[บันทึกการเดินทาง] เงาอัคคีใต้ผืนฟ้ากังวาน - หน้า 2 - บันทึกท่องยุทธจักร - The Myth of Han

LinYa โพสต์ 2025-11-4 18:42:43

LinYa โพสต์ 2025-11-10 22:46:15

LinYa โพสต์ 2025-11-12 02:05:15

LinYa โพสต์ 2025-11-12 17:06:12

LinYa โพสต์ 2025-11-18 08:09:59

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย LinYa เมื่อ 2025-11-18 11:44 <meta charset="UTF-8">
<title>อยากลองเอาไว้โรลเพลย์</title>


<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Niramit:wght@300;400;500;700&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Charmonman:wght@400;700&display=swap" rel="stylesheet">

<style type="text/css">
BODY {
background: url("https://img2.pic.in.th/pic/02a30266832a423a0f1e428716f060861304a00d589c81-gQFC5A_fw658webp.png") no-repeat center center fixed;
background-size: cover;
margin: 0;
padding: 0;
}
</style>

<style>
#box01 {
border: 0px double;
border-radius: 25px;
padding: 50px;
background-color: #210f31;
background-image: radial-gradient(circle at top left, rgba(120,150,200,0.1), transparent 70%);
box-shadow:
 0 0 20px rgba(138,173,255,0.4),
 0 0 60px rgba(90,103,110,0.5),
 inset 0 0 30px rgba(255, 255, 255, 0.03);
transition: box-shadow 0.4s ease-in-out;
}

.main-container {
max-width: 800px;
margin: auto;
background-color: #0a004d;
border-radius: 25px;
padding: 40px;
box-shadow: 0px 0px 40px rgba(0, 0, 0, 0.3);
background-image: url('https://img2.pic.in.th/pic/d881fefa9db7d8c4a26ac5b641e95dff4edfba2318592-OGKQtv_fw658webp.png');
background-size: cover;
}

.glow-title {
font-family: 'Charmonman', cursive;
font-size: 48px;
font-weight: bold;
color: #ffffff;
text-align: center;
margin-bottom: 5px;
text-shadow:
 0 0 5px #56B7C8,
 0 0 10px #56B7C8,
 0 0 15px #56B7C8,
 2px 2px 4px rgba(0, 0, 0, 0.3);
}

.glow-subtitle {
font-family: 'Charmonman', cursive;
font-size: 20px;
font-style: italic;
color: #ffffff;
text-align: center;
margin-bottom: 20px;
text-shadow:
 0 0 3px #56B7C8,
 0 0 6px #56B7C8;
}

.flower-divider {
background-image: url('ไม่เอา');
background-size: contain;
background-repeat: no-repeat;
background-position: center;
height: 30px;
margin-bottom: 30px;
}

.banner-image {
display:none; /* ❌ ลบภาพออกโดยซ่อน */
}

/* ✅ เปลี่ยนพื้นหลังกล่องเป็นภาพ */
.text-box {
background: url('https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/cf84239121ec4fd702c6d45d655d15675ff2262394776-PJAU9A_fw658webp-fotor-2025073018158.md.png') center/cover no-repeat;
border-radius: 20px;
padding: 30px;
font-size: 18px;
color: #F0EAD6;
line-height: 1.9em;
box-shadow: inset 0 0 15px rgba(0, 0, 0, 0.2);
}

.text-box .title {
text-align: center;
font-size: 20px;
font-weight: bold;
color: #E8A03B;
margin-bottom: 10px;
}

.text-box .subtitle {
text-align: center;
font-size: 16px;
color: #DDC799;
margin-bottom: 20px;
}

.flex-boxes {
display: flex;
flex-wrap: wrap;
gap: 20px;
justify-content: center;
margin-top: 40px;
margin-bottom: 30px;
}

.info-box {
flex: 1 1 300px;
max-width: 400px;
background-color: rgba(7, 17, 44, 0.92);
border-radius: 20px;
box-shadow: 0 0 15px rgba(0,0,0,0.3);
overflow: hidden;
color: #F0EAD6;
}

.info-box img {
width: 100%;
display: block;
border-bottom: 1px solid #ccc;
}

.info-box .content {
padding: 20px;
font-family: 'Niramit', sans-serif;
color: #F0EAD6;
}

.info-box .content .title {
font-size: 20px;
font-weight: bold;
color: #E8A03B;
text-align: center;
}

.info-box .content .subtitle {
font-size: 14px;
text-align: center;
color: #DDC799;
margin: 8px 0 16px;
}
</style>

<div align="center">
<div id="box01">

<div class="main-container">
<div class="glow-title">
 <img src="https://img2.pic.in.th/pic/1564996915ef13cf484e287d62fbe7f9f0ed13d62a16d-8Czovd_fw658webp.md.png" width="500" border="0"> 
 บันทึกการเดินทาง เงาอัคคีใต้ผืนฟ้ากังวาน
</div>

<div class="glow-subtitle">
 
 วันที่ 06 เดือน 10 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11 
 เริ่มต้น ยามซื่อ เวลา 09.00 น. เป็นต้นไป ณ เส้นทางการเดินทางไปเขตเหอตง จักรวรรดิต้าฮั่น</div>

