ตำหนักผิงหยาง | ที่พำนักผิงหยางกงจู่ - ฝั่งตอนเหนือ - The Myth of Han

Watcher โพสต์ 2024-7-18 15:58:05

ตำหนักผิงหยาง | ที่พำนักผิงหยางกงจู่

LuBairan โพสต์ 2024-7-18 18:25:37

LuBairan โพสต์ 2024-7-18 22:27:11

LuBairan โพสต์ 2024-7-19 00:00:00

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย LuBairan เมื่อ 2024-7-19 00:01 <style>

#boxcorecenter {
border: 0px solid #152cd5;
padding: 15px;
box-shadow: #504C4E 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/J5ZfEJ2.png");
}
</style>

<style>
#boxR0LE {
width: 600px;
border: 0px solid #cbb989;
padding: 35px;
box-shadow: #504C4E 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/PNPim8Q.png");}
</style>

<div id="boxcorecenter">
<div align="center">

 

<div id="boxR0LE">

<img width="450" src="https://i.imgur.com/aDtIaPZ.png" border="0" alt="">
 
ส่งองค์หญิง 
 
<div align="left">


ไป๋หรั่นหลับลงได้ไม่ถึงหนึ่งชั่วยามก็ต้องตื่นขึ้นท่ามกลางเสียงตระเตรียมขบวนที่ดังก้องไปทั่ว ถึงคราวรุ่งสางมาเยือนเช่นนี้ ความทรงจำเกี่ยวกับบทสนทนาระหว่างนางและองค์หญิงผิงหยางก็ผุดขึ้นราวกับกลัวว่านางจะจำไม่ได้ถึงสาเหตุที่ต้องกระวีกระว้าดตื่นแต่เช้า ช่วงนี้เกิดอุทกภัยขึ้นแถวเขตแดนเจียงหนาน แม้ฝ่าบาทจะมีราชโองการแต่งตั้งผู้รับผิดชอบดูแลปัญหาในส่วนนี้ไปแล้วแต่ผิงหยางกงจู่ก็ยังไม่วางใจ อีกฝ่ายรู้สึกว่าเพื่อประชาชนแล้วสมควรมีราชนิกูลเดินทางไปรับมือพร้อมกับพวกเขา จึงอาสาเป็นฝ่ายไปตรวจสอบในฐานะเชื้อพระวงศ์เพื่อปลุกขวัญกำลังใจ
 
ฉะนั้นในเวลานี้สาเหตุที่ทั้งจวนกำลังวุ่นวายย่อมต้องเป็นเพราะใกล้ถึงเวลาออกเดินทางแล้ว
 
“ ลู่เหม่ยเหริน ”
 
“ ลู่เหม่ยเหริน ”
 
“ ลู่— ”
 
“ พวกเจ้าไม่ต้องมากพิธีถึงเพียงนี้ รีบตามองค์หญิงไปเถิด ”
 
พระสนมเพียงหนึ่งเดียวที่ออกมานั่งให้คนมองเป็นกำลังใจแต่เช้าย่อมต้องเป็น ‘ลู่เหม่ยเหริน’ คนดังที่ดวลสุรากับเจ้าของจวนเกือบค่อนคืนแต่กลับมีสีหน้าปลอดโปร่งราวกับได้พักผ่อนเต็มอิ่ม ผิดกับองค์หญิงผิงหยางที่ตื่นมาด้วยอาการปวดหัวจนต้องเรียกหาน้ำแกงสร่างเมาเกือบทั้งเช้า
 
“ น่ากลัวเกินไปแล้ว.. เจ้าใช่คนที่กล่าวว่านอนไม่ถึงชั่วยามจริงหรือ ” องค์หญิงผิงหยางวันนี้ฉลองพระองค์ด้วยอาภรณ์คล่องแคล่วสีแดงราวกับเลือดบนหลังยังมีกระบี่คู่แขวนไขว่ไว้คล้ายนักรบ บนใบหน้ายังเจือแววความอ่อนล้าจากการพักผ่อนที่ไม่เต็มอิ่มนัก แต่ก็ถือว่ามีบรรยากาศเปล่งปลั่งเช่นผู้อารมณ์ดีอยู่มากถ้าเทียบกับคนเมาคนอื่น ๆ ที่นางเคยพบ ไป๋หรั่นเดาว่าการเดินทางครั้งนี้คงเป็นสิ่งที่องค์หญิงผิงหยางตั้งตาคอยมานาน อีกฝ่ายถึงได้ดูสดใสในยามที่จะเดินทางขนาดนี้
 
“ พระวรกายทรงเป็นเยี่ยงไรเพคะองค์หญิง เจียงหนานนับว่าอยู่ไกลไม่น้อยหากต้องเดินทางจากเมืองหลวง ตลอดทางท่านอยู่บนหลังม้า อย่าได้ประมาท ” บุปผาหยกเช่นนางกล่าวเสียงหวานด้วยความใส่ใจ ไป๋หรั่นปรายตามองเครื่องแต่งกายของผู้เป็นองค์หญิงด้วยความชื่นชมเล็กน้อย ผิดกับอีกฝ่ายที่ส่ายหน้าพร้อมกับกล่าวราวกับว่าเป็นนางที่คิดเล็กคิดน้อยเกินไป
 
“ ข้าเดินทางมานับไม่ถ้วนแล้ว เจ้าวางใจ ”
 
“ หม่อมฉันทราบในความปรีชาของพระองค์ องค์หญิงผิงหยางเก่งกล้าเพียงใด ใต้หล้าล้วนรู้ ทว่านี้กลับเป็นหนแรกที่ข้าส่งท่านด้วยตัวเอง เช่นนั้นรับฟังคำห่วงใยของสตรีในห้องหออย่างข้าสักคนคงไม่นับว่าทำให้ท่านหนักใจ ” องค์หญิงผิงหยางตอบกลับนางอย่างรวดเร็วฉันใด ลู่เหม่ยเหรินก็ตอบกลับอย่างคล่องปากฉันนั้น ประโยคนี้ทำให้แม้แต่ผู้ติดตามขบวนยังต้องหันมอง นับประสาอะไรกับองค์หญิงที่อยู่ใกล้ อีกฝ่ายหันมองนางด้วยสายตาอ่อนโยน พร้อมกันนั้นริมฝีปากก็เหยียดออกเป็นรอยยิ้มพึงใจที่จัดว่าหาได้ยากนัก
 
