ตำหนักเซวียนเต๋อ | ที่พำนักไท่โฮ่ว - เขตที่พักครอบครัวจักรพรรดิ - The Myth of Han

Watcher โพสต์ 2024-7-10 19:47:08

ตำหนักเซวียนเต๋อ | ที่พำนักไท่โฮ่ว

WeijiaLianhua โพสต์ 2024-7-17 21:47:23

WeijiaLianhua โพสต์ 2024-7-20 00:43:47

LuBairan โพสต์ 2024-7-22 21:08:44

LuBairan โพสต์ 2024-7-22 23:50:18

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย LuBairan เมื่อ 2024-7-22 23:52 <style>

#boxcorecenter {
border: 0px solid #152cd5;
padding: 15px;
box-shadow: #504C4E 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/J5ZfEJ2.png");
}
</style>

<style>
#boxR0LE {
width: 600px;
border: 0px solid #cbb989;
padding: 35px;
box-shadow: #504C4E 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/PNPim8Q.png");}
</style>

<div id="boxcorecenter">
<div align="center">

 

<div id="boxR0LE">

<img width="450" src="https://i.imgur.com/aDtIaPZ.png" border="0" alt="">
 
สอบสวนวันแรก ถวายงานวันแรก วันที่ 22 เดือน 07 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 10 (วันนี้) เวลาเก้านาฬิกาห้าสิบนาทีเป็นต้นไป

 
 
<div align="left">


ไป๋หรั่นพึ่งจะได้ค้นพบว่าการลืมตาขึ้นในพื้นที่ตำหนักเซวียนเต๋อทำเอานางใจสั่นขวัญผวาได้มากยิ่งกว่าห้องขังในกรมราชทัณฑ์เสียอีก คนงามนั่งอยู่หน้าคันฉ่องด้วยสีหน้าว่างเปล่า สองมือยกขึ้นลูบใบหน้าพลางถอนหายใจอย่างอ่อนล้า ตำหนักเซวียนเต๋อแม้ว่าจะหาได้เป็นที่ฉกชิงของเหล่าสตรีในวังหลังแต่ก็เป็นหลักฐานที่แสดงให้เห็นถึงความสามารถของเหล่าอิสตรีที่ก้าวขึ้นมาอยู่เหนือคนนับหมื่น แล้วนางเป็นใคร ? นางเป็นเหม่ยเหรินตัวเล็ก ๆ ไร้ผู้มากยศคอยสนับสนุนแต่กลับได้มาค้างแรมที่ตำหนักเซวียนเต๋อ แม้ว่าจะได้พักเพียงเรือนข้างอย่างมีเหตุผลและชั่วคราวก็ตาม
 
ทว่าที่น่ากลัวยิ่งกว่าการตื่นมาในตำหนักยิ่งใหญ่อย่างไม่รู้ความแล้ว 
ยังเป็นการต้องเปิดประตูมาเจอหน้าทะมึนทึงของถิงเว่ยจางทังเอาตั้งแต่ตอนเช้าตรู่
 
“ … ”
 
“ … ”
 
เขาไม่พูด นางไม่พูด ไม่มีใครต่างพูด บรรยากาศกระอักกระอ่วนนี้ร้อนไปถึงเหล่านางกำนัลรอบกายที่ลอบเหงื่อออกพลางมองกันไปกันมาว่าควรจะมีใครเกริ่นอะไรออกไปเพื่อเป็นการต้อนรับเชื้อเชิญดีหรือไม่
 
“ ใต้เท้าจางทราบหรือไม่ว่ายามนี้คือยามใด ”
 
เหม่ยเหรินหยกขาวกล่าวถามเสียงเรียบแต่กลับไม่ได้ฟังดูขัดหูหรือขัดใจ เป็นน้ำเสียงเรียบเอื่อยที่ลื่นหูและน่าฟังจนคนรอบข้างต่างก็อึ้งในความสามารถ หากเป็นคนอื่นที่พูดด้วยระดับเสียงแบบนี้คงถูกมองว่ากำลังโกรธเกรี้ยวไปแล้ว แต่ลู่เหม่ยเหรินสามารถทำให้มันฟังดูเหมือนการพูดถึงฟ้าดินได้อย่างปกติ !
 
“ ข้าน้อยทราบ เป็นยามซื่อแล้ว ”
 
“ ถูกต้อง เป็นยามซื่อ ”
 
พระสนมพยักหน้า นางก้าวขาข้ามธรณีประตูออกจากตัวเรือนและหันกลับไปปิดประตูจนเรียบร้อย ‘ ท่าน… ไม่มีอย่างอื่นให้ทำหรืออย่างไร ’ นางทราบว่าเป็นหน้าที่เขาที่ต้องมาสอบสวน อีกทั้งเมื่อวานที่ตั้งใจจะเค้นถามนางก็ถูกใช้อย่างสูญเปล่าไปแล้ว ดังนั้นวันนี้เขาจะมาเร็วอย่างน่าเหลือเชื่อก็ไม่ใช่เรื่องที่แปลกอะไร
 
“ จากนี้ท่านจะพบข้าในยามซื่อใช่หรือไม่ ”
 
“ ตลอดเจ็ดวัน ข้าจะมาพบท่านที่นี่ในยามซื่อ ”
 
อะไรนะ ขออีกที
 
“ ตลอดเจ็ดวัน ? ”
 
“ ใช่ ตลอดเจ็ดวัน ”
 
เหม่ยเหรินหยกขาวหันกลับไปพบสีหน้าหนักแน่นของเขา สายตานางพลันว่างเปล่าไปชั่วขณะ ก่อนจะกลับมาเป็นเรียบรื่นเหมือนอย่างทุกครั้ง “ เข้าใจแล้ว จากนี้ทุกยามซื่อข้าจะเตรียมชารับรองไว้.. ” นางพูดพลางมองสีหน้าของคนที่เหมือนกำลังจะพูดออกมาว่าไม่จำเป็น “ ตอบแทนที่ท่านเคยบอกว่าจะรับรองข้าเป็นอย่างดี ทว่าเช่นเดียวกันกับท่าน ตำหนักเซวียนเต๋อหาใช่โรงเตี๊ยม คงมิอาจ.. ตอบสนองได้ทุกความต้องการ ”
 
นี่นาง… ประชด? หว่างคิ้วของขุนนางขั้นถิงเว่ยฉายแววสับสนไว้อย่างชัดเจน จางทังมั่นใจว่าตนเองพบหน้าคนมามาก ทั้งยังเจอการกระทบกระทั่งผ่านคำพูดมาแล้วแทบทุกแบบ แต่ทำไมยามที่เป็นสตรีผู้นี้.. คำพูดของนางกลับสะกิดใจให้คิดว่า ‘มีอะไรสักอย่าง’ แต่ก็ไม่สามารถหาข้อพิสูจน์ได้ว่าสิ่งที่มีนั้นคืออะไร
 
“ พระสนมไม่จำเป็นต้องลำบาก ” เพราะเขาไม่คิดว่าจะได้รับการต้อนรับแต่แรกแล้ว
 
ไป๋หรั่นหัวเราะเบา ๆ นางพยักหน้าน้อย ๆ เป็นเชิงว่าเข้าใจก่อนจะเชิญอีกฝ่ายไปอีกทาง “ ใต้เท้าจางโปรดตามข้ามาทางนี้ สอบสวนในเรือนลับตาไม่เหมาะสำหรับชายหญิง ข้างเรือนฉางชุนมีศาลาริมน้ำสงบนัก ไปที่นั้นแทน.. ดีหรือไม่? ” นางก้าวนำเขา พลางหันกลับมาถามอย่างใส่ใจ
 
“ เอาเช่นที่พระสนมสะดวกใจ ” เขาตอบกลับทั้งที่ยังขมวดคิ้ว จางทังพึ่งจะได้ลิ้มรสข่าวลือที่แพร่ออกไปอย่างว่องไว ลำบากเขาต้องไล่ตามเก็บตามเช็ด ฉะนั้นเรื่องสุ่มเสี่ยงอย่างการอยู่ชายหญิงสองคนในที่ลับตาให้เกิดคำครหาเขาย่อมไม่มีทางยอมให้เกิดขึ้น อย่างไรก็ยังมีนางกำนัลรอบตัวในสถานที่ซึ่งเห็นได้ชัด อีกทั้งบทสนทนาต่อจากนี้นับว่าเคร่งเครียดเป็นอย่างมาก หากได้สอบถามอยู่ในที่ที่อากาศถ่ายเทได้ดี ก็นับว่าเป็นผลดีต่อสตรีบอบบางเช่นอีกฝ่าย
 
ศาลาข้างเรือนฉางชุนงดงามอย่างที่นางว่า ทิวทัศน์บ่อบัวแสนสงบกับผิวน้ำที่เคลื่อนตามการแหวกว่ายของปลาน้อยชวนให้พิศมองอยู่ร่ำไป พร้อมกันนั้นที่กลางศาลาก็มีโต๊ะที่จัดวางไว้พร้อมของว่างและชาราวกับรู้ว่าต้องรับรองการมาถึงของคนสองคน
 
“ ท่าน.. ”
 
“ เป็นชาที่ข้าชงเอง ถือเสียว่าเป็นคำขอบคุณในการทุ่มเทที่ใต้เท้าต้องลงมาสืบหาความจริงด้วยตัวท่านเอง ” เหม่ยเหรินหยกขาวกล่าวพลางทิ้งกายลงนั่ง นางผายมอเชิญเขาเงียบ ๆ ก่อนจะรินชาลงจอกรับอีกฝ่าย และดึงมือกลับมาวางประสานบนตักอย่างสงบเสงี่ยม ใต้เท้าจางเป็นคนปากหนักไม่น้อย นางทำถึงขนาดนี้เขากลับทำแค่ผงกหัวขอบคุณและยกชาขึ้นจิบง่าย ๆ ไร้ซึ่งความพิถีพิถัน ‘ไม่ใช่ปัญญาชนเคร่งวิถี.. คงต้องเลือกวิธีคุยให้ดี ๆ แล้ว คนแบบนี้ยามคิดว่าตัวเองคิดถูกเรื่องใดจะหลับหูหลับตาเชื่ออยู่ไม่น้อย’
 
“ ข้าน้อยต้องการทราบว่าเหตุใดในคืนที่เกิดเหตุท่านถึงไม่อยู่ที่เรือนเมิ่งเหยา ”
 
