[หอว่านหงเหริน] - หน้า 4 - ฝั่งตะวันตก - The Myth of Han

LinYa โพสต์ 2025-7-21 17:47:49

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย LinYa เมื่อ 2025-7-21 17:50 <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/-4_20250603154522.md.png" width="500" _height="57" border="0"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">วันที่ 19 เดือน 6 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ยามเซิน เวลา 15.00 - 17.00 น. ณ ถนนสิบลี้ หอว่านหงเหริน (พบ จางกงกง) <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> ขณะที่หลินหยายังคงหอบอยู่ในอ้อมแขนของเขา ใบหน้าแดงซ่านทั้งจากการจูบและความรู้สึกประหลาดที่ยังไม่คลายตัว จางกงกงหรือก็คือท่านชายห่าวหมิงในยามนี้กลับหยิบบางสิ่งขึ้นมาจากแขนเสื้ออย่างใจเย็น แล้ววางมันไว้บนตักของนาง “สิ่งนี่…เจ้าเก็บไว้ใช้จ่ายสิ่งที่เจ้าชอบเถอะ เสี่ยวหยา” เขากล่าวเรียบ ๆ ราวกับเพิ่งยื่นถั่วให้ลิงน้อย หลินหยาหน้างอพลางเลิกคิ้วสูงเพราะนางไม่รู้ว่าเขาให้สิ่งใด “หืม? จู่ ๆ ท่านก็มาให้ข้าแบบนี้…หมายจะล่อข้าเข้าสำนักนางโลมหรืออย่างไร?” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> “สิ่งนั่นเจ้าพูดเองนะ ไม่ใช่ข้า” เขายิ้มบาง ๆ ดวงตาพราวพร่างแววระยิบระยับเหมือนกำลังซ่อนลูกเล่นไว้ข้างใน แต่พอหลินหยาก้มลงมองอย่างจริงจังสีหน้าก็เปลี่ยนไปในบัดดล “สามสิบตำลึงทอง?! ท่านเอาเงินจากไหนมาฟาดหัวข้าเยี่ยงนี้ ห๊ะ!?” จางกงกงยิ้มน้อย ๆ แต่ดวงตายังเปี่ยมไปด้วยแววลุ่มลึกและบิดเบี้ยว “เจ้าชอบของกินนี่ ข้าก็แค่ให้เจ้าเอาไปกินให้เข็ด” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> “เข็ดเรอะ! ข้าจะเอาไปกินให้พุงแตกตายเลยคอยดู! ข้าล่ะอิจฉาพวกมีเงินถุงเงินถังจริง ๆ” หลินหยาเบะปาก รับถุงเงินอย่างไม่อ้อมค้อมแล้วผูกมันติดกับชายเสื้อของตนแน่นหนาราวกับสมบัติชีวิต “ก็ดีแล้ว กินเยอะ ๆ หน่อย…” เสียงของเขาทุ้มนุ่มจนน่าแปลกใจ “…เพราะเจ้าน่ะตัวเล็กเกินไป กลัวจะรับอย่างอื่น…ไม่ไหว” ยังไม่ทันขาดคำ… <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> “เพี๊ยะ!” หลินหยาฟาดไหล่เขาไปเต็มแรงใบหน้าขึ้นสีจัด ดวงตาวาวโรจน์อย่างคนทั้งเขินทั้งขุ่น “ท่าน…ไอ้คนป่วยจิต! เอาเงินท่านคืนไปเลยไป๊!” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> “ไม่เอา ข้าให้แล้ว ของข้าไม่มีวันเอาคืน…เหมือนข้าที่ไม่มีทางคืนเจ้าให้ใคร” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> “จางกงกง!!” เสียงตวาดของนางดังลั่นอย่างอดไม่ได้แม้ปลายเสียงจะสั่นเพราะขำก็เถอะ เขาหัวเราะเบา ๆ ลูบต้นแขนตนเองตรงที่โดนนางฟาดด้วยแววตาน่าหมั่นไส้ “อืม…แรงดีเหมือนตอนต่อยหน้าข้าเมื่อก่อนเลย” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> “ข้าจะต่อยอีกแน่ถ้าท่านยังพูดจาลามก!” