เว็บบอร์ด › เมืองหนานเจ้า › หอสดับพิรุณ

Watcher โพสต์ 2025-6-14 22:12:25

หอสดับพิรุณ

<style type="text/css">BODY{background:url("https://i.imgur.com/9ByfsLO.jpeg"); background-attachment:fixed; }</style><style type="text/css">.head1 {background-color:none ;}.head2 {background-color:none ;}</style>

<style>
#box01 {
    border: 0px double ;
    box-shadow: rgb(36, 19, 16) 1px 1px 1em;
    border-radius: 25px;
   background-color: #3C1F1A;}
#box02 {
    border: 0px double ;
    width: 80%;
padding : 0px 0px;
    box-shadow: rgb(0,0,0) 1px 1px 1em;
    background-color: #7B2F31;}
#box03 {
    width: 500px;
    border: 2px solid #241310 ;
    padding: 30px;
    box-shadow: rgb(36, 19, 16) 2px 2px 1em;
border-radius: 25px;
    background-image: url("https://i.imgur.com/pGX3lk9.png");}



</style>

<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Charmonman:wght@400;700&amp;family=Niramit:ital,wght@0,200;0,300;0,400;0,500;0,600;0,700;1,200;1,300;1,400;1,500;1,600;1,700&amp;family=Zhi+Mang+Xing&amp;family=Niramit:ital,wght@0,200;0,300;0,400;0,500;0,600;0,700;1,200;1,300;1,400;1,500;1,600;1,700&amp;display=swap" rel="stylesheet">



<div align="center">
<div id="box01">
<div id="box02">

<br><br><br>

<div style="margin-top: 0px; ">
<img style="border: 5px double rgb(36, 19, 16); border-radius: 25px; box-shadow: rgb(36, 19, 16) 2px 2px 1em; overflow: auto; width: 800px;" src="https://img2.pic.in.th/pic/ea52b3447edc51aa4c878eba3f0b437b384977bd36b01-oybihX_fw658webp.png" border="0" alt=""></div>

<div style="margin-top: -450px; margin-left: 600px; text-align: center;"><img style="height: 500px;" src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/21908bdd26acf2f46494972a91cf9271.png" alt="" border="0">
</div>



<div style="margin-top: -530px; margin-left: -160px; text-align: left;">
<img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/618bff470141bc6408e16eacde97291120e3a9158f71-TzTCo5_fw658webp.png" alt="618bff470141bc6408e16eacde97291120e3a9158f71 TzTCo5 fw658webp" border="0"></div>



<br>

<br><br><br><br>


<div id="box03">
<font face="Niramit" size="3"><font color="White">
<font face="Niramit" size="7">หอสดับพิรุณ</font><br><br><font face="Niramit" size="5"><b>ถิงอวี่โหลว</b></font><br><br><font color="#F1C171"> <i>香巷深深锁暮烟，<br>
花灯不语照朱帘。<br>
青楼人静听春雨，<br>
一曲离歌梦未圆。<br>
ตรอกสุคนธ์ลึกเร้นในม่านหมอกยามพลบ<br>
โคมบุปผาไร้ถ้อยคำ สะท้อนม่านแดงเงียบงัน<br>
หอคณิกาเงียบสงบในเสียงฝนฤดูวสันต์<br>
เพลงลาจากยังขับขาน… ในฝันที่ไม่สมบูรณ์</i></font><br><br>หอคณิกาเลื่องชื่อของเมืองหนานเจ้าในตรอกย่านน้ำหอมอันกำจายเชิญชวนให้ผู้คนหลงใหลเรือนไม้งดงามประดับโคมแดงอันเป็นสัญลักษณ์ของกิจการบริการความเริงรมย์มีทั้งคณิกาขายศาตร์ศิลป์และคณิกาผู้งดงามทั้งหลายอวดโฉมตลอดทั้งคืนในต้นยามซวีจะมีคณิกาชื่อดังผู้ขายศิลป์มาแสดงทั้งร้อง รำ ดนตรี หรือแม้จะเป็นการสนทนาบนเวทีการแสดง ตวัดพู่กันประมูลสินค้าจากคณิกาชื่อดังเป็นแหล่งหมุนเวียนตำลึงชั้นเยี่ยม <br><br><b><font color="#F1C171">ชั้นหนึ่ง</font></b>ของหอสดับพิรุณนั้นจะเป็นพื้นที่ทั่วไปสำหรับผู้ที่ต้องการชมการแสดงของคณิกาหน้าเวทีมีโต๊ะตั่งให้เลือกนั่งและมีผู้ให้บริการไม่ขาด<br><b><font color="#F1C171">ชั้นสอง</font></b>ของหอสดับพิรุณเป็นพื้นที่ส่วนตัวสำหรับผู้ที่ต้องการนางคณิการ่วมรื่นรมย์โดยที่ไม่ต้องนั่งร่วมกับผู้คนมากหน้าหลายตาชั้นล่างมีระเบียงที่ทอดมองเวทีได้อย่างชัดเจนมีทั้งห้องที่มีที่กั้นนั่งรวมกัน ห้องเดี่ยวเปิดโล่ง และห้องเดี่ยวมีประตูปิดมิดชิดในช่วงลึกเข้าไปของหอคณิกาแห่งนี้ ว่ากันว่าเป็นสถานที่สำหรับผู้ที่ประมูลคณิกาและต้องการชื่นชมความงดงามตลอดทั้งราตรี <br><b><font color="#F1C171">ชั้นสาม</font></b>ของหอสดับพิรุณเป็นพื้นที่สำหรับนางคณิกาให้ได้พักผ่อน มีการเฝ้ายามที่บันไดทางขึ้นตลอดเพื่อป้องกันผู้ใดมาบุกรุกคณิกาผู้งดงาม


</font></font></div>

<img style="height: 500px;" src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/985e40e2060d0ee3ab143010b0637f2bb53c2b11224f8-4nzpOr_fw658webp.png" border="0" alt=""><br><br><br>


</div>
</div></div>

WeijiaLianhua โพสต์ 2025-6-15 01:33:42

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย WeijiaLianhua เมื่อ 2025-6-15 01:38 <br /><br /><style>
        #ZhiLian01 {
          border: 0px solid;
    border-radius: 10px;
    background-image: url("https://i.imgur.com/ujhleR3.jpeg"); }
        #ZhiLian02 {
          border: 0px solid;
          width: 75%;
    box-shadow: #000000 5px 5px 5em;
    background-color : #F2F1ED;}
#ZhiLian03 {
          border: 0px solid;
          padding: 0px 50px;
          width: 75%;}
#ZhiLian04 {
          border: 0px solid;
          padding: 30px;
          width: 500px;
          box-shadow: #000000 5px 5px 5em;
              background-image: url("https://i.imgur.com/IFRHQ59.png");}

</style>

<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Charmonman:wght@400;700&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Niramit:ital,wght@0,200;0,300;0,400;0,500;0,600;0,700;1,200;1,300;1,400;1,500;1,600;1,700&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Zhi+Mang+Xing&display=swap" rel="stylesheet">

<div align="center">
<font face="Sarabun" size="3" color="#3F3A36">
<div id="ZhiLian01">
<div id="ZhiLian02">
<div style="height: 1200px; background-image: url('https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d24e426ac5f4f0025b9adb4c4717f7fa2858a55a15b2e3-C3p10l_fw658webp_11zon.png'); background-repeat: no-repeat; background-size: cover;"></div>
<div style="margin-top: -1000px; text-align: center;"><b>
<img height="300" src="https://img2.pic.in.th/pic/d82c05b49ff8092e33ac7c39a447629be02da48d5e407-1F2pzF_fw658webp_11zon.png" border="0" alt=""><br>
<span style="text-shadow: #696969 5px 5px 10px"><font size="6"> ลมคิมหันต์พัดโบกแย้มกลีบเหลียนฮวาเบ่งบาน</font><br><font size="4"> วันที่สาม อู่เยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบเอ็ด <br> ยามเว่ย( 13.00 น. ) </font></span></b>

</div><br><br>
<div style="margin-top: -50px; ">
<div id="ZhiLian03">
    <div align="left">

