[บันทึกการเดินทาง] : เงามังกร รอยจิ้งจอก (หลงอิ๋งหูจง)
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย LuBairan เมื่อ 2025-7-22 02:59 <br /><br /><style type="text/css">BODY{background:url("https://i.pinimg.com/736x/9a/fa/1b/9afa1b1e02e8c29386a2a8652ad77755.jpg"); background-attachment:fixed; }</style>
<style type="text/css">.head1 {background-color:none ;}.head2 {background-color:none ;}</style>
<style>
#boxba {
border-radius: 30px;
padding: 10px;
box-shadow: #9f9c97 0px 0px 3em;
background: linear-gradient(rgba(203, 223, 222, 0.6), rgba(231, 221, 203, 0.4)),
url("https://i.postimg.cc/Kcdd5VbT/image-2025-06-22-045621823.png");
}
</style>
<style>
#boxOO {
width: 850px;
border-radius: 30px;
padding: 35px;
box-shadow: #9f9c97 0px 0px 0.4em;
background: #fcfcfc7d;}
</style>
<style>
#boxEw {
width: 450px;
border: 0px solid;
border-radius: 20px;
padding: 50px;
box-shadow: #b87d00 0px 0px 1em;
background: linear-gradient(rgba(255, 255, 255, 0.6), rgba(184, 125, 0, 0.4)),
url("https://i.postimg.cc/XJm02m3N/image-2025-06-09-031807553.png");
</style>
<style>
.flip-wrapper {
perspective: 1000px;
width: 850px;
height: 450px;
margin: auto;
}
.flip-card {
width: 100%;
height: 100%;
position: relative;
transform-style: preserve-3d;
transition: transform 0.8s ease;
}
.flip-wrapper:hover .flip-card {
transform: rotateY(180deg);
}
.flip-front {
position: absolute;
width: 100%;
height: 100%;
backface-visibility: hidden;
border-radius: 16px;
display: flex;
align-items: center;
justify-content: center;
font-size: 1.2rem;
font-family: 'Kanit', sans-serif;
box-shadow: 0 8px 24px rgba(0, 0, 0, 0.1);
padding: 10px;
box-sizing: border-box;
}
.flip-back {
position: absolute;
width: 100%;
height: 100%;
backface-visibility: hidden;
border-radius: 16px;
display: flex;
align-items: center;
justify-content: center;
font-size: 1.2rem;
font-family: 'Kanit', sans-serif;
box-shadow: 0 8px 24px rgba(0, 0, 0, 0.1);
padding: 80px;
box-sizing: border-box;
}
.flip-front {
background: linear-gradient(135deg, #b4d4c8, #fde0d9);
color: #333;
}
.flip-back {
background: linear-gradient(135deg, #fde0d9, #bdad79);
color: #472956;
transform: rotateY(180deg);
}
.fade-out-image {
display: inline-block; /* หรือบล็อกตามต้องการ */
position: relative;
overflow: hidden;
width: 500px; /* กำหนดขนาดภาพ */
height: auto;
}
.fade-out-image img {
width: 100%;
height: auto;
/* ทำให้ขอบขวาจางด้วย mask-image */
-webkit-mask-image: linear-gradient(to right, rgba(0,0,0,1) 50%, rgba(0,0,0,0) 100%);
mask-image: linear-gradient(to right, rgba(0,0,0,1) 50%, rgba(0,0,0,0) 100%);
}
.fade-out-image-2 {
display: inline-block; /* หรือบล็อกตามต้องการ */
position: relative;
overflow: hidden;
width: 500px; /* กำหนดขนาดภาพ */
height: auto;
}
.fade-out-image-2 img {
width: 100%;
height: auto;
/* ทำให้ขอบขวาจางด้วย mask-image */
-webkit-mask-image: linear-gradient(to left, rgba(0,0,0,1) 50%, rgba(0,0,0,0) 100%);
mask-image: linear-gradient(to left, rgba(0,0,0,1) 50%, rgba(0,0,0,0) 100%);
}
</style>
<center>
<div id="boxba">
<br><br><br>
<div id="boxOO">
<div style="text-align: center;"><img src=" " border="0" alt="">
