[ห้องขังหมายเลข 1][ คุกหลวง ] หลิน หยา - หน้า 2 - ฝั่งตอนเหนือ - The Myth of Han

LinYa โพสต์ 2025-6-28 01:26:48

<img src="https://img2.pic.in.th/pic/-4_20250603154522.md.png" width="500" _height="57" border="0"> วันที่ 27 เดือน 5 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11ยามโหย่ว เวลา 17.00 - 19.00 น. ณ ถนนสิบลี้ คุกหลวงห้องขังหมายเลขหนึ่ง เสียงลมเบา ๆ ของยาวโหย่วนั้นพัดเลื้อยผ่านตะแกรงเหล็กที่ปิดหน้าต่างห้องขังไว้ ดวงตะวันคล้อยต่ำหากเป็นในทุกวันนางจะทำงานอยู่แต่วันนี้ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น เงานั้นทอดยาวตามแนวลูกกรงเป็นเส้นเงาขนาดทอดผ่านร่างกายบางของหลินหยา หญิงสาวผู้ต้องขังของคุกหมายเลข 1 ในคุกเหลือง..หลินหยาเพิ่งจัดการกับมื้อเย็นที่หรูเกินกว่าคุกหลวงจะควรมีเสร็จสิ้น นางจึงตักน้ำใส่ถังไม้เล็ก ๆ เพื่อเช็ดตัวแบบง่าย ๆ ภายในห้องขังอับชื้นนั้น เสียงน้ำกระทบผ้าแผ่วเบา ผิวขาวซีดที่โดนไอลอยชื้นเริ่มปรากฏรอยแดงบางตามแนวเสื้อผ้าเก่า แม้จะอยู่ใน สถานการณ์ลำบาก แต่นางยังคงรักษาความสะอาดและศักดิ์ศรีของตนไว้เสมอ ทว่า..สายตาน่าเกลียดของใครบางคนกลับเล็ดลอดเข้ามาเสียอย่างงั้น.. หลินหยาตวัดสายตาของนางมองลอดช่องประตูแหล็กออกไปเห็นพวกทหารยามบางคนแกล้งทำเป็นเดินไปมา แต่กลับหันมามองเข้าเป็นระยะ สายตาพวกนั้นบางคนราวกับสุนัขป่าที่จับจ้องเหยื่อในค่ำคืนที่หิวโหย.. “ข้าเห็นนะ” เสียงเย็นชาเปล่งออกมาจากริมฝีปากแดงเรื่อที่ยังมีร่องรอยความร้อนจากมื้อเป็ดปักกิ่งเมื่อครู่ “มองอีก...อยากตาบอดรึ?” นางเบ้ปากใส่ให้จงรู้ว่าไม่สะทกสะท้าน แล้วยักคิ้วอย่างยียวน ส่งแรงสะท้อนกลับไปให้ชายพวกนั้นต้องรีบเบนหน้าหนีอย่างอับอาย แต่ทันทีที่พวกทหารเงียบลง นางก็กลับมานั่งสงบ เปิดผ้าพันแผลที่มือขวาซึ่งพันไว้ตั้งแต่เมื่อวาน ก่อนจะชะงักไปทันทีที่เห็นบางสิ่งที่ทำให้หัวใจเธอเต้นแผ่วช้า เส้นเลือดใต้ผิวเนื้อบริเวณหลังมือปูดขึ้นมาเป็นเส้นเรืองรองเล็กน้อย ราวกับมีหมึกสีเขียวปริศนาแทรกซึมอยู่ภายใน...แถบสีเขียวนั้นแม้ไม่เข้มขึ้นรวดเร็วเหมือนเมื่อวาน แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่ามันเพิ่มจากก่อนหน้านี้ หลินหยานิ่งไปครู่หนึ่ง นิ้วเรียวลูบไปตามเส้นเลือดนั้นเบา ๆ สัมผัสได้ถึงความอุ่นวูบบางจุด ความอุ่นผิดธรรมชาติเหมือนของสิ่งแปลกปลอมในร่างกาย ไม่ใช่อาการบาดเจ็บทั่วไปแน่… “นี่มัน…” นางพึมพำ..แล้วหลุบตาลง..