[โรงเตี้ยมชางลั่งถิง] โถงกลาง

เป็นเพราะวังหลังที่เงียบสงบมากว่าหลายวันกลับเกิดพลิกผัน เว่ยเจียเสียนอี๋รับหน้าที่รับผิดชอบงานเฉลิมพระเกียรติแก่ไท่โฮ่วบ่งบอกถึงความโปรดปรานอันมากล้น กล่าวว่านางจะเป็นผู้ที่รับผิดชอบวังหลังครอบครองตราหงส์อย่างแม่นมั่น อีกด้านลู่เจี๋ยอวี๋ก็ได้รับพระบัญชาให้ติดตามไปที่ลานล่าสัตว์ วาสนาสูงล้ำยากหาคนเทียม

(ย่อหน้านี้สำคัญอย่างไร-สโคปสถานการณ์ครับ เดี๋ยวโรลขัดชาวบ้าน)

หลงเยวี่ยยืนอยู่ที่หน้าโรงเตี๊ยมชางลั่งถิง ดวงหน้าหมดจดไร้เครื่องสำอาง แต่งกายด้วยฟ้าสีอ่อนใสเช่กเฉกชุดสมัยนิยมของชาวยุทธ์ ใบหน้าฉายความขุ่นเคืองใจปรากฏให้เห็นอย่างแจ่มชัด นางย่างเท้าเข้าไปด้านในพลันพบกับเสียงวุ่นวายจับใจความได้ยาก ผู้คนในนี้ยังสนใจแต่เพียงเรื่องของตนดุจเดิม ไหนเลยจะมองเห็นหญิงสาวที่เพิ่งก้าวเท้าเข้ามา

“แม่นางท่านนี้…” เสียงที่ไม่ดังมาก เป็นชางเยี่ยนเป่ยผู้เข้ามาเป็นพยานในคดีของเย่เหม่ยเหริน

เห็นใบหน้าสุขสำราญของเขา หลงเยวี่ยก็เผลอถลึงตามองอย่างไร้ไม่ตรี ชางเยี่ยนเป่ยเห็นใบหน้าที่มีหนึ่งไม่มีสองก็ชะงักไป ย่อมจดจำได้ว่า อวี้ถู ผู้นี้คือ ตวนมู่เหม่ยเหริน ซึ่งเคยมีข้อพิพาทในตอนนั้น สีหน้าโอนอ่อนนอบน้อมขึ้นอีกเท่าตัว “พระ—แม่นางอวี้ถู” ชางเยี่ยนเป่ยประสานมือคารวะ โค้งต่ำลงอย่างยิ่งยวด

แม้จะรู้ว่าโรงเตี๊ยมของตนเป็นอันดับหนึ่งในเมืองหลวง แต่พระสนมตัวเป็นๆ มายืนอยู่ต่อหน้าก็ประหวั่นจิตนัก ขนงคิ้วเรียวงามเลิกขึ้นอย่างบางเบา นางเองก็จดจำคนผู้นี้ได้เช่นกัน “อ้อ—-- ท่านชางเยี่ยนเป่ย?”

“มิกล้ารับ มิกล้ารับ” ชางเยี่ยนเป่ยโบกมือ โค้งคารวะลงต่ำขึ้นอีก “ท่านอันใดกัน แม่นางหยอกล้อข้าน้อยเล่นแล้ว… วันนี้แม่นางมาผ่อนคลายกระมัง ที่ชั้นสองยังมีห้องว่างสำหรับผู้ที่ไม่ชมชอบความวุ่นวาย ข้าน้อยของบังอาจเจ้ากี้เจ้าการ ข้างล่างมาคนมาก เชิญท่านไปที่ด้านบนดีกว่า”

