[บันทึกการเดินทาง] : การเดินทางตามหามุกวารี - หน้า 3 - บันทึกท่องยุทธจักร - The Myth of Han

WeijiaLianhua โพสต์ 2025-6-5 23:40:21

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย WeijiaLianhua เมื่อ 2025-6-5 23:47 <style>
#LianH01 {
 border: 0px solid;
border-radius: 10px;
background-image: url("https://i.imgur.com/lL9mqdW.png"); }
#LianH02 {
 border: 0px solid;
 width: 75%;
box-shadow: #000000 5px 5px 5em;
background-color : #0f3648;}
#LianH03 {
 border: 0px solid;
 padding: 0px 50px;
 width: 75%;}
#LianH04 {
 border: 0px solid;
 padding: 30px;
 width: 500px;
 box-shadow: #000000 5px 5px 5em;
 background-image: url("https://i.imgur.com/IFRHQ59.png");}

</style>

<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Charmonman:wght@400;700&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Niramit:ital,wght@0,200;0,300;0,400;0,500;0,600;0,700;1,200;1,300;1,400;1,500;1,600;1,700&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Zhi+Mang+Xing&display=swap" rel="stylesheet">

<div align="center">

<div id="LianH01">
<div id="LianH02">
<div style="height: 530px; background-image: url('https://i.imgur.com/95FY1QN.png'); background-repeat: no-repeat; background-size: cover;"></div>
<div style="margin-top: -200px; text-align: center;">
<img height="300" src="https://i.imgur.com/8tE9Mcr.png" border="0" alt=""> 
 บันทึกการเดินทางสีครามบทพิเศษ 

</div> <div style="margin-top: -50px;"><div id="LianH03" style=""><div align="left" style=""> 
ครั้นตอนอยู่ในถ้ำวารีแม้เหมือนผ่านไปเพียงไม่กี่ชั่วยามทว่ากลับผ่านไปแล้วถึงสามวันบัดนี้ที่เสร็จสิ้นการรายงานข่าวต่อฉางซานเซียนหวางนางวางแผนว่าหลังจากนี้จะนอนให้เต็มอิ่มทว่าเมื่อเดินออกไปได้ไม่นานโจวจินก็ยื่นกระดาษใบน้อยมาให้ราวกับไม่ต้องการเอื้อนเอ่ยกระไรให้มากความนัก
 <div align="center" style="color: rgb(255, 255, 255);">
<div id="LianH04">
<div align="left"> 
 โปรดไปกับข้าที่หมู่บ้านเจินเติ้งได้หรือไม่ข้ามีเรื่องอยากปรึกษา

</div></div></div>
 
เว่ยเจียเหลียนฮวาก็พยักหน้าเบา ๆ ก่อนจะหันไปเอ่ยบอกสองสตรีที่เหลือกับเว่ยซานอีกหนึ่งตัวว่านางมีธุระกับโจวจินสักเล็กน้อย พักผ่อนตามสบายได้เลยทั้งสองต่างเอ่ยขานรับอย่างเข้าใจก่อนที่เว่ยเจียเหลียนฮวาจะเดินไปขี่ม้าเพื่อออกเดินทางไปยังหมู่บ้านเจินเติ้งตามที่โจวจินนำทาง
 
ครั้นเมื่อทั้งสองได้มาถึงหมู่บ้านเจินเติ้งแล้วนั้นก็พบเพียงหมู่บ้านที่ว่างเปล่าไร้สัญญาณของสิ่งมีชีวิตใด ๆ ทั้งสิ้นทั้งสองเลือกที่จะผูกม้าไว้กับต้นไม้แข็งแรงสักต้นและเลือกเดินตามโจวจินไปสำรวจหมู่บ้าน…เรียกว่าเดินเล่นตามถนนอันไร้ผู้คนเสียมากกว่านัยเนตรกลมดั่งเมล็ดซิ่งจดจ้องสหายของนางไม่วางตาเขาในยามปกติมักจะร่าเริง ตรงไปตรงมา นอบน้อม เป็นยอดยุทธ์ผู้หนึ่งที่น่านับถือทว่าเขาในยามนี้เจือด้วยความหม่นหมองอย่างน่าประหลาดบ่ากว้างที่พร้อมแบกผู้คนข้างหลังบัดนี้ห่อเหี่ยวลงหมดสิ้นความมั่นใจ
 
 “ข้าน่ะครั้งหนึ่งเคยมีคู่หมั้น…” ราวกับเมื่อถึงจุดจุดหนึ่งที่สิ่งที่อัดอั้นภายในใจนั้นไม่สามารถเก็บไว้ได้ เขาก็เริ่มระบายออกมาน้ำเสียงของเขาช่างแผ่วเบาและอ่อนไหว “ข้าเคยมาทำการค้าที่นี่ด้วยล่ะคุณหนูสามในตอนนั้นข้าได้รู้จักกันคหบดีใหญ่ของหมู่บ้านแห่งนี้และได้พบเจอกับสตรีนางหนึ่ง นางเป็นเสี่ยวกู่เหนียงที่จิตใจดียิ่งนัก นางเป็นที่รักของผู้คนในหมู่บ้าน นางมักช่วยเหลือผู้อื่นเสมอ ข้าเองก็เป็นหนึ่งในนั้น จนกระทั้งวาสนาได้พานพบและร่วมผูกด้ายแดงทว่ากลับไร้บุพเพจะผูกสัมพันธ์หลังจากหมั้นหมายนั้นข้าได้รับโอกาสที่จะเติบโตยิ่งขึ้นข้าหมายมั่นตั้งใจว่าในวันที่ข้าร่ำรวย มีคาราวานใหญ่ เปิดร้านค้ารุ่งเรืองเป็นของตัวเองณ วันนั้นข้าจะกลับมาขอโอกาสได้ดูแลนางไปชั่วชีวิตทว่า…ในช่วงเวลาที่ข้ายุ่งอยู่นั้นข่าวคราวของนางก็หายไปหากไม่ได้ตามท่านมาฉางซานคงไม่อาจได้รับรู้เลยว่านาง…สุดท้ายแล้วอนาจเสียยิ่งกว่าความตายพรากจากไปแสนไกล”
 
มือเรียวยกขึ้นมาตบบ่ากว้างทำได้เพียงยืนรับฟังเขาเงียบ ๆ ปล่อยให้น้ำตาของบุรุษผู้เข้มเข็มที่สุดหลั่งรินเงียบ ๆ ให้ความเป็นสหายบ่งบอกว่า ณ ปัจจุบันนี้ แม้จุดเริ่มต้นไม่ได้ดีเด่กระไรนัก ทว่านางที่ผ่านอะไรร่วมกับเขามาแสนนานนับเกือบยี่สิบทิวาราตรีย่อมสามารถนับเป็นสหายที่อยู่เคียงบ่าเคียงไหล่เขาอย่างแน่แท้
 
ในช่วงเวลาที่แสนอ้างว้างได้ปกคลุมกายนี้เองความชะล่าใจที่คิดว่าที่แห่งนี้ไม่มีสิ่งใดก็บังเกิดความประมาทมีผีร้ายที่หลงเหลือราว ๆ สิบห้าตนปรากฎขึ้นจนทำให้พวกเขาไม่มีเวลามาหลั่งน้ำตาอีกแล้วเว่ยเจียเหลียนฮวาถอยหลังไปหมายยกเกาทัณฑ์ไม้จันทน์ขึ้นเพื่อเป็นฝ่ายยิงสนับสนุนเช่นที่ผ่านมาทว่ากลับต้องเร่งฝีเท้าหยิบกระบี่จากแหวนดาราจรัสมาตั้งรับการโจมตีจากผีร้ายแทนเมื่อแลเห็นว่าร่างสูงนั้นยังคงยืนนิ่งอยู่
 
“โจวจินเจ้ายืนบื้อกระไรอยู่ !?”
 
 “...เฟิงหลิง”
 
แขนแกร่งที่เคยตวัดฟาดฟันบัดนี้สั่นเทาเกินกว่าจะถือกระบี่ไหวดวงตาสั่นเทาจดจ้องผีร้ายที่นางกำลังยับยั้งเอาไว้อยู่ก่อนจะเอ่ยขานนามที่เต็มไปด้วยความตกใจ ไม่เชื่อสายตา และความคะนึงหาปะปนเต็มไปหมดจนเดาได้ไม่ยากเลยว่าสิ่งที่เลวร้ายตรงหน้าคืออะไรเว่ยเจียเหลียนฮวาที่ต้องยืนตั้งรับด้วยตนเองเต็มรูปแบบก็จำต้องออกแรงให้มากขึ้นเพื่อรับมือกับเหล่าผีร้ายที่ไม่ได้รับการชำระล้าง
 
 “โจวจิน ปลดปล่อยนางซะ!!!”
 
น้ำเสียงที่ปนด้วยความโหโมได้ตะโกนออกมาจากร่างแน่งน้อยของสตรีที่เขาไม่เคยจะได้ยินเสียงของนางตะโกนเช่นนี้เลยด้วยซ้ำเรียกสติให้เขามองโดยรอบให้ดีร่างของผีร้ายนอนเกลื่อนเกือบสิบกว่าตัวด้วยฝีมือของนางคนเดียวไม่ได้ทำให้เขาตั้งสติหากแต่เป็นร่างของนางที่กำลังตรีงกำลังผีร้ายตัวสุดท้ายเอาไว้เป็นร่างของสตรีที่เขาฝังความทรงจำไว้สุดดวงใจสตรี่ที่เขาเอ่ยนาม เฟิงหลิง
 
ในจังหวะที่เว่ยเจียเหลียนฮวาพลาดพลั้งกำลังจะถูกโจมตีโจวจินที่ตั้งสติได้อีกครั้งก็จับกระบี่มาฟาดฟันนางจนบัดสิ้นชีพในที่สุดก่อนจะทรุดจมลงไปในความโศกาแสนทรมานเขาจำต้องสละนางที่เขาคะนึงหาเสมอเพื่อรักษาสหายที่ยังคงอยู่เอาไว้
 
 นาง…ไม่อาจอยู่ร่วมกับเขาได้อีกต่อไปแล้ว
 
“ข้าบาปหนามากขนาดนั้นเชียวหรือไยฟ้าดินต้องย่ำยีดวงใจของข้าขนาดนี้”
 
ณ ช่วงเวลาที่ความสูญเสียหวนกลับมาขยี้ดวงใจของผู้ที่มีความหวังมาตลอดความอ่อนแอที่ถาโถมทำให้เว่ยเจียเหลียนฮวาละทิ้งซึ่งจารีตบุรุษสตรีแขนเรียวโอบกอดบ่ากว้างและลูบหลังเบา ๆ ในยามนี้ไร้ซึ่งสเน่หาใด ๆ ทั้งสิ้น
 
 มีเพียงผู้สูญเสียเละสหายผู้อยู่เคียงข้างเท่านั้น
 
ให้เวลาค่อย ๆ เยียวยาหัวใจที่มากด้วยบาดแผลสด ให้ความทรงจำที่ท่วมหัวใจได้ตระหนักถึงความแตกสลายและถึงเวลาที่จะกอบโกยเศษดวงใจมาต่อประกอบใหม่อีกคราเมื่อมือแกร่งค่อย ๆ ลดลงจากไหล่บางผู้ปลอบโยน เมื่อนั้นก็เป็นช่วงยามเซินเสียแล้ว
 
 “นี่ก็เริ่มยามเซินแล้วข้ามีสุรารสดีอยู่หนึ่งไหไปเมาหัวราน้ำสักคืนดีหรือไม่ อาจิน ?”
 
