[บันทึกการเดินทาง] : การเดินทางตามหามุกวารี

WeijiaLianhua โพสต์ 2025-5-9 18:12:31

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย WeijiaLianhua เมื่อ 2025-7-9 17:42 <style type="text/css">BODY{background:url("https://i.imgur.com/P1md0tB.png"); background-attachment:fixed; }</style><style type="text/css">.head1 {background-color:none ;}.head2 {background-color:none ;}</style>

<style>
#box01 {
border: 0px double ;
box-shadow: rgb(0,0,0) 1px 1px 1em;
border-radius: 25px;
background-image: url("https://i.imgur.com/YXMqTJX.jpeg");}
#box02 {
border: 0px double ;
width: 80%;
padding : 0px 0px;
box-shadow: rgb(0,0,0) 1px 1px 1em;
background-color: #2b0056;}
#box03 {
width: 600px;
border: 2px solid #2b0056 ;
padding: 0px;
box-shadow: rgb(190,169,222) 2px 2px 1em;
border-radius: 25px;
background-image: url("https://i.imgur.com/pGX3lk9.png");}

</style>

<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Charmonman:wght@400;700&family=Niramit:ital,wght@0,200;0,300;0,400;0,500;0,600;0,700;1,200;1,300;1,400;1,500;1,600;1,700&family=Zhi+Mang+Xing&family=Niramit:ital,wght@0,200;0,300;0,400;0,500;0,600;0,700;1,200;1,300;1,400;1,500;1,600;1,700&display=swap" rel="stylesheet">

<div align="center">
<div id="box01">
<div id="box02">
<div style="height: 2000px; background-image: url('https://i.imgur.com/stxg5nH.png'); background-repeat: repeat; background-size:cover;"></div>

<div style="margin-top: -1855px; ">

<div id="box03">
<div style="margin-top: 0px; text-align: center;">
<div style="height: 625px; background-image: url('https://i.imgur.com/TvnGECP.png');
background-position : center top;
background-repeat: no-repeat; background-size: cover;"></div></div>

<div style="margin-top: -330px; text-align: center;">
<div style="text-align: center;">武林志</div>
 </div>

 บันทึกยุทธภพสีคราม [การเดินทางตามหามุกวารี] จากตั่งเตียง สู่ ภูผา จากวังหลัง สู่ เทียนซาน จากฉางอัน สู่ ยูนนาน จากนิมิตร สู่ สุดสายตาจะพิศมอง 
<img style="height: 200px;" src="https://i.imgur.com/aWcKi4B.png" border="0" alt=""> 
ผู้บันทึก 

<table>
<tbody>
<tr><th><img height="250" src="https://i.imgur.com/TJ4FZaz.gif" border="0" alt=""></th>
<th> 
<div style="text-align: left;">ชื่อสกุล — เว่ยเจียเหลียนฮวา | 魏佳莲花 
สมญานาม — พหูสูตรน้อย 
</div>
</th>
</tr>

</tbody></table>ผู้ร่วมเดินทาง โจวจิน จ้าวหนิงเฟย 
</div>
 

</div></div>
</div></div>

WeijiaLianhua โพสต์ 2025-5-10 21:45:05

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย WeijiaLianhua เมื่อ 2025-5-31 10:27 <style>
#LianH01 {
 border: 0px solid;
border-radius: 10px;
background-image: url("https://i.imgur.com/lL9mqdW.png"); }
#LianH02 {
 border: 0px solid;
 width: 75%;
box-shadow: #000000 5px 5px 5em;
background-color : #0f3648;}
#LianH03 {
 border: 0px solid;
 padding: 0px 50px;
 width: 75%;}
#LianH04 {
 border: 0px solid;
 padding: 30px;
 width: 500px;
 box-shadow: #000000 5px 5px 5em;
 background-image: url("https://i.imgur.com/IFRHQ59.png");}

</style>

<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Charmonman:wght@400;700&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Niramit:ital,wght@0,200;0,300;0,400;0,500;0,600;0,700;1,200;1,300;1,400;1,500;1,600;1,700&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Zhi+Mang+Xing&display=swap" rel="stylesheet">

<div align="center">

<div id="LianH01" style="">
<div id="LianH02" style="">
<div style="height: 530px; background-image: url('https://i.imgur.com/95FY1QN.png'); background-repeat: no-repeat; background-size: cover;"></div>
<div style="font-size: medium; margin-top: -200px; text-align: center;">
<img height="300" src="https://i.imgur.com/8tE9Mcr.png" border="0" alt=""> 
 บันทึกการเดินทางสีครามบทที่ 1 วันที่ยี่สิบหก ซื่อเยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบเอ็ด ต้นยามเฉิน (07.30 น.) 

</div> 
<div style="margin-top: -50px;">
<div id="LianH03" style="">
<div align="left" style=""><div style="text-align: center;"> แรกน้ำค้างแว่วสกุณาร้องรับสุริยัน ณ ห้วงฝันใต้ท้องนภาไร้กำบัง</div> 
<div align="center" style="">
<div id="LianH04" style="">
<div align="left" style="">
วันที่ยี่สิบหก ซื่อเยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบเอ็ด
 
ในช่วงเวลาฟ้ายังไม่สาง เมื่อสิ้นกิจวัตรคราสุดท้าย เอ่ยร่ำลากับองค์ไท่โฮ่วในการเข้าเฝ้ายามเช้า บอกลาหลานตัวดีทั้งสองในฐานะของน้าสาว บอกลาเจี่ยเจีย เหม่ยเมยที่จริงใจและกระโดดขึ้นหลังม้าเพื่อเริ่มต้นการเดินทางที่คงจะยาวนานมาก ๆ เส้นทางทอดยาวจากป่าไผ่ ม่านหมอกที่ลอยเอื่อยบังตา ทว่าเมื่อแสงตะวันทออาบไล้ทั่วทุกที่มันทำให้ดวงใจของข้าเต้นไม่เป็นส่ำ ทั้งชีวิตของข้านั้นอยู่ในห้อง ใต้แผ่นฝ้าคุ้มหัว ดวงตาสะท้อนเพียงน้ำหมึก เรียวนิ้วสัมผัสเพียงพู่กันและกระดาษ เช่นนั้นแล้วการออกมาสู่โลกกว้างของข้าในครานี้นั้นย่อมเป็นการแสวงปัญญาของดินแดนแห่งนี้เป็นแน่
 
ด้วยความที่การเดินทางนี้มันช่างไกลแสนไกล ทั้งยังมีพระสนมเป็นหนึ่งในคณะเดินทาง ใช่ ตัวข้า เว่ยเจียเหลียนฮวา ผู้เป็นพระสนมยศเสียนอี๋…ทว่าในระหว่างการเดินทางนี้ ไร้ยศฐาบรรดาศักดิ์ หากไม่จำเป็นก็จะแทนตนเช่นอดีต‘คุณหนูสามเว่ยเจีย’ เป็นคำเรียกขานที่น่าคิดถึงเสียจริงเพราะเช่นนี้เองฝ่าบาทเลยประทานม้าพันธุ์ดีให้แก่ข้าถึงสามตัวเพื่อลดระยะเวลาในการเดินทางแม้ว่าจะต้องอดทนฟันฝ่าความหวาดกลัวในวัยเด็กจนแทบคลื่นไส้ ทว่ามันก็เร็วกว่าการเดินเท้าผ่านป่าเขาเช่นนี้อยู่มากโขเลย
 
ในวันนี้เป็นวันที่เรียบง่ายการเดินทางในวันแรก ๆ คงเป็นเช่นนี้เสียส่วนมากอาจเพราะยังไม่ห่างจากฉางอันมากนักด้วยเลยยังไม่มีปีศาจน่ากลัวนักแต่สิ่งที่ตื่นเต้นเองก็มีอยู่มากนั่งพักริมน้ำครั้งแรกเอย นอนดูดาวเคียงกองไฟเอย เป็นประสบการณ์ที่ไม่อาจลืมเลือน
 
(ในช่วงท้ายของกระดาษมีร่องรอยหมึกวาดรูปม้าบิดเบี้ยวพร้อมกับตัวอักษรที่แทนความรู้สึกของผู้เขียน “ข้า เกลียด ม้า”)


</div></div></div>
 
จุดเริ่มต้นของการเดินทางแม้เป็นนิมิตแลเลือนลางทว่ากลับรู้สึกถึงจุดหมายได้อย่างชอบกลในสายตาผู้อื่นการเดินทางนี้อาจจะดูเลื่อนลอยทว่าในสิ่งที่สะท้อนผ่านนัยน์ตาสีน้ำตาลสุกใสนั้นคือแสงที่พาดผ่านเป็นด้ายเปล่งประกายนำทาง มีกลุ่มแสงน้อย ๆ คอยบินวนราวกับย้ำเตือนให้นางได้ก้าวสองเท้าเดินออกจากสถานที่ที่เป็นดั่งโลกทั้งใบของนาง
 
แม้ว่าสิ่งที่ต้องเผชิญอย่างยากลำบากอย่างการขึ้นขี่ม้าจะทำให้การเดินทางในช่วงแรก ๆ นั้นเป็นไปอย่างเชื่องช้าจนเร็วกว่าฝีเท้าปกติไม่มากนักหากเทียบกับความเร็วที่ควรจะทำได้ทว่าช่วงยามอู่ที่พักใต้ร่มไม้โจวจินได้บอกนางให้ลองทำความรู้จักและสร้างความสนิทสนมกับมันดูเผื่อจะกลัวลดลงบ้างนางเลยได้ข้ามผ่านกำแพงความกลัวอันสูงใหญ่และยื่นฝางหญ้าให้มันกินดู
 
เสี่ยวเฮยม้าสีดำตัวใหญ่ทว่ากลับเชื่องและใจดีมันมีชื่อว่าเสี่ยวเฮยจริง ๆ มันมีชื่อที่ดูองอาจกว่านี้ทว่าสิ่งที่นางจดจำได้คือคำว่า สีดำสุดท้ายแล้วจากชื่อที่องอาจที่ฝ่าบาทตรัสบอกให้เอ่ยนามของมันบ่อย ๆ ก็เหลือเพียงเจ้าสีดำตัวน้อยเสียอย่างนั้น
 
การเดินทางในวันนี้เป็นการเดินทางที่เรียบง่ายเดินทางโดยที่ยังสามารขยับได้เต็มกำลังไร้สิ่งขัดขวางเช่นนั้นแล้วจากฉางอัน บัดนี้ก้าวเข้าสู่เขตของ ป่าชิงสุ่ย ใกล้กับ หมู่บ้านซานหลิง เขตเมืองเฟิ่งเซี่ยน

 

</div>
<div style="font-size: medium; text-align: center;"> 
<img style="width: 75%;" src="https://i.imgur.com/LIeqPiH.png" border="0" alt=""> 

<a href="home.php?mod=space&uid=1" target="_blank">@Admin</a>

 

</div>

</div>
<div style="font-size: medium; margin-top: -200px;">
<div style="height: 450px; background-image: url('https://i.imgur.com/82qGh6z.png');
background-repeat: no-repeat;
background-size: cover;
"></div></div>

</div>
</div>
</div></div>

WeijiaLianhua โพสต์ 2025-5-12 20:41:04

WeijiaLianhua โพสต์ 2025-5-15 20:48:09

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย WeijiaLianhua เมื่อ 2025-5-31 10:32 <style>
#LianH01 {
 border: 0px solid;
border-radius: 10px;
background-image: url("https://i.imgur.com/lL9mqdW.png"); }
#LianH02 {
 border: 0px solid;
 width: 75%;
box-shadow: #000000 5px 5px 5em;
background-color : #0f3648;}
#LianH03 {
 border: 0px solid;
 padding: 0px 50px;
 width: 75%;}
#LianH04 {
 border: 0px solid;
 padding: 30px;
 width: 500px;
 box-shadow: #000000 5px 5px 5em;
 background-image: url("https://i.imgur.com/IFRHQ59.png");}

</style>

<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Charmonman:wght@400;700&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Niramit:ital,wght@0,200;0,300;0,400;0,500;0,600;0,700;1,200;1,300;1,400;1,500;1,600;1,700&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Zhi+Mang+Xing&display=swap" rel="stylesheet">

<div align="center">

<div id="LianH01" style="">
<div id="LianH02" style="">
<div style="height: 530px; background-image: url('https://i.imgur.com/95FY1QN.png'); background-repeat: no-repeat; background-size: cover;"></div>
<div style="margin-top: -200px; text-align: center;">

<img height="300" src="https://i.imgur.com/8tE9Mcr.png" border="0" alt=""> 
 บันทึกการเดินทางสีครามบทที่ 3 สามเสี้ยวพริบตาจดจำไม่รู้ลืม 

</div> 
<div style="margin-top: -50px;">
<div id="LianH03" style="">
<div align="left" style="">


 
<div align="center" style="color: rgb(255, 255, 255);">
<div id="LianH04">
<div align="left">
วันที่ยี่สิบแปด ซื่อเยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบเอ็ด
 
วันนี้ข้าคงขอข้ามกิจวัตรเดิม ๆ อย่างการอธิบายว่าข้าตื่นมายามไหน ทำสิ่งใดบ้างสิ่งแรกที่น่าจดจำคงไม่พ้นการที่เกิดผืนดินสั่นไหวอยู่ ณ วิหารร้างที่พักแรมกันทว่าสิ่งนั้นคือการเปิดทางอุโมงค์ที่ใหญ่มากพอที่ข้าคิดว่าคงเป็ฯเส้นทางที่เหล่าสาวกเทพหวี่วาใช้งานเป็นแน่ข้าตัดสินใจเชื่อในพลังนำทางของเซียนจึงเข้าไปในนั้นต้องขอบคุณเลยนอกจากที่จะได้รู้เรื่องราวของเทพหนี่วาแล้วยังได่ร่นระยะการเดินทางจากราว ๆ สามวันเหลือเพียงวันเดียวเท่านั้น
 
