เว็บบอร์ด › ฝั่งตะวันตก › จวนพระเอก (จวนต้าซือคงแห่งต้าฮั่น)

Watcher โพสต์ 2025-7-18 13:09:13

จวนพระเอก (จวนต้าซือคงแห่งต้าฮั่น)

<meta charset="UTF-8">
<title>จวนสกุลเถียน จวนพระเอก</title>

<!-- ฟอนต์จาก Google -->
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Niramit:wght@300;400;500;700&amp;display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Charmonman:wght@400;700&amp;display=swap" rel="stylesheet">

<style>
#box01 {
    border: 0px double;
    border-radius: 25px;
    padding: 50px;
    background-color: #030A1F;
    background-image: radial-gradient(circle at top left, rgba(120,150,200,0.1), transparent 70%);
    box-shadow:
      0 0 20px rgba(138,173,255,0.4),
      0 0 60px rgba(90,103,110,0.5),
      inset 0 0 30px rgba(255, 255, 255, 0.03);
    transition: box-shadow 0.4s ease-in-out;
}

body {
    margin: 0;
    padding: 30px;
    background: url("https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/8f38e2a32175066519c39c7dcdf9eef19ef5437917372a-aCsyet_fw658webp.md.png") no-repeat center center fixed;
    background-size: cover;
    font-family: 'Niramit', sans-serif;
}

.main-container {
    max-width: 800px;
    margin: auto;
    background-color: #0E1F44;
    border-radius: 25px;
    padding: 40px;
    box-shadow: 0px 0px 40px rgba(0, 0, 0, 0.3);
    background-image: url('https://img2.pic.in.th/pic/d881fefa9db7d8c4a26ac5b641e95dff4edfba2318592-OGKQtv_fw658webp.png');
    background-size: cover;
}

.glow-title {
    font-family: 'Charmonman', cursive;
    font-size: 48px;
    font-weight: bold;
    color: #ffffff;
    text-align: center;
    margin-bottom: 5px;
    text-shadow:
      0 0 5px #A9BED7,
      0 0 10px #A9BED7,
      0 0 15px #A9BED7,
      2px 2px 4px rgba(0, 0, 0, 0.3);
}

.glow-subtitle {
    font-family: 'Charmonman', cursive;
    font-size: 20px;
    font-style: italic;
    color: #ffffff;
    text-align: center;
    margin-bottom: 20px;
    text-shadow:
      0 0 3px #A9BED7,
      0 0 6px #A9BED7;
}

.flower-divider {
    background-image: url('https://img2.pic.in.th/pic/fe374133aebdcca9cebd54f73c8cc124dd4a5099307bb4-r2FmZI_fw658webp.md.png');
    background-size: contain;
    background-repeat: no-repeat;
    background-position: center;
    height: 200px;
    margin-bottom: 30px;
}

.banner-image {
    width: 100%;
    border-radius: 15px;
    box-shadow: 0px 0px 10px rgba(0, 0, 0, 0.2);
    margin-bottom: 30px;
}

.text-box {
    background: #07112C;
    border-radius: 20px;
    padding: 30px;
    font-size: 18px;
    color: #F0EAD6;
    line-height: 1.9em;
    box-shadow: inset 0 0 15px rgba(0, 0, 0, 0.1);
}

.text-box .title {
    text-align: center;
    font-size: 20px;
    font-weight: bold;
    color: #E8A03B;
    margin-bottom: 10px;
}

.text-box .subtitle {
    text-align: center;
    font-size: 16px;
    color: #DDC799;
    margin-bottom: 20px;
}

.flex-boxes {
    display: flex;
    flex-wrap: wrap;
    gap: 20px;
    justify-content: center;
    margin-top: 40px;
    margin-bottom: 30px;
}

.info-box {
    flex: 1 1 300px;
    max-width: 400px;
    background-color: rgba(7, 17, 44, 0.92);
    border-radius: 20px;
    box-shadow: 0 0 15px rgba(0,0,0,0.3);
    overflow: hidden;
    color: #F0EAD6;
}

.info-box img {
    width: 100%;
    display: block;
    border-bottom: 1px solid #ccc;
}

.info-box .content {
    padding: 20px;
    font-family: 'Niramit', sans-serif;
    color: #F0EAD6;
}

.info-box .content .title {
    font-size: 20px;
    font-weight: bold;
    color: #E8A03B;
    text-align: center;
}

.info-box .content .subtitle {
    font-size: 14px;
    text-align: center;
    color: #DDC799;
    margin: 8px 0 16px;
}
</style>



<div align="center">
<div id="box01">

<div class="main-container">
    <div class="glow-title"><img src="static/image/hrline/newbg25.png" border="0" alt=""><br></div><div class="glow-title">จวนพระเอก</div><br>
    <div class="glow-subtitle">{ จวนต้าซือคงแห่งราชสำนักฮั่น }</div>

    <div class="flower-divider"></div>

    <img class="banner-image" src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/9d8faa1e67ba1c06f01df9d9cf3cd152a2913a26164ad-Xdtaml_fw658webp.md.png" alt="ภาพประกอบ">

    <div class="text-box">
      <div class="title"><font color="#ffffff">【 จวนต้าซือคง 】</font></div>
      <div class="subtitle">「 วางกลศึกในเงามืดสำเร็จได้ด้วยความสงบงัน นอกเปี่ยมเมตตาในซ่อนคมดาบ ยิ้มพรายซุกใต้ลิ้น 」</div>
      ในยามรัตติกาลที่ทุกเรือนหลับใหล จวนพระเอกกลับสว่างไสวด้วยโคมไฟที่ไม่มีวันดับ เปลวไฟมิได้ให้ความอบอุ่นแก่แขกผู้มาเยือนหากแต่เป็นแสงที่เผยให้เห็นเงาซ่อนเร้นและกลลวงที่ถูกวางไว้ราวกับหมากรุกกลางคืน บันไดหินที่ทอดขึ้นหน้าประตูเหมือนนำทางสู่วิหารแห่งปัญญา หากแต่แท้จริงแล้วมันคือน่านน้ำที่ล่อให้เหยื่อก้าวเข้าสู่กรงเล็บของอสรพิษ เสียงกลองไม้ที่ตั้งตระหง่านสองฝั่งประตู มีไว้ไม่ใช่เพื่อประกาศสงคราม แต่เพื่อเตือนว่า
      <br><br>
      <div style="text-align:center; font-style:italic;">"เจ้ากำลังย่างเท้าเข้าสู่แดนที่แม้ความจริงยังต้องหลีกเร้น"</div>
      <br>
      คำเล่าลือบอกว่า จวนแห่งนี้คือสถานที่ที่ ‘เงา’ ดำรงอยู่อย่างสง่างามพอ ๆ กับเจ้านายผู้เป็นหนึ่งในเสาหลักราชสำนัก แต่ก็ไม่มีใครกล้ายืนยันว่าความสวยงามที่เห็นนั้น มิได้มีราคาต้องจ่ายด้วยเลือด
    </div>

    <div class="flex-boxes">
      <div class="info-box">
      <img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/8702ad956f70523cafcdadc1f4ebc809.md.jpg" alt="เถียนเฟิง">
      <div class="content">
          <div class="title"><font size="5" color="#ffffff">【 เจ้าของจวน 】</font></div>
          <div class="subtitle"><font size="3">「 ต้าซือคงแห่งราชสำนักฮั่น • เถียน เฟิง ผู้บงการรัตนากร 」</font></div><font size="3">
          มหาเสนาบดีตรวจการแห่งราชสำนักฮั่น หนึ่งในขุนนางคนสนิทขององค์จักรพรรดิ ผู้ได้รับเกียรติให้สืบทอดตำแหน่งใหญ่หนึ่งในสามซานกง ‘ต้าซือคง’ เป็นบุรุษที่ภายนอกเพียบพร้อมด้วยมารยาทและความสุขุมเฉียบคม&nbsp;</font></div><div class="content"><font size="3">ทว่าเบื้องหลังกลับเป็นจอมวางแผนมากอุบายที่สามารถพลิกฟื้นสถานการณ์ได้อย่างเหนือชั้น ชำนาญในศาสตร์แห่งการล่อหลอกและวิเคราะห์ใจคน ราวกับอสรพิษที่ซ่อนเขี้ยวเงียบงัน โดยจะเผยพิษก็ต่อเมื่อเป็นคำสั่งจากองค์จักรพรรดิเท่านั้น
      </font></div><div class="content"><a href="https://han.mooorp.com/plugin.php?id=dzs_npc:dzs_npc#8"><font size="4">[ประวัติเพิ่มเติม]</font></a></div><div class="content"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/b7e43108750fed993adc8d257c6e34136749d4ea21543c-PLGsgX_fw658webp.md.png" width="150" _height="150" border="0"></div>
      </div>
    </div>
</div>

</div>&nbsp;
</div>

LinYa โพสต์ 2025-7-18 16:23:23

<span id="docs-internal-guid-6b4461cd-7fff-8085-d5d2-b24ae2ef8d49"><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/-4_20250603154522.md.png" width="500" _height="57" border="0"><font face="Sarabun" style="" size="4" color="#4169e1"><b></b></font></span></p><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><br></span></p><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" style="" size="4" color="#4169e1"><b>วันที่ 17 เดือน 6 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11</b></font></span></p><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" size="4" color="#4169e1"><b>ยามโฉ่ว เวลา 01.00 - 03.00 น. ณ ถนนสิบลี้ จวนสกุลเถียน จวนพระเอก</b></font></span></p><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" size="4" color="#4169e1"><b>อีเว้นท์ เงาจันทร์เหนือถนนสิบลี้</b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" size="3">         แม้ยามโฉ่วจะล่วงเข้าสู่ช่วงปลายยามดึกจนเมืองฉางอันเริ่มเงียบสงบ แต่สองเงาร่างกลับยังคงเดินต้วมเตี้ยมอย่างยากลำบากอยู่ริมถนนสิบลี้เสียงรองเท้าผ้าขูดกับพื้นกระเบื้องหินดังเป็นจังหวะเดียวกับเสียงบ่นอุบของหญิงสาวคนหนึ่งที่แบกมหาเสนาบดีผู้เมาหนักเกินอธิบาย<b><font color="#dda0dd"> “โอ๊ย…ยังจะมากอดแน่นอีกนะ! แค่พามาส่งถึงจวนก็นับว่าบุญคุณท่วมหัวแล้วนะรู้มั้ย!”</font></b> หลินหยาคำรามในลำคออย่างเหน็ดเหนื่อยจนแทบเข่าอ่อน มือข้างหนึ่งจับแขนเสื้อของเถียนเฟิงไว้ไม่ให้เขาล้มคว่ำ ส่วนอีกมือก็ยังคงคอยดึงหมวกไม้ไผ่ให้ปิดหน้าของเขาไว้…ไม่อย่างนั้นล่ะก็ ข่าว <i><b>‘ใต้เท้าเถียนเฟิงเมาจนต้องให้หญิงสาวหิ้วปีกกลับบ้าน’</b></i> ได้ขึ้นหัวข่าวของพวกแม่ค้าปากตลาดแน่</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">         </span><font face="Sarabun" size="3">จนกระทั่ง…เธอก็เหลือบตาขึ้นมองไปข้างหน้า แล้วเห็น… <b><font color="#dda0dd">“อะ…อะไรวะนั่น?” </font></b>หลินหยาหยุดชะงักเท้า ป้ายไม้ไผ่ขนาดใหญ่ที่ปักสง่าอยู่หน้าประตูจวนใหญ่โตหลังหนึ่งที่ตั้งอยู่หัวถนน เรียบง่ายแต่พอขยับเข้าไปใกล้ก็เห็นอักษรขนาดใหญ่เขียนไว้ด้วยหมึกสีทองอร่าม…</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun;"><font size="3">          </font><b style=""><font size="5" color="#ff0000"> </font></b></span><font face="Sarabun" size="5" color="#ff0000"><b style="">จวนพระเอก (主角府)</b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">         </span><font face="Sarabun" size="3" color="#dda0dd">“…………………………………..”</font></span></p><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" size="3" color="#dda0dd"><br></font></span></p><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/35eb4d91af848e3ef617ffe3ec795297.md.jpg" width="200" _height="200" border="0"><font face="Sarabun" size="3" color="#dda0dd"></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">         </span><font face="Sarabun" size="3">หลินหยาถึงกับตัวชะงักแล้วหยุดอยู่กับที่ดวงตาของเธอเบิกกว้างราวกับเผลอกลืนน้ำตาลทรายเข้าปากทั้งกระสอบ <b><font color="#dda0dd">“จวน…พระเอก…?”</font></b> เธอทวนในใจซ้ำอีกครั้งแล้วค่อย ๆ หันมามองชายที่ยังฟุบกับไหล่นางอยู่ <b><font color="#dda0dd">“ใต้เท้า…นี่คือ…จวนของท่าน?” </font></b>เถียนเฟิงที่ยังเมาอยู่ครึ่งค่อนสติสะบัดมือชี้ไปที่ประตูอย่างองอาจ…ไม่สิ…อย่างเมา ๆ พร้อมกับเสียงครางในลำคอ <b><font color="#8b0000">“อือ…บ้านข้า…”</font></b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">         </span><font face="Sarabun" size="3">หลินหยากัดฟันกรอดตอนได้ยิน<b><font color="#dda0dd"> “ใครมันตั้งชื่อจวนตัวเองว่าจวนพระเอกวะ!!”</font></b> เธอเกือบจะพูดออกมาดัง ๆ แล้วจริง ๆ ด้วย ทว่าเสียงของเธอกลับติดในลำคอเพราะมันทั้งขำทั้ง…โคตรเสร่อ โอ๊ยยยย บ้าชิบหาย! ตั้งชื่อบ้านตัวเองว่าจวนพระเอกเนี้ยนะ?!? นางแทบจะล้มเข่าอยู่ตรงนั้น…นี่มันระดับความมั่นหน้าในตำนาน! นี่คือระดับบัณฑิตหัวแถวของแผ่นดินที่ควบตำแหน่งเสนาบดีประจำราชสำนักนะเว้ย! แล้วไอ้ชื่อ<b><i> ‘จวนพระเอก’ </i></b>นี่มันอะไรกัน!?<b><font color="#dda0dd"> “ท่านนี่มัน…ไม่ได้แค่เมา…แต่แม่งบ้าด้วย!” </font></b>หลินหยาแทบกระโดดเตะป้ายจวนให้ปลิวไปจากโลก</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">         </span><font face="Sarabun" size="3">บ่าวชายสองคนที่เฝ้าประตูยังอยู่ไกลแต่ก็เริ่มสังเกตเห็นเงาคนเดินมาแล้ว หลินหยาพยายามตั้งสติ ประคองมหาเสนาบดีในชุดสบาย ๆ อย่างแน่นหนาแล้วสูดหายใจเข้าลึก <b><font color="#dda0dd">"เอาวะ…ชื่อจวนแม่งจะเสร่อยังไงก็ช่างมัน...แต่ช่วยไม่ได้…" </font></b>ก่อนจะสะบัดหน้าเบา ๆ แล้วเดินลากชายหนุ่มเมาเหล้าคนหนึ่งเข้าจวนที่ชื่อเสร่อที่สุดในประวัติศาสตร์อย่างจวนพระเอกไปด้วยความอดกลั้นที่สุดในชีวิตของนาง แบบไม่ให้ขำน่ะนะ ระหว่างนั้นเสียงพึมพำของเถียนเฟิงยังไม่เลิก</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">         </span><font face="Sarabun" size="3">เมื่อหลินหยาก้าวมาถึงหน้าประตูจวนพระเอก พร้อมกับร่างของชายผู้สูงศักดิ์ที่แทบจะแบกร่างเองไม่ไหวความหนักหน่วงไม่ใช่เพียงจากร่างของใต้เท้าเถียนเฟิงเท่านั้น แต่ยังเป็นความอับอายที่ต้องพามหาเสนาบดีแห่งต้าฮั่นกลับบ้านในสภาพ...เมามายยิ่งกว่าขอทานข้างถนนอีก บ่าวชายทั้งสองคนที่เฝ้าประตูยามตอนแรกก็ยืนนิ่งเงอะงะสีหน้างุนงงพอเห็นสาวแปลกหน้ามาพยุงคนในชุดดีแต่เดินเซมาถึง&nbsp;</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">         <b><font color="#006400"></font></b></span><font face="Sarabun" size="3" color="#006400"><b>“หยุดก่อน! ที่นี่จวนขุนนาง เจ้ามาทำอะไร!?”</b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">         </span><font face="Sarabun" size="3">หลินหยาที่ตอนแรกเหนื่อยจนไม่คิดจะเถียงเงยหน้าพลางก้าวอีกข้างอย่างมั่นใจเข้าไปใต้โคมไฟตรงซุ้มหน้าประตู ยกมือข้างหนึ่งค่อย ๆ ถอดหมวกไม้ไผ่ออกจากหัวของคนที่แนบหน้าอยู่กับไหล่นาง ทันใดนั้นเอง...แสงจากโคมก็สาดส่องเข้าที่ใบหน้าคมสันของผู้เป็นนายเหนือหัวของบ่าวทั้งสอง <b><font color="#006400">“นายท่าน!?”</font></b> เสียงตะโกนหลุดออกมาพร้อมกันโดยมิได้นัดหมายทั้งสองถึงกับหน้าถอดสีตกตะลึง รีบพุ่งเข้ามาหาโดยอัตโนมัติ พยายามจะประคองนายของตนให้พ้นจากร่างของหญิงสาวที่ดูท่าจะตัวเล็กกว่าเสียอีก</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">         </span><font face="Sarabun" size="3">ทว่า…</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">         </span><font face="Sarabun" size="3"><b><font color="#8b0000">“อื้อ…”</font></b> เถียนเฟิงส่งเสียงในลำคอราวกับไม่พอใจก่อนจะขยับแขนยาว ๆ ของตนที่โอบรัดไหล่หลินหยาแน่นหนึบเข้าไปอีก สะโพกเขายังแทบแนบติดกับเอวนางไม่ปล่อย เถียนเฟิงในสภาพนี้...กลายเป็นงูเมาเหล้าเกาะแน่นเหมือนเด็กติดแม่ไม่ต่างกัน <b><font color="#8b0000">“ข้า...จะไปไหนก็ต้องไปกับ...หลินหยา...”</font></b> เขาพึมพำเสียงอู้อี้กลิ่นเหล้าหอมจางกระแทกจมูกจนหลินหยาเบ้ปากแทบจะกลั้นหายใจ</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">         <i><font color="#dda0dd">'</font></i></span><font face="Sarabun" size="3"><i><font color="#dda0dd">โอ๊ย…เอ็งจะเกาะแน่นไปถึงไหนวะไอ้พระเอกของจวนเนี่ย!'</font></i> กระซิบกับเถียนเฟิงเพราะเขาควรจะให้ผู้ชายตัวใหญ่ประคองมากกว่านะ</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">          <b><font color="#006400"> </font></b></span><font face="Sarabun" size="3" color="#006400"><b>“นายท่าน...ให้ข้าประคองเถอะขอรับ ท่านจะ...”&nbsp;</b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">         </span><font face="Sarabun" size="3"><b><font color="#8b0000">“ไม่ต้องยุ่ง…”</font></b> เสียงตอบของใต้เท้าเถียนเฟิงตัดบ่าวชายด้วยน้ำเสียงเมา ๆ แต่เด็ดขาด ดวงตาคมเข้มแม้พร่าเบลอแต่ก็ยังเปล่งรัศมีอำนาจจนบ่าวทั้งสองถึงกับชะงัก หลินหยาหันไปมองบ่าวทั้งสองด้วยสีหน้าปลงสุดขีด <i><font color="#dda0dd">'เอ่อ…ข้าแค่จะพามาส่ง ไม่คิดจะมาเป็นหมอนวดประจำจวนนะท่าน' </font></i>รอบนี้ก็หันไปกระซิบกับใต้เท้าเหมือนเดิม ปล่อยสักกะทีเถอะ</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">          <b><font color="#006400"> </font></b></span><font face="Sarabun" size="3"><b><font color="#006400">“คุณหนู…เรื่องนั้น...ข้าเห็นแล้วก็ขอบพระคุณอย่างยิ่ง...”</font></b> บ่าวคนหนึ่งโค้งตัวแทบจะแปะหน้าลงพื้น หลินหยาพ่นลมหายใจแรง<b><font color="#dda0dd"> “แล้วแบบนี้ข้าจะทิ้งเขาไว้ที่หน้าประตูเลยได้มั้ยล่ะ?”</font></b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">         <b><font color="#006400"></font></b></span><font face="Sarabun" size="3"><b><font color="#006400">“มะ...ไม่ได้หรอกขอรับ! เชิญคุณหนูเข้ามาข้างในก่อนเถิด ให้ท่านพักที่ศาลารับรองก็ได้!”</font></b> หลินหยาหรี่ตามองร่างที่ยังคงกอดแน่นอยู่เหมือนปลิง<b><font color="#dda0dd"> “ท่าน ท่านชายปล่อยก่อนสิค่อยพูดกัน!” </font></b>แต่ไม่ว่าจะสั่งด้วยเสียงอ่อนเสียงแข็ง เถียนเฟิงกลับไม่แม้แต่จะกระดิกปลายนิ้วที่จะปล่อยเธอ <b><font color="#8b0000">“...ข้าจะไป...กับเจ้าหลินหยา…”&nbsp;</font></b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">         </span><font face="Sarabun" size="3">บ่าวทั้งสองเมื่อได้ยินถึงกับเหงื่อตกไปตาม ๆ กัน ยิ่งเห็นสีหน้าของสาวน้อยที่ถูกโอบรัดราวกับคุณชายผู้รักเดียวใจเดียวในนิยายรักก็ยิ่งทำหน้าไม่ถูก แต่เพราะความเป็นห่วงนายตนเองเลยกะว่าจะเข้ามาช่วยอีกรอบ บ่าวชายทั้งสองยังไม่ทันจะก้าวเท้าเข้ามาแตะปลายชายเสื้อของผู้เป็นนาย ใต้เท้าเถียนเฟิงในสภาพเมามายกลับยกมือขึ้นห้ามไว้เสียก่อน พลางหลุบตาครึ่งปิดมองพวกเขาราวกับราชสีห์ผู้ไม่ชอบให้ใครมายุ่งกับของรัก แล้วเอ่ยเสียงแผ่ว แต่ชัดเจนยิ่งนัก</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium; white-space-collapse: preserve;">      <b><font color="#8b0000">   </font></b></span><font face="Sarabun" size="3" color="#8b0000"><b><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">“ไม่ต้อง…ไม่ต้องยุ่ง…ข้าให้ </span><span style="background-color: transparent; font-style: italic; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">สาวใช้ของข้า</span><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> พาไปก็พอแล้ว…”</span></b></font></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium; white-space-collapse: preserve;">         </span><font face="Sarabun" size="3"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">บ่าวทั้งสองถึงกับหยุดฝีเท้ากลางอากาศ มองหน้ากันอย่างไม่เชื่อหูตนเอง ก่อนที่ทุกเสียงจะดับลงในทันทีเมื่อใต้เท้าเถียนเฟิงหมุนใบหน้าเยิ้ม ๆ ไปทางหลินหยา ดวงตาคมกริบแต่แดงเรื่อด้วยฤทธิ์สุรานั้นจ้องมองเธอราวกับจะกลืนกิน ดั่งสายตาเสือที่ลืมโลก ลืมยศศักดิ์ เหลือเพียงสิ่งเดียวในความสนใจของเขาคือ <b><font color="#8b0000">“ใช่ไหม… </font></b></span><span style="background-color: transparent; font-style: italic; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><b><font color="#8b0000">สาวใช้หลินหยาของข้า…?</font></b></span><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><b><font color="#8b0000">”</font></b> เสียงของเขาหวานเจือแหบติดปลายลิ้น กลิ่นเหล้าหอมแรงจนทำให้หลินหยาเผลอกลั้นหายใจแล้วสบถในใจอย่างเงียบ ๆ นางยังไม่ทันได้อ้าปากตอบอะไรเลย เถียนเฟิงก็โอบรัดร่างของเธอแน่นเข้าอีกดึงเอวเข้ามาแนบชิดกาย ข้างหนึ่งโอบเอว อีกข้างยกขึ้นเกาะไหล่ไว้มั่นอย่างไม่อายฟ้าดิน</span></font></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">       <b><font color="#8b0000">    </font></b></span><font face="Sarabun" size="3"><b><font color="#8b0000">“ข้าง่วงแล้ว…รีบพาข้าไปพักที่ห้องทีเถิด…” </font></b>เสียงมันหวานเสียจนแม้แต่บ่าวชายทั้งสองยังเผลอกลืนน้ำลาย แล้วหันมามองหลินหยาด้วยแววตาตื่น ๆ เหมือนจะถามว่า ใช่แล้ว <i>นางไม่ใช่สาวใช้ธรรมดาแล้วแน่ ๆ...หรือว่าจะเป็น...?</i></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium; white-space-collapse: preserve;">         </span><font face="Sarabun" size="3"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">หลินหยาอึ้งค้างอยู่ในสภาพคนที่โดนโอบรัดแน่นขนาดหายใจไม่ถนัด นางพยายามควบคุมสีหน้าให้ดูเหมือน </span><span style="background-color: transparent; font-style: italic; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ข้าคือสาวใช้ผู้ซื่อสัตย์และภักดีต่อใต้เท้าผู้เมาอย่างบ้าคลั่ง</span><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> แต่ในใจนั้น…<i><font color="#dda0dd"> ‘</font></i></span><span style="background-color: transparent; font-weight: 700; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><i><font color="#dda0dd">โอ้ยยยยยย จะบ้า!</font></i></span><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><i><font color="#dda0dd"> ชื่อข้ายังไม่กล้าพูดเลยนะว่าเป็นหลินหยาเพราะถ้ามีใครจำได้ว่าเคยอยู่หอว่านหงเหริน งานจะเข้าอีก!’</font></i> ยิ่งคิดก็ยิ่งเครียดยิ่งเขาโอบยิ่งร้อนยิ่งกลิ่นเหล้ายิ่งแรง ไอ้สภาพนี่มันไม่ใช่แล้ว! คนทั่วไปเห็นจะคิดว่านางเป็นสาวใช้ที่หล่นมาจากหอว่านหงเหรินมารับจ้างอบอุ่นเตียงให้ใต้เท้าเสียแล้ว!</span></font></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium; white-space-collapse: preserve;">         </span><font face="Sarabun" size="3"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">แต่นางยังต้องเก็บทรงให้ดีจำไว้หลินหยา…ข้ายังต้องอยู่รอดในเมืองนี้ ข้ายังไม่อยากถูกลากไปสอบสวนฐานหลอกลวงใต้เท้า…ข้ายังไม่อยากเจอขังอีกแล้ว<b><font color="#dda0dd"> “เอ่อ…ได้เจ้าค่ะ…นายท่าน…” </font></b>เสียงตอบแผ่วแทบหลุดหัวเราะหลุดร้องไห้ไปพร้อมกัน บ่าวชายสองคนหันหลังทันทีอย่างรู้หน้าที่ </span><span style="background-color: transparent; font-style: italic; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font color="#006400">‘ไม่มอง ไม่ฟัง ไม่พูด’</font></span><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font color="#006400"> </font>ปล่อยให้นายเหนือหัวของตนแนบสนิทกับสาวใช้จำเป็นที่เหมือนจะไม่ได้เป็นสาวใช้ไปมากขึ้นทุกที และแล้ว…หลินหยาก็ต้องพาร่างเมาเยิ้มของหนึ่งในคนที่อันตรายที่สุดในราชสำนักเดินฝ่าความเงียบสงบของยามวิกาล ผ่านเรือนหลังงามของจวนพระเอกด้วยสภาพที่คนผ่านเห็นจะต้องขยี้ตาซ้ำสอง</span></font></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">         </span><font face="Sarabun" size="3">ภายในห้องของใต้เท้าเถียนเฟิงนั้นสงบเยียบมีเพียงแสงโคมสลัวจากมุมห้องที่ไหววูบเล็กน้อยเมื่อประตูถูกเปิดออก ผ้าม่านไหมโปร่งสีน้ำตาลเข้มแหวกออกด้วยลมเย็นโชยมาเบา ๆ ห้องนี้มีทั้งกลิ่นของหมึกพู่กัน กลิ่นชาแห้ง และกลิ่นจาง ๆ ของกฤษณา...ทั้งหมดนี้หลอมรวมกันเป็นกลิ่นประจำตัวของผู้ครองห้อง ยิ่งทำให้รู้สึกเหมือนก้าวเข้ามาในอาณาเขตของคนที่ใช้สมองและกลอุบายอย่างเงียบงันตลอดวัน<b><font color="#dda0dd"> "ตรงนี้เหรอ...เฮ้ออ หนักเป็นบ้า..."</font></b> หลินหยาโอดเบา ๆ พลางลาก...ไม่สิ พยุงเถียนเฟิงมาจนถึงเตียงหลังใหญ่ที่ปูด้วยผ้าไหมหนาทอลายดอกเมฆมงคล นางแทบล้มลงไปพร้อมเขาเมื่อประคองมาจนถึงขอบเตียง</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">         </span><font face="Sarabun" size="3">ตุ้บ! เสียงร่างของเถียนเฟิงทิ้งตัวลงบนฟูกหนานุ่มดังกว่าที่คิด ใบหน้าแดงก่ำซบหมอนข้างตัวหนึ่ง มือข้างหนึ่งยังไม่ปล่อยชายเสื้อของหลินหยาอย่างเหนียวแน่น<b><font color="#dda0dd"> "โอ๊ย เอามือออก...หลับก็หลับให้มันดี ๆ สิท่าน..."</font></b> นางสบถขณะปลดมืออีกคนออกเบา ๆ แล้วลุกขึ้นหายใจเฮือกยืดตัวบิดขี้เกียจหน่อยเพราะหลังแทบหัก หลินหยาเดินไปปิดประตูปิดหน้าต่างแล้วกลับมาใหม่ ก่อนจะย่อตัวลงข้างเตียงมองใบหน้าของเถียนเฟิงที่ตอนนี้ดู…แปลกตา</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium; white-space-collapse: preserve;">         </span><font face="Sarabun" size="3"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ไม่ใช่เพราะหล่อขึ้น...แต่เพราะดู </span><span style="background-color: transparent; font-style: italic; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">อ่อนแอแบบแปลก ๆ</span><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> นี่สิ งานเยอะแน่เลย คนที่ปกติคมเหมือนมีด พูดอะไรมีแต่คำคมแฝงดาบ บัดนี้นอนหน้าหลับตาพริ้มเหมือนเด็กชายวัยแปดขวบที่ถูกจับขังกลางแดดจนเป็นไข้… <b><font color="#dda0dd">"ให้ตายเถอะ..."</font></b> หลินหยาเอ่ยอย่างจนใจเธอลูบหน้าผากเขาเบา ๆ ก็พบว่าร้อนรุ่ม ๆ ไหนจะเหงื่อที่ไหลซึมออกมาตามไรผมอีก เธอลุกไปหยิบผ้าชุบน้ำ แล้วกลับมาซับให้เขาตรงขมับหน้าผากแก้มแล้วถอนหายใจยาว <b><font color="#dda0dd">"เหมือนพี่ข้าตอนเมาเปี๊ยบ...แต่นี่คือมหาเสนาบดีนะเว้ย ไม่ใช่คนทหารอาสาเฝ้าชายแดนเหมือนพี่ข้า..."</font></b></span></font></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">         </span><font face="Sarabun" size="3">เมื่อคิดได้อย่างนั้นนางก็จำใจลุกขึ้นช้า ๆ เอื้อมมือไปปลดเสื้อคลุมของเขาออกทีละชั้นอย่างระมัดระวัง นิ้วเรียวสั่นนิด ๆ เพราะอย่างไรเสียนี่ก็คือชายหนุ่มที่นางรู้จักในฐานะผู้หลักผู้ใหญ่ มิใช่พี่ชายตนจริง ๆ ผ้าค่อย ๆ ถูกปลด เส้นไหมลื่นมือเผยให้เห็นแผ่นอกที่ไม่ถึงกับแข็งกร้าวแต่ก็ดูมีแรง มีร่องรอยของกล้ามเนื้อบาง ๆ ที่ผ่านการฝึกฝน เธอกลืนน้ำลายก่อนจะใช้ผ้าชุบน้ำค่อย ๆ ซับผิวให้เขาไล่จากไหล่ลงไปถึงแขนไม่ได้คิดพิเรนอะไรนะ...แต่ก็</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">         <b><font color="#dda0dd"></font></b></span><font face="Sarabun" size="3"><b><font color="#dda0dd">"อย่าให้ข้ารู้สึกแปลก ๆ ไปมากกว่านี้เลยนะ ใต้เท้าเถียนเฟิง...สายตาข้าจะเสียหมดแล้วตอนนี้" </font></b>แต่เหมือนเสียงกระซิบของเธอจะปลุกบางอย่างในตัวเขา ริมฝีปากที่ดูหลับนิ่งกลับขยับขึ้นเอ่ยเสียงเบา...เบาเหมือนลมผ่านร่องไม้ <b><font color="#8b0000">“...เจ้าจะ...ทิ้งข้าไปหรือไม่...อีกคนแล้วหรือเปล่า...”</font></b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">         </span><font face="Sarabun" size="3">หลินหยาชะงักฝ่ามือยังวางอยู่ตรงช่วงอกเขา สายตาเธอเบิกเล็กน้อยขณะเงี่ยหูฟัง แต่นั่นคือทั้งหมดที่เถียนเฟิงพูดก่อนที่เขาจะพลิกกายเล็กน้อย มือที่หลุดจากชายเสื้อเมื่อครู่กลับเอื้อมมาคว้าเธอไว้ แน่นหนึบอีกครั้ง</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">       <b><font color="#dda0dd">    </font></b></span><font face="Sarabun" size="3"><b><font color="#dda0dd">"เวรเอ๊ย..."</font></b> นางสบถพลางมองขึ้นเพดานก่อนถอนใจแรงสุดในรอบวัน<b><font color="#dda0dd"> “คนเมาไม่ควรอยู่คนเดียว...แต่ข้าก็ไม่ควรอยู่กับคนเมาแบบนี้คนเดียวเหมือนกัน!”</font></b> ทว่าสุดท้าย...หลินหยาก็ยอมทิ้งตัวลงนั่งพิงเตียงอีกครั้งปล่อยให้แขนอีกคนโอบเอวไว้ไม่ปล่อย แล้วกระซิบเบา ๆ ข้างหัวเขา<font color="#dda0dd"><b> “ก็ได้ ข้าจะอยู่...แต่แค่นอนเฝ้านะเฟ้ย ไม่ใช่นางโลม ไม่ใช่เมีย ไม่ใช่สาวใช้ที่ท่านคิดจะลวนลาม” </b></font>หลินหยานั่งคุกเข่าเงียบ ๆ ข้างเตียงโดยไม่แตะต้องสิ่งใดอีกนอกจากชายผ้าห่มที่พาดขึ้นคลุมร่างของใต้เท้าเถียนเฟิงนางไม่แม้แต่จะยอมนั่งบนเตียงด้วยซ้ำ ในห้องเงียบงัน มีเพียงเสียงลมหายใจหนัก ๆ จากชายตรงหน้าและเสียงลมกลางดึกที่ลอดผ่านช่องไม้ของหน้าต่างเรือนเท่านั้น</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">         </span><font face="Sarabun" size="3">นางยกพัดไหมที่วางทิ้งไว้ข้างเตียงขึ้นพัดเบา ๆ พลางเอนตัวเข้าไปใกล้ใบหน้าของชายที่กำลังเมาหลับสนิทด้วยความเป็นนักดื่มโดยสัญชาติญาณ หลินหยาค่อย ๆ ก้มหน้าเข้าไปใกล้จมูกของเขา สูดลมหายใจเบา ๆ <b><font color="#dda0dd">"หืม..." </font></b>เสียงครางในลำคอเบา ๆ อย่างงุนงงดังขึ้นจากนางเอง กลิ่นเหล้าคลุ้งอ่อน ๆ ไม่หวานจัดแบบเหล้าดอกไม้ ไม่แหลมแบบเหล้าผลไม้บางชนิด และไม่กลมลึกแบบเหล้าเก่าเก็บของนักสะสม มัน...นุ่มละมุน มีรสฝาดลึกที่ปลายลิ้นแต่แผ่กลิ่นหอมอบอุ่นอย่างประหลาด อารมณ์คล้ายเหล้าธัญพืชหมักหลายชนิดรวมกัน มีทั้งกลิ่นข้าวฟ่าง หัวมันป่า และกลิ่นจาง ๆ ของใบพุทราที่ผ่านการรมควัน</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">         </span><font face="Sarabun" size="3">หลินหยาขมวดคิ้วพึมพำเสียงแผ่วเหมือนคนคิดเลขในใจ <b><font color="#dda0dd">“ไม่ใช่สุราไผ่เขียว...ไม่ใช่สุราเซียนเมามายหรือนารีแดงด้วยซ้ำแต่มันแรงมากเลย” หลินหยาที่ดมกลิ่นยังรู้อ่ะว่าเหล้าแรงมากเลย “บ้าเอ๊ย...ใครมันเสิร์ฟสุราแรงขนาดนี้ให้ท่านวะเนี่ย?! สุรากลิ่นแบบนี้ไม่ใช่ของที่ใครจะดื่มเล่น ๆ ได้เลยนะ...มันแรงพอจะทำให้คนที่ไม่เคยดื่มมาก่อนเดินชนประตูตายโดยไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำ!” </font></b>นางยกแขนขึ้นเท้าคาง มองหน้าเถียนเฟิงที่ยังหลับสนิทอยู่ใบหน้าเขาแม้จะหลับแต่ก็ยังดูเครียดเหมือนฝันร้าย นางถอนใจอีกเฮือกหนึ่งอย่างจนใจ <b><font color="#dda0dd">“ปกติท่านก็ไม่ใช่คนเมาง่ายแบบนี้...ถูกหลอกให้ดื่มแน่ ๆ...หรือโดนมอมกันแน่วะ?”</font></b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">         </span><font face="Sarabun" size="3">หลินหยาหรี่ตามองข้างเตียงหยิบผ้าผืนเล็กอีกผืนมาเช็ดซ้ำตามไรผมให้เขาอีกครั้ง ก่อนที่เสียงพึมพำต่ำ ๆ จะหลุดจากริมฝีปากคนเมา<b><font color="#8b0000"> “...อืออ….ไม่กินแล้ว” </font></b>เธอชะงักหันมองเขาทันทีที่ได้ยิน <b><font color="#dda0dd">"หา? ใต้เท้า พูดอะไรนะ?" </font></b>นางกระซิบ แต่คนตรงหน้ากลับพูดเหมือนละเมอ <b><font color="#8b0000">“...จางทัง…หิว…กินไม่ไหวแล้ว”</font></b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">         </span><font face="Sarabun" size="3">หลินหยารู้สึกเหมือนเลือดในกายเย็นวาบ ความรู้สึกเย็นหลังคอแล่นขึ้นไปถึงท้ายทอย ริมฝีปากนางขยับพึมพำเบา ๆ <b><font color="#dda0dd">“…มันเกี่ยวกับ...เรื่องนั้นงั้นหรือ…”</font></b> เธอลูบผมเขาเบา ๆ อย่างระมัดระวัง คล้ายจะปลอบแต่ก็ไม่กล้าแนบชิดเกินไป ทว่ามือของอีกคนกลับเอื้อมมากุมมือเธอไว้ในจังหวะที่นางเผลอ ไม่แน่น ไม่หลวม แต่มั่นคงราวกับกลัวว่าสิ่งสุดท้ายในโลกที่เขาจะไว้ใจจะหายไปจากมืออีกครั้ง<b><font color="#dda0dd"> "เวรแล้วสิ..." </font></b>นางพึมพำเบา ๆ หน้าเหวอไปชั่วขณะ <b><font color="#dda0dd">“...เออ ๆ อยู่ก็อยู่...”</font></b> หลินหยาทรุดตัวนั่งลงพิงเตียงอีกรอบ สบถเบา ๆ กับตัวเองเหมือนจะบ่นแต่สุดท้ายก็ยอมเฝ้าคนเมาอยู่ดี</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">         </span><font face="Sarabun" size="3">มือข้างหนึ่งของหลินหยาถูกกุมไว้แน่นหนาโดยไม่ทันได้ตั้งตัว แม้น้ำหนักจะไม่ถึงกับรั้งแรงจนเจ็บ แต่มันมั่นคงพอจะทำให้หญิงสาวที่คิดจะขยับหนีต้องชะงักนิ่ง มืออีกข้างของนางยังวางค้างอยู่บนผืนผ้า หัวใจที่เคยเต้นด้วยความเหนื่อยล้าจากการพยุงคนเมาหนัก ๆ มาไกลครึ่งเมืองเริ่มเปลี่ยนจังหวะ... กลายเป็นบางสิ่งแปลกประหลาดที่ไม่รู้จะเรียกว่าความเอ็นดู ความสงสาร หรือ...ความเป็นห่วงดี นางมองใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยย่นระหว่างคิ้วของใต้เท้าเถียนเฟิง พลางถอนหายใจยาว มุมปากที่เคยดุเคยกัดกลับกลายเป็นอ่อนโยนขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">          <b><font color="#dda0dd"> </font></b></span><font face="Sarabun" size="3"><b><font color="#dda0dd">"ท่านนี่มัน..."</font></b> นางพึมพำพลางขยับตัวเบา ๆ ให้เขายังได้กุมมืออยู่แต่ตนเองได้เปลี่ยนท่าจากนั่งคุกเข่ามาเป็นนั่งขัดสมาธิแทน กอดเข่าข้างหนึ่งไว้เบา ๆ ขณะพิงข้างเตียง <b><font color="#dda0dd">“ข้าปวดเข่าแล้วนะ...บอกไว้ก่อนเลยว่าถ้าข้าชามือจนดึงไม่ออกละก็...ท่านจะต้องนวดให้ข้าเป็นชั่วยามเลยล่ะ” </font></b>เถียนเฟิงครางต่ำในลำคอราวกับละเมอหรือไม่ก็สื่อสารในภาษาที่ฟังไม่ออก ใบหน้าที่หลับใหลยังคงไม่คลายความเคร่งเครียด หลินหยามองเขาอีกครั้งนัยน์ตาที่เคยฉายแววขี้เล่นในยามปกติของนางตอนนี้กลับมีเพียงความเงียบสงบแปลกตา</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">         </span><font face="Sarabun" size="3"><b><font color="#dda0dd">"เถียนเฟิง..."</font></b> เสียงของหลินหยานุ่มนวลลงมาก<b><font color="#dda0dd"> “ไม่เป็นไรนะ...ไม่มีใครมาทำร้ายท่านที่นี่หรอก” </font></b>นางพูดช้า ๆ ชัดถ้อยชัดคำ แม้รู้ว่าเขาอาจไม่ได้ยินทั้งหมด แต่เธอก็ยังเลือกจะพูดออกมา<b><font color="#dda0dd"> “ข้าอยู่นี่ไง อยู่ตรงนี้ จะเฝ้าจนกว่าท่านจะหลับดี ๆ จนกว่าอาการเมาจะทุเลา ข้าจะไม่ให้ใครมาวุ่นวายกับท่าน”</font></b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">         <b><font color="#dda0dd"></font></b></span><font face="Sarabun" size="3"><b><font color="#dda0dd">“นอนได้แล้วนะ ท่านเหนื่อยมามากพอแล้ว...”</font></b> เธอเอ่ยพร้อมยิ้มบาง ๆ สายตาจับจ้องที่ใบหน้าคนที่นอนหลับสนิท ใต้แสงโคมจันทราที่ส่องลอดหน้าต่างเข้ามาพาดผ่านลงบนร่างของชายผู้ครองตำแหน่งสูงสุดในหมู่ขุนนางพลเรือนแต่ในยามนี้กลับกลายเป็นเพียงชายผู้แบกรับโลกทั้งใบเอาไว้บนบ่าด้วยท่าทางเหนื่อยล้าเกินจะเอ่ย เสียงลมหายใจที่เริ่มสม่ำเสมอขึ้นค่อย ๆ กลืนหายไปในความเงียบสงัดของเรือน ท่ามกลางแสงจันทร์กระจ่างที่ร่วงผ่านม่านไม้ไผ่ สะท้อนเงาของหญิงสาวที่นั่งพิงอยู่ข้างเตียงอย่างเงียบงัน</font></span></p><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" size="3"><br></font></span></p><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/-4_20250603154522.md.png" width="500" _height="57" border="0"><font face="Sarabun" size="3"></font></span></p><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><br></span></p><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">@Admin&nbsp;</span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" size="3"><b>พรสวรรค์:</b> ลาภลอย (ไม้)&nbsp;</font></span></p><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" size="3">มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่</font></span></p><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" size="3"><b>อื่น ๆ:</b> นั้นละฺฮะ</font></span></p><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" style="" size="3"><b>รางวัล: </b>-</font></span></p><div><span style="font-size: 12pt; font-family: Sarabun, sans-serif; color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><br></span></div></span><p></p>

