[บันทึกการเดินทาง] เงาอัคคีใต้ผืนฟ้ากังวาน

LinYa โพสต์ 2025-10-22 23:14:47

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย LinYa เมื่อ 2025-10-31 06:47 

<style type="text/css">
BODY {
background: url("https://img2.pic.in.th/pic/02a30266832a423a0f1e428716f060861304a00d589c81-gQFC5A_fw658webp.png") no-repeat center center fixed;
background-size: cover;
margin: 0;
padding: 0;
}
</style>

<style type="text/css">
.head1, .head2 {
background-color: transparent;
}
</style>

<style>
#box01 {
border: 0px double;
box-shadow: rgb(0, 0, 0) 1px 1px 1em;
border-radius: 25px;
background-color: rgb(33, 15, 49);
padding: 20px;
margin-top: 30px;
}

#box02 {
border: 0px double;
width: 80%;
padding: 0px;
box-shadow: rgb(0, 0, 0) 1px 1px 1em;
background-color: rgba(0, 0, 0, 0.2);
border-radius: 20px;
}

#box03 {
width: 600px;
border: 2px solid #2b0056;
padding: 0px;
box-shadow: rgb(190, 169, 222) 2px 2px 1em;
border-radius: 25px;
background-image: url("https://i.imgur.com/pGX3lk9.png");
background-size: cover;
position: relative;
overflow: hidden;
}

/* ✅ ขยายภาพนี้ให้ใหญ่ขึ้น */
.bg-center-img {
position: absolute;
top: 50%;
left: 50%;
width: 120%;
height: 120%;
transform: translate(-50%, -50%) scale(1.3);
background: url('https://img2.pic.in.th/pic/3d44d5b3ab9cd5253467ccc37eb9cf919417d16646a5d8-HNjTRr_fw658webp.md.png') center center no-repeat;
background-size: 150%;
z-index: 1;
opacity: 1;
}

#box03-content {
position: relative;
z-index: 2;
text-align: center;
padding: 20px;
}

.top-image {
display: block;
margin: 0 auto 20px auto;
width: 500px;
z-index: 3;
position: relative;
}
</style>

<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Charmonman:wght@400;700&family=Niramit:wght@400;700&family=Zhi+Mang+Xing&display=swap" rel="stylesheet">

<div align="center">
<div id="box01">
<div id="box02">
 <div style="padding: 50px;">
 <div id="box03">
 
 <div class="bg-center-img"></div>

 
 <img src="https://img2.pic.in.th/pic/1564996915ef13cf484e287d62fbe7f9f0ed13d62a16d-8Czovd_fw658webp.md.png" width="500" _height="533" border="0"> 
 
 
 

 <div id="box03-content">
 
 
 <div style="text-align: center;">
 焰影穹音
 </div>
 
 
 
 
 บันทึกการเดินทาง 
 [ เงาอัคคีใต้ผืนฟ้ากังวาน ] 
 ไม่อยู่ศาลสามเดือนเรื่องวุ่นวาย 
 โดนคนร้ายปองหมายถึงปลายฟ้า 
 ลำบากยากทุกวันเร้าอุรา 
 จะต้องหาหนทางมิจำนน 
 แต่ทว่าพบกลับตาลปัตร 
 อึ้งถนัดมิตรสหายนึกฉงน 
 ในภาพจำเรื่องราวเล่าจำนน 
 สหายตนพิศวาสคนคั่งแค้น 
 วันก่อนโน้นฟ้องร้องอย่างเดือดดาล 
 วันนี้หวานหยดเยิ้มมิซ่อนแฝง 
 ไปรักกันตอนไหนโปรดแจกแจง 
 ช่วยแถลงเหตุการณ์ให้ข้าที 
 เพราะรอบก่อนหวังฟ้องให้ถึงตาย 
 วันนี้หมายปั้นหยกเคียงราศี 
 เป็นยอดรักพิทักษ์ไร้ราคี 
 ถิงเว่ยนี้สุดคาดเดาไม่เข้าใจ</div><div id="box03-content">By. จางทัง ถิงเว่ย <div style="text-align: left;"><img src="https://s.imgz.io/2025/10/22/771a60c385caeff28bf0c557228adf0e5938cdfbc3b89-MNJI96_fw1200-2603302fc80c73101.gif" width="400" _height="256" border="0" style="color: rgb(105, 105, 105); font-family: "Microsoft Yahei", Simsun; font-size: 12px;"></div> 
 ผู้บันทึก หนาน หลินหยา นักแสดงสมทบ จางกงกง (จางห่าวหมิง) จาง ทัง (ถิงเว่ย) </div>
 </div>
 </div>
</div>
</div>
</div>

LinYa โพสต์ 2025-10-25 01:20:07

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย LinYa เมื่อ 2025-10-29 10:29 <meta charset="UTF-8">
<title>อยากลองเอาไว้โรลเพลย์</title>


<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Niramit:wght@300;400;500;700&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Charmonman:wght@400;700&display=swap" rel="stylesheet">

<style>
#box01 {
border: 0px double;
border-radius: 25px;
padding: 50px;
background-color: #210f31;
background-image: radial-gradient(circle at top left, rgba(120,150,200,0.1), transparent 70%);
box-shadow:
 0 0 20px rgba(138,173,255,0.4),
 0 0 60px rgba(90,103,110,0.5),
 inset 0 0 30px rgba(255, 255, 255, 0.03);
transition: box-shadow 0.4s ease-in-out;
}

.main-container {
max-width: 800px;
margin: auto;
background-color: #0a004d;
border-radius: 25px;
padding: 40px;
box-shadow: 0px 0px 40px rgba(0, 0, 0, 0.3);
background-image: url('https://img2.pic.in.th/pic/d881fefa9db7d8c4a26ac5b641e95dff4edfba2318592-OGKQtv_fw658webp.png');
background-size: cover;
}