เริ่มแล้ว เริ่มแล้ว .. ลู่เหม่ยเหรินปรับลมหายใจที่กระชั้นขึ้นให้เบาลง ตลอดชีวิตสิบเจ็ดปีเกิดมาไม่เคยถูกสอบสวน ครั้งนี้ต้องมาเผชิญหน้ากับการสืบความทั้งยังมาจากเจ้ากรมราชทัณฑ์ด้วยตัวเอง นับว่าเป็นประสบการณ์และเกียรติที่น่าสนใจมากสำหรับบุตรสาวพ่อค้าแม่ขายตาดำ ๆ คนหนึ่ง “ บ่ายวันนั้นเป็นข้าได้รับเทียบเชิญจากตำหนักผิงหยางให้ไปร่วมรับประทานอาหารค่ำร่วมกับกงจู่ จึงออกเดินทางออกนอกวังผ่านรถม้าที่กงจู่จัดเตรียมให้ ”
 
“ บันทึกเข้าออกของวังน่าจะบันทึกไว้ ยามนั้นข้าไม่ได้ไปแจ้งตำหนักจงฉางชื่อเพื่อขอออกนอกวังก็จริง แต่การออกไปครั้งนั้นก็หาใช่การปลอมตัวแต่เป็นการใช้เทียบเชิญและพระนามของกงจู่ในการออกไป ” นางตอบด้วยจังหวะที่ไม่รีบร้อน ไม่เร่งรัด แต่ก็ไม่ยืดยาว น้ำเสียงเองก็แฝงไว้ด้วยความมั่นคง จัดได้ว่าเป็นผู้ที่เก็บงำอารมณ์ได้เป็นอย่างดีจนคนที่สืบความมานานยังต้องชื่นชมอยู่ในใจ “ แต่ที่ท่านถามคือ ‘เหตุใดข้าถึงไม่อยู่ในเรือนเมิ่งเหยา’”
 
เหม่ยเหรินหยกขาวระบายยิ้มเบาบาง “ คำตอบนี้ง่ายมาก บทสนทนาของสตรีติดพันยืดยาว ยามนั้นข้าได้ยินว่าผิงหยางกงจู่โปรดการเดินทางทั้งยังชอบสุรา จึงได้พกนารีแดงไหหนึ่งไปมอบเป็นของกำนัล ดื่มไปดื่มมา คราจะกลับนางกลับเรียกตัวไว้พร้อมบอกว่ามีกานเหมยจื่อไหหนึ่งได้มาไม่มีโอกาสดื่ม วันนั้นฤกษ์งามยามดี สุดท้ายเลยได้เปิดสุราดีอีกไหมาร่วมกันดื่ม ”
 
“ ไม่ถูกต้อง วันถัดมาผิงหยางกงจู่ออกเดินทางแต่เช้า มิสมควรดื่มสุราทั้งยังไม่น่านัดพบคน ” จางทังส่ายหน้าพร้อมกับจ้องนางด้วยสายตาที่มืดครึ้มกว่าเดิม แน่นอนว่าเขาไม่ใช่ผู้เดียวที่คิดแบบนั้น แต่ให้ทำยังไงได้ นัดก็นัดแล้ว ดื่มก็ดื่มแล้ว สมเหตุไม่สมเหตุหรือไม่สุดท้ายก็ขึ้นอยู่กับเขาแล้วว่าสืบหาความจริงได้มากน้อยแค่ไหน
 
“ พยานก็ไม่อยู่แล้ว ท่านจะไม่เชื่อก็ไม่แปลก แต่ว่า.. ”
 
นางหรี่ตาลงเล็กน้อยก่อนจะเอียงใบหน้าคล้ายครุ่นคิด “ กลางดึกคืนนั้นผิงหยางกงจู่ส่งคนไปแจ้งในวัง ทั้งยังฝากคำพูดไปให้ฝ่าบาทด้วยหนึ่งประโยคเกี่ยวกับข้า นั่นเป็นสิ่งเดียวที่อาจยืนยันได้ว่าข้าอยู่ที่นั่นจริง ” ได้ยินนางกล่าวเช่นนี้ถิงเว่ยหนุ่มก็ก้มหน้าลงพร้อมยกมือขึ้นแตะปลายคางอย่างพิจารณา ไป๋หรั่นที่เห็นแบบนั้นก็ยกมุมปากขึ้นในตอนที่เขาไม่ทันได้สังเกต
 
“ ข้ากลับมาหลังจากส่งผิงหยางกงจู่ออกเดินทางแล้ว พยานหลักฐานที่ข้าอยู่ตำหนักผิงหยางในยามเช้า ท่านสืบหาเอาจากชาวบ้านรอบ ๆ ได้ไม่ยาก ” แต่นางจะได้รับพยานหลักฐานแค่สองเวลา คือตอนเข้าไปกับตอนออกมา โดยไม่ได้ยืนยันว่าระหว่างระยะเวลาที่ผ่านไปนางได้ลอบออกไปไหนหรือไม่
 
“ และตามที่ทราบ เมื่อกลับมาข้าก็ได้พบใต้เท้าแล้ว ”
 
หากเป็นเช่นนี้จริงเรื่องราวที่นางกล่าวว่าทำก็ไม่ได้ขัดหูอะไร.. จางทังช้อนตาขึ้นมองสาวงามอีกครั้งด้วยสายตาไม่วางใจ เขาถามย้ำเรื่องนี้อีกสามสี่ครั้งจนมั่นใจว่าทุกรายละเอียดที่นางตอบล้วนตรงกันทุกรอบถึงได้เลิกถามและเปลี่ยนประเด็น
 
“ เรื่องการวิวาทกับเย่เหม่ยเหรินเล่า เหตุการณ์เป็นมาเช่นไร ”
 
อ้อ.. นางต้องคว้านเนื้อขุดแผลเก่าขึ้นมาอีกแล้ว
 
“ เรื่องนั้น.. ” เสียงของนางแผ่วลง สีหน้าก็เหมือนจะเหม่อลอยไปครู่หนึ่ง กระทั้งตั้งสติกลับมาได้ถึงได้เริ่มอธิบาย “ มันเป็นแบบนี้.. ”
 
เสียงสนทนาของทั้งสองดังขึ้นและเงียบลงสลับกันไป ลู่เหม่ยเหรินให้ความร่วมมือกับการสอบสวนเป็นอย่างดี และให้ข้อมูลที่เขาต้องการทั้งหมดเท่าที่นางรู้ โดยเฉพาะเรื่องการทะเลาะกันก่อนหน้านี้กับเย่หลิงเอ๋อร์ที่นางสามารถกล่าวถ้อยคำแสลงหูที่ได้ยินมาครบทุกคำด้วยสีหน้ากึ่งยิ้มกึ่งไม่ยิ้ม
 
ในที่สุดจางทังก็จากไป เขาเค้นถาม นางก็ตอบจนปากเปียกปากแฉะไปหมด เรียกได้ว่าพูดจนปวดคอ พูดจนอยากตะโกนใส่เขาว่า นี่คือทั้งหมดที่นางรู้แล้ว ! แต่ก็รู้ดีว่าพวกเราเริ่มต้นจากศูนย์ เขาเองก็มืดแปดด้าน กว่าจะมีความคืบหน้าคงต้องใช้เวลา เหม่ยเหรินหยกขาวเงยหน้ามองฟ้าก่อนจะถอนหายใจเบา ๆ โดยที่จังหวะนั้นเองก๊มีคนก้าวเข้ามาแจ้งว่า
 
“ ลู่เหม่ยเหริน ไท่โฮ่วใกล้จะเสด็จมาแล้วเพคะ ”
 
รับส่งกันดียิ่งนัก..
 
ปัจจุบันนางได้รับการดูแลและจับตามองจากนางกำนัลทั่วทั้งเซวียนเต๋อ ไม่ว่าจะขยับตัวไปไหนหรือทำอะไรล้วนแต่รับรู้ได้ถึงสายตาที่จับจ้องมา ยังดีที่เวลาหนึ่งคืนไม่รู้ถงกู่กู่จัดการอย่างไรถึงได้แบ่งพวกที่มีอคติต่อนางออกไป และเหลือไว้แค่คนที่มีความเห็นเป็นกลาง ไป๋หรั่นออกจากศาลา นางกลับเข้าไปในเรือนเพื่อเช็ดหน้าเช็ดตาให้เรียบร้อยโดยมีนางกำนัลตามไปด้วย
 
“ ถ้าอย่างนั้นก็เริ่มจัดสำรับเถิด ประเดี๋ยวองค์ไท่โฮ่วมาถึง ข้าจะชงหลงจิ่งรับเสด็จ ” ผู้เชี่ยวชาญด้านชาย่อมรู้ดีว่าชาประเภทใดจึงจะเหมาะกับเชื้อพระวงศ์ หลงจิ่งที่ได้รับขนานนามว่าชามังกรย่อมเป็นตัวเลือกที่เหมาะสมหากต้องการรับเสด็จการมาถึงของเชื้อพระวงศ์และแน่นอนว่าในตำหนักเซวียนเต๋อต้องมีใบชาหลงจิ่งที่หายากเย็นนักแน่นอน “ เรือนฉางชุนดีที่มีทิวทัศน์สงบใกล้ริมบ่อน้ำ วันนี้พระองค์ส่งคนมาแจ้งล่วงหน้าว่าอยากเปลี่ยนบรรยากาศ ถ้าเช่นนั้นก็จัดสำรับใกล้หน้าต่างนี้สักหน่อย ”
 
บันทึกการสังเกตการณ์ วันที่ 1 — จดโดยเสี่ยวยาโถว..
 
หลังจากรับคำสั่งของไท่โฮ่ว หม่อมฉันก็เฝ้าจับตามองลู่เหม่ยเหรินอย่างใกล้ชิด นางเข้านอนไว ไม่เรื่องมาก ตื่นแต่เช้ามาเพื่อเดินเล่นรอบเรือน ดูจะสนใจในภาพวาดกวีที่แขวนไว้ แต่ก็ไม่ได้ถามไถ่อะไรออกมา ยามที่กล่าวว่าไท่โฮ่วจะเสด็จมาเยือนแลัวก็ดูมีความใส่ใจแฝงอยู่ไม่น้อย นางเลือกพื้นที่จัดสำรับอย่างดี ทั้งยังเตรียมพร้อมรอชงชารับพระองค์ ครึ่งวันผ่านมาถือว่านางค่อนข้างใช้ไ—-
 
“ เจ้า.. อยากไปพักหรือไม่ ” ปลายนิ้วขาวเนียนทั้งยังเรียบเย็นจิ้มลงบนแก้มนางกำนัลน้อยที่เหม่อลอยและฝันหวาน จนอีกฝ่ายสะดุ้งโหยงและถอยปรี่ไปชนฉากกั้นล้มเกิดเป็นเสียงครึกโครม ในขณะที่ทั้งกายกำลังจะหงายลงฟาดพื้น อยู่ ๆ เอวสอบที่หยาบกร้านก็ถูกสัมผัสอ่อนละมุนรวบรั้งและดึงเข้าใกล้
 
เป็นนาง..
 
