เว็บบอร์ด › โซนอื่น ๆ › กองห้องเครื่องหลวง

WeijiaLianhua โพสต์ 2024-9-4 21:34:54

<style>
        #LianH01 {
          border: 0px solid;
    border-radius: 10px;
    background-image: url("https://i.imgur.com/lL9mqdW.png"); }
        #LianH02 {
          border: 0px solid;
          width: 75%;
    box-shadow: #000000 5px 5px 5em;
    background-color : #0f3648;}
#LianH03 {
          border: 0px solid;
          padding: 0px 50px;
          width: 75%;}
#LianH04 {
          border: 0px solid;
          padding: 30px;
          width: 300px;
          box-shadow: #000000 5px 5px 5em;
              background-image: url("https://i.imgur.com/meLD9VX.png");}

</style>

<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Charmonman:wght@400;700&amp;display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Zhi+Mang+Xing&amp;display=swap" rel="stylesheet">

<div align="center">
<font face="Sarabun" size="3">
<div id="LianH01" style="">
<div id="LianH02" style="">
<div style="color: rgb(255, 255, 255); height: 530px; background-image: url(&quot;https://i.imgur.com/95FY1QN.png&quot;); background-repeat: no-repeat; background-size: cover;"></div>
<div style="margin-top: -200px; text-align: center;"><b style="">
<font color="#ffffff"><img height="300" src="https://i.imgur.com/8tE9Mcr.png" border="0" alt=""></font><br>
<span style="text-shadow: rgb(0, 0, 0) 5px 5px 10px;"><font size="6" style="color: rgb(255, 255, 255);"> ยามเหลียนฮวาเบ่งบานชั่วราตรี</font><br><font size="4" style=""><font color="#ffffff"> วันที่</font><font color="#48d1cc">ยี่สิบห้า</font><font color="#ffffff"> ปาเยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบ</font><br><font color="#ffffff"> ต้นยามเว่ย (13.00 น.)</font></font></span></b><br><br>

</div><br><br>
<div style="margin-top: -50px;">
<div id="LianH03" style="">
    <div align="left" style=""><font color="#ffffff">

   </font><font size="5" style="color: rgb(255, 255, 255);">เว่ยเจียเหลียนฮวา</font><font color="#ffffff">ที่แอบออกจากวังรีบกลับเข้าวังเรียบร้อยตลอดทางที่เคลื่อนที่ไปนางเอ่ยปากเพียงแค่จำเป็น ตอนนี้ในหัวของนางครุ่นคิดถึงสิ่งที่เซียนปราชญ์เอ่ยใบ้ออกมานางมองม้วนกระดาษในมือที่นางเร่งเขียนคำชี้แนะของเซียนกู่เอาไว้ให้ครบทุกคำทำอย่างไรก็คิดไม่ตกนอกจากนางต้องไปเห็นทุกอย่างด้วยตาของตนเองในเมื่อนิมิตนี้ได้ส่งมาให้นาง ย่อมเป็นนางที่ต้องแก้ไขสิ่งที่พระสนมเสียนอี๋ทำได้ตอนนี้คือการเข้าเฝ้าหวงตี้และเล่าทุกสิ่งให้เขาได้ฟัง
</font><br><br><font color="#ffffff">
 </font><font color="#48d1cc">  “ไปครัว”
</font><br><br><font color="#ffffff">
   เพื่อไม่ให้ดูแปลกไปจากเดิมนางเลือกที่จะทำในสิ่งที่นางเคยทำเหลียนฮวาเดินเข้าไปในห้องเครื่องหลวงวางแผนทำเพียงขนมเล็ก ๆ น้อย ๆ สักหน่อยอย่างเซาปิ่งง่าย ๆ ที่แค่แป้งยัดไส้หวาน เค็ม แล้วก็ทอดในกระทะแบน แน่นอนนางไม่สามารถที่จะไปเพียงแค่ขนมโง่ ๆ เท่านั้นนางควรที่จะไปพร้อมกับชาสักกา แล้วก็เป็นการชงชาใหม่ ๆ ที่ได้เรียนรู้การชงชาจากจ้าวหนิงเฟยอีกครา
</font><br><br><font color="#ffffff">
   </font><font color="#48d1cc">“ในระหว่างที่รอให้นางกำนัลห้องเครื่องช่วยดูแป้งเซาปิ่งในกระทะจ้าวหนิงเฟยสอนเปิ่นกงชงชาสักกา”</font><br><br><font color="#ffffff">
  </font><font color="#ffc0cb"> “ได้เพคะเช่นนั้นแล้วหม่อมฉันจะสอนการชงชาลิ่วอันกวาเพี่ยนได้ยินว่าใบชาเพิ่งเข้าวังได้ไม่นานเพคะ”
</font><br><br><font color="#ffffff">
   เว่ยเจียเหลียนฮวาพยักหน้ารับ ตอนนี้สำหรับนางจะชาอันไหนนางก็ร่ำเรียนหมดเพราะหัวใจของการกระทำในครานี้หาใช่เรื่องของการปรนนิบัติเอาใจผู้เป็นโอรสสวรคค์ไม่แต่เป็นการหาข้ออ้างไปสอบถามเกี่ยวกับเรื่องที่นางได้ประสบพระสนมค่อย ๆ ศึกษาศาสตร์แห่งการชงชาทีนะเล็ก ทีละน้อย เมื่อชากานี้ส่งกลิ่นหอมพร้อมยกไปถวายนางกำนัลก็เรียนแจ้งถึงเซาปิ่งที่เสร็จแล้วเรียบร้อย
</font><br><br><font color="#ffffff">
   เว่ยเจียเหลียนฮวาพยักหน้าเบา ๆ ก่อนจะให้จ้าวหนิงเฟยยกถาดชา ส่วนนางเดินหิ้วปิ่นโตตรงไปยังตำหนักเว่ยหยางที่นาง…เลี่ยงมาสักพัก ใช้คำนี้ได้กระมัง ?




