เว็บบอร์ด › เขาหัวซาน › { หุบเขาลี้ลับ } ใจกลางเขาหัวซาน

Watcher โพสต์ 2025-5-18 11:12:27

{ หุบเขาลี้ลับ } ใจกลางเขาหัวซาน

<style type="text/css">BODY{background:url("https://i.imgur.com/3K5KUSv.png"); background-attachment:fixed; }</style>
<style type="text/css">.head1 {background-color:none ;}.head2 {background-color:none ;}</style>

<style>

#boxba {
border: 0px outset #d47d3a;
border-radius: 30px;
padding: 10px;
box-shadow: #817772 0px 0px 3em;
background-image: url("https://i.imgur.com/3K5KUSv.png");
}

</style>

<style>
#boxOO {
width: 850px;
border: 0px outset #cbb989;
border-radius: 30px;
padding: 35px;
box-shadow: #504C4E 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/r1THZf5.png");}
</style>

<div id="boxba">
<div align="center" style="margin: 0px; padding: 0px; word-wrap: break-word; color: #444444; font-size: 14px; list-style-type: none; font-family: Verdana, Helvetica, sans-serif;"><br>
<br><br>

<div id="boxOO">
<br>

<div style="text-align: center;">
<font face="Browallia New" style="font-family: " browallia="" new";="" color:="" rgb(127,="" 57,="" 1);="" font-size:="" 12px;="" text-align:="" start;="" margin:="" 0px;="" padding:="" overflow-wrap:="" break-word;"=""><font size="5" style="margin: 0px; padding: 0px; word-wrap: break-word;"><div style="text-align: center;">
<br>
<img src=" " border="0" alt=""> <br><br></div></font></font>



<span style="text-shadow: rgb(172, 164, 129) 0px 0px 1px, rgb(212, 172, 13) 0px 0px 5px, rgb(172, 164, 129) 0px 0px 10px, rgb(172, 164, 129) 0px 0px 30px;">
<font face="Browallia New" style="" size="7"><pat style="">
<font color="#ffffff"><pat>ใจกลางเขาหัวซาน</pat></font></pat></font></span></div>

<br>

<div style="font-family: " browallia="" new";="" text-align:="" center;"="">
<font face="Browallia New" ;="" margin:="" 0px;="" padding:="" 0px;"="" <span="" style="text-shadow: #D4AC0D 0px 0px 0.5em;" color="#ffffff" size="4">
<i style=""><cls style="">{ หุบเขาลี้ลับ }</cls></i></font></div>


<br>
<br>



<img src="https://i.imgur.com/IG1sWz8.png" width="600" border="0">




<br><br><br>




<center>

<center>
<style>
#boxEw {
width: 500px;
border: 0px solid;
border-radius: 20px;
padding: 30px;
box-shadow: #817772 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/OPvQ3yp.png");}
</style>
</center>

<center>
<div id="boxEw">


<div align="center" style="list-style-type: none;">
<font size="6" color="#ffffff">
<img src=" " width="250" border="0">

<span style="text-shadow: rgb(172, 164, 129) 1px 4px 3px;"><br><pat>【 ใจกลางเขาหัวซาน 】</pat></span></font>

<br><font color=" #817772" face="Kanit" size="4"><b>『<i> แดนลี้ลับแห่งผู้มากความสามารถ</i> 』</b></font></div><br>

<div><div>

<font color="#773f0e" face="Kanit" size="4">
ใจกลางเขาหัวซานคือชุมชนลับที่ซ่อนตัวอยู่ท่ามกลางหุบเขาสูงชันและเส้นทางอันซับซ้อน เปรียบเสมือนหัวใจที่เต้นอยู่เงียบ ๆ ของภูผาอันยิ่งใหญ่แห่งนี้ ไม่ใช่สำนักหรือลานฝึกกระบี่แบบที่ผู้คนคุ้นเคย หากแต่เป็นเมืองเล็ก ๆ ที่กลมกลืนไปกับธรรมชาติ อาคารปลูกแทรกตัวในโขดหินและต้นไม้โบราณ มีลำธารใสไหลรินและพลังปราณหนาแน่น บรรยากาศสงบแต่ไม่เงียบเหงา ทุกวันจะมีพ่อค้า นักปรุงยา นักพรต และผู้ฝึกยุทธ์แวะเวียนมาค้าขายหรือแลกเปลี่ยนวัตถุดิบหายากที่ตลาดกลางลานกว้าง โรงน้ำชาและโรงเตี๊ยมเล็กๆ ก็เต็มไปด้วยเสียงพูดคุย แลกเปลี่ยนข่าวสารจากทั่วทุกสารทิศ ขณะที่พื้นที่เปิดโล่งบางจุดใช้เป็นลานฝึกอย่างไม่เป็นทางการให้เหล่าผู้กล้าได้ทดสอบฝีมือท่ามกลางธรรมชาติ ใจกลางเขาหัวซานจึงเป็นจุดบรรจบของความสงบและความคึกคัก เป็นสถานที่ที่ไม่อาจเข้าถึงด้วยความบังเอิญ หากแต่เปิดต้อนรับผู้ที่คู่ควรเท่านั้น

