ระเบียงทางเดินซวิ่นเยว่

Watcher โพสต์ 2024-7-10 16:27:56

LuBairan โพสต์ 2024-7-10 23:08:25

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย LuBairan เมื่อ 2024-7-10 23:16 <style>

#boxcorecenter {
border: 0px solid #152cd5;
padding: 15px;
box-shadow: #504C4E 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/J5ZfEJ2.png");
}
</style>

<style>
#boxR0LE {
width: 600px;
border: 0px solid #cbb989;
padding: 35px;
box-shadow: #504C4E 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/PNPim8Q.png");}
</style>

<div id="boxcorecenter">
<div align="center">

 

<div id="boxR0LE">

<img width="450" src="https://i.imgur.com/aDtIaPZ.png" border="0" alt="">
 
ก้าวแรกแห่งความร้าวราน 
 
<div align="left">


ตะวันเลือนคล้อยลอยกลางเมฆฉันใด หมู่หญิงงามก็เคลื่อนกายตามฉันนั้น

 ในเมื่อได้รับศักดิ์ให้เป็นถึง ‘เหม่ยเหริน’ แม้จะมีอิสระเสรีในการแต่งกายประทินโฉม แต่สิ่งที่เรื่องว่า ‘อาภรณ์ประจำขั้น’ ก็ยังเป็นสิ่งจำเป็นที่ต้องเดินทางไปรับด้วยตัวเอง เช่นเดียวกันกับคนอื่น ๆ ที่พากันเดินโยกย้ายส่ายสะโพกภายใต้ร่มเงาของทางเดินที่ทอดยาวไปไกลสุดสายตา ในที่แห่งนั้นยังมีร่างของเทพธิดานางหนึ่งเยื้องย่างอย่างแผ่วเบาตามหลังมวลมนุษย์ที่มีใบหน้างดงาม
 
เหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือหมู่คนงามยังมีเทพธิดา ผู้ที่เหล่าสตรีด้วยกันให้การยอมรับว่าเป็นผู้งามยิ่งในวังหลวงยามนี้คือ ‘ลู่ไป๋หรั่น’ ที่กำลังเดินหน้าไปตามทางช้า ๆ พลางกวาดสายตามองดูทิวทัศน์ของสองข้างทาง บางทีอาจเป็นเพราะกิริยาที่ไม่สุงสิงกับใคร ผสานกับรูปลักษณ์ราวเทพธิดา จึงไม่แปลกหากจะมีคนคาดการณ์ว่านาง ‘เย่อหยิ่งถือตัว’ โดยหารู้ไม่เลยว่าสิ่งที่อยู่ในความคิดของเทพธิดาผู้นี้ไม่ใช่การเย้ยหยันในสตรีด้วยกัน แต่เป็นการรำพึงรำพันถึงความงดงามของทิวทัศน์ในวังที่มากจนเกินพอดี
 
แต่สำหรับ ‘เย่หลิงเอ๋อร์’ นั้น ไม่ว่าเหตุผลจะเป็นอย่างไรนางก็ไม่สน
 
คนที่อยู่ตรงหน้าขัดหูขัดตานางมากเกินไป เดิมทีเพราะแอบชื่นชอบในองค์จักรพรรดิมานานนางถึงกลั้นใจไม่ยอมตบแต่งให้ผู้ใดจนชื่อเสียงเกือบจะด่างพร้อย ดีที่การคัดเลือกว่าที่พระสนมมาถึงในตอนที่ยังไม่สายเกินไป แต่กว่าจะผ่านมาได้จนถึงจุดนี้นางก็เสียทรัพย์สินไปนับไม่ถ้วนเพื่อยัดตัวเองเข้ามาในวังด้วยฐานะผู้ที่มีชื่อปรากฏอยู่ในทำเนียบเหม่ยเหรินเป็นอันดับต้น ๆ
 
เดิมทีที่บ้านเกิดนางอย่างเจียงหลิง เย่หลิงเอ๋อร์ก็จัดได้ว่าเป็นสาวงาม ตลอดทั้งการเดินทางมาให้ถึงเมืองหลวงนางยังนึกเพ้อฝันอยู่เลยด้วยซ้ำว่าตัวเองจะได้เป็นหญิงงามอันดับหนึ่งในการคัดเลือกหนนี้ ทว่าเมื่อมาถึงสิ่งที่วาดฝันไว้ก็พังทลายลง นอกจากจะไม่ได้เป็นหญิงงามอันดันหนึ่ง แม้แต่ข่าวลือเล็ก ๆ น้อย ๆ ก็ยังถูกนางจิ้งจอกตรงหน้าแย่งไปจนหมดสิ้น
 
ยามเมื่อไฟริษยาครอบงำ ไม่ว่าจะเป็นสิ่งมีชีวิตประเภทใดก็ล้วนน่าหวั่นเกรง
 
“ หญิงสาวผู้นั้นงามนัก บุตรีบ้านใดกันหนอ.. ”
 
