[ร้านหงหยุนหลาย ∣ โชคลาภมาถึง]

วันที่ 04 เดือน 6 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามซื่อ เวลา 09.00 - 11.00 น. ณ ถนนสิบลี้ ร้านหงหยุนหลาย

ยามซื่อ ฟ้าเหนือฉางอันโปร่งใสดั่งผืนผ้าขาวที่ยังไม่ผ่านหมึก พัดลมเย็นแผ่วเบาไล้ผ่านยอดไม้หลิวที่เรียงตัวริมตลาด ส่งกลิ่นหอมอ่อนของพะยูงหอมลอยคลุ้งจาง ๆ มาจากร้านค้าแห่งหนึ่ง ร้าน “หงหยุนหลาย” หรือในภาษาที่เข้าใจง่ายว่า “โชคลาภมาถึง” ตั้งอยู่หัวมุมถนนสิบลี้ หน้าร้านเป็นแผ่นไม้แกะสลักชื่อร้านอักษรจีนตัวโตด้วยลายมือหนักแน่นเสมือนฝีมือของยอดยุทธ์ผู้มีวิชาลึกซึ้ง หากแต่รอบข้างกลับตกแต่งด้วยดอกไม้แห้ง ห้อยพวงยันต์เก่าแก่ ของเซ่นพิสดารไปจนถึงโครงกระดูกปีศาจครึ่งตัวที่ตั้งตระหง่านอยู่ข้างโถความวุ่นวายที่เป็นระเบียบเช่นนี้ ทำให้ร้านแห่งนี้เป็นจุดหมายยอดฮิตของคนมากมาย

หลินหยาสาวเท้าก้าวเข้าไปด้วยสีหน้าเรียบเฉย ริมฝีปากคลี่ยิ้มบาง หากในหัวกำลังคิดว่าควรหาของเล็ก ๆ น้อย ๆ ไปฝากหรงเล่อหรือไม่หรือท่านหลิวอันอาจจะอยากได้ของดี ๆ หรือเปล่า? ถ้าได้ถุงสมุนไพรหอม หรือชาดอกเฟิ่งฮวาน่าจะพอช่วยได้บ้าง “ขออภัยเจ้าค่ะ ท่านพ่อค้าเถ้าแก่อยู่หรือไม่?” เสียงนางเอ่ยกับเด็กฝึกงานชั่วคราวของร้านที่ดูยุ่งหัวหมุน เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นอย่างรีบเร่ง “อยู่ขอรับ! เพิ่งกลับมาจากนอกเมืองเมื่อวานนี้ ตอนค่ำๆ เอง ตอนนี้น่าจะจัดของอยู่ด้านใน”

หลินหยาพยักหน้าเบา ๆ ก่อนจะกวาดสายตามองไปรอบร้าน ด้านในเต็มไปด้วยกลิ่นแปลกประหลาด กลิ่นไม้จันทน์ ผงกำยาน และอะไรบางอย่างที่นางไม่กล้าเดาว่าคืออะไร… ชัดเจนว่าสินค้าที่นี่ไม่ใช่แค่ของใช้ทั่วไป สายตาของนางตกอยู่ที่ขวดแก้วใสที่ภายในมีน้ำสีฟ้าสดใสเคลื่อนไหวเป็นคลื่น หรือชิ้นส่วนของปีศาจที่กินได้ “...โอ้โห” หลินหยาอุทานเบา ๆ อย่างไม่ปิดบังสีหน้า "ของในร้านนี้...มีที่ทำให้ฝันร้ายได้ครบวงจรเสียจริง" ขณะที่มือกำลังจะเอื้อมไปหยิบป้ายราคาดู เสียงฝีเท้านุ่มนวลและมั่นคงก็ดังมาจากหลังม่านไม้ไผ่ด้านใน

