จวนสกุลเว่ย

Watcher โพสต์ 2025-5-28 10:55:25

LiangQingru โพสต์ 2025-5-28 13:40:47

LiangQingru โพสต์ 2025-5-28 22:26:35

<div class="t_fsz"><style type="text/css">#post_1934{background-image:url("https://i.imgur.com/xxkL8y4.jpg");}</style><table cellspacing="0" cellpadding="0"><tbody><tr><td class="t_f" id="postmessage_456">

<style>
#pim01 {
padding: 20px;
border: 5px double ;
border-radius: 0px;
border-color: #cdad6a ;
background-image: url("https://i.imgur.com/CG60iju.jpeg");
}
</style>

<style>
#pim02 {
width: 700px;
border: 7px double ;
border-radius: 25px;
border-color: #db9d3f ;
padding: 50px;
box-shadow: #EEB47A 0px 0px 0em;
background-image: url("https://i.imgur.com/5UR3jWJ.jpeg");
}
</style>

<style>
#pim03 {
width: 600px;
border: 5px double #db9d3f ;
border-radius: 25px;
padding: 15px;
box-shadow: #EEB47A 0px 0px 0em;
background-image: url("https://i.imgur.com/ZoTGZNg.png");}
</style>

<style>
#pim04 {
width: 600px;
border: 5px double #db9d3f;
border-radius: 25px;
padding: 15px;
box-shadow: #EEB47A 0px 0px 0em;
background-image: url("https://i.imgur.com/7GWeifP.jpg");}
</style>

<div id="pim01">
<div align="center">

<div id="pim02">
<div align="center">

<img width="260" src="https://i.postimg.cc/NfNFWnrb/IMG-1502.png" border="0" alt=""><br>