มีพิษจริง ๆ อย่างงั้นหรือ?.. คำพูดของจางกงกงเมื่อกลางวันนั้นยังสะท้อนขึ้นในความคิดของนาง.. ตอนนี้ในร่างกายเจ้าก็เหมือนมีพิษอยู่แล้ว…นี้เขา.. “ท่านใส่พิษในร่างกายข้าหรอ..” นางคิดเล็กน้อยกับตัวเอง ดวงตาไหวด้วยความลังเลและสับสน..และเหมือนจะโกรธ..แต่หากใช่จริง..แล้วเขาใส่เข้ามาตอนไหนกัน? หากไม่ใช่ทางปากก็อาจจะเป็นเลือด…หรือว่านางขมวดคิ้วแน่น มือขวาสั่นนิด ๆ ขณะกำแน่นช้า ๆ พลางเงยหน้าขึ้นมองเพดานคุกสีหม่น… ภาพในความทรงจำสลับตัดไปถึงค่ำคืนหนึ่งคืนนั้นที่เขา… นางกัดริมฝีปากแน่น รู้สึกเหมือนโดนกระชากเกียรติอีกครั้งซ้ำแล้วซ้ำเล่า และแม้จะไม่มีใครพูดถึงมันตรง ๆ แต่นางรู้…ร่างกายของนางกำลังแปรเปลี่ยนไปโดยไม่ใช่เพราะเงื่อนไขของโชคชะตา แต่มันคือผลของใครบางคนที่ตั้งใจให้เป็นแบบนี้ ดวงตาหวานสั่นเล็กน้อย แล้วค่อย ๆ แข็งกร้าวขึ้นอีกครั้ง “จางกงกง...ท่านมันสารเลวโดยสมบูรณ์แล้วจริง ๆ” ไม่รู้ว่าระหว่างพิษในกาย กับความขมในใจอะไรมันกัดกินเธอมากกว่ากันในเวลานี้ เสียงฝีเท้าของทหารยามข้างนอกค่อย ๆ จางหายไปตามทางเดินที่ทอดยาวของคุกหลวง หลงเหลือเพียงเสียงเงียบงันปะปนกับเสียงลมหายใจเบา ๆ ของหลินหยาภายในห้องขังหมายเลขหนึ่ง หญิงสาวหลุบเปลือกตาลงช้า ๆ ขยับมืออย่างเงียบเชียบเพื่อเปลี่ยนจากชุดนักโทษสีขาวที่เริ่มเปรอะเปื้อนจากฝุ่นคุกในช่วงเช้าถอดออกให้เรียบร้อยแล้วก็พับให้ด้วย วางไว้เป็นระเบียบ เธอสวมชุดตัวใหม่ที่เหมือนจะมีคนจัดหาให้ คล้ายกับจะมีคนเฝ้าดูอยู่ห่าง ๆ และยังคงคิดถึงความสะดวกสบายของนางอยู่บ้างหรืออาจเพื่อจุดประสงค์ใดกันแน่ ไม่มีผู้ใดรู้ได้ เบาะนอนที่แปลกแยกจากสภาพคุกที่เหลือถูกวางไว้เรียบร้อย สีขาวสะอาด ราบเรียบไม่ต่างจากความเงียบงันของจิตใจที่เธอกำลังต่อสู้อย่างเงียบ ๆ อยู่ภายใน หญิงสาวค่อย ๆ ล้มตัวลงนอน ปล่อยให้น้ำหนักร่างกายถ่ายทอดลงไปบนเบาะนุ่มที่อ่อนโยนยิ่งกว่าพื้นโลกที่เคยประคองเธอไว้ในวันที่แข็งแกร่ง เธอขยับมือตัวเองขึ้นมากุมแน่นไว้ตรงอก รู้สึกถึงการเต้นของหัวใจที่กำลังพยายามยืนยันการมีอยู่ของตัวตน...แม้ภายในมันจะอ่อนแรง แม้ภายนอกจะฝืนยิ้ม “ข้า..ยังมีชีวิตอยู่..” นางพูดออกมาและจิตใจของตนเองก็กำลังกู่ร้องตะโกนออกมาด้วย เสียงของความเชื่อมั่นในตัวเองนั้นแผ่วเบาแต่ยืนหยัด สะท้อนในคุกที่เย็นเฉียบอันนี้..และใช่ นางรู้ดีว่านางไม่ได้ต่อสู้เพียงลำพัง ยังมีใครหลายคนที่เชื่อในตัวนางอยู่ ไม่ว่าจะในความเงียบหรือความมืด.. แต่ในขณะเดียวกัน นางก็พยายามจะลบ..