
<br>
<div align="left">
<font face="Sarabun"><font size="5"><font color="#000000">

</font><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-align: center; text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><b>31 เดือน 7&nbsp; รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11 ยามเฉิน &lt; 07.00&nbsp; น. - 09.00 น. &gt;</b></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">ยามเฉินเปิดม่าน เหล่านกกระเรียนขาวที่เคยเกาะนิ่งบนยอดสนเขียวก็พากันกางปีกโบยบินสู่ฟากฟ้า เสียงสายลมลอดช่องหน้าต่างลายแกะสลักของตำหนักตงเฉินดังแผ่วคล้ายกล่อมขับบทเพลงจากแผ่นหลังสวรรค์ ต้นหลิวเรียวระริกไหวเป็นสาย&nbsp;</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">ภายในตำหนักชั้น กลิ่นกำยานที่เพิ่งจุดลอยคลุ้งทั่วห้องโถง บนโต๊ะน้ำชา มีถ้วยหยกบรรจุน้ำชาชิงเซวียนอุ่นๆ ส่งกลิ่นหอมกรุ่น ด้านหนึ่งของห้อง เด็กชายผู้หนึ่งนั่งทอดกายพาดไปกับพนักพิงไม้จันทน์แดง เบื้องหน้าคือเบี้ยหมากล้อมที่เจ้าตัวเล่นไว้ค้างกลางกระดาน ใบหน้านวลผ่องราวหยกขาวยังคงรอยครุ่นคิด ดวงตาคู่งามดั่งผลหลี่สุกหม่นจ้องนิ่งอยู่บนหมากเม็ดหนึ่ง ครู่ใหญ่เขาก็หยิบขึ้นวางลงอย่างเงียบเชียบ</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">เช้านี้แสงแดดยังมิทันส่องถึงกึ่งคานไม้ เด็กน้อยก็แต่งกายเรียบร้อยสวมเสื้อคลุมแพรไหมปักลายเมฆมงคลด้วยด้ายทอง ทับด้วยเสื้อชั้นนอกสีฟ้าครามขลิบเงินปลายแขน ด้านข้างสะโพกผูกอั่งเปาสีแดงไว้แน่นหนา ดูสง่างามตามตำแหน่ง&nbsp;</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">หรูเสวียนเอนตัวเล็กไปพิงหมอนข้าง ทำปากพึมพำเบาๆ ราวกำลังนับวันเวลาที่ยังเหลืออยู่</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000080">"วันนี้สิ้นเดือนแล้วสินะ... "</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">เสียงใสเอ่ยออกมาเบาๆ คล้ายบ่นแต่ไม่ได้ถือสาหนัก หน้าตาแจ่มใสที่หันไปทางประตูใหญ่บ่งบอกว่ารอคอยสิ่งใดอยู่ชัดเจน เขายกถ้วยชาเล็กๆ ขึ้นจิบ มือเรียวขาวราวหยกกุมถ้วยไว้อย่างอ่อนโยน ครู่หนึ่งขันทีหนุ่มผู้หนึ่งรีบร้อนเข้ามาด้านในด้วยท่วงท่าผิดแผกจากปกติ ชายผู้นั้นนุ่งชุดขันทีกรมพระราชวังชั้นกลาง ผ้าโพกหัวแน่นหนาแต่เหงื่อผุดซึมรอบไรผม</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">เมื่อเห็นองค์ชายน้อยนั่งนิ่งอยู่ตรงปลายโต๊ะ ใบหน้าเปื้อนรอยแย้มบางไม่กล่าวสิ่งใด ขันทีผู้นั้นรีบคุกเข่าคำนับทันที เสียงกราบกรานนุ่มนวลดังขึ้น</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">“ทูลองค์ชาย กระหม่อม นำเบี้ยรายเดือนจากคลังหลวงมามอบถวายพ่ะย่ะค่ะ”</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">เจ้าตัวควักถุงผ้าสีแดงจากอกเสื้อ วางลงบนถาดทองขนาดเล็กที่วางอยู่ข้างหน้าอย่างระมัดระวัง ภายในมีเสียงทองกระทบกันเบาๆ ชวนให้รู้สึกกระหยิ่มใจ แต่หรูเสวียนกลับไม่ยื่นมือออกไปแตะต้องในทันที เขาแค่มองถุงผ้าเล็กนั้นนิ่งๆ ดวงตากลมใหญ่สั่นระริกเล็กน้อยคล้ายรออะไรบางอย่าง</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">ขันทีก้มหน้าก้มตา มือแนบพื้นใจเต้นตึกตัก รู้ดีว่ากับองค์ชายน้อยตรงหน้าแม้จะอ่อนเยาว์แต่หาใช่เด็กธรรมดาไม่ การเอาใจผิดจังหวะอาจต้องกลายเป็นคนไร้ลมหายใจโดยไม่รู้ตัว</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000080">“สามสิบตำลึงทอง...”</font><font color="#000000"> เด็กชายกล่าวเสียงแผ่ว</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">“พ่ะย่ะค่ะ เบี้ยหวัดรายเดือนของพระองค์ตามที่บัญชีคลังหลวงระบุไว้แน่นอน กระหม่อมได้นำมาครบถ้วนโดยมิได้ขาดตกบกพร่องเลยสักตำลึงพ่ะย่ะค่ะ” ขันทีหนุ่มรีบร่ายรายงานน้ำเสียงสั่นน้อยๆ</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">องค์ชายโน้มกายมาข้างหน้าเล็กน้อย มือขาวบางยื่นไปหยิบถุงผ้าแดงขึ้นมาพลิกดู กลิ่นผ้าฝ้ายผสมกลิ่นทองจางๆ ลอยแตะจมูก เขาหยิบตำลึงทองเม็ดหนึ่งขึ้นมาหมุนในปลายนิ้ว แล้ววางกลับลงไปอย่างไร้เยื่อใย</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">หรูเสวียนกระดิกปลายนิ้วไปมาอย่างไร้อารมณ์สายตายังจับจ้องขันทีตรงหน้าโดยไม่กล่าวอะไรอีกพักใหญ่ แล้วจึงวางถุงทองลงช้าๆ กลับไปยังถาด</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">เมื่อร่างของขันทีลับหายไปพ้นประตู ตำหนักก็กลับคืนความเงียบอีกครา เด็กชายในอาภรณ์ฟ้าครามยกมือลูบถุงผ้าแดงเบาๆ เสียงหัวเราะแผ่วในลำคอคล้ายมองทุกอย่างเป็นเพียงละครฉากหนึ่ง</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">ใบหน้าขาวผ่องเชิดขึ้นเล็กน้อย แสงแดดยามเช้าทาบผ่านกรอบหน้าต่างจับต้องบนแก้มเนียนละเอียด เด็กชายที่ดูอ่อนวัยดั่งบุปผาแรกแย้มกลับแฝงไว้ด้วยสติปัญญาราวผู้ใหญ่หลายคนยังมิอาจเทียบ เหล่าขันทีข้าหลวงที่แอบมองอยู่ห่างๆ ต่างพากันหลบสายตา มิกล้าส่งเสียงรบกวนแม้แต่น้อย</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">หรูเสวียนขยับตัวลุกขึ้นด้วยท่วงท่าสง่างามแต่เต็มไปด้วยความคล่องแคล่ว แววตาสุกใสฉายแววกลอุบายบางอย่างที่แม้ผู้ใหญ่ยังยากคาดเดาได้</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">เบี้ยหวัดสามสิบตำลึงทองถูกหยิบไปเก็บไว้ในกล่องอย่างดี มือขาวหยิบกล่องเล็กขึ้นแล้วเดินไปยังลานหน้าตำหนัก ด้านนอกสายลมโบกอ่อนๆ เขายืนนิ่งพลางทอดสายตาข้ามกำแพงสวนไปไกล ดอกไม้บานสะพรั่งในสวน ตำหนักเงียบสงัดราวเฝ้ารอเหตุการณ์ถัดไป</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-align: -webkit-left; text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">&nbsp;</font></p><p style="text-align: -webkit-left; text-indent: 2.5em;"><br><div style="text-align: center;"><img src="static/image/hrline/newbg28.png" border="0" alt="" style="text-indent: 2.5em;"></div><br><br></p><p style="text-align: -webkit-left; text-indent: 2.5em;"><b><u>รับ<font color="#000000">- เบี้ยหวัดฐานะประจำเดือน 30 ตำลึงทอง</font></u></b></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="color: black; text-indent: 2.5em;"><br></p></font></font></div></div></div></div>