เมื่อสิ้นเส้นทางนี้ก็ได้พบว่ามีผู้เฒ่าเซียนที่ข้าคิดว่าเขาน่าจะเป็นเซียนเป็นแน่สิ่งที่เขาเอ่ยบอกนั้นคือเรื่องของเซียนปกครองเป็นอาณาเขตเช่นนั้นแล้วพลังสีทองที่นำทางข้าอยู่นั้นจำต้องสิ้นพลังไปอย่างช่วยไม่ได้แม้จะดูเหมือนสิ้นไร้ไม้ตรอกแล้วทว่าผู้เฒ่าผู้นั้นได้ยกไม้เท้าหินกลวงที่น้ำหนักเบาอย่างไม่น่าเชื่อให้แก่ข้ามันสลักลายหยดน้ำทำให้ข้ารู้สึกได้ว่ามันต้องถูกสร้างมาเพื่อตามหาทายาทแห่งพลังเทพหนี่วาเป็นแน่
 
สุดท้ายแล้วพวกเราทั้งสามก็มาหยุดที่แนวที่ราบฮัวซินของหุบเขาชิงหยางม้าที่เดินทางมาทั้งวันแล้วจำต้องหยุดเพื่อพักผ่อนและความข้าก็ต้องพักผ่อนเช่นกัน


</div></div></div>
 
เริ่มต้นวันในยามเหม่าเช่นเคยทว่าวันนนี้ยามเช้าของนางกลับมิได้แจ่มใสเช่นที่ควรดวงตาสีน้ำตาลกลมใสกลับดูเหม่อลอยไปทางทิศตะวันออกราวกับต้องการถามลมฟ้าและดวงสุริยันภายในหัวของนางนั้นกลับมีภาพฝันหมุนวนพร้อมประโยคที่ดังก้องราวกับต้องการย้ำเตือนนางให้เร่งฝีเท้ามากขึ้น
 
 “จงมอบมันให้ทายาทแท้จริง... ผู้ถือสายเลือดจากสตรีผู้ปั้นมนุษย์...”
 
“เร่งฝีเท้ากันเถิด”
 
น้ำเสียงหวานเอ่ยขึ้นเมื่อทุกคนในค่ายพักแรมนอกวังนี้ได้เตรียมตัวครบเรียบร้อยแล้วการเตรียมตัวในวันนี้ค่อนข้างรวดเร็วเนื่องจากว่าไม่ได้มีแหล่งน้ำให้อาบอาศัยผ้าชุบน้ำเช็ดกายเพื่อประหยัดทรัพยากรแทน ทางด้านของจ้าวหนิงเฟยและโจวจินต่างรับคำอย่างพร้อมเพรียง
 
ในขณะที่กำลังจะตรวจทานสัมภาระเพื่อให้พร้อมต่อการเดินทางช่วงยามนั้นเองที่เกิดแรงสั่นสะเทือน ณ ใต้พื้นที่ที่ทั้งสามยืนอยู่วิหารทั้งหลังสั่นไหวก่อนจะได้ยินเสียงดังสนั่นจากกำแพงสลักภาพของเทพหนี่วาปรากฎทางลาดจากพื้นลงใต้ดินเป็นอุโมงค์ขนาดใหญ่ที่มากพอที่จะให้คนขี่ม้าขี่เข้าไปได้ราวกับว่าเป็นเส้นทางที่ตระเตรียมไว้ให้เหล่าผู้เดินทางตามหาเส้นทางขององค์เทพหวี่วาก็ไม่ปานด้ายสีทองที่เคยงุนงงว่าเหตุใดมันถึงนำทางลงใต้พื้นกันนั้นบัดนี้ได้กระจ่างแจ้งแล้วดวงใจดวงน้อยเต้นไม่เป็นส่ำด้วยอารามตกใจก่อนจะค่อย ๆ หันเมียงมองใบหน้าเหล่าสหายร่วมทางทั้งสองคนราวกับต้องการยืนยันความปลอดภัยและการตัดสินใจที่จะเดินลงไปในนั้น
 
“คุณหนูสามมันจะไม่อันตรายหรอกหรือเจ้าคะ” เสียงของจ้าวหนิงฮวาเอ่ยขึ้นเพื่อแสดงให้เห็นว่านางนั้นใส่ใจความปลอดภัยของผู้เป็นนายเป็นที่สุด
 
“ทว่า…กระแสพลังเทพเซียนผู้นั้นนำทางลงไปที่แห่งนี้…” แม้จะดูไม่มั่นใจเรื่องความปลอดภัยมากนักทว่าเพื่อป้องกันเรื่องเช่นนี้นอกจากจะพาจ้าวหนิงเฟยมา นางถึงชวนโจวจินมาด้วย “ต้องลำบากเจ้าแล้วโจวจิน เราไปตามทางเส้นนี้กันเถิด”
 
“ขอรับคุณหนูสาม…” ราวกับปลงตกแล้วที่การเดินทางกับสตรีผู้นี้ต้องไม่ง่ายเช่นนั้นแล้วเขาก็กระทำกระไรได้นอกจากตามหลังสตรีทั้งสองนางลงไปยังภายในอุโมงค์ใต้ดิน
 
เพื่อความปลอดภัยของผู้คนทั้งสาม โดยเฉพาะสตรีผู้สูงศักดิ์การที่เขาจะมีเศียรประดับบ่าไว้ได้นั้นจำต้องจัดตำแหน่งการเดินทางให้ดีการเดินทางของคณะเดินทางนี้นับว่ายังดีนักที่นางกำนัลอย่างจ้าวหนิงเฟยพอได้วรยุทธ์อยู่บ้างจึงให้นางเดินรั้งท้ายทั้งคอยช่วยเหลือพระนางยามมีปัญหาและคอยระวังหลังเป็นอย่างดีส่วนเขาผู้เยี่ยมยุทธ์ที่สุดเลือกที่จะอยู่เป็นคนแรกของขบวนทั้งเพื่อดูลาดเลา ระวังภัยที่จะมาถึง และ สามารถปกป้องสตรีทั้งสองที่อยู่ข้างหลังได้
 
 เป็นบุญของเขานักที่นายผู้คุ้มกันเคยร่วมงานกันมาก่อนนางฉลาดพอจะไม่หาเรื่องใส่ตัว
 
ในเมื่อตั้งสติและจัดขบวนใหม่อีกครั้งแล้วก็เริ่มเดินทางแม้ว่าจะต้องเสียสละเศษผ้าและต้องจุดไฟขึ้นมาใหม่เพื่อเดินเข้าไปยังอุโมงค์อับแสงเช่นนี้ทว่าก็ดีกว่าเดินทางท่ามกลางความมืด ทั้งเขาทั้งสามหาได้เดินทางเท้าไม่พวกเขาเดินทางด้วยม้าทั้งสิ้นเช่นนั้นแล้วนอกเหนือจากความปลอดภัยนั้นจำต้องคำนึงถึงอาชาคู่ใจไม่ใช้มันสติกระเจิงจนนำมนุษย์ผู้เป็นนายไปสู่คราวสิ้นชีพเป็นแน่
 
ใช้เวลาอยู่นานราว ๆ ชั่วยามเลยทีเดียวที่ต้องเดินไปเรื่อย ๆ ในอุโมงค์ใหญ่นี้กว่าสิ่งที่ดูจะทำให้การเดินทางเข้ามาเสี่ยงภายในพื้นที่ปิดเช่นนี้ดูจะมีความหมายยิ่งขึ้นคงจะเป็นเรื่องของภาพวาดบนผนังหินทั้งหลายที่เป็นรูปของสตรีผู้เป็นมารดาแห่งปวงชนทั้งผองท่ามกลางผู้คนมากมายที่บูชานางผู้นั้นราวกับเทพมารดาใจกลางที่ส่องประกายเป็นลูกกลม ๆ สีขาวขุ่นไปตามกาลเวลามราสามารถตีความได้ถึงสิ่งที่นางกำลังตามหา
 
ในเมื่อสิ่งที่นางอ่านมาตลอดล้วนเล่าเรื่องราวของเทพหนี่วาเช่นนั้นแล้วใยภาพอิสตรีผู้นี้จักมิใช่เทพหนี่วาเล่า
 
ในช่วงเวลาที่พหูสูตรน้อยกำลังหลงใหลกับโบราณสถานไปเรื่อย ๆ ช่วงเวลานี้เองก็เป็นดั่งการข้ามเวลามาจนพบกับปลายทางอันมีแสงส่องรำไรทั้งสามคนต่างไม่ต้องเอ่ยถามก็ย่อมรู้แก่ใจว่าการเดินออกจากสถานที่แห่งนี้ย่อมปลอดภัยยิ่งกว่าเป็นแน่
 
ฉับพลันที่ก้าวออกจากอุโมงค์มืดรอบข้างพลันสว่างไสวด้วยแสงอาทิตย์ปลายยามซื่อเข้ายามอู่สายลมร้อนพัดโบกพื้นที่ที่ยืนยังคงเป็นเนินหินกลางทะเลทราย ทัศนียภาพตรงหน้าที่แลเห็นไกลออกไปนั้นคือหุบเขาสีเขียวขจีทว่าสิ่งที่อยู่ตรงหน้าพวกนางหาได้มีเพียงภาพสีเขียวขจีไม่ยอดเนินหินนี้มีผู้เฒ่าผู้หนึ่งนั่งบนหินผาพร้อมถือไม้เท้าหินแลดูทั้งหนักและเบาในคราเดียวกัน
 
 “ถึงเนินหินกานซูแล้วสินะ”
 
เสียงทุ้มแหบแสดงถึงความอวุโสราวกับเซียนเฒ่าในป่าถือสันโดษห่างจากผู้คนท่านผู้นั้นเคาะไม้เท้าเบา ๆ แสงสีทองนำทางก็ค่อย ๆ มลายหายไปราวกับไม่เคยมีอยู่สร้างความตกตะลึงให้แต่คณะเดินทางทั้งสามยิ่งนัก
 
 “เปิ่นเสี่ยวเจียขอเรียนถามท่านผู้อวุโสเมื่อครู่นี้ท่านกระทำสิ่งใดหรือเจ้าคะ”
 
เว่ยเจียเหลียนฮวาเอ่ยถามผู้เฒ่าผู้ยังคงนั่งถือไม้เท้าหินนั่งไม่ขยับเขยื้อนไปไหนในใจนั้นกำลังหวั่นวิตกด้วยเส้นด้ายนำทางเพียงอย่างเดียวของนางหายไปต่อจากนี้พวกนางจะกระทำเช่นไร ?
 
 “เมื่อสิ้นอาณาเขตพิทักษ์แห่งเซียนย่อมต้องสิ้นพลังเซียนเป็นธรรมดาสถานที่ที่พวกเจ้าจะก้าวขาออกจากที่แห่งนี้นั้นจะไม่อาจใช้ด้ายเซียนของพวกเจ้าชี้นำได้อีกต่อไป” ผู้เฒ่าหินผาเอ่ย “แม่หนูผู้ได้รับนิมิตแห่งเซียนเอ๋ยจงเอาไม้เท้านี้ไป”
 
สิ้นวจีทุ้มแห้งตามวัยเอ่ยไม้เท้าหินนั้นก็ลอยมาอยู่ตรงหน้าของเหลียนฮวาผู้เป็น ‘แม่หนูผู้ได้รับนิมิตแห่งเซียน’ ตามที่ท่านผู้นั้นกล่าวเรียวมือสีซีดที่เดิมทีจับแต่พู่กันกับม้วนตำราก็ยกขึ้นถือไม้เท้าหินที่สูงเท่าไหล่บางมันมีน้ำหนักเบาเกินกว่าที่นางประมาณการณ์ไว้มากนัก และเมื่อปลายไม้เท้ากระทบพื้นหินใต้เท้าของนางก็พบได้ว่าจากเสียงสั่นสะเทือนนี้ได้แสดงให้เห็นว่าไม้เท้าหินนี้เป็นหินกลวง
 
 “มันจะสะท้อนกระแสพลังของผู้ที่เจ้าตามหาแม่หนูขอให้พวกเจ้าโชคดี”
 
ทันใดนั้นเองกปรากฎสายลมหวนโอบล้อมกายของคนทั้งสามก่อนจะพบว่าผู้เฒ่าเซียนนั้นหายไปราวกับไม่เคยมีผู้ใดนั่นตรงหน้าพวกนางมากก่อน
 
“คุณหนูสามสิ่งนี้มัน…”
 
 “ในเมื่อแสงส่องนำทางของข้ามลายไปแล้วหนิงเฟยเราเลือกไม่ได้นอกจากว่าต้องใช้สิ่งนี้”
 
 “แล้วท่านจะใช้มันอย่างไร ?”
 