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> “ถ้าต่อยแล้วได้จูบอีกทีข้าก็รอให้ต่อยอยู่นะ เสี่ยวหยา” หลินหยาถึงกับเอามือปิดหน้าร้องครางในลำคอด้วยความอับอายเพราะความรู้สึกตอนนี้อีกคนมันแหย่เธอเกินกว่าที่ตัวเธอจะทนได้พอสมควร “บ้าเอ๊ย…คนแบบท่านนี้นี่มัน…” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> “คนแบบข้านี่แหละ จะอยู่ข้างเจ้าไปจนเจ้าตายจากกันเลยล่ะ เสี่ยวหยา” คราวนี้หลินหยาเงียบไปเลย…แต่ใบหน้ากลับแดงเข้มอย่างน่ารักยิ่งนักในสายตาของจางกงกง เขางทอดสายตามองดวงหน้าแดงระเรื่อของหญิงสาวที่ยังคงแน่นิ่งอยู่ในอ้อมแขนเขา ริมฝีปากของหลินหยายังช้ำเล็กน้อยจากแรงจูบเมื่อครู่ที่แทบไม่ต้องนับว่ามันนานเพียงใด เขาอยากอยู่ต่อ…อยากทอดเวลานี้ให้ยืดยาวไปอีกนิดให้เสี่ยวหยาตัวน้อยได้จดจำรสสัมผัส ความห่วงหาและความเป็นเจ้าของนี้ให้ฝังแน่นยิ่งกว่าคำพูดใด แต่… <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> “เฮ้อ…” เขาถอนหายใจพลางเหลือบตามองฟ้าเหนือหลังคา “ข้าอยากอยู่ต่ออีกสักหน่อย…แต่น่าเสียดาย จงฉางชื่อมิใช่ตำแหน่งว่างเปล่าข้ายังมีงานอีกเป็นภูเขา” หลินหยาขมวดคิ้วเมื่อเห็นเขาเริ่มขยับตัว จางกงกงเอื้อมหยิบหน้ากากครึ่งหน้าที่หล่นอยู่ข้างตัวขึ้นมาคลี่ริมฝีปากนิดเดียวก่อนจะค่อย ๆ สวมมันกลับคืนอย่างเคย…หน้ากากที่เขาใช้หลบซ่อนตัวตน หลบซ่อนความรู้สึกและกลบเกลื่อนทุกแผนการในเงามืด <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> “แต่ก่อนข้าจะไป…” เสียงของเขาแผ่วเบาแต่จริงจัง “ข้าจะเห็นแก่หน้าเจ้า พยายามเกลี้ยกล่อมฝ่าบาทให้ละเว้นโทษตายจางทัง…อย่างน้อยก็เปลี่ยนเป็นโทษเบาหากเขายอมกลับมาโดยดี ยอมจำนนต่อราชโองการ และไม่คิดกระทำการอันเกินฐานะอีก” หลินหยาเบิกตากว้างขึ้นเล็กน้อย สีหน้าสั่นไหวชัดเจน นางเงียบไปอึดใจก่อนจะส่ายหน้าอย่างไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน “มันจะเป็นอย่างที่ท่านว่าหรือ? ท่านจางทังไม่มีวันทำเรื่องบัดซบอย่างที่ท่านกล่าวหา…เขาเป็นคนสัตย์ซื่อ ยึดมั่นในหลักคุณธรรม ไม่มีทาง…ไม่มีทางทะเยอทะยานแบบที่ท่านวาดภาพให้ข้าเชื่อหรอก” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> จางกงกงยืนนิ่งอยู่ชั่วครู่ ดวงตาภายใต้หน้ากากนั้นทอประกายบางอย่างเหมือนจะสมเพช…หรืออาจเพียงเย้ยหยัน เขาเอียงหน้านิดหนึ่งอย่างแผ่วเบาเสียงต่ำดังลอดออกมาราวกับเสียงกระซิบที่ผนึกไว้ด้วยความลับ “งั้นก็รอดู…เสี่ยวหยา” เขาว่าด้วยน้ำเสียงคล้ายคนที่รู้ชะตาอยู่ก่อนแล้ว “ความจริงน่ะ…มันไม่ได้ขึ้นอยู่กับความดีเสมอไปหรอก” แล้วเขาก็ก้าวเข้ามาใกล้ ร่างสูงค้อมลงอย่างไม่เร่งรีบ สัมผัสริมฝีปากแผ่วเบาไว้ที่ข้างขมับของหลินหยาอีกครั้งหนึ่งต่างจากเมื่อครู่มันไม่ใช่จูบที่รุกราน