&emsp;&emsp; <font size="5">ขลุ่ยบรรเลงเสียงใส</font> เสียงน้ำไหลผ่านน้ำตกจำลองในสวนชวนสงบใจ กลิ่นชาหอมกำจายคุ้งทั่วทั้งโรงน้ำชาณ โรงน้ำชาเมฆาซ่อนจันทร์เมื่อกลางยามอู่ครั้นบุรุษและสตรีทั้งสองผู้เดินออกจากโรงเตี๊ยมโคมดาราเพื่อหาที่นั่งจิบหาอ่านม้วนตำราสักเล็กน้อยในห้องชั้นสองที่หน้าต่างเปิดกว้างแสงแดดยามเที่ยงวันแม้สว่างเจิดจ้าทว่ารั้วหลังคาและสายผมที่ลอดผ่านทำให้เบาความร้อนในคิมหันต์ฤดูได้พอควรในห้องที่ไม่ได้มีประตูปิดนอกจากม่านกั้นหนึ่งสตรีกระทำเพียงถมตำราไว้ข้างกายราว ๆ สี่ห้าม้วนได้ ส่วนบุรุษก็แอบรินน้ำชาดูแลสตรีโดยไม่ปริปากทั้งยังแอบสั่งขนมหวานเพิ่มเงียบ ๆ ราวกับไม่อยากทำลายความสงบของนาง
<br><br>
&emsp;&emsp; หนึ่งสตรีคือ เว่ยเจียเหลียนฮวา
<br><br>
&emsp;&emsp; หนึ่งบุรุษคือ ฉางซานเซียนหวาง
<br><br>
&emsp;&emsp; ความสงบนี้มีเพียงเสียงม้วนตำราที่ดังขึ้นตามวิสัยของบัณฑิตสาวในคราบของพระสนมกาลเวลาผันไปได้ราวกับจะนิ่งเฉยตลอดกาลทว่าไม่นานกลับมีสิ่งที่ทำลายความสงบนี้เรียบร้อย
<br><br>
&emsp;&emsp; “ขออภัยหวางเย่กระหม่อมมีรายงานด่วยพะยะค่ะ”
<br><br>
&emsp;&emsp; วินาทีนั้นเองที่เว่ยเจียเหลียนฮวาเกือบจะเอนกายกับพื้นห้องพลันลุกขึ้นนั่งราวกับไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้นมาก่อนมือเล็กวางม้วนตำราลงตักก่อนจะพยักหน้าตอบฉางซานเซียนหวางที่มองมาที่นางราวกับขอเสียมารยาททำลายความสงบนี้
<br><br>
&emsp;&emsp; “ว่ามา”
<br><br>
&emsp;&emsp; “กระหม่อมได้ข่าวจากแถวตรอกย่านเครื่องหอม ผู้เฒ่าไป๋เหยียน แห่งแคว้นไป๋หลันแดนเหนือ ได้ ลอบเข้ามาในหนานเจ้า โดยไม่แจ้งทางการ ทั้งยังมีข่าวลือว่า อดีตพระชายารองขององค์ชายเก้า ผู้ที่ได้หายตัวไปจากเมืองหลวงแคว้นไป๋หลันเมื่อสิบกว่าปีก่อน พบอีกครา ณ หอสดับพิรุณในย่านตรอกเครื่องหอมพะยะค่ะสายของเราเฝ้าติดตามดูแล้วมีขุนนางผู้หนึ่งยัดตำลึงให้มามาผู้คุมหอถุงใหญ่พร้อมกับตัวพระนางด้วย ไม่อาจทราบได้ว่างถูกขายหรือเพียงกักขังไว้พะยะค่ะ”
<br><br>
&emsp;&emsp; ข่าวนี้ทำให้ฉางซานเซียนหวางชะงักค้างวงคิ้วขนงคมขมวดเข้าด้วยกันพินิจจากที่ได้สดับฟังย่อมตริตรองได้ว่าเรื่องราวนี้ช่างมีเงื่อนงำ เช่นนั้นแล้วหากไม่ตรวจสอบให้ดีเกรงจะเป็นภัยใต้น้ำกระทบหนานเจ้า เมืองที่เขาอุตส่าห์ร่วมหัวจมท้ายกอบกู้มาได้ทั้งวจีเอ่ยยศของสตรีผู้นั้นไซร้ย่อมเป็นผู้ที่เขารู้จักดีผู้ที่เขาช่วยเหลือตามหาเมื่อสิบรอบเหมันต์ที่ผ่านมาแสนนานไยนางถึงเพิ่งมีข่าวคราวเอาป่านนี้ได้
<br><br>
&emsp;&emsp; ผู้ใดกันที่กลบข่าวเสียมิดจนตามดมสิ่งใดไม่ได้กลิ่น
<br><br>
&emsp;&emsp; “หากให้ข้าเดาท่านจะไปหอสดับพิรุณนั่นใช่หรือไม่ ?”
<br><br>
&emsp;&emsp; “ย่อมเป็นเช่นนั้น” เสียงทุ้มเอ่ยตอบ
<br><br>
&emsp;&emsp; “หากจะสืบข่าวใด ๆ ย่อมต้องสืบจากคนใน ตอนนี้เราไม่รู้ว่านางถูกขายเป็นนางคณิกาหรือว่าผู้คุมหอคณิกามีส่วนรู้เห็นผ่านถุงตำลึงถุงใหญ่จึงปิดตาให้ความร่วมมือกักขังนางหรืออีกทางคือเขาเพียงแค่รับเงินค่าห้อง แล้วก็ไม่สนใจสิ่งใดต่อจากนั้นแล้วแต่ไม่ว่าจะเป็นกรณีใดก็ตาม นับว่าฉลาดดีซ่อนต้นไม้ย่อมซ่อนในป่าซ่อนบุปผาย่อมต้องซ่อนในสวน” น้ำเสียงหวานเอ่ยพร้อมทั้งม้วนตำราในมือเก็บเข้าแหวนดาราจรัสก่อนจะหยิบเครื่องประทินผิวออกมา…แม้ว่ามันจะเป็นเครื่องประทินผิวแปลก ๆ ก็ตาม“เช่นนั้นแล้วข้าจะปลอมตัวเป็นหญิงรับใช้ในหอคณิกาโชคดีนักที่ใบหน้าของข้ามิใช่ที่จดจำเท่าใดนักแต้มกระ กลบผิวสักนิดคงไม่มีผู้ใดจดจำได้”
<br><br>
&emsp;&emsp; “นั่นไม่อันตรายเกินไปหรอกหรือ”
<br><br>
&emsp;&emsp; “แล้วท่านจะทำเช่นไรโยนตำลึงเรียกนางคณิกามาเยือนเรียงเป็นฉากเนื้อกั้นลมแล้วค่อยพินิจทีละผู้ทีละนางหรือหากว่านางมิได้อยู่ในที่แจ้ง มิได้ให้บริการผู้ใดเช่นนั้นแล้วมันไม่เหมือนท่านกำลังงมหาเหมยฮวากลางสวนอิงฮวาหรอกหรือ”
<br><br>
&emsp;&emsp; “แต่นี่ก็มิใช่เหตุให้เจ้าต้องมาเสี่ยงอันตรายเหลียนฮวา”
<br><br>
&emsp;&emsp; “ก็แค่เป็นหญิงรับใช้สักวันไม่เป็นอะไรมากนักหรอก แถมหากเป็นหญิงรับใช้ขยันทำงานก้มหน้าก้มตา จะเดินไปทางไหนย่อมไม่มีพิรุจท่านที่มีใบหน้างดงามเช่นนั้น ไปขอทำงานเกรงว่าจะกลายเป็นหนุ่มคณิกาแทนกระมัง”
<br><br>
&emsp;&emsp; “เจ้ากล่าวเกินไปแล้วข้าเพียงเป็นห่วงเจ้า”
<br><br>
&emsp;&emsp; “แต่ข้าก็แค่อยากช่วยเหลือท่านคิดการใหญ่จำต้องใช้คนให้ถูกงานข้าแค่เสนองานที่ถูกกับข้าก็เท่านั้น”
<br><br>
&emsp;&emsp; ราวกับว่านางไม่สนใจแล้วว่าเขาจะคักค้านสิ่งใดมือเล็กบรรจงหยิบพู่กันแต้มผงถ่านผสมสีดินเหนียวมาแต้มเป็นจุด ๆ กระจายตามใบหน้าเกลี้ยงเกาไล้ใบหน้าให้ดูเข้มขึ้นก่อนจะหยิบคันฉ่องทองเหลืองออกมาส่องมองดูผลงานของนาง
<br><br>
&emsp;&emsp; “เท่านี้ก็หมดราศีพระสนมเสียแล้วท่านว่าอย่างไร ?”
<br><br>
&emsp;&emsp; ครั้นเมื่อใบหน้าที่แต่งแต้มตำหนิเข้าไปเงยขึ้นจากคันฉ่องเพื่อให้เขายลเต็มสองตาผิวสีซีดดูเข้มขึ้นมาสักหน่อยแก้มใสและจมูกรั้นเต็มไปด้วยแต้มกระดินเหนียวทว่านางก็ยังคงเป็นเว่ยเจียเหลียนฮวาในสายตาของเขาเป็นดรุณีผู้ที่งดงามในสายตาเขาเช่นเดิม
<br><br>
&emsp;&emsp; นี่มันไม่ทำให้นางดูสดใสน่ารักเช่นดรุณีผู้วิ่งกลางแสงแดดมาตลอดหรอกหรือ ?
<br><br>
&emsp;&emsp; “เอ่อ…อือดูไม่ใช่พระสนมแล้ว”
<br><br>
&emsp;&emsp; สิ้นวจีทุ้มแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับการแต่งแต้มใบหน้าของนางเองแล้วมือเล็กก็หยิบชุดธรรมดาที่ซื้อตามเมืองตอนเดินทางผ่านเส้นทางสายไหมรอบก่อนเป็นชุดธรรมดาที่เดินเหินคล่องตัวทั้งยังสามารถแต่งกายได้เองโดยไม่ต้องให้บ่าวใช้จัดการดวงตาของนางละจากอาภรณ์ในมือขึ้นมาสบดวงตาคมก่อนจะเลื่อนสายตาออกไปนอกห้องส่งสัญญาณบอกว่า นางจะเปลี่ยนชุดตรงนี้
<br><br>
&emsp;&emsp; “เดี๋ยวเจ้าไม่กลับวังก่อน”
<br><br>
&emsp;&emsp; “เช่นนั้นก็ไม่ทันการหรอกเพคะหากจะไปขอทำงานย่อมต้องไปยามที่แขกเรื่อไม่มากมามาคุมหอคณิกาจะได้มีเวลาครุ่นคิดสักน้อยให้ข้าได้เข้าทำงานทั้งใบหน้าพวกนี้อย่างไรก็ไม่มีทางได้รับแขกหรอก”
<br><br>
&emsp;&emsp; แม้จะทำท่าทางราวกับต้องการเอ่ยบางสิ่งทว่าความรั้นในสิ่งที่นางตัดสินใจไปแล้วนั้นก็ทำให้เขายอมเดินออกจากห้องไปเฝ้าหน้าประตูแต่โดยดีไม่นานเท่านั้นที่เว่ยเจียเหลียนฮวาแปลงโฉมตนเองให้ดูเป็นสตรีธรรมดาต้องการเข้าทำงานสักที่เพื่อเลี้ยงปากท้อง
<br><br>
&emsp;&emsp; ในช่วยใกล้ยามเว่ยนี้เองทั้งสองก็ออกเดินทางไปยังหอสดับพิรุณ
<br><br>
<img style= "width: 75%;" src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/3e558b428bc2798ada28d7067969f8308aa0a842f956-fBiPJm_fw658webp_11zon.png" border="0" alt="">
<br><br>
&emsp;&emsp; “ท่านจะต้องไปส่งข้าในฐานะผู้ดูแลที่ต้องการเอาข้ามาทำงานหาเงินชดใช้ค่าข้าวเปลือกที่เลี้ยงดูจนเติบใหญ่ตกลงตามนี้หรือไม่”
<br><br>
&emsp;&emsp; “ใยต้องบทนี้เล่า”
<br><br>
&emsp;&emsp; “ก็ดูสมเหตุสมผลที่สุดที่ข้าจะไปขอทำงานโดยที่ท่านเดินไปด้วยนี่นามิเช่นนั้นข้าจะเข้าไปคนเดียว แล้วท่านค่อยตามไปทีหลังเลือกอย่างแรกหรืออย่างหลัง”
<br><br>
&emsp;&emsp; “อย่างแรก ข้าไม่ปล่อยให้เจ้าเข้าไปคนเดียวหรอก”
<br><br>
&emsp;&emsp; “ทั้ง ๆ ที่สุดท้ายข้าก็ต้องเข้าไปข้างในจุดที่หญิงรับใช้ต้องทำงานอยู่ดีแท้ ๆ ”
<br><br>
&emsp;&emsp; เว่ยเจียเหลียนฮวาผู้ไม่ได้คิดถึงสิ่งใดเลยนอกจากการตามหาข้อมูลที่พอจะช่วยเหลือเขาได้ก็กระโดดลงจากรถม้าไปก่อนใครเขาทำเอาบุรุษผู้ที่ดูจะร้อนรนกว่าแม่นางน้อยต้องเร่งเดินตามเข้ามา
<br><br>
&emsp;&emsp; “มีสิ่งใดให้รับใช้ ท่านใต้เท้า”
<br><br>
&emsp;&emsp; “พอดีว่าข้ามีเด็กรับใช้ไม่ได้เรื่องเลยอยากจะเอานางมาทำงานที่นี่ชดใช้ค่าข้าวเปลือกสักพักแทนน่ะ”
<br><br>
&emsp;&emsp; สิ้นวจีทุ้มเต้มไปด้วยคารมคมคายของบุรุษงดงามมามาผู้ดูแลหอคณิกาก็ตกหลุมชายงามเข้าจนได้จึงเลื่อนดวงตามามองนางมือเรียวของสตรีผู้มากประสบการณ์ทางโลกเชยคางเล็กขึ้นเพื่อพินิจใบหน้าให้ดีแม้ว่าใจจะแอบหวังว่าจะได้คณิกาน้ำงามเข้าหอ ทว่าเมื่อพินิจดูแล้วก็ได้สาวใช้แทนกระมัง
<br><br>
&emsp;&emsp; “เจ้ามีนามว่าอะไร”
<br><br>
&emsp;&emsp; “้เหลี— หลันฮวา ไม่มีแซ่เจ้าค่ะ”
<br><br>
&emsp;&emsp; “ใบหน้ามีเค้าพอดูได้เสียนักที่เป็นกระฝ้าเต็มแก้ม ทั้งผิวกร้านแดดจนไม่อาจเอาไปขึ้นประมูลได้ในเร็ววันแม้แต่งแต้มได้ทว่าไม่ยั่งยืนวันนี้เจ้าไปเป็นหญิงรับใช้คณิกาแทนก่อนก็แล้วกัน”
<br><br>
&emsp;&emsp; “ข ข ขอบพระคุณมามาที่ให้งานทำเจ้าค่ะ”
<br><br>
&emsp;&emsp; เพื่อให้ดูบกพร่องมากขึ้นนางจึงได้แสร้งเอ่ยติดอ่างน่ารำคาญในตอนที่มามาเอ่ยว่านางนั้นพอเอาขึ้นประมูลได้ใจก็ตกวูบโหวงลงไปอยู่กับตาตุ่มแทนพอได้ยลยินว่านางในวันนี้ไม่อาจเอาไปขายได้ก็โล่งใจเพราะอย่างไรนางก็คงอยู่ไม่เกินวันหรอกกระมังจากนั้นก็ลาขาดจากสถานะในหอคณิกานี้เสีย
<br><br>
&emsp;&emsp; “ท่านใต้เท้าสนใจชมนกชมไม้ในหอคณิกาหรือไม่เจ้าคะส่วนนางผู้นี้ประเดี๋ยวให้เด็กช่วยนำทางไปเรียนรู้งาน”
<br><br>
&emsp;&emsp; “คงต้องรบกวนมามาแล้ว”
<br><br>
&emsp;&emsp; “โฮะ ๆ ย่อมได้เจ้าค่ะ”
<br><br>
&emsp;&emsp; ในเมื่อการแสดงได้เริ่มต้นขึ้นแล้วจำต้องแสดงต่อไปเว่ยเจียเหลียนฮวาในนามของ หลันฮวาไร้แซ่ ก็ดำเนินต่อไปโดยดีทั้งสองสบดวงตากันครั้งสุดท้ายก่อนจะแยกย้ายกันสืบหาข้อมูล
<br><br>
&emsp;&emsp; บุรุษผู้งดงามสืบหาข้อมูลจากที่แจ้ง
<br><br>
&emsp;&emsp; สตรีผู้แต่งแต้มแผนการสืบข้อมูลจากที่มืดแทน