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Chonburi'); Chonburi {font-family: 'Chonburi';}
</style>

Kexin โพสต์ 2025-9-3 22:23:39

<span id="docs-internal-guid-38011a8b-7fff-750c-67d8-5682acf24fa0"><p dir="ltr" style="text-align: right; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/50915dd8e0b106f1f6e723aff8c1592763a4b976105a8-KNjcZY_fw658webp-1-2.png" width="100" _height="96" border="0"></p><p dir="ltr" style="text-align: right; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="TH SarabunPSK" style="" size="5"><b>วันที่ 24 เดือน ชีเยว่ (สิงหาคม) สารทฤดู รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11</b></font></span></p><font face="TH SarabunPSK" size="5"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><font face="TH SarabunPSK" size="5"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">            รัตติกาลแห่งวันสารทฤดู รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11 เมฆหมอกบางลอยคลอเหนือกำแพงวัง เสียงขลุ่ยยามค่ำของทหารเวรประจำย่านห่างออกไปดังพร่า แต่ในเงาสลัวของทางเดินหินอ่อนซ่อนเร้น เสียงฝีเท้าของ </span><span style="background-color: transparent; font-style: italic; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">องครักษ์ลับ</span><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> กำลังเคลื่อนผ่านราวเงา พวกเขาสวมชุดดำคลุมยาว ก้าวไปอย่างรวดเร็วและเงียบกริบ ราวกับไม่ต้องการให้แม้แต่ลมพัดใบไม้กระซิบถึงร่องรอย สิ่งที่พวกเขาแบกอยู่คือ</span><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">เกี้ยวไม้แกะสลักลายเมฆมังกร</span><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> ตัวเกี้ยวเล็กนักคล้ายแท่นบรรจุเครื่องบูชามากกว่าของที่ใช้โดยมนุษย์ ทว่าด้านในคือห่อผ้าสีทองอ่อนที่วางอยู่กลางเบาะผ้าไหมละเอียด นั่นคือองค์ชายที่เพิ่งประสูติ </span><span style="background-color: transparent; font-style: italic; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">หลิว เค่อซิน</span><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> พระโอรสสายตรงแห่งพระเจ้าฮั่นอู่ตี้</span></font></p><font face="TH SarabunPSK" size="5"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="font-family: &quot;TH SarabunPSK&quot;; font-size: x-large; white-space-collapse: preserve;">            </span><font face="TH SarabunPSK" size="5"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ไม่ปรากฏแม้เงาของจักรพรรดิหรือพระมารดา </span><span style="background-color: transparent; font-style: italic; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ลู่กุ้ยเฟย</span><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> ที่มาส่ง มีเพียงราชองการลับที่ปิดผนึกตรามังกร ระบุชัดว่า “องค์ชายต้องไปยังตำหนักตงเฉิน ห้ามให้ผู้ใดนอกเหนือรู้เห็น” ข้างนอกวังมีแต่ข่าวลือว่า สนมลู่ให้กำเนิดโอรสแล้วอ่อนแรง ต้องปิดตำหนักพักฟื้นยาวนาน…แต่ไม่มีใครรู้ความจริงว่าพระกุมารถูกส่งออกมาแล้ว</span></font></p><font face="TH SarabunPSK" size="5"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: &quot;TH SarabunPSK&quot;; font-size: x-large;">            </span><font face="TH SarabunPSK" size="5">องครักษ์ลับเคลื่อนทัพเล็ก ๆ ผ่านประตูหินทิศเหนือ เข้าเขตตำหนักตงเฉินที่ตั้งตระหง่านเงียบสงัด อาคารเรือนสร้างด้วยไม้ขัดเงาสลับหินอ่อน ขับเน้นด้วยสวนบุปผาที่ล้อมรอบ บึงน้ำกลางตำหนักสะท้อนแสงจันทร์ระยิบระยับ พืชพันธุ์ที่เติบโตอยู่ล้วนทนทานแปะก๊วย เหมย และตู้เจวียนยืนต้นเฝ้าทางเดินดุจผู้พิทักษ์เงียบงัน</font></span></p><font face="TH SarabunPSK" size="5"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="font-family: &quot;TH SarabunPSK&quot;; font-size: x-large; white-space-collapse: preserve;">            </span><font face="TH SarabunPSK" size="5"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">เมื่อก้าวเข้าสู่เขตเรือนพักใหญ่ องครักษ์หยุดลงพร้อมกัน ก้มศีรษะถวายความเคารพต่อราชโองการ ก่อนยกเกี้ยววางลงตรงแท่นหินกลางห้องรับรอง บรรยากาศรอบกายสงัดเกินบรรยายราวกับวังทั้งวังหายใจร่วมกับความลับนี้ เบาะผ้าไหมสีทองขยับเล็กน้อย องค์ชายเค่อซินที่เพิ่งประสูติได้เพียงหนึ่งสัปดาห์ เปลือกตาเล็กค่อย ๆ สั่นไหวตามแรงแห่งพรที่เทพซ่างกู่ประทานไว้ พรแห่งการเติบโตเร็วราวปาฏิหาริย์ แววตาใสที่กำลังจะลืมขึ้น ไม่รู้เลยว่า </span><span style="background-color: transparent; font-style: italic; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ชะตาของเขาจะเดินไปบนเส้นทางที่ไม่มีผู้ใดหยั่งถึง</span></font></p><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><br><br><br><br></p><p dir="ltr" style="text-align: right; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><font face="TH SarabunPSK" size="5"><span style="background-color: transparent; font-style: italic; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><br></span></font></p><p dir="ltr" style="text-align: right; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><font face="TH SarabunPSK" size="5"><span style="background-color: transparent; font-style: italic; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><br></span></font></p><div><span style="font-size: 12pt; font-family: Sarabun, sans-serif; color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-style: italic; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><br></span></div></span><p></p>