<div style="display : block; float: center; width: 100%; text-align: center;"><font color="#3F3831" face="EucrosiaUPC" size="6"><b><u>ข้ารับใช้จวนเว่ย</u></b></font></div><br>
<div style="display : block; float: center; width: 100%; text-align: center;"><font color="#3F3831" face="EucrosiaUPC" size="4"><u>ข้าคือหลันหรู</u></font></div><br>
<div style="display : block; float: center; width: 100%; text-align: left;"><font color="#3F3831" face="EucrosiaUPC" size="5">
<p style="text-indent: 4em;"><font color="D69B73"><b>“ข้าเป็นใคร?”</b></font>นางตอบเขาด้วยคำถาม<font color="D69B73"><b>“ข้าไม่รู้ ท่านรู้หรือไม่?”</b></font><br><br>
</p><p style="text-indent: 4em;">สิ้นประโยคทำเอาเว่ยชิงกุมขมับ เขาหันไปถามหมอในทันใด<br><br>
</p><p style="text-indent: 4em;"><font color="0d45c4"><b>“นี่หมายความว่าเช่นไร”</b></font> น้ำเสียงทุ้มถามอย่างหนักอกหนักใจไม่น้อย จนหมอผู้ถูกเรียกมาต้องก้มศรีษะกล่าวอย่างหัวหด<br><br>
</p><p style="text-indent: 4em;"><b>"คาดว่าแม่นางผู้นี้คงจะได้รับการกระทบกระเทือนที่ศรีษะทำให้ความทรงจำปั่นป่วนขอรับ"</b> ชายชราผู้มากฝีมือในการรักษากล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ<br><br>
</p><p style="text-indent: 4em;"><font color="0d45c4"><b>“แล้วจะหายไหม”</b></font> คำถามที่ทำเอาชายชราจนใจก้มมองพื้นด้วยสายตาเลิ่กลั่กก่อนจะตัดสินใจเอ่ยตอบอย่างจนใจ<br><br>
</p><p style="text-indent: 4em;"><b>"เรื่องนี้กระผมเองก็ตอบได้ยากขอรับ หากได้ใช้ชีวิตประจำวัน พยายามรื้อฟื้นความทรงจำอาจจะจำอะไรได้บ้างต้องตรวจสอบดูอีกทีขอรับว่าแม่นางยังจำอะไรได้บ้าง"</b> ชายชราร่ายยาวแต่ยังก้มมองอยู่ที่พื้น<br><br>
</p><p style="text-indent: 4em;"><font color="0d45c4"><b>“แล้วท่านก้มมองอะไรล่ะ มาดูนางสิ”</b></font> แม้เว่ยชิงจะไม่ได้พูดตะคอกหรือตะโกนใดๆ แต่ก็ยังทำให้หมอชาวบ้านกลัวเกรงอยู่ไม่น้อย ชายชรารีบตรงปรี่ไปหาสตรีเพียงผู้เดียวที่ยืนอยู่กลางจวน<br><br>
</p><p style="text-indent: 4em;"><b>"แม่นางท่านมีนามว่าอันใด"</b> เริ่มต้นด้วยคำถามพื้นฐานเพียงแต่นางก็ไม่มีคำตอบให้เขา<br><br>
</p><p style="text-indent: 4em;"><font color="D69B73"><b>“ข้าไม่ทราบเจ้าคะ”</b></font><br><br>
</p><p style="text-indent: 4em;"><b>"ทำไมท่านถึงไม่ดื่มน้ำจากเหยือก"</b> เขาเริ่มจากถามการกระทำของนางก่อน<br><br>
</p><p style="text-indent: 4em;"><font color="D69B73"><b>“เพราะข้ายังไม่ได้รับอนุญาตจากเจ้าบ้าน”</b></font> คำตอบของนางทำเอาชายชราเริ่มเข้าใจบางอย่าง<br><br>
</p><p style="text-indent: 4em;"><b>"เจ้าบ้าน?"</b><br><br>
</p><p style="text-indent: 4em;"><font color="D69B73"><b>“เขา”</b></font> นางผินหน้าไปทางเว่ยชิง <br><br>
</p><p style="text-indent: 4em;"><b>"ข้าขอถามได้หรือไม่ว่าเหตุใดแม่นางจึงคิดเช่นนั้น"</b><br><br>
</p><p style="text-indent: 4em;"><font color="D69B73"><b>“การแต่งกายของเขา คนรอบข้างที่ให้ความเคารพเขา ท่าทางของเขา”</b></font> น้ำเสียงหวานเอ่ยค่อยๆสบายๆตามที่ตนเข้าใจ <br><br>
</p><p style="text-indent: 4em;"><b>"แม่นางรู้หรือไม่ว่านี้มีความหมายว่าอย่างไร?"</b> ชายชราหยิบกระดาษที่เขียนคำว่า 'บ้าน' ขึ้นมา แต่สตรีตรงหน้าหรี่สายตาก่อนจะเริ่มปวดศรีษะ มือบางยกมากุมขมับ ก่อนจะจ้องไปที่ตัวหนังสือบนกระดาษอีกครั้ง<br><br>
