เว็บบอร์ด › โรงเตี๊ยมชางลั่งถิง › [โรงเตี้ยมชางลั่งถิง] โถงกลาง

LinYa โพสต์ 2025-6-8 22:17:40

https://img2.pic.in.th/pic/-4_20250603154522.md.png
วันที่ แปด เดือน ห้า รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11ยามโหย่ว ถึง ต้นยามซวี เวลา 17.00 - 20.00 น.ไปทำงาน โรงเตี้ยมชางลั่งถิง

         ตะวันลับฟ้า ท้องฟ้าก็ทาสีดำ…แค่ก ยามโหย่วลมหอบไอของยามเย็นไล่ผ่านเมืองหลวงอย่างฉางอันเหมือนเคย สีทองแดงจากตะวันรอนสาดแสงทาบปลายชายคาเหมือนเคย และไล้ผ่านสถานที่ต่าง ๆ ของเมือง แสงจากโคมไฟกระดาษเริ่มโดนจุดขึ้นทีละดวง ทีละดวงหน้าประตูและตามถนน เสียงขลุ่นหวานจากซอยฝั่งตรงข้ามคลอเคลียลอยมากับกลิ่นของเหล้าต้มบ๊วยที่พึ่งถูกอุ่นส่งจนมีกลิ่นไอหอมของมัน โรงเตี๊ยมชางลั่งถิงนั้นยังคงงดงามเหมือนเดิม อาคารหลังใหญ่ที่โดนปลูกจากไม้อายุหลายสิบปีมากมายหลายต้น ผนังทาด้วยสียางสนแล้วก็มีพื้นหินขัดสะอาดตา แสงจากตะเกียงแล้วก็กระจกหลากสี โคมไฟสีทองแขวนไหวด้วยแรงลมเหนือทางเดินยาว

         หลินหยาเดินมาที่ตรงนี้แล้วพ่นลมหายใจ เธอเปลี่ยนชุดจากชุดที่เปียกแล้วเรียบร้อยตั้งแต่ที่อยู่ตรงโรงหมอ ตอนนี้ก้าวมาที่นี่ด้วยจังหวะที่มั่นใจแววตาของเด็กสาวในราวกับน้ำจาบนยอดเขาเหลียงซาน แม้เหนื่อยล้ามาทั้งวันแต่ก็ยังมีพลังเหนือพอให้จับลงอย่างสวยงามอยู่เหมือนกัน

       “แม่นางมาอีกแล้วหรอ?” เสียงของพนักงานหนุ่มคนเดิมเอ่ยพร้อมกับรอยยิ้มที่แฝงความเอ็นดูอยู่ในน้ำเสียง ชายวัยกลางคนร่างเจ้าเนื้อในชุดสีเข้มยืนอยู่ตรงนั้นแล้สผ่ายมือไปทางห้องครัวเพราะเมื่อสามวันก่อนเธอก็มาทำงานที่นี่แล้วก็ช่วยแบกของอย่างขยันขันแข็งเลยล่ะ มันก็ดีนะ แต่สตรีตัวเล็กถึงเพียงนี้ดันยกของได้อย่างงั้น ก็ดีเหมือนกัน เอาเถอะ ตอนนี้มีงานอยู่ด้วยก็ทำดี ๆ แล้วกัน “วันนี้มีแขกกลุ่มใหญ่มาจากต่างเมือง ม้าสิบตัว คนยี่สิบ เถ้าแก่บอกว่าเขาให้ข้าหาคนช่วยยกของขึ้นห้องอยู่พอดี เจ้าทำได้ใช่ไหม?”

         “เจ้าค่ะ …ข้ายกได้ ถ้าช่วงท้ายได้เงินก็คุ้มแล้วเจ้าค่ะ” นางเอ่ยแบบนั้นแล้วระบายยิ้มก่อนที่จะเริ่มเดินไปดูว่าต้องยกอะไรขึ้นห้องชั้นที่สองบ้าง ดูเหมือนว่าจะเยอะพอสมควร หลินหยาหัวเราะเล็กน้อย แล้วเริ่มลไเลียงของและสัมภาระเหล่านั้นของแขกกลุ่มใหญ่เข้าสถานที่ของเขาแล้วจัดการแบกถุงผ้าหนักหลายใบขึ้นบันไดไปทีละรอบ แม้ว่าแขนจะเริ่มล้าและฝ่ามือเริ่มช้ำแต่เธอก็ยังคงไม่หยุดทำ เดินฉับ ๆ ไปด้วยสปิริตของสาวที่ได้รับรู้ว่าการทำงานหนักจะส่งผลอะไรบางอย่างกับเธออีก บางทีมีรเดินสวนกับแขกชาย พวกเขาก็จะหันมามอบเธอบ้าง บางคนก็หยิบถุงต่อให้ก็มี...เธอค่อนข้างไม่ค่อยชอบนะเนี้ย แต่แสดงออกอะไรไม่ได้

         หลินหยาอาจจะเกร็งนิดหน่อยแต่ไม่แสดงออก นางทำเพียงโค้งรับขอบคุณอย่างนอบน้อมแล้วไม่พูดอะไรมาก เธอรู้หน้าที่ของตัวเองดีและไม่คิดจะทำหน้าที่อื่น และไม่คิดจะให้ใครมาทำแทนเหมือนกัน เมื่อยกของเสร็จยังช่วยจัดเครื่องนอนให้ห้องพักสำรองเหมือนกัน กวาดพื้น จัดตำแหน่งโ๖๊ะในห้องอาหาร แล้วก็ขนช่วยนำถ้วยชากลับสถานที่ จุดตะเกียงให้เรียบร้อย เพื่อความสงบ แล้ววก็ไปเติมน้ำอาบ ต้มน้ำให้เรียบร้อย เมื่อทำเสร็จก็เดินเข้าเดินออกทีละห้อง ๆ ไปเรื่อย ๆ แล้วก็เดินทางไปเรื่อย ๆ ตามห้องพักทั้งหลายนั้นแหละ

         พอเข้าสู่ช่วงต้นยาวซวีแขกเริ่มทยอยนั่งในห้องอาหารชั้นล้าง กลิ่นเต้าหู้ทอด น้ำแกง เห็ดหอม ทำให้หลินหยาเบ้หน้าหนีเล็กน้อย เธอขอรับแค่กลิ่นของหมูอบซอสน้ำแดงจะได้ไหม หลินหยาเปลี่ยนหน้าที่เป็นพนักงานเสิร์ฟต่อ มือซ้ายถือถาด มือขวาถือช้อน ไหล่แบกของ ปากยิ้มเสมออยู่ตลอดเวลา แขกพวกนั้นยังใช้บริการตามปกติ บางคนอาจจะมีมองแบบแปลก ๆ บ้างแต่เธอไม่เคยใส่ใจ ทำเพียงยิ้มรับหรือไม่พูดไม่จา โรงเตี๊ยมแห่งนี้ยังคงคึกคักยามเย็นราวกับสถานที่รวมตัวของผู้คน รสอาหารกลมกล่อม เสียงหัวเราะจาง ๆ เงาคนในผ้าคลุมเริ่มหมุนเวียนกันเรื่อย ๆ อาหารอย่างอื่นดูหน้ากินหมดยกเว้นอาหารที่มีถั่วเหลืองแหละ เพราะหลินหยาแพ้มัน เธอมองมันราวกับเป็นศัตรูคู่อาฆาตรเหลือเกิน ไม่ชอบจริง ๆ นี้หน่า กินไปแล้วตายขึ้นมาทำยังไงอ่ะ สิ้นชื่อเลยนะ


       "ฮึบบบ อีกนิดหนึ้่งจะเสร็จแล้วล่ะ...เหนื่อยจังเลยวันนี้ จะนอนที่ไหนดีละเนี้ย.." เธอพึมพำเล็กน้อยจากนั้นก็พ่นลมหายใจกับตัวเอง เหนื่อยจังเลยนะ ไม่ค่อยได้นอนด้วยสิ การทำงานนี้มันลำบากจริง ๆ

         เธอช่วยงานเพียงเล็กน้อยเพราะหน้าที่ตัวเองมีแค่มาขนของเท่านั้น พอถึงเวลาก็เดินไปรับเงินจากตัวแทนของเถ้าแก่ให้เรียบร้อย วันนี้ก็น่าจะจบลงแต่มีคนบอกว่าที่หอรำมีงานได้เงินดีช่วงกลางคืน จะแวะไปที่นั้นอาจจะดีกว่าก็ได้นะ น่าสนใจเหลือเกิน…แต่ก่อนที่เธอจะได้ไปที่ไหนแล้วเธอก็พบใครบางคน เหมือนจะเป้นบุรุษ๋คนหนึ่งนะ? แต่เธอได้ยินว่าเขาชื่อ ชาง เยี่ยนเป่ย ...หืม? เถ้าแก่น่ะหรอ? ยังเด็กอยู่เลย เห็นมีคนอื่นเล่าให้ฟังว่าเขาคือคุณชายแห่งตระกูลมั่งคั่งผู้ถูกเรียกขานว่า เถ้าแก่ทองคำ แห่งเมืองใหญ่ รูปลักษณ์ของเขานั้นช่างราวกับหลุดออกมาจากบทกวี รูปร่างสูงโปร่ง ผิวพรรณขาวสะอาดละเอียดราวหยกน้ำค้าง โครงหน้าคมสัน จมูกโด่งได้รูป ดวงตาเรียวยาวดั่งพู่กันจิ้มหมึก สะท้อนประกายความเจ้าเล่ห์แฝงไว้ใต้แววตาเฉยชา ผมยาวสีดำขลับถูกรวบไว้ด้านบนประดับด้วยปิ่นทองหัวหงส์และทับทิมแดง เสื้อคลุมยาวผ้าไหมสีเหลืองทองอ่อน ตัดเย็บด้วยฝีมือช่างจากทางตะวันออก ปักลายเมฆมงคลด้วยไหมสีขาวงาช้างอย่างประณีต ขลิบชายด้วยด้ายทอง ตงไม่ต้องถามว่ามันราคาเท่าไร คงมากกว่าค่าขนมของหลินหยาทั้งเดือนแน่ ๆ


      หลินหยารีบขยับดวงตาก้มลงเพื่อที่ตัวเองจะได้ไม่ต้องมองเถ้าแก่ เพราะเธอจะโดนไล่ออกหากมองไม่รู้เรื่อง ก่อนที่จะรีบเดินทางออกไปจากตรงนี้เร็ว ๆ ได้เงินแล้ว ไปก่อนนะคะ หนูขอโทษค่ะ หนูไม่ได้ตั้งใจจะดูคนหล่อขนาดนั้น แต่รู้สึกว่าคนที่พบวันแรกของวันนี้ที่หอดาราค่งหล่อมากที่สุดแล้วล่ะ ถ้าจะหล่อกว่านี้เธอคงตกหลุมรักตั้งแต่แรกเห็นแน่ ๆ

https://img2.pic.in.th/pic/-4_20250603154522.md.png
@Admin

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้)มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่รางวัล: 200 อีแปะ - 15 EXP

LinYa โพสต์ 2025-6-15 20:37:31

https://img2.pic.in.th/pic/-4_20250603154522.md.png

วันที่ สิบห้า เดือน ห้า รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11ยามโหย่ว เวลา 17.00 - 19.00 น. ไปทำงานโรงเตี้ยมชางลั่งถิง (พบ ต้าซือหม่า เว่ย ชิง)

          แสงแดดอ่อนของยาวโหย่วนั้นเร่ิมคล้อยไล่ปลายเงาลงบนหลังคาโรงเตี๊ยมชางลั่งถิงเสียแล้ว ตัวอาหารนั้นสะท้อนเงาสะบัดตามแรงลมที่พัดผ่านมา หลินหยาก้าวเท้าเข้ามาด้านในด้วยจังหวะที่คล่องแคล่วแต่ก็ไม่รีบร้อน เสื้อผ้าที่เธอสวมใส่วันนี้แม้จะผ่านการทำงานมาแล้วหลายช่วงเวลาแต่ก็ยังดูเรียบร้อยแล้วก็สะอาดมาก ๆ เหมือนกัน แววตาของหญิงสาวเต็มไแด้วยึความตั้งใจของเธอแม้จะรู้ว่างานที่นี่ไม่ใช่สิ่งที่เธอคุ้นชินเท่าไรนักก็ตาม โรงเตี๊ยมชางลั่งถิงนั้นเป็นการต้อนรับที่ดี เธอเห็นว่าตอนนี้ผู้ดูแลมองเธอก่อนที่จะพยักหน้าให้พร้อมกับรอยยิ้มบลาง

          “โอ้..วันนี้แม่นางน้อยว่างมาทำงานกับเราจนได้สินะ” เขาเอ่ยทักเพราะเธอมาที่นี่สองครั้งแล้ว แต่หลินหยาก็ไม่เคยเจอเถ้าแก่โรงเตี๊ยมแห่งนี้หรอกนะ “เจ้าค่ะ ข้ามาแล้วเจ้าค่ะ ขออภัยที่ช่วงก่อนข้าไม่ได้แวะมาเลย งานแน่นจนแทบหายใจไม่ทัน” หลินหยาเอ่ยบอกหัวเราะนิดหน่้อย พร้อมกับประสานมือคำนับอย่างสุภาพ น้ำเสียงของเธอชวนให้คนฟังรู้สึกผ่อนคลายไม่ต่างจากลมเย็นที่ลอดเข้าช่องทางของหน้าต่าง

      “ไม่เป็นอะไร วันนี้ไม่มีอะไรยุ่งยากหรอก เจ้าช่วยยกของเข้าไปเก็บด้านหลังแล้วก็ช่วยเรียงโอ่งเหล้ากับถ้วยชาให้ดี” เขาว่าอย่างงั้นก่อนที่จะส่งไม้ส่งมือไปทางห้องเก็บของที่อยู่ด้านหลังโรงเตี๊ยมขนาดใหญ่ หลินหยาจึงรับคำทันทีที่เห็น แล้วรีบเดินไปทางด้านหลังของโรงเตี๊ยมทันที มือเรียวยกถุงข้าว ถุงผักและโอ่งน้ำจืดขนาดไม่ใหญ่นักเข้าที่เข้าทาง เธอไม่ได้แสดงท่าทีเหนื่อยหน่ายแม้แต่น้อย กลับดูสนุกกับการขยับร่างกายเสียด้วยซ้ำ ด้วยจังหวะที่ราวกับกำลังเต้นรำอย่างเบาในท่ามกลางกลิ่นหอมอ่อน ๆ ของไม้เก่ากับกลิ่นข้าวสุกจากหม้อที่ตั้งต้มในครัว

          หลังจากนั้นเธอก็มาทำความสะอาดถาดไม้ถ้วยชาจีนที่แห้งหวาด ๆ วางเรียงรายกันอยู่ตรงผนังของห้องเก็บของแห่งนี้ นางหยิบมาแล้วผลักกันเช็ดด้วยผ้าแห้งผืนเล็ก สะบัดเช็ดจนมันสะท้อนแสงพระอาทิตย์ยามเย็นกลับออกมาอย่างสวยงามราวกัีบเคครื่องเคลือบราคาแพง บางครั้งก็ได้ยินเสียงของแขกที่เข้ามาพักหัวเราะเบา ๆ ปะปนกับเสียงของพนังงานรับแขกกล่าวคต้อนรับอย่างเป็นมิตรอยู่หน้าประตูด้านนอก มันทำให้เธอรู้สึกว่าชีวิตก็ไม่ได้วุ่นวายเท่าไรที่นี่แต่ก็มีการเคลื่อนยไหวเล็ก ๆ น้อย ๆ ซึ่งเต็มหัวใจของเธอเหมือนกัน

          ดวงตาของหลินหยาในยามนี้กลับเปร่งประกายเหมือนกำลังไล้เสงแดดเงียบ ๆ บนผิวนร้ำในยามเย็น มือที่เช็ดถ้วยก็เบาลงแล้วมีจังหวะเหมือนการบรรเลงขลุ่ยอย่างสงบ เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตอนนี้เธอก็เหมือนกับเปล่งเสียงบางอย่างออกมาเสมอ ไม่ใช่เสียงดนตรี เสียงหัวเราะ เสียงพูดคุย แต่มันคือเสียงของชีวิตที่ดำเนินต่อไปเรื่อย ๆ

          หลังจากทำงานเสร็จหลินหยาก็ก้าวออกจากประตูโรงเตี๊ยมเสียงนั้นทำให้เธอกำลังจะเดินตัวออกไปเสียงฝีเท้าของหลินหยาก็ดังสะท้อนเบา ๆ กับพื้นรหินเมื่อเธอเดินออกมาในตอนนี้ รัศมีสุดท้ายของอาทิตย์ย้อมท้องฟ้าเป็นสีทอง วันนี้เธอยังไม่ได้ทำงานแบบเต็มเวลาเพราะงานเสร็จก่อนเพราะมีไม่เยอะเอาเถอะเข้าใจได้แหละ ตอนนี้เธอเห็นเงาของตึกแถวและร่มไม้เริ่มทอดยาวราวกับกำลังเตรียมตัวกลืนหลบเข้าสู่ช่วงรัตติกาลเสียแล้ว หญิงสาวสาวเท้าไปอย่างผ่อนคลานหลังจากทำงานมาทั้งวัน แต่เธอก็ยังเหลือที่สุดท้ายที่ต้องไป แต่ทว่า..

