เรือนเมิ่งเหยา | 梦瑶五所 - เขตที่พักครอบครัวจักรพรรดิ - The Myth of Han

Watcher โพสต์ 2024-7-9 18:16:55

เรือนเมิ่งเหยา | 梦瑶五所

LuBairan โพสต์ 2024-7-10 00:51:53

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย LuBairan เมื่อ 2024-7-10 00:53 <br /><br /><style>

#boxcorecenter {
border: 0px solid #152cd5;
padding: 15px;
box-shadow: #504C4E 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/J5ZfEJ2.png");
}
</style>

<style>
#boxR0LE {
width: 600px;
border: 0px solid #cbb989;
padding: 35px;
box-shadow: #504C4E 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/PNPim8Q.png");}
</style>

<div id="boxcorecenter">
<div align="center">

<br><br>

<div id="boxR0LE">

<img width="450" src="https://i.imgur.com/aDtIaPZ.png" border="0" alt="">
<br><font face="Chonburi"><font size="5"><font color="#994D7B"><span style="text-shadow: #ffffff 0px 0px 0.7px, #ffffff 0px 0px 25px, #ffffff 0px 0px 10px;">
<i><b>เรือนหยกงามในความฝัน</span></b></i><br></font></font></font>
<br>
<div align="left">
<font face="Sarabun"><font size="3"><font color="Black">

<p style="text-indent: 2.5em;"><b><i>ฉางอัน .. เมืองหลวงไร้ราตรีที่รุ่งโรจน์มาช้านาน</b></i>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
บนรถม้าของคหบดีใหญ่ประจำลั่วหยางไม่ปรากฏเงาร่างบุรุษอีกต่อไป เหลือไว้เพียงหนึ่งอิสตรีใต้อาภรณ์อ่อนช้อยสีม่วงอ่อนราวดอกจื่อเถิง กับหนึ่งเด็กสาวหน้าตาซุกซนในเครื่องแบบสาวใช้สีแดงอ่อนที่กำลังหลับคอพับคออ่อน
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
ตลอดสิบปีไม่เคยได้เยื้องย่างมาเยือน ในที่สุดนางก็ได้กลับมา ไป๋หรั่นเบนสายตาออกจากสาวใช้น้อยที่ผล็อยหลับด้วยความเหนื่อยล้าก่อนจะยื่นปลายถวานซ่าน(พัดกลม)เข้ายกม่านหน้าต่างรถม้าให้ลอยขึ้นในระดับที่นางพอจะเห็นทิวทัศน์ด้านนอก
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
เมื่อนานมาแล้วนางเคยมาเที่ยวเมืองหลวงพร้อมกับมารดา ยามนั้นความคึกคักของบ้านเมืองถือเป็นสิ่งน่าอัศจรรย์ใจที่รั้งให้นางอยากอยู่ต่อซ้ำแล้วซ้ำอีก แต่ในยามนี้ .. เมื่อสิ้นแล้วซึ่งความเดียงสาในวัยเยาว์ มีหรือจะอยากรั้งอยู่ในเมืองที่เต็มไปด้วยเสือหมอบมังกรซ่อน นงคราญน้อยหลุบสายตาลงพลางทอดถอนใจอยู่เพียงลำพัง
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;"><i>
ท่ามกลางเมืองมังกรไร้ราตรี ผู้ใดกันที่จะรู้แจ้งในใจคน</i>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
เรือนที่นางได้รับคือเรือนปีกซ้ายลำดับที่สองภายใน <b>‘เมิ่งเหยาอู๋ซั่ว’</b> ที่มีไว้สำหรับรับรองสตรีที่เข้ามาเป็น <b>‘เหม่ยเหริน’</b> โดยนางกำนัลที่เป็นฝ่ายนำทางได้กล่าวกับนางว่ายังมีหญิงสาวอีกสี่ชีวิตที่นางจะต้องร่วมอยู่อาศัยภายใต้อาณาเขตของเรือน
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#DCA5D7">
“ ช่วงแรกนี้ คงต้องลำบากท่านค่อย ๆ ปรับตัวกับเรือนเมิ่งเหยาแล้ว ส่วนนางกำนัลรับใช้ก็จะถูกจัดสรรแบ่งเวียนมาคอยดูแลท่านเป็นระยะ แม่หนูไห่อิงที่ท่านพามาด้วยนั่น หากจะเก็บไว้รับใช้ย่อมต้องผ่านการอบรมให้ผ่านเกณฑ์นางกำนัลในวังเสียก่อน ”</font>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
สตรีวัยกลางคนในชุดนางกำนัลขั้นสูงรักษาท่าทางและวาจาเป็นอย่างดีเพื่อเหม่ยเหรินท่านแรกของเรือนเมิ่งเหยาที่เดินทางมาถึง
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#994D7B">
“ เช่นนี้นี่เอง.. ที่แท้คงเป็นข้าคิดน้อยเกินไป”</font>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
ไป๋หรั่นพึมพัมเสียงเบาพลางเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าเหนือเรือนเมิ่งเหยา ระหว่างนั้นนางได้ยินคำปฏิเสธที่แสนใส่ใจของนางกำนัลวัยกลางคนผู้นั้นอยู่เป็นระยะ ทว่านงคราญน้อยมีหรือจะใส่ใจ <font color="#994D7B">“ ไห่อิง มานี่มา ” </font>โฉมงามเรียกสาวใช้จากบ้านเกิดที่ยามนี้หน้าตาหมองหม่นเป็นอย่างยิ่งให้เดินเข้ามาใกล้
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#994D7B">
“ เจ้าชอบข้าหรือไม่? ”</font>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
คำถามไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยนี้ถูกกล่าวขึ้นท่ามกลางพื้นที่อันไร้เสียง แม้ไป๋หรั่นจะไม่ได้ตั้งใจกล่าวให้ดัง แต่ก็ยังนับว่าได้ยินกันทั่วบริเวณ
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#A6BC56">
“ ค คุณหนู ท่านถามเช่นนี้ได้อย่างไร บ่าวมีหรือจะไม่.. ”</font>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#994D7B">
“ ไห่อิง เจ้าชอบข้าหรือไม่ ”</font>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
สตรีด้วยกันย่อมมองกันออก คำว่า <b>‘ชอบ’</b> นี้ ไม่เกี่ยวอะไรกับเรื่องชู้สาวที่ผิดประเวณี กลับกัน มันคือคำถามที่บ่าวไพร่ทั้งหลายล้วนเฝ้าฝันว่าจะได้รับความเมตตาจากนายของพวกเขา ความเมตตาที่เหมือนกับว่าอีกฝ่ายมองพวกเขาเป็นมนุษย์ที่มีเลือดเนื้อและจิตใจ หาใช่สิ่งมีชีวิตที่คงอยู่เพื่อดูแลรับใช้และทำตามคำสั่งเพียงอย่างเดียว
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#A6BC56"><b>
“ ชอบเจ้าค่ะ !! ”</font></b>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
คำตอบของไห่อิงเสียงดังฟังชัดราวกับว่าเป็นเสียงตะโกน สร้างความขบขันระคนเอ็นดูให้กับอีกสองสตรีที่เฝ้าฟังคำตอบนี้เป็นอย่างมาก ขณะนั้นเองด้านนางกำนัลชั้นสูงผู้มีหน้าที่นำ <b>‘ว่าที่พระสนม’</b> มาส่งให้ถึงเรือนก็เลือกที่จะยืนฟังอยู่เงียบ ๆ เพื่อเป็นการประเมินหนึ่งในห้านายหญิงแห่งเรือนเมิ่งเหยาไปในตัว
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#994D7B">
“ ถ้าเช่นนั้น เพื่อข้าแล้ว… ”</font>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#994D7B">
“ เจ้าติดตามนางไปได้หรือไม่? ”</font>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
นางที่ว่านี้ย่อมไม่พ้นนางกำนัลชั้นสูงที่ยืนฟังอยู่อย่างสงบ เช่นเดียวกับสายตาของไป๋หรั่นที่เบี่ยงมาทางนาง สายตาของนางก็มองสบตรงมายัง <b>‘คุณหนูลู่’</b> เช่นกัน หญิงสาวตรงหน้านางกำนัลผู้นี้จัดว่างามยิ่ง งามถึงขนาดที่ว่าช่วงวัยที่มากกว่าเหม่ยเหรินคนอื่นก็ไม่อาจเป็นปัญหาสั่นคลอนนางได้ ตรงกันข้าม การที่นางอายุมากกว่าผู้อื่นกลับทำให้นางมีสิ่งหนึ่งที่พิเศษขึ้นอย่างเห็นได้ชัด นั่นก็คือ <b>‘รูปร่าง’</b> นั่นเอง
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
ภายใต้อาภรณ์หนาถึงสามชั้นยังเห็นทรวดทรงองเอวได้ชัดถึงเพียงนี้ ถ้าเช่นนั้นร่างกายภายในก็คงชดช้อยอรชรในแบบที่บุรุษเพศชื่นชอบกันเป็นแน่ .. แต่ดูเหมือนจะเผลอมองมากไป นางกำนัลสาวเก็บสายตาลงอย่างรวดเร็ว พร้อมกลับมารักษาท่าทีนอบน้อมอีกครั้ง <font color="#DCA5D7">“ ในเมื่อนายหญิงวางใจส่งมอบคนรับใช้ให้ผู้น้อยดูแล ถ้าเช่นนั้นผู้น้อยจะแนะนำสั่งสอนนางเป็นอย่างดีเพื่อไม่ให้นายหญิงต้องผิดหวัง ”</font>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;"><i>
นายหญิง? </i>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
นางเลิกคิ้วให้กับคำเรียกขานที่เปลี่ยนโดยฉับพลัน ก่อนจะตระหนักได้ว่าบางทีนี่คงเป็นการแสดงออกในรูปแบบของนางกำนัลที่ยอมรับในฐานะเหม่ยเหรินของนางแล้ว
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#994D7B">
“ ข้ากับไห่อิงเรียกได้ว่ามากันโดยลำพัง หากได้รับการแนะนำจากท่าน ย่อมมีประโยชน์เป็นอย่างมาก ”</font> บทบาทคนงามปากหวานนางเองก็สามารถทำได้ <font color="#994D7B"><b>‘ลู่เหม่ยเหริน’</b></font> แย้มยิ้มพริ้มเพราพลางโบกพัดกลมในมือเป็นจังหวะช้า ๆ ดูจรรโลงเป็นอย่างมาก <font color="#994D7B">“ จากนี้ต้องฝากท่านช่วยชี้แนะแล้ว ”</font>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
นางกำนัลสาวเห็นสตรีท่าทางอ่อนหวานก็ลอบสำราญใจ อีกฝ่ายดูหัวอ่อนว่าง่าย ต่อจากนี้ถ้าปลุกปั้นดี ๆ สักหน่อยคงไม่พ้นได้เป็นใหญ่เป็นโต แต่ก่อนจะถึงเวลานั้น บางทีนางคงต้องส่งอีกฝ่ายไปให้ <b>‘ท่านผู้นั้น’</b> ได้พิจารณาดูก่อน
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#DCA5D7">
“ ผู้น้อยมีหรือจะกล้าชี้แนะ แต่หากนายหญิงอยากจะเริ่มต้นศึกษากฏเกณฑ์ภายในวัง ถ้าเช่นนั้นลองไปดูที่ป้ายประกาศวังหลวงสิเจ้าคะ ”</font>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#994D7B">
“ ป้ายประกาศวังหลวง? ”</font>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#DCA5D7">
“ เจ้าค่ะ หากเป็นที่แห่งนั้นท่านจะได้พบคำตอบที่อยากทราบแน่นอน ” </font>นางกำนัลวัยกลางคนผู้นั้นมีสีหน้ากรุ่มกริ่มขึ้นมาทันตาเห็น แต่เมื่อเห็นสีหน้าครุ่นคิดของเหม่ยเหรินน้อยก็รู้ได้ในทันที<font color="#DCA5D7"> “ บ่าวไม่รบกวนเวลาพักผ่อนของนายหญิงแล้ว ขอให้มีค่ำคืนที่ราบรื่นเจ้าค่ะ ”</font>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
ทันทีที่เมิ่งเหยาไร้ผู้คน เหลือเพียงแต่นางที่เฝ้ามองสายน้ำลอยเอื่อยในบ่อน้อยกลางเรือน ราวกับถูกขังไว้ในปราการที่ไร้ซึ่งทางออก
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#994D7B"><i>
“ ยามต้นเหมยผลัดใบทองอร่าม แต่ละบ้านล้วนมาเยือนซึ่งหยาดฝน..”</i></font>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
บทกวีผ่านเสียงสาวงาม จบลงอย่างครั่นคร้ามอย่างไร้คำสานต่อ
</font>