<div class="text-box"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/-4_20250603154522.md.png" width="500" _height="57" border="0"><div style="text-align: left;"> ทิวเขาเหอตงทอดยาวอยู่เบื้องหน้า ฟ้าครึ้มลงจนสีของวันกลืนกับหมอกขาวจาง ๆ ที่ลอยต่ำเหนือยอดไม้ หลินหยา จางกงกงและจางทัง เดินทางต่อหลังการต่อสู้กับซวนเหวินผ่านไปได้เพียงหนึ่งคืน ท้องถนนลูกรังสายนี้เต็มไปด้วยร่องรอยของการถูกปล้น ทั้งล้อเกวียนที่หักครึ่ง กองฟางไหม้ดำ และเศษโลหะของอาวุธที่ถูกทิ้งอย่างไม่ใยดี “ทางนี้ดูไม่ปลอดภัยเลยนะเจ้าคะ” หลินหยาเอ่ยขณะมองรอยเท้าสดใหม่ที่จมหายไปในโคลน “มีคนผ่านมาหมาด ๆ แน่ ๆ เจ้าค่ะ ข้าได้กลิ่นเลือดด้วย” จางกงกงเหลือบมองเธอจากหลังม้า แววตาคมเย็นราวเหล็ก “กลิ่นนั้นข้าก็ได้กลิ่น ไม่ใช่ศพเก่า พวกเราคงไม่ได้เจอแค่โจรกระจอกแน่ เสี่ยวหยา” ยังไม่ทันขาดคำ เสียงแหลมของธนูแหวกอากาศดัง “ฟิ่ว!” ลูกศรสามดอกพุ่งเฉียดหัวม้าตรงหน้า ก่อนจะปักลงบนพื้นหินอย่างแม่นยำ ฝุ่นฟุ้งกระจายขึ้นพร้อมเสียงหัวเราะก้องไกลที่ดังมาจากเนินหินด้านบน “ฮ่า ๆ ๆ ๆ เจ๋งจริงว่ะ พวกเจ้ารอดจากเหอตงได้โดยไม่ตายก่อนถึงนี่ ข้ายังต้องชม!” เสียงทุ้มก้องที่เต็มไปด้วยความมั่นใจดังก้องไปทั่วป่า จากเงาไม้บนสันเนิน ชายร่างสูงใหญ่เดินออกมาช้า ๆ ผ้าคลุมสีน้ำตาลแดงสะบัดตามแรงลม ท่วงท่าของเขาไม่ได้เหมือนโจรสักนิด หากแต่เหมือนนายทัพที่กำลังตรวจพลในสนามรบ ชุดเกราะของเขามีรอยบิ่นเต็มตัว บ่งบอกว่าผ่านศึกมานับครั้งไม่ถ้วน ใบหน้าแข็งคมจนแทบสลักจากหิน ดวงตาทอประกายร่าเริงเจือเย้ยหยัน และบนไหล่เขา...มีตราทหารเก่าที่ถูกขีดข่วนให้เลือน “เหอต้าซาน” จางทังพูดเรียบ เสียงหนักเหมือนคนที่เคยได้ยินชื่อมานาน “หัวหน้าโจรเขตนี้… เจ้านี้มัน…” เหอต้าซานหัวเราะหึ ๆ แล้วชี้ทวนโลหะยาวบนบ่าไปยังพวกเขา “ข้ารู้ว่าถิงเว่ยอย่างเจ้าคงจะจำข้าได้ แต่ไม่ต้องทำหน้ารังเกียจนัก เราเคยอยู่ฝ่ายเดียวกัน จำได้หรือไม่...ตอนศึกอู่กวาน หรือที่ไหนนะ? ข้าคือคนที่ช่วยเจ้าปิดแนวหลังให้ไง” “และเจ้าก็หักหลังแผ่นดินหลังศึกนั้นจบ” จางทังตอบตรง น้ำเสียงเย็นเฉียบ เหอต้าซานยักไหล่ “หักหลังงั้นรึ? ไม่หรอก ข้าเพียงเปลี่ยนสังกัดเท่านั้น คนอย่างข้าเกิดมาเพื่อรบ ไม่ใช่เพื่อคุกเข่ารับคำสั่งจากคนที่ไม่เคยถือดาบด้วยซ้ำ” จางกงกงหรี่ตา เสียงหัวเราะของอีกฝ่ายทำให้เขาเชิดคางขึ้นเล็กน้อย ท่าทีไม่สะทกสะท้าน “หากเจ้ารบเพื่ออิสรภาพ เหตุใดต้องลากลูกน้องตายตามเป็นร้อย?” “เพราะพวกเขาเลือกแล้ว” เหอต้าซานตอบอย่างไม่สะทก “ใครเลือกข้าคือพวกข้า ใครขวางคือศัตรู มันง่ายอย่างนั้นแหละจงฉางชื่อผู้ทรงเกียรติแห่งวังหลวง” หลินหยามองเขาอย่างพิจารณา แม้จะอยู่กลางวงล้อมคนติดอาวุธ เธอกลับยิ้มบาง “นั่นสินะเจ้าคะ ท่านดูมั่นใจนัก ทั้งที่เหลือคนแค่เจ็ด” “เจ็ดก็พอจะฆ่าพวกเจ้าสามได้สบาย” เหอต้าซานพูดพลางดีดนิ้ว ลูกน้องทั้งเจ็ดคนแยกตัวออกจากแนวต้นไม้แต่ละทิศ ชักอาวุธออกเสียงพร้อมกัน หลินหยาหันไปทางจางกงกงพลางกระซิบ “นั่นใครกันแน่เจ้าคะ?” จางกงกงขยับมุมปากให้กับคำถามของหลินหยา รอยยิ้มของเขาเยือกเย็นและคมพอจะทำให้คนขนลุก “เหอต้าซาน อดีตแม่ทัพที่ชอบเรียกตัวเองว่าทหารผู้รักอิสรภาพ เป็นโจรที่อันตรายที่สุดในเขตนี้ อย่าประมาทเขาเด็ดขาด” “และอย่าเข้าใกล้มัน... เจ้านี้ไว้ใจไม่ได้” จางทังเสริมต่อด้วยเสียงต่ำ “เขาเป็นคนเดียวในกองทัพตอนนั้นที่สามารถหักคมดาบของศัตรูได้ด้วยแรงแขนเพียงข้างเดียว” เหอต้าซานยกหมวกไม้ไผ่ขึ้นเล็กน้อย ดวงตาเขาส่องประกายพร้อมรอยยิ้มมั่นหน้า “ดี ดีมาก ข้าชอบพวกเจ้าทั้งสาม ดูจะไม่หนีง่าย ๆ ถ้าอย่างนั้น...ลองมาดูกันหน่อยสิ ว่าอดีตนายทหารที่พวกเจ้ารังเกียจกับขุนนางจากเมืองหลวง ใครจะอยู่ ใครจะตาย!” เสียงดาบปักพื้น “ปัง!” ก้องสะเทือนทั่วแนวป่า ฝุ่นกรวดปลิวสูง ลูกน้องของเขาขยับเข้าประจำตำแหน่งอย่างเป็นระเบียบเหมือนกองทัพย่อส่วน ท่าทีทั้งหมดทำให้หลินหยาเริ่มรู้ทันทีว่า...นี่ไม่ใช่โจรธรรมดาเลย แต่เป็นแม่ทัพที่มีวินัยราวศึกใหญ่ในอดีต ลมหายใจของทุกคนเริ่มถี่ จางกงกงหันมาทางหลินหยา เสียงเขาเย็นแต่เด็ดขาด “เสี่ยวหยา อยู่ใกล้ข้า อย่าพยายามแยกตัวออกห่าง” เธอตอบรับด้วยการาพยักหน้าเบา ๆ มือจับขลุ่ยไม้แน่น ดวงตาเป็นประกายระแวดระวัง ส่วนจางทังขยับกระบี่ออกจากฝัก เสียงโลหะเสียดฟังแหลมสะท้อนในลำคอ กองหินสูงชันด้านข้างเส้นทางเหมือนผนังเวทีศึกที่ฟ้ากำหนดไว้ให้ไม่มีใครหนีได้ ลมยามเที่ยงสายพัดกรูผ่านใบไม้ร่วง เสียงเหล็กกระทบกันดังขึ้นในวินาทีที่เหอต้าซานแกว่งกระบี่เข้าหาจางกงกง ส่วนลูกน้องทั้งเจ็ดก็พุ่งเข้ามาทางหลินหยาและจางทังอย่างพร้อมเพรียง แต่แทบไม่ต้องรอให้ฝุ่นทรงพราย หลินหยาก้าวออกไปก่อนคนอื่นเงียบ ๆ ขลุ่ยไม้ในมือถูกหมุนกลับด้านอย่างคล่องแคล่ว ก่อนจะฟาดออกไปเพียงครั้งเดียว เสียง “ปึ้ก!” ดังเหมือนคอไม้กระแทกกระดูก ลูกน้องสองคนที่พุ่งเข้ามาเต็มแรงถูกซัดปลิวกระแทกพื้นหิน ก่อนร่างพวกมันจะแน่นิ่งไม่ไหวติง เลือดไหลอาบจากขมับอย่างน่าอนาถ เหอต้าซานชะงักไปเสี้ยววินาที สีหน้าแข็งกระด้างเผยรอยอึ้งอย่างจริงจัง “โอ้โห…สตรีตัวเล็ก ๆ คนนี้ เล่นเอาลูกน้องข้าตายคามือในหนึ่งทีเชียวหรือ? เกินกว่าที่ข้าคิดไว้มากจริง ๆ” หลินหยาสะบัดขลุ่ยเบา ๆ เลือดที่ปลายขลุ่ยกระเด็นลงพื้น เธอเงยหน้ามองเขาด้วยรอยยิ้มจางที่ดูเหมือนคนที่อารมณ์ดี แต่สายตากลับคมปลาบเหมือนพร้อมกระซวกใครก็ได้ที่ขวาง “ข้าไม่ได้อยากฆ่าหรอกเจ้าค่ะ แต่พวกเขาเข้ามาหาเรื่องเองนี่นา” เธอกล่าวราวกับบ่นเรื่องผักในตลาด เหอต้าซานหัวเราะต่ำ “ดี ดีจริง…น่าสนใจยิ่งนัก”  แต่ในใจเขากลับเปลี่ยนแผนในทันที คนที่ต้องกำจัดก่อนที่สุด ไม่ใช่ถิงเว่ย ไม่ใช่ขันที แต่เป็น…สตรีตัวเล็กนี่เอง! เขาใช้หางตาแลกสัญญาณกับลูกน้องที่เหลืออีกห้าคน เสียงกระซิบจากเหอต้าซานดังต่ำเหมือนคำบัญชา “ทำให้นางให้สลบได้ก็พอ…บาดเจ็บน้อยที่สุด ข้าอยากได้ใบหน้าแบบนี้ไว้ข้างหมอนในฐานะเมียซักคนคงจะมันไม่น้อย เข้าใจไหม?” คำพูดยังไม่ทันลอยหายไป จางกงกงที่ได้ยินเต็มสองหู สันหลังของเขาก็เย็นวาบก่อนระเบิดเป็นไฟ รอยยิ้มหวานเย็นของจางกงกงหายไปทันที เหลือเพียงแววตาที่เย็นจัดดุจขั้วโลกเหนือ ความขุ่นเคืองกระพือขึ้นจนปราณอสรพิษไหลพลุ่งในเส้นเลือด “เจ้ากล้า…” เขาเอ่ยเสียงต่ำจนเหมือนเสียงกัดฟันของปีศาจ “คิดแตะต้องเสี่ยวหยาของข้าอย่างนั้นหรือ?” เหอต้าซานเลิกคิ้ว “อ้อ? เสี่ยวหยา? แสดงว่าเจ้าคือคนรักของนางรึ? ไม่เลว ไม่เลว…เช่นนั้นก็ยิ่งสมควรแย่งมา เพราะเจ้าเป็นขันทีนี่? หมายความว่านางยังบริสุทธิ์ผุดผ่อง” เสียงกระบี่ชักออกจากฝักของเหอต้าซานดัง “ฉับ!” พร้อมรอยยิ้มแสยะของเขา ทันใดนั้น การต่อสู้ก็เหมือนเถากระถินพันกันในเสี้ยวอึดใจ เสียงโลหะกระทบโลหะดัง “ฉัวะ!” พร้อมกับประกายไฟแตกวาบเมื่อเหอต้าซานฟันกระบี่ลงตรงกลางวงของทั้งสามคนอย่างไม่รั้งมือ คมกระบี่กวัดแกว่งแบบคนที่เคยผ่านสนามรบนับไม่ถ้วน น้ำหนักและแรงเหวี่ยงคล้ายภูเขาถาโถมลงมาทีเดียว จางกงกงยกกระบี่อสรพิษเงามืดรับไว้ เสียงเหล็กครูดกันจนก้องสะท้อนกลางทางภูเขาเหมือนสัตว์ป่ากำลังคำรามไม่ยอมหยุด “ฮ่า! แบบนี้สิวะ ถึงจะเรียกว่าสนามรบจริง!” เหอต้าซานหัวเราะลั่น เสียงเหมือนเหล็กเสียดสีกับหิน ใบหน้าเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้มบิดเบี้ยวของคนบ้าเลือด เขาบิดข้อมือปรับกระบี่เปลี่ยนทิศแล้วถีบพื้นจนดินปลิวขึ้น ปะทะจางกงกงอีกครั้งจนฝ่ายขันทีต้องถอยกรูดสามก้าวติด มือที่จับกระบี่สะเทือนจนเส้นเลือดบนหลังมือปูดโปนแต่สีหน้าเขายังนิ่งเสียจนคนบ้าแบบเหอต้าซานยิ่งยิ้มกว้างเข้าไปอีก “เจ้าขันทีหน้าเนียนนี่มัน…อึดจริงนะ!” เขาตะโกนทั้งหัวเราะอย่างคึก จางทังเห็นช่องว่างระหว่างเหอต้าซานหมุนตัวแทงกระบี่เข้าไปจากด้านหลัง เสียง “ฟึ่บ!” ของลมเฉือนแผ่นหลังเหอต้าซานดังขึ้น ทว่าคนบ้าเลือดกลับอาศัยแรงหมุนเดิมยกกระบี่ขึ้นกันแผ่นหลังเอาไว้พอดี เสียงปะทะดังสนั่นจนจางทังต้องถอยไปหนึ่งช่วงตัวก่อนจะแลบลิ้นเลียเลือดที่มุมปากนิ่ง ๆ ราวกับไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองโดนสาดเลือดจากแรงปะทะที่หลุดออกมาจากกระบี่ตรงหน้า  “ถิงเว่ยพยัคฆ์เหล็ก จางทัง…ข้าก็นึกว่าแค่ข่าวลือ ที่แท้เจ้าเองก็เป็นเสือจริง ๆ นี่หว่า!” เหอต้าซานคำราม “ดี! แบบนี้สนุก!” แค่ครู่เดียวลูกน้องของเหอต้าซานเจ็ดคนก็โถมเข้าใส่หลินหยาก่อนเป็นแถว รัวดาบใส่นางแบบไม่เว้นช่อง เสียง “ฉับ! ฉัวะ! ครืด!” ไม่ขาดสาย แต่หลินหยากลับกระโดดฉากไปด้านข้างเหมือนลูกแมวป่าลื่นไหล ก่อนจะฟาดขลุ่ยลงบนกกหูของคนแรกเต็มแรง เสียงกระแทกกระโหลกดัง “ปึ๊ก!” จนคนทั้งคนหมุนคว่ำลงไปนอนแน่นิ่ง “แม่นางนี้! แม่งเป็นสตรีจริงเหรอวะ!?” ลูกน้องอีกคนอุทานอย่างตะลึงก่อนจะถูกเธอสวนกลับด้วยการฟาดขลุ่ยลงบนลิ้นปี่จนตัวงอแล้วเธอก็กระแทกเข่าขึ้นหน้าอีกหนึ่งที เสียงจมูกหักดังเหมือนไม้แห้งถูกเหยียบ ตัวชายคนนั้นกระเด็นออกไปชนต้นสนข้างทางจนล้มแผละ เหอต้าซานเหลือบตาเห็นหลินหยากวาดล้างลูกน้องตนถึงสองคนในพริบตา เขาหัวเราะเสียงต่ำอย่างสะใจ “โอ้ย ข้าชอบสตรีแบบนี้จริง ๆ ให้ตายสิ! เอามาเป็นเมียข้าสักmuคงมันส์น่าดู! ข้าจะมีเด็กเก่ง ๆ อีกเยอะที่เกิดจากเจ้าแน่ ๆ แม่นาง!” คำพูดนั้นทำให้สายตาจางกงกงเผาเป็นไฟเลือดทันที เขาหันหน้ามามองจนแววอสรพิษในตาบิดขุ่นพร้อมฆ่าโดยไม่ต้องใช้คำพูดแม้แต่นิดเดียว จางกงกงพุ่งเข้าไปฟันใส่หัวเหอต้าซานด้วยความเร็วที่มาจากความโกรธบริสุทธิ์ เสียง “ฉัวะ!” เฉียดศีรษะเหอต้าซานไปเพียงนิ้วเดียว เขาแสยะยิ้มกว้างเหมือนยิ่งยั่วคนให้คลั่ง “มองแบบนั้น? อ้อ…เจ้าหึงสินะขันที?” เหอต้าซานเหยียดเสียงออกมาอย่างคึกคะนอง “ดี! แต่อย่าหวงนักเลย เดี๋ยวข้าจะลองดูว่าเธอร้องเสียงเพราะแค่ไหนตอ—" ยังไม่ทันจบ จางทังก็กระแทกตัวเข้ามาฟันกลางลำตัวเหอต้าซานเต็มแรง เสียงกระบี่หักธรรมฟาดลงบนชุดเกราะบิ่นดัง “โครม!” จนฝุ่นดินกระจายกระแทกใบหน้าเขา เหอต้าซานสะบัดตัวถอยไปสองก้าวพร้อมเสียงหัวเราะบ้าคลั่ง “ดี! แบบนี้แหละ! มาสิ!” เหอต้าซานพุ่งกลับเข้ามาอีกพร้อมแรงกระบี่หนักราวฟ้าผ่า เสียงปะทะกันของกระบี่ทั้งสามดังกึกก้องอย่างบ้าคลั่ง เหมือนธนูยักษ์นับร้อยถูกยิงสวนกันในช่องเขาเดียว หลินหยาสบโอกาสวิ่งเข้ามาปิดช่องด้านข้าง แต่ลูกน้องอีกสามคนพุ่งขวางเธอไว้ เธอหมุนตัวใช้ขลุ่ยตวัดรอบวาดเป็นวง “เพี๊ยะ!” ลงบนข้อมือคนแรกจนกระดูกแตก คนที่สองถูกเธอเตะก้านคอจนล้มทั้งยืน ส่วนคนที่สามที่กล้าฟันใส่เธอ กลับถูกเธอจับคอเสื้อแล้วเหวี่ยงลงกับพื้นจนเสียงหลังหักดังชัด “จะเป็นเมียเจ้าน่ะเหรอ…ฝันไปเหอะไอ้โจรสกปรก!” หลินหยาตะโกนเสียงสั่นด้วยโทสะ เหอต้าซานหันหัวกลับมามองแบบตาโตด้วยความตื่นเต้น “ฮ่า! เจ้านี่มันของดีจริง ๆ ข้าชักเสียดายจะฆ่าแล้วสิ!” ตอนพูดเขาก็ถีบพื้นโถมเข้าหาจางกงกงอีกครั้ง เสียงลมหอบพัดรุนแรงพร้อมแรงกระแทกที่ทำให้ทั้งขันทีและถิงเว่ยต้องใช้สองกระบี่ปิดวิถีดาบของเขาแทบไม่ทัน “เจ้ามันปีศาจหรือคนกันแน่วะ!” จางทังสบถเสียงต่ำขณะเหงื่อไหลลงข้างขมับ เหอต้าซานหัวเราะพลางทำเสียงค่อก ๆ เหมือนคนกำลังสนุก “ปีศาจ? ฮ่า! ข้าคืออดีตขุนศึกและตอนนี้ข้าเป็นราชาโจร! ไม่มีคำว่าแพ้ในชีวิตข้า!” ร่างใหญ่ของเขาฟาดกระบี่ลงพร้อมกับเสียงคำรามซ้ำซาก เสียงปะทะดังลั่นจนต้นไม้รอบ ๆ โอนเอนเหมือนจะถูกแรงอัดอากาศฉีกออก ทว่าจางกงกงดันหลินหยาไปด้านหลัง เขาชักกระบี่สวนเข้าที่ลำคอเหอต้าซานในมุมฟันอสรพิษเฉียบคม แต่เหอต้าซานกลับก้มศีรษะลงเพียงเล็กน้อย คมกระบี่เฉียดผมเขาไปเพียงเส้นเดียว “ฮ่า! อีกนิดเดียวเองขันที! ทำดีมาก!” เหอต้าซานเหยียดยิ้มกว้างอย่างปีศาจ เขาพุ่งกลับมาอีกครั้ง กระบี่โจมตีแบบไม่ยั้ง ทั้งแรง ทิศ แรงเหวี่ยง ทุกดาบเหมือนตั้งใจฆ่าให้ตายพร้อมกันทั้งสอง ขนาดจางทังยังต้องกัดฟันรับดาบจนปลายเท้าไถลบนดิน เลือดซึมออกจากมุมปากโดยไม่รู้ตัว หลินหยามองภาพตรงหน้า ใจเต้นแรง เธอพุ่งเข้าไปช่วยรับมือ ใช้ขลุ่ยตีแบบทุ่มแรงสุดชีวิตใส่ข้อศอกเหอต้าซานจากด้านหลัง เสียง “ปึ๊ก!” ดังสนั่น เหอต้าซานสะดุดจังหวะไปเพียงครึ่งวินาที แต่ผู้ชายประเภทนี้…ครึ่งวินาทีนั้นก็พอให้เขาคลั่งขึ้นอีกเท่า เขาหันกลับมาทั้งที่เลือดซึมจากข้อศอก ยิ้มเหมือนสุนัขบ้าที่กระหายเลือด “ดี! ดีมาก! ข้าชอบเจ้าเข้าไปใหญ่แล้ว!” เขาเงื้อมือเหมือนจะคว้าคอหลินหยาเอาไว้ แต่ครั้งนี้ จางกงกงไม่ปล่อยให้ใครแตะเธอได้แม้เส้นผมเดียว เขาแทงกระบี่สวนความเร็วดั่งเงาอสรพิษ ฟันเฉียดชายโครงเหอต้าซานจนเลือดพุ่งแฉะลงพื้น กลางป่าทึบของเหอตง เสียงลมหอบหนักของทั้งสี่คนประสานกับกลิ่นเลือดที่คละคลุ้งจนหนาวลึกเข้าไปถึงกระดูก การต่อสู้ยืดเยื้อยาวนานจนแสงอาทิตย์ยามบ่ายซีดจางลง รากไม้บนพื้นเต็มไปด้วยริ้วเลือดและรอยกระแทกจากกระบี่ เสียงลมหายใจขาดห้วงของทุกคนคือหลักฐานว่าพวกเขาสู้จนสุดแรงจริง ๆ เหอต้าซานยังยืนหยัดอยู่ได้ แม้เลือดจะไหลท่วมไหล่และข้างลำตัวจนชุดเกราะบิ่นของเขาเปียกชุ่ม สีหน้าเขายังเป็นรอยยิ้มบ้าคลั่งแบบเดิมเหมือนไม่รู้จักคำว่าพ่ายแพ้ กระบี่ในมือยังสะบัดแรงแม้จะสั่นจากความอ่อนล้า จางกงกงและจางทังยืนประจันหน้าอยู่ไม่ไกล หลินหยาหอบหายใจหนักแต่ยังจับขลุ่ยแน่นราวอาวุธศักดิ์สิทธิ์ เสียงเหล็กกระทบกันครั้งสุดท้าย “ฉัวะ!” ดังลั่นก่อนที่ร่างกำยำของเหอต้าซานจะทรุดฮวบลงกับพื้น เขาคุกเข่า หอบหายใจ เหงื่อผสมเลือดไหลท่วมหน้า แต่ไม่มีแม้เงาของความหวาดกลัว เขายังเป็นสัตว์ร้ายตัวเดิมที่ไม่เคยรู้จักคำว่ายอมแพ้ จางทังเก็บกระบี่ ก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด “เหอต้าซาน ค่ายโจรเหอตงจักถูกกวาดล้างตั้งแต่วันนี้ ข้าจะส่งคนมาจับกุมพวกเจ้า ทุกชีวิตที่สูญเพราะเจ้าจะได้รับการตัดสินในคุกตามกฎหมาย” เหอต้าซานหัวเราะเบา ๆ เหมือนคนเหนื่อยแต่ยังเย้ยโลก “คุก? ฮึ แค่ได้สู้ขนาดนี้ ข้าก็ถือว่าตายคุ้มแล้ว…” น้ำเสียงเขาเหมือนยอมรับ ท่าทีก็ราวคนแพ้ที่หมดเรี่ยวแรง จางกงกงลดดาบลง หลินหยาก็ผ่อนลมหายใจในอก แต่เพียงเสี้ยววินาที อารมณ์ที่เหมือนสงบก็แตกเสียงดังเหมือนผ้าขาด เหอต้าซานดีดตัวขึ้นเร็วราวสัตว์ป่ากำลังดิ้นเฮือกสุดท้าย เขาพุ่งคว้าแขนหลินหยาอย่างป่าเถื่อน กระชากเธอเข้าสู่อ้อมแขนราวจะหักกระดูกให้ขาด เธอร้องเบา ๆ ด้วยความตกใจ เสียงขลุ่ยร่วงลงพื้นดัง “กึก” ร่างใหญ่ของเขาเบียดรัดหลินหยาแน่นจนเธอหายใจไม่ออก มือสากใหญ่ไล้ผ่านผิวที่เปราะบางบนไหล่นางด้วยเจตนาสกปรกและโรคจิต ยิ้มมุมปากของเขาเต็มไปด้วยความพึงพอใจจากการเหนือกว่าด้านร่างกาย “จับข้าไปสิ! แต่ก่อนนั้นข้าขอ—” เขายังไม่ทันได้เอ่ยจบประโยคสกปรกของตนเอง เสียงหนึ่งดังขึ้น เต็มไปด้วยความเกรี้ยวกราดจนถึงก้นบึ้ง “อย่าแม้แต่จะคิดแตะต้องเสี่ยวหยา”  เป็นเสียงของจางกงกงที่เย็นจนขนลุกและเต็มไปด้วยความเกรี้ยวกราดที่ปิดบังไม่ได้อีกต่อไป ความนิ่งสงบทั้งหมดพังทลายลงในเสี้ยววินาที ใบหน้าที่ปกติอ่านไม่ได้ บัดนี้เต็มไปด้วยความบ้าคลั่งเช่นเดียวกับสายเลือดอสรพิษที่ไหลในกายเขา ลมหายใจหลินหยาชะงัก เธอรู้ว่าจางกงกงไม่ใช่คนที่จะให้อภัยใครที่แตะต้องเธอแม้เพียงวินาทีเดียว “เดี๋ย—!” จางทังยังไม่ทันห้ามจางกงกง เสียงฟันที่เฉียบคมดังก้องป่า “ฉัวะ!” หัวของเหอต้าซานถูกฟันขาดจากลำคอในครั้งเดียว เลือดพุ่งพรวดเป็นสายกระจายทั่วใบหน้าและอกของจางกงกง ร่างใหญ่ของเหอต้าซานล้มลงอย่างไร้ชีวิตในเสี้ยววินาที เหมือนสัตว์ร้ายที่ถูกปลิดวิญญาณกลางทุ่งหญ้า หลินหยาปลิวหลุดจากแขนโจรใหญ่เมื่อร่างนั้นแน่นิ่ง เธอถอยหลังสะดุดหิน ลมหายใจสะดุดเหมือนหัวใจถูกควักออกไปพักหนึ่งด้วยความตกใจที่เร็วเกินกว่าจะรับรู้ทัน สายลมเย็นของเหอตงเงียบกริบ ราวกับป่าทั้งผืนชะงักค้าง… จางกงกงโยนกระบี่ที่ยังมีเลือดเหอต้าซานหยดลงพื้นก่อนพุ่งเข้ามาประคองหลินหยาทันที ดึงเธอเข้ามากอดแน่นจนร่างของเธอจมหายไปในอ้อมแขนแข็งแรงที่เต็มไปด้วยแรงสั่นจากความหวาดกลัวที่ปิดไม่มิด “เสี่ยวหยา…ข้าเกือบ…เกือบ…” เสียงเขาแผ่ว ทั้งคอและอกเต็มไปด้วยเลือดศัตรูแต่ดวงตานั้นกลับสั่นไหว เขาฝังใบหน้าไว้ข้างขมับนางเหมือนต้องการยืนยันว่าเธอยังอยู่ตรงนี้จริง ๆ “อย่าให้ใครแตะต้องเจ้าอีกเด็ดขาด ข้าไม่ยอม…ไม่ยอมเด็ดขาด…" หลินหยากัดริมฝีปาก หายใจแรงเพราะตกใจแต่แขนสองข้างก็ยกขึ้นกอดเขาตอบแน่นไม่ต่างกัน ไม่มีคำใดทันขึ้นมาในหัว มีแต่ความรู้สึกหนาวซ่านสะท้านที่แปรเปลี่ยนกลายเป็นความอบอุ่นเพราะอ้อมแขนของเขา จางทังยืนมองภาพตรงหน้าอย่างนิ่งงัน ก่อนจะถอนหายใจเบา ๆ เขารู้แล้วว่าเหตุผลที่วันนี้เหอต้าซานตาย ไม่ใช่เพราะแพ้การต่อสู้ แต่เพราะเขาแตะต้องสิ่งที่จางกงกงรักที่สุดในชีวิต และคนอย่างจางกงกง… ไม่มีวันปล่อยให้มันเกิดขึ้นได้อีกครั้ง<div style="text-align: center;"><div style="text-align: center;"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/-4_20250603154522.md.png" width="500" _height="57" border="0" style="color: rgb(66, 66, 66); background-color: initial;"></div><div style="text-align: center;"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/image8683cdeb723aef48.md.png" border="0"></div><div style="text-align: center;"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/-4_20250603154522.md.png" width="500" _height="57" border="0" style="background-color: initial; color: rgb(66, 66, 66);"></div><div style="text-align: center;"><div style="color: rgb(66, 66, 66); text-align: center;"> </div></div><div style="text-align:center; font-style:italic;"><div style="outline-style: none; font-family: Niramit, sans-serif; font-style: normal;">จางกงกงไม่ปลื้ม จางกงกงฆ่าทิ้ง---</div><div style="outline-style: none; font-family: Niramit, sans-serif; font-style: normal;"> </div><div style="outline-style: none; font-family: Niramit, sans-serif; font-style: normal;">พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้)</div><div style="outline-style: none; font-family: Niramit, sans-serif; font-style: normal;">มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่</div><div style="outline-style: none; font-family: Niramit, sans-serif; font-style: normal;"> </div></div>
</div>

