[ถ้ำใต้ผาเร้นลับแห่งสุสานเซี่ยงเส้าหลง]
<style type="text/css">BODY{background:url("https://img2.pic.in.th/pic/10945bb9752e451ab248e22a32ff8f96.jpg"); background-attachment:fixed; }</style><style type="text/css">.head1 {background-color:none ;}.head2 {background-color:none ;}</style><style>
#box01 {
border: 0px double ;
box-shadow: rgb(42, 74, 72) 1px 1px 1em;
border-radius: 25px;
padding: 50px;
background-color: #103a3c;}
#box02 {
border: 0px double ;
width: 80%;
padding : 30px 30px;
box-shadow: rgb(0,0,0) 1px 1px 1em;
background-color: #0b1e1f;}
#box03 {
width: 500px;
border: 2px solid #2a4a48 ;
padding: 30px;
box-shadow: rgb(42, 74, 72) 2px 2px 1em;
border-radius: 25px;
background-image: url("https://i.imgur.com/pGX3lk9.png");}
</style>
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Charmonman:wght@400;700&family=Niramit:ital,wght@0,200;0,300;0,400;0,500;0,600;0,700;1,200;1,300;1,400;1,500;1,600;1,700&family=Zhi+Mang+Xing&family=Niramit:ital,wght@0,200;0,300;0,400;0,500;0,600;0,700;1,200;1,300;1,400;1,500;1,600;1,700&display=swap" rel="stylesheet">
<div align="center">
<div id="box01">
<div id="box02">
<br><br>
<div style="margin-top: 0px; margin-left: 0px;text-align: center;">
<font color="#f1c5d3"><span style="text-shadow:#6d3f5a 2px 2px 1em;"><div style="text-align: center;"><span style="text-align: initial; white-space: initial;"><font size="10" face="Zhi Mang Xing">幽崖秘潭，情花不语</font></span></div></span></font>
<br></div>
<div style="margin-top: 100px; ">
<img style="border: 5px double rgb(42, 74, 72); border-radius: 25px; box-shadow: rgb(42, 74, 72) 2px 2px 1em; overflow: auto; width: 400px;" src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/fed5b2248ed498ba0d8b26a371ba5504.jpg" border="0" alt=""></div>
<br>
<br><br>
<div id="box03">
<font face="Niramit" size="3"><font color="White">
<font face="Niramit" size="5">❖ ถ้ำใต้ผาเร้นลับแห่งสุสานเซี่ยงเส้าหลง ❖</font><br><br><font face="Niramit" size="4"><b>นอกเมืองฉางอัน</b></font><br><br> “ในเงามืดของเหวลึก มีต้นไม้ต้นหนึ่งเฝ้ารักเงียบงัน<br>หากเจ้ารอดจากความตายมาได้—จงถามใจตน ว่ารักนั้นมั่นพอจะฝ่าความเงียบนี้หรือไม่”<br>
<br>
ลึกลงไปใต้ผาใกล้กับสุสานเซี่ยงเส้าหลงมีโพรงหินอันเร้นลับซึ่งไม่มีทางเดินปกติใดนำไปถึงได้ หากแต่เปิดเผยตนเฉพาะผู้ที่ "พลัดตก" หรือ "ถูกโชคชะตาพัดพา"ภายในโถงหินยักษ์นั้นมี สระน้ำ ใสสงบสะท้อนแสงจากปล่องผาเบื้องบนใจกลางสระ มี ต้นไม้เรืองรองสีชมพูอ่อน ตั้งตระหง่านบนเกาะหินเล็กลำต้นบิดเกลียวผูกติดตรึงห้วงคะนึงอย่างงดงาม กลีบดอกปลิวอย่างช้า ๆ …แต่ไม่เคยแตะผิวน้ำ เว้นแต่ยามหัวใจผู้ใดมีรักจริง
<br><br>
บรรยากาศทั้งถ้ำเงียบงันเกินธรรมชาติ<br>
มีเพียงเสียงหยดน้ำ… กับความรู้สึกเหมือนมีใครบางคนเคยเฝ้ารอ ณ ที่แห่งนี้มาก่อน
<br><br>
<img src="static/image/hrline/B13.gif" border="0" alt="" style="max-width:400px">
<br><br>
<b>ตำนานเล่าขานแห่งต้นไม้ผู้เฝ้ารัก</b><br><br>
<i>“ใต้สุสานของแม่ทัพเซี่ยงเส้าหลง มีความลับที่ไม่ถูกฝัง—คือคำรักที่ไม่ทันกล่าว”</i><br><br>
ตามตำนานโบราณของฉางอัน เล่าว่า แม่ทัพเซี่ยงเส้าหลง ถูกฝังพร้อมทั้งดาบและความลับในใจ ความรักของเขาไม่เคยมีผู้ใดรู้ว่านางเป็นใคร มีเพียงบันทึกสุดท้ายกล่าวถึง "นางในฝัน ผู้ข้ามแดนใจมาเพียงชั่วคืน"หยดเลือดจากหัวใจของเขาซึมลงสู่รอยแยกใต้ดิน และกลายเป็นรากของต้นไม้ต้องห้าม—ต้นเหยียนซู (延誓木)ว่ากันว่า หากผู้ใดหลบภัยหรือเผชิญวิกฤตด้วยหัวใจที่ยังมีรักไม่สิ้นหวัง
ต้นไม้นั้นจะเปล่งแสงนุ่มนวล...เพื่อโอบอุ้มความรักที่ไม่ถูกกล่าวออกมา<br><br>
</font></font></div>
<br><br>
<img style="width: 75%;" src="https://img2.pic.in.th/pic/8df48329951f48810348949b306d01c5.png" border="0" alt=""><br><br><br>
</div>
</div></div>
<style>
#ZhiLian01 {
border: 0px solid;
border-radius: 10px;
background-image: url("https://i.imgur.com/ujhleR3.jpeg"); }
#ZhiLian02 {
border: 0px solid;
width: 75%;
box-shadow: #000000 5px 5px 5em;
background-color : #F2F1ED;}
#ZhiLian03 {
border: 0px solid;
padding: 0px 50px;
width: 75%;}
#ZhiLian04 {
border: 0px solid;
padding: 30px;
width: 500px;
box-shadow: #000000 5px 5px 5em;
background-image: url("https://i.imgur.com/IFRHQ59.png");}
</style>
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Charmonman:wght@400;700&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Niramit:ital,wght@0,200;0,300;0,400;0,500;0,600;0,700;1,200;1,300;1,400;1,500;1,600;1,700&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Zhi+Mang+Xing&display=swap" rel="stylesheet">
<div align="center">
<font face="Sarabun" size="3" color="#4C4C57">
<div id="ZhiLian01">
<div id="ZhiLian02">
<div style="height: 1200px; background-image: url('https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d24e426ac5f4f0025b9adb4c4717f7fa2858a55a15b2e3-C3p10l_fw658webp_11zon.png'); background-repeat: no-repeat; background-size: cover;"></div>
<div style="margin-top: -1000px; text-align: center;"><b>
<img height="300" src="https://img2.pic.in.th/pic/d82c05b49ff8092e33ac7c39a447629be02da48d5e407-1F2pzF_fw658webp_11zon.png" border="0" alt=""><br>
<span style="text-shadow: #696969 5px 5px 10px"><font size="6"><font face="Zhi Mang Xing">荷香万里夏</font><br>กลิ่นบัวหอม คิมหันต์หมื่นลี้</font><br><font size="4"> วันที่ยี่สิบเจ็ด อู่เยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบเอ็ด <br> ต้นยามซื่อ( 9.30 น. ) </font></span></b>
</div><br><br>
<div style="margin-top: -50px; ">
<div id="ZhiLian03">
<div align="left">
   <font size="5">ติดถ้ำวันที่ 1</font> <br><br>
ตู้ม ตู้ม !
