เว็บบอร์ด › เมืองหนานเจ้า › พระราชวังหนานเจ้า

Watcher โพสต์ 2025-6-12 01:19:26

พระราชวังหนานเจ้า

<style type="text/css">BODY{background:url("https://img2.pic.in.th/pic/4421417621049f2c97f960c673bdfd687299bff36deeb-U4p8Cw_fw658webp.png"); background-attachment:fixed; }</style><style type="text/css">.head1 {background-color:none ;}.head2 {background-color:none ;}</style>

<style>
#box01 {
    border: 0px double ;
    box-shadow: rgb(145, 46, 42) 1px 1px 1em;
    border-radius: 25px;
    background-image: url("https://img2.pic.in.th/pic/cea94d0dcdd4f6c1ad96acdbf34651065bc137b338e7e-yFmso6_fw658webp.png");}
#box02 {
    border: 0px double ;
    width: 80%;
padding : 0px 0px;
    box-shadow: rgb(0,0,0) 1px 1px 1em;
    background-color: #1B3B36;}
#box03 {
    width: 500px;
    border: 2px solid #912E2A ;
    padding: 30px;
    box-shadow: rgb(145, 46, 42) 2px 2px 1em;
border-radius: 25px;
    background-image: url("https://i.imgur.com/pGX3lk9.png");}



</style>

<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Charmonman:wght@400;700&amp;family=Niramit:ital,wght@0,200;0,300;0,400;0,500;0,600;0,700;1,200;1,300;1,400;1,500;1,600;1,700&amp;family=Zhi+Mang+Xing&amp;family=Niramit:ital,wght@0,200;0,300;0,400;0,500;0,600;0,700;1,200;1,300;1,400;1,500;1,600;1,700&amp;display=swap" rel="stylesheet">

<div align="center">
<div id="box01">
<div id="box02">

<br><br>

<div style="margin-top: -72px; text-align: center;">
<div style="height: 1000px; background-image: url('https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/6cd8ebebbcdd413133600505b6e3e98a2190d6162cf3a-7pgvir_fw658webp.png');
background-position : center top;
                  background-repeat: no-repeat; background-size: cover;"></div></div>


<div style="margin-top: -650px; text-align: center;">
<font color="#D6B760"><span style="text-shadow: #912E2A 2px 2px 1em;"><div style="text-align: center;"><span style="text-align: initial; white-space: initial;"><font size="10" face="Zhi Mang Xing">南诏王宫</font></span></div></span></font>
<br></div>


<div style="margin-top: 100px; ">
<img style="border: 5px double rgb(145, 46, 42); border-radius: 25px; box-shadow: rgb(145, 46, 42) 2px 2px 1em; overflow: auto; width: 700px;" src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/5cb3fe6d15d2e681ba3391a1df08fbfe.jpg" border="0" alt=""></div>

<br>

<br><br>


<div id="box03">
<font face="Niramit" size="3"><font color="White">
<font face="Niramit" size="7">พระราชวังหนานเจ้า</font><br><br><font face="Niramit" size="5"><b>[หนานเจ้า]</b></font><br><br> พระราชวังหนานเจ้า เป็นศูนย์กลางแห่งอำนาจของ ราชวงศ์จื่อเซวียน ผู้สืบสายโลหิตจาก เจ้าแม่หนี่วา เทวีผู้ปั้นมนุษย์และซ่อมฟ้าด้วยหินห้าสี เป็นราชวงศ์ศักดิ์สิทธิ์ที่ได้รับการยอมรับจากสวรรค์ให้ครองแผ่นดินทางตอนใต้มาตั้งแต่ยุคบรรพกาล โดยมีหน้าที่สำคัญคือ พิทักษ์ “ไข่มุกวารี” สมบัติเจ็ดประการที่ว่ากันว่าสามารถควบคุมพลังแห่งธาตุน้ำ และปิดผนึกอสูรร้ายใต้พิภพได้
<br><br><img width="400" src="https://img2.pic.in.th/pic/ab319e63aafac9ccda7c350b0fe7e8b8.png" border="0" alt=""><br><br>
โดยใจกลางของสวนกลางพระราชวังหนานเจ้ามีต้นไม้ใหญ่ที่ใบของมันเป็นสีเงินเรืองรอง เปล่งแสงนวลดั่งแสงจันทราจึงเรียกขานกันว่า “ต้นจันทร์กระจ่าง”ว่ากันว่าเป็นต้นไม้ที่ก่อกำเนิดจากองค์หญิงผู้เสียสละเพื่อหนานเจ้าครั้นยุคบรรพกาลสามอาณาจักร ในยุคที่หนานเจ้าเป็นเพียงเมืองขึ้น การเสียสละกลืนจอกสุราพิษเพื่อรักษาสัมพันธ์ต่อพันธมิตรเป็นการบูชาลมหายใจเพื่อพิสูจน์และแสดงถึงความซื่อสัตย์ ความกล้าหาญ และความภักดีของชาวหนานเจ้า นามขององค์หญิงผู้นั้นคือเหวยซูเหยียน
<br><br>
</font></font></div>


<br><br>
<div style="margin-top: 0px; text-align: center;">
<div style="height: 500px; background-image: url('https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/ddbf57a70cd78b862366604c9158d22bc80c47cce7314-R4MWZO_fw658webp.png');
background-position : center bottom;
                  background-repeat: no-repeat;
background-size: cover;"></div></div>


