หนาน หลินหยา | Nán LínYǎ | 楠 林雅
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย LinYa เมื่อ 2025-8-13 22:49 <br /><br /><div class="datosmi-b1"><div class="port-dtsmib1"><b style="background:#FFBFC5; color:#fff;"><font size="3">楠 林雅 Nán Lín Yǎ</font></b></div><div class="img-dtsmib1" style="border-color:#ddd"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/-6_20250604130421.png"></div><div class="content-dtsmib1"><div class="imagenes-mib1"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/-6_20250604130334.png"><img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/-6_20250604130201.png"><img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/-6_20250604130243.png"></div><div class="seccion-mib1" style="color:#FFBFC5;"><b><font size="3">ข้อมูลเกี่ยวกับฉัน</font></b></div><div class="texto-mib1"><font face="Sarabun" size="3"><b>ชื่อสกุล</b>: หนาน │ Nán │ 楠<br><b>ชื่อทางการ</b> ::หลินหยา │ LínYǎ │ 林雅<br><b>ชื่อรอง</b> :: ―<br><b>วันเกิด</b>:14 เดือน 9 ปี จงหยวนศก ปีที่ 5<br><b>เชื้อชาติ</b>: ชาวฮั่น<br><b>สถานที่เกิด</b>: เมืองผานอวี้ เขตเจียวจื่อ<br><b>ปณิธาน/อุดมการณ์</b>:<br><br></font><div style="text-align: center;"><i><font color="#ffbfc5" face="Sarabun" size="3">天下大事 與我無關</font></i></div><div style="text-align: center;"><i><font color="#ffbfc5" face="Sarabun" size="3"><b>เรื่องใหญ่ใต้หล้า ข้าไม่เกี่ยวจ้า</b></font></i></div><div style="text-align: center;"><i><font color="#ffbfc5" face="Sarabun" size="3">不做女俠 不當賢妻</font></i></div><div style="text-align: center;"><i><font color="#ffbfc5" face="Sarabun" size="3">ไม่ขอเป็นนางผู้กล้า ไม่ฝันจะเป็นเมียดีเด่น</font></i></div><font face="Sarabun" size="3"><br><b>ศาสนา</b>: ลัทธิบูชาภูตผี<br><b>งานอดิเรก</b>:การปลูกพีชกินได้ทุกชนิด│การหมักเหล้าหรือสุราผลไม้│การแช่น้ำในอ่าง│การเล่นดนตรี<br><b>สิ่งที่ชอบ</b>:กลิ่นและไม้กฤษณา│แมว│อาหารอร่อย│ดอกไม้ทุกชนิด│ผลไม้หลายชนิด(ชอบแบบที่รสเปรี้ยวหวานฉ่ำน้ำเป็นพิเศษ)│เครื่องประดับ│ข้าวที่มีรสชาติ│เหล้า│การปลูกพืชกินได้ทุกชนิด│เงินตราและของมีค่า│การเสี่ยงทาย│กลิ่นหอม│บทเพลงทำนองแปลก ๆ ที่เร็ว ๆ<br><b>สิ่งที่ไม่ชอบ</b>: เต้าหู้│ถั่วเหลืองหรืออาหารที่มีส่วนผสมของถั่วเหลือง│อาหารรสชาติขม│การโดนปั่นหัว│การคัดตำรา│กลิ่นฉุนจัดจนแสบจมูก│อาหารที่มีรสขม│ประจำเดือน│สุนัก│อากาศหนาวเย็น│คนเย็นชาเหมือนน้ำแข็ง│ความวุ่นวาย <i style="color:#FFBFC5;"><br><br><b>ครอบครัว</b>:</i><br> - หนาน เหวินซือ อายุ 68 ปี ท่านปู่ เคยเป็นนายอำเภอในเขตเจียวจื่อ สายม่อจื้อเคร่งจริยธรรม รักความเรียบง่าย ติดกลิ่นน้ำหมึก เคร่งครัดกับทุกคน<br> - หนาน จิ่งหยาง อายุ 47 ปี ท่านพ่อ ขุนนางท้องถิ่นดำรงตำแหน่ง