แสงแดดยามเที่ยงของเมืองฉางอันทอประกายสว่างจ้า ถนนสายกว้างที่ทอดเข้าสู่ย่านการค้าคึกคักไปด้วยผู้คนสัญจรไม่ขาดสาย เสียงกลองไม้ของร้านรวงดังสอดประสานกับเสียงแม่ค้าเรียกลูกค้าและเสียงหัวเราะเจื้อยแจ้วจากเด็กเล็ก ๆ ที่วิ่งเล่นอยู่ข้างทาง ความวุ่นวายเหล่านี้กลับมิได้ทำให้เมืองดูสับสน แต่กลับเป็นภาพชีวิตชีวาและความมั่งคั่งอันเป็นเอกลักษณ์ของนครหลวง
ท่ามกลางถนนที่เรียงรายไปด้วยร้านค้าเล็กใหญ่ ทั้งสองชายหนุ่มเดินเคียงกันไปอย่างสงบ เสวี่ยซีหันมองซ้ายทีขวาที ดวงตาสีอำพันกวาดผ่านสินค้าหลากหลายที่ถูกนำมาแขวนโชว์ตามหน้าร้านด้วยความสนใจ แต่ก็ยังคงมีสีหน้าครุ่นคิด ไม่แน่ใจว่าควรเลือกสิ่งใดดี
ห่าวหมิงซึ่งก้าวเดินไปด้วยฝีเท้าที่มั่นคง กลับเป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นก่อนด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ “การซื้อเสื้อผ้าเป็นความคิดที่ดี แต่จะยิ่งดีกว่านั้น หากเลือกให้เหมาะสมกับรสนิยมของคนรักท่าน”
เสวี่ยซีชะงัก หันหน้ามาทางเขา ดวงตาฉายประกายตั้งใจฟัง
ห่าวหมิงเอียงหน้ามองเส้นทางเบื้องหน้า “ในเมืองฉางอัน หากกล่าวถึงร้านผ้าและเครื่องประดับที่ดีเป็นอันดับต้น ๆ ย่อมต้องนึกถึงร้านซือโฉว ที่นั่นมีทั้งผ้าเนื้อดีจากแดนไกลและเครื่องประดับฝีมือประณีตจากช่างผู้เชี่ยวชาญ ท่านอาจจะพบสิ่งที่ถูกใจก็เป็นได้”
เพียงเอ่ยจบ เสวี่ยซีก็พยักหน้าทันที คลี่ยิ้มบางที่สะท้อนความซาบซึ้ง “เช่นนั้น ข้าจะเชื่อคำแนะนำของท่าน”
ไม่ช้านาน ทั้งสองก็มาถึงหน้าร้านซือโฉว ตัวอาคารสูงใหญ่กว่าร้านรอบข้างอย่างเห็นได้ชัด ประตูไม้ทาสีเข้มสลักลวดลายเครือเถาอย่างวิจิตร โคมผ้าไหมสีงาช้างแขวนเรียงรายเหนือศีรษะ เมื่อแสงแดดยามเที่ยงส่องลอดเข้ามายิ่งขับให้ดูหรูหรา แต่กลับแฝงไว้ด้วยความเรียบง่าย มิได้โอ่อ่าจนเกินงาม
เมื่อก้าวเข้าไปด้านใน กลิ่นอายของผ้าใหม่ผสมกับกลิ่นไม้จันทน์ที่ใช้เผาอบห้องอย่างบางเบา ละมุนละไมราวกับบรรยากาศในหอชั้นสูง แผ่นผ้าไหมจากแดนต้าหลี่และทุ่งทรายตะวันตกแขวนเรียงรายทั้งสองฝั่ง ลวดลายวิจิตรบรรจงดุจภาพวาด เครื่องประดับเงินและหยกจัดเรียงบนตู้แก้วเนื้อใสสะท้อนแสงระยิบระยับจนแทบแสบตา
เสวี่ยซีเบิกตากว้างเล็กน้อย ดวงตาสีอำพันสะท้อนความประทับใจ “งดงามนัก ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้เองที่ผู้คนร่ำลือกัน”
ห่าวหมิงเพียงพยักหน้า ไม่ได้กล่าวเกินจำเป็น แต่สายตาคมกริบยังคงกวาดมองรอบร้านราวกับกำลังชั่งน้ำหนักบางสิ่ง
เด็กหนุ่มเจ้าของใบหน้างดงามเดินช้า ๆ ผ่านผืนผ้าหลากสี ลูบปลายนิ้วผ่านผ้าไหมบางเบาสีฟ้าคราม ก่อนหยุดมองเครื่องประดับเงินประดับหยกที่วางเรียงอยู่บนถาด เขาเงยหน้าขึ้นหันไปถามเสียงอ่อน “ท่านคิดว่าผ้าชนิดใด เครื่องประดับแบบใด ที่จะเหมาะกับคนรักของข้า?”