</font><br><br>


</div>
<div style="color: rgb(255, 255, 255); text-align: center;"><br><br>
<img style="width: 75%;" src="https://i.imgur.com/LIeqPiH.png" border="0" alt=""> <br><br>
รูปภาพ:<img src="https://i.imgur.com/7jiBKxa.png" border="0" alt="" style="max-width:400px"> <br> https://i.imgur.com/7jiBKxa.png <br>
ชื่อขนม: เซาปิ่ง<br>

รายละเอียด: แป้งทอด หรือ ขนมเปี๊ยะสด (燒餅) เป็นขนมทำจากแป้งหรือเป็นแป้งผสมมันเทศบดยัดไส้ด้วยถั่วเหลือง หรือเผือก กดให้แบนแล้วนำไปทอดอาจโรยงาด้วยก็ได้บ้างก็ทำแป้งเซาปิ่งไปยัดไส้อื่น ๆ เช่น ไส้เนื้อ ไส้กุ้ง แล้วแต่ผู้ใดใคร่กินของคาวหวาน เป็นอาหารพื้นบ้านที่พบได้ทั่วไป<br><br>



รูปภาพ: <img src="https://i.imgur.com/aYwNy9N.png" border="0" alt="" style="max-width:400px"><br> h   ttps://i.imgur.com/aYwNy9N.png <br><br>ใบชาลิ่วอันกวาเพี่ยน<br> <img src="https://i.imgur.com/CuaZRWA.png" border="0" alt="" style="max-width:400px"><br>h   ttps://i.imgur.com/CuaZRWA.png&nbsp;<br>ชื่อชา: ชาลิ่วอันกวาเพี่ยน<br>

