เรือนเมิ่งเหยา | 梦瑶五所 - หน้า 2 - เขตที่พักครอบครัวจักรพรรดิ - The Myth of Han

WeijiaLianhua โพสต์ 2024-7-18 21:10:13

FuMi โพสต์ 2024-7-18 23:31:11

LuBairan โพสต์ 2024-7-19 22:06:31

WeijiaLianhua โพสต์ 2024-7-19 23:10:29

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย WeijiaLianhua เมื่อ 2024-7-20 10:45 <style>
#Lian01 {
 border: 0px solid;
border-radius: 10px;
background-image: url("https://i.imgur.com/BQWz3NC.jpeg"); }
#Lian02 {
 border: 0px solid;
 width: 75%;
background-color: #26476a;
border-shadow: #000000 5px 5px 5em;}
#Lian03 {
 border: 0px solid;
 padding: 0px 50px;
 width: 75%;}
#Lian04 {
background: url("https://i.imgur.com/tc9tZ3d.png");
background-position: left top;
background-repeat: no-repeat; }
#Lian05 {
 border: 0px solid;
 padding: 30px;
 width: 300px;
 border-shadow: #000000 5px 5px 5em;
background-image: url("https://i.imgur.com/meLD9VX.png");}

</style>

<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Srisakdi:wght@400;700&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Zhi+Mang+Xing&display=swap" rel="stylesheet">

<div align="center">

<div id="Lian01">
<div id="Lian02" style="">
<div style="color: rgb(255, 255, 255); height: 400px; background: linear-gradient(rgba(38, 71, 106, 0) 50%, rgb(38, 71, 106)), url("https://i.imgur.com/AMtnUq5.jpeg") center center / cover no-repeat;"></div>
<div style="color: rgb(255, 255, 255); margin-top: -100px; text-align: center;">
<div id="Lian04"><img height="300" src="https://i.imgur.com/n9qQhBZ.png" border="0" alt=""> 
 ยามเหลียนฮวาเบ่งบาน</div></div>
 

<div id="Lian03" style="">

<div align="left" style="">

 สุดท้ายแล้ว แผนที่วางไว้เมื่อคืนนี้นางก็ยังไม่ได้เรียนถามอะไรเนื่องด้วยความผิดหวังจากความหวังลม ๆ แล้ง ๆ ที่นางก็ไม่รู้ว่าทำไมตนเองถึงจะไปหวังอะไรกับคนเช่นนั้นเช่นกันเหลียนฮวาตื่นมายามเช้ากับแก้มที่รู้สึกปวดหนึบอยู่บ้าง ทว่าก็กลับชินชาอย่างน่าประหลาด
 
เหอะ จะอยู่เรือนหรืออยู่วังก็มีแต่สตรีตัวดีทั้งนั้น
 
ร่างบางกวักมือเรียกสาวใช้ให้มาแต่งกายตนเองตามระเบียบทว่าการมาของสาวใช้นี้ทำนางประหลาดใจเมื่อในมือมีกระปุกยามาให้พร้อมข้อความจากขันทีน้อยสู่พระสนมเนื่องด้วยนางที่ตื่นเสียสายเชียว
 
 “มีขันทีมาแจ้งข่าวว่าให้ท่านพักผ่อนในเรือนพร้อมมอบกระปุกยาทาให้เจ้าค่ะ”
 
ดวงตากลมเมียงมองกระปุกยานั้นอย่างงุนงงผู้ที่ทราบว่านางโดนตบเห็นทีก็มีเพียงบุรุษน่าตายบนบัลลังก์เช่นนั้นแล้วจะเป็นผู้ใดไปได้นอกจากเขาผู้นั้นนางพยักหน้าทำแสร้งแกล้งเข้าใจก่อนที่จะเอนกายพักในเรือนอย่างว่าง่าย
 
มิใช่ว่าต้องการพักตามรับสั่งทว่าต้องการพักเพื่อสงบสติอารมณ์เสียก่อนเช้านี้ยังต้องมาเจอภาพเจี่ยเจียของนางถูกลากไปทั้งที่ยังไม่ได้ความจริงเช่นนี้แล้วคงต้องเรียนผู้สูงสุดต่อวังหลังแห่งนี้
 
 “ข้ามหน้าเช่นนี้ไยต้องนิ่งเฉยข้าจะไปหาไทโฮ่ว”

<div style="color: rgb(255, 255, 255); text-align: center;"> <img style="width: 75%;" src="https://i.imgur.com/LIeqPiH.png" border="0" alt=""> 
 +15 exp ฆาตกรรม  คือฟังจากปากคนมาลากแบบนี้ ไม่รู้เรื่องให้มันรู้ไป 
ใครน้า ใครตามมาอ่ะฝากบอกด้วยนะว่าอยากมีคนจริงใจที่เป็น หวาง สักคนมาโผล่มาหาจังน้าเฮ้อ อยากเจอคนงามในฝันจังเลย</div>
</div>

</div>

<div style="color: rgb(255, 255, 255); height: 400px; background: linear-gradient(rgb(38, 71, 106) 50%, rgba(38, 71, 106, 0)), url("https://i.imgur.com/lvZQiOw.jpeg") center center / cover no-repeat;">@@Admin </div>

