[ป่าทิศตะวันตก] ป่าไผ่ซีเฟิง

หลงเยวี่ยเดินทางตามเส้นทางมาจนถึงบริเวณป่าไผ่เขียวขจี รอบด้านเต็มไปด้วยต้นไผ่ใบสีเขียวเรียวยาว บางส่วนร่วงลงบนพื้นดินและแห้งตาย ระหว่างทางที่มาที่นี่ ช่างสะดวกและรวดเร็วเท่าที่รถเทียมวัวคันหนึ่งจะสามารถวิ่งผ่านมาได้

นางคุมบังเหียนพลางอ้าปากหาวเสียวอดใหญ่ หากแต่ในช่วงเวลาที่ความง่วงงุนมาเยือนนั้น ก็พลันเกิดเสียงย่ำลงบนใบไผ่แห้งกรอบ หลงเยวี่ยหันหน้าไปตามทิศทางของเสียง พบว่ามีคนกลุ่มหนึ่งพร้อมกับหมาป่าอีกสองตัวกระโจนเข้ามาล้อมนางเอาไว้ บุคคลที่ดูคล้ายหัวหน้ากลุ่มส่งเสียงหัวเราะร่าคล้ายกับคนเสียสติ แล้วพลันเปลี่ยนเป็นเสียงตวาดแทน

“เจ้า! ถ้าไม่อยากตายทิ้งสัมภาระไว้แล้วไสหัวไป!”

“เจ้าน่ะสิไสหัวไป! คิดจะสังหารข้ามีหัวเดียวหรือจะพอชดใช้!”

“สามหาวนัก!” คนที่อยู่ด้านข้างตะโกนขึ้นมากู้หน้าแทนหัวหน้า “พี่ใหญ่ข้าคือโจรเหนือโจร ยุทธภพไม่แบ่งแยกหญิงชาย ในเมื่อเจ้าปากวอนตายก็ตายเสียเถอะ!”

“หากข้าตายพวกเจ้าก็รอกลายเป็นมนุษย์สุกรได้เลย!” หลงเยวี่ยเอ่ยพลางชักกระบี่สลักจันทราออกจากฝัก นางตวัดกระบี่คราหนึ่งก่อนถีบร่างที่เสียหลักของโจรลำดับ ก ทิ้งไปอีกทาง น่าเสียดายที่โจรโง่พวกนี้มีดีแค่ปาก โดนนางซัดไปหนึ่งคราก็ถึงกับจุกจนพูดไม่ออก

“กล้าแตะของของข้ารึ!” เอ่ยพลางตวัดเท้าเหยียบลงบนมือที่เอื้อมมาแตะต้องสัมภาระบนเกวียน แล้วหมุนตัวเตะเสยหัวโจรอีกคนที่ใช้จังหวะที่เผลอหมายแย่งเอาของไป หัวหน้าโจรคำรามลั่น

“ฆ่ามันซะ!”

ใบหน้าของหลงเยวี่ยซับสีเลือดขึ้นมาก่อนจะใช้เท้าถีบโจรหมายเลข ข แล้วทยานตัวลงไปประลองตัวต่อตัวกับหัวหน้าโจร ตีงูต้องฟันที่หัวจะจัดการทั้งกองทัพก็ต้องสังหารแม่ทัพ! หากว่าใครจะรู้ว่าฝีมือนางและหัวหน้าโจรต่างกันเกินไป หลงเยวี่ยโดนดาบฟันไปหลายแผล

“ถุย! มีฝีมือแต่ยังอ่อนหัดนัก!”