LinYa โพสต์ 2025-7-18 18:45:27

<span id="docs-internal-guid-052e43f1-7fff-2047-2d97-f32d92153ad2"><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/-4_20250603154522.md.png" width="500" _height="57" border="0"><font face="Sarabun" style="" size="4" color="#4169e1"><b></b></font></span></p><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><br></span></p><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" style="" size="4" color="#4169e1"><b>วันที่ 17 เดือน 6 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11</b></font></span></p><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" size="4" color="#4169e1"><b>ยามโฉ่ว เวลา 01.00 - 03.00 น. ณ ถนนสิบลี้ จวนสกุลเถียน จวนพระเอก</b></font></span></p><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" size="4" color="#4169e1"><b>อีเว้นท์ เงาจันทร์เหนือถนนสิบลี้</b></font></span></p><font face="Sarabun"><div style="text-align: center;"><br></div></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" size="3">          ใต้เงาโคมจันทราที่อ่อนแสงลงอย่างแผ่วเบา เสียงสายลมยามราตรีที่พัดผ่านม่านไม้ไผ่ข้างหน้าต่างดังคล้ายเสียงกระซิบเตือนเงียบ ๆ ว่าค่ำคืนนี้ยังไม่สิ้นสุดง่ายดายนัก หลินหยาเองก็คงไม่คาดคิดว่าความเงียบอันสงบที่นางตั้งใจจะมอบให้จะถูกแปรเปลี่ยนเป็นบางสิ่งที่อึดอัดเกินคาดหมาย ขณะที่นางยังนั่งอยู่ข้างเตียงด้วยใจคิดเพียงเฝ้าให้อีกคนหลับพักให้สนิทที่สุดนั้นเอง มือที่กุมไว้กลับขยับกระชับแน่นขึ้นกะทันหัน ราวกับเจ้าของร่างที่เคยเหมือนหลับใหลนั้นกำลังตื่นคืนด้วยสัญชาตญาณมากกว่าสติ ร่างสูงขยับตัวช้า ๆ ลุกขึ้นด้วยแรงที่ไม่มากแต่ก็เพียงพอจะทำให้หลินหยาที่นั่งอยู่ต้องขยับตัวตามอย่างเผลอไผล ทว่าในเสี้ยวลมหายใจถัดมาร่างของนางกลับถูกคว้าเข้าหาอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">         <b><font color="#dda0dd"> </font></b></span><font face="Sarabun" size="3"><b><font color="#dda0dd">"ฮะ..! ท่าน?! เถียนเฟิง!" </font></b>หลินหยาอุทานในคอด้วยน้ำเสียงต่ำ แต่อีกคนไม่ทันได้ตอบโต้ด้วยคำพูด มีเพียงแรงโน้มที่เขาออกแรงเพียงเล็กน้อยแต่กลับทรงพลังเกินจะต้าน เมื่อฝ่ามือแกร่งประคองที่บ่าของนาง ก่อนจะผลักให้ร่างหล่อนล้มลงกับพื้นเตียงข้างกายเขาอย่างนุ่มนวลแต่ไม่เปิดโอกาสให้ขัดขืน กลิ่นสุราผสมกลิ่นเนื้อผ้าร้อนจากร่างชายที่ยังครุกรุ่นด้วยไอร้อนของการดื่มจัดกำจายออกมาท่วมท้น แม้หลินหยาจะขืนกายเพียงเล็กน้อยแต่เขากลับแนบชิดเข้ามายิ่งกว่าเดิมจนสัมผัสได้ถึงแรงหายใจที่รินรดข้างแก้ม</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">          </span><font face="Sarabun" size="3"><b><font color="#dda0dd">"ท่านจะทำอะไรน่ะ..." </font></b>นางเอ่ยเสียงเบาแต่ไม่ได้นุ่มนักน้ำเสียงเต็มไปด้วยความตกใจปนระวังตัว ริมฝีปากเม้มแน่นแต่ดวงตากลับไม่ได้หลบเลี่ยงหากแต่มองอีกคนราวกับกำลังพยายามอ่านความหมายในดวงตาคู่นั้น</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">          </span><font face="Sarabun" size="3">เถียนเฟิงไม่ได้เอ่ยวาจาใดในทันที เพียงแต่กระซิบด้วยเสียงพร่าเหมือนคนหลงทางในหมอกหนัก <b><font color="#8b0000">"...เจ้า...อยู่ตรงนี้เถอะ..."</font></b> มือที่เคยมั่นคงของหลินหยากลับสั่นนิด ๆ อย่างน่าประหลาด นัยน์ตาที่มักเฉียบคมยามว่าราชการกลับพร่าเลือนเหมือนคนแบกรับสิ่งที่หลุดลอยจากการควบคุมได้ไม่หมด</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">          </span><font face="Sarabun" size="3">ภายใต้แสงโคมที่ทอดแสงสลัวบนเตียงนอนของต้าซือคง ผู้ซึ่งในยามปกติเปี่ยมด้วยบารมีและเล่ห์กลกลับทิ้งซากภาพลักษณ์ทั้งหมดลงไว้บนหมอนอย่างหมดท่า มือที่ใหญ่และอุ่นของเขายังยึดกุมข้อมือของหญิงสาวไว้แน่นไม่ยอมปล่อยราวกับกลัวเธอจะกลายเป็นเพียงภาพฝันในความร้อนรุ่มที่พลุ่งพล่านในกาย สำหรับหลินหยาที่กำลังนอนราบบนตั่งเตียงของใต้เท้าเถียนเฟิงแผ่นหลังตึงเครียดเมื่อรู้สึกถึงสายตาของเขาที่จ้องมองมาอย่างแน่วแน่ ลมหายใจของเขาเป่ารดไหล่เปลือยเพียงน้อยนิดที่โผล่พ้นคอเสื้อออกมา และในวินาทีต่อมาร่างของเขาก็ขยับก้มลงมาอย่างช้า ๆ จนเป็นฝ่ายตรึงนางไว้ด้านล่างโดยไม่ทันให้ตั้งตัว</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">         <b><font color="#dda0dd"> </font></b></span><font face="Sarabun" size="3"><b><font color="#dda0dd">“ตะ…ใต้เท้า... ท่านเมาแล้วนะ…”</font></b> เสียงของนางสั่นไหวเล็กน้อยขณะพยายามยันอกเขาไว้ แต่กลับต้องเบิกตากว้างเมื่อปลายนิ้วของเขาลูบไล้ตามแนวกรามของนางช้า ๆ ก่อนจะโน้มใบหน้าลงมาอย่างไม่เปิดโอกาสให้ต่อต้าน</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">          </span><font face="Sarabun" size="3" color="#8b0000"><b>“ก็เพราะเมา…ถึงกล้าทำสิ่งที่ไม่ควร…”</b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">          </span><font face="Sarabun" size="3">เสียงแหบพร่าต่ำลึกของเขาเอ่ยอยู่เหนือริมฝีปากนาง ลมหายใจของเขาแตะต้องผิวแก้มนวลราวกับขนนก ก่อนที่ริมฝีปากหยักจะขบเม้มเบา ๆ ที่ข้างลำคอ สัมผัสนั้นทำให้หลินหยาขนลุกวาบทันทีทั้งร่างราวกับมีกระแสไฟฟ้าวิ่งผ่านเส้นประสาททุกจุด เสียงครางแผ่วเบาหลุดออกมาอย่างไม่ตั้งใจ นางเม้มปากแน่นพยายามห้ามตัวเองแต่มือของเขาเลื่อนลงมาวางทาบสะโพก แล้วรั้งให้ร่างทั้งสองแนบชิดยิ่งกว่าเดิม ความต่างของสัดส่วนทำให้หน้าอกอิ่มแนบกับแผ่นอกกว้างของเขาแทบไร้ช่องว่าง กลิ่นกายของบุรุษที่กรุ่นกลิ่นเหล้าหอมเจือกลิ่นกฤษณาจาง ๆ โอบล้อมจนหลินหยารู้สึกเวียนหัวไปหมด</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">         <b><font color="#8b0000"> </font></b></span><font face="Sarabun" size="3"><b><font color="#8b0000">“เจ้ารู้ไหมว่าข้าเกลียดความอ่อนแอของตัวเองมากแค่ไหน... แต่ในยามที่เจ้าอยู่ใกล้ข้าแบบนี้ ข้ากลับรู้สึก...ไม่อยากให้ใครเห็นสิ่งที่อยู่ใต้หน้ากากเลยสักคน”</font></b> ฝ่ามือที่เคยเย็นเฉียบจากการจับพู่กันและฎีกากลับร้อนจัดยิ่งกว่าไฟ ลูบไล้ตามข้างเอวของนางราวกับจงใจวาดลวดลายบนผิวกาย แล้วลากขึ้นไปจนถึงแนวชายเสื้อ<b><font color="#8b0000"> "อย่าลืมหายใจ..."</font></b> เขากระซิบติดใบหู กัดเบา ๆ ที่ติ่งหูจนสะดุ้งเฮือก <b><font color="#8b0000">"หรือเจ้าจะยอมให้ข้าเป็นคนช่วยทำให้เจ้า…หอบหายใจ"</font></b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">          </span><font face="Sarabun" size="3">หลินหยาหน้าร้อนวาบ เผลอขยับตัวหนีอีกคนโดยไม่ตั้งใจ เหมือนจะเป็นการป้องกันตัวเองที่กลายเป็นการเปิดช่องให้เขารั้งตัวลงแนบชิดเสียยิ่งกว่าเดิม นางกัดริมฝีปากแน่นขณะรู้สึกถึงลมหายใจของเขาที่แนบเนื้อแน่นจนเหมือนใจจะระเบิด เขากดหน้าผากแนบกับนางอีกครั้งทั้งที่สายตาแดงเรื่อจากฤทธิ์เหล้ายังแฝงความปรารถนาและความเหนื่อยล้าเกินบรรยาย “อย่าไปจากข้าเลย...อย่างน้อยคืนนี้...อยู่ตรงนี้กับข้าก่อน” เสียงนั้นไม่ได้อ้อนวอน แต่มันอ่อนแรงอย่างไม่น่าเชื่อสำหรับบุรุษที่เคยแข็งกร้าวต่อทั้งราชสำนัก หลินหยารู้ดีว่าสิ่งนี้เป็นเพราะความเมามายของสุราที่อีกคนกำลังประสบพบเจอ</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">          </span><font face="Sarabun" size="3">ใต้แสงจันทร์สลัวที่ลอดผ่านผ้าม่านบางเบาของห้องส่วนตัวในจวนพระเอก บรรยากาศในห้องชั้นในกลับร้อนระอุขึ้นผิดจากอุณหภูมิของยามโฉ่วที่ควรจะเยือกเย็น เถียนเฟิงที่คร่อมหายหลินหยาที่อยู่บนเตียงยังไม่ได้หลับ ร่างกายอ่อนแรงจากสุราที่กลั่นจนขาวข้น สติที่พร่ามัวกำลังล่องลอยอยู่กึ่งกลางระหว่างความจริงและภาพฝัน ทว่าแววตาคมดั่งหมึกที่เพิ่งหยดลงกระดาษกลับจับจ้องอยู่ที่ใบหน้านวลของหลินหยาที่อยู่ใต้ร่างตนเอง มือข้างหนึ่งที่อ่อนแรงเมื่อครู่กลับกระตุกขึ้นตรึงข้อมือขาวของนางไว้แน่น เขาดึงนางขึ้นช้า ๆ โดยไม่ทันให้นางตั้งตัว แล้วพลิกพริบวูบเดียวร่างของหลินหยาก็ถูกรวบให้นั่งแนบอกแน่นกลางอกของเขาบนเตียง ราวกับว่ายิ่งใกล้ยิ่งหายใจออกได้สะดวกกว่าเดิม</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">         <b><font color="#8b0000"> </font></b></span><font face="Sarabun" size="3"><b><font color="#8b0000">"อย่า... ขยับหนีข้า" </font></b>น้ำเสียงของเขาแหบพร่าเจือรอยกระซิบต่ำขณะพ่นลมหายใจร้อนข้างใบหูของนาง <b><font color="#8b0000">"เจ้ารู้ไหม... กลิ่นของเจ้าทำให้ข้ารู้สึกเหมือนโดนเผา"</font></b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">          </span><font face="Sarabun" size="3">หลินหยาสะดุ้งดวงตาเบิกวาวเล็กน้อยพลางพยายามหันหน้าหนีไปทางอื่นเมื่อริมฝีปากของเขาเริ่มเลื่อนเข้าใกล้ ทว่าคางของนางกลับถูกมืออุ่นร้อนจับไว้แน่น แล้วบังคับให้หันกลับมาสบตากับเขาอย่างไม่มีทางเลี่ยง เสียงถอนหายใจของนางแทบกลืนไปกับเสียงหัวใจที่เต้นโครมครามของตนเอง นิ้วเรียวที่มีกลิ่นเหล้าขยับปลายนิ้วลูบผ่านผิวแก้มของนางลงมายังลำคอ ปลายนิ้วอุ่นร้อนสะกิดความรู้สึกบางอย่างให้เต้นเร่าอยู่ใต้ผิวเนื้อของหลินหยา <b><font color="#8b0000">“ข้าแค่อยากให้เจ้าจำไว้… ว่าข้ายังมีชีวิต ยังมีเลือดเนื้อ และ… ยังรู้สึก”</font></b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">          </span><font face="Sarabun" size="3">ปลายนิ้วนั้นเลื่อนลงแผ่วผ่านแนวไหปลาร้าก่อนจะกลับมาวนเวียนตรงต้นคอของนางราวกับจะจารจำกลิ่นกาย ความอ่อนหวาน ความสั่นสะท้านไว้ในความทรงจำ ลมหายใจของเขาแนบชิดจนแทบผสานเข้ากับลมหายใจของนางแผ่นอกกว้างแนบสนิทจนรู้สึกถึงจังหวะชีพจรที่รัวสั่นไม่แพ้กัน</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium; white-space-collapse: preserve;">          <b><font color="#8b0000">"</font></b></span><font face="Sarabun" size="3"><b><font color="#8b0000"><span style="font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline;"></span>เจ้ารู้ไหม ทำไมข้าถึงปล่อยให้เจ้าปีนเกลียวมาจนถึงตอนนี้?&nbsp;คืนนี้เจ้าจะได้เรียนรู้...ว่าแม้แต่ภาษา ‘ร่างกาย’ ก็ไม่มีสิทธิ์พูดแทรกข้าได้"</font></b>&nbsp;</font><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium; background-color: transparent; white-space-collapse: preserve;">เสียงนั้นกระซิบแนบข้างซอกคอของนางอย่างแผ่วเบาแต่ร้อนแรง หลินหยาหลุบตาต่ำ ใบหน้าแดงระเรื่อแตะต้องปลายเส้นผมที่ระแนมนั้นด้วยลมหายใจของอีกฝ่าย ความอบอุ่นของลมหายใจนั้นไล้เล็มปลายคางของหลินหยาจนเธอเกร็งตัวอย่างห้ามไม่อยู่ ทว่าแทนที่จะจูบ ริมฝีปากนั้นกลับแค่แนบแผ่วเบาแล้วเลื่อนเฉียดลงข้างแก้มผ่านหูอย่างเจ้าเล่ห์ ทำเพียงเย้า... แต่ไม่ยอมปลดปล่อย เส้นแบ่งบาง ๆ ระหว่างความล่อแหลมและความหวั่นไหวนั้นเริ่มสั่นคลอน สัมผัสที่ไม่ได้แค่เร่าร้อน แต่ซับซ้อน ราวกับเขาตั้งใจจะเผาเธอทีละชั้นด้วยเพลิงราคะที่ควบคุมได้ยากกว่าฤทธิ์สุราเสียอีก</span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">          </span><font face="Sarabun" size="3">เงาร่างของใต้เท้าเถียนเฟิงแนบใกล้เกินควรจนร้อนวูบวาบราวจะเผาใจผู้หญิงทั้งร่าง แต่หลินหยาในวินาทีนั้นกลับมิได้ไถลตกลงสู่แรงดูดเร่าร้อนของอีกฝ่าย หากกลับสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด พยายามเรียกสติที่กระเจิดกระเจิงกลับมารวมตัวกันให้มั่น มือน้อย ๆ ที่เคยถูกตรึงไว้แน่นค่อย ๆ ขยับ บิดข้ออย่างคนที่เคยฝึกเอาตัวรอดในสภาวะแปลก ๆ จากหอว่านหงเหรินจนชำนาญ หลุดออกมาได้แม้จะต้องใช้น้ำหนักทั้งแขนอย่างระมัดระวังไม่ให้รุนแรงเกินไป นางยกมือขึ้นแตะแผ่นไหล่ของชายหนุ่มอย่างนุ่มนวลทว่าสายตานั้นกลับเด็ดขาดจริงจังจนน่าประหลาด</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">         <b><font color="#dda0dd"> </font></b></span><font face="Sarabun" size="3"><b><font color="#dda0dd">“ข้าไม่ได้อยากขัดอารมณ์ท่านหรอกนะ...”</font></b> เสียงของนางไม่ดังแต่หนักแน่นพอจะตัดทะลุไออุ่นร้อนจากสุราและแรงอารมณ์ที่ยังวนเวียนอยู่ในห้อง <b><font color="#dda0dd">“แต่ข้าคิดกับท่านแค่สหายเท่านั้น” </font></b>น้ำเสียงที่เคยหยอกล้อกลับเปลี่ยนเป็นจริงจังแบบที่ไม่ค่อยได้เห็นบ่อยนักจากหลินหยา นางขยับตัวเล็กน้อย พยายามเว้นระยะห่างเท่าที่จะทำได้ แล้วเบนสายตาลงมองต่ำ...แวบเดียวจริง ๆ ก่อนจะเบิกตาขึ้นนิดอย่างตกใจตามสัญชาตญาณพร้อมสูดลมหายใจเข้าปอดแรง ๆ</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">          </span><font face="Sarabun" size="3"><b><font color="#dda0dd">“อีกอย่างนะ...”</font></b> นางปรายตามองขึ้นจ้องหน้าคนที่ยังหอบหายใจแรงอยู่ด้วยแรงอารมณ์จากเหล้า <b><font color="#dda0dd">“ปกติเวลาเมามากน่ะ มันไม่ตื่นหรอกนะ…” </font></b>มือที่แตะแผ่นอกของใต้เท้าเถียนเฟิงผลักเบา ๆ ให้ร่างนั้นผละห่างออกเล็กน้อยพอให้สายตาของทั้งคู่สบกันตรง ๆ คราวนี้ไม่ใช่แค่สุราในสายตาเขา แต่กลับมีความพร่าเลือนเหมือนถูกตีแสกหน้าด้วยความจริงที่ไม่มีใครกล้าพูดใส่ขุนนางใหญ่</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">         <b><font color="#dda0dd"> </font></b></span><font face="Sarabun" size="3"><b><font color="#dda0dd">“ดึงสติหน่อยเถอะ ท่านเป็นมหาเสนาบดีไม่ใช่หนุ่มบ้านนาเพิ่งแตะเหล้าถ้วยแรกในชีวิตนะเจ้าคะ”</font></b> เสียงของหลินหยาเจือขำกลบกลิ่นตื่นตระหนก ทั้งที่ใจยังเต้นแรงไม่เป็นจังหวะนักแต่ในดวงตาของนางกลับมีความหนักแน่นแบบที่ไม่บ่อยครั้งนักจะปรากฏ เธอไม่ดึงสติเขาด้วยหมัด หรือคำด่าทอ…แต่ด้วยการทิ่มแทงด้วยความจริงและความอ่อนโยนแบบเฉพาะตัวต่างหาก</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">          </span><font face="Sarabun" size="3">…เขาได้ยินถ้อยคำนั้น…แม้จะพร่าเลือน…แม้ดวงตาจะปรือเพราะพิษสุรา…แต่น้ำเสียงของหลินหยาชัดเจนพอจะฝ่าทะลุม่านสติที่คล้ายเปียกปอนด้วยเหล้าจนร่วงหล่นอยู่กับพื้นขึ้นมาปักกลางใจ ประโยคนั้นไม่ต่างจากกระบี่ปลายบางที่แทงสวนกลางกลางอก มิได้ทำให้เขาสะดุ้งหรือลุกผึงด้วยความโกรธดั่งชายอื่นหากแต่กลับกลายเป็นว่า…รอยยิ้มเอื่อยเฉื่อยที่ฉาบอยู่บนใบหน้าเรียวยาวที่หล่อเหลาเกินไปสำหรับคำว่าเสนาบดีกลับค่อย ๆ คลี่ออกเหมือนจะ...ขำ?</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">          </span><font face="Sarabun" size="3">ขำในความจริง ขำในความอ่อนโยนของนางที่ยังห่วงเขาแม้กำลังถูกครอบงำด้วยแรงของอารมณ์ที่ไม่อาจระงับ</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">         <b><font color="#8b0000"> </font></b></span><font face="Sarabun" size="3"><b><font color="#8b0000">"หืม…"</font></b> เสียงทุ้มต่ำราวกับคนฝันกลางวันดังอยู่ริมใบหูของนาง<b><font color="#8b0000"> “สาวใช้หรือแม่ค้าอย่างเจ้าปากร้ายขึ้นทุกวันนะ…พูดราวกับไม่รู้ว่าคนเมาน่ะ…บางทีก็ ‘ตื่น’ ด้วยเหตุผลที่ต่างไปจากปกติ…”</font></b> มือที่ตรึงข้อมือนางไว้คลายลงเพียงเล็กน้อย…ไม่ใช่เพราะละความตั้งใจ แต่เป็นเพราะกลัวจะทำให้เธอบาดเจ็บ เถียนเฟิงไม่ใช่คนโผงผาง เขาไม่ใช่ชายที่หลุดควบคุมง่าย ๆ แม้จะดื่มสุราเข้าไปมากแค่ไหนตอนนี้ก็ทุเลามากลงแล้ว แต่ในยามที่หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะในยามที่สิ่งที่อยากครอบครองอยู่ตรงหน้าในสภาพที่เขาไม่ควรแตะต้อง...กลับทำให้สตินั้นขาดวิ่น</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">          </span><font face="Sarabun" size="3">แต่กระนั้นก็ยังพอเหลือ...เหลือพอจะสบตานาง</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">          </span><font face="Sarabun" size="3"><b><font color="#8b0000">“หลินหยา…”</font></b> เสียงของเขาแผ่วลงอย่างเยือกเย็น แต่ก็ลึกล้ำราวกับกำลังซุกซ่อนอะไรบางอย่างที่อันตราย<b><font color="#8b0000"> “ข้าควรจะขอโทษหรือขอบใจดีนะ…ที่เจ้าดึงข้ากลับมาจากขุมนรกที่ข้ากำลังจะกระโจนลงไปเอง” </font></b>มือที่เคยตรึงเธอไว้เริ่มคลายออกทั้งหมด กลับกลายเป็นเพียงปลายนิ้วที่ไล้ข้อมือนางอย่างบางเบาเหมือนจะปล่อยให้เป็นอิสระอย่างแท้จริง แต่ในสายตากลับไม่มีแวว <i><b>‘ปล่อย’</b></i> เลยแม้แต่นิด เขายิ้มอีกครั้ง...แต่คราวนี้ต่างออกไป<b><font color="#8b0000"> “ถ้าเจ้าคิดกับข้าเป็นแค่สหายจริง ๆ...เจ้าคงไม่ยอมอยู่เฝ้าข้าถึงยามโฉ่วอย่างนี้หรอก จริงหรือไม่?”</font></b> คำถามของเขาเหมือนเล่ห์กลที่ไม่ได้ต้องการคำตอบ หากแต่เพียงอยากจะให้หญิงตรงหน้า<b><i> ‘สั่นไหว’ </i></b>เล็กน้อยเท่านั้นก็พอ</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">          </span><font face="Sarabun" size="3">หลินหยามองใบหน้าของชายตรงหน้าที่เริ่มผ่อนลมหายใจอย่างเนิบช้า ดวงตาคู่นั้นแม้ยังไม่หลับสนิท แต่ก็ปรือด้วยฤทธิ์สุรา สั่นสะท้อนเหมือนแม้แต่เปลือกตายังไม่อยากปิดจากภาพตรงหน้า<b><font color="#dda0dd"> "หึ คิดเลอะเทอะ ข้าคิดกับท่าน...เป็นแค่สหายจริง ๆ ไม่มีอะไรเจือปนเลย"</font></b> นางเอ่ยเสียงนุ่มแผ่วเบาอย่างกับกำลังกล่อมเด็กที่กำลังฝันร้าย <b><font color="#dda0dd">“ไม่สิ บางครั้งข้ายังมองท่านเป็นเหมือนพี่ชายคนหนึ่งด้วยซ้ำ พี่ชายที่เอาแต่บ่น พี่ชายที่ห่วงเรื่องราชสำนักจนนอนไม่หลับ พี่ชายที่บางทีก็โง่เรื่องบางเรื่องยิ่งกว่าข้าด้วยซ้ำ…” </font></b>น้ำเสียงนั้นไม่ใช่การปฏิเสธไม่ใช่คำหลีกเลี่ยง แต่มันชัดเจนตรงไปตรงมาและอ่อนโยนอย่างที่สุด</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">          </span><font face="Sarabun" size="3">หลินหยาเอื้อมมือหนึ่งไปประคองศีรษะของเถียนเฟิงให้เลื่อนลงมาหนุนตักตน ช้า ๆ นุ่มนวล...อย่างที่นางเคยทำกับพี่ชายเมื่อคราวยังเด็ก <b><font color="#dda0dd">“ตอนที่ท่านบอกว่าอยากนอนหนุนตักข้า ข้าคิดว่า...เอาเถอะ วันนี้ท่านก็ทำดีพอจะได้รางวัลเล็ก ๆ ล่ะนะ อย่างน้อยก็คุมสติตัวเองได้ และท่านก็ขอให้คืนนี้ข้าไม่ไปไหน” </font></b>พลางหัวเราะเบา ๆ อย่างยั่วล้อแบบไม่ถือสาเหลือบตามองใบหน้าคมที่แนบอยู่กับตักผ้านุ่ม ดวงตานั้นเริ่มปิดลงอย่างช้า ๆ แม้ปากยังคงขยับเหมือนจะอยากพูดอะไรอีกหลายประโยคที่ไม่ได้พูด แต่ในยามนี้…ไม่มีคำใดสำคัญไปกว่า <b><i>‘ความเงียบสงบ’ </i></b>ที่ค่อย ๆ ปรากฏขึ้นในใจของเขา</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">          </span><font face="Sarabun" size="3">ไออุ่นจากตักนุ่ม ไม่ใช่ความปรารถนาหรือแรงดึงดูดราคะ ไม่ใช่เปลวเพลิงจากเรือนร่างหรือคำเย้ายวนร้อนแรงแต่มันคือ <b><i>‘บ้าน’ </i></b>เล็ก ๆ ชั่วคราว ที่เขา...คนที่เหนื่อยจนแทบไม่มีแม้แต่ที่ซบหน้าผากจะสามารถพักใจได้ เถียนเฟิงขยับใบหน้าเล็กน้อยบนตักเธอ สัมผัสกลิ่นหอมจากเนื้อผ้าธรรมดาที่ไม่มีกลิ่นน้ำหอมหรือกลิ่นยั่วเย้าอะไรเลยมีเพียงกลิ่นท้อและกฤษณาของนางที่ชัดแจ้ง แต่กลับทำให้รู้สึก...ปลอดภัยจนไม่อยากลุกไปไหน</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">          </span><font face="Sarabun" size="3"><b><font color="#8b0000">“อืม...นุ่มกว่าหมอนเมื่อครู่เสียอีก...” </font></b>เขาพึมพำเสียงพร่าอย่างคนเมาที่เริ่มอ้อนในฝัน มือที่เคยตรึงเธอไว้เมื่อครู่เปลี่ยนเป็นเพียงปลายนิ้วที่ไล้ชายเสื้อของหลินหยาอย่างแผ่วเบา...เหมือนเด็กชายที่กำลังละเมอหาไอแม่&nbsp;</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">         <b><font color="#dda0dd"> </font></b></span><font face="Sarabun" size="3"><b><font color="#dda0dd">"นอนเถอะ...ตรงนี้แหละ ข้าไม่ไปไหนหรอก..." </font></b>เสียงของหลินหยาเบาอย่างกล่อมให้ฝันดีมือหนึ่งลูบผมอีกฝ่ายเบา ๆ ตามสัญชาตญาณของคนเคยต้องดูแลพี่ชายเมากลับบ้านบ่อย ๆ และบางที...ในยามที่ทุกอย่างสงบเงียบลง ร่างกายผ่อนคลายลงช้า ๆ ในอ้อมกอดของตักสาวใช้ที่กล้าบ้าบิ่นที่สุดในแผ่นดินนี้ เถียนเฟิงอาจเพิ่งรู้ตัวว่า…เขาไม่ได้ต้องการสัมผัสร้อนแรงหรือคำปรารถนา เขาอาจจะแค่ต้องการคนที่อยู่ข้าง ๆ โดยที่ไม่ต้องพูดอะไรให้มากความ ให้ความอบอุ่นและปลอดภัย… ไม่น่าเชื่อว่าคนที่กระโดกกระเดกจะมีความอบอุ่นถึงเพียงนี้</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><div><span><font face="Sarabun" size="3"><br></font></span></div><div style="text-align: center;"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/-4_20250603154522.md.png" width="500" _height="57" border="0"><span><font face="Sarabun" size="3"></font></span></div><div style="text-align: center;"><br></div><div style="text-align: center;">@Admin&nbsp;</div><div><span><font face="Sarabun" size="3"><br></font></span></div><br></font><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" size="3">พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้)&nbsp;</font></span></p><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" size="3">มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่</font></span></p><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" size="3">อื่น ๆ:&nbsp;ก็เรามันสายคอมมาดี้อ่ะค้าบบบบ สายพี่สาว(?)</font></span></p><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" style="" size="3">รางวัล: -</font></span></p><div><span style="font-size: 12pt; font-family: Sarabun, sans-serif; color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><br></span></div></span><p></p>