<div style="margin-top: 0px; "><img src="https://i.postimg.cc/JhZyGSRQ/image.png" border="0" width="800" alt=""></div>
<br>
<div class="flip-wrapper">
<div class="flip-card">
<div class="flip-front">
<div class="fade-out-image"><img src="https://i.postimg.cc/J4fHFWm3/4.png" alt="ภาพตัวอย่าง" /></div><br>
<br><div class="fade-out-image-2"><img src="https://i.postimg.cc/KYFkZr1R/3.png" alt="ภาพตัวอย่าง" /></div>
</div>
<div class="flip-back">
<font size="5" color="#ffffff"><span style="text-shadow: rgb(184, 125, 0) 1px 4px 3px;"><pat>สวรรค์ไร้เสียง แต่ไม่ไร้เจตนา เมื่อโชคชะตาไม่อาจสื่อคำ มันย่อมเลือกผู้ที่ใจผูกไว้มั่น จากนิมิตแห่งกงจู่ สู่วิถียาวไกลข้ามแคว้น สู่เจียงหนานที่ปีศาจชั่วกำลังคุกคาม นี่คือบททดสอบที่ต้องฝ่าฟัน เพื่อรวมใจสองดวงให้กลายเป็นหนึ่งเดียว</pat></span></font>
<br>
</div>
</div>
</div><br>
</div></div><br><br><br>
</center>
<div style="left: 10px; position: fixed; top: 415px;">
<div style="text-align: center;"><img src="https://i.imgur.com/rwQKX9O.png" align="center" border="0" alt="" hspace="" vspace=""width="150"height="30"></img>
<center>
<iframe width="150" height="80" src="https://www.youtube.com/embed/2F5vX4qlRx0?autoplay=1&loop=1&playlist=2F5vX4qlRx0" frameborder="0" allow="autoplay; encrypted-media" allowfullscreen=""></iframe><div style="text-align: center;">
<img src="https://i.imgur.com/rwQKX9O.png" align="center" border="0" alt="" hspace="" vspace=""width="150"height="30"></img>
</center>
</div></div>
<style name="captain" type="text/css">
img {border-radius: 8px;}</style><style name="captain" type="text/css">
img {border-radius: 8px;}
img { filter: alpha
(opacity=100); opacity:1.0;}img:hover { filter: alpha(opacity=70);
opacity:.7 } img {-webkit-transition:0.7s; -moz-transition:0.7s;
-o-transition:0.7s;}
img:hover{
-webkit-transform:scale(0.9);
transform:scale(0.9);
}
img:hover{
overflow:hidden;
}
img{
-webkit-transform:scale(1.0);
transform:scale(1.0);
-webkit-transition: all 1.0s ease;
transition: all 1.0s ease;
}</style><p></p>
<style id="Gather Codes." type="text/css"> img{ -webkit-transition: all 0.4s linear; -moz-transition: all 0.4s linear; transition: all 0.4s linear;} img:hover { -webkit-transition:1s; -webkit-filter: invert(1); -moz-filter: invert(1);}</style>
<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Kanit'); cls {font-family : 'Kanit';}</style>
<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Pattaya'); Pat {font-family : 'Pattaya';}</style>
<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Zhi Mang Xing'); Zhi Mang Xing {font-family: 'Zhi Mang Xing';}</style>
</font></font></font> แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย LuBairan เมื่อ 2025-6-23 06:20 <br /><br /><style>
.ancient-journal {
max-width: 700px;
margin: auto;
background: linear-gradient(to bottom, #fcf9ee, #f4efdc);
border: 1px solid #d8c9a4;
border-radius: 12px;
padding: 30px 50px;
box-shadow: 0 6px 18px rgba(0,0,0,0.1);
line-height: 1.8;
}
.entry-header h1 {
font-family: 'Zhi Mang Xing', cursive;
text-align: center;
color: #6b3e26;
margin-bottom: 5px;
}
.subhead {
font-size: 1.1em;
text-align: center;
color: #8b5e3c;