คำถามของโจวจินได้สร้างความตระหนักให้แก่เว่ยเจียเหลียนฮวาถึงการใช้งานสิ่งนี้ก่อนหน้านางไม่ต้องกระทำสิ่งใดก็มีกระแสพลังนำทางทว่าในยามนี้คงต้องพึ่งไหวพริบและสัญชาตญาณของนางเองเสียแล้วมือเล็กยกไม้เท้าขึ้นคิดถึงภาพของผู้เฒ่าเคาะปลายไม้เท้าก็ริลองกระทำตามจากนั้นรูปแกะสลักหยดน้ำที่ไม้เท้าพลันเรืองรองก่อให้เกินกระแสพลังคล้ายมวลคลื่นลำธารสีฟ้าใสลอยเอื่อยจาง ๆ ชี้นำทางต่อไป
 
 “ได้เวลาเดินทางต่อแล้ว”
 
แม้ไม่อยากจะเอ่ยออกมาทว่าพวกนางก็อดขอบคุณอุโมงค์มืดนั่นไม่ได้ว่ามันทำให้พวกนางลดระยะเวลาในการเดินทางข้ามทะเลทรายจากสามวันเป็ฯเพียงแค่วันเดียงซ้ำยังหลบหลีกภัยร้ายต่าง ๆ มากมายอีกด้วยในยามนี้เป็นกลางยามโหย่วช่วงเวลาที่แสงสนธยาระบายสีส้มงดงามทั่วผืนฟ้าพวกนางได้ก้าวเข้ามาสู่พื้นที่สีเขียวเสียที
 
“ไม่ผิดแน่นี่คือหุบเขาชิงหยาง” โจวจินผู้มีประสบการณ์ของการเดินทางในอาชีพพ่อค้านั้นย่อมทราบได้อย่างรวดเร็วว่าเส้นทางของพวกนางคืบหน้าได้ไวเพียงใด“พวกท่านแลเห็นทุ่งดอกฮัวซินหรือไม่นั่งคือจุดสังเกตเฉพาะของหุบเขาชิงหยางหากเราเดินทางทันเวลาคงได้แวะพักแรมที่ที่แห่งนั้นที่นั่นมีบ่อน้ำให้ใช้งานได้ด้วยขอรับ”
 
และสถานที่สุดท้ายที่พวกนางได้เดินทางไปพักแรมคือแนวที่ราบฮัวซินอันอุดมด้วยทุ่งฮัวซินและมีบ่อน้ำใสตรงกลางพร้อมกับสัญญาณจากไม้เท้าหินกลวงถึงการเข้าใกล้พลังแห่งเทพหนี่วา…

 

</div>
<div style="color: rgb(255, 255, 255); text-align: center;"> 
<img style="width: 75%;" src="https://i.imgur.com/LIeqPiH.png" border="0" alt=""> อ่านผนังหินในอุโมงค์ เรียนรู้เรื่องราวของเทพหนี่วาและไข่มุกวารี  เรียนรู้การใช้งานไม้เท้าหินกลวง  +30exp ได้ไหมนะ 

<a href="home.php?mod=space&uid=1" target="_blank">@Admin</a>

 

</div>

</div>
<div style="color: rgb(255, 255, 255); margin-top: -200px;">
<div style="height: 450px; background-image: url('https://i.imgur.com/82qGh6z.png');
background-repeat: no-repeat;
background-size: cover;
"></div></div>

</div>
</div>
</div></div>

WeijiaLianhua โพสต์ 2025-5-17 16:06:54

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย WeijiaLianhua เมื่อ 2025-5-31 10:35 <style>
#LianH01 {
 border: 0px solid;
border-radius: 10px;
background-image: url("https://i.imgur.com/lL9mqdW.png"); }
#LianH02 {
 border: 0px solid;
 width: 75%;
box-shadow: #000000 5px 5px 5em;
background-color : #0f3648;}
#LianH03 {
 border: 0px solid;
 padding: 0px 50px;
 width: 75%;}
#LianH04 {
 border: 0px solid;
 padding: 30px;
 width: 500px;
 box-shadow: #000000 5px 5px 5em;
 background-image: url("https://i.imgur.com/IFRHQ59.png");}

</style>

<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Charmonman:wght@400;700&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Niramit:ital,wght@0,200;0,300;0,400;0,500;0,600;0,700;1,200;1,300;1,400;1,500;1,600;1,700&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Zhi+Mang+Xing&display=swap" rel="stylesheet">

<div align="center">

<div id="LianH01" style="">
<div id="LianH02" style="">
<div style="height: 530px; background-image: url('https://i.imgur.com/95FY1QN.png'); background-repeat: no-repeat; background-size: cover;"></div>
<div style="margin-top: -200px; text-align: center;">

<img height="300" src="https://i.imgur.com/8tE9Mcr.png" border="0" alt=""> 
 บันทึกการเดินทางสีครามบทที่ 4 สี่ก้าวสดับทัณฑ์ คลื่นวารี สี่ราตรีก้าวสู่เทียนซาน 

</div><div style="margin-top: -50px;"><div id="LianH03" style=""><div align="left" style=""> 
<div align="center" style="color: rgb(255, 255, 255);">
<div id="LianH04">
<div align="left">
วันที่ยี่สิบเก้า ซื่อเยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบเอ็ด
 
ตอนนี้ข้าอยู่ที่เทียนซานแล้ว  ย้อนไปช่วงยามซื่อข้าได้เจอกับศาลเจ้าร้างเล็ก ๆ ถูกเถาวัลย์พันเกี่ยวจนแทบไม่เห็นสิ่งใด  ทว่าเมื่อข้าสัมผัสมันกลับแลเห็นนิมิต  สตรีนางนั้นหาใช่สตรีที่เคยเห็นในนิมิตฝันไม่  ทว่าคำกล่าวของนาง ท่าทางของนาง  คงจะเป็นทายาทเทพหนี่วารุ่นก่อนเป็นแน่  นางฝังกล่องไม้เอาไว้ใต้ศาลเจ้านั้น  มันคือ  เกล็ดมุกวารี  เป็นแน่  แสงที่กระจ่างเช่นในนิมิต  ทั้งยังมีคลื่นสีครามราวกับสายน้ำแผ่กระจาย  ข้าเลือกที่จะเก็บมันไว้เผื่อได้ใช้งานในอนาคต                       เพราะข้านี่แหละ สตรีผู้ได้รับนิมิต...            เดินทางไปจนถึงสถานที่ที่ข้าคิดว่ามันคงจะอยู่แค่ในตำราหรือเป็นเพียงตำนานเล่าขาน  สถานที่แห่งนี้เต็มไปด้วยน้ำนองประมาณข้อเท้าเสี่ยวเฮย  ทว่ามันกลับใสราวกับกระจกสะท้อนตัวตนของพวกข้า  แล้วเราก็ได้พบกับ  ทัณฑ์วนวารี  ที่ตำนานได้กล่าวเอาไว้  เส้นทางที่ผู้พิทักษ์แห่งเทพหนี่วาได้เดินทางข้ามผ่าน  ผู้ใดคิดคดต่อเทพหนี่วา  มันผู้นั้นจำต้องจมลงใต้วนวารี           ตอนนั้นเกล็ดวารีก็เปล่งแสงออกมา  แล้วก็ช่วยนำทางให้พวกข้าได้เดินข้ามผ่านทัณฑ์วนวารีจนมาสู่เชิงเขาเทียนซานได้  นับว่าตัดสินใจถูกนักที่ข้าเลือกที่จะเก็บมันเอาไว้          วันพรุ่งนี้คงจะได้ขึ้นเขาเทียนซานจริง ๆ แล้ว  นอนเอาแรงดีกว่า</div></div></div>
 
ร่างเล็กค่อย ๆ ขยับลุกขึ้นในปลายยามเหม่าเช่นเคยเว่ยเจียเหลียนฮวาที่ตื่นมาจากความฝันน่ากลัวของเมืองเมืองหนึ่งและบุรุษที่อยู่ตรงนั้นคือบุคคลที่นางคุ้นเคยดีมือเล็กยกขึ้นเช็ดเหงือที่หยดลงมาบริเวณกรอบหน้าก่อนจะมองไปรอบ ๆ ที่แห่งนี้คือแนวที่ราบฮัวซินทุ่งบุปผางามสีครามโอนเอนตามสายลมอ่อนพัดทำให้ทราบได้เวลาว่าความฝันเมื่อคืนนี้เล่นทำเอาดวงใจของนางเต้นระส่ำจนร้อนไปหมดจ้าวหนิงเฟยที่ตื่นก่อนหน้าไม่นานเดินมาหบสตรีผู้เป็นนายก็เร่งก้าวเดินมาพร้อมอุปกรณ์ชำระล้างร่างกายให้หมดจดเสียหน่อย
 
 “คุณหนูสาม ที่แห่งนี้มีบ่อน้ำใสข้าให้โจวจินช่วยตรวจสอบดูแล้วปลอบภัยดี ระดับความลึกราว ๆ บริเวณเอวของเขา คาดคะแนแล้วปลอดภัยแน่นอนเจ้าค่ะ”
 
 “ขอบใจมาก หนิงเฟย”
 
เหลียนฮวารับคำก่อนจะไปจัดการธุระส่วนตัวในยามรุ่งสางเช่นเดิม วันนี้เป็ฯวันที่พวกนางหมายมั่นว่าอย่างน้อยต้องได้แลเห็นเชิงเขาเทียนซานด้วยความที่เดิทนทางข้ามผ่านทะเลทรายได้อย่างรวดเร็วทำให้ได้แลเห็นยอดเขาเทียนซานอยู่ไม่ไกลนักวันพรุ่งคงได้ฤกษ์หนาวเหน็บเช่นเหมันต์เป็นแน่เพื่อไม่ให้เสียเวลาไปมากกว่านี้เว่ยเจียเหลียนฮวาที่ตื่นสายกว่าทุกวันเร่งแต่งเนื้อแต่งตัวให้เร็วขึ้นแล้วเดินกลับค่ายพักแรมชั่วคราว
 
“คุณหนูสามข้ามีเรื่องจะรายงานรอบ ๆ นี้เห็นรอยเท้าคุ้นตาคล้ายกับปีศาจปีศาจเจวี๋ยฮว่าทางที่ดีเราควรเร่งออกเดินทางจากตรงนี้”
 
 “เช่นนั้นก็เร่งมือเถิดเสี่ยวเฮยกับตัวอื่นคงพักผ่อนเพียงพอแล้ว”
 
จากนั้นการเดินทางในวันนี้ก็เริ่มต้นต่อจากเดิมพวกนางเดินทางตามกระแสพลังของไม้เท้าหินกลวงจนไปถึงยามซื่อ ขบวนเดินทางลัดเลาะผ่าน แนวป่าชาดหนาน (南赤林) ซึ่งเป็นป่าพื้นต่ำระหว่างทุ่งหญ้ากับเชิงเขาการเดินทางในวันนี้แลดูราบรื่นไร้เภทภัยตามที่ต้องการไร้ม่านหมอกบดบังสายตาจนเป็นกังวลจนกระทั่งหางต่าของนางเหลือไปเห็นที่ตั้งสถานที่คุ้นตาอันแปลกประหลาดเกินจะมาตั้งในที่แห่งนี้มันคือศาลเจ้าเล็กๆ ถูกเถาวัลย์รัดแน่น ภายในมีรูปสลักหนี่วาเศียรมังกรขณะเข้าใกล้ศาลเจ้า ไม้เท้าหินกลวงเรืองแสงขึ้นอย่างช้า ๆ แสดงว่ามีพลังของ ทายาทหนี่วา สะท้อนอยู่บริเวณนี้
 
เหลียนฮวาผู้ที่ครอบครองไม้เท้าเรืองรองในตอนนี้ค่อย ๆ วางมือแตะศาลเจ้าตามแรงดึงดูดบางอย่าง ภาพนิมิตแวบเข้ามา — เห็นหญิงสาวในชุดสีม่วงคุกเข่าหน้าศาลนี้
 
 “ได้โปรดหากผู้ใดวาสนาต้องกันขอผู้นั้นจงหาศาลเจ้านี้พบแล้วเร่งช่วยเหลือบุตรีของข้าด้วยเถิด”
 
ด้วยเสียงสั่นไหวรูปร่างและช่วงวัย ทั้งด้วยรูปประโยคของสตรีในนิมิตทำให้นางได้ทราบว่านางคงเป็นทายาทหนี่วารุ่นก่อนที่กำลังฝากฝังกล่องไม้อยู่ใต้ผืนดินที่นางกำลังเหยียบย่ำอยู่ไม่รอช้าเหลียนฮวาหันไปหาจ้าวหนิงเฟยทันที
 
 “ช่วยขุดตรงที่ข้าเหยียบที”
 
ไม่เพียงแค่จ้าวหนิงเฟยโจวจินก็ลงมือช่วยขุดดินในตำแหน่งหน้าศาลเจ้าเล็กร้าง ๆ จนไปเจอเข้ากับกล่องไม้เก่า ๆ เว่ยเจียเหลียนฮวายื่นมือไปรับมันมาจากมือของจ้าวหนิงเฟยก่อนจะเปิดดู— ข้างในคือ [ เกล็ดมุกวารี ] ขนาดเท่าเล็บก้อย มีแสงเรืองจาง ๆ
 
 “เกล็ดเช่นนี้อาจเป็น เศษหนึ่งของมุกวารีที่แตกออกเมื่อนานมาแล้วก็ได้”
 
 “มันคงมีความหมายกระไรสักอย่างข้าแลเห็นนิมิตจากศาลเจ้านี้”
 
ในเมื่อรั้งรอสักพักแล้วไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้นสิ่งที่นางกระทำคือการเก็บเสี้ยงมุกวารีนี้ไว้แล้วเดินทางต่อ
 