“ คำพูดน่าฟังอย่างนี้เจ้าเก็บไว้พูดกับน้องชายข้าหน่อยก็ดี ” 
 
“ แต่ช่วงนี้เหมือนว่าเขาจะไม่ค่อยได้เดินทางไกล.. ” 
 
ท่านพึ่งนึกได้หรือองค์หญิง? ไป๋หรั่นหัวเราะเบา ๆ ยามนี้ฝ่าบาทพลิกป้ายเหลียนฮวานางย่อมไม่มีความจำเป็นให้ไปเสนอหน้าพบเจอเขา อุทยานหลวงแห่งนั้นให้วนกลับไปอีกครั้งก็ไม่เอาแล้ว จางกงกงอีกไม่นานก็คงเจอสตรีใหม่ที่เข้าตา ยามนี้หน้าที่ของนางมีแค่รักษาชื่อเสียงตัวเองให้ดี รอวันที่จะได้ออกจากวัง.. คิดมาถึงส่วนนี้เนตรหงส์ของนางกลับหรี่ลง ‘ออกวังไปที่ใดเล่า.. มีบ้านให้กลับแต่ใจว่างเปล่า ชีวิตนี้กลายมาเป็นคนของฝ่าบาท หากหมดสิ้นฐานะนี้ไปต่อให้ไม่มีข้อกำหนดห้ามกลับไปใช้ชีวิตเช่นเดิมแต่จากชื่อเสียงในยามเริ่มต้น เกรงว่าคงมีเรื่องวุ่นวายตามมาอีกมาก’
 
“ หรือข้าควรใช้ชีวิตแบบเงา.. ”
 
“ ไม่สมควร ลำพังแค่รูปโฉมของเจ้าก็ยากแล้วที่จะเป็นเงา ” ผิงหยางกงจู่ที่ไม่ทราบต้นสายปลายเหตุแต่ได้ยินเพียงว่าอีกฝ่ายพึมพัมว่าควรไม่ควรเช่นนั้นก็ช่วยไขข้อข้องใจให้ในทันที “ กังวลใจอยู่หรือ? ”
 
“ เพียงเล็กน้อย ” นางยิ้มตอบ “ ได้ออกมาค้างนอกวัง สนทนากับท่าน ชวนให้นึกถึงก่อนเข้าวังที่เพียงแค่ออกมาสนทนากับสหาย สุดท้ายก็ต้องกลับบ้าน ทว่ายามนี้สถานที่ที่ต้องกลับไปดันไม่อาจเรียกว่าเป็นบ้านได้อีกแล้ว ”
 
“ … ”
 
“ วังหลวงไม่อาจเป็นบ้านที่สุขสงบได้ ”
 
กระทั่งองค์หญิงเพียงหนึ่งเดียวยังพูดออกมาพร้อมรอยยิ้มขมขื่น “ สำหรับข้านั้น.. วังหลวงคล้ายกับคณะละคร ”
 
“ ผู้ยากไร้ขายบุตรหลานเข้าสู่คณะ หวังมีหน้ามีตา หวังได้ทรัพย์สินเงินทอง ด้านบุตรหลานที่ถูกขายเข้ามาก็ได้รับการชุบเลี้ยงฟูมฟัก ทว่าชีวิต อย่างไรก็คือชีวิต เบื้องลึกของการแสดงยังมีการร่ำไห้ของผู้พ่ายแพ้ ยังมีเสียงก่นด่าจากความคาดหวัง ทว่าทุกชีวิตกลับไม่สามารถละทิ้งมันได้ เนื่องจากคณะละครนั้นได้กลายเป็นที่พึ่งพาเดียวในชีวิตไปเสียแล้ว ”
 
“ ข้าที่ก้าวออกมาได้ ถือเป็นเรื่องดี ” วีรชนตรงไปตรงมาไม่อ้อมค้อมหรือขายฝัน ผิงหยางกงจู่เวทนาในโชคชะตาของเหล่าสาวงามอยู่บ้างที่ต้องลงไปลำบากลำบนอยู่กับการแข่งขันที่เดิมพันด้วยชื่อเสียงและชีวิตเล่านี้ “ แต่สำหรับเจ้าที่ก้าวเข้าไป นับว่าอันตรายยิ่ง ”
 
“ กล่าวกันว่ายามสตรีรวมตัวล้วนอันตรายยิ่ง เช่นเดียวกับความพยายามที่จะมั่นคงของขุนนาง และอำนาจ ของเชื้อพระวงศ์” ใจฟุ้งซ่าน จิตไม่สงบ นงคราญหยกเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าไร้หมู่เมฆด้วยสายตาว่างเปล่า “ พบเจอทีละอย่างยังว่าอันตราย ยามนี้พบเจอทั้งหมดพร้อมกัน ไม่แน่ว่าชีวิตน้อย ๆ ของคนผู้นี้ บางทีอาจจะไม่สามารถรักษาไว้ได้ ”
 
“ ขอเพียงไม่หมดลมหายใจ คนอย่างเจ้าย่อมมีทางรอด ”
 
“ ผิงหยางกงจู่กล่าวได้ถูกใจหม่อมฉันยิ่งนัก กว่าท่านจะกลับมาเกรงว่าคงใช้เวลานาน เช้านี้ข้าตื่นมาชงชาส่งท่าน โปรดดื่มสักจอก ” อย่างไรก็เป็นคนที่ผ่านมาพบนับว่าเป็นมิตรได้อยู่บ้าง ลู่เหม่ยเหรินส่งสัญญาณให้สาวใช้ถือถาดที่มีชาสองจอกและป้านชาหนึ่งป้านเข้ามาด้านในศาลา ก่อนจะเป็นฝ่ายลุกขึ้นรินชาให้กับอีกฝ่ายอย่างใจเย็น
 
