[ที่ราบเสียนลู่]

Watcher โพสต์ 2024-8-28 14:07:34

LuBairan โพสต์ 2024-8-29 22:09:53

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย LuBairan เมื่อ 2024-8-29 22:37 <style>

#boxcorecenter {
border: 0px solid #152cd5;
padding: 15px;
box-shadow: #504C4E 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/J5ZfEJ2.png");
}
</style>

<style>
#boxR0LE {
width: 600px;
border: 0px solid #cbb989;
padding: 35px;
box-shadow: #504C4E 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/PNPim8Q.png");}
</style>

<div id="boxcorecenter">
<div align="center">

 

<div id="boxR0LE">

<img width="450" src="https://i.imgur.com/aDtIaPZ.png" border="0" alt="">
 
เรือยักษ์ วันที่ 18 เดือน 08 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 10 เวลาสิบนาฬิกาสิบห้านาทีเป็นต้นไป
 
 
<div align="left">


ณ ที่ราบกว้างใหญ่ไกลสุดสายตายังมีรถม้าเคลื่อนตัวเอื่อยอาดไปตามเส้นถนน ภายนอกดูเผิน ๆ คล้ายขบวนพ่อค้าที่ได้รับการคุ้มกันแน่นหนา แต่ใครเล่าที่จะรู้ว่าคนภายในนั้นเป็นถึงพระสนมเอกของจักรพรรดิองค์ปัจจุบันที่ตกลงปลงใจตามการนำทางของขันทีแปลกหน้ามาตลอดทั้งทาง
 
“ พระสนม ยามนี้ออกนอกเมืองแล้วเพคะ ”
 
ไป๋หรั่นที่หลับตาพิงฉากรถม้าส่งเสียงรับในลำคอเบา ๆ นางนั่งนับเวลาในใจมาหนึ่งชั่วยามเต็ม ๆ แล้ว จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะถึงปลายทาง หากไม่ใช่ว่าพอขึ้นมาแล้วพบเสื้อคลุมโอรสสวรรค์วางเอาไว้ ป่านนี้นางคงนึกว่าตัวเองถูกลักพาตัวเข้าให้แล้วจริง ๆ
 
“ ใจเย็นไว้ .. ดีหรือร้ายยังตัดสินไม่ได้จนกว่าจะถึงปลายทาง ” ผู่เยว่ร้อนใจจนเริ่มไม่เหลือพื้นที่บนใบหน้าให้แสดงออกซึ่งความลนลานแล้ว ผิดกับผู้เป็นนายที่สงบนิ่งเกินคาด.. ไป๋หรั่นเริ่มที่จะหิวแล้ว นางปรือตาขึ้นมองของว่างที่ถูกเตรียมไว้บนรถม้า หากว่าคนที่ส่งรถมาเป็นเขาผู้นั้นจริงก็เชื่อได้เลยว่าของว่างนี้ไม่ใช่ความคิดของอีกฝ่ายแน่นอน หากบอกว่าเป็นจางกงกงยังฟังดูเข้าท่ากว่ามาก
 
“ พระสนมทรงบรรทมไปหรือยังพ่ะย่ะค่ะ? ”
 
เสียงถามไถ่จากภายนอกช่วยผลักให้มุมปากบางยกขึ้นอย่างช้า ๆ “ เส้นทางขรุขระถึงปานนี้ เกรงว่าคงไม่ง่ายนักหากอยากพักผ่อนสักช่วง ” พวกนางนั่งหัวสั่นหัวคลอนอยู่ในรถม้าที่ไม่รู้ปลายทางมาเกือบหนึ่งชั่วยาม ต่อให้เบื่อหรืออ่อนล้าอย่างไรไม่ว่าใครก็คงหลับไม่ลงอยู่ดี
 
“ นับว่าเป็นข้อผิดพลาดของกระหม่อมที่ไม่อาจทำให้การเดินทางราบรื่น ทว่าถึงแล้วพ่ะย่ะค่ะ เชิญพระสนมเสด็จลงมาเถิด ” ขันทีหนุ่มเปรยเสียงไม่ดังไม่เบาพอให้คนด้านในได้เตรียมตัวก่อนจะลงมา ทีแรกเขานึกว่าจะมีเสียงตอบรับ แต่ไม่.. หลังจากยืนรออยู่กับความเงียบอันไร้ที่สิ้นสุดได้ราว ๆ ครึ่งเค่อ ในที่สุดประตูรถม้าก็ถูกผลักออก พร้อมด้วยร่างของนางกำนัลคนสนิทที่ก้าวลงมาก่อนเพื่อช่วยประคองนายหญิงของนาง
 
นานมากแล้วที่ไม่ได้สัมผัสกับสายลมเหนือทุ่งหญ้า
 
ทันทีที่สองเท้าเหยียบลงกับพื้นดิน กลิ่นหอมสดชื่นของธรรมชาติก็ลอยพัดตลบครอบทุกลมหายใจให้ปลอดโปร่ง ไป๋หรั่นเงยหน้ามองท้องนภาสีฟ้าสดไร้เมฆจับกลุ่มด้วยความประหลาดใจ แต่ที่ทำให้ประหลาดใจยิ่งกว่าคือวัตถุขนาดยักษ์ทรงคล้ายเรือที่ตั้งอยู่ตรงหน้านาง ราวกับเรือรบที่ถอดเขี้ยวเล็บและได้รับการบูรณะตกแต่งให้งดงามโอ่อ่าหรูหราเกินกว่าเรือสำเภาโดยทั่วไป แม้จะมีเงาลางของลังสินค้ากระจัดกระจายอยู่มากมาย แต่ก็ยังไม่โดดเด่นเท่าเงาร่างสูงตระหง่านที่ชวนให้รู้สึก.. คุ้นตา
 
“ …. ”
 
นงคราญหยกยกมือขาวขึ้นกันแสงรำไรของดวงตะวันที่สาดลงมา พลางหรี่ตาลงพิศดูร่างนั้นอีกครั้ง กระทั่งมีเสียงกล่าวขึ้นจากด้านหลัง “ แม้กระหม่อมจะอยาก ทว่าด้วยหน้าที่เกรงว่ากระหม่อมจะไม่มีสิทธิ์ในการอธิบาย ” ขันทีจิ้งจอกผู้เดิมกล่าวไม่ทันจบ หัวหน้าขันทีอสรพิษก็แทรกตัวมาก่อนแล้ว จางห่าวหมิง จงฉางซื่อคนปัจจุบันเดินเข้ามาพร้อมระบายยิ้มพิมพ์ใจให้กับสาวงามที่ขึ้นชื่อว่าเลิศล้ำยิ่งกว่าใครในลั่วหยางพลางกล่าวอย่างยินดี
 