</div>
</div>

</div>

WeijiaLianhua โพสต์ 2024-7-20 23:05:42

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย WeijiaLianhua เมื่อ 2024-7-21 00:57 
<style>
#Hua01 {
 border: 0px solid;
border-radius: 10px;
background-image: url("https://i.imgur.com/BQWz3NC.jpg"); }
#Hua02 {
 border: 0px solid;
 width: 75%;
border-shadow: #000000 5px 5px 5em;
background-color : #262341;}
#Hua03 {
 border: 0px solid;
 padding: 0px 50px;
 width: 75%;}
#Hua04 {
 border: 0px solid;
 padding: 30px;
 width: 400px;
 border-shadow: #000000 5px 5px 5em;
 background-image: url("https://i.imgur.com/meLD9VX.png");}

</style>

<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Charmonman:wght@400;700&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Zhi+Mang+Xing&display=swap" rel="stylesheet">

<div align="center">

<div id="Hua01" style="">
<div id="Hua02" style="">
<div style="color: rgb(255, 255, 255); font-size: medium; height: 500px; background-image: url("https://i.imgur.com/CvdPuBr.png"); background-repeat: no-repeat; background-size: cover;"></div>
<div style="color: rgb(255, 255, 255); font-size: medium; margin-top: -300px; text-align: center;">
<img height="300" src="https://i.imgur.com/n9qQhBZ.png" border="0" alt=""> 
 ยามเหลียนฮวาเบ่งบาน 
<div style="margin-top: -300px; ">
<div style="height: 378px; background-image: url('https://i.imgur.com/IYOjc3Z.png');
background-position : right top;
background-repeat: no-repeat;"></div></div>
</div> 
<div style="margin-top: -100px;">
<div id="Hua03" style="">
<div align="left" style="">

 สายลมแผ่ว ๆ พัดเอื่อยผ่านหน้าต่างเรือนเมิ่งเหยาปะทะเข้าสตรีผู้เท้าคางนั่งอ่านม้วนนิยายประโลมโลกอย่างนึกสนุกอยู่กลางเรือนใต้ต้นเหมยใหญ่ที่ไร้ดอกแม้นเหงากายนักเมื่อสตรีหยกมิได้อยู่เรือนเช่นนี้ทว่านางก็กระทำเพื่อเจี่ยเจียของนางทุกทางแล้วนับแต่นี้ไปคือวาสนาและความสามารถของนางจะนำพาส่วนน้องหญิงคนเล็กอย่างซ่างก่วนฝูมี่ที่พบร่องรอยและได้ยลยินจากสาวใช้ก็ไม่อยู่ตั้งแต่เช้าตรู่ เช่นนั้นแล้วสตรีผู้อยู่เรือนผู้เดียวจึงกระทำได้เพียงปล่อยกายไปกับสิ่งที่นางชมชอบ
 
มือซ้ายถือม้วนตำรา มือขวายกจอกชาขึ้นจิบ กลิ่นหอมหมื่นลี้ที่อบอวลสร้างความรื่นรมย์แก่เหม่ยเหรินผู้นี้ไม่น้อยทว่าความสงบสุขที่นางสรรสร้างอยู่ได้ไม่นานเมื่อยามซื่อมาเยือน ก็มีขันทีน้องเดินมาพร้อมกับอาภรณ์และหมวดไผ่ผ้าคลุม
 
“เรียนพระสนมเว่ยเจียเหม่ยเหรินมีพระราชสานส์จากฝ่าบาทขอรับ”
 
ดวงตาสีดำตัดสลับขาวกลมโตดั่งเมล็ดซิ่งจำต้องละสายตาจาดตัวอักษรตรงหน้าเพื่อมารับจดหมายน้อยของผู้ที่ถูกขันทีเรียกขานว่า ‘ฝ่าบาท’
 
<div align="center"><div id="Hua04"> สวมเสีย แล้วมาที่ประตูเวียนอู่
</div></div>
 
วงคิ้วเรียวดั่งใบหลิวเลิกขึ้นด้วยความฉงนใจ ไม่อาจเดาใจโอรสสวรรค์ได้เลยแม้เพียงน้อย หากนี่คือราชสานส์เช่นนั้นแล้วก็เป็นดั่งพระราชโองการที่ไม่อาจหักหาญบิดพริ้วมือเรียวกวักเรียกสาวใช้ข้างกายก่อนจะพยักเพยิดไปทางขันทีให้นางรับอาภรณ์พวกนั้นมาช่วยสวมให้นางเสียใช้เวลาอยู่ราวหนึ่งก้านธูปจากเหม่ยเหรินผู้เพลินตากลับไปเป็นคุณจวนเจ้ากรมโยธาธิการเช่นเดิม
 
 “นำทางไปเสียสิ”
 
สิ้นสวีจีที่เอื้อนเอ่ยขันทีผู้ส่งพระราชสานส์ก็นำทางนางไปประตูเสวียนอู่ทันที
</div>
<div style="color: rgb(255, 255, 255); font-size: medium; text-align: center;"> 
<img style="width: 75%;" src="https://i.imgur.com/LIeqPiH.png" border="0" alt=""> 