เป็นสาวงามราวรูปลักษณ์ที่สามารถสะกดทุกสายตาให้จับจ้อง เป็นเทพธิดาบนชั้นฟ้าแปลงกายลงมาอยู่ร่วมกับมวลมนุษย์ เป็นหยกงามเย็นเฉียบที่ประทับรอยหนักอึ้งลงในใจคน ท่ามกลางสายตาหลายคู่ที่หันมองกลับมาพบเห็นสาวงามปานจะล่มชาติกำลังใช้มือหนึ่งโอบประคองเอวนางกำนัลน้อยวัยละอ่อน ส่วนอีกมือประคองท้ายทอยอีกฝ่ายอย่างถนอม
 
“ เหม่อลอยในเวลางานมีโทษหนัก คราวหลังระวังมากกว่านี้สักหน่อย เข้าใจหรือไม่? ” เสียงนุ่มกล่าวเตือนได้อย่างปลอดโปร่งนัก ชั่วขณะหนึ่งคล้ายว่าเสน่ห์ของนางมีผลอย่างยิ่งทั้งกับชายและหญิง มิเช่นนั้นคนรอบกายในยามนี้คงไม่ กู่ร้องในใจเป็นเสียงเดียวกันว่า ‘ ข้าเข้าใจ ข้าเข้าใจ ทำไมคนที่ได้อยู่ในอ้อมแขนนางกลับไม่ใช่ข้า !!! ’
 
“ เข้าใจ…แล้ว.. ”
 
ใบหน้าของนางกำนัลน้อยแดงซ่าน นางถูกมนเสน่ห์เล่นงานจนในหัวขาวโพลน ได้แต่ตอบรับอย่างอึกอักตั้งแต่อยู่ในกำมือของอีกฝ่าย จนถึงคราวที่กลับมายืนด้วยสองขา แต่ไม่ทันจะได้เหม่อลอยอีกครั้งให้เต็มที่ รอยยิ้มเพียงบาง ๆ บนหน้านั้นก็ทำให้นางตาพร่า “ เทพธิดา.. ” อากัปกิริยาเช่นนี้ของคนรอบตัวทำให้นางขบขันนัก ไป๋หรั่นลอบยกแขนเสื้อขึ้นป้องริมฝีปากก่อนจะหันหลังกลับไปนั่งบนเก้าอี้ข้างโต๊ะที่จัดวางสำรับจนเรียบร้อยแล้ว พลางกล่าวกับทุกคนอีกครั้ง
 
“ ตำหนักฉางชุนไร้คนพำนักมานาน ยามนี้ลำบากทุกคนต้องคอบรับรองข้า หากว่าเหนื่อยล้าก็วางมือเสียก่อนเถิด ส่วนที่เหลือประเดี๋ยวข้าจัดการเอง ”
 
ดูซะก่อน นางฟ้าขนาดนี้จะไปเป็นนางร้ายใจมารได้อย่างไร ร้อยทั้งร้อยต่อให้ใครเดินมาตบหน้า พวกนางก็ไม่ขอเชื่อ !!
 
“ หืม.. แค่คืนเดียว นึกไม่ถึงว่าตำหนักฉางชุนจะกลับมามีสีสันได้เช่นนี้ ” เป็นเสียงของเซียวจื่อไท่โฮ่วที่ลอบยืนรับฟังเหตุการณ์จากด้านนอกอยู่พักใหญ่แล้ว เมื่อเห็นว่ายามนี้ไม่มีใครกล้าเปิดปากรับก็ถือว่าเป็นจังหวะดีที่จะปรากฏตัว วันนี้พระนางเสด็จมาด้วยฉลองพระองค์สีม่วงตัดขอบทอง บนตัวผ้าปักเป็นลายคู่ยวนยางโผบินเหนือหมู่เมฆ พร้อมด้วยชุดปิ่นทองประดับพลอยม่วงที่ดูสวยสง่ายากจับต้อง
 
“ ถวายบังคมเพคะไท่โฮ่ว ” 
 
ลู่เหม่ยเหรินผุดกายขึ้นจากที่นั่ง สองมือประสานระดับหน้าท้องและย่อลงรับการมาถึงของเจ้าของตำหนัก ก่อนจะได้รับสีหน้าพึงพอใจและการปัดมือไปมาพร้อมเสียงสตรีที่กล่าวว่า ‘ตามสบาย’ เป็นการอนุญาตให้กลับมายืนปกติได้ดังเดิม
 
“ หม่อมฉันขอบังอาจเรียนถาม.. มิทราบว่าพระองค์ทรงโปรดชาชนิดใดเป็นพิเศษหรือไม่? ” อาศัยท่าทางสงบเสงี่ยมถามไถ่กันเสียงนุ่มอย่างนั้นจะมีผู้ใหญ่ที่ไหนบ้างไม่นึกเอ็นดู หวังจื้อทิ้งกายนั่งลงบนเก้าอี้ตรงข้ามนาง หลุบสองตาลงมองสำรับอาหารอ่อน ๆ ผสมจัดจ้านที่จัดไว้แล้วก็ระบายยิ้มเบา ๆ พร้อมกับที่เอ่ยปากตอบคำถามของเหม่ยเหรินหยกขาว
 
“ ทำไม.. อยากชงชาเป็นการถวายงานให้แก่อ้ายเจียรึ? ”
 
“ สายตาของพระองค์กว้างไกล ไป๋หรั่นไม่สามารถปิดบังได้จริง ๆ ” เด็กสาวย่อกายลงอีกครั้ง หนนี้ใบหน้าที่ก้มลงเล็กน้อยของนางประดับไว้ด้วยรอยยิ้มแสนสุภาพ และเมื่อคิดขึ้นได้ว่าทำเช่นนี้เซียวจื่อไท่โฮ่วอาจเข้าใจผิดคิดเป็นว่านางอยากเอาใจเพื่อเอาตัวรอด… แววตาของนางก็หม่นลงเล็กน้อย “ ยามนี้หม่อมฉันรอดจากมือกรมราชทัณฑ์ได้ชั่วคราวก็เพราะพระนางนับว่าเป็นพระมหากรุณาธิคุณอันหาที่สิ้นสุดมิได้ แม้หม่อมฉันจะหาใช่บุตรสาวผู้มากยศมากอย่างแต่ก็ได้รับการสอนสั่งจากบิดามารดาให้คอยทดแทนคุณ ทว่าด้วยพระบารมีขององค์เซียวจื่อไท่โฮ่วในเลยที่หม่อมฉันจะสามารถหาสิ่งใดมาทดแทนได้ ตลอดเจ็ดวันที่ต้องรบกวนตำหนักเซวียนเต๋อนี้ หม่อมฉันจึงอยากปรนนิบัติให้ดี ”
 
“ สิ่งที่หม่อมฉันอาศัยความสามารถของตนเองทำได้นับว่ามีอยู่น้อย ” อันที่จริงก็ไม่ได้น้อย ลู่ไป๋หรั่นเป็นคนมีความสามารถ นางชำนาญด้านศาสตร์ศิลป์ของสตรี แต่ด้วยสถานการณ์รวมไปถึงสถานะยังไม่นับห้วงอารมณ์ที่ไม่แน่นอนเช่นนี้ จะให้โลดแล่นกรีดกรายเป็นประกายเยี่ยงคนงามไร้ทุกข์แบบนั้น.. นางไม่สามารถทำได้ คำพูดของพระสนมขั้นเหม่ยเหรินขาดช่วงไปเล็กน้อย เรียกให้สายตาของพระพันปีหลวงตวัดขึ้นมองท่าทางของผู้กล่าวอีกครั้ง “ เบื้องหน้าพระพักตร์หม่อมฉันมีเพียงความชำนาญน้อยนิดที่ใช้เพื่อปรนนิบัติท่านได้ หนึ่งในนั้นคือการชงชา หากว่าไท่โฮ่วทรงเมตตา ”
 
“ ไท่โฮ่ว.. ” ถงกู่กู่กล่าวขึ้นเสียงเบาด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนักเนื่องเพราะเกรงว่าพฤติกรรมเช่นนี้จะไม่สมควร อีกฝ่ายเป็นผู้ต้องสงสัยลอบปลิดชีพสนมในวัง หากยามนี้คิดทำเรื่องร้ายแรงขึ้นมาอีก..
 
“ ให้นางชง ”
 
คำอนุญาตนี้สร้างประกายความดีใจไว้บนดวงหน้าที่เงยขึ้นมองอย่างเสียกิริยา เซียวจื่อไท่โฮ่วมองใบหน้านั้นด้วยความประทับใจ จัดว่าเป็นหนึ่งในสาวงามผุดผาดที่หาตัวจับได้ยาก ดีที่นางไม่ใช่พวกที่มองเผิน ๆ แล้วคล้ายจิ้งจอกแพศยา.. อีกทั้งยังไม่โตพอที่จะใช้งานเสน่ห์ของตนเองอย่างเต็มที่ มิเช่นนั้นอย่าว่าแต่ผู้โลภมากในอำนาจหรือคนที่สุมความเคียดแค้นไว้เต็มอกเลย เมื่ออยู่ต่อหน้าความงามนี้ยังสามารถปล่อยละวางซึ่งความแค้นเพื่อนาง ทั้งยังสามารถรับมอบนงคราญแทนแผ่นดิน แต่ในด้านนิสัยใจคอ.. ดวงตาของผู้เป็นถึงหงส์กวาดมองทั่วกายสะใภ้น้อยอีกครั้ง
 
ยังต้องดูกันต่อไป
 
เพราะมีคำอนุญาตแล้วจะใครก็ไม่สามารถขัดได้ แต่เพื่อความปลอดภัยของราชนิกูลอุปกรณ์ชงชาจึงถูกจัดไว้ในทางที่ทำให้พระนางสามารถมองเห็นทุกขั้นตอนได้อย่างละเอียด เซียวจื่อไท่โฮ่วลอบขบขันอยู่ในใจ ไม่รู้คนรอบกายนางนึกกังวลอะไรถึงได้ระแวงว่าเด็กสาวที่มีพ่อแม่เป็นเพียงคนค้าขายทั้งยังมีคดีที่สะสางไม่ได้ติดตัวจะกล้าลงมือกระทำการรุนแรงต่อเชื้อพระวงศ์ในยามนี้ หากทำจริงคงเป็นการฆ่าตัวตายล่ะสิไม่ว่า
 
สาวงามชงชาอย่างเพลิดเพลินแบบใด คนมองก็มองดูสาวงามชงชาและเพลิดเพลินไปกับมันเช่นกัน มาถึงขณะนี้เซียวจื่อไท่โฮ่วเริ่มครุ่นคิดขึ้นมาบ้าง ‘ หรือว่าหลิวเช่อชอบแบบที่มองแล้วเพลินตาสักหน่อย.. ถ้าใช่ล่ะก็ สาวน้อยผู้นี้ตอบโจทย์ทุกอย่างเลยเชียว แรกพบสะดุดตาจนตะลึง ต่อมาด้วยท่าทางกิริยาก็มองได้ไม่มีเบื่อ จัดว่าเป็นสาวงามแห่งยุคที่ควรค่าแก่การทะนุถนอม อาศัยเพียงโฉมหน้าเช่นนี้ก็เหมาะสมแล้วที่จะมาเป็นสตรีของผู้เป็นหนึ่งในแผ่นดิน ’ แต่จะสำคัญมากหรือน้อย นั่นคงเป็นวาสนาที่นางต้องไขว่คว้ามาด้วยตัวเอง
 
ไป๋หรั่นชงชาออกมาสองกา กาแรกคือหลงจิ่งจากน้ำค้างยามรุ่งสางที่เก็บมาสด ๆ เพื่อให้ได้รสชาติที่ใสกระจ่างปนหวานหอมเหมาะกับชามังกรชั้นดีที่ถูกใช้เพื่อเป็นของล้างปาก ส่วนกาถัดมาย่อมเป็นชาเบญจมาศที่กรุ่นกลิ่นหอมอ่อนไว้สำหรับเปลี่ยนรสชาติ ทั้งยังถือว่าเป็นชาระดับที่ลงลดมาเพื่อเป็นการเจียมตัวว่านางรู้ความนักว่าตนยังไม่อยู่ในระดับที่จะร่วมใช้ชาป้านเดียวกับราชนิกูล
 
“ เจ้าพบจางทังแล้วใช่หรือไม่ ” เซียวจื่อไท่โฮ่วถามด้วยสีหน้าสงบ “ เป็นอย่างไรบ้าง ”
 
ดูก็รู้ว่าอีกฝ่ายอยากรู้ความคืบหน้า นงคราญหยกลอบกลืนน้ำลายในระหว่างที่ริมฝีปากเหยียดออกเป็นรอยยิ้ม “ เป็นเช่นนี้เพคะ.. ”
 
ไหน ๆ มีโอกาสแล้ว นางก็เล่าละครยาวหนึ่งฉากให้พระนางฟังเหมือนที่เล่าให้จางทังฟังไปเลยก็แล้วกัน !!


 <div align="center">
<img width="450" src="https://i.imgur.com/F56Ani1.png" border="0" alt=""> 

รวมค่าความสัมพันธ์ 
 เซียวจื่อไท่โฮ่ว + 20 ความสัมพันธ์จากหัวดี 
 จาง ทัง + 20 ความสัมพันธ์จากหัวดี 
 จาง ทัง + 15 ความสัมพันธ์ชาเกรดน้ำเงิน

</div>

</div>

 

</div></div> </div> 

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Chonburi'); Chonburi {font-family: 'Chonburi';}
</style>

LuBairan โพสต์ 2024-7-23 19:35:51

LuBairan โพสต์ 2024-7-24 21:44:17

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย LuBairan เมื่อ 2024-7-24 22:06 <style>

#boxcorecenter {
border: 0px solid #152cd5;
padding: 15px;
box-shadow: #504C4E 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/J5ZfEJ2.png");
}
</style>

<style>
#boxR0LE {
width: 600px;
border: 0px solid #cbb989;
padding: 35px;
box-shadow: #504C4E 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/PNPim8Q.png");}
</style>

<div id="boxcorecenter">
<div align="center">

 

<div id="boxR0LE">

<img width="450" src="https://i.imgur.com/aDtIaPZ.png" border="0" alt="">
 
ผู้มาเยือนยามวิกาล วันที่ 22 เดือน 07 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 10 เวลาศูนย์นาฬิกาเป็นต้นไป 


 
<div align="left">


ท่ามกลางกลิ่นดินชื้นแฉะและเสียงฝนสาดซัดราวคลื่นทะเลคลั่งมีร่างลี้ลับร่างหนึ่งถือประคองร่มสีเข้มเดินฝ่าฟ้าฝนเข้ามายังบริเวณตำหนักเซวียนเต๋อ พริบตาที่สองขาก้าวข้ามผ่านรั้วตำหนัก ฟากฟ้าก็คำรามลั่นพร้อมส่งแสงวาบแยงตาผ่าลงเป็นเส้นพอให้คนมองเห็นอยู่ไกล ๆ เงาทมิฬพาดผ่านร่างของผู้มาเยือนจนยากจะเห็นใบหน้ารู้เพียงว่าใต้ร่มนั้นคือร่างสูงใหญ่ผึ่งผายแสนองอาจในภูษาสีนิลเรียบลึกลับ
 
เขามาเพียงลำพัง แต่เมื่อมีแว่วเสียงอสนีฟาดลงอีกครั้ง ด้านหลังกลับเต็มไปด้วยเหล่า ‘องครักษ์เงาแห่งตำหนักเซวียนเต๋อ’ ที่คุกเข่าก้มศีรษะอย่างพร้อมเพรียง ฝีเท้าของผู้มาเยือนหยุดนิ่งไปชั่วอึดใจ “ ถอยไป ” บุรุษสีนิลกล่าวเสียงเรียบโดยไม่หันกลับไปมอง ทิ้งไว้เพียงชายภูษาโบกสะบัดไปตามแรงลมยามที่สองขาก้าวไปด้านหน้าตามทางเดินขดเคี้ยวผ่านตำหนักใหญ่เพื่อมุ่งไปยังเรือนเคียงที่เงียบสะงัด
 
ด้านในเรือนฉางชุนที่ดับเทียนไปนับสิบเล่ม กว่าจะสะสางกับขันทีเจ้าปัญหาผู้นั้นได้ก็ทำเอานางร่างแทบแหลก เช้าเจอหน้าถิงเว่ย เที่ยงเจอพระพันปี บ่ายเจอจงฉางซื่อ ตลอดหนึ่งวันที่วุ่นวายของนางจำเป็นต้องวาดยิ้มรับรองคนทั้งยังต้องพูดปากเปียกปากแฉะถึงสิ่งที่เกิดขึ้นซ้ำ ๆ คนหนึ่งต้องการหาความจริง อีกคนก็สังเกตการณ์ ส่วนคนสุดท้ายดีหน่อยที่มีใจอยากช่วยเหลือ แต่ก็เหมือนจะใช้ชีวิต..ที่โหดร้ายมามากจนความเคียดแค้นบังตา เคราะห์ยังดีที่ดึงกันกลับมาทัน ไม่อย่างนั้นสุดท้ายนางคงได้กลายเป็นผู้ต้องหาคดีฆ่าสังหารขึ้นมาจริง ๆ
 
เตียงสี่เสาในเรือนฉางชุนปลดม่านลงถึงสามฝั่งแล้วทว่าผู้ที่ปลดม่านกลับหาได้จมอยู่ในนิทรา ยามเมื่อมองผ่านม่านโปร่งพริ้วยังมีเงาร่างระหงส์ภายใต้ชุดตัวในเบาสบายพร้อมกับพาดสองแขนไว้บนขอบเตียงส่วนที่ชิดกับหน้าต่างกลมพลางปล่อยสายตาทอดมองไปไกล ทั้ง ๆ ที่อ่อนล้าจนแทบบ้า เคร่งเครียดจนความปวดลามไปทั่วศีรษะ แต่นางกลับนอนไม่หลับ ไป๋หรั่นก้มหนาอิงไปกับขอบเตียง เสียงหัวเราะดังขึ้นเพียงลำพังก่อนที่นางจะค่อย ๆ ปิดเปลือกตาลง
 
แอ๊ด..
 
เสียงประตูที่เปิดออกไม่ช้าไม่เร็วนั้นถูกเสียงฝนและเสียงฟ้าร้องกลบไปจนมิด บุรุษสีนิลผู้นั้นก้าวเข้ามาด้านในเรือนอย่างเงียบงัน ดวงตาคมกวาดมองรอบด้านที่มืดสลัว ร่างสูงหันกลับไปปิดประตูเพื่อกันไอเย็นไม่ให้กระเซ็นเข้ามาก่อนจะพลิกกายเดินเข้ามาด้านในทีละก้าว ในครรลองตาของเขาพบเงาพร่าพรางของแผ่นหลังบางที่โน้มอิงขอบเตียง ร่างนั้นสวมชุดสีขาวเนื้อบางแนบไปกับเรือนกายคลอเคล้าด้วยเกศาดำขลับเสมือนเส้นพู่กันลากตวัดตรงลงมาคล้ายเส้นไหมนุ่มละเอียด แววตาแยบคายของผู้มาเยือนในยามวิกาลเมื่อเห็นภาพนี้ก็กระตุกไปเล็กน้อยก่อนจะเบนสายตาออกไปอีกทางจนเผอิญพบเข้ากับตะเกียงที่มอดแล้ว
 
…
 
พรึ่บ
 
สองตาหงส์เปิดปรืออย่างช้า ๆ กระทั่งสัมผัสได้ถึงความแปลกไปจึงได้ยันกายขึ้นจากขอบพิง สิ่งที่ทำให้นางรู้สึกตัวหาใช่เสียงเผาไหม้ของตะเกียง แต่กลับเป็นประกายแสงนวลสลัวที่แผ่กระจายโอบล้อมรอบเรือนฉางชุนที่ควรจะมืดมิด ปลายหางตาชำเลืองไปเห็นขอบหน้าต่างไม้ที่กักเก็บแอ่งน้ำฝนเล็ก ๆ กำลังสะท้อนเงาของแสงไฟจากด้านหลัง ผ้าห่มหนาถูกคว้าขึ้นมาคลุมร่างงามเพื่อป้องกันสายตาของผู้ร้ายยามวิกาลก่อนจะหันกลับไปเผชิญหน้ากับอีกฝ่ายพลางเอื้อมมือออกไปแหวกม่านออกเป็นช่องพอให้เห็นได้ชัด “ เป็นผู้ใดกล้าบุกรุกยามวิกาลเช่นนี้ ”
 
เมื่อกล่าวจบแล้วถึงพบว่าผู้ที่นั่งกลางแสงสลัวนั้นคือใคร
 
จากชายภูษานิลที่เปียกชุ่มไล้ขึ้นตามกายที่แสนปลอดโปร่ง เป็นชายผิวผุดผาด องคาพยพเด่นชัดดูโฉบเฉี่ยวเว้นแต่ตาดอกท้อแสนพิศวงคู่นั้นที่หาได้ยากยิ่ง ปลายนิ้วทั้งห้าของมือหนากำลังเกลี่ยคลึงบนจอกชากระเบื้องสีขาวลายครามอย่างเชื่องช้าเช่นเดียวกับนัยน์ตาสีรัตติกาลที่ส่องสะท้อนเพียงภาพของสิ่งที่อยู่ในมือ ชวนให้รู้สึกอ้ำอึ้งอยู่ในใจว่าเป็นเทพมาโปรดหรือมารมาเยือน ทว่าในขณะที่ผู้พิศมองไม่ทันได้ตั้งตัว ริมฝีปากหนาก็เปิดออกเพื่อเปล่งเสียงตอบรับ “ เป็นเจิ้น ” ฉับพลันดวงเนตรดอกท้อตวัดขึ้นสบกับโฉมสะคราญบนตั่งเตียง เสียงของเขาไม่ได้ให้ความรู้สึกทะนุถนอมอ่อนหวาน แต่เป็นความเด็ดขาดที่คล้ายจะเย้ยหยันมือข้างที่วางไว้บนตักเคลื่อนหยิบเสื้อคลุมตัวหนึ่งที่พาดอยู่ข้างกายแล้วโยนไปทางหญิงสาวบนเตียงนอนอย่างลื่นไหลไร้ท่าทีวุ่นวายใจ
 