</div>
</div>

</div></div></div>

LinYa โพสต์ 2025-11-18 11:49:20

LinYa โพสต์ 2025-12-16 11:26:32

LinYa โพสต์ 3 วันที่แล้ว

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย LinYa เมื่อ 2025-12-26 10:36 <meta charset="UTF-8">
<title>อยากลองเอาไว้โรลเพลย์</title>


<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Niramit:wght@300;400;500;700&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Charmonman:wght@400;700&display=swap" rel="stylesheet">

<style type="text/css">
BODY {
background: url("https://img2.pic.in.th/pic/02a30266832a423a0f1e428716f060861304a00d589c81-gQFC5A_fw658webp.png") no-repeat center center fixed;
background-size: cover;
margin: 0;
padding: 0;
}
</style>

<style>
#box01 {
border: 0px double;
border-radius: 25px;
padding: 50px;
background-color: #210f31;
background-image: radial-gradient(circle at top left, rgba(120,150,200,0.1), transparent 70%);
box-shadow:
 0 0 20px rgba(138,173,255,0.4),
 0 0 60px rgba(90,103,110,0.5),
 inset 0 0 30px rgba(255, 255, 255, 0.03);
transition: box-shadow 0.4s ease-in-out;
}

.main-container {
max-width: 800px;
margin: auto;
background-color: #0a004d;
border-radius: 25px;
padding: 40px;
box-shadow: 0px 0px 40px rgba(0, 0, 0, 0.3);
background-image: url('https://img2.pic.in.th/pic/d881fefa9db7d8c4a26ac5b641e95dff4edfba2318592-OGKQtv_fw658webp.png');
background-size: cover;
}

.glow-title {
font-family: 'Charmonman', cursive;
font-size: 48px;
font-weight: bold;
color: #ffffff;
text-align: center;
margin-bottom: 5px;
text-shadow:
 0 0 5px #56B7C8,
 0 0 10px #56B7C8,
 0 0 15px #56B7C8,
 2px 2px 4px rgba(0, 0, 0, 0.3);
}

.glow-subtitle {
font-family: 'Charmonman', cursive;
font-size: 20px;
font-style: italic;
color: #ffffff;
text-align: center;
margin-bottom: 20px;
text-shadow:
 0 0 3px #56B7C8,
 0 0 6px #56B7C8;
}

.flower-divider {
background-image: url('ไม่เอา');
background-size: contain;
background-repeat: no-repeat;
background-position: center;
height: 30px;
margin-bottom: 30px;
}

.banner-image {
display:none; /* ❌ ลบภาพออกโดยซ่อน */
}

/* ✅ เปลี่ยนพื้นหลังกล่องเป็นภาพ */
.text-box {
background: url('https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/cf84239121ec4fd702c6d45d655d15675ff2262394776-PJAU9A_fw658webp-fotor-2025073018158.md.png') center/cover no-repeat;
border-radius: 20px;
padding: 30px;
font-size: 18px;
color: #F0EAD6;
line-height: 1.9em;
box-shadow: inset 0 0 15px rgba(0, 0, 0, 0.2);
}

.text-box .title {
text-align: center;
font-size: 20px;
font-weight: bold;
color: #E8A03B;
margin-bottom: 10px;
}

.text-box .subtitle {
text-align: center;
font-size: 16px;
color: #DDC799;
margin-bottom: 20px;
}

.flex-boxes {
display: flex;
flex-wrap: wrap;
gap: 20px;
justify-content: center;
margin-top: 40px;
margin-bottom: 30px;
}