Kexin โพสต์ 2025-9-30 17:16:41

<span id="docs-internal-guid-3169737a-7fff-d870-c293-0ff4849b4a0b"><h1 dir="ltr" style="text-align: right; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-weight: 400; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/50915dd8e0b106f1f6e723aff8c1592763a4b976105a8-KNjcZY_fw658webp-1-2.png" width="100" _height="96" border="0"><font face="TH SarabunPSK" style="" size="5"></font></span></h1><h1 dir="ltr" style="text-align: right; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="TH SarabunPSK" style="" size="5">วันที่ 30 เดือน ปาเยว่ (กันยายน) สารทฤดู รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11</font></span></h1><p dir="ltr" style="text-align: right; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="TH SarabunPSK" size="5"><b>ยามเซิน ณ ตำหนักตงเฉิน วังหลวง ฉางอัน</b></font></span></p><font face="TH SarabunPSK" size="5"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="TH SarabunPSK" size="5">            แสงแดดยามบ่ายลอดเข้ามาที่ลานตำหนักตงเฉิน เงาของต้นแปะก๊วยทอดยาวลงบนพื้นหิน องค์ชายหลิว เค่อซินกำลังร่ายกระบี่อย่างสนุกสนาน แก้มยุ้ยกระเพื่อมไปตามการหมุนตัว แม้ฝีมือยังไม่มั่นคงนัก แต่แววตากลับเต็มไปด้วยความสุขที่ได้ทำสิ่งนี้ พี่เลี้ยงแม่นมยืนมองพลางกังวล สีหน้านางเต็มไปด้วยความหวั่นไหว เพราะพักหลังองค์ชายดูเหมือนจะคิดอะไรในใจเสมอ ทั้งเงียบลง ทั้งครุ่นคิดเหมือนมีความลับที่ไม่ยอมบอกใคร</font></span></p><font face="TH SarabunPSK" size="5"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: &quot;TH SarabunPSK&quot;; font-size: x-large;">            </span><font face="TH SarabunPSK" size="5">ไม่นานนัก เสียงฝีเท้าก็แว่วดังมาจากประตูตำหนัก ขันทีสูงวัยในชุดกรมพระราชวังเดินเข้ามาพร้อมกล่องไม้ลายมังกร เขาก้มศีรษะแล้วเอ่ยเสียงนอบน้อม <b><font color="#006400">“กระหม่อมจากกรมพระราชวัง นำเงินที่พระราชสำนักจัดสรรสำหรับองค์ชายมาให้พ่ะย่ะค่ะ เป็นเบี้ยหวัดประจำองค์ชายซึ่งเป็นเชื้อพระวงศ์ ขอได้โปรดรับไว้”</font></b></font></span></p><font face="TH SarabunPSK" size="5"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: &quot;TH SarabunPSK&quot;; font-size: x-large;">            </span><font face="TH SarabunPSK" size="5">เด็กน้อยหยุดร่ายรำกระบี่ หันกลับมาอย่างสงสัยแล้วก้าวเท้าเล็ก ๆ เข้าไปรับกล่องเองเป็นครั้งแรก รอยยิ้มกวน ๆ ผุดขึ้นบนใบหน้าพร้อมคำพูดตามสไตล์ที่ปากมอมจนพี่เลี้ยงแทบจะเอามือปิดปากไม่ทัน <b><font color="#8b0000">“โอ้โห เงินตั้งสามสิบตำลึงทองเชียว! แหม่ โชคดีจริง ๆ เลยนะข้าเนี้ย คิดว่าจะเอาไปเล่นลูกเต๋าได้สักกี่โหลกัน”</font></b> เค่อซินยักคิ้ว แก้มยุ้ยยกขึ้นพลางหัวเราะคิกคักราวกับเจอของเล่นชิ้นใหม่&nbsp;</font></span></p><font face="TH SarabunPSK" size="5"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="font-family: &quot;TH SarabunPSK&quot;; font-size: x-large; white-space-collapse: preserve;">            </span><font face="TH SarabunPSK" size="5"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ขันทีได้แต่ก้มหน้ากลั้นหัวเราะ ขณะพี่เลี้ยงถอนหายใจเสียงดัง<font color="#556b2f"> </font></span><span style="background-color: transparent; font-style: italic; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font color="#556b2f">องค์ชายยังเด็กแท้ ๆ แต่พูดเหมือนเจ้าพ่อพนันเพิ่งชนะรางวัลใหญ่มิได้นะเพคะ</font></span><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> นางไม่รู้ว่าควรจะห้ามหรือตามใจดี องค์ชายกอดกล่องเงินแนบอก หมุนตัวกลับไปทางลานฝึกพลางพูดอารมณ์ดี&nbsp;</span></font></p><font face="TH SarabunPSK" size="5"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: &quot;TH SarabunPSK&quot;; font-size: x-large;">         <b><font color="#8b0000"> </font></b></span><font face="TH SarabunPSK" style="" size="5"><b><font color="#8b0000">“เอาล่ะ มีเงิน มีของเล่น แล้วก็มีกระบี่ด้วย แบบนี้ชีวิตก็ครบรสแล้วใช่ไหมเล่า?”</font></b> คำพูดของเขาเรียกเสียงหัวเราะเบา ๆ จากขันทีและบ่าวไพร่ที่อยู่รอบ ๆ แม้ในใจพวกเขาจะคิดเหมือนกันว่า องค์ชายผู้นี้ช่างไม่ธรรมดาเอาเสียเลย ทั้งความฉลาด ทั้งความเจ้ากวน มีครบจนเกินเด็กวัยนี้นัก</font></span></p><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="TH SarabunPSK" style="" size="5"><br></font></span></p><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="TH SarabunPSK" style="" size="5"><b>รางวัล : 30 ตำลึงทอง เบี้ยหวัดรายเดือน</b></font></span></p><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="TH SarabunPSK" style="" size="5"><b><br></b></font></span></p><div><span style="font-size: 12pt; font-family: Sarabun, sans-serif; color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><br></span></div></span><p></p>

LiuRumei โพสต์ 2025-9-30 22:32:13

<title>ประวัติตัวละคร</title>



<div style="max-width:1000px; margin:50px auto; background:rgba(255, 153, 153); padding:30px; border-radius:16px; box-shadow:0 0 20px rgba(255, 153, 153,0.1);">

    <!-- คอลัมน์ซ้าย-ขวา -->
    <div style="display:flex; flex-wrap:wrap; gap:30px; margin-bottom:40px;">
   