เจ้าเมืองผานอวี้ สุภาพ เรียบง่าย เจ้าระเบียบ รักครอบครัวแต่เคยผ่านสงครามทำให้บางครั้งคราวจะดุดัน จริงจังกับลูกชายและลูกสาวทุกคน<br> - จี้ เหม่ยหรู อายุ 42 ปี ท่านแม่ ลูกสาวพ่อค้าผ้าไหมจากเมืองหลวง อ่อนหวาน มีรอยยิ้มละลายหัวใจ รักการจัดบ้านและสั่งสอนลูกสาวให้เย็บปักถักร้อย รักงานกุลสตรี เป็นเอกด้านการเป็นแม่และสะใภ้<br> - หนาน จี้หรง อายุ 28 ปี พี่ชายคนที่ 1 แต่งงานแล้วมีลูก 1 คน ทำงานเป็นทหารหน่วยพิทักษ์ชายแดนอันห่างไกล แต่เมื่อถึงเวลาจะส่งจดหมายกลับบ้านมาบ่อย ๆ<br> - หนาน จื้อเหวน อายุ 26 ปี (หากมีชีวิตอยู่) พี่ชายคนที่ 2 เสียชีวิตไปตอนอายุ 4 ปีเท่านั้น<br> - หนาน จื้อหมิง อายุ 24 ปี พี่ชายคนที่ 3 ออกจากบ้านไปเป็นชาวยุทธ์เต็มตัวชอบเดินหายตัวไปตามภูเขาลำเนาไพร มีข่าวลือว่าโดนขอแต่งงานจากสตรีคนหนึ่งไม่อาจทราบชื่อได้เลย<br> - หนาน อวี๋ฮวา อายุ 23 ปี พี่สาวคนที่ 1 (บุตรคนที่ 4) แต่งงานกับบุตรชายของขุนนางฝ่ายบัญชีของเมืองผานอวี้ ตอนนี้แต่งเข้าไปอยู่ในบ้านสามี มีลูกสาววัย 2 ขวบ และลูกชายวัย 1 ขวบ<br> - หนาน หวังซี อายุ 19 ปี พี่สาวคนที่ 2 (บุตรคนที่ 5) มีคู่หมั้นเป็นบุตรชายช่างทำเครื่องประดับจะแต่งงานในช่วงฤดูใบไม้ผลิครั้งหน้าที่จะมาถึง<br> - หนาน จื้อเจี้ยน อายุ 11 ปี น้องชายคนที่ 1 (บุตรคนที่ 7) ยังเป็นเด็กหนุ่มวัยกลัดมันกำลังฝึกเพลงดาบ ร่างเล็กแต่ใจใหญ่<br> - หยาน จิ้งหยู อายุ 5 ปี (หากยังมีชีวิตอยู่) น้องสาวคนที่ 1 (บุตรคนที่ 8) สำลักอาหารเสียชีวิตตั้งแต่ 9 เดือนแรกที่เกิด<br><br><b>สิ่งที่ทำให้คุณมีความสุข</b>:การได้มีเงินใช้ไม่ขาดมือ│ได้ทานของอร่อยที่ต้องการทาน│การมีใครสักคนคอยฟังเวลาที่ต้องการพูดออกมา│ปลูกต้นไม้เจริญงอกงาม│การได้ตกหลุมรักใครสักคน<br><b>ความกลัว</b>:การไม่มีเงินใช้│เป็นหนี้สิน│ต้นไม้ที่ปลูกตาย│การสูญเสียสิ่งที่รัก│สุนักเวลาเห่า<br><b>ข้อบกพร่องร้ายแรง</b>:ลายมือแย่และห่วยแตกหมอไม่รับรักษาชนิดไก่เมายาบ้าตกโอ่งตายแม้จะฝึกคัดลายมือเพียงใดก็ตาม<br><b>โรคประจำตัว</b>:โรคแพ้ถั่วเหลืองขั้นรุนแรงหากทานมากและรักษาไม่ทันจะถึงชีวิต</font></div></div></div><div class="cred"><br></div><style>.datosmi-b1{width:400px; padding:0px; background:#fff; border:1px solid #ddd; margin:10px auto; font-family: 'เล่น', sans-serif;} .port-dtsmib1{height:100px; width:400px; border-bottom:1px solid #ddd;} .img-dtsmib1{width:100px; height:100px; border:1px solid #ddd; background:#fff; padding:6px; border-radius:180px; position:absolute; margin-top:-60px; margin-left:40px;} .content-dtsmib1{padding:70px 20px 20px;} .img-dtsmib1 img{width:100px; height:100px; border-radius:180px;} .port-dtsmib1 b{display:block; position:relative; top:87px; float:right; right:20px; background:#ccc; color:#fff; padding:5px 15px; border-radius:10px; font-size:13px;} .imagenes-mib1{display:flex; align-items:center; justify-content:center; margin:10px 