“ ฝ่าบาททรงรอพระสนมอยู่บนเรือแล้ว ” 
 
จางกงกงผายมือเป็นการเชิญสตรีของฝ่ายในให้ก้าวขึ้นไปตามบันไดขึ้นเรือที่เตรียมไว้พร้อมสรรพสำหรับสุภาพสตรีที่คงไม่เหมาะสมนักหากจะให้มาปีนป่ายด้วยวิธีเดียวกับชายชาตรีพลางหันไปพยักหน้าแบบพอเป็นพิธีให้กับขันทีในการปกครองของเขาที่ค้อมกายส่งอำลา
 
“ การเดินทางเป็นอย่างไรบ้างพ่ะย่ะค่ะ? ” ถึงจะดูเหมือนถามไถ่ให้พอเป็นพิธี แต่ใครจะรู้ว่านี่คือการสนทนาของ (ป๋าดันและเด็กดัน) ทั้งสองในรอบหลายอาทิตย์ จางกงกงชำเลืองตามองดูท่าทางที่เปลี่ยนไปบ้างเล็กน้อยของพระสนมเอกข้างกาย
 
“ เขาเหมือนท่านอย่างกับแกะ ”และนี่คือคำตอบแรกในรอบหลายวันที่นางให้มันกับเขา
 
ห่าวหมิงหยุดฝีเท้าไปครู่หนึ่งพลางคิดว่าเขาและเด็กน้อยข้างหลังนั้นคล้ายคลึงกันอย่างไร ส่วนไป๋หรั่นที่ทิ้งคำตอบไว้อย่างนั้นก็แค่หันมองเล็กน้อยก่อนจะก้าวเดินต่อไปจวบจนพ้นเขตบันไดและขึ้นสู่ตัวเรือได้สำเร็จ คารวะฟูเฟรินขอรับ เสียงขานรับดังกึกก้องทั่วเขตแดน ฝูหรงหยกที่เคยชินกับคำว่า ‘ พระสนม ’ เมื่อถูกเรียกว่า ‘ ฟูเหริน ’ ขึ้นมาก็ถึงกับเลิกคิ้วขึ้นอย่างประหลาดใจ
 
“ รายงานแจ้งมาว่าอู๋เว่ยมีเรื่องให้ต้องไปตรวจสอบ ” 
 
ครั้งนี้เป็นเสียงของคนผู้นั้น..
 
สาวงามดั่งหยกผินหน้ากลับไปเพื่อพบเข้ากับร่างสูงโปร่งของสวามีในรูปลักษณ์ที่แปลกตาไปมาก ฮั่นอู่ตี้ที่เคยสวมฉลองพระองค์สีเข้มลายมังกรไม่มีอีกต่อไปแล้ว สิ่งที่ปกคลุมบนร่างเขาคือเสื้อสีนิลเนื้อผ้าแปลกตาที่ทอออกมาให้แนบกับไปเรือนกายหนาโดยไร้เสื้อยาวส่วนนอกมาบดบัง แม้จะไม่เห็นชัดถึงมัดกล้ามที่หน้าท้อง แต่ก็ยังมีแขนทางฝั่งขวาที่แขนเสื้อกุดเสมอไหล่ที่เผยให้เห็นช่วงแขนแกร่งเล็กน้อยก่อนที่จะถูกปลอกแขนผ้าปล่อยชายระย้าลงมาบดบังไม่ให้แปลกไปจากขนบฮั่นจนเกินไป
 
ส่วนครึ่งร่างฝั่งซ้ายของอีกฝ่ายเดิมทีล้วนถูกปกคลุมด้วยผ้าคลุมยาวระพื้น กระทั่งเจ้าของร่างหนาขยับแขนวางมือซ้ายลงกับด้ามกระบี่จึงได้เห็นขอบผ้าที่เปิดออกเผยให้เห็นช่วงกางเกงและสายคาดเอวชั้นดีที่ประดับด้วยเงินแท้และพู่แดงสีชาดตัดกับผืนผ้าสีขาว
 
<div align="center"> <img width="300" src="https://i.pinimg.com/originals/84/77/29/8477297c7786c5f72683b39caa25a224.jpg" border="0" alt=""> </div>
 
“ ครั้งก่อนที่รับมือคณะทูต เจ้าช่วยได้มาก ครั้งนี้ก็เช่นกัน ” 
 
โอรสสวรรค์กล่าวเสียงเรียบพร้อมยื่นห่อผ้าชิ้นหนึ่งไปให้สนมเอกได้รับไปถือในมือ “ เดินทางครั้งนี้เจิ้นใช้ฐานะพ่อค้าชาวนอกด่าน ส่วนเจ้า .. ” หลิวเช่อกดใบหน้าที่สวมหมวกปีกกว้างคล้ายหมวกไผ่ผ้าคลุมทว่าไร้ผ้าแพรลงมาเล็กน้อย ส่งให้เกศาดำขลับหลายส่วนที่ปล่อยสยายลงมาราวม่านน้ำหมึกคล้อยตกมาด้านหน้าผ่านบ่ากว้าง
 
“ เป็นอดีตนางรำในขบวนที่สุดท้ายแล้วตบแต่งเป็นฟูเหรินข้า ”
 
กระทั่งสรรพนามยังเปลี่ยนไปเพื่อรับกับบทบาทที่ต้องเป็น ในระหว่างที่เขาพูด ไป๋หรั่นก็ไม่ได้อยู่เฉย นางคลี่ห่อผ้าในมือจนเห็นว่าด้านในเป็นชุดนางรำนอกด่านแสนประณีตรับกับบทบาทที่เขาต้องการให้นางเป็นอย่างพอดิบพอดี “ ราชกิจนี้สำคัญถึงขนาดที่ทรงเสด็จไปไกลถึงอู๋เว่ยด้วยตัวพระองค์เอง พาหม่อมฉันไปเช่นนี้.. ”
 
“ ถือเสียว่าเป็นการท่องเที่ยวครั้งใหญ่ที่หาได้ยากในชีวิตเจ้า ”
 