.glow-title {
font-family: 'Charmonman', cursive;
font-size: 48px;
font-weight: bold;
color: #ffffff;
text-align: center;
margin-bottom: 5px;
text-shadow:
 0 0 5px #56B7C8,
 0 0 10px #56B7C8,
 0 0 15px #56B7C8,
 2px 2px 4px rgba(0, 0, 0, 0.3);
}

.glow-subtitle {
font-family: 'Charmonman', cursive;
font-size: 20px;
font-style: italic;
color: #ffffff;
text-align: center;
margin-bottom: 20px;
text-shadow:
 0 0 3px #56B7C8,
 0 0 6px #56B7C8;
}

.flower-divider {
background-image: url('ไม่เอา');
background-size: contain;
background-repeat: no-repeat;
background-position: center;
height: 30px;
margin-bottom: 30px;
}

.banner-image {
display:none; /* ❌ ลบภาพออกโดยซ่อน */
}

/* ✅ เปลี่ยนพื้นหลังกล่องเป็นภาพ */
.text-box {
background: url('https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/cf84239121ec4fd702c6d45d655d15675ff2262394776-PJAU9A_fw658webp-fotor-2025073018158.md.png') center/cover no-repeat;
border-radius: 20px;
padding: 30px;
font-size: 18px;
color: #F0EAD6;
line-height: 1.9em;
box-shadow: inset 0 0 15px rgba(0, 0, 0, 0.2);
}

.text-box .title {
text-align: center;
font-size: 20px;
font-weight: bold;
color: #E8A03B;
margin-bottom: 10px;
}

.text-box .subtitle {
text-align: center;
font-size: 16px;
color: #DDC799;
margin-bottom: 20px;
}

.flex-boxes {
display: flex;
flex-wrap: wrap;
gap: 20px;
justify-content: center;
margin-top: 40px;
margin-bottom: 30px;
}

.info-box {
flex: 1 1 300px;
max-width: 400px;
background-color: rgba(7, 17, 44, 0.92);
border-radius: 20px;
box-shadow: 0 0 15px rgba(0,0,0,0.3);
overflow: hidden;
color: #F0EAD6;
}

.info-box img {
width: 100%;
display: block;
border-bottom: 1px solid #ccc;
}

.info-box .content {
padding: 20px;
font-family: 'Niramit', sans-serif;
color: #F0EAD6;
}

.info-box .content .title {
font-size: 20px;
font-weight: bold;
color: #E8A03B;
text-align: center;
}

.info-box .content .subtitle {
font-size: 14px;
text-align: center;
color: #DDC799;
margin: 8px 0 16px;
}
</style>

<div align="center">
<div id="box01">

<div class="main-container">
<div class="glow-title">
 <img src="https://img2.pic.in.th/pic/1564996915ef13cf484e287d62fbe7f9f0ed13d62a16d-8Czovd_fw658webp.md.png" width="500" border="0"> 
 บันทึกการเดินทาง เงาอัคคีใต้ผืนฟ้ากังวาน
</div>

<div class="glow-subtitle">
 
 วันที่ 21 เดือน 9 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11 
 เริ่มต้น ยามโฉ่ว เวลา 01.00 น. เป็นต้นไป โรงเตี๊ยมซิงหมิง นอกเมืองฉางอัน จักรวรรดิต้าฮั่น</div>