“ก็ยังดีที่รู้จักมารยาท” หลงเยวี่ยเอ่ยเสียงเย็นอย่างไม่ไว้หน้า

ชางเยี่ยนเป่ยสร้างโรงเตี๊ยมนี้มาด้วยน้ำพักน้ำแรงและสมบัติของสกุลชาง ต่อหน้าสตรีป่าเถื่อนผู้ตบรัดประหวัดเหวี่ยงกับปีศาจปลาและทำร้ายบัณฑิตอย่างไม่ไว้หน้าผู้ใด (บัณฑิตสะดุดล้มหัวทิ่มเองแล้วโทษนาง) เขายังต้องการรักษาผืนพรมเปอร์เซียอันล้ำค่าและเครื่องเรือนจากซวนจือมู่ชั้นเลิศเหล่านี้ จึงต้องใส่ใจนางเป็นพิเศษ

ชางเยี่ยนเป่ยมีหนึ่งหมื่นคำพูดในใจกลั่นออกมาเป็นรอยยิ้ม

ชางเยี่ยนเป่ยนำนางไปที่ชั้นสองด้วยตนเอง เมื่อถึงหน้าห้องก็คารวะส่งบอกกล่าวว่าจะให้เด็กจัดสำรับขึ้นมาให้

ด้านในห้องรับรองของโรงเตี๊ยมชางลั่งถิงงดงามประดุจตำหนักพระสนม แม้แต่นางที่มียศขั้นเหม่ยเหรินยังไม่แน่ว่าจะสามารถทุ่มเงินตกแต่งที่พำนักได้อย่างฟุ่มเฟือยเช่นนี้

สุดปลายห้องมีโต๊ะและเก้าอี้ตั้งอยู่ใกล้กับหน้าต่าง ขวางจากสายตาด้วยฉากกั้นลวดลายภูผาวารี ราคายากประเมินค่า ทว่าเมื่อนางจะก้าวเข้าไปนั่งก็พลันเหลือบเห็นบุรุษสวมชุดสีฟ้าอ่อนประดับลวดลายเมฆมงคล รูปลักษณ์ดาษดื่นกลับเป็นผ้าชั้นเลิศตัดเย็บอย่างปราณีต ในมือถือพัดพับเขียนกลอนกวีอ่านบรรทัดแรกได้ว่า “说她是梨花 又不是梨花那般的白” (กล่าวว่าเป็นดอกสาลี่กลับขาวไม่เท่าดอกสาลี่) 

ข้าตกต่ำถึงขั้นมีคนเล่นเล่ห์กลเช่นนี้แล้วหรือ?

อีกฝ่ายโบกพัดเบาๆ เผยรอยวาดกิ่งดอกซิ่งสีแดงสด มองเห็นคนเข้ามาพลันตบพัดกับฝ่ามือเก็บพัดอย่างให้ความเคารพ กลิ่นอายสง่างามแผ่ออกมาเลือนราง สุ้มเสียงแฝงสำเนียงสุขุม “แม่นางอวี้ถู—” เขาลุกขึ้นเอ่ยคารวะนางอย่างนอบน้อม กลับคาดไม่ถึงว่าในโต๊ะนั้นยังมีบัณฑิตอีกสองคน ต่างเคารพนางดุจเดียวกัน

นัยน์ตาเมล็ดซิ่งหรี่ลงเล็กน้อยเผยรอยยิ้มบาดตา “ไสหัวออกไป”

“ ตวนมู่เหม่ยเหริน ” เปลี่ยนเสียงเป็นบางเบา “ขออภัยที่มิได้เอ่ยเชิญท่านตามตรง ในเมืองหลวงมีสายตามากมายจับจ้องถึงได้ใช้วิธีเช่นนี้มาขอพบท่าน”

