ೀ⋆｡˚ | ห้วงฝันอนธการ • นิรมาลาเลือน
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย LuBairan เมื่อ 2025-5-18 01:52 <br /><br /><style type="text/css">BODY{background:url("https://i.imgur.com/MKZ7dSJ.png"); background-attachment:fixed; }</style>
<style type="text/css">.head1 {background-color:none ;}.head2 {background-color:none ;}</style>
<style>
#box01 {
border: 0px solid #000000;
padding: 10px;
box-shadow: #000000 1px 1px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/6In6fjk.png");}
</style>
<style>
#box02 {
width: 600px;
border: 3px double #000000;
padding: 15px;
box-shadow: #000000 2px 2px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/wJwszq2.png");}
</style>
<div align="center">
<div id="box01">
<br>
<div align="center">
<img width="780" src="https://i.imgur.com/2QUPm9U.png" border="0" alt=""><br>
</div>
<div id="box02">
<span style="text-shadow: #2f3522 0px 0px 1px, #2f3522 0px 0px 5px, #2f3522 0px 0px 10px, #2f3522 0px 0px 30px;">
<font face="Chonburi" style="" size="5" color="ffffff"><br><b>⚜<i> นิรชราผนึกหยก </b></i><br><br></span></font>
<div align="center" style=""><marquee direction="up" style=""><span style="text-shadow: #2f3522 0px 0px 0.5em;">
<b><div style="text-align: center;"><font face="Charm" style="" size="4" color="ffffff">
บัวงามสะพรั่งหน้าตำหนัก <br>ศิราภรณ์ปิ่นปักสิบสองสาย<br>
โฉมสะคราญปานจะหยดพ้นชลาลัย <br>สายลมพัดใบไม้ไกวด้วยคลั่งแรง<br><br>
บ้างแต่งโฉมบ้างส่องบานคันฉ่อง <br>บ้างประลองลักษณ์อาภรณ์ด้วยกำแหง<br>
บทกวีในกระดาษอาจระแวง <br>ด้วยสำแดงความงามหรูไม่สู้นาง
</div></font></b></font></marquee>
</div>
</span>
<br>
</b>
</div>
<br><img src="https://i.imgur.com/Vuv39Mz.png" width="500"border="0"><br><br>
<div id="box02">
<br><img src="https://i.imgur.com/b5PGJN3.png" width="550"border="0"><br><br>
</font></div>
<br><br><br>
</div>
<div style="Right: -10px; position: fixed; top: 5px; 10px">
<div style="left: 10px; position: fixed; top: 415px;">
<marquee behavior="alternate" direction="up" scrollamount="1" scrolldelay="20" height="200" style="word-wrap: break-word;">
<div style="text-align: center;"><img src="https://i.imgur.com/7yWb1JM.png" align="center" border="0" alt="" hspace="" vspace=""width="150"height="30"></img>
<center>
<iframe width="150" height="80" src="https://www.youtube.com/embed/MLy68bFkpmI?autoplay=1&loop=1&playlist=MLy68bFkpmI" frameborder="0" allow="autoplay; encrypted-media" allowfullscreen=""></iframe><div style="text-align: center;">
<img src="https://i.imgur.com/eQLil2U.png" align="center" border="0" alt="" hspace="" vspace=""width="150"height="30"></img>
</center>
</div></marquee></div>
<style name="captain" type="text/css">
img {border-radius: 8px;}</style><style name="captain" type="text/css">
img {border-radius: 8px;}
img { filter: alpha
(opacity=100); opacity:1.0;}img:hover { filter: alpha(opacity=70);
opacity:.7 } img {-webkit-transition:0.7s; -moz-transition:0.7s;
-o-transition:0.7s;}
img:hover{
-webkit-transform:scale(0.9);
transform:scale(0.9);
}
img:hover{
overflow:hidden;
}
img{
-webkit-transform:scale(1.0);
transform:scale(1.0);
-webkit-transition: all 1.0s ease;
transition: all 1.0s ease;
}</style>
<style id="Gather Codes." type="text/css"> img{ -webkit-transition: all 0.4s linear; -moz-transition: all 0.4s linear; transition: all 0.4s linear;} img:hover { -webkit-transition:1s; -webkit-filter: invert(1); -moz-filter: invert(1);}</style>
<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Itim'); Itim {font-family: 'Itim';}
</style>
<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Chonburi'); Chonburi {font-family: 'Chonburi';}
</style>
<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Ma Shan Zheng'); Ma Shan Zheng {font-family: 'Ma Shan Zheng';}
</style>
<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Charm'); Charm {font-family: 'Charm';}
</style>
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย LuBairan เมื่อ 2024-11-1 16:45 <br /><br /><style>
#boxcorecenter {
border: 0px solid #152cd5;
padding: 15px;
box-shadow: #504C4E 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/6In6fjk.png");
}
</style>
<style>
#boxR0LE {
width: 650px;
border: 0px solid #cbb989;
padding: 35px;
box-shadow: #504C4E 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/PNPim8Q.png");}
</style>
<style>
#boxLEETTER {
width: 350px;
border: 0px solid #cbb989;
padding: 35px;
box-shadow: #504C4E 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/1VhFLiD.png");}
</style>
<div id="boxcorecenter">
<div align="center">
<br><br>
<div id="boxR0LE">
<img width="350" src="https://i.imgur.com/oao9iuM.png" border="0" alt="">
<br><font face="Chonburi"><font size="5"><font color="#80a689"><span style="text-shadow: #ffffff 0px 0px 0.7px, #ffffff 0px 0px 25px, #ffffff 0px 0px 10px;">
<i><b>พบหน้าวิญญาณยุทธ์</span></b></i></font></font></font><br><font face="Sarabun"><font size="2"><b>การพบเจอกระต่ายหยกและจิ้งจอกสวรรค์</b></font></font>
<br>
<br>
<div align="left">
<font face="Sarabun"><font size="3">
<p style="text-indent: 2.5em;">ตุ๊บ !