margin-bottom: 25px;
}
.entry-content p {
margin-bottom: 18px;
text-indent: 2em;
}
.entry-footer {
border-top: 1px dashed #c4b59a;
margin-top: 30px;
padding-top: 10px;
font-size: 0.9em;
color: #7a6650;
text-align: right;
}
.scribe {
font-weight: bold;
color: #965a38;
}
.scribe c {
font-family: 'Zhi Mang Xing', cursive;
text-align: center;
color: #6b3e26;
margin-bottom: 5px;
}
.timestamp {
font-style: italic;
margin-top: 5px;
}
.letter-paper {
background: linear-gradient(to bottom, #fefbf5, #f7f1e3);
border: 1px solid #d4c2a3;
padding: 20px 25px;
margin: 30px 0;
border-radius: 12px;
box-shadow: 0 4px 10px rgba(0, 0, 0, 0.08);
position: relative;
font-family: 'Sarabun', serif;
color: #3c2c1c;
font-size: 1.05em;
line-height: 1.8;
}
.letter-to {
font-weight: bold;
font-size: 1.1em;
margin-bottom: 10px;
color: #5c3b2b;
}
.letter-sign {
margin-top: 20px;
text-align: right;
font-style: italic;
color: #5e4032;
}
</style>
<div class="ancient-journal">
<div class="entry-header">
<h1><font size="6">第一页的记录</font></h1>
<p class="subhead"><font face="Sarabun" size="2">วันที่หนึ่ง · แรกเริ่ม<br>สามสิบเอ็ด อู่เยว่ รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11 | กลางดึก</font></p>
</div>
<div class="entry-content"><font face="Sarabun" size="2">
<p>การเดินทางครั้งนี้ ไม่ง่าย </p>
<p>แม้จะไม่มีผู้ติดตามหรือขบวนใหญ่โตให้ต้องรำคาญใจ แต่การไปกับฮั่นอู่ตี้แค่สองคนก็ไม่ใช่เรื่องง่ายอย่างที่ใครคิด ถึงจะรู้ชัดแล้วว่าควรเร่งเดินทางไปสมทบกับพระพี่นางที่มณฑลซูโจวแต่กำหนดการเดินทางกลับถูกดึงจนล่าช้าอย่างไร้เหตุผล อันที่จริงจะกล่าวว่าไร้เหตุผลทั้งหมดก็คงไม่ได้ ฮั่นอู่ตี้สามีนางมีอำนาจคับฟ้า การจะออกเดินทางแต่ละคราย่อมต้องเตรียมการให้พร้อม ต่อให้คิดลักลอบออกไปอย่างเงียบ ๆ ก็ยังไม่สามารถทำได้ในทันที </p>
<p>ใครใช้ให้ฐานันดรของฝ่ายชายสูงส่งถึงเพียงนั้น แผ่นดินไม่อาจขาดการดูแลจากโอรสสวรรค์ ทุกเรื่องสำคัญควรต้องได้ผ่านตาฝ่าบาท แต่บัดนี้ หวงตี้ดีเด่นที่ไม่ไหวหวั่นมาตลอดรัชสมัยกลับต้องการตามชายาสุดที่รักไปยังซูโจว ต่อให้เป็นคนไร้สมองก็ยังรู้ว่าเรื่องนี้ทำได้ไม่ง่าย โชคดียังดี (หรืออาจจะไม่) ที่ฝ่าบาทยังมีน้องชายอยู่อีกหนึ่งรายที่ไม่ใช่ฉางซานเซียนหวาง</p>
<p>เถ้าแก่โรงเตี๊ยมชิงหมิงผู้นั้นที่.. คล้ายคลึงกับฝ่าบาทอยู่หลายส่วน</p>
<p><font color="#994D7B">“ผู่เยว่ เดินทางครั้งนี้แค่เดินทางก็ไม่ต่ำกว่าสิบวัน หากเว่ยเจียเสียนอี๋กลับมาถึงฉางอันในตอนที่เปิ่นกงไม่อยู่ เจ้าจงมอบจดหมายฉบับนี้ให้กับนาง”</font> แม้ไป๋หรั่นจะไม่ทราบรายละเอียดข้อตกลงของพี่น้องแซ่หลิวและไม่กระจ่างในความสามารถของเถ้าแก่ผู้นั้น แต่ความร้ายกาจของเว่ยเจียเสียนอี๋ ไป๋หรั่นรู้ดียิ่งกว่าใคร —- <font color="#994D7B">‘เด็กคนนั้นฉลาดเกินใครมาตลอด หากผิดสังเกตขึ้นมา เสี่ยวเหลียนฮวาคงกลายเป็นอุปสรรคชิ้นใหญ่ กลับกัน.. หากมีนางคอยเป็นเสียงสนับสนุน การมีอยู่ของเขา คงง่ายขึ้นไม่ใช่น้อย’</font></p>
<div class="letter-paper">
<p class="letter-to">ถึง—เสี่ยวเหลียนฮวา</p>
<p>เด็กดีของเจี่ยเจีย,</p>
<p>ยามลมเปลี่ยนทิศ ย่อมมีผู้เคลื่อนไหว</p>
<p>แม้ใจจะปรารถนาต้อนรับการกลับมาของเจ้าด้วยตนเอง แต่ฤดูกาลในซูโจวมิอาจนิ่งนอนใจ — ฝั่งฟ้ายังพร่ามัว เจี่ยเจียจำต้องตามเงาผู้แทนโองการฟ้า บัดนี้หากพบคนผู้หนึ่งในคราบมังกร จงจำไว้ว่าเขาเป็นผู้ครองบทบาทที่ถูกกลั่นจากความจำเป็น เส้นด้ายถูกขึงไว้แล้ว เจี่ยเจียได้แต่ฝากฝังเจ้าร่วมแสดงละครฉากนี้ร่วมกันกับเขา อย่าให้ผู้ใดแลเห็นเงื่อมสายก่อนเวลา และเมื่อม่านปิดลง เจี่ยเจียจะรีบกลับไปยืนเคียงเจ้า</p>