เมื่อถึงกลางยามเว่ยจากหุบเขาชิงหยางก็มาถึงเนินสลับสูงต่ำเข้าสู่พื้นที่ที่เรียกขานกันว่า ทางเงาน้ำ (水影路) — มันเป็นเส้นทางธรรมชาติอันมีแอ่งน้ำสะท้อนท้องฟ้าเกือบตลอดทางทั้งสามคนเดินทางตามที่เหลียนฮวาเอ่ยบอกไปเรื่อย ๆ ตามเดิมทว่าสิ่งที่ดูเหมือนจะติดใจจ้าวหนิงเฟยคงจะเป็นการที่นางสังเกตเห็นว่าว่าเงาสะท้อนของสตรีผู้เป็นนายในน้ำเรืองรองด้วยแสงสีครามล้อมรอบกายราวกับเป็นสิ่งคุ้มกันทั้งสามมิให้ถูกฝูงกาฝูงนกปีศาจที่บินวนไม่ไกลนักซึ่งเมื่อนางเงยหน้ามามองสตรีตรงหน้าแล้วกลับไม่มีสิ่งใดแตกต่างไปจากเดิมแม้แต่น้อย
 
จ้าวหนิงเฟยเก็บเรื่องนี้ไว้ในใจคาดคิดว่าคงเป็นแสงของไม้เท้าที่กำลังเปล่งพลังอย่างที่นายของตนนั้นได้แลเห็นมาตลอดหรือไม่ก็แสงของเกล็ดมุกวารีที่ผู้เป็นนายของตนเก็บเอาไว้ส่วนของคุณหนูสาสกุลเว่ยเจียเองก็ไม่ได้สังเกตสิ่งใดนอกจากการเพ่งบอกกระแสพลังนำทางเป็นเช่นนี้จนโจวจินที่อยู่ข้างหน้าหยุดลงและยกมือขึ้นมาเป็นสัญญาของการหยุดขบวน
 
 “มีกระไรหรือ”
 
 “ทัณฑ์วนวารีขอรับ…”
 
ระหว่างทางนั้นมีฝูงนกดำบินวนอยู่เหนือเส้นทางทว่าเมื่อเข้าสู่อาณาบริเวณที่โจวจินเอ่ยแล้วพวกมันกลับสลายไปทันทีที่พ้นแนว รอยหินโค้งคล้ายประตูสวรรค์โจวจิน เตือนให้ระวังเพราะ เส้นทางนี้เป็นทางโบราณซึ่งเคยเป็นเส้นทางของพวกผู้พิทักษ์เทพีหนี่วา หากผู้มีเจตนาไม่บริสุทธิ์ผ่านไป อาจถูก ทัณฑ์วนวารี กลืนกิน
 
บัดนั้นเมื่อขาของเสี่ยวเฮยย่ำก้าวไปข้างหน้าคลื่นน้ำวนที่ส่งกระทบมาถึงพวกนางพลันสงบดวงตาของนางแลเห็นความเปลี่ยนแปลงเล็ก ๆ น้อย ๆ นี้ก็ลองให้เสี่ยวเฮยเดินนำหน้าไปเพิ่มอีกหน่อยแล้วก็เป็นดังที่นางคาดไว้ราวกับก่อเป็นเส้นทางน้ำสงบเป็นเส้นทางเดียวที่นางก้าวเดิน ขณะนั้นเองเกล็ดมุกวารีพลังเปล่งแสงกระจ่างจนนางต้องหยิบขึ้นมาถือในมือ
 
 “ตามข้ามาให้ดี”
 
สตรีผู้สูงศักดิ์รับรู้ได้ในทันทีว่าการนำทางที่สตรีในนิมิตเอ่ยคือสิ่งใดสิ่งนี้จะนำทางให้นางได้ก้าวผ่านทัณฑ์วนวารีได้เป็นแน่นางบังคับเสี่ยวเฮยให้ขยับนำขบวนและนางก็ได้เดินทางข้ามผ่านเขตทางเงาน้ำเข้าสู่ เชิงเขาเทียนซานด้านใต้
 
ในช่วงที่ผ่านพ้นเขตอันตรายสายลมเย็นได้พัดโบกจนสั่นไปทั่วทั้งกายเกล็ดหิมะที่โปรยปรายเบาบางทำให้ได้รับรู้ว่าบัดนี้ภูผาสูงชันได้อยู่ตรงหน้าพวกนางเดียบร้อยแล้ว
 
“นี่ก็คงจะราว ๆ ยามซวีแล้วเราหาถ้ำแล้วก่อไฟพักแรมดีหรือไม่ภูเขาหิมะยามราตรีหาได้ปลอดภัย”
 
โจวจินเอ่ยแสดงความเห็นสตรีทั้งสองก็พยักหน้าตอบรับก่อนจะเดินทางด้วยพลังกายเฮือกสุดท้ายในการตามหาที่พักพิงพวกนางควบม้าไปเรื่อย ๆ ก็ได้พบกับถ้ำหินน้อย ๆ ไม่ได้ลึกกระไรมากทว่ากลับมีพื้นที่ให้ได้ก่อไฟเอนกายพักผ่อน
 
แล้วในค่ำคืนที่ย่างกรายเข้าสู่เขตขุนเขาเทียนซานนี้เองเว่ยเจียเหลียนฮซาก็ได้นิมิตฝันถึงสตรีที่อยู่ท่ามกลางปีศาจน่าหวาดกลัว…
 

</div>
<div style="color: rgb(255, 255, 255); text-align: center;"> 
<img style="width: 75%;" src="https://i.imgur.com/LIeqPiH.png" border="0" alt=""> 
โจวจิน 
+5 พูดคุยประจำวัน 
+20 หัวดีโบนัสความสัมพันธ์
 

<a href="home.php?mod=space&uid=1" target="_blank">@Admin</a>

 

</div>

</div>
<div style="color: rgb(255, 255, 255); margin-top: -200px;">
<div style="height: 450px; background-image: url('https://i.imgur.com/82qGh6z.png');
background-repeat: no-repeat;
background-size: cover;
"></div></div>

</div>
</div>
</div></div>

WeijiaLianhua โพสต์ 2025-5-21 22:00:37

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย WeijiaLianhua เมื่อ 2025-5-31 10:36 <style>
#LianH01 {
 border: 0px solid;
border-radius: 10px;
background-image: url("https://i.imgur.com/lL9mqdW.png"); }
#LianH02 {
 border: 0px solid;
 width: 75%;
box-shadow: #000000 5px 5px 5em;
background-color : #0f3648;}
#LianH03 {
 border: 0px solid;
 padding: 0px 50px;
 width: 75%;}
#LianH04 {
 border: 0px solid;
 padding: 30px;
 width: 500px;
 box-shadow: #000000 5px 5px 5em;
 background-image: url("https://i.imgur.com/IFRHQ59.png");}

</style>

<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Charmonman:wght@400;700&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Niramit:ital,wght@0,200;0,300;0,400;0,500;0,600;0,700;1,200;1,300;1,400;1,500;1,600;1,700&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Zhi+Mang+Xing&display=swap" rel="stylesheet">

<div align="center">

<div id="LianH01" style="">
<div id="LianH02" style="">
<div style="height: 530px; background-image: url('https://i.imgur.com/95FY1QN.png'); background-repeat: no-repeat; background-size: cover;"></div>
<div style="margin-top: -200px; text-align: center;">
<img height="300" src="https://i.imgur.com/8tE9Mcr.png" border="0" alt=""> 
 บันทึกการเดินทางสีครามบทที่ 5 ห้าราตรีเพื่อพานพบ ห้ามารคีรีที่ต้องกำจัด 

</div> 
<div style="margin-top: -50px;">
<div id="LianH03" style="">
<div align="left" style="">


 
<div align="center" style="color: rgb(255, 255, 255);">
<div id="LianH04">
<div align="left">
วันที่สามสิบ ซื่อเยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบเอ็ด
 
ไม่มีบันทึก เนื่องจากสถานการณ์ในวันนี้ค่อนข้างหนักหน่วงจนเหลียนฮวาเอนกายก็หลับปุ๋ยเลย


</div></div></div>
 
เสียงกรีดร้องของสตรีหวีดดังภายในฝันราวกับหลอกหลอนให้ห้วงฝันนั้นเต็มไปด้วยความโกลาหล ภาพของสตรีที่ถูกปีศาจตัวมหึมาน่าหวาดหวั่นโอบล้อมมีผู้ปกป้องนางเพียงหนึ่งเท่านั้นทว่าสิ่งที่สายตาของสตรีผู้นั้นสบเข้าคือสายตาของนางราวกับว่าแหวกกระแสความวุ่นวายจับจ้องผู้เป็นพยานในห้วงฝัน
 
 “ช่วยด้วย…”
 
 “...สาม …หนูสาม …คุณหนูสาม !!!”
 
ฉับพลันนั้นร่างบางที่ตื่นจากความฝันอันเลวร้ายก็สะดุ้งโหยงตามเสียงเพรียกของจ้าวหนิงเฟยแลเห็นกระแสความห่วงใยที่ส่งผ่านคิ้วขมวดของสตรีผู้เป็นนางกำนัลส่วนพระองค์เว่ยเจียเหลียนฮวาพยายามหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนที่จะตั้งสติให้มั่นพบว่าตอนนี้ก็เข้าช่วงปลายยามเหม่าเสียแล้ว
 
“แค่…ฝันร้ายไม่เป็นไรหนิงเฟย”
 
โจวจินที่ตื่นไวที่สุดเนื่องจากเขารู้สึกไม่สบายใจกับพื้นที่โดยรอบเท่าไหร่ก็ออกไปตรวจดูพื้นที่ พบว่าหิมะถูก เหยียบย่ำอย่างรุนแรง จากกลุ่มที่ขึ้นเขาไปทางตะวันออกเฉียงเหนือ รอยเท้าใหญ่ผิดมนุษย์ ห้าเส้นกลิ่นกำยานเน่าโชยมาตามลม – โจวจินยืนยันว่าเป็นกลิ่นเดียวกับที่ เคยพบในป่าที่เจวี๋ยฮว่าเคยปรากฏ
 
“คุณหนูสามข้าพบร่องรอยปีศาจ”
 
ไม่ทันไรที่จะรายงานสถานการณ์ก็ได้ยินเสียงของเหล็กกระทบและเสียงกรีดร้องดังไกล ๆ จากทิศทางที่โจวจินสังเกตว่ารอยเท้าพวกนั้นมุ่งหน้าไปทิศนั่น
 
 “โจวจินรีบไปเร็ว”
 
เว่ยเจียเหลียนฮวาเร่งให้ทุกคนรีบโยนอุปกรณ์ขึ้นหลังม้าแล้วมุ่งหน้าไปตามเสียงกรีดร้องนั่นทันทีท่ามกลางหิมะสีขาวปรากฎกลุ่มปีศาจห้าตัวล้อมรอบหนึ่งสตรีหนึ่งบุรุษเช่นในความฝันทำเอานางต้องหยุดชะงักค้าง
 
 “โจวจิน ไปช่วยเร็ว”
 
 “ขอรับ !!”
 <div style="text-align: center;"><img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/-2025-05-09-232021.md.png" border="0"></div> 
นับว่าดียิ่งนักที่มีโจวจินร่วมทาง สตรีทั้งสองที่ไร้วรยุทธ์(ไม่ว่าจะในแง่ของไม่มีอยู่แล้ว หรือคิดว่าตนเองไม่มีก็ตาม)ก็รับหน้าที่ขี่ม้าเอาพวกมันไปไกล ๆ เพื่อกันลูกหลงและผูกเชือกไว้ก็หินยักษ์ก่อนจะเร่งไปดูสถานการณ์ ณ ตอนนั้น
 
ดูเหมือนพวกนางจะมาช้าไปหนึ่งก้าวในอ้อมกอดของสตรีบางที่นางแลเห็นในความฝันมีบุรุษที่สวมชุดราวกับผู้เยี่ยมยุทธท่านหนึ่ง
 
 “จื่อเซวียนกงจู่… กระหม่อมไม่อาจร่วมทางกับพระองค์ได้แล้วขอรับ…”
 
 “ไม่เจ้าต้องอยู่กับข้าสิไหนว่าเจ้าจะอยู่กับข้าอย่างไรเล่า!!!”
 
 “เสี่ยวกงจู่ของกระหม่อม…ตามหามุกวารี…ปกป้องหนานจ้าว…อึก–...มีเพียงพระองค์เท่านั้น…”
 
และสุดท้ายก็เหลือเพียงหนึ่งสตรีที่สูญเสียกับร่างที่แน่นิ่งของบุรุษผู้กระทำหน้าที่อย่างองอาจส่วนผู้ที่มาทีหนังอย่างเว่ยเจียเหลียนฮวา จ้าวหนิงเฟยและโจวจินต่างก็เลือกที่จะให้เวลาดรุณีน้อยนางนี้ได้หลั่งน้ำตาแห่งความสูญเสียสักพัก
 
เมื่อร่างเล็กของสตรีที่ดูอ่อนเยาว์กว่านางไม่มากตั้งสติขึ้นมาได้ก็ค่อย ๆ วางร่างของบุรุษที่น่าจะเป็นคนใกล้ชิดลงก่อนจะค่อย ๆ หันมาหาพวกนาง
 
 “ข้า… แซ่ จื่อเซวียน นาม ชิงหลี กงจู่แห่งหนานจ้าวขอบพระคุณผู้มีพระคุณทั้งสามมากข้าขอทราบนามพวกท่านได้หรือไม่ ?”
 
