<div class="t_fsz"><style type="text/css">#post_1934{background-image:url("https://i.imgur.com/xxkL8y4.jpg");}</style><table cellspacing="0" cellpadding="0"><tbody><tr><td class="t_f" id="postmessage_456">
<style>
#pim01 {
padding: 20px;
border: 5px double ;
border-radius: 0px;
border-color: #cdad6a ;
background-image: url("https://i.imgur.com/CG60iju.jpeg");
}
</style>
<style>
#pim02 {
width: 700px;
border: 7px double ;
border-radius: 25px;
border-color: #db9d3f ;
padding: 50px;
box-shadow: #EEB47A 0px 0px 0em;
background-image: url("https://i.imgur.com/5UR3jWJ.jpeg");
}
</style>
<style>
#pim03 {
width: 600px;
border: 5px double #db9d3f ;
border-radius: 25px;
padding: 15px;
box-shadow: #EEB47A 0px 0px 0em;
background-image: url("https://i.imgur.com/ZoTGZNg.png");}
</style>
<style>
#pim04 {
width: 600px;
border: 5px double #db9d3f;
border-radius: 25px;
padding: 15px;
box-shadow: #EEB47A 0px 0px 0em;
background-image: url("https://i.imgur.com/7GWeifP.jpg");}
</style>
<div id="pim01">
<div align="center">
<div id="pim02">
<div align="center">
<img width="260" src="https://i.postimg.cc/NfNFWnrb/IMG-1502.png" border="0" alt=""><br>
<div style="display : block; float: center; width: 100%; text-align: center;"><font color="#3F3831" face="EucrosiaUPC" size="6"><b><u>ถนนสิบลี้</u></b></font></div><br>
<div style="display : block; float: center; width: 100%; text-align: center;"><font color="#3F3831" face="EucrosiaUPC" size="4"><u>จัตุรัสกลางเมือง</u></font></div><br>
<div style="display : block; float: center; width: 100%; text-align: left;"><font color="#3F3831" face="EucrosiaUPC" size="5">
<p style="text-indent: 4em;">จัตุรัสกลางเมืองอยู่ไม่ไกลจากจวนเว่ยมากนัก ยิ่งเข้าใกล้มากเท่าไหร่ผู้คนยิ่งมากมายเท่านั้น หลันหรูเบียดเสียดเข้าไปกลางผู้คนเรื่อยๆ เสียงตะโกนเรียกให้เข้ามาดูแผง เสียงคนขายน้ำตาลปั้น กลิ่นซาลาเปาปั้นสด เกี๊ยวข้างทางชวนให้อยากเข้าไปในทุกที่<br><br>
</p><p style="text-indent: 4em;"><b>"ลบไปเจ้าขอทาน!"</b> เหม่อลอยไม่นานหลันหรูกลับถูกกระแทกชนจากสตรีสองนางผู้หนึ่งแต่งกายสีเหลืองอ่อน อีกผู้หนึ่งสีใบไผ่ <b>"อย่ามาขวางทางคุณหนูของข้า! สกปรกยิ่งนัก!"</b><br><br>
</p><p style="text-indent: 4em;">ดูจากสายตาที่มองมาที่นางคำก็ขอทาน สองคำก็ขอทาน! หลันหรูเมื่อรับรู้ว่าหมายถึงตนแม้จะหัวเสียแต่ก็ต้องก้มหน้ายอมรับ เพราะนางยังสวมชุดข้ารับใช้ชายของห้องซักรีดอยู่เลย ทั้งยังสตรีที่แม่นางทั้งสองปกป้องอยู่นั้นแต่งกายหรูหราดูอย่างไรก็น่าจะสูงศักดิ์ นางโต้ตอบไปมีแต่เสียกับเสีย หลันหรูจึงได้แต่ก้มศรีษะถอยออกมา<br><br>
</p><p style="text-indent: 4em;"><font color="D69B73"><b>“ขออภัยเจ้าคะ”</b></font> มือบางกุมตรงประสานหน้าท้องแน่น ห้มหัวเม้มปากอย่างไม่พอใจนัก ช่างขายหน้ายิ่ง ผู้คนหลากหลายมองมาที่นางอย่างเหยียดหยาม<br><br>
</p><p style="text-indent: 4em;">เมื่อสตรีทั้งสามสบัดหน้าไปทางอื่นหลันหรูที่ยืนค่อมตัวอยู่นานจึงค่อยๆก้าวออกจากตรงนี้นางควรหาที่แลกเงินเพื่อที่จับจ่ายใช้สอย นางมีเพียง 15 ตำลึงทองที่นายท่านเคยให้ แต่หลันหรูรับรู้มาว่าไม่ควรนำตำลึงทองมาใช้สอยไปเรื่อย ผู้คนยิ่งมากโจรยิ่งเยอะตาม โดยเฉพาะนางที่เคยโดนโจรปล้นมาแล้ว หลันหรูพอจะรู้ที่มาของตนอยู่บ้างว่าเหตุใดต้าซือหม่าผู้นั้นถึงได้ช่วยนางไว้<br><br>
</p><p style="text-indent: 4em;"><b>"หลานเอ้อห์ วันนี้กินอะไรรึยังจ๊ะ ถังหูลู่ไหมเดียวลุงซื้อให้"</b> เสียงชายผู้หนึ่งกำลังนั่งทับเท้าคุยกับเด็กเล็กที่มีมารดาจูงมาคุยด้วยน้ำเสียงเอ็นดูไม่น้อย หลันหรูมองไปตามดูเหมือนเขาจะขายกระเป๋าสัมภาระ นางคิดว่าตนเองควรจะซื้อสักใบจึงเดินเข้าไปดู<br><br>
</p><p style="text-indent: 4em;"><b>"ท่านลุงข้ามีนามว่าเจียงหลาน ไม่ใช่หลานเอ้อห์ ใช่ไหมเจ้าคะท่านแม่"</b> เด็กน้อยสับสนมึนงงหันขึ้นไปมองหน้ามารดาของตน ได้ยินเช่นนั้นหลันหรูก็อดยิ้มตามไม่ได้หันไปมองกลุ่มสนทนาตรงนั้นอย่างเอ็นดู<br><br>
</p><p style="text-indent: 4em;"><b>"ท่านลุงเขาเอ็นดูลูกเลยเรียกเจ้าเช่นนั้นอย่างไรเล่า"</b><br><br>
</p><p style="text-indent: 4em;"><b>"ใช่แล้ว หากผู้ใหญ่เรียกชื่อเจ้าลงท้ายด้วยเอ้อห์นั้นเพราะอีกฝ่ายอายุมากกว่าและเอ็นดูเจ้าไม่น้อย หากเป็นชายโตขึ้นก็จะได้ชื่อรองในพิธีสวมหมวกไว้เรียกกันทั่วไป ชื่อที่พ่อแม่ตั้งให้แต่กำเนิดก็ให้คนที่เจ้าสนิทเรียก"</b><br><br>
</p><p style="text-indent: 4em;"><b>"หากข้าเป็นหญิงข้าจะได้ชื่อรองด้วยหรือไม่เจ้าคะ?"</b> เด็กน้อยถามอย่างไร้เดียงสา<br><br>
</p><p style="text-indent: 4em;"><b>"ฮ่าๆ สตรีน่ะไม่มีหรอก มีเพียงชื่อที่พ่อแม่ตั้งให้โดยกำเนิดไปชั่วชีวิต ใช่หรือไม่แม่นาง?"</b> อยู่ๆชายหนุ่มเกศาขาวผู้นั้นก็หันมาถามนาง ทำให้หลันหรูรู้ว่าอีกฝ่ายไม่ได้ชราภาพถึงขนาดเรียกเป็นลุงได้เลย ใบหน้าหวานปรากฏรอยยิ้มเป็นมิตรหันไปคุยกับเด็กน้อย<br><br>
</p><p style="text-indent: 4em;"><font color="D69B73"><b>“ใช่แล้ว ชายมีพิธีสวมหมวก สตรีมีพิธีปักปิ่นหากเจ้าถึงวัยปักปิ่นก็จะได้ปักปิ่นสวยๆ แต่งตัวงามๆไม่ดีหรือ”</b></font> นางพูดตะลอมเด็กน้อยที่ดูเหมือนจะเสียดายที่ตนจะไม่มีชื่อรอง<br><br>
</p><p style="text-indent: 4em;"><b>"ดีเจ้าคะ ท่านแม่! ข้าอยากได้ปิ่นที่ประดับเหมยฮวา ใส่อาภรณ์สีชมพูจากร้านซือโฉวที่ท่านแม่เคยพาไป!"</b><br><br>
</p><p style="text-indent: 4em;"><font color="D69B73"><b>“ร้านซือโฉว?”</b></font> หลันหรูถามอย่างสงสัย<br><br>
</p><p style="text-indent: 4em;"><b>"ร้านซือโฉวเป็นร้านขายอาภรณ์และเครื่องประดับเจ้าคะ มีแต่ของสวยๆ พี่สาวก็น่าจะไปร้านนั้นนะเจ้าคะ พี่สาวถ้าแต่งตัวงามๆท่านต้องงามมากแน่ๆ ขนาดตอนนี้ท่านยังเหมือนเทพธิดาจำแลงกายมาเลย!"</b><br><br>
</p><p style="text-indent: 4em;"><font color="D69B73"><b>“เจ้าช่างปากหวานเสียจริง”</b></font><br><br>
</p><p style="text-indent: 4em;"><b>"แหะๆ งั้นข้าไม่บังร้านท่านลุงแล้ว ไว้เจอกันนะคะท่านลุงโหรว พี่สาว"</b> ได้ยินเช่นนั้นหลันหรูก็โบกมือลาเด็กน้อยก่อนจะหันมาดูสัมภาระที่ตนต้องการซื้อต่อ<br><br>
</p><p style="text-indent: 4em;"><b>"กระเป๋าขนาดเล็กสุด 8 ตำลึงทองนะแม่นาง หากซื้อวันนี้ข้าแถมกระเป๋าให้อีกหนึ่งใบถ้าเจ้าว่างหุ้งข้าวให้ข้าสักหม้อ"</b> นางหันไปยิ้มให้อีกฝ่ายพลางคุยเล่น<br><br>
</p><p style="text-indent: 4em;"><font color="D69B73"><b>“แม้ข้อเสนอดีจริงเชียว กระเป๋าหนึ่งใบแลกกับหุ้งข้าวให้งั้นรึ? ท่านรู้ได้อย่างไรว่าข้าจะหุ้งข้าวเป็น”</b></font> นางถามยั่งเชิง<br><br>
</p><p style="text-indent: 4em;"><b>"นั่นอาภรณ์ข้ารับใช้จวนเว่ยมิใช่รึ เห็นเช่นนี้ข้ามีสายตากว้างขวางนัก ถึงเจ้าจะสวมอาภรณ์ชายก็เถอะ ไม่น่าเชื่อว่าจวนเว่ยจะจ้างสตรีเป็นข้ารับใช้"</b> คำถามของเขาทำเอารอยยิ้มนัยน์ตาของหลันหรูหายไป นางไม่ค่อยชอบให้ใครมาล้วงรู้ข้อมูลเกี่ยวกับนางเท่าใดนัก <br><br>
</p><p style="text-indent: 4em;"><font color="D69B73"><b>“ท่านช่างมีความรู้กว้างขวางแท้ เช่นนั้นข้าต้องไปเยือนร้านอาภรณ์ซือโฉวที่หนูน้อยเจียงหลานผู้นั้นว่าในเร็วๆนี้เสียแล้ว”</b></font><br><br>
</p><p style="text-indent: 4em;"><b>"โอ้!ดีเลย ร้านนั้นอยู่ตรงหัวมุมสุดซอยนี้เองแม่นาง"</b><br><br>
</p><p style="text-indent: 4em;"><font color="D69B73"><b>“ท่านช่างใจกว้างยิ่งนักเช่นนั้นเอาตามที่ท่านว่า ข้าหุ้งข้าวให้ท่าน พร้อมขอสัมภาระใบเล็กหนึ่งใบ”</b></font> ทันทีที่เอ่ยเช่นนั้นหลันหรูก็เดินไปที่มุมของแผงหุ้งข้าวไว้ให้เขา <font color="D69B73"><b>“ผ่านไปสักครึ่งชั่วยามน่าจะทานได้แล้ว ท่านอย่ามัวแต่ขายของจนลืมล่ะ”</b></font><br><br>
</p><p style="text-indent: 4em;"><b>"ได้เลย!"</b> ว่าแล้วหลันหรูก็ควักก้อนตำลึงทองออกมาแปดก้อนอย่างน่าเสียดายก่อนจะลอบถอนหายใจ<br><br>
</p><p style="text-indent: 4em;"><font color="D69B73"><b>“ท่านรู้หรือไม่ว่าร้านแลกเงินอยู่ที่ใด”</b></font> ก่อนอื่นก็ต้องแลกเงินก่อนถึงจะไปซื้ออย่างอื่นได้<br><br>
</p><p style="text-indent: 4em;"><b>"ใกล้ๆร้านอาภรณ์ที่เจ้าจะไปเลยแม่นาง"</b><br><br>
</p><p style="text-indent: 4em;"><font color="D69B73"><b>“ขอบคุณท่านมาก”</b></font> นางกล่าวพร้อมค่อมศรีษะอย่างสุภาพให้เพื่อขอตัวออกไป<br><br>
</p></font><p style="text-indent: 4em;"><font color="#3F3831" face="EucrosiaUPC" size="5">ช่างเป็นสัมภาระที่ราคาแพงอะไรเยี่ยงนี้!<br><br>
<br>
</font></p></div>
<div style="text-align: center; display: block; width: 100%;"><img src="https://i.imgur.com/oJM6Mwl.png" width="500" border="0"></div><br>
<div style="display : block; float: center; width: 100%; text-align: center;"><font color="#3F3831" face="EucrosiaUPC" size="6">
<i><u><b>
เอฟเฟคพรสวรรค์ลาภลอย : มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่ <br><br>
:: ภารกิจมือใหม่ :: <br>
รางวัล: +50 พลังใจ , +5 ตำลึงทอง , +200 อีแปะ , +25 EXP กระเป๋าขนาดกลาง 1 ใบ , ห่ออาหารยังชีพ(50) 1 ห่อ (เก็บไว้เปิดใช้ยามฉุกเฉิน)<br><br>
ซื้อกระเป๋า: กระเป๋าขนาดเล็ก (ขยายช่อง 10 ช่อง) 8 ตำลึงทอง
</b></u></i>
</font></div></div></div></div></div></td></tr></tbody></table></div>
<p><br></p><p></p><div align="center" style="list-style-type: none;">
<style>
#Xiuying01 {
border-radius: 30px;
border: 6px double #DAA520;
padding: 3px;
box-shadow: #DAA520 0px 0px 3em;
background-image: url("https://i.imgur.com/gmUaOyu.jpg");}
</style>
<style>
#Xiuying02 {
width: 800px;
border-radius: 20px;
padding: 3px;
box-shadow: #DAA520 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/APTIUqY.png");}
</style>
<style>
#Xiuying03 {
width: 520px;
border-radius: 20px;
border: 6px double #DAA520;
padding: 3px;
box-shadow: #DAA520 0px 0px 3em;
background-image: url("https://i.imgur.com/O01jmYP.png");}
</style>
<div id="Xiuying01">
<p>
<br><br></p>
<div id="Xiuying02">
<p>
<font face="Kanit"><font color="#fff" style="" size="5">
<br></font></font></p><p></p><div style="text-align: center;"><br></div><div style="text-align: center;"><font face="Kanit"><br></font></div><div style="text-align: center;"><div style="outline-style: none; color: rgb(255, 165, 0); font-size: x-large; font-weight: 700;"><font face="Kanit">วันที่ 31 ซื่อเยว่ เจี้ยนหยวนศกที่ 11</font></div><div style="outline-style: none; color: rgb(255, 165, 0); font-size: x-large; font-weight: 700;"><div style="outline-style: none;"><font face="Kanit">ยามอู่ (เวลา11.00 น.)</font></div></div></div><div style="text-align: center;"><font face="Kanit"><img src="https://i.imgur.com/VgeiQeN.png" border="0"><font size="5" color="#000000"><b><br></b></font></font></div><div style="text-align: center;"><font color="#000000" face="Kanit"><br></font></div><div style="text-align: center;"><font color="#000000" face="Kanit"><br></font></div><div style="text-align: left;"><div style="text-align: left;"><div><font face="Kanit" size="3" color="#000000">ขบวนทัพของแม่ทัพฮั่วชวี่ปิ้งเคลื่อนตัวออกจากพระราชวังผ่านประตูเมืองใหญ่และถนนสายสำคัญ จนกระทั่งเข้าสู่ย่านจัตุรัสกลางเมืองฉือจิ่งชานอันเป็นใจกลางแห่งความเจริญรุ่งเรืองแห่งฉางอัน</font></div><div><font face="Kanit" size="3" color="#000000"><br></font></div><div><font face="Kanit" size="3" color="#000000">เมื่อเสียงกีบม้าและฝีเท้าทหารเริ่มดังขึ้นแต่ไกล ชาวเมืองมากหน้าหลายตาก็เริ่มทยอยออกจากบ้านเรือน บ้างออกมาจากร้านค้า บ้างมายืนกันบนระเบียงหรือริมทาง ท่ามกลางเสียงตะโกนเรียกกันเบา ๆ และกระซิบกระซาบในขณะมองดูกองทัพ</font></div><div><font face="Kanit" size="3" color="#000000"><br></font></div><div><font face="Kanit" size="3" color="#000000">เด็ก ๆ วิ่งนำกลุ่มผู้ใหญ่ มองดูเหล่าทหารด้วยสายตาชื่นชม บางคนโบกผ้าเล็ก ๆ ในมือ บางคนยื่นดอกไม้ หรือขนมอบจากร้านหน้าตลาดมาให้ทหารที่เดินผ่าน หญิงชรา คนเฒ่าคนแก่ ยืนพนมมือส่งคำอวยพร </font><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Kanit; font-size: medium;">แม่ค้าในตลาดหยุดชั่งของ ยกมือป้องปากแล้วตะโกนเสียงแหบแห้ง</span></div><div><font face="Kanit" size="3" color="#000000"><br></font></div><div><font face="Kanit" size="3" color="#000080">“ขอให้ปลอดภัย! กลับมาพร้อมชัยชนะ!”</font></div><div><font face="Kanit" size="3" color="#000000"><br></font></div><div><font face="Kanit" size="3" color="#000000">พ่อค้าหนุ่มยื่นน้ำชาให้ทหารที่เดินแถวใกล้ริมถนน เสียงตะโกน “ทัพต้าฮั่นจงเจริญ!” ดังขึ้นเป็นระยะ แทรกอยู่ในเสียงฝีเท้าทหารและเสียงล้อเกวียน</font></div><div><font face="Kanit" size="3" color="#000000"><br></font></div><div><font face="Kanit" size="3" color="#000000">ซิ่วอิงที่เดินแถวอยู่ในกองทัพ หันมองไปรอบกายอย่างระมัดระวังตามหน้าที่ กระทั่งสายตาเหลือบไปเห็นสิ่งที่ทำให้นางต้องกะพริบตาปริบ ๆ ที่ด้านหน้าขบวนทัพใกล้กับแม่ทัพฮั่วชวี่ปิ้งบนหลังม้าขาว เริ่มมีแม่นางชาวเมืองจำนวนหนึ่งวิ่งกรูออกจากฝูงชน ราวกับทนไม่ไหวต่อเสน่ห์และความสง่างามของแม่ทัพหนุ่มผู้เลื่องชื่อ พวกนางแต่ละคนนำดอกไม้สดสีสวย บ้างเป็นช่อดอกเหมย บ้างเป็นกลีบดอกบัวก่อนจะยื่นให้แม่ทัพฮั่วด้วยมือที่สั่นเล็กน้อยและแก้มแดงระเรื่อ</font></div><div><font face="Kanit" size="3" color="#000000"><br></font></div><div><font face="Kanit" size="3" color="#000000">แม่ทัพฮั่วรับดอกไม้ไว้ด้วยความนอบน้อมและอัธยาศัยดี มิได้แสดงอาการรังเกียจหรือหลบหลีก หากแต่ยกมือขึ้นเล็กน้อยเป็นเชิงขอบคุณ ก่อนจะส่งยิ้มน้อย ๆ ให้พอเหมาะ แม้รอยยิ้มนั้นจะปรากฏเพียงชั่วพริบตา แต่ก็เพียงพอที่จะทำให้แม่นางผู้มอบดอกไม้ให้ถึงกับไปไม่เป็นหันหลังกลับไปวิ่งหนีด้วยความเขินอาย ราวกับหัวใจจะหลุดออกจากอก</font></div><div><font face="Kanit" size="3" color="#000000"><br></font></div><div><font face="Kanit" size="3" color="#000000">ซิ่วอิงมองภาพนั้นตาโตเล็กน้อย ก่อนหลุดหัวเราะในลำคอเบา ๆ ขณะเบือนหน้ากลับมาข้างหน้าแล้วพึมพำกับตัวเอง</font></div><div><font face="Kanit" size="3" color="#000000"><br></font></div><div><font face="Kanit" size="3" color="#008080">“แม่ทัพฮั่วนี่ใช่ย่อยแฮะ...”</font><font face="Kanit" size="3" color="#000000"> แม้จะกล่าวเช่นนั้นอย่างขบขัน แต่ภายในใจนางกลับรู้สึกได้ถึงบารมีและความน่าเคารพของชายผู้นั้น</font></div><div><font face="Kanit" size="3" color="#000000"><br></font></div><div><font face="Kanit" size="3" color="#000000">เด็ก ๆ ยังคงโบกมือส่งเหล่าทหาร บางคนตะโกนชื่อพ่อหรือพี่ชายของตนด้วยน้ำเสียงไร้เดียงสาแต่เปี่ยมด้วยรัก แม่นางบางคนถึงกับกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ ร้องไห้เงียบ ๆ พลางโบกมือลาพ่อและสามีของตน</font></div><div><font face="Kanit" size="3" color="#000000"><br></font></div><div><font face="Kanit" size="3" color="#000000">ซิ่วอิงเดินในแถวทหารด้วยก้าวที่มั่นคง ท่ามกลางเสียงอำลาและกลิ่นฝุ่นคละเคล้ากับกลิ่นดอกไม้ในอากาศ จู่ ๆ สายตาของนางก็สะดุดเข้ากับใบหน้าหนึ่งในฝูงชน นั่นคือ หรงป๋อเหวิน พี่รองของนาง ที่ยืนแทรกอยู่ท่ามกลางฝูงชนริมถนน แม้ไม่ได้แต่งชุดเต็มยศดั่งขุนนาง แต่แววตาของเขาเปี่ยมไปด้วยความเป็นห่วงที่ไม่อาจปิดบังได้ </font><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Kanit; font-size: medium;">ดวงตาของพี่น้องทั้งสองสบกันชั่วขณะ ก่อนที่เสียงของเขาจะตะโกนฝ่าฝูงชนขึ้นมาอย่างหนักแน่นและเปี่ยมด้วยความรัก</span></div><div><font face="Kanit" size="3" color="#000000"><br></font></div><div><font face="Kanit" size="3" color="#808000">"น้องสี่! เจ้าต้องรอดกลับมานะ!"</font></div><div><font face="Kanit" size="3" color="#000000"><br></font></div><div><font face="Kanit" size="3" color="#000000">ซิ่วอิงไม่ได้ตะโกนตอบ นางเพียงชะงักเล็กน้อย จากนั้นก็พยักหน้าให้เขาช้า ๆ และส่งรอยยิ้มกลับไป เป็นรอยยิ้มที่สื่อว่า “ข้าจะกลับมาแน่นอน...ไม่ต้องห่วง”</font></div><div><font face="Kanit" size="3" color="#000000"><br></font></div><div><font face="Kanit" size="3" color="#000000">พี่ชายของนางยังคงมองตามแผ่นหลังของนางด้วยความกังวล ส่วนซิ่วอิงหันกลับมาสู่แถว พลางเหลือบมองฝูงชนอีกครั้ง ดวงตาของนางไล่หาบุคคลสำคัญอีกคนหนึ่ง คุณชายตงฟาง...สหายเพียงคนเดียวของนางในเมืองหลวง แต่น่าเสียดาย...ในหมู่ใบหน้านับร้อย ไม่มีแม้แต่เงาของเขาปรากฏให้เห็น</font></div><div><font face="Kanit" size="3" color="#000000"><br></font></div><div><font face="Kanit" size="3" color="#000000">ซิ่วอิงกลั้นลมหายใจครู่หนึ่ง ก่อนเบือนหน้ากลับมา ขบวนทัพเคลื่อนออกจากเมืองโดยไม่มีการหยุดพัก ทหารม้าอยู่ด้านหน้า ทหารเดินเท้าตามหลังอย่างเป็นระเบียบ ล้อเกวียนเสบียงหมุนไปอย่างไม่เร่งรีบ</font></div><div><font face="Kanit" size="3" color="#000000"><br></font></div><div><font face="Kanit" size="3" color="#000000">เมื่อผ่านประตูเมือง เสียงประชาชนเริ่มเลือนหายอยู่เบื้องหลัง เหลือเพียงเสียงลมและเสียงฝีเท้าของเหล่าทหารที่มุ่งหน้าไปยังจุดหมายที่ชะตากรรมรอพวกเขาอยู่…</font></div><div><font face="Kanit"><br></font></div></div><div style="text-align: left;"><font color="#000000" face="Kanit" size="3"><br></font></div><div style="text-align: left;"><font color="#000000" face="Kanit" size="3"><br></font></div><div style="text-align: center;"><font face="Kanit" size="4" color="#ff0000"><b>เดินทางออกจากเมืองหลวง</b></font></div><div style="text-align: center;"><font face="Kanit" size="3" color="#ff0000"><b><br></b></font></div><div style="text-align: center;">@Admin <font face="Kanit" size="3" color="#ff0000"><b></b></font></div></div><div style="text-align: left;"><font color="#000000"><br></font></div><div><br></div><div><br></div><p>
</p>
</div><font face="Kanit"><font size="3"><font color="black">
<br>
</font></font></font><p></p></div><font face="Kanit"><font size="3"><font color="black"><b>
<br><br>
</b></font></font></font></div>
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย LiuRuxuan เมื่อ 2025-6-1 17:15 <br /><br /> <br><br><style>
#boxcorecenter2 {
border: 0px solid #152cd5;
padding: 15px;
box-shadow: #6F1D3D 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.supaimg.com/b9d3230b-f96c-4499-8674-546debfa23aa.jpg");
}
</style>
<style>
#boxR0LE2 {
width: 670px;
border: 0px solid #cbb989;
padding: 35px;
box-shadow: #504C4E 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/PNPim8Q.png");}
</style>
<div id="boxcorecenter2">
<div align="center">
<br><br>
<div id="boxR0LE2">
<br><img width="450" src="https://i.supaimg.com/85993dbc-9004-4d8b-ab3b-72ff6c7e0d5c.png" border="0" alt="">
<br><img src="https://i.imgur.com/tDqgS6A.png" width="400" border="0">
<br><font face="Chonburi"><font size="6"><font color="#980000"><b><i>ณ จตุรัสฉือจิ่งฉาน</i></b><br></font></font></font>
<br>
<div align="left">
<font face="Sarabun" size="5">