รายละเอียด: ‘ 六安瓜片 ลิ่วอันกวาเพี่ยน’ ชาเม็ดแตงแห่งลิ่วอัน นี้มีถิ่นกำเนิดในมณฑลหาวโจว 濠州 เมืองลู่อาน 六安 ทั้งยังปรากฎชื่อในตำรา “茶叶百科全书” (ฉาเย่ไป่เคอฉวนซู — ตำราชาร้อยชนิด) ซึ่งรจนาโดยท่านปรมาจารย์ชาแห่งพื้นพิภพท่านลวี่อวี่ (陆羽) ท่านลวี่อวี่ได้เขียนถึงชานี้เอาไว้ว่าเป็นชาที่ต้องใช้ศิลปะในการสรรค์สร้าง มีความซับซ้อนและงดงามในตัวของมันเอง ใบชาได้จากชาที่มีลำต้นตั้งตรง นำใบมายืดให้ตรงแล้วม้วนเข้าจนอยู่ตัว นำไปคั่วให้แห้ง จะได้ชาชั้นเลิศชนิดนี้ออกมา ชาลิ่วอันกวาเพี่ยนนี้เป็นหนึ่งในชายอดนิยมสิบชนิด ทั้งยังเป็นชาระดับ “贡品” (ก้งผิ่น — ชาที่ต้องส่งเข้าวังหลวงทุก ๆ ปี) ชาลิ่วอันกวาเพี่ยนมีความหมายว่าชาเม็ดแตงแห่งลิ่วอานที่ได้ชื่อเช่นนี้เพราะลักษณะของใบชาอันคล้ายเม็ดแตง ยืดตรงเรียบลื่นคล้ายเม็ดแตง เป็นชาเขียวชั้นดีมีลักษณะที่ดีของชาหลายประเภทรวมอยู่ในตัว กล่าวคือลักษณะเป็นชาเกาซานหนึ่ง (高山茶 — หมายความว่าเป็นใบชาที่ปลูกอยู่บนเขาสูง 1800 เมตรเหนือระดับน้ำทะเลขึ้นไป จะให้ความชุ่มคอ รสชาตินุ่มละมุน ไม่ขม ไม่ฝาด นี่เป็นลักษณะของชาเกาซาน) ลักษณะเป็นชาหยุนอวู้หนึ่ง (云雾 — หมายความว่าเป็นชาที่ปลูกอยู่ในที่ที่มีเมฆหมอกมาก น้ำค้างมาก เก็บกักเอาความเย็นชื้นของบรรยากาศรายรอบเอาไว้ มีฤทธิ์ขับร้อน) ลักษณะชาที่ปลูกในอุณหภูมิคงที่หนึ่ง (气候温和 — ชาที่ปลูกในเขตอุณหภูมิคงที่สีของใบจะใกล้เคียงกัน รสไม่แหลมเปรี้ยว หรือฝาดขม ใบจะสมบูรณ์ใหญ่และมีความมัน) ลักษณะของยอดใบชาที่ปลูกในสภาพแวดล้อมที่ดีหนึ่ง (生态植被良好 — หมายถึงชาที่ปลูกในสถานที่ที่บริสุทธิ์สะอาด ใบชาที่ได้จะปราศจากมลพิษ ไม่เป็นพิษร้ายทำลายไตและตับ ต้นชาจะเติบโตเจริญตั้งตรง สมบูรณ์ ใบชาแข็งแรงเปี่ยมด้วยพลัง) ดังนั้นชาลิ่วอันกวาเพี่ยนนี้จึงเป็นชาที่ดีต่อสุขภาพ ดับร้อน ขับพิษ รสชาติดี ชุ่มคอ<br><br><br><br>
[สามารถโรลเพลย์ค้นคว้าหาความรู้จากการฟัง หรือ อ่าน +30 EXP (วันละครั้ง)]<br><br><br><br>

<a href="home.php?mod=space&amp;uid=1" target="_blank">@Admin</a>

<br><br>

</div>

        </div>
<div style="color: rgb(255, 255, 255); margin-top: -200px;">
<div style="height: 450px; background-image: url('https://i.imgur.com/82qGh6z.png');
background-repeat: no-repeat;
background-size: cover;
"></div></div>