พัดสีทองขลิบผ้าดำแหวกม่านออกช้า ๆ ตามมาด้วยชายหนุ่มชุดผ้าไหมสีเข้ม รูปโฉมสงบเยือกเย็นเช่นวันว่างของนักปราชญ์ โจวจิน… เดินออกมาด้วยท่าทีไม่เร่งรีบ แต่พอเห็นใบหน้าของหญิงสาวผู้ยืนอยู่ท่ามกลางร้านอันวุ่นวาย แววตาของเขาก็เปลี่ยนไปในพริบตา คล้ายตกใจ? ไม่…ไม่ถึงกับตกใจ…แต่เป็นความประหลาดใจเจือความสนุกบางอย่างที่ผุดขึ้นมาแทน หลินหยากำลังอ่านป้ายเล็ก ๆ บนขวดอย่างตั้งอกตั้งใจจนไม่ทันรู้สึกตัวว่ามีใครยืนอยู่ข้างหลัง

เสียงคุ้นหูเอ่ยขึ้นช้า ๆ ด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่ม “ดูท่าครั้งนี้แม่นางมิได้ตั้งใจจะวิ่งหนีอีกแล้วกระมัง?” ทันที่ได้ยินเสียงนั้นหลินหยาก็ยืนแข็งไปชั่ววูบ มือค้างอยู่กลางอากาศ เสียงนี้...น้ำเสียงเย็นราบเจือหยอกล้อกับปลายเสียงที่ลากยาวเหมือนสายไหมคลุมยาพิษ??

หรือว่า?..

“เอ๊ะ..!!?”

“สวัสดียามสาย แม่นางผู้เคยเปลี่ยนถนนสิบลี้ให้กลายเป็นลู่ประลองความเร็ว” โจวจินยิ้ม เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเมื่อวาน เขาก้าวเข้ามาใกล้พลางเอียงหน้าเล็กน้อย “ครั้งนี้จะลองนั่งจิบชาสักถ้วยก่อนหรือไม่ ก่อนจะตัดสินใจวิ่งหนีอีกครั้งดี?” เฮยจี…ไก่ดำอหังการแห่งถ้ำหมิงเถียนปิง กระโดดลงจากเคาน์เตอร์อย่างสง่างามมาข้างเจ้าของ พร้อมเสียงกระพือปีก "กุ๊ก!" ที่เหมือนจะพูดว่า ‘หืม? จำพวกข้าได้หรือยัง?’

หลินหยาได้แต่มองไก่กับชายเจ้าร้านสลับกัน ใบหน้าไม่รู้จะยิ้มหรือหนีดี นางกลืนน้ำลายเบา ๆ แล้วกระแอมไอ ทำหน้าเรียบนิ่งคล้ายไม่เคยวิ่งอะไรทั้งสิ้นในชีวิต “ข้าไม่ได้มาเพื่อจิบน้ำชาหรอกเจ้าคะ...ข้ามาซื้อของ” หลินหยาเอ่ยอย่างตรงไปตรงมา พร้อมยกมือประสานเบา ๆ อย่างสุภาพแต่เด็ดขาด "ท่าน...เลิกหลอกขายน้ำชาให้ข้าได้แล้ว"

โจวจินยืนพิงเคาน์เตอร์ไม้หวางฮวาหลีอย่างสบายอารมณ์ ปลายพัดควงช้า ๆ ปัดลมระเรื่อหน้าผากขาวเกลี้ยงของเขา ดวงตาคมทอดมองหญิงสาวที่เพิ่งพูดโพล่งออกมาอย่างเด็ดเดี่ยวคำพูดนั้นเหมือนคมเข็มเล่มเล็กแทงทะลุม่านวาทะของพ่อค้ามากเล่ห์เข้าอย่างจัง โจวจินหัวเราะแผ่ว ๆ พลางโน้มตัวไปเล็กน้อย ยิ้มด้วยสายตาที่ยิ่งดูอบอุ่นยิ่งน่าสงสัย "หลอกหรือ..." เขาว่าราวกับรำพึงกับตัวเอง "น่าประหลาด...ข้าออกจะจริงใจกับชาเสียขนาดนั้น"