“ ข้ากลับมาหนหน้าไม่ใช่ว่าเจ้าได้กลายเป็นเจี๋ยยวี๋แล้วหรอกนะ? ”
 
“ ไหนเลยจะสามารถเป็นได้ว่องไวถึงเพียงนั้น องค์หญิงล้อหม่อมฉันเล่นแล้ว ”
 
“ ใครจะไปรู้.. หากเป็นเจ้าอาจจะทำได้ก็ได้ ” ผู้เป็นองค์หญิงยกจอกชาขึ้นจรดริมฝีปากและจิบไปทีละนิด เช่นเดียวกับการเตรียมตัวที่ดำเนินมาถึงคราวสิ้นสุดแล้ว ผิงหยางกงจู่หลังจากจิบชาจนครบจอกก็สะบัดเสื้อคลุมเดินอาด ๆ ไปขึ้นหลังม้า โดยมีสาวงามอ่อนหวานเดินตามไปส่งถึงหน้าจวน
 
“ ระวังตัวด้วยล่ะ เจ้ายังขาดเส้นสาย รอข้ากลับมาถึงคราวนั้นหากยังอยู่ดี ข้าจะช่วยชี้แนะเอง ”


 <div align="center">
<img width="450" src="https://i.imgur.com/F56Ani1.png" border="0" alt=""> 

ผิงหยางกงจู่ + 5 ความสัมพันธ์สนทนาประจำวัน 
ผิงหยางกงจู่ + 20 ความสัมพันธ์จากหัวดี 
ผิงหยางกงจู่ + 15 ความสัมพันธ์มอบชาชงเองเกรดน้ำเงิน

</div>

</div>

 

</div></div> </div> 

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Chonburi'); Chonburi {font-family: 'Chonburi';}
</style>

SuYao โพสต์ 2025-9-26 23:45:11

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย SuYao เมื่อ 2025-9-26 23:46

วันที่ 26 ปาเยว่ รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11
ยามเว่ย (เวลา 13.00 - 15.00 น.)