สตรีในห้องหอของต้าฮั่นผู้ใดจะเคยไปเยือนเขตทะเลทรายกัน ลู่เจาอี๋ .. หรือที่ตอนนี้สมควรกล่าวว่าเป็นนางรำหญิงผู้หนึ่งสูดหายใจเข้าลึก ๆ อย่างไรอีกฝ่ายก็ไม่เคยเปิดโอกาสให้นางได้ปฏิเสธ ประสบการณ์ครั้งนี้ตราบเท่าที่อยู่ภายใต้การดูแลของอีกฝ่าย อย่างไรนางก็คงปลอดภัย สาวงามผุดผาดหันกายดูรอบด้าน นอกจากกำลังคนประปรายที่ดูคล้ายคนในคารวานหรือไม่ก็คนคุ้มกันขบวนสินค้าก็ยังมีกล่องขนสัมภาระจำนวนมากที่บางส่วนเปิดออกอวดโฉมผ้าไหมแพรพรรณชั้นดี
 
ดูเหมาะกับการเป็นพ่อค้าจริง ๆ หากไม่ใช่ว่าเรือนี้.. อลังการเกินไปมาก
 
“ แล้วเรือนี้มิใช่ว่า.. ”
 
“ ห่าวหมิงบอกว่าผู้ร่ำรวยนอกด่านบางจำพวกหันมาใช้เรือเช่นนี้ ”
 
ห่าวหมิง? นาง.. ไม่คุ้นชื่อนี้เท่าไหร่
 
“ อย่างที่นายท่านกล่าว ฟูเหรินวางใจเถิดขอรับ ” ห่าวหมิงที่น้อยคนนักจะรู้ว่าเป็นนามของเขา ก้าวเข้ามาด้วยบทบาทพ่อบ้านที่ระบายยิ้มจนเต็มแก้ม ดูเหมือนจางกงกงจะสนุกกับการสวมบทบาทครั้งนี้มากเสียยิ่งกว่าตัวละครหลักทั้งสองเสียอีก “ บัดนี้มีผู้น้อยห่าวหมิงเป็นผู้ช่วยที่ติดตามนายท่านมาจากนอกด่าน และมีท่านจูชวีเฟิ่งดำรงฐานะองครักษ์พ่อค้าใหญ่ ”
 
เนตรหงส์ชำเลืองไปมองท่านจูชวีเฟิ่งที่ว่าเล็กน้อย อีกฝ่ายเป็นชายบรรยากาศเรียบเย็นคมกริบผู้หนึ่งที่ราวกับมีป้ายห้อยคอแขวนเอาไว้ว่า ‘ ข้าเป็นองครักษ์ ’ อะไรอย่างนั้น “ เข้าใจแล้ว เข้าใจแล้ว.. เช่นนั้นหม่อมฉัน— หมายถึง น้องขอตัวไปเปลี่ยนชุดก่อน โปรดรอสักครู่ ” นงคราญหยกหลุบตาลงหลบสายตาคมกริบของหลิวเช่อที่ตวัดมาเพื่อห้ามความชินปากของภรรยา
 
หลิวเช่อพยักหน้าเล็กน้อยเป็นการอนุญาตให้นางปลีกตัวไปเปลี่ยนเสื้อผ้า เพราะอย่างไรระหว่างนี้เขาก็ต้องไปสั่งการให้เตรียมออกเรือ ไป๋หรั่นย่อกายลงเล็กน้อยเพื่อขอปลีกตัวออกมาพร้อมกับผู่เยว่ที่โล่งอกขึ้นมาเมื่อการเดินทางครั้งนี้เหมือนจะมีผลดีมากกว่าร้าย
 
สองสตรีบนเรือลำยักษ์ได้รับการนำทางมายังห้องพักชั่วคราวเพื่อผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้า 
ทว่าเมื่อผู่เยว่ที่ตอนนี้เปรียบเสมือนสาวใช้ส่วนตัวเห็นชุดก็ถึงกับหมดคำพูดไปพักใหญ่..
 
“ เรือนี้เป็นผลงานของนักประดิษฐ์ชาวซูเล่อ แม้พวกเขาจะเป็นเพียงอาณาเขตแคว้นเล็ก ๆ … ” 
 
ถ้อยคำของหลิวเช่อเลือนหายทันทีที่สองเนตรมังกรสะท้อนเงาร่างที่ก้าวเข้ามา สมแล้วที่เป็นโฉมงามในรอบหลายปีตามคำกล่าวขานของคนอื่น ๆ แค่เพียงนางปรากฏตัวเดิมทีก็พิลาสล้ำตรึงใจมากเพียงพอแล้ว ยิ่งได้เห็นเรือนกายที่เผยนอกร่มผ้า เกรงว่าบรรยากาศรอบกายของหลิวเช่อจะเหี้ยมเกรียมชึ้นหลายส่วนจนคนนอกที่แต่เดิมมองมายังต้องรีบเบือนหน้าหนี
 
นางเหมาะกับสีแดงจนน่าเหลือเชื่อ ราวกับรูปสลักหยกที่พันกำบังกายด้วยแพรไหมสีสดเขียวสลับชาด ดูแล้วโดดเด่นเป็นสง่า แม้ว่ารูปแบบจะต่างไปจากอาภรณ์โดยธรรมชาติของต้าฮั่น ลู่ไป๋หรั่นยามนี้มีชิ้นผ้าขาวขอบแดงปักลายปักษาพาดพันช่วงอกอิ่มและปล่อยช่วงไหล่รวมไปถึงหน้าท้องอันแบนราบให้เปิดเปลือยสู่สายตาคน
 
ถัดลงมาจากช่วงบนที่วาบหวิวก็เป็นกางเกงสีแดงที่บุผ้าด้านในเป็นสีขาวจับมัดปลายผ้าที่ข้อเท้าด้วยสายคล้องสีทองจนเปิดร่องเว้าอวดหน้าขาเรียวตั้งแต่ช่วงหน้าแข้งจนเกือบถึงหัวเข่าดูเย้ายวนคล่องตัว หากมิใช่ว่ามีของประดับทองอื่น ๆ ไม่ว่าจะสร้อย หรือกำไล รวมไปถึงลายปักทองและผ้าคล้องแขนสองเส้นที่สีตัดกัน ป่านนี้คงไม่ต่างอะไรไปจากการสวมชุดนอนออกมาเดินร่อนในยามกลางวัน
 
ไป๋หรั่นวางมือข้างหนึ่งสัมผัสกับศอกอีกฝั่งของตนเอง พลางก้มหน้าด้วยความเขินอาย นางไม่ปฏิเสธว่าเสื้อผ้าอย่างนี้เหมาะนักกับทะเลทรายที่รับลมได้มาก ทั้งยังสมฐานะนางระบำนอกด่าน แต่ว่า.. “ ฝ่— .. ท่านพี่ ” ที่ร่วมทางกับนางมาไม่ใช่พี่ชายหรือครอบครัวบังเกิดเกล้า แต่เป็นสามีในนามที่ไม่ได้สมัครสมานรักใคร่กันมาก่อน ฉะนั้นจึงไม่แปลกที่จะค่อนข้าง.. กระอักกระอ่วนกันอยู่ไม่น้อย
 