 “เรียนหนานจ้างกงจู่ หม่อมฉันมีนามว่า จ้าวหนิงเฟย เป็นหญิงรับใช้ของคุณหนูสามเว่ยเจียเหลียนฮวา บุตรีเจ้ากรมโยธาแห่งต้าฮั่นส่วนทางนั้น โจวจิน จอมยุทธ์ที่ร่วมทางเพคะ” จ้าวหนิงเฟยผู้รู้งานเอ่ยแนะนำนายหญิงของนางโดยไม่ต้องให้เหลียนฮวาต้องแนะนำตนเอง
 
 “...เอ่อคือว่าก่อนจะสนทนากันต่อขอข้าจัดการเจ้าถิ่นได้หรือไม่?”
 <div style="text-align: center;"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/-2025-05-20-194308.md.png" border="0"></div> 
ดูเหมือนว่าเรื่องที่เกิดขึ้นนั้นเรียกให้เจ้าถิ่นอย่างปีศาจหมาป่าสีเงินมุ่งมาทางนี้โจวจินเร่งป้องกันสตรีทั้งสามและให้จ้าวหนิงเฟยที่พกกระบี่ช่วยต่อสู้ด้วยส่วนเว่ยเจียเหลียนฮวาก็คอยปกป้องจื่อเซวียนเท่าที่จะทำได้ทว่าไม่การต่อสู้ที่ดุเดือดนี้จะจบลงที่หมาป่าสีเงินแลเห็นว่าสตรีสองคนข้างหลังอ่อนแอเท่าใดจึงกระโจนเข้าใส่ในเฮือกสุดท้ายราวกับว่าหากมันต้องตายก็จะขอเอามนุษย์พวกนี้ไปตายด้วยกัน
 
เว่ยเจียเหลียนฮวารีบหยิบกระบี่ที่หล่นอยู่ของบุรุษที่สิ้นลมแล้วขึ้นมาถือให้มั่นก่อนจะทิ่มแทงเข้าไปที่ลำคอของปีศาจที่อ่อนแรงนั่นซะไม่อาจทราบได้เลยว่าเพราะมันใกล้ตายอยู่แล้วหรือเพราะว่านางคือสตรีผู้ข้ามผ่านโลกมาเยือน ณ ที่แห่งนี้จึงดูเหมือนจะแทงเข้าเนื้อเต็มที่ทีเดียวในช่วงเวลานั้นเองที่มีแสงเรืองรองออกจากกายนางที่ทั้งชีวิตไม่เคยจะคร่าชีวิตด้วยมือสองข้างตรง ๆ เลยจึงรู้สึกผิดจนอดไม่ได้ที่จะลูบขนนุ่มของมันที่เปรอะโลหิตสีแดงฉานและเกล็ดหิมะแข็ง
 
ฉับพลันนั้นละอองแสงพวกนั้นกลับค่อย ๆ ดูดซึนเข้าร่างของนางแทนก่อเกิดเป็นเม็ดตบะก้อนกลมบนมือเรียวบาง
 
 “เรา…เปลี่ยนที่กันเถิด”
 
ทุกคนล้วนเห็นด้วยที่จะเปลี่ยนที่เพื่อไม่ให้มีเจ้าถิ่นแถวไหนมาทำร้ายอีกเว่ยเจียเหลียนฮวาก็เริ่มซักถามองค์หญิงแห่งหนานจ้าวถึงที่มาที่ไปพร้อมกับแจกเสี่ยวหลงเปาให้ทุกคนกินพร้อมชาดอกเบญจมาศที่จ้าวหนิงเฟยภาคภูมิใจก่อนที่ตลอดทั้งวันนี้จะกลายเป็นการเดินทางเพื่อลงจากเขาเทียนซานและตรงไปที่ฉางซานแทน
 
 เพื่อร่วมเดินทางไปกับทายาทแห่งหนานจ้าว และไขวิกฤตแห่งเมืองฉางซานเสีย 

</div>
<div style="color: rgb(255, 255, 255); text-align: center;"> 
<img style="width: 75%;" src="https://i.imgur.com/LIeqPiH.png" border="0" alt=""> 
โจวจิน 
+5 พูดคุยประจำวัน 
+20 หัวดีโบนัสความสัมพันธ์ 
+15 ความสัมพันธ์อาหารเกรดน้ำเงิน+ ชา/สุราเกรดน้ำเงิน (+10) 
 
จื่อเซวียน ชิงหลี 
+5 พูดคุยประจำวัน 
+20 หัวดีโบนัสความสัมพันธ์ 
+15 ความสัมพันธ์อาหารเกรดน้ำเงิน+ ชา/สุราเกรดน้ำเงิน (+10) 
 
ดูดซับพลังวิญญาณปีศาจหมาป่าขาว: 
(เอฟเฟคผู้มีบุญไม่ x2 เพราะไม่ใช่ทรัพยากร) 
+30 ตบะฝึกฝน 
+1 เศษเสี้ยววิญญาณหมาป่าขาว 
+แพรจันทร์หนาว (เลขไบต์หลักสุดท้าย) ชิ้น
 

<a href="home.php?mod=space&uid=1" target="_blank">@Admin</a>

 

</div>

</div>
<div style="color: rgb(255, 255, 255); margin-top: -200px;">
<div style="height: 450px; background-image: url('https://i.imgur.com/82qGh6z.png');
background-repeat: no-repeat;
background-size: cover;
"></div></div>

</div>
</div>
</div></div>

WeijiaLianhua โพสต์ 2025-5-22 22:50:43

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย WeijiaLianhua เมื่อ 2025-5-31 11:59 <style>
#LianH01 {
 border: 0px solid;
border-radius: 10px;
background-image: url("https://i.imgur.com/lL9mqdW.png"); }
#LianH02 {
 border: 0px solid;
 width: 75%;
box-shadow: #000000 5px 5px 5em;
background-color : #0f3648;}
#LianH03 {
 border: 0px solid;
 padding: 0px 50px;
 width: 75%;}
#LianH04 {
 border: 0px solid;
 padding: 30px;
 width: 500px;
 box-shadow: #000000 5px 5px 5em;
 background-image: url("https://i.imgur.com/IFRHQ59.png");}

</style>

<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Charmonman:wght@400;700&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Niramit:ital,wght@0,200;0,300;0,400;0,500;0,600;0,700;1,200;1,300;1,400;1,500;1,600;1,700&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Zhi+Mang+Xing&display=swap" rel="stylesheet">

<div align="center">

<div id="LianH01" style="">
<div id="LianH02" style="">
<div style="height: 530px; background-image: url('https://i.imgur.com/95FY1QN.png'); background-repeat: no-repeat; background-size: cover;"></div>
<div style="margin-top: -200px; text-align: center;">

<img height="300" src="https://i.imgur.com/8tE9Mcr.png" border="0" alt=""> 
 บันทึกการเดินทางสีครามบทที่ 6 หกสหายในการเดินทางอันยาวนาน 

</div> 
<div style="margin-top: -50px;">
<div id="LianH03" style="">
<div align="left" style="">

 
 
<div align="center" style="font-size: medium; color: rgb(255, 255, 255);">
<div id="LianH04">
<div align="left">
วันที่หนึ่ง อู่เยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบเอ็ด
 
วันนี้เป็นวันที่ข้าดีใจที่สุดที่ได้กินอิ่ม ๆ ท้องอุ่น ๆ เสียที หลังจากที่ต้องนอนบนเขาเทียนซานจนจะแข็งตายในสามวันเจ็ดคืนแน่นอนว่าการผูกมิตรที่ดีที่สุดล้วนเป็นการผูกมิตรในขณะที่ร่วมโต๊ะอาหารนับว่าได้พูดคุยกับทายาทหนี่วาที่ในที่สุดก็ได้เจอเสียทีอย่างจื่อเซวียนชิงหลีหนานจ้าวกงจู่ หากว่ากันตามยศฐา นางอยู่สูงกว่าข้านักทว่าในการเดินทางนี้ข้าไม่ได้แนะนำตนเช่นพระสนมข้าแนะนำตนเป็นคุณหนูท่านหนึ่งและกงจู่เองก็ปรารถนาที่จะสนทนาเช่นมิตรสหายไร้ความเหินห่างทางยศฐาพวกข้าจึงไม่ได้ใช้ราชาศัพท์แม้แต่น้อย(ยกเว้นที่ยังคงเรียกนางว่า จื่อเซวียนกงจู่น่ะนะ)
 
ในวันนี้ข้าก็ได้นินทาเจี่ยเจียคนดีของข้าไปเสียยกใหญ่เชียวมันคงจะไม่ลอยไปเข้าหูคนงามว่าที่หวงโฮ่วหรอกกระมัง ?
 
อีกอย่างในการเดินทางนี้ดูเหมือนว่าข้าจะได้สหายใหม่เว่ยซานหมาป่าที่เจอบนเขาเทียนซานคาดว่ามันน่าจะตามลงมาจากเขาเพราะเห็นข้าเป็นจ่าฝูงตัวใหม่กระมัง ถึงจะรู้สึกแปลก ๆ พิกล ทว่าการที่มันช่วยไม่ให้ข้าต้องนอนตายเสียก่อนก็ถือว่าเป็นความดีที่มากพอที่จะรับเลี้ยงมัน
 
เว่ยซานเจ้านี่ตาแหลมใช้ได้

</div></div></div>
 
 “ฮัดชิ่ว !”
 
วันนี้ในยามเฉินเป็นช่วงเวลาเริ่มออกเดินทางอีกครั้งดูจากเส้นทางแล้วพวกนางคงจะเริ่มใกล้สู่เชิงเขามากขึ้นหลังจากที่เมื่อคืนนี้จู่ ๆ ก็มีพายุโหมจนต้องหยุดพักอยู่บนเขาทั้งอย่างนั้นเสียได้เว่ยเจียเหลียนฮวาเริ่มรู้สึกว่าความหนาวที่ขาวโพลนนี้แม้งดงามเพียงใดทว่ากลับแฝงความน่ากลัวไว้เช่นกันและในยามนี้เองนางก็เริ่มรู้สึกแสบผิว แสบจมูกจนแดงเป็นผลอิงเถา
 
ในช่วงเวลานั้นเองที่กำลังเดินทางย่ำหิมะปุยขาวฉับพลัลนั้นได้ยินเสียงขู่ร้องของสัตว์สี่เท้าขนปุยล้อมหน้าล้อมหลังอยู่ทั้งสิ้นราว ๆ สี่ตัวได้โจวจินที่เป็นผู้เยี่ยมยุทธร่วมกับจ้าวหนิงเฟยหยิบกระบี่คู่ที่พกมาเพื่อช่วยเหลือโจวจินอีกแรงส่วนของเว่ยเจียเหลียนฮวาเลือกที่จะให้กระบี่ขององครักษ์กับจื่อเซวียนกงจู่ส่วนของนางหยิบธนูไม้จันทน์ขึ้นมาเป็นฝ่ายสนับสนุนจากข้างหลังและช่วยปกป้องจื่อเซวียนกงจู่ที่นอกจากถือกระบี่ไว้กับตัวให้มั่นก็ดูจะหวาดกลัวเกินจะต่อกรกับพวกมัน
<div align="center" style="font-size: medium; color: rgb(255, 255, 255);"> <img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/-2025-05-22-130126.md.png" border="0" alt=""> </div>
ไม่นานเหตุการณ์ทั้งหลายนก็จบลงที่มีศพของหมาป่าทั้งสี่ตัวนอนเกลื่อนก่อนที่จะมีอีกหนึ่งตัวที่ดูเหมือนว่าจะแอบอยู่หลังหินใหญ่
 
 “ตอนนี้ถ้าจำไม่ผิด…เนื้อของเราน่าจะพร่องไปราว ๆ แปดส่วนแล้วกระมัง”
 
สายตาของเว่ยเจียเหลียนฮวาพลันมืดมนลงทันตาเจ้าสตรีผู้รักเนื้อนั้นอยู่ไม่ได้ถ้าไม่ได้มีเนื้อตกถึงท้องจึงอ้อนจ้าวหนิงเฟยให้ทำอาหารที่มีเนื้อให้ทานจนมันร่อยหรออย่างรวดเร็ว
 
 “เจ้ากินเยอะนี่นาโจวจิน”
 
 “คุณหนูสามอย่าโบ้ยความผิดสิเจ้าคะ”
 
“เงียบปากน่า จะแล่เนื้ออะไรก็ทำ”
 
 “แล้วอีกตัวนึงเล่าขอรับ”
 
 “หากมันไม่กระโจนรนหาวันตายก็ปล่อยให้มันได้สืบพันธุ์ต่อไปเถิด”
 
จากคำเอ่ยของสตรีผู้นำคณะเดินทางก็จบลงที่ให้โจวจินแล่เนื้อหมาป่าในส่วนที่น่าจะกินได้เก็บไว้แล้วก็เดินทางกันต่อโดยมีเจ้าสี่เท้าขนปุยคอยติดตามไม่ห่างราวกับว่าพยายามตามไม่ให้พวกนางได้รับรู้
 
ใช้เวลาราว ๆ สองชั่วยามได้คณะเดินทางสามสตรีหนึ่งบุรุษก็เดินทางมาจนถึงตีนเขาอันมีโรงเตี๊ยมเล็ก ๆ ตั้งอยู่เรียกว่าเป็นบุญนักเพราะยามนี้นางโหยหาน้ำแกงร้อน ๆ อย่างหาที่สุดมิได้
 
 “หม้อไฟแปดเซียน ไก่ขอทาน เกี๊ยวทอด สุราเบญจมาศ!”
 