      <!-- คอลัมน์ซ้าย -->
      <div style="flex:2; min-width:280px; padding:20px; border:1px solid #F5DEB3; border-radius:12px; background:#fff;">
      <h2 style="text-align: right; border-bottom: 2px solid rgb(170, 170, 170); padding-bottom: 8px;"><font face="TH SarabunPSK" size="5" color="#2f4f4f">ตำหนักตงเฉิน | 冬晨宫</font></h2><div><font face="TH SarabunPSK" size="5" color="#2f4f4f"><br></font></div><div><font face="TH SarabunPSK" size="5" color="#2f4f4f">แสงแดดอุ่นยามสายสาดส่องลอดม่านไหมบางเบาเข้ามาในห้องน้อยกลางตำหนัก ที่ซึ่งองค์หญิงน้อยผู้หนึ่งกำลังกลิ้งตัวอยู่บนเบาะนวมอย่างเกียจคร้าน เสียงสายลมพลิ้วพัดพาดอกท้อให้ร่วงหล่นลงมาทีละกลีบสองกลีบ ลอยผ่านหน้าต่างลงมายังพื้นดินเบื้องล่าง</font></div><div><font face="TH SarabunPSK" size="5" color="#2f4f4f"><br></font></div><div><div style=""><font face="TH SarabunPSK" size="5"><font color="#2f4f4f">“&nbsp;</font><b style=""><font color="#ff00ff">อื้อ… วันนี้วันอะไรนะ…</font><font color="#ffc0cb">&nbsp;</font></b><font color="#2f4f4f">” เสียงใสเอ่ยละเมอ ขณะเจ้าตัวซุกหน้าลงกับหมอน</font></font></div><div style=""><font face="TH SarabunPSK" size="5" color="#2f4f4f"><br></font></div><div style=""><font face="TH SarabunPSK" size="5" color="#2f4f4f">ทันใดนั้น เสียงฝีเท้าของคนที่คุ้นเคย เห็นว่าตอนนี้แทบจะนึกครองวังหลวงไปแล้ว นั้นไม่ใช่ใครที่ไหน จางกงกง นั้นเอง เสียงดังมาจากด้านนอก แม้แต่สาวรับใช้ในเรือนก็ยังเงียบ</font></div><div style=""><font face="TH SarabunPSK" size="5" color="#2f4f4f"><br></font></div><div style=""><font face="TH SarabunPSK" size="5"><font color="#2f4f4f">“</font><b style=""><font color="#ff00ff"> </font><font color="#a0522d">วันนี้สิ้นเดือน… มิทราบว่า องค์หญิง ตื่นแล้วหรือยังเพคะ…</font></b><font color="#2f4f4f"> ”</font></font></div><div style=""><font face="TH SarabunPSK" size="5" color="#2f4f4f"><br></font></div><div style=""><font face="TH SarabunPSK" size="5" color="#2f4f4f">ยังไม่ทันตอบรับเจ้าตัวก็ถลาไปยังฉากกั้น เปลี่ยนจากชุดนอนเนื้อบาง เป็นอาภรณ์แบบเรียบ แบบเร่งด่วนกระพริบตาเร็ว ๆ ส่องกระจก ตรวจผม ให้เรียบร้อย</font></div><div style=""><font face="TH SarabunPSK" size="5" color="#2f4f4f"><br></font></div><div style=""><font face="TH SarabunPSK" size="5" color="#2f4f4f">และเพียงไม่อีกอึดใจ ควันธูปยังไม่ทันจาง ร่างเล็กในอาภรณ์เรียบร้อยก็ปรากฏตัวหน้าประตู&nbsp;</font></div><div style=""><font face="TH SarabunPSK" size="5" color="#2f4f4f"><br></font></div><div style=""><font face="TH SarabunPSK" size="5"><font color="#2f4f4f">" </font><b style=""><font color="#ff00ff">มาแต่เช้าเลย เรากำลังจะไปเข้าเรียน มีเรื่องอันใด</font></b><font color="#2f4f4f"> " หรูเหมยที่ทรงแกล้งว่าขยันเรียน ทำท่าทางจะไปเข้าเรียน ในยามเช้า ทั้งที่จริงเธอพึ่งจะขุดร่างบางของเธอขึ้นจากเตียง</font></font></div><div style=""><font face="TH SarabunPSK" size="5" color="#2f4f4f"><br></font></div><div style=""><font face="TH SarabunPSK" size="5"><font color="#2f4f4f">“</font><b style=""><font color="#ff00ff"> </font><font color="#a0522d">มาทูลให้ทราบเรื่องเบี้ยหวัดเพคะ</font></b><font color="#a0522d"> </font><font color="#2f4f4f">" อีกฝ่ายไม่พูดเปล่า วางถุงเงินประจำเดือนลงที่ด้านหน้า เหมือนจะจบแต่ยังไม่จบดี เพราะอยู่ๆ อีกฝ่ายก็หยิบม้วนกระดาษออกมา</font></font></div><div style=""><font face="TH SarabunPSK" size="5" color="#2f4f4f"><br></font></div><div style=""><div><font face="TH SarabunPSK" size="5"><font color="#2f4f4f">“ </font><b style=""><font color="#a0522d">และนี้เป็นพระบัญชาจากฮ่องเต้…</font></b><font color="#2f4f4f"> ” หรูเหมยถึงกับลอบกลืนน้ำลาย</font></font></div></div><div style=""><font face="TH SarabunPSK" size="5" color="#2f4f4f"><br></font></div><div style=""><div><font face="TH SarabunPSK" size="5"><font color="#2f4f4f">“ </font><b style=""><font color="#ff00ff">ทรงให้ตรวจสอบผลการเข้าเรียนขององค์หญิงอย่างใกล้ชิดในแต่ละเดือน และเดือนนี้… </font></b><font color="#2f4f4f">” เขาเงียบไปเล็กน้อย มองตรงเข้ามาในดวงตา หรูเหมยที่รู้ตัวว่า น่าจะไม่รอดแล้ว สายตาของร่างบางนั้นหลบทันที</font></font></div><div><font face="TH SarabunPSK" size="5" color="#2f4f4f"><br></font></div><div><font face="TH SarabunPSK" size="5"><font color="#2f4f4f">“ </font><b style=""><font color="#a0522d">ขาดเรียนไป 9 วัน สายอีก 10 วัน แอบหนีไประหว่างเรียนอีก 4 วัน เข้าเรียนเต็มวันเพียง 2 วัน เท่านั้นเพคะ</font></b><font color="#2f4f4f"> ”วันที่ไม่ได้กล่าวนั้นก็นับเป็นวันหยุด&nbsp;</font></font></div></div><div style=""><font face="TH SarabunPSK" size="5" color="#2f4f4f"><br></font></div><div style=""><font face="TH SarabunPSK" size="5" color="#2f4f4f">หลังการแจ้งความเงียบปกคลุมห้อง และเพื่อทำลายความเงียบนั้นหรูเหมยหัวเราะแห้ง ๆ&nbsp;</font></div><div style=""><font face="TH SarabunPSK" size="5" color="#2f4f4f"><br></font></div><div style=""><font face="TH SarabunPSK" size="5"><font color="#2f4f4f">“ </font><b style=""><font color="#ff00ff">อะ...เอ่อ… ก็เรามีเหตุผลนะ บางวันเราก็ไม่สบาย บางวันลมแรง เราเลย.....</font></b><font color="#2f4f4f"> ”</font></font></div><div style=""><font face="TH SarabunPSK" size="5" color="#2f4f4f"><br></font></div><div style=""><font face="TH SarabunPSK" size="5"><font color="#2f4f4f">"&nbsp;</font><b style=""><font color="#a0522d">หากเดือนหน้าองค์หญิงยังเอาแต่กลิ้งอยู่กับเบาะอีก คงจะต้องหักเบี้ยแล้วเพคะ </font></b><font color="#2f4f4f">"&nbsp;เสียงสุดท้ายนั้นเย็นเฉียบยิ่งกว่าลมเหนือ หรูเหมยตัวแข็งไปทันที ก่อนจะแสร้งหัวเราะกลบเกลื่อน</font></font></div></div><div style=""><font face="TH SarabunPSK" size="5" color="#2f4f4f"><br></font></div><div style=""><hr class="l"></div><div style=""><font face="TH SarabunPSK" size="5" color="#2f4f4f"><br></font></div><div style=""><font face="TH SarabunPSK" size="5" color="#2f4f4f"><div style="text-align: center;"><b>รับเบี้ยประจำเดือน</b> -&nbsp; เบี้ยหวัดฐานะประจำเดือน 30 ตำลึงทอง</div><div style="text-align: center;"><br></div><div style="text-align: center;"><b>เพิ่มเติม</b></div><div style="text-align: center;">เทพธิดาดอกท้อ - ระงับโทสะ : ยากจะทำให้ผู้คนโกรธ ด้วยความน่ารักสดใสจะทำให้ผู้คนที่กำลังโกรธค่อย ๆ เย็นลง</div><div style="text-align: center;"><br></div><div style="text-align: center;"><b> จางกงกง </b>- โรลเพลย์พูดคุยประจำวัน ได้รับความสัมพันธ์ +5 แต้ม</div></font></div><div style=""><font face="TH SarabunPSK" size="5" color="#2f4f4f"><br></font></div>

