เว็บบอร์ด › ถนนสิบลี้ › [RPG] 婚礼吉日 - งานมงคลสมรสฉางซานเซียนหวางและเว่ยเจียเหลียนฮวา

Watcher โพสต์ 2025-8-4 21:13:25

[RPG] 婚礼吉日 - งานมงคลสมรสฉางซานเซียนหวางและเว่ยเจียเหลียนฮวา

<style type="text/css">BODY{background:url("https://img2.pic.in.th/pic/053865c2022de1a96c3ce32a50d09216f23f965d587c0-VjxQfg_fw658webp.png?1; background-attachment:fixed; %7D</style>

   <style>
      #Wedding01 {
            border: 0px solid;
    border-radius: 50px;
    background-image: url("https://i.imgur.com/meLD9VX.png"); }
      #Wedding02 {
            border: 0px solid;
            width: 75%;
                background-color: #9B1B30;
                box-shadow: #000000 5px 5px 5em;}
#Wedding03 {
    width: 600px;
    border: 0px solid #2d2a23 ;
    padding: 50px;
    box-shadow: #FFF8F0 2px 2px 1em;
border-radius: 25px;
    background-image: url("https://i.imgur.com/pGX3lk9.png");}
table {
    border-collapse: collapse;
    width: 92%;
   vertical-align: middle;
    border: 0px solid #011F39 }
th {
    padding: 15px;
    text-align: center;
    vertical-align: middle;
    border: 0px solid #011F39; }

</style>

<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Charmonman:wght@400;700&family=Niramit:ital,wght@0,200;0,300;0,400;0,500;0,600;0,700;1,200;1,300;1,400;1,500;1,600;1,700&family=Zhi+Mang+Xing&family=Niramit:ital,wght@0,200;0,300;0,400;0,500;0,600;0,700;1,200;1,300;1,400;1,500;1,600;1,700&display=swap" rel="stylesheet">

<div style="left: 0px; position: fixed; bottom: 0px;">
<img width="160" src="https://i.imgur.com/wip9mRU.png" border="0" alt=""><br>
<iframe width="160" height="90"
src="https://www.youtube.com/embed/46HSKhILCUk?autoplay=1&amp;loop=1&amp;playlist=46HSKhILCUk" frameborder="0" allow="autoplay; encrypted-media" allowfullscreen="">
</iframe></div>

<div style="right: 50px; margin-top: 0px;position: fixed; top: 0px;">
<img height="300" src="https://img2.pic.in.th/pic/55edafb53d6b1ec69deee6c8b234c0bc8fb5cd971d278-mwPssU_fw658webp.png" border="0" alt=""></div>

<div align="center">
<font face="Niramit" size="3" color="#ffffff">
<div id="Wedding01">
<div id="Wedding02">

<div style="height: 400px; background: linear-gradient(rgba(155, 27, 48,0) 50%, rgba(155, 27, 48,1)),url(https://img2.pic.in.th/pic/abc1cc0d9ae605988fb22d58c38d1610001aab0b2788d-WYiXx6_fw658webp.png) center/cover no-repeat;"></div>


<br>

<div style="margin-top: -300px; ">
<img style="height: 600px;" src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/-382e5c49ba8c22ef2.png" border="0" alt=""></div>


<br><br>
<marquee direction="up" style=""><div style="text-align: center;"><font face="Zhi Mang Xing" size="4" color="#ffffff">
<i>风雪千山终不阻，<br>
此生一诺共浮屠。<br>
执手天地为证据，<br>
愿将心火照前途。<br></i></font>
</div></marquee><br><br>
<img style= "height: 50px;" src="https://i.imgur.com/pm7vOBw.png" border="0" alt=""><img style= "height: 50px;" src="https://i.imgur.com/pm7vOBw.png" border="0" alt=""><br><br>

<div id="Wedding03">
<font face="Niramit" size="3"><font color="White">
<font face="Zhi Mang Xing" size="7" >婚礼吉日</font><br><br><font face="Niramit" size="5"><b>งานมงคลสมรสฉางซานเซียนหวางและเว่ยเจียเหลียนฮวา</b></font><br><br> <b><i> วันที่ 7 เดือนชีเยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบเอ็ด </b></i> <br>พระราชทานสมรสโดยใต้หล้าฮ่องเต้ เพื่อเฉลิมพิธีสู่ขอแห่งวาสนา<br>
ระหว่างฉางซานเซียนหวาง หลิวชุ่น กับพระสนมเสียนอี๋ เว่ยเจียเหลียนฮวา<br><br>

ในฤกษ์มงคลประจำวัน วันที่เจ็ดแห่งเดือนชีเยว่ แห่งศกเจี้ยนหยวนที่สิบเอ็ด จวนฉางซานเซียนหวางซึ่งตั้งอยู่ ณ ทางเหนือของวังหลวง ได้รับการจัดเตรียมอย่างประณีตเพื่อใช้เป็นสถานที่ประกอบพิธีมงคลสมรสพระราชทานครั้งนี้

<br><br>
<img style= "height: 300px;" src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/cf014ad6cd67147133d961659cc5a01b34b87d00299b4-SaNLoM_fw658webp.png" border="0" alt=""><br><br>
<font face="Niramit" size="5"><b>ภายในงานมงคลสมรส</b></font><br><br>
<font face="Niramit" size="">
<table>
<tbody>
    <tr>
<th><img style="width:100%;" src="https://img2.pic.in.th/pic/5c0f8b51a50b8e03fa824bf13a91ae8ab073034540d0a-X7rOJT_fw658webp.png" border="0" alt=""></th>
            <th><div style="text-align: left;">&emsp;&emsp; เมื่อก้าวเข้าสู่ภายในงานมงคลสมรสของฉางซานเซียนหวาง หลิวชุ่น กับพระสนมเสียนอี๋ เว่ยเจียเหลียนฮวา ผู้เป็นดั่งจันทร์เร้นหลังม่านเมฆ ย่อมสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายของความสงบงามที่อบอวลอยู่ในทุกอณูห้วงเวลา งานนี้แม้ได้รับพระราชทานจากใต้หล้า ทว่ากลับดำเนินไปด้วยความขรึมขลัง หาใช่ความโอ่อ่าครึกครื้นอย่างงานเฉลิมแผ่นดินไม่
<br>
&emsp;&emsp; ม่านไหมสีแดงเลือดหมูแขวนเรียงรายระหว่างเสาไม้หอม ลวดลายมังกรหงส์ปักทองบนผืนผ้าโบกเบาเคลื่อนไหวตามแรงลม ข้างตะเกียงหยกถูกจุดส่องให้แสงนวลสลัวทั่วห้องพิธี กลิ่นกำยานจันทน์แทรกกลิ่นอบเชยลอยอวลทั้งยามพิธีและระหว่างการรับรองแขกเหรื่อ
<br>
&emsp;&emsp; ภายในงานจัดให้มีพานของประดับมงคล และต้นไม้มงคลประจำฤดูประดับในกระถางเคลือบโบราณ ทอดเรียงตลอดแนวกำแพงด้านใน พร้อมป้ายคำอวยพรซึ่งผู้ใกล้ชิดต่างร่วมเขียนถวาย ทั้งคำว่าสุขสมปรารถนา ด้ายแดงมั่นคง และอักษร囍 (ซังฮี้) ปรากฏทั่วทั้งงาน</div>
            </th>
    </tr>

<tr>      
       <th><div style="text-align: left;"><font size="3">&emsp;&emsp; ในห้องเลี้ยงด้านหลัง พานอาหารจัดเรียงด้วยความประณีต ซุปเยื่อไผ่รังนกถูกยกมาในถ้วยหยก ซี่โครงกวางตุ๋นแดงส่งกลิ่นหอมอ่อน ดอกบัวสอดไส้ข้าวเหนียวปรากฏอยู่ในจานแกะลายมังกร และบัวลอยรูปปลาทองลอยอ้อยอิ่งในน้ำลำไยร้อนหวาน เสิร์ฟควบคู่สุราบ๊วยกับชาร้อนอู่หลงจากเหอหนาน ทุกจานเหมือนกล่าวซ้ำถึงชื่อของเจ้าสาวที่เปรียบดั่ง “ดอกบัวในลำน้ำสงบ”</font></div></td>
       <th><img style="width:100%;" src="https://img2.pic.in.th/pic/f224ec44353ff8b1baec372c4fc06a4da43471b136eae-OHEslp_fw658webp.png" border="0" alt="">
</th>
    </tr>

</tbody></table></font><br><br>
<img style="height: 300px;" src="https://img2.pic.in.th/pic/5e8274b95034c5e632871f7060183169592040f533d09-QqV3dl_fw658webp.png" border="0" alt=""><br><br><i>ผู้ที่เข้าร่วมงานจะได้รับของชำร่วยในงาน<br>2 point, 30 ตำลึงเงิน, 10 ถุงเกลือ, 2 สุรานารีแดง, พัดบุปผาบานจันทร์เพ็ญ<br><br>ผู้ใดที่ไม่ได้อยู่ฉางอัน หรือ เป็นสามัญชน<br>สามารถสวมร่าง NPC ประกอบ เข้าร่วมงานมงคลสมรสเพื่อรับของชำร่วยได้</i>
</font></font></div>
<br><br><br><br>

<div style="margin-top: -400px; ">
<div style="height: 470px; background-image: url('https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/8974326fa9d5be29ba471991daf5733f90dafe6224c13-OVMq5m_fw658webp.png');
background-position : center bottom;
background-size: cover;
background-repeat: no-repeat;"></div></div>
</div>
</div>
</font>
</div>

WeijiaLianhua โพสต์ 2025-8-8 01:03:30

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย WeijiaLianhua เมื่อ 2025-8-8 01:04 <br /><br /><style>
        #ZhiLian01 {
          border: 0px solid;
    border-radius: 10px;
    background-image: url("https://i.imgur.com/ujhleR3.jpeg"); }
        #ZhiLian02 {
          border: 0px solid;
          width: 75%;
    box-shadow: #000000 5px 5px 5em;
    background-color : #F2F1ED;}
#ZhiLian03 {
          border: 0px solid;
          padding: 0px 50px;
          width: 75%;}
#ZhiLian04 {
          border: 0px solid;
          padding: 30px;
          width: 500px;
          box-shadow: #000000 5px 5px 5em;
              background-image: url("https://i.imgur.com/IFRHQ59.png");}

</style>

<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Charmonman:wght@400;700&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Niramit:ital,wght@0,200;0,300;0,400;0,500;0,600;0,700;1,200;1,300;1,400;1,500;1,600;1,700&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Zhi+Mang+Xing&display=swap" rel="stylesheet">


<div align="center">
<font face="Sarabun" size="3" color="#4C4C57">
<div id="ZhiLian01">
<div id="ZhiLian02">
<div style="height: 1200px; background-image: url('https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d24e426ac5f4f0025b9adb4c4717f7fa2858a55a15b2e3-C3p10l_fw658webp_11zon.png'); background-repeat: no-repeat; background-size: cover;"></div>
<div style="margin-top: -1000px; text-align: center;"><b>
<img height="300" src="https://img2.pic.in.th/pic/d82c05b49ff8092e33ac7c39a447629be02da48d5e407-1F2pzF_fw658webp_11zon.png" border="0" alt=""><br>
<span style="text-shadow: #696969 5px 5px 10px"><font size="6"><font face="Zhi Mang Xing">月影中之芙蓉</font><br>บงกชกลางเงาจันทร์</font><br><font size="4"> วันที่เจ็ด ชีเยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบเอ็ด <br> ยามเหม่า ถึง ยามอู่ ( 5.00 - 13.00 น. ) </font></span></b>

</div><br><br>
<div style="margin-top: -50px; ">
<div id="ZhiLian03">
    <div align="left">