</font><br>
<br>
</div></div></div>
<br><br><div style="text-align: center;"><br><img src="https://i.imgur.com/61tpuTF.png" width="500" border="0"> <br><br></div><br><p></p></center></center></div>

<br><br><br></div>




</div>



<style name="captain" type="text/css">
img {border-radius: 8px;}</style><style name="captain" type="text/css">
img {border-radius: 8px;}

img { filter: alpha
(opacity=100); opacity:1.0;}img:hover { filter: alpha(opacity=70);
opacity:.7 } img {-webkit-transition:0.7s; -moz-transition:0.7s;
-o-transition:0.7s;}

img:hover{
-webkit-transform:scale(0.9);
transform:scale(0.9);
}
img:hover{
overflow:hidden;
}
img{
-webkit-transform:scale(1.0);
transform:scale(1.0);
-webkit-transition: all 1.0s ease;
transition: all 1.0s ease;
}</style><p></p>


<style id="Gather Codes." type="text/css"> img{ -webkit-transition: all 0.4s linear; -moz-transition: all 0.4s linear; transition: all 0.4s linear;} img:hover { -webkit-transition:1s; -webkit-filter: invert(1); -moz-filter: invert(1);}</style>

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Kanit'); cls {font-family : 'Kanit';}</style>
<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Pattaya'); Pat {font-family : 'Pattaya';}</style>

XueXi โพสต์ 2025-9-28 00:18:22

วันที่ 28 เดือน 9 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11ยามเฉิน เวลา 07.00 - 09.00 น.╰┈➤ กำลังหาถ้ำ
รุ่งสางสาดส่องผ่านหน้าต่างกระจกกระดาษบางในจวนต้าซือคง เถียนเฟิงลุกจากเตียงแต่เช้าเช่นทุกวัน สวมชุดขุนนางเต็มยศอย่างเรียบง่ายแต่สง่างาม เสวี่ยซีที่เพิ่งตื่นยังนอนกอดหมอน ผมยาวสลวยยุ่งเล็กน้อย แก้มขาวอมชมพูเพราะความอุ่นจากผ้าห่ม เถียนเฟิงยืนมองอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะก้มลงจุมพิตหน้าผากเบา ๆ แล้วเอ่ยเสียงทุ้มต่ำ “ซีเอ๋อร์ พักผ่อนให้มาก ข้าจะกลับมาเมื่อเสร็จราชการ”
เสวี่ยซีพยักหน้ารับด้วยรอยยิ้มบาง แต่เมื่อเสียงฝีเท้าของเถียนเฟิงและข้ารับใช้หายลับออกจากเรือน ความสงบก็ถูกแทนที่ด้วยความว้าวุ่นในใจ ร่างบางพลิกตัวนอนมองเพดานด้วยแววตาเหม่อลอย ความคิดนับพันพรั่งพรูเข้ามา ภาพอดีตสิบปีที่เคยอยู่กับหลี่หยาง, คำหวานที่อีกฝ่ายเคยพร่ำบอก ความอบอุ่นและความคุ้นเคยที่เคยมี มันไม่ง่ายที่จะลืมเลือนแม้เถียนเฟิงจะดูแลเขาอย่างดีและเอาใจใส่ แต่บางส่วนของหัวใจยังคงผูกติดกับอดีตที่ยากจะตัดขาด
เสวี่ยซีลุกจากเตียงช้า ๆ ดวงตาหวานทอดมองนอกหน้าต่าง เห็นท้องฟ้าที่ค่อย ๆ สว่างขึ้นพร้อมเสียงนกร้อง เขาสูดหายใจลึก ตัดสินใจบางอย่างที่แม้แต่ตัวเองก็รู้ว่าอันตราย เขาจะออกไปข้างนอกเพื่อพบกับคนที่เฝ้ารอจะได้พูดคุยด้วยอีกครั้ง
เสวี่ยซีแต่งกายเรียบง่ายในชุดผ้าไหมบางสีอ่อนคลุมด้วยเสื้อคลุมยาวสีเทาอ่อน เพื่อกลมกลืนกับผู้คนยามเช้า ผมถูกรวบหลวม ๆ ปล่อยปอยเส้นข้างแก้มลงมาบดบังใบหน้าขาวเนียน เขากระซิบกับตนเองเบา ๆ “เพียงแค่ออกไปพูดคุยเท่านั้น ข้าจะไม่หายไปไหนนาน”
ก้าวแรกที่ออกจากเรือนคือก้าวที่หัวใจเต้นแรงที่สุด เขาเดินอย่างระมัดระวัง แสร้งยิ้มพยักหน้าให้บ่าวไพร่ที่พบเจอด้วยท่าทีปกติ แต่เมื่อถึงมุมลับตาเสวี่ยซีก็ใช้เส้นทางเล็ก ๆ ที่เชื่อมออกไปยังประตูด้านข้างซึ่งไม่ค่อยมีใครใช้
เสียงหัวใจเต้นดังก้องในอก ขณะที่มือบางผลักประตูไม้แคบ ๆ ที่เริ่มผุพังออกไป สายลมเย็นยามเช้าปะทะใบหน้าให้รู้สึกถึงอิสระชั่วขณะ ร่างบางก้าวออกไปโดยไม่หันหลังกลับไม่กล้าคิดด้วยซ้ำว่า หากเถียนเฟิงรู้เรื่องนี้ เขาจะโกรธเกรี้ยวเพียงใด
เสวี่ยซีเดินผ่านตรอกเล็ก ๆ ที่เชื่อมไปยังย่านการค้าของเมือง ผู้คนเริ่มคึกคัก พ่อค้าแม่ค้าตั้งร้านขายของ เสียงตะโกนเชื้อเชิญดังระงม กลิ่นหอมของเกี๊ยวทอดและซาลาเปาร้อน ๆ ลอยมาแตะจมูก ทำให้เขาหวนนึกถึงอดีตอีกครั้ง สมัยยังอยู่กับหลี่หยางทั้งคู่เคยเดินเล่นซื้ออาหารง่าย ๆ ร่วมกันอย่างไม่มีพิธีรีตอง
“ทำไม ใจข้ายังโง่เง่าเช่นนี้นะ” เสวี่ยซีพึมพำเบา ๆ แก้มขาวแดงระเรื่อเพราะความสับสน เขาเดินฝ่าผู้คนต่อไปด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง

สายลมแรงบนเขาหัวซานพัดกระหน่ำจนกิ่งไม้ไหวสะท้าน ใบไม้ปลิวกระจัดกระจายราวกับกำลังทดสอบหัวใจผู้เดินทาง เสวี่ยซีผู้ร่างบางในชุดคลุมยาวสีอ่อนก้าวเดินอย่างเชื่องช้าไปตามทางเขาที่ลาดชัน ฝีเท้าแม้จะอ่อนแรง แต่แววตาคู่หวานยังคงมีประกายมุ่งมั่น เขาออกจากเมืองตั้งแต่เช้ามืด ไม่มีเกี้ยว ไม่มีผู้ติดตาม ใช้เพียงกำลังขาของตนเองเดินฝ่าเส้นทางอันคดเคี้ยว บางคราวหินแหลมคมบาดฝ่าเท้าให้แสบชา แต่เขากลับไม่หยุดเดิน
ร่างบางหอบหายใจแรง ลมหายใจสีขาวฟุ้งออกมาในอากาศเย็นจัด เสวี่ยซีมองยอดเขาที่ดูไกลเกินเอื้อม แล้วแค่นยิ้มบาง ๆ “สิบปีที่ข้าฝ่าความยากลำบากมา... เพียงเพื่อจะมาถึงตรงนี้ ก็คงไม่ใช่อุปสรรคอะไรอีกแล้ว”
ขณะกำลังจะก้าวต่อ เสียงทุ้มอ่อนโยนกลับดังขึ้นจากด้านหลัง “พ่อหนุ่มน้อย...” เสวี่ยซีหันกลับไปช้า ๆ เห็นบุรุษหนุ่มในชุดขาวสะอาดสะอ้าน ยืนอยู่ท่ามกลางหมอกบาง มือหนึ่งถือพัดขาวที่วาดภาพเมฆาด้วยพู่กันละเอียด รูปโฉมของเขาสง่างามราวเทพเซียนที่หลุดออกมาจากภาพวาด
ชายหนุ่มยกพัดขึ้นพลางยิ้มอย่างมีเลศนัย “เวลานี้ใจกลางหุบเขาหัวซานมีพลังงานลึกลับปรากฏขึ้น หากเจ้ามีเวลาว่าง บางทีลองไปสำรวจดูเถิด ข้าได้ยินเล่ากันว่าอาจเป็นศาสตราในตำนานที่โผล่ขึ้นมา”
เสวี่ยซีขมวดคิ้วเล็กน้อย หัวใจเต้นแรงเพราะทั้งสงสัยและตื่นเต้น “ศาสตราในตำนาน” เขาพึมพำเสียงแผ่ว ความเหน็ดเหนื่อยก่อนหน้ากลับถูกแทนด้วยความอยากรู้อยากเห็น
บุรุษชุดขาวเพียงหัวเราะเบา ๆ ก่อนก้าวถอยหลังสองก้าว ร่างกายของเขาคล้ายเลือนหายไปกับสายหมอก พริบตาเดียวก็ไม่เหลือแม้เงา ทิ้งไว้เพียงเสียงสะท้อนในใจเสวี่ยซี
“...เขาเป็นใครกันแน่” เสวี่ยซีเอ่ยเบา ๆ แต่ดวงตากลับมุ่งตรงสู่หุบเขาด้านใน ความลึกลับนี้ดึงดูดเขาให้เดินต่อ แม้เท้าจะล้า ร่างจะอ่อนแรง แต่ใจกลับถูกเติมเต็มด้วยความหวังบางอย่างที่ไม่อาจอธิบาย
เส้นทางลึกเข้าไปใจกลางหุบเขาหัวซานไม่เหมือนเส้นทางสำหรับผู้คนทั่วไป มันเต็มไปด้วยซอกเขา ซ่อนตัวอยู่หลังผาหินสูงชัน ต้องอาศัยทั้งความอดทนและสายตาเฉียบคมจึงจะหาพบ เสวี่ยซีเดินฝ่าหมอกหนาและป่าทึบมาเป็นเวลานาน จนกระทั่งพบทางแคบ ๆ ที่มีหินเรียงรายประหลาด ราวกับใครสักคนจงใจจัดวางเป็นสัญลักษณ์นำทาง
เมื่อก้าวผ่านทางนั้น กลับพบภาพที่เขาแทบไม่เชื่อสายตาตนเองใจกลางหุบเขามีหมู่บ้านเล็ก ๆ ซ่อนตัวอยู่ บ้านเรือนสร้างด้วยไม้และหินเรียบง่ายแต่แข็งแรง ควันไฟบางเบาลอยขึ้นจากปล่องบ้าน บ่งบอกว่ามีผู้คนอาศัยอยู่จริง ๆ
“ชุมชนในหุบเขาเช่นนี้” เสวี่ยซีพึมพำดวงตาหวานเบิกกว้างด้วยความตื่นตะลึง เขาไม่เคยได้ยินใครเล่าถึงสถานที่เช่นนี้มาก่อน
ผู้คนในหมู่บ้านต่างแต่งกายเรียบง่าย ใบหน้ามีร่องรอยจากแดดลม แต่ดวงตากลับเปล่งประกายสงบสุข เด็กเล็กวิ่งเล่นไปตามลานกว้าง หญิงสาวกำลังตากสมุนไพรแห้ง ส่วนชายหนุ่มช่วยกันแบกฟืน ทุกสิ่งทุกอย่างดูเป็นธรรมชาติราวกับโลกอีกใบที่ถูกตัดขาดจากความวุ่นวายภายนอก
เสวี่ยซีก้าวเข้ามาด้วยความเกรงใจผู้คนบางส่วนเหลือบมองเขาอย่างแปลกใจ แต่ไม่มีใครทำท่าจะปฏิเสธหรือขับไล่ออกไป เพียงแค่ยิ้มบางและพยักหน้าเป็นการต้อนรับเงียบ ๆ
ไม่นานนักชายชราผมขาวผู้มีหนวดเครายาวก็เดินออกมาจากศาลาไม้กลางหมู่บ้าน เขาสวมชุดคลุมผ้าฝ้ายสีหม่น ดวงตาคมวาวแต่เปี่ยมด้วยเมตตา เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงชัดถ้อยชัดคำ “ไม่บ่อยนักที่ใครจะหาทางมาถึงหมู่บ้านแห่งนี้ เป็นนักเดินทางเหรอ”
เสวี่ยซีรีบก้มศีรษะ ค้อมกายแสดงความเคารพ “ขออภัยที่รบกวนท่าน ข้าเพียงเดินทางตามเสียงเล่าลือว่ามีสิ่งลึกลับปรากฏขึ้นในหุบเขา มิได้มีเจตนาล่วงเกิน”