      </div>

      <!-- คอลัมน์ขวา (ภาพเดียว) -->
      <div style="flex:1; min-width:200px; text-align:center;">
      <img src="https://iili.io/3b2ZErP.png" alt="หลิวหรูเหมย" style="width:160px; height:160px; border-radius:50%; object-fit:cover; border:4px solid #fff;">
      <p style="margin-top:12px; font-weight:bold; color:#fff;">หลิวหรูเหมย</p>
      </div>
    </div>

</div>

Kexin โพสต์ 2025-10-4 21:51:11

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Kexin เมื่อ 2025-10-4 21:57 <br /><br /><span id="docs-internal-guid-b118880b-7fff-b702-74ea-72ce5172d3f5"><p dir="ltr" style="text-align: right; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/50915dd8e0b106f1f6e723aff8c1592763a4b976105a8-KNjcZY_fw658webp-1-2.png" width="100" _height="96" border="0"><font face="TH SarabunPSK" style="" size="5"><b></b></font></span></p><h1 dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-size: 1.17em; font-family: Arial, sans-serif; text-align: right; line-height: 1.38;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="TH SarabunPSK" size="5">วันที่ 30 เดือน ปาเยว่ (กันยายน) สารทฤดู รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11</font></span></h1><h1 dir="ltr" style="text-align: right; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><b style="font-family: &quot;TH SarabunPSK&quot;; font-size: x-large;">ณ ตำหนักตงเฉิน วังหลวง ฉางอัน</b><font face="TH SarabunPSK" size="5" style=""> (โดนจางกงกงลากไป)</font></span></h1><font face="TH SarabunPSK" size="5"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="TH SarabunPSK" size="5">               ยามเว่ย แสงแดดยังทอร้อนกรุ่นเคลือบยอดหลังคาตำหนักตงเฉินด้วยประกายสว่างสะท้อนทองแดงอร่าม บนลานฝึกนั้นองค์ชายเค่อซินยังคงร่ายรำกระบี่คู่สลักจันทราอย่างสนุกสนาน แม้ฝีมือยังคลอนแคลนบ้าง แต่สายตากลับเต็มไปด้วยความเอาจริงเอาจังสลับกับรอยยิ้มซุกซนที่เป็นเอกลักษณ์ เด็กน้อยผู้ไม่ชอบเรียนหนังสือแต่กลับรักการจับดาบและกระบี่ เสียงหัวเราะเบา ๆ แทรกขึ้นเป็นระยะเมื่อกวัดแกว่งกระบี่ผิดจังหวะแล้วเผลอทำท่าขี้เล่นใส่แม่นมจนอีกฝ่ายทำหน้าเหนื่อยใจ</font></span></p><font face="TH SarabunPSK" size="5"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="5"><span style="font-family: &quot;TH SarabunPSK&quot;;">               </span><font face="TH SarabunPSK">ทว่าบรรยากาศพลันเปลี่ยนไปเมื่อเสียงฝีเท้ากระชับมั่นคงดังสะท้อนมาจากโถงตำหนัก จางกงกง ปรากฏกายด้วยชุดขันทีปักลายทองแดงสีเข้ม ท่วงท่าสงบนิ่ง ข่มขวัญผู้พบเห็นโดยไม่ต้องออกแรง เขาเดินถือหีบเงินสำหรับเบี้ยเลี้ยงในมือ มุ่งตรงไปยังเรือนพำนักของเว่ยจางกงจู่ หลิวหรูเหมย พี่สาวแท้ ๆ ขององค์ชายเค่อซินที่มักเอาแต่ใจและชอบหลบเลี่ยงตำราการเรียน</font></font></span></p><font face="TH SarabunPSK" size="5"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="5"><span style="font-family: &quot;TH SarabunPSK&quot;;">               </span><font face="TH SarabunPSK">เค่อซินหยุดร่ายรำชั่วขณะ มองตามร่างสูงเพรียวของขันทีผู้นี้ด้วยความอยากรู้อยากเห็นในดวงตาอันสดใส เขาเองรู้ดีว่าแม่นมทั้งหลายต่างหวาดระแวงต่อกงกงผู้ใหญ่ผู้นี้นัก เพราะไม่เพียงเป็นมือขวาของฮ่องเต้ หากยังเป็นจงฉางชื่อผู้กุมอำนาจเหนือขันทีทั้งวัง เสียงลือเสียงเล่าขานถึงความเย็นชาและการกระทำอันเลือดเย็นในเงามืดก็ลอยมากระทบโสตประสาทอยู่บ่อยครั้ง</font></font></span></p><font face="TH SarabunPSK" size="5"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="5"><span style="font-family: &quot;TH SarabunPSK&quot;;">               </span><font face="TH SarabunPSK">เด็กน้อยเอียงคอเล็กน้อย ยกกระบี่คู่ขึ้นพาดบ่าด้วยท่าทางเจ้าสำราญ รอยยิ้มบาง ๆ ปรากฏขึ้นพร้อมกับเสียงพึมพำแผ่วเบา <b><font color="#8b0000">"อืม…กงกงผู้นั้นอีกแล้วรึ พี่สาวข้าโดนดุอีกแน่เลย"</font></b></font></font></span></p><font face="TH SarabunPSK" size="5"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="5"><span style="font-family: &quot;TH SarabunPSK&quot;;">               </span><font face="TH SarabunPSK">แม่นมที่ยืนอยู่ด้านหลังรีบยกมือกดบ่าองค์ชายเบา ๆ ราวกับขอร้อง<font color="#556b2f"> <b>"องค์ชาย อย่าเอ่ยวาจาเช่นนั้นออกมาดัง ๆ เพคะ จงฉางชื่อหาใช่คนที่ควรจะล้อเล่นด้วยไม่" </b></font>แต่เค่อซินเพียงหัวเราะคิกเล็กน้อย ยกกระบี่หมุนเล่นราวกับเด็กซุกซนไม่รู้ร้อนรู้หนาว รอยยิ้มในแววตากลับคล้ายเจือแววท้าทายบางอย่าง เขายกมือเช็ดเหงื่อจากหน้าผาก พลางหันกลับไปยังลานกว้างอีกครั้ง แล้วร่ายรำกระบี่ต่อไป ราวกับสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นเป็นเพียงภาพชวนขบขันในยามบ่ายที่อากาศอบอ้าวเท่านั้น แต่ลึก ๆ แล้ว เขารับรู้ได้เองว่า…เงาที่ทอดยาวของขันทีจงฉางชื่อนั้น ไม่ใช่เงาที่ใครจะก้าวล่วงได้ง่ายดาย และสักวันเขาเองก็อาจต้องเผชิญกับสายตาเยียบเย็นคู่นั้นโดยตรง</font></font></span></p><font face="TH SarabunPSK" size="5"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><font size="5" face="TH SarabunPSK"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">               </span>@LiuRumei&nbsp;</font></p><font face="TH SarabunPSK" size="5"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="5"><span style="font-family: &quot;TH SarabunPSK&quot;;">               </span><font face="TH SarabunPSK">จางกงกงยืนนิ่งในเงาสลัวของห้อง ขณะดวงตาคมกริบจับจ้ององค์หญิงหรูเหมยอยู่เนิ่นนาน ก่อนเอ่ยขึ้นด้วยเสียงทุ้มต่ำ สุภาพอ่อนน้อม แต่แฝงความหมายบางอย่างที่ยากเกินอ่านออก<b><font