ตำหนักเซวียนเต๋อ | ที่พำนักไท่โฮ่ว - หน้า 3 - เขตที่พักครอบครัวจักรพรรดิ - The Myth of Han

WeijiaLianhua โพสต์ 2024-8-5 21:57:53

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย WeijiaLianhua เมื่อ 2024-8-5 21:59 
<style>
#Hua01 {
 border: 0px solid;
border-radius: 10px;
background-image: url("https://i.imgur.com/BQWz3NC.jpg"); }
#Hua02 {
 border: 0px solid;
 width: 75%;
box-shadow: #000000 5px 5px 5em;
background-color : #262341;}
#Hua03 {
 border: 0px solid;
 padding: 0px 50px;
 width: 75%;}
#Hua04 {
 border: 0px solid;
 padding: 30px;
 width: 300px;
 box-shadow: #000000 5px 5px 5em;
 background-image: url("https://i.imgur.com/meLD9VX.png");}

</style>

<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Charmonman:wght@400;700&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Zhi+Mang+Xing&display=swap" rel="stylesheet">

<div align="center">

<div id="Hua01" style="">
<div id="Hua02" style="">
<div style="color: rgb(255, 255, 255); height: 500px; background-image: url("https://i.imgur.com/CvdPuBr.png"); background-repeat: no-repeat; background-size: cover;"></div>
<div style="margin-top: -300px; text-align: center;">
<img height="300" src="https://i.imgur.com/8tE9Mcr.png" border="0" alt=""> 
 ยามเหลียนฮวาเบ่งบาน วันที่สี่ ปาเยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบ ปลายยามอิ๋น (04.50น.) 
<div style="color: rgb(255, 255, 255); margin-top: -300px;">
<div style="height: 378px; background-image: url('https://i.imgur.com/IYOjc3Z.png');
background-position : right top;
background-repeat: no-repeat;"></div></div>
</div> 
<div style="margin-top: -100px;">
<div id="Hua03" style="">
<div align="left" style="">

กลายเป็นกิจวัตรเสียแล้วที่เว่ยเจียเหลียนฮวาจะต้องถูกปลุกขึ้นมาตั้งแต่ดวงดารายังไปลาลับฟ้าไปไหนเพื่อมาอาบน้ำขัดผิวกายแต่งกายให้พร้อมสำหรับการเข้าถวายพระพรองค์ไท่โฮ่วตั้งแต่เช้าตรู่…ต้องเอ่ยว่ายังไม่ไก่โฮ่มากกว่าใช้เวลาเตรียมตัวไม่นานเท่าใดนักราว ๆ เกินหนึ่งก้านธูปไปสักประมาณหนึ่งเค่อนางก็เตรียมตัวเรียบร้อยและเดินมาจนถึงตำหนักเซวียนเต๋อ
 
 “พระสนมเสียนอี๋เสด็จ”
 
เสียงของนางกำนัลเอ่ยขึ้นเพื่อเรียนแจ้งในสตรีหนึ่งเดียวในตำหนักเซวียนเต๋อผูัมาถวายพระพรเช่นเดียวกับนางได้รู้ตัวถึงการมาของนางผู้เป็นทั้งสหายและน้องสาวทางใจ ในจังหวะที่นางกำลังจะเดินไปหาเพื่อเอ่ยสนทนาสักหน่อยก่อนที่องค์ไท่โฮ่วจะมาก็พบว่าดูเหมือนว่าจะไม่ทันเสียแล้ว
 
 “ถวายพระพรองค์หวงโฮ่ว ขอทรงพระเจริญพันปี พันปี พันพันปี”
 
สนมทั้งสองยอบกายก่อนจะแลเห็นองค์หวงตี้ที่ก้าวเดินเข้ามาเพื่อถวายพระพรองค์ไท่โฮ่วผู้เป็นพระราชมารดาจึงยอบกายถวายพระพรเช่นเดียวกัน
 
 “ถวายพระพรหวงตี้ ขอทรงพระเจริญหมื่นปี หมื่นปี หมื่นหมื่นปี”
 
เว่ยเจียเหลียนฮวาผู้มักจะไม่รั้งรอให้ผู้อื่นไปก่อนอยู่เสมอและเจี่ยเจียที่รู้จักนานมาแสนนานย่อมทราบกันดีว่านางนั้นมิใช่คนเอ่ยปากก่อนผู้ใดการยื่นถวายขนมนี้จึงเป็นกาลของลู่เจี๋ยอวี้ที่ยื่นถวายก่อนส่วนนางเพียงนั่งฟังบทสนทนาต่าง ๆ ไปเรื่อย ๆ ด้วยความนิ่งสงบ
 
 เซียวจื่อไท่โฮ่วแลพอพระทัยเช่นนี้นางก็ไม่ต้องพยายามกระไรให้มากความ
 
ด้วยนางที่ก่อนหน้านี้เปล่าเปลี่ยวยิ่งกว่าสิ่งใด เวียนมาถวายพระพรอยู่เพียงผู้เดียวในโถงตำหนักโอ่อ่าไหนเลยนางจะขยันหาหัวข้อสนทนามาเชิญชวนไท่โฮ่วพูดคุยไม่หน่าย
 
คิดไปก็แลเห็นปริศนาคำทาย คิดไปก็แลเห็นปรัชญาบัณฑิต ทั้งยังมีมุขตลกหน้าตายหากไม่มีลู่ไป๋หรั่นที่อยู่กับเซียวจื่อไท่โฮ่วมานานจากการถูกกักบริเวณในตำหนักเซวียนเต๋อเห็นทีนางต้องชวนไท่โฮ่วเอนกายเอกขเนกอ่านม้วนตำราเข้าสักวันเมื่อการถวายของของลู่เจี๋ยอวี้เสร็จสิ้นก็ถึงคราวของนางที่กระทำบ้างเว่ยเจียเสียนอี๋ก้าวเดินออกไปพร้อมกับถาดขนมบัวหิมะพร้อมจอกชาไป๋หาวอิ๋นเจินที่นางเพิ่งจะไปเจอคลังแสงหมาด ๆ
 
 “ทูลองค์ไท่โฮ่วหม่อมฉันทำขนมบัวหิมะกับชาขาวให้พระองค์ได้เริ่มต้นวันอย่างสดชื่นเพคะ”
 
 “ดียิ่งนักที่คราวนี้มีคนใส่ใจอ้ายเจียเพิ่มมากขึ้นไยเจ้าไม่ปันให้หวงตี้บ้างเล่า”
 
“เสด็จแม่เสวยเลยเถิด ได้แลเห็นเสด็จแม่อารมณ์ดีลูกก็พอใจแล้ว”
 
 ก็คือการปฏิเสธกลาย ๆ ?
 
สุดท้ายก็เป็นไท่โฮ่วที่รับไปแล้วเรียกถงกู่กูไปจัดใส่ปิ่นโตปันให้องค์หวงตี้พกไปเสวยยามท้องไส้หิวกิ่วก่อนออกว่าราชการสักชิ้นสองชิ้นการถวายพระพรนี้ผ่านไปอย่างเรียบง่าย และตลอดวันที่สี่ของนางก็เช่นกัน

 

</div>
<div style="color: rgb(255, 255, 255); text-align: center;"> 
<img style="width: 75%;" src="https://i.imgur.com/LIeqPiH.png" border="0" alt=""> 

หากโรลเพลย์ไม่สคริปจะได้ความโปรดปรานไท่โฮ๋ว+10 / ค่าบารมี+15 คูณ 2 !!!

 

ฮั่นอู่ตี้ 
+5 พูดคุยประจำวัน 
+20 หัวดีโบนัสความสัมพันธ์ 

 
เซียวจื่อไท่โฮ่ว 
+5 พูดคุยประจำวัน 
+20 หัวดีโบนัสความสัมพันธ์ 
+20 ความสัมพันธ์ ขนมว่างเกรดทอง + (+5) ชาอะไรก็ได้ หรือ ชาเกรดทอง (+10)
 

<a href="home.php?mod=space&uid=1" target="_blank">@Admin</a>

 

</div>

</div>
<div style="color: rgb(255, 255, 255); height: 500px; background-image: url("https://i.imgur.com/hr6FYuR.png"); background-repeat: no-repeat; background-size: cover;"></div>

</div>
</div>
</div></div>

WeijiaLianhua โพสต์ 2024-8-8 20:28:27

WeijiaLianhua โพสต์ 2024-8-12 13:34:12

Longyue โพสต์ 2024-8-13 16:43:59

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Longyue เมื่อ 2024-8-13 16:55 <div align="center" style="list-style-type: none;">
<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Chakra Petch'); Chakra Petch {font-family: 'Chakra Petch';}
</style>

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Sriracha'); Sriracha {font-family: 'Sriracha';}
</style>

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css2?family=Charmonman:wght@400;700&display=swap'); Charmonman {font-family: 'Charmonman';}
</style>

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Ma+Shan+Zheng&display=swap'); Ma Shan Zheng {font-family: 'Ma Shan Zheng';}
</style>

<style name="captain" type="text/css">
img {border-radius: 8px;}

img { filter: alpha
(opacity=100); opacity:1.0;}img:hover { filter: alpha(opacity=70);
opacity:.7 } img {-webkit-transition:0.7s; -moz-transition:0.7s;
-o-transition:0.7s;}

img:hover{
-webkit-transform:scale(0.9);
transform:scale(0.9);
}
img:hover{
overflow:hidden;
}
img{
-webkit-transform:scale(1.0);
transform:scale(1.0);
-webkit-transition: all 1.0s ease;
transition: all 1.0s ease;
}</style>

<style>
#boxhuan01 {
width: 1000px;
border: 3px double pink;
border-radius: 10px;
padding: 5px;
box-shadow: 1px pink;
background-image: url("https://imgur.com/wknEdxk.jpg");}
</style>