“ มานี่สิ ”
 
หลิวเช่อคาดว่านางคงไม่คุ้นชินที่ต้องปรับตัวกับวัฒนธรรมอื่นอย่างกะทันหัน โอรสสวรรค์ผู้เป็นสามียกแขนข้างที่เชื่อมกับผ้าคลุมเข้าประคองไหล่มนหลวม ๆ เนตรคู่คมเคลื่อนลงมองภรรยาเล็กน้อย นางรวบผมขึ้นเป็นมวยเดียวแล้วใช้แค่ชิ้นส่วนหล่อจากทองทรงกลมบางอย่างที่ประดับลงกับมวยผมโดยไม่จำเป็นต้องใช้ปิ่น .. ถ้าจำไม่ผิดนางอัปสรของชาวนอกด่านน่าจะเรียกกันว่าตุนหวงเฟยเทียน ดูท่านางกำนัลของนางคงได้แรงบันดาลใจมาจากความเชื่อเหล่านั้น
 
“ ก่อนหน้านี้ที่ข้าจะบอกเจ้า คือเรือลำนี้สร้างโดยคนของแคว้นซูเล่อ พวกเขาเป็นแคว้นขนาดเล็กที่เต็มไปด้วยเหล่านักสู้ อีกทั้งในกองทัพหน่วยของผู้ใช้ปราณหมาป่า ถึงจะจำนวนน้อย แต่ก็มากความสามารถ ” คล้ายอาจารย์สอนวิชาเกี่ยวกับอาณาเขตและพื้นที่ หลิวเช่อกำลังเบี่ยงความสนใจของนางให้ออกจากความประหม่าและเปลี่ยนมาให้ความสนใจกับเรื่องที่น่าตื่นตาเมื่อกำลังเห็นว่าตัวเรือยักษ์สามารถเคลื่อนที่บนบกได้จริง ๆ
 
สองสามีภรรยาประคองกันไปยังหัวเรือเพื่อรับชมทิวทัศน์ที่ยากจะมีใครได้ยลเช่นพวกเขา โดยทิ้งทั้งยศฐาบรรดาศักดิ์อันสูงส่งไว้ข้างหลัง และมุ่งหน้าไปยังเส้นทางอันไม่แน่นอนที่ไร้คนคาดเดาได้..


 <div align="center">
<img width="450" src="https://i.imgur.com/F56Ani1.png" border="0" alt=""> ทำกิจกรรมสันทนาการกับหวงตี้ +15 บารมี ปลอมตัวเที่ยวฉางอันกับหวงตี้ตามลำพังสองคน 1 วันเต็ม +30 บารมี (รับได้เลยไหม LOL) 

ส่งทำแกล้ง ๆ เผื่อว่าได้จริง .ส่งจูบ 
ชุดหงเฟินเฟย 
<img width="100" src="https://i.imgur.com/MYNuupL.png" border="0" alt=""> 
ชื่อชุด : ชุดหงเฟินเฟย 
รูป : h ttps://i.imgur.com/MYNuupL.png 
คำอธิบาย : <.font color="#910000"><.b>‘ ริ้วชาดโผบินเหนือฟากฟ้าพร้อมกลิ่นรัญจวนใจ ’ <.b><.font> คือความหมายที่หลบซ่อนอยู่ในนามอาภรณ์นอกด่านที่ถูกตระเตรียมขึ้นสำหรับ<.font color="#994D7B"><.b>‘ นิรชราผนึกหยก • ลู่ไป๋หรั่น ’<.b><.font> ในการเดินทางเยือนอู๋เว่ยที่เรียกได้ว่าอาศัยการปลอมแปลงฐานันดรกันอย่างสุดความสามารถ โดยตัวอาภรณ์นี้ประกอบไปด้วย ผ้าขาวขอบแดงปักลายปักษาที่มีไว้สำหรับสวมรัดช่วงอก และถัดลงมาจากช่วงบนนั้นก็เป็นกางเกงสีแดงบุผ้าขาวด้านในที่มัดปลายผ้าบริเวณข้อเท้าด้วยสายคล้องสีทอง เปิดร่องเว้าอวดหน้าขาเรียวตั้งแต่หน้าแข้งจนเกือบถึงหัวเข่าดูเย้ายวนคล่องตัว รวมไปถึงผ้าคล้องแขนสองเส้นที่แบ่งออกเป็นสีแดงและเขียวตัดกัน ทำให้ดูหลากสีสัน และหรูหราสะกดใจที่มาได้รับการขนานนามทีหลังว่า <.font color="#910000"><.b>‘ 紅芬飞 • หงเฟินเฟย ’<.b><.font> ที่ก็ไม่ทราบว่าใครเป็นคนริเริ่มในขบวนเสด็จครั้งนี้

</div>

</div>

 

</div></div> </div> 

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Chonburi'); Chonburi {font-family: 'Chonburi';}
</style>

LuBairan โพสต์ 2024-9-5 22:17:11

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย LuBairan เมื่อ 2024-9-5 22:24 <style>

#boxcorecenter {
border: 0px solid #152cd5;
padding: 15px;
box-shadow: #504C4E 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/J5ZfEJ2.png");
}
</style>

<style>
#boxR0LE {
width: 650px;
border: 0px solid #cbb989;
padding: 35px;
box-shadow: #504C4E 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/PNPim8Q.png");}
</style>

<style>
#boxLEETTER {
width: 350px;
border: 0px solid #cbb989;
padding: 35px;
box-shadow: #504C4E 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/1VhFLiD.png");}
</style>

<div id="boxcorecenter">
<div align="center">

 

<div id="boxR0LE">

<img width="450" src="https://i.imgur.com/aDtIaPZ.png" border="0" alt="">
 
บทสรุปของการเดินทาง วันที่ 19 เดือน 08 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 10 เวลาสิบเอ็ดนาฬิกาห้าแปดนาทีเป็นต้นไป
 