<br><br><div align="center">
<img width="450" src="https://i.imgur.com/F56Ani1.png" border="0" alt=""><br><br><i>( แท็กไม่ได้แต่ก็อยากจะรู้ว่ามีไหมจ๊ะ คนใจดีแถวนี้ที่มาด้อม ๆ มอง ๆ ต่อกลอนกับเรา)</i>
</div>

</div>

<br><br>

</font></font></font></div></div><br><br></div><br><br>

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Chonburi'); Chonburi {font-family: 'Chonburi';}
</style>

LuBairan โพสต์ 2024-7-12 22:51:47

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย LuBairan เมื่อ 2024-7-12 22:53 <br /><br /><style>

#boxcorecenter {
border: 0px solid #152cd5;
padding: 15px;
box-shadow: #504C4E 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/J5ZfEJ2.png");
}
</style>

<style>
#boxR0LE {
width: 600px;
border: 0px solid #cbb989;
padding: 35px;
box-shadow: #504C4E 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/PNPim8Q.png");}
</style>

<div id="boxcorecenter">
<div align="center">

<br><br>

<div id="boxR0LE">

<img width="450" src="https://i.imgur.com/aDtIaPZ.png" border="0" alt="">
<br><font face="Chonburi"><font size="5"><font color="#994D7B"><span style="text-shadow: #ffffff 0px 0px 0.7px, #ffffff 0px 0px 25px, #ffffff 0px 0px 10px;">
<i><b>เลือกทางชี้ชะตา</span></b></i><br></font></font></font>
<br>
<div align="left">
<font face="Sarabun"><font size="3">