แสงอาทิตย์สาดลงมาเพียงบางส่วน ราวกับแสงสว่างถูกฉาบทับด้วยม่านลึกลับที่ยากจะฝ่าไปได้ ทางเดินที่ทอดยาวขึ้นไปสู่ยอดเขามีแต่หินผาแหลมคม ขรุขระจนยากจะเหยียบให้มั่นคง ทุกย่างก้าวของเสวี่ยซีจึงเต็มไปด้วยความเหน็ดเหนื่อย
แผ่นหลังแผ่วบางแนบไปด้วยเหงื่อ ลมหายใจที่หลุดออกมารวดเร็วและหนักหน่วงดังสะท้อนในอกขาวผ่อง ปลายเส้นผมดำยาวสลวยเปียกชื้น พันติดแก้มขาวซีดราวหยาดน้ำค้างร่วงหล่น
“ยังไปต่อได้” เขาพึมพำกับตัวเองเบา ๆ เสียงแทบกลืนไปกับสายลมแรงที่หวีดหวิวราวเสียงผีสาง ภายในใจแม้จะอ่อนล้า แต่กลับไม่ยอมแพ้ ราวกับแรงบางอย่างผลักดันให้เขาเดินต่อไปเรื่อย ๆ
เส้นทางสู่ใจกลางหุบเขาเต็มไปด้วยก้อนหินสลับกับรากไม้หนาทึบที่ชอนไชออกมาเหนือพื้นดิน ราวกับจะเป็นอุปสรรคไม่ให้ผู้ใดล่วงล้ำเข้ามาได้ง่าย ๆ หลายครั้งเสวี่ยซีเกือบเสียหลัก แต่ยังคว้าเถาวัลย์ไว้ได้ทัน ฝ่ามือขาวบางแตกถลอก มีเลือดซึมแดงออกมา แต่เขาเพียงกำมือแน่นแล้วเดินต่อ
เมื่อก้าวลึกเข้ามาในหุบเขามากขึ้น หมอกกลับยิ่งหนาทึบจนแทบมองไม่เห็นทาง เสียงนกป่าหายไปสิ้น เหลือเพียงเสียงฝีเท้าและเสียงลมหายใจของตนเองที่สะท้อนก้องอยู่ในความเงียบงัน ราวกับเขากำลังถูกกลืนหายไปในโลกอีกใบหนึ่ง
เวลาผ่านไปนานเพียงใดเสวี่ยซีก็ไม่อาจรู้ได้ เขาเพียงรู้ว่าร่างกายกำลังอ่อนแรงอย่างหนัก แต่จู่ ๆ เมื่อหมอกเบื้องหน้าเริ่มบางลง ภาพของผนังหินสูงตระหง่านก็ปรากฏขึ้นตรงหน้า ผนังนั้นมีเถาวัลย์พันเกี่ยวหนาทึบ บดบังบางสิ่งที่ซ่อนอยู่
เสวี่ยซีค่อย ๆ ยื่นมือบางสั่นระริกออกไป แหวกเถาวัลย์ทีละเส้นเสียงใบไม้แห้งเสียดสีกันดังกรอบแกรบพอแหวกพ้นสิ่งกีดขวาง