ลบใบหน้าใครบางคนออกจากหัวใจ.. ใบหน้าของคนที่หัวเราะเยาะนางในวันที่อ่อนแอที่สุด คนที่ยื่นมือมาเพียงเพื่อจะเหวี่ยงนางลงเหวอีกคราทุกครั้งไป ใบหน้านั้นแฝงความอ่อนโยนเจือพิษร้าย ใบหน้าที่ครั้งหนึ่งเคยเหมือนแสงสว่างแต่บัดนี้กลับกลายเป็นมลทินชั่วชีวิต.. “คนใจร้าย..เลวทราม”...หลินหยาเพียงกระซิบ สถบผ่านริมฝีปากแผ่วเบาเท่านั้น แต่มันหนักแน่นเกินกว่าจะเรียกว่าคำบ่น มันคือบาดแผลที่สลัดไว้กลางอกของนางเอง..หลินหยาเบือนหน้าหนีไปอีกด้านตรงกำแพง หลับตาลงทั้งที่ภาพความทรงจำยังวิ่งวนในหัว ทั้งเสียง ทั้งสายตา ทั้งคำพูดหรือน้ำตาปลอม ๆ ที่เขาแสร้งบีบให้มันหยดลงกลางพื้นหน้าห้องครั้ง..หลายครั้งนางถามตัวเองว่าทำไมยังคิดหวนคิดภาพเหล่านั้น แต่สุดท้ายก็ไม่เคยมีคำตอบใด ๆ ที่จะตอบออกมา..มีเพียงแค่รอยยิ้มเย็นชาในใจนั้น..ที่นางต้องพูดกับตัวเอง.. เพ้อเจ้อน่า. <img src="https://img2.pic.in.th/pic/-4_20250603154522.md.png" width="500" _height="57" border="0"> @Admin  พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่อื่น ๆ: -รางวัล: -<div><span style="font-size:12pt;font-family:Sarabun,sans-serif;color:#000000;background-color:transparent;font-weight:400;font-style:normal;font-variant:normal;text-decoration:none;vertical-align:baseline;white-space:pre;white-space:pre-wrap;"> </div>

LinYa โพสต์ 2025-6-28 04:11:57

<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/-4_20250603154522.md.png" width="500" _height="57" border="0"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">วันที่ 28 เดือน 5 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ยามโฉ่ว เวลา 01.00 น. เป็นต้นไป ณ ถนนสิบลี้ คุกหลวงห้องขังหมายเลขหนึ่ง <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> ราตรีอันเงียบงันภายในห้องคุมขังของคุกหลวงของฉางอัน กลิ่นดินชื้นและอากาศอับชื้นจากผนังหินยังคงตีขึ้นมาเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนหลินหยายังคงนอนก่ายกระเป๋าใบเก่าซึ่งยัดด้วยเศษผ้าทำเป็นหมอนข้างอย่างเคย ร่างเล็กซุกตัวในผ้าห่มตรงเบาะนอนนุ่ม ๆ ที่จนถึงตอนนี้ก็ไม่รู้จริง ๆ ว่าใครเป็นคนเตรียมให้ นางคิดว่าวันนี้คงเป็นอีกคืนธรรมดา...เงียบ ง่วง เหนื่อย และขมขื่นนิด ๆ แบบที่นางเริ่มจะชินชาเสียแล้ว ทว่า...