“ ข้ารู้ ๆๆ ข้าเผอิญไปได้ยินข่าวลือในหมู่นางกำนัลและขันทีมา เห็นพูดกันว่า คัดเลือกพระสนมเข้าวังหนนี้มีหญิงงามเข้ามามากมาย แต่ที่โดดเด่นที่สุดเห็นทีคงจะเป็น คุณหนูลู่ ”
 
“ คุณหนูลู่? ใช่ตระกูลขุนนางหรือไม่? ”
 
“ น่าเสียดายที่ไม่ใช่ นางเป็นบุตรสาวคหบดีอันดับหนึ่งในลั่วหยาง แม้มือขาดอำนาจ แต่ทั้งชีวิตก็ไม่มีทางขาดเงินทอง !! ” เสียงสนทนาเจี๊ยวจ๊าวจากเหม่ยเหรินอีกสองสามคนเกี่ยวกับคนงามที่พึ่งเดินผ่านไปลอยมาเข้าหูเย่หลิงเอ๋อร์ได้อย่างพอดิบพอดี
 
นางเป็นบุตรสาวคหบดี ??!!
 
กับอีแค่ลูกสาวพ่อค้า กล้าดียังไงมาแย่งชิงสิ่งที่ควรเป็นของนาง !!
 
“ นังแพศยา !!! ”
 
เสียงหวีดร้องแหลมหูดังก้องไปทั่วทางเดิน สิ่งมีชีวิตทุกชนิดพร้อมใจกันเงียบราวกับกลั้นหายใจ
 
เย่หลิงเอ๋อร์ที่เผลอตะโกนความในใจออกมาถึงกับหน้าแดงซ่านด้วยความอับอาย หญิงสาวหน้าตาโฉบเฉี่ยวภายใต้อาภรณ์สีเขียวอ่อนตัดด้วยผ้ารัดเอวสีแดงหมายจะหมุนตัวหนีจากไป ทว่าเสียงฝีเท้าหนึ่งกลับดังขึ้นก่อนนาง
 
หลิงเอ๋อร์น้อยหันกลับไปมองทางต้นเสียง แล้วก็พลันเบิกตากว้าง
 
ในขณะที่ผู้อื่นยังไม่กล้าขยับเขยื้อน มีเพียงเงาร่างสีขาวของเทพธิดาผู้นั้นที่หยุดชะงักไปแค่ครู่พร้อมด้วยการเบี่ยงหน้ามามองเล็กน้อย ก่อนจะเป็นฝ่ายเดินต่อไปราวกับไม่สนใจโลกหล้า ทุกกิริยาเหล่านั้นแม้จะไม่อยากยอมรับแต่ก็ต้องบอกได้ว่าเป็นยอดของการแสดงออกที่งดงามโดยไม่ผ่านการปั้นแต่ง
 
รับไม่ไดั .. นางยอมไม่ได้…
 
ความอับอายถูกกลืนลงท้องไปทันควัน สองขาก้าวฉับ ๆเข้าไปหาผู้ที่ไม่เห็นใครอยู่ในสายตาผ่านการหลีกทางให้แต่โดยดีของเหล่าสหายร่วมตำแหน่งเหม่ยเหรินทั้งหลายที่สีหน้าเริ่มซีดเซียวยามที่ได้เห็นโทสะของบุตรสาวขุนนางผู้ที่ถูกวางตัวไว้ให้เป็นไท่จื่อไท่ฝู (พระอาจารย์ของรัชทายาท) ในอนาคต
 
ไม่มีใครคาดว่าสิ่งนี้จะเกิดขึ้น เย่หลิงเอ๋อร์ปรี่เข้ามาประชิดกายไป๋หรั่นด้วยความรวดเร็ว เดิมทีไป๋หรั่นหมายจะหันไปหาอีกฝ่ายเพื่อสอบถามสาเหตุที่เดินเข้ามาหาอยู่แล้ว แต่สิ่งที่นางได้กลับเป็นเล็บที่จิกเข้าตรงหลังศีรษะแล้วกระชากให้หันกลับมา ก่อนจะตามมาด้วยสัมผัสรุนแรงตรงข้างแก้มที่ส่งเสียงดัง ‘เพี๊ยะ’ สะนั่นไปทั่วทางเดิน
 
“ … ”
 
ไม่ว่าจะเหม่ยเหริน นางกำนัล หรือขันทีที่อยู่บริเวณนั้นต่างก็ปิดปากจนแน่นสนิท
 
แม้แต่ไป๋หรั่นที่เจอเรื่องเจอราวมามากยังหาเสียงตัวเองไม่เจอไปชั่วขณะ แก้มข้างหนึ่งบนใบหน้างามขึ้นสีแดงเถือกชดจนน่ากลัว หญิงสาวที่ถูกคนแปลกหน้ามุ่งเข้ามาทำร้ายค่อย ๆ หันกลับไปมองเจ้าของฝ่ามือที่กำลังหอบหายใจ
 
“ ขอถามท่านสักประโยค ”
 
“ หนึ่งฝ่ามือนี้.. มีเหตุผลหรือไม่? ”
 