เจอถ้ำหรือยัง
@Watcher

SuYao โพสต์ 7 วันที่แล้ว

<div style="text-align: center;"><div><font face="Kanit" size="5" color="#556b2f"><b>วันที่ 1 สือเยว่ รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11</b></font></div><div><font face="Kanit" size="5" color="#556b2f"><b>ยามจื่อ (เวลา 00.00 น.)</b></font></div><div><div align="center" style="outline-style: none;"><br><font face="Kanit" size="3"><img id="aimg_a968w" class="zoom" width="500" height="50" src="https://img2.pic.in.th/pic/111953632.gif" border="0" alt="" initialized="true" style="border: 0px; vertical-align: middle; border-radius: 8px; opacity: 1; transition: 0.4s linear; transform: scale(1); cursor: pointer;"></font></div></div><div><font face="Kanit" size="3"><br></font></div><div><font face="Kanit" size="3"><br></font></div><div style="text-align: left;"><div><font face="Kanit" size="3">ท่ามกลางภูมิทัศน์อันเคร่งขรึมและเงียบสงัดของเขาหัวซาน ยอดเขาทั้งห้าที่เสียดฟ้าดูคล้ายอาวุธยักษ์ที่ถูกตรึงไว้กับแผ่นดิน แสงอาทิตย์ยามบ่ายคล้อยที่เคยมีถูกแทนที่ด้วยความมืดมิดสนิทแห่งยามจื่อ แสงจันทร์เสี้ยวที่ซ่อนตัวอยู่หลังม่านเมฆทึบสีเทาแทบไม่สามารถส่องลงมาถึงเบื้องล่างได้ ทำให้หุบเขาที่ชื่อว่า 'ลี้ลับ' แห่งนี้ยิ่งทวีความวังเวงและเยือกเย็นจับใจ กลิ่นอายของดินชื้นและพืชพรรณโบราณที่คลอเคล้าด้วยความมืดมิดทำให้หัวใจของผู้มาเยือนต้องเต้นรัวอย่างไม่อาจควบคุม</font></div><div><font face="Kanit" size="3"><br></font></div><div><font face="Kanit" size="3">ซูเหยาในอาภรณ์ผ้าป่านเรียบง่ายสีครามเข้มซึ่งเป็นชุดที่นางสวมใส่เป็นประจำเมื่อต้องออกเดินทางอย่างลับ ๆ ยืนอยู่บนลานหินแคบ ๆ ที่ยื่นออกไปเบื้องหน้าผาสูงชัน แสงสลัวจากตะเกียงน้ำมันขนาดเล็กที่นางนำติดตัวมาด้วยส่องกระทบใบหน้าของนางที่ซีดเผือดราวกับกระดาษ ผมยาวดำขลับของนางถูกรวบขึ้นอย่างหลวม ๆ ประดับด้วยปิ่นไม้ไผ่แกะสลักอย่างเดียว ท่ามกลางเสียงหวีดหวิวของสายลมที่ปะทะกับหน้าผาหิน จิตใจของนางกลับว้าวุ่นยิ่งกว่าพายุที่โหมกระหน่ำในฤดูมรสุม&nbsp;</font><span style="font-family: Kanit; font-size: medium;">นางก้มหน้าลงเล็กน้อย พลางใช้ปลายนิ้วสัมผัสแขนเสื้อของตนเองที่ปักลวดลายเมฆมงคลอย่างประณีต ซึ่งภายในนั้นคือฮว่าอิงที่ซ่อนตัวอยู่</span></div><div><font face="Kanit" size="3"><br></font></div><div><font face="Kanit" size="3">นางมาที่นี่เพื่อพบกับคุณชายห่าวหมิงที่บัดนี้นางทราบความจริงที่น่าพรั่นพรึงแล้วว่าเขาไม่ใช่เพียงเศรษฐีใหญ่ผู้มันอันจะกิน หากแต่เป็นจางกงกง ขันทีใหญ่แห่งราชสำนักฮั่นผู้มีอำนาจล้นฟ้า&nbsp;</font><span style="font-family: Kanit; font-size: medium;">เพียงแค่คำว่า 'ขันที' ก็ทำให้ซูเหยาผู้เติบโตมาในป่าเขาบ้านนอกรู้สึกประหม่าหนักจนแทบยืนตัวตรงไม่ได้ ขันทีในราชสำนักโดยเฉพาะผู้ที่ได้รับความโปรดปรานจากองค์จักรพรรดิ มักเป็นบุคคลที่เต็มไปด้วยปริศนาและความมืดมิดในอำนาจ การพบปะกับเขาในฐานะคุณชายห่าวหมิงก็ทำให้ใจนางสั่นระรัวอยู่แล้ว ยิ่งเมื่อฐานะของเขาเผยออกมาเป็นขุนนางผู้ใหญ่ที่ยื่นมือเข้ามาวุ่นวายกับกิจการของโลกภายนอกเช่นนี้ ยิ่งทำให้ความหวั่นใจของนางแปรเปลี่ยนเป็นความหวาดกลัวอย่างแท้จริง</span></div><div><font face="Kanit" size="3"><br></font></div><div><font face="Kanit" size="3">ทันใดนั้นเสียงฝีเท้าหนักแน่นที่ย่ำบนก้อนกรวดก็ดังมาจากทางเข้าหุบเขา