</p><p style="text-indent: 4em;"><font color="D69B73"><b>“บะ..บ้าน”</b></font> นางไม่เข้าใจเหตุใดตนถึงอ่านมันออก แต่นางรู้สึกปวดศรีษะเกินกว่าจะมองอะไรได้อีก <br><br>
</p><p style="text-indent: 4em;"><b>"เช่นนั้นแม่นางทราบหรือไม่ว่าบ้านของตนอยู่ที่ใด"</b> น้ำเสียงของชายชรานางยิ่งฟังยิ่งปวดศรีษะ แต่นางเข้าใจว่าอีกฝ่ายเป็นหมอ จึงพยายามตอบต่อไปแม่มือยังคงกุมอยู่ที่ขมับ<br><br>
</p><p style="text-indent: 4em;"><font color="D69B73"><b>“ข้าไม่รู้”</b></font> นางเริ่มปวดหัวหนักขึ้นเมื่อพยายามนึก ภาพตรงหน้าเริ่มพร่ามัว เสียงหวี๊ดดังขึ้นภายในศรีษะ<br><br>
</p><p style="text-indent: 4em;"><b>"แม่นางทราบหรือไม่ว่ามาทำอะไรที่ฉางอัน"</b><br><br>
</p><p style="text-indent: 4em;"><font color="D69B73"><b>“ไม่รู้”</b></font> ครานี้นางเริ่มจิกที่เส้นผมตนเองจนยุ่งเยิง คิ้วเรียวขมวดจนแทบจะผูกเป็นปม เมื่อชายชราเห็นดังนั้นจึงหยุดถาม และพอคาดสถานการณ์ได้เขาจึงหันไปหาเว่ยชิง ยกมือทำความเคารพก่อนรายงานสถานการณ์<br><br>
</p><p style="text-indent: 4em;"><b>"แม่นางผู้นี้แม่ความทรงจำยังเรือนราง แต่ยังจำวิธีการใช้ชีวิตพื้นฐาน วัฒนธรรมและยังอ่านหนังสือออก หากค่อยๆรับประทานยาเป็นประจำ และพูดคุยกับนางอาจจะพอมีวิธีฟื้นความทรงจำได้บ้างขอรับ"</b> เขาร่ายยาวแต่เจ้าของจวนอย่างต้าซือหม่าแห่งต้าฮั่นก็เข้าใจ เขาทำความเข้าใจแล้วก็โบกมือให้หมอออกไปและแวะเข้ามาเป็นครั้งคราวก่อนจะหันมาพิจารณาสตรีตรงหน้า <br><br>
</p><p style="text-indent: 4em;">การแต่งกายและวางตัวของหญิงสาวตรงหน้าก็พอจะเดาได้ว่าอาจจะเลยวัยปักปิ่นแล้ว ทั้งยังน่าจะเป็นผู้ที่มีฐานะแต่จะให้เขาในนางอาศัยอยู่ที่นี้เปล่าๆชื่อเสียงนางจะเสียหายหรือไม่ <br><br>
</p><p style="text-indent: 4em;">แม้หญิงสาวจะปวดศรีษะเพียงใด แต่ฟังจากบทสนทนานางน่าจะเป็นที่ยุ่งยากแก่อีกฝ่ายไม่น้อย ริมฝีปากบางถูกกัด สัญชาตญาณเอาตัวรอดถูกปลุก นางคุกเข่าลงกับพื้นประสานมือไว้ข้างศรีษะโขกพื้นแก่ผู้เป็นเจ้าบ้าน<br><br>
</p><p style="text-indent: 4em;"><font color="D69B73"><b>“ให้ข้าเป็นข้ารับใช้ที่นี้เถอะเจ้าคะ! ข้ารู้ว่าข้าไม่มีที่ไป และสร้างความลำบากแก่ท่านผู้มีพระคุณเหลือเกิน เพื่อตอบแทนบุญคุณให้ข้าล้างจาน ถูพื้น ซักผ้า ข้าทำได้หมดเจ้าคะ ขอแค่อย่าพึ่งไล่ข้าออกไป ข้าไม่รู้จะไปที่ไหนจริงๆเจ้าคะ”</b></font> นางกล่าวอย่างถ่อมตนเหลือขณาหวาดกลัวว่าจะต้องไปอยู่ข้างถนน หากเป็นหญิงรับใช้อยู่ที่นี้ก็ยังพอมีกิน ยังอาจจะพอฟื้นความทรงจำได้บ้าง อาจจะกลับไปยังที่ที่เรียกว่าบ้านได้ แต่หากไปอยู่ข้างนอกนางก็ไม่รู้จะอยู่ได้กี่วัน ของมีค่าติดตัวนางจะทันได้ขายหรือไม่จะโดนขโมยก่อนหรือไม่<br><br>
</p><p style="text-indent: 4em;"><font color="0d45c4"><b>“ใจเย็นๆก่อน ข้าก็ไม่ได้จะไล่เจ้าไปไหน”</b></font> เขาตอบทันควันเมื่อเห็นคนตรงหน้าหมอบกราบเช่นนั้น ทำให้เขารู้ว่าตนนั้นเผลอพลั้งปากรับนางไว้เรียบร้อยแล้ว <font color="0d45c4"><b>“เช่นนี้แล้วกัน จวนนี้มีแต่คนงานผู้ชาย ถ้าเจ้าไม่มีที่ไปสามารถอยู่ที่นี่ได้ ข้ายินดีจ้างเจ้าเพิ่มสักคนก็ได้ สาวใช้จวนสกุลเว่ย เบี้ยหวัดเดือนละ 3 ตำลึงได้หรือไม่”</b></font><br><br>