หลินหยาไม่ตอบ ได้แต่เหลือบตามองก่อนจะเดินเลยเขาไปทันที ราวกับกลัวว่าอีกฝ่ายจะโยนบทสนทนาตลกร้ายอะไรมาอีกนางกวาดสายตามองของบนชั้นพลางขมวดคิ้วเบา ๆ หยุดอยู่ที่กล่องทรงลูกบาศก์ที่มีลวดลายมิติเรขาคณิตสลับซับซ้อน เหมือนจะเป็นของเล่น แต่ในอีกมุมหนึ่ง มันก็เหมือนสิ่งที่สามารถกางขยายเป็นคฤหาสน์ทั้งหลังได้ "กล่องขยายลูกบาศก์ ราคาชิ้นละ 40 ตำลึงทอง?" นางพึมพำเบา ๆ สายตาเลื่อนลงต่ำไปที่เนื้อกวางสดใหม่ สีแดงเข้ม วางบนแผ่นน้ำแข็งหินหยกซึ่งส่งความเย็นออกมาตลอดเวลา ราคาป้ายติดไว้ว่า 1 ตำลึงเงิน 491 เหรียญอู่จูต่อชิ้น

"ท่านเถ้าแก่ข้าเอาเนื้อกวาง 50 ชิ้น กับกล่องขยายลูกบาศก์ 3 กล่อง" หลินหยาหันมาแจ้งโดยตรงด้วยน้ำเสียงราบเรียบ เธอคำนวณในใจไว้แล้วอย่างดี ท่าทีมั่นใจไร้รอยลังเล แต่โจวจินกลับนิ่งไปชั่วขณะ ก่อนจะยิ้มบางและพูดอย่างนุ่มนวล “กล่องขยายลูกบาศก์นั้น...ข้าไม่ห้ามแม่นางซื้อหรอก…แต่ใช้ได้เฉพาะผู้ที่มี ‘แหวนดาราจรัส’ และ ‘กระเป๋าแห่งเจ็ดขุมทรัพย์’ เท่านั้น มิฉะนั้น ท่านจะได้เพียงกล่องสี่เหลี่ยมหนึ่งชิ้นที่กินเนื้อที่มากกว่าของจริงเสียอีก”

หลินหยาที่ได้ยินนั้นหยุดกึกดวงตาคู่นั้นหรี่ลงนิดเหมือนพินิจว่าอีกฝ่ายแกล้งพูดใส่กลหรือไม่ ก่อนที่เธอจะเอ่ยช้า ๆ แต่เฉียบขาดเหมือนปลายพู่กันฟาดลงผ้าไหม “ข้ามี” นางตอบเรียบ ๆ พลางยกชายเสื้อข้างเอวเล็กน้อยกระเป๋าใบใหญ่แต่โดนจับม้วนยัดราวกับด้านในไม่มีของภายใน..ลวดลายมังกรเลื้อยพันเมฆมงคล ด้ายทองนั้นเป็นของจริง และตราผนึกตรงมุมยังเป็นผนึกมิติแบบที่ไม่มีทางปลอมขึ้นได้ง่าย ๆ

เฮยจีที่ยืนอยู่ไม่ไกลถึงกับเบิกตากว้าง หงอนพองอย่างอึ้งตะลึงเล็กน้อย นี่เจ้าแม่นางแมวเมื่อคืน...มีกระเป๋าเจ็ดขุมทรัพย์จริงเรอะ!? ส่วนโจวจินเงียบ...ก่อนจะหัวเราะในลำคอเบา ๆ “เช่นนั้น...ข้าคงดูเบาแม่นางไปมากเสียแล้ว” เขาพลิกมือขึ้นมาคลุมริมฝีปากบางขณะยิ้มตาหยี “พ่อค้าเช่นข้าย่อมมิอาจปิดบังความจริงแก่ลูกค้าได้...เชิญด้านในเถิด ข้าจะให้คนเตรียมของไว้ให้” เขากล่าวพร้อมหมุนตัวอย่างนุ่มนวล ท่วงท่าราวคนที่กำลังเดินเข้าสู่การประมูลของล้ำค่า