<style>
#boxhuan02 {
width: 650px;
border: 3px double pink;
border-radius: 10px;
padding: 40px;
box-shadow: 0px 0px 0em;
background-image: url("https://imgur.com/bXV59dD.jpeg");}
</style>

<div id="boxhuan01">
 
<div id="boxhuan02">
<center>
</center>
<img width="500" _height="500" src="https://i.imgur.com/7grM4yF.jpeg" border="0" alt="">
 
<center>
.ไท่โฮ่วจะลงอาญาผมไหม <a href="https://han.mooorp.com/?1">@Admin </a></center>
 
 

<center>

CHAPTER 18</center>
<center> </center><center>
วันที่สามเดือนแปดแห่งรัชศกเจี้ยนหยวนปีที่สิบ 
วันอังคาร ช่วงใกล้ค่ำ
</center>
 
 
<div align="left">

“ หลินกูกู่เป็นชาวบ้านที่อยู่ใกล้ๆ เมืองหวู่เว่ย เข้าวังในตอนที่เมืองถูกแถบทุ่งหญ้ารุกราน— ในช่วงปีนั้นนายท่านผู้เฒ่าผู้ล่วงลับช่วยเหลือเด็กกำพร้าไว้หลายคน ยุคข้าวยากอาหารขาดแคลนแม้แต่ทหารยังต้องกินโคลนและรากไม้ประทังชีวิต กลัวว่าพวกเขาจะอดตายจึงส่งเด็กกำพร้าที่ไร้ทางไปให้มารับใช้ในวัง หลินกูกู่คือหนึ่งในจำนวนนั้นเจ้าค่ะ ”
 
 

นายผู้เฒ่าผู้ล่วงลับในสกุลตวนมู่มีกันหลายคน เรื่องนี้คงจะเกิดในช่วงรอยต่อการเปลี่ยนผ่านอำนาจของเซี่ยงหนิงต้าเจียงจวินและเว่ยกวงต้าเจียงจวิน (รุ่นปู่หลงเยวี่ย) กระมัง
 
 

หลงเยวี่ยในอาภรณ์สีเย็นตาปักลวดลายประดับเพียงเล็กน้อยเรียบง่ายกำลังเดินไปที่ตำหนักเซวียนเต๋อ หญิงสาวพยักหน้า… บิดาและท่านปู่ของนางล้วนแต่เป็นวิญญูชนอย่างแท้จริง
 
 

และเป็นเพราะบรรพบุรุษถึงมีนางในยามนี้
 
 

“--ดี ดูแลนางให้ดี”
 
.
 
.
 
. เมื่อมาถึงตำหนักเซวียนเต๋อรอยยิ้มของหลงเยวี่ยก็แลดูอบอุ่นเป็นมิตร ไท่โฮ่วเวลานี้ประทับอยู่ที่ห้องอุ่นของพระตำหนักข้างในตำหนักเซวียนเต๋อ พระพักตร์แลดูอ่อนล้าและเบื่อหน่าย ห่างจากพระองค์มีโถน้ำแข็งวางอยู่ นางกำนัลรุ่นเยาว์กำลังเก็บโถวางน้ำแข็งเพราะยามนี้ตะวันใกล้รอนแล้วอากาศจึงเริ่มเย็นขึ้น ยามกลางวันร้อนมายามดึกอากาศก็หนาวด้วยเช่นกัน
 
 

หลงเยวี่ยเอ่ยคำถวายพระพรไท่โฮ่วก่อนจะนั่งลงที่โต๊ะเล็กด้านหน้าเตียง ใบหน้าแฝงรอยยิ้มอบอุ่น “มิได้มาเข้าเฝ้าพระนางหลายวันเพราะเกรงนิสัยหยาบกระด้างของหม่อมฉันจะทำให้ทรงขัดเคืองพระเนตร ทว่าหลายวันมานี้หลงเยวี่ยกลับมิอาจข่มใจกังวลถึงพระพลานามัยของพระนาง จึงได้ทำกุ้งผัดชาหลงจิ่งอาหารจากแถบบ้านเกิดของหม่อมฉันมาถวายเพคะ”
 
 

จือซินนำกุ้งผัดชาหลงจิ่งยื่นให้นางกำลังขั้นกลางในพระตำหนัก หลงเยวี่ยเอ่ยต่อ “กุ้งผัดชามีรสเข้มกินคู่กับข้าวต้มร้อนจะทำให้คล่องคอ หม่อมฉันเเคี่ยวน้ำซุปใสเพิ่มในสำรับหวังว่าพระนางจะโปรดปราน”
 
 

หวังจื้อไม่มีเหตุผลที่จะต้องทำสีหน้าเคร่งขรึมให้นางสนมรุ่นเยาว์ต้องหวาดกลัว นางพยักหน้าเบาๆ เผยรอยยิ้มเจือจาง “เจ้ามีใจกตัญญูต่อข้า (อายเจีย) ก็นับเป็นเจตนาดีที่ล้ำค่า ยังอุตส่าห์ลงแรงทำอาหารมาให้ทันมื้อเย็น— ข้าย่อมโปรดปราน สั่งให้ห้องเครื่องนำไปอุ่นเตรียมขึ้นสำรับเย็นนี้” ถงกูกู่ยอบกายรับคำแล้วสั่งคนไปรายงานห้องเครื่อง— ถัดมานางกำนัลที่รับชาขาวเข็มเงินจากหลงเยวี่ยไปต้มก็เดินเข้ามาพร้อมชุดชา
 
 

หลงเยวี่ยก้มลงยิ้มบาง
 
 

“ท่านย่าของหม่อมฉันโปรดชาขาวเข็มเงินมาก กล่าวว่าได้กลิ่นอายของฤดูใบไม้ผลิ ขับไล่ความร้อนและล้างพิษ หม่อมฉันนำใบชาใหม่ที่เพิ่งเก็บในปีนี้ติดตัวมามาก จึงแบ่งมาที่ตำหนักเซวียนเต๋อถวายแก่พระองค์…” หลงเยวี่ยรับถาดชาจากนางกำนัลส่งต่อให้ไท่โฮ่ว “พระสุคนธรสชานี้ของพระนางเทียบเครื่อง (ลองลิ้มรส) เพคะ ”
 
 

จูอิ้งหวา— (ย่าของหลงเยวี่ย)ก่อนหน้านั้นเคยอาศัยอยู่ในเมืองหลวง ฟูเหรินของท่านแม่ทัพนับเป็นผู้ที่สูงศักดิ์ผู้หนึ่ง ย่อมเคยผ่านตาเซียวจื่อไท่โฮ่วมาก่อน
 
 

“ฟูเหรินผู้เฒ่าสกุลตวนมู่…” สุรเสียงของพระนางสูงขึ้นเล็กน้อย “...หลังจากหลานสาวนอกสกุลของนางแต่งเข้าสกุลตวนมู่ก็ย้ายออกจากเมืองหลวงไม่ได้พบอีกเลย กาลเวลาผ่านไปอย่างไร้ไมตรี…เวลานี้อาศัยอยู่ที่เจียงซู (เจี้ยนเย่) กระมัง”
 
 

“เพคะ”
 
 

“ชีวิตของนางเปี่ยมไปด้วยเรื่องราวมากมาย จากระเบียงเหอซีถึงเจียงซู ทิศตะวันตกจรดตะวันออกของแผ่นดินฮั่นล้วนเคยเห็นประจักษ์แก่สายตาของตนเอง แผ่นฟ้ากว้างใหญ่ ผืนน้ำกว้างไกล ช่างเป็นวาสนาที่หญิงแก่ผู้ถูกกักขังไว้ในวังหลวงอย่างข้าไม่มีโอกาสได้พบพาน” เสียงของพระนางเนิบช้าคลับคล้ายทอดถอนใจ ใบหน้าประดับรอยยิ้มบางเบา… หลงเยวี่ยเคยได้ยินมาบ้าง สมัยองค์จักรพรรดิจิงตี้เกิดกบฎทั่วแผ่นดิน ด้านนอกรบรากับปีศาจและอนารยชน ด้านในก็ต้องรับศึกกับพระญาติ…การศึกไม่ว่างเว้นจนมาสมัยขององค์หวู่ตี้ถึงสงบลงมาบ้าง คาดเดาว่าไท่โฮ่วคงจะต้องพำนักอยู่ที่เมืองหลวงมาอย่างยาวนาน จึงกล่าวอย่างระมัดระวัง “พระนางทรงเป็นมิ่งขวัญของแผ่นดิน ผู้ใดก็ล้วนคำนึงถึงความปลอดภัยของพระองค์เพคะ…”
 
 

หวังจื้อมองนางอย่างเนิ่นนาน “สีหน้าของเจ้าดูดีขึ้นมากจริงๆ” หลงเยวี่ยก้มหน้าเผยรอยยิ้มเย็น นึกถึงวันที่ไท่โฮ่วตรัสถามว่า โกรธธิดาสกุลลู่หรือ มุมปากยกยิ้มอย่างเลือนราง “เพราะคำชี้แนะจากพระนางเพคะ”
 
 

“ดี…”
 
 

พระเนตรของไท่โฮ่วแม้จะแจ่มใสชื่นมื่นแต่ก็แฝงความเศร้าซึมอย่างเลือนราง อาจเป็นเพราะการเสด็จแดนไกลขององค์หญิงผิงหยาง อาจเป็นเช่นนั้นฝ่าบาทจึงมีรับสั่งให้เหล่าสนมแวะเวียนมาพูดคุยและบรรเลงเครื่องดนตรีให้สำราญพระทัย “วันนี้หม่อมฉันนำเครื่องดนตรีมาด้วย…” เดิมทีหลงเยวี่ยไม่อยากแสดงการดนตรีให้อับอายขายหน้าผู้อื่นเพียงแต่นางก็มีย่าผู้หนึ่งที่ต้องการการเอาใจจากหลานๆ ท่านย่าของนางแย้มยิ้มอย่างดงามทุกคราที่อิ๋นซีและอิ๋นเหวินไปเยี่ยมคารวะ ตำหนักของไท่โฮ่วเงียบเหงานัก ช่างชวนให้นึกถึงใบหน้าหม่นเศร้าหน้าพระพุทธรูปของท่านย่า
 