0px 20px;} .imagenes-mib1 img{width:100px; height:100px; margin:0px 4px; border:1px solid #ddd; padding:4px;} .seccion-mib1{ text-align:right; border-top:1px solid #ddd; border-bottom:1px solid #ddd; padding:10px 15px; font-size:12px; การแปลงข้อความ:ตัวพิมพ์ใหญ่; น้ำหนักแบบอักษร: 800;} .texto-mib1{ padding: 35px 40px 30px; text-align: justify; ขนาดแบบอักษร: 12px; สี: #555; ความสูงบรรทัด: 18px;} .cred{ ขอบ: 0px อัตโนมัติ; ขอบด้านบน: -5px; ความกว้าง: 280px; text-align: center; พื้นหลัง: #fff; ขอบ: 1px แบบทึบ #eee;} .cred a{ text-decoration:none; สี: #888; text-transform:uppercase; ขนาดแบบอักษร: 8px; ตระกูลแบบอักษร: arial; ระยะห่างของตัวอักษร: 2px; }</style><div class="seccion-mib1" style="text-align: center; color: rgb(255, 191, 197);"><font size="3" face="Sarabun"><b>บุคลิกภาพ</b></font></div><div class="texto-mib1"><div style="text-align: center;"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/-6_20250604135014.png" width="100" _height="100" border="0" style="text-align: justify;"> <img src="https://img2.pic.in.th/pic/-6_20250604134341.png" width="100" _height="100" border="0"> <img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/-6_20250604134449.png" width="100" _height="100" border="0" style="text-align: justify;"> <img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/-6_20250604135055.png" width="100" _height="100" border="0" style="text-align: justify;"></div><br><font size="2"> </font><font face="Sarabun" style="" size="3"> แม้เกิดในช่วงปลายฤดูใบไม้ร่วงของโลก ใต้เงาของใบไม้ร่วงสีเหลืองทองปนหม่นหมอง แต่นางก็ไม่ได้สงบเงียบเช่นทุ่งข้าวสาลีที่โอนอ่อนไปตามสายลมที่พัดผ่านให้ลู่ลม เป็นหญิงสาวที่มีแต่กลิ่นอายของความลั่กลั่น สดใสแต่ก็ซับซ้อน อ่อนหวานแต่กลับคิดลึกซึ่ง ขี้เล่นแต่ไม่อาจเปิดใจได้ง่าย ไม่เคยฝันอยากจะเป็นคนดีในสายตาใครหรือนางเอกในนิยายของตนเอง การอยู่เงียบ ๆ ในมุมที่มีเหล้า อาหารอร่อยและแมวตัวหนึ่งให้ลูบเล่นคือชีวิตที่เป็นสุข ร่าเริง น่ารักและเป็นกันเองแบบที่เข้าหาใครไม่ยาก หัวเราะก่อนแล้วถามทีหลังว่าตนเองขำอะไรกัน <br> แต่ภายใต้รอยยิ้มกลับซ่อนความคิดที่สลับซับซ้อนลึกเกินหาจะเปรียบและอธิบายออกมาเป็นวาจา เจ้าเล่ห์พอ ๆ กับความซื่อที่นางใช้เพื่อปกปิดมัน รู้จักหน้าที่แม้จะบ่นในใจตลอดทางแต่ก็จะทำให้ถึงจุดหมายของตนเองจนกว่าสิ่งนั้นจะขัดต่ออุดมการณ์ของนาง มีสีสรรทางอารมณ์ที่ฉูดฉาดเกินมาตรฐาน มิใช่นักปราญช์ มิใช่นางรำหรือสตรีสูงศักดิ์ ที่ชอบนั่งครุ่นคิดเงียบ ๆ หากแต่เป็นคนที่ต้องครุ่นคิดจนต้องพูดออกมาเพียงคนเดียวราวกับเข้าใจตรรกะของโลกใบนี้ อารมณ์แปรปรวนแต่ไม่เป็นอันตราย เปลี่ยนจากหัวเราะลั่นเป็นเงียบ ๆ ได้ในชั่วพริบตา