&emsp;&emsp; <font size="5"> รุ่งอรุณเบิกฟ้าในยามเหม่า</font> ร่างของสตรีผู้นอนใต้ผ้าแพรบางค่อย ๆ ขยับกายขึ้นโดยเจือความเกียจคร้านน้อยกว่าทุก ๆ วันหากเป็นวันปกตินางคงต้องร้องขอเวลาสักเค่อนอนต่อให้เต็มที่มากกว่านี้ทว่าต่อให้นางจะร้องขอสิ่งใดสิ่งที่จ้าวหนิงเฟยจะกระทำต่อ <b>หวางเฟย</b> ของนางคือการดึงร่างเล็กให้ลุกขึ้นจากเตียงให้จงได้
<br><br>
&emsp;&emsp; ใช่ วันนี้คือวันที่เจ็ดเดือนเจ็ด วันงานมงคลสมรสของสตรีผู้เกียจคร้านนี่เอง
<br><br>
&emsp;&emsp; “ตื่นแล้ว ตื่นแล้ว”
<br><br>
&emsp;&emsp; “ตื่นแล้วก็ดีเพคะ ได้เวลาเตรียมตัวแล้วขบวนเจ้าสาวจะมาถึงในช่วงต้นยามซื่อนะเพคะ”
<br><br>
&emsp;&emsp; จ้าวหนิงเฟยไม่รอช้ากระทำการลากเว่ยเจียเหลียนฮวาให้ไปยังถังไม้ที่นางเตรียมน้ำอุ่น ๆ ลอยกลีบดอกมู่ตานขาวหิมะและกลีบดอกเหลียนฮวาสีชมพูพันทิพย์ บรรจงขัดศรีฉวีวรรณกายบางจนขาวผ่องยิ่งกว่าวันไหน ๆ ยิ่งกว่าครั้งที่สตรีตรงหน้าได้เข้าห้องหอไร้กิจกรรมครั้งแรกด้วยซ้ำอย่างน่าขบขัน
<br><br>
&emsp;&emsp; แต่หากให้เทียบน้ำหนักในใจของสตรีในอ่างวันนี้เป็นวันสำคัญยิ่งกว่าในที่โอรสสวรรค์มาเยือนตำหนักคราแรกเสียอีก
<br><br>
&emsp;&emsp; เมื่อการชำระร่างกายอย่างพิถีพิถันเสร็จสิ้นร่างเล็กค่อย ๆ ลุกขึ้นจากน้ำลอยกลีบบุปผาก้าวออกจากอ่างไม้สักตามการประคองของจ้าวหนิงเฟยหลังจากนี้คือความไว้เนื้อเชื่อใจของนางที่มีต่อบ่าวใช้ทุกคนที่คัดเลือกติดตามออกจากวังแล้วว่าจะเสกสรรค์สตรีผู้สูงศักดิ์ผู้เป็นตัวเอกในวันนี้ได้งดงามเพียงใด
<br><br>
&emsp;&emsp; อาภรณ์งามสีชาดสวมทับผิวกายสีซีด ขับให้ร่างบางดูขาวผ่อนเช่นเกล็ดหิมะยามเหมันต์ สีเขียวทาบทับแลงดงามส่งความสงบราวกับสมดุลหยินหยาง ลวดลายหงส์ ดอกมู่ตาน เมฆมงคลล้วนสะท้อนความอ่อนโยนและอำนาจในเวลาเดียวกัน
<br><br>
&emsp;&emsp; ครั้นเดินมาประทับนั่งหน้าคันฉ่องทองคำวาวจนสะท้อนใบหน้างาม   มือไม้หนึ่งคู่บรรจงตบแต่งใบหน้าด้วยความบรรจงมือไม้อีกสองคู่บรรจงประโคมตกแต่งเรือนผมอย่างวิจิตรปักปิ่นทองประดับพลอยสีแดงทับทิมงดงามให้สตรีผู้เป็นเจ้าสาวงดงามที่สุดในวันนี้
<br><br>
<div align="center"><marquee direction="left" style="">
<img style= "height: 400px;" src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/180041217ea3e25f7334b5dce651d508.jpg" border="0">
<img style= "height: 400px;" src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/5f3cf88ba5f943a44dd83976c2d7121e.jpg" border="0">
<img style= "height: 400px;" src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/e7a55f201bd6571ddf236d0c85bfcf53.jpg" border="0">
<img style= "height: 400px;" src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/4c0955d3678caf99a02a4d148f0145fe.jpg" border="0"></marquee></div>
<br><br>
&emsp;&emsp; “งดงามมากเพคะ”
<br><br>
&emsp;&emsp; “หากในยามทั่วไปข้าคงบอกว่าความงามนี้ไม่เท่ากับสตรีผู้งดงามที่สุดในชีวิตของข้า” ดวงตากลมเมล็ดซิ่งจดจ้องสตรีผู้อยู่ในเงาสะท้อนนางที่ไม่เคยเอ่ยว่าตนเป็นสตรีผู้งดงามเลยสักครายกมือขึ้นสัมผัสคันฉ่องเบา ๆ นางที่เป็นเพียงสตีใบหน้างามเพียงพิศไม่แสลงตา หาได้งดหยดย้อยดั่งเทพธิดาจำแลงเช่นลู่เจี่ยเจียไม่มิได้อ่อนหวานเฉกเช่นลูกกวางตัวน้อยน่าถนอมเช่นซ่างกวนเหม่ยเหมย ทว่าในวันนี้ทัศนะที่ได้แลตรงหน้าช่างงดงามเกินกว่าผู้ใด ใบหน้าหวานผู้ได้รับการประโคมจนกลายเป็นเซียนสาวแย้วสรวลอย่างพอใจ“งดงามจริง ๆ นั่นแหละ”
<br><br>
&emsp;&emsp;“พระสนม—”
<br><br>
&emsp;&emsp; “คุณหนูสามเรียกเช่นนั้นไปก่อนจะพ้นพิธีการก็แล้วกัน”
<br><br>
&emsp;&emsp; “เจ้าค่ะคุณหนูสาม ขบวนเจ้าสาวมาถึงแล้ว”
<br><br>
&emsp;&emsp; จากยามเหม่าสู่ยามซื่อดวงตะวันส่องขึ้นเหนือฟ้าตั้งแต่เมื่อใดไม่อาจทราบได้ รู้ตัวอีกทีขบวนเจ้าสาวก็มารอรับถึงหน้าเขตที่พักในวังฝ่ายนอกเสียแล้วมือเรียวซีดของสตรีผู้อยู่แต่ในห้องตำราไม่ออกไปชมฟ้าดินค่อย ๆ เลื่อนไปวางบนมือเล็กของจ้าวหนิงเฟยรับการประคองลุกขึ้นเพื่อก้าวเดินออกจากห้องหับไปยังหน้าตำหนัก แลเห็นขบวนเจ้าสาวแสนยิ่งใหญ่ อาชาน่าเกรงขามแปดตัวแต่งผ้าสีชาดงดงาม เกี้ยวใหญ่แปดคนหาม ปักลายมังกร–หงส์ทอง ขบวนบ่าวใช้ถือธงประจำจวนฉางซานเซียนหวางและถือป้ายขบวนงานแต่งนักดนตรีถือขลุ่ย ซอ และฆ้อง กลอง
<br><br>
&emsp;&emsp; บุรุษผู้หนึงที่เป็นขันทีหลวงรับหน้าที่หัวหน้าขบวนอ่านคำขอรับเจ้าสาวขึ้นเกี้ยวหน้าตำหนัก
<br><br>
&emsp;&emsp; 「奉天承運，奉王命而來，請迎新娘出宮，入府成婚。」
<br>
&emsp;&emsp; (ตามราชโองการ ขอรับตัวเจ้าสาวเพื่อเข้าสู่พิธีอภิเษกสมรส ณ จวนหวางเย่)
<br><br>
&emsp;&emsp; บัดนั้นราวกับเป็นสัญญาณของการเริ่มต้นพิธีการร่างเล็กในอาภรณ์สีชาดคลุมใบหน้างดงามค่อย ๆ เดินตรงออกจากตำหนักมายังหน้าประตูอันมีกระถางไฟมงคลตั้งอยู่กลางทางมันเป็นสิ่งที่นางจำต้องก้าวข้ามผ่านมันตามพิธีเพื่อเป็นการปัดเป่าสิ่งชั่วร้ายออกจากกายมือเล็กถือพัดกลมสีแดงประดับพลอยระย้าไว้ตรงหน้าให้มั่นคงจ้าวหนิงเฟยคอยเป็นบ่าวที่ประคองตลอดทาง บ่าวอีกสามคนช่วยยกชายอาภรณ์ไม่ไห้โดนฟืนไฟเพื่อก้าวข้ามอย่างราบรื่นทุกย่างก้าวนั้นช่างสง่างามตามที่นางได้ฝึกฝน
<br><br>
&emsp;&emsp; 「奉命成婚，請引路。」
<br>
&emsp;&emsp; (ผู้น้อยน้อมขึ้นเกี้ยวตามราชโองการ เชิญท่านนำทาง)
<br><br>
&emsp;&emsp; วจีใส่เอ่ยต่อขันทีหลวงผู้นำทางสำหรับงานมงคลสมรสนี้โดยเฉพาะแล้วการเดินทางจากวังหลวงผ่านเส้นทางหลักของถนนสิบลี้ได้เริ่มต้นขึ้น ขบวนเจ้าสาวสีชาดประดับผูกผ้าสีแดงสดเป็นรูปดอกไม้งดงามค่อย ๆ เคลื่อนไปตามเส้นทางที่สองข้างทางเต็มไปด้วยชาวบ้านมากมายผ่านเส้นทางที่ปูด้วยผ้าแดงตรงไปทางเหนือของวังหลวงเพื่อตรงไปยังจวนฉางซานเซียนหวาง
<br><br>
&emsp;&emsp; มือเล็กแอบเลิกผ้าคลุมขึ้นเล็กน้อยครั้นอยู่ในเกี้ยวดวงตากลมจับจ้องผู้คนภายนอกเกี้ยวที่ร่วมชมขบวนส่งเจ้าสาวของนางด้วยอารมณ์ที่หลากหลายนัก เขินอาย ขอบคุณ ปิติยินดี เสียงประทัดดังสนั่นหวั่นไหวราวกับจะปัดเป่าสิ่งอัปมงคลออกจากผืนแผ่นดิน แสงอาทิตย์ยามอู่สาดส่องลงมาต้องกับเกี้ยวเจ้าสาวสีแดงสดที่ประดับประดาด้วยผ้าไหมชั้นดีและพู่ระย้าสีทองอร่ามตา เสียงกู่ฉินและผีผาบรรเลงเพลงมงคลกังวานไปทั่วทุกหนแห่ง ท่ามกลางเสียงโห่ร้องยินดีของชาวบ้านที่ยืนแน่นขนัดอยู่สองข้างทาง เกี้ยวเจ้าสาวสีแดงสดที่ถูกประดับประดาอย่างสวยงามค่อยๆ เคลื่อนเข้ามาหยุดหน้าประตูจวน
<br><br>
&emsp;&emsp; ณ ปลายทางของจุดหมาย จวนหลังโตที่นางไม่เคยมาเยือนสักครั้งในบัดนี้กลับกำลังเข้ามากลายเป็นนายหญิงประจำสถานที่งดงามแห่งนี้หน้าประตูได้ปรากฎร่างบุรุษคุ้นตาในอาภรณ์สีชาดเช่นเดียวกันยืนเด่นท่ามกลางบ่าวผู้ประจำที่ตามจุดที่ควรอยู่ เรือนเกศาสีดำรวบขึ้นเก็บปักกวานสีทองใบหน้าหล่อเหลาที่นางเฝ้าพิศไม่หน่ายดูผ่องใสกว่าทุก ๆ วัน วงคิ้วขนงคมดั่งคันศร ดวงตาสีรัตติกาลงดงามราวกับท้องนภายามราตรีของนางจับจ้องมาที่เกี้ยวเจ้าสาวพร้อมริมฝีปากแย้มยิ้มจนสัมผัสได้ถึงความปิติยินดีของเขา
<br><br>
&emsp;&emsp; บุรุษผู้นี้คือฉางซานเซียนหวาง — หลิวชุ่น
<br><br>
&emsp;&emsp; หรือ จีหยานของนาง…
<br><br>
&emsp;&emsp; อา…บุรุษผู้นี้เหตุใดจึงหล่อเหลานัก
<br><br><div align="center">
<img style= "width: 50%;" src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/2162f937ae9ac71d88e96ddc70c16433.jpg" border="0"></div>
<br><br>
&emsp;&emsp; ยามเมื่อเกี้ยวเจ้าสาวหยุดลงฉางซานเซียนหวางค่อย ๆ เดินตรงเข้าไปประชิดเกี้ยว หัวใจเต้นระรัวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน มือที่เคยถือดาบคู่กายกลับสั่นไหวเล็กน้อยเมื่อยื่นออกไปเปิดม่านเกี้ยว เขาเห็นสตรีแสนซนแอบเปิดผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวก่อนเวลาอันควรสอดส่องนอกเกี้ยวจนสบตากันเข้าจนได้ ความงดงามที่แทบจะสะกดลมหายใจทำให้มือที่ยื่นเข้าไปชะงักค้าง ทว่าภาพตรงหน้าเป็นเพียงแค่ช่วงเวลาเพียงพริบตานางที่รู้ตัวว่าตอนนี้ต้องลงจากเกี้ยวแล้วก็เร่งปิดใบหน้าคืนเหลือเพียงมือเรียวขาวที่ประดับด้วยแหวนหยกสีเขียวมรกตเอื้อมออกมาจากในเกี้ยวเพื่อรับมือของเขา
<br><br>
&emsp;&emsp; สตรีของผู้ใดกันแสนซนจริงนัก
<br><br>
&emsp;&emsp; น้ำเสียงสรวลเบาบางลอดออกมาจากลำคอแกร่งก่อนที่เขาจะกระแอมไอออกมาเบา ๆ ราวกับต้องการตั้งสติให้มั่น
<br><br>
&emsp;&emsp; "เสี่ยวเหลียนฮวา... เข้าไปในจวนของเรากันเถิด"
<br><br><div align="center">
<img style= "width: 50%;" src="https://img2.pic.in.th/pic/7a28d885531fc7de67a831ed6227ef77.jpg" border="0"></div>
<br><br>
&emsp;&emsp; เว่ยเจียเหลียนฮวาค่อย ๆ ขยับลุกขึ้นจากเกี้ยวโดยมีแขนแกร่งให้จับประคองท่ามกลางสายตาของผู้คนนับร้อยนับพันที่จับจ้องมาที่คู่บ่าวสาว ความงามของนางภายใต้ผ้าคลุมหน้าสีแดงนั้นไม่อาจถูกบดบังได้เลย พวกเขาเดินเคียงคู่กัน ก้าวผ่านประตูจวนเข้าไปภายในราวกับเป็นตัวแทนของเทพเซียน
<br><br>
&emsp;&emsp; เริ่มต้นพิธีกราบไหว้ฟ้าดินเพื่อกลายเป็นคู่ยวนยางอย่างแท้จริง

</div><br><br>
<img style= "width: 50%;" src="https://img2.pic.in.th/pic/3cd792bb84fe6d735eadc4ed6ebd1a6c5df4f1de3664a0-jvqgEO_fw480webp.png" border="0"><br>

<br>

<img style= "width: 75%;" src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/3e558b428bc2798ada28d7067969f8308aa0a842f956-fBiPJm_fw658webp_11zon.png" border="0" alt=""> <br><br>
<br><br>

@Admin
<br><br><br><br><br>

</div>

        </div>
<div style="margin-top: -200px; ">
<div style="height: 450px; background-image: url('https://img2.pic.in.th/pic/997474d9f1fa22b3deb3f9e8f3f5e600973a636a4f869b-1TtaqD_fw658webp_11zon.png');
background-repeat: no-repeat;
background-size: cover;
"></div></div>

        </div>
        </div>
</div></font></div>

LinYa โพสต์ 2025-8-8 04:04:09

<span id="docs-internal-guid-efccda64-7fff-dc13-7f38-e5104b481956"><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/-4_20250603154522.md.png" width="500" _height="57" border="0"><font face="Sarabun" style="" size="3"></font></span></p><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" style="" size="3"><br></font></span></p><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" style="" size="4" color="#4169e1"><b>วันที่ 07 เดือน 7 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11</b></font></span></p><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" size="4" color="#4169e1"><b>ยามซื่อ - ยามอู่ เวลา 09.00 - 13.00 น. ณ ถนนสิบลี้ ฝั่งตะวัน หน้าร้านเซียงเฉินเสี่ยวพู้&nbsp;</b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" size="3">            ไป๋จิ่นหงที่ตอนแรกยังนั่งก้มหน้าเช็กบัญชีอยู่หลังเคาน์เตอร์ร้าน ท่ามกลางความเงียบงันของวันหยุด กลับสะดุ้งเงยหน้าขึ้นเมื่อเสียงฆ้องกลองกระหึ่มลั่นไปทั้งถนนสิบลี้ ดวงตาสีน้ำตาลเข้มของเขากระพริบปริบ ก่อนจะเหลือบตามองเจ้าแมวอ้วนขนฟูที่กำลังยืดตัวอยู่บนเบาะ <b><font color="#556b2f">“ไปดูไหม?” </font></b>เขาถามมันเรียบ ๆ แล้วไม่รอคำตอบใด มือหนาก็อุ้มเจ้าชือฟ่านแนบอก เดินออกจากหน้าร้านไปเงียบ ๆ แบบที่เขาเป็นเสมอ</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">            </span><font face="Sarabun" size="3">เมื่อเขาเดินมาถึงริมถนน ภาพตรงหน้าก็ทำให้แม้แต่คนสุขุมอย่างไป๋จิ่นหงยังต้องชะงักเล็กน้อย ขบวนเจ้าสาวเคลื่อนมาจากทิศของถนนอีกฝั่งปลายทางคือจวนฉางซานเซียนหวาง ราวกับคลื่นแดงสดกำลังพัดพาเอาความเป็นสิริมงคลมาสู่ผืนแผ่นดินฉางอัน อาชาศึกแปดตัวที่แต่งเครื่องประดับสีชาดอย่างงดงาม ก้าวย่างอย่างองอาจจนพื้นดินแทบสั่นสะเทือน พวกมันถูกบังคับอย่างดี หัวสูง คอเชิด เดินอย่างสง่างามราวรู้ว่ากำลังแบกเกียรติของผู้ใดยามปรากฏกายต่อหน้าผู้คน ขบวนเกี้ยวใหญ่นั้นปักลายมังกรคาบแก้วและหงส์กางปีก แผ่นป้ายฉลุทองลวดลายงามล้ำส่องประกายระยับเมื่อต้องแสงอาทิตย์ยามอู่ เสียงประทัดแตกกระเจิงดังลั่นทุกฝีก้าว ตัดกับเสียงฆ้องกลองที่บรรเลงอย่างพร้อมเพรียง และเสียงขลุ่ยหวานแหลมที่แทรกในบรรยากาศยิ่งใหญ่ของดนตรี</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">            </span><font face="Sarabun" size="3">ไป๋จิ่นหงยืนนิ่งอยู่ริมถนน กอดเจ้าชือฟ่านที่พลิกตัวบนแขนของเขาอย่างไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น ขณะที่ฝูงชนสองข้างทางส่งเสียงโห่ร้องยินดี ยิ้มแย้มตื่นตาตื่นใจ เด็กน้อยโบกพัดเล็ก ๆ ชาวบ้านเฒ่าทอดสายตาปริ่มสุข ชายหนุ่มมองเกี้ยวเจ้าสาวเคลื่อนตัวผ่านหน้าเขาไปอย่างช้า ๆ กลีบดอกเหมยและกุหลาบแดงที่โปรยปรายจากบ่าวรับใช้นำขบวนล่องลอยลงมากระทบพื้น ปะปนกับกลิ่นธูปหอมและกลิ่นดอกไม้มงคลที่แต่งแต้มน้ำอบจีนจาง ๆ ลอยมากระทบจมูกเขา</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">          <b><font color="#556b2f"></font></b></span><font face="Sarabun" size="3"><b><font color="#556b2f">“อลังการดีเหมือนกัน” </font></b>เขาพึมพำกับตัวเองเบา ๆ แล้วก็ต้องหลบกลีบดอกไม้ที่โปรยตรงหน้าอย่างเก้อ ๆ เจ้าชือฟ่านส่งเสียงร้องเบา ๆ ในอ้อมแขนของเขาเหมือนจะบ่นเรื่องเสียงดัง</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">         <b><font color="#556b2f"> </font></b></span><font face="Sarabun" size="3"><b><font color="#556b2f">“อดทนหน่อยเจ้าอ้วน…”</font></b> ไป๋จิ่นหงก้มลงกระซิบมันเบา ๆ พลางมองขบวนแห่ที่เคลื่อนผ่านไปอย่างเงียบ ๆ จิตใจเขากลับไม่ค่อยมีความคิดใด ๆ เกี่ยวกับงานแต่งเลย เพียงแค่รู้สึกว่าวันนี้มีบางอย่างเปลี่ยนไปบางที เมื่อแม่นางหลินหยากลับมา นางคงอยากรู้รายละเอียดของขบวนนี้แน่ ๆ เขาคงต้องเล่าให้ฟังเสียหน่อย…</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">            </span><font face="Sarabun" size="3">แต่ตอนนี้…</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">         <b><font color="#556b2f"> </font></b></span><font face="Sarabun" style="" size="3"><b><font color="#556b2f">“กลับร้านดีกว่า เจ้าแมวจะหลับอีกแล้ว”</font></b> ไป๋จิ่นหงหันหลังกลับ ทิ้งขบวนมงคลไว้เบื้องหลังโดยไม่แสดงอารมณ์มากนัก แต่แววตาเงียบสงบของเขากลับฉายแววแปลกประหลาด ราวกับกำลังครุ่นคิดถึงอะไรบางอย่างที่ตนเองก็ยังไม่เข้าใจนัก <i><b><font color="#556b2f">'ขอให้มีความสุขแล้วกันนะ ทั้งเจ้าสาวและเจ้าบ่าวมือใหม่'</font></b></i></font></span></p><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" style="" size="3"><br></font></span></p><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/-4_20250603154522.md.png" width="500" _height="57" border="0"><font face="Sarabun" style="" size="3"></font></span></p><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><br></span></p><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><br></span></p><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" size="3">@Admin&nbsp;</font></span></p><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" size="3"><br></font></span></p><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" size="3">@WeijiaLianhua&nbsp;</font></span></p><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" size="3"><br></font></span></p><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" size="3"><b>อื่น ๆ :</b> เนื่องจากเห็นว่าโจรมาช่วงเริ่มพิธี ทางนี้เห็นแค่เกี้ยวเจ้าสาวฉะนั้น สู้ ๆ นะครับ 555555555</font></span></p><div><span style="font-size: 12pt; font-family: Sarabun, sans-serif; color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><br></span></div></span><p></p>

SuYao โพสต์ 2025-8-8 21:15:05

วันที่ 7 ชีเยว่ รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11 ยามซื่อ (เวลา 09.00 - 11.00 น.)https://img2.pic.in.th/pic/111953632.gif