<p class="letter-sign">—ลู่เจี่ยเจีย</p>
</div>
<p><font color="#994D7B">“แล้วก็”</font></p>
<p>ยังมีอีกฉบับที่นางต้องส่ง </p>
<p>ซ่างกวนฝูมี่ ดวงตาคู่งามของอัครเทวีหม่นลงเมื่อนึกถึงกวางน้อยที่ยังไม่ได้สติ เด็กคนนั้นเข้าวังมาได้ไม่ทันไรก็ล้มป่วยด้วยโรคประหลาดจนกลายเป็นที่ครหาของคนไปทั่วว่าอาจเป็นคำสาปหรือไม่ก็มนต์ปีศาจ <font color="#994D7B">‘เด็กคนนั้นหากตื่นมาคงเสียขวัญไม่น้อย.. ไปซูโจวครั้งนี้คงต้องหาของบำรุงร่างกายติดมือกลับมาให้นางสักหน่อย’ </font></p>
<p>อาจเป็นเพราะสัญชาตญาณบางอย่าง ไป๋หรั่นเชื่อว่าอีกไม่นาน นางก็คงตื่น</p>
<p><font color="#994D7B">“ฉบับนี้เป็นของซ่างกวนเหม่ยเหริน” </font></p>
<p><font color="#879B7C">“แต่ว่า—”</font></p>
<p><font color="#994D7B">“มอบให้เมื่อนางตื่น ส่งถึงมือให้เร็วที่สุด”</font></p>
<div class="letter-paper">
<p class="letter-to">ถึง—มี่เอ๋อร์</p>
<p>ยังไม่ทันได้เห็นหน้าน้อย ๆ นั้นสักครา เจ้าหนีหน้าเข้าสู่นิทราเสียก่อนแล้ว มี่เอ๋อร์ วังหลวงนั้นเต็มไปด้วยผืนม่านที่อำพรางซ่อนเร้นพิษ แม้นยามนี้เจี่ยเจียจะมิได้อยู่คอยคุ้มภัยให้เจ้า แต่ก็ยังมีคนผู้หนึ่งที่เจี่ยเจียวางใจ ขอเพียงเจ้ามองให้ดี ย่่อมต้องพบคนคุ้นเคย หากวันใดที่จวนตัวจนไร้ทางเลือก จงจำไว้ว่านางคือด้ายเส้นหนึ่งที่อาจพาเจ้าผ่านพ้นภัยไปได้</p>
<p>ทว่าอีกสิ่งที่เจ้าควรรู้คือ — ฟ้าครามที่เห็น อาจมิใช่ท้องฟ้าที่แท้จริง ผู้ซึ่งแต่งองค์ดั่งหวงตี้อาจมิใช่ผู้ถือครองบัลลังก์ ยามใดที่มิอาจแน่ใจ จงอย่ารีบร้อนเคียงข้างใคร จนกว่าประกาศิตผู้จริงแท้จะมาถึง หรืออย่างน้อยจนกว่าเจี่ยเจีย.. จะกลับไปที่นั่น</p>
<p>มี่เอ๋อร์ — เด็กน้อย เจ้าอยู่ในห้วงคะนึงของเจี่ยเจียเสมอ</p>
<p>แต่การพบเจ้า ณ สถานที่ที่มีแต่เสาหยกกำแพงทอง… กลับเป็นสิ่งที่เจี่ยเจียไม่ปรารถนาให้เกิดขึ้นเลย</p>
<p>เสี่ยวฝูมี่ ผู้มีค่ายิ่งกว่าทองพันชั่ง</p>
<p>หากยังหายใจอยู่ ก็จงรักษาตนให้คงอยู่เช่นนั้นเถิด
</p>
<p class="letter-sign">—ลู่เจี่ยเจีย</p>
</div>
<p><font color="#994D7B">“สองฉบับนี้จำเป็นต้องถึงมือทั้งสอง เปิ่นกงวางใจให้เจ้าเป็นผู้ส่งด้วยตนเองเท่านั้น ต่อให้มีคำครหาว่าลอบติดต่อก็อย่าได้สนใจ ขอแค่จดหมายถึงมือพวกนางก็พอ”</font> โฉมงามแซ่ลู่กำชับเป็นครั้งสุดท้ายด้วยเสียงเบาหวิวพลางลดมือลงลูบอาภรณ์เซวียนอวี้ที่ได้มาตั้งแต่ขึ้นเป็นกุ้ยเฟย —- ลำพังเดินทางไกลก็มีเรื่องให้ห่วงมากพอแล้ว ตอนนี้มีทั้งลูก มีทั้งน้อง ใช่ว่าจะมีแค่น้องสาวของตัวเอง น้องชายของสามีก็อยู่ในรายชื่อคนที่นางห่วงด้วยซ้ำ </p>
<p>ไป๋หรั่นหนอ ไป๋หรั่น เกิดเป็นเจ้านี่ไม่ง่ายเลย</p>
<p><font color="#994D7B">“ผู่เยว่ อย่าลืมเรื่องที่กำชับไว้ล่ะ”</font></p>
<p>ดวงหน้างามของโฉมสะคราญแห่งยุคหันมองนางกำนัลข้างกายแค่เพียงน้อยก่อนจะหยักยิ้มบาง <font color="#994D7B">“สุดท้ายแล้วเขาต้องรู้แน่ว่าฝ่าบาทมิได้อยู่ในวัง ระหว่างนี้คงเป็นโอกาสให้สร้างเรื่องได้มากมาย เปิ่นกงไม่สนว่าเขาจะทำสิ่งใด แต่อย่าให้เขายุ่งกับเด็ก ๆ มากเกินไป”</font> รอยยิ้มอ่อนหวานตรงข้ามกับความเด็ดขาดในน้ำเสียง ไป๋หรั่นเอื้อมมือไปหยิบธนูไม้จันทร์บนโต๊ะขึ้นง้างสายช้า ๆ </p>
<p><font color="#994D7B">“เก็บงูพิษไว้ใกล้ตัว”</font> มือบางปล่อยออก เสียงสายธนูแหวกอากาศดังกังวานไปทั่วเรือน <font color="#994D7B">“ก็ต้องรู้วิธีตีให้ตาย”</font></p>
<p><font color="#879B7C">“ทราบแล้วเพคะ”</font> หลี่ผู่เยว่ยอบกายรับคำสั่งโดยไม่คัดค้าน นางกำนัลผู้มากประสบการณ์หันมองไปนอกหน้าต่างตามนายหญิง ก่อนจะพบร่างสูงโปร่งในอาภรณ์สีทมิฬเดินฝ่าความมืดมิดยามราตรีเข้ามาใกล้ตัวเรือนมากขึ้นเรื่อย ๆ <font color="#879B7C">‘กระทั่งฝ่าบาทก็ยังมาถึงแล้ว..’ </font></p>