</p><p style="text-indent: 4em;"><font color="D69B73"><b>“จะ 3 ตำลึง หรือ 1 ตำลึง หรือไม่ให้เลยข้าก็ยินดีเจ้าคะ ท่านช่างมีพระคุณต่อข้าเหลือเกิน ข้าจะไม่ทำให้นายท่ายผิดหวังแน่นอนเจ้าคะ!”</b></font><br><br>
<br><br></p><p style="text-indent: 4em;">.<br><br>
</p><p style="text-indent: 4em;">นั้นเป็นเรื่องราวเมื่อหลายเดือนก่อนที่นางจะได้มาอยู่ที่จวนเว่ย นายท่านเว่ยชิงผู้เป็นต้าซือหม่าแห่งต้าฮั่นช่างจิดใจดีผิดกับใบหน้าที่ดุดันนางโดนเรียกว่า 'หลันหรู' หลันจากดอกกล้วยไม้ที่อยู่ในห้องวันนั้น หรูจากป้ายหยกห้อยเอวของนางที่ติดตัวมานายท่านตั้งชื่อให้นางอย่างเรียบง่ายก่อนจะออกจากห้องไปสั่งการสิ่งต่างๆไว้เรียบร้อยก่อนที่ไม่นานนางจะถูกย้ายมายังเรือนข้ารับใช้ที่อยู่ห่างไกลไปหน่อยเพราะนางเป็นสตรีเพียงผู้เดียวในจวน ทั้งยังให้เงินไปซื้อของใช้ติดตัว 15 ตำลึง แต่แม้กระทั่งตอนนี้นางก็ยังไม่ได้ใช้มันเพราะไม่กล้าออกไปกลัวอันตรายด้วยสัญชาตญาณ<br><br>
</p><p style="text-indent: 4em;">และนางก็พึ่งรับรู้ว่าตนมีห่อผ้าสัมภาระที่ติดตัวมาอยู่ด้วย ภายในนั้นมีสิ่งใดหลันหรูไม่อาจทราบได้ เพราะทุกครั้งที่ตนพยายามจะเปิดมันออกนางปวดศรีษะเหลือคณาจึงทำได้เพียงกองมันไว้อยู่ภายในมุมห้องเล็กๆของตนและออกมาทำงานของตน<br><br>
</p><p style="text-indent: 4em;">วันนี้แดดดีหลันหรูเลยตั้งใจออกมาซักผ้าภายใต้อาภรณ์ข้ารับใช้สีเทาเรียบง่ายเหมาะแก่การซักผ้าภายในจวน ผ้าปูที่นอนของนายท่านได้เวลาเปลี่ยนแล้วพี่ฝูที่เป็นข้ารับใช้ใกล้ตัวของนายท่านบอกให้นางไปเปลี่ยนก่อนนายท่านจะกลับมาหลันหรูจึงตัดสินใจซักผ้าผืนเก่าตากก่อนที่แดดจะหายและรีบไปปูที่นอนใหม่ให้เว่ยชิง<br><br>
</p><p style="text-indent: 4em;">ห้องของนายท่านช่างกว้างขวางแต่ถูกจักแต่งอย่างเรียบง่ายปิดกับตำแหน่งที่สูงส่ง นางเคยได้ยินที่มาของเขา แต่หลันหรูหรือจะมีสิทธิ์ไปวิพากย์วิจารณ์นางไม่สนใจด้วยซ้ำเพราะแค่ตนเองก็เอาตัวไม่รอดแล้ว<br><br>
</p><p style="text-indent: 4em;"><b>"หลันหรู"</b> เสียงก้องกังวานของพี่ฝูตะโกนเรียกนาง เมื่อได้ยินเช่นนั้นนางจึงรีบวิ่งออกจากห้องนายท่านทันทีและชะโงกหน้าออกไป<br><br>
</p><p style="text-indent: 4em;"><font color="D69B73"><b>“เจ้าคะ?”</b></font> นางเอ่ยตอบเสียงไม่ดังไม่เบาพอให้อีกฝ่ายได้ยิน<br><br>
</p><p style="text-indent: 4em;"><b>"อ่า! เจ้าอยู่ที่นี้นี่เอง ข้าลืมไปว่าวันนี้วันหยุดของเจ้า ไปพักผ่อนเถอะเดียวข้าทำต่อเอง"</b> ผู้คนที่นี้ช่างแสนใจดี มีแม้กระทั่งวันหยุด ทั้งเบี้ยหวัดให้นางไม่น้อยเลยทีเดียว<br><br>
</p><p style="text-indent: 4em;"><font color="D69B73"><b>“ขอบคุณมากเลยเจ้าคะ”</b></font> ได้วันหยุดทั้งทีหลันหรูก็ไม่ปฏิเสธให้มากความ อยู่ที่นี้ได้พักใหญ่นางติดนิสัยตรงไปตรงมาไม่อ้อมค้อมจากคนที่นี้ไม่น้อย ไม่มีเล่ห์กล ไร้เลศนัย รอยยิ้มหวานส่งตรงไปให้พี่ฝูอย่างเรียบง่าย อีกฝ่ายรู้สึกใบหน้าเก่อร้อนขึ้นมาเล็กๆก่อนหัวเราะแห้งๆกลบเกลือน<br><br>
</p><p style="text-indent: 4em;"><b>"พักเถอะๆ เห็นคราวก่อนเจ้าบอกว่าอยากลองไปจัตุรัสไม่ใช่หรือ ถือโอกาสวันนี้เลยสิ วันนี้ผู้คนคึกคักเป็นพิเศษไม่อันตราย"</b> ได้ยินเช่นนั้นหลันหรูก็เอียงคอยิ้มกว้าง<br><br>
</p></font><p style="text-indent: 4em;"><font color="#3F3831" face="EucrosiaUPC" size="5"><font color="D69B73"><b>“เช่นนั้นข้าจะไป ขอบคุณพี่ฝูที่มาบอกเจ้าคะ”</b></font> นางกล่าวลาอีกฝ่ายก่อนจะจัดอาภรณ์ให้เรียบร้อยและเตรียมตัวที่จะออกไป<br><br>