ขณะที่แสงตะวันยามสายคล้อยเคลื่อนเหนือศีรษะ แสงสีทองอ่อน ๆ ทาบทาไปทั่วถนนสิบลี้ วันนี้ดูคึกคักเป็นพิเศษ เสียงซุบซิบนินทา เสียงทักทายปราศรัยดังระงมไปทั่ว อากาศอบอวลไปด้วยความตื่นเต้นและความคาดหวัง ผู้คนต่างพากันออกมาจับจองพื้นที่ริมสองข้างทาง บ้างก็ยืน บ้างก็นั่งยอง ๆ บนพื้น บ้างก็ปีนป่ายขึ้นไปบนแคร่ไม้ที่ยกสูงขึ้นมาเป็นพิเศษ เพื่อรอชมขบวนแห่บางอย่างที่กำลังจะมาถึง

ท่ามกลางฝูงชนที่เบียดเสียดกันนั้น มีร่างเล็กของหมอหญิงซูเหยาแทรกตัวอยู่ นางสวมชุดผ้าฝ้ายสีม่วงอ่อนเนื้อหยาบที่บ่งบอกถึงฐานะสามัญชน มือเรียวบางของนางถือตะกร้าสานขนาดเล็ก ภายในบรรจุสมุนไพรสดและแห้งหลากชนิด กลิ่นหอมอ่อน ๆ ของพืชพรรณเหล่านั้นลอยฟุ้งแตะจมูกผู้คนที่อยู่ใกล้เคียง ดวงตาคู่กลมของซูเหยามีประกายแห่งความอยากรู้อยากเห็นเช่นเดียวกับชาวเมืองคนอื่น ๆ แต่นางไม่ได้ผลักดันหรือเบียดเสียดผู้ใด เพียงแค่ยืนรออย่างอดทน ตรงมุมหนึ่งของถนน

เสียงประทัดดังสนั่นหวั่นไหวขึ้นมาจากทางหัวถนน เป็นสัญญาณว่าขบวนแห่กำลังใกล้เข้ามาแล้ว เสียงโห่ร้องยินดีของชาวเมืองดังกระหึ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง ซูเหยามองไปยังต้นเสียง เห็นธงประจำจวนฉางซานเซียนหวางผืนใหญ่โบกสะบัดนำหน้า ตามด้วยกลุ่มชายฉกรรจ์ในชุดสีสันสดใส บ้างถือป้าย บ้างตีกลองและฉาบ เสียงดนตรีบรรเลงอย่างครึกครื้น เร้าใจ

แล้วสิ่งที่ทุกคนรอคอยก็ปรากฏขึ้น เกี้ยวขนาดใหญ่สีแดงสดถูกหามโดยชายร่างกำยำถึงแปดคน ตัวเกี้ยวประดับประดาด้วยผ้าไหมชั้นดี พู่ระย้าสีทองห้อยระย้าระยิบระยับตามจังหวะการก้าวเดินของคนหาม แสงแดดยามสายส่องกระทบกับตัวเกี้ยว เกิดเป็นประกายแวววาวสวยงามจับตา ซูเหยาอดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นป้องสายตาเล็กน้อย

นางไม่เคยเห็นเกี้ยวที่สวยงามและใหญ่โตเช่นนี้มาก่อน ในความทรงจำของนาง ขบวนแห่ทั่วไปมักจะมีขนาดเล็กและเรียบง่ายกว่านี้มากนัก ผู้คนที่อยู่รอบข้างนางต่างพากันชี้ชวนและส่งเสียงชื่นชมไม่หยุดหย่อน บางคนก็พนมมือขึ้นอธิษฐานขอพร

ใจกลางเกี้ยวที่ถูกปิดม่านไว้อย่างมิดชิดนั้น เป็นที่นั่งของใครบางคน ผู้ที่เป็นจุดสนใจของผู้คนทั้งเมืองในวันนี้ ซูเหยาจินตนาการถึงใบหน้าของผู้ที่อยู่ภายในเกี้ยว อาจจะเป็นขุนนางผู้สูงศักดิ์ หรืออาจจะเป็นเจ้าสาวในงานมงคลสมรสครั้งใหญ่ นางได้ยินแว่ว ๆ มาว่าวันนี้มีการสมรสพระราชทานระหว่างเชื้อพระวงศ์กับบุตรสาวของขุนนางใหญ่

ขบวนแห่ค่อย ๆ เคลื่อนผ่านหน้าของซูเหยาไปอย่างช้า ๆ นางสังเกตรายละเอียดต่าง ๆ อย่างตั้งใจ ตั้งแต่ลวดลายปักบนผ้าม่านเกี้ยวที่เป็นรูปมังกรและหงส์ ซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของอำนาจและความเป็นมงคล ไปจนถึงเครื่องประดับเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ห้อยระย้าอยู่ตามมุมต่าง ๆ ของเกี้ยว ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนประณีตและงดงามอย่างหาที่ติมิได้

เมื่อเกี้ยวสีแดงสดเคลื่อนผ่านไปแล้ว ขบวนยังคงดำเนินต่อไป มีกลุ่มข้าราชบริพารในชุดเต็มยศเดินตามหลังมาอย่างสง่างาม บ้างถือเครื่องสูง บ้างถือพานเครื่องราชบรรณาการ ซูเหยารู้สึกได้ถึงอำนาจและความยิ่งใหญ่ที่แผ่ออกมาจากขบวนนี้ แม้ว่านางจะเป็นเพียงสามัญชนคนธรรมดา แต่ในวันนี้นางก็ได้รับรู้ถึงความแตกต่างระหว่างชนชั้นอย่างชัดเจน

ฝูงชนค่อย ๆ เคลื่อนตามขบวนแห่ไปอย่างช้า ๆ ซูเหยาเองก็ถูกกระแสผู้คนดันให้เดินตามไปด้วยอย่างไม่ตั้งใจ นางมองไปยังแผ่นหลังของผู้คนที่อยู่ข้างหน้า แต่ในใจกลับยังคงจดจำภาพของเกี้ยวสีแดงที่เพิ่งผ่านไปเมื่อครู่ ความงดงามและความโอ่อ่าของมันยังคงติดตรึงอยู่ในความทรงจำของนาง

ซูเหยาไม่รู้ว่าปลายทางของขบวนแห่อยู่ที่ใด และผู้ที่อยู่ในเกี้ยวเป็นใคร แต่ภาพที่นางได้เห็นในวันนี้ คงจะกลายเป็นเรื่องเล่าขานที่ชาวเมืองฉางอันจะพูดถึงไปอีกนานแสนนาน สำหรับนางเองแล้ว มันเป็นภาพที่เปิดโลกทัศน์ และทำให้สามัญชนคนธรรมดาอย่างนางได้สัมผัสกับความยิ่งใหญ่และความงดงามที่อยู่นอกเหนือจากชีวิตประจำวันอันแสนเรียบง่ายของตนเอง


https://img2.pic.in.th/pic/111953632.gif
อีกสักพักเขาจะสู้กัน ฉะนั้น...ดิฉันลาล่ะค่ะ!


@Admin @WeijiaLianhua

WeijiaLianhua โพสต์ 2025-8-9 00:25:35

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย WeijiaLianhua เมื่อ 2025-8-10 13:39 <br /><br /><style>
        #ZhiLian01 {
          border: 0px solid;
    border-radius: 10px;
    background-image: url("https://i.imgur.com/ujhleR3.jpeg"); }
        #ZhiLian02 {
          border: 0px solid;
          width: 75%;
    box-shadow: #000000 5px 5px 5em;
    background-color : #F2F1ED;}
#ZhiLian03 {
          border: 0px solid;
          padding: 0px 50px;
          width: 75%;}
#ZhiLian04 {
          border: 0px solid;
          padding: 30px;
          width: 500px;
          box-shadow: #000000 5px 5px 5em;
              background-image: url("https://i.imgur.com/IFRHQ59.png");}

</style>

<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Charmonman:wght@400;700&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Niramit:ital,wght@0,200;0,300;0,400;0,500;0,600;0,700;1,200;1,300;1,400;1,500;1,600;1,700&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Zhi+Mang+Xing&display=swap" rel="stylesheet">


<div align="center">
<font face="Sarabun" size="3" color="#4C4C57">
<div id="ZhiLian01">
<div id="ZhiLian02">
<div style="height: 1200px; background-image: url('https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d24e426ac5f4f0025b9adb4c4717f7fa2858a55a15b2e3-C3p10l_fw658webp_11zon.png'); background-repeat: no-repeat; background-size: cover;"></div>
<div style="margin-top: -1000px; text-align: center;"><b>
<img height="300" src="https://img2.pic.in.th/pic/d82c05b49ff8092e33ac7c39a447629be02da48d5e407-1F2pzF_fw658webp_11zon.png" border="0" alt=""><br>
<span style="text-shadow: #696969 5px 5px 10px"><font size="6"><font face="Zhi Mang Xing">月影中之芙蓉</font><br>บงกชกลางเงาจันทร์</font><br><font size="4"> วันที่เจ็ด ชีเยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบเอ็ด <br> ยามอู่ ถึง ยามเซิน ( 13.00 - 17.00 น. ) </font></span></b>

</div><br><br>
<div style="margin-top: -50px; ">
<div id="ZhiLian03">
    <div align="left">