<p style="text-indent: 2.5em;"><i>นางไม่ได้เสียขวัญ</i>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
ตลอดเส้นทางที่กลับจากอุทยานหลวงไป๋หรั่นได้ฟังหลายอย่างจนสภาพจิตใจเริ่มกลับมาคงที่ขึ้นมากแล้ว ที่ได้พบเมื่อครู่คนหนึ่งคือ <b>‘โอรสสวรรค์ • ฮั่นอู่ตี้’</b> หวงตี้องค์ปัจจุบันที่ขึ้นครองราชย์ตั้งแต่ยังเยาว์ ส่วนคนถัดมานั้นคือ <b>‘จางกงกง’</b> ขันทีคนสนิทที่ใกล้ชิดทั้งทางฝั่งฝ่าบาทและพระนางไท่โฮ่วผู้มีอำนาจควบคุมเขตพระราชฐานชั้นใน การพบหน้าคนสำคัญของวังตั้งแต่สองวันแรกที่ก้าวขาเข้ามาไม่ใช่เรื่องดี นางไม่รู้ได้ว่าจะมีข่าวลือแบบใดกระจายออกไป โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าข่าวลือไร้สาระเผลอไปลอยเข้าหูประเภทที่หลงรักฝ่าบาทจนหน้ามืดตามัว.. คิดมาถึงส่วนนี้ฝีเท้าของไป๋หรั่นก็หยุดชะงัก ขนาดแรงอิจฉาในหน้าตายังสร้างเรื่องได้เพียงนั้น แล้วถ้าเป็นสิ่งที่เกี่ยวกับหัวใจ?
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
ไม่อยากจะนึกเลยสักนิด
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
บุปผาหยกผ่อนลมหายใจออกจากริมฝีปาก ภายในหมู่ตำหนักเมิ่งเหยายังไร้วี่แววของ<b> ‘สหาย’</b> บางทีถ้ารู้ว่าจะเป็นอย่างนี้ นางคงเดินทางให้ล่าช้าลงสักวันสองวัน จากนั้นค่อยโผล่เข้ามาในวังพร้อมกับผู้อื่นทีเดียว
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#CBA179">
“ นายหญิง ยินดีต้อนรับกลับเรือนเจ้าค่ะ ”</font>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#994D7B">
“ เตรียมน้ำไว้หรือยัง ”</font>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
ถึงจะย้ายมาอยู่ในวังแต่ความเป็นสตรีที่เกิดในบ้านผู้ดีก็ยังทำให้นางเคยชินกับกิจวัตรเดิม ๆ เพิ่มเติมคือต้องใส่ใจดูแลร่างกายมากยิ่งขึ้นทั้งหมดนี้ไม่ใช่ว่าเพื่อเอาอกเอาใจชายผู้ที่ถือได้ว่าเป็นเจ้าของร่างกาย แต่เป็นเพราะนางไม่สามารถทำเป็นหมางเมินต่อขั้นตอนการดูแลตัวเองที่ควรจะทำ ไป๋หรั่นไม่อยากเป็นคนที่แตกต่างไปจากคนอื่น นางอยากเป็นหญิงสาวดาษดื่นทั่วไปที่หาได้ในวังแม้ว่าจะมีหน้าตาที่โดดเด่นกว่าคนอื่นเขาไปหน่อยก็ตาม ดังนั้นในหลังจากวันแรกที่เข้ามา นางก็ได้กำชับสาวใช้น้อยเรื่องเวลาอาบน้ำ หรือข้าวของที่ใช้เป็นอย่างดีเพื่อที่จะได้ไม่ดูไร้ความใส่ใจในฐานะที่ตนได้จนเกินไป
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#CBA179">
“ เตรียมไว้เรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะ พวกบ่าวจะช่วยปรนนิบัตินายหญิงเอง ”</font>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#994D7B">
“ ไม่เป็นไร วันนี้ข้าอยากอยู่คนเดียว.. ยกน้ำเข้ามาแล้วออกไปก่อนเถอะ ”</font>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
นางกำนัลน้อยค่อมกายลงรับคำสั่งเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะวิ่งวุ่นพากันปิดประตูและหน้าต่างของเรือนให้แน่นสนิทและค่อยจากไปทิ้งให้นางได้อยู่กับความเงียบสงบภายในเรือนที่เปรียบเหมือนหยกงามในความฝัน ทุกการปลดเสื้อผ้าหนึ่งชิ้น ไป๋หรั่นพลันคิดทบทวนขึ้นมาถึงสิ่งที่นางได้รู้ในวันนี้ไปทีละอย่าง ไม่ว่าจะเป็นท่าทางของนางกำนัลที่มีต่อผู้เป็นนาย ท่าทางของฝ่าบาทที่ปฏิบัติต่อสตรี ไม่เว้นแม้กระทั่งสายตาดั่งอสรพิษของจางกงกงที่ใช้เพื่อจับจ้องตน
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
ไป๋หรั่นปลดปิ่นออกจากมวยผมทีละชิ้น พร้อมกันนั้นเส้นเกศาราวกับม่านที่รังสรรขึ้นด้วยหมึกก็ทยอยตกลงมา การเปลือยผมของสตรีมีเทียบได้ดั่งพันตำลึงทอง เกียรติยศศักดิ์ศรีล้วนซ่อนอยภายใต้ทรงผมที่เหล่าชายชาตรีได้เห็นกันจนชินตา ทว่ายามนี้ ในคราวที่นางปลดเปลื้องทุกสิ่งออก หลงเหลือไว้เพียงตัวตนที่เปลือยเปล่า สิ่งที่พบนั้นไม่ใช่ความงาม ไม่ใช่ประสบการณ์ ไม่ใช่ชะตาชีวิตที่แล่นขึ้นแล่นลงราวกับเล่นสนุก
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
แต่เป็นความว่างเปล่า
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
นงคราญหยกใช้ปลายนิ้วสางไปตามเส้นผม หลังฉากกั้นลายเมฆาเผยให้เห็นเงาเรือนกายอ่อนช้อยของหญิงวัยแรกรุ่นที่กำลังก้าวขาลงอ่างไม้ขนาดใหญ่ <font color="#994D7B"><i>‘นางประมาทเกินไป’</font></i> ได้พบฝ่าบาทก่อนใครใช่ว่าจะเป็นเรื่องดี อีกทั้งการพบกันครั้งนี้ ไม่ว่าจะมองมุมไหน สำหรับนางแล้ว.. ล้วนไม่ดีทั้งสิ้น
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
เรื่องนี้เกิดขึ้นได้เพราะความ <b>‘บังเอิญ’ </b>แต่ก็เพราะความ <b>‘บังเอิญ’</b> เช่นกัน ที่ทำให้การพบหน้าไม่ใช่เรื่องดี
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
ในระหว่างขากลับ ไป๋หรั่นได้ทราบเรื่องสำคัญมาสิ่งหนึ่ง เนตรนางหงส์หรี่ลงจนแทบปิดอยู่รอมร่อ ลมหายใจที่แผ่วเบาของนางครั้งนี้กลับกลายมาเป็นการสูดหายใจเข้าเต็มปอด และ…
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;"><i><b>
ผลุบ .. !</i></b>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
สายน้ำโอบอุ้มทั่วทั้งร่างไม่เว้นแม้แต่ศีรษะ ลู่ไป๋หรั่นกดตัวเองให้จมลงสู่ใต้น้ำพร้อมกันนั้นก็ปล่อยกระแสจิตให้ตกอยู่ในภวังความคิด ยามนี้นางได้ทราบแล้วว่าสวนที่ตนเองเผอิญไปพบนั้นคือ <b>‘พระราชอุทยานหลวงชุนเหอจิ่งหมิง’</b> อันเป็นสถานที่ประพาสอันดับแรก ๆของฝ่าบาทที่คนทั่ววังล้วนรู้ เท่ากับในสายตาพวกเขา ตอนนี้นางอาจกลายเป็น <font color="#994D7B"><i><b>‘จิ้งจอกแพศยาจอมวางแผน’ </font></i></b>เข้าแล้วจริง ๆ
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
ทว่าสตรีที่เป็นดั่งหยกเช่นนางต่อให้ช้ำก็ไม่มีวันสลาย ลู่ไป๋หรั่นหาได้สนใจหากว่าชีวิตจะต้องวุ่นวายขึ้นอีกขั้น เดิมทีแค่การเข้ามาอาศัยอยู่ในสถานที่ที่ภายนอกเอื้อมไม่ถึงเช่นนี้ก็วุ่นวายมากพอแล้ว ถ้าหากจะเกิดการแข่งขันระหว่างพี่สาวน้องสาวที่ทะเยอทะยานเหล่านั้น… งั้นก็ปล่อยให้มันเกิด ส่วนนางขอหันไปสนใจกับผู้ที่สามารถทำให้นางมีชีวิตรอดต่อไปได้คงจะดีกว่า
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
เซียวจื่อไท่โฮ่ว ผิงหยางกงจู่ จางกงกง แล้วก็สามขุนนางใหญ่..
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
ใต้น้ำมีแต่ความอ่อนโยนที่ห้อมล้อมราวกับให้การปกป้อง ถึงขนาดสามารถตัดเสียงรบกวนจากภายนอกทำให้ผู้ที่ปล่อยกายไหลลงสู่เบื้องล่างสามารถทุ่มเทความคิดไปยังที่เดียวได้ ครู่ถัดมาหลังจากนั้น เสียงสาดกระเซ็นของน้ำก็ดังขึ้น หยกน้อยโผกายขึ้นเหนือผิวน้ำ ริมฝีปากเผยอออกพลางสูดหายใจอย่างหนักก่อนจะแนบแผ่นหลังพิงกับอ่างไม้ด้วยท่าทางผ่อนคลาย
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
ในเมื่อชะตาฟ้ากล้าส่งมรสุมชีวิตเข้ามา <br>
<p style="text-indent: 2.5em;">ภายใต้วังสวรรค์เช่นนี้ นางก็จะเอาชีวิตรอดให้ดู
</font>