<br>

</font></p></div>

<div style="text-align: center; display: block; width: 100%;"><img src="https://i.postimg.cc/pTchDXtN/1ce4b9ad-7128-4f43-885a-a31a6f9c0f4d.png" width="690" border="0"></div><br>
<div style="text-align: center; display: block; width: 100%;"><img src="https://i.imgur.com/oJM6Mwl.png" width="500" border="0"></div><br>
<div style="display : block; float: center; width: 100%; text-align: center;"><font color="#3F3831" face="EucrosiaUPC" size="6">
<b><u><i>ได้รับเงินจากเว่ยชิง 15 ตำลึง</i></u></b>

</font></div></div></div></div></div></td></tr></tbody></table></div>

LiangQingru โพสต์ 2025-5-29 21:50:22

LiangQingru โพสต์ 2025-5-31 22:08:18

LinYa โพสต์ 2025-6-28 03:02:14

static/image/hrline/newbg22.png

วันที่ 28 เดือน 5 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11ยามโฉ่ว เวลา 01.00 น. เป็นต้นไป ณ ถนนสิบลี้ จวนสกุลเว่ย ป้อมปราการแห่งยอดขุนพล
      ยามโฉ่วของจวนสกุลเว่ยนั้นเงียบสงัดประหนึ่งห้วงทะเลลึกยามรัตติกาล แสงจันทร์เสี้ยวบางคล้ายคิ้วของสตรีงามที่กำลังทอดเงาลงบนระแรงของหลังคาจวน พาดผ่านพื้นศิลาสีเทาราวกับพู่กันที่แต้มสีสัน เรือนใหญ่ทางทิศตะวันออกของจวนยังมีตะเกียงสว่างหนึ่งดวงส่องลอดฉากผ้าโปร่งบางเบาภายในห้องของต้าซือหม่าแห่งแผ่นดิน ร่างสูงสง่าของเว่ยชิงยืนหันหลังอยู่เบื้องหน้าโต๊ะ เขาสวมเพียงเสื้อคลุมยาวสีครามเข้มประดับลวดลายปักเงินจาง ๆ เหมือนพยัคฆ์ขาวสะท้อนใต้แสงเทียนราวมีชีวิต ฝ่ามือแกร่งวงแนบบนพล่องแผ่นไม้บางอย่างที่เรียบง่าย ด้านในนั้นมีไหสุรานารีแดงที่เขายังไม่แตะแต่มันเป็นเหมือนราวสมบัติจากคนสำคัญ

      เขายืนนิ่งมานานราวกับใจยังไม่หวนกลับจากคุกหลวงที่ได้ไปเยี่ยมเยือนเมื่อเย็นก่อนหน้า แม้นางจะมิใช่สตรีขอความเมตตา ไม่คิดด้วยซ้ำว่าเหตุใดเขาถึงดูมีอำนาจถึงเพียงนั้นในการสั่งทหาร นางมิใช่สตรีสูงศักดิ์แต่งกายหรูหรา ทว่ายามนางนั่งเป่าขลุ่ยท่ามกลางแสงจันทร์ผ่านกรงเหล็ก,,กลับไม่อาจสะบัดใบหน้านั้นออกได้ คลายหยาดหยดแสงจันทร์บนสระบัวในฤดูใบไม้ร่วง อ่อนหวานและเดียวดาย เงียบงันแต่ไม่สยบยอม ดวงตานางเปล่งประกายแต่ไม่ได้มี รัก อยู่ภายในนั้นแม้แต่น้อยยามมองเขา เขาเองก็มองนางมิต่างจากน้องสาวคนหนึ่ง ให้คิดถึงพี่สาวที่จากไปครั้งนางยิ้มเช่นนั้นออกมา

      มุมปากของชายผู้เคยสังหารศัตรูโดยไม่กระพริบตา ผ่านเลือดมานักต่อนัก ผ่านชีวิตที่ล้มตายเผลอขยับยิ้มเพียงนิดอย่างไม่รู้ตัว เขาหันไปทางประตูไม้บานใหญ่เมื่อนายทหารคนสนิทนั้นเดินทางมาถึงเขาถึงกล่าวเสียงนิ่ง ทุ้มต่ำแต่มีอำนาจเฉกเช่นแม่ทัพ “ไปตามตัวหมอคนนั้นกลับมา..เขาพึ่งลาราชการเมืองสองวันก่อน บอกเขาว่าข้าสั่งให้กลับมายังฉางอันทันที”

      เงาร่างนั้นของทหาร ก้มลงรอคำสั่งแล้วชะงักเล็กน้อยแต่กลับถามต่อ “ใต้เท้าขอรับ..ให้แจ้งด้วยเหตุผลใดด้วยหรือไม่ขอรับ?”

      เว่ยชิงเหลือบมองนายทหารคนสนิทครู่หนึ่ง แววตาเรียบนิ่ง แต่แฝงความชัดเจนอย่างไม่เปิดช่องเจรจา “ไม่ต้อง บอกแค่ว่าต้องกลับมา” เขากล่าวเพียงคำสั้น ๆ ที่ฟังแล้วแทบจะเปลี่ยนแปลงฤดูกาลในจวนแห่งนี้

      นายทหารรับคำสั่งทันที แม้ไม่เข้าใจชัดเจน แต่คนตรงหน้าคือต้าซือหม่าผู้ชาญการรบและมองผู้คนออกแบบทะลุปรุโปร่งแม้จะมีเงาของความสงบและสุภาพชนอยู่แต่ความจริงเขาคือวีรบุรุษผู้ห้าวหาญเกินเอ่ย นายทหารก้มศีรษะลงลึกก่อนถอยออกไปท่ามกลางเงาของช่วงเวลาราตรีมืด ทิ้งเว่ยชิงไว้กับความเงียบและเสียงของใจตนที่ไม่รู้ว่ากำลังมุ่งไปที่ใด สำหรับเว่ยชิง แม้แม่นางน้อยหลินหยาจะมิรู้ว่าเขาคือผู้ใด แม้ในสายตานางเว่ยจ้งชิงเป็นเพียงนายทหารหรือนักเดินทางใจดีคนหนึ่ง แต่เขากลับมองนางเป็นหนึ่งในแสงดาวไม่กี่ดวงที่ยังพอหลงเหลืออยู่ในท้องฟ้าอันมืดมิดของคนที่สูญเสียครอบครัว