<br><br>


</div>


<br><br>

<img style= "width: 75%;" src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/3e558b428bc2798ada28d7067969f8308aa0a842f956-fBiPJm_fw658webp_11zon.png" border="0" alt=""> <br><br>


@Admin


<br><br><br><br><br>

</div>

        </div>
<div style="margin-top: -200px; ">
<div style="height: 450px; background-image: url('https://img2.pic.in.th/pic/997474d9f1fa22b3deb3f9e8f3f5e600973a636a4f869b-1TtaqD_fw658webp_11zon.png');
background-repeat: no-repeat;
background-size: cover;
"></div></div>

        </div>
        </div>
</div></font></div>

WeijiaLianhua โพสต์ 2025-6-15 14:22:47

<style>
        #ZhiLian01 {
          border: 0px solid;
    border-radius: 10px;
    background-image: url("https://i.imgur.com/ujhleR3.jpeg"); }
        #ZhiLian02 {
          border: 0px solid;
          width: 75%;
    box-shadow: #000000 5px 5px 5em;
    background-color : #F2F1ED;}
#ZhiLian03 {
          border: 0px solid;
          padding: 0px 50px;
          width: 75%;}
#ZhiLian04 {
          border: 0px solid;
          padding: 30px;
          width: 500px;
          box-shadow: #000000 5px 5px 5em;
              background-image: url("https://i.imgur.com/IFRHQ59.png");}

</style>

<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Charmonman:wght@400;700&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Niramit:ital,wght@0,200;0,300;0,400;0,500;0,600;0,700;1,200;1,300;1,400;1,500;1,600;1,700&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Zhi+Mang+Xing&display=swap" rel="stylesheet">

<div align="center">
<font face="Sarabun" size="3" color="#3F3A36">
<div id="ZhiLian01">
<div id="ZhiLian02">
<div style="height: 1200px; background-image: url('https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d24e426ac5f4f0025b9adb4c4717f7fa2858a55a15b2e3-C3p10l_fw658webp_11zon.png'); background-repeat: no-repeat; background-size: cover;"></div>
<div style="margin-top: -1000px; text-align: center;"><b>
<img height="300" src="https://img2.pic.in.th/pic/d82c05b49ff8092e33ac7c39a447629be02da48d5e407-1F2pzF_fw658webp_11zon.png" border="0" alt=""><br>
<span style="text-shadow: #696969 5px 5px 10px"><font size="6"> ลมคิมหันต์พัดโบกแย้มกลีบเหลียนฮวาเบ่งบาน</font><br><font size="4"> วันที่สาม อู่เยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบเอ็ด <br> ยามเซิน( 15.00 น. ) </font></span></b>

</div><br><br>
<div style="margin-top: -50px; ">
<div id="ZhiLian03">
    <div align="left">

&emsp;&emsp; <font size="5">แม้ยามบ่ายแก่ ๆ </font> ทว่าภายในหอคณิกานั้นมิได้เงียบเหงาแต่อย่างใดโดยเฉพาะช่วงเวลาที่ใกล้จะเปิดให้บริการในยามโหย่วพื้นที่ช่วงด้านหลังของหอคณิกาล้วนเต็มไปด้วยสตรีมากมายทั้งหญิงรับใช้ในเสื้อผ้าธรรมดาทั่วไผสตรีผู้สวมอาภรณ์งดงามยั่วยวนไม่ใช่น้อยอย่างนางคณิกา ทว่าจากที่ดู ๆ ไปแล้ว สตรีเหล่านี้ที่กำลังใช้พื้นที่แต่งกายประทินโฉมร่วมกันย่อมมิใช่คณิกาชื่อดังเป็นแน่
<br><br>
&emsp;&emsp; เว่ยเจียเหลียนฮวาเดินตามหญิงรับใช้นางหนึ่งที่ได้รับมอบหมายพานางเข้ามาภายในสถานที่ที่ดูจะเป็นพื้นที่ทำงานของนางนับจากนี้เป็นต้นไป ครั้นมาถึงที่หมายสตรีตรงหน้าก็หยิบอาภรณ์ธรรมดาสามัญอันเป็นอาภรณ์แบบเดียวกันกับที่พวกนางใส่เป็นรูปแบบการแสดงชนชั้นที่ดีไม่ต่างจากวังหลังทีเดียว
<br><br>
&emsp;&emsp; “ชุดของเจ้าคงรู้วิธีใส่ใช่หรือไม่” นางเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบราวไม่ใส่ใจเท่าใดนักสำหรับนางที่ต้องมารับหน้าที่ฝึกฝนเด็กใหม่ที่ไม่อาจรับประกันได้ว่าจะอยู่ยาวนานหรือไม่นั้นช่างน่าเหนื่อยหน่ายและรำคาญใจในบางครั้ง “มามาบอกให้เอาเครื่องประทินผิวให้เจ้าด้วย ไม่รู้ว่าจะเอาให้ทำไมกัน ไม่รู้จะอยู่นานแค่ไหนไว้สักสองราตรีต่อจากนี้หากเจ้ายังไม่หายหน้าข้าจะเอาเครื่องประทินผิวให้”
<br><br>
&emsp;&emsp; “ร รับทราบเจ้าค่ะ”
<br><br>
&emsp;&emsp; จากการที่สตรีตรงหน้าเอ่ยออกมา นั่นหมายความว่ามีผู้คนที่เข้ามาชั่วครู่สั้น ๆ แล้วหนีไปก็มีเช่นนั้นหากสืบเบาะแสใดได้แล้วจะหายไปก็คงไม่แปลกนัก
<br><br>
&emsp;&emsp; “ไปเปลี่ยนอาภรณ์ให้เรียบร้อย”
<br><br>
&emsp;&emsp; สตรีผู้ที่เป็นผู้สูงศักดิ์มาตลอดอย่างน้อยแม้เป็นเรือนหลังของจวนสกุลเว่ยเจียทว่าก็มิได้แร้นแค้นถึงปานนั้นการที่นางต้องมาอยู่ในสถานที่เช่นนี้นับว่าเป็นการจำลองความตกต่ำของชีวิตคนผู้หนึ่งได้ดีจริง ๆ นางไม่รอช้ารีบเดินเข้าห้องที่หญิงรับใช้อวุโสกว่าชี้นำให้เข้าไปอาภรณ์ที่ดูทึมทื่อได้ถูกปลดเปลื้องออกสวมทับกายบางด้วยอาภรณ์ของหญิงรับใช้แม้ว่ามันจะไม่ได้ยั่วยวนเช่นนางคณิกาทว่าก็งดงามในวิถีของไม้ประดับในสวนบุปผชาติ
<br><br>
&emsp;&emsp; “ข้ามีนามว่า ซวีฉินเจ้ามีนามว่าหลันฮวาใช่หรือไม่ ?” นางหยุดเอ่ยเพื่อรอดูปฏิกิริยาของร่างเล็กผู้เข้ามาใหม่ทว่าแค่เพียงนางพยักหน้าไม่ทันจะตอบรับก็ผินใบหน้ากลับไปแล้วเดินนำไปยังสถานที่ต่อไป “นับจากนี้จะเป็นผู้ดูแลของเจ้างานง่าย ๆ ในตอนนี้นั้นก็เป็นงานใช้แรงงานหน่อย อดทนทำไปก็พอ ที่แห่งนี้มีห้องหับมีข้าวน้ำและเบี้ยหวัดรายเดือนให้อยากได้มากกว่านี้ก็ต้องไต่เต้าไวหน่อยก็เต้าไต่ทำเงินให้มามา”
<br><br>
&emsp;&emsp; ใช้เวลาไม่นานเท่านั้นก็เดินทางมาถึงห้องครัวที่กำลังวุ่นวายเพื่อจัดเตรียมอาหารจำนวนมากสำหรับรองรับลูกค้าผู้มีอุปการคุณทุกท่านแต่ว่าในห้องครัวนี้หาได้มีพื้นที่ให้นางอยู่ไม่ราวกับว่านี่คือการนำเดินแนะนำสถานที่เพียงเท่านั้น
<br><br>
&emsp;&emsp; “ที่นี่คือห้องครัวเด็กใหม่ไม่ค่อยได้เข้าครัวนักหากไม่ขาดคนจริง ๆ แต่ตอนนี้ต่อให้ขาดคนอยู่ เจ้าที่เข้ามาได้ไม่ถึงชั่วยามคงไปเกะกะพวกนางเปล่า ๆสิ่งที่เจ้าต้องทำคือสิ่งนี้”ซวีฉินเอ่ยพร้อมยกถาดน้ำชาให้ “วันแรกให้เดินไปไหนมาไหนคงปวดหัวเจ้าอยู่แค่แถวนี้แล้วคอยรินน้ำชาให้พวกนางคณิกาชั้นบนก็แล้วกันแค่ชั้นบนพอ ไม่ต้องขึ้นไปชั้นสาม ชั้นสามพวกนั้นเป็นนางคณิกาชั้นสูง มีนางรับใช้ส่วนตัวอยู่แล้ว ไว้ชาในกาหมดค่อยลงมาชงใหม่ที่นี่ เข้าใจหรือไม่”
<br><br>
&emsp;&emsp; “เข้า จ ใจเจ้าค่ะ”
<br><br>
&emsp;&emsp; “ถ้าเจ้าไม่อาจเอ่ยได้อย่างฉะฉานก็อย่าไปชวนนางคณิกาบางคนสนทนาด้วยเชียวหากเจ้าไม่อยากโดนถ้วยชาลอยใส่หัวตั้งแต่วันแรก”
<br><br>
&emsp;&emsp; หากเปรียบให้เห็นภาพนางรับใช้เช่นพวกนางก็เป็นเพียงนางกำนัลนางคณิกาชั้นบนที่กำลังแต่งโฉมอยู่เป็นนางสนมชั้นต่ำผู้ที่วางอำนาจได้เพียงในพื้นที่ของพวกนางส่วนนางคณิกาชั้นสูงที่อยู่ชั้นสามย่อมต้องเปรียบดั่งพระสนมเอกขึ้นไปเป็นแน่ อยู่ในพื้นที่ของนางอันแสดงอภิสิทธิโดยชอบธรรม ไม่จำเป็นต้องวางอำนาจก็ย่อมมีผู้หวั่นเกรง
<br><br>
&emsp;&emsp; จะวังหลังหรือหอโคมแดงก็มิได้ต่างกันนักที่ใดมีสตรีรวมกันย่อมมีการชิงดีชิงเด่นเป็นเรื่องธรรมดา
<br><br>
&emsp;&emsp; เว่ยเจียเหลียนฮวาในคราบของหลันฮวาผู้ไร้แซ่ได้เดินไปตามทางที่เดินผ่านมานางจดจำพอได้ว่าขึ้นบรรไดไปจะเจอเข้ากับห้องแต่งตัวของนางคณิกาทั่วไปของหอสดับพิรุณร่างเล็กที่กำลังถือถาดกาน้ำชาหอม ๆ อยู่ก็สูดหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะขอเข้าไปยังภายในห้องแต่งตัว
<br><br>
&emsp;&emsp; “ข ขออนุญาตเจ้าค่ะ”
<br><br>
&emsp;&emsp; “หญิงรับใช้รินน้ำชาประจำห้องนี้หรือคนใหม่อีกแล้วงั้นรึ ?”
<br><br>
&emsp;&emsp; นางคณิการที่รับรู้ถึงการมาของเว่ยเจียเหลียนฮวาก็เอ่ยปากทักทันที
<br><br>
&emsp;&emsp; “จะคนใหม่กี่คนก็ช่างมารินชาให้ข้าหน่อย”
<br><br>
&emsp;&emsp; หนึ่งถาดประกอบด้วยกาน้ำชาหนึ่งกา ถ้วยน้ำชาอีกแปดถ้วย ครบจำนวนนางคณิกาในแต่ละห้องที่ใช้ร่วมกันเมื่อนางคณิการ้องขอชาแล้วนางก็เร่งเดินไปรินน้ำชายื่นให้ทีละนางอย่างนอบน้อมที่สุดเท่าที่จะกระทำได้เป็นเช่นนี้ไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งน้ำชาในกาหมดก็เป็นนิมิตรหมายอันดีที่นางจะไปลองเดินสำรวจพื้นที่โดยรอบโดยแสร้งว่าหาห้องครัวไม่เจอ
<br><br>
&emsp;&emsp; “น้ำชาในกาหมดด-เดี๋ยวข้าขอตัวไปชงชามาให้ ม-ใหม่สักครู่เจ้าค่ะ”
<br><br>
&emsp;&emsp; ไร้ผู้ใดสนใจ มีเพียงนางที่ค่อย ๆ เดินถือถาดกาน้ำชาออกมาและเริ่มแสร้งมองซ้ายมองขวาหลงทางเหลียนฮวาการละครได้เริ่มต้นอีกครั้ง