หากแต่เป็นจูบจากใครบางคนที่ฝากคำลาขณะยังครองทุกอารมณ์เหนืออีกฝ่ายได้โดยสิ้นเชิง <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> จากนั้นเขาก็ขยับกายถอยหลังทีละก้าว ราวกับทุกอิริยาบถล้วนถูกออกแบบไว้แล้ว บรรจงเหมือนภาพจิตรกรรมบนผนังหอวังหลังจนกระทั่งร่างในชุดคลุมยาวสีเข้มกลืนกับเงามืดของตรอกเส้นทางด้านในหอหรูนั้นอย่างสมบูรณ์…หายไปโดยไม่มีเสียงฝีเท้า เหลือเพียงหลินหยาที่ยังนิ่งอยู่ท่ามกลางกลิ่นคาวเลือดและความเงียบงัน ภายใต้แสงสุดท้ายของวันแสงจาง ๆ นางได้แต่กำถุงเงินแน่นในมือ และถามตัวเองซ้ำ ๆ ในใจว่า…คนอย่างจางกงกง ยังมีสิ่งใดอีกที่นางไม่รู้? และ 'แผน' ที่เขาว่าจะช่วย…มันคือความช่วยเหลือจริง ๆ หรือเป็นเพียงแค่หมากอีกตัว…ในกระดานที่เธอถูกจับวาง <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> ขณะที่เงาร่างสูงของจางกงกงหลอมรวมไปกับม่านหมอกและความมืดของตรอกหลังเรือน หายลับสายตาไปอย่างไร้เสียงและไร้ร่องรอยราวกับไม่เคยมีอยู่จริง สายลมยามราตรีก็พัดผ่านอย่างเฉียบพลัน เงียบงันจนได้ยินเพียงเสียงลมหายใจของหญิงสาวที่ยังนั่งอยู่กับพื้น ทว่า… <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> แผ่นกระดาษสีหม่นแผ่นหนึ่ง ค่อย ๆ ร่วงหล่นจากชายเสื้อคลุมยาวของเขา ร่วงลงมาอย่างเงียบงัน เสียงกระทบพื้นแทบไม่มีให้ได้ยินหากไม่ใช่เพราะสายตาของหลินหยาที่เผลอมองตามแผ่นผ้านั้นขณะไหวไหลไปกับการเคลื่อนไหวสุดท้ายของชายผู้ลึกลับ…นางก็คงไม่ทันได้เห็น เธอเลิกคิ้วขึ้นทันที ใจหนึ่งลังเล…อีกใจหนึ่งกลับเย็นเยียบ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> มือบางคว้าจดหมายนั้นขึ้นมาอย่างเบามือ ปลายนิ้วที่ยังอุ่นจากสัมผัสเมื่อครู่พลิกเปิดซองแผ่วช้า ข้างในมีข้อความเพียงไม่กี่คำ…แต่กลับเปี่ยมไปด้วยแรงสะเทือนในใจที่ยากจะอธิบาย <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> ‘คนถึงผิงหยางแล้วขอรับนายท่าน กำลังจัดฉาก’ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> ดวงตาสีน้ำตาลมะพร้าวอ่อนคู่งามสั่นไหวเบา ๆ นางเม้มริมฝีปาก สายตายังจับจ้องตัวอักษรทุกตัวราวจะกลืนกินมันด้วยความคิดพลุ่งพล่าน ในน้ำเสียงที่ทิ้งไว้ของจางกงกง…ไม่มีวี่แววว่าเขาเพิ่งสูญเสียความลับสำคัญไปแม้แต่น้อย ราวกับว่าเขาเองอาจจงใจทิ้งมันไว้ให้หล่อนก็เป็นได้ "เล่นอะไรของท่านน่ะ…จางกงกง…" เสียงพึมพำเบา ๆ หลุดออกจากเรียวปากของหลินหยา ก่อนเธอจะพับกระดาษแผ่นนั้นเก็บไว้อย่างแน่นหนาในแขนเสื้อโดยไม่กระโตกกระตาก <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> ปีศาจเช่นเขา…ย่อมไม่มีทางเล่นอะไรซื่อ ๆ แม้แต่การจากลา ความช่วยเหลือหรือแม้แต่ความรัก…ก็คงแฝงไว้ด้วยกับดักบางอย่างที่นางยังไม่อาจมองเห็น หลินหยาขยับขึ้นช้า ๆ ปัดผ้าอย่างใจเย็น