[ศาลาเฟิงมู่]

Watcher โพสต์ 2024-9-20 10:02:16

<div align="right">
<style type="text/css">BODY{background:url("https://i.pinimg.com/564x/8b/26/89/8b268982f5227d0432e0c8a0e120727d.jpg"); background-attachment:fixed; }</style><style type="text/css">.head1 {background-color:none ;}.head2 {background-color:none ;}</style>

<div align="center" style="list-style-type: none;">

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Liu Jian Mao Cao'); Liu Jian Mao Cao {font-family: 'Liu Jian Mao Cao';}
</style>

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Chakra Petch'); Chakra Petch {font-family: 'Chakra Petch';}
</style>

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Sriracha'); Sriracha {font-family: 'Sriracha';}
</style>

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css2?family=Charmonman:wght@400;700&display=swap'); Charmonman {font-family: 'Charmonman';}
</style>

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Ma+Shan+Zheng&display=swap'); Ma Shan Zheng {font-family: 'Ma Shan Zheng';}
</style>

<style>
@import url('https://fonts.googleapis.com/css2?family=KoHo:ital,wght@0,200;0,300;0,400;0,500;0,600;0,700;1,200;1,300;1,400;1,500;1,600;1,700&display=swap'); KoHo {font-family: 'KoHo';}
</style>

<style name="captain" type="text/css">
img {border-radius: 8px;}

img { filter: alpha
(opacity=100); opacity:1.0;}img:hover { filter: alpha(opacity=70);
opacity:.7 } img {-webkit-transition:0.7s; -moz-transition:0.7s;
-o-transition:0.7s;}

img:hover{
-webkit-transform:scale(0.9);
transform:scale(0.9);
}
img:hover{
overflow:hidden;
}
img{
-webkit-transform:scale(1.0);
transform:scale(1.0);
-webkit-transition: all 1.0s ease;
transition: all 1.0s ease;
}</style>

<style>
#boxHeader {
width: auto;
align: center;
border: 0px solid;
border-radius: 25px;
padding: 50px;
background-image: url("https://i.pinimg.com/564x/e6/5c/35/e65c35a35132f473cd6aba79773527c4.jpg");
}
</style>

<style>
#boxHeader01 {
width: 800px;
align: center;
border: 0px solid;
border-radius: 25px;
padding: 50px;
background-color: rgba(255,255,255,0.9);
}
</style>

<div id="boxHeader">
 
<div id="boxHeader01">
<div align="center">

<hearder> . . .</hearder> 

<hearder><h1>丰穆亭</h1></hearder> 
<hearder><h1>ศาลาเฟิงมู่</h1></hearder>

 
<img hight="400" src="https://i.pinimg.com/564x/40/f0/cc/40f0cc98b11f7f86fe0ab30505cf2438.jpg" border="0"alt=""> 

<style>
hearder {
color: white;
text-shadow: 2px 2px 4px black;
}
</style>

<hearder>ทิวทัศน์อันงดงามแห่งความอุดมสมบูรณ์</hearder> 

<style>

#boxHeader02 {
width: 400px;
border: 2px outset #a74d17;
padding: 40px;
border-radius: 25px;
background-color: rgba(255,255,255,0.2);
}
</style>

 
<div id="boxHeader02">
<div align="center">
<marquee direction=up height=100 onMouseOut=this.start() onMouseOver=this.stop() scrollamount=1 scrolldelay=30 width=100% truespeed=true style="filter:wave(add=0, lightstrength=80, phase=1, strength=1, freq=0);"><center>
『 น้ำใสไหลเย็นเห็นตัวปลา แหวกว่ายปทุมมาอยู่ไหวไหว 
นิลุบลพ้นน้ำอยู่ร่ำไร ตูมตั้งบังใบอรชร 
เหล่าขาวเหล่าแดงสลับสี คลายคลี่คลายแย้มเกสร 
บัวเผื่อนเกลื่อนกลาดในสาคร บังอรเก็บเล่นกับนารี 』</center>
</marquee> 
<div style="display : block; float: center; width: 100%; text-align: center;">
ศาลาเฟิงมู่ : 丰穆亭 หมายความถึง ‘ศาลาแห่งทิวทัศน์อันงดงามและอุดมสมบูรณ์’ เป็นศาลาพักผ่อนซึ่งตั้งอยู่ทิศทางหนึ่งของอุทยานชุนเหอจิ่งหมิง ริมตลิ่งทะเลสาบเชื่อมต่อกับห้วยน้ำสายสำคัญที่ไหลผ่านพระราชวังต้องห้าม อยู่ในทำเลที่เหมาะสมต่อการชมวิว ตัวศาลายื่นจากริมฝั่งเข้าไปเหนือผิวน้ำ เมื่อก้มมองจะเห็นน้ำใสไหลเอื่อย หมู่มัจฉาแหวกผ่านกอบัว เมื่อแหงนหน้ายามทิวาจะพบฟ้าสีครามประดับทินกร ทว่าเมื่อพ้นจากยามสนธยาแล้วบรรยากาศกลับเปล่าเปลี่ยววังเวงยิ่ง

 

</div></div></div>
 

</div>
</div>

Longyue โพสต์ 2024-9-25 12:47:38

<div align="center" style="list-style-type: none;">
<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Chakra Petch'); Chakra Petch {font-family: 'Chakra Petch';}
</style>

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Sriracha'); Sriracha {font-family: 'Sriracha';}
</style>

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css2?family=Charmonman:wght@400;700&display=swap'); Charmonman {font-family: 'Charmonman';}
</style>