color="#000080"> “เช่นนั้นวันนี้… มิต้องทรงเข้าเรียนกระมังพะย่ะคะ”</font></b> เสียงนั้นราบเรียบแต่แฝงด้วยอำนาจของผู้ที่ไม่อาจขัดขืนแม้จะสุภาพกับผู้มีตำแหน่งสูงกว่าก็ตาม <b><font color="#000080">“ข้าจะพาองค์หญิงไปยังสถานที่แห่งหนึ่งนอกวัง จะทรงถือว่าเป็นการพักผ่อนก็ได้”</font></b></font></font></span></p><font face="TH SarabunPSK" size="5"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><font size="5" face="TH SarabunPSK"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">               </span>@LiuRumei&nbsp;</font></p><font face="TH SarabunPSK" size="5"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="5"><span style="font-family: &quot;TH SarabunPSK&quot;;">               </span><font face="TH SarabunPSK">จางกงกงเห็นปฏิกิริยานั้นกลับไม่เร่งเร้า เขาขยับกายเล็กน้อย เสมือนนักล่าที่คอยเฝ้าตามเหยื่ออย่างใจเย็น ก่อนทอดคำต่อมาอย่างอ่อนโยนราวกับจะเอาใจ<b><font color="#000080"> “พระองค์มิต้องกังวลไป ข้าจะพาองค์ชายเค่อซินไปด้วยพะย่ะคะ ศาลาจื่อเถิงฮวาในฤดูใบไม้ร่วงงดงามนัก หากพระองค์ได้ทอดพระเนตร อาจทำให้ทรงอารมณ์ดีขึ้นหัวสมองปลอดโปร่ง” </font></b>จางกงกงกล่าวอย่างราบเรียบ แต่ทุกถ้อยคำประหนึ่งเป็นตาข่ายบางที่คลุมปกคลุมโดยรอบ</font></font></span></p><font face="TH SarabunPSK" size="5"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><font size="5" face="TH SarabunPSK"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">               </span>@LiuRumei&nbsp;</font></p><font face="TH SarabunPSK" size="5"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="5"><span style="font-family: &quot;TH SarabunPSK&quot;;">               </span><font face="TH SarabunPSK">ตอนที่เค่อซินได้ยินสิ่งที่เขาทำไม่ใช่การกลัวแต่อย่างใดกลับทำเพียงยักไหล่ หัวเราะเบา ๆ ใต้แสงอ่อนของยามกลางวัน <b><font color="#8b0000">“ข้าก็ไม่รู้สิขอรับ ถ้าโดนฆ่าก็น่าสนใจนะท่านพี่อหญิงแต่เราสองมิใช่คนไร้ค่าเสียหน่อย”</font><font color="#000080"> </font></b>เขายกนิ้วเคาะปลายคางตนเองอย่างครุ่นคิดในที <b><font color="#8b0000">“ท่านงามเลิศถึงเพียงนี้ ต่อให้เขาอยากกำจัดก็มิคงทำลายของล้ำค่าเช่นท่านทิ้งอย่างไร้ประโยชน์หรอกขอรับ ส่วนข้า… อย่างน้อยก็เป็นหมากตัวหนึ่งที่มีค่าพอให้เขาใช้คุม หมากเช่นนี้ ไม่มีใครโยนทิ้งง่าย ๆ หรอก”</font></b> คำพูดของเด็กน้อยที่เพิ่งมีรูปกายแค่ราวหกขวบแต่ท่วงทีและความคิดเกินวัย จนยากจะหาสิ่งใดมาหักล้างหาเหตุผลของการกระทำได้</font></font></span></p><font face="TH SarabunPSK" size="5"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="5"><span style="font-family: &quot;TH SarabunPSK&quot;;">               </span><font face="TH SarabunPSK">ด้านหน้าจางกงกงก้าวเดินช้า ๆ อย่างสงบ สายตาไม่หันกลับ แต่โสตประสาทจับชัดทุกคำสนทนา ดวงตาคมเรียวทอดมองเส้นทางปกคลุมด้วยใบไม้ร่วงแดงชาด ความคิดหนึ่งผุดขึ้นมาในใจเขา เด็กน้อยนั้นแม้ปากจะพร่ำเล่น แต่คำพูดกลับแทงลึกถึงความจริงดุจคมกระบี่ สำหรับเขาแล้วทั้งองค์ชายและองค์หญิงยังมีคุณค่าสำหรับต้าฮั่นและฝ่าบาทนัก… จะฆ่าทิ้งไปให้เสียเปล่าหรือ? นั่นเป็นเรื่องโง่เขลาที่เขาไม่อาจกระทำ</font></font></span></p><font face="TH SarabunPSK" size="5"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="5"><span style="font-family: &quot;TH SarabunPSK&quot;;">               </span><font face="TH SarabunPSK">เพียงปลายหางตาที่กวาดกลับมา จางกงกงก็เห็นเค่อซินเหลือบมองตนด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์คล้ายท้าทาย เขาเพียงยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย รอยยิ้มที่ไม่อาจเดาได้ว่าคือความพึงใจหรือเย้ยหยัน<font color="#000080"><b> “องค์ชาย… ช่างมีวาจาที่น่าสนใจยิ่ง”</b></font> เขากล่าวเบา ๆ คล้ายรำพึงมากกว่าพูดกับใคร&nbsp;</font></font></span></p><font face="TH SarabunPSK" size="5"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="5"><span style="font-family: &quot;TH SarabunPSK&quot;;">               </span><font face="TH SarabunPSK">แล้วจงฉางชื่อก็เดินนำต่อไปอย่างไร้ร่องรอยลังเล ราวกับทุกฝีเท้าคือหมากในกระดานที่จัดวางไว้แล้ว ขณะที่เค่อซินยืนเดินข้างกายท่านพี่หญิงของตนเอง เขาไม่เคยคิดจะไว้ใจในจางกงกงแม้แต่น้อยแต่ด้วยความรู้สึกว่าต้องปกป้องสตรีเขาก็คงไม่มีทางยอมเดินตามเขาไปโดยง่ายหรอก องค์ชายต้องติดตามไปโดยไม่อาจปฏิเสธได้ ความเงียบระหว่างทางกลับเต็มไปด้วยน้ำหนักของความจริงที่ไม่มีใครกล้าปฏิเสธ</font></font></span></p><font face="TH SarabunPSK" size="5"><br></font><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="TH SarabunPSK" style="" size="5"><b>(จบเหตุการณ์ที่ตำหนัก)</b></font></span></p><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="font-family: &quot;TH SarabunPSK&quot;; font-size: x-large; background-color: transparent; white-space-collapse: preserve;"><b>รางวัล: </b></span><font face="TH SarabunPSK" size="5"><span style="white-space-collapse: preserve;"> จางกงกง </span></font><span style="background-color: transparent; font-family: &quot;TH SarabunPSK&quot;; font-size: x-large; white-space-collapse: preserve;">+5 ความสัมพันธ์สนทนาทั่วไป&nbsp;</span></p></span><span id="docs-internal-guid-2864ae4d-7fff-065e-e6f2-da18980a62fc"><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="TH SarabunPSK" style="" size="5">หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20</font></span></p><div><span style="font-size: 12pt; font-family: Sarabun, sans-serif; color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><br></span></div></span><p></p>