.info-box {
flex: 1 1 300px;
max-width: 400px;
background-color: rgba(7, 17, 44, 0.92);
border-radius: 20px;
box-shadow: 0 0 15px rgba(0,0,0,0.3);
overflow: hidden;
color: #F0EAD6;
}

.info-box img {
width: 100%;
display: block;
border-bottom: 1px solid #ccc;
}

.info-box .content {
padding: 20px;
font-family: 'Niramit', sans-serif;
color: #F0EAD6;
}

.info-box .content .title {
font-size: 20px;
font-weight: bold;
color: #E8A03B;
text-align: center;
}

.info-box .content .subtitle {
font-size: 14px;
text-align: center;
color: #DDC799;
margin: 8px 0 16px;
}
</style>

<div align="center">
<div id="box01">

<div class="main-container">
<div class="glow-title">
 <img src="https://img2.pic.in.th/pic/1564996915ef13cf484e287d62fbe7f9f0ed13d62a16d-8Czovd_fw658webp.md.png" width="500" border="0"> 
 บันทึกการเดินทาง เงาอัคคีใต้ผืนฟ้ากังวาน
</div>

<div class="glow-subtitle">
 
 วันที่ 11-13 เดือน 10 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11 
 เริ่มต้น ยามซื่อ เวลา 09.00 น. เป็นต้นไป ณ เขตเหอตง จักรวรรดิต้าฮั่น</div>