ว่ากันว่าเพื่อให้พ้นผ่านความหนาวอันโหดร้ายจึงต้องดื่มสุราเพื่อความอบอุ่นของร่างกายนางจึงไม่ลังเลที่จะสั่งชุดใหญ่เต็มโต๊ะราวกับว่างดข้าวปลาร่วมสิบคืนวัน เถ้าแก่ที่ดูแลโรงเตี๊ยมเล็ก ๆ นี้ก็หน้าบานนักที่ได้รับลูกค้ากระเป๋าหนักตำลึงทองทั้งสี่คนต่างร่วมโต๊ะกันอย่างอบอุ่นถือเป็นการทำความรู้จักกับจื่อเซวียนกงจู่ให้มากขึ้นโดยภายในใจของเว่ยเจียเหลียนฮวานั้นหวังว่าการเดินทางนี้จะราบรื่นแม้จะทำได้เพียงแค่หวังก็ตาม
 
 “คุณหนูเว่ยเจียข้าอยากทราบว่าในเมืองหลวงมีอะไรน่าสนใจบ้าง ?”
 
 “อืม…”
 
เว่ยเจียเหลียนฮวาที่กำลังเคี้ยวไก่ขอทานอยู่ก็กลืนลงคอก่อนจะนึกออกแล้วว่าจะเล่าเรื่องใดดีดวงตาที่มักจะแสดงความอ่อนหวานปนเฉื่อยชาเสมอบัดนี้กลับส่งแววประกายมองซ้ายมองขวาแลเห็นว่ามีผู้คนอยู่บ้างก็กระแอมไอนึกสนุกอยากนินทาผู้สูงศักดิ์เล่นสักเล่นน้อย
 
 เจี่ยเจียเจ้าขาเจี่ยเจียคงไม่โทษเหมยเหม่ยผู้น่ารักของเจี่ยเจียกระมังจะเป็นหวงโฮ่วก็ต้องมีข่าวลือพิเศษเสียหน่อย
 
 “ว่ากันว่าในวังหลังนั้นมีเทพธิดาสถิตอยู่…” นางทำท่าทางจะลดเสียง ทว่ากลับยังดังชัดเจนให้ผู้คนได้ยิน “นางเป็นเทพธิดาที่ลงมาเยือนพื้นพิภพทว่านางกลับถูกตาต้องใจของโอรสสวรรค์จนไม่อาจกลับสวรรค์ไปได้นางถูกคัดเลือกให้เป็นพระสนมที่มังกรตกภวังค์ในรักทันทีที่ได้สบตาเชียวใช้เวลาไม่นานเท่านั้นความโปรดปรานก็เป็นที่ประจักษ์ จากยศต่ำสู่ผู้สูงสุดในวังหลังจากเหม่ยเหรินสู่ กุ้ยเฟยแถมยังมีพยานรักที่ในยามคลอดมีปรากฎการณ์พิเศษราวกับท้องนภาเป็นสักขีพยานถึงการกำเนิดเทพธิดาตัวน้อยเชียว !!!!”
 
เว่ยเจียเหลียนฮวาเล่าอย่างออกรสนางถึงกับตบโต๊ะเสียงดังทำท่าทางแสดงถึงความใหญ่โตของอภินิหารที่บังเกิดในช่วงเวลาที่หลานตัวน้อยของนางกำเนิด
 
 แม้ว่าทุกอย่างจะได้ยินจากปากนางกำนัลในเรือนอีกทีก็ตาม…
 
ไม่นานนักการสนทนาก็จบลงในระหว่างที่รอจ้าวหนิงเฟยจัดการเรื่องค่าใช้จ่ายพหูสูตรน้อยที่ไปขอซื้อม้วนตำราที่ดูเหมือนว่าจะเป็นของที่บัณฑิตเมื่อนานมาแล้วลืมทิ้งไว้ที่แห่งนี้ก็เดินออกจากโรงเตี๊ยมหมายมั่นว่าจะมาเปิดอ่านระหว่างที่รั้งรอทว่าสิ่งที่ดึงดูดสายตาเสียก่อนกลับเป็นหางฟู ๆ ที่วิ่งไปไกล ๆ ราวกับว่ามันเพิ่งวิ่งออกจากอาณาบริเวณนี้ทันทีที่รู้ว่านางเดินออกมาดวงตาสีน้ำตาลอ่อนหวานสบเข้ากับดวงตาสีทองของนักล่าตัวใหญ่ก่อนจะเห็นมันที่ทำท่าเหมือนจะดูเชิงพวกนาง
 
 “เอาไปสิ”
 
เว่ยเจียเหลียนฮวามองซ้ายมองขวาก่อนจะฉีกเนื้อไก่ขอทานที่เหลือจากมื้ออาหารเมื่อครู่นี้ให้เจ้าหมาป่าไปมันก็รีบรับไก่ไปกินอย่างหิวโหยนางได้เห็นว่าไก่เหลือที่เก็บได้ไม่นานเท่าไหร่มีประโยชน์ก็รู้สึกดีขึ้นมาหน่อย
 
คณะเดินทางค่อย ๆ เดินทางต่อไปตามทางที่เถ้าแก่แนะนำคราวนี้ไม่มีไม้เท้าหินกลวงคอยนำทางเนื่องจากมันได้แตกสลายไปในตอนที่ช่วยเหลือทายาทหนี่วาเป็นที่เรียบร้อยแล้วยังดีที่การเดินทางครานี้มิใช่การเดินทางโดยใช้การนำทางแห่งเซียนทว่าเป็นการเดินทางโดยตั้งจุดหมาย ณ เมืองฉางซานเช่นนั้นแล้วการเดินทางครานี้ย่อมดูมีจุดหมายยิ่งนัก ผู้นำทางจึงมิใช่นางเช่นเดิมทว่ากลายเป็นโจวจินที่ดูจะชำนาญด้านการเดินทางเพราะด้วยมีประสบการณ์ในการท่องยุทธภพออกเกวียนค้าขายในส่วนของคุณหนูสามแห่งสกุลเว่ยเจียก็ใช้ความสามารถพิเศษที่สั่งสมมาตั้งแต่เด็กที่นั่งเกวียนเดินทางจากไคเฟิงมาฉางอันบ่อยครั้งในการอ่านตำราไปด้วยขี่ม้าไปด้วย
 
เพราะว่านางเลือกที่จะเสียสละม้าให้จื่อเซวียนและตนเองซ้อนเจ้าหนิงเฟยแทนอย่างไรเล่า ช่างมีเมตตาเสียจริง!
 
พวกทางเดินทางออกมาจากบริเวณเขาเทียนซานแม้จะยังคงหนาวอยู่บ้างทว่ามันก็อบอุ่นขึ้นมาเมื่อเทียบกับอุณหภูมิอันหนาวจบแสบจมูกข้างบนนั้นด้วยความที่เดินทางมาจนเสี่ยวเฮยและเพื่อน ๆ ดูจะเหนื่อยกันแล้วก็หาที่ทางใกล้แหล่งน้ำเพื่อพักพิงในต้นยามโหย่วในระหว่างที่กำลังตั้งค่ายพักแรมขนาดย่อม ๆ นี้เองเหลียนฮซาเลือกที่จะเดินไปหาที่นั่งใต้ต้นไม้เพื่ออ่านม้วนตำราตามประสาสตรีในห้องหอผู้เอาแต่อ่านตำราเช่นบัณฑิต ทว่าอ่านได้ไม่ถึงเค่อนักก็ได้ยินเสียงประหลาดจากบนต้นไม้
 
 “ฟ่อ…”
 
“กรี๊ดดด”
 
“โฮ่ง !!!!”
 
ไม่รู้นางจะตกใจสิ่งใดก่อนระหว่างต้นไม้ที่นางนั่งดันมีงูอยู่กับหมาป่าตัวหนึ่งกระโจนมากัดงูจนจมเขี้ยวเว่ยเจียเหลียนฮวาที่ตกอกตกใจก็ทำให้จ้าวหนิงเฟย โจวจินและจื่อเซวียนเร่งมาดูว่าเกิดอะไรขึ้นกับนางกันแน่
 
 “คุณหนูเจ้าคะท่านคงมิได้แอบเลี้ยงมันหรอกใช่หรือไม่ ?”
 
 “ข้าแอบเจ้าได้ที่ไหนอย่าบอกนะว่าจากโรงเตี๊ยมนั่นเจ้าก็ตามพวกข้ามาตลอดเลย”
 
เจ้าหมาป่าดูเหมือนว่าจะมีความคิดว่าพวกนางฆ่าจ่าฟูงได้ผู้อยู่จุดสูงสุดคือจ่าฝูงและ ณ ตอนนั้นผู้ที่อยู่บนหลังม้าและแสดงท่าทีองอาจที่สุดดันเป็นเว่ยเจียเหลียนฮวาผู้ใช้ธนูเสียได้เช่นนั้นแล้วบัดนี้นางจึงกลายเป็นจ่าฝูงในสายตาของเจ้าหมาป่าที่เหลือตัวสุดท้ายในฝูงนั้น
 
ด้วยความรู้สึกผิดจึงได้แต่ถอนหายใจออกมาแล้วก็ลองพยายามยื่นมือที่ถือเนื้อแดดเดียวให้มันและพยายามเข้าหาอย่างเป็นมิตร
 
 “ข้ามีนามว่าเว่ยเจียเหลียนฮวาทางนั้นโจวจิน จ้าวหนิงเฟย จื่อเซวียน ดีใจที่ได้รู้จักเจ้านะ…” นางเอ่ยก่อนจะเพิ่งนึกได้ว่า…นางต้องตั้งชื่อใช่หรือไม่ ? “เอ่อ…อ่า…ได้นับตั้งแต่นี้ไปข้าจะเรียกเจ้าว่าเว่ยซานมาจากนามสกุลข้า แล้วก็เทียนซานก็แล้วกัน”
 
แล้วในวันนั้นก็จบวันด้วยการที่นางได้รับสมาชิกใหม่หนึ่งตัว…

 

</div>
<div style="font-size: medium; color: rgb(255, 255, 255); text-align: center;"> 
<img style="width: 75%;" src="https://i.imgur.com/LIeqPiH.png" border="0" alt=""> 
โจวจิน 
+5 พูดคุยประจำวัน 
+20 หัวดีโบนัสความสัมพันธ์ +30 ความสัมพันธ์ อาหารเกรดแดง + (+5) ชาหรือสุราก็ได้ (หากเป็นอาหารประเภทที่กำกับไว้ในคำอธิบายว่า อาหารปรุง ได้โบนัส +5 เพิ่ม) 
 
จื่อเซวียน ชิงหลี 
+5 พูดคุยประจำวัน 
+20 หัวดีโบนัสความสัมพันธ์ +30 ความสัมพันธ์ อาหารเกรดแดง + (+5) ชาหรือสุราก็ได้ (หากเป็นอาหารประเภทที่กำกับไว้ในคำอธิบายว่า อาหารปรุง ได้โบนัส +5 เพิ่ม) 
ไอเท็มดรอป(ใช้เอฟเฟคผ่านประลองระบบ): เนื้อสัตว์ 
(เลขไบต์หลักสุดท้าย = จำนวนเนื้อที่ได้) 
ไอเท็มดรอป(ประลองระบบ): 
เนื้อสัตว์ (เลขไบต์หลักสุดท้าย = จำนวนได้) 
หนังหมาป่า (เลขไบต์รองสุดท้าย = จำนวนได้) 
 
- สามารถเผยแพร่ข่าวลือในฉางอันเพื่อปั่นทอนชื่อเสียงเป้าหมายได้ ( Username เป้าหมาย = <a href="home.php?mod=space&uid=2" target="_blank">@LuBairan</a> ) เป้าหมายจะสูญเสียค่าคุณธรรม-100 ทันที (+1 Point แก่โรลเพลย์สร้างข่าวลือ - สัปดาห์ละครั้ง ครั้งต่อไป +30 EXP
) 
- สามารถโรลเพลย์ค้นคว้าหาความรู้จากการฟัง หรือ อ่าน +30 EXP (วันละครั้ง)
 

โรลเพลย์อุปการะปีศาจหมาป่าเร่ร่อน จะได้รับ 15 Point สำหรับ Level 1
 
กิจกรรมโรลเพลย์ x2 ตลอดเดือนพฤษฏาคม
 

<a href="home.php?mod=space&uid=1" target="_blank">@Admin</a>

 

</div>

</div>
<div style="font-size: medium; color: rgb(255, 255, 255); margin-top: -200px;">
<div style="height: 450px; background-image: url('https://i.imgur.com/82qGh6z.png');
background-repeat: no-repeat;
background-size: cover;
"></div></div>

</div>
</div>
</div></div>

WeijiaLianhua โพสต์ 2025-5-23 00:03:10

WeijiaLianhua โพสต์ 2025-5-23 13:51:34

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย WeijiaLianhua เมื่อ 2025-5-24 08:11 <style>
#LianH01 {
 border: 0px solid;
border-radius: 10px;
background-image: url("https://i.imgur.com/lL9mqdW.png"); }
#LianH02 {
 border: 0px solid;
 width: 75%;
box-shadow: #000000 5px 5px 5em;
background-color : #0f3648;}
#LianH03 {
 border: 0px solid;
 padding: 0px 50px;
 width: 75%;}
#LianH04 {
 border: 0px solid;
 padding: 30px;
 width: 500px;
 box-shadow: #000000 5px 5px 5em;
 background-image: url("https://i.imgur.com/IFRHQ59.png");}