&emsp;&emsp; <font size="5"> "จับตัวเจ้าสาวเร็ว!!"</font>
<br><br>
&emsp;&emsp; เสียงตะโกนกึกก้องแหวกเสียงแซ่ซ้องและเครื่องดนตรีมากมายประกาศกร้าวถึงคำสั่งอันตรายดั่งสัญญาณล่มงานแต่งงานหากมันเป็นเพียงแค่นั้นก็คงไม่เป็นกะไรมากนัก ทว่าในขณะที่กลุ่มคนชุดดำวิ่งแหวกผู้คนเข้ามาล้อมหน้าจวนฉางซานเซียนหวางสิ่งที่พวกมันโยนเข้ามาภายในงานในเวลาต่อมาคือลูกกลมอะไรสักอย่างก่อควันฟุ้งส่งใหผู้คนในอาณาบริเวณนี้ยืนแข็งค้างกันไปทั้งหมดไม่เว้นแม้แต่เจ้าบ่าวที่กำลังยืนบังกายตัวนางเอง
<br><br>
&emsp;&emsp; “จีหยาน… จีหยาน!”
<br><br>
&emsp;&emsp; น้ำเสียงหวานเอ่ยลอดใต้ผ้าคลุมหน้าสีชาดปักดอกมู่ตานและเมฆมงคล มือเล็กออกแรงเขย่ากายเขาเล็กน้อยกลับไม่มีสิ่งใดขยับตอบกลับราวหับว่ากายของเขาแข็งค้างไม่อาจกระทำสิ่งใดได้บัดนั้นเว่ยเจียเหลียนฮวาได้ตระหนักรู้ว่าในท้องที่นี้มีเพียงนางผู้เดียวกำลังเคลื่อนไหวได้อยู่มือเล็กยกผ้าคลุมขึ้นมองรอบกายพบเห็นบุรุษชุดสีทมิฬล้อมกายเต็มไปหมด
<br><br>
&emsp;&emsp; “ไยต้องมาวันนี้ด้วย”
<br><br>
&emsp;&emsp; จะเข้ามาโจมตีกันวันไหนนางไม่ว่าพุ่งมาหาในวันมงคลเช่นนี้นางยอมไม่ได้สตรีผู้ได้ชื่อว่าเป็นอดีตสนมพอมีฝีมือรอดจากปีศาจมาบ้าง ทว่าสิ่งที่จะช่วยเหลือนางอย่างแท้จริงแล้วไซร้คือเว่ยซานและเฮยเฉวียนที่กระโดดออกมาจากวงนอกเพื่อมาปกป้องนายของพวกมัน
<br><br>
&emsp;&emsp; “เว่ยซาน เฮยเฉวียน อย่าให้ชาวบ้านบาดเจ็บเด็ดขาดเข้าใจไหม”
<br><br>
&emsp;&emsp; “เข้าใจขอรับ !!”
<br><br>
&emsp;&emsp;สัตว์ปีศาจเอ่ยขานรับพร้อมกับเว่ยซานเฮ่าออกมาเป็นการย้ำว่าพวกมันรับทราบถ้อยคำที่นายหญิงเอ่ยสั่งการเรียบร้อยแล้วมือเล็กถือวิสาสะดึงกระบี่ที่เหน็บเอวขององครักษ์ผู้ไม่อาจขยับกายได้มาถือไว้
<br><br>
&emsp;&emsp; “ข้าขอยืมสักประเดี๋ยว”
<br><br>
&emsp;&emsp; น้ำเสียงเล็กเอ่ยขึ้นก่อนเดินกลับไปยืนบังร่างสูงที่ถูกพวกใจทรามทำให้เขาไม่อาจเคลื่อนไหวได้เพื่อปกป้องช่วงเวลาที่ควรจะงดงามที่สุดในชีวิตเอาไว้มือซ้ายที่ถือพัดเอายกขึ้นดันผ้าคลุมหน้าออกไม่ว่านี่จะกลายเป็นลางร้ายชีวิตคู่ยวนยางของนางอย่างไรก็ตาม ทว่าสิ่งที่ต้องรักษาย่อมสำคัญกว่าจารีตประเพณีจะถูกลักพาตัวให้เสื่อมเกียรติทั้งเจ้าบ่าวผู้ไม่ได้ปกป้องนางได้จากการโดนพิษประหลาดได้หรือจะยืดหยัดต่อสู้แม้ต้องเสียช่วงเลาแสนสำคัญอย่างการเปิดผ้าคลุมในห้องหอ
<br><br>
<img style= "width: 50%;" src="https://img2.pic.in.th/pic/30d2be09b8f8058d1f6a0165f8e76355.png" border="0">
<br><br>
&emsp;&emsp; ใบหน้างดงามของว่าที่หวางเฟยถูกเผยให้เห็นสู่สายตาผู้คน ดวงตาคมกริบแต่เปี่ยมไปด้วยแววตาที่หนักแน่นฉายแววไม่ยอมแพ้ มือข้างหนึ่งถือกระบี่ยาวที่แม้จะไม่คุ้นชิน แต่ก็ถูกกำไว้อย่างมั่นคง เว่ยเจียเหลียนฮวายืนอยู่ตรงหน้าหลิวชุ่นที่ไร้การเคลื่อนไหว กายเล็กๆ ของนางกลับดูยิ่งใหญ่ราวกับกำแพงเหล็กที่พร้อมจะปกป้องทุกสิ่ง
<br><br>
&emsp;&emsp; “จับเป็นเท่านั้น”
<br><br>
&emsp;&emsp; เสียงหัวหน้าของพวกมันสั่งการอีกคราก่อนที่จะกรูเข้ามาหมายจับตัวสตรีผู้เป็นเป้าหมายเฮยเฉวียนเห็นเป็นเช่นนี้ก็แปลงกายคืนร่างเดิมเพื่อตะปบกันมิให้ผู้ใดบังอาจเล็ดลอดเข้ามาใกล้นายหญิงของมันดวงตากลมตัดสินใจอย่างแน่วแน่ในเมื่อพวกมันหมายจะจับตัวว่าที่หวางเฟยเช่นนั้นแล้วในฐานะสตรีผู้ต้องรับผิดชอบชีวิตผู้คนเหล่านี้จึงต้องลากพวกมันไปให้ไกล
<br><br>
&emsp;&emsp; ในช่วงเวลาที่กำลังตัดสินใจอยู่นั้นเอง ซ่างกวนฝูมี่ พระสนมผู้เป็นเหม่ยเหมยคนสนิทของนางก็วิ่งเข้ามาหาด้วยท่าทีเป็นกังวลอย่างมาก “เจี่ยเจีย เกิดเรื่องใดขึ้นกันแน่? พวกเขานิ่งงันไม่ขยับเลย!”
<br><br>
&emsp;&emsp; ทันทีที่เว่ยเจียเหลียนฮวาแลเห็นร่างของสตรีผู้น่าถนอมดั่งกวางตัวน้อยวิ่งเข้ามาก็รู้สึกตกใจโดยพลันว่าเหตุใดกันซ่างกวนฝูมี่ถึงไม่แข้งค้างไปด้วยในช่วงเวลาหน้าสิ่วหน้าขวานเช่นนี้ไม่มีเวลาจะมานั่งเทียนเวียนตริตรองให้ได้คำตอบนางรู้ดีว่าน้องสาวไม่มีวรยุทธ์ใดๆ หากอยู่ในสถานการณ์อันตรายเช่นนี้ย่อมไม่แคล้วถูกทำร้าย นางจึงตัดสินใจผลักซ่างกวนฝูมี่ออกไปให้พ้นจากวงล้อม “ฝูมี่! ไปหลบเดี๋ยวนี้! อย่าเข้ามาใกล้!”
<br><br>
&emsp;&emsp; คำสั่งนั้นทำให้ซ่างกวนฝูมี่ชะงักไปเล็กน้อยด้วยความตกใจ ในจังหวะนั้นเอง เหลียนฮวาจึงใช้โอกาสตะโกนสั่งสัตว์อสูรคู่ใจให้ลากพวกมันตามนางออกไปจริง ๆ เสียที
<br><br>
&emsp;&emsp; “เว่ยซาน! เฮยเฉวียน!” เว่ยเจียเหลียนฮวาเอ่ยเรียกชื่อสหายของนางเสียงกังวาน “พาลูกสมุนของมันไปให้ไกลจากที่นี่ อย่าให้ทำร้ายผู้ใดได้!”
<br><br>
&emsp;&emsp; เมื่อสิ้นเสียงสั่งการ เว่ยซาน หมาป่าสีเทาจากเขาเทียนซาน ก็พุ่งทะยานเข้าใส่กลุ่มคนชุดดำอย่างรวดเร็ว มันกัดและตวัดขาเข้าสกัดกั้นไม่ให้ใครเข้าถึงตัวเจ้าสาวได้ ส่วน เฮยเฉวียนที่รับร่างของเหลียนฮวาขึ้นขี่หลังก็เร่งฝีเท้าโจนทะยานออกไปจากอาณาบริเวณนี้เพื่อล่อให้พวกมันตามนางแทนหัวหน้ากลุ่มคนชุดดำผู้ใช้ลูกกลมประหลาดหยุดผู้คนได้นั้นเห็นดังนั้นก็โมโห พุ่งเข้าหาสตรีหลังอสูรหมายจะจับกุมด้วยตนเองทันทีที่ร่างของเฮยเฉวียนหยุดลง ณ ป่าไผ่ไกลออกไปทางเหนือ “เจ้า...บังอาจนัก!”
<br><br>
&emsp;&emsp; กระบี่ในมือเว่ยเจียเหลียนฮวาสั่นไหวเล็กน้อย เมื่อนางเบี่ยงตัวหลบกระบวนท่าของหัวหน้ากลุ่มได้อย่างเฉียดฉิวจนต้องลงไปยืนที่พื้นเพื่อความมั่นคง ผู้ที่มิได้จับดาบมาก่อนชั่วชีวิตก่อนเดินทางย่อมมิได้มีวรยุทธ์สูงส่ง แต่ประสบการณ์จากการเอาชีวิตรอดสอนให้นางรู้ว่าต้องตอบโต้เช่นไร นางหมุนตัวหนึ่งรอบ อาศัยจังหวะนั้นส่งปลายกระบี่สวนกลับไปอย่างรวดเร็ว หมายจะสกัดกั้นการจู่โจมของอีกฝ่ายด้วยกระบี่ไร้วิชาและความสามารถในฐานะผู้กลับชาติมาเกิดในโลกใบนี้ชายชุดดำชะงักไปเล็กน้อยด้วยความประหลาดใจที่สตรีตรงหน้ามีฝีมือไม่ธรรมดา ทั้งยังใช้กระบี่ได้คล่องแคล่วราวกับเคยฝึกฝนมาอย่างดี เขาเริ่มออกกระบวนท่าที่ร้ายกาจขึ้นหมายจะพิชิตนางให้ได้ในคราเดียว
<br><br>
&emsp;&emsp; เป็นเพราะเฮยเฉวียนที่แปลงร่างเป็นอสูรสามหัวอย่างเต็มกำลัง และเว่ยซานที่คอยก่อกวนอยู่ไม่ห่าง ทำให้เว่ยเจียเหลียนฮวาสามารถรับมือกับหัวหน้าบุรุษอาภรณ์ทมิฬได้โดยลำพัง แม้จะรู้ดีว่าวรยุทธ์ของตนนั้นด้อยกว่า แต่ทุกกระบวนท่าที่นางใช้มิได้มีเพื่อช่วงชิงชัยชนะ หากแต่เพื่อยื้อชีวิตน้อยๆ ของตนไว้เท่านั้น
<br><br>
&emsp;&emsp; บุรุษชุดดำที่เห็นดังนั้นก็ยิ่งทวีความโกรธเกรี้ยว ปราณสีดำพุ่งออกมาจากฝ่ามือของมันอย่างรุนแรง พลังที่เหนือกว่าทำให้เหลียนฮวาต้องถอยร่น กระบี่ในมือสั่นไหวอย่างหนักจนแทบจะควบคุมไม่ได้ นางเหลือบมองไปยังสัตว์อสูรคู่ใจที่กำลังต่อสู้กับสมุนของมันอย่างเต็มกำลัง และรู้ว่าไม่อาจพึ่งพาได้อีกต่อไป
<br><br>
&emsp;&emsp; “เฮยเฉวียน!”
<br><br>
&emsp;&emsp; นางตะโกนเรียกเสียงสั่นเครือ เป็นสัญญาณให้มันเข้าช่วยแต่ก็สายเกินไป หัวหน้าคนชุดดำพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว ปราณสีดำเข้มข้นรวบรวมไว้ที่ฝ่ามือ หมายจะปลิดชีพนางให้สิ้นเรื่องสิ้นราวในคราเดียว
<br><br>
&emsp;&emsp; ในเสี้ยววินาทีแห่งความเป็นความตายนั้นเอง... สตรีชุดขาวผู้หนึ่งก็ปรากฏตัวขึ้นอย่างรวดเร็วดุจสายลม นางพุ่งเข้ามาแทรกกลางระหว่างนางและบุรุษชุดดำอย่างรวดเร็ว ปราณสีเงินเรืองรองแผ่ออกมาจากร่างของนางอย่างน่าเกรงขาม
<br><br>
&emsp;&emsp; สตรีชุดขาวผู้นั้นใช้ฝ่ามือที่เปี่ยมไปด้วยพลังลึกลับซัดเข้าใส่หัวหน้าคนชุดดำอย่างรวดเร็ว พลังอันมหาศาลทำให้ชายชุดดำกระเด็นถอยหลังไปหลายก้าว ร่างกระแทกเข้ากับลำต้นไผ่จนสั่นสะเทือนไปทั้งป่า มันที่เห็นท่าไม่ดีจึงส่งสัญญาณให้กองกำลังที่เหลือรีบกระโดดหนีขึ้นไปบนหลังคาและกำแพงจวนเพื่อหลบหนีไป ทิ้งไว้เพียงความอลหม่านที่กำลังจะคลี่คลายคืนความสงบให้แก่สตรีร่างเล็กในอาภรณ์สีชาดเสียที
<br><br>
&emsp;&emsp; ครั้นทุกอย่างสงบลงเหลือทิ้งไว้เพียงเสียงลมหายใจอันสั่นเทาของนางเป็นหลักฐานของการผ่านสิ่งใดมา อกเล็กกระเพื่อมตามแรงหอบหายใจจนแสบไปหมด กายบางเอนพิงเจ้าตัวขนร่างใหญ่สูงเกือบหนึ่งผิง ( 1 ผิง = 3.3 เมตร ) หวังคลายความเหนื่อยล้าก่อนกลับไปตรวจดูผู้คนหน้าจวนฉางซานเซียนหวาง
<br><br>
&emsp;&emsp; “ยัยหนู...กล้ามากที่พาตัวเองมาที่นี่ นี่มันไม่เสี่ยงตายไปหน่อยรึ”
<br><br>
&emsp;&emsp; สตรีชุดขาวผู้นั้นเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบๆ แต่แฝงไปด้วยความเด็ดขาด ใบหน้าของนางสงบนิ่งราวกับผู้ที่อยู่เหนือทุกสิ่ง นางไม่ได้มองมาที่นางด้วยความเห็นใจหรือเป็นห่วง แต่มองด้วยสายตาที่ลึกล้ำยากจะคาดเดา
<br><br>
&emsp;&emsp; “ต้องขอบคุณท่านที่ช่วยชีวิตข้าไว้ถือว่าเป็นบุญคุณใหญ่หลวงนัก”
<br><br>
&emsp;&emsp; เว่ยเจียเหลียนฮวาเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ นางกำกระบี่ในมือแน่น หัวใจยังคงเต้นรัวด้วยความหวาดกลัวแต่ก็ไม่ยอมแสดงออกมา นางรู้ดีว่าหากสตรีชุดขาวผู้นี้มาช้ากว่านี้เพียงเสี้ยววินาที ชีวิตของนางคงต้องจบลงที่นี่แล้ว
<br><br>
&emsp;&emsp; สตรีชุดขาวไม่ตอบคำขอบคุณของเหลียนฮวา นางเพียงมองสำรวจเสื้อผ้าและสภาพของเจ้าสาวที่เปรอะเปื้อนควันและฝุ่นดินอย่างพินิจ ก่อนจะหันกลับไปทางที่พวกคนชุดดำหลบหนีไป
<br><br>
&emsp;&emsp;“ข้าเองก็แค่ผ่านมาเท่านั้น ไม่ต้องถือเป็นบุญคุณอะไรหรอก” นางเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ห่างเหิน “แต่เรื่องนี้ยังไม่จบ พวกมันยังมีอีกมาก จงระวังตัวให้ดี”
<br><br>
&emsp;&emsp; คำพูดของสตรีชุดขาวคล้ายจะเตือนให้เหลียนฮวาต้องเตรียมพร้อมรับมือกับอันตรายที่จะตามมาในอนาคต เหลียนฮวาพยักหน้ารับคำสั่งอย่างเชื่อฟัง ในใจเต็มไปด้วยความสงสัยว่านางเป็นใครกันแน่
 <br><br>
&emsp;&emsp;“ในเมื่อข้าจัดการได้แล้ว เจ้าก็กลับไปเถิด” สตรีชุดขาวหันกลับมามองเหลียนฮวาอีกครั้ง “เรื่องที่เหลือ...ข้าจะจัดการเอง”
<br><br>
&emsp;&emsp; เหลียนฮวาหันไปมองเฮยเฉวียนที่ยังคงรออยู่ข้างหลัง ก่อนจะเดินเข้าไปหาแล้วลูบขนมันเบา ๆ
<br><br>
&emsp;&emsp; “เฮยเฉวียนกลับร่างเดิมซะ”
<br><br>
&emsp;&emsp; สิ้นวจีหวานสัตว์อสูรรับคำสั่งด้วยการส่งเสียงร้องในลำคอเบาๆ สัตว์ร้ายข้างกายกลับกลายเป็นเจ้าตูบขนสีน้ำตาลดำเช่นเดิม เว่ยเจียเหลียนฮวากลับมายืนตัวตรงอีกครั้งแม้ยังเหนื่อยอยู่ก็ตาม ทว่าสิ่งสำคัญคือการที่นางต้องกลับไปดูทุกคน
<br><br>
&emsp;&emsp; รวมถึงต้องไปดูว่าเขาไม่เป็นอะไร
<br><br>
&emsp;&emsp; สตรีชุดขาวมองตามหลังเจ้าสาวไปจนสุดสายตา ก่อนจะหันกลับไปมองร่องรอยการต่อสู้บนพื้นอีกครั้ง ปราณในมือของนางเรืองแสงขึ้นอีกคราเพื่อตามร่องรอยของคนชุดดำที่หนีไปอย่างรวดเร็ว นางรู้ดีว่าเรื่องนี้คงไม่ใช่แค่การโจมตีธรรมดา และนางจะไม่มีวันปล่อยให้ผู้ใดมาทำร้ายงานแต่งของน้องชายสามีของนางได้เป็นอันขาด
<br><br>
&emsp;&emsp; ทว่าเมื่อเดินมาสักพักจนใกล้จะออกจากนอกป่าไผ่เข้าใกล้เขตรั้วจวนฉางซานเซียนหวางแล้วก็ตระหนักรู้ได้ว่าสหายของเธอหนึ่งตัวหายไป
<br><br>
&emsp;&emsp; “เว่ยซานล่ะ ?”
<br><br>
&emsp;&emsp; ชั่วขณะที่นึกเห็นได้ว่าสัตว์เลี้ยงที่ติดตามมาจัดการพวกชั่วช้านี้มีสองตัวก็ขมวดคิ้วขึ้นมาทันใดตรงหน้าของนางมีเพียงเฮยเฉวียนแล้วเว่ยซานเล่าอยู่แห่งหนใดกัน ?
<br><br>
&emsp;&emsp; ความกังวลตีขึ้นในอกเว่ยซานเดิมเป็นเพียงหมาป่าขนเทาจากเทียนซานเพียงเท่านั้น หาได้เป็นสัตว์อสูรไม่ ความเสี่ยงที่มันจะพลาดพลั้งจนตัวตายย่อมมีมากกว่าเฮยเฉวียนตัวเกือบหนึ่งผิงดวงตากลมรีบสอดส่องใบหน้าเล็กหันไปมามองรอบกายจนได้ยินเสียงเห่าจากข้างหลัง
<br><br>
&emsp;&emsp; “นายหญิงเว่ยซานอยู่ทางโน้น”
<br><br>
&emsp;&emsp; “เสี่ยวเหลียนฮวา”
<br><br>
&emsp;&emsp; พร้อมกับเสียงของบุรุษผู้หนึ่งดังขึ้นในทิศทางเดียวกันเรียกให้ดวงตาเลื่อนไปจับจ้อง ณ ทิศทางนั้น บุรุษในอาภรณ์สีชาดปรากฎตรงหน้า ความกังวลฉายประดับผ่านพักต์งามของเขาชัดแจ้งทันใดที่ประชิดร่างบางได้แขนแกร่งพลันโอบกอดกระชับแน่นราวกับว่ากลัวนางจะหายไป นิ่งค้างอยู่เช่นนี้ราวชั่วครู่พอให้สัมผัสได้ถึงดวงใจที่เต้นระส่ำเป็นเครื่องยืนยัว่าคนตรงหน้าหาได้เป็นภาพลวงตาไม่ถึงยอมผละกายออกสำรวจร่างบางต่อ
<br><br>
&emsp;&emsp; “เจ้าไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”
<br><br>
&emsp;&emsp; “ไม่เจ้าค่ะ ข้าไม่เป็นอะไร”
<br><br>
&emsp;&emsp; แม้ว่าอาภรณ์จะไม่เรียบเช่นเคยปิ่นหล่นไม่งดงามเช่นเดิมไปบ้างพัดกลมที่หายลับทว่าสำหรับเขาผู้รู้สึกห่วงสตรีตรงหน้ายิ่งกว่าสิ่งใดหาได้สนใจอย่างอื่นไม่นอกจากนาง
<br><br>
&emsp;&emsp; “กลับงานของเรากันเถิดพ้นฤกษ์งามวันนี้ไปแล้วจะหาฤกษ์ใหม่ย่อมไม่ง่าย”
<br><br>
&emsp;&emsp; “แต่เจ้าเพิ่งพ้นภัย—”
<br><br>
&emsp;&emsp; “แต่ว่าข้านับวันรอวันนี้มาเนิ่นแล้วนะเจ้าคะ”
<br><br>
&emsp;&emsp; สิ้นวจีหวานเขาก็ได้รับรู้ถึงความตั้งมั่นของนางพระพักต์คมคายพยักใบหน้าเบา ๆ มือแกร่งค่อย ๆ บรรจงคลุมผ้าคลุมหน้าสีชาดที่ปักลงกับปิ่นจนไม่หลุดไปไหนได้ให้บดบังใบหน้าเจ้าสาวดังเดิมแม้ว่านางจำต้องเปิดผ้าคลุม ทว่าเขาหาได้สนใจไม่ขอบคุณฟ้าดินที่ทำให้เขาได้มีโอกาสอีกครั้งโอกาสทำพิธีแสนสำคัญเพื่อเติมเต็มพิธีการนี้ให้สมบูรณ์
<br><br>
&emsp;&emsp; “ไปกันเถิด”
<br><br>
&emsp;&emsp; หลิวชุ่นค่อย ๆ อุ้มนางขึ้นและเดินกลับไปยังจวนของเขาผ่านเส้นทางดินและป่าไผ่ล้อมกายจนมาถึงสถานที่ที่ควรจะอยู่เขาอุ้มนางมาตลอดทางมิให้เท้าต้องพื้นแม้ว่ามันไม่ทันแล้วก็ตาม
<br><br>
&emsp;&emsp; สำหรับเขานับตั้งแต่ใจพ้องเห็นร่วมว่าจะกลับเข้าสู่พิธีการการได้อุ้มนางมิให้เท้าแตะพื้นคือความปรารถนาที่สื่อให้นางได้รับรู้ว่านับต่อจากนี้เขาจะไม่ยอมให้นางได้ลำบากอีกต่อไป
<br><br>
<img style= "width: 50%;" src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/c1ffa34ae562d498058f473c1116cc8f.jpg" border="0">
<br><br>
&emsp;&emsp; ครั้นมาถึงหน้าจวนฉางซานเซียนหวางหลิวชุ่นค่อย ๆ วางเจ้าสาวของเขาลงบนผืนผ้าสีชาดอันทอดยาวเข้าประตูจวนผู้คนมากมายยืนล้อมอย่างเงียบเชียบจดจ้องบุรุษผู้ได้ชื่อว่าไม่ใฝ่หาสิ่งใดเลยจนบัดนี้มือแกร่งที่ปัดเศษดินกิ่งใบหลงเหลือบนกายสาวดวงตาคมที่อ่อนโยนจนน่าประหลาด ความรักที่ไม่ต้องเอ่ยถามก็ย่อมรู้ได้ผ่านการกระทำ
<br><br>
&emsp;&emsp; “เข้าจวนกัน”
<br><br>
&emsp;&emsp; น้ำเสียงทุ่มเอ่ยอย่างอ่อนโยนต่อสตรีตรงหน้า อากัปกิริยาพยักน้อย ๆ ของใตรีใต้ผ้าคลุมสีชาดเรียกให้มุมริมฝีปากยกขึ้นโค้งเล็กน้อย เสียงโหวกเหวกโวยวายจางหายไปแทนที่ด้วยเสียงดนตรีบรรเลงอันไพเราะอย่างรู้หน้าที่ของบ่าวใช้และกลิ่นหอมของกำยานมงคลที่ลอยอวลอยู่ทั่วบริเวณ ภายหลังจากเหตุการณ์อลหม่านอันน่าตกใจผ่านพ้นไป ทุกอย่างกลับคืนสู่ความสงบเรียบร้อยราวกับไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น หลิวชุ่นจูงมือเว่ยเจียเหลียนฮวาเดินไปตามทางผ้าไหมสีแดงที่ทอดยาวไปสู่โถงใหญ่ของจวน
<br><br>
<img style= "width: 50%;" src="https://img2.pic.in.th/pic/7bf89b2a9da6dc0531c434c34ef6630c.jpg" border="0">
<br><br>
&emsp;&emsp; เหลียนฮวาเดินเคียงข้างเขาอย่างสงบ แม้ในใจจะยังคงรู้สึกหวาดหวั่นเล็กน้อยจากการเผชิญหน้ากับศัตรู แต่เมื่อมือของนางอยู่ในมือของเขา ความอบอุ่นที่ส่งผ่านกันมานั้นก็ช่วยปลอบประโลมจิตใจให้กลับมามั่นคงอีกครั้ง ภายในโถงใหญ่ประดับประดาด้วยโคมไฟสีแดงและผ้าไหมมงคล ผู้อาวุโสและแขกเหรื่อคนสำคัญต่างยืนรออยู่ในบรรยากาศที่เปี่ยมไปด้วยความยินดี
<br><br>
&emsp;&emsp; พิธีกรผู้ทำหน้าที่ดำเนินพิธีกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงกังวานและหนักแน่น
<br><br>
&emsp;&emsp; “หนึ่งกราบไหว้ฟ้าดิน!”
<br><br>
&emsp;&emsp; จีหยานและเหลียนฮวาหันหน้าไปทางทิศตะวันออกเพื่อคารวะต่อสรวงสวรรค์ พวกเขาก้มตัวลงพร้อมกันเพื่อแสดงความเคารพต่อฟ้าดินและอธิษฐานขอให้ความรักยืนยงและชีวิตคู่ราบรื่น
<br><br>
&emsp;&emsp; “สองกราบไหว้บรรพชน!”
<br><br>
&emsp;&emsp; ทั้งคู่หันไปคารวะแท่นบูชาบรรพบุรุษที่ตั้งอยู่เบื้องหน้าอย่างนอบน้อม เป็นการแสดงความกตัญญูและขอให้ดวงวิญญาณของบรรพบุรุษคุ้มครองให้ชีวิตคู่มีความสุขและความเจริญ
<br><br>
&emsp;&emsp; “สามคารวะซึ่งกันและกัน!”
<br><br>
&emsp;&emsp; จีหยานและเหลียนฮวาหันหน้าเข้าหากัน ต่างฝ่ายต่างคารวะเพื่อแสดงความเคารพและความไว้วางใจซึ่งกันและกัน ผ้าคลุมสีชาดที่ซ่อนใบหน้าของเจ้าสาวพลิ้วไหวเล็กน้อยเมื่อนางก้มตัวลง เผยให้เห็นชั่วครู่ว่าใต้ผ้าคลุมสีชาดปรากฎรอยยิ้มแสนงดงามมากเพียงใด
<br><br>
&emsp;&emsp; หลังจากพิธีกราบไหว้ฟ้าดินจบลง ก็ถึงเวลารับประทานอาหารร่วมกันผู้เป็นพิธีกรก็ค่อยเอ่ยป่าวประกาศกำหนดการต่อไปของงานนี้
<br><br>
&emsp;&emsp; “ชำระมือและหน้า”
<br><br>
&emsp;&emsp; บ่าวใช้สองคู่เดินมาพร้อมอ่างทองเหลืองและเหยือกใส่น้ำมาประกบทั้งสองข้าง ให้บ่าวสาวได้ล้างมือไม้ให้พร้อมซับมือให้แห้งก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะอาหารในพิธี บ่าวใช้ของทั้งสองต่างช่วยกันจัดการอย่างประณีตและระมัดระวัง แม้จะเป็นเพียงพิธีเล็กๆ แต่มันก็แสดงถึงความละเอียดอ่อนและการเริ่มต้นชีวิตคู่ที่บริสุทธิ์
<br><br>
&emsp;&emsp; “รับประทานเนื้อสัตว์อย่างเดียวกันรับประทานข้าวชามเดียวกัน”
<br><br>
&emsp;&emsp; สิ้นคำขานของพิธีกรจ้าวหนิงเฟยที่เป็นบ่าวคนสนิทของนางเดินไปถวายชามข้าวข้าง ๆ เจ้าบ่าวส่วนบ่าวใช้ของเขาเดินมายกถวายชามข้ามน้อยให้เจ้าสาวทั้งคู่ค่อย ๆ ใช้มือหยิบข้าวคำน้อย ๆ ขึ้นมารับประทานดั่งพิธีการ พิธีนี้ไม่ได้มีเพียงแค่การกิน แต่เป็นการแสดงถึงการเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันของสามีภรรยา ที่จากนี้ไปจะร่วมใช้ชีวิตและแบ่งปันทุกสิ่งร่วมกัน
<br><br>
&emsp;&emsp; “ดื่มน้ำแกง จิ้มน้ำจิ้ม”
<br><br>
&emsp;&emsp; ผ่านชามข้าวไปก็เป็นถ้วยน้ำแกงบ่าวสองฝั่งค่อย ๆ วางชามข้าวลงและยกถ้วยน้ำแกงไก่ขึ้นตรงหน้าบ่าวสาวเขาใช้มืออีกข้างยกผ้าคลุมหน้าสีชาดเล็กน้อยเพื่อเปิดทางให้ถ้วยน้ำแกงลอดใต้ผ้าเข้าไปให้เหลียนฮวาได้จิบเบาๆ พอเป็นพิธี การกระทำนี้แสดงถึงความเอาใจใส่และอ่อนโยนของจีหยานที่มอบให้แก่เจ้าสาวของเขา ต่อจากนั้นมือเล็กหยิบตะเกียบคีบเกี๊ยวมาจิ้มน้ำจิ้มเล็ก ๆ เพียงคราเดียววางใส่จานเล็ก ๆ เพื่อส่งให้ฝ่ายเจ้าบ่าวส่วนเขาเองก็จิ้มเกี๊ยวให้นางเช่นกันก่อนจะหยิบขึ้นมารับประทานพร้อมกัน
<br><br>
&emsp;&emsp; “ ดื่มสุราจากถ้วยน้ำเต้าเดียวกัน”
<br><br>
&emsp;&emsp; บ่าวหยิบถ้วยรูปน้ำเต้าผ่าครึ่งผูกด้วยด้ายแดงขึ้นมาต่างถวายให้บ่าวสาวทั้งสองพร้อมค่อย ๆ รินสุราเติมเต็มถ้วยรูปน้ำเต้าผูกด้ายสีแดงสดมือเล็กค่อย ๆ ยกขึ้นเปิดผ้าคลุมเล็กน้อยอีกครั้งและร่วมดื่มสุราพร้อมกันกับเจ้าบ่าวเป็นการยืนยันว่าทั้งสองจะร่วมทุกข์ร่วมสุขกันตราบจนสิ้นอายุขัย
<br><br>
<img style= "width: 50%;" src="https://img2.pic.in.th/pic/82996092eaf1d9371023897791ceaf5b.jpg" border="0">
<br><br>
&emsp;&emsp; “เสร็จพิธี”
<br><br>
&emsp;&emsp; หลังจากเสร็จสิ้นพิธีมงคลสมรสอย่างสมบูรณ์ เสียงดนตรีบรรเลงเพลงอันไพเราะคลอเบาๆ ในขณะที่แขกเหรื่อต่างพากันเข้ามาร่วมแสดงความยินดีกับคู่บ่าวสาวอย่างไม่ขาดสาย เหล่าขุนนางและเชื้อพระวงศ์ต่างเข้ามาอวยพรให้ หลิวชุ่น และ เว่ยเจียเหลียนฮวา ผู้ที่บัดนี้ได้แปรจากพระสนมเสียนอี๋สู่หวางเฟยอย่างเป็นทางการ ขอให้ทั้งคู่มีความสุขและครองรักกันไปตราบนานเท่านาน
<br><br>
&emsp;&emsp; ตลอดทั้งช่วงเวลานับตั้งแต่สิ้นพิธีการมือแกร่งยังคงจับมือบางไว้ตลอดราวกับว่าเขาจะไม่ปล่อยให้นางคลาดสายตาเป็นอันขาด เขาตอบรับคำอวยพรด้วยรอยยิ้มอันอบอุ่นและสุภาพ ท่าทีของเขามิใช่ความเกียจคร้านดังที่เคยแสดง แต่เป็นความสง่างามสมกับฐานะหวางเย่ผู้เป็นที่รักของประชาชน ส่วนเหลียนฮวาก้มศีรษะลงเล็กน้อยเพื่อรับคำอวยพรจากทุกฝ่ายอย่างนอบน้อม ผ้าคลุมสีชาดยังคงปิดบังใบหน้า แต่ความงามสง่าของนางก็ยังฉายออกมาอย่างชัดเจน
<br><br>
&emsp;&emsp; เมื่อใกล้ค่ำ ผู้คนที่ไม่ประสงค์จะเข้าร่วมการสังสรรค์ร่ำสุรายามพลบค่ำเริ่มทยอยกันกลับ เหล่าผู้เล่นก็ร่วมอวยพรให้ทั้งคู่เช่นกัน ก่อนจะถึงเวลาที่คู่บ่าวสาวจะต้องแยกจากกันชั่วคราว หลิวชุ่น หันไปหาเจ้าสาวของเขา พร้อมกับเอ่ยด้วยเสียงที่แผ่วเบา
<br><br>
&emsp;&emsp; “เสี่ยวเหลียนฮวา...ถึงเวลาที่เจ้าต้องไปพักผ่อนแล้ว”
<br><br>
&emsp;&emsp; จ้าวหนิงเฟย และนางกำนัลคนสนิทของจวนเดินเข้ามาประคองสตรีผู้เป็นนายหญิงของจวนอย่างเป็นทางการไปที่ห้องหอที่จัดเตรียมไว้เป็นพิเศษ ซึ่งประดับประดาด้วยโคมไฟสีแดงและกลิ่นหอมของดอกไม้ เว่ยเจียเหลียนฮวาพยักหน้ารับเบาๆ ก่อนจะเดินตามนางกำนัลออกไปจากโถงใหญ่ โดยมีสายตาของหลิวชุ่นจับจ้องมองตามไปจนลับตา เขายังคงยืนอยู่ตรงนั้นเพียงลำพัง ปล่อยให้ความเงียบเข้าปกคลุม และรอคอยเวลาที่ความสุขของเขาจะเริ่มต้นขึ้นอย่างแท้จริง
<br><br>
&emsp;&emsp; บางทีเขาอาจจะขอตัวออกจากวงร่ำสุราเร็วสักหน่อยคงไม่มีผู้ใดว่ากระไรหรอกกระมัง