<p><font color="#879B7C">“พระชายายังต้องการให้หม่อมฉันแจ้งแก่พระโอรส และพระธิดาอย่างที่ทรงฝากฝังไว้ก่อนหน้านี้หรือไม่เพคะ”</font></p>
<p><font color="#994D7B">“อืม บอกไปว่าเปิ่นกงมีธุระที่ลั่วหยาง อีกอย่างช่วงนี้เสด็จพ่อของพวกเขาป่วย อย่าอยู่ใกล้ให้มากหากไม่อยากนอนซม”</font> ไป๋หรั่นขยับคันธนูขึ้นสะพายไหล่พร้อมใช้มืออีกข้างหยิบหมวกไผ่ผ้าคลุมและห่อสัมภาระ ก่อนจะหันไปทางชายที่ปรากฏกายพร้อมแสงจันทร์ <font color="#994D7B">“คุณชายท่านนี้มาเยือนเรือนสตรีเสียดึกดื่น ไม่ทราบว่ามีธุระอันใดหรือไม่?”</font></p>
<p>แค่ก</p>
<p>ไม่ใช่เสียงนางหรือเขา แต่เป็นหลี่ผู่เยว่ที่สำลักอยู่ด้านหลังจนหน้าแดงก่ำ ด้านคุณชายปริศนาที่ก้าวมาอย่างสุขุมเองก็ถึงกับชะงัก คิ้วเรียวบนใบหน้างามดั่งรูปสลักของผู้มาใหม่ยกขึ้นช้า ๆ <font color="#7f6000">“เหตุใดจึงมาไม่ได้”</font> เสียงที่คุ้นเคยดังตอบพร้อมระยะห่างที่ลดลงอย่างรวดเร็ว —- ฮั่นอู่ตี้ · หลิวเช่อ กวาดสายตามองตลอดทั้งร่างของชายาก่อนจะยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย</p>
<p><font color="#7f6000">“มาเถอะ”</font> พระหัตถ์ของโอรสสวรรค์ยื่นออกมารอรับมือของภรรยา <font color="#7f6000">“ไปกับข้า”</font></p>
<p>และหากถามว่าลู่ไป๋หรั่นตอบรับอย่างไร?</p>
<p>นางปีนหน้าต่างออกไปจากเรือนท่ามกลางสายตาตกตะลึงของนางกำนัลคนสนิทและเสียงหัวเราะในลำคอของสามีที่ยื่นสองแขนออกมารับกายนางได้อย่างทันท่วงที <font color="#7f6000">“เด็กโง่”</font> เสียงของเขาพึมพัมอยู่เหนือศีรษะนาง ดวงตาคมเหลือบมองพยานเพียงหนึ่งเดียวในการลักพาตัวชายาเพียงครู่ก่อนจะหลุบลงมองคนในอ้อมแขน <font color="#7f6000">“เอะอะก็หาเรื่องเสียแรงเปล่าประโยชน์ คงต้องผูกเจ้าไว้กับม้า”</font></p>
<p>เดินทางร่วมกับเผด็จการตัวฉกาจแห่งแผ่นดิน</p>
<p>แหม น่าสนุกจริง ๆ (เสียงเรียบ)</p>
</div>
<div class="entry-footer">
<p>✒ บันทึกโดย: <span class="scribe">ลู่ไป๋หรั่น | <c><font size="4">璐 · 白染</c></font></span></p>
<p class="timestamp"> เนื้อหาในจดหมายทราบเฉพาะผู้รับจดหมายเท่านั้น | @WeijiaLianhua @FuMi </p>
</div>
</div>
<style>
.ancient-journal {
max-width: 700px;
margin: auto;
background: linear-gradient(to bottom, #fcf9ee, #f4efdc);
border: 1px solid #d8c9a4;
border-radius: 12px;
padding: 30px 50px;
box-shadow: 0 6px 18px rgba(0,0,0,0.1);
line-height: 1.8;
}
.entry-header h1 {
font-family: 'Zhi Mang Xing', cursive;
text-align: center;
color: #6b3e26;
margin-bottom: 5px;
}
.subhead {
font-size: 1.1em;
text-align: center;
color: #8b5e3c;
margin-bottom: 25px;
}
.entry-content p {
margin-bottom: 18px;
text-indent: 2em;
}
.entry-footer {
border-top: 1px dashed #c4b59a;
margin-top: 30px;
padding-top: 10px;
font-size: 0.9em;
color: #7a6650;
text-align: right;
}
.scribe {
font-weight: bold;
color: #965a38;
}
.scribe c {
font-family: 'Zhi Mang Xing', cursive;
text-align: center;
color: #6b3e26;
margin-bottom: 5px;
}
.timestamp {
font-style: italic;
margin-top: 5px;
}
.letter-paper {
background: linear-gradient(to bottom, #fefbf5, #f7f1e3);
border: 1px solid #d4c2a3;
padding: 20px 25px;
margin: 30px 0;
border-radius: 12px;
box-shadow: 0 4px 10px rgba(0, 0, 0, 0.08);
position: relative;
font-family: 'Sarabun', serif;
color: #3c2c1c;
font-size: 1.05em;