หลงเยวี่ยเลิกคิ้ว— นี่ย่อมเป็นห้องที่ชางเยี่ยนเป่ยสมควรจัดไว้ให้นาง ไยจึงต้องหลีกทางให้ผู้อื่น แม้จะเป็นแผนการก็ต้องไม่ใช่นางที่ต้องถอย หญิงสาวทรุดกายลงนั่งในตำแหน่งประธานของห้อง “ข้าไม่มีธุระกับพวกเจ้า” นางย้ำอีกครา ดูจากอาภรณ์และวิธีการพูดคุยที่แผ่กลิ่นอายบัณฑิตซ้ำยังมีกิริยาอดกลั้นสุขุมอย่างเป็นแบบแผน ครอบครัวของท่านพี่สะใภ้ (สกุลจู ย่าและพี่สะใภ้ของหลงเยวี่ยถือมารยาทตามอย่างขงจื๊อ) ก็เป็นดุจเดียวกัน มองปราดเดียวก็ทราบว่าเป็นกลุ่มบัณฑิตที่ใส่ร้ายนางในช่วงหลายวันมานี้

ในเมื่ออีกฝ่ายรู้ฐานะของนางก็ไม่จำเป็นต้องพิรี้พิไรเล่นละครจอมยุทธ์ หลงเยวี่ยเอนกายพิงพนักเก้าอี้

“มิใช่พวกเจ้าบอกเองหรือว่าข้าทำร้ายบัณฑิตขงจื๊อจนบาดเจ็บ— ป่าเถื่อน ดุร้ายหรอกหรือ” นางเอ่ยเสียงหวานมองลายวาดดอกมณฑาทองบนฝักกระบี่ สำเนียงเย้ายวนเกินความคาดหมาย “---กล้ามาหาข้าไม่กลัวถูกข้าตัดขา  ตัดลิ้น ควักลูกตารึ?”

นัยน์ตาวามวาวประดุจเปลวเพลิงเหลือบมองบัณฑิตทั้งสาม

บุรุษผู้แต่งกายด้วยชุดดอกหลันประสานมือ สีหน้าละอายใจ “ข้าน้อยละอายใจนักที่เข้าใจท่านผิดไป เพราะไม่ทราบมาก่อนว่าท่านคือลูกหลานของวีรชน ท่านเก่งกล้าสามารถปานฉะนี้เป็นเรื่องที่เหมาะสมยิ่งนัก ไฉนจะมีกิริยาสามานย์ได้ หากกล่าวให้ถูกต้องเรียกว่า ‘องอาจหาใดเทียม’ ”

หลงเยวี่ยเผยรอยยิ้มหยัน หยิบพัดพับโบกคลายร้อน กลับไม่เข้ามือนัก “ตอนที่เป็นข้า…กลับเป็นหญิงป่าเถื่อนโหดร้าย ทว่าพอเป็นธิดาสกุลตวนมู่ข้ากลับประเสริฐนัก—”

“สายตาพวกเจ้าคงมิได้มีปัญหาหรอกกระมัง?”

อีกคนก้าวเท้ามาด้านหน้านั่งลงตรงหน้าของหลงเยวี่ย “สายตาของพวกข้ามีปัญหาถึงได้มองแม่นางผิดไป มีตาเสียเปล่ากลับไม่รู้จักแยกแยะ วันนี้กระจ่างแจ้งแล้วจึงเร่งมาขอขมาแม่นาง—”

ผู้มีใจปรับปรุงตัวย่อมเป็นเรื่องดี “---ข้าบอกให้เจ้านั่ง?”

บัณฑิตผู้นั้นยิ้มเล็กน้อยท่าทางไม่ติดใจ ท่วงท่ามิได้หวาดกลัวหรือตื่นตระหนกแม้สักนิด “ท่านเป็นผู้สูงศักดิ์ มิกล้าปฏิบัติตนอย่างไม่ให้เกียรติจำต้องสำรวมต่อหน้าและลับหลัง บัณฑิตทั้งสองท่านก็จงนั่งลงเถิด” 