คำถามนั้นตรงไปตรงมา ราวกับไม่ได้ปิดบังความใสซื่อที่มีอยู่ในตัวตน ห่าวหมิงเหลือบตามองเขา ก่อนหันกลับไปยังแถวปิ่นปักผมที่วางเรียงอย่างบรรจง ดวงตาสงบนิ่ง
เสวี่ยซีเดินตามสายตาของห่าวหมิง จนพบปิ่นปักผมชิ้นหนึ่งลายดอกเหมยทำจากเงินชุบทองอ่อน ประดับด้วยหินสีแดงเล็ก ๆ ที่เรียงเป็นเกสร ดูอ่อนหวานแต่ไม่หวือหวาเกินไป
เขาเอื้อมมือหยิบขึ้นมา หมุนเบา ๆ ใต้แสงแดดที่ลอดผ่านหน้าต่างไม้ ดวงตาสีอำพันเป็นประกาย “ชิ้นนี้หรือ… ท่านคิดว่าเหมาะสมหรือไม่?”
ห่าวหมิงมองปิ่นในมือเขา ก่อนมุมปากจะกระตุกขึ้นเล็กน้อย เป็นรอยยิ้มที่หาได้เห็นยากนัก “ปิ่นปักผมลายดอกเหมยนี้ งดงามและอ่อนหวาน เหมาะกับคนที่ท่านรักยิ่งนัก แสดงว่าท่านเข้าใจในรสนิยมของเขาเป็นอย่างดี”
คำพูดนั้นทำให้เสวี่ยซีเงียบไปครู่หนึ่ง ดวงตาฉายประกายประทับใจ ไม่ใช่เพราะได้รับคำชม แต่เพราะรู้ว่าตนเองได้เลือกสิ่งที่สะท้อนถึงหัวใจที่แท้จริงของเขา
เขากำปิ่นนั้นแนบอกเบา ๆ ก่อนหันไปยิ้มบาง “ข้าจะเลือกสิ่งนี้”
ห่าวหมิงมิได้เอ่ยคำใดต่อ เพียงพยักหน้าอย่างพอใจ แววตาสงบนิ่งกลับเปล่งประกายอุ่นบางเบา ราวกับยินดีที่เห็นอีกฝ่ายเข้าใจความหมายของสิ่งที่มอบให้แก่คนรัก
บรรยากาศยามเที่ยงภายในร้านซือโฉวเต็มไปด้วยแสงแดดอบอุ่นที่ลอดผ่านหน้าต่างและเสียงผู้คนที่พูดคุยอย่างเบา ๆ ทว่า สำหรับเสวี่ยซีแล้ว กลับเหมือนทั้งร้านเงียบสงัด เหลือเพียงเขาและห่าวหมิงที่ยืนอยู่ท่ามกลางแถวผ้าและเครื่องประดับละลานตา
การเลือกปิ่นปักผมเพียงชิ้นเดียว กลับทำให้หัวใจของเขามั่นคงขึ้นกว่าเดิม ว่าเขาสามารถมอบสิ่งที่คนรักต้องการได้ด้วยความเข้าใจ ไม่ใช่เพียงความหวือหวาภายนอก
และในสายตาของห่าวหมิง สิ่งที่เห็นคือความตั้งใจจริงของเสวี่ยซี — ชายหนุ่มผู้ใสซื่อที่แม้จะยังมีความไม่ประสีประสาอยู่บ้าง แต่กลับเต็มไปด้วยความรักและความพยายามที่งดงามยิ่งนัก
เมื่อออกจากร้านซือโฉว ประตูไม้สลักลวดลายเบื้องหลังปิดลงอย่างเงียบงัน แสงแดดบ่ายคล้อยสาดกระทบพื้นหินเรียบของถนนการค้า ฉางอันยังคงเต็มไปด้วยผู้คนเดินขวักไขว่ เสียงล้อเกวียนบดไปบนทางหินคลอเคล้ากับเสียงแม่ค้าตะโกนขายขนมร้อน ๆ กับชาเย็นที่มีคนรุมล้อม บรรยากาศคึกคักแต่ก็อบอุ่นเป็นเอกลักษณ์ของเมืองใหญ่
เสวี่ยซีเดินเคียงข้างห่าวหมิง ดวงตาสีอำพันยังคงทอดมองปิ่นปักผมในกล่องเล็ก ๆ ที่ร้านซือโฉวห่อให้ด้วยผ้าไหมสีอ่อน เขากอดกล่องนั้นแนบอกอย่างทะนุถนอมราวกับเป็นของล้ำค่าที่สุดในชีวิต ความอ่อนหวานบนใบหน้ายังคงไม่หายไป
ห่าวหมิงปรายตามองแล้วเอ่ยเสียงราบเรียบ แต่แฝงความอบอุ่นบางเบา “เจ้าดูทะนุถนอมมันยิ่งนัก”
เสวี่ยซีเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ยิ้มละไม “ก็เพราะมันเป็นสิ่งที่ข้าเลือกมาเพื่อเขา ข้าหวังว่า เมื่อเขาได้รับเขาจะยิ้มอย่างมีความสุข”
ห่าวหมิงเดินไปข้างหน้าไม่เร่งรีบ แสงแดดยามบ่ายทอดผ่านแนวเสาไม้และเงาต้นไม้สองข้างทาง ส่องลงบนใบหน้าคมเข้มของเขา เขาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงสุขุม “เจ้ารู้หรือไม่ ว่าดอกเหมยมีความหมายเช่นไร?”