</style>

<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Charmonman:wght@400;700&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Niramit:ital,wght@0,200;0,300;0,400;0,500;0,600;0,700;1,200;1,300;1,400;1,500;1,600;1,700&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Zhi+Mang+Xing&display=swap" rel="stylesheet">

<div align="center">

<div id="LianH01">
<div id="LianH02">
<div style="height: 530px; background-image: url('https://i.imgur.com/95FY1QN.png'); background-repeat: no-repeat; background-size: cover;"></div>
<div style="margin-top: -200px; text-align: center;">
<img height="300" src="https://i.imgur.com/8tE9Mcr.png" border="0" alt=""> 
 บันทึกการเดินทางสีครามบทที่ 8 แปดคืนในพงไพรสู่แปดก้วนซื้อความสุขใจในวันนี้ 

</div> 
<div style="margin-top: -50px;">
<div id="LianH03" style="">
<div align="left" style="">


 
<div align="center" style="color: rgb(255, 255, 255);">
<div id="LianH04">
<div align="left">
วันที่สาม อู่เยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบเอ็ด
 
ในที่สุึดก็ได้หลับเต็มอิ่มเสียทีต้องขอบคุณโจวจินที่มีแผนที่แผ่นดินคร่าว ๆ จึงทำให้ได้ดูเส้นทางและตัดสินใจเรื่องการเดินทางเสว้นทางพวกนี้ทำให้เห็นได้ชัดว่าเส้นทางการค้านั้นอยู่ไปในทางเดียวกันกับพวกเราพอดีอย่างน้อยก็จนถึงลั่วหยางเช่นนั้นแล้วเราจะบุกป่าฝ่าดงไปทำไมก็ติดกองคาราวานสักกองไม่ก็จ้างเหมาจ้างเกวียนสักเล่มพร้อมม้าเทียมคงจะได้กระมัง
 
จริงสิข้าลืมถามโจวจินเลยว่าเขาขับเกวียนได้หรือไม่คงได้กระมังเป็นพ่อค้านี่
 
ด้วยประการฉะนี้แล้ว แทนที่จะมานอนอุตุในหมิงโจวข้าเลือกที่จะกลับฉางอันอย่ารวดเร็วแทนเพื่อที่จะได้มานอนพักในสถานที่ที่สบายตัวสบายใจที่สุดและได้พาจื่อเซวียนกงจู่ไปเที่ยวฉางอันตามที่เคยได้เล่าเอาไว้
 
อย่างไรก็ตามหากต้องใช้เกวียนจะให้พวกเสี่ยวเฮยไปเทียมลากเช่นนี้ถึงแม้ว่าพวกมันจะทำได้จริงทว่าข้าไม่อยากจะให้มันต้องมาลำบากกับเรื่องเช่นนี้เช่นนั้นแล้วก็ไปซื้อเกวียนอื่นก็คงจะดีกว่าเมื่อตื่นเช้าขึ้นมาในฉางอันข้าคงต้องพาเหล่าม้ากลับวังเสียแล้ว

</div></div></div>
 
“เราจะพักในนี้สักวันดีหรือไม่”
 
เป็นคำถามแรกของวันที่เว่ยเจียเหลียนฮวาเอ่ยถามสหายทั้งหลายในวงโต๊ะอาหารเช้า ณ โรงเตี๊ยมประจำหมิงโจว ทว่าเพื่อประกอบการตัดสินใจนั้นโจวจินที่มีแผนที่คร่าว ๆ ก็แนะนำว่าเดี๋ยวไปรวมตัวกันที่ห้องของใครสักคนแล้วมาปรึกษากันดีกว่าสุดท้ายจึงได้มารวมหัวกันในยามซื่อ
 
 “ข้ามีแผนให้พวกเจ้า 2 ทาง หากยังไม่อยากกลับฉางอันก็ต้องไปทางเว่ยโจว แต่ถ้าเอาสบายขึ้นมาหน่อยคงจะเป็นทางฉางอัน ฮัวโจว ลั่วหยาง อันยาง แล้วก็ตรงไปฉางซาน”
 
 “จริง ๆ เราจะเดินทางวันนี้แล้วไปนอนสบาย ๆ ที่ฉางอันก็ไม่แย่นะเจ้าคะจะได้พาจื่อเซวียนเที่ยวฉางอันด้วย”
 
 “จ้าวหนิงเฟยข้าวไม่ต้องกลับ…เอ่อ…ไปเยี่ยมหลานก็ได้ใช่หรือไม่ ?”
 
 “ถ้าท่านมิประสงค์จะเยี่ยมเยียนผู้ใดก็ย่อมได้...เจ้าค่ะ”
 
“ช่างมันเถิด เอาเป็นว่าข้าอยากสบายบ้างในครานี้ไปเส้นกลับฉางอันแล้วตรงไปตามเส้นทางสายไหมก็ไม่แย่นักเอาตามนี้เลยเถิดวันนี้ออกเดินทางก่อนแล้วค่อยไปพักที่ฉางอัน”
 
เว่ยเจียเหลียนฮวาในครานี้หมายมั่นว่าจะเดินทางโดยเกวียนเดินทางไปตามเส้นทางที่ได้รับการบุกเบิกแล้วอย่างเส้นทางสายไหมเช่นนั้นแล้วด้วยสมาชิกที่มากขึ้นคงจะทำให้การเดินทางโดยการขับขี่ม้ามันยากขึ้นหรือไม่ก็ติดตามคาราวานสักกองขอเดินทางไปด้วย
 
ในเมื่อตัดสินใจเช่นนนี้แล้วด้วยระยะทางที่ไกลหน่อยคงจะถึงฉางอันเอาช่วงปลายยามซวีเชียว คณะเดินทางทั้งหลายจึงแยกย้ายซื้อของที่จำเป็น เนื้อแดดเดียวเอย ธัญพืชเอย ม้วนตำราเอย(?) สุดท้ายก็มารวมตัวกัน ณ โรงเตี๊ยมหมิงโจวก่อนจะออกเดินทางออกจากหมิงโจวในยามอู่
 
ออกจากเมืองส่วนใหญ่ล้วนเป็นเส้นทางเลียบป่าหรือบ้างก็เข้าป่าบ้างด้วยความที่ตัดสินใจแล้วว่าหลังจากนี้จะเดินทางอย่างสบายที่สุดจึงทำให้เส้นทางที่ใช้ส่วนมากจะเป็นเส้นทางที่ทำเป็นถนนให้เกวียนผ่านโดยแท้
 
 “กลับฉางอันแล้วข้าจะไปจ้างเกวียนดี ๆ สักเล่มแล้วส่วนพวกม้าคงต้องเอาไปคืนวังก่อนกระมัง”
 
 “สุดท้ายก็กลับวังสินะเพคะพระสนม”
 
 “ก็ทำไงได้ถ้าจะต้องแยกจากเสี่ยวเฮยแต่หลังจากนี้ข้าจะใช้เกวียนจะให้เสี่ยวเฮยมาลากเกวียนได้อย่างไรกัน”
 
บทสนทนานี้เป็นบทสนทนาเบา ๆ ที่สองสตรีขับขี่อาชาสูงตัวเดียวกันเช่นนั้นแล้วสหายที่ขี่ม้าตัวอื่นย่อมไม่ได้ยินที่พวกนางสนทนากันเท่าใดนักสี่คนหนึ่งตัวได้เดินทางโดยแวะพักบ้างให้เหล่าอาชาได้พักหายใจ กินน้ำกินหญ้า ก่อนจะเดินทางต่อไปเรื่อย ๆ จนกลับหวนคืนสู่ฉางอันในต้นยามจื่อแทน…
 แน่นอนว่าในวันนี้นางได้อ่านตำราว่าด้วยเรื่องของการเลี้ยงหมาป่าจนจบเล่มเชียว 
<div align="center" style="color: rgb(255, 255, 255);"> </div>

 

</div>
<div style="color: rgb(255, 255, 255); text-align: center;"> 
<img style="width: 75%;" src="https://i.imgur.com/LIeqPiH.png" border="0" alt=""> 
โจวจิน 
+5 พูดคุยประจำวัน 
+20 หัวดีโบนัสความสัมพันธ์
 
จื่อเซวียน ชิงหลี 
+5 พูดคุยประจำวัน 
+20 หัวดีโบนัสความสัมพันธ์ 
- สามารถโรลเพลย์ค้นคว้าหาความรู้จากการฟัง หรือ อ่าน +30 EXP (วันละครั้ง)
 

 
กิจกรรมโรลเพลย์ x2 ตลอดเดือนพฤษฏาคม
 

<a href="home.php?mod=space&uid=1" target="_blank">@Admin</a>

 

</div>

</div>
<div style="color: rgb(255, 255, 255); margin-top: -200px;">
<div style="height: 450px; background-image: url('https://i.imgur.com/82qGh6z.png');
background-repeat: no-repeat;
background-size: cover;
"></div></div>

</div>
</div>
</div></div>

WeijiaLianhua โพสต์ 2025-5-24 19:24:20

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย WeijiaLianhua เมื่อ 2025-5-25 10:40 <style>
#LianH01 {
 border: 0px solid;
border-radius: 10px;
background-image: url("https://i.imgur.com/lL9mqdW.png"); }
#LianH02 {
 border: 0px solid;
 width: 75%;
box-shadow: #000000 5px 5px 5em;
background-color : #0f3648;}
#LianH03 {
 border: 0px solid;
 padding: 0px 50px;
 width: 75%;}
#LianH04 {
 border: 0px solid;
 padding: 30px;
 width: 500px;
 box-shadow: #000000 5px 5px 5em;
 background-image: url("https://i.imgur.com/IFRHQ59.png");}

</style>

<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Charmonman:wght@400;700&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Niramit:ital,wght@0,200;0,300;0,400;0,500;0,600;0,700;1,200;1,300;1,400;1,500;1,600;1,700&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Zhi+Mang+Xing&display=swap" rel="stylesheet">

<div align="center">

<div id="LianH01">
<div id="LianH02">
<div style="height: 530px; background-image: url('https://i.imgur.com/95FY1QN.png'); background-repeat: no-repeat; background-size: cover;"></div>
<div style="margin-top: -200px; text-align: center;">
<img height="300" src="https://i.imgur.com/8tE9Mcr.png" border="0" alt=""> 
 บันทึกการเดินทางสีครามบทที่ 9 ก้าวอีกครา หวนคืนสู่ฉางอัน 

</div> 
<div style="margin-top: -50px;">
<div id="LianH03" style="">
<div align="left" style="">


 
<div align="center" style="font-size: medium; color: rgb(255, 255, 255);">
<div id="LianH04">
<div align="left">
วันที่สี่ อู่เยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบเอ็ด
 
จดหมายถึงองค์หวงตี้
 
เรียนฝ่าบาทที่เคารพหม่อมฉันได้เดินทางตามที่ได้ทูลไปก่อนหน้าที่จะออกจากฉางอันบัดนี้หม่อมฉันได้แลเห็นว่าเส้นทางของการเดินทางครานี้ได้มีโอกาสกลับฉางอันเช่นนั้นแล้วหม่อมฉันจะกลับไปเข้าเฝ้าพระองค์เพื่อรายงานผลการเดินทางขออภัยเป็นอย่างสูงที่จดหมายที่ส่งถึงพระองค์นี้ช่างกระทันหันและมากด้วยความเอาแต่ใจของหม่อมฉัน
 
ทว่า…หม่อมฉันมิได้อยู่ฉางอันนานนักพระองค์คงไม่ถือสาหรอกกระมัง ?
 