ใครน้า ใครตามมาอ่ะฝากบอกด้วยนะว่าอยากมีคนจริงใจที่เป็น หวาง สักคนมาโผล่มาหาจังน้าเฮ้อ อยากเจอคนงามในฝันจังเลย</div><div style="color: rgb(255, 255, 255); font-size: medium; text-align: center;">@Admin  </div>

</div>
<div style="color: rgb(255, 255, 255); font-size: medium; height: 500px; background-image: url("https://i.imgur.com/hr6FYuR.png"); background-repeat: no-repeat; background-size: cover;"></div>

</div>
</div>
</div></div>

WeijiaLianhua โพสต์ 2024-7-22 23:09:12

WeijiaLianhua โพสต์ 2024-7-23 19:29:18

WeijiaLianhua โพสต์ 2024-7-24 17:37:57

LuBairan โพสต์ 2024-8-1 15:44:59

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย LuBairan เมื่อ 2024-8-1 15:46 <style>

#boxcorecenter {
border: 0px solid #152cd5;
padding: 15px;
box-shadow: #504C4E 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/J5ZfEJ2.png");
}
</style>

<style>
#boxR0LE {
width: 600px;
border: 0px solid #cbb989;
padding: 35px;
box-shadow: #504C4E 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/PNPim8Q.png");}
</style>

<div id="boxcorecenter">
<div align="center">

 

<div id="boxR0LE">

<img width="450" src="https://i.imgur.com/aDtIaPZ.png" border="0" alt="">
 
ราชโองการ วันที่ 28 เดือน 07 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 10 เวลาเก้านาฬิกาถึงเก้านาฬิกาสามสิบนาที 


 
<div align="left">


ในที่สุดนางก็ได้กลับเมิ่งเหยาแล้ว มลทินสังหารชีวิตเลือนหาย โทษทัณฑ์กักบริเวณแตกกระจายที่หลงเหลือไว้มีเพียงความทรงจำ ปัจจุบันไม่มีผู้ใดกล้ากล่าวหา ไม่มีใครกล้าสบตา เผิน ๆ .. ดูเหมือนไม่กล้าพบหน้าเลยด้วยซ้ำ ไป๋หรั่นขมวดคิ้วเล็กน้อย ยามนี้นางนั่งอยู่ในเรือนปีกซ้ายลำดับที่สองของตัวเองภายในเมิ่งเหยาด้วยความรู้สึกประหลาด
 
“ เจ้าบอกว่าตลอดช่วงที่ข้าเงียบไม่อยู่มัน.. เกิดอะไรขึ้นบ้างนะ ? ”
 
“ มีข่าวลือหลายอย่างเชียวเจ้าค่ะ ! ก่อนหน้านี้ที่มีข่าวลือกันว่าฝ่าบาทโปรดปรานเฮ่อถูถึงขนาดไปทรงม้ายิงธนูร่วมกับอีกฝ่ายและจบลงที่นางนักโทษผู้นั้นบาดเจ็บกลับมาจนฝ่าบาทต้องอุ้มไปส่งถึงตำหนัก ไม่นึกเลยว่าจะเป็นแผนการที่ฝ่าบาทจงใจใช้เพื่อสืบหาหลักฐาน ยิ่งไปกว่านั้นก็ต้องชื่นชมใต้เท้าจางที่สืบข่าวว่องไว จนสุดท้ายก็เป็นผลให้ฝ่าบาทตัดสินใจตั้งศาลเฉพาะกิจขึ้นพิพากษาด้วยตนเอง”
 
นางไม่อยู่ราวอาทิตย์ ดูเหมือนว่าฝีปากและความสามารถด้านการเสาะหาข่าวของนางกำนัลน้อยจะพัฒนาขึ้นเป็นอย่างมาก เหม่ยเหรินแซ่ลู่คลึงปิ่นหยกในมือไปมา ดูแล้วคล้ายการควงพู่กันตามประสาบัณฑิตที่ชำนาญการ “ ฝ่าบาทปรีชาสามารถ ไหนจะให้ความโปรดปรานโดยเปล่าประโยชน์กับสนมเพียงผู้หนึ่ง ” ประโยคนี้ของไป๋หรั่นทำเอานางกำนัลน้อยใหญ่ลอบมองกันหนแล้วหนเล่าเนื่องจากรู้แจ้งในหนึ่งสิ่งที่ไม่อาจบอกนายตนได้
 
‘ ฝ่าบาทเองก็โปรดปรานท่านมิใช่น้อย ลู่เหม่ยเหรินมิใช่ว่าเช่นนี้ต้องยิ่งระวังหรือ ! ’
 
แต่ก็อย่างที่หลายคนทราบโฉมงามพิลาสล้ำเช่นหยกอย่างลู่ไป๋หรั่นชอบการได้ฟังข่าวลือที่เปลี่ยนไปมาตามน้ำใสใจคน ฉะนั้นแล้วแทนที่คนรอบข้างจะหยุดหยิบยกเล่านี้มาพูด ตรงกันข้าม พวกนางเริ่มล้อมวงเข้ามาและซุบซิบกันในระดับที่พอได้ยินแค่ทั่ววง “ เรื่องนี้ก็น่าสนใจไม่น้อยบ่าวได้ยินคนเขาพูดกันว่าซ่างกวนเหม่ยเหรินแสร้งทำเป็นอ่อนแอน่าสงสารจนได้รับความโปรดปรานจากฝ่าบาทให้ไปปรนนิบัติทั้งวันทั้งคืนที่ตำหนักเว่ยหยาง เดิมทีนางต้องมาพักที่เรือนเมิ่งเหยา แต่ดูสิ จนถึงยามนี้แล้วยังไม่เห็นแม้แต่เงาคน ”
 