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Ma+Shan+Zheng&display=swap'); Ma Shan Zheng {font-family: 'Ma Shan Zheng';}
</style>

<style>
@import url('https://fonts.googleapis.com/css2?family=KoHo:ital,wght@0,200;0,300;0,400;0,500;0,600;0,700;1,200;1,300;1,400;1,500;1,600;1,700&display=swap'); KoHo {font-family: 'KoHo';}
</style>

<style name="captain" type="text/css">
img {border-radius: 8px;}

img { filter: alpha
(opacity=100); opacity:1.0;}img:hover { filter: alpha(opacity=70);
opacity:.7 } img {-webkit-transition:0.7s; -moz-transition:0.7s;
-o-transition:0.7s;}

img:hover{
-webkit-transform:scale(0.9);
transform:scale(0.9);
}
img:hover{
overflow:hidden;
}
img{
-webkit-transform:scale(1.0);
transform:scale(1.0);
-webkit-transition: all 1.0s ease;
transition: all 1.0s ease;
}</style>

<style>
#boxhuan01 {
width: 900px;
border: 3px double pink;
border-radius: 10px;
padding: 5px;
box-shadow: 1px pink;
background-image: url("https://imgur.com/wknEdxk.jpg");}
</style>

<style>
#boxhuan02 {
width: 650px;
border: 3px double pink;
border-radius: 10px;
padding: 40px;
box-shadow: 0px 0px 0em;
background-image: url("https://imgur.com/bXV59dD.jpeg");}
</style>

<div id="boxhuan01">
 
<div id="boxhuan02">
<center>
</center>
<img width="500" _height="500" src="https://i.imgur.com/7grM4yF.jpeg" border="0" alt=""> 
 

<center>


CHAPTER 29.2 


วันที่เก้าเดือนเก้าแห่งรัชศกเจี้ยนหยวนปีที่สิบ 
วันจันทร์ 09.45 น. เป็นต้นไป 
เควสต์ปลดหัวใจฮ่องเต้ : หมากสามฝ่าย 
</center>
<div align="left">

ไต้กงกงยามนี้อายุล่วงเข้าเลขห้าแล้ว เนื่องจากเป็นขันทีที่ทำงานหนักมาแต่เยาว์วัยใบหน้าจึงมีรอยประทับแห่งโมงยามที่ผันผ่าน ทว่าร่างที่อ้วนท้วนสมบูรณ์ก็ทำให้เขาเปล่งปลั่งอวบอิ่ม แฝงกลิ่นอายอันเมตตาอยู่ในท่วงท่ากิริยา แม้นจะมีร่างอวบใหญ่และแก่ตัวลงกลับมิได้ทำให้ความปราดเปรียวว่องไวสูญหายแต่อย่างใด ไต้กงกงยังคงกระฉับกระเฉงมีชีวิตชีวายิ่ง
 

“...ฝ่าบาทเชี่ยวชาญการเดินหมากยิ่ง ครึ่งชั่วยามก่อนตรัสว่านายหญิงน้อยเป็นคู่มือที่ไม่เลว จึงโปรดให้จัดกระดานหมากไว้ที่ศาลาเฟิงมู่ ให้เกล้ากระหม่อมเชิญนายหญิงน้อยไปประชันหมากพ่ะย่ะค่ะ” ขันทีชราโน้มตัวเอ่ยชี้แจงหลงเยวี่ยอย่างระมัดระวัง ถ้อยคำประดา‘เชี่ยวชาญ’ หาใช่‘โปรดปราน’ แฝงไว้ด้วยความนัย
 

หลงเยวี่ยหาได้มีแก่ใจคิดให้ลึกซึ้งสรุปแต่เพียงว่าฝ่าบาทโปรดให้นางเดินหมากเป็นเพื่อน
 

ศาลาเฟิงมู่อยู่ทางด้านหนึ่งของอุทยานชุนเหอจิ่งหมิง มองไกลๆ เห็นตัวศาลาตั้งอยู่กึ่งกลางทิวทัศน์อันงดงามทั้งหกทิศ ด้านบนและด้านล่างล้วนสวยงามเหมาะสม ประกายคลื่นน้ำในทะเลสาบสะท้อนแสงอาทิตย์สวยสดราวกับอัญมณี ในตัวศาลามีเงาร่างของบุรุษผู้หนึ่งประทับอยู่อย่างโดดเดี่ยว ท่วงท่าทรนงองอาจ แม้นมองจากจุดนี้ยังคาดเดาได้ว่าเป็นใคร
 

หลงเยวี่ยประสานมือแล้วย่อตัวลงคุกเข่าต่อหน้าฝ่าบาท ก้มหน้าเอ่ย “หญิงสกุลตวนมู่แห่งตำหนักเมิ่งเหยาถวายบังคมฝ่าบาท”
 

ฮ่องเต้พยักหน้า ปราดเดียวไต้กงกงก็รีบประคองหลงเยวี่ย เชิญนางนั่งที่โต๊ะตรงข้ามฝ่าบาท หลงเยวี่ยรับผ้าเช็ดมือจากบ่าวรับใช้ยื่นให้พระองค์ ด้านหนึ่งขันทีระดับล่างกำลังเก็บเม็ดหมากบนกระดานใส่กล่อง เมื่อสักครู่ดูเหมือนพระองค์จะเดินหมากกับตนเองตาหนึ่งแล้ว “ช้ายิ่งนัก ยังคิดว่าแม้แต่ไต้กงกงที่รับใช้ในวังมาถึงสี่สิบปีก็หลงทางเป็น?” ใบหน้ามีรอยยิ้มแต่น้ำเสียงกลับเย็นเยียบ ไต้กงกงเหงื่อกาฬไหลพลั่ก ตัวสั่นเป็นลูกนก รีบโขกศีรษะขอพระราชทานอภัยโทษ
 

“วันนี้หม่อมฉันไปบูชาบูรพกษัตริย์ที่ศาลบรรพชนแต่เช้าตรู่ ไต้กงกงไปที่ตำหนักเมิ่งเหยาก่อนจึงคลาดกับหม่อมฉัน…” หลงเยวี่ยพูดพลางใช้ผ้าเช็ดหน้าซับปาก ใบหน้าเริ่มเก้อกระดาก นางพลันทรุดกายคุกเข่า “พูดไปแล้วล้วนแต่เป็นความผิดของหม่อมฉัน ทำให้ฝ่าบาททรงกริ้ว”
 

“เอะอะอะไรก็คุกเข่า เราเบื่อหน่ายเต็มทน” ฮ่องเต้คล้ายเมินเฉยคล้ายบึ้งตึง กระนั้นยังสัมผัสได้ถึงพระสุรเสียงที่อ่อนโยนขึ้นเมื่อกล่าวถึงเหตุผลนั้น “เลิกร่ำไรได้แล้ว” 
 

ขันทีน้อยคนหนึ่งสาวเท้าเข้ามาประคองไต้กงกง หน้าผากของขันทีชราแดงเถือกก่อนจะขยับกายถอยเข้าไปประจำตำแหน่ง ขณะที่ขันทีอีกผู้ประคองนางนั่งบนเก้าอี้หิน
 

รับสั่งดังขึ้นอีกครา “ยกกล่องเม็ดหมากไปให้นาง” 
 

ภาชนะเก็บหมากรูปทรงโค้งมนตลับหนึ่งถูกวางลงตรงหน้าหลงเยวี่ย ลวดลายดำขลับตัดสีน้ำตาลแก่ถูกขัดจนขึ้นเงา ตรงฝาตลับสลักอักษรสามคำ “端木军” (ทัพสกุลตวนมู่) หลงเยวี่ยนิ่งมองคำนั้นอย่างอึ้งงัน ใบหน้าพลันบึ้งตึง แม้แต่ดวงตาสองข้างก็มีริ้วของโทสะวาดผ่าน ลมเย็นของฤดูใบไม้ร่วงพัดผ่านผิวทะเลสาบหอบเอาความเย็นกระทบผ่านแก้มนวล ปิ่นไม้หนานมู่ห้อยพวงไข่มุกสั่นแว่วๆ ประหนึ่งกลองศึกในสมรภูมิอันห่างไกล หลงเยวี่ยตกอยู่ในห้วงภวังค์ยาวนาน ร่างกายราวกับหยุดอยู่บนผาที่สูงเสียจนหายใจไม่ออก ปลายนิ้วชุ่มโชกไปด้วยเหงื่อ
 

“ฝาหมากกล่องเดียวก็ทำเจ้าใจฝ่อถึงเพียงนี้แล้ว” หลิวเช่อคล้ายเป็นอสุรกายถือใบมีดเพชฌฆาตในสายตานาง “คนสกุลตวนมู่ล้วนกล้าหาญชาญชัยกลับเป็นเพียงคำเล่าลือ หมากตานี้คงไม่ต้องเดินแล้วกระมัง”
 

หลงเยวี่ยยิ้มบางๆ ริ้วความประหวั่นในจิตใจคลายออกอย่างเนิบช้า นางเกลียดการถูกดูแคลนเป็นที่สุด ฝ่าบาทช่างวาจาคมคายเราะร้ายยิ่งนัก! “ฝ่าบาททรงกลั่นแกล้งหม่อมฉัน หลงเยวี่ยใจฝ่อเสียที่ไหน” นัยน์ตาเมล็ดซิ่งมองปราดเห็นตลับหมากสลักนาม ‘ซงหนู’ อยู่ข้างพระหัตถ์ฝ่าบาท ไอน้ำแข็งในหัวใจยิ่งแผ่ขยายเป็นวงกว้าง นัยน์ตาของนางจับจ้องชื่อของเม็ดหมากคล้ายอ่อนหวานคล้ายสนใจ หากมีความอำมหิตบางอย่างแผ่กระจายไม่หยุด “เพียงแต่รู้สึกว่าวันนี้ฝ่าบาททรงมีอารมณ์ขันยิ่ง…”
 

ทั้งสองฝ่ายวางเรียงกองทัพของตนบนกระดาน
 

หลิวเช่อปรายตาคล้ายประเมินหญิงสาวตรงหน้า สตรีผู้นี้แสดงออกอย่างชัดแจ้งว่าลุ่มหลงบูชาเขาราวกับเทพเจ้า เอ่ยอ้างบอกว่า ‘รักมั่น’ ทั้งที่มิเคยรับรู้ว่ามหาบุรุษที่พวกนางหลงใหลเป็นบุคคลเช่นไร ไม่อาจไม่รู้สึกขบขันแขนงหน่าย บัดนี้หลิวเช่อพลันรู้สึกว่าความลุ่มหลงของนางยิ่งฉาบฉวยเพียงเย้าหยอกให้มีโทสะ นางก็ไม่อาจตระกองกอดความ ‘รักมั่น’ ที่มีต่อตัวเขาไว้กลางใจ
 

วินาทีนั้น นัยน์ตาอันดำมืดของนางพลันคล้ายให้ความรู้สึกยากจะไขว่คว้า
 

การเดินหมากของหลงเยวี่ยแม้นจะบ้าระห่ำจนคล้ายคนเสียสติ ก็ยังแฝงไว้ด้วยการทิ่มแทงฉกฉวยประโยชน์จากช่องโหว่อย่างทันท่วงที หมากสำคัญตัวเดียวพลีชีพสังหารราบเป็นหน้ากอง ไม่รู้ควรเอ่ยว่า เยือกเย็นไร้น้ำใจ หรือไม่?
 