</div>
</div></div>

WeijiaLianhua โพสต์ 2025-6-12 23:24:37

<style>
        #ZhiLian01 {
          border: 0px solid;
    border-radius: 10px;
    background-image: url("https://i.imgur.com/ujhleR3.jpeg"); }
        #ZhiLian02 {
          border: 0px solid;
          width: 75%;
    box-shadow: #000000 5px 5px 5em;
    background-color : #F2F1ED;}
#ZhiLian03 {
          border: 0px solid;
          padding: 0px 50px;
          width: 75%;}
#ZhiLian04 {
          border: 0px solid;
          padding: 30px;
          width: 500px;
          box-shadow: #000000 5px 5px 5em;
              background-image: url("https://i.imgur.com/IFRHQ59.png");}

</style>

<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Charmonman:wght@400;700&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Niramit:ital,wght@0,200;0,300;0,400;0,500;0,600;0,700;1,200;1,300;1,400;1,500;1,600;1,700&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Zhi+Mang+Xing&display=swap" rel="stylesheet">

<div align="center">
<font face="Sarabun" size="3" color="#3F3A36">
<div id="ZhiLian01">
<div id="ZhiLian02">
<div style="height: 1200px; background-image: url('https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d24e426ac5f4f0025b9adb4c4717f7fa2858a55a15b2e3-C3p10l_fw658webp_11zon.png'); background-repeat: no-repeat; background-size: cover;"></div>
<div style="margin-top: -1000px; text-align: center;"><b>
<img height="300" src="https://img2.pic.in.th/pic/d82c05b49ff8092e33ac7c39a447629be02da48d5e407-1F2pzF_fw658webp_11zon.png" border="0" alt=""><br>
<span style="text-shadow: #696969 5px 5px 10px"><font size="6"> ลมคิมหันต์พัดโบกแย้มกลีบเหลียนฮวาเบ่งบาน</font><br><font size="4"> วันที่สามสิบ ซื่อเยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบเอ็ด <br> ยามเฉิน ( 07.00 น. ) </font></span></b>

</div><br><br>
<div style="margin-top: -50px; ">
<div id="ZhiLian03">
    <div align="left">