หลินหยามองเขาอย่างพินิจอยู่ครู่ ก่อนจะก้าวตามช้า ๆ ไม่รีบเร่ง ทว่าเจ้าไก่ดำกลับเดินประกบข้างเธอพร้อมเสียง “กุ๊ก” ต่ำ ๆ ราวกับพึมพำว่า ‘รอดไปก่อนเถอะเจ้า...แต่ข้าจดจำไว้หมดแล้วนะ’ ส่วนหลินหยาน่ะหรอ..หึ หญิงสาวเพียงปรายตาไปอย่างเยือกเย็น แล้วพูดเสียงเบากับไก่ตัวนั้น… "ถ้าวันไหนข้าเห็นเจ้าตัวอ้วนในหม้อไฟตุ๋น ข้าจะยิ้มให้เจ้าสักที"

เจ้าไก่สะดุ้งเงียบทันที

โจวจินที่ได้ยินบทสนทนาจากด้านหน้า หัวเราะในลำคออย่างห้ามไม่อยู่ "ข้าชักอยากรู้ขึ้นทุกที...ว่าท่านเป็นใครกันแน่…แม่นางผู้มีทั้งกระเป๋าเจ็ดขุมทรัพย์ ลมหายใจกลิ่นฝน...และจิตใจอาฆาตต่อไก่ที่สุดในแผ่นดิน"

โจวจินยืนเท้าข้างโต๊ะไม้พะยูงหอมอย่างสบายอารมณ์ ขณะที่เด็กฝึกงานวิ่งวุ่นนำกล่องลูกบาศก์สามกล่องมาวางเรียงตรงหน้าอย่างประคบประหงมราวกับยื่นกล่องโอสถมังกรให้เทพเซียน และเนื้อกวางพ่อค้าหนุ่มเหลือบตามองหลินหยาเพียงเล็กน้อย...เพียงพอให้เห็นว่านางกำลังควักถุงเงินออกมาด้วยสีหน้าเรียบเฉย หากนิ้วเรียวกลับไล่เหรียญทีละกองอย่างมั่นคง เสียงเหรียญอู่จูปะทะโต๊ะเบา ๆ ดังขึ้นเป็นระลอก เหรียญเงินปะปนกับตำลึงทองจำนวนนับรวมเกินร้อยร่วงลงราวห่าฝนย่อม ๆ พร้อมกับคำพูดของหญิงสาวที่คล้ายจะพูดกับเขาแต่ก็เหมือนบ่นกับตัวเอง

“ถ้าข้าคำนวณพลาดก็บอกด้วยแล้วกันนะเจ้าคะ..ข้าก็ไม่แน่ใจตัวเองนัก ช่วงนี้ข้ายังเด๋อ ๆ อยู่เลย เคยจ่ายเงินผิดจนติดหนี้ร้านเต้าหู้ไปเกือบ 100 ตำลึงเงินแหนะ” นางเว้นวรรคก่อนจะกัดปากเบา ๆ แล้วหัวเราะแห้ง “อืม...ข้าก็เหมือนจะฉลาดนะเจ้าคะ แต่บางที...ข้าก็โง่กว่าที่ตัวเองคิดไว้มากเลย” คำพูดนั้นฟังแล้วช่างตรงไปตรงมาอย่างเหลือเชื่อ จนพ่อค้าผู้เจนเจรจายังต้องกลั้นหัวเราะไว้ครู่หนึ่ง โจวจินนิ่งไปนิด ขณะที่มือค่อย ๆ ลดลงแตะปลายนิ้วกับริมฝีปากคล้ายจะกลบยิ้มที่เล็ดออกมาไม่ทัน