        </div>
        </div>
</div></font></div>

LinYa โพสต์ 2025-7-26 22:30:35

<span id="docs-internal-guid-036a77f6-7fff-28b2-1e14-dbde8aee6a3c"><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><br><br><img src="static/image/hrline/newbg23.png" border="0" alt=""><br><br><b style="color: rgb(65, 105, 225); font-family: Sarabun; font-size: large; background-color: transparent;">วันที่ 25 เดือน 6 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11</b></span></p><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" size="4" color="#4169e1"><b>ยามซวี เวลา 19.00 - 21.00 น. ณ วังหลวง กองห้องเครื่องหลวง</b></font></span></p><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" size="4" color="#4169e1"><b>อีเว้นท์ ภารกิจ “กลิ่นอายในวังหลวง” - จบภารกิจ</b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" size="3">               ยามซวีแสงโคมไฟเริ่มล้อมรอบกองห้องเครื่องหลวง เสียงฟืนแตกเปรี๊ยะดังสลับกับเสียงขวานเล็กกระทบไม้ เสี่ยวจ้าวจื่อก้มหน้าก้มตาทำงานเหมือนทุกคืน ความเงียบชวนให้ใจสงบแต่ในใจก็ยังหวั่นอยู่เสมอเพราะกลัวจะมีคนมาดุด่าเมื่อทำอะไรพลาด ท่ามกลางบรรยากาศเงียบสงัด จู่ ๆ มีเสียงฝีเท้าเล็ก ๆ ดังกรุ๊บกรั๊บตามพื้นหิน ก่อนที่เงาสีดำเล็กจะพุ่งออกมาจากพุ่มไม้ เสี่ยวจ้าวจื่อสะดุ้งเฮือก ยกขวานขึ้นอย่างไม่รู้ตัว แต่สิ่งที่โผล่มานั้นกลับเป็น…หมาน้อยตัวอ้วนปุกปุย ดวงตาสีฉายแววฉลาดผิดสัตว์ทั่วไป</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">            <b><font color="#a0522d"> </font></b></span><font face="Sarabun" size="3"><b><font color="#a0522d">“เจ้าคือ…?”</font></b> เสี่ยวจ้าวจื่อพึมพำอย่างระแวง</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">               </span><font face="Sarabun" size="3">หมาน้อยยิ้มกว้างและพูดออกมาด้วยน้ำเสียงชัดถ้อยชัดคำเกินคาด <b><font color="#008080">“ข้าชื่อเซียนเฉ่าขอรับ คุณหนูหลินให้มาบอกว่า ให้เจ้าระวังอาหารที่ปรุงโดยคนอื่น ยิ่งถ้าเป็นของจงฉางชื่อ…ห้ามกินเด็ดขาด ระวังตัวให้ดีขอรับ” </font></b>คำพูดนั้นทำเอาเสี่ยวจ้าวจื่อเบิกตากว้าง หัวใจเต้นโครมครามอย่างบอกไม่ถูก <b><font color="#a0522d">“มะ…แม่นางหลินหยา…นางฝากมาจริงหรือ”</font></b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">            <b><font color="#008080"> </font></b></span><font face="Sarabun" size="3"><b><font color="#008080">“จริงสิขอรับ” </font></b>เซียนเฉ่าพยักหน้า แล้วขยับหางไปมาอย่างภูมิใจ จากนั้นมันก็หันตัววิ่งฉิวหายลับไปทางทางเดินแคบด้านข้างราวกับเงาลม ทิ้งเพียงเสียงฝีเท้าเบา ๆ และความอบอุ่นในอกของเสี่ยวจ้าวจื่อที่ยืนค้างอยู่กับที่ เขากำเครื่องรางหยกปลาที่หลินหยามอบให้แน่นในอก น้ำตาคลอโดยไม่รู้ตัว<b><font color="#a0522d"> “แม่นาง…ข้าจะฟังคำท่านทุกอย่าง ข้าจะระวังตัวให้มากที่สุดขอรับ” </font></b>เสียงพึมพำแผ่วเบาหายไปกับสายลมยามค่ำ ขณะเงาของเขายังคงขยันผ่าฟืนต่อไปอย่างเข้มแข็ง แต่ในใจเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นใหม่ที่ไม่เคยมีมาก่อน</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">               </span><font face="Sarabun" size="3">ในยามค่ำคืน แสงจันทร์สาดลงบนกองฟืนและเงาวังหลวงทอดยาว เสี่ยวจ้าวจื่อที่กำลังจัดฟืนอยู่นิ่งชะงักเมื่อรู้สึกถึงแรงกดดันอันเย็นเยียบ ร่างสูงในชุดดำแดงปรากฏขึ้นช้า