ตำหนักจงฉางชื่อ

Watcher โพสต์ 2024-7-10 20:01:18

LuBairan โพสต์ 2024-7-14 17:13:27

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย LuBairan เมื่อ 2024-7-14 17:15 <br /><br /><style>

#boxcorecenter {
border: 0px solid #152cd5;
padding: 15px;
box-shadow: #504C4E 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/J5ZfEJ2.png");
}
</style>

<style>
#boxR0LE {
width: 600px;
border: 0px solid #cbb989;
padding: 35px;
box-shadow: #504C4E 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/PNPim8Q.png");}
</style>

<div id="boxcorecenter">
<div align="center">

<br><br>

<div id="boxR0LE">

<img width="450" src="https://i.imgur.com/aDtIaPZ.png" border="0" alt="">
<br><font face="Chonburi"><font size="5"><font color="#994D7B"><span style="text-shadow: #ffffff 0px 0px 0.7px, #ffffff 0px 0px 25px, #ffffff 0px 0px 10px;">
<i><b>การมาถึงของจงฉางชื่อ</span></b></i><br></font></font></font>
<br>
<div align="left">
<font face="Sarabun"><font size="3">

<p style="text-indent: 2.5em;">
ตำหนักจงฉางชื่อ จะไม่มาก็คงไม่ได้.. หญิงงามเฉิดฉันเงยหน้าขึ้นมองป้ายสลักนามตำหนักที่อยู่เหนือประตูทางเข้าด้วยความใจเย็น คาดไว้อยู่แล้วว่าคงต้องได้มาเยือนในอีกไม่นาน แต่พอได้มายืนอยู่หน้าทางเข้าก็ชวนให้รู้สึกระทึกใจไม่ใช่น้อย จางกงกงเป็นคนเช่นไร ทั่วหล้ามีทั้งที่รู้และไม่รู้ ชื่อเสียงเกี่ยวกับลมมรสุมผู้นี้มีมากจนยากแยกจริงเท็จ
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#69AAAD">
“ ลู่เหม่ยเหริน ”</font> ขันทีคนหนึ่งปรี่เข้ามาหานางอย่างว่องไว
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#69AAAD">
“ จางกงกงแจ้งไว้แล้วว่าท่านต้องมา มิทราบว่ามาเยือนครั้งนี้..? ”</font>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#994D7B">
“ ย่อมมาเพื่อรับการอบรมจากตำหนักจงฉางชื่อ ”</font> ยอดสตรีนับว่ามีอยู่มาก แต่ที่คู่ควรกับการเป็นยอดสตรีนั้นมีน้อยเหลือคณา บุปผาหยกมารบกวนถึงตำหนักจงฉางชื่อครั้งนี้ไม่อาจกล่าวได้ว่ามามือเปล่า ในมือของนางถือถาดไม้ชิ้นหนึ่ง ตรงกลางมีป้านชาและจอกตั้งไว้เป็นอย่างดี <font color="#994D7B">“ ข้าไม่ทราบว่ากฏเกณฑ์ในวัง ยังโง่เขลาอยู่มาก ก่อนหน้านี้เป็นข้าผิดต่อจางกงกงอยู่เรื่องหนึ่ง จึงได้นำชาที่ชงขึ้นเองมามอบเป็นการขอบคุณ เกรงว่าจางกงกงคงจะยุ่งกับการติดตามฝ่าบาท ถ้าเช่นนั้นฝากท่านช่วยส่งมอบชานี้แทนข้าด้วย ”</font>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
นับว่าฉลาดมาก.. ขันทีหนุ่มลอบประเมินในใจ ใครบ้างที่ไม่รู้ว่าอำนาจเกือบหนึ่งในสามของวังหลวงนั้นอยู่ในมือใคร <font color="#69AAAD">“ เป็นเช่นนี้นี่เองรบกวนลู่เหม่ยเหรินตามผู้น้อยมาที่ห้องรับรองทางนี้เสียก่อนขอรับ ”</font> ชายในชุดขันทีค่อมกายอย่างนอบน้อมพลางภายมือนำทางนางไปยังห้อง ๆ หนึ่ง ภายในนั้นมีโต๊ะน้ำชาหนึ่งชุด ตรงกลางพื้นบุผ้านวมเป็นอย่างดี ทว่าที่อยู่ตรงข้ามโต๊ะน้ำชานั้นกลับเป็นตั่งไม้ขนาดใหญ่ชิ้นหนึ่งที่พอจะให้คนสองคนขึ้นไปเกลือกกลิ้งอยู่บนนั้นได้ เห็นเช่นนี้นางก็พลันขมวดคิ้ว กายหมุนเล็กน้อยหมายจะหันไปถามขันทีที่นำทาง แต่กลับได้พบเพียงความว่างเปล่า
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#994D7B"><i>
‘ ทำไมถึงได้หายตัวไปไวนัก ’ </font></i>ลู่ไป๋หรั่นโอดครวญในใจอยู่เพียงลำพัง เพราะไม่มีคำกำชับหรือบอกกล่าวใด ๆ ภายใต้วังหลวงที่เต็มไปด้วยหูตานี้นางจะไม่กล้าขยับตัว นงคราญสูงส่งยืนประคองถาดไม้ไม่ไหวติง เนตรหงส์ที่เคยลอบสอดส่อง ยามเมื่อผ่านมาได้ราว ๆ หนึ่งก้านธูปก็สงบลงโดยไม่รู้ตัว
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#980000">
“ นอกจากการยืนรออย่างมั่นคงเช่นนี้แล้ว ลู่เหม่ยเหรินยังสามารถยืนรออย่างน่าสงสารได้หรือไม่? ” </font>เสียงไม่ดังไม่เบานักดังขึ้นจากประตูที่เปิดออกทางด้านหลัง ฉับพลันปลายนิ้วนางก็สั่นเทิมขึ้นมาอย่างควบคุมไม่ได้ <font color="#980000">“ ได้ยินว่าท่านชงชามาให้ข้าน้อยด้วยตนเอง นับว่าเป็นเกียรตินัก แต่มิใช่ว่า..ชาป้านแรกนี้สมควรเป็นของฝ่าบาทหรอกหรือ ”</font>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
การมาถึงของจางกงกงเป็นดั่งคลื่นใหญ่ซัดหาดทรายที่มีนามว่าลู่ไป๋หรั่น นางคาดไว้ว่าตนเองคงจะเป็นที่จับตามอง แต่กลับไม่นึกว่าการเป็นที่จับตามองนี้จะนำมาซึ่งการพัวพันกับคนมากมาย หว่างคิ้วของนงคราญเจือแววประหลาดใจ แต่กระนั้นท่วงท่าที่หยิบมาใช้กลับเป็นความเรียบรื่นปลอดโปร่ง<font color="#994D7B"> “ จางกงกง ” </font>เบื้องหน้ามีสาวงามชดช้อยยืนคอยตั้งนมนานมีหรือที่จะไม่ใจอ่อน ยิ่งยามนี่อีกฝ่ายย่อกายลงเล็กน้อยทั้งที่สองมือถือถาดของที่นำมามอบให้เช่นนี้ก็ชวนให้ระลึกถึงคำว่า<b> ‘อ่อนหวานบอบบาง’</b> ขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#980000">
“ ลู่เหม่ยเหริน ”</font> ผู้เป็นถึงจงฉางชื่อประสานมือรับการทำความเคารพนั้นอย่างเรียบง่าย หนนี้เขาเข้ามาด้านในห้องรับรองพร้อมกับนางกำนัลหญิงสองนางที่ติดตามเข้ามาเพื่อไม่ให้เกิดเป็นคำครหาเกี่ยวกับชื่อเสียงของอีกฝ่าย<font color="#980000"> “ คนกันเองทั้งนั้น ลู่เหม่ยเหริน ท่านนั่งก่อน ”</font>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