<div class="text-box"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/-4_20250603154522.md.png" width="500" _height="57" border="0"><div style="text-align: left;"> ยามโฉ่ว…ลมหนาวพัดผ่านกระเบื้องหลังคาเสียงดังกรอบแกรบ เหมือนเสียงกระซิบของปีศาจที่กำลังไล่ตามวิญญาณหลงทาง พระจันทร์กลมโตลอยต่ำเหนือโรงเตี๊ยมซิงหมิง แสงสีเงินไหลผ่านกระจกกระดานเก่า สาดเข้ามาในห้องพักผีเสื้อสุริยันวสันต์ ซึ่งหลินหยาจองไว้เพียงคืนเดียว ข้างเตียงมีขลุ่ยประจำตัววางพาดอยู่บนหมอนกลีบท้อ กลิ่นดอกชากับกลิ่นกฤษณาเจือจางในอากาศ เสียงฝนตกพรำที่หลังคาทำให้บรรยากาศเหมือนโลกหยุดนิ่ง หญิงสาวใต้ผ้าห่มขาวยังคงหลับนิ่งแต่ลมหายใจของเธอกลับไม่สม่ำเสมออย่างคนหลับลึก ความจริงแล้วเธอไม่ได้หลับเลยตั้งแต่หัวค่ำ เสียงบางอย่างดังเบาๆ จากหน้าต่าง เสียงเหล็กขูดไม้และเสียงผ้ากระทบเบาๆ ทำให้แมวที่นอนขดอยู่ข้างเตียงสะดุ้งเงยหน้าก่อนจะหลบใต้โต๊ะในทันที เงาดำแทรกผ่านบานหน้าต่างเข้ามาอย่างเงียบกริบ ร่างชายสวมชุดดำทั้งตัว หน้ากากปิดครึ่งใบ มีดสั้นเย็นเฉียบในมือสะท้อนแสงจันทร์วาววับ เขาเคลื่อนไหวอย่างผู้ชำนาญการลอบสังหารไม่มีแม้แต่เสียงฝีเท้า มือข้างหนึ่งของนักฆ่าค่อยๆ ยกมีดขึ้นเหนือร่างหญิงสาวที่ดูเหมือนหลับสนิท แต่ก่อนที่คมมีดจะสัมผัสผิว เงาในเตียงกลับขยับราวกับวิญญาณรู้ล่วงหน้า หลินหยาคว้าหมอนขึ้นมารับคมมีดเต็มแรง เสียง “ฉับ!” ดังในความเงียบก่อนที่หมอนจะแตกขาด ขนในหมอนปลิวว่อนเหมือนหิมะโปรยในราตรี เธอพลิกตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว ขลุ่ยไม้ในมือสะบัดฟาดเข้าเต็มขมับของชายชุดดำจนเกิดเสียงดังโป๊ก เขาถอยหลังสองก้าวแต่ยังไม่ล้ม ทว่าหลินหยาไม่ปล่อยโอกาสนั้นให้สูญเปล่า ร่างของนางเคลื่อนไหวพลิ้วราวผีเสื้อแต่แรงปะทะกลับหนักเหมือนเหล็กนิล หมัดแรกอัดเข้าท้อง หมัดที่สองฟาดเข้าชายโครง เสียงกระดูกดังกรอบแกรบ ก่อนจะตามด้วยหมัดที่สามถึงสิบเก้าอย่างต่อเนื่องเร็วเกินตามสายตาคนทั่วไปได้ทัน จังหวะสุดท้ายหลินหยาเหวี่ยงเท้าหมุน 360 องศา เตะเข้ากรามอีกฝ่ายเต็มแรงจนร่างนักฆ่าหงายหลังฟาดพื้นดังสนั่น ฝนด้านนอกยังไม่หยุดตก แต่ตอนนี้เสียงเดียวที่ได้ยินคือเสียงลมหายใจของหญิงสาว เธอหอบเบาๆ ผมหลุดรุ่ยเล็กน้อย ขลุ่ยไม้ในมือมีรอยแตกตรงปลาย เธอก้มลงดูร่างนักฆ่าที่หมดสติไปแล้วด้วยสีหน้าทั้งตกใจและหงุดหงิด “เฮ้อ...หนักมือไปหน่อยสินะ” เธอพึมพำกับตัวเอง เสียงเบาจนแทบกลืนไปกับฝน “ใครกันแน่ที่ส่งเจ้ามา จะมาปล้นหรือมาฆ่า...” เธอกระตุกผ้าคลุมหน้าของชายชุดดำออกเผยให้เห็นใบหน้าขาวซีด มีรอยสักรูปประหลาดแต่คุ้นเคยตรงต้นคอ หลินหยาขมวดคิ้ว “...เฮ้อ งั้นก็พวกมันอีกสินะ” ที่บอกเช่นนั้นเพราะหลังจากที่นางเปิดความสัมพันธ์กับจางกงกง ก็มีเรื่องแปลก ๆ เกิดขึ้นกับนาง นางเดินไปจุดตะเกียงไฟเพิ่มจนห้องสว่างขึ้นเล็กน้อย แสงสะท้อนบนมีดสั้นที่ตกอยู่บนพื้น เธอเก็บมันขึ้นมาพลิกดูกลิ่นโลหะเย็นเฉียบยังติดปลายคม หลินหยาหันไปมองหน้าต่างที่เปิดอ้า ลมฝนสาดเข้ามาจนพื้นเปียก เธอเดินไปปิดช้าๆ ดวงตาเป็นประกายระวังระไว เธอรู้ดีว่าในโลกของผู้คนที่มีอำนาจ ไม่มีอะไรเกิดขึ้นโดยบังเอิญ โดยเฉพาะการถูกลอบสังหารกลางยามโฉ่วเช่นนี้ และที่สำคัญ…จางกงกงอยู่ที่ฉางอัน ไม่มีทางที่เขาจะไม่รู้เรื่องนี้แน่ ยามโฉ่วที่ลมหอบฝนยังเกาะชายคาห้องพัก  “ก๊อก ก๊อก” เสียงเคาะประตูสองครั้งดังแน่นคมราวปลายเข็มกระทบไม้ ก่อนเงาเท้าคู่หนึ่งจะถอยหายไปจากระเบียงอย่างไร้ร่องรอย ซองจดหมายสีงาช้างถูกสอดใต้ธรณีบานประตูเรียบร้อยประหนึ่งมือที่ทำงานนี้ชำนาญกว่าพ่อครัวหั่นผัก หลินหยาเงยหน้าเล็กน้อยจากการตรวจบาดแผลเสี้ยนไม้ที่ปลายนิ้ว รับซองนั้นขึ้นมาโดยใช้ปลายนิ้วก้อยเสยขอบมัน เป็นนิสัยของคนที่ไม่ยอมทิ้งรอยนิ้วไว้ให้ใครอ่าน แม้จะอยู่เพียงในโรงเตี๊ยมนอกเมืองก็ต้องระวังเมื่อนางต้องคอยเคียงกายคนอันตราย  นางปลดครั่งพลับพลึงเห็นเส้นหมึกสีดำสนิทและลายมือคมกริบที่รู้จัก น้ำหมึกหอมจาง ๆ ของกฤษณาชั้นดีลอยขึ้นแตะแก้ม จางกงกงเรียกชื่อเธอสั้นกระชับไม่เสียคำ จากนั้นมีเพียงคำสั่งปลายเปิดว่าให้ไปพบที่ศาลาจื่อเถิงฮวาอย่างเร่งด่วน ท้ายจดหมายแนบแผ่นหยกเย็นเยียบเมื่อแตะผิว ขอบถูกเกลาเนียน ประทับตราเข้าสู่ตำหนักจงฉางชื่อชัดเจน ไม่มีช่องให้ทักท้วงตามธรรมเนียมราชสำนักสำหรับคนข้างนอก “ท่าทางจะเรื่องใหญ่…แต่ข้ารู้ว่าการเคียงท่านไม่ใช่เรื่องง่าย” คิ้วเรียวของหลินหยาขมวดน้อย ๆ ก่อนคลายลงพร้อมลมหายใจสั้น เธอรู้กติกาดี…คนอย่างนางเข้าเขตวังหลวงไม่ได้ด้วยคำพูด แต่แผ่นหยกชิ้นนี้คือกุญแจที่ทำให้ประตูซึ่งชอบปิดใส่หน้าโลกภายนอกยอมขยับ นั่นแปลว่าเกิดเรื่องบางอย่างขึ้นจริงไม่ใช่เรื่องเล็กเสียด้วย  นางเก็บจดหมายและแผ่นหยกเสียบซองผ้าด้านอก ใส่ผ่านอกซ้ายให้แนบหัวใจให้จำที่อยู่ จากนั้นคุกเข่าข้างเตียง ดึงหีบไม้เตี้ย ๆ ออกมาเปิดเพียงครึ่งฝา หยิบชุดสีน้ำแข็งสะอาดที่ตัดบางเบาแต่ซ้อนชั้นพอดี ใส่รวดเดียวแล้วรูดเชือกคาดเอวไหมให้แน่นพอจะวิ่งและต่อสู้ได้โดยไม่สะดุด ชายแขนเสื้อถูกพับครึ่งฝ่ามือเพื่อไม่ให้เปียกฝน ผมสีดำถูกรวบขึ้นด้วยปิ่นเงินเรียบ ติดดอกปั้นเซรามิกเล็กสีฟ้าจางคู่เดียวพอให้แสงจันทร์สะท้อน เลือกสร้อยคอเส้นบางห้อยหยกรูปหยดน้ำที่เบามือ แล้วหยิบขลุ่ยไม้กลิ่นหอมประจำตัวสอดแนบหลังเอวในมุมที่ชักไวที่สุด นางกวาดตาไปรอบห้องอย่างรวดเร็ว ตรวจหน้าต่างที่ถูกงัดทิ้งไว้เมื่อครู่ ปิดกลอนและเสียบลิ่มไม้ใหม่อีกชั้นเพื่อไม่ให้ใครย้อนมาเช็คผลงาน กล่องยาน้ำมันรักษาแผลถูกโยนเข้าถุงผ้าข้างเอว ขณะที่ปลายรองเท้าหนังอ่อนแตะแผ่นพื้นครั้งสุดท้ายก่อนก้าวออกสู่โรงเตี๊ยม ลมหายใจกลางคืนเย็นจัดแตะปลายจมูกให้ตื่นเต็มตา “เยวี่ยเหยียนเรามีเรื่องแล้ว ขอโทษที่ต้องปลุกนะ” เสียงของหลินหยาเอ่ยเมื่อนางลงมาถึงที่พักม้าของโรงเตี๊ยม ใต้ชายคาของที่พักม้าเยวี่ยเหยียน ปีศาจม้าดำทมิฬกำลังยืนเงียบราวส่วนหนึ่งของความมืด ดวงตากลมลึกของมันมีประกายสว่างบาง ๆ คล้ายถ่านไฟที่กำลังจะคุ นางแตะสันคอมันเบา ๆ "ไปทำงานกันเจ้าม้าหนุ่ม" คำพูดของหลินหยาเอ่ย เยวี่ยเหยียนย่อขาหน้าให้เจ้าของขึ้นคร่อมโดยไม่ต้องใช้บังเหียน หลินหยาประสานเข่ารับสันหลังม้า ก้มตัวให้ต่ำยามลมฝนพัดเฉียง แล้วกดส้นเท้าแตะซี่โครงสองครั้งเป็นสัญญาณออกตัว พื้นลูกรังหน้าลานโรงเตี๊ยมเปียกลื่นแต่เกือกเหล็กของเยวี่ยเหยียนกัดพื้นอย่างมั่นคง ทำนองเกือกเท้ากระแทกถนนกลายเป็นจังหวะเร่งเร้า ตึก ตึก ตึก พาร่างทั้งคู่พุ่งออกจากแผงเรือนมุงฟางสู่เส้นทางหลักมุ่งฉางอัน ไอฝนบาง ๆ ตีใบหน้าเหมือนผ้าแพรเย็น หลินหยากดตัวตามแรงลมเพื่อหลบสาดน้ำจากล้อเกี้ยวของคนเดินทางยามวิกาลที่หลงเหลือ สองข้างทางเป็นทิวต้นหญ้าปากทางทุ่งที่โน้มศีรษะรับฝนจนหนักไหล่ เหนือศีรษะเมฆแตกบางจุดเผยดวงจันทร์สีเงินซีดเหมือนเสี้ยวมีดที่ลับมาดี เมื่อเข้าใกล้ตัวเมืองเธอก็มุ่งหน้าสู่วังหลวง ไฟคบเพลิงแนวกำแพงเริ่มเรียงเป็นสว่างวับวาวตามซอกประตูและป้อมเวร สายน้ำฝนไหลจากปูนปั้นสู่ร่องหินเป็นทาง เสียงสังข์เวรยามไกล ๆ ลอยมาเป็นระยะคล้ายคนกระซิบชี้ทิศ หลินหยาเอื้อมแตะแผ่นหยกที่อกแนบเสื้ออีกครั้ง ให้ความเย็นของมันเตือนสติว่าคืนนี้เธอไม่ได้ขี่ม้าเข้าไปด้วยชื่อของตน แต่ด้วยน้ำหนักของตราที่เปิดประตูทั้งหลายให้คลายกลอน “หยุดก่อน” เมื่อถึงเชิงประตูวังหลวงชั้นนอก นางดึงเยวี่ยเหยียนชะลอเป็นจังหวะก้าวพอดีให้สายตายามเวรจับโครงร่าง เธอไม่เอ่ยคำ พลิกฝ่ามือยกแผ่นหยกให้แสงคบไฟเล่นเงาตราอย่างชัดเจน ท่าทางนิ่ง เรียบ และไม่ขอความกรุณา แค่นั้นก็พอสำหรับคนที่อ่านภาษาแห่งอำนาจออก ยามเฝ้าประตูแลกเปลี่ยนสายตากันวูบเดียวก่อนขยับหอกหลีกทาง โซ่เหล็กประตูยกขึ้นช้า ๆ เสียงครืดคราดดังก้องเข้าไปถึงช่องอก เยวี่ยเหยียนก้าวผ่านธรณีหินที่ชื้นด้วยฝน หลินหยาไม่หันซ้ายขวาเกินจำเป็น สายตาชี้ไปตามถนนหลวงที่ทอดยาวสู่เงากำแพงชั้นใน สายน้ำฝนเริ่มเบาบางจนเหลือเพียงละอองเยือก เธอกดตัวต่ำลงอีกครั้ง เสียงกระซิบเบาเท่าใจคิดลอดไรฟัน "ไป" แล้วปีศาจม้าดำก็พุ่งต่อไปในจังหวะที่มั่นคง เร็วพอจะไปให้ถึงประตูวังหลวงโดยไม่เสียเวลา แม่นยำพอให้ทุกลมหายใจระหว่างทางเป็นดั่งหัวลูกศรตรงสู่เป้าหมายเดียว