หลิวเช่อทอดตามองกระดานหมาก
 

“ยังไม่ถึงครึ่งกระดานเจ้าก็เดินหมากราชาแล้วหรือ?”
 

รอยยิ้มของนางแฝงความอ่อนหวานอย่างยิ่งยวด “พระองค์เคยบอกหม่อมฉัน ‘ถ้าราชาไม่เคลื่อนไหวราชบริพารก็ไม่ตามมา’ ”
 

“อ้อ—” คลับคล้ายมีอยู่ตาหนึ่งที่เขาเคยเอ่ยเช่นนั้น หลิวเช่อพลันรู้สึกกระเพื่อมไหวในใจ นางช่างเจ้าคิดเจ้าแค้นนัก
 

อาจเพราะหลงเยวี่ยแบกรับภาระทางใจ เมื่อในมือถือหมาก ‘ทัพสกุลตวนมู่’ นางก็ไม่อาจมองหมากกระดานตานี้เป็นเพียงการละเล่นผ่อนคลาย หลิวเช่อสามารถมองผ่านกระดานหมากทะลุไปถึงหัวใจที่กำลังวุ่นวายของหญิงตรงหน้า หากมิอาจออกความเห็นอย่างเป็นธรรมว่า…ในสนามรบผู้ที่ห้าวหาญไม่กลัวตายเป็นสิ่งที่ตึงมือยิ่ง เพราะพวกมันไม่หวาดหวั่นต่อสิ่งใด
 

ทิศทางหมากที่คล้ายคลึงกับวิถีเดินของตน ทว่าคาดเดาได้ยากประหนึ่งม้าป่าพยศ ช่างชวนให้นึกขัน… เม็ดหมากฝ่ายของซงหนูถูกกองทัพสกุลตวนมู่กวาดล้อมกินเรียบ ขุนพลหมากบนกระดานถูกนิ้วเหยียดเรียวของนางหยิบออกไปตัวแล้วตัวเล่า ทัพเรือและทัพช้างถูกพิชิต นัยน์ตาเมล็ดซิ่งของหลงเยวี่ยปรากฏแววสาแก่ใจ นางยกสายตามองราชันสุริยา รอยยิ้มพร่างพรายดั่งดวงดาราวาดผ่าน มองดูแล้วช่างเหมือนหญิงสาวบอบบางที่เติบโตท้าแสงตะวัน
 

…เป็นใบหน้าที่ทำให้คนตกตะลึงเสียจริง
 

“หม่อมฉันถือหมากพิฆาตแล้ว” นางเอ่ยอย่างยินดี ความปรีดาวาบผ่านดวงหน้างาม หลิวเช่อร้อง “อ้อ” หนึ่งคำ รอยยิ้มสง่างามแฝงความเย่อหยิ่งปรากฏขึ้นบนใบหน้าชายหนุ่ม เอ่ยเสียงไม่ช้าไม่เร็ว “ยังเร็วไปที่จะจบกระดาน” 
 

หลงเยวี่ยยิ้มค้างชะงักค้าง หางคิ้วกระตุกอย่างแผ่วเบา ชายหนุ่มสบตานางอย่างไม่ยี่หระ ราวกับการพ่ายแพ้ในหมากกระดานนี้เป็นเพียงมหรสพเล็กน้อย หาใช่การประชันที่ธำรงไว้ซึ่งเกียรติแห่งนักเลงหมาก หลิวเช่อเลื่อนตลับหมากกระดานที่ทำจากไม้พะยูงแดงมาไว้ที่ข้างมือ เม็ดหมากด้านในทำจากพะยูงแดงทั้งชิ้น ในวันที่อากาศร้อนแรงเช่นนี้สีแดงมองดูแล้วไม่สบายตายิ่งนัก
 

หลงเยวี่ยขมวดคิ้ว “ฝ่าบาท…ทรงคิดจะเล่นโกงหรือเพคะ” นางเอ่ยด้วยน้ำเสียงเคลือบแคลงระคนแง่งอน
 

“อย่างเจ้ากล้าตำหนิเราหรือ?” แม้น้ำเสียงจะห้วนและสีหน้าเย็นชากลับไร้โทสะ
 

หลงเยวี่ยลมหายใจสะดุด ดวงตาก้มลงต่ำอย่างนึกละอาย…เมื่อวานนางเพียงแต่หาทางแก้หมากตาจน กระทั่งเหนื่อยหน่ายจะรักษากฎของพวกวิญญูชน กลับถูกฝ่าบาทนำเรื่องนี้มายอกย้อนเสียได้ เสียงของนางแผ่วเบายิ่ง “หม่อมฉันมิกล้า…”
 

หลิวเช่อเคลื่อนหมากแดงลงสู่กระดานอย่างผ่าเผย “เจ้าทำให้เรานึกขึ้นได้…หมากกระดานล้าหลังเกินไป การศึกมิได้จบลงเพียงสิ้นราชา…” 
 

หมากแดงไม่ทราบฝ่ายเคลื่อนกระบวนทัพบนกระดาน เนื่องจากมีพระหัตถ์ฝ่าบาทเป็นผู้ควบคุม ไม่ช้าก็กระจายทัพล้อมอยู่แนวหลังของหมากทัพสกุลตวนมู่
 