<br><br>
   ธารธาราแตกกระจายตามแรงของสิ่งที่ตกกระทบร่างของอสูรตัวขนสีทมิฬจมลงใต้บึงน้ำใสราวกับเบาะรองให้สองร่างที่ตกลงมาอีกทีไม่จมลงไปกระแทกโขดหินใด ๆ ครั้นเมื่อกายของสองบุรุษสตรีจมลงมาอย่างปลอดภัยพร้อมกับและเห็นว่ามีความเคลื่อนไหวเฮยเฉวียนงับชายอาภรณ์ลากคนทั้งสองให้ชิดริมเกาะหินอันมีพฤกษางามยืนตระหง่านราวกับท่านสถิตแห่งเซียนเมื่อมาถึงที่ปลอดภัยเช่นนี้มันก็กลับเป็นร่างปกติ
<br><br>
   ในส่วนของหลิวชุ่นผู้ยังประคองสติไว้ได้ก็อุ้มร่างบางราวหลิวยอดเอนอ่อนกายบางที่แน่นิ่งทำให้ดวงใจของเขาเต้นระรัวด้วยความกลัวที่จะต้องเสียนางไปแขนแกร่งที่โอบอุ้มค่อย ๆ ปล่อยร่างเล็กวางนอนกับพื้นพยายามตบแก้มเล็กเบา ๆ ให้รู้สึกตัว
<br><br>
   “เหลียนฮวาเหลียนฮวาฟื้นสิเหลียนฮวา”
<br><br>
   เรียวนิ้วแกร่งอังบริเวณจมูกเล็กดูว่านางยังหายใจหรือไม่ก่อนจะเริ่มกดหน้าอกเบา ๆ ตามตำราการช่วยชีวิตคนจมน้ำเขากดหน้าอกเช่นนี้ราว ๆ เกือบยี่สิบคราได้ร่างที่แน่นิ่งก็สำลักน้ำออกมาพร้อมทั้งหายใจหอบเอาอากาศเข้ากาย
<br><br>
   “แค่ก ๆ ”
<br><br>
   “เหลียนฮวาเป็นอะไรหรือไม่”
<br><br>
   เว่ยเจียเหลียนฮวาผู้เพิ่งฟื้นจากการจมน้ำหมาด ๆ ไอสำลักเอาน้ำที่ท้นเข้ากายไปออกจนสิ้นสัญญาณการยังคงมีชีวิตของสตรีผู้นี้ทำให้บุรุษข้างกายคว้านางมากอดแนบแน่นราวกับว่าต้องการรับรู้ว่านางยังคงมีชีวิตอยู่
<br><br>
   เสียงหัวใจที่กำลังเต้นเสียงลมหายใจที่เข้าออกทั้งหมดนี้ทำให้เขารู้สึกดีใจจนแทบบ้า
<br><br>
   หากนางเป็นอะไรขึ้นมาเขาไม่อาจรู้ได้เลยว่าตนเองจะมีจุดจบเช่นไร
<br><br>
   “ข้าขอโทษที่ต้องทำให้เจ้าต้องมาตกที่นั่งลำบากเช่นนี้”
<br><br>
   ยามร่วมออกรบไม่ว่าจะที่ฉางซานหรือหนานเจ้าเขายังไม่เคยหวาดหวั่นเช่นนี้เลยสักครั้ง วงแขนที่มากด้วยกำลังกลับสั่นเทาเช่นผู้ไร้เรี่ยวแรงเว่ยเจียเหลียนฮวาแลเช่นนี้ก็ค่อย ๆ ผละกายออกจากพร้อมยกมือแกร่งมาแนบแก้มใส
<br><br>
   “ข้ายังไม่เป็นอะไรเสียหน่อยท่านอย่าได้หวาดเกลัวถึงเพียงนั้นเลย”
<br><br>
   ต้องใช้เวลาให้สติหวนคืน ร่างกายสงบจากอาการผวาจนตัวสั่นทั้งนางและเขาดวงตากลมใสทอดมองไปรอบ ๆ สระน้ำใสราวกับบ่ออัมฤทธิ์ ต้นไม้สีชมพูสวยที่ยืนต้นตระหง่านเป็นเบื้องหลังแสนงดงาม ถ้ำจากผาสูงนี้ช่างคุ้นเคยกับตำนานท้องถิ่นที่นางเคยได้ยินจากโรงเตี๊ยมชางลั่งถิง
<br><br>
   แม่ทัพเซี่ยงเส้าหลง ถูกฝังพร้อมทั้งดาบและความลับในใจ ความรักของเขาไม่เคยมีผู้ใดรู้ว่านางเป็นใคร มีเพียงบันทึกสุดท้ายกล่าวถึง "นางในฝัน ผู้ข้ามแดนใจมาเพียงชั่วคืน" หยดเลือดจากหัวใจของเขาซึมลงสู่รอยแยกใต้ดิน และกลายเป็นรากของต้นไม้ต้องห้าม—ต้นเหยียนซู (延誓木) ว่ากันว่า หากผู้ใดหลบภัยหรือเผชิญวิกฤตด้วยหัวใจที่ยังมีรักไม่สิ้นหวัง ต้นไม้นั้นจะเปล่งแสงนุ่มนวล...เพื่อโอบอุ้มความรักที่ไม่ถูกกล่าวออกมา
<br><br>
   ตำนานเหล่านี้ทั้งงดงามและน่าสงสารในคราเดียวกัน
<br><br>
   “ช้าก่อน— จีหยานแผลท่าน!”
<br><br>
   เมื่อนางได้วกกลับมาพินิจกายบุรุษข้าง ๆ อีกทีก็แลเห็นหยากโลหิตชุ่มโชกยิ่งผ้าพันแผลเปียกด้วยยิ่งทำให้น่าเป็นห่วงยิ่งกว่าอะไรดี ใบหน้าหล่อเหลาซีดเซียดขึ้นจากการเสียเลือดและกายที่เย็นลงจากการเปียกน้ำทำให้เขาดูอ่อนแรงขึ้นทุกคนไม่รอช้านางเร่งหยิบของจากแหวนดาราจรัสมาเตรียมทำแผลที่ควรจะต้องได้ทำตั้งแต่เกือบชั่วยามก่อนแท้ ๆ
<br><br>
   “เดี๋ยวข้าทำแผลให้ ท่านจะได้นอนพัก”
<br><br>
   ณ วันนี้ตลอดทั้งวันมีเพียงเว่ยเจียเหลียนฮวาที่คอยเข้าดูแลร่างสูงตลอดทั้งวันคืนจนเผลอหลับไปเมื่อใดก็ไม่ทราบได้
</div><br><br>
<img style= "width: 75%;" src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/3e558b428bc2798ada28d7067969f8308aa0a842f956-fBiPJm_fw658webp_11zon.png" border="0" alt=""> <br><br>
<br><br>
@Admin
<br><br><br><br><br>
</div>
</div>
<div style="margin-top: -200px; ">
<div style="height: 450px; background-image: url('https://img2.pic.in.th/pic/997474d9f1fa22b3deb3f9e8f3f5e600973a636a4f869b-1TtaqD_fw658webp_11zon.png');
background-repeat: no-repeat;
background-size: cover;
"></div></div>
</div>
</div>
</div></font></div>
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย WeijiaLianhua เมื่อ 2025-7-6 19:50 <br /><br /><style>
#ZhiLian01 {
border: 0px solid;
border-radius: 10px;
background-image: url("https://i.imgur.com/ujhleR3.jpeg"); }
#ZhiLian02 {
border: 0px solid;
width: 75%;
box-shadow: #000000 5px 5px 5em;
background-color : #F2F1ED;}
#ZhiLian03 {
border: 0px solid;
padding: 0px 50px;
width: 75%;}
#ZhiLian04 {
border: 0px solid;
padding: 30px;
width: 500px;
box-shadow: #000000 5px 5px 5em;
background-image: url("https://i.imgur.com/IFRHQ59.png");}
</style>
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Charmonman:wght@400;700&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Niramit:ital,wght@0,200;0,300;0,400;0,500;0,600;0,700;1,200;1,300;1,400;1,500;1,600;1,700&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Zhi+Mang+Xing&display=swap" rel="stylesheet">
<div align="center">
<font face="Sarabun" size="3" color="#4C4C57">
<div id="ZhiLian01">
<div id="ZhiLian02">
<div style="height: 1200px; background-image: url('https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d24e426ac5f4f0025b9adb4c4717f7fa2858a55a15b2e3-C3p10l_fw658webp_11zon.png'); background-repeat: no-repeat; background-size: cover;"></div>
<div style="margin-top: -1000px; text-align: center;"><b>
<img height="300" src="https://img2.pic.in.th/pic/d82c05b49ff8092e33ac7c39a447629be02da48d5e407-1F2pzF_fw658webp_11zon.png" border="0" alt=""><br>
<span style="text-shadow: #696969 5px 5px 10px"><font size="6"><font face="Zhi Mang Xing">荷香万里夏</font><br>กลิ่นบัวหอม คิมหันต์หมื่นลี้</font><br><font size="4"> วันที่ยี่สิบแปด อู่เยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบเอ็ด <br> </font></span></b>