ผู้แตกสลายแสนแข็งแกร่งได้หัวเราะออกมาเบา ๆ แม้จะเป็นการเค้นอารมณ์ขันเฮือกสุดท้ายก็ตามเขายอมรับเลยว่าหากอยู่ผู้เดียวเขาคงไม่อาจข้ามผ่านช่วงเวลาแสนทรมานนี้ไปได้การมีอยู่ของนางแม้ไร้คำปลอบโยนทว่าอ้อมกอดและฝ่ามือที่ลูบหลังเบา ๆ ช่วยทำให้เขาไม่เดียวดายในโลกอันโหดร้ายทำให้เขาได้ตระหนักมั่นได้ว่าเขายังมีคนเคียงข้างและสักวันจะหายดี
 
 “ข้าไม่จ่ายค่าสุราหรอกนะ เหลียนฮวา”
 
 “ข้าบอกตอนไหนกันว่าจะเก็บค่าสุราเจ้าน่ะ”
 
สุดท้ายแล้วทั้งสองก็เดินทางกลับฉางอันเพื่อพักผ่อนทั้งคู่ที่กลับมามอมแมมยิ่งกว่าเดิมนั้นก็ถูกจ้าวหนิงเฟยตำหนิเสียยกใหญ่ว่าไปเจอสิ่งใดมากันทว่าทั้งสองกลับทำเพียงหัวเราะออกมาด้วยกันและไม่คิดจะบอกอะไรไปราวกับต้องการฝังความโหดร้ายไว้ให้ลึกโบกดินเหนียวก่อกำแพงซ่อมแซมดวงใจว่าครั้งหนึ่งความรักนั้นเคยสวยงามมากเพียงใด และการจากลานั้นโหดร้ายเพียงใด
 
และในเย็นวันนี้ตามที่เหลียนฮวาสัญญานางเลี้ยงหม้อไฟแปดเซียนและสุรานารีแดงให้เขาอิ่มหนำสำราญลืมทุกข์โศกโดยมีการฉลองการชำระล้างหมู่บ้านชิวปี้บังหน้า
 
ในสหายทั้งสองได้จดจำเอาไว้ว่าวันนี้คือวันที่อ่อนไหวที่สุดของสหาย
 
 และก่อกำเนิดมิตรภาพผู้ยืนเคียงข้างแม้ความตายไม่อาจพังทลาย</div><div align="left" style=""> 

</div>

<img style="width: 75%;" src="https://img2.pic.in.th/pic/-2025-06-05-184840.png" alt="สกรีนช็อต 2025 06 05 184840" border="0"> 

<img style="width: 75%;" src="https://i.imgur.com/LIeqPiH.png" border="0" alt=""> 
โจวจิน 
+5 พูดคุยประจำวัน 
+20 หัวดีโบนัสความสัมพันธ์ 
+30 ความสัมพันธ์ อาหารเกรดแดง + ชา/สุราเกรดแดง (+20) <div id="LianH03">(หากเป็นอาหารประเภทที่กำกับไว้ในคำอธิบายว่า อาหารปรุง ได้โบนัส +5 เพิ่ม)</div>
โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม 

<a href="home.php?mod=space&uid=1" target="_blank" style="color: rgb(255, 255, 255);">@Admin</a>

 

</div>

</div>
<div style="color: rgb(255, 255, 255); margin-top: -200px;">
<div style="height: 450px; background-image: url('https://i.imgur.com/82qGh6z.png');
background-repeat: no-repeat;
background-size: cover;
"></div></div>

</div>
</div>
</div>

WeijiaLianhua โพสต์ 2025-6-6 01:40:27

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย WeijiaLianhua เมื่อ 2025-6-6 01:51 <style>
#LianH01 {
 border: 0px solid;
border-radius: 10px;
background-image: url("https://i.imgur.com/lL9mqdW.png"); }
#LianH02 {
 border: 0px solid;
 width: 75%;
box-shadow: #000000 5px 5px 5em;
background-color : #0f3648;}
#LianH03 {
 border: 0px solid;
 padding: 0px 50px;
 width: 75%;}
#LianH04 {
 border: 0px solid;
 padding: 30px;
 width: 500px;
 box-shadow: #000000 5px 5px 5em;
 background-image: url("https://i.imgur.com/IFRHQ59.png");}

</style>

<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Charmonman:wght@400;700&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Niramit:ital,wght@0,200;0,300;0,400;0,500;0,600;0,700;1,200;1,300;1,400;1,500;1,600;1,700&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Zhi+Mang+Xing&display=swap" rel="stylesheet">

<div align="center">

<div id="LianH01">
<div id="LianH02">
<div style="height: 530px; background-image: url('https://i.imgur.com/95FY1QN.png'); background-repeat: no-repeat; background-size: cover;"></div>
<div style="margin-top: -200px; text-align: center;">
<img height="300" src="https://i.imgur.com/8tE9Mcr.png" border="0" alt=""> 
 บันทึกการเดินทางสีครามบทที่ 19 เดินทางไปพักผ่อนหย่อนใจ ณ หมู่บ้านกลางทะเล 

</div> 

<div style="margin-top: -50px;">
<div id="LianH03" style="">
<div align="left" style="">


 
<div align="center" style="color: rgb(255, 255, 255);">
<div id="LianH04">
<div align="left">
วันที่สิบสี่ ซื่อเยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบเอ็ด
 
ในที่สุดข้าก็ได้กระดาษกับพู่กันจากการซื้อกับชาวบ้านแถวนี้ได้เวลาแก้นิสัยชอบเทกระจาดตำราแล้วกระมังสุดท้ายแล้วมันก็ต้องทิ้งไว้ ณ เกวียนที่ไม่อาจเอาไปด้วยได้ในยามคับขันหากให้สรุปเรื่องราวที่ผ่านมานี้คงเป็น ‘ทุกอย่างมันเกิดขึ้นไวมาก’ กระมัง
 
เริ่มจากในตอนที่เข้าสู่ฉางซานก็มีผีร้ายโผล่ออกมาจากป่าจำนวนมากพวกมันรูปร่างเช่นมนุษย์ทั่วไปทว่ากลับกระทำตนไร้จิตวิญญาณ ไร้สติสัมปชัญญะ ราวกับศพเดินได้รู้จักเพียงการกัดและการฆ่าฟันคราแรกเลยที่ข้ารู้สึกว่าตนเองนั้นแสนเขลานักที่เอาเกวียนมาแทนยอดอาชาต่อสู้เพื่อเอาตัวรอดได้ไม่นานนักก็มีทหารลาตระเวนฉางซานพร้อมกับฉางซานเซียนหวางมาช่วยได้ทันการ
 
ฉางซานเซียนหวางอธิบายให้ฟังว่าผีร้ายพวกนี้นั้นมาจากหมู่บ้านชิวปี้มันสามารถขยายกลุ่มราวกับแพร่เชื้อโรคร้ายได้เพียงฝากแผลไว้ที่ร่างของคนผู้นั้นเล่าสั้น ๆ เลยก็เมื่อได้ไปสำรวจหมู่บ้านก็ได้พบว่าเหตุการณ์พวกนี้หาใช่เรื่องธรรมดาไม่มันมีผู้คน ? มารปีศาจ? อะไรสักอย่างอยู่เบื้องหลังนี้แล้วยามนั้นเองที่เสียงแห่งหนี่วาก็ได้ส่งมาให้ข้าบอกว่ามุกวารีช่วยเหลือผู้คนได้
 
ด้วยความร้อนใจจึงเดินทางแยกตัวออกมาโดยมีข้า จื่อเซวียนชิงหลี และ โจวจินออกมาตามหาถ้ำวารีก่อนจะต้องผ่านบททดสอบทั้งสี่บททดสอบเพื่อสืบทอดพลังของทายาทหนี่วาสุดท้ายพวกเราก็ทำได้และจื่อเซวียนชิงหลีก็รีบไปชำระล้างหมู่บ้านชิวปี้ ปิดจบวิกฤตของฉางซานอย่างสวยงาม

</div></div></div>
 
ในช่วงขณะที่ลมเย็นยามไร้สุริยันในคิมหันต์ฤดู เว่ยเจียเหลียนฮวาที่กำลังจุดตะเกียงเขียนบันทึกประจำวันในการเดินทางครานี้ ณ ศาลากลางสวนงดงามในจวนผู้ปกครองฉางซานอย่างฉางซานเซียนหวางด้วยความที่บัดนี้วิกฤตได้จบลงแล้วจึงขนย้านของเข้าจวนคืน แขกอย่างนาง จื่อเซวียนชิงหลี โจวจิน จ้าวหนิงเฟยรวมถึงเว่ยซานก็ได้เข้ามาอาศัยในจวนนี้เป็นการชั่วคราวกำหนดการวันนี้ของคณะเดินทางคือการเดินทางไปพักผ่อน ณ หมู่บ้านกลางทะเลอันตั้งอยู่บนหลังวาฬตัวใหญ่ แม้นดูเหลือเชื่อ ทว่านางที่พานพบความน่าเหลือเชื่อมามากมายก็ไม่มีสิ่งใดให้ตกใจอีกต่อไปแล้ว
 
แม้ว่านี่คือคิมหันต์ฤดูทว่าในยามวิกาลเช่นนี้สายลมยังคงเย็นกายนางที่มีร่องรอยบอบช้ำตามกายบ้าง จ้าวหนิงเฟยที่ต้องมาช่วยทายาเอาตามหลังก็ไม่ค่อยปล่อยนางไว้คนเดียวเท่าไหร่ในยามนี้เองที่กำลังนั่งเขียนบันทึก จ้าวหนิงเฟยก็บอกว่านางลืมหยิบผ้าคลุมไหล่ของพระสนมออกมาจึงขอตัวกลับเข้าไปหยิบเสียก่อนบัดนี้ในช่วงเวลาลมราตรีพัดโบกบุปผาสีสดใสเอนไหว ภาพของสตรีผู้หนึ่งกำลังนั่งตวัดพู่กันในศาลานั้นช่างงามตาไม่หยอก
 
 “ในช่วงเวลาที่ไม่ต้องไปถวายพระพรเสด็จแม่ เสียนอี๋เหนียงเหนียงยังคงตื่นเช้าเหมือนเดิมเลยนะ”
 
บัดนั้นพลันมีเสียงฝีเท้าเข้ามาใกล้พร้อมเอ่ยเสียงทุ้มคุ้นเคยลอยตามลม เว่ยเจียเหลียนฮวาที่จรดพู่กันลากเส้นสุดท้ายของคำคำหนึ่งพอดีก็ยกขึ้นและวางพู่กันลง
 
 “ในเมื่อคุ้นเคยกับการตื่นยามนี้เสียแล้วร่างกายก็พลันตื่นขึ้นมาโดยไม่อาจหักห้ามได้เลยเพคะ”
 
“ทว่าท่านไม่ควรมานั่งเช่นนี้ผู้เดียวยามวิกาล”
 
คำเอ่ยแลดูเป็นห่วงตามมารยาทนี้ส่งผลให้สตรีผู้ที่เขาเอ่ยว่าอยู่เพียงผู้เดียวยามวิกาลหลุดแย้มสรวลออกมาเบา ๆ ฉางซานเซียนหวางแลเห็นเช่นนั้นก็เลือกทีจะมองซ้ายขวาเพื่อสำรวจรอบข้างก่อนจะถอดเสื้อคลุมมาคลุมไหล่มนในอาภรณ์ตัวบางของคิมหันต์ฤดูสตรีที่ได้ชื่อว่าเป็นสตรีของโอรสสวรรค์ชะงักค้างไปชั่วครู่เมื่อจู่ ๆ ก็มีเสื้อไหมเนื้อดีมาคลุมไหล่เช่นนี้ดวงตากลมเมล็ดซิ่งเลื่อนขึ้นตามมือแกร่งอันเป็นหลักฐานที่ว่าเขาเป็นเจ้าของอาภรณ์คลุมกายสีครามปักดิ้นเงินลายเมฆางดงาม
 
ชั่วขณะที่สบสายตานั้นเหตุการณ์หลาย ๆ อย่างพลันประเดประดังเข้ามาจนไม่รู้ว่าในอกนั้นรู้สึกได้ว่ามันกำลังเต้นหนักแน่นขึ้นเกิดจากความรู้สึกใดกันแน่โศกเศร้ากับภาพนิมิต โล่งใจที่ไม่เป็นเช่นนั้นหรือว่าดีใจที่พบเขาอีกคราโดยที่อาจทราบได้เลยว่านางนั้นช่างมีวาสนาเพียงใดที่ได้ตื่นขึ้นมาอีกครั้ง
 