line-height: 1.8;
}
.letter-to {
font-weight: bold;
font-size: 1.1em;
margin-bottom: 10px;
color: #5c3b2b;
}
.letter-sign {
margin-top: 20px;
text-align: right;
font-style: italic;
color: #5e4032;
}
</style>
<div class="ancient-journal">
<div class="entry-header">
<h1><font size="6">第二页的记录</font></h1>
<p class="subhead"><font face="Sarabun" size="2">วันที่สาม · มือ(สั่ง)สังหาร<br>สาม อู่เยว่ รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11 | ไม่ทราบเวลาแน่ชัด</font></p>
</div>
<div class="entry-content"><font face="Sarabun" size="2">
<p>ป่าไม้ ทุ่งหญ้า ท้องนภา และสายลม —- นางเสียสิ่งเหล่านี้เพียงเพราะต้องฝากกายไว้ใต้เงาเขามังกร กุ้ยเฟยแล้วอย่างไร เป็นที่โปรดปรานแล้วอย่างไร เป็นใหญ่เหนือสามวังหกตำหนักแล้วอย่างไร มือขาวดั่งหยกยกขึ้นรับใบหลิวที่ร่วงมาจากฟ้า ตาคู่งามหรี่ลงมองใบไม้ที่หยุดพักบนมือนางพลางถอนหายใจ ราวกับรู้ว่าหากรั้งอยู่นานกว่านี้คงไม่พ้นถูกพับคลึงเล่น หลิวใบน้อยที่แต่เดิมนอนนิ่งจึงเริ่มขยับพลิกไปมาก่อนจะปลิวหายไปกับสายลม</p>
<p>ตกดึกกลางป่าเขา กลายเป็นเราที่ใจหาย </p>
<p>จิ้งหรีดกู่ร้องฉลองคิมหันต์แสงจันทร์ส่องผ่านหมู่เมฆหนา สองตาเหลือบไปทางชายป่า กลับกลายเป็นว่าพบแค่เพียงความว่างเปล่าสามวันแล้ว ทั้งที่ออกเดินทางมาได้สามวันแต่กลับยังไม่ถึงแม้แต่ชายขอบของเมืองลั่วหยาง ใช่ว่าพวกนางเดินทางช้า —- ถึงจะอาศัยม้าหนึ่งตัวรองรับน้ำหนักของคนสองคน แต่ม้าที่ใช้ก็เป็นถึงม้าเหงื่อโลหิต ดังนั้นจะบอกว่าเชื่องช้าเพราะน้ำหนักก็คงเป็นไปไม่ได้</p>
<p>ฝ่าบาทแม้จะไม่ได้รีบร้อนแต่ก็ไม่ได้อืดอาด ที่แวะพักริมทางก็มีไม่มาก แต่ทำไม.. <font color="#994D7B">‘หรือเขาคิดเลี่ยงการเข้าเมือง?’ </font></p>
<p>กิ่งไม้ในมือยื่นเข้าเขี่ยไฟกองเล็ก ๆ ตรงหน้าจนเปลวไฟสั่นไหว คิดแล้วก็เจ็บใจ หากเป็นแต่ก่อนกับอีแค่ค้างแรมกลางป่ามีหรือที่นางจะวิตกกังวลจนเผลอคิดฟุ้งซ่าน? ระยะทางฉางอันถึงลั่วหยาง หากควบม้าด้วยความเร็วเต็มกำลังใช้เวลาแค่สามวันก็เกินพอแต่ฮั่นอู่ตี้กลับยืดเวลาเดินทางออกไปอย่างไร้สาเหตุ ลำพังใช้ม้าตัวเดียวก็พิลึกพอแล้ว มือบางยกขึ้นคลึงขมับเมื่อนึกถึงตอนที่สามีจูงม้าเหงื่อโลหิตตัวโตออกมารับนางด้วยสีหน้ามาดมั่น <font color="#7f6000">‘พาไปแค่มัน’ </font>สั้น ๆ หนึ่งประโยค แต่แลกมากับการที่นางต้องนั่งหลังคดหลังแข็งตลอดสามวันเพราะไม่กล้าปล่อยตัวเอนพิงกับอกเขา</p>
<p>ไม่รู้ว่าฝ่าบาทคิดอะไรอยู่ถึงได้ตัดสินใจทรมาณม้า <font face="Sarabun" size="1"><font color="#980000">(และนาง)</font></font> ด้วยวิธีนี้ <font color="#994D7B">‘ช่างเถอะ ออกมาแล้วจะคิดมากไปอีกทำไม…’</font> ผู้งามดั่งเทพธิดาเอนหลังลงกับต้นไม้ใหญ่ แขนข้างนึงวางพาดไว้บนหน้าท้อง ส่วนอีกข้างก็กำกิ่งไม้สำหรับเขี่ยกองไฟแน่น เสียงฝีเท้าดังมาจากด้านซ้าย เปลือกตาของนางขยับเล็กน้อยด้วยความสนใจ </p>
<p><font color="#994D7B">‘ไม่ใช่ว่าฝ่าบาทไปทางขวา..’</font> ยังไม่ทันคิดให้จบ สี่ทิศรอบกายก็รายล้อมไปด้วยคนชุดดำ</p>
<p>กิ่งไม้ในมือนางหักดังเป๊าะ </p>
<p>ไป๋หรั่นหลุบตามองเศษซากไม้ในมือก่อนจะสะบัดมันทิ้ง สีหน้าของคนงามไม่สั่นคลอนสักเสี้ยว แม้ใจจะกรีดร้องออกมาเป็นทำนองของความสิ้นหวังแล้วก็ตาม <font color="#994D7B">“พี่ชายทั้งหลาย ต้นไม้ต้นนี้เป็นเปิ่นเสี่ยวเจี่ยจองไว้แล้ว”</font> หญิงงามกลางเงาดำเอ่ยเสียงเรียบพลางขยับศีรษะพิงลำต้นไม้ใหญ่ <font color="#994D7B">“หรือแม้แต่ต้นไม้ก็ยังต้องข่มขู่เอาจากสตรีที่ไร้กำลัง?”</font></p>
<p>ไม่มีคำตอบ มีเพียงอาวุธที่ถูกนำออกจากที่ซ่อน </p>
<p><font color="#994D7B">“...”</font></p>