หลิวเช่อยกหมาก เสียง แป๊ก กึกก้องศาลา “และกระดานหมากใต้หล้ายังคงมีการสมรู้ร่วมคิดและทรยศหักหลัง”
 

เมื่อคำว่า “กระดานหมากใต้หล้า” ถูกสื่อออกมา แววตาที่ขุ่นมัวของหลงเยวี่ยก็เริ่มกระจ่าง กระบวนหมากฝ่าย “ทัพสกุลตวนมู่” ในยามนี้ถูกฝ่าบาทใช้ “หมากแดง” ผสานกับ “หมากซงหนู” โอบล้อมบีบรัดทั้งซ้ายขวา ไร้ทางรุกไร้ทางถอย ไม่นานวงล้อมก็ถูกบีบรัดเข้ามา การรับมือกับหมากซงหนูที่อ่อนแอเป็นไปไม่ได้เลยเมื่อมีทัพหมากแดงที่กล้าหาญชาญชัยคอยโรมรันฉวยโอกาสสังหาร
 

อันความจริงการเล่นหมากสามฝ่ายเช่นนี้…เมื่อ ‘หนึ่ง’ ถูก ‘สอง’ รุมสังหารก็ยากที่จะชนะอยู่แล้ว
 

หลิวเช่อขยับมือหยิบ ‘หมากซื่อ’ ทิ้งลงฝาตลับหมาก กลับเป็นไต้กงกงที่มีสายตาว่องไว เขายกมือโบกไล่ข้าราชบริพารโดยรอบออกจากศาลา ในระยะสามจั้งมีเพียงเงาหลังไต้กงกงเฝ้าอยู่จากที่ไกลๆ หลิวเช่อเอ่ยอย่างราบเรียบ
 

“สงคราม ณ ชายแดนระเบียงเหอซีในคราวนั้นไยมิใช่เช่นกัน” 
 

ฝ่าบาทสะบัดชายพระภูษาลุกขึ้นทอดพระเนตรดอกบัวงามหลากสีที่เบ่งบานเหนือทะเลสาบอย่างเนิ่บช้า ดอกบัวสีขาวชูช่ออ่อนละมุนผละกลีบใบกระจายลงลำน้ำสีมรกต กลีบดอกก่อกลิ่นหอมกำจายทั่วผืนทะเลสาบ เนื่องจากบริเวณนี้ไม่มีดอกไม้อื่นๆ ปลูกแจมกลิ่นดอกบัวจึงบริสุทธิ์ยิ่ง เพียงแต่ใกล้สิ้นฤดูร้อนดอกบัวเริ่มโรยรา แม้นจะอวลกลิ่นหอมนุ่มนวลอย่างไรกลับยังใจให้เปล่าดายนัก
 

“แม่ทัพผู้อาวุโสแห่งสกุลตวนมู่มีฝีมือการรบเกรียงไกร แม้นจะออกรบอย่างกล้าหาญก็มิอาจระงับของพิพาทในยามนั้น เพราะมีมือที่มองไม่เห็นคอยก่อความวุ่นวาย ผู้ที่หลงเข้าใจว่าเป็นฝ่ายเดียวกันทรยศทำร้ายจนทิ้งร่างที่ชายแดน ระเบียงเหอซีสับสนวุ่นวายกลับไร้ผู้กล้าสามารถออกรบแทนเขาเพื่อสยบซงหนู จำต้องส่งองค์หญิงจากต้าฮั่นอภิเสกสมรสเพื่อเชื่อมสัมพันธไมตรีกับพวกมัน หยุดยั้งสงครามและถ่วงดุลอำนาจ ช่างน่าขันนัก” ท้ายเสียงคล้ายเย้ยหยัน
 

ตัวหมากต่อหน้าหลงเยวี่ยล้มกระจัดกระจาย ทัพสกุลตวนมู่สิ้นจากกระดานแล้ว
 

หลงเยวี่ยยิ้มเย็นชา นัยน์ตามุ่งร้าย “เป็นผู้ใด…”
 

หลิวเช่อปรายเนตรชำเลืองมองนาง พบเพียงนัยน์ตาล้ำเสน่ห์คู่หนึ่งที่ฉาบทาบด้วยหมอกครึ้มบางเบา ทิวเมฆบดบังดวงตะวันทาบเงาดำลงสู่ศาลา พลันทำให้ความสงบเงียบเพริศแพร้วหมองหม่นลง ชายหนุ่มเงยหน้ามองดวงตะวัน…ทอดมองไปไกลจนคล้ายมีเป้าหมายเดียวกับนาง
 

หมากกระดานนี้ผู้ใดโศกาผู้ใดปรีดา
 

หลิวเช่อเอ่ยราวกับสัจธรรม “ผู้ที่ได้ผลประโยชน์มากที่สุด”

<center><img width="500" _height="500" src="https://i.pinimg.com/564x/96/4c/4a/964c4af1dac58bc592c2e48f8ecfa1d3.jpg" border="0" alt=""></center>
<center>

จบการเดินหมากกับหวงตี้ (เควสต์ปลดหัวใจดวงที่ 2)
 
ทำกิจกรรมสันทนาการกับหวงตี้ +15 บารมี 
หัวใจหวงตี้ดวงที่ 2 เต็ม +50 บารมี 
 ฮั่นอู่ตี้ 
พูดคุยประจำวัน +5 ความสัมพันธ์ 
โบนัสหัวบ้า +10 ความสัมพันธ์


<center>
</center></center><center><a href="https://han.mooorp.com/?1">@Admin </a> </center></div>
</div>
 