ดวงหน้าแม้ยังแดงเรื่อแต่ดวงตากลับคมกริบราวหญิงสาวที่กำลังวางหมากอีกตัวลงกระดาน ใช่…การดัดนิสัยปีศาจนั้นยาก ยากเยี่ยงการหลอมเหล็กในไฟนรกแต่หากปีศาจตนนั้นยังเดินมาหานางเอง นางก็มีเหตุผลดีพอที่จะตอบรับ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> โดยเฉพาะเมื่อเกมนี้…ไม่ได้มีแค่เดิมพันของหัวใจ แต่มันยังเต็มไปด้วยคำลวง ความหลัง และแผนลึกเร้น ที่หากนางพลาดแม้ก้าวเดียว อาจมิใช่เพียงหลินหยาเท่านั้นที่พ่าย…แต่แม้กระทั่งจางกงกงเอง ก็คงต้องชดใช้ราคาของเกมรัก…ที่เดิมพันด้วยชีวิต<div> </div><div style="text-align: center;"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/-4_20250603154522.md.png" width="500" _height="57" border="0"></div><div style="text-align: center;"> </div><div style="text-align: center;"> </div><div style="text-align: center;">@Admin </div> <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">อื่น ๆ:  พี่เขาเอาเงินฟาดหัวน้อง อยากได้ทุกเดือนง่ะ อ้อนเอาเงินจากพี่แกยังไงดี<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">รางวัล: จ่าย 30 ตำลึงทองม๊าาา จ่ายยัง<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">99 EXP แจ้งเลื่อนระดับ +2 Point<div><span style="font-size: 12pt; font-family: Sarabun, sans-serif; color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> </div>

LinYa โพสต์ 2025-7-23 15:36:11

<span style="font-size: 12pt; font-family: Sarabun, sans-serif; color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/-4_20250603154522.md.png" width="500" _height="57" border="0"> <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">วันที่ 21 เดือน 6 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ยามเซิน เวลา 15.00 - 17.00 น. ณ ถนนสิบลี้ หอว่านหงเหริน (พบ จางกงกง) <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> ในค่ำคืนเงียบสงัดของตำหนักจงฉางชื่อเมื่อคืนก่อน แสงเทียนเล่มยาวสว่างไหววูบตามแรงลมจากหน้าต่างบานใหญ่ เสียงพู่กันที่ลากเป็นเส้นสลับหนักเบาบนกระดาษง่วนไม่หยุดเป็นจังหวะเนิบนาบของผู้ที่ไม่เคยยอมหยุดนิ่ง แม้ในยามพักใจหรือยามที่โลกกำลังปั่นป่วน จางกงกงในอาภรณ์ยาวสีเข้มยังคงนั่งตัวตรงอยู่เบื้องหน้าโต๊ะเขียนหนังสือ มือขวาขยับพู่กันลื่นไหลราวหยอกล้อกับบทบัญญัติของแคว้นฮั่น ส่วนมือซ้ายวางทับหน้าจดหมายลับฉบับหนึ่งที่เพิ่งรับมอบไว้เมื่อไม่กี่ชั่วยามก่อน <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> เงาเงียบของขันทีหนุ่มผู้หนึ่งเข้ามาอย่างเคารพ ร่างกายของเขาโค้งต่ำแทบแตะพื้น “นายท่าน…มีข่าวเร่งด่วนเกี่ยวกับบุคคลที่นายท่านให้ติดตามขอรับ” ปลายพู่กันที่เคลื่อนอย่างเสถียรสะดุดเพียงชั่วขณะ แต่ไม่มีเสียงตอบรับใดจากจางกงกง ราวกับเขาไม่ได้ยินสิ่งใดเลยในห้วงเวลานั้น <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> “หวยหนานหวาง…ทูลขอแม่นางหนานหลินหยาว่าแต่งงาน ที่สะพานเฉียวฮวาซื่อ ทางใต้ของทะเลสาบเยว่ปิงเหอขอรับ…” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> เสียงรายงานพลันชะงักลงทันทีเพราะขันทีผู้นั้นรู้ดีว่าสิ่งที่กำลังพ่นจากปากอาจนำพาไปสู่การถูกเด็ดหัวได้ทันทีถ้าความอดทนของบุรุษเบื้องหน้า…พังลง <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> แสงเทียนสะท้อนเงาใบหน้าภายใต้หน้ากากครึ่งซีกนั้นยามไม่มีก็เห็นใบหน้าของจางกงกงที่แท้จริงไม่ใช่ห่าวหมิงเมื่อครั้งเขาออกไปข้างนอก แววตาคมดุใต้ขนตายาวขยับเพียงน้อย ทว่าประกายในแววตานั้นกลับเปลี่ยนเป็นดำสนิท ปานจะกลืนแสงทั้งหมดในห้องเข้าไปในปล่องอสูรภายใน ม่านตาคู่นั้นเหมือนจะมี ‘เปลวเพลิงทมิฬ’ กำลังไหวกระเพื่อม เปลวเพลิงที่ไม่ได้ลุกโชนด้วยโทสะธรรมดาแต่เป็น ‘ความเดือดดาล’ ที่ถูกจุดขึ้นจากก้นบึ้งของวิญญาณอันบิดเบี้ยวและแหลกสลายของผู้ซึ่งไม่เคยมี ‘ของรัก’ มาก่อนตลอดชีวิต <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> หลินหยาคือสิ่งเดียวที่เขาเลือกเอง…คือสิ่งเดียวที่เขาเฝ้าดู เลี้ยงดู แทรกแซง ลากนางเข้ามาในวงล้อมแห่งพันธนาการด้วยมือตนเองทีละน้อยคือ ‘ชิ้นส่วน’ ที่เขาฝังไว้อย่างลึกล้ำที่สุดภายใต้กระโหลกและใจ หากนางจะเป็นของใคร…ก็ควรเป็นของเขาเท่านั้น <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> ใบหน้าที่แฝงไว้ด้วยความเยือกเย็นคล้ายคนหมดสิ้นอารมณ์ บัดนี้กลับคล้ายแว่นตาใสที่แตกร้าวไม่มีชิ้นดี แม้ริมฝีปากจะยังไม่ไหวขยับเอ่ยคำใด แต่ลมหายใจที่หนักลึกและขาดช่วงก็บ่งบอกชัดเจนว่าเลือดในกายเขากำลังเดือดพล่านราวลาวา ความเงียบที่เคยใช้เป็นเกราะกำลังถูกเผาไหม้ด้วยเพลิงแค้นและความ ‘อยากครอบครอง’ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> ใช่…มันไม่ใช่แค่การ ‘ขอแต่งงาน’ แต่สำหรับจางกงกงนั่นคือการ ‘ล่วงละเมิด’ ชัดเจนที่สุด คือการ ‘ขโมย’ ทรัพย์สินของเขาไปอย่างอุกอาจ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> แม้ว่าตอนนี้จะรู้ว่านายท่านของตนเองกำลังเยือกเย็นแต่ภายในอารมณ์คุกกรุนอยู่ไม่น้อย แต่คนของจางกงกงก็ยังคงแจ้งเรื่องให้ชัดเจน “ข้าไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้นขอรับ แต่แม่นางหลินหยาร้องไห้หนักในอ้อมแขนของหวยหนานหวาง ก่อนที่จะกลับไปและถูกอุ้มกลับไปพักยังเรือนที่ถนนสิบลี้” เสียงคำรายงานนั้นอาจจะแผ่ว แต่กลับดังก้องในหัวของจางกงกงประหนึ่งเสียงระเบิดในใจ แววตาคมลึกลุกวาบขึ้นด้วยแสงวาวคล้ายเหล็กกล้าแตะเปลวเพลิง ความรู้สึกบางอย่างพุ่งขึ้นในทันใด มันไม่ใช่เพียงความขุ่นเคืองธรรมดา หากแต่เป็นไฟแห่งการครอบครองที่ถูกท้าทายอย่างเงียบงัน <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> “อุ้ม?...