[บันทึกการเดินทาง] : การเดินทางตามหามุกวารี - หน้า 2 - บันทึกท่องยุทธจักร - The Myth of Han

WeijiaLianhua โพสต์ 2025-5-27 13:03:56

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย WeijiaLianhua เมื่อ 2025-5-31 10:27 <style>
#LianH01 {
 border: 0px solid;
border-radius: 10px;
background-image: url("https://i.imgur.com/lL9mqdW.png"); }
#LianH02 {
 border: 0px solid;
 width: 75%;
box-shadow: #000000 5px 5px 5em;
background-color : #0f3648;}
#LianH03 {
 border: 0px solid;
 padding: 0px 50px;
 width: 75%;}
#LianH04 {
 border: 0px solid;
 padding: 30px;
 width: 500px;
 box-shadow: #000000 5px 5px 5em;
 background-image: url("https://i.imgur.com/IFRHQ59.png");}

</style>

<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Charmonman:wght@400;700&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Niramit:ital,wght@0,200;0,300;0,400;0,500;0,600;0,700;1,200;1,300;1,400;1,500;1,600;1,700&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Zhi+Mang+Xing&display=swap" rel="stylesheet">

<div align="center">

<div id="LianH01">
<div id="LianH02">
<div style="height: 530px; background-image: url('https://i.imgur.com/95FY1QN.png'); background-repeat: no-repeat; background-size: cover;"></div>
<div style="margin-top: -200px; text-align: center;">
<img height="300" src="https://i.imgur.com/8tE9Mcr.png" border="0" alt=""> 
 บันทึกการเดินทางสีครามบทที่ 10 สิบมัจฉาได้ไหม อยากกินปลา 

</div> 
<div style="margin-top: -50px;">
<div id="LianH03" style="">
<div align="left" style="">


 
<div align="center" style="font-size: medium; color: rgb(255, 255, 255);">
<div id="LianH04">
<div align="left">
วันที่ห้า อู่เยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบเอ็ด
 
วันนี้ออกจากฉางอันอีกครา  ก่อนหน้านี้ได้กินแต่เนื้อ  ดูเหมือนว่าหลังจากวันนี้จะได้ลิ้มรสเมนูปลาเสียทีกระมัง</div></div></div>
 
ตื่นเช้าขึ้นมาเวลานี้เป็นยามเหม่าแม้นจริง ๆ แล้วนางสามารถนอนในตำหนักหรือไปนอนที่จวนสกุลเว่ยเจียในฉางอันได้ทว่าเพื่อเดินทางกับคณะเดินทางนางจึงเลือกกลับมาพัก ณ โรงเตี๊ยมชางลั่งถิงแทนจากอาภรณ์พระสนมนางปลดเปลื้องออกใส่เพียงอาภรณ์ที่ดูหรูหราน้อยที่สุดในหีบอาภรณ์ ณ ตำหนักเถียนเซี่ยทว่ามันก็ยังคงดูดีราวกับคุณหนูสกุลใหญ่สักคนอยู่ดีเว่ยเจียเหลียนฮวาไม่าได้หยี่ระกับปัญหานี้เท่าไหร่อย่างน้อยนางก็บอกจื่อเซวียนไปว่าตนเองเป็นคุณหนูสกุลเว่ยเจียซึ่งก็เป็นตระกูลใหญ่พอควรตระกูลหนึ่งจริง ๆ
 
 “คุณหนูสามเกวียนพร้อมแล้วขอรับ”
 
 “ดีมากออกเดินทางกันเถิด”
 
ตอนแรกนางต้องการจ้างคนขับเกวียนพร้อมเกวียนและม้าเทียมเกวียนทว่าโจวจินเห็นว่าการเดินทางของเราอาจจะไม่ได้ง่ายดายนัก เนื่องจากตลอดระยะเวาที่เดินทางพวกนางถูกปีศาจเข้าโจมตีอยู่บ่อยครั้งหลังจากลงจากเทียนซานเพื่อปกป้องไม่ให้มีผู้บริสุทธิ์ได้รับอันตรายใด ๆ โจวจินจึงอาศาว่าจะขับเกวียนเทียมม้าให้แทน
 
ในเมื่อเป็นเช่นนี้แล้วการเดินทางของพวกนางก็เริ่มขึ้นในยามซื่อที่หลังจากกินข้าวมื้อสุดท้ายในโรงเตี๊ยมชางลั่งถิง
 
 “ไก่แช่เหล้าที่นี่รสดีนัก”
 
“ชาเบญจมาศฝีมือของจ้าวหนิงเฟยก็หอมนัก”
 
จื่อเซวียนออกปากชมไม่ขาดเมื่อได้ลิ้มรสอาหารในภัตตาคารใหญ่กลางเมืองหลวง ทั้งยังได้มีโอกาสลิ้มรสฝีมือการชงชาของจ้าวหนิงเฟยด้วยก็รู้สึกเหมือนล่องลอยไปครู่นึงเชียวพวกนางใช้เวลาในการเดินทางค่อนข้างช้าลงกว่าเดินเล็กน้อยเพราะว่าไม่ใช่ม้าตัวเดียวทว่าเมื่อแลกมากับความสบายที่ได้นั่งโง่ ๆ แล้วนั้นเส้นทางพวกนี้ย่อมดีกว่า
 
แต่ถึงแม้จะดูเดินทางง่ายขึ้นแลกมากับการเดินทางที่ดูจะช้าลงก็ตามทว่าเส้นทางที่ปูทางเรียบร้อยก็ทำให้พวกนางเดินทางได้ไวขึ้นโดยไม่ต้องเดินเท้าข้ามน้ำข้ามทะเลทราบต่าง ๆ ที่ดูทรหดอดทนเช่นก่อนหน้านี้
 
เดินทางกันมาจนถึงช่วงต้นยามซวี พวกนางก็ได้แลเห็นประตูเมืองฮัวโจวเรียบร้อยแล้วด้วยความที่ดึกมากแล้วอีกทั้งการเดินทางตอนกลางคืนนั้นจะทำให้ดึงดูดปีศาจมากขึ้นจึงทำให้พวกนางลดความดื้อดึงของการต้องการเดินทางที่ไวที่สุดเหมือนเพียงการเดินทางที่ปลอดภัยที่สุด โดยมีการต่อสู้กับปีศาจในวันนี้เป็นเครื่องเตือนใจเสมอว่าพวกนางก้าวออกจากที่แจ้งเมื่อใด บัดนั้นความมืดจะโถมใส่ทันตาพร้อมกับ…
 <div style="text-align: left;"> ปลา เป็น เข่ง เลย ที เดียว</div> <div style="text-align: center;"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/-2025-05-27-125527.png" alt="สกรีนช็อต 2025 05 27 125527" border="0" style="font-size: medium; color: rgb(255, 255, 255);"></div>

<div style="text-align: center;"><img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/-2025-05-27-125640.png" alt="สกรีนช็อต 2025 05 27 125640" border="0"></div><div style="text-align: center;"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/-2025-05-27-125737.png" alt="สกรีนช็อต 2025 05 27 125737" border="0" style="font-size: medium; color: rgb(255, 255, 255);"></div>
<div style="text-align: center;"> </div>

</div>
<div style="text-align: center;"> 
<img style="width: 75%;" src="https://i.imgur.com/LIeqPiH.png" border="0" alt=""> 
โจวจิน 
+5 พูดคุยประจำวัน 
+20 หัวดีโบนัสความสัมพันธ์ 
+20 ความสัมพันธ์อาหารเกรดม่วง + (+5) ชาหรือสุราก็ได้ 
 
จื่อเซวียน ชิงหลี 
+5 พูดคุยประจำวัน 
+20 หัวดีโบนัสความสัมพันธ์ 
+20 ความสัมพันธ์อาหารเกรดม่วง + (+5) ชาหรือสุราก็ได้ 
นักวิชาการ (ม่วง)(+15) > 
เงื่อนไขพัฒนาคลาส: 
- Level 30 เป็นต้นไป 
- สเตตัส INT 30 ขึ้นไป 
- อัปเกรด บัณฑิต ถึงระดับ 10 (ใช้หินอัปเกรด) 
- มีโรลเพลย์และผ่านการโต้วาทีประลองปัญญากับใครสักคน 1 ครั้ง
 https://han.mooorp.com/forum.php?mod=redirect&goto=findpost&ptid=55&pid=164 
ดูดซับปราณแท้จากปีศาจปลา: ได้รับปลาตามประเภทของปีศาจ 
(+15 ตบะฝึกฝน) 
(สูญเสียการดรอปไอเท็มหากเลือกดูดซับ ปีศาจปลาจะคืนร่างเดิม) 
(เลขไบต์หลักสุดท้ายคือจำนวนร่างปลาที่เกิดจากตบะ) 
(ประเภทปลาเก๋า: เลขไบต์รองท้าย เลขคี่) 
(ประเภทปลากระรอก: เลขไบต์รองท้าย เลขคู่) 
 
กิจกรรมโรลเพลย์ x2 ตลอดเดือนพฤษฏาคม
 

<a href="home.php?mod=space&uid=1" target="_blank" style="color: rgb(255, 255, 255); font-size: medium;">@Admin</a>

 

</div>

</div>
<div style="font-size: medium; color: rgb(255, 255, 255); margin-top: -200px;">
<div style="height: 450px; background-image: url('https://i.imgur.com/82qGh6z.png');
background-repeat: no-repeat;
background-size: cover;
"></div></div>

</div>
</div>
</div></div>

WeijiaLianhua โพสต์ 2025-5-28 15:27:15

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย WeijiaLianhua เมื่อ 2025-5-31 10:27 <style>
#LianH01 {
 border: 0px solid;
border-radius: 10px;
background-image: url("https://i.imgur.com/lL9mqdW.png"); }
#LianH02 {
 border: 0px solid;
 width: 75%;
box-shadow: #000000 5px 5px 5em;
background-color : #0f3648;}
#LianH03 {
 border: 0px solid;
 padding: 0px 50px;
 width: 75%;}
#LianH04 {
 border: 0px solid;
 padding: 30px;
 width: 500px;
 box-shadow: #000000 5px 5px 5em;
 background-image: url("https://i.imgur.com/IFRHQ59.png");}

</style>

<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Charmonman:wght@400;700&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Niramit:ital,wght@0,200;0,300;0,400;0,500;0,600;0,700;1,200;1,300;1,400;1,500;1,600;1,700&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Zhi+Mang+Xing&display=swap" rel="stylesheet">

<div align="center">

<div id="LianH01">
<div id="LianH02">
<div style="height: 530px; background-image: url('https://i.imgur.com/95FY1QN.png'); background-repeat: no-repeat; background-size: cover;"></div>
<div style="margin-top: -200px; text-align: center;">
<img height="300" src="https://i.imgur.com/8tE9Mcr.png" border="0" alt=""> 
 บันทึกการเดินทางสีครามบทที่ 11 สิบเอ็ดตำรารู้แจ้งว่าควรเขียนเอง 

</div> 
<div style="margin-top: -50px;">
<div id="LianH03" style="">
<div align="left" style="">


 
<div align="center" style="color: rgb(255, 255, 255);">
<div id="LianH04">
<div align="left">
วันที่หก อู่เยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบเอ็ด
 
วันนี้เป็นวันที่กลับมานอนกลางป่าอีกเช่นเคย พอได้อ่านตำราใหม่ ๆ แล้วข้าก็รู้สึกเอะใจกับการใช้งานในคำศัพท์บางคำของชาวต้าฮั่นราวกับว่าเรียกสิ่งเดียวกันทว่ากลับมีหลากหลายคำเช่นนั้นแล้วการเรียกคำ การใช้งานพวกนี้ควรจะมีตำรากลางไม่ดีกว่าหรือ
 