</div>
</div>

LuBairan โพสต์ 2025-6-19 04:36:18

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย LuBairan เมื่อ 2025-6-19 04:37 <style>
 /* Response Container */
 .response-container {
 max-width: 850px;
 margin: 40px auto;
 background: linear-gradient(to bottom, #faf5f5, #7e2121);
 border: 2px solid #d4a373; /* Gold border */
 border-radius: 15px;
 box-shadow: 0 10px 20px rgba(0, 0, 0, 0.6);
 overflow: hidden;
 padding: 20px;
 }

 /* Header */
 .response-header {
 text-align: center;
 font-size: 2em;
 color: #d4a373; /* Gold accent color */
 font-weight: bold;
 margin-bottom: 15px;
 }

 /* Character Info */
 .character-info {
 display: flex;
 align-items: center;
 background: #7e2121; /* Dark brown for contrast */
 border: 1px solid #805e3b; /* Subtle decorative border */
 padding: 15px;
 border-radius: 10px;
 margin-bottom: 20px;
 }

 .character-info img {
 width: 150px;
 height: 150px;
 border-radius: 50%;
 margin-right: 15px;
 border: 3px solid #d4a373;
 }

 .character-info .details {
 display: flex;
 flex-direction: column;
 }

 .character-info .name {
 font-size: 1.8em;
 color: #d4a373;
 }

 .character-info .status {
 font-size: 1em;
 color: #c6b197;
 margin-top: 5px;
 }

 /* Dialogue Box */
 .dialogue-box {
 background: #f9e8e8;
 border: 1px solid #805e3b;
 padding: 100px;
 border-radius: 10px;
 color: #a0a0a0;
 font-size: 1.2em;
 line-height: 1.8;
 position: relative;
 }

 .dialogue-box:before {
 content: '“';
 font-size: 3em;
 color: #d4a373;
 position: absolute;
 left: 10px;
 top: -10px;
 font-family: serif;
 }

 .dialogue-box:after {
 content: '”';
 font-size: 3em;
 color: #d4a373;
 position: absolute;
 right: 10px;
 bottom: -10px;
 font-family: serif;
 }

 /* Footer */
 .response-footer {
 text-align: center;
 padding: 10px;
 color: #c6b197;
 font-size: 0.9em;
 margin-top: 10px;
 border-top: 1px solid #805e3b;
 }

 /* Hover effects */
 .response-container:hover {
 box-shadow: 0 12px 20px rgba(0, 0, 0, 0.15);
 }

 .dialogue-box:hover {
 background: #f1f1f1;
 }

</style>

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Chonburi'); Chonburi {font-family: 'Chonburi';} </style>
<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Sriracha'); Sriracha {font-family: 'Sriracha';} </style>

<div class="response-container">
 
 <div class="response-header">
 บันทึกฝูหรงแห่งหยกขาว</div>

 
 <div class="character-info">
 <img src="https://i.imgur.com/y8kffKa.jpeg" alt="Character Avatar">
 <div class="details">
 <div class="name">
 ลู่ไป๋หรั่น ཐིཋྀ นิมิตนำพา</div>
 <div class="status">กุ้ยเฟยแห่งตำหนักตงเฉิน ⋆ สาวงามอันดับหนึ่งแห่งลั่วหยาง ช่วงบ่าย - 24 เดือน 04 (พฤษภาคม) รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11</div>
 </div>
 </div>

 
 <div class="dialogue-box">
 
ไป๋หรั่นครุ่นคิดมาพักใหญ่แล้ว ความกังวลใจและฝันร้ายที่ติดตา บัดนี้พ้นจากช่วงที่เต็มไปด้วยปัญหา อาจถึงคราปรึกษาอย่างจริงจัง ทว่า.. นางเองก็มืดแปดด้าน อีกทั้งการออกจากวังก็เต็มไปด้วยขั้นตอนมากมาย ยิ่งฐานันดรสูงจะขยับตัวแต่ละครั้งก็ไม่ง่ายเหมือนเก่าแล้ว ดังนั้นคนเดียวที่นางพอจะปรึกษาได้แม้ว่าไม่อยากรบกวนก็ย่อมเป็นฮั่นอู่ตี้ สวามีที่ร่วมสร้างสองชีวิตที่เคยเติบโตอยู่ในท้องของนาง
 
เพราะเป็นเรื่องที่ควรเลี่ยงคนหมู่มาก ไป๋หรั่นเลือกวานผู่เยว่ให้ไปหาจางกงกงและฝากจางกงกงแจ้งแก่ฝ่าบาทว่าหากมีเวลาว่าง ให้เสด็จมาพบนางที่ศาลาเฟิงมู่ แต่ไม่นึกเลยว่าเวลาว่างของเขาจะเป็นการมาถึงทันทีที่เลิกหารือกับเหล่าขุนนางคนสนิท “ร้อยวันพันปีไม่เคยเรียกหาเจิ้น” เสียงเยาะเย้ยที่องอาจมาถึงก่อนนางจะเห็นตัวเขาเสียด้วยซ้ำ หลิวเช่อปรากฏกายในชุดออกว่าราชการเต็มยศ ไม่เสียเวลาผลัดอาภรณ์แม้แต่น้อย
 
จะบอกว่าเป็นความเร่งรีบ..? ทุ่มเท..? หรือดีใจ? ก็ไม่แน่ใจนัก
 
“ฝ่าบาท”
 