มือหนาของจงฉางชื่อยื่นเข้ามารับถาดน้ำชาเพื่อนำไปวางบนโต๊ะที่ตั้งอยู่ไม่ไกล ผิดกับลู่ไป๋หรั่นที่ยังยืนระบายยิ้มอยู่กับที่ชวนให้คนมองฉงนใจยิ่งนัก
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#994D7B">
“ เดิมทีข้ามาเพื่อตั้งใจรับการอบรม เกรงว่ารบกวนเวลาท่านมากไปจะไม่เหมาะสม ” </font>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
เสียงตอบรับในลำคอจากจางกงกงดังขึ้นพอให้เป็นพิธี ปลายนิ้วหนาเคาะลงกับโต๊ะน้ำชาช้า ๆ พร้อมกับสายตาที่กวาดมองหญิงงามโดดเด่นที่อยู่ตรงหน้า ไม่นานนักจากความเงียบสงบก็เปลี่ยนมาเป็นน่าหวาดหวั่น ก่อนที่บุปผาหยกจะได้รู้ตัว ก็ราวกับมีอสรพิษมากเล่ห์ก็มุ่งเข้ารัดจนไร้ซึ่งทางหนี <font color="#980000">“ ลู่เหม่ยเหรินมีใจมุ่งมั่นอยากเรียนรู้ถึงเพียงนี้ ถ้าเช่นนั้นข้าน้อยจะทำให้ท่านผิดหวังไม่ได้ บทเรียนแรกของท่าน เริ่มมันเสียตอนนี้เลยก็แล้วกัน ” </font>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
คนงามน้อยนิ่งค้างไปในทันที สร้างความขบขันให้กับคนเจ้าแผนการอยู่ไม่น้อย <font color="#980000">“ กระไรหรือ? ไท่โฮ่วสั่งการลงมาให้ข้าแนะนำเหม่ยเหรินทุกท่านอย่างเคร่งครัด หรือว่า.. ลู่เหม่ยเหรินไม่ทันได้คำนึงถึงส่วนนี้? ”</font> ถูกต้อง ลู่ไป๋หรั่นไม่ได้คาดว่าอีกฝ่ายจะสละเวลาที่เป็นดั่งทองมาเฝ้าสอนอบรมหญิงสาวนับพันนับร้อยเพื่อที่จะได้ส่งหญิงเหล่านั้นเข้าตำหนักฝ่าบาท นัยน์เนตรดั่งนภารัตติกาลของนางหยกสั่นวูบเมื่อใช้ความคิด
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#994D7B">
“ หากเป็นเช่นนี้อาจไม่เหมาะสม มิสู้ครั้งนี้ให้ข้ากลับไปก่อนแล้วค่อยนัดแนะวันเวลากันใหม่ ”</font>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#980000">
“ หากกลัวว่าจะเกิดคำครหา... ”</font> ฝ่ายที่สามารถบงการคนได้ตามใจเอ่ยแทรกขึ้นมาทันที อันที่จริงเขาไม่จำเป็นต้องถาม จางกงกงเป็นคนรอบคอบทั้งยังแต้มจัด เขาวางหมากแต่ละเม็ดเพื่อความก้าวหน้า มีหรือจะยอมถูกใครมาทำให้ชื่อเสียงของหมากขาวในมือต้องแปดเปื้อนโดยง่าย หัวหน้าขันทีอย่างเขาวาดยิ้มมีเลศนัยให้ประดับอยู่บนใบหน้า <font color="#980000">“ เข้ามา ”</font>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
จบคำก็มีเสียงฝีเท้ามากมายดังขึ้น พริบตาเดียวจากห้องรับรองที่มีอยู่ไม่กี่คน ก็เปลี่ยนมาเป็นสถานที่ซึ่งอัดแน่นไปด้วยกลิ่นอายของสครีท่ามกลางความตื่นตะลึงของผู้ถูกจัดฉากมาตั้งแต่ต้น ผู้คนมากมายที่หลั่งกันเข้ามาล้วนแต่ทำความเคารพจางกงกงอย่างนอบน้อม แต่กลับไม่มีใครสังเกตถึงท่าทางการรินชาบุปผาอย่างเชื่องช้า ก่อนจะยกจอกชาขึ้นจ่อที่ปลายจมูกพลางซึมซาบกับกลิ่นอันหอมหวานชวนให้ผู้นำมามอบให้ถึงกับขนลุกไปทั้งร่าง เพราะในชั่วพริบตานั้น นางเห็นริมฝีปากของเขาขยับติดต่อกันเป็นคำพูดที่ไร้ซึ่งเสียง
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#980000"><i><b>
‘ ทั้งหมดนี้.. จัดการได้ง่ายดายนัก ’</i></b></font>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
….
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
จบแล้ว
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
การอบรมว่าด้วยการเป็นพระสนมวันแรกจบลงอย่างคึกคักทว่านางกลับจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าตัวเองผ่านช่วงเวลานั้นมาได้อย่างไร กระทั่งในยามนี้ที่นางได้กลับมายืนอยู่ต่อหน้า<b> ‘จางกงกง’</b >ในแบบที่เป็นการพบปะส่วนตัว ยังไม่แน่ว่าเกิดขึ้นได้อย่างไรเช่นกัน
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#980000">
“ ลู่เหม่ยเหรินทำให้ข้าน้อยได้เปิดหูเปิดตาแล้ว การที่ฝ่าบาทเลือกพลิกป้ายท่าน ทำให้ใจลอยถึงเพียงนี้เชียว? ” </font>จางกงกงเย้าแหย่ได้ถูกเวลานัก บุปผาหยกที่เงียบนิ่งมาตลอดทั้งคาบเรียนยามนี้กำลังค่อย ๆ ช้อนตาขึ้นมองผู้สอนสั่งตลอดชั่วยามที่ผ่านมา
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#994D7B">
“ จางกงกงกล่าวเกินไปแล้ว ”</font>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
คำว่ากล่าวเกินไปนั้นทำให้เขาเลิกคิ้วขึ้นได้เล็กน้อย อสรพิษในคราบขันทีระบายยิ้มเบาบาง <font color="#980000">“ ถ้าเช่นนั้นลู่เหม่ยเหรินรีบเดินทางกลับเรือนเมิ่งเหยาเถิด เมื่อใดที่ฟ้ามืดท่านยังต้องไปเข้าเฝ้าฝ่าบาทที่ตำหนักเว่ยหยาง ” </font>น้ำเสียงของชายผู้นี้ไม่ทุกข์ร้อนทั้งยังจรรโลงใจอยู่มากเมื่อได้รู้ว่าหนึ่งคนงามจะได้พบหน้ากับยอดบุรุษอีกครั้ง
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#980000">
“ ทว่าข้าน้อยขอบังอาจแนะนำท่านสักประโยค ”
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;"><b>
“ ไม่แย่งชิง ไม่โดดเด่น ไม่โอ้อวด ”</b>
<br><br><p style="text-indent: 2.5em;">
“ เพียงประคับประคองสามสิ่งนี้ไว้ การเป็นใหญ่ในใจฝ่าบาท ย่อมหาใช่เรื่องยากจนเกินไป ” </font>ประหนึ่งพ่อสื่อที่อยากประเคนสตรีดี ๆ มีประโยชน์ให้ไปถึงอุ้งมือของมังกร ลู่ไป๋หรั่นมีดีที่ขาดอำนาจในมือ ยามนี้ขุนนางทั้งหลายต่างชิงดีชิงเด่น หากดึงผู้ที่ไร้อำนาจขึ้นไปกดทับความโลภของพวกหางแถวได้ย่อมเป็นเรื่องที่ดี แต่ในกรณีนี้ก็คงต้องดูกันไปว่านางจะมีความสามารถสักแค่ไหน สองตาคมจรดลงมองกายบางใต้อาภรณ์ขาว ฉับพลันริมฝีปากกลับยกแสยะขึ้นอย่างไม่น่าไว้วางใจ <font color="#980000">“ อย่างไรก็ตาม.. วันใดที่ท่านมั่นคงไดัดี ก็หวังว่าจะไม่ลืมข้าน้อยผู้นี้นะขอรับ ”</font>
</font>