LinYa โพสต์ 2025-7-18 20:34:08

<span id="docs-internal-guid-ef9f1dc3-7fff-fce2-c7b2-71941fee4881"><font face="Sarabun"><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><div style="text-align: center;"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/-4_20250603154522.md.png" width="500" _height="57" border="0"><span style="background-color: transparent; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" color="#4169e1"><b></b></font></span></div><div style="text-align: center;"><span style="background-color: transparent; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" color="#4169e1"><b><br></b></font></span></div><div style="text-align: center;"><span style="background-color: transparent; white-space-collapse: preserve;"><font size="4" color="#4169e1"><b>วันที่ 17 เดือน 6 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11</b></font></span></div><font size="4" color="#4169e1"><b><span style="background-color: transparent; white-space-collapse: preserve;"><div style="text-align: center;"><span style="background-color: transparent;">ยามอิ๋นเวลา 03.00 - 05.00 น. ณ ถนนสิบลี้ จวนสกุลเถียน จวนพระเอก</span></div></span><span style="background-color: transparent; white-space-collapse: preserve;"><div style="text-align: center;"><span style="background-color: transparent;">อีเว้นท์ เงาจันทร์เหนือถนนสิบลี้</span></div></span></b></font></p><br><p dir="ltr" style="font-size: medium; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">          ยามอิ๋นแสงเงินแห่งรุ่งอรุณยังไม่ทันแตะขอบฟ้า หลินหยายังคงนั่งอยู่บนเตียงโดยมีศีรษะของชายหนุ่มต้าซือคงวางอยู่บนตักนุ่ม ดวงตาคมของนางปรือปรอยด้วยความง่วงระคนความระแวดระวัง มือบางยังคงลูบผมอีกฝ่ายช้า ๆ อย่างไม่คิดจะละเลยไปไหนแม้ตอนนี้จะรู้สึกว่าเลือดทั้งสองข้างของขากำลังไหลย้อนเข้าไปสู่ใจอย่างช้า ๆ ชาแล้วล่ะ…ชาไปถึงใจเลยจริง ๆ!&nbsp;</span></p><br></font><font face="Sarabun"><p dir="ltr" style="font-size: medium; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">          <b><font color="#8b0000">“...ไม่...ไม่ใช่เช่นนั้น...ข้าทำเพื่อ...ข้าไม่!”</font></b> เสียงแหบพร่าเอ่ยลอดไรฟันของเถียนเฟิงเอ่ยขึ้น ร่างทั้งร่างสั่นไหวเล็กน้อยริมฝีปากขบแน่นราวอดกลั้นความเจ็บปวดในใจที่ปะทุออกมาในรูปของภาพฝัน เหงื่อเย็นเริ่มผุดพรายทั่วหน้าผากแม้กระทั่งขนตาที่ยาวเรียงตัวอย่างเรียบร้อยก็ดูเปียกชื้น ร่างเขากระตุกเบา ๆ คล้ายพยายามดิ้นจากบางอย่างในฝันร้ายอันโหดร้าย…อาจจะเป็นอดีต บางทีอาจเป็นสิ่งที่เถียนเฟิงไม่เคยพูดให้ใครฟังเลยสักครั้ง</span></p><br></font><font face="Sarabun"><p dir="ltr" style="font-size: medium; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">          หลินหยาเลิกคิ้วอย่างตกใจเมื่อเห็นภาพนั้นเธอเอื้อมมือไปแตะหน้าผากเขา สัมผัสได้ถึงไอร้อนรุ่มที่ไม่ต่างจากตอนตากแดดจัดจนขาดน้ำแค่ฝันร้ายธรรมดาคงไม่ทำให้ขนาดนี้แน่ นางยื่นหน้าเข้าใกล้ ลูบคิ้วเขาเบา ๆ พร้อมกระซิบ <b><font color="#dda0dd">"ใต้เท้า...เถียนเฟิง...ท่านฝันอะไรอยู่กันแน่" </font></b>คำถามที่ไม่มีคำตอบถูกกลืนไปกับเสียงหายใจหอบ เถียนเฟิงกัดฟันแน่นอีกครามือข้างหนึ่งยกขึ้นมาเหมือนพยายามไขว่คว้าหาอะไรบางอย่างในความมืด แล้วปลายนิ้วนั้นก็มาหยุดอยู่บนข้อมือของหลินหยาตรึงไว้เหมือนกลัวนางจะหายไป</span></p><br></font><font face="Sarabun"><p dir="ltr" style="font-size: medium; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">      <b><font color="#8b0000">    "อย่าไป...อย่าทิ้งข้า..."</font></b> เสียงเอ่ยแผ่วเบาแต่หลินหยากลับได้ยินชัดเจนราวมันเป็นสายฟ้าฟาดกลางอก นางชะงัก…? ใครกันที่ทิ้งเขากันนะ?&nbsp; หลินหยาไม่พูดอะไร นางเพียงแต่มองใบหน้าที่เจ็บปวดของเขาอย่างอ่อนโยนก่อนจะใช้มืออีกข้างลูบแก้มเบา ๆ กล่อมประหนึ่งแม่กล่อมลูก <b><font color="#dda0dd">"ไม่เป็นไรแล้ว...ข้าอยู่ตรงนี้ ท่านไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น" </font></b>เสียงนั้นแผ่วราวสายลมแต่หนักแน่นกว่าทุกคำปลอบที่เขาเคยได้ยิน เถียนเฟิงยังไม่ตื่นจากฝันแต่ดูเหมือนเขาจะเริ่มสงบลงเสียงหายใจเริ่มสม่ำเสมอขึ้นเล็กน้อย แม้เหงื่อยังซึมแต่มือที่เคยเกร็งกลับคลายลงอย่างช้า ๆ</span></p><br></font><font face="Sarabun"><p dir="ltr" style="font-size: medium; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">      <b><font color="#dda0dd">"คืนนี้...นับว่าท่านลำบากพอแล้วล่ะ ข้าจะเฝ้าให้...จนกว่าฟ้าจะสว่าง"</font></b> ร่างบางของนางเอนตัวลงข้างเตียง ขาที่ยังชาก็ยังต้องทน...แต่ถึงอย่างนั้น นางก็ไม่ยอมลุกไปไหน ท่ามกลางความเงียบในยามอิ๋น มีเพียงเสียงลมหายใจสอดประสาน และพยายามทำให้ความเงียบที่ค่อย ๆ เยียวยาหัวใจบอบช้ำของมหาเสนาบดีผู้ไม่เคยหลับใหลให้ได้พักอย่างแท้จริง...แต่ทว่าเสียงหายใจที่เมื่อครู่ยังคงราบเรียบค่อย ๆ เปลี่ยนไปเป็นแรงและขาดช่วงเถียนเฟิงขยับตัวอย่างกระตุก ก่อนที่เปลือกตาจะเปิดขึ้นช้า ๆ เผยดวงตาคมที่เคยสงบลึกล้ำบัดนี้กลับวูบไหวคล้ายสัตว์ป่าที่เพิ่งหลุดออกจากฝันร้าย หายใจหอบถี่ ร่างของเขาสะบัดลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็วจนศีรษะแทบชนกับหน้าของหลินหยา</span></p><br></font><font face="Sarabun"><p dir="ltr" style="font-size: medium; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">         <b><font color="#dda0dd"> "อา!"</font></b> หลินหยาอุทาน สะบัดหน้าเบี่ยงหลบโดยสัญชาตญาณมือรีบยันพื้นแต่ช้าไป...ขาข้างหนึ่งยังชา ขยับไม่ถนัด นางพยายามจะพูดเรียกเขา<b><font color="#dda0dd"> "ใต้เท้า! ใต้เท้าเถียนเฟิง! ท่านเป็นอะไรน่ะ?!"</font></b> แต่เสียงนั้นไม่ทันได้จบ เถียนเฟิงคว้าด้ามกระบี่ที่วางพิงข้างเตียงไว้ในเสี้ยววินาทีชักกระบี่ออกด้วยมืออันสั่นเทา แต่ท่าทางของเขากลับเหมือนมือเก่าที่เคยชินกับคมดาบเสียจนร่างกายจดจำมันได้เองโดยไม่ต้องพึ่งสติ เสียงฟื้ดของใบกระบี่เฉือนอากาศนั้นเย็นเยียบพอ ๆ กับแววตาไร้สติของเขา</span></p><br></font><font face="Sarabun"><p dir="ltr" style="font-size: medium; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">       <b><font color="#dda0dd">   "พวกเจ้า...จับ...เจ้าเป็นใคร! ออกไป!" </font></b>เสียงตะคอกดังก้องด้วยความโกรธเกรี้ยวดวงตาของเขาแดงก่ำเหมือนยังอยู่ในนรกแห่งความตื่น หลินหยาขยับตัวหนีอย่างยากลำบากนางไม่กล้าลุกพรวดเพราะเกรงว่าเขาจะฟันใส่ทันที ขณะนั้นกระบี่เล่มนั้นก็ฟาดลงมาด้วยความแม่นยำ แม่นเสียจนไม่ใช่การฟาดมั่วของคนเมาแต่เป็นการลงดาบของคนที่เคยชินกับความตาย</span></p><br></font><font face="Sarabun"><p dir="ltr" style="font-size: medium; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">          หลินหยาเบี่ยงตัวหลบอย่างเฉียดฉิว! ผ้าม่านข้างเตียงถูกฟันขาดครึ่งเศษผ้าแหวกออกพลิ้วไหว ราวกับเสียงคำรามของกระบี่ที่ยังสะท้อนในอากาศ<b><font color="#dda0dd"> "ใต้เท้า! หยุดก่อน! ข้าไม่ใช่ศัตรู! ข้า...คือหลินหยา! เสี่ยวหยาไงที่อยู่กับท่านทั้งคืนอ่ะ!"</font></b> นางตะโกนเสียงแหบแห้ง เหงื่อซึมทั่วแผ่นหลังแต่ยังไม่ยอมถอย แม้ใจจะเต้นรัวเพราะไม่เคยเห็นเขาในสภาพเช่นนี้มาก่อน ดุดันราวกับสุนัขล่าเนื้อที่ไร้สติ</span></p><br></font><font face="Sarabun"><p dir="ltr" style="font-size: medium; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">          แต่เขายังคงไม่ฟัง</span></p><br></font><font face="Sarabun"><p dir="ltr" style="font-size: medium; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">      <b><font color="#8b0000">"เจ้า...เจ้าคือพวกมัน!...ส่งมา!" </font></b>เขาระเบิดเสียงออกมาราวกับทุกความเจ็บปวดในใจระเบิดทะลัก กระบี่ในมือสะบัดอีกครั้ง ฟาดเข้าใกล้แขนหลินหยาราวกับจะเฉือนมันให้หลุดออก เธอเอี้ยวตัวหลบหวุดหวิดแต่ขาถึงกับทรุด นางกัดฟันแล้วตะโกนลั่น <b><font color="#dda0dd">"เถียนเฟิง! ข้าชื่อหลินหยา! ข้าไม่ใช่พวกไหนทั้งนั้น! ไม่ใช่คนที่ท่านกลัว! ข้าอยู่กับท่านมาตั้งแต่ตลาดตะวันตก! ข้าเป็นคนแบกท่านกลับมา! จำไม่ได้เลยหรือ?!"</font></b> เสียงนั้น...ไม่ใช่เสียงของสาวใช้ แต่เป็นเสียงของคนที่กำลังปกป้องใครบางคนด้วยทั้งหัวใจ</span></p><br></font><font face="Sarabun"><p dir="ltr" style="font-size: medium; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">          เขากัดฟันแน่น หายใจหอบ มือยังกำกระบี่อยู่แต่ไม่ได้ฟาดออกมาอีก เพียงยืนนิ่ง ดวงตาวูบไหว ดั่งมนุษย์สองคนกำลังต่อสู้กันอยู่ภายใน แต่สุดท้ายเขาก็เลือกที่จะโจมตีนางอีกครั้งอยู่ดีอย่างไร้สติสัมปชัญญะ</span></p><br></font><font face="Sarabun"><p dir="ltr" style="font-size: medium; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">          ร่างบางของหลินหยาเบี่ยงตัวหลบอีกครั้งแม้ขาทั้งสองข้างจะชาและสั่นระริกจนแทบทรุดตัวลงนอนกองกับพื้นเพราะความชา นางกัดฟันกรอดแทบขาดลิ้นเมื่อเงาของกระบี่ฟาดผ่านเบื้องหน้าราวสายฟ้าฟาด การโจมตีของเถียนเฟิงไม่ใช่การขู่หรือขาดการควบคุมในแบบคนเมาทั่วไป แต่มันคือรูปแบบการจู่โจมของผู้ชำนาญยุทธ์ผู้ผ่านการสังหารในมาแล้วนับไม่ถ้วน</span></p><br></font><font face="Sarabun"><p dir="ltr" style="font-size: medium; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">         <b><font color="#dda0dd"> "เถียนเฟิง! ข้าเองนะ! หนาน หลินหยา!"</font></b> เสียงตะโกนของนางดังขึ้นกลางห้องแต่มันกลับถูกเสียงลมหายใจแรงกร้าวกลบจนสิ้น เถียนเฟิงในยามนี้ไม่ได้มองเห็นนางเลยสิ่งที่สะท้อนอยู่ในดวงตาสีดำขลับนั้นมีเพียงฝันร้ายอันแหลมคม...และศัตรูที่เขาจะต้องฆ่าให้ตายเท่านั้น</span></p><br></font><font face="Sarabun"><p dir="ltr" style="font-size: medium; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">      <b><i><font color="#ff0000">เพล้ง!</font></i></b></span></p><br></font><font face="Sarabun"><p dir="ltr" style="font-size: medium; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">          เสียงกระบี่เฉียดผ่านแจกันบนโต๊ะเตี้ยข้างเตียงจนแตกละเอียด นางหอบหายใจ ถอยกรูดไปอีกฝั่งจนหลังชนกับขาเตียง จากนั้นทุกอย่างก็เกิดขึ้นรวดเร็วเกินจะคาดคิดปลายกระบี่เฉียบคมเฉือนผ่านผ้าคลุมบ่าและเสื้อชั้นในนางขาดกระจุย เลือดสีแดงสดพุ่งกระเซ็นออกจากต้นแขนข้างซ้ายของหลินหยาอย่างฉับพลัน ความเจ็บปวดแล่นวาบเข้าจู่โจมจนเธอกรีดร้องสุดเสียง กลิ่นเลือดคาวคลุ้งในอากาศราวกลิ่นอายแห่งสงคราม</span></p><br></font><font face="Sarabun"><p dir="ltr" style="font-size: medium; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">       <b><font color="#dda0dd">   "อ๊าคค!! เถียนเฟิง! หยุด! ข้าหลินหยา! ไม่ใช่ใครอื่น!"</font></b> นางร้องลั่นพยายามใช้เสียงปลุกสติของเขา แววตาเธอสั่นสะท้านไม่ใช่เพราะความกลัว แต่เพราะตกใจในสภาพของเขาที่ไม่ใช่ใต้เท้าเถียนเฟิงผู้สุขุมใจเย็นอย่างที่เธอรู้จัก เลือดหยดลงบนพื้นไม้เสียงแผ่วเบาแต่ชัดเจนทุกอย่างเหมือนหยุดนิ่งเพียงครู่หนึ่ง ปลายกระบี่ในมือของเขาสั่นระริกเล็กน้อยริมฝีปากที่ขบแน่นเริ่มคลายลงช้า ๆ เถียนเฟิงชะงัก ดวงตาที่เคยมัวหม่นขมวดคิ้วเหมือนกำลังมองผ่านม่านหมอกควัน ก่อนที่มือที่กำคมกระบี่จะแกว่งเบา ๆ แล้วหลุดจากปลายนิ้วกระทบพื้นดัง </span><span style="background-color: transparent; font-style: italic; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ฉึก</span><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> แผ่วเบา</span></p><br></font><font face="Sarabun"><p dir="ltr" style="font-size: medium; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">         <b><font color="#8b0000"> "...เจ้า..."</font></b> เสียงทุ้มต่ำพร่าลง เถียนเฟิงหอบหายใจถี่ก่อนจะทรุดฮวบลงตรงหน้าเธอใบหน้าของเขาซีดเผือดเหมือนคนจมลึกในห้วงสำนึกที่เพิ่งตื่น<b><font color="#8b0000"> "...หลินหยา... เจ้าเลือดออก..." </font></b>เขาเอ่ยเสียงแผ่ว จ้องเลือดที่อาบแขนซ้ายของนางดวงตาสั่นไหวปานจะร้องไห้ออกมาแทนได้ทุกเมื่อ เขาขยับมือเหมือนจะประคองนางไว้แต่กลับหดกลับอย่างสั่นเทาเพราะกลัวตัวเอง <b><font color="#8b0000">"ข้า... ข้า..." </font></b>มือที่เคยตวัดกระบี่หมายชีวิตใครต่อใครในแผ่นดิน ยามนี้กลับสั่นงันงกจนไม่อาจหยิบแม้ผ้าห่มมาห่มให้เธอได้ ความเงียบโอบล้อมทั่วทั้งห้องดวงตาของเขาเบิกโพลงมองเลือดเธอราวกับเป็นตราบาปแห่งความบาปหนา ความบาปที่เขาไม่อาจลบล้างได้ด้วยวาจาใดในโลกนี้</span></p><br></font><font face="Sarabun"><p dir="ltr" style="font-size: medium; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">          แสงจันทร์ยามอิ๋นรินรดผ่านหน้าต่างบานเล็ก เผยเงาร่างสองเงาท่ามกลางห้องนอนที่บัดนี้เปรอะเปื้อนไปด้วยเลือด ร่างของหลินหยาทรุดนั่งข้างเตียง ดวงหน้าซีดเผือดจากการเสียเลือดเล็กน้อยแต่ยังพอประคองสติไว้ได้ ดวงตากลมโตคู่นั้นทอดมองชายหนุ่มเบื้องหน้าอย่างไม่อาจละสายตา นางไม่แม้แต่จะขยับหนีหรือหลบสายตาเขาเลยสักนิด เถียนเฟิงยืนนิ่งอยู่เพียงครู่หนึ่งก่อนจะเดินเข้ามาหานางทีละก้าว ทีละก้าว... แม้จะหนักหน่วงเหมือนก้าวข้ามหุบเหวแห่งบาป แต่สุดท้ายเขาก็ย่อตัวลงนั่งข้างนาง มือข้างหนึ่งยื่นมาหาเหมือนจะสัมผัสรอยแผลนั้นแต่กลับชะงักกลางอากาศ นิ้วเรียวยาวที่เคยบังคับกระบี่ได้มั่นคงตอนนี้กลับสั่นระริกยิ่งกว่าใบไม้ไหวลม</span></p><br></font><font face="Sarabun"><p dir="ltr" style="font-size: medium; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">         <b><font color="#8b0000"> “เมื่อครู่…”</font></b> เสียงเขาทุ้มพร่าเหมือนคนกลืนน้ำลายไม่ลง <b><font color="#8b0000">“อีกนิดเดียว…ข้าจะฆ่าเจ้า…” </font></b>หลินหยาที่ได้ยินเช่นนั้นก็พ่นลมหายใจแผ่ว พลางเอ่ยเบา ๆ ทั้งที่แววตายังคงมองเขาไม่หลบเลี่ยง <b><font color="#dda0dd">“ไม่เป็นไรหรอก ข้าไม่เป็นไรจริง ๆ”</font></b></span></p><br></font><font face="Sarabun"><p dir="ltr" style="font-size: medium; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">          <b><font color="#8b0000">“ไม่เป็นไร?!” </font></b>เขาแทบขึ้นเสียงแต่เสียงนั้นก็เหมือนจะสั่นเกินกว่าจะคงความดุดันไว้ได้ เขาโน้มเข้ามาใกล้จนเงาสะท้อนในนัยน์ตาเขาเป็นใบหน้านางชัดเจน<b><font color="#8b0000"> “เจ้าบอกว่าไม่เป็นไร แต่เจ้ารู้ไหมว่าข้าเกือบ…เกือบฟันคอเจ้าไปแล้วจริง ๆ!”</font></b></span></p><br></font><font face="Sarabun"><p dir="ltr" style="font-size: medium; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">          หลินหยายิ้มจาง ๆ ก่อนจะยกมือที่ไม่ได้บาดเจ็บแตะแขนเขาไว้เบา ๆ <b><font color="#dda0dd">“แล้วตอนนี้ท่านก็ไม่ได้ทำใช่ไหมล่ะ?”</font></b></span></p><br></font><font face="Sarabun"><p dir="ltr" style="font-size: medium; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">          เถียนเฟิงสะอึก ใบหน้าคมคายที่ปกติสงบนิ่งยิ่งกว่าแผ่นน้ำใต้ผืนนภา บัดนี้กลับบิดเบี้ยวราวกับเด็กหลงทางที่เพิ่งรู้ว่าตนเพิ่งผลักมือของคนที่ยื่นเข้ามาช่วยตนตกหน้าผาเสียเอง <b><font color="#8b0000">“แต่ข้าทำร้ายเจ้า…ข้าควบคุมตัวเองไม่ได้เลย…”</font></b> เขาเอ่ยอย่างสับสนกับสิ่งที่ตัวเองทำลงไป</span></p><br></font><font face="Sarabun"><p dir="ltr" style="font-size: medium; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">      <b><font color="#dda0dd">“นั่นแหละที่ข้าเป็นห่วงมากกว่า” </font></b>เสียงของหลินหยาเบากว่าเก่าแต่หนักแน่นอย่างน่าประหลาด <b><font color="#dda0dd">“ไม่ใช่เพราะแผลนี้...ข้าเคยโดนมีดบาด โดนปีศาจโจมตีแสบกว่านี้ก็ยังมี แต่สิ่งที่ข้าไม่เคยเห็นเลยคือใต้เท้าเถียนเฟิงที่ไร้สติขนาดนี้ ท่านเป็นอะไรไปกันแน่?”</font></b> เถียนเฟิงนิ่งงันดวงตานั้นหม่นคล้ายคนแบกโลกทั้งใบไว้บนบ่า ความเงียบระหว่างทั้งสองคนขยายตัวราวกับหุบเหวไม่มีที่สิ้นสุดก่อนที่ชายหนุ่มจะก้มหน้าลงต่ำราวกับแบกรับความผิดอย่างไม่อาจกล่าว</span></p><br></font><font face="Sarabun"><p dir="ltr" style="font-size: medium; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">         <b><font color="#8b0000"> “ข้า...ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในหัวข้า...มันเหมือนข้าตื่นอยู่แต่ก็ยังฝันอยู่...ในฝันนั้น...ข้ามองเห็นเลือด เห็นศพ เห็นคนที่ข้าปกป้อง...ตายไปต่อหน้า...ข้า...ข้าคิดว่าข้าออกจากฝันนั้นได้แล้ว แต่เมื่อครู่มันกลับมาทั้งหมด” </font></b>เสียงของเขาหนักแน่นในคำแรกแต่แผ่วลงจนแทบเป็นเสียงกระซิบในตอนท้ายน้ำเสียงนั้น...เปลือยเปล่าและเจ็บปวดเกินกว่าจะกลบเกลื่อน หลินหยามองหน้าเขาอย่างนิ่งนาน ก่อนที่นางจะค่อย ๆ โน้มตัวมาข้างหน้าเสียงของนางดังขึ้นแผ่วเบาแต่เต็มไปด้วยความจริงใจ</span></p><br></font><font face="Sarabun"><p dir="ltr" style="font-size: medium; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">          <b><font color="#dda0dd">“ครั้งหน้าถ้ามันเกิดขึ้นอีก...ข้าจะอยู่ตรงนี้เหมือนเดิม จะตะโกนชื่อท่านอีกครั้งจะให้เลือดอีกหยดถ้ามันจะทำให้ท่านกลับมาได้...แต่ช่วยอย่าฆ่าข้าเลยนะ เพราะถ้าท่านฆ่าข้าไป ข้าจะไม่อยู่คอยเรียกชื่อท่านแล้ว” </font></b>น้ำเสียงนั้นไม่ได้มีแม้แต่น้ำตา แต่กลับเจือด้วยอารมณ์ลึกซึ้งจนเถียนเฟิงไม่กล้าจะสบตานางเลยแม้แต่น้อย มือของเขาสุดท้ายก็วางลงบนต้นแขนนั้นเบา ๆ เหมือนกลัวมันจะแตกสลายไปมากกว่านี้ ความอบอุ่นนั้นจริงใจจนหลินหยายังต้องหลบตานิด ๆ บรรยากาศพลันนิ่งสงบลงอีกครั้ง เสียงลมหายใจของทั้งสองดังแผ่วในห้องที่ยังเปื้อนเลือด แต่ภายในใจของชายหนุ่มนั้น...กลับถูกจารึกด้วยถ้อยคำของหญิงสาวชัดเจนยิ่งกว่ากระบี่ใด... และเขารู้ทันทีว่า...หลินหยานั้นอ่อนโยนแม้จะโดนทำลายซ้ำแล้วซ้ำเล่าโดยคนอื่น</span></p><br></font><font face="Sarabun"><p dir="ltr" style="font-size: medium; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">          ใบหน้าคมสันของเถียนเฟิงยังขึงตึง แม้จะพยายามไม่ให้มือสั่นแต่ในอกกลับสั่นสะเทือนจนหายใจแทบไม่ทันภาพเลือดสีแดงสดที่ย้อมแขนเสื้อนางและกระเซ็นเปื้อนผ้าปูที่นอนยังคงหลอนซ้ำในแววตาเขาไม่หาย <b><font color="#8b0000">“เจ้าทำไมไม่ผลักข้าออก?”</font></b> เขาถามเบา ๆ เหมือนกลัวจะได้ยินคำตอบที่แทงใจ </span><span style="background-color: transparent; white-space-collapse: preserve;">หลินหยายังนั่งนิ่งอยู่ขอบเตียง แม้จะซีดเซียวแต่ก็ไม่ลดท่าทีมั่นคงในดวงตา นางเพียงปรายตาไปทางเขาแล้วตอบเรียบ ๆ ว่า <b><font color="#dda0dd">“เพราะข้ารู้ว่าท่านไม่ได้อยากฆ่าข้า...”</font></b> คำตอบนั้นไม่ใช่คำปลอบ แต่คือความเชื่อใจจากส่วนลึกซึ่งมันทำให้หัวใจของเถียนเฟิงเหมือนจะหยุดเต้นไปชั่วขณะ</span></p><br></font><font face="Sarabun"><p dir="ltr" style="font-size: medium; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">          เขาโน้มตัวลง ประคองแขนที่มีบาดแผลของนางอย่างทะนุถนอม ริมฝีปากเม้มแน่นขณะพาเธอขยับตัวให้นั่งดี ๆ ขึ้นตรงปลายเตียงแม้จะระวังมือมากเพียงใดแต่เถียนเฟิงก็รู้ดีว่าแรงแค่นี้ก็คงทำให้เธอเจ็บอีก <b><font color="#8b0000">“อย่าเพิ่งขยับ…เดี๋ยวข้าจะไปตามหมอให้”</font></b></span></p><br></font><font face="Sarabun"><p dir="ltr" style="font-size: medium; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">          <b><font color="#dda0dd">“ไม่เป็นไร ท่านไม่ต้อง”</font></b></span></p><br></font><font face="Sarabun"><p dir="ltr" style="font-size: medium; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">          <b><font color="#8b0000">“เงียบเถอะ”</font></b> เขาแทรกเสียงนุ่มแต่เด็ดขาดมองนางด้วยสายตาละมุนที่ปนแววสำนึกผิดอย่างรุนแรง <b><font color="#8b0000">“คราวนี้…ข้าจะไม่ใช่คนทำเจ้าเจ็บอีกไม่ว่าจะทางใดทางหนึ่ง” </font></b>ว่าแล้วเขาก็ผละออกทันที ราวกับกลัวว่าหากอยู่ใกล้เธอนานกว่านี้อีกสักวินาทีเดียวจะยิ่งเห็นแก่ตัวมากเกินไปที่จะไม่ทำอะไรเลย มือข้างหนึ่งกำด้ามกระบี่ของตนแน่นเพียงเพื่อเตือนตนเองให้มีสติในขณะที่อีกข้างผลักประตูออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว เสียงฝีเท้าของเขาดังขึ้นอย่างเร่งร้อนในโถงยามอิ๋น สะท้อนกลับเข้ามาในห้องเงียบราวกับระฆังปลุกวิญญาณหลับใหลนั่นคือเสียงของคนที่ไม่เพียงแบกรับตำแหน่งมหาเสนาบดีแห่งแผ่นดิน...แต่ยังเริ่มแบกสิ่งที่เขาไม่เคยคิดว่าตนจะกลัวที่สุดคือการทำร้ายคนที่ยืนเคียงข้างเขาอย่างเงียบงันตลอดมา</span></p><br></font><font face="Sarabun"><p dir="ltr" style="font-size: medium; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">          เถียนเฟิงไม่หันกลับมามอง...แต่หลินหยาเห็นแผ่นหลังกว้างนั้นไหวสะท้อนแสงจันทร์ผ่านประตูบานเปิดออกและในวินาทีนั้น...นางรู้ดีว่า แม้จะมีเลือดเปื้อนแขน แต่นั่นไม่เท่ากับบาดแผลที่เกิดขึ้นในใจของเขาเลยแม้แต่น้อย</span></p><br></font><font face="Sarabun"><p dir="ltr" style="font-size: medium; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">          เสียงฝีเท้าร้อนรนเมื่อครู่กลับมาพร้อมแรงสั่นสะเทือนบางอย่างที่แล่นเข้ามาในอากาศยามอิ๋น เถียนเฟิงเปิดประตูเข้ามาอีกครั้งด้วยสีหน้าขึงตึงแต่ดวงตากลับร้อนระอุอย่างคนที่เพิ่งเอาชีวิตแลกความผิดออกมานอกจวน ใกล้เขาคือหมอสูงวัยผู้หนึ่งที่ถือกล่องไม้สำหรับใส่อุปกรณ์รักษาแน่นอยู่ในมือ ไม่พูดพร่ำ ไม่ซักถาม ไม่สงสัยใด ๆ ทั้งสิ้น <b><font color="#8b0000">“อยู่ตรงนี้...”</font></b> เถียนเฟิงกล่าวเบา ๆ บอกหมอที่มาพลางเดินนำเข้ามาข้างเตียง ประคองไหล่หลินหยาให้เอนลงนิดขณะหมอเตรียมของ เขานั่งลงข้างเธอโดยไม่เอ่ยสิ่งใด เสียงลมหายใจของชายหนุ่มดังชัดเจนแม้พยายามข่มกลั้น</span></p><br></font><font face="Sarabun"><p dir="ltr" style="font-size: medium; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">          หมอไม่มองหน้าใครทั้งนั้นเขาเพียงแค่เปิดกล่องหยิบผ้าสะอาด น้ำยาฆ่าเชื้อ สมุนไพรบด และเข็มด้ายขึ้นมาอย่างคล่องแคล่ว และเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ทั้งสงบและเยือกเย็น <b><font color="#006400">“โชคยังเข้าข้าง...เป็นแค่รอยบาก ไม่โดนเส้นเลือดใหญ่ ไกลจากหัวใจ และไม่ได้ลึกเกินไหล่ขอรับใต้เท้า”</font></b> มือของเขาคลี่แขนเสื้อของหลินหยาเบา ๆ พลางมองแผลเลือดซึมแล้วเริ่มเช็ดทำความสะอาด<b><font color="#006400"> “เลือดไหลไม่เยอะ อาการยังไม่น่าห่วงขอรับ”</font></b> หลินหยานั่งนิ่งโดยมีเถียนเฟิงจับมือเธอไว้แน่น สายตาของเขาไม่ละไปจากใบหน้านางแม้เพียงเสี้ยวลมหายใจ</span></p><br></font><font face="Sarabun"><p dir="ltr" style="font-size: medium; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">          <b><font color="#8b0000">“ข้าทำให้เจ้าเจ็บ...” </font></b>เขาเอ่ยขึ้นเสียงแผ่วเหมือนคำพูดทุกถ้อยคำถูกกลั่นจากสิ่งที่ติดค้างอยู่ในใจราวกับควันไฟจากการเผาใจตนเอง หลินหยาหันมามองเขานิดหนึ่ง ยิ้มจาง ๆ “ข้าบอกแล้วว่าไม่เป็นไร” แล้วหันกลับไปมองหมอที่กำลังเย็บปากแผลอยู่ เขาไม่พูดต่อเพียงกำมืออีกข้างแน่นจนเส้นเอ็นลำแขนขึ้นชัด ดวงตาคู่นั้นจ้องเธอเหมือนต้องการจดจำเธอในสภาพนี้ไว้ทุกแววตา ทุกลมหายใจ หมอใช้เวลาไม่นานในการเย็บรวบผ้าไว้ให้กระชับ แล้วพันทับด้วยผ้าสีขาวสะอาด</span></p><br></font><font face="Sarabun"><p dir="ltr" style="font-size: medium; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">         <b><font color="#006400"> “อย่าขยับมากในสองสามวัน แผลจะปิดได้ไวนะขอรับ”</font></b> เขาเว้นจังหวะเล็กน้อยแล้วเอ่ยต่อ <b><font color="#006400">“โชคดีที่นางใจนิ่ง...ไม่งั้นกระบี่ท่านอาจฟันลงลึกไปแล้วก็ได้”</font></b> ถ้อยคำสุดท้ายนั้นไม่ได้มีเจตนาเยาะเย้ย แต่ทำให้ใต้เท้าเถียนเฟิงสะอึกอย่างรู้สึกเหมือนโดนกระบี่ตัดกลางอกของตนอีกเล่ม หมอลุกขึ้นเก็บของและขอตัวออกไปเงียบ ๆ ทิ้งไว้เพียงชายหญิงสองคนในห้องที่ความเงียบเข้าปกคลุมอีกครั้ง เถียนเฟิงยังคงไม่ขยับ ราวกับหากหลินหยาขยับแม้แต่นิดเขาก็จะรีบประคองเธอไว้ทันทีไม่ให้ต้องรับอะไรจากเขาอีกแม้แต่น้ำหนักของความเงียบ</span></p><br></font><font face="Sarabun"><p dir="ltr" style="font-size: medium; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">          เมื่อเสียงประตูปิดลงอย่างเบามือความเงียบงันที่ปกคลุมห้องก็ค่อย ๆ ถูกกลืนหายไปท่ามกลางบรรยากาศอบอุ่นอันแปลกประหลาด เถียนเฟิงยืนอยู่ข้างเตียงด้วยแววตาสงบนิ่ง แต่ลึกในนั้นเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดซ้อนทับอยู่หลายชั้น เขามองหญิงสาวที่ยังนั่งพิงหมอนอย่างอ่อนแรง แสงเช้ายังไม่เริ่มลอบลอดผ่านหน้าต่างกระดาษแให้แตะบนผิวซีดของหลินหยา กลิ่นยาสมุนไพรและโลหิตจาง ๆ ยังไม่เลือนหาย เถียนเฟิงขยับมือจากแขนเสื้อ เขาหยิบถุงผ้าไหมเล็ก ๆ ออกมาหนึ่งถุง วางลงเบา ๆ ข้างหมอนของหลินหยาพลางเอ่ยเสียงต่ำแต่ชัดเจน <b><font color="#8b0000">"30 ตำลึงเงินข้าให้เจ้าเป็นค่าทำขวัญ…ถึงแม้เจ้าจะไม่คิดเอาโทษ ข้าก็ไม่อาจทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น"</font></b></span></p><br></font><font face="Sarabun"><p dir="ltr" style="font-size: medium; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">          หลินหยาเอียงคอเล็กน้อยดวงตายังสดใสเหมือนเดิมแม้จะมีรอยเหนื่อยล้าแผ่วเบาซ่อนอยู่ เธอก้มมองถุงเงินแล้วเอื้อมมือข้างที่ไม่บาดเจ็บหยิบขึ้นมา ชั่งน้ำหนักด้วยปลายนิ้วก่อนจะอมยิ้มบาง ๆ <b><font color="#dda0dd">“อืม...ก็สมควรแล้วล่ะเจ้าค่ะเพราะข้าเจ็บนะ ข้าไม่ได้ใจดีขนาดปล่อยฟรีหรอก” </font></b>นางยักคิ้วใส่เขาน้อย ๆ แบบติดตลกก่อนจะเอียงหน้าทำเสียงสูงอย่างเย้า <b><font color="#dda0dd">“แต่ใต้เท้ารู้ดีนี่นา ว่าข้าชอบเงิน...”</font></b> เถียนเฟิงหลุดยิ้มบางเหมือนมีอะไรในอกที่บีบคั้นอยู่จาง ๆ คลายลงเพียงเล็กน้อยเพราะเห็นว่าเธอยังเป็นเธอไม่เปลี่ยนไปแม้จะเจ็บหรือเกือบถูกฟัน</span></p><br></font><font face="Sarabun"><p dir="ltr" style="font-size: medium; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">          เขาก้าวเข้าไปใกล้อีกนิด นั่งลงข้างเตียงเอื้อมมือแตะแผ่วเบาที่ชายผ้าห่มแล้วกล่าวต่อ <b><font color="#8b0000">“ข้าจะให้สาวใช้คนสนิทมาเฝ้ารวมทั้งหมอให้เวียนมาดูทุกครึ่งชั่วยาม...เจ้าต้องพักให้เพียงพอ เมื่อคืนเจ้าไม่ได้นอนทั้งคืนเลยใช่ไหม?”</font></b></span></p><br></font><font face="Sarabun"><p dir="ltr" style="font-size: medium; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">         <b><font color="#dda0dd"> “อือ...”</font></b> หลินหยาพยักหน้าเบา ๆ <b><font color="#dda0dd">“แต่ไม่เป็นไร ข้านั่งเฉย ๆ ไม่ได้ออกแรงอะไรมากนัก”</font></b></span></p><br></font><font face="Sarabun"><p dir="ltr" style="font-size: medium; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">      <b><font color="#8b0000">“ข้าเป็นห่วงเจ้า...” </font></b>เขาเอ่ยเบา ๆ ก่อนจะเม้มริมฝีปากไว้เหมือนกลืนคำพูดอีกครึ่งหนึ่งที่เกือบหลุดออกมาแล้วเอ่ยต่ออย่างเป็นทางการกว่าเดิม<b><font color="#8b0000"> “เปลี่ยนเสื้อผ้าเสีย แล้วพักเถอะ ข้าจะไม่รบกวนอีก”</font></b> หลินหยายิ้มให้เขาอีกครั้งเมื่อได้ยินแววตายังเจือความสดใสและเข้าใจเช่นเดิมราวกับหญิงสาวผู้หนึ่งที่มีหัวใจอ่อนโยนเกินกว่าจะเกลียดใครได้ง่าย ๆ เธอก้มมองเงินในมืออย่างพึงใจแล้วกล่าวเสียงใสตามธรรมเนียม&nbsp;</span></p><br></font><font face="Sarabun"><p dir="ltr" style="font-size: medium; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">          <b><font color="#dda0dd">“ข้าจะใช้มันซื้อขนม ซื้อสุรา...แล้วก็...”</font></b> นางหันมายิ้มร้าย ๆ ใส่เขานิด ๆ <b><font color="#dda0dd">“...ยาถอนพิษเหล้าสุราจากท่านให้เป็นของใต้เท้าเถียนเฟิงไว้ล่วงหน้า เผื่อเมาอีก”</font></b> คนถูกล้อถึงกับชะงัก สบตานางชั่วครู่แล้วส่ายหัวเบา ๆ ก่อนจะลุกขึ้นแล้วหมุนกายออกไปจากห้องอย่างเงียบ ๆ เสียงฝีเท้าค่อย ๆ เลือนหาย เหลือเพียงกลิ่นยาจาง ๆ และแสงรุ่งสางที่เริ่มกลบความวุ่นวายของค่ำคืนก่อนหน้านั้นให้เลือนหายไปทีละน้อย</span></p><br></font><font face="Sarabun"><p dir="ltr" style="font-size: medium; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">          สาวใช้ในชุดผ้าฝ้ายเนื้อดีเดินเข้ามาเงียบ ๆ พร้อมถาดที่มีเสื้อผ้าผู้หญิงผืนใหม่พับอย่างเรียบร้อย แสงเช้าสีอ่อนเริ่มทาบขอบหน้าต่าง ม่านโปร่งสีขาวปลิวแผ่วเบารับลมยามอิ๋นสร้างบรรยากาศอบอุ่นในห้องที่เพิ่งเกิดเหตุการณ์ชวนหัวใจวูบไหวเมื่อไม่กี่เค่อก่อน หลินหยายังนั่งอยู่ข้างเตียงมือหนึ่งแนบต้นแขนที่มีผ้าพันแผลทับไว้แน่น แววตาของนางจ้องมองบ่าวสาวตรงหน้าอย่างระแวดระวังเล็กน้อยโดยไม่แสดงออกจนเกินงาม สาวใช้คนนั้นยิ้มอย่างอ่อนโยนก่อนจะเอ่ยเบา ๆ<b><font color="#808000"> "นายท่านให้ข้านำชุดมาเปลี่ยนให้เจ้าค่ะ... อีกเดี๋ยวจะมีสาวใช้อีกสองคนมาช่วยเปลี่ยนผ้าปูเตียง"</font></b></span></p><br></font><font face="Sarabun"><p dir="ltr" style="font-size: medium; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">          <b><font color="#dda0dd">“อืม...ขอบคุณเจ้าค่ะ”</font></b> หลินหยาเพียงพยักหน้าพอได้ยินคำว่า <b><i>‘เปลี่ยนผ้าปูเตียง’ </i></b>นางก็อดไม่ได้จะหลุบตาลงมองเตียงที่เปื้อนรอยเลือดตนเองแล้วทำหน้าเหนื่อยใจเบา ๆ... ไอ้หมอนั่นนะหมอนั่น…&nbsp;</span></p><br></font><font face="Sarabun"><p dir="ltr" style="font-size: medium; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">          เมื่อได้เวลาเปลี่ยนชุดสาวใช้อีกคนเข้ามาช่วยประคองอย่างอ่อนโยน ท่าทีสุภาพราวกับเกรงใจที่ต้องแตะต้องร่างของผู้ที่ได้รับบาดเจ็บ มือที่คล่องแคล่วไม่พูดพร่ำพวกนางไม่ได้ดูถูกหรือดูแคลนหลินหยาเลยแม้แต่น้อย กลับเอ่ยถามเบา ๆ ว่ารู้สึกเจ็บตรงไหนบ้างหรือไม่ ทำให้หลินหยารู้สึกสบายใจขึ้นไม่น้อย เมื่อชุดใหม่สวมเข้ากับร่างได้พอดีกลิ่นสะอาดของผ้าสีอ่อนแตะจมูก นางก็ยกมือขยับผ้าปิดบาดแผลเบา ๆ ก่อนจะเอ่ยถามในขณะที่กำลังจะเดินลงจากแท่นเตียง</span></p><br></font><font face="Sarabun"><p dir="ltr" style="font-size: medium; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">          <b><font color="#dda0dd">“แล้ว...ข้า...ต้องไปนอนที่ห้องไหนหรือเจ้าคะ?”</font></b></span></p><br></font><font face="Sarabun"><p dir="ltr" style="font-size: medium; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">          สาวใช้คนแรกชะงักไปนิด แล้วค่อย ๆ ยิ้มจาง ๆ พลางตอบด้วยน้ำเสียงสุภาพ <b><font color="#808000">"ใต้เท้าเถียนเฟิงสั่งไว้ว่าคืนนี้...ขอให้แม่นางพักที่ห้องนี้เจ้าค่ะ ท่านว่า...แม่นางน่าจะได้พักจริง ๆ หลังจากเหน็ดเหนื่อยมาตลอดทั้งคืน"</font></b></span></p><br></font><font face="Sarabun"><p dir="ltr" style="font-size: medium; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">      <b><font color="#dda0dd">“ห้องนี้หรอ?”</font></b> หลินหยากะพริบตาปริบ ๆ มองไปรอบห้องก่อนจะหันกลับมามองหน้าอีกคน... <b><font color="#dda0dd">“ห้องของเขา...?”</font></b></span></p><br></font><font face="Sarabun"><p dir="ltr" style="font-size: medium; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">          <b><font color="#808000">“เจ้าค่ะ”</font></b></span></p><br></font><font face="Sarabun"><p dir="ltr" style="font-size: medium; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">          <b><font color="#dda0dd">“อา...”</font></b> นางขานเบา ๆ ในลำคอ ทำท่าเหมือนจะถอนหายใจแต่ก็ไม่ได้ถอนจริง เพียงเบ้หน้าเล็กน้อยแล้วมองเตียงที่เพิ่งถูกจัดใหม่ ดอกลายปักบนผ้าปูเตียงยังสะอาดจนแทบจะสะท้อนใบหน้า <b><font color="#dda0dd">“…นี้ข้าคงจะไม่โดนเนรเทศออกจากจวนตอนตื่นมาหรอกนะ? ตื่นสายได้ไหมเนี้ย”</font></b></span></p><br></font><font face="Sarabun"><p dir="ltr" style="font-size: medium; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">       <b><font color="#808000">   “หากแม่นางกังวนเช่นนั้นจะไม่มีทางเกิดขึ้นแน่นอนเจ้าค่ะ ใต้เท้าท่านไม่อนุญาตให้ใครแตะต้องแม่นางเลยแม้แต่ปลายเส้นผม”</font></b> สาวใช้กล่าวพร้อมรอยยิ้มจริงจังแต่ไม่ข่มขู่ หลินหยาที่ได้ยินแบบนั้นเลยแค่หัวเราะในลำคอเบา ๆ แล้วตบหมอนเบา ๆ <b><font color="#dda0dd">“เอาวะ นอนก็ได้... ไหน ๆ ก็เปื้อนเลือดข้าไปแล้วทั้งผืน ขอบคุณนะเจ้าคะ”</font></b> เอ่ยขอบคุณสาวใช้ก่อนที่นางจะเอนกายลงเบา ๆ ผ่อนลมหายใจครั้งยาวก่อนจะพลิกตัวมองไปยังหมอนอีกใบซึ่งมีกลิ่นหอมบาง ๆ ปนกลิ่นเฉพาะตัวของเจ้าของห้อง ชายคนนั้นที่เมื่อคืนเกือบฟันนางขาดไปจริง ๆ…</span></p><br></font><font face="Sarabun"><p dir="ltr" style="font-size: medium; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">          <b><font color="#dda0dd">“ใต้เท้าบ้าบอนี่...หวังว่าเขาจะมีสติดีขึ้นในเร็ววันนะ” </font></b>นางพึมพำเบา ๆ ขณะดึงผ้าห่มขึ้นคลุมอก ก่อนจะปล่อยตัวให้จมหายไปในความนุ่มของที่นอนที่น่าจะสบายที่สุด เสียงฝีเท้าสาวใช้ถอยหายไปอย่างเงียบงัน ทิ้งให้นางพักในห้องของเจ้าของจวน...อย่างไม่มีใครกล้าแตะต้อง</span></p><p dir="ltr" style="font-size: medium; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><br></span></p><p dir="ltr" style="text-align: center; font-size: medium; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/-4_20250603154522.md.png" width="500" _height="57" border="0"></span></p><p dir="ltr" style="text-align: center; font-size: medium; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><br></span></p><p dir="ltr" style="text-align: center; font-size: medium; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><br></span></p><p dir="ltr" style="text-align: center; font-size: medium; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">@Admin&nbsp;</span></p><p dir="ltr" style="text-align: center; font-size: medium; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><br></span></p><br><p dir="ltr" style="text-align: center; font-size: medium; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><b>พรสวรรค์</b>: ลาภลอย (ไม้)&nbsp;</span></p><p dir="ltr" style="text-align: center; font-size: medium; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่</span></p><p dir="ltr" style="text-align: center; font-size: medium; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><b>อื่น ๆ</b>:&nbsp;ขอบคุณสำหรับเงินค่ะ</span></p><p dir="ltr" style="text-align: center; font-size: medium; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><b>รางวัล</b>: 30 ตำลึงเงิน (ค่าทำขวัญ)</span></p></font></span><p></p>