ฝนบางเบาที่โปรยอยู่เหนือฉางอันเริ่มซาลงเมื่อหลินหยาขี่เยวี่ยเหยียนมาถึงหน้าประตูวังหลวง เสาไฟเรียงรายส่องแสงเหลืองสลัวคล้ายตาเฝ้ายามนับสิบจ้องมองผู้มาเยือนอย่างระแวดระวัง นางชะลอม้าให้หยุดตรงหน้าทหารเวร แล้วกระโดดลงอย่างเบา มือหนึ่งลูบแผงคอปีศาจม้าดำทมิฬเบา ๆ ก่อนฝากมันไว้กับคนเลี้ยงม้าประจำประตูพร้อมเหรียญเงินปิดปาก พอลมหายใจเย็นเฉียบปะทะปลายจมูก หลินหยาก็รวบชายแขนเสื้อขึ้นเล็กน้อย เดินตรงไปยังนายทหารเวรที่ยืนถือหอกยามอยู่ใกล้ซุ้มทางเข้า “หยุดก่อนแม่นาง” เสียงเข้มดังขึ้นทันทีที่เธอก้าวพ้นระยะสองก้าว “ที่นี่ไม่ใช่สถานที่ที่สตรีธรรมดาจะเข้ามาได้ ยามวิกาลเช่นนี้ยิ่งไม่มีข้อยกเว้น” หลินหยาหยุดนิ่ง ตีหน้าซื่อขึ้นทันควัน ดวงตากลมโตของนางฉายประกายเหมือนเด็กสาวที่หลงเข้ามาในที่ไม่ควร  “ข้ามาพบท่านจงฉางชื่อเจ้าค่ะ” นางก้มศีรษะคำนับอย่างนอบน้อม “ได้ยินว่ามีการสอบคัดเลือกนางกำนัลรุ่นใหม่ด่วนให้รีบมาลงทะเขียน จึงเดินทางมาเพื่อเข้าทดสอบ” น้ำเสียงของนางอ่อนโยนไม่เร่งเร้า แต่แฝงจังหวะที่คนฟังไม่อาจปฏิเสธได้ง่าย ๆ นายทหารเลิกคิ้วอย่างสงสัยแต่ก่อนจะพูดอะไรต่อ หลินหยาก็ยื่นสิ่งของในมือขึ้นมา แผ่นป้ายหยกของจงฉางชื่อที่มีตราประทับเข้าวังอย่างเป็นทางการ ดวงตาของเขาเบิกเล็กน้อย ก่อนยกมือรับด้วยความระมัดระวัง พลิกดูด้านหลังแล้วรีบโค้งศีรษะ “อ้อ...ที่แท้เป็นคนของท่านจงฉางชื่อเอง ข้าขออภัยที่เสียมารยาท เชิญด้านในได้เลย—ไม่สิ ขออภัย ข้าน้อยหมายถึง...แม่นางน้อย” เสียงฝีเท้าขันทีคู่หนึ่งดังขึ้นจากด้านใน นายทหารผายมือเรียกพวกนั้นไว้ “นำแม่นางผู้นี้ไปส่งยังตำหนักจงฉางชื่อ” เขาหันกลับมามองหลินหยาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเคารพแบบงงงวย ขันทีวัยกลางคนยกพัดไม้ไผ่ขึ้นคำนับ หลินหยาพยักหน้ารับบาง ๆ ก่อนเดินตามเขาเข้าไปอย่างสงบ ท่ามกลางความเงียบของยามราตรีที่มีเพียงเสียงรองเท้ากระทบพื้นหิน ทางเดินเข้าสู่ตำหนักด้านในทอดยาว มีสระบัวข้างทางสะท้อนแสงคบเพลิงบนผิวน้ำ นางมองเงาตัวเองสะท้อนพลางกลั้นยิ้มบาง นางกำนัลใหม่งั้นหรือ... คำโกหกนี้ออกจากปากได้อย่างราบรื่นเกินคาด แต่ถ้าไม่โกหก นางก็ไม่มีทางได้เข้าไปในวังหลวงอีก ตั้งแต่วันที่นาง เผลอ ต่อยหน้าจางกงกงจนเลือดซิบ ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ก็กลายเป็นสิ่งที่ใครแตะไม่ได้ เหมือนสายพิณที่ขึงแน่นจนพร้อมขาด ทว่ายิ่งนานไป ความโกรธในวันนั้นกลับกลายเป็นบางสิ่งที่นางไม่กล้าเรียกชื่อเต็มเสียง มันไม่ใช่เพียงความแค้น หากแต่เป็นบาดแผลที่เมื่อแตะเมื่อไรก็ยังอุ่นเหมือนเปลวไฟ…และหอมหวานเกินจะต้านทาน หลินหยาเดินผ่านประตูชั้นในไปโดยไม่แสดงพิรุธ มือที่ถือป้ายหยกยังนิ่งสนิท สายตาหลุบต่ำในท่าทางของนางกำนัลที่ถูกฝึกมาอย่างดี ทั้งที่ความจริงแล้วนางเคยเป็นนางกำนัลเพียง 20 ชั่วโมง เท่านั้น 20 ชั่วโมงที่ทำให้นางได้เห็นความโหดร้าย ความลับ และความอ่อนแอในหัวใจของคนที่ทั้งรักและเกลียดในคราวเดียวกัน ขันทีนำทางเหลียวกลับมาเห็นนางเงียบผิดปกติ จึงเอ่ยเตือนเบา ๆ “แม่นาง โปรดระวังพื้นเปียก” หลินหยายกชายกระโปรงขึ้นเล็กน้อย ยิ้มบางตอบ “ขอบคุณเจ้าค่ะ” เพราะนี่คือทางเดิมที่นางเคยเดิน ทางที่เริ่มจากความแค้น และกำลังจะพาเธอกลับไปหาผู้ชายคนเดียวกันอีกครั้ง...ในฐานะที่ต่างออกไป เป็นผู้ถูกเรียกตัวแทนที่จะเป็นผู้หนีหนีเช่นดังเคย ค่ำคืนสงบจนแม้แต่เสียงแมลงก็เหมือนกลืนหายไปในลมหายใจของวังหลวง เมื่อหลินหยาเดินตามขันทีที่ถือโคมเข้ามาในเขตตำหนักจงฉางชื่อ ความเงียบรอบตัวช่างหนักราวกับหมื่นสายตากำลังจับจ้องอยู่หลังม่าน ทุกย่างเท้าที่ก้าวไปบนพื้นหินเย็นชื้นเต็มไปด้วยกลิ่นกฤษณาเจือจางและความระแวดระวัง ศาลาจื่อเถิงฮวาเล็ก ๆ ตั้งอยู่ริมสระน้ำ ด้านหลังเป็นแนวไม้พุดขาวที่ปลูกเรียงอย่างประณีต ดอกที่ร่วงเกลื่อนพื้นกลายเป็นภาพเงาของหิมะในรัตติกาล ขันทีผู้นำทางหยุดยืนแล้วก้มศีรษะ “ถึงแล้วขอรับ” เขาถอยไปเงียบ ๆ ราวเงาเลือน หลินหยามองขึ้นไปเห็นเงาร่างหนึ่งในชุดสีแดงเข้มยืนอยู่ใต้แสงโคมกระดาษ ร่างสูงโปร่งของจางกงกงดวงตาคมกริบสะท้อนเงาจันทร์ มือข้างหนึ่งถือพัดขาวอีกข้างวางแนบหลัง ดวงหน้าเรียบนิ่งราวรูปแกะสลักแต่แฝงความกดดันที่จับต้องได้ นางก้าวขึ้นบันไดศาลาช้า ๆ ก้มคำนับพลางระบายยิ้มบาง “คำนับท่านจางกงกงเจ้าค่ะ” เสียงหลินหยานั้นนุ่มแต่มั่นคง เป็นจังหวะที่รอยยิ้มมุมปากของเขาขยับน้อยนิด “เสี่ยวหยา เข้ามาง่ายหรือไม่ หรือมีอะไรให้ลำบาก?” น้ำเสียงเหมือนถามเล่น แต่แววตากลับสอดแทรกการสำรวจละเอียดลึกยิ่งกว่าคำพูด หลินหยาตอบด้วยแววตาขบขัน “ข้าบอกพวกทหารว่าจะมาสอบเป็นนางกำนัลน่ะเจ้าค่ะ เขาก็ให้ผ่านง่ายเสียจนข้าเองยังแปลกใจ” จางกงกงหัวเราะในลำคอ เสียงต่ำละมุนแต่ชวนให้ขนลุกตั้งชัน “ฮึ ตอนนั้นข้านำพาให้เป็นจริง ๆ ก็ไม่ยอมเป็น” หลินหยาเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย แววตาเธอเต็มไปด้วยประกายเจ้าเล่ห์ดังเช่นแม่แมวป่าที่ไม่เคยอยู่นิ่งให้จับตัว “หากข้าเป็นนางกำนัล คงได้เคียงกายองค์ชาย... แต่หากข้าไม่เป็น ข้าได้เคียงกายท่านไม่ดีกว่าหรือ?” เขาชะงักไปชั่ววินาที ก่อนมุมปากจะยกขึ้น “เสี่ยวหยาเจ้าร้ายนัก” คำว่าร้ายของเขาไม่ใช่ตำหนิ หากแต่แฝงความเอ็นดูและยอมจำนนในเวลาเดียวกัน ทว่ารอยยิ้มนั้นค่อย ๆ จางหายกลายเป็นเงาหนักบนใบหน้าขาวซีด ดวงตาเรียวยาวของเขาแปรเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมทันที “เจ้าถูกลอบทำร้าย...กี่ครั้งแล้ว ตั้งแต่วันเกิดนั่น” หลินหยาหรี่ตาลงกับคำถาม คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน “สองครั้งเจ้าค่ะ คืนนี้เป็นครั้งที่สอง” จางกงกงพยักช้า ๆ แล้วเดินไปยังโต๊ะหินกลางศาลา วางพัดลงก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงต่ำ “ข้าเดาว่าเป็นฝีมือพวกเดียวกันกับคนที่ขโมยเอกสารของข้าไป” คำพูดนั้นทำให้หลินหยานิ่งไปทันที “เอกสาร?” จางกงกงพยักหน้าเบา ๆ “เอกสารลับเกี่ยวกับงานของข้า เป็นบันทึกข้อมูลการเคลื่อนไหวของขุนนางกังฉินทั้งในและนอกวัง รวมถึงรายชื่อคนที่มีเอี่ยวกับศัตรูของฝ่าบาท… เอกสารนั้นคือกุญแจสำคัญที่ฮ่องเต้ทรงใช้ควบคุมสมดุลในราชสำนัก” เสียงเขาแผ่วลงแต่มั่นคงทุกถ้อยคำ “ข้ากำลังนึกสงสัยว่าใครกันที่ได้ไป ที่ข้าคิดมีหลายคนนัักและในนั้น...มีชื่อของจางทังด้วย” ชื่อที่หลุดออกมาทำให้หลินหยาชะงักทันที ความทรงจำอันเลือนรางแล่นกลับมา รอยยิ้มของจางทังวันที่เขาหายไปแ และคำถามที่นางมักจะถามจางกงกงแต่กลับไม่เคยได้รับคำตอบ มีเพียงความสงสัย ความขัดแย้ง ความเจ็บปวดที่ไม่เคยได้รับคำตอบ เธอขมวดคิ้ว “ท่านจางทังหรือเจ้าคะ?...เกี่ยวข้องด้วยอย่างไร ท่านเคยบอกว่าไม่ชอบเขา ไม่ใช่หรือ?” “ข้าไม่เคยชอบเขา” จางกงกงตอบเรียบแต่กลับแฝงบางสิ่งเอาไว้ในคำ “แต่ข้าไม่เคยต้องการให้เขาตาย...ถ้าจะทรมารสักนิดก็คงจะไม่มีปัญหาอะไร” เขาเหลือบมองออกไปนอกศาลา แสงจันทร์สะท้อนผ่านม่านฝนที่ยังโปรยบาง ๆ “วันนั้น...ที่เขาหายตัว ข้าต้องปกปิดเรื่องไว้เพราะข้าไม่อยากให้เจ้ามายุ่ง ข้ารู้ว่าเจ้าไม่เคยเชื่อคำข้า” หลินหยายืนนิ่งมือแนบข้างลำตัวแน่น “ก็ท่านมันไม่น่าไว้ใจนี้เจ้าคะ…ท่านพูดเหมือนสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ใช่ฝีมือของท่าน” “มันไม่ใช่” เขาหันกลับมามองเธอตรง ๆ น้ำเสียงเยือกเย็นแต่เต็มไปด้วยความหนักแน่น “ตอนนั้นข้าปิดความไว้เพราะมันเกี่ยวพันกับขุนนางกลุ่มหนึ่งที่ต้องการโค่นฝ่าบาท และตอนนี้พวกมันกลับมาอีกครั้ง...พร้อมเอกสารนั้น” สายลมยามค่ำพัดเข้ามาในศาลา เสียงผ้าคลุมของเขาไหวเบา ๆ หลินหยามองแววตาเขาแล้วรู้ทันทีว่าครั้งนี้เขาพูดจริง “หากเอกสารนั้นรั่วไหล...” เขาเอ่ยต่อ น้ำเสียงต่ำลงจนแทบเป็นกระซิบ “มันจะไม่เพียงแต่ทำลายข้าหรือฝ่าบาท...แต่มันจะลากเจ้าลงไปด้วย” “ข้า?” หลินหยาเบิกตาเล็กน้อย “เกี่ยวข้องกับข้าได้อย่างไรเจ้าคะ?” “เพราะเจ้าคือคนเดียวที่พวกมันรู้ว่าเป็นจุดอ่อนของข้าอย่างไม่มีข้อสงสัย” จางกงกงเอ่ยอย่างชัดถ้อยชัดคำ “และนั่นคือเหตุผลที่มันจะไล่ล่าเจ้า ก่อนที่ข้าจะมีโอกาสปกป้อง” เขาก้าวเข้ามาใกล้หลินหยาหนึ่งก้าว ห่างเพียงระยะลมหายใจ ปลายนิ้วเรียวของจางกงกงแตะหลังมือเธอแผ่วเบา “เสี่ยวหยา ข้าต้องการให้เจ้าช่วย” เธอมองเขาอย่างระแวดระวังแต่ก็แฝงความเป็นห่วงอย่างสุดซึ้ง “ช่วย...