https://img2.pic.in.th/pic/111953632.gif

วันเวลาผันผ่านไปอย่างเชื่องช้าหลังการจากไปของท่านหมอเจิ้ง โรงหมอเจิ้งเทียนที่เคยอบอวลไปด้วยกลิ่นยาสมุนไพรและเสียงพูดคุยของผู้คน บัดนี้กลับเงียบสงัดและวังเวงราวกับสุสาน ซูเหยาใช้เวลาหลายวันในการจัดการงานศพของท่านหมอเจิ้งจนเสร็จสิ้น ภายในใจของนางยังคงเจ็บปวดและสับสน แต่ปณิธานสุดท้ายของท่านหมอที่อยากให้นางสืบสานการรักษาผู้คนด้วยหัวใจของหมอนั้นยังคงก้องกังวานอยู่ในหูของนางตลอดเวลา นางตัดสินใจที่จะก้าวเดินต่อไป แม้เส้นทางข้างหน้าจะเต็มไปด้วยหนามและอสรพิษร้ายที่จ้องจะฉกกัด
ภายในห้องทำงานที่ยังคงมีกลิ่นคาวเลือดจาง ๆ คละคลุ้ง ซูเหยากำลังจัดเรียงตำราทางการแพทย์ที่กระจัดกระจายอยู่บนโต๊ะทำงานด้วยมือที่สั่นเทา ดวงตาของนางกวาดมองไปทั่วห้องอย่างเหม่อลอย ภาพเหตุการณ์ในคืนนั้นยังคงฉายชัดอยู่ในห้วงความคิดของนางทุกขณะจิต นางพยายามที่จะลืม แต่ยิ่งพยายามเท่าไหร่ ภาพของท่านหมอเจิ้งที่นอนแน่นิ่งไร้ลมหายใจก็ยิ่งตอกย้ำความเจ็บปวดในใจของนางมากขึ้นเท่านั้น
ขณะที่นางกำลังจะหยิบตำราเล่มหนึ่งขึ้นมาจัดให้เข้าที่ ประตูโรงหมอก็ถูกเปิดออกอย่างแรงจนเกิดเสียงดังสนั่น ก่อนที่ร่างของชายชุดดำสองคนเดิมจะก้าวเข้ามา ดวงตาที่แข็งกร้าวของพวกเขาจ้องมองมาที่นางราวกับจะจับผิด ในวินาทีนั้นความหวาดกลัวก็เข้าครอบงำหัวใจของนางอีกครั้ง นางรู้ดีว่าการมาของพวกเขาในครั้งนี้หมายถึงอะไร
หนึ่งในชายชุดดำก้าวเข้ามาหาซูเหยาด้วยฝีเท้าที่หนักแน่นก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ห้วนสั้นไร้อารมณ์
"คุณชายห่าวหมิงต้องการพบเจ้า...ไปเดี๋ยวนี้!"
คำพูดสั้น ๆ แต่กลับสร้างความหวาดหวั่นให้กับซูเหยาจนร่างของนางสั่นสะท้านไปทั้งตัว นางพยายามที่จะควบคุมอารมณ์และสงบสติอารมณ์เอาไว้ก่อนจะพยักหน้าอย่างช้า ๆ
ชายชุดดำคนนั้นไม่รอให้นางตอบตกลง เขาจับแขนของนางไว้แล้วฉุดกระชากลากออกไปนอกโรงหมออย่างไม่ปรานี ราวกับนางเป็นเพียงแค่สิ่งของที่ไร้ค่าชิ้นหนึ่ง พวกเขาพานางขึ้นรถม้าที่จอดรออยู่แล้ว ก่อนจะออกเดินทางไปยังสถานที่ที่ไม่คุ้นเคย ภายในรถม้าซูเหยามองออกไปนอกหน้าต่างด้วยดวงตาที่พร่ามัว ท้องฟ้ายามบ่ายดูหม่นหมองราวกับจะสะท้อนความรู้สึกของนางในตอนนี้ นางไม่รู้ว่าชะตาชีวิตของนางจะเป็นเช่นไรต่อไป แต่สิ่งที่นางรู้แน่ ๆ คือนับจากนี้เป็นต้นไป ชีวิตของนางจะไม่มีอิสระอีกต่อไปแล้ว นางเป็นเพียงหมากตัวหนึ่งที่อยู่ในกระดานของเขา เป็นเพียงหมากตัวหนึ่งที่ต้องทำตามคำสั่งของผู้เล่นแต่เพียงผู้เดียว
ในที่สุดรถมาก็หยุดลงที่หน้าประตูบานใหญ่ ซูเหยาถูกพาตัวลงจากรถม้าอย่างไม่ใยดี นางก้าวเดินตามชายชุดดำทั้งสองเข้าไปในตำหนักอย่างเชื่องช้า ความรู้สึกมากมายตีรวนอยู่ในอกจนยากจะบรรยาย ความหวาดกลัวเป็นอย่างแรกที่เข้าครอบงำหัวใจ ความสิ้นหวังเป็นอย่างต่อมาที่เข้ามารัดรึงราวกับบ่วงรัดคอ และความเจ็บปวดจากการสูญเสียที่ยังคงฝังลึกอยู่ในจิตใจก็ยังคงตามมาหลอกหลอนจนนางแทบจะไม่มีแรงก้าวเดินต่อไปได้ นางรู้สึกราวกับวิญญาณได้หลุดลอยออกจากร่างไปเสียแล้ว เหลือไว้เพียงร่างกายที่เดินไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมาย
การเดินเข้ามาในตำหนักนี้เหมือนกับการเดินเข้าไปในกรงขังอันหรูหรา ซูเหยารู้สึกได้ถึงความอึดอัดที่โอบล้อมรอบกาย ราวกับอากาศที่อยู่รอบกายของนางนั้นกำลังจะถูกสูบออกไปจนหมดสิ้น นางรู้สึกราวกับว่ากำลังถูกพันธนาการด้วยโซ่ตรวนที่มองไม่เห็น มันไม่ได้รัดแขนขาของนาง แต่กลับรัดรึงหัวใจของนางให้เจ็บปวดจนไม่อาจขยับไปไหนได้ นางอยากจะหนี...อยากจะวิ่งหนีไปให้ไกลแสนไกลจากที่นี่...แต่ก็ทำไม่ได้ นางรู้ดีว่าไม่ว่าจะหนีไปที่ไหน คุณชายห่าวหมิงก็จะตามหานางจนเจออยู่ดี ซูเหยาเดินไปเรื่อย ๆ ในความรู้สึกที่ทั้งสิ้นหวัง ทั้งเจ็บปวด นางไม่รู้เลยว่าการเดินในครั้งนี้จะไปจบลงที่ใด แต่สิ่งที่นางรู้ก็คือ...ชีวิตของนางนับจากนี้เป็นต้นไปจะไม่มีความสุขอีกเลย