 
<div align="left">


ความแข็งแกร่งไร้เทียมทานชั่วขณะแลกมากับเรี่ยวแรงที่แห้งเหือดยากฟื้นฟู ภายในระยะเวลาสั้น ๆ ไป๋หรั่นอ่อนแอลงอย่างเห็นได้ชัดถึงขนาดที่หลายคนพึมพัมอย่างเวทนาว่าบอบบางจนน่าใจหาย ทว่าโดยไม่มีใครนึก.. ดูเหมือนการแลกเปลี่ยนครั้งนี้จะช่วยกระชับความสัมพันธ์ระหว่างสองสามีภรรยาให้เหนียวแน่นกว่าเก่า ร่างที่สิ้นสติมาตลอดคืนของลู่เจาอี๋ได้รับสิทธิ์ให้อิงซบวรกายมังกรตลอดการเดินทางกลับที่เร่งร้อนเป็นพิเศษ
 
“ นายท่าน ยามนี้เราเข้าสู่เขตที่ราบเสียนลู่แล้วขอรับ ”
 
จางกงกงรายงานทันทีที่รู้สึกว่าพื้นที่รอบตัวเปลี่ยนจากทะเลทรายไร้ขอบเขตปลายมาเป็นเขตที่ราบบริเวณชานเมือง เพื่อให้ผู้เป็นนายที่โคจรปราณฟื้นสภาพร่างกายอยู่ไม่ห่างจากสนมรักได้ทราบถึงความเปลี่ยนไปของภายนอก โอรสสวรรค์หาได้ลืมตาขึ้นแม้จะมีผู้อื่นก้าวเข้ามา “ ส่งคนไปนำรถม้ามา แล้วก็.. เตรียมเรียกซานกงและซ่านซูมาเข้าพบเป็นการส่วนตัว ครั้งนี้มีเรื่องที่ต้องหารือโดยเร่งด่วน ”
 
สิ้นเสียงก็เป็นการเคลื่อนไหวของจางห่าวหมิงที่ค้อมหลังลงรับคำก่อนจะปลีกตัวออกไปจัดการตามความต้องการของนายเหนือหัว โดยไม่ทันสังเกตเลยว่านอกจากตนที่เข้ามาแล้ว ยังมีอีกหนึ่งชีวิตตัวเล็ก ๆ ที่แสนซุกซนย่ำเท้าตามหลังมาอย่างเงียบงันคล้ายลูกกระต่ายตัวเล็กจ้อยที่ว่องไวไร้เสียงฝีเท้า
 
“ พี่สาวยังไม่ตื่นอีกเหรอ ”
 
“ บอกให้เรียกว่าท่านแม่ ”
 
“ งึ.. ”
 
พ่อลูกที่เหลือกันอยู่สองคนใช่ว่าไม่กระอักกระอ่วน ยังดีที่หลิวเช่อเคลื่อนไหวไวกว่าคนอื่น ขณะที่เด็กน้อยพึ่งตื่นจากนิทราหมายจะร้องหาคนคุ้นเคย เขาก็เบี่ยงประเด็นและนำนางมาอบรมส่วนตัวจนพอว่าง่ายขึ้นมาก บัดนี้เขาทราบนามของนาง เช่นเดียวกับนางที่ทราบฐานะของเขา รวมไปถึงรู้ว่าอะไรควรไม่ควร สำหรับเด็กหกขวบการที่นางสามารถเรียกเขาเต็มเสียงต่อหน้าผู้อื่นท่านพ่อ แต่ก็ยังกล้าเรียกกันในพื้นที่ส่วนตัวว่าพี่ชาย ทำให้หลิวเช่อนึกทึ่งในความหัวแข็งและกล้าหาญนี้อยู่ไม่น้อย
 
“ ทุกวินาทีต่อจากนี้ไม่ว่าจะที่ใด เจ้าก็ไม่สามารถเรียกข้าว่าพี่ชายและเรียกนางว่าพี่สาวได้อีก ”
 
“ ฟังเข้าใจหรือไม่ ” 
 
“ อื้อ เพื่อความปลอดภัยของข้า เพื่อความมั่นคงของนาง ” เด็กน้อยงึมงัมเสียงเบาถึงเรื่องที่ถูกกำชับด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ มาตลอดระยะเวลาที่หลายคนผลักให้พวกเขาต้องมาอยู่ด้วยกันในห้องเล็ก ๆ ที่น่าอึดอัดนี้ .. เด็กสาวไร้แซ่นามหรูเยี่ยนที่นับจากนี้จะถูกเพิ่มชื่อในทำเนียบคนแซ่หลิวชำเลืองตามองผู้เป็นบิดาบุญธรรมด้วยความไม่เข้าใจ “ สุดท้ายแล้วเป็นข้าทำพวกท่านเดือดร้อนใช่หรือไม่ ”
 
พวกผู้ใหญ่คนอื่นที่มารู้ฐานะปลอม ๆ ของนางล้วนแตกตื่น แม้แต่ตัวต้นเรื่องคนหนึ่งยังดูจะปวดหัวและรำคาญกับการรับมือในขณะที่อีกคนก็หลับไหลไม่ได้สติ นางเข้ามาเหยียบย่ำบนเรือได้ไม่ถึงหนึ่งเค่อก็มีวิกฤตซัดเข้าใส่ หรือจริง ๆ แล้วนางเป็นดาวพินาศ..
 
“ เหตุใดเจ้าจึงเหมือนนางนัก ”
 
ไม่ยักรู้ว่านิสัยคิดมากคิดเกินตัวจะสามารถส่งผ่านฐานะแม่ลูก(ไม่จริง)ได้เสียด้วย โอรสสวรรค์ปรือตาขึ้นมองเด็กสาวหน้าตาน่ารักน่าชังที่คนรักชื่อเสียงเยี่ยงชีพอย่างลู่เจาอี๋เลือกกัดฟันปล่อยให้ชื่อของตัวเองต้องด่างพร้อยเพียงเพราะอยากช่วยชีวิตคนผู้หนึ่ง มีข่าวเสียกับผู้อื่นทั้งที่แต่งงานแล้ว ย่ำแย่เสียยิ่งกว่ามีข่าวเสียร่วมกับสามีของตนเอง.. แต่หากเป็นเช่นนี้ก็เท่ากับนางปิดอนาคตของตัวเอง หากไม่ใช่ว่าเป็นผู้หลงใหลในเรือนร่างหน้าตาเกรงว่านางคงไม่อาจแต่งงานใหม่ได้หากพรากจากเขาไป
 
“ ท่านแม่ของท่านกล่าวได้ถูกต้องจริง ๆ ”
 
“ เป็นคนที่ไม่ควรปล่อยไว้กับเด็กเลยแม้แต่นิดเดียว.. ” 
 
“ พี่สาว ! ”
 