ๆ กลิ่นโลหิตจาง ๆ คลุ้งมาจากใบมีดในตัวของเขา ชายผู้นั้นคือจางกงกง จงฉางชื่อผู้เลื่องลือ ทั้งวังหลวงต่างหวาดกลัวในความโหดเหี้ยมและเล่ห์เหลี่ยมของเข<b><font color="#8b0000">า “ข้าได้ข่าว…เจ้าทำอาหารใช่ได้”</font></b> เสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้น ราวกับเสียงปีศาจกระซิบกลางความมืด ดวงตาเรียวยาวฉายแววคมกริบเหมือนกำลังล้วงเข้าไปในจิตใจของเสี่ยวจ้าวจื่อ มือเรียวที่ถือดาบเลื่อนไปหยิบถ้วยซุปที่ส่งกลิ่นหอมร้อนแรง ยื่นมาตรงหน้าเขา <b><font color="#8b0000">“เจ้าทำงานหนักมาทั้งวัน ดื่มซุปนี้เสียหน่อย…จะได้มีแรง” </font></b>น้ำเสียงแผ่วเบาแต่กลับกดดันจนแทบหายใจไม่ออก</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium; white-space-collapse: preserve;">               </span><font face="Sarabun" size="3"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">เสี่ยวจ้าวจื่อเงยหน้าขึ้น ดวงตาหวาดหวั่นเต็มไปด้วยความลังเล คำเตือนของคุณหนูหลินดังสะท้อนอยู่ในหัว </span><span style="background-color: transparent; font-style: italic; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font color="#008080">“หากมีสิ่งใดผิดปกติ…จงหลีกเลี่ยงอาหารจากจงฉางชื่อ”</font></span><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font color="#008080"> </font>หัวใจเต้นแรงจนแทบหลุดออกมานอกอก แต่สีหน้าของเขาพยายามสงบ เขาก้มศีรษะรับถ้วยซุปไว้ด้วยมือที่สั่นเล็กน้อย&nbsp;</span></font></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">            <b><font color="#a0522d">   </font></b></span><font face="Sarabun" size="3"><b><font color="#a0522d">“ขะ…ขอบพระคุณขอรับท่านกงกง”</font></b> เสียงสั่นพร่า</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">               </span><font face="Sarabun" size="3">จางกงกงจ้องเขาเหมือนเหยี่ยวจ้องเหยื่อ รอยยิ้มบางที่ไม่อาจบอกว่าอบอุ่นหรือเยาะเย้ยผุดขึ้นบนริมฝีปาก เขาก้าวเข้ามาใกล้ เสียงกระซิบแผ่วเหมือนจะเลาะเข้าไปในจิตวิญญาณ <b><font color="#8b0000">“ดื่มสิ…หรือเจ้ากลัวอะไร?”</font></b> ความเงียบในยามนั้นหนาวเหน็บยิ่งกว่าลมฤดูหนาว… เสี่ยวจ้าวจื่อกลืนน้ำลาย ฝ่ามือที่กำถ้วยซุปเย็นเฉียบยิ่งกว่าน้ำในถังไม้ เขาต้องตัดสินใจทุกลมหายใจคือความเสี่ยง</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">               </span><font face="Sarabun" size="3">เสี่ยวจ้าวจื่อยกถ้วยซุปขึ้นแตะริมฝีปากแสร้งทำทีเหมือนกำลังจิบ ทั้งที่แทบไม่ให้หยดใดผ่านคอไปได้ เมื่อจางกงกงเบือนสายตาไปชั่ววินาที เขาก็อาศัยจังหวะนั้นแอบเทซุปลงข้างกองฟืน กลิ่นหอมเจือโลหิตคลุ้งไปตามลม แต่เขาทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น วางถ้วยลงแล้วกุมท้อง ทำเสียงอ่อนแรง<b><font color="#a0522d"> “ขะ...ข้ามิอาจดื่มได้ต่อแล้วเจ้าค่ะ ท้องของข้า…ปวดเหลือเกิน ข้าขอตัวกลับไปพักผ่อน”</font></b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">               </span><font face="Sarabun" size="3">จางกงกงยืนนิ่ง ใบหน้าภายใต้แสงจันทร์ดูเยือกเย็นดั่งรูปสลัก ดวงตาคมลึกกวาดมองร่างเล็กที่พยายามถอยหนีไปช้า ๆ ริมฝีปากของเขาแย้มยิ้มเยือกเย็น<b><font color="#8b0000"> “เจ้าฉลาดดี…รู้จักเอาตัวรอด” </font></b>เสียงเรียบนั้นแฝงแววขบขันเจือความน่ากลัวอย่างบอกไม่ถูก ก่อนที่เสี่ยวจ้าวจื่อจะได้หันหลังออกไป จางกงกงเอ่ยขึ้นอีกครั้ง เสียงทุ้มต่ำราวกับคมมีดกรีดอากาศ <b><font color="#8b0000">“จำไว้…หนาน หลินหยา อย่าได้แม้แต่คิดจะทำให้นางเจ็บปวด เพราะข้า…จะทำให้เจ้ารู้ว่าความตายยังเป็นสิ่งที่เมตตาเกินไป”</font></b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">               </span><font face="Sarabun" size="3">เสี่ยวจ้าวจื่อชะงัก ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ เขาไม่เข้าใจความสัมพันธ์ที่แท้จริงระหว่างกงกงผู้โหดเหี้ยมผู้นี้กับคุณหนูหลิน แต่ความรู้สึกหนึ่งชัดเจนในใจ จางกงกงหวงนางมาก มากเสียจนแค่ลมพัดเฉียดผ่านนางก็อาจทำให้ใครสักคนต้องตาย</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">               </span><font face="Sarabun" size="3">จางกงกงยังคงนั่งอยู่กลางห้องอันเงียบงัน ด้านหลังคือแสงจันทร์ที่ลอยใหญ่โตดั่งดวงตาแห่งสวรรค์จับจ้องทุกการเคลื่อนไหวของมนุษย์ แต่ในความสว่างนั้นกลับมีเงาสีดำของชายผู้หนึ่งบดบังเอาไว้ ใบหน้าของเขาดูสงบเยือกเย็น ทว่าดวงตากลับเต็มไปด้วยเพลิงที่กำลังสุมอยู่ข้างใน ความเงียบที่ทอดยาวทำให้แม้กระทั่งลมที่ลอดผ่านหน้าต่างยังดูเหมือนหยุดหายใจอยู่ครู่หนึ่ง</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">               </span><font face="Sarabun" size="3">นิ้วเรียวยาวเคาะเบา ๆ บนด้ามมีดสั้นที่เขาพกไว้ ลูบเล็มไปตามร่องใบมีดราวกับกำลังเอ็นดูของเล่นแสนรัก คราบเลือดเก่าที่แห้งกรังเป็นสีคล้ำแสดงให้เห็นว่าเจ้าของใบมีดนี้เคยพรากชีวิตผู้คนมาแล้วมากมาย จางกงกงแสยะยิ้ม มุมปากยกขึ้นทีละน้อยจนกลายเป็นรอยยิ้มที่ชวนให้รู้สึกเย็นไปถึงกระดูก<b><font color="#8b0000"> "ขันทีตัวเล็ก...เจ้าก็รู้จักวิธีหนีเก่งกว่าที่คิด"</font></b> เสียงของเขาเอ่ยเบา ทว่ามันก้องกังวานไปทั่วห้องเหมือนเสียงปีศาจที่กระซิบอยู่ในเงามืด</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium; white-space-collapse: preserve;">               </span><font face="Sarabun" size="3"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ในหัวเขาเต็มไปด้วยความคิดที่สับสนระคนกันความหวง ความหลงที่ร้อนแรงดั่งไฟเผาไหม้ต่อหลินหยาปะทะกับด้านมืดที่เต็มไปด้วยความครอบครองและจิตวิปลาส เขาไม่ได้ใส่อะไรลงในซุปนั่นหรอก เพราะเขารู้ดีว่าถ้าเสี่ยวจ้าวจื่อตาย หลินหยาจะเจ็บปวด และเขาไม่ต้องการให้หลินหยาเจ็บเพราะเขา... </span><span style="background-color: transparent; font-style: italic; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">อย่างน้อยก็ไม่ใช่ในตอนนี้</span></font></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">          <b><font color="#8b0000">   </font></b></span><font face="Sarabun" size="3"><b><font color="#8b0000">"ข้าจะไม่ทำอะไรที่ทำให้แมวน้อยของข้าต้องร้องไห้" </font></b>เขาพึมพำพลางหัวเราะต่ำ แววตาวาววับราวกับคนที่กำลังวางหมากในกระดานที่ตัวเองเป็นทั้งผู้เล่นและผู้ล่า <b><font color="#8b0000">"แต่เจ้าจำไว้ เสี่ยวจ้าวจื่อ…หากเจ้าก้าวล้ำไปแม้เพียงครึ่งก้าว หรือหากข้าเห็นแววตาของแมวน้อยของข้าหวั่นไหวเพราะเจ้า... เจ้าจะได้รู้ว่าความตายที่เจ็บปวดที่สุดมันมีหน้าตาเช่นไร" </font></b>เขาเอนหลังพิงเบาะหลังกว้างช้า ๆ พลางปล่อยมือจากมีดให้ตกลงข้างตัวอย่างไร้เสียง แต่ในความนิ่งนั้นกลับเต็มไปด้วยแรงกดดันมหาศาลที่แม้แต่เงาก็ยังสั่นไหว จางกงกงรู้ดีว่าตัวเองสามารถบี้เสี่ยวจ้าวจื่อให้ละเอียดดั่งฝุ่นในวังได้ทุกเมื่อที่ใจคิด... เพียงแค่ขยับนิ้วก็เพียงพอแล้ว ทว่าความอดทนนี้เป็นสิ่งที่เขาเลือก เลือกเพียงเพื่อนาง</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">               </span><font face="Sarabun" size="3">ในความมืด ดวงตาของเขาฉายแววที่ทั้งอ่อนโยนและวิปริตไปพร้อมกัน...