อุทยานชุนเหอจิ่งหมิง

Watcher โพสต์ 2024-7-10 20:00:02

LuBairan โพสต์ 2024-7-11 17:27:13

LuBairan โพสต์ 2024-7-11 22:45:55

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย LuBairan เมื่อ 2024-7-11 22:51 <style>

#boxcorecenter {
border: 0px solid #152cd5;
padding: 15px;
box-shadow: #504C4E 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/J5ZfEJ2.png");
}
</style>

<style>
#boxR0LE {
width: 600px;
border: 0px solid #cbb989;
padding: 35px;
box-shadow: #504C4E 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/PNPim8Q.png");}
</style>

<div id="boxcorecenter">
<div align="center">

 

<div id="boxR0LE">

<img width="450" src="https://i.imgur.com/aDtIaPZ.png" border="0" alt="">
 
ฟ้าหลังฝนงดงามเสมอ 
 
<div align="left">


เมื่ออยู่ต่อหน้ากระดานหมากกาลเวลาก็ไหลผ่านไปโดยไม่ทันได้รู้ตัว หยาดฝนที่เคยโหมกระหน่ำกลายเป็นหยุดลง เหลือไว้เพียงหยดน้ำที่เกาะบนกลีบดอก กลิ่นดินชื้น ๆ คลอเคลียที่ปลายจมูกชวนให้คนึงถึงบ้านเกิดที่ห่างออกไปไกล ในครรลองสายตาของนางกำนัลสาวที่เหลืออยู่เพียงไม่กี่คน ยังมีร่างอรชรโน้มกายลงพิจมองกระดานหมากไม้สีนวลตานั้นอย่างตั้งใจ ไป๋หรั่นคลึงเม็ดหมากกลมเกลี้ยงในมือมาเป็นเวลาพักใหญ่ หว่างคิ้วเจือความครุ่นคิด ราวกับปริศนาที่ยิ่งแก้ก็ยิ่งพบ ครู่หนึ่งแม้จะพลิกกระดานได้ แต่ครู่ต่อมาก็ถูกบีบให้ถอยกลับสู่ที่เดิม ราวกับมีผู้จงใจปกปิดช่องทางการค้นหาเส้นทางรอดพ้น
 
“ นายหญิง ตอนนี้ผ่านมาสองก้านธูปแล้วเจ้าค่ะ ”
 
เนื่องจากอากาศชื้นจึงไม่เหมาะที่จะปรุงกำยาน นางกำนัลน้อยผู้นั้นจึงนำธูปหอมสำเร็จที่มีเก็บไว้ในศาลามาใช้แทน ดังนั้นนางจึงตั้งเงื่อนไขหนึ่งขึ้นมา ว่าหากหนใดที่นางไม่วางหมากจนหมดไปแล้วหนึ่งก้านธูป อีกฝ่ายจะต้องคอยขานว่าหลังจากนั้นใช้ธูปไปกี่ก้านแล้ว
 
“ สองแล้วหรือ..”
 
ระยะเวลาสองก้านธูปกล่าวว่าน้อยก็น้อย กล่าวว่ามากก็มาก เดิมทีหมากกระดานนี้หากนางเล่นด้วยความคิดที่อยากจะพิชิต บางทีทุกสิ่งอาจจะจบลงเร็วกว่านี้นัก ทว่าเมื่อทั้งตัวเริ่มต้นมาในส่วนที่ใช้เหตุผลว่า ‘อยากจะเข้าใจ’ การค่อย ๆ ศึกษาเส้นทางหมากที่อีกฝ่ายทิ้งเอาไว้ จึงจำเป็นจะต้องใช้เวลา เสียก็แต่เวลาของนางไม่ได้มีมากถึงเพียงนั้น ไป๋หรั่นสูดหายใจเข้า รับทั้งกลิ่นธูปหอมไปพร้อม ๆ กับไอเย็นจากฝน นางปัดรูปแบบเกมกระดานทั้งหลายที่เคยใช้มาพร้อมกับวางหมากลงไปง่าย ๆ หนึ่งเม็ดเพื่อเป็นการปิดฉากกลหมากในครั้งนี้
 
นางไม่ใช่ผู้ชนะ แต่ก็ไม่ใช่ผู้แพ้เสียทีเดียว
 
ความคิดแรกที่จะคืนสภาพกระดานให้กลับดังเดิมถือได้ว่าปลิวหายไปไกล จะให้จัดคืนก็เสียดาย ปล่อยไว้ก็ถือได้ว่าเป็นการล่วงเกินอีกฝ่าย ในระหว่างที่โฉมงามยังคงคิดไม่ตก ผู้ที่ก้าวเข้ามาใหม่ก็เป็นหนึ่งในนางกำนัลที่ปลีกตัวไปเอาใบชาและร่ม ทั้งยังหอบสิ่ง ๆ หนึ่งที่นอกเหนือจากคำบอกเล่ามาอีกด้วย
 
“ นายหญิง บ่าวนำร่มและใบชามาแล้วเจ้าค่ะ ”
 
“ อืม เจ้าวางไว้บนโต๊ะเถิด ” 
 
คนงามกล่าวโดยที่ไม่ทันได้หันไปมอง ทว่าชั่วพริบตานั้นนางกลับได้ยินเสียงกระซิบกระซาบจากเหล่านางกำนัล
 
“ นั่นผีผานี่ ? เจ้าไปเอามาจากที่ใด ”
 
“ ยามที่ไปถึงเรือนเมิ่งเหยาข้าพบสาวใช้น้อยคนหนึ่งกล่าวว่าเป็นผู้ติดตามของนายหญิง นางบอกอากาศเช่นนี้ปกติแล้วนายหญิงจะชื่นชอบการบรรเลงดนตรีเป็นพิเศษ ประจวบเหมาะกับที่ข้าวของบางส่วนพึ่งขนส่งมาถึง หนึ่งในนั้นมีผีผาตัวนี้ประกอบอยู่ด้วย ข้าเลยหยิบมาเผื่อไว้ ”
 
ผีผา ?
 
ไป๋หรั่นเงยหน้าขึ้นจากกระดานหมาก สายตาจรดลงมองผีผาคุ้นตาที่นางใช้ร่ำเรียนมาตั้งแต่ยังเยาว์ พลางหวนคิดถึงอดีตผ่านคำพูดของนางกำนัลน้อย ‘นางชอบบรรเลงดนตรีในสภาพอากาศเช่นนี้หรือ?’ สองนัยน์กลมราวเม็ดมณีเหลือบขึ้นมองฟ้าหลังฝนที่ทอแสงประกายสดใส ก่อนจะหลุบลงมองเหล่าดอกไม้ใบไม้ที่ชุ่มฉ่ำไปด้วยหยดน้ำ
 
ก็เหมือนว่าจะใช่
 
“ รู้หรือไม่ว่าโดยปกติแล้วสตรีลั่วหยางนิยมทำสิ่งใดในช่วงเวลาเช่นนี้ ” คำถามของนางทำให้เหล่านางกำนัลยืดหลังขึ้นด้วยความตระหนก แม้อีกฝ่ายจะไม่ใช่คนที่ดูขี้โมโหหรืออารมณ์ร้าย แต่ด้วยใบหน้าเรียบ ๆ ที่เจือรอยยิ้มเบาบาง บรรยากาศรอบกายที่สงบเสงี่ยมแต่ก็เย้ายวนราวกับภูตพราย ไหนจะใบหน้าที่ปรากฏรอยฟกช้ำเบา ๆ ข่าวลือที่แพร่ออกไปปานสายฟ้าเกี่ยวกับเรื่องเมื่อวาน มีหรือที่พวกนางจะไม่รู้ ?
 
“ เอ่อ พวกบ่าวอยู่ในวังแต่เด็ก บางครั้งอาจจะโง่เขลาเกินไป มิสู้.. ” ขนาดสาวใช้ช่างเจรจาอันดับหนึ่งในหมู่นี้ยังต้องเม้มปาก ลู่ไป๋หรั่นไม่ได้ด่าทอหรือกดดันจนเกินงาม ทว่าที่ทำให้คนรู้ตัวขึ้นมาได้ว่าสมควรทำอะไรกลับเป็นแววตาที่เจือความขบขันอยู่ลึก ๆ ของอีกฝ่าย ดังนั้นจากท่าทีอึกอักที่หมายจะปล่อยผ่าน ก็กลับกลายมาเป็นการหารือกันจนได้คำตอบและส่งตัวแทนคนหนึ่งขึ้นมาพูดตาใส “ ใช่การดื่มชาหรือไม่เจ้าคะ ? อากาศเย็น ๆ พร้อมกับลมโชยมาเช่นนี้ ดื่มชาเพื่อปรับสมดุลในร่างถือว่าเป็นเรื่องที่สมควรเป็นอย่างมาก ”
 
“ เป็นคำตอบที่ไม่แย่เลย อันที่จริง ส่วนมากก็ใช่.. ทว่าที่เป็นส่วนน้อยก็ยังมีอยู่บ้าง ”
 