<div class="text-box"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/-4_20250603154522.md.png" width="500" _height="57" border="0"><div style="text-align: left;"> ลมเหมันต์พัดผ่านซากป้อมปราการตงเหออย่างยาวนาน แทรกซึมผ่านรอยแตกของกำแพงหินเก่า กลิ่นเลือดคละคลุ้งปะปนกับกลิ่นดินเย็นจัด ราวกับแผ่นดินเองกำลังกลั้นลมหายใจเฝ้ามองชะตากรรมของผู้คนตรงหน้า ร่างของจางกงกงยืนนิ่งอยู่กลางสนามรบ กระบี่อสรพิษในมือหยุดค้าง ปลายคมสั่นระริกเล็กน้อย เลือดสีเข้มไหลตามแขนเสื้อหยดลงบนพื้นหิน กลายเป็นไอจาง ๆ ในอากาศหนาว ปราณอสรพิษที่เคยกรูออกมาราวพายุเริ่มหดกลับอย่างเชื่องช้า ทว่าดวงตาคมกริบยังแดงฉาน ราวกับยังหลงเหลือเงาอสูรซ่อนอยู่ในส่วนลึก หลินหยากอดเขาไว้ไม่เปลี่ยนท่า แขนบางแนบแน่นกับแผ่นหลังที่เปื้อนเลือด ความอบอุ่นจากร่างนางตัดกับความเย็นจัดของฤดูหนาวอย่างชัดเจน หัวใจของเขาเต้นแรงอยู่ใต้ฝ่ามือนั้น เต้นแรงเกินไปสำหรับคนที่เพิ่งผ่านการเข่นฆ่ามาไม่หยุดหย่อน จางกงกงหลับตาลงช้า ๆ ลมหายใจยาวหนึ่งเฮือกถูกถอนออกมาอย่างหนักหน่วง ราวกับเอาความเหนื่อยล้าที่สะสมมาทั้งชีวิตออกมาพร้อมกัน ความคลั่งเลือดที่เคยครอบงำจิตใจค่อย ๆ ถอยห่าง เหลือเพียงความว่างเปล่าและความเจ็บปวดที่ไม่อาจปฏิเสธ เขาก้มศีรษะลง หน้าผากแตะกับเส้นผมของหลินหยาโดยไม่รู้ตัว ท่าทางนั้นไม่ใช่ของผู้มีอำนาจ ไม่ใช่ของขันทีผู้โหดเหี้ยม แต่เป็นของชายคนหนึ่งที่กำลังอ่อนล้าอย่างแท้จริง “ข้าจะกลับมา” เขาเอ่ยเสียงต่ำ แหบพร่า แต่มั่นคงกว่าครั้งใดที่ผ่านมา คำพูดนั้นไม่ใช่เพียงคำปลอบนาง หากเป็นคำสัตย์ที่เขามอบให้กับตัวเอง “ตราบใดที่เจ้ายังเรียกข้า ข้าจะพยายามไม่ปล่อยให้ตัวเองหลงทางอีกหากยังมีเจ้าอยู่” หลินหยาหลับตาลง น้ำตาที่กลั้นไว้ไม่ได้ไหลลงอาบแก้มอย่างที่เคย นางไม่ได้ร้องไห้อย่างอ่อนแอ หากเป็นน้ำตาของความโล่งใจที่หนักหน่วง ริมฝีปากยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย ทั้งที่หัวใจยังสั่นไหวไปด้วยความกลัว “ข้าไม่เคยคิดจะปล่อยท่านไปเจ้าค่ะ ตั้งแต่ตัดสินใจไว้ก่อนหน้านี้” นางตอบเสียงเบา แต่หนักแน่น “ไม่ว่าจะในฐานะใดก็ตาม” ไม่ไกลนัก จางทังยืนพิงกระบี่เหล็กดำ ดวงตาคมเฉียบทอดมองภาพตรงหน้าด้วยความเงียบ เขาไม่กล่าวแทรกหรือเร่งเร้าทั้งสอง เพราะเขารู้ดีว่าวินาทีนี้ไม่ใช่เรื่องของศึก ไม่ใช่เรื่องของกฎหมาย แต่เป็นเรื่องของการดึงคนหนึ่งกลับมาจากเงามืดที่ลึกเกินยากหยั่งถึง ยามบ่ายคล้อยลงมา แสงอาทิตย์อ่อนแรงส่องลอดเมฆสีเทาหม่นลงมายังป้อมปราการร้างตงเหอ ความอบอุ่นที่ควรมีแทบไม่หลงเหลือ เหลือเพียงแสงซีดจางที่สะท้อนบนคราบเลือดแห้งเกรอะกรังกับหิมะบาง ๆ ที่ยังไม่ละลาย กลิ่นสนิมเหล็กและควันจาง ๆ จากการต่อสู้เมื่อครู่ยังคงค้างอยู่ในอากาศ ราวกับสนามรบไม่ยอมปล่อยผู้คนให้หลุดพ้นง่ายนัก หลังจากจางกงกงสงบลง หลินหยาจึงค่อย ๆ คลายอ้อมแขนออกอย่างระมัดระวัง นางเงยหน้ามองเขา ดวงตาสีน้ำตาลมะพร้าวอ่อนยังมีร่องรอยความสั่นไหว แต่แฝงด้วยความแน่วแน่ นางใช้มือแตะที่แขนเสื้อสีแดงซึ่งชุ่มไปด้วยเลือดของเหล่าศัตรูแล้วถอนหายใจเบา ๆ ในใจรู้ดีว่าบาดแผลเหล่านี้ไม่ใช่เพียงผิวกาย หากเป็นรอยแผลที่ฝังลึกถึงชีวิตที่เขาเลือกเดินมา หลินหยาหันไปมองจางทัง “ท่านจางทัง ช่วยตรวจดูพื้นที่ก่อนเถิด ดูว่ามีอะไรหลงเหลืออยู่หรือไม่” น้ำเสียงนางอ่อนโยน แต่ชัดเจน “ข้าจะพาเขาไปพัก แล้วค่อยจัดการทำแผลน่ะเจ้าค่ะ” จางทังพยักหน้าเล็กน้อย แม้ใบหน้าจะซีดจากการเสียเลือด แต่ดวงตาคมเฉียบยังไม่พร่าเลือน “ระวังตัวด้วย” เขากล่าวสั้น ๆ ก่อนจะหันหลังเดินไปยังซากศพและร่องรอยการต่อสู้ที่ยังอุ่นอยู่ในแสงบ่ายที่ผ่านมา หลินหยาจึงประคองจางกงกงให้เดินไปยังใต้ต้นไม้ใหญ่ที่ยืนเด่นอยู่ไม่ไกลนัก กิ่งก้านเปลือยเปล่ารับลมหนาวส่งเสียงเสียดสีกันเบา ๆ นางจัดให้เขานั่งพิงลำต้นอย่างมั่นคง ก่อนจะถอดผ้าคลุมบางส่วนออกเพื่อดูบาดแผล เลือดสีเข้มตัดกับผิวขาวซีดอย่างน่าตกใจ จางกงกงขมวดคิ้วเล็กน้อย “ไม่จำเป็นต้องดูแลข้ามากนัก เสี่ยวหยา เจ้าเองก็มีแผล” น้ำเสียงเขากลับมาเรียบเย็นเช่นเดิม แต่แฝงความเป็นห่วงที่ไม่อาจปิดบัง หลินหยาชำเลืองมองเขาแล้วหัวเราะเบา ๆ “แผลของข้าเป็นเพียงรอยขีดข่วนเจ้าค่ะ เมื่อเทียบกับท่านแล้ว นับว่ายังโชคดีนัก” นางก้มหน้าลง มือหยิบผ้าสะอาดกับสมุนไพรที่พกติดตัวออกมาอย่างคล่องแคล่ว “อย่าขยับมาก เดี๋ยวแผลจะปรินะเจ้าคะ” เขามองการเคลื่อนไหวของนางอย่างเงียบงัน ความรู้สึกแปลกประหลาดแล่นผ่านอก ความอบอุ่นนี้เป็นสิ่งที่เขาไม่เคยคิดว่าตนเองสมควรได้รับ แต่กลับยึดไว้แน่นราวกับกลัวจะสูญเสียมันไป ไม่นานนัก จางทังก็กลับมา ในมือมีจดหมายที่เปื้อนคราบเลือดบางส่วน กระดาษยังใหม่แต่ถ้อยคำด้านในหนักหน่วง เขากวาดตามองอย่างรวดเร็ว สีหน้าของเขานั้นเคร่งขรึมขึ้นทันที “เป็นจดหมายติดต่อระหว่างโจวเหยากับนายท่านคงจะเป็นไฉ่หลิน” เขากล่าวเสียงต่ำ “มีรายละเอียดมากกว่าที่เราคาดคิดไว้” หลินหยามองเพียงแวบเดียว ก่อนจะส่ายหน้าเบา ๆ “หากเป็นเช่นนั้นเรื่องนั้นค่อยว่ากันภายหลังได้หรือไม่เจ้าคะ ตอนนี้ท่านมานั่งก่อนเถอะเจ้าค่ะท่านจางทัง” นางชี้ไปยังหินเรียบใกล้ต้นไม้ “แผลของท่านก็ไม่เบาเช่นกันนะเจ้าคะ” จางทังชะงักเล็กน้อยราวกับจะปฏิเสธ แต่เมื่อเห็นแววตาของหลินหยา เขาก็ยอมทำตาม นั่งลงอย่างสงบ ให้หลินหยาจัดการทำแผลให้เขาด้วยท่าทีคล่องแคล่วไม่กับที่เธอทำให้จางกงกง แม้นิ้วของเธอนั้นจะสั่นน้อย ๆ จากความเหนื่อยล้า แต่นางไม่ปล่อยให้ความเจ็บปวดของตนเองรบกวนสมาธิในการช่วยเหลือผู้อื่น “ขอบคุณ” จางทังกล่าวเบา ๆ ขณะนางพันผ้าให้ “เจ้า…แข็งแกร่งกว่าที่คนทั่วไปมองเห็นนักแม่นางน้อย” หลินหยาหัวเราะเบา ๆ อีกครั้งเพื่อตอบรับสิ่งนั้น “ข้าเพียงอยากมีชีวิตเรียบง่าย หากไม่ถูกบีบให้ต้องสู้ ก็คงไม่ต้องแข็งแกร่งเช่นนี้” จางกงกงมองภาพนั้นอย่างเงียบงัน ความหึงหวงแล่นแผ่วในอก แต่ถูกกดทับด้วยเหตุผล เขารู้ดีว่าจางทังมองนางอย่างบริสุทธิ์ใจ ทว่าความคิดที่มีใครอื่นได้เห็นด้านที่อ่อนโยนของหลินหยาก็ยังทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจนัก ลมหนาวพัดผ่านอีกระลอก แสงบ่ายเริ่มเอนต่ำ เงาของต้นไม้ทอดยาวคลุมร่างทั้งสามคน ราวกับฟ้าดินกำลังปิดฉากศึกชั่วคราวให้พวกเขาได้พักหายใจ … ……. ยามเช้าของเมืองเหอตงเงียบสงบกว่าที่คาด ลมหนาวพัดเอื่อยผ่านถนนหินที่ยังชื้นจากน้ำค้าง กลิ่นควันชาและแป้งนึ่งลอยแทรกมากับอากาศ บรรยากาศของเมืองใหญ่ที่กำลังตื่นจากราตรีเหมันต์ดูสงบงันราวกับไม่รู้เลยว่ามีคลื่นใต้น้ำกำลังซ่อนตัวอยู่ โรงเตี๊ยมเหมยลู่ตั้งตระหง่านอยู่กลางย่านคึกคักที่สุดของเมือง ตัวอาคารไม้ทาสีเข้ม ประดับป้ายอักษรทองเขียนคำว่า เหมยลู่ อย่างสง่างาม ภายในอบอุ่นกว่าภายนอก เตาผิงถูกจุดไว้ตั้งแต่รุ่งสาง กลิ่นไม้สนไหม้อ่อน ๆ ชวนให้ผ่อนคลาย  ห้องพักใหญ่ชั้นบนถูกจัดเตรียมไว้เรียบร้อย เป็นห้องเดียวที่กว้างพอจะรองรับทั้งสามคนโดยไม่สะดุดสายตาผู้อื่น ในตอนนี้หลินหยานั่งอยู่ข้างโต๊ะไม้กลม เสื้อผ้าสีอ่อนตัดกับผ้าปูโต๊ะสีเข้ม นางกางแผ่นกระดาษและจดหมายที่รวบรวมมาได้ออกเรียงอย่างไม่เป็นระเบียบนัก ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนกวาดไปมาอย่างตั้งใจ แม้จะดูจริงจัง แต่ในใจกลับรู้สึกมึนงงเล็กน้อยกับถ้อยคำและเส้นสายที่ซับซ้อนเกินกว่าความถนัดของตน จางทังยืนพิงขอบหน้าต่าง แสงเช้าส่องกระทบอาภรณ์สีขาวสะอาดจนดูสงบนิ่ง เขาถือจดหมายฉบับหนึ่งในมือ อ่านอย่างละเอียด สีหน้าเคร่งขรึม “ปลายทางคือเมืองตงอู่ ไฉ่หลินจะไปปรากฏตัวที่โรงหอประมูลเฉียนคุน ที่นั่นเป็นศูนย์กลางการซื้อขายของหายาก ผู้มีอำนาจและเงินทองจะมารวมตัวกัน” จางกงกงนั่งอยู่อีกฝั่งหนึ่ง พัดในมือของเขานั้นกางออกช้า ๆ ดวงตาคมกริบฉายแววครุ่นคิด “หอประมูลเฉียนคุนไม่ใช่ที่ที่กฎหมายจะเข้าไปเดินอย่างเปิดเผยได้ง่าย” น้ำเสียงเขานุ่มลึกแต่แฝงความเย็น “ยิ่งเป็นไฉ่หลิน ยิ่งเตรียมทางหนีทีไล่ไว้ครบถ้วน” จางทังหันมามองกลับมาทางจางกงกงโดยตรง “นั่นยิ่งเป็นเหตุให้ต้องจับกุมตามกฎหมาย หากปล่อยให้คนเช่นเขาลอยนวล บ้านเมืองจะเหลืออะไรให้ยึดถือ ข้าสามารถออกหมาย จัดการบุกจับอย่างเป็นทางการ” น้ำเสียงของจางทังนั้นยังคงสุภาพ แต่แฝงความแข็งกร้าวบ่งบอกถึงอารมณ์บางอย่าง จางกงกงหัวเราะเบา ๆ ปลายพัดเคาะลงกับฝ่ามือกับความคิดของจางทัง เขาหันกลับไปมองสหายเก่าของตนเองอย่างเต็มดวงตา “เจ้ายังมองโลกตรงเกินไป จิ่งสิง” เขาเอียงศีรษะเล็กน้อย “นางใหญ่อย่างไฉ่หลินน่ะ มีเครือข่ายมากกว่าที่กฎหมายจะมัดได้ ต่อให้เจ้าถือหมายจับ เขาก็มีทางดิ้นหลุด” “แล้วจะให้ทำอย่างไร ฆ่าทิ้งเสียเลยหรือไร” จางทังสวนกลับทันที ดวงตาคมวาวขึ้น “ความคิดนั้นของเจ้านั่นไม่ใช่ความยุติธรรม แต่เป็นการตัดสินโดยพลการ” “ข้าไม่ได้พูดถึงการฆ่าโดยไร้เหตุผล” จางกงกงตอบเสียงเรียบ แต่ถ้อยคำคมราวมีด “ข้าพูดถึงการตัดไฟตั้งแต่ต้นลม ทำให้เขาหมดอำนาจ หมดหลักฐาน และหมดทางเล่นเกมกับบ้านเมืองที่เขาคิดว่าตนเองเป็นผู้เลิศประเสริฐทีร่จะใช้มัน” ทันทีที่มีการปะทะคารมบรรยากาศในห้องตึงเครียดขึ้นทันที สองบุรุษที่เคยสนิทชิดเชื้อเป็นสหายรักนั้นยืนอยู่คนละฝั่งของเส้นทางเดียวกัน ความคิดของทั้งสองนั้นปะทะกันอย่างไม่มีใครยอมใคร ความเงียบแทรกระหว่างคำพูดหนักอึ้งจนแทบได้ยินเสียงฟืนแตกในเตาผิง จนหลินหยาที่นั่งฟังอย่างงงวยได้แต่ถอนหายใจ นางกะพริบตาปริบ ๆ พยายามตามเหตุผลที่ซับซ้อนเหล่านั้นให้ทัน แต่ยิ่งฟังยิ่งรู้สึกปวดหัวเล็กน้อย ในใจนางคิดเพียงว่า  คนฉลาดทะเลาะกันนี่ช่างน่าปวดหัวจริงเว้ย… “เอ่อ…” หลินหยาเอ่ยขึ้นในที่สุด แม้ว่าจะเสียงไม่ดังแต่พอให้ทั้งสองหันมามอง “ข้าว่าพวกท่านทั้งสองเถียงกันไปก็ไม่จบหรอกเจ้าค่ะ”  เมื่อได้ยินคำห้ามทัพจางทังเลิกคิ้วเล็กน้อย ส่วนจางกงกงหุบพัดลง ทั้งสองนั้นมองหลินหยาอย่างสนใจ เพราะปกติหลินหยามักจะเป็นฝ่ายห้ามทัพของทั้งสองคนเสมอ หลินหยาขยับกระดาษไปกองหนึ่งแล้วชี้เบา ๆ “แทนที่จะคิดว่าจะจับหรือจะตัดไฟ ข้าว่าเราควรคิดก่อนว่า จะเข้าไปในหอประมูลเฉียนคุนอย่างไรดี ที่นั่นไม่ใช่ตลาดเช้าขายผักปลาที่ใครหน้าเดิมเข้าไปแล้วจะไม่เป็นอันตราย มองอย่างไรจากเหตุการณ์นี้ไฉหลินย่อมระวังตัวหนักแน่ที่เรากำจัดลูกของเขาไปได้เป็นกระพรวน” นางหยุดคิดครู่หนึ่ง ก่อนดวงตาจะสว่างขึ้นเล็กน้อย “ข้าไม่ค่อยมีชื่อเสียงในวงการอำนาจ หากปลอมตัวเป็นเศรษฐีนีผู้มั่งคั่งจากตงไห่ คงไม่สะดุดตามากนัก ส่วนพวกท่าน…” จางกงกงมองนางทันที แววตาฉายความคิดตามอย่างรวดเร็ว “ท่านจางทังเป็นถึงถิงเว่ย” หลินหยากล่าวต่ออย่างจริงจัง “หากปรากฏตัวตรง ๆ คงทำให้คนในหอประมูลตื่นตัวเกินไป จะยิ่งทำให้กระต่ายนั้นตื่นกลัวจนกลายเป็นเต่าหัวหดเป็นแน่เจ้าค่ะ” จางทังพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบ “เช่นนั้นข้าขอเป็นคนขับรถม้าดีกว่า” เขากล่าวอย่างไม่ติดใจใด ๆ “อยู่เบื้องหลังย่อมสังเกตการณ์ได้ชัดเจนกว่า” เขาเอ่ยแบบนั้นแต่ความจริงแล้วในใจของเขาแค่ไม่อยากเป็นคนติดตามหลินหยาเพราะความหึงหวงของจางกงกงนั้นชัดเจนยิ่งกว่าที่เขารู้แะเข้าใจเสียอีก จางทังฉลาดพอที่จะรู้ว่าหลินหยาคือคนที่จางกงกงนั้นหวงแหนได้ขนาดที่อาจพร้อมทำลายประเทศเพื่อนางเลยก็ได้ หลินหยาหันไปมองจางกงกง รอยยิ้มบางปรากฏบนใบหน้า “ส่วนท่าน…” นางเอียงศีรษะเล็กน้อย “เป็นผู้ติดตามหน้าหยกของข้า ดีหรือไม่เจ้าคะ” คำพูดนั้นทำให้จางกงกงชะงักไปเพียงชั่ววินาที ก่อนรอยยิ้มที่คาดเดาได้ยากจะปรากฏขึ้น “ผู้ติดตามของเศรษฐีนี…” เขาทวนช้า ๆ ดวงตาคมกริบจ้องนาง “อย่างน้อยก็เป็นตำแหน่งที่ได้อยู่ใกล้เจ้า” หลินหยายิ้มกว้างขึ้นเล็กน้อย “และยังช่วยปกปิดฐานะจงฉางชื่อของท่านได้ด้วยไงเจ้าคะ” จางทังเหลือบมองทั้งสองคนอย่างสงบ ในใจแม้จะรู้สึกถึงบรรยากาศบางอย่างที่เปลี่ยนไป แต่ก็ไม่ซักถามอะไรออกไป เขาเพียงกล่าวสรุปเหตุการณ์ “เช่นนั้น ตกลงตามนี้” … …… ยามดึกของเหมันต์ฤดู เงียบงันราวกับโลกทั้งใบยอมหลับใหลไปแล้ว เหลือเพียงแสงจันทร์สีเงินที่ส่องผ่านช่องหน้าต่าง กระทบพื้นไม้ในห้องพักของโรงเตี๊ยมเหมยลู่เป็นลายเงาอ่อนบาง อากาศเย็นจัดแต่ภายในห้องกลับอบอุ่นจากตะเกียงน้ำมันที่ยังไม่ดับ กลิ่นไม้กฤษณาอ่อน ๆ ลอยคลอเคลียอยู่ในอากาศ ชวนให้ความเหนื่อยล้าทั้งวันค่อย ๆ คลายลง หลินหยาพึ่งอาบน้ำเสร็จ ผมยาวยังชื้นเล็กน้อย ถูกปล่อยคลุมบ่าอย่างไม่ตั้งใจ เสื้อผ้าบางสีอ่อนแนบกับผิวเรียบเนียน นางเดินเข้ามาในห้องด้วยท่าทีผ่อนคลายกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา  เมื่อเห็นจางกงกงนั่งอยู่บนเตียง ร่างสูงในอาภรณ์สีแดงเข้มตัดกับผ้าปูสีเรียบ ดวงตาคมกริบทอดมองแสงจันทร์เงียบ ๆ ราวกับกำลังครุ่นคิดถึงเรื่องไกลตัว หลินหยาก้าวเข้าไปใกล้ ตั้งใจจะนั่งลงข้างเขาอย่างที่เคยทำ ทว่ามือของนางกลับถูกคว้าไว้ก่อน นิ้วเรียวยาวของจางกงกงจับข้อมือนางแน่นแต่ไม่เจ็บ ดึงให้หลินหยาขยับเข้ามายืนตรงหน้าชิดกายเขา ระยะห่างหดสั้นจนแทบได้ยินเสียงลมหายใจของกันและกัน จางกงกงเงยหน้าขึ้นมอง ดวงตาคมสะท้อนเงาจันทร์วูบไหว ความเย็นชาที่มักประดับอยู่เสมออ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด หลินหยาก้มสายตามองเขาเช่นกัน ใบหน้าคมคายที่ผ่านศึกหนักมาทั้งวันยังมีร่องรอยความเหนื่อยล้า แต่กลับดูจริงยิ่งกว่าเดิม “ข้าคิดถึงเรื่องหนึ่ง” เขาเอ่ยเสียงต่ำ แผ่วราวกับกลัวจะรบกวนความเงียบของราตรี “เมื่อครั้งเมืองจี้ วันที่เจ้ามาตามข้า”  หลินหยาชะงักไปเล็กน้อย ก่อนริมฝีปากจะยกยิ้มขึ้นอย่างอ่อนโยน ภาพวันเก่า ๆ ผุดขึ้นในความคิด วันที่ชายผู้นี้ยังซ่อนตัวอยู่หลังเงาอำนาจและความโหดร้าย จนยากจะมองเห็นความเหนื่อยล้าที่แท้จริงของเขา นางยกมือขึ้น นิ้วเรียวเกลี่ยแก้มของจางกงกงอย่างแผ่วเบา สัมผัสนั้นอ่อนโยนราวกลัวเขาจะแตกสลาย “ตอนนั้นทำให้ข้ารู้เจ้าค่ะ” หลินหยากล่าวเสียงนุ่ม “ว่าสุดท้ายแล้ว ท่านก็ไม่ใช่ความโหดร้ายที่แท้จริง เพราะท่านเองก็ต้องการการพักผ่อน เฉกเช่นชายมนุษย์ทั่วไป” จางกงกงนิ่งไปชั่วครู่ มือที่จับข้อมือนางกระชับขึ้นเล็กน้อย ราวกับยึดสิ่งเดียวที่ทำให้เขารู้สึกมีชีวิตอยู่ในยามนี้ ดวงตาคมฉายแววหวงแหนอย่างไม่ปิดบัง “เจ้าไม่รู้หรอกว่าโลกภายนอกมองเจ้าอย่างไร” เขากล่าวช้า ๆ “และข้าไม่ชอบเลยสักนิด” คำพูดนั้นทำให้หลินหยาหัวเราะออกมาเบา ๆ เสียงหัวเราะใสสะอาดแตกต่างจากความเงียบของราตรี “ท่านนี่ขี้หึงไม่เปลี่ยนจริง ๆ” นางเอ่ยพลางส่ายหน้าอย่างเอ็นดู จางกงกงขยับตัวเข้ามาใกล้อีกนิด สีหน้าเรียบเย็นแต่แววตากลับจริงจังอย่างน่าประหลาด “เจ้าเป็นสตรีของข้า ข้าย่อมต้องหวง”  น้ำเสียงนั้นหนักแน่นดุจคำสัตย์ต่อหน้าหลินหยา นางมองเขาอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนหลินหยาจะตัดสินใจโน้มตัวลงขยับใบหน้าของนางเข้าใกล้เขาช้าๆ จนสัมผัสได้ถึงไออุ่นที่แผ่ออกมา นางประทับจูบแผ่วเบาลงบนริมฝีปากของเขา สัมผัสนั้นแผ่วราวปีกผีเสื้อ... ทว่าเพียงเสี้ยววินาทีที่นางกำลังจะถอนริมฝีปากออก ความเป็นเจ้าเข้าเจ้าของที่ซ่อนอยู่ภายใต้ท่าทีเย็นชาก็ปะทุขึ้นมาทันที จางกงกงส่งเสียง "อืมม..." ในลำคอแผ่วเบา เป็นเสียงทุ้มต่ำที่สั่นสะท้านไปถึงหัวใจนาง มันเต็มไปด้วยความโหยหาและหวงแหน... มือที่เคยประคองเอวไว้หลวมๆ กลับรัดแน่นขึ้นจนร่างบางแทบฝังเข้าไปในอกกว้าง อีกมือหนึ่งเลื่อนขึ้นมาท้ายทอย นิ้วเรียวแทรกซอนเข้าไปตามเส้นผมที่ยังชื้นน้ำ บังคับให้หัวใจของนางต้องรับแรงอารมณ์ที่เขาส่งผ่านมาอย่างเลี่ยงไม่ได้ เพียงสัมผัสกันไม่กี่อึดใจ จางกงกงก็เป็นฝ่ายยึดครองลมหายใจของนางทันที มือหนาที่ท้ายทอยออกแรงกดเพียงเล็กน้อยแต่หนักแน่น ...บังคับให้ริมฝีปากบางของหลินหยาต้องเปิดออก “อื้อ…” นางหลุดเสียงประท้วงที่แผ่วเบาเกินกว่าจะห้ามปรามได้ ก่อนจะถูกเขาช่วงชิงลมหายใจไปในทันที… รับสัมผัสที่ขยับระดับขึ้นอย่างรวดเร็ว ปลายลิ้นร้อนผ่าวของเขาแทรกซอนเข้ามาอย่างช่ำชองและมีจังหวะจะโคน เขาไม่ได้จู่โจมอย่างบ้าคลั่ง แต่กลับค่อย ๆ เล็มเลียและหยอกล้ออย่างผู้ที่เหนือกว่า ต้อนให้ปลายลิ้นเล็ก ๆ ของหลินหยาจนมุมและต้องเกี่ยวพันตอบสนองอย่างเลี่ยงไม่ได้ เสียงหอบพร่าประสานกับเสียงชื้นแฉะแผ่วบางจากสัมผัสที่รุกรานลึกซึ้งยิ่งทำให้ห้องที่เงียบสงัดร้อนระอุขึ้นมาทันตา... มันเป็นจูบที่เต็มไปด้วยทักษะของบุรุษผู้กุมอำนาจที่รู้ว่าควรจะเล่นกับใจอิสตรีเช่นไร เขารู้ดีว่าต้องผ่อนหนักผ่อนเบาตรงไหน รู้ว่าต้องกดจูบเน้นย้ำที่มุมปากอย่างไรให้นางสั่นสะท้านไปถึงขั้วหัวใจ เสียงลมหายใจที่เริ่มติดขัดและเสียงชื้นแฉะจากการแลกเปลี่ยนสัมผัสอันลึกซึ้ง ดังก้องอยู่ในความเงียบจนหลินหยาหน้าแดงซ่าน มวลท้องของนางบิดมวนราวกับมีผีเสื้อนับพันกระพือปีกอยู่ข้างในจนแทบจะทรงตัวไม่อยู่ “อ่า...” จางกงกงครางในลำคออีกครั้งด้วยความพึงใจ เขาผ่อนลมหายใจร้อนๆ รดรินพวงแก้มขณะกดจูบซ้ำๆ ลากไล้ปลายลิ้นไปตามเพดานปากและรุกรานลึกซึ้งยิ่งขึ้น สัมผัสนั้นทั้งเร่าร้อนและดุดันจนนางรู้สึกเหมือนอากาศในห้องถูกพรากไปหมดสิ้น มือหนาที่เอวรัดแน่นขึ้นจนร่างของนางแนบชิดไปกับแผงอกแข็งแกร่ง ราวกับเขาต้องการจะหลอมรวมนางเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งของร่างกาย เพื่อย้ำเตือนว่านางเป็นของเขา...  และเขาคือผู้เดียวที่ครอบครองรสหอมหวานนี้ของนางได้ เมื่อเขาค่อยๆ ถอนริมฝีปากออกอย่างอ้อยอิ่ง เส้นด้ายใสบางเบาเชื่อมโยงคนทั้งคู่ไว้ชั่วครู่ หลินหยาหอบหายใจจนอกเพื่อม “อือ...” นางพยายามสูดอากาศเข้าปอดขณะที่ดวงตาฉ่ำปรือจ้องมองเขา ริมฝีปากที่บวมเจ่อแดงก่ำถูกจางกงกงกดจูบหนักๆ ลงไปที่มุมปากอีกครั้งด้วยความหวงแหน “พอจะทำให้เจ้าคิดถึงเมื่อครั้งนั้นได้หรือไม่เสี่ยวหยา?" เขาพึมพำชิดริมฝีปาก น้ำเสียงทุ้มพร่าแฝงความขี้หึงที่ดูอันตรายแต่กลับน่าหลงใหลจนยากจะถอนตัว... คาดว่าคราวคืนนี้นางอาจจะต้องรับอารมณ์ของขันทีอสรพิษเสียแล้ว<div style="text-align: center;"><div style="text-align: center;"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/-4_20250603154522.md.png" width="500" _height="57" border="0" style="background-color: initial; color: rgb(66, 66, 66);"></div><div style="text-align:center; font-style:italic;"><div style="text-align: left; outline-style: none; font-style: normal;">           ย่อสรุปเหตุการณ์ : หลังศึกที่ซากป้อมตงเหอ จางกงกงเกือบถูกความคลั่งเลือดกลืนกิน แต่หลินหยากอดเขาแน่นจนปราณอสรพิษค่อย ๆ หดกลับ เขายอมก้มหน้าพิงนางและให้คำสัตย์เสียงแหบพร่าว่า “จะกลับมา” ตราบใดที่นางยังเรียกเขา หลินหยาฝืนความเหนื่อยล้าทำแผลให้ทั้งจางกงกงและจางทัง จางทังพบจดหมายเลือดเปื้อน เป็นหลักฐานติดต่อระหว่างโจวเหยากับไฉ่หลิน </div><div style="text-align: left; outline-style: none; font-style: normal;"> </div><div style="text-align: left; outline-style: none; font-style: normal;">           เช้าวันถัดมาที่โรงเตี๊ยมเหมยลู่ ทั้งสามถกกันเรื่องที่จางทังต้องการจับไฉ่หลินตามกฎหมายและจางกงกงต้องการตัดไฟไฉ่หลินตั้งแต่ต้นลม ก่อนหลินหยาสรุปทางออกที่ฉลาดกว่า คือวางแผนแฝงตัวเข้าหอประมูลเฉียนคุนในเมืองตงอู่ ที่ไฉ่หลินหรือนายใหญ่จะเข้าไปปรากฎตัว (คาดว่า) โดยให้หลินหยาเป็นเศรษฐีนีปลอมตัวเพราะนางไม่มีชื่อเสียงมากมาย ให้ทั้งสองเป็นผู้ติดตาม จางทังเลยบอกว่าขอเป็นคนขับรถม้า และจางกงกงให้เป็นผู้ติดตาม เพื่อไม่ให้ไฉ่หลินไหวตัวทัน </div><div style="text-align: left; outline-style: none; font-style: normal;"> </div><div style="text-align: left; outline-style: none; font-style: normal;">           คืนนั้นบรรยากาศเปลี่ยนเป็นส่วนตัว จางกงกงพูดตรง ๆ ว่าเขาหวงหลินหยาและไม่ชอบให้โลกภายนอกมองนางอย่างไร ก่อนดึงนางเข้ามาใกล้และจูบอย่างร้อนแรง ราวกับย้ำเตือนกับนางว่านางเป็นของเขาเสมอ</div><div style="outline-style: none; font-family: Niramit, sans-serif; font-style: normal;"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/-4_20250603154522.md.png" width="500" _height="57" border="0" style="font-family: "Microsoft Yahei", Simsun; background-color: initial;"></div><div style="outline-style: none; font-family: Niramit, sans-serif; font-style: normal;"> </div><div style="outline-style: none; font-family: Niramit, sans-serif; font-style: normal;">พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้)</div><div style="outline-style: none; font-family: Niramit, sans-serif; font-style: normal;">มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่</div><div style="outline-style: none; font-family: Niramit, sans-serif; font-style: normal;"> </div></div>
</div>