SuYao โพสต์ 2025-7-28 16:52:50

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย SuYao เมื่อ 2025-7-28 17:40 <br /><br /><p style="text-align: center;"><font face="Kanit" size="5" color="#556b2f"><b>วันที่ 26 ลิ่วเยว่ รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11&nbsp;</b></font></p><p style="text-align: center;"><font face="Kanit" size="5" color="#556b2f"><b>ยามเฉิน&nbsp;&nbsp;(เวลา 07.00 - 09.00 น.)</b></font></p><p style="text-align: center;"><font face="Kanit" size="5" color="#556b2f"><b><br></b></font></p><p style="text-align: center;"><font size="5" color="#556b2f"><b><img src="https://img2.pic.in.th/pic/111953632.gif" width="500" _height="50" border="0"></b></font></p><p><font face="Kanit" size="3"><br></font></p><p><font face="Kanit" size="3">ยามเช้าตรู่แสงอรุณรำไรสาดส่องผ่านบานหน้าต่างไม้ฉลุลายโบราณเข้ามายังห้องโอ่โถงของโรงหมอเจิ้งเทียน ซูเหยาในชุดผ้าฝ้ายสีขาวนวลกำลังง่วนอยู่กับการจัดเรียงสมุนไพรบนชั้นไม้ กลิ่นหอมเย็นของยาจีนคละคลุ้งทั่วบริเวณ ปกติแล้วยามนี้โรงหมอจะคลาคล่ำไปด้วยชาวบ้านที่มารอรับการรักษา แต่เช้าวันนี้กลับเงียบสงบผิดวิสัย&nbsp;</font></p><p><font face="Kanit" size="3"><br></font></p><p><font face="Kanit" size="3">ขณะที่นางกำลังจะหยิบรากโสมอายุร้อยปีขึ้นมาปัดฝุ่น ก็มีเสียงเคาะประตูเบา ๆ&nbsp;</font></p><p><font face="Kanit" size="3" color="#ff00ff"><br></font></p><p><font face="Kanit" size="3"><font color="#ff00ff">"หมอหญิงซูเหยาขอรับ มีคนนำจดหมายมาส่ง"</font> เสียงของคนงานประจำโรงหมอดังขึ้นที่หน้าประตู ซูเหยาขมวดคิ้วเล็กน้อย ผู้ใดกันจะส่งจดหมายมาถึงนางในยามนี้?</font></p><p><font face="Kanit" size="3"><br></font></p><p><font face="Kanit" size="3">นางวางรากโสมลงเบา ๆ แล้วเดินไปเปิดประตู คนงานยืนถือซองจดหมายสีน้ำตาลเข้มห่อหุ้มด้วยแพรไหมสีเงินวาว ตรงกลางมีตราประทับเป็นสัญลักษณ์เฉพาะของจวนต้าซือคง มหาเสนาบดีผู้ทรงอำนาจแห่งต้าฮั่น</font></p><p><font face="Kanit" size="3"><br></font></p><p><font face="Kanit" size="3"><font color="#006400">"ต้าซือคง?"</font> ซูเหยาเอ่ยทวนชื่อนั้นอย่างแผ่วเบาด้วยความประหลาดใจ</font></p><p><font face="Kanit" size="3"><br></font></p><p><font face="Kanit" size="3">นางรับจดหมายมาคลี่ออกอ่าน ตัวอักษรบรรจงเขียนด้วยพู่กันพลิ้วไหว ใจความว่ามหาเสนาบดีมีความประสงค์จะปรึกษาหารือเรื่องความเป็นอยู่ของชาวเมืองและปัญหาที่โรงหมอเจิ้งเทียนกำลังเผชิญอยู่ จึงขอเรียนเชิญหมอหญิงซูเหยาเข้าพบในยามซื่อของวันรุ่งขึ้น</font></p><p><font face="Kanit" size="3"><br></font></p><p><font face="Kanit" size="3">คิ้วเรียวสวยของซูเหยาเลิกขึ้นเล็กน้อย นางทำสีหน้าสับสนอย่างเห็นได้ชัด เหตุใดขุนนางผู้ใหญ่เช่นต้าซือคงจึงเชิญนาง? และที่สำคัญเขารู้จักนางได้อย่างไร? นางเป็นเพียงหมอหญิงธรรมดา ๆ ผู้หนึ่งที่เพิ่งจะมาอาศัยในฉางอันได้เพียงไม่นาน ชื่อเสียงของนางยังไม่เป็นที่เลื่องลือมากนักในเมืองหลวงแห่งนี้ หากจะมีการปรึกษาหารือเรื่องความเป็นอยู่ของชาวเมือง ก็น่าจะเป็นเจ้าเมืองหรือขุนนางผู้ใหญ่ท่านอื่นที่เกี่ยวข้องโดยตรงมากกว่า</font></p><p><font face="Kanit" size="3"><br></font></p><p><font face="Kanit" size="3">ตลอดบ่ายวันนั้น ความสงสัยยังคงวนเวียนอยู่ในความคิดของซูเหยา นางพยายามทบทวนว่าตนเองเคยมีความเกี่ยวข้องใด ๆ กับจวนต้าซือคงหรือไม่ แต่ก็หาไม่พบ ไม่ว่าจะคิดอย่างไรก็ไม่มีเหตุผลใดที่ต้าซือคงจะส่งเทียบเชิญมาถึงนางโดยตรง</font></p><p><font face="Kanit" size="3"><br></font></p><p><font face="Kanit" size="3"><br></font></p><p style="text-align: center;"><img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/line_konoha02.gif" border="0"></p><p style="text-align: center;"><br></p><p><font face="Kanit" size="3"><br></font></p><p style="text-align: center;"><font face="Kanit" size="5" color="#556b2f"><b>วันที่ 27 ลิ่วเยว่ รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11&nbsp;</b></font></p><p style="text-align: center;"><font face="Kanit" size="5" color="#556b2f"><b>ยามซื่อ (เวลา 09.00 - 11.00 น.)</b></font></p><p style="text-align: center;"><font face="Kanit" size="5" color="#556b2f"><b><br></b></font></p><p style="text-align: center;"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/111953632.gif" width="500" _height="50" border="0"></p><p><font face="Kanit" size="3"><br></font></p><p><font face="Kanit" size="3">รุ่งเช้าของอีกวันซูเหยาเดินทางไปยังจวนต้าซือคงแต่เช้า นางสวมชุดสีฟ้าอ่อน ปักลายดอกเหมยเรียบ ๆ ท่ามกลางความหรูหราของชุดขุนนางและเหล่าคุณหนูคุณชายที่สัญจรไปมาบนถนนใหญ่ แต่ความงามสง่าโดยธรรมชาติของนางก็มิได้ด้อยไปกว่าผู้ใด นางมาหยุดอยู่หน้าประตูใหญ่ของจวนต้าซือคงซึ่งโอ่โถงและสูงตระหง่าน กำแพงหินสีเทาทะมึนดูมั่นคงราวภูผา ประตูปีกไม้แกะสลักรูปอสูรเฝ้าประตูขนาดมหึมาปิดสนิท แสดงถึงฐานะและอำนาจของผู้เป็นเจ้าของจวน</font></p><p><font face="Kanit" size="3"><br></font></p><p><font face="Kanit" size="3">ซูเหยาสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อรวบรวมความกล้า มือเรียวกำจดหมายเชิญแน่น ก่อนจะก้าวไปที่ประตู</font></p><p><font face="Kanit" size="3"><br></font></p><p><font face="Kanit" size="3"><font color="#006400">"ข้าได้รับเทียบเชิญจากท่านต้าซือคงให้เข้าพบเจ้าค่ะ" </font>ซูเหยาเอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลแต่ชัดเจน พลางยื่นจดหมายที่ได้รับให้คนเฝ้าประตูซึ่งมีใบหน้าบึ้งตึงและท่าทางเคร่งขรึม คนเฝ้าประตูรับจดหมายไปพิจารณาครู่หนึ่ง ดวงตาคมกริบกวาดมองสำรวจซูเหยาตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า คล้ายจะประเมินว่านางเป็นผู้ใดมาจากไหน ซูเหยามิได้หลบสายตา ยังคงยืนนิ่งอย่างสำรวม รอคอยการตัดสินใจ</font></p><p><font face="Kanit" size="3"><br></font></p><p><font face="Kanit" size="3">ครู่หนึ่งคนเฝ้าประตูก็พยักหน้าเล็กน้อย ใบหน้าเรียบเฉยนั้นยังคงไร้อารมณ์&nbsp;</font></p><p><font face="Kanit" size="3"><br></font></p><p><font face="Kanit" size="3"><font color="#000080">"เชิญแม่นางเข้ามาขอรับ" </font>เขาผายมือเชื้อเชิญ พร้อมกับส่งสัญญาณให้บานประตูใหญ่เปิดออกช้า ๆ เผยให้เห็นทางเดินกว้างขวางปูด้วยหินที่ทอดยาวลึกเข้าไปในตัวจวน อีกทั้งยังมีกลองซึ่งไม่รู้ว่าเหตุใดถึงเอามาตั้งไว้ บางทีจวนแห่งนี้คงรับเรื่องร้องทุกข์ด้วยกระมัง&nbsp;</font></p><p><font face="Kanit" size="3"><br></font></p><p><font face="Kanit" size="3">ไม่นานนักก็มีคนคล้ายหัวหน้าพ่อบ้านวิ่งมาต้อนรับและพาซูเหยาเข้าไปด้านในเพื่อเข้าพบท่านต้าซือคง ทันทีที่ก้าวมาถึงด้านใน ซูเหยาพบว่าตนเองกำลังยืนอยู่ในห้องรับรองที่กว้างขวาง เพดานสูงประดับด้วยไม้แกะสลักวิจิตรบรรจง ผนังบุด้วยผ้าไหมเนื้อดีสีเข้ม รายล้อมด้วยภาพวาดทิวทัศน์และพู่กันที่ดูทรงคุณค่า เฟอร์นิเจอร์ไม้เนื้อแข็งถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบ สะท้อนถึงรสนิยมอันสูงส่งของเจ้าของจวน</font></p><p><font face="Kanit" size="3"><br></font></p><p><font face="Kanit" size="3">ตรงกลางห้อง บุรุษผู้หนึ่งกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้แกะสลัก รายล้อมด้วยกองฎีกาและม้วนตำรามากมาย ท่าทางของเขากำลังครุ่นคิดบางอย่างอย่างหนัก ใบหน้าปรากฏความเหนื่อยล้าอย่างเห็นได้ชัด เสื้อผ้าที่สวมใส่ถึงแม้จะประณีตแต่ก็ดูยับย่นเล็กน้อย คล้ายผ่านการตรากตรำทำงานมาอย่างหนัก ซูเหยาชะงักไปเล็กน้อยเมื่อเห็นใบหน้าของเขาชัดเจน สิ่งที่ทำให้ซูเหยาตกใจยิ่งกว่าคือบุคคลผู้นั้นเป็น ไต้เท้าเถียน ที่นางเคยพบหน้ามาก่อน นางไม่เคยรู้เลยว่าต้าซือคงกับใต้เท้าเถียนคือคนเดียวกัน! ความประหลาดใจพาดผ่านดวงตาคู่สวย แต่นางก็รวบรวมสติได้อย่างรวดเร็ว</font></p><p><font face="Kanit" size="3"><br></font></p><p><font face="Kanit" size="3"><font color="#006400">"คาราวะท่านต้าซือคง" </font>ซูเหยาค้อมกายทำความเคารพอย่างนอบน้อม เสียงของนางนุ่มนวลแต่ชัดเจน</font></p><p><font face="Kanit" size="3"><br></font></p><p><font face="Kanit" size="3">ใต้เท้าเถียนเงยหน้าขึ้นจากกองงาน แววตาที่ดูอ่อนล้าเมื่อครู่ฉายแววประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อเห็นซูเหยา จากนั้นรอยยิ้มบาง ๆ ก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้า เขาผายมือไปยังเก้าอี้ที่ว่างอยู่ตรงข้าม</font></p><p><font face="Kanit" size="3"><br></font></p><p><font face="Kanit" size="3"><font color="#4169e1">"เชิญหมอหญิงซูเหยานั่งก่อนเถิด ไม่ต้องมากพิธี" </font>น้ำเสียงของเขาอ่อนโยนกว่าที่ซูเหยาคาดไว้มาก หลังจากที่ซูเหยาทรุดตัวลงนั่งอย่างเรียบร้อย ใต้เท้าเถียนก็ทักทายอย่างเป็นกันเอง <font color="#4169e1">"ไม่คาดคิดเลยว่าหมอหญิงซูเหยาจะมาเร็วกว่าที่คิด"</font></font></p><p><font face="Kanit" size="3"><br></font></p><p><font face="Kanit" size="3"><font color="#006400">"ข้าน้อยเกรงว่าจะทำให้ท่านต้าซือคงต้องรอนานเจ้าค่ะ"</font> ซูเหยาตอบอย่างนอบน้อม แต่ในใจก็ยังคงฉงนกับสถานการณ์นี้ การที่ขุนนางใหญ่ระดับต้าซือคงจะเชิญหมอหญิงธรรมดาอย่างนางมาพบนั้นเป็นเรื่องที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน</font></p><p><font face="Kanit" size="3"><br></font></p><p><font face="Kanit" size="3">ใต้เท้าเถียนพยักหน้ารับเบา ๆ สายตาคมกริบแต่แฝงไว้ด้วยความเมตตาจับจ้องมาที่นาง&nbsp;</font></p><p><font face="Kanit" size="3" color="#4169e1"><br></font></p><p><font face="Kanit" size="3"><font color="#4169e1">"หมอหญิงคงจะสงสัยว่าเหตุใดข้าจึงเชิญเจ้ามาพบใช่หรือไม่?"</font> เขากล่าวราวกับอ่านใจนางออก</font></p><p><font face="Kanit" size="3"><br></font></p><p><font face="Kanit" size="3">ซูเหยาเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะยอมรับอย่างตรงไปตรงมา&nbsp;</font></p><p><font face="Kanit" size="3"><br></font></p><p><font face="Kanit" size="3" color="#006400">"เป็นเช่นนั้นเจ้าค่ะ ท่านต้าซือคงผู้สูงศักดิ์ เหตุใดจึงมีราชการอันใดกับหมอหญิงต่ำต้อยเช่นข้าน้อย"</font></p><p><font face="Kanit" size="3"><br></font></p><p><font face="Kanit" size="3">เถียนเฟิงมองท่าทีสำรวจและสรรพนามที่เปลี่ยนไปหลังจากนางรู้ว่าเขาคือต้าซือคงแล้ว เขาก็เอ่ยขึ้นว่า&nbsp;</font></p><p><font face="Kanit" size="3"><br></font></p><p><font face="Kanit" size="3"><font color="#4169e1">“หมอหญิงซูเหยา ไม่ต้องกังวลไปหรอก ข้ามิได้เรียกเจ้ามาเพื่อราชการอันใด เพียงแต่มีเรื่องส่วนตัวที่อยากจะปรึกษาหารือกับเจ้า”</font> เขาหยุดไปครู่หนึ่งก่อนจะเสริม <font color="#4169e1">“และไม่จำเป็นต้องใช้สรรพนามห่างเหินเช่นนั้น ทำตัวตามสบายเหมือนเมื่อครั้งที่เราเคยพบกันเถิด”</font></font></p><p><font face="Kanit" size="3"><br></font></p><p><font face="Kanit" size="3">ซูเหยาชะงักไปเล็กน้อย นางก้มหน้าลงพิจารณาคำพูดของเถียนเฟิง การที่เขาบอกให้ทำตัวตามสบายเช่นนั้น แสดงว่าเขามิได้ถือตัว และยังคงจดจำการพบกันครั้งก่อนได้ แต่นางจะกล้าทำเช่นนั้นได้อย่างไร ในเมื่อตอนนี้เขามิใช่เพียงแค่ใต้เท้าเถียนคนเดิม หากแต่เป็นถึงต้าซือคงผู้ทรงอิทธิพล</font></p><p><font face="Kanit" size="3"><br></font></p><p><font face="Kanit" size="3"><font color="#006400">“แต่...ท่านต้าซือคง...” </font>ซูเหยาเอ่ยด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก ความประหม่ายังคงฉายชัดในดวงตา</font></p><p><font face="Kanit" size="3"><br></font></p><p><font face="Kanit" size="3">เถียนเฟิงเห็นดังนั้นก็หัวเราะออกมาเบา ๆ เสียงหัวเราะของเขาดังกังวานอยู่ในห้องรับรอง&nbsp;</font></p><p><font face="Kanit" size="3"><br></font></p><p><font face="Kanit" size="3"><font color="#4169e1">“ดูเหมือนว่าตำแหน่งต้าซือคงของข้าจะทำให้หมอหญิงหวาดเกรงถึงเพียงนี้เชียวหรือ” </font>เขายิ้มอย่างเป็นกันเอง <font color="#4169e1">“หากเจ้ายังคงทำตัวห่างเหินเช่นนี้ ข้าคงจะปรึกษาเรื่องที่อยู่ในใจได้อย่างไม่เต็มที่นัก”</font> เขาเว้นจังหวะอีกครั้ง พลางมองซูเหยาด้วยสายตาอ่อนโยน <font color="#4169e1">“ถือเสียว่าวันนี้เจ้ามาเยี่ยมเยียนสหายคนหนึ่งก็แล้วกัน”</font></font></p><p><font face="Kanit" size="3"><br></font></p><p><font face="Kanit" size="3">คำพูดของเถียนเฟิงทำให้ซูเหยารู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาบ้าง นางเงยหน้าขึ้นสบตาเขาอย่างลังเล ก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อย&nbsp;</font></p><p><font face="Kanit" size="3"><br></font></p><p><font face="Kanit" size="3"><font color="#006400">“เช่นนั้น...ข้าน้อยจะพยายามเจ้าค่ะ” </font>นางตอบอย่างระมัดระวัง แม้จะยังไม่กล้าใช้สรรพนามแบบเดิมในทันที แต่ท่าทีของนางก็ดูเป็นธรรมชาติมากขึ้น</font></p><p><font face="Kanit" size="3"><br></font></p><p><font face="Kanit" size="3">เถียนเฟิงพยักหน้ารับอย่างพอใจ&nbsp;</font></p><p><font face="Kanit" size="3"><br></font></p><p><font face="Kanit" size="3"><font color="#4169e1">“ดีมาก เช่นนั้นเรามาคุยกันถึงเรื่องที่ข้าอยากปรึกษาเถิด”</font> เขาเอนกายพิงพนักเก้าอี้พลางประสานมือไว้บนตัก ดวงตาจับจ้องไปที่ซูเหยาอย่างตั้งใจ</font></p><p><font face="Kanit" size="3" color="#4169e1"><br></font></p><p><font face="Kanit" size="3"><font color="#4169e1">“หมอซู... ข้าได้ยินมาว่าเจ้าทุ่มเทช่วยเหลือชาวบ้านอย่างมาก ข้าซาบซึ้งในน้ำใจของเจ้ายิ่งนัก”</font> เถียนเฟิงเริ่มต้นด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ</font></p><p><font face="Kanit" size="3"><br></font></p><p><font face="Kanit" size="3">ซูเหยารู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยกับคำกล่าวชมเชย นางก้มหน้าลงเล็กน้อยด้วยความถ่อมตน&nbsp;</font></p><p><font face="Kanit" size="3"><br></font></p><p><font face="Kanit" size="3" color="#006400">“ท่านต้าซือคงกล่าวเกินไปแล้วเจ้าค่ะ นี่เป็นหน้าที่ของหมอเช่นข้าน้อย”</font></p><p><font face="Kanit" size="3"><br></font></p><p><font face="Kanit" size="3">เถียนเฟิงส่ายหน้าช้า ๆ รอยยิ้มยังคงประดับบนใบหน้า&nbsp;</font></p><p><font face="Kanit" size="3"><br></font></p><p><font face="Kanit" size="3" color="#4169e1">“มิใช่เช่นนั้นหรอก...ข้ารู้ว่าเจ้าต้องเผชิญกับความยากลำบากมากมาย โรงหมอของเจ้ายังขาดแคลนสิ่งใดหรือไม่?”</font></p><p><font face="Kanit" size="3"><br></font></p><p><font face="Kanit" size="3">ซูเหยาเงยหน้าขึ้น ดวงตาฉายแววครุ่นคิดเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าเถียนเฟิงดูจริงใจ นางจึงตัดสินใจกล่าวตามตรง&nbsp;</font></p><p><font face="Kanit" size="3"><br></font></p><p><font face="Kanit" size="3" color="#006400">“สิ่งที่โรงหมอขาดแคลนที่สุดคือบุคลากรที่มีความสามารถและยาที่มีคุณภาพเจ้าค่ะ แต่ข้าน้อยเชื่อว่าทุกอย่างจะดีขึ้นได้ด้วยความช่วยเหลือจากท่านต้าซือคงและทุกคน”</font></p><p><font face="Kanit" size="3"><br></font></p><p><font face="Kanit" size="3">เถียนเฟิงถอนหายใจยาว&nbsp;</font></p><p><font face="Kanit" size="3"><br></font></p><p><font face="Kanit" size="3"><font color="#4169e1">“ข้ารู้ดีว่าสถานการณ์ในตอนนี้มิได้ง่ายดายนัก” </font>แววตาของเขาดูเศร้าหมองลงเล็กน้อย ก่อนจะกลับมาจริงจังอีกครั้ง<font color="#4169e1"> “ข้าต้องการความช่วยเหลือจากหมอหญิงซู”</font> เขายื่นมือออกไปเล็กน้อย ราวกับจะสื่อถึงความจริงจังในคำพูด<font color="#4169e1"> “ข้าต้องการให้เจ้านช่วยเป็นหูเป็นตาให้ข้า สอดส่องความเป็นไปของชาวเมือง และแจ้งให้ข้าทราบหากมีสิ่งใดที่ผิดปกติ”</font></font></p><p><font face="Kanit" size="3"><br></font></p><p><font face="Kanit" size="3"><font color="#006400">“หมายความว่าอย่างไรหรือเจ้าคะท่านต้าซือคง?” </font>ซูเหยาขมวดคิ้วเล็กน้อยด้วยความสงสัย</font></p><p><font face="Kanit" size="3"><br></font></p><p><font face="Kanit" size="3">เถียนเฟิงประสานมือบนตักอีกครั้งแล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง&nbsp;</font></p><p><font face="Kanit" size="3"><br></font></p><p><font face="Kanit" size="3" color="#4169e1">“ชาวบ้านจำนวนมากเข้าไม่ถึงการรักษาพยาบาลที่ดี อีกทั้งยังมีเรื่องราวร้องทุกข์เกี่ยวกับความอยุติธรรมต่าง ๆ ที่ข้าไม่อาจล่วงรู้ได้ทั้งหมด เพราะข้าถูกผูกมัดอยู่กับหน้าที่ราชการมากมาย หมอซูเป็นหมอหญิงที่คลุกคลีกับชาวบ้าน ย่อมเข้าถึงหัวใจของพวกเขาได้ดีกว่าข้า ข้าเชื่อใจเจ้าว่าจะสามารถนำความจริงมาบอกข้าได้โดยไม่บิดเบือน เพื่อให้ข้าสามารถแก้ไขปัญหาเหล่านั้นได้อย่างทันท่วงที”</font></p><p><font face="Kanit" size="3"><br></font></p><p><font face="Kanit" size="3"><font color="#4169e1">“เจ้ายินดีจะช่วยข้าหรือไม่ หมอซู?”</font><font color="#006400"> </font>เขามองซูเหยาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความคาดหวัง</font></p><p><font face="Kanit" size="3"><br></font></p><p><font face="Kanit" size="3">ซูเหยานิ่งคิดชั่วครู่ ดวงตาคู่สวยทอประกายความตั้งใจ การได้ช่วยเหลือชาวบ้านคือสิ่งที่นางปรารถนามาโดยตลอด และนี่คือโอกาสอันยิ่งใหญ่ที่จะได้ทำเช่นนั้นด้วยการสนับสนุนจากผู้มีอำนาจ นางเงยหน้าขึ้นสบตาเถียนเฟิงอย่างแน่วแน่</font></p><p><font face="Kanit" size="3"><br></font></p><p><font face="Kanit" size="3"><font color="#006400">“ข้าน้อยยินดีเจ้าค่ะท่านต้าซือคง”</font> ซูเหยารับปากอย่างหนักแน่น<font color="#006400"> “ข้าน้อยจะทำหน้าที่นี้อย่างสุดความสามารถ จะเป็นดวงตาและหูของท่าน เพื่อให้ท่านสามารถช่วยเหลือชาวบ้านที่เดือดร้อนได้อย่างแท้จริงเจ้าค่ะ”</font></font></p><p><font face="Kanit" size="3"><br></font></p><p><font face="Kanit" size="3">รอยยิ้มอบอุ่นปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเถียนเฟิง เขากล่าวด้วยน้ำเสียงยินดี&nbsp;</font></p><p><font face="Kanit" size="3"><br></font></p><p><font face="Kanit" size="3" color="#4169e1">“ดีมากหมอซู ข้ารู้ว่าข้ามิได้เลือกคนผิด”</font></p><p><font face="Kanit" size="3"><br></font></p><p><font face="Kanit" size="3">เถียนเฟิงหยิบพู่กันด้ามหนึ่งที่วางอยู่บนโต๊ะ ส่งให้ซูเหยา&nbsp;</font></p><p><font face="Kanit" size="3"><br></font></p><p><font face="Kanit" size="3" color="#4169e1">“นี่คือพู่กันขนนกกระจอกเทศ ข้าใช้เขียนฎีกาสำคัญ ๆ เสมอ ขอให้เจ้าใช้มันเขียนรายงานถึงข้าทุกเรื่องที่เจ้าพบเจอ ไม่ว่าจะเป็นความเดือดร้อนของชาวบ้าน ปัญหาในโรงหมอ หรือสิ่งผิดปกติใด ๆ ก็ตามที่เจ้าคิดว่าข้าควรจะรู้”</font></p><p><font face="Kanit" size="3"><br></font></p><p><font face="Kanit" size="3">ซูเหยารับพู่กันมาถือไว้อย่างแผ่วเบา สัมผัสถึงความประณีตและน้ำหนักที่พอดีมือ&nbsp;</font></p><p><font face="Kanit" size="3"><br></font></p><p><font face="Kanit" size="3" color="#006400">“ข้าน้อยจะใช้มันอย่างระมัดระวังเจ้าค่ะ”</font></p><p><font face="Kanit" size="3" color="#4169e1"><br></font></p><p><font face="Kanit" size="3"><font color="#4169e1">“และไม่ต้องกังวลเรื่องการส่งรายงาน ขอให้เจ้าเขียนสิ่งที่จำเป็นต้องแจ้งให้ข้ารู้ เมื่อเขียนเสร็จแล้วก็ส่งให้หัวหน้าคนงานที่โรงหมอของเจ้า เขาจะนำมาส่งให้ข้าเอง” </font>เถียนเฟิงอธิบายเพิ่มเติม</font></p><p><font face="Kanit" size="3"><br></font></p><p><font face="Kanit" size="3">การสนทนาดำเนินไปอีกพักใหญ่ เถียนเฟิงสอบถามถึงรายละเอียดบางอย่างเกี่ยวกับปัญหาที่โรงหมอเผชิญอยู่ และรับปากว่าจะพยายามให้การสนับสนุนเท่าที่ทำได้ ซูเหยาเองก็รู้สึกสบายใจขึ้นมากเมื่อได้พูดคุยกับเขา นางสัมผัสได้ถึงความจริงใจและน้ำใจที่เถียนเฟิงมีต่อชาวบ้านและต่อตัวนางเอง</font></p><p><font face="Kanit" size="3"><br></font></p><p><font face="Kanit" size="3">เมื่อการสนทนาอันสำคัญสิ้นสุดลง เถียนเฟิงก็เรียกหัวหน้าพ่อบ้านเข้ามา&nbsp;</font></p><p><font face="Kanit" size="3"><br></font></p><p><font face="Kanit" size="3" color="#4169e1">“ไปส่งหมอหญิงซูเหยาที่หน้าจวนด้วย”</font></p><p><font face="Kanit" size="3"><br></font></p><p><font face="Kanit" size="3"><font color="#9932cc">“ขอรับนายท่าน” </font>หัวหน้าพ่อบ้านโค้งคำนับ ก่อนจะผายมือเชิญซูเหยา<font color="#9932cc"> “เชิญทางนี้ขอรับแม่นางซู”</font></font></p><p><font face="Kanit" size="3"><br></font></p><p><font face="Kanit" size="3">ซูเหยาลุกขึ้นยืน ค้อมกายทำความเคารพเถียนเฟิงอีกครั้ง&nbsp;</font></p><p><font face="Kanit" size="3"><br></font></p><p><font face="Kanit" size="3" color="#006400">“ขอบพระคุณท่านต้าซือคงสำหรับความเมตตาและโอกาสที่มอบให้ ข้าน้อยขอตัวก่อนเจ้าค่ะ”</font></p><p><font face="Kanit" size="3"><br></font></p><p><font face="Kanit" size="3"><font color="#4169e1">“เดินทางโดยสวัสดิภาพหมอซู” </font>เถียนเฟิงกล่าวตอบ พร้อมรอยยิ้มบาง ๆ</font></p><p><font face="Kanit" size="3"><br></font></p><p><font face="Kanit" size="3">ซูเหยาเดินตามหัวหน้าพ่อบ้านออกมาจากห้องรับรอง ก้าวเดินผ่านโถงทางเดินที่โอ่อ่า หัวใจของนางเปี่ยมไปด้วยความหวังและกำลังใจ การมาเยือนจวนต้าซือคงในวันนี้ไม่เพียงแต่คลี่คลายความสงสัยของนางเท่านั้น หากแต่ยังเปิดประตูสู่โอกาสครั้งสำคัญในการช่วยเหลือผู้คนในฉางอันอย่างแท้จริง</font></p><p><font face="Kanit" size="3"><br></font></p><p><font face="Kanit" size="3">เมื่อมาถึงหน้าจวน ซูเหยาโค้งคำนับหัวหน้าพ่อบ้านเล็กน้อย ก่อนจะก้าวเท้าออกจากประตูใหญ่ สูดลมหายใจลึกรับอากาศยามเช้าที่สดชื่น ร่างกายเบาหวิวราวกับปลดเปลื้องภาระหนักอึ้ง แต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกถึงหน้าที่อันใหญ่หลวงที่รอคอยอยู่เบื้องหน้า นางกระชับพู่กันขนนกกระจอกเทศในมืออย่างมั่นคง นี่คือเครื่องมือสำคัญที่จะเชื่อมโยงนางเข้ากับต้าซือคง และเป็นสะพานที่จะนำไปสู่การเปลี่ยนแปลงที่ดีขึ้นสำหรับชาวเมืองทุกคน</font></p><p style="text-align: center;"><font face="Kanit" size="4" color="#ff0000"><b><br></b></font></p><p style="text-align: center;"><font face="Kanit" size="4" color="#ff0000"><b><img src="https://img2.pic.in.th/pic/111953632.gif" width="500" _height="50" border="0"></b></font></p><p style="text-align: center;"><font face="Kanit" size="4" color="#ff0000"><b><br></b></font></p><p style="text-align: center;"><font face="Kanit" size="4" color="#ff0000"><b>เควสปลดหัวใจ : ความกังวลใจของมหาเสนาบดี (1)</b></font></p><p style="text-align: center;"><font face="Kanit" size="4" color="#ff0000"><b>ภารกิจ : รับฟังความกังวลของเถียน เฟิงและรับปากว่าจะช่วยเหลือเขาในการดูแลความเป็นอยู่ของชาวเมือง</b></font></p><p style="text-align: center;"><font face="Kanit" size="4" color="#ff0000"><b><br></b></font></p><p style="text-align: center;"><font face="Kanit" size="4" color="#ff0000"><b>รางวัล : (ไอเท็มประกอบฉาก) พู่กันขนนกกระจอกเทศ (ใช้สำหรับเขียนรายงานให้เถียน เฟิง)</b></font></p><div><br></div><p></p>