สีหน้าฉงนใจของเหล่านางกำนัลทำให้ไป๋หรั่นวาดยิ้มด้วยความเอ็นดู นงคราญหยกกวักมือเรียกผู้ที่โอบผีผาให้ขยับเข้ามาใกล้ ก่อนจะเป็นฝ่ายรับเครื่องดนตรีชนิดสายที่พกพาง่ายมาไว้ในมือ “ สตรีลั่วหยางชื่นชมสิ่งสุนทรี ในเมืองมีเทพธิดาคอยขับขาน ในบ้านมีบุตรหลานคอยบรรเลง ขาดก็แต่คนร่ายรำ ในพวกเจ้ามีใครที่สามารถร่ายรำได้หรือไม่? ”
 
เป็นเพราะตัวเกิดมาเป็นนางกำนัล หลายคนจึงสูญเสียโอกาสที่จะได้เรียนรู้จริยาพื้นฐานที่สตรีพึงมี เห็นเด็ก ๆ ทำสีหน้าย่ำแย่ ทางไป๋หรั่นเองก็พลันรู้สึกผิดต่อพวกนาง ทว่าจะให้กลืนคำพูดกลับก็คงไม่อาจทำได้แล้ว ฉะนั้นสิ่งที่เทพธิดาจำแลงเลือกทำ กลับกลายมาเป็นการพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่เบานัก “ ร่ายรำไม่เป็นก็ใช่ว่าจะทำอะไรไม่ได้ ข้าเองเดิมทีก็เป็นพวกที่เต้นแล้วดูราวกับเต้นแร้งเต้นกา ” ขณะหนึ่งในแววตาของสาวงามพลันสั่นไหว การล่อลวงคำโตเกิดขึ้นได้โดยที่สองตาไม่แม้แต่จะกะพริบ
 
“ ถือเสียว่าออกไปเล่นน้ำค้าง ปัดน้ำฝน พวกเจ้าอยากกรีดกรายอย่างไร ก็สุดแล้วแต่ใจเถิด บทบรรเลงนี้หากไม่มีผู้รำก็กล่าวได้ว่าไม่สมบูรณ์ ข้าเองก็นึกถึงบ้านเกิด พวกเจ้าคงจะสามารถช่วยส่งเสริมข้าได้ … ใช่หรือไม่ ? ” ผู้กล่าวล้วนกล่าวได้อย่างจรรโลงใจ ผิดกับคนฟังที่บางคนหน้าซีด บางคนยิ้มแหย มีหรือที่หญิงงามถึงระดับนี้ทั้งยังถูกคัดเลือกเข้าวังจะยังเป็นแค่สตรีที่เต้นแร้งเต้นกา ทว่ายามที่จะอ้าปากปฏิเสธก็อึกอักประหนึ่งว่าหาเส้นเสียงกันไม่เจอ
 
ลู่ไป๋หรั่นหาใช่หญิงธรรมดาโดยสามัญ ไม่ว่าจะทั้งทางหน้าตาหรือการกระทำ ดูเอาจากท่วงท่าการนั่งที่เตรียมพร้อมเป็นอย่างดี ไม่ใช่จะสองขาที่แนบชิดสนิทแน่น ขึ้นไปถึงมือที่ประคองผีผาไว้ในอ้อมแขนราวกับพร้อมบรรเลงทันทีที่พวกนางตัดสินใจกันเสร็จสิ้น ทั้งยังมีแผ่นหลังยืดตรงกับลำคอระหงส์ที่คอยขับส่งใบหน้าพิลาสล้ำให้สูงส่งไร้ราคีใดมาแปดเปื้อน
 
เพื่อไม่ให้มีใครหลงไปสาวไหมพันตัวเอง นางกำนัลน้อยหน้ตาเกลี้ยงเกลาผู้หนึ่งก็เชิดหน้าขึ้นเดินอาด ๆ ขึ้นมา “ บ่าวเองเจ้าค่ะ ! ” เมื่อเห็นเช่นนั้น มุมปากของคนงามก็กระตุกขึ้นเล็กน้อย สองมือจรดทาบลงบนสายก่อนจะเริ่มต้นดีดบรรเลงเพลงออกมา
 <div align="center">
<iframe width="250" height="180" src="https://www.youtube.com/embed/_TxpD-yuNEA?" frameborder="0" allow="; encrypted-media" allowfullscreen=""></iframe></div>

 
สิบนิ้วกรีดกรายบนสายดนตรี ก่อให้เกิดเป็นเพลงที่เริ่มจากจังหวะเชื่องช้า สู่การเน้นให้เร็วขึ้นไปทีละน้อย เสียงแหลมเล็กของผีผาแต่ไหนแต่ไรมาถือได้ว่าเป็นเครื่องดนตรีปราบเซียน กว่าจะบรรเลงให้ลื่นไหลไม่บาดหูก็สมควรที่จะกล่าวว่าจำเป็นต้องใช้เวลาฝึกฝนหลายปี จึงเป็นเรื่องที่เห็นได้ยากนักกว่าจะมีใครตัดสินใจบรรเลงเพลงโดยอาศัยผีผาเพียงชิ้นเดียว
 
เสียงแหลมสูงดังขึ้นเป็นจังหวะโยกย้ายสะบัดแขนไปซ้ายขวา นงคราญหยกยกสายตาออกจากเครื่องดนตรีเงยหน้าขึ้นไปมองความสดใสอันเจิดจรัสของผู้คนที่เริ่มจากหนึ่งและจบลงที่สาม .. ร่างกายของนางกำนัลน้อยทั้งหลายต่างก็วาดลวดลายที่แม้จะไม่อ่อนช้อยแต่ก็ดูคึกคักราวกับต่างฝ่ายต่างก็ลุกขึ้นมาเป็นผีเสื้อที่ถูกเพื่อนร่วมงานไล่จับกันอย่างสนุกสนานผ่านการรังสรรโดยดนตรีหวานหูที่แฝงถึงความคิดคนึงเอาไว้อย่างแยบยล ผู้ที่ไม่อาจเข้าถึงหัวใจของศาสตร์ศิลป์มีหรือจะรู้ว่าบทเพลงนี้แฝงความตัดพ้อระคนเจ็บปวดไว้มากสักแค่ไหน
 
จากต้นเพลงสู่กลางเพลง เสียงผีผาเลือนหายไปชั่วขณะ แต่ที่ทดแทนมากลับเป็นเสียงนุ่มที่กล่าวขึ้นไม่ดังและไม่เบานัก
 
“ ยามต้นเหมยผลัดใบทองอร่าม แต่ละบ้านล้วนมาเยือนซึ่งหยาดฝน 
ในทุ่งหญ้าเขียวขจีกลางดินตม ร้องกันขรมคือกบเขียดในบ่อบึง 
ดึกมากแล้วแต่ข้ายังไม่หลับ สหายรักที่นัดไว้ยังไม่ถึง 
เคาะหมากล้อมเล่นพลางคิดคะนึง เทียนขี้ผึ้งหลอมละลายลงทุกที ”
 
เสียงขานกวีล่องลอยตามลมสายน้อยเข้าสู่โสตประสาทของคนผู้หนึ่ง พร้อมกันนั้นเสียงผีผาที่คล้ายเจือไว้ซึ่งความคร่ำครวญก็ดังขึ้นต่อประหนึ่งการชักชวนให้ผู้ที่ได้ฟังจำต้องการเดินไป ในแต่ละก้าวที่เข้าใกล้ ราวกับมีบางสิ่งบีบรัดและเร่งเร้า โฉมงามผู้บรรเลงเฉิดฉายอยู่ใจกลางศาลาผ่านเพลงซึ้งตรึงใจ แม้จะมีเงาร่างของผู้คนบดบังแต่ก็ยังสามารถโดดเด่นขึ้นมาได้โดยไม่จำเป็นที่จะต้องปั้นหน้าปั้นตา
 
เมื่อบทเพลงจบลง เหล่านางกำนัลน้อยที่คลายท่าทีวิตกเปลี่ยนมาเป็นผลัดกันหมุนกายอย่างรื่นเริง เหลือก็เพียงแต่ ‘ลู่เหม่ยเหริน’ ที่ตั้งแต่ต้นจนจบแล้วนอกจากชักจูงให้คนอื่นทำตามอย่างที่นางอยาก ก็ยังไม่เห็นมีใครสามารถบอกให้นางทำอะไรสักอย่างได้สักที
 
“ นายหญิงสุดยอดนัก ! ในตำหนักในหาได้มีนายสตรีที่เก่งศาสตร์ศิลป์เช่นนี้มานานแล้ว ”
 