<p style="color: rgb(0, 0, 0); text-align: center; text-indent: 2.5em;"><b>1 เดือน 5 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11 ยามซื่อ < 09.00 น. - 10.59 น. ></b></p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;">เวลาคล้อยผ่านไปอย่างไม่รีบร้อน ลมเย็นพัดพลิ้วให้ชายแขนเสื้อบางขององค์ชายน้อยสะบัดเบา ๆ ไปตามจังหวะย่างก้าว เขาเดินทอดน่องออกจากโรงเตี๊ยมชางลั่งถิง โดยยังไม่ลืมลูบคลำกระดองเต๋าในอกเสื้อด้วยความรู้สึกครึ่งจริงจังครึ่งเล่นสนุก</p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;">เมื่อก้าวเข้าสู่ถนนสิบลี้ ดวงตากลมดุจหยกดำก็เบิกกว้างโดยอัตโนมัติ สองข้างทางคึกคักเต็มไปด้วยร้านค้า แผงลอย และพ่อค้าแม่ขายเสียงดังจอแจราวฝูงนกกระเรียนโต้คลื่น เหมาะสมแล้วที่คนเรียกกันว่า “เส้นเลือดของฉางอัน”</p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;">กลิ่นหอมของซาลาเปาไส้หมูลอยมาตีจมูกข้างหนึ่ง อีกข้างก็โดนกลิ่นหอมฉุนของยาเป่าท้องเสียจากร้านข้าง ๆ ตีสวน ความวุ่นวายแปรเปลี่ยนเป็นเสน่ห์เฉพาะตัวของถนนสายนี้ได้อย่างน่าอัศจรรย์</p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;">เด็กชายกำลังจะโน้มตัวลงไปดูแผงขายของเล่นไม้หมุนสีสดตรงมุมถนน ทันใดนั้นเอง เสียงหนึ่งก็ดังแว่วมาทางด้านหลัง</p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;">"โอ๊ย เจ้าหนูยุคนี้นี่ช่างเสียธรรมเนียมนัก! เดินดุ่ม ๆ มาไม่รู้จักขานชื่อให้ถูกต้อง จะให้คนสูงวัยอย่างข้าทำอย่างไรเล่า!"</p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;">เสียงนี้ไม่คุ้นหูนัก แต่หรูเสวียนก็ชะงักฝีเท้า หันไปมองด้วยความสงสัย ปรากฏภาพของชายหนุ่มผมขาวสะอาดคนหนึ่ง ยืนอยู่ตรงลานจตุรัสกลางเมือง ชุดคลุมสีฟ้าหม่นปลิวไสว มือหนึ่งถือพัด อีกมือจับกระบี่ไม้จันทน์ไว้แน่น สีหน้าผู้นั้นไม่แสดงความโกรธ แต่เต็มไปด้วยความเอือมระอาอย่างใจดี</p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;">เด็กชายขยับเดินเข้าไปใกล้ แล้วประนมมือไหว้เล็กน้อยอย่างที่เคยทำเวลาอยู่ต่อหน้าหวงไท่โฮ่ว “ท่านลุง ท่านว่าข้าหรือขอรับ?”</p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;">บุรุษผมขาวเหลือบตามอง เขามีแววตาเหมือนคนอ่านหนังสือมาสามหอสมุด แต่ยังไม่เบื่อชีวิต “เด็กไม่คุ้นหน้า... มาจากต่างเมืองกระมัง?”</p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">หรูเสวียนพยักหน้าเร็วไว</font><font color="#000080"> “ขอรับ ข้ามาจากเมืองใต้ พึ่งเดินทางมาถึง ไม่คุ้นเคยกับธรรมเนียมเมืองหลวงเลย อยากให้ท่านผู้อวุโสชี้แนะด้วยเถิด”</font></p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="text-indent: 2.5em;"><span style="color: rgb(0, 0, 0);">ชายผู้นั้นถอนหายใจเหมือนคนเพิ่งเจอเด็กมีสัมมาคารวะ </span><font color="#000000">“ชื่อข้า โหรว ซางเมิ่ง เป็นทูตผู้ดูแลนักเดินทางใหม่ของฉางอัน เด็กน้อย เจ้าชื่อว่าอย่างไร?”</font></p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="text-indent: 2.5em;"><span style="color: rgb(0, 0, 0);">หรูเสวียนสบตาเขาอย่างเปิดเผย ก่อนจะยืดอกตอบอย่างมั่นใจ</span><font color="#000080"> “ข้าชื่อ เสวียนอิ๋งขอรับ!”</font></p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;">“เสวียนอิ๋งหรือ... เป็นนามรองใช่หรือไม่?”</p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;">เด็กชายพยักหน้า แม้จะเพิ่งคิดสด ๆ เมื่อไม่กี่ชั่วยาม แต่ก็ตอบด้วยสีหน้ามั่นคงราวใช้ชื่อนี้มาแรมปี</p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;">ซางเมิ่งยิ้มบาง ๆ ก่อนจะนั่งยองลงให้สายตาเสมอกับเด็กชาย “เจ้าฟังให้ดีนะ เด็กน้อย การขานชื่อมีธรรมเนียมของมันในแผ่นดินนี้อยู่”</p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;">เสียงของเขาเรียบ นุ่มนวล แต่แฝงด้วยวินัยดั่งกระบี่ที่ถูกลับอย่างดี</p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;">“ชื่อคนเรามีสามแบบ — ชื่อทางการ ใช้ในงานพิธี บันทึก และเอกสารราชการ มักตามด้วยคำว่า ‘เอ๋อห์’ เช่น ‘หลิวเอ๋อห์’ หากผู้นั้นยังเยาว์ หรือเป็นที่รักใคร่ของผู้อื่น”</p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;">หรูเสวียนพยักหน้าตาแป๋ว จดจำทุกถ้อยคำราวท่องตำราพิชัยสงคราม</p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;">“นามรอง หรือ ‘จื่อ’ ใช้ในวงสนทนากว้างขวาง เจ้าเพิ่งแนะนำตัวเองว่า เสวียนอิ๋ง นั่นคือจื่อของเจ้า — และสุดท้าย ชื่อสกุล นั้น เมื่อเพิ่งพบกัน เราจะไม่เอ่ยชื่ออีกฝ่ายตรง ๆ ให้เรียกว่า คุณชาย หรือ แม่นาง ตามด้วยแซ่ เช่น ‘คุณชายหลิว’ เข้าใจหรือไม่?”</p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000080">“เข้าใจแล้วขอรับ!” </font><span style="color: rgb(0, 0, 0);">เด็กน้อยยิ้มแป้น ดวงตาแพรวพราวด้วยความสนุก</span></p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;">ซางเมิ่งหัวเราะในลำคอ แล้วลุกขึ้น “ดีมาก เด็กดีเช่นเจ้าหาได้ยาก”</p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;">จากนั้นเขาหยิบถุงผ้าขนาดเล็กยื่นให้เด็กชาย “นี่คือข้าวสาลี เจ้านำไปฝึกหุงข้าวเองที่เตาตรงมุมนั้น เตากับถ่านอยู่ครบ ลองทำดูสิ แล้วข้าจะประเมิน”</p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;">หรูเสวียนรับถุงข้าวอย่างตื่นเต้นราวกับได้รับสมบัติในวังหลวง เขาก้าวฉับ ๆ ตรงไปยังแผงหุงข้าวที่ตั้งอยู่ริมลานจตุรัส ใกล้กับต้นไม้ใหญ่ที่ใบไหวคลอนเบา ๆ ตามแรงลม</p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;">มีกระทะเหล็กเล็กหนึ่งใบ ถ่านก่อไฟไว้พอดีอุ่น และหม้อเล็กวางรออย่างท้าทาย เด็กน้อยเทข้าวสาลีออกมา ล้างน้ำอย่างเบามือตามที่เคยเห็นนางกำนัลทำในครัววัง เขาเคาะปลายนิ้วกับขอบหม้อเหมือนพ่อครัวเอก แล้วเทน้ำใส่ลงไปอย่างพอดีไม่ขาดไม่เกิน</p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;">กลิ่นข้าวหอมลอยขึ้นมาเมื่อเวลาผ่านไป เขาก้มดมด้วยสีหน้าจริงจัง ย่นจมูกเล็กน้อยแล้วหรี่ตาเหมือนกำลังตัดสินว่ามันสุกพอหรือยัง</p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000080">“อีกนิดเดียว...” </font><span style="color: rgb(0, 0, 0);">เขาพึมพำกับตัวเอง แล้วหรี่ไฟลงตามสัญชาตญาณ ก่อนจะปิดฝาทิ้งไว้ให้ไอน้ำอบเม็ดข้าวต่ออีกชั่วขณะ</span></p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;">ในที่สุด เมื่อเปิดฝาออก กลิ่นหอมของข้าวสุกใหม่ก็ฟุ้งกระจาย เด็กชายยิ้มราวเพิ่งคว้าชัยชนะในสนามรบครั้งใหญ่ เขาตักใส่ชามเล็กแล้วเดินกลับไปหาทูตซางเมิ่งด้วยท่าทางภูมิใจนัก</p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000080">“เชิญท่านลุงลองชิมได้เลยขอรับ!”</font></p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;">ซางเมิ่งรับชามมา ช้อนข้าวขึ้นชิมช้า ๆ แล้วพยักหน้า</p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;">“เม็ดข้าวฟู นุ่ม กลิ่นดี... เจ้ามีฝีมือดีนัก เด็กน้อย”</p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;">หรูเสวียนยิ้มตาหยีอย่างอารมณ์ดี เหมือนลูกหมาที่เพิ่งโดนลูบหัวแรง ๆ</p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;">ในใจเขาอดคิดไม่ได้ว่า... หากวันหนึ่งต้องออกจากวัง... การเป็นพ่อครัวในโรงเตี๊ยมก็ดูจะไม่เลวทีเดียว</p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;">เสียงช้อนกระทบชามข้าวดังเบา ๆ เคล้ากับกลิ่นหอมจาง ๆ ของข้าวสุกที่ยังลอยอ้อยอิ่งในลานจตุรัสกลางเมือง ซางเมิ่งวางชามลงข้างตัว มองเด็กชายตรงหน้าด้วยแววตาแฝงรอยยิ้มพึงใจ จากเด็กแปลกหน้าในเสื้อผ้าเก่าเก็บ มาบัดนี้กลับแสดงให้เห็นทั้งมารยาท ความสามารถ และความเฉลียวฉลาดเกินวัยโดยมิได้อวดโอ่</p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;">“ว่าแต่เจ้า...” ทูตหนุ่มผมขาวเอียงศีรษะเล็กน้อย สายตากวาดไปทางถุงข้าวสาลีที่ยังเหลืออยู่ “เจ้ามีกระเป๋าไว้เก็บของหรือไม่?”</p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;">ได้ยินคำถามเช่นนั้น เด็กชายก็ไม่รีรอ มือเล็กควักกระเป๋าผ้าสีซีดใบหนึ่งออกมาจากชายเสื้อ ดูเผิน ๆ ก็เป็นเพียงถุงผ้าธรรมดาที่เย็บด้วยมือ และปะชุนไว้หลายจุดจนแทบจำรูปเดิมไม่ได้ ทว่าเจ้าตัวกลับยื่นมันให้ดูด้วยความภาคภูมิใจราวกับเป็นหีบสมบัติวังหลวง</p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000080">“นี่ขอรับ กระเป๋าคู่ใจของข้า!” </font><span style="color: rgb(0, 0, 0);">เขากล่าวด้วยน้ำเสียงเปี่ยมชีวิตชีวา</span></p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;">ซางเมิ่งเลิกคิ้วขึ้น “กระเป๋าใบเดียวหรือ?” ชายหนุ่มผมขาวหัวเราะเบา ก่อนจะหยิบกระเป๋าหนังออกมาจากลังกระจายข้างตัว “หากเจ้าต้องการเพิ่ม ก็สามารถซื้อจากข้าได้นะ”</p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">“ข้าเคยเห็นเด็กเดินทางใหม่หลายคนเลยล่ะ ที่ของเต็มกระเป๋าไปหมด จนไม่มีที่ใส่เสื้อผ้าหรือของสำคัญ” </font><span style="color: rgb(0, 0, 0);">เขาว่าเสียงจริงจังแต่ยังแฝงความขบขัน “ข้าเลยแอบหารายได้เสริมด้วยการขายกระเป๋านี่แหละ แต่เพื่อให้คนอื่นมีโอกาสด้วย เราจึงจำกัดโควต้าไว้ด้วยนะ”</span></p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;">ดรุณน้อยเริ่มเบิกตากว้าง แต่ยังคงฟังอย่างตั้งใจ</p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;">“แต่อย่าลืมนะ การแบกกระเป๋าหลายใบอาจลำบากนัก โดยเฉพาะเวลาเดินป่าหรือเดินทางไกล... อย่างไรก็ดี” ซางเมิ่งเว้นคำไปครู่หนึ่ง แววตาราวกับจะเปล่งแสงจากภายใน “ในโลกนี้ก็ยังมีของวิเศษอยู่อย่างหนึ่ง เรียกว่า แหวนดาราจรัส”</p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000080">“แหวน?” </font><span style="color: rgb(0, 0, 0);">เด็กชายทวนคำทันที </span><font color="#000080">“คือแหวนที่ใช้ใส่นิ้ว?”</font></p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;">“ใช่แล้ว” ซางเมิ่งพยักหน้าช้า ๆ “แต่ไม่ใช่แหวนธรรมดา มันสามารถเก็บของได้เป็นร้อย ๆ อย่างในวงแหวนเพียงวงเดียว ราวกับโลกอีกใบซ่อนอยู่ภายใน”</p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;">หรูเสวียนถึงกับอ้าปากน้อย อย่างทึ่ง</p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;">“ว่ากันว่า... แหวนวงหนึ่งเคยถูกนำขึ้นประมูลที่หอประมูลสือฟั่งเมื่อปีกลาย ราคาสุดท้ายที่ลงค้อนคือ สามร้อยเก้าสิบตำลึงทอง!”</p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;">แทบไม่ทันที่เสียงของทูตจะสิ้นสุด เด็กชายก็หน้าถอดสีแทบจะทันที เขาเบะปากนิด ๆ แล้วทำตาเศร้าราวกับเพิ่งสูญเสียข้าวกลางวัน</p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;">สามร้อยเก้าสิบตำลึงทอง... เขาทวนคำในใจอย่างสลด ทั้งตัวข้า รวมรองเท้าเก่า ๆ คู่นี้ ยังไม่ถึงร้อยตำลึงเสียด้วยซ้ำ!</p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;">ความฝันที่จะได้ของวิเศษในมือพลันละลายหายไปเหมือนหิมะตกในเปลวไฟ</p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;">“ถอดถอนใจอยู่หรือ?” ซางเมิ่งยิ้มขำ “ไม่เป็นไร ของล้ำค่าเช่นนั้นแค่ได้ยินก็สนุกแล้ว”</p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;">หรูเสวียนพยักหน้าเบา ๆ แต่จากนั้นก็ช้อนตาขึ้นมามองกระเป๋าที่อีกฝ่ายหยิบโชว์อย่างสงบนิ่ง</p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000080">“เช่นนั้น... กระเป๋าที่ท่านมีล่ะ ราคาเท่าใด?”</font></p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;">ซางเมิ่งพยักหน้าช้า ๆ เหมือนรู้ทันความอยากรู้อย่างไม่มีพิษภัยของเด็กชาย “กระเป๋าขนาดเล็ก ราคาแปดตำลึงทอง คนหนึ่งซื้อได้สองใบ”</p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;">“ขนาดกลาง สองเท่าความจุ ราคาอยู่ที่สิบสองตำลึงทอง จำกัดหนึ่งใบ”</p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;">“ส่วนขนาดใหญ่ที่สุด ราคาอยู่ที่ยี่สิบตำลึงทอง เจ้าก็ซื้อได้แค่หนึ่งใบเช่นกัน”</p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;">ยังไม่ทันที่ซางเมิ่งจะได้พูดอะไรต่อ เด็กชายตรงหน้าก็ยิ้มหวาน แววตาเจ้าเล่ห์แวบวับเหมือนจิ้งจอกน้อย</p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000080">“เช่นนั้น... ข้าขอเอาทั้งหมดเลยขอรับ!”</font></p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;">คำพูดนั้นทำเอาทูตนักเดินทางผงะเล็กน้อย “หา? เจ้า—เด็กตัวเท่าลูกหมาเช่นเจ้า จะมีเงินถึงขนาดนั้นได้อย่างไร”</p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;">ไม่พูดเปล่า หรูเสวียนล้วงเข้าไปในอกเสื้อ แล้วหยิบถุงเงินใบหนึ่งออกมาอย่างอารมณ์ดี เสียงเหรียญกระทบกันดังกริ่งเหมือนบทเพลงหวาน หยิบออกมานับตรงหน้าอย่างใจเย็น</p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000080">“แปดตำลึงทอง สองใบ รวมสิบหก ขนาดกลางหนึ่งใบ สิบสอง... และขนาดใหญ่ยี่สิบตำลึงทอง รวมแล้ว... สี่สิบแปดตำลึงทองพอดีขอรับ”</font></p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;">ซางเมิ่งตาค้างอยู่ครู่หนึ่ง ราวกับมองเด็กแปลงร่างเป็นมังกรอยู่ตรงหน้า</p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;">“นี่... เจ้าขโมยใครมาหรือเปล่า”</p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="text-indent: 2.5em;"><span style="color: rgb(0, 0, 0);">หรูเสวียนหัวเราะพลางยื่นถุงเงินให้อีกฝ่าย </span><font color="#000080">“เปล่าเลยขอรับ นี่เป็นเงินที่บิดาของข้าให้มา เขาบอกว่า... จะนำไปซื้ออะไรก็ได้ ขอแค่ใช้ให้มีประโยชน์”</font></p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;">ทูตหนุ่มรับถุงเงินมาด้วยสีหน้าไม่ค่อยแน่ใจนัก แต่สุดท้ายก็หัวเราะพลางส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ “เจ้านี่มันแปลกเกินไปแล้วจริง ๆ!”</p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;">ภายหลังสนทนาอีกเล็กน้อย หรูเสวียนก็ได้กระเป๋าใหม่ครบถ้วนทั้งสี่ใบ มีทั้งใบเล็กสอง ใบกลางหนึ่ง และใบใหญ่หนึ่ง มัดรวมกันไว้อย่างเรียบร้อยด้วยผ้าสีคราม ขณะเด็กชายกอดกองสัมภาระไว้แน่น ใบหน้าเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจอย่างที่สุด</p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;">ดวงตากลมดำมองไปยังท้องฟ้าที่เริ่มเปลี่ยนสีเป็นสีอำพันของยามเย็น ลมเย็น ๆ พัดมาพร้อมกลิ่นฟางแห้งจากตรอกไกล ๆ</p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000080">“ขอบคุณท่านทูต... วันนี้ข้าได้เรียนรู้อะไรมากมายจริง ๆ”</font></p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;">ซางเมิ่งยิ้มรับ “หากเจ้าฝึกดี วันหน้าอาจจะได้ครอบครองแหวนดาราจรัสก็ได้นะ”</p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;">องค์ชายผู้สวมรอยเป็นสามัญชนยิ้มรับคำอย่างไม่โต้ตอบ ดวงตาเปล่งประกายราวจะบอกว่า แม้วันนี้ยังไม่มีแหวนวิเศษ แต่เขาก็มีความมุ่งมั่นที่ไม่แพ้ใคร</p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;">และกระเป๋าใหม่ทั้งสี่ใบนี้… จะเป็นเพื่อนร่วมทางชิ้นแรกของการเดินทางอันยาวไกลในโลกกว้างที่กำลังรออยู่เบื้องหน้า</p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="text-align: center; color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;">เหมากระเป๋าทั้งหมด : 48 ตำลึงทอง - โอนเรียบร้อยแล้วฮะ</p><p style="text-align: center; color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="text-align: center; color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;">รับรางวัลเควส : +50 พลังใจ , +5 ตำลึงทอง , +200 อีแปะ , +25 EXP กระเป๋าขนาดกลาง 1 ใบ , ห่ออาหารยังชีพ(50) 1 ห่อ</p><p style="text-align: center; color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="text-align: center; color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;">@Admin </p><p style="text-align: center; color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="text-align: center; color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;">เปิดใช้งานพรสวรรค์</p><p style="text-align: center; color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="text-align: center; color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;">ลาภลอย </p><p style="text-align: center; color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="text-align: center; color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;">- มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่</p><p style="text-align: center; color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="text-align: center; color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;">(เผื่อจะมีข่าวลือของวิเศษสำหรับใส่ของอื่น ๆ...)</p></font></div></div></div></div>
<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Chonburi'); Chonburi {font-family: 'Chonburi';}
</style>
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย LiuRuxuan เมื่อ 2025-6-1 20:50 <br /><br /> <br><br><style>
#boxcorecenter2 {
border: 0px solid #152cd5;
padding: 15px;
box-shadow: #6F1D3D 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.supaimg.com/b9d3230b-f96c-4499-8674-546debfa23aa.jpg");
}
</style>
<style>
#boxR0LE2 {
width: 670px;
border: 0px solid #cbb989;
padding: 35px;
box-shadow: #504C4E 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/PNPim8Q.png");}
</style>
<div id="boxcorecenter2">
<div align="center">
<br><br>
<div id="boxR0LE2">
<br><img width="450" src="https://i.supaimg.com/85993dbc-9004-4d8b-ab3b-72ff6c7e0d5c.png" border="0" alt="">
<br><img src="https://i.imgur.com/tDqgS6A.png" width="400" border="0">
<br><font face="Chonburi"><font size="6"><font color="#980000"><b><i>ข่าวลืออีกแล้ว ?</i></b><br></font></font></font>
<br>
<div align="left">
<font face="Sarabun">
<p style="font-size: x-large; color: rgb(0, 0, 0); text-align: center; text-indent: 2.5em;"><b>1 เดือน 5 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11 ยามซื่อ < 09.00 น. - 10.59 น. ></b></p><p style="font-size: x-large; color: rgb(0, 0, 0); text-align: center; text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="font-size: x-large; color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;">จตุรัสฉือจิ่งฉานในยามสายดูคึกคักเป็นพิเศษ แสงแดดส่องลอดเงาหลังคาเรือนและต้นไม้ใหญ่ที่ปลูกเรียงรายริมถนนจนเกิดเงาทอดยาวเป็นแนว เด็กน้อยในชุดกระสอบเดินต้วมเตี้ยมไปตามลานหินที่อุ่นจากแดดจาง ๆ มือข้างหนึ่งสะพายกระเป๋าใบใหญ่ไว้บนไหล่ อีกข้างกอดกระเป๋าใบกลางไว้แน่น ขณะที่ใบเล็กสองใบถูกคล้องรวมกันไว้กับสายผ้าที่พันรอบเอวเป็นพวงตุง ๆ คล้ายคนเพิ่งออกจากตลาดใหญ่แล้วยังหาทางกลับบ้านไม่เจอ</p><p style="font-size: x-large; color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="font-size: x-large; color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;">แต่จะหาทางกลับไปที่ใดกันล่ะ… เขาเองยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าวันนี้จะจบลงตรงไหน</p><p style="font-size: x-large; color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="font-size: x-large; text-indent: 2.5em;"><font color="#000080">“โฮ่... ด้ายแดงผูกชะตาหรือ”</font><font color="#000000"> เด็กน้อยกระซิบกับตัวเอง ก้มหน้าดูพู่ไหมที่ห้อยตรงมุมแผงอย่างใคร่รู้ ก่อนจะเดินผ่านไปโดยไม่ได้ซื้ออะไรติดมือมาสักชิ้น</font></p><p style="font-size: x-large; color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="font-size: x-large; color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;">หรูเสวียนเดินสำรวจเรื่อย ๆ อย่างไม่มีจุดหมาย ท่าทีสบายอกสบายใจราวกับเป็นลูกขุนนางที่พ่อแม่ปล่อยออกมาเดินเล่น แม้จะเดินผ่านแผงผลไม้สุกฉ่ำ แผงของเล่นกลไกจากเหล็กขัดมัน หรือแม้แต่ร้านที่โชว์ของเล่นพ่นควันได้จากฟืนไม้จริง เจ้าตัวก็เอาแต่มอง ตื่นเต้นในใจ แต่ไม่ยื่นมือแตะต้องหรือหยิบจับสิ่งใด นับว่าฝึกวินัยมาดีไม่ใช่น้อย</p><p style="font-size: x-large; color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="font-size: x-large; color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;">เขาหยุดมองภาพวาดพู่กันจีนที่แขวนเรียงรายบนผ้าใบ แล้วแวะดูลูกกลม ๆ ที่ช่างตีเหล็กสาธิตวิธีขัดกระบี่อยู่แวบหนึ่ง ทอดสายตาไปยังเหล่าเด็กน้อยวัยเดียวกันที่กำลังไล่จับกันรอบบ่อน้ำ สายตาเต็มไปด้วยความสนุกระคนอิจฉาเล็ก ๆ</p><p style="font-size: x-large; color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="font-size: x-large; text-indent: 2.5em;"><font color="#000080">“ข้าเองก็อยากจะไล่จับแบบนั้นบ้างนะ...”</font><span style="color: rgb(0, 0, 0);"> เด็กชายพึมพำเบา ๆ พลางเบือนหน้าหนี เหมือนปิดบังความอยากไว้ในเสื้อ</span></p><p style="font-size: x-large; color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="font-size: x-large; color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="font-size: x-large; color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;">ระหว่างที่เดินดูของไปเรื่อย เจ้าหนูก็หยุดกะทันหันเมื่อสายตาจับจ้องไปยังสิ่งบางอย่างบนพื้นหินด้านหน้าร้านขายสมุนไพรเก่า</p><p style="font-size: x-large; color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="font-size: x-large; text-indent: 2.5em;"><font color="#000080">“หือ?” </font><span style="color: rgb(0, 0, 0);">เขาโน้มตัวลงชะโงกดู</span></p><p style="font-size: x-large; color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="font-size: x-large; color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;">แผ่นกระดาษสีขาวร่วงอยู่ตรงนั้น ปลายกระดาษมีรอยพับและรอยเปื้อนเล็กน้อยเหมือนโดนเหยียบ แต่กระนั้นตัวอักษรบนหน้ากระดาษก็ยังปรากฏชัด</p><p style="font-size: x-large; color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="font-size: x-large; color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;">เด็กชายกวาดสายตามองซ้ายขวา ใต้เพิงร้าน ไม่มีผู้ใดมองมาทางนี้ ไม่มีท่าทีว่าใครลืมของ เจ้าตัวจึงค่อย ๆ หยิบกระดาษขึ้นมาพลิกดู</p><p style="font-size: x-large; color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="font-size: x-large; color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;">ไม่มีชื่อ ไม่มีผู้ส่ง ไม่มีแม้กระทั่งตราประทับ เขาเลิกคิ้ว มุมปากยกขึ้นเหมือนกำลังตีโจทย์</p><p style="font-size: x-large; color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="font-size: x-large; color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;">เนื้อความมีเพียงไม่กี่บรรทัด สั้นยิ่งกว่าจดหมายน้อยจากเด็กวัยสามหนาวถึงแม่ทัพในสนามรบ</p><p style="font-size: x-large; color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;"><i style=""><font size="4"><b>เบาะแส พบเห็นนางแถวฉางอัน กำลังมาตรวจสอบข่าวลือ...</b></font></i></p><p style="font-size: x-large; color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="font-size: x-large; color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;">นาง?</p><p style="font-size: x-large; color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="font-size: x-large; color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;">คิ้วบางขององค์ชายน้อยขมวดเข้าหากันทันทีอย่างเคยชินเมื่อเจอเรื่องชวนกังขา ดวงตากลมโตไล่อ่านอักษรที่จางเป็นบางจุดราวกับหวังว่ามันจะเผยความลับที่ซ่อนไว้ให้แจ่มชัดขึ้น</p><p style="font-size: x-large; color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="font-size: x-large; text-indent: 2.5em;"><font color="#000080">“นางไหนกัน...” </font><span style="color: rgb(0, 0, 0);">เขาพึมพำในลำคอ </span><font color="#000080">“แล้วข่าวลือไหนอีกล่ะ วันนี้ทั้งวันข้ามีแต่ข่าวลือ!”</font></p><p style="font-size: x-large; color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="font-size: x-large; color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;">ราวกับฟ้าดินแกล้ง เขาค่อย ๆ สะบัดจดหมายให้คลายตัวก่อนจะพบว่าที่ด้านหลังกระดาษ ยังแนบไว้อีกแผ่น…</p><p style="font-size: x-large; color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="font-size: x-large; text-indent: 2.5em;"><font color="#000080">“หือ?”</font><span style="color: rgb(0, 0, 0);"> เจ้าหนูกระพริบตาปริบ </span><font color="#000080">“มีอีกแผ่น”</font></p><p style="font-size: x-large; color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="font-size: x-large; color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;">มือเล็ก ๆ ค่อย ๆ แงะกระดาษซ้อนนั้นออกมาอย่างระมัดระวัง…</p><p style="font-size: x-large; color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="font-size: x-large; text-align: center; color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;">@Admin </p><p style="font-size: x-large; text-align: center; color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="font-size: x-large; text-align: center; color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;">เปิดใช้งานพรสวรรค์</p><p style="font-size: x-large; text-align: center; color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="font-size: x-large; text-align: center; color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;">ลาภลอย </p><p style="font-size: x-large; text-align: center; color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;"><br></p><p style="font-size: x-large; text-align: center; color: rgb(0, 0, 0); text-indent: 2.5em;">- มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่</p></font></div></div></div></div>