<br><br>


</div>

<br><br>

<img style= "width: 75%;" src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/3e558b428bc2798ada28d7067969f8308aa0a842f956-fBiPJm_fw658webp_11zon.png" border="0" alt=""> <br><br>
สืบหาเบาะแส 1/3<br><br>

@Admin


<br><br><br><br><br>

</div>

        </div>
<div style="margin-top: -200px; ">
<div style="height: 450px; background-image: url('https://img2.pic.in.th/pic/997474d9f1fa22b3deb3f9e8f3f5e600973a636a4f869b-1TtaqD_fw658webp_11zon.png');
background-repeat: no-repeat;
background-size: cover;
"></div></div>

        </div>
        </div>
</div></font></div>

WeijiaLianhua โพสต์ 2025-6-15 14:45:57

<style>
        #ZhiLian01 {
          border: 0px solid;
    border-radius: 10px;
    background-image: url("https://i.imgur.com/ujhleR3.jpeg"); }
        #ZhiLian02 {
          border: 0px solid;
          width: 75%;
    box-shadow: #000000 5px 5px 5em;
    background-color : #F2F1ED;}
#ZhiLian03 {
          border: 0px solid;
          padding: 0px 50px;
          width: 75%;}
#ZhiLian04 {
          border: 0px solid;
          padding: 30px;
          width: 500px;
          box-shadow: #000000 5px 5px 5em;
              background-image: url("https://i.imgur.com/IFRHQ59.png");}

</style>

<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Charmonman:wght@400;700&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Niramit:ital,wght@0,200;0,300;0,400;0,500;0,600;0,700;1,200;1,300;1,400;1,500;1,600;1,700&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Zhi+Mang+Xing&display=swap" rel="stylesheet">

<div align="center">
<font face="Sarabun" size="3" color="#3F3A36">
<div id="ZhiLian01">
<div id="ZhiLian02">
<div style="height: 1200px; background-image: url('https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d24e426ac5f4f0025b9adb4c4717f7fa2858a55a15b2e3-C3p10l_fw658webp_11zon.png'); background-repeat: no-repeat; background-size: cover;"></div>
<div style="margin-top: -1000px; text-align: center;"><b>
<img height="300" src="https://img2.pic.in.th/pic/d82c05b49ff8092e33ac7c39a447629be02da48d5e407-1F2pzF_fw658webp_11zon.png" border="0" alt=""><br>
<span style="text-shadow: #696969 5px 5px 10px"><font size="6"> ลมคิมหันต์พัดโบกแย้มกลีบเหลียนฮวาเบ่งบาน</font><br><font size="4"> วันที่สาม อู่เยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบเอ็ด <br> ยามเซิน( 16.00 น. ) </font></span></b>

</div><br><br>
<div style="margin-top: -50px; ">
<div id="ZhiLian03">
    <div align="left">

&emsp;&emsp; <font size="5">ท่ามกลางผู้คนวุ่นวาย</font> ภาพของผู้คนเดินไปเดินมานั้นทำให้การเดินของเว่ยเจียเหลียนฮวาดูไม่แปลกกว่าใครเขานักยิ่งอยู่ในอาภรณ์ของหญิงรับใช้แล้วด้วยนั้นยิ่งทำให้นางเหมือนเป็นเพียงมดงานที่กำลังเดินไปกระทำหน้าที่ของตนเอง
<br><br>
&emsp;&emsp; เพื่อไม่ให้ดูว่างงานและใช้เป็นข้ออ้างในการเดินไปเดินมาร่างเล็กยังคงถือถาดกาน้ำชาดินเผาหนัก ๆ เดินต่อไปเรื่อย ๆ ยามนี้นางใช้ใบหูที่เล่นดนตรีมาตลอดครั้นอยู่สำนักศึกษาพยายามแยกเสียงว่ามีเสียงใดน่าสนใจหรือไม่
<br><br>
&emsp;&emsp; เช่นเสียงของมามา หรือ เสียงสนทนาที่น่าจะเป็นหลักฐานได้
<br><br>
&emsp;&emsp;เว่ยเจียเหลียนฮวาพยายามสอดส่องและเพ่งสมาธิให้มากขึ้นค่อย ๆ ก้าวเดินแสร้งว่ากลัวจะทำกาน้ำชาดินเผาหนัก ๆ นี้ตกหล่นลงพื้นนางกระทำเช่นนี้ได้ไม่ถึงหนึ่งก้านธูปก็พบกับผืนผ้าเล็ก ๆ หนึ่งผืนตกที่พื้นด้วยความจำเป็นเลิศของสตรีผู้ได้รับการขนานนามว่าไม่ต่างจากบัณฑิตมากความสามารถทำให้นางรู้สึกคุ้นเคยกับมันจึงนั่งยอง ๆ วางถาดกาน้ำชาในมือลงกับพื้นเพื่อหยิบผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นขึ้นมากางดูผ้าเช็ดหน้าไหมงดงามเนื้อดี ลวดลายปักด้ายเป็นหมาป่าคาบจันทราเป็นผ้าเช็ดหน้าที่นางคุ้นเคยว่าเคยเจอที่ไหนสักที่นางนึก ๆ ดูอีกทีก็นึกได้ว่าในตอนที่เขายกผ้าเช็ดหน้ามาซับไม่ว่าจะในสถานการณ์ไหน ก็เป็นผ้าเช็ดหน้าลายนี้
<br><br>
&emsp;&emsp; ถึงแม้ว่าผืนนี้จะดูเก่ามากกว่าที่เคยเห็นแต่ไม่มั่นใจว่าเป็นผืนเก่าเก็บที่เขาเดินผ่านแถวนี้แล้วทำตกหรือว่าเป็นของผู้ใดกันแน่
<br><br>
&emsp;&emsp; “เจ้าเป็นอะไรหรือเปล่า?”
<br><br>
&emsp;&emsp; แต่ดูเหมือนว่าตอนนี้เว่ยเจียเหลียนฮวาไม่มีเวลาให้ครุ่นคิดเสียแล้วนางเร่งเก็บผ้าเช็ดหน้าเข้าในอกเสื้อก่อนจะปั้นหน้าปวดเมื่อยแล้วหันไปมองคนข้างหลังสตรีนางนี้สวมอาภรณ์เหมือนกันกับนางไม่มีผิด สงสัยคงคิดว่าเป็นอะไรไปกระมัง จิตใจดีเสียจริง
<br><br>
&emsp;&emsp; “ม–ไม่หรอกเจ้าค่ะพอดีว่าข้าเมื่อยมือเลยแวะพักวาง ถ–ถาดน้ำชาลงหน่อยกาน้ำชาอันนี้มันหนักมากเลยน่ะเจ้าค่ะ”
<br><br>
&emsp;&emsp; “เจ้าคงเป็นเด็กใหม่สินะกาน้ำชาดินเผาอันนี้คงจะหนักไปสักหน่อยแต่ว่าหากเจ้าทำงานไปจนมีคนใหม่มาก็จะเลิกรินน้ำชาแล้วล่ะ”
<br><br>
&emsp;&emsp; สตรีผู้นั้นช่วยเหลียนฮวายกถาดน้ำชาขึ้นมาเพื่อแบ่งเบาภาระให้นางได้ลุกขึ้นเองได้อย่างเต็มตัวครั้นเมื่อแลเห็นว่าร่างเล็กน่าจะไม่เป็นแล้วก็ถึงเวลาที่จะต้องไปทำหน้าที่ของตนเองต่อ
<br><br>
&emsp;&emsp; “เอ้า อดทนหน่อยเล่า”
<br><br>
&emsp;&emsp; “ขอบพระคุณ จ—เจ้าค่ะ”
<br><br>
&emsp;&emsp; เมื่อสตรีผู้นั้นหันกลับไปตามทางของนางเว่ยเจียเหลียนฮซาก็รู้สึกได้ว่านางคงจะออกมานานเกินไปเสียแล้วร่างเล็กเร่งฝีเท้าเดินไปทางห้องครัวเพื่อชงชากาใหม่ให้คณิกาประจำห้องที่ได้รับมอบหมายหากนางเล่นหายไปนาน ๆ คงได้ถูกจับโยนออกจากหอสดับพิรุณเป็นแน่

<br><br>


</div>

<br><br>

<img style= "width: 75%;" src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/3e558b428bc2798ada28d7067969f8308aa0a842f956-fBiPJm_fw658webp_11zon.png" border="0" alt=""> <br><br>
เก็บผ้าเช็ดหน้าเอาไว้ สืบหาเบาะแส 2/3
<br><br>

อัจฉริยะ (ทอง)(+20) <br>
เงื่อนไขพัฒนาคลาส:<br>
- Level 50 เป็นต้นไป<br>
- สเตตัส INT 50 ขึ้นไป<br>
- อัปเกรด นักวิชาการ ถึงระดับสูงสุด 20 (ใช้หินอัปเกรด)<br>
- มีโรลเพลย์และผ่านการโต้วาทีประลองปัญญากับใครสักคน 2 ครั้ง<br>

<a href="https://han.mooorp.com/forum.php?mod=redirect&goto=findpost&ptid=55&pid=169">1</a> | <a href="https://han.mooorp.com/forum.php?mod=redirect&goto=findpost&ptid=55&pid=172">2</a><br><br>

@Admin

<br>
<br><br><br><br><br>

</div>

        </div>
<div style="margin-top: -200px; ">
<div style="height: 450px; background-image: url('https://img2.pic.in.th/pic/997474d9f1fa22b3deb3f9e8f3f5e600973a636a4f869b-1TtaqD_fw658webp_11zon.png');
background-repeat: no-repeat;
background-size: cover;
"></div></div>

        </div>
        </div>
</div></font></div>

WeijiaLianhua โพสต์ 2025-6-15 15:22:12

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย WeijiaLianhua เมื่อ 2025-6-15 15:34 <br /><br /><style>