อ้อมแขน?” เขาทวนคำในใจพลางปล่อยลมหายใจผ่านไรฟัน ความเย็นจัดแผ่ซ่านไปทั่วบริเวณรอบกาย จนผู้ที่เข้ามารายงานที่อยู่ใกล้พลอยเหงื่อผุดซึมทั้งที่อากาศมิได้ร้อนเลยสักนิด ยิ่งรู้ว่าหวยหนานหวาง ‘อุ้มและกอด’ หลินหยาไปส่งที่บ้านพัก ความรู้สึกขยะแขยงปนคลั่งก็ทะลักออกมา จิตใจของจางกงกงดำดิ่งสู่ห้วงของความรังเกียจชิงชัง ใครก็ไม่ควรแตะต้องเธอ โดยเฉพาะชายอื่น มือสกปรกของมันกล้ามาแปดเปื้อนกายของนางได้อย่างไร เสียงนั้นก้องอยู่ในหัวของเขาอย่างบ้าคลั่ง <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> มือที่ประสานอยู่บัดนี้กำแน่นเสียจนเส้นเลือดปรากฏชัด เสียงลมหายใจที่หนักหน่วงแผ่วเบาเล็ดลอดออกมาเพียงน้อยนิด แม้ใบหน้าจะสงบนิ่งไร้อารมณ์ราวรูปสลักหยก แต่สายตานั้น...ไม่ใช่เพียงการจับจ้องอย่างธรรมดา หากเต็มไปด้วยแรงอารมณ์ที่กดทับไว้จนแทบระเบิด ความรู้สึกราวกับถูกชิงสิ่งสำคัญที่สุดไปต่อหน้าต่อตาทั้งที่เขาเป็นผู้วางหมากทั้งหมดนี้ไว้เอง <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> จะปล่อยให้มือของบุรุษอื่น...แนบชิดกับนางง่ายดายนักหรือ? <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> ไม่มีทาง <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> เขาเป็นจงฉางชื่อแห่งวังหลวงไม่ใช่เงาร่างให้ใครข้ามผ่านโดยไม่ชำเลืองมอง สิ่งใดที่เขาแตะต้องแล้ว ต่อให้เป็นบุปผาชูช่อในฤดูวสันต์ก็ไม่มีสิทธิ์ไปเบ่งบานในสวนของใครอื่นได้อีก <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> …..<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> ………. <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> ยามเซินแสงอาทิตย์ลอดม่านฝนลงมาทีละริ้ว ขับให้ภาพถนนสิบลี้หม่นซึมเยี่ยงภาพวาดหมึกที่โดนหยาดน้ำลบเลือน หลินหยาก้าวเท้าช้า ๆ ลากเสียงหยดน้ำตามฝีเท้าลงบนพื้นทางหิน เธอเพิ่งเดินออกจากศาลาจื่อเถิงฮวาได้ไม่ทันไร ฝนก็ไล่ตามลงมาไม่ปรานี เสื้อคลุมบางชุ่มแนบเนื้อจนร่างเล็กสั่นน้อย ๆ คล้ายลูกแมวเปียกที่เพิ่งหลุดออกจากอ่างไม้ เธอหอบจดหมายปักตราพิเศษในมือ แนบอกแน่นด้วยหัวใจที่ทั้งหน่ายระคนระแวง “ให้ตายเถอะ…จะอะไรอีกล่ะคราวนี้” หลินหยาพึมพำกับตัวเองขณะก้าวเข้ามายังหอว่านหงเหริน ประตูบานใหญ่ของห้องพักพิเศษฝั่งตะวันตกถูกเปิดออกโดยไม่ต้องให้ใครมาเชื้อเชิญ นางยกมือเคาะเบา ๆ แค่พอเป็นพิธี ก่อนจะผลักเข้าไปโดยไม่รอเสียงตอบรับ เพราะน้ำจากผมและชายเสื้อไหลย้อยลงตามคางจนเริ่มจะทนไม่ไหวอีกต่อไป <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> ภายในห้องเงียบงัน เย็นยะเยือก แม้จะไม่มีไอฝน แต่กลับมีความกดดันประหลาดปกคลุมอยู่เต็มทุกตารางฉื่อ เธอกวาดสายตาหาเจ้าของจดหมายก่อนจะสบตาเข้ากับบุรุษในชุดคลุมขาว หน้ากากเงินที่นั่งอยู่ข้างโต๊ะ มือหนึ่งค่อย ๆ วางพู่กันลง อีกมือประสานเข้าหลังหลัง ดวงตาคมดุใต้หน้ากากไม่กระพริบขณะจ้องมองเธอจากหัวจรดเท้า...