หมื่นบุปผารายล้อม มิอาจแปดเปื้อนแม้เพียงกลีบเดียว.. มีอย่างที่ไหนสามารถกระทำการเช่นโจรเด็ดบุปผาต่อหน้าโฉมงามแล้วยังมีใจมาควบคุมท่าทางให้สงบดุจธารน้ำนิ่ง ใบหน้าของนางตื่นตะลึงจนคล้ายเด็กโง่ไปแล้ว เนตรคู่คมมองภาพนั้นด้วยความขบขันระคนแปลกใจ ยามที่พบกันครั้งล่าสุดนางยังฝากความขุ่นเคืองไว้ในใจไม่หาย เดิมทีเขาหน่ายสตรีงามมากมารยาแม้อีกฝ่ายจะไม่ได้มีพฤติกรรมเย้ายวนหยอกล่อแต่ก็จัดว่าเป็นคนมีความคิดจึงได้คอยระมัดระวังทุกครั้งที่พบ กระทั้งคืนนี้ที่ตัดสินใจมาเยือน กึ่งหนึ่งก็เป็นเพราะอคติที่ไม่ต้องการให้คนสนิทยุ่งเกี่ยวกับสตรีที่อาจเป็นภัยร้าย แต่เมื่อได้เผชิญหน้ากับเจ้าของร่างอ้อนแอ้นนี้แล้วกลับไม่มองว่าเป็นเรื่องน่าหงุดหงิดอย่างที่เคยคิดไว้
 
“ ฝ ฝ่าบาท ”
 
‘หลิวเช่อ’ เห็นนางละล่ำละลักรีบคว้าเสื้อคลุมมาสวมก่อนจะหย่อนขาลงจากเตียงก็ได้แต่เบือนหน้าหนีไม่ให้ตนมองเท้าขาวเนียนของหญิงสาวตามมารยาท เป็นเขาที่มาในยามวิกาลเข้าใจว่านางคงพักผ่อนแล้ว เพราะแบบนี้ถึงได้อยู่ในสภาพไม่เรียบร้อยนัก เสียงสวบสาบจากการขยับตัวดังขึ้นกลางเสียงฝนกระทั่งช่วงจังหวะที่โอรสสวรรค์คาดการณ์ว่าอีกฝ่ายคงเรียบร้อยขึ้นบ้างแล้วจึงหันกลับไปพบเหม่ยเหรินกำลังประสานมือตั้งท่าจะคุกเข่าลงถวายพระพรด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก
 
“ ถวา—- ”
 
“ ไม่จำเป็น ”
 
ครั้งนี้ไม่ใช่ ‘ไม่ต้องมากพิธี’ หรือ ‘ลุกขึ้น’ แต่เป็น ‘ไม่จำเป็น’ 
 
ดรุณีหยกนิ่งค้างไปชั่วขณะหนึ่ง ก่อนจะค่อย ๆ กลับมายืนตรงอย่างเรียบร้อยต่อหน้าพระพักตร์ของฝ่าบาท “ หม่อมฉันไม่ทราบว่าเป็นฝ่าบาทจึงได้กล่าววาจาล่วงเกิน.. ” การป้องกันตัวไม่ใช่เรื่องผิด ท่าจะผิดก็ควรผิดที่ฝ่ายรุกล้ำเรือนพักผู้อื่น ทว่าหากฝ่ายรุกล้ำนั้นเป็นคนสูงส่งยากจับต้องต่อให้กฏหมายไม่มีข้อยกเว้นในการสำเร็จโทษ แต่ก็ยังมีอำนาจที่อาจทำให้ตลอดชีวิตต้องอยู่อย่างหวาดระแวง โดยเฉพาะยิ่งคนที่นาง ‘เผอิญ’ กล่าวอย่างไม่รักษามารยาทนั้นเป็นถึงจักรพรรดิองค์ปัจจุบัน
 
“ เป็นเจ้าที่ระแวดระวังในภัยร้าย เจิ้นไม่ถือสากับการกล่าวโดยไม่รู้ ” 
 
ตำหนักเซวียนเต๋อเดิมทีมีการคุ้มครองที่เข้มงวดการมีผู้ที่สามารถผ่านการป้องกันมาได้ล้วนแต่ต้องเป็นยอดฝีมือ นางที่เป็นสตรีตัวคนเดียวกล้าออกปากด้วยตนเองก็นับว่าชวนให้เปิดหูเปิดตาไม่น้อย แต่การมาของเขาครั้งนี้มีเหตุผลแฝงจึงอดไม่ได้ที่จะพาดพิงไปถึงคนผู้หนึ่งที่หาได้อยู่ร่วมบริเวณเดียวกันในขณะนี้ “ กังวลอันใด มีคนอยากช่วยเจ้า ด้วยความสามารถของเขา ย่อมไม่ปล่อยให้เจ้าสิ้นใจโดยง่าย ”
 
มือหนาวางจอกชาลงพลางหลุบสายตามองขนมเฉียวกั่วบนโต๊ะก่อนจะหันกลับมามองผู้พำนักชั่วคราวในเรือนฉางชุน “ ดูแล้วเขาคงถูกชะตากับเจ้าไม่น้อย ” เนตรดอกท้อของเขาฉายแววพิจารณายามเมื่อวางมันไว้บนร่างนาง บ่ายวันนี้อยู่ ๆ ขันทีคนสนิทก็เร่งรุดมาขอลางานด้วยตนเองโดยไม่บอกว่ามีธุระเร่งด่วนชนิดใด หากหลิวเช่อไม่ทราบนิสัยของจางห่าวหมิงดีป่านนี้เขาคงถูกปิดหูปิดตาอยู่ในตำหนักเว่ยหยางไปแล้ว.. ฮั่นอู่ตี้เลี้ยงอสรพิษไว้ข้างตัว เขาย่อมต้องเปิดตาให้กว้าง ระแวดระวังให้มาก ดีที่มันซื่อสัตย์ต่อเขาอยู่เสมอ ทว่ายามนี้สัตว์ร้ายกลับเคลื่อนไหวแปลกไปเนื่องมาจากสตรีแปลกหน้าผู้หนึ่ง ยามที่ได้ยินว่าจางกงกงรุดหน้าไปขอเข้าเฝ้า ‘ลู่เหม่ยเหริน’ ถึงตำหนักเซวียนเต๋อ ข่าวนี้ก็ค่อนข้างสร้างความแปลกใจให้เขามากทีเดียว
 
เหม่ยเหรินหยกขาวลอบกำมือแน่นใต้ชายแขนเสื้อ ดวงตาคู่งามจดจ้องอยู่กับชายที่แผ่รัศมีมังกรออกมาด้วยสายตาประหลาดใจ ฝ่าบาทเสด็จมาในเวลากลางค่ำกลางคืน มาถึงก็ไม่เปล่งเสียงบอกนางสักคำรอให้นางทราบด้วยตนเองจนลนลานถึงได้ดูพอพระทัย แต่ต่อมาแทนที่จะกล่าวอย่างตรงไปตรงมาว่า ‘มาทำไมเพื่ออะไร’ เขากลับพูดถึงบุคคลที่สามโดยไม่กล่าวชื่อ สตรีแซ่ลู่กลืนน้ำลายลงอย่างช้า ๆ หว่างคิ้วของนางย่นลงพร้อมเปล่งเสียงออกไปในแบบที่ไม่ดังแต่ก็ไม่ได้แผ่วเบา “ หม่อมฉันมิเข้าใจว่าฝ่าบาททรงประสงค์ให้หม่อมฉันตอบรับเช่นไรกันแน่ ”
 
“ เจ้าปรารถนาสิ่งใด ” 
 
หนึ่งเนตรบุปผาประสานสบกับเนตรหงส์กระจ่างใส ต่างฝ่ายต่างมีเรื่องในใจที่ต้องการหาคำตอบ
 
แววตาของหยกน้อยแสดงความประหลาดใจจากคำถามก่อนจะเปลี่ยนเป็นครุ่นคิดภายใต้การเฝ้ามอง หลิวเช่อไม่เร่งเร้านางให้มากความ เขามองอยู่เงียบ ๆ ดูการเปลี่ยนแปลงบนดวงหน้าพิลาสล้ำอย่างละเอียดด้วยสายตาที่สามารถมองทะลุเข้าไปถึงเบื้องลึกในจิตใจ
 
“ …คำถามนี้กะทันหันเกินไป หม่อมฉันไม่อาจตอบสิ่งที่ปรารถนาได้ ”
 
แว่บหนึ่งแววตาของฮั่นอู่ตี้คล้ายจะทอประกายเหี้ยมเกรียมขึ้นมาจริง ๆ ราวกับคิดไว้แล้วว่านางจะต้องเป็นคนโลภเช่นสตรีที่เคยพบ ทว่าครู่ต่อมาสิ่งเหล่านั้นกลับเลือนหายไปอย่างรวดเร็วเมื่อร่างบางก้าวเท้าเดินเข้ามา… นั่งลงตรงเก้าอี้ที่อยู่คนละฟากกับตัวเขาและอธิบายต่อด้วยเสียงเนิบช้า
 
“ หากปรารถนานี้หมายถึงอยากได้ในสิ่งของ ยามนี้หม่อมฉันไร้ซึ่งสิ่งที่ปรารถนาจึงไม่สามารถตอบได้ ” เมื่อพูดจบ ริมฝีปากบางของคนงามเหยียดออกเป็นรอยยิ้มน้อย ๆ ชวนให้มอง ตลอดประโยคที่ผ่านมานางคล้ายว่าจะมองใบหน้าของคู่สนทนาแต่กลับไม่มองตากระทั่งแย้มยิ้มจึงได้หลุบตาลงมองสองมือของตนเอง “ ทว่าหม่อมฉันมีสิ่งที่ต้องการ สิ่งที่สำคัญยิ่ง สิ่งที่.. ขาดไม่ได้ ”
 