LinYa โพสต์ 2025-7-29 03:34:44

<span id="docs-internal-guid-940ee408-7fff-4d0f-7eba-a1b2915acc5f"><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/-4_20250603154522.md.png" width="500" _height="57" border="0"><font face="Sarabun" style="" size="4" color="#4169e1"><b></b></font></span></p><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" style="" size="4" color="#4169e1"><b><br></b></font></span></p><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" style="" size="4" color="#4169e1"><b>วันที่ 28 เดือน 6 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11</b></font></span></p><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" size="4" color="#4169e1"><b>ยามไห่ เวลา 21.00 - 23.00 น. ณ ถนนสิบลี้ ฝั่งตะวันตก จวนพระเอก (จวนต้าซือคงแห่งต้าฮั่น)</b></font></span></p><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" size="4" color="#4169e1"><b>อีเว้นท์ ภารกิจ “มิตรภาพเหนือกาลเวลา”</b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" size="3">            ยามไห่ ลมกลางคืนพัดเย็นพลิ้ว ใบไม้ร่วงไหวราวกับกระซิบ เงาสะท้อนของจันทร์ลอยบนบ่อน้ำในจวนต้าซือคง สถานที่เงียบขรึมจนแม้เสียงฝีเท้าของหลินหยาที่ก้าวเข้ามายังดังชัด เธอเงยหน้ามองแผ่นป้าย <b><i>“จวนพระเอก”</i></b> ที่ส่องแสงโคมไฟริบหรี่ นางหันไปทางยามทั้งสองคนแล้วก้มลงคำนับ แจ้งว่านางมาพบท่านเถียนเฟิง เขาเรียกนางมาที่นี่ พวกเขารู้ว่านางเป็นใครจึงพยักหน้าก่อนที่ประตูไม้หนักจะเปิดออก เถียนเฟิงในชุดลำลองเรียบหรูยืนรออยู่แล้ว รอยยิ้มจางบนริมฝีปากไม่อาจกลบความกังวลในดวงตาคมนั้นได้ <b><font color="#8b0000">“เข้ามาสิ หลินหยา”</font></b> เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มลึก พานางเดินผ่านสวนด้านในที่ถูกจัดอย่างประณีตจนถึงห้องโถงส่วนตัว เต็มไปด้วยกลิ่นไม้กฤษณาอ่อน ๆ ที่เขาจงใจจุดไว้เพื่อคลายความตึงเครียด เมื่อทั้งสองนั่งลง เถียนเฟิงมองนางเงียบ ๆ สักครู่เขาเริ่มเสิร์ฟน้ำชาของจวนตัวเองอย่างเงียบ ๆ ทั้งที่ความจริงแล้วน่าจะให้บ่าวใช้เป็นคนที่คอยเทให้เสียมากกว่า แต่หลินหยารู้สึกว่าการคุยครั้งนี้ต้องมีอะไรบางอย่างแน่นอน จนหลินหยาไม่อาจจะเล่นมุกให้ดูเก้อเขินได้เลย เถียนเฟิงมองหลินหยาก่อนจะวางพัดขนนกบนโต๊ะและเอ่ยเสียงชัด</font></span></p><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" size="3"><br></font></span></p><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">         <b><font color="#8b0000"> </font></b></span><font face="Sarabun" size="3" color="#8b0000"><b>“ข้าเรียกเจ้ามา เพราะข้าไม่อาจเพิกเฉยต่อสิ่งที่เจ้าเล่าในคืนก่อน ข้าเห็นแล้วว่าเจ้ากำลังเดินไปสู่เส้นทางที่มีแต่ความทุกข์”</b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">            </span><font face="Sarabun" size="3">หลินหยาหลุบตามองถ้วยชาในมือของนางที่กำลังหอมกรุ่นอยู่ในตอนนี้ นางคิดไว้แล้วว่ามันจะต้องเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นสักวัน เอาเถอะ นางจะบอกตามที่นางคิดไปตามความรู้สึกที่แสนบริสุทธิ์และไม่ได้ชั่งใจว่าเป็นเพียงความรู้สึกของสตรีสาวแตกรุ่นเท่านั้น แววตาหม่นแต่ไม่หวั่นไหว <b><font color="#dda0dd">“ใต้เท้า...ข้าไม่ขอให้ท่านเข้าใจสิ่งที่ข้ารู้สึก แค่ข้าเลือกแล้ว”</font></b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">            </span><font face="Sarabun" size="3">เถียนเฟิงเอนตัวเล็กน้อย ดวงตาคมดั่งเหยี่ยวจ้องตรงลึกเข้าไปในใจนาง <b><font color="#8b0000">“และข้าก็เลือกแล้วเช่นกัน ว่าจะไม่ปล่อยให้สหายของข้าตกลงไปในบ่วงแห่งความรักที่ผลสุดท้ายอาจทำลายเจ้าจนหมดสิ้น”</font></b> น้ำเสียงเขาเย็นนิ่งแต่ก้องชัดราวคำประกาศ เขายื่นมือไปแตะเบา ๆ บนโต๊ะระหว่างกัน<b><font color="#8b0000"> “เจ้ารู้หรือไม่ หลินหยา ว่าคนที่เจ้ามอบหัวใจให้นั้น...ไม่ใช่เพียงคมดาบ แต่เป็นหลุมดำที่กลืนกินทุกสิ่ง แม้ความอบอุ่นที่เจ้ามี ก็จะไม่เหลือ”</font></b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">            </span><font face="Sarabun" size="3">หลินหยายิ้มจาง แม้เจ็บปวดแต่นางกลับกลับแน่วแน่สุดใจ<b><font color="#8b0000"> </font><font color="#dda0dd">“ข้ารู้...และข้ายังเลือกจะรักเขาอยู่ดี ข้าไม่ขอให้ท่านช่วยข้าให้หลุดพ้น เพราะมันไม่ใช่สิ่งที่ข้าต้องการ” </font></b>เถียนเฟิงชะงัก ดวงตาสะท้อนแสงจันทร์ในห้องราวกับซ่อนพายุอยู่ภายใน <b><font color="#8b0000">“เจ้า...”</font></b> เขากัดฟันแน่นเล็กน้อย ก่อนถอนหายใจยาว ราวกับพยายามระงับอารมณ์<b><font color="#8b0000"> “เจ้าดื้อเกินกว่าที่ใครจะควบคุมได้จริง ๆ”</font></b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve; background-color: transparent;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">         <b><font color="#dda0dd">   </font></b></span><font face="Sarabun" size="3"><b><font color="#dda0dd">“ใช่ ข้าดื้อ”</font></b> หลินหยาตอบทันที น้ำเสียงปนความอบอุ่น<b><font color="#dda0dd"> “เพราะข้าดื้อมาก ๆ มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว”</font></b> เถียนเฟิงเอนกายพิงพนักเก้าอี้ สายตาคมกริบราวมีดหมื่นเล่มจ้องไปยังหญิงสาวตรงหน้า ดวงตาเขาไม่ได้เย้ยหยัน แต่ลึกลงไปกลับเต็มไปด้วยความห่วงใยที่ปกปิดไว้อย่างแนบเนียน<b><font color="#8b0000"> “หลินหยา เจ้ารู้หรือไม่...ยามนี้เจ้าดูเหมือนคนเดินในหมอก มองไม่เห็นทางออก ข้าไม่อยากเห็นสหายของข้าจมอยู่ในวังวนที่อีกฝ่ายอาจไม่เคยยื่นมือมารับเจ้าขึ้นมาด้วยซ้ำ” </font></b>น้ำเสียงของเขาหนักแน่น เย็นนิ่งแต่ชัดเจนในทุกถ้อยคำ</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">            </span><font face="Sarabun" size="3">หลินหยานั่งเงียบ ดวงตาที่เคยสดใสกลับหม่นลงเล็กน้อย นิ้วเรียวเกลี่ยขอบถ้วยชาช้า ๆ ไม่ตอบเถียนเฟิงในทันที เถียนเฟิงโน้มตัวมาข้างหน้าเข้าหาหลินหยาที่นั่งอยู่ เสียงต่ำราวกับกระซิบแต่ก้องชัดในใจนาง<b><font color="#8b0000"> “ข้าไม่เถียงว่าหัวใจเจ้ามอบให้เขาเต็มร้อย ข้าเห็นมันจากแววตาเจ้า แต่ข้าอยากถามให้แน่ใจ...มั่นใจหรือไม่ ว่าที่เจ้ารู้สึกคือรักแท้ ไม่ใช่เพียงสิ่งลวงที่เขาสร้างขึ้นมา? เจ้าแน่ใจหรือไม่ว่าเขารักเจ้าจริง...ไม่ใช่แค่เสพความเจ็บปวดของเจ้าเป็นเครื่องเล่นสนุก?”</font></b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">            </span><font face="Sarabun" size="3">คำพูดนั้นแทงลึกดั่งคมดาบ หลินหยาขมวดคิ้วแน่น หัวใจสะท้านราวกับถูกกระชาก เธอกำมือบนตักแน่น แต่ไม่มีคำตอบจะเอื้อนเอ่ยลมหายใจติดขัดในลำคอ เถียนเฟิงมองปฏิกิริยานั้นอย่างนิ่งสงบ ทว่าสายตาอ่อนลงนิดหนึ่ง<b><font color="#8b0000"> “หลินหยาเจ้ารักเขา ข้าไม่โต้แย้ง...แต่เขาล่ะ รักเจ้าจริงหรือเปล่า?”&nbsp;</font></b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">            </span><font face="Sarabun" size="3">เพียงคำถามนี้หลินหยาก็สะอึกเธอเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ดวงตาสั่นไหว หัวใจเต้นแรงเหมือนจะหลุดออกมา เธออยากจะอ้าปากจะพูดอะไรสักอย่างแต่เสียงกลับแผ่วพร่าจนแทบไม่ได้ยิน <b><font color="#dda0dd">“...ข้า...ไม่รู้”</font></b> ความเงียบเข้าปกคลุมห้องไปชั่วขณะ มีเพียงเสียงลมลอดผ่านหน้าต่าง เถียนเฟิงมองนางอยู่อย่างนั้นโดยไม่เร่งรัด ราวกับต้องการให้หลินหยาทบทวนความรู้สึกของตัวเองในความเงียบนั้นเอง</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">            </span><font face="Sarabun" size="3">เถียนเฟิงทอดถอนหายใจยาว มองใบหน้าที่สั่นไหวของหลินหยาด้วยแววตาคมกริบที่เจือทั้งความสงสารและความโกรธแทน เขาพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่เย็นเฉียบกว่าครั้งไหน ๆ<b><font color="#8b0000"> “หลินหยา ข้าไม่สนว่าคนทั้งแผ่นดินจะหวาดกลัวเขาเพียงใด แต่ข้ารู้ว่าจางกงกงนั้น...ไม่ใช่คนปกติ”</font></b> เสียงของเขาเหมือนคมดาบที่กรีดกลางใจ<b><font color="#8b0000"> “เขาไม่ได้เพียงแค่ลึกลับ หรือฉลาดล้ำ เขาวิปลาศมากกว่าที่เจ้าคิดเสียอีก” </font></b>เขาโน้มตัวไปข้างหน้า ดวงตาส่องประกายราวกับทะลุจิตใจนาง <b><font color="#8b0000">“เจ้ามั่นใจหรือ ว่าความรู้สึกที่เจ้ามีให้เขา ไม่ใช่เพียงสิ่งที่เขาปรุงแต่งขึ้น เพื่อให้เจ้าติดอยู่ในกรงที่มองไม่เห็น? เจ้ารู้หรือไม่ ว่าจางกงกงชำนาญในเกมของหัวใจพอ ๆ กับหมากล้อมพันตา เขาสามารถทำให้คนคิดว่ารัก ทั้งที่แท้จริงแล้ว...แค่ถูกล่อหลอก”</font></b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">            </span><font face="Sarabun" size="3">หลินหยาที่ได้ยินกลับเงียบงันดวงตาเบิกกว้าง มือที่วางอยู่บนตักเริ่มสั่นเล็กน้อย นางพูดไม่ออกแม้สักครึ่งคำในตอนนี้</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">            </span><font face="Sarabun" size="3">เถียนเฟิงพูดต่อด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่ทุกถ้อยคำหนักราวภูผา<b><font color="#8b0000"> “จงฉางชื่อผู้นั้น...เขามองเจ้าเป็นอะไรกันแน่? สหาย? คนรัก? หรือเพียงหมากตัวหนึ่งที่เขาควบคุมได้ด้วยสายตาและคำพูด? เจ้ากำลังจะยอมกลับไปอยู่ในมือเขา ยอมเป็นเครื่องมือในเกมอำนาจของเขาอีกหรือไง?”</font></b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium; white-space-collapse: preserve;">            </span><font face="Sarabun" size="3"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">คำถามนั้นราวกับฟ้าผ่าหลินหยาหลุบตามองต่ำ หัวใจปั่นป่วนอย่างรุนแรง ความทรงจำผุดขึ้นมาทีละภาพเสียงเย็นชาของจางกงกง, สัมผัสที่กดข่ม คำพูดที่พร่ำบอกว่า </span><span style="background-color: transparent; font-style: italic; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font color="#4b0082">เจ้าเป็นของข้า ของข้าคนเดียว และไม่มีทางหนีไปไหนได้ </font></span><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ดวงตาของเธอสั่นระริก ลมหายใจติดขัด ความจริงที่เธอไม่อยากยอมรับค่อย ๆ คลี่ออกมาจากส่วนลึกของหัวใจ </span><span style="background-color: transparent; font-style: italic; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font color="#dda0dd">ใช่...เขาไม่เคยบอกรัก ไม่เคยมีคำว่า “รัก” มีเพียงคำประกาศความเป็นเจ้าของที่กดทับเหมือนโซ่ตรวน</font></span></font></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">            </span><font face="Sarabun" size="3">เถียนเฟิงจ้องนางอย่างไม่ละสายตา น้ำเสียงของเขาเบาลงแต่ทิ่มแทงยิ่งกว่าเดิม<b><font color="#8b0000"> “บอกข้ามา หลินหยา...ในสายตาของเขา เจ้าเป็นมนุษย์ หรือเป็นแค่ของเล่นที่เขาเก็บไว้ในเงามืด?”</font></b> คำถามนั้นทำให้หลินหยาชะงักทั้งร่าง ความจริงที่เธอพยายามหลบเลี่ยงมานานกำลังไล่ต้อนให้เธอเผชิญหน้า... และเธอไม่กล้าพูดออกมาสักคำ</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">            </span><font face="Sarabun" size="3">หลินหยาไม่พูดเพราะนางพูดไม่ออกมือเธอที่จะจับถ้วยชากลับเหมือนจะสั่นอย่างเห็นได้ชัด นางส่ายหัวเพียงเท่านั้นเพราะนางไม่อาจตอบสิ่งใดออกไปได้เลยแม้สักนิด เสียงมันไม่ยอมออกมาเพราะหากพูดมันต้องออกมาเป็นเสียงสะอื้นร้องไห้เป็นแน่ หลินหยาเหมือนอยากจะพยายามยิ้มแต่ทว่ากลับกลายเป็นเพียงยิ้มเก้อ ๆ ที่ไม่อาจจะบอกได้ว่าเป็นรอยยิ้มแบบไหน แต่มันเต็มไปด้วยความขมขืนที่ขมปร่าอยู่ภายในริมฝีปากของนางเท่านั้น</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">            </span><font face="Sarabun" size="3">เถียนเฟิงโน้มตัวเล็กน้อยไปทางหลินหยาเขาอยากเข้าใกล้นางให้น้ำเสียงของเขาได้เจาะทะลุ ให้น้ำเสียงของเขาเรียบเฉยแต่กดลึกลงไปถึงกระดูกสันหลังของสตรีตัวเล็กที่ให้เขาเป็นสหาย เขาก็จะเป็นสหายตามที่หลินหยาต้องการเพราะเขารู้ดีว่านางไม่อาจปันใจให้ชายอื่นได้แล้วในตอนนี้ <b><font color="#8b0000">“หลินหยา เจ้าส่ายหัวแล้วบอกว่าไม่รู้...แต่สายตาเจ้า มันเต็มไปด้วยความลังเล ความเจ็บปวดที่เจ้าพยายามกลืนเข้าไปทั้งที่มันกัดกินวิญญาณตัวเองอยู่ทุกลมหายใจ” </font></b>เขาหยุดเพียงชั่วครู่ สบตากับนางอย่างคมกริบราวกับจ้องให้ทะลุเข้าไปถึงหัวใจ<b><font color="#8b0000"> “ข้าไม่ตำหนิที่เจ้ารัก แต่ข้าโกรธที่เจ้ากำลังปล่อยให้ตัวเองถูกกลืนหายไปเพียงเพราะคนคนหนึ่ง”</font></b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">            </span><font face="Sarabun" size="3">หลินหยานิ่งงันถ้วยชาในมือสั่นระริกจนชาที่อยู่ในถ้วยสั่นไหวคลอขอบ เธอกัดริมฝีปากตัวเองแน่นราวจะกลั้นความรู้สึกบางอย่างไม่ให้ทะลักออกมา ดวงตานั้นสั่นไหวเพียงเล็กน้อยแต่ดวงใจนั้นสั่นไหวราวกับแผ่นดินที่กำลังเคลื่อนไหวจนใกล้จะถล่มอยู่รอมร่อ นางรู้แน่ว่าคำต่อไปสำหรับนางแล้วต้องเจ็บปวดแน่นอน ท่าทางอาจจะกระอีกเลือดตายไปได้เลย ร่างกายของหลินหยาเริ่มตึงเครียดจากความเครียดที่เกิดขึ้น ทั้งพิษทั้งความเครียด ความรู้สึกที่ถาโถมลงมาราวกับพายุ</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium; white-space-collapse: preserve;">            </span><font face="Sarabun" size="3"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">เถียนเฟิงยกพัดขึ้นวางบนโต๊ะอย่างช้า ๆ ดวงตานิ่งแต่เต็มไปด้วยแรงกดดัน <b><font color="#8b0000">“เจ้าเคยพูดต่อหน้าข้าว่า </font></b></span><font color="#8b0000" style=""><span style="background-color: transparent; font-style: italic; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">天下大事 與我無關</span><span style="font-weight: bold; background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">เรื่องใหญ่ใต้หล้าไม่เกี่ยวกับเจ้า เจ้าขอเพียงใช้ชีวิตในทางของตัวเอง แต่ตอนนี้...หลินหยา เจ้าแน่ใจหรือว่าสิ่งที่เจ้ากำลังทำ มันคือทางของเจ้าเอง? หรือเป็นทางที่คนอื่นปูไว้ แล้วเจ้าก็เดินตามไปโดยไม่รู้ตัว?”</span></font></font></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">            </span><font face="Sarabun" size="3">คำพูดนั้นเสียดแทงเข้าไปถึงหัวใจ หลินหยาก้มหน้าน้ำตาคลอเล็กน้อยแต่ไม่ไหล เธอเอ่ยเสียงเบาจนแทบเป็นกระซิบ <b><font color="#dda0dd">“ข้า...ไม่รู้แล้วจริง ๆ ข้าแค่...เมื่ออยู่ข้างเขา หัวใจมันเต้นแรงจนข้ากลัวตัวเอง”</font></b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">            </span><font face="Sarabun" size="3">เถียนเฟิงขยับเข้ามาใกล้กว่าเดิมอย่างเห็นได้ชัด แววตาของเขาไม่ได้มีเพียงความเข้มแข็ง แต่แฝงความห่วงใยอย่างที่หลินหยาไม่เคยเห็นมาก่อน <b><font color="#8b0000">“ความรักที่ทำให้เจ้ากลัวตัวเอง...มันใช่รักจริงหรือหลินหยา?” </font></b>เขาเว้นจังหวะเล็กน้อย พลางเอ่ยด้วยเสียงต่ำ<b><font color="#8b0000"> “หรือมันคือพันธนาการที่เขาสร้างขึ้นเพื่อให้เจ้าไม่มีวันหนีไปไหนได้?”</font></b> หลินหยากัดฟันแน่น เธอไม่กล้าสบตาเขาเพราะรู้ว่าคำตอบของตัวเองอาจทำให้ทุกอย่างพังทลาย เธอได้แต่กอดตัวเองไว้เหมือนกำลังปกป้องหัวใจที่กำลังสั่นคลอน</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">            </span><font face="Sarabun" size="3">เถียนเฟิงถอนหายใจยาว เหลือบมองนางด้วยสายตาที่แฝงทั้งความเอ็นดูและความเหนื่อยล้า<b><font color="#8b0000"> “ข้าไม่ห้ามเจ้ารัก แต่เจ้าต้องแน่ใจว่าเจ้ารักเขาด้วยหัวใจของเจ้าเอง ไม่ใช่เพราะบ่วงที่เขาคล้องคอไว้” </font></b>หลินหยาสูดลมหายใจลึก เธอยังเงียบ แต่ความเงียบของเธอตอนนี้กลับเต็มไปด้วยความคิดที่สับสนเกินบรรยาย</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">            </span><font face="Sarabun" size="3">เถียนเฟิงยืนขึ้นเต็มความสูง เงาร่างสูงสง่าทาบทับลงบนร่างเล็กที่นั่งอยู่ ดวงตาของเขามองลงมาแหลมคมราวกับจะแทงทะลุปราการที่หลินหยายก่อขึ้นเพื่อปกป้องหัวใจตนเอง มือของเขาจับไหล่นางอย่างมั่นคง อุณหภูมิจากฝ่ามือร้อนจัดราวกับจะปลุกสติเธอให้กลับคืนมา <b><font color="#8b0000">“หลินหยา ฟังข้าให้ดี”</font></b> เสียงของเขาเฉียบขาดและกดต่ำ ดั่งเสียงของผู้ที่กำลังประกาศความจริงที่ไม่อาจหลีกหนี&nbsp;</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">         <b><font color="#8b0000">   </font></b></span><font face="Sarabun" size="3"><b><font color="#8b0000">“เจ้าบอกเองว่าเขาขี้หึงถึงเพียงนั้น แค่เจ้าอยู่กับสหาย เขาก็พร้อมจะรังเกียจ โกรธา ข้าไม่รู้ว่าเจ้ามองมันว่าเป็นความรักหรือความเอ็นดู แต่เจ้ารู้หรือไม่ว่ามันหมายความว่าอย่างไร? มันหมายความว่าเขาจะทำลายทุกคนรอบตัวเจ้า คนที่เจ้ารัก คนที่รักเจ้า เพื่อให้เจ้ามีเพียงเขาเพียงคนเดียว” </font></b>คำพูดนั้นเสียดแทงเข้าลึกในใจ หลินหยาตัวสั่น ราวกับโลกกำลังพังทลาย เธออยากจะเถียง แต่ไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกมาได้ ดวงตาของนางสั่นระริก ริมฝีปากกัดแน่นจนเลือดแทบซึม</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">            </span><font face="Sarabun" size="3">เถียนเฟิงก้าวเข้ามาอีกก้าว เงาร่างยิ่งปกคลุมร่างเล็กมากขึ้น แววตาของเขาเข้มแข็งแต่เต็มไปด้วยความห่วงใย <b><font color="#8b0000">“ข้าถามเจ้าอีกครั้ง เพื่อเขาหรือ? เพื่อจางกงกงคนนั้นน่ะหรือ? เจ้าจะยอมเสียทุกสิ่งไป เพื่อน มิตรสหาย อิสรภาพที่เจ้ารัก เพื่อเขาคนเดียวหรือไม่?”</font></b> เขาเน้นทุกคำราวกับตอกย้ำให้คำถามนี้ฝังแน่นในหัวใจนาง หลินหยาหายใจถี่ มือที่กำชายเสื้อสั่นระริก นางเงยหน้าช้า ๆ ดวงตาเต็มไปด้วยน้ำใสที่เอ่อคลอ <b><font color="#dda0dd">“ข้า…”</font></b> เสียงสั่นพร่าเธอพูดไม่จบประโยคค้างอยู่ในอากาศ</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">            </span><font face="Sarabun" size="3">เถียนเฟิงกดไหล่นางเบา ๆ แต่หนักพอจะเรียกสติ <b><font color="#8b0000">“คิดให้ดีหลินหยา คิดตามที่ข้าพูดเดี๋ยวนี้”</font></b> น้ำเสียงของเขาไม่ใช่คำสั่งจากผู้เหนือกว่า แต่เป็นเสียงของสหายที่กำลังดึงคนที่หลงทางกลับออกจากเหวลึก</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">            </span><font face="Sarabun" size="3">บรรยากาศในห้องเงียบงัน มีเพียงเสียงหัวใจของหลินหยาที่เต้นแรงจนได้ยินชัด นางหลับตาลงชั่วครู่ ความคิดมากมายสับสนตีวนอยู่ในหัว ทุกภาพ ทุกความทรงจำกับจางกงกง ทั้งความหวานที่แฝงความเจ็บปวด ทั้งความโหดร้ายที่นางพยายามกลืนลงไป กลายเป็นคลื่นถาโถมเข้ามาอย่างไม่หยุดยั้ง เธอสั่นไหวไปทั้งร่าง ในใจนางกำลังถูกฉีกออกเป็นเสี่ยง ๆ และตอนนี้ นางต้องตอบตัวเองให้ได้ว่าความรักที่มี...คืออะไรแน่ น้ำตาหยดเล็กไหลรินจากหางตาของหลินหยา ล่วงลงตามแก้มขาวจนเธอแทบไม่รู้สึกถึงความเย็นที่ไหลผ่าน เธอมองหน้าเถียนเฟิงด้วยแววตาสับสนเจ็บปวด แววตานั้นเต็มไปด้วยคำถามที่ไม่มีคำตอบ&nbsp;</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">         <b><font color="#dda0dd"> </font></b></span><font face="Sarabun" size="3"><b><font color="#dda0dd">“ทำไม...ทำไมต้องเป็นแบบนี้…” </font></b>เสียงของเธอสั่นพร่าแตกหักเหมือนเศษแก้วใส</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">            </span><font face="Sarabun" size="3">เถียนเฟิงเห็นดังนั้นหัวใจก็สั่นสะเทือน เขาใจอ่อนอย่างที่สุด แต่กลับต้องกัดฟันกดความอ่อนโยนนั้นไว้ เขาก้าวเข้ามาใกล้ จับใบหน้าของนางอย่างเบามือเช็ดน้ำตาที่เอ่อคลอ <b><font color="#8b0000">“หลินหยา...คิดถึงข้า คิดถึงหวยหนานหวาง คิดถึงมิตรของเจ้าทุกคนที่ยืนข้างเจ้า” </font></b>เสียงเขาอ่อนลงแต่แฝงแรงกดดันอันแสนจริงจัง&nbsp;</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">      <b><font color="#8b0000">    </font></b></span><font face="Sarabun" size="3"><b><font color="#8b0000">“คิดถึงคนที่ไปเยี่ยมเจ้าในคุกหลวง ทั้งที่เจ้าเสี่ยงถูกจับผิดคิดร้ายต่อขุนนางราชสำนัก ทุกคนทำเพื่อเจ้า อยู่ข้างเจ้า”</font></b> เขาโน้มตัวลงเล็กน้อย ดวงตาคมจ้องสบกับนางจนไม่อาจหลบเลี่ยง <b><font color="#8b0000">“หวยหนานหวาง...ยอมทิ้งตน ยอมทิ้งศักดิ์ศรีเพื่อรับโทษแทนเจ้า รักเจ้าโดยไม่มีเงื่อนไข แม้เจ้าจะปฏิเสธรักเขา เขาก็ยังคงรักอย่างบริสุทธิ์”</font></b> คำพูดทุกคำเหมือนค้อนหนักทุบลงกลางใจหลินหยา เธอสั่นเครือ น้ำตาไหลไม่หยุด หัวใจเธอแตกสลายไปพร้อมกับความจริงที่เถียนเฟิงกรีดเข้าในวิญญาณ</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">            </span><font face="Sarabun" size="3">เถียนเฟิงกระชับมือที่จับไหล่ของเธอแน่นขึ้น เสียงของเขาต่ำลงแต่เต็มไปด้วยความจริงใจ<b><font color="#8b0000"> “เจ้าจะทรยศความรักและความห่วงใยที่ทุกคนมีต่อเจ้า...เพื่อคนที่ทำร้ายเจ้าหรือหลินหยา? เพื่อคนที่พรากทุกอย่างจากเจ้าหรือ?”&nbsp;</font></b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">            </span><font face="Sarabun" size="3">หลินหยาหายใจถี่ร่างทั้งร่างสั่นจนแทบยืนไม่ไหว เธอเงยหน้ามองเขา ดวงตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความเจ็บปวดที่ไม่อาจอธิบายออกมาได้ เธอกลืนก้อนสะอื้นลงคอ เสียงสั่นพร่าดังออกมาช้า ๆ <b><font color="#dda0dd">“ข้า...ไม่รู้ ข้าไม่รู้แล้วว่าควรรู้สึกยังไง…”</font></b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">            </span><font face="Sarabun" size="3">เถียนเฟิงสบตานางอย่างแน่วแน่ แม้หัวใจเขาจะเจ็บปวดที่เห็นเธอเป็นเช่นนี้ แต่เขาจำเป็นต้องทำ เขาโน้มหน้าลงใกล้ กระซิบช้า ๆ ราวกับจะสลักความจริงลงในหัวใจนาง <b><font color="#8b0000">“เจ้ามีค่ามากกว่าที่จะยอมเสียตัวเองเพื่อคนที่ไม่เห็นค่าเจ้า จำไว้ หลินหยา...จำไว้ให้ขึ้นใจ”&nbsp;</font></b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">            </span><font face="Sarabun" size="3">คำพูดนั้นปักลึกในจิตใจของเธอ จนหลินหยาน้ำตาไหลพราก ราวกับกำลังถูกปลดปล่อยจากพันธนาการบางอย่างที่เธอแบกไว้แสนนาน ทว่าในความเจ็บปวดนั้น ยังมีความสับสนที่ยากจะลบเลือน...เสียงสะอื้นของหลินหยาดังก้องในห้องเงียบ ๆ น้ำตาเปียกชุ่มจนปลายเสื้อคลุมสีกุหลาบที่เธอสวมใส่ เธอทั้งพูดทั้งร้องไห้ไปพร้อมกัน เสียงพร่าที่เจือความเจ็บปวดทำให้เถียนเฟิงต้องเงียบ ไม่พูดแทรก ปล่อยให้นางระบายทุกสิ่งที่กลั้นอยู่ในอกมานาน</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">            </span><font face="Sarabun" size="3"><b><font color="#dda0dd">“แล้วจะให้ข้าทำยังไง…”</font></b> เสียงนางสั่นไหวอย่างกับสายพิณขาด<b><font color="#dda0dd"> “ข้าเกลียดเขาแทบตาย แต่เขากลับมาในคราบของชายอื่น แล้วข้าก็ดันหลงรักไปจริง ๆ…พอรู้ความจริง ข้าก็เจ็บเจียนตาย พอทำใจได้ ข้าก็ต้องรับรู้ทุกเรื่องทั้งหมดที่เขาทำ…ข้าไม่ได้หวังว่าเขาจะเปลี่ยนตัวเองด้วยซ้ำ…”</font></b> เถียนเฟิงก้าวเข้าใกล้ช้า ๆ แววตาคมที่มักแฝงเล่ห์กลับตอนนี้เต็มไปด้วยความอ่อนโยน เขามองหลินหยาที่ตัวสั่นเทากัดฟันกลั้นความรู้สึกของตนเองไว้</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">         <b><font color="#dda0dd"> </font></b></span><font face="Sarabun" size="3"><b><font color="#dda0dd">“แต่ข้าก็หวัง…ก็หวังลึก ๆ ว่านั้นคือการแสดงออกความรักในแบบของเขา…”</font></b> หลินหยาจับแขนเถียนเฟิงแน่นจนเล็บจิกผ่านเนื้อผ้า ดวงตาเธอแดงช้ำ น้ำตารินไหลไม่หยุด <b><font color="#dda0dd">“ข้า…ข้าเกลียดเขา ข้าก็ไม่อยากเป็นแบบนี้…แต่ข้าไม่สามารถโกหกหัวใจตัวเองได้ว่าครึ่งหนึ่งของข้าก็รักเขาเหมือนกัน…”</font></b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">            </span><font face="Sarabun" size="3">เถียนเฟิงหลับตาลงชั่วครู่ ฟังทุกคำที่นางพรั่งพรูออกมา น้ำเสียงนางสั่นสะท้านแต่ชัดเจน</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">       <b><font color="#dda0dd">   </font></b></span><font face="Sarabun" size="3"><b><font color="#dda0dd">“เขาเกิดมาชาตินี้รู้จักเพียงความรักขององค์ฮ่องเต้…เขาถูกมองเป็นสิ่งของมาตลอดชีวิต…ข้ารู้ว่านั่นไม่ใช่ข้ออ้างให้จางกงกงทำสิ่งที่เขาทำ แต่ข้าไม่อยากให้เขาโดดเดี่ยว…เพราะข้า…”</font></b> ดวงตาหลินหยาสั่นไหวราวกับทะเลที่พายุพัด เธอสบตาเถียนเฟิง น้ำตาไหลพราก<b><font color="#dda0dd"> “ข้าเห็นทุกอย่าง ข้าเห็นความทรงจำของเขา ทุกภาพมัน…มัน…”&nbsp;</font></b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">            </span><font face="Sarabun" size="3">ดวงตาของเถียนเฟิงเห็นแล้วใบหน้าของหลินหยานั้นซีดขาวและเต็มไปด้วยความหวาดหวั่น ภาพที่นางพูดถึง ไม่ใช่สิ่งที่มนุษย์ธรรมดาจะทนมองได้ แค่เห็นจากแววตาของนาง เขาก็รู้ว่ามันเต็มไปด้วยความทรมานเกินกว่าคำบรรยาย เขาค่อย ๆ ประคองแก้มของหลินหยาไว้ในมืออย่างอ่อนโยน ลมหายใจของเขาแผ่วเบาแต่มั่นคง <b><font color="#8b0000">“หลินหยา…เจ้าไม่จำเป็นต้องแบกทุกอย่างไว้คนเดียว” </font></b>น้ำเสียงเขานุ่มลึกแต่หนักแน่น <b><font color="#8b0000">“เจ้ามองเห็นความโดดเดี่ยวของเขา แต่ข้ามองเห็นความโดดเดี่ยวของเจ้าเช่นกัน” </font></b>หลินหยาก้มหน้าสะอื้น มือเธอยังคงจับแขนเขาไว้แน่นราวกับยึดไว้เป็นที่พึ่งเพียงหนึ่งเดียว เถียนเฟิงดึงนางเข้ามาใกล้ โอบกอดให้นางได้พิงอกที่มั่นคงของเขา</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">      <b><font color="#8b0000">    </font></b></span><font face="Sarabun" size="3"><b><font color="#8b0000">“แม้เขาจะเป็นปีศาจในสายตาใคร แม้เจ้าจะรักหรือเกลียดเขา…เจ้าก็ยังมีข้าอยู่ตรงนี้”</font></b> เถียนเฟิงกระซิบใกล้ข้างหูด้วยน้ำเสียงหนักแน่นราวคำสาบาน<b><font color="#8b0000"> “ตราบใดที่ข้ายังหายใจอยู่…ข้าจะไม่ปล่อยให้เจ้าหายไปในเงามืดของเขา” </font></b>คำพูดนั้นเหมือนแสงสว่างหนึ่งเดียวท่ามกลางความมืดในใจหลินหยา แม้ความเจ็บปวดจะยังอยู่ แต่เธอก็รู้ว่ามีใครสักคนที่คอยยื่นมือรั้งเธอกลับมาเสมอ…</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">            </span><font face="Sarabun" size="3">เพราะแบบนี้ไงนางถึงเจ็บ คนรอบข้างดีกับนางถึงเพียงนี้ แล้วทำไมใจนางถึงได้ทรยศนัก ทรยศต่อพวกเขา ทำไม ทำไมกัน</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">            </span><font face="Sarabun" size="3">เสียงของเถียนเฟิงในค่ำคืนนั้นชัดเจน ราบเรียบ แต่แฝงไว้ด้วยน้ำหนักของความห่วงใยจนหลินหยาเงยหน้ามองเขาทั้งน้ำตา ชายหนุ่มมองกลับมาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความจริงใจ <b><font color="#8b0000">“หากจางกงกงรักเจ้าจริง…เขาก็ต้องเปลี่ยนตัวเองได้” </font></b>เถียนเฟิงเอ่ยช้า ๆ ทุกคำชัดเจน <b><font color="#8b0000">“อาจไม่ทั้งหมด แต่เพียงสักหน่อยก็ยังดี เพื่อเจ้าสักนิด เพื่อให้เจ้าได้หายใจโดยไม่ต้องเจ็บปวด เขาต้องรู้ว่าธรรมชาติของเจ้าหลินหยา ไม่ใช่ต้องการถูกขังไม่ใช่ต้องการให้ใครเปลี่ยนเจ้าเป็นของเล่นในกำมือเขาเพียงเท่านั้น”</font></b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">            </span><font face="Sarabun" size="3">หลินหยานิ่งฟัง สองมือเธอยังกำแน่นอยู่บนตัก ร่างสั่นเล็กน้อยราวกับทุกคำของเถียนเฟิงแทงลึกลงไปในใจ</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">            </span><font face="Sarabun" size="3">เถียนเฟิงโน้มตัวลงเล็กน้อย เสียงเขาอ่อนลงแต่เข้มข้นราวคำตักเตือน<b><font color="#8b0000"> “เจ้าก็แค่เด็กสาวที่พึ่งปักปิ่นได้ไม่ถึงปี โลกใบนี้โหดร้ายเพียงใดเจ้าก็รู้ ข้าเห็นเจ้ามองโลกในแง่ดีมาตลอด แต่หลินหยา…เจ้าต้องคิด ต้องไตร่ตรองว่าความรักที่เจ้ากำลังปกป้อง มันพาเจ้าไปสู่ความสุข หรือพาเจ้าไปสู่ขุมนรก”</font></b> น้ำตาของหลินหยายังไหล เธอกัดริมฝีปากพยายามกลั้นเสียงสะอื้น เถียนเฟิงเอื้อมมือมาวางบนไหล่เล็ก ๆ ของเธออย่างมั่นคง</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">         <b><font color="#8b0000"> </font></b></span><font face="Sarabun" size="3"><b><font color="#8b0000">“ข้าจะไม่ห้ามเจ้าหากรู้ว่าจางกงกงดูแลเจ้าให้มีความสุขได้ แต่ต้องสุขจริง ๆ…ไม่ใช่สิ่งที่เขาปั้นแต่งขึ้นมาเพื่อหลอกตาเจ้า ลวงใจเจ้า”</font></b> ดวงตาเถียนเฟิงจ้องลึกเข้ามาในใจหลินหยา<b><font color="#8b0000"> “แบบนั้นถึงจะไม่เป็นการทรยศความรู้สึกของข้า ของหวยหนานหวาง ของคนที่รักเจ้าและเจ้ารักตอบ” </font></b>เถียนเฟิงสูดลมหายใจช้า ๆ ก่อนจะพูดต่ออย่างแผ่วเบาแต่จริงจัง <b><font color="#8b0000">“หลินหยา ข้าขอร้อง…คิดให้ดี คิดให้มากกว่าเดิม”</font></b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">            </span><font face="Sarabun" size="3">เสียงสะอื้นของหลินหยาแผ่วลง เธอมองหน้าเขา ดวงตาแดงก่ำแต่แฝงด้วยแสงวาบของการไตร่ตรอง นางพึมพำตอบเบา ๆ ทั้งน้ำตา <b><font color="#dda0dd">“ข้าจะ…ข้าจะคิดให้ดี”</font></b> ในความเงียบที่เหลืออยู่ มีเพียงแสงโคมไฟไหวระริกกับเสียงลมหายใจที่สั่นคลอ บทสนทนานี้จะฝังอยู่ในใจของนางไม่ลืมเลือน…</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">            </span><font face="Sarabun" size="3">หลินหยานั่งตัวสั่นบนเก้าอี้ ดวงตาแดงช้ำ น้ำตารินไม่หยุด มือที่กำแก้วชาสั่นจนชาในถ้วยแทบหก นางหอบลมหายใจแผ่ว ๆ พลางเงยหน้ามองเขาทั้งที่น้ำตาไหลพราก <b><font color="#dda0dd">“ทำไม…ข้าถึงโง่ขนาดนี้นะ”</font></b> เสียงที่สั่นพร่าแทบจะขาดเป็นช่วง ๆ ทว่ามันเต็มไปด้วยความเจ็บปวดจนเถียนเฟิงที่มองอยู่ตรงหน้ารู้สึกเหมือนถูกบีบหัวใจ</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">            </span><font face="Sarabun" size="3">เถียนเฟิงเงียบไปครู่หนึ่งเมื่อได้ยินคำถามนั้น ริมฝีปากเขายกยิ้มจาง ๆ แต่ไม่ใช่ยิ้มเย้ยหยัน เป็นยิ้มที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยนและเข้าใจ เขายกมือขึ้นเช็ดน้ำตาที่ไหลไม่หยุดบนแก้มขาวซีดของหลินหยาอย่างระมัดระวัง ราวกับกลัวว่าการสัมผัสเพียงปลายนิ้วจะทำให้นางแตกสลาย <b><font color="#8b0000">“เจ้าไม่ได้โง่…หลินหยา”</font></b> เถียนเฟิงเอ่ยช้า ๆ เสียงนุ่มลึกแผ่วเบาแต่หนักแน่นในความหมาย <b><font color="#8b0000">“เจ้าเพียงแค่รักด้วยหัวใจที่ซื่อตรงเกินไป เจ้ารักจนไม่เผื่อเหลือให้ตัวเองป้องกัน นั่นไม่ใช่ความโง่ แต่เป็นสิ่งที่คนอย่างเจ้าถูกสอนมาโดยหัวใจของเจ้าเอง”</font></b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">            </span><font face="Sarabun" size="3">หลินหยาสะอื้น มองเขาด้วยแววตาสั่นไหว เธอพยายามจะพูดอะไร แต่เสียงก็ขาดหายกลางคัน เถียนเฟิงจึงพูดต่อ ดวงตาคมนิ่งแฝงความอ่อนโยนที่มีเพียงน้อยคนเท่านั้นจะได้เห็น <b><font color="#8b0000">“คนที่โง่ไม่ใช่เจ้า…แต่เป็นคนที่ได้ความรักของเจ้ามาแล้วกลับทำให้มันแปดเปื้อนต่างหาก” </font></b>เถียนเฟิงสบตานางลึกขึ้น ราวกับจะย้ำทุกถ้อยคำ<b><font color="#8b0000"> “เจ้าร้องไปเถิด ร้องจนกว่าหัวใจจะโล่ง เจ้าไม่ได้อยู่คนเดียว ข้าอยู่ตรงนี้ และจะอยู่จนกว่าเจ้าจะเข้มแข็งขึ้นมาได้อีกครั้ง” </font></b>คำพูดเหล่านั้นเหมือนมือที่โอบกอดหัวใจอันแตกสลาย หลินหยาพยักหน้าเบา ๆ น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าร่วงลงบนอกเสื้อ เธอไม่พูดอะไรต่อ ปล่อยให้เสียงสะอื้นเล็ก ๆ คลอเคล้าไปกับความเงียบสงบในห้องตอนนี้</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">         <b><font color="#8b0000">   </font></b></span><font face="Sarabun" size="3"><b><font color="#8b0000">“เจ้ารักด้วยความจริงใจ รักด้วยความศรัทธา นั่นไม่ใช่ความโง่…มันคือสิ่งที่ทำให้เจ้าต่างจากคนอื่น” </font></b>หลินหยาสะอื้นหัวไหล่สั่นราวกับเด็กน้อย เธอกำแขนเสื้อของเถียนเฟิงแน่น ไม่กล้าสบตาเพราะรู้สึกอับอายกับสิ่งที่ตัวเองเป็นอยู่ เถียนเฟิงจึงนั่งลงเคียงข้าง มือหนึ่งวางบนไหล่บาง อีกมือยังคงเช็ดน้ำตาให้ <b><font color="#8b0000">“เจ้าฟังข้า หลินหยา…”</font></b> เสียงเขาเข้มขึ้นนิดหนึ่งเพื่อให้สติกลับมา<b><font color="#8b0000"> “คนที่น่าถูกตำหนิไม่ใช่เจ้า แต่เป็นคนที่ได้รับความรักของเจ้าแล้วทำให้มันเจ็บปวดต่างหาก”</font></b> เถียนเฟิงถอนหายใจ<b><font color="#8b0000"> “จางกงกง…เขาไม่ได้รักเจ้าด้วยวิธีที่เจ้าควรได้รับ”</font></b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">            </span><font face="Sarabun" size="3">คำพูดนั้นทำให้หลินหยากัดริมฝีปาก ราวกับจะห้ามตัวเองไม่ให้ร้อง แต่ก็ห้ามไม่อยู่ น้ำตาร่วงเป็นสายอีกครั้ง เถียนเฟิงเอียงหน้าเข้าใกล้ พูดด้วยเสียงหนักแน่น<b><font color="#8b0000"> “เชื่อข้าไหม ไม่ว่าสิ่งใดจะเกิดขึ้น เราจะหาทางออกด้วยกัน ข้าไม่ปล่อยให้เจ้าต้องจมอยู่ในความมืดคนเดียว”</font></b> หลินหยาเม้มปาก พยักหน้าทั้งน้ำตา ในอกนางเจ็บร้าวเหมือนถูกกรีดซ้ำ แต่ในขณะเดียวกันก็มีประกายความอบอุ่นเล็ก ๆ ที่เกิดจากคำพูดของเขา เธอสะอื้นและถามเสียงสั่น <b><font color="#dda0dd">“แล้ว…ข้าจะทำยังไงดี ข้าเกลียดเขา…แต่ก็รักเขา ข้าเกลียดตัวเองที่เป็นแบบนี้…”</font></b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">            </span><font face="Sarabun" size="3">เถียนเฟิงยกมือขึ้นปิดริมฝีปากของนางเบา ๆ เขาโน้มตัวลงเล็กน้อย สบตาเต็มไปด้วยความจริงจัง <b><font color="#8b0000">“ไม่ต้องเกลียดตัวเอง หลินหยา เจ้าแค่ต้องรู้ให้ได้ว่าเจ้าอยากเป็นใคร อยากเดินทางไหน ถ้าเจ้าตัดสินใจ ข้าจะอยู่เคียงข้างเพื่อพาเจ้าข้ามพายุไป” </font></b>คำพูดเหล่านั้นชัดเจนจนหัวใจของหลินหยาสั่นไหว นางซบหน้าลงกับอกของเขา ปล่อยน้ำตาไหลอย่างไร้การควบคุม เถียนเฟิงโอบไหล่นางไว้แน่น ไม่พูดอะไรอีก ให้เพียงความเงียบที่อบอุ่นคลุมร่างทั้งสองไว้ในค่ำคืนที่สับสนอีกคืนของหลินหยา</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">            </span><font face="Sarabun" size="3">หลินหยาที่กำลังร้องไห้ผิวซีดลงไปเรื่อย ๆ ด้วยพิษจากร่างกายของเธอ เลือดตรงจมูกนั้นไหลออกมาอย่างเงียบ ๆ นางกลับมองแบบไม่ใส่ใจเพราะเป็นบ่อยแล้ว เถียนเฟิงมองเลือดสีแดงที่ไหลจากจมูกของหลินหยา ดวงตาเขากระตุกวาบด้วยความกังวลก่อนจะรีบหยิบผ้าขาวจากแขนเสื้อ ซับเบา ๆ ตรงปลายจมูกนางด้วยความระมัดระวัง น้ำเสียงของเขาอ่อนลงจนแทบเป็นเสียงกระซิบ<b><font color="#8b0000"> “เจ้า…ร่างกายกำลังเครียดอยู่ใช่หรือไม่”</font></b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">            </span><font face="Sarabun" size="3">หลินหยาหอบหายใจเบา ๆ ส่ายหน้าช้า ๆ ทั้งที่ปฏิเสธ แต่ดวงตากลับวูบไหว เธอพยายามฝืนยิ้ม<b><font color="#dda0dd"> “ไม่เป็นไรหรอก ข้าเป็นแบบนี้บ่อยแล้ว” </font></b>เสียงนางพร่าแผ่ว ร่างบางยังคงสั่นระริกจากทั้งพิษและน้ำตาที่เพิ่งหยุด</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">            </span><font face="Sarabun" size="3">เถียนเฟิงขมวดคิ้วแน่น มองหญิงสาวตรงหน้าด้วยสายตาที่ผสมระหว่างความห่วงใยและความไม่พอใจที่นางละเลยตัวเอง<b><font color="#8b0000"> “เจ้ามักบอกว่าไม่เป็นไร…แต่ทุกครั้งที่ข้าเห็นเจ้าป่วยหรือเลือดออก ข้ากลับไม่อาจเฉยได้เลย” </font></b>เขาลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ก่อนโน้มตัวลงประคองศีรษะของนางอย่างอ่อนโยน <b><font color="#8b0000">“พรุ่งนี้…ยามซื่อ เจ้าไปพบข้าที่โรงชาเมฆาซ่อนจันทร์” </font></b>น้ำเสียงนั้นแน่วแน่ ราวกับไม่เปิดให้ปฏิเสธ</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">            </span><font face="Sarabun" size="3">หลินหยากระพริบตามองเขาเหมือนเด็กน้อยที่ไม่เข้าใจ <b><font color="#8b0000">“โรงชา…เมฆาซ่อนจันทร์? ท่านจะทำอะไรหรือ”</font></b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">            </span><font face="Sarabun" size="3">เถียนเฟิงยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย แต่รอยยิ้มนั้นเต็มไปด้วยความจริงจัง<b><font color="#8b0000"> “ข้าจะทำให้เจ้ารู้สึกดีขึ้น ร่างกายของเจ้าจะไม่ทรมานจากพิษและความเครียดเช่นนี้ต่อไป” </font></b>เขาใช้ปลายนิ้วเช็ดคราบเลือดที่มุมปากของนางจนหมด แล้วจ้องตาลึกซึ้ง <b><font color="#8b0000">“ครั้งนี้เจ้าต้องฟังข้า ไม่ใช่เพียงเพื่อข้า แต่เพื่อเจ้าเอง” </font></b>หลินหยามองเขานิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะยิ้มบาง ๆ ทั้งน้ำตาที่แห้งไปแล้ว<b><font color="#dda0dd"> “เจ้าค่ะ…ข้าจะไป” </font></b>เสียงนางสั่นแต่เต็มไปด้วยความไว้ใจที่มีต่อเขาเพียงไม่กี่คนบนโลกนี้</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">            </span><font face="Sarabun" size="3">เถียนเฟิงพยักหน้าอย่างพอใจ คลายมือช้า ๆ แล้วบอกด้วยเสียงทุ้ม <b><font color="#8b0000">“พักผ่อนให้มาก เจ้ายังมีวันพรุ่งนี้ที่ต้องเผชิญ”</font></b> หลินหยาพยักหน้ารับเบา ๆ ในอกของนางอบอุ่นขึ้นเล็กน้อย แม้พิษยังคงกัดกินร่างกาย แต่คำพูดและสายตาของเถียนเฟิงก็ทำให้ความหวาดกลัวเล็กลงไปหลายส่วน…สำหรับหลินหยาแล้วนางพบว่าเรื่องนี้ช่างโหดร้ายต่อจิตใจนางเหลือเกิน หลินหยาระบายยิ้มเล็ก ๆ จากความรู้สึกที่แสนขมขืนของนาง เพียงนางรักคนที่ไม่ควรรัก นางกลับทำร้ายคนรอบข้างไปถึงขนาดนี้นางก็พึ่งรู้ตัวเอง นางนี้ช่างมืดบอดเสียเหลือเกินทำไมถึงเป็นแบบนี้กันนะ?</font></span></p><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" size="3"><br></font></span></p><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/-4_20250603154522.md.png" width="500" _height="57" border="0"><font face="Sarabun" size="3"></font></span></p><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" size="3"><br></font></span></p><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" size="3"><br></font></span></p><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" size="3">@Admin&nbsp;</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" size="3"><b>พรสวรรค์: </b>ลาภลอย (ไม้)&nbsp;</font></span></p><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" size="3">มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่</font></span></p><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" size="3"><b>อื่น ๆ: </b>ตบเรียกสติเพื่อนสาว เพื่อนสาวร้องไห้อยากจะไปซบอกผู้ชาย หวายๆ</font></span></p><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" size="3"><br></font></span></p><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" size="3"><b>รางวัล: </b>ได้รับ "ยาหอมคลายใจ" (ไอเท็มประกอบฉาก)</font></span></p><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" style="" size="2">(ได้ยาเก่ง ยาก็คือเต็มตัวแล้ว ยาทางจิตทั้งนั้น) </font></span></p><div><br></div></span><p></p>

SuYao โพสต์ 2025-8-20 01:40:33

<p style="text-align: center;"><font face="Kanit" size="5" color="#556b2f"><b>วันที่ 10 ชีเยว่ รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11&nbsp;</b></font></p><p style="text-align: center;"><font face="Kanit" size="5" color="#556b2f"><b>ยามซวี (เวลา 19.00 - 21.00 น.)</b></font></p><p style="text-align: center;"><font face="Kanit" size="5" color="#556b2f"><b><br></b></font></p><p style="text-align: center;"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/111953632.gif" width="500" _height="50" border="0"></p><p><font size="3" face="Kanit"><br></font></p><p><font size="3" face="Kanit">สองวันล่วงเลยไป…</font></p><p><font size="3" face="Kanit"><br></font></p><p><font size="3" face="Kanit">ท้องฟ้ายามซวีเริ่มเปลี่ยนสีเป็นสีส้มอ่อนเจือม่วง เส้นขอบฟ้าประดับไปด้วยแสงเรืองรองสุดท้ายจากดวงอาทิตย์ที่กำลังจะลาลับ ซูเหยาค่อย ๆ เลื่อนบานประตูไม้บานใหญ่ของโรงหมอเจิ้งเทียนอย่างช้า ๆ เสียงไม้เก่าที่เสียดสีกันดังก้องในความเงียบยามพลบค่ำ กลิ่นหอมจาง ๆ ของสมุนไพรยังคงอบอวลอยู่ในอากาศ ราวกับจะคอยเป็นเพื่อนยามค่ำคืนที่แสนยาวนาน ความเหน็ดเหนื่อยจากการรักษาผู้คนมาทั้งวันทำให้เรี่ยวแรงของนางอ่อนล้าลงไปมาก ทว่าดวงตาอันคมกริบยังคงทอประกายแห่งความมุ่งมั่นไม่จางหาย</font></p><p><font size="3" face="Kanit"><br></font></p><p><font size="3" face="Kanit">ขณะที่มือบางกำลังจะปิดประตูลง เสียงทุ้มต่ำที่ไม่คุ้นเคยก็ดังขึ้น</font></p><p><font size="3" face="Kanit" color="#9932cc"><br></font></p><p><font size="3" face="Kanit" color="#9932cc">“หมอหญิงซูเหยา...ใต้เท้าเถียนเฟิงขอเชิญท่านไปพบขอรับ”</font></p><p><font size="3" face="Kanit"><br></font></p><p><font size="3" face="Kanit">ซูเหยาเงยหน้าขึ้นมาเผชิญหน้ากับบุรุษผู้หนึ่งที่ยืนอยู่เบื้องหลังเงาของเสาเรือน รูปร่างสูงใหญ่กำยำบ่งบอกถึงความแข็งแกร่ง ใบหน้าคมคายฉายแววเคร่งขรึม องค์ประกอบของเสื้อผ้าที่สวมใส่บ่งบอกถึงความเป็นองครักษ์ที่น่าเชื่อถือ นางมองดูองค์รักษ์ผู้นั้นจากปลายเท้าจรดศีรษะอย่างพินิจพิเคราะห์ แล้วนึกถึงชื่อของ 'ใต้เท้าเถียนเฟิง' ที่ผุดขึ้นมาในห้วงความคิด ซูเหยาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งว่าการมาขององค์รักษ์ผู้นี้จะเป็นเรื่องบังเอิญหรือเรื่องที่เกี่ยวข้องกับตัวอย่างพิษดอกท้อที่นางแอบนำไปวิเคราะห์กันแน่ แต่นางก็ไม่แสดงความวิตกกังวลออกมาแม้แต่น้อย</font></p><p><font size="3" face="Kanit"><br></font></p><p><font size="3" face="Kanit"><font color="#006400">“ใต้เท้าเถียน...ต้องการพบข้าด้วยเรื่องอันใดหรือเจ้าคะ?” </font>ซูเหยาเอ่ยถามออกไปด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย</font></p><p><font size="3" face="Kanit"><br></font></p><p><font size="3" face="Kanit"><font color="#9932cc">“ใต้เท้าไม่ได้แจ้งให้ข้าทราบเรื่องราวที่แน่ชัด แต่ไปแล้วท่านก็จะรู้เอง”</font> องค์รักษ์ตอบด้วยน้ำเสียงที่นอบน้อม</font></p><p><font size="3" face="Kanit"><br></font></p><p><font size="3" face="Kanit">ในห้วงความคิดของซูเหยา นางชั่งน้ำหนักระหว่างความปลอดภัยของตนเองกับการเผชิญหน้ากับความจริง การไปพบใต้เท้าเถียนเฟิงก็เหมือนกับการก้าวเข้าสู่รังเสือ แต่หากไม่ไป นางอาจจะไม่มีทางได้รู้ความจริงเบื้องหลังคดีอันซับซ้อนนี้ เมื่อตัดสินใจได้แล้ว ซูเหยาก็ผายมือเชิญองครักษ์ผู้นั้นให้เข้าไปในโรงหมอชั่วคราว&nbsp;</font></p><p><font size="3" face="Kanit"><br></font></p><p><font size="3" face="Kanit" color="#006400">“เชิญท่านองครักษ์นั่งพักด้านในเถิด ข้าจะจัดเตรียมของให้เรียบร้อยแล้วจะตามท่านไป”</font></p><p><font size="3" face="Kanit"><br></font></p><p><font size="3" face="Kanit">เมื่อองครักษ์เดินเข้าไปในโรงหมอแล้ว ซูเหยาก็รีบเข้าไปในห้องส่วนตัวเพื่อหยิบย่ามผ้าใบเล็กออกมา ก่อนจะบรรจุเข็มเงินและสมุนไพรบางชนิดลงไปเพื่อใช้เป็นอาวุธป้องกันตัวยามฉุกเฉิน นางเก็บของทุกอย่างอย่างเงียบเชียบ จากนั้นก็หันไปปิดประตูห้องลงอย่างแน่นหนา เมื่อกลับออกมาด้านนอกก็พบว่าองครักษ์ผู้นั้นนั่งรออยู่ด้วยท่าทีที่สงบเสงี่ยม เมื่อเห็นซูเหยาเดินออกมาเขาก็ลุกขึ้นยืนทันที&nbsp;</font></p><p><font size="3" face="Kanit"><br></font></p><p><font size="3" face="Kanit" color="#9932cc">“หมอหญิงพร้อมแล้วหรือขอรับ?”</font></p><p><font size="3" face="Kanit"><br></font></p><p><font size="3" face="Kanit">ซูเหยาพยักหน้าเล็กน้อย&nbsp;</font></p><p><font size="3" face="Kanit"><br></font></p><p><font size="3" face="Kanit" color="#006400">“พร้อมแล้วเจ้าค่ะ...นำทางข้าไปเถิด”</font></p><p><font size="3" face="Kanit"><br></font></p><p><font size="3" face="Kanit">ในเวลาไม่นานนัก รถม้าคันหนึ่งก็เคลื่อนตัวออกไปจากหน้าโรงหมอเจิ้งเทียน แสงโคมไฟสีส้มส่องสว่างนำทางไปตามถนนที่เริ่มเงียบสงบในยามราตรี ทว่าเส้นทางที่รวดเร็วกว่าปกติทำให้ซูเหยารู้สึกแปลกใจ นางนึกในใจว่าทำไมใต้เท้าเถียนเฟิงถึงได้เร่งรีบที่จะเข้าพบกับนางมากขนาดนี้ หรือว่าเรื่องที่เขาต้องการสนทนากับนางเป็นเรื่องที่เกี่ยวข้องกับชีวิตของใครบางคนจริง ๆ ในเมื่อทุกอย่างดูเร่งรีบจนเกินไป ซูเหยาจึงพยายามสงบสติอารมณ์และมองไปนอกหน้าต่างเพื่อเพ่งมองทัศนียภาพสองข้างทางที่เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว จนกระทั่งในที่สุดรถม้าก็จอดลง ณ หน้าประตูบานใหญ่ที่สลักลวดลายงดงาม ซึ่งแสดงถึงฐานะอันสูงศักดิ์ของผู้เป็นเจ้าของ นั่นคือจวนต้าซือคงของใต้เท้าเถียนเฟิง</font></p><p><font size="3" face="Kanit"><br></font></p><p><font size="3" face="Kanit">ประตูจวนเปิดออกอย่างช้า ๆ ราวกับเชื้อเชิญผู้มาเยือนให้ก้าวเข้าไปสู่ความลับที่ซ่อนอยู่ภายใน ซูเหยาก้าวลงจากรถม้าอย่างสงบเสงี่ยม นางเงยหน้าขึ้นมองเรือนหลังใหญ่ที่ถูกประดับประดาด้วยโคมไฟสีแดงสว่างไสว เปลวไฟในโคมไฟเต้นไหวไปมาอย่างช้า ๆ ราวกับจะเตือนให้นางระมัดระวังตัว องครักษ์เดินนำทางไปตามทางเดินที่ปูด้วยหินอย่างประณีต ด้านข้างประดับไปด้วยต้นไม้ใหญ่ที่ให้ร่มเงา เสียงกิ่งไม้และใบไม้ที่ถูกลมพัดดังขึ้นเป็นระยะ ๆ ราวกับจะกระซิบความลับบางอย่างให้แก่นางฟัง ยิ่งเดินเข้าไปในส่วนที่ลึกขึ้นเท่าใด แสงโคมไฟก็ยิ่งน้อยลงเท่านั้น ทำให้บรรยากาศดูน่ากลัวและวังเวง</font></p><p><font size="3" face="Kanit"><br></font></p><p><font size="3" face="Kanit">ในที่สุดองครักษ์ก็หยุดลง ณ หน้าเรือนรับรองหลังหนึ่ง บานประตูไม้แกะสลักถูกเปิดออกอย่างเงียบเชียบ เผยให้เห็นเรือนที่ประดับด้วยของมีค่าและภาพเขียนจีนโบราณที่แสดงถึงอำนาจของผู้เป็นเจ้าของ องครักษ์ผายมือเชิญให้นางเข้าไปภายในเรือน&nbsp;</font></p><p><font size="3" face="Kanit"><br></font></p><p><font size="3" face="Kanit" color="#9932cc">"ใต้เท้าเถียนเฟิงรอท่านอยู่ด้านในแล้วขอรับ"</font></p><p><font size="3" face="Kanit"><br></font></p><p><font size="3" face="Kanit">ซูเหยาก้าวเข้าไปภายในเรือนรับรองอย่างช้า ๆ นางเหลือบมองไปรอบ ๆ ตัวเพื่อสังเกตรายละเอียดต่าง ๆ ก่อนจะพบว่าภายในเรือนมีเพียงใต้เท้าเถียนเฟิงที่นั่งรออยู่เพียงลำพัง องครักษ์ที่นำทางมาขอตัวออกไปจากห้อง และใต้เท้าเถียนเฟิงก็โบกมือไล่บ่าวไพร่และองครักษ์ที่เหลืออีกไม่กี่คนออกไปให้หมดเพื่อคงไว้ซึ่งความเป็นส่วนตัว</font></p><p><font size="3" face="Kanit"><br></font></p><p><font size="3" face="Kanit">ใต้เท้าเถียนเฟิงวางถ้วยชาลงบนโต๊ะอย่างแผ่วเบาแล้วผายมือเชิญให้นางนั่งลง&nbsp;</font></p><p><font size="3" face="Kanit"><br></font></p><p><font size="3" face="Kanit" color="#4169e1">“เชิญหมอหญิงซูเหยา”</font></p><p><font size="3" face="Kanit"><br></font></p><p><font size="3" face="Kanit">ซูเหยาเดินเข้าไปนั่งที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามโดยไม่พูดอะไร นางพยายามสงบสติอารมณ์ให้ได้มากที่สุด และเมื่อใต้เท้าเถียนเฟิงเห็นว่านางพร้อมที่จะสนทนาด้วยแล้ว ซูเหยาก็เริ่มถาม&nbsp;</font></p><p><font size="3" face="Kanit"><br></font></p><p><font size="3" face="Kanit" color="#006400">“ที่ใต้เท้าเรียกข้ามาที่นี่...มีธุระอันใดหรือเจ้าคะ?”</font></p><p><font size="3" face="Kanit"><br></font></p><p><font size="3" face="Kanit">ใต้เท้าเถียนเฟิงจ้องมองนางด้วยสายตาที่ลึกล้ำราวกับจะอ่านความคิดของนางให้ทะลุปรุโปร่ง แล้วจึงเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่ตรงไปตรงมา&nbsp;</font></p><p><font size="3" face="Kanit"><br></font></p><p><font size="3" face="Kanit" color="#4169e1">“ข้าสืบทราบมาว่าเจ้ากำลังแอบทำอะไรลับ ๆ ล่อ ๆ สืบคดีของนางคณิกาเหมยฮวา”</font></p><p><font size="3" face="Kanit"><br></font></p><p><font size="3" face="Kanit">ทันทีที่ได้ยินคำพูดนั้น หัวใจของซูเหยาก็เต้นรัวแรง นางนิ่งค้างไปชั่วขณะ รู้สึกได้ถึงความเย็นยะเยือกที่แผ่ซ่านไปทั่วสรรพางค์กายราวกับถูกสายตาอันเฉียบคมของบุรุษผู้นี้มองทะลุปรุโปร่ง ทุกการกระทำที่นางพยายามปกปิดอย่างมิดชิดกลับถูกเปิดโปงอย่างหมดเปลือกในพริบตาเดียว แสงโคมไฟที่เคยมองว่าอบอุ่นบัดนี้กลับดูเหมือนเปลวไฟที่กำลังจะเผาผลาญตัวนางให้มอดไหม้ลงไปในกองเพลิง…</font></p><p><font size="3" face="Kanit"><br></font></p><p><font size="3" face="Kanit">ซูเหยาพยายามบังคับให้สีหน้าของนางกลับมาเป็นปกติให้มากที่สุด นางยืดตัวขึ้นนั่งอย่างสง่าผ่าเผยก่อนจะเอ่ยถามกลับด้วยน้ำเสียงที่สั่นเล็กน้อย&nbsp;</font></p><p><font size="3" face="Kanit"><br></font></p><p><font size="3" face="Kanit" color="#006400">“ไม่ทราบว่าใต้เท้าทราบได้อย่างไรเจ้าคะ?”</font></p><p><font size="3" face="Kanit"><br></font></p><p><font size="3" face="Kanit"><font color="#4169e1">“เรื่องในยามวิกาลคืนก่อน...ข้ารู้เห็นทุกอย่าง” </font>ใต้เท้าเถียนเฟิงตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉยไม่บ่งบอกอารมณ์ใด ๆ <font color="#4169e1">“นับตั้งแต่ที่เจ้าแอบลักลอบไปตรวจสอบศพที่หอว่านหงเหริน หรือแม้แต่ที่เจ้าเข้าไปในห้องเก็บของเรือนคุณชายอันเล่อเพื่อวิเคราะห์พิษที่พบในร่างของคณิกาเหมยฮวา ข้ามีหูมีตาอยู่ทั่วเมืองหลวงเรื่องแค่นี้เจ้าคิดว่าจะปิดข้าได้หรือ?”</font></font></p><p><font size="3" face="Kanit"><br></font></p><p><font size="3" face="Kanit">คำพูดของใต้เท้าเถียนเฟิงประโยคแล้วประโยคเล่าดังก้องอยู่ในหูของซูเหยา นางตกตะลึงจนไม่สามารถเอ่ยอะไรออกมาได้อีก แม้แต่ความจริงที่ว่าใต้เท้าเถียนเฟิงรู้เรื่องที่นางวิเคราะห์พิษดอกท้อก็นับว่าน่าตกใจแล้ว แต่การที่เขารู้ทุกการกระทำของนางในคืนนั้นกลับน่ากลัวยิ่งกว่า</font></p><p><font size="3" face="Kanit"><br></font></p><p><font size="3" face="Kanit"><font color="#4169e1">"เป็นอะไรไป...หมอหญิงซู" </font>ใต้เท้าเถียนเฟิงเอ่ยขึ้น น้ำเสียงของเขาเรียบเรื่อย หากแต่คำถามนั้นกลับเหมือนสายลมเย็นยะเยือกที่พัดผ่านร่างของซูเหยา <font color="#4169e1">"แค่นี้เจ้าก็กลัวแล้วหรือ? แล้วเหตุใดถึงกล้าเอาตัวมาเสี่ยงสืบเรื่องนี้กันเล่า"</font></font></p><p><font size="3" face="Kanit"><br></font></p><p><font size="3" face="Kanit">ซูเหยาได้แต่จ้องมองบุรุษเบื้องหน้าด้วยสายตาที่สั่นคลอน ปากของนางอ้าออกแต่ไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกมาได้อีก ความกลัวเกาะกุมหัวใจจนไม่อาจขยับได้&nbsp;</font></p><p><font size="3" face="Kanit"><br></font></p><p><font size="3" face="Kanit"><font color="#006400">"ขะ...ข้า..."</font> นางได้แต่พึมพำด้วยความยากลำบาก</font></p><p><font size="3" face="Kanit"><br></font></p><p><font size="3" face="Kanit">ใต้เท้าเถียนเฟิงรินชาใส่ถ้วยอีกใบ แล้วเลื่อนไปตรงหน้าซูเหยาอย่างแผ่วเบา กลิ่นหอมของชาชั้นดีอบอวลขึ้นในอากาศ&nbsp;</font></p><p><font size="3" face="Kanit"><br></font></p><p><font size="3" face="Kanit"><font color="#4169e1">"ไม่ต้องกลัว ข้าไม่ได้คิดจะทำร้ายเจ้า"</font> เขาเว้นช่วงไปเล็กน้อย พลางทอดสายตามองเปลวไฟในตะเกียง <font color="#4169e1">"หากเจ้าอยากให้เรื่องนี้คลี่คลาย เจ้าก็ต้องเชื่อใจข้า"</font></font></p><p><font size="3" face="Kanit"><br></font></p><p><font size="3" face="Kanit">ซูเหยามองถ้วยชาตรงหน้าอย่างลังเลใจ แต่เมื่อมองเข้าไปในดวงตาของใต้เท้าเถียนเฟิง นางกลับไม่เห็นแววตาที่คิดร้าย มีเพียงความนิ่งสงบที่ยากจะคาดเดา นางตัดสินใจรวบรวมความกล้าทั้งหมด แล้วค่อย ๆ หยิบถ้วยชาขึ้นมาจิบเพื่อสงบสติอารมณ์ ในที่สุดนางก็วางถ้วยชาลงอย่างแผ่วเบา แล้วเริ่มเปิดปากเล่าเรื่องราวทั้งหมดที่นางสืบหามาได้ในคืนนั้น</font></p><p><font size="3" face="Kanit"><br></font></p><p><font size="3" face="Kanit"><font color="#006400">"เมื่อสองวันก่อน ข้าได้รับคนไข้คนหนึ่งที่เป็นคนงานจากหอว่านหงเหรินเจ้าค่ะ"</font> ซูเหยาเริ่มเล่าด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบแต่เต็มไปด้วยรายละเอียด <font color="#006400">"เขาเล่าว่าคณิกาเหมยฮวาเสียชีวิตอย่างกะทันหัน และทางการลงความเห็นว่าเป็นการเสียชีวิตจากอุบัติเหตุ แต่คนในหอต่างร่ำลือกันว่าแม่นางเหมยฮวาถูกวางยาพิษ"</font></font></p><p><font size="3" face="Kanit"><br></font></p><p><font size="3" face="Kanit">ใต้เท้าเถียนเฟิงพยักหน้าเล็กน้อยก่อนที่จะรินชาให้กับตนเอง&nbsp;</font></p><p><font size="3" face="Kanit" color="#4169e1"><br></font></p><p><font size="3" face="Kanit" color="#4169e1">"ข่าวลือในเมืองหลวงมักจะไร้สาระเกินกว่าจะเชื่อถือได้ แต่ในบางครั้ง...ก็มีเศษเสี้ยวของความจริงซ่อนอยู่"</font></p><p><font size="3" face="Kanit"><br></font></p><p><font size="3" face="Kanit"><font color="#006400">"จากข่าวลือที่ข้ารวบรวมได้จากชาวบ้านที่มาใช้บริการในโรงหมอ...มีชื่อของบุคคลสองคนปรากฏขึ้นมาตลอด"</font> ซูเหยาเอ่ยขึ้น<font color="#006400"> "นั่นก็คือคุณชายรองสกุลหลี่ และ...ท่าน…ใต้เท้าเถียนเฟิง"</font></font></p><p><font size="3" face="Kanit"><br></font></p><p><font size="3" face="Kanit">ใต้เท้าเถียนเฟิงไม่ได้แสดงสีหน้าประหลาดใจแต่อย่างใด ราวกับว่าเขาคาดการณ์ไว้แล้วว่าซูเหยาจะต้องเอ่ยชื่อของเขาขึ้นมาอย่างแน่นอน เขาจิบชาอย่างใจเย็น แล้วจึงผายมือเชิญให้นางเล่าเรื่องต่อไป</font></p><p><font size="3" face="Kanit"><br></font></p><p><font size="3" face="Kanit">ซูเหยาถอนหายใจออกมาเล็กน้อยก่อนที่จะเล่าต่อ&nbsp;</font></p><p><font size="3" face="Kanit"><br></font></p><p><font size="3" face="Kanit" color="#006400">"นอกจากข่าวลือเรื่องที่แม่นางเหมยฮวาเสียชีวิตแล้ว ยังมีชาวบ้านเล่าว่านางมีปากเสียงกับคุณชายรองสกุลหลี่ และในขณะเดียวกัน...ใต้เท้าก็มีความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนกับแม่นางเหมยฮวาเช่นกัน"</font></p><p><font size="3" face="Kanit"><br></font></p><p><font size="3" face="Kanit"><font color="#4169e1">"แล้วเจ้าเชื่อในข่าวลือเหล่านั้นหรือไม่?"</font> ใต้เท้าเถียนเฟิงถามกลับด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความนัย</font></p><p><font size="3" face="Kanit"><br></font></p><p><font size="3" face="Kanit"><font color="#006400">"ข้าไม่เชื่อข่าวลือใด ๆ จนกว่าจะมีหลักฐานที่ยืนยันได้เจ้าค่ะ"</font> ซูเหยาตอบด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง<font color="#006400"> "ดังนั้นในคืนที่หอว่านหงเหรินเงียบสงัด...ข้าจึงตัดสินใจเข้าไปชันสูตรศพของแม่นางเหมยฮวาด้วยตนเอง”</font></font></p><p><font size="3" face="Kanit"><br></font></p><p><font size="3" face="Kanit">ใต้เท้าเถียนเฟิงเลิกคิ้วเล็กน้อยด้วยความประหลาดใจ&nbsp;</font></p><p><font size="3" face="Kanit" color="#4169e1"><br></font></p><p><font size="3" face="Kanit" color="#4169e1">“เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าศพของนางถูกเก็บไว้ที่หอว่านหงเหริน?”</font></p><p><font size="3" face="Kanit" color="#006400"><br></font></p><p><font size="3" face="Kanit" color="#006400">“ข้าเคยบอกกับคนไข้คนหนึ่งที่เป็นคนงานของที่นั่นว่าหากไม่สบายก็ให้มาหาข้าได้ และเขาก็บอกกับข้าว่าหากมีการชันสูตรพลิกศพของทางการเสร็จสิ้นแล้ว ร่างของคณิกาที่ตายจากไปจะถูกนำกลับมาที่หอแห่งนี้ เพราะหอว่านหงเหรินถือเป็นเจ้าของชีวิตของพวกนาง”</font></p><p><font size="3" face="Kanit"><br></font></p><p><font size="3" face="Kanit"><font color="#4169e1">“ช่างเป็นหมอหญิงที่เฉลียวฉลาดเสียจริง” </font>ใต้เท้าเถียนเฟิงเอ่ยชมด้วยรอยยิ้มเล็กน้อยบนใบหน้า</font></p><p><font size="3" face="Kanit" color="#006400"><br></font></p><p><font size="3" face="Kanit"><font color="#006400">“เมื่อข้าเข้าไปในหอว่านหงเหรินแล้ว...ข้าก็พบศพของแม่นางเหมยฮวาที่ถูกเก็บไว้ในห้องเก็บของอย่างไม่ให้ความเคารพ” </font>ซูเหยาเล่าต่อ <font color="#006400">"ข้าใช้ความรู้ทางการแพทย์ที่ร่ำเรียนมาจากท่านตาชันสูตรศพของนางอย่างละเอียด และก็พบร่องรอยการถูกพิษ"</font></font></p><p><font size="3" face="Kanit"><br></font></p><p><font size="3" face="Kanit">ใต้เท้าเถียนเฟิงสีหน้าเริ่มเคร่งขรึมขึ้น&nbsp;</font></p><p><font size="3" face="Kanit" color="#4169e1"><br></font></p><p><font size="3" face="Kanit" color="#4169e1">"แล้วพิษที่เจ้าพบคือพิษอะไรกันแน่...ถึงได้ทำให้ทางการลงความเห็นว่าเป็นอุบัติเหตุไปได้"</font></p><p><font size="3" face="Kanit"><br></font></p><p><font size="3" face="Kanit"><font color="#006400">"ข้าแอบนำตัวอย่างพิษที่ติดอยู่บนเข็มเงินมาวิเคราะห์ที่เรือนคุณชายอันเล่อ เพราะข้าเชื่อว่าคนในโรงหมอจะไม่เห็นด้วยกับการกระทำของข้า"</font> ซูเหยาเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง <font color="#006400">"และเมื่อข้าทำการวิเคราะห์อย่างละเอียดแล้ว...ข้าก็พบว่าพิษที่สังหารแม่นางเหมยฮวาคือ ‘พิษดอกท้อ’ ซึ่งเป็นพิษที่หายาก มีการเตรียมที่ซับซ้อน และหากไม่มีความรู้เฉพาะทางก็ยากที่จะตรวจสอบได้"</font></font></p><p><font size="3" face="Kanit"><br></font></p><p><font size="3" face="Kanit">ซูเหยาเล่ารายละเอียดเกี่ยวกับพิษดอกท้อ และผลกระทบที่เกิดขึ้นต่อร่างของเหมยฮวาตามที่ได้ศึกษามาจากตำราเก่าแก่ จากนั้นจึงอธิบายต่อถึงเหตุผลที่นางสงสัยว่าคุณชายรองสกุลหลี่คือผู้ต้องสงสัยที่น่าจะอยู่เบื้องหลังเรื่องราวทั้งหมดนี้มากที่สุด</font></p><p><font size="3" face="Kanit"><br></font></p><p><font size="3" face="Kanit"><font color="#006400">“ในบรรดาผู้ต้องสงสัยทั้งหมด...เหตุผลในการสังหารดูจะชี้ไปที่คนเพียงคนเดียว”</font> ซูเหยาอธิบาย <font color="#006400">"ข้าคิดว่าเป็นไปได้ว่าจะเป็นคุณชายรองสกุลหลี่เจ้าค่ะ...หากแม่นางเหมยฮวาไม่มีใจให้ท่านชายรองสกุลหลี่ และอาจปฏิเสธความรักหรือการเข้าหาของเขาอย่างรุนแรง การถูกหยามหน้าเช่นนี้ย่อมทำให้คุณชายผู้มีอำนาจและอิทธิพลต้องโกรธแค้นเป็นธรรมดา&nbsp;</font></font><span style="font-family: Kanit; font-size: medium;"><font color="#006400">ในขณะที่ท่านใต้เท้า...มีข่าวร่ำลือว่าท่านเรียกใช้นางบ่อยครั้งไม่มีใครรู้ถึงความสัมพันธ์ที่แท้จริงของพวกท่าน แต่ข้าคิดว่าด้วยฐานะของท่านคงไม่ถึงขนาดลงมือสังหารคณิกาด้วยตนเอง ท่านคงจะเลือกสังหารเงียบ ๆ และปิดข่าวอย่างแนบเนียน ไม่ให้เรื่องราววุ่นวายเช่นนี้เกิดขึ้น"</font></span></p><p><font size="3" face="Kanit"><br></font></p><p><font size="3" face="Kanit">ใต้เท้าเถียนเฟิงนั่งฟังอย่างเงียบ ๆ พลางมองเปลวไฟในตะเกียงที่เต้นไหวไปมาอย่างช้า ๆ ใบหน้าของเขาไม่มีการเปลี่ยนแปลงใด ๆ เขาเพียงแค่จิบชาอย่างใจเย็น แล้วจึงเอ่ยขึ้นเมื่อซูเหยาเล่าจบ&nbsp;</font></p><p><font size="3" face="Kanit"><br></font></p><p><font size="3" face="Kanit" color="#4169e1">"เจ้าวิเคราะห์ได้ดี...แต่ยังไม่ทั้งหมด"</font></p><p><font size="3" face="Kanit"><br></font></p><p><font size="3" face="Kanit"><font color="#006400">“หมายความว่าอย่างไรหรือเจ้าคะ?” </font>ซูเหยาถามกลับด้วยความสงสัย</font></p><p><font size="3" face="Kanit" color="#4169e1"><br></font></p><p><font size="3" face="Kanit"><font color="#4169e1">“คุณชายรองสกุลหลี่...ไม่ใช่ผู้อยู่เบื้องหลังการฆาตกรรมนี้เพียงคนเดียว”</font> ใต้เท้าเถียนเฟิงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น <font color="#4169e1">“เจ้าคิดว่าบุคคลที่สามารถเข้าถึงพิษชนิดนี้ได้ และบิดเบือนการชันสูตรพลิกศพของทางการได้จะมีเพียงแค่คุณชายรองสกุลหลี่อย่างนั้นหรือ?”</font></font></p><p><font size="3" face="Kanit"><br></font></p><p><font size="3" face="Kanit">ซูเหยาเงียบไปในทันที...คำถามนี้ทำให้ความคิดที่นางเพิ่งสรุปมาทั้งหมดสั่นคลอนลงไปอีกครั้ง ใต้เท้าเถียนเฟิงบอกเป็นนัยว่ายังมีอีกบุคคลหนึ่งที่อยู่เบื้องหลังเรื่องราวนี้อีก ซึ่งบุคคลผู้นั้นอาจจะไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับคุณชายรองสกุลหลี่โดยตรง</font></p><p><font size="3" face="Kanit"><br></font></p><p><font size="3" face="Kanit">ใต้เท้าเถียนเฟิงลุกขึ้นจากเก้าอี้ไม้ เดินเข้าไปใกล้หน้าต่างและทอดสายตามองออกไปนอกเรือนรับรอง แสงจันทร์ส่องสว่างลงมากระทบเงาของเขาที่ทอดยาวไปบนพื้นห้อง ความมืดมิดที่เคยปกคลุมเขากลับกลายเป็นความชัดเจนที่มาพร้อมกับการเปิดเผยความลับที่ซ่อนอยู่&nbsp;</font></p><p><font size="3" face="Kanit" color="#4169e1"><br></font></p><p><font size="3" face="Kanit"><font color="#4169e1">“นับตั้งแต่เหมยฮวาเสียชีวิต ข้าก็ส่งคนออกสืบเรื่องนี้อย่างลับ ๆ เช่นกัน” </font>เขาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา <font color="#4169e1">“ข้าพบว่าในคืนนั้นมีคนหลายคนเดินเข้าเดินออกในหอว่านหงเหริน หนึ่งในนั้นก็คือ...คุณชายรองสกุลหลี่”</font></font></p><p><font size="3" face="Kanit"><br></font></p><p><font size="3" face="Kanit">ซูเหยาฟังอย่างตั้งใจ&nbsp;</font></p><p><font size="3" face="Kanit"><br></font></p><p><font size="3" face="Kanit" color="#006400">“แล้วอีกคนเล่าเจ้าคะ?”</font></p><p><font size="3" face="Kanit"><br></font></p><p><font size="3" face="Kanit"><font color="#4169e1">“ยังมีอีกคน...ที่น่าสนใจกว่า”</font> ใต้เท้าเถียนเฟิงหันกลับมามองซูเหยา ดวงตาของเขาฉายแววครุ่นคิด<font color="#4169e1"> “คนผู้นี้ไม่เคยปรากฏตัวต่อหน้าผู้คน และมีเพียงไม่กี่คนที่รู้ว่าเขาคือใคร”</font> เขาหยิบป้ายหยกที่สลักลวดลายกิเลนอันวิจิตรขึ้นมาจากอกเสื้อ แล้ววางลงบนโต๊ะไม้อย่างแผ่วเบา <font color="#4169e1">“ป้ายหยกนี่เป็นของขุนนางใหญ่ท่านหนึ่งที่ทำงานใกล้ชิดกับเหล่าแพทย์หลวงในวัง”</font></font></p><p><font size="3" face="Kanit"><br></font></p><p><font size="3" face="Kanit">ซูเหยาถึงกับตกตะลึง เมื่อนางเห็นป้ายหยกนั้นอย่างชัดเจน แสงจันทร์ที่ส่องผ่านหน้าต่างเข้ามาทำให้ลวดลายของกิเลนดูมีชีวิตชีวามากยิ่งขึ้น&nbsp;</font></p><p><font size="3" face="Kanit"><br></font></p><p><font size="3" face="Kanit" color="#006400">“นี่คือ...”</font></p><p><font size="3" face="Kanit"><br></font></p><p><font size="3" face="Kanit"><font color="#4169e1">“ป้ายหยกนี่ข้าได้มาระหว่างสืบเรื่องราว...เป็นของคนที่มีอำนาจและอิทธิพลมากพอที่จะบงการให้คนในราชสำนักทำการชันสูตรอย่างเร่งรีบได้” </font>ใต้เท้าเถียนเฟิงเอ่ยขึ้น <font color="#4169e1">“และคนผู้นั้นเป็นผู้ที่เหมยฮวาต้องการที่จะเปิดโปงความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนนี้ให้ทุกคนได้รู้...แต่ยังไม่ทันได้ทำเรื่องทุกอย่างก็เกิดขึ้นเสียก่อน”</font></font></p><p><font size="3" face="Kanit"><br></font></p><p><font size="3" face="Kanit">ซูเหยาลอบถอนหายใจออกมาแผ่วเบาเมื่อรู้ว่าสิ่งที่นางวิเคราะห์มาทั้งหมดนั้นถูกต้อง และเรื่องนี้ไม่ได้มีแค่คุณชายรองสกุลหลี่เท่านั้นที่อยู่เบื้องหลัง&nbsp;</font></p><p><font size="3" face="Kanit"><br></font></p><p><font size="3" face="Kanit"><font color="#006400">“ขะ...ข้ายังสืบหาข้อมูลมาได้ไม่มากพอเจ้าค่ะ” </font>ซูเหยาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่สั่นเล็กน้อย</font></p><p><font size="3" face="Kanit"><br></font></p><p><font size="3" face="Kanit"><font color="#4169e1">“นั่นคือเหตุผลที่ข้าเรียกเจ้ามาที่นี่” </font>ใต้เท้าเถียนเฟิงหันกลับมามองนางอีกครั้ง <font color="#4169e1">“ข้อมูลที่เจ้าได้มาจากศพของเหมยฮวาเกี่ยวกับพิษดอกท้อนั้น...เป็นเบาะแสที่สำคัญที่สุดที่ข้าตามหามาตลอด”</font> เขาสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ <font color="#4169e1">“แต่ข้าอยากรู้ว่าเจ้ามั่นใจได้อย่างไรว่ามันคือ พิษดอกท้อ”</font></font></p><p><font size="3" face="Kanit"><br></font></p><p><font size="3" face="Kanit">ซูเหยาลุกขึ้นยืน แล้วเดินเข้าไปหาใต้เท้าเถียนเฟิง นางเริ่มอธิบายเกี่ยวกับตำราแพทย์ที่เขียนถึงเรื่องพิษดอกท้อ และวิธีการที่นางใช้ในการวิเคราะห์พิษชนิดนี้อย่างละเอียด&nbsp;</font></p><p><font size="3" face="Kanit"><br></font></p><p><font size="3" face="Kanit"><font color="#006400">“ในตำรากล่าวไว้ว่าเมื่อพิษดอกท้อถูกผสมกับน้ำร้อนมันจะเกิดปฏิกิริยาที่ทำให้สารพิษในนั้นเปลี่ยนสี และเมื่อมันผสมกับตัวยาอื่นที่อยู่ในร่างของเหมยฮวา และถ้าหากมันถูกให้ในปริมาณมาก มันจะทำให้หัวใจของผู้ที่รับพิษเข้าไปทำงานผิดปกติจนหยุดเต้นอย่างกะทันหัน”</font> ซูเหยาอธิบายด้วยน้ำเสียงที่มั่นคง <font color="#006400">“และเมื่อนำตัวอย่างพิษที่อยู่ในเข็มเงินของข้ามาวิเคราะห์...มันก็ให้ผลลัพธ์เช่นเดียวกับที่ตำราได้กล่าวไว้เจ้าค่ะ”</font></font></p><p><font size="3" face="Kanit"><br></font></p><p><font size="3" face="Kanit">ใต้เท้าเถียนเฟิงสีหน้าเริ่มผ่อนคลายลงเล็กน้อยเมื่อได้ฟังคำอธิบายของซูเหยา&nbsp;</font></p><p><font size="3" face="Kanit"><br></font></p><p><font size="3" face="Kanit"><font color="#4169e1">“ยอดเยี่ยมมากหมอหญิงซู เจ้าช่วยข้าได้มากจริง ๆ” </font>เขาถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก <font color="#4169e1">“ตั้งแต่ที่ถิงเว่ย จางทัง หายตัวไปอย่างลึกลับ กระบวนการยุติธรรมก็สับสนวุ่นวาย ผู้คนเริ่มใช้อำนาจมืดในการพลิกผิดเป็นถูก หรือพลิกถูกเป็นผิดได้อย่างง่ายดาย ข้าจึงไม่แปลกใจเลยที่คดีของเหมยฮวาจะถูกบิดเบือนไปในทางที่ผิดเช่นนี้”</font></font></p><p><font size="3" face="Kanit"><br></font></p><p><font size="3" face="Kanit">คำพูดของใต้เท้าเถียนเฟิงทำให้ซูเหยาเข้าใจถึงสถานการณ์ที่ยากลำบากที่กำลังเกิดขึ้นในเมืองหลวงได้อย่างลึกซึ้งยิ่งขึ้น นางจดจำได้ว่าเมื่อไม่นานมานี้มีข่าวลือว่าถิงเว่ยได้หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมคดีของเหมยฮวาถึงได้ถูกปิดลงอย่างง่ายดายเช่นนี้</font></p><p><font size="3" face="Kanit"><br></font></p><p><font size="3" face="Kanit"><font color="#4169e1">“เจ้าช่วยข้าได้มากจริง ๆ”</font> ใต้เท้าเถียนเฟิงเอ่ยขึ้นอีกครั้ง น้ำเสียงของเขาอ่อนโยนลงอย่างเห็นได้ชัด <font color="#4169e1">“เหมยฮวา...ก็เป็นเหมือนน้องสาวคนหนึ่งของข้า นางเป็นสตรีที่งดงามและจิตใจใสซื่อบริสุทธิ์เหมือนกับเจ้า แต่กลับมีชีวิตที่น่าสงสารยิ่งนัก ข้ามิอาจปล่อยให้เรื่องนี้ผ่านไปได้โดยง่ายเช่นนี้”</font></font></p><p><font size="3" face="Kanit"><br></font></p><p><font size="3" face="Kanit">ซูเหยาถึงกับชะงักไปในทันที นางเคยได้ยินข่าวลือเกี่ยวกับความสัมพันธ์อันซับซ้อนระหว่างใต้เท้าเถียนเฟิงกับเหมยฮวา แต่ในความเป็นจริงแล้ว...ใต้เท้าเถียนเฟิงกลับมองเหมยฮวาเป็นเพียงแค่น้องสาวคนหนึ่งเท่านั้น และคำพูดนั้นยิ่งทำให้ซูเหยารู้สึกเห็นใจในชีวิตที่น่าเศร้าของเหมยฮวามากขึ้นไปอีก</font></p><p><font size="3" face="Kanit"><br></font></p><p><font size="3" face="Kanit"><font color="#4169e1">“ขอบคุณเจ้ามากที่ช่วยข้าในเรื่องนี้”</font> ใต้เท้าเถียนเฟิงเอ่ยขึ้นอย่างจริงใจ แล้วเขาจึงเดินกลับไปที่โต๊ะทำงานและเปิดลิ้นชักออก ภายในลิ้นชักมีของใช้เล็ก ๆ น้อย ๆ วางเรียงรายอยู่มากมาย แต่สิ่งที่สะดุดตาซูเหยาที่สุดก็คือปิ่นปักผมดอกท้อที่ทำจากหยกขาวบริสุทธิ์แกะสลักอย่างประณีต ปิ่นปักผมนั้นดูเรียบง่าย หากแต่แฝงไว้ด้วยความงดงามที่ยากจะหาอะไรมาเทียบได้</font></p><p><font size="3" face="Kanit"><br></font></p><p><font size="3" face="Kanit"><font color="#4169e1">“ปิ่นปักผมนี้...เป็นของที่ข้าได้มาจากเหมยฮวา” </font>ใต้เท้าเถียนเฟิงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน<font color="#4169e1"> “นางบอกว่านี่คือเครื่องประดับเพียงชิ้นเดียวที่นางพกติดตัวเอาไว้ตลอดเวลา และนางขอให้ข้าเก็บมันเอาไว้ในฐานะของที่ระลึกจากนาง” </font>เขาหยิบปิ่นปักผมดอกท้อขึ้นมาอย่างแผ่วเบาแล้วยื่นให้ซูเหยา<font color="#4169e1"> “ข้าอยากมอบมันให้กับเจ้า...แทนคำขอบคุณที่เจ้าช่วยข้าในเรื่องนี้ และคืนความยุติธรรมให้กับนาง”</font></font></p><p><font size="3" face="Kanit"><br></font></p><p><font size="3" face="Kanit">ซูเหยาจ้องมองปิ่นปักผมดอกท้อที่อยู่ในมือของใต้เท้าเถียนเฟิงอย่างลังเลใจ</font></p><p><font size="3" face="Kanit"><br></font></p><p><font size="3" face="Kanit">“<font color="#006400">ขะ...ข้าไม่กล้ารับมันไว้หรอกเจ้าค่ะ” </font>นางเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา<font color="#006400"> “นี่คือของแทนใจของแม่นางเหมยฮวาที่มีต่อท่าน ข้าไม่คู่ควรที่จะรับมันไว้หรอกเจ้าค่ะ”</font></font></p><p><font size="3" face="Kanit"><br></font></p><p><font size="3" face="Kanit"><font color="#4169e1">“ไม่หรอก” </font>ใต้เท้าเถียนเฟิงดึงดันที่จะให้ ซูเหยาจึงจำเป็นต้องยื่นมือออกไปรับปิ่นปักผมนั้นอย่างเกรงใจ <font color="#4169e1">“หากวิญญาณของนางรับรู้ว่าเจ้าได้ช่วยนางไว้เพียงใด นางจะต้องเต็มใจที่จะให้ข้ามอบมันให้เจ้าเป็นแน่” </font>เขากล่าวต่อด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น <font color="#4169e1">“และตอนนี้เมื่อมันได้อยู่ในมือของเจ้าแล้ว...ข้าขอให้เจ้าสัญญากับข้าอย่างหนึ่ง”</font></font></p><p><font size="3" face="Kanit"><br></font></p><p><font size="3" face="Kanit">ซูเหยามองไปยังปิ่นปักผมในมือของตนเองอย่างเงียบๆ ก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นไปมองใต้เท้าเถียนเฟิง&nbsp;</font></p><p><font size="3" face="Kanit"><br></font></p><p><font size="3" face="Kanit" color="#006400">“ท่านต้องการให้ข้าสัญญาอะไรเจ้าคะ?”</font></p><p><font size="3" face="Kanit"><br></font></p><p><font size="3" face="Kanit"><font color="#4169e1">“หลังจากนี้...ขอให้เจ้าอย่าได้ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องคดีนี้อีก” </font>ใต้เท้าเถียนเฟิงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง <font color="#4169e1">“ข้าจะจัดการเรื่องนี้ด้วยตัวเองทั้งหมด และข้าจะนำตัวฆาตกรตัวจริงมาลงโทษให้ได้”</font></font></p><p><font size="3" face="Kanit"><br></font></p><p><font size="3" face="Kanit"><font color="#006400">“เหตุใดเจ้าคะ?” </font>ซูเหยาเอ่ยถามกลับด้วยน้ำเสียงที่เจือด้วยความไม่เข้าใจและแววตาที่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น <font color="#006400">“คดีนี้ไม่ใช่คดีธรรมดา หากปล่อยให้คนชั่วลอยนวลไปได้เช่นนี้แล้วความเป็นธรรมจะยังคงอยู่ในแผ่นดินได้อย่างไร ข้าสามารถช่วยท่านใต้เท้าได้”</font></font></p><p><font size="3" face="Kanit"><br></font></p><p><font size="3" face="Kanit">ทันทีที่คำพูดนั้นสิ้นสุดลง บรรยากาศภายในห้องก็เปลี่ยนไปในทันที รอยยิ้มที่เคยปรากฏบนใบหน้าของใต้เท้าเถียนเฟิงจางหายไปจนหมดสิ้น ดวงตาที่เคยอ่อนโยนกลับกลายเป็นเฉียบคมและทรงอำนาจ รัศมีที่น่าเกรงขามแผ่ซ่านออกมาจากร่างของเขาจนซูเหยาถึงกับรู้สึกราวกับถูกแรงกดดันมหาศาลบีบรัดเอาไว้ จนไม่อาจขยับตัวได้อีก</font></p><p><font size="3" face="Kanit"><br></font></p><p><font size="3" face="Kanit"><font color="#4169e1">“ข้าไม่จำเป็นต้องให้เหตุผลกับเจ้าในเรื่องนี้” </font>ใต้เท้าเถียนเฟิงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา<font color="#4169e1"> “เจ้าทำหน้าที่ของเจ้าได้ดีแล้วหมอหญิงซู ที่เหลือ...ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของข้า”</font></font></p><p><font size="3" face="Kanit"><br></font></p><p><font size="3" face="Kanit"><font color="#006400">“แต่ท่านก็เห็นแล้วไม่ใช่หรือเจ้าคะ”</font> ซูเหยาพยายามอธิบายต่อ <font color="#006400">“ว่าเรื่องนี้มันซับซ้อนเกินกว่าที่ท่านจะจัดการได้เพียงลำพัง หากมีอำนาจมืดอยู่เบื้องหลังแล้วท่านจะจัดการกับคนเหล่านั้นได้อย่างไร”</font></font></p><p><font size="3" face="Kanit"><br></font></p><p><font size="3" face="Kanit">คำพูดของซูเหยาเหมือนกับเป็นเชื้อเพลิงที่สาดลงไปในกองไฟที่กำลังจะมอดดับ แววตาของใต้เท้าเถียนเฟิงแข็งกร้าวขึ้นอย่างน่ากลัว นางเห็นได้ถึงความไม่พอใจที่ฉายชัดอยู่บนใบหน้าของเขา</font></p><p><font size="3" face="Kanit"><br></font></p><p><font size="3" face="Kanit"><font color="#4169e1">“ข้าเป็นมหาเสนาบดี ไม่มีเรื่องใดที่ข้าจัดการไม่ได้ และความปลอดภัยของเจ้า...เป็นสิ่งที่ข้าไม่อาจเอามาเสี่ยงได้”</font> ใต้เท้าเถียนเฟิงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ลดต่ำลงจนน่าขนลุก <font color="#4169e1">“เจ้าคิดว่าหากเจ้ายังคงยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้ต่อไปแล้วเจ้าจะรอดพ้นจากเงื้อมมือของคนพวกนั้นได้อย่างนั้นหรือ?”</font></font></p><p><font size="3" face="Kanit"><br></font></p><p><font size="3" face="Kanit">ซูเหยารู้สึกได้ถึงความหวาดหวั่นที่เกาะกุมหัวใจ ความเย็นยะเยือกแผ่ซ่านไปทั่วสรรพางค์กายจนขนอ่อนตามแขนลุกชัน แววตาของใต้เท้าเถียนเฟิงเต็มไปด้วยความจริงจังที่ทำให้นางไม่อาจโต้แย้งได้อีกต่อไป นางไม่เคยเห็นเขาในมุมนี้มาก่อน...มุมที่น่าเกรงขามและน่าหวาดกลัวจนทำให้นางแทบจะหยุดหายใจ</font></p><p><font size="3" face="Kanit"><br></font></p><p><font size="3" face="Kanit"><font color="#4169e1">“หมอหญิงซู...สิ่งเดียวที่ข้าขอให้เจ้าทำคือกลับไปใช้ชีวิตในแบบที่ควรจะเป็น”</font> ใต้เท้าเถียนเฟิงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น <font color="#4169e1">“เจ้าไม่ควรจะเอาตัวมาเสี่ยงเพื่อใครก็ตามในตอนนี้”</font></font></p><p><font size="3" face="Kanit"><br></font></p><p><font size="3" face="Kanit"><font color="#006400">“ทำไมท่านไม่เชื่อใจข้าเจ้าคะ?” </font>ซูเหยาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ <font color="#006400">“ข้าสามารถช่วยท่านได้จริง ๆ”</font></font></p><p><font size="3" face="Kanit"><br></font></p><p><font size="3" face="Kanit"><font color="#4169e1">“ข้าเชื่อใจเจ้า...แต่ข้าไม่เชื่อใจคนพวกนั้น”</font> ใต้เท้าเถียนเฟิงลุกขึ้นยืนจากเก้าอี้ด้วยความรวดเร็ว เสียงที่ตะคอกออกมานั้นดังก้องไปทั่วทั้งเรือนจนบ่าวไพร่และองครักษ์ที่เฝ้าอยู่ด้านนอกถึงกับชะงักไปในทันที&nbsp;</font></p><p><font size="3" face="Kanit"><br></font></p><p><font size="3" face="Kanit" color="#4169e1">“ส่งแขก!”</font></p><p><font size="3" face="Kanit"><br></font></p><p><font size="3" face="Kanit">ซูเหยาเบิกตากว้างด้วยความตกใจก่อนที่จะรู้สึกได้ถึงแรงจับที่บริเวณแขน นางหันไปมองก็พบว่าเป็นองครักษ์คนเดิมที่นำทางนางมาที่นี่ เขากำลังจะพาตัวนางออกไปจากห้องอย่างไม่เต็มใจนัก</font></p><p><font size="3" face="Kanit"><br></font></p><p><font size="3" face="Kanit"><font color="#006400">“ใต้เท้าเถียน! ท่านทำเช่นนี้ไม่ได้นะเจ้าคะ!”</font> ซูเหยาพยายามดิ้นรนแต่ก็ไม่เป็นผล องครักษ์ผู้นั้นมีกำลังที่มากกว่านางมากนัก</font></p><p><font size="3" face="Kanit"><br></font></p><p><font size="3" face="Kanit"><font color="#4169e1">“ทำไมจะทำไม่ได้?”</font> ใต้เท้าเถียนเฟิงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา<font color="#4169e1"> “และนี่คือสิ่งที่ดีที่สุดที่ข้าจะทำให้เจ้าได้ในตอนนี้”</font></font></p><p><font size="3" face="Kanit"><br></font></p><p><font size="3" face="Kanit">เมื่อพูดจบเขาก็หันหลังให้กับซูเหยาและเดินกลับไปที่โต๊ะทำงานอีกครั้ง ทิ้งให้นางถูกองครักษ์พาตัวออกไปจากเรือนรับรองอย่างไม่เต็มใจนัก</font></p><p><font size="3" face="Kanit"><br></font></p><p><font size="3" face="Kanit">หลังจากที่ซูเหยาถูกพาตัวออกไปแล้ว องครักษ์คู่ใจของเถียนเฟิง ก็เดินเข้ามาภายในเรือนรับรองด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวล</font></p><p><font size="3" face="Kanit"><br></font></p><p><font size="3" face="Kanit"><font color="#ff8c00">“ใต้เท้า...ปล่อยให้เป็นเช่นนี้จะดีหรือขอรับ?” </font>องครักษ์อันเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา<font color="#ff8c00"> “ข้าว่า...ท่านหมอหญิงซูยังต้องการที่จะช่วยเหลือท่านในเรื่องนี้”</font></font></p><p><font size="3" face="Kanit"><br></font></p><p><font size="3" face="Kanit" color="#4169e1">“นางเป็นหญิงสาวที่ฉลาดเฉลียว และมีความมุ่งมั่น...แต่โลกใบนี้ไม่ได้มีแต่ความดีงามเสมอไป”</font></p><p><font size="3" face="Kanit"><br></font></p><p><font size="3" face="Kanit">เขาเงยหน้าขึ้นมององครักษ์</font></p><p><font size="3" face="Kanit"><br></font></p><p><font size="3" face="Kanit"><font color="#4169e1">“เจ้าจำเรื่องราวที่ข้าเคยเล่าให้ฟังได้หรือไม่ว่าในโลกของขุนนางนั้น...เต็มไปด้วยความฉ้อฉลและอำนาจมืด"</font> เขาหยุดพูดไปครู่หนึ่งแล้วจึงเล่าต่อ <font color="#4169e1">“เมื่อข้าอยู่ในตำแหน่งนี้...ข้าก็ต้องระแวดระวังทุกย่างก้าว เพราะศัตรูของข้าไม่ใช่เพียงแค่ในราชสำนัก แต่ยังรวมถึงคนที่ต้องการจะโค่นล้มข้าลงจากตำแหน่งอีกด้วย”</font></font></p><p><font size="3" face="Kanit"><br></font></p><p><font size="3" face="Kanit"><font color="#ff8c00">"แต่ข้าไม่คิดว่าท่านหมอหญิงซูจะยอมให้ท่านทำเช่นนี้นะขอรับ"</font> องครักษ์เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา <font color="#ff8c00">"นางคงเสียใจที่ท่านไม่เชื่อใจนาง"</font></font></p><p><font size="3" face="Kanit"><br></font></p><p><font size="3" face="Kanit"><font color="#4169e1">"นี่คือการปกป้องที่ดีที่สุดที่ข้าจะทำให้นางได้ในตอนนี้"</font> ใต้เท้าเถียนเฟิงกล่าว <font color="#4169e1">“เพราะหากนางรู้ว่าข้าเชื่อใจนางเพียงใด นางก็จะยิ่งเป็นดั่งแสงสว่างในยามราตรีที่ดึงดูดแมลงร้ายให้เข้าหา”</font></font></p><p><font size="3" face="Kanit"><br></font></p><p><font size="3" face="Kanit">เขาถอนหายใจออกมาอย่างยาวนานพลางมองออกไปยังนอกหน้าต่าง</font></p><p><font size="3" face="Kanit"><br></font></p><p><font size="3" face="Kanit"><font color="#4169e1">"เจ้าว่าข้าจะปล่อยให้นางตกอยู่ในอันตรายได้อย่างไร ในเมื่อข้าเองก็รู้ดีว่าคนพวกนั้นร้ายกาจมากเพียงใด"</font> เขาเงียบไปครู่หนึ่งก่อนที่จะเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความจริงจัง <font color="#4169e1">“ส่งคนของเราไปติดตามนางอย่างลับ ๆ อย่าให้นางรู้ตัวและอย่าให้คลาดสายตา”</font></font></p><p><font size="3" face="Kanit"><br></font></p><p><font size="3" face="Kanit"><font color="#ff8c00">"ขอรับ"</font> องครักษ์ตอบรับคำสั่งด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น</font></p><p><font size="3" face="Kanit"><br></font></p><p><font size="3" face="Kanit"><font color="#4169e1">"หากนางยังคงสืบเรื่องนี้อีก ให้เจ้าใช้ทุกวิถีทางเพื่อหยุดยั้งนางเอาไว้" </font>ใต้เท้าเถียนเฟิงสั่งด้วยน้ำเสียงที่เฉียบขาด <font color="#4169e1">"ถ้าจำเป็น...ให้ขัดขวางการเดินทางของนาง หรือทำให้นางไม่สามารถเข้าใกล้เรื่องราวของคดีนี้ได้อีก อย่าให้เรื่องราวทั้งหมดที่ข้าได้วางแผนไว้ต้องพังลงเพียงเพราะความมุ่งมั่นของนาง"</font></font></p><p><font size="3" face="Kanit"><br></font></p><p><font size="3" face="Kanit">หลังจากการสั่งการที่เด็ดขาดนั้นแล้ว เถียนเฟิงก็ทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ไม้ตัวเดิมอีกครั้ง แสงไฟจากโคมไฟที่เคยมองดูสว่างไสวบัดนี้กลับดูหม่นหมองลงไปถนัดตา ความเงียบเข้าปกคลุมทั่วทั้งเรือน มีเพียงเสียงลมพัดแผ่วเบาจากภายนอกที่เล็ดลอดเข้ามาทางหน้าต่าง เขาเหลือบมองไปยังถ้วยชาที่ซูเหยาทิ้งไว้ น้ำชาในนั้นเย็นชืดไปแล้ว เถียนเฟิงรู้ดีว่าการตัดสินใจของเขานั้นอาจทำให้นางไม่พอใจ แต่ในโลกที่มืดมิดเช่นนี้ การที่คนดี ๆ สักคนต้องมาแปดเปื้อนเพราะความจริงที่โหดร้ายนั้นเป็นสิ่งที่เขาไม่อาจยอมรับได้</font></p><p><font size="3" face="Kanit"><br></font></p><p style="text-align: center;"><font face="Kanit" size="4"><b><img src="https://img2.pic.in.th/pic/111953632.gif" width="500" _height="50" border="0"></b></font></p><p style="text-align: center;"><font face="Kanit" size="4"><b><br></b></font></p><p style="text-align: center;"><font face="Kanit" size="6" color="#ff8c00"><b style="">-จบเควสปลดหัวใจ-</b></font></p><p style="text-align: center;"><font face="Kanit" size="4" color="#ff0000"><b><br></b></font></p><p style="text-align: center;"><font face="Kanit" size="4" color="#ff0000"><b>เควสปลดหัวใจ : เงาอดีตในคดีปริศนา (4)</b></font></p><p style="text-align: center;"><font face="Kanit" size="4" color="#ff0000"><b><br></b></font></p><p style="text-align: center;"><font face="Kanit" size="4" color="#ff0000"><b>ภารกิจ : เดินทางไปยังจวนต้าซือคงแห่งราชสำนักฮั่น พบกับเถียน เฟิง และตอบคำถามอย่างตรงไปตรงมา</b></font></p><p style="text-align: center;"><font face="Kanit" size="4" color="#ff0000"><b><br></b></font></p><p style="text-align: center;"><font face="Kanit" size="4" color="#ff0000"><b>รางวัล : ได้รับความไว้วางใจจากเถียน เฟิง (หากตอบคำถามอย่างตรงไปตรงมา) และได้รับเบาะแสใหม่เกี่ยวกับคดี</b></font></p><p style="text-align: center;"><font face="Kanit" size="4" color="#ff0000"><b><br></b></font></p><p style="text-align: center;"><font face="Kanit" size="4" color="#ff0000"><b>รางวัลหลัก : หัวใจของเถียน เฟิงเพิ่มขึ้น 4 ดวง, เถียน เฟิงมอบ "ปิ่นปักผมดอกท้อ" ซึ่งเป็นของที่ระลึกที่เขาได้มาจากเหมยฮวา และแสดงความขอบคุณที่ซูเหยาช่วยคลี่คลายคดี</b></font></p><p style="text-align: center;"><font face="Kanit" size="4" color="#ff0000"><b><br></b></font></p><p style="text-align: center;"><font face="Kanit" size="4" color="#ff0000"><b>ไอเท็มประกอบฉาก : ป้ายหยกแสดงฐานะ</b></font></p><div><br></div><p></p>

LinYa โพสต์ 2025-8-21 19:35:13

<span id="docs-internal-guid-562ba996-7fff-7bda-4339-ca383cd4b9c3"><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/-4_20250603154522.md.png" width="500" _height="57" border="0"><font face="Sarabun" style="" size="4" color="#4169e1"><b></b></font></span></p><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" style="" size="4" color="#4169e1"><b><br></b></font></span></p><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" style="" size="4" color="#4169e1"><b>วันที่ 21 เดือน 7 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11</b></font></span></p><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" size="4" color="#4169e1"><b>ยามอู่ เวลา 12.00 - 13.00 น. ณ ถนนสิบลี้ ฝั่งตะวันตก จวนพระเอก (จวนต้าซือคงแห่งต้าฮั่น)</b></font></span></p><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" size="4" color="#4169e1"><b>อีเว้นท์ ภารกิจ “ม้าคู่ใจใต้หล้า (良驹天下)”</b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" size="3">            ภายในจวนต้าซือคงกลางแดดแรงของยามอู่วันนี้ หลินหยาสวมอาภรณ์ผ้าฝ้ายโปร่งเบาระบายลม สีฟ้าอมเขียวราวคลื่นทะเลอ่อน ใบหน้าร่าเริงขณะเดินเข้าสู่ประตูจวนที่นางชื่อจวนพระเอก เธอบ่นทุกรอบว่ามันเสร่อแล้วแอบนินทาเบา ๆ โดยไม่เคยบอกเจ้าของบ้านเสียที ดวงตาสีน้ำตาลมะพร้าวอ่อนสอดส่ายมองไปรอบ ๆ อย่างคุ้นเคย ก่อนที่เงาร่างสูงใหญ่จะปรากฏขึ้นตรงบันไดขั้นแรก&nbsp;</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">            </span><font face="Sarabun" size="3"><b><font color="#8b0000">“เจ้ามาแล้วหรือ?”</font></b> เสียงของเถียนเฟิงเอ่ยทักทายหลินหยาเหมือนเคย</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">            </span><font face="Sarabun" size="3"><b><font color="#dda0dd">"ท่านเถียนเฟิง..." </font></b>นางระบายยิ้มทันทีที่เห็นเขา ทว่าใบหน้าคมคายของมหาเสนาบดีกลับเคร่งเครียดจนหญิงสาวต้องชะงักเท้าเล็กน้อย นางเอียงคอพลางเอ่ยล้อเสียงเบา<b><font color="#dda0dd"> "ท่านเป็นอะไรเนี้ย…ทำไมทำหน้าน่ากลัวแบบนี้ล่ะเจ้าคะ"</font></b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">            </span><font face="Sarabun" size="3">เถียนเฟิงถอนหายใจนิด ๆ แต่ไม่ได้ว่าอะไร เขายกมือเชิญนางเข้าด้านใน แววตาที่ยามปกติมักจะอบอุ่น กลับดูเงียบลึกดั่งทะเลเหน็บหนาว เขาพานางเดินผ่านโถงใหญ่เข้าไปยังห้องรับรองด้านในที่ปูเสื่อหญ้าแห้งกลิ่นหอมเรียบง่าย น้ำชาร้อนถูกวางรอไว้อย่างเรียบร้อย<b><font color="#8b0000"> "ข้าพึ่งออกจากท้องพระโรงเมื่อครู่ พอเจอเจ้าเลยลืมวางสีหน้าให้เรียบร้อยเสียสนิท"</font></b> เสียงของเขานุ่มทว่ากระด้างนิด ๆ คล้ายคนที่ใช้ความคิดมากตลอดเช้า<b><font color="#8b0000"> "เรื่องม้า ข้าขออภัยที่ทำให้เจ้าคิดว่ามันจะง่าย"</font></b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">      <b><font color="#dda0dd">    </font></b></span><font face="Sarabun" size="3"><b><font color="#dda0dd">"หืม?...หมายความว่ายังไงหรือเจ้าคะ? หากท่านคิดว่าการหาม้าให้ข้ามันยาก ท่านก็ไม่ต้องลำบากเลยนะเจ้าคะ ข้าหาด้วยตนเองได้แค่ท่านมีจิตใจอารีกับสหายอย่างข้าก็ดีถึงเพียงใดแล้ว"</font></b> หลินหยาเอ่ยอย่างเข้าใจและเป็นห่วงอีกฝ่าย <b><font color="#dda0dd">"ข้าน่ะไม่อยากให้ท่านลำบากเพราะเรื่องของข้า...แค่ม้าเท่านั้นเอง ข้าเดินทางด้วยรถม้ารายทางจนชินแล้ว"</font></b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">            </span><font face="Sarabun" size="3">ชายหนุ่มเงียบไปชั่วครู่ เขาประสานมือไว้บนตักก่อนเอ่ยเสียงต่ำอย่างจริงจัง <b><font color="#8b0000">"อย่างที่เจ้ารู้แบบที่ข้าเคยบอก...ม้าในราชสำนักถูกควบคุมอย่างเข้มงวด จะเข้าถึงแหล่งม้าดีต้องมีเส้นสายมากกว่าที่คิดของดีเหล่านั้น...ล้วนอยู่ในบัญชีทางการทั้งสิ้น" </font></b>เขาเงยหน้าขึ้นสบตานาง<b><font color="#8b0000"> "แต่ข้าก็อยากจะหาให้เจ้า" </font></b>หลินหยาเบิกตากว้างเล็กน้อยก่อนจะขยับนั่งตรงแล้วยกมือวางลงบนเข่าตนเบา ๆ <b><font color="#dda0dd">"ท่านเถียนเฟิง...ไม่จำเป็นต้องทำถึงเพียงนี้ก็ได้ ข้าเป็นเพียงแม่ค้าสามัญ ยังไม่ถึงขั้นต้องมีม้าขี่เป็นของตนเองก็ได้..."</font></b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">         <b><font color="#8b0000"> </font></b></span><font face="Sarabun" size="3"><b><font color="#8b0000">"เจ้ากำลังจะไปเมืองอู๋"</font></b> เขาขัดขึ้น เสียงยังคงมั่นคง<b><font color="#8b0000"> "ไปนอกฉางอันอีกครั้ง ข้าเคยไปเมืองนั้น หนทางไกลและลำบาก หากเจ้าคิดจะไปดูไร่ชา ต้องเดินทางผ่านเส้นทางเขาสูงรุ่งสางเย็นเยียบ ค่ำคืนเปลี่ยวเปล่า หากเจ้าพลาดพลั้งเป็นอะไรขึ้นมา ข้าจะโทษตนเองไปชั่วชีวิต" </font></b>คำพูดนั้นทำให้หลินหยาชะงัก น้ำเสียงของเขาไม่ใช่เพียงคำของมหาเสนาบดีผู้ใฝ่ในระเบียบ แต่เป็นคำของผู้ที่ห่วงใยอย่างจริงใจ ดวงตาของหญิงสาวอ่อนลง นางระบายยิ้มเล็ก ๆ เมื่อเห็นว่าความเป็นห่วงของท่านเถียนเฟิงยังคงมีให้นางเสมอมา…โธ่…เพื่อนรักของข้า ก่อนหลินหยาเอ่ยเบา ๆ</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">         <b><font color="#dda0dd">   "</font></b></span><font face="Sarabun" size="3"><b><font color="#dda0dd">ดูซิ…ข้าทำให้ท่านเป็นห่วงอยู่ร่ำไปเลยใช่หรือไม่เจ้าคะ? ขอบคุณที่ยังเป็นท่านเถียนเฟิงคนเดิม...ข้าจะระวังตัวเจ้าค่ะ"</font></b> นางยิ้มกว้างขึ้นพลางพูดต่อกลั้วหัวเราะ <b><font color="#dda0dd">"แต่อย่าลืมว่าข้าเก่งเรื่องหลบหลีกนะเจ้าคะ แถมยังอ้อนขอติดรถม้าคนอื่น ๆ เก่งเป็นเท่าทวีคูณด้วยน่าา"&nbsp;</font></b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">            </span><font face="Sarabun" size="3">เถียนเฟิงถอนหายใจแผ่ว แม้ในแววตาจะคมกริบและแฝงความเครียดจากเรื่องราวในท้องพระโรง แต่ขณะนี้มุมปากของเขากลับยกขึ้นเล็กน้อยจากความขี้เล่นของหลินหยาต่อหน้าเขา บรรยากาศในห้องรับรองที่มีกลิ่นชาเบาบางจางลอย ยังคงสงบเงียบในชั่วขณะที่เถียนเฟิงค่อย ๆ ละสายตาจากถ้วยชา แล้วยกปลายนิ้วแตะขมับเบา ๆ คล้ายกำลังพิจารณาคำของหญิงสาวตรงหน้าอย่างหนักหน่วง<b><font color="#8b0000"> "ข้าอยากหาม้าให้เจ้า แต่ข้าไม่อยากใช้ตำแหน่งตนผลักดันเรื่องไม่จำเป็นในราชสำนักนัก"</font></b> เขาเอ่ยขึ้นช้า ๆ สายตาคมใต้คิ้วเรียวทอดมองนางอย่างตรงไปตรงมา<b><font color="#8b0000"> "หากจะขอตรวจสอบบัญชีม้า ต้องมีเหตุผลที่ชัดเจน ไม่เช่นนั้นก็ดูเป็นการล้วงลูกงานของฝ่ายซือลี่เสียวเวย เจ้ามีความคิดอะไรดี ๆ หรือไม่"</font></b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">            </span><font face="Sarabun" size="3">หลินหยาทำหน้าเคร่งทันทีเพราะเหมือนกับว่าต้องใช้หัวในการหาข้ออ้างสินะ ก่อนจะเริ่มเสนอความคิดอย่างไม่รอช้<b><font color="#dda0dd">า "งั้นข้าบอกว่า…ข้าอยากศึกษาสายพันธุ์ม้าเพื่อเขียนตำราให้เด็กในชนบทดีหรือไม่?"</font></b> เสียงสดใสราวกับสายลมพัดผ่านทุ่งนา แต่เพียงไม่ถึงอึดใจ เถียนเฟิงก็เอื้อมมือหยิบขนมที่วางข้างชาแล้ววางลงอย่างไร้อารมณ์ด้วยดวงตาอันหลากหลาย</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">      <b><font color="#8b0000">    </font></b></span><font face="Sarabun" size="3"><b><font color="#8b0000">"ไม่เนียน เด็กชนบทจะเอาม้าชั้นดีไปทำอะไรไม่มีแม้แต่เหรียญตำลึงเงินจะไปซื้อด้วยซ้ำ"</font></b> เขาว่าอย่างตรงไปตรงมา</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">         <b><font color="#dda0dd"> </font></b></span><font face="Sarabun" size="3" color="#dda0dd"><b>"อื้อ...ถ้าอย่างนั้นก็...บอกว่าข้ากำลังเขียนบทละครเกี่ยวกับจอมทัพผู้กล้า แล้วอยากได้ลักษณะม้าในราชสำนักมาอ้างอิง?"</b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium; white-space-collapse: preserve;">          <b><font color="#8b0000"></font></b></span><font face="Sarabun" size="3"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><b><font color="#8b0000">“ยิ่งกว่าเดิมอีก เจ้าอยากทำบทละครจอมใจทรชนแบบที่ต้าซือหม่ารักกับม้าอย่างงั้นหรือ?”</font></b> เถียนเฟิงเริ่มทำหน้าอึนกับความคิดของหลินหยาเข้าทุกที หลินหยานิ่งไปอ้าปากจะเถียงแต่ก็คิดไม่ออก นางขมวดคิ้ว ใช้ปลายนิ้วเคาะโต๊ะเบา ๆ ขณะที่มุมปากเถียนเฟิงคล้ายยกขึ้นเพียงน้อย ราวกับจะบอกว่า<font color="#8b0000"> </font></span><span style="background-color: transparent; font-style: italic; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font color="#8b0000">"ข้ารออะไรขำ ๆ จากเจ้าต่อไปอยู่นะ"</font></span></font></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">          <b><font color="#dda0dd"></font></b></span><font face="Sarabun" size="3"><b><font color="#dda0dd">"เอาล่ะ งั้นข้าจะจริงจังแล้ว..."</font></b> หลินหยาหรี่ตาลงเล็กน้อย ก่อนจะยืดอกกล่าวด้วยท่าทางภูมิใจนัก<b><font color="#dda0dd"> "ข้าอยากซื้อของขวัญให้สหายผู้หนึ่ง เป็นขุนนางประจำเมืองชายแดน ท่านก็รู้ว่าข้ามีเพื่อนอยู่ทุกสารทิศ ครั้นจะซื้อผ้าไหมหรือหยก เขาก็มีหมดแล้ว ข้าเลยอยากได้ของที่ใช้งานได้จริง เช่น ม้าดี ๆ สักตัวเป็นของขวัญจากใจ"</font></b> เถียนเฟิงเงียบไปสักพัก...เงียบจนน่าประหลาดตอนที่ได้ยินความคิดตรงนี้ นั่นทำให้หลินหยาค่อย ๆ เอียงคอมองเขาด้วยแววตากรุ่นโกรธกรุ่นขัน <b><font color="#dda0dd">"...อะไรอีกเล่า? ความคิดนี้ไม่ดีหหรือเจ้าคะ?"</font></b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">         <b><font color="#8b0000"> </font></b></span><font face="Sarabun" size="3"><b><font color="#8b0000">"ครั้งนี้..."</font></b> เขาพูดช้า ๆ <b><font color="#8b0000">"ฟังขึ้น"</font></b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">            </span><font face="Sarabun" size="3" color="#dda0dd"><b>"หืม?"</b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">            </span><font face="Sarabun" size="3"><b><font color="#8b0000">"เจ้าเป็นแม่ค้าขยันเดินทาง ใครก็รู้ว่าพวกพ่อค้าแม่ค้าชอบแลกเปลี่ยนกับคนไปทั่ว การจะมีสหายอยู่ตามหัวเมืองชายแดนไม่ใช่เรื่องผิดปกติ ข้าสามารถยื่นเรื่องให้คนของข้าเข้าไปตรวจสอบบัญชีในฐานะ 'ผู้ช่วยเลือกม้าเพื่อการซื้อขายบริจาคแก่ขุนนางชายแดน' ได้" </font></b>เขาเว้นจังหวะ แล้วยกถ้วยชาขึ้นจิบ<b><font color="#8b0000"> “อีกอย่าง…ไม่มีใครจะกล้าถามว่าแม่ค้าผู้ใดฝากม้าให้ขุนนางชายแดนเป็นของขวัญ เจ้าลอยตัวจากปัญหาได้ดี...ประหลาดที่ครั้งนี้เจ้าคิดได้”</font></b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">            </span><font face="Sarabun" size="3">หลินหยาเลิกคิ้วขึ้น<b><font color="#dda0dd"> "ข้าฉลาดนะเจ้าคะ เพียงแต่...บางทีข้าก็ชอบพูดก่อนคิดแค่นั้นเอง"</font></b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">         <b><font color="#8b0000">   </font></b></span><font face="Sarabun" size="3" color="#8b0000"><b>"นั่นแหละที่ทำให้ข้าเชื่อว่าเจ้าปัญญานิ่มในบางเรื่อง"</b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">          <b><font color="#dda0dd"></font></b></span><font face="Sarabun" size="3"><b><font color="#dda0dd">"โธ่...ท่านเถียนเฟิง! ใจร้ายจังเลย บอกว่าข้าปัญญานิ่มเลยหรอ แย่ที่สุด ข้ายังไม่ได้บอกชื่อขุนนางเลยนะ ท่านก็อนุมัติแล้วหรือ?"</font></b> หลินหยาเอ่ยถามมือกอดอกแล้วมองสหายสนิทตรงหน้าของตัวเอง <b><font color="#8b0000">"ข้าจะใส่ชื่อในเอกสารว่า ‘ขุนนางชายแดนผู้ไม่ประสงค์ออกนาม’ พอแล้ว เจ้าชอบตั้งชื่อประหลาด อีกอย่างไม่จำเป็นต้องให้ใครตามหาขุนนางคนนั้นพอ" </font></b>หญิงสาวหัวเราะคิกจากความเหน็บแนมของเขาแต่ก็มีความรอบคอบในนั้น เธอยื่นมือไปแตะถ้วยชาของตนแล้วหมุนเล่นช้า ๆ ริมฝีปากแตะยิ้มราวแมวได้ปลาทู <b><font color="#dda0dd">“ดีจัง…ข้ากำลังอยากลองเป็นคนดีคิดถึงคนอื่นอยู่พอดีเลย”</font></b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">            </span><font face="Sarabun" size="3">เถียนเฟิงมองเธอด้วยแววตาที่เปลี่ยนไปเล็กน้อยมันอบอุ่นแต่เจือความปลงอนิจจาต่อความคิดประหลาด ๆ ของนางครั้งแล้วครั้งเล่า "<b><font color="#8b0000">เจ้าก็เป็นคนที่คิดถึงคนอื่นอยู่แล้ว คราวหน้าหากเจ้าจะหาเรื่องเข้าวังหลวงบอกข้าก่อนสักสามวัน ข้าจะเตรียมยาดมไว้ให้ตนเองป้องกันเจ้าทำเรื่องปวดหัวทุกครั้งที่เฉียดใกล้วังหลวง"</font></b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">       <b><font color="#dda0dd">   </font></b></span><font face="Sarabun" size="3"><b><font color="#dda0dd">"แหม…คนเขาอุตส่าห์อยากได้ของขวัญให้เพื่อน ไม่ใช่เพื่อตัวเองสักหน่อย" </font></b>นางว่าแล้วย่นจมูกใส่เขาอย่างกวน ๆ เพราะเรื่องนั้นมันไม่เป็นความจริง ท่าทางออเซาะเหมือนกับว่ากำลังแสดงละครจนทำให้เถียนเฟิงกรอกตาอย่างเอีอมระอากับความกวนตีนของหลินหยาที่มีอย่างเสมอต้นเสมอปลาย เขาโดนลูบคมตั้งแต่นางสนิทกับเขา<b><font color="#dda0dd"> "ไว้ข้ามอบม้าให้สหายคนนั้นเสร็จ ข้าจะกลับมาทำของหวานให้ท่านอย่างดีเลยเจ้าค่ะท่านเถียนเฟิงง ง งง"</font></b> พูดยานคางมองตาท่านเถียนเฟิงปิ๊ง ๆ&nbsp;</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">            </span><font face="Sarabun" size="3">เถียนเฟิงพยักหน้าเพียงเล็กน้อยพยายามเก็บความรู้สึกอยากบีบแก้มยุ๊ย ๆ นั้นของนางเอาไว้ไม่ได้ยิ้ม แต่สายตากลับทอดผ่านใบหน้าของหญิงสาวที่กำลังตื่นเต้นกับแผนการของตนอย่างซื่อ ๆ แล้วเงียบไปอีกครั้งหนึ่ง…ก่อนจะพูดเบา ๆ ว่า<b><font color="#8b0000"> </font></b></font></span><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium; background-color: transparent; white-space-collapse: preserve;"><b><font color="#8b0000">"ม้าหนึ่งตัวไม่เท่าไร...แต่ใจหนึ่งดวง หากจะยกให้ใคร ควรดูให้ดี"</font></b></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">            </span><font face="Sarabun" size="3">คำเตือนนั้นไม่ได้สอน แต่มันลึกยิ่งกว่านั้น หลินหยารู้สึกได้…อีตานี้ยังจำเรื่องเมื่อรอบก่อนได้ หลินหยาเลยกอดอกแน่นขึ้นแล้วเบ้ปาก<b><font color="#dda0dd"> "พูดถึงเรื่องใจ…ท่านรู้หรือไม่ ข้าแค่ไปศาลเจ้าเยว่เหล่ากับท่านแป๊บเดียว จางกงกงถึงกับหึงจะเป็นจะตาย หน้าบูดเป็นตูดเป็ดทั้งคืน! แถมงอนข้าแทบตายอีก" </font></b>นางเล่าไปก็ขำไปราวกับยั่วโมโหใครบางคนในความทรงจำซ้ำ ๆ เถียนเฟิงชะงักปลายนิ้วที่กำลังจับถ้วยชา ขณะเสียงเบ้ปากของหลินหยาเจื้อยแจ้วขึ้นมาอย่างไม่เกรงใจใคร นางยกแขนกอดอกแล้วกรอกตาราวกับรำคาญคนรักที่ขี้หึงขี้หวงเสียเหลือเกิน</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">            </span><font face="Sarabun" size="3">เถียนเฟิงเหลือบมองหญิงสาวตรงหน้า...อย่างแน่นิ่ง แต่หางตาเล็ก ๆ กลับฉายแววขบขันบางเบา เขารู้ดีว่าอีกฝ่ายพูดเช่นนี้ไม่ได้ตั้งใจนินทา หรือเยาะเย้ย แต่เพราะความสนิทที่นางมีต่อเขา และเพราะในสายตานาง…จางกงกงยังคงเป็นบุคคลที่เธอพูดถึงได้ในน้ำเสียงกึ่งโกรธกึ่งเอ็นดูเสมอ ทว่าความประหลาดใจในใจเขากลับไม่ใช่เรื่องนั้น จงฉางชื่อผู้นั้น…ที่หึงหวงสตรีต่อหน้านางอย่างเปิดเผยจนยอมให้นางง้อออดอ้อนราวกับสตรียอดรักคนหนึ่ง? แม้เป็นตนผู้คลุกคลีอยู่กับเหล่าขุนนางมหาอำนาจ คงต้องยอมรับว่า...จางกงกงคือหนึ่งในคนที่เขาเองก็คาดไม่ถึงและไม่ควรเข้าไปยุ่งด้วยซ้ำ</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium; white-space-collapse: preserve;">       <font color="#8b0000">   </font></span><font face="Sarabun" size="3"><span style="background-color: transparent; font-style: italic; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font color="#8b0000">“เป็นเหมือนปีศาจในคราบมนุษย์แท้ ๆ…แต่กลับมีหัวใจ..เรียกว่าพึ่งเริ่มมีเสียมากกว่า”</font></span><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font color="#8b0000"> </font>เขาพึมพำในใจพลางพยักหน้าน้อย ๆ อย่างลึกซึ้ง เถียนเฟิงจำได้ดีว่าเมื่อหลายปีก่อนจางกงกงนั้นเป็นคนที่ไร้ซึ่งอารมณ์เหมือนหุ่นเชิดจากห้องบัลลังก์ นัยน์ตาคู่นั้นไม่เคยสะท้อนความรู้สึกใดนอกจากการคำนวณ กลศึก การยักย้ายถ่ายเทอำนาจในราชสำนักอย่างแม่นยำจนน่าขนลุก ทุกก้าวของเขาคือเกม ทุกคำพูดคือหมาก แต่ตอนนี้กลับต้องมานั่งเคียงข้างคอยตามหึงหวงหญิงสาวปัญญาอ่อนผู้หนึ่งที่เขาเคยคิดจะใช้เป็นเพียงเบี้ยในกระดานวังหลวง... ไม่สิ...ในสายตาเถียนเฟิงหลินหยา ไม่เคยเป็นแค่เบี้ย…ตั้งแต่นางแสดงความสามารถที่แท้จริงต่อหน้าเขา</span></font></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">            </span><font face="Sarabun" size="3"><b><font color="#8b0000">"หึ…" </font></b>เสียงหัวเราะแผ่วเบาหลุดออกมาจากลำคอของเถียนเฟิง เขาวางถ้วยชาแล้วเอนตัวพิงพนักเล็กน้อย สายตาใต้คิ้วเรียวมองหลินหยาที่ยังบ่นพึมพำไม่หยุดต่อหน้าตน หลินหยาคือสตรีที่ใครหลายคนมองว่าไร้สาระ หัวสมองและความคิดประหลาด ใจกล้าเกินหญิง และมักทำเรื่องที่ไม่อยู่ในกรอบแต่กลับมีคนมากหน้าหลายตายอมวางศักดิ์ศรีเพื่อ <b>‘นาง’</b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium; white-space-collapse: preserve;">          <font color="#8b0000"></font></span><font face="Sarabun" size="3"><span style="background-color: transparent; font-style: italic; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font color="#8b0000">"บางที...เจ้าก็อันตรายกว่าที่เจ้าคิด หลินหยา"</font></span><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font color="#8b0000"> </font>เขาคิดในใจเงียบ ๆ</span></font></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium; white-space-collapse: preserve;">            </span><font face="Sarabun" size="3"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">หญิงสาวที่ถูกผู้ชายทั้งหลายคิดจะ ‘เดินหมากใส่’ กลับกลายเป็นตัวหมากที่ทำให้คนวางแผนหมดท่าทีละคนทีละคน “ผู้ใดจะคิดว่าจางกงกงจะตกหลุมเบี้ยตัวเอง” เขาพึมพำเสียงแผ่ว แล้วหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะลุกขึ้นอย่างเงียบงัน เดินไปยังชั้นล่างเพื่อให้คนสนิทของเขาเตรียมเอกสารตามที่หญิงสาวร้องขอไว้ก่อนหน้านี้ ...ในหัวของมหาเสนาบดีผู้ไม่เคยยอมให้ใครล่วงรู้เจตนา กลับปรากฏความคิดหนึ่งที่ไม่เคยคิดมาก่อน</span><span style="background-color: transparent; font-style: italic; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> <font color="#8b0000">“บางทีหลินหยาก็แค่ให้ความอบอุ่นแก่ปีศาจ ปีศาจจึงเสพติดสิ่งที่ตนเองไม่เคยได้กระมัง?”</font></span></font></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium; white-space-collapse: preserve;">            </span><font face="Sarabun" size="3"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">หลังจากเสียงหัวเราะแผ่วเบาก่อนหน้าสงบลง เถียนเฟิงก็กลับขึ้นมาพร้อมกับเอกสารม้วนใหญ่ในมือ พร้อมด้วยกล่องไม้เคลือบเงาที่ปิดสนิทอย่างดี เมื่อเขาวางกล่องนั้นบนโต๊ะเบื้องหน้า รอยนิ้วเรียวยาวก็ค่อย ๆ ผลักฝากล่องออกเผยให้เห็นสิ่งที่ซ่อนอยู่ในนั้น </span><span style="background-color: transparent; font-weight: 700; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ป้ายทองแดงของต้าซือคง</span><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> แผ่นเล็กแต่แฝงอำนาจทางราชการ ที่แม้จะไม่หรูหราดั่งป้ายหยกหรือป้ายทอง แต่กลับสามารถเปิดทางผ่านเข้าหน่วยงานทุกแผ่นดินในชื่อของเขาได้อย่างไม่ต้องเอ่ยวาจา <b><font color="#8b0000">“หากเจ้าจะไปขอตรวจสอบบัญชีม้าในกรมโยธาธิการ ใช้อันนี้ไปแสดงตัวแทนข้า ข้ามีงานต้องทำมากมายเจ้าคงเข้าใจ”</font></b> เถียนเฟิงเอ่ยเสียงราบเรียบก่อนจะหยิบป้ายขึ้นมายื่นให้</span></font></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium; white-space-collapse: preserve;">            </span><font face="Sarabun" size="3"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">หลินหยาขมวดคิ้วทันทีที่เห็นมัน นางเบ้ปากอย่างออกนอกหน้าราวกับเห็นสิ่งที่เชิญเคราะห์มาให้ตนโดยตรงเหมือนรอบที่แล้ว <b><font color="#dda0dd">“อีกแล้วรึ? ป้ายทองแดงของท่านอีกแล้ว...คราวก่อนก็ใช้อันนี้ไปสืบเรื่องจางกงกง แล้วกลับมาได้แต่คำว่า </font></b></span><span style="background-color: transparent; font-style: italic; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><b><font color="#dda0dd">‘เป็นบุรุษอันตราย...ข้อมูลไม่มีเปิดเผย’</font></b></span><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><b><font color="#dda0dd"> อย่างกับคำเตือนบนขวดพิษ ข้ายังจำได้อยู่เลยนะ!”</font></b> น้ำเสียงนางงอน ๆ ปนขำขื่น ก่อนจะยื่นมือไปรับป้ายแบบเสียไม่ได้ เพราะแม้จะบ่นยังไงก็รู้ดีว่าเถียนเฟิงให้อะไรไม่เคยเสียเปล่า อีกทั้งในครานี้...นางก็จำเป็นต้องใช้ป้ายนั้นอีกจริง ๆ</span></font></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">          <b><font color="#8b0000"></font></b></span><font face="Sarabun" size="3"><b><font color="#8b0000">“บ่นถึงเพียงนี้ แล้วเจ้าจะไปหรือไม่?” </font></b>เถียนเฟิงเลิกคิ้วน้อย ๆ ขณะเลื่อนม้วนเอกสารอีกสองชุดมอบให้พลางเรียงลำดับขั้นตอนที่นางควรใช้หากเจอคนดื้อด้านในกรมโยธา</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">            </span><font face="Sarabun" size="3">หลินหยาเหล่มองเขา ก่อนจะถอนใจเฮือกใหญ่ บ่นนิดบ่นหน่อยกะไม่ได้&nbsp;<b><font color="#dda0dd"> “ไปก็ไป...ไปเจ้าค่ะก็ไหน ๆ ข้ากลับมาฉางอันแล้ว จะทำตัวว่างไม่เป็นประโยชน์ก็ไม่ใช่ข้า เดี๋ยวข้าไปจัดการเอง เสร็จแล้วจะเอากลับมาคืนให้ก็แล้วกันเจ้าค่ะ”</font></b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">            </span><font face="Sarabun" size="3">เถียนเฟิงยิ้มมุมปากเล็กน้อย แล้วกล่าวเสียงเรียบแต่แฝงอารมณ์ขันบางอย่าง<b style="color: rgb(139, 0, 0);"> “จะคืนเมื่อไหร่ก็คืนเถอะ หากเจ้ายังไม่หายเบื่อจางกงกงก็ลองพกมันไปปั่นหัวใครอีกหลายคน ข้าก็ไม่ว่าหรอก” </b>หลินหยากลอกตาอีกเฮือก แต่ก็ไม่ได้โต้กลับด้วยถ้อยคำประชดอะไร นางเพียงเก็บป้ายทองแดงใส่ชายเสื้อคลุม แล้วขยับไหล่เบา ๆ ราวกับว่าไม่อยากแบกหน้าที่ยืมชื่อเสียงเถียนเฟิงเดินไปมากนัก ถึงกระนั้น นางก็ยอมทำ เพราะรู้ดีว่าเถียนเฟิงไว้ใจให้ตนทำหน้าที่นี้ และนั่นก็เพียงพอให้หลินหยาไม่โยนมันทิ้งไว้ตรงนั้น ก่อนออกจากห้อง นางหันมาหยอกคนตรงหน้าสุดท้าย</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">          <b><font color="#dda0dd"></font></b></span><font face="Sarabun" size="3"><b><font color="#dda0dd">“คราวหน้าข้าขอป้ายทองสักครั้งได้ไหม อย่างน้อยก็จะได้ดูมีอำนาจกว่าเจ้าเด็กในกรมที่ใช้ป้ายเงิน!”</font></b> เถียนเฟิงเพียงยิ้มบาง ๆ ไม่ตอบ ไม่ปฏิเสธ และไม่รับปาก แต่หากหลินหยาอ่านใจเขาออก...คงจะรู้ว่า ต้าซือคงผู้นี้ ต่อให้นางขอเอาป้ายพระราชโองการ เขาก็คงยอมหามาให้หากนางยิ้มให้เขาเหมือนทุกวันนี้</font></span></p><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" size="3"><br></font></span></p><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/-4_20250603154522.md.png" width="500" _height="57" border="0"><font face="Sarabun" size="3"></font></span></p><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" size="3"><br></font></span></p><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" size="3"><br></font></span></p><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" size="3">@Admin&nbsp;</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" size="3"><b>พรสวรรค์:</b><i> </i>ลาภลอย (ไม้)&nbsp;</font></span></p><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" size="3">มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่</font></span></p><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" size="3"><b>อื่น ๆ: </b>หวายยยย ฉันล่ะอยากเห็นแกโบ้มีความรักบ้างไอ้เพื่อนคนนี้</font></span></p><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" size="3"><br></font></span></p><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" style="" size="3"><b>รางวัล:</b> ได้รับ "ป้ายทองแดงต้าซือคง" (ไอเท็มประกอบฉาก) </font></span></p><div style="text-align: center;"><span style="font-size: 12pt; font-family: Sarabun, sans-serif; color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><br></span></div></span><p></p>

LinYa โพสต์ 2025-8-27 16:51:21

<span id="docs-internal-guid-7e6d5bdf-7fff-6449-ca66-508e76a5b59c"><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/-4_20250603154522.md.png" width="500" _height="57" border="0"><font face="Sarabun" style="" size="4" color="#4169e1"><b></b></font></span></p><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><br></span></p><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" style="" size="4" color="#4169e1"><b>วันที่ 27 เดือน 7 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11</b></font></span></p><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" size="4" color="#4169e1"><b>ยามอู่ เวลา 12.00 - 13.00 น. ณ ถนนสิบลี้ ฝั่งตะวันตก จวนพระเอก (จวนต้าซือคงแห่งต้าฮั่น)</b></font></span></p><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" size="4" color="#4169e1"><b>อีเว้นท์ ภารกิจ “ม้าคู่ใจใต้หล้า (良驹天下)” - จบภารกิจ</b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" size="3">         แดดยามอู่ส่องกระทบเกล็ดเกราะม้าอาชาดำทมิฬที่หลินหยายืนจูงมามาหน้าจวนต้าซือคง ม้าสูงใหญ่ร่างกำยำ เคลือบด้วยอาภรณ์แดงดำที่วิจิตรจนผู้คนสองข้างทางหันมามองตาค้าง นางเองก็รู้สึกหนักอึ้งในใจ ทั้งกระเป๋าที่แทบว่างเปล่า ทั้งความกังวลว่าจะอธิบายอย่างไรกับบุรุษตรงหน้า เมื่อถึงหน้าจวนยามที่ประจำการมองเธอเล็กน้อยก่อนขมวดคิ้วแต่ยังคงรักษามารยาท <b><font color="#006400">“คุณหนูท่านใดหรือ?”</font></b> หลินหยายิ้มบางแล้วเอ่ยเสียงใส <b><font color="#dda0dd">“ข้ามีธุระพบต้าซือคงเถียนเฟิงเจ้าค่ะ ข้ามีนามว่าหนาน หลินหยา”</font></b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">         </span><font face="Sarabun"><font size="3">ยังไม่ทันที่ยามจะขานรายงาน เสียงฝีเท้าหนักแน่นกลับดังออกมาจากด้านใน ร่างสูงในชุดขุนนางสีน้ำเงินเข้มปรากฏ เถียนเฟิงออกมาพอดี เขายกมือไพล่หลัง ดวงตาคมเหลือบขึ้นเพียงครั้งเดียวก็เห็นม้าดำทมิฬที่ยืนตระหง่านอยู่ข้างหลินหยา รอยยิ้มปกติที่อ่อนโยนสงบนิ่งของเขาหายไปทันตา แววตาคมดุเข้มขึ้นจนน่าขนลุก น้ำเสียงทุ้มต่ำหลุดจากริมฝีปากโดยไม่ต้องผ่านการกรอง แบบย้ำที่ละพยางค์ </font><b style=""><i style=""><font color="#8b0000" style="" size="4">“หนาน หลิน หยา…”</font></i></b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">         </span><font face="Sarabun" size="3">หญิงสาวตัวแข็งทื่อ หัวใจเต้นแรงเมื่อเขาก้าวตรงเข้ามา เถียนเฟิงหยุดยืนห่างจากนางเพียงสองก้าว มองสบตาอย่างไม่ละสายตา แรงกดดันเหมือนภูผาโถมทับ <b><font color="#8b0000">“เมื่อวาน ข้าอยู่ในหอประมูลสือฟั่ง”</font></b> เสียงเขาราบเรียบแต่แฝงความกดขี่<b><font color="#8b0000"> “ข้าเห็นคนในที่นั่งพิเศษทุ่มราคาจนม้านี้พุ่งไปถึง 320 ตำลึงทอง ข้าพยายามแล้วแต่ราคานั้นสูงเกินไป กระทั่งข้าเองยังถอย…ไม่คิดว่าคนผู้นั้นจะเป็นเจ้าเอง” </font></b>สายตาแหลมคมจับจ้องบนดวงหน้าของเธอ เถียนเฟิงมิได้เอ่ยต่อ แต่ความหมายในแววตานั้นชัดเจนเขารู้ทุกอย่างแล้ว</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium; white-space-collapse: preserve;">         </span><font face="Sarabun" size="3"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">หลินหยาใจเต้นโครมครามจนแทบทะลุออกจากอก แอบกลืนน้ำลายลงคอ ขาแทบสั่น </span><span style="background-color: transparent; font-style: italic; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font color="#dda0dd">บัดซบ…งานเข้าแล้วหลินหยา!!</font> </span><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ริมฝีปากเธอขยับเล็กน้อยพยายามหาคำอธิบายสักประโยค แต่เสียงหัวใจเต้นดังก้องเกินกว่าจะเรียบเรียงได้ บรรยากาศตรงบันไดหินหน้าจวนเงียบงัน ราวกับทุกสิ่งถูกหยุดเวลาไว้เมื่อเถียนเฟิงจ้องมองด้วยสายตาแข็งกร้าวที่หลินหยาไม่คุ้นเคยเลยสักนิด หญิงสาวยิ่งรู้สึกอึดอัด ตัวเกร็งจนแทบขยับไม่ออก แต่เพราะนางเป็น หลินหยา ที่ไม่เคยทนแรงกดดันนานเกินไป นางจึงรีบสูดหายใจแรงหนึ่งแล้วก้าวเข้าไปใกล้บุรุษตรงหน้า&nbsp;</span></font></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium; white-space-collapse: preserve;">      <b><font color="#dda0dd">   </font></b></span><font face="Sarabun" size="3"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><b><font color="#dda0dd">“โอ้ย ท่านเถียนเฟิงงงงง~” </font></b>หลินหยาทำเสียงออดอ้อนแกมยียวน ยกมือเล็กไปคว้ามือใหญ่ที่เย็นและแข็งแรงของเขา ก่อนจะถือวิสาสะโงนหัวเข้ามาใกล้ ทำท่าแกว่งมือเขาไปมาอย่างกับเด็กกำลังง้อผู้ปกครอง<b><font color="#dda0dd"> “โธ่…ท่านอ่ะ…นาน ๆ ทีจะมีม้าดี ๆ แบบนี้ออกมาไม่ใช่เหรออย่างไรเล่าเจ้าคะ?”</font></b> ดวงตากลมโตฉายประกายล้อเล่นปนจริงจัง<b><font color="#dda0dd"> “ท่านก็เห็นเองนี่ว่าประกาศชัดเจนเลยว่า</font></b></span><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><b style=""><font color="#dda0dd" style="">ยอดอาชาแห่งทุ่งหญ้าตอนเหนือ</font></b></span><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><b><font color="#dda0dd">นะ! จะปล่อยให้คนอื่นคว้าไปได้ยังไงเล่า ข้าก็เลย…เอ่อ…ลงทุนหน่อยนึงงง~”</font></b> น้ำเสียงใส ๆ ของนางแถมยังส่ายแขนเขาเบา ๆ อย่างกับเด็กน้อยขอขนม ทำเอาผู้ติดตามกับยามที่อยู่ห่างออกไปพากันหลุบตา กัดปากกลั้นหัวเราะ เพราะไม่เคยเห็นใครกล้าทำกับต้าซือคงผู้เคร่งขรึมเช่นนี้มาก่อน</span></font></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">         </span><font face="Sarabun" size="3">เถียนเฟิงยืนนิ่ง แววตาที่แข็งกร้าวเมื่อครู่ค่อย ๆ คลายลง ริมฝีปากที่เม้มแน่นแปรเปลี่ยนเป็นถอนหายใจเฮือกใหญ่ เสี้ยวความอ่อนโยนที่เขามักเก็บไว้เพื่อหลินหยาเพียงไม่กี่คนเผยออกมาในที่สุด</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">          <b><font color="#8b0000"> </font></b></span><font face="Sarabun" size="3"><b><font color="#8b0000">“หลินหยา…”</font></b> เสียงทุ้มต่ำเอ่ยเรียกชื่อตรง ๆ ดวงตาคมทอดมองเธอด้วยทั้งความห่วงและเหนื่อยใจ <b><font color="#8b0000">“เจ้ารู้หรือไม่ว่าเงินที่เจ้าทุ่มลงไปเมื่อคืนนั้น มันเกินกว่าข้าจะกล้าหาญสู้ราคาเสียอีก ข้าอยู่ในหอประมูลเช่นกัน เห็นกับตา 320 ตำลึงทอง เจ้าบ้าบิ่นเกินไปแล้ว” </font></b>เขากระชับมือของเธอเล็กน้อย ดวงตาเข้มจับจ้องไม่ยอมละ <b><font color="#8b0000">“เจ้าคิดหรือว่าโชคดีทุกครั้งจะเข้าข้างเจ้า ม้าตัวนี้ใช่ ยอดเยี่ยมจริง แต่เงินทองที่เสียไป…มันคือเลือดเนื้อของเจ้าในวันข้างหน้า”</font></b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">         </span><font face="Sarabun" size="3">คำดุของเถียนเฟิงไม่ดังมากทว่ากดแน่นด้วยน้ำหนัก นั่นแหละ…ทำให้หลินหยาที่ปกติหน้าด้านหน้าทนก็อดรู้สึกเหมือนเด็กที่ถูกจับได้คาหนังคาเขา หญิงสาวแลบลิ้นนิด ๆ ยิ้มกลบเกลื่อน พึมพำเบา ๆ<b><font color="#dda0dd"> “ก็…ก็เพราะท่านเถียนเฟิงน่ะสิเจ้าคะ ข้าเลยมั่นใจว่ามีท่านอยู่ ยังไงก็ไม่อดตายหรอกเนอะ?” </font></b>คำพูดนั้นทั้งเล่น ทั้งจริง แฝงทั้งความยียวนและความไว้วางใจที่ไม่มีใครได้รับจากนางเท่าเขา</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">         </span><font face="Sarabun" size="3">เถียนเฟิงชะงักไปครู่หนึ่งมุมปากยกขึ้นน้อย ๆ ราวจะขำแต่ก็กลั้นไว้ได้ทัน แล้วส่ายหน้าเบา ๆ<b><font color="#8b0000"> “เจ้านี่…น่าตีจริง ๆ”</font></b> เขายังทำเสียงเข้ม แต่ในใจกลับละลายเพราะความน่ารักดื้อรั้นของหญิงสาวจนแทบหมดฤทธิ์ ทุกครั้งที่เป็นหลินหยาเขาไม่เคยดุได้จริง ๆ จนสุดทางเสียที…</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">         </span><font face="Sarabun" size="3">ลมอ่อนพัดพาใบเมเปิ้ลแดงปลิวผ่านตรงบันไดจวน เสียงกรุ๊งกริ๊งของพู่ม้าที่หลินหยาจูงมาเมื่อครู่ยังดังสะท้อนอยู่ เธอทำหน้าเหมือนแมวที่เพิ่งโดนจับได้ว่าขโมยปลาไปกิน จ้องเถียนเฟิงด้วยแววตาออดอ้อน <b><font color="#dda0dd">“งั้น…ต่อไปนี้ ข้าจะคิดหน้าคิดหลังทุกครั้งก่อนซื้ออะไรแล้วก็ได้เจ้าค่ะ”</font></b> หลินหยาพูดพลางส่ายแขนของเขาเบา ๆ ยิ้มตาหยี<b><font color="#dda0dd"> “เพราะงั้น…ท่านอย่าโกรธข้าเลยนะเจ้าคะ”</font></b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">         </span><font face="Sarabun" size="3">เถียนเฟิงนิ่งไปชั่วครู่ แววตาคมที่ปกติสุขุมเยือกเย็นกลับอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด ไม่ใช่เพราะโกรธ แต่เพราะถ้อยคำของเธอกรีดลึกลงไปในใจเขามากกว่า เขาสูดลมหายใจเบา ๆ ก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง<b><font color="#8b0000"> “ข้าไม่ได้โกรธหรอกหลินหยา”</font></b> ริมฝีปากนั้นเอ่ยช้า ๆ แต่มั่นคง <b><font color="#8b0000">“ข้ากลับเป็นฝ่ายผิดเสียมากกว่า…เพราะข้าไม่อาจหาม้าที่ดีกว่านี้ให้เจ้าได้ จนเจ้าต้องทุ่มเงินเองถึงเพียงนั้น”</font></b> มือใหญ่กระชับมือเล็กของเธอแน่นขึ้น ความอบอุ่นผ่านเข้ามาจนหญิงสาวเผลอชะงัก เถียนเฟิงมองตาเธอด้วยสายตาที่จริงใจเกินกว่าจะปฏิเสธได้</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">         </span><font face="Sarabun" size="3" color="#8b0000"><b>“ข้าจะช่วยออกค่าใช้จ่ายส่วนหนึ่งเอง ถือเสียว่าเป็นการไถ่โทษ…ที่ปล่อยให้สหายของข้าต้องรับภาระเพียงลำพัง”</b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">         </span><font face="Sarabun" size="3">หลินหยาถึงกับเบิกตากว้าง <b><font color="#dda0dd">“ท่านเถียนเฟิง! ไม่ต้องหรอก…!”</font></b> นางกำลังจะปฏิเสธตามนิสัย แต่ยังไม่ทันพูดจบ มือของเถียนเฟิงกลับกระชับแรงขึ้นอีกนิดจนเธอต้องกลืนคำพูดกลับลงคอ เสียงทุ้มต่ำเอ่ยซ้ำ ราวกับประกาศคำสัญญา<b><font color="#8b0000"> “อย่าปฏิเสธเลยหลินหยา ข้าอยากทำจริง ๆ ให้ข้าได้ช่วยแบกรับบ้างเถอะ เจ้ามิใช่คนแปลกหน้าของข้า เจ้าคือสหายสนิทที่สุดของข้า…ข้าจะไม่ปล่อยให้เจ้าลำบากไปเพียงผู้เดียวหากเจ้าไม่สบายใจข้าจะจ่ายให้เจ้าส่วนหนึ่ง แต่รับความหวังดีของข้าเถอะ” </font></b>ความเคร่งขรึมคมเข้มของต้าซือคงที่ยามศาลาใหญ่ทำให้ใครต่อใครยำเกรงนัก แต่ยามนี้ เขากลับเอ่ยด้วยน้ำเสียงอบอุ่นแฝงความห่วงใยลึกซึ้งที่มีให้หลินหยา</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">         </span><font face="Sarabun" size="3">หัวใจหญิงสาวที่ตั้งใจจะเถียงกลับเต้นแรงจนสั่นวูบ ความดื้อรั้นถูกคลายลงเพราะแรงศรัทธาที่เถียนเฟิงมอบมา หลินหยาจึงได้แต่ยิ้มบาง ๆ น้ำเสียงเบาเหมือนยอมจำนน <b><font color="#8b0000">“ก็ได้เจ้าค่ะ…ถ้าท่านอยากช่วยนัก…ข้าจะไม่ปฏิเสธ แต่ข้าไม่ให้ท่านช่วยเต็มจำนวนหรอกนะเจ้าค่ะอย่างที่ท่านบอก”</font></b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium; white-space-collapse: preserve;">         </span><font face="Sarabun" size="3"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">เถียนเฟิงมองหญิงสาวตรงหน้าด้วยสายตาอ่อนโยนที่ไม่ค่อยมีใครได้เห็นนัก มุมปากของเขาโค้งขึ้นน้อย ๆ อย่างเงียบสงบ รอยยิ้มที่เหมือนแสงแดดอุ่นในยามปลายเหมันต์ แฝงความเอ็นดูในทุกถ้อยความคิด </span><span style="background-color: transparent; font-style: italic; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font color="#8b0000">จากสตรีน้อยในหอว่านหงเหริน เมื่อไม่นานมานี้…นางกลับก้าวย่างมาไกลจนกลายเป็นสหายที่ยืนเคียงข้างข้าได้เช่นนี้แล้วหรือ</font> </span><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><b><font color="#8b0000">“หลินหยา”</font></b> เถียนเฟิงเอ่ยช้า ๆ มือใหญ่ที่เคยจับกระบี่อย่างมั่นคงบัดนี้กลับขยับไปยังอกเสื้อ หยิบสิ่งหนึ่งออกมาจากแขนเสื้อที่พับอย่างเรียบเนียน เงาสีเขียวมรกตเข้มวาววับต้องแสงอาทิตย์จนเหมือนเปล่งประกายในตา</span></font></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">         </span><font face="Sarabun" size="3">มันคือหยกสลักลายม้าเป็นหยกจักรพรรดิหายาก เนื้อโปร่งแสง สม่ำเสมอทั่วทั้งเม็ด ลวดลายม้าอาชาสลักคมชัดราวกับกำลังทะยานไปข้างหน้า เถียนเฟิงยกหยกนั้นขึ้นตรงหน้าเธอ ก่อนเอ่ยเสียงทุ้มที่หนักแน่นแต่แฝงความอ่อนโยน <b><font color="#8b0000">“เดิมที ข้าตั้งใจจะหาม้าที่คู่ควรมาให้เจ้า แต่เมื่อไม่อาจทำได้ตามที่ตั้งใจ…อย่างน้อย ข้าก็อยากให้สิ่งนี้แทน”</font></b> เขาก้าวเข้ามาใกล้หนึ่งก้าว วางหยกไว้บนฝ่ามือเล็กของหลินหยา นิ้วมือเรียวยาวของเขาแตะหลังมือเธอเบา ๆ ประหนึ่งส่งมอบคำสัญญา<b><font color="#8b0000"> “หยกชิ้นนี้ เป็นเครื่องรางที่ช่วยปกป้องคุ้มครองผู้เดินทาง ข้าหวงแหนมันมานานนักแต่หากอยู่ในมือเจ้า มันจะมีค่ามากกว่าที่ใด”</font></b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">         </span><font face="Sarabun" size="3">สายตาของเขานิ่งแน่ว ดำขลับลึกจนหญิงสาวรู้สึกได้ถึงความจริงใจที่แผ่วออกมา เถียนเฟิงเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงมั่นคง<b><font color="#8b0000"> “จงเก็บรักษามันไว้ให้ดีเถิดหลินหยา เมื่อเจ้าก้าวย่างไปบนเส้นทางไม่ว่าจะยากเพียงใด ข้าหวังว่าหยกนี้จะอยู่กับเจ้าเสมอ…เหมือนกับที่ข้าอยากจะอยู่เคียงข้างเจ้า”</font></b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">         </span><font face="Sarabun" size="3">หัวใจของหญิงสาวสะท้านแรง มือเล็กกุมหยกไว้แน่น ความเย็นของหยกสัมผัสกับฝ่ามือ แต่กลับรู้สึกอุ่นวาบในอกแทน หลินหยามองเขา ดวงตาสั่นระริก…ในใจทั้งอยากหัวเราะ อยากร้องไห้ อยากเถียง แต่สิ่งที่หลุดออกมากลับเป็นเพียงรอยยิ้มเล็ก ๆ ที่ไม่อาจซ่อนความเขินอาย</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">         </span><font face="Sarabun" size="3">เสียงลมยามเที่ยงพัดเบา ๆ ผ่านต้นเมเปิ้ลแดงที่ปล่อยใบปลิวลงมาตรงลานหน้าจวน เถียนเฟิงยังคงยืนอยู่ใกล้หลินหยา สายตาของเขาสงบนิ่งแต่ลึกซึ้ง ส่วนหญิงสาวนั้นกำหยกสลักลายม้าไว้แน่น ริมฝีปากเล็กโค้งยิ้มบาง ๆ แฝงความรู้สึกที่ไม่ค่อยได้แสดงออกบ่อยนัก<b><font color="#dda0dd"> “ข้ารู้สึกโชคดีเหลือเกินเจ้าค่ะ ที่ได้มีเพื่อนอย่างท่านเถียนเฟิง”</font></b> หลินหยาเอ่ยเสียงเบา แววตาสีน้ำตาลมะพร้าวอ่อนจับจ้องเขาอย่างจริงใจ <b><font color="#dda0dd">“แม้ตอนแรกท่านจะใช้งานข้าหนักหน่วงราวกับข้าเป็นสายข่าวสายลับของท่านก็ตามเถอะ…แต่ทุกครั้งที่ท่านใส่ใจ ไม่ว่าจะเตือน ดุ หรือคอยห่วงใย มันทำให้ข้ารู้สึกอุ่นใจเสมอ”</font></b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">         </span><font face="Sarabun" size="3">เธอหัวเราะเบา ๆ คล้ายจะล้อเลียนตนเอง แต่คำพูดถัดมานั้นกลับเต็มไปด้วยความจริงใจจนเถียนเฟิงชะงัก<b><font color="#dda0dd"> “ข้าขอบคุณท่าน ที่ไม่ว่าเมื่อใดก็มักอยู่ตรงนี้ ข้ารู้สึกดีจริง ๆ…ที่ชาตินี้ได้รู้จักท่าน”</font></b> คำพูดนั้นเรียบง่าย ไม่มีถ้อยคำหรูหรา แต่กลับเหมือนกระทบตรงกลางใจของเถียนเฟิงเต็ม ๆ สตรีน้อยผู้นี้ปกติมักร่าเริงดื้อรั้น ปากไวคมกริบจนบางครั้งเขาเองยังต้องกุมขมับ แต่ครานี้คำพูดใสซื่อที่เปล่งออกมาอย่างบริสุทธิ์แท้จริง ทำให้เขารู้สึกตื้นตันใจจนแทบหาคำตอบไม่เจอ</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium; white-space-collapse: preserve;">         </span><font face="Sarabun" size="3"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">แววตาคมของเถียนเฟิงสั่นไหวเล็กน้อยก่อนจะอ่อนลงราวกับละลาย เขามองเธออย่างคนที่ไม่เคยวางเกราะกำบังของตนลงต่อผู้ใดมาก่อน ความรู้สึกที่เก็บซ่อนไว้ถูกคลี่ออกเป็นรอยยิ้มบาง ๆ ที่เต็มไปด้วยความอบอุ่น</span><span style="background-color: transparent; font-style: italic; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> <font color="#8b0000">ใช่แล้ว…ต่อให้ดื้อแค่ไหน ต่อให้เอาแต่ใจอย่างไร เจ้าก็ยังเป็นเด็กสาวที่ใสซื่อจริงใจเสมอมา คิดอย่างไร พูดอย่างนั้นโดยไม่ปิดบังใครทั้งสิ้น</font></span></font></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">         </span><font face="Sarabun" size="3">เถียนเฟิงยกมือขึ้นเล็กน้อยอย่างลังเล คล้ายอยากจะลูบศีรษะนางเหมือนที่ทำกับน้องสาว แต่ก็หยุดลงเพียงแค่การปล่อยลมหายใจยาวแล้วพึมพำออกมาเบา ๆ<b><font color="#8b0000"> “หลินหยา…เจ้านี่นะ” </font></b>แววตาเขาฉายความเอ็นดูอย่างปิดไม่มิด ราวกับทุกความเหนื่อยล้าและความเข้มงวดในหน้าที่การงานของต้าซือคงถูกหญิงสาวตรงหน้านี้ละลายไปจนหมดสิ้น</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium; white-space-collapse: preserve;">         </span><font face="Sarabun" size="3"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">นัยน์ตาคมยังฉายความอ่อนโยนที่ซ่อนอยู่ลึก ๆ แต่ก็ยังคงมีร่องรอยของความลังเลชัดเจน นิ้วเรียวยาวที่เคยคมเหมือนคมดาบยกขึ้นเพียงน้อย ก่อนจะหยุดกลางอากาศ ไม่แตะต้องลงบนศีรษะของเธอ หลินหยาเหลือบตามอง เห็นท่าทางนั้นเข้าก็หัวเราะเบา ๆ มุมปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้มขี้เล่นตามแบบของเธอ ก่อนจะยื่นมือเล็ก ๆ ไปดุนข้อมือเขาเบา ๆ ดวงตาสีน้ำตาลมะพร้าวอ่อนเปล่งประกายระยับเหมือนจะบอกตรง ๆ ว่า </span><span style="background-color: transparent; font-style: italic; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font color="#dda0dd">ทำสิ ข้าไม่ว่าอะไรหรอก</font></span></font></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">      <b><font color="#dda0dd">   </font></b></span><font face="Sarabun" size="3"><b><font color="#dda0dd">“ท่านเถียนเฟิงเจ้าคะ…” </font></b>เสียงหวานใสเอ่ยขึ้นเจือแววยียวน <b><font color="#dda0dd">“ถ้าท่านอยากทำ ก็มาทำเถอะ ข้าไม่กัดหรอกนะ” </font></b>คำพูดนั้นเรียบง่ายแต่ทำให้หัวใจชายหนุ่มสะท้าน เถียนเฟิงที่ปกติสุขุมเยือกเย็นถึงกับหลุดหัวเราะสั้น ๆ ออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ รอยยิ้มที่ไม่ค่อยมีใครได้เห็นปรากฏชัดบนใบหน้า</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">         </span><font face="Sarabun" size="3">สุดท้ายเขาก็ปล่อยให้ตัวเองยอมแพ้ต่อความดื้อรั้นใสซื่อนั้น มือใหญ่เลื่อนลงมาลูบศีรษะเล็กของเธอเบา ๆ อย่างแผ่วถนอม เส้นผมนุ่มละมุนลื่นผ่านฝ่ามือให้ความรู้สึกอบอุ่นอย่างน่าประหลาด แต่เพราะนี่คือหลินหยาเขาจึงไม่อาจหยุดเพียงเท่านั้น ปลายนิ้วค่อย ๆ ขยี้ผมเธอเบา ๆ คล้ายเอ็นดูคล้ายแกล้ง <b><font color="#8b0000">“นี่แหละตัวเจ้า…น่ารักอยู่เรื่อยเลย”</font></b> เสียงทุ้มของเขาเอ่ยรอยยิ้มอ่อนโยนแต่เต็มไปด้วยความอบอุ่น</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">         </span><font face="Sarabun" size="3">หลินหยาเงยหน้าขึ้น ดวงตากลมพราวระยับ ยิ้มกว้างเหมือนดอกไม้ผลิบานในปลายฤดูหนาว ความร่าเริงซื่อตรงที่เป็นธรรมชาติของนาง ทำให้ภาพตรงหน้าดูสดใสจนแทบกลบทุกความหนักอึ้งของโลกภายนอกไปหมด และใช่ หลินหยาก็ยังคงเป็นสตรีน้อยคนนั้นเสมอ เป็นเด็กสาวที่ไม่เคยปิดบังหัวใจ คิดอย่างไร ก็พูดออกมาอย่างนั้น ใสซื่อ ร่าเริง และน่ารักจนเถียนเฟิงต้องยอมแพ้ทุกครั้งไป…</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><div style="text-align: center;"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/-4_20250603154522.md.png" width="500" _height="57" border="0"></div><div style="text-align: center;"><br></div><div style="text-align: center;"><br></div><div style="text-align: center;">@Admin&nbsp;</div><div style="text-align: center;"><p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Niramit, sans-serif; font-size: 12px; line-height: 1.38;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" size="3"><b><br></b></font></span></p><p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Niramit, sans-serif; font-size: 12px; line-height: 1.38;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" size="3"><b>พรสวรรค์:</b><i> </i>ลาภลอย (ไม้)&nbsp;</font></span></p><p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Niramit, sans-serif; font-size: 12px; line-height: 1.38;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" size="3">มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่</font></span></p><p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Niramit, sans-serif; font-size: 12px; line-height: 1.38;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" size="3"><b>อื่น ๆ: </b>กรี๊ดดดด รักแกมายเพื่อนเลิฟฟฟฟฟฟ</font></span></p><p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Niramit, sans-serif; font-size: 12px; line-height: 1.38;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" size="3"><br></font></span></p></div></font><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" size="3"><b>รางวัล : หยกสลักลายม้า (ไอเท็มหลัก), หัวใจเถียนเฟิง 10 ดวง</b></font></span></p><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" style="" size="3">เถียนเฟิงช่วยค่าใช้จ่าย 30 เปอร์เซ็นต์ = 30 % ของ 320 ตำลึงทอง <b>= 96 ตำลึงทอง</b></font></span></p><div><span style="font-size: 12pt; font-family: Sarabun, sans-serif; color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><br></span></div></span><p></p>

XueXi โพสต์ 2025-9-8 08:05:04

วันที่ 07 เดือน 9 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11 ยามโหย่ว เวลา 17.00 - 19.00 น. ╰┈➤ พบเจอเถียนเฟิง

เสียงฝีเท้าแผ่วเบาดังก้องไปตามตรอกคดเคี้ยวกลางเมืองฉางอัน เมื่อเถียนเฟิงก้าวออกจากร้านเซียงเฉินเสี่ยวพู้ ร่างสูงในชุดยาวสีน้ำเงินเข้มเดินอย่างสง่างามไม่รีบร้อน แต่แฝงไว้ด้วยอำนาจที่ทำให้ผู้คนสองข้างทางต่างลอบก้มศีรษะเคารพ เสวี่ยซีเดินตามอยู่เบื้องหลังอย่างนอบน้อม ร่างบอบบางในชุดผ้าแพรสีฟ้าอ่อนสั่นเล็กน้อยทุกครั้งที่สายลมพัด ดวงตาอำพันทอดมองแผ่นหลังของมหาเสนาบดีผู้ทรงอำนาจ สายตาเต็มไปด้วยทั้งความเกรงกลัวและความคาดหวัง
ตลอดทางเสวี่ยซีแทบไม่กล้าส่งเสียงใด นอกจากก้าวเท้าให้ทันตามหลัง เถียนเฟิงไม่ได้หันกลับมามอง แต่เพียงแค่รัศมีของอีกฝ่าย ก็ทำให้เขารู้สึกราวกับกำลังเดินตามเงาที่ไม่อาจคาดเดา
เมื่อทั้งสองเดินพ้นถนนใหญ่ เส้นทางก็เปลี่ยนเป็นถนนหินปูทอดยาวสู่จวนใหญ่ที่ตั้งตระหง่าน จวนต้าซือคงแห่งราชสำนักฮั่น ประตูไม้สูงตระหง่าน แกะสลักอย่างงดงาม ข้าราชบริพารมากมายต่างยืนรออยู่สองฝั่ง เมื่อเห็นเถียนเฟิงก้าวเข้ามา ต่างโค้งกายคำนับเป็นแถว
เสวี่ยซีหายใจติดขัด ความรู้สึกว่าตนเป็นเพียงเถ้าธุลีในสถานที่ศักดิ์สิทธิ์เช่นนี้ยิ่งชัดเจน แต่เมื่อคิดถึงความหวังเพียงน้อยนิดที่ได้รับ เขาก็ฝืนยกศีรษะขึ้น ก้าวตามเข้าไป
ภายในจวนเงียบสงบแต่สง่างาม มีกลิ่นสมุนไพรจาง ๆ ลอยอบอวลจากกำยาน ร่มไม้ใหญ่แผ่กิ่งใบเขียวชอุ่มให้ร่มเงา เสียงน้ำไหลจากธารเล็กข้างศาลาเพิ่มบรรยากาศสงบสุขราวแดนเซียน เถียนเฟิงพาเสวี่ยซีไปยังห้องโถงชั้นใน โต๊ะไม้จันทน์แดงตั้งอยู่กลางห้อง บนโต๊ะมีตลับหมึก หินฝนหมึก และพู่กันจัดไว้อย่างเป็นระเบียบ
เถียนเฟิงหยุดยืน ดวงตาคมกริบกวาดมองเสวี่ยซีด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก ก่อนหยิบกระดาษว่านเหนียนเนื้อละเอียดออกมาแผ่นหนึ่งวางลงบนโต๊ะ เสียงกระดาษสัมผัสไม้ดังก้องในความเงียบราวกับเสียงพิพากษา
“หากเจ้าต้องการเรียนรู้จริง” เถียนเฟิงเอ่ยเสียงเรียบ แต่เต็มไปด้วยแรงกดดัน “จงคัดลอกบทกวีนี้ให้ข้าดู หากลายมือของเจ้ายังอ่านไม่ออก ข้าคงไม่อาจเสียเวลาไปกับเจ้าได้”
มือเรียวยาวของเขาหยิบแผ่นกระดาษที่เขียนบทกวีโบราณไว้มาวางข้าง ๆ เสวี่ยซี กวีบทนั้นเป็นบทที่นักปราชญ์นิยมใช้สอนเด็กเริ่มต้น เส้นอักษรประณีตงดงาม ราวกับมีชีวิตอยู่บนกระดาษ
เสวี่ยซีมองตัวอักษรตรงหน้า ดวงตาอำพันสั่นระริก เขาไม่ใช่คนไร้ความรู้เสียทีเดียว แต่เพียงพออ่านออกเขียนได้หยาบ ๆ เท่านั้น การจะคัดลอกให้อ่านออกชัดเจนและงดงาม นับเป็นเรื่องท้าทายที่สุดในชีวิตของเขา
เขานั่งลงช้า ๆ มือเรียวหยิบพู่กันขึ้น รู้สึกได้ถึงความหนักของปลายพู่กันที่จุ่มลงในหมึก กลิ่นหมึกหอมเข้มข้นลอยแตะจมูก เขาสูดลมหายใจลึก พยายามข่มความสั่นไหวในหัวใจ ก่อนเริ่มลากเส้นแรกลงบนกระดาษว่านเหนียน
ทุกลายเส้นคือความตั้งใจ เสียงพู่กันเสียดสีกับกระดาษดังแผ่วเบาในความเงียบ ร่างบอบบางโน้มตัวเล็กน้อย เส้นผมดำยาวปรกข้างแก้มทำให้ใบหน้าขาวซีดยิ่งเด่นชัด ดวงตาอำพันแน่วแน่แม้แฝงความหวาดหวั่น
เถียนเฟิงยืนกอดอกเฝ้ามอง ไม่เอ่ยสิ่งใดแต่สายตาคมกริบราวกับกำลังชั่งตวงทุกลมหายใจของเสวี่ยซี บางครั้งดวงตานั้นทำให้เขารู้สึกเหมือนกำลังถูกเงามืดของอสรพิษเลื้อยพันอยู่รอบกาย
เวลาผ่านไปเนิ่นนาน เหงื่อซึมบนขมับของเสวี่ยซี แม้เพียงการคัดลอก กดเส้นพู่กันลงด้วยความพยายามไม่ให้สั่น
สุดท้ายบทกวีทั้งบทก็ถูกคัดลอกลงเสร็จเรียบร้อย แม้เส้นสายจะยังไม่งดงามเทียบชั้นนักปราชญ์ แต่ตัวอักษรอ่านออกชัดเจน ไม่บิดเบี้ยวเกินควร เสวี่ยซีวางพู่กันลงอย่างอ่อนล้า ก้มศีรษะต่ำ ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรง
เถียนเฟิงก้าวเข้ามา หยิบกระดาษขึ้นมาพิจารณา แววตาเย็นเฉียบกวาดผ่านลายมือทีละตัว ก่อนวางลงอย่างแผ่วเบา สายตาหันกลับมาที่เสวี่ยซี
“พอใช้ได้” เขาเอ่ยเสียงเรียบ แต่เพียงสองคำสั้น ๆ นั้น กลับทำให้หัวใจเสวี่ยซีคลายความตึงเครียด น้ำตาเอ่อขึ้นมาด้วยความโล่งอก เขาก้มศีรษะลึก “ขอบพระคุณท่านมหาเสนาบดีที่เมตตา”
เถียนเฟิงไม่ตอบแต่สายตายังคงมองชายหนุ่มตรงหน้าอย่างพินิจ แววตานั้นลึกซึ้งซ่อนประกายเย็นชา ทั้งทดสอบ ทั้งประเมินราวกับนักล่าที่เฝ้าดูเหยื่อดิ้นรนในกับดักที่ตนสร้าง
ความเงียบงันภายในห้องยังคงอยู่หลังจากเสวี่ยซีวางพู่กันลง เสียงลมหายใจของเขาแผ่วเบาแต่แฝงความตึงเครียด ดวงตาอำพันเหลือบขึ้นมองเถียนเฟิง ก่อนจะรีบก้มต่ำอีกครั้ง
“ข้า… ข้าไม่รู้จะกล่าวสิ่งใด นอกจากขอบคุณท่านที่ไม่ปฏิเสธ”
เถียนเฟิงเลิกคิ้วเล็กน้อย สีหน้าสงบนิ่งดังเดิมแววตาคมจ้องเขาไม่วาง ราวกับกำลังอ่านลึกเข้าไปในความคิดที่ซ่อนอยู่
“อย่าเพิ่งรีบกล่าวคำขอบคุณ หากเจ้าไร้ความพยายาม ทุกสิ่งก็สูญเปล่า”
คำพูดเรียบง่ายแต่ทิ่มแทงเข้าอก เสวี่ยซีเผลอเม้มริมฝีปากแน่น ภาพใบหน้าของหลี่หยางผุดขึ้นมาในความทรงจำ แววตาอบอุ่นหลอกลวง รอยยิ้มที่เคยปลอบประโลม แต่สุดท้ายกลับกลายเป็นหนามที่บาดลึก
“หากเป็นเขา… หลี่หยางคงกล่าวถ้อยคำอ่อนหวาน แต่ก็เป็นเพียงภาพลวง…” หัวใจของเสวี่ยซีหวิวโหวง แต่เขาสะกดไว้ไม่ให้สั่นไหวออกมา “ข้าจะพยายาม แม้เพียงเสี้ยวเดียว ข้าก็อยากให้มีความหมาย”
เถียนเฟิงเพียงมองไม่เอื้อนเอ่ยชม แต่ในแววตานั้นมีประกายบางอย่างแวบขึ้นเลือนราง คล้ายทั้งชื่นชมและจับตามองเหยื่อ
เวลาล่วงเลยไปจนแสงอาทิตย์คล้อย เสวี่ยซีพลันสะดุ้ง เมื่อรู้สึกว่าค่ำใกล้จะมาเยือน ร่างบอบบางรีบร้อนลุกขึ้น ก้มศีรษะลึก “ข้า… จำต้องกลับไปแล้ว หากสายกว่านี้คงถูกตำหนิ”
แขนเสื้อของเขาสะบัดตามแรงก้าว ดวงตาอำพันสั่นระริกอย่างคนที่แบกรับความลับไว้เต็มอก ก่อนจะก้าวถอยออกไปอย่างลนลาน ทิ้งไว้เพียงเงาเรือนร่างผอมบางที่หายลับไปตามประตู

ดูในรูปแบบกติ: จวนพระเอก (จวนต้าซือคงแห่งต้าฮั่น)