<br><br><div align="center">
<img width="450" src="https://i.imgur.com/F56Ani1.png" border="0" alt=""><br><br>
<font face="Sarabun"><font size="3">
<b>รางวัลงาน :</b> +50 พลังใจ, 4 ตำลึงทอง , +20 EXP และ +10 บารมี<br><br>
<b> จางกงกง</b> +5 ความสัมพันธ์สนทนาประจำวัน<br>
<b> จางกงกง</b> +15 ให้ชากรอบน้ำเงินที่ชงเอง

</div>

</div>

<br><br>

</font></font></div></div><br><br></div><br><br>

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Chonburi'); Chonburi {font-family: 'Chonburi';}
</style>

WeijiaLianhua โพสต์ 2024-7-31 20:37:20

WeiBin โพสต์ 2024-8-9 22:23:03

งานแรกในราชสำนัก

"กองซักล้าง!!" เสียงประกาศดังขึ้น ตนได้แต่ก้มหน้ายอมรับทำงานกองซักล้างแต่ตั้งแต่เข้าวังผ่านมาสิบกว่าปีก็ยังอยู่ในตำแหน่งเดิมนี่ไม่ใช่เรื่องน่าหัวเราะหรอ เมื่อไปรับป้ายประจำตัวเสร็จก็เตรียมตัวเดินจากไปแต่ก็พบว่าป้ายประจำตัวเหน็บไว้ด้วยข้างในใจความว่า"มาพบข้าที่ห้องตะวันตก" เมื่อ่านจบก็รีบพับกระดาษเก็บทันที แล้วรีบเดินหายไปจากฝูงชน เดินไปได้ซักพักก็มาถึงห้องตะวันตก ตัวอาคารดูธรรมดาส่วนมากจะใช้พบปะพูดคุยกันของขันที เมื่อเปิดประตูเข้าไปก็พบจางกงกงนั่งจิบชารออยู่

"ข้าน้อยคาราวะจางกงกง" ตนรีบเข้าไปคาราวะอย่างนอบน้อมและแฝงไปด้วยความดีใจ

"อืม" จางกงกงตอบกลับมาอย่างเฉยเมยทั้งที่ตายังไม่ได้ละออกจากสมุดบันทึกอะไรซักอย่าง ตนจึงนั่งรออยู่ซักพักใหญ่

"เจ้าไม่พอใจข้าหรือไม่ที่ไม่ได้สนับสนุนเจ้าเข้ารับตำแหน่งอะไรเลย"

"ข้าน้อยมิกล้าทุกวันนี้ที่มีข้าวกินโดยไม่ต้องหิวโหยก็เพราะจางกงกงให้โอกาส" ตนพูดเสร็จก็ลงไปคำนับอย่างสำนึกบุญคุณ

"ดีมาก นับว่าข้ามองไม่ผิดถึงแม้ข้าจะเก็บเจ้ามาแต่ข้ากแยกแยะออกตัวเจ้ายังไม่มีผลงานอะไรจะแต่งตั้งก็ยังไงอยู่ไว้รอเจ้าทำหน้าที่ให้ดีเมื่อตอนนั้นเจ้าก็จะก้าวหน้าเอง"

"ขอบคุณจางกงกงที่เมตตา ข้าจะจำคำสอนนี้ไว้และเอากงกงเป็นแบบอย่าง" ตอนนี้เขามีความสุขมากที่ตัวเองยังไม่ถูกลืม

"ดี เจ้าออกไปได้แล้วแล้วเรื่องที่เราพบกันไม่ต้องให้ผู้ใดล่วงรู้" เมื่อจางกงกงพูดจบ ตนก็คำนับก่อนจะรีบก้าวเดินออกไปจากตัวห้องอย่างรวดเร็ว

เมื่อก้าวออกมาพ้นเขตตัวตึกแล้วตนก็ลดความเร็วลงก่อนจะยิ้มอย่างมีความสุข กงกงยังไม่ลืมตนแต่เพราะหน้าที่และตำแหน่งทำให้ต้องห่างเหินกัน แต่ถ้าสามารถไปอยู่ในระดับที่สูงกว่านี้ก็สามารถช่วยงานและได้รับความสำคัญมากขึ้น คิดได้แล้วตนก็เดินยกยิ้มอ่อนๆไปตลอดทาง

static/image/hrline/line21.gif

WeiBin โพสต์ 2024-8-13 22:05:29

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย WeiBin เมื่อ 2024-8-13 22:18

วันที่6 เดือน8 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่10
เวลา 8:00

ตนแต่งกายเต็มยศรีบเดินมายังตำหนักจงฉางซื่อด้วยความเร่งรีบ การถูกเรียกตะวอย่างเป็นทางการทำให้เขาประหม่าไม่น้อย ตามคำสั่งที่ได้รับคือให้ตนมายังตำหนักแต่เช้า เมื่อเดินเข้าไปยังห้องโถงกลางตำหนักก็พบขันทีชรายืนมองตนด้วยสีหน้านิ่งเฉย
สายตาที่มองมาแถบจะมองทะลุร่างเขาอยู่แล้ว ผ่านไปสักครู่จึงพลักหน้าเป็นสัญญาณให้ตนเข้าไปได้ 'ฟู่ ตาเฒ่านั่นขอแค่ข้าแสดงอาการน่าสงศัยเขาพุ่งมาหักคอข้าแน่' เมื่อถอนหายใจเสร็จก็เดินเข้าไปยังห้องด้านใน เมื่อเข้าไปก็พบจางกงกงนั่งรออยู่แล้ว ตนจึงเดินเข้าไปคาราวะด้วยความนอบน้อม

"คาราวะจางกงกง กงกงมีอะไรให้ข้าน้อยรับใช้ขอรับ"

จางกงกงปลายตามาที่ตนก่อนจะโบกมือให้ตนลุกขึ้น ก่อนจะทำท่าเหมือนจะรินชา เขาเห็นว่าเป็นโอกาสจึงรีบก้าวเข้าไปอย่างรีบร้อน

"ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของข้าน้อยเถอะ" จางกงกงเห็นดังนั้นจึงปล่อยมือออกจากกาแล้วปล่อยให้เขาทำแทน เมื่อรินเสร็จเตรียมจะส่งถ้วยชาคืน

"เจ้านั่นแหละดื่ม"ตนได้แต่ทำสีหน้างุนงงจนจางกงกงปลายตามาที่ตนอีก จึงไม่ลังเลกระดกไปจนหมดถ้วย เมื่อดื่มเสร็จก็รีบเช็ดปากทำความสะอาดให้เรียบร้อย แล้วจึงกลับไปยืนที่เดิม จางกงกงเห็นว่าทุกอย่างเรียบร้อยดีจึงหยิบม้วนราชโองการออกมา

"นี่คือราชโองการแต่งตั้งลู่เจียยวี๋ขึ้นสู่ฐานะลู่เสียนอี๋ เจ้าจงไปที่ตงเฉิงแล้วถ่ายทอดราชโองการแทนข้า ก่อนที่จะไปจงแวะไปที่กองซักล้างรับตัวนางกำนัลที่ชื่อหลี่ผู่เย่ให้ไปรับใช้พระสนมด้วย"
ตนรีบคุกเข่ารับม้วนราชโองการมาจากมือจางกงกงแต่อีกฝ่ายกลับไม่ปล่อยทั้งยังเขยิบเข้ามากระซิบตนเบาๆว่า
"จงจำไว้ให้ดีเจ้าจงแจ้งพระสนมว่างจางกงกงยินดีกับพระสนมที่ก้าวหน้า หวังว่าพระสนมจะมิลืมจางกงกงผู้นี้ เจ้าจำไว้ให้ดี"

"รับทราบข้าน้อยจะไม่ทำให้กงกงผิดหวัง"

"ดี ข้ารู้ว่าข้าไว้ใจเจ้าได้" เมื่อพูดจบจางกงกงก็ตบบ่าเขาเบาๆแล้วหันหลังกลับไป เขารู้ตัวว่าต้องถึงเวลาแล้วตนจึงคำนับแล้วถอยออกไปจากห้องเบาๆ

จางกงกง +5 ความสัมพันธ์สนทนาประจำวัน
+30 พลังงาน จากจางกงกงให้ชาดื่มด้วยแหละ

Longyue โพสต์ 2024-8-31 22:07:26

<div align="center" style="list-style-type: none;">
<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Chakra Petch'); Chakra Petch {font-family: 'Chakra Petch';}
</style>