สงสัยระหว่างการเดินทางในครานี้คงจะได้เขียนตำราสักเล่มแล้วกระมัง


</div></div></div>
 
เป็นอีกครั้งที่เว่ยเจียเหลียนฮวาตื่นเช้าขึ้นมาเวลานี้เป็นยามเหม่า ณ โรงเตี๊ยมในเมืองฮัวโจวทว่าการตื่นนี้จะดูสายขึ้นมาหน่อยคงเพราะว่าไม่ต้องไปใช้เวลาเตรียมตัวถวายพระพรแต่อย่างใดช่วงนี้นางก็บอกให้จ้าวหนิงเฟยมาปลุกสายจากเดิมหน่อยเพื่อให้ตัวนางเองพักผ่อนมากขึ้นเช่นกัน แต่จ้าวหนิงเฟยที่ดูแลนางตลอดเวลาตั้งแต่อยู่ในวังจนถึงตอนนี้นางก็ยังคงตื่นก่อนนางและเข้านอนหลังนางเอนการลงตั่งเตียงเสมอ
 
 “วันนี้เป็นเมนูปลาข้าจะกินปลาเก๋านึ่งซีอิ๊ว”
 
เป็นเช่นนั้นดังที่สตรีผู้สูงศักดิ์ในคณะเดินทางเอ่ยปลาเก๋านึ่งซีอิ๊ว พ่วงด้วยชาเบญจมาศกลายเป็นอาหารเช้า ณ โรงเตี๊ยมเมืองฮัวโจวชีวิตของพวกนางจะเอ่ยว่าแปลกใหม่ก็แปลกใหม่ทว่ากลับก็รู้สึกเวียนซ้ำเดิมบ้างในบางชั่วขณะที่ลองคิดทบทวนตื่นยามเหม่าซ้ำ ๆ กินข้าว เดินทาง นั่งพัก ปราบปีศาจ แล้วก็เดินทางต่อเพื่อไปให้ทันอย่างน้อยหนึ่งวันต่อหนึ่งเมืองไป
 
 “เมืองต่อไปคงจะเป็น…” นางเอ่ยในขณะที่กำลังมองแผนที่โจวจินกางไว้บนโต๊ะ “ข้ากำลังคิดว่า หรือว่าเราจะออกไปเส้นทางย่อยเพื่อตรงไปหันตันแทนมันน่าจะประหยัดเวลามากกว่าไปแวะลั่วหยาง”
 
 “หากคุณหนูเอ่ยเช่นนั้นเส้นทางมันอาจจะไม่ราบเรียบมากแต่คิดว่าคงเป็นทางเกวียนที่พอไปรอดอยู่ เว่ยเจียซานเซี่ยวเจี่ย(คุณหนูสามสกุลเว่ยเจีย)อาจจะต้องทนเกวียนที่โยกเยกไปมาเสียหน่อย”
 
 “แค่ไปให้ไวก็พอเถอะน่า”
 
ว่าจบเว่ยเจียต้าเซี่ยวเจี่ยที่ถูกหยอกเอินตามประสาผู้ร่วมเดินทางที่อยู่ด้วยกันตลอดสิบวันจนสนิทสนมกันหมดแล้วก็เร่งเดินตึงตังออกจากโรงเตี๊ยมยกบันไดก้าวขึ้นเกวียนเดินทางโดยไม่ต้องมารั้งรอให้คุณสุภาพบุรุษประจำคณะเดินทางมาช่วยเหลือแต่อย่างใด
 
ด้วยความที่ผ่านฉางอันไปทำให้พหูสูตรน้อยได้มีโอกาสแวะกักตุนม้วนตำราที่นางไม่เคยอ่านมาสามสี่ห้าม้วนได้ตอนนี้นางจึงกำลังอ่านตำราว่าด้วยการเลี้ยงดูสัตว์ป่าตลอดการเดินทางนี้นางให้เว่ยซานลงไปวิ่งบ้างนางเพิ่งจะรู้ว่าหมาป่านั้นต้องใช้พลังงานมากเพียงใดเพื่อที่จะไม่ให้มันเครียดจากการที่มันไม่ได้ออกกำลังเสียเลยเริ่มรู้สึกว่าหรือนางคิดผิดกันที่เลือกเกวียนแทนขี่ม้าเช่นเดิม…
 
ทว่า..เมื่อลองหันกลับมามองม้วนตำราในมือแล้วการเดินทางเช่นนี้จะทำให้นางได้มีโอกาสอ่านตำราโดนไม่ปวดหัวมากกว่า เช่นนั้นเรื่องพลังงานของเว่ยซานก็แค่โยนมันให้ไปวิ่งตามเกวียนเสียก็สิ้นเรื่องความรู้สึกที่คิดผิดก็มลายหายไปทันตานางยกยิ้มอย่างพอใจในความอัจฉริยะของตนเองที่คิวเรื่องพวกนี้ได้ทั้งยังประหยัดแรงมานั่งอ่านตำราดีกว่าเป็นไหน ๆ
 
 “วิ่งจนกว่าเจ้าจะพอใจเลยเว่ยซาน”
 
ภาพของการเดินทางนี้จึงกลายเป็นภาพของเว่ยเจียเหลียนฮวานั่งอ่านตำราไม่วางมีจ้าวหนิงเฟยคอยพัดวีบ้าง ทำอย่างอื่นไปตามประสานางส่วนจื่อเซวียนชมนกชมไม้ตามประสาได้มาท่องโลกกว้างคราแรกสลับกับมาขอให้นางช่วยอธิบายเรื่องตำราที่ตัวนางสุ่มหยิบขึ้นมาแล้วไม่เข้าใจ
 
ในวันนี้หากต้องดั้นด้นเดินทางให้ทันเวลาถึงหานตานอย่างไวที่สุดก็ต้องแลกมากับการที่ว่าคงจะไปถึงชานเมืองเอาช่วงเช้าตรู่ของอีกวันเช่นนั้นแล้วในช่วงยามที่พระจันทร์ส่องสว่างนั้นจึงตั้งแคมป์กลางทาง พักเอาแรงก่อนเดินทางต่อซึ่งกิจกรรมสุดท้ายก่อนนอนของเว่ยเจียเหลียนฮวาคือการกางม้วนกระดาษและลองไล่เรียงดูว่าตนเองอยากจะเขียนสิ่งใดใส่ในตำราบ้าง

 

</div>
<div style="color: rgb(255, 255, 255); text-align: center;"> 
<img style="width: 75%;" src="https://i.imgur.com/LIeqPiH.png" border="0" alt=""> 
 
โจวจิน 
+5 พูดคุยประจำวัน 
+20 หัวดีโบนัสความสัมพันธ์ 
+20 ความสัมพันธ์อาหารเกรดม่วง + (+5) ชาหรือสุราก็ได้ 
โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม 
 
จื่อเซวียน ชิงหลี 
+5 พูดคุยประจำวัน 
+20 หัวดีโบนัสความสัมพันธ์ 
+20 ความสัมพันธ์อาหารเกรดม่วง + (+5) ชาหรือสุราก็ได้ 
โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม 
- สามารถโรลเพลย์ค้นคว้าหาความรู้จากการฟัง หรือ อ่าน +30 EXP (วันละครั้ง)
 
กิจกรรมโรลเพลย์ x2 ตลอดเดือนพฤษภาคม
 

<a href="home.php?mod=space&uid=1" target="_blank">@Admin</a>

 

</div>

</div>
<div style="color: rgb(255, 255, 255); margin-top: -200px;">
<div style="height: 450px; background-image: url('https://i.imgur.com/82qGh6z.png');
background-repeat: no-repeat;
background-size: cover;
"></div></div>

</div>
</div>
</div></div>

WeijiaLianhua โพสต์ 2025-5-30 12:29:28

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย WeijiaLianhua เมื่อ 2025-5-30 12:30 <style>
#LianH01 {
 border: 0px solid;
border-radius: 10px;
background-image: url("https://i.imgur.com/lL9mqdW.png"); }
#LianH02 {
 border: 0px solid;
 width: 75%;
box-shadow: #000000 5px 5px 5em;
background-color : #0f3648;}
#LianH03 {
 border: 0px solid;
 padding: 0px 50px;
 width: 75%;}
#LianH04 {
 border: 0px solid;
 padding: 30px;
 width: 500px;
 box-shadow: #000000 5px 5px 5em;
 background-image: url("https://i.imgur.com/IFRHQ59.png");}

</style>

<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Charmonman:wght@400;700&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Niramit:ital,wght@0,200;0,300;0,400;0,500;0,600;0,700;1,200;1,300;1,400;1,500;1,600;1,700&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Zhi+Mang+Xing&display=swap" rel="stylesheet">

<div align="center">

<div id="LianH01">
<div id="LianH02">
<div style="height: 530px; background-image: url('https://i.imgur.com/95FY1QN.png'); background-repeat: no-repeat; background-size: cover;"></div>
<div style="margin-top: -200px; text-align: center;">
<img height="300" src="https://i.imgur.com/8tE9Mcr.png" border="0" alt=""> 
 บันทึกการเดินทางสีครามบทที่ 12 สิบสองก้าวย่างพร่างดาราในหานตาน 

</div> 
<div style="margin-top: -50px;">
<div id="LianH03" style="">
<div align="left" style="">


 
<div align="center" style="color: rgb(255, 255, 255);">
<div id="LianH04">
<div align="left">
วันที่เจ็ด ซื่อเยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบเอ็ด
 
วันนี้ได้พักในหานตานไวกว่าที่ข้าคิด  ถึงเวลาปิดตัวเขียนตำราได้แล้วกระมัง  วันนี้จะเริ่มลงเนื้อหาให้มากขึ้น  จบการเดินทางนี้คงได้มีตำราสักเล่มได้</div></div></div>
 
ยามเหม่านี้กลับมาปวดเหมื่อยร่างกายอีกคราเมื่อได้มานอนพื้นไม้บนเกวียนแข็งเช่นนี้ก็รู้สึกหวนคิดถึงตั่งเตียงปูฝูกนิ่มขึ้นมาทันใด เนื่องจากรอบ ๆ ไม่มีแหล่งน้ำเท่าไหร่จึงทำได้เพียงเอาผ้าชุบน้ำพอหมาด ๆ ก่อนจะซับตามร่างกายให้สะอาดเท่านั้นใช้เวลาทำธุระปะปังส่วนตัวไม่มากก็กระโจนขึ้นเกวียนแล้วเริ่มออกเดินทางต่อ
 
ด้วยเหตุที่เดินทางเกือบค่อนคืนนั้นทำให้เส้นทางที่เดินทางไปได้นั้นราว ๆ สองส่วนสามของระยะทางทั้งหมดวันนี้นางจึงแลเห็นความสว่างของป่าที่มากขึ้นทันตาเนื่องจากใกล้ออกจากพื้นที่ป่าทึบเสียแล้ว
 
ทว่าผ่านไปราวหนึ่งชั่วยามเท่านั้น ในช่วงเวลาที่แลเห็นชายป่าอยู่รำไร กลับปรากฎปีศาจเปลวไฟปะทะคณะเดินทางปีศาจเจี๋ยฮว่าสองตัวดักทางออกราวกับต้องการฝังพวกนางไว้เสีย ณ ป่าแห่งนี้
 
 “จ้าวหนิงเฟย ยืมแรงเจ้าปกป้องคุณหนูทั้งสอง”
 
 “อย่ารุนแรงกับพวกมันมากนักล่ะ”
 