&emsp;&emsp; <font size="5">หายนะของหนานเจ้า</font>สิ้นสุดมาได้ร่วมสัปดาห์แล้วเว่ยเจียเหลียนฮวาผู้ที่ได้รับการแบ่งปันให้นอนห้องเดียวกับองค์หญิงแห่งหนานเจ้าหากจะบอกว่านางแข็งแรงดีแล้วหรือไม่นั้นไม่อาจเอ่ยได้เต็มปากนัก
        <br><br>
&emsp;&emsp; ณ วันที่มารปีศาจหายสาบสูญไปร่างกายของสตรีผู้บอบบางที่สุดในคณะเดินทางก็ทรุดลง บาดแผลที่ไม่ทันจะสมานดีก็ฉีกอีกคราครานี้มันกลับร้ายแรงกว่าคราก่อนนักแลกมากับพลังอันสามารถขับไล่มารปีศาจได้เนื้อตัวร้อนผ่าว ลมหายใจหอบกระชั้น เรี่ยวแรงพลันหายไปจนไม่อาจยืนขึ้นมาได้ฉางซานเซียนหวางที่คอยจดจ้องนางอยู่ข้างหลังมาตลอดเร่งโอบอุ้มร่างเล็กขึ้นและหาผู้คนรักษาให้ไวที่สุด
<br><br>
&emsp;&emsp; การขอพลังที่เกินตัวมาพร้อมกับภาระของร่างกายที่หนักหนายิ่งพหูสูตรน้อยจึงหลับใหลราวสามวันได้ก่อนที่จะตื่นมาในสภาพที่ดูดีขึ้นบ้างและจากตอนนั้นก็ผ่านมาร่วมสี่ห้าวันแล้วรวมทั้งหมดราว ๆ เจ็ดวันที่นางอยู่บนเตียงนิ่ง ๆ ไม่ได้แม้แต่จะปล่อยเท้าเล็กได้แต่พื้นเลยสักนิดนางจึงใช้โอกาสนี้ในการอ่านตำราที่นางซื้อสะสมเสียเยอะแยะเก็บไว้ภายในแหวนดาราจรัส
<br><br>
&emsp;&emsp; “ตื่นแล้วหรือ เหลียนฮวา”
<br><br>
&emsp;&emsp; จื่อเซวียนชิงหลีที่ออกจากห้องแต่งตัวนางในอาภรณ์งดงามสมกับเป็นองค์หญิงผู้ขึ้นเป็นกษัตรีย์หากองค์หญิงผู้นี้เป็นบุรุษสถานะของเว่ยเจียเหลียนฮวาในยามนี้คงทำให้ต้าฮั่นกับหนานเจ้าต้องสั่นคลอนภายในพริบตาไม่พระสนมผู้มีใจออกห่างโอรสสวรรค์ หรือ กษัตริย์แห่งหนานเจ้ากักขังพระสนมของโอรสสวรรค์แห่งต้าฮั่นในห้องบรรทมตลอดเจ็ดราตรีจะอย่างไรก็น่าปวดหัวทั้งสิ้น
<br><br>
&emsp;&emsp; “ตำราเล่มต่อไปของเจ้าใกล้จะเขียนจบแล้วรึ ?”
<br><br>
&emsp;&emsp; มือเรียวที่มือหนึ่งถือกระดาษอีกหนึ่งมือถือพู่กันขีดเขียน ได้ละจากหน้าที่ชั่วครู่เพื่อปล่อยให้นัยเนตรสีน้ำตาลเกาลัดหวานเลื่อนออกจากการจดจ่อตรงหน้าขึ้นมาสนทนากับผุ้เป็นใหญ่ในดินแดนแห่งนี้
<br><br>
&emsp;&emsp; “อีกเพียงไม่กี่บทก็จะมีตำราสมุนไพรให้ผู้คนได้ใช้งานขั้นพื้นฐานแล้วล่ะ”
<br><br>
&emsp;&emsp; “แต่ตำราของเจ้ามีส่วนที่อธิบายยาพิษนี่นาเจ้าไม่คิดว่าเป็นการชี้โพรงให้กระรอกรึ ?”
<br><br>
&emsp;&emsp; “หากเอาแค่คิดเช่นนั้นแล้วจะรอให้ผู้คนต้องพิษแล้วค่อยควานหายาถอนพิษหรืออย่างไรพิษใดสังเกตได้ ย่อมป้องกันไว้ก่อนจะเป็นการดี”
<br><br>
&emsp;&emsp; “สมแล้วที่เป็นเจ้าจริง ๆ ”
<br><br>
&emsp;&emsp; เว่ยเจียเหลียนฮวาแย้วสรวลออกมาเล็กน้อยก่อนที่จะบรรจงลากตวัดพู่กันต่ออีกคราในช่วงเวลาที่นางได้รับการดูแลปานธิดาแห่งสวรรค์แสนบอบบางก็ไม่ได้ทำให้นางรู้สึกหน่ายแต่อย่างใดความรู้สึกแรกที่ได้รับคือนางได้พักเสียทีการนอนโง่ ๆ นั้นคือสิ่งที่นางเฝ้าฝันมาตลอดนับตั้งแต่การเดินทางแสนยาวนานได้เริ่มต้นขึ้น
<br><br>
&emsp;&emsp; กาลเวลาค่อย ๆ ผ่านไปเรื่อย ๆ จนเข้าไปร่วมเกือบชั่วยามได้ก็มีเสียงจากข้างนอกเรียกนางมันคือเสียงของจื่อเซวียนชิงหลีอีกแล้ว
<br><br>
&emsp;&emsp; “เหลียนฮวา เหลียนฮวา เจ้าทำอะไรอยู่”
<br><br>
&emsp;&emsp; “เพิ่งจะเขียนตำราจบมีอะไรหรือ ?”
<br><br>
&emsp;&emsp; “บ่าวในวังเรียนแจ้งว่าเจ้าไม่ได้ยินเสียงเรียกพวกนางเลยยังไม่ได้รับสำรับอาหารสักที ข้าผ่านมาพอดีเลยมาดูน่ะ”
<br><br>
&emsp;&emsp; “บอกแล้วอย่างไรเล่าว่าหากไม่ตอบก็เอาเข้ามาวางไว้ได้เลย”
<br><br>
&emsp;&emsp; เหลียนฮวาถอนหายใจที่คนที่นี่ไม่ปล่อยให้นางเดินแม้แต่น้อยนางที่อ่อนแรงจากการรับพลังของมุกวารีก็เริ่มมีกำลังวังชาแล้วแผลที่บ่าเล็กแม้ยังไม่หายจนปลิดทิ้งทว่ามันก็สมานแผลและเริ่มแห้งดีแล้วไม่ได้รู้สึกปวดจนต้องขอยาต้มระงับปวดเช่นเดิมสตรีผู้เป็นพระสนมเสียนอี๋แห่งต้าฮั่นพ่วงด้วยตำแหน่งพระสหายกษัตรีย์แห่งหนานเจ้าในบัดนี้ตำราที่ซื้อเก็บไว้เริ่มพร่องไปมากแล้วความต้องการเติมเต็มด้วยตำราใหม่ ๆ จึงก่อกำเนิดความรู้สึกอยากไปเดินข้างนอกบ้าง
<br><br>
&emsp;&emsp; นางคิดว่าคงได้เวลาเดินออกจากเตียงนอนนุ่ม ๆ ไปเดินเล่นเสียแล้ว

<br><br>

</div>

<br><br>

<img style= "width: 75%;" src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/3e558b428bc2798ada28d7067969f8308aa0a842f956-fBiPJm_fw658webp_11zon.png" border="0" alt=""> <br><br>
<br><br>
- สามารถโรลเพลย์ค้นคว้าหาความรู้จากการฟัง หรือ อ่าน +30 EXP (วันละครั้ง)
<br><br>
- สามารถโรลเพลย์เขียนตำราทางวิชาการขึ้นมา 1 เล่ม (สร้างบล็อกของเรา) +50 EXP : +2 Point : +100 ชื่อเสียงคุณธรรม (หากเป็นสนม +50 บารมี) (<a href="https://han.mooorp.com/home.php?mod=space&uid=3&do=blog&quickforward=1&id=9">สร้างตำราสัปดาห์ละครั้ง</a>)<br><br>
- หลังเขียนตำราเสร็จแล้ว แนบรายละเอียดไว้ส่วนบนของบล็อก ชื่อตำรา: รายละเอียดโดยสรุปสังเขปตำรา: ตำราดังกล่าวจะถูกบัณฑิตทั่วไปช่วยกันนำไปเผยแพร่จนแพร่หลายทั่วฉางอัน<br><br>

@Admin

<br>

<br><br><br><br><br>

</div>

        </div>
<div style="margin-top: -200px; ">
<div style="height: 450px; background-image: url('https://img2.pic.in.th/pic/997474d9f1fa22b3deb3f9e8f3f5e600973a636a4f869b-1TtaqD_fw658webp_11zon.png');
background-repeat: no-repeat;
background-size: cover;
"></div></div>