        #ZhiLian01 {

          border: 0px solid;

    border-radius: 10px;

    background-image: url("https://i.imgur.com/ujhleR3.jpeg"); }

        #ZhiLian02 {

          border: 0px solid;

          width: 75%;

    box-shadow: #000000 5px 5px 5em;

    background-color : #F2F1ED;}

#ZhiLian03 {

          border: 0px solid;

          padding: 0px 50px;

          width: 75%;}

#ZhiLian04 {

          border: 0px solid;

          padding: 30px;

          width: 500px;

          box-shadow: #000000 5px 5px 5em;

              background-image: url("https://i.imgur.com/IFRHQ59.png");}



</style>



<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Charmonman:wght@400;700&display=swap" rel="stylesheet">

<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Niramit:ital,wght@0,200;0,300;0,400;0,500;0,600;0,700;1,200;1,300;1,400;1,500;1,600;1,700&display=swap" rel="stylesheet">

<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Zhi+Mang+Xing&display=swap" rel="stylesheet">



<div align="center">

<font face="Sarabun" size="3" color="#4C4C57">

<div id="ZhiLian01">

<div id="ZhiLian02">

<div style="height: 1200px; background-image: url('https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d24e426ac5f4f0025b9adb4c4717f7fa2858a55a15b2e3-C3p10l_fw658webp_11zon.png'); background-repeat: no-repeat; background-size: cover;"></div>

<div style="margin-top: -1000px; text-align: center;"><b>

<img height="300" src="https://img2.pic.in.th/pic/d82c05b49ff8092e33ac7c39a447629be02da48d5e407-1F2pzF_fw658webp_11zon.png" border="0" alt=""><br>

<span style="text-shadow: #696969 5px 5px 10px"><font size="6"> ลมคิมหันต์พัดโบกแย้มกลีบเหลียนฮวาเบ่งบาน</font><br><font size="4"> วันที่สาม อู่เยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบเอ็ด <br> ยามโหย่ว( 17.00 น. ) </font></span></b>



</div><br><br>

<div style="margin-top: -50px; ">

<div id="ZhiLian03">

    <div align="left">



&emsp;&emsp; <font size="5">บัดนี้หอสดับพิรุณเปิดทำการแล้ว</font> นางคณิกาในห้องแต่งตัวค่อย ๆ ทยอยเดินออกไปเพื่อทำการแสดงเปิดร้านบ้างหรือไม่ก็ถูกเรียกตัวไปให้บริการนายท่านทั้งหลายบ้างเว่ยเจียเหลียนฮวาที่ยืนรินน้ำชาอยู่ครึ่งชั่วยามได้นั้นก็ได้หน้าที่ใหม่ในช่วงเวลาที่ต้องรับแขกคือการคอยรินสุราให้นายท่านผู้มีอุปการคุณทั้งหลาย

<br><br>

&emsp;&emsp; จากกาน้ำชาสู่กาน้ำเมานางต้องเดินไปตามทางผู้คนมากมายยามใดที่นางคณิกาเรียกให้ไปรินสุราให้นายท่านของพวกนางก็ต้องเดินไปตามที่พวกนางเรียกเพื่อเป็นการขายสุราชนิดเดินไปรินถึงที่ส่วนนางคณิกาก็จะเป็นผู้จดจำจำนวนร่วมกับเสี่ยวเอ้อร์ผู้มีหน้าที่จดบันทึกสุราที่รินไปตามแต่บะโต๊ะที่ได้รับมอบหมายแล้วก็นำตัวเลขนี้ไปเรียนแจ้งแก่เสี่ยวเอ้อร์ผู้คิดเงินตำลึงของแต่ละโต๊ะนับว่าเป็นระบบการจัดการภายในร้านที่เอื้อต่อลูกค้าผู้สูงศักดิ์ทั้งหลายที่ต้องการรื่นรมย์แต่ในขณะเดียวกันการจดให้เช่นนี้ก็ทำให้พวกเขาทั้งหลายหมดตัวไปไม่รู้ตัวเช่นกัน

<br><br>

&emsp;&emsp; ไหนจะค่าสตรีที่ให้บริการเอย ค่าสุราที่ไม่รู้ว่าจอกที่เท่าไหร่แล้วเอย ยิ่งบางคนโยนถุงตำลึงแจกนางคณิกาอีกน้ำเมานี่ร้ายกาจนัก

<br><br>

&emsp;&emsp; เว่ยเจียเหลียนฮวาผู้กำลังรินสุราใส่จอกให้นายท่านผู้หนึ่งอยู่ก็ได้พบว่าสุราในกาได้หมดลงเป็นที่เรียบร้อยพอดีนางจึงได้ขอตัวเดินไปหลังหอคณิกาเพื่อเติมสุราใส่กาสุราให้เต็มทว่าก่อนที่นางจะเดินกลับเข้าไปที่เดิมนั้นมามาผู้เดิมที่รับนางเข้ามาก็เดินมาหาและแจ้งให้นางไม่ต้องไปทำที่เดิมอกีแล้ว

<br><br>


&emsp;&emsp; "นายท่านแจ้งให้ขอให้เจ้าไปยืนรินสุราข้างบนชั้นสองอย่ากระทำอะไรให้เสียชื่อหอสดับพิรุณเล่า"

<br><br>


&emsp;&emsp; "ข---เข้าใจแล้วเจ้าค่ะ"

<br><br>


&emsp;&emsp; แล้วเว่ยเจียเหลียนฮวาก็ได้เดินขึ้นไปยังชั้นสองชั้นที่ให้บริการใต้เท้าทั้งหลาย ขุนนางกระเป๋าหนัก หลังเลื่อนสายตาไปได้ไม่นานนักก็แลเห็นบุรุษโแมงานนั่งท่ามกลางสตรีกำลังคุยจ้อสนุกสนานช่างเป็นคนที่แสดงได้เก่งกาจจริง ๆ วินาทีที่นางกำลังพินิจสิ่งที่ตาเห็นนั้นเขาก็โบกมือทักทายน้อย ๆ หากให้นางเดาคงจะเป็นเขาที่เรียกนางขึ้นมาชั้นสองเป็นแน่มือหนากวักเรียกราวกับลูกค้าผุ้มีอุปการคุณท่านหนึ่งก่อนจะเอ่ยออกในสิ่งที่เขาสามารถอำนวยความสะดวกในการสืบเบาะแสของนางได้

<br><br>


&emsp;&emsp; "เจ้าเป็นคนรินสุราประจำห้องนี้ใช่หรือไม่เจ้าวางกาสุราไว้แล้วออกไปเดินเล่นตามใจเจ้าไปข้าจะแจ้งกับมามาเองว่าข้าต้องการความเป็นส่วนตัว"

<br><br>


&emsp;&emsp; "ข---ขอบพระคุณนาย ท---ท่านเจ้าค่ะ"

<br><br>


&emsp;&emsp; ชั่วคณะที่เงยใบหน้าขึ้นได้สบดวงตาที่กำลังไร้อารมณ์ต่อสตรีข้างกายทั้งสองสามนางก็รู้สึกขบขันขึ้นมาทันใดไม่รู้ว่านางจะสงสารเขาที่ต้องแสร้งเรียกพวกนางเหล่านี้มาสืบหาเบาะแสได้เนียนตาขึ้น หรือว่าจะสงสารพวกนางเหล่านี้ที่ต้องมาให้ความรื่นเริงแก่บุรุษผู้ที่กำลังแอบรำคาญผ่านดวงตากันแน่แต่ไม่ว่าจะฝ่ายไหนนางก็ต้องขอบคุณที่เขาทำให้นางได้มีเวลาเดินสำรวจอีกครั้ง




<br><br>




</div>



<br><br>



<img style= "width: 75%;" src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/3e558b428bc2798ada28d7067969f8308aa0a842f956-fBiPJm_fw658webp_11zon.png" border="0" alt=""> <br><br>



สืบหาเบาะแส 3/3<br><br>

@Admin



<br><br><br><br><br>



</div>



        </div>

<div style="margin-top: -200px; ">

<div style="height: 450px; background-image: url('https://img2.pic.in.th/pic/997474d9f1fa22b3deb3f9e8f3f5e600973a636a4f869b-1TtaqD_fw658webp_11zon.png');

background-repeat: no-repeat;

background-size: cover;

"></div></div>



        </div>

        </div>

</div></font></div>

WeijiaLianhua โพสต์ 2025-6-15 20:03:07

<style>
        #ZhiLian01 {
          border: 0px solid;
    border-radius: 10px;
    background-image: url("https://i.imgur.com/ujhleR3.jpeg"); }
        #ZhiLian02 {
          border: 0px solid;
          width: 75%;
    box-shadow: #000000 5px 5px 5em;
    background-color : #F2F1ED;}
#ZhiLian03 {
          border: 0px solid;
          padding: 0px 50px;
          width: 75%;}
#ZhiLian04 {
          border: 0px solid;
          padding: 30px;
          width: 500px;
          box-shadow: #000000 5px 5px 5em;
              background-image: url("https://i.imgur.com/IFRHQ59.png");}

</style>

<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Charmonman:wght@400;700&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Niramit:ital,wght@0,200;0,300;0,400;0,500;0,600;0,700;1,200;1,300;1,400;1,500;1,600;1,700&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Zhi+Mang+Xing&display=swap" rel="stylesheet">

<div align="center">
<font face="Sarabun" size="3" color="#4C4C57">
<div id="ZhiLian01">
<div id="ZhiLian02">
<div style="height: 1200px; background-image: url('https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d24e426ac5f4f0025b9adb4c4717f7fa2858a55a15b2e3-C3p10l_fw658webp_11zon.png'); background-repeat: no-repeat; background-size: cover;"></div>
<div style="margin-top: -1000px; text-align: center;"><b>
<img height="300" src="https://img2.pic.in.th/pic/d82c05b49ff8092e33ac7c39a447629be02da48d5e407-1F2pzF_fw658webp_11zon.png" border="0" alt=""><br>
<span style="text-shadow: #696969 5px 5px 10px"><font size="6"> ลมคิมหันต์พัดโบกแย้มกลีบเหลียนฮวาเบ่งบาน</font><br><font size="4"> วันที่สาม อู่เยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบเอ็ด <br> ยามซวี( 19.00 น. ) </font></span></b>

</div><br><br>
<div style="margin-top: -50px; ">
<div id="ZhiLian03">
    <div align="left">