“ จริงเจ้าค่ะ ที่ผ่านมากว่าจะได้ฟังสักเพลง หรือดูการแสดงสักครั้งก็ต้องหอบกันไปที่กองสังคีต ไหน ๆ ท่านก็เมตตาลองร่ายรำให้พวกข้าดูสักท่อน ” เด็กพวกนี้พอมีโอกาสสุดท้ายก็เปลี่ยนมาเป็นจำพวกที่ไม่รู้จักกลัวตายสามารถขอร้องกันได้ซึ่ง ๆ หน้า เห็นแก่ที่พวกนางเล่นสนุกไปกับนาง ดังนั้นไป๋หรั่นจึงอุ้มผีผาขึ้นลุกเดินออกไปด้านหน้าโดยไม่เร่งรีบนักผิดกับสายตาตื่นเต้นของคนรอบกาย ยามที่นางก้าวออกมานอกเงาศาลา เมื่อเงยหน้าขึ้นฟ้าก็ไม่หลงเหลือเมฆฝนอีกต่อไป นงคราญหยกยกมือข้างหนึ่งขึ้นป้องแสงแดดไม่ให้ส่องลงที่หน้าโดยตรงส่วนอีกข้างก็ยื่นผีผาให้นางกำนัลรับไปถือไว้
 
แขนเสื้อข้างหนึ่งถูกโยนสะบัดไปด้านหน้ากระทบเข้ากับต้นเหมยกุ้ยฮวาที่บอบบางจนสั่นไหว ครู่ต่อมาแขนนั้นก็ค่อย ๆ เหยียดขึ้นสูง ส่วนอีกข้างก็ยกตามพลางไล้ระดับลดลงตามแนวร่าง เรือนกายอรชรในอาภรณ์ที่ขับเน้นทรวดทรงพริ้วไหวอ่อนหวานผิดกับการนิ่งงันในหนที่ผ่าน ๆ มา ไม่ว่ารอบกายจะมีผู้ชมหรือไม่ ไป๋หรั่นหลับตาลงซึมซับกลิ่นอายเย็นเฉียบของแผ่นดิน กักเก็บความโอนอ่อนของสายลม กระทั้งมองข้ามการปวดเนื้อปวดตัวอันมีผลมาจากเรื่องวิวาทเมื่อวาน
 
ราวกับหมายจะใช้การร่ายระบำทำลายทุกห้วงความคิดในใจตน ดรุณีหยกจมลงในห้วงทะเลจากความเพ้อฝัน ก่อนที่การร่ายรำนี้เผยให้เห็นถึงบทสรุป .. ท่อนแขนขาวที่สะบัดขึ้นฟ้าพร้อมชายเสื้อขาวยาวราวผ้าแพรที่ใช้ประกอบการระบำลอยขึ้นสู่ท้องนภาก่อนจะค่อย ๆ ตกลงมาผ่านเสี้ยวหน้าผุดผาดของคนงามเช่นจันทร์ฉาย


 <div align="center">
<img width="450" src="https://i.imgur.com/F56Ani1.png" border="0" alt=""> 

 (มีอะไรต่อหรือไม่ - @Admin ) 
</div>

</div>

 

</div></div> </div> 

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Chonburi'); Chonburi {font-family: 'Chonburi';}
</style>

LuBairan โพสต์ 2024-7-12 21:01:35

WeijiaLianhua โพสต์ 2024-7-14 21:42:10

WeijiaLianhua โพสต์ 2024-7-14 23:13:47

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย WeijiaLianhua เมื่อ 2024-7-14 23:16 <style>
#Lian01 {
 border: 0px solid;
border-radius: 10px;
background-image: url("https://i.imgur.com/BQWz3NC.jpeg"); }
#Lian02 {
 border: 0px solid;
 width: 75%;
background-color: #26476a;
border-shadow: #000000 1px 1px 1em;}
#Lian03 {
 border: 0px solid;
 padding: 0px 50px;
 width: 75%;}
#Lian04 {
background: url("https://i.imgur.com/tc9tZ3d.png");
background-position: left top;
background-repeat: no-repeat; }

</style>

<div align="center">

<div id="Lian01" style="">
<div id="Lian02" style="">
<div style="color: rgb(255, 255, 255); height: 400px; background: linear-gradient(rgba(38, 71, 106, 0) 50%, rgb(38, 71, 106)), url("https://i.imgur.com/AMtnUq5.jpeg") center center / cover no-repeat;"></div>
<div style="color: rgb(255, 255, 255); margin-top: -100px; text-align: center;">
<div id="Lian04" style=""><img height="300" src="https://i.imgur.com/n9qQhBZ.png" border="0" alt=""> 
 ยามเหลียนฮวาเบ่งบาน 
</div> </div>

<div id="Lian03" style="">

<div align="left" style="">

จากทิวาฉายแสงสู่ราตรีประดับดาว เวลาผ่านไปถึงเพียงนั้นเว่ยเจียเหลียนฮวายังคงนั่งหายใจทิ้งซ้ำแล้วซ้ำเล่าอยู่ ณ อุทยานชุนเหอจิ่งหมิงปล่อยให้สายลมเย็นกายพัดผ่าน เรือนผมที่ถูกเกล้าขึ้นทั้งศีรษะเยี่ยงสตรีออกเรือนแล้วมีเพียงเสียงเครื่องทองระย้าจากปิ่นปักผมกระทบกันเป็นท่วงทำนองเดียวกับธรรมชาติ
 
แม้นางจะชมชอบการละเล่นหมากกระดานกับผู้อื่นเพื่อพิศมองใบหน้ายามจนตรอกทว่าเมื่อต้องอยู่ผู้เดียวเช่นนี้นางยอมกลืนน้ำลายหลายสิบอึกเพื่อนั่งเล่นหมากขาวดำเพียงผู้เดียวอันที่จริงนางหมายมั่นจะกลับเรือนไปตั้งแต่ยามโหย่วทว่าสิ่งที่ทำให้นางยังคงนั่งกลืนน้ำลายเล่นหมากกระดานผู้เดียวเป็นเพราะได้ยลแว่วเสียงสนทนาน่าเงี่ยหูฟังนัก
 
 “พวกเจ้ารู้หรือไม่ว่าเดี๋ยวนี้มีลิทธิมาเผยแพร่ในฉางอัน เห็นว่าชื่อ ขงจื๊อ”
 
“ขงจื๊อหรือ ? แตกต่างจากม่อจื๊อที่เรานับถือตามองค์หวงตี้อย่างไร ?”
 
“เห็นว่าแตกต่างที่การเน้นย้ำสัมพันธ์ครอบครัว เลี้ยงบุตรหลานดูแลเฒ่าชรา ภรรยาเคารพสามี เกรงว่าพวกเสนาอำมาตย์คงชมชอบปิตาธิปไตยเช่นนี้เป็นแน่ เห็นว่ามีให้ร้ายลู่เหม่ยเหรินด้วย”
 
เรื่องแรกที่ลอยเข้าหูนางก็เป็นเรื่องของลิทธิขงจื๊ออันแตกต่างจากม่อจื๊อที่ไพร่ฟ้านับถือในตอนนี้แม้สามารถซื้อใจประชาราษฎ์อย่างไร สุดท้ายหากต้องการเป็นใหญ่ในต้าฮั่นล้วนต้องโน้มน้าวใจโอรสสวรรค์ผู้นำการศรัทธาและหลักปกครอง ไม่ทันไรจากข่าวลัทธิ พอมีนามลู่เหม่ยเหรินโผล่มาก็กลายเป็นหัวข้อสนทนาต่อไปอย่างเรื่องของพระสนมลู่เหม่ยเหรินได้รับการพลิกป้ายร่วมหอยามวิกาลกับองค์หวงตี้เป็นคนแรกของเหล่าสนมที่เข้ามาครั้งนี้ ในใจเหลียนฮวาหาได้มีความริษยาไม่ กลับกันคงเป็นความใคร่รู้เสียมากกว่าว่าสตรีผู้ที่องค์หวงตี้ทั้งตกรางวัลทั้งหลับนอนร่วมกันเป็นสตรีเช่นไร
 
“แลเหมือนมีผู้จับจองศาลายามวิกาลนะเจ้าคะ”
 
เสียงหวานของสตรีผู้หนึ่งเอ่ยทำลายความสงบภายในศาลา ดวงตาที่เคยจดจ้องหมากบนกระดานจำต้องเงยใบหน้าขึ้นพิศมองผู้ที่บังอาจทำลายสมาธิของนางสตรีผู้นั้นเป็นสตรีในอาภรณ์ระดับเดียวกับเหลียนฮวา ทั้งการวางท่าทางแลมีสตรียศไฉหนวี่เดินตามไม่ห่างไหนเลยจะเป็นยศใดไปได้นอกเหนือจากยศเหม่ยเหรินที่เป็นยศสูงสุดในยามนี้
 
 “ข้าคงเสียมารยาทที่มาทำลายสมาธิของท่านข้า อู่หมิงเต๋อ ยศเหม่ยเหริน ยินดีนักที่ได้เป็นครอบครัวเดียวกับพหูสูตรน้อยแห่งสถานศึกษาสตรีลั่วหยาง”
 
 “หากท่านเอ่ยเช่นนั้น ข้าคงไม่ต้องแนะนำตนกระมัง”
 
สิ่งที่เว่ยเจียเหลียนฮวากระทำมีเพียงรับการคารวะจากสตรีขบวนหน้าเท่านั้นก่อนจะกลับไปจดจ่อกับหมากกระดานตรงหน้า ปล่อยให้พวกนางจัดการกันเองว่าจะกระทำตนเช่นไรต่อ นางมิใช่สตรีมากอำนาจที่สุดคงไม่ต้องทั้งนอบน้อมต่อพวกนางและหยิ่งผยองเอ่ยอนุญาตปานเจ้าของสถานที่นี้แม้ว่านางจะปล่อยเงียบราวกับต้องการไล่พวกนางกลาย ๆ แล้วก็ยังคงมีดวงตาจดจ้องอยู่
 
“แลเห็นท่านเดินหมากเช่นนี้แล้ว ข้าขอเดินพัน 3 ตำลึงทอง ท่านโปรดชี้แนะประลองหมากกับข้าได้หรือไม่ ?”
 