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Sriracha'); Sriracha {font-family: 'Sriracha';}
</style>

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css2?family=Charmonman:wght@400;700&display=swap'); Charmonman {font-family: 'Charmonman';}
</style>

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Ma+Shan+Zheng&display=swap'); Ma Shan Zheng {font-family: 'Ma Shan Zheng';}
</style>

<style>
@import url('https://fonts.googleapis.com/css2?family=KoHo:ital,wght@0,200;0,300;0,400;0,500;0,600;0,700;1,200;1,300;1,400;1,500;1,600;1,700&display=swap'); KoHo {font-family: 'KoHo';}
</style>

<style name="captain" type="text/css">
img {border-radius: 8px;}

img { filter: alpha
(opacity=100); opacity:1.0;}img:hover { filter: alpha(opacity=70);
opacity:.7 } img {-webkit-transition:0.7s; -moz-transition:0.7s;
-o-transition:0.7s;}

img:hover{
-webkit-transform:scale(0.9);
transform:scale(0.9);
}
img:hover{
overflow:hidden;
}
img{
-webkit-transform:scale(1.0);
transform:scale(1.0);
-webkit-transition: all 1.0s ease;
transition: all 1.0s ease;
}</style>

<style>
#boxhuan01 {
width: 900px;
border: 3px double pink;
border-radius: 10px;
padding: 5px;
box-shadow: 1px pink;
background-image: url("https://imgur.com/wknEdxk.jpg");}
</style>

<style>
#boxhuan02 {
width: 650px;
border: 3px double pink;
border-radius: 10px;
padding: 40px;
box-shadow: 0px 0px 0em;
background-image: url("https://imgur.com/bXV59dD.jpeg");}
</style>

<div id="boxhuan01">
<br><br>
<div id="boxhuan02">
<center>
</center>
<img width="500" _height="500" src="https://i.imgur.com/7grM4yF.jpeg" border="0" alt="">
<br><center><br></center><center><font color="#00ed00" face="Sriracha" size="1"><b>เกรงทุกครั้งที่พบพระองค์ อีกหน่อยน่าจะต้องเสพซีรีย์หาเรฟเพิ่มจริงๆ</b><br></font></center><center><font color="#00ed00" face="Sriracha" size="1"><b>.พนมมือแด่หวงตี้.</b></font></center>
<br>
<font face="Ma Shan Zheng"><font size="10">
<center>
<b>

CHAPTER 24.4</b></center></font></font><center><font face="Sriracha"><font size="3" style=""><center style=""><font color="#ffa500"><b><br></b></font></center><center style=""><font color="#ffa500"><b>วันที่สิบเจ็ดเดือนแปดแห่งรัชศกเจี้ยนหยวนปีที่สิบ</b></font></center><center style=""><font color="#ffa500"><b>วันเสาร์ ช่วงเวลาบ่ายสามโมงตรง</b></font></center></font></font></center><div align="left"><font face="Koho"><font size="3"><p style="text-indent: 3.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 3.5em;"><font color="#000000">หลังจากเสร็จงานแล้วหลงเยวี่ยก็เดินมาที่จงฉางซื่อ ตัวของจี๋รุ่ยกลับไปที่ตำหนักของไท่โฮ่วแล้ว ที่นางมาที่ตำหนักจงฉางซื่อในเวลานี้ก็เพื่อรับเบี้ยหวัดของเหม่ยเหริน </font></p><p style="text-indent: 3.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 3.5em;"><font color="#ff8c00"> “ข้ามารับเบี้ยหวัดของเหม่ยเหริน” </font></p><p style="text-indent: 3.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 3.5em;"><font color="#000000"> คนในวังในโดยเฉพาะขันทีที่อยู่มานาน มักจะจดจำพระสนมได้ โดยเฉพาะหลงเยวี่ยที่ได้รับโอกาสให้เข้าร่วมพิธีเฉลิงฉลองวันคล้ายวันพระราชสมภพของไท่โฮ่ว อีกทั้งยังเคยเข้าออกตำหนักเว่ยหยางและเซวียนเต๋อ ผู้ใดก็ทราบบางทีการโปรดปรานก็มิได้ขึ้นอยู่กับความสูงต่ำของลำดับขั้น ไม่เช่นนั้นไหนเลยจะมีนางกำนัลได้ขึ้นเป็นนางสนม </font></p><p style="text-indent: 3.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 3.5em;"><font color="#000000"> ด้วยความใส่ใจดังกล่าว มองปราดเดียวก็รู้แล้วว่าเบื้องหน้าของเขาคือใคร </font></p><p style="text-indent: 3.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 3.5em;"><font color="#800080">“ตวนมู่เหม่ยเหริน เชิญทางนี้ก่อน” </font></p><p style="text-indent: 3.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 3.5em;"><font color="#000000"> เขารับรองหลงเยวี่ยให้นั่งพักที่มุมหนึ่ง ไม่นานขันทีที่รักษาการอยู่ยื่นถุงเงินจำนวน 8000 อีแปะให้หลงเยวี่ย เมื่อรับเงินแล้วนางก็แจ้งถึงจุดประสงค์อีกประการ </font></p><p style="text-indent: 3.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 3.5em;"><font color="#ff8c00">“ข้ามาลงชื่อขอออกนอกวังด้วย ไม่ต้องการองครักษ์ติดตาม เพียงแค่ออกไปเดินเล่นเท่านั้น มีคนมากรังแต่จะวุ่นวาย” </font></p><p style="text-indent: 3.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 3.5em;"><font color="#800080"> “นายหญิงน้อยโปรดรอสักครู่….”</font><font color="#000000"> ว่าแล้วเขาก็หยิบกำไลวงหนึ่งมาให้นาง…</font><font color="#800080"> “เมื่อกลับมาที่วังแล้วค่อยให้บ่าวรับใช้นำกลับมาส่ง ขอให้นายหญิงเดินทางโดยสวัสดิภาพ…”</font></p><center><img width="500" _height="500" src="https://i.pinimg.com/564x/96/4c/4a/964c4af1dac58bc592c2e48f8ecfa1d3.jpg" border="0" alt=""></center>
<p style="text-indent: 3.5em;"><b>รับเบี้ยหวัดเหม่ยเหริน</b></p><p style="text-indent: 3.5em;">5000 อีแปะ</p><p style="text-indent: 3.5em;"><br></p><p style="text-indent: 3.5em;"><b>คนกำยำ</b> สกิลพิเศษฝึกฝนยุทธ์</p><p style="text-indent: 3.5em;">     +2 Point เมื่อ Level up ( LV. 22) <a href="https://han.mooorp.com/?1" style="text-indent: 3.5em; font-family: "Microsoft Yahei", Simsun; font-size: 12px;"> <span id="kM0.4978530831391388">@<span id="kM0.6227155549641443">@Admin </span></span></a></p></font></font></div>
</div>
<br>
<br></div></div>

WeiBin โพสต์ 2024-9-4 23:53:24

วันที่ 07 เดือน 08 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 10 | เวลา : 13:00

static/image/hrline/li7.gif

หลังจากส่งราชโองการเสร็จตนก็รีบกลับมาตำหนักจงฉางชื่ออย่างรวดเร็ว ระหว่างทางเดินสวนเหล่าขันทีรุ่นเดียวกัน ตนก็เหยียดหลังตรงได้อย่างผ่าเผย ข่าวที่ตนเป็นผู้นำราชโองการไปตำหนักพระสนมคงลือกันไปในเหล่าขันทีนางกำนัลแล้วตลอดทางจึงไม่มีใครกล้าเดินขวางทางตน เมื่อเข้าไปยังกลางตำหนักตนก็คุกเข่ารายงาน

"เรียนกงกงข้าน้อยกลับมาแล้วขอรับ"