การเป็นคนโปรดบางครั้งก็ดีตรงที่ไม่จำเป็นต้องทำความเคารพให้ยืดยาว เพราะแค่เพียงตั้งท่าจะย่อลง มือของโอรสสวรรค์ก็ยกขึ้นปรามแล้ว “ไม่ต้อง” เหล่าขันทีและนางกำนัลที่ตามเสด็จต่างก็กระจายตัวกันยืนอยู่ห่างในระยะที่พอให้ความเป็นส่วนตัวแก่หวงตี้และชายาเอกอย่างรู้งานทำให้รอบข้างไม่เหลือคนสอดรู้ ไม่เว้นแม้แต่จางกงกง
 
“มีอะไร” คำถามเต็มควรเป็นเหตุใดจึงไม่รอให้เจิ้นไปหาเจ้าที่ตำหนัก ทว่าหลิวเช่อก็รู้แก่ใจว่าควรแสดงออกอย่างไรถึงจะเหมาะสมกับการเป็นเจ้าแผ่นดิน โอรสสวรรค์สะบัดชายแขนเสื้อพลางนั่งลงบนเก้าอี้ภายในศาลา วางสายตาไว้ยังร่างของโฉมงามผู้เป็นชายา
 
“หม่อมฉันเพียงนึกขึ้นได้ว่าฝ่าบาทมิได้ชมหม่อมฉันร่ายรำมาก็นานแล้ว” ไป๋หรั่นตอบพร้อมหยักยิ้มงาม ทีแรกนางคิดจะเข้าประเด็นโดยทันที แต่เห็นเขาที่มาโดยไม่ต้องพยายามขอมากอย่างนี้ก็คิดอย่างตอบแทนอะไรบ้าง อย่างไรเสียเขาก็เป็นหวงตี้ สละเวลามาทั้งที่รู้แก่ใจว่านางอาจมีสิ่งที่ต้องการจากเขา
 
หลิวเช่อเองก็รู้ว่าครั้งนี้นางเพียงว่ายเวียนอ้อมรอบกายเขา เดิมทีกลเม็ดนี้ไม่ใช่สิ่งที่เขาชื่นชอบ แต่เมื่อเห็นความตั้งใจแกมคาดหวังให้ตกลงจากดวงตาของชายา โอรสสวรรค์ก็คล้ายจะหลงลืมคำปฏิเสธไปจนหมด เหลือเพียงความคิดที่ดังก้องในหัวว่า ‘ผ่อนคลายบ้างก็คงดี’
 
ในเมื่อผู้ชมไม่ปฏิเสธ คนร่ายรำก็คงไม่จำเป็นต้องรั้งรอ ร่างงามลุกขึ้นจากที่นั่ง ก้าวออกไปยืนอยู่นอกศาลาก่อนจะเริ่มต้นออกท่าทางอันอ่อนช้อยโดยไร้เสียงเพลง อาศัยสายลมเป็นตัวนำทางและเสียงกระซิบของหมู่ไม้ที่สั่นไหวเป็นการโอบประคอง เมื่อพิจารณาความงดงามของผู้ร่ายรำ ผนวกกับทิวทัศน์ของศาลาที่โดดเด่น นับว่าหลิวเช่อโชคดีจริง ๆ ที่มีวาสนาได้เห็นการแสดงเช่นนี้
 
แต่นั่นเพียงพอแล้ว
 
ก่อนที่เขาจะรู้สึกว่ามือเล็กที่วาดทำท่าทางไปมาในอากาศควรจะลากลงกับอกของเขา โอรสสวรรค์คำรามในลำคอเบา ๆ ก่อนจะรวบตัวคนงามมานั่งบนตักแกร่ง “พอแล้ว” แทนที่จะช่วยผ่อนคลายกลายเป็นว่าตอนนี้เขากลับเริ่มตึงเครียดที่ต้องมาคอยควบคุมตนเอง คนเป็นหวงตี้ไม่ควรจะถอนหายใจหรือแสดงความรู้สึกที่มากเกินไป ดังนั้นหลิวเช่อจึงทำได้เพียงสบตานางและกล่าวเสียงแหบพร่า “ต้องการอะไร”
 
คำพูดเมื่อออกจากปากไปแล้ว ย้อนกลับไปแก้ไขก็คงไม่ได้ ฮั่นอู่ตี้พึ่งจะมารู้สึกว่าตนดุเกินไปก็เมื่อเห็นความกังวลในแววตาของชายาจากระยะใกล้ชิดจะปลอบก็ปลอบไม่เป็น จะแก้ไขคำพูดก็เสียเชิงชายชาติทหาร หลิวเช่อขมวดคิ้วก่อนจะตัดสินใจแก้ปัญหานี้ด้วยการเปลี่ยนประเด็นแทนคนงามที่ยังอ้ำอึ้ง “เจ้าไม่อยากสนับสนุนญาติพี่น้องเข้ามาเป็นขุนนางบ้างหรือ?”
 
คำถามที่มาโดยไม่ทันตั้งตัวทำเอานางหลุดปากออกไปตามสัญชาตญาณ “เพคะ?”
 
ยังดีที่ไม่ใช่ ‘ห๊ะ’ หรืออะไรที่เลวร้ายกว่านั้น
 
หลิวเช่อไม่ได้ถามซ้ำ เขาเพียงรอ และรอ รอให้สมองน้อย ๆ ของชายาเอกกลับมาทำงานได้ครบถ้วนจนสีหน้างดงามกลับคืนมาแทนความโง่งมที่ปรากฏเมื่อครู่ “ไม่เพคะ” คำตอบของนางเบาหวิวราวกับเสียงถอนหายใจ “สนับสนุนแล้วอย่างไร ยิ่งเคลื่อนไหวก็จะยิ่งดูไม่ดีในสายตาผู้อื่น.. รวมไปถึงในพระเนตรฝ่าบาท หม่อมฉันแต่แรกไม่คิดว่าตนเองมาจนถึงจุดนี้ ต่อไปยิ่งไม่คิด”
 
“หม่อมฉันไม่ได้ฉลาดล้ำอย่างใคร อีกทั้งยังไม่ได้เกิดมาในครอบครัวขุนนาง แค่เพราะหม่อมฉันได้เข้าวัง ไหนเลยจะต้องผลักดันให้คนที่ชำนาญการค้าขายมาฝึกดูแลบ้านเมือง” ใบหน้าของโฉมงามเจือด้วยรอยยิ้มบาง ๆ เมื่อนึกถึงพี่ชายที่ไม่คล้ายคนที่จะสวมชุดขุนนางและตอบโต้ผู้อื่นอย่างสง่างาม “อีกอย่าง..”
 