เมื่อก้าวเท้าเข้าไปในห้องทำงานของเขา(?) ซูเหยารู้สึกราวกับถูกสายตาคู่หนึ่งจับจ้องอยู่ตลอดเวลา ราวกับว่าเขาอยู่ทุกที่ที่นางก้าวเดินไป สายตานั้นเย็นชาเสียจนนางรู้สึกหนาวสะท้านไปทั้งตัวแม้แสงแดดจากด้านนอกจะสาดส่องเข้ามาภายในห้องทำงานอย่างอบอุ่นเพียงใดก็ตาม ซูเหยาเงยหน้าขึ้นมองตามเจ้าของสายตานั้นอย่างช้า ๆ นางเห็นเพียงแค่ร่างของบุรุษที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ ดวงตาของเขามองมาที่นางอย่างพิจารณา และเมื่อเขาหันมาสบตากับนางอย่างเต็มตา ในวินาทีนั้นเอง...ซูเหยารู้สึกราวกับว่ากำลังเผชิญหน้ากับความว่างเปล่าที่ยิ่งใหญ่และน่าสะพรึงกลัวที่สุดในโลก ความรู้สึกที่เจ็บปวดจนจุกแน่นอยู่ในอกก่อนหน้านี้ บัดนี้กลับถูกแทนที่ด้วยความกลัวอันสุดขั้ว ความหวาดหวั่นที่แม้แต่นางเองก็ไม่สามารถควบคุมมันได้ ซูเหยาเห็นเพียงแค่ดวงตาที่เยือกเย็นคู่นั้น ที่ในตอนนี้กำลังมองมาที่นางราวกับกำลังมองดูสิ่งของไร้ค่าชิ้นหนึ่ง
ซูเหยามองไปรอบ ๆ ห้องทำงานนี้อีกครั้ง นางเห็นเครื่องเรือนและของตกแต่งที่ทำจากไม้เนื้อดีหายาก ดูหรูหราเกินกว่าจะเป็นจวนของขุนนางทั่วไป แต่มันกลับเงียบสงบราวกับไม่มีคนอาศัยอยู่เลยแม้แต่น้อย นางอดคิดไม่ได้ว่า ที่นี่คือจวนของคุณชายห่าวหมิงจริงหรือ? หรือแท้จริงแล้วมันคือจวนของบุคคลระดับราชวงศ์กันแน่...ความคิดนี้ทำให้นางรู้สึกหวาดกลัวยิ่งกว่าเดิมหลายเท่า นางรู้สึกว่าตนเองได้เข้ามาพัวพันกับเรื่องราวที่ยิ่งใหญ่และอันตรายเกินกว่าจะจินตนาการ
คุณชายห่าวหมิงเห็นดังนั้นจึงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น
"หมอหญิงซู...เจ้าคงเสียใจกับการจากไปของหมอเจิ้งสินะ?"
เสียงของเขาราบเรียบจนซูเหยาไม่สามารถคาดเดาอารมณ์ของเขาได้เลยแม้แต่น้อย แต่คำพูดของเขานั้นเหมือนคมมีดที่กรีดลงบนบาดแผลในใจของนาง คำว่าเสียใจนั้นมันเบาไปเมื่อเทียบกับความรู้สึกที่นางกำลังแบกรับอยู่ตอนนี้ นางรู้สึกผิดราวกับว่านางเป็นต้นเหตุที่ทำให้ท่านหมอต้องตาย แต่ก็ทำได้เพียงกัดฟันแน่น กำมือแน่นจนเล็บจิกเข้าไปในเนื้อจนรู้สึกเจ็บ นางไม่กล้าแม้แต่จะเอ่ยโต้แย้งใด ๆ
"แต่ชีวิตคนเราก็เป็นเช่นนี้ มีเกิดก็ต้องมีดับ เจ้าอย่ามัวแต่จมอยู่กับความเศร้า...จงใช้ความสามารถของเจ้าให้เป็นประโยชน์"
น้ำเสียงของเขาฟังดูไร้อารมณ์ ราวกับว่าการตายของท่านหมอเจิ้งเป็นเพียงเรื่องเล็กน้อยที่ไม่สมควรค่าแก่การใส่ใจแม้แต่น้อย คำพูดของเขาไม่ได้ปลอบโยน แต่กลับเป็นการตอกย้ำความรู้สึกผิดที่นางมีให้มากขึ้นหลายเท่า ซูเหยาอยากจะร้องไห้แต่ก็ไม่สามารถทำได้ เพราะน้ำตาของนางตอนนี้ได้ถูกเขาทำให้แห้งไปหมดแล้ว
"ท่าน...จะให้ข้าทำอะไรเจ้าคะ?"
ซูเหยาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือจนแทบจะไม่ได้ยิน ความกลัวในใจมีมากพอ ๆ กับความรู้สึกผิดที่รุมเร้านางอยู่ในตอนนี้
คุณชายห่าวหมิงได้ยินดังนั้นจึงคลี่ยิ้มออกมาเล็กน้อย รอยยิ้มนั้นไม่ได้สร้างความสบายใจให้นางเลยแม้แต่น้อยแต่กลับทำให้รู้สึกหวาดกลัวมากกว่าเดิมหลายเท่า
"เจ้าไม่ต้องกลัวไป...ข้าไม่ได้ให้เจ้าไปทำอะไรที่มันเกินความสามารถของเจ้าหรอก...เพียงแต่...พรุ่งนี้ข้าจะให้เจ้าไปพบข้าที่หอจิวหลิ่งอิน...แล้วข้าจะบอกรายละเอียดงานให้เจ้าฟังอีกครั้ง"
เขาค่อย ๆ ลุกขึ้นจากเก้าอี้ก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ซูเหยาเพียงสองก้าว ความรู้สึกที่หนาวเหน็บเข้าเกาะกุมรอบกายของนางทันที ซูเหยารู้สึกราวกับกำลังเผชิญหน้ากับพญามารที่กำลังจะกลืนกินวิญญาณของนางให้หมดสิ้น
"วันนี้ข้าแค่จะมาดูว่าหมากตัวนี้ยังอยู่ดีไม่หนีไปไหน...และพร้อมที่จะใช้งานหรือไม่...เท่านั้น"
สิ้นเสียงของเขา...ซูเหยารู้สึกว่าตนเองถูกผลักออกไปอย่างแรงโดยชายชุดดำทั้งสอง พวกเขาลากนางออกไปจากห้องทำงานอย่างไม่ใยดี ปล่อยให้นางยืนอยู่เพียงลำพังกับความรู้สึกที่สับสนและหวาดกลัวในใจ
พรุ่งนี้ที่หอจิวหลิ่งอิน...ซูเหยาไม่รู้เลยว่าชะตากรรมของนางจะเป็นเช่นไรต่อไป...
https://img2.pic.in.th/pic/111953632.gif
เควสปลดใจ: เงาอำมหิตในวังวน (1)
เป้าหมาย: ฟังคำสั่งของจางกงกงอย่างอดทนและไม่แสดงอาการต่อต้าน