เพราะนางก่อนหน้านี้ไม่ได้มีหวังเลยว่าตนจะรอดหรือไม่
 
 “เปิ่นหวางได้ยินว่าที่วัง…ท่านต้องพิษฝันสีขาว”
 
 “เพคะ”
 
แล้วความเงียบก็บังเกิดขึ้นในหัวขององค์ชายแห่งต้าฮั่นนั้นไม่อาจทราบได้เลยว่าเขาต้องเอ่ยเช่นไรต่อในช่วงเวลานั้นที่ทราบว่าสตรีที่มักเผลอสบตากับนางอยู่บ่อยครั้งล้มหมอนนอนเสื่อด้วยต้องพิศหลังจากที่เขาออกจากฉางอันได้ก็ร่วมเกือบสามเดือนทั้งได้ยินตลอดว่านางเพิ่งจะมาฟื้นเอาช่วงวสันต์ฤดูเช่นนั้นแล้วสตรีที่เขาคิดว่าคงใช้เวลาสักฤดูกาลในการรักษาจนกลับมาเดินเหินได้อีกครากลับมาปรากฎกายตรงหน้าเขานั้นช่างราวกับฝันสีพิสุจน์ที่เขาเผลอต้องเอายามใดไม่อาจทราบได้
 
 “หากเปิ่นหวางถามอีกสักคราว่าเหตุใดท่านถึงมาที่นี่ ท่านจะตอบหรือไม่”
 
 “เช่นนั้นแล้วหากหม่อมฉันเอ่ยว่าในช่วงเวลาที่หม่อมฉันต้องพิษจนหลับไหลอยู่ร่วมเกือบแรมปีนิมิตที่แลเห็นพระองค์อยู่ท่ามกลายไพร่ชนผีร้ายกลางเมืองเป็นภาพที่ทำให้หม่อมฉันมานั่งตรงนี้หวางเย่จะเชื่อหม่อมฉันหรือไม่”
 
แท้จริงแล้วนางแลเห็นนิมิตมานานมากกว่านั้นตั้งแต่ที่เขาเพิ่งจะกลับฉางซานเสียด้วยซ้ำทว่านางเพิ่งจะมาเอาป่านนี้ช่างน่าอดสูเสียจริง
 
ความไม่รู้ก่อเกิดขึ้นมาในอกของทั้งสองความรู้สึกที่ไม่อาจทราบได้ว่าควรจะวางบุคคลตรงหน้าไว้ตำแหน่งใจในหัวใจนั้นช่างอึดอัดเกินทนสำหรับนางที่บัดนี้แน่ชัดแล้วว่าไม่อาจพิศมองฝ่าบาทผู้ได้นามว่าสามีของสตรีทั้งหลายในวังหลังเช่นสามีจริง ๆ ก็ตั้งตนไว้เพียงในกรงสีทองไร้ผู้แตะต้องก็เท่านั้นทว่าสำหรับเขาที่เป้นอนุชาในองค์หวงตี้ผู้ที่มองจากทางไหนย่อมเข้าใจเพียงแค่นางคือพระสนมของพระเชษฐาเช่นนั้นแล้วไม่ว่าจะวางไว้ตรงส่วนใดก็ตาม ส่วนนั้นคงจะเป็นส่วนที่ลึกมาพอที่จะมีเพียงเขาเท่านั้นรับทราบเพียงผู้เดียว
 
 “ข้า…ยินดียิ่งที่ได้พบท่าน”
 
เป็นความในใจอันแผ่วเบาที่เอื้อนเอ่ยออกมาปกติแล้วนั้นบุรุษตรงหน้ามักตรัสคารมคมคาย ระบายแย้มสรวลงดงามเปื้อนพระพักต์ นัยเนตรอันยากจะหยั่งรู้ได้ว่าสิ่งใดกันที่สะท้อนออกมา ทว่าบัดนี้เมื่อได้สบเข้ากลับพบกับความรู้สึกที่ไม่เข้าใจว่าเขาสื่อออกมาเช่นนี้จริง ๆ หรือ ลมหายใจของหญิงสาวพลันขาดห้วง ความอ่อนโยนแสนอ้อยอิ่งที่เลื่อนหัตถ์หนาขึ้นมาปัดเกษางามทัดหลังใบหูและค่อย ๆ ไล่ลงมาที่ปลายอย่างถนอมราวกับกำลังโอบอุ้มบุปผางาม
 
บัดนั้นที่ได้ยินเสียงของบ่าวแว่วมาจากที่ไกล ๆ พักต์งามของสตรีพลันเลื่อนออกมา มือเรียวยกขึ้นลูบปลายผมสีดำขลับงดงามในบริเวณที่เขาเพิ่งลากผ่านอย่างอ่อนโยน ร่างบางผู้ไร้ประสบการณ์ในเรื่องหัวใจนั้นไร้ปราการจะต้านทานสิ่งใดใบหน้างามค่อย ๆ ก้มลงเล็กน้อย ยกมือบางที่ยังคงกุมปลายผมเอาไว้ยกขึ้นมาปิดบริเวณจมูกลงไปราวกับต้องการบดบังกิริยานี้ทว่าสิ่งที่แสดงออกมานั้นคือคิ้วมนที่ขมวดดวงตาที่มักจะจ้องมองโลกทั้งใบเลื่อนสายตาลงต่ำราวกับไม่อาจสบสายตากับผู้ใดได้ แก้มใสที่โผล่ผ่านช่องว่างของเรือนผมแลเห็นสีแดงกลาย ๆ
 
แม้นไม่อาจได้ยลยินสิ่งใดจากนางทว่าอย่างน้อยเขาก็ได้เอ่ยสิ่งที่ต้องการเอ่ยออกมาดวงตาคมพิศมองใบหน้าที่ไม่ได้เลิศเลอเช่นดอกโบตั๋นที่ทำให้ผู้คนต้องหยุดจดจ้อง มิใช่มะลิที่ส่งกลิ่นฟุ้งหอมหวานน่าถนอม นางงดงามดั่งหญ้าหวาที่ขึ้นอยู่ริมทาง เป็นดอกไม้ที่หันหน้ารับแดดเงียบ ๆ ไม่อ้อน ไม่อวด ไม่เอ่ยคำ — ว่าเมื่อใดเขาเดินผ่านมุมสวนที่นางยืนอยู่ มักเผลอไผลเหลียวหาอีกครั้งอยู่ร่ำไป ในคราปกติแล้วใบหน้าของนางมักจะแสดงสิ่งที่นางต้องการก็แค่นี้ทว่าในยามนี้ท่าทีเสียอาการทำให้เขาที่ต้องก้าวเดินถอยออกมาก่อนนั้นอดไม่ได้ที่จะแย้มสรวลออกมาร่างสูงไม่เอ่ยสิ่งใดแม้เพียงครึ่งคำ หวังเพียงปล่อยให้ถ้อยวจีสุดท้ายหมุนวนในห้วงความคิดของสตรีผู้ที่ทำให้เขาได้รับรู้ถึงจังหวะของดวงใจในอก ปล่อยให้กลิ่นที่ติดปลายจมูกได้ระลึกถึงตัวตนที่ฝังภายในใจ
 
สุคนธรสตรึงใจดั่งกระดาษแผ่นบางที่เพิ่งเขียนบทกวี กลิ่นของต้นจันทน์ยามค่ำ กลิ่นสมุนไพรที่ระเหยตามสายลม... ยามเมื่อต้องเดินจาก จะมีเพียงเสียงลมหายใจแผ่วเบา และความคิดถึงที่เกิดขึ้นโดยไม่รู้ตัว
 
<div align="center" style="color: rgb(255, 255, 255);">
<img style="width: 75%;" src="https://i.imgur.com/LIeqPiH.png" border="0" alt=""></div>
 
“บอกข้าทีว่าเจ้าไม่ได้ดื่มจนเมาค้างอยู่น่ะโจวจิน”
 
 “เจ้ามิใช่หรือที่ชวนเมาหัวราน้ำลืมสิ้นเลยว่าวันนี้ต้องเดินทาง”
 
ในยามเฉินที่สหายทั้งสี่คนและหนึ่งตัวได้มารวมตัวกัน ณ หน้าเมืองฉางซานทางเหนือเตรียมควบม้าเพื่อเดินทางไปยังริมทะเลป๋อไห่เพื่อต่อเรือไปยังหมู่บ้านลู่ไห่เว่ยเจียเหลียนฮวาในอาภรณ์งดงามเช่นพระสนมเดินมาพบเข้ากับสภาพน่าอนาจของโจวจินก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยวาจาเสียดสีสักเล็กน้อยตามความสนิทสนมที่มากขึ้นทำเอาสตรีอีกสองคนงุนงงว่าเกิดเหตุอันใดกันเมื่อวานนี้ทำให้สองบุรุษสตรีได้ตกลงเป็นสหายต่างยศฐาราวกับผู้ท่องยุทธ์
 
 “ไว้เปิ่นหวางจะเร่งจัดการสถานการณ์ให้เรียบร้อยขอให้พวกท่านพักผ่อนให้เต็มที่ในช่วงเวลาสามวันนี้”
 
ฉางซานเซียนหวางเอ่ยขึ้นเพื่อส่งท้ายผู้มีพะรคุณช่วยเหลือเมืองที่เขาปกครองทั้งหมดก่อนที่คณะเดินทางจะเดินทางด้วยความไวยิ่งขึ้นเพราะม้าชั้นยอดที่หวางเย่ให้หยิบใช้งานตามต้องการ
 
คณะเดินทางใช้เวลาเพียงสามชั่วยามเท่านั้นก็มาถึงท่าเรือริมทะเลป๋อไห่ในปลายยามเว่ยพบเจอท่าเรือสำหรับขึ้นเรือเล็กไปยังหมู่บ้านทำให้จำต้องฝากยอดอาชาทั้งสี่ชีวิตไว้กับเถ้าแก่ดูแลท่าเรือ
 
การเดินทางในครานี้มีเว่ยเจียเหลียนฮวาคอยออกค่าเดินทางให้ทั้งสิ้นเจ็บเท่าไหร่ก็จ่ายเท่านั้นนางพาทุกคนขึ้นเรือเล็กเพื่อข้ามฟากไปยังหมู่บ้านลู่ไห่อันจะเป็นสถานที่ที่นางพักผ่อนนับต่อจากนี้อีกหนึ่งคืนใช้เวลาเพียงครึ่งชั่วยามเท่านั้นเท้าของคณะเดินทางทั้งหลายก็ได้มาเหยียบ ณ ผืนดินอันเป็นแผ่นหลังของสัตว์เทพในตำนานที่ยังมีลมหายใจ
 
ชาวบ้านในหมู่บ้านนั้นก็พอจะคุ้นชินกับนักท่องเที่ยวผู้มาเยี่ยมเยียนเป็นครั้งคราวอยู่บ้างนางถามชาวบ้านที่รอรับเรือว่าที่แห่งนี้มีโรงเตี๊ยมหรือร้านค้าหรือไม่ก็ได้ความว่าโรงเตี๊ยมอยู่ไม่ไกลทางจัตุรัสกลางเมืองอีกทั้งยังมีการตั้งซุ้มตลาดขายของอีกด้วยนางที่ชมชอบการซื้อของพิเศษและโจวจินที่เป็นพ่อค้าก็ไม่รอช้าที่จะชักชวนผู้คนไปเปิดห้องที่โรงเตี๊ยมสักคืนและไปเดินเล่นที่ตลาดในตอนยามเซิน
 
 “เถ้าแก่ ๆ มีสิ่งใดน่าสนใจขายบ้างหรือ”
 
 “มากมายนักกู่เหนียง ร้านของข้ามีใบชาหลากหลายชนิด”
 
แล้วเว่ยเจียเหลียนฮวาก็ไล่เหมาของไปเกือบทุกร้านนางผ่านร้านชาก็ซื้อชาจนหมด เจอะร้านเนื้อก็แวะเข้าไปซื้อเนื้อหายาก ไปซื้อแร่เหล็ก ของน่าสนใจมากมายจนตำลึงทองไหลออกไปหลายร้อยตำลึงทองเชียว
 