</div><br><br>
<div style="margin-top: -50px; ">
<div id="ZhiLian03">
<div align="left">
   <font size="5">ติดถ้ำวันที่ 2<br><br>   ณ ใต้พฤกษาใหญ่ในตำนานเล่าขานของผู้คนฉางอัน</font>
<br><br>
   ไม่รู้ว่าวันเวลาในยามนี้ผ่านไปเท่าใดนักมีเพียงแสงจางจากปลายยอดผาฉายลงมาให้ได้รับทราบทั่วกันว่าช่วงเวลาตอนนี้เป็นยามย่ำรุ่งเว่ยเจียเหลียนฮวาผู้แบกข้าวของมากมายใส่แหวนดาราจรัสมาก็เอาของออกมาตั้งและเริ่มจัดข้าวของเพื่อเริ่มดำเนินการบดสมุนไพรทั้งสำหรับต้มและใส่แผลซึ่งสมุนไพรต้มนางกำลังครุ่นคิดอยู่เชียวว่าในถ้ำชื้น ๆ นี้จะก่อไฟอย่างไร
<br><br>
   โชคดีนักที่ยังมีใบพฤกษางามร่วมประดับจึงยังพอมีเชื้อไฟอยู่—แม้ว่ามันจะชื้นแฉะเพียงใดก็ตาม
<br><br>
   เว่ยเจียเหลียนฮวาผู้มีใบหน้าซีดลงสามส่วมจากการตกน้ำและไม่ยอมหลับตลอดทั้งคืนเพื่อเฝ้าอาการบุรุษผู้ปกป้องนางจนบาดแผลที่ควรจะสมานกลับฉีกอีกครามือเล็กที่อ่อนแรงลงไปพอควรสั่นเทาอย่างอดกลั้นไม่ได้ขีดจำกัดของร่างกายของนางเหมือนจะมาถึงแล้ว
<br><br>
   “ทีก่อนหน้านี้อ่านตำราทั้งราตรียังไม่เห็นจะเป็นเช่นนี้การทรมานร่างกายก่อนตกน้ำมานี่มันหนักหนาเสียจริง”
<br><br>
   น้ำเสียงหวานเอ่ยเบา ๆ กับตัวนางเอง ก่อนจะเดินไปหยิบอุปกรณ์ผ้าสะอาดพร้อมสมุนไพรบดสมานแผลมายังใต้ต้นไม้ใหญ่อันมีร่างของบุรุษผู้งดงามนอนหลับไหลใต้เสื้อคลุมสีชาดหนาของสตรีผู้ที่ตอนนี้กำลังอยู่ในอาภรณ์บางโดยแท้จริงแม้ว่าจะน่าอายนักเนื่องจากอาภรณ์ที่แอบออกจากตำหนักลอดทางหมาลอดออกจากวังมานั้นเป็นชุดนอนในกลางคิมหันต์ฤดู ไหนเลยจะหนาจนต้านความหนาวเย็นในถ้ำชื้นใต้ผาสูง
<br><br>
   สตรีบางค่อย ๆ วางข้าวของก่อนที่จะถือวิสาสะขยับเสื้อคลุมที่นางห่มให้เขาแม้การกระทำจะเบาบางทว่าบุรุษผู้ได้รับการฝึกฝนมาตลอดนั้นกลับรู้สึกตัวได้ทันทีว่ามีการเปลี่ยนแปลงต่อกายเขา
<br><br>
   “อั่ก—”
<br><br>
   “ตื่นแล้วหรือข้ากำลังจะเปลี่ยนผ้าพันแผลให้ท่านใหม่จีหยานอดทนสักครู่แล้วลุกขึ้นนั่งได้หรือไม่”
<br><br>
   ใบหน้าคมคายของเขาค่อย ๆ พยักหน้าเบา ๆ ก่อนที่จะลุกขึ้นตามแรงประคองของอ้อมกอดเล็กเมื่อเข้าที่แล้วมือบางที่ดูคล่องแคล่วกับการทำแผลมากขึ้นกว่าเมื่อวานนี้ก็เริ่มจัดแจงแกะผ้าห่อเก่าและกวักน้ำมาชุบผ้าสะอาเพื่อซับแผลและสมุนไพรเก่าออกไปเป็นการล้างแผลร่องรอยความโหดร้ายบริเวณสีข้างของเขาทำเอาใจของนางปวดหนึบในหัวอื้ออึงจนไม่อาจทราบได้เลยว่านางควรต้องทำสิ่งใดต่อด้วยหลักเหตุผลที่นางมีมาตลอดกำลังโต้เถียงกับเสียงหัวใจของตนเอง
<br><br>
   ใจหนึ่งกำลังบอกนางว่านางไม่ควรมาที่นี่เลยทั้งสิ้นหากตระหนักดี ๆ ใยนางจะไม่สังเกตเห็นความผิดแปลกเกินทนนี้ได้ทั้งใครก็ไม่ทราบมายื่นจดหมายให้ทั้งจดหมายของเขาที่ส่งมาหลัจากฉบับก่อนหน้าเพียงสองยามเท่านั้นหากนางไม่ปล่อยให้ดวงใจลิงโลดเช่นนี้เขาคงไม่ต้องมาจบเช่นนี้
<br><br>
   ทว่าอีกใจหนึ่งกลับบอกว่าดีแล้วที่ได้อยู่เคียงข้างเขาไม่รู้ว่าเขาที่อยู่ตัวคนเดียวจะต่อกรกับนักฆ่าระดับสูงเป็นร้อยชีวิตได้อย่างไรกันหรือไม่ถ้าเขาต้องมาอยู่ในที่แห่งนี้คนเดียวเขาจะเป็นเช่นไร
<br><br>
   บัดนั้นหยาดน้ำตาพลันหลั่งรินเงียบ ๆ จนไม่รู้เนื้อรู้ตัว มือเล็กสั่นเทาอย่างห้ามไม่ได้ตอนนี้นางที่เพิ่งจะตกน้ำมาในสถานที่ประหลาดทั้งยังไม่ได้พักผ่อนเลยแม้ชั่วครู่ ต้องมาพบบาดแผลของบุรุษที่รักทำให้นางรู้สึกไร้ค่าขึ้นมาทันตา
<br><br>
   ความรักทั้งเป็นกำลังให้นางเดินต่อแต่ก็เป็นสิ่งที่นางเฝ้าถนอมจนไม่อาจกระทำสิ่งใดได้เลย
<br><br>
   “เหลียนฮวา…เจ้าเป็นอะไรหรือ”
<br><br>
   เรียวนิ้วแกร่งยกขึ้นมาปาดน้ำตาของนางเบา ๆ ดวงใจผู้พิจเห็นเช่นนี้เองย่อมต้องปวดหนึบไม่ต่างชายหนุ่มผู้บาดเจ็บก็กำลังโทษตัวเขาเองที่เป็นต้นเหตุให้นางต้องมาประสบเหตุการณ์เช่นนี้
<br><br>
   “ข้าเพียง…คิดว่าข้าควรอยู่ตรงนี้หรือไม่หากข้าไม่มาหาท่าน ท่านอาจจะเอาตัวรอดจนไม่ต้องมาอยู่ใต้หุบเหวเช่นนี้ก็ได้เจ้าค่ะ…” เสียงหวานแสนสั่นเครือเอ่ยออกมาอย่างอ่อนแอ แต่ถึงอย่างนั้นมือเล็กก็ยังคงเช็ดแผลให้เขาอย่างเบามือ “บาดแผลของท่าน…อย่างน้อยก็ไม่ต้องมาฉีกซ้ำแล้วซ้ำเล่าเช่นนี้”
<br><br>
   แม้ริมฝีปากน้อย ๆ จะอ้าปากบ่นตัดพ้อว่านางไม่ควรมาที่แห่งนี้อย่างไรบ้างทว่านางก็ยังคงใส่ยาและพันแผลใหม่ให้เขาอยู่ดีทุกการกระทำนั้นถูกจับจ้องด้วยดวงตาสีรัตติกาลที่มองด้วยความเอ็นดูและรักใคร่อย่างไม่ปิดบังเป็นคราแรกที่ได้แสดงออกดั่งใจต้องการ
<br><br>
   เพราะที่แห่งนี้ไร้เงาของผู้ใด มีเพียงเขากับนางเท่านั้น
<br><br>
   หลิวชุ่นที่ค่อย ๆ สำรวจร่างกายของสตรีตรงหน้าว่านางมีอาการบาดเจ็บที่ไหนหรือไม่ นอกจากรอยแดงเล็ก ๆ น้อย ๆ ราวกับรอยข่วนและรอยกระแทกช้ำจาง ๆ เห็นทีสิ่งที่น่าเป็นห่วงที่สุดนั้นกลับแสดงออกผ่านใบหน้าของสตรีผู้นี้แทนผิวที่ซีดอยู่แล้วซีดลงไปอีกจนเสมือนไร้สีชาดในกายดวงตาปรากฎสีคล้ำและช้ำจางจากการหลั่งน้ำตาและการอดนอน
<br><br>
   “เจ้าได้พักบ้างหรือยัง เหลียนฮวา”
<br><br>
   “ก็พัก—หาวว”
<br><br>
   ไม่ทันจะโกหกเข้าไปครึ่งคำก็หาวออกอาการถึงเพียงนี้ ศีรษะน้อย ๆ เต้นตุบ ๆ อย่างไม่อาจหักห้ามได้ครั้นมือหนาลองจับกายบางอีกสักคราก็พบว่าสตรีตรงหน้าร้อนรุ่มยิ่งกว่าแดดกลางเสี่ยวสู่ นางที่ตกลงมาในธารน้ำเย็ยเกยียบไม่ได้งีบหลับแม้เพียงนิดในขณะที่เขากลับกำลังนอนเต็มอิ่มใต้ต้นไม้ให้นางดูแล
<br><br>
   ใจของเขาทั้งพองโตด้วยความปิติในความรู้สึกที่ได้เป็นบุรุษที่สำคัญยิ่งในดวงใจของนางทว่าในขณะเดียวกันกลับรู้สึกผิดยิ่งนักที่นางต้องมาดูแลเขาจนไม่ได้พักผ่อนเช่นนี้
<br><br>
   “ตอนนี้ข้ายังหาวิธีก่อฟืนไม่ได้ด้วยวิธีดั้งเดิมแรงข้าไม่พอหวังว่าแค่ยาพอกบาดแผลคงจะพอบรรเทาอาการของท่านได้” เว่ยเจียเหลียนฮวาเอ่ยอธิบายด้วยน้ำเสียเพียงเบาบางด้วยความเงียบของถ้ำนี้เพียงเอ่ยปากก็ชนะเสียงหยดน้ำแล้ว “ท่านนอนพักเถิดเดี๋ยวข้าจะลองหาทางอื่นที่น่าสนใจดู”
<br><br>
