บึงสุ่ยปี้

ย้อนกลับไปช่วงเวลาก่อนมาเยือนบึงมรกต

จือซิน สาวรับใช้ประจำตัว เอ่ยเตือนเจ้านายสองสามประโยค “นายหญิง วันรุ่งขึ้นท่านมีการพบปะที่มิอาจเลี่ยง (เข้าวัง) ขออภัยที่บ่าวพูดมาก หากคืนนี้จะออกไปที่ด้านนอกนั้นเป็นการไม่สมควรนะเจ้าคะ”

“หากรู้ตัวว่าพูดมากก็อย่าพูดจะเป็นการดี” หลงเยวี่ยเอ่ยตัดบท “มาถึงฉางอันทั้งทีจะทนอุดอู้อยู่ในห้องแคบๆ กระนั้นหรือ… มิสู้ข้าใช้เวลาให้สำราญใจเสียจะดีกว่า”

ผู้จัดการร้านที่เห็นท่าว่านายเบาตกลงปลงใจกันแล้วก็หัวเราะเบาๆ “สำหรับภารกิจนี้นะขอรับ…”

ที่บึงน้ำนอกเมืองมีฝูงปีศาจปลาจำนวนมากกำลังอาละวาดคอยก่อกวนชาวบ้านที่ผ่านไปมาบริเวณนั้น

“…และเก็บเมือกพวกมันกลับมาเป็นหลักฐาน”

.

.

.

หลงเยวี่ยในเวลานี้นั่งยองๆ อยู่บนคาคบไม้ ชุดลายปลาหลี่แสนรุ่มร่ามคลอเคลียไปกับเปลือกไม้และใบสีเขียว ก่อภาพคล้ายลูกแตงสุกผลใหญ่ห้อยอยู่บนคาคบไม้ ดูผิดแปลกหาใดเหมือนทว่ากลับดูกลมกลืนเข้ากันเป็นอย่างยิ่ง เบื้องล่างนัยน์ตาเรียวงามดุจศรเพลิงคือบึงน้ำที่ตั้งอยู่ระหว่างธารน้ำตกเล็กๆ แห่งหนึ่งซึ่งผู้คนเรียกขานว่า “สุ่ยปี้” ธารมรกต ผืนน้ำเบื้องล่างใสกระจ่างราวสามารถกักเก็บแสงของดวงจันทร์ได้ทั้งดวง นางเห็นว่าควรชื่อ “ฉุนเยว่” (เก็บจันทร์) เสียมากกว่า

ทว่าในสถานที่อันงดงามและเงียบสงบในเวลานี้กลับมี ปีศาจปลา หลายตัวยืนจังกาอยู่บนผืนน้ำ

จากคำบอกเล่าของผู้จัดการ พวกมันคือปีศาจชั้นปลายแถวที่ชอบเสพสังวาสกับเรือนร่างหญิงมนุษย์ การข่มขืนแล้วฆ่าเพื่อกินเนื้อจึงเป็นเรื่องถนัดของพวกมัน

ไม่รู้ว่าเมื่อพวกมันหวาดกลัวจะรู้สึกเช่นไรบ้าง

ที่โรงเตี๊ยมมีข่าวลือน่าปวดหัวที่ทำนางเสียอารมณ์ หากมีเจ้าพวกนี้อยู่ก็คงจะช่วยระบายอารมณ์ให้นางได้บ้าง ร่างแบบบางดุจนางแอ่นร่อนลงจากกิ่งไม้ ก่อนจะหยุดยืนอยู่บริเวณริมฝั่ง กล่าวกันว่าในน้ำเป็นถิ่นของพวกปลา หากแต่หลงเยวี่ยมีใจบ้าบิ่นระดับหนึ่ง มือนวลดุจหยกดึงกระบี่คู่สลักจันทราจากข้างเอว คมกระบี่ต้องแสงจันทร์นวลยิ่งแลดูสง่างาม

พวกปีศาจปลาพบว่ามีผู้บุกรุกเป็นหญิงนางหนึ่งก็ชะงักไปอึดใจ

เป็นเพราะชุดคลุมสีสดใสตระการตาของนาง สัญชาตญาณเก่าแก่ของสัตว์มักมองว่าสีที่ฉูดฉาดอันตราย มีพิษร้ายถึงตาย—-

เปิดก่อนได้เปรียบ!