          ดวงหน้างามของแม่สาวน้อยที่เหมือนตุ๊กตากระเบื้องเคลือบหรือตุ๊กตากระบอกกลับพลันเห็นร่างหนึ่งที่ยืน..ไม่สิ..น่าจะพึ่งเดินอยู่ แบบไม่ไกลนัก เขายืนอยู่ตรงนั้นอย่างเงียบขรึม ฝูงชนที่ผ่านไปมาไม่มีใครกล้าเข้าไปใกล้รัศมีรอบกายของเขามากนัก ราวกับกลิ่นอายที่ห่อหุ้มร่างในชุดคตลุ่มดำเข้มนั้นไม่ใช่เพียงภาพลักษณ์ แต่มันคือแรงกดดันที่แม้จะไม่รุนแรงทว่ากลับเยือกเย็นจนน่าประหลาดใจ หลินหยาเห็นเพียงด้านข้างใบหน้าของเขาเธอก็จำได้ทันทีว่าชายคนนั้นคือคนที่เคยพาเด็ก ๆ มากินบะหมี่ที่ร้านเมื่อวานนี้เอง ชายคนนั้นที่่เหมือนจะเย็นชา แต่เขาเป็นคนดีแล้วก็สุภาพโคตร ๆ เลยล่ะ

          “ท่านชาย!!” หลินหยานั้นไม่คิดอะไรมากมายนัก เธอเดินเร็วขึ้นเล็กน้อยก่อนที่จะเรียกอีกคนออกไปเสียงใสจนชายหนุ่มชะงัก แล้วเมื่อหันหน้ามาทางต้นเสียงช้า ๆ ดวงตาคมเรียบนิ่งของเขาก็หรี่ลงเล็กน้อยขณะมองหญิงสาวร่างเล็กที่ยืนอยู่ห่างออกไปไม่กี่ก้าว หัวคิ้วขยับขึ้นนิดหนึ่งเหมือนอยากจะถามโดยไม่ต้องเปล่งวาจา หลินหยานั้นก้มคำนับโค้งอีกคนตามมารยาทแล้วเอ่ยต่อเมื่อเขารับไหว้

          “ข้าขอโทษที่เรียกท่านโดยไม่บอกล่วงหน้าเมื่อครุ่เจ้าค่ะ” หญิงสาวยิ้มเจื่อน ๆ ออกมาพลางล้่วงถุงผ้าข้างเอวแล้วหยิบกล่องไม้ขนาดใหญ่พอสมควรออกมามันขัดงันแบบชั้นดี ก่อนที่เธอจะยื่นไปเบื้องหน้าอีกคนแบบนอบน้อม “ท่านชาย นี้เป็นอาหารที่ข้าได้มาเมื่อวานหลังจากเล่นขลุ่นจากที่ทำงานเจ้าค่ะ เป็นต้วนลู่เจี้ยนจิงเย่าฉาย น้ำทิพย์กวางตุ๋นยาตีนเจ้าค่ะ ข้าคิดว่าน่าจะเหมาะกับท่านและเด็ก ๆ ที่ท่านดูแล”

          ชายหนุ่มมองกล่ิงไม้ในมือนางชั่วอึดใจก่อนที่จะยื่นมือไปรับอย่างเงียบ ๆ นิ้วเรียวยาวที่เต็มไปด้วยร่องรอยการฝึกกระบี่นั้นรับมันอย่างมันคง กล่องนั้นเย็นนิด ๆ แต่กลิ่นหอมของสมุนไพรที่หลอมรวมกับกลิ่นเนื้อกวางอ่อนละมุนลอยออกมาราวกับมันจะเผยนคุณค่าที่แฝงอยู่ในตัวมันเองโดยไม่ต้องบอกอะไร

          “แม่นางตั้งใจมอบของมีค่าเช่นนี้ให้แก่ข้าจริงหรือ?” น้ำเสียงเขาเอ่ยเรียบราวและลึกแต่แฝงไปด้วยความสุภาพแบบไม่แข็งกร้าวเลยสักนิด มันมีประกายบางอย่างในแววตาที่เปลี่ยนไปเล็กน้อย

      “ข้าตัวคนเดียวกินขนาดนี้ไม่ไหวหรอกเจ้าค่ะ หากท่านคิดว่าไม่พอลองทานเองดูก่อนหรือแจกคนอื่นได้เจ้าค่ะ ข้าแค่เห็นว่าเมื่อวานท่านพาเด็ก ๆ มาทำให้ข้ารู้สึกดีมากเลย ข้าบังเอิญพบท่านพอดีเลยคิดว่าข้าควรจะให้ท่านเพราะหากข้ากินมันคงไม่เกิดประโยชน์อะไรนอกจากอิ่ม ให้เด็ก ๆ ได้ลองอะไรใหม่ ๆ บ้างสักมื้อก็คงจะดีนะเจ้าคะ” หลินหยาเอ่ยบอกอีกฝ่ายพลางยิ้ม

          เขานิ่งไปสักพักก่อนที่จะเอ่ยถามเสียงเบาแต่จริงจังขึ้นมา “แม่นางชื่ออะไรหรือขอรับ?” เขาเอ่ยถาม “ข้าน้อยมีนามว่า เว่ย จ้งชิง” เขาแนะนำตัวเอง ส่วนหลินหยาที่ชะงักไปนิดหนึ่งก่อนที่จะยิ้มแล้วค้อมศีรษะให้อีกคนเล็กน้อย “ข้าน้อยมีนามว่า หนาน หลินหยาเจ้าค่ะ ตอนนี้กำลังหางานชั่วคราวทำที่ฉางอันอยู่ ข้ามาจากกว่าวโจวเจ้าค่ะท่านชาย” นางเอ่ยบอกอีกคนแบบร่าเริง

          ชายหนุ่มหลุบตามองลงกล่องไม้ในมืออีกครั้งแล้วจึงเก็บมันไว้อย่างระมัดระวัง “ข้าจะจดจำชื่อของแม่นางเอาไว้” คำนั้นไม่มีคำสัญญาหรือวาจาหวานและดูเลิศหรูอะไร แต่มีความมั่นคงมาก ๆ อยู่ในนั้น

          “ขอบคุณเจ้าค่ะ แล้วก็ยินดีที่ได้รู้จักนะเจ้าคะ ท่านชายเว่ย จ้งชิง” หลินหยาเอ่ยบอกพร้อมยิ้มหวานที่เปี่ยมไปด้วยความสบายใจก่อนที่จะโบกมือให้อีกคนน้อย ๆ แล้วหมุนตัวจากมา เธอเดินไปตามเส้นทางอย่างรวดเร็วกะว่าจะกลับไปฝึกดนตรีที่หอว่านหงเหริน คิดว่าวันนี้ที่หอคงไม่มีอะไรน่าปวดหัวละมั้ง อาจจะมีการก้นด่าสักหน่อยแต่คงไม่อะไรมากหรอก

https://img2.pic.in.th/pic/-4_20250603154522.md.png

@Admin

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่
รางวัล: 200 อีแปะ - 15 EXP+5 ความสัมพันธ์สนทนาทั่วไป เว่ย ชิงหัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้มโบนัส ความโปรดปราน NPC เผ่ามนุษย์ (ผู้มีบุญ) +20 แต้มมอบ น้ำทิพย์กวางตุ๋นยาจีน อาหารเกรดแดง ความสัมพันธ์ +30