<br><br><div align="center">
<img width="450" src="https://i.imgur.com/F56Ani1.png" border="0" alt=""><br><br>

<font face="Sarabun"><font size="3">
พักผ่อนประจำวัน : +100 ค่าพลังงาน (ได้วันละครั้ง)<br>
@Admin <br>
( แท็กมาให้เพิ่มพลังงานเฉย ๆ คร้าบ )

</font></font>

</div>

</div>

<br><br>

</font></font></div></div><br><br></div><br><br>

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Chonburi'); Chonburi {font-family: 'Chonburi';}
</style>

WeijiaLianhua โพสต์ 2024-7-13 22:30:01

LuBairan โพสต์ 2024-7-14 18:41:29

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย LuBairan เมื่อ 2024-7-14 18:44 <br /><br /><style>

#boxcorecenter {
border: 0px solid #152cd5;
padding: 15px;
box-shadow: #504C4E 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/J5ZfEJ2.png");
}
</style>

<style>
#boxR0LE {
width: 600px;
border: 0px solid #cbb989;
padding: 35px;
box-shadow: #504C4E 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/PNPim8Q.png");}
</style>

<style>
#boxLEETTER {
width: 350px;
border: 0px solid #cbb989;
padding: 35px;
box-shadow: #504C4E 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/1VhFLiD.png");}
</style>

<div id="boxcorecenter">
<div align="center">

<br><br>

<div id="boxR0LE">

<img width="450" src="https://i.imgur.com/aDtIaPZ.png" border="0" alt="">
<br><font face="Chonburi"><font size="5"><font color="#994D7B"><span style="text-shadow: #ffffff 0px 0px 0.7px, #ffffff 0px 0px 25px, #ffffff 0px 0px 10px;">
<i><b>จดหมายร่อนไปในเมิ่งเหยา</span></b></i><br></font></font></font>
<br>
<div align="left">
<font face="Sarabun"><font size="3">

<p style="text-indent: 2.5em;">หลายวันมานี้นับว่าชีวิตของ <b>‘ลู่เหม่ยเหริน’</b> นับว่าโลดโผนยิ่งนัก
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
นงคราญหยกผู้โด่งดังเยื้องย่างมายังเขตตำหนักย่อยสำหรับเหล่าสนมท่ามกลางสายตาของผู้คน ก่อนจะหายลับไปหลังประตูที่มีป้ายประดับว่า <b>‘เมิ่งเหยาอู๋ซั่ว’</b> โดยหาได้รู้ถึงข่าวลือใหม่ที่กำลังแพร่สะพัด ในวันนี้เมิ่งเหยาก็ยังคงเงียบสงบไร้ซึ่งการจู่โจมของข่าวลือใด ๆ มีก็แต่ความแปลกตาของจำนวนนางกำนัลที่เพิ่มขึ้น และหีบของที่.. เหมือนจะกำลังขนย้ายบางส่วนเข้าไปด้านใน
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#994D7B">
“ มีสนมเข้ามาใหม่แล้วหรือ? ”</font> ไป๋หรั่นออกปากถามอย่างใส่ใจ แม้จะรู้อยู่เต็มอกว่าสถานการณ์เช่นนี้เกิดขึ้นได้ก็ย่อมไม่พ้นมีผู้ย้ายเข้า แต่กระนั้นในฐานะคนที่มาก่อน ถึงจะอยู่แค่ต่อหน้านางกำนัล นางก็สมควรที่จะแสดงความใส่ใจที่มีต่อเพื่อนร่วมเรือน ทว่าคำตอบที่ได้รับกลับชวนให้สองขาหยุดชะงัก
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#AD9069">
“ ใช่เจ้าค่ะ เป็นเว่ยเจียเหม่ยเหริน บุตรสาวเจ้ากรมโยธาธิการ ”</font>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
ชื่อเสียงเรียงนามและสถานะของผู้มาใหม่ทำให้นางนิ่งไป แซ่เว่ยเจียนี้ใช่ว่ามีอยู่เกลื่อน โดยเฉพาะฐานะธิดาเจ้ากรมโยธาธิการ.. ฉับพลันคล้ายว่าเมฆดำเลือนหาย บุปผาผลิบาน เช่นเดียวกับดวงหน้างามพิลาสล้ำที่เกิดเป็นรอยยิ้มอ่อนโยนอย่างจริงใจ <font color="#994D7B"><i>‘ เสี่ยวเหลียนฮวา.. หากที่มาเป็นเจ้าก็คงดีไม่น้อย ’</i></font> แต่ถ้าเป็นจริงดั่งที่นางคิด เกรงว่าหนนี้ซือมิ่งจะไม่ยอมให้น้องสาวผู้นั้นได้ผ่านคราวเคราะห์ไปโดยง่ายเสียแล้ว
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#994D7B">
“ ไปเตรียมน้ำอาบกับกระดาษพู่กันให้ข้า ”</font>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
เป็นที่ทราบกันไปทั่วแล้วว่าคืนนี้ฝ่าบาททรงพลิกป้ายสนมท่านใด เหล่านางกำนัลที่ยืนคอยประกบรอคำสั่งเมื่อได้ยินเช่นนั้นก็รีบวิ่งพล่านไปจัดการตามหน้าที่ของแต่ละคน เหลือแต่นางกำนัลน้อยผู้หนึ่งที่ก้าวตามลู่เหม่ยเหรินเข้าไปยังเรือนปีกซ้าย <font color="#69AAAD">“ ลู่เหม่ยเหริน มีท่านผู้หนึ่งฝากจดหมายและสุราชั้นดีมาให้เจ้าค่ะ ”</font> อีกฝ่ายกล่าวเสียงเบาพร้อมสองมือสั่น ๆ ที่ยืนจดหมายมาให้อย่างน่าเอ็นดู
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#994D7B">
“ เข้าใจแล้ว ในเมื่อตอนนี้ว่างอยู่เจ้าก็มาปลดปิ่นกับสางผมให้ข้า ระหว่างรอคนเติมน้ำลงในอ่างก็แล้วกัน ” </font>หลังฉากกั้นบริเวณอ่างน้ำยังคงเต็มไปด้วยนางกำนัลที่วุ่นกับการเทน้ำ เตรียมน้ำมันหอม หรือแม้กระทั่งกลีบเหมยกุ้ยฮวา จนลืมกันไปแล้วด้วยซ้ำว่าคนที่สมควรได้รับการปรนนิบัติที่สุดในตอนนี้นั้นคือใครกันแน่ มือหนึ่งของไป๋หรั่นขยับเข้าไปรับจดหมายที่ปิดผนึกแน่นหนาขึ้นมาแกะอ่านและปล่อยให้นางกำนัลน้อยช่วยสางผมไปพลาง ๆ
<br><br>
<div align="center"><div id="boxLEETTER"><br>
<div align="left"><p style="text-indent: 2.5em;">
ถึง ลู่เหม่ยเหริน<br><br>