        </div>
        </div>
</div></font></div>

WeijiaLianhua โพสต์ 2025-6-18 00:00:22

<style>
        #ZhiLian01 {
          border: 0px solid;
    border-radius: 10px;
    background-image: url("https://i.imgur.com/ujhleR3.jpeg"); }
        #ZhiLian02 {
          border: 0px solid;
          width: 75%;
    box-shadow: #000000 5px 5px 5em;
    background-color : #F2F1ED;}
#ZhiLian03 {
          border: 0px solid;
          padding: 0px 50px;
          width: 75%;}
#ZhiLian04 {
          border: 0px solid;
          padding: 30px;
          width: 500px;
          box-shadow: #000000 5px 5px 5em;
              background-image: url("https://i.imgur.com/IFRHQ59.png");}

</style>

<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Charmonman:wght@400;700&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Niramit:ital,wght@0,200;0,300;0,400;0,500;0,600;0,700;1,200;1,300;1,400;1,500;1,600;1,700&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Zhi+Mang+Xing&display=swap" rel="stylesheet">

<div align="center">
<font face="Sarabun" size="3" color="#4C4C57">
<div id="ZhiLian01">
<div id="ZhiLian02">
<div style="height: 1200px; background-image: url('https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d24e426ac5f4f0025b9adb4c4717f7fa2858a55a15b2e3-C3p10l_fw658webp_11zon.png'); background-repeat: no-repeat; background-size: cover;"></div>
<div style="margin-top: -1000px; text-align: center;"><b>
<img height="300" src="https://img2.pic.in.th/pic/d82c05b49ff8092e33ac7c39a447629be02da48d5e407-1F2pzF_fw658webp_11zon.png" border="0" alt=""><br>
<span style="text-shadow: #696969 5px 5px 10px"><font size="6"> ลมคิมหันต์พัดโบกแย้มกลีบเหลียนฮวาเบ่งบาน</font><br><font size="4"> วันที่สิบเจ็ดอู่เยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบเอ็ด <br> </font></span></b>

</div><br><br>
<div style="margin-top: -50px; ">
<div id="ZhiLian03">
    <div align="left">