@Watcher

SuYao โพสต์ 2025-10-2 23:12:34

วันที่ 1 จิ่วเยว่ รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11
ยามโหย่ว (เวลา 17.00 - 19.00 น.)

https://img2.pic.in.th/pic/111953632.gif
ในยามพลบค่ำที่ดวงตะวันกำลังจะลับขอบฟ้า ซูเหยาเร่งฝีเท้าออกจากโรงหมอเจิ้งเทียนด้วยความรู้สึกที่ตื่นเต้นและกังวลใจในเวลาเดียวกัน ชุดผ้าฝ้ายสีอ่อนของนางพลิ้วไหวไปตามแรงลมที่พัดผ่าน ราวกับกำลังบอกใบ้ถึงภารกิจสำคัญที่นางกำลังจะทำในค่ำคืนนี้ หลังจากปิดประตูโรงหมอเรียบร้อยแล้ว นางก็เร่งเดินทางไปยังตำหนักผิงหยาง ซึ่งเป็นสถานที่ที่คุณชายห่าวหมิงนัดพบนางเพื่อฟังรายงานที่ได้จากการสืบความลับในหอจิวหลิ่งอิน

เมื่อมาถึงหน้าประตูตำหนัก ซูเหยาก็พบกับชายชุดดำผู้หนึ่งที่ยืนนิ่งราวกับรูปปั้นหิน ท่าทีของเขาเคร่งขรึมและสง่างามดุจดั่งเงาที่ซ่อนเร้นอยู่ในความมืดมิด เขาหันมามองนางด้วยสายตาอันคมกริบ ก่อนจะผายมือเชิญให้นางก้าวเข้าไปในตำหนัก ซูเหยาพยักหน้ารับอย่างนอบน้อมพร้อมกับก้าวเท้าเข้าไปในตำหนักอย่างระมัดระวัง แม้ว่านางจะเคยมาที่นี่แล้วครั้งหนึ่ง แต่บรรยากาศที่แผ่ซ่านออกมาจากตำหนักแห่งนี้ก็ยังคงทำให้จิตใจของนางหวั่นไหว

ชายชุดดำนำทางนางไปยังห้องโถงใหญ่ของตำหนัก ที่ซึ่งคุณชายห่าวหมิงกำลังนั่งรออยู่ก่อนแล้ว แสงจันทร์ที่ส่องผ่านหน้าต่างเข้ามาในห้องทำให้ซูเหยาเห็นเงาของเขาอย่างชัดเจน ท่าทีที่สงบนิ่งแต่แฝงไว้ด้วยอำนาจนั้นทำให้ซูเหยาต้องก้มหน้าลงต่ำทันที นางไม่กล้าที่จะเงยหน้าขึ้นไปสบตาเขาแม้แต่น้อย

คุณชายห่าวหมิงยังคงปรากฏตัวด้วยหน้ากากครึ่งหน้าที่ปกปิดใบหน้าเอาไว้ เผยให้เห็นเพียงแค่ดวงตาที่ลึกล้ำราวกับห้วงมหาสมุทรที่ยากจะหยั่งถึง เขาค่อย ๆ ยกถ้วยชาขึ้นมาจิบอย่างช้า ๆ ก่อนจะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่ทุ้มต่ำและเปี่ยมไปด้วยอำนาจดุจดั่งกระแสลมในหุบเขา

“เจ้ามาแล้วหรือ ความคืบหน้าของเรื่องที่ข้าให้ไปทำเป็นอย่างไรบ้าง”

ซูเหยาสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ พยายามรวบรวมสติที่กระจัดกระจายให้กลับมาอยู่กับตัว ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือเล็กน้อย

“เรียนคุณชาย ข้าน้อยได้สังเกตการณ์ตลอดสามวันที่ผ่านมา และได้พบกับความผิดปกติบางอย่างเจ้าค่ะ” ซูเหยาหยุดพูดไปครู่หนึ่งเพื่อเรียบเรียงความคิด ก่อนจะกล่าวต่อด้วยน้ำเสียงที่พยายามทำให้เป็นปกติที่สุด “คนที่ชื่อหลี่ซื่อหมิง มักจะแอบเข้าไปในห้องลับในช่วงกลางดึก และใช้รหัสลับบางอย่างในการเปิดประตูเจ้าค่ะ ส่วนหวังเจา มักจะรับส่งจดหมายที่ถูกปิดผนึกอย่างแน่นหนา และ จางหลินมีอาการกระวนกระวายผิดปกติอยู่ตลอดเวลาที่ข้าน้อยตรวจรักษาเจ้าค่ะ”

คุณชายห่าวหมิงพยักหน้ารับช้า ๆ มุมปากที่อยู่ใต้หน้ากากยกขึ้นเล็กน้อย เผยให้เห็นรอยยิ้มที่น่ากลัวและเย็นชาดุจดั่งน้ำแข็งที่ถูกแกะสลักจากหิน เขายกมือขึ้นแล้วผายมือไปทางเบื้องหน้าของซูเหยา

“ดีมาก เจ้าทำได้ดีกว่าที่ข้าคาดไว้ ข้อมูลของเจ้ามีประโยชน์มาก ข้าจะจัดการเรื่องนี้เอง”

ซูเหยารู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาบ้างเล็กน้อยเมื่อได้ยินเช่นนั้น ทว่าความรู้สึกนั้นก็อยู่ได้ไม่นานเมื่อคุณชายห่าวหมิงหันไปสั่งชายชุดดำด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉยแต่แฝงไว้ด้วยคำสั่งที่ไม่อาจปฏิเสธได้

“เอาของมาให้หมอซู”

ชายชุดดำเดินเข้ามาพร้อมกับกล่องไม้แกะสลักอย่างสวยงามที่อยู่ในมือ เขาค่อย ๆ วางมันลงบนโต๊ะตรงหน้าซูเหยาอย่างแผ่วเบา คุณชายห่าวหมิงหันกลับมามองซูเหยาอีกครั้ง ดวงตาภายใต้หน้ากากนั้นยังคงจับจ้องไปที่นาง

“ช่วงนี้เห็นเจ้าเครียด ๆ เอามันไปใช้ช่วยบรรเทาความเครียดได้”

ซูเหยารับกล่องไม้นั้นมาอย่างเกรง ๆ ด้วยความรู้สึกที่สับสนและประหลาดใจ นางไม่กล้าที่จะปฏิเสธคำสั่งของเขาได้แม้แต่น้อย

“ข้าน้อย ขอบพระคุณเจ้าค่ะ” ซูเหยาเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ติดขัดเล็กน้อย

คุณชายห่าวหมิงพยักหน้ารับอย่างไม่ใส่ใจ

“หมดธุระของเจ้าแล้ว ไปได้แล้ว”

ซูเหยาลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว ก้มตัวคำนับเขาอย่างนอบน้อมก่อนจะรีบเดินออกจากตำหนักผิงหยางไปอย่างรวดเร็วราวกับกำลังหนีจากอะไรบางอย่าง เมื่อออกมาถึงประตูตำหนักแล้ว นางก็รีบเร่งฝีเท้ากลับไปยังโรงหมอเจิ้งเทียนทันที

https://img2.pic.in.th/pic/111953632.gif
-จบเควสปลดหัวใจ-
เควสปลดใจ: เงาอำมหิตในวังวน (6)เป้าหมาย: รายงานข้อมูลให้จางกงกง
รางวัลหลัก : ยาเม็ดปลดปล่อย (ขั้นต้น) - ยาที่ช่วยบรรเทาความเครียดและความหวาดกลัวได้ชั่วขณะหนึ่ง (ใช้ได้ 1 ครั้ง)
@Watcher