   ครั้นเมื่อนางเอ่ยจบกำลังจะลุกขึ้นยืนมือแกร่งกลับยกขึ้นรั้งแขนเล็กไว้เพื่อไม่ให้นางขยับไปไหนได้ใบหน้าของเขารู้สึกได้ถึงความไม่สบายใจอยู่สักพักก่อนที่จะตบที่พื้นหินข้างกายให้นางนั่งเหลียนฮวาแลเห็นเช่นนั้นก็ค่อย ๆ หย่อนกายกลับไปนั่งอีกครา
<br><br>
   “เจ้าเองก็พักเถิด รู้ตัวหรือไม่ว่ากายเจ้าสั่นเช่นนี้”
<br><br>
   “ก็แค่หนาวอากาศจนสั่นเฉย ๆ—”
<br><br>
   “เจ้ากำลังมีไข้ต่างหาก ตัวดื้อดึง—ข้ารู้ว่าเจ้าทนได้ทว่าไยเจ้าต้องทนพักสักหน่อยเถิด”
<br><br>
   มือแกร่งขยับโอบกายสาวให้แนบอิงอกแกร่งเลื่อนเสื้อคลุมสีชาดหนาให้ห่อความอบอุ่นไปสู่คนทั้งสองในคราแรงร่างบางดูจะยื้อกายหมายจะลุกหนีทว่าเมื่อเขายืนยันที่จะให้นางแอบอิงเช่นนี้สตรีตัวน้อยในอ้อมแขนเขาก็ค่อย ๆ ทิ้งกายและขยับหาไออุ่นเพื่อพักผ่อนและคลายหนาวที่ได้ยอมรับเสียทีว่านางตอนนี้กำลังอ่อนแอเพียงใด
<br><br>
   ลมหายใจเข้าออกสงบนิ่ง ดวงตาหวานซุกซ่อนหายไปในนิทรา กายบางทิ้งน้ำหนักขยับหาไออุ่นจนทำเอามุมริมฝีปากขยับขึ้นทำมุมเป็นรอยแย้มสรวลอบอุ่นอันหาได้ยาก ดวงตาสีรัตติกาลที่ค่อย ๆ ไล่พิจใบหน้าหวานที่อยู่ใบเพียงแค่สามชุ่น นัยน์ตาที่เคยเปล่งประกายดั่งหยกม่านฟ้า บัดนี้หลับพริ้มอยู่ใต้ขนตาเรียงงามราวปลายพู่กัน สันจมูกเล็กโด่งละมุนกับริมฝีปากที่เม้มไว้บางเบาดุจกลีบดอกท้อแรกแย้ม ผิวพรรณขาวนวลราวหยกหิมะนั้นงดงามยิ่งนักแม้ว่าบัดนี้จะซีดเซียวลงด้วยการหักโหมจนไม่หลับไม่นอนของตัวนางเองเรือนผมยาวสีมะเกลือปกคลุมไหลบางมีเพียงปิ่นปักผมสีเงินที่เขาปักให้เท่านั้นที่เก็บเรือนผมครึ่งศีรษะเอาไว้เรียบร้อยแม้จะมีลูกผมหลุดบ้างจากการวิ่งและกระโดดน้ำมาถึงเพียงนี้ อาภรณ์สีอ่อนที่สวมอยู่ขับผิวงดงามทว่ากลับเบาบางจนน่ากังวล
<br><br>
   เขาสลักไว้ในใจว่าจบเรื่องนี้เมื่อไหร่เขาจะกำชับไม่ให้นางออกมาจากตำหนักด้วยอาภรณ์เช่นนี้อีกเป็นอันขาด
<br><br>
   หลิวชุ่นที่เพิ่งจะตื่นมาดวงตาจึงสว่างจนไม่อาจหลับพักได้ทันทีต่างกับสตรีข้างกายที่ยามนี้น้อมเอนกายอยู่ในอ้อมกอดของเขาผู้เฝ้ารักษานางเสมือนอัญมณีล้ำค่า แม้ความเงียบจะครอบงำรอบกาย ทว่าระลอกลมหายใจอันแผ่วเบาของนาง กลับแฝงไว้ด้วยความอ่อนโยนลึกซึ้งที่ไม่มีคำใดบรรยายได้ถึง
<br><br>
   นิ้วเรียวของบุรุษผู้สวมแหวนดาราจรัสไม่ต่างจากนางจนดูราวกับแหวนคู่ค่อย ๆ ไล้กรอบหน้ามนเพื่อปัดเส้นผมออกจากบริเวณดวงตาที่ปิดสนิทเขารู้สึกได้ว่าตอนนี้เขามาไกลเกินกว่าจะถอยหลังกลับเสียงแล้ว ใบหน้าคมค่อย ๆ ลดระยะห่างเพื่อประทับจุมพิตเบา ๆ กลางหน้าผาก
<br><br>
   “พักผ่อนเถิดเสี่ยวเหลียนฮวาของข้า ขอให้ห้วงฝันนี้เจ้าฝันถึงข้าก็แล้วกัน”
<br><br>
   ในอ้อมกอดอุ่น ทั้งสองได้เคียงกายใต้ต้นไม้ใหญ่เพื่อข้ามผ่านเวลาและรักษาร่างกายและจิตใจ
</div> <br><br>
<img style= "width: 75%;" src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/3e558b428bc2798ada28d7067969f8308aa0a842f956-fBiPJm_fw658webp_11zon.png" border="0" alt=""> <br><br>
@Admin
<br><br><br><br><br>
</div>
</div>
<div style="margin-top: -200px; ">
<div style="height: 450px; background-image: url('https://img2.pic.in.th/pic/997474d9f1fa22b3deb3f9e8f3f5e600973a636a4f869b-1TtaqD_fw658webp_11zon.png');
background-repeat: no-repeat;
background-size: cover;
"></div></div>
</div>
</div>
</div></font></div>
<style>
#ZhiLian01 {
border: 0px solid;
border-radius: 10px;
background-image: url("https://i.imgur.com/ujhleR3.jpeg"); }
#ZhiLian02 {
border: 0px solid;
width: 75%;
box-shadow: #000000 5px 5px 5em;
background-color : #F2F1ED;}
#ZhiLian03 {
border: 0px solid;
padding: 0px 50px;
width: 75%;}
#ZhiLian04 {
border: 0px solid;
padding: 30px;
width: 500px;
box-shadow: #000000 5px 5px 5em;
background-image: url("https://i.imgur.com/IFRHQ59.png");}
</style>
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Charmonman:wght@400;700&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Niramit:ital,wght@0,200;0,300;0,400;0,500;0,600;0,700;1,200;1,300;1,400;1,500;1,600;1,700&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Zhi+Mang+Xing&display=swap" rel="stylesheet">
<div align="center">
<font face="Sarabun" size="3" color="#4C4C57">
<div id="ZhiLian01">
<div id="ZhiLian02">
<div style="height: 1200px; background-image: url('https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d24e426ac5f4f0025b9adb4c4717f7fa2858a55a15b2e3-C3p10l_fw658webp_11zon.png'); background-repeat: no-repeat; background-size: cover;"></div>
<div style="margin-top: -1000px; text-align: center;"><b>
<img height="300" src="https://img2.pic.in.th/pic/d82c05b49ff8092e33ac7c39a447629be02da48d5e407-1F2pzF_fw658webp_11zon.png" border="0" alt=""><br>
<span style="text-shadow: #696969 5px 5px 10px"><font size="6"><font face="Zhi Mang Xing">荷香万里夏</font><br>กลิ่นบัวหอม คิมหันต์หมื่นลี้</font><br><font size="4"> วันที่ยี่สิบเก้า อู่เยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบเอ็ด <br> </font></span></b>
</div><br><br>
<div style="margin-top: -50px; ">
<div id="ZhiLian03">
<div align="left">
   <font size="5"><b><u><i>ติดถ้ำวันที่ 3 </i></u></b>
<br><br>
   ในวันนี้ดูเหมือนว่าการได้นอนพักจะทำให้ทั้งสองคนดูดีขึ้นมาหน่อย</font>
<br><br>
   จากเมื่อวานนี้บุรุษผู้หนึ่งบาดเจ็บโดยที่ยังขยับไม่ค่อยได้เท่าใดนัก กับสตรีนางหนึ่งจมน้ำแล้วไม่ยอมรักษาอุณหภูมิร่างกายให้อบอุ่นเอาไว้เสียสละดูแลเขาทั้งคืนจนป่วยไข้ตอนนี้ภาพเหล่านั้นมลายหายไปในพริบตา
<br><br>
   หลิวชุ่นที่แผลเริ่มแห้งแล้วร่วมกับฤทธิ์ยาสมุนไพรบรรเทาปวดใส่ร่วมไปในนี้ด้วยก็เริ่มขยับออกจากใต้พฤกษางามเพื่อขยับเดินตามโขดหินไปยังสถานที่ที่เป็นพื้นมั่นคงไร้สายน้ำล้อมกายแบบก่อนหน้าที่ผ่านมา
<br><br>
   แม้ว่าเขาจะไม่อยากปฏิเสธเท่าใดนักว่าสถานที่นี้ดูงดงามจนเหมือนได้มาเที่ยวเล่นกับนางสองต่อสองก็ตาม
<br><br>