สตรีผู้นำแห่งคณะเดินทางเอ่ยก่อนจะดันให้องค์หญิงแห่งหนานจ้าวหลบข้างหลังและคว้าเกาทัณฑ์ไม้จันทน์ขึ้นมาง้างเพื่อเหนี่ยวคันศรตรงกลางดวงใจอันร้อนระอุของมารเพลิงตัวใหญ่ เป็ณดั่งสัญญาณของการต่อสู้ที่ได้เริ่มขึ้นโจวจินหวนง้าวใหญ่รบรากับปีศาจก่อนจะทำให้พวกมันสิ้นฤทธิ์ในเวลาไม่ถึงเค่อในช่วงเวลาสุดท้ายนี้เองร่างบางได้ง้างเกาทัณฑ์สังหารเป็นศรสุดท้ายก่อนจะแน่นิ่งไปในร่างของมารร้าย
 
เว่ยเจียเหลียนฮวาที่ผู้ได้รับพรแห่งซ่างกู่ตั้งแต่ถือกำเนิดก็เดินลงมาจากเกวียนเพื่อทำการปลดปล่อยผู้บริสุทธิ์ทั้งหลายดังเช่นที่นางเคยเผลอกระทำไปคราวก่อนมือเล็กดึงศรออกจากอกพร้อมดูดตบะมารออกมาเก็บเป็นลูกแก้วตบะกลมขมุกขมัวแล้วมารเพลิงทั้งสองก็ค่อย ๆ แปรสภาพกลับคืนสู่ปุถุชนธรรมดาเป็นดั่งสองสามีภรรยาผู้หนึ่งเท่านั้น
 
 “อุ้มพวกเขาขึ้นเกวียนเถิดประเดี๋ยวก็ถึงหานตานแล้ว คงมีโรงหมอให้ขอรับการรักษาได้อยู่กระมัง”
 
สิ้นวจีใสโจวจินก็รับคำด้วยเกล้าทันที เว่ยซานที่คอยปกป้องเกวียนไว้ก็เดินมาส่งเสียงออดอ้อนราวกับว่าต้องการให้นางเอ่ยชมวงแขนเล็กบางก็บรรจงกอดรอบคอเจ้าตัวขนสูงใหญ่ที่ยังคงเป็นตัวออดอ้อนเสมอเท่าที่นางได้แลเห็นทว่าการโอบกอดแต่ละครทำให้นางได้ทราบว่า…
 
 “เว่ยซานถึงหานตานแล้วข้าจะจับเจ้าอาบน้ำเสีย”
 
 “หงิง”
 
แล้วพวกนางก็เดินทางต่อโดยมีจ้าวหนิงเฟยคอยดูแลสองสามีภรรยาสามัญชนผู้ถูกมารเพลิงกอบกุมจนเสียสติสัมปชัญญะ ส่วนจื่อเซวียนที่รู้สึกว่าอยากจะเป็นส่วนหนึ่งมาขึ้นในคณะเดินทางก็คอยขอช่วยงานจ้าวหนิงเฟยบ้าง โจวจินผู้ขับเกวียนก็ขับไป ส่วนของเหลียนฮวาก็หาผ้าแพรงดงามมาผูกคอเว่ยซานทำสัญลักษณ์การเป็นเจา้ลูกหมาใต้อาณัติของนางเองและปล่อยมันไปวิ่งตามเกวียนเพื่อออกแรงบ้างก่อนจะอ่านม้วนตำราใหม่สลับกับคอยจับตาดูมันไม่ห่าง
 
ใช้เวลาอีกราว ๆ ชั่วยามก็ถึงหานตานในยามอู่ สิ่งแรกที่ยังคงยืนยันว่าต้องไปให้ได้แม้ว่าสองสามีภรรยามที่ฟื้นขึ้นมาในช่วงสองเค่อที่แล้วจะบอกว่าสบายดีเท่าไหร่ก็๋ตามคือการตรงไปยังโรงหมอสตรีผู้ที่บัดนี้ใช้ยศเป็นเพียงคุณหนูในหญ่สกุลเว่ยเจียเดินเข้าไปยังโณงหมอเล็ก ๆ เพื่อขอให้หมอยาช่วยตรวจดูร่างกายของทั้งสองท่านเพื่อความสบายใจ
 
 “ขอบพระคุณท่านหญิงมากเจ้าค่ะ”
 
ทางภรรยาที่รู้สึกทราบซึ้งในบุญคุณเล่าว่าตนกับสามีนั้นไปเก็บของป่าตามปกติทว่ากลับถูกปีศาจร้ายโจมตีจนไม่รู้สติอีกต่อไปเมื่อรู้ตัวอีกทีก็อยู่บนเกวียนของทั้งสองแล้วโชคดีนักที่ลูกชายคนเดียวของบ้านขอออกเดินทางไปร่วมการสอบจอหงวนที่เมืองหลวงจึงไม่มีใครต้องดูแลเว้นเสียก็ห่วงวัวที่บ้านสองตัวไม่รู้ว่าฟางที่คอกหมดหรือยังเมื่อตรวจสอบร่างกายเรียบร้อยหมอยาจ่ายเทียบยาบำรุงร่างกายให้คุณหนูสกุลเว่ยเจียไม่รอช้าควักตำลึงเงินขึ้นมาจ่ายค่าเทียบยาทั้งยังเพิ่มตำลึงให้สองสามีภรรยาอีก
 
 “อันนี้ถือเสียว่าเป็นค่าของป่าตลอดช่วงเวลาที่พวกเจ้าหายไป รับยากับตำลึงเงินพวกนี้ไว้เถิด”
 
ในคราแรกพวกเขาปฏิเสธยกใหญ่แต่เมื่อเหลียนฮวายังคงตั้งมั่นว่าจะให้จนต้องจับยัดเข้ามือไว้พวกเขาก็เอ่ยขอเรียนถามนามของผู้มีพระคุณ
 
“เว่ยเจียเหลียนฮวา นามของเปิ่นกู่เหนียง”
 
แล้วลมมรสุมก็ผ่านพ้นไปคณะเดินทางที่คาดว่าคงจะเดินทางไปถึงฉางซานได้วันพรุ่งนี้ก็หมายมั่นว่าจะเติมเสบียงให้มั่นและออกเดินทางตั้งแต่ยามเหม่าเลย
 
“เว่ยเจียต้าเซี่ยวเจี่ยเป็นคนดีมากเลยเจ้าค่ะ”
 
จื่อเซวียนเอ่ยออกมาในขณะที่กำลังเดินทางไปยังโรงเตี๊ยมเล็กในเมืองหานตาน เหลียนฮวาที่ได้ยลยินเช่นนั้นก็หัวเราะออกมา
 
 “จื่อเซวียนกงจู่หากเจ้าที่มีศักดิ์เป็นสตรีผู้ที่ต้องดูแลแผ่นดินในอนาคตได้แลเห็นผู้คนใต้อาณัติต้องประสบเภทภัยเจ้าจะนิ่งดูดายได้หรือไม่”นางเอ่ยถามกลับทว่าไม่ต้องการคำตอบอะไร “สิ่งที่ข้ากระทำนั้นก็เช่นกันแม้ว่านี่จะไม่ใช่หน้าที่ของข้าก็ตามทว่าหากมีผู้คนร่วงหล่นตรงหน้าสามารถเอื้อมมือไปโอบอุ้มใครได้ก็โอบอุ้ม”
 
จ้าวหนิงเฟยที่ได้ยินบทสนทนยาก็ได้แต่ยกยิ้มอย่างภาคภูมิใจในสตรีผู้เป็นนายนางเป็นผู้ที่อยู่เคียงข้างพระสนมเสียนอี๋มาตลอดจึงทราบดีว่านางนั้นลึก ๆ แล้วเป็นผู้ที่ใจดีและรักความเทท่าเทียมมากเพียงใดการได้แลเห็นว่านางไม่นิ่งเฉยกับไพร่ฟ้า ถือว่าเป็นสตรีที่เหมาะสมกับการเป็นสตรีผู้ปกครองไพร่พลนัก ต่อให้นี่จะหมายถึงว่านางจะต้องตั้งตนเป็นขั้วตรงข้ามกับพระสนมกุ้ยเฟยก็ตาม
 
แต่หารู้ไม่ว่าสตรีผู้เป็นนายของหนิงเฟยผู้กำลังเฝ้าฝันถึงความเป้นใหญ่ของนายหญิงนั้นต้องกาารเพียงแค่ตำราก็แค่นั้นเอง

 
— พักผ่อนเพื่อเอาแรง ณ โรงเตี๊ยมในเมืองหานตาน

<img style="width: 75%;" src="https://img2.pic.in.th/pic/-2025-05-30-121902.png" alt="สกรีนช็อต 2025 05 30 121902" border="0">
<img style="width: 75%;" src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/-2025-05-30-122234.png" alt="สกรีนช็อต 2025 05 30 122234" border="0">

</div>
<div style="text-align: center;"> 
<img style="width: 75%;" src="https://i.imgur.com/LIeqPiH.png" border="0" alt=""> 
 
โจวจิน 
+5 พูดคุยประจำวัน 
+20 หัวดีโบนัสความสัมพันธ์ โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม 
จื่อเซวียน ชิงหลี 
+5 พูดคุยประจำวัน 
+20 หัวดีโบนัสความสัมพันธ์ 
โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม 
 
ดูดซับปราณแท้จากปีศาจเจวี๋ยฮว่า: +20 ตบะ / +50 คุณธรรม 
และ มุกไอปีศาจ (มุกที่กักเก็บไอปีศาจไว้ภายใน) 1 เม็ด 
ปีศาจจะกลับคืนเป็นชาวบ้านและขอบคุณคุณอย่างมากที่ช่วยชีวิต 
แต่การดูดซับตละโดยไม่สังหารปีศาจจะไม่ได้รับแร่ 
- สามารถโรลเพลย์ค้นคว้าหาความรู้จากการฟัง หรือ อ่าน +30 EXP (วันละครั้ง)
 
กิจกรรมโรลเพลย์ x2 ตลอดเดือนพฤษฏาคม
 

<a href="home.php?mod=space&uid=1" target="_blank" style="color: rgb(255, 255, 255);">@Admin</a>

 

</div>

</div>
<div style="color: rgb(255, 255, 255); margin-top: -200px;">
<div style="height: 450px; background-image: url('https://i.imgur.com/82qGh6z.png');
background-repeat: no-repeat;
background-size: cover;
"></div></div>

</div>
</div>
</div></div>

WeijiaLianhua โพสต์ 2025-5-31 15:04:24

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย WeijiaLianhua เมื่อ 2025-5-31 15:06 <style>
#LianH01 {
 border: 0px solid;
border-radius: 10px;
background-image: url("https://i.imgur.com/lL9mqdW.png"); }
#LianH02 {
 border: 0px solid;
 width: 75%;
box-shadow: #000000 5px 5px 5em;
background-color : #0f3648;}
#LianH03 {
 border: 0px solid;
 padding: 0px 50px;
 width: 75%;}
#LianH04 {
 border: 0px solid;
 padding: 30px;
 width: 500px;
 box-shadow: #000000 5px 5px 5em;
 background-image: url("https://i.imgur.com/IFRHQ59.png");}

</style>

<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Charmonman:wght@400;700&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Niramit:ital,wght@0,200;0,300;0,400;0,500;0,600;0,700;1,200;1,300;1,400;1,500;1,600;1,700&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Zhi+Mang+Xing&display=swap" rel="stylesheet">

<div align="center">

<div id="LianH01">
<div id="LianH02">
<div style="height: 530px; background-image: url('https://i.imgur.com/95FY1QN.png'); background-repeat: no-repeat; background-size: cover;"></div>
<div style="margin-top: -200px; text-align: center;">
<img height="300" src="https://i.imgur.com/8tE9Mcr.png" border="0" alt=""> 
 บันทึกการเดินทางสีครามบทพิเศษ 

</div><div style="margin-top: -50px;"><div id="LianH03" style=""><div align="left" style=""> 
 