 

“หม่อมฉันเป็นเพียงหญิงสาวบ้านนอก ไม่มีความสามารถพิเศษเพียงแต่ทำนองเพลงของสำนักดนตรีก็เคยได้ยินมาบ้าง…” จะพูดให้ถูกต้อง ทักษะการร่ายรำและดนตรีของหลงเยวี่ยหาได้ถูกสอนอย่างถูกต้องตามแบบแผน ทหารในกองทัพนิยมมีบ้านเล็กนางระบำขับร้อง เพราะความชื่นชมที่มีต่อองค์รัชทายาทในยามนั้นถึงได้เคี่ยวกร่ำบางทักษะมาบ้าง “ผีผาเพลงนี้เป็นทำนองของเจียงหนานหวังให้พระนางสำราญพระทัย”
 
 

“ลองเล่นเถิด—-”
 
 

หลงเยวี่ยรับผีผาจากจือซินลองดีดปรับเสียง นางชมชอบบทเพลงที่ห้าวหาญน้อยนักจะดีดเพลงอ่อนหวานทำนองเชื่องช้า ปลายนิ้วแตะลงบนเส้นเสียง ทำนองอันแช่มช้าเริ่มขับขาน สำเนียงดนตรีดังกังวานในพระตำหนักเสนาะใสกว่าเสียงหยกกระทบกัน
 
 
<center>
สายฝนโปรยปรายสะท้อนบนสะพานหินเล็กๆ </center><center>ร่มกระดาษประดุจเดียวกับหยาดฝนที่รินไหล </center><center>หันกลับไปตามทางเดิน เสียงของผิงถาน(เล่าประกอบร้อง)ดังขึ้นเบาๆ </center><center>ในซอกเล็กๆ ใต้สายฝน อบอวลด้วยกลิ่นสุรา </center><center>สายลมโชยระเรื่อยริมตลิ่งเล็ก </center><center>กิ่งหลิวไหวแกว่งเอนส่าย </center><center>ออกจากตรอกเสียงฆ้องและกลองกังวาน </center><center>ฮวาต้าน(ดาวเด่น)ในคณะละครขับขานบทงิ้วสือฝาน </center><center>ในเมืองเล็กบนถนนคับแคบ ผู้คนเดินจ่ายตลาด </center><center>ซื้อผ้าลายดอกหลันตัดทำอาภรณ์ </center><center>ใต้ต้นไม้ใหญ่ในอารามมีเสียงตะโกนขายของพ่อค้าเร่ </center><center>ขนมกุ้ยฮวาถูกข้ากินจนเกลี้ยง</center><center> .</center><center> . </center><center>. </center><center>เรือหวู่เผิงค่อยๆ แล่นตามเกลียวคลื่นน้ำ </center><center>แล่นผ่านดวงหน้าโรยราตามกาลเวลามากมาย คล้ายชีวิตแปรเปลี่ยนผกผัน </center><center>เรื่องราวไม่รู้กี่มากน้อยในเมืองเล็ก เล่าขานบอกต่ออย่างเงียบๆ </center><center>ลำนำที่ขับขานไหลไปตามลำน้ำในเมืองเก่า</center>
<div style="text-align: center;"> </div><center><iframe width="560" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/bPuZlnZytUw?si=Rfjz3Du5PMSnzKIU" title="YouTube video player" frameborder="0" allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture; web-share" referrerpolicy="strict-origin-when-cross-origin" allowfullscreen=""></iframe></center>
 

ท่วงทำนองอ่อนหวานชดช้อยประดุจสายน้ำไหล บรรยายทิวทัศน์ของบ้านเมืองนอกนครหลวงแห่งแคว้นต้าฮั่น ความอบอุ่นอ่อนหวานแผ่ซ้อนขึ้นมาอย่างบางเบา ชวนให้นึกถึงความสงบเงียบประดุจวารีไหล ไท่โฮ่วพริ้มสายตาสดับฟังใบหน้าผ่อนคลาย จนเมื่อจบเพลงก็แย้มสรวลบางๆ
 
 

“บรรเลงได้มีชีวิตชีวา”
 
 

บทเพลงของหลงเยวี่ยย่อมไม่อาจเทียบเคียงสำเนียงอันเสนาะหวานแฝงความสูงส่งของเหล่าสตรีในวังได้ ทว่ากลับมีกลิ่นอายของชีวิตในธุลีดินแดง กลายเป็นท่วงทำนองที่มีชีวิตชีวาของผู้คน
 
 

บรรเลงได้ไม่สมบูรณ์แบบ และเพราะไม่สมบูรณ์แบบจึงเปี่ยมด้วยชีวิตชีวา
 
 

ดวงเนตรของไท่โฮ่วค่อยๆ เบิกขึ้นอย่างเชื่องช้า แย้มรอยยิ้มแผ่วเบา “...คิดถึงบ้านก็บอกข้าผ่านบทเพลง เจ้าเป็นเด็กขี้อายเสียเมื่อไหร่”
 
 

“พระนางทรงพระปรีชาเพคะ วังหลวงงดงามโอ่อ่า อาภรณ์และอาหารสิ่งใดก็ล้วนแต่เป็นของที่ดีที่สุดในแผ่นดิน หม่อมฉันพำนักอยู่ในตำหนักเมิ่งเหยาเพราะพระเมตตาจึงไม่เคยขาดเหลือสิ่งใด ชีวิตพรั่งพร้อมสมบูรณ์ก็มีแต่หัวใจที่เปลี่ยวเหงา”
 
 

นางกวักมือเรียกหลงเยวี่ยมานั่งใกล้ๆ มองฝ่ามือที่แฝงไปด้วยริ้วรอยอันกระด้างของผู้ฝึกวิชาอาวุธ พลันภาพสะท้อนธิดาของตนซ้อนทับขึ้นมาอย่างเงียบงัน 
 

หวังจื้อคล้ายทอดถอนใจ “...พระนางอันใดกัน ล้วนแต่เป็นสะใภ้ของข้า”
 
 

แม้หลงเยวี่ยจะขวัญกล้าเทียมฟ้า…ทว่าการแกล้งทำตัวสนิทสนมเอ่ยเรียกพระนางว่าเสด็จแม่ก็ช่างเหนือบ่ากว่าแรง
 
 

“เอาเถิด…นัยน์ตาของเจ้าเป็นประกายอย่างเด็กสาว เรื่องของฝ่าบาทข้าจะช่วยเจ้าสักครา— หมั่นเอาใจข้าเป็นเรื่องของความกตัญญูทว่าหน้าที่ของเจ้าคือตั้งครรภ์พระทายาท หาโอกาสเข้าเฝ้าฝ่าบาทให้มากๆ…”
 
 

“ขอบพระทัยที่ทรงชี้แนะเพคะ”
 
 
ความอิจฉาริษยาของนางล้วนเป็นเพราะชมชอบหวงตี้ เห็นแก่น้ำใสใจจริงของนางก็จะลองเลือกหลับตาข้างหนึ่ง<center>
<img width="500" _height="500" src="https://i.pinimg.com/564x/96/4c/4a/964c4af1dac58bc592c2e48f8ecfa1d3.jpg" border="0" alt=""> </center><center>ฮวงจุ้ยดีอัพเกรดพรสวรรค์ที่นี่แหละ! </center><center> </center><center>คนกำยำ (น้ำเงิน)(+10) > </center><center>เงื่อนไขพัฒนาคลาส: </center><center>- Level 15 เป็นต้นไป [เช็ค] </center><center>- สเตตัส STR 20 ขึ้นไป [เช็ค]</center><center>
<img width="500" _height="500" src="https://i.pinimg.com/564x/96/4c/4a/964c4af1dac58bc592c2e48f8ecfa1d3.jpg" border="0" alt=""> </center><div style="text-align: left;">เล่นดนตรีแนวสงบสบาย ถวายไท่โฮ่ว</div><div style="text-align: left;">(ถ้าเล่นแนวห้าวๆ จะถูกทัณฑ์บนไหมฮะ— เพลงเข้าสตอรี่เบาหูแทบจะไม่ค่อยฟัง)</div></div><div align="left">รางวัลงาน: +50 พลังใจ, 3 ตำลึงทอง , +25 EXP , +10 บารมี ,

และ +10 ตบะฝึกฝนจากการฝึกฝนดนตรีสม่ำเสมอ

 
 

 
 เซียวจื่อไท่โฮ่ว

+25 ความสัมพันธ์ อาหารเกรดทอง + (+5) ชาหรือสุราก็ได้ **กุ้งผักชาหลงจิ่ง&ชาขาวเข็มเงิน**  (บวกชาเกรดทองไม่ได้สัก 10 แต้มเบ๋อ)
โบนัสอาหารปรุงและชงชา +10

โรลเพลย์พูดคุยประจำวัน ได้รับความสัมพันธ์+5 แต้ม

หัวบ้า โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+10

รวม 55 EXP
 
 


</div>
</div>
 
 </div></div>

WeijiaLianhua โพสต์ 2024-8-13 22:09:55

LuBairan โพสต์ 2024-8-16 13:10:19

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย LuBairan เมื่อ 2024-8-16 14:10 <style>

#boxcorecenter {
border: 0px solid #152cd5;
padding: 15px;
box-shadow: #504C4E 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/J5ZfEJ2.png");
}
</style>