“วังในนี้มีสตรีมากมายที่พกเอาความต้องการของครอบครัวมาด้วย” มือของนางยกขึ้นปัดปอยผมสีรัตติกาลของสวามีที่ตกลงมาข้างหูเบา ๆ อย่างนุ่มนวล ตรงข้ามกับมือของโอรสสวรรค์ที่กำรอบเอวนางราวกับจะบีบให้เปลี่ยนรูป “ฝ่าบาทไม่โปรดเรื่องเหล่านั้น หม่อมฉันย่อมไม่เป็นสิ่งที่พระองค์ทรงไม่โปรด”
 
ท้ายที่สุดก็ต้านไม่ไหว หลิวเช่อถอนหายใจพลางแนบหน้าผากของเขาลงกับนาง
 
“รู้ความเกินไป”
 
“แล้วดีหรือไม่?”
 
“ไม่ดี”
 
ไป๋หรั่นหัวเราะเบา ๆ ดวงตาของนางหลุบลงต่ำ “ฝ่าบาท หม่อมฉันฝันเพคะ”
 
“อืม”
 
“หม่อมฉันฝันว่าผิงหยางกงจู่เสด็จมาหาหม่อมฉันแล้วทรงทูลว่าหม่อมฉันจำเป็นต้องรักษาตัวดี ๆ .. ทั้งยังฝากไท่โฮ่วและพระองค์ให้หม่อมฉันดูแล” แม้จะใช้เสียงนุ่มหวานละมุนมาเป็นสื่อกลางในการเล่า หลิวเช่อก็ยังสัมผัสได้ถึงการสั่นของน้ำเสียงและความรู้สึกไม่แน่ใจที่จะเล่าในท่าทางของนางจนทำให้เขาต้องขมวดคิ้ว
 
“แล้วจากนั้นผิงหยางกงจู่ก็เสด็จออกไป หม่อมฉันรู้สึกว่าเรื่องนี้แปลกพิกลจึงตัดสินใจไล่ตาม ทว่า..” 
 
นางกำลังกลัว หยกน้อยของเขากำลังกลัว , ร่างบางที่สั่นระริกอยู่ชิดกับกายเขามีหรือจะสัมผัสไม่ได้? ด้วยความคิดนี้ หลิวเช่อกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น เนตรมังกรหรี่ลงคล้ายวิเคราะห์สถานการณ์พลางพึมพัมด้วยน้ำเสียงที่สงวนไว้ให้คนไม่กี่ตนได้ฟัง
 
“เจิ้นอยู่กับเจ้า”
 
คอยนำทางอยู่เสมอ ราวกับเข็มทิศฟ้า เพื่อไม่ให้นางต้องมีช่วงเวลาที่ต้องหลงทาง
 
“หม่อมฉันเห็น.. เห็นผิงหยางกงจู่ทรงม้าอยู่กลางวงล้อมของตัวประหลาด รูปลักษณ์คล้ายคนนักแต่กลับมีปีก สวมหน้ากากและบินอยู่บนฟ้า พวกมันมีมากจนฟ้ามืดครึ้ม” ไป๋หรั่นเองก็นึกทึ่งอยู่ในใจ ฝันนี้ก็ถือว่าผ่านมานานแล้วแต่นางกลับยังจดจำได้ในทุกรายละเอียด ยิ่งรื้อฟื้นก็ยิ่งรู้สึกเหมือนพลาดอะไรบางอย่างไป “ฝ่าบาท ข่าวคราวของทางเจียงหนานมีส่งมาบ้างหรือไม่เพคะ บางทีอาจเป็นหม่อมฉันกังวลเกินไป”
 
มีเพียงฟ้าและเขาเท่านั้นที่รู้ว่าไม่มีข่าวสารใด ๆ จากทางเจียงหนานส่งกลับมาเลย หลังจากข่าวที่มีคนแจ้งว่าผิงหยางกงจู่ได้เสด็จไปถึงจุดที่เกิดภัยพิบัติ ขณะนี้ต่อให้ใจอยากปลอบไม่ให้นางตื่นกลัว เขาก็คงทำไม่ได้แล้ว โอรสสวรรค์กดใบหน้าของชายาคนงามลงกับไหล่กว้างเพื่อปกป้องก่อนจะออกคำสั่งด้วยเสียงคำรามที่ดุดัน
 
“ไปตามต้าซือถูมาพบเจิ้นที่ห้องทรงอักษรเดี๋ยวนี้!!”

 
<div align="center">
<img width="450" src="https://i.imgur.com/F56Ani1.png" border="0" alt="">
 เริ่มต้นดำเนินเรื่องเปิดภารกิจ..
</div>

 
 </div>

 
 <div class="response-footer">Presented by the House of Jade</div>
</div>

หน้า: [1]

The Myth of Han's Archiver

[ศาลาเฟิงมู่]