สิ้นวจีเอ่ยดวงหน้าของสตรีผู้ชมชอบการะประลองปัญญาเพื่อเมียงมองใบหน้าแสนน่ารักนั้นก็เงยขึ้นอย่างนึกสนใจนางผายมือเชื้อเชิญให้ผู้กล้าหาญชาญชัยนั่งลงตรงข้ามพร้อมกับเก็บแยกหมากขาวดำสตรีผู้นั้นเป็นหมากขาวและนางคือหมากดำ
 
เหมาะสมยิ่งนัก
 
 “ในเมื่อท่านเอ่ยชวนข้าประลองหมาก เช่นนั้นท่านเดินหมากก่อนเถิด”
 
เว่ยเจียเหลียนฮซาเอ่ยด้วยน้ำเสียงวาวใสประดับรอยยิ้มละไมไม่ขาดอย่างนึกอารมณ์ดีการประลองนี้ใช้เวลาไม่นานนักก็เริ่มเห็นเค้าลางของชัยชนะช่วงเวลาที่ยังสามารถดิ้นรนได้นี้แหละช่างน่าอภิรมย์นักเพราะมันคือช่วงเวลาที่ทั้งตื่นเต้นที่ต้องเลี้ยงความได้เปรียบนี้ต่อไปไม่ให้อีกฝ่ายพลิกกลับมาเป็นเหนือทั้งสนุกสนานกับสีหน้าของอีกฝ่ายที่ต้องดิ้นรนให้ถึงที่สุด นางล้อเล่นกับใจสตรีให้นางหวังนึกว่าจักมีทางชนะ ทว่าสุดท้ายก็ปิดทางสว่างของนางผู้นั้น กระทำหยอกเอินเป็นจิ้งจอกขบหัวผักกาดอยู่ซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนสุดท้ายก็ตัดจบด้วยชัยชนะของนาง
 
 “ท่านอ่อนข้อให้ข้าแล้ว อู่เหม่ยเหริน เห็นทีข้าคงต้องขอรับ 3 ตำลึงทองของท่านไปเสียแล้ว” สตรีมากเล่ห์เอ่ยพลันยกมือบางยันศอกเท้าคางกับโต๊ะวางหมากกระดานก่อนจะเอ่ยต่อ “ข้าจำท่านได้ อู่หมิงเต๋อ สตรีผู้มีเกียรติได้รับการกล่าวขานถึงความชาญฉลาดในสถานบันคนนึง ท่านยังคงอ่านง่ายเสมอมานะเจ้าคะ”
 
ใบหน้าของสตรีตรงข้ามพลันเห่อร้อนด้วยความกระดากอาย วางเหรียญตำลึงทองกระแทกโต๊ะและจ้ำอ้าวเดินออกไปอย่างไม่นึกคิดหันกลับมาเว่ยเจียเหลียนฮวาโบกมือหยอย ๆ ส่งท้ายเป็นการลาอีกฝ่ายก่อนจะชะโงกใบหน้าเมียงมองให้มั่นใจว่าพวกนางหนีหายไปจากลานสายตาแล้วก็ระเบิดหัวเราะออกมาอย่างนึกชอบใจ
 
 “คงต้องรอสักครึ่งชั่วยามให้พวกนางไปไกล ๆ ก่อนค่อยกลับเรือนแล้วกระมัง”
 
สิ่งที่ไม่ได้ดั่งใจนางตอนนี้เห็นทีคงจะมีเพียงทางเดินกลับของเหล่าสตรีที่พ่ายแพ้เมื่อครู่เป็นทางเดียวกับทางกลับเรือนของนางแล้ว
 
เว่ยเจียเหลียนฮวาบอบบางเพียงนี้ ต้องรักษากายให้ดี— ?

<div style="color: rgb(255, 255, 255); text-align: center;"> <img style="width: 75%;" src="https://i.imgur.com/LIeqPiH.png" border="0" alt=""> </div><div style="color: rgb(255, 255, 255); text-align: center;">

+15 EXP สำหรับผู้ฟังข่าวลือขงจื้อวิจารณ์ลู่เหม่ยเหรินตบตีเหล่าสนม</div><div style="color: rgb(255, 255, 255); text-align: center;">+15 EXP สำหรับผู้ฟังข่าวลือลู่เหม่ยเหรินคือสนมคนแรกที่ฝ่าบาทพลิกป้ายไปปรนนิบัติ</div><div style="color: rgb(255, 255, 255); text-align: center;"> </div><div style="color: rgb(255, 255, 255); text-align: center;">ใช้พรสวรรค์ข้ามประลองปัญญา 1 ครั้ง</div><div style="color: rgb(255, 255, 255); text-align: center;"> </div><div style="color: rgb(255, 255, 255); text-align: center;">รางวัลอีเว้นท์ชนะเดินหมากกับเหม่ยเหรินผู้ท้าทาย: 3 ตำลึงทอง , +30 พลังใจ , +15 EXP และ +10 บารมี </div><div style="color: rgb(255, 255, 255); text-align: center;"> </div><div style="color: rgb(255, 255, 255); text-align: center;"> อยากมีคนจริงใจที่เป็น หวาง สักคนมาเดินส่งกลับเรือนจังน้า เฮ้อ อยากเจอคนงามในฝันจังเลย
</div><div style="color: rgb(255, 255, 255); text-align: center;">@@@Admin  </div>

</div>
</div>
<div style="color: rgb(255, 255, 255); height: 400px; background: linear-gradient(rgb(38, 71, 106) 50%, rgba(38, 71, 106, 0)), url("https://i.imgur.com/lvZQiOw.jpeg") center center / cover no-repeat;"></div>
</div>
</div>
</div>

WeijiaLianhua โพสต์ 2024-7-15 00:44:15

LuBairan โพสต์ 2024-7-26 04:08:32

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย LuBairan เมื่อ 2024-7-26 13:33 <style>

#boxcorecenter {
border: 0px solid #152cd5;
padding: 15px;
box-shadow: #504C4E 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/J5ZfEJ2.png");
}
</style>

<style>
#boxR0LE {
width: 600px;
border: 0px solid #cbb989;
padding: 35px;
box-shadow: #504C4E 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/PNPim8Q.png");}
</style>

<div id="boxcorecenter">
<div align="center">

 

<div id="boxR0LE">

<img width="450" src="https://i.imgur.com/aDtIaPZ.png" border="0" alt="">
 
รัศมีแห่งแสงจันทร์ วันที่ 25 เดือน 7 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 10 เวลาเก้านาฬิกาสี่สิบนาทีเป็นต้นไป 


 
<div align="left">


จากช่วงเช้าที่วุ่นวายเปลี่ยนมาเป็นยามสายที่แสนสงบ นานแล้วที่ไป๋หรั่นไม่ได้มีความคิดว่าตนจะต้องกลับมาเยือนอุทยานหลวง แต่เมื่อได้รับคำเชิญจากแม่สามีมีหรือที่จะปฏิเสธได้.. ในวันนี้เซียวจื่อไท่โฮ่วผู้ที่เชื้อเชิญสนมของบุตรชายมาร่วมชมดอกไม้นั้นสวมชุดผ้าโปร่งสีม่วงอ่อนปักไหมแดงลายโบตั๋นคลุมทับด้วยเสื้อตัวนอกสีม่วงผ้ามันลื่นที่ใช้ผ้าไหมประดับลายผีเสื้อเงินเย็บเก็บขอบดูมีมิติลุ่มลึกพร้อมกับกลุ่มปิ่นหงส์สีทองอลังการซึ่งปักอยู่บนมวยผมที่รวบขึ้นเป็นทรงสูงเช่นสตรีสูงศักดิ์ที่ออกเรือนแล้ว
 
ด้านเหม่ยเหรินหยกขาวผู้มีอายุอ่อนกว่าอีกฝ่ายเกือบสองช่วงชีวิตก็เปลี่ยนจากอาภรณ์ขาวสะอาดเปลี่ยนมาเป็นชุดสีเขียวที่บนสายคาดกระโปรงตรงช่วงอกปักลายดอกฝูทรงลอยเคียงลมและหมู่แมกไม้ช่วยขับผิวให้ผุดผาดผ่องใส ส่วนเส้นเกศาสีเข้มขลับที่น่าสัมผัสก็ถูกรวบขึ้นเป็นมวยทรงมลสองฝั่งที่ประดับด้วยปิ่นเล็กปิ่นน้อยรูปดอกไม้สลับไข่มุกเผยให้เห็นความร่ำรวยเป็นหนึ่งของคหบดีแซ่ลู่ที่ยากนักจะมีคนเทียบได้
 