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
เสียงคำรามดังขึ้นพร้อมแผ่นหลังบางที่ปะทะกับกล่องไม้บรรจุผ้าแพรชั้นดี ไป๋หรั่นทรุดลงกับพื้นก่อนจะพยายามยันกายลุกขึ้นอีกครั้งโดยที่สองมือไม่ปล่อยจากศาสตราคู่ใจ สาวงามไอค่อกแค่กอยู่ครั้งสองครั้ง จากนั้นก็ค่อย ๆ ก้าวขาเดินฝ่าหมอกควันหมายจะกลับไปทำหน้าที่ช่วยเหลือตามเดิม
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
แต่ยิ่งเดินสภาพแวดล้อมก็ยิ่งเปลี่ยนไป จากฟากฟ้าทมิฬมืด เริ่มถูกสีขาวปลอดเคลื่อนเข้ากลืนกิน ส่วนพื้นสัมผัสแข็งกระด้างของพื้นเรือก็กลายมาเป็นแอ่งน้ำเย็นตื้น ๆ พอให้สดชื่นแจ่มใส <font color="#994D7B"><i>‘ นี่ข้าหลงมาในแดนลับแลแล้ว? ไม่จริง.. ’</font></i> จริงอยู่ที่สตรีในขนบต้องรักษากิริยาไม่เอ่ยอะไรเสียงดังจนเกินไป ทว่าในเวลาแบบนี้จะให้ยืนเงียบเป็นเป่าสากแล้วรอความตายโดยไม่ทันได้รู้ข้อเท็จจริงก็กระไรอยู่
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
<font color="#994D7B">“ .. ผู่เยว่ ! จางกงกง ! ”</font>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
ไร้ซึ่งการตอบรับและมีเพียงความว่างเปล่า นงคราญหยกไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากย่ำเท้าเดินตรงไปตามเส้นทางน้ำไหลที่ช่วยปลอบประโลมใจ เพื่อมุ่งหาใจกลางเขตลี้ลับกระทั่งได้พบต้นไม้ใหญ่ที่สีใบแปลกตาต้นหนึ่ง.. ข้างใต้ต้นไม้นั้นมีก้อนหินใหญ่อยู่สองก้อน ก้อนแรกว่างเปล่าไร้คนจับจอง ส่วนอีกก้อนปรากฏร่างขาวปลอดของจิ้งจอกปริศนาตัวหนึ่งแสดงความเป็นเจ้าของด้วยการนอนหลับตาพริ้มอยู่บนนั้น
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
<i><font color="#DFA0CB">‘ นางมาแล้ว เจ้ายังไม่ยอมตื่นอีก ’</font></i> เสียงปริศนาดังขึ้นอย่างขบขัน ทำเอามนุษย์เพียงหนึ่งเดียวในแดนนี้หันซ้ายขวาเพื่อพยายามตามหาต้นเสียงอันไร้ที่มา <font color="#DFA0CB">“ อย่าได้กลัวไปเลย ข้าพาเจ้ามายังแดนไร้ขอบเขตนี้ก็เพื่อช่วยเจ้า ”</font>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
ครั้งนี้เป็นเสียงที่พอสัมผัสทิศทางได้.. ไป๋หรั่นมองตามเส้นทางของเสียงกระทั่งพบเข้ากับร่างกระต่ายสีขาวปลอดที่กระโดดขึ้นครองพื้นที่บนโขดหินว่าง ต่อให้ไม่มีการแนะนำตัวแต่นงคราญหยกก็สัมผัสได้ด้วยตนเอง ที่อยู่ตรงหน้านางยามนี้ย่อมไม่ใช่แค่กระต่ายหรือจิ้งจอกธรรมดา
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
<font color="#994D7B">“ ท่าน.. ช่วยข้า? ”</font>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
<font color="#DFA0CB">“ แน่นอน เราย่อมต้องช่วย ”</font> กระต่ายขาวตัวกลมที่ขนเงางามประกายเล่นแสงคล้ายอัญมณีที่ค่อนไปทางสีชมพูตอบกลับอย่างยินดี ดวงตาสีชาดอ่อนเจือแววอ่อนโยนระหว่างที่เอียงคอ <font color="#DFA0CB"><b>“ เพราะสักวันหนึ่งเจ้าจะต้องเลือกเพื่อสืบทอดสิ่งสำคัญจากข้า.. หรือไม่ก็นาง ”</b></font>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
กระต่ายหยกอรชรมีดีที่อ่อนช้อยแต่ก็เฉียบขาดรุนแรง เทียบกับจิ้งจอกสวรรค์ที่ปราดเปรียวเชี่ยวมารยาแล้ว ทั้งสองฝ่ายต่างก็เป็นขุมพลังที่สูสีสำหรับสาวงาม หลังจากเดิมพันอันยาวนาน.. นึกไม่ถึงเลยว่าผู้ที่จะได้ครองโอกาสประทับร่างนงคราญน้อยหนแรกจะเป็นกระต่ายหยก
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