ไม่มีใครกล้าทักหรือสอบถาม เพราะไม่มีใครอาจคาดเดาอารมณ์ของนางในแต่ละครั้ง ไม่ชอบการอธิบายเพราะเชื่อว่าทุกคนไม่จำเป็นต้องเข้าใจความรู้สึกหรือมุมมองที่ลึกเกินความจำเป็นของนาง<br> นัยน์ตาคู่นั้นของนางมักว่างเปล่าอย่างอารมณ์ดี บางวันก็เป็นแสงแดดอันอบอุ่น บางวันก็ราวกับสายลมของฤดูใบไม้ผลิที่พลิกทิศทางโดยไม่มีสัญญาณเตือนแม้สักครา ไม่เงียบหายไปจากสายตาใครเกินควร พูดน้อยเวลาจริงจัง รักความเรียบง่ายที่มีรสชาติ ข้าวที่มีรสพอดี เหล้าผลไม้ที่หมักเองกับมือ ดอกไม้ที่นางปลูกข้างสวนในจวน ชีวิตของนางผูกพันกับกลิ่นหอมและไม้กฤษณา ชอบดนตรีที่เร็วแต่แปลกจนฟังยาก ชอบการเสี่ยงทายแม้จะรู้ดีว่าทุกอย่างอาจพังพินาศแต่นางเชื่อในโชคชะตามากกว่าการคัดตำราเล่มแล้วเล่มเล่า เกลียดการต้องกลืนอาหารรสขมแม้ร่างกายจะร้องปฎิเสธ นางยอมอดดีกว่าต้องกระเดือกถั่วเหลืองลงคอไม่ต้องพูดถึงเต้าหู้สายตานั้นมองมันราวเป็นศัตรูชีวิต<br> หากจะเปรียบนางก็คงเป็นพีชที่เย็นหวานฉ่ำน้ำในวันที่ร้อนระอุ หอมหวาน สดชื่นแต่มีความเปรี้ยวแอบซ่อนอยู่ปลายลิ้น ถ้าคิดว่าจะเข้าใจนางด้วยตรรกะล้วน ๆ จงระวังเอาไว้ให้ดี</font></div> แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย LinYa เมื่อ 2025-6-20 16:39 <br /><br /><br><div class="postRol-b2" style="outline-color:#fff; border-color:#FFBFC5"><div class="titulo-prb2"><div class="tprincipal-prb2" style="color:#FFBFC5">ประวัติตัวละคร<br><i style="-webkit-text- stroke-color:#FFBFC5;">หนานหลินหยา</i></div></div><div class="texto-prb2"><span id="docs-internal-guid-958acef2-7fff-b84b-0851-b74b60938150"><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="font-size: 13pt; font-family: Sarabun, sans-serif; color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> เด็กสาวที่กำเนิดในช่วงฤดูใบไม้ร่วงของรัชสมัยของฮ่องเต้องค์ก่อน หลินหยาเป็นบุตรคนที่ 6 ของเจ้าเมืองผานอวี้ ครอบครัวสกุลใหญ่ที่มีบรรพบุรุษหลายชั่วอายุคน การที่นางกำเนิดมาในช่วงใบไม้เปลี่ยนสี ท้องฟ้าเย็นลงแต่ยังอบกวลไปด้วยกลิ่นหอมหวานของเปลือกไม้ทรงคุณค่าอย่างกฤษณาและดอกไม้ที่กำลังโรยราพีชพรรณสุกงอมคาต้นพร้อมให้เก็บเกี่ยว ชื่อของนางจึงถูกตั้งขึ้นด้วยความตั้งใจของบิดาอันหลงใหลในความงามตามธรรมชาติและความสงบของชีวิตป่าไม้และเป็นการสื่อถึงช่วงเวลาของการเก็บเกี่ยว </span></p><br><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="font-size: 13pt; font-family: Sarabun, sans-serif; color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> 楠 หนาน คือไม้กฤษณาที่หอมหวานมีค่าเกินจะเอื้อมได้ แข็งแรง เติบโตงดงามมั่นคง มีความสง่างามภายในดั่งเช่นเปลือกไม้หอมล้ำค่า</span></p><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="font-size: 13pt; font-family: Sarabun, sans-serif; color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> 林 หลิน