&emsp;&emsp; <font size="5">ในเมื่อสบโอกาส</font> ขึ้นมาชั้นสองที่นางน่าจะไม่ได้มาง่าย ๆ แล้วนั้นย่อมต้องเดินสำรวจให้เต็มที่เว่ยเจียเหลียนฮวาเดินไปตามห้องทั้งหลายทั้งเจอห้องที่กำลังให้บริการอย่างถึงพริกถึงขิง และห้องที่ต้องมารับมือกับนายท่านหลากหลายอารมณ์ได้ยินเสียงร้องไห้ตัดพ้อฟูเหรินที่บ้านเอยตัดพ้อร้านรวงที่พังทลายเอย หัวเราะหยอกเอินกับเหล่าสตรีงามเมืองไร้เนื้อหาที่ต้องการไม่มีแม้แต่เรื่องที่น่าจะใส่ใจได้เลยแม้เพียงนิด
<br><br>
&emsp;&emsp; เว่ยเจียเหลียนฮวาที่เดินไปครบสองฟากของหอนางโลมนี้จนเหลือแค่หอด้านในสถานที่ที่เต็มไปด้วยคาวโลกีย์จนแค่เพียงเดินเข้าไปใกล้ก้ได้ยินเสียงหวานเล็ดลอดออกมาจนทำใบหน้าเล้กขึ้นสีชาดฝาดระบายทั่วแก้มใสแม้นางจะเคยอยากรู้อยากเห็นจนแอบไปเปิดอ่านตำรากามสูตรที่จางกงกงเอามาให้ประกอบการเรียนครั้นสมัยเป็นเพียงเหม่ยเหรินก็เถิดทว่านางที่ไม่เคยใช้งานจริง ๆ ย่อมต้องรู้สึกกระดากอายกับอะไรเช่นนี้อยู่แล้ว
<br><br>
&emsp;&emsp; ต่อให้ผู้คนภายนอกจะคิดว่านางถวายรับใช้ตั้งแต่สมัยฝ่าบาทมาบรรทมตำหนักเถียนเซี่ยก็เถอะแต่ว่านางที่นอนกอดหมอนข้างหลับไปแทนนั้นจะเรียกว่านอนจับมือยังไม่ได้เลย…
<br><br>
&emsp;&emsp; ในช่วงเวลานั้นเองที่ตั้งใจฟังให้ดีเสียงที่ลอดผ่านเสียงสวาทของนางคณิกามีเสียงสนทนาอันคุ้นเคยเสียงของ มามา ผู้คุมหอคณิกาแห่งนี้เว่ยเจียเหลียนฮวาในคราบของหลันฮวาผู้เป็นหญิงรับใช้ค่อย ๆ เดินตามเสียงนั้นไปจนไปถึงห้องที่ปิดประตูมิดชิดจนไม่อาจแลเห็นผู้ใดอยู่ภายในได้ต้องขอบคุณที่นางได้สนทนากับมามาบ้างจึงพอจะจดจำว่าเป็นเสียงของนาง
<br><br>
&emsp;&emsp; “รีบส่งนางออกไปได้แล้ว บัดนี้ไม่มีสิ่งใดปลอดภัย พอมารปีศาจหายไป คนขององค์ชายเก้าดันเข้ามาในช่วงเวลาเช่นนี้ไม่มีเวลาปั้นนางเป็นตัวเรียกตำลึงแล้ว”
<br><br>
&emsp;&emsp; “ใจเย็นก่อนข้าติดต่อขุนนางราชสำนักต้าฮั่นเขาจะมาซื้อตัวนางในราคาสูงแบบนั้นก็ได้ราคาดีที่เราต้องการแล้วอีกไม่กี่วันคงได้ข่าวคราวว่าเขาจะซื้อขายอย่างไร”
<br><br>
&emsp;&emsp; บทสนทนานี้เองทำให้นางได้มั่นใจว่ามีคนที่กำลังปกปิดอยู่ภายในหอคณิกาจริง ๆ นางที่ไม่ได้แลเห็นสตรีที่ดูมาใหม่ หรือดูไม่ต้องการทำงาน หรือถูกกระทำมากนักภายในหอคณิการชั้นบนและหญิงรับใช้ในชั้นล่างแสดงว่าพวกนี้ต้องเก็บพระนางผู้นั้นไว้ในห้องคณิกาชั้นสูงที่มีเวรยามเฝ้าตลอดเป็นแน่
<br><br>
&emsp;&emsp; นั่นไม่ใช่เพราะต้องการเฝ้ายามไม่ให้ผู้ใดเข้าไปได้เพียงอย่างเดียวคงเฝ้ายามมิให้ผู้ใดวิ่งออกมาด้วยกระมัง
<br><br>
&emsp;&emsp; เท่าที่ฟังแล้วท่าทางคงจะไม่ได้การแล้วนางกำลังจะถูกขายในอีกไม่กี่วันร่างเล็กที่ยืนฟังอยู่จนหูแนบกับผนังก็ต้องสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงที่ค่อย ๆ เข้ามาใกล้ประตูพวกเขากำลังจะออกมาแล้วครั้นนางกำลังจะหันมองซ้ายขวาหาที่หลบภัยร่างบางพลันถูกอุ้มจนตัวลอย
<br><br>
&emsp;&emsp; “อ๊ะ—”
<br><br>
&emsp;&emsp; “ชู่ ข้าเองกอดคอไว้”
<br><br>
&emsp;&emsp; น้ำเสียงทุ้มคุ้นหูเอ่ยขึ้นดวงใจที่คิดว่าคงไม่รอดจากการถูกจับได้แล้วก็โล่งใจขึ้นมาโดยพลันมือเล็กรับกอดคอแกร่งฝังใบหน้าลงกับไหล่กว้างราวกับว่าต้องการหลบซ่อนใบหน้าจากผู้คนทั้งโลกทันใดนั้นเองที่มามาออกมาเพราะได้ยินเสียงของนางที่ร้องลั่นเมื่อครู่แต่ก็ได้พบกับนายท่านผู้งดงามกำลังโอบอุ้มหญิงรับใช้ไม่รู้ว่านางคนไหน
<br><br>
&emsp;&emsp; “ที่ไหนได้ นายท่านคนงามนี่เองจะไปห้องส่วนตัวหรือเจ้าคะ”
<br><br>
&emsp;&emsp; “ใช่แล้วข้ามาครั้งแรกไม่รู้ว่าอยู่ตรงไหนนี่สิ”
<br><br>
&emsp;&emsp; “ท่านเดินไปทางขวามือจะเจอห้องรับรองมากมายแต่เดี๋ยวข้าจะส่งนางคณิกาไปให้ท่านอีกทีนะเจ้าคะ”
<br><br>
&emsp;&emsp; “ไม่ต้องข้าเลือกนาง”
<br><br>
&emsp;&emsp; “แต่…”
<br><br>
&emsp;&emsp; “ไม่มีแต่ข้าจะเอานางผู้นี้”
<br><br>
&emsp;&emsp; เพื่อป้องกันมิให้มามาจดจำได้ว่าเป็นนางหน้ากระที่เขาเป็นคนเอามาขายเองจึงถูใบหน้ากับบ่ากว้างบ้างแขนเสื้อบ้างเพื่อลบรอยกระที่หายไปเหลือเพียงหน้าเกลี้ยงเกลาชั่วขณะที่เดินผ่านมามาเมื่อแลเห็นว่านางไม่ได้เอะใจอะไรก็ปล่อยให้เขาโอบอุ้มไปเช่นนี้พร้อมกับแอบสนทนาเบา ๆ ที่น่าจะไม่มีผู้ใดได้ยิน
<br><br>
&emsp;&emsp; “นางบอกว่าจะขายให้ขุนนางราชสำนักต้าฮั่นเรื่องนี้ต้องคุยกันเจ้าค่ะ”
<br><br>
&emsp;&emsp; “ได้รอเข้าห้องก่อน”
<br><br>
&emsp;&emsp; ในช่วงเวลาที่เดินผ่านห้องหับต่าง ๆ ก็มีสตรีทั้งนางคณิกาและนางรับใช้เดินผ่านไปมาต่างแลเห็นแล้วสุนทนาซุบซิบอย่างออกรสมีทั้งความอิจฉาและความทึ่งที่หญิงรับใช้คนใดกันยั่วยวนบุรุษงามได้ถึงขนาดเปิดห้องส่วนตัวเช่นนี้นางจะไม่กลายเป็นคณิกาชั้นสูงคนใหม่ในเร็ววันหรอกหรือเสียงเหล่าสตรีที่เอ่ยสนทนากันนี้เองทำเอานางที่กลายเป็นหัวข้อสนทนาต้องมุดใบหน้าลงกับบ่ากว้างเพื่อไม่ให้ผู้ใดแลเห็นใบหน้าของนางทั้งนั้น
<br><br>
&emsp;&emsp; นางคณิกาอันใดกันข้าแค่มาทำงาน
<br><br>
&emsp;&emsp; ใช้เวลาเพียงหนึ่งเค่อเท่านั้นในการเดินหาห้องที่ดูจะเงียบสงบที่สุด ไร้เสียงประกอบฉากเร้าใจจนไม่เป็นอันทำมาหากินเมื่อปิดประตูห้องเพื่อความเป็นส่วนตัวเรียบร้อยแล้วก็ได้เวลาปล่อยนางลงจากอ้อมแขนของเขาเสียที
<br><br>
&emsp;&emsp; “เจ้า…ไม่เป็นไรนะ”
<br><br>
&emsp;&emsp; “ไม่…ไม่เป็นอะไร”
<br><br>
&emsp;&emsp; ต่อให้นางจะเป็นอะไรก็ไม่อาจเป็นได้หรอกจะโวยวายเขาได้อย่างไรในเมื่อมันเป็นวิธีที่ช่วยนางออกจากสถานการณ์เช่นนั้นได้ทั้งภายในหอคณิกาเช่นนี้บุรุษมากรักและเงินตราย่อมเลือกสรรสตรีใดก็ได้ แม้ว่านางผู้นั้นจะเป็นเพียงนางรับใช้ก็ตามเช่นนั้นแล้วการที่จะเล่นละครให้แนบเนียนที่สุดย่อมออกมาในแนวทางนี้
<br><br>
&emsp;&emsp; แต่เพราะว่าเป็นเขาด้วยกระมังถึงได้วุ่ยวายใจเช่นนี้
<br><br>
&emsp;&emsp; “ก่อนอื่น พวกเขาคุยกันในห้องข้าได้ยินเสียงบุรุษผู้หนึ่งน่าจะเป็นคนในสายข่าวของท่านพวกเขาคุยกันว่าบัดนี้มีคนขององค์ชายเก้าเข้ามาในหนานเจ้าตอนแรกพวกเขาน่าจะขายนางในหอคณิกาเอาตำลึงเงิน แต่ตอนนี้เขากำลังติดต่อกับขุนนางในราชสำนักต้าฮั่นที่จะซื้อตัวนางในราคาสูง”
<br><br>
&emsp;&emsp; “เป็นเช่นนี้ย่อมมีสองทางหากไม่หาตัวนางให้เจอก็ต้องจับตาดูมามาเอาไว้”
<br><br>
&emsp;&emsp; “จริง ๆ ข้าอยากให้จับตาดูชายผู้นั้นอีกคนด้วย แต่เสียดายนักที่ไม่เห็นสิ่งใดเลยทั้งนั้น”
<br><br>
&emsp;&emsp; ไม่ทันจะกระซิบคุยสิ่งใดต่อฉางซานเซียนหวางก็ยกมือขึ้นส่งสัญญาณให้นางเงียบสักครู่ก่อนจะยื่นใบหน้าเข้าไปใกล้กระซิบข้างหู
<br><br>
&emsp;&emsp; “มีคนยืนหน้าห้อง…”
<br><br>
&emsp;&emsp; “...อ๊ะ! ท่านจะทำอะไรน่ะ”
<br><br>
&emsp;&emsp; ครั้นสิ้นวจีทุ้มเอ่ยบอกว่ามีผู้อื่นอยู่หน้าห้องเจ้าตัวเสแสร้งก็ร้องออกมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยจนทำให้บุรุษตรงหน้าถลึงตาทันทีเป็นสาวเป็นนางร้องเช่นนี้ได้อย่างไรเมื่อร่างเล็กเห็นว่าอีกคนไม่ร้องด้วยกันก็บรรจงตี แป๊ะ! เข้าที่แขนแกร่งทันที
<br><br>
&emsp;&emsp; “อ๊ะ–!”
<br><br>
&emsp;&emsp; แม้ว่ามันจะเป็นเสียงที่ออกมาเพราะความเจ็บแต่ว่ามันก็ไม่ได้ทรัพย์มากพอที่จะก่อให้เกิดความเข้าใจผิดได้เท่านี้เขาก็เข้าใจแล้วว่าต้องเล่นอะไรต่อ
<br><br>
&emsp;&emsp; “นางตัวดีต่อปากต่อคำกับข้าตั้งแต่เมื่อครู่นี้แล้ววันนี้ข้าจะทำให้เจ้าสิ้นฤทธิ์จงได้”
<br><br>
&emsp;&emsp; “อ๊า–อย่านะ !”
<br><br>
&emsp;&emsp; แม้เสียงจะล่อแหลมแต่การกระทำช่างตรงข้ามอีกคนนั่งพูดเฉย ๆ ส่วนร่างเล็กเดินไปทั่วพยายามทำให้ห้องดูรกมากราวกับผ่านสมรภูมิรักเดินไปนอนกลิ้งบนตั่งเตียงขยำ ๆ ให้ดูเหมือนว่ามีคนใช้งานอย่างหนักหน่วงจนดูไม่ได้
<br><br>
&emsp;&emsp; “ไม่มีคนแล้ว เท่านี้ก็น่าจะพอ…”
<br><br>
&emsp;&emsp; ร่างเล็กของเว่ยเจียเหลียนฮวาได้ยินเช่นนั้นก็นอนแผ่หลาจนเตียงอย่างเหนื่อยอ่อนทั้ง ๆ ที่วันนี้นางตั้งใจจะมาทานอาหารที่โรงเตี๊ยมก็เท่านั้นไยมันเลยเถิดถึงเพียงนี้นางอยากจะทึ่งหัวตัวเองทิ้งซะ จะโทษใครก็ไม่ได้ โทษตัวนางเองที่อาสาเข้ามากระทำอะไรแบบนี้เอง
<br><br>
&emsp;&emsp; “ท่าน..คิดว่าเราต้องอยู่ในห้องเช่นนี้สักกี่ชั่วยามกัน”
<br><br>
&emsp;&emsp; นางที่อ่านแค่ตำรากามสูตรจะรู้ได้อย่างไรว่าคนเราประกอบกิจนานเท่าไหร่
<br><br>
&emsp;&emsp; เยี่ยม…เยี่ยมจริง ๆ —