เสียงเล็ก ๆ ของเด็กสาวกลบเสียงการขยับตัวที่เชื่องช้าของผู้ตื่นจากนิทรา ไป๋หรั่นได้สติมาสักพักแล้วทว่ากว่าจะรวบรวมแรงได้ก็จำเป็นต้องใช้เวลา “ เจ้าเคยคุยเรื่องนี้กับท่านแม่? ” ดูเหมือนคำพูดแรกหลังตื่นมาจะทำให้นางต้องเบี่ยงสานตาหลบความกดดันจากเนตรคู่คมเสียแล้ว
 
“ ท่านคิดว่าเรื่องที่ลูกสะใภ้สามารถใช้สนทนากับแม่สามีได้จะมีสักกี่เรื่องเล่า.. ” เกรงว่าในใต้หล้านี้คงจะหาคนที่ใช้วาจายียวนได้น่าฟังเท่านางไม่ได้อีกแล้ว อาศัยแค่ดวงหน้าความงดงามบริสุทธิ์ยังไม่รวมกับน้ำเสียงที่อ่อนโยนและเว้นจังหวะอย่างเรียบหรูก็ล้วนแต่ทำให้คนคล้อยตามได้โดยไม่ตะหงิดใจ
 
“ เรื่องของนางแจ้งแค่กับท่านแม่ก็พอ ผู้อื่นรู้มากใช่ว่าจะดี ”
 
ไม่ควรหลอกลวงผู้อาวุโสโดยเฉพาะบิดามารดาเรื่องนี้ไป๋หรั่นทราบดีในเหตุผลที่ทำให้หลิวเช่อเป็นยอดจักรพรรดิที่ถึงจะเหี้ยมโหดแต่ก็ได้รับความเลื่อมใสจากประชาชน เพราะเขาไม่เคยผิดจารีตหรือขนบธรรมเนียมที่ไม่เคารพบรรพชนจนเป็นแบบอย่างอันดีของชายที่ต่อให้มีอำนาจล้นฟ้าก็ยังห่วงหาใส่ใจคนในครอบครัว.. “ ท่านแม่อยากได้หลานแท้ ๆ .. เป็นเช่นนี้ ”
 
“ นางเหมือนเจ้าไม่มีผิด ” 
 
คนลูกพึ่งสับสนไป คนแม่ตื่นมาก็มีเรื่องวุ่นวายมารังควานอีกทอด
 
หลิวเช่อคร้านจะประคับประคองสภาพจิตใจของผู้อื่น แต่ก็หาได้ตัดเยื่อใยเสียทีเดียว แขนหนาขยับเข้าอุ้มร่างของเด็กน้อยที่พยายามจะปีนขึ้นเตียงมาวางไว้เบื้องหน้าภรรยา ก่อนจะเขยิบร่างของตนห่างออกมาโดยแนบแผ่นหลังไว้กับเสาของเตียงนอนพลางปล่อยสายตาเฝ้ามองคนในครอบครัวของเขา
 
“ พี่ชายอธิบายให้ข้าฟังหมดแล้ว ”
 
แม่หนูน้อยนั่งลงอย่างสงบเสงี่ยมทั้งที่สองตากลมสุกสกาวพราวระยับ “ พี่ชายมีหน้าที่การงานยิ่งใหญ่มาก มาก มากมาก ” ประหนึ่งคนที่กำลังรายงานว่าได้รู้อะไรมาจากปากอาจารย์ให้อาจารย์หญิงได้ทราบ ไป๋หรั่นที่ถึงจะมีอาการปวดหนึบที่ขมับเพราะความล้าของร่างกายแต่เมื่ออยู่ต่อหน้าความตั้งใจนี้ต่อให้อยากออกปากว่าประเดี๋ยวค่อยสนทนาก็ยังได้แต่ปิดปากสนิทแน่นพลางพยักหน้าพร้อมรอยยิ้มอ่อน ๆ
 
“ ส่วนท่านก็เป็นผู้หญิงของเขา ”
 
ประโยคนี้เหมือนจะแปร่งหูไปหน่อย หลิวเช่อไม่ได้มีความละอายที่บุตรสาวกล่าวออกมาอย่างนั้นทำให้เขาไม่จำเป็นต้องเบือนสายตาหลีกหนี ผิดกับเนตรหงส์หวานฉ่ำที่ชำเลืองผ่านมาเพียงเสี้ยววิก่อนจะรีบเบี่ยงหลบออกไป “ ฉะนั้นในเมื่อท่านรับข้าเป็นบุตรสาว นอกจากเรียกท่านว่าท่านแม่แล้ว ข้าก็ต้องเรียกเขาว่าท่านพ่อ ”
 
“ แล้วเจ้ายินดีที่จะเรียกเช่นนั้นหรือไม่ ? ” นงคราญหยกหาใช่มังกรทองไร้อารมณ์ที่สนใจแค่เพียงผลลัพท์ เมื่อเด็กน้อยถูกนางถามกลับอย่างนี้ก็เหมือนจะอ้ำอึ้งไปพักหนึ่ง ดวงตากลมสีอ่อนคล้ายม่านหมอกมองสลับไปมาระหว่างคู่สามีภรรยา
 
“ ข้ามีพ่อคนเดียว.. ”
 
“ พ่อที่ไม่จำเป็นต้องนำคำใดมาเติมด้านหน้า ” 
 
เขตแดนทะเลทรายหล่อหลอมให้นางเติบโตมาอย่างเข้มแข็ง แม้ว่าการกล้ำกลืนความรู้สึกโหยหาถึงบิดาที่เกี่ยวพันทางสายเลือดจะยังคงอยู่ แต่เพื่อเติบโตขึ้นพอสำหรับจะตามหาเขาในความฝัน .. นางทำได้ ต่อให้ต้องหลบอยู่ใต้เกราะกำบังหรือหลอกลวงคนทั้งใต้หล้า เพื่อความปรารถนาที่อาจสำเร็จในสักวัน นางก็ยินดี “ ต่างจากท่านพ่อคำนี้.. พี่ชายบอกว่าบางครั้งมันก็สามารถใช้เพื่อเรียกคนที่ดูแลสั่งสอนเสมือนเป็นพ่อคนที่สอง ”
 
ก็เหมือนว่าจะ.. สอนได้ดีนี่นา
 
นัยน์ตาสีใบเฟิ่งเข้มจนคล้ายหมึกชำเลืองมองชายที่ถูกกล่าวถึงอีกครั้ง ก่อนจะพึมพัมเบา ๆ “ เจ้ารับได้ก็ดีแล้ว” มาถึงตอนนี้ไป๋หรั่นพึ่งจะนึกขึ้นได้ .. แม้แต่ลูกสาวก็มีแล้ว การเติบโตอย่างก้าวกระโดดครั้งนี้หากไม่ใช่ว่าแสร้งตายแล้วสร้างตัวตนใหม่ก็เกรงว่านางคงไม่อาจก้าวไปสู่หนทางอื่นได้อีก
 