นางหงส์อาวุโสปรายตามองคนงามน้อยที่กำลังใช้สองมือประคองกาแล้วรินชาชงเสร็จใหม่ ๆ ลงใส่จอกหยกที่น้อยคนนักจะได้ครอบครอง เซียวจื่อไท่โฮ่วทราบอยู่แก่ใจว่าลูกสะใภ้คนนี้แตกฉานเรื่องชา ตลอดหลายปีที่ผ่านมาเด็กสาวผู้นี้คงชงชามาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน แต่เมื่อสายพระเนตรทอดไปเห็นอุ้งมือขาวขึ้นริ้วแดงระเรื่อเพราะต้องของร้อนทีไรก็อดไม่ได้ที่จะนึกสงสาร
 
“ เก็บมือน้อย ๆ ของเจ้าไว้ปรนนิบัติฝ่าบาทเถิด ” รับสั่งครั้งนี้เจือความเอ็นดูไว้หลายส่วน มือข้างหนึ่งของนางหงส์รับจอกชาหยกขึ้นมาจ่อใกล้ปลายจมูกเพื่อรับกลิ่นหอมชวนให้ตะลึงทุกครั้งที่สูดดม “ ฝ่าบาทน่ะ.. โปรดชายิ่งกว่าของว่างใด ๆ เจ้าทำเรื่องนี้ได้ดีก็นับว่าเป็นหนทางอยู่เคียงข้างเขาที่ไม่เลว ”
 
“ ชาของหม่อมฉันไหนเลยจะพิเศษถึงเพียงนั้น จะทำให้ให้ฝ่าบาทพอพระทัยได้เกรงว่าหม่อมฉันคงต้องฝึกอีกมาก ” นงคราญหยกระบายหยักยิ้มละมุนยามที่สองมือประสานอยู่บนตักพลางทอดสายตามองใบหน้าจรรโลงใจของแม่สามี อีกฝ่ายชำเลืองตาขึ้นมองนางเล็กน้อยอย่างพิจารณา แต่สุดท้ายก็ยกชาขึ้นจิบโดยไม่ได้พูดอะไร
 
“ เด็กน้อย ฝีมือของเจ้าใช่ว่าไก่กาให้กล่าวว่าเป็นคนมีฝีมือยังว่าน้อย แบบนี้สมควรเรียกว่ายอดฝีมือด้านปรุงชาอย่างแท้จริง ได้ยินว่าเจ้าเชี่ยวชาญเรื่องการจับคู่ใบชา สร้างสรรรสแปลกใหม่ ไม่รู้ว่าอ้ายเจี้ยจะมีโอกาสได้ลิ้มลองหรือไม่? ” น้ำเสียงของเซียวจื่อไท่โฮ่วเรียบนิ่งแต่แฝงความเอ็นดูไว้ถึงสี่ส่วน คนเป็นแม่ต่อให้บุตรชายไม่พูดออกมาโดยตรงก็ยังรู้ได้ถึงความต้องการ หลิวเช่ออยากให้นางช่วยสอนสั่งเด็กคนนี้ให้เติบโต จะรักใคร่หรือเอ็นดูล้วนไม่สำคัญ แต่นี่เป็นครั้งแรกที่บุตรชายรุดหน้ามาหานางพร้อมช่วยพูดให้สตรีนางหนึ่ง ใจของแม่ที่อยากเห็นลูกชายมีความสัมพันธ์อันดีย่อมปลื้มปริ่มเป็นอย่างมาก
 
“ เหตุใดพระองค์ถึงกล่าวเช่นนั้นเล่าเพคะ? หากมีความประสงค์อยากให้หม่อมฉันปรุงชาถวาย หม่อมฉันย่อมทำสุดความสามารถเพื่อให้พระองค์พอพระทัย ” ไป๋หรั่นก้มศีรษะลงเล็กน้อยด้วยท่าทางเกรงอกเกรงใจที่จำเป็นต้องให้อีกฝ่ายออกปากว่าต้องการที่จะลิ้มลองหนึ่งในความสามารถของนาง
 
“ นอกจากชงชาแล้วมิใช่ว่าลู่เหม่ยเหรินยังมีความสามารถอันเป็นที่เลื่องลืออยู่อีกหนึ่งอย่างไม่ใช่หรือเพคะ ” ครั้งนี้เป็นถงรั่วหลัน หัวหน้านางกำนัลแห่งตำหนักเซวียนเต๋อผู้เป็นคนสนิทของพระพันปีหลวงกล่าวขึ้นมาพร้อมการอมยิ้ม
 
“ จริงด้วย อ้ายเจี้ยจำได้ว่าการพบหน้าครั้งแรกของเจ้าและฝ่าบาทเองก็เกิดขึ้นที่นี่ ”
 
“ ใช่เพคะไท่โฮ่ว ยามนั้นกล่าวกันว่าด้วยความสามารถที่โดดเด่น รวมไปถึงรูปลักษณ์ที่งดงามทำให้ฝ่าบาทเลือกตกรางวัลให้นาง ทั้งยังมีรับสั่งให้พลิกป้ายลู่เหม่ยเหรินเป็นคนแรก ” ก็ยังคงเป็นถงรั่วหลันที่รายงานต่อผู้เป็นนายด้วยเสียงที่ไม่ดังและไม่เบานัก ถงกู่กู่ชำเลืองมองสาวงามที่หลุบสายตาลงคล้ายเขินอายแล้วก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มเอ็นดูพร้อมโน้มลงกระซิบบางสิ่งที่ข้างหูพระพันปี
 
“ ความคิดไม่เลว.. เด็กน้อย นางกำนัลเซวียนเต๋อมากความสามารถ ที่เล่นดนตรีได้ครั้งนี้ก็พามาอยู่บ้าง มิสู้ให้พวกนางบรรเลงส่วนเจ้าก็ร่ายรำให้อ้ายเจี้ยดูสักเพลงเล่า ” หวังจื่อขยับกายเล็กน้อยเพื่อให้ท่วงท่าให้ดูผ่อนคลายยิ่งขึ้นด้วยการเท้าแขนลงกับโต๊ะที่วางคั่นกลางตรงตั่งไม้ขนาดใหญ่ “ ฝ่าบาทไม่ชมชอบงานเลี้ยง ส่วนในจึงขาดงานรื่นเริงมานานนัก ผิงหยางเองก็ไม่ชอบร่ายรำ อ้ายเจี้ยก็เลยพาลไม่ได้รับชมความบันเทิงมาพักใหญ่ เด็กน้อยเห็นแก่คนชราเช่นข้าแล้วร่ายรำสักเพลงดีหรือไม่? ”
 
กล่าวกันมาถึงขนาดนี้ถ้านางตอบว่า ‘ไป๋หรั่นไร้ความสามารถ’ หรือ ‘ไม่พร้อมทำตามพระประสงค์’ ก็คงไม่พ้นถูกเรียกว่าคนโง่รนหาที่ตาย สาวงามแซ่ลู่สูดหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะหันหน้าไปทางนางกำนัลบางส่วนที่ก้าวออกมาย่อกายหน้าพระพักตร์ไท่โฮ่วอย่างรู้งาน คนหนึ่งถือเอ้อร์หู คนหนึ่งถือกู่เจิง อีกคนถือกู่ฉิน ยังไม่รวมเครื่องเป่าอย่างขลุ่ยและซุนที่เตรียมมาแล้วพร้อมสรรพ.. ขาดแต่ผีผาที่ขาดว่าถงกู่กู่คงทราบในความสามารถของนางจึงไม่ได้จัดหาผู้ที่จะมาอยู่ในตำแหน่งผีผา “ ได้แสดงหนึ่งบทเพลงต่อหน้าพระพักตร์ไท่โฮ่วนับเป็นเกียรติของหม่อมฉัน พระองค์ทรงโปรดการแสดงรูปแบบใดเป็นพิเศษหรือไม่เพคะ? ” เมื่อไร้ซึ่งทางให้ถอยถ้าเช่นนั้นก็พุ่งชนเข้าไปให้สุดแรงเกิด สาวงามดั่งหยกลุกขึ้นจากตั่งแล้วก้าวออกไปยืนนำอยู่หน้าเหล่านางกำนัลที่ย่อกายลงพร้อมเครื่องดนตรีชนิดต่าง ๆ
 