<font color="#DFA0CB">“ เขาเอาชนะฮ่าวเยี่ยไม่ได้หรอก ”</font>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
วิญญาณยุทธ์ที่ดูแลการมีอยู่ของปราณสวรรค์มีหรือจะไม่รู้ชื่อเสียงเรียงนามของมังกรดำที่จมลงกับทิศทางของปีศาจ <font color="#DFA0CB">“ เขาเปรียบเสมือนเทพสงครามของเหล่าปีศาจ บัดนี้หากอาศัยกำลังของสามีเจ้าเพียงคนเดียว.. กำราบก็ไม่ได้ จะทำให้ล่าถอยก็ยังยาก ”</font>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
<font color="#994D7B">“ เช่นนั้นต้องทำอย่างไร ”</font>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
หากเขาแพ้นางก็ได้ตายกันพอดี ไป๋หรั่นขมวดคิ้วม้วนเป็นปมแน่น
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
<font color="#DFA0CB"><b>“ ให้ข้าใช้ร่างเจ้า ”</b></font> กระต่ายหยกแสนอรชรเอ่ยราวกับว่า การใช้ร่าง นั้นหาได้เป็นเรื่องใหญ่ <font color="#DFA0CB">“ สามีของเจ้าแข็งแกร่งได้ด้วยพลังและความชาญฉลาดของเขา.. แต่กับชายที่มีประสบการณ์มากกว่านับพันเท่า มีหรือจะเปิดจังหวะให้แผนการของสามีเจ้าได้สำเร็จโดยง่าย? ”</font>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
<font color="#DFA0CB">“ แต่หากพึ่งข้า ข้าก็สามารถทำได้ ” </font>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
ต่อให้ไม่ได้สนทนากับมนุษย์ แต่ไป๋หรั่นก็รับรู้ได้ถึงความมั่นใจที่แฝงมากับน้ำเสียง นงคราญน้อยยังคงลังเล แต่เพื่อให้ร่างพาชนะชั่วคราวยินยอมรับเสี้ยวพลังหนึ่งส่วนอย่างเต็มใจ กระต่ายหยกก็เล่นลูกไม้ออดอ้อนส่งสายตาหวานใส่เสียแทน <font color="#DFA0CB">“ การทำให้เขาเสียจังหวะสำหรับข้าเป็นเรื่องง่ายมาก ! สาวน้อย แค่เชื่อในตัวข้า.. เวลาไม่อาจหยุดไปได้นานกว่านี้แล้ว รีบตัดสินใจเร็วเข้า ”</font>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
แค่ตกลงคำเดียวทุกอย่างก็จะตาลปัตรกลับร้ายเป็นดี วิญญาณยุทธ์กระต่ายหยกเฝ้ารอจนใจแทบขาด แม้แต่จิ้งจอกสวรรค์ที่กล่าวว่าเป็นสิ่งมีชีวิตที่งามนักยังลอบปรือตาขึ้นมามอง <font color="#994D7B">“ ได้ .. ข้าตกลง ”</font> เมื่อสิ้นคำร่างเล็กของกระต่ายก็ตบเท้ากระโดดอย่างยินดีอยู่สองสามที ด้านจิ้งจอกแดนเซียนที่มองอยู่ก็ได้แต่กรอกตาก่อนจะอ้าปากหาววอด ทิ้งใบหน้าเรียวยาวนั้นพาดลงกับสองขาหน้าเพื่อหลับพักต่ออีกครั้ง
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
<font color="#DFA0CB">“ เจ้าตัดสินใจได้ดีแล้ว ! ในนามของข้า <b>กระต่ายหยก</b> ”</font>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
ความสดใสซุกซนของสิ่งมีชีวิตในชนชั้นสัตว์สวรรค์ทำให้มนุษย์เดินดินตาพร่า ชั่วพริบตาต่อมานางก็พอเห็นว่าร่างของกระต่ายตัวนั้นกระโดดเหยียบอากาศเข้ามาใกล้เรื่อย ๆ และเมื่อห่างเพียงเอื้อมมือ ร่างเล็ก ๆ นั้นก็เริ่มเปลี่ยนมาคล้ายรูปร่างของมนุษย์
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
เสี้ยววินาทีที่สบตา ลู่ไป๋หรั่นตะลึงงันในทันที ที่อยู่ตรงหน้าไม่ใช่ใครอื่น แต่กลับเป็นตัวนางที่บนศีรษะมีหูยาว ๆ สีขาวเหลือบชมพูของกระต่ายพร้อมด้วยนัยน์ตากลีบโบตั๋นสุกสกาวพราวราวอัญมณี <b><font color="#DFA0CB">“ ข้าสัญญาว่าจะไม่ทำให้เจ้าผิดหวัง ฉะนั้นพักเสียเถิด.. ” </font></b>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
เมื่อสิ้นประโยคทุกความปวดร้าวในร่างก็ทะลักออกมากดทับจนดวงตาเลื่อนลอย สิ่งสุดท้ายที่นางจำได้ในภวังค์ฝันลวงตานี้.. มีเพียงสัมผัสแผ่วเบาที่ช่วยประคองร่างนางให้จมลงกับความสดชื่นเย็นฉ่ำก็เท่านั้น