คือป่าไม้และต้นไม้มากมาย</span></p><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="font-size: 13pt; font-family: Sarabun, sans-serif; color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> 雅 หยา คือความสง่างาม เรียบร้อย รักกความสุนทรีย์</span></p><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="font-size: 13pt; font-family: Sarabun, sans-serif; color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> ชื่อของหลินหยา จึงรวมกันเป็น ต้นไม้หอมทรงคุณค่า ผู้สง่างามและสุขุมลึกซึ่งดั่งเช่นธรรมชาติ</span></p><br><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="font-size: 13pt; font-family: Sarabun, sans-serif; color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> ชื่อของนางบิดาและมารดาคาดหวังให้นางเติบโตมาเป็นสตรีที่สง่างาม ละเมียดละไม มีความรักวัฒนธรรมจิตใจที่เยือกเย็นราวกับสายลมที่พัดผ่านต้นไม้ แต่หลินหยากลับเติบโตมาในทิศทางที่ต่างออกไปจนเกือบจะตรงกันข้าม แม้ว่าจะมีใบหน้าตาน่ารักราวกับตุ๊กตาที่มีชีวิต เสียงหัวเราะที่เบาใสเหมือนสายลมพัดกระดิ่งกังวานงาม และมีท่าทีร่าเริงเข้าหาใครต่อใครได้อย่างเป็นธรรมชาติ ทว่าในสายตาของคนรอบตัวนางก็เหมือนกับผีเสื้อในสวน ไม่อาจควบคุมได้ จับต้องหรือหยุดนิ่ง ไม่อาจคาดเดาได้เลยว่าในวันพรุ่งนี้นางจะหยิบรองเท้าฟางไปใส่ผิดข้างหรือว่าจะวางกล่องขนมแล้วเอาขนมไปเผาดมกลิ่นอีกหรือไม่ ภายใต้ใบหน้าตุ๊กตากระเบื้องเคลือบเครื่องเล่นดวงตาของนางซุกซนและแฝงอะไรบางอย่างที่ไม่อาจทราบได้ว่านางคิดอะไร</span></p><br><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="font-size: 13pt; font-family: Sarabun, sans-serif; color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> วัยเด็กของหลินหยาผ่านไปในจวนใหญ่ที่มีพี่น้องเต็มบ้าน ผ่านการสูญเสียผ่านซึ่งหลายสิ่งหลายอย่างแต่กลับไม่มีประสบการณ์ตามที่นางสมควร มารดาพยายามที่จะอบรบบุตรสาวให้หลายเป็นกุลสตรีที่สมบูรณ์ปแบบ รู้จักการเดินเหินราวกับหงษ์ขาว พูดจานิ่มนวลดุจน้ำผึ้งหวานล้ำ และการยอมรับโดยไม่โต้แย้งสิ่งใดอย่างที่สตรีควรทำ แต่กับหลินหยาแล้วการนั่งนิ่งอย่างสง่างามเฉย ๆ แล้วยกจอกจิบน้ำชาโดยไม่ถามถึงการห้ามวิ่งหรือปีนต้นไม้ คลุกฝุ่นทรายนั้นเป็นไปไม่ได้เลยสักครา ทุกครั้งที่นางพยายามเก็บผมให้เรียบร้อยมักจะหลุดออกมาในเวลาไม่ถึงครึ่งเค่อเพราะสะบัดหัวบ่อยเกินควร ชุดสีอ่อนที่มารดาเตรียมไว้ให้มักจบลงที่รอยดิน คราบน้ำเป็นวงหรือรอยน้ำตาลจากลูกไม้ที่แอบเอาเก็บมากินเป็นประจำจนสงสัยว่านางแอบเก็บกระเป๋นไว้ส่วนใดในชุดของนาง กระทั่งลายมือที่ควรบรรจงสวยงามแต่กลับไม่เคยเขียนได้ดีใครอ่านก็ต้องใช้เวลาตีความและแกะผลงานศิลปะจากน้ำหมึกอย่างพิศวงจนกระทั่งบิดานั่งให้คัดตำรามากมายแต่ลายมือกลับไม่ดีขึ้นแม้แต่น้อยนิดรังแต่จะเขียนหวัดจนแต่ละตัวราวกับลายกนก</span></p><br><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="font-size: 