หลงเยวี่ยถูกวิชาฝ่ามือหลายกระบวนท่า ภายในรู้สึกบอบช้ำมากจนทรุดลงไปกับพื้น

หลงเยวี่ยแต่ไหนแต่ไรมาก็บ้าดีเดือด นางถ่มน้ำลายกลับบ้าง “ถุย! ข้า–ไม่มีคำว่า”

“กรี๊ด—----” เสียงหวีดร้องดังลั่นป่า ใครเลยจะคาดคิดว่าไอ้โจรหมายเลข ก ข (สักคนไม่ว่างจำว่าคนไหนกันแน่) ที่ฟุบอยู่บนพื้นในครานั้นจะลุกขึ้นมาอีกรอบ ด้วยความที่เมาขี้ตายังนอนไม่สร้างจึงปาอาวุธพกผิดทาง อาวุธปักก้นเจ้าวัวจนร้องเตลิด คนวิ่งหลบวัวกันจ้าละหวั่น นางอาศัยจังหวะนั้นหอบข้าวของในรถ สละตัวออกมาจากวัวตัวพ่วงพี

ขอชี้แจ้งก่อนว่า ข้าหลายกระสอบเกลือหลายถุงที่กล่าวในตอนต้นนั้นมีหน่วยเป็น “จิน” ดังนั้นนางจึงหอบวิ่่งได้ตัวคนเดียวแบบชายอาภรณ์ปลิวไสว วิชาตัวเบาของนางนับว่าพอมีฝีมือมากอยู่กระมัง วิ่งถลาไปไม่นานก็สลัดพวกโจรพ้นแล้ว ทว่าเคราะห์กรรมยังคงไม่หมดเพราะหมาป่าที่ถูกฝึกมาให้ล่ามนุษย์กลับยืนจังกาอยู่เหนือหัวนาง

บนจะงอยหินนั่น

มารดาเจ้าสิ— ปีศาจ สัตว์ร้าย โจรป่า หากว่าเจอตามลำดับยังพอทำเนา
เหตุไฉนฟ้าส่งพวกเจ้ามาพร้อมกัน!

ยังคงมีสตรีอีกมากที่ตายก่อนเข้าวัง หากว่าคนผู้นั้นไม่สมควรเป็นนาง

หลงเยวี่ยที่แทบจะทรุดจนต้องใช้กระบี่เป็นขาที่สามและสี่ วางกระสอบข้าวปลาอาหาร จากนั้นก็ใส่เดี่ยวแลกกระบี่กับกรงเล็บ แลกอย่างบ้าดีเดือดไม่สนใจกระบวนท่าป้องกันไปเกือบหนึ่งเค่อ นางก็จัดการหมาป่าได้อยู่หมัด ในสภาพที่เรียกได้ว่าปางตาย

หากว่าเคราะห์ซ้ำกรรมซัดยังไม่จบลงเพราะไอ้โจรที่รอดชีวิตจากนางถือดาบไล่ตามมาติดๆ

ยังคงคิดว่าเหตุใดนางจึงต้องทำตัวเองลำบากปานนี้

เลือดสีแดงสดซึมจากบาดแผลเข้าไปในไหมบนอาภรณ์พร่ำพิรุณ สีอาภรณ์ย้อมแดงเป็นริ้วๆ ราวกับดอกไม้ทะเลเบ่งบานกลางมหาสมุทร กลิ่นคาวเลืออบอวนไปทั่วรัศมี

โจรดักปล้นกลางทางที่ตามหลงเยวี่ยมาทันเวลานี้กำลังตั้งท่าจะฆ่านางเสียให้ได้

นางหัวเราะเสียงขึ้นจมูก “...หากเจ้าฆ่าข้า รับรองได้เลยว่าเจ้าจะทรมานยิ่งกว่าตายทั้งเป็น”

“จะตายอยู่รอมร่อยังจะปากดีอยู่อีก”

“ฆ่า!”