จนถึงตรงหัวใจ นัยน์ตาของเขาเหมือนมีบางอย่างที่กำลังสั่นไหวอยู่ภายใน คล้ายเปลวไฟที่ซุกซ่อนอยู่ใต้เถ้าถ่าน รอเวลาเพียงน้อยนิดก็พร้อมจะโหมกระพือขึ้นอย่างดุร้าย แต่เงียบ...เงียบเสียจนไม่อาจคาดเดาได้เลยว่าเขากำลังคิดสิ่งใดอยู่ในใจ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> “เจ้าตัวเปียก...เหมือนแมวพึ่งโดนจับอาบน้ำนักเสี่ยวหยา” เสียงทุ้มต่ำกล่าวเรียบ ๆ ดั่งจะเย้ยเยาะ แต่กลับแฝงอะไรบางอย่างที่ยากจะตีความได้ชัดเจน ทั้งขำขัน ทั้งเวทนา และ...คล้ายแววหงุดหงิดบางอย่างแผ่วเบาในน้ำเสียง <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> หลินหยาชะงักตอนที่ได้ยินเหลือบมองตัวเองก่อนจะขมวดคิ้ว บ่นอุบอิบ “ข้าไม่ได้ตั้งใจจะมาในสภาพนี้หรอก ท่านเล่นเขียนจดหมายปุบปับ ใครจะไปรู้ว่าฝนจะตก...แล้วก็ดันไม่ให้รอด้วยสิ” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> เธอเดินเข้ามาชิดกว่าเดิมคิ้วเลิกขึ้นน้อย ๆ ก่อนพูดต่อ “นี่...ข้ามาแล้วนะ ถ้าท่านจะเรียกมาแค่เพื่อหัวเราะสภาพข้า งั้นข้ากลับล่ะ” พูดจบยังไม่ทันหมุนตัวเต็มแรง เสียงไม้ขยับก็ดังขึ้นช้า ๆ ก่อนที่ร่างสูงในชุดคลุมจะก้าวเข้ามาใกล้อย่างไร้สุ้มเสียง มือหนึ่งยื่นมาคว้าเอวหลินหยาไว้อย่างนุ่มนวลแต่หนักแน่น “อย่าพึ่งไป” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> คำพูดเบากระซิบที่ข้างหู แผ่วเสียจนคล้ายลมหายใจ...แต่แฝงไว้ด้วยแรงดึงดูดราวเวทมนตร์ ร่างเล็กชะงักค้างอย่างไม่รู้ตัว ดวงตากลมโตหรี่ลงนิดขณะสบสายตาที่แม้จะซ่อนอยู่หลังหน้ากากครึ่งซีก แต่ก็ร้อนระอุพอจะทำให้ใจของคนมองสะท้าน “วันนี้...เจ้าต้องอยู่ฟังสิ่งที่ข้า ‘เก็บ’ มาตลอดคืน” เขาเอ่ยเสียงเรียบ แต่คำว่าเก็บนั้นเปี่ยมด้วยรสของบางอย่างที่ไม่ใช่เพียงคำพูดธรรมดา คล้ายความโกรธขึงถูกแช่เย็นไว้จนแข็งตัว แล้วพร้อมจะแทงกลับเมื่อมีโอกาส <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> หลินหยากลืนน้ำลายก่อนจะยกมือแตะแขนอีกคนเบา ๆ “แล้ว...มันเรื่องอะไรหรือ?” เธอพยายามฝืนยิ้มแห้ง “อย่าบอกนะว่าเรื่องที่ข้าไปเจอกับท่านหลิวอันน่ะ?...” จางกงกงยังคงนิ่ง แต่เพียงแววตาใต้หน้ากากเท่านั้นที่เปลี่ยน มันไม่ใช่เพียงแค่ไม่พอใจอีกต่อไปแต่มันคือการกักเก็บบางสิ่งไว้เนิ่นนานจนล้นทะลัก  <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> “ก็ใช่...” เขาพยักหน้าช้า ๆ “แล้วก็เรื่องที่ ‘เขา’ กล้าอุ้มเจ้าในอ้อมแขน” เขาเอียงหน้าเล็กน้อย กระซิบชิดแก้มจนเสียงแผ่วกระทบหูอย่างจงใจ “มือของผู้อื่น...