</div>
<br><br>
<img style= "width: 50%;" src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/-2025-08-06-130757.png" border="0">
<br><br>

<img style= "width: 75%;" src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/3e558b428bc2798ada28d7067969f8308aa0a842f956-fBiPJm_fw658webp_11zon.png" border="0" alt=""> <br><br>
หัวใจแถวสองได้ยัง <br> ฉางซานเซียนหวาง จะอยู่ในงานถึงเวลา 20.00 น. เท่านั้น <br><br>

@Admin
<br><br><br><br><br>

</div>

        </div>
<div style="margin-top: -200px; ">
<div style="height: 450px; background-image: url('https://img2.pic.in.th/pic/997474d9f1fa22b3deb3f9e8f3f5e600973a636a4f869b-1TtaqD_fw658webp_11zon.png');
background-repeat: no-repeat;
background-size: cover;
"></div></div>

        </div>
        </div>
</div></font></div>

RongXiuying โพสต์ 2025-8-10 21:43:50

<p><br></p><p></p><div align="center" style="list-style-type: none;">

<style>
#Xiuying01 {
    border-radius: 30px;
    border: 6px double #DAA520;
    padding: 3px;
    box-shadow: #DAA520 0px 0px 3em;
background-image: url("https://i.imgur.com/gmUaOyu.jpg");}
</style>

<style>
#Xiuying02 {
    width: 800px;
    border-radius: 20px;
    padding: 3px;
    box-shadow: #DAA520 0px 0px 1em;
    background-image: url("https://i.imgur.com/APTIUqY.png");}
</style>   


<style>
#Xiuying03 {
    width: 520px;
    border-radius: 20px;
    border: 6px double #DAA520;
    padding: 3px;
    box-shadow: #DAA520 0px 0px 3em;
    background-image: url("https://i.imgur.com/O01jmYP.png");}
</style>   