จาก เหลียนฮวา
 
 จดหมายถึงองค์ไท่โฮ่ว
 
ด้วยการเดินทางเพื่อช่วยเหลือปวงประชาตามคำสั่งขององค์หวงตี้หม่อมฉันเสียใจมากที่มิได้เข้าเฝ้าพระองค์ด้วยความเคารพที่หม่อมฉันมีให้พระองค์นั้น แม้ว่าช่วงเวลาที่ได้มีโอกาสกลับคืนสู่ฉางอันนั้นสั้นเพียงพริบตาทว่าหม่อมฉันให้คำมั่นว่าจะไปเข้าเฝ้าพระองค์เพคะ
 
จาก เว่ยเจียเสียนอี๋
 
 จดหมายถึงพระสนมลู่กุ้ยเฟย
 
เจี่ยเจียเป็นอย่างไรบ้างในช่วงเวลาที่มิได้พบหน้ากันเหม่ยเมยรู้สึกเสียใจยิ่งในวังหลังแห่งนี้ช่างพรากความสดใสของสตรีทั้งหลายจนสิ้นในช่วงเวลาที่อยู่ก็มิได้ออกจากตำหนักเกือบแรมปีช่วงเวลาที่ได้ออกมาพบเจี่ยเจียหม่อมฉันก็ต้องรีบเตรียมตัวเพื่อออกเดินทาง เหม่ยเมยนั้นช่างน่าอดสูยิ่งหนึ่งครามิได้ดูแลยามพระครรภ์ สองครามิได้เยี่ยมเยียนในคราวประสูติพระราชโอรสครานี้มิทันจะได้ช่วยเลี้ยงหลานตัวน้อยจำต้องจากไปแดนไกล
 
ทว่า…ในการเดินทางครานี้มีโอกาหวนคืนสู่ฉางอันราว ๆ สองวันได้เช่นนั้นแล้วเหม่ยเมยสัญญาว่าจะไปหาเจี่ยเจียแน่นอน
 
จาก เสี่ยวเหลียนฮวา

</div></div></div>
 
ตื่นเช้าขึ้นมาในยามหยินเป็นช่วงเวลาที่นางต้องกลับมาตื่นเช้าเช่นเดิมด้วยเหตุที่ว่านางต้องการเข้าวังและเมื่อนางต้องเข้าวังวันนี้ของนางควรจักปฏิบัติตนเฉกเช่นพระสนมเอกสมควรกระทำจ้าวหนิงเฟยปลุกเว่ยเจียเหลียนฮวาขึ้นมาเพื่อแต่งกายเพียงคร่าว ๆ อาศัยช่วงเวลาที่ผู้คนยังคงอยู่ในห้วงนิทราเดินทางเข้าวังไปยังตำหนักเถียนเซี่ยเพื่ออาบน้ำขัดผิวกายให้สะอาดเป็นการกลับมาอาบน้ำครั้งใหญ่ในรอบเจ็ดแปดวันที่ทำให้นางรู้สึกเนื้อตัวสะอาดที่สุดก็ว่าได้ครั้นชำระกายเรียบร้อยก็เข้าสู่กระบวนการแต่งอาภรณ์งดงามด้วยอาภรณ์ประจำตำแหน่งพระสนมเอก
 
 “สุดท้ายนกน้อยย่อมต้องกลับกรงทองงั้นหรือ”
 
ในช่วงเวลาที่ขบวนเสด็จของพระสนมตั้งขึ้นหน้าตำหนักดวงตาสีน้ำตาลที่เคยสดใสก่อนหน้านี้พลันเฉยชาขึ้นมา เป็นแววตาเช่นเดิมที่นางมักจะทอดมองทุกสรรพสิ่งภายในรั้ววังหลังสวนบุปผาต้องพิษ ขาเรียวสวมรองเท้าไหมปักงดงามก้าวเดินขึ้นเกี้ยวเพื่อออกจากตำหนักตรงไปยังตำหนักเซวียนเต๋อ
 
 “พระสนมเว่ยเจียเสียนอี๋!”
 
เสียงขานยศฐาของหนึ่งในพระสนมเอกได้ดังขึ้นเว่ยเจียเหลียนฮวาก้าวเข้าภายในโถงใหญ่เพื่อเดินไปยอบกายถวายความเคารพแด่องค์ไท่โฮ่ว
 
 “ถวายพระพรไท่โฮ่ว ขอทรงพระเจริญพันปี พันปี พันพันปี”
 
“เจ้ากลับมาแล้ว เสียนอี๋”
 
“แม้เพียงระยะสั้นก่อนเดินทางต่อ ทว่า…กลับมาแล้วเพคะองค์ไท่โฮ่” ใบหน้าเพียงพิศไม่แสลงตานั้นยามแต่งองค์ทรงเครื่องล้วนดูมองไม่หน่าย ซ้ำเมื่อแย้มสรวลออกมาแลสดใสขึ้นบ้าง เหลียนฮวาที่ได้ฤกษ์ดีมาถวายพระพรเช่นนี้ก็ไม่ลืมที่จะยกขนมจากต่างแดนมาถวาย “ขนมบัวหิมะที่ซื้อมาจากเมืองแถบเทียนซานว่ากันว่ารสชาติดั้งเดิมแลงดงามไม่น้อยหม่อมฉันพิศมองแล้วคิดถึงพระองค์เลยซื้อมาถวายเพคะ”
 
 “เจ้าช่างใส่ใจอ้ายเจียนักขอบใจมาก”
 
แล้วการถวายพระพรช่วงเช้าก็เป็นไปอย่างเรียบร้อยเมื่อเสร็จสิ้นแล้วเว่ยเจียเหลียนฮวาก็เดินตรงเข้าไปหาลู่กุ้ยเฟยผู้เป็นเจี่ยเจียและสหายคนสนิทของตนเอง
 
“ลู่เจี่ยเจียเหม่ยเมยก็มีของฝากจากเทียนซานให้หากเจี่ยเจียไม่ว่ากระไรขอเยี่ยมเยียนเจี่ยเจียที่ตำหนักได้หรือไม่เพคะ ?”
 
แน่นอนว่าจุดหมายหลังจากนี้ย่อมเป็นตำหนักตงเฉินนางมาสนทนากับพระสนมกุ้ยเฟยผู้มีบุตรธิดาตัวน้อยวิ่งเล่นในตำหนักได้หยอกหลาน ชวนสตรีผู้งดงามของนางมาเล่นหมากล้อม จิบชา ทานขนมที่ซื้อมาฝากก่อนจะเดินทางออกจากตำหนักตงเฉินในอีกหนึ่งชั่วยามต่อมา
 
เข้าปลายยามเหม่าได้เวลาที่องค์จักรพรรดิแห่งต้าฮั่นจะเข้าห้องทรงพระอักษรเพื่อทรงราชกิจเว่ยเจียเหลียนฮวาผู้ซื้อบัวหิมะมาอย่างมมากมายนั้นย่อมต้องมีให้องค์หวงตี้ด้วยเช่นกันนางเดินไปตำหนักเว่ยหยางเพื่อขอเข้าเฝ้า
 
“มาแล้วหรือเหลียนฮวา”
 
“ถวายพระพรองค์หวงตี้ขอพระองค์ทรงพระเจริญหมื่นปี หมื่นปี หมื่นหมื่นปี”
 
 “ตามสบาย”
 
 “ขอบพระทัยเพคะฝ่าบาท ก่อนจะรายงานเรื่องการเดินทางในครานี้หม่อมฉันขอถวายขนมบัวหิมะเขตเทียนซานให้พระองค์ลิ้มลองเพคะ”
 
เว่ยเจียเหลียนฮวาเอ่ยอย่างฉะฉานครานี้นางดูสดใสและเฉยชาขึ้นในคราวเดียวกันคงเป็นเพราะสถานะระหว่างบุรุษผู้สูงศักดิ์และตัวนางนั้นชัดเจนขึ้นมากเพียงใด
 
บุรุษผู้หนึ่งมากรักด้วยอำนาจ สตรีนางหนึ่งไร้ใจในหน้าที่
 
เช่นนั้นแล้ว ในเมื่อสามารถก้าวเดินคนละครึ่งทางได้ใยมิเจรจาต่อรองดวงใจทั้งสองเล่าสุดทายแล้วบุรุษผู้นั้นก็เป็นเพียงเกอเกอผู้หนึ่งไม่ก็บิดาคุ้มหัวในสวนบุปผชาติมากพิษ ส่วนนางก็เป็นสตรีเสริมอำนาจและกระทำตนเยี่ยงเหม่ยเมยมห้เขาปวดหัวไปวัน ๆ
 
“หากข้าไม่ได้รับจดหมายของเจ้า เจ้ากับขนมแสนเอาแต่ใจนี้จะได้มาถึงห้องทรงอักษรของข้าหรือไม่ ?”
 
“ก็ถึงมือแล้วนี่เพคะอย่าตริตรองสิ่งเล็กน้อยให้ปวดพระเศียรเลย ถือเสียว่าผ่อนปรนให้พระสนมที่กลับมาเยี่ยมพระองค์ในเวลาสั้น ๆ” สตรีร่างเล็กเอ่ยจ้อไม่สนใจสิ่งใดพร้อมกับจัดวางขนมบัวหิมะพร้อมรินชาไป๋หาวอิ๋นเจินอย่างเรียบร้อยทว่าในวินาทีถัดมากลับทำท่าจะยกจานขนมหนีเสียอย่างนั้น“หรือฝ่าบาทมิประสงค์จะทอดพระเนตรใบหน้าของหม่อมฉันเช่นนั้นแล้วแม้แต่บัวหิมะที่อุตส่าห์ตั้งใจมาถวายพระองค์ ค น เ ดี ย ว คงจะต้องเก็บไว้ทานเองแล้วเพคะ”
 
“คนเดียวที่หมายถึงส่วนนี้ของข้าคนเดียวแล้วมีส่วนขององค์ไท่โฮ่วกับกุ้ยเฟยคนเดียวน่ะหรือ ?”
 
 “ข้าล่ะเกลียดคนรู้มากจริง ๆ”
 
กลายเป็นว่าคำว่า คนเดียว ที่นางอุตส่าห์แกล้งย้ำไปกลับมีคนรู้มากทราบดีอยู่แล้วว่าคนเดียวของนางมีตั้งสามส่วน…ที่จริง ห้าส่วนต่างหากอีกสองส่วนคือของตัวนางเองคนเดียว
 
 “อะแฮ่ม มันอร่อยมากนะเพคะ” พระสนมเสียนอี๋ที่ถูกดักทางได้ก็ทำท่าทางไม่รู้ไม่ชี้กับสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนจะเริ่มเอ่ยธุระของนางเสียที “การเดินทางของหม่อมฉันนั้นจุดสิ้นสุดของการชี้นำคือเขาเทียนซานเพคะหม่อมฉันได้พบกับสตรีผู้เป็นหนานจ้าวกงจู่นาม จื่อเซวียนชิงหลี เป็นสตรีผู้อยู่ในนิมิตรที่ว่า…”
 
 “ทายาทหนี่วา ?”
 
“เพคะทายาทหนี่วาแล้วสิ่งที่นางผู้นั้นต้องกระทำคือไปยังฉางซานเพื่อตามหามุกวารีและช่วยเหลือผู้คนเช่นนั้นแหละหม่อมฉันกำลังเป็นห่วงว่าอาจจะกำลังเกิดเภทภัย ณ แว่นแคว้นนั้น เพราะสิ่งที่ทำร้ายทายาทหนี่วาคือปีศาจเจี๋ยฮว่าเพคะ”
 
“เช่นนั้นเองรึ”
 
แล้วทั้งสองก็เอ่ยสนทนาเกี่ยวกับหนทางที่จะแก้ไขปัญหาใดได้บ้างทว่าสิ่งที่เหลียนฮวารู้สึกนั้นไม่อาจใช้เป็นหลักฐานได้ในเมื่อมันคือนิมิตและปาฎิหารย์คงต้องทำได้แค่สั่งไพร่พลเตรียมกำลังให้พร้อม ตื่นตัวตลอดเวลา และ ส่งผู้คนไปตามสัญญาณขอกำลังเสริมให้ไวที่สุด
 
 “เช่นนั้นที่ข้าทำได้คือการสะสมกำลังพล ณ แว่นแคว้นใกล้เคียงแทน”
 
“เป็นพระมหากรุณาธิคุณมากเพคะ”
 
“แล้วเจ้าจะเดินทางต่อเมื่อใด”
 
“ราว ๆ รุ่งสางเพคะ หม่อมฉันเลยมาคืนพวกเสี่ยวเฮย…”
 
“เสี่ยวเฮย?”
 
“หมายถึง อาชาที่พระองค์พระราชทานให้ใช้ก่อนหน้านี้หม่อมฉันคิดว่าจะเดินทางด้วยเกวียนผ่านเส้นทางสายไหมเช่นนั้นแล้วไม่บังอาจนำยอดอาชาไปเทียมเกวียนได้หรอกเพคะ”
 
 “ได้เช่นนั้นก็ไปเบิกตำลึงกับจางกงกง เอาไปซื้อเกวียนเดินทางต่อเสีย”
 
“ขอบพระทัยเพคะ ฝ่าบาท”
 
ในเมื่อได้กระทำตามที่ต้องการทั้งยังได้รับของกำนัลเพิ่มอีกต่างหากนางจึงถอนสายบัวเคารพอีกฝ่ายอย่างอ่อนหวานที่สุดแล้วก็เดินออกจากห้องทรงอักษรเพื่อผลัดเปลี่ยนอาภรณ์ก่อนจะไปชวนจื่อเซวียนเที่ยวช่วงใกล้ยามอู่และหาโรงม้าเพื่อซื้อเกวียนพร้อมม้าเทียมเกวียนด้วยเสีย

 

</div>
<div style="font-size: medium; color: rgb(255, 255, 255); text-align: center;"> 
<img style="width: 75%;" src="https://i.imgur.com/LIeqPiH.png" border="0" alt=""> 
ฮั่นอู่ตี้ 
+5 พูดคุยประจำวัน 
+20 หัวดีโบนัสความสัมพันธ์ 
+20 ความสัมพันธ์ ขนมว่างเกรดทอง +  ชาเกรดทอง (+10) 
 
เซียวจื่อไท่โฮ่ว 
+5 พูดคุยประจำวัน 
+20 หัวดีโบนัสความสัมพันธ์ +20 ความสัมพันธ์ ขนมว่างเกรดทอง 
ถวายพระพร x2 
- รางวัลงาน: ค่าบารมีจากการถวายพระพรไท่โฮ่ว 15x2 

+100 พลังใจ
 
กิจกรรมโรลเพลย์ x2 ตลอดเดือนพฤษฏาคม
 

<a href="home.php?mod=space&uid=1" target="_blank">@Admin</a>

 

</div>

</div>
<div style="font-size: medium; color: rgb(255, 255, 255); margin-top: -200px;">
<div style="height: 450px; background-image: url('https://i.imgur.com/82qGh6z.png');
background-repeat: no-repeat;
background-size: cover;
"></div></div>

</div>
</div>
</div></div>

หน้า: [1] 2 3 4

The Myth of Han's Archiver

[บันทึกการเดินทาง] : การเดินทางตามหามุกวารี