LinYa โพสต์ 2025-7-25 17:38:03

<span id="docs-internal-guid-55f5040f-7fff-801f-244f-a360781796d3"><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/-4_20250603154522.md.png" width="500" _height="57" border="0"><font face="Sarabun" style="" size="4" color="#4169e1"><b></b></font></span></p><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" style="" size="4" color="#4169e1"><b><br></b></font></span></p><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" style="" size="4" color="#4169e1"><b>วันที่ 23 เดือน 6 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11</b></font></span></p><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" size="4" color="#4169e1"><b>ยามเฉิน เวลา 07.00 - 09.00 น. ณ เมืองฉางอัน โรงเตี๊ยมชางลั่งถิง</b></font></span></p><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" size="4" color="#4169e1"><b>อีเว้นท์ ภารกิจ “สหายร่วมค้า เหนือความคาดหมาย”</b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" size="3">          เช้านั้นแสงอาทิตย์ยามเฉินทอดส่องผ่านผืนหมอกบางเบารอบชานเมืองฉางอัน เสียงนกกระจิบร้องเจื้อยแจ้วเคล้ากับกลิ่นหอมของต้นอวี้หลานที่ปลูกอยู่รอบโรงเตี๊ยมชางลั่งถิง ทำให้บรรยากาศเช้าตรู่แถบนั้นดูสดชื่นและอบอุ่นผิดจากในเมืองใหญ่ ภายในโรงเตี๊ยมชางลั่งถิงอันเป็นเรือนไม้สองชั้นติดลำธารน้ำใส หลินหยาในชุดสีอ่อนเรียบง่ายนั่งอยู่ริมโต๊ะไม้ใกล้หน้าต่าง ดวงตากลมหวานทอดมองลอดผ่านผ้าม่านลินินที่ลู่ไปตามลม เธอเดินทางลงมาจากเขาหัวซานแต่เช้า หอบความเงียบสงบติดตัวมาพร้อมรอยยิ้มบาง ๆ ที่มุมปาก</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">          </span><font face="Sarabun" size="3">บนโต๊ะไม้ตรงหน้านั้นมีจานเป็ดย่างซีอิ๊วร้อน ๆ ที่เธอสั่งมากับข้าวนึ่งและผักเคียงง่าย ๆ กลิ่นหอมลอยกรุ่นจนเด็กเสิร์ฟยังเหลียวมองแต่หลินหยาไม่ได้กินทันที นางหยิบถุงผ้าฝ้ายเล็ก ๆ ที่ปักลวดลายเมฆาและดอกเหมยออกมาจากสาบเสื้อ ถุงหอมที่นางทำเองเมื่อคืน…มีกลิ่นมะลิ กฤษณา และใบโหระพาป่าเจือผิวตะไคร้แห้ง อบแห้งแล้วบรรจงเย็บปิดปากถุงด้วยด้ายแดงทอง ละเมียดละไมทุกฝีเข็ม</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">          </span><font face="Sarabun" size="3">เสียงไก่ขันขึ้นมาจากทางประตูหน้าของโรงเตี๊ยม แล้วตามมาด้วยเสียงรองเท้าหนังประทับบนพื้นกระเบื้องไม้ดังเป็นจังหวะก่อนที่ร่างของบุรุษหนุ่มเจ้าของดวงตาเจ้าเล่ห์จะปรากฏตัวโจวจินในชุดเดินทางลำลองสีหม่น กับเจ้าไก่แจ้ตัวแสบที่เดินตามตูดเจ้าของมาด้วยท่าทางเย่อหยิ่งเหมือนขุนพลเข้าสนามรบ <b><font color="#8b0000">"อะฮ้า~ กลิ่นอาหารเช้าหรือกลิ่นแม่นางหลินหยากันนะที่หอมมาแต่ไกล" </font></b>โจวจินทักอย่างล้อเลียนทันทีที่ก้าวเข้ามาใกล้โต๊ะ <b><font color="#dda0dd">"ท่านคงหมายถึงกลิ่นน้ำมันจากเป็ดย่างน่ะสิ"</font></b> หลินหยายิ้มขำ ตักข้าวส่งให้เขาแล้วตบบริเวณว่างข้างตัวเบา ๆ <b><font color="#dda0dd">"มานั่งสิ ท่านมาช้ากว่าข้าสิบห้านาทีนะ ข้าก็เลยกินรอไปก่อนแล้ว"</font></b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">         <b><font color="#8b0000"> </font></b></span><font face="Sarabun" size="3"><b><font color="#8b0000">"โทษที ๆ พอดีเจ้าเฮยจีมัวแต่จะหวีขนหน้ากระจกอยู่ ข้าก็เลยต้องรอให้มันพอใจก่อน"</font></b> โจวจินตอบอย่างหน้าไม่อาย ก่อนที่เจ้าตัวเล็กข้างเขาจะกะพริบตาแป๋วแล้วกระโดดขึ้นเก้าอี้ด้านข้างอย่างสง่างามราวกับเป็นแขกผู้มีเกียรติ</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">          </span><font face="Sarabun" size="3">หลินหยาหัวเราะในลำคอ ก่อนจะหยิบถุงหอมส่งให้โจวจิน<b><font color="#dda0dd"> "นี่…ของขวัญจากข้าเอง ถุงหอมช่วยคลายความเครียดกับขับพลังงานอาฆาตได้ระดับหนึ่งนะ ข้าปรุงกลิ่นเองกับมือ หวังว่าเจ้าจะไม่แพ้โหระพาน่ะ" </font></b>โจวจินรับมาอย่างประหลาดใจ ไม่ใช่เพราะมันเป็นถุงหอม...แต่เพราะคนที่ให้มันกลับดูเหมือนจะไม่ได้ตั้งใจให้อะไรพิเศษเสียด้วยซ้ำ ทว่า...การที่นางทำมันขึ้นมาโดยคิดถึงเขาในขณะที่อยู่คนเดียวนั่นแหละ คือความพิเศษ</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">      <b><font color="#8b0000"></font></b></span><font face="Sarabun" size="3"><b><font color="#8b0000">"ถ้าอย่างนั้น...ข้าคงต้องใช้มันห้อยประตูร้านไปเลย จะได้กันขโมยกับภาษีจากทางการ"</font></b> เขายิ้มกว้าง ขณะหมุนถุงหอมในมือเบา ๆ<b><font color="#8b0000"> "หอมดีนี่ หอมแบบที่ไม่เหมือนถุงไหน...เหมือนคนทำมันเลย"</font></b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">         <b><font color="#dda0dd"> </font></b></span><font face="Sarabun" size="3"><b><font color="#dda0dd">"พูดอีกทีสิ ข้าจะตีท่านด้วยช้อน" </font></b>หลินหยาตีหน้าขึงขังใส่แต่หางคิ้วที่ยกขึ้นกับมุมปากที่ยิ้มอยู่ก็ทำลายความน่าเกรงขามนั้นไปหมด เช้านั้น พ่อค้าเจ้าเล่ห์กับเจ้าของร้านใจดีนั่งกินข้าวเคียงกันพร้อมกลิ่นหอมอ่อน ๆ ของกฤษณาในถุงผ้าฝ้ายที่วางอยู่กลางโต๊ะไม้เป็นฉากง่าย ๆ แต่เงียบงามในโลกที่วุ่นวายเกินไปนิด เสียงตะเกียบกระทบจานเงียบลงอย่างฉับพลันเหมือนเงาสะบัดของคมดาบกลางลานประลอง…บรรยากาศบนโต๊ะอาหารแปรเปลี่ยนจากกลิ่นเป็ดย่างหอมฉุยเป็นความอึดอัดอันยากจะอธิบายได้</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">   <b><font color="#8b0000">   </font></b></span><font face="Sarabun" size="3"><b><font color="#8b0000">“ข้าได้ยินมาว่า...” </font></b>โจวจินเอ่ยขึ้นอย่างอารมณ์ดี ขณะเคี้ยวข้าวพอดีคำ<b><font color="#8b0000"> “ช่วงนี้พวกในเครือข่ายข่าวลือใต้ดินกำลังลือกันให้แซ่ด ว่ามีปีศาจบางกลุ่มกำลังรวมตัวกันอยู่ที่ ‘จวนหวยหนานหวาง’...ว่ากันว่าจุดนั้นพลังงานอาฆาตมันกำเริบผิดปกติ คล้ายจะมีการสะสมของพลังปีศาจอะไรสักอย่างเลยล่ะ”</font></b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">          </span><font face="Sarabun" size="3">หลินหยาที่กำลังเคี้ยวผักกรุบกรอบถึงกับสะอึก เหวอกลางคำ กลืนน้ำไม่ลง แล้วหน้าเธอก็ค่อย ๆ เปลี่ยนจากสีชมพูของอากาศเช้าเป็นสี...อึนเทาหม่น ๆ อย่างช่วยไม่ได้ นี่มันบ้านเธอไม่สิ บ้านของ <b><i>"เขา"</i></b> ที่เธอไปประจำจนแมวในเรือนยังจำกลิ่นได้ เธอกำลังจะอ้าปากจะพูดอะไรสักอย่างว่า <i><font color="#dda0dd">‘ข้ารู้จัก...ข้าไปที่นั่นบ่อยมากกกก’</font></i> แต่ไม่ทัน…</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">          </span><font face="Sarabun" size="3"><b><font color="#8b0000">“ที่สำคัญคือ...” </font></b>โจวจินตักข้าวแล้วพูดต่อไม่หยุด <b><font color="#8b0000">“มีข่าวลืออีกว่า เมื่อเดือนที่แล้ว หวยหนานหวาง…ท่านหวยหนานหวางผู้ทรงอิทธิพลสุด ๆ ในฉางอันถึงกับรับอีหนูเข้าบ้านหลังน้อยแล้วรับโทษแทนนางที่เป็นชาวบ้าน! โห ฟังดูเป็นบุรุษแสนดีเลยใช่ไหม แต่ก็ไม่แน่นะ บางที...มันอาจจะเป็นแผนวางกล่องของขวัญคลุมด้วยทอง เพื่อปลุกกระแสในหมู่ชาวบ้าน...หวางเฟยในอนาคต? ทำดีหวังผลรึเปล่า ข้าก็ไม่แน่ใจนะ~”</font></b> หลินหยาพ่นลมหายใจดังฟืด ยกมือขึ้นตัดบทแบบเหนื่อยใจสุด ๆ เหมือนคนจะทุ่มหมอนลงพื้นแล้วกรี๊ดแปดหลอดใส่ใครสักคน</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">         <b><font color="#dda0dd"> </font></b></span><font face="Sarabun" size="3"><b><font color="#dda0dd">“หยุดเลย! ไม่ต้องใส่ไฟเพิ่มอีก ข้ารู้ว่ามีข่าวลือ...แต่เจ้าไม่ต้องเอาน้ำมันมาราด!” </font></b>โจวจินกระพริบตาปริบ ๆ หยุดมือค้างอยู่กลางอากาศ ยังไม่รู้ว่าเธอหมายถึงอะไร หลินหยาเลยยกชามข้าวขึ้นมาบังหน้าแวบหนึ่งราวกับหลบแสงแดดยามเช้า ก่อนจะเอ่ยเสียงเบาแต่หนักแน่น <b><font color="#dda0dd">“คนที่ท่านหวยหนานหวางช่วยไว้...ที่เจ้าเรียกว่า ‘อีหนู’...คือข้าเองแหละ…”</font></b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">          </span><font face="Sarabun" size="3">จังหวะนั้นเหมือนทุกสิ่งหยุดหมุน เจ้าไก่แจ้เฮยจีกระพือปีกค้างอยู่กลางอากาศ ราวกับพยายามจะสบตาเจ้าของให้แน่ใจว่าไม่ได้หูฝาด โจวจินอ้าปากค้าง คิ้วขมวดเหมือนคนเพิ่งได้ยินคำว่า<i><font color="#8b0000"> ‘เจ้ากลืนยาพิษไปแล้วใช่ไหม’ </font></i>โจวจินขมวดคิ้วเป็นปม<b><font color="#8b0000"> “…เอ๋?”</font></b> เสียงเขาเบาและยืด</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">          </span><font face="Sarabun" size="3"><b><font color="#dda0dd">“อย่าเอ๋แบบนั้นสิ!” </font></b>หลินหยาเขม่น</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">      <b><font color="#8b0000"></font></b></span><font face="Sarabun" size="3"><b><font color="#8b0000">“แม่นาง…หมายถึงเจ้า...เป็นคนที่เขาอุ้มไป…เข้าบ้าน…แล้วก็...รับโทษโบยแทน?”</font></b> โจวจินถามช้า ๆ เหมือนกำลังเรียงคำทีละตัวด้วยความระมัดระวัง เหมือนการเรียงของแตกในลังไม้ <b><font color="#dda0dd">“ใช่!” </font></b>หลินหยาเงื้อช้อนขึ้นขู่ <b><font color="#dda0dd">“และถ้ายังจะเอ่ยอะไรแปลก ๆ อีกนะ ข้าจะเอาถุงหอมนี่ฟาดหัวท่าน!”</font></b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">          </span><font face="Sarabun" size="3">โจวจินยกมือขึ้นสองข้างแบบยอมจำนน <b><font color="#8b0000">“โอเค ๆ ข้าไม่พูดอะไรอีกแล้ว สาบานต่อหน้าไก่เลย!”</font></b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">      <b><font color="#008080"></font></b></span><font face="Sarabun" size="3"><b><font color="#008080">“ต๊าก!” </font></b>เฮยจีเสริมเสียงให้อย่างมีจริต หลินหยาถอนหายใจแล้วตักข้าวต่อ <b><font color="#dda0dd">“แค่นี้ก็ปวดหัวพอแล้ว...ยังดีที่ข้าไม่ได้เล่าเรื่องที่เขาขอแต่งงานให้ท่านฟัง ไม่งั้นท่านอาจช็อกแล้วฟาดหัวกับชามข้าวตายคาโรงเตี๊ยมเลยก็ได้”</font></b> โจวจินกลืนน้ำลายเอื๊อก <b><font color="#8b0000">“...หืม?”</font></b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">          </span><font face="Sarabun" size="3"><b><font color="#dda0dd">“อะไรยะ?”</font></b> หลินหยาขมวดคิ้วใส่อีก&nbsp;</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">       <b><font color="#8b0000">   </font></b></span><font face="Sarabun" size="3"><b><font color="#8b0000">“เปล๊า ข้าแค่รู้สึกว่า...เราควรจะได้พูดกันอีกเยอะ”</font></b> เขายิ้มขื่น ๆ ก่อนจะกระดกชาในถ้วยราวกับต้องการอะไรเย็น ๆ มาช่วยดับไฟแห่งความช็อกที่ลุกพรึ่บกลางอก หลินหยาทอดถอนใจยาวขณะช้อนข้าวคำสุดท้ายเข้าปาก แล้วกรอกตาขึ้นพลางวางช้อนเสียงดังเบา ๆ กับถ้วยข้าว ราวกับเพื่อเน้นย้ำความเหนื่อยหน่ายในโลกใบนี้</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">      <b><font color="#dda0dd"></font></b></span><font face="Sarabun" size="3"><b><font color="#dda0dd">“ถ้าพวกปีศาจมันจะรวมตัวกันจริง ข้าว่า...มันคงไม่กล้าเหยียบเข้า ‘จวนหวยหนานหวาง’ หรอก” </font></b>น้ำเสียงของเธอจริงจังขึ้นเล็กน้อย ดวงตาคู่นั้นส่องประกายประหลาดแบบคนที่เคยสัมผัสพลังบางอย่างมากับตัว<b><font color="#dda0dd"> “ปราณของท่านเขา...ข้าสัมผัสมาแล้ว มันเข้มข้นจนปีศาจไม่ต่างจากเถ้าไฟปลิวว่อนกลางพายุฤดูร้อน ถ้ามันจะมีก็อาจจะอยู่รอบ ๆ พื้นที่นั้นมากกว่า อย่างพวกลานฝึกยามค่ำ...หรือริมเนินทางทิศเหนือ...” </font></b>โจวจินที่กำลังซดซุปหูฉลามเงยหน้าขึ้น มองอีกฝ่ายด้วยแววตาที่เริ่มคมขึ้นทีละน้อย<b><font color="#8b0000"> "ก็สมเหตุสมผลอยู่ เจ้าคิดว่ายามค่ำพลังมันจะเปิดช่องทางมากกว่าสินะ?"</font></b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">         <b><font color="#dda0dd"> </font></b></span><font face="Sarabun" size="3"><b><font color="#dda0dd">"นั่นแหละ..." </font></b>หลินหยาเอ่ยขณะเอามือหมุนถุงหอมไปมาเบา ๆ แล้วชำเลืองไก่แจ้ข้างโต๊ะที่เอียงคอมองเหมือนฟังออกด้วย<b><font color="#dda0dd"> "แต่ข่าวลือที่ข้าได้...น่าสนใจกว่านั้นอีก" </font></b>เธอเลื่อนตัวเข้ามาใกล้โจวจินเล็กน้อย กดเสียงลงราวกับกลัวโต๊ะข้าง ๆ จะได้ยิน<b><font color="#dda0dd"> “แขกคนหนึ่งจากโรงเตี๊ยมที่นี่เล่าให้ฟังว่า มีคนเห็นปีศาจกลุ่มหนึ่งโผล่มาทาง ‘ฝั่งตะวันตกของฉางอัน’ ตอนพลบค่ำ...แต่พวกมันไม่กล้าเฉียดเข้าเขตบ้านของขุนนางระดับสูงเลย เหมือน...มีอะไรบางอย่างที่ทำให้พวกมันหวาดกลัว ข้าคิดว่า...มันน่าจะเกี่ยวกับ ‘จวนหวยหนานหวาง’ แน่”</font></b> เธอเว้นจังหวะ มองหน้าชายหนุ่ม <b><font color="#dda0dd">“...หรือไม่ก็ ตัวเขาเอง”</font></b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">          </span><font face="Sarabun" size="3">โจวจินพยักหน้าช้า ๆ มือวางถ้วยชาลงบนโต๊ะอย่างนุ่มนวล แล้วพูดขึ้น<b><font color="#8b0000"> “ข้าก็ได้ยินมาไม่ต่างกัน...แหล่งของข้าบอกว่า เมื่อคืนสองคืนก่อน มีพ่อค้าขายใบชากลางตลาดที่อ้างว่าได้ ‘ใบชาจากทิศตะวันตก’ มาในราคาถูกผิดปกติ กลิ่นแรงมาก...พอเอาไปต้มกลับมีพลังงานคล้ายปราณปีศาจอวลออกมา เขาว่ารู้สึกเหมือนถูกกดข่มจนหายใจไม่ออก ต้องรีบเททิ้งเลย”</font></b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">          </span><font face="Sarabun" size="3">หลินหยาขมวดคิ้วทันที<b><font color="#dda0dd"> “เป็นไปได้เหรอว่าพวกมันเริ่มปล่อยของปลอมมาปั่นตลาดโดยอาศัยปีศาจเป็นตัวต้นทาง?”</font></b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">      <b><font color="#8b0000"></font></b></span><font face="Sarabun" size="3"><b><font color="#8b0000">“ไม่ใช่แค่ของปลอม...”</font></b> โจวจินพูดเบา ๆ พลางหยิบกระดาษพับยับ ๆ จากแขนเสื้อขึ้นมา <b><font color="#8b0000">“แต่บางอย่างในนั้นมีราคาพุ่งสูงเพราะมี ‘คน’ ตั้งใจให้มันเป็นแบบนั้น...” หลินหยาเงียบ รอฟัง โจวจินคลี่แผ่นกระดาษช้า ๆ ก่อนพูดว่า “ตอนนี้สมุนไพรหายากบางชนิดในฉางอันราคากระโดดขึ้นเป็นสองถึงสามเท่าในเวลาแค่สิบวัน แถมของก็หายากกว่าปกติ มีคนบอกว่าเป็นเพราะพวกพ่อค้ากังฉินร่วมมือกับขุนนางกังฉินบางกลุ่ม กว้านซื้อแล้วกักตุนไว้...เพื่อปั่นราคาในตลาด”</font></b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">         <b><font color="#dda0dd"> </font></b></span><font face="Sarabun" size="3"><b><font color="#dda0dd">“บัดซบ...”</font></b> หลินหยากัดฟันพลางกำหมัดที่ถือถุงหอม <b><font color="#dda0dd">“ถ้าขุนนางทำแบบนั้นจริง ชาวบ้านจะลำบากกันหมดน่ะสิ”</font></b> โจวจินถอนใจ ลูบขนไก่ของเจ้าเฮยจีที่แอบแฝงความเครียดไว้ในจิกเบา ๆ <b><font color="#8b0000">“นี่แหละคือเมืองหลวงที่เจ้าหลงใหล...ฉางอันที่พวกเรายืนอยู่มันมีทั้งดอกไม้บาน และเหี้ยในสวนเดียวกัน”</font></b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">          </span><font face="Sarabun" size="3">หลินหยาเงียบ ก่อนจะยิ้มมุมปากเหมือนคนที่รับความจริงมาได้ตั้งนานแล้ว<b><font color="#dda0dd"> “ข้าไม่ได้หลงใหลมันหรอก ข้ารู้ดีว่ามันเน่าแค่ไหน...แต่ก็เพราะมันเน่าไง ข้าถึงอยากอยู่ เพื่อรู้ให้ได้ว่าข้างในมันซ่อนอะไรไว้บ้าง” </font></b>โจวจินหัวเราะน้อย ๆ แล้วพยักหน้า ยกถ้วยชาขึ้นชนกับถ้วยของเธอเบา ๆ<b><font color="#8b0000"> “งั้นก็ยินดีต้อนรับเข้าสู่แดนกลิ่นอายปีศาจแม่นางหลินหยา”</font></b> เจ้าเฮยจีร้อง <b><font color="#008080">"ก๊า!"</font></b> เสียงเดียวแบบเบ้ปากใส่ใครไม่รู้ ก่อนจะหันหน้าเข้าจานข้าวของตัวเองแบบไม่แคร์โลก</font></span></p><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" style="" size="3"><br></font></span></p><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium; white-space-collapse: preserve;">          </span><span style="background-color: transparent; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" size="3">แสงแดดยามสายสาดไล้ผิวกำแพงศิลาแห่งเมืองฉางอันเป็นเงายาวทอดทาบพื้นหิน พาให้บรรยากาศยามเช้าริมทางดูสงบงดงาม ทว่าในใจของหลินหยาไม่สงบตามบรรยากาศนั้นเลยเธอยกมือจับสายถุงหอมเบา ๆ ก่อนจะเอ่ยเสียงต่ำออกมาขณะเดินเคียงข้างโจวจินว่า<b><font color="#dda0dd"> "เรื่องพวกนี้…มันใหญ่เกินไป ข้าไม่อยากเข้าไปยุ่งมากกว่านี้แล้วจริง ๆ นะ"</font></b> เธอไม่ได้กลัวหรอก...แต่ไม่อยากให้สิ่งที่กำลังสร้างไว้ในชีวิต ต้องพังทลายเพราะดันไปยื่นหน้าใส่ไฟที่ยังมองไม่เห็นจุดต้นปลาย</font></span></p><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><b style="font-weight:normal;" id="docs-internal-guid-5c814877-7fff-8972-816e-693d4b7d4d3d"><font face="Sarabun" size="3"><br></font></b></span></p><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-style: normal; font-variant: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><span style="font-weight: 400; font-family: Sarabun; font-size: medium;">          </span><font face="Sarabun" size="3" style="">โจวจินหันมามองหญิงสาวข้างกายด้วยแววตาเข้าอกเข้าใจ ริมฝีปากหยักยิ้มเอื่อย ก่อนที่เขาจะเอ่ยขึ้น<b><font color="#8b0000"> "เช่นนั้น…เราก็ไม่จำเป็นต้องตัดสินใจอะไรตอนนี้นี่นา" </font></b>เขาเว้นจังหวะ หันหน้าไปมองถนนที่ทอดไปทางทิศใต้ของเมือง <b><font color="#8b0000">"มาสิ ไปไหว้ ‘สัจเทพอี๋เหอ’ กับข้าเถอะ"</font></b></font></span></p><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><b style="font-weight:normal;"><font face="Sarabun" size="3"><br></font></b></span></p><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-style: normal; font-variant: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">      <b><font color="#dda0dd"></font></b></span><font face="Sarabun" size="3" style=""><b><font color="#dda0dd">"เทพอี๋เหอ…"</font></b> หลินหยาทวนชื่ออย่างลังเล แววตาเต็มไปด้วยความครุ่นคิด เทพผู้ผดุงความยุติธรรมและเปิดเผยความจริง<font color="#8b0000"><b> "บางทีท่านอาจมีคำตอบให้เจ้าก็ได้นะ" </b></font>ชายหนุ่มเอ่ยเรียบ ๆ ก่อนจะโยกไหล่เหมือนไม่ใส่ใจนัก แล้วเสริมติดตลก <b><font color="#8b0000">"หรืออย่างน้อยก็อาจทำให้เจ้าไม่ต้องนอนฝันร้ายเรื่องจวนหวยหนานหวางอีกต่อไปน่ะนะ"</font></b></font></span></p><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><b style="font-weight:normal;"><font face="Sarabun" size="3"><br></font></b></span></p><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-style: normal; font-variant: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><span style="font-weight: 400; font-family: Sarabun; font-size: medium;">          </span><font face="Sarabun" size="3" style=""><b><font color="#dda0dd">"ฮึ..."</font></b> หลินหยาหลุดหัวเราะอย่างฝืน ๆ ขณะหมุนตัวตามอีกคนที่เริ่มก้าวเดินนำหน้า <b><font color="#dda0dd">"ท่านมัน…"</font></b></font></span></p><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" size="3"><br></font></span></p><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-style: normal; font-variant: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">      <b><font color="#8b0000">    </font></b></span><font face="Sarabun" size="3" style=""><b><font color="#8b0000">"ข้ารู้ว่าข้าหล่อ" </font></b>โจวจินขัดขึ้นก่อนที่เธอจะพูดจบ น้ำเสียงเจ้าเล่ห์ตามแบบฉบับนักเจรจาหน้าเลือดประจำฉางอัน<b><font color="#dda0dd"> "ข้าจะบอกว่าท่านมันน่าหมั่นไส้ต่างหากเล่า!" </font></b>หลินหยาแหวกลับพร้อมเสียงหัวเราะอย่างอดไม่ได้ ก่อนจะเดินจ้ำเบียดเขาไปทั้งสองคนจึงมุ่งหน้ากลับเข้าเมืองฉางอัน ท่ามกลางเสียงฝีเท้ากึกกักของเจ้าเฮยจีที่วิ่งตามหลังแบบอินเนอร์ผู้พิทักษ์บรรพกาล</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><div><span><font face="Sarabun" size="3"><br></font></span></div><div style="text-align: center;"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/-4_20250603154522.md.png" width="500" _height="57" border="0"><span><font face="Sarabun" size="3"></font></span></div><div style="text-align: center;"><br></div><div style="text-align: center;"><br></div><div style="text-align: center;">@Admin&nbsp;</div><br></font><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" size="3"><b>พรสวรรค์</b>: ลาภลอย (ไม้)&nbsp;</font></span></p><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" size="3">มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่</font></span></p><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" size="3"><b>อื่น ๆ</b>: อะไรวะเนี้ยยยย</font></span></p><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" size="3"><b>รางวัล:&nbsp; </b>เพิ่มค่าชื่อเสียงในฉางอันเล็กน้อย(?)</font></span></p><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" size="3"><br></font></span></p><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" size="3"><b>99 EXP แจ้งเลื่อนระดับ +2 Point</b></font></span></p><div style="text-align: center;"><span style="font-size: 12pt; font-family: Sarabun, sans-serif; color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><br></span></div></span><p></p>