จริงอย่างที่พวกนางว่า.. เรื่องนี้น่าสนใจไม่น้อย
 
“ ประหลาดนัก ฝ่าบาทที่ข้ารู้จักไหนเลยจะเมตตาคนเพียงเพราะแค่อ่อนแอน่าสงสาร เรื่องนี้ตื้นลึกหนาบางดูออกยาก ฟังไว้แต่อย่าส่งต่อมั่วซั่ว อีกอย่างหากคิดตามข่าวลือนี้ให้ดีย่อมต้องพบว่าไม่สมเหตุสมผล ” ปลายด้ามปิ่นหยกเคาะลงกับโต๊ะเบา ๆ เป็นจังหวะกึกก้องแทรกมาพร้อมน้ำเสียงละมุนเรียบชวนให้คนฟังรู้สึกสงบจิตสงบใจคล้ายได้เข้าไปอยู่ในอารามพุทธเสียอย่างนั้น “ หากเป็นความเมตตา โปรดปราน หรืออาจเวทนา ไหนเลยจะต้องกักคนไว้ให้รับใช้ใกล้ชิด อ่อนแอน่าสงสาร..? ทำแบบนี้มิใช่ว่ายึดนางไว้เกี่ยวพันกับคลื่นใต้น้ำที่ซัดแรงหรอกหรือ หากต้องการปกป้องหรือให้เหม่ยเหรินผู้นั้นได้พักอย่างเต็มที่จริงย่อมสมควรส่งนางไปตำหนักเซวียนเต๋อให้อยู่ในสภาพแวดล้อมที่ปลอดภัย และมีไท่โฮ่วคอยดูแล ไม่ใช่ให้สตรีอ่อนแอน่าสงสารมาคอยดูแลตน ”
 
ดูเหมือนเหตุผลของนางจะมีน้ำหนักในใจคนฟังอยู่บ้าง ดังนั้นจากที่ตอนแรกเคยพูดอย่างสนุกปากก็กลายมาเป็นเริ่มคิดวิเคราะห์และเผลอระมัดระวังไปโดยไม่รู้ตัว ยังไงซ่างกวนเหม่ยเหรินผู้นั้นก็เป็นบุตรสาวคนใหญ่คนโต มิแน่ว่านางอาจมีความสามารถหรือประโยชน์บางอย่างในสายตาฝ่าบาท!?
 
“ อืม.. ถ้าอย่างนั้นเหม่ยเหรินท่านลองวิเคราะห์ข่าวลือนี้ให้พวกบ่าวฟังหน่อยได้หรือไม่เจ้าคะ คือว่า ช่วงนี้เว่ยเจียเจี๋ยยวี๋เป็นที่โปรดปรานจนผิดหูผิดตา นางได้ขึ้นเป็นเจี๋ยยวี๋คนแรกของรัชสมัย อีกทั้งฝ่าบาทยังเสด็จไปประทับค้างที่ตำหนักเถียนเซี่ยของนางเป็นคนแรก หรือว่าฝ่าบาททรงตั้งใจอยากให้นางเป็นผู้แรกที่ตั้งครรภ์มังกร ! ”
 
“ เรื่องนี้ข้ามไปเสียเถิด ” เพราะมันก็ต้องไม่ใช่อยู่แล้ว..
 
เหม่ยเหรินแซ่ลู่ยกมือขึ้นป้องริมฝีปากและกระแอมออกมาเบา ๆ นางใช้ชีวิตวนว่ายตายเกิดอยู่กับเหล่ามนุษย์ที่มากไปด้วยความปรารถนา ก้าวหน้า เติบโต ร่ำรวย มั่นคง บางครั้งอาจเป็นความปรารถนาในการสร้างครอบครัวหรือมีทายาท ส่วนมากที่เป็นแบบนั้นมักจะมีอากัปกิริยาจำเพาะพิเศษที่บ่งบอกให้รู้ภายจิตใต้สำนึกแต่ฮั่นอู่ตี้กลับไม่มีในส่วนนี้ ผสมโรงกับเว่ยเจียเหลียนฮวาที่นางรู้จักไหนเลยจะยอมมอบกายพลีใจ นงคราญหยกชำเลืองตาไปยังกล่องไม้เงาวับที่วาดลายบัวบานสีทองประดับไว้ จดหมายไม่ว่าจะเล็กหรือน้อยของอีกฝ่ายล้วนถูกเก็บอยู่ในนั้นเป็นเครื่องย้ำเตือนใจว่าคนที่ก้าวเข้ามาร่วมเผชิญหน้าเรื่องวุ่นวายนี้ด้วยกันนั้นเป็นคนอย่างไร
 