<style>
#boxR0LE {
width: 600px;
border: 0px solid #cbb989;
padding: 35px;
box-shadow: #504C4E 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/PNPim8Q.png");}
</style>

<div id="boxcorecenter">
<div align="center">

 

<div id="boxR0LE">

<img width="450" src="https://i.imgur.com/aDtIaPZ.png" border="0" alt="">
 
ถวายพระพรยามเช้า วันที่ 08 เดือน 08 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 10 เวลาสี่นาฬิกาเป็นต้นไป
 
 
<div align="left">


เวลาผ่านมาอีกเล็กน้อยหลังเกี้ยวมังกรเคลื่อนตัวออกไป หลังจากที่ลู่เจาอี๋หันกลับเข้าไปด้านในเรือน นางก็เร่งสวมเสื้อผ้าอาภรณ์พร้อมกับแต่งกายให้งดงามเพื่อที่จะได้ไปถวายพระพรไท่โฮ่วในยามเช้าตามกำหนดการที่เหมาะควร เดิมทีตำแหน่งพระสนมระดับฉือผินการจะขอเบิกเกี้ยวประจำตัวมาใช้ไม่ใช่เรื่องยาก แต่ด้วยระยะห่างของตำหนักตงเฉินและเซวียนเต๋อที่คำนวนดูแล้วยังพอเดินไปได้ด้วยสองขา ฉะนั้นแล้วนางจึงไม่เคยขอเบิกเกี้ยวพระสนมมาใช้แต่อย่างใด
 
ยกเว้นว่าจะมีเหตุสุดวิสัยอย่างเช่นวันนี้
 
“ เหตุใดเกี้ยวฝ่าบาทถึง.. ”
 
“ ลู่เจาอี๋ ฝ่าบาทมีรับสั่งให้รอรับพระสนมขึ้นเกี้ยวไปถวายพระพรองค์ไท่โฮ่วด้วยกันพ่ะย่ะค่ะ ”
 
มังกรผู้นั้นคิดอยากกระพือข่าวลือหรืออย่างไร ครั้งนี้แม้แต่หลี่ผู่เยว่ยังถึงกับต้องขมวดคิ้ว ความสัมพันธ์ของทั้งสองไม่เลว แต่ดูเอาจากเมื่อคืนที่ไม่มีเสียงครวญคร่ำหรือร่องรอยของสัมพันธ์เริงสวาทเท่ากับว่าทั้งสองก็หาใช่คู่รักลึกซึ้งอะไรอย่างที่ผู้คนคาดคิดทว่าการที่ฝ่าบาทแสดงความเป็นห่วงเป็นใยเช่นนี้เกรงว่า..
 
“ เกี้ยวมังกรโอ่อ่าทรงทำให้พระองค์เปล่าเปลียวหรือเพคะ ”
 
วาจาแรกที่นางกล่าวขระก้าวขึ้นเกี้ยวดูถือดีอย่างเห็นได้ชัด หลิวเช่อที่ในมือมีตำรายุทธ์กางอยู่พลันเค้นเสียงรับในลำคอขึ้นมาทันควัน
 
“ แค่เพียงมีเรื่องกำชับเจ้า ”
 
คนที่ไม่ค่อยจะยุ่งเกี่ยวกับฝ่ายในอย่างเขาเหตุใดจึงได้แสดงตัวว่าพิศวาสนางนัก นงคราญหยกทิ้งกายนั่งตรงข้ามสวามีพร้อมด้วยรอยยิ้มที่ยังพรมอยู่บนหน้า “ ความประสงค์ของฝ่าบาท หม่อมฉันยินดีปฏิบัติ ” เพราะเชื่อว่าคนอย่างเขาคงไม่ขอสิ่งผิดปกติเกินความสามารถ นางจึงได้กล่าวออกไปอย่างนั้น และคำตอบที่เปล่งออกมาก็เป็นไปดังคาด
 
ไม่แปลกมาก แต่ก็น่าประหลาดใจ
 
“ เจิ้นอยากทานอาหารที่ทำจากเนื้อกวาง ฝากเจ้าจัดการด้วย ”
 
และเขาก็พูดเพียงเท่านั้นตลอดการเดินทางจริง ๆ
 
…
 
“ ฝ่าบาทและลู่เจาอี๋เสด็จแล้ว !!! ”
 
เสียงแรกในการประกาศผู้มาถึงของวันนี้มาจากเสียงของจางกงกงที่สร้างระลอกความแตกตื่นให้ทั้งคนงานรวมไปถึงผู้มียศมีอย่างภายในตำหนักเซวียนเต๋อ เซียวจื่อไท่โฮ่วยกมือขึ้นป้องริมฝีปากระหว่างกระแอมเล็กน้อยในขณะที่สายตาพบเห็นสองเงาร่างเดินผ่านโถงทางเดินยาว
 
หนึ่งคือโอรสสวรรค์ผู้เกรียงไกรของนาง สองคือลูกสะใภ้ที่น่าภาคภูมิใจ
 
“ ถวายพระพรเสด็จแม่ ” ชายผู้มีฐานะค้ำฟ้าดินเป็นฝ่ายกล่าวทักอย่างสุภาพพร้อมปรายตามองไปทางคนด้านหลังที่เปล่งเสียงเล็ก ๆ ออกมาเป็นคำว่าถวายพระพรไท่โฮ่วก่อนจะยอบกายลงอย่างงดงาม
 
“ ประหลาดนัก เหตุใดอ้ายเจียจึงรู้สึกว่า.. คนที่ได้เดินเคียงเขาเพื่อมาพบอ้ายเจียมักเป็นเจ้าอยู่ตลอด ”
 
“ ไท่โฮ่วทรงตรัสเกินไปแล้วเพคะ ”
 
ไม่เกินไปเลยสักนิด ทุกกระแสความคิดของคนรอบตัวยกเว้นฝ่าบาทและลู่เจาอี๋ล้วนตรงกันโดยไม่ทราบสาเหตุ พระสนมเอกปล่อยให้สองแม่ลูกได้โต้ตอบสนทนากันอย่างต่อเนื่อง ส่วนนางก็นั่งรับฟังถ้อยคำเหล่านั้นพลางรอพบน้องสาวร่วมตำแหน่งฉือผินไปพลาง ๆ จนได้ยินว่ามีผู้กล่าวถึงจึงเงยหน้าขึ้น “ จากลู่เหม่ยเหรินขึ้นเป็นเจี๋ยยวี่ก่อนจะมาถึงเจาอี๋.. ที่ผ่านมาเจ้าเจอเรื่องลำบากมาไม่น้อยแต่ดูแล้วคงทำได้ไม่เลว เจ้าลูกชายคนนี้ถึงได้โปรดนัก ” คำพูดเชิงนี้ย่อมออกมาจากปากของเซียวจื่อไท่โฮ่วไม่ผิดแน่ ไป๋หรั่นที่ได้ยินอย่างนั้นมากสุดก็แค่ระบายยิ้มรับบาง ๆ พร้อมตอบกลับด้วยท่าทางถ่อมตน
 
“ หม่อมฉันยังต้องเรียนรู้อีกมาก ” 
 
ลู่เจาอี๋เก็บสายตาลงอย่างเคยสร้างความเอ็นดูให้กับนางหงส์วัยกลางคนเป็นอย่างมากจนนึกขึ้นได้ว่าไหน ๆ ก็เลื่อนขั้นแล้ว นางสมควรได้รับสิ่งที่ควรจะได้ “ ไหน ๆ ก็มาถึงนี่แล้ว ตามธรรมเนียมเดิมสนมขั้นฉือผินล้วนรับเบี้ยหวัดจากอ้ายเจีย ถงกู่กู ไปนำเบี้ยหวัดของลู่เจาอี๋มา ” 
 
หลังจากนั้นไม่นาน ถงกู่กูก็กลับมาพร้อมเบี้ยหวัดรายเดือนในแบบสองประเภทให้เลือกไม่ว่าจะแปดตำลึงทองหรือหมื่นอีแปะ ด้วยจำนวนที่เยอะไม่น้อยนั้น.. ลู่ไป๋หรั่นลอบกลืนน้ำลายเงียบ ๆ ก่อนจะพยักหน้าเป็นสัญญาณให้หลี่ผู่เยว่ผู้เป็นนางกำนัลคนสนิทไปรับเบี้ยหวัดเป็นแบบอีแปะมาจากถงกู่กูก่อนจะนั่งเงียบฟังบทสนทนาแม่ลูกจนกระทั่งได้ยินการประกาศว่าเว่ยเจียเสียนอี๋เสด็จถึงได้ลุกขึ้นยอบกายลงทักทายตามมารยาทพลางไล่สายตาสำรวจคนที่มีผู้ตั้งใจยุแยงให้เราสองแตกคอกันอย่างช้า ๆ
 
…
 
“ วันนี้ไม่อยู่สนทนากับอ้ายเจียหรือ ”
 
เมื่อถึงเวลาแยกย้าย ฝ่าบาทก็ทรงเสด็จกลับไปว่าราชการนานแล้ว เว่ยเจียเสียนอี๋เองก็พึ่งจากไปได้ไม่นาน นางที่ตั้งใจจะตามไปกลายเป็นว่าถูกรั้งไว้ด้วยคำพูดหนึ่งของสตรีสูงศักดิ์ .. น่าเสียดายนักที่ครั้งนี้นางทำได้เพียงแค่หันกลับไปตอบพร้อมรอยยิ้มเสียงเบา “ หม่อมฉันมีเรื่องที่ฝ่าบาทกำชับไว้ให้ไปจัดการ ไว้หนหน้าเมื่อพร้อมกว่านี้ หม่อมฉันจะมาอยู่เป็นเพื่อนพระองค์แน่นอนเพคะ ”