"อืมม แล้วเรื่องนั้นล่ะ" จางกงกงวางถ้วยชาในมือลง จ้องมาที่ตนด้วยสายตาเฉียบคม

"เรียนกงกง พระสนมบอกว่าจางกงกงไม่ต้องห่วงพระสนมยังคงจดจำจางกงกงไว้เสมอ" เขาพูดจบก็รีบหลบสายตาก้มตัวตํ่าลงไปอีก เรื่องนี้ไม่สามารถแพร่งพรายได้ถ้าเขาไม่อยากตายต้องพูดให้น้อยเข้าไว้ สงครามในวังหลังอย่าว่าแต่ก้าวขาเข้าไปเลยแค่สอดมือเข้าไปมือก็ขาดได้ แต่ผลประโยชน์ก็ล่อใจซะเหลือเกิน

"เจ้าจำไว้ขันทีที่ดีคือขันทีที่เก็บความลับอยู่ เจ้าไม่ใช่คนโง่เรื่องใดที่ไม่ควรเอ่ยก็จงเงียบให้เหมือนคนตาย" จางกงกงพูดด้วยสีหน้าเย็นชามือก็ลูบไปที่ด้ามกระบี่ที่แขวนไว้

"ข้าจะจำคำสอนของกงกงไว้ให้ขึ้นใจ จะปิดปากไว้ราวกับคนตาย" พูดจบก็หมอบลงไปกับพื้นด้วยสีหน้าที่ซีดเซียว

"ดี ส่วนนี่รางวัลของเจ้า เมื่อไม่มีอะไรแล้วก็ไปได้ถ้ามีงานให้เจ้าทำข้าจะเรียกมาเอง" จางกงกงโบกมือไล่เขาก็รีบไปรับรางวัลของตนเมื่อเห็นตำลึงทองในถุงก็ยิ้มอย่างพอใจแล้วแทบติดปลีกพุ่งออกจากตำหนักทันที

5 ตำลึงทอง
, +15 บารมี , +35 EXP
ความโปรดปรานจากจางกงกง+35

static/image/hrline/li7.gif

WeiBin โพสต์ 2024-9-6 17:01:41

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย WeiBin เมื่อ 2024-9-6 17:03

20 เดือน08 รัชศกเจี้ยนหยวนปีที่10 09:00

ผ่านราว 2 สัปดาห์ตนก็โดนเรียกตัวมาที่ตำหนักแห่งนี้อีกครั้ง รอบนี้ขันทีที่เฝ้าหน้าประตูสุภาพกับตนมากขึ้นลางสังหรณ์ตนบอกว่าเรื่องดีๆกำลังวิ่งเข้ามา คิดได้ดังนั้นก็รีบจัดเสื้อผ้ากับหมวกให้เรียบร้อยก่อนจะเดินเข้าไปด้วยอารมณ์ที่เปี่ยมล้น เมื่อเข้าไปถึงตนก็รีบคุกเข่าทำความเคารพคำนับพอเป็นพิธี

"ข้าน้อยอยู่นี่กงกงมีอะไรล้วนสั่งการมาได้เลย"

จางกงกงเงยหน้ามามองที่ตนก่อนจะคลี่ยิ้มออกมาแล้วให้สัณญาณตนให้รีบลุกขึ้น "ข้าเรียกเจ้ามาด้วยเพราะข่าวดี ฝ่าบาทให้ข้าจัดหาขันทีไปรับใช้พระสนมลู่เฟย ข้าดูแล้วเจ้าคือคนที่ใช้การได้ที่สุดทั้งเคยเชิญราชโองแต่งตั้งให้พระสนม ข้าจึงจะสนับสนุนเจ้าในครั้งนี้"

ตนทั้งตื่นเต้นและดีใจทำงานตำแหน่งเดิมมาเกือบสิบปีในที่สุดเวลาของเขาก็มาถึง "ข้าน้อยจะไม่ลืมบุญคุณของกงกงครั้งนี้ จะขอใช้ชีวิตตอบแทนกงกงให้ได้"

จkงกงกงเมื่อเห็นอีกฝ่ายไม่ลืมตัวก็ยิ้มออกมาทั้งกล่าวกำชับ "ต่อไปนี้นายของเจ้าคือพระสนม จงรับใช้ด้วยความซื่อสัตย์อย่าให้เสื่อมเสียชื่อเสียงมาถึงข้าที่สนับสนุนเจ้า" เมื่อพูดจบจางกงกงก็เชิญราชโองการที่วางไว้บนโต๊ะมาประกาศ

"ด้วยโองการฟ้า จักนพรรดิเห็นความมุมานะและขยันขันเห็นของเว่ยปินกงกง จึงมีพระเมตตาเลื่อขั้นเว่ยปินขึ้นดำรงตำแหน่งหัวหน้าขันทีประจำตำหนักตงเฉิน คอยปรนนิบัติดูแลช่วยแบ่งเบาภาระงานในตำหนักช่วยเหลือลู่ซูเฟย จบราชโองการ"

"เว่ยปินรับราชโองการ" พูดจบก็หันหน้าไปทางทิศตำหนักเว่ยหยางแล้วก้มคำนับ"กระหม่อมขอบพระทัยฝ่าบาท"
https://i.imgur.com/A7hEzQH.png

จางกงกงยิ้มออกมาแล้วพยุงตนขึ้น "ต่อไปนี้ก็ดูแลตัวเองให้ดีอยู่กับพระสนมก็อย่าทำตัวเด่นเกินไปในวังหลวงอันตรายกว่าที่เจ้าคิดเยอะ

"ขอบคุณกงกงที่ชี้แนะข้าจะปรนนิบัติพระสนมสุดความสามารถ"

"ดีงั้นเมื่อเจ้าไปที่ตำหนังตงเฉิน ก็ถือโอกาสเชิญราชโองการอีกสองฉบับไปด้วย"

ตนรับราชโองการจากมือจางกงกงมาแล้วเก็บลงกล่องอย่างดี ก่อนจะคำนับอีกครั้งแล้วเดินออกไป

WeiBin โพสต์ 2025-5-17 21:41:58

16 เดือนห้า เจี้ยนหยวนศกปีที่ 11 ช่วง9โมงเช้า

เว่ยปิน โดนขันทีเรียกตัวมาแต่เช้า หลังจากทำตัวขี้เกียจไร้ตัวตนในตำหนักตงเฉินมานาน เมื่อเดินเข้าไปก็พบจางกงกงยืดวาดภาพโดยมีขันทีชราคอยฝนหมึกให้

"ข้าน้อยเสี่ยวเว่ยจื่อคาราะวะพ่อบุญธรรม"

   จางกงกงไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามองตนแต่วางพู่กันลง แล้วพยักหน้าให้กับขันทีชราข้างๆ ขันทีชราก็วางแท่งหมึกแล้วเดินหายไปอย่างรวดเร็ว

   "ไม่ได้เจอกันนานข้าได้ข่าวว่าเจ้าเก็บตัวเงียบในตำหนักไม่โพล่หน้าพบผู้คน จนฝ่าบาทคิดว่าตำหนักตงเฉิงไม่มีขันทีประจำแล้วเสียอีก ทำงานกับลู่กุ้ยเฟยเจ้าลำบากมากเลยหรือ?"