“ใช้ตำลึงเยอะไปแล้วเจ้าค่ะคุณหนูสาม”
 
จ้าวหนิงเฟยผู้ที่ถือถุงเงินได้แต่ถอนหายใจออกมาเมื่อต้องหยิบอีแปะหลายก้วนจ่ายค่าถุงเกลือเว่ยเจียเหลียนฮวาหัวเราะร่าเพราะว่านางไม่ได้รู้สึกว่ามันแพงไปเท่าไหร่นักในเมื่อที่ฉางอันมิได้มีของพวกนี้เกลื่อนเสียหน่อย
 
“คุณหนูจื่อเซวียนอย่ากระทำตามเชียว”
 
ในเมื่อบ่นเจ้านายของตนไม่ได้ก็ใช้ยุทธวิธีตีวัวกระทบคราดหันไปแอบสอนสั่งเจ้าหญิงผู้ใสซื่อหวังว่าจะไม่มือเติบเช่นนายหญิงของตนเองซึ่งเว่ยเจียเหลียนฮวาได้ยินเช่นนี้ก็ได้แต่หัวเราะออกมาอย่างสนุกสนานแล้วจับจูงจื่อเซวียนชิงหลีเข้าออกร้านรวงมากมายเชียว
 <div style="text-align: center;">มาค่ะได้เวลาเหมาของ</div><div style="text-align: center;">ใบชาหลงจิ่ง 200 * 40 อีแปะ = 8,000 อีแปะ</div><div style="text-align: center;">ใบชาไป๋หาวอิ๋นเจิน 200 * 40 อีแปะ = 8,000 อีแปะ</div><div style="text-align: center;">ใบชาหวงซาน 200 * 25 อีแปะ = 5,000 อีแปะ</div><div style="text-align: center;">เนื้อเป็ดอูยา 100 * 21 อีแปะ = 2,100 อีแปะ</div><div style="text-align: center;">เนื้อกวาง 100 * 29 อีแปะ = 2,900 อีแปะ</div><div style="text-align: center;">เนื้อไก่ดำ 50 * 60 อีแปะ = 3,000 อีแปะ</div><div style="text-align: center;">สุรานารีแดง 2 * 40 ตำลึงทอง = 80 ตำลึงทอง</div><div style="text-align: center;">สุราซีเฟิ่ง 6 * 30 ตำลึงทอง = 180 ตำลึงทอง</div><div style="text-align: center;">แร่เหล็ก 20 * 80 ตำลึงเงิน = 1600 ตำลึงเงิน</div><div style="text-align: center;">กล่องปริศนา1 * 50 ตำลึงทอง = 50 ตำลึงทอง</div><div style="text-align: center;">หินเพลิงฟ้า(อัปเกรด) 10 * 300 ตำลึงเงิน = 3,000 ตำลึงเงิน</div><div style="text-align: center;">มุกพลังวิญญาณ 1 * 20 ตำลึงทอง = 20 ตำลึงทอง</div><div style="text-align: center;">เกลือ 120 * 300 อีแปะ = 36,000 อีแปะ</div><div style="text-align: center;">รวมทั้งหมด 330 ตำลึงทอง 4,600 ตำลึงเงิน 65,000 อีแปะ</div><div style="text-align: center;"> </div></div> 

<img style="width: 75%;" src="https://i.imgur.com/LIeqPiH.png" border="0" alt=""> 
โจวจิน 
+5 พูดคุยประจำวัน 
+20 หัวดีโบนัสความสัมพันธ์ 
โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม 

<a href="home.php?mod=space&uid=1" target="_blank" style="color: rgb(255, 255, 255);">@Admin</a>

 

</div>

</div>
<div style="color: rgb(255, 255, 255); margin-top: -200px;">
<div style="height: 450px; background-image: url('https://i.imgur.com/82qGh6z.png');
background-repeat: no-repeat;
background-size: cover;
"></div></div>

</div>
</div>
</div>

WeijiaLianhua โพสต์ 2025-6-6 14:06:23

WeijiaLianhua โพสต์ 2025-6-6 17:39:09

WeijiaLianhua โพสต์ 2025-6-8 03:35:29

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย WeijiaLianhua เมื่อ 2025-6-8 03:36 <style>
 #LianH01 {
 border: 0px solid;
border-radius: 10px;
background-image: url("https://i.imgur.com/lL9mqdW.png"); }
 #LianH02 {
 border: 0px solid;
 width: 75%;
box-shadow: #000000 5px 5px 5em;
background-color : #0f3648;}
#LianH03 {
 border: 0px solid;
 padding: 0px 50px;
 width: 75%;}
#LianH04 {
 border: 0px solid;
 padding: 30px;
 width: 500px;
 box-shadow: #000000 5px 5px 5em;
 background-image: url("https://i.imgur.com/IFRHQ59.png");}

</style>

<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Charmonman:wght@400;700&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Niramit:ital,wght@0,200;0,300;0,400;0,500;0,600;0,700;1,200;1,300;1,400;1,500;1,600;1,700&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Zhi+Mang+Xing&display=swap" rel="stylesheet">

<div align="center">

<div id="LianH01">
<div id="LianH02">
<div style="height: 530px; background-image: url('https://i.imgur.com/95FY1QN.png'); background-repeat: no-repeat; background-size: cover;"></div>
<div style="margin-top: -200px; text-align: center;">
<img height="300" src="https://i.imgur.com/8tE9Mcr.png" border="0" alt=""> 
 บันทึกการเดินทางสีครามบทที่ 21 มังกรวารีกับปทุมมาศในบ่อทองคำ 

</div> 
<div style="margin-top: -50px; ">
<div id="LianH03">
<div align="left">


 
<div align="center">
<div id="LianH04">
<div align="left">
วันที่สิบหก ซื่อเยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบเอ็ด
 
ดูเหมือนวันนี้จะไม่ได้จับพู่กันเลยนะ ?

</div></div></div>
 
ในวันหยุดพักช่วงวันสุดท้ายก่อนที่วันพรุ่งนี้จะต้องเดินทางต่อ นางได้กระทำในสิ่งที่ค้างคามาแสนนานอย่างการเขียนตำราเรื่องรอบตัวต้าฮั่นจนมาถึงหมวดสุดท้ายและเหมือนเพียงเอาไปเผยแพร่เป็นอันใช้ได้เว่ยเจียเหลียนฮวาไม่รอช้า ใช้โอกาสที่จ้าวหนิงเฟยมารินน้ำชาให้ก็บอกให้เอาม้วนตำราไปจัดการให้เรียบร้อยจ้าวหนิงเฟยรับคำสั่งตามประสงค์ก่อนจะหยิบม้วนตำราฝีมือพระสนมเอกผู้เป็นดั่งปราชญ์ในมวลสตรีไปจัดการปักเย็บเข้ากับผ้าไหมงามเพื่อเป็นม้วนตำราแสนงดงามทว่าเนื้อหากลับเข้าถึงได้ง่าย ทั้งยังง่ายต่อการเก็บรักษาอีกต่างหาก
 
เว่ยเจียเหลียนฮวาที่แลเห็นว่าม้วนตำราของนางได้ถูกรับตัวไปเรียบร้อยก็รู้สึกสบายอุราจนต้องหยิบตำราว่าด้วยเรื่อศิลปะแห่งการถ่ายทอดความคิดลงบนตัวอักษร ครั้นเมื่อกำลังดำดิ่งในตัวอักษรอยู่นั้น เสียงฝีเท้าแผ่วเบาได้ก้าวเข้ามาในอาณาบริเวณนี้ เข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ น้ำเสียงดังชัดขึ้นเรื่อย ๆ จนมาหยุดลง ณ ที่ที่นางกำลังนั่งอยู่ดวงตาสีเปลือกไม้ที่มักจะจดจ่อเพียงตัวอักษรค่อย ๆ เลื่อนขึ้นด้วยสังหรณ์ใจที่ว่าผู้มาเยือนในครานี้ก็คงจะเป็นคนเดียวกันกับยามเช้าตรู่ไร้แสงจรัสเช่นเมื่อวานนี้และมันก็เป็นเช่นที่นางคาดเดาไว้
 
“กิจธุระของฉางซานเสร็จสิ้นแล้วหรือเพคะไยหวางเย่ถึงมายืนตรงนี้”
 
เสียงหวานเอ่ยขึ้นมาทักทายก่อนจะลดม้วนตำราลงวางไว้ที่ตักเล็กบุคคลที่นางเอ่ยทักไม่ใช่ใครอื่นเป็นฉางซานเซียนหวางผู้ที่กำลังยืนอยู่ริมศาลาไม่ยอมก้าวเข้ามาพระพักต์งามแย้มสรวลเช่นปกติราวกับว่ากำลังล่อลวงให้นางเป็นคนเดินออกไปหาเขาเสียเองทางบุรุษผู้เดินเข้ามาเมื่อแลเห็นว่านางเป็นฝ่ายรู้ตัวเสียก่อนแม้ว่าจริง ๆ เขาจะไม่ได้ตั้งใจซ่อนตัวตนก็ตามเขาก็เอ่ยสิ่งที่เป็นจุดประสงค์ในการประทับ ณ ริมขอบศาลาเช่นนี้
 
“เปิ่นหวางว่าจะไปลาดตระเวนเสียสักหน่อยก่อนออกเดินทาง แลเห็นว่ายังไม่พาเสียนอี๋เหนียงเนียงไปออกชมเมืองของเปิ่นหวางเลยมาเอ่ยชวน”
 
“หวางเย่ทรงไม่กลัวว่าหม่อมฉันจะไปเดินเล่นจนครบก่อนหน้านี้แล้วหรือ”
 
“ด้วยพิสัยของพระสนมที่เปิ่นหวางคิดว่ารู้แล้วนั้นเปิ่นหวางคิดว่าพระสนมหลังจากกลับจากหมู่บ้านลู่ไห่คงไม่ก้าวเท้าออกจากเรือนหรอกกระมัง”
 
ซึ่งเป็นจริงดังที่พระองค์ตรัสมิใช่น้อยนางที่เหนื่อยล้าจากการเดินทางก็เอาแต่นอนอ่านตำราจนจ้าวหนิงเฟยขอร้องว่าอย่างน้อยก็ขอให้เปลี่ยนสถานที่อ่านตำราบ้างจึงมาลงเอยที่ที่นางกำลังนั่งอยู่เช่นนี้ใบหน้าของพระสนมหลังจากได้ยลยินเช่นนั้นก็แย้มสรวลออกมาอย่างเสแสร้งตามแบบฉบับของสตรีจอมเสแสร้ง ส่วนภายในใจนั้นกำลังรู้สึกทึ่งกับสายเลือดสกุลหลิวว่าเหตุใดเชื้อถึงแรงถึงเพียงนี้จะคนพี่คนน้องก็ดักทางนางได้จนหมดจริง ๆ เว่ยเจียเหลียนฮวาได้แต่คิดภายในใจเป็นประโยคที่นางใช้กับฝ่าบาทไปแล้วด้วยความหมั่นไส้ส่วนบุคคล
 
‘ข้าล่ะเกลียดคนรู้มากเสียจริง’
 
“เพื่อไม่เป็นการโป้ปดหวางเย่หม่อมฉันจะไปด้วยก็แล้วกันเพคะ”
 
เป็นการให้คำตอบกลาย ๆ ว่านางเองก็ไม่ได้เยื้องย่างยกย่องลงเหยียบพื้นดินภายนอกเช่นกัน…
 
หลิวชุ่นที่แลเห็นว่านางเอ่ยบอกคำตอบมาแล้วก็ขบขันเบา ๆ รู้สึกเอ็นดูในท่าทีที่ไม่ยอมจะบอกมาตามตรงว่านางไม่ได้ออกไปไหนเลยแต่เลือกที่จะบอกว่านางไม่ใช่คนโกหกแทนร่างสูงค่อย ๆ ผายมือเชื้อเชิญให้นางเดินตามเข้าออกมาข้างนอกเพื่อขึ้นรถม้าสำรวจรอบเมืองแท้จริงแม้จะบอกไปแบบนั้นแต่ลึก ๆ แล้วเขาเองก็อยากจะลาดตระเวนดูเพื่อความสบายใจว่าในคราที่เขาจำต้องจากบ้านเมืองไปไกลถึงเพียงนี้มันจะไม่มีสิ่งใดมากล้ำกลายได้อีก
 