ในช่วงเวลาที่เดินทางไปยังโรงเตี๊ยมนั้นดวงตาของนางพลันเหลือบไปเห็นสิ่งที่น่าสนใจที่สุดที่ได้พิศมองในรอบสิบสองวันที่ผ่านมานี้เลยเช่นนั้นแล้วสิ่งแรกที่นางกระทำหลังจากรับประทานอาหารคือการแบ่งหน้าที่รับผิดชอบต่าง ๆ
 
 “โจวจินเจ้าจะไปลาดตระเวนหรือสำรวจเส้นทางก่อนย่อมได้ทว่าข้าฝากไปช่วยหนิงเฟยตอนออกซื้อเสบียงด้วย”
 
 “ขอรับ/เจ้าค่ะ”
 
 “ส่วนท่าน วันนี้มีแผนจะไปไหนหรือไม่ เสี่ยวกงจู่”
 
 “อืม…ไม่มีเป็นพิเศษนะซานเซี่ยวเจี่ย”
 
“เช่นนั้นก็ไปกับข้าก็แล้วกันข้าแลเห็นสถานที่น่าสนใจยิ่งนักที่หนึ่ง”
 
มัดชือชกเช่นนี้แล้วเสี่ยวกงจู่จะปฏิเสธได้หรือตลอดระยะเวลาที่เดินทางด้วยกันมาทำให้องค์หญิงที่แม้ว่าตามยศฐาจะเหนือกว่าทว่ากลับรู้สึกว่าผู้กุมอำนาจหลาย ๆ อย่างนั้นอยู่ในมือของสตรีผู้มีนามว่าเว่ยเจียเหลียนฮวาแบบเบ็ดเสร็จไหน ๆ ก็ไม่มีแผนกระไรเป็นพิเศษแล้วเช่นนั้นก็จะขอตามไปด้วยตามที่ได้ตกลงก็แล้วกัน
 
เมื่อตกลงหน้าที่เรียบร้อยเว่ยเจียเหลียนฮวาก็เดินพาจื่อเซียนชิงหลีมา ณ สถานที่แห่งหนึ่งเป็นสถานที่ที่มีไอน้ำอุ่น ๆ อวยพุ่งอยู่ตลอดแม้เสียดายนักที่ยามนี้ยังเป็นคิมหันต์ฤดูทว่าก็ไม่ได้ทำให้การที่มาผ่อนคลายในสถานที่นี้มีความน่าสนใจน้อยลงไปแม้เพียงนิดเลยมันคือ [ โรงบ่อน้ำพุร้อน ]
 
 “ที่แห่งนี้คือ…”
 
“โรงบ่อน้ำพุร้อนน่ะไม่รู้ว่าที่หนานเจ้ามีหรือไม่แต่เจ้าสิ่งนี้น่ะผ่อนคลายดีนักเชียว”
 
สิ้นวจีทีเอ่ยนางก็เป็นฝ่ายเดินนำเข้าไปภายในโรงบ่อน้ำพุร้อนในชั่วขณะหนึ่งนั้นก็รู้สึกหวนลำรึกถึงครั้งหนึ่งที่เคยเข้าไปยังสถานที่เช่นนี้ภายในวังหลวงเช่นกันทำเอาพระสนมที่ ณ ตอนนั้นเป็นเพียงพระสนมขั้นสูงเค้นหัวเราะออกมาอย่างน่าประหลาดใจ ความคิดเช่นนี้อยู่ไม่นานนักก่อนจะปัดมันทิ้งไปจนสิ้นเมื่อเสี่ยวเอ้อร์ของโรงบ่อน้ำพุร้อนเดินมาต้อนรับสตรีทั้งสอง
 
 “กู่เหนียงทั้งสอง เชิญทางนี้”
 
 “ที่นี่คิดเก็บค่าเข้าใช้อย่างไรหรือ”
 
 “ไม่มาก ไม่มาก เพียงท่านละหนึ่งตำลึงเงินต่อหนึ่งชั่วยามเท่านั้นสำหรับบ่อรวมส่วนบ่อส่วนตัวจะเป็นสองตำลึงเงินต่อหนึ่งชั่วยาม”
 
 “ได้นี่สี่ตำลึงเงิน ขอบ่อส่วนตัวสำหรับพวกข้าสองคน”
 
“ขอบพระคุณมากขอรับ โปรดเชิญทางนี้!”
 
เมื่อการใช้จ่ายได้จบลงเรียบร้อยแล้วก็เดินตรงเข้าไปตามที่เสี่ยวเอ้อร์นำทางโรงบ่อน้ำพุร้อนแห่งนี้แม้ไม่ใหญ่โตกระไรมากนักทว่ากลับดูสวยงามในแบบของมันการตกแต่งบุปผางามเอย แจกันงามเอยย่อมดึงดูดเว่ยเจียเหลียนฮวาไม่น้อยจึงนับว่านางประทับใจโณงบ่อน้ำพุนี้พอควรทีเดียวใช้เวลาอีกเพียงชั่วครู่ก็มาถึงบ่อน้ำพุร้อนส่วนตัวกลางแจ้งในยามเฉินที่แสงแดดรำไรเสี่ยวเอ้อร์อธิบายอุปกรณ์ที่ต้องใช้ อาภรณ์ให้ผลัดเปลี่ยน ตู้เก็บของและการเรียกเสี่ยวเอ้อร์เพื่อรับบริการอย่างอื่นไม่ว่าจะสั่งอาหาร ชา สุรา
 
สิ้นการแนะนำเสี่ยวเอ้อร์ก็ขอตัวเพื่อปล่อยให้สถานที่แห่งนี้เป็นสถานที่ส่วนตัวของสตรีผู้สูงศักดิ์ทั้งสองคุณหนูสามสกุลเว่ยเจียแลเห็นว่าไร้ผู้คนแล้วก็เดินไปผลัดเปลี่ยนอาภรณ์จากผ้าไหมงามสู่ผ้าคลุมพันกายเท่านั้น
 
 “ปลดอาภรณ์ออกก่อนแล้วมาแช่น้ำร้อนกันข้ามั่นใจนักว่าเจ้าจะต้องชอบแน่ ๆ ”
 
เอ่ยจบนางก็ค่อย ๆ หย่อนเท้าลงในบ่อเพื่อปรับอุณหภูมิและความเคยชินกับความร้อนนี้ก่อนที่จะค่อย ๆ หย่อยทั้งกายลงไปนั่งในบ่อร้อนทางด้านของจื่อเซวียนชิงหลีที่มาครั้งแรกก็ค่อย ๆ ทำตามที่เว่ยเจียเหลียนฮวากระทำนางค่อย ๆ หย่อนเท้าและกายลงมาแม้ว่าตอนแรกจะรู้สึกร้อนเกินไปบ้างหน่อยแต่เมื่อรู้สึกว่าปรับตัวกับมันได้แล้วก็รู้สึกว่าสิ่งนี้ช่างน่าอัศจรรย์ยิ่งนักคลายความปวดเมื่อยให้เป็นอย่างดีเชียว
 
 “คุณหนูเว่ยเจียมาบ่อยหรือ”จื่อเซวียนชิงหลีเอ่ยถาม
 
 “ไม่บ่อยนักหรอกนาน ๆ ที”
 
อาจเป็นเพราะว่าคนสองคนที่เพิ่งมาเจอกันได้เพียงหกเจ็ดราตรีกาล หนึ่งคือสตรีที่เอ่ยเมื่ออยากเอ่ยอีกหนึ่งคือสตรีที่เพิ่งจะเคยพบเจอผู้คนโลกกว้างเช่นนั้นแล้วต้องสนทนาสิ่งใดเล่า
 
“ครั้งแรกที่ข้าเคยแช่น้ำร้อนคือตอนที่ข้าเติบโตจนไปศึกษาสำนักแล้ว” เป็นเว่ยเจียเหลียนฮวาที่เอ่ยออกมาก่อน
 
 “สำนักศึกษาหมายถึงสถานที่ที่บุตรและบุตรีล้วนไปรวมตัวกันเพื่อศึกษาวิชาความรู้หรือ” จื่อเซวียนเอ่ยออกมาราวกับว่ารู้สึกตื่นเต้นที่มีสถานที่เช่นนี้ “ข้าน่ะไม่มีสิ่งที่เรียกว่าสถานศึกษามีเพียงห้องในรั้ววังกับท่านแม่ไม่ได้ก้าวออกมาพบเจอผู้ใดมีเพียงการสอนสั่งแสนเคร่งครัดราวกับว่าจะไม่มีวันพรุ่งนี้ให้สอนข้าอีกแล้ว ในตอนแปดหนาวที่ข้าสูญเสียนางไปนางก็บอกว่าชะตากรรมของเราที่เป็นทายาทหนี่วานั้น เกิดมาเพื่อช่วยเหลือสรรพสิ่งนางเสียใจในช่วงที่ลมหายใจดับสิ้นที่ไม่อาจได้กระทำหน้าที่มารดาของข้าข้าอิจฉาท่านยิ่งนัก”
 
คำว่าอิจฉาของสตรีข้างกายทำให้นางอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาอย่างสมเพสกับคำเอ่ยนี้นางน่ะหรือน่าอิจฉาทุกสิ่งที่นางต้องกระทำในวัยเด็กมีเพียงการกระทำที่ต้องเอาตัวรอดในจวนสกุลเว่ยเจียคำว่าความรักต่อบุตรและบุตรีอย่างเท่าเทียมแล้วอย่างไร ในเมื่อมารดาของพวกนางไม่ได้เท่าเทียมกันอยู่แล้วก็แค่คำกล่าวที่ทำให้กระทำของตนเองดูไม่ผิดบาปก็เท่านั้น
 
 “อย่าอิจฉาผู้ใดจื่อเซวียนกงจู่ แม้นจะเอ่ยว่าข้าเป็นคุณหนูสกุลใหญ่ทว่าคุณหนูสามสกุลเว่ยเจียก็แค่ลูกของสตรีผู้เป็นน้อยมิใช่หรือหลายสิ่งล้วนเกิดขึ้น ณ สำนักศึกษาทั้งสิ้นทั้งสหาย เจี่ยเจีย ความรู้ความสามารถ ตำแหน่ง ยศฐา ทุกอย่างล้วนมีได้ด้วยมือของข้าเพียงผู้เดียวเท่านั้น”เว่ยเจียเหลียนฮวาเอ่ยก่อนจะแลเห็นกลีบบุปผางามสีชมพูพิศมรมือเรียวที่ดูไม่อาจจะยกกระบี่ได้ก็เป็นมือคู่นี้ที่ฉวยกระบี่ขึ้นมาปกป้ององค์หญิงแห่งหนานเจ้ามาแล้ว “โฉมหน้าแสนงดงามที่ผู้คนทั้งหลายได้พิศเห็นนั้นบางครามันอาจเป็นโฉมหน้าที่ใช้ความพยายามเหลือเกินจะหยั่งถึงเช่นนั้นสิ่งที่เรากระทำได้คือชื่นชมและตั้งเป้าหมายที่จะสร้างโฉมหน้าของเราให้ดียิ่งขึ้น และอย่าให้ในวันข้างหน้าต้องปากกัดตีนถีบอีกต่อไป”
 
ในวันนี้จื่อเซวียนชิงหลีนั้นเสมือนได้แลพิศสตรีข้างกายเป็นดั่งผู้ข้ามผ่านกาลเวลาของสรรพสิ่งอย่างเนิ่นนาน ราวกับเซียนกู่ผู้แลเห็นผู้คนมามากมายนักสมแล้วที่นางเป็นสตรีผู้สูงศักดิ์ผู้เสพตำราเปิดโลกทัศน์ทั้งใบของนาง

 

</div>
<div style="color: rgb(255, 255, 255); text-align: center;"> 
<img style="width: 75%;" src="https://i.imgur.com/LIeqPiH.png" border="0" alt=""> 
 