   "เรียนพ่อบุญธรรมข้าน้อยที่เก็บตัวเงียบเพราะรูปร่างของข้าไม่ต่างอะไรจากศพเดินได้ กลัวจะทำให้พระสนมเสียหน้า"

   จางกงกงส่ายหน้าเบาๆก่อนที่ขันทีชราในตอนแรกจะเดินเข้ามาพร้อมถาด ที่มีศิรารูปร่างสวยงามทั้ง6ก้อนเรียงกันอยู่

   "ของสิ่งนี้เจ้านำไปมอบให้พระสนมแทนข้าบอกว่าเป็นของขวัญยินดีที่พระสนมให้กำเนิดพระโอรสและกงจู่น้อย"

   เว่ยปินรับถาดไว้ขณะที่กำลังจะจากไป

   " ท่าทีของพระสนมช่วงนี้เป็นอย่างไร"

   เว่ยปินหยุดชะงักก่อนจะเรียบเรียงทุกอย่างในหัวอย่างรวดเร็ว

   "เรียนพ่อบุญธรรม พระสนมอาจจะมีความครุ่นเคืองอยู่บ้างแต่ไม่ถึงกับเป็นศัตรูพ่อบุญธรรม"

   "อืม... เจ้าไปเถอะข้ามีอย่างอื่นต้องทำ"

   "บุตรขอลา"

จางกงกง +5 ความสัมพันธ์สนทนาประจำวัน

LinYa โพสต์ 2025-6-25 17:40:41

https://img2.pic.in.th/pic/-4_20250603154522.md.png
วันที่ 25 เดือน 5 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11ยามโหยว่ เวลา 17.00 - 19.00 น. ณ พระราชวัง ตำหนักจงฉางซื่อ
      เสียงฝีเท้าของหลินหยานั้นแผ่วเบาราวกับกลัวแม้กระทั่งเงาของตนเองจะดังเกินไปจนดึงดูดความสนใจที่ไม่ควรวจะมี นางเดินทอดเท้าขึ้นจากบันไดไม้สักที่ทอดตัวไปยังตำหนักจงฉางซื่อกลางวังหลวงด้วยจิตใจที่ถูกบีบอัดจนแทบจะกลายเป็นเถ้าธุลีดิน ฝ่ามือสองข้างกำชายเสื้ออย่างเคร่งเครียดจนเกิดรอบนับที่แม้จะเพิ่งรีดเรียบก็พลันยับย่นขึ้นมาใหม่ในทุกย่างก้าวที่นางก้าวใกล้ถึงตำหนักของเขา.. จางกงกง..เขาน่าจะเป็นใต้เท้าจางนั้นแหละ ผู้มองชีวิตของนางเหมือนหมากในเกมหนึ่งที่เขาไม่แยแสที่จะอธิบาย

      แต่ในขณะนั้นเอง..แผ่นดินอันเปี่ยมด้วยอำนาจกลับเบี่ยงเบนความสนใจของนางด้วยสิ่งเล็กน้อยที่สุด.. “เมี๊ยว ว ว" เสียงดังขึ้นจากพุ่มไม้ริมทาง..

      ดวงตาที่เคยหม่นมัวสั่นไหววูบหนึ่ง ก่อนที่นางจะเหลียวหันไปมองทางต้นเสียงด้วยใจเต้น ร่างกลมแน่นของแมวขนฟูสีเทาเงินขลับที่น่าจะเป็นแมวเจ้าถิ่นประจำวังหลวงเดินออกมาจากเงาไม้ มันตัวโตจนอุ้งเท้ากว้างเกือบเผ่าฝ่ามือของหลินหยา..ว่าไปนั้น อ้วนเพราะขนหรือเปล่าเจ้าตัวน้อย มันเอียงหัวมองนางราวกับเข้าใจ แล้วเดินตรงเข้ามาพลางถูตัวกับปลายชายเสื้อด้านล้างของหลินหยา..

      นางนิ่งงันราวกับถูกสะกดขณะที่แมวน้อย(?)ไถพุงอุ่นนิ่มกับขาของนาง แล้วส่งเสียงครางงึมงำจากในลำคอมัน เสียงที่นุ่มราวกับผ้าแพรไหมแสนสบาย กลิ่นตัวของมันหอมจาง ๆ จากสมุนไพรที่ใช้ไล่เห็บหมัด เป็นเจ้าถิ่นแน่ ๆ ที่มีคนดูแลอย่างดี มันมองเธอ..ไม่ถาม ไม่คาดหวัง และไม่อาจตัดสินนาง

      มือของหลินหยาในตอนนั้นอ่อนแรงยิ่งนัก แต่ก็ค่อย ๆ เอื้อมออกไปลูบหัวมันอย่างแผ่วเบา ขนของมันนุ่มลื่นกว่าผ้าห่มใด ๆ ที่เธอเคยซุกตัวลงไปในคืนที่เหน็บหนาวเสียอีก

      “เจ้าตัวเล็ก(?)...เหตุใดอ้วนกลมเช่นนี้กันนะ น้ำหนักเจ้ามันเกินตาชั่งไปแล้วกระมังนั้น”

      หลังจากพูดจบหลินหยาก็คุกเข่าลงท่ามกลางทางเดินกรวดหินสีขาวท่ามกลางวังหลวงอันกดอันราวเหล็กแหลมจ่ออกนางไว้ตลอดเวลา นางโอบรัดร่างอวบแน่นนั้นไว้แน่นจนตัวเองแทบจะฟังใบหน้างามที่ซีดเผือกของตนเองกับพุงกลม ๆ ของมัน..หลินหยาไม่ร้องไห้ ไม่มีเสียงสะอื้นหรือกระทั่งน้ำตาไหลออกมาแม้แต่หยดเดียว แต่กล้ามเนื้อทั้งตัวของนางสั่นไหวราวกับโลกกำลังจะพล่มลง และแมวอ้วนน้อยตัวนี้นั้นคือเสาเดียวที่เหลือให้นางยึดเกาะกลางวังหลวงที่ยิ่งใหญ่แต่อ้างว้างเหลือเกิน

      หลินหยาไม่ได้พูดอะไร ไม่เอ่ยคำขอบคุณมันด้วยซ้ำ แต่สติที่เกือบหล่นหายไปตลอดหลายวันพลันหยุดชะงัก ดั่งถูกแมวน้อยใช้อุ้งแท้าแตะไว้ที่ลำคอแล้วร้องถามทางสายตาว่า..ยังไหวอยู่ใช่ไหมท..

      และเมื่อหลินหยาเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง ใบหน้านั้นไม่ได้อ่อนแอน้อยลงแต่อย่างใดเลยด้วยซ้ำ กลับกัน นางเงียบขึ้น เงียบแบบคนที่ใกล้บ้าอย่างเงียบงัน แต่นางกลับลุกขึ้นยืนอย่างมั่นคง ค้อมตัวให้แมวที่นั่งหอบดูเธอด้วยดวงตาคู่กลมโต แล้วหันหลังให้มัน เดินไปยังคำหนักจงฉางซื่ออย่างช้า ๆ เธอไม่ได้เข้มแข็งขึ้นหรอก แต่ตอนนี้มีอะไรให้กอดก่อนเดินต่อ แม้จะเป็นเพียงพุงนุ่ม ๆ ของแมวตัวหนึ่งมันกลับช่วยได้มากโข..

      ยามโหย่วคล้อยคำลงไปเรื่อย ๆ แสงอาทิตย์กระทบผ่านม่านทอไหมโปร่งบางจนเห็นเป็นลวดลายของฟ้าครามที่พาดพิงอยู่บนพื้นหินอ่อน ตำหนักจงฉาสงซื่อที่ทั้งกว้างและเงียบอย่างไม่น่าเชื่อ เงียบเสียจนได้ยินแม้เสียงขนนกในพู่พัดไหวแผ่วของขันทีเวรยาม

      หลินหยาก้าวเข้าสู่ตำหนักแห่งนั้นด้วยจิตใจที่นิ่งกว่าเดิม แม้รอยระทบยังคงเกาะกุมดวงตาของนาง แต่ท่าทีของนางกลับหนักแน่นขึ้นกว่าเดิม นิ่งมากขึ้น และคำนับด้วยอิริยาบถที่เปี่ยมไปด้วยความเคารพ แต่เย็นชาในคราวเดียวกัน “ข้าน้อยหลินหยา ขอคำนับจงฉางซื่อ” เสียงของนางไม่ไหวระริก หากแต่มิได้อบอุ่นเหมือนดั่งเคย เป็นความเรียบสงยที่กั้นด้วยระยะห่างของคนที่ไม่อาจไว้ใจได้อีกต่อไป..