ไป๋หรั่นเป็นหญิงสาวที่มักจะกล่าวด้วยน้ำเสียงที่น่าฟังอยู่เสมอ แต่ในครั้งนี้แต่ละเสียงที่เล็ดลอดออกมาจากปากกลับสั่นไหวทั้งยังฟังดูแหบแห้งอย่างบอกไม่ถูก
 
“ เจ้ามันนังแพศยา ! เป็นแค่ลูกสาวพ่อค้าโง่ ๆ แล้วกล้าดียังไงมาแย่งที่ของข้า” คำตอบของเย่หลิงเอ๋อร์มาพร้อมมือน้อยคู่นั้นที่มุ่งเข้ามาจิกทึ้งศีรษะนางอีกครั้งท่ามกลางเสียงหวีดร้องของสาวน้อยวัยพึ่งออกเรือนคนอื่น ๆ ที่พึ่งจะได้สติ
 
การทะเลาะวิวาทของสตรีแม้ไม่รุนแรงถึงชีวิตแต่ก็สร้างความรำคาญใจให้คนรอบตัวได้เป็นอย่างมาก ไม่ว่าจะเหล่าขันทีหรือนางกำนัลทั้งหลายที่ต่างก็พากันส่ายหน้าพลางคิดไปว่าอนาคตของทั้งสองคงจบลงได้แค่การเป็นเหม่ยเหรินหรือไม่ก็ถูกขับออกจากตำแหน่งเนื่องเพราะสร้างเรื่องเกินความจำเป็น น่าเสียดายก็แค่หน้าตาของทั้งคู่ที่ก็ไม่ได้เรียกว่าแย่ โดยเฉพาะฝั่งสตรีที่ถูกตบตีอยู่ฝ่ายเดียวคนนั้น… เรียกได้ว่าออกจะน่าสงสารไปบ้าง
 
ไป๋หรั่นไม่ดื้อรั้นจะเอาชนะแม้แต่น้อย อีกฝ่ายง้างมือตบลงมานางก็ยกมือต้าน อีกฝ่ายดึงทึ้งศีรษะ นางก็พยายามเพียงแค่สะบัดตัวให้หลุดจากการฉุดกระชาก หรือแม้แต่บางครั้งที่หมัดน้อย ๆ ทุบลงมาหมายจะระบายความแค้น ลู่ไป๋หรั่นที่หลบไม่ทันก็กัดฟันทนรับไปแต่โดยดีจนคนที่มองการทะเลาะวิวาทครั้งนี้ถึงกับอดเวทนาไม่ได้ ผิดกับเย่หลิงเอ๋อร์ แทนที่นางจะรู้สึกได้ใจจากการได้ลงไม้ลงมือต่อสตรีที่ขัดตา แต่เมื่อเห็นการกระทำที่สู้อย่างขอไปทีแบบนั้น โทสะของนางก็พลันพุ่งทะยานขึ้นไปอีกรอบ
 
“ นังจิ้งจอกแพศยา ! ถึงขนาดนี้แล้วยังไม่เลิกเสแสร้งอีก พ่อแม่สั่งสอนมาอย่างไรถึงได้กลายมาเป็นตัวขัดหูขัดตาเช่นนี้?? อ๋อ รู้แล้ว แม่เจ้าคงจะเป็นนังโง่ที่วัน ๆ ดีแต่เสแสร้งล่ะสิ ถึงได้คว้าผัวรวยขึ้นมามีหน้ามีตา !! ”
 
ฝีปากเฉียบคมเช่นนี้ทำเอาเหล่าคนฟังลอบสูดปาก ‘ยัยหนูเอ๊ย คนที่ดูจะไม่ได้รับการอบรมสั่งสอนเห็นทีคงจะเป็นฝ่ายเจ้ามากกว่ากระมั้ง’ ด้วยเหตุนี้เลยทำให้ต่อมามีเหม่ยเหรินน้อยคนหนึ่งทนไม่ไหวตะโกนออกมา “ โอ๊ย เจ้าสิที่ไม่มีมารยาท ! ”
 
“ ใช่ ๆ ”
 
เสียงฝูงชนที่โต้กลับทำให้เย่หลิงเอ๋อร์หน้ามืดตามัว นางคิดว่าในเมื่อตัวเองมีมลทินถึงขนาดนี้ ไม่สู้ชี้เป็นชี้ตายกับนางจิ้งจอกอ่อนแอนี่ไปสักตั้ง? สตรีอาภรณ์เขียวราวกับมีไฟลุกแผดเผาอยู่ในแววตา นางคว้าจับกายบางให้มั่นก่อนจะเหวี่ยงผลักอีกฝ่ายไปทางเสาระเบียงทางเดินหมายจะทำลายโฉมความงามนี้ให้มันหมดสิ้น
 