   ข้าวของบางส่วนเหลียนฮวาให้เฮยเฉวียนที่ขยายร่างโตมาช่วยแบกข้าวของเอานางคิดว่าวันนี้ยังไม่ควรจะเดินทางไปไหนไกลเท่าใดเพราพว่าแผลของเขาเพิ่งจะแห้งดีหากขยับมากเข้า เดินนานจนสะเทือนแผลฉีกคงไม่ใช่เรื่องดีแน่เช่นนั้นแล้วในวันนี้ที่เขาดึงดันจะช่วยก่อกองไฟก็ทำให้ทั้งสองคนหนึ่งตัวได้ไออุ่นใหม่นอกจากการห่อเสื้อคลุมด้วยกันอีกต่อไปแล้ว
<br><br>
   แต่แน่นอนว่าไม่ใช่แค่ไออุ่นการทำอาหารก็ได้ทำอะไรที่มันสร้างสรรค์ขึ้นมาหน่อย ไม่ใช่หยิบแค่เนื้อแดดเดียวแห้งที่เหลือจากการเดินทางที่ผ่านมามานั่งเคี้ยวประทังชีวิตนี่น่ะน่าอดสูยิ่งนัก
<br><br>
   เว่ยเจียเหลียนฮวาผู้เป็นแม่ครัวจำเป็นก็เริ่มลงมือทำเมนูง่าย ๆ อย่างไก่ขอทานเพื่อมาฉีกให้คนป่วยได้รับเนื้อเยอะ ๆ จะได้ฟื้นตัวไว ๆ
<br><br>
   “ไก่ขอทานเจ้าค่ะจีหยาน”
<br><br>
   หลิวชุ่นได้กลิ่นอาหารแล้วก็อดยอมรับไม่ได้ว่านี่น่ะหอมยิ่งนักในช่วงเวลาที่ไม่มีสิ่งใดแล้วยิ่งเป็นอาหารฝีมือของสตรีนางนี้ที่เขาเคยได้ลองลิ้มลองอยู่เนือง ๆ ยิ่งไม่ต้องกังวลเรื่องรสชาติเท่าใดนัก
<br><br>
   แม้จะไม่ใช่อาหารอร่อยล้ำแต่กลับเป็นอาหารที่เต็มไปด้วยเอกลักษณ์และตัวตนของนาง
<br><br>
   เขาคิดอะไรได้บางอย่างจากที่กำลังจะเอื้อมมือไปรับถ้วยดินเผาจากมมือเล็กก็แสร้งเจ็บบาดแผลขึ้นมาจนไม่อาจยื่นมือไปได้
<br><br>
   “จ—จีหยานเจ็บแผลหรือ”
<br><br>
   “อืมเห็นทีคงขยับไม่ได้แล้ว รบกวนเจ้าป้อนข้าที”
<br><br>
   ด้วยสมองอันชาญฉลาดของนางได้ประมวลผลตรงหน้าพร้อมวิเคราะห์ความเป็นไปได้แล้วก็รู้สึกได้ว่าอีกคนกำลังแกล้งนางเล่นแล้วดวงตากลมเมล็ดซิ่งแลเห็นความหยอกเย้าคลอในดวงตาสีรัตติกาลก็ยืนยันสิ่งที่นางคิด
<br><br>
   “อั่ก— ข้าเจ็บยิ่งนักเหลียนฮวา”
<br><br>
   “ข—เข้าใจแล้วเจ้าค่ะ ไม่ต้องขยับใด ๆ ทั้งสิ้นประเดี๋ยวข้าป้อนเอง”
<br><br>
   แม้จะรู้ว่าเสแสร้ง ทว่าก็ใจอ่อนยินยอมแต่โดยดีใครว่านางเป็นตัวเสแสร้งกันเมื่อมาอยู่ต่อหน้าบุรุษสกุลหลิวไม่เคยจะสู้ได้เลยสักครามือเล็กใช้ตะเกียบคีบเนื้อไก่ป้อนเขาทีละคำตามด้วยใช้ช้อนตักข้าวต้มร้อน ๆ ทานคู่กันโดยที่ไม่ลืมที่จะเป่าเพื่อไม่ให้ลวกปากเขาในทุก ๆ คำ
<br><br>
   นางไม่เคยดูแลคนป่วยหรอกสิ่งที่นางทำนั้นคือสิ่งที่นางอ่านเอาทั้งสิ้นร่อยรองม้วนตำราที่กางกับพื้นหินมากมายเป็นเครื่องยืนยันว่านางค้นคว้าหลาย ๆ อย่างเพื่อที่จะดูแลเขาให้ดีที่สุดและสิ่งที่ทำให้นางได้รับอิทธิพลมากที่สุดก็คงเป็นความทรงจำที่มารดาเฝ้าไข้ไม่ห่างครั้นยังเป็นเพียงดรุณีน้อยเช่นนี้แล้วนางจึงรวบรวมทุกเรื่องที่มีมาดูแลเขา
<br><br>
   ผ่านไปราว ๆ เกือบครึ่งชั่วยามก็กินอิ่มกันหมดแน่นอนว่านางไม่ลืมที่จะป้อนเฮยเฉวียนด้วยดังนั้นแล้ววลีที่ว่าหนังท้องตึงหนังตาหย่อนนั้นคือสิ่งที่สามารถพิสูจน์ได้ในทุก ๆ ครั้งที่ทานข้าวเสร็จ
<br><br>
   “จีหยานท่านมานอนตรงนี้สิ”
<br><br>
   เว่ยเจียเหลียนฮวาเอ่ยก่อนที่จะให้เขาขยับตัวมานอนพิงเฮยเฉวียนร่างโตแม้ว่ามันจะไม่ได้มีพุงนุ่ม ๆ มากนักทว่ามันก็อุ่นและมีขนนุ่มมากกว่าผนังหินเย็น ๆ มือเล็กหมายจะห่มเสื้อคลุมให้เขาทว่ากลับถูกเขาดึงให้มานอนเอนกายพิงเขาอีกคราแล้วค่อยคลุมเสื้อคลุมปิดท้าย
<br><br>
   “คือว่าไม่ชิดกันเกินไปหรือเจ้าคะ”
<br><br>
   “เมื่อวานก็นอนเช่นนี้มิใช่หรือ”
<br><br>
   “แต่วันนี้ข้าไม่ได้ป่วยนะ”
<br><br>
   “อย่าขยับเลย นอนได้แล้ว เดี๋ยวแผลข้าจะฉีกเอานะ”
<br><br>
   โดยเขาให้ข้ออ้างแผลฉีกเข้าไปก็จำต้องหยุดดื้อดึงแล้วพักผ่อนเอาแรง
<br><br>
   เพื่อในวันพรุ่งนี้ที่นางและเขาตกลงกันว่าจะหาทางออกจากที่นี่จะได้มีพละกำลังเดินทางต่อ
</div>
<img style= "width: 75%;" src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/3e558b428bc2798ada28d7067969f8308aa0a842f956-fBiPJm_fw658webp_11zon.png" border="0" alt=""> <br><br>
<br>
<b>พรสวรรค์ อัจฉริยะ</b>
<br>
- สามารถโรลเพลย์ค้นคว้าหาความรู้จากการฟัง หรือ อ่าน +30 EXP (วันละครั้ง)
<br><br>
@Admin
<br><br><br><br><br>
</div>
</div>
<div style="margin-top: -200px; ">
<div style="height: 450px; background-image: url('https://img2.pic.in.th/pic/997474d9f1fa22b3deb3f9e8f3f5e600973a636a4f869b-1TtaqD_fw658webp_11zon.png');
background-repeat: no-repeat;
background-size: cover;
"></div></div>
</div>
</div>
</div></font></div>
<style>
#ZhiLian01 {
border: 0px solid;
border-radius: 10px;
background-image: url("https://i.imgur.com/ujhleR3.jpeg"); }
#ZhiLian02 {
border: 0px solid;
width: 75%;
box-shadow: #000000 5px 5px 5em;
background-color : #F2F1ED;}
#ZhiLian03 {
border: 0px solid;
padding: 0px 50px;
width: 75%;}
#ZhiLian04 {
border: 0px solid;
padding: 30px;
width: 500px;
box-shadow: #000000 5px 5px 5em;
background-image: url("https://i.imgur.com/IFRHQ59.png");}
</style>
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Charmonman:wght@400;700&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Niramit:ital,wght@0,200;0,300;0,400;0,500;0,600;0,700;1,200;1,300;1,400;1,500;1,600;1,700&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Zhi+Mang+Xing&display=swap" rel="stylesheet">
<div align="center">
<font face="Sarabun" size="3" color="#4C4C57">
<div id="ZhiLian01">
<div id="ZhiLian02">
<div style="height: 1200px; background-image: url('https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d24e426ac5f4f0025b9adb4c4717f7fa2858a55a15b2e3-C3p10l_fw658webp_11zon.png'); background-repeat: no-repeat; background-size: cover;"></div>
<div style="margin-top: -1000px; text-align: center;"><b>
<img height="300" src="https://img2.pic.in.th/pic/d82c05b49ff8092e33ac7c39a447629be02da48d5e407-1F2pzF_fw658webp_11zon.png" border="0" alt=""><br>