 <div align="center">
<img width="450" src="https://i.imgur.com/F56Ani1.png" border="0" alt=""> 
 ฮั่นอู่ตี้ 
+20 ความสัมพันธ์โบนัสหัวดี 
+5 ความสัมพันธ์สนทนาประจำวัน 

 เซียวจื่อไท่โฮ่ว 
+20 ความสัมพันธ์โบนัสหัวดี 
+5 ความสัมพันธ์สนทนาประจำวัน 
ทำกิจกรรมสันทนาการกับหวงตี้ +15 บารมี 
รับเบี้ยหวัดระดับ ฉือผิน - 10,000 อีแปะ
</div>

</div>

 

</div></div> </div> 

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Chonburi'); Chonburi {font-family: 'Chonburi';}
</style>

LuBairan โพสต์ 2024-8-21 14:55:03

LuBairan โพสต์ 2024-8-28 23:56:46

Longyue โพสต์ 2024-8-30 15:56:26

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Longyue เมื่อ 2024-8-30 16:31 <div align="center" style="list-style-type: none;">
<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Chakra Petch'); Chakra Petch {font-family: 'Chakra Petch';}
</style>

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Sriracha'); Sriracha {font-family: 'Sriracha';}
</style>

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css2?family=Charmonman:wght@400;700&display=swap'); Charmonman {font-family: 'Charmonman';}
</style>

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Ma+Shan+Zheng&display=swap'); Ma Shan Zheng {font-family: 'Ma Shan Zheng';}
</style>

<style name="captain" type="text/css">
img {border-radius: 8px;}

img { filter: alpha
(opacity=100); opacity:1.0;}img:hover { filter: alpha(opacity=70);
opacity:.7 } img {-webkit-transition:0.7s; -moz-transition:0.7s;
-o-transition:0.7s;}

img:hover{
-webkit-transform:scale(0.9);
transform:scale(0.9);
}
img:hover{
overflow:hidden;
}
img{
-webkit-transform:scale(1.0);
transform:scale(1.0);
-webkit-transition: all 1.0s ease;
transition: all 1.0s ease;
}</style>

<style>
#boxhuan01 {
width: 1000px;
border: 3px double pink;
border-radius: 10px;
padding: 5px;
box-shadow: 1px pink;
background-image: url("https://imgur.com/wknEdxk.jpg");}
</style>

<style>
#boxhuan02 {
width: 650px;
border: 3px double pink;
border-radius: 10px;
padding: 40px;
box-shadow: 0px 0px 0em;
background-image: url("https://imgur.com/bXV59dD.jpeg");}
</style>

<div id="boxhuan01">
 
<div id="boxhuan02">
<center>
</center>
<img width="500" _height="500" src="https://i.imgur.com/7grM4yF.jpeg" border="0" alt="">
 
<center> <a href="https://han.mooorp.com/?1">@Admin </a></center>
 
 