ในห้วงฝันที่ยังไม่ทันจะเริ่มต้น เสียงหนึ่งกลับดังขึ้นในร่างของตนเองก่อน นั่นคือเสียง "แกร๊ก!" เบา ๆ ที่เหมือนกล้ามเนื้อในขาขวาแถวใต้หัวเข่ามีชีวิตขึ้นมาเอง แล้วมันก็ตามมาด้วยเสียงในหัวที่ตะโกนสั้น ๆ ทันทีว่าซวยล่ะสิ!! <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> "เหี้ยยยยยย!!" หลินหยากรีดร้องด้วยเสียงที่ตัดกับบรรยากาศอันสงบนั้นทันที ร่างน้อย ๆ ที่เพิ่งจะขยับขาเผลอผิดองศาไปนิดเดียวถึงกับตะคริวกินพรวดเดียวเต็มน่อง ลมหายใจติดขัด มือข้างหนึ่งรีบคว้าไปที่กล้ามเนื้อตรงน่อง อีกข้างก็คว้าหมอนปลอมที่เคยกอดไว้แน่นกระชับฟาดลงกับพื้นอย่างหัวเสีย <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> "ตายแล้วววว โอ๊ยย ไอ้บ้าขาาา ขากูวววว!!" เสียงหลินหยาโอดโอยพลางดิ้นอยู่บนผืนฟูกอย่างคนหมดท่า แววตานั้นเปี่ยมไปด้วยความสิ้นหวังปนขำไม่ออก นางถีบตัวเองพอจะเปลี่ยนท่าแต่กลับทำให้ตะคริวมันขึ้นสูงขึ้นไปอีก "เฮ้ย! ไม่ ไม่ขึ้นซ้ำอีกนะ ไอ้ชิบหายยยอ๊ากก!!" <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> "วันอะไรของข้าวะเนี้ยหลินหยาาาา" เธอแหกปากก่นด่าตัวเองแบบไม่ไว้หน้าใคร เสียงสะท้อนในคุกหลวงเหมือนจะขำใส่เธอซ้ำอีก ร่างเล็กนอนชักกระตุกงอขาไปมาเหมือนปลากระดี่ขาดน้ำก่อนจะเริ่มทำหน้ากึ่งร้องไห้กึ่งขำ หยิบเศษผ้าห่มมากัดไว้กันเสียงกรีดร้องหลุดออกไปมากกว่านี้ “อ๋อยยยย…นี่หรือวาสนาแห่งตระกูลหนาน…” นางบ่นอย่างหมดอาลัยตายอยาก ก่อนจะกัดฟันนวดน่องตัวเองสุดแรงเกิด เพราะตอนนี้นางเจ็บสุด ๆ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> ท่ามกลางความเจ็บปวดจนเหงื่อซึมทั่วหน้าผาก ไม่ว่าจะถูกกล่าวหาหรือกดขี่ด้วยการเมืองแค่ไหน หลินหยาก็ไม่เคยน้ำตาร่วงสักหยด…แต่มาโดนตะคริวกลางดึกนี้แหละ น้ำตามาเต็มสองข้างตาเลยจริง ๆ ฮืออ หนูจะมาเป็นงี้เพราะตะคริวกินไม่ได้นะ.. <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> เสียงฝีเท้าคู่หนึ่งที่เดินแผ่วเบาเข้ามาใกล้จากอีกด้านของโถงหินนั้นในยามดึกสงัด เรียกความสนใจของหลินหยาได้ชั่วครู่แม้ตอนนี้จะยังนอนเหยียดขาไม่ได้เต็มที่นักก็ตาม ดวงตาแดงก่ำของนางที่ยังคงบวมเล็กน้อยจากน้ำตา (ซึ่งไม่ใช่เพราะความอ่อนแอใด ๆ เลยนะ แต่เพราะมันโคตรจะเจ็บ!) เงยขึ้นมองก่อนจะเห็นเป็นคุณทหารหนุ่มหน้าขรึมที่ประจำอยู่ตรงกรงเหล็กด้านหน้าเดินเข้ามาชะโงกดูด้วยท่าทีที่เหมือนทั้งรำคาญ ทั้งสงสัย และทั้งอดขำไม่ได้ในเวลาเดียวกัน <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> “แม่นาง...