การเดินทางเพื่อสำรวจเมืองพร้อมลาดตระเวนความปลอดภัยไปในตัวก็เริ่มขึ้นโดยเริ่มจากบริเวณใกล้ ๆ ขึ้นรถม้าเคลื่อนผ่านตามตลาด จัตุรัสผู้คนพลุกพล่านมากขึ้นด้วยความสบายใจในการใช้ชีวิตใบหน้างามของสตรีหนึ่งในผู้กอบกู้อดยกยิ้มภูมิใจที่ได้ช่วยเหลือผู้คนเหล่านี้ไม่ได้มือเรียวที่มักจะจับตำราก็แง้มดูโลกภายนอกตลอดการเคลื่อนผ่านตามที่ต่าง ๆ จนไปสะดุดตาเข้ากับร้านตำราที่นางยังไม่เคยเข้าถึงกับเอื้อมมือไปกระตุกชายเสื้อของบุรุษผู้นั่งตรงข้ามนางโดยไว
 
“หวางเย่เพคะช่วยจอดรถม้าก่อนได้หรือไม่”
 
เขาเอ่ยบอกให้จอดก็จริงทว่าด้วยความสงสัยเขาก็ชะโงกใบหน้าดูนอกรถม้าด้วยเช่นกัน แลเห็นว่าสตรีผู้สะกิดเขาเมื่อครู่โดดลงรถม้าเดินดุ๊กดิ๊กเข้าร้านตำราไปก็รับทราบได้เลยว่ามีเพียงสิ่งเดียวเท่านั้นที่เรียกร้องความสนใจนางได้ใบหน้าคมคายที่ไม่มีผู้ใดจะมาจดจ้องยามนี้พลันปรากฎรอยยิ้มที่แฝงด้วยความคิดประหลาดอย่างการเริ่มคิดจะหลอกล่อนางด้วยห้องตำราใหญ่โตและปิดประตูตีแมวเสียเมื่อดึงสติออกจากการวาดวิมารตำราได้แล้วองค์ชายแห่งต้าฮั่นก็ลงจากรถม้า แจ้งให้สารถีไปจอดใกล้ ๆ ร้านตำราก่อนที่เขาจะเข้าไปดูสถานการณ์ว่าบัดนี้ดอกบัวดอกน้อยที่ลอยฉิวเข้ามาเป็นอย่างไรบ้างแล้ว
 
และไม่ทำให้เขาผิดหวังภาพของสตรีที่กำลังยืนตาโตกับตำราที่ยังไม่เคยอ่านก็ทำให้มุมปากของผู้พิศเห็นกระตุกยกขึ้นมานับครั้งไม่ถ้วนเว่ยเจียเหลียนฮวาที่ก่อนเข้าร้านเอาแต่ท่องว่า ‘ไม่ซื้อ เราแค่มาดู ไม่ซื้อ เราแค่มาดู’ ก็กลับกลายเป็น ‘ไม่ดู เราแค่จะซื้อ’ แทนไปแล้วเรียบร้อย
 
“คงไม่ได้จะเหมาทั้งร้านหรอกกระมัง”
 
สิ้นวจีทุ้มที่โผล่มาข้างกายราวกับว่ากำลังชะโงกใบหน้ามองว่านางกำลังอ่านสิ่งใดอยู่พร้อมทั้งเอ่ยหยอกเอินอย่างเกินจริง ร่างเล็กที่กำลังไล่อ่านความน่าสนใจของตำราในมือก็ผินใบหน้าไปเตรียมจะบอกว่านี่มันไม่ได้มากมายเสียสักหน่อย อย่าว่ากล่าวเกินจริงนักทว่าเมื่อเลื่อนใบหน้าหันไปหมายจะตอบโต้จำต้องกลืนทุกสิ่งลงท้องไปเสียก่อนสิ่งที่ดวงตากลมสีเปลือกไม้แลเห็นคือใบหน้าของบุรุษแสนงดงามและคมคายอยู่ห่างจากใบหน้าของนางเพียงแค่ห้าชุ่นเท่านั้น ลมหายใจพลันขาดห้วง ดวงเนตรจดจ้องใบหน้าอย่างไม่อยากยอมรับเสียเท่าไหร่ว่าเขาเป็นบุรุษรูปงามจมสามารถล่มเมืองได้เมื่อเลื่อนขึ้นจนสบสายก็รู้สึกได้ในทันทีว่านี่มันไม่ปลอดภัยอีกต่อไปแล้ว
 
“ม ไม่ได้เหมาเสียหน่อยเพคะ ก็…ราวสิบม้วนเท่านั้น”
 
เพื่อปกป้องดวงใจของตนเองเว่ยเจียเหลียนฮวาเร่งขยับถอยห่างก่อนจะโกยม้วนตำราที่คาดว่าน่าจะเกินสิบม้วนด้วยซ้ำไปให้เถ้าแก่ร้านตำราคิดเงินและเร่งกลับขึ้นรถม้าคืนภาพที่ฉางซานเซียนหวางได้ทัศนาความเสียกิริยาของนางนี้ก็ทำเอาเขาอยากให้ถึงวันต่อไปเท่าไหร่นัก
 
เมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้นแล้ว ผู้สูงศักดิ์ทั้งสองกลับขึ้นรถม้าสารถีก็เริ่มเคลื่อนรถม้าออกไปบริเวณนอกเมืองจนมาจอดที่ร้านน้ำชาร้านหนึ่งราวกับว่านี่คือจุดหมายปลายทางของการเที่ยวเล่นครานี้
 
ร่างเล็กค่อย ๆ ลงจากรถม้าโดยอาศัยมือแกร่งช่วยประคองไม่ให้ล้มไปเสียก่อนตามมารยาทของสังคมดวงตากลมสำรวจพื้นที่โดยรอบแลเห็นความสงบของท้องที่จนใจดวงน้อยค่อย ๆ กลับมาเยือกเย็นอีกครั้งร่างสูงของพระอนุชาในองค์จักรพรรดิเดินนำเข้าไปยังร้านที่ร้างผู้คนทว่ากลับไม่ได้ดูเหมือนขายสิ่งใดไม่ได้เพียงแค่เหมือนว่าพวกนางมาในช่วงเวลาพิเศษที่ไร้ผู้คนเสียมากกว่า
 
“พักดื่มชาสักหน่อยแล้วค่อยเดินลาดตระเวน”
 
ครั้นได้โอกาสนางก็ไม่ปฏิเสธ ร่างบางนั่งลงอย่างว่าง่ายก่อนจะเอ่ยสั่งสิ่งที่นางชมชอบอย่าง“ขอขนมไหมฟ้ากับไป๋หาวอิ๋นเจิน”
 
“ดูท่านชมชอบชาขาวนะ”
 
“หม่อมฉันแค่ไม่ชอบชาขมน่ะเจ้าค่ะ”
 
นั่นหมายความว่าแท้จริงแล้วหากชาใดคือชาชั้นยอด ชั้นเลว นางดื่มได้หมดยกเว้นชาขมก็เท่านั้นทั้งสองใช้ช่วงเวลานี้ในการนั่งพักลิ้มรสความหอมของชา ความหวานของน้ำตาลในขนม เป็นความสงบที่สายลมในช่วงใกล้เสี่ยวหม่านพัดโบกเบา ๆ ช่วยให้ความหอมของชากำจายไปทั่วทั้งร้านน้ำชาแห่งนี้ทั้งสองใช้เวลาในการนั่งพักลิ้มรสขนมราว ๆ เกือบครึ่งชั่วยามได้ก็เดินทางต่อแต่ว่าครานี้เลือกที่จะเดินแทนการนั่งรถม้าสารถีจึงต้องเฝ้ารถม้าที่ร้านน้ำชาอย่างช่วยไม่ได้
 
การเดินทางต่อจากนี้นับว่าเป็นการเดินเพียงสองคนอย่างแท้จริง นางมองตามทางไผ่สูงแม้ดูเงียบสงบทว่ายังคงมีถนนพื้นหินปูให้รถม้า เกวียนเทียมและผู้คนเดินเหินสัญจร ยิ่งได้เดินสำรวจเมืองกับเขานางยิ่งตระหนักได้ว่าเมืองแห่งนี้มีความหมายแลพเต็มไปด้วยความทุ่มเทที่เขาดูแลมากเพียงใดนางคงกล้าเอ่ยได้เต็มปากเขาเป็นผู้ปกครองเมืองที่ดีคนหนึ่งเทียว
 
ในขณะเดียวกันนั้นที่รอบกายเงียบสงัด ภายในหัวของบุรุษช่างมากมายมหาศาลด้วยคำถามที่อยากฟังคำตอบจากร่างบางผู้กำลังชมนกชมไม้สบายใจด้วยความต้องการคำตอบให้ตนเองเพื่อคลายความสบสันในใจนี้บุรุษในอาภรณ์ไหมชั้นงามก็เริ่มที่จะตรัสทำลายความเงียบนี้เสีย
 
“ท่าน…ท่านว่าที่นี่เป็นอย่างไร”
 
“เงียบสงบดีเพคะ เป็นเมืองที่เหมาะแก่การอยู่อาศัยที่หนึ่งเลยก็ว่าได้”
 
“แล้วฉางอันเล่า”
 
“หากให้เปรียบคงเป็นดั่งเมืองใหญ่มากแสงสี ต้องยอมรับว่าเกือบทุกสิ่งสามารถหาได้ในฉางอันแม้มีทุกอย่างทว่ากลับไร้ความสงบร่มรื่นไร้กังวลเช่นนี้”
 
นั่นรวมทั้งหมายถึง อำนาจ ชื่อเสียง บริวาร เงินตรา ความมั่งคั่ง และทรัพย์สินล้วนมีหนทางหาได้ในฉางอันทั้งสิ้นต้องเรียนถามใจของผู้อยู่อาศัยว่าต้องการสิ่งใดกันแน่หากให้เปรียบคงยากที่จะเลือกเพราะว่าผู้คนบนท้องที่แต่ละท้องที่ล้วนแตกต่างความต้องการช่างหลากหลาย เช่นนั้นแล้วนอกเมืองคงจะไม่เหลือสิ้นหากผู้คนใฝ่หาเพียงเมืองใหญ่
 
ชายหนุ่มได้คำตอบเช่นนี้แล้วหาได้กระจ่างใจไม่กลับรู้สึกว่าด้วยความที่นางมักจะวางตัวเป็นกลางเสมอเช่นบัณฑิตไร้ฝักฝ่ายทำให้เขาอยากจะได้ยินคำตอบที่มาจากใจของนาง คำตอบที่หวังว่าจะทำให้คงามสับสนใจห้วงความคิดนี้หายไปเสียที
 
“แล้วท่านเล่าพระสนมท่านที่จากฉางอันมาคิดเช่นไร” บัดนั้นเมื่อคำถามได้ถูกเอื้อนเอ่ยออกมาฝีเท้าที่ก้าวเดินพลันหยุดลง นัยเนตรแห่งสายเลือดโอรสสวรรค์จดจ้องสตรีผู้ได้ชื่อว่าเป็นสตรีของโอรสสวรรค์ ทุกความสับสนและความไม่เข้าใจล้วนเป็นเรื่องของนางทั้งสิ้น “เหตุใดท่านถึงมาอยู่ตรงหน้าข้าด้วยเหตุผลเพียงแค่นิมิตฝันกัน ทั้ง ๆ ที่หากท่านขอฝ่าบาทฝ่าบาทก็คงจะสามารถหาวิธีส่งกำลังพลจัดการแทนที่จะให้ท่านเดินมาพบอันตรายแท้ ๆ”
 
ครานี้เป็นดวงตาสีเปลือกไม้กลมหวานที่เฝ้าจดจ้องความสับสนที่ฉายผ่านแววตาของเขา ความอ้อนวอนขอคำตอบปรากฎอยู่ในคำถามและน้ำเสียงทุ้มอันแผ่วเบา ท่าทางที่ชวนให้นางรู้สึกประหลาดในใจก็ทำให้นางจำต้องมาเรียบเรียงความคิด ถักทอคำตอบที่หวังว่าจะสื่อไปถึงบุคคลตรงหน้า
 