</div>
</div>

</div></div></div>

LinYa โพสต์ เมื่อวานซืน 09:23

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย LinYa เมื่อ 2025-12-27 09:28 <meta charset="UTF-8">
<title>อยากลองเอาไว้โรลเพลย์</title>


<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Niramit:wght@300;400;500;700&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Charmonman:wght@400;700&display=swap" rel="stylesheet">

<style type="text/css">
BODY {
background: url("https://img2.pic.in.th/pic/02a30266832a423a0f1e428716f060861304a00d589c81-gQFC5A_fw658webp.png") no-repeat center center fixed;
background-size: cover;
margin: 0;
padding: 0;
}
</style>

<style>
#box01 {
border: 0px double;
border-radius: 25px;
padding: 50px;
background-color: #210f31;
background-image: radial-gradient(circle at top left, rgba(120,150,200,0.1), transparent 70%);
box-shadow:
 0 0 20px rgba(138,173,255,0.4),
 0 0 60px rgba(90,103,110,0.5),
 inset 0 0 30px rgba(255, 255, 255, 0.03);
transition: box-shadow 0.4s ease-in-out;
}

.main-container {
max-width: 800px;
margin: auto;
background-color: #0a004d;
border-radius: 25px;
padding: 40px;
box-shadow: 0px 0px 40px rgba(0, 0, 0, 0.3);
background-image: url('https://img2.pic.in.th/pic/d881fefa9db7d8c4a26ac5b641e95dff4edfba2318592-OGKQtv_fw658webp.png');
background-size: cover;
}

.glow-title {
font-family: 'Charmonman', cursive;
font-size: 48px;
font-weight: bold;
color: #ffffff;
text-align: center;
margin-bottom: 5px;
text-shadow:
 0 0 5px #56B7C8,
 0 0 10px #56B7C8,
 0 0 15px #56B7C8,
 2px 2px 4px rgba(0, 0, 0, 0.3);
}

.glow-subtitle {
font-family: 'Charmonman', cursive;
font-size: 20px;
font-style: italic;
color: #ffffff;
text-align: center;
margin-bottom: 20px;
text-shadow:
 0 0 3px #56B7C8,
 0 0 6px #56B7C8;
}

.flower-divider {
background-image: url('ไม่เอา');
background-size: contain;
background-repeat: no-repeat;
background-position: center;
height: 30px;
margin-bottom: 30px;
}

.banner-image {
display:none; /* ❌ ลบภาพออกโดยซ่อน */
}

/* ✅ เปลี่ยนพื้นหลังกล่องเป็นภาพ */
.text-box {
background: url('https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/cf84239121ec4fd702c6d45d655d15675ff2262394776-PJAU9A_fw658webp-fotor-2025073018158.md.png') center/cover no-repeat;
border-radius: 20px;
padding: 30px;
font-size: 18px;
color: #F0EAD6;
line-height: 1.9em;
box-shadow: inset 0 0 15px rgba(0, 0, 0, 0.2);
}

.text-box .title {
text-align: center;
font-size: 20px;
font-weight: bold;
color: #E8A03B;
margin-bottom: 10px;
}

.text-box .subtitle {
text-align: center;
font-size: 16px;
color: #DDC799;
margin-bottom: 20px;
}

.flex-boxes {
display: flex;
flex-wrap: wrap;
gap: 20px;
justify-content: center;
margin-top: 40px;
margin-bottom: 30px;
}

.info-box {
flex: 1 1 300px;
max-width: 400px;
background-color: rgba(7, 17, 44, 0.92);
border-radius: 20px;
box-shadow: 0 0 15px rgba(0,0,0,0.3);
overflow: hidden;
color: #F0EAD6;
}

.info-box img {
width: 100%;
display: block;
border-bottom: 1px solid #ccc;
}

.info-box .content {
padding: 20px;
font-family: 'Niramit', sans-serif;
color: #F0EAD6;
}

.info-box .content .title {
font-size: 20px;
font-weight: bold;
color: #E8A03B;
text-align: center;
}