เป็นอะไร?” เขาถามน้ำเสียงเรียบเฉยติดจะง่วงงุนนิด ๆ เหมือนคนที่ไม่คิดว่าจะต้องเจอนักโทษร้องโอดครวญกลางดึกเป็นบทโอเปร่าต้อนรับข้างขึ้น <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> “ตะคริวกินขาเจ้าค่ะ!!” หลินหยาแหวเสียงสูงจนเกือบเป็นเสียงแหลม ดวงหน้าเปื้อนเหงื่อของนางนั้นยุ่งเหยิงแต่ยังระบายสีชมพูเข้มจากความอับอายผสมเจ็บปวดได้อย่างน่ารักจนเกินเหตุ มือยังนวดน่องตัวเองไม่หยุด ขาสองข้างยังกระตุกเบา ๆ เหมือนร่างจะประท้วงว่าสมควรจะได้รับเตียงที่ดีกว่านี้ในชีวิตบ้าง <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> คุณทหารหนุ่มเงียบไปหนึ่งอึดใจ ก่อนจะทำหน้าตายแล้วยกคิ้ว “ร้องเหมือนแมวโดนจับอาบน้ำเลยนะขอรับ..” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> ….เงียบ..<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> อีตาหมอนี้มันวอนเท้าหรอ.. <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> แล้วหลินหยาก็ทำหน้าแบบจะเอาใช่ไหมฮะ?!! ขึ้นมาในบัดดล นางก้มลงนิดหนึ่งก่อนจะชันตัวนั่งหลังตรง มือลูบผมกระเซิงตัวเองกลับหลังเล็กน้อย จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นช้า ๆ จนดวงตาหวานฉ่ำของนางสบตาเขา แล้ว… "เมี้ยว~" เสียงเล็กแหลมพร้อมหน้าบูดเล็ก ๆ ยู่ปากเหมือนลูกแมวหงุดหงิดที่โดนน้ำร้อนราดหัวเมื่อเช้า <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> นายทหารถึงกับสะอึก ทำหน้าเหมือนจะกลั้นขำแต่ก็ต้องเก๊กไว้แบบมืออาชีพสุด ๆ เพราะนางดันน่ารักมากน่ะสิ..เขาคงไม่แปลกใจว่าเหตุใดพวกใต้เท้าถึงวนเวียนเข้ามาหานางนัก..พลางรีบเดินหนีไปอีกทางหนึ่ง ส่วนหลินหยาก็เบ้ปากตามหลังเขาอย่างภาคภูมิใจ แล้วฟุบหน้าลงกับหมอนกระเป๋าตัวเองอีกครั้งตอนนี้อาจจะยังเจ็บอยู่บ้าง แต่น้อยกว่าเดิมแล้วล่ะ...น้อยมากนัก เพราะอย่างน้อยเธอก็ไม่ต้องนั่งเดียวดายไร้ใครถามไถ่ในคืนเงียบอีกต่อไป และก็ไม่ต้องร้องเหมือนแมวโดนจับอาบน้ำอีก (ถ้าไม่จำเป็นน่ะนะ!)<div> </div><div style="text-align: center;"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/-4_20250603154522.md.png" width="500" _height="57" border="0"></div><div style="text-align: center;"> </div><div style="text-align: center;">@Admin </div> <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">อื่น ๆ: -<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">รางวัล: -<div><span style="font-size: 12pt; font-family: Sarabun, sans-serif; color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> </div>

LinYa โพสต์ 2025-6-28 07:45:29