<div id="Xiuying01">
   <p>
      
<br><br></p>





<div id="Xiuying02">
   <p>


<font face="Kanit"><font color="#fff" style="" size="5">
<br></font></font></p><p></p><div style="text-align: center;"><br></div><div style="text-align: center;"><br></div><div style="text-align: center;"><div><font face="Kanit" color="#f4a460" size="5"><b>วันที่ 7 ชีเยว่ รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11&nbsp;</b></font></div><div><font face="Kanit" color="#f4a460" size="5"><b>ยามอู่ ถึง ยามเซิน (เวลา 13.00 - 17.00 น.)</b></font></div><div><br></div></div><div style="text-align: center;"><img src="https://i.imgur.com/VgeiQeN.png" border="0"></div><div style="text-align: center;"><font color="#000000"><br></font></div><div style="text-align: left;"><div style="text-align: center;"><div style="text-align: left;"><font color="#000000" face="Kanit" size="3">เมื่อสิ้นเสียงดนตรีอันไพเราะ หรงป๋อเหวินจึงได้สติกลับมาอีกครั้ง พัดในมือยังคงโบกสะบัดไปมาอย่างเชื่องช้า ดวงตาหรี่ลงเล็กน้อยราวกับพยายามปะติดปะต่อเรื่องราวที่ขาดหายไป ภาพสุดท้ายในความทรงจำของเขาคือเสียงดนตรีอันโหยหวนและผู้คนที่ต่างแตกตื่นจนเขาเองก็พลอยตัวแข็งทื่อไปด้วย แต่บัดนี้ทุกอย่างกลับคืนสู่ความปกติอย่างน่าประหลาด ราวกับไม่เคยมีสิ่งใดเกิดขึ้นมาก่อน</font></div><div style="text-align: left;"><font color="#000000" face="Kanit" size="3"><br></font></div><div style="text-align: left;"><font color="#000000" face="Kanit" size="3">เขาหันไปมองรอบกาย แขกเหรื่อต่างพากันยิ้มแย้มและกลับเข้าสู่บรรยากาศแห่งความยินดีอีกครั้ง ฉางซานเซียนหวางยังคงทรงยืนสง่างามเคียงคู่กับหวางเฟยที่ทรงคลุมพระพักตร์ด้วยผ้าสีชาด พระหัตถ์ใหญ่กุมพระหัตถ์เล็กไว้แน่นไม่ยอมปล่อย&nbsp;หรงป๋อเหวินยกยิ้มมุมปากอย่างเข้าใจ ความรักที่ไม่ต้องเอ่ยออกมาก็สัมผัสได้จากการกระทำนั้นช่างงดงามเกินกว่าคำพูดใด ๆ จะบรรยายได้</font></div><div style="text-align: left;"><font color="#000000" face="Kanit" size="3"><br></font></div><div style="text-align: left;"><font color="#000000" face="Kanit" size="3">สายตาของเขาพลันเหลือบไปเห็นต้าซือถู 'ตงฟางซั่ว' ที่ยืนสงบอยู่ไม่ไกลนัก บุรุษผู้นี้ยังคงมีสีหน้าเรียบเฉย ทว่าแววตาคมกริบนั้นกลับทอประกายบางอย่างที่หรงป๋อเหวินไม่สามารถอ่านออกได้ รอยยิ้มบนใบหน้าของเขากลับกลายเป็นรอยยิ้มที่ฝืนทน หรงป๋อเหวินค่อย ๆ เดินเข้าไปหาอีกฝ่าย</font></div><div style="text-align: left;"><font color="#000000" face="Kanit" size="3"><br></font></div><div style="text-align: left;"><font face="Kanit" size="3" color="#808000">“คาราวะ ต้าซือถู”</font><font color="#000000" face="Kanit" size="3"> เขาเอ่ยทักด้วยน้ำเสียงสุภาพ แต่แฝงไว้ด้วยความรู้สึกบางอย่างที่ไม่อาจปกปิด </font><font face="Kanit" size="3" color="#808000">“ไม่น่าเชื่อ…ในขณะที่น้องสาวข้ากำลังออกรบเพื่อปกป้องแผ่นดิน เหตุใดข้ากับท่านถึงมาอยู่ในงานมงคลด้วยกันได้เนี่ย!”</font></div><div style="text-align: left;"><font color="#000000" face="Kanit" size="3"><br></font></div><div style="text-align: left;"><font color="#000000" face="Kanit" size="3">ตงฟางซั่วหันมามองเขาช้า ๆ พลางโค้งคำนับเล็กน้อย&nbsp;</font></div><div style="text-align: left;"><font color="#000000" face="Kanit" size="3"><br></font></div><div style="text-align: left;"><font face="Kanit" size="3" color="#4169e1">“ฝูจี๋ลิ่งหรง กล่าวเช่นนี้หมายถึงสิ่งใดหรือ?”</font></div><div style="text-align: left;"><font color="#000000" face="Kanit" size="3"><br></font></div><div style="text-align: left;"><font color="#000000" face="Kanit" size="3">หรงป๋อเหวินหัวเราะในลำคอ&nbsp;</font></div><div style="text-align: left;"><font color="#000000" face="Kanit" size="3"><br></font></div><div style="text-align: left;"><font face="Kanit" size="3" color="#808000">“ท่านคงไม่เข้าใจความรู้สึกของพี่ชายคนนี้หรอกกระมัง น้องสาวที่เคยติดพี่ชายอย่างข้า บัดนี้กลับติดท่านเสียยิ่งกว่าสิ่งใด”</font><font color="#000000" face="Kanit" size="3"> พัดในมือของเขาหยุดนิ่ง ก่อนจะโบกสะบัดอีกครั้งเพื่อระบายความรู้สึกที่อัดแน่นอยู่ในใจ </font><font face="Kanit" size="3" color="#808000">“ดูเหมือนว่าความพยายามที่จะแยกท่านออกจากน้องสาวข้าจะเป็นเรื่องไร้ประโยชน์เสียแล้ว”</font></div><div style="text-align: left;"><font color="#000000" face="Kanit" size="3"><br></font></div><div style="text-align: left;"><font color="#000000" face="Kanit" size="3">ตงฟางซั่วเพียงแค่ยิ้มบาง ๆ&nbsp;</font></div><div style="text-align: left;"><font color="#000000" face="Kanit" size="3"><br></font></div><div style="text-align: left;"><font face="Kanit" size="3" color="#4169e1">“ฝูจี๋ลิ่งหรงคิดมากไปแล้ว น้องสาวของท่านเพียงแค่เคารพในตัวข้าในฐานะปราญช์ผู้หนึ่งและสหายเพียงเท่านั้น”</font></div><div style="text-align: left;"><font color="#000000" face="Kanit" size="3"><br></font></div><div style="text-align: left;"><font color="#000000" face="Kanit" size="3">หรงป๋อเหวินพยักหน้าช้า ๆ&nbsp;</font></div><div style="text-align: left;"><font color="#000000" face="Kanit" size="3"><br></font></div><div style="text-align: left;"><font face="Kanit" size="3" color="#808000">“จริงหรือ?... ถ้าอย่างนั้นก็ดีไป แต่ข้าขอเตือนท่านไว้ว่าอย่าทำให้ผู้หญิงของตระกูลหรงต้องเสียใจเป็นอันขาด ไม่เช่นนั้นข้าคงต้องขอพัดจากท่านแล้วเอาไปตีหน้าท่านดูสักครา”</font></div><div style="text-align: left;"><font color="#000000" face="Kanit" size="3"><br></font></div><div style="text-align: left;"><font color="#000000" face="Kanit" size="3">ทั้งคู่ต่างสบตากันด้วยรอยยิ้มที่ต่างฝ่ายต่างรู้ความหมาย บรรยากาศงานมงคลยังคงดำเนินต่อไปด้วยความชื่นมื่น แต่ในมุมเล็ก ๆ ของงาน มีบุรุษสองคนกำลังยืนเจรจากันด้วยสายตา ราวกับว่าการอภิเษกสมรสของฉางซานเซียนหวางเป็นเพียงฉากบังหน้าให้กับเรื่องราวที่ยิ่งใหญ่กว่านั้นเสียอีก</font></div><div style="text-align: left;"><font color="#000000" face="Kanit" size="3"><br></font></div><div style="text-align: left;"><font color="#000000" face="Kanit" size="3">เมื่อพิธีการอภิเษกสมรสดำเนินไป ป๋อเหวินก็คอยสังเกตการณ์ทุกอย่างอย่างเงียบ ๆ เขาเห็น หวางเย่และหวางเฟยเสด็จพระดำเนินไปตามทางผ้าไหมสีแดงที่ทอดยาวไปสู่โถงใหญ่ของจวน พระองค์ทำพิธีต่าง ๆ ตามประเพณีอย่างเคร่งครัด ทั้งกราบไหว้ฟ้าดิน กราบไหว้บรรพชน และคารวะซึ่งกันและกัน ภาพของคู่บ่าวสาวที่ก้มพระองค์ลงพร้อมกันเพื่อแสดงความเคารพต่อกันและกันนั้นทำให้หรงป๋อเหวินรู้สึกถึงความงามสง่าและจริงใจในความสัมพันธ์ของคนทั้งสอง</font></div><div style="text-align: left;"><font color="#000000" face="Kanit" size="3"><br></font></div><div style="text-align: left;"><font color="#000000" face="Kanit" size="3">เมื่อพิธีการจบลง บรรยากาศก็ยิ่งคึกคักมากขึ้น แขกเหรื่อต่างพากันเข้ามาร่วมถวายพระพรและแสดงความยินดีกับคู่บ่าวสาวอย่างไม่ขาดสาย หรงป๋อเหวินเห็นตงฟางซั่วเดินไปหาฉางซานเซียนหวางก่อนเป็นคนแรก ๆ เพื่อกล่าวคำอวยพร ใบหน้าของเขามีรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความจริงใจ และในขณะที่หวางเย่ตอบรับคำอวยพรด้วยรอยแย้มพระโอษฐ์ที่อบอุ่น ป๋อเหวินก็อดรู้สึกแปลกใจไม่ได้ ปกติแล้วฉางซานเซียนหวางจะทรงวางพระองค์เฉยเมยราวกับไม่ทรงสนพระทัยสิ่งใดในโลก แต่ตอนนี้พระองค์กลับดูสง่างามและเปี่ยมไปด้วยความสุขจนน่าประหลาดใจ</font></div><div style="text-align: left;"><font color="#000000" face="Kanit" size="3"><br></font></div><div style="text-align: left;"><font color="#000000" face="Kanit" size="3">ในที่สุดก็ถึงเวลาที่หรงป๋อเหวินต้องเข้าไปกล่าวคำอวยพรบ้าง เขาเดินเข้าไปหาคู่บ่าวสาวพร้อมกับพัดในมือที่ยังคงโบกสะบัดไปมาอย่างแผ่วเบา เขาโค้งคำนับเล็กน้อยก่อนจะถวายของขวัญมงคลที่เขาเตรียมมาให้ ซึ่งเป็นภาพวาดพู่กันที่เขาวาดเองและกล่าวอวยพร</font></div><div style="text-align: left;"><font face="Kanit" size="3" color="#808000"><br></font></div><div style="text-align: left;"><font face="Kanit" size="3" color="#808000">"ขอน้อมถวายพระพรให้ฉางซานเซียนหวางและหวางเฟยทรงพระเกษมสำราญตลอดไป"</font></div><div style="text-align: left;"><font color="#000000" face="Kanit" size="3"><br></font></div><div style="text-align: left;"><font color="#000000" face="Kanit" size="3">หวางเย่รับภาพวาดมาถือไว้และตรัสขอบคุณ ก่อนที่ป๋อเหวินจะช่วยคลี่ภาพออกให้ทั้งสองได้ชม เป็นภาพวาดทิวทัศน์ที่งดงามของต้นเหมยสองต้นที่ยืนต้นเคียงคู่กันอยู่ท่ามกลางหิมะที่โปรยปรายอย่างอ่อนโยน กิ่งก้านของพวกมันเกี่ยวพันกันอย่างมั่นคง ดอกเหมยสีแดงสดเบ่งบานท่ามกลางความหนาวเหน็บอย่างทระนง หรงป๋อเหวินมองภาพวาดด้วยความภาคภูมิใจ ก่อนจะเริ่มกล่าวบทกลอนที่แต่งขึ้นมาในโอกาสนี้</font></div><div style="text-align: left;"><font color="#000000" face="Kanit" size="3"><br></font></div><div style="text-align: left;"><font face="Kanit" size="3" color="#808000">“เหมยคู่งามหยัดยืนกลางเหมันต์</font></div><div style="text-align: left;"><font face="Kanit" size="3" color="#808000">กิ่งเกี่ยวพันรักมั่นมิคลายหนี</font></div><div style="text-align: left;"><font face="Kanit" size="3" color="#808000">ร้อยใจสองดวงรวมเป็นหนึ่งชีวี</font></div><div style="text-align: left;"><font face="Kanit" size="3" color="#808000">เหมยคู่นี้ครองรักชั่วกาลนาน”</font></div><div style="text-align: left;"><font color="#000000" face="Kanit" size="3"><br></font></div><div style="text-align: left;"><font color="#000000" face="Kanit" size="3">เมื่อกล่าวจบ เขาก็โค้งคำนับอีกครั้งและกล่าวต่อ</font></div><div style="text-align: left;"><font color="#000000" face="Kanit" size="3"><br></font></div><div style="text-align: left;"><font color="#808000" face="Kanit" size="3">"ขอให้ภาพวาดนี้เป็นเสมือนคำอวยพรจากใจของกระหม่อม ขอให้ความรักของทั้งสองพระองค์งดงามและแข็งแกร่งดุจดอกเหมยที่เบ่งบานท้าทายความหนาวเหน็บ ขอให้ทรงครองคู่กันชั่วนิรันดร"</font></div><div style="text-align: left;"><font color="#000000" face="Kanit" size="3"><br></font></div><div style="text-align: left;"><font color="#000000" face="Kanit" size="3">หวางเย่และหวางเฟยต่างทอดพระเนตรภาพวาดสลับกับทรงทอดพระเนตรพระพักตร์กัน ก่อนจะแย้มพระโอษฐ์อย่างอ่อนโยน เป็นรอยแย้มพระโอษฐ์ที่เต็มไปด้วยความซาบซึ้งและปลาบปลื้มในคำอวยพรที่มอบให้ ป๋อเหวินเห็นดังนั้นจึงรู้สึกโล่งใจและอิ่มเอมใจอย่างประหลาด ก่อนที่เขาจะค่อย ๆ ปลีกตัวออกมาจากงานเพื่อปล่อยให้ทั้งสองพระองค์ได้ดื่มด่ำกับช่วงเวลาแห่งความสุขของกันและกันต่อไป</font></div><div style="text-align: left;"><font color="#000000" face="Kanit" size="3"><br></font></div><div style="text-align: left;"><font color="#000000" face="Kanit" size="3"><br></font></div><div style="text-align: left;"><br></div><div style="text-align: left;"><br></div><div style="text-align: center;">@WeijiaLianhua&nbsp;</div><div style="text-align: center;">@Admin&nbsp;</div></div><div style="text-align: center;"><font face="Kanit" size="3" color="#ff0000"><b><br></b></font></div></div><div style="text-align: left;"><font color="#000000"><br></font></div><div><br></div><div><br></div><p>

</p>


</div><font face="Kanit"><font size="3"><font color="black">

<br>

</font></font></font><p></p></div><font face="Kanit"><font size="3"><font color="black"><b>

<br><br>

</b></font></font></font></div>

LiuRumei โพสต์ 2025-8-11 21:47:54

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย LiuRumei เมื่อ 2025-8-11 21:50 <br /><br />


<title>ประวัติตัวละคร</title>



<div style="max-width:1000px; margin:50px auto; background:rgba(255, 153, 153); padding:30px; border-radius:16px; box-shadow:0 0 20px rgba(255, 153, 153,0.1);">

    <!-- คอลัมน์ซ้าย-ขวา -->
    <div style="display:flex; flex-wrap:wrap; gap:30px; margin-bottom:40px;">
   