<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Chonburi'); Chonburi {font-family: 'Chonburi';}
</style>
<br><br><style>
#boxcorecenter2 {
border: 0px solid #152cd5;
padding: 15px;
box-shadow: #6F1D3D 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.supaimg.com/b9d3230b-f96c-4499-8674-546debfa23aa.jpg");
}
</style>
<style>
#boxR0LE2 {
width: 670px;
border: 0px solid #cbb989;
padding: 35px;
box-shadow: #504C4E 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/PNPim8Q.png");}
</style>
<div id="boxcorecenter2">
<div align="center">
<br><br>
<div id="boxR0LE2">
<br><img width="450" src="https://i.supaimg.com/85993dbc-9004-4d8b-ab3b-72ff6c7e0d5c.png" border="0" alt="">
<br><img src="https://i.imgur.com/tDqgS6A.png" width="400" border="0">
<br><font face="Chonburi"><font size="6"><font color="#980000"><b><i>เรื่องที่น่าสงสัย</i></b><br></font></font></font>
<br>
<div align="left">
<font face="Sarabun">
<p style="font-size: x-large; text-align: center; text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><b>1 เดือน 5 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11 ยามซื่อ < 09.00 น. - 10.59 น. ></b></font></p><p style="font-size: x-large; text-align: center; text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="font-size: x-large; text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">เมื่อลมโชยผ่านพ้นอย่างแผ่วเบา เส้นผมสีดำขลับขององค์ชายน้อยก็สะบัดพลิ้วตามแรงลมอย่างพลอยไหว เด็กชายผู้แสร้งเป็นสามัญชนยืนอยู่ใต้ร่มไม้ใหญ่กลางจตุรัสฉือจิ่งฉาน ดวงตากลมดำแนบสนิทกับแผ่นกระดาษในมือ มุมปากที่เคยยิ้มอยู่ตลอดวันพลันนิ่งงันลงชั่วขณะเมื่อสายตากวาดผ่านเนื้อความในแผ่นที่แนบอยู่หลังจดหมายเดิม</font></p><p style="font-size: x-large; text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="font-size: x-large; text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">เมื่อเด็กชายค่อย ๆ พลิกกระดาษอีกแผ่นอย่างระมัดระวัง ปลายนิ้วเล็กแตะลงบนผิวกระดาษอย่างระแวดระวัง เสี้ยววินาทีที่สายตากวาดผ่านเนื้อหาที่เขียนด้วยหมึกสีหม่น องค์ชายน้อยก็ชะงักเล็กน้อย ไม่ใช่เพราะลม แต่เป็นเพราะถ้อยคำหนึ่งบนนั้น…</font></p><p style="font-size: x-large; text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="font-size: x-large; text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><i>“ค่าหัว: 30 ตำลึงทอง”</i></font></p><p style="font-size: x-large; text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="font-size: x-large; text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">หรูเสวียนกะพริบตาปริบ ๆ พลางโน้มหน้าลงไปใกล้ภาพวาดที่ปรากฏแนบอยู่ด้านล่างถ้อยคำนั้น</font></p><p style="font-size: x-large; text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="font-size: x-large; text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">เป็นภาพของสตรีผู้หนึ่ง... ดวงหน้านิ่งงันแต่ดูอ่อนช้อย ผิวพรรณดูแล้วคงขาวราวหยกน้ำค้าง ผมยาวสลวยร่วงลงแนบไหล่ประหนึ่งสายน้ำไหลเอื่อย ใบหน้านั้นมีม่านบางปกปิดครึ่งหนึ่งด้วยหมวกไม้ไผ่แบบที่หญิงชาวป่าหรือสตรีเร้นกายจากโลกภายนอกนิยมสวม</font></p><p style="font-size: x-large; text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="font-size: x-large; text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">นางงดงามจนเด็กชายถึงกับเผลอพึมพำออกมา “งามเหมือนนางเซียน...” แม้จะไม่สามารถเทียบได้กับมารดาของเขาก็ตาม</font></p><p style="font-size: x-large; text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="font-size: x-large; text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">แม้จะพินิจอยู่นาน ดวงหน้าก็ยังไม่กระตุกความทรงจำของเขาให้เชื่อมโยงกับใครในวังหลวงได้เลย</font></p><p style="font-size: x-large; text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="font-size: x-large; text-indent: 2.5em;"><font color="#000080">“ไม่รู้จัก...”</font><font color="#000000"> เด็กชายพึมพำ</font></p><p style="font-size: x-large; text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="font-size: x-large; text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">แน่นอนสิ เขาเติบโตในวังหลัง ล้อมรอบด้วยม่านแพรและเสาแกะสลักมังกร มีเพียงนางกำนัล ขันที และขุนนางที่ผลัดเวรเข้าออกทุกวัน หน้าสตรีจากนอกวังจึงหาได้มีโอกาสปรากฏในสายตาเขาบ่อยครั้งนัก</font></p><p style="font-size: x-large; text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="font-size: x-large; text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">หรูเสวียนไล่สายตาดูค่าหัวอีกครั้ง</font></p><p style="font-size: x-large; text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="font-size: x-large; text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">สามสิบตำลึงทอง</font></p><p style="font-size: x-large; text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000" style=""><font size="5">ตอนแรกยังนึกประชดในใจว่า </font><i style=""><b style=""><font size="4">“โอ้ ช่างน่าสงสารนัก ค่าหัวนางเท่ากับเบี้ยขนมของข้าในหนึ่งเดือน”</font></b></i><font size="5"> แต่พอคิดอีกที... เบี้ยขนมนั้นนับว่าเป็นยอดเงินที่ชาวบ้านธรรมดาอาจต้องทำงานเป็นปีถึงจะสะสมได้</font></font></p><p style="font-size: x-large; text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="font-size: x-large; text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">แถมกระเป๋าทั้งสี่ใบที่เขาซื้อมาหมาด ๆ ก็ยังอยู่ในราคาใกล้เคียงกับยอดเงินในจดหมายฉบับนี้</font></p><p style="font-size: x-large; text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="font-size: x-large; text-indent: 2.5em;"><font color="#000080">“สามสิบตำลึง... ไม่ใช่น้อยเลยนี่นา”</font><font color="#000000"> เขากระซิบเบา ๆ กับตัวเอง พลางเหม่อมองไปยังปลายถนนที่มีแสงแดดส่องลงบนพื้นหินเป็นลายเงา</font></p><p style="font-size: x-large; text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="font-size: x-large; text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">พอกลับมาเพ่งจ้องใบหน้าสตรีในภาพอีกครั้ง เขาก็ยังนึกไม่ออกว่ารูปวาดนี้เหมือนตัวจริงหรือไม่ หากเห็นตัวจริงจะรู้ได้ไหมนะว่าใช่หรือต่าง?</font></p><p style="font-size: x-large; text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="font-size: x-large; text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">เด็กชายถอนหายใจแผ่ว ๆ มือหนึ่งเกาท้ายทอยอย่างครุ่นคิด อีกมือนั้นยังจับกระดาษไว้มั่น</font></p><p style="font-size: x-large; text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="font-size: x-large; text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">แต่สิ่งที่คาใจเขาไม่ใช่แค่ภาพวาด</font></p><p style="font-size: x-large; text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="font-size: x-large; text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">หากแต่เป็นข้อความก่อนหน้านี้… </font><font color="#000080">“พบเห็นนางแถวฉางอัน กำลังมาตรวจสอบข่าวลือ...” </font><font color="#000000">ข่าวลือ... อีกแล้ว</font></p><p style="font-size: x-large; text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="font-size: x-large; text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">องค์ชายตัวน้อยหรี่ตาลงเล็กน้อย ริมฝีปากเม้มแน่นอย่างเงียบงัน ก่อนจะพึมพำเบา ๆ ราวกับพูดกับลม</font></p><p style="font-size: x-large; text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="font-size: x-large; text-indent: 2.5em;"><font color="#000080">“เพราะเหตุใดนอกวังถึงเต็มไปด้วยเรื่องราวอัศจรรย์น่าสงสัย ชวนงงงวยเช่นนี้กัน...”</font><font color="#000000"> เขาพึมพำติดประชด</font></p><p style="font-size: x-large; text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="font-size: x-large; text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">ความสงสัยก่อตัวในใจเช่นหมอกยามรุ่งสาง แม้จะจับต้องไม่ได้ แต่ก็หนาทึบจนบดบังความแน่ใจไปเสียหมด</font></p><p style="font-size: x-large; text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="font-size: x-large; text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">หรูเสวียนเหลือบมองรอบตัวอีกครั้ง ยังไม่มีใครไล่ตามมา ไม่มีเสียงฝีเท้าเร่งเร้า ไม่มีผู้ใดมองตนอย่างผิดสังเกต บางทีนี่อาจไม่ใช่ประกาศของทางการจริง ๆ เพราะถ้านางเป็นอาชญากร นางคงไม่กล้ามาปรากฏตัวกลางฉางอันหรอกกระมัง</font></p><p style="font-size: x-large; text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="font-size: x-large; text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">และหากเป็นคำสั่งจับของทางการ ข้อความก็ควรประกอบด้วยตราประทับของหน่วยตราของกรมอาญา หรืออย่างน้อยก็ตรากรมราชทัณฑ์ แต่บนกระดาษแผ่นนี้ไม่มีแม้แต่ตราแดงขนาดเหรียญเงินทั้งรูปวาดที่คล้ายเขียนด้วยฝีมือชาวบ้านฝีมือดีคนหนึ่งมากกว่าเป็นผลงานราชสำนัก</font></p><p style="font-size: x-large; text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"> </font></p><p style="font-size: x-large; text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="font-size: x-large; text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="font-size: x-large; text-indent: 2.5em;"><font color="#000080">“ไม่น่าจะใช่คนเลว...” </font><font color="#000000">เขาว่าเสียงเบาเหมือนกำลังปลอบใจตัวเอง</font></p><p style="font-size: x-large; text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="font-size: x-large; text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">ไม่มีตราประทับ ไม่มีรายชื่อเจ้าหน้าที่ ไม่ปรากฏชื่อกรม หรืออักษรแบบทางการ ไม่มีข้อความว่าจับเป็นหรือจับตาย แถมยังลงท้ายอย่างประหลาดว่า...</font></p><p style="font-size: x-large; text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="font-size: x-large; text-indent: 2.5em;"><font color="#000080">"หากพบเจอสตรีในภาพ มาส่งข่าวทิ้งไว้ที่ สุสาน เซี่ยงเส้าหลง"</font></p><p style="font-size: x-large; text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="font-size: x-large; text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">หรูเสวียนอ่านบรรทัดนั้นซ้ำถึงสามรอบ ก่อนจะเริ่มใช้ตรรกะเท่าที่มีอยู่</font></p><p style="font-size: x-large; text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="font-size: x-large; text-indent: 2.5em;"><font color="#000080">“สุสาน?” </font><font color="#000000">เขาพึมพำเสียงต่ำ</font><font color="#000080"> “ถ้าเป็นคำสั่งของราชสำนักจริง คงไม่ให้มาทิ้งข่าวในสุสานกระมัง”</font></p><p style="font-size: x-large; text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="font-size: x-large; text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">เสียงลมหวีดเบา ๆ พัดผ่านใบไม้ ทำให้เงารอบตัวไหวคล้ายเงาคนในห้วงฝัน เด็กชายไม่ไหวหวั่น แต่กลับจ้องกระดาษในมืออย่างจริงจังมากยิ่งขึ้น</font></p><p style="font-size: x-large; text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="font-size: x-large; text-indent: 2.5em;"><font color="#000080">“หรือว่านางกำลังถูกตามหาจากใครบางคน... ที่ไม่ใช่ทางการ?”</font><font color="#000000"> นั่นยิ่งทำให้สมองขององค์ชายน้อยเริ่มวิเคราะห์ไปไกล</font></p><p style="font-size: x-large; text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="font-size: x-large; text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">อาจจะเป็นคนสำคัญของใคร หรือหนีการแต่งงาน? หรือถูกใส่ร้าย? หรือ... หรือว่า... เขาหยุดความคิดตัวเองตรงนั้น พยักหน้าให้กับจินตนาการอันฟุ้งซ่านแล้วตบหน้าผากเบา ๆ เพื่อเรียกสติกลับมา</font></p><p style="font-size: x-large; text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="font-size: x-large; text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">เด็กชายถอนหายใจยืดยาว ขณะคิดถึงข่าวลือที่ตนเองฟังมาตลอดทั้งวัน ทั้งเรื่องทารกปีศาจ เทพธิดาตัวน้อย ไปจนถึงแสงจันทร์สีเลือดและเสียงคำรามจากใต้พิภพ</font></p><p style="font-size: x-large; text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="font-size: x-large; text-indent: 2.5em;"><font color="#000080">“ฉางอันนี่...ช่างเต็มไปด้วยเรื่องชวนปวดหัวยิ่งกว่าวังหลวงเสียอีก”</font><font color="#000000"> เขาว่าแล้วก็ยกกระดาษทั้งสองแผ่นขึ้นแนบกันอย่างเรียบร้อย จากนั้นก็พับให้เล็กลงแล้วสอดไว้ในกระเป๋าใบเล็กที่สะพายอยู่ด้านหลัง</font></p><p style="font-size: x-large; text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="font-size: x-large; text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="font-size: x-large; text-indent: 2.5em;"><font color="#000080">“เก็บไว้ก่อน บางที... อาจจะมีประโยชน์ในวันหนึ่งก็ได้”</font></p><p style="font-size: x-large; text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="font-size: x-large; text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">แม้จะยังไม่รู้ว่าหญิงในภาพคือใคร หรือมีความเกี่ยวข้องกับเรื่องใด แต่ความรู้สึกบางอย่างในใจเขาบอกว่า นี่คงไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่</font></p><p style="font-size: x-large; text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="font-size: x-large; text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">ราวกับโลกภายนอกที่เขาเพิ่งได้ออกมาสัมผัส... กำลังจะเผยใบหน้าที่แท้จริงให้เขาเห็นทีละน้อย ทีละเสี้ยว และสิ่งที่เคยเรียกว่า ‘ข่าวลือ’อาจจะไม่ใช่เพียงลมปากที่ไร้สาระ</font></p><p style="font-size: x-large; text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-align: center; font-size: x-large; text-indent: 2.5em;">@Admin </p><p style="font-size: x-large; text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="font-size: x-large; text-align: center; text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><b>เปิดใช้งานพรสวรรค์</b></font></p><p style="font-size: x-large; text-align: center; text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="font-size: x-large; text-align: center; text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">ลาภลอย </font></p><p style="font-size: x-large; text-align: center; text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="font-size: x-large; text-align: center; text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">- มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่</font></p><p style="font-size: x-large; text-align: center; color: black; text-indent: 2.5em;"><br></p></font></div></div></div></div>
<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Chonburi'); Chonburi {font-family: 'Chonburi';}
</style>
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย LiuRuxuan เมื่อ 2025-6-2 12:59 <br /><br /> <br><br><style>
#boxcorecenter2 {
border: 0px solid #152cd5;
padding: 15px;
box-shadow: #6F1D3D 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.supaimg.com/b9d3230b-f96c-4499-8674-546debfa23aa.jpg");
}
</style>
<style>
#boxR0LE2 {
width: 670px;
border: 0px solid #cbb989;
padding: 35px;
box-shadow: #504C4E 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/PNPim8Q.png");}
</style>
<div id="boxcorecenter2">
<div align="center">
<br><br>
<div id="boxR0LE2">
<br><img width="450" src="https://i.supaimg.com/85993dbc-9004-4d8b-ab3b-72ff6c7e0d5c.png" border="0" alt="">
<br><img src="https://i.imgur.com/tDqgS6A.png" width="400" border="0">
<br><font face="Chonburi"><font size="6"><font color="#980000">เรื่องวุ่นวาย <br></font></font></font>
<br>
<div align="left">
<font face="Sarabun"><font size="5">