SuYao โพสต์ 2025-10-3 19:11:54

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย SuYao เมื่อ 2025-10-3 19:25

วันที่ 1 จิ่วเยว่ รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11
ยามซวี (เวลา 19.00 น.)

https://img2.pic.in.th/pic/111953632.gif
ขณะที่เท้าของซูเหยากำลังจะก้าวพ้นธรณีประตูตำหนักผิงหยาง เสียงทุ้มต่ำที่เปี่ยมด้วยอำนาจและแฝงไว้ด้วยความไม่เร่งรีบของคุณชายห่าวหมิงก็ดังตามมาด้านหลังอย่างเฉียบพลันราวกับสายฟ้าที่ผ่าลงมาจากฟากฟ้าในคืนที่ไร้เมฆ

“เดี๋ยว...จะรีบกลับไปไหน”

น้ำเสียงนั้นไม่ได้ดังลั่น แต่กลับมีพลังกดดันที่ทำให้ซูเหยาต้องชะงักฝีเท้าอย่างกะทันหัน หัวใจของนางเต้นระรัวราวกับกลองศึกที่ถูกตีอย่างต่อเนื่อง นางหันกลับไปเผชิญหน้ากับเงาร่างสูงใหญ่ภายใต้แสงจันทร์ที่สาดส่องเข้ามาในห้องโถง แม้จะรู้ว่าไม่มีทางหลีกเลี่ยงได้ แต่สัญชาตญาณก็สั่งให้นางถามออกไปเพื่อซื้อเวลาและรวบรวมความกล้าที่แตกสลาย

“คุณชายมีอะไรอีกหรือเจ้าคะ?” เสียงของนางสั่นพร่าเบาหวิว ราวกับเสียงกระซิบของใบไผ่ที่เสียดสีกันยามต้องลมยามวิกาล

คุณชายห่าวหมิงยังคงนั่งอยู่ที่เก้าอี้อย่างสงบนิ่ง มือข้างหนึ่งของเขายกขึ้นเพื่อทำท่าทางบอกให้นางกลับมาใกล้ และอีกข้างยังคงถือถ้วยชาเคลือบสีเขียวหยกที่อาจบรรจุชาจากมณฑลเสฉวนชั้นดีไว้ มุมปากที่อยู่ใต้หน้ากากครึ่งหน้ากระตุกขึ้นเล็กน้อย เผยให้เห็นรอยยิ้มที่ไม่ได้สื่อถึงความเมตตา แต่กลับเป็นความเจ้าเล่ห์และเย้ยหยันดุจดังนักล่าที่กำลังเฝ้ามองเหยื่อที่ติดบ่วง

“กินซะสิ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เนิบนาบ แต่หนักแน่นกว่าคำสั่งใด ๆ

ซูเหยารับรู้ได้ทันทีว่าหมายถึงอะไร หากแต่ความหวาดระแวงและความกลัวที่ฝังลึกจากเหตุการณ์ในครั้งก่อนที่นางเกือบจะสิ้นชีพเพราะซุปดอกหอมหมื่นลี้ปริศนา ทำให้จิตใจของนางไม่สามารถยอมรับคำสั่งนี้ได้โดยง่าย นางกัดริมฝีปากอย่างแรงจนรู้สึกถึงรสฝาดเค็มของเลือด ก่อนจะรวบรวมความกล้าอีกครั้ง แม้จะรู้ดีว่าการถามซ้ำนั้นอาจนำมาซึ่งภัยพิบัติ

“กะ...กินอะไรหรือเจ้าคะ?” น้ำเสียงของซูเหยาสั่นจนแทบจะกลายเป็นเสียงครางเบา ๆ

คุณชายห่าวหมิงหัวเราะในลำคอเบา ๆ ซึ่งเป็นเสียงที่เยือกเย็นจนซูเหยาขนลุกซู่ไปทั้งตัว เขายกมือขึ้นแล้วผายไปทางกล่องไม้แกะสลักในมือของนาง

“ของขวัญที่ข้าให้ไปไง มันช่วยเจ้าได้จริง ๆ ข้ารับรอง”

คำรับรองของเขานั้นหาได้ทำให้ซูเหยาคลายความกังวลไม่ ตรงกันข้ามมันกลับเพิ่มพูนความรู้สึกหวาดกลัวอย่างท่วมท้น ราวกับสายลมเหนือที่พัดพาความหนาวเหน็บเข้าสู่ร่างกาย นางเริ่มหายใจติดขัดเมื่อคุณชายห่าวหมิงเปลี่ยนน้ำเสียงที่เนิบนาบให้เป็นคำสั่งที่แข็งกร้าวและไม่เปิดโอกาสให้ต่อรองใด ๆ อีก

“เจ้าจะกลับไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น หากไม่กินเข้าไป...กิน!”