<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/-4_20250603154522.md.png" width="500" _height="57" border="0"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">วันที่ 28 เดือน 5 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ยามโฉ่ว เวลา 02.00 น. เป็นต้นไป ณ ถนนสิบลี้ คุกหลวงห้องขังหมายเลขหนึ่ง <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> ใต้แสงตะเกียงน้ำมันที่แขวนไว้ด้านนอกกรงเหล็กนั้น เงาร่างเล็กของหลินหยาก็นั่งทอดลงบนพื้นในคุกบนเบาะนุ่ม ๆ ที่ไม่รู้ว่าใครให้มากันแน่จนนางไม่คิดอะไรแล้วของคุกหมายเลขหนึ่ง สะท้อนภาพของหลินหยาที่นั่งขัดสมาธิเหยียบขาเหยียดแขนแบบสิ้นความเป็นกุลสตรีใด ๆ ของยุคฮั่นอย่างสิ้นเชิง..หากใครผ่านมาเห็นภาพนี้ก็คงนึกว่าเป็นนักโทษบ้ากล้ามสิ่งตัวนางมากกว่าสตรีจากบุตรขุนนาง ถึงจะเป็นขุนนางชายขอบก็ตาม เธอกำลังใช้ข้อศอกยันต้นขาตัวเองไว้ พลางนวดน่องด้วยมือน้อย ๆ ที่ทั้งสั่นทั้งแดงอย่างไม่ยอมแพ้เลยสักนิด <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> "โอ๊ยยย เวรเอ๊ย..." หลุดครางคำหยาบออกมาระลอกที่สิบในรอบชั่วยาม นางขยับขาอย่างแผ่วช้า พยายามยืดปลายนิ้วเท้าเข้าหาตัวเพื่อให้เส้นมันคลาย แต่พอขยับแรงไปก็สะดุ้งเฮือก เจ็บจี๊ดเหมือนเส้นเอ็นจะระเบิด "หลินหยาาาา นี่มันคืนเวรของเจ้าแท้ ๆ!! ปกติก็นอนไม่หลับอยู่แล้ว ยังจะมาตะคริวแดกอีก ไอ้เหี้ยยย" <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> เสียงนางดังพอที่จะทำให้พี่ทหารเวรเมื่อครู่นั้นหยุดเท้ากลัวหันมองนางช้า ๆ เขามองภาพตรงหน้าของหลินหยาแล้วเงียบไปพักหนึ่ง ก่อนที่จะถอนหายใจเฮือกใหญ่เดินมาทิ้งตัวนั่งยอง ๆ นอกกรงเหมือนจะอดรำคาญไม่ได้ แต่ความจริงเป็นเพราะเอ็นดูมากกว่า "แม่นาง…" เขาเอ่ยเสียงเรียบติดจะแหย่นิด ๆ "ข้าเตือนด้วยความหวังดี ว่าถ้ายังนั่งท่านั้นต่อไป พรุ่งนี้เช้าข้าคงต้องหาหมอให้เจ้าทั้งสองขาแล้วล่ะ" <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> หลินหยาหน้ายู่ใส่เล็กน้อย "ข้าไม่เป็นอะไรเจ้าค่ะ" หลินหยาตอบทั้งที่หน้าเบี้ยว มือยังนวดอยู่ไม่หยุด "ปวดหนึบ ๆ แค่นั้นเองเจ้าค่ะ...ข้าเป็นแบบนี้ประจำ นวด ๆ เดี๋ยวก็หาย" เธอแหงนหน้าขึ้นไปยิ้มให้ทั้งที่เหงื่อซึมเต็มหน้าผาก แก้มแดงเพราะความเจ็บปะปนกับความเหนื่อย ขนตายาวปัดแสงไฟจนเงาสะท้อนในดวงตาสั่นระริก นางไม่พูดว่าเจ็บขนาดไหน ไม่พูดว่าจริง ๆ แล้วแค่อยากให้ใครสักคนอยู่ตรงนี้ต่ออีกสักนิด...