แม้แต่คนที่ดูไร้สีสันยังมีความต้องการ หลิวเช่อหรี่ตาลงเพื่อพิจารณาเขาหาใช่คนที่โปรดการฟังคำอ้อมค้อมยืดยาวดังนั้นหลายครั้งที่ผ่านมายามได้พบหน้าเหม่ยเหรินแซ่ลู่ผู้นี้ถึงได้ไม่ถูกจัดไว้ในหมวดที่เข้าตาหรือน่าจดจำหากไม่ใช่เพราะความงามราวเทพธิดา และตัวตนที่เป็นถึงน้องสาวของสหายเขา แต่เกรงว่าข้อหลังนี้.. โอรสสวรรค์ก็พึ่งจะได้มาทราบเอาในตอนที่วานให้จางกงกงนำข้อมูลของนางมารายงาน ดวงตาของผู้ครองรัศมีมังกรหม่นแสงลงทีละน้อย เห็นแก่ที่นางเป็นคนกันเองไปแล้วครึ่งขา หากความต้องการของนางเป็นสิ่งที่ให้ได้เขาก็ยินดีประทานให้และนับจากนี้ก็ไม่จำเป็นต้องมายุ่งเกี่ยวกันให้วุ่นวาย
 
แต่ไม่ทันได้สรุปความคิดตัวเองให้เข้าที่ สนมแซ่ลู่กลับกล่าวออกมาว่า “ ฝ่าบาท หม่อมฉันต้องการมีชีวิตอยู่เพคะ ”
 
ชั่วพริบตานั้นยาวนานราวกับใช้เวลาตลอดทั้งปีอยู่เพื่อจ้องมองพระพักตร์ที่นิ่งงันของเขา เนตรดอกท้อของมังกรติดตรึงอยู่กับรอยยิ้มขมขื่นบนใบหน้าหวานล้ำ
 
“ หม่อมฉันเป็นธิดาคหบดีตลอดชีวิตอยู่บนกองเงินกองทอง ปรารถนาสิ่งใดก็ได้มาไม่มีขาด เดิมทีหม่อมฉันเพียงต้องการใช้ชั่วชีวิตดำเนินไปเช่นนั้น ไม่แต่งงานก็ดี ขาดคนที่รักก็ช่าง หม่อมฉันมีพี่ชาย มีครอบครัว มีคนงาน มีกิจการที่ยินดีหนุนหลัง ” ราวกับสนทนาถึงดินฟ้าอากาศ น้ำเสียงของลู่เหม่ยเหรินสงบนิ่งน่าฟังทั้งยังมีจังหวะอ้อยอิ่งเฉพาะตัวที่ไม่ทำให้รู้สึกขัดใจในตอนที่ฟัง “ กระทั่งตอนเดินทางมาฉางอันหม่อมฉันก็ยังคิดเช่นนั้น แต่แล้วความเป็นจริงกลับสอนให้หม่อมฉันได้รู้ ”
 
“ วังหลวงอันตรายนัก ”
 
เพราะชีวิตนี้เกิดมาในวังหลวงพร้อมสรรพด้วยอำนาจ หลิวเช่อจึงไม่อาจเข้าใจความลำบากในการต้องปรับตัว ถึงกระนั้นเขาก็ทราบดีว่า ‘วังหลวงอันตรายนัก’ ของนางนั้นหมายความว่าอย่างไร
 
“ ผู้อื่นเข้ามา สามารถพกชื่อเสียงวงศ์ตระกูลมาเป็นเกราะกำบัง หม่อมฉันเข้ามา กลับไม่สามารถพกสิ่งใดไว้เป็นเกราะบังภัยได้เลย ”
 
“ ฝ่าบาทอย่าได้เข้าใจผิด หม่อมฉันหาได้ตัดพ้อหรือดูหมิ่นในชาติกำเนิดของตนเอง เพียงแต่ทั้งหมดนี้คือความเป็นจริง ” คนงามแซ่ลู่อธิบายช้า ๆ นางสูดหายใจเข้าพลางผินหน้ามองไปทางหน้าต่าง “ จากนี้วาจาของหม่อมฉันอาจไม่น่าฟัง มิทราบว่าฝ่าบาท.. ”
 
“ พูดมา ”
 
ในเมื่อคนฟังอนุญาตแล้วนักพูดที่กักเก็บความเห็นในใจมาเนิ่นนานก็ค่อย ๆ ถ่ายทอดความในใจออกมา “ ทีแรกหม่อมฉันหาได้ดูแคลนตัวเองถึงเพียงนี้ อย่างไรเสียนอกจากชาติตระกูลแล้ว สตรีในวังล้วนต้องวัดกันที่ความสามารถ แต่สายตาของผู้คนนั้นกล่าวได้ว่าคับแคบยิ่งนัก เพียงแค่หม่อมฉันหน้าตาโดดเด่นกว่าผู้อื่น ความสามารถที่เพียรพยายามฝึกฝนมาก็กลายเป็นไร้ค่าขึ้นทันตาเห็น จิ้งจอกแพศยาที่ใช้หน้าตาไต่เต้าขึ้นมา.. ใช่ว่าหม่อมฉันไม่รู้ว่าพวกเขาพูดถึงหม่อมฉันเช่นนี้ ”
 
คล้ายว่าคำพูดนี้จะไม่ถูกต้องหลิวเช่อขมวดคิ้วเล็กน้อย นางกล่าวว่าวาจาต่อจากนั้นอาจไม่น่าฟังเดิมทีตนยังคิดว่าอีกฝ่ายจะกล่าวอะไรที่จาบจ้วงเบื้องบน แต่ยามนี้โอรสสวรรค์กลับต้องมานั่งฟังเรื่องทุกข์ในใจของสตรี สิ่งนี้.. จัดว่าไม่ถูกต้อง “ คำพูดไร้สาระไหนเลยต้องใส่ใจ สิ่งที่เจ้าต้องการกล่าวต่อหน้าเจิ้นคือเรื่องไร้สาระพรรค์นี้รึ ”
 
“ คำพูดเหล่านี้จะไร้สาระหรือไม่ แท้จริงแล้วขึ้นอยู่กับฝ่าบาทเพคะ ”
 
เหมือนกับปล่อยให้เขามั่นใจเสียเต็มประดาและฟาดลงมาด้วยไม้หน้าสามให้เขาต้องถอยกลับไปที่เดิม หว่างคิ้วที่ไม่ทันคลายของฮั่นอู่ตี้กลับกลายมาเป็นขมวดยิ่งกว่าเดิม สายตาของเขามองที่นางราวกับว่า ‘เจ้าพูดบ้าอะไร’ แทนที่นางจะกลัว ลู่ไป๋หรั่นหัวเราะเบา ๆ นางดูคล้ายคนที่ไม่แยแสต่อรอบกายแต่ก็แฝงไว้ด้วยความอ่อนใจ “ จะมีความสามารถไปเพื่อใคร ทุ่มเทแต่งเติมตัวตนให้งดงามไปทำไม เหยียบย่ำผู้อื่นด้วยเหตุใด ฝ่าบาท.. คลื่นลมในวังหลวงนี้จะเคลื่อนไปทิศใดทางไหน ย่อมขึ้นอยู่กับท่านทั้งนั้น ”
 
“ ทว่าฮั่นอู่ตี้ไม่โปรดปรานสตรี สนใจเพียงประชาราษฎร์และบ้านเมือง เช่นนี้วังหลังจึงคล้ายว่าสงบสุขไร้การแข่งขัน .. แต่นั่นก็แค่คล้าย สาวงามเหล่านี้ขี้ระแวงนัก ใครงามกว่า ใครโดดเด่นกว่า ใครเก่งกล้ากว่า พวกนางล้วนพร้อมใจกันดึงลงมา ” ปลายนิ้วชี้สองข้างเกี่ยวกันไปมาบนตัก นงคราญหยกเรียบเรียงความคิดไปทีละน้อย จู่ ๆ ก็พบว่าตัวเองมีหนึ่งคำถามที่อยากได้รับคำตอบจากคนรอบตัว
 
“ มาถึงตรงนี้หม่อมฉันต้องการถามฝ่าบาท ” 
 
“ หม่อมฉันผิดอะไรเพคะ ”
 
เป็นอีกครั้งที่ดวงตาสองคู่สบกัน ครั้งนี้หลิวเช่อมองเห็นความสั่นไหวในแววตานางผิดกับนางที่ไม่เห็นสิ่งใดเลยในสายตาเขา “ การที่หม่อมฉันเป็นบุตรสาวคหบดี ง่ายนักต่อการถูกหลอกใช้ ขอเพียงหม่อมฉันเป็นใหญ่ได้รอบกายก็ไร้คนที่จะมาแย่งผลประโยชน์ไปจากเหล่าขุนนางที่สนับสนุนหม่อมฉัน เพราะหม่อมฉันหาใช่ญาติมิตรของคนใน แต่เป็นคนนอกที่ถ้าก้าวพลาดหายไปขึ้นมาก็ไม่ได้มีผลกระทบอะไร หรือถ้าประสบความสำเร็จก็นับว่าโชคดี ทั้งหมดนี้นับว่าเป็นความผิดของหม่อมฉัน? ”
 
“ เหตุใดพระองค์จึงไม่ถามเขาที่ท่านกล่าวถึง เหตุใดท่านถึงไม่ถามต่อคนที่จงใจสร้างเรื่องใหญ่เรื่องโตถึงเพียงนี้ แต่กลับมาถามหม่อมฉันว่า ‘ปรารถนาสิ่งใด’ จนถึงตอนนี้แล้วความปรารถนาของหม่อมฉันยังสำคัญอยู่อีกหรือเพคะ? ” ยิ่งกล่าวก็ยิ่งเนิบช้า ลู่ไป๋หรั่นเคยชินกับการควบคุมตัวเองฉะนั้นท่าทางที่นางแสดงออกกับเนื้อหาที่นางพูดจึงสวนกันไปคนละทางสร้างความประหลาดใจให้กับผู้ฟังยิ่งนัก “ หม่อมฉันไม่สนใจความก้าวหน้า ในวังหลังนี้.. ต่อให้ต้องอยู่เรือนเมิ่งเหยาไปอีกสักห้าหรือสิบปี นั่นก็หาใช่ปัญหา อีกอย่างหม่อมฉันไม่ได้ต้องการความโปรดปราน เบื้องหน้าฝ่าบาทไม่ว่าหม่อมฉันจะกระทำสิ่งใด ย่อมเป็นหนึ่งในตัวตนของหม่อมฉัน หาใช่ความพยายามเพื่อเรียกร้องความสนใจ ”
 