<p style="text-align: center; text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><b>1 เดือน 5 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11 ยามอู่ < 11.00 น. - 12.59 น. ></b></font></p><p style="text-align: center; text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">ยามเที่ยงตรง แสงแดดสาดส่องตรงศีรษะพอดิบพอดี เหงื่อผุดพราวตามไรผมของผู้คนที่เบียดเสียดกันอยู่ในจตุรัสฉือจิ่งฉาน เสียงค้าขายจอแจปะปนกับเสียงหัวเราะ เสียงกลองเล็กจากคณะนักแสดงเร่ริมถนน และเสียงขลุ่ยของคนขายน้ำผลไม้แช่เย็นกลายเป็นบรรยากาศคึกคักที่ล้อมรอบองค์ชายน้อยผู้แฝงตัวในชุดสามัญชน</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">หลังพบเจอจดหมายปริศนา เด็กชายเลือกที่จะเก็บมันไว้ในกระเป๋าใบเล็กอย่างเป็นระเบียบ ใจหนึ่งก็อยากรู้อยากเห็น แต่ใจอีกครึ่งก็เตือนตัวเองว่า… <i>“ใส่ใจมากไปก็ใช่ว่าจะได้คำตอบ”</i> เขาพึมพำกับตัวเองเบา ๆ แล้วส่ายหัวขับไล่ความคิดสับสน</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">เมื่อทิ้งเรื่องน่าปวดหัวไว้เบื้องหลัง เขาก็หันกลับมาใส่ใจสิ่งที่อยู่ตรงหน้าแทน เด็กน้อยเดินตัวปลิวไปตามตรอกย่อยที่แยกออกจากถนนสายหลัก สายตาเต็มไปด้วยความอยากรู้ พลางเหลียวซ้ายแลขวาอย่างสนุกสนาน ดวงตากลมโตเปล่งประกายราวกับเพิ่งเคยเห็นโลกเป็นครั้งแรกในชีวิต</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">หรูเสวียนเดินเตร่ไปตามเส้นทางด้วยสีหน้าผ่อนคลายหลังเก็บจดหมายปริศนานั้นลงในกระเป๋าเรียบร้อย เขายังไม่อาจตัดสินได้ว่าข้อความนั้นเกี่ยวข้องกับเรื่องใหญ่ใดหรือไม่ แต่ในฐานะเด็กชายผู้รู้ดีว่าโลกนี้มีเรื่องที่อธิบายไม่ได้อยู่มากมาย เขาก็เลือกที่จะไม่หมกมุ่นกับมันนัก</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">ตรงหัวมุมหนึ่งมีแม่ค้าขายเกี๊ยวทอดกำลังพูดคุยกับลูกค้าอย่างออกรส เด็กชายหยุดดมกลิ่นหอม ๆ อยู่พักหนึ่งอย่างอดกลั้น แล้วจึงเดินต่อไปดูแผงขายเครื่องประดับราคาถูกที่มีสร้อยลูกปัดและกำไลหินหยกปลอมวางเรียงราย เสียงระฆังเล็ก ๆ ดังกรุ๊งกริ๊งเมื่อมีลมโชยพัดผ่าน ทำเอาองค์ชายน้อยเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าอย่างเคลิบเคลิ้ม</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">แต่ก่อนที่เขาจะเดินเลยออกจากมุมเงาร่มไม้</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">“เฮ้!”</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">เสียงแหลมไม่คุ้นหูดังขึ้นกะทันหัน</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">มือหนึ่งพุ่งคว้าชายแขนเสื้อของเด็กชายอย่างรวดเร็วราวสายฟ้าฟาด หรูเสวียนยังไม่ทันได้ตั้งตัว ร่างเล็กก็ถูกแรงฉุดกระชากเข้าไปในตรอกแคบ ๆ ทางด้านหลังแผงขายขนมทอด</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000080">“โอ๊ย!” </font><font color="#000000">เด็กชายร้องออกมา ร่างเกือบล้มลงจากแรงกระชากที่รุนแรงผิดธรรมดา เขาทิ้งน้ำหนักถ่วงไว้กับกำแพงตึกแคบ ๆ พลางหันขวับไปยังผู้ที่ลากเขามา</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">สายตาสีหยกนิลเบิกกว้างทันทีที่พบว่าเบื้องหน้าเขาคือชายแปลกหน้าในชุดเก่าเกรอะกรัง หน้าตาซูบซีดคล้ายคนอดนอนมาทั้งเดือน ดวงตาแดงก่ำและเต็มไปด้วยรอยเส้นเลือดฝอย มือข้างหนึ่งกำหมัดแน่น อีกข้างถือมีดปลายแหลมที่ดูเหมือนจะเอามาใช้ปอกผลไม้แต่กำลังทำตัวไม่เหมาะกับงานนั้นเสียเลย </font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">ชายแปลกหน้าร่างสูงในเสื้อคลุมสีมอมแมมยืนจังก้าอยู่เบื้องหน้า ผิวหน้าด้านหยาบคล้ายคนกร้านแดดกร้านลมมาทั้งชีวิต ดวงตาขุ่นคล้ายสุนัขจรจัดที่เฝ้ารอเหยื่ออย่างกระหาย</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">“ส่งเงินมาเดี๋ยวนี้คุณชายน้อย การแต่งกายท่านดูดีนี่!” เสียงขู่คำรามลอดไรฟันเน่าเปื่อยออกมา ชายผู้นั้นยื่นมีดออกมาขู่เขาอย่างโจ่งแจ้ง</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">หรูเสวียนกลืนน้ำลายอึกใหญ่ หัวใจเขากระหน่ำเต้นไม่เป็นจังหวะอย่างบ้าคลั่ง เหงื่อไหลซึมลงข้างแก้มแม้ในร่มเงา สถานการณ์ตรงหน้านั้นไม่ได้เปิดโอกาสให้แกล้งซื่อใสอย่างเคยได้เลย</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">ถ้าข้าให้เงินไป เขาอาจจะไม่พอใจ หรืออยากได้มากกว่านั้น แล้วข้าจะโดนปิดปากหรือไม่? ถ้าข้าขัดขืนเล่า... ข้ามีอะไรในตัวเลยหรือ?</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">ไม่มีเลย เขารู้ดีว่า… ต่อให้ยื่นเงินให้ ชีวิตก็อาจไม่รอดอยู่ดี</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><b>ข้าต้องหนี... หนีเท่านั้น!</b></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">และในตรอกนี้ ไม่มีอาวุธ ไม่มีที่หลบ ไม่มีทางเลือกให้สู้ หรือแม้แต่จะตะโกนเรียกใคร</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">สมองของเด็กชายวิเคราะห์รวดเร็วในเสี้ยวลมหายใจ แล้วร่างน้อยก็พุ่งตัวออกไปทันที ผ่านไหล่ของชายคนนั้นไปอย่างรวดเร็วที่สุดเท่าที่ขาสั้น ๆ ของเขาจะพาไปได้</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">โชคดีที่หรูเสวียนตัวเล็กและผอมเพรียว เขาจึงสามารถเบียดผ่านร่างของคนร้ายที่ตั้งท่าไม่มั่นคงได้ในชั่วพริบตา และวิ่งพรวดออกจากตรอกอย่างไม่เหลียวหลัง</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">ในพริบตาเดียวที่ชายคนนั้นกะพริบตา เด็กชายก็กระโจนออกจากตรอกอย่างสุดแรง ร่างผอมวิ่งผ่านลานตลาดที่เต็มไปด้วยผู้คน เสียงฝีเท้าของเขาเบาแต่เร็วราวแมวป่า ฝ่าฝูงชนที่ยังไม่ทันรู้ตัวด้วยความคล่องแคล่ว</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">เสียงฝีเท้าตามหลังมารวดเร็วราวกับปีศาจไล่ล่า แต่ไม่มีสิ่งใดเร่งฝีเท้าเด็กชายให้เร็วเท่าความกลัว</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000080">“ช่วยด้วย!! ช่วยด้วย!! โจร!! โจรอยู่ตรงนั้น!!!”</font><font color="#000000"> เสียงขององค์ชายน้อยแหลมสูงราวลูกเป็ดที่ถูกเหยียบหาง ดังลั่นไปทั่วจตุรัส เสียงแสบแก้วหูของเขาดึงดูดสายตาผู้คนให้หันมามอง</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">ทว่า... เหมือนฟ้าจะเล่นตลก</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">ขณะที่เขากำลังจะเลี้ยวเข้าทางแยกอีกด้านเพื่อวิ่งหลบเข้าสู่ฝูงชน ปลายเท้าเล็กสะดุดเข้ากับแผ่นหินที่โผล่พ้นพื้นเพียงเล็กน้อยเท่านั้น</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000080">“อั่ก—!”</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">ร่างน้อยลอยคว้างเพียงเสี้ยววินาที ก่อนจะฟาดลงพื้นเต็มแรง ใบหน้าแนบกับอ้อมแขนที่ยกขึ้นกันไว้ ดินฝุ่นปลิวขึ้นเป็นวง</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">...........</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">เสียงฝีเท้าเหยียบพื้นหินดังถี่ ๆ อย่างเร่งร้อน ราวกับคำรามของพายุที่กำลังเคลื่อนเข้าหาเหยื่อตัวน้อย… หรูเสวียนนอนอยู่บนพื้นอย่างจุกแน่น หน้าแนบกับหินร้อนจากแดดยามตะวันตรงหัว มือเล็กขยับพยุงกายขึ้น แต่แขนที่สะบัดไปฟาดกับถังน้ำเมื่อครู่ยังเจ็บจนชา</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">เสียงหอบหายใจดังอยู่ด้านหลัง เขารู้ว่าเจ้าคนร้ายยังตามมาทัน และเพียงไม่กี่ลมหายใจเงื้อมมือมืดมนก็จะคว้าถึงตน</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">“เจ้าหนู! จะหนีไปไหน—”</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">วินาทีนั้นเอง!</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><b>“หยุดนะ!!”</b></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">เสียงประกาศก้องจากด้านบนตรอกพร้อมเงาสีเข้มที่พุ่งวาบราวอัสนีจากฟากฟ้าระเบิดกลางฉากนั้นอย่างพอดิบพอดี เงาร่างในชุดเครื่องแบบของเจ้าหน้าที่ทางการก็กระโจนลงมาจากชายหลังคาอย่างรวดเร็วราวทหารฝึกมาจากสนามรบ มีดไม้ของคนร้ายกระเด็นหลุดจากมือเมื่อถูกเตะสวนเข้าที่ข้อมือเต็มแรง</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">เสียงเหล็กกระทบพื้นดัง เคร้ง!</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">“อ๊าก!!” ชายคนนั้นร้องลั่นก่อนร่างจะถูกจับกดกับพื้นอย่างไม่มีท่าทีลังเล</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">ตามหลังมาอีกสามนาย ทั้งหมดสวมเสื้อคลุมของกรมตรวจการณ์แผ่นดินฮั่นที่ปักตรานกกระเรียนทองตรงอกซ้าย ต่างคนต่างมาพร้อมไม้กระบองและตะขอเหล็กสำหรับจับผู้ร้าย</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">“เด็กนั่นปลอดภัยหรือไม่!?” นายหนึ่งร้องถามขณะพุ่งเข้าไปตรวจตรารอบข้าง</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">หรูเสวียนซึ่งตอนนี้ยังลุกไม่ขึ้นนัก ได้แต่เงยหน้ามองผู้ช่วยชีวิตด้วยดวงตาเบิกโต ริมฝีปากเม้มแน่น ขมับยังมีเหงื่อซึมอยู่แม้ว่าเหตุการณ์เฉียดตายจะผ่านไปแล้ว</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000080">“ข้า… ข้าไม่เป็นไรขอรับ…”</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">เสียงเด็กน้อยสั่นน้อย ๆ แต่พยายามเก็บความตกใจไว้เต็มที่ เขานั่งกอดกระเป๋าใบเล็กแน่นพลางกวาดตามองเจ้าหน้าที่ตรงหน้า ใบหน้าของแต่ละคนจริงจังแต่ไม่โหดเหี้ยม </font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">คนร้ายถูกจับมัดมือไขว้หลังแล้วกดหน้าลงกับพื้นหิน หนึ่งในเจ้าหน้าที่หันมาเปิดกระเป๋าที่ผูกติดกับเอวอีกฝ่าย พบเหรียญทองและเงินจำนวนหนึ่งรวมถึงของเล็ก ๆ ที่น่าจะขโมยมาจากคนอื่น</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">“คนผู้นี้เป็นพวกก่อเหตุในตลาดมาหลายวันแล้ว หลบไปหลบมาเหมือนแมวร้ายในตรอกมืด ขอบคุณสวรรค์ที่พวกข้าเฝ้าติดตามอยู่จึงมาทันเวลานี้”</font><font color="#000080"> </font><font color="#000000">เจ้าหน้าที่ที่ดูอาวุโสที่สุดในกลุ่มกล่าวด้วยเสียงทุ้ม</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">หรูเสวียนกะพริบตาปริบ ๆ พลางก้มศีรษะเล็กน้อยเป็นการแสดงความขอบคุณ แม้ใจอยากจะลุกขึ้นยืนเต็มที แต่หัวเข่าข้างหนึ่งก็ยังปวดตุบ ๆ อยู่ จนสุดท้ายชายในเครื่องแบบคนหนึ่งเดินเข้ามาช่วยพยุง</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">“เด็กน้อย เจ้าเดินไหวหรือไม่” เขาถามน้ำเสียงอ่อนโยนผิดจากตอนเข้าปะทะ</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000080">“เดินไหวขอรับ แค่ล้มเจ็บเล็กน้อย...”</font><font color="#000000"> เด็กชายยิ้มเจื่อน ๆ มือข้างหนึ่งเกาะเสาไม้ข้างร้านไว้ ขณะอีกข้างยังกอดกระเป๋าสะพายแน่นอย่างกับสมบัติ</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">“เจ้ามาจากที่ใด ทำไมถึงเดินทางลำพัง”</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">หรูเสวียนเม้มปากนิดหนึ่ง ก่อนจะยิ้มกลบเกลื่อนด้วยท่าทีที่เตรียมไว้เสมอเมื่อโดนจี้คำถาม</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000080">“ข้าเดินทางมากับพ่อค้าเร่ที่รู้จักกันขอรับ เขาพาข้าเข้าเมือง แล้วก็ปล่อยให้ข้าเดินชมรอบ ๆ เอง เพราะเห็นว่าข้ามักระวังตัวเก่ง…</font><font color="#000000">”</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">คำตอบนั้นไม่ผิดเกินไปจากความจริงนัก เด็กชายใช้ท่าทีสุภาพ อ่อนน้อม และดูไม่อันตรายชนิดที่เจ้าหน้าที่ก็พยักหน้าอย่างเข้าใจ</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">“ครั้งหน้าระวังให้มาก อย่าเดินลึกเข้าตรอกที่ไม่คุ้นนะ เด็กชายเช่นเจ้าถูกจับตามากกว่าที่คิดนัก”</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">หรูเสวียนพยักหน้าแรง ๆ จนผมสะบัดไหว </font><font color="#000080">“ขอรับ! ข้าจะระวังยิ่งกว่าไก่ที่ไข่ใบแรกเลย!”</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">คนที่ช่วยพยุงหัวเราะออกมาทันที “เจ้าหนูนี่ปากกล้าใช้ได้เลยนะ”</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">หลังจากมั่นใจว่าไม่มีบาดเจ็บร้ายแรง เจ้าหน้าที่ก็ปล่อยให้เขาเดินได้ตามเดิม ก่อนจะพาตัวคนร้ายไปทางถนนด้านหลังของจตุรัส ท่ามกลางสายตาผู้คนที่เริ่มมุงดูด้วยความสนใจ หลายคนพึมพำชื่นชม บางคนตบมือเล็กน้อยตามประสาคนดูการจับผู้ร้ายได้ต่อหน้า</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">หรูเสวียนยืนอยู่เงียบ ๆ อีกครู่ใหญ่ ดวงตากวาดมองพื้นถนนที่ตนเพิ่งล้มลง ความตื่นตระหนกเมื่อครู่ยังทิ้งร่องรอยไว้ในอกราวฝุ่นที่เกาะบนขอบกระเบื้อง แม้จะผ่านเหตุการณ์มาได้ แต่เขาก็ไม่ลืมที่จะจดจำว่าชีวิตนอกวังนั้นไม่ใช่เพียงเรื่องสนุกหรือเรื่องเล่าขำขันเท่านั้น</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">มันมีทั้งผู้คนใจดี… และคนที่ใจดำ</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">เขาก้าวเดินออกจากตรอกอย่างเชื่องช้า ดวงหน้าแม้จะยังซีดเซียวเล็กน้อย แต่ดวงตากลับเป็นประกายจริงจังกว่าก่อนหน้า เด็กน้อยเหลือบมองท้องฟ้าที่แดดจ้าเต็มแรง พลางถอนหายใจยาว</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000080">“ข้าเพิ่งจะหนีออกมาท่องโลกเองนะ...”</font><font color="#000000"> เขาบ่นอุบ กับตัวเอง</font><font color="#000080"> “แต่เจอเรื่องสนุกเกินไปหน่อยแล้วกระมัง…”</font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">ขณะพูด ในใจเขาก็เริ่มคิดว่า... บางที ที่เขาออกจากวังครั้งหน้าต้องเตรียมการให้พร้อมกว่านี้เสียแล้ว</font></p><div style="text-indent: 60px;"><br></div><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-align: center; text-indent: 2.5em;">@Admin <font color="#000000"></font></p><p style="text-align: center; text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-align: center; text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><b><u>เปิดใช้งานพรสวรรค์</u></b></font></p><p style="text-align: center; text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-align: center; text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">ลาภลอย </font></p><p style="text-align: center; text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-align: center; text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">- มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่</font></p><p style="text-align: center; text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-align: center; text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-align: center; text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><b><u>หลักฐานการต่อสู้</u></b></font></p><p style="text-align: center; text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-align: center; text-indent: 2.5em;"><font color="#000000">https://han.mooorp.com/plugin.php?id=dzs_npccomrade:fight&aid=514</font></p><p style="text-align: center; text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-align: center; text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><br></font></p><p style="text-align: center; text-indent: 2.5em;"><font color="#000000"><i><b>(แก้ไขโรลเรียบร้อย เอาเป็นว่ามีเจ้าหน้าที่มาช่วยแล้วกันนะครับ เพราะในโรลหรูเสวียนตอนนี้น่าจะสู้เองมะไหว...)</b></i></font></p><p style="text-align: center; color: black; text-indent: 2.5em;"><br></p></font></font></div></div></div></div>
<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Chonburi'); Chonburi {font-family: 'Chonburi';}
</style>
<span id="docs-internal-guid-ec7c7469-7fff-7ede-5c7b-31c19e3d0b27"><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/-4_20250603154522.md.png" width="500" _height="57" border="0"></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" size="3"> ช่วงเวลาที่ฉางอันเลื่อนผ่านไปอย่างไร้กำหนดใต้แสงตะวันที่เริ่มคล้อยต่ำลงทุกที เมฆที่กำลังล่องลอยอย่างไร้จุดหมายบนท้องฟ้าเริ่มแปรเปลี่ยนจากสีส้มเรืองกลายเป็นสีดำขึ้นในทุก ๆ ที เงาของยอดเสาไกลตาและจวนแถวนั้นก็บรรจงทอดยาวลงมายังพื้นถนนหินเรียงตัวกันอย่างงดงามและปราณีตกลาง จัตุรัสกลางเมืองฉือจิ่วชาน ซึ่งเป็นเหมือนกับจุดศูนย์กลางของชีพจรของนครฉางอันที่ไม่อาจหลับใหลแม้เลยสักคราดั่งทะเลที่ครืนคร้ำขยับผิวน้ำของมันตลอดเวลาที่พบเห็น</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font face="Sarabun" size="3">ภาพที่หลินหยาเห็นคือความโออ่าของสถาปัตกรรมจีนโบราณที่เรียงรายอย่างเป็นระเบียบทว่าแฝงไปด้วยชีวิตชีวิต จังหวะของผู้คนที่เคลื่อนไหวไม่หยุดหย่อน ถึงขนาดเป็นช่วงเย็นเกือบค่ำคนยังเยอะถึงเพียงนี้ไม่ต้องคิดถึงช่วงกลางวันเลยว่าผู้คนจะคราคร่ำกันขนาดไหนถึงเพียงใด โครงสร้างหลักของจัตุรัสนั้นคือพื้นทรงกลมขนาดใหญ่ที่ล้อมด้วยอาคารทรงหลังมังกรโค้งกันไปมาเป็นชั้น ๆ ทางเดินหินนั้นทอดยามเชื่อมต่อจัตุรัสแห่ง</font></span></p><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" size="3">นี้จากทุกทิศทางของเมืองฉางอันราวกับว่าสถานที่แห่งนี้คือเส้นเลือดใหญ่ของเมือง เหมือนเช่นราชวังคือหัวใจของเมืองแห่งนี้เช่นเดียวกัน</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font face="Sarabun" size="3">ผู้คนหลั่งไหลเข้ามาสถานที่แห่งนี้ เธอพบว่ามีแผงอยู่นิดหน่อยสำหรับค้าขายหรือไม่นะ? แต่ตอนนี้มันปิดแล้ว ไม่ต้องคิดเลยว่าตอนกลางวันพวกผู้คนคงเยอะมาก ๆ แน่นอน รอบ ๆ มีคนสัจจรไปมา เสียงหัวเราะของเด็ก ๆ ที่โดนพาตัวกลับบ้าน สถานที่ซึ่งติดต่อกับทุกที่กระทั่งราชวังหลวงที่สูงตระหง่ายอยู่ไม่ไกล เห็นหอเฝ้าเหตุการณ์เงียบงันตัดกับพื้นหลังที่ทอดตัวผ่านด้านหลังเมือง..</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font face="Sarabun" size="3">ตอนนี้ทุกอย่างราวกับกำลังเริ่มหลับใหลในชั่วครู่เพื่อรอเช้าวันใหม่ที่จะเริ่มต้นขึ้น พุ่งดอกไม้กลางลานขยับไปมาเบา ๆ ใต้เงาของแสงตะวันคล้อย สิ่งเดียวที่ยังมีชีวิตเห็นจะเป็นหลินหยาที่พึ่งเดินทางมาถึง เธอเดินทางทั้งวันจนฝ่าเท้าปวดไปหมดจนแทบจะกลายเป็นแผ่นกระดาษที่ขาด เธอทิ้งตัวนั่งลงตรงสักกะที่แล้วถอนหายใจ ก่อนที่จะเอนหลังพิงระเบียง ถอนหายใจยาวเฮือกหนึ่งราวกับคนที่พึ่งรอดตายจากการเดินทางอันแสนยากจะคาดเดาได้เลย</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font face="Sarabun" size="3" style=""><b style=""><font color="#dda0dd">“เหนื่อยจัง…ปวดฝ่าเท้าไปหมดเลย”</font></b><font color="#000000"> นางเอ่ยแล้วหลุบดวงตาของตนเองลงเพียงเล็กน้อย จากนั้นก็ขยับตัวถอดรองเท้าออกมาเพื่อเป็นการพักเท้าของตัวเอง นางคิดถึงอ่างน้ำ อยากจะเอาเท้าลงไปแช่น้ำอุ่น แล้วก็ไปแช่น้ำลอยดอกไม้แสนหอมหวนคงรู้สึกดีแทบขาดใจแน่ ๆ เลยล่ะ ก่อนที่เธอจะกระพริบดวงตาตนเอง</font></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font face="Sarabun" size="3">เพราะความเบื่อเลยล้วงเข้าไปในถุงผ้าแล้วหยิบเหรียญตำลึงเงินออกมาหนึ่งเหรียญแล้วหมุนเล่นระหว่างปลายนิ้วอย่างชำนาญราวกับนักพนันที่กำลังประเมินชีวิตหลังจากตนเองนั้นหมดทุนกงเต๊กแต่เหลือเหรียญอยู่เพียงเหรียญเดียว <i>กริ๊ก กริ๊ก กริ๊ก…ติ้ง!!</i></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font face="Sarabun" size="3">เหรียญที่หลินหยาดีดเล่นนั้นกระเด้งหลุดจากมือของตนเองไปด้วยความประมาทเลินเล่อของตัวเเธอเอง หญิงสาวตกใจจนแทบเหม่อมองท้องฟ้าแบบจะถามหาพระเจ้าว่าจะแกล้งอะไรเธอนักหนาสำหรับวันนี้ ยังไม่จบอีกหรือ แน่นอนว่าเธอได้ยินอะไรบางอย่าง เหรียญตำลึงเงินของเธอนั้นปลิวหมุนติ้ว ๆ ผ่านอากาศอย่างสโลว์โมชั่น เยี่ยงใบไม้ที่ต้านแรงลมที่พัดผ่านกรรโชกแรง พุ่งไปอย่างอิสระด้วยแรงของการดีดและโชคชะตาที่เกิดขึ้น</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font face="Sarabun" size="3" style="" color="#ff0000"><b style="">แป๊ะ..!! </b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font face="Sarabun" size="3" style=""><font color="#000000">เข้าไปกลางหน้าผากของชายหนุ่มคนหนึ่งที่เหมือนกำลังจะเดินมาทางนี้อยู่พอดี..ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนแบบน้ำตาลมะพร้าวเบิกตาขึ้นกว้างอย่างรวดเร็ว เธออ้าปากค้างแล้วรีบลุกขึ้นทันทีหลังจากเบิกตากว้างเป็นไข่ห่านผสมไข่นกกระจอกเทศ </font><b style=""><i style=""><font color="#dda0dd">“เฮือกก!!”</font></i></b><font color="#000000"> จะโดนด่าไหมนะ กลัวง่ะ เอาเป็นว่ารีบขอโทษก่อนดีกว่า</font></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;"><font color="#000000"> </font><font color="#dda0dd"><b> </b></font></span><font face="Sarabun" size="3" style=""><font color="#dda0dd"><b>“เอ่อ..คุณชาย ข้าขอโทษจริง ๆ เจ้าค่ะ ข้าหลุดมือไป ขออภัยยิ่งนัก” </b></font><font color="#000000">นางเอ่ยขึ้นแบบรู้สึกผิดกลับมองสีแดง ๆ ตรงหน้าผากของอีกคน ชายคนนั้นไม่ได้ล้มหรือไม่ได้สถบออกมาอย่างหงุดหงิด เขายังยืนอยู่ที่เดิมเหมือนกับไม่เคยเจออะไรแบบนี้มาก่อน ดวงตาคมใต้คิ้วเรียวสวยนั้นยกขึ้นมองเหรียญตำลึงเงินที่กลิ้งตกที่เท้าเขาอย่างสงบ สงบจนหลินหยารู้สึกกลัว เธอทำหัวใจหล่นไปถึงใต้ตาตุ่ม ถ้ามากกว่านั้นก็อยู่ใต้บันไดเลยแหละ..</font></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font face="Sarabun" size="3">เขาเป็นบุรุธหนุ่มที่มีเรือนผมสีเงินขาวยาวถึงกลางหลัง เกล้าเส้นผมครึ่งศีรษะด้วยปิ่นหยดสีดำรูปหน้าเรียวยาวเหมือนอย่างกับเทพเซียน ผิวขาวซีดเผือกแทบจะกลิ่นไปกับชุดที่เขาได้สวมใส่อยู่ตอนนี้ เสื้อคลุมสีขาปักลายเมฆสีขาวตรงคอปกเสื้อ บ่าของเขามีดาบที่อยู่ด้านหลัง..ที่ดูแล้วก็ไม่น่าจะมาจากร้านขายของ 20 อีแปะแน่นอน แง้ เขาจะหยิบดาบมาฆ่าหนูไหม</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;"><font color="#000000"> </font><font color="#8b0000"><b></b></font></span><font face="Sarabun" size="3" style=""><font color="#8b0000"><b>“เจ้า..เอ่อ…แม่นางทำเหรียญตกใส่ข้าหรอ?”</b></font><font color="#000000"> เขาเอ่ยถาม</font></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font face="Sarabun" size="3" style=""><font color="#000000">หลินหยาเลยขยับหัวพยักหน้ารัว ๆ ราวกับไก่กำลังจิกกินข้าว </font><b style=""><font color="#dda0dd">“เจ้าค่ะ ข้าขอโทษนะเจ้าคะ ข้าไม่ได้ตั้งใจ มือมันลื่นเจ้าค่ะ ข้าหยิบเล่นเพลินเพราะมัวแต่คิดอะไรไปเรื่อย ๆ น่ะเจ้าค่ะ” </font></b><font color="#000000">เอ่ยขออภัยอีกฝ่ายเป็นการใหญ่ก้มหัวผงก ๆ แบบคนที่ไม่รู้ว่าควรขอโทษยังไงถึงจะพอกับสิ่งที่ตัวเองได้ทำลงไป</font></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font face="Sarabun" size="3" style=""><font color="#000000">เขาเหมือนกับคิดนิดหน่อยแล้วขยับริมฝีปากเอ่ยถามขึ้นมา </font><b style=""><font color="#8b0000">“แม่นางเป็นนักเดินทางหรอ? มาทำอะไรที่ฉางอันเล่า?” </font></b><font color="#000000">เอ่ยถามพลางขยับตัวลงไปเอื้อมหยิบเหรียญเงินที่พื้นเขาก้มลงไปเก็บเหรียญนั้นแล้วยื่นส่งให้เด็กสาวเพราะนางคงไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ </font></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font face="Sarabun" size="3" style=""><font color="#000000">แม้ว่าชายตรงหน้าจะถามด้วยน้ำเสียงธรรมดา และคำถามธรรมดา แต่สำหรับหลินหยากลับได้ยินคำว่า </font><i style="color: rgb(0, 0, 0);">มาทำบ้าอะไรที่นี่! ในเขตของข้า!</i><font color="#000000"> แบบจิตปรุงแต่งเองจัด ๆ ตามประสาคนที่คิดอะไรไปเรื่อยไปเปื่อยจริง ๆ หลินหยากลืนน้ำลายลงคอแบบยากลำบากสุด ๆ นางกระพริบตาปริบ ๆ แล้วเหมือนกลืนเข็มทั้งมหาสมุทร </font><font color="#dda0dd"><b>“ข้า..ข้ามาส่งของเจ้าค่ะ แล้วก็กำลังจะออกผจญภัยใช้ชีวิตที่นี่สักพัก กะว่าจะเที่ยวเล่นน่ะค่ะ ไม่ก็หางานใหม่”</b></font><font color="#000000"> นางเอ่ยบอกเช่นนั้น เขาเหมือนกับเลิกคิ้วเล็กน้อยแล้วพยักหน้าเหมือนกับเข้าใจได้</font><b style=""><font color="#8b0000"> “ก็ดีนะ..”</font></b><font color="#000000"> ยังไม่ทันจะพูดจบอยู่ ๆ หลินหยาก็ขมวดคิ้ว..เธอเหมือนพึ่งตั้งสติได้ เด็กสาวขยับดวงตาของตนเองมองอีกคนตั้งแต่หัวจรดเท้า พลางเริ่มลูบต้นคอตัวเองเบา ๆ ด้วยอาการบางอย่าง <i>หัวขาวเงิน? หน้าก็โคตรขาว? ผิวก็ซีดๆ ..ขาวเหมือนผ่านแป้งกระป๋องมาเลย.. </i>ใบหน้าของอีกคนก็ดูขรึม ๆ ดาบที่หลังผมที่ปลิวและออร่าที่เหมือนกับบอกว่า ไม่ใช่คนปกติแน่นอน ทำให้หัวใจของหลินหยาเต้นแรง ไม่ใช่ว่าชอบนะ..</font></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font face="Sarabun" size="3" style="" color="#dda0dd"><b style=""><i style="">กลัว!! </i></b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font face="Sarabun" size="3" style="" color="#dda0dd"><b style=""><i style="">เซิ้งหนีก่อนได้ไหมวะเนี้ย!