เว็บบอร์ด › เหลียงโจว › [เมืองซีตู]

Watcher โพสต์ 2025-9-8 10:44:07

[เมืองซีตู]

<style type="text/css">BODY{background:url("https://img2.pic.in.th/pic/A-seamless-repeating-illustration-pattern-with-a-simple-minimal-Gobi-Desert-theme-inspired-by-Chinese-landscapes-2.jpg"); background-attachment:fixed; }</style><style type="text/css">.head1 {background-color:none ;}.head2 {background-color:none ;}</style>


<div align="center" style="list-style-type: none;">

<style>
#boxsystem01 {
border-radius: 0 px;
border: 0 px double #996633;
padding: 30 px;
box-shadow: #996633 0px 0px 5 em;
background-image: url("https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/A-seamless-repeating-illustration-pattern-with-a-simple-minimal-Gobi-Desert-theme-inspired-by-Chinese-landscapes-1.jpg");}
</style>

<style>
#boxsystem02 {
width: 600px;
border-radius: 20px;
padding: 3px;
box-shadow: #996633 0px 0px 1em;
background-image: url("https://img2.pic.in.th/pic/A-minimalist-seamless-background-pattern-inspired-by-the-Gobi-Desert-designed-with-very-light-and-soft-desert-tonespale-sandy-beige-creamy-ochre-gentle-peach-and-muted-light-browns.-The-pattern-featur.jpg");}
</style>

<div id="boxsystem01">
<p><br></p><p><br><br></p><p><img src="https://img2.pic.in.th/pic/-2-26e813fd784ed5106.png" border="0"></p><p><br></p><font face="Browallia New"><br>
</font><center>
<div class="jedi0">
<style>
.jedi0 {
border-radius: 0 px;
background: url("https://img2.pic.in.th/pic/Create-a-digital-art-illustration-of-a-Han-Dynasty-Chinese-city-set-in-a-desert-landscape-2c5a72d8a229e2627.jpg") no-repeat;
box-shadow: 1px 1px 2px #996633, 0 0 25px #996633, 0 0 5px #996633;
-moz-border-radius:25px;
-webkit-border-radius:25px;
border-radius: 25 px;

height: 539px;
width: 800px;
image-size:cover;

background-repeat: no-repeat;
background-size:cover;
background-position: center center;

.tengah {
position: absolute;
}
</style>
</div>

</center>

<font face="Browallia New"><br><br>




</font><div id="boxsystem02">
<p><font style="" face="Browallia New"><font size="5" style="" color="#4169e1"><br></font></font></p><p dir="ltr" style="line-height:1.38;text-align: center;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-style: normal; font-variant: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><font style="" face="Kanit" size="6" color="#b47508"><b style="">เมืองซีตู </b></font></span></p><p><font face="Kanit" size="6" color="#b47508"><b><span id="docs-internal-guid-1b1d71d7-7fff-52da-26c3-00e402e95cda"></span></b></font></p><p dir="ltr" style="line-height:1.38;text-align: center;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><font face="Kanit" size="5" color="#b47508"><span style="white-space-collapse: preserve;"><b style="">ป้อมปราการแห่งทิศประจิม</b></span></font></p><p><font color="#000000" face="Kanit"><br></font></p><p style="text-align: center;"><font face="Kanit" size="4" color="#824517">เมืองซีตู&nbsp;ตั้งอยู่ในมณฑลเหลียงโจว ซึ่งอยู่ในเขตระเบียงเหอซีที่เชื่อมต้าฮั่นตอนในกับดินแดนทางตะวันตก&nbsp;เป็นจุดยุทธศาสตร์สำคัญบนเส้นทางสายไหม&nbsp;ซีตูมีลักษณะเป็นโอเอซิสกลางทะเลทรายกึ่งแห้งแล้งที่สามารถทำการเพาะปลูกได้ด้วยระบบชลประทานที่พัฒนาโดยทหารและแรงงานของรัฐ เมืองนี้ผลิตธัญพืชเป็นหลัก เช่น ข้าวฟ่าง ข้าวสาลี และถั่ว รวมถึงเป็นแหล่งเลี้ยงม้าซึ่งเป็นทรัพยากรสำคัญสำหรับการทหาร นอกจากจะเป็นศูนย์กลางการผลิตทางการเกษตรแล้ว ซีตูยังทำหน้าที่เป็นศูนย์กลางการค้าและคมนาคม เป็นสถานีพักของกองคาราวาน และเป็นด่านเก็บภาษีสำคัญของรัฐที่มีการแลกเปลี่ยนสินค้าต่าง ๆ การตั้งถิ่นฐานในเมืองนี้เป็นไปตามนโยบายถุนเถียน&nbsp;(นิคมการทหาร-การเกษตร) ซึ่งให้ทหารตั้งรกรากเพื่อทำเกษตรและปกป้องชายแดน นโยบายนี้ช่วยเสริมสร้างทั้งความมั่นคงทางทหารและฐานเศรษฐกิจ ทำให้จักรวรรดิฮั่นสามารถแผ่อิทธิพลและรักษาความปลอดภัยของเส้นทางการค้าในภูมิภาคนี้ได้อย่างยั่งยืน</font></p><div style="text-align: center;"><br></div><p><img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/b61c59ee114ed68acc7c4c11078c1263.png" border="0"></p><p><br></p>


</div><font face="Kanit"><font size="3"><font color="black">

<br><br><br><br>

</font></font></font><p></p></div><font face="Kanit"><font size="3"><font color="black"><b>

<br><br>

</b></font></font></font></div>

RongXiuying โพสต์ 2025-9-15 01:15:29

<p></p><p><font face="Kanit"><br></font></p><p></p><div align="center" style="list-style-type: none;">

<style>
#Xiuying01 {
    border-radius: 30px;
    border: 6px double #DAA520;
    padding: 3px;
    box-shadow: #DAA520 0px 0px 3em;
background-image: url("https://i.imgur.com/gmUaOyu.jpg");}
</style>