อย่างไรเจ้าคะ” “ช่วยข้าตามล่าเอกสารนั้นกลับมา” เสียงของเขาสงบนิ่งแต่หนักแน่นราวคำสาบาน “เจ้ามีอิสระมากกว่าข้าเสี่ยวหยา การที่ข้าขยับตัวในตอนนี้อาจทำให้จางทังเป็นอันตราย ข้าจำเป็นต้องเชื่อใจใครบางคน และข้าเลือกเจ้า” แววตาหลินหยาสั่นระริกชั่วขณะ นางรู้ดีว่าคำว่าเชื่อใจจากปากจางกงกงไม่ได้พูดง่าย ๆ เขาเป็นคนที่ไม่ไว้ใจแม้แต่เงาตัวเอง แต่กลับยอมพูดคำนี้กับนาง เธอสูดลมหายใจเข้าลึกก่อนเอ่ยเบา ๆ “ข้าจะช่วย...แต่ขอให้ท่านสัญญาอะไรบางอย่างได้หรือไม่เจ้าคะ” เขาเลิกคิ้ว “สัญญา?” “ว่านี่จะไม่ใช่แผนอีกอันที่ข้าไม่รู้” เธอมองเขาตรง “และว่าท่านจะไม่ปิดบังข้าอีก” รอยยิ้มบางผุดขึ้นบนมุมปากซีดของจางกงกง ดวงตาเขาเต็มไปด้วยความอ่อนล้าแต่แฝงความอบอุ่นอันน่าหวั่น “ข้าสัญญา...ในแบบของข้า” หลินหยาสบตาเขาอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนเอื้อมมือไปแตะข้อมือเขาเบา ๆ “งั้นก็บอกมาเถิดเจ้าค่ะ จุดเริ่มต้นของเรื่องนี้อยู่ที่ไหนกันแน่” แสงโคมสั่นไหวบนผิวพรรณซีดจัดของจางกงกงจนดูคล้ายเคลือบด้วยน้ำค้าง เขาพยักหน้าช้า ดวงตาคมกริบเหมือนคมมีดที่เพิ่งลับใหม่ “ข้าจะส่งคนของข้าไปประกบ เจ้าเริ่มจากหอจิวหลิ่งอิน ระวังให้ดี ในนั้นอาจมีไส้ศึกซ่อนอยู่ ปล่อยให้ข้าจัดการส่วนที่ต้องเปื้อนมือ เรื่องเล็กน้อยแค่นี้…อย่าได้กังวลไป” น้ำเสียงนุ่ม แต่ในนวลนั้นตึงแน่นด้วยอำนาจที่คุมสนามให้เงียบลงทั้งศาลา หลินหยาพยักหน้ารับ แววตาโค้งเป็นรอยยิ้มวาววับ “ข้าจะไปเมื่อฟ้าสางเจ้าค่ะ ท่านไม่ต้องห่วง ข้าดูแลตัวเองได้ ท่านเองก็เหมือนกันอย่าทำให้ข้าต้องกลับมาปรามท่านนะเจ้าคะ” นางขยับเข้าใกล้แค่ระยะลมหายใจ แตะปลายนิ้วกับขอบพัดในมือเขาราวกับสะกิดเส้นประสาทให้ตื่น “หากที่นี่ไม่ใช่ตำหนักในวัง ข้ากอดท่านไปแล้ว…ข้าคิดถึงท่านนะเจ้าคะ” รอยยิ้มของจางกงกงกระตุกขึ้นทีละเสี้ยว ดวงตายาวเรียวทอประกายอันตรายปนอบอุ่น มือเขาเลื่อนจากสันพัดลงมาเหมือนจะประคองกรอบหน้าของนางขึ้นจูบอย่างไม่สนหน้าอินหน้าพรม ท่วงท่าอ่อนช้อยแต่แฝงแรงครอบครองที่คมชัดกว่ามีดพิธี หน้าผากเขาโน้มลงเพียงคืบ ไหล่ผ้าสีแดงปักดิ้นทองไหววาบสะท้อนแสงโคมเหมือนไฟจะติด ทว่าหลินหยาหลับยกมือแตะอกเขาเบา ๆ ดันไว้พอดีองศา “ห้ามทำเจ้าค่ะ” นางเชิดคางน้อย ๆ แววตากึ่งล้อกึ่งเตือน “ไว้รอบหน้า ถ้าท่านทำตัวดีข้าจะให้ทำ” ปลายเสียงหวานจัดจนกัดลิ้น แล้วนางก็ถอยฉากอย่างแมวที่ชำนาญหลังคา ทิ้งระยะให้เขาคิดถึงโดยเจตนา จางกงกงหัวเราะในลำคอแผ่วต่ำ “กล้าต่อรองกับข้าเช่นนี้ มีเพียงเจ้า เสี่ยวหยา” พัดในมือเขาหุบแนบข้างลำตัว ดวงตายังไม่ยอมปล่อยร่างนางจากกรอบสายตา “ตอนเช้าจะมีคนตามเจ้าไว้ เจ้าไม่ต้องกังวนเมื่อเจ้าเห็นแล้วจะรู้เอง” เขาเอียงหน้าเล็กน้อย เสียงทุ้มหยุดที่คำสุดท้ายเหมือนตราประทับ “และหลินหยา อย่าลืมว่าเจ้าคือของข้า” หลินหยายิ้มแสนหวานจนความหวานนั้นกลายเป็นหนามยอกใจจงฉางชื่อ “ของตัวเองก่อนเถิดท่าน แล้วค่อยอ้างสิทธิ์คนอื่น” นางค้อมศีรษะพองาม รับคำสั่งโดยไม่แสดงท่าทีว่าจะยอมให้ใครคุมมากกว่าที่ควร “พบกันคราวหน้าเจ้าค่ะ ท่านจงฉางชื่อ” นางหมุนกาย ผ้าสีน้ำแข็งเคลื่อนไหวเหมือนคลื่นในชามหยก ก้าวลงบันไดศาลาด้วยฝีเท้านิ่งและเร็วพอดี ลมกลางคืนพัดพาเอากลิ่นกฤษณาจาง ๆ ของนางให้ย้อนกลับไปหาคนที่ยืนมองอยู่ จางกงกงยืนนิ่ง ปลายนิ้วของเขาที่ถูกปฏิเสธเมื่อครู่ยังคงอุ่นด้วยความปรารถนาที่ถูกหยุดครึ่งทาง ดวงตาคมกริบยิ้มไม่หมดแต่ขอบมุมปากตั้งใจแน่วแน่กว่าเดิม ก่อนพ้นแนวเสา จางกงกงนั้นแล้วเฝ้ามองแผ่นหลังบางเฉียบลับเข้าเงาทางเดิน ราตรียังคงนิ่ง แต่ลมหายใจของศาลาจื่อเถิงฮวากลับอุ่นขึ้นหนึ่งจังหวะ พอให้รู้ว่าศึกใหญ่เริ่มนับเวลา และคนสองคนที่รักกันอย่างดื้อรั้นต่างเก็บความคิดถึงไว้อย่างมีระบบ เพื่อเอาแรงไปแทงกลางหัวใจศัตรูในยามเช้าที่กำลังจะมาถึง<div style="text-align: center;"> 