&emsp;&emsp; <font size="5"> “เจ้าไม่คิดจะออกจากห้องเลยหรือ”</font>
<br><br>
&emsp;&emsp; เหตุการณ์เดิมที่วนซ้ำราวกับว่าฉายภาพเดิม ๆ แม่กาลเวลาจะเดินไปข้างหน้าก็ตามเว่ยเจียเหลียนฮวาคนงามยังคงนั่งที่ตั่งนั่งตั้งแต่ยามเหม่าเพราะตื่นเป็นเพื่อนจื่อเซวียนชิงหลี มือเรียวถือตำราในมือไล่อ่านตัวอักษรราวกับว่ากิจวัตรที่นางต้องการกระทำมีแค่ กิน นอน อ่านตำรา จับพู่กันสักหน่อย แล้วก็วนเช่นนี้ไปเรื่อย ๆ ในทุก ๆ วันแม้ว่าสองวันก่อนจะพอได้เห็นนางขยับบ้างทว่าวันต่อมานางก็เป็นเช่นเดิมเพิ่มเติมด้วยกองม้วนตำราม้วนใหม่ ๆ ที่กองรอบกายสาวราวกับอาณาเขตแห่งปัญญา
<br><br>
&emsp;&emsp; สิ่งที่ต่างจากเดิมอีกอย่างคือการที่เว่ยเจียเหลียนฮวาจะลุกขึ้นไปนั่งที่โต๊ะเขียนอักษร อ่านตำราใหม่ ๆ อ้างอิงและเริ่มเขียนตำราเล่มต่อไปของตัวนางเอง
<br><br>
&emsp;&emsp; พหูสูตรน้อยเคยกล่าวไว้ว่าสำนวนบางครั้งไม่ได้ตรงตัวบางครั้งมาจากความเคยชิน บางครั้งมาจากตำนาน เรื่องเล่าขานทำให้การเข้าใจในสำนวนของผู้คนนั้นไม่ได้ตรงกันเสียทีเดียวหากเป็นไปได้ แม้จะเป็นแพียงผู้คนที่อ่านอักษรออกก็ตามอย่างน้อยก็ขอให้ตำรานี้ได้เป็นช่องทางที่ได้อธิบายขยายความหมายให้มากขึ้น
<br><br>
&emsp;&emsp; “เจ้าจะถามข้าทุกวันเลยหรือจื่อเซวียนชิงหลี”
<br><br>
&emsp;&emsp; “ก็เจ้าตื่นมาก็เอาแต่อ่านตำรา”
<br><br>
&emsp;&emsp; “ก็มันสนุกดี”
<br><br>
&emsp;&emsp; “สนุก ??”
<br><br>
&emsp;&emsp; ดวงตาของจื่อเซวียนชิงหลีเบิกกว้างด้วยความงุนงงหากเป็นวรรณกรรมประโลมโลกที่นางเคยพากันอ่านคืนก่อน ๆ พระนางพอเข้าใจทว่าในมือของพระสหายคนดีคือตำราว่าด้วยการสื่อสารของผู้คนใต้หล้าเชียวเช่นนั้นแล้วจะเอาประโยคช่วงใดของตำรากันมาเรียนอธิบายให้ทราบได้ถึงความสนุกของมัน
<br><br>
&emsp;&emsp; “ข้าจะเข้าใจว่าเจ้าสนุกกับการเขียนตำราก็แล้วกันเหลียนฮวา”
<br><br>
&emsp;&emsp; “ขอบพระทัยเพคะหนี่หวาง”
<br><br>
&emsp;&emsp; สิ้นวจีหวานของสตรีผู้ยอมละสายตาจากตำราขึ้นมาต่อปากต่อคำสักหน่อยห้องบรรทมของหนี่หวางพลันเติมเต็มด้วยใบหน้าแย้มสรวลและเสียงหัวเราะราวกับเสียงของนกการะเวกร้องบรรเลงทำนองเมื่อใกล้ถึงเวลาแล้วจื่อเซวียนชิงหลีก็ต้องออกไปว่าราชการ จัดการราชกิจทั้งหลายต่อตามหน้าที่ของนางส่วนเว่ยเจียเหลียนฮวาก็ตวัดพู่กันเขียนตำราทั้งวันจนกว่าจะถึงเวลานัดหมายกับโจวจิน
<br><br>
&emsp;&emsp; เพื่อฟังความคืบหน้าของหอสดับพิรุณในวันนี้
<br><br>
&emsp;&emsp; กาลเวลาค่อย ๆ ดำเนินไปจนถึงช่วงยามเซินช่วงเวลาที่หอสดับพิรุณใกล้จะเปิดทำการ เป็นช่วงเวลาที่โจวจินจะมาพบเว่ยเจียเหลียนฮวาก่อนที่จะไปยังหอสดับพิรุณแสร้งทำเป็นลูกค้าประจำตีสนิทมามาผู้คุมหอคณิกาขึ้นชื่อ
<br><br>
&emsp;&emsp; “เป็นเช่นไรบ้างโจวจิน”
<br><br>
&emsp;&emsp; “ตอนนี้เท่าที่จับตาดูยังไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงยังไม่มีคณิกานางใหม่ที่ดูเป็นสตรีสูงศักดิ์คณิกาที่นำขึ้นประมูลพรหมจรรย์ต่างเป็นสาวชาวบ้านกันหมด”
<br><br>
&emsp;&emsp; ในวันนี้เรื่องราวของหอคณิกาเองก็ยังคงเงียบเชียบราวกับเป็นลมเบาที่พัดพาความสงบมาก่อนที่พายุจะโหมกระหน่ำนางไม่อาจไปจากหนานเจ้าได้ในเร็ววันนี้เพราะความผิดปกติบางอย่างที่สืบเสาะได้ในหอคณิกาโดยท้มือเล็กยกขึ้นลูบใบหน้าเบา ๆ เพื่อคลายความเครียดที่กลับมาทำให้นางกลายเป็นสตรีคิดมากจนปวดหัวอีกครา
<br><br>
&emsp;&emsp; พอไม่ได้เดินทางไม่ได้มีผู้ใดสนทนามากนักก็กลับมาเป็นตัวเกียจคร้านจอมคิดไปเรื่อยเช่นเดิมอีกแล้ว
<br><br>
&emsp;&emsp; “อย่าฝืนตัวเองเข้าใจไหมโจวจิน”
<br><br>
&emsp;&emsp; “เข้าใจแต่ข้าคือผู้ใดกันโจวจิน พ่อค้าแห่งหงหยุนหลายไม่มีทางทิ้งงานที่รับตำลึงทองมาแล้วได้หรอกเจ้าถูกจัดอยู่ในหมวดของผู้มีอุปการคุณหลักของข้าเชียวนะ”
<br><br>
&emsp;&emsp; “จะไปไหนก็ไปเสีย”
<br><br>
&emsp;&emsp; ในเมื่อไม่มีสิ่งใดเพิ่มเติมจะอยู่ให้ช่างจ้อล้อเล่นปั่นหัวก็กระไรอยู่นางเอ่ยบอกปัดให้โจวจินไปทำสิ่งที่เขาต้องทำทิ้งไว้เหลือเพียงนางที่ยืนใต้ต้นจันทร์กระจ่างราวกับให้เสี้ยวจิตวิญญาณโอบกอดเคียงกาย
<br><br>
&emsp;&emsp; สายลมกลางคิมหันต์เช่นนี้ กลับหนาวเกินกว่าที่คิด


<br><br>


</div>


<br><br>

<img style= "width: 75%;" src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/3e558b428bc2798ada28d7067969f8308aa0a842f956-fBiPJm_fw658webp_11zon.png" border="0" alt=""> <br><br>

- สามารถโรลเพลย์ค้นคว้าหาความรู้จากการฟัง หรือ อ่าน +30 EXP (วันละครั้ง)
<br><br>
- สามารถโรลเพลย์เขียนตำราทางวิชาการขึ้นมา 1 เล่ม (สร้างบล็อกของเรา) +50 EXP : +2 Point : +100 ชื่อเสียงคุณธรรม (หากเป็นสนม +50 บารมี) (<a href="https://han.mooorp.com/home.php?mod=space&uid=3&do=blog&quickforward=1&id=11">สร้างตำราสัปดาห์ละครั้ง</a>)<br><br>
- หลังเขียนตำราเสร็จแล้ว แนบรายละเอียดไว้ส่วนบนของบล็อก ชื่อตำรา: รายละเอียดโดยสรุปสังเขปตำรา: ตำราดังกล่าวจะถูกบัณฑิตทั่วไปช่วยกันนำไปเผยแพร่จนแพร่หลายทั่วฉางอัน<br><br>
<br>