13pt; font-family: Sarabun, sans-serif; color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> ครั้งหนึ่งวัยห้าขวบหลินหยากินขนมที่มีส่วนผสมของถั่วเหลืองเข้าไปโดยไม่รู้ตัวและสิ่งนั้นเกือบพรากลมหายใจและชีวิตของนางอย่างสมบูรณ์ตลอดกาล มารดาเล่าว่าร่างของนางนั้น เริ่มซีดเซียว เขียวคล้ำ หายใจติดขัดและร้องไห้ออกมาราวกับไม่มีเสียง ทั้งจวนไม่อาจนอนหลับลง ตั้งแต่นั้นมานางก็ไม่เคยที่จะแตะของที่ทำจากถั่วเหลืองอีกเลย ไม่ใช่แค่เพียงการกลัวตายชั่วครั้งชั่วคราว แต่เพราะนางเริ่มเกลียดกลิ่นของมันจับใจราวกับฝังรากลึกลงกระดูกสันหลังและความทรงจำในหัวสมองตนเอง</span></p><br><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="font-size: 13pt; font-family: Sarabun, sans-serif; color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> หลินหยาเป็นเด็กหญิงที่ไม่ใช่คนที่อธิบายอะไรได้มากนักเพราะนางขี้เกียจที่จะเอ่ยบอก มักทำอะไรแปลก ๆ โดยไม่บอกใคร ไม่ใช่เพราะตั้งใจปิดบังแต่เพราะอธิบายไปก็ไม่ค่อยจะมีคนเข้าใจแม้สักคราหรือบอกว่ามันผิดแปลก วันหนึ่งพี่ชายคนโตของนางมาพบว่าหลินหยาเก็บลูกหินธรรมดาในกล่องไม้อย่างดี จึงสอบถามและได้ความมาเพียงว่า ‘มันเหมือนความคิดข้าดี กลิ้งไปกลิ้งมา’ แล้วก็เดินถือมันเอาเข้าไปเก็บไว้ยังห้องนอนราวกับคำอธิบายนั้นลึกซึ้งกินใจเข้าใจง่าย</span></p><br><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="font-size: 13pt; font-family: Sarabun, sans-serif; color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> แม้จะไม่ใช่หญิงสาวที่เรียบร้อยตามขนมธรรมเนียม หลินหยาก็ไม่เคยหยาบคายหรือเอาแต่ใจ ตรงกันข้ามแล้วนางพยายามเต็มที่ที่จะเข้าใจวิถีของบ้านและชาวประชา แต่เพราะธรรมชาติของนางเหมือนกิ่งไม้ที่โน้มเอียงไปต่างทิศทางของสายลมจึงยากที่จะเข้าใจรูปแบบที่ผู้อื่นกำหนดกฎเกณฑ์ แม้จะฝึกการพูดเสียงเบา ฝึกการนั่งนิ่ง ๆ ฝึกการมองตาโดยไม่หลุกหลิกหรือกรอกไปมา สุดท้ายจึงสรุปกับตนเองได้ว่า ‘ทำเท่าที่ทำได้’ แล้วกัน แค่นี้ก็เพียงพอสำหรับคนที่จะรู้จักนางจริง ๆ แล้ว แม้ว่าจะแปลกไปสักหน่อยแต่ทุกคนมีความแปลกเป็นของตัวเอง เป็นกลิ่นหอมจากไม้ที่ไม่ต้องเร่งโต ไม่ต้องแสดงอำนาจแต่มีเสน่ห์เฉพาะตัวอย่างที่ไม่อาจมีใครมาแทนที่ เพราะโลกใบนี้ ไม่มีใครแทนที่ใครได้เลย </span></p><br><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="font-size: 13pt; font-family: Sarabun, sans-serif; color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> ตลอดช่วงวัยเด็กจวบจนวัยรุ่นนางชอบการปลูกพืชกินได้โดยเฉพาะพีชที่ออกผลเพื่อนำมาทานและหมักเหล้าจากผลไม้ไม่รู้มันเป็นความหลงใหลเช่นไรแต่ก็ไม่อาจปฎิเสธเลยว่าชอบมากเกินกว่าจะทิ้งมันได้ จวบจนเติบใหญ่ขึ้นมาแล้วก็ยังคงทำอยู่และอยากจะยึดมั่นเป็นอาชีพ..</span></p><br><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="font-size: 13pt; font-family: Sarabun, sans-serif; color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> จวบจนปัจจุบันเริ่มเข้าสู่ช่วงวัยออกเรือนหาคู่หมั้นนางก็คาดหวังว่าสักวันคงพบใครสักคนแต่หากให้เลือกระหว่างการละทิ้งตัวตนกับคนรักนางคงขอเลือกตัวตนของตนเองดีเสียกว่า..</span></p></span></div></div><div class="cred"><a href="http://bettyleg.tumblr.com">bettyleg</a></div>