<div style="text-align: center;"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/-4_20250603154522.md.png" width="500" _height="57" border="0" style="color: rgb(66, 66, 66); background-color: initial;"></div><div style="text-align: center;"><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;"><img src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/image232e07bce92c2a82.md.png" width="500" _height="353" border="0"></div>

 </div>
 <div style="text-align:center; font-style:italic;"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/-4_20250603154522.md.png" width="500" _height="57" border="0" style="font-style: normal; background-color: initial;"></div><div style="text-align:center; font-style:italic;"><div style="outline-style: none; font-family: Niramit, sans-serif; font-style: normal;">พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้)</div><div style="outline-style: none; font-family: Niramit, sans-serif; font-style: normal;">มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่</div></div><div style="text-align:center; font-style:italic;"> </div>
</div>

</div>
</div>

</div></div></div>

LinYa โพสต์ 2025-10-27 08:08:11

LinYa โพสต์ 2025-10-29 08:40:18

LinYa โพสต์ 2025-10-29 10:28:14

LinYa โพสต์ 2025-10-31 06:46:55

LinYa โพสต์ 2025-10-31 10:06:27

LinYa โพสต์ 5 วันที่แล้ว

LinYa โพสต์ 5 วันที่แล้ว

LinYa โพสต์ 4 วันที่แล้ว

หน้า: [1] 2

The Myth of Han's Archiver

[บันทึกการเดินทาง] เงาอัคคีใต้ผืนฟ้ากังวาน