</i></b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font face="Sarabun" size="3">เธอค่อย ๆ ขยับตัวถอยหลังทีละนิด ทีละนิด จากนั้นก็หันหลังวิ่งหนีสุดชีวิตไปทางตลาดหรือคนเยอะ ๆ แต่ยังไม่ทันจะได้ก้าวไปได้เกินสองก้าวเลยคุณผู้ชายคนนั้นก็มาขวางไว้ไวปานว๊อก! เป็นเงาของบุรุธที่โดนดีดเหรียญดีดหัวเมื่อกี้แหละ หลินหยาเบรกตัวเองทันทีที่เห็นเช่นนั้นก่อนที่จะยกมือไหว้ผงก ๆ ไหว้ ๆ สาธุ ๆ ๆ ขอร้อง ๆ อย่ามาหลอกหลอนกันเลย สาธุ ๆ </font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font face="Sarabun" size="3" style=""><b style=""><i style=""><font color="#dda0dd">‘ผีแน่ ๆ ผี! ผีวิญญาณ ผีเหรียญบาท!’ </font></i></b><font color="#000000">หญิงสาวคิดด้านในหัวรัวแบบไม่ได้ทำอะไรนอกจากความน่ากลัวแล้วขยับเท้าที่เกือยลื่นล้มเมื่อกี่แล้วถอยหลังยิก ๆ อีกรอบหนึ่ง </font><font color="#dda0dd"><b><i>“สาธุ ท่านวิญญาณ ขอร้องเถอะเจ้าค่ะ ผีก็อยู่ส่วนผี คนก็อยู่ส่วนคนเถอะเจ้าค่ะ ถ้าจะเรียกส่วนบุญรอก่อนนะเจ้าคะ ข้าไม่มีเงินตอนนี้ ถ้าอยากได้เหล้าขอเวลาก่อนนะเจ้าคะ ข้าจะราดให้เต็มโค้นต้นไม้เลย สาธุ ๆ โอมเพี้ยง ๆ กุสสะลาธรรมมา”</i></b></font><font color="#000000"> หลินหยาพูดแล้วไหว้รัวอย่างกับกล่องตีตอนทำศึก </font></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font face="Sarabun" size="3">ส่วนชายคนนั้นก็กรอกตาอีกสักทีแล้วเหมือนจะกระพริบตามองสตรีตัวเตี้ยที่สมองน่าจะกลับพลิกตลบไปคนละส่วน เขากำลังพิจารณาว่าควรเรียกหมอมาดูสมองของนางไหม ส่วนไหนของเธอที่มีปัญหากันนะ?</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font face="Sarabun" size="3" style=""><b style=""><font color="#8b0000">“ข้าไม่ใช่ผีนะแม่นาง” </font></b><font color="#000000">เอ่ยขึ้นเหมือนจะหมดความอดทนสักที</font></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font face="Sarabun" size="3" style=""><b style=""><i style=""><font color="#dda0dd">“ห๊ะ!?” </font></i></b><font color="#000000">เอ่ยเหมือนตกใจแล้วหยุดมือที่ไหว้อยู่ชะงัก ก่อนที่จะขมวดคิ้วเข้ากันผูกเป็นโบว์ปมเลยทีเดียว เด็กสาวทำท่าทางคิดนิดหน่อยแล้วเอ่ยถาม</font><font color="#dda0dd"><b> “แล้ว?..คุณชายเป็นตัวอะไรหรือเจ้าคะ?”</b></font><font color="#000000"> ถามแบบยังไม่ไว้ใจนิดหน่อย เขาเลยเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงที่พยายามจะอธิบายให้ชัดเจนที่สุดเท่าที่จะทำได้ </font><b style=""><font color="#8b0000"><i>“ข้าเป็นทูตนักเดินทางต่างหาก” </i></font></b><font color="#000000">ชายหนุ่มผมขาวเงินอธิบายให้เธออย่างชัดเจน</font></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font face="Sarabun" size="3" style=""><font color="#000000">แต่ทันทีที่ได้ยินก็ขยับหมุนตัวกำลังจะหันวิ่งหนี จนต้องโดนบอก </font><b style=""><font color="#8b0000"><i>“หยุดเลย” </i></font></b><font color="#000000">เพราะหลินหยาได้ยินคำว่า ภูต น่ะสิ …เพราะกลัวอยู่หูเลยฟังผิดพอสมควรเลยแหละ </font><b style=""><font color="#8b0000">“เจ้าจะหนีไปไหน” </font></b><font color="#000000">ชายคนนั้นเอ่ยถามแบบงง ๆ </font><font color="#dda0dd"><b>“ก็..ข้าได้ยินว่า..ภูตินักเดินทาง…??”</b></font><font color="#000000"> เด็กสาวเอ่ยเหมือนมีตัวอักษรเควสชั่นมาร์คอยู่ด้านหลังของคำพูดด้วย</font></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;"><font color="#000000"> </font><font color="#8b0000"><b> </b></font></span><font face="Sarabun" size="3" style=""><font color="#8b0000"><b>“ไม่ใช่ภูต …ทูต ต่างหาก” </b></font><font color="#000000">ชายหนุ่มเอ่ยบอกให้อีกคนเข้าใจ เมื่อได้ยินหลินหยาก็เหมือนจะงงนิดหน่อยแบบยังไม่ไว้ใจ</font></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font face="Sarabun" size="3" style="" color="#dda0dd"><b style="">“ภูต?…ทูต? งึม..แล้วมันต่างกันสินะ ก็ต่างแหละ ท่านมั่นใจหรอว่าท่านไม่ใช่ผีจริง ๆ อ่ะ ล่อลวงข้าหรือเปล่าท่านชาย ท่านคิดว่าข้าจะต้องโดนดูดอายุไขหรือวิญญาณหรือเปล่า หรือจะให้ข้าเดินตามไปแล้วหายไปในก้อนเมฆหรือเปล่า ข้าเคยอ่านตำราที่เกี่ยวข้องกับผี 7 เล่มเลยนะ ข้าไม่โง่!”</b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font face="Sarabun" size="3">ชายผมเงินเริ่มรู้สึกว่าบางทียัยเด็กตรงหน้านี้มันสมองกลับแน่ ๆ เลย เขาถอนหายใจแล้วเอ่ยขึ้นพลางเสยเส้นผมแบบหนุ่มหล่ออย่างกับดัชชี่บอย..รู้จักไหม? สมัยนี้ยังมีอยู่ปะ? อาจจะไม่มีแล้วแหละมั้งชั่งมันเถอะ ริมฝีปากสีจางเผยออกมาแล้วพูดเรียบ ๆ แต่แฝงไปด้วยความเหนื่อยอ่อนเพราะไม่รู้ว่าจะอธิบายอะไรให้ฟังแล้วยัยเด็กคนนี้จะเลิกสมองกลับคิดว่าเขาเป็นภูตสักเสียที โดนตราหน้าว่าเป็นวิญญาณมันน่าเขกหัวยัยเด็กนี้สักป๊าบได้ไหมวะครับ</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;"><font color="#000000"> </font><b style=""><font color="#8b0000"> </font></b></span><font face="Sarabun" size="3" style="" color="#8b0000"><b style="">“ข้ามีนามว่า โหรว ซางเมิ่ง เป็นทูตนักเดินทางที่จะเป็นผู้คอยให้คำแนะนำกับนักเดินทางทุกรายที่เดินทางมาเหยียบฉางอันเป็นครั้งแรก”</b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font face="Sarabun" size="3" style=""><font color="#000000">เมื่อเขาอธิบายแบบนั้นเธอก็เหมือนจะเข้าใจหน่อยแล้วล่ะ..เข้าใจกับผีน่ะสิ ตำแหน่งนี้มันมีซะที่ไหนวะเนี้ย! โอ้ววว มิจจี้ มิจจี้ชัด ๆ</font><b style=""><font color="#dda0dd"> “คุณชายกำลังจะบอกว่าท่านเป็นคนที่ช่วยเหลือหรือเจ้าคะ? เอ่อ ข้าขอเสียมารยาทแต่ท่านสถาปนาตัวเองมาใช่ไหมเนี้ย? หน้าที่แบบนี้มีจริงหรือเจ้าคะ? คนอะไรจะเป็นทูตนักเดินทางเนี้ย ท่านหน้าตาหล่อแล้วยังจะว่างมาดูคนหลงทางอีกหรือเจ้าคะ? หรือแบบ ท่านเป็นคนมีตำแหน่งหนีงานมาเที่ยวเล่นหรือเปล่า?”</font></b><font color="#000000"> หลินหยาเอ่ยถามแบบสงสัยจริง ๆ ยังไม่เชื่อเต็มร้อยอ่ะ ท่านแม่สอนว่าจงอย่าไว้ใจมนุษย์หัวใจสุดลึกล้ำเหลือกำหนด เหมือนเถาวัลน์พันเกี่ยวที่เลี้ยวลด ก็ไม่อาจคดเหมือนหนึ่งในน้ำใจคน แค่กๆ– </font></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;"><font color="#000000"> </font><b style=""><font color="#8b0000"> </font></b></span><font face="Sarabun" size="3" style=""><b style=""><font color="#8b0000">“แม่นางหมายความว่ายังไง” </font></b><font color="#000000">ชายหนุ่มตอนนี้ปวดหัวจัดแล้วขอยาแก้ไมเกรนทีจังหวะนี้ </font></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font face="Sarabun" size="3" style=""><b style=""><font color="#dda0dd">“ก็เอ่อ ท่านชาย คนอย่างท่านถ้าบอกว่าเป็นภูตข้ายังว่าน่าเชื่อกว่าอ่ะ แถวบ้านข้าแบบพวกคนทำงานทางการต้องใส่ชุดสีเข้ม ใส่หมวกทรงสูงถือพัดอะไรงี้ แต่ดูท่านสิ ชุดไหมสีขาวเงิน ปลิวสะบัดอย่างกับท่านจะไปเดินเล่นข้ามสะพานนกกระเรียนขาว..มันแปลก ๆ น่ะ”</font></b><font color="#000000"> โดยที่ไม่ได้เติมคำว่าเหมือนเดินแฟชั่นโชว์ อินฉางอินซิตี้แบบงานเมทกาล่า แต่เมื่อได้ยินคำนี้ตอนนี้โหรว ซางเมิ่งเริ่มมองแบบสายตาอันหลากหลาย แล้วกำลังทบทวนว่าสตรีตรงหน้าของเขาควรได้รับยาและคำแนะนำในการปรึกษาปัญหาสุขภาพจิตที่ไหน? หอสุขภาพจิตต้องการตัวนางแน่ ๆ </font></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font face="Sarabun" size="3">ภายใต้แสงตะวันยามพลบค่ำนั้นทอดผ่านไปยังหลังคาของสถานที่ตรงหน้าตัวเองของชายหนุ่ม ริมจัตุรัสตอนนี้เหลือเพียงคนบางเบาพร้อมกับสายลมที่พัดผ้าแพรสะบัดเบา ๆ ไปตามลมที่พัดผ่าน แน่นอนว่าตอนนี้มีมุมหนึ่งของลานแห่งนี้ที่สองร่างยังคงยืนประจันหน้ากันแบบไกลนิดหน่อย</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font face="Sarabun" size="3">ฝ่ายแดงคือ หลาน หลินหยา บุตรีเจ้าเมืองกว่างโจวที่พึ่งผ่าหมาเห่าเมื่อกลางวัน และความงงที่กำลังผลิดอกแบบไม่เชื่อ ๆ ไม่จริง ๆ หน้าตาเราดีที่สุด แค่ก– จ้องมองชายหนุ่มลึกลับในผมสีเงินที่อ้างตนเองว่าเป็นทูตนักเดินทางของฉางอัน ส่วนฝ่ายแดงคือชายหนุ่มที่เหนื่อยกับสตรีตรงหน้าแบบสุด ๆ นี้สินะ ความซื่อ เอาความจริงมันเหมือนกับเธอเป็นคนที่ดูพูดคุยด้วยง่ายนะ แต่อันนี้คือยากสุด ๆ ไปเลยล่ะ </font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font face="Sarabun" size="3" style="" color="#8b0000"><b style="">“แม่นาง..ข้าทำไปเพราะมันเป็นสิ่งที่ข้าอยากทำ..และต้องทำ” เขาพยายามพูดให้เข้าใจอีกครั้ง..สุดท้ายต้องงัดไม้เด็ดของตนเองออกมาแล้วล่ะ “เอาล่ะ หากแม่นางฟังข้า แม่นางจะได้เงิน”</b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font face="Sarabun" size="3" style="" color="#ff0000"><b style=""><i style="">!!! </i></b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font face="Sarabun" size="3" style=""><font color="#000000">ทันทีที่ได้ยินคำนั้นหญิงสาวก็ตัวนิ่ง</font><b style=""><font color="#dda0dd"> “คุณชายคิดจะซื้อข้าด้วยเงินตราหรือ! ฮึ!” </font></b><font color="#000000">นางมีท่าทีกระฟัดกระเฟียดสุด ๆ แล้วก็ขยับตัวนั่งลงแต่โดยดี ตาเป็นประกายรูปเงินในแววตาแบบชัดเจนว่า ดิสอิสอะคนหิวเงินที่แท้ทรู …</font></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font face="Sarabun" size="3" style=""><b style=""><font color="#dda0dd">“เชิญเลยเจ้าค่ะ เชิญอธิบายได้เลยท่านทูตนักเดินทาง ข้าจะตั้งใจฟังท่านทุกคำ สอนมาเลยค่ะ ข้าชอบความรู้แม้ว่าจะชอบเงินมากกว่าแต่ชอบความรู้ค่ะ” </font></b><font color="#000000">หลินหยาพูดพลางตาเป็นประกายยกมือกำแน่นแบบคนหิวเงินขั้นวิกฤติ</font></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font face="Sarabun" size="3" style=""><font color="#000000">ง่ายเว่อ…ง่ายจัด ยัยนี้มันหิวเงินขนาดไหนกันวะเนี้ย ชายหนุ่มมองเธอด้วยสายตาอันหลากหลายจริง ๆ นะตอนนี้น่ะ เขายกมือกุมขมับของตัวเอง แบบที่คิดว่าควรจะใช้เงินฟาดหัวยัยนี้ตั้งนานแล้ว สักทีเถอะว่ะ! เขาพูดขึ้นต่อ </font><b style=""><font color="#8b0000">“ดีมาก งั้นเรามาเริ่มจากมารยาทการเรียกขานชื่อของผู้คนก่อนแล้วกัน”</font></b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font face="Sarabun" size="3" style=""><font color="#000000">เมื่อได้ยินหัวข้อแรกหลินหยาก็ขมวดคิ้วนิดหน่อย เธอยกมือขึ้นในท่าทางปางห้ามญาติแล้วเอ่ยก่อน </font><b style=""><font color="#dda0dd">“สต๊อปปุคุณชาย..” </font></b><font color="#000000">ทำท่าเบรกไว้ก่อนเลยแหละ</font><b style=""><font color="#dda0dd"> “ใจเย็นท่าน ของแบบนั้นต้องเรียนหรอเจ้าคะ? ข้าดูเป็นคนหลังเขาขนาดนั้นเลยหรอ? ข้าไม่ได้เกิดมาไร้การศึกษาถึงเพียงนั้นสักหน่อยนะเจ้าคะ” </font></b><font color="#000000">เอ่ยบอกแล้วถอนหายใจเฮือกแบบคนที่ไม่รู้สภาพของตัวเองตอนนี้</font></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font face="Sarabun" size="3" style=""><font color="#000000">เพราะเดินทางมาทั้งวัน หัวฟู ผมตก เสื้อผ้าเปื้อนคราบดิน รอยแผลถลอก..มองยังไงก็เหมือนคนที่พึ่งเดินทางมาถึง อาจจะมาจากหลังเขาจริง ๆ ก็ได้นะ หากนางมีสภาพเป็นเช่นนี้ </font><b style=""><font color="#8b0000">“งั้นเจ้ารู้หรือไม่ว่าควรใช้แบบใดแม่นาง?” </font></b><font color="#000000">ชายหนุ่มพูด เขาไม่ปฎิเสธว่านางอาจจะรู้ก็ได้และหากนางเข้าใจแบบผิด ๆ เขาจะได้แก้ไขได้อย่างทันท้วงทีเหมือนกันราวกับการทวนความจำของเด็ก</font></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;"><font color="#000000"> </font><b style=""><font color="#dda0dd"> </font></b></span><font face="Sarabun" size="3" style=""><b style=""><font color="#dda0dd">“งึม..ก็ประมาณว่า ชื่อทางการจะถูกใช้ในเอกสาร บันทึกต่าง ๆ งานราชพิธี หรือเวลาที่ทำความผิดใหญ่จนต้องขึ้นโรงขึ้นศาล!”</font></b><font color="#000000"> หลินหยาบอกอันแรก ชายหนุ่มก็เงียบ..เพราะเอาเข้าจริงมันก็ถูกนะ แต่ดูการยกตัวอย่างแล้วมันเหม่ง ๆ แปลก ๆ </font><font color="#dda0dd"><b>“แล้วก็ชื่อรองใช่ไหมเจ้าคะ? ชื่อรองจะถูกใช้ในหมู่สังคม เวลาเข้าสังคมในคนหมู่มากเจ้าค่ะ เหมาะสำหรับการแนะนำตัวอย่างเป็นทางการ แต่ไม่ถึงกับออกงานพระราชพิธีเจ้าค่ะ เป็นชื่อที่แบบให้คนไม่สนิทเรียกกันหรือว่าพึ่งพบกันเช่นข้ากับท่าน แต่สตรีจะไม่มีชื่อรองเจ้าค่ะ”</b></font><font color="#000000"> เมื่อถึงตรงนี้ชายหนุ่มก็พยักหน้าเพราะอันนี้ถูกต้องสำหรับการอธิบายและการยกตัวอย่าง</font></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font face="Sarabun" size="3" style="" color="#dda0dd"><b style="">“แต่ก็สำหรับพบกันครั้งแรกจะไม่เรียกชื่อกันตรง ๆ เจ้าค่ะ เพราะถือว่าจะไร้มารยาท จะเรียกเหมือนที่ข้าเรียกท่านว่า ท่านชาย ส่วนท่านก็เรียกข้าว่า แม่นาง เช่นเดียวกันใช่ไหมล่ะเจ้าคะ? ตามด้วยชื่อสกุล อย่างหากท่านเรียกข้า ข้าชื่อหลินหยา สกุลหนาน เลยเป็น แม่นางหลินหยา หรือแม่นางหนาน หลินหยา”</b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font face="Sarabun" size="3" style=""><b style=""><font color="#dda0dd">“แล้วก็..อืม..ชื่อทางการนะ หากตามด้วยเอ๋อร์ จะนิยมใช้เรียกผู้ที่มีอายุน้อยกว่าหรือรักใคร่เอ็นดูเจ้าค่ะ อย่างเรียกเด็ก ๆ เช่นนี้ ท่านแม่ของข้าก็เรียกข้าว่า หยาเอ๋อร์เช่นเดียวกัน”</font></b><font color="#000000"> หลังจากนั้นเธอก็หัวเราะนิดหน่อยแบบประมาณว่า อันนี้ถูกไหม</font></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font face="Sarabun" size="3">ชายหนุ่มก็พยักหน้าเพราะเธอยกตัวอย่างได้ถูกต้องดี…</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font face="Sarabun" size="3">แน่ล่ะ..ก็หลินหยาน่ะที่จวนสกุลหนานมีหนังสือมากมายก่ายกอง ถ้าจะไม่ได้ก็ไม่รู้จะยังไงแล้วล่ะ เพราะอะไรน่ะหรอ? ปกติอันนี้มันเรื่องพื้นฐานเลยนี้หน่า? สำหรับคนที่ต้องเข้าวงสังคมบางครั้งน่ะ เธอไม่ใช่คนไกลปืนเที่ยงนะ หลินหยาโดนท่านพ่อคัดตำราเป็นสิบยี่สอบเล่ม อาจจะถึงร้อยเล่มเลยก็ได้ เพราะว่าอะไรน่ะหรอ เป็นการฝึกคัดลายมือให้สวยงามไงล่ะ ถึงแม้ว่าหลินหยาจะไม่สามารถคัดลายมือให้สวยได้ก็ตาม อีกอย่างก็คือ ยิ่งคัดลายมือยิ่งหวัดเหมือนกับไก่เมายาบ้าเข้าไปทุกทุกทีด้วยเช่นเดียวกัน ถ้าเธอจำไม่ได้นะ เธอก็คงต้องโง่โคตร ๆ แล้วล่ะ เพราะคัดเป็นร้อย ๆ รอบจนตอนนั้นมือเต็มไปด้วยกลิ่นของหมึกสีดำติดมือเลยทีเดียว</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font face="Sarabun" size="3" style=""><b style=""><font color="#8b0000">“เช่นนั้นก็ดีแล้ว ถูกต้องทุกประการนะ ถึงจะมีบางอันแปลก ๆ ก็ตามเถอะ” </font></b><font color="#000000">โหรว ซางเมิ่งเอ่ยบอกแบบนั้นแต่ก็ตอบด้วยสีหน้าที่ดูดีขึ้นว่าเด็กสาวตรงหน้าก็ไม่ได้เกินเยียวยาถึงเพียงนั้นหรอก</font></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font face="Sarabun" size="3" style=""><b style=""><font color="#dda0dd">“ข้าจะได้เงินยังเจ้าคะ?”</font></b><font color="#000000"> นางเอ่ยถามต่อ เหมือนคนหิวเงินเหมือนเดิม… </font><b style=""><font color="#8b0000">“ยัง..อย่าพึ่งใจร้อน” </font></b><font color="#000000">คุณชายผมขาวเงินเอ่ยพลางเกือบทำมือปางห้ามญาติว่าใจเย็น ๆ เถอะโยมอยู่รอมร่อ </font><font color="#dda0dd"><b>“อ้าว..ก็เมื่อกี้บอกว่าได้เงิน…โหย..ถ้าข้าไม่กลัวโดนฟันนะ ข้างอแงดิ้นชักกระเด้ว ๆ บนพื้นไปละ” </b></font><font color="#000000">โดยที่ประโยคหลังก็พยายามพูดเบา ๆ แต่ซางเมิ่งก็ได้ยินอยู่ดีแหละ รู้สึกคิ้วกระตุกใส่ยัยเด็กคนนี้จนอยากจะเขกหัวแต่ทำอะไรไม่ได้จริง ๆ เดี๋ยวจะโดนหาว่ารังแกเด็กอีก</font></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font face="Sarabun" size="3">แสงไฟในยามค่ำของจัตุรัสตอนนี้ค่อนข้างมืดแต่ที่นี่คือเมืองหลวงที่สว่างไสวงดงาม แสงโคมรอบ ๆ ลอยอ้อนอิ่งอยู่ในสายลมออร่าออกมาจนมองเห็นทุกสิ่งได้อย่างง่าย ๆ ขณะที่เหล่าประชาชนและผู้คนโดยรอบกำลังทยอยกันกลับบ้านเรือนหรือจวนของตนเอง ฝั่งหนึ่งของลานแห่งนี้ที่ร้างผู้คนก็มีเงาของบุรุธผมขาวเงินยาวพริ้วไหวพร้อมกับเด็กสาวหัวสมองไม่เต็มเต็งหน้าตาป่วงระดับร้อยล้านประจำตำบลนั่งเถียงกันข้าง ๆ คู ๆ กลางจัตุรัสนครฉางอัน </font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font face="Sarabun" size="3" style=""><font color="#000000">โหรว ซางเมิ่ง ผู้มีตำแหน่งเป็นทูตนักเดินทาง ซึ่งก็อาจจะมีเขาคนเดียวในจักรวาล เอ็นพีซีที่หนักกว่าเอ็นพีซีตัวประกอบ เพราะมีแค่ชื่อกับหน้าตา..น่าสงสารจริง ๆ เลยนะ ยืนอึน ๆ หน้าหลินหยาเพราะเขาต้องทำการสอนขั้นตอนต่อไป</font><b style=""><font color="#8b0000"> “วันนี้เราจะมาเรียนรู้วิธีหุงข้าวสาลีด้วยเตาถ่านฉบับนักเดินทางกันต่อ”</font></b><font color="#000000"> เขาพูดพลางกำลังจะขยับมือไปหยิบถุงข้าวสาลีที่เตรียมมาไว้ในตอนแรก แต่ยังไม่ทันจะเอาออกมาเสียงของเด็กสาวก็เอ่ยขึ้นทันที</font></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;"><font color="#000000"> </font><b style=""><font color="#dda0dd"> </font></b></span><font face="Sarabun" size="3" style=""><b style=""><font color="#dda0dd">“สต๊อปปุ คุณชายซางเมิ่ง..” </font></b><font color="#000000">พูดพลางยกมือขึ้นในท่า มือปางห้ามญาติจากการเอาหัวพุ่งชนเข้าหม้อข้าว พร้อมกับเบิกตากว้างประหนึ่งพึ่งเห็นคนใช้หม้อทองคำหุงมาม่าในซอง แต่โลกนี้ไม่มีมาม่านี้..ช่างเถอะ ฮือ แต่เรามีบะหมี่! แน่นอนว่าน้องไม่ได้คิด คนเขียนคิดเอง น้องไม่เกี่ยว</font></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font face="Sarabun" size="3" style="" color="#dda0dd"><b>“คุณชายจะหุงข้าวสาลีหรือ?”</b></font></span></p><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font face="Sarabun" size="3" style="" color="#8b0000"><b>“...ใช่”</b></font></span></p><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font face="Sarabun" size="3" style="" color="#dda0dd"><b style="">“เป็นข้าวสวยหรอ!?” </b></font></span></p><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font face="Sarabun" size="3" style="" color="#8b0000"><b style="">“...ใช่..”</b></font></span></p><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font face="Sarabun" size="3" style=""><b style=""><font color="#dda0dd">“บาปศักดิ์สิทธิ์! ท่านทำอะไรกันเนี้ย!” </font></b><font color="#000000">พูดพลางทำท่าทางเหมือนโลกจะแตกเพราะว่าไม่เคยกินอะไรแบบนั้นเลยสักที หรืออาจจะเคยกินแต่ไม่ชอบก็ได้..ไม่แน่ใจเหมือนกัน </font><b style=""><i style=""><font color="#dda0dd">“ใครเขาทำแบบนั้นกัน! ข้าวสาลีมันต้องหมักในถังไม้โอ๊ค! ทำเหล้า! กลั่นเป็นกลิ่นผลไม้! หอมหวานจิบเบา ๆ ยามเย็นใต้ต้นท้อสิบลี้! ใครมันจะเอามาหุงเป็นข้าวสวยกันเจ้าคะ! หาาาา!!!”</font></i></b><font color="#000000"> หลินหยาพูดขึ้นอย่างตกใจ เธอแค่รู้สึกว่าทำแบบนั้นมันเสียของสุด ๆ ไปเลยไม่ใช่หรอนั้นน่ะ ของแบบนี้มันต้องทำเป็นเครื่องดื่มสีเหลืองทองเข้มที่มีฟองเหมือนเก๊กฮวยบูดสิเจ้าคะ! </font></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font face="Sarabun" size="3" style=""><font color="#000000">ท่านชายผมสีขาวเงินยาวจ้องมองเด็กสาว เขาเงียบไปสองอึดใจ แล้วยกมือของตนเองนวดขยับเบา ๆ แบบที่เป็นพี่เลี้ยงเด็กที่พึ่งค้นพบว่า วัยรุ่น คนนี้มี </font><b style="color: rgb(0, 0, 0);"><i>‘เอกลักษณ์ทางความคิดเฉพาะทางชนิดมากเกินไป มาก ๆ แบบมาก’ </i></b><font color="#000000">เขาเหมือนพยายามกำลังคิดอยู่ว่าจะอธิบายยังไงดี</font><b style=""><font color="#8b0000"> “นักเดินทางส่วนใหญ่ก็กินแบบนี้กันเป็นปกตินะแม่นาง”</font></b><font color="#000000"> เขาเอ่ยบอกแล้วมองเธอ หลินหยาถึงกับมองอีกคนค้อน ๆ นิดหน่อยเพราะยังคิดว่ามันเสียของอยู่เลย ก่อนที่ชายหนุ่มจะเอ่ยต่ออีก </font><b style=""><font color="#8b0000">“แม่นางคงเป็นลูกคุณหนูสักคนสินะ..สำเนียงเจ้าฟังแล้วเหมือนคนกว่างโจวแบบชัดเป๊ะมากเลยนะ”</font></b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font face="Sarabun" size="3" style=""><font color="#000000">หญิงสาวเบิกตากว้างเมื่อได้ยินเช่นนั้น </font><b style=""><font color="#dda0dd">“ห๊าาา!!?” </font></b><font color="#000000">อ้าปากกว้างขึ้นก่อนที่จะยกมือกุมอกกุมใจตัวเองเอาไว้แบบคนโดนสะกิดบ้านเกิดแบบเดาถูกทะลุพิกัดของไส้ติ่งอันไร้ประโยชน์กันเลยทีเดียว </font><b style=""><font color="#dda0dd">“ท่านชายรู้ด้วยหรอ โห..เก่งจัดอ่ะ ท่านเดาสำเนียงข้าได้เป๊ะมากเลย ใช่เจ้าค่ะ ข้ามาจากกว่างโจว โห..ท่านเก่งนะ นี่ไม่ใช่ความรู้ทั่วไปเลยล่ะ สมแล้วที่เจอนักเดินทางมาเยอะจริง ๆ ท่านจับสำเนียงข้าได้ด้วยนะเนี้ย” </font></b><font color="#000000">นางเอ่ยพลางมองอีกคนแบบประมาณว่า เริ่มยอมรับจริง ๆ แล้วว่าเขาคือ ทูตนักเดินทางตัวจริงเสียงจริงเพียงหนึ่งเดียว</font></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font face="Sarabun" size="3" style=""><font color="#000000">ท่านชายซางเมิ่งเมื่อได้ยินก็หัวเราะชอบใจเบา ๆ พลางโบกมือเหมือนกับคนชิล ๆ เพราะทำเด็กสาวที่ทำเอาเขาปวดหัวเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่แล้วให้ยอมรับเขาได้สักกะทีหนึ่ง และเธอก็ตะลึงตึงงันจนเกือบลืมหายใจ</font><b style=""><font color="#8b0000"> “แม่นางนี่ตลกดีแฮะ ข้าดีใจที่เจ้าร่าเริงนะ นักเดินทางก็ประมาณนี้แหละ มีชีวิตมีชีวาบางคนมีปณิธานอันแน่วแน่ไม่ไหวติง นักเดินทางทุกคนล้วนมีเป้าหมายของตนเอง” </font></b><font color="#000000">ชายผมสีขาวเงินพูดแล้วระบายยิ้มอ่อนเพราะตอนนี้เขาก็โอเคนะ คุยกับเธอก็ไม่แย่อย่างที่คิดไว้ตอนแรก ตอนนี้เริ่มเหมือนคนทรงภูมิจริง ๆ แล้ว</font></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font face="Sarabun" size="3" style=""><font color="#000000">หลินหยาเริ่มพยักหน้าทำท่าทางเหมือนคนที่เข้าใจอะไรมากขึ้นแล้วล่ะ </font><b style=""><font color="#dda0dd">“ข้าคิดว่าท่านชายขี้โม้อ่ะตอนแรกเลยนะ แต่ตอนนี้เชื่อแล้วล่ะ ว่าของจริงจริง ๆ ท่านแม่ง โคตรเด็ด โหรว ซางเมิ่ง ทูตนักเดินทาง” </font></b><font color="#000000">พูดชื่อออกมาแล้วล่ะตอนนี้เต็มที่สุด ๆ หลังจากนั้นชายหนุ่มก็ยิ้มแล้วหยิบถุงข้าวสาลีออกมา </font><b style=""><font color="#8b0000">“งั้นตอนนี้ก็ลองหุงข้าวสามีเป็นข้าวสวยดูนะแม่นาง”</font></b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;"><font color="#000000"> </font><b style=""><font color="#dda0dd"> </font></b></span><font face="Sarabun" size="3" style=""><b style=""><font color="#dda0dd">“...