<style>
#Xiuying02 {
    width: 800px;
    border-radius: 20px;
    padding: 3px;
    box-shadow: #DAA520 0px 0px 1em;
    background-image: url("https://i.imgur.com/APTIUqY.png");}
</style>   


<style>
#Xiuying03 {
    width: 520px;
    border-radius: 20px;
    border: 6px double #DAA520;
    padding: 3px;
    box-shadow: #DAA520 0px 0px 3em;
    background-image: url("https://i.imgur.com/O01jmYP.png");}
</style>   


<div id="Xiuying01">
   <p>
      
<font face="Kanit"><br><br></font></p><div id="Xiuying02"><div style="text-align: center;"><font face="Kanit"><br></font></div><div style="text-align: center;"><font color="#fab452" face="Kanit" size="5"><b><br></b></font></div><div style="text-align: center;"><font face="Kanit" size="5" color="#ffa500"><div style=""><b><div style=""><div style=""><div style=""><div>วันที่ 14 ปาเยว่ รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11&nbsp;</div><div>ตลอดทั้งวัน</div></div></div></div><div style=""><span style="color: rgb(105, 105, 105);"><img src="https://i.imgur.com/VgeiQeN.png" border="0"></span></div></b></div></font></div><div style="text-align: center;"><br></div><div style="text-align: left;"><div style="text-align: center;"><div style="text-align: left;"><span id="docs-internal-guid-1099c606-7fff-e437-e745-a6bfcd8f8106"><font face="Kanit"><div style="text-align: center;"><div style="text-align: center;"><div style="text-align: left;"><div><font size="3">ดวงตะวันเพิ่งลับขอบฟ้าไปตั้งแต่ยังเดินทางไม่ถึงครึ่งทาง และดูเหมือนว่าทวยเทพจะเล่นตลกกับกองทัพของแม่ทัพฮั่วที่ประกอบด้วยทหารราบและทหารม้าอีกหลายร้อยชีวิต กองทัพเคลื่อนขบวนไปตามเส้นทางที่เต็มไปด้วยขี้เถ้าและกรวดหินที่จับตัวเป็นก้อนแข็ง จากเดิมที่วางแผนไว้ว่าจะถึงเมืองซีตูในเวลาค่ำ แต่ด้วยเหตุสุดวิสัยที่ต้องหยุดพักข้างทางเป็นระยะเพื่อช่วยเหลือเกวียนเสบียงคันหนึ่งที่เพลาหักและล้อหลุด ทำให้การเดินทางต้องล่าช้าออกไปอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ เสียงกลองที่ตีเป็นจังหวะหนักแน่นเพื่อปลุกขวัญและกำลังใจของเหล่าทหารยังคงดังอย่างต่อเนื่องตลอดทั้งคืน ดังก้องไปทั่วหุบเขาและโตรกผาที่เงียบงันจนน่าขนลุก ทำให้กองทัพหลักต้องเดินทางรอนแรมท่ามกลางความมืดมิดที่หนาวเหน็บ ภายใต้แสงดาวที่ริบหรี่ราวกับดวงตาที่เหนื่อยล้าของใครบางคน</font></div><div><font size="3"><br></font></div><div><font size="3">ในที่สุดกองทัพก็มาถึงสถานที่ตั้งค่ายพักชั่วคราวทางทิศเหนือของเมืองซีตูในช่วงบ่ายคล้อยของวันถัดไป แสงอาทิตย์ยามเย็นสาดส่องลงมากระทบหมวกเกราะเหล็กที่สะท้อนแสงเจิดจ้าของเหล่าทหารที่ยืนเรียงราย เผยให้เห็นดวงตาที่แดงก่ำและใบหน้าที่ซีดเซียวจากการไม่ได้หลับไม่ได้นอนมาตลอดทั้งคืน ทุกคนเคลื่อนไหวอย่างเชื่องช้าและไร้เรี่ยวแรง ราวกับหุ่นกระบอกที่ถูกตัดเชือก เสียงพูดคุยที่เคยมีก็เงียบหายไป เหลือไว้เพียงเสียงหอบหายใจที่หนักอึ้งและความเหนื่อยล้าที่ปกคลุมไปทั่วทั้งค่าย กลิ่นดินเปียกผสมกับกลิ่นเหงื่อไคลของเหล่าทหารที่โชกชุ่ม เสียดแทงจมูกจนรู้สึกหวิว</font></div><div><font size="3"><br></font></div><div><font size="3">ซิ่วอิงเดินกะเผลกเข้ามาในค่ายพักช้ากว่าคนอื่นเล็กน้อย ฝ่าเท้าของนางเสียดสีกับรองเท้าหนังจนเริ่มมีอาการบวมและปวดแสบปวดร้อนขึ้นมาจนแทบทนไม่ไหว นางรู้สึกราวกับว่ากำลังแบกหินก้อนใหญ่ไว้ที่ข้อเท้าตลอดเวลา เมื่อแม่ทัพหนุ่มฮั่วชวี่ปิ้งอนุญาตให้แยกย้ายกันพักผ่อน ซิ่วอิงก็ทรุดตัวลงนั่งข้างกำแพงดินที่อยู่ใกล้ที่สุดอย่างหมดแรง ร่างกายของนางปวดเมื่อยไปทุกส่วนราวกับถูกทุบด้วยค้อน แสงอาทิตย์สุดท้ายสาดส่องลงมากระทบดวงหน้าของซิ่วอิง ทำให้เห็นเงาของขนตาที่ทอดลงยาวเหยียด นางหลับตาลงอย่างช้า ๆ เพื่อซ่อนความอ่อนล้าในดวงตาที่บวมช้ำของตัวเอง ลมหายใจที่แผ่วเบาราวกับนกที่กำลังจะหมดแรง และจังหวะหัวใจที่เต้นช้าลงก็บอกกับนางว่า ถึงเวลาแล้วที่จะต้องพักผ่อน</font></div><div><font size="3"><br></font></div><div><font size="3">ทันใดนั้นนางก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นมาจากด้านหลัง&nbsp;</font></div><div><font size="3"><br></font></div><div><font size="3"><font color="#556b2f">"ลูกพี่เหนื่อยมากไหม ดื่มน้ำก่อน" </font>นางลืมตาขึ้นมามอง ก็พบว่าเป็นเกาเหยียนที่นั่งอยู่ไม่ไกลจากนาง เขานั่งพิงกำแพงดินในลักษณะเดียวกับนาง ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยคราบเหงื่อไคลและฝุ่นดิน ดวงตาของเขาแดงก่ำและตาโหลอย่างเห็นได้ชัด ซิ่วอิงรับน้ำมาดื่มหมดภายในรวดเดียว</font></div><div><font size="3"><br></font></div><div><font size="3"><font color="#008080">"เหนื่อยจนอยากจะหลับลงตรงนี้เลย"</font> นางตอบกลับไปอย่างตรงไปตรงมา โดยที่เสียงนั้นแหบพร่าจนแทบจะไม่ได้ยิน&nbsp;</font></div><div><font size="3"><br></font></div><div><font size="3"><font color="#556b2f">"ข้าก็เช่นกัน...