นงคราญหยกในชุดเขียวคล้ายว่าเด่นออกมาด้วยรูปหน้าพิลาสล้ำรวมทั้งกิริยาเรียบร้อยอ่อนหวาน ไหล่ทั้งสองฝั่งเปิดออกส่วนสองมือก็ประสานกันไว้ที่บริเวณหน้าท้อง ดูมั่นใจแต่ก็รักษามารยาทไม่ทำให้ผู้พบเห็นรู้สึกขัดตา ทั้งนี้ยังไม่รวมรอยยิ้มมุมปากและแววตาหยาดเยิ้มที่เหมือนรวมเอาความกรุ่มกริ่มของนักรักทั่วโลกหล้ามาไว้ที่หางตานาง
 
“ ฮึ.. ” แม้แต่หยกเย็นขาวบริสุทธิ์ยังสามารถเปลี่ยนเป็นบุปผาหลากสีสันยามเมื่อแย้มยิ้ม เซียวจื่อไท่โฮ่วทรงพระสรวลสั้น ๆ ก่อนจะพยักหน้าอย่างพึงพอใจ “ ดี อ้ายเจี้ยชอบคนที่มั่นใจในความสามารถของตนเองและไม่ทำเป็นขี้ขลาดทั้งที่แท้จริงแล้วเป็นถึงคมในฝัก ”
 
“ ปกติแล้วเด็กสาวล้วนร่ายรำท่วงท่าปราดเปรียวสดใสเพื่อให้สมกับวัยแต่บ่าวเคยได้ยินมาว่าลั่วหยางมีสำนักศึกษาอันดับหนึ่งของฝั่งสตรีอยู่ที่หนึ่งคอยรวบรวมยอดฝีมือมาปลุกปั้นศิษย์ หนึ่งในนั้นเป็นสาวงามลั่วหยางที่หาตัวจับได้ยากยิ่ง ยังไม่รวมถึงกิตติศัพท์ของหอสูงที่เปี่ยมไปด้วยผู้มากความสามารถ เผอิญว่าหอสูงแห่งนั้นแท้จริงแล้วคือหอชุนหลันฉีของคหบดีลู่ ไท่โฮ่ว มิสู้ทดสอบสักเล็กน้อย.. ”
 
“ ไม่ต้องแล้ว ” หวังจื่อยกมือขึ้นหยุดคำอธิบายของถงกู่กู่ที่จดจำความเป็นมาของสนมได้แทบทุกนาง “ เด็กสาวอ่อนหวานสดใสไหนเลยจะเข้าใจถึงแก่นของห้วงอารมณ์ในการร่ายรำ อ้ายเจี้ยหน่ายแล้วกับการแสดงเพื่อเอาอกเอาใจ เจ้าเลือกสักเพลงที่มั่นใจแล้วทำให้ดีก็พอ ”
 
“ … ถ้าเช่นนั้นขอหม่อมฉันหารือกับผู้บรรเลงสักครู่ ”
 
ไป๋หรั่นยิ้มรับพลางย่อกายและก้าวถอยหลังกลับมายังบริเวณเดียวกับเหล่านางกำนัลระดับล่างที่รักษาตำแหน่งผู้มอบความบันเทิงให้แก่เชื้อพระวงศ์ ทั้งหมดใช้เวลาตกลงกันราว ๆ หนึ่งจิบชา สุดท้ายก็เลือกนางกำนัลที่เล่นเอ้อร์หูออกมาสองคน นางกำนัลที่เล่นกู่เจิงได้อีกหนึ่งคน และสองคนสุดท้ายที่สามารถขับร้องทั้งยังมีเสียงทุ้มเสน่ห์ที่น่าพิศวง
 
“ เจ้าดูสิ นางเลือกคู่เอ้อร์หูและกู่เจิง ” เซียวจื่อไท่โฮ่วกล่าวอยู่กับถงกู่กู่ด้วยระดับเสียงที่ได้ยินกันเพียงสองคน
 
“ เพคะไท่โฮ่ว บ่าวเห็นแล้ว ” ถงรั่วหลันติดตามพระนางมานานมีหรือจะไม่รู้ว่ายามนี้กำลังตื่นเต้นกับการแสดงที่ไม่อาจคาดเดาได้ว่าจะมาในรูปแบบใด เครื่องดนตรีทั้งสองที่ถูกเลือกมาล้วนขึ้นชื่อเรื่องเพลงโศกทั้งยังให้นางที่เหลืออยู่ขับร้อง .. ดูท่าลู่เหม่ยเหรินคงจะเตรียมการแสดงที่ทำให้ได้เปิดหูเปิดตาอีกไม่น้อย และมันก็เป็นเช่นนั้นจริง ๆ ท่ามกลางสายตาคาดหวัง รอคอย และใคร่รู้ ผู้รังสรรการแสดงยังคงยกยิ้มเบาบางพลางใช้มือจับพู่กันเขียนบางสิ่งลงในกระดาษอยู่หลายประโยคจากนั้นถึงส่งให้ผู้ที่รับหน้าที่ขับร้องโดยฮัมจังหวะคำเป็นตัวอย่างให้ฟังอยู่ไม่กี่ครั้ง
 
“ ทำให้พระองค์ต้องรอนานแล้ว ”
 
“ ไม่เลย อ้ายเจี้ยประหลาดใจนักที่เห็นเจ้าทุ่มเทถึงเพียงนี้ ”
 
“ การแสดงนี้.. หม่อมฉันให้ชื่อว่า ‘รัศมีแห่งแสงจันทร์’ เพคะ เป็นเพลงโศกที่โด่งดังในลั่วหยางที่ถูกแต่งโดยผู้พเนจรท่านหนึ่งทว่ายังไม่มีผู้ใดนำมาใช้เพื่อประกอบการร่ายรำ ” ร่างอรชรในชุดเขียวกล่าวเสียงดังฟังชัดพลางปลดเสื้อคลุมตัวนอกที่ตัดเย็บมาจากผ้าไหมทึบหนาออกและเผยให้เห็นช่วงเนื้อแขนที่คลุมไว้ด้วยแขนเสื้อโปร่งบางจากชุดตัวใน ดีที่ยังมีช่วงสายคาดกระโปรงที่ทาบอยู่ตรงอกช่วยทำให้ไม่ดูเปิดเผยผิวหนังจนเกินไป “ การแสดงชุดนี้สำคัญที่ความพริ้วไหว หวังว่าไท่โฮ่วจะไม่ถือสา ”
 
“ อ้ายเจี้ยไม่ถือสา ”
 
อย่างไรยามนี้เพราะมีการเสด็จของไท่โฮ่ว รอบด้านไกล ๆ ก็ถูกจัดวางกำลังคนคอยป้องกันไว้หมดแล้ว ที่อยู่ด้านในพอให้เห็นการแสดงก็มีเพียงนางกำนัลและขันทีคนสนิทไม่กี่รายอย่างไรเสียก็เป็นนางที่มุ่งมั่นถึงเพียงนั้น ตั้งใจพิสูจน์ตนถึงเพียงนี้ ตัวนางเองพบเห็นระบำมามากที่เคยเป็นผู้ระบำก็ยังทำมาแล้วฉะนั้นย่อมรู้ดีว่าในหมู่สตรีของเช่นนี้ไม่นับว่าร้ายแรง อย่างไรสภาพนางตอนนี้ไม่อาจใช้คำว่า ‘ไม่เรียบร้อย’ มาเปรียบได้ด้วยซ้ำ
 
ฝั่งไป๋หรั่นที่ได้รับคำยืนยันจากไท่โฮ่วแล้วก็เผลอยิ้มขึ้นด้วยความโล่งใจเมื่อนั้นคล้ายโลกแซ่ซ้องรับการมาเยือนของเทพธิดา เหล่าสกุณาร่อนลงจับจองกิ่งไม้ใหญ่ มวลผีเสื้อเคลื่อนปีกอย่างอ้อยอิ่ง แม้แต่เมฆเมฆายังลอยหายเพื่อให้แสดงแดดแห่งคิมหันต์ทอดลงที่นงคราญช่วยส่งเสริมหนึ่งยิ้มกระจ่างให้เฉิดฉายเหนือผู้ใด ไป๋หรั่นยื่นมือออกไปรับพัดระบำด้ามหนึ่งจากนางกำนัลที่เดินเข้ามาเพื่อมอบให้ และรีบก้าวถอยหลบออกไป คนงามพิลาสล้ำหลับตาลงพร้อมเชิดปลายคางขึ้นก่อนจะเหยียดแขนข้างที่ถือพัดออกไปช้า ๆ จากนั้นก็กางพัดและงอแขนเข้ามาบดบังใบหน้าไว้
 <div align="center">
<img width="150" src="https://i.imgur.com/U6lDYyC.png" border="0" alt=""> 

(ชุดที่สวมอยู่ ปล.ตัดร่มออก) 
สัมผัสตรงนี้เพื่อฟังเพลง
 เสียงเปียโนจะถูกแทนด้วยกู่เจิง 
ส่วนภาษาที่ร้องขอความร่วมมือ 
ให้ทุกท่านคิดว่ามันคือภาษาจีน

</div>

 