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Merriweather:ital@1&family=Montserrat:ital,wght@0,900;1,900&family=Noto+Sans+JP&display=swap" rel="stylesheet"><link rel="stylesheet" href="https://use.fontawesome.com/releases/v5.8.1/css/all.css" integrity="sha384-50oBUHEmvpQ+1lW4y57PTFmhCaXp0ML5d60M1M7uH2+nqUivzIebhndOJK28anvf" crossorigin="anonymous"><style>.postRol-b2{width:400px;background:#fff; margin:10px auto; padding:6px; border:10px solid #FFBFC5; โครงร่าง: 1px เส้นประ #fff; โครงร่าง-offset:-5px;} .titulo-prb2{padding:50px 40px 25px; font-weight:900;} .tprincipal-prb2{font-family: 'มอนต์เซอร์รัต', sans-serif; text-align:center; text-transform:uppercase; letter-spacing:-1px; font-size:30px; color:#FFBFC5;line-height:28px; padding-bottom:12px; position:relative;} .tprincipal-prb2 i{-webkit-text-stroke-color:#FFBFC5;-webkit-text-stroke-width: 1px; color:transparent;} .datos-prb2{text-align:center;font-family: 'Merriweather', serif; font-size:11px; สี:#444; ความกว้าง:320px; น้ำหนักตัวอักษร:400; ขอบล่าง:1px แบบทึบ #ddd; แผ่นรองด้านล่าง:8px;} .datos-prb2 i{color:#FFBFC5; แผ่นรองด้านล่าง:0px 4px;} .texto-prb2{ความกว้าง:340px; ขอบ:0 อัตโนมัติ; text-align:justify;font-family: 'Noto Sans JP', sans-serif; ขนาดตัวอักษร:11px; เส้นความสูง:20px; สี:#555; แผ่นรองด้านล่าง:30px;} .cred{ขอบล่าง:0px อัตโนมัติ; ขอบบน:-5px; ความกว้าง:280px; text-align:center;พื้นหลัง:#fff; แผ่นรองด้านล่าง:1px แบบทึบ #eee;} .cred a{text-decoration:none; สี:#888; text-transform:uppercase; ขนาดตัวอักษร:8px; ฟอนต์แฟมิลี่: Arial; ระยะห่างระหว่างตัวอักษร: 2px; }</style>
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Merriweather:ital@1&family=Montserrat:ital,wght@0,900;1,900&family=Noto+Sans+JP&display=swap" rel="stylesheet"><link rel="stylesheet" href="https://use.fontawesome.com/releases/v5.8.1/css/all.css" integrity="sha384-50oBUHEmvpQ+1lW4y57PTFmhCaXp0ML5d60M1M7uH2+nqUivzIebhndOJK28anvf" crossorigin="anonymous"><style>.postRol-b2{width:400px;background:#fff; margin:10px auto; padding:6px; border:10px solid #FFBFC5; โครงร่าง: 1px เส้นประ #fff; โครงร่าง-offset:-5px;} .titulo-prb2{padding:50px 40px 25px; font-weight:900;} .tprincipal-prb2{font-family: 