@Admin
<br><br><br><br><br>

</div>

        </div>
<div style="margin-top: -200px; ">
<div style="height: 450px; background-image: url('https://img2.pic.in.th/pic/997474d9f1fa22b3deb3f9e8f3f5e600973a636a4f869b-1TtaqD_fw658webp_11zon.png');
background-repeat: no-repeat;
background-size: cover;
"></div></div>

        </div>
        </div>
</div></font></div>

WeijiaLianhua โพสต์ 2025-6-19 00:07:18

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย WeijiaLianhua เมื่อ 2025-6-19 00:10 <br /><br /><style>
        #ZhiLian01 {
          border: 0px solid;
    border-radius: 10px;
    background-image: url("https://i.imgur.com/ujhleR3.jpeg"); }
        #ZhiLian02 {
          border: 0px solid;
          width: 75%;
    box-shadow: #000000 5px 5px 5em;
    background-color : #F2F1ED;}
#ZhiLian03 {
          border: 0px solid;
          padding: 0px 50px;
          width: 75%;}
#ZhiLian04 {
          border: 0px solid;
          padding: 30px;
          width: 500px;
          box-shadow: #000000 5px 5px 5em;
              background-image: url("https://i.imgur.com/IFRHQ59.png");}

</style>

<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Charmonman:wght@400;700&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Niramit:ital,wght@0,200;0,300;0,400;0,500;0,600;0,700;1,200;1,300;1,400;1,500;1,600;1,700&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Zhi+Mang+Xing&display=swap" rel="stylesheet">

<div align="center">
<font face="Sarabun" size="3" color="#4C4C57">
<div id="ZhiLian01">
<div id="ZhiLian02">
<div style="height: 1200px; background-image: url('https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d24e426ac5f4f0025b9adb4c4717f7fa2858a55a15b2e3-C3p10l_fw658webp_11zon.png'); background-repeat: no-repeat; background-size: cover;"></div>
<div style="margin-top: -1000px; text-align: center;"><b>
<img height="300" src="https://img2.pic.in.th/pic/d82c05b49ff8092e33ac7c39a447629be02da48d5e407-1F2pzF_fw658webp_11zon.png" border="0" alt=""><br>
<span style="text-shadow: #696969 5px 5px 10px"><font size="6"> ลมคิมหันต์พัดโบกแย้มกลีบเหลียนฮวาเบ่งบาน</font><br><font size="4"> วันที่สิบแปด อู่เยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบเอ็ด <br> </font></span></b>

</div><br><br>
<div style="margin-top: -50px; ">
<div id="ZhiLian03">
    <div align="left">

&emsp;&emsp; <font size="5"> ช่อผกาคิมหันต์แย้มบ้าน</font> ลมอ่อนใกล้ยามเชี่ยจื้อหอบเอาความรู้สึกร้อนวาบไล้กายเป็นระลอกอาจเป็นเพราะว่าวันนี้เป็นวันที่พิเศษสำหรับตัวของร่างเล็กเว่ยเจียเหลียนฮวาที่มักจะอยู่แต่ในห้องบรรทมจึงออกมาเอนกายนั่งอ่านตำรา ณ สวนจันทร์กระจ่างที่ตั้งชื่อตามต้นจันทร์กระจ่างตั้งตระหง่านกลางสวน
<br><br>
&emsp;&emsp; ในวันพิเศษที่ว่านั้นวันนี้คือวันที่เว่ยเจียเหลียนฮวาได้ลืมยาขึ้นมายลคิมหันต์ฤดูรอบที่สิบเจ็ด
<br><br>
&emsp;&emsp; เช่นนั้นข้ออ้างนี้จึงถูกหยิบยกขึ้นมาเป็นแรงกระตุ้นในการก้าวเดินออกมาจากห้องบรรทมของจื่อเซวียนชิงหลีทำเอานางเอ่ยเรื่องนี้อย่างอารมณ์ดีนักราวกับว่าไม่เคยพบเคยเจอนางอยู่ท่ามกลางแสงแดดและฟ้าใสเว่ยเจียเหลียนฮวาผู้ที่ยอมเปลี่ยนสถานที่อ่านม้วนตำรามานั่งศาลากลางสวนอ่านเรื่องราวการวิเคราะห์วรรณกรรมของบัณฑิตนอกคอกที่น่าสนใจ
<br><br>
&emsp;&emsp; “วิเคราะห์บทกลอนสตรีผู้งดงามสื่อถึงค่านิยมของสตรีที่ดีในสังคมงั้นหรือเข้าใจตั้งคำถามดีนี่”
<br><br>
&emsp;&emsp; นางนั่งอ่านเช่นนี้มาราว ๆ ชั่วยามได้จนปลายม้วนกระดาษไปกองอยู่กับพื้นศาลาอย่างไม่ใส่ใจก่อนที่จะมีเสียงเรียกของบ่าวที่เฝ้าหน้าศาลาใต้ร่มหลังคาว่ามีผู้ประสงค์เข้าเฝ้า
<br><br>
&emsp;&emsp; “เข้ามาสิ”
<br><br>
&emsp;&emsp; สิ้นวจีหวานร่างของหนึ่งสตรีหนึ่งเจ้าตัวขนก็เข้ามาในลานสายตาดวงตากลมดั่งเมล็ดซิ่งละสายตาจากตัวอักษรทันทีเมื่อรู้สึกได้ถึงสองอุ้งเท้าที่ถ่ายน้ำหนักมาที่ตักบางจนรู้สึกเจ็บเล็กน้อยเจ้าตัวขนตรงหน้าของนางคือเว่ยซานหมาป่าที่นางเลี้ยงดูจากเขาเทียนซานพร้อมกันนั้นเองที่นางรู้สึกได้ว่าไม่ได้มีมันเพียงตัวเดียวภาพของสตรีผู้อ่อนน้อมตลอดเวลาแสนคุ้นเคยได้ปรากฎอยู่ตรงหน้าเช่นกัน
<br><br>
&emsp;&emsp; “จ้าวหนิงเฟย ? เว่ยซาน ? ได้อย่างไร ?”
<br><br>
&emsp;&emsp; “เป็นสิ่งที่ฉางซานเซียนหวางทรงฝากมาถวายพระสนมเพคะ”
<br><br>
&emsp;&emsp; มือเล็กหยิบกระดาษแผ่นบางที่จ้าวหนิงเฟยยื่นมาให้ก่อนที่จะเปิดอ่านภายในเป็นตัวอักษรงดงามและมั่นคงหนักแน่นทว่ากลับพริ้วไหว เป็นตัวอักษรที่นางรู้สึกชื่นชมจนอดไม่ได้ที่จะแอบคัดตามในบางครั้ง
<br><br>
    <div align="center">
<div id="ZhiLian04">
<font face="Niramit" size="3" color="#4C4C57">
    <div align="left">
ในวันที่งดงามที่สุดในคิมหันต์ฤดูยามสายลมพัดโบกหวังว่าของขวัญชิ้นนี้จะไปเคียงข้างเจ้าได้ทันกาล
<br><br>
&emsp;&emsp;จีหยาน
</div></font></div></div>