“ขอกล่าวอย่างเปิดเผย พวกเราได้ยินชื่อเสียงของสกุลตวนมู่มานานแล้ว และนับถือในน้ำใจอันยิ่งใหญ่ของพวกท่าน บุรุษสกุลตวนมู่กล้าหาญชาญชัย สตรีมีหัวใจนอบน้อมเด็ดเดี่ยว หยิ่งทรนงด้วยศักดิ์ศรี นับแต่แผ่นดินนับถือม่อจื๊อก็มิได้ใส่ใจในมารยาทระหว่างบุคคล กตัญญูเป็นเรื่องรอง คุณธรรมหาได้เทียบเทียมคนโบราณไม่”

อีกผู้หนึ่งกล่าวเสริม

“ในขณะที่มีงานศพของบิดา บุตรและสตรีในเรือนประพฤติตนผิดประเพณี ฉะนั้นจึงได้นับถือสกุลตวนมู่ยิ่งนัก สิ้นบุรุษลูกหลานไว้ทุกข์ยาวนานหญิงสาวเลี้ยงบุตรธิดา ซื่อสัตย์มั่นคง”

สกุลตวนมู่ฝ่ายบุรุษนับถือเต๋าด้วยเหตุแห่งการสำรวมใจในธรรมชาติ ปล่อยวางใจมิให้ลุ่มหลงกับการฆ่าสังหาร และมิได้เอ่ยว่าการฆ่านั้นคือคุณธรรม สิ่งที่พวกเขาใฝ่ฝันถึงย่อมเป็นแผ่นดินสงบไร้สิ้นสงคราม—--

แผ่นดินที่ทั่วหล้าไม่รู้จักคำว่าสงคราม

แม้ขงจื๊อและม่อจื๊อจะมีจุดมุ่งหมายเดียวกัน ทว่าความหมายมาดของม่อจื๊อคือการช่วยเหลือผู้อ่อนแอสยบการแผ่บารมีของผู้แข็งแกร่ง (ช่วยแคว้นเล็กห้ามแคว้นใหญ่แผ่อำนาจ)

ฉะนั้นแม้ม่อจื๊อจะมีพัฒนาการเหมาะสมแก่การสงครามมากที่สุด แต่ในสกุลตวนมู่ก็จัดไว้เป็นอันดับที่สอง 

ขงจื๊อและพุทธศาสนาคัดค้านการฆ่าจึงนิยมในฝั่งสตรีที่แต่งเข้ามา เช่นท่านพี่สะใภ้และท่านย่า เมื่อบุรุษสิ้นชีพการทำพิธีศพจึงเป็นไปในระเบียบอย่างขงจื๊อ ไม่แปลกนักที่จะเข้าใจว่าสกุลตวนมู่ให้ความสำคัญกับขงจื๊อมาก

“คุณธรรมของสกุลตวนมู่แผ่ไพศาล ขจรเกียรติทั่วหล้า จึงมีใจคิดอยากสนับสนุนท่าน”

“สนับสนุน?” หลงเยวี่ยพลันรู้สึกว่าน่าสนใจขึ้นมาบ้าง 

“เป็นเช่นนั้น ในกลุ่มของพวกเรามีผู้ที่รับราชการขุนนางอยู่หลายท่าน พวกเขายินดีส่งเสริมท่านให้เป็นใหญ่ในภายหน้า ของเพียงว่าวันใดนายหญิงมีวาสนาใหญ่โต จะช่วยผลักดันพวกเราต่อฝ่าบาท”

“แผ่นดินต้าฮั่นจะยิ่งใหญ่มั่นคงได้มากหากมีปรัชญาขงจื๊อหนุนนำ” เมื่อเห็นประกายพราวระยับในดวงตาของหลงเยวี่ยเขาก็เอ่ยต่อ “ความหมายมั่นของพวกเราคือปรัชญาขงจื๊อมีอิทธิพลในราชสำนัก เป็นธรรมเนียมปฏิบัติที่ชาวประชายึดถือ”

บุรุษทั้งสามมองมาที่นาวประสานมือโค้งคำนับ เอ่ยขอร้อง “ท่านโปรดพิจารณา”