“หากหวางเย่แลเห็นหม่อมฉันในห้วงฝันยืนท่ามกลางผู้คนที่ล้มตาย ท่ามกลางวังหลวงที่พังทลายเป็นเช่นนี้ทุกคืนราวกับโดนสะกดจิตใจจนเป็นกังวล เช่นนี้ท่านจะให้หม่อมฉันนิ่งดูดายได้หรือต่อให้สิ่งนี้คือเรื่องที่คิดฝันไปเองทว่าอย่างน้อยการที่มาเห็นกับตาว่าหวางเย่ยังปลอดภัย ย่อมไม่มีสิ่งใดให้หม่อมฉันกังวลได้อีก”
 
“เช่นนั้นเปิ่นหวางเป็นเพียงนิมิตที่ทำให้เจ้ากังวลเท่านั้นหรือ”
 
“ ‘เท่านั้นหรือ’ หากมันเป็นเรื่องเล็กน้อยแค่กังวลหม่อมฉันคงไม่เร่งลุกจากตั่งเตียงมายืนอยู่ตรงนี้หรอกเพคะ”
 
เพราะเป็นห่วงไม่ใช่หรือถึงมายืนอยู่ตรงนี้
 
เมื่อห้วงอารมณ์ที่คุกกรุ่นไปปะทุขึ้นด้วยสถานะทางสังคมทำให้นางที่เกือบพลั้งปากเอ่ยความในใจต้องหยุดยั้งตัวเองเอาไว้ความเงียบหลังได้รับคำตอบของคำถาม ความคิดที่ติดตรึงในจิตไม่อาจเอื้อนเอ่ยนั้นมีมากมายเหลือคณานับ มีเพียงสายลมที่คอยพัดโอบให้ทบทวนความคิดและจิตใจของตนเอง
 
ริมฝีปากงามเผยอขึ้นเล็กน้อยก่อนที่จะปิดแน่นจนเป็นเส้นตรงดวงตาที่มักจะเฉยชากำลังวาวใสและไร้ความหนักแน่น วงคิ้วขมวดเข้าด้วยกันราวกับต้องการรวบความรู้สึกให้อยู่เพียงในอก
 
หากว่านางเป็นเพียงคุณหนูสาม นางกับเขาในตอนนี้จะเป็นเช่นไร
 
นางไม่อาจทราบได้เลยว่าระหว่างการที่นางเป็นพระสนมถึงได้มีตัวตนในชีวิตของเขา กับการที่นางเป็นเพียงคุณหนูสาวในจวนสกุลโอวหยางแต่ไร้วาสนาจะไปพิศเห็นแม้เพียงเงาของเขาสิ่งใดจะดีเลิศไปกว่ากัน
 
“เช่นนั้น…เพราะเหตุใดกันท่านถึงมาอยู่ตรงหน้าข้ากัน”
 
“หากเป็นข้าที่อยู่ในอันตรายท่านจะมายืนอยู่ตรงหน้าข้าด้วยความรู้สึกเดียวกันหรือไม่”
 
น้ำเสียงทุ้มเบาที่เอ่ยถามเป็นดั่งลมเบาที่เป่าเอากำแพงอิฐหนาล้มครืนดั่งเยื่อกระดาษสา วจีหวานเอ่ยตอบโต้ทันควันอย่างแผ่วเบาราวกับว่ามันคือความรู้สึกที่เล็ดลอดจากความคิดและเหตุผลที่นางควรยึดถือเช่นปกติดวงตากลมใสเบิกขึ้นเล็กน้อยอย่างไม่เชื่อน้ำเสียงที่เอ่ยออกไปเองนางที่หลุดจากการมีสติอยู่เสมอยกมือขึ้นปิดปากเล็กเป็นหลักฐานชั้นดีว่าสิ่งนี้เป็นความรู้สึกที่นางพยายามไม่เอ่ยออกมาให้ผู้ใดรู้ทั้งสิ้น
 
นกน้อยไม่อาจดิ้นรนออกจากกรงทองที่กักขังได้เช่นไร
 
นางที่เป็นสนมผู้ต้องอยู่วังหลังไปชั่วชีวิตย่อมไม่อาจยื่นใจให้ผู้ใด
 
ยิ่งเป็นพระอนุชาในองค์จักรพรรดิแล้วหากท่าทีของนางแสดงออกมาแล้วไซร้ผู้ที่เสียหายย่อมเป็นเขา นางที่เป็นนางสนมสุดท้ายก็เพียงหยุดลง ณ ตำหนักเย็น เลือกผ้าแพรสักสามฉื่อ ยาพิษสักถ้วย หรือ กริชสักเล่มปลิดปลิวลมหายใจเงียบ ๆ ก็สิ้นสุดการมีตัวตนต่อผู้คนแล้วน้ำหนักของสตรีในใจผู้คนช่างเปราะบางแม้ถวิลหาความเท่าเทียมทว่าปิตาธิปไตยนั้นยังคงเหนียวแน่น เช่นนั้นแล้วหากเขาไม่ต้องการความรู้สึกใด ๆ นี้ เขาที่เป็นถึงบุรุษผู้ไม่อาจหาผู้ใดแทนได้ย่อมไม่อาจแปดเปื้อนเรื่องพวกนี้ให้มีมลทิน
 
เว่ยเจียเหลียนฮวาผู้ไม่อาจสบสายตากับเขาได้อีกต่อไปเร่งหมุนกายเดินกลับไปทางเดินเพื่อขึ้นรถม้าคืนนางที่ก้าวเดินด้วยความหวังลึก ๆ ว่าเขาจะกลายเป็นกุญแจปลดนางออกจากกรงสีทองช่างแผ่วเบาและอ่อนแรงจนทำให้ร่างบางผู้มักจะเป็นผู้นำมาตลอดเหลือเป็นภาพของสตรีบอบบางและไร้กำลัง
 
อย่าคาดหวังในสิ่งที่ไม่อาจเป็นไปได้เลย
 
นางผู้เติบโตมากับการถูกย่ำยีความหวังซ้ำแล้วซ้ำเล่า ไม่อาจมั่นใจได้เลยว่านางจะทนทานความผิดหวังได้หรือไม่จึงกระทำเพียงบอกกับตนเองว่าอย่าได้หวังสิ่งใดจากผู้อื่นเลยโดยเฉพาะความรักที่พร้อมเผชิญหน้ากับความขวากหนามทิ่มแทงกาย
 
อา…นางอยากรู้ใจเขาเพียงสักครั้งจริง ๆ

 

</div>

 

<img style= "width: 75%;" src="https://i.imgur.com/LIeqPiH.png" border="0" alt=""> 

หลิว ชุ่น 
+5 พูดคุยประจำวัน 
+20 หัวดีโบนัสความสัมพันธ์ 
+20 ความสัมพันธ์ ขนมว่างเกรดทอง + ชาเกรดทอง (+10) 
โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม 

 
- สามารถโรลเพลย์ค้นคว้าหาความรู้จากการฟัง หรือ อ่าน +30 EXP (วันละครั้ง)
 
- สามารถโรลเพลย์เขียนตำราทางวิชาการขึ้นมา 1 เล่ม (สร้างบล็อกของเรา) +50 EXP : +2 Point : +100 ชื่อเสียงคุณธรรม (หากเป็นสนม +50 บารมี) (สร้างตำราสัปดาห์ละครั้ง) 
- หลังเขียนตำราเสร็จแล้ว แนบรายละเอียดไว้ส่วนบนของบล็อก ชื่อตำรา: รายละเอียดโดยสรุปสังเขปตำรา: ตำราดังกล่าวจะถูกบัณฑิตทั่วไปช่วยกันนำไปเผยแพร่จนแพร่หลายทั่วฉางอัน 

@Admin

 

</div>

 </div>
<div style="margin-top: -200px; ">
<div style="height: 450px; background-image: url('https://i.imgur.com/82qGh6z.png');
background-repeat: no-repeat;
background-size: cover;
"></div></div>

 </div>
 </div>
</div></div>

WeijiaLianhua โพสต์ 2025-6-8 17:37:37

WeijiaLianhua โพสต์ 2025-6-8 20:08:13

WeijiaLianhua โพสต์ 2025-6-9 00:30:59

WeijiaLianhua โพสต์ 2025-6-10 00:33:36

WeijiaLianhua โพสต์ 2025-6-10 22:37:32

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย WeijiaLianhua เมื่อ 2025-6-10 22:38 <style>
#LianH01 {
 border: 0px solid;
border-radius: 10px;
background-image: url("https://i.imgur.com/lL9mqdW.png"); }
#LianH02 {
 border: 0px solid;
 width: 75%;
box-shadow: #000000 5px 5px 5em;
background-color : #0f3648;}
#LianH03 {
 border: 0px solid;
 padding: 0px 50px;
 width: 75%;}
#LianH04 {
 border: 0px solid;
 padding: 30px;
 width: 500px;
 box-shadow: #000000 5px 5px 5em;
 background-image: url("https://i.imgur.com/IFRHQ59.png");}

</style>

<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Charmonman:wght@400;700&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Niramit:ital,wght@0,200;0,300;0,400;0,500;0,600;0,700;1,200;1,300;1,400;1,500;1,600;1,700&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Zhi+Mang+Xing&display=swap" rel="stylesheet">

<div align="center">

<div id="LianH01">
<div id="LianH02">
<div style="height: 530px; background-image: url('https://i.imgur.com/95FY1QN.png'); background-repeat: no-repeat; background-size: cover;"></div>
<div style="margin-top: -200px; text-align: center;">
<img height="300" src="https://i.imgur.com/8tE9Mcr.png" border="0" alt=""> 
 บันทึกการเดินทางสีครามบทที่ 26 ข้ามผ่านหมื่นฉันทาทลายภาพลวง 

</div> 
<div style="margin-top: -50px; ">
<div id="LianH03">
<div align="left">

&emsp;&emsp; 
 
<div align="center">
<div id="LianH04">
<div align="left">
วันที่ยี่สิบเอ็ด ซื่อเยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบเอ็ด
 
&emsp;&emsp; ดูเหมือนวันนี้จะไม่ได้จับพู่กันเลยนะ ?

</div></div></div>
 
&emsp;&emsp; หากให้เอ่ยว่าบบัดนี้คณะเดินทางเป็นเช่นไรคงกล่าวเปรียบได้กับเมฆที่ครึ้มฝนในยามนี้โดยเฉพาะบุรุษผู้ที่ยังคงสวมอาภรณ์เปื้อนโลหิตนั่งเฝ้าข้างเตียงในโรงหมอไม่ยอมลุกไปไหนทั้งนั้นทำเอาสหายร่วมเดินทางอีกสองคนของสตรีผู้นอนบนเตียงหลับไหลด้วยพิษบาดแผลหมอยผู้ที่รักษาได้เอ่ยไว้ว่าการที่รักษาขั้นต้นได้ทันท่วงทีอย่างน้อยก็ช่วยทำให้นางเสียเลือดน้อยลงแม้จะน่ากังวลที่ฝนตกทำให้บาดแผลมันแห้งและหมดไหลยากทว่าต้องขอบคุณผ้ายาพันแผลที่ฉางซานเซียนหวางได้รับครั้นตอนไปแลกเปลี่ยนม้ากับตระกูลพันธมิตร
 
&emsp;&emsp; ยามนี้เว่ยเจียเหลียนฮวาพอทุเลาความเจ็บปวลงไปากจนหลับได้สนิทแม้มันจะเกิดร่วมกับความอ่อนล้าก็ตาม อย่างน้อยสิ่งที่เขาได้แลเห็นคือใบหน้าซีดเซียวที่ดูสงบลงจนเบาใจไปได้เปราะหนึ่ง
 
&emsp;&emsp; “คุณชายจีหยานท่านยังไม่ได้พักตั้งแต่เมื่อคืนเลยนะขอรับอย่างน้อยก็ไปอาบน้ำชำระกายผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าที่โรงเตี๊ยมข้าง ๆ นี้เถิดข้ากับคุณหนูจื่อเซวียนจะเฝ้านางในระหว่างนี้เอง”
 
&emsp;&emsp; “ข้า…ไม่วางใจ…”
 
&emsp;&emsp; “ข้าเองก็ไม่วางใจเช่นกันทว่าหากนางต้องตื่นมาพบกับท่านในสภาพเช่นนี้แม้กระทั่งคนบาดเจ็บเองก็คงไม่อาจสบายใจที่ทำให้ท่านเป็นเช่นนี้หรอกขอรับ” โจวจินเอ่ยออกมาด้วยความเป็นห่วงบุรุษผู้นี้ที่ดูเหมือนจะเสียสติไปชั่วขณะท่ามกลางสายฝน “แม้จะไม่เชื่อข้าทว่าท่านลองทบทวนแล้วเชื่อความทรงจำของท่านดูนางที่ชมชอบบุรุษงดงามจะไม่ห่อเหี่ยวเวลาต้องจ้องมองท่านที่มีสภาพเช่นนี้จนลงไปนอนกองอีกหรอกรึ ?”
 