ไม่เคยคิดเลยว่าการเดินทางจะยากลำบากถึงเพียงนี้" </font>เกาเหยียนยิ้มอย่างอ่อนแรงจนดูเหมือนรอยยิ้มนั้นจะไม่ได้มาจากใบหน้าของเขา</font></div><div><font size="3"><br></font></div><div><font size="3"><font color="#008080">“เจ้าคิดว่าการเดินทางเป็นส่วนหนึ่งของการรบหรือเปล่า?” </font>ซิ่วอิงถามขึ้นมาอย่างใคร่ครวญ<font color="#008080"> “ข้าคิดว่ามันเป็นส่วนที่ยากที่สุดเลย”</font></font></div><div><font size="3"><br></font></div><div><font size="3"><font color="#556b2f">“ข้าก็คิดเช่นนั้น”</font> เกาเหยี่ยนกล่าว <font color="#556b2f">“มันเหมือนกับการต่อสู้กับตัวเอง การเอาชนะความเหนื่อยล้าและข้อจำกัดของร่างกายที่พวกเราไม่เคยคิดว่าจะต้องเผชิญมาก่อน การเดินทางทำให้เราได้เรียนรู้ว่าความแข็งแกร่งไม่ได้มาจากอาวุธ แต่มาจากจิตใจว่าจะทนไปได้สักแค่ไหน”</font></font></div><div><font size="3"><br></font></div><div><font size="3"><font color="#008080">“เจ้าพูดถูก”</font> ซิ่วอิงกล่าว <font color="#008080">“เมื่อคืนนี้ขณะที่เดินทาง ข้าได้แต่มองไปยังขุนเขาและท้องฟ้าที่ไม่คุ้นเคย ข้าไม่แน่ใจเลยว่าจะสามารถไปถึงจุดหมายได้หรือเปล่า”</font></font></div><div><font size="3"><br></font></div><div><font size="3"><font color="#556b2f">“ข้าก็รู้สึกเช่นนั้น”</font> ทหารหนุ่มพยักหน้าอย่างเห็นด้วย <font color="#556b2f">“บางทีข้าก็แอบคิดว่าเป็นโจรภูเขาก็ดีอยู่แล้วทำไมข้าต้องมาลำบากเดินทางไกลกับกองทัพด้วยนะ”</font></font></div><div><font size="3"><br></font></div><div><font size="3">ซิ่วอิงเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนขึ้น&nbsp;</font></div><div><font size="3"><br></font></div><div><font size="3" color="#008080">“เอาน่า…แต่เราก็ผ่านมาได้แล้วไม่ใช่หรือไง ตอนที่เดินทางไปที่ฉีเหลียงซานไงพวกเราอึดจะตาย!”</font></div><div><font size="3"><br></font></div><div><font size="3">เกาเหยียนยิ้มกว้างขึ้น&nbsp;</font></div><div><font size="3"><br></font></div><div><font size="3" color="#556b2f">“ใช่แล้วลูกพี่! และในตอนนี้เราก็กำลังจะได้พักผ่อนอย่างเต็มที่เพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการเดินทางในวันพรุ่งนี้”</font></div><div><font size="3"><br></font></div><div><font size="3"><font color="#008080">“หวังว่าขาของพวกเราจะยังใช้การได้เมื่อถึงตอนนั้นนะ” </font>ซิ่วอิงกล่าวติดตลก</font></div><div><font size="3"><br></font></div><div><font size="3"><font color="#556b2f">“ข้าก็หวังเช่นนั้นเหมือนกัน!” </font>เกาเหยียนหัวเราะเบา ๆ&nbsp;</font></div><div><font size="3"><br></font></div><div><font size="3">เมื่อดวงตะวันลับขอบฟ้าไปแล้ว ความหนาวเย็นของยามค่ำคืนก็เริ่มเข้าปกคลุม เสียงพูดคุยและเสียงหัวเราะของเหล่าทหารดังขึ้นมาอีกครั้งหลังจากที่ทุกคนได้รับเสบียงอาหารและน้ำดื่มที่ขาดแคลนมาตลอดการเดินทางข้ามคืน ซิ่วอิงเงยหน้าขึ้นมองไปยังแม่ทัพฮั่ว ที่ยังคงยืนอยู่ตรงจุดเดิมเหมือนรูปปั้น เขาไม่ได้นั่งพักผ่อนเหมือนคนอื่น ๆ แม้แต่เสื้อเกราะของเขาก็ยังคงสวมใส่ ใบหน้าของเขาที่ถูกแสงไฟสลัว ๆ ส่องกระทบยังคงเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นไม่เปลี่ยนแปลง แววตาที่คมกริบคู่นั้นกวาดมองไปทั่วค่ายเพื่อตรวจดูความเรียบร้อยของกองทัพ ราวกับเหยี่ยวที่เฝ้าระวังเหยื่ออยู่ตลอดเวลา ทุกการเคลื่อนไหวของเขาบ่งบอกถึงความรับผิดชอบอันยิ่งใหญ่ที่เขามีต่อกองทัพนี้</font></div><div><font size="3"><br></font></div><div><font size="3">ซิ่วอิงก้มลงมองอาหารในมือของตัวเองแล้วยิ้มออกมาบาง ๆ แม้จะเหนื่อยล้าเพียงใด แต่ในตอนนี้พวกเขาก็ปลอดภัยแล้ว นางเงยหน้าขึ้นมองไปยังดวงจันทร์ที่ส่องแสงนวลตาอยู่เบื้องบน แล้วรู้สึกได้ว่าภาระอันหนักอึ้งที่เคยแบกไว้ในใจเริ่มเบาลงบ้างแล้ว เพราะอย่างน้อยในยามนี้นางก็ไม่ได้ต่อสู้รบราฆ่าฟันอีกต่อไป</font></div><div><font size="3"><br></font></div><div><font size="3">บทสนทนาเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ กลับทำให้ซิ่วอิงรู้สึกอบอุ่นในใจอย่างประหลาด นางหันไปมองเกาเหยียนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เขาเริ่มกินอาหารด้วยความหิวโหยอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน ซิ่วอิงยิ้มออกมาบาง ๆ แล้วเริ่มกินอาหารของตัวเองบ้าง ความเหนื่อยล้าที่เคยมีนั้นหายไปจนหมดสิ้น เหลือไว้เพียงความหวังเล็ก ๆ ในใจที่จะได้กลับไปหาพี่น้องและสหายที่รอคอยอยู่เบื้องหลัง และในตอนนี้นางก็แน่ใจแล้วว่าอย่างน้อยบนเส้นทางที่เต็มไปด้วยความยากลำบากนี้ นางก็มีสหายร่วมทัพอยู่เคียงข้างเสมอ</font></div><div><font size="3"><br></font></div><div><br></div><div><br></div></div></div></div><div style="text-align: center;"><div style="text-align: center;"><font color="#ff0000" size="4"><span style="white-space-collapse: preserve;"><b>เดินทางถึงเมืองซีตู</b></span></font></div><div style="text-align: center;"><br></div><div style="text-align: center;"><font style=""><b style="color: rgb(255, 0, 0); font-size: large; white-space-collapse: preserve;"></b></font></div><div><br></div></div><div style="text-align: center;">@Watcher&nbsp; &nbsp;<br><br></div></font></span></div></div></div><p>