<center>

CHAPTER 24.1</center>
<center> </center><center>
วันที่สิบเจ็ดเดือนแปดแห่งรัชศกเจี้ยนหยวนปีที่สิบ 
วันเสาร์ ช่วงเวลาหลังการถวายพระพร</center>
<div align="left"> 
การได้รับความสนพระทัยเพียงเล็กน้อยจากฝ่าบาทเปรียบดั่งสายฝนอันชุ่มฉ่ำที่สาดเทลงบนผืนดินแห้งแล้ง หากว่าพืชพรรณไม่ทันได้งอกงามเมฆฝนก็พัดพาไปไกลแล้ว วังหลังเต็มไปด้วยสาวงามพ้นจากนางก็มีบุปผชาติอื่นๆ เฝ้ารอให้ฝ่าบาทได้เรียกหา…ในดินแดนแห่งนี้ข้างกายขององค์ราชันมิอาจเป็นของนางเพียงผู้เดียว หลังการเข้าปรนนิบัติตามธรรมเนียมแล้วก็ควรจะมาคารวะไท่โฮ่ว หลังการคารวะเช้าของเหล่าพระสนมขั้นเอกเสร็จสิ้นหลงเยวี่ยก็รอเวลาอีกเล็กน้อย และมาเข้าเฝ้าไท่โฮ่วในช่วงสาย— “มาแล้วหรือ” ราวกับว่าพระองค์ทราบอยู่แล้วว่านางจะต้องมา “ระยะนี้ไม่ได้พูดคุยกับเจ้าเสียหลายวัน…เป็นอย่างไรบ้าง” หลงเยวี่ยใบหน้าร้อนผ่าว หลายวันมานี้เพราะครุ่นคิดแต่ปรนนิบัติหวงตี้จึงมาเยือนตำหนักเซวียนเต๋อน้อยลง  เพียงแต่แม้จะได้รับโอกาสปรนนิบัติหวงตี้กลับมิได้รับความโปรดปรานเท่าใดนัก ใบหน้าจึงหม่นหมองลงเล็กน้อย “ดียิ่งเพคะ…” หลงเยวี่ยเอ่ย หวนนึกถึงถ้อยรับสั่ง ‘โยน’ ในครานั้นก็รู้สึกพรั่นพรึงลึกๆ ทว่าในความขมฝาดกลับซ่อนกลิ่นหอมหวานอันละมุนแฝงมาด้วย “ได้มีโอกาสรับพระเมตตาจากฝ่าบาทให้ดูแลปรนนิบัติ” …แล้วรอดกลับมาอยู่ต่อหน้าพระองค์ “นับเป็นวาสนาของหม่อมฉัน” หวังจื่อถอนหายใจ “เรื่องของหนุ่มสาวจะต้องใช้เวลา เร่งรีบนักไม่เป็นการดี” “บทคัดลอกบทสวดมนต์ของเจ้าทำข้าซึ้งใจนัก…วันนี้ข้าได้พระคัมภีร์ชุดใหม่มา หากเจ้ามีเวลาก็อยู่เป็นเพื่อนข้าช่วยคัดพระคัมภีร์เถิด” หลงเยวี่ยไม่ต้องไปถวายการปรนนิบัติในยามเย็นแล้ว เวลาว่างจึงมีมากมายประดุจเม็ดทรายบนมรุตตลัง (ทะเลทราย) หัวใจอันเงียบเหงาของนางยินดีอย่างยิ่งที่จะปรนนิบัติพระองค์ นางน้อมรับรับสั่งแล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะเล็กสำหรับคัดอักษรที่ถูกจัดไว้ใกล้ๆ กับพระนาง กูกู่ในพระตำหนักเตรียมกระดาษไว้แล้ว ด้านหนึ่งมีหนังสือพระคัมภีร์ที่เขียนลงบนผ้าไหมเก่าแก่ เพียงแต่ผ้าชุดนี้ได้รับการทนุบำรุงอย่างตี ผึงแดดตามเวลา แม้จะฉุนไปบ้างสภาพก็คล้ายว่าเป็นของใหม่ หลงเยวี่ยพลิกคัมภีร์โบราณ เห็นอักษรที่ในอดีตจะถูกทำเป็นสัญลักษณ์บนกระดองเต่า นางมาจากสกุลที่นับถือเต๋าอีกทังยังเก่าแก่จนเวลานี้ป้ายจวนและตราประทับก็ล้วนถูกสลักด้วยอักษรจ้วนอันโบราณคร่ำครึ จึงคุ้นเคยเป็นอย่างดี       “เป็นพระคัมภีร์อักษรเพคะ”  “ลองอ่านให้ข้าฟัง” นางพลิกอักษรแรก “ บนแรกเอ่ยถึงตัวอักษร [เฉียน] เฉียนคือตำแหน่งฟ้า อันหมายถึง ลิขิตฟ้า, เหนือฟ้าใต้ฟ้า สื่อถึงสำนวนโบราณ เหนือฟ้ายังมีฟ้า อักษรเฉียนจัดอยู่ในตัวอี่ อันหมายถึงการงอกเงย นำมาผนวกรวมกับอักษรก้าน อันหมายถึง แรกอรุณ จึงกลายเป็นสื่อสัญลักษณ์ของสรรพสิ่งที่ก่อเกิดด้วยลิขิตฟ้า องค์จักรพรรดิแต่โบราณการให้ความหมายในสี่ตัวอักษร คือ ตัว หยวนซึ่งหมายถึงต้นกำเนิด เฮิงอันหมายถึงการเคลื่อนไปอย่างราบรื่น ลี่ที่หมายความถึงผลพวงแห่งความทุ่มเท และเจินแห่งความซื่อตรงเที่ยงธรรม ครบครันจึงเรียกว่า เฉียน…” “อืม–” พระนางพยักหน้า ปรายมือสั่งให้หลงเยวี่ยคัดอักษร ตัวอักษรที่นางใช้ในการคัดมิใช่อักษรจ้วนที่อ่านยากและมองดูแล้วสับสนวุ่นวาย ในการคัดอักษรมักจะนิยมตัวอักษรที่ดูเป็นระเบียบและอ่านง่าย เมื่อคัดวรรคแรกของคัมภีร์ ซึ่งว่าด้วยเรื่อง “เฉียน” ลงบนกระดาษอย่างประณีตแล้วก็ส่งให้ไท่โฮ่วติชม [ 潛龍勿用 ] “เฉียนหลงอู้โหยว:มังกรงำประกาย คำนี้เขียนออกมาได้ดี ลายมือของเจ้างดงามยิ่งนัก… เสียดายที่เฉียบคมเกินไป ประหนึ่งวาดดาบไม่ผิด” ริ้วแดงวาดผ่านดวงหน้าของหญิงสาวอย่างเลือนราง หลงเยวี่ยเรียนอักษรจากการวาดกระบี่ เนื่องจากมีสำนักวิชาหนึ่งคิดผสานเหวินกับหวู่เข้าด้วยกัน จึงใช้อักษรเป็นกระบวนท่ากระบี่ การตวัดมือเฉียบขาดดุดันจึงจะสามารถเอาชีวิตอื่นได้ หลงเยวี่ยเคยร่ำเรียนมาด้วยความเคยชินยามเขียนจึงมิถนัดตวัดหางอย่างอ่อนช้อย “เจ้าเข้าใจความหมายของมันหรือไม่” หลงเยวี่ยก้มหน้าเล็กน้อย “หม่อมฉันโง่เขลา ไม่เข้าใจเพคะ” ไท่โฮ่วผงกศีรษะเบาๆ “เฉียนหลงอู้โหยว : มังกรงำประกาย เฉียนตัวนี้อักษร ซ่อน ประกอบกับ น้ำ คือ ‘อำพรางความแข็งแกร่งในความอ่อนช้อย’ หมายถึง รู้จักอ่อนน้อมถ่อมตน แม้ในขณะที่สภาพแวดล้อมรู้เห็นเป็นใจก็อย่างประมาทตน เรียกว่า ไม่อวดดี” “เพคะ” หลงเยวี่ยจับพู่กันจรดกระดาษ ใบหน้ามีรอยยิ้มประดับ นัยน์ตาอ่อนหวานช้อนมองด้วยประกายชื่นชม “ถ้อยคำของพระนางลึกซึ้งกินใจ หม่อมฉันจะบันทึกเก็บไว้จะได้ไม่ลืมเพคะ” การคัดอักษรกินเวลาค่อนข้างนาน เมื่อคัดแล้วหลงเยวี่ยก็ส่งให้ไท่โฮ่วดูทีละแผ่น เห็นพระนางถือกระดาษไกลจากตัวคลับคล้ายมองเห็นไม่กระจ่างก็ค่อยๆ เพิ่มขนาดตัวเขียนให้ใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ ด้วยเกรงว่าพระนางจะอ่านไม่สบายตา ผ่านไปเนิ่นนานหวังจื่อก็เริ่มมองเห็นความเปลี่ยนแปลง จึงผินหน้ามาเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “เจ้าช่างรู้จักเอาใจข้าจริงๆ” เวลาช่างผ่านไประยะหนึ่งก็ทรงผินหน้าจากคัมภีร์อักษร หลงเยวี่ยสายตาไวจึงหยุดมือที่กำลังคัดพระคัมภีร์อยู่เช่นกัน “เวลาผ่านมาถึงขนาดนี้แล้ว ใกล้จะถึงเวลานอนกลางวันของข้า เจ้าก็ไปพักผ่อนเถิด” “ไท่โฮ่วทรงรังเกียจว่าหม่อมฉันเสียงดัง รบกวนพระทัยจึงไล่ให้กลับเสียแล้ว” นางเอ่ยเสียงกระเง้ากระงอดเย้าแหย่ กลับทำให้พระนางแย้มสรวล หลิวเช่ออาจไม่โปรดหญิงสาวเช่นนี้เท่าใด แต่กลับทำให้หวังจื่อรู้สึกมีชีวิตชีวานัก  “เหลวไหลจริงๆ” พระองค์แสร้งตำหนิ “เฝ้าหญิงแก่อย่างข้านอนรังแต่จะทำให้เด็กสาวอย่างเจ้าเบื่อหน่าย หากไม่อยากกลับไปก็ไปเรียนวิชามารยาทและการเรือนกับรั่วหลันก็แล้วกัน” เอ่ยแล้วก็หันไปทางถงกูกู่ “เข้มงวดกับนางหน่อย…ท่าทางของนางกระโดกกระเดก ไม่ทันไรก็ปากคอเราะร้ายใส่ข้าแล้ว หากวันนี้นางเดินอย่างหญิงสาวชาววังในโบราณกาลอันรุ่งเรืองไม่ได้ อย่าให้นางเถลไถลออกจากตำหนักเซวียนเต๋อไปให้ขายหน้าใครเชียว” “หม่อมฉันอยากอยู่รับใช้ไท่โฮ่ว พระองค์ตรัสเช่นนี้ หม่อมฉันไม่กล้าตั้งใจเรียนแล้วเพคะ” “ดูเอาเชียว…ปากนางหวานเหมือนเจ้าไม่มีผิด!” —-- ไม่รบกวนเวลาหลับนอนของไท่โฮ่วแล้ว หลงเยวี่ยย้ายจากพระตำหนักเซวียนเต๋อมาที่เรือนหลังหนึ่งในพระตำหนักซึ่งถูกจัดเป็นที่พักสำหรับนางกำนัลรับใช้คนสนิท ถงรั่วหลันเป็นนางกำนัลที่มีหน้ามีตา แต่รู้จักใคร่ครวญและเด็ดขาด หลายปีมานี้จึงสามารถรั้งอยู่ข้างกายไท่โฮ่วได้อย่างไม่สั่นคลอน “ไท่โฮ่วกล่าวเช่นนั้นแต่ความจริงเอ็นดูท่านมาก” ถงรั่วหลันเอ่ย “ท่วงท่าของนายหญิงน้อย ความจริงก็งดงามราวกับดอกเบญจมาศ…วิธีเดินอย่างหญิงสาวในสมัยโบราณอันรุ่งเรืองหากได้ลองแล้วจะยิ่งทำให้ท่านดูสุขุมและเปี่ยมมารยาท การเดินที่เหมาะกับท่านคือ ‘หงส์นวยนาด’ เน้นที่การเดินเอียงส่ายเฉกเช่นต้นหลิว มองแล้วเปี่ยมด้วยความสง่าผ่าเผย…ลองดูหม่อมฉันนะเพคะ…” ถงรั่วกูกู่เดินเป็นแบบอย่าง วิธีการเดินที่ประหนึ่งย่างเท้าในบ้านตัวเองเหมาะสมกับนางอย่างยิ่งยวด มองเผินๆ ให้ความรู้สึกราวกับ ยอดหญิงสะคราญโฉมฉาย ไม่ซ่อนเร้นสิริโฉม แลดูเฉิดฉันอย่างยิ่ง ทว่าอาจจะด้วยอายุอานามหรือความสุขุมอันเป็นลักษณะเฉพาะของถงรั่วหลัน ทำให้วิธีการเดินนี้ไม่เหมาะกับนางเสียทีเดียว แม้จะดูเป็นระเบียบตามแบบแผนอย่างครบครัน แต่ริ้วหน้าของนางก็ส่ออาการประดัดประเดิดอยู่บ้าง “นายหญิงน้อย เชิญลอง” หลงเยวี่ยย่างเดินแล้ว เหมาะกับวิธีการเดินเช่นนี้จริงๆ ไท่โฮ่วมีสายตาเฉียบแหลมยิ่งนัก วิธีการเดินอันโอ้อวดเช่นนี้ยากจะหาผู้กล้าเดินแล้วเข้ากันอย่างละมุนละไม จึงมิใคร่มีสนมนางในคนใดชื่นชอบ ถงรั่วหลันยิ้มบาง ยามเมื่อหลงเยวี่ยเดินผิดท่านางก็ใช้ไม้บรรทัดเคาะเบาๆ ให้สมกับคำกำชับว่า ‘เข้มงวดกับนางหน่อย’ “เพคะ…สะโพกยื่นมากไม่งาม มือของนายหญิงน้อยควรอยู่ระดับเดิมให้มั่น แม้จะแกว่งไกวอย่างเป็นธรรมชาติ ก็จะต้องระมัดระวังไม่ให้เกินงาม การย่างเดินเช่นนี้จะต้องแฝงด้วยสติรู้ต้น จึงจะตรงตามแบบแผน” ฝึกได้ไม่นานหลงเยวี่ยก็เดินได้อย่างชำนาญ อาจเพราะวิธีเดินดั่งเดิมต่างจากท่าหงส์นวยนาดไม่มากด้วยกระมัง “ดียิ่งเพคะ…” ถงรั่วหลันมองที่ตำหนักเซวียนเต๋อ “ใกล้ถึงเวลาตื่นบรรทมของพระนางแล้ว เชิญนายหญิงน้อยเพคะ” —-- “งดงามจริงๆ”  หวังจื่อเอ่ยชม วิธีการเดินเช่นนี้งดงามตามแบบอย่างโบราณ รูปโฉมของหลงเยวี่ยไม่จัดว่างดงามเฉิดฉัน แต่ความกล้าที่จะก้าวเดินอย่างไม่อ่อนนุ่มละมุนละไมกลับทำให้เมื่อย่างเดินเช่นนี้แล้วงดงามอย่างไร้ที่ติ อ่อนหวานประดุจสายธาร แฝงคลื่นอารมณ์อันน่าประคับประคองราวกับหลิวต้องแรงลม “นางฝึกได้ไวเกินไป เดิมทียังคิดว่าจะต้องใช้เวลาสักสองวัน กลับใช้เวลาเพียงเท่านี้…” หวังจื่อเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “เกรงว่าหากหม่อมฉันเรียนได้ช้า พระองค์จะไม่โปรดที่..หม่อมฉันโง่เขลาจนเกินไป” หลงเยวี่ยก้มหน้าซ่อนรอยยิ้ม “เป็นเคราะห์กรรมของข้าที่จะต้องมีเด็กสาวอย่างเจ้าข้างกาย เอาเถิด” พระนางวางถ้วยชาลงทอดมองไปที่หญิงรับใช้ในตำหนัก “จี๋รุ่ย ไปหยิบผีผาอวี่ฮวามา” เมื่อรับผีผาอันงดงามที่แกะสลักด้วยลายดอกไม้นานาชนิดจนปราณีตจนได้ชื่ออันไพเราะว่า “อวี่ฮวา: ฝนดอกไม้” แล้ว ก็เอ่ยอธิบาย “มีอยู่คืนหนึ่งข้าได้ยินเสียงผีผาของเจ้า…ฟังแล้วน่ากลัวจริง ดีดเพี้ยนถึงเพียงนั้นไม่รู้ว่าฝ่าบาททนฟังได้อย่างไร” “เพียงแค่ได้ยินเสียงผีผาของหม่อมฉันก็ทรงจดจำได้ หม่อมฉันดีดได้มีเอกลักษณ์ยิ่งเพคะ…” ไท่โฮ่วหัวเราะ “ก็มีแค่เจ้า ฝีมือเพียงเท่านั้นก็กล้าดีด—อาจหาญไม่กลัวคำนินทาจริงๆ ข้าฟังแล้วยังอดถอนใจไม่ได้” หวังจื่อกวักมือเรียกหญิงสาว “มานั่งตรงนี้แล้วลองดีดเพลงที่เจ้าเล่นเมื่อคืนนั้นอีกสักครั้ง” หลงเยวี่ยรับผีผามา ค่อยๆ ไล่นิ้วตามสายทำนองดีดบทเพลง “ห้าวหาญ” ที่นางเล่นถวายฝ่าบาทในคืนนั้นให้ไท่โฮ่วฟัง เสียงกรีดนิ้วไล่ระดับไปตามสายผีผา กลายเป็นท่วงทำนองที่ฟังแล้วสดชื่นกล่อมเกลาวิญญาณ  เพลงนี้เล่นได้ง่ายมีทำนองเฉพาะตัว แม้จะมีฝีมือครึ่งๆ กลางๆ ก็ยังดีดได้ไพเราะ หลงเยวี่ยรู้จุดอ่อนจุดแข็งของตนเอง หวังจื่อจึงลอบชื่นชมในใจ ข้าย้ำผ่านหิมะบนเขาฉีเหลียนลอดผ่านประตูอวี้เหมินและยังเดินต่อ ผ่านสายลพัดพาสายฝนกระทบขอบกำแพงเมืองผ่านภูเขาและแม่น้ำวีรบุรุษหนีเข้าป่าประดุจสายพิรุณกระบี่คั้นกลางระหว่างสวรรค์และโลกา ยกแทงทะลุเสียดฟ้าครามข้าข้ามผ่านอาทิตย์อัสดงเหนือแม่น้ำยาวพันลี้สายหนึ่งในโม่เป่ยผู้ใดยลยิลเสียงขลุ่ยเฉียนซอหูบรรเลงบทเพลงขับขานไร้สิ้นสุดคนรู้ใจกล่าว่า ตั้งแต่สมัยโบราณ วีรบุรุษควรให้คุณธรรมนั้นมาก่อนใต้ฟ้านี้หนทางในยุทธภพยังยาวไกลหลายปีหากท่านกล่าวว่ายุทธภพนี้เป็นจิตวิญญาณเมฆบนนภาจะเปิดประตูนำทางให้หากท่านกล่าวว่าโลกเปรียบดังแแม่น้ำเฝ้ามองอยากครอบครองมันผ่านไปสักพันปียังมิได้ ไท่โฮ่วช่วยชี้แนะการดีดบรรเลงของนางเพิ่มเติมอีกหลายจุด หลงเยวี่ยได้เพียงเอ่ยเบาๆ ว่า “ทรงปราดเปรื่องไม่แพ้โจหลางแม้แต่น้อย…”  พระนางแย้มสรวลก่อนสีหน้าจะเปลี่ยนเป็นหนักใจ “หากคิดครอบครองผ่านไปสักพันปียังมิได้ เจ้าเป็นผู้มีใจอิสรเสรี…เพลงนี้วันหน้าดีดให้ข้าฟังก็พอ” พระนางเอ่ยเตือน หลงเยวี่ยขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่ไม่นานก็เข้าใจ  ฝ่าบาทปรารถนารวมใต้หล้าให้เป็นปึกแผ่น เพลงนี้ชวนให้ถอดถอนใจเกินไป ขัดต่อพระประสงค์ของหวงตี้ “เพคะ เช่นนั้น...เพลงนี้หม่อมฉันจะดีดให้พระนางฟังอีกครั้ง…” “ดี…”  หลังจากฟังจบก็ทรงผินพระพักตร์ไปทางถงกูกู่ “วันนี้เจ้าพาตวนมู่เหม่ยเหรินไปที่ห้องเครื่องหลวง เตรียมอาหารรับประทานเล่นให้ฝ่าบาทสักชุด บอกว่าข้าให้นำมาส่ง”<center style="font-size: medium; font-family: "Chakra Petch";">
<img width="500" _height="500" src="https://i.pinimg.com/564x/96/4c/4a/964c4af1dac58bc592c2e48f8ecfa1d3.jpg" border="0" alt="">  </center><div style="font-size: medium; font-family: "Chakra Petch"; text-align: left;">เล่นดนตรีแนวสงบสบาย ถวายไท่โฮ่ว</div></div><div align="left">รางวัลงาน: +50 พลังใจ, 3 ตำลึงทอง , +25 EXP , +10 บารมี ,