&emsp;&emsp; คำกล่าวของโจวจินนั้นช่างบรรยายได้เห็นภาพยิ่งนักในบางครานางก็มักจะเมียงมองใบหน้าของบุรุษโฉมงามแล้วหลงในภวังค์ไปชั่วครู่
 
&emsp;&emsp; โชคดีนักที่อย่างน้อยเขาก็หน้าตาดี
 <img style= "width: 75%;"src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/IMG_74346abf9e8a157a7768.jpeg" border="0"> 
&emsp;&emsp; ครั้นตระหนักรู้ได้แล้วว่าเขาผู้ไม่อาจปล่อยมือนางได้ย่อมต้องทำให้นางจับมือเขาไว้เช่นกันร่างสูงศักดิ์ค่อย ๆ ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนจะตบบ่าของสหายที่นางนับว่าเป็นคนที่รู้ใจนางที่สุดเพื่อเป็นการฝากฝังให้เขาได้ดูนางต่อ
 
<img style= "width: 75%;" src="https://i.imgur.com/LIeqPiH.png" border="0" alt="">
 
&emsp;&emsp; ความเจ็บที่ถาโถมบ่าซ้ายของร่างเล็ก กลิ่นสมุนไพรยาต้ม ไอร้อนจาง ๆ ที่ให้ความอบอุ่นผ้าห่มแม้ไม่ได้นุ่มเช่นในตำหนักทว่ากลับคลายหนาวได้อย่างดีทั้งหมดนี้คือสิ่งที่เว่ยเจียเหลียนฮวารับรู้ตอนที่นางลืมตาตื่นขึ้นมา
 
&emsp;&emsp; “เหลียนฮวาเจ้าฟื้นแล้ว”
 
&emsp;&emsp; เสียงหวานเป็นเสียงแรกที่นางได้ยินหลังจากหลับไหลจนเต็มอิ่มดวงตากลมสีเปลือกไม้ค่อย ๆ มองไปรอบ ๆ ก็พอจะตระหนักได้ว่าบัดนี้นางคงอยู่ที่โรงหมอสักแห่งทว่าอยู่ในเขตเมืองไหนไม่อาจตอบได้ชัดนักสองแขนของนางค่อย ๆ ขยับร่างเล็กค่อย ๆ เออนไปด้านขวาเพื่อค่อยๆ ลุกขึ้นมานั่งดี ๆ
 
&emsp;&emsp; วินาทีนั้นประตูโรงหมอก็เปิดพอดีใบหน้างามที่อ่อนล้าสักหน่อยค่อย ๆ ผินใบหน้าไปพิศมองแสงยามอรุณรุ่งทอดผ่านร่างสูงผู้สง่างามแสนคุ้นเคยนั้นเองที่เป็นคนเปิดประตูโรงหมอยามเมื่อนัยเนตรสบสายตาเขาก็ค่อย ๆ ก้าวเท้าเข้ามายืนข้างเตียงไม้ไผ่ปูผ้าบุนานวมใยฝ้ายดวงตาสีรัตติกาลของเขาสะท้อนความกังวล ความโล่งใจ ความโกรธ ความสุข และความเศร้าออกมาเต็มไปหมดชั่วขณะนั้นรอบข้างพลันเงียบสงบจื่อเซวียนชิงหลีผู้เจนโลก(วรรณกรรมประโลมโลก)ก็ดึงโจวจินออกจากฉากโรงงิ้วบทละครลึกซึ้งไปรอนอกโรงหมอ
 
&emsp;&emsp; “จีหยา—”
 
&emsp;&emsp;น้ำเสียงหวานเอ่ยออกมาไม่ถึงครึ่งคำพลันมลายหายไปเมื่อบุคคลที่แข็งแกร่งที่สุดในยามนี้ก้มกายลงโอบกอดร่างบางราวกับว่าเขาทำนางหล่นหายไปครึ่งราตรีใบหน้างดงามฝังลงบ่าเล็ก ความสั่นเทาที่สัมผัสได้ทำให้นางตระหนักว่าคนผู้นี้เจ็บปวดเพียงใด
 
&emsp;&emsp; “ใยเจ้าต้องมาเจ็บแทนข้าด้วย”
 
&emsp;&emsp; น้ำเสียงทุ้มเอ่ยอย่างแผ่วเบาและสั่นเทา ความอ่อนแอเมื่อต้องเผชิญกับความสูญเสียตรงหน้าช่างโหดร้ายนัก ความรู้สึกสมเพศที่ไม่อาจปกป้องสตรีคนเดียวได้แผ่กระจายทั่วอกแกร่งตลอดทั้งคืนเช่นโลหิตที่ซึมเป็นวงกว้างไม่ต่างจากสตรีผู้หลับไหล
 
&emsp;&emsp; “เจ้าไม่ควรมาที่นี่จริง ๆ เจ้าควรอยู่ข้างกายเขาเขาต้องปกป้องเจ้าได้ดีกว่าข้าเป็นแน่”
 
&emsp;&emsp; สิ้นวจีตัดพ้อมือเรียวพลันดันอกแกร่งออกเพื่อประคองใบหน้าที่กำลังสบสัน สมเพช สิ้นหวังให้ตั้งสติและสบดวงตาเมล็ดซิ่งสีเปลือกไม้งดงามให้ดี
 
&emsp;&emsp; “หากเช่นนั้น แล้วผู้ใดกันจะปกป้องท่าน”
 
&emsp;&emsp; ไร้ซึ่งคำตอบเอื้อนเอ่ยรู้อยู่แก่ใจว่าผู้ใดกันจะปกป้องตัวเขาเขาเป็นถึงเงามืดแห่งบัลลังก์มังกรไฉนเลยจะต้องการคนป้องกันคุ้มกายให้รั้งมือเท้ายามฟาดฟันทว่าสี่เท้ายังรู้พลาดนักปราชญ์ยังรู้พลั้งฉันใด ผู้เยี่ยมยุทธ์เองย่อมไม่อาจหลีกหนีเรื่องที่เกิดคาดเดาได้ฉันนั้นเช่นเมื่อคืนนี้ที่นางต้องไปรับเข็มเหล็กแหลมเพื่อปกป้องผู้แข็งแกร่ง
 
&emsp;&emsp; สำหรับนางที่กระทำเช่นนั้นก็สามารถเอ่ยว่าเพื่อให้เขาไม่บาดเจ็บและสามารถต่อสู้ได้จนดับลมหายใจให้หมดสิ้นได้ทว่าลึก ๆ ในใจย่อมรู้ดีว่าเป็นเพราะร่างกายที่ตอบสนองไปก่อนเหตุผลเสียแล้วจึงได้เป็นเช่นนี้
 
&emsp;&emsp; ฉนั้นแล้ว…ไยนางต้องบอกปัดไปด้วย ในเรื่องที่มันชัดแจ้งแก่ใจ
 
&emsp;&emsp; “ถึงจะลึกก็เถิดทว่ามันมิได้เป็นบาดแผลใหญ่นักไม่ได้เจ็บอะไรมากวันนี้เราต้องออกเดินทางต่อให้ได้”
 
&emsp;&emsp; “เช่นนั้นแล้วก่อนออกเดินทางเจ้าต้องให้ข้าตรวจบาดแผลเสียก่อน”
 
&emsp;&emsp; ด้วยเหตุนี้เองการสนทนาของสองบุรุษสตรีจำต้องจบลงและคืนตัวเว่ยเจียเหลียนฮวาให้หมอยาได้ตรวจบาดแผลบาดแผลของนางนั้นกว้างราว ๆ เกือบชุ่น ความลึกจากที่คาดคะเนด้วยตาคนราว ๆ เกือนสองชุ่นนับว่าเป็นบาดแผลหนักของสตรีที่ดูเป็นผู้สูงศักดิ์นัก ทว่าเมื่อได้แลเห็นบาดแผลดูเริ่มสมานและแห้งไวกว่าที่ควรเป็นก็ทำให้หมอยารู้สึกงุนงงนัก
 
&emsp;&emsp; “แม้ไม่อยากจะเชื่อสายตาเท่าใดนักทว่าด้วยแผลของเจ้าในยามนี้ดูดีขึ้นผิดวิสัยเชียว เลือดหยุดหลั่ง แผลเริ่มแห้ง เนื้อเริ่มสมาน ขอเพียงเจ้ารับปากว่าจะไม่ใช้งานบ่าซ้ายของเจ้าไปสักพักก็วางใจออกเดินทางได้”ท่านหมอเอ่ยก่อนจะเดินไปหยิบห่อเทียบยามายื่นให้นาง “ห่อผงสีเขียวนั้นเป็นผงไป่จี๋บดผงผสมกับโหย่วจินสำหรับใส่ยาที่แผลในตอนที่เจ้าแกะผ้าใหม่ทุกวัน ส่วนอีกห่อที่เป็นผงสีน้ำตาลเป็นห่อยาโหย่วจินกับเม่าเย่า ต้มระงับปวด”
 
&emsp;&emsp; “ขอบพระคุณท่านหมอมากเจ้าค่ะบุญคุณนี้ข้าจะไม่ลืม”
 
&emsp;&emsp; เว่ยเจียเหลียนฮวาที่ได้เรียนรู้เรื่องสมุนไพรกลาย ๆ ก็คำนับก่อนจะจ่ายค่ารักษาและค่าเทียบยานางเดินออกมาแจ้งแก่ทุกคนว่านางไม่ได้เป็นอะไรร้ายแรงนักอย่างน้อยท่านหมอยาก็อนุญาตให้นางเดินทางต่อได้แล้วเช่นนั้นคณะเดินทางก็เร่งเดินทางต่อจากกุ้ยหลินมุ่งหน้าสู่หนานหนิงโดยที่นางต้องขึ้นหลังอาชาตัวเดียวกับฉางซานเซียนหวางเพราะด้วยอาชาที่ลดลงเหลือเพียงสามตัวและนางที่บาดเจ็บไม่อาจบังคับเองได้
 
&emsp;&emsp; เอวัง…ไม่น่าเลยเว่ยเจียเหลียนฮวา
 
&emsp;&emsp; คณะเดินทางออกจากกุ้ยหลินในช่วงต้นยามซื่อเดินทางออกจากเมืองได้ราว ๆ ชั่วยามก็พบว่าเส้นทางต่อจากนี้หากขี่มาขึ้นเขาคงลำบากทว่าจะให้ล่องแพไปตามเส้นทางปกติก็ไม่ได้เร็วไปกว่ากันแถมยังจะช้ากว่าเดิมเพราะต้องอ้อมเขาตามเส้นทางแม่น้ำการปรึกษาของคณะเดินทางนั้นได้เลือกทางน้ำที่อย่างน้อยก็ไม่ทำให้ร่างกายของผู้บาดเจ็บต้องทนกับแรงสะเทือนของฝีเท้าม้าจนเจ็บแผลทำเอาเว่ยเจียเหลียนฮวาต้องถอนหายใจว่านางนั้นกำลังกลายเป็นตัวถ่วงของคณะเดินทางอย่างแท้จริงขึ้นไปอีก
 