“ ถ้าอย่างนั้นนอกจากข่าวลือความร้ายกาจของอดีตเจี๋ยยวี๋อย่างนังองค์หญิงชงหนูผู้นั้นก็เหมือนจะไม่มีอะไรแล้วเจ้าค่ะ… อ้อ ไม่สิ ! ที่ด้านนอกวังมีข่าวลือเรื่องหนึ่ง เห็นว่าชาวยุทธ์ระดับสูงที่หาได้ยากนักสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายของปราณสตรีหยก แม้จะยังอยู่ในระดับไม้ แต่ย่อมต้องเป็นปราณสตรีหยกแน่ ยามนี้มีปราณปรากฏขึ้นในฉางอัน ไม่รู้ว่ามีผู้พบเจอหรือยัง? ”
 
ต้องแบบนี้ถึงจะเป็นเรื่องที่น่าฟัง ลู่เหม่ยเหรินกำลังจะอ้าปากถามเนื้อหาต่อไปแต่กลับมีร่างหนึ่งพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็วพร้อมท่าทางกระหืดกระหอบ
 
“ ล ลู่เหม่ยเหริน ลู่..เหม่ยเหริน ”
 
“ โอ้ย นี่เจ้าผลีผลามเข้ามาแบบนี้ได้ยังไงรบกวนนายหญิงหมด ”
 
คนเป็นนายหญิงที่ว่านั้นชำเลืองตามองดูคนที่แสดงท่าฉุนเฉียวกลับไป ‘ รบกวนข้า? ไม่นะ.. ดูแล้วคงเหมือนรบกวนเวลาสนทนาตามประสาสตรีของพวกเจ้าต่อหน้าข้ามากกว่า ’ 
 
“ ข้าน้อยก็หาได้อยากเข้ามาแทรกกะทันหันแต่เรื่องนี้สำคัญยิ่ง สำคัญยิ่งขอรับ !! ” ขันทีเพียงหนึ่งเดียวที่คอยอยู่ช่วยดูแลหมู่ตำหนักแห่งนี้แทบจะหลั่งน้ำตาอยู่กับพื้นเมื่อความพยายามที่รีบมาส่งข่าวสำคัญกลับถูกตอบรับด้วยเสียงเหี้ยมเกรียมของพี่สาวนางกำนัลที่เหมือนจะไม่พอใจในตัวเขานัก
 
เพราะมีคนร้องว่าเรื่องนี้สำคัญนักนางจึงวางของในมือลงและปัดมือเป็นสัญญาณให้สาว ๆ รอบกายขยับออกจากจุดที่ยืนบังสายตา “ หายใจเข้าลึก ๆ ด้านนอกเกิดอะไรขึ้น เหตุใดเจ้าถึงกระหืดกระหอบถึงเพียงนี้ ” นับว่าเป็นนางเมตตานักที่ไม่ได้ตำหนิเขาเรื่องการไม่เรียนแจ้งก่อนเข้ามาด้านในเพราะอย่างไรใบหน้าที่ดูเหมือนอยากจะร้องไห้แต่ก็ร้องไห้ไม่ออกก็บ่งบอกให้ทราบถึงการตระหนักแล้วในความผิดพลาดของตนเอง
 
“ มีราชโองการขอรับ !! มีราชโองการส่งมาถึงลู่เหม่ยเหริน ”
 
เคร้ง
 
…
 
<div align="center">
<img width="400" src="https://i.imgur.com/mMA4xsy.png" border="0" alt="">
</div>
 
“ ด้วยโองการแห่งฟ้า หวงตี้ทรงมีพระบัญชา ลู่เหม่ยเหริน ทุ่มเทอุตสาหะ ปรนนิบัติฝ่าบาทด้วยน้ำใสใจจริง ทั้งยังถือครองรูปโฉมงามล้ำ กิริยาเรียบร้อยบริสุทธิ์ด้วยเหตุนี้ หวงตี้ทรงเห็นถึงความทุ่มเทและมุมานะของลู่เหม่ยเหริน จึงมีพระกรุณา โปรดเกล้าฯ เลื่อนขั้นลู่เหม่ยเหรินขึ้นสู่ฐานะลู่เจี๋ยยวี๋ และพระราชทานตำหนักตงเฉินให้แก่พระสนม —- ทั้งหมดนี้จึงเรียนมาให้ทราบเป็นอันจบราชโองการ ”
 
“ หม่อมฉันน้อมรับพระราชโองการ ขอบพระทัยฝ่าบาท ขอพระองค์มีพระชนมายุยิ่งยืนนานนับหมื่นๆ ปี ”
 
เหม่ยเหรินหยก.. ไม่สิ เจี๋ยยวี๋หยกขาวที่คุกเข่ารับราชโองการตรงพื้นที่ลานหน้าเรือนค่อย ๆ ลุกขึ้นรับราชโองการฉบับแรกเกี่ยวกับตนด้วยความรู้สึกที่อธิบายได้ยาก รอบด้านหลังจากกู่ร้องขอบพระทัยก็ยังมีผู้ที่เข้ามากล่าวแสดงความยินดีแก่นางไม่ขาดสาย ไม่เว้นแม้แต่ขันทีที่เป็นผู้นำราชโองการมาประกาศ เขาผู้นั้นยืนยิ้มอย่างชื่นชมพร้อมกับกล่าวแนะนำพร้อมส่งต่อข้อความจากฝ่าบาท
 