ต้องหุงจริง ๆ สินะ..เอาเถอะข้าก็ต้องหุงอยู่ดีแหละ เดี๋ยวอดได้เงิน”</font></b><font color="#000000"> เอ่ยขึ้นอย่างสบายใจก่อนที่จะรับถุงข้าวสามีขนาดจับสองมือได้ไม่เป็นปัญหา หนักหน่อยแต่ไม่ถึงขั้นถือไม่ได้หรอกนะ เหมือนถือถุงเมล็ดข้าวเวลาหว่านลงนานั้นแหละตอนนี้น่ะ หญิงสาวเหลือบมองไปโดยรอบ ในขณะนี้หมอกเริ่มลงแล้วเพราะความเย็นลงมาปะทะกับพื้นดินด้านล่าง ไม่สิ..มันเป็นอากาศเย็น ๆ มากกว่า ตอนนี้จัตุรัสฉางอันยามค่ำคืนเปลี่ยนโฉมเป็นสถานที่ฝึกหัดมาสเตอร์เชฟจำเป็นแล้วล่ะ</font></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;"><font color="#000000"> </font><font color="#8b0000"><b> </b></font></span><font face="Sarabun" size="3" style=""><font color="#8b0000"><b>“แม่นางจะต้องต้มหุงข้าวสาลีอันนี้เองเพื่อประสบการณ์ของตนเอง ข้าไม่ทำให้หรอกนะ เจ้าจะต้องทำเองข้าจะบอกเพียงวิธีเท่านั้น” </b></font><font color="#000000">ชายหนุ่มเอ่ยบอก</font></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font face="Sarabun" size="3" style="" color="#dda0dd"><b style="">“จริงหรอเจ้าคะ?”</b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font face="Sarabun" size="3" style=""><font color="#000000">โหรว ซางเมิ่งจึงพยักหน้าแบบว่า ใช่แล้วครับ ประมาณนั้น นี่แหละ ความเป็นจริงอันขมขื่นของนักเดินทางที่หิวแต่ต้องต้มของกินเองเสมอหากไม่อาจซื้อได้ยามเดินทางพักแรมในการเดินทางพร้อมเริ่มอธิบายด้วยน้ำเสียงอย่างสงบเหมือนกับกำลังท่องบทที่จำได้มาเป็นพัน ๆ ครั้งแล้ว </font><b style=""><font color="#8b0000">"ข้าวสาลีใช้เวลาหุงนานกว่าข้าวเจ้าทั่วไป ต้องใส่น้ำเยอะกว่าปกติ เพื่อให้เมล็ดมันอุ้มน้ำจนเต่งและปริขึ้นมา เวลากินจะได้หอมนุ่มไม่เหนียวเหนอะนะ รสชาติเข้มกว่า อยู่ท้องนานกว่า แต่ก็ไม่ได้นุ่มแบบข้าวสวยทั่วไป"</font></b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font face="Sarabun" size="3">เมื่อพูดถึงตรงนี้หลินหยากลับยืนฟังนิ่ง ๆ ไม่รู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่แต่ซางเมิ่งกำลังหวังว่ามันจะไม่ใช่สิ่งที่แย่หรอกนะในหัวของเธอน่ะ</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font face="Sarabun" size="3" style=""><b style=""><font color="#8b0000">“เอาล่ะ ฟังให้ดีนะแม่นาง ล้างด้วยน้ำเปล่าเหมือนล้างข้าวปกติ สัดส่วนคือข้าวหนึ่งส่วน น้ำสองส่วน จากนั้นให้ต้มน้ำให้เดือดก่อน แล้วค่อยใส่ข้าวลงไป หุงสักยี่สิบถึงสามสิบนาที แล้วแต่ปริมาณ” </font></b><font color="#000000">หลังจากบอกแบบนั้นเสร็จก็ขยับมือไปชี้ที่เตาตรงแผงมุมจัตุรัสเสียอย่างงั้น </font><b style=""><font color="#8b0000">"ตรงนั้นมีเตาถ่านอยู่ ไปจัดการเลย"</font></b><font color="#000000"> มีการชี้ทางบอกเสียด้วย</font></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font face="Sarabun" size="3">หลินหยามองไปทางตรงนิ้วที่ชี้ไป แล้วหันไปทางชายหนุ่มใกล้ตัวเอง </font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font face="Sarabun" size="3" style=""><b style=""><font color="#dda0dd">"แผงคนอื่นปะเนี่ย!? เราจะแอบใช้ของเขาเหรอ!? ท่านนี่มัน...หัวขโมยประจำจัตุรัส!"</font></b><font color="#000000"> ท่านชายโหรว ซางเมิ่งถึงกับอยากจะยกมือแล้วกุมขมับแต่สุดท้ายก็ขยับมือขึ้นปัดอากาศเหมือนกำลังบอกว่าคำกล่าวหานั้นไม่เป็นความจริง </font><b style=""><font color="#8b0000">"ไม่ใช่ นั้นของข้าเอง แล้วก็คนอื่นเขาใช้กันมาตั้งนาน”</font></b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;"><font color="#000000"> </font><b style=""><font color="#dda0dd"></font></b></span><font face="Sarabun" size="3" style=""><b style=""><font color="#dda0dd">"ไม่เชื่อ! ท่านอาจจะแต่งเรื่องหลอกข้าก็ได้!"</font></b><font color="#000000"> นางยืนกอดถุงข้าวไว้แน่น ทำตาขวางเล็กน้อยอย่างกับจะต่อยข้าวสาลีเองได้ถ้าจำเป็นขึ้นมาจริง ๆ ส่วนท่านชายตอนนี้ค่อนข้างปวดหัว แต่เขารู้วิธีรับมือเด็กสาวตรงหน้าแล้ว</font></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font face="Sarabun" size="3" style="" color="#8b0000"><b style=""><i style=""><u>“จะเอาไหมเงิน”</u></i></b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font face="Sarabun" size="3" style=""><font color="#000000">คำเดียวสะเทือนถึงเพดาน หญิงสาวสะดุ้งเฮือก แล้วหลินหยาก็ขยับตัวพุ่งไปเร็วเท่าเสียงของตัวเอง </font><b style=""><font color="#dda0dd">“ข้าจะทำ ๆ ทำเดี๋ยวนี้แล้วเจ้าค่ะ!”</font></b><font color="#000000"> ว่านอนสอนง่ายแล้วรีบวิ่งไปราวกับเงินติดล้อทำให้มันเร็วขึ้นแหละ วิ่งไปตรงที่เต่าถ่านแล้ววิ่งกลับมาเหมือนจะถามว่าน้ำอยู่ไหน แต่ชายหนุ่มชี้โอ่งน้ำที่อยู่ข้าง ๆ …ประมาณว่า ตาถั่วเราะ? หลินหยาที่พึ่งเห็นก็ทำมือประมาณว่า ฉันเห็นแล้วค่ะ ขออภัยที่ตาถั่ว ถั่วอะไรก็ได้ห้ามเป็นถั่วเหลืองแล้วกันเดี๋ยวขิตขึ้นมาทำไงอ่ะ</font></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font face="Sarabun" size="3"><b><i>ปึก!!</i></b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font face="Sarabun" size="3" style=""><font color="#000000">เสียงนั้นดังขึ้นเมื่อแม่นางน้อยหลินหยาของเราใช้ฟืนท่อนหนึ่งทุบลงกับพื้นใกล้เตาถ่านเพื่อจัดตำแหน่งให้เข้าที่ราวกับกำลังจะปักธงชัยในสนามรบของตนเอง แล้วก็ค่อย ๆ นั่งยอง ๆ ลงอย่างคนที่จริงจังกับของกิน แล้วค่อย ๆ หยิบก้อนฟืนอีกสองท่อนมาต่อซ้อนให้เป็นรูปฐานสามเหลี่ยมหน้าจั่วที่ปิดเบี้ยวไปบ้างแบบคนที่ไม่ได้เรียงดี ๆ เน้นใช้งาน ไม่เน้นสวยงามน่ะนะ </font><font color="#dda0dd"><b>“งึม..ไฟเอ่ยไฟ..”</b></font><font color="#000000"> หญิงสาวพึมพำเหมือนอยากจะร้องเพลงเสียให้ได้ เธอกัดปากแบบผู้กล้า เธอเริ่มจุดไฟพร้อมกับยื่นไปจ่อใบไม้แห้งกับเศษเชื้อไฟที่เตรียมไว้ ราวกับกำลังจุดตะเกียงแห่งโชคชะตา...แน่นอนว่าเปลวไฟก็ลุกพรึ่บขึ้นมาในทันใด</font></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font face="Sarabun" size="3"><i>ไฟเยอร์ อยู่ในปาร์ตี้ร้อนแรงดั่งไฟเยอร์ เธอสวยเซ็กซี่ฮอตยังกะฟายเยอร์! </i></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font face="Sarabun" size="3" style=""><b style=""><font color="#dda0dd">“ไฟมาแล้ว!”</font></b><font color="#000000"> หลินหยาเอ่ยขึ้นมาอย่างภาคภูมิสุด ๆ พัดมือเริ่มไล่ควันขึ้นไปมาก่อนจะยกหม้อดินขึ้นตั้งบนเตาเหมือนนักปรุงยาขั้นต้นในหอคัมภีร์สมุนไพร </font><b style=""><font color="#dda0dd">“ใส่น้ำสองส่วนต่อข้าวหนึ่งส่วน…งึม ๆ เอาล่ะประมาณนี้”</font></b><font color="#000000"> เธอรำพึง ขณะกะปริมาณน้ำจากกะลามะพร้าวที่ใช้ตักราวกับกำลังรินน้ำลงเครื่องกลั่นยาอมแก้ไอโบราณ ระหว่างรอน้ำเดือดก็ไปล้างซาวข้าวสาลีไล่เศษไม้แล้วก็ฝุ่นออกจาเมล็ดให้เรียบร้อย พอน้ำเดือดปุด ๆ แล้วก็หันไปหยิบข้าวสาลีในถุงขึ้นมา มือหนึ่งส่ายถุงเบา ๆ มือหนึ่งลูบปลายคางอย่างนักวิจัย </font><b style=""><font color="#dda0dd">"มันคล้ายข้าว...แต่ไม่ใช่ข้าว…หน้าตาแบบนี้เหมือนเม็ดข้าวโพดกับงาขาวทะเลาะกันแล้วออกลูกมาอะ"</font></b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font face="Sarabun" size="3" style=""><font color="#000000">ท่าทางของเธอตอนนี้เหมือนคนที่กำลังคิดอะไรบางอย่าง….หุงข้าว แต่ท่าทางเหมือนคนที่กำลังจะต้มเหล้าอย่างไรก็ไม่รู้จนชายหนุ่มที่ยืนมองอยู่แทบกุมขมับ</font><b style=""><font color="#8b0000"> “แม่นาง..หุงข้าว ไม่ใช่กลั่นเหล้า" </font></b><font color="#000000">เสียงโหรว ซางเมิ่งดังขึ้นจากด้านหลังอย่างสุภาพแต่สั่นกล้ามเนื้อหน้าเบา ๆ</font></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font face="Sarabun" size="3" style=""><font color="#000000">หลินหยาเบิกตากว้างทันที</font><b style=""><font color="#dda0dd"> "อะไรนะเจ้าคะ!? แล้วจะไม่ให้ข้าคิดอย่างงั้นได้ไง! ข้าวสาลีคือวัตถุดิบของเหล้าท่านก็รู้! นี่มันเรียกว่ากลั่นได้เลยนะ!"</font></b><font color="#000000"> นางพูดพลางคนข้าวในหม้อไปด้วยเหมือนจะค้นหาวิญญาณของเทพสุราในเมล็ด ชายหนุ่มทอดถอนใจเงียบ ๆ แต่ใบหน้าก็แอบอมยิ้ม </font><b style=""><font color="#8b0000">"นี่มันข้าวไม่ใช่หมักโอ๊ค ถ้าแม่นางอยากหมักเอาไว้ตอนหลังเถอะ ตอนนี้หุงข้าว!"</font></b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font face="Sarabun" size="3" style=""><font color="#000000">หญิงสาวยักคิ้ว</font><b style=""><font color="#dda0dd"> "น่าสนนะ…ถ้าเอาข้าวสาลีหุงสุกไปหมักแล้วเติมผลไม้ตามฤดูเข้าไป เช่น...ลูกหม่อนแดง ลูกพีชเหลืองสุกงอม หรือลิ้นจี่จากแคว้นใต้..."</font></b><font color="#000000"> ดวงตาเป็นประกายราวกับค้นพบศาสตร์ใหม่ของโลก แต่กลับทำเอาชายหนุ่มผมขาวเงินถึงกับลูบหน้าตัวเองขึ้นมาเล็กน้อยแล้วพูดเรียบ ๆ ว่า</font><b style=""><font color="#8b0000"> "ขี้เหล้าจังนะ ตัวแค่นี้"</font></b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;"><font color="#000000"> </font><b style=""><font color="#dda0dd"></font></b></span><font face="Sarabun" size="3" style=""><b style=""><font color="#dda0dd">“อะไรเล่า! ข้าไม่ใช่ขี้เหล้า! ข้าแค่...ชอบทำเหล้าเองต่างหาก! ข้าชอบปลูกต้นไม้ที่กินได้ ชอบกินผลไม้หลายชนิด!”</font></b><font color="#000000"> นางประกาศเสียงดังราวนักวิทยาศาสตร์ผู้บ้าคลั่งพร้อมกับวักน้ำต้มข้าวขึ้นมาดูการขุ่นของน้ำราวกับกำลังจับเวลาให้วิญญาณสุราบรรจบกับปฐพี กลิ่นหอมจาง ๆ ของข้าวสาลีเริ่มลอยแตะจมูก มีกลิ่นนวล ๆ แฝงกลิ่นคล้ายถั่วปนข้าวโพดปิ้งจนหญิงสาวอดเงยหน้าดมไม่ได้</font></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font face="Sarabun" size="3" style=""><b style=""><font color="#8b0000">“.....อี๋..กลิ่นถั่ว..”</font></b><font color="#000000"> ทำหน้าเหม็นแหวะนิดหน่อย แต่มันก็ไม่ได้เหมือนถั่วเหลืองแบบนั้น มันมีกลิ่นเฉพาะตัวหน่อย ๆ เพราะงั้นเลยจะยังพอโอเคได้อยู่ เธอจะพยายามไม่เฉียดไปใกล้ร้านทำเต้าหู้แน่ ๆ เมื่อข้าวเริ่มพองหลินหยาก็ค่อย ๆ เขี่ยไฟให้เบาอย่างตั้งใจ จ้องหม้อราวกับกำลังประเมินวิญญาณของมัน</font><b style=""><font color="#dda0dd"> "พอเดือดแล้วเบาไฟใช่มะ เอาแบบตุ๋น ๆ เหมือนกำลังทำพะโล้กันเลยอ่ะสิ..ไม่สิ แค่ 1 ถึง 2 นาทีสินะ"</font></b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font face="Sarabun" size="3">เมื่อข้าวสาลีในหม้อค่อย ๆ คลายความร้อนของไอร้อนที่ร้อนระอุแล้ว เปลวควันค่อย ๆ จางลงเรื่อย ๆ ลอยอ้อยอิ่งขึ้นมาแตะจมูกของเด็กสาว กลิ่นหอมของเมล็ดข้าวที่บานสะพรั่งเต็งเต็มเมล็ดราวดอกไม้แห่งฤดูร้อนหรือใบชาแห้งที่คลายตัวในจอกชาผสานกับควันไม้ถ่านที่อบอวลเต็มเตา หลินหยาหยิบทัพพีไม้ขึ้นมาตักข้าวช้อนแรกขึ้นช้า ๆ ดวงตากลมโตเบิกนิด ๆ อย่างประหลาดใจเมื่อเห็นว่าเมล็ดข้าวนั้นเต่งและแวววาวราวกับไข่มุกสีทองซีด ๆ มันดู...น่ากินกว่าที่คิดอีกนะเนี้ย</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font face="Sarabun" size="3" style=""><font color="#000000">โหรว ซางเมิ่งเดินเข้ามาช้า ๆ พร้อมกับชามไม้ใบหนึ่ง ยื่นมาตรงหน้าเธอ</font><b style=""><font color="#8b0000"> "อันนี้ของเจ้าล่ะ ลองชิมตอนที่อุ่น ๆ ร้อน ๆ จะดีที่สุดหอมแล้วก็นุ่มกว่าด้วย”</font></b><font color="#000000"> หญิงสาวได้ยินเช่นนั้นก็พยักหน้าแล้วรับชามมาด้วยรอยยิ้ม ก่อนที่จะยกมือขึ้นพนมมือแทบจะไหว้กราบแนบพื้น </font><b style=""><font color="#dda0dd">“ข้าวเย็น! ได้กินสักกะที!!”</font></b><font color="#000000"> ดูเหมือนว่าเธอจะหิวมาตั้งนานแล้วนะเนี้ย ก่อนที่เธอจะยกมือขึ้นขอบคุณอีกรอบแล้วโค้งให้จนเส้นผมของตนเองตกระคนแก้มสีระเรืองนั้นอย่างน้อย ๆ แต่ยังมีรอยเปื้อนจากถ่านอยู่เลยริมฝีปากคลี่ยิ้มสดใสอย่างหาได้ยาก </font><b style=""><font color="#dda0dd">"ขอบคุณมาก ๆ นะ เจ้าคะ ข้าจะลองชิมแน่นอน!"</font></b><font color="#000000"> ดวงตาของเธอเปล่งประกายระยิบระยับจนชายหนุ่มรู้สึกเหมือนแจกข้าวให้ลูกกระต่ายในร่างคน</font></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font face="Sarabun" size="3" style=""><b style=""><font color="#8b0000">“ถ้าหลังจากนี้แม่นางมีอะไรสอบถามเกี่ยวกับการเดินทางก็ลองถามข้าดูนะ ข้าอยู่แถวนี้แหละ”</font></b><font color="#000000"> ท่านชายคนนั้นเอ่ยขึ้นมาแต่ตอนนี้หลินหยาเหมือนจะฟังไม่ค่อยได้ศัพท์เพราะหิวข้าวมากกว่า หลินหยาเงยหน้าขึ้นอย่างตื่นเต้นแต่ก็รีบพยักหน้าหงึก ๆ แทนการตอบรับ เส้นผมสีน้ำตาลเข้มปลิวไหวตามแรงลมยามค่ำที่เพิ่งย่างเข้าสู่ยามโหย่ว และการพบกันครั้งนี้ มันคือสิ่งที่จะส่งเธอให้ไปได้ไกลมากขึ้น</font></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font face="Sarabun" size="3"><b><i>แต่เดี๋ยวนะ…</i></b></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font face="Sarabun" size="3" style=""><font color="#000000">หลินหยารีบวางชามข้าวแล้ววิ่งไปหาอีกคนที่กำลังจะเดินออกแบบเท่ ๆ …เด็กสาวเด้งตัวลุกพรวดขึ้นเหมือนสปริงกระตุก ตะโกนลั่นกลางถนนจนแมวข้างทางสะดุ้งเผ่นหนี </font><b style=""><i style=""><font color="#dda0dd">"เดี๋ยวก่อนคุณชาย! ไหนเงินข้าล่ะ!!" </font></i></b><font color="#000000">เสียงหวานกังวานขึ้นอย่างชัดถ้อยชัดคำ ทะลุทะลวงเข้าไปในจิตใจของชายหนุ่มที่คิดว่าจะเดินออกจากฉากไปอย่างเท่ ๆ จนต้องชะงักเท้าแล้วหันหลังกลับมาช้า ๆ</font></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;"><font color="#000000"> </font><b style=""><font color="#8b0000"></font></b></span><font face="Sarabun" size="3" style=""><b style=""><font color="#8b0000">"...หืม?"</font></b><font color="#000000"> เขาเลิกคิ้วพลางยิ้มอย่างเซ็ง ๆ แบบคนที่เพิ่งโดนเด็กสาวจับไต๋ไม่ให้ลืมจ่ายค่าจ้างแต่ความจริงเขาแค่แกล้งเล่นเฉย ๆ </font><b style=""><i style=""><font color="#dda0dd">"ที่ตกลงกันไว้น่ะ! ว่าถ้าข้าฟังเจ้าพูดจะได้ตังค์!"</font></i></b><font color="#000000"> หลินหยาเดินดุ่ม ๆ เข้ามาด้วยท่าทีมั่นอกมั่นใจราวกับผู้ตรวจการของกรมการเงินกลางสวรรค์ มือกอดอก คิ้วขมวดอย่างมีศักดิ์ศรีของหญิงสาวผู้ทำงาน(?) แลกเงินด้วยหัวใจ</font></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font face="Sarabun" size="3" style=""><font color="#000000">ซางเมิ่งถอนหายใจอย่างยาวเหยียดราวกับจะปล่อยลมวิญญาณออกไปทั้งตัว </font><b style=""><font color="#8b0000">"เหนื่อยกับเด็กชอบเงินจริง ๆ ให้ตายเถอะ หิวเงินเวอร์..."</font></b><font color="#000000"> แต่ก็ยังไม่ลืมคำพูดตัวเอง เขาสะบัดแขนเสื้อแล้วควักของสารพัดจากกระเป๋าหนังข้างเอวออกมา พร้อมกับร่ายเบา ๆ ด้วยน้ำเสียงเหมือนพ่อค้าในตลาดเช้า</font></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); font-family: Sarabun; font-size: medium; white-space-collapse: preserve;"> </span><font face="Sarabun" size="3"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">เสียง </span><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-style: italic; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><b>กริ๊งง</b></span><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><b> </b>ของเหรียญทองหนัก ๆ ดังขึ้นในมือหญิงสาวพร้อมกับเหรียญตำลึงทองถึงห้าเหรียญสวยงามวาววับเหมือนเพิ่งออกจากโรงหลอม และตามติดด้วยเสียงกระทบกันของเหรียญทองแดงอีกสองร้อยเหรียญ อีแปะร่วงใส่ฝ่ามือเธอจนเกือบล้น ไหนจะกระเป๋าขนาดกลางหนึ่งใบ..ห่ออาหารยังชีพ!! โอ้ววว สุดยอดเลยเว้ยย นี้มันลาภปากสุด ๆ </span></font><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium; background-color: transparent; color: rgb(0, 0, 0); white-space-collapse: preserve;">หลินหยารีบคว้าของทุกอย่างมากอดแน่นเหมือนคนไทยเพิ่งชนะล็อตเตอรี่ถูกหวยรางวัลที่ 1 สัก 10 ใบ ไม่ใช่มิจจี้จริง ๆ ด้วย กรี๊ดดดด ดวงตากลมโตกระพริบวิบวับเหมือนมีประกายดาวห้าดวงเปล่งประกายออกจากม่านตา "โอ๊ยย! ขอบใจขนาดดดท่านชายย!" เธอพูดเสียงหวานลั่น แล้วโค้งให้เขาอย่างเว่อร์ ๆ จนเกือบหัวโขกพื้น</span></p><font face="Sarabun" size="3"><br></font><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: Sarabun; font-size: medium;"> </span><font face="Sarabun" size="3">นี้สินะ ลาภลอย(?) …ใช่หรอวะ?</font></span></p><p dir="ltr" style="line-height:1.38;margin-top:0pt;margin-bottom:0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" size="3"><br></font></span></p><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/-4_20250603154522.md.png" width="500" _height="57" border="0"><font face="Sarabun" size="3"></font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><div style="text-align: center;"><br></div><div style="text-align: center;">@Admin </div></font><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" size="3"><br></font></span></p><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" size="3"><b>พรสวรรค์</b>: ลาภลอย (ไม้)</font></span></p><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" size="3">มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่</font></span></p><font face="Sarabun" size="3"><div style="text-align: center;"><br></div></font><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><font face="Sarabun" size="3"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-weight: 700; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">รางวัล: </span><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">+50 พลังใจ , +5 ตำลึงทอง , +200 อีแปะ , +25 EXP</span></font></p><p dir="ltr" style="text-align: center; line-height: 1.38; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;"><span style="color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><font face="Sarabun" style="" size="3">กระเป๋าขนาดกลาง 1 ใบ , ห่ออาหารยังชีพ(50) 1 ห่อ (เก็บไว้เปิดใช้ยามฉุกเฉิน)</font></span></p><div><span style="font-size: 12pt; font-family: Hei; color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><br></span></div></span><p></p>
https://img2.pic.in.th/pic/-4_20250603154522.md.png
วันที่ เจ็ด เดือน ห้า รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11ยามเว่ย เวลา 17.00 - 20.00 น.
ช่วงเวลาเย็นของยามเว่ยกลับมาอีกครั้งหนึ่งที่ฉางอัน เพลาพลบค่ำคลี่คลุกคลุมพื้นดินสีทองด้วยแสงอันอุ่นรินจากฟากฟ้าเหนือมหานครฉางอันอันงดงามและยิ่งใหญ่ เงายาวของเรือนนั้นเอายอดต้นหลิวลู่ลมไปตามเสาของลำไม้ไผ่ใกล้ ๆ ที่ประดับประดาไปด้วยรายล้อมจัตุรัสกลางเมืองอันยิ่งใหญ่กลางจัตุรัสในเมืองที่ทอดยาวกับแผ่นหินดินที่ปูด้วยหินงามขัดที่เริ่มเย็นเฉียบเพราะลมเย็นยามค่ำแม้ว่ามันจะเป็นช่วงเวลาของฤดูร้อนก็ตาม พื้นดินนั้นเริ่มคลายความร้อนทำให้เกิดความมีไอและกลิ่นกรุนไอดินขึ้นอบอวลงดงามในยามค่ำแห่งนี้
หญิงสาวในชุดผ้าฝ้ายจีนโบราณสีซีดเดินมาที่นี่ด้วยความเงียบสภาพของเธอเหมือนผ่านศึกของการแบก ยก ล้าง ซัก ปัด ขัด ถู มาเกินสิบศึกในหนึ่งวัน นางกำลังก้าวเดินเท้าของตนเองเข้ามาอีกครั้งในสถานที่แห่งนี้ ที่เธอเคยมาพบกับใครบางคน แน่นอน คนนั้นก็คือคนที่เธอเคยบอกว่าเขาคือ ภูต ไง แต่ความจริงเขาเป็นทูตซะงั้นน่ะ ..เธอเคยมาเสี่ยงดวงจากการเสี่ยงโชคและชีวิต (จากการที่ทำให้ข้าวสาลีที่หุงเป็นข้าวสวยไม่ไหม้) มันก็อร่อยดีนะตอนนั้นน่ะ โชคดีไม่ต้องทำเต้าหู้ ไม่งั้นเธอตายก่อนแน่ ๆ เธอมองรอบ ๆ ที่ไม่ต่างกับวันอื่น ยกเว้นตอนนี้เธอกำลังมองหาเขา..
“..อืม…ท่านชายโหรว ซางเมิ่ง..อีตาคุณลุงผมขาวเงินอยู่ไหนวะเนี้ย” พึมพำ ๆ แล้วเหมือนจะบ่นมากกว่าเรียกหาด้วยความสุภาพชน เธอพูดออกมาเหมือนกับการอัญเชิญเทพแปลกประหลาดที่มีคนผมประหนึ่งหมึกดิบที่ใส่น้ำซุปหลาค้างคืนแล้วปล่อยให้ตกตะกอนแล้วใส่แป้งมันเพิ่มด้วยผงกริตเตอร์…งึมงำ ๆ ดวงตาของเด็กสาวขยับไปมามองหาปัดป้ายไปทั่วจัตุรัสแห่งนี้ หญิงสาวหมุนร่างของตนเองเป็นครึ่งวงกลมนิดหน่อยแล้วกรอกตามองไปเหมือนคนที่กำลังรอรถม้าโดยสารที่ไม่มีวันผ่านทางมา (หรือเปล่า)
“ไอ้หัวขาวมันหายไปไหนวะเนี้ย…ไม่อยู่หรอ?” บ่นเบา ๆ แล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่เพราะทำไมเขาถึงหายากในตอนที่เธอต้องการความช่วยเหลือวะเนี้ย มันเจือกมาตอนที่ไม่ต้องการ แต่ดันตอนต้องการก็เสือกไม่มาอีก…
แต่แล้ว…
“กรรรรร….” เสียงครางต่ำ ๆ ก็ดังข้าง ๆ หูของหลินหยาแบบไม่ทันตั้งตัว ขนลุกของเธอลุกชูชันขาแทบสั่นเมื่อได้ยินอะไรแบบนั้น ตัวแข็งทื่อเต็มไปด้วยความกลัว “แง๊วว” เธอสะดุ้งอย่างรวดเร็วพรวดจนถุงผ้าข้างกายเด้งขึ้นจากแรงกระชาก แล้วเธอก็หันหน้าขวับไปทางเสียงอย่างระแวงและกลัวสุดขีดสุดชีวิต..สิ่งที่ปรากฎอยู่ในกรอบสายตาของเธอคือ ไอ้โบ้หมาจร…กรี๊ดดดดดดดดดดด
หมา!!
หมา!!!
หมาจรรรร!!