<p style="text-indent: 2.5em;">กระหม่อมมีนามว่า หลี่ซูจวิน ครองตำแหน่งเสนาบดีจากกรมชลประทาน ได้ไว้วานให้คนนำสุรานารีแดงหนึ่งไหพร้อมทั้งจดหมายฉบับนมามอบให้แก่ลู่เหม่ยเหริน เดิมทีกระหม่อมเลื่อมใสในตระกูลลู่ที่ทำการค้าอย่างซื่อสัตย์มานาน เมื่อได้ยินว่าท่านเข้าวัง กระหม่อมเองก็มีใจนึกอย่างสนับสนุนมาตลอด ทว่าพระทัยของฝ่าบาทยากนักที่จะหยั่งถึง ยามนี้กระหม่อมเห็นว่าท่านเองก็นับว่ามีวาสนาเกี่ยวพันกับฝ่าบาท จึงอยากช่วยสนับสนุน แม้รากฐานจะไม่มากแต่ก็กล่าวได้ว่าเป็นหนึ่งในเสียงที่จะช่วยส่งเสริมท่าน หวังว่าลู่เหม่ยเหรินจะเมตตาให้กระหม่อมที่เป็นเพียงผู้น้อยได้มีกำลังสำคัญคอยยึดเหนี่ยวจิตใจ
<br><br></div>

<div align="right">
วันหน้าหวังว่าท่านจะไม่ลืมกระหม่อม<br>
<b>หลี่ซูจวิน</b> เสนาบดีกรมชลประทาน<br>
</div></div></div>

<br><br><font color="#994D7B"><i>
‘ ประเสริฐ.. ประเสริฐจริง ๆ ’ </i></font>นางเข้าวังได้ไม่ถึงอาทิตย์ก็กลายมาเป็นถูกจับตามองทั่วสารทิศ ขนาดที่ขุนนางยังลอบให้การสนับสนุน หากข่าวนี้ลอยไปถึงหูชางหรงไม่รู้ว่าเขาจะตีโพยตีพายสักแค่ไหน
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#994D7B">
“ ลู่ชางหรง น้องสาวท่านกลายเป็นผู้มีอิทธิพลแล้ว ” </font>ไป๋หรั่นพึมพัมเสียงเบา นางพับจดหมายเก็บลงในกล่องใส่ปิ่นสักอันบนโต๊ะเครื่องแป้งพลางชำเลืองตาไปมองไหสุราที่วางอยู่ไม่ไกล ก่อนจะลุกขึ้นยืนโดยอาศัยการประคองจากนางกำนัลน้อย และก้าวเดินไปที่อ่างไม้ซึ่งถูกเตรียมไว้ตามขั้นตอนการถวายตัว ลู่เหม่ยเหรินยืนมองความพร้อมที่ถูกเตรียมไว้เสร็จสรรพด้วยสายตาว่างเปล่า นางหันหน้ามองนางกำนัลรอบอ่างไปทีละคน
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#994D7B">
“ พวกเจ้า.. ช่วยข้าอาบน้ำก็แล้วกัน ”</font>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
ราวกับเสียงสวรรค์มาโปรด เหล่าสตรีวัยกำดัดทั้งหลายปรี่เข้ามารุมล้อมดึงถอดอาภรณ์ชั้นนอกของนางภายในชั่วพริบตา ก่อนจะรีบยกรีบลากนางเข้าไปขัดสีฉวีวรรณภายในอ่างน้ำที่ส่งกลิ่นหอมละมุน ลู่ไป๋หรั่นถูกเหล่านวลนางที่คลั่งในความงามเช็ดถูไปมาอยู่ราว ๆ หนึ่งก้านธูป และหลังจากเสร็จขั้นตอนภายในอ่าง สาว ๆ เหล่านั้นก็หอบพานางไปสวมใส่เสื้อผ้า ปิดท้ายที่ลากกันมานั่งบนหน้าโต๊ะเครื่องแป้งพร้อมเสียงเจี๊ยวจ๊าวที่ไร้ท่าทีที่จะหยุดลง
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#848CAD">
“ ลู่เหม่ยเหรินงดงามนัก สมควรแต่งแบบโฉบเฉี่ยวให้ดูเย้ายวน ! ”</font>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#C23F30">
“ ไม่ได้ ๆ อยู่ในตำหนักด้วยกันครั้งแรก จะให้ดูเป็นสตรีมากเล่ห์ชอบหยอกล้อบุรุษไม่ได้ !! ต้องไปแบบงดงามอ่อนหวาน ขับส่งนรลักษณ์ความสูงสง่าของนายหญิง ”</font>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#AD9069">
“ แต่ข้าว่าไปแบบหญิงงามเมืองก็ไม่ถือว่าแย่ เจ้าดูตาหงส์นั่นของนายหญิงสิ ของแบบนั้นปล่อยให้อ่อนหวานอย่างเดียวไม่ใช่ว่าเป็นการลดทอนเสน่ห์ลงหรอกหรือ? ”</font>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;"><b>
“ ข้าว่า ×[฿*×[@[+×>/> ”</b>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#69AAAD">
“ พวกเจ้า.. ”</font>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#994D7B">
“ เด็กน้อย ไปหยิบพู่กันกับหมึกมาใหข้าที ” </font>ท่ามกลางความสับสน ดูเหมือนจะมีอยู่แค่สองคนที่หลุดออกมาจากวงโคจรนั้น ไป๋หรั่นในยามนี้ปล่อยเส้นผมสยายทั่วแผ่นหลัง ทว่ามือหนึ่งกลับหยิบเอาปอยผมมาม้วนเล่นดูเกียจคร้านผสานขี้เล่นอย่างน่าประหลาดทำเอาคนที่มองถึงกับใบหน้าแดงซ่านขึ้นมาอย่างไม่ตั้งใจ
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#69AAAD">
“ บ่าว บ่าว.. จะไปหยิบให้เจ้าค่ะ ”</font>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
ดูท่าว่าการแต่งตัวของนางในคืนนี้จะเป็นเรื่องที่ไม่มีใครยอมใคร ขนาดมีคนเดินออกไปถึงหนึ่งคน ฝั่งที่มัวแต่ยืนเถียงกันก็ยังไม่รับรู้ถึงความเปลี่ยนแปลงนี้เลย ไม่ต้องพูดถึงในตอนที่ไป๋หรั่นค่อย ๆ ดึงลิ้นชักหยิบเอาแผ่นชาดริมฝีปากขึ้นมาเม้มและวางลง รวมไปถึงการรวบเส้นผมขึ้นเป็นมวยต่ำโดยอาศัยปิ่นหยกเพียงด้ามเดียวช่วยยึดไว้ สิ่งเดียวที่พิเศษขึ้นกว่าหนอื่นคือต่างหูที่หล่อจากเงินลงมาเป็นเส้นระย้าบาง ๆ พร้อมกับห้อยปลายด้วยหยกเม็ดเล็ก ดูเรียบง่ายแต่ก็หรูหราจนกล่าวได้ว่าคนงามต่อให้แทบไม่แต่งสิ่งใด.. ก็ยังจัดได้ว่างามนัก
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#69AAAD">
“ นายหญิง บ่าวนำพู่กันกับหมึกมาแล้วเจ้าค่ะ ”</font>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#994D7B">
“ เจ้าฝนหมึกไป ข้าจะเขียนจดหมายสักฉบับ ”</font>
<br><br>
<div align="center"><div id="boxLEETTER"><br>
<div align="left"><p style="text-indent: 2.5em;">
ถึงเว่ยเจียเหม่ยเหริน<br><br>

<p style="text-indent: 2.5em;">ได้ยินชื่อเสียงเรียงนามของธิดาเจ้ากรมโยธาธิการมานาน มิคาดเลยว่ายามนี้จะได้พบกันในฐานะสหายร่วมเรือน จากนี้เราสองคงได้พบหน้ากันอีกมาก หากมีสิ่งใดขาดเหลือก็อย่าได้เกรงใจ
<br><br></div>
<div align="right">
เรือนปีกซ้ายในเมิ่งเหยาอู๋ซั่ว<br>
ต้อนรับการมาเยือนเสมอ<br>
<b>ลู่เหม่ยเหริน</b><br>
</div></div></div>