“ ขอแสดงความยินดีกับพระสนมที่รอดพ้นจากภัยร้ายจวบจนได้ขึ้นเป็นเจี๋ยยวี๋ เส้นทางในวังที่อันตรายที่สุดท่านยังได้พบแล้ว นับจากนี้อุปสรรคใด ๆ ย่อมขจัดได้ง่ายกว่าเดิมมาก.. อย่างไรก็ตามฝ่าบาทได้ตรัสเพิ่มนอกเหนือจากราชโองการอยู่หนึ่งประโยคโดยมีเนื้อความว่า ‘ ตำหนักตงเฉินได้รับการดูแลอย่างสม่ำเสมอแม้จะไร้นาย บัดนี้เมื่อมีนายแล้ว ก็สามารถเข้าพักได้ทุกเมื่อที่ท่านต้องการ ’ พ่ะย่ะค่ะ ”
 
ราชาศัพท์ที่ถูกยกขึ้นใช้ต่อนางนับเป็นหนึ่งความเปลี่ยนแปลงที่สะกิดดวงใจให้นึกสับสนว่าที่จริงแล้วนี่คือเรื่องเพ้อฝันหรือความจริง ทว่าฝันแล้วอย่างไร จริงแล้วแบบไหน อยู่ ๆ ไปในสักวันก็คงรู้ได้เองว่าสิ่งไหนจริงสิ่งไหนปลอม ท่ามกลางความยินดีของคนมากมายผู้ที่ควรจะสำราญใจที่สุดอย่างลู่เจี๋ยยวี่กลับระบายยิ้มเบาบางและขยับเพียงแค่สองมือที่ม้วนราชโองการขึ้นอย่างเชื่องช้า…


 <div align="center">
<img width="450" src="https://i.imgur.com/F56Ani1.png" border="0" alt=""> 

+15 EXP ฟังข่าวลือ Part 1 
+15 EXP ฟังข่าวลือ Part 2 
+10 EXP ฟังข่าวลือเฮ่อถูแข่งขี่ม้าล่าสัตว์กับหวงตี้ 
+15 EXP ฟังข่าวลือการพิพากษาคดีเย่เหม่ยเหริน 
+5 EXP ฟังข่าวลือปราณสตรีหยก

</div>

</div>

 

</div></div> </div> 

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Chonburi'); Chonburi {font-family: 'Chonburi';}
</style>

Longyue โพสต์ 2024-8-4 12:38:49

<div align="center" style="list-style-type: none;">
<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Chakra Petch'); Chakra Petch {font-family: 'Chakra Petch';}
</style>

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Sriracha'); Sriracha {font-family: 'Sriracha';}
</style>

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css2?family=Charmonman:wght@400;700&display=swap'); Charmonman {font-family: 'Charmonman';}
</style>

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Ma+Shan+Zheng&display=swap'); Ma Shan Zheng {font-family: 'Ma Shan Zheng';}
</style>

<style name="captain" type="text/css">
img {border-radius: 8px;}

img { filter: alpha
(opacity=100); opacity:1.0;}img:hover { filter: alpha(opacity=70);
opacity:.7 } img {-webkit-transition:0.7s; -moz-transition:0.7s;
-o-transition:0.7s;}

img:hover{
-webkit-transform:scale(0.9);
transform:scale(0.9);
}
img:hover{
overflow:hidden;
}
img{
-webkit-transform:scale(1.0);
transform:scale(1.0);
-webkit-transition: all 1.0s ease;
transition: all 1.0s ease;
}</style>

<style>
#boxhuan01 {
width: 1000px;
border: 3px double pink;
border-radius: 10px;
padding: 5px;
box-shadow: 1px pink;
background-image: url("https://imgur.com/wknEdxk.jpg");}
</style>

<style>
#boxhuan02 {
width: 850px;
border: 3px double pink;
border-radius: 10px;
padding: 40px;
box-shadow: 0px 0px 0em;
background-image: url("https://imgur.com/bXV59dD.jpeg");}
</style>

<div id="boxhuan01">
 
<div id="boxhuan02">
<center>
</center>
<img width="500" _height="500" src="https://i.imgur.com/7grM4yF.jpeg" border="0" alt="">
 
<center>
บางทีผมก็สงสัยว่าผมทำอะไรอยู่ .เหม่อ. .มองพล็อต. .เหม่อ. .เหม่อ. 
พาร์ทเวิ้นเว่อใกล้จบแล้วแหละ ไม่มีแรงเวิ้น @Admin
</center>
 
 

<center>

CHAPTER 17.2

</center>

</center>
 
<center>

วันที่ยี่สิบเจ็ดเดือนเจ็ดแห่งรัชศกเจี้ยนหยวนปีที่สิบ 
วันอังคาร ช่วงเวลา 20.00 น.
</center>
 
 
<div align="left">

ตำหนักเมิ่งเหยาคือตำหนักเล็กๆ แห่งหนึ่งที่เงียบสงบ เมื่อก้าวเข้ามาจะพบกับลานกว้างกึ่งกลางตำนักย่อย อาจเป็นเพราะที่นี่เป็นตำหนักของพระสนมในขั้นเหม่ยเหรินจึงมิได้มีเรือนหลัก มีเพียงแต่เรือนเล็กห้าหลังเรียงรายหันเข้าหากันรอบลานกว้าง แต่ละหลังถูกสร้างอย่างประณีต
 