เสียงนั้นไม่ได้ดังมากแต่กลับก้องกังวานในความเงียบสงบ ราวกับเสียงกลองศึกที่ปลุกให้ความหวาดระแวงตื่นขึ้น ซูเหยารีบเงยหน้าขึ้นมอง</font></div><div><font face="Kanit" size="3"><br></font></div><div><font face="Kanit" size="3">ปรากฏร่างของบุรุษผู้หนึ่งที่ก้าวออกมาจากเงามืดของพุ่มไม้ เขาคือคุณชายห่าวหมิงหรือจางกงกงในชุดผ้าไหมสีดำสนิทที่ดูเรียบง่ายทว่ากลับสง่างามและบ่งบอกถึงฐานะพิเศษของผู้สวมใส่ แขนเสื้อของเขาดูกว้างและลื่นไหล ดวงตาที่ทอประกายเย็นชาของเขาเป็นประกายภายใต้หน้ากากครึ่งหน้า มีผู้ติดตามชายชุดดำอีกสองคนยืนนิ่งราวรูปปั้นอยู่เบื้องหลัง พวกเขาต่างมีดาบปลายโค้งเหน็บเอวตามแบบฉบับของผู้คุ้มกัน</font></div><div><font face="Kanit" size="3"><br></font></div><div><font face="Kanit" size="3">คุณชายห่าวหมิงเดินเข้ามาอย่างช้า ๆ ด้วยท่วงท่าที่สุขุมและสงบ เขาหยุดยืนห่างจากซูเหยาเพียงสามก้าว กลิ่นหอมจาง ๆ ของเครื่องหอมชั้นดีที่ติดตัวเขามาลอยมาตามลม ทำให้ความรู้สึกของซูเหยาตึงเครียดยิ่งขึ้นไปอีก</font></div><div><font face="Kanit" size="3"><br></font></div><div><font face="Kanit" size="3"><font color="#8b0000">“มาตรงเวลาดีนี่” </font>น้ำเสียงของเขาราบเรียบและแฝงด้วยความไม่พอใจเล็กน้อย ราวกับทุกสิ่งรอบตัวล้วนเป็นสิ่งที่เสียเวลาอันมีค่าของเขา <font color="#8b0000">“วันนี้ข้าไม่มีเวลามาก ถ้าเจ้ามาช้าคงจะทำข้าเสียเวลาแย่ แบบนั้นคงต้องชดใช้ด้วยการ...รับโทษทัณฑ์”</font></font></div><div><font face="Kanit" size="3"><br></font></div><div><font face="Kanit" size="3">คำว่า ‘ชดใช้’ และ ‘โทษทัณฑ์’ กระแทกเข้ามาในโสตประสาทของซูเหยาราวกับหินที่ถูกขว้างใส่ นางกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก เนื้อตัวสั่นเทาจนเกือบมองเห็นได้ชัดเจนภายใต้เสื้อผ้าสีเข้ม นางก้มศีรษะลงต่ำทันทีเพื่อซ่อนแววตาที่สั่นไหว</font></div><div><font face="Kanit" size="3"><br></font></div><div><font face="Kanit" size="3"><font color="#8b0000">“โชคดีไปที่วันนี้เจ้ามาตรงเวลา”</font> จางกงกงคลี่ยิ้มบาง ๆ เป็นยิ้มที่ไม่ได้ส่งไปถึงดวงตาก่อนจะเบนสายตาจากซูเหยาไปยังชายชุดดำผู้หนึ่งที่ยืนอยู่ด้านหลังเขา มือของขันทีผู้นี้โบกเบา ๆ ในอากาศ เป็นสัญญาณที่เฉียบขาดและเงียบงัน</font></div><div><font face="Kanit" size="3"><br></font></div><div><font face="Kanit" size="3"><font color="#8b0000">“เอาของให้นางซะ” </font>คำสั่งสั้น ๆ ดังขึ้นท่ามกลางความเงียบงันของยามจื่อ ผู้ติดตามชุดดำผู้นั้นก้าวออกมาด้วยฝีเท้าที่ไร้เสียง เขายื่นกล่องไม้แกะสลักขนาดเท่าฝ่ามือที่ทำจากไม้จันทน์หอมสีเข้มให้กับซูเหยา นางค่อย ๆ เอื้อมมือไปรับมันอย่างช้า ๆ มือของนางสั่นเทาจนเกือบทำกล่องหลุดมือ คุณชายห่าวหมิงยังคงจ้องมองการเคลื่อนไหวของนางอย่างไม่วางตา แสงตะเกียงสะท้อนแวววาวในดวงตาของเขา</font></div><div><font face="Kanit" size="3"><br></font></div><div><font face="Kanit" size="3">ซูเหยาเปิดกล่องออกอย่างระมัดระวัง ภายในนั้นบรรจุเม็ดยาสีขาวนวลตาราวกับไข่มุกที่ถูกขัดเกลาจนขึ้นเงา เม็ดยานั้นวางอยู่บนผ้าไหมสีแดงเข้มที่รองไว้ นางใช้ปลายนิ้วหยิบมันขึ้นมาด้วยความรู้สึกผสมผสานระหว่างความโล่งใจและความขมขื่นใจ</font></div><div><font face="Kanit" size="3"><br></font></div><div><font face="Kanit" size="3">จางกงกงโน้มใบหน้าเข้ามาเล็กน้อย แววตาของเขาเต็มไปด้วยอำนาจและการบงการที่ซ่อนอยู่ภายใต้ความสุภาพจอมปลอม&nbsp;</font></div><div><font face="Kanit" size="3"><br></font></div><div><font face="Kanit" size="3"><font color="#8b0000">“กินซะสิ…” </font>น้ำเสียงของเขาไม่ได้มีความเป็นห่วงแม้แต่น้อย หากแต่เต็มไปด้วยความกดดันที่เยียบเย็น ราวกับกำลังออกคำสั่งแก่นักโทษ<font color="#8b0000"> “เมื่อกินแล้ว...