จื่อเซวียน ชิงหลี 
+5 พูดคุยประจำวัน 
+20 หัวดีโบนัสความสัมพันธ์ 
โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม 
กิจกรรมโรลเพลย์ x2 ตลอดเดือนพฤษฏาคม
 

<a href="home.php?mod=space&uid=1" target="_blank">@Admin</a>

 

</div>

</div>
<div style="color: rgb(255, 255, 255); margin-top: -200px;">
<div style="height: 450px; background-image: url('https://i.imgur.com/82qGh6z.png');
background-repeat: no-repeat;
background-size: cover;
"></div></div>

</div>
</div>
</div></div>

WeijiaLianhua โพสต์ 2025-5-31 23:19:58

WeijiaLianhua โพสต์ 2025-6-2 16:23:22

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย WeijiaLianhua เมื่อ 2025-6-2 23:13 <style>
#LianH01 {
 border: 0px solid;
border-radius: 10px;
background-image: url("https://i.imgur.com/lL9mqdW.png"); }
#LianH02 {
 border: 0px solid;
 width: 75%;
box-shadow: #000000 5px 5px 5em;
background-color : #0f3648;}
#LianH03 {
 border: 0px solid;
 padding: 0px 50px;
 width: 75%;}
#LianH04 {
 border: 0px solid;
 padding: 30px;
 width: 500px;
 box-shadow: #000000 5px 5px 5em;
 background-image: url("https://i.imgur.com/IFRHQ59.png");}

</style>

<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Charmonman:wght@400;700&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Niramit:ital,wght@0,200;0,300;0,400;0,500;0,600;0,700;1,200;1,300;1,400;1,500;1,600;1,700&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Zhi+Mang+Xing&display=swap" rel="stylesheet">

<div align="center">

<div id="LianH01">
<div id="LianH02">
<div style="height: 530px; background-image: url('https://i.imgur.com/95FY1QN.png'); background-repeat: no-repeat; background-size: cover;"></div>
<div style="margin-top: -200px; text-align: center;">
<img height="300" src="https://i.imgur.com/8tE9Mcr.png" border="0" alt=""> 
 บันทึกการเดินทางสีครามบทที่ 14 สิบ(สี่)ร่างสิ้นลมหวนกำเนิดผีร้าย 

</div> 
<div style="margin-top: -50px;">
<div id="LianH03" style="">
<div align="left" style="">


 
<div align="center" style="color: rgb(255, 255, 255);">
<div id="LianH04">
<div align="left">
วันที่เก้า ซื่อเยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบเอ็ด
 
ในช่วงเวลาที่แสนวุ่นวายม้วนกระดาษไม่ถูกหยิบขึ้นมาเลย

</div></div></div>
 
ในคืนที่เงียบสงบราวกับว่าเป็นช่วงเวลาก่อนลมพายุโหมกระหน่ำ ค่ำคืนที่ควรจะเป็นช่วงเวลาให้ผู้ออกเดินทางได้พักผ่อนกันมาที่สุดเว่ยเจียเหลียนฮวากลับตื่นขึ้นมาเอายามเหม่าช่วงเวลาที่นางต้องตื่นเป็นประจำในยามที่อยู่วังหลัง
 
“เพลานี้ต้นยามเหม่า…พระสนมยังสามารถบรรทมต่อได้นะเพคะ”
 
“ไม่หรอกหนิงเฟย นอนไม่หลับแล้ว”
 
สิ้นวจีหวานจ้าวหนิงเฟยก็ทราบดีว่าตนต้องทำสิ่งใดต่อนางหยิบชามน้ำทองเหลืองมาถวายให้แก่นายแห่งตนเพื่อปรณิบัติรับใช้เช่นปกติที่ควรเป็น เว่ยเจียเหลียนฮวากวักน้ำล้างใบหน้าเบา ๆ ก่อนจะใช้ผ้าชุบเพื่อเช็ดกายให้สะอาดในช่วงวิกฤตเช่นนี้การประหยัดน้ำและทรัพยากรถือเป็นเรื่องที่สมควรกระทำที่สุด
 
 “ระหว่างที่หนีออกมาพอมีสิ่งใดติดตัวบ้างหรือไม่”
 
 “ทูลพระสนมเสบียงบางส่วนนั้นพอหยิบยกง่ายจึงติดมือมาบ้างเพคะเป็นพวกธัญพืช เนื้อบางส่วน พอจะทำอาหารได้บ้าง”
 
 “ไม่เป็นไรเชี่ยเซิน(ข้า)พอมีส่วนที่เก็บในแหวน ไปเข้าครัวกันเถิด”
 
ในเมื่อม้วนตำราที่นางซื้อเอาไว้นั้นเล่นเทกระจาดนอนเอกขเนกอ่ายตำราอยู่ในเกวียนทั้งสิ้น ม้วนกระดาษ พู่กัน แท่งหมึกและแท่นฝนหมึกล้วนมลายหายไปเรียบร้อยสิ่งที่ดูจะสามารถเยียวยาดวงใจของสตรีผู้สูญเสียสิ่งที่สำคัญยิ่งกว่าสิ่งใดไปก็คงเป็นการหาสิ่งที่ชอบยัดลงท้องที่กำลังร้องออกมาแล้วกระมังร่างของสตรีในอาภรณ์ไหมงดงามนี้คือสิ่งที่เก็บอยู่ภายในแหวนดาราจรัสซึ่งมีเพียงแค่คณะเดินทางเท่านั้นที่ทราบว่านางมีสิ่งนี้เช่นนั้นแล้วไหน ๆ ก็มาถึงสถานที่เป้าหมาย เช่นนั้นนางก็ย่อมต้องกระทำตามเป้าหมายเดิมของนางเช่นกัน
 
เว่ยเจียเหลียนฮวาเดินออกจากกระโจมพักมาก็แลเห็นควันไฟเตาถ่านลอยคุ้งจนไม่ต้องถามสิ่งใดก็พอจะรู้ว่าสถานที่ที่ครัวอยู่นั้นคือที่ไหนพระสนมเสียนอี๋ในอาภรณ์ที่ตั้งใจสวมให้ทะมัดทะแมงมากขึ้นก็เดินตรงไปยังครัวที่บัดนี้ถูกใช้เป็นดั่งโรงทานเลี้ยงปากท้องผู้ที่สูญเสียจากเหตุการณ์ในครานี้ชั่วขณะที่นางก้าวเดินเข้ามาภายในโรงครัวนั้นสตรีมากมายผู้เป็นคนครัวของจวนหวางก็พันหยุดชะงักช่างเป็นปฏิกิริยาที่นางนึกถึงสมัยครั้นเข้าโณงครัวในหวังหลวงใหม่ ๆ เสียอย่างนั้น
 
 “เชี่ยเซินนำเสบียงมาให้แม้ด้วยกำลังของเชี่ยเซินนั้นจะพอเลี้ยงอิ่มไปได้สักวันสองวันก็ตามทว่ามันคงจะทำให้พวกเจ้าอิ่มท้องอีกสักมื้อก็ยังดี”
 
ในช่วงเวลานั้นเองก็ให้จ้าวหนิงเฟยเดินอุ้มกระสอบข้าวสารเข้ามาจากข้าง ๆ ประตูความจริงแล้วนั้นนางแอบเอาถุงกระสอบทั้งหลายออกจากแหวนมาวางไว้ที่ข้างโรงครัวเพื่อไม่ให้คนครัวทั้งหลายได้แลเห็นว่านางนั้นเอาออกมาได้อย่างไร
 
 “ไหน ๆ เชี่ยเซินก็ตื่นเสียเช้าตรู่เช่นนั้นแล้วให้เชี่ยเซินได้จับมีดเถิด”
 
ราวกับใช้ข้าวสาร ธัญญาหารและเนื้อแดดเดียวล่อซื้อผู้คนมากมายภายในโรงครัวเรียบร้อยผู้คนทั้งหลายต่างยินยอมให้นางได้ยึดส่วนหนึ่งของครัวอย่างง่ายดายจ้าวหนิงเฟยที่แลเห็นเช่นนี้ก็เร่งช่วยเหลือเว่ยเจียเหลียนฮวาในการตระเตรียมการทำอาหาร
 
 “ก่อนจะออกเดินทางต้องบำรุงร่างกายให้พร้อมหม้อไฟแปดเซียน ไก่ขอทาน สุราชั้นเลิศสักเล็กน้อย ชาชั้นดีเผื่อไว้ให้จื่อเซวียนกับเชี่ยเซินแล้วก็ทำขนมไว้เผื่อหิวระหว่างทางสักหน่อยก็ดี”
 
แล้วหลังจากนี้ราวหนึ่งชั่วยามที่อยู่หน้าเตาก็ทำให้นางได้มื้ออาหารสำหรับห้าคนได้ทั้งยังมีเวลาระหว่างนั้นที่ทำยาโป๋ถัง (ขนมคอเป็ด) ตระเตรียมไว้มากมายทั้งเก็บไว้ระหว่างทางและแจกจ่ายผู้คนมากมาย ทั้งยังมีเวลาช่วยคนครัวปั้นซาลาเปาเนื้อ ซาลาเปาผัก และใช้แป้งที่เหลือปั้นหมั่นโถวรู้ตัวอีกทีท้องนภาภายนอกก็สว่างเสียแล้ว
 
 “หนิงเฟยเจ้าไปเรียกจื่อเซวียนกับโจวจินมากินข้าวที่กระโจมด้วยกันเถิดเดี๋ยวเชี่ยเซินจักยกสำรับไปให้องค์หวางเย่”
 
สิ้นวจีหวานนายบ่าวก็แยกทางพระสนมแม้นเป็นสตรีสูงศักดิ์ทว่าในยามวิกฤตเช่นนี้ปากท้องไพร่ฟ้าย่อมต้องมาก่อนนางจึงปล่อยให้คนครัวทั้งหลายได้สานต่อยาโป๋ถัง ซาลาเปาเนื้อ ซาลาเปาผัก และ หมั่นโถว ให้พร้อมสำหรับแจกจ่ายในอีกไม่ถึงครึ่งชั่วยามนี้
 
“เรียนหวางเย่ เชี่ยเซินต้องการเข้าเฝ้า”
 
เมื่อถึงหน้าที่พักของฉางซานเซียนหวางร่างบางก็ตรัสวจีกับผู้เฝ้ายามให้เรียนแจ้งผู้สูงศักดิ์ที่สุดในเมืองนี้ครั้นผ่านไปเพียงชั่วจิบชาเดียวก็ได้รับการเชื้อเชิญให้เข้าไปเรียวขาก้าวตามบ่าวรับใช้เข้าเรือนพักเมื่อแลเห็นบุรุษคุ้นตาก็ย่อกายเบา ๆ ทำความเคารพ
 
 “เฉินเช่อ(หม่อมฉัน)ขอถวายบังคมหวางเย่”
 
 “ตามสบายเจ้ามาหาเปิ่นหวางแต่เช้าด้วยเหตุใดหรือ”
 
 “เพื่อแสดงถึงความรู้สึกซึ้งพระทัยในพระกรุณาธิคุณที่หวางเย่ได้ช่วยชีวิตหม่อมฉันจึงปรุงน้ำแกงแปดเซียน ไก่ขอทานและหยิบยกสุรารสดีสักจอกมาถวายเพคะ”
 
ยามที่นางเอ่ยเสร็จสิ้นก็ยื่นถาดสำรับอาหารให้บ่าวรับใช้เพื่อนำไปวางที่โต๊ะอาหารของบุรุษผู้สูงศักดิ์ต่อไปนัยเนตรกลมงามพอน่าพิศมองได้แลเห็นว่าอาหารของนางนั้นปลอดภัยแล้วหลังจากนี้มันจะได้ลงท้องหวางเย่แห่งต้าฮั่นหรือไม่ ไม่สำคัญ สิ่งสำคัญคือการที่นางได้แสดงความขอบคุณออกมาอย่างเต็มที่แล้วต่างหากเว่ยเจียเหลียนฮวาในชุดที่ใกล้เคียงกับจอมยุทธ์สตรีก็ย่อกายอีกครั้งเตรียมหมุนกายออก
 