</font>
<br><br><div align="center">
<img width="450" src="https://i.imgur.com/F56Ani1.png" border="0" alt=""> <br><br><font face="Sarabun"><font size="3"> -100 พลังงานจากการเหนื่อยล้าอย่างมาก
<br><br><br><img width="350" src="https://i.imgur.com/3j3AkND.png" border="0" alt=""><br><br> <b>กระต่ายหยก(อรชร)</b><br><br>
</div>
</div>
<br><br>
</font></font></div></div><br><br></div><br><br>
<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Chonburi'); Chonburi {font-family: 'Chonburi';}
</style>
<style>
#boxcorecenter {
border: 0px solid #152cd5;
padding: 15px;
box-shadow: #504C4E 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/6In6fjk.png");
}
</style>
<style>
#boxR0LE {
width: 650px;
border: 0px solid #cbb989;
padding: 35px;
box-shadow: #504C4E 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/PNPim8Q.png");}
</style>
<style>
#boxLEETTER {
width: 350px;
border: 0px solid #cbb989;
padding: 35px;
box-shadow: #504C4E 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/1VhFLiD.png");}
</style>
<div id="boxcorecenter">
<div align="center">
<br><br>
<div id="boxR0LE">
<img width="350" src="https://i.imgur.com/oao9iuM.png" border="0" alt="">
<br><font face="Chonburi"><font size="5"><font color="#80a689"><span style="text-shadow: #ffffff 0px 0px 0.7px, #ffffff 0px 0px 25px, #ffffff 0px 0px 10px;">
<i><b>นิมิตมายา ห้วงฝันอำลา</span></b></i></font></font></font><br><font face="Sarabun"><font size="2"><b>จุดกำเนิดการเผชิญหน้ามังกรทอง & จิ้งจอกเจ็ดหาง</b></font></font>
<br>
<br>
<div align="left">
<font face="Sarabun"><font size="3">
<p style="text-indent: 2.5em;">ม่านหมอกควันขาวโอบล้อมรอบกายาของนงคราญ ความหนาวเหน็บแทรกซึมทะลุไปถึงแก่นกระดูกทำให้คนที่หลับพักผ่อนเริ่มขมวดคิ้ว เปลือกตาของนางขยับไปมาคล้ายกำลังพยายามจะลืมตาทว่าร่างกายไม่เป็นใจ บรรยากาศเช่นนี้น่ากลัว.. ขยับไม่ได้ ลืมตาไม่ได้ ได้แต่รับรู้ถึงความหนาวสั่นของกายเนื้อที่มีมากจนต้องเบ้หน้า กระทั่งเวลาผ่านไปไม่นานก็มีเสียงกระซิบแผ่วเบาดังขึ้นที่ข้างหูเป็นเสียงสตรีที่เหมือนจะเคยได้ยินมาก่อน แต่กลับนึกไม่ออกว่าเป็นใคร
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
<font color="#881515">“ เสี่ยวหรั่น ”</font>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
เสียงของคนผู้นั้นปัดเป่าความหนาวเย็นของร่างกายให้เลือนหาย รวมไปถึงความรู้สึกที่ร่างกายหนักอึ้งยากจะขยับ ทีละน้อยเปลือกตาของนางค่อย ๆ ปรือขึ้น <font color="#881515">“ ตื่นแล้วรึ อย่ามัวแต่ชักช้าอีกเลย หากเจ้าเช่อรู้ว่าข้ากักตัวสนมรักของเขาไว้คงไม่พอใจนัก ”</font> ถึงผู้กล่าวจะหัวเราะเสียจนบรรยากาศสดใส แต่กลิ่นอายของนางกลับยังมั่นคงสง่างาม เผยให้เห็นถึงข้อเท็จจริงที่ว่าคนตรงหน้าคือผู้สูงศักดิ์ยากจะหาคนเทียบ
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
เจ้าเช่อ? สนมรัก?
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
นางเป็นพระชายาแล้ว.. และคนที่สามารถเรียกสวามีของนางด้วยชื่อได้..