เจ้าจะได้รู้สึกดีขึ้น”</font></font></div><div><font face="Kanit" size="3"><br></font></div><div><font face="Kanit" size="3">คำพูดจากปากของเขาฟังดูน่าสะพรึงกลัวยิ่งกว่าคำสาปใด ๆ ซูเหยาทราบดีถึงฤทธิ์ของเม็ดยานี้ มันช่วยให้จิตใจที่อ่อนล้าของนางสงบลงได้อย่างน่าอัศจรรย์ ทว่ายิ่งนางได้รับยาเหล่านี้มากเท่าไหร่ มันก็ยิ่งทำให้นางตกเป็นทาสของมันมากขึ้นเท่านั้น</font></div><div><font face="Kanit" size="3"><br></font></div><div><font face="Kanit" size="3">ภายใต้สายตาที่จ้องมองดุดันของขันทีผู้มีอำนาจล้นฟ้า ซูเหยาไม่มีทางเลือกอื่น หากนางปฏิเสธ…โทษทัณฑ์ที่เขาเอ่ยถึงเมื่อครู่อาจไม่จบลงแค่ร่างกายเท่านั้น อาจลามไปถึงโรงหมอ นางจำต้องกลืนเม็ดยาสีขาวนวลนั้นลงไปอย่างไม่ลังเล กลิ่นหอมเย็นแผ่ซ่านในลำคอ ก่อนจะตามมาด้วยความรู้สึกผ่อนคลายอย่างรวดเร็วที่เข้าครอบงำจิตใจที่อ่อนล้าของนาง</font></div><div><font face="Kanit" size="3"><br></font></div><div><font face="Kanit" size="3">ซูเหยาโค้งคำนับลงต่ำอย่างหวาดกลัว&nbsp;</font></div><div><font face="Kanit" size="3"><br></font></div><div><font face="Kanit" size="3" color="#006400">“ขะ...ขอบพระคุณเจ้าค่ะ”</font></div><div><font face="Kanit" size="3"><br></font></div><div><font face="Kanit" size="3">คุณชายห่าวหมิงรับคำขอบคุณนั้นด้วยสีหน้าเรียบเฉย ก่อนจะปัดชายแขนเสื้อผ้าไหมอย่างไม่ใส่ใจ ซึ่งเป็นท่าทางที่บ่งบอกถึงการสิ้นสุดของพิธีการทั้งหมด</font></div><div><font face="Kanit" size="3"><br></font></div><div><font face="Kanit" size="3"><font color="#8b0000">“ข้ามีธุระต่อ”</font> เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ทำให้ซูเหยารู้สึกราวกับเป็นเพียงธุลีดิน <font color="#8b0000">“เดือนหน้าพบกัน วันและเวลาเดิมอย่าลืมเสียล่ะ ถ้าเจ้าไม่อยากรีบไปพบเจิ้งเซียวเฉินน่ะนะ”</font></font></div><div><font face="Kanit" size="3"><br></font></div><div><font face="Kanit" size="3">ประโยคสุดท้ายนั้นเป็นคำเตือนที่เจ็บแสบและเต็มไปด้วยภัยคุกคาม มันทำให้ซูเหยาเข้าใจได้ทันทีว่าชีวิตของนางยังคงอยู่ในกำมือของเขา</font></div><div><font face="Kanit" size="3"><br></font></div><div><font face="Kanit" size="3">พูดจบเขาก็ไม่รอคำตอบใด ๆ คุณชายห่าวหมิงหันหลังกลับอย่างเฉียบขาด พร้อมด้วยผู้ติดตามชุดดำทั้งสองที่เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วและเงียบงันราวกับเงาที่จมหายไปในความมืดของหุบเขา เหลือทิ้งไว้เพียงกลิ่นเครื่องหอมจาง ๆ และความเยือกเย็นอันหนักอึ้ง</font></div><div><font face="Kanit" size="3"><br></font></div><div><font face="Kanit" size="3">ทันทีที่เสียงฝีเท้าห่างออกไปจนเงียบสนิท ความตึงเครียดที่เกาะกินนางมาตลอดก็พลันแตกสลาย ซูเหยาถึงกับเข่าอ่อนทรุดลงกับพื้นหินที่เย็นเฉียบ มือทั้งสองข้างยันพื้นไว้ ร่างกายสั่นสะท้านอย่างรุนแรงราวกับลูกนกที่เปียกปอนท่ามกลางพายุ ดวงตาของนางเต็มไปด้วยหยาดน้ำตาที่ไม่กล้าหลั่งออกมาขณะที่พวกเขายังอยู่</font></div><div><font face="Kanit" size="3"><br></font></div><div><font face="Kanit" size="3">ครู่หนึ่งต่อมาฮว่าอิงก็ค่อย ๆ ลอยตัวออกมาจากแขนเสื้อของนาง ร่างเล็ก ๆ ของภูตน้อยรีบโผเข้ามาสัมผัสใบหน้าของซูเหยาด้วยความห่วงใย</font></div><div><font face="Kanit" size="3"><br></font></div><div><font face="Kanit" size="3"><font color="#ff8c00">“เหยาเหยา...