ไม่ควรแตะต้องของของข้า ไม่ว่าจะในหรือนอกฝัน เจ้าคิดว่า...ข้าจะปล่อยผ่านหรือเสี่ยวหยา?” เสียงแผ่วเบาแต่แหลมลึกปักเข้าใจกลางอกอย่างจัง หลินหยากลืนน้ำลายอีกครั้งหนึ่งยกมือขึ้นผลักอกเขาเบา ๆ “ท่าน...ก็คิดเกินเลยไปละ ข้าไม่ได้...ไม่ได้ตั้งใจให้อะไรแบบนั้นเกิดขึ้นนะ” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> “งั้นหรอ?” จางกงกงว่าเบา ๆ ก่อนจะโอบผ้าคลุมแห้งมาคลุมให้นางอย่างประหลาดใจ ราวกับจะแสดงว่าเขา...ทั้งโมโหและทั้งห่วง พร้อมกันในคราวเดียว แววตานั้นเย็นชาราวเหล็กกล้าในนาทีแรก แต่กลับอบอุ่นเสียจนเผาใจในนาทีถัดมา จางกงกงผู้ไม่เคยเปิดเผยความคิดอย่างตรงไปตรงมา แต่ทุกการกระทำล้วนเป็นเสี้ยวหนึ่งของความบิดเบี้ยวที่กำลังจะโอบรัดหัวใจใครบางคนให้แน่นยิ่งขึ้นทุกขณะ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> หลินหยายืนอยู่กลางห้อง เงยหน้ามองเขาด้วยสายตาเคลือบแคลงเมื่อสาวใช้ของหอนำกล่องผ้าเรียบหรูเข้ามาวางลงบนโต๊ะไม้ต่ำ ร่างเล็กยังอยู่ในสภาพเปียกโชกเสื้อคลุมบางแนบไปตามร่างจนเห็นสัดส่วนอย่างน่าเวทนา เธอขมวดคิ้วรู้สึกอึดอัดไปหมด เสื้อผ้าเปียก น้ำฝนไหลเย็นเฉียบตามแผ่นหลังลงไปถึงเอว แต่กลับยังไม่มีทีท่าว่าอีกฝ่ายจะละสายตาไปจากนางเลยแม้แต่น้อย <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> "นำเสื้อผ้ามาแล้วเจ้าค่ะใต้เท้า" สาวใช้น้อยค้อมตัวกล่าวเบา ๆ พลางเหลือบตาไปมองหลินหยาที่กำลังพยายามห่อไหล่ตนเองเพื่อให้พ้นจากสายลมที่พัดลอดหน้าต่างเข้ามาก่อนที่นางจะเร่งจากไปอย่างทันทีไม่อยู่ตรงนี้นาน จางกงกงเพียงพยักหน้ารับเบา ๆ เขาไม่ได้พูดอะไร แต่สายตาภายใต้หน้ากากยังคงจับจ้องราวกับกำลังวัดอารมณ์ตัวเองอย่างที่สุด <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> “เจ้าเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนเถอะ” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้นในที่สุด “จะได้ไม่เป็นหวัด” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> หลินหยาเลิกคิ้วมองอีกฝ่ายเหมือนอยากจะถามอะไรบางอย่าง แต่ก็ไม่พูด เพียงแต่เดินไปยังโต๊ะไม้ หยิบกล่องผ้าขึ้นมา แล้วเปิดมันอย่างระแวดระวังแค่เห็นชั้นผ้าด้านบน นางก็ชะงักไปครู่หนึ่ง “...หืม?” ดวงตาคู่หวานเบิกขึ้นเล็กน้อยก่อนจะหรี่ลงทีละนิด ริมฝีปากเม้มเข้าหากัน เธอคีบผ้าชิ้นหนึ่งขึ้นมาดู แล้วหันกลับไปมองจางกงกงที่นั่งไขว้ขาอย่างเงียบ ๆ ใต้แสงตะเกียงนิ่งเฉย ราวกับเป็นเพียงผู้ชมบนเวทีละคร ไม่เกี่ยวข้องใด ๆ กับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> “นี่...คือสิ่งที่ท่านให้นางเอามาให้ข้าหรือ?” หลินหยาพูดเสียงเบาแต่กดต่ำเต็มไปด้วยข้อหา เธอสะบัดผ้าในมือขึ้นเล็กน้อย เผยให้เห็นชุดผ้าแพรบางเบาสีขาวหม่นปักลายเมฆพลิ้วที่ไม่ต่างจากชุดนางระบำยามต้องร่ายรำรับแขก ยิ่งดู ยิ