เหมือนกับดอกไม้พิษที่งดงามเกินห้ามใจแต่พร้อมจะฆ่าผู้ที่บังอาจเข้าใกล้ในทันที</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium; white-space-collapse: preserve;">               </span><font face="Sarabun" size="3"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">รุ่งเช้าอากาศสดชื่น เสี่ยวจ้าวจื่อที่ตื่นตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่างค่อย ๆ ลุกขึ้นจากฟูกเก่าในห้องพักเล็ก ๆ ของขันทีห้องเครื่อง เขาใช้เวลาล้างหน้า ล้างปากอีกครั้งเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีสิ่งใดตกค้างจากซุปเมื่อคืน หัวใจเต้นแรงเมื่อคิดถึงสายตาเย็นเฉียบของจางกงกงที่จับจ้องเขาเมื่อคืนสายตานั้นเหมือนคมมีดที่กรีดลงกลางใจ ไม่จำเป็นต้องออกแรง เพียงแค่มองก็ทำให้เลือดในกายแทบหยุดไหล แต่เขาก็รอดมาได้…เพราะจางกงกง </span><span style="background-color: transparent; font-style: italic; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ยอม</span><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> ให้เขารอด</span></font></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">               </span><font face="Sarabun" size="3">เมื่อถึงตลาดตะวันออกในยามสาย เสียงผู้คนจอแจ กลิ่นหอมของเครื่องเทศและอาหารอบอวลในอากาศ เสี่ยวจ้าวจื่อเดินเลียบไปตามแผงค้า มือกอดห่อผ้าล้ำค่าที่ซ่อนตำราอาหารลับของเขาไว้ใกล้อก เขาไม่ค่อยได้ออกมานอกวังเวลานี้บ่อยนัก ทุกย่างก้าวเต็มไปด้วยความกังวลปะปนกับความตื่นเต้น จนเมื่อมาถึงร้านเซียงเฉินเสี่ยวพู้ ภาพของหลินหยาในชุดทำงานเรียบง่ายกำลังจัดของอยู่ทำให้เขาคลายความเกร็งลงทันที</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">             <b><font color="#a0522d"></font></b></span><font face="Sarabun" size="3"><b><font color="#a0522d">"แม่นางหลิน..." </font></b>เขาเรียกเสียงแผ่ว ราวกับกลัวว่าคนอื่นจะได้ยิน หลินหยาเงยหน้าขึ้นเห็นเขาก็ยิ้มกว้าง ดวงตาเธอทอประกายอย่างห่วงใย<b><font color="#dda0dd"> "เสี่ยวจ้าวจื่อ! เจ้ามาได้ยังไงเวลานี้ นี่มันเสี่ยงจะโดนคนในวังจับได้อยู่นะ"</font></b> นางดุเบา ๆ แต่แฝงด้วยความเอ็นดู</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">               </span><font face="Sarabun" size="3">เขาก้าวเข้าไปใกล้ ส่งสายตาจริงจัง <b><font color="#a0522d">"เมื่อคืน...ข้าเจอจางกงกง เขามอบซุปให้ แต่ข้าแสร้งทำเป็นกินแล้วแอบเททิ้ง ข้า...ได้ยินคำเตือนจากเขาเกี่ยวกับท่าน"</font></b> น้ำเสียงของเขาสั่นเล็กน้อย ความหวาดกลัวในใจยังไม่หายไป</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">               </span><font face="Sarabun" size="3">หลินหยาชะงัก ใบหน้าเรียบนิ่ง แต่ในแววตากลับฉายแสงวูบของความกังวล เธอก้าวเข้ามาใกล้ พูดเสียงเบา <b><font color="#dda0dd">"ข้ารู้...เขาเป็นแบบนั้นแหละและนั่นอาจทำให้เจ้าตกอยู่ในอันตราย ข้าขอโทษนะที่ช่วยอะไรเจ้ามากกว่านี้ไม่ได้" </font></b>เสี่ยวจ้าวจื่อสูดหายใจลึกก่อนจะยื่นห่อผ้าให้เธอ<b><font color="#a0522d"> "ไม่ต้องกังวนขอรับแม่นางหลินหยา เท่านี้ก็มากล้นแล้ว นี่...