ดูเอาจากใบหน้าที่สงบนิ่งของเขา ดูแล้วคงจะมีคนมากมายเคยพูดกับเขาเช่นนี้ “ ฝ่าบาทจะทรงเชื่อหรือไม่นั้นไม่สำคัญ.. ไม่สิ จริง ๆ ก็เหมือนจะสำคัญอยู่ ” ท่าทางที่ยืดอกกล่าวอย่างมั่นใจเมื่อครู่เลือนหายไปพร้อมการยกมือขึ้นลูบปลายคาง หลิวเช่อที่เห็นเช่นนั้นก็เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ก่อนหน้านี้นางพูดจาฉะฉานแววตาซื่อตรงต่อหน้าเขาได้อย่างไม่เกรงกลัว ยามนี้มีท่าทางลังเลขึ้นมาก็จัดว่าแปลกตาอยู่ไม่น้อยเลยทีเดียว
 
“ หม่อมฉันกล่าวอย่างไรก็คงไม่เท่าปฏิบัติให้ชัดเจน ฝ่าบาทวางพระทัยเถิดเพคะ ราชกิจและภาระบนบ่าฝ่าบาทนับว่ามากนัก เรื่องของหม่อมฉัน.. มิสมควรเป็นสิ่งที่ทำให้พระองค์ต้องครุ่นคิดด้วยตนเอง หม่อมฉันเป็นสนมหน้าที่ของสนมหากมิใช่ว่าอยู่เพื่อสนับสนุน ก็เป็นอยู่เพื่อแบ่งเบา หากไป๋หรั่นไร้ความสามารถไม่อาจทำได้ทั้งสอง ถ้าเช่นนั้นหม่อมฉันย่อมพยายามอย่างถึงที่สุดเพื่อไม่ให้ตัวเองสร้างความเดือดร้อนให้แก่พระองค์ .. ส่วนการสนับสนุนของจางกงกง หากฝ่าบาทมองว่าไม่เหมาะสมก็แจ้งแก่เขาเถิดเพคะ อย่างไรหม่อมฉันก็เป็นสนม ไม่มีสิทธิ์สั่งการจงฉางซื่อที่ขึ้นตรงต่อองค์จักรพรรดิ ”
 
ฮั่นอู่ตี้พิศมองหญิงสาวที่ก้มศีรษะลงคล้ายมอบการตัดสินใจทั้งหมดไว้ในมือเขา นับว่าเป็นทางเลือกที่ฉลาดนัก นางวางเหตุผลทั้งหมดไว้บนมือเขา ผลักประตูที่เขาไม่เคยเผชิญบานแล้วบานเล่าให้เปิดออกเป็นเส้นทางที่สามารถไปได้ ประโยคของนางเป็นทั้งการเล่าเรื่องยืดยาวให้น่าฟังแต่ในขณะเดียวกันก็เป็นการชี้ทางให้เขาเห็น หลิวเช่อนึกย้อนไปในครั้งที่เคยรับการปรนนิบัติของนางในตำหนักเว่ยหยาง หากจำไม่ผิดเขาเคยเปรียบว่านางเป็นดั่งก้อนสีขาวก้อนหนึ่งที่สามารถเลี้ยงไว้คลึงเล่นในมือได้ ยามนั้นเขานึกไม่ออกว่า ‘ก้อนขาว’ นั้นคืออะไร แต่ยามนี้เขานึกออกแล้ว
 
เสมือนหยกอุ่นเร้นลับที่เปิดผิวเปล่งประกายแต่ก็ยังไม่ได้เจียระไนขึ้นรูปเป็นสิ่งสวยงามเลิศล้ำถึงขนาดที่มีค่าควรเมือง หากใช้เวลาอบรมกว่านี้ ผ่านร้อนผ่านหนาวจนสามารถยืนได้ด้วยลำแข้งของตัวเอง ก็คงเป็นคนที่ควรค่าแก่การสนทนาด้วยไม่น้อย
 
“ ที่เจ้าต้องการอธิบาย เจิ้นรู้แล้ว สิ่งที่เจ้าต้องการพูด เจิ้นก็ฟังแล้ว ”
 
ยังแข็งกระด้างเหมือนเคย .. เหม่ยเหรินหยกขาวเงยหน้าขึ้นช้า ๆ พลางช้อนตาขึ้นมองใบหน้าคมคายของโอรสสวรรค์แห่งต้าฮั่นด้วยสายตาที่สงบขึ้นหลายระดับ ไป๋หรั่นไม่รีบร้อนพูด หรือรีบร้อนแสดงออก นางรออยู่เงียบ ๆ เคียงข้างชายที่หลุบตาลงอย่างไม่สนใจสภาพแวดล้อมที่เต็มไปด้วยเสียงฟ้าฝน ระหว่างที่รอนางก็คาดคิดไปต่าง ๆ นา ๆ บางทีพระองค์อาจจะไม่ปลื้มในสิ่งที่นางพูด ชิงชังในสิ่งที่นางกล่าว มองว่านางโง่เง่าหรือไม่ก็น่ารำคาญ.. ก็จริง ไม่เคยมีใครบอกว่านางฉลาด ทั้งยังไม่มีใครกล่าวตรง ๆ ว่านางน่ารำคาญหรือไม่กันแน่
 
“ ใช้ชีวิตของเจ้าให้ดี ”
 
อาศัยคำนี้ของฮั่นอู่ตี้แค่คำเดียวก็ทำให้ลู่เหม่ยเหรินตะลึงจนลืมหายใจไปได้แล้วจริง ๆ ไป๋หรั่นกะพริบตาปริบ ส่วนโอรสสวรรค์ที่เหมือนจะได้คำตอบที่ต้องการแล้วก็ลุกขึ้นยืนพลางจัดสาบเสื้อเล็กน้อย “ เซวียนเต๋อมีเพียงเสด็จแม่ นาน ๆ ทีถึงจะมีคนมาเยี่ยมเยียน เจ้าอยู่ที่นี่เป็นเพื่อนเสด็จแม่ก็ดูแลนางให้ดี อย่าได้สร้างปัญหา ” ไม่รู้ว่ามังกรหนุ่มคิดสิ่งใดออกถึงได้ฝากฝังให้นางเป็นเพื่อนคลายเหงาให้กับมารดาของตัวเอง หลิวเช่อหันกลับไปมองร่างอรชรที่นั่งตรงอยู่เช่นนั้นเป็นครั้งสุดท้าย
 
“ คืนนี้หาได้มีแขกมาเยือนเรือนฉางชุนในตำหนักเซวียนเต๋อ ”
 
เสียงโทนต่ำที่เย็นเฉียบเทียบได้กับสายฝนปลุกให้นางรู้ตัวขึ้นอีกครั้ง
 
“ คืนนี้ไม่มีผู้ใดมาที่นี่ทั้งนั้น ”
 
รับสั่งของโอรสสวรรค์ไหนเลยจะขัดขืนได้ พริบตาเดียวเรือนฉางชุนที่เคยมีถึงสองคนก็กลับกลายมาเป็นหนึ่งอีกครั้ง หยกงามนวลตาเงยหน้ามองเส้นขอบฟ้าเพียงลำพัง ชั่วพริบตาที่หยาดฝนกระทบถูกใบไม้ ก็คล้ายว่าต้องถูกผิวกายของนางไปโดยไม่รู้ตัว


 <div align="center">
<img width="450" src="https://i.imgur.com/F56Ani1.png" border="0" alt=""> 

รวมค่าความสัมพันธ์ 
 ฮั่นอู่ตี้ +5 ความสัมพันธ์สนทนาประจำวัน 
 ฮั่นอู่ตี้ +20 ความสัมพันธ์โบนัสหัวดี 
 ฮั่นอู่ตี้ +15 ความสัมพันธ์มอบชาเกรดน้ำเงิน (ชงเอง) 
 ฮั่นอู่ตี้ +20 ความสัมพันธ์มอบอาหารเกรดม่วง (ทำเอง) 
ทุกครั้งที่ความสัมพันธ์หัวใจหวงตี้หรือไท่โฮ่วเพิ่มขึ้น 1 ดวง +50 บารมี

</div>

</div>

 

</div></div> </div> 

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Chonburi'); Chonburi {font-family: 'Chonburi';}
</style>

LuBairan โพสต์ 2024-7-25 22:01:01

WeijiaLianhua โพสต์ 2024-7-27 22:27:03

LuBairan โพสต์ 2024-7-28 02:47:29

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย LuBairan เมื่อ 2024-7-28 02:48 <style>

#boxcorecenter {
border: 0px solid #152cd5;
padding: 15px;
box-shadow: #504C4E 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/J5ZfEJ2.png");
}
</style>

<style>
#boxR0LE {
width: 600px;
border: 0px solid #cbb989;
padding: 35px;
box-shadow: #504C4E 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/PNPim8Q.png");}
</style>

<div id="boxcorecenter">
<div align="center">

 

<div id="boxR0LE">

<img width="450" src="https://i.imgur.com/aDtIaPZ.png" border="0" alt="">
 
ปริศนาคดีเหม่ยเหริน วันที่ 26 เดือน 07 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 10 เวลาเก้านาฬิกาห้าสิบนาทีเป็นต้นไป 


 
<div align="left">



 ในที่สุดก็มาถึงวันที่แสนสงบ
 

 ไม่มีแขกแปลกหน้า ไม่มีกำหนดการนอกเหนือจากเดิม และไม่มีข่าวลือพิศวงที่อยู่ ๆ ก็โผล่มาให้ตกอกตกใจ ลู่เหม่ยเหรินที่หนีหายจากการสืบสวนไปถึงหนึ่งวันกลับมานั่งหน้านิ่งอยู่บนเก้าอี้ตัวเดิมเช่นเดียวกับตุลาการหน้าเหล็กที่โผล่มาเยือนตั้งแต่เช้า เขาในวันนี้สีหน้าไม่สู้ดีนัก ไม่ใช่ว่าเหนื่อยล้าแต่ดูเหมือน.. สับสน
 

 “ ใต้เท้าจางมีเรื่องลำบากใจ ถ้าเช่นนั้นวันนี้ให้ข้าเป็นคนรับฟังดีหรือไม่? ”
 

 “ ไม่ขอรบกวนเหม่ยเหริน ” ชายงามทิ้งตัวนั่งบนเก้าอี้ไม้ฝั่งตรงข้ามพลางหลุบตามองสำรับที่วางไว้บนโต๊ะ
 

 นงคราญหยกหรี่ตาลงเล็กน้อย นางสูดหายใจเข้าจนเต็มปอดพลางพยักหน้าและรินชารับรองถิงเว่ยที่พึ่งมาถึง “ วันนี้มีไก่ขอทานกับชาเบญจมาศ ประชุมขุนนางช่วงเช้าเขาว่ากินแรงมาก ใต้เท้าทานสักหน่อย ” อย่างไรก็เป็นเขาทุ่มเทตลอดหลายวันเพื่อสืบข่าวให้นางการจะเอาใจใส่เพิ่มขึ้นอีกขั้นจึงถูกมองว่าไม่ใช่เรื่องเลวร้าย แต่พอได้เห็นสายตาที่มองมาราวกับเห็นของแปลกจากชายงามเช่นเขา ต่อมความรู้สึกก็คล้ายจะถูกกวนจนขุ่นเข้าให้แล้ว
 