<br><br>


</div>

<br><br>

<img style= "width: 75%;" src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/3e558b428bc2798ada28d7067969f8308aa0a842f956-fBiPJm_fw658webp_11zon.png" border="0" alt=""> <br><br>

@Admin
<br><br><br><br><br>

</div>

        </div>
<div style="margin-top: -200px; ">
<div style="height: 450px; background-image: url('https://img2.pic.in.th/pic/997474d9f1fa22b3deb3f9e8f3f5e600973a636a4f869b-1TtaqD_fw658webp_11zon.png');
background-repeat: no-repeat;
background-size: cover;
"></div></div>

        </div>
        </div>
</div></font></div>

WeijiaLianhua โพสต์ 2025-6-16 23:53:05

<style>
        #ZhiLian01 {
          border: 0px solid;
    border-radius: 10px;
    background-image: url("https://i.imgur.com/ujhleR3.jpeg"); }
        #ZhiLian02 {
          border: 0px solid;
          width: 75%;
    box-shadow: #000000 5px 5px 5em;
    background-color : #F2F1ED;}
#ZhiLian03 {
          border: 0px solid;
          padding: 0px 50px;
          width: 75%;}
#ZhiLian04 {
          border: 0px solid;
          padding: 30px;
          width: 500px;
          box-shadow: #000000 5px 5px 5em;
              background-image: url("https://i.imgur.com/IFRHQ59.png");}

</style>

<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Charmonman:wght@400;700&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Niramit:ital,wght@0,200;0,300;0,400;0,500;0,600;0,700;1,200;1,300;1,400;1,500;1,600;1,700&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Zhi+Mang+Xing&display=swap" rel="stylesheet">

<div align="center">
<font face="Sarabun" size="3" color="#4C4C57">
<div id="ZhiLian01">
<div id="ZhiLian02">
<div style="height: 1200px; background-image: url('https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d24e426ac5f4f0025b9adb4c4717f7fa2858a55a15b2e3-C3p10l_fw658webp_11zon.png'); background-repeat: no-repeat; background-size: cover;"></div>
<div style="margin-top: -1000px; text-align: center;"><b>
<img height="300" src="https://img2.pic.in.th/pic/d82c05b49ff8092e33ac7c39a447629be02da48d5e407-1F2pzF_fw658webp_11zon.png" border="0" alt=""><br>
<span style="text-shadow: #696969 5px 5px 10px"><font size="6"> ลมคิมหันต์พัดโบกแย้มกลีบเหลียนฮวาเบ่งบาน</font><br><font size="4"> วันที่สาม อู่เยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบเอ็ด <br> ยามไห่( 22.00 น. ) </font></span></b>

</div><br><br>
<div style="margin-top: -50px; ">
<div id="ZhiLian03">
    <div align="left">