      เสียงพู่กันที่ขีดลงบนเอกสารที่ยังไม่หยุดลงในทันที บนตั่งสูง จางกงกงในชุดขุนนางขันทีสีกลางแห่งตำแหน่งจงฉางซื่อยังคงจรดปลายพู่กันสลัดอักษรลงบนผืนกระดาษด้วยฝีมือที่ปราณีตและแน่วแน่ ใบหน้าของเขาเย็นชาในสายตาของหลินหยา แม้งดงามแต่กลับเฉยชา ริมฝีปากบางแนบสนิทเป็นเส้นตรง ไม่มีร่องรอยยิ้ม ไม่มีเสียงหัวเราะหรือกระทั่งการเอ่ยต้อนรับ และเขาก็เพียงพูดขึ้นโดยไม่เหลียวมอง

      “เจ้ามาช้ากว่าที่กำหนดไปหนึ่งเค่อ”

      พู่กันถูกชักขึ้นวางในแท่นกระเบื้อง เขายกผ้าเช็ดมืออย่างนุ่มนวล ก่อนที่จะลุกขึ้นยืนอย่างไม่รีบร้อน ร่างสูงโปร่งของขันทีอันดับสูงสุดของแผ่นดินนั้นกลับแผ่แรงกดดันไม่ต่างจากเสนาบดีใหญ่หรือนายทัพที่ยืนกลางทุ่งรบ เมื่อเขาหันมามองนาง นั้นแหละที่หลินหยารู้สึกสิ่งที่ต่างออกไปจากจางกงกงที่หอว่านหงเหริน..นั้นไม่ใช่คนที่เธอเคยแอบสงสัยว่าเขาเป็นใคร นั้นไม่ใช่คนที่กล่าวให้นางเล่นดนตรีให้เขาหลับตาฟังเบื้องหลังรอยยิ้ม

      ที่นี่ จางกงกงคือผู้ควบคุมขันทีทั้งวังหลวง ผู้ลมตัวตนของผู้คนใหากประวัติศาสตร์ได้เพียงขยับปลายพู่กัน เขาก้าวเข้ามาหานางช้า ๆ ขยับตามองนาง “เจ้าควรรู้..ว่าทุกยามที่สูญไปในวังหลวง มีค่าเกินกว่าตำลึงทอง” สายตาของเฉียบคมดั่งมีด ยากนักจะบอกว่าความเงียบที่ตามมานั้นคือความสงสารหรืออะไรอื่น

      “แต่ข้าถือว่าเจ้ามาแล้ว” เขาเอ่ย “เจ้าดูมีแรงขึ้นบ้างแล้วนี่หลินหยา..ข้าอยากเห็นด้วยตาตนเองว่าการส่งหมอหลวงและขันทีแพทย์ที่เก่งที่สุดนั้นไม่เสียเปล่าอะไร” เขาหยุดห่างจากนางสองก้าวเท่านั้น “ข้าหวังว่าเจ้าจะเริ่มเข้าใจบทบาทของตนเองในวังนี้มากขึ้นแล้วนะ”

      หลินหยานิ่งไป สายตาของนางแนบลงพื้นเล็กน้อย ยามเงยหน้าก็ยังคงรักษาท่าทีสงบเอาไว้ทั้งที่ภายในอกสั่นไหว “ขอขอบพระคุณท่าน..ที่เมตตาส่งทั้งหมอหลวงและขันทีแพทย์ที่เก่งที่สุด..ข้าจะไม่ลืม” น้ำเสียงของนางแห้ง แผ่วแต่ไม่อ่อนแรง..จางกงกงรู้ว่านั้นไม่ใช่คำพูดของเด็กสาวคนเดิมที่เคยส่งเสียงหัวเราะต่อหน้าเขาในหอว่านหงเหริน นี่คือเสียงของหญิงสาวที่ถูกเขาบีบจนเหลือเพียงเปลือกหุ้มของความภาคภูมิที่นางเป็น

      จางกงกงยังคงเงียบอยู่ครู่หนึ่ง เขาไม่ตอบรับคำขอบคุณ มีเพียงการปรายตามองต่ำมาที่มือของนางที่กุมกันแน่นจนข้อนิ้วขาวซีด ก่อนที่เขาจะหมุนตัวกลับไปราวกับไม่ต้องการเห็นมือของนางที่มีรอยแผลที่นางทำตัวเอง เขาหันไปหยิบผ้าห่อเล็ก ๆ บนโต๊ะ “นี่คือเบี้ยหวัดสำหรับเดือนนี้..และรายชื่อเวรรับใช้ตำหนักตงเฉิน อย่าทำให้ข้าผิดหวัง” แล้วเขาก็กล่าวประโยคหนึ่งด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

      “สตรีอ่อนแอเป็นสิ่งที่ชายหนุ่มถวิลหา..แต่อย่าอ่อนแอจนโง่เขลานักล่ะ” ว่าเสร็จก็ส่งถุงเงินนั้นให้นาง ยามโหย่วยังคงคืบคลานผ่านตำหนักจงฉางซื่อ แสงแดดภายนอกทอดทาบแนบแน่นลงกับพื้นศิลา ในห้องโถงซึ่งอบอวลไปด้วยกลิ่นหมึกและกระดาษขุนนาง หลินหยายืนสงบงันอยู่เบื้องหน้าชายผู้ไม่หลงเหลือความเป็นมนุษย์ในสายตาของใครหลายคน..แต่ก็ปฎิเสธไม่ได้เลยว่าภายใต้เปลือกแข็งที่แสนเย็นชาของชายตรงหน้า ยังคงมีความละเอียดอ่อนในแบบที่ไม่อาจคาดเดาได้เลยสักนิด

      “อย่าสำนึกตนว่าพิเศษนัก..มันจะทำให้เจ้ากลายเป็นเหยื่อเร็วกว่าที่เจ้ารู้ตัว” ปลายเสียงนั้นทิ้งไว้ด้วยความเงียบครู่หนึ่ง ก่อนที่จะเอ่ยประโยคที่สองอย่างเรียบเย็นแต่กลับฝังลึกในใจ “แต่ก็อย่าให้ใครคนอื่นมาเหยียบย่ำจนลืมว่าตนคือของใคร..นอกจากข้า”

      หลินหยาสั่นสะท้าน..นางขมวดคิ้วช้า ๆ หัวใจบีบรัดตึงราวกับถูกบีบคั่นด้วยคีมเหล็กที่ร้อนฉ่า ทว่านางมิได้กล่าวตอบ เพียงแต่เงยหน้ามองเขาอยู่ครู่หนึ่งด้วยแววตาที่ซับซ้อนมากกว่าที่เคยมี ทั้งชิงชัง ทั้งสับสน ปละปฎิเสธไม่ได้ว่าบางอย่างในน้ำเสียงนั้น..ทำให้นางหยุดลง

      จังหวะนั้นมือที่ถือหอบผ้ากลับเริ่มรู้สึกว่ามันหนักแน่นกว่าที่หลินหยาคาดไว้เล็กน้อย น้ำหนักของมันไม่ใช่เพียงเหรียญอู่จูหรือเหรียญเงิน..แต่คือน้ำหนักของความรู้ว่านางอาจไม่ใช่นางกำนัลสามัญ จางกงกงนั้นกล่าวต่อเมื่อตนเองเดินกลับไปจรดปลายพู่กันนั้น “เบี้ยหวัดของเจ้า 20 ตำลึงเงินทุกเดือน..สำหรับไฉหนี่ว์ที่ข้ารับรอง” มือของเขาเขียนไปเรื่อย ๆ เหมือนไม่ได้มองนางแม้ครึ่งหางตาเพราะรู้สึกบางอย่าง แต่กลับเหมือนอ่านความคิดยางได้ทะลุทุกชั้น

      “และ 5 ตำลึงทอง..ส่วนตัวที่ข้าสัญญาไว้แล้ว ข้าย่อมรักษาคำ”

      หลินหยานิ่งไปนาน ริมฝีปากของนางเหมือนจะเม้มแน่นแต่ก็ไม่ได้ทำ ม่านตาหลุบต่ำลงอย่างสับสน หากเป็นหญิงสาวในหอว่านหงเหริน..หึ..ช่างมันเถอะ คิดอะไรไปก็ไร้ประโยชน์ ตอนนี้เงินก้อนนี้หนักกว่าหินผา มันคือราคาของคำขู่ ราคาของชีวิตพ่อแม่พี่น้องของนาง ราคาของการยอมจำนนต่อคนที่นางรู้ดีว่าคือผู้ลากนางลงสู่ขุมนรก แต่ที่เลวร้ายยิ่งกว่า มันคือยังมีด้านหนึ่งในใจหลินหยา ที่อยากใช้เงินก้อนนี้หนีไปจากที่นี่เสียเดียวนี้ ความรู้สึกนั้นทำให้นางขยะแขยงตัวเองยิ่งนัก..