ชีวิตหนอชีวิต ออกจากวังทองคำได้ไม่ทันไรก็กลายเป็นเหยื่ออันโอชะของสังคมที่โหดร้ายนี้เสียแล้ว สตรีงามในอาภรณ์ขาวสลับครามไม่ขยับ ไม่กรีดร้อง แต่ถึงอย่างนั้นสองไหล่ก็ขดเกร็งราวกับพร้อมที่จะคว้าสิ่งใดก็ได้รอบกายมาป้องกันตัวหากว่าอีกฝ่ายฟันดาบลงมาจริง ๆ</p>
<p><font color="#000000">“ชายชู้ของเจ้าล่ะ?”</font></p>
<p>ชายชู้?</p>
<p>กระทั่งความหวาดกลัวก็ยังหายไป ไป๋หรั่นกะพริบตาช้า ๆ ก่อนจะทวนคำ <font color="#994D7B">“ชายชู้?”</font></p>
<p><font color="#000000">“ใช่ เจ้าอัปลักษณ์ที่มากับเจ้า”</font></p>
<p>นั่นเขารู้หรือไม่ว่ากำลังพูดถึงใคร? </p>
<p>จะว่าเวทนาก็ใช่ สมเพชก็ถูก </p>
<p>ตลอดชีวิตไม่เคยมีครั้งไหนเลยที่ไป๋หรั่นเผลอแสดงกิริยาที่ไม่งาม แต่ในครั้งนี้จะใช้คำว่าเผลอก็คงไม่ได้ ในเมื่อนางอ้าปากค้างด้วยความตั้งใจ คนเหล่านี้เชื่อว่านางเดินทางมากับชายชู้ <font color="#994D7B">‘เจ้าพวกสมควรตายเหล่านี้คิดว่าเปิ่นกงโง่ขนาดไหนกันแน่?’</font> ในสามวังหกตำหนักไม่มีใครที่ใหญ่ไปกว่านาง ทุกลมหายใจไม่ว่าจะเข้าหรือออกล้วนแต่ต้องแบกน้ำหนักของการเป็นกุ้ยเฟยไว้บนบ่า แต่พวกเขากลับกล้ากล่าวว่านางมีชายชู้? </p>
<p>ไป๋หรั่นถอนหายใจเมื่อเห็นคมดาบเล่มโตสะท้อนเล่นกับแสงจันทร์ราวกับเครื่องประดับชิ้นหนึ่งที่ไร้พิษภัย ดาบที่แขวนไว้ถูกดึงออกจากฝัก ชี้ตรงไปยังร่างที่พิงกับต้นไม้<font color="#000000">“หึ อมพะนำเช่นนั้นต่อไปเถิด อย่างไรเสียวันนี้ก็เป็นตายของพวกเจ้าทั้งคู่”</font> เหล่านกบนรังพากันโผบินขึ้นฟ้าทั้งที่ยังไม่ถึงเวลาออกล่าอาหารราวกับไม่ปรารถนาจะเป็นพยานให้การตายอนาถของนางผู้งามพอจะล่อลวงมังกร</p>
<p><font color="#994D7B">“.. จะให้เปิ่นเสี่ยวเจี่ยสิ้นใจเสียตรงนี้ก็ย่อมได้” </font></p>
<p>แทนที่จะใช้มารยาล่อลวงบ่ายเบี่ยง หญิงงามใต้อาภรณ์ขาวยกมือขึ้นปัดไปมาราวกับกำลังสนทนาเรื่องลมฟ้า ก่อนจะกลั้นใจสานต่ออวาจาในครู่ต่อมาที่หนึ่งในร่างของชายฉกรรจ์เริ่มขยับ<font color="#994D7B"> “พวกท่านอย่าเสียงดังไป ป่านี้มีสัตว์ทั้งเล็กและใหญ่ คงไม่ดีหากเรียกมันออกจากที่ซ่อน จริงสิ ตลอดชีวิต เปิ่นเสี่ยวเจี่ยมิเคยถูกลอบสังหารอุกอาจเช่นนี้มาก่อน มิทราบต้องกรีดร้องด้วยหรือไม่?”</font> ทั้งที่พญามัจจุราชแทบจะโผล่มาอยู่ตรงหน้า แต่ความกล้าของโฉมยงเช่นนางกลับไม่ได้ลดน้อยลงเลย </p>
<p><font color="#000000">“ปากดีนัก! พวกเรา ลุย!” </font></p>
<p>ดูท่าความอดทนของกลุ่มชายตรงหน้ายังจะมีน้อยเสียยิ่งกว่านางที่ใกล้จะถึงฆาต คนงามที่ถูกรั้งให้นั่งอยู่กลางวงล้อมได้แต่ยกสองมือขึ้นพนมเหนืออก <font color="#994D7B">“หากไม่ใช่ชายชู้อัปลักษณ์ที่มาช่วยก็ขอให้เป็นสามีรูปงามโผล่มาฟาดหัวตีก้นคนพาล”</font> ราวกับชายที่หายหน้าไปนานรอฟังคำอ้อนวอนจากคนงาม ชายอัปลักษณ์ที่ร่วมหนีตามกันมาสะกิดปลายเท้าทะยานเข้ากลางวงล้อมของมือสังหารก่อนจะขยับมือข้างหนึ่งตามท่ามุทราและสะบัดแขนเพียงหนึ่งครา ละอองแสงสีทองอร่ามก็ซัดเข้าปะทะกับร่างทมิฬทั้งหลายจนกระเด็นออกไปไกล</p>
<p><font color="#7f6000">“สมควรตาย”</font> สุ้มเสียงอันเย่อหยิ่งดังขึ้นพร้อมเงาที่ทอดลงบังร่างบางของคนงาม ฮั่นอู่ตี้ในคราบจอมยุทธ์ปรากฏขึ้นคั่นกลางระหว่างนางและมือสังหารก่อนจะเอี้ยวหน้ามองมาทางนางด้วยหางตา<font color="#7f6000"> “นอกจากข้า เจ้ายังกล้ามีชายใดอีก”</font></p>
<p>คำถามนี้.. มิใช่ว่าหลุดประเด็นเกินไปหน่อยหรอกหรือ? กระทั่งสถานการณ์ตัดสินเป็นตายเขายังเลือกถามนางด้วยคำถามไร้แก่นสารถ้าไม่ใช่ถูกอะไรกระทบศีรษะมาก็คงต้องเสียสติไปแล้วแน่ ๆ แต่ในเมื่อคนถามยังถามออกมาได้โดยไม่ดูสถานการณ์ งั้นคนตอบเช่นนางก็กล้าที่จะให้คำตอบ </p>
<p><font color="#994D7B">“ทั่วหล้านี้ บุรุษที่ได้ชื่อว่าเป็นของข้า มีเพียงท่านเท่านั้น”</font></p>