เสวี่ยซีชะงัก ดวงตาสีอำพันกะพริบเล็กน้อย “ข้าไม่แน่ใจนัก รู้เพียงว่ามันบานงามท่ามกลางฤดูหนาวเท่านั้น”
ห่าวหมิงพยักหน้าเบา ๆ “ถูกแล้ว ดอกเหมยบานในยามหิมะปกคลุม เป็นสัญลักษณ์ของความอดทนและความเข้มแข็งท่ามกลางความลำบาก อีกทั้งยังหมายถึงความหวังที่ไม่เคยดับสูญ” เขาหันสายตามองเสวี่ยซี สีหน้านิ่งแต่แฝงความอบอุ่นลึกซึ้ง “เจ้าลองคิดดูสิ หากเจ้ามอบปิ่นปักผมลายดอกเหมยนี้ให้กับคนรัก ย่อมหมายความว่า เจ้าปรารถนาให้เขามีความสุขและความเข้มแข็ง ไม่ว่าต้องพบเจอกับสิ่งใดในชีวิตก็ตาม”
คำพูดนั้นทำให้เสวี่ยซีหยุดฝีเท้าลงกลางทาง หันมามองห่าวหมิง ดวงตาเป็นประกายวาบด้วยความซาบซึ้ง เขาเม้มริมฝีปากเล็กน้อย ก่อนจะกล่าวเสียงสั่นแต่หนักแน่น “ขอบคุณที่ชี้แนะ”
ผู้คนเดินสวนผ่านทั้งสองไปเรื่อย ๆ เสียงเจรจาซื้อขายและเสียงหัวเราะดังเป็นฉากหลัง
เสวี่ยซีก้มลงมองกล่องในมืออีกครั้ง น้ำเสียงอ่อนหวานแต่จริงจัง “ข้าจะมอบมันให้เขาด้วยมือของข้าเอง และจะไม่เพียงแค่มอบของ แต่จะมอบหัวใจที่ข้าเก็บรักษาไว้ทั้งหมดให้กับเขา ข้าอยากให้เขายิ้มได้ ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยสิ่งใดข้าก็ยินดี”
ห่าวหมิงมองภาพนั้นเงียบ ๆ ก่อนมุมปากจะยกขึ้นเพียงเล็กน้อย เป็นรอยยิ้มที่ผู้อื่นอาจไม่ทันสังเกต แต่เต็มไปด้วยการยอมรับและความพอใจ เขาเอ่ยช้า ๆ “เจ้ามีหัวใจที่บริสุทธิ์ แม้จะไร้เดียงสาอยู่บ้าง แต่ก็เพราะความใสซื่อเช่นนี้ จึงทำให้เจ้ามีค่ามากกว่าใคร”
<p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;" id="docs-internal-guid-d665cd2a-7fff-ca87-c598-59df2674afc1"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" style="" face="Arial">วันที่ 1 เดือน 10 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11</font></span></p><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial">ยามโฉ่ว เวลา 01.00 - 02.00 น.</font></span></p><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial">╰┈➤ พบเจอจางเชียน</font></span></p><font size="4" face="Arial"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial">ยามค่ำคืนในนครฉางอันยิ่งดึกยิ่งคล้ายถูกปกคลุมด้วยม่านหมอกบาง ๆ แสงตะเกียงสลัวจากร้านรวงยังคงส่องลอดออกมาท่ามกลางความเงียบสงัด ช่วงยามโฉ่วที่ผู้คนส่วนใหญ่พักผ่อนแล้ว </font></span></p><font size="4" face="Arial"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial">แต่ร้านผ้าและเครื่องประดับซือโฉว กลับยังคงเปิดอยู่ เสียงกระดิ่งลมที่แขวนอยู่หน้าร้านดังเบา ๆ ตามแรงลมราตรี</font></span></p><font size="4" face="Arial"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial">เสวี่ยซีที่เดินเล่นอย่างไร้จุดหมาย สายตาไปสะดุดเข้ากับเงาร่างสูงที่คุ้นเคย เหลียนเจี้ยกำลังยืนอยู่หน้าร้าน ดวงตาคมกริบของเขาจับจ้องไปยังผ้าไหมผืนหนึ่งที่แขวนอยู่ตรงชั้นวางด้านใน แสงตะเกียงสะท้อนกับผืนผ้าให้สีสันนุ่มนวลราวกับกลีบดอกไม้ยามอรุณ</font></span></p><font