<span style="text-shadow: #696969 5px 5px 10px"><font size="6"><font face="Zhi Mang Xing">荷香万里夏</font><br>กลิ่นบัวหอม คิมหันต์หมื่นลี้</font><br><font size="4"> วันที่ยี่สิบเก้า อู่เยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบเอ็ด <br></font></span></b>
</div><br><br>
<div style="margin-top: -50px; ">
<div id="ZhiLian03">
<div align="left">
   <font size="5"><b><u><i>ติดถ้ำวันที่ 4 </i></u></b>
<br><br>
   “เก็บของเรียบร้อย”</font>
<br><br>
   เครื่องมือทำมาหากินทั้งหลายถูกจัดเก็บเข้าในแหวนดาราจรัสเป็นที่เรียบร้อยแล้วเสื้อคลุมที่ถูกใช้ต่างผ้าห่มได้กลับมาประจำ ณ ไหล่บางเช่นเดิมเพราะว่าอาภรณ์ของนางช่างเบาบางนักจนเขายืนกรานว่านางต้องใส่มัน
<br><br>
   หลิวชุ่นกวาดสายตาไปมองบริเวณรอบ ๆ แล้วก็ทำได้แค่ถอนหายใจ จะกลับทางเดิมก็ไม่ได้พวกเขาลงมาด้วยวิธีที่พิเศษยิ่งกว่าอะไรทั้งนั้นวิธีพิเศษฉับไวและเสี่ยงโหม่งโลกาไปก่อนใครเสียด้วย
<br><br>
   “ตอนนี้คงทำได้แค่เดินหน้าต่อแล้วล่ะเจ้าค่ะ”
<br><br>
   เว่ยเจียเหลียนฮวาเองก็รู้สึกว่านอกจากเดินตามทางเดียวที่มีอยู่ตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าจะต้องเดินทางไหนอีกแล้วจะปีนขึ้นไปก็ไม่ได้เฮยเฉวียนเองก็ไม่ได้จะสามารถปีนขึ้นผาสูงได้เช่นกันมันเหาะไม่ได้และมันเป็นสุนัข
<br><br>
   หลิวชุ่นได้แต่พยักหน้าเห็นด้วยเท่านั้นก่อนที่เขาจะเดินไปกอบกุมมือเล็กเพื่อจับจูงเดินไปตามถ้ำตลอดทาง
<br><br>
   ช่วงเวลานี้ผ่านไปราวกับไร้กาลเวลาตอนนี้พวกนางไม่รู้ว่าว่ากลางวันหรือกลางคืนไร้แสงใดลอดผ่านจนน่าหวาดกลัวสิ่งที่รู้สึกโล่งใจคืออย่างน้อยก็ยังหายใจได้และรู้สึกถึงสายลมอ่อน ๆ สิ่งที่พวกนางควรทำคือการตามสายลมนั่นไป
<br><br>
  
แต่เมื่อเดินไปเรื่อย ๆ ก็จำต้องหยุดพักเพราะว่าร่างสูงยังคงบาดเจ็บอยู่แม้ว่าจะดีขึ้นมากแล้วก็ตามเว่ยเจียเหลียนฮวาไม่ต้องการให้มีสิ่งใดมาทำให้เขาอาการแย่ไปกว่านี้จึงยืนยันที่จะให้เขานอนพักในช่วงเวลาที่ร่างกายรู้สึกว่าน่าจะถึงเวลานอนได้แล้ว
<img style= "width: 75%;" src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/3e558b428bc2798ada28d7067969f8308aa0a842f956-fBiPJm_fw658webp_11zon.png" border="0" alt=""> <br><br>
<br><br>
@Admin
<br><br><br><br><br>
</div>
</div>
<div style="margin-top: -200px; ">
<div style="height: 450px; background-image: url('https://img2.pic.in.th/pic/997474d9f1fa22b3deb3f9e8f3f5e600973a636a4f869b-1TtaqD_fw658webp_11zon.png');
background-repeat: no-repeat;
background-size: cover;
"></div></div>
</div>
</div>
</div></font></div>
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย WeijiaLianhua เมื่อ 2025-7-7 01:20 <br /><br /><style>
#ZhiLian01 {
border: 0px solid;
border-radius: 10px;
background-image: url("https://i.imgur.com/ujhleR3.jpeg"); }
#ZhiLian02 {
border: 0px solid;
width: 75%;
box-shadow: #000000 5px 5px 5em;
background-color : #F2F1ED;}
#ZhiLian03 {
border: 0px solid;
padding: 0px 50px;
width: 75%;}
#ZhiLian04 {
border: 0px solid;
padding: 30px;
width: 500px;
box-shadow: #000000 5px 5px 5em;
background-image: url("https://i.imgur.com/IFRHQ59.png");}
</style>
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Charmonman:wght@400;700&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Niramit:ital,wght@0,200;0,300;0,400;0,500;0,600;0,700;1,200;1,300;1,400;1,500;1,600;1,700&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Zhi+Mang+Xing&display=swap" rel="stylesheet">
<div align="center">
<font face="Sarabun" size="3" color="#4C4C57">
<div id="ZhiLian01">
<div id="ZhiLian02">
<div style="height: 1200px; background-image: url('https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d24e426ac5f4f0025b9adb4c4717f7fa2858a55a15b2e3-C3p10l_fw658webp_11zon.png'); background-repeat: no-repeat; background-size: cover;"></div>
<div style="margin-top: -1000px; text-align: center;"><b>
<img height="300" src="https://img2.pic.in.th/pic/d82c05b49ff8092e33ac7c39a447629be02da48d5e407-1F2pzF_fw658webp_11zon.png" border="0" alt=""><br>
<span style="text-shadow: #696969 5px 5px 10px"><font size="6"><font face="Zhi Mang Xing">荷香万里夏</font><br>กลิ่นบัวหอม คิมหันต์หมื่นลี้</font><br><font size="4"> วันที่สามสิบ อู่เยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบเอ็ด <br> </font></span></b>
</div><br><br>
<div style="margin-top: -50px; ">
<div id="ZhiLian03">
<div align="left">
   <font size="5"><b><u><i>ติดถ้ำวันที่ 5 </i></u></b>
<br><br>
   ไม่รู้ว่าอรุณเบิกฟ้าหรือไม่ ทว่าตอนนี้กลับตื่นเสียแล้ว</font>
<br><br>
  คงเพราะไม่มีแสงใดลอดบอกเวลากระมังแค่รู้สึกตัวเท่านั้นก็เท่ากับว่านี่คือเวลาเช้าสำหรับนางเว่ยเจียเหลียนฮซาผู้ที่ต้องตื่นมาทำแผลให้เขาตลอดทุกวันตั้งแต่ที่ลงมาอยู่ในถ้ำนี้จำต้องขยับกายเพื่อลุกไปเตรียมข้าวของทว่าเมื่อร่างเล็กขยับเพียงนิดอ้อมแขนแกร่งที่โอบกอดพลันกระชับแน่นจนไม่อาจลุกไปไหนได้
<br><br>
   “จีหยาน…ได้เวลาเปลี่ยนผ้าพันแผลแล้วเจ้าค่ะ”
<br><br>
  “...ข้าขออีกประเดี๋ยว”
<br><br>
  ความดื้อดึงเล็ก ๆ ในยามตื่นนอนนี้ทำเอาร่างเล็กอดไม่ได้ที่จะขบขันออกมาเบา ๆ แม้พยายามจะเกาะมือหนานั่นเท่าใดกลับขยับกอดแน่นราวกลับกลัวว่านางจะหายไปอย่างไรอย่างนั้นเว่ยเจียเหลียนฮวาได้แต่ถอนหายใจเบา ๆ เมื่อเขาเป็นเช่นนี้แต่ก็ไม่พยายามจะขยับต่ออีกแล้ว
<br><br>
  “ไยทำเหมือนข้าจะหายไปเล่าเจ้าคะนี่มิใช่ความฝันเสียหน่อย”
<br><br>
  “แต่การมีเจ้าอยู่ข้างกายข้าในยามนี้…ราวกับฝันยิ่งนัก”
<br><br>
  ครานี้เป็นนางที่ค่อย ๆ ขยับไปคลำใบหน้าหล่อเหลาครั้นได้ตำแหน่งที่แม่นยำแล้วก็ค่อย ๆ ขยับกายจุมพิตเบา ๆ ที่มุมริมฝีปากของเขาด้วยความเขินอายไม่กล้าที่จะเป็นฝ่าบประทับลงไปตรง ๆ นางเพียงต้องการให้เขาได้รับการยืนยันว่านางยังอยู่ตรงนี้ก็เท่านั้น
<br><br>