&emsp;&emsp; “พวกเจ้าอยากไปหนานหนิงให้ไวที่สุดงั้นหรือ ข้ามีเส้นทางล่องแพที่ไวกว่าเดินเขาเสียอีก”
 
&emsp;&emsp; ในขณะที่คณะเดินทางกำลังเดินไปยังแพที่ให้ม้าแลกมันมาพร้อมกับเสบียงจำนวนหนึ่งได้ปรากฎสตรีงดงามปานนางจิ้งจอกเดินนวยนาดเข้ามายังปลายแพการปรากฎตัวเช่นนี้นับว่าก่อเกิดความแคลงใจให้ทั้งสี่มิใช่น้อยทว่าสิ่งที่ทำให้เว่ยเจียเหลียนฮวานิ่งเฉยไม่ใช่ใบหน้าของนางแต่อย่างใดเป็นคำว่าเส้นทางการล่องแพที่ไวกว่าการเดินเขาต่างหาก
 
&emsp;&emsp; “เส้นทางของเจ้าจะทำให้พวกข้าไปถึงหนานหนิงได้ภายในกี่ชั่วยาม”
 
&emsp;&emsp; “นับจากนี้ราวห้าชั่วยาม ต่อม้าอีกสักชั่วยามก็ถึงหนานหนิงพอดี”
 
&emsp;&emsp; นับว่าเป็นการเดินทางที่รวดเร็วยิ่งขึ้นกว่าการเดินทางเดิมที่น่าจะไปถึงหนานหนิงได้ไวที่สุดก็อีกสิบชั่วยามการที่มันสามารถประหยัดได้ครึ่งต่อครึ่งทำให้แววตาของเว่ยเจียเหลียนฮวาเย็นเหยียบด้วยความมาดมั่นและจริงจัง
 
&emsp;&emsp; “ได้ขึ้นแพมา”
 
&emsp;&emsp; “เหลียนฮวา เจ้ากำลังทำอะไรน่ะ”
 
&emsp;&emsp; โจวจินเอ่ยทักท้วงทันควันฉางซานเซียนหวางและจื่อเซวียนชิงหลีเองก็กังวลไม่แพ้กันทว่าเจ้าตัวไม่คิดจะยอมถอยจากความคิดที่ว่านางต้องการไปในเส้นทางที่ไวที่สุด
 
&emsp;&emsp; “พวกเจ้าบอกว่าขึ้นเขาแล้วข้าอาจจะต้องเจ็บแผลตลอดทางข้าก็จะยอมล่องแพ”
 
&emsp;&emsp; ร่างเล็กไม่รอช้าครั้งและเห็นว่าหากต้องมานั่งฟังทุกคนต่อไปการเดินทางนี้จะช้ากว่าเดิมนางก้าวไปปลดเชือกผูกหลักริมท่าน้ำใช้ยันต์คุมวารีที่นางกว้านเหมามาจากร้านต่อแพเพื่อเร่งกระแสน้ำพัดพาแพไปตามทางที่ต้องการในเมื่อเป็นเช่นนี้แล้วทั้งสามก็ไม่อาจทักท้วงใด ๆ ได้อีกกระทำเพียงตื่นตัวให้มากที่สุดและจับตาดูการกระทำของสตรีนางนี้ให้มากที่สุดก็เท่านั้น
 
&emsp;&emsp; “ใยพวกเจ้าจดจ้องกันปานจะกลืนกินเช่นนั้นพ่อรูปงาม”
 
&emsp;&emsp; ขึ้นชื่อว่านางจิ้งจอกไม่ใช่แค่ใบหน้าของนางเท่านั้นทว่ากลับรวมถึงการกระทำที่ทำท่าทีจะล่อลวงบุรุษรูปงามในแพนี้ตลอดนั่นทำให้เว่ยเจียเหลียนฮวาเริ่มอยากกระทำสิ่งที่โหดร้ายอย่างการถีบนางลงจากแพเสียให้สิ้นเรื่อง
 
&emsp;&emsp; คนงามคนเดียวที่นางยกย่องคือสตรีผู้มีนามว่าลู่ไป๋หรั่น
 
&emsp;&emsp; “หากเจ้า—”
 
&emsp;&emsp; “โอ๊ะ ๆ ข้ามีนามว่าเหม่ยหลิน”
 
&emsp;&emsp; “...ได้ เหม่ยหลินกู่เหนียงหากเจ้าไม่บอกทางก็ลงจากแพไป”
 
&emsp;&emsp; “นี่กลางน้ำนะเสี่ยวกู่เหนียง”
 
&emsp;&emsp; “แล้วอย่างไรนี่แพข้า”
 
&emsp;&emsp; แทนที่จะทำให้นางจิ้งจอกรู้สึกโกรธเคืองทว่ามันกลับทำให้นางหัวเราะอารมณ์ดีที่สตรีนางนี้มีน้ำโหออกมาเบา ๆ แววตาของสตรีผู้เต็มไปด้วยความน่าสงสัยนั้นวาวโรจน์ยามจ้องมองเว่ยเจียเหลียนฮวาหากให้เปรียบตบะบุรุษรูปงามคืออาหารโอชาดวงวิญญาณของสตรีนางนี้เป็นดั่งโสมพันปีสำหรับนางปีศาจเช่นกันครั้นเมื่อถึงทางแยกสองทางหนึ่งคือทางหลักที่จะไปตามเส้นแม่น้ำใหญ่ทว่าอีกทางนั้นคือเส้นทางลัดเลาะไปตามช่องเขาหมื่นฉันทาที่คณะเดินทางไม่อาจรู้ตัวได้เลยว่าพวกนางโดนพาเข้ามาสู่กับดักเสียแล้ว
 
&emsp;&emsp; “เหลียนฮวา…”
 
&emsp;&emsp; แว่วเสียงที่ขานนามของนางทำให้สตรีผู้เป็นเจ้าของนามนั้นเอ่ยหันตามต้นเสียทว่าสิ่งที่นางได้แลเห็นกลับเป็นภาพของฉางซานเซียนหวางในอาภรณ์ธรรมดาสามัญกำลังโอบอุ้มร่างเล็กราวกับก้อนแป้งตัวน้อยทว่าใบหน้านั้นกลับละม้ายเขาจนแทบไม่อยากจะเชื่อสายตาเว่ยเจียเหลียนฮวาค่อย ๆ เดินเข้าไปใกล้ ๆ เพื่อพิศมองให้จัดแจ้งยิ่งขึ้น
 
<img style= "width: 75%;"src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/9a8b1b920ecdf5f6d5cfbc87aec73d62.jpg" border="0">
 
&emsp;&emsp; ทว่าไม่ทันไรอีกฟากฝั่งก็มีเสียงเรียกเมื่อหันไปแลเห็นภาพบิดา มารดายืนเคียงรักใคร่กลมเกลียว ช่างเป็นภาพที่ปราศจากความไร้กังวลทั้งปวงที่นางประสบมาทั้งชีวิตเมื่อนั้นแล้วนางพลันกระจ่างแจ้งขึ้นมาชั่วขณะที่ฉางซานเซียนหวางกำลังจะยื่นมือที่ว่างจากการอุ้มก้อนแป้งน่าชังมาวางไว้ที่บ่าเล็กมือเรียวพลันหยิบลูกเกาทัณฑ์มาหวังแทงที่มือของเขาและออกมาห่างมาง้างคันศรทันใด
 
&emsp;&emsp; “นี่น่ะ…ไม่ใช่เวลาให้ข้าฝันกลางวันหรอกนะ”
 
&emsp;&emsp; เว่ยเจียเหลียนฮวาเอ่ยออกมาราวกับเตือนใจตนเองให้มั่นคงยิ่งขึ้นนางไม่มีทางที่จะได้ครองคู่กับเขาราวกับเป้นด่านเคราะห์ที่ต้องข้ามผ่านครอบครัวที่รักของนางไม่มีทางกลมเกลียวราวกับบาดแผลที่เรื้อรังไม่มีวันหายเช่นนั้นแล้วข้อสรุปเดียวที่ได้คือภาพลวงตาทั้งสิ้นเมื่อนั้นมือเรียวก็ปล่อยลูกเกาทัณฑ์ไปทางฉางซานเซียนหวางที่ยังคงแจ่งชัดเพียงผู้เดียว
 
&emsp;&emsp; ภาพฝันตรงหน้าพังทลายสิ่งที่แลเห็นเป็นสิ่งสุดท้ายคือภาพของสตรีงดงามทิ้งกายชุ่มโชกโลหิตลงไปใต้แม่น้ำแม้ว่าจะไม่อาจคร่าชีวิตปีศาจนั่นได้ทว่าอย่างน้อยนางก็ไล่นางปีศาจออกไปจากแพนี้ได้สำเร็จดวงตาเมล็ดซิ่งวาวใสรีบเลื่อนสายตาไล่สำรวจสหายของนางทุกคนที่ดูเหมือนว่าจะตื่นจากภวังค์กันหมดดั่งกระจกสะท้อนฉันทาที่แตกสลายไปพร้อมกันเมื่อนั้นร่างบางก็ทรุดลงจากความโล่งใจ
 
&emsp;&emsp; “เมื่อครู่เกิดอะไรขึ้นไยแผลเจ้าปริออกมาเช่นนี้”
 
&emsp;&emsp; ด้วยความที่ต้องออกแรงง้างสายเกาทัณฑ์ทำให้แผลที่กำลังจะสมานกันได้ปริขาดและเริ่มหลั่งโลหิตสีชาดซึมเป็นวงน้อย ๆ มือเล็กที่พยายามเอื้อมไปกดบาดแผลทำได้เพียงจิกเข้าที่ไหล่มนราวกับต้องข่มความเจ็บปวดให้ได้
 
&emsp;&emsp; “ไม่มีอะไรแค่กำจัดนางตัวดีออกจากแพก็เท่านั้น”
 
&emsp;&emsp; จื่อเซวียนชิงหลีที่เป็นสตรีเพียงคนเดียวจพต้องมาช่วยนางทำแผลใหม่ใส่ยาห้ามเลือดและเพิ่มการสมานแผลเข้าไปตามที่หมอยาให้มาและพันเพื่อกดบาดแผลเอาไว้ไม่ให้แน่นหรือหลวมมากเกินไปโจวจินที่ใช้ทักษามองเส้นทางก็มาคอยควบคุมยันต์คุมวารีเพื่อให้แพเดินทางล่องไปอย่างมีประสิทธิภาพมากที่สุดใช้เวลาต่อจากนั้นอีกราว ๆ หนึ่งชั่วยามก็ได้รู้ว่าพวกนางนั้นมาถึงที่หมายตามที่นางจิ้งจอกบอกโดยไม่มีผิดพร้อมทั้งรู้ตัวอีกทีก็พบว่าบัดนั้นยามซวีแล้วก็เดินทางผ่านเกวียนค้าขายไปยังหนานหนิงถึงช่วงยามไห่พอดี
 
&emsp;&emsp; ตลอดการเดินทางหลังจากทลายภาพเงาฉันทาได้แล้วนั้นเว่ยเจียเหลียนฮวาก็หลับด้วยความอ่อนล้าโดยมีฉางซานเซียนหวางอุ้มนางตลอดการเดินทางจนมาถึงเมืองหนานหนิงและหาที่พำนักให้ผู้บาดเจ็บได้พักผ่อนอย่างสบายที่สุด

 

</div>

 

<img style= "width: 75%;" src="https://i.imgur.com/LIeqPiH.png" border="0" alt=""> 

) 
- สามารถโรลเพลย์ค้นคว้าหาความรู้จากการฟัง หรือ อ่าน +30 EXP (วันละครั้ง) (ฟังความรู้สมุนไพร)
 

@Admin

 

</div>

</div>
<div style="margin-top: -200px; ">
<div style="height: 450px; background-image: url('https://i.imgur.com/82qGh6z.png');
background-repeat: no-repeat;
background-size: cover;
"></div></div>

</div>
</div>
</div></div>

หน้า: 1 2 [3] 4

The Myth of Han's Archiver