เสียงกู่เจิงดังขึ้นนำพร้อมย่างก้าวเล็ก ๆ ที่ช่วยโยกกายอ้อนแอ้นให้เคลื่อนขยับ มือข้างที่ไร้ซึ่งพัดวาดออกและดึงเข้าหาตัวอย่างเชื่องช้า ราวกับต้นหลิวที่เอนไปตามแรงลมไม่ว่าเบี่ยงไปกี่ครั้งก็ยังคงกลับมายืนตั้งตระหง่านจนกระทั่งมีเสียงขับร้องดังขึ้นมือที่จับพัดถึงได้ตวัดออกจากใบหน้าเกิดเป็นริ้วพริ้วจากชายผ้าสั้น ๆ ที่ปลายพัด ไป๋หรั่นย่ำเท้าไปทางซ้ายพลางวาดมือไม้ออกเป็นท่าทางกรีดกรายแช่มช้าอ่อนช้อยตามจังหวะคำร้องที่ขับขานรอจนได้ยินจังหวะเสียงที่บีบเค้นให้ใจเต้นระส่ำด้วยความเร่งเร้าจึงเหวี่ยงร่างหมุนกายก่อนจะหันกลับเข้าหาหน้าพระพักตร์พร้อมชูพัดผ้าขึ้นสูง จังหวะเร็วสลับช้าในตัวเพลงนับว่ากินแรงผู้ร่ายรำที่จำเป็นต้องเคลื่อนไหวให้สอดคล้องกับเสียงที่ได้ยิน ทว่าผู้ใช้หัวใจเป็นส่วนประกอบในการเคลื่อนไหวไหนเลยจะประสบปัญหา ไป๋หรั่นหาใช่นักระบำที่ต้องซักซ้อมหรือเตรียมท่า ทุกการเคลื่อนไหวคือการใช้ใจนำทาง ไม่ว่าจะมือขวาที่ยกขึ้นรับผีเสื้อหรือมือซ้ายที่ลดลงต่ำคล้ายพรมปลายพัดผ้าบดบังแสงสุริยาให้กับมวลดอกไม้ ทั้งหมดล้วนเป็นการโยกย้ายด้วยสัญชาตญาณ
 
ต่อจากเสียงกู่เจิงและเสียงเอื้อนเพลงที่ก้องกังวานยังมีเสียงเอ้อร์หูครวญคร่ำอย่างเศร้าโศกดังขึ้นประคองจังหวะเพลงให้ดำเนินต่อ เมื่อเครื่องดนตรีเปลี่ยนท่าร่างก็เปลี่ยน หากกู่เจิงบรรเลงคือเสียงที่ต้นยาวกังวานแต่หยุดอย่างเฉียบพลัน ท่วงท่าของหยกขาวก็เป็นเช่นนั้น และหากเสียงของเอ้อร์หูคือความเชื่องช้ายืดยาวที่ชวนให้ใจหาย การทิ้งจังหวะขยับกายของนวลนางก็เฉื่อยชาลงตามกัน
 
ไป๋หรั่นรวบพัดพลางหมุนโดยกางแขนออกดูคล้ายกังหันที่สร้างเงากลมคล้ายดวงจันทร์โดยอาศัยผ้าแพรทั้งหลายที่ปลิดปลิว นางใช้มือหนึ่งจับกระโปรงเพื่อยกให้เลิกขึ้นเล็กน้อยและสาวเท้าวิ่งเหยาะ ๆ เป็นวงกลมชวนให้นึกถึงเทพธิดาที่ตื่นตากับทัศนียภาพของโลกแห่งสรรพชีวิตก่อนจะหยุดลงที่หน้าศาลาที่ประทับพร้อมรอยยิ้มที่ชวนให้ผู้เฝ้ามองถึงกับกลั้นหายใจ
 
มือขวาที่จับกระโปรงเคลื่อนเบี่ยงไปทางซ้ายอย่างช้า ๆ เช่นกันกับขาซ้ายที่ย่อลงเล็กน้อยจนส่งให้ขาขวาที่เหยียดออกดูเพรียวยาวขึ้นกว่าเก่า แต่แล้วก่อนที่ชายอาภรณ์จะเลิกขึ้นเหนือข้อเท้า มือขาวก็ปล่อยออกและวาดแขนขึ้นฟ้าก่อนจะกดแขนลงมาเป็นเส้นตรงคล้ายการหยอกเอินผสมเชื้อเชิญให้ผู้ที่อยู่ตรงหน้าก้าวออกมาเพื่อไขว่คว้าตัวนาง ทว่าเพลงนี้คือเพลงโศกที่อ่อนหวานแต่แทรกไว้ด้วยความเจ็บปวด โดยไร้มือใดได้สัมผัสสาวงามลดแขนลงต่ำพร้อมกายที่ย่อลง แม้แต่สองไหล่มนยังห่อเข้ามาอย่างเหี่ยวเฉา ลู่ไป๋หรั่นอาศัยจังหวะที่ย่อนี้พลิกตัวหันหลังให้ผู้ชมและผุดกายลุกขึ้นกางแขนเสมือนปีกวิ่งออกไปกลางพื้นหญ้าอีกครั้ง โฉมงามสะบัดพัดให้กางออกพร้อมหมุนกลับมายกพัดไว้เหนือศีรษะเมื่อเข้าสู่ช่วงสุดท้ายที่สมควรบีบคั้นห้วงอารมณ์ออกมา

 <div align="center">
<iframe width="280" height="180" src="https://www.youtube.com/embed/c-59Sg6jiBk?" frameborder="0" allow="; encrypted-media" allowfullscreen=""></iframe></div>

 

มือหนึ่งของนางยึดไว้กับพัดส่วนอีกมือจับที่ชายกระโปรงพร้อมเหวี่ยงร่างกรีดกรายพริ้วไหวเช่นหมอกเมฆและหยุดลงตรงหน้าผู้รับชมอย่างแม่นยำ ไป๋หรั่นกลั่นทุกความโหยหา โดดเดี่ยว และอ่อนล้าไว้ในการเคลื่อนไหว สองตาที่เคยเปล่งประกายด้วยตัวตนที่ไม่มีวันมอดดับเริ่มหม่นแสงไปพร้อม ๆ กับการจมลงสู่ห้วงอารมณ์ ใบหน้างามไร้ซึ่งรอยยิ้ม แต่ก็ปราศจากน้ำตามีเพียงความเศร้าสร้อยที่สุดท้ายก็ค่อย ๆ ฉาบทับด้วยความนิ่งสงบราวกับหลงลืมไปซึ่งบางสิ่ง.. หลงลืมไปซึ่งบางคน.. หลงลืมไปจนหมดสิ้นไม่เว้นแม้แต่ตัวเองเช่นที่เนื้อหาของเพลงได้บอกไว้
 <div align="center">
‘ ในวันนั้น วันนั้นที่ข้าพเจ้าพยายามหลีกหนี 
ในคืนที่ข้าพเจ้าไม่จมในห้วงคนึงถึงท่าน 
จะมีวันใดที่ข้าพเจ้าปราศจากน้ำตา? 
 
ถ้าเช่นนั้นนั่นมันคงเป็นค่ำคืน.. 
ค่ำคืนที่ข้าพเจ้าหยุดเฝ้ามอง 
และลืมสิ้นซึ่งทุกสิ่ง 
 
…
 
ในค่ำคืนของสักวันหนึ่ง 
ข้าพเจ้าจะกลายเป็นคนเช่นนั้น ’</div>



 <div align="center">
<img width="450" src="https://i.imgur.com/F56Ani1.png" border="0" alt=""> 

รวมสิ่งที่ต้องการจะใช้ 
 เซียวจื่อไท่โฮ่ว + 5 ความสัมพันธ์สนทนาประจำวัน 
 เซียวจื่อไท่โฮ่ว + 20 ความสัมพันธ์จากหัวดี 
 เซียวจื่อไท่โฮ่ว + 15 ความสัมพันธ์ชาเกรดน้ำเงิน 
ทุกครั้งที่ความสัมพันธ์หัวใจหวงตี้หรือไท่โฮ่วเพิ่มขึ้น 1 ดวง +50 บารมี 
มาช้าแต่มานะจ๊ะ -- @Admin

</div>

</div>

 

</div></div> </div> 

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Chonburi'); Chonburi {font-family: 'Chonburi';}
</style>

WeijiaLianhua โพสต์ 2024-7-28 16:11:00

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย WeijiaLianhua เมื่อ 2024-7-28 16:28 
<style>
#Hua01 {
 border: 0px solid;
border-radius: 10px;
background-image: url("https://i.imgur.com/BQWz3NC.jpg"); }
#Hua02 {
 border: 0px solid;
 width: 75%;
box-shadow: #000000 5px 5px 5em;
background-color : #262341;}
#Hua03 {
 border: 0px solid;
 padding: 0px 50px;
 width: 75%;}
#Hua04 {
 border: 0px solid;
 padding: 30px;
 width: 300px;
 box-shadow: #000000 5px 5px 5em;
 background-image: url("https://i.imgur.com/meLD9VX.png");}

</style>

<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Charmonman:wght@400;700&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Zhi+Mang+Xing&display=swap" rel="stylesheet">