LinYa โพสต์ 2025-8-29 13:13:22

<span id="docs-internal-guid-797da91f-7fff-002c-e90a-2ec2f312cb20"><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/-4_20250603154522.md.png" width="500" _height="57" border="0"><font face="Sarabun" style="" size="4" color="#4169e1"><b></b></font></span></p><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" style="" size="4" color="#4169e1"><b><br></b></font></span></p><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" style="" size="4" color="#4169e1"><b>วันที่ 29 เดือน 7 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11</b></font></span></p><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" size="4" color="#4169e1"><b>ยามซื่อ เวลา 09.00 - 11.00 น. ณ เมืองฉางอัน โรงเตี๊ยมชางลั่งถิง</b></font></span></p><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" size="4" color="#4169e1"><b>อีเว้นท์ ภารกิจ “เคล็ดลับขนมหวานและความลับขันที: แผนการพิชิตใจจงฉางชื่อ”</b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" size="3">            ยามซื่อแสงอาทิตย์เริ่มส่องลอดเข้ามาตามบานหน้าต่างไม้แกะสลัก โรงเตี๊ยมชางลั่งถิงในยามเช้าสว่างไสวด้วยแสงธรรมชาติ กลิ่นสมุนไพรหอมอวลเคล้าไปกับกลิ่นอาหารที่กำลังถูกปรุงในครัวด้านหลัง เสียงพูดคุยของผู้คนที่เพิ่งเดินทางมาถึงเมืองฉางอันดังประสานกับเสียงจอกสุราและเสียงหัวเราะเบา ๆ บรรยากาศดูคึกคักแต่ก็ยังคงความอบอุ่นที่เป็นเอกลักษณ์ของโรงเตี๊ยมเก่าแก่แห่งนี้ หลินหยาเปิดประตูไม้ก้าวเข้ามา เส้นผมยาวปลิวตามแรงลมฤดูใบไม้ร่วงที่ยังติดตามเข้ามา นางก้าวเท้าเรียบร้อยไปนั่งลงตรงมุมหนึ่งของห้องโถง เลือกที่นั่งที่ไม่เป็นจุดสนใจนัก มือเรียวค่อย ๆ ดึงเสื้อคลุมให้กระชับแน่นขึ้น ปิดบังลำคอและแผ่นอกไว้ให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ใบหน้าที่ซับสีแดงระเรื่อเล็กน้อยจากทั้งความหนาวและสิ่งที่อยากปกปิด ทำให้ดวงตาของนางกะพริบถี่เล็กน้อยเหมือนพยายามกลบเกลื่อนความไม่สบายใจ</font></span></p><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" size="3"><br></font></span></p><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">            </span><font face="Sarabun" size="3">เด็กเสิร์ฟสาวของโรงเตี๊ยมรีบก้าวเข้ามาทักทาย <b style="color: rgb(0, 100, 0);">“แม่นางจะรับอะไรดีเจ้าคะ สุราร้อนหนึ่งไห หรือจะเป็นน้ำสมุนไพรชูกำลังก็มีเจ้าค่ะ”</b> หลินหยาเพียงโบกมือเบา ๆ เอ่ยตอบ<b style="color: rgb(0, 100, 0);"> </b><b style=""><font color="#dda0dd">“ข้านั่งรอคนอยู่ ไว้เดี๋ยวค่อยสั่ง”</font></b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">            </span><font face="Sarabun" size="3">นางกวาดตามองรอบ ๆ เห็นพ่อค้าต่างถิ่นกำลังนั่งเจรจาการค้า บางโต๊ะมีบัณฑิตสวมชุดยาวกำลังยกจอกสุราอภิปรายตำรากันอย่างเคร่งเครียด เสียงหัวเราะและเสียงสนทนาทำให้นางรู้สึกว่าตัวเองแปลกแยกอยู่เล็กน้อย ยิ่งทำให้นางยกมือขึ้นมากอดอกแน่น กระชับเสื้อคลุมอีกครั้งในใจได้แต่พร่ำว่า ขอเพียงเสี่ยวจ้าวจื่ออย่ามองเห็นความผิดปกติในตัวนางก็พอ ไม่นาน เสียงฝีเท้าเบา ๆ ดังเข้ามาใกล้ สายตาอ่อนโยนที่คุ้นเคยสะท้อนผ่านแสงแดดอุ่นที่ลอดผ่านประตูไม้ เสี่ยวจ้าวจื่อในชุดเรียบง่ายก้าวเข้ามาพร้อมรอยยิ้มเจือความเก้อเขิน เมื่อเห็นหลินหยา เขารีบก้าวเข้าไปคำนับนางด้วยท่าทีเคารพและเอ่ยเสียงนุ่ม<b><font color="#8b0000"> “แม่นางหลิน มาถึงก่อนแล้วหรือขอรับ”</font></b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">            </span><font face="Sarabun" size="3">หลินหยาสะดุ้งเล็กน้อย รีบยกมือแตะชายเสื้อเพื่อเช็กว่ายังปกปิดดีอยู่ ก่อนจะยกยิ้มบาง ๆ ตอบรับ<b><font color="#dda0dd"> “ข้าไม่กล้าผิดนัดกับเจ้าหรอกฮ่ะ ๆ” </font></b>น้ำเสียงแผ่วเบาพร้อมแววตาพยายามซ่อนความกระอักกระอ่วน แต่ลึก ๆ ก็โล่งใจที่ได้เห็นเสี่ยวจ้าวจื่อ คนที่นางเชื่อว่าคงไม่ซักไซ้เกินความจำเป็นกับเรื่องการแต่งตัวของนาง</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">            </span><font face="Sarabun" size="3">เสี่ยวจ้าวจื่อย่อตัวลงนั่งตรงข้ามกับหลินหยา ใบหน้าเรียบง่ายของเขามีรอยยิ้มขี้อายติดอยู่ตามแบบฉบับ มือเรียวที่เต็มไปด้วยร่องรอยการทำงานหนักประสานเข้าหากันบนโต๊ะไม้ เขาโน้มกายเล็กน้อยแล้วลดเสียงลงราวกับกลัวใครจะได้ยิน <b><font color="#8b0000">“แม่นางหลิน ข้าได้ยินข่าวมาอย่างหนึ่ง…” </font></b>ดวงตาเขาเป็นประกายขึ้นเมื่อเลื่อนมองรอบข้างแล้วก้มกลับมาที่นาง<b><font color="#8b0000"> “มีพ่อครัวจากห้องเครื่องหลวงมาพักที่นี่ขอรับ เห็นว่ามาเพื่อทำอาหารให้คนสำคัญที่มาพักโรงเตี๊ยมนี้” </font></b>หลินหยาเลิกคิ้วสูงเล็กน้อยตอนได้ยิน ความสนใจถูกดึงทันทีใจที่ยังอึดอัดกับเรื่องก่อนหน้านี้คลายลงบ้าง นางเอนกายเล็กน้อย ริมฝีปากสีแดงน้อย ๆ คลี่ยิ้มมุมปากอย่างคนที่กำลังเจอเบาะแสสำคัญ<b><font color="#dda0dd"> “แล้วอย่างไรหรือ เสี่ยวจ้าวจื่อ พูดต่อเลย”</font></b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">            </span><font face="Sarabun" size="3">เขากระแอมเบา ๆ ก่อนพูดต่อด้วยน้ำเสียงจริงจังยิ่งขึ้น<b><font color="#8b0000"> “ข้าว่าคนผู้นี้อาจจะมีข้อมูลที่ท่านตามหา…โดยเฉพาะเรื่องอาหารของท่านจางกงกง เพราะเขาเป็นหนึ่งในพ่อครัวที่ทำอาหารถวายตำหนักจงฉางชื่ออยู่บ่อย ๆ ขอรับ”</font></b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">            </span><font face="Sarabun" size="3">คำพูดนั้นทำให้หัวใจหลินหยาสะดุดเต้น นางเบิกตากว้างเล็กน้อยก่อนจะรีบลดสายตาลงเพื่อไม่ให้ใครจับพิรุธได้ มือเรียวเลื่อนแตะถ้วยชาที่เด็กเสิร์ฟพึ่งยกมา ดวงตาคู่งามวาววับแฝงความตื่นเต้นอย่างยากจะปิดบัง<b><font color="#dda0dd"> “เจ้าหมายความว่าพ่อครัวคนนั้น…อาจจะรู้ว่าท่านจางกงกงชอบหรือไม่ชอบอะไรใช่หรือไม่”</font></b> เสียงของนางแผ่วลงแทบเป็นกระซิบ เสี่ยวจ้าวจื่อพยักหน้ารัว ๆ ดวงตาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นและความตื่นเต้นไม่แพ้กัน<b><font color="#8b0000"> “ใช่แล้วขอรับ หากเราสามารถพูดกับเขาได้สักหน่อย บางทีแม่นางหลินอาจจะได้คำตอบที่ท่านเฝ้าคิดหา เรื่องนี้อาจทำให้ขนมหวานที่ท่านอยากทำ…กลายเป็นสิ่งที่ถูกใจท่านจางกงกงจริง ๆ เลยนะขอรับ”</font></b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">            </span><font face="Sarabun" size="3">หลินหยาเม้มริมฝีปากแน่นตอนที่เสี่ยวจ้าวจื่อเอ่ยทางสว่าง รู้สึกได้ถึงหัวใจที่เต้นแรงอย่างห้ามไม่อยู่ ภายในอกทั้งตื่นเต้นทั้งกังวลปะปนกัน แต่แววตาของนางก็เริ่มเปล่งประกายราวกับเพิ่งค้นพบเส้นทางใหม่ที่จะเข้าใกล้คนผู้นั้นได้อีกก้าวหนึ่ง</font></span></p><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" size="3">&nbsp;</font></span></p><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">            </span><font face="Sarabun" size="3">หลังจากนั้นทั้งสองก็เปลี่ยนที่นั่งเลือกโต๊ะไม้ฝั่งติดหน้าต่าง บรรยากาศโรงเตี๊ยมชางลั่งถิงคึกคักด้วยเสียงผู้คน เสี่ยวจ้าวจื่อยังคงทำตัวสงบเสงี่ยมตามนิสัย นั่งก้มหน้าอย่างสุภาพ ส่วนหลินหยาก็เป็นฝ่ายสั่งอาหารง่าย ๆ มาหลายอย่างทั้งข้าวผัดสมุนไพร ซุปกระดูกใสและไก่ผัดพริกหอม เมื่อของกินทยอยมาเสิร์ฟนางก็ยื่นตะเกียบไปจิ้มแล้วเลื่อนให้เขาก่อนพร้อมยิ้มละมุน <b><font color="#dda0dd">“เจ้ากินเถิด เสี่ยวจ้าวจื่อ ข้าขอเลี้ยงเองวันนี้”</font></b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">            </span><font face="Sarabun" size="3">เขารีบยกมือโบกเล็กน้อย ใบหน้าแดงระเรื่อจากความเกรงใจ<b><font color="#8b0000"> “มะ…ไม่เป็นไรหรอกแม่นางหลิน ท่านทำข้าเกรงใจเกินไปแล้วนะขอรับ”</font></b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">          <b><font color="#dda0dd">    </font></b></span><font face="Sarabun" size="3"><b><font color="#dda0dd">“โอ้ย ไม่ต้องคิดมากหรอกน่า กินเถอะ ถือว่าเป็นการขอบคุณเจ้าที่ช่วยข้ามาตลอด” </font></b>หลินหยาพูดขัดแล้ววางตะเกียบในมือเขาเอง ดวงตาสีน้ำตาลมะพร้าวอ่อนเป็นประกายขี้เล่น เมื่อเห็นเช่นนั้นเสี่ยวจ้าวจื่อหลบสายตาแต่ก็ยิ้มบาง ๆ ในที่สุดก็ยอมตักอาหารขึ้นมากินช้า ๆ <b><font color="#8b0000">“เช่นนั้น…ข้าจะไม่ขัดแล้วล่ะขอรับ”</font></b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">            </span><font face="Sarabun" size="3">ระหว่างที่ทั้งสองนั่งกินอยู่ เสียงสนทนาจากโต๊ะข้าง ๆ ดึงดูดความสนใจทันที หลินหยากับเสี่ยวจ้าวจื่อทำทีเป็นเพียงลูกค้าธรรมดา แต่หูทั้งสองก็เงี่ยฟังเต็มที่เสียงของพ่อครัวจากห้องเครื่องหลวงนั้นทุ้มนุ่มแต่แฝงความเหน็ดเหนื่อย <b><font color="#808000">“ท่านจงฉางชื่อ…เอาแต่ใจเคร่งครัดเกินไปแล้วนะ” </font></b>ชายผู้นั้นถอนหายใจยาว<b><font color="#556b2f"> </font><font color="#808000">“ข้าว่าตลอดหลายปีที่ทำงานมา ไม่เคยเจอผู้ใดเข้มงวดเช่นนี้ ทั้งการเลือกวัตถุดิบ แม้แต่เกลือหนึ่งกำมือก็ต้องใช้ของดีที่สุดดอกเกลือขาวบริสุทธิ์หรือเกลือจากเทือกเขาเท่านั้น ถ้าไม่ใช่ เขาไม่ให้แตะเลย”</font></b> อีกคนหัวเราะแห้ง <b><font color="#556b2f">“แต่ก็เพราะอย่างนั้นมิใช่หรือ ทุกงานจึงสมบูรณ์ไร้ที่ติ ใครกล้าพูดว่ามีข้อบกพร่องบ้างเล่า? ข้าฟังแล้วหนาวหลังตลอด ทุกอย่างในตำหนักของเขาเป็นระเบียบไปเสียหมด ไม่มีที่ติราวกับว่า…คนทำงานอยู่ท่ามกลางเงาของปีศาจเสียมากกว่า”</font></b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">            </span><font face="Sarabun" size="3">หลินหยาที่กำลังยกถ้วยน้ำชาขึ้นชะงักเล็กน้อย ดวงตาคู่งามกะพริบไหวอย่างห้ามไม่อยู่ เสี่ยวจ้าวจื่อเองก็ชะงักตามก่อนก้มหน้ากินต่อ แต่เอ่ยเสียงเบาพอให้หลินหยาได้ยิ<b><font color="#dda0dd">น “ดูท่า…คนผู้นั้นเข้มงวดเกินกว่าที่ข้าคิดไว้นักขอรับ”</font></b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">            </span><font face="Sarabun" size="3">หญิงสาวเม้มริมฝีปากนัยน์ตาสะท้อนทั้งความกังวลและความรู้สึกที่ลึกซึ้งยากบรรยาย…เรื่องเล็กน้อยอย่างอาหารยังละเอียดอ่อนเช่นนี้ หากเกี่ยวพันกับหัวใจของนางแล้วเล่า จะยิ่งถูกกุมไว้แน่นเพียงใด? แต่เมื่อวานมันก็ชัดว่าเขากุมไว้แน่นยิ่งกว่าของในมือ ตรึงไว้ไม่มีทางหลุดจนหลินหยาหน้าร้อนจนต้องยกถ้วยน้ำชาขึ้นจิบแก้เก้อ แต่ก็วางลงอย่างแรงกว่าปกติเล็กน้อย ก่อนจะเท้าคางบ่นเสียงหงุดหงิดเบา ๆ <b><font color="#dda0dd">“เฮ้อ…ไร้ประโยชน์จริง ๆ ฟังเสียตั้งนาน ได้แค่ว่าท่านจางกงกงเป็นคนเจ้าระเบียบ…เรื่องนั้นข้ารู้อยู่แล้วนี่นา”</font></b> ดวงตาคู่หวานเหลือบไปทางเสี่ยวจ้าวจื่อที่นั่งก้มหน้ากินข้าวเงียบ ๆ เหมือนหาทางออกในใจ</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">            </span><font face="Sarabun" size="3">เสี่ยวจ้าวจื่อถอนหายใจตามนางสายตาเว้าวอนผสมลังเล แต่สุดท้ายก็เงยหน้ามองนางด้วยประกายเด็ดเดี่ยวผิดวิสัย <b><font color="#8b0000">“แม่นางหลิน…ข้ามีอีกแผนหนึ่งนะขอรับ” </font></b>เสียงของเขาเบาลงราวกลัวคนอื่นได้ยิน <b><font color="#8b0000">“ข้าจะลองแอบเข้าไปในห้องครัวของโรงเตี๊ยม ในเวลาที่พ่อครัวหลวงคนนั้นทำอาหารอยู่ อาจพอมีโอกาสได้ถามหรือสังเกตดูอะไรบางอย่างเกี่ยวกับท่านจงฉางชื่อ…แต่ข้าเกรงว่าท่านจะต้องช่วยเบี่ยงเบนความสนใจของทหารยามที่เฝ้าด้านหน้าครัวเสียหน่อยแล้วล่ะขอรับ”</font></b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">            </span><font face="Sarabun" size="3">หลินหยาเบิกตากว้างเล็กน้อย ก่อนจะขมวดคิ้วมุ่น ริมฝีปากแดงน้อย ๆ เม้มเข้าหากัน<b><font color="#dda0dd"> “หา? ให้ข้าดึงความสนใจของทหารยามน่ะหรือ…แล้วจะทำยังไงเล่า จะให้ไปยืนทำหน้าตลก ๆ รึไง?” </font></b>นางส่ายหน้าแรงจนเส้นผมแกว่งไหว <b><font color="#dda0dd">“ทหารพวกนั้นใช่ว่าจะกินหญ้าแทนข้าวเสียหน่อย”</font></b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">            <b><font color="#8b0000"></font></b></span><font face="Sarabun" size="3"><b><font color="#8b0000">“มะ…มิใช่ถึงขั้นนั้นหรอกขอรับ! แต่บางที…หากแม่นางทำทีเป็นลูกค้าที่มีปัญหากับอาหาร หรือเอะอะโวยวายเล็กน้อยหน้าครัว ข้าก็อาจจะลอบเข้าไปได้พอดีขอรับ” </font></b>เสี่ยวจ้าวจื่อรีบโบกมือพัลวัน&nbsp;</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">            </span><font face="Sarabun" size="3">หญิงสาวตาโตทันที <b><font color="#dda0dd">“ให้ข้าทำตัวเป็นลูกค้าวีนแตกหรือ? ฮึ่ย…ก็ได้หรอกนะ แต่ข้าบอกก่อนเลยว่าถ้าข้าต้องเล่นบทนี้จริง ๆ แล้วถูกจับได้ เจ้าจะต้องเป็นคนลากข้าออกมาให้ได้เลยนะ เสี่ยวจ้าวจื่อ ไม่งั้นไม่เอาด้วยเด็ดขาด” </font></b>เสี่ยวจ้าวจื่อยกมือป้องอก ค้อมศีรษะอย่างจริงใจ<b><font color="#8b0000"> “ข้าสัญญาขอรับ…หากเกิดเรื่องขึ้น ข้าจะไม่ทิ้งแม่นางหลินเด็ดขาด” </font></b>คำพูดหนักแน่นนั้นทำเอาหลินหยาชะงักเล็กน้อย หัวใจเต้นวูบอย่างไม่รู้เหตุผลจากความตื่นเต้น ก่อนที่นางจะพ่นลมหายใจแรง ๆ กลบเกลื่อนแล้วบ่นงึมงำ<b><font color="#dda0dd"> “ก็ได้…งั้นเดี๋ยวข้าจะเล่นละครก็แล้วกัน”</font></b> ดวงตาคู่งามลอบวาวประกายขี้เล่นปนดื้อดึงราวกับเริ่มรู้สึกสนุกกับแผนการเสี่ยงอันตรายครั้งนี้เข้าเสียแล้ว</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">            </span><font face="Sarabun" size="3">หลังจากนั้นหลินหยาเดินถือถาดอาหารด้วยสีหน้าเสแสร้งไม่พอใจ กะว่าจะไปโวยที่หน้าครัวว่ารสเข้มเกินไปสักหน่อยเพื่อเบี่ยงความสนใจ แต่จังหวะเดียวกันพ่อค้าร่างท้วมคนหนึ่งกลับเดินชนจนร่างบอบบางของนางล้มลงไปทั้งถาด อาหารกระจัดกระจายเต็มพื้น กลิ่นหอมที่ยังอุ่น ๆ ลอยขึ้นมาแต่ก็เสียเปล่าทั้งหมด ดวงตากลมโตของหลินหยาลุกวาวทันทีพร้อมแผนใหม่ที่ประกายในตัวนาง นางลุกขึ้นยืนปัดเสื้อผ้าตัวเองแรง ๆ ก่อนจะตวาดเสียงดังลั่น&nbsp;</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">             <b><font color="#dda0dd"> </font></b></span><font face="Sarabun" size="3" color="#dda0dd"><b>“ท่านเดินยังไงของท่านน่ะเจ้าคะ! อาหารที่ข้าอุตส่าห์ตั้งใจจะห่อกลับไปฝากสหาย หกหมดแล้วรู้หรือไม่! ท่านต้องชดใช้ให้ข้านะเจ้าคะ! รับผิดชอบมาเสียดี ๆ !!!”</b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">            </span><font face="Sarabun" size="3">พ่อค้าคนนั้นตอนแรกทำท่าจะโวยกลับ แต่พอได้มองหน้าสาวน้อยตรงหน้ากลับชะงักไป ดวงตาหื่นกามเป็นประกาย เขามองใบหน้าอ่อนเยาว์สดใสแล้วหัวเราะแห้ง ๆ <b><font color="#483d8b">“โอ้โห…แม่นางตัวน้อยนี่น่ารักจริง ๆ เสียนี่กระไร ข้าไม่เพียงชดใช้หรอกนะ ข้ายินดีเลี้ยงสุราทั้งคืนเลยดีหรือไม่ ฮ่า ๆ ๆ” </font></b>มือหนาของเขาเหมือนจะยื่นมาจะโอบเอวหลินหยาเสียด้วยซ้ำ</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">            </span><font face="Sarabun" size="3" color="#dda0dd"><b>“!!”</b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3" color="#dda0dd"><b><br></b></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;"><b><font color="#dda0dd">            </font></b></span><font face="Sarabun" size="3"><b><font color="#dda0dd">“ท่านกล้าดียังไง!”</font></b> หลินหยากรีดเสียงสูง ใบหน้าขาวจัดแดงจัดเพราะทั้งโกรธทั้งขยะแขยง นางฟาดมือเขาออกเต็มแรง <b><font color="#dda0dd">“เจ้าคิดว่าข้าเป็นใครกัน! สตรีในหอนางโลมหรือ! อยากเกี้ยวพาราสีก็ไปหาที่อื่น! มันน่าขยะแขยง!!” </font></b>น้ำเสียงดังก้องจนผู้คนหันมามองกันเต็มโรงเตี๊ยม</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">            </span><font face="Sarabun" size="3">เสียงอื้ออึงทำให้ทหารยามที่ยืนประจำครัวต้องรีบก้าวเข้ามา<b><font color="#a0522d"> “มีเรื่องอะไรกันที่นี่!” </font></b>เขาจ้องพ่อค้าด้วยสายตาดุดันแล้วเอ่ยเสียงแข็ง <b><font color="#a0522d">“เจ้า! ถอยไปซะ อย่าได้มาลวนลามแม่นางอีก” </font></b>พ่อค้าหน้าเหวอไปเล็กน้อย รีบยกมือปฏิเสธเสียงสั่น<b><font color="#483d8b"> “ข้า…ข้าไม่ได้หมายความเช่นนั้นนะ แค่…แค่จะพูดเล่นเท่านั้นเอง!”</font></b> ก่อนจะถอยกรูดออกไป หลินหยายืนกอดอก ใบหน้าบึ้งตึงแต่ในดวงตาแอบแพรวพราวอย่างเจ้าเล่ห์ เพราะนี่คือโอกาสทองที่ต้องการจริง ๆ นางโวยวายเสียจนทหารยามทุกคนสนใจมาที่นางเพียงผู้เดียว</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">            </span><font face="Sarabun" size="3">และในเงามืดตรงริมประตูครัวเสี่ยวจ้าวจื่อที่ก้มตัวหลบได้จังหวะชุลมุน เขากวาดสายตาซ้ายขวา ก่อนจะลอบแทรกตัวเข้าไปในครัวอย่างเงียบกริบ ความคล่องแคล่วผิดจากเด็กผ่าฟืนธรรมดา เขาเคลื่อนตัวเหมือนเงาไร้เสียง ราวกับสายลับ 007 ในคราบขันทีแสนซื่อ ก้าวเข้าสู่ห้องครัวโรงเตี๊ยมที่มีกลิ่นอาหารหรูหราลอยอบอวลเต็มไปหมด โดยที่ไม่มีใครทันสังเกตเห็นเลยแม้แต่คนเดียว</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">            </span><font face="Sarabun" size="3">ระหว่างนั้นหลินหยาหันไปยิ้มบาง ๆ ให้ทหารยาม <b><font color="#dda0dd">“ขอบคุณท่านมากเจ้าค่ะ หากไม่ได้ท่านช่วย ข้าคงลำบากแย่” </font></b>นางโค้งคำนับเล็กน้อย ดึงเวลาอยู่นิดหนึ่งก่อนจะผละกลับไปยังโต๊ะของตนเอง ปล่อยให้คนงานเข้ามาเช็ดทำความสะอาดเศษอาหารที่เกลื่อนเต็มพื้น</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">            </span><font face="Sarabun" size="3">เวลาผ่านไปไม่นานแต่ก็สักพักหนึ่งได้ เสี่ยวจ้าวจื่อก็เดินออกมาจากทางครัวอย่างเนียนกริบ ท่าทีราวกับลูกมือที่เพิ่งเสร็จงาน ลมหายใจของเขาสงบ ใบหน้าดูอารมณ์ดีเกินกว่าที่ควรจะเป็นสำหรับเด็กผ่าฟืนธรรมดา เขาเดินมาตรงที่นั่งตรงข้ามหลินหยาและทรุดตัวลงโดยไม่ให้ใครสังเกตได้ผิดปกติแม้แต่น้อย หลินหยาก้มตัวเล็กน้อย กัดริมฝีปากพลางกระซิบถาม <b><font color="#dda0dd">“เป็นอย่างไรบ้าง…เจ้าเข้าไปได้จริง ๆ หรือ?”</font></b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">            </span><font face="Sarabun" size="3">แววตาเสี่ยวจ้าวจื่อเป็นประกายแห่งความภาคภูมิใจ เขาพยักหน้ายิ้มอาย ๆ ก่อนตอบ <b><font color="#8b0000">“สำเร็จแล้วขอรับ ข้าแสร้งทำตัวเป็นลูกมือ ลอบเก็บเศษผัก เศษหมู แล้วถือโอกาสถามพ่อครัวหลวงท่านนั้น…เขาก็ไม่ได้ระแวงอันใด คุยกับข้าเหมือนเป็นเด็กในครัวจริง ๆ”</font></b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">            <b><font color="#dda0dd"></font></b></span><font face="Sarabun" size="3"><b><font color="#dda0dd">“แล้วได้รู้อะไรหรือไม่?”</font></b> หลินหยาเอนกายมาข้างหน้าเตรียมฟังด้วยใจเต้นแรง</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">            </span><font face="Sarabun" size="3">เขาพยักหน้าหนักแน่น <b><font color="#8b0000">“ได้ความขอรับเขาบอกว่าว่า…จงฉางชื่ออย่างท่านจางกงกง หากเป็นของทานเล่นหรือของหวาน ท่านโปรดชารสอ่อน ๆ ขอรับ…ชาหนักไปไม่ชอบเลย ส่วนของหวานจัดท่านไม่แตะเลยแม้แต่น้อย ข้าถามอ้อม ๆ ถึงเม็ดบัว ถั่วแดง เขาก็บอกว่าไม่โปรดนัก แต่ที่สำคัญที่สุดคือท่านแพ้เกสรดอกไม้บางชนิดขอรับ”</font></b> คำตอบนั้นทำเอาหลินหยาต้องเบิกตากว้าง นางไม่คิดมาก่อนเลยว่าคนที่แข็งแกร่งและน่าเกรงขามที่สุดในวังกลับมีข้อจำกัดเล็ก ๆ เช่นนี้ <b><font color="#dda0dd">“แพ้เกสร…งั้นหรือ? อาจจะได้ก็ได้ เจ้ารู้แน่ว่าไม่ใช่แค่คนอื่นเล่าเล่น?”</font></b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">            </span><font face="Sarabun" size="3">เสี่ยวจ้าวจื่อยกมือขึ้นลูบท้ายทอย ยิ้มบาง<b><font color="#8b0000" style=""> “แน่ขอรับ พ่อครัวหลวงเขาพูดด้วยท่าทางจริงจัง ข้าคิดว่าเป็นเรื่องที่รู้กันในหมู่ผู้ทำครัว…ถึงได้คัดวัตถุดิบละเอียดนักไม่ให้ปนเปื้อนอะไรพวกนั้น”</font></b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">            </span><font face="Sarabun" size="3">หลินหยาก้มหน้าครุ่นคิดอยู่พักใหญ่เหมือนกำลังพิจารณาหลังจากได้ยิน ก่อนเงยหน้าขึ้นมา ดวงตาเป็นประกายแพรวพราวอย่างห้ามไม่อยู่<b><font color="#dda0dd"> “ถ้าอย่างนั้น…ข้าก็พอมีทางแล้วสิ” </font></b>เสี่ยวจ้าวจื่อรีบโน้มตัวเข้ามาใกล้ กระซิบด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง <b><font color="#8b0000">“แต่แม่นาง ต้องระวังด้วยขอรับ เรื่องพวกนี้หากเผลอใช้ผิดพลาดไปอาจเป็นภัยใหญ่เอาได้…”</font></b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">            </span><font face="Sarabun" size="3">หลินหยาหัวเราะเบา ๆ เสียงใสซื่อแต่แฝงความเจ้าเล่ห์ <b><font color="#dda0dd">“ข้ารู้หรอกน่า ข้าแค่อยากหาของหวานและน้ำชาที่เขาจะชอบ…ไม่ใช่อะไรเกินเลยหรอก” </font></b>ท่าทางจริงจังของหลินหยาทำให้เสี่ยวจ้าวจื่อมองอย่างเงียบ ๆ แล้วพยักหน้าเบา ๆ เขารู้ดีว่าแม่นางตรงหน้านี้…ไม่ว่าจะเรื่องเล็กน้อยแค่ไหน หากเป็นเรื่องของท่านจางกงกงนางก็จริงจังเสมอ</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">            </span><font face="Sarabun" size="3">เสี่ยวจ้าวจื่อยกถ้วยน้ำชาขึ้นจิบเงียบ ๆ ก่อนจะเงยหน้ามองหลินหยาแล้วเอ่ยเสียงเบา <b><font color="#8b0000">“งั้น…เรานัดกันใหม่ดีกว่าขอรับ ตอนนี้ที่นี่ก็คงพอได้ข้อมูลแล้ว หากข้าอยู่ต่ออาจเป็นที่น่าสงสัย ข้าจะกลับไปที่ห้องเครื่องหลวง ทำงานสักหน่อย เผื่อได้ยินอะไรเพิ่มเติมไม่มากก็น้อย…สักปลายยามเว่ยหรือต้นยามเซินข้าจะหาทางติดต่อแม่นางมาอีกทีขอรับ”</font></b> หลินหยากะพริบตาถี่เล็กน้อย ก่อนยกยิ้มบาง ๆ <b><font color="#dda0dd">“ได้เลย ข้าจะรอเจ้าอยู่ที่ร้านเซียงเฉินเสี่ยวพู้ เจ้าก็รู้ว่าที่นั่นปลอดภัยสำหรับข้าที่สุด”</font></b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">            </span><font face="Sarabun" size="3">นางเหลือบมองถ้วยข้าวที่ว่างเปล่าตรงหน้าของเขา พลางหัวเราะเบา ๆ<b><font color="#dda0dd"> “ว่าแต่เจ้าอิ่มแล้วหรือ? ข้าสั่งมาเผื่อเจ้ากลับไปทำงานจะได้มีกำลังอร่อยไหม?”</font></b> เสี่ยวจ้าวจื่อยกยิ้มตาโค้งอย่างจริงใจ ใบหน้าแดงเล็กน้อย<b><font color="#8b0000"> “อิ่มแล้วขอรับ อาหารที่นี่อร่อยนัก ไม่เคยได้ลิ้มรสอาหารนอกวังที่เข้มข้นและสดใหม่แบบนี้มาก่อน…ขอบคุณแม่นางหลินหยามากขอรับที่เลี้ยงข้าวข้าในวันนี้”</font></b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">            </span><font face="Sarabun" size="3">หลินหยายักคิ้วทำเป็นขึงขังแต่สายตาอบอุ่น<b><font color="#dda0dd"> “เรื่องเล็กน้อยเท่านั้น อย่าพูดนักเลย เจ้าช่วยข้ามามากแล้ว ข้าว่างเจ้าได้กินมื้ออร่อย ๆ บ้างจะได้มีกำลังไปแอบฟังข่าวให้ข้าอีก”</font></b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">             <b><font color="#8b0000"> </font></b></span><font face="Sarabun" size="3"><b><font color="#8b0000">“แม่นางพูดเช่นนี้ ข้ายิ่งมีกำลังใจนักขอรับ”</font></b> เสี่ยวจ้าวจื่อหัวเราะค้อมศีรษะย้ำ หลินหยามองเด็กหนุ่มตรงหน้า พลันความคิดหนึ่งก็ผุดขึ้นในใจ…เสี่ยวจ้าวจื่อไม่เคยเปลี่ยนเลย ใสซื่อ อ่อนโยน และพยายามเต็มที่เพื่อช่วยเหลือนาง ทั้งที่เขาเองก็มีชีวิตที่ถูกบีบคั้นในวังอยู่แล้ว แต่มิใช่ครั้งแรกที่นางคิดเสี่ยวจ้าวจื่อนี่ละคือสหายแท้จริงอีกคนที่นางพอจะพึ่งพาได้ในยามลำบาก</font></span></p><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" size="3"><br></font></span></p><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/-4_20250603154522.md.png" width="500" _height="57" border="0"><font face="Sarabun" size="3"></font></span></p><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" size="3"><br></font></span></p><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" size="3"><br></font></span></p><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" size="3">@Admin&nbsp;</font></span></p><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" size="3"><br></font></span></p><p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; text-align: center; line-height: 1.38;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" size="3"><b>พรสวรรค์</b>: ลาภลอย (ไม้)&nbsp;</font></span></p><p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; text-align: center; line-height: 1.38;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" size="3">มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่</font></span></p><p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; text-align: center; line-height: 1.38;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" size="3"><b>อื่น ๆ</b>: เขินเลย ฟิวเพื่อนสาวมากกก</font></span></p><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><font face="Sarabun" size="3"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"></span></font></p><p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; text-align: center; line-height: 1.38;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" size="3"><b><br></b></font></span></p><p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; text-align: center; line-height: 1.38;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" size="3"><b>รางวัล:&nbsp; </b>ได้ข้อมูลเกี่ยวกับความชอบของจางกงกง</font></span></p><p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; text-align: center; line-height: 1.38;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" size="3">(ชอบดื่มชารสอ่อน, ไม่ทานของหวานจัด, แพ้เกสรดอกไม้บางชนิด)</font></span></p><br></span><p></p>

tangxiuluo โพสต์ 2025-9-13 22:09:54

<style>
#Tang01 {
border: 4px double ;#66FF99
padding: 10px;
box-shadow: #66FF99 1px 1px 1em;
border-radius: 25px;
background-image: url("https://img2.pic.in.th/pic/8afj8o1.jpg");
}
</style>


<style>
#Tang02 {
    width: 900px;
    border: 4px inset#66CCCC;
    padding: 15px;
    box-shadow:#66CCCC 2px 2px 1em;
border-radius: 25px;
    background-image: url("https://i.imgur.com/Rti02oX.png");}
</style>

<style>
#Tang03 {
    width: 900px;
    border: 4px inset #A52A2A ;
    padding: 15px;
    box-shadow: #B22222 2px 2px 1em;
border-radius: 25px;
    background-image: url("https://i.imgur.com/Rti02oX.png");}
</style>

<div align="center">
<div id="Tang01">
<br><br>
<div id="Tang02">
<div style="display : block; float: center; width: 100%;"><font color="White" face="TH Sarabun New" size="5">
    </font><div style="display : block; float: center; width: 100%;"><div style="text-align: center;"><span id="docs-internal-guid-a8c42c09-7fff-715d-b3f1-037d92400f8e" style=""><p dir="ltr" style="text-align: left; color: rgb(255, 255, 255); line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><font face="EucrosiaUPC" size="6">&nbsp; &nbsp;</font></p><p dir="ltr" style="text-align: left; color: rgb(255, 255, 255); line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><font face="EucrosiaUPC" size="5">..เรา เกิดอะไรขึ้นกับเรากันแน่นะ..?</font></p><p dir="ltr" style="text-align: left; color: rgb(255, 255, 255); line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><font face="EucrosiaUPC" size="5"><br></font></p><p dir="ltr" style="text-align: left; color: rgb(255, 255, 255); line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><font face="EucrosiaUPC" size="5">คำถามที่แม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่สามารถที่จะตอบมันได้อย่างชัดเจน.. ชายร่างใหญ่ร่างกายผอมเพรียว ผิวพรรณซีดเซียวราวกับหุ่นกระเบื้อง ใบหน้าอ่อนเยาว์ราวกับผีปีศาจ ที่จู่ๆก็เงยหน้าขึ้นมา สิ่งที่เขาได้เห็นในดวงตาของเขานั้น มันคือภาพที่เขาเองก็ไม่เข้าใจ.. ภาพคนเดินกันขวักไขว่ในอาคารไม้ขนาดใหญ่ที่มีโต๊ะและผู้คนนั่งอยู่เรียงรายมากมาย เขานั้น ไม่เข้าใจอะไรเลย แถมยังรู้สึกถึงความแปลกประหลาดในตัวเองอีก มันผิดสังเกตอย่างไม่ต้องสงสัย เขาค่อยๆยืนขึ้น บิดเนื้อตัวที่เหมือนเส้นเอ็นร้อยรัดกันจนตึงไปหมด ราวกับตัวเขานั้นไม่ได้ขยับมานับสิบๆวันหรือร้อยวันเลย เรี่ยวแรงแทบไม่มี กับอีกอย่างนึงที่เขานั้นรู้สึกเหมือนกับว่ามันเคยมีอยู่ แต่ตอนนี้มันกลับไม่รู้สึก..&nbsp;</font></p><p dir="ltr" style="text-align: left; color: rgb(255, 255, 255); line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><font face="EucrosiaUPC" size="5"><br></font></p><p dir="ltr" style="text-align: left; color: rgb(255, 255, 255); line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><font face="EucrosiaUPC" size="5">"เหวออ! อะไรเนี่ย?" ชายหนุ่มร้องเสียงหลงเมื่อเขาเห็นแขนข้างซ้ายของเขากลายเป็นแขนเทียมสลักด้วยไม้เนื้อแข็งขัดเงา น่าประหลาดใจที่มันสามารถขยับได้ราวกับเป็นแขนจริงๆ หากแต่ในสายตา มันก็คือแขนเทียมที่เขาสามารถใช้มันได้เหมือนแขนจริงๆ&nbsp;</font></p><p dir="ltr" style="text-align: left; color: rgb(255, 255, 255); line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><font face="EucrosiaUPC" size="5"><br></font></p><p dir="ltr" style="text-align: left; color: rgb(255, 255, 255); line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><font face="EucrosiaUPC" size="5">ชายหนุ่มเดินออกจากที่แห่งนี้ออกไป เมื่อออกจากประตู แสงสว่างจากท้องฟ้าทำเอาเขาชะงักด้วยความที่นัยน์ของเขาไม่ถูกกับแสงมานาน คำถามเกิดขึ้นในหัว..</font></p><p dir="ltr" style="text-align: left; color: rgb(255, 255, 255); line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><font face="EucrosiaUPC" size="5"><br></font></p><p dir="ltr" style="text-align: left; color: rgb(255, 255, 255); line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><font face="EucrosiaUPC" size="5">"นี่ฉันหลับไปนานเท่าไหร่เนี่ย? ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่? เกิดอะไรขึ้นกับตัของฉันกัน?"&nbsp;</font></p><p dir="ltr" style="text-align: left; color: rgb(255, 255, 255); line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><font face="EucrosiaUPC" size="5"><br></font></p><p dir="ltr" style="text-align: left; color: rgb(255, 255, 255); line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><font face="EucrosiaUPC" size="5">คำถามเต็มหัวไปหมด ตอนนี้เขาทำได้เพียงเดินออกไปจากที่นั่น พร้อมกับความสงสัยที่เต็มหัว กับ.. ตุ็กตาหุ่นเชิดสองตัวที่เหน็บอยู่ข้างเอว..&nbsp;</font></p><p dir="ltr" style="text-align: left; color: rgb(255, 255, 255); line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><font face="EucrosiaUPC" size="5"><br></font></p><p dir="ltr" style="text-align: left; color: rgb(255, 255, 255); line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><font face="EucrosiaUPC" size="5">ปล. ก็บอกแล้วให้ดู Tutorial ก่อนเข้ามา เป็นไงล่ะ มึนเลยสิ ฮะๆๆ</font></p><p dir="ltr" style="color: rgb(255, 255, 255); line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><font face="EucrosiaUPC" size="6"><br></font></p><p dir="ltr" style="color: rgb(255, 255, 255); line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><br></p></span></div><span style="text-shadow: rgb(213, 181, 189) 0px 0px 0.7px, rgb(213, 181, 189) 0px 0px 25px, rgb(213, 181, 189) 0px 0px 10px;"><div style="text-align: center;"><br></div><div style="text-align: center;"><br></div><div style="text-align: left;"><br></div><div style="text-align: left;"><font color="#ffffff" face="Georgia" size="6"><br></font></div><div style="text-align: left;"><font color="#ffffff" face="Georgia" size="6"><br></font></div></span></div></div></div></div></div>

XueXi โพสต์ 2025-9-17 18:14:50

วันที่ 17 เดือน 9 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11ยามเฉิน เวลา 07.00 - 08.00 น.╰┈➤ พบเจอเถียนเฟิง
แสงเช้าของเมืองฉางอันลอดผ่านผ้าม่านโรงเตี๊ยมชางลั่งถิง กลิ่นสุราและกลิ่นอาหารเช้าลอยคลุ้งไปทั่ว เสียงพูดคุยของบรรดานักเดินทางเจือปนกับเสียงตะโกนของเด็กเสิร์ฟ แต่ในมุมหนึ่งกลับเงียบสงัดผิดแผกจากบรรยากาศรอบข้าง เถียนเฟิงนั่งอยู่ลำพังในชุดลำลองเรียบง่าย แววตาเหม่อลอยไปยังไหสุราตรงหน้า มือที่ถือถ้วยกลับหนักอึ้งดุจมีพันธนาการผูกมัด
เสวี่ยซีเดินเข้ามาอย่างลังเล ร่างบอบบางที่เพิ่งผ่านค่ำคืนอันขมขื่นยังสั่นไหวจากความอ่อนล้า เขาใช้สายตากวาดหาเพียงคนเดียวที่หัวใจเฝ้าตามหา และเมื่อพบเถียนเฟิงจริงๆ ที่นั่งนิ่งอยู่ในมุมเงียบงัน หัวใจก็แทบเต้นหลุดออกมา ความโล่งใจและความเจ็บปวดถาโถมเข้ามาพร้อมกัน
“เถียนเฟิง…” เสียงเอื้อนเอ่ยเบาแทบเป็นเพียงลมหายใจ “ข้าขอโทษ…ที่ทำให้ท่านผิดหวัง”
เถียนเฟิงค่อยๆ เงยหน้าขึ้นแววตาคมที่มองกลับมาเหมือนมีม่านหนาทึบปกคลุมจนไม่อาจอ่านออกว่าแท้จริงคิดเช่นไร เขาวางถ้วยลงบนโต๊ะ เสียงกระทบเบาแต่หนักหน่วงราวเสียงสะท้อนในใจ “ผิดหวังรึ ข้าไม่เคยคาดหวังสิ่งใดจากเจ้าตั้งแต่แรกอยู่แล้ว”
ประโยคนั้นแทงลึกยิ่งกว่าคำด่าใดๆ เสวี่ยซีเม้มริมฝีปาก น้ำตารื้นขอบตา เขาส่ายหน้าแรงจนเส้นผมปรกแก้ม
“ไม่จริง! ท่านโกหก ข้ารู้…ข้ารู้ว่าท่านรู้สึกอย่างไรกับข้า”
รอยยิ้มเยาะเย้ยปรากฏบนใบหน้าของเถียนเฟิง เขายกถ้วยขึ้นจิบ กลิ่นสุราแรงขมกระแทกคอ แต่กลับขมยิ่งกว่าความคิดในใจ “แล้วเจ้าคิดว่าข้ารู้สึกเช่นไรเล่า สมเพชเจ้าที่ต่ำต้อย หรือบางที…ข้าอาจจะรังเกียจ”
คำพูดนั้นทำให้เสวี่ยซีถึงกับตัวสั่นสะท้าน เขาส่ายหน้าช้าๆ น้ำตาหยดหนึ่งกลิ้งลงแก้มซีดเซียว “ข้ารู้ว่าท่านห่วงข้า ท่านไม่เคยรังเกียจ”
เสียงถ้วยสุรากระแทกโต๊ะดังสนั่น เถียนเฟิงเอ่ยเสียงต่ำแต่เฉียบขาด ดวงตาคมดุดันเต็มไปด้วยไฟโทสะ “ห่วงใยงั้นรึแล้วสิ่งที่เจ้าทำเมื่อคืน สิ่งที่เจ้าปล่อยให้ผู้คนใช้ร่างกายเจ้าเช่นนั้น…มันสมควรแก่ความห่วงใยของข้าหรือไม่! เสวี่ยซี เจ้าก็แค่ชายขายเรือนร่าง”
ประโยคสุดท้ายรุนแรงราวคมกระบี่ฟาดกลางหัวใจ เสวี่ยซีสะดุ้งเฮือก ดวงตาพร่ามัวจากน้ำตา ไหล่เล็กสั่นเทาไม่อาจฝืนยืนมั่นคงได้อีกต่อไป “ข้า…ข้าไม่ได้เต็มใจ ข้าไม่เคยอยากให้เป็นเช่นนี้”
แต่เถียนเฟิงยังไม่ยอมอ่อนลง ความเจ็บปวดในใจผลักดันให้ถ้อยคำแข็งกร้าวยิ่งกว่าเดิม “ถ้าไม่เต็มใจ เหตุใดจึงไม่มาหาข้า? หรือเจ้าคิดว่าข้าไม่มีค่าพอจะปกป้องเจ้า เจ้าถึงเลือกยอมจำนน ปล่อยให้ร่างกายถูกย่ำยีเช่นนั้นต่อไป!”
เสวี่ยซีสะอื้นจนแทบขาดใจ พยายามจะก้าวเข้าใกล้ มือบางยื่นไปหาอีกฝ่ายเหมือนเด็กที่หลงทาง “ข้าไม่กล้า ข้าไม่อยากให้ท่านต้องเสื่อมเสียเพราะข้า ข้าไม่อยากเป็นภาระ”
เถียนเฟิงหัวเราะแค่น แววตาหม่นหมองสั่นไหว เขาเอ่ยด้วยเสียงประชดที่เต็มไปด้วยความบอบช้ำ “เจ้าช่างโง่เขลา! เจ้าคิดหรือว่าข้าแคร์เรื่องศักดิ์ศรีมากกว่าตัวเจ้า หรือที่แท้จริงแล้ว เจ้าคือคนที่ไม่เคยเห็นข้ามีค่าพอจะฝากชีวิตไว้ด้วยต่างหาก”
คำกล่าวหานั้นรุนแรงเกินกว่าที่เสวี่ยซีจะทนได้ ร่างเล็กทรุดฮวบลงตรงพื้นเย็นเฉียบ น้ำตาไหลพรากไม่หยุด “ไม่ใช่…ไม่ใช่อย่างที่ท่านคิด”
ความเงียบเข้าปกคลุม เถียนเฟิงยืนนิ่ง มองดูร่างบอบบางตรงหน้า หัวใจภายในสั่นไหวอย่างควบคุมไม่ได้ แต่ปากกลับแข็งกร้าวเอ่ยต่อ “คำพูดจากปากนายโลม มันไม่มีค่าพอจะทำให้ข้าเชื่อได้”
เขาหันหลังให้ทันที ร่างสูงสง่าเดินไปยังบันไดไม้ เสียงก้าวกระทบพื้นเป็นจังหวะชัดเจน ทว่าหนักหน่วงราวมีพันหมื่นความรู้สึกถ่วงไว้ “ข้า…สับสน ข้าไม่รู้ว่าควรรู้สึกเช่นไรต่อเจ้าอีกแล้ว”
ประตูโรงเตี๊ยมถูกผลักเปิดออก ลมเช้าเย็นเยียบพัดเข้ามาแทนที่ กลิ่นสุราเจือจางในอากาศ เถียนเฟิงก้าวออกไปโดยไม่หันกลับมาแม้สักครั้ง เหลือเพียงเงาเบาบางที่ค่อยๆ ลับหาย

XueXi โพสต์ 2025-9-19 23:20:57

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย XueXi เมื่อ 2025-9-19 23:26

วันที่ 19 เดือน 9 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11ยามจื่อ เวลา 23.00 - 01.00 น.

ใต้แสงตะเกียงนวลส้มของโรงเตี๊ยมชิงหมิง กลิ่นสุราขมกรุ่นผสมกลิ่นอาหารมันเลี่ยน เสียงหัวเราะคุยคักของเหล่าชายหนุ่มที่มานั่งดื่มหลังเสร็จงานประจำวันดังระงมอยู่รอบห้องโถง แต่ในมุมหนึ่งใกล้หน้าต่าง เสวี่ยซีกลับนั่งเงียบเหงา ร่างบอบบางในชุดผ้าไหมสีครามซีดขับผิวขาวผ่องยิ่งดูเปล่งราวกับหยกแกะสลัก ใบหน้าเรียวได้รูปคิ้วโก่งดุจวาด ดวงตายาวรีช้อนต่ำเหมือนมีม่านหมอกบางๆ คลุมไว้ ยามเขาเหม่อมองแก้วสุราในมือ ผู้คนรอบโต๊ะใกล้เคียงถึงกับเหลียวมองเป็นระยะ บ้างลอบกลืนน้ำลาย บ้างหัวเราะหยอกเพื่อนว่าหากมีเงินทองกว่านี้คงได้ลองลิ้ม “บุปผาว่านหง” ที่เลื่องชื่อ
เสวี่ยซีจิบสุราทีละน้อย ความขมไหลผ่านลำคอแต่กลับไม่ดับความขมในใจ ใบหน้างดงามสะท้อนแสงตะเกียงราวภาพวาดเศร้าสร้อย ความอ่อนล้าแฝงอยู่ในแววตาที่ครั้งหนึ่งเคยมีแต่รอยยิ้มยั่วเย้า หากวันนี้กลับมีเพียงเงามืดและความสับสน
ไม่นาน ร่างสูงโปร่งในชุดคลุมบางสีน้ำตาลเข้มก็เดินตรงเข้ามา เพื่อนสนิทของเสวี่ยซี—"อวิ๋นเซียง" นายโลมอีกคนในหอว่านหงเหริน ผู้มีชื่อเสียงไม่แพ้กัน เพียงเห็นสีหน้าหม่นเศร้าของเสวี่ยซี เขาก็ถอนหายใจนั่งลงข้างๆ อย่างรู้ทัน
“เจ้ามานั่งซึมอยู่นี่เอง ข้าตามหาทั่วหอ คิดว่าจะหนีแขกไปเที่ยวเสียแล้ว” อวิ๋นเซียงพูดพลางยกมือรินสุราเพิ่มให้
เสวี่ยซีหัวเราะแผ่ว รอยยิ้มปรากฏเพียงชั่ววูบก่อนดับวูบไป “หนีแขกหรือ…หากทำได้ ข้าคงหนีไปไกลแล้ว ไม่ต้องหันกลับมามองผู้ใด ไม่ต้องฟังเสียงใครเรียกชื่อข้าในฐานะที่ข้าไม่อยากเป็น”
อวิ๋นเซียงขมวดคิ้ว สายตามองเพื่อนที่เหมือนจะแตกสลายได้ทุกเมื่อ “เรื่องเถียนเฟิงใช่หรือไม่? ข้าเห็นเขามารับเจ้าบ่อยๆ จนในหอต่างซุบซิบกันไปทั่ว”
เสียงชื่อที่ได้ยินบาดลึกลงกลางใจ เสวี่ยซีเม้มริมฝีปากแน่น พยายามยกแก้วขึ้นซ่อนความสั่นสะท้านของมือ “เขา…เขาไม่เคยเห็นค่าของข้าเลย เขาเพียงหวงห้าม ราวกับข้าเป็นสิ่งของที่เขาซื้อมาครอบครอง แต่ในสายตาเขา ข้าก็ยังเป็นเพียงนายโลม”
“แล้วแหวนที่เจ้าใส่?” อวิ๋นเซียงถามเสียงอ่อนลง “มันทำให้เขาเข้าใจผิดหรือไม่?”
เสวี่ยซีเงียบงันไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหัวเราะทั้งน้ำตา “เป็นแหวนที่ชายผู้หนึ่งให้มาเขาไม่ได้สำคัญอะไร ข้าไม่ได้รักเขาแม้แต่น้อย แต่เถียนเฟิงเขากลับคิดไปไกล ข้าพยายามอธิบายแล้ว ทว่าเขาไม่ฟัง ข้ามีค่าอะไรในสายตาเขาเล่า”
อวิ๋นเซียงมองเพื่อนด้วยแววตาเวทนา ก่อนจะยกสุราขึ้นชนแก้วกับเขาเบาๆ “เสวี่ยซี เจ้าช่างโง่เสียจริง ทั้งที่เจ้างดงามราวกับดอกโบตั๋นแรกแย้ม ใครต่อใครก็ปรารถนา แต่เจ้ากลับยอมเจ็บปวดเพียงเพราะชายผู้เดียว หากเขาไม่เห็นค่าของเจ้า ก็อย่าทรมานตนเองนักเลย”
เสวี่ยซีหัวเราะทั้งที่น้ำตาคลอ “เจ้าว่าข้าโง่หรือ? ข้าก็รู้…แต่หัวใจข้าดื้อด้านไม่ต่างอะไรกับเด็กน้อยที่อยากได้ของเล่นเพียงชิ้นเดียว ไม่ว่ามีของเล่นงดงามกี่ชิ้น ข้าก็ไม่ต้องการ”
สุราถูกดื่มไปแก้วแล้วแก้วเล่า แก้มขาวของเสวี่ยซีเริ่มแดงจัด ดวงตาเปล่งประกายแวววาวราวกับหยาดน้ำฝนเกาะปลายกลีบ ดึงดูดสายตาโต๊ะรอบข้างจนต้องหันมองอย่างอดไม่ได้ เสียงกระซิบและหัวเราะหื่นห่ามดังแว่ว “ดูสิ นั่นเสวี่ยซีจริงหรือ ไม่คิดว่าจะได้เห็นเขาในโรงเตี๊ยมเช่นนี้”
อวิ๋นเซียงหันไปปรายตามองโต๊ะนั้นอย่างไม่สบอารมณ์ ก่อนจะเอ่ยเสียงเข้ม “อย่าใส่ใจเสียงพวกนั้นเลย พวกเขาเพียงอยากได้สิ่งที่เอื้อมไม่ถึง”
เสวี่ยซีหัวเราะเบาๆ “ข้าเคยชินแล้ว ต่อให้ร่างกายข้าเป็นของผู้ใด…แต่ใจข้ากลับอยากมอบเพียงให้เขาผู้เดียว”
ดวงตาเสวี่ยซีคลอไปด้วยหยาดน้ำตาอีกครั้ง แสงตะเกียงสะท้อนประกายวาววับราวหยกต้องแสงจันทร์ อวิ๋นเซียงเอื้อมมือมากุมมือเพื่อนแน่น ราวกับจะส่งพลังใจให้ผ่านสัมผัสนั้น
“หากเจ้าจะเจ็บปวดเพราะเขาต่อไป ข้าก็ไม่อาจห้ามได้ แต่โปรดจำไว้อย่างหนึ่งเสวี่ยซี เจ้าคือบุปผาที่ไม่มีใครเทียบ แม้แต่เขาก็ไม่มีสิทธิทำให้เจ้าดับสิ้นความงามนี้ลง”
สุราที่ขมกลืนกับน้ำตาที่เค็มปะปนอยู่ในลำคอ เสวี่ยซีพยักหน้าเบาๆ ราวกับยอมรับ แต่ในดวงตาที่แดงก่ำยังมีเพลิงรักสุมอยู่ไม่จางหาย รักที่เจ็บปวดและไม่อาจปล่อยวาง
“ข้าไม่รู้....” เสวี่ยซีมองแหวนบนนิ้วมือ

XueXi โพสต์ 2025-10-4 19:30:30

<p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;" id="docs-internal-guid-17abfe69-7fff-d5eb-9501-45235d248480"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" style="" face="Arial">วันที่ 2 เดือน 10 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11</font></span></p><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial">ยามไห้ เวลา 22.00 - 00.00 น.</font></span></p><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial">╰┈➤ พบเจอเว่ยชิง</font></span></p><font size="4" face="Arial"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial">เงาไม้โยกไหวเคลื่อนไปตามแรงลมกลางคืนที่อบอวลด้วยกลิ่นสุราจากโรงเตี๊ยมใกล้เคียง.เสียงรองเท้าสองคู่เหยียบกรวดเบา ๆ ดังกึกกักเป็นจังหวะสม่ำเสมอ</font></span></p><font size="4" face="Arial"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial">จ้งชิงเดินนำหน้า ส่วนเสวี่ยซีเดินตามหลังอย่างสงบ ร่างบอบบางของเขายังมีเหงื่อซึมจากการฝึกก่อนหน้านั้นเล็กน้อย แต่แววตากลับเปล่งประกายเหมือนเด็กที่เพิ่งได้เรียนรู้บางสิ่งใหม่ ๆ</font></span></p><font size="4" face="Arial"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial">ไม่นานทั้งคู่ก็หยุดอยู่ที่สวนหลังโรงเตี๊ยมชางลั่งถิง สวนที่แทบไม่มีใครรู้ว่ามีอยู่ สวนนั้นล้อมรอบด้วยกำแพงไม้เตี้ย ๆ ต้นไผ่สูงเรียงรายเป็นแนว ดอกไม้หลากสีบานละลานตา มีทั้งดอกเหมย ดอกบัวเล็กในอ่างหิน และต้นพลัมที่ส่งกลิ่นหอมอ่อน ๆ ลอยในอากาศ แสงโคมสีอำพันจากหน้าต่างโรงเตี๊ยมสาดลอดช่องไม้ลงมาเป็นริ้ว เหมือนแสงดาวร่วงลงกลางสวน</font></span></p><font size="4" face="Arial"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial">“ที่นี่” เสวี่ยซีหันมองรอบ ๆ ด้วยความประหลาดใจ “ดูเหมือนไม่ใช่สถานที่สำหรับฝึกยุทธ์เลยนะ”</font></span></p><font size="4" face="Arial"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial">จ้งชิงหันมายิ้มบาง ๆ “ที่ที่สงบที่สุด มักเป็นที่ที่ผู้ฝึกควบคุมลมหายใจได้ดีที่สุด”</font></span></p><font size="4" face="Arial"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial">เขาเดินไปที่กลางลาน ปัดเศษใบไม้แห้งออกก่อนเอ่ยเสียงราบเรียบ “วันนี้ข้าจะสอนเจ้าถึงการประยุกต์ใช้พู่กันในการต่อสู้”</font></span></p><font size="4" face="Arial"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial">เสวี่ยซีเลิกคิ้วดวงตาอำพันเปล่งประกายในแสงจันทร์ “จะสอนข้าได้อย่างไร พู่กันมันอ่อนปวกเปียกขนาดนี้ จะไปสู้กับดาบหรือทวนได้ยังไง”</font></span></p><font size="4" face="Arial"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial">จ้งชิงไม่ตอบในทันที เพียงยื่นมือไปหยิบพู่กันขนกระต่ายจากกระเป๋าผ้า เสียงปลายขนกระทบอากาศเบา ๆ ขณะเขาเหวี่ยงมันไปมาจากนั้นรอยยิ้มบางก็ผุดขึ้นบนใบหน้า “เจ้าจงมองดูให้ดี”</font></span></p><font size="4" face="Arial"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial">ร่างสูงก้าวเท้าออกหนึ่งก้าว วาดพู่กันกลางอากาศอย่างนุ่มนวล&nbsp; ทันใดนั้นเส้นทางของพู่กันที่เคลื่อนไหวกลับปล่อยแรงลมแผ่วออกมา สายลมหมุนวนเป็นวงกลมรอบตัว คล้ายม่านบางที่ห่อหุ้มเขาไว้ ดวงตาของเสวี่ยซีเบิกกว้างอย่างตกตะลึง</font></span></p><font size="4" face="Arial"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial">“นี่คือการใช้ลมปราณควบคุมอาวุธเบา” จ้งชิงพูดต่อขณะข้อมือหมุนเปลี่ยนทิศ “พู่กันไม่ใช่เพียงเครื่องมือของนักปราชญ์ มันสามารถเป็นอาวุธได้เช่นกันหากเจ้าควบคุมลมหายใจและแรงในกายได้ถูกจุด”</font></span></p><font size="4" face="Arial"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial">ลมที่หมุนรอบตัวเขาค่อย ๆ แปรเปลี่ยนเป็นแรงกระแทกคล้ายคมดาบ ปัดเศษใบไม้ให้ปลิวกระจาย เสวี่ยซีมองอย่างตะลึง “เหมือนพู่กันของเจ้ามีชีวิต”</font></span></p><font size="4" face="Arial"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial">“ไม่ใช่พู่กันที่มีชีวิตหรอก” จ้งชิงตอบ “แต่เป็นลมปราณที่เจ้าส่งผ่านมันต่างหาก” เขาหยุดท่าพลางยื่นพู่กันให้ “คราวนี้ เจ้าลองบ้างสิ”</font></span></p><font size="4" face="Arial"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial">เสวี่ยซีรับพู่กันด้วยสองมือ มองมันเหมือนของศักดิ์สิทธิ์ แล้วสูดลมหายใจลึกตามที่อีกฝ่ายเคยสอน จากนั้นจึงลองวาดเส้นกลางอากาศ แต่ผลลัพธ์คือพู่กันสะบัดไปมาอย่างไร้ทิศทาง ลมปราณไม่ยอมไหลตามปลายนิ้ว มีเพียงแรงสะบัดเบา ๆ ที่ทำให้ขนพู่กันฟาดกับอากาศเสียงแผ่วเบา</font></span></p><font size="4" face="Arial"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial">“มันไม่ฟังคำสั่งเลย” เสวี่ยซีขมวดคิ้ว “ข้าวาดตัวอักษรได้ แต่พอให้ใช้ต่อสู้ กลับเหมือนมือข้าไม่มีแรงเลย”</font></span></p><font size="4" face="Arial"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial">จ้งชิงเดินเข้ามาใกล้ มองการเคลื่อนไหวของเขา “เจ้ากำลังพยายามบังคับมันมากเกินไป ลมหายใจเจ้าขาดช่วง ลมปราณย่อมไม่ต่อเนื่อง”</font></span></p><font size="4" face="Arial"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial">“แต่ข้าไม่รู้ว่าควรทำยังไงให้มันไหลเอง”</font></span></p><font size="4" face="Arial"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial">“งั้นข้าจะช่วยเจ้า”</font></span></p><font size="4" face="Arial"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial">จ้งชิงก้าวเข้ามาใกล้อีกก้าว จนแผ่นอกของเขาแทบชิดหลังของเสวี่ยซี มือข้างหนึ่งวางบนไหล่ อีกข้างจับข้อมือเรียวที่ถือพู่กันไว้แน่น “หลับตา แล้วตั้งสมาธิที่ลมหายใจ” เขากระซิบข้างหู น้ำเสียงทุ้มต่ำแต่มั่นคง “สูดเข้า... ผ่อนออก... ปล่อยลมหายใจให้ไหลลงปลายนิ้ว...”</font></span></p><font size="4" face="Arial"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial">เสวี่ยซีหลับตาตาม เสียงหัวใจของเขาดังชัดในอก ความร้อนแผ่วจากแผ่นอกของอีกฝ่ายแผ่ซ่านไปทั่วตัว ความใกล้ชิดนั้นทำให้เขาแทบลืมหายใจ แต่พอได้ยินเสียงจ้งชิงอีกครั้ง เขาก็พยายามสงบจิต “สูดเข้า... ผ่อนออก...”</font></span></p><font size="4" face="Arial"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial">พู่กันในมือเริ่มนิ่งขึ้น ลมหายใจของเขาเชื่อมกับแรงมือ กลายเป็นการเคลื่อนไหวที่มีจังหวะและลื่นไหล ปลายพู่กันลากลมเบา ๆ สร้างแรงหมุนบาง ๆ คล้ายจะเกิดวงลมเล็ก ๆ รอบตัว เสวี่ยซีอ้าปากด้วยความประหลาดใจ “ข้า... ข้าทำได้แล้ว!”</font></span></p><font size="4" face="Arial"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial">จ้งชิงยิ้มพอใจ “ดีมาก เจ้ารู้สึกไหมว่าลมปราณของเจ้ากำลังเชื่อมกับพู่กัน นั่นแหละคือจุดเริ่มต้น”</font></span></p><font size="4" face="Arial"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial">เสวี่ยซีหันกลับมาจะพูดอะไรบางอย่าง แต่จู่ ๆ ความซุกซนก็แวบขึ้นในแววตา เขาแอบจุ่มปลายพู่กันลงในหมึกที่เตรียมไว้ แล้ววาดรูปกระต่ายน้อย ลงบนหน้าผากของจ้งชิงอย่างรวดเร็ว</font></span></p><font size="4" face="Arial"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial">เสียงหัวเราะใสแจ๋วดังขึ้นในสวน “ดูสิ เจ้ากลายเป็นกระต่ายไปแล้ว!”</font></span></p><font size="4" face="Arial"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial">จ้งชิงนิ่งไปหนึ่งอึดใจ ก่อนเอานิ้วแตะหน้าผากตัวเอง แล้วเห็นรอยหมึกสีดำเป็นวงเล็ก “เจ้า บังอาจมาก!”</font></span></p><font size="4" face="Arial"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial">เสวี่ยซีหัวเราะจนแทบก้มตัว “ก็ท่านบอกให้ข้าฝึกใช้พู่กันอย่างมีจินตนาการมิใช่หรือ ข้าก็แค่ฝึกตามคำสอนของท่าน!”</font></span></p><font size="4" face="Arial"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial">จ้งชิงถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วเลิกคิ้วอย่างจำนน “เช่นนั้นก็คงต้องตอบแทนบ้าง”</font></span></p><font size="4" face="Arial"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial">ก่อนที่เสวี่ยซีจะทันหนี มือใหญ่ของจ้งชิงก็คว้าข้อมือเขาไว้ แล้วใช้ปลายพู่กันวาด หนวดแมวสองข้างบนแก้มขาวเนียนนั้นอย่างรวดเร็ว</font></span></p><font size="4" face="Arial"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial">“เจ้า!” เสวี่ยซีร้องเสียงหลง มือแตะแก้มตัวเอง “หนวดแมวรึ”</font></span></p><font size="4" face="Arial"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial">“ใช่ เจ้าเองก็เป็นแมวขี้แกล้งอยู่แล้ว” จ้งชิงพูดพลางหัวเราะเบา ๆ “นี่ถือว่าเท่ากัน”</font></span></p><font size="4" face="Arial"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial">ทั้งสองคนมองหน้ากัน แล้วเสียงหัวเราะก็ดังก้องอยู่ในสวนเงียบงันกลางคืน</font></span></p><font size="4" face="Arial"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial">ลมยามดึกพัดผ่านกลีบดอกไม้ปลิวว่อนรอบตัว เสียงแมลงกลางคืนร้องระงมอยู่เหนือแสงจันทร์ พู่กันทั้งสองอันถูกวางพิงข้างอ่างหิน น้ำในอ่างสะท้อนเงาของชายสองคนที่ยืนเคียงกัน เงาหนึ่งสูงสง่าอีกเงาหนึ่งอ่อนช้อยเหมือนเงาพระจันทร์บนผิวน้ำ</font></span></p><font size="4" face="Arial"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial">เสวี่ยซีมองเงานั้น พลางยกมือแตะพู่กันในมือเบา ๆ “ข้าไม่คิดเลยว่าพู่กันจะกลายเป็นอาวุธได้จริง ๆ”</font></span></p><font size="4" face="Arial"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial">จ้งชิงตอบเรียบ ๆ “อาวุธที่ทรงพลังที่สุด ไม่ใช่ดาบหรือหอก แต่คือสิ่งที่เจ้าควบคุมด้วยใจ”</font></span></p><font size="4" face="Arial"><br><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;text-align: center;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial">ไอเทมปลดล็อกหัวใจ เว่ยชิง</font></span></p><p dir="ltr" style="line-height:1.38;text-align: center;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" style="" face="Arial">(ไม่มี)</font></span></p><p dir="ltr" style="line-height:1.38;text-align: center;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" style="" face="Arial"><br></font></span></p><p></p>

XueXi โพสต์ 2025-10-8 08:35:50

<p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;" id="docs-internal-guid-5e2beede-7fff-0799-a5cc-7fff03b89129"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" style="" face="Arial" color="#000000">วันที่ 5 เดือน 10 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11</font></span></p><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial" color="#000000">ยามซวี เวลา 19.00 - 20.00 น.</font></span></p><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial" color="#000000">╰┈➤ สืบข้อมูลชุดที่ 1</font></span></p><font size="4" face="Arial" color="#000000"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial" color="#000000">โรงเตี๊ยมชางลั่วถิงผ่านกาลเวลานับทศวรรษ กลิ่นอาหารอบอวลและเสียงหัวเราะของผู้คนทำให้โรงเตี๊ยมแห่งนี้มีชีวิตชีวาเหมือนหัวใจของเมือง ความอบอุ่นและความคึกคักที่นี่ไม่เคยจางหาย กลายเป็นจุดหมายของผู้เดินทาง ชาวบ้าน พ่อค้า และขุนนางที่ต้องการพักแรมยามค่ำคืน</font></span></p><font size="4" face="Arial" color="#000000"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial" color="#000000">เสวี่ยซีย่างเท้าเข้ามาอย่างเงียบเชียบ พนักงานโรงเตี๊ยมรีบโค้งรับด้วยความสุภาพตามธรรมเนียม เขาเลือกนั่งที่มุมหนึ่งของห้องโถงใหญ่ มุมที่มองเห็นประตูทางเข้าและเตาไฟหลัก แต่ก็ไม่เด่นจนดึงความสนใจไปจากสายตาของผู้คนรอบตัว นี่คือยุทธวิธีแรกในการสืบสวนลับของเขา แฝงตัวและสังเกตทุกสิ่งรอบตัว</font></span></p><font size="4" face="Arial" color="#000000"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial" color="#000000">สายตาอำพันของเสวี่ยซีเคลื่อนผ่านโต๊ะไม้เรียงราย บางโต๊ะมีชาวบ้านหัวเราะร่วนขณะจิบน้ำชาร้อน ๆ กลิ่นหอมของเนื้อผัดและบะหมี่ไหลอวลอยู่ในอากาศ โต๊ะฝั่งตรงข้ามมีพ่อค้าชาวต่างเมืองคุยเรื่องราคาสินค้าและข่าวสารจากเมืองหลวง อีกมุมหนึ่งมีนักเดินทางหนุ่มสาวเพิ่งถึงจากเมืองไกล แลกเปลี่ยนเรื่องราวการเดินทางและทิวทัศน์ที่พบเจอ</font></span></p><font size="4" face="Arial" color="#000000"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial" color="#000000">เสวี่ยซีไม่เร่งรีบเขาค่อย ๆ จิบน้ำเต้าหู้ร้อน ๆ จากถ้วยดินเหนียวที่มีไอน้ำลอยขึ้นเป็นละออง บดบังหน้าเล็กน้อยขณะสอดส่องสายตา เขาตระหนักว่าในโรงเตี๊ยมเช่นนี้ ข่าวสารมักไหลเวียนอย่างรวดเร็ว หากต้องการสืบหาความจริงเกี่ยวกับกลุ่มนักฆ่า “เงาอดีต” การนั่งมองและฟัง คือวิธีที่ปลอดภัยและได้ข้อมูลมากที่สุด</font></span></p><font size="4" face="Arial" color="#000000"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial" color="#000000">ที่มุมหลังเคาน์เตอร์มีพนักงานหญิงยิ้มอ่อนโยนรับออร์เดอร์และยกอาหารให้ลูกค้า เสวี่ยซีสังเกตอย่างละเอียด ทุกท่าทีของพนักงานทุกคน กลิ่นน้ำซุปและเสียงกระดิ่งที่ประตูแจ้งการเข้าออก ถูกบันทึกอยู่ในความทรงจำของเขา การเคลื่อนไหวของแต่ละคน อาจมีนัยยะสำคัญสำหรับการสืบสวนครั้งนี้</font></span></p><font size="4" face="Arial" color="#000000"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><font size="4" face="Arial" color="#000000"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ความสงบเงียบที่เสวี่ยซีพยายามรักษา ถูกทำลายเล็กน้อยเมื่อมีนักเดินทางสองสามคนเข้ามา และเสียงรองเท้าไม้กระแทกพื้นดังขึ้น เสียงหัวเราะและการทักทายขานรับกันของลูกค้าทำให้โรงเตี๊ยมคึกคักขึ้นอีกครั้ง เขาหมุนสายตาเล็กน้อย</span><span style="background-color: transparent; font-weight: 700; font-style: italic; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> เห็นชายหนุ่มสวมชุดดำยืนอยู่ใกล้ประตูมุมหลัง มุมตาของชายคนนั้นสอดส่องไปที่เสวี่ยซีด้วยสายตาเย็น เงยหน้าสบสายตากับเขาเพียงชั่วครู่ เสวี่ยซีก็พยักหน้าเล็กน้อย รับรู้ทันทีว่าเป็นคนของเถียนเฟิง ตามคำสั่งต้าซือคงมาสอดส่อง</span></font></p><font size="4" face="Arial" color="#000000"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial" color="#000000">เสวี่ยซีพยายามทำตัวเป็นคนธรรมดา มือซุกอยู่ในแขนเสื้อ พลางมองไปยังโต๊ะข้างหน้า เด็กชายสองคนกำลังเล่นลูกเต๋าและหัวเราะร่วน เสียงหัวเราะนั้นเป็นเหมือนพื้นหลัง ทำให้เขาสามารถโฟกัสกับผู้คนอื่น ๆ รอบตัวได้โดยไม่โดดเด่นนัก</font></span></p><font size="4" face="Arial" color="#000000"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial" color="#000000">เขาสังเกตว่าผู้คนในโรงเตี๊ยมต่างก็มีเรื่องราวของตนเอง บางคนแลกเปลี่ยนข่าวสารการเมือง บางคนวิจารณ์พ่อค้าที่มาถึงจากเมืองอื่น ทั้งหมดนี้คือข้อมูลล้ำค่า หากเสวี่ยซีสามารถสกัดข่าวสารที่ซ่อนอยู่ในบทสนทนาธรรมดา ๆ เขาก็อาจค้นพบเบาะแสของกลุ่ม “เงาอดีต” ได้</font></span></p><font size="4" face="Arial" color="#000000"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial" color="#000000">ชายหนุ่มค่อย ๆ ก้มลงมองถ้วยชาในมือ สายตายังคงจดจ้องรอบตัว เขาเห็นชายสูงวัยในชุดขุนนางนั่งอยู่กับพ่อค้าอีกสองคน พูดคุยถึงการแบ่งผลประโยชน์และข้อพิพาทที่อาจเกิดขึ้น เสวี่ยซีบันทึกทุกคำ ทุกท่าทาง สังเกตปฏิกิริยาที่เกิดขึ้นทันทีหลังมีคำพูดหรือท่าทีผิดปกติ</font></span></p><font size="4" face="Arial" color="#000000"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial" color="#000000">เวลาผ่านไปเสียงแผ่วของสายลมพัดเข้ามาทางประตูไม้บาง เสวี่ยซีได้ยินเสียงกระซิบของนักเดินทางสาวที่นั่งใกล้เคาน์เตอร์ “ข้าได้ยินว่าช่วงนี้มีคนแปลกหน้ามาที่นี่” นางกระซิบกับเพื่อน เสียงนั้นเป็นเหมือนสัญญาณที่ทำให้เสวี่ยซีตั้งใจฟังอย่างเต็มที่ เขาขมวดคิ้วอย่างพิจารณา รวบรวมทุกเสียงที่ได้ยินในใจ</font></span></p><font size="4" face="Arial" color="#000000"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial" color="#000000">เสวี่ยซีหันสายตาไปยังประตูอีกครั้ง เห็นชายชุดดำที่ถูกส่งมาตามคำสั่งต้าซือคง ยืนอยู่เงียบ ๆ สังเกตการณ์ เสวี่ยซีพยักหน้าเบา ๆ รับรู้ว่าไม่ได้อยู่คนเดียว เขายังคงนั่งอย่างสงบ แต่หัวใจเต้นรัวเล็กน้อย ทั้งจากความตื่นเต้นในการสืบสวน และความรู้สึกถูกเฝ้ามอง      </font></span></p><font size="4" face="Arial" color="#000000"><br><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;text-align: center;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial" color="#000000">โรลสืบสวนจนกว่าจะเจอเลขไบต์สุดท้าย 6/9&nbsp;</font></span></p><p dir="ltr" style="line-height:1.38;text-align: center;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" style="" face="Arial" color="#000000">ได้เลข&nbsp;9</font></span></p><p></p>

XueXi โพสต์ 2025-10-8 10:37:32

<p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;" id="docs-internal-guid-ab1c6c9c-7fff-dd73-5ba0-f27233bfa5cb"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" style="" face="Arial" color="#000000">วันที่ 5 เดือน 10 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11</font></span></p><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial" color="#000000">ยามซวี เวลา 20.00 - 21.00 น.</font></span></p><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial" color="#000000">╰┈➤ สืบข้อมูลชุดที่ 1 (สำเร็จ)</font></span></p><font size="4" face="Arial" color="#000000"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial" color="#000000">ค่ำคืนนี้ในโรงเตี๊ยมชางลั่วถิง คล้อยต่ำด้วยแสงจากตะเกียงน้ำมัน เสวี่ยซีแอบนั่งอยู่มุมห้อง มองไปยังโต๊ะต่าง ๆ และฟังเสียงสนทนาของลูกค้าด้วยความระมัดระวัง ดวงตาอำพันสอดส่องทุกการเคลื่อนไหว แม้ร่างจะบางบอบบาง แต่ความตั้งใจของเขากลับชัดเจน ราวกับนักสังเกตการณ์ผู้ไม่อยากพลาดรายละเอียดใด</font></span></p><font size="4" face="Arial" color="#000000"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial" color="#000000">เสียงหัวเราะเบา ๆ และเสียงถ้วยกระทบโต๊ะดังเป็นระยะ ๆ เสวี่ยซีจดจำทุกบทสนทนา ทุกเสียงหายใจ และท่าทีของผู้คนรอบตัว ทันใดนั้นเสียงประตูโรงเตี๊ยมดังขึ้นชัดเจน ร่างสูงของชายคนหนึ่งก้าวเข้ามา เขามองไปรอบ ๆ ด้วยสายตาสงสัย ดวงตาคู่นั้นหยุดที่มุมที่เสวี่ยซีนั่งอยู่</font></span></p><font size="4" face="Arial" color="#000000"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial" color="#000000">ชายคนนั้นยืนเงียบเล็กน้อย มือจับขอบโต๊ะเหมือนกำลังประเมินสถานการณ์ เสวี่ยซีก้มตัวต่ำลงเล็กน้อย พร้อมขยับตัวให้ร่างลับลงหลังพนักเก้าอี้ แต่สายตาของเขายังคงจับจ้องทุกการเคลื่อนไหวของชายแปลกหน้า</font></span></p><font size="4" face="Arial" color="#000000"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial" color="#000000">เสวี่ยซีกวาดสายตาไปรอบ ๆ เพื่อประเมินจังหวะสนทนาและไม่ให้ใครจับผิด&nbsp;</font></span></p><font size="4" face="Arial" color="#000000"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial" color="#000000">หูฟังตาทำเป็นมองอย่างอื่น</font></span></p><font size="4" face="Arial" color="#000000"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial" color="#000000">ชายคนนั้นขมวดคิ้ว แล้วหันไปถามพ่อค้าอีกสองคนที่อยู่ใกล้ ๆ “ข้าได้ยินว่าที่นี่มีข่าวลับบางอย่าง…พวกเจ้ารู้เรื่องบ้างไหม?”</font></span></p><font size="4" face="Arial" color="#000000"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial" color="#000000">พ่อค้าหนุ่มคนหนึ่งเลิกคิ้ว แล้วตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ข้าไม่ทราบเรื่องอะไรนัก ขอโทษด้วยท่าน แต่ก็มีคนบางคนพูดถึงเรื่องนักเดินทางแปลกหน้าและเรื่องข้อตกลงลับ ๆ บ้าง”</font></span></p><font size="4" face="Arial" color="#000000"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial" color="#000000">ชายคนนั้นพยักหน้าช้า ๆ แววตาไม่วางใจ แต่ก็ไม่ได้รุกล้ำมากนัก เพียงค่อย ๆ สังเกตพฤติกรรมผู้คนรอบตัว</font></span></p><font size="4" face="Arial" color="#000000"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial" color="#000000">เสวี่ยซีเอนตัวไปข้างหน้าเล็กน้อย เพื่อให้ได้ยินบทสนทนามากขึ้น ชายคนนั้นกำลังฟังพ่อค้า และค่อย ๆ ถามเรื่องผู้คนที่เข้ามาโรงเตี๊ยมช่วงเย็น</font></span></p><font size="4" face="Arial" color="#000000"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial" color="#000000">“มีคนมาสั่งเครื่องดื่มหลายชุด แล้วก็มีชายชุดดำมานั่งเงียบ ๆ ที่มุมห้องด้านโน้น…ข้าไม่แน่ใจว่าเขาเกี่ยวข้องกับอะไรหรือเปล่า” พ่อค้าเล่าเบา ๆ</font></span></p><font size="4" face="Arial" color="#000000"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial" color="#000000">ชายคนนั้นพยักหน้า พลางลอบมองไปยังมุมที่เสวี่ยซีนั่ง แต่ไม่แน่ใจว่าเขาเป็นใคร เสวี่ยซีเพียงก้มหน้าทำเป็นดูแก้วน้ำและยกซดชาเบา ๆ ปล่อยให้ชายคนนั้นสนใจตัวอื่นไป</font></span></p><font size="4" face="Arial" color="#000000"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial" color="#000000">“ข้าสงสัยเรื่องการแลกเปลี่ยนของนักเดินทางบางคน…พวกเขาพูดถึงแผนการบางอย่างในเมืองนี้” ชายคนนั้นกระซิบกับพ่อค้าอีกคน เสียงดังพอให้เสวี่ยซีได้ยินทุกคำ</font></span></p><font size="4" face="Arial" color="#000000"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial" color="#000000">เสวี่ยซีขยับมือเบา ๆ พลางล้วงในเสื้อเพื่อหยิบสมุดเล็กออกมา จดจำคำพูดและท่าทางของชายคนนั้น ใจเต้นแรงด้วยความตื่นเต้นและความระมัดระวัง</font></span></p><font size="4" face="Arial" color="#000000"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial" color="#000000">“เจ้าคิดว่าเราควรสืบเรื่องนี้ต่อไหม?” พ่อค้าอีกคนถาม</font></span></p><font size="4" face="Arial" color="#000000"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><font size="4" face="Arial" color="#000000"><span style="background-color: transparent; font-weight: 700; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">“ใช่…แต่ต้องระวังทุกสายตา และอย่าให้ใครรู้ว่าเรากำลังจับตาใคร โดยเฉพาะคนของขุนนางใหญ่”</span><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> ชายคนนั้นตอบ พลางขมวดคิ้วอย่างคิดหนัก</span></font></p><font size="4" face="Arial" color="#000000"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial" color="#000000">เสวี่ยซีกัดริมฝีปากอย่างตั้งใจ แม้ใจเต้นแรง เขาก็ยังคงนิ่งสงบ ใช้เวลานี้จดจำทุกรายละเอียด ตั้งแต่เสียงฝีเท้าไปจนถึงรอยยิ้มที่แฝงความลับ ทุกสิ่งล้วนเป็นข้อมูลสำคัญสำหรับการสืบสวน</font></span></p><font size="4" face="Arial" color="#000000"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial" color="#000000">เวลาผ่านไปเสวี่ยซีได้ยินบทสนทนาที่ทำให้เขาเริ่มเชื่อมโยงเบาะแสกับกลุ่มคนที่อาจจะเกี่ยวข้อง ราวกับทุกคำพูดทุกเสียงที่ได้ยินเป็นชิ้นส่วนของปริศนาที่เขาต้องแก้ไข เขายิ้มบาง ๆ อย่างเงียบ ๆ ในใจ แม้จะเหน็ดเหนื่อย แต่ทุกสิ่งที่สังเกตไว้คืนนี้มีค่าเกินกว่าการพักผ่อนใด ๆ</font></span></p><font size="4" face="Arial" color="#000000"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial" color="#000000">ชายคนนั้นลุกจากโต๊ะ เดินออกไปโดยไม่จับผิดเสวี่ยซี ดวงตาของเสวี่ยซีตามจนชายคนนั้นหายลับเข้าประตูไม้ จากนั้นเขาก็เอนหลังพิงพนักเก้าอี้ กวาดสายตามองทั้งโรงเตี๊ยมอีกครั้ง กลิ่นชา กลิ่นอาหาร และเสียงผู้คนที่ยังคงสนทนากันราวกับไม่รับรู้เหตุการณ์ใดรอบตัว เสวี่ยซีใช้เวลานี้บันทึกทุกอย่างในใจ ความเงียบสงบในโรงเตี๊ยมกลายเป็นพื้นที่เรียนรู้และสังเกตการณ์ของเขา</font></span></p><font size="4" face="Arial" color="#000000"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial" color="#000000">ข้อมูลช่างแสนจะน้อยนิด ทำให้เสวี่ยซีต้องไปหอจิวหลิ่งอินสักหน่อย ก่อนจะสืบข้อมูลอื่น ๆ เพิ่มเติม</font></span></p><font size="4" face="Arial" color="#000000"><br><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;text-align: center;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial" color="#000000">มีโพสต์ด้านบน</font></span></p><p dir="ltr" style="line-height:1.38;text-align: center;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial" color="#000000">ได้เลข 9</font></span></p><br><p></p>

ดูในรูปแบบกติ: [โรงเตี้ยมชางลั่งถิง] โถงกลาง