 

ที่ลานกว้างนั้นเห็นจะมีต้นเหมยเขียวชอุ่มยืนต้นอย่างดึงดูดสายตาคลับคล้ายเกิดผิดที่ผิดทางแต่ได้รับการดูแลรักษาเป็นอย่างดี เมื่อเข้าสู่ฤดูหนาวเหมยต้นนี้คงจะเบ่งบานอย่างงดงาม งดงามและเป็นมงคลดุจดั่งชื่อ ‘เมิ่งเหยา’
 
 

จือซินคำนับรออยู่ที่หน้าประตู ไม่รอให้นางเอ่ยถาม “บ่าวได้ฟังเรื่องของนายหญิง รู้สึกไม่สบายใจมาก ได้ยินว่าวันนี้ท่านถูกปล่อยตัวออกมาแล้ว หลังเสร็จงานเลยแวะมาอยู่เป็นเพื่อนท่านที่นี่”
 
 

จือซินเอ่ยแล้วก็ยอบกายลงคารวะกูกู่ที่ตามมาด้านหลัง “กูกู่”
 
 

จือซินจ่ายเงินไปเล็กน้อยเพื่อให้ได้มาติดตามหลงเยวี่ยในบางครั้งคราว เมื่อพวกนางเดินเข้าไปที่ลานกว้าง นางกำนัลที่รับผิดชอบดูแลตำหนักของหลงเยวี่ยก็เดินเข้ามาประคอง พลางเอ่ยอธิบาย “นายหญิงน้อยทั้งสองแห่งตำหนักเมิ่งเหยาเพิ่งผ่านพ้นเคราะห์กรรม ฝ่ายในจึงให้จัดดอกไม้ประดับตกแต่งเพิ่มเพื่อเป็นสิริมงคลเพคะ”
 
 

นางกำนัลประคองหลงเยวี่ยเข้าไปในตำหนักหนึ่งในจำนวนห้าหลังนั้น สายตาประเมินปรากฏขึ้นมาบนดวงหน้า…เครื่องเรือนในตำหนักถูกจัดวางอย่างครบครันพร้อมเพรียง ไม้ที่ใช้ทำก็เป็นไม้ชั้นดี พร้อมด้วยกลิ่นหอมอ่อนๆ จากเครื่องหอมชั้นดี ลองใช้นิ้วปาดดูไม่พบฝุ่นเพียงนิด
 
 

เห็นได้ชัดว่าได้รับการดูแลอย่างดี
 
 

เมื่อนางเข้ามานั่งในห้องอุ่นของตำหนักเล็กของตนแล้ว บรรดานางกำนัลที่ถูกจัดเวรยามมารับใช้ในช่วงนี้ก็เดินผ่านประตูเล็กเข้ามาคุกเข่าคำนับนางพลางเอ่ยชื่อเรียกขานของแต่ละคน ตามกฎเกณฑ์ในวังจะมีการรับนางกำนัลและขันทีอยู่เนืองๆ คนที่ถูกรับมาในปีเดียวกันมักจะมีชื่อ ‘รุ่น’ อยู่ด้วย เช่น หญิงที่เข้าวังในฤดูร้อนอย่าง เซี่ยเหม่ยและเซี่ยอิง ที่มีอายุอานามไล่เลี่ยกันเข้าวังมาในช่วงฤดูร้อนจึงอยู่ในรุ่น ‘เซี่ย’ การจดจำชื่อจึงไม่ยากเท่าไรนัก
 
 

หากความจริงหลงเยวี่ยก็ไม่คิดจะจดจำเสียด้วยซ้ำ
 
 

หลงเยวี่ยเดิมทีก็มิได้ชมชอบพิธีรีตรองสักเท่าไหร่ เมื่ออยู่ในสถานการณ์ที่ปลอดภัยแล้ว นางถอดรองเท้าเอนกายกึ่งนอนฟังเสียง “ถวายบังคม” อย่างเพลิดเพลิน ถ้วยสุราถูกรินไว้ที่ข้างมือให้กลิ่นหอมปลอดโปร่งเข้ากับกลิ่นเครื่องหอมของวันนี้ยิ่งนัก ไม่รู้ว่าเสียงเอ่ยทักทายแนะนำตัวเองจบลงนานเท่าใด หลงเยวี่ยถึงได้ละความสนใจจากจอกสุราเผยรอยยิ้มอ่อนหวาน
 
 

“รับใช้ข้าให้ดี— ซื่อสัตย์ให้มาก พวกเจ้าดีต่อข้า ข้าก็จะเมตตาพวกเจ้า” ปลายนิ้วเรียวไล้ลายปักที่ปูทับอยู่ด้านล่าง รอบด้านเงียบสงัดปานไร้ลมหายใจแม้ยามนี้จะมีคนมากมายรวมตัวกันอยู่ในห้อง หลงเยวี่ยเงยขึ้นมองอย่างเย็นชา ประกาศเสียงยั่วเย้าแฝงความเข้มงวด “หากทำให้ข้าผิดหวังก็ระวังหัวบนบ่าเอาไว้ให้ดี!”
 