LiuRumei โพสต์ 2025-10-5 00:22:21

<title>ประวัติตัวละคร</title>



<div style="max-width:1000px; margin:50px auto; background:rgba(255, 153, 153); padding:30px; border-radius:16px; box-shadow:0 0 20px rgba(255, 153, 153,0.1);">

    <!-- คอลัมน์ซ้าย-ขวา -->
    <div style="display:flex; flex-wrap:wrap; gap:30px; margin-bottom:40px;">
   
      <!-- คอลัมน์ซ้าย -->
      <div style="flex:2; min-width:280px; padding:20px; border:1px solid #F5DEB3; border-radius:12px; background:#fff;">
      <h2 style="border-bottom: 2px solid rgb(170, 170, 170); padding-bottom: 8px;"><font size="6" face="TH SarabunPSK" color="#2f4f4f">วันที่ 30 เดือน ปาเยว่ (กันยายน) สารทฤดู รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11</font></h2><div><div><font size="6" face="TH SarabunPSK" color="#2f4f4f"><b>ณ ตำหนักตงเฉิน วังหลวง ฉางอัน (โดนจางกงกงลากไป)</b></font></div><div><font face="TH SarabunPSK" size="5" color="#2f4f4f"><br></font></div><div><font face="TH SarabunPSK" size="5" color="#2f4f4f">แสงเรื่อสีอำพันที่รอดผ่านม่านโปร่งบนช่องหน้าต่างหลวงกระทบลงยังพื้นหินขาวสะท้อนเงาเย็นเยียบ นางยังคงประทับนิ่งบนแท่นบุผ้าทองคำอ่อนผิวแก้มละมุนราวกลีบเหมยแต้มด้วยสีชมพูอ่อนระเรื่อจากอารมณ์กรุ่นขุ่นที่เพิ่งจางลง</font></div><div><font face="TH SarabunPSK" size="5" color="#2f4f4f"><br></font></div><div><font face="TH SarabunPSK" size="5" color="#2f4f4f">ก่อนหน้านี้ไม่นาน เพียงครู่เดียวเท่านั้น… หรูเหมยที่ทำท่าจะก้าวออกจากตำหนัก เรียวเท้าในรองเท้าปักไหมอย่างดีเหยียบย่างบนแนวอิฐหยกเรียง ลอบเหลียวมองซ้ายขวาราวคนมีลับลมคมใน</font></div><div><font face="TH SarabunPSK" size="5" color="#2f4f4f"><br></font></div><div><font face="TH SarabunPSK" size="5" color="#2f4f4f">มือเล็กกำชายเสื้อแน่น ปลายพัดหยกในมือซ่อนไว้ใต้สาบแขนราวผู้มีแผนการแฝงเร้น ท่าทางคล้ายจะมุ่งหน้าไปยังเรือนตำรา แต่แท้จริงแล้วกลับเลี้ยวอ้อมสู่แนวพุ่มหอมหมื่นลี้ทางด้านหลัง</font></div><div><font face="TH SarabunPSK" size="5" color="#2f4f4f"><br></font></div><div><font face="TH SarabunPSK" size="5" color="#2f4f4f">ทว่า ยังไม่ทันได้หันตัวก้าวพ้นขอบเงาเรือนตำหนัก เสียงฝีเท้ากระชับมั่นคงกลับปรากฏขึ้นจากเบื้องหลังอย่างไร้สุ้มเสียง วูบหนึ่งของสายลมพัดผ่านชายเสื้อ หากวูบต่อมาคือมือเรียวยาวที่แกร่งดุจคีมเหล็กคว้าข้อมือน้อยขององค์หญิงไว้มั่น!</font></div><div><font face="TH SarabunPSK" size="5" color="#2f4f4f"><br></font></div><div><font face="TH SarabunPSK" size="5"><font color="#2f4f4f">“</font><b style=""><font color="#ff00ff">บังอาจนัก! จางกงกง!</font></b><font color="#2f4f4f">” หรูเหม่ยโพล่งขึ้นเสียงสูง ปลายเสียงสะบัดคล้ายจะสะท้อนก้องไปทั่วตำหนัก หันขวับกลับมามองผู้จับตนด้วยดวงตาที่ไม่พอใจนัก</font></font></div><div><font face="TH SarabunPSK" size="5" color="#2f4f4f"><br></font></div><div><font face="TH SarabunPSK" size="5" color="#2f4f4f">ข้อมือขาวเนียนถูกตรึงไว้ในอุ้งมือขันทีจอมบงการ ดวงหน้าที่เคยแต่งแต้มด้วยแป้งละเอียดนวลบัดนี้แดงขึ้นจากทั้งความโกรธ</font></div><div><font face="TH SarabunPSK" size="5" color="#2f4f4f"><br></font></div><div><font face="TH SarabunPSK" size="5"><font color="#2f4f4f">“ </font><b style=""><font color="#a0522d">….. </font></b><font color="#2f4f4f">”&nbsp; ไม่มีเสียงใดหลุดจากริมฝีปากของขันทีจาง นอกจากความเงียบเย็นเยียบที่แผ่คลุมยิ่งกว่าเงาไม้ในหุบผา เขาเพียงก้าวต่อไปอย่างมั่นคง</font></font></div></div><div><font face="TH SarabunPSK" size="5"><font color="#2f4f4f"><br></font></font></div><div><b><font face="TH SarabunPSK" size="5"><font color="#2f4f4f">#เหตุก่อนหน้านี้&nbsp;</font>@Kexin&nbsp;</font></b></div><div><font face="TH SarabunPSK" size="5" color="#2f4f4f"><br></font></div><div><div><font face="TH SarabunPSK" size="5"><font color="#2f4f4f">“ </font><b style=""><font color="#9932cc">เค่อซิน…!? </font></b><font color="#2f4f4f">”&nbsp;</font></font></div><div><font face="TH SarabunPSK" size="5" color="#2f4f4f"><br></font></div><div><font face="TH SarabunPSK" size="5" color="#2f4f4f">ใบหน้าเจ้าซนของเขายิ้มระรื่นราวกับนี่คือการออกเที่ยว หาใช่ถูกคุมตัวออกจากลานฝึก กระบี่คู่น้อยสะพายข้างหลังยังเปื้อนฝุ่นเบา ๆ จากพื้นลาน เหงื่อยังไม่ทันแห้งสนิทดีด้วยซ้ำ</font></div><div><font face="TH SarabunPSK" size="5" color="#2f4f4f"><br></font></div><div><font face="TH SarabunPSK" size="5"><font color="#2f4f4f">“</font><b style=""><font color="#a0522d"> พระองค์มิต้องกังวลไป ข้าจะพาองค์ชายเค่อซินไปด้วยพะย่ะคะ ศาลาจื่อเถิงฮวาในฤดูใบไม้ร่วงงดงามนัก หากพระองค์ได้ทอดพระเนตร อาจทำให้ทรงอารมณ์ดีขึ้นหัวสมองปลอดโปร่ง</font></b><font color="#2f4f4f"> ” จางกงกงกล่าวอย่างราบเรียบ ก่อนมือนั้นจะค่อยๆปล่อยออก เมื่อเห็นว่า