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
ดวงตาของนงคราญเบิกโพล่ง นางรีบยันกายลุกขึ้นนั่งบนเตียงและหันหน้ามองไปทางต้นเสียงด้วยความตกใจจนได้พบกับเงาร่างเพรียวในชุดสีชาด ทิวทัศน์รอบข้างก็ผิดแปลกที่นี่ไม่ใช่ตำหนักตงเฉินแต่เป็น.. เรือนรับรองของจวนผิงหยางกงจู่ที่นางเคยพัก เสียงหัวเราะเบา ๆ ดังขึ้นอีกครั้ง ผิงหยางกงจู่นั่งที่เก้าอี้ใกล้โต๊ะกลมภายในเรือน แววตาของวีรสตรีดูอ่อนลงหลายระดับเมื่อเห็นท่าทางน่าขบขันของนาง
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
<font color="#994D7B">“ ผิงหยางกงจู่..”</font>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
<font color="#881515">“ ไม่ต้องรีบร้อนลุกขึ้นหรอก เปิ่นกงมาไว้วานเจ้าเล็กน้อยก็เท่านั้น ” </font>ริมฝีปากสีเหมยกุ้ยฮวาเหยียดออกเป็นรอยยิ้ม ปลายนิ้วของผู้ครองปราณกิเลนเคาะลงกับโต๊ะคล้ายเสียงเคาะปลาไม้ในอารามสงฆ์ ไป๋หรั่นหลุบตาลงมองก้านนิ้วขาวนั้นที่ขยับเคาะขึ้นลง มันแปลกมาก.. แปลกที่เสียงเคาะนี้ดังเกินไป กังวานเกินไป
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
<font color="#881515">“ เสี่ยวหรั่น ดูแลรักษาตัวดี ๆ ฝากเสด็จแม่กับเจ้าเช่อด้วย ”</font>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
รอยยิ้มที่เคยมั่นคงบนใบหน้านั้นเปลี่ยนเป็นเจื่อนลงอย่างเหนื่อยล้า ชายาหยกขมวดคิ้วนางขยับปากเหมือนจะกล่าวบางสิ่งแต่เสียงดังออกไป ไป๋หรั่นเบิกตากว้าง มือเย็น ๆ ยกขึ้นทาบลำคอของตัวเองพยายามตรวจสอบด้วยวิธีลวก ๆ ว่าเหตุใดจึงไม่มีเสียงออกมาแต่ก็ช้าไปเสียแล้ว ผิงหยางกงจู่ยืนขึ้นมือของนางวางลงบนศีรษะของไป๋หรั่นและลูบมันด้วยความเอ็นดู
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
ไม่มีคำบอกลาไม่มีการอธิบายเพิ่มเติม ผิงหยางกงจู่เดินจากไปโดยไม่ไขข้อสงสัย ปล่อยให้ดวงตาของผู้ที่ถูกทิ้งไว้ด้านหลังวูบไหวด้วยความไม่เข้าใจ <font color="#994D7B">“ ผิงหยางกงจู่ เดี๋ยวก่อนเพคะ ! ” </font>ไป๋หรั่นได้เสียงของนางคืน ได้สิทธิ์การบังคับร่างกายและทุกอย่าง ร่างบางของโฉมงามร่วงลงจากเตียงไม้เพราะไม่ทันได้ยั้งแรงผลักก่อนหน้านี้ เสียงโอดครวญเล็ดลอดออกตามแนวช่องประตูทว่านางกลับไม่อาจเสียเวลาไปมากกว่านี้
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
<i><font color="#994D7B">‘มีบางอย่างแปลกไป จะปล่อยให้ผิงหยางกงจู่ออกนอกตำหนักไม่ได้’</font></i> ถึงจะไม่ทราบว่าสิ่งที่แปลกไปคือสิ่งใดแต่นางก็แน่ใจว่าความรู้สึกนี้ไม่มีทางผิดพลาด นงคราญฝืนลุกขึ้นยืนถึงจะโซซัดโซเซแต่ก็ยังวิ่งเท้าเปล่าตามออกไปด้วยเป้าหมายที่จะรั้งตัวคนไว้ แต่แทนที่ด้านนอกประตูจะเป็นหน้าเรือนมันกลับเป็นผืนป่าไร้ที่สิ้นสุด
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
<font color="#994D7B">“ … ”</font>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
คงไม่แปลกหากว่าพระชายาหยกขาวจะตกตะลึง นางกวาดสายตามองรอบกายด้วยความไม่เชื่อ เสียงในใจของนางกำลังกรีดร้องซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่าเรื่องนี้ผิดปกติอย่ารั้นหรือดันทุรังอีกเลย แค่เพียงปิดประตูและหันหลังกลับก็จะไม่มีสิ่งใดทำอันตรายต่อนางได้ ทว่าการเคลื่อนไหวที่หางตากลับสยบทุกความหวาดกลัว
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
เงาลาง ๆ ของร่างระหงส์ในชุดสีแดงวิ่งเข้าไปในป่าหลบหนีและซ่อนตัวจากบางสิ่ง ไป๋หรั่นตัดสินใจจะวิ่งตามแต่ทันทีที่เท้าของนางเหยียบกับพื้นหญ้าของผืนป่า ก็ราวกับฟ้าดินหมุนตลบพลิกให้นางมาปรากฏที่หุบเขาอันแสนงดงาม ทัศนียภาพของธรรมชาติทอดยาวไปไกลประทับลงในจิตใจของผู้ที่ได้ชม แต่ทุกอย่างก็คงสวยสดกว่านี้หากมิใช่ว่าบนน่านฟ้าเต็มไปด้วยฝูงคนครึ่งนกที่สวมหน้ากากสีแดงบินสลับไปมาอย่างคุกคาม
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
<font color="#994D7B">“ นี่มัน..อะไร… ”</font>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
เสียงหัวเราะเสียดหู เสียงลมพัดคลั่งและฝุ่นควันที่ฟุ้งตลบ ทั้งหมดทั้งมวลล้วนอื้ออึงในหัวจนผู้เฝ้ามองจำต้องทรุดกายลง การปรากฏตัวของสิ่งมีชีวิตประหลาดนั้นได้บดบังแสงตะวัน ย้อมให้กลางวันกลายเป็นกลางคืนล้อมรอบร่องรอยของการต่อสู้และหญิงสาวที่ควบขี่ม้าขาวฝ่าฟันอุปสรรค
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