<br><br>
&emsp;&emsp; “...น่าตายนัก”
<br><br>
&emsp;&emsp; แม้ปากจะเอ่ยบ่นไปเช่นนั้นทว่าสิ่งที่เกิดขึ้นคือริมฝีปากบางกลับแย้มสรวลออกมาอย่างเบาบางและอ่อนโยนนางหันไปทางบ่าวใช้ของหนานเจ้าก่อนจะเอ่ยขอกู่ฉินและกู่เจิงจากบ่าวใช้ครั้นเมื่อที่แห่งนี้เหลือแค่พวกนางเท่านั้นก็เริ่มไถ่ถามสารทุกข์สุกดิบ
<br><br>
&emsp;&emsp; “พวกเจ้าเดินทางมาลำบากหรือไม่”
<br><br>
&emsp;&emsp; “ไม่เลยเพคะองค์หวางเย่ช่วยเหลืออย่างดีจนมาถึงที่นี่ได้อย่างราบเรียบ”
<br><br>
&emsp;&emsp; “นั่นสิ…งั้นวันนี้ข้าจะเล่นอะไรสักหน่อยฉลองที่เราได้กลับมาอยู่ด้วยกันก็แล้วกันแต่ว่าเจ้าเล่นกู่เจิงเพลงนี้ได้ใช่หรือไม่”
<br><br>
&emsp;&emsp; ครั้นเมื่อกู่ฉินและกู่เจิงได้ประทับ ณ ศาลากลางสวนมือเรียวดีดบรรเลงเพลงที่สำคัญสำหรับนางเป็นเพลงที่มารดาสอนสักเป็นเพลงแรกและเป็นเพลงที่นางจะเล่นมันซ้ำ ๆ ในทุก ๆ ปีในวันเช่นนี้วักที่นางได้ลืมตากำเนิดมายังใต้หล้า
<br><br>
&emsp;&emsp; “เพลงนี้หม่อมฉันไม่คล่องเท่าไหร่โปรดช่วยชี้แนะได้หรือไม่เพคะ”
<br><br>
&emsp;&emsp; บัดนั้นการสอนบรรเลงกู่เจิงในเวลาสำคัญของนางให้จ้าวหนิงเฟยก็เริ่มขึ้นโดยมีเว่ยซานนอนสดับฟังอย่างว่าง่ายช่วยนางได้เกลาเส้นท่วงทำนองจนไหลลื่นในระดับที่พอใจเมื่อนั้นก็ได้เวลาเฝ้าฟังเสียงประสานของกู่ฉินและกู่เจิง
<br><br>
&emsp;&emsp; ในศาลาไม้หอมกลางสวนจันทร์กระจ่าง เสียงจักจั่นแว่วเบา ดอกบัวบานสะพรั่งกลางสระมรกต แผ่กลิ่นหอมจาง ๆ ท่ามกลางอากาศอบอุ่นของหน้าร้อน แสงสุริยันที่อ่อนแสงยามใกล้สนธยาพระสนมเว่ยเจียเหลียนฮวา นั่งบนเบาะผ้าแพร ด้านหน้าคือกู่ฉินไม้ดำขลับซึ่งขัดเงาจนเห็นเงาที่สะท้อนลาง ๆ นางสวมผ้าโปร่งบางสีอ่อน ผมยาวถูกรวบขึ้นสูงด้วยปิ่นดอกบัว เสียงน้ำไหลเอื่อยจากกระบอกไม้ไผ่ข้างศาลาพลันประสานกับเสียงจิ้งหรีด เหมือนเป็นจังหวะเบื้องหลังที่เตรียมพร้อมรับบทเพลง
<br><br>
&emsp;&emsp; เหลียนฮวาหลุบตาลงอย่างอ่อนโยน นางเอื้อมปลายนิ้วสัมผัสสายกู่ฉินอย่างแผ่วเบา เสียงสายแรกที่บังเกิดช่างนุ่มนวลและลึกล้ำ ราวกับน้ำในสระบัวยามแสงสนธยาทอแสง
<br><br>
&emsp;&emsp; “บทเรียนก่อนที่จะเริ่มการบรรเลงของเรา เจ้าจงฟังจังหวะของหัวใจ” เหลียนฮวาตรัสเบา ๆ “ให้เสียงเจ้าเบาเหมือนลมที่พัดกลีบบัว มิใช่เสียงฝนกระหน่ำต้นหลิวเอนไหว”
<br><br>
&emsp;&emsp; จ้าวหนิงเฟยพยักหน้า นางค่อย ๆ ดีดสาย เสียงกู่เจิงของนางคล้ายหยาดน้ำค้างบนใบบัว รินไหลลงเคียงคู่กับเสียงกู่ฉินของสตรีผู้เป็นนายอย่างประสานกลมกลืนพระสนมหรี่ตาลงเล็กน้อย กลิ่นบุปผางามในสวนแห่งนี้โชยแตะจมูกนางเบา ๆ ก่อนที่จะค่อย ๆ เกาสายกู่ฉินในท่วงทำนองที่คุ้นเคยและคะนึงหาบทบรรเลงที่เล่นดำเนินไปเรื่อย ๆ โอบล้อมด้วยเสียงหรีดหริ่ง เสียงสายน้ำ เสียงลมกลางหน้าร้อน ทุกอย่างคล้ายรวมตัวกันเป็นบทกวีที่ไม่มีถ้อยคำ
<br><br>
&emsp;&emsp; เมื่อบทเพลงถึงจุดสุดท้าย เว่ยเจียเหลียนฮวาค่อย ๆ ปล่อยเรียวนิ้วจากสายกู่ฉิน ราวกับแสงสนธนาที่ได้วูบดับแสงโคมตะเกียงถูกจุดและแสงจันทราฉายส่องลอดวินาทีนั้นทิวทัศน์เบื้องหลังคือต้นจันทร์กระจ่างที่พริ้วไหวสะท้อนแสงงดงาม กลีบใบไม้สีเงินปลิวไหวลง ณ สายกู่ฉินพร้อมเสียงสุดท้ายของบทบรรแลงและเสียงในห้วงฤทัย
<br><br>
&emsp;&emsp; ค่ำคืนนี้ แม้เป็นเพียงวันธรรมดาของฤดูร้อน กลับบรรจุความทรงจำมากมายไว้ในบทเพลง — และจะถูกบรรเลงซ้ำอีกครั้ง ในทุกปีตราบลมหายใจยังคงอยู่
<br><br>
&emsp;&emsp; ณ ดินแดนแห่งปฐมบทโลกา ฉินแทนวาจาเอื้อนผ่านบทบรรเลง