 

บ่าวรอบกายพลันสายตาเกิดประหวั่นหวาดขึ้นมา “กระหม่อม/หม่อมฉันจะรับใช้นายหญิงน้อยอย่างซื่อสัตย์ภักดี”
 
 

หลงเยวี่ยยิ้มอ่อนหวาน ก่อนที่กูกู่ท่านที่ติดตามมาส่งจากตำหนักไท่โฮ่วจะก้าวออกไปด้านหน้ามอบของรางวัลพบหน้าแก่บรรดาบ่าวในตำหนักตามสัญญาณของนายหญิงน้อย นางอยู่รับใช้ในวังมานานประกอบกับหลงเยวี่ยมีนิสัยเรียบง่ายอยู่บ้าง เรื่องนี้จึงทำได้อย่างคล่องมือ
 
 

นางกำนัลในตำหนักเล่าให้ฟังว่า นายหญิงสกุลเว่ยเจียที่พำนักในตำหนักเมิ่งเหยาก่อนหน้านี้ได้รับการแต่งตั้งเป็นเจี๋ยอวี๋และย้ายไปอยู่ที่ตำหนักเถียนเซี่ยแล้ว ซ่างกวนเหม่ยเหรินนั้นถูกหวงตี้ย้ายให้ไปรับใช้ส่วนพระองค์ที่ตำหนักเว่ยหยาง ส่วนอีกคนก็คือลู่เหม่ยเหรินซึ่งมีชื่อเสียงโด่งดังในระยะหลังนี้
 
 

เวลานี้ลู่เหม่ยเหรินคงจะค้างที่ตำหนักฝ่าบาท
 
 

เมิ่งเหยาเหลือนางเป็นนายหญิงที่ยังมีตัวตนอยู่ผู้เดียว หลงเยวี่ยถอนหายใจแผ่วเบา ค่ำคืนนี้ไหนเลยจะหลับได้ง่ายดายปานนั้น— หลงเยวี่ยไล่คนในตำหนักออกไป กูกู่จากตำหนักของไท่โฮ่วก็กลับไปแล้วเช่นกัน
 
 

สุดท้ายก็ทำได้เพียงจับกระบี่ไม้กรีดผ่านอากาศเพื่อให้ใจไม่ฟุ้งซ่าน
 
 
<center>
<img width="500" _height="500" src="https://i.pinimg.com/564x/96/4c/4a/964c4af1dac58bc592c2e48f8ecfa1d3.jpg" border="0" alt="">
</center>
 
 
<center>
วันที่ยี่สิบแปดเดือนเจ็ดแห่งรัชศกเจี้ยนหยวนปีที่สิบ 
วันพุธ ช่วงเวลา 09.00 น.
</center>
 
 
<div align="left">

หนึ่งราตรีผ่านไปอย่างเงียบงัน
 
 

หลงเยวี่ยรับอาหารเช้าแล้วก็นั่งอ่านยุทธวิธีหมากอยู่บนชิงช้าแขวนกลางห้อง พลันได้ยินเสียงวุ่นวายดังจากทางหน้าลาน…. หมู่พระตำหนักเล็กแคบปานนี้ เสียงก้องดังนั้นไหนเลยจะเสแสร้งแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินได้ จือซินสายตาไวรีบเข้ามาประคองนางลงจากชิงช้าแขวน พาไปนั่งที่เตียงอุ่น
 
 

“---คุณหนูตามธรรมเนียมแล้ว ท่านควรส่งของสักชิ้นไปแสดงความยินดี”
 
 

จือซินเห็นนายเงียบไปในใจก็พะวงนัก “นายหญิง…”
 
 

สายตาของหลงเยวี่ยสับสนอย่างที่สุด เดิมทีประสงค์การเข้าวังของนางก็เพียงเพื่อต่ออายุอำนาจของสกุลตวนมู่ สังหารผู้ใดก็ตามที่ทำให้บิดาของนางต้องตาย แต่บัดนี้ความวาดหวังที่อยากพบฝ่าบาทเพียงน้อยนิด กลับก่อกวนจิตใจของนาง
 
 

รอยยิ้มดูแคลนปรากฏขึ้นอย่างเลือนราง “ของรับขวัญนางข้าจะเลือกให้เอง”
 
 

จือซินพยักหน้า….จากนั้นจึงเอ่ย “สนมนางในในพระตำหนักต่างๆ มีมากมาย การประกาศพระราชเสาวนีย์อาจไม่ทั่วถึง ไท่โฮ่วจึงมีพระดำริให้ติดแผ่นป้ายประกาศกลางเขตพระราชทานชั้นใน แม้นตำแหน่งของท่านจะไม่ถือว่าน้อยหน้าผู้ใด (ในไทม์ไลน์ตอนนี้มีเจี๋ยอวี๋สองคน) เพียงแต่ในวังหลังหากไร้ซึ่งความโปรดปรานจากฝ่าบาท….”
 
 

“จุดจบก็คงเป็นเช่นเฮ่อถูเจี๋ยอวี๋—”
 
 

จือซินมีสีหน้าจนใจ “นายหญิงชื่นชมฝ่าบาทมาเนิ่นนาน เพียงแค่ฝ่าบาทยังไม่รับรู้เท่านั้น ท่านอย่านึกเสียใจนักเลยเจ้าค่ะ”

 

</div>
</div>
</div>

หน้า: 1 [2] 3

The Myth of Han's Archiver