<font color="#994D7B">“ ไม่จริง นี่ไม่ถูกต้อง มันไม่ใช่ความจริง ”</font> ไป๋หรั่นพึมพัมครั้งแล้วครั้งเล่า ภาวนาให้ฝันร้ายนี้จบลง นางพยายามหลับตาแต่ภาพที่อยู่ตรงหน้าก็ยังไม่หายไป เสียงการต่อสู้ เงาของการโฉบลงโจมตีและกลิ่นสนิมที่มาจากเลือด เสียงหวีดร้องจากบุคคลที่ห่างการติดต่อไปนานดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง <b><font color="#994D7B">“ พอได้แล้ว.. พอ พอได้แล้ว !! ”</font></b>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
ในที่สุดความปรารถนาของนางก็เป็นจริง
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
ภาพที่น่าหวั่นเกรงนั้นหายไปเหลือแค่ความมืดมิดที่โอบล้อมรอบตัวนาง ไป๋หรั่นวางสองมือลงกับพื้นด้านหน้า หอบหายใจจนตัวโยก สัมผัสได้ว่าการมองเห็นเริ่มพร่าเลือนเพราะน้ำตาที่หล่อหลอมออกมาจากความรู้สึกโดดเดี่ยวและไร้ความสามารถ
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
แต่แทนที่ฝันร้ายจะจบ .. มันกลับดำเนินต่อไป ขังนางไว้ในความมืด ให้นางทุบพื้น พยายามกู่ร้องขอความช่วยเหลือ
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
จวบจนมีแสงสว่างวาบปะทะเข้ากับดวงตาและบางสิ่งพุ่งเข้ามาประชิด ชั่วขณะที่หายใจเข้า ยังไม่ทันได้หายใจออก นางก็ต้องกรีดร้องเมื่อที่อยู่ตรงหน้าคือใบหน้าเหี่ยวย่นสยดสยองของมนุษย์ผิวขาวซีดที่ผสมผสานมากับใบหน้าของจิ้งจอก มันครอบครองนัยน์ตาสีแดงฉานราวกับโลหิต สีหน้าสงบแต่เมื่อรับรู้ถึงตัวตนของมนุษย์ที่มองอยู่ก็เริ่มทำหน้าประหลาดใจก่อนจะแสยะยิ้ม
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
มันอ้าปากคล้ายจะพูดบางอย่าง แต่ก่อนที่จะได้เอ่ยสิ่งนั้น ร่างทั้งร่างของไป๋หรั่นก็ถูกผลักอย่างแรง ผลักเสี้ยวจิตของนางให้หวนคืนสู่ความเป็นจริง ผลักการมองเห็นของนางให้กลับไปอยู่ในความมืดมิดอีกครั้ง ผลักนางออกจากนิทรายาวนานที่อาจล่อลวงให้หลงทางได้ตลอดกาล..
</font>
<br><br><div align="center">
<img width="450" src="https://i.imgur.com/F56Ani1.png" border="0" alt=""> <br><br><font face="Sarabun"><font size="3">
</div>
</div>
<br><br>
</font></font></div></div><br><br></div><br><br>
<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Chonburi'); Chonburi {font-family: 'Chonburi';}
</style>
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย LuBairan เมื่อ 2025-5-18 01:52 <br /><br /><style>
#boxcorecenter {
border: 0px solid #152cd5;
padding: 15px;
box-shadow: #504C4E 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/6In6fjk.png");
}
</style>
<style>
#boxR0LE {
width: 650px;
border: 0px solid #cbb989;
padding: 35px;
box-shadow: #504C4E 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/PNPim8Q.png");}
</style>
<style>
#boxLEETTER {
width: 350px;
border: 0px solid #cbb989;
padding: 35px;
box-shadow: #504C4E 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/1VhFLiD.png");}
</style>
<div id="boxcorecenter">
<div align="center">
<br><br>
<div id="boxR0LE">
<img width="350" src="https://i.imgur.com/oao9iuM.png" border="0" alt="">
<br><font face="Chonburi"><font size="5"><font color="#80a689"><span style="text-shadow: #ffffff 0px 0px 0.7px, #ffffff 0px 0px 25px, #ffffff 0px 0px 10px;">
<i><b>สัจเทพอี๋เหอ</span></b></i></font></font></font><br><font face="Sarabun"><font size="2"><b>แสงแรกแห่งชีวิต | คืน 21 เดือน 10 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 10</b></font></font>
<br>
<br>
<div align="left">
<font face="Sarabun"><font size="3">
<p style="text-indent: 2.5em;">
ไป๋หรั่นฝัน
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
ฝันว่าตัวเองตั้งครรภ์และจำต้องผ่านวิบากการให้กำเนิดที่แสนทรมาณ อุ้มท้องหนึ่งเดือนไม่ถือว่าเป็นเรื่องที่ลำบาก แต่วันที่จะได้เห็นหน้าทายาทกลับทรหดยิ่งกว่าประสบการณ์ใด ๆ ที่นางเคยเผชิญ <font color="#994D7B">“ ประหลาดจริง ๆ ”</font> เสียงหวานหลุดจากริมฝีปากพร้อมเสียงหัวเราะที่กลั้วอยู่ในลำคอ และในขณะเดียวกัน เปลือกตาที่เคยปิดสนิทค่อย ๆ เปิดขึ้นท่ามกลางความเงียบงัน
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
แต่สิ่งที่พบกลับไม่ใช่เพดานไม้งามของเรือนที่คุ้นตา เป็นเสียงแสงสีขาวและความว่างเปล่าที่ไร้จุดจบ