“เพื่อมิให้เป็นการรบกวนพระองค์หม่อมฉันขอตัวเพคะ”
 
 “พระสนมทานอะไรหรือยัง”
 
แทนที่จะเป็นคำเอ่ยขานรับหรือเพียงความเงียบปล่อยผ่านกลับเป็นคำตรัสที่ทวนถามถึงการทานอาหารเช้าของนางกายสาวที่หมุนไปครึ่งร่างพลันต้องกลับมายืนตรงให้สง่างามเช่นเดิมราวกับว่าองค์กุ้ยเฟยอันเป็นภาพจำของสตรีผู้งดงามดั่งเทพธิดามาประทับร่างชั่วขณะ (แม้ว่ามันจะทำให้นางแลดูเหมือนน้องน้อยเลียนแบบพี่สาวอยู่ก็ตาม)
 
 “ยังเพคะ”
 
 “พระสนมเสียนอี๋ยกมาเสียเยอะถึงเพียงนี้เปิ่นหวางทานไม่หมด ในเมื่อพระสนมยังไม่ทานสิ่งใดก็มาร่วมโต๊ะอาหารกับเปิ่นหวางเถิด”
 
“เพคะ”
 
คำขอที่ไม่อาจปฏิเสธได้นี้ทำให้นางต้องยอมรับปากแต่โดยดีแม้ความจริงจะมีวิธีอย่างการอ้างสหายเช่นจื่อเซวียนผู้เป็นหนานเจ้ากงจู่ก็ตามทว่าเมื่อสบเข้ากับดวงตาคมของเขาแล้วคำเดียวที่นางเอ่ยออกมาจึงกลายเป็นคำตอบรับไปเสียอย่างนั้นบัดนั้นพระพักต์งามของบุรุษเจ้าเล่ห์พลันแย้มสรวลออกมางดงามจนนางรู้สึกคันยุบยิบในอกเขาผายมือเชื้อเชิญให้นางเดินไปยังโต๊ะรับประทานอาหารภายในเรือนพักของเขาจัดแจงจานชามให้เรียบร้อยก่อนที่จะเริ่มรับประทานอาหารโดยให้บ่าวรับใช้ออกห่างไปอยู่หน้าห้องแทน
 
 “เปิ่นหวางจำได้ว่าที่นี่งดทำอาหารหรูหราไปพักใหญ่ได้ฝีมือพระสนมหรือ?”
 
“หม่อมฉันเพียงนำเสบียงมาเสริมด้วยก็เท่านั้นเพคะ”
 
“ในสนามรบที่พระสนมหวาดกลัวงั้นหรือ”
 
 “หม่อมฉันมิได้กลัวขนาดนั้น—”
 
“ทว่าเมื่อวานนี้ตัวสั่นนี่”
 
 “หม่อมฉันหวาดอาชาของพระองค์ต่างหากเพคะ”
 
“ออ…”
 
เมื่อเรื่องราวที่แท้จริงได้ปรากฎความหวาดกลัวที่แลเห็นเมื่อวานนี้กลับกลายเป็นการหวาดกลัวอาชาเสียอย่างนั้นคำถามมากมายในหัวของเขาพลันปรากฎขึ้นแล้วนางเดินทางได้อย่างไร หรือนางโป้ปดกันแน่เว่ยเจียเหลียนฮวาที่สบเข้าก็พบกับความสงสัยเต็มพระพักต์ไปหมดจึงเอ่ยดักทางไปเสีย
 
 “หม่อมฉันเดินทางด้วยม้ามาก่อนหน้านี้ก็จริงทว่าเดินทางกับอาชาที่สนิทกันแล้วหม่อมฉันใช้เวลาราวสองวันเต็ม ๆ เทียวกว่าจะเลิกหวาดผวายามที่มันเร่งฝีเท้ายามนี้ไร้อาชาคู่ใจ การที่ต้องขี่อาชาแปลกหน้าทำให้หม่อมฉันรู้สึก…หวาดผวาไปเอง”
 
สิ่งนี้คือสิ่งเดียวที่นางรู้สึกกังวลใจมากนางนั้นเคยเกือบสิ้นชีพด้วยการถูกเว่ยเจียอิงฮวาผลักไปหน้ารถม้ากระทันหันหลังจากนั้นนางก็ไม่อาจอยู่ใกล้อาชาได้อีกเลยก่อให้เกิดปัญหาในการเดินทางในหลาย ๆ คราในยามนี้เองก็เช่นกันนางคิดว่าตนเองจะชนะความหวาดกลัวได้แล้วทว่าเมื่อความจริงมาถึงก็ทำให้นางรู้ได้ว่านางไม่ได้เลิกหวดกลัวอาชา นางแค่สนิทกับเสี่ยวเฮยก็เท่านั้น
 
 “เช่นนั้นคงต้องสั่งลดอาชา…”
 
 “อย่าให้การเดินทางต้องลำบากเพราะหม่อมฉันเลยเพคะหม่อมฉันเคยเดินทางด้วยอาชาได้แล้วเช่นนั้นยามนี้ย่อมต้องทำได้เพคะ”
 
หลังจากนั้นทุกสิ่งก็ถูกความเงียบงันเข้าปกคลุมผู้สูงศักดิ์ทั้งสองต่างรับประทานอาหารไปเรื่อย ๆ จนอิ่มท้องทั้งหมดนี้มีหม้อไฟแปดเซียน ไก่ขอทานที่แบ่งมาให้ และสุราเซียนเมามายที่นางได้ซื้อเอาไว้ในช่วงระหว่างการเดินทางที่ผ่านมาแน่นอนว่าสุรานี้เป็นเพียงสุราหนึ่งกาพอให้ลิ้มรสเพียงเท่านั้นหากได้หวังเมามายไม่ส่วนนางที่คออ่อนนักก็ยกไป๋หาวอิ๋นเจินขึ้นมาจิบแทน ช่วงเวลาผ่านไปครึ่งชั่วยามก็ถึงเวลาไปรวมตัว ณ จุดรวมพลผู้สำรวจหมู่บ้านชิวปี้
 
เมื่อเดินไปถึงก็แลเห็นอาชาเพียงสองตัวเท่านั้น ทำเอาเว่ยเจียเหลียนฮวาต้องหันไปมองหวางเย่อย่างต้องการคำตอบของเหตุการณ์นี้ทว่าแทนที่นางจะได้คำตอบกลับได้แขนแกร่งยกกายบางขึ้นขี่อาชาก่อนที่เขาจะขึ้นซ้อนตามไป
 
 “หากโดนผีร้ายพวกนั้นกัดแม้เพียงถลอดสิ่งมีชีวิตนั้นจะกลายเป็นพวกมันทันทีเช่นนั้นแล้วเราจะเอาไปเพียงสองตัวเท่านั้นรบกวนท่านจอมยุทธ์ช่วยดูแลหนานเจ้ากงจู่ด้วย”
 
“รับด้วยเกล้าพะยะค่ะ”
 
แม้จะเป็นคำอธิบายที่ดูสมเหตุสมผลทว่านางกลับสงสัยนักว่าแท้จริงแล้วที่เขาลดอาชาเหลือเพียงสองนั้นเป็นเพราะนางที่กลัวอาชาหรือเปล่าอกเล็กที่หายใจถี่กระชั้นในช่วงก่อนด้วยอารามตกใจก็ค่อย ๆ สงบลงบ้างมือเล็กเกาะอานม้าที่เหลือพื้นที่เพียงเล็กน้อยเท่านั้นแน่น พยายามเกร็งตัวไม่ให้แนบชิดมากเกินไปเพราะการไปครานี้เป็นเพียงการสำรวจเท่านั้นจึงไม่ได้สวมเกราะหนากระไรนักมีเพียงเกราะเบาที่อกก็เท่านั้นทำให้นางรู้สึกประหลาดใจยิ่งขึ้นไปอีก
 
จากเมืองฉางซานออกมายังหมู่บ้านชิวปี้ใช้เวลาเพียงครึ่งชั่วยามเท่านั้นพวกนางเข้ามายังหมู่บ้านชิวปี้ที่บัดนี้รกร้างผู้คนจนว่างเปล่าทั้งสี่คนค่อย ๆ ลงจากหลังม้าอย่างเงียบเชียบที่สุดและสำรวจเป็นคู่ ๆ ไปเรื่อย ๆ ว่าจะเจอเบาะแสสิ่งใดบ้างจื่อเซวียนชิงหลีเลือกที่จะไปกับโจวจินที่นางคุ้นเคยดีมากกว่าการไปกับฉางซานเซียนหวางเว่ยเจียเหลียนฮวาจึงต้องมาเดินสำรวจพื้นที่ร่วมกับองค์ชายแทนในช่วงเวลาที่ก้าวเข้าไปในบ้านหลังหนึงท้ายหมู่บ้านนั้นนางก็เหลือบไปเห็นม้วนกระดาษที่วางอยู่กับพื้นร่องรอยที่เปื้อนคราบโลหิตนั้นกลับจูงใจให้นางเปิดอ่าน
 
<div align="center" style="color: rgb(255, 255, 255);">
<div id="LianH04">
<div align="left">
พ่อข้าช่วยใครก็ไม่รู้จากป่าตอนไปเก็บของป่าเขาดูเนื้อตัวสะอาดสะอ้านดูไม่เหมือนนักเดินป่าที่หลงทางมาหลายวันตามที่เขาอธิบายแก่พ่อแต่พ่อผู้ขี้สงสารก็ให้ที่พัก ทั้งยังหาข้าวหาน้ำให้ทานอีกต่างหากต่อมาราวสามราตรีได้คนผู้นั้นต้มยาหนึ่งถ้วยให้พ่อข้าทั้งยังบอกว่ามันคือยาบำรุงพ่อผุ้ใสซื่อของข้าก็หัวเราะชอบใจบอกว่ามันต้องเป็นของดีแน่ ๆ แล้วก็กระดกมันจนเกลี้ยงปานเททิ้งทว่าหลังจากนั้นแทนที่จะแข็งแรงขึ้นพ่อของข้าก็ดูจะสติพร่าเลือนมากขึ้นเขายังคงแข็งแรงเดินเหินได้ก็จริงแต่เขาเริ่มที่จะเปลี่ยนไปจนกระทั่งคลุ่มคลั่งไล่ทำร้ายชาวบ้าน
 
ในวินาทีนั้นข้าก็นึกถึงยาบ้า ๆ นั่นจึงเร่งกลับบ้านจะมาเค้นหาวิธีรักษาอาการพ่อของข้าทว่ามันสายไปแล้วข้าตามหาจนทั่วหมู่บ้านแล้วก็ไม่เจอแม้แต่เงาไม่เจอร่องรอยใด ๆ ราวกับว่าไม่เคยมีใครย่างกรายเข้าบ้านข้าแม้แต่น้อย
 
พ่อข้านี่มันเวรกรรมอันใดกัน ข้าเจ็บยิ่งนัก

</div></div></div>
 
 “หวางเย่หม่อมฉันเหมือนจะเข้าใจสถานการณ์แล้วเพคะ…”
 