      <!-- คอลัมน์ซ้าย -->
      <div style="flex:2; min-width:280px; padding:20px; border:1px solid #F5DEB3; border-radius:12px; background:#fff;">
      <h2 style="border-bottom: 2px solid rgb(170, 170, 170); padding-bottom: 8px;"><font face="TH SarabunPSK" size="5" color="#2f4f4f">งานมงคลสมรสฉางซานเซียนหวางและเว่ยเจียเหลียนฮวา&nbsp;</font></h2><div style="text-align: right;"><font face="TH SarabunPSK" size="5" color="#2f4f4f" style=""><i style=""><b>7 ค่ำ เดือนชีเยว่ แห่งศกเจี้ยนหยวนที่ 11 - เวลาประมาณ 14.00 น.</b></i></font></div><div style="text-align: right;"><font face="TH SarabunPSK" size="5" color="#2f4f4f"><br></font></div><div style="text-align: left;"><font face="TH SarabunPSK" size="5" color="#2f4f4f">ยามรุ่งสุริยาเพิ่งแย้มฟ้า แสงแรกสาดต้องยอดกระเบื้องมรกตของวังหลวง ลมเหนือพัดเย็นระรื่นพากลิ่นเหมยหอมกรุ่นลอยมา ข้าอ้างเหตุว่ากายอ่อนเพื่อลดการคุมเข้มของนางกำนัล แล้วฉวยโอกาสลอบออกทางประตูข้างตำหนักอีกคราว</font></div><div style="text-align: left;"><font face="TH SarabunPSK" size="5" color="#2f4f4f"><br></font></div><div style="text-align: left;"><font face="TH SarabunPSK" size="5" color="#2f4f4f">อาภรณ์ที่นางสวมในวันนี้เป็นผ้าแพรบางสีชมพูเรื่อ ดุจกลีบบัวต้องแสงอรุณ ปักลวดลายกลีบบัวซ้อนด้วยดิ้นเงิน ปลายแขนและชายกระโปรงประดับปุยไหมขาวบางเบา สายคาดเอวเป็นแพรแดงปักลายดอกเหมย ชุดนี้หาใช่ชุดพิธีเต็มยศของวังไม่ ทว่าพอให้แฝงตัวในหมู่ผู้คนได้โดยมิเด่นจนเกินควร ผมถูกรวบครึ่งศีรษะด้วยปิ่นหยกแกะลายกระต่ายถือดอกเหมย -&nbsp;<a href="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/image298ae5d99489b953.png">รูปชุด จิ้มๆ</a></font></div><div style="text-align: left;"><font face="TH SarabunPSK" size="5" color="#2f4f4f"><br></font></div><div style="text-align: left;"><font face="TH SarabunPSK" size="5"><font color="#2f4f4f">เมื่อก้าวสู่ถนนใหญ่ ม่านแพรแดงชาดแขวนตลอดทาง นกน้อยโผบินข้ามหลังคาจวน ฉางซานเซียนหวาง ที่อยู่ไม่ไกล เสียงฆ้องกลองและขลุ่ยไม้หอมลอยมาพร้อมสายลม กลิ่นอบเชยผสานจันทน์หอมแตะจมูก เมื่อถึงหน้าจวน เห็นป้ายอักษร “</font><b style=""><font color="#ff0000">囍</font></b><font color="#2f4f4f">” แขวนสูงเหนือซุ้มประตู ตะเกียงหยกคู่สองข้างแกว่งพู่แพรแดงไหวระริก แขกเหรื่อมากหน้าหลายตาเดินเข้าไปอย่างสำรวม</font></font></div><div style="text-align: left;"><font face="TH SarabunPSK" size="5" color="#2f4f4f"><br></font></div><div style="text-align: left;"><font face="TH SarabunPSK" size="5" color="#2f4f4f">นางก้าวตามกระแสผู้คนเข้าไปสู่ลานกว้างภายในจวน พื้นปูพรมไหมสีชาดทอดยาวไปจนถึงโถงพิธี ม่านไหมสีเลือดหมูปักลายหงส์โบกไหวตามแรงลม ข้างตะเกียงหยกที่ส่องแสงนวลละมุน กลิ่นกำยานแทรกซึมอยู่ในอากาศจนทุกลมหายใจอุ่นด้วยความมงคล</font></div><div style="text-align: left;"><font face="TH SarabunPSK" size="5" color="#2f4f4f"><br></font></div><div style="text-align: left;"><font face="TH SarabunPSK" size="5" color="#2f4f4f">แขกเหรื่อจากในวังหลายตระกูลต่างสนทนาเป็นหมู่ เสียงหัวเราะเบา ๆ คลอเคลียกับเสียงดนตรีขับกล่อม บ้างยืนชมต้นไม้มงคลที่ตั้งเรียงในกระถางเคลือบโบราณ บ้างมองสำรับอาหารที่ถูกยกผ่านไปด้วยความสนใจ นางชำเลืองซ้ายแลขวา ดวงตากลมใสไหวระริกด้วยความตื่นเต้น</font></div><div style="text-align: left;"><font face="TH SarabunPSK" size="5" color="#2f4f4f"><br></font></div><div style="text-align: left;"><font face="TH SarabunPSK" size="5"><div style="color: rgb(47, 79, 79);">นางมิได้ถูกเชิญให้นั่งด้านในกับหมู่ผู้ใหญ่ จึงต้องอยู่ด้านนอกโถงพิธี รอให้ช่วงพิธียกน้ำชาผ่านพ้น ก่อนจะได้ร่วมเข้ามื้อเลี้ยงใหญ่ ข้างนอกนี้ตั้งโต๊ะกลมปูผ้าแพรสีอ่อนประดับแจกันดอกบัวชมพู ด้านหนึ่งมีขันทีคอยยกน้ำชาร้อนและของว่างหวานอย่างเกี๊ยวน้ำลำไย เสิร์ฟให้แขกที่นั่งรอ</div><div style="color: rgb(47, 79, 79);"><br></div><div style=""><font color="#2f4f4f">นางนั่งลงเพียงครู่ก็เริ่มกระสับกระส่าย ไหนเลยจะยอมอยู่นิ่งเหมือนกักตัวในตำหนัก จึงยกถ้วยชาขึ้นจิบเพียงสองสามคำ ก่อนลุกขึ้นเดินทอดน่องไปรอบลาน สายตาแอบสำรวจทั้งผู้คนและของตกแต่ง ดวงตากลมใสพลันหยุดที่พานขนมแต่งงานวางอยู่บนโต๊ะยาวขนมเปี๊ยะปักอักษร </font><font color="#ff0000"><b>囍</b></font><font color="#2f4f4f"> สีแดงสด บัวลอยรูปปลาทองว่ายอยู่ในถ้วยแก้วเจียร และผลทับทิมเรียงเป็นพวง</font></div></font><div><font face="TH SarabunPSK" size="5" color="#2f4f4f"><br></font></div><div><font face="TH SarabunPSK" size="5" color="#2f4f4f">นางถอยหลังก้าวหนึ่งเพื่อหลบกลุ่มแขกที่เพิ่งเดินผ่าน พลันแผ่นหลังน้อยก็ชนเข้ากับร่างสูงในชุดขุนนางเต็มยศ กลิ่นเครื่องหอมจันทน์อ่อน ๆ ลอยแตะจมูก ก่อนที่สายตาจะสบเข้ากับดวงหน้าเรียบนิ่งของบุรุษผู้หนึ่ง</font></div><div><font face="TH SarabunPSK" size="5" color="#2f4f4f"><br></font></div><div><font face="TH SarabunPSK" size="5" color="#2f4f4f">บุรุษนั้นคือ เถียน เฟิง มหาเสนาบดีตรวจการ ผู้มากด้วยบารมีและชื่อเสียงเป็นยอดบัณฑิตแห่งแผ่นดิน แม้นางไม่เคยพบหน้ามาก่อน แต่ก็สัมผัสได้ถึงอำนาจอันแฝงอยู่ในท่วงท่ายืนของเขา หรือนั้นอาจจะบ่งบอกจากชุดที่เขาสวมใส่&nbsp;</font></div><div><font face="TH SarabunPSK" size="5" color="#2f4f4f"><br></font></div><div><font face="TH SarabunPSK" size="5"><font color="#2f4f4f">นางชะงักเพียงชั่วครู่ ก่อนก้มศีรษะเอ่ยเสียงนุ่ม “ </font><b style=""><font color="#ff00ff">ขออภัยท่านชาย</font></b><font color="#2f4f4f"> ” นางย่อตัวลง เพื่อขออภัย พยายามหลบหน้า ร่างสูงอย่างเต็มที่ เพราะไม่อยากเสวนาใดๆ กับคนหน้าตาเจ้าเล่ห์แบบนั้นเท่าไร</font></font></div><div><font face="TH SarabunPSK" size="5" color="#2f4f4f"><br></font></div><div><font face="TH SarabunPSK" size="5"><font color="#2f4f4f">กระนั้น เสียงทุ้มนุ่มก็เอ่ยขึ้น “ </font><b style=""><font color="#ff8c00">ไม่เป็นไร…องค์หญิง กระหม่อมเถียน เฟิง มหาเสนาบดีตรวจการ</font></b></font><span style="color: rgb(47, 79, 79); font-family: &quot;TH SarabunPSK&quot;; font-size: x-large;">&nbsp;” น้ำเสียงนั้นเรียบและสุภาพ ราวกับเพียงกล่าวทักทาย และแนะนำตัวตามธรรมเนียม ก่อนเขาจะเสริมด้วยคำทักเล็กน้อยถึงบรรยากาศงานในวันนี้</span></div><div><font face="TH SarabunPSK" size="5" color="#2f4f4f"><br></font></div><div><font face="TH SarabunPSK" size="5"><font color="#2f4f4f">" </font><b style=""><font color="#ff00ff">งันเชิญท่านเสนาบดีก่อนเลย </font></b><font color="#2f4f4f">" นางที่หันไปอมยิ้มเล็กๆ&nbsp;ตอบรับสั้น ๆ ตามมารยาท</font></font></div><div><font face="TH SarabunPSK" size="5" color="#2f4f4f"><br></font></div><div><font face="TH SarabunPSK" size="5"><font color="#2f4f4f">เถียนเฟิงเหลือบมองนางเพียงชั่วครู่ ก่อนเอ่ยเสียงราบเรียบแต่แฝงแววพินิจ “</font><b style=""><font color="#ff8c00"> ไม่คิดเลย…ว่าจะได้พบองค์หญิงในที่เช่นนี้</font></b><font color="#2f4f4f"> ” น้ำเสียงนั้นแม้ฟังดูเป็นเพียงการทักทาย แต่กลับคล้ายมีความหมายแฝงบางอย่างซ่อนอยู่ นั้นอาจจะเพราะหรูเหมยเองไม่ค่อยจะไว้ใจเขาคนนี้เสียเท่าไร</font></font></div><div><font face="TH SarabunPSK" size="5" color="#2f4f4f"><br></font></div><div><font face="TH SarabunPSK" size="5" style=""><font color="#2f4f4f">นางหัวเราะแผ่วเพื่อลดความตึงเครียด “ </font><b style=""><font color="#ff00ff">วันนี้เพียงออกมาร่วมงานมงคลเท่านั้น ไม่เห็นผิดแปลกใด</font></b><font color="#2f4f4f"> ” เธอหันไปตอบกลับ และรีบเดินออกไปทันที&nbsp;โดยมิได้ให้โอกาสแก่บทสนทนาจะยืดยาวไปกว่านี้</font></font><span style="color: rgb(47, 79, 79); font-family: &quot;TH SarabunPSK&quot;; font-size: x-large;">&nbsp;</span></div><div><span style="color: rgb(47, 79, 79); font-family: &quot;TH SarabunPSK&quot;; font-size: x-large;"><br></span></div><div><div style=""><font color="#2f4f4f" face="TH SarabunPSK" size="5">นางเดินลัดเลาะตามขอบลานออกไปยังอีกฟาก เสียงฆ้องและกลองมงคลดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง แต่จังหวะทุ้มหนักนั้นค่อย ๆ เบาลง ส่อว่าพิธีด้านในคงใกล้เสร็จสิ้นแล้ว กระแสผู้คนเริ่มเคลื่อนจากโถงพิธีมาสู่ลานเลี้ยง</font></div><div style=""><font color="#2f4f4f" face="TH SarabunPSK" size="5"><br></font></div><div style=""><font color="#2f4f4f" face="TH SarabunPSK" size="5">เมื่อก้าวผ่านซุ้มม่านไหมสีเลือดหมู นางพลันเห็นบุรุษผู้หนึ่งยืนอยู่ในชุดเจ้าบ่าวอย่าง</font><span style="color: rgb(47, 79, 79); font-family: &quot;TH SarabunPSK&quot;; font-size: x-large;">หลิวชุน ผู้เป็นท่านอาของนางเอง ใบหน้ายังประดับรอยยิ้มละมุนตามธรรมเนียมมงคล แม้ในดวงตาจะมีแววคมลึกซ่อนอยู่</span></div></div><div style=""><font face="TH SarabunPSK" size="5"><div style="color: rgb(47, 79, 79);"><br></div><div style=""><font color="#2f4f4f">นางหยุดเท้าลงแล้วโค้งตัวอย่างงดงาม “ </font><b style=""><font color="#ff00ff">ขอแสดงความยินดีกับท่านอา </font></b><font color="#2f4f4f">” น้ำเสียงอ่อนน้อมแฝงความชื่นชมตามมารยาท แต่รอยยิ้มเล็กที่ผุดบนริมฝีปากกลับมีประกายความเอ็นดูปนซุกซน</font></div><div style="color: rgb(47, 79, 79);"><br></div><div style=""><span style="color: rgb(47, 79, 79);">หลิวชุนเหลือบตามองนาง พลันรอยยิ้มละมุนบนริมฝีปากค่อยขยายขึ้นเล็กน้อย “ไม่ต้องมาพิธีหรอก” น้ำเสียงทุ้มนุ่มเอ่ยอย่างอ่อนโยน “ </span><font color="#4169e1"><b>ขอบคุณที่มา…เชิญตามสบายหรูเหมย”</b></font></div><div style="color: rgb(47, 79, 79);"><br></div><div style=""><div style="color: rgb(47, 79, 79);">มือของเขายกขึ้นเล็กน้อยราวจะส่งสัญญาณให้คนรอบข้างเว้นทางให้นางเดินไปตามใจปรารถนา แววตาคมคู่นั้นอ่อนลงยามมองหลานสาว แต่ยังคงแฝงความลึกซึ้งเช่นเดิม</div><div style="color: rgb(47, 79, 79);"><br></div><div style=""><font color="#2f4f4f">นางยกยิ้มบางพลางค้อมศีรษะ " </font><b style=""><font color="#ff00ff">ขอบพระคุณท่านอา</font></b><font color="#2f4f4f"> "&nbsp;</font></div></div></font></div><div><span style="color: rgb(47, 79, 79); font-family: &quot;TH SarabunPSK&quot;; font-size: x-large;"><br></span></div><div><div style=""><font color="#2f4f4f" face="TH SarabunPSK" size="5">หลิวชุนผงกศีรษะรับคำ พลันก้าวออกไปยังกลุ่มแขกผู้ใหญ่ที่รอทักทายอยู่ไม่ไกล ชุดเจ้าบ่าวสีมงคลและร่างสูงสง่าของเขาดึงสายตาผู้คนทุกย่างก้าว</font></div><div style=""><font color="#2f4f4f" face="TH SarabunPSK" size="5"><br></font></div><div style=""><font color="#2f4f4f" face="TH SarabunPSK" size="5">นางมองตามเพียงครู่ ก่อนหันไปมองรอบลานด้วยแววตาเปล่งประกาย แผนการที่ซ่อนอยู่ตั้งแต่แรกเริ่มผุดขึ้นในใจ วันนี้นางมิได้สวมอาภรณ์เต็มยศของวัง หากเลือกเพียงชุดแพรชมพูเรื่อปักเหมยที่กลมกลืนกับหมู่ผู้คน ความตั้งใจนั้นก็เพื่อสิ่งเดียว…ให้แฝงตัวได้ง่ายเมื่อสบโอกาสหลบเล็ดออกไป เพื่อเที่ยวซนอีกตามเดิม</font></div></div><div style=""><font color="#2f4f4f" face="TH SarabunPSK" size="5"><br></font></div><div><hr class="l"></div><div><span style="font-family: &quot;TH SarabunPSK&quot;; font-size: x-large;"><br></span></div><div style="text-align: center;"><font face="TH SarabunPSK" size="5" color="#2f4f4f"><b> เถียน เฟิง&nbsp;- โรลเพลย์พูดคุยประจำวัน ได้รับความสัมพันธ์+5 แต้ม</b></font></div><div style="text-align: center;"><font face="TH SarabunPSK" size="5" color="#2f4f4f"><b> หลิว ชุ่น -&nbsp;โรลเพลย์พูดคุยประจำวัน ได้รับความสัมพันธ์+5 แต้ม</b></font></div><div style="text-align: center;"><font face="TH SarabunPSK" size="5" color="#2f4f4f"><b><br></b></font></div><div style="text-align: center;"><font face="TH SarabunPSK" size="5" color="#2f4f4f"><b><div>ผู้ที่เข้าร่วมงานจะได้รับของชำร่วยในงาน</div><div>2 point, 30 ตำลึงเงิน, 10 ถุงเกลือ, 2 สุรานารีแดง, พัดบุปผาบานจันทร์เพ็ญ</div></b></font></div></div>

      </div>

      <!-- คอลัมน์ขวา (ภาพเดียว) -->
      <div style="flex:1; min-width:200px; text-align:center;">
      <img src="https://iili.io/3b2ZErP.png" alt="หลิวหรูเหมย" style="width:160px; height:160px; border-radius:50%; object-fit:cover; border:4px solid #fff;">
      <p style="margin-top:12px; font-weight:bold; color:#fff;"><font face="TH SarabunPSK" size="4"><i>หลิวหรูเหมย</i></font></p>
      </div>
    </div>

</div>

LiuRuxuan โพสต์ 2025-8-26 19:56:35

<br><br><style>

#boxcorecenter2 {
    border: 0px solid #152cd5;
    padding: 15px;
    box-shadow: #6F1D3D 0px 0px 1em;
    background-image: url("https://i.supaimg.com/b9d3230b-f96c-4499-8674-546debfa23aa.jpg");
}
</style>

<style>
#boxR0LE2 {
    width: 670px;
    border: 0px solid #cbb989;
    padding: 35px;
    box-shadow: #504C4E 0px 0px 1em;
    background-image: url("https://i.imgur.com/PNPim8Q.png");}
</style>

<div id="boxcorecenter2">
<div align="center">

<br><br>

<div id="boxR0LE2">

<br><img width="450" src="https://i.supaimg.com/85993dbc-9004-4d8b-ab3b-72ff6c7e0d5c.png" border="0" alt="">
<br><img src="https://i.imgur.com/tDqgS6A.png" width="400" border="0">
<br><font color="#980000" face="Chonburi" size="6"><b><i>งานมงคลสมรสฉางซานเซียนหวางและเว่ยเจียเหลียนฮวา&nbsp;</i></b></font><br>
<div align="left">
<font face="Sarabun"><font size="5">