และ +10 ตบะฝึกฝนจากการฝึกฝนดนตรีสม่ำเสมอความโปรดปรานจากหวงตี้ +35 แต้มความโปรดปรานจากไท่โฮ่ว +20 แต้ม  
 
 เซียวจื่อไท่โฮ่ว
โรลเพลย์พูดคุยประจำวัน ได้รับความสัมพันธ์+5 แต้ม

หัวมาร โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+15 เปิดเควสต์ชงชาต้อนรับเหมันต์

</div>
</div>
 
 </div></div>

Longyue โพสต์ 2024-9-4 15:33:19

<div align="center" style="list-style-type: none;">
<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Chakra Petch'); Chakra Petch {font-family: 'Chakra Petch';}
</style>

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Sriracha'); Sriracha {font-family: 'Sriracha';}
</style>

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css2?family=Charmonman:wght@400;700&display=swap'); Charmonman {font-family: 'Charmonman';}
</style>

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Ma+Shan+Zheng&display=swap'); Ma Shan Zheng {font-family: 'Ma Shan Zheng';}
</style>

<style name="captain" type="text/css">
img {border-radius: 8px;}

img { filter: alpha
(opacity=100); opacity:1.0;}img:hover { filter: alpha(opacity=70);
opacity:.7 } img {-webkit-transition:0.7s; -moz-transition:0.7s;
-o-transition:0.7s;}

img:hover{
-webkit-transform:scale(0.9);
transform:scale(0.9);
}
img:hover{
overflow:hidden;
}
img{
-webkit-transform:scale(1.0);
transform:scale(1.0);
-webkit-transition: all 1.0s ease;
transition: all 1.0s ease;
}</style>

<style>
#boxhuan01 {
width: 1000px;
border: 3px double pink;
border-radius: 10px;
padding: 5px;
box-shadow: 1px pink;
background-image: url("https://imgur.com/wknEdxk.jpg");}
</style>

<style>
#boxhuan02 {
width: 650px;
border: 3px double pink;
border-radius: 10px;
padding: 40px;
box-shadow: 0px 0px 0em;
background-image: url("https://imgur.com/bXV59dD.jpeg");}
</style>

<div id="boxhuan01">
 
<div id="boxhuan02">
<center>
</center>
<img width="500" _height="500" src="https://i.imgur.com/7grM4yF.jpeg" border="0" alt="">
 
<center> <a href="https://han.mooorp.com/?1">@Admin </a></center>
 
 