&emsp;&emsp; <font size="5"> “อีกสักชั่วยามคงพอปลายยามไห่ค่อยออกจากที่นี่”</font>
<br><br>
&emsp;&emsp; ร่างสูงที่เอ่ยออกมามานั้นดูเหมือนจะเคร่งเครียดขึ้นมา หน้าที่ของเงาแห่งราชบัลลังก์ดังก้องในหัว ผู้เป็นหมาป่าล่าเนื้อของราชวงศ์มีหรือจะปล่อยไว้ได้ยิ่งได้ยลยินคำว่า ขุนนางราชสำนักต้าฮั่น แล้วไซร้ย่อมต้องไม่ใช่เรื่องปกติธรรมดาการทำร้ายคนจากไป๋หลั่นโดยคนของต้าฮั่นไม่ว่าจะมองจากมุมใดก็ทำให้ผู้คนต่างเข้าใจว่าเป็นต้าฮั่นที่ต้องการฉีกความสงบสุขของแผ่นดิน   ก่อความวุ่นวายทั้งเหนือใต้ เป็นเช่นนี้ไม่พ้นจบที่สงคราม
<br><br>
&emsp;&emsp; เช่นนั้นแล้วนี่คือสิ่งที่เขาต้องจัดการแม้ใจจะไม่อยากทิ้งนางไว้เท่าใดนักทว่าการเดินทางของเขาต่อจากนี้ก็ไม่ปลอดภัยสำหรับนางเช่นกัน
<br><br>
&emsp;&emsp; ครั้นเมื่อช่วงเวลาผ่านไปจนถึงราวปลายยามไห่ส่ิงที่ทำให้เขาต้องปวดเศียรเวียนเกล้าก็มาถึงอีกคราเมื่อถึงเวลาที่พวกเขาต้องจากห้องแล้วเช่นนั้นเขาก็จำต้องออกไปพร้อมนางอย่างสมจริงเช่นนั้นแล้วสภาพที่ดูเรียบร้อยเกินไปคงมิใช่เรื่องดี
<br><br>
&emsp;&emsp; และดูเหมือนเว่ยเจียเหลียนฮวาจะคิดเช่นเดียวกันนางที่นั่งบนเตียงก็ดึงคอเสื้อให้คลายออกเล็กน้อยดึงปิ่นออกเล็กน้อยคลายเรือนผมให้ยุ่งเหยิงมากขึ้นพอทำเช่นนี้แล้วแม้จะดูไม่ดีเสียหน่อยทว่าตอนนี้นางปลอมตัวอยู่หากไม่มีผู้ใดจดจำได้ย่อมไม่มีคนรับรู้ว่านางกำลังทำเรื่องที่เสื่อมเสียชื่อเสียงเป็นใด
<br><br>
&emsp;&emsp; อยู่ต่างแดนก็ดูเหมือนว่าจะกระทำแต่เรื่องเสี่ยงนอนเล่นในตำหนักเย็นนัก
<br><br>
&emsp;&emsp; “ข้าว่าท่านก็ควร…แต่งตัวให้เหมาะสมกับบทบาทเสียสักหน่อยนะ” เสียงหวานเอ่ยเมื่อแลเห็นว่าเขายังคงเรียบร้อย สะอาดสะอ้านเช่นเดิมเหมือนไม่เคยเกิดสิ่งใดขึ้น…ที่จริงมันไม่เคยกิดสิ่งใดเลยจริง ๆ นั่นแหละทว่าบัดนี้การแสดงว่าได้ร่วมหอกับหญิงรับใช้แล้วย่อมต้องกรระทำตนให้เหมือนมีอะไรด้วย “ท่านช่วยขยำเสื้อท่านให้ยับขึ้นหน่อยทำให้เกษาของท่านยุ่งสักเล็กน้อยก็คงได้กระมัง”
<br><br>
&emsp;&emsp; ส่งพุทธองค์ต้องส่งให้ถึงทิศประจิมฉันใดหากต้องกระทำสิ่งใดย่อมต้องกระทำให้เต็มที่ฉันนั้นมือหนาจัดอาภรณ์ให้ดูยุ่งขึ้นมาสักหน่อยตามที่นางบอกก่อนจะเดินไปที่ตั่งเตียง สถานที่ที่นางกำลังประทับนั่งอยู่
<br><br>
&emsp;&emsp; “ขออภัยด้วย”
<br><br>
&emsp;&emsp; “ว๊าย—!?”
<br><br>
&emsp;&emsp; บัดนั้นแขนแกร่งพลันโอบอุ้มนางขึ้นจนตัวลอย หากจะเอานางออกไปพร้อมกันโดยไม่ให้ผู้ใดจับได้ว่าเป็นนางเช่นนั้นแล้วย่อมต้องกระทำเช่นเดิมที่เข้ามาเว่ยเจียเหลียนฮวาที่ถูกอุ้มขึ้นลอยจากพื้นไม่ทันตั้งตัวจำต้องยื่นแขนเล็กโอบรอบลำคอแกร่งเพื่อหาที่ยึดจากนั้นดวงตากลมก็หรี่เล็กลงอย่างคาดโทษราวกับแม่วิฬาร์น้อยกำลังขู่ฟ่อแฟ่เมื่อถูกบุกรุกพื้นที่ส่วนตัวโดยไม่บอกล่าว
<br><br>
&emsp;&emsp; “อย่ามองข้าแบบนั้นหากต้องเอาเจ้าออกไปด้วยแบบนี้จะปลอดภัยที่สุดคนอื่นจะได้ไม่ต้องเห็นหน้าเจ้า”
<br><br>
&emsp;&emsp; สิ่งที่เขาเอ่ยมานั้นไม่อาจโต้เถียงได้เลยในสถานการณ์นางถูกอุ้มเข้าไปนั้นการที่ถูกเขาอุ้มออกไปด้วยย่อมทำให้สถานการณ์ของนางเหมาะแก่การถูกปล่อยออกไปยิ่งขึ้นแต่ว่ามีหรือมามาจะปล่อยได้ง่าย ๆ อย่างน้อยนางต้องบอกให้เขาซื้อตัวไถ่นางออกไปเป็นแน่
<br><br>
&emsp;&emsp; “ท่านไม่กลัวถูกมามารีดไถอ้างว่าซื้อไถ่ตัวข้าหรือ ?”
<br><br>
&emsp;&emsp; “ถือว่าเป็นประสบการณ์ไถ่ตัวพระสนมอย่างหาได้ยากก็แล้วกัน”
<br><br>
&emsp;&emsp; “???”
<br><br>
&emsp;&emsp; ดวงตาเบิกกว้างราวกับต้องการเอ่ยถามว่าเขาได้ยินสิ่งที่พระองค์เองตรัสออกมาหรือไม่ ? แต่ไม่นานเท่านั้นทัศนียภาพพลันถูกบดบังมือแกร่งใช้มือค่อย ๆ ประคองศีรษะน้อย ๆ ให้ซบลงบ่ากว้างความใกล้ชิดที่ไม่อาจต้านได้เร่งจังหวะดวงใจให้เร็วขึ้นใบหน้าเล็กให้ความร่วมมือในการฝังใบหน้าซบลงบ่ากว้างไม่ให้ผู้ใดแลเห็นใบหน้าของนาง…และไม่ให้เขาได้แลเห็นใบหน้าที่ถูกแต้มระบายสีชาดทั่วแก้มใสจนน่าอายเหลือเพียงใบหูเล็กที่โผล่พ้นออกมาจากเรือนผมใบหูสีแดงน่ารักน่าเอ็นดู
<br><br>
&emsp;&emsp; ซึ่งใบหูนี้เองได้ถูกเขาทอดมองผ่านคันฉ่องเงาปลายเตียงอย่างชัดแจ้งจนริมพระโอษฐ์งามขยับยกขึ้นอย่างอดไม่ได้จริง ๆ
<br><br>
&emsp;&emsp; “จะออกไปแล้ว ใช้บ่าข้าบดบังใบหน้าเจ้าเถิด”
<br><br>
&emsp;&emsp; สิ้นวจีทุ้มร่างของทั้งสองก็เดินออกจาห้องพักราวกับภาพของขุนนางผู้ถูกใจหญิงรับใช้จนจะเอานางไปด้วยภาพนี้เองส่งกระแสความอิจฉาให้แก่อิสตรีภายในหอสดับพิรุณพวกนางทั้งหลายต่างทำงานด้วยความหวังว่าจะมีบุรุษผู้แสนดีมาไถ่ชีวิตออกจากความสิ้นไร้ไม้ตอกอันดำมืดนี้มามาผู้คุมหอคณิกาแลเห็นเช่นนี้ก็เร่งจ้ำอ้าวเดินมาดักหน้าราวกับว่าไม่อาจปล่อยถุงเงินหนักของนางไปได้
<br><br>
&emsp;&emsp; “ช้าก่อนท่านใต้เท้าหอของข้าไม่มีบริการนอกสถานที่ไม่อาจปล่อยให้ท่านนำหญิงรับใช้ของข้าไปได้หรอกเจ้าค่ะ” นางเอ่ยพร้อมแย้มยิ้มงามก่อนจะคลี่พัดปกปิดใบหน้าครึ่งหนึ่งไว้ราวกับไม่ต้องการให้บุรุษถุงตำลึงของนางต้องแลเห็นความกระหยิ่มยิ้มย่องจนจะฉีกถึงรูหู “แต่หากใต้เท้าถูกใจนางจริง ๆ ข้าให้ท่านไถ่ตัวนางอยู่ที่…สัก 20 ตำลึงเงินเป็นเช่นไร”
<br><br>
&emsp;&emsp; “เช่นนั้นเอาไปไม่ต้องทอน”
<br><br>
&emsp;&emsp; มามาผู้นี้คงไม่รู้ว่ากำลังสนทนากับผู้ใดบุรุษผู้นี้เป็นเชื้อสายของสกุลหลิวน่าตายที่มักจะโยนตำลึงใส่สตรีเชียวนางยังจดจำได้ว่าได้รับถุงตำลึงทองจากทั้งสองภายในเวลาไล่เลี่ยกันได้อยู่เลย เช่นนั้นแล้วกับอีแค่ยี่สิบตำลึงเงินไม่ทำให้ขนหน้าแข้งเขาร่วงแม้เพียงเส้นซึ่งเป็นเช่นนั้นจริง ๆ หลิวชุ่นขยับแขนแกร่งจัดให้นางถูกโอบอุ้มด้วยแขนข้างซ้ายก่อนที่จะใช้มือขวาล้วงกระเป๋าโยนถุงตำลึงทองที่มีราว ๆ ห้าตำลึงทองได้มามาผู้รับเงินมาแล้วแกะแลเห็นตำลึงทองห้าก้อนพลันตาลุกวาวเร่งก้าวออกจากเส้นทางเดินทันที
<br><br>
&emsp;&emsp; “ข้าเอานางไปได้หรือยัง”
<br><br>
&emsp;&emsp; “เชิญเลยเจ้าค่ะเชิญเลย โฮะๆๆๆ”
<br><br>
&emsp;&emsp; เสียงหัวเราะดังขึ้นเป็นฉากหลังนับจากที่พลังของตำลึงทองได้ทำงานทางเดินทุกอย่างก้าวในหอคณิกาช่างง่ายดายราวกับเคี้ยวเต้าหู้ เพื่อความปลอดภัยที่สุดเขาจำต้องอุ้มนางไว้เช่นนี้จนถึงรถม้าที่จอดเอาไว้ตั้งแต่ช่วงยามเว่ยจนถึงบัดนี้ได้เวลาขยับล้อเกวียนกลับไปยังพระราชวังหนานเจ้าเสียที
<br><br>
&emsp;&emsp; กาลเวลาผ่านไปไม่ถึงสองเค่อในที่สุดทั้งสองก็มาถ้าหน้าทางเข้าหลักพระราชวังหนานเจ้าเว่ยเจียเหลียนฮวาผู้กลับมาเป็นตัวนางเช่นเดินจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อยขมวดปิ่นให้แน่นขึ้นราวกับว่าไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้นทั้งนั้นมีเพียงสีชาดจางคล้ายเลือดฝาดระบายแต้มแก้มใสเป็นหลักบานของเรื่องราวที่ได้เผชิญต่อจากนี้ครั้นเมื่อหยุดอยู่หน้าประตูวังแทนที่จะได้ลงกลับถูกมือหนายื้อหยุดไว้ก่อน
<br><br>
&emsp;&emsp; “ข้า…คงอยู่ต่อไม่ได้แล้ว”
<br><br>
&emsp;&emsp; วงคิ้วขมงขมวดเป็นปมอย่างไม่เข้าใจเขาเป็นอะไรไยประทับอยู่ไม่ได้ต่อร่างสูงผู้เอื้อนเอ่ยแลเห็นปฏิกิริยาเช่นนี้แล้วรู้สึกขบขันอยู่ในทีอย่างน้อยนางก็ยังคงมีปฏิกิริยากับคำว่า ไม่อยู่ ของเขาไม่ว่าจะครั้งสมัยกลับฉางซานหรือ ณ ตอนนี้
<br><br>
&emsp;&emsp; “หากเรื่องนี้เป็นเรื่องราวที่ก่อให้เกิดสงครามเหนือใต้จริง ๆ ข้าคงมีเรื่องต้องสะสาง”ร่างสูงเอ่ยก่อนจะกุมมือบางไว้มือเล็กผิวซีดเฉกเช่นสตรีในห้องหอ ดูเหมือนว่าการเดินทางร่วมกันจะทำให้ผิวของนางเข้มขึ้นเล็กน้อย “ข้า…ขอบคุณเจ้าจากใจจริงไม่ว่าจะเรื่องราวที่ช่วยเหลือเมืองของข้าตัวข้า หรือการสืบความในครานี้…”
<br><br>
&emsp;&emsp; หรือแม้แต่ขอบคุณที่มาอยู่ตรงหน้าของข้า
<br><br>
&emsp;&emsp; ถ้อยคำหวานที่เขาไม่อาจเอื้อนเอ่ยได้ติดตรึงเอาไว้ในอกนี่ยังไม่เหมาะสมด้วยสถานะกับความรู้สึกนี้หากต้องไขว้คว้า…จำต้องกระทำให้ถูกต้อง
<br><br>
&emsp;&emsp; “เรื่องในครานี้ข้าต้องไปหาคนผู้หนึ่งเพื่อไม่ให้เกิดสิ่งใดก่อเกิดอันตรายต่อต้าฮั่นเพื่อมิให้กฎบ้านเมืองถูกเหยียดหยามจนสิ้นอำนาจ เพื่อปกป้องมิให้เกิดสงครามที่อาจนำไปสู่การฉวยโอกาสบุกรุกของปีศาจที่เราป้องกันมาตลอดขุนนางผู้นั้นจำต้องโดนลงโทษเพื่อการนั้นคงจำต้องปล่อยให้เรื่องราวในหนานเจ้าดำเนินไปตามแผนการของพวกมัน…จนกว่าจะคลำหางเจอ”
<br><br>
&emsp;&emsp; “จากนี้โปรดถนอมตนเองให้ดีเรื่องในคืนนี้ข้าจะไม่ปริปากแพร่งพรายให้เจ้าเสื่อมเสีย ส่วนของหอสดับพิรุณ หากเจ้าแลเห็นสิ่งใดเคลื่อนไหว จงอย่าเข้าไปเด็ดขาดรักษาตัวเจ้าไว้จนกว่าจะกลับฉางอัน ”
<br><br>
&emsp;&emsp; “ในเดือนหน้า ต้น..ไม่ก็กลางเดือน ขอให้เราได้พบกันอีกครา ณ ฉางอัน”
<br><br>
&emsp;&emsp; ดวงตาเมล็ดซิ่งกลมใสสบพระเนตรแห่งสายเลือดสกุลหลิวความจริงจังและความจริงใจที่ถ่ายทอดออกมาทำให้มือเล็กที่จากเป็นผูกถูกกุมค่อย ๆ ขยับกอบกุมมือหนาเช่นกันทุกถ้อยคำที่เอื้อนเอ่ยช่างแฝงด้วยความเป็นห่วงเล็ดลอดออกมาจนสัมผัสได้
<br><br>
&emsp;&emsp; เป็นอีกคราที่เขาจำต้องจากนางไปที่ไกลแสนไกล
<br><br>
&emsp;&emsp; “ท่านเองก็ได้โปรด…ถนอมพระวรกายด้วยเพคะ…”
<br><br>
&emsp;&emsp; ไม่รู้ว่ากลับฉางอันแล้วจะเป็นเช่นไรนางไม่อาจรับรู้ได้เลยว่าการพบกันอีกคราที่เขาเอ่ยจะอยู่ในฐานะใดแต่หากเป็นฉางอันการได้เอ่ยนามของเขา การได้จับมือแกร่งการได้โอบกอดคงเป็นเพียงฝันละเมอเช่นพันปีก่อนที่ฉายชัดแว่วเข้ามา
<br><br>
&emsp;&emsp; สิ้นวจีหวานมือเล็กที่ดูอ่อนแรงเหลือทนค่อย ๆ ปล่อยมือจากเขาดวงตาที่สบกันนั้นค่อย ๆ ผินใบหน้าไปยังปลายทางที่ต้องก้าวเดินร่างเล็กของเว่ยเจียเหลียนฮวาค่อย ๆ ลงจากรถม้าสูงเดินเข้าพระราชวังหนานเจ้าอันเป็นสถานที่พักพิงของนาง ณ ตอนนี้
<br><br>
&emsp;&emsp; ครั้นสติล่องลอยสองเท้าก้าวเดินอย่างไร้จุดหมายรู้ตัวอีกทีตรงหน้านางเป็นต้นไม้งดงามทอแสงกระจ่างราวกับแสงจันทรา ใบเรียวสีเงิน ส่องประกายงดงามสะกิดให้นางตระหนักถึงต้นไม้ในความทรงจำสถานที่แห่งนี้คงเป็นสถานที่สุดท้ายของเหวินซูเหยียนการหลับไหลตลอดการใต้อ้อมกอดของบุรุษที่รักยิ่งมือเล็กค่อย ๆ ยื่นมือไปสัมผัสลำต้นงดงามหน้าผากมนค่อย ๆ เอนประทับราวกับเอนกายผิงซบอกของสตรีผู้หนึ่งที่คงจะเข้าใจนางมากที่สุดในโลกใบนี้แม้ว่านางจะเป็นเพียงเสี้ยวจิตหรือสิ่งใดก็ตาม…
<br><br>
&emsp;&emsp; “ไม่ว่าจะท่าน หรือข้า ต่างไม่อาจได้เคียงข้างเขาเลยสักคน”
<br><br>
&emsp;&emsp; ดูเหมือนว่าดวงใจของนางคงมีวาสนาได้พบหน้า ทว่ากลับไร้บุพเพได้เคียงกาย
<br><br>


</div>

<br><br>

<img style= "width: 75%;" src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/3e558b428bc2798ada28d7067969f8308aa0a842f956-fBiPJm_fw658webp_11zon.png" border="0" alt=""> <br><br>
<br><br> <br><br>

@Admin
<br><br><br><br><br>

</div>

        </div>
<div style="margin-top: -200px; ">
<div style="height: 450px; background-image: url('https://img2.pic.in.th/pic/997474d9f1fa22b3deb3f9e8f3f5e600973a636a4f869b-1TtaqD_fw658webp_11zon.png');
background-repeat: no-repeat;
background-size: cover;
"></div></div>

        </div>
        </div>
</div></font></div>

ดูในรูปแบบกติ: หอสดับพิรุณ