      มือบางสั่นเล็กน้อยขณะถือหอบผ้านั้น แม้นางจะประคองไว้ด้วยความเคารพตามธรรมเนียม แต่น้ำหนักของมันยังคงบาดลึกเข้ามาในฝ่ามือ “ข้ารับไว้ตามเพราะท่านสั่ง..แต่ไม่ได้แปลว่าข้ายอมรับสิ่งที่ท่านทำกับข้า” คำพูดนั้นไม่ใช่คำพูดต่อต้าน หากแต่เป็นเพียงการย้ำเตือนว่าแม้นางจะยอมก้มหัวให้ ยอมทำตามคำสั่งของเขาแต่โดยดีราวกับตุ๊กตาชักใย แต่นางจะไม่มีวันลืมว่าตนเองถูกทำให้ต้องก้มหัวเช่นนี้ด้วยเหตุผลใด

      นางกงกงที่กำลังเขียนหยุดมือนั้นไปครุ่หนึ่ง เขาไม่ชายตามองนางแต่เหมือนราวกับคิดอะไรบางอย่าง “นั่นก็เพียงพอแล้ว” เขาไม่เอ่ยอะไรอีก

      มือของจางกงกงเริ่มขยับจรดพู่กันอีกครั้งบนกระดาษ ปลายนั้นสัมผัสผืนอย่างแผ่วเบาราวกับลมหายใจ ม่านตาของเขายังไม่แม้แต่จะละจากตัวอักษร ทว่าเมื่อสัมผัสได้ถึงความเคลื่อนไหวตรงหน้า ความเงียบก็ปกคลุมระหว่างทั้งสองราวกับหมอกจาง ๆ แห่งฤดูหนาว หลินหยาค่อย ๆ ขยับกาย มือขาวนวลงามของนางสั่นเล็กน้อยขณะล้วงเข้าไปยังช่องลับภายในกระเป๋าเจ็ดสมบัติ เส้นผมของนางที่ม้วนขึ้นเรียบร้อยตามระเบียบตำหนักไหวเบา ๆ ตามแรงสั่นของมือที่แอบมีความรู้สึก

      นางหยิบขวดสุราสีงามบรรจุขวดเซรามิกเคลือบลายงามออกมาเงียบ ๆ “นี่..เป็นเพียงการตอบแทนที่ท่านส่งหมอมาให้ข้า..ตามคำสั่ง” น้ำเสียงของนางนั้นไม่ได้อ่อนหวานแต่ก็ไม่ได้แข็งกร้าว เธอทำตามที่ท่านหมอบอก มันมีความหนักแน่นที่ซ่อนความระวังไว้จนแทบจับต้องไม่ได้ เหมือนยามเงื้อดาวที่ยังไม่รู้ว่าควรจะฟันลงไปหรือถอยกลับดี

      “สุราเซียนเมามาย..ของดีจากโรงเตี๊ยมชิงหมิงที่หายากนัก..ข้ารู้ว่าไม่คู่ควรให้ท่านเสียเวลาชื่นชม แต่มันเป็นของดีที่ข้าพอจะมอบให้ได้ ก็แค่หวังให้ท่านรับไว้..ตามที่ข้าสมควรตอบแทน” เธอก้มลงเล็กน้อย ไม่ถึงกับคำนับอย่างเป็นพิธี แต่ก็แสดงความเคารพในระดับหนึ่ง ทั้งจากใบจริง และจากสิ่งที่สถานะการณ์นั้นบีบบังคับ

      จางกงกงเงยหน้าขึ้นช้า ๆ ในที่สุด สายตคาคมเรียบเรียวงามวาบขึ้นชั่วขณะ เหมือนแสงมีดบางเฉียบที่สะท้อนจากขอบเหล็กแวววาวคมกริบ ความเคลื่อนไหวนั้นแทบไม่รู้ว่าเป็นความตะลึงหรือความระแวดระวัง แต่ไม่ว่าอย่างใด ความนิ่งในท่าทีของเขาไม่เคยหลุด เขามองขวดสุราดอกท้อที่ส่งมาเบื้องหน้าโดยไม่แตะต้อง ปลายริ้วเรียวยาวเพียงหยุดอยู่เหนือฝาบวดเล็กน้อย ก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงเบา ๆ ที่คล้ายจะบอกให้รับรู้ไว้..

      “เซียนเมามาย..นามงดงามนัก สุราดอกท้อจางชิงหมิง เถ้าแก่หลิวมักไม่ขายสุราให้ใครถ้าคิดว่าอีกฝ่ายไร้ค่าพอจะลิ้มมันได้” คำพูดนั้นลอยผ้านอากาศด้วยน้ำเสียงแผ่วราวกับสายลม แต่น้ำหนักของมันกลับแน่นลึกในอกตรมของนางเอง ดวงตาคมเหลือบมองหลินหยาไปชั่ววูบ ไม่ใช่สายตาเอ็นดู ไม่ใช่สายตารังเกียจ หากแต่เป็น..สายตาที่คล้ายอ่านความซับซ้อนภายในใจของนางทั้งหมด.. การข่มอารมณ์ ความระแวดระวัง ความเหนื่อยล้าและความกล้าหาญอันเงียบงันของนาง..หึ..

      เขายื่นมือไปรับสุรานั้นไว้ แม้ในท่าทางแล้วนั้นจะไม่ได้แสดงออกถึงความซาบซึ้งหรือแปลกใจ แต่ปลายนิ้วที่แตะขวดเซรามิกนั้นอย่างแผ่วเบานั้นกลับแฝงอะไรบางอย่างที่แปลกประหลาดนักสำหรับชายผู้นี้

      “ข้ารับไว้เพียงเพราะแม่นางรู้จักตอบแทน..” เขาวางขวดไว้ข้างเอกสารอย่างไม่ใส่ใจนักว่ามันจะหกหรือไม่ แต่แววตากลับบอกว่ามันจะไม่มีทางถูกลืมอย่างแน่นอน แล้วเขาก็กล่าวต่อแบบที่จางกงกงเท่านั้นที่จะพูดย้ำกับนางได้ “อย่าได้หวังว่าของกำนัลจะเปลี่ยนสิ่งใด แต่มันอาจเปลี่ยนความเร็วของลมหายใจใครบางคน ยามจะเลือกฆ่าหรือเปล่อยเจ้าไว้” มันคือคำเตือนหรือคำชมนางก็ไม่รู้แจ้งแน่ชัด

      หลินหยาคำนับอีกครั้ง สีหน้าไม่แสดงความกลัวเกินควร แต่ก็ไม่ได้กล้าหาญจนน่าชัง นางรับรู้ถึงหมากตัวหนึ่งที่กำลังเคลื่อนเข้าที่เข้าทางในกระดานของโลกใบนี้ แม้เธอจะไม่รู้ว่ามันจะถูกเล่นเพื่อผลประโยชน์ใดก็ตาม แต่นั้นไม่ใช่สิ่งที่นางจะโต้แย้งได้เลย

      “เช่นนั้น..ข้าขอตัวเพียงเท่านี้เจ้าค่ะ”

https://img2.pic.in.th/pic/-4_20250603154522.md.png

@Admin

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้)มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่อื่น ๆ: มาเอาเงิน ๆ เย่ เงิน ๆ นุมาเอาเงินนน
รางวัล: ค่าเบี้ยหวัดนางกำนัล 20 ตำลึงเงิน - เงินส่วนตัวจางกงกงให้ 5 ตำลึงทอง+5 ความสัมพันธ์สนทนาทั่วไป จางกงกงหัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้มโบนัส ความโปรดปราน NPC เผ่ามนุษย์ (ผู้มีบุญ) +20 แต้มมอบ สุราเซียนเมามาย สุราเกรดแดง ความสัมพันธ์ +20

หน้า: [1] 2

The Myth of Han's Archiver

ตำหนักจงฉางชื่อ