<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
อักษรข่ายซูร้อยเรียงเป็นถ้อยคำที่เรียบง่ายแต่ก็แฝงไว้ด้วยความเกรงอกเกรงใจ แต่ไหนแต่ไรมาตัวอักษรของลู่ไป๋หรั่นได้รับการขนานนามว่าลื่นไหลงดงาม ทำให้เปรียบเสมือนเอกลักษณ์ประจำตัว หากว่าเป็นเว่ยเจียคนที่นางคาด ยามได้รับจดหมายฉบับนี้ก็คงต้องนึกเอะใจขึ้นแน่นอน ทว่าเช่นเดียวกันกับการที่นางเขียนจดหมายจบ ฝั่งนางกำนัลน้อยที่ถกเถียงกันมานานก็หาข้อสรุปได้แล้วเช่นกัน ทว่าแทนที่หันมาจะเห็นตัวนายหญิงคนงามนั่งรอเป็นเด็กดีอยู่บนที่นั่งหน้าคันฉ่อง พวกนางกลับได้พบเทพธิดาผู้เรียบง่ายอ่อนหวานกำลังยืนถือโคมอยู่หน้าประตูเรือน
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#994D7B">
“ หืม.. พวกเจ้าคุยกันจบแล้วหรือ? น่าเสียดาย ข้ากำลังต้องออกไปแล้วพอดี เอาไว้ค่อยหารือกันทีหลัง ”</font>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
ร้ายที่สุดใช่ว่าจะเป็นนางกำนัลที่โต้วาทีชนะ ร้ายที่สุดของจริงคือผู้ปลอดโปร่งที่เดินหน้าไปไม่คอยผู้นั้นต่างหาก !
</font>

<br><br><div align="center">
<img width="450" src="https://i.imgur.com/F56Ani1.png" border="0" alt=""><br><br>
เอาสุรานารีแดงมาด้วยนะแอด... | @WeijiaLianhua

</div>

</div>

<br><br>

</font></font></div></div><br><br></div><br><br>

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Chonburi'); Chonburi {font-family: 'Chonburi';}
</style>

WeijiaLianhua โพสต์ 2024-7-15 20:36:54

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย WeijiaLianhua เมื่อ 2024-7-16 18:22 <br /><br /><style>
#Lian01 {
   border: 0px solid;
border-radius: 10px;
background-image: url("https://i.imgur.com/BQWz3NC.jpeg"); }
#Lian02 {
   border: 0px solid;
   width: 75%;
background-color: #26476a;
border-shadow: #000000 10px 0px 5em;}
#Lian03 {
   border: 0px solid;
   padding: 0px 50px;
   width: 75%;}
#Lian04 {
background: url("https://i.imgur.com/tc9tZ3d.png");
background-position: left top;
background-repeat: no-repeat; }
#Lian05 {
   border: 0px solid;
   padding: 30px;
   width: 200px;
border-shadow: #000000 2px 2px 2em;
background-image: url("https://i.imgur.com/meLD9VX.png");}

</style>

<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Srisakdi:wght@400;700&display=swap" rel="stylesheet">

<div align="center">
<font face="Sarabun" size="3">
</font><div id="Lian01" style=""><font face="Sarabun" size="3">
</font><div id="Lian02" style=""><font face="Sarabun" size="3">
<div style="color: rgb(255, 255, 255); height: 400px; background: linear-gradient(rgba(38, 71, 106, 0) 50%, rgb(38, 71, 106)), url("https://i.imgur.com/AMtnUq5.jpeg") center center / cover no-repeat;"></div>
<div style="color: rgb(255, 255, 255); margin-top: -100px; text-align: center;"><b>
</b><div id="Lian04"><b><img height="300" src="https://i.imgur.com/n9qQhBZ.png" border="0" alt=""><br>
<span style="text-shadow: #000000 5px 5px 10px"><font size="6"> ยามเหลียนฮวาเบ่งบาน</font></span></b><br><br></div>
</div><br><br>

</font><div id="Lian03" style=""><font face="Sarabun" size="3">

</font><div align="left" style=""><font face="Sarabun" size="3"><font color="#ffffff">

</font><font size="5" style="color: rgb(255, 255, 255);"> ในยามที่ลมคิมหันต์พัดโบก </font><font color="#ffffff"> เว่ยเจียเหลียนฮวาผู้หวนคืนสู่ร่างแท้อย่างการทิ้งกายปล่อยดวงใจไปกับม้วนตำราเมื่อไม่มีสิ่งใดจะต้องกระทำไปมากกว่าการนั่งนอนหายใจทิ้งไปวัน ๆ
</font><br><br><font color="#ffffff">
หรือหากจะให้กล่าวตามจริง ต้องเอ่ยว่าเป็นนางเองที่ไม่คิดจะกระทำสิ่งใดมากกว่า
</font><br><br><font color="#ffffff">
ให้การขยับกายของนางเป็นเรื่องของแรงบันดาลใจในชีวิต ในยามนี้แรงบันดาลใจอยู่ในม้วนตำราเช่นนั้นแล้วก็ย่อมต้องอยู่กับม้วนตำรา หากถามขึ้นอีกว่าเหตุใดนางมิสำรวมกิริยา เรือนแห่งนี้หาใช่ว่านางจะอยู่ผู้เดียว เช่นนั้นแล้วคงต้องย้อมกลับไปอ่านกระดาษน้อยกับลายมือคุ้นตา ทุกสิ่งที่หวังไว้ก็ปรากฎ
</font><br><br><font color="#ffffff">
เพราะสตรีผู้ร่วมเรือนของนางคือบุตรีคณบดีผู้เป็นสหายสนิทในสถานศึกษาแห่งลั่วหยาง ในเมื่อคนคุ้นเคยเช่นนี้ไยต้องเก็บกิริยาให้มากความ ?
</font><br><br><font color="#ffffff">
</font><font color="#c0c0c0"><i> “พวกเจ้าได้ยินหรือไม่ เขาว่ากันว่างานประลองปัญญาที่หอหลิงเยี่ยน เป็นความคิดของฉางซานเซียนหวาง”
<br><br>
“พระองค์เสด็จกลับฉางอันแล้วรึ ???”
</i></font><br><br><font color="#ffffff">
ด้วยความเงียบแสนเงียบของนายแห่งจวน เสียงบทสนทนาที่อยู่ภายนอกจึงแว่วเข้ามากระทบหูบ้าง ยิ่งเพราะนางเลือกที่จะเอยกายเอกขเนกเสียริมขอบกำแพงเรือนเช่นนี้ทว่าต้องขอบคุณบทสทนาว่าด้วยเรื่องของการประลองปัญญา ดวงตาที่เคยว่างเปล่านึกอ่านเพียงม้วนตำราก็พลันสว่างสดใส ดวงใจจดจ่อเพียงประเภทของงานและสถานที่จัดงาน เช่นนั้นแล้วใบหน้างามละมุนตาหันรีหันขวางมองซ้ายขวาก่อนจะกวักมือเรียกสาวใช้ในวันนี้
</font><br><br><font color="#ffffff">
</font><font color="#48d1cc"> “เจ้า เจ้านั่นแหละ ข้าขอยืมชุดเจ้าหน่อย”
</font><br><br><font color="#ffffff">
ในระหว่างที่รอชุดจากสาวใช้นั้นนางก็เร่งหยิบพู่กันมาตวัดเขียนจดหมายสั้น ๆ ได้ใจความให้แก่สหายร่วมเรือน
</font><br><div style="text-align: center;"><br></div>
<div align="center"><div id="Lian05" style="text-align: center;"><font face="Srisakdi" size="5" style="" color="#000000"><b><i>ไปวิ่งเล่นอยู่ในที่ประเทือง ‘ปัญญา’</i></b></font></div></div>
<div style="text-align: center;"><br></div><div style="text-align: center;"><br></div>
<font color="#ffffff">ไร้นามลงท้ายกลับได้ยินเสียงผู้สื่อความ นางเชื่อมั่นว่าหากลู่ไป๋หรั่นมาอ่านคงคิดเช่นนี้เป็นแน่ฝากข้อความเรียบร้อยที่โต๊ะกลางเรือนก็เร่งเดินไปผลัดเปลี่ยนอาภรณ์ให้เรียบร้อยกำชับต่อสาวรับใช้ทั้งหลายให้เอาหมอนไม้สวมอาภรณ์ของนางไปวางไว้บนตั่งเตียงแลให้ตอบผู้คนไปว่านางอ่อนเพลียเข้านอนเรียบร้อย
<br><br>
และละทิ้งซึ่งยศฐาเหม่ยเหรินในวัง สู่สตรีสามัญมุ่งประเทืองปัญญา