<br><br>


</div>

<iframe width="300" height="150" src="https://www.youtube.com/embed/FY-gNjmpIKo?si=SDKt0QTaYPVioYac" title="YouTube video player" frameborder="0" allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture; web-share" referrerpolicy="strict-origin-when-cross-origin" allowfullscreen></iframe><br>

<br><br>

<img style= "width: 75%;" src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/3e558b428bc2798ada28d7067969f8308aa0a842f956-fBiPJm_fw658webp_11zon.png" border="0" alt=""> <br><br>

<br>
<br>
<b>พรสวรรค์ อัจฉริยะ</b>
<br>
- สามารถโรลเพลย์ค้นคว้าหาความรู้จากการฟัง หรือ อ่าน +30 EXP (วันละครั้ง)
<br><br>
- สามารถโรลเพลย์สอนสั่งความรู้ ระบุเป้าหมายในปาร์ตี้ของเรา หรือ โคกับเพื่อน(กรณีเป็น Member หรือปาร์ตี้เพื่อน) (วันละครั้ง) +30 EXP <br><br>
<br><br>
ศาสตร์การดนตรี (ผู้ช่ำชองศาสตร์ดนตรีทุกแขนง)<br>
1) ทุกการโรลเพลย์บรรเลงดนตรี 10,000 ไบต์ให้ฝูงชนฟัง (สแต็กช้อนกันได้ 5 สแต็กเท่านั้น) ผู้ฟังเสียงดนตรีของคุณจะได้รับ +5 EXP และ ตัวคุณได้รับ ( +5 บารมี)ได้ไหมนะผู้ฟังมี จ้าวหนิงเฟย เว่ยซาน<br>
3) เมื่อแข็งแกร่งระดับหนึ่ง จนมีฝีมือการดนตรีเป็นเลิศ จนได้รับพรจากเทพ ยอดนักดนตรี เมื่อกดใช้สกิล จะสามารถเลือกบรรเลงดนตรีให้กับเหล่าสัตว์อสูรแข็งแกร่งขึ้นได้ (พวกเขาจะได้รับ +2 Point) และตัวคุณเองจะมีตบะเพิ่มพูนขึ้นเช่นเดียวกัน (+15 ตบะฝึกฝน) เว่ยซานนับสัตว์อสูรยังอ่ะ... <br><br>



@Admin
<br><br><br><br><br>

</div>

        </div>
<div style="margin-top: -200px; ">
<div style="height: 450px; background-image: url('https://img2.pic.in.th/pic/997474d9f1fa22b3deb3f9e8f3f5e600973a636a4f869b-1TtaqD_fw658webp_11zon.png');
background-repeat: no-repeat;
background-size: cover;
"></div></div>

        </div>
        </div>
</div></font></div>

ดูในรูปแบบกติ: พระราชวังหนานเจ้า