อันที่จริงในสถานการณ์ที่หัวหน้าโจรป่าสูญเสียลูกน้อง และนางบาดเจ็บสาเหตุเช่นนี้ต่างคนต่างถอยคนละก้าวไปตามทางของตัวเองจึงนับว่าเป็นยอดกลยุทธ์ เพียงแต่โจรป่าผู้นี้ไม่รู้ดีชั่วยังคิดจะฆ่านางให้ตายโดยไม่คิดให้ถี่ถ้วนก่อน อย่างไรก็ตามหลงเยวี่ยเป็นฝ่ายที่เสียเปรียบที่สุดในสถานการณ์เช่นนี้

นางวิ่งหลบไปในป่าไผ่ ยังคงคิดว่าทำเลเช่นนี้ช่างยากแก่การซ่อนตัว

หากว่าในช่วงเวลาหนีตายนั้น…โดยไร้ผู้ใดรู้สึก ฝีเท้าบางเบาเหยียบย่างอยู่บนยอดไผ่ สุ้มเสียงอันบางเบาลอยมาจากเบื้องบน “ชีวิตของมนุษย์มีขึ้นมีลง ทุกผู้ต่างมีความยากลำบากในชีวิตของตนเอง แต่ไม่ว่าเจ้าจะลำบากเช่นไรก็ไม่ควรปล้นชิงทรัพย์สินของผู้อื่น”

คนผู้หนึ่งกล่าววาจาด้วยเสียงละมุนละไม ถ้อยคำเปี่ยมด้วยหลักคุณธรรม หลงเยวี่ยเงยหน้าขึ้นมองด้านบนก็ประสบกับสตรีในชุดสีขาว ท่วงท่าแลดูสูงส่ง สงบนิ่ง และน่าครั่นคร้าม วาจาเมื่อครู่ของนางสามารถแย้งได้อีกร้อยคำพันคำ หากว่าเวลานี้หลงเยวี่ยไหนเลยจะมีแก่ใจโต้เถียงเรื่องพรรค์นั้น โดยเฉพาะเวลานี้จอมยุทธ์ผู้นี้ดูคล้ายจะอยู่ฝั่งตน

ยิ่งไปกว่าท่าทีของหลงเยวี่ย หัวหน้าโจรผู้นั้นเกิดอาการใบ้กิน ใบหน้าปรากฏเหงื่อท่วมกาย

“จะ จอมยุทธอาภรณ์ขาว เว่ยจื่อฟู!” มันพลันทิ้งดาบทิ้งอาวุธ แข้งขาอ่อนแรงฟุบกายลงคุกเข่ากับพื้น “โปรดเมตตาไว้ชีวิตข้าด้วย!”

“ในเมื่อเจ้ากลับใจก็ไม่มีเหตุให้ต้องเสียเลือดเนื้อ อายุเจ้ายังไม่มาก แรงกายและทักษะร่างกายก็ดี ในเมืองมีอาชีพที่ดีมากมาย ที่โรงเตี๊ยมก็หาแรงงานคนอยู่มิใช่หรือ…นั่นย่อมดีกว่าสร้างความเดือดร้อนให้ผู้อื่นเช่นนี้”

“ข้าน้อยจะทำตามขอรับ”

“ดีมาก”

ฟังจากท่าทางที่แสดงออกของหัวหน้าโจรป่าแม่นางชุดขาวผู้นี้คงจะมีชื่อเสียงโด่งดังมากกระมัง ‘จอมยุทธ์อาภรณ์ขาว เว่ยจื่อฟู’ ชื่อนี้นางไม่เคยได้ยิน…เพียงแต่โจรป่าพวกนี้คงจะรู้จักนางดีไม่น้อย เมื่อหัวหน้าโจรป่าหนีหางจุกก้นไปแล้ว หญิงสาวอาภรณ์ขาวก็กระโดดลงจากร่อนไม้ เอ่ยกับนาง

“จอมยุทธ์น้อยดูท่าทางเจ้าจะเป็นคนต่างถิ่น งานคาราวานจากสำนักคุ้มกันภัยมีไม่น้อยกลับไร้ผู้ทำ ก็เพราะพื้นที่ป่าแถบนี้มีอันตรายซุกซ่อนอยู่”