</p>


</div><font face="Kanit"><font size="3"><font color="black">

<br>

</font></font></font><p></p></div><font face="Kanit"><font size="3"><font color="black"><b>

<br><br>

</b></font></font></font></div>

RongXiuying โพสต์ 2025-9-16 01:59:49

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย RongXiuying เมื่อ 2025-9-16 02:00 <br /><br /><p></p><p><font face="Kanit"><br></font></p><p></p><div align="center" style="list-style-type: none;">

<style>
#Xiuying01 {
    border-radius: 30px;
    border: 6px double #DAA520;
    padding: 3px;
    box-shadow: #DAA520 0px 0px 3em;
background-image: url("https://i.imgur.com/gmUaOyu.jpg");}
</style>

<style>
#Xiuying02 {
    width: 800px;
    border-radius: 20px;
    padding: 3px;
    box-shadow: #DAA520 0px 0px 1em;
    background-image: url("https://i.imgur.com/APTIUqY.png");}
</style>   


<style>
#Xiuying03 {
    width: 520px;
    border-radius: 20px;
    border: 6px double #DAA520;
    padding: 3px;
    box-shadow: #DAA520 0px 0px 3em;
    background-image: url("https://i.imgur.com/O01jmYP.png");}
</style>   


<div id="Xiuying01">
   <p>
      
<font face="Kanit"><br><br></font></p><div id="Xiuying02"><div style="text-align: center;"><font face="Kanit"><br></font></div><div style="text-align: center;"><font color="#fab452" face="Kanit" size="5"><b><br></b></font></div><div style="text-align: center;"><font face="Kanit" size="5" color="#ffa500"><div style=""><b><div style=""><div style=""><div style=""><div>วันที่ 15 ปาเยว่ รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11&nbsp;</div><div>ตลอดทั้งวัน</div></div></div></div><div style=""><span style="color: rgb(105, 105, 105);"><img src="https://i.imgur.com/VgeiQeN.png" border="0"></span></div></b></div></font></div><div style="text-align: center;"><br></div><div style="text-align: left;"><div style="text-align: center;"><div style="text-align: left;"><span id="docs-internal-guid-1099c606-7fff-e437-e745-a6bfcd8f8106"><font face="Kanit"><div style="text-align: center;"><div style="text-align: center;"><div style="text-align: left;"><div><div><font size="3">อรุณเบิกฟ้า แสงเงินยวงของดวงอาทิตย์ยามเช้าสาดส่องจากขอบฟ้าทางทิศตะวันออก ขับไล่ความมืดมิดและไอหนาวเหน็บยามราตรีให้จางหายไปจนสิ้น เหลือไว้เพียงความสดชื่นยามเช้าที่ปกคลุมไปทั่วท้องทุ่งกว้าง ซิ่วอิงตื่นขึ้นมาด้วยร่างกายที่ปวดร้าวไปทุกส่วนจากการเดินทาง แต่จิตใจของนางกลับแจ่มใสและเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น ตั้งแต่เมื่อคืนที่ได้พูดคุยกับเกาเหยียน นางรู้สึกว่าได้ปลดปล่อยความหนักอึ้งในใจที่แบกรับมาตลอดการเดินทางได้บ้างแล้ว และในเช้าวันนี้ นางจึงเลือกที่จะเดินออกห่างจากค่ายเล็กน้อยมาที่ลำธารสายเล็ก ๆ ที่ไหลลดเลี้ยวเคียงข้างกับเส้นทางเดินทัพมาตั้งแต่เมื่อวาน</font></div><div><font size="3"><br></font></div><div><font size="3">เสียงน้ำไหลเอื่อย ๆ กระทบกับโขดหินอย่างอ่อนโยน สร้างเสียงกระซิบที่แผ่วเบาเหมือนบทเพลงขับกล่อมธรรมชาติยามเช้า ซิ่วอิงย่อตัวลง ใช้มือวักน้ำที่เย็นเฉียบขึ้นมาล้างหน้าล้างตา ความสดชื่นของสายน้ำที่สัมผัสผิวกายปลุกเร้าให้ความรู้สึกเหนื่อยล้าที่ยังตกค้างค่อย ๆ จางหายไปทีละน้อย นางแหงนหน้าขึ้นมองท้องฟ้าที่เริ่มเปลี่ยนเป็นสีทองอร่าม