หลงเยวี่ยยิ้มหยัน…ผู้ใดก็รู้ว่า ขงจื๊อมิอาจผลิบานกลางสงคราม ทว่าในยามเป็นยุคทองบ้านเมืองสงบจะสามารถรุ่งเรืองโชติช่วงได้ นางย่อมรู้จักบทความวิจารณ์สภาพสังคมที่ก่อให้เกิดความกระด้างกระเดื่องในรัชกาลก่อน ใจความสำคัญหลักๆ ก็เพราะ ‘ไม่ประพฤติตามหน้าที่’ 

ภาพที่พวกเขาโค้งคำนับมาทำให้หลงเยวี่ยรู้สึกสำคัญตัว

ความรู้สึกเช่นนี้เป็นภัยต่อชีวิตนางจึงต้องกล้ำกลืนลงท้องไป ลงเรือกับพวกเขาคือก้าวก่ายงานเบื้องหน้า นางมีเรื่องใส่ร้ายป้ายสีเป็นชนักติดหลัง หากตอบตกลงจะต้องเป็นภัยอย่างแน่นอน— 

ทว่าเบื้องหน้ายังคงวางเฉย ดวงหน้ายียวนแฝงรอยยิ้มละไม “กล่าวว่าเมื่อขงจื๊อพบหนานซื่อก็บอกว่า นางนั้นไม่ดี ขงจื๊อกล่าวว่า หน้าที่ของสตรีคือให้กำเนิดและเลี้ยงดูบุตรธิดา ท่านให้ท้ายข้าเช่นนี้มิขัดต่อขนบดั้งเดิมหรอกหรือ”

ต่างได้ยินมาว่าหลงเยวี่ยเป็นหญิงสาวไร้ความรู้เมื่อได้ยินนางเอ่ยถึงประวัติศาสตร์อย่างชำนาญก็แปลกใจนัก ทว่ายังคงมีรอยยิ้มอย่างสุภาพชน “ท่านมีความคิดอ่านลึกซึ้ง ความรู้กว้างขวางย่อมมิอาจเทียบกับหนานซื่อ หนานซื่อทำให้แคว้นเว่ยล่มจมจึงเลว ทว่าท่านมีแต่จะทำให้ต้าฮั่นรุ่งเรือง”

นางนับถือเพียงเต๋าความจริงแล้วเรื่องอื่นๆ แม้มิก้าวก่ายก็มิได้สนใจเช่นกัน ฉันนั้นยังคงรู้ว่า ‘ขงจื๊อไม่ชมชอบทหารเกลียดชังผู้ใช้กำลังเทิดทูนบัญฑิต’ เข้าหานางเช่นนี้น่ากลัวว่าจะมิใช่การดี 

หลงเยวี่ยนับถือเต๋าที่เป็นมาตาธิปไตยที่ให้ความสำคัญกับสตรี

แม้แต่สตรีในบ้านที่นับถือขงจื๊อก็มิได้เข้มงวดกวดขันความคิดนัก

แม้ในใจจะรู้สึกขัดเคืองจนฉาบผ่านดวงหน้า ทว่ากลับน่ารำคาญใจเมื่อคิดว่าบัณฑิตเหล่านี้จะใช้ข้ออ้างนี้กับสตรีอื่น หากอยู่ในมือนางรู้คนรู้ตัว พอใจจะสังหารเมื่อไหร่ก็ได้— ยิ่งอันตรายและไม่น่าไว้ใจกลับยิ่งสัมผัสได้ถึงความเย้ายวน

หลงเยวี่ยปล่อยความคิดให้ล่องลอยไปไกล นางเป็นเพียงสตรีโง่เขลา มีอำนาจอยู่ต่อหน้าให้หยิบยืมก็จะใช้…หากไม่ใช่ก็แค่สละเรือ “ตกลง—-”