ตำราอาหารที่ข้าบันทึกมาตลอดชีวิต เป็นสิ่งเดียวที่อาจารย์ของข้าสอนให้ ข้าขอมอบให้ท่าน ข้าไม่รู้จะตอบแทนอย่างไรที่ท่านคอยปกป้องข้า"</font></b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">               </span><font face="Sarabun" size="3">หลินหยามองห่อผ้าในมือเขาแล้วหัวใจอ่อนยวบ นางยื่นมือมารับช้า ๆ ดวงตาเต็มไปด้วยความอบอุ่นปนเศร้า<b><font color="#dda0dd"> "เจ้า…นี่มันเป็นสิ่งที่ล้ำค่ายิ่งนัก เจ้าต้องการให้ข้าจริง ๆ หรือ?"</font></b> เสี่ยวจ้าวจื่อพยักหน้า น้ำเสียงหนักแน่นผิดจากความขี้กลัวในยามปกติ <b><font color="#a0522d">"ข้าอยากให้สิ่งที่มีค่าที่สุดกับคนที่ช่วยข้า…และคนที่ข้าเชื่อใจ"</font></b></font></span></p><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" size="3"><span style="width:100px;display:inline-block;position:relative;"></span></font></span></p><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">               </span><font face="Sarabun" size="3">สายลมอ่อนพัดผ่านหน้าร้าน ดอกไม้ในกระถางข้างประตูพลิ้วไหว หลินหยากระชับห่อผ้าแน่น หันมามองเขาพร้อมยิ้มที่เปี่ยมไปด้วยความจริงใจ<b><font color="#dda0dd"> "ข้าจะรักษามันอย่างดี และข้าสัญญาว่าจะคอยปกป้องเจ้า…ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น"&nbsp;</font></b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;">               </span><font face="Sarabun" size="3">ในขณะที่ทั้งสองยืนอยู่ท่ามกลางเสียงตลาดอึกทึก มิตรภาพลึกซึ้งที่ไม่ต้องเอ่ยคำมากมายก็ก่อตัวขึ้นโดยไม่รู้ตัว แต่ในเงามืดของซุ้มไม้ที่คลุมเงาเหนือพวกเขา...ใครบางคนอาจกำลังเฝ้าดูอยู่โดยที่ไม่มีใครสังเกตเห็น</font></span></p><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" size="3"><br></font></span></p><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><br><img src="static/image/hrline/li14.gif" border="0" alt=""><br><br></span></p><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"></p><div style="text-align: center;"><span style="white-space-collapse: preserve;"><br></span></div><div style="text-align: center;">@Admin&nbsp;<span style="white-space-collapse: preserve;"></span></div><div style="text-align: center;"><br></div><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" size="3"><b>พรสวรรค์: </b>ลาภลอย (ไม้)&nbsp;</font></span></p><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" size="3">มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่</font></span></p><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" size="3"><b>อื่น ๆ:</b> เห่ออออออ 555555 คุณเพ๊</font></span></p><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" size="3"><br></font></span></p><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" style="" size="3"><b>รางวัล: </b>ปลดหัวใจ 4 ดวง เสี่ยวจ้าวจื่อ</font></span></p><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" style="" size="3">ตำราอาหารลับของเสี่ยวจ้าวจื่อ</font></span></p><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" style="" size="3">(ตำราอาหารที่บันทึกสูตรอาหารและเคล็ดลับการปรุงอาหารต่างๆ ที่เสี่ยวจ้าวจื่อสะสมมาตั้งแต่เด็ก)</font></span></p><div><span style="font-size: 12pt; font-family: Sarabun, sans-serif; color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><br></span></div></span><p></p>

ดูในรูปแบบกติ: กองห้องเครื่องหลวง