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
ตื่นตระหนก
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
ความรู้สึกนี้พุ่งพล่านขึ้นจากจิตใต้สำนึกจนแน่นไปทั่วหน้าอก กายของนงคราญหยกผุดขึ้นนั่ง ดวงหน้างามหันมองซ้ายขวารอบกายในขณะที่พยายามจะลุกยืน <font color="#994D7B">“ ที่นี่.. ที่ไหน ”</font> ตลอดชีวิตสิบเจ็ดหนาว — ไป๋หรั่นเคยติติงโฉมงามในเรื่องเล่าไม่รู้ตั้งกี่ครั้งถึงความขลาดเขลาในขณะที่พวกนางเหล่านั้นรู้สึกตัวในสถานที่แปลกตา แต่ก็ไม่นึกว่าวันหนึ่งจะต้องกลายมาเป็นคนเขลาที่ว่าเสียเอง
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
<font color="#d8b520">“ ผู้รับพรดอกท้อเอ๋ย ” </font>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
กระแสเสียงอันอบอุ่นช่วยโอบอ้อมร่างของคนงามไม่ให้โงนเงนราวกิ่งหลิวที่ใกล้หักจากต้น แสงสว่างทั้งหมดทั้งมวลเคลื่อนไปรวมกันเป็นเงาร่างของสตรีสูงศักดิ์ผู้หนึ่งที่ยืนตระหง่านอยู่เหนือเมฆ สัจเทพอี๋เหอเหยียดยิ้มด้วยความเวทนา <font color="#d8b520">“ เส้นทางนี้ไม่ง่ายดาย การให้กำเนิดเป็นเพียงด่านแรก หนึ่งชีวิตที่เจ้าและเขาสร้าง.. เป็นผู้พิเศษนัก ”</font> ก้อนแสงทรงกลมที่เคยอยู่ในฝ่ามือของสัจเทพผู้ดูแลสรรพสิ่งค่อย ๆ ลอยมาอย่างอ้อยอิ่งก่อนจะหยุดในมือของนงคราญที่ยื่นออกไปรับโดยไม่ทันรู้ตัว ทั้งที่ผิวเผินดูแล้วคล้ายพระอาทิตย์ดวงน้อยแต่เมื่อสัมผัสกลับไม่รู้สึกร้อนรุ่ม
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
ไป๋หรั่นกะพริบตาหนึ่งครั้ง
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
สองครั้งและสามครั้ง , ดวงหน้างามเงยขึ้นมองผู้ประทานแสงที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกลอีกครั้ง <font color="#994D7B">“ท่าน..”</font>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
<font color="#d8b520">“ สองเราจะได้พบกันอีก ”</font> ผู้เป็นเทพเอ่ยพลางแย้มยิ้ม <font color="#d8b520">“ จนกว่าจะถึงเพลานั้น จงดูแลเขาให้ดี ”</font>
</font>
<br><br><div align="center">
<img width="450" src="https://i.imgur.com/F56Ani1.png" border="0" alt=""> <br><br><font face="Sarabun"><font size="3">
</div>
</div>
<br><br>
</font></font></div></div><br><br></div><br><br>
<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Chonburi'); Chonburi {font-family: 'Chonburi';}
</style>
<style>
#boxcorecenter {
border: 0px solid #152cd5;
padding: 15px;
box-shadow: #504C4E 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/6In6fjk.png");
}
</style>
<style>
#boxR0LE {
width: 650px;
border: 0px solid #cbb989;
padding: 35px;
box-shadow: #504C4E 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/PNPim8Q.png");}
</style>
<style>
#boxLEETTER {
width: 350px;
border: 0px solid #cbb989;
padding: 35px;
box-shadow: #504C4E 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/1VhFLiD.png");}
</style>
<div id="boxcorecenter">
<div align="center">
<br><br>
<div id="boxR0LE">
<img width="350" src="https://i.imgur.com/oao9iuM.png" border="0" alt="">
<br><font face="Chonburi"><font size="5"><font color="#80a689"><span style="text-shadow: #ffffff 0px 0px 0.7px, #ffffff 0px 0px 25px, #ffffff 0px 0px 10px;">
<i><b>สัจเทพอี๋เหอ</span></b></i></font></font></font><br><font face="Sarabun"><font size="2"><b>เสียงกระซิบของดอกเหมย | คืน 20 เดือน 11 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 10</b></font></font>
<br>
<br>
<div align="left">
<font face="Sarabun"><font size="3">
<p style="text-indent: 2.5em;">
ธารน้ำสายเล็กตัดผ่านความว่างเปล่า มือขาวจุ่มลงกับน้ำเย็นเฉียบก่อนจะพลิกตักน้ำขึ้นมาไว้ในอุ้งมือ <font color="#994D7B">‘เป็นที่นี่อีกแล้ว’</font> เสียงความคิดดังก้องราวกับพูดออกมา ไป๋หรั่นเงยหน้าขึ้นจากเงาของตัวเองที่สะท้อนอยู่บนผิวน้ำและหันมองรอบกายที่เต็มไปด้วยแสงขาวสว่าง ไม่ว่าจะทิศทางใดก็มีแต่ความว่างเปล่า เนตรบุปผาหรี่ลงเพื่อเลี่ยงแสงที่ระคายตา ทว่าที่ตามมากลับเป็นกลิ่นหอมอ่อน ๆ ของเหมยแดงลี้ลับที่ตลบอบอวลแต่กลับไร้ต้นทาง
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
ไป๋หรั่นสูดหายใจ ดื่มด่ำกับกลิ่นและสี..