</font><div style="text-align: center;"><font color="#ffffff"><br><br><img style="width: 75%;" src="https://i.imgur.com/LIeqPiH.png" border="0" alt=""><br><br>

<span id="kM0.056453087244444644">@<span id="kM0.10194121561432268">@<span id="kM0.7326110228442175">@<span id="kM0.7575255450282339"><a href="home.php?mod=space&uid=2" target="_blank">@LuBairan</a> มาอ่านจดหมายน้อย(?)</span></span></span></span><br><br>
มีคนโดดกำแพงวังค่าาาา !!!!
<br><br>

อยากมีคนจริงใจที่เป็น หวาง สักคนมาโผล่ระหว่างทางจังน้าผ่าน ๆ ตาหน่อยสิ เฮ้อ อยากเจอคนงามในฝันจังเลย (?) <span id="kM0.9426033891218271">@<span id="kM0.7980536208167488">@<span id="kM0.9788118338042182">@<span id="kM0.4579593782446052">@Admin </span></span></span></span></font></div>

</font></div><font face="Srisakdi" size="5" style="" color="#ffffff">
</font></div><font face="Srisakdi" size="5" style=""><font color="#ffffff">
</font><div style="height: 400px;background: linear-gradient(rgba(38,71,106,1) 50%, rgba(38,71,106,0)),url(https://i.imgur.com/lvZQiOw.jpeg) center/cover no-repeat;"></div>
</font></div><font face="Srisakdi" size="5" color="#ffffff" style="color: rgb(255, 255, 255);">
</font></div><font face="Srisakdi" size="5" color="#ffffff" style="color: rgb(255, 255, 255);">
</font></div><font face="Sarabun" size="3" color="#ffffff"><font face="Srisakdi" size="5" color="#ffffff">
</font>

</font>

LuBairan โพสต์ 2024-7-16 17:52:20

WeijiaLianhua โพสต์ 2024-7-17 00:25:18

LuBairan โพสต์ 2024-7-17 19:37:55

LuBairan โพสต์ 2024-7-18 14:05:58

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย LuBairan เมื่อ 2024-7-18 14:07 <br /><br /><style>

#boxcorecenter {
border: 0px solid #152cd5;
padding: 15px;
box-shadow: #504C4E 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/J5ZfEJ2.png");
}
</style>

<style>
#boxR0LE {
width: 600px;
border: 0px solid #cbb989;
padding: 35px;
box-shadow: #504C4E 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/PNPim8Q.png");}
</style>

<div id="boxcorecenter">
<div align="center">

<br><br>

<div id="boxR0LE">

<img width="450" src="https://i.imgur.com/aDtIaPZ.png" border="0" alt="">
<br><font face="Chonburi"><font size="5"><font color="#994D7B"><span style="text-shadow: #ffffff 0px 0px 0.7px, #ffffff 0px 0px 25px, #ffffff 0px 0px 10px;">
<i><b>เทียบเชิญใบแรก</span></b></i><br></font></font></font>
<br>
<div align="left">
<font face="Sarabun"><font size="3">

<p style="text-indent: 2.5em;">
ในช่วงบ่ายของวันที่แดดจัด เหล่านางกำนัลพากันหอบผ้าที่ซักแล้วออกมาตาก ห้องเครื่องก็นำอาหารแห้งที่สามารถอาศัยแดดไล่ความชื้นออกมาวาง ไม่เว้นแม้แต่กองภูษาที่คงมีผ้าอีกหลายพับต้องนำมารับแสง เช่นเดียวกับตัวคนที่เหี่ยวเฉาเมื่อใด ก็สมควรออกมารับแสงเมื่อนั้น ภายในเมิ่งเหยาอู๋ซั่วที่มีผู้มีชื่อเสียงมากมาย ยังมีหนึ่งบุคคลที่ออกมาใช้เวลานอกเรือนบ่อยที่สุด.. เทพธิดาจำแลงผู้โด่งดังในฐานะพระสนมคนโปรด หญิงงามที่สืบทอดกิริยาเพียบพร้อมไร้ซึ่งคำว่าบกพร่อง คนที่ยืนอยู่ใจกลางลานเรือนนั้นคือ <font color="#994D7B"><b>‘ลู่เหม่ยเหริน — ลู่ไป๋หรั่น’</b> </font>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
ใต้อาภรณ์ขาวกระจ่าง มือบางนุ่มนิ่มจับด้ามพู่กันเพื่อสร้างลวดลายลงบนร่มกระดาษสีขาวที่กางออกรอรับการตกแต่งจากผู้มีฝีมือ เส้นหมึกตวัดครั้งแล้วครั้งเล่าสิ่งที่ปรากฏให้เห็นแก่สายตาคือร่องรอยน้ำหมึกกระจัดกระจายแต่กลับสามารถมองออกว่าเป็นต้นหลิวลู่ลม<font color="#994D7B"><i>‘นานแล้วที่ไม่ได้ทำงานฝีมือเช่นนี้…’ </i></font>หยกบุปผาพรมยิ้มเป็นประกาย นางพึงพอใจกับกิจวัตรที่สามารถใช้ชีวิตตามใจพร้อมทั้งยังมีสรรพยากรมากมายคอยสนับสนุนเช่นนี้เป็นที่สุด <font color="#994D7B"><i>‘ถึงจะเหมือนถูกขังเกินไปสักหน่อย แต่ได้ทำอะไรพวกนี้แก้เบื่อไปวัน ๆ ก็ไม่ถือว่าเป็นชีวิตที่แย่อะไรนัก’</i>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
“ รอให้หมึกแห้งอีกสักครู่ จากนั้นเจ้าค่อยนำไปแขวนด้านในเรือน ”</font>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
ลู่เหม่ยเหรินกล่าวกำชับกับนางกำนัลที่ยืนเฝ้าอยู่ข้างกาย เห็นอีกฝ่ายย่อลงรับคำ นางก็พยักหน้าด้วยความพึงพอใจก่อนจะผินตัวกลับไปหยิบผ้าขึ้นเช็ดคราบหมึกที่เปรอะอยู่บนมือ ก่อนหน้านี้เป็นนางประมาทจนเกือบเสียผลงานดี ๆ ไป นับว่าฟ้ายังมีตาที่อย่างน้อยนางก็สามารถแก้ไขได้ทัน คิดไปคิดมานางก็รู้สึกตัดใจไม่ลงคิดอยากเติมแต่งร่มน้อยอีกสักเส้นสองเส้น ทว่าก่อนที่จะได้ลงมือทำกลับมีเสียงฝีเท้าเร่งรีบปรี่เข้ามาพร้อมรายงานเสียงดัง
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#C49169">
“ พระสนม มีคนจากตำหนักผิงหยางกงจู่ขอเข้าพบเพื่อส่งเทียบเชิญเจ้าค่ะ ”</font>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#994D7B">
“ ตำหนักผิงหยางกงจู่อย่างนั้นหรือ.. มาส่งเทียบให้ผู้ใดเล่า ”</font> เมิ่งเหยาอู๋ซั่วแห่งนี้มีนายสตรีถึงสองคน ผู้มารายงานไม่กล่าวให้ชัดเจน ใครกันจะไปล่วงรู้ แต่ไหนแต่ไรมา นางและผิงหยางกงจู่ก็หาได้มีอันใดเกี่ยวข้องถึงขนาดที่จะได้รับเทียบเชิญ .. ที่จริงไม่ว่าจะใครในเรือนนี้ก็ดูไม่มีเรื่องข้องเกี่ยวใด ๆ กับอีกฝ่าย การเคลื่อนไหวครั้งนี้จึงนับว่าแปลกตาอยู่บ้าง
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#C49169">
“ ผู้ส่งเทียบกล่าวว่ามาขอเข้าพบลู่เหม่ยเหรินเจ้าค่ะ ! ” </font>ปลายเสียงของนางกำนัลน้อยคล้ายจะเชิดสูงขึ้นเล็กน้อยพร้อมท่าทางพออกพอใจ
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
ลู่ไป๋หรั่นระบายยิ้มเบาบาง ครู่หนึ่งคล้ายเซียนหญิงที่จุติมาพร้อมความอ่อนโยนผ่องใส อีกครู่กลับคล้ายสตรีที่จนใจจะรับมือต่อโลกหล้า<font color="#994D7B"> “ มาเพื่อเชิญข้าผู้นี้นี่เอง.. เข้าใจแล้ว พาเขาเข้ามาด้านในก่อนเถิด ”</font> พระสนมที่ใกล้จะได้เห็นเทียบเชิญทิ้งกายลงนั่งบนเก้าอี้ไม้ที่ตั้งอยู่ไม่ไกล สองตาคู่งามมองจรดลงบนผลงานชิ้นเอกที่ตนพึ่งสร้างไว้ ส่วนสองมือก็วางกุมกันไว้บนตักดูสงบเสงี่ยมเรียบร้อยจนยากที่ผู้ได้ยลโฉมครั้งแรกจะไม่ตราตรึงใจ
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
สาวใช้จากตำหนักผิงหยางกงจู่ถึงกับฝีก้าวหยุดนิ่ง เมื่ออยู่เคียงข้างยอดสตรีย่อมนับได้ว่าพบเจอสาวงามมามาก แต่ผู้ที่สวยหวานแฝงความรั้นแต่กลับสงบนิ่งเช่นนี้เห็นทีจะพบได้เพียงผู้เดียวในชีวิต สาวใช้น้อยเร่งเก็บสายตาตกตะลึงของตนเองกลับมา ใบหน้าของหน้าแดงซ่านด้วยความอับอาย ถึงอย่างนั้นก็ยังย่ำเท้ามาตามจังหวะการเดินที่เชื่องช้าแต่มั่นคงของเหล่าคนใช้แรงงานจนมาถึงด้านหน้าของผู้ที่นางตั้งใจมาพบ
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#69C469">
“ คารวะลู่เหม่ยเหรินเจ้าค่ะ ”</font>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#994D7B">
“ ลุกขึ้นเถิด.. กับข้านั้น ไม่จำเป็นต้องมากพิธี ”</font>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
กิริยากล่าวไปยิ้มไปเช่นนี้สถิตย์อยู่ในใจของผู้พบเห็นได้ทั่วหล้า แม้แต่หัวใจของหินผายังต้องอ่อนยวบ นับประสาอะไรกับสตรีที่ก้มหน้าก้มตาพบเจอแต่บุตรีแม่ทัพและองค์หญิงผู้ปราดเปรื่องด้านบู๊จนความอ่อนหวานพลันเลือนหายไปตามการเวลา<font color="#69C469">“ บ่าวได้รับคำสั่งจากผิงหยางกงจู่ให้นำเทียบเชิญนี้มามอบแด่ท่าน ” </font>สองมือกร้านทว่าผิวเปล่งปลั่งของสาวใช้น้อยยื่นมาพร้อมเทียบเชิญสีดำตัดแดง จัดว่าเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวของสตรีผู้เป็นถึงองค์หญิงแห่งแผ่นดิน
<br><br>
<div align="center"><div id="boxLEETTER"><br>
<div align="left"><p style="text-indent: 2.5em;">
<b>ลู่เหม่ยเหริน</b><br><br>