ร่างบางที่อ่านจบก็เอ่ยออกมาเพื่อจะเตรียมอธิบายว่าเหตุนี้มันเกิดจากสิ่งใดกันทว่าแทนที่จะได้เอ่ยเรื่องนี้กลับมีร่างของผีร้ายพุ่งออกมาจากหีบเสื้อผ้าที่อยู่ไม่ไกลนักฉางซานเซียนหวางชักดาบขึ้นมาแทงเด็กสาวที่กลายเป็นปีศาจกระหายโลหิตทันทีทันใด แล้วอาณาบริเวณที่เคยเงียบเป็นป่าช้าพลันมีเสียงกู่ก้องราวกับเสียงคำรามของสัตว์ร้ายดังแซ่ซ้องทั้งหมู่บ้านเว่ยเจียเหลียนฮวาเก็บม้วนกระดษานั้นเข้าไปในแหวนก่อนจะหยิบธนูมายิงสะกดเพื่อป้องกันบุรุษผู้กำลังปะทะแรงกับผีร้ายร่างใหญ่โต
 
 “กลับกันก่อนค่อยคุยกัน”
 
นางพยักหน้าเห็นด้วยก่อนจะรีบเปิดประตูออกจากบ้านหลังนี้เสียบัดนี้พวกนางแลเห็นว่าพวกมันเริ่มเดินออกมาจากป่าท้ายหมู่บ้านโชคดีนักที่ม้าทั้งสองอยู่ในจุดที่ปลอดภัยที่สุดจึงทำได้เพียงรีบปะทะผีร้ายที่มาถึงก่อนและรีบควบม้ากลับเมืองฉางซานเหลียนฮวานั้นเชื่อฟังฉางซานเซียนหวางอย่างเคร่งครัด นางยิงเกาทัณฑ์เท่าที่จำเป็นและมุ่งเน้นเพียงการวิ่งเพื่อตีฝ่าผีดิบออกจากหมู่บ้าน ในยามนี้ไม่มีคำว่าหวาดผวาอาชาอีกต่อไปแล้วแม้ว่าต้องกลั้นใจมากเพียงใดทว่านางจำต้องโยนร่างของตนเองขึ้นไปหลังม้าด้วยตนเอง
 
 “เสี่ยวเฮย…มันคือเสี่ยวเฮย…”
 
เมื่อร่างบางนั่งบนหลังม้าโดยมั่นคงแล้วนางก็คอยยิงเกาทัณฑ์สะกดไว้ไม่ไกลก็แลเห็นว่าโจวจินกับจื่อเซวียนชิงหลีกลับขึ้นม้าอย่างปลอดภัยเช่นกัน
 
 “ไปเจอกันที่เมือง!”
 
ฉางซานเซียนหวางตะโกนบอกโจวจินที่เป็นคนควบม้าและปกป้องหนานเจ้ากงจู่ให้รับทราบก่อนจะโดดขึ้นหลังม้ามาควบในส่วนของตัวนางและตัวเขาออกไปให้ไวที่สุด ณ ช่วงเวลาที่แสนอันตรายนี้เองโลกเสียงรอบข้างพลันดับลงจนน่าประหลาดไม่แม้แต่จะได้ยินเสียงของฉางซานเซียนหวางทั้ง ๆ ที่เขาอยู่เคียงกายถึงเพียงนี้
 
 “มุกวารี…ช่วยเหลือ…”
 
เสียงนุ่มละมุนหวานที่ดังก้องในหัวเบา ๆ ราวกับว่ามันเป็นเสียงความคิดที่ถูกส่งมาจากแดนไกลเข้ามาภายในหัวของนางเองทำให้เว่ยเจียเหลียนฮวานิ่งค้างด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ทั้งตกใจ สงสัย และงุนงง
 
แม้ว่าขาไปจะใช้เวลาครึ่งชั่วยามทว่าขากลับนั้นกลับเร็วกว่านั้นเยอะเพราะการหนีตายไม่ยินยอมให้พวกนางผ่อนฝีเท้าของอาชาใหญ่ บัดนี้เป็นยามอู่ที่ไร้แสงแดดส่องจ้าพวกนางทั้งสี่คนมาประชุมเพื่อรวบรวมสิ่งที่ได้มาจากหมู่บ้านชิวปี้เว่ยเจียเหลียนฮวากางม้วนกระดาษออกมาและอธิบายโดยสรุปคร่าวให้ทั้งสามคนได้เข้าใจความเป็นไปของหมู่บ้านชิวปี้ว่าสถานการณ์ในตอนนี้หาใช่เรื่องธรรมดาไม่มันคือเรื่องที่มีใครจงใจทำให้เกิดขึ้น
 
 “ในตอนที่ออกจากหมู่บ้านหม่อมฉันได้ยินเสียงบางอย่างที่บอกไม่เป็นประโยคเสียเท่าไหร่จับใจความได้เพียง มุกวารี และ ช่วยเหลือ เพียงเท่านั้น”
 
 “ถ้าหากว่ามันคือมุกวารีจริง ๆ นี่คือตำนานของเมืองฉางซาน เล่าลือกันว่าถ้ำตอนเหนือที่นี่เป็นที่เก็บรักษามุกวารี แต่ไม่เคยมีใครหาถ้ำเจอ”เขาเอ่ยออกมาก่อนจะขมวดคิ้วคมของเขาเล็กน้อยและเงยพระพักต์ขึ้นมาสบเข้ากับดวงตาของสตรีผู้ที่เขายังคงคิดว่าไม่สมควรจะอยู่ ณ ที่แห่งนี้มากที่สุด “ทว่าเปิ่นหวางไม่อาจจากบ้านเมืองได้เปิ่นหวางต้องอยู่ที่นี่เพื่อปกป้องราษฎรฉางซาน”
 
 “เช่นนั้นหม่อมฉัน โจวจิน แล้วก็หนานเจ้ากงจู่จะไปกันสามคนเพคะก่อนหน้าที่จะตรงมาฉางซานหม่อมฉันเคยตรัสเรื่องเลวร้ายที่อาจเกิดขึ้นกับที่แห่งนี้กับฝ่าบาทไปแล้วฝ่าบาทได้รวบรวมกำลังพลอย่างลับ ๆ ณ หมู่บ้านหลิวเป่ยไม่ห่างจากฉางซานหม่อมฉันให้จ้าวหนิงเฟยไปแจ้งข่าวที่นั่นไม่ช้า…จะมีกำลังพลเข้ามาช่วยเหลือเพคะ”
 
 “ขอบพระคุณเสียนอี๋เหนียงเนียงขอให้การเดินทางของพวกท่านไร้อุปสรรค”
 
จากนั้นเว่ยเจียเหลียนฮวาก็ออกเดินทางทันทีโดยผู้ร่วมทางนั้นประกอบไปด้วยโจวจินและจื่อเซวียนชิงหลีแม้ว่าโจวจินที่เห็นว่านางดูอ่อนล้าเล็กน้อยจึงเอ่ยปากขอให้หยุดพักสักหน่อยวันพรุ่งนี้ค่อยเดินทางต่อทว่าเรื่องนี้นางรู้สึกคาใจเกินกว่าจะอยู่เฉย ๆ ได้จึงต้องออกเดินทางเดี๋ยวนี้เลยด้วยความช่วยเหลือการบอกทางและแผนที่จากนายทหารที่ได้รับคำสั่งมาให้ช่วยอำนวยความสะดวกแก่พวกนางทำให้ทราบได้ว่ามันคงใช้เวลาไม่นานเท่านั้นก็คงจะสามารถไปถึงถ้ำนั่นได้
 
 “การหาถ้ำอาจจะใช้เวลาสักหน่อยหวังว่าจะหาเจอ”
 
ทั้งสามคนเดินทางขึ้นทางเหนือของฉางซานอันเป็นผาใหญ่ใช้เวลาราว ๆ สองชั่วยามได้ในการเดินทางจากฉางซานขึ้นมาและเดินหาถ้ำจนไปเจอถ้ำหนึ่งที่ดูเหมือนน่าจะเป็นถ้ำที่ตามหา
 
 “นั่นหรือเปล่า ?” โจวจินเอ่ย
 
 “มันมีอะไรที่พิสูจน์ได้ว่ามันคือถ้ำนั้นจริง ๆ หรือไม่ จื่อเซวียน”
 
 “ไม่ข้าไม่รู้เช่นกันว่ามันต้องเป็นถ้ำไหน”
 
 “เช่นนั้นก็ต้องเข้าไปแล้ว”
 
ในเมื่อไม่มีสิ่งใดบ่งบอกว่ามันคือถ้ำที่พวกนางตามหาการเดินเข้าไปเพื่อพิสูจน์คงจะเป็นวิธีที่ได้ผลที่สุดกระมังนางจึงเดินเข้าไปยังถ้ำขนาดไม่เล็ก ไม่ใหญ่มากนี้ทว่าเดินเข้าไปไม่ทันไรก็พบว่ามันเป็นถ้ำของอสรพิษ…
 
 “พวกเจ้า…เข้ามาเหยียบถิ่นของข้า!”
 
โจวจินเร่งก้าวเข้าไปต่อสู้กับปีศาจงูส่วนสตรีทั้งสองที่รู้หน้าที่ก็พยายามหาที่กำบังเว่ยเจียเหลียนฮวาคอยยิงสะกดและสนับสนุนโจวจินเข้าไว้จนการต่อสู้นี้รู้ผลแพ้ชนะเป็นโจวจินอีกครั้งที่คอยช่วยต่อสู้ให้พวกนางเสมอมาเป็นฝ่ายชนะเว่ยเจียเหลียนฮวาที่อ่อนล้าแล้วก็ทรุดลงไปนั่งกับพื้นอย่างเหนื่อยอ่อน
 
 “คุณหนูสามเราพักก่อนเถิดวันนี้เราใช้พลังงานมามากเกินพอแล้วอย่าฝืนเลย”
 
ในครานี้เหลียนฮวาที่ก้าวเดินไปไหนไม่ได้แล้วก็พยักหน้าเห็นด้วยในที่สุดโจวจินไปหาฟืนมาก่อไฟจื่อเซวียนปูผ้ากับพื้นส่วนเหลียนฮวาก็คุ้ยกระเป๋าหยิบพวกขนมคอเป็ดแสนหวานมาแบ่งปันและพักผ่อนเสียทีในที่สุด

 

</div>
<div style="color: rgb(255, 255, 255); text-align: center;">
<img style= "width: 75%;" src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/-2025-06-01-143823.png" alt="สกรีนช็อต 2025 06 01 143823" border="0">
 
<img style= "width: 75%;" src="https://img2.pic.in.th/pic/-2025-06-02-150835.png" alt="สกรีนช็อต 2025 06 02 150835" border="0">
 
<img style="width: 75%;" src="https://i.imgur.com/LIeqPiH.png" border="0" alt=""> 
หลิว ชุ่น 
+5 พูดคุยประจำวัน 
+20 หัวดีโบนัสความสัมพันธ์ 
+30 ความสัมพันธ์ อาหารเกรดแดง + ชา/สุราเกรดแดง (+20) 
(หากเป็นอาหารประเภทที่กำกับไว้ในคำอธิบายว่า อาหารปรุง ได้โบนัส +5 เพิ่ม) 
โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม 
โจวจิน 
+5 พูดคุยประจำวัน 
+20 หัวดีโบนัสความสัมพันธ์ 
+25 ความสัมพันธ์ อาหารเกรดทอง + ชา/สุราเกรดทอง (+15) 
(หากเป็นอาหารประเภทที่กำกับไว้ในคำอธิบายว่า อาหารปรุง ได้โบนัส +5 เพิ่ม) 
โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม 
 
จื่อเซวียน ชิงหลี 
+5 พูดคุยประจำวัน 
+20 หัวดีโบนัสความสัมพันธ์ 
+25 ความสัมพันธ์ อาหารเกรดทอง +  ชา/สุราเกรดทอง (+15) 
(หากเป็นอาหารประเภทที่กำกับไว้ในคำอธิบายว่า อาหารปรุง ได้โบนัส +5 เพิ่ม) 
โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม หมั่นโถว *50ซาลาเปา *50 ทำส่งแจกจ่ายผู้คนในฉางซาน
 