หรูเหมยดูสงบลงบ้าง</font></font></div><div><font face="TH SarabunPSK" size="5" color="#2f4f4f"><br></font></div><div><font face="TH SarabunPSK" size="5" color="#2f4f4f">เสียงฝีเท้าของขบวนเล็ก ๆ ดังเป็นจังหวะเหนือทางหินยาวที่ทอดตัวสู่ป่าเบื้องหลังวังหลวงสายลมฤดูใบไม้ร่วงหอบกลิ่นแห้งของใบไม้ที่ร่วงปลิวมาจากแนวต้นหลิวข้างทาง เงาของต้นไม้ทอดผ่านพื้นดินไหวระริกดุจม่านบางต้องลม</font></div><div><font face="TH SarabunPSK" size="5" color="#2f4f4f"><br></font></div><div><font face="TH SarabunPSK" size="5" color="#2f4f4f">ดวงหน้านวลยังคงเรื่อสีจากความไม่พอใจระคนกังวลที่ยังมิได้ระบายออก นัยน์ตากลมโตเบือนมองข้างไปยังผู้เป็นน้องชายที่ดูจะเดินเรื่อยเปื่อยราวคนไม่มีความคิดใด ๆ อยู่ในหัว</font></div><div><font face="TH SarabunPSK" size="5" color="#2f4f4f"><br></font></div><div><font face="TH SarabunPSK" size="5"><font color="#2f4f4f">“</font><b style=""><font color="#ff00ff"> นี้เจ้าจะไม่ถามใดๆเลย? หากจงฉางซื่อหลอกไปฆ่า เจ้าก็จะไปเลยหรืออย่างไร! </font></b><font color="#2f4f4f">” หรูเหมยเอียงศีรษะของตนเล็กน้อย ให้ใบหน้างดงามใกล้ชิดขึ้นพอสมควร พอที่จะได้ยินเพียงสองคน</font></font></div><div><font face="TH SarabunPSK" size="5" color="#2f4f4f"><br></font></div><div><font face="TH SarabunPSK" size="5" color="#2f4f4f">มือเรียวยกขึ้นกางพัดหยกแผ่วเบา บังใบหน้าเอาไว้ประหนึ่งซ่อนเงาความคิดและริมฝีปาก</font></div><div><font face="TH SarabunPSK" size="5" color="#2f4f4f"><br></font></div><div><font face="TH SarabunPSK" size="5"><font color="#2f4f4f">“ </font><b style=""><font color="#ff00ff">ใคร ๆ ก็ต่างรู้ว่า… เจ้านี้มันอยากจะยึดวังขนาดไหน… </font></b><font color="#2f4f4f">”&nbsp; แม้นางจะไม่สนพิธี ไม่ชอบตำรา เอาแต่หลบเร้นไปแอบเก็บขนมกับเลี้ยงกระต่าย แต่ในวังหลวงที่แค่หาวก็มีคนเฝ้ามอง เรื่องใดที่เล็ดลอดผ่านความเงียบ กลับดังก้องในซอกเสียงกระซิบ ดังคำกล่าวที่ว่า หน้าต่างมีรู ประตูมีช่อง ขันทีมีปาก และพวกเหล่าแม่นมก็พูดมากยิ่งกว่าลิงในเขา หรูเหม่ยไม่ได้พูดอะไรต่อเพียงเสียแต่หันไปทางเค่อซินอีกครั้ง พัดยังคงบังอยู่ครึ่งหน้า ริมฝีปากคลี่ยิ้มจางๆ</font></font></div><div><font face="TH SarabunPSK" size="5" color="#2f4f4f"><br></font></div><div><font face="TH SarabunPSK" size="5" color="#2f4f4f">&nbsp;“ </font><font face="TH SarabunPSK" size="5" color="#8b0000"><b>ข้าก็ไม่รู้สิขอรับ ถ้าโดนฆ่าก็น่าสนใจนะท่านพี่อหญิงแต่เราสองมิใช่คนไร้ค่าเสียหน่อย</b></font><font face="TH SarabunPSK" size="5"><font color="#2f4f4f"> ” เขายกนิ้วเคาะปลายคางตนเองอย่างครุ่นคิดในที “&nbsp;</font><b style=""><font color="#8b0000">ท่านงามเลิศถึงเพียงนี้ ต่อให้เขาอยากกำจัดก็มิคงทำลายของล้ำค่าเช่นท่านทิ้งอย่างไร้ประโยชน์หรอกขอรับ ส่วนข้า… อย่างน้อยก็เป็นหมากตัวหนึ่งที่มีค่าพอให้เขาใช้คุม หมากเช่นนี้ ไม่มีใครโยนทิ้งง่าย ๆ หรอก&nbsp;</font></b><font color="#2f4f4f">”นั้นคือคำตอบของผู้เป็นน้อง</font></font></div><div><font face="TH SarabunPSK" size="5"><font color="#2f4f4f"><br></font></font></div><div><font face="TH SarabunPSK" size="5"><font color="#2f4f4f">&nbsp;“</font><b style=""><font color="#a0522d">องค์ชาย… ช่างมีวาจาที่น่าสนใจยิ่ง</font></b><font color="#2f4f4f">” แม้ว่าเขาจะไม่ได้กล่าว่ากล่าวกับใครแต่จากการพูดนั้นก็พอเดาได้ว่ามันคือการยกย่อใครกัน</font></font></div><div><font face="TH SarabunPSK" size="5"><font color="#2f4f4f"><br></font></font></div><div><font face="TH SarabunPSK" size="5"><font color="#2f4f4f">" </font><b style=""><font color="#ff00ff">หากเจ้าเป็นหมากในกระดาน ข้าคงเป็นได้เพียงสตรีที่พร้อมจะส่งออกไปเป็นเครื่องราชกระมัง</font></b><font color="#2f4f4f"> " หรูเหมยกล่าวพร้อมเดินตามเจ้าขันทีจอมยโสนั้นไป ไม่รู้เช่นกันว่าเขาจะพาไปที่ใดกัน แต่จากความคิดเขาไม่น่าจะทำอะไรที่เป็นเรื่องดีเท่าไรหรอก</font></font></div><div><font face="TH SarabunPSK" size="5" color="#2f4f4f"><br></font></div><div><hr class="l"></div><div><font face="TH SarabunPSK" size="5" color="#2f4f4f"><br></font></div><div><font face="TH SarabunPSK" size="5" color="#2f4f4f"><b><div style="text-align: center;">รางวัล: จางกงกง +5 ความสัมพันธ์สนทนาทั่วไป&nbsp;</div><div style="text-align: center;">หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20</div></b></font></div><div><br></div></div>

      </div>

      <!-- คอลัมน์ขวา (ภาพเดียว) -->
      <div style="flex:1; min-width:200px; text-align:center;">
      <img src="https://iili.io/3b2ZErP.png" alt="หลิวหรูเหมย" style="width:160px; height:160px; border-radius:50%; object-fit:cover; border:4px solid #fff;">
      <p style="margin-top:12px; font-weight:bold; color:#fff;"><font face="TH SarabunPSK" size="4">หลิวหรูเหมย</font></p>
      </div>
    </div>

</div>

ดูในรูปแบบกติ: [ตำหนักตงเฉิน | 冬晨宫]