<p style="text-indent: 2.5em;">เปิ่นกงได้ยินเรื่องของเจ้าจากคนใกล้ชิดมาไม่น้อย จนนึกใคร่รู้ว่าตัวตนของผู้มากไปด้วยข่าวลือนั้นแท้จริงเป็นเช่นไร เทียบเชิญนี้จึงเขียนขึ้นโดยมีความตั้งใจอยากเชื้อเชิญเจ้ามาร่วมรับประทานอาหารค่ำร่วมกับเปิ่นกงที่ตำหนัก หากลู่เหม่ยเหรินมีใจตอบรับคำเชิญ เพียงแค่กล่าวกับสาวใช้ที่ถือเทียบเชิญนี้ นางจะพาเจ้ามาหาเปิ่นกงเอง
<br><br></div>
<div align="right">
<b>ผิงหยางกงจู่</b><br>
</div></div></div>
<br><br>
<p style="text-indent: 2.5em;">จัดว่าเป็นเทียบเชิญที่อ่านง่ายนัก
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
นางก้มลงมองเนื้อหาของเทียบเชิญในมืออีกครั้งเพื่อประกอบการตัดสินใจ ไป๋หรั่นหาได้คาดคิดเลยว่าอาศัยเพียงข่าวลือไม่กี่ข่าวก็สามารถเรียกความสนใจของคนทั่วราชสำนัก ลามไปจนถึงเชื้อพระวงศ์ หากตอบตกลงพบหน้าผิงหยางกงจู่แล้ว หลังจากนี้นางก็สมควรไปพบไท่โฮ่วสักครั้ง … แค่คิดก็ปวดหัวแล้ว หยกบุปผาลอบขมวดคิ้ว นางปิดเทียบเชิญพลางยื่นมันให้นางกำนัลของเรือนเมิ่งเหยาถือไว้ก่อนจะเงียบไปพักใหญ่
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#994D7B">
“ คำเชิญนี้ ” </font>ท่ามกลางสายตาเฝ้าคอยของคนรอบกาย <font color="#994D7B">“ ข้าย่อมไม่ปฏิเสธ ”</font>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
คล้ายว่าจะมีเสียงถอนหายใจจากทั่วสารทิศ ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่หลายคนคาดหวังให้นางได้เป็นใหญ่มากกว่านี้ ไป๋หรั่นก้มหน้าลงเล็กน้อยพลางกล่าวเสริมขึ้นมาว่า <font color="#994D7B">“ เพียงแต่การพบหน้าพระเชษฐภคินีแห่งองค์จักรพรรดิย่อมต้องเตรียมตัวอยู่บ้าง ข้า.. ”</font>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#69C469">
“ พระสนมอย่างได้กังวลเจ้าค่ะ ผิงหยางกงจู่ทราบถึงความพิถีพิถันของสตรีในวังเป็นอย่างดีจึงได้สั่งให้บ่าวจัดเตรียมรถม้าแทนท่านเป็นที่เรียบร้อย ขอเพียบพระสนมพร้อมเดินทางเมื่อใด ทั้งหมดล้วนเป็นความรับผิดชอบของบ่าวทั้งสิ้น ”</font> เป็นที่ทราบดีว่าตำหนักผิงหยางไม่แบ่งแยกชายหญิง ผู้ใดที่ทำงานดีก็สามารถเป็นใหญ่ได้ ทำให้ผู้ที่ได้สิทธิ์ออกมาเคลื่อนไหวและมีหน้ามีตาส่วนมากล้วนแต่เป็นสตรีกันทั้งนั้น
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#994D7B">
“ เป็นฝ่ายผิงหยางกงจู่ที่ใส่ใจในข้าผู้นี้ยิ่งนัก ”</font>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">จัดการไว้พร้อมเสร็จเช่นนี้จะปฏิเสธก็กระไรอยู่..
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#994D7B">
“ โปรดรอข้าเตรียมตัวสักครู่ ไม่นานนักหรอก ”</font>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">สงครามรอบที่สาม.. เริ่ม !!
</font>

<br><br><div align="center">
<img width="450" src="https://i.imgur.com/F56Ani1.png" border="0" alt=""></div>

</div>

<br><br>

</font></font></div></div><br><br></div><br><br>

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Chonburi'); Chonburi {font-family: 'Chonburi';}
</style>

หน้า: [1] 2 3

The Myth of Han's Archiver

เรือนเมิ่งเหยา | 梦瑶五所