<p>กร็อบ</p>
<p>ไม่รู้ว่าด้วยแรงรักหรืออาฆาต ลำคอของมือสังหารที่น่าสงสารถูกบีบจนผิดรูปอยู่ในมือของคนที่ค่อย ๆ ผินหน้าหันมามองนางพร้อมขยับปากตอบด้วยคำว่า<font color="#7f6000"> “ออ”</font> ก่อนจะโยนสังขารที่ไร้วิญญาณนั้นออกจากมือราวกับหุ่นที่พังเกินกว่าจะรักษาไว้ใช้งาน ไป๋หรั่นแม้จะไม่ใช่สตรีไร้เดียงสาแต่ก็อดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นลูบแขนปลอบตัวเองช้า ๆ </p>
<p>แน่นอนว่าทุกการกระทำของภรรยาย่อมไม่มีทางเล็ดลอดไปจากสายตาของเขา ทว่าหลิวเช่อไม่คุ้นเคยกับความอ่อนโยน ยามคิดจะปลอบภรรยาจึงได้ผลออกมาเป็นการเปรยคำว่า <font color="#7f6000">“อย่ากลัว”</font> ด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยไปพร้อม ๆ กับการสะบัดมือปัดดาบที่ฟาดลงมา แล้วอาศัยโอกาสที่ศัตรูพลาดท่าพลิกมาใช้ดาบของอีกฝ่ายสังหารอีกฝ่ายเสียเอง</p>
<p>ภาพที่น่าเวทนาเช่นนี้ทนดูต่อไปไม่ไหวแล้ว สองมือขาวปานต้นหอมยกขึ้นปิดดวงตา หลิวเช่อที่ถนอมภรรยาปานมุกล้ำค่าเห็นเช่นนี้ย่อมต้องเร่งมือจัดการศัตรูตรงหน้า ทว่าต่อให้มือข้างหนึ่งจะกำลังยกขึ้นปัดทั้งอาวุธและฝ่ามือจากมือสังหารตรงหน้า มืออีกข้างของเขาก็ไม่พ้นบรรจงปลดผ้าคลุมไหล่ออกแล้วโยนผ้าคลุมสีนิลเนื้อดีลงคลุมร่างของภรรยาอย่างเงียบงัน</p>
<p><font color="#7f6000">‘แม้แต่เลือดสักหยดก็ไม่ควรต้องถึงตัวนาง’</font></p>
<p>ภายใต้วิสัยทัศน์ที่มืดสนิท ไป๋หรั่นไม่มีความคิดที่จะขยับเขยื้อนหรือเคลื่อนไหวใด ๆนางนั่งพับเข่าอยู่กับพื้นโดยมีสองมือปิดตาพร้อมกับสูดดมกลิ่นกายของชายผู้เป็นสามีที่ติดมากับผ้าคลุมประหนึ่งของปลอบใจ รอจนเสียงฝีเท้าและลมหายใจอื่น ๆ หมดไปถึงได้กลั้นใจค่อย ๆ ลดมือลงจับชายผ้าคลุมหมายจะปลดผ้า</p>
<p>พรึ่บ— แทนที่จะได้ปลดผ้ากลายเป็นว่านางกลับติดแหงกอยู่ใต้ผ้าคลุมไหมนิลตัวหนา เมื่อผู้รอดชีวิตเพียงหนึ่งจากการรบราตัดสินใจรวบกายบางมาไว้ในอ้อมแขนพลางกดหน้าซบลงบนบ่าเล็ก <font color="#7f6000">“เหตุใดจึงไม่ร้องให้ดังหน่อย”</font> ไป๋หรั่นแม้ไม่ได้เห็นหน้าแต่ก็รู้ว่าชายที่กอดนางอยู่นอกผ้านั้นเป็นใครทำให้ความหวาดระแวงในใจเลือนหายไปจนแทบไม่เหลือ</p>
<p><font color="#994D7B">“...หม่อมฉันแต่เล็กถูกสอนมาให้ระมัดระวังการพูดจา หากให้ร้องออกมาเกรงว่าจะไม่ถนัดจริง ๆ”</font> </p>
<p>คำตอบของคนงามทั้งอ้อยอิ่งและใช้การไม่ได้ ถึงกระนั้นหลิวเช่อก็ไม่ได้ถือสา โอรสสวรรค์เพียงเค้นเสียงหึในลำคอออกมาเบา ๆ ก่อนจะช่วยปลดผ้าคลุมสีทมึนออกจากร่างบางพลางออกความเห็นด้วยสีหน้าเรียบเฉย <font color="#7f6000">“แล้วเหตุใดเจิ้นถึงจำว่าเจ้าเสียงดังนัก” </font>คนตัวเล็กกว่าไม่ทันได้คิดให้รอบคอบก็อ้าปากตั้งท่าจะเถียง แต่พอได้สบสายตาเจ้าเล่ห์มากแผนการของชายตรงหน้าก็กลายเป็นหน้าร้อนขึ้นมาทันตา </p>
<p><font color="#994D7B">“ฝ่าบาทคงไม่ได้หมายถึง..”</font></p>
<p><font color="#7f6000">“นับว่าเสียงดังอยู่มากจริง ๆ”</font></p>
<p>หน้าไม่อาย! สองแก้มของคนงามแดงช้ำเสียยิ่งกว่าลูกอิงเถา แทนที่จะอยู่เฉยให้สามีได้โอบเข้าแนบอกนางกลับดิ้นไปมาเหมือนปลาที่กระโดดขึ้นจากบ่อจนคนตัวหนาได้แต่ส่ายหน้าด้วยความระอา โดยไม่คิดจะเสียเวลาหลิวเช่อรวบร่างเล็กขึ้นมานั่งบนแขนก่อนจะแบกนางเดินไปหาม้าคู่ใจที่ถูกไว้กับต้นไม้ริมลำธารทั้งที่คนงามยังดิ้นไปมาเป็นลูกปลาในกำมือ</p>
</p>
</div>
<div class="entry-footer">
<p>✒ บันทึกโดย: <span class="scribe">ลู่ไป๋หรั่น | <c><font size="4">璐 · 白染</c></font></span></p>
<p class="timestamp"> ปลดพรสวรรค์ขึ้นขั้นเสน่ห์ฟ้าประทาน (ขั้นทอง) : เงื่อนไขครบ | เลือกสืบทอดปราณ จิ้งจอกสวรรค์ </p>
</div>
</div>
หน้า:
[1]