<p style="color: black; text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="color: black; text-align: center; text-indent: 2.5em;">&nbsp;7 ค่ำ เดือนชีเยว่ แห่งศกเจี้ยนหยวนที่ 11</p><p style="color: black; text-align: center; text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="color: black; text-indent: 2.5em;">ในห้วงยามเซินของวันที่เจ็ด เดือนชีเยว่ ฟ้าฉางอันพลันอ่อนแสงลงราวกับรู้ว่ามีเรื่องใหญ่กำลังจะอุบัติ ริมฟากฟ้าด้านตะวันตก สีทองของแสงอาทิตย์หลอมรวมกับเงาเมฆาแปรเปลี่ยนเป็นแสงสลัวนวลราวผ้าแพรไหมประดับขลิบทอง ทั้งเมืองหลวงดูพลุกพล่านเป็นพิเศษ ขบวนเกี้ยวเจ้าสาวอันหรูหราเคลื่อนไปตามเส้นทางสายหลักของนครหลวง ฉางซานเซียนหวางเตรียมเรือนหอไว้พร้อมสรรพ ทว่าแม้จะเป็นงานมงคลแห่งราชสกุล ก็ยังมิอาจกลบกลืนความมีชีวิตชีวาขององค์ชายน้อยผู้หนึ่งไปได้</p><p style="color: black; text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="color: black; text-indent: 2.5em;">เด็กชายผู้มีนามว่าหลิวหรูเสวียนยืนเคียงข้างไท่โฮ่วผู้เป็นพระอัยยิกา รูปลักษณ์ราวอัญมณีเลอค่าถูกหลอมรวมจากหิมะบริสุทธิ์กับแสงดาวกลางรัตติกาล ขับผิวขาวนวลให้เปล่งประกายเฉกหยกขาวเนื้อดี ใบหน้าเล็กแต่กระจ่างใสรับกับดวงเนตรกลมโตสีดำสนิทมีแววฉลาดเฉียบคม เส้นผมยาวดำขลับมัดด้วยริบบิ้นผ้าไหมสีเขียวแก่ พอเพียงให้ดูเรียบร้อยตามธรรมเนียมแต่ไม่แย่งความโดดเด่นจากคู่บ่าวสาว</p><p style="color: black; text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="color: black; text-indent: 2.5em;">เจ้าตัวยืดอกในท่วงท่าเปี่ยมสมาธิ แม้ภายในใจจะพรั่งพร้อมด้วยคำถามเป็นร้อย ทั้งเรื่องเกี้ยวเจ้าสาวสูงเท่าไร ใช้กี่คนหาม เหตุใดชุดของเจ้าสาวจึงดูหนักนัก หรือเหตุใดลุงที่เขามิเคยได้พบหน้าจึงแต่งงานเอาตอนนี้ ฯลฯ แต่สิ่งเหล่านี้ล้วนถูกกลืนไว้ภายใต้สีหน้าสุภาพเรียบร้อย เขาไม่กระโตกกระตาก แม้จะมีจังหวะหนึ่งที่ฝ่ามือเรียวเผลอกำชายอาภรณ์แน่นขณะแอบเหลียวไปมองเกี้ยวด้วยตาเป็นประกาย</p><p style="color: black; text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="color: black; text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="color: black; text-indent: 2.5em;">เซี่ยวจื่อไท่โฮ่วซึ่งประทับอยู่เบื้องขวาเหลือบตามองหลานรักอยู่เนือง ๆ แววตานิ่งสงบแต่ซ่อนความเอ็นดูเอาไว้ลึกนัก หากมิใช่เพราะต้องวางพระองค์ดั่งหินผาขุนเขา คงเผลอยกมือลูบหัวกลมนั้นเสียทีหนึ่ง แต่จะให้กระทำในงานพิธีเช่นนี้ย่อมไม่สมควร นางจึงได้แต่ไอแผ่วเบาแล้วเอ่ยเตือนเสียงเรียบ</p><p style="color: black; text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#ff8c00">“อย่าเหม่อลอย”</font></p><p style="color: black; text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="text-indent: 2.5em;"><span style="color: black;">เจ้าตัวน้อยผงะเล็กน้อย ราวถูกตีเบา ๆ ด้วยใบไม้ แล้วค่อยปรายตามองไปยังไท่โฮ่ว มือเล็กขยับจัดแขนเสื้อให้เรียบร้อย จากนั้นก็พยักหน้าหนึ่งทีอย่างสงบเสงี่ยม ก่อนหันกลับมายืนตรง ปากน้อย ๆ พึมพำกับตนเองว่า</span><font color="#000080"> “ข้าน้อยจะตั้งใจยืนอย่างสง่างาม…”</font></p><p style="color: black; text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="text-indent: 2.5em;"><span style="color: black;">แม้จะพยายามนิ่งเฉกเสาหิน แต่อากัปกิริยาน้อยใหญ่ก็ยังเผยให้เห็นความกระตือรือร้นในก้นบึ้งหัวใจ ยามเสียงดนตรีบรรเลงรับขบวนเกี้ยว เจ้าหนูยังแอบยกปลายเท้าขึ้นน้อย ๆ ตามจังหวะรำพึงกับตัวเองว่า</span><font color="#000080"> “ทำนองดีมิเลว... ถ้ามีเสียงขับร้องด้วยก็คงสมบูรณ์แบบ”</font></p><p style="color: black; text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="color: black; text-indent: 2.5em;">ทว่ายังไม่ทันที่องค์ชายน้อยจะได้คิดอะไรต่อ เสียงเอะอะปริศนาก็ดังแทรกขึ้นจากเบื้องหน้า</p><p style="color: black; text-indent: 2.5em;"><b><i><br></i></b></p><p style="color: black; text-indent: 2.5em;"><b><i>“จับตัวเจ้าสาวเร็ว!!!”</i></b></p><p style="color: black; text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="color: black; text-indent: 2.5em;">ดวงตาดำคมของเด็กน้อยพลันเบิกกว้าง หัวใจราวจะหลุดจากอก เขาเผลอก้าวถอยหลังหนึ่งก้าวด้วยสัญชาตญาณ ขณะที่สายตามองเห็นกลุ่มคนชุดดำกว่าสิบเคลื่อนตัวออกมาราวผุดจากอากาศ พวกนั้นล้วนปิดหน้าปิดตา ราวปีศาจในยามราตรี สองขาก้าวพุ่งฉับไวเฉกวิหคเหิน ยามหนึ่งในกลุ่มโยนสิ่งของกลมดั่งลูกแก้วลงบนพื้น ก็เกิดเสียงฟู่ ก่อนควันขาวหนาทึบลอยอ้อยอิ่งฟุ้งกระจายออกไป</p><p style="color: black; text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="color: black; text-indent: 2.5em;">กลิ่นบางอย่างตีขึ้นจมูก ทำให้เด็กชายเผลอย่นจมูกเล็กด้วยความไม่พอใจ เขาหันขวับไปมองเสด็จย่าเพื่อขอคำสั่งหรืออย่างน้อยก็รับสัญญาณบางอย่าง ทว่าเมื่อแววตากลมใสนั้นทอดมองกลับ สิ่งที่เขาพบกลับมิใช่ไท่โฮ่วผู้เปี่ยมอำนาจ ทว่าเป็นหญิงผู้แข็งทื่อไม่ไหวติง</p><p style="color: black; text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="color: black; text-indent: 2.5em;">ไม่ใช่แค่ไท่โฮ่ว... เหล่าขุนนาง ขันที ทหาร องครักษ์ แม่บ้าน พ่อค้า นักแสดง ทุกชีวิต ณ บัดนั้น ต่างแน่นิ่งราวรูปปั้น</p><p style="color: black; text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#483d8b"><i>“อา... หา!? ทุกคนกลายเป็นรูปเคารพไปแล้วหรือไร” </i></font><span style="color: black;">เสียงในใจขององค์ชายน้อยแทบกู่ก้องออกมา เขาเหลียวซ้ายแลขวา ลนลานแต่ยังคงไม่แสดงสีหน้าแตกตื่นให้ผู้ใดเห็น มือซ้ายจับชายเสื้อ มือขวายกขึ้นอย่างลังเลว่าจะเขย่าตัวผู้ใดดี ทว่าแม้แต่ลูกแมวที่หลุดเข้าเมืองมาด้วยยังนั่งนิ่งไม่กระดิกหูแม้แต่น้อย</span></p><p style="color: black; text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="color: black; text-indent: 2.5em;">สถานการณ์แปลกประหลาดยิ่งกว่าในเรื่องเล่าที่เสด็จแม่ชอบอ่านให้ฟังยามค่ำ ดวงตากลมใสเริ่มมีแววลังเล เหงื่อผุดขึ้นที่ไรผม ความคิดพันกันยุ่งเหยิง เขาอยากวิ่งเข้าไปข้างใน อยากตะโกนเรียกใครสักคน อยากหายตัวไปจากตรงนี้ แต่ก่อนที่เขาจะได้ทำสิ่งใด เสียงฝีเท้าเบา ๆ ดั่งแมวเหยียบผ้าก็เข้ามาใกล้จากเบื้องหลัง</p><p style="color: black; text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="color: black; text-indent: 2.5em;">องค์ชายหลิวหรูเสวียนพลันสะบัดตัวหันกลับ ร่างเล็กเตรียมตั้งท่า... หากท่าที่ตั้งก็เป็นเพียงท่าของเด็กถึงขวบที่ดูการฝึกมาจากเหล่าองครักษ์บ้างแล้วจินตนาการใส่เองเสียมากกว่า ทว่าก่อนที่แม้แต่จะได้เห็นผู้ใด ใบหน้าเล็กก็พลันเปลี่ยนสี</p><p style="color: black; text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000080">“เอ๊ะ... เสื้อตรงนี้มัน...” </font><span style="color: black;">เจ้าตัวพูดไม่ทันจบก็สะดุดชายเสื้อของตนเองที่กองระพื้นเล็กน้อย</span></p><p style="color: black; text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="color: black; text-indent: 2.5em;">ปลายเท้าเกี่ยวกับผ้าดั่งมีมือปีศาจล่อลวง สมองยังคิดไม่ทันเสร็จ ร่างขององค์ชายก็ล้มลงเสียงดังตุ้บ!</p><p style="color: black; text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000080">“โอ๊ย...!” </font><span style="color: black;">เป็นเสียงสุดท้ายก่อนจะทุกสิ่งจะดับวูบไปในห้วงมืดสนิท</span></p><p style="color: black; text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="color: black; text-indent: 2.5em;">ณ เวลานั้น ท้องฟ้ายังอาบแสงทองอ่อน ขบวนเกี้ยวยังเคลื่อนไปผู้คนยังนิ่งงัน... และองค์ชายผู้เปี่ยมชีวิตชีวา... พลันหลับใหลกลางความโกลาหลที่ผู้คนไร้ซึ่งการเคลื่อนไหว</p><p style="color: black; text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="color: black; text-indent: 2.5em;">.</p><p style="color: black; text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="color: black; text-indent: 2.5em;">.</p><p style="color: black; text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="color: black; text-indent: 2.5em;">.</p><p style="color: black; text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="color: black; text-indent: 2.5em;">.</p><p style="color: black; text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="color: black; text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="color: black; text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="color: black; text-indent: 2.5em;">แสงแดดส่องลอดผ่านม่านผ้าโปร่งบางซึ่งพลิ้วเบาราวกลีบดอกเหมยต้องลม ยามต้องดวงตาเปลือกไม้ที่กำลังลืมขึ้นอย่างเชื่องช้า แววตาขององค์ชายน้อยค่อย ๆ ปรับรับกับแสงภายในห้อง เมื่อสติเริ่มคืนกลับมา เสียงกุกกักของเครื่องทองเหลืองบางชิ้นก็ดังคล้ายระฆังยามเช้า กระตุ้นให้สมองของเด็กชายพลันระลึกได้ว่าก่อนหน้านี้เขา... ล้มลง</p><p style="color: black; text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000080">“อา… ข้า… อยู่ที่ใด?”</font><span style="color: black;"> เสียงน้อย ๆ คล้ายลูกแมวถามขึ้น</span></p><p style="color: black; text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="text-indent: 2.5em;"><span style="color: black;">ใบหน้าของสาวใช้ในจวนฉางซานเซียนหวางผู้หนึ่งซึ่งนั่งอยู่ข้างตั่งไม้สะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะรีบลุกขึ้นพร้อมทั้งสาวใช้อีกสองสามคนที่นั่งพับเพียบอยู่ไม่ไกลนัก ต่างรีบโน้มตัวคำนับ</span><font color="#000080"> </font><font color="#000000">“ทูลองค์ชาย ท่านอยู่ที่จวนของฉางซานเซียนหวางพ่ะย่ะค่ะ… ท่านล้มลงระหว่างพิธี เลยถูกอุ้มเข้ามาพักในห้องด้านในนี้”</font></p><p style="color: black; text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="text-indent: 2.5em;"><span style="color: black;">เด็กชายขมวดคิ้วน้อย ๆ มือเล็กขยับแตะหน้าผากของตนเบา ๆ สัมผัสได้ถึงกลิ่นยาแผ่วบาง ใบหน้าเล็กเงยขึ้นอีกครั้ง</span><font color="#000080"> “ล้ม? เหตุใดข้าจึงล้ม? แล้ว… คนพวกนั้นเล่า? เสด็จย่าล่ะ? ขบวนเกี้ยวล่ะ?”</font></p><p style="color: black; text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="color: black; text-indent: 2.5em;">คำถามพรั่งพรูออกมาราวฝนต้นฤดู แต่แทนที่จะได้รับคำตอบแจ่มแจ้ง เหล่าสาวใช้กลับนิ่งงันไปครู่หนึ่ง ราวกับกำลังชั่งใจว่าจะตอบเช่นไรดี แล้วคนที่ดูอาวุโสที่สุดก็แทรกขึ้นมาก่อน</p><p style="color: black; text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="color: black; text-indent: 2.5em;">“ฝ่าบาท... ท่านล้มลงเพราะสะดุดชายเสื้อของตัวเองพ่ะย่ะค่ะ มิได้มีสิ่งใดผิดปกติ คนพวกไหนที่พระองค์กล่าวถึง... พวกหม่อมฉันหาได้เห็นไม่... ขบวนเกี้ยวก็เป็นไปโดยราบรื่นดี เสด็จไท่โฮ่วก็ประทับอยู่ด้านหน้าเช่นเดิม มิได้มีสิ่งใดผิดแผกออกจากเดิมเลย…”</p><p style="color: black; text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="color: black; text-indent: 2.5em;">นัยน์ตาขององค์ชายน้อยจับจ้องผู้พูดนิ่งงัน ราวจะมองทะลุเข้าไปในความคิดของนาง แต่ใบหน้าของเหล่าข้ารับใช้หาได้มีวี่แววของการโป้ปด หรือความสับสนแม้แต่น้อย มีเพียงความเคารพกึ่งเกรงกลัวผสมอยู่ในแววตา</p><p style="color: black; text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000080">“เป็นไปได้หรือ...”</font><span style="color: black;"> เด็กชายพึมพำในลำคอ</span><font color="#000080"> “ข้า...ฝันไปงั้นหรือ?”</font></p><p style="color: black; text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="color: black; text-indent: 2.5em;">แม้จะรู้สึกว่าใจยังสั่นคลอนคล้ายถูกผีผลัก แต่ในเมื่อทุกคนยืนยันกันเป็นเสียงเดียว และไม่มีร่องรอยความโกลาหลเหลืออยู่ อีกทั้งแม้แต่เสด็จย่าก็ไม่ได้เข้ามาเยี่ยมเยียนเลยสักนิด ก็คงหมายความว่า... เรื่องประหลาดที่เขาเห็นนั้น คงเป็นเพียงความฝันหรือภาพลวงตาจากการล้มกระแทกศีรษะ</p><p style="color: black; text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="color: black; text-indent: 2.5em;">เมื่อคิดได้เช่นนั้น เจ้าตัวน้อยก็ถอนหายใจแผ่ว ๆ ขยับตัวลุกขึ้นจากตั่งไม้ มือหนึ่งจัดปกเสื้อ อีกมือสะบัดปลายผมที่พลัดตกบนไหล่ให้กลับเข้าที่ แล้วกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจังแต่ยังแฝงความเป็นเด็กอยู่ในที</p><p style="color: black; text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000080">“หากข้าฟื้นแล้ว ก็คงไม่สมควรจะนอนทอดร่างให้คนในงานพูดจาว่ากล่าวเอาได้...”</font></p><p style="color: black; text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="color: black; text-indent: 2.5em;">วาจานั้นทำเอาสาวใช้ที่อยู่รอบ ๆ ถึงกับลอบสบตากันอย่างประหลาดใจ ทั้งที่ยังไม่ถึงวัยเก้าปีเต็ม แต่คำพูดคำจาขององค์ชายน้อย กลับคล้ายผู้ใหญ่ที่ผ่านโลกมานักหนา</p><p style="color: black; text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000080">“ช่วยนำทางข้าไปพบเสด็จย่าเสียหน่อย และ... ข้าจะไปคารวะเจ้าบ่าวด้วย เจ้าบ่าวที่เป็นลุงของข้า ขืนข้าทำเป็นไม่ใส่ใจ คงถูกเสด็จแม่เอ็ดในฝันแน่”</font></p><p style="color: black; text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="color: black; text-indent: 2.5em;">ไม่ต้องรอให้ใครตอบ เด็กชายก็เริ่มเดินนำไปก่อนด้วยท่วงท่าสง่างามเกินวัย เสียงฝีเท้าเบาราวแมวป่าที่ก้าวย่างบนพรมหญ้า สาวใช้ทั้งหลายได้แต่รีบตามหลังไปอย่างรวดเร็ว กลัวว่าหากมัวชักช้า องค์ชายจะวิ่งหายเข้ามุมใดมุมหนึ่งของจวนเสียก่อน</p><p style="color: black; text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="color: black; text-indent: 2.5em;">เมื่อมาถึงห้องโถงด้านหน้า ซึ่งจัดงานเลี้ยงแขกเหรื่อ บรรยากาศยังคงคึกคัก คราคร่ำด้วยขุนนางและขุนนางฝ่ายในทั้งชายหญิง โต๊ะอาหารเรียงรายด้วยเครื่องเงินและอาหารที่จัดวางอย่างงดงาม ในมุมหนึ่ง หลิวชุ่น ผู้เป็นเจ้าบ่าวในวันนี้ สวมอาภรณ์แต่งงานสีแดงเข้ม ยืนอยู่ท่ามกลางหมู่แขก</p><p style="color: black; text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="color: black; text-indent: 2.5em;">ดวงตาขององค์ชายน้อยจับจ้องชายผู้นั้นอย่างสนใจ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้มองใกล้ ๆ คนผู้นี้ซึ่งเป็นพระปิตุลาของตนโดยสายเลือด หากแต่เหมือนเพิ่งเคยได้พบกันจริง ๆ ก็ในวันนี้</p><p style="color: black; text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#483d8b">“เจ้า...”</font><span style="color: black;"> เสียงทักทายจากหลิวชุ่นดังขึ้น เมื่อเห็นเด็กชายเดินตรงเข้ามาโดยมีข้ารับใช้เดินตามหลังราวพาเหรด</span></p><p style="color: black; text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#483d8b">“เห็นเจ้าล้มไปเมื่อครู่ ทำเอาข้าตกใจอยู่เหมือนกัน... บัดนี้เป็นอย่างไรบ้าง ยังเวียนศีรษะหรือไม่?</font><span style="color: black;">”</span></p><p style="color: black; text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="color: black; text-indent: 2.5em;">ดวงตากลมโตของเด็กชายวาววับทันทีที่ได้ยินเสียงนี้ เขายกมือประสานคำนับอย่างเรียบร้อย มือไม้คล่องแคล่วเกินวัย</p><p style="color: black; text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000080">“หลานมิเป็นอันใดแล้วพ่ะย่ะค่ะ... ข้าขออภัยที่มิเข้าร่วมพิธีอย่างเหมาะสม แลยังสร้างความโกลาหลในงาน ท่านอย่าได้ถือโทษเอาเลย”</font></p><p style="color: black; text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="color: black; text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="text-indent: 2.5em;"><span style="color: black;">จากนั้นจึงล้วงเข้าไปในแขนเสื้อของตน หยิบเอากระดาษบางพับไว้เรียบร้อยส่งให้ </span><font color="#000080">“แม้ข้าจะมิได้เตรียมของขวัญมีค่า... แต่ข้าเขียนคำอวยพรด้วยลายมือของข้าเอง หวังว่าท่านลุงจะรับไว้”</font></p><p style="color: black; text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="color: black; text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="color: black; text-indent: 2.5em;">บทสนทนาเบาสบายดังพลิ้วไปตามสายลมอบอุ่นของบ่ายวันนั้น ในขณะที่เสียงดนตรียังคงดำเนิน ท่ามกลางกลิ่นดอกเหมยที่ร่วงโปรยปะปนกับแสงตะวัน รอยยิ้มของเด็กชายผู้หนึ่งและเจ้าบ่าวแห่งวันก็ยังคงตรึงอยู่กลางใจผู้คนที่มองเห็น</p><p style="color: black; text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="color: black; text-indent: 2.5em;"><br><div style="text-align: center;"><img src="static/image/hrline/11.gif" border="0" alt="" style="text-indent: 2.5em;"></div><br></p><p style="color: black; text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="text-align: center; color: black; text-indent: 2.5em;"><b> หลิว ชุ่น - โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม</b></p><p style="text-align: center; color: black; text-indent: 2.5em;"><b><br></b></p><p style="text-align: center; color: black; text-indent: 2.5em;"><b> เซียวจื่อไท่โฮ่ว- โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม</b></p><p style="text-align: center; color: black; text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="text-align: center; color: black; text-indent: 2.5em;"><b>อัพพรสวรรค์จาก ลาภลอย (ไม้) (+5) เป็น ผู้มีบุญ (น้ำเงิน) (+10)&nbsp;</b></p><p style="text-align: center; color: black; text-indent: 2.5em;"><b><br></b></p><p style="text-align: center; color: black; text-indent: 2.5em;"><b>เงื่อนไขพัฒนาคลาส:</b></p><p style="text-align: center; color: black; text-indent: 2.5em;"><b>- Level 15 เป็นต้นไป</b></p><p style="text-align: center; color: black; text-indent: 2.5em;"><b>- สเตตัส LUK 20 ขึ้นไป</b></p><p style="color: black; text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="text-align: center; color: black; text-indent: 2.5em;"><b><u>ผู้ที่เข้าร่วมงานจะได้รับของชำร่วยในงาน</u></b></p><p style="text-align: center; color: black; text-indent: 2.5em;"><b><u>2 point, 30 ตำลึงเงิน, 10 ถุงเกลือ, 2 สุรานารีแดง, พัดบุปผาบานจันทร์เพ็ญ</u></b></p><p style="color: black; text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="text-align: center; color: black; text-indent: 2.5em;">@Admin&nbsp;</p><p style="text-align: center; color: black; text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="text-align: center; color: black; text-indent: 2.5em;">@WeijiaLianhua&nbsp;</p><p style="text-align: center; color: black; text-indent: 2.5em;"><br></p></font></font></div></div></div></div>

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Chonburi'); Chonburi {font-family: 'Chonburi';}
</style>

ดูในรูปแบบกติ: [RPG] 婚礼吉日 - งานมงคลสมรสฉางซานเซียนหวางและเว่ยเจียเหลียนฮวา