'มอนต์เซอร์รัต', sans-serif; text-align:center; text-transform:uppercase; letter-spacing:-1px; font-size:30px; color:#FFBFC5;line-height:28px; padding-bottom:12px; position:relative;} .tprincipal-prb2 i{-webkit-text-stroke-color:#FFBFC5;-webkit-text-stroke-width: 1px; color:transparent;} .datos-prb2{text-align:center;font-family: 'Merriweather', serif; font-size:11px; สี:#444; ความกว้าง:320px; น้ำหนักตัวอักษร:400; ขอบล่าง:1px แบบทึบ #ddd; แผ่นรองด้านล่าง:8px;} .datos-prb2 i{color:#FFBFC5; แผ่นรองด้านล่าง:0px 4px;} .texto-prb2{ความกว้าง:340px; ขอบ:0 อัตโนมัติ; text-align:justify;font-family: 'Noto Sans JP', sans-serif; ขนาดตัวอักษร:11px; เส้นความสูง:20px; สี:#555; แผ่นรองด้านล่าง:30px;} .cred{ขอบล่าง:0px อัตโนมัติ; ขอบบน:-5px; ความกว้าง:280px; text-align:center;พื้นหลัง:#fff; แผ่นรองด้านล่าง:1px แบบทึบ #eee;} .cred a{text-decoration:none; สี:#888; text-transform:uppercase; ขนาดตัวอักษร:8px; ฟอนต์แฟมิลี่: Arial; ระยะห่างระหว่างตัวอักษร: 2px; }</style><link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Merriweather:ital@1&family=Montserrat:ital,wght@0,900;1,900&family=Noto+Sans+JP&display=swap" rel="stylesheet"><link rel="stylesheet" href="https://use.fontawesome.com/releases/v5.8.1/css/all.css" integrity="sha384-50oBUHEmvpQ+1lW4y57PTFmhCaXp0ML5d60M1M7uH2+nqUivzIebhndOJK28anvf" crossorigin="anonymous"><style>.postRol-b2{width:400px;background:#fff; margin:10px auto; padding:6px; border:10px solid #FFBFC5; โครงร่าง: 1px เส้นประ #fff; โครงร่าง-offset:-5px;} .titulo-prb2{padding:50px 40px 25px; font-weight:900;} .tprincipal-prb2{font-family: 'มอนต์เซอร์รัต', sans-serif; text-align:center; text-transform:uppercase; letter-spacing:-1px; font-size:30px; color:#FFBFC5;line-height:28px; padding-bottom:12px; position:relative;} .tprincipal-prb2 i{-webkit-text-stroke-color:#FFBFC5;-webkit-text-stroke-width: 1px; color:transparent;} .datos-prb2{text-align:center;font-family: 'Merriweather', serif; font-size:11px; สี:#444; ความกว้าง:320px; น้ำหนักตัวอักษร:400; ขอบล่าง:1px แบบทึบ #ddd; แผ่นรองด้านล่าง:8px;} .datos-prb2 i{color:#FFBFC5; แผ่นรองด้านล่าง:0px 4px;} .texto-prb2{ความกว้าง:340px; ขอบ:0 อัตโนมัติ; text-align:justify;font-family: 'Noto Sans JP', sans-serif; ขนาดตัวอักษร:11px; ความสูงบรรทัด:20px; สี:#444; แผ่นรองด้านล่าง:30px;} .cred{ขอบล่าง:0px อัตโนมัติ; ขอบบน:-5px; ความกว้าง:280px; text-align:center;พื้นหลัง:#fff; แผ่นรองด้านล่าง:1px แบบทึบ #eee;} .cred a{text-decoration:none; สี:#888; text-transform:uppercase; ขนาดตัวอักษร:8px; ฟอนต์แฟมิลี่: Arial; ระยะห่างระหว่างตัวอักษร: 2px; }</style>
หน้า:
[1]