<center>

CHAPTER 25</center>
<center> </center><center><center style="">วันที่สิบเก้าเดือนแปดแห่งรัชศกเจี้ยนหยวนปีที่สิบ</center><center style="">วันจันทร์ ช่วงเวลาหลังการถวายพระพร</center></center>
<div align="left"> ...มังกรเอ๋ย มังกรเอยลมเมฆตาม เป่าปากระบายความในหัวใจ มังกรเอ๋ย มังกรเอยลมเมฆประสาน ขับขานเสียงจากหัวใจ วิถีแห่งฟ้าปรวนแปรผัน ยากคำนวณเดากันนั้นไม่ได้ แพ้ชนะอยู่ที่กโลบาย ขอสาบานใจจงรักและภักดี ลูกผู้ชายควรมีปณิธาน สร้างสุขศานติ์ แด่ชนดลวิถี กลับเอ๋ย กลับเอย บ้านข้านี้ จะกลับมาอีกคราเป็นชาวนา กลับเอ๋ย กลับเอย กลับมาเอย ข้าปราถนาในวัยชรา กลับมาทำนาบ้านเดิม จันทร์แจ่มลมโชยมาสู่อ้อมกอด กระเรียณเอ๋ย ฟังเพลงพิณcr. บทแปลกวีมังกรหลับ ปลายนิ้วกรีดลงบนผีผาดีดประหวัดสายเสียงยังไม่ทันจบถ้อยเพลง “กวีมังกรหลับ” ไท่โฮ่วที่เหม่อลอยมองออกไปนอกหน้าตาก็ตรัสด้วยสุรเสียงบางเบา อ่อนล้าราวกับสายพิณที่หย่อนคล้อย “...พอแล้ว” สีหน้าของไท่โฮ่วหม่นหมองริ้วของความเศร้าซึมปรากฏชัดตรงหางตา ริ้วรอยของพระนางดูจะเพิ่มขึ้นในชั่วข้ามคืนประหนึ่งรอยยับย่นบนผ้าแพรไหม ชวนให้คนกังวลยิ่งนัก หลงเยวี่ยระงับความอาดูรรีบเก็บผีผาด้วยความร้อนใจ ยอบกายลงข้างตั่งนั่งในท่ากึ่งคุกเข่า เอ่ยอย่างร้อนรน “หม่อมฉันขอประทานอภัย” ไท่โฮ่วทรงโบกพระหัตถ์อย่างอ่อนล้า “ช่างเถิด เป็นข้าที่ไม่อยากฟัง ไม่ใช่ความผิดของเจ้า ลุกขึ้นเถิด” จี๋รุ่ยประคองหลงเยวี่ยลุกขึ้น ขณะที่ถงกูกู่ประคองถ้วยโจ๊กข้าวสวยเข้ามากลิ่นหอมหวานของข้าวใหม่ลอยอบอวลจรุงจิตยิ่ง ทว่าไท่โฮ่วมิได้มองแม้แต่น้อย ที่บนโต๊ะยังมีสำรับอาหารอีกมาก ล้วนแล้วแต่เสวยไม่ลงทั้งสิ้น สาเหตุก็เพราะธิดาของพระองค์ องค์หญิงผิงหยาง เวลานี้กำลังกรำศึกกับพวกปีศาจที่ซูโจว ทางแถบเจียงหนานมีปีศาจอาทิตย์อุทัยเข้าก่อกวน หลงเยวี่ยหัวใจคล้ายถูกบีบรัด ทิศทางนั้นเป็นบ้านของนางเช่นกัน… ไท่โฮ่วทรงเชื่อพระทัยว่าฝ่าบาทสามารถกำราบความไม่สงบได้… ทว่าสำหรับมารดาผู้หนึ่ง การมองลูกของตนเสี่ยงภยันตรายหาใช่มีแต่ความชื่นชมภาคภูมิที่ซึมซาบแผ่ขยาย ยามมีเรื่องบอบบางเหนือความคาดหมายปลิวเข้ามากระทบความอาทรห่วงใยก็ประหนึ่งใยแมงมุมที่เกี่ยวประหวัดรัดพันกาย เคลือบแฝงไว้ด้วยความไม่สบายใจ แม้หวังจื่อนั่งอย่างมั่นคงบนบัลลังก์หงส์มานาน ผ่านขวากหนามมามากมายก็ไม่อาจกล่าวว่า ตนไม่กังวลหวาดหวั่น ได้อย่างเต็มปาก หลิวเช่อถึงกับต้องรับมือ…ไม่อาจคิดว่าเป็นเพียงเรื่องเล็กน้อย หลงเยวี่ยเห็นเพียงใบหน้าอันเศร้าตรม นางไม่เคยมีบุตรธิดาจึงมิอาจเข้าใจน้ำพระทัยอันลึกล้ำและหัวใจอันน่าเวทนาของผู้เป็นมารดา ลึกลงไปในห้วงคำนึงกลับประหวัดหวนนึกถึง ตวนมู่เหนียนซื่อ เหนียนกว่านเอ๋อร์ มารดาผู้อาภัพของตนเอง… ภาพอันเลือนรางนั้นโผล่ขึ้นมาเพียงชั่วครู่ก็สลายไป ไม่ต่างจากไอร้อนจากพระกระยาหารบนโต๊ะที่บัดนี้เริ่มชืดชา นางถูกเสียงหว่านล้อมของถงกูกู่ดึงออกจากภวังค์ “มื้อเช้าพระนางเสวยพระกระยาหารเพียงน้อยนิด เพียงน้ำแกงโสมไก่ดำบำรุงร่างกายก็เสวยไม่พร่อยถ้วย หากยามนี้ไม่เสวยอีกสักเล็กน้อยอาจจะกระทบต่อพระวรกายได้นะเพคะ” ถงกูกู่ประคองถ้วยข้าวต้มมาต่อหน้า “ข้าวต้มนี้ปรุงมาใหม่ยังร้อนอยู่ มีรสอ่อนบาง อีกทั้งเพิ่มสมุนไพรทำให้สดชื่น พระนางโปรดคำนึงถึงพระวรกาย เสวยสักเล็กน้อยเถิดเพคะ” “ข้าไม่อยากรับประทาน” สุรเสียงของพระนางคล้ายทอดถอน ผิงหยางรับศึกที่ซูโจว เจียงหนานมีปีศาจอาทิตย์อุทัยออกอาละวาด บุตรของนางเหน็ดเหนื่อยลำบากอยู่ที่ด้านนอก หัวใจของนางมีกังวล ย่อมไม่มีแก่ใจจะรับประทานสิ่งใด  ถงรั่วหลันมีสีหน้าลำบากใจ รอยยิ้มจืดจางประดับอยู่บนใบหน้า เรื่องเหล่านี้ละเอียดอ่อน เลือกถ้อยคำมากไปก็เป็นการเสแสร้ง แต่หากมิแก้ไขประการใดก็หวาดกลัวจะกระทบพระวรกาย ข้ารับใช้คิดเผื่อเจ้านาย คววามสัมพันธ์แต่ปางหลังเดิมทีก็ลึกซึ้งยิ่งกว่าคำว่า “นาย” และ “บ่าว” ถงรั่วหลันอมยิ้มอย่างจนใจทอดมองหลงเยวี่ย พบใบหน้ากังวลของหญิงสาว พื้นเพของนางมาจากแถบเจียงหนาน ความหวาดหวั่นระคนกังวลใจประหนึ่งระฆังคู่ที่ก้องสะท้อนพ้องเสียงกับไท่โฮ่ว หลงเยวี่ยเข้าใจเจตนาของถงรั่วหลัน ริมฝีปากบางประดับยิ้มละไม ไม่อาจฝืนกลั้นความกังวลที่วาดผ่านนัยน์ตา ประคองถ้วยโสมหิมะตุ๋นเหง้าบัวและไป่เหอ เดินไปข้างหนึ่ง เอ่ยปลอบอย่างแช่มช้า “หากพระนางไม่โปรดเสวยข้าวต้ม ลองเทียบเครื่องน้ำแกงโสมหิมะตุ๋นเหง้าบัวและไป่เหอถ้วยนี้เถิดเพคะ น้ำแกงโสมดื่มง่ายมีฤทธิ์เป็นยาบำรุง เหง้าบัวมีฤทธิ์เย็นและรสหวานเหมาะกับช่วงฤดูร้อนยิ่งนัก อีกทั้งเหง้าไป่เหอช่วยบำรุงปอด ลำไส้ และกระเพาะอาหาร ดับพิษร้อนในร่างกาย…” นัยน์พระเนตรไท่โฮ่วฉายความรำคาญพระทัยอย่างแจ่มชัด ทว่าหลงเยวี่ยคลี่ยิ้มหวานประหนึ่งสีสันของดอกเสาเย่าที่สีสันจัดจ้าน อ่อนหวาน และเปี่ยมด้วยพลัง “พระพี่นางทรงกรำศึกกับปีศาจที่ซูโจว ปกป้องดินแดนทางตะวันออกอย่างห้าวหาญ สมกับเป็นองค์หญิงแห่งแผ่นดิน ทว่าแม้จะแข็งแกร่งเพียงใดก็เป็นธิดาของพระนาง จะต้องห่วงหาอาทรในพระวรกายของพระนางที่สุด ฝ่าบาทและพระพี่นางคุ้มครองใต้หล้าและแว่นแคว้นด้วยบารมีของไท่โฮ่ว หากว่ายามเสด็จกลับมาทอดพระเนตรเห็นพระองค์ผ่ายผอมลงก็คงจะทุกข์ใจปวดร้าวเหนือคณา”  “แม้ไท่โฮ่วจะไม่โปรดเสวยพระกระยาหาร…เห็นแก่ฝ่าบาทและพระพี่นาง อย่างน้อยก็เสวยน้ำแกงนี้สักถ้วยเถิดเพคะ” หวังจื่อครุ่นคิดเนิ่นนาน นัยน์ตาอ่อนลง นางแตะหลังมือหญิงสาวตรงหน้า สกุลของหลงเยวี่ยยามนี้ปักหลักอยู่ที่เจียงหนาน ตั้งแต่ได้ยินข่าวเรื่องนี้ก็มีสีหน้าพะวงใจอยู่ตลอดเวลา กระนั้นยังดีดผีผาเล่านิทานหวังให้นางสำราญใจ กล่อมนาง เย้านาง ปรนนิบัตินางอย่างไม่ย่อท้อ ยากที่คนจะไม่รู้สึกเอ็นดู ทรงลูบมือที่แฝงด้วยรอยแผลเป็นนั้นอย่างแผ่วเบา “ลำบากเจ้าแล้ว” หลงเยวี่ยเดิมทีก็มาจากบ้านที่มีเพียงหญิงม่ายและเด็ก ความเปล่าเปลี่ยวช่างคล้ายกับทิวทัศน์ในวังหลัง ยามไร้หวงตี้ก็คล้ายถูกพรากความชื่นมื่นไป ได้เพียงประคับประคองกันให้ผ่านไปในแต่ละวัน “พระนางเปี่ยมด้วยความสุข หม่อมฉันก็อิ่มเอมใจ ขอเพียงพระนางทรงแย้มสรวล หม่อมฉันไม่ลำบากเพคะ” ไท่โฮ่วแย้มสรวลอย่างอ่อนล้า หลงเยวี่ยไม่โลภมากเห็นสีหน้านี้ของพระนางหัวใจก็เป็นสุขแล้ว  โรลปลดล็อกหัวใจไท่โฮ่ว<img width="500" _height="500" src="https://i.pinimg.com/564x/96/4c/4a/964c4af1dac58bc592c2e48f8ecfa1d3.jpg" border="0" alt="" style="font-family: "Chakra Petch"; font-size: medium;">  <div style="font-size: medium; font-family: "Chakra Petch"; text-align: left;">เล่นดนตรีแนวสงบสบาย ถวายไท่โฮ่ว</div></div><div align="left">รางวัลงาน: +50 พลังใจ, 3 ตำลึงทอง , +25 EXP , +10 บารมี ,

และ +10 ตบะฝึกฝนจากการฝึกฝนดนตรีสม่ำเสมอ (ยังได้อยู่ไหมคะ)

</div>
</div>
 
 </div></div>

หน้า: 1 2 [3] 4

The Myth of Han's Archiver