.info-box .content .subtitle {
font-size: 14px;
text-align: center;
color: #DDC799;
margin: 8px 0 16px;
}
</style>

<div align="center">
<div id="box01">

<div class="main-container">
<div class="glow-title">
 <img src="https://img2.pic.in.th/pic/1564996915ef13cf484e287d62fbe7f9f0ed13d62a16d-8Czovd_fw658webp.md.png" width="500" border="0"> 
 บันทึกการเดินทาง เงาอัคคีใต้ผืนฟ้ากังวาน
</div>

<div class="glow-subtitle">
 
 วันที่ 13-20 เดือน 10 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11 
 เริ่มต้น ยามซื่อ เวลา 09.00 น. เป็นต้นไป ณ เขตเหอตง จักรวรรดิต้าฮั่น</div>

<div class="text-box"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/-4_20250603154522.md.png" width="500" _height="57" border="0"><div style="text-align: left;">           ยามเช้าของเหมันต์ฤดู เมืองเหอตงยังคลุมด้วยหมอกขาวบาง แสงอาทิตย์ยามสายสาดลงมาอย่างอ่อนแรง กระทบหลังคากระเบื้องและถนนหินจนเกิดเงาสีเงินหม่น อากาศเย็นสะท้านผิว แต่กลับมีชีวิตชีวากว่าค่ำคืนที่ผ่านมา เสียงพ่อค้าแม่ขายเริ่มดังประปราย กลิ่นขนมร้อนกับน้ำชาลอยปะปนในลมหนาว เป็นเช้าที่ดูสงบเกินกว่าจะเชื่อว่าภายใต้เมืองนี้กำลังซ่อนเงาอำนาจของไฉ่หลินเอาไว้            หลินหยาห่มผ้าคลุมสีอ่อน เดินออกจากโรงเตี๊ยมเหมยลู่ด้วยท่าทางคล่องแคล่ว ดวงตาสีน้ำตาลมะพร้าวอ่อนกวาดมองสองข้างทางอย่างสนใจ นางเอ่ยเสียงสดใส “ถ้าอยากให้แผนมันแนบเนียน เราควรมีรถม้าของเมืองนี้สักคันนะเจ้าคะ ม้ามีแล้ว ซื้อแค่รถก็พอ ประหยัดเงินด้วย” น้ำเสียงนั้นฟังดูเหมือนแม่ค้าคิดบัญชีมากกว่านักวางแผนลอบจับขุนนางใหญ่            ร้านขายรถม้าตั้งอยู่ใกล้ประตูเมือง ไม้เก่าขัดมันจนขึ้นเงา เสียงล้อไม้กระทบพื้นดังเอี๊ยดอ๊าดเมื่อพ่อค้าลองขยับรถให้ดู หลินหยาวนดูรอบคันอย่างตั้งใจ มือเรียวเคาะเบา ๆ ที่ขอบไม้ ทดสอบความแข็งแรงอย่างคนคุ้นชินกับการต่อรอง “คันนี้ล้อแน่นดี ไม่ดังมาก มีลวยลายพอประมาณ” นางยิ้มพอใจ ก่อนควักเงินจ่ายอย่างไม่อิดออด            เมื่อรถม้าถูกเข็นออกมา จางทังก็รับหน้าที่จัดการม้าอย่างเงียบขรึม มือเขาจับสายบังเหียนมั่นคง ผูกม้าเข้ากับรถอย่างชำนาญ ท่าทางสงบ สุภาพ และแม่นยำทุกการเคลื่อนไหว “ม้าพวกนี้นิสัยดี หากดูแลให้คุ้นกับรถ ไม่เกินครึ่งวันก็วิ่งได้โดยไม่กระทบมากนัก” เขากล่าวเสียงเรียบ ราวกับกำลังรายงานงานราชการ            เมื่อทุกอย่างเข้าที่ หลินหยาก็หันกลับไปมองจางกงกง ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนฉายแววครุ่นคิด ก่อนจะส่ายหน้าเบา ๆ “ไม่ได้การแล้ว” นางเอ่ยอย่างตรงไปตรงมา “ท่านแต่งตัวเข้มเกินไป มันน่ากลัว คนเห็นก็รู้ทันทีว่าไม่ธรรมดา จะปลอมเป็นผู้ติดตามเศรษฐีนีได้ยังไง ท่านต้องดูอ้อนข้าหน่อยสิ เป็นผู้ติดตามหน้าหยกของข้าไงเจ้าคะ”            จางกงกงเลิกคิ้ว ดวงตาคมกริบฉายแววไม่พอใจปนขบขัน “เสี่ยวหยา เจ้ากำลังจะให้ข้าทำเรื่องใดกัน” น้ำเสียงเยือกเย็น แต่แฝงความระแวงอย่างชัดเจน  “ข้าก็แต่งเช่นนี้มาตลอด” น้ำเสียงเขาเรียบเย็น แต่แฝงแรงกดดันตามนิสัย            หลินหยากลับยิ้มกว้าง จับแขนเขาแล้วลากกลับเข้าโรงเตี๊ยมอย่างไม่ฟังคำทักท้วง “เรื่องสำคัญของแผนเจ้าค่ะ ท่านต้องเชื่อข้า”            ไม่นานนัก จางกงกงก็ถูกบังคับให้นั่งนิ่งอยู่กลางห้อง เสื้อผ้าอาภรณ์สีแดงเข้มถูกถอดออกทีละชั้น เปลี่ยนเป็นชุดผ้าเนื้อนุ่มสีอ่อนอมชมพู ลวดลายปักเรียบงามคล้ายเมฆหมอก คาดเอวด้วยสายผ้าสีแดงหม่นเรียบง่าย เส้นผมยาวถูกรวบอย่างเป็นระเบียบ ปล่อยปอยเล็ก ๆ ลงข้างแก้ม ทำให้ใบหน้าคมคายที่เคยดูดุดันกลับอ่อนลงอย่างประหลาด เขามองเงาสะท้อนในกระจกไม้ครู่หนึ่ง ความรู้สึกแปลกใหม่แล่นวูบในอก จากขันทีผู้ทรงอำนาจ กลับกลายเป็นบุรุษหน้าหยกผู้ดูสุภาพอ่อนโยนจนแทบจำตัวเองไม่ได้ ความคิดหนึ่งผุดขึ้นอย่างไม่เต็มใจ แต่เขาไม่ยอมเอ่ยออกมา            “หืม แบบนี้แหละเจ้าค่ะ” หลินหยาพยักหน้าอย่างพอใจ “ดูสะอาดตา นุ่มนวล ใครจะคิดว่าท่านคือจงฉางชื่อแห่งราชสำนัก” นางเอ่ยพลางจัดชายแขนเสื้อของจางกงกงให้เรียบร้อย            ไม่นานก็มีเสียงหัวเราะดังขึ้นจากด้านข้าง จางทังที่ยืนพิงเสาอยู่ก่อนแล้วถึงกับกลั้นไม่อยู่ เขาหัวเราะจนต้องยกมือปิดปาก ดวงตาคมฉายแววขบขันอย่างชัดเจน “นี่มัน…เหมือนการฟอกขาวทั้งตัวจริง ๆ” เขากล่าวพร้อมหัวเราะอีกครั้ง “ถ้าเหล่าขุนนางในราชสำนักเห็น คงจำแทบไม่ได้ว่าท่านคือใคร” จางกงกงหันไปมองจางทังด้วยหางตาเย็นเฉียบ แต่เพราะอาภรณ์ใหม่และบรรยากาศยามเช้า สายตานั้นกลับดูไม่ดุร้ายดังเดิม             เป็นจังหวะที่หลินหยากลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่ ยกมือปิดปากอย่างพยายามรักษามารยาท แต่ไหล่ก็ยังสั่นเล็กน้อย “เห็นไหมเจ้าคะ แผนเราดีแค่ไหน” นางหันไปมองจางกงกง ดวงตาเป็นประกายเจ้าเล่ห์ “ต่อไปนี้ท่านคือผู้ติดตามหน้าหยกของข้า อย่าทำหน้าดุเกินไปล่ะ เดี๋ยวคนจับพิรุธได้” เพราะหลินหยาเอ่ยแบบนั้นจนทำเอาเขาถอนหายใจเบา ๆ แต่ริมฝีปากกลับยกยิ้มบางอย่างไม่รู้ตัว “เพราะเป็นเจ้า ข้าจึงยอม” เสียงนั้นต่ำและจริงจัง จนหลินหยาชะงักไปเพียงชั่ววูบ ก่อนจะยิ้มอย่างพอใจยิ่งกว่าเดิม            ทว่าหลังจากนั้นในช่วงที่หลินหยากำลังจัดข้าวของเล็กน้อยอยู่ใกล้หน้าต่าง เสื้อผ้าสีอ่อนของนางสะท้อนแสงเช้าอย่างนุ่มนวล ท่าทางคล่องแคล่วตามนิสัยเดิม ราวกับเรื่องปลอมตัวเป็นเศรษฐีนีผู้มั่งคั่งนั้นเป็นเพียงเรื่องเล็กน้อยสำหรับนาง นางกำลังจะเอ่ยปากเร่งให้จางกงกงเตรียมตัวออกเดินทาง หากอีกฝ่ายกลับเอ่ยขึ้นก่อนด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่แฝงคมบางอย่าง            “เสี่ยวหยา… เจ้าเองก็ต้องแต่งตัวใหม่เช่นกัน”            คำพูดนั้นทำให้นางชะงักไปครู่หนึ่ง หลินหันกลับมา ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนเบิกขึ้นเล็กน้อยด้วยความไม่เชื่อหู ก่อนจะสวนกลับอย่างไว “เหตุใดต้องแต่งเจ้าคะ ข้าก็ดูดีอยู่แล้วมิใช่หรือ ชุดนี้ก็สะอาดเรียบร้อย ข้าคิดว่าเพียงพอแล้ว”            จางกงกงนั่งอยู่ใกล้โต๊ะ เขายกพัดในมือขึ้นเล็กน้อย ดวงตาคมกริบกวาดมองหลินหยาอย่างละเอียดตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า สายตานั้นเป็นสายตาของคนรัก ที่แฝงสายตาของผู้คุมเกม ผู้ที่มองเห็นรายละเอียดทุกเส้นด้ายและทุกช่องโหว่ เขาหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ ก่อนจะเอ่ยออกมาอย่างไม่ปรานีแม้แต่น้อย “ดูดีในฐานะแม่ค้าร้านเล็ก ๆ อาจใช่ แต่ในฐานะเศรษฐีนีผู้มั่งคั่ง? ไม่เลย” เขาเอียงศีรษะเล็กน้อย “ใบหน้าของเจ้าดูอ่อนเกินไป ท่าทางคล่องแคล่วเกินไป เสื้อผ้าผืนนี้เนื้อผ้าทอหยาบ สีอ่อนเกินไป มวยผมก็เหมือนสตรีแก่นแก้วที่พร้อมจะวิ่งหนีทุกเมื่อ ไร้ทั้งบารมีและความหนักแน่น”            คำพูดแต่ละคำราวกับเข็มเล่มเล็ก ๆ ทิ่มแทงอย่างแม่นยำ หลินหยาหน้าแดงขึ้นทันที นางอ้าปากจะเถียง แต่ยังไม่ทันได้เอ่ยอะไร จางกงกงก็พูดต่อด้วยน้ำเสียงเย็นเฉียบ “หากไฉ่หลินเห็นเจ้าเช่นนี้ เขาจะไม่เชื่อว่าเจ้าคือผู้ถือเงินทองนับหมื่นตำลึง เขาจะเห็นเพียงเด็กสาวที่ปลอมตัวมาเล่นละคร”            เสียงหัวเราะดังขึ้นจากอีกมุมหนึ่งของห้อง จางทังที่ยืนพิงเสาอยู่ถึงกับยกมือขึ้นปิดปาก หัวเราะจนไหล่สั่น “จางกงกง… ปากของเจ้านี้ยังคงร้ายกาจไม่เปลี่ยนจริง ๆ”            หลินหยาหันไปมองจางทังด้วยสายตาคาดโทษ ก่อนจะหันกลับมามองจางกงกงอีกครั้ง ใบหน้าของนางแดงเรื่อทั้งเขินทั้งงอน “ท่านนี่มัน… ช่างสังเกตเสียจริง แล้วก็ยังปากร้ายกว่าที่ข้าคิดอีกต่างหาก!” นางพึมพำเบา ๆ ในใจ ทั้งหงุดหงิดทั้งรู้สึกประหลาด เพราะทุกคำที่เขาพูดกลับตรงความจริงจนน่าโมโห            จางกงกงเพียงยกคิ้วเล็กน้อย แววตาฉายความพอใจอย่างไม่ปิดบัง “ข้าเพียงต้องการให้แผนของเราสมบูรณ์เท่านั้น หากจะปลอมเป็นเศรษฐีนี ก็ต้องให้ผู้คนเชื่อจนไม่กล้าตั้งคำถาม”            สุดท้ายหลินหยาก็ถอนใจยาว รู้ดีว่าตนเถียงไม่ชนะ นางหันหลังเดินกลับเข้าห้องด้วยท่าทางเสียไม่ได้ ทิ้งไว้เพียงเสียงหัวเราะเบา ๆ ของจางทัง และสายตาของจางกงกงที่มองตามแผ่นหลังนั้นอย่างนิ่งงัน            ไม่นานนัก ประตูห้องก็เปิดออกอีกครั้ง <img src="https://iili.io/fVHFgcl.jpg" width="400" _height="500" border="0">            หลินหยาก้าวออกมาในชุดใหม่ ผ้าไหมเนื้อละเอียดสีอ่อนนุ่มไหลไปตามสัดส่วน รอยปักเรียบหรูแต่ไม่โอ้อวด แฝงความสงบและหนักแน่น ทรงผมถูกเกล้าขึ้นอย่างประณีต มีปิ่นเรียบเสียบประดับ ทำให้ลำคอดูระหง ผิวพรรณยิ่งขับความนวลเนียน ใบหน้ายังคงอ่อนเยาว์ดั่งสตรีแรกรุ่น ทว่ากลับแฝงความสุขุมของสตรีผู้ผ่านโลกมาแล้ว ดวงตาสีน้ำตาลมะพร้าวอ่อนนิ่งขึ้น ไม่ฉูดฉาด แต่ลึกและมั่นคง            และนั้นทำให้บรรยากาศรอบตัวเงียบงันไปชั่วขณะ            จางทังเป็นคนแรกที่หลุดคำออกมา “งดงามจริง ๆ” เขาพยักหน้าอย่างยอมรับโดยไม่คิดปิดบัง “ดูเป็นสตรีผู้มีศักดิ์ศรี น่าเชื่อถือยิ่งนัก”             ยังไม่ทันที่คำชมนั้นจะจางหาย จางกงกงที่กำลังอยู่ในภวังค์ก็หันขวับไปมองจางทังทันที แววตาคมกริบฉายประกายเย็นยะเยือก ราวกับเตือนอย่างไร้เสียงว่าคำชมเชยนั้นเกินจำเป็น แววหวงแหนฉายชัดจนไม่ต้องเอ่ยคำใด เขาลุกขึ้นยืน เดินเข้าไปใกล้หลินหยา สายตาของเขามองนางราวกับกำลังประทับภาพนี้ไว้ในใจ ในความคิดลึกที่สุดของเขา สตรีตรงหน้ามิใช่เพียงคู่แผนหรือผู้ร่วมทาง นางคือฮูหยินของเขา ผู้เดียวที่เขายอมให้ยืนเคียงข้างในโลกอันโหดร้ายนี้            “เช่นนี้แหละเสี่ยวหยา” เขากล่าวเสียงต่ำ “จึงจะคู่ควรกับบทบาทของเจ้า”            คำชมนั้นทำให้หลินหยากะพริบตาเบา ๆ ก่อนจะยิ้มออกมาอย่างเขินอาย แสงเช้าอาบไล้ร่างของทั้งสามคน เงาไม้ทอดยาวบนพื้นดิน เหมือนเป็นลางบอกว่าการเดินทางครั้งต่อไปจะไม่ใช่เพียงการล่าศัตรู หากแต่เป็นบททดสอบหัวใจและชะตาที่กำลังรออยู่เบื้องหน้า            ยามเช้าของกลางเหมันต์ฤดูยังคงเย็นใส แสงแดดอ่อนบางลอดผ่านหมอกจางที่ลอยคลอพื้นถนนหิน เสียงล้อไม้เสียดสีกับดินแข็งดังเอี๊ยดอ๊าดช้า ๆ รถม้าคันใหม่จอดรออยู่หน้าที่พัก สีไม้เข้มถูกขัดจนเงาเล็กน้อย กลิ่นไม้สดผสมกับกลิ่นฟางแห้งของคอกม้าลอยมาแตะปลายจมูกให้รู้สึกถึงการเดินทางที่กำลังเริ่มต้น            หลินหยาก้าวขึ้นไปบนรถม้าก่อนคนแรกอย่างสง่างาม เสื้อผ้าของนางพลิ้วไหวเล็กน้อยยามขยับตัว ท่าทางสงบเสงี่ยมแตกต่างจากวันก่อนอย่างชัดเจน นางนั่งลงด้านในอย่างเรียบร้อย มือวางซ้อนกันบนตัก ราวกับสตรีผู้คุ้นชินกับการเดินทางโดยรถม้าหรูหรา อีกคนก้าวตามขึ้นมาอย่างเงียบเชียบ นั่งลงฝั่งตรงข้าม สายตาคมกริบกวาดมองภายนอกผ่านช่องม่านรถม้าอย่างระแวดระวัง แม้จะปลอมกายเป็นเพียงผู้ติดตาม แต่ท่วงท่านั่งยังคงแฝงอำนาจโดยไม่รู้ตัว เขาขยับม่านให้ปิดลงเล็กน้อย ปิดบังสายตาจากภายนอก ก่อนจะเอนหลังพิงอย่างสงบ แต่สติกลับตื่นตัวตลอดเวลา            ด้านนอก อีกคนหนึ่งขึ้นนั่งประจำที่คนขับรถม้า มือจับสายบังเหียนอย่างมั่นคง ท่าทางผ่อนคลายกว่าที่เคยเป็นในหลายวันมานี้ มุมปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้มบาง ๆ โดยไม่รู้ตัว อย่างน้อยตำแหน่งนี้ก็ช่วยให้เขาไม่ต้องทนฟังการปะทะคารมกับจางกงกงที่เกิดขึ้นแทบทุกครั้งเมื่ออยู่ใกล้กันในพื้นที่แคบ            จางทังชำเลืองมองทางเบื้องหน้า ถนนยาวทอดออกจากเมืองเหอตงราวกับเส้นด้ายสีเทาเลื้อยหายไปในม่านหมอก เส้นทางสายนี้จะพาพวกเขาลงใต้และอ้อมไปทางตะวันออกเฉียงใต้ มุ่งสู่เมืองตงอู่ เมืองท่าที่ใกล้ทะเลและเต็มไปด้วยผู้คนหลากหลายอาชีพ            ม้าทั้งสองตัวเริ่มขยับกีบอย่างเป็นจังหวะ เสียงโลหะกระทบสายรัดดังแผ่ว ๆ รถม้าค่อย ๆ เคลื่อนออกจากเขตเมือง บ้านเรือนค่อย ๆ ถอยห่าง กลายเป็นทุ่งโล่งและแนวไม้ที่ใบเริ่มซีดเพราะลมหนาว ชายหนุ่มที่นั่งด้านหน้ามองภาพเหล่านั้นผ่านสายตาที่ผ่านศึกมาไม่น้อย ในใจเขาคิดอย่างเป็นระบบ เส้นทางนี้ต้องใช้เวลาอีกหลายวัน ต้องผ่านด่านเล็ก ด่านใหญ่ และหมู่บ้านที่ไม่คุ้นชื่อ เขาประเมินทั้งสภาพถนน จุดพักม้า และความเป็นไปได้ของการซุ่มโจมตี แม้จะดูสบายใจ แต่สัญชาตญาณของผู้ถือกฎหมายไม่เคยปล่อยให้เขาประมาท            ปลายทางคือเมืองที่กฎหมายกับเงินทองมักเดินสวนทางกัน เมืองที่ข่าวลือเดินทางเร็วกว่าลมทะเล หากใครสักคนต้องการหลบซ่อน ที่นั่นย่อมเป็นสถานที่เหมาะสมที่สุด ความคิดนั้นทำให้มือที่จับสายบังเหียนกระชับขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะผ่อนลงดังเดิม เขาไม่ชอบการอ้อมค้อม แต่เส้นทางครั้งนี้คงต้องใช้ความอดทนมากกว่ากระบี่            ภายในรถม้า บรรยากาศเงียบสงบต่างจากเสียงล้อด้านนอก ร่างที่นั่งอยู่ใกล้กันแทบไม่ขยับ เสียงผ้าสัมผัสกันเบา ๆ ทุกครั้งที่รถม้าสะเทือนตามหลุมบนถนน สายตาคมกริบทอดมองออกไปนอกม่านด้วยความนิ่งลึก ความคิดไหลไปไกลกว่าทิวทัศน์ตรงหน้า เมืองตงอู่ไม่ใช่เพียงจุดหมาย หากเป็นสนามที่ต้องเดินอย่างระมัดระวัง ทุกคำพูด ทุกการเคลื่อนไหว ล้วนต้องคำนวณ            ข้างกายนั้น หลินหยาที่กลายเป็นสตรีในบทบาทใหม่เอนหลังพิงเบาะอย่างเรียบร้อย ท่าทางสงบกว่าที่เคย นางมองออกไปนอกม่าน เห็นท้องฟ้าเริ่มเปิด แสงแดดแรงขึ้นเล็กน้อย นางรู้ดีว่าการเดินทางครั้งนี้จะยาวนานและไม่ง่าย แต่ในใจกลับรู้สึกแปลกประหลาด ราวกับการนั่งอยู่ในรถม้าคันนี้ทำให้นางได้หายใจช้าลงกว่าปกติ ความเหนื่อยล้าจากการต่อสู้ก่อนหน้าเริ่มจางไป เหลือเพียงความตื่นเต้นบางอย่างที่รออยู่เบื้องหน้า            รถม้าวิ่งไปเรื่อย ๆ ผ่านทุ่งนาแห้งและทางคดเคี้ยว ลมหนาวพัดผ่านใบไม้แห้งให้ร่วงหล่นลงตามทาง เสียงล้อยังคงดังสม่ำเสมอ เป็นจังหวะเดียวกับการเดินทางที่ไม่อาจเร่งรีบได้ ชายหนุ่มด้านหน้าปล่อยให้รถม้าเคลื่อนตามจังหวะของม้าอย่างเป็นธรรมชาติ เขาเลือกเส้นทางที่ปลอดภัยที่สุด แม้จะยาวกว่าเล็กน้อย แต่เหมาะกับการเดินทางที่ต้องรักษาพลังและซ่อนตัว            เส้นทางจากเหอตงสู่ตงอู่ทอดยาวราวกับบททดสอบที่ยังไม่เปิดเผยตอนจบ และรถม้าคันนี้ก็เป็นเพียงจุดเริ่มต้นของเรื่องราวที่กำลังจะดำเนินต่อไปอย่างเงียบงัน ท่ามกลางลมหนาว แสงแดด และความคิดที่ซ้อนทับกันในใจของผู้ร่วมทางทั้งสามคน<div style="text-align: center;"><div style=""><img src="https://img2.pic.in.th/pic/-4_20250603154522.md.png" width="500" _height="57" border="0" style="background-color: initial; color: rgb(66, 66, 66);"></div><div style="text-align: center;"><div style="text-align: left; outline-style: none;">           ย่อสรุปเหตุการณ์ : เช้าเหมันต์ในเมืองเหอตง หลินหยาพาจางกงกง และจางทังออกไปซื้อรถม้าท้องถิ่นเพื่อให้แผนปลอมตัวแนบเนียน จางทังจัดการผูกม้าเข้ารถอย่างชำนาญเขาเป็นคนดูแลม้าและรู้สึกดีที่จะเป็นคนดูแลม้ามากกว่า ระหว่างเตรียมออกเดินทาง หลินหยาเห็นว่าจางกงกงแต่งเข้มเกินไปจนน่าสงสัย จึงลากเขากลับไปเปลี่ยนเป็นชุดสีอ่อนดูสุภาพให้สมกับตำแหน่งผู้ติดตามหน้าหยก จางทังหัวเราะแซวท่าทางของอดีตเพื่อนสนิททำให้บรรยากาศผ่อนคลายลงมา </div><div style="text-align: left; outline-style: none;"> </div><div style="text-align: left; outline-style: none;">            ต่อมาจางกงกงก็สวนกลับหลินหยาว่านางก็ต้องเปลี่ยนชุดเช่นเดียวกัน เพราะชุดเดิมดูเหมือนแม่ค้าธรรมดา ไม่สมบทเศรษฐีนีและอาจถูกไฉ่หลินจับพิรุธ หลินหยางอนแต่ยอมแต่งใหม่จนดูหรู สุขุม น่าเชื่อถือ จนกระทั่งจางทังชมว่างดงาม จางกงกงหึงชัดเจนและมองนางเหมือนฮูหยินของตน จากนั้นทั้งสามขึ้นรถม้าออกจากเหอตง มุ่งสู่เมืองตงอู่ จางทังขับรถเลือกทางปลอดภัย คิดประเมินด่านและการซุ่มโจมตี ส่วนในรถหลินหยาและจางกงกงเงียบระวัง เตรียมรับสนามจริงของเมืองที่เงินกับกฎหมายเดินคนละทาง</div><div style="color: rgb(66, 66, 66); font-style: normal; outline-style: none; font-family: Niramit, sans-serif;"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/-4_20250603154522.md.png" width="500" _height="57" border="0" style="font-family: "Microsoft Yahei", Simsun; background-color: initial;"></div><div style="color: rgb(66, 66, 66); font-style: normal; outline-style: none; font-family: Niramit, sans-serif;"> </div><div style="color: rgb(66, 66, 66); font-style: normal; outline-style: none; font-family: Niramit, sans-serif;">พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้)</div><div style="color: rgb(66, 66, 66); font-style: normal; outline-style: none; font-family: Niramit, sans-serif;">มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่</div><div style="color: rgb(66, 66, 66); font-style: normal; outline-style: none; font-family: Niramit, sans-serif;"> </div></div>
</div>

</div>
</div>

</div></div></div>

LinYa โพสต์ เมื่อวาน 16:33

หน้า: 1 [2]

The Myth of Han's Archiver