มันไม่ใช่หมาน้อยตัวกลบตาหวานขนฟูแสนน่ารักที่มองคนด้วยสายตาอันน่าเอ็นดู แต่มันคทอหมาตัวผอมเกร็ง ขนหย็อง ข้างปากมีเศษอะไรก็ไม่รู้เหมือนพึ่งขุดอะไรจากซอกน้ำเสียข้างทาง แน่ ๆ …น่ากลัวมาก ๆ สีตาของมันเข้มประหนึ่งดุจนักเลงยุคจากห้าร้อนกว่าปีที่แล้ว หางมันกระดอกช้า ๆ เป็นจังหวะอย่างคุกคาม พร้อมกับค่อย ๆ เดินย่างก้าวเข้ามา เข้ามาเรื่อย…ๆ
หลินหยาหายใจไม่ทั่วท้องตัวแข็งทื่อ เหงื่อผุดตามใบหน้า ภายในหัวมีคำพึมพำมากมาย ‘ซวยแล้ว..นี่มันโคตรซวย นี่มันคือบทลงโทษจากการที่ข้าแอบมองชายหนุ่มหล่อตอนที่อยู่ศาลเจ้าของสัจจเทพอี้เหอหรอ และแล้วเธอก็ทำในสิ่งที่มนุษย์ทุกคนที่กลัวหมาจะทำได้ด้วยการ… วิ่งไปที่ต้นไม้ใหญ่แล้วปีนแม่งเลยยยยยย ปีนเร็วเป็นลิง ปีนเร็วแบบวอกกก เดอะแฟรชช ช
ฮึบบบ
เท้าของเธอที่สวมรองเท้าขนาดพอดีเท้ากระแทกกับโคนต้นไม้ฝั่งทิศเหนือของจัตุรัสแห่งนี้ ต้นนั้นน่าจะเป้นต้นสนเก่าแก่ประจำสถานที่แห่งนี้ละมั้ง? แม่งเอ้ย โคตรบ้า ทำไมต้องเจอเรื่องซวย ๆ แบบนี้ตลอดเลยนะ หลินหยากำลังเกาะลำต้นไต่ขึ้นไปอย่างตะกุกตะกัก เสื้อผ้ากระพือเพราะลมจากความสูงเรื่อย ๆ ก่อนที่จะก้มลงมองหมาตัวยักษ์เขื่องด้านล่างที่กำลังยืนใส่เห่าเงาของเธอที่อยู่ใต้แสงจันทร์ โคตรบ้า.. เธอยกมือขึ้นปิดหูของตัวเองขณะที่ขาเกี่ยวไม้เอาไว้…ไม่เอา ไม่อยากได้ยิน เธอกลัวมันมาก ๆ
“โฮ่ง โฮ่ง ๆ โฮ่งงงงงง” มันยังคงเห่าอยู่
“ปล่อยฉันปายยย ไอ้หมาบ้าา ออกไปน่าาา แกไม่รู้หรอว่าฉันไม่ชอบหมา ฉันเกลียดแกไอ้หมาป่า” บ่นแบบนั้นออกไปแทบอยากจะร้องไห้สุดท้ายก็มองหมาด้านล่าง “แกไม่ฟังฉันใช่ไหม ไอ้หมาบ้าา นี่แนะๆ นี่แน่ะ!” แน่นอนว่าสิ่งที่เธอทำคือหยิบกระชากใบของต้นสดแล้วโยนใส่หมาแบบไม่มีพลังงานสักกะนิดหนึ่ง เธอหอบหายใจบนกิ่งไม้กอดลำต้นแน่นพลางบ่นในใจแบบโหดร้าย
ไอ้ตาหัวเงินขาวก็ไม่มาสักกะที ให้ตายสิวะ วันนี้มันวันอะไรวะเนี้ย..เดี๋ยวเถอะน่า
ราวสิบนาทีผ่านไปมันก็ยังคงอยู่ตรงนั้นแม้ว่าจะเห่าเป็นระยะ ๆ ก็ตามที ในขณะที่กิ่งของต้นไม้บนต้นสนขนาดใหญ่นั้นไหวไกวเบา ๆ ตามแรงของลมยามเย็น เงาเงียบงันของเด็กสาวคนหนึ่งที่กำลังเกาะกิ่งไม้แน่นไม่คลายตัวราวกับเป็นลูกนกตัวเล็ก ๆ ที่หนีภัยจากอสรพิษ เหงื่อผุดทั่วไรผม เส้นผมยุ่งเหยิงติดข้างแก้ม หัวเข่าถลอกนิดหน่อยตอนที่ปีนขึ้นมาตรงนี้ ข้างแก้มมีใบไม้แปะอยู่เหมือนแต่งงานแบบผิดยุคผิดวาระสุด ๆ
แต่แล้ว…ท่ามกลางความเงียบ เสียงของฝีเท้าแผ่วเบาราวกับเงาของเมฆก็ปรากฎตัวจากอีกฝากหนึ่งของจัตุรัส เป็นร่างของชายหนุ่มที่มีเรือนผมสีขาวเงินสะท้อนแสงจันทร์ที่กำลังขึ้น เขาปรากฎตัวขึ้นราวกับพระเอกละครหลวง ท่วงท่าราวกับวาดจากพู่กันจีนที่ออกมาจาภาพวาดไม่มีผิดเพี้ยนเลยสักนิด…เสื้อตัวยาวแบบนักเดินทางสีขาวยังคงเหมือนเดิมที่สวมใส่ เขายังอยู่ในชุดอย่างกับคุณชาย เส้นผมยาวตกลงมาจากไหล่ของเขาแล้วเหลือบตามอง เขาทอดหางตามองเด็กสาวที่อยู่บนต้นไม้ด้วยสายตาที่ขบขันแต่แฝงแววของความอ่อนโยนตามฉบับคนมองเด็กแล้วขำน่ะ..
“แม่นาง…เจ้าทำอะไรอยู่บนนั้นน่ะ ดูจันทร์หรอ?” เขาเอ่ยถาม เสียงนั้นทำเอาหลินหยาแทบคลั่งกลิ่งตกลงกิ่งไม้ไม่ใช่เพราะความตกใจ แต่อยากเอาเท้ายันหน้าของไอ้หมอนั้นสักกะทีจะได้ไหมน่อ ตอนนี้เธอกำลังห้อยขาราวกับลูกลิงโดนดัดนิสัยกำลังมองอีกคนที่กำลังถามเธอแบบนั้นอยู่ เธอขยับหน้าลงแล้วตอบเสียงสูงปรี๊ด
“ข้าหนีหมามา..!! มันไล่เห่าข้าอ่ะ! แง้…มันโผล่มาเฉย ๆ เลยอ่ะ ข้ากลัวหมาจร! กลัวมาก ๆ เลยด้วยเจ้าค่ะ” นางเอ่ยบอกอีกคนแบบนั้น ดวงตาของเธอนั้นกลมโตที่ดูจะฉ่ำน้ำเล็กน้อย ไม่ใช่เพราะว่าร้องไห้หรอกนะ แต่เธอห้ามมันไม่ได้นี้กว่า ส่วนชายหนุ่มก็เลิกคิ้วออกมานิดหน่อยเขาไม่ได้พูดอะไรแต่ย่อตัวลงแล้วหยิบก้อนกรวดหนึ่งขึ้นมาแล้วโยนเบา ๆ ไปที่เจ้าหมาที่ตอนแรกก็เกือบจะขู่เขาเหมือนกันนะ
“เฮ้..ไป๊ ชิว ๆ ไอ้เจ้าสี่ขา ไปเล่นที่ไกล ๆ หน่อย ตรงนี้มีคนกลัวเจ้า”
เสียง เปาะ ดังเบา ๆ ขึ้นมา ก้อนกรวดกระแทกพื้นใกล้เจ้าหมาตัวนั้นมันหันมองชายหนุ่มหัวขาวเงินแล้วแสดงสีหน้าเหมือนจะขู่ แต่เมื่อเห็นดวงตาของเขาแล้วมันก็นิ่งเรียบแล้วพ่นลมหายใจก่อนที่จะเหมือนมันไม่ชอบกลิ่นไอของชายผมขาวนั้นเสียเลย มันสั่นก้นของสุนัขอย่างไร้ศักดิ์ศรีแล้วรีบพาตัวเองวิ่งหนีไปทางถนนด้านนอกอีกฝั่งแบบไม่หันกลับหลังมาเลยสักนิด ส่วนชายหนุ่มก็เงยหย้ามองเด็กสาวที่กำลังห้อยอยู่บนต้นไม้เรียบ ๆ
“แม่นาง ลงมาได้แล้วล่ะ เจ้าหมาตัวนั้นมันไปแล้ว” เขาบอก
“แน่นะ??...มันไม่มีทางมาแล้วใช่ไหม? ไม่มีเสียงเห่าแล้วนะ?!” เอ่ยถามต่อ
“ไม่มี ยกเว้นข้าจะเห่าแล้วเจ้าเห่าตอบ” ชายหนุ่มตอบแบบขำ ๆ
ส่วนหลินหยาเมื่อได้ยินแบบนั้นก็เบ้ปากแล้วมองหน้าอีกคนนิดหน่อย “ข้าจะกัดท่านจริง ๆ ด้วยถ้าท่านพูดแบบนี้อีกรอบหนึ่งต่อหน้าข้า” เธอขู่อีกคนอย่างเก้อ ๆ ก่อนที่จะเริ่มขยับตัวแล้วค่อย ๆ ไต่ลงมาจากต้นไม้ต้นสนใหญ่นั้นอย่างทุลักทุเลาหน่อย ๆ ชุดกระโปรงของเธอยุ่งเหยิงแล้วก็มีเส้นผมที่ควรจะเรียบร้อยตอนนี้ยุ่งเป็นรังนก ดวงตาสีน้ำตาลมะพร้าวอ่อนของเธอเหมือนเบิกโพลงแบบคนที่กำลังไปผ่านสมรภูมิรบไม่มีผิดสักนิดเดียว
พอถึงพื้นปุ๊บ เธอก็เดินไปทางชายหัวขาวเงินทันทีแบบไม่ต้องคิด หอบอยู่ข้าง ๆ เขานิดหน่อย “ขอบใจท่านมากนะเจ้าคะ ..เห่อ ข้ากลัวมาจริง ๆ นะ ขนมันหยาบ ตาก็น่ากลัว เขี้ยวก็ใหญ่ แหลมโคตร ๆ แล้วข้าก็กลัวเสียงหมาเห่าด้วย…ข้าก็เลย..เห่อ” เธอเล่าบอกเขาเหมือนกับเหนื่อยกับมันเสียเหลือเกินกับสิ่งที่เธอพึ่งพบตอนนี้เมื่อครู่นี้ และชายหนุ่มก็รู้แน่ว่าเธอน่าจะกลัวมันจริง..
“ทำไมถึงกลัวถึงขนาดนั้นเล่าแม่นางน้อย” เอ่ยถามแบบนั้นเพราะอยากรู้ ปกติคนทั่วไปออกจะชอบสัตว์ อย่างสุนัขมันก็น่ารักเหมือนกันนะ
“ข้ากลัวการเห่าของมันแล้วก็ฟันของมันน่ะ..ข้าเคยโดนสุนัขไม่มีเจ้าของไล่กัดเมื่อช่วงเด็ก ตอนนั้นข้ายังปีนต้นไม้ไม่เก่ง แล้วก็พอปีนแล้วก้มลงมามองเขี้ยวสุนัขที่มันพยายามจะปีนขึ้นมามันก็ติดตาข้าสุด ๆ เลยล่ะเจ้าค่ะ”
“อา…ทำใจนะ” ชายหนุ่มเอ่ยบอกสภาพเด็กสาวไม่สู้ดีเลยจริง ๆ
“ขอบคุณที่ช่วยข้าไว้นะเจ้าคะ…ข้าเริ่มไว้ใจท่านละนะเนี้ยท่านลุง” หลินหยาเอ่ยขึ้นต่อแบบนั้นแล้วระบายยิ้มขำนิดหน่อย ตอนนี้กลายเป็นคำว่าท่านลุงซะแล้ว “หืม?..แม่นางข้าไม่ได้แก่เพียงนั้น..เอาเถอะ อย่างน้อยเจ้าก็ยังดีอยู่ที่ขอบคุณข้าแหละ รอบหน้าถ้าเกิดอะไรขึ้นก็หัดลงจากต้นไม้เร็วขึ้นด้วยนะ ไม่ใช่ปีนมันเป็นกระรอกกระแตแล้วก็ลงเป็นหอยทากถึงเพียงนี้” ชายหนุ่มเอ่ยบอกแล้วขำในลำคอของตัวเองเหมือนคนเจออะไรดี ๆ
“ท่าน…ข้าจะกัดหัวท่าน ถ้าท่านล้อข้าอีก” หลังจากพูดเสร็จก็หรี่ตาแล้วมองหน้าอีกคน ท่าทางแล้วจะสนิทกับเขาพอสมควรดีนะ วันนี้โชคดีที่หมาไม่กัด และที่โชคดีอีกคือมีคนบางคนกัดหมาให้นี้แหละ
ฟิ้ว ว ว วววว
ขณะสายลมยามเย็นเริ่มพัดเอื่อย ๆ พลิ้วลูบไล้ร่างของเด็กสาวผมยุ่งผู้หนึ่งจากการปีนต้นไม้ หลินหยาก็ขยับไปเดินพิงต้นไม้ใหญ่แล้วจ้องมองกระเป๋าผ้าใบเก่าของตัวเองที่ท่านพ่อให้มาแล้วบ่นกับตัวเองนิดหน่อยเหมือนแมวอ้อนเหงาไม่มีผิด “ท่านชาย ข้าอยากได้กระเป๋าใหม่อ่ะ..แบบจุของได้เยอะ ๆ ใส่ของแล้วไม่ปริอะไรงี้ มีช่องลับด้วยก็ดี” เอ่ยบอกแบบนั้น ส่วนคุณชายโหรว ซางเมิ่งก็เหลือบมอง เขารู้ดีอยู่แล้วว่าเหล่านักเดินทางจะต้องเจออะไรแบบนี้สักกะที ท่ามกลางเงาของต้นไม้และแสงจากกองไฟที่โดนจุดท้องฟ้างามยามค่ำคืน เขาก้าวถอยออกมาเล็กน้อยก่อนที่จะกระเป๋าของตนเองออกมาเห็นกระเป๋าอย่างอื่นมาประมาณ..สี่ใบ? เมื่อเปิดเห็นก็เห็นแบบนั้นแหละ เหมือนจะดูธรรมดา แต่มันไม่ธรรมดาเลยล่ะ มีตั้งสี่ใบนี้หน่า
“จะเอาอันไหนล่ะ? มีหลายอันเลยนะ ข้ามีแบบใบเล็กสองใบ แล้วก็ใบกลางอีกหนึ่ง ใบใหญ่อีกหนึ่ง จะเอาแบบใหญ่อย่างเดียวก่อนไหมล่ะ เผื่อเงินไม่พอ” เขาเอ่ยบอกแล้วทำมือเหมือนกับชี้ไปทางอันใหญ่ ส่วนหลินหยาที่เห็นก็เลยลองถามราคาไว้ก่อนดีกว่า “แล้วมันราคาเท่าไรอ่ะท่านชาย” เอ่ยถามแบบนั้นแล้วเหมือนจะคำนวณเล็ก ๆ ในหัว
“หืม?...อ้อ กระเป๋าขนาดเล็ก ราคา 8 ตำลึงทอง ข้ามี 2 ใบ ส่วนกระเป๋าขนาดกลางกับกระเป๋าขนาดใหญ่มีอย่างละ 1 ใบ ขนาดกลางนี้ 12 ตำลึงทอง ส่วนขนาดใหญ่นี้ 20 ตำลึงทอง” เขาอธิบายบอกราคาของมัน ส่วนหลินหยาก็เบ้ปากเพราะราคาแม่งขูดเลือดขูดเนื้อโคตร ๆ เลยนี้หว่า..จะเอาเงินที่ไหนไปซื้อ ก่อนที่จะมองเงินของตัวเองนิดหน่อย เปิดกระเป๋าผ้าใบเล็กมาดูว่ามีตำลึงทองเท่าไร เพราะเธอได้มาก็ไม่เคยใช้เลยสักครั้งเดียว..ตอนนี้มีอยู่ 80 ตำลึงทองว่ะ เหมาหมดเลยดีไหมวะ เผื่อมีค่าบริการแพงงี้อีกล่ะ
“อืม..แล้วราคารวมทั้งหมดกี่ตำลึงทองอ่ะท่าน” เอ่ยถามต่อ
“รวมแล้วก็ 48 ตำลึงทอง จะเอาไหมล่ะ? มีเงินถึงหรอ?” ท่านชายหัวเงินขาวเอ่ยถามหลินหยาเพราะเอาความจริงก็ไม่รู้หรอกนะว่านางจะมีเงินไหม? แต่เหมือนเขาจะลืมอะไรบางอย่าง ติดอยู่ที่ปลายลิ้นแต่ยังไม่ได้พูดอะไรออกไป พอหลินหยาได้ยินก็พยักหน้าเพราะว่าราคามันก็รับได้อยู่สำหรับกระเป๋าที่น่าจะใส่ของได้เยอะขึ้น
“เอาแล้วกัน เอาทั้งหมดแล้วก็ทุกใบเลย” หลินหยาพูดด้วยน้ำเสียงสดใส เธอหยิบกระเป๋ามากอดไว้ราวกับมันเป็นกองข้าวสารในฤดูอดอยากหรือฤดูหนาวหรือว่าสมบัติสักอย่าง ดวงตาเป็นประกายวิบวับอย่างกับคนถูกหวยตำลึงทองสิบถุงได้ละมั้ง ส่วนท่านชายโหรว ซางเมิ่งก็กลั้นขำนิดหน่อยก่อนที่จะหัวเราะออกมาเสียงดังเป็นครั้งแรกนับตั้งแต่พบกันมากันเลยทีเดียว
“ข้าว่าแล้ว คนส่วนใหญ่ก็จะพยายามกัดฟันซื้อมันทั้งหมดนั้นแหละ ของพวกนี้ข้ามีไว้ให้นักเดินทางเริ่มต้นใหม่ทั้งนั้นแหละ ข้ามีไว้ช่วยเหลือคนอื่น และแม่นางก็ดูเหมือนจะใช้ประโยชน์กับมันได้จริงจังมากกว่าข้าเสียอีกนะ” เขาพูดพลางส่งกระเป๋าให้ทางหลินหยา ส่วนเด็กสาวก็ยื่นตำลึงทองที่นับแล้วได้ 48 ตำลึงทองพอดีส่งให้กับเขา
“ขอบคุณเจ้าค่ะ”
“แต่ความจริงมันมีของที่ดีกว่ากระเป๋าธรรมดาพวกนี้อีกนะแม่นาง” ท่านชายผมขาวเอ่ยขึ้นมา ก่อนที่เธอจะเลิกคิ้วนิดหน่อยเพราะว่าเธอไม่แน่ใจเหมือนกันว่าเขาหมายถึงอะไร “มันคือแหวนดาราจรัสน่ะ มันเป็นแหวนวิเศษที่สามารถเก็บสิ่งของต่าง ๆ ได้ในมิติเก็บของภายในซึ่งจะขยายต่อไปเรื่อย ๆ ไร้ที่สิ้นสุด ของทุกชิ้นจะยังคงสภาพเดิมแม้เวลาจะผ่านไปนานเพียงใดแค่ไหน เก็บได้ทั้งของกิน หินตีบวก หรืออย่างอื่น อาวุธ เสื้อผ้า ได้หมด ยกเว้นอย่างเดียวคือสิ่งมีชีวิตเท่านั้นที่ใส่ไม่ได้”
“มันแรร์ขนาดนั้นเลยหรอเนี้ย..น่ากลัวจริง ๆ แล้วมันใส่ศพได้ไหม?”
…….
ท่านชายอึ้ง…พึ่งเจอคนถามเป็นครั้งแรกว่ามันใส่ศพได้ไหม ยัยเด็กนี้จะทำตัวเองเป็นฆาตกรเราะ
“เอิ่ม..เจ้าถามเอาจริงจังหรือยังไง..ข้าไม่มีมันเหมือนกันข้าจะไปรู้ไหมล่ะ” หลังจากพูดก็แทบจะกุมขมับกับสิ่งที่เด็กสาวมาถาม “มันเป็นของแรร์หายากสุด ๆ ราคามันประเมินค่าแทบไม่ได้เลย ขยายช่องได้เรื่อย ๆ ไม่สิ้นสุด แถมยังไม่ต้องแบกของให้ลำบากด้วย เป็นเจ้าไม่ดีใจหรอที่ได้ของแบบนั้น ไม่ใช่มาถามหาว่าใส่ศพได้ไหม”
“ก็ท่านบอกว่ามันใส่อาหารได้ อาหารมันก็ศพสัตว์นำไปปรุงรสไม่ใช่หรอ? มันก็ต้องใส่ศพได้สิ? ศพคนอ่ะ ถ้าข้าจะฆ่าใครสักคน มีแหวนนั้นก็เก็บมันไว้ภายในตลอดกาลแล้วก็ไม่ต้องเอาออกตลอดกาล คนนั้นก็จะหายไปตลอดกาลละ” หลินหยาบอกแบบนั้นแล้วกระพริบตาปริบ ๆ พูดเรื่องน่ากลัวออกมาได้อย่างหน้าตาเฉยเช่นเดิมที่เหมือนกับว่าในหัวของเธอมีความคิดอะไนที่มันแปลกกว่าคนทั่วไปอีกเยอะมากสุด ๆ เลยล่ะนะ หน้าตาเธอมุ่ยเหมือนคนที่อยากรู้จริง ๆ นะเนี้ย แต่มันก็คงไม่มีทางเป็นไปได้หรอก
ตอนที่โหรว ซางเมิ่ง ยังคงยืนอยู่ใต้เงาของต้นไม้ใหญ่ที่เป็นต้นสนแห่งนี้สายตาของเขาก็ก้มมองเด็กสาวทีทำหน้ามุ่ยอย่าางเห็นได้ชัดเหมือนกับเธออยากจะพิสูจน์อะไรบางอย่างที่ตนเองอยากจะได้แหละ ดวงหน้าของเธอเบ้ปากนิดหน่อยเหมือนกับจะบ่นต่อออกมาด้วยแหละ “งึม..ข้าเป็นแค่คนธรรมดา จะเอาไอ้ของแบบนั้นไปทำไมกันล่ะ พิสูจน์ความจริงหรอ? พวกที่มีของแบบนี้ได้ก็โน่นเลย คนที่อยู่ในวังหรือไม่ก็ขุนนางใหญ่ ๆ ที่มีแผ่นป้ายทองคำใช้สำหรับพวกเชื้อกระวงศ์กันละมั้ง คนอย่างข้าหรอ ใครเขาจะมาขายแหวนให้กัน..ก็นะ ตอนนี้ยังใช้ชีวิตอยู่กับการใช้อีแปะซื้อของอยู่เลย” เธอแค่นเสียงออกมาเล็กน้อยแล้วถอนหายใจไปสักหนึ่งทีเหมือนกัน ยกมือขึ้นปัดเศษไม้ออกจากไหล่เสื้อตนเอง จากนั้นก็หาววอดนิดหน่อย ท่าทางเหนื่อยใจพอสมควรเหมือนกันนะ ก่อนที่จะพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูจะเหนื่อยแต่ยังมีประกายของความอารมณ์ดีซ่อนอยู่ภายในของมัน
“แต่ก็ขอบคุณท่านนะที่มาเล้าให้ข้าฟัง ฟังแล้วก็เพลินดี เหมือนได้เปิดหนังสือนิยายสักกะเล่มมาอ่าน เห็นภาพเลยล่ะ ใส่แหวนแล้วก็คงจะสวยละมั้ง” เธอทำท่าทางประกอบยกขึ้นนิดหน่อยแล้วทำท่าขำ เจ้าหล่อนยักไหล่ใส่ท่านชายใกล้ตัวเองท่าทางบ๊องแบ๊วแบบที่ใส่เห็นก็คงไม่มีคนนึกสงสัยว่ายัยนี้มันคิดจะยัดศพลงในไอเทมตำนานแบบแหวนระดับชาติงี้ ส่วนโหรว ซ่างเหมิงก็หัวเราะจนไหล่กระตุกนิด ๆ ก่อนที่จะบอก
“ของบางอย่างน่ะมันไม่ได้มีไว้เพื่อพวกในวังเสมอทั่วไปหรอกนะ เจ้าเองก็อาจมีโอกาสได้ใช้มันในวันหนึ่งเหมือนกันใครจะรู้ล่ะ คนที่เหมือนธรรมดาที่สุดนั้นแหละ มักจะได้ของที่ไม่ธรรมดาในเวล่ไม่คาดฝันหรือคาดคิด” ท่านชายเอ่ยบอกกับทางหลินหยา เธอทำหน้าเบ้ปากใส่เล็กน้อย
“แหม่…พูดซะเหมือนข้าเป็นตัวเองในตำราพิชัยออกเดินทางของอภินิหารอะไรแบบนั้นแหละ ไม่เอาหรอก เรื่องของใต้หล้า ข้าไม่เกี่ยว และไม่อยากจะยุ่งด้วย” บอกไปแบบนั้นก่อนที่จะหันหลังไปแบบเรียบง่ายกะว่าจะออกไปข้างนอกสักหน่อย จะไปหาที่พัก ศาลเจ้าเหมือนเดิมแน่เรา เมื่อไรจะมีเงินกับเขาวะเนี้ย “ช่างข้าเถอะ ข้าไปละ ตอนนี้ข้ายังมีอีแปะอยู่สักหน่อยกับอะไรที่ควรกิน ไปล่ะ ไม่รู้จะเจอกันอีกหรือเปล่า แต่ก็ขอบคุณนะที่ขายกระเป๋าให้ข้าในราคาขูดเลือดขูดเนื้อข้าสุด ๆ …” เอ่ยประชดหน่อยแหละแล้วกะว่าจะเดินทางออกไป
ดวงตาของโหรว ซางเมิ่งที่เดิมทีกำลังทอดมองเงาหลังของเด็กสาวด้วยแววขบขำขันขึ่นก็แปรเปลี่ยนเป็นเหมือนจำได้แล้วว่าสิ่งที่กำลังติดอยู่ที่ปลายลิ้นในห้วงความคิดของตนเองคืออะไร ก่อนที่เขาจะเอ่ยขึ้นมาพลางเอามือลูบคางตนเองแล้วพูดขึ้นราวกับพูดกับสายลมรอบตัว “แม่นางสกุลหลานใช่ไหม? เจ้าเป็นลูกสาวเจ้าเมืองกว่างโจวหรือเปล่า? สกุลหลานน่ะ” เสียงนั้นแม่ว่าจะไม่ดัง แต่ก็พอที่จะให้เด็กสาวที่กำลังจะเดินลิ่ว ๆ ไปข้างหน้าได้ยิน เธอหันกลับมาอย่างรวดเร็ว แล้วขมวดคิ้วน้อย ๆ พลางตอบเสียงสูงด้วยความระแวดระวังเหมือนไม่ไว้ใจคนที่ถามอะไรแบบนั้นเลยสักนิดเดียว..
“ใช่สิ..ทำไม..ท่านจะทำอะไรข้า จะมาทวงเงินค่าบริการหรือไง ข้าไม่มีเงินหรอกนะ คนที่มีเงินมันพ่อข้า ไม่ใช่ข้า วันนี้ข้าไปทำงานมาตั้งหลายร้าน ขนของจนหลังแทบหัก ล้างจานจนมือเปื้อยเหมือนกันนะ” เธอเอ่ยแล้วถอนหายใจแบบคนที่ทำงานหนัก แต่ท่านชายกลับกลั้นหัวเราะพลางส่ายหน้า แล้วก้าวขึ้นมาเท้ากระบี่ของตนเองแล้วกอดอกด้วยท่าทางอย่างคนไม่สือสาหาความกับเด็กสาวแม้แต่น้อยสักครั้ง
“ไม่ได้จะทวงอะไรสักหน่อย ข้าไม่ใช่คนหน้าเลือดแบบที่เจ้าพูด แต่ข้าพึ่งนึกได้ว่าเมื่อช่วงสายมีคนจากทางใต้ส่งของมา ทิ้งท้ายชื่อผู้รับว่า หลานหลินหยา เป็นของจากเมืองกว่างโจวน่ะ” ท่านชายพูดแบบสบายอารมณ์นิดหน่อย ส่วนหลินหยาก็เลิกคิ้ว ตัวเธอแข็งนิดหน่อยแล้วเงยหน้าขึ้นเอียงคอแบบที่เธอชอบทำเวลาประหลาดใจ ขนตางอนสะบัดเหมือนกับพยานยามคิด ดวงตาสีน้ำตาลมะพร้าวอ่อยเหมือนจะมีแววของความดีใจลึก ๆ
“ท่านพ่อส่งของมาหรอเนี้ย..” เสียงของหญิงสาวเหมือนจะเงียบไปในประโยคหลังชั่วขณะหนึ่งแล้วพยักหน้าราวกับจะชั่งใจว่าควรขำหรือว่าควรกระโดดไปขโมยลูกท้อท่านปู่อีกสักรอบดี แต่นั้นแหละเธอหายใจยาวแล้วโบกมือให้ “ได้เจ้าค่ะ เดี๋ยวข้าไปเอาเดี๋ยวนี้แหละ ไหน ๆ ท่านพ่อก็ส่งมาให้แล้ว หวังว่าจะไม่ใช่จดหมายเตือนประจำเดือนแหละ” หลังจากนั้นเธอก็หันไปยิ้มแห้ง ๆ ให้กับอีกฝ่ายที่ละม้ายคล้ายขุนนางสายเก็บความลับที่ไหนก็ไม่รู้ ก่อนที่จะยกมือขึ้นแล้วโบกมือแบบส่ง ๆ
“ข้าไปแล้วท่าน ไปล่ะ วันไหนได้แหวนวิเศษมาก็เอามาอวดได้นะ เพราะคนอย่างข้าน่าจะไม่มีปัญญาซื้อใช้มันหรอก ไว้ข้าจะลองฆ่าหมาแล้วเก็บใส่แหวน อยากทดลองเหมือนกัน” เอ่ยขึ้นแบบนั้นแล้วหมุนตัวออกไปจากตรงนี้อย่างรวดเร็ว ผ้าคลุมสีจือโบกไหวไปตามแรงเหวี่ยงแล้วหลินหยาก็ก้าว ฉับ ๆ ออกจากตรงนี้ด้วยความเร็วราวกับมีไฟสุมอยู่ที่ฝ่าเท้าตัวเองแล้วเดินทางออกไปจากนั้น ท่ามกลางสายตาของคนที่รู้ว่านักเดินทางกำลังจะไปในเส้นทางของตัวเองขึ้นทุก ๆ ที
https://img2.pic.in.th/pic/-4_20250603154522.md.png
@Admin
พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้)มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่
ซื้อ:กระเป๋าขนาดเล็ก (ขยายช่อง 10 ช่อง) 8 ตำลึงทอง - โควต้าคนละ 2 ใบกระเป๋าขนาดกลาง (ขยายช่อง 36 ช่อง) 12 ตำลึงทอง - โควต้าคนละ 1 ใบกระเป๋าขนาดใหญ่ (ขยายช่อง 50 ช่อง) 20 ตำลึงทอง - โควต้าคนละ 1 ใบรวม 48 ตำลึงทอง
https://img2.pic.in.th/pic/-4_20250603154522.md.png
วันที่ เก้า เดือน ห้า รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11ยามเหม่า เวลา 05.00 - 07.00 น.