ดวงอาทิตย์กลมโตค่อย ๆ โผล่พ้นจากทิวเขาที่อยู่ไกลลิบ ส่งรังสีอบอุ่นลงมาขับไล่ไอเย็นยามเช้าที่ปกคลุมพื้นดิน</font></div><div><font size="3"><br></font></div><div><font size="3">เมื่อรู้สึกสดชื่นเต็มที่แล้ว ซิ่วอิงก็เลือกที่จะใช้ก้อนหินเล็ก ๆ ที่มีอยู่มากมายรอบลำธารมาวางเรียงซ้อนกันเป็นเจดีย์เล็ก ๆ อย่างตั้งใจ นางวางก้อนหินแต่ละก้อนอย่างประณีตราวกับกำลังสร้างสรรค์งานศิลปะที่ละเอียดอ่อนและสวยงาม เมื่อกองหินซ้อนกันขึ้นไปจนเป็นเจดีย์เล็ก ๆ ที่มั่นคงแล้ว ซิ่วอิงก็ก้มตัวลงเล็กน้อย พนมมือขึ้นอธิษฐานเบา ๆ แต่เต็มไปด้วยพลังแห่งศรัทธาที่ล้นเหลือ</font></div><div><font size="3"><br></font></div><div><font size="3" color="#008080">“ข้าแต่สัจเทพอี๋เหอ ผู้ทรงอำนาจแห่งแดนเทพ ข้าขออัญเชิญพลังของท่านมาสถิตในกาย เพื่อปลดล็อกขีดจำกัดและก้าวสู่ศักยภาพที่แท้จริง ขอให้พรแห่งท่านนำพาข้าไปสู่ความแข็งแกร่งอันไร้ขีดจำกัด!”</font></div><div><font size="3"><br></font></div><div><font size="3">ประโยคสุดท้ายที่นางเอ่ยออกมาเต็มไปด้วยความหนักแน่นและมุ่งมั่น นางหลับตาลงนึกถึงพี่น้องและสหายที่รอคอยการกลับไปของนางที่เมืองหลวง หลังจากที่นางลืมตาขึ้นอีกครั้ง ความหวังที่เคยริบหรี่ก็สว่างวาบขึ้นมาในใจอีกครั้งหนึ่ง ซิ่วอิงเหลือบมองเจดีย์หินที่ตัวเองสร้างขึ้นมาด้วยรอยยิ้มบาง ๆ ก่อนจะเดินกลับไปยังค่ายที่อยู่ไม่ไกลจากบริเวณนี้</font></div><div><font size="3"><br></font></div><div><font size="3">ระหว่างทางกลับค่าย นางได้ยินเสียงกลองที่ดังขึ้นเป็นจังหวะหนักแน่นเหมือนยามออกศึก เสียงนี้คือเสียงปลุกขวัญและกำลังใจของเหล่าทหารให้พร้อมสำหรับการเดินทางต่อ เมื่อซิ่วอิงกลับมาถึงค่ายพักก็พบว่าทหารทั้งหมดกำลังเตรียมตัวเดินทางเพื่อมุ่งหน้าไปยังเมืองหยุนอู่ซึ่งเป็นจุดพักต่อไปในเส้นทางของการเดินทางกลับฉางอัน แม่ทัพหนุ่มฮั่วชวี่ปิ้งยังคงยืนนิ่งอยู่ที่ตำแหน่งเดิมราวกับรูปปั้น เขาหันมาสบตากับซิ่วอิงเพียงครู่เดียว ก่อนจะเบือนหน้ากลับไปมองกองทัพที่เริ่มตั้งขบวนเตรียมพร้อมแล้ว ซิ่วอิงรู้สึกได้ว่าการเดินทางครั้งนี้จะไม่ง่ายอย่างที่คิด แต่ในใจของนางก็เต็มไปด้วยความมุ่งมั่นที่ไม่เคยมีมาก่อน</font></div><div><font size="3"><br></font></div><div><font size="3">กองทัพขนาดใหญ่ประกอบไปด้วยทหารม้าและทหารราบจำนวนมากเคลื่อนตัวไปบนเส้นทางที่ตัดผ่านทุ่งกว้างใหญ่ไพศาลที่แห้งแล้ง ดวงอาทิตย์เริ่มสูงขึ้นอย่างช้า ๆ ฉายแสงจ้าลงมาบนพื้นดินที่แห้งแล้งและแตกระแหงเป็นริ้วยาวตลอดเส้นทาง อากาศเริ่มอบอ้าวขึ้นมาอย่างรวดเร็ว เสียงฝีเท้าของเหล่าทหารและเสียงกีบม้าที่กระทบกับพื้นดินยังคงดังเป็นจังหวะอย่างสม่ำเสมอ ก่อให้เกิดกลุ่มฝุ่นทรายขนาดใหญ่ลอยฟุ้งขึ้นในอากาศ ปกคลุมไปทั่วทั้งกองทัพจนแทบมองอะไรไม่เห็น</font></div><div><font size="3"><br></font></div><div><font size="3">ซิ่วอิงเดินอยู่ท่ามกลางกลุ่มทหารราบที่เดินเท้า ท่ามกลางความร้อนระอุของแสงแดด ร่างกายของนางรู้สึกราวกับกำลังถูกย่างอยู่บนกองไฟ เหงื่อไหลซึมออกมาจากทุกรูขุมขนจนเสื้อผ้าเปียกชุ่มจนเป็นวงกว้าง ฝุ่นทรายที่ลอยฟุ้งขึ้นในอากาศเกาะอยู่ตามใบหน้าและร่างกายของทหารทุกคนจนดูมอมแมมไปหมด ขาของนางเริ่มปวดร้าวขึ้นมาอีกครั้ง รองเท้าหนังที่เคยใส่สบายกลับรู้สึกคับแน่นและเสียดสีจนรู้สึกเจ็บแสบไปทั่วฝ่าเท้า นางต้องพยายามกัดฟันเดินต่อไปด้วยความอดทน</font></div><div><font size="3"><br></font></div><div><font size="3">ท่ามกลางความเหนื่อยล้าที่ปกคลุมไปทั่วทั้งกองทัพ ซิ่วอิงเงยหน้าขึ้นมองไปยังแม่ทัพหนุ่มฮั่วชวี่ปิ้งที่ขี่ม้านำทัพอยู่ไม่ไกลจากจุดที่นางอยู่ ชุดเกราะเหล็กของเขาที่สะท้อนแสงอาทิตย์นั้นดูเจิดจ้าและทรงพลังราวกับกำลังมีพลังบางอย่างที่เหนือธรรมชาติ นางเห็นเพียงแผ่นหลังที่ตั้งตรงและทรงพลังของเขาที่ไม่เคยแม้แต่จะหันกลับมามองด้านหลังเลยสักครั้ง เขานำพาเหล่าทหารรุดหน้าไปข้างหน้าอย่างไม่ลดละ ดวงตาที่คมกริบของเขาคงกวาดมองไปข้างหน้าอย่างมุ่งมั่นอยู่ตลอดเวลา ราวกับว่าเขาไม่ได้รู้สึกเหน็ดเหนื่อยหรือร้อนรนเลยแม้แต่น้อย ความแข็งแกร่งของเขาเป็นเหมือนพลังงานที่ขับเคลื่อนให้กองทัพทั้งหมดสามารถก้าวเดินต่อไปข้างหน้าได้ในยามที่ทุกคนกำลังจะหมดแรง</font></div><div><font size="3"><br></font></div><div><font size="3">ซิ่วอิงก้มหน้าลงมองพื้นดินที่แตกระแหง แล้วพยายามเดินต่อไปอย่างไม่ท้อถอย แม้เส้นทางจะยาวไกลและเต็มไปด้วยอุปสรรคเพียงใด นางก็รู้ดีว่าไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องมุ่งหน้าต่อไป เสียงกลองยังคงดังเป็นจังหวะอยู่ตลอดเวลา ราวกับเสียงเต้นของหัวใจที่ยังคงเต้นต่อไปอย่างไม่หยุดยั้ง ทุกย่างก้าวที่เดินไปข้างหน้าคือการต่อสู้กับความอ่อนแอของตัวเอง แม้จะรู้สึกท้อแท้เพียงใด นางก็ยังคงก้าวเดินต่อไปอย่างช้า ๆ และมั่นคง</font></div><div><font size="3"><br></font></div><div><font size="3">ในที่สุดเมื่อเดินทางไปจนถึงจุดพักกลางวัน ซิ่วอิงก็ทรุดตัวลงนั่งพักอย่างหมดแรง ร่างกายของนางปวดเมื่อยไปทั้งตัวราวกับถูกทุบตีด้วยไม้ น้ำในกระบอกไม้ไผ่หมดลงไปนานแล้ว คอของนางแห้งผากจนแทบจะไม่มีเสียงออกมา ดวงตาของนางมองไปยังเหล่าทหารที่พากันทรุดตัวลงนั่งพักกันอย่างกระจัดกระจาย ใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยคราบเหงื่อไคลและฝุ่นดินนั้นสะท้อนให้เห็นถึงความเหน็ดเหนื่อยและความยากลำบากที่ทุกคนต้องเผชิญมาตลอดทั้งการเดินทาง ซิ่วอิงคิดถึงฉางอัน คิดถึงเพื่อนร่วมค่ายคนอื่น ๆ ที่ไม่ได้เดินทางมาด้วยกันในครั้งนี้ ความคิดถึงเหล่านี้เป็นเหมือนพลังขับเคลื่อนให้นางลุกขึ้นสู้และเดินต่อไป</font></div><div><font size="3"><br></font></div><div><font size="3"><font color="#556b2f">“ลูกพี่! เป็นอย่างไรบ้าง”</font> เสียงของเกาเหยียนดังขึ้นมาด้านหลังของนางพร้อมกับยื่นกระบอกไม้ไผ่ที่ยังคงมีน้ำเหลืออยู่ให้ ซิ่วอิงรับกระบอกมาแล้วดื่มจนหมดในรวดเดียว เกาเหยียนนั่งลงข้าง ๆ และมองไปยังกลุ่มทหารที่กำลังพักผ่อน</font></div><div><font size="3" color="#008080"><br></font></div><div><font size="3"><font color="#008080">“ข้าว่าเราคงได้พักผ่อนอีกไม่นานหรอก” </font>เกาเหยียนกล่าวเสียงเรียบ<font color="#008080"> “ท่านแม่ทัพคงต้องการจะไปถึงเมืองหยุนอู่ให้เร็วที่สุด”</font></font></div><div><font size="3"><br></font></div><div><font size="3">ซิ่วอิงพยักหน้าอย่างเห็นด้วย สายตาของนางมองไปยังแผ่นหลังของฮั่วชวี่ปิ้งที่กำลังยืนสั่งการเหล่าทหารม้าอยู่ไม่ไกลจากจุดที่พวกนางนั่งพัก เขายังคงดูไม่เหน็ดเหนื่อยเลยแม้แต่น้อย ใบหน้าของเขายังคงเรียบเฉยและไร้อารมณ์ใด ๆ ราวกับว่าความเหน็ดเหนื่อยนั้นเป็นสิ่งที่อยู่เหนือการควบคุมของเขา</font></div><div><font size="3" color="#008080"><br></font></div><div><font size="3"><font color="#008080">“เขายังคงมุ่งมั่นและแข็งแกร่งเหมือนเดิมเลยนะ” </font>ซิ่วอิงกล่าวขึ้นมาเบา ๆ</font></div><div><font size="3"><br></font></div><div><font size="3"><font color="#556b2f">“ใช่แล้ว” </font>เกาเหยียนยิ้มอย่างอ่อนแรง <font color="#556b2f">“เขาเป็นผู้บัญชาการที่ยอดเยี่ยมจริง ๆ”</font></font></div><div><font size="3"><br></font></div><div><font