คมกระบี่ฟาดลงบนลำตัวของปลาปีศาจ… หลงเยวี่ยเพิ่งเคยได้ฆ่าปีศาจประเภทนี้กระบวนท่าของนางจึงเน้นไปที่การป้องกัน รับส่งบทเพลงกระบี่กับง้าวสะเปะสะปะของปีศาจไปสี่ห้ากระบวนท่า นางก็สังหารมันลงได้ ช่างน่าประหลาดใจกับความอ่อนหัดนี้เหลือเกิน ร่างกายของนางเกิดแผลถลอกเพียงเล็กน้อย หากแต่ผ้าต่วนเนื้อดีกลับฉีกขาดไปหลายจุด

อีกสี่ตัวที่เหลือเห็นว่าการสู้ตัวต่อตัวเสียเปรียบเกินไป จึงกรูเข้ามาพร้อมกัน หลงเยวี่ยยืนอยู่กลางน้ำ จากกระบวนท้าเน้นป้องกันเริ่มเปลี่ยนเป็นการโจมตีอย่างบ้าระห่ำ คมมีดกรีดผ่านอากาศพร้อมเสียงตวัดเนื้อ เพียงแต่เมื่อเปลี่ยนกระบวนท้าเป็นรุก การป้องกันก็ลดต่ำลงมาก ง้าวแต่ไหนแต่ไรมาก็เป็นอาวุธชนะทางกระบี่ บาดแผลที่บรรดาปีศาจปลาพวกนี้สร้างแก่นางจึงเพิ่มมากขึ้น

ใบหน้านวลต้องสะท้อนแสงจันทร์สียวงราวกับภาพลวงตายามพลบค่ำ ร่างบางดีดตัวขึ้นสูงเมื่อพลิกกลับมาเหยียบลงกลางผืนน้ำอีกคราก็คร่าชีวิตปีศาจปลาลงได้อีกสองตัว…เลือดคาวดำคล้ำสาดกระเซ็นเต็มใบหน้า หญิงสาวปาดเลือดออกพลางย่างสามขุมไปที่อีกสองตัวที่เหลือ

บาดแผลบนตัวนางก็ใช่ว่าจะเบานัก หากว่าหลงเยวี่ยชมชอบความเจ็บปวดอยู่ลึกๆ แรงฟาดฟันในกระบวนท่าจึงยิ่งรุนแรงด้วยความเปรมปรีอย่างที่สุด “ฆ่า—-” นางเปล่งเสียงแล้ววาดกระบี่ ใช้อีกสามกระบวนท่าสังหารปลาปีศาจ

—---

คุ้งน้ำเต็มไปด้วยเลือดสีคราม ปีศาจปลานอนแผ่หราอยู่กลางท้องน้ำ หลงเยวี่ยที่เหนื่อยหอบนั่งพักเอาแรงอยู่บนโขดหินกำลังล้างคราบเลือดสุดแสนจะเหม็นกลิ่นคาบปลาออกจากตัว ชุดปลาหลีสีส้มแดงเวลานี้ขมุกขมอมไปด้วยคราบสีฟ้าและรอยขาดวิ่น ดูท่าคงจะใช้การไม่ได้แล้ว—-- หลงเยวี่ยถอดเสื้อคลุมตัวนอกโยนทิ้งไปเสีย หมดสิ้นความงามแล้วไม่ว่าสิ่งใดก็ไร้ราคา

เมื่อนั่งพักจนหายเหนื่อย นางก็หยิบมีแล่เนื้อออกมา ชำแหละศพปลาหา ‘เมือก’

ในการก่อนการกระทำเช่นนี้พานางอาเจียนแทบบ้า แต่เมื่อเวลาผ่านไปการชำแหละสัตว์ป่า และอสูรที่หน้าตาคล้ายมนุษย์ก็ค่อยๆ กลายเป็นเรื่องชินตา…

“เฮ้อ—-” เสียงถอนหายใจหนักๆ ดังออกจากริมฝีปากบาง “ไอ้ปลาบ้านี่เมือกแกอยู่ตรงไหนกัน!”

ไม่รู้ว่าที่พวกเขาต้องการคือ ‘ต่อมสร้างเมือก’ หรือไม่ หลงเยวี่ย ฉีก กระชาก ชำแหละ จนตัวปีศาจปลาแทบจะไม่สมประกอบก็ยังไม่เจออะไร เว้นแต่สิ่งพิสดารที่ดูเรืองแสงระเรื่อคล้ายกำลังบอกนางว่า ‘ข้านี่แหละจ้ะ สิ่งที่เจ้ากำลังตามหาอยู่ เก็บไปสิจ๊ะ’ นางเริ่มเบื่อหน่ายแล้วจึงเก็บไปส่งๆ จากนั้นก็ขำแหละอีกสี่ศพที่เหลือ หยิบเจ้าก้อนนั่นใส่ถุงกลับไป

—---

ไอเท็มดรอป(ใช้เอฟเฟคผ่านประลองระบบ): เมือกปลา 1 ชิ้น

ไอเท็มดรอป(ประลองระบบ):

เมือกปลา 2 ชิ้น

และอัตราออก ง้าวปีศาจปลา คุณภาพน้ำเงิน Level 20