“ พวกสองคนยังไม่ได้กินอะไร ทานอะไรสักหน่อยเถอะ ”
 
นางจะถือว่านี่เป็น.. ความห่วงใยหนึ่งจากชายที่มักไม่แสดงออกก็แล้วกัน
 
นงคราญหยกพยักหน้าช้า ๆ ก่อนจะประคองเจ้าตัวน้อยลงจากเตียง ทั้งสามร่วมใช้เวลามื้ออาหารที่ไป๋หรั่นเป็นฝ่ายลุกไปกำชับให้จัดเตรียมเป็นพิเศษ พ่วงด้วยชาชั้นเลิศจากฝีมือการชงของผู้ชำนาญการ.. ถึงจะมีเรื่องที่น่าเอ็นดูอย่างการต้องสอนเด็กหญิงตัวเล็กให้ทานปลาเป็นครั้งแรก แต่ดูแล้วในระยะเวลาสั้น ๆ นี้ของพวกเขาก็ดูคล้ายพ่อแม่ลูกในครอบครัวชาวบ้านที่แสนเรียบง่ายขึ้นมาจริง ๆ จวบจนถึงเวลาที่รถม้ามาถึง ทั้งสามจึงได้ลงจากเรือ และก้าวขึ้นสู่พาหนะแสนหรูหราสำหรับเดินทางกลับบ้านของพวกเขา


 <div align="center">
<img width="450" src="https://i.imgur.com/F56Ani1.png" border="0" alt=""> 
 ฮั่นอู่ตี้ 
+5 ความสัมพันธ์สนทนาประจำวัน 
+20 โบนัสความสัมพันธ์หัวดี 
+20 ความสัมพันธ์อาหารเกรดม่วง และ +10 ชาเกรดม่วง 
+5 โบนัสความสัมพันธ์จากอาหารประเภทอาหารปรุง 
+5 โบนัสความสัมพันธ์จากชาประเภทชงชา 
+15 โบนัสความสัมพันธ์จากโดดเด่นมีเอกลักษณ์ 

 หลิว หรูเยี่ยน 
+5 ความสัมพันธ์สนทนาประจำวัน 
+20 โบนัสความสัมพันธ์หัวดี 
+20 ความสัมพันธ์อาหารเกรดม่วง และ +10 ชาเกรดม่วง 
+5 โบนัสความสัมพันธ์จากอาหารประเภทอาหารปรุง 
+5 โบนัสความสัมพันธ์จากชาประเภทชงชา 
+15 โบนัสความสัมพันธ์จากโดดเด่นมีเอกลักษณ์ 

ร่วมนอน(เฉย ๆ)กับหวงตี้ นับว่ามีค่าปรนนิบัติไหมฮะ 
ทุกครั้งที่ความสัมพันธ์หัวใจหวงตี้หรือไท่โฮ่วเพิ่มขึ้น 1 ดวง +50 บารมี 
ทำกิจกรรมสันทนาการกับหวงตี้ +15 บารมี 
ปลดเงื่อนไขเลื่อนสู่ขั้นเฟย ( อนุญาตแอดมินให้ทำการสุ่มยศ )

</div>

</div>

 

</div></div> </div> 

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Chonburi'); Chonburi {font-family: 'Chonburi';}
</style>

JiTiandao โพสต์ 2025-10-2 02:27:11

<span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-weight: 700; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">วันที่ 1 เดือน 9  รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11<span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-weight: 700; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">เวลา 09.00 - 10.00 น. <span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-weight: 700; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">หลังจากละทิ้งความสูงชันของ เขาหัวซาน และระเบียงเมฆา จี เทียนเต้าโซเซลงมายัง  <span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-weight: 700; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ราบเสียนลู่ดินแดนกว้างใหญ่ที่ทอดตัวเป็นแผ่นพรมเขียวทองสุดลูกหูลูกตา ทุ่งหญ้าที่นี่ขึ้นสูงสลับต่ำ ลมพัดสะบัดจนใบหญ้าไหวเป็นคลื่นดุจมหาสมุทรเขียว เสียงลมหอบฟุ้งกระทบใบหญ้าดังก้องประหนึ่งบรรเลงบทเพลงประหลาดในค่ำคืนแห่งความเพ้อ <span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-weight: 700; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ชายแก่หัวล้านผอมแห้งก้าวโซเซไปตามทุ่งกว้าง มือยกโบกไปมาเหมือนสื่อสารกับวิญญาณทุ่งหญ้า หัวเราะคิกคัก พลางร้องเพ้อ <span style="color: rgb(255, 0, 255); background-color: transparent; font-weight: 700; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">“โอ้…ทุ่งหญ้าเอ๋ย…เจ้าไพศาลและไร้ขอบเขต ข้าจะวิ่งไปจนสุดฟ้า…หรือแม้กระทั่งทะเลทรายลี้ลับของชาวนอกด่าน! ฮ่าๆๆ! ข้าจะครอบครองทุกสิ่ง แม้โลกจะทอดทิ้งข้า!” <span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-weight: 700; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ลมพัดแรงขึ้น ใบหญ้าสะบัดสูงเกือบถึงเอวเขา ทำให้เขาเหมือนร่างเล็กถูกคลื่นสีเขียวกลืนไปทั้งตัว แต่กลับยิ่งเพ้อเจ้อหนักขึ้น <span style="color: rgb(255, 0, 255); background-color: transparent; font-weight: 700; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">“เจ้า…ทุ่งหญ้า…เจ้าผืนใหญ่เหมือนจิตใจข้าใช่ไหม! ฮ่าๆๆ! ข้าถูกทอดทิ้ง แต่ข้าจะไม่ยอมให้ใครหัวเราะเยาะ! ไม่ใครทั้งสิ้น!” <span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-weight: 700; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">เขาหัวเราะลั่น ตะโกนไปยังขอบฟ้าที่ดูไกลโพ้นคล้ายทะเลทรายลึกลับ เสียงสะท้อนผสมคลื่นหญ้าและเสียงนกป่าทำให้ราบเสียนลู่เหมือนเวทีพิธีกรรมของผู้เพ้อคลั่ง <span style="color: rgb(255, 0, 255); background-color: transparent; font-weight: 700; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">“ทะเลทรายเอ๋ย…เจ้าลึกลับและแข็งกระด้าง แต่ข้าจะไปถึงเจ้า! ฮ่าๆๆ! ข้าจะวิ่งไปสุดขอบโลก ทุ่งหญ้านี้เป็นแค่ทางผ่าน!” <span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-weight: 700; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">บางคราเขาหยุด หันหลังกลับมามองทุ่งกว้างที่เขาผ่านมา ดวงตาแดงกร่ำ เคราเปียกเหงื่อและน้ำค้าง มือทั้งสองยกขึ้นโบกพลางพึมพำ <span style="color: rgb(255, 0, 255); background-color: transparent; font-weight: 700; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">“โลกนี้…โลกนี้ไม่ยุติธรรม แต่ข้า…ข้าจะเป็นกษัตริย์ของราบเสียนลู่! ฮ่าๆๆ! ทุกสิ่งรอบข้า…ต้องจำชื่อข้า!” <span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-weight: 700; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">เสียงหัวเราะและคำเพ้อของเขา แทรกผสมไปกับเสียงลมและเสียงหญ้าไหวราวบทเพลงบ้าๆ กลางทุ่งกว้าง เสียงสะท้อนไปไกล จนเหมือนว่าราบเสียนลู่ทั้งผืนกลายเป็นเวทีของชายแก่หัวล้านผู้หนึ่ง <span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-weight: 700; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ผู้ที่โลกทั้งใบทอดทิ้ง แต่ยังคงเชื่อมั่นในความยิ่งใหญ่ของตนเอง