“แม่นางเว่ยกล่าวถูกแล้ว” หลงเยวี่ยค่อมกายคารวะผู้มีพระคุณ “อวี้ถูเพิ่งมาถึงเมืองหลวงเห็นงานคาราวานอยู่ในพื้นที่ใกล้เคียง ยังไม่คิดพิจารณาให้ถี่ถ้วนก็ทรนงตนรับงานมาก่อน หากวันนี้แม่นางไม่ยื่นมีเข้าช่วยคงจะไม่รอดชีวิตแน่แล้ว”

เสียงหัวเราะแผ่วเบาดังอกจากริมฝีปากบาง “ผู้คนต่างเรียกขานข้าว่า ‘จอมยุทธ์’ แม่นางอวี้ถูกลับเอ่ยเรียกข้าว่า ‘แม่นาง’ อย่างไม่ตะขิดตะขวงใจ ช่างหาได้ยากนัก”

นัยน์ตาสงบนิ่งแฝงอารมณ์แว่วหวานอย่างบางเบา… นางชะงักเล็กน้อยเมื่อสังเกตเนื้อตัวของหลงเยวี่ย

“อาภรณ์ของเจ้าเปรอะด้วยเลือด คงจะมีแผลใหญ่ซ่อนอยู่…ข้าพอจะมีผงยาห้ามเลือดติดกายอยู่บ้าง ข้าจะช่วยทำแผลให้ก่อน”

อย่างไรก็เป็นสตรีด้วยกัน หลงเยวี่ยย่อมไม่ตะขิดตะขวงใจได้ๆ มองหาทำเลที่เป็นมุมอับหน่อย หลงเยวี่ยก็เปลื้องผ้าจนเหลือแต่เสื้อตัวในให้จอมยุทธ์แซ่เว่ยช่วยทำแผลภายนอกให้ หลังทำแผลเบื้องต้นเว่ยจื่อฟูก็ช่วยสวมอาภรณ์ให้นาง

“บาดแผลของเจ้าควรรักษาให้ดีไม่เช่นนั้นอาจถึงแก่ชีวิตได้”

“ขอบคุณแม่นางเว่ย บุญคุณของแม่นางอวี้ถูจะไม่มีวันลืม ในวันหน้าหากท่านมีเรื่องใดที่ข้าช่วยได้ ข้าย่อมไม่บิดพลิ้ว” เมื่อถึงเวลาการจากลาย่อมมาถึง ทว่าแม่นางผู้นี้ดูหน่วยก้านดีนัก โจรร้ายในแถบนี้ก็กลัวนางอย่างน้อยก็ควรมีกัลยาณมิตรที่ดีเช่นนี้

“แม่นางเว่ย ข้าหิวแล้ว”

เว่ยจื่อฟูขมวดคิ้วเล็กน้อย หลงเยวี่ยต่อคำเพิ่ม “บังเอิญจริงๆ ข้าซื้อาหารชั้นดีจากในเมืองมาสองชาม หวังว่าท่านจะไม่รังเกียจให้ข้าเลี้ยงอาหารตอบแทน”

“ข้าย่อมไม่รังเกียจท่าน”

“ท่านไม่รังเกียจอาหารของข้า” หลงเยวี่ยเอ่ยมัดมือชก พลางยกสำรับสองชุดออกมา กลิ่นไก่ปรุงสุกใหม่หอมยั่วยวน ในถุงยังคงมีไอร้อนอยู่อย่างบางเบา พร้อมน้ำชาเบญจมาศที่บรรจุในกระบอกไม้ไผ่อย่างดี “ท่านช่วยชีวิตข้า ข้าย่อมไม่ตระหนี่ถี่เหนียว วันหน้าหากได้เจอกัน ข้าจะตอบแทนท่านอีกมาก”

ความสัมพันธ์

[NPC-06] เว่ย จื่อฟู +5 ความสัมพันธ์สนทนาประจำวัน

[NPC-06] เว่ย จื่อฟู + 30 ความสัมพันธ์มอบเกรดแดง + ชา

*อาหารระบุ อาหารปรุง และชามีคำระบุ ชงชา* โบนัสเพิ่มเติม +10