size="4" face="Arial"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial">“เหลียนเจี้ย?” เสวี่ยซีเอ่ยเสียงเบา ราวกับกลัวจะรบกวนสมาธิ</font></span></p><font size="4" face="Arial"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial">เหลียนเจี้ยหันมาช้า ๆ แววตาเคร่งขรึมของเขายังไม่คลาย “ช่างบังเอิญยิ่งนัก ข้ากำลังจนปัญญาอยู่พอดี” เขาโบกมือเรียกให้อีกฝ่ายเข้ามาใกล้ แล้วชี้ไปที่ผ้าไหมผืนงามนั้น “เจ้าพอจะมีความคิดเห็นเกี่ยวกับลวดลายบนผ้าผืนนี้หรือไม่”</font></span></p><font size="4" face="Arial"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial">เสวี่ยซีมองอย่างไม่ค่อยเข้าใจนัก ผ้าไหมนั้นเป็นลายดอกโบตั๋นสีแดงสด สลับกับเส้นไหมทองที่ทอประณีต แต่เมื่อเพ่งดี ๆ ลวดลายที่วาดทับกลีบดอกบางจุดกลับเหมือนร่องรอยที่ถูกวางไว้ไม่ใช่เพียงเพื่อความงดงาม </font></span></p><font size="4" face="Arial"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial">“ก็…มันงดงามดีนี่นา” เขาเอียงคอ พูดออกไปพลางทำเสียงแสร้งเฉยเมย แต่ดวงตากลับเปล่งประกายด้วยความอยากรู้อยากเห็น</font></span></p><font size="4" face="Arial"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial">เหลียนเจี้ยหัวเราะเบา ๆ “งดงามอย่างเดียวหรือ เจ้าลองมองตรงกลีบที่สามด้านซ้ายสิ…ไม่รู้สึกหรือว่ามันเหมือนเส้นทางบางอย่าง”</font></span></p><font size="4" face="Arial"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial">เสวี่ยซีขมวดคิ้ว จ้องมองอยู่นาน “ก็จริง มันเหมือนเส้นทางเลี้ยววน…เอ๊ะ! หรือว่ามันเป็นลายแทง!?”</font></span></p><font size="4" face="Arial"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial">เหลียนเจี้ยยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย “เจ้าพูดตรงใจข้าเลย ข้าได้รับมอบหมายให้ตรวจสอบผ้าไหมนี้เพราะลวดลายดูผิดธรรมชาติ ราวกับมีการสอดแทรกรหัสบางอย่างอยู่”</font></span></p><font size="4" face="Arial"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial">เสวี่ยซีรีบถามอย่างตื่นเต้น “ทำไมต้องให้ข้าดูด้วยเล่า ข้าก็แค่…”</font></span></p><font size="4" face="Arial"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial">“ก็เพราะเจ้ามองโลกในแบบที่คนอื่นไม่คาดคิด” เหลียนเจี้ยตัดบทอย่างตรงไปตรงมา “บางทีสิ่งที่ข้ามองข้าม เจ้าอาจเห็นได้ด้วยความใสซื่อของเจ้าเอง”</font></span></p><font size="4" face="Arial"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial">เสวี่ยซีหน้าแดงเล็กน้อยเมื่อถูกชมเช่นนั้น “พูดอย่างกับข้าเป็นเด็กที่มองอะไรไม่ซับซ้อน” เขาย่นจมูก “แต่ก็ดี ข้าจะลองช่วยเจ้าดู”</font></span></p><font size="4" face="Arial"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial">เหลียนเจี้ยยิ้มมุมปากอย่างพึงพอใจ “นั่นแหละที่ข้าต้องการ”</font></span></p><font size="4" face="Arial"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial">ทั้งสองยืนใกล้กัน