คำว่า ‘กิน!’ นั้นดังก้องอยู่ในห้องโถงกว้าง ราวกับเสียงก้องสะท้อนจากความว่างเปล่า ซูเหยารู้สึกราวกับร่างกายของนางถูกมัดด้วยเชือกที่มองไม่เห็น นางก้มลงมองกล่องไม้นั้นด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง มือเรียวของนางสั่นเทาจนแทบควบคุมไม่ได้ ก่อนที่นางจะค่อย ๆ ยื่นมือออกไปเปิดฝากล่องไม้ที่ถูกขัดเงาอย่างดี

สิ่งที่อยู่ภายในกล่องนั้นคือเม็ดยาขนาดเล็กสีขาวนวล เม็ดยาถูกวางอยู่บนผ้าไหมสีแดงเข้มที่รองอยู่ภายในกล่อง มันดูสะอาดและบริสุทธิ์อย่างน่าประหลาด ไม่ได้มีกลิ่นสมุนไพรฉุนเฉียวเหมือนยาจีนทั่วไปที่นางเคยปรุงแต่เป็นกลิ่นหอมเย็นอ่อน ๆ ซูเหยาหยิบมันขึ้นมาด้วยมือที่สั่นระริก

หรือว่านี่จะเป็นจุดจบของนางแล้วจริง ๆ? ความคิดนี้ผุดขึ้นมาในห้วงคำนึงอย่างไม่อาจห้ามได้ คราวที่แล้วก็ดื่มซุปดอกหอมหมื่นลี้จากเขาจนเกือบเอาชีวิตไม่รอด ครั้งนี้นางคงหมดประโยชน์แล้วจริง ๆ

ความรู้สึกยอมจำนนเข้าครอบงำจิตใจของนางอย่างสมบูรณ์ นางนึกถึงภาพท่านตาและท่านหมอเจิ้งที่โรงหมอด้วยความรักและความอาลัย คิดในแง่ดีที่สุดนางก็จะได้กลับไปอยู่กับพวกเขาในอีกภพภูมิหนึ่ง หากว่ายานี้จะปลิดชีวิตนางได้จริง

ซูเหยาหลับตาลงอย่างช้า ๆ ก่อนจะนำเม็ดยาสีขาวนวลนั้นใส่เข้าปากอย่างลังเล รสชาติของมันไม่ได้ขมอย่างที่คาดหวังไว้ ตรงกันข้ามมันกลับมีรสหวานปะแล่ม นางเคี้ยวกลืนมันลงไปอย่างช้า ๆ ราวกับเป็นการยืดเวลาให้กับวาระสุดท้ายของชีวิต

ทว่า...ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่มีอาการปวดท้อง ไม่มีอาการวิงเวียนศีรษะ ไม่มีลมหายใจที่ติดขัดอย่างที่นางคาดการณ์ไว้ แต่สิ่งที่เกิดขึ้นคือความรู้สึกที่ประหลาดและน่าอัศจรรย์ ความเครียดที่สะสมมาจากการสืบความลับในหอจิวหลิ่งอินตลอดหลายวัน ความหวาดกลัวที่ถูกกดดันจากสายตาของคุณชายห่าวหมิง และความวิตกกังวลต่าง ๆ นานา มลายหายไปอย่างรวดเร็วราวกับน้ำค้างต้องแสงตะวัน สมองของนางรู้สึกโล่งสบายอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ราวกับได้ปลดเปลื้องภาระหนักอึ้งออกไปจากบ่า

ซูเหยาค่อย ๆ ลืมตาขึ้น ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความงุนงงและความฉงน นางมองไปยังคุณชายห่าวหมิงด้วยสายตาที่คลางแคลงใจ ซึ่งเขากำลังมองนางด้วยรอยยิ้มที่มุมปากที่ขยับขึ้นอย่างชัดเจน

“รู้สึกดีใช่ไหมล่ะ?” คุณชายห่าวหมิงกระตุกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ รอยยิ้มนั้นคล้ายกับรอยยิ้มของสุนัขจิ้งจอกพันปีที่กำลังวางแผนการอันแยบยล “แต่ฤทธิ์ยามันไม่ได้อยู่ตลอดไปหรอก”

ประโยคต่อมาของเขาทำให้หัวใจที่เพิ่งจะผ่อนคลายของซูเหยาต้องกลับมาเต้นระรัวอีกครั้ง เขาเอนหลังพิงพนักเก้าอี้อย่างสบายอารมณ์ ดวงตาที่ลึกล้ำภายใต้หน้ากากจับจ้องซูเหยาอย่างแน่วแน่

“ทุกวันที่หนึ่งของเดือน...จงมาพบข้าที่หุบเขาลี้ลับใจกลางเขาหัวซานในยามจื่อ เพื่อรับยาเพิ่ม…จากนี้ไป เจ้าคงขาดมันไม่ได้หรอก” เขายิ้มอย่างเจ้าเล่ห์อีกครั้งเป็นการปิดท้ายคำพูด ราวกับประกาศชัยชนะที่ได้บ่วงคล้องคอของนางไว้เรียบร้อยแล้ว “กลับไปได้แล้ว”

ซูเหยาลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว ก้มตัวคำนับเขาอย่างนอบน้อมด้วยความสับสนและหวาดกลัวที่ปะปนกัน นางรีบเดินออกจากตำหนักผิงหยางไปอย่างรวดเร็วที่สุดเท่าที่เท้าของนางจะก้าวได้ โดยไม่แม้แต่จะหันกลับไปมองเงาของชายผู้นั้นอีกครั้ง แสงดาวบนท้องฟ้ายามค่ำคืนในสมัยฮั่นนั้นสว่างไสว แต่ดวงใจของซูเหยากลับมืดมิด

นางเร่งฝีเท้ากลับไปยังโรงหมอเจิ้งเทียนอย่างสิ้นหวัง โดยไม่รู้เลยว่าการได้รับเม็ดยาบรรเทาความเครียดจากเขาในครั้งนี้ แท้จริงแล้วคือบ่วงโซ่ที่มองไม่เห็นซึ่งผูกมัดนางไว้กับอำนาจมืดและแผนการอันซับซ้อนของคุณชายห่าวหมิงอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยงได้อีกต่อไป…

https://img2.pic.in.th/pic/111953632.gif
กินยาเม็ดปลดปล่อย (ขั้นต้น)+50 ความโหด+10 ความโปรดปรานจากจางกงกง (กินยาต่อหน้า) จางกงกงโรลเพลย์พูดคุยประจำวัน ได้รับความสัมพันธ์+5 แต้มหัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม

@Watcher

หน้า: [1]

The Myth of Han's Archiver

ตำหนักผิงหยาง | ที่พำนักผิงหยางกงจู่