เสียงกรี๊ดของผู้ชมดังลั่นในยามที่ร่างของดรุณีหยกเซถลาไปทางเสาระเบียง ไม่มีใครรู้ว่า ‘ลู่ไป๋หรั่น’ คนนั้นหน้ากระแทกเสาไปจริง ๆ หรือไม่ ทว่าครู่ต่อมาเมื่อเห็นร่างอรชรใต้ชุดขาวก้าวเท้าถอยออกมาแต่ละคนก็พากันกลั้นหายใจ
 
ไป๋หรั่นไม่ใช่คนโง่
 
สตรีที่เปรียบได้ดั่งหยกหากไม่ใช่ว่างาม ก็ต้องเป็นเพราะเลือดเย็น
 
“ เจ้าเกลียดข้าถึงเพียงนี้เชียว? ” โฉมงามผินหน้ากลับมาท่ามกลางความโล่งอกโล่งใจของชาวฮั่นมุง แต่ไม่นานนักแต่ละคนต่างก็ต้องลอบเก็บสายตาท่ามกลางสีหน้าแตกตื่นหรือไม่ก็เขินอาย เพราะสภาพยุ่งเหยิงที่ควรจะดูไม่ได้ของหญิงสาวตรงหน้ากลับปลุกเร้ากระแสอารมณ์บางอย่าง.. เรือนกายขาวผ่องเช่นอาภรณ์ขาวที่เคลื่อนจนเผยเนื้อไหล่เล็กน้อยพอให้รู้สึกซาบซ่านอีกทั้งยังส่งเสริมให้ลำคอดูเรียวบางยิ่งขึ้น ด้านใบหน้าแม้จะมีรอยช้ำจาง ๆ แต่ก็ไม่อาจปฏิเสธได้ว่าหญิงงามยามบอบช้ำล้วนแต่น่าทะนุถนอม ไหนจะเส้นผมสีดำขลับที่ยุ่งเหยิงแต่ก็คล้ายหยดหมึกกระจายพรมพร่างบนกระดาษขาวอันมีชื่อว่าร่างกาย หากใครที่ได้เห็นภาพนี้แล้วไม่รู้สึกสะท้าน เกรงว่าคงจะเป็นยอดคนแล้ว
 
ในขณะที่ทุกคนพากันหันหน้าเบี่ยงตาไปทางอื่น เย่หลิงเอ๋อร์ที่ผิดหวังเป็นอย่างมากก็กำลังกัดฟันกรอด “ เมื่อครู่ถ้าข้าใช้มือยันไว้ไม่ทัน แม่นาง.. ท่านรับผิดชอบไหวหรือไม่? ”
 
“ รับผิดชอบ? เหอะ เจ้าเป็นใครข้าถึงจะต้องไปรับผิดชอบ ลูกพ่อค้า ลูกคนขายของ ลูกของคนที่ยังต้องร่อนไปเอาเงินคนอื่นเพื่อทำมาหากิน ของแค่นี้ไม่จำเป็นต้องถามว่ารับผิดชอบไหวหรือไม่ แม้แต่รับผิดชอบข้ายังไม่จำเป็นต้องทำเลยด้วยซ้ำ !!! ”
 
‘ตรรกะป่วยเกินไปแล้วโว้ย’ ชาวฮั่นมุงคิดพลางหันไปมองคู่กรณีของอีกฝ่ายว่าจะตอบกลับอย่างไร
 
“ … ”
 
“ กล่าวตามตรง เดิมทีข้าก็ไม่ได้คาดหวังกับสตรีที่ผลีผลามเข้ามาตบข้าอยู่แล้ว ”
 
“ แต่ก็ไม่นึกว่าความเขลาของท่านจะ.. เกินเยียวยาเช่นนี้ ”
 
‘เฉียบมาก’ ชาวฮั่นยกนิ้วให้
 
“ เจ้า ! เจ้า !!! ” เย่หลิงเอ๋อร์โกรธจนควันแทบจะออกหู ร่างน้อยใต้อาภรณ์เขียวมุ่งเข้าไปหมายจะตบหน้านังตัวดีนี่อีกสักฉาก
 
เพี๊ยะ !
 
สิ่งที่เกิดขึ้นกลับสร้างความประหลาดใจอย่างมากให้กับคนเป็นวงกว้าง
 
เพียงแค่ครั้งเดียว
 
ใบหน้าของเย่หลิงเอ๋อร์หันไปตามแรงตบจากมือขาว เสี้ยวหน้าฝั่งที่ถูกตบแดงฉานขึ้นมาทันตาเห็น ความเจ็บที่แล่นขึ้นมามากเกินกว่าที่นางจะพูดอะไรออกมาได้ เช่นเดียวกับลู่ไป๋หรั่นก่อนหน้านี้ที่ถูกความเจ็บเล่นงานจนสมองตื้อไม่อาจนึกการตอบสนองที่เหมาะควรออก
 
“ สิ่งที่ท่านตอบไม่ได้ ” นางกล่าวพลางยกยิ้มและเอียงใบหน้าอย่างช้า ๆ “ ข้ายินดีตอบให้เอง ”
 
“ เมื่อครู่เป็นการตบ เพื่อคืนฝ่ามือที่ท่านตบข้า ”
 