  “ไยท่านไม่ตื่นมาดูว่ามันไม่ใช่ความฝันเล่า”
<br><br>
   “ก็ได้ ก็ได้”
<br><br>
  ในที่สุดเขาก็ขยับกายลุกขึ้นเสียทีทั้งยังแอบยกยิ้มอย่างพอใจเสียด้วย แม้ว่าในถ้ำนี้จะมืดเพียงใดทว่ามันยังพอแลเห็นอยู่ราง ๆ บ้าง ทำให้นางยังคงจับได้ว่าเขากำลังพอใจที่นางเป็นคนรุกเขาก่อนในยามเข้านี้
<br><br>
   มารดาต้องกรีดร้องเป็นแน่
<br><br>
   เหลียนฮวาถอนหายใจเบา ๆ ก่อนที่จะจัดการทำแผลให้เขาใหม่ในตอนนี้รู้สึกได้ว่าแผลกำลังสมานอย่างเห็นได้ชัดอีกไม่นานก็คงจะตกสะเก็ดและเริ่มแห้งสนิทมือเล็กค่อย ๆ ล้างแผละและบดสมุนไพรใส่ยาให้เรียบร้อยส่วนยาบำรุงนี้ได้การจุดไฟจากเขาช่วยให้นางได้ต้มสมุนไพรมาบำรุงร่างกายเขาเพิ่มประสิทธิภาพเข้าไปอีกนี่จึงพอเข้าใจได้ว่าทำไมเขาถึงหายไวเช่นนี้
<br><br>
   มีนางพยาบาลดีเช่นนี้ไยไม่หายไวเล่า
<br><br>
  “ยังเจ็บอยู่หรือไม่” นางถามโดยไม่สบตา
<br><br>
   “เพียงเจ้ามาใส่ยาให้ข้าทุกวันเช่นนี้ ข้าก็ยอมเจ็บไปอีกสักเจ็ดราตรี”
<br><br>
   เหลียนฮวาหลบตา มือหยุดชั่วครู่บนบ่าของเขาที่กำลังได้รับการพันผ้าพันแผลสะอาดใหม่ใบหน้าของนางปรากฎสีชาดจางระบายทั่วแก้มใสนางกระแอมไอก่อนจะเริ่มพันอีกสักครู่ให้เสร็จเรียบร้อย
<br><br>
   “ท่านปากหวานเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อไร”
<br><br>
   “ตั้งแต่ได้จูบเจ้ากระมัง”
<br><br>
   “น่าตายนัก”
<br><br>
   มือเล็กตีไหล่หนาเบา ๆ ก่อนที่จะเก็บของบัดนี้ใบหน้าของนางแดงจนใบหูขึ้นสีจางเสียแล้วทำเอาหลิวชุ่นหัวเราะออกมาอย่างพออกพอใจในส่วนของสตรีที่โดนเช่นนี้ก็เป็นฝ่ายว้าวุ่นเสียเอง
<br><br>
   การเดินทางนี้ตรงไปเรื่อย ๆ ทั้งตามเสียงน้ำไหลตามสายลมที่พัดโบกเป็ฯการเดินทางที่เรียบง่ายและเงียบเชียบมีเพียงมือที่กอบกุมกันตลอดทางที่รับรู้การมีอยู่ของกันและกัน
</div>
<img style= "width: 75%;" src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/3e558b428bc2798ada28d7067969f8308aa0a842f956-fBiPJm_fw658webp_11zon.png" border="0" alt=""> <br><br>
<br><br>
@Admin
<br><br><br><br><br>
</div>
</div>
<div style="margin-top: -200px; ">
<div style="height: 450px; background-image: url('https://img2.pic.in.th/pic/997474d9f1fa22b3deb3f9e8f3f5e600973a636a4f869b-1TtaqD_fw658webp_11zon.png');
background-repeat: no-repeat;
background-size: cover;
"></div></div>
</div>
</div>
</div></font></div>
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย WeijiaLianhua เมื่อ 2025-7-7 01:20 <br /><br /><style>
#ZhiLian01 {
border: 0px solid;
border-radius: 10px;
background-image: url("https://i.imgur.com/ujhleR3.jpeg"); }
#ZhiLian02 {
border: 0px solid;
width: 75%;
box-shadow: #000000 5px 5px 5em;
background-color : #F2F1ED;}
#ZhiLian03 {
border: 0px solid;
padding: 0px 50px;
width: 75%;}
#ZhiLian04 {
border: 0px solid;
padding: 30px;
width: 500px;
box-shadow: #000000 5px 5px 5em;
background-image: url("https://i.imgur.com/IFRHQ59.png");}
</style>
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Charmonman:wght@400;700&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Niramit:ital,wght@0,200;0,300;0,400;0,500;0,600;0,700;1,200;1,300;1,400;1,500;1,600;1,700&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Zhi+Mang+Xing&display=swap" rel="stylesheet">
<div align="center">
<font face="Sarabun" size="3" color="#4C4C57">
<div id="ZhiLian01">
<div id="ZhiLian02">
<div style="height: 1200px; background-image: url('https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d24e426ac5f4f0025b9adb4c4717f7fa2858a55a15b2e3-C3p10l_fw658webp_11zon.png'); background-repeat: no-repeat; background-size: cover;"></div>
<div style="margin-top: -1000px; text-align: center;"><b>
<img height="300" src="https://img2.pic.in.th/pic/d82c05b49ff8092e33ac7c39a447629be02da48d5e407-1F2pzF_fw658webp_11zon.png" border="0" alt=""><br>
<span style="text-shadow: #696969 5px 5px 10px"><font size="6"><font face="Zhi Mang Xing">荷香万里夏</font><br>กลิ่นบัวหอม คิมหันต์หมื่นลี้</font><br><font size="4"> วันที่หนึ่ง ลิ่วเยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบเอ็ด <br> </font></span></b>
</div><br><br>
<div style="margin-top: -50px; ">
<div id="ZhiLian03">
<div align="left">
<font size="5"><b><u><i>ติดถ้ำวันที่ 6 </i></u></b>
<br><br>
ไม่รู้ว่าอรุณเบิกฟ้าหรือไม่ ทว่าตอนนี้กลับตื่นเสียแล้ว…อีกครา</font>
<br><br>
ทว่ารอบนี้นางไม่ได้รีบขยับกายไปไหนรั้งรอให้เขาเริ่มรู้สึกตัวก็เริ่มขยับให้เขารู้ว่านางตื่นแล้วในวันนี้กิจยามเช้าเป็นไปได้ด้วยดีเช่นเดิมนางถอดผ้าพันแผล ล้างแผล ใส่ยา และพันแผนใหม่
<br><br>
ต้องยอมรับว่าในช่วงแรกที่แผลเริ่มหายดีนั้นนางไม่อาจสบดวงตาเขาได้แต่ก็ไม่อาจจดจ่อกับกายของเขาได้เช่นกันพอยิ่งความสบายใจว่าเขาเริ่มหายดีเข้ามาแทนที่ความเป็ฯห่วงดวงตาพลันเริ่มสำรวจกายเขามากขึ้นกว่าเดิมจนเก้อเขินไปหมดมือไม้เก้เก้กังกังขึ้นมาเสียอย่างนั้น
<br><br>
ครั้นทำแผลเรียบร้อยกินมื้ออาหารเช้าให้อิ่มท้องก็เดินทางต่อโดนมีเฮยเฉวียนนำทางควยดมหาทางออกให้พวกนางเดินทางไปเรื่อย ๆ หากต้องเจอทางที่ค่อนข้างเกินกำลังก็ขึ้นหลังเฮยเฉวียนแล้วให้มันช่วงกระโดดลงไปเมื่อเจอเวส้นทางคับแคบก็ให้เฮยเฉวียนกลับร่างลูกสุนัขเพื่อให้นางอุ้มเดินเป็นเช่นนี้จนถึงเวลาที่ร่างกายอ่อนล้าได้เวลาพักผ่อนเสียแล้ว
<br><br>
“ออกไปครานี้ท่านจะทำอย่างไรหรือ”
<br><br>
เว่ยเจียเหลียนฮวาเอ่ยในขณะที่กำลังนั่งข้าง ๆ เขามองกองไฟที่จุดปะทุเบา ๆ
<br><br>
“ก็คงต้องรีบรายงานสถานการณ์กระมังเจ้าล่ะ”
<br><br>
“ไม่พ้นเร่งกลับวังหรอกเจ้าค่ะ”
<br><br>