 “ ท่าทางรับรองเช่นนี้คงมากไป.. ช่างเถิด ใต้เท้าวางใจอย่างไรก็อย่างนั้น ”
 

 ไป๋หรั่นยกชาขึ้นจิบและลดมือลง “ ครั้งนี้ต้องการสอบถามสิ่งใดอีกเล่า? ”
 

 ที่นางรู้ก็พูดไปหมดแล้ว.. คนงามคลึงจอกชาในมือช้า ๆ สองตาหลุบลงมองผิวน้ำสีเหลืองใสอยู่เงียบ ๆ
 

 “ มีคนที่คาดว่าเป็นผู้ร้ายปรากฏตัวออกมาแล้ว ” จางถิงเว่ยกล่าวเสียงเรียบพร้อมมองตรงไปยังผู้ฟังเผื่อว่าจะได้เห็นท่าทีที่เปลี่ยนไปของนาง แน่นอน เขาเชื่อแนวโน้มที่ตวนมู่เหม่ยเหรินเป็นผู้ลงมือ ถึงกระนั้นก็ยังไม่สามาถตัดความเป็นไปได้ที่ว่าบางทีนี่อาจเป็นแผนการของ ‘ลู่เหม่ยเหริน’ ที่ภายในไม่กี่วันก็กลายมาเป็นคนโปรดจนได้รับการยอมรับอย่างที่รู้กันไปทั่วตำหนักเซวียนเต๋อ
 

 “ คาดว่าเป็นผู้ร้าย… คาดว่า.. อย่างนั้นหรือ? ” สองตาหวานหยาดเยิ้มช้อนขึ้นมองตุลาการที่ครองสีหน้าสงบนิ่งไม่มีเปลี่ยน คนงามวางจอกชาลงและเปลี่ยนมาเป็นการเคาะนิ้วเป็นจังหวะไม่ช้าไม่เร็วบนโต๊ะไม้ชั้นดี เสียงพึมพัมที่คล้ายการตั้งข้อสงสัยของนางลอยไปเข้าหูของเจ้ากรมยุติธรรมเข้าอย่างจังจนจางจิ่งสิงถึงกับขมวดคิ้วขึ้นทันควัน
 

 “ ทำไม? หรือท่านมองว่าไม่สมควร ”
 

 สายตาของเขาคมกริบเช่นพวกหวาดระแวงที่ตื่นตัวกับทุกความเป็นไปได้บนโลก ไม่เว้นแม้แต่ตอนที่อยู่ต่อหน้าคนที่เขาเคยออกปากว่า ‘ต้องการจะปกป้อง’ สงสัยเจ้ากรมราชทัณฑ์ก็ดูจะไม่คล้ายคนที่รักษาสัจจะถึงเพียงนั้น ความคิดของคนแซ่ลู่เลือนลอยไปเรื่อยเปื่อย นางคล้ายจะมองว่าตนเองไม่มีความจำเป็นให้ต้องรับกับคำครหาที่เอาแน่เอานอนไม่ได้ของอีกฝ่าย แต่อีกใจก็เกิดเป็นความสงสัยที่ทำให้ตัดสินใจเอ่ยปากถามออกมา
 

 “ หรือว่าคนที่ท่านหมายถึงจะเป็นแม่นางตวนมู่? ”
 

 สายตาคมกริบของจางจิ่งสิงเรืองวาบขึ้นอย่างตกใจ พร้อมกันนั้นคนที่เฝ้ามองดวงตาเขามาตั้งแต่ต้นก็ได้แต่หัวเราะด้วยความเวทนา “ ข้ารู้ได้อย่างไร? แน่นอน ข้าต้องรู้ ใต้เท้าจาง นิสัยปฏิบัติงานอย่างเอิกเกริกเกินกว่าเหตุเช่นนี้เกรงว่าคงแก้ไม่ได้จริง ๆ ” ไป๋หรั่นไม่ประหลาดใจเลยแม้แต่น้อย นางหลุบตาลงพลางหวนคนึงถึงข่าวลือที่ให้การว่าร้ายแม่นางตวนมู่ผู้นั้นด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
 

 “ เป็นเพราะข่าวลือนั้นหรือ ”
 

 “ ย่อมไม่ใช่เพราะข่าวลือ ”
 

 “ ถ้าเช่นนั้นก็ยิ่งแปลก.. ” บทสนทนาของพวกเขาเงียบลงครู่หนึ่ง และสุดท้ายคนที่ตอบรับออกมาถึงเป็นนาง เรื่องนี้ดูแล้วไม่สมเหตุสมผลอยู่มาก ข่าวลือที่โพล่งออกมาพอดิบพอดีโดยหาคนปล่อยข่าวไม่ได้ จังหวะการฆาตรกรรมที่เกิดขึ้นกับชนชั้นสูง แพะตัวกลางที่ถูกแขวนขึ้นแห่ประจานว่าถูกริษยาจนคนต้องลงมือฆ่าแกงกัน.. ไม่ถูกต้อง คิดอย่างไรก็ไม่ถูก
 

 คนที่สมควรตายไม่ใช่เย่เหม่ยเหริน แต่เป็นนาง
 

 ยิ่งคิดใจก็ยิ่งเย็นเฉียบ ใบหน้าพิลาสล้ำของสาวงามแข็งค้างเมื่อพบตอใหญ่ในคดีปริศนานี้ “ ใต้เท้าจาง ลองคิดย้อนกันอีกครั้งดีหรือไม่ ” นงคราญหยกแย้มยิ้มให้จางจิ่งสิง แววตาที่เคยไร้คลื่นลมเริ่มเปล่งประกายขึ้นทันตา เพียงแต่หากพิศมองเข้าไปให้ดีในแววตานั้นก็จะรู้ได้ว่าประกายพร่างพราวเหล่านั้นละลายมาจากน้ำแข็ง เย็นเยียบเสียดผิวเป็นอย่างยิ่ง
 

 “ เริ่มแรกเป็นข้า เป็นข้าที่ถูกกล่าวหา เป็นข้าที่หลักฐานทุกชิ้นชี้มาถึงตัว ”
 

 “ ท่านเดินทางมาที่เมิ่งเหยา พกความมุ่งมั่นเต็มเปี่ยมมาเพื่อตรวจหาความจริงแล้วก็พบว่าคำให้การของข้าขัดต่อหลักฐานที่มี จึงได้กลับไปสืบความต่ออีกครั้ง ” เห็นอีกฝ่ายมองนางนิ่ง ๆ แต่ก็ดูคล้ายกับคิดตามเช่นนี้ก็นับว่าเป็นสัญญาณที่ดี
 

 “ แต่แล้วจู่ ๆ ก็มีข่าวลือออกมา ”
 

 “ ช้ากว่านี้ไม่มา เร็วกว่านี้ก็ไม่มา แต่ต้องเป็นในช่วงที่มีข่าวว่าแม่นางตวนมู่จะเดินทางเข้าวังเสียพอดิบพอดี ” เหม่ยเหรินหยกขาวหยิบตะเกียบขึ้นเลาะหนังไก่ขอทานของตัวเองช้า ๆ พร้อมกับพูดไปด้วยว่า “ เผอิญว่าตอนนั้นมีเหตุฆาตรกรรมสนมเกิดขึ้น เผอิญว่าเป็นเรื่องความริษยาของหญิงสาว เผอิญว่านางดูเป็นคนมีอำนาจไม่กี่คนที่สามารถทำได้ ”
 

 “ เผอิญข่าวลือนี้แล่นออกมาไวเกินไป แม้แต่ข้าที่ถูกกักบริเวณก็ยังรู้ว่านางกำลังจะมาถึง ”
 

 “ ใต้เท้าจาง.. เหตุใดถึงได้ ‘เผอิญ’ มากถึงเพียงนี้? ” 
 

 น้ำเสียงของนางคล้ายลำธารที่ไหลผ่านมือเขา ช่วยประคองความคิดสับสนวุ่นวายแต่ไม่ก้าวก่าย มันไม่คล้ายเวลาที่เขาถามตัวเอง ในความคิดมักแฝงไปด้วยความร้อนรน แต่เมื่อถูกถามโดยนาง .. จางจิ่งสิงหลุบสายตาลงยามเมื่อนึกถึงอีกหนึ่งสตรีที่ต้องเผชิญหน้ากับข้อสงสัยนี้
 

 “ ข้าไม่รู้ว่าท่านสืบอย่างไร พบอะไร และได้อะไร แต่ก็มีอย่างหนึ่งที่ข้ารู้ ” นงคราญหยกคีบไก่ขอทานเข้าปากอย่างแช่มช้าราวกับว่าบทสนทนาเกี่ยวข้องแต่เพียงฟ้าดินไร้ซึ่งกลิ่นคาวเลือดใด ๆ ไป๋หรั่นใช้เวลาเคี้ยวอยู่แบบนั้น เคี้ยวจนกระทั่งคนรอฟันเริ่มกำหมัดนางถึงได้วางตะเกียบลง หยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาซับมุมริมฝีปาก ตบท้ายด้วยการจิบชาหนึ่งอึก
 

 “ การเป็นบุตรสาววีรบุรุษที่สูญสิ้นญาติชายไม่ใช่เรื่องง่าย ใต้เท้าจาง.. ท่านจะเป็นพวกดูหมิ่นสตรีหรือไม่อย่างไร ข้าไม่ขอทราบ แต่เรื่องนี้มีเพียงอย่างเดียวที่ควรคิดให้ถี่ถ้วน ”
 

 “ สตรีมิใช่คนโง่เช่นที่บัณฑิตขงจื๊อพยายามบอกว่าเป็น สืบคดีเกี่ยวกับสตรี.. ก็ต้องมองให้มากกว่าด้านเดียว ”



 <div align="center">
<img width="450" src="https://i.imgur.com/F56Ani1.png" border="0" alt=""> 

รวมค่าความสัมพันธ์ที่ใช้ 
 จาง ทัง + 20 ความสัมพันธ์จากหัวดี 
 จาง ทัง +5 ความสัมพันธ์สนทนาประจำวัน 
 จาง ทัง +25 ความสัมพันธ์ อาหารเกรดทอง + (+5) ชาหรือสุราก็ได้ 
 จาง ทัง +5โบนัสอาหารปรุง

</div>

</div>

 

</div></div> </div> 

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Chonburi'); Chonburi {font-family: 'Chonburi';}
</style>

หน้า: [1] 2 3 4

The Myth of Han's Archiver

ตำหนักเซวียนเต๋อ | ที่พำนักไท่โฮ่ว