“เกือบร้อยตำลึง...กับเต้าหู้?” เขาทวนอย่างเชื่องช้า น้ำเสียงทุ้มนุ่มคล้ายกำลังอ่านวรรคทองจากหนังสืออารมณ์ขันเล่มหนึ่ง “ร้านนั้น...อันเล่อจ้วนสินะ..มีร้านเดียวในฉางอัน” เขาเอ่ยขำ ๆ ท่าทางเหมือนคนเจอเรื่องประหลาด

หลินหยาพอได้ยินก็ถอนหายใจยาวอย่างคนทำใจได้แล้ว แต่มุมปากก็ยังยกขึ้นน้อย ๆ อย่างประชดตัวเอง “ก็นะเจ้าคะ…แต่ครั้งนี้...ข้านับครบแน่ ท่านตรวจเถอะ หากข้าผิด ท่านก็บอกได้เลย ข้าไม่ถือ...ตราบใดที่ท่านไม่เอาเรื่องไปฟ้องคนอื่นหรือบอกเถ้าแก่อันเล่อ..เดี๋ยวเขามาดุข้าอีกทำไงอ่ะ”

โจวจินขยับมือรับเหรียญมาตรวจอย่างแช่มช้า สายตาไม่ได้ก้มลงจ้องตัวเลข แต่กลับมองนางแทน พร้อมหัวเราะเบา ๆ อย่างอดไม่ได้ “ข้าขอรับไว้ทั้งเงิน...และคำขอร้อง” เขาว่าพลางวางมือข้างหนึ่งลงโต๊ะแล้วยื่นมือไล่กองเหรียญอย่างรวดเร็วเฉียบขาดราวกับเล่นกล “แต่ว่า...” เขาหยุดมือกะทันหันพลางหยิบเหรียญหนึ่งขึ้นชู “...เหรียญนี้ของปลอม”

ห๊า?!! หลินหยาสะดุ้ง “หา!?”

แต่โจวจินกลับยิ้มเจ้าเล่ห์ “ล้อเล่นน่ะ”

หลินหยาชะงักค้าง ก่อนจะเบิกตาโตแล้วหลุดเสียง “ท่าน!” เกือบจะชี้หน้าด่าอีตาหมอนี้แล้วนะ "ขออภัย...เป็นนิสัยข้าเสียแล้ว เวลาคุยกับคนที่เหมือนฉลาด...แต่ก็โง่ในบางจังหวะ มันอดเย้าแหย่ไม่ได้จริง ๆ" เสียงเขาเหมือนเคยแต่มีความพอใจแฝงลึก ๆ ในรอยยิ้ม

หลินหยาเบนหน้าหนี หัวคิ้วกระตุกเล็กน้อยคล้ายกลั้นด่า ก่อนจะพึมพำเสียงเบา “ข้าเริ่มไม่แน่ใจว่าเจ้าไก่นั่น...หรือเจ้านายมันที่น่าเอาทำไก่ขอทานมากกว่ากันแน่แล้วล่ะเจ้าคะ” เจ้าเฮยจีที่ยืนอยู่ข้าง ๆ สะอึกเพราะนี้ข้าต้องโดนเอาไปทำไก่ขอทานอีกกี่รอบกัน

@Admin 

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: 

ซื้อ กล่องขยายลูกบาศก์ ราคา 40 ตำลึงทอง

จำนวน 3 ชิ้่น รวม 120 ตำลึงทอง

ซื้อ เนื้อกวาง ราคา 1 ตำลึงเงิน 491 เหรียญอู่จู

จำนวน 50 ชิ้น รวม 50 ตำลึงเงิน 24550 เหรียญอู่จู

รวมโอน 120 ตำลึงทอง 50 ตำลึงเงิน 24550 เหรียญอู่จู

(โอนละ)

รางวัล: +5 ความสัมพันธ์สนทนาทั่วไป [NPC-13] โจว จิน

หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20

โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม

โบนัส ความโปรดปราน NPC เผ่ามนุษย์ (ผู้มีบุญ) +20 แต้ม