เพี๊ยะ ! ที่สอง ดังขึ้นพร้อมหมู่คนที่เริ่มแข้งขาแข็งด้วยความตื่นตะลึง
 
“ ครั้งนี้ถือว่าข้าตบแทนบิดาที่ถูกท่านดูถูกเหยียดหยาม ”
 
เย่หลิงเอ๋อร์ถูกตบไปสองทีก็ตาลาย นางสู้ความอดทนของไป๋หรั่นไม่ได้เลยสักนิดแต่ก็ยังถือดีอย่าท้าทายกับอำนาจของผู้มีปัญญา ดังนั้นแทนที่จะก้มลงไปขอขมา นางกลับง้างมือขึ้นโดยตั้งใจจะตบสวน แต่เมื่อเหวี่ยงแขนลงมา ฝ่ามือที่ควรจะฟาดลงบนหน้าอีกฝ่ายกลับหยุดค้างกลางอากาศ ไป๋หรั่นคว้าข้อมือข้างที่ง้างออกของเย่หลิงเอ๋อร์ไว้ได้อย่างพอดิบพอดี นางดึงตัวของอีกฝ่ายเข้ามาใกล้ ก่อนจะใช้มืออีกข้างตบซ้ำลงบนแก้มอิ่มที่แดงระเรื่อ
 
เพี๊ยะ ! ที่สาม ใจหายกันทั่วทุ่ง
 
“ นี่สำหรับที่ท่านทำให้ชื่อเสียงของแม่ข้าต้องมาเปื้อนดินเปื้อนโคลน ”
 
เพี๊ยะ ! ที่สี่ หนนี้เย่หลิงเอ๋อร์ล้มลงกับพื้น
 
ดวงตามากไปด้วยเสน่ห์ในทางร้ายกาจเอ่อล้นไปด้วยน้ำตาก่อนจะไหลตกลงมาเป็นการร่ำไห้ที่น่ามองยิ่ง เย่หลิงเอ่อร์ตัวสั่นระริกราวกับเป็นผู้ถูกกระทำที่ไม่ได้รับความเป็นทำ ชวนให้ผู้คนเห็นใจในการทำเกินกว่าเหตุของสตรีอีกนาง
 
“ ส่วนเมื่อครู่นี้ ถือเสียว่าเป็นเพราะการที่ท่านใช้วาจาไม่รู้ความมากดขี่อาชีพสุจริตของผู้อื่น ”
 
ไป๋หรั่นตั้งท่าจะก้าวเข้าไปตบอีกครั้ง แต่หนนี้กลับมีเหม่ยเหรินคนหนึ่งขยับเข้ามาคว้าแขนห้ามพร้อมกับกระซิบว่า “ อย่าตบอีกเลย นางเป็นธิดาคนใหญ่คนโต.. ให้เรื่องมันพอเท่านี้เถิด ” ยามนี้ ไม่ว่าใครล้วนก็ชื่นชมหญิงผู้กล้าที่ขยับเข้ามาห้ามปราม พลางคิดในใจว่า สตรีที่ดูหัวอ่อนเช่นคนงามตรงนั้นอย่างไรก็คงยอมฟังอยู่แล้ว
 
ทว่าครู่ต่อมาสิ่งที่เกิดขึ้นกลับเป็นเสียงหัวเราะ
 
ชั่วพริบตาเดียว หัวใจของทุกคนก็เจ็บราวกับถูกฉีกกระชาก หลังหมอกที่เรียกว่าเสียงหัวเราะเนิบนาบจากเสียงใสเช่นสตรีแรกรุ่นยังมีเนตรนางหงส์ที่ฉ่ำวาวด้วยม่านน้ำตาไม่แพ้คนที่ทรุดกายลงกับพื้น
 
“ ตอนที่ข้าถูกนางตบตี พวกท่านมีใครบ้างที่เดินออกมาห้ามนาง ” หนึ่งคำถามราวกับศรที่ปักลงกลางอก น่าเสียดายที่ศรนี้หาใช่ศรรักแต่กลับเป็นศรเคลือบพิษชนิดพิเศษที่มีนามว่า ‘ความรู้สึกผิด’ ไป๋หรั่นสูดหายใจเข้า นางกวาดตามองรอบกายช้า ๆ มองผ่านทีละคนที่สีหน้าดูไม่ดีนัก “ เพียงแค่เพราะข้าไม่ทรุดกายลงกับพื้น ก็ใช่ว่าข้าเจ็บน้อยกว่านาง เพียงแค่ข้าไม่หลั่งน้ำตา ก็ใช่ว่าถูกเหยียดหยามน้อยไปกว่านาง ”
 
“ ที่ข้าพูดไปมีสักคำหรือไม่ที่จาบจ้วงท่านขุนนาง ”
 
“ ที่ข้าพูดไปมีสักนิดหรือไม่ที่พวกท่านรู้สึกว่าไม่เป็นความจริง ! ”
 
ลู่ไป๋หรั่นเม้มริมฝีปากเข้าหากันนางดึงแขนตัวเองออกมาจากเหม่ยเหรินแปลกหน้าผู้นั้นที่ก้าวเข้ามาห้ามอย่างช้า ๆ “ ความห่วงใยของท่าน ไป๋หรั่นทราบแล้ว เพียงแต่เรื่องนี้ไม่สามารถมองข้ามได้เพียงแค่เพราะนางคือบุตรสาวของข้าราชการ ” ราวกับฉาบน้ำแข็งก้อนหนาไว้ในจิตใจ ไป๋หรั่นเก็บงำความชอกช้ำเหล่านี้พลางหันหน้ากลับไปมองเย่หลิงเอ๋อร์
 
“ เจ้าทราบหรือไม่ว่าข้าเป็นใคร ”
 
“ ข้า .. ข้า ….. ”
 
“ พูดมา ”
 
“ จ เจ้าเป็นใครแล้วสำคัญอย่างไร ! ข้าไม่รู้ !! ”
 
แต่ไหนแต่ไรมาขอเพียงนางพูดว่าไม่รู้ ใคร ๆ ก็ต่างให้อภัย เย่หลิงเอ๋อร์ลอบดีใจ อย่างน้อยนางก็ยังมีทางรอดเหลืออยู่บ้าง ต่อให้ที่ตรงนี้พังทลายก็ยังมีบิดาคอยเป็นเสาค้ำยัน แน่นอนว่าความคิดเด็กน้อยที่คิดเพียงด้านเดียวนี้ .. มีหรือที่ไป๋หรั่นจะคาดไม่ได้?
 
“ หากท่านไม่รู้.. ถ้าเช่นนั้นก็ฟังไว้ให้ดี ”
 
“ เปิ่นเสี่ยวเจี่ยเป็นเหม่ยเหรินขององค์จักรพรรดิ เป็นสตรีที่ผ่านการคัดเลือกถึงได้เข้ามา กายทั้งตัวแม้จะยังไม่ผ่านมือชายใด แต่เมื่อก้าวข้ามรั้ววังก็นับว่าเป็นสมบัติของหวงตี้ ท่านกระทำเช่นนี้ถือเป็นการทำให้ทรัพย์สินของพระองค์เสียหาย อาศัยทั้งตัวท่าน คิดว่ารับผิดชอบไหวหรือไม่ ! ”
 
สิ้นประโยคนี้ราวกับมีฟ้าผ่าลงกลางหัวปุถุชนชาวฮั่นมุงไม่เว้นแม้กระทั่งตัวเย่หลิงเอ๋อร์ที่ถึงกับพูดไม่ออก ได้แต่อ้าปากพะงาบ ๆ พร้อมกับยกมือขึ้นชี้หน้านาง “ เจ้า เจ้าเองก็ทำร้ายข้า ! ข้าเป็นเหม่ยเหริน !! เจ้าคิดว่าตัวเองจะรอดหรืออย่างไร !!! ”
 
“ ข้าแซ่ลู่ นามไป๋หรั่น เกิดมาตลอดชีวิตไม่เคยทำผิดต่อฟ้าหรือบ้านเมือง ข้าไม่ยินดีที่จะทรุดกายคุกเข่าร่ำไห้ให้กับคนเช่นท่าน แต่ยินดีที่จะคุกเข่ารับโทษด้วยตนเองหากมีข้อใดของกฏบ้านกฏเมืองที่เขียนเอาไว้ ” 
 
ผิดกับเย่หลิงเอ๋อร์ที่หวีดร้องจนเสียงแหบเสียงแห้ง แต่ละคำของลู่ไป๋หรั่นนั้นราบเรียบและน่าฟังแต่แฝงไว้ด้วยการเฉือนคมจนคนแทบสิ้นสติ ดรุณีหยกเบือนหน้าหนีออกจากร่างที่ดิ้นเร่า ๆ อยู่กับพื้น นางเชิดหน้าขึ้นเก็บน้ำตาที่ตั้งท่าจะไหลลงมาพร้อมกับกำมือแน่น โดยไร้ผู้ใดที่เข้ามาปลอบโยน หนนี้ฝูงชนล้วนพร้อมใจกันหลีกทางให้กับนงคราญอาภรณ์ขาวที่ผินกายเดินจากไป



 <div align="center">
<img width="450" src="https://i.imgur.com/F56Ani1.png" border="0" alt="">
 <img width="350" src="https://i.imgur.com/FzVM8gp.png" border="0" alt=""> 

ผลของการตบตีคร้าบ


</div>

</div>

 

</div></div> </div> 

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Chonburi'); Chonburi {font-family: 'Chonburi';}
</style>

FuMi โพสต์ 2024-7-20 19:06:01

LuBairan โพสต์ 2024-8-2 23:15:00

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย LuBairan เมื่อ 2024-8-2 23:20 <style>

#boxcorecenter {
border: 0px solid #152cd5;
padding: 15px;
box-shadow: #504C4E 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/J5ZfEJ2.png");
}
</style>

<style>
#boxR0LE {
width: 600px;
border: 0px solid #cbb989;
padding: 35px;
box-shadow: #504C4E 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/PNPim8Q.png");}
</style>

<div id="boxcorecenter">
<div align="center">

 

<div id="boxR0LE">

<img width="450" src="https://i.imgur.com/aDtIaPZ.png" border="0" alt="">
 
บังเอิญพบ วันที่ 28 เดือน 07 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 10 เวลาสิบสี่นาฬิกาเป็นต้นไป

 
 
<div align="left">


“ พระสนมท่านทำได้ดีนักเจ้าค่ะ ! ” 
 
กระรอกน้อยปรบมือด้วยความปลื้มใจ นางเดินล้อมหน้าล้อมหลังลู่เจี๋ยยวี่อย่างตื่นเต้นทันทีที่มาถึงระเบียงทางเดินซวิ่นเยว่พร้อมพูดไม่ขาดปากว่าผู้เป็นนายเก่งกาจอย่างไรทว่าความสดใสนี้ดูเหมือนจะไปเข้าตาคนใหญ่คนโต ไม่นานหลังจากเดินออกมาได้ไม่กี่ก้าว หนึ่งในคนที่นางคุ้นหน้าในวังหลังก็ย่ำเท้าเข้ามาทักทายด้วยใบหน้าที่เปื้อนยิ้ม
 
“ ลู่เจี๋ยยวี่ ”
 
“ ถงกูกู่ ”
 
หัวหน้านางกำนัลตำหนักเซวียนเต๋อเดินออกมาจากทางแยกอีกฟาก “ ยินดีกับลู่เจี๋ยยวี่ที่ได้รับราชโองการเลื่อนขั้นพร้อมประทานตำหนัก ” ไป๋หรั่นที่เดิมมีสัมพันธ์อันดีทั้งกับอีกฝ่ายนายเหนือหัวของอีกฝ่ายต่อให้ได้ยินคำแสดงความยินดีประเภทนี้มาตลอดทั้งเช้า ก็ใช่ว่าจะมองข้ามหรือทำเป็นไม่ตอบรับ
 
“ นับว่าเป็นเกียรติของข้าที่ได้ฟังคำนี้จากท่าน ”
 
“ ลู่เจี๋ยวยวี่อย่าได้เกรงใจไป ยังมีอีกท่านที่อยากเอ่ยแสดงความยินดีด้วยตัวเอง ” ถงรั่วหลันระบายยิ้มอย่างใจเย็น หญิงวัยกลางคนถอยหลังหนึ่งก้าวก่อนจะผายมือเป็นการเชื้อเชิญแขกให้ก้าวไปตามทางที่มีคนรออยู่
 
ที่รอนางอยู่ไม่ใช่เรือนร่างคุ้นตาแต่เป็นเกี้ยวหลังหนึ่ง
 
เกี้ยวไม้หลังนี้เป็นหนึ่งในสิ่งที่นางไม่เคยเห็นมาก่อน ทว่าต่อให้ไม่เคยเห็นก็ยังรู้ได้ว่าผู้ใดกันที่เป็นเจ้าของ ไป๋หรั่นหันหน้ากลับไปมองถงกูกู่ที่ปลีกตัวออกไปยืนอีกทางหลังจากเปิดประตูเกี้ยวด้วยสายตาครุ่นคิด
 
“ ยามเมื่อรอดพ้นจากเภทภัย นับจากนี้ไปอุปสรรคใดก็คงขวางเจ้าไว้ไม่ได้ ” 
 
สิ่งนี้คือประโยคแรกที่ลอยเข้าสู่โสตประสาทเมื่อนางก้าวพาร่างขึ้นไปบนเกี้ยว และแน่นอนว่าผู้ที่กล่าวสิ่งนี้ออกมาย่อมเป็นคนที่นางคาดไว้แต่แรกแล้ว
 
“ เด็กน้อยยินดีด้วยกับการเลื่อนขั้น ” เซียวจื่อไท่โฮ่วยิ้มจนแก้มแทบแตก นางตื่นมาแต่เช้าพร้อมได้ยินบุตรชายบอกว่าวันนี้จะมีเรื่องให้เสด็จแม่ได้ตื่นตา นึกไม่ถึงเวลาว่าต่อมาจะได้ยินเป็นข่าวการประกาศราชโองการเลื่อนตำแหน่งให้กับเหม่ยเหรินที่เคยอยู่ในสายตานางมาตลอดทั้งอาทิตย์ “ เขามอบตำหนักใดให้กับเจ้านะ? ชุนฉวี่? ชิวเป่า? ”
 
“ เป็นตำหนักตงเฉินเพคะไท่โฮ่ว ”
 
คำตอบของนางทำให้นางหงส์วัยกลางคนเงียบไปเล็กน้อย สายตาของพระนางอ่อนลงด้วยความเมตตา “ เด็กคนนั้นเข้าใจเลือกจริง ๆ ตงเฉินในอดีตนั้นเป็นตำหนักของเต๋อเฟยในหลายรัชกาลที่ผ่านมา ทุกนางล้วนเป็นที่โปรดปราน” หลิวเช่อมอบตำหนักนี้ให้นางส่วนหนึ่งคงเพราะอยากย้ำเตือนถึงศีลธรรมและจริยาที่แฝงอยู่ในกายนางเพื่อที่จะได้ไม่มีใครกล้าต่อกรทั้งยังแบ่งเอาพื้นที่ซึ่งเรียกได้ว่าสงบที่สุดของวังแบ่งไว้ให้นางดูแล
 
ท่าทางลูกชายของนางจะประเมินความสามารถของลู่เจี๋ยยวี่ผู้นี้ไว้สูงไม่น้อย ทว่าใจของสตรีวัยแรกรุ่นหาได้มองเกราะป้องกันเหล่านี้ออก เรื่องสัมพันธ์หนุ่มสาวอย่างไรก็ต้องใช้เวลา นางส่ายศีรษะไปมาราวกับว่านอกเหนือจากนี้คงไม่สามารถพูดได้แล้ว “ จะอย่างไรก็ช่างเถิด เมื่อครู่นี้อ้ายเจียเห็นว่าเจ้าถูกคนว่าร้ายยังกล่าวกับรั่วหลันอยู่เลยว่าสมควรไปช่วยเจ้าสักหน่อย นึกไม่ถึงผ่านมาแค่วันก็รู้จักรับมือคนแล้ว ”
 
“ ทั้งหมดต้องกราบขอบพระทัยพระองค์ที่ช่วยอบรมสั่งสอนเพคะ ” ไป๋หรั่นคงไม่สามารถประกาศออกมาด้วยตัวเองว่าหม่อมฉันสุดทนแล้วเพคะถึงได้เลือกสวนกลับ ทว่านางกลับใช้ความจริงหนึ่งส่วนบาง ๆ มาเป็นตัวรับคำชมในครั้งนี้
 
ตลอดระยะเวลาในเซวียนเต๋อนางคอยสังเกตและซึมซับทั้งคำพูด วิธีการ รวมไปถึงการตัดสินใจของผู้เป็นไท่โฮ่วอยู่เงียบ ๆ จนแทบจะเรียกได้ว่าไร้ซึ่งจุดบกพร่องด้านมารยาทในวัง เหลือก็แต่ต้องลับเขี้ยวเล็บให้คมกว่านี้สักหน่อยเพื่อเอาชีวิตรอดในเขตแดนแสนอันตรายอันกว้างใหญ่เช่นวังหลวง
 
“ อบรมน่ะ อบรมไปแค่นิดเดียว ดูเจ้าสิ นำไปใช้เสียคล่องมือนัก ” คนอย่างหวังจื่อใช้ชีวิตมานานเห็นสตรีมาหลายรูปแบบ กับแค่เด็กสาวรุ่นลูกคนเดียวนางย่อมดูออกมานานแล้ว ลู่ไป๋หรั่นเป็นเด็กฉลาด รู้จักอดทน หน่วยก้านดีทั้งยังความคิดความอ่านไม่เลว อีกทั้งลูกชายนางก็ดูจะเอ็นดูอยู่มาก จัดได้ว่าเป็นหนึ่งในรายชื่อที่นางคิดอยากสนับสนุนให้เติบโตเพื่อกลายไปเป็นหนึ่งในลมใต้ปีกคนสำคัญ
 
ยามนี้ราชสำนักขาดทุนรอนเพราะสงคราม.. นางที่เป็นบุตรสาวคหบดีเรื่องนี้นับว่าช่วยส่งเสริมได้เป็นอย่างมาก
 
“ อ้ายเจียกำลังจะกลับตำหนักเซวียนเต๋อ เจ้า.. ”
 
เพื่อเป็นการทดสอบหนสุดท้าย เซียวจื่อไท่โฮ่วเอ่ยเบา ๆ อย่างไร้คำบอกใบ้ แต่ตามประสาเด็กดีรู้จักเอาอกเอาใจผู้ใหญ่ ลู่เจี๋ยยวี่ระบายยิ้มเบาบางพลางตอบว่า “ ถ้าเช่นนั้นให้ไป๋หรั่นร่วมทางไปส่งพระนางที่ตำหนักแล้วให้หม่อมฉันอยู่สนทนาคลายเหงาดีหรือไม่เพคะ? ”
 
เห็นไหม.. เด็กคนนี้ไม่เคยทำให้นางผิดหวังเลยแม้แต่ครั้งเดียว


 <div align="center">
<img width="450" src="https://i.imgur.com/F56Ani1.png" border="0" alt=""> 
 เซียวจื่อไท่โฮ่ว 
+20 ความสัมพันธ์โบนัสหัวดี 
+5 ความสัมพันธ์สนทนาประจำวัน

</div>

</div>

 

</div></div> </div> 

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Chonburi'); Chonburi {font-family: 'Chonburi';}
</style>

หน้า: [1]

The Myth of Han's Archiver

ระเบียงทางเดินซวิ่นเยว่