JiTiandao โพสต์ 2025-10-2 04:36:11

<span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-weight: 700; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">วันที่ 2 เดือน 9  รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11<span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-weight: 700; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">เวลา 02.00 - 03.00 น. <span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-weight: 700; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ท้องฟ้ามืดสนิท มีเพียงดวงดาวพราวระยับเป็นเพื่อน จี เทียนเต้าโซเซเข้ามาถึง ทุ่งหญ้ากว้างใหญ่ ที่ทอดยาวสุดสายตา ร่างผอมแห้ง เสื้อผ้าขาดรุ่ย เครารุงรังปลิวไหวตามแรงลมกลางคืน มือทั้งสองแกว่งไปมาเหมือนกำลังวาดท่วงท่าของความเพ้อคลั่ง <span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-weight: 700; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">เขาหยุดยืนกลางทุ่ง มองไปยังขอบฟ้าไกลสุดสายตา ที่ชายขอบชิดกับ ทะเลทรายลี้ลับของชาวนอกด่าน ความมืดปกคลุม แต่แสงจันทร์ส่องลงบนผืนหญ้า  <span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-weight: 700; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ทำให้ทุ่งกว้างเหมือนมหาสมุทรสีเงิน เสียงลมพัดกระซิบผ่านใบหญ้าและก้อนหินทำให้เกิดท่วงทำนองแปลกประหลาด จี เทียนเต้าหัวเราะเบา ๆ <span style="color: rgb(255, 0, 255); background-color: transparent; font-weight: 700; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">“ข้าเทียนเต้า…ผู้บ้าคลั่ง…โลกทั้งใบทอดทิ้งข้า แต่ข้าจะอยู่ตรงนี้ ทุ่งหญ้ากว้างใหญ่…ทะเลทรายไกลสุดสายตา…ข้าจะไม่ยอมใคร ฮ่าๆๆ!”<span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-weight: 700; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> เขาพูดคนเดียว พลางแกว่งแขนไปรอบตัว เหมือนกำลังผลักฟ้าและหญ้าให้ขยับตามจังหวะเพ้อคลั่ง <span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-weight: 700; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">เขาเดินโซเซไปตามผืนหญ้า มือลูบใบหญ้า พลางพึมพำเสียงแหบพร่า <span style="color: rgb(255, 0, 255); background-color: transparent; font-weight: 700; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">“เจ้าหญ้า…เจ้าดิน…เจ้าลม…เจ้าดาว…เจ้าทะเลทราย…ทุกสิ่งต้องฟังข้า ข้าจะเพ้อคลั่งกับเจ้า…ข้าจะรู้จักเจ้าให้หมด…ข้าจะไม่ยอมโลกทั้งใบ ฮ่าๆๆ!” <span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-weight: 700; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">บางครั้งเขาหยุดชั่วคราว ก้มลงดมกลิ่นดินและหญ้า เสียงลมพัดและเสียงหญ้าเสียดสีกับกันทำให้เขาพูดเพ้อคลั่งต่อไป <span style="color: rgb(255, 0, 255); background-color: transparent; font-weight: 700; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">“ข้าเทียนเต้า…ผู้บ้าคลั่ง แต่ยิ่งใหญ่เหนือทุ่งหญ้าและทะเลทราย…ไม่มีใครเข้าใจข้า…ไม่มีใครหยุดข้า…ข้าจะอยู่ตรงนี้…กลางความเวิ้งว้าง ฮ่าๆๆ!” <span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-weight: 700; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ร่างผอมแห้งโซเซไปตามเนินเล็กและก้อนหินกลางทุ่ง เสียงหัวเราะและคำพูดเพ้อของเขาก้องสะท้อนไปกับผืนหญ้าและลมกลางคืน กลายเป็นท่วงทำนองบ้า ๆ ที่สอดประสานกับความเวิ้งว้างของทุ่งและทะเลทรายที่อยู่ไกลสุดสายตา <span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-weight: 700; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">เขาเงยหน้ามองดวงดาวสูงสุด ฟังเสียงลมและเพ้อกับตัวเอง <span style="color: rgb(255, 0, 255); background-color: transparent; font-weight: 700; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">“ข้าจะเพ้อคลั่ง…ข้าจะหัวเราะ…ข้าจะก้าวไปจนสุดขอบฟ้า…ข้าเทียนเต้า…ผู้บ้าคลั่ง…ผู้ยิ่งใหญ่เหนือทุ่งหญ้าและทะเลทราย!” <span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-weight: 700; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ร่างผอมแห้งของเขาโซเซไปกลางผืนหญ้า ยกมือแกว่งไปมา เสียงเพ้อคลั่งและหัวเราะสะท้อนออกไปในความเวิ้งว้างกลางทุ่งและทะเลทราย เป็นฉากกลางคืนอันเงียบงันที่ชายแก่หัวล้านผู้หนึ่งยืนอยู่คนเดียว ท่ามกลางความโดดเดี่ยวและความบ้าคลั่งอย่างสมบูรณ์

หน้า: [1]

The Myth of Han's Archiver

[ที่ราบเสียนลู่]