แค่ให้มีใครสักคนคอยมองเธอ ไม่ปล่อยให้ต้องเจอกับความเงียบของคุกหลวงคนเดียว <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> คุณทหารยังคงยืนดอกอกมองอยู่สักพักก่อนที่จะบ่นพึมพำคล้ายพูดกับตัวเอง “เจ้าก็เหมือนแมวเปียกน้ำจริง ๆ นั้นแหละ” พอหลินหยาได้ยินเช่นนั้นก็หันควับไปทันทีเพราะอีกฝ่ายเอ่ยเช่นนั้นอีกแล้วหรอ อยากโดนดีหรอฮะ นางกัดซี่กรงแล้วงับหัวเขาได้นะ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> แล้วคุณทหารก็ลุกขึ้นไปยืนพิงเสาเท่ ๆ แทน..เท่ตายล่ะพ่อคุณ เขาเอียงหน้ามองเธอด้วยสายตาครุ่นคิด ราวกับมีเรื่องบางอย่างเก็บไว้ในใจมานานแต่เพิ่งจะกล้าถามในค่ำคืนนี้ที่เงียบเกินไปหน่อย "แม่นาง…ข้าถามได้ไหม" น้ำเสียงเขาไม่ใช่แบบตอนแซวเธอเมื่อครู่ แต่ดูนิ่ง ๆ จริงจังขึ้นมาหน่อย "เหตุใดท่านจึงรู้จักคนใหญ่คนโตนัก ต้าซือคง ใต้เท้าเถียนเฟิง ...หรือแม้แต่ขันทีระดับสูงข้ายืนเฝ้าคุกหลวงนี้มาตั้งนาน ยังไม่เคยเห็นนักโทษหญิงคนไหนโชคดีเท่าแม่นางเลยสักคนเดียว" <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> หลินหยาได้ยินก็ไม่ได้เพียงอะไร มือนางนวดขาต่อด้วยสีหน้าทื่อ ๆ แล้วถอนหายใจช้า ๆ “ท่านคิดว่าอันนี้คือโชคดีสินะ..ก็คงงั้น ข้าทำงานที่หอว่านหงเหรินมาก่อน..ที่นั้นมีแขกแวะเวียนมากมาย บ้างเป็นพ่อค้า บ้างเป็นขุนนาง หรือพวกคนระดับสูง ข้าก็แค่เจอคนเหล่านั้นบ่อย ๆ เท่านั้นเองเจ้าค่ะ” เธอเงยหน้ามองเขา พูดต่ออย่างไม่โอ้อวด ไม่มีแววภูมิใจแม้แต่นิด “ไม่มีอะไรมากกว่านั้นหรอก ข้าไม่ได้สำคัญอะไร และพวกเขาก็ไม่ได้คิดกับข้าแบบนั้นหรอก...บางทีพวกเขาก็แค่เมตตา เพราะข้าเป็นคนที่เขาเคยเจอ…แค่นั้น” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> ทหารหนุ่มขมวดคิ้วเล็กน้อย ยืนกอดอกพิงผนังเหล็กเก่า ๆ ไว้ เขามองเธอสักพักก่อนพึมพำออกมาเบา ๆ "แต่ถึงอย่างนั้น ก็ยังไม่เหมือนใครอยู่ดีล่ะน่า" เขายักไหล่แล้วนั่งลงบนเก้าอี้ไม้เตี้ย ๆ ข้างประตูกรง ตัดสินใจอยู่ยามแบบนั่งคุยกับนักโทษสาวไปด้วย เพราะคืนนี้มันเงียบเกินไปและหลินหยาก็ดูไม่ใช่คนอันตรายอะไร นอกจากจะชอบนั่งนวดขาแล้วสบถด่าตัวเองเสียงดังอยู่บ่อย ๆ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> "นั่งคุยกับข้าก็ได้ ข้ารู้สึกว่าข้างนอกคืนนี้เงียบเกินไป หมาเฝ้าคุกยังไม่เห่าซักตัว...