<div align="center">

<div id="Hua01" style="">
<div id="Hua02" style="">
<div style="color: rgb(255, 255, 255); height: 500px; background-image: url("https://i.imgur.com/CvdPuBr.png"); background-repeat: no-repeat; background-size: cover;"></div>
<div style="color: rgb(255, 255, 255); margin-top: -300px; text-align: center;">
<img height="300" src="https://i.imgur.com/8tE9Mcr.png" border="0" alt=""> 
 ยามเหลียนฮวาเบ่งบาน วันที่ยี่สิบแปด ชีเยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบ ต้นยามอู่ (11.00 น.) 
<div style="margin-top: -300px; ">
<div style="height: 378px; background-image: url('https://i.imgur.com/IYOjc3Z.png');
background-position : right top;
background-repeat: no-repeat;"></div></div>
</div> 
<div style="margin-top: -100px;">
<div id="Hua03" style="">
<div align="left" style="">

 เมื่อมีร่ำสุราย่อมต้องมีของแกล้มเพลินปาก เว่ยเจียเหลียนฮวาในอาภรณ์สีครามประจำตำแหน่ง หิ้วปิ่นโตอันบรรจุของแกล้มสุราทั้งคาวหวานอย่างเกี๊ยวทอดและซิ่งเหรินโต้ฟูที่นางสั่งให้ทำเสียมากมายเนื่องจากขนมหวานอันนี้เป็นของโปรดปรานตลอดกาลนับตั้งแต่เกิดจนเติบโตใช้เวลาเพียงหนึ่งก้านธูปเท่านั้นในการเดินทางจากตำหนักเถียนเซี่ยมายังอุทยานชุนเหอจิ่งหมิงอันเป็นสถานที่บรรจุหลากความทรงจำสำหรับนางแม้ว่าจะเข้าวังได้ไม่ทันจะเดือนเดียวก็ตาม
 
สองเท้าก้าวเดินตามพื้นหินปูทาง ดวงตากลมทอดมองไปยังศาลาที่ตั้งเคียงข้างจื่อเถิงฮวาต้นใหญ่พิศเห็นบุรุษในอาภรณ์สีเข้มนั่งในศาลาตามที่ได้เชื้อเชิญเหลียนฮวาไม่รอช้าก้าวเดินเข้าไปเพื่อทักทายหวางเย่แห่งต้าฮั่น
 
“ถวายความเคารพแด่องค์หวางเย่เพคะ”
 
 “อย่าได้มากพิธีเลยพระสนม เข้ามานั่งเถิด”
 
ได้ยลยินคำอนุญาตแล้วนางก็เดินเข้าไปนั่งพร้อมกับยกปิ่นโตขึ้นจัดวางจานเกี๊ยวทอดและซิ่งเหรินโต้ฟูอย่างดี
 
 “หม่อมฉันเห็นว่าพระองค์มีสุรากุ้ยฮวาชั้นเลิศแล้ว เช่นนั้นย่อมต้องมีแกล้มรสอร่อยหม่อมฉันจึงนำเกี๊ยวทอดและซิ่งเหรินโต้ฟูของโปรดหม่อมฉันมาถวายเพคะ”
 
 “ขอบใจพระสนมยิ่งนัก ดีเลย มาเถิดมาร่ำสุรากัน” บุรุษแลอัธยาศัยดีเอ่ยกับนางพลางรินสุราให้ “ฉลองแด่ค่ำคืนแรกของพวกท่านดีหรือไม่ ?”
 
 “ค่ำคืนแรก ? ท่านทราบ ?”
 
 “ย่อมต้องทราบ พระสนมเว่ยเจียเจี๋ยอวี๋ ยามนี้ข่าวลืมของท่านแพร่สะพัดนักทั้งข่าวที่ว่างซ่างกวนเหม่ยเหรินได้ค้างตำหนักเว่ยหยางเอย ท่านพี่เสด็จมาค้างตำหนักของท่านเอย สนุกปากคนนักแล”
 
 “เช่นนั้นแล้วจอกนี้หม่อมฉันคงต้องรินสู่ผืนพสุธา เพราะว่าหากเปรียบแล้วให้เอ่ยว่าหม่อมฉันนอนกอดหมอนข้างยังเข้าเค้ากว่านัก”
 
พระสนมเว่ยเจียเจี๋ยอวี๋ผู้เป็นตัวตนในข่าวลือเอ่ยก่อนจะจัดวางจานใบน้อยสำหรับตักแกล้มพักทานในจานของพวกเขาเอง ก่อนจะรินทิ้งใส่ปิ่นโตไม้อย่างนึกขบขันในโชคชะตาของตนเอง การกระทำนี้หากมองเป็นความประชดประชันก็ย่อมได้ทว่าสำหรับนางแล้วมันคือการยึดมั่นในตัวตนของนาง ศักดิ์ศรีของนาง ความจริงใจของนาง ว่านางยังคงเป็นสตรีบริสุทธิ์อยู่วันยังค่ำแม้ว่าจะนอนร่วมเตียงกับบุรุษผู้ได้ชื่อว่า สามีไร้พิธีกราบไหว้ฟ้าดินก็ตาม
 
ทางฉางซานเซียนหวางเห็นว่าบรรยากาศนับว่าไม่ดีนักจึงลุกขึ้นเดินไปประทับหลังกู่เจิงก่อนจะดีดเพื่อทดสอบเสียงของเส้นสายและเชิญชวนให้นางเลิกคิดถึงข่าวลือพวกนั้นและมาสุนทรีย์กับดนตรีตรงหน้า
 
 “เปิ่นหวางยังคงได้ยินอยู่เสมอว่าท่านมากปัญญาเพียงใดเช่นนั้นแล้วให้เกียรติเปิ่นหวางได้บรรเลงกู่เจิงประสานกับดนตรีของท่านได้หรือไม่ ?”
 
“ย่อมได้เพคะ”
 
เมื่อต้องการคลายความตึงเครียด หากปฏิเสธย่อมไม่เป็นการดีร่างเล็กที่นั่งมองบุรุษรูปงามไม่สร่างหายเชิญชวนร่วมละเล่นดนตรีให้เบิกบานจิตก็ลุกขึ้นไปหย่อนกายตรงหน้ากู่เจิงเพื่อประสานเสียงเล็กใส
 
 และปล่อยให้การสนทนาผ่านการประสานบทเพลงเป็นการสนทนาอันสวยงามแว่วดังคลุ้งทั่วอุทยานและมวลบุปผา

 

</div>
<div style="text-align: center;"> 
<img style="width: 75%;" src="https://i.imgur.com/LIeqPiH.png" border="0" alt=""> หลิว ชุ่น 
+5 พูดคุยประจำวัน 
+20 หัวดีโบนัสความสัมพันธ์ 
+25 ความสัมพันธ์ อาหารเกรดทอง + (+5) ชาหรือสุราก็ได้(ในเควสมีสุรานะ !!) 
(หากเป็นอาหารประเภทที่กำกับไว้ในคำอธิบายว่า อาหารปรุง ได้โบนัส +5 เพิ่ม)

 

+15 EXP สำหรับผู้ฟังข่าวลือ 
++ ข่าวลือPart 1 ++ 
หลายคืนมานี้ได้ยินกันหรือเปล่าพวกเจ้า ซ่างกวนเหม่ยเหรินดูเหมือนจะทำตัวอ่อนแอน่าสงสาร จนได้ปรนนิบัติฝ่าบาททั้งวันทั้งคืนที่ตำหนักเว่ยหยาง หรือฝ่าบาทจะทรงโปรดปรานนาง นั่นสิหรือราชวงศ์จะมีข่าวดีเร็ว ๆ นี้กันนะ
 
+15 EXP สำหรับผู้ฟังข่าวลือ 
++ ข่าวลือPart 2 ++ 
ดูเหมือนเว่ยเจียเจียยวี๋จะเป็นที่โปรดปรานฝ่าบาทมากกว่าซ่างกวนเหม่ยเหรินหรือเปล่านะ เจียยวี๋คนแรกของรัชสมัย และฝ่าบาทยังเสด็จไปประทับค้างคืนที่ตำหนักเถียนเซี่ย เป็นครั้งแรกอีกด้วย หรือเว่ยเจียเจียยวี๋จะเป็นพระสนมนางแรกที่ตั้งครรภ์มังกร !!!!

 

เมื่อไหร่ผมจะได้รักกับท่านฟูจวินที่แท้จริงของดวงใจผมเสียที  รักนะคะ หว่ออ้ายหนี่ ซารางเฮโย ฉางซานเซียนหวาง</div><div style="text-align: center;"> </div><div style="text-align: center;">@Admin  

</div>

</div>
<div style="color: rgb(255, 255, 255); height: 500px; background-image: url("https://i.imgur.com/hr6FYuR.png"); background-repeat: no-repeat; background-size: cover;"></div>

</div>
</div>
</div></div>

WeijiaLianhua โพสต์ 2024-7-28 20:48:17

หน้า: [1] 2

The Myth of Han's Archiver

อุทยานชุนเหอจิ่งหมิง