คำตอบของนางทำให้เขารู้สึกโหวงในดวงใจในตอนนี้เขายังไม่อาจครอบครองนางได้นางยังคงเป็นสตรีของพระเชษฐา ความจริงนี้ทำให้รู้สึกขมในริมฝีปากยิ่งกว่าตอนดื่มยาต้มฝีมือนางเสียอีกแขนแกร่งค่อย ๆ เลื่อนไปโอบกอดเอวบางใบหน้าคมคายซบลงบ่าเล็กเขารู้สึกว่าตนเองนั้นช่างอ่อนกำลังเหลือเกินทั้งตัดพ้อว่าไยเขาไม่เป็นบุรุษคนแรกที่ได้รู้จักนาง
<br><br>
ด้วยความรู้สึกอันหลากหลายทำให้ร่างสูงค่อย ๆ มัวเมาในกลิ่นกายสาวและความอบอุ่นในอ้อมแขนเขาที่รู้สึกว่าออกจากถ้ำนี้ไปแล้วคงไม่อาจกระทำเช่นนี้ได้อีกสักพักใหญ่ก็รู้สึกไม่อยากปล่อยนางไปจากเขาเลยริมฝีปากที่ชิดใกล้ค่อย ๆ ประทับลงตามไหล่บางค่อย ๆ เลื่อนมาที่ลำคอระหงส์และขึ้นมาครอบครองริมฝีปากนุ่มนี้
<br><br>
ความรู้สึกอยากครอบครอง ความรู้สึกต้องการนางกำลังปะทะเข้ากับความคิด ศีลธรรม และศักดิ์ศรีที่ต้องรักษาเอาไว้เพื่อนางเมื่อได้คำนวณแล้วว่าสิ่งใดต้องรักษาเขาจึงอดกลั้นก่อนจะจบลงที่โอบกอดนางไว้ทั้งอย่างนั้น
<br><br>
“ข้า…จะไม่ทำร้ายเจ้าเด็ดขาด”ทำเสียงแกร่งช่างอบอุ่นแต่ในขณะเดียวกันกลับสะท้อนความอดกลั้นที่เขามี
<br><br>
นั่นทำให้ผู้ฟังอย่างเว่ยเจียเหลียนฮวารู้สึกอบอุ่นหัวใจยิ่งนักที่เขาให้ความสำคัญแก่นางถึงเพียงนี้
<br><br>
และทั้งคู่ก็ผ่านช่วงเวลานี้ไปพร้อมกับห้วงนิทราในอ้อมแขนของกันและกัน
</div><br><br>
@Admin
<br><br><br><br><br>
</div>
</div>
<div style="margin-top: -200px; ">
<div style="height: 450px; background-image: url('https://img2.pic.in.th/pic/997474d9f1fa22b3deb3f9e8f3f5e600973a636a4f869b-1TtaqD_fw658webp_11zon.png');
background-repeat: no-repeat;
background-size: cover;
"></div></div>
</div>
</div>
</div></font></div>
<style>
#ZhiLian01 {
border: 0px solid;
border-radius: 10px;
background-image: url("https://i.imgur.com/ujhleR3.jpeg"); }
#ZhiLian02 {
border: 0px solid;
width: 75%;
box-shadow: #000000 5px 5px 5em;
background-color : #F2F1ED;}
#ZhiLian03 {
border: 0px solid;
padding: 0px 50px;
width: 75%;}
#ZhiLian04 {
border: 0px solid;
padding: 30px;
width: 500px;
box-shadow: #000000 5px 5px 5em;
background-image: url("https://i.imgur.com/IFRHQ59.png");}
</style>
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Charmonman:wght@400;700&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Niramit:ital,wght@0,200;0,300;0,400;0,500;0,600;0,700;1,200;1,300;1,400;1,500;1,600;1,700&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Zhi+Mang+Xing&display=swap" rel="stylesheet">
<div align="center">
<font face="Sarabun" size="3" color="#4C4C57">
<div id="ZhiLian01">
<div id="ZhiLian02">
<div style="height: 1200px; background-image: url('https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d24e426ac5f4f0025b9adb4c4717f7fa2858a55a15b2e3-C3p10l_fw658webp_11zon.png'); background-repeat: no-repeat; background-size: cover;"></div>
<div style="margin-top: -1000px; text-align: center;"><b>
<img height="300" src="https://img2.pic.in.th/pic/d82c05b49ff8092e33ac7c39a447629be02da48d5e407-1F2pzF_fw658webp_11zon.png" border="0" alt=""><br>
<span style="text-shadow: #696969 5px 5px 10px"><font size="6"><font face="Zhi Mang Xing">荷香万里夏</font><br>กลิ่นบัวหอม คิมหันต์หมื่นลี้</font><br><font size="4"> วันที่สอง ลิ่วเยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบเอ็ด <br></font></span></b>
</div><br><br>
<div style="margin-top: -50px; ">
<div id="ZhiLian03">
<div align="left">
   <font size="5"><b><u><i>ติดถ้ำวันที่ 7 </i></u></b>
<br><br>
   ในวันนี้เป็นวันที่เจ็ดที่พวกนางอยู่ในถ้ำ</font>
<br><br>
  การทำแผลทุกวันทำให้เขาหายดีไวขึ้นอย่างที่คิดไว้บัดนี้อาดแผลตกสะเก็ดสื่อถึงแผลแห้งไม่ฉีกขาดจากกันได้อีกต่อไปแล้วทว่านางยังคงไม่วางใจจึงใส่ยาต่อไปแม้ว่าจะไม่ได้ใส่ยาบรรเทาอาการปวดแล้วก็ตาม
<br><br>
  ในวันนี้เป็นวันที่เฮยเฉวียนตื่นเต้นกว่าปกติมันบอกว่ารู้สึกได้ว่าทางออกอยู่ไม่ไกลจากนี้แล้วเว่ยเจียเหลียนฮวาและหลิวชุ่นมองหน้ากันก่อนจะแย้มยิ้มดีใจ
<br><br>
  แม้ว่าจำต้องจากทว่าการได้ยืนเคียงกันใต้ฟ้ากว้างอย่างถูกต้องย่อมดีกว่าเป็นไหนไหน
<br><br>
  ใช้เวลาอยู่นานพอสมควรเชียวกว่าจะเดินทางมาจนถึงจุดที่แลเห็นแสงสว่างมือของทั้งสองที่กอบกุมกันค่อย ๆ เดินไปยังแสงสว่างที่แลเห็นอยู่รำไรแต่ครั้นเมื่อแสงสว่างมากขึ้นทุกทีเขากลับปล่อยมือแลว้เดินมาน้ำหน้านาง
<br><br>
  “เดี๋ยวข้าจะเดินไปดูก่อนหากปลอดภัยข้าจะกลับมารับ”
<br><br>
  “ไยไม่เดินไปด้วยกันเล่า”
<br><br>
  “หากผานี้พวกมันรู้จักทางออกขึ้นมาเจ้าจะเป็นอันตรายได้”
<br><br>
  “ให้ข้าไปแทนเถิดขอรับ”
<br><br>
  ตั้งแต่ที่มันอยู่กับนายทั้งสองมานี้มันได้เรียนรู้ที่จะรับใช้อย่างถูกวิธีแล้วในเมื่อพวกเขาไม่เดินทางออกไปเองมันก็อาสาที่จะนำทางและไม่รั้งรอสิ่งใดมันก็เดินไปดม ๆ ไป
<br><br>
  “ไม่มีกลิ่นผู้มดทั้งสิ้นปลอดภัยขอรับ”
<br><br>
  ความโล่งใจตีขึ้นมาในอกเว่ยเจียเหลียนฮวากระโจนกอดเขาด้วยความปิติยินดียิ่งในที่สุดก็ได้ออกจากที่แห่งนี้เสียทีเขารับอ้อมกอดของนางก็รู้สึกไม่ต่างในหัวของเขาได้วางแผนไว้แล้วว่าจะกระทำอย่างไรต่อไปบ้างนับจากนี้
<br><br>
  แล้วทั้งสองมนุษย์ หนึ่งสัตว์อสูรก็ได้ก้าวออกจากถ้ำแห่งนี้เสียที
</div>
<img style= "width: 75%;" src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/3e558b428bc2798ada28d7067969f8308aa0a842f956-fBiPJm_fw658webp_11zon.png" border="0" alt=""> <br><br>
ออกจากถ้ำสักทีค่ะอยากไปพลอดรักกันบนติดแล้วววว<br><br>
@Admin
<br><br><br>
</div>
</div>
<div style="margin-top: -200px; ">
<div style="height: 450px; background-image: url('https://img2.pic.in.th/pic/997474d9f1fa22b3deb3f9e8f3f5e600973a636a4f869b-1TtaqD_fw658webp_11zon.png');
background-repeat: no-repeat;
background-size: cover;
"></div></div>
</div>
</div>
</div></font></div>
หน้า:
[1]