<a href="home.php?mod=space&uid=1" target="_blank">@Admin</a>

 

</div>

</div>
<div style="color: rgb(255, 255, 255); margin-top: -200px;">
<div style="height: 450px; background-image: url('https://i.imgur.com/82qGh6z.png');
background-repeat: no-repeat;
background-size: cover;
"></div></div>

</div>
</div>
</div></div>

WeijiaLianhua โพสต์ 2025-6-2 22:21:28

WeijiaLianhua โพสต์ 2025-6-4 02:42:21

WeijiaLianhua โพสต์ 2025-6-4 15:23:30

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย WeijiaLianhua เมื่อ 2025-6-4 20:53 <style>
#LianH01 {
 border: 0px solid;
border-radius: 10px;
background-image: url("https://i.imgur.com/lL9mqdW.png"); }
#LianH02 {
 border: 0px solid;
 width: 75%;
box-shadow: #000000 5px 5px 5em;
background-color : #0f3648;}
#LianH03 {
 border: 0px solid;
 padding: 0px 50px;
 width: 75%;}
#LianH04 {
 border: 0px solid;
 padding: 30px;
 width: 500px;
 box-shadow: #000000 5px 5px 5em;
 background-image: url("https://i.imgur.com/IFRHQ59.png");}

</style>

<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Charmonman:wght@400;700&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Niramit:ital,wght@0,200;0,300;0,400;0,500;0,600;0,700;1,200;1,300;1,400;1,500;1,600;1,700&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Zhi+Mang+Xing&display=swap" rel="stylesheet">

<div align="center">

<div id="LianH01">
<div id="LianH02">
<div style="height: 530px; background-image: url('https://i.imgur.com/95FY1QN.png'); background-repeat: no-repeat; background-size: cover;"></div>
<div style="margin-top: -200px; text-align: center;">
<img height="300" src="https://i.imgur.com/8tE9Mcr.png" border="0" alt=""> 
 บันทึกการเดินทางสีครามบทที่ 17 ห้วงความทุกข์ บ่อเกิดวีรชน 

</div> 
<div style="margin-top: -50px;">
<div id="LianH03" style="">
<div align="left" style="">


 
<div align="center" style="color: rgb(255, 255, 255);">
<div id="LianH04">
<div align="left">
วันที่สิบสอง ซื่อเยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบเอ็ด
 
ในช่วงเวลาที่แสนวุ่นวายม้วนกระดาษไม่ถูกหยิบขึ้นมาเลย

</div></div></div>
 
“จื่อเซวียน โจวจิน เจ้าไม่เป็นอะไรใช่ไหม ?”
 
เว่ยเจียเหลียนฮวาผู้ตื่นก่อนใครเขาเร่งเขย่ากายสหายทั้งสองที่กำลังนอนหลับอุตุอยู่หากให้คาดเดาคงไปเจอนิมิตฝันครั้นอดีตกาลไม่ต่างจากนางเป็นแน่เพียงไม่นานเท่านั้นทั้งสองก็ตื่นขึ้นทำให้กระแสความโล่งใจนั้นกระจายทั่วอกจนต้องถอนหลายใจระบายความกังวลก่อนหน้านี้ออกมา
 
 “ตอนนี้ไม่รู้ว่าผ่านไปกี่ชั่วยามแล้วหลับเต็มอิ่มหรือยัง”
 
“ถึงจะรู้สึกว่านอนเต็มอิ่มก็เถิดทว่าเหตุการณ์เช่นนี้เรียกว่าหลับได้หรือ”
 
 “เอาเถิดน่า เร่งไปต่อกันเถิด”
 
เมื่อสบตาเข้ากับจื่อเซวียนชิงหลี มือบางก็ถือวิสาสะเลื่อนไปลูบเรือนผมเบา ๆ ราวกับว่าต้องการปลอบโยน แม้นว่าจริง ๆ แล้วสตรีที่นางรู้สึกผิดด้วยนั้นจะเป็นเหวยอิ๋วเสวี่ยก็ตาม
 
 “ที่หนานเจ้ามีต้นจันทร์กระจ่างหรือไม่ ?”
 
 “มีเจ้าค่ะเป็นต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์แห่งหนานเจ้าว่ากันว่าเป็นกายเนื้อของทายาทวารีผู้เสียสละเพื่อหนานเจ้าตามตำนานสร้างเมือง”
 
 “งั้นหรือ”
 
ทันใดนั้นเองเว่ยเจียเหลียนฮวาก็ได้ทราบว่านิมิตฝันที่แลเห็นนั้นหาใช่เรื่องแต่งเติมผ่านจิตใจไม่มันคือเรื่องราวเมื่อครั้นอดีตกาลก่อนที่จะก่อกำเนิดต้นจันทร์กระจ่างเสียอีกนางเก็บเหตุการณ์นี้ไว้ภายในใจก่อนจะก้าวเดินเพื่อตรงไปต่อ
 
ทั้งสามคนเดินไปเรื่อย ๆ ก่อนจะพบว่าทางข้างหน้านั้นคือม่านหมอกที่หนาจนไม่อาจแลทัศนาสิ่งใดได้ทั้งการจุดฟืนไฟในถ้ำหมอกควันเช่นนี้ก็ยิ่งอันตรายนักเช่นนั้นแล้วคงต้องเชื่อใจและเดินตรงไปอย่างเดียวเสียแล้ว
 
 “ในเมื่อหากผู้ใดหายไปให้ตะโกนหากัน”
 
ทั้งสามทำข้อตกลงกันเพื่อความปลอดภัยก่อนจะเดินเข้าไปเผชิญหน้ากับหมอกหนาราวกับก้าวเข้าสู้พื้นที่ไร้แสงม่านหมอกบดบังสายตาเสียงฝีเท้าที่เคยได้ยินพลันเงียบลงแทนที่ด้วยเสียงของสตรีที่นางไม่คิดว่าจะได้ยินอีกครา
 
 “เจ้ามันหอกข้างแคร่ เหลียนฮวา”
 
“เจ้าไม่มีทางจะได้ดีไปกว่าข้าหรอก”
 
“นังลูกชู้”
 
“สิ่งที่เจ้าทำได้มีเพียงหันหลังเดินออกไปมุดหัวในวังหลังที่ถูกแย่งความโปรดปรานไปเสียยศเสียนอี๋ของเจ้ามันก็แค่ป้ายประดับไม่จีรังงดงามก็ไม่เท่า อ่อนหวานก็ไม่สู้ เป็นเช่นไร บัดนี้เจ้ามิใช่สตรีผู้สูงศักดิ์ที่สุดในบรรดาสนมอีกต่อไปแล้ว”
 
เสียงของเว่ยเจียอิงฮวาดังก้องข้างหูราวกับไม่อาจกักเก็บความบาดหมางไว้ในใจได้ความรู้สึกขุ้นหมองข้องใจนั้นอยู่เต็มอกนางได้แต่ตัดพ้อภายในใจว่าเหตุใดกันสวรรค์ถึงไม่ใจดีกับนางบ้าง
 
นางแค่อยากมีที่ที่นางยืนได้เต็มสองฝ่าเท้า
 
 “เจ้าคิดว่าข้าเลือกเกิดได้หรือ”
 
เว่ยเจียเหลียนฮวาเอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบานางไม่อาจเลือกเกิดได้สถานะเป็นรองที่อยู่ติดกายไม่อาจสลัดออกไปนั้นยังคงตามหลอกหลอนอยู่เสมอแม้แต่ในยามที่นางต้องแต่งออกเรือนนางก็ต้องแต่เป็นไปสนมผู้น้องในวังหลังแสนกว้างใหญ่…
 
ทว่าในช่วงเวลาเพียงพริบตาเท่านั้นสองมือที่กำแน่นก็ถูกมือทั้งสองกอบกุมไว้พร้อมมีเสียงของสหายผู้ร่วมทางเอ่ยขานนามเพื่อให้นางได้รู้แจ้งว่าตนมิได้เดียวดายไร้ที่ยืนอีกต่อไปอีกแล้ว
 
“ต่อให้ข้าเลือกเกิดไม่ได้แล้วอย่างไรข้าเลือกที่จะยืนหยัดได้ด้วยตัวข้าเอง”
 
ฉับพลันนั้นหมอกพลันจางหายปรากฎภาพทางเดินต่อที่มีสหายทั้งสามยืนจับมือกันแน่นไม่ปล่อยให้ผู้ใดหลงทางในหมอกหนาได้
 
“ความทุกข์ยากนั้นไร้รูป แต่อ้อมแขนของสหายย่อมมีพลังพอจะข้ามพ้น”
 
น้ำเสียงเดิมที่นางคาดว่าน่าจะเป็นน้ำเสียงของเสี้ยวพลังเทพหนี่วาเอ่ยกับพวกนางแล้วเผยทางเดินต่อให้ชัดแจ้งทั้งสามไม่รอช้าที่จะเดินต่อไปยังบททดสอบต่อไป
 
ในโถงถัดไป ปรากฏสะพานแคบทอดข้ามทะเลสาบใต้พิภพ สะพานนั้นเปราะบาง ลมพายุวารีกรรโชกไปมา เบื้องล่าง—ไม่ใช่น้ำธรรมดา หากแต่คือ วารีแห่งความกลัว ผู้ใดสบตาภาพในผิวน้ำ จะได้เห็นความกลัวที่สุดในใจของตนชั่ววินาทีที่ทั้งสามเดินเหยียบสะพานนั้นภาพพลันสะท้อนในความทรงจำ
 
โจวจินเห็นตัวเองทรยศต่อพวกพ้อง
 
จื่อเซวียนเห็นโลกทั้งใบล่มสลายเพราะการเลือกของเธอเอง
 
เว่ยเจียเหลียนฮวาเห็นนิมิตที่กลายเป็นความจริง
 
ก้าวทุกก้าวคือความทรมานทุกภาพความหวาดกลัวสะท้อนจนเข่าอ่อน หากแต่ว่าการเงยใบหน้าขึ้นมองสหายร่วมทางทำให้ทั้งสามได้ตระหนักว่าความกลัวพวกนี้จะไม่มีทางเกิดขึ้นจริง
 
 “เรื่องน่าอดสูพวกนี้น่ะเก็บไว้ทอดมองผู้เดียวเถิดข้าไม่อยากจะพิศมองด้วยหรอก !!”
 
เว่ยเจียเหลียนฮวาผู้เปิดเลิศด้านฝีปากเสมอมาตะโกนก้องถ้ำจนสะท้อนไปหมดราวกับต้องการสื่อคำสัตย์จริงในใจว่านางจะไม่หวาดกลัวเรื่องพวกนี้เด็กดขาด น้ำในทะเลสาบกลางถ้ำที่ต้องข้ามผ่านสงบนิ่งลง และสะพานแข็งแรงขึ้นทุกย่างก้าวเสียงหวานเอื้อนเอ่ยขึ้นอีกครั้งราวกับตกผลึกปณิธานภายในใจ
  “ความกล้าหาญ มิใช่ไร้ซึ่งความกลัว แต่คือการยืนหยัดแม้มีความกลัวอยู่ในใจ” 
</div> 

<img style="width: 75%;" src="https://i.imgur.com/LIeqPiH.png" border="0" alt=""> 
 

 

<a href="home.php?mod=space&uid=1" target="_blank" style="color: rgb(255, 255, 255);">@Admin</a>

 

</div>

</div>
<div style="color: rgb(255, 255, 255); margin-top: -200px;">
<div style="height: 450px; background-image: url('https://i.imgur.com/82qGh6z.png');
background-repeat: no-repeat;
background-size: cover;
"></div></div>

</div>
</div>
</div>

WeijiaLianhua โพสต์ 2025-6-5 00:13:35

หน้า: 1 [2] 3 4

The Myth of Han's Archiver