      ใต้แสงจันทร์ยามโฉ่วที่ทอดตัวบนพื้นระเบียงใหญ่ อยู่ ๆ เสียงฝีเท้านายทหารกองสังเกตการณ์ก็ดังขึ้นแทรกความเงียบเข้ามาเช่นพายุย่อม ๆ ฝ่าเรือนใหญ่ของตระกูลแม่ทัพใหญ่ ใบหน้าเปื้อนเหงื่อของนายทหารหนุ่มซีดเล็กน้อยแต่ไม่เกรงกลัวสิ่งใดเขาเห็นผู้บังคับบัญชาก่อนที่จะคุกเข่าเช่นชายชาตรีชาติทหารเบื้องหน้าเว่ยชิง ผู้ซึ่งยังคงอยู่ในชุดคลุมสำหรับการออกตรวจที่ยังไม่ได้เปลี่ยน มือหนึ่งวางบนด้ามกระบี่ทองคำประจำตำแหน่งของต้าซือหม่า อีกมือสอดอยู่ในชายเสื้อเหมือนพร้อมจะชักมันออกมาทุกเมื่อหากจำเป็นเหมือนเขากำลังจะไปไหนสักที่

   “เรียนใต้เท้า สายข่าวจากชายแดนทางเหนือ รายงานว่ามีกองทัพปีศาจกำลังมุ่งหน้าสู่ฉีเหลียงซาน เหนือเมืองหลวง ยังไม่ทราบจำนวนแน่ชัด แต่เคลื่อนทัพเร็วเกินคาดขอรับ!”

      เว่ยชิงชะงักเพียงชั่วครู่ ดวงตาดำขลับของเขาหลุบต่ำลงรับข่าวโดยไม่ถามซ้ำ แม้ในใจจะยังคิดถึงสตรีที่กำลังนอนบนฟูกในคุกเหลือง รอคอยหมอจากชายแดนที่อาจจะช่วยยืดชะตากรรมของนางได้อีกเพียงสักเสี้ยวลมหายใจ แต่แผ่นดินฮั่นนี้สำหรับเขาต้องมาก่อน เขาไม่ได้รับผิดชอบชีวิตเพียงชีวิตเดียว เขารับผิดชอบคนหลายชีวิต และแม่นางหลินหยาเองก็ไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว กำลังใจของเขามีให้สตรีที่เป็นดั่งน้องสาวคนนี้เสมอ

      ต้าซือหม่า ไม่เคยปล่อยให้ศัตรูได้เหยียบชายผืนแผ่นดินของบ้านเมืองนี้แม้แต่ก้าวเดียว หากคิดร้ายกับต้าฮั่น ก็ต้องกำจัดทิ้งให้ไม่เหลือกำลัง เขาหันหลังกลับไปเพียงหนึ่งก้าว “เรียกระดมทัพ เร่งออกคำสั่งเรียกสามเหล่าทัพทันที” เสียงของเขานิ่งแต่หนักแน่นเหมือนคบกระบี่ที่ตวัดฟันคอศัตรู

      นายทหารเบิกตากว้าง ก่อนจะคุกเข่ารับคำโดยไร้ข้อแม้ใด ๆ เว่ยชิงหันไปอีกทาง พร้อมกับออกคำสั่งโดยไม่เสียเวลา "แจ้งไปยังวังหลวง ขอพระราชานุญาตเร่งด่วนจากองค์เหนือหัว เรื่องนี้ต้องไม่ล่าช้าแม้ครึ่งชั่วยาม" เขาก้าวออกจากเรือนโดยไม่หันกลับ แม้จะรู้ดีว่าเบื้องหลังประตูบานหนึ่งยังมีหญิงสาวผู้ไม่เคยขออะไรจากเขา แม้แต่คำสัญญาแต่ในมือเขาในเวลานี้ ถือชะตาของแผ่นดิน ไม่ใช่หัวใจตนเอง

      ม่านลมยามราตรีโบกพัดชายเสื้อคลุมแม่ทัพผู้สูงศักดิ์ เหล่าทหารในจวนขยับเคลื่อนไหวทันทีราวกับกลองเคลื่อนทัพที่ถูกปลุกด้วยเสียงสั่ง เขาก้าวขึ้นม้าอย่างไม่ลังเล ดวงตาคมปลาบของเว่ยชิงมองไปยังทิศเหนือของฉางอันอย่างคาดการณ์ล่วงหน้า

static/image/hrline/li14.gif

หน้า: [1]

The Myth of Han's Archiver

จวนสกุลเว่ย