มองผ้าไหมผืนเดียวกัน แต่ทว่ามุมมองแตกต่าง เสวี่ยซีเอียงศีรษะไปมา พลางใช้นิ้วชี้ตามเส้นไหมสีทอง “ดูสิ! ถ้าเชื่อมต่อเส้นพวกนี้เข้าด้วยกัน มันกลายเป็นรูปคล้ายสะพาน”</font></span></p><font size="4" face="Arial"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial">“สะพาน?” เหลียนเจี้ยเลิกคิ้ว “น่าสนใจทีเดียว”</font></span></p><font size="4" face="Arial"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial">“อืม แต่ถ้ามองกลับหัว กลายเป็นเหมือนรูปดวงจันทร์เสี้ยว ข้าก็ไม่แน่ใจว่าจริง ๆ แล้วมันหมายถึงอะไรกันแน่”</font></span></p><font size="4" face="Arial"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial">เหลียนเจี้ยหัวเราะเบา ๆ “เจ้าช่างคิดพลิกแพลงจริง ๆ”</font></span></p><font size="4" face="Arial"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial">“ก็ข้าอยากช่วยนี่นา” เสวี่ยซีโพล่งออกไป แล้วรีบหันหนีเพราะกลัวอีกฝ่ายล้อ</font></span></p><font size="4" face="Arial"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial">เหลียนเจี้ยไม่พลาดโอกาส “ช่วย…หรือแค่หาเรื่องจะใกล้ข้า?”</font></span></p><font size="4" face="Arial"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial">เสวี่ยซีหันมามองเขาตาคว่ำ “ข้าแค่ไม่อยากเห็นเจ้าเคร่งเครียดเท่านั้นเอง”</font></span></p><font size="4" face="Arial"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial">บรรยากาศพลันคลายลง กลายเป็นเสียงหัวเราะเบา ๆ สลับกับความเงียบสงบยามค่ำ แต่ความจริงจังก็ยังไม่หายไป เส้นไหมสีทองบนผ้าเหมือนจะซ่อนความลับที่ไม่มีใครไขได้ง่าย ๆ</font></span></p><font size="4" face="Arial"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial">หลังจากเถียงหยอกกันพอสมควร เหลียนเจี้ยเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ที่นี่…ไม่เหมาะจะพูดเรื่องนี้ต่อ หากจะคิดหาความหมาย ควรไปในที่ที่สงบกว่านี้”</font></span></p><font size="4" face="Arial"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial">“แล้วท่านอยากไปที่ใดเล่า” เสวี่ยซีถาม</font></span></p><font size="4" face="Arial"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial">เหลียนเจี้ยตอบอย่างไม่ลังเล “โรงชาเมฆาซ่อนจันทร์ ที่นั่นเงียบและเหมาะแก่การถกปัญหา”</font></span></p><font size="4" face="Arial"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" face="Arial">เสวี่ยซีพยักหน้า “ก็ดีเหมือนกัน ข้าจะได้สั่งขนมกับน้ำชาไปพลาง ๆ”</font></span></p><font size="4" face="Arial"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0.0pt;margin-bottom:0.0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" style="" face="Arial">“เจ้านี่สิ คิดถึงของกินก่อนเสมอ” เหลียนเจี้ยหัวเราะเบา ๆ แล้วเดินนำออกไป</font></span></p><p></p>
หน้า:
1
[2]