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
สี?
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
หางตาพลันสังเกตเห็นกลีบดอกเหมยที่ลอยมาตามลำน้ำสายเล็ก .. เป็นเพียงกลีบเหมยสีเข้ม หาใช่ดอกสมบูรณ์ แต่ถึงจะเป็นชิ้นส่วนที่บอบช้ำ มืองามก็ยังลดลงรอรับกลีบอ่อนนุ่มผ่านสายน้ำ แม้จะไม่ทราบว่าตนเองกำลังทำสิ่งใด ทำไปเพื่ออะไร แต่ในใจก็ไม่รู้สึกว่าจำเป็นต้องหยุดมือ — กลีบแรก กลีบสอง และกลีบถัด ๆ ไปค่อย ๆ เพิ่มขึ้นในอุ้งมือที่เปียกชื้น
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
มุมปากงามยกขึ้นช้า ๆ และเมื่อเก็บมาครบถึงกลีบที่สี่สิบ กลีบเหมยเหล่านั้นก็เรืองแสงก่อนจะรวมกันกลายเป็นเหมยหนึ่งกิ่งที่มีดอกบานสะพรั่งพร้อมกับเสียงปริศนาที่ดังขึ้นจากด้านหลัง <font color="#d1caab">“ผู้เป็นที่รักของมังกรเอ๋ย”</font> สัจจเทพอี๋เหอปรากฏตัวบนท้องฟ้าที่ว่างเปล่าในอาภรณ์สีขาวขอบทอง ลวดลายกระเรียนเหนือหมู่เมฆแหวกว่ายไปตามผ้าสีมุกราวกับมีชีวิต ทุกสิ่งบนร่างกายของสตรีสูงศักดิ์นี้ล้วนแต่ทำให้คนรู้สึกอัศจรรย์ใจ
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
ครั้นเมื่อสบตา ตลอดทั้งร่างของไป๋หรั่นก็ถูกดึงเข้าหาอีกฝ่าย สัจจเทพอี๋เหอหรี่ตาลงเล็กน้อยเพื่อดูความเปลี่ยนแปลงของผู้ครองชะตานางหงส์ที่ตนเฝ้าจับตามองอยู่นาน <font color="#d1caab">“ใกล้แล้ว”</font> ผู้ปกครองพิภพเทพเอ่ยเสียงเบา ดวงหน้างามเฉิดฉันประดับด้วยรอยยิ้มอบอุ่น <font color="#d1caab">“การเปลี่ยนแปลงใกล้เข้ามาทุกที่.. ถึงตอนนั้น บุปผาที่ไร้หลักยึดเช่นเจ้า”</font>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
<font color="#d1caab">“คงได้กลายเป็นนางหงส์ที่แท้จริง”</font>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
ราวกับว่าพึงพอใจ มือของสัจจเทพปล่อยจากใบหน้าของสาวงามลดลงวางเหนือกิ่งเหมย ดวงตาหลุบลงพร้อมปากที่ขยับราวกับประทานพรซึ่งไร้เสียง <font color="#d1caab">“ทายาทบุปผานี้.. ดูแลนางให้ดี”</font>และจากนั้น.. ไป๋หรั่นก็ร่วงลงจากอากาศจมหายลงไปในหลุมดำไร้ที่สิ้นสุดไปอย่างเงียบงัน
</font>
<br><br><div align="center">
<img width="450" src="https://i.imgur.com/F56Ani1.png" border="0" alt=""> <br><br><font face="Sarabun"><font size="3">
</div>
</div>
<br><br>
</font></font></div></div><br><br></div><br><br>
<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Chonburi'); Chonburi {font-family: 'Chonburi';}
</style>
หน้า:
[1]