size="3">ท่ามกลางแสงแดดที่แผดเผาจนพื้นดินแตกระแหง ฝุ่นทรายสีน้ำตาลลอยฟุ้งปกคลุมไปทั่วท้องฟ้าที่เคยเป็นสีคราม ซิ่วอิงและเกาเหยียนนั่งอยู่ใต้ร่มเงาของต้นไม้ใหญ่ที่แกร็นเกรียมเพียงไม่กี่ต้นที่ยังคงยืนหยัดต้านทานความร้อนแรงของธรรมชาติอยู่ได้อย่างน่าอัศจรรย์ พวกเขานั่งพักเพียงไม่กี่ชั่วยามเพื่อเติมพลังให้ร่างกายที่อ่อนล้า ก่อนที่จะลุกขึ้นเพื่อเตรียมตัวเดินทางต่อ</font></div><div><font size="3"><br></font></div><div><font size="3">เมื่อเสียงสัญญาณดังขึ้นอีกครั้ง ซิ่วอิงและเกาเหยียนก็รีบไปรวมตัวกับกองทัพที่กำลังจะเคลื่อนขบวนแล้ว ทหารทุกคนล้วนมีสีหน้าที่เหนื่อยล้า แต่แววตาของพวกเขายังคงเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นที่จะเดินไปข้างหน้าและกลับไปยังฉางอันให้ได้ ความคิดถึงบ้าน ความคิดถึงคนที่รอคอยเป็นเหมือนพลังขับเคลื่อนที่สำคัญที่สุดสำหรับพวกเขาในยามนี้</font></div><div><font size="3"><br></font></div><div><font size="3">แม่ทัพฮั่วชวี่ปิ้งยังคงนำทัพอยู่ด้านหน้าในตำแหน่งเดิม ดวงตาที่คมกริบของเขายังคงจดจ่ออยู่กับเบื้องหน้าไม่เคยหันกลับมามองด้านหลังเลยแม้แต่น้อย เขานำพาเหล่าทหารบุกตะลุยไปบนเส้นทางที่ร้อนระอุและเต็มไปด้วยอุปสรรค เสียงฝีเท้าของทหารและเสียงกีบม้าที่กระทบกับพื้นดินยังคงดังเป็นจังหวะอย่างสม่ำเสมอ ก่อให้เกิดกลุ่มฝุ่นทรายขนาดใหญ่ลอยฟุ้งขึ้นในอากาศปกคลุมไปทั่วทั้งกองทัพจนแทบจะมองไม่เห็นแม้แต่คนข้างหน้า</font></div><div><font size="3"><br></font></div><div><font size="3">ยามบ่ายของวันนั้นอากาศร้อนระอุยิ่งกว่าช่วงเช้าที่ผ่านมาหลายเท่า ซิ่วอิงรู้สึกได้ว่าร่างกายของนางเริ่มใกล้จะถึงขีดจำกัดแล้ว ขาของนางปวดร้าวไปหมด รองเท้าหนังคู่เก่าที่เคยใส่สบายกลับรู้สึกคับแน่นและเสียดสีจนเลือดซึมออกมาจากเท้าทั้งสองข้าง ความกระหายน้ำถาโถมเข้ามาอย่างรวดเร็ว ซิ่วอิงได้แต่กลืนน้ำลายที่เหนียวหนืดลงไปในลำคอที่แห้งผากของตัวเองเพื่อบรรเทาอาการกระหายน้ำที่รุนแรงขึ้นเรื่อยๆ นางหันไปมองรอบ ๆ ก็เห็นว่าทหารหลายคนก็มีอาการไม่ต่างจากนาง บางคนถึงกับทรุดตัวลงนั่งกับพื้นด้วยความอ่อนเพลีย แต่ก็ต้องรีบลุกขึ้นมาเดินต่อเพราะไม่อยากเป็นภาระของคนอื่น ๆ</font></div><div><font size="3"><br></font></div><div><font size="3">ฮั่วชวี่ปิ้งยังคงนำทัพไปข้างหน้าอย่างไม่ลดละ ร่างของเขาดูราวกับหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกับม้าสีขาวที่นั่งอยู่จนไม่อาจแยกจากกันได้เลย ชุดเกราะสีเงินของเขาเปล่งประกายเจิดจ้าท่ามกลางแสงอาทิตย์ที่ร้อนแรง ซิ่วอิงมองไปยังแผ่นหลังอันมั่นคงของเขาด้วยสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความชื่นชมและศรัทธาในตัวของเขาอย่างเต็มเปี่ยม นางไม่รู้ว่าความแข็งแกร่งอันไร้ขีดจำกัดนี้มาจากไหน แต่ในใจของนางก็คิดว่า หากสามารถแข็งแกร่งได้อย่างเขาเพียงครึ่งหนึ่ง นางก็คงสามารถกลับไปยังฉางอันได้อย่างแน่นอน</font></div><div><font size="3"><br></font></div><div><font size="3">ในที่สุดเมื่อเดินทางไปได้อีกหลายชั่วยาม เสียงสัญญาณก็ดังขึ้นมาอีกครั้งเป็นสัญญาณให้กองทัพทั้งหมดหยุดพักแรมค้างคืน เมื่อเสียงกลองสิ้นสุดลง ซิ่วอิงก็ทรุดตัวลงนั่งกับพื้นอย่างหมดแรง ร่างกายของนางปวดร้าวไปทั้งตัวจนแทบจะขยับตัวไม่ได้เลย นางเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าที่เริ่มเปลี่ยนเป็นสีส้มอ่อน ๆ แล้วก็ต้องแปลกใจที่แม่ทัพหนุ่มไม่ได้หยุดพักเหมือนคนอื่น ๆ เขายังคงขี่ม้าออกไปสำรวจเส้นทางข้างหน้าเพียงลำพังด้วยท่าทางที่มุ่งมั่นและแข็งแกร่งเหมือนเดิม</font></div><div><font size="3"><br></font></div><div><font size="3">ในคืนนั้นบรรยากาศของค่ายพักแรมเต็มไปด้วยความเงียบสงบ มีเพียงแค่เสียงของกองไฟที่ดังเปรี๊ยะ ๆ และเสียงพูดคุยของเหล่าทหารที่ดังขึ้นมาเพียงแผ่วเบาเท่านั้น ซิ่วอิงและเกาเหยียนช่วยกันกินอาหารแห้งและน้ำที่เหลือเพียงเล็กน้อยเพื่อประทังชีวิต เกาเหยียนรู้สึกเห็นใจซิ่วอิงเป็นอย่างมากจึงได้เอ่ยขึ้นมาว่า</font></div><div><font size="3" color="#556b2f"><br></font></div><div><font size="3" color="#556b2f">“ลูกพี่อย่าเพิ่งท้อนะ อีกไม่นานเราก็จะถึงเมืองหยุนอู่แล้ว”</font></div><div><font size="3"><br></font></div><div><font size="3">ซิ่วอิงพยักหน้าอย่างเห็นด้วย&nbsp;</font></div><div><font size="3"><br></font></div><div><font size="3" color="#008080">“ข้าไม่ได้ท้อแท้หรอก เพียงแต่รู้สึกเหนื่อยล้าเพียงเท่านั้น”</font></div><div><font size="3"><br></font></div><div><font size="3">คืนนั้นอากาศหนาวเหน็บกว่าทุกคืนที่ผ่านมา ซิ่วอิงตื่นขึ้นกลางดึกเพราะรู้สึกหนาวจนร่างกายสั่นเทาไปหมด นางหันไปมองรอบ ๆ ก็เห็นว่าทุกคนกำลังนอนหลับกันอย่างเงียบสงบ มีเพียงแค่ยามที่กำลังเฝ้าเวรเท่านั้นที่ยังคงยืนตระหง่านอยู่ ซิ่วอิงลุกขึ้นจากที่นอนแล้วเดินไปที่กองไฟเพื่อผิงไฟคลายหนาว ในขณะที่นางกำลังนั่งอยู่ นางก็ได้ยินเสียงฝีเท้าที่ดังขึ้นมาอย่างแผ่วเบา</font></div><div><font size="3"><br></font></div><div><font size="3">ซิ่วอิงหันไปมองก็พบกับฮั่วชวี่ปิ้งที่กำลังเดินเข้ามาใกล้กองไฟในชุดเสื้อผ้าธรรมดาที่ไม่ใช่ชุดเกราะหนัก ๆ เหมือนทุกครั้ง เขาไม่ได้มองมาที่นาง แต่เดินไปหยิบกิ่งไม้แห้งแล้วโยนเข้ากองไฟอย่างเงียบ ๆ ซิ่วอิงไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่นั่งเงียบ ๆ อยู่ข้าง ๆ เขาเท่านั้น บรรยากาศรอบข้างเต็มไปด้วยความเงียบสงบจนได้ยินเพียงแค่เสียงลมหายใจของทั้งสองคนเท่านั้น</font></div><div><font size="3"><br></font></div><div><font size="3">ซิ่วอิงรู้สึกถึงความอบอุ่นบางอย่างที่แผ่ออกมาจากตัวของเขา ฮั่วชวี่ปิ้งหันมาสบตากับซิ่วอิงเพียงครู่เดียว ก่อนที่จะลุกขึ้นเดินจากไปอย่างเงียบ ๆ ซิ่วอิงยังคงนั่งอยู่ที่เดิม ปล่อยให้ความรู้สึกอบอุ่นนั้นโอบล้อมรอบตัว ก่อนจะกลับไปที่นอนเพื่อพักผ่อน</font></div></div><div><br></div><div><br></div><div><br></div></div></div></div><div style="text-align: center;"><div style="text-align: center;"><font color="#ff0000" size="4"><span style="white-space-collapse: preserve;"><b>ออกจากเมืองซีตู</b></span></font></div><div style="text-align: center;"><font color="#ff0000" size="4"><span style="white-space-collapse: preserve;"><b><br></b></span></font></div><div style="text-align: center;"><font color="#ff0000" size="4"><span style="white-space-collapse: preserve;"><b> แจ้งเลื่อนระดับ +2 Point</b></span><b style="white-space-collapse: preserve;"></b></font></div><div style="text-align: center;"><br></div><div style="text-align: center;"><font style=""><b style="color: rgb(255, 0, 0); font-size: large; white-space-collapse: preserve;"></b></font></div><div><br></div></div><div style="text-align: center;">@Watcher&nbsp; &nbsp;<br><br></div></font></span></div></div></div><p>

</p>


</div><font face="Kanit"><font size="3"><font color="black">

<br>

</font></font></font><p></p></div><font face="Kanit"><font size="3"><font color="black"><b>

<br><br>

</b></font></font></font></div>

ดูในรูปแบบกติ: [เมืองซีตู]