สงสัยจะอารมณ์ไม่ดีเพราะอากาศชื้น" <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> "แม่นาง.." เขาถามต่อเหมือนคนเฝ้ายามที่เหงาจัด "แล้วคนที่ท่านว่าเคยเจอบ่อย ๆ นั้น…มีใครที่ทำให้ท่านอยากเจออีกไหม?" <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> หลินหยานิ่งไปพักใหญ่เมื่อได้ยินคำถามนั้น ริมฝีปากเล็กเม้มแน่น ดวงตาที่เคยดูขี้เล่นขี้สงสัยกลับทอดต่ำลงอย่างแปลกประหลาด แววตาคล้ายคนที่กำลังชั่งใจระหว่างพูดหรือเงียบ แต่สุดท้ายนางก็หายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะระบายลมหายใจออกช้า ๆ แล้วว่าเสียงแผ่วเบา “ใครก็ได้..ที่ไม่ใช่เขาเจ้าค่ะ..” นางพูดออกมาเล็กน้อย เสียงนางเบาราวกับกลัวใครอีกคนจะได้ยิน ริมฝีปากยังคงยิ้มนิด ๆ แบบที่เคยยิ้มอยู่เสมอ แต่ดวงตานั้นกลับไม่ยิ้มตาม รอยขมวดคิ้วเล็ก ๆ ผุดขึ้นกลางหน้าผากที่มักจะเปื้อนยิ้ม ลมหายใจนางสั่นนิดหนึ่ง <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> "จงฉางชื่อผู้นั้น...ข้าไม่อยากแม้แต่จะเห็นหน้าอีกเลยด้วยซ้ำ" เสียงนางกลายเป็นเหนื่อยเล็กน้อย ไม่ใช่เพราะขาเพิ่งเป็นตะคริว แต่เพราะใจมันระส่ำ นางกัดฟันขบคำในลำคอ แวบหนึ่งในแววตาดูจะเจ็บปวดและผิดหวังเหลือเกินก่อนจะถูกกลบลงด้วยน้ำเสียงประชดตนเองเบา ๆ “ข้าก็แค่..คนไร้ชื่อ ไร้ราคา ไร้ความสำคัญ..ไม่มีสิ่งใดที่คู่ควรให้นึกถึง” นางหันหน้าไปอีกทาง หลบสายตาทหารยามที่นั่งเงียบอยู่ไม่ไกล พลางยกมือขึ้นกอดเข่าตัวเองไว้แน่น อ้อมแขนเล็ก ๆ ของนางดูไร้พลังอย่างบอกไม่ถูก ก่อนนางจะพึมพำออกมาเบา ๆ แทบไม่ได้ตั้งใจให้ใครได้ยิน <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> "ข้าควรจะไม่พูดกับเขาตั้งแต่แรกเลยด้วยซ้ำ..." <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> หลินหยาหลับตาลง ฝืนกลืนก้อนแข็งในลำคอ นางไม่ได้บอกเล่าทั้งหมด ไม่ได้เอ่ยถึงเหตุการณ์ในคืนนั้น ไม่ได้บอกว่าความสัมพันธ์ของนางกับขันทีหนุ่มผู้นั้นมันคลุมเครือและบาดลึกเพียงใด สิ่งเดียวที่ยอมรับออกมา...คือความเข็ด ความเจ็บ และความกลัวที่ยังหลงเหลือ<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> <div style="text-align: center;"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/-4_20250603154522.md.png" width="500" _height="57" border="0"></div><div style="text-align: center;"> </div><div style="text-align: center;">@Admin </div><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">อื่น ๆ: -<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">รางวัล: -<div><span style="font-size: 12pt; font-family: Sarabun, sans-serif; color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> </div>

หน้า: 1 [2]

The Myth of Han's Archiver