เจ้าเป็นอะไรไหม?”</font> เสียงเล็ก ๆ ใสแจ๋วของฮว่าอิงเอ่ยถามด้วยความกังวลอย่างที่สุด</font></div><div><font face="Kanit" size="3"><br></font></div><div><font face="Kanit" size="3">ซูเหยาสูดลมหายใจลึก พยายามรวบรวมสติที่กระจัดกระจายของตนเอง ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงที่แหบพร่า&nbsp;</font></div><div><font face="Kanit" size="3" color="#006400"><br></font></div><div><font face="Kanit" size="3"><font color="#006400">“ขะ...ข้าไม่เป็นไร…ไม่เป็นไรแล้ว พวกเรากลับโรงหมอกันเถอะ” </font>นางใช้มือปาดน้ำตาที่เพิ่งไหลออกมาอย่างลวก ๆ <font color="#006400">“ช่วงเช้ายังต้องทำบัญชีอีก หากกลับช้าคงไม่ทันแสงอรุณ”</font></font></div><div><font face="Kanit" size="3"><br></font></div><div><font face="Kanit" size="3">ทั้งคู่ไม่รอช้า พวกเขาพยุงกันลุกขึ้นยืน ซูเหยาเก็บกล่องไม้จันทน์หอมไว้ในเสื้อผ้าอย่างระมัดระวัง แล้วออกเดินจากหุบเขาที่เต็มไปด้วยความมืดและความหวาดผวา มุ่งหน้ากลับไปยังฉางอัน</font></div><div><font face="Kanit" size="3"><br></font></div><div style="text-align: center;"><div align="center" style="outline-style: none; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, &quot;sans-serif&quot;, &quot;Microsoft YaHei&quot;, SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, &quot;Microsoft YaHei Light&quot;, &quot;Microsoft YaHei&quot;;"><br><img id="aimg_a968w" class="zoom" width="500" height="50" src="https://img2.pic.in.th/pic/111953632.gif" border="0" alt="" initialized="true" style="border: 0px; vertical-align: middle; border-radius: 8px; opacity: 1; transition: 0.4s linear; transform: scale(1); cursor: pointer;"></div><div><font face="Kanit" size="4" color="#ff0000"><b><br></b></font></div><div><div><font face="Kanit" size="4" color="#ff0000"><b>กินยาเม็ดปลดปล่อย (ขั้นต้น)</b></font></div><div><font face="Kanit" size="4" color="#ff0000"><b>+50 ความโหด</b></font></div><div><font face="Kanit" size="4" color="#ff0000"><b>+10 ความโปรดปรานจากจางกงกง (กินยาต่อหน้า)</b></font></div><div><font face="Kanit" size="4" color="#ff0000"><b><br></b></font></div><div><font face="Kanit" size="4" color="#ff0000"><b> จางกงกง</b></font></div><div><font face="Kanit" size="4" color="#ff0000"><b>โรลเพลย์พูดคุยประจำวัน ได้รับความสัมพันธ์+5 แต้ม</b></font></div><div><font face="Kanit" size="4" color="#ff0000"><b>หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20</b></font></div><div><font face="Kanit" size="4" color="#ff0000"><b>โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม</b></font></div></div><div><font face="Kanit" size="4" color="#ff0000"><b><br></b></font></div><div><font face="Kanit" size="4" color="#ff0000"><b><br></b></font></div><div><font face="Kanit" size="4" color="#ff0000"><b><br></b></font></div><div>@Watcher&nbsp; &nbsp;<font face="Kanit" size="4" color="#ff0000"><b></b></font></div></div></div></div><p></p>

ดูในรูปแบบกติ: { หุบเขาลี้ลับ } ใจกลางเขาหัวซาน