แสงแดดอ่อนแรงแรกของวันทอดตัวอย่างอ้อยอิ่งเหนือเส้นขอบฟ้าในยามนี้ นครฉางอันที่แสนเงียบสงบเมื่อกลางคืนเริ่มตื่นและเคลื่อนไหวอย่างมีชีวิตชีวาอีกครั้ง ในจังหวะที่หนักแน่นแต่ไม่เร่งร้อนแต่อย่างใด ผู้คนเริ่มตื่นแล้วก็หลั่งไหลสู่ถนนสายหลัก ทั้งแม่ค้า ทั้งลูกจ้างที่เปิดหน้าร้าน หรือขุนนางหนุ่มที่อาจจะยืนนัวเยนียอยู่หน้าร้านเกี๊ยวหอมเจ้าประจำ ขณะที่แสงแดดนั้นเริ่มกระทบกับผิวน้ำในสระกลางจัตุรัส เสียงน้ำไหลออกมาคลอคลึงอย่างแผ่วเบาไปกลับกลิ่นหอมของซาลาเปาและขนมจีบทอดที่กำลังตั้งเรียงรายเตาไอน้ำร้อนฉ่ากลิ่นหอมยามเช้า
และตรอกทางด้านทิศใต้ เสียงฝีเท้าดังขึ้นสะท้อนแผ่นหิน และร่างเงาเล็ก ๆ คนหนึ่งก็กระโดดพรวดออกมาอย่างมีชีวิตชีวาราวกับลูกพีชที่กระเด้งหลุดออกจากตะกร้า หลินหลา สาววัยสิบห้าที่กำลังหลุดออกจากสถานที่อโครจรที่หอว่านหงเหริน วิ่งออกมาพรวด ๆ แบบคนที่ไร้ทิศ มือข้างหนึ่งยังหิ้วถุงปลาหวานร้อน ๆ ที่ตั้งใจจะเก็บเป็นของกินอาหารยามเช้าระหว่างทางไปทำงานที่ร้านผ้าซือโฉวกลางฉางอัน
วันนี้เธออยู่ในชุดเรียบร้อยเหมือนเดิม เหมือนกับเมื่อวานนี้ แต่ผมฟูนิดหน่อยคล้ายกับคนรีบ ๆ ยังไงก็ไม่รู้ แถมยังสวมผ้าคาดเอวสลับด้านอีกต่างหาก ใบหน้าเปื้อนยิ้มแบบคนที่มีชีวิตชีวาเสียเกินเหตุ ตอนนี้เธอมีพลังงานเต็มเปี่ยมจากการได้นอนแล้วล่ะ และยังได้ข้าวมากินอีกต่างหาก ท่าทางเป็นสุขสุด ๆ"จั๊ง~ จั๊ง~ จ๊าาาาาา~ ขนมปลาหวานเจ้าเอ๋ย~ เจ้าคือรางวัลชีวิตของข้า~" เธอร้องเพลงแปลก ๆ ที่แต่งเองขณะเดินไปขยับเหยียบฟุตบาทหินของจัตุรัสกลางเมือง
แต่แล้ว…ทุกอย่างก็พังทลาย..
เสียงครืนคราด ๆ ของบางสิ่งที่ลากผ่านพื้นพร้อทกับเสียงรองเบา ๆ ก็ดังขึ้น
“แง่ ว วว ววววว” หลินหยาหันขวับไปเท่าที่ได้เห็นกับแมวสีขาวลายดำตัวกลมพุงย้อยในระดับที่น่าเป็นห่วง แล้วมองหน้าของเธอ หลินหยาแทบกรี๊ดเพราะเธอชอบแมวมาก ๆ เลยล่ะ ก่อนที่จะก้มลงแล้วเหมือนจะเล่นกับมัน “ไงเจ้าเหมี๋ยวว ว ว มาเล่นกับพี่สาวไหมเจ้าคะ?” นางเอ่ยยิ้มหวาน ก่อนที่จะยื่นมือนั่งยอง ๆ ลงหาเจ้าแมว มันควรจะเป็นอะไรที่ดีใช่ไหม? แบบเหมือนสโนว์ไวท์ที่เล่นกับสัตว์งี้ แต่ไม่..
มันร้องอีกครั้งหนึ่งก่อนที่จะเดินมาอ้อนให้ทาสตายใจก่อนที่ ควับ!! มันกำลัง..คาบ..ปลาหวานของเธอด้วยท่าทีหน้าด้านหน้าทนแบบ ไอ ด้อนนน แคร์!! มันหลอกตรู!! แถมยังวิ่งหนีไปแล้วด้วย มันคาบปลาแล้วก็วิ่งลากขึ้นหลังคาบ้านบ้าง ต้นไม้บ้างแล้วก็กระโดลงอีกฝั่งแบบมืออาชีพ ไอ้แมวตะกระ! แกทำอะไรกับปลาหวานของฉันนนน!!
“เจ้าแมวขโมยยยยยยย” เสียงโวายวายของหลินหยาดังขึ้น เด็กสาววิ่งกรีดเสียงแล้วไล่ตามไปแบบไม่คิดชีวิต รองเท้าของเธอตีพื้นถี่ ๆ ดังลิ่น วิ่งผ่านร้านค้า วิ่งผ่านบนแต่ตอนนี้ก็ยังไม่ได้ปลาหวานคืน เจ้าแมวบ้าา ม่ายยยยน่าาา ถ้าจับได้ ฉันจะจับแกฟัดพุงให้พอใจเลยยยย"ขอโทษค่ะ! ข้าโดนแมวขโมย!" เอ่ยขอโทษคนอื่นตามนั้น วิ่งมาโค้งแล้ววิ่งต่อโดยที่แน่นอนว่าตอนนี้มันแย่มาก ๆ นั้นอาหารเช้าของเธอนะ! แมวตัวนั้นพุ่งกระโดดผ่านกลุ่มคนที่เหมือนกำลังตั้งอะไรกันอยู่พร้อมป้ายโฆษณา อะไรดียี่ก็ว่าดี อะไรงี้ แล้วมุดใต้โต๊ะของพวกเขาไปเรื่อย หลินหยาก็พุ่งตามไปเป็นเดอะแฟรช ช ช ฟิ๊ว ว ว
จนในที่สุดแมวมันก็พุ่งไปที่ริมกลางจัตุรัส หลินหยาเร่งฝีเท้าสุดชีวิตของเธอ!! “อย่านะะะ นี้ตำรวจจจ จอย่าทำแบบนี้กับข้านะเจ้าขนปุย!! ปลาหวานนั้นของข้านะ!” เธอตะโกนไล่แมวแต่โชคชะตาของสาวน้อยผู้อ่อนแอและเพลียงพล่ำให้กับความนี่ารักของแมวก็เล่นตลกอีกรอบ พื้นชื้นจากละอองของน้ำค้างยามเช้า พื้นหินในจัตุรัสฉือจิ่งชานอาจดูสวยงามและสะอาดสะอ้านในยามเช้า แต่อย่าได้หลงเชื่อมันเด็ดขาด โดยเฉพาะถ้าเมื่อคืนมีน้ำค้างมาแผ่ว ๆ พอให้ทิ้งความลื่นบางเฉียบที่มองไม่เห็นด้วยตาเปล่า ทว่า หนาน หลินหยา หญิงสาวผู้อาภัพปลาหวาน และขาดโชคในระบบแรงเสียดทานของพื้นโลก กลับตัดสินใจวิ่งเต็มฝีเท้าในเขตนี้ราวกับถูกเทพล่าชะตากรรมสะกดให้วิ่งตามแมวราววิญญาณขอส่วนบุญ และมันก็ยังคงลื่น…ใช่..ลื่นและเธอก็…
ลื่นนนนนน
พรวดดดดดดดดดด
"เหวอออออ!!!"
แอ๊ค!!!
เท้าสไลด์หน้าพลาดจนเซถลาพุ่งตัวไปตามแรงเหวี่ยง ก้นจ้ำเบ้ากระแทกพื้นหินดังแอ๊ค!!! จนหน้าเธอเหยเกไปด้วยความเจ็บ..เจ็บแบบ พระเจ้า ตูดแทบหัก!! โอ้ยยยยย ก้นฉันนนไม่แตกไม่ตาย แต่ก้น..ก้นฉัน..ก้น..ก้นของหลินหยา กระแทกเข้ากับพื้นหินลานจัตุรัสอย่างแรงราวกับมีใครโยนผลแตงโมตกจากหอสูงกลางตลาด ใบหน้าหญิงสาวบิดเบี้ยว เส้นผมกระเซอะกระเซิง เธอกลืนน้ำลายอึกใหญ่ แล้วค่อย ๆ อ้าปากช้า ๆ
“โอ้ย…แม่เจ้า..ก้นข้า..ก้นข้าหักไหมเนี้ย” เสียงเธอรองแผ่วต่ำออกมาร่างยังขยับไปไหนไม่ได้เหงื่อผุดออกมาจากไรผมทั้งที่อากาศยังไม่ร้อนถึงขนาดนั้น เธอเหงยหน้าขึ้นมองหาเจ้าแมวแล้วหันไปเห็นแมวกำลังนั่งเลียปลาอยู่บนหลังคาเงียบ ๆ “อย่าให้ฉันเจอแกอีกนะ ไอ้แมวผี ฉันจะจับแกต้มกินกับอึ่งเสียนี้” พ่นคำบ่นอุบ เพราะตอนนี้แมวอ้วนมันได้ปลาหวานของเธอไปครอบครองเสียแล้ว…พร้อมกับก้นของหลินหยาที่เจ็บอยู่
“โอ้ยยยยยย ก้นฉันนน...ไม่แตก...ไม่ตาย...แต่ก้นนน...ก้นนน…!!”
หลินหยาเงยหน้าขึ้นเผชิญสายตาของบุรุษร่างสูงผู้หนึ่ง ใบหน้าคมเคร่งขรึมแบบที่เห็นแล้วรู้ได้ทันทีว่า…เขาไม่เคยหัวเราะมานานนับสิบปี ดวงตาคู่นั้นมองต่ำลงมาที่เธอ ไม่ใช่ด้วยความเวทนา…ไม่ใช่ด้วยความรำคาญ…แต่ด้วยความนิ่งสงบที่ราวกับเขาเคยเห็นโลกนี้แตกมาแล้วสี่รอบและไม่แปลกใจอีกต่อไป
ชายปริศนาที่นางไม่เคยรู้จักชื่อ คนที่มีคิ้วเหมือนคมดาบมีด คนที่เธอชอบเรียกเขาใมนใจว่าหิมะในฤดูเหมันต์…และที่สำคัญเขาเห็นหมดแล้ว
หลินหยาพยายามที่จะหันหน้าหนี..อายแบบอยากจะทรุดลงไปในพื้นดิน ดำดินหายไปเสียเดี๋ยวนี้ให้ได้..จะขยับก็ปวดก้นแบบไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี.. ขยับก็โอย ตรงนี้ก็โอย หน้าตาตอนนี้คงดูไม่ได้ ไม่สิ สภาพน่าจะดูไม่ได้มากกว่า..สำหรับชายหนุ่ม(?) เด็กสาวตรงหน้าเมื่อวานดูอมทุกข์ แต่วันนี้กลับพลังงานเหลือล้น จนชวนงงว่าปกตินางเป็นคนเช่นไรกันแน่ แต่ถามว่าสำหรับหลิวอัน เขาใส่ใจหรือไม่ ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรกับสตรีที่อายุอานามน่าจะน้อยกว่าบุตรสาวของเขาเสียด้วยซ้ำ.. หลิวอัน มองแบบเหมือนคนพิจารณาแต่ดวงตาว่างเปล่าราวปลาตายซาก
“...ขออภัยเจ้าค่ะ..ข้าไม่ควรโวยวาย” นางพูดเสียงแห้งเบา ๆ ขณะที่มือพยายามขยับตัวนิดหน่อย ก้นยังแนบพื้นแน่นเพราะไม่แน่ว่ามันจะไหวหรือเปล่า ชายหนุ่มผมยาวไม่พูดอะไร แต่แล้วก็เหมือนตัดสินใจด้วยความเวทนาเพราะมองเห็นบุตรสาวตัวเองผ่านนางอีกครั้งหนึ่ง เพราะบุตรสาวตนก็ชอบมีแผลกลัยจวนมาไม่เว้นวันเลยทีเดียว..
มือข้างหนึ่งยื่นออกมาช้า ๆ ตรงหน้าของหลินหยา ไม่ใช่ในแบบของบุรุษที่ใจดีช่วยเหลือเด็กสาวที่กำลังตกระกำลำบาก แต่เป็นเหมือนของคนที่บอกว่า ลุกซะ จะได้ไม่ขายขี้หน้าไปมากกว่านี้ เสียอย่างงั้นแทน
หลินหยาเหมือนจะอ้าปากค้าง แล้วเงยหน้า เธอกลืนน้ำลานแล้วขยับนิ้วเรียวงามแสนอ่อนนุ่มไปจับมือที่แข็งกระด่างเหมือนคนที่จับกระบี่และเล่นเกมการเมืองมาตลอดชีวิตแบบกล้า ๆ กลัว ๆ ครั้งแรกที่มือทั้งสองแตะกันอย่างเป็นทางการ มือของหลินหยาอ่อนนุ่ม มีลักษณะด้านของนิ้วบางส่วนที่ดูอย่างไรก็คงผ่านการเขียนหรือคัดลายมือมามากจนมีตุ่มไตขึ้นแข็ง ๆ มือกระด่างแห้งไม่เหมือนสตรีรักสวยรักงามจากการที่นางคงจะทำงานหนักในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา มือของเขาอุ่นแต่ปลายนิ้วเย็นเฉียบดั่งเช่นนิสัย มั่นคง หนักแน่น และดึงโดยแทบไม่ต้องออกแรง ราวกับเธอเป็นเพียงปุยนุ่น..
ทันทีที่หลินหยาลุกเธอแทบทรุดลงไปเพราะความร้าวของก้นที่กระแทกพื้น..เธอกัดฟันแล้วเหมือนจะทนได้อยู่นิดหน่อย..หลินหลาก้มลงหน้าเหมือนกับคนที่ทำผิดแล้วหดหู่อย่างไม่เต็มใจที่ให้อีกคนมาช่วย เสียงของเธอเบากว่าเดิม “ขอบคุณเจ้าค่ะท่านชาย..” นางเอ่บอกเขาแบบนั้น
อ๋องหลิวอันที่มองนางไร้อารมณ์ของความพิศวาสแม้แต่สักนิดก็ไม่มี เขาเงียบไปครู่หนึ่งแล้วพูดเสียงเรียบเย็นเช่นเคย “เจ้าเสียงดัง” เขาทำเพียงแค่นั้นแล้วหันหลังกลับออกไปจากตรงนี้ หลินหยามองเขาเขานิดหน่อย มองหน้าหล่อที่ไม่อาจรู้ได้เลยว่าเขาคิดเช่นไร หรือเขาเป็นใครก็ตาม เธอยังยืนนิ่งเพราะยังขยับไปไหนไม่ได้จากการปวดก้น บางครั้งเธออาจจะต้องไปให้ท่านหมอรักษาตอนที่ไปทำงานที่โรงหมอ…
ปวดมาก…วันนี้คงทำงานลำบากแน่ ๆ ยืนก่อนแล้วกันแล้วค่อยไปทำงาน ฮ์ออ ปวด
https://img2.pic.in.th/pic/-4_20250603154522.md.png
@Admin
พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้)มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่
รางวัล: +5 ความสัมพันธ์สนทนาทั่วไป หลิว อันหัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย LinYa เมื่อ 2025-6-9 02:14
https://img2.pic.in.th/pic/-4_20250603154522.md.png
วันที่ เก้า เดือน ห้า รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11ยามเหม่า เวลา 05.00 - 07.00 น. (ลาภลอย)
พื้นหินของจัตุรัสยังอุ่นอยู่บนพื้นแม้ว่าร่างของหลินหยาจะยืนมาได้แล้วทิ้งไว้เพียงรอยกระแทกในระดับที่สามารถเรียกวิญญาณออกจากก้นและออกจากร่างได้ชั่วคราว เธอกำลังยืนบ่นกับตัวเองกุมสะโพกข้างซ้ายพลางถอนหายใจเฮือก ๆ เพราะว่าตอนนี้ก็เสียสูญทางสรีระไปแล้วครึ่งหนึ่งจากร่างกายช่วงล่าง ไหนจะเสียสูญทางศักดิ์ศรีไปอีกแปดส่วนกับการที่จะต้องให้ชายหนุ่มไร้ชื่อที่นางไม่เคยถามว่าเขาเป็นใครและเขาก็ไม่ถามว่าเธอเป็นใครเหมือนกัน แต่ก่อนที่เธอจะได้เดินออกจากจัตุรัส เสียงฝีเท้าเงียบ ๆ ก็ดังเข้ามาใกล้ ๆ ของเธออีกครั้ง…เขากลับมาทำไมละเนี้ย
เขา?....มาทำไม? กลับมาทำไมไม่อายบ้านนาแล้วนวลน้องงงง
หลินหยาหนขวบไปมองชายสวมเสื้อสีดำผ้าเนื้อดีที่มีกลิ่นของความนิ่งที่ราวกับโลกไม่สามารถเร่งเวลาเขาได้ ชายหนุ่มมองทางเธอสายที่ไม่อาจอ่านได้อารมณ์ยากเย็นยิ่งนักเกินกว่าจะเอ่ย สายตานุ่มลึกมองต่ำมาทางมือของตนเองที่มีอะไรบางอย่่งอยู่ มันคือกล่องไม้ขนาดเล็กที่บรรจุบางอย่างอย่างเรียบร้อยหรูหรา..แพงแน่เลย?.. แต่ทำไมเธอรู้สึกเหมือนชะตาจะขาดอยู่มะรอมมะร่อยังไงก็ไม่รู้เหมือนกัน...
“เจ้ายังดูเดินไม่ไหว อาหารเจ้าคงโดนแมวกินไปหมดแล้ว นี้เต้าหู้งาดำสูตรใหม่ สนใจลองไหม?” ประโยคของเขาไม่ใช่ประโยคอ่อนโยน แต่มันเรียบ เย็นและอาจเผลอคิดเกินไกลว่าห่วงใยลึก ๆ อย่างไม่ได้ตั้งใจ แต่หลินหยากลับกระพริบตาปริบ ๆ ก่อนที่จะระบายยิ้มบาง ๆ
“ท่านชาย ท่านเป็นคนทำเต้าหู้ขายเองหรือเจ้าคะ?” นางเอ่ยถาม แหม่ตอนแรกก็นึกว่าคนใหญ่คนโตที่ไหน ที่แท้ก็พ่อค้าขายเต้าหู้นี้เองหรอ? หลิวอันไม่ได้ปฎิเสธ เขาทำเพียงพยักหน้านิด ๆ ช้า ๆ เหมือนจะจับนางเป็นหนูทดลองเมนูสูตรใหม่ของตนเอง
“เต้าหู้ไม่ใช่ของยากนัก หากเจ้าเข้าใจวิธีที่จะจัดสมดุลของเมล็ดถั่วเหลือง งาและไฟ..” เขาเอ่ยบอก หลินหยาแทบจะขมวดคิ้ว..หมอนี้มันพูดมากกว่าเดิมอีกเว้ย..พอเป็นเรื่องเต้าหู้แล้วพูดเป็นต่อยหอยเลยนี้หว่า.. “โห..ท่านชาย ดูเป็นงานอดิเรกที่สุขุมจริงจังชะมัดเลยเจ้าค่ะ” นางพูดบอกแต่แล้วก็เสียงเบาแล้ว พลางยิ้มจางที่มุมปาก “แต่ข้าคงต้องขออภัยท่านเป็นพันครั้ง ข้าแพ้ถั่วเหลืองเจ้าค่ะ อะไรก็ตามที่มีส่วนผสมของมัน ข้ากินไม่ได้จริง ๆ” นางบอกแบบนั้น แต่ไม่ได้บอกว่ากินเท่าไรถึงจะไม่เป็นอะไร เพราะเอาตรง ๆ กินแม้แต่นิดเดียวก็พร้อม Go To โรงหมอได้เลย พลางบอกแบบนั้น เอาตรง ๆ ไม่กล้าบอกว่าแพ้หนัก เพราะอีกคนเป็นถึงพ่อค้าเต้าหู้(แน่นอนว่าคิดเองเออเอง) เพราะงั้นเขาต้องชอบเค้าหู้มาก ๆ การบอกว่าเธอไม่ชอบมันหรือกินมันไม่ได้ก็เสียมารยาทพอแรงแล้ว อีกอย่างเขายังยื่นความดีมาให้อีก การปฎิเสธก็ลำบาก
เขานิ่งไปชั่วครู่หนึ่งไม่แสดงสีหน้าเสียใจหรือกระทั่งผิดหวังแม้แต่น้อย ราวกับมันไม่ใช่เรื่องใหญ่ แล้วเอ่ยต่อ “มันทำจากเมล็ดงาดำชั้นดี กับถั่วเหลืองไม่ตัดแต่ง อาจจะไม่เป็นอะไรก็ได้” เขาเอ่ยบอก แล้วหญิงสาวก็เหมือนหัวเราะนิดหน่อย คำว่าอาจจะนั้นฟังดูอันตรายกว่าข้าวบูดเสียอีก เพราะข้าวบูด หากมันอยู่ในถังโหลก็กลายเป็นเหล้าจากข้าวได้เหมือนกัน..แต่…ก็นะ..
เธอขยับมือเอื้อมมาหยิบของจากล่องของเขาอย่างระมันระวัง มันหอมดีนะ? เธอไม่ได้กินมานานเท่าไรกันแล้วนะ “ครั้งสุดท้ายที่เคยกินถ่วเหลืองก็น่าจะสัก..สิบปีก่อนละมั้งเจ้าคะ” นางเอ่ยบอก เธอเหลือบตาขึ้นมองอีกฝ่ายที่รออยู่เงียบ ๆ ก็รู้สึกว่าถ้าไม่ชิมเลยก็คงไม่ดีนัก จึงขยับเปิดมันมา แล้วลองตักชิมเต้าหู้งาดำที่ตัดเป็นชิ้นเล็กจากใบไผ่ มันโดนรองไว้อย่างดีแสดงถึงความใส่ใจของคนทำที่เป็นขั้นสุด..เอาว่ะ สักหน่อยก็คงจะดี อย่างไรเสียเขาก็ทำมาจะได้ไม่เสียหาย ถ้ากินได้ก็ดีไป ถ้ากินไม่ได้ก็แค่โรงหมอแหละว่ะ หมอที่ฉางอันเก่งอยู่แล้ว ใช่ไหม สาธุ ขอให้พระแม่หนี่วาหรือสัจจเทพอี้เหอช่วยลูกด้วย ผลักอะไรมาก็ได้แต่ไม่ใช่ความตายก็พอ
มันอุ่น กลิ่นหอมละมุน ละเอียดอ่อน คล้ายกลิ่นงาคั่วใหม่ผสมกลิ่นไม้บาง ๆ ลอยแตะจมูกชวนให้นึกถึงครัวเงียบ ๆ ในฤดูฝน และมือของใครบางคนที่คอยทำมันอย่างเงียบ ๆ คนเดียว รสชาติกลมกล่อมในตอนที่ลิ้นสัมผัส เนื้อเนียนนุ่มละลายในปากที่ปลายลิ้น ละลายลงสู้เส้นประสาทกระดูก …อืม…
ไม่แย่…เอ่อว่ะ…ไม่แย่เลย..
เธอเคี้ยวสองสามทีแล้วพูดขึ้น “อร่อยเจ้าค่ะ..ไม่แย่เลย…” กำลังจะคิดว่าอยากจะกินต่อ ปกติเต้าหู้จะเหม็นกลิ่นถั่วเหลืองแต่มันมีกลิ่นงาดำมากลบ เลยรู้สึกว่ามันดีกว่าปกติ แต่ทันใดนั้นเอง ดวงตาของเธอก็เหมือนกับจะเบิกโพลงนิดหน่อย มือแตะที่ลำคอ ลมหายใจเริ่มติดขัดน้อย ๆ …ไม่เป็นอะไร ไม่เป็นอะไร เสียงในลำคอเป็นแบบเริ่มกึ่งสำลัก กึ่งพยายามกล่ำกลืน นางแพ้จริง แพ้หนักด้วย…หลิวอันไม่เคยเจอคนแพ้เต้าหู้มาก่อน นางน่าจะแพ้หนักจากที่ดู เพียงแต่นางไม่ได้บอกชายหนุ่ม อาจเพราะนางเกรงใจ เพราะเขาก็ช่วยนางมาหลายรอบและเขาเองก็บอกว่า อาจจะไม่แพ้ก็ได้ คงอยากให้ได้ลองของดีหรือของอร่อยนั้นแหละ ตามประสาคนชอบทำสูตรอะไรไปเรื่อย
“เจ้า.....แพ้มากหรือ?”
หลินหยาเหมือนจะหยักหน้า พยายามระบายยิ้ม “ข้า ข้าไม่เป็นอะไรท่าน” เอ่ยบอกแบบนั้นไป..แต่เธอเริ่มคัดจมูกแล้วหายใจลำบากขึ้นทึกที ๆ เสียแล้ว “...ใครบอกว่าอาจจะไม่เป็นอะไร คือเหตุผลที่ดีพอให้เสี่ยง” ชายหนุ่มบอกเช่นนั้น หลินหยาที่ยังปวดก้น เธอแทบหายเป็นปลิบทิ้ง..เพราะตอนนี้..เธออาจจะกำลังอยากจะล้มแล้วล่ะ
https://img2.pic.in.th/pic/-4_20250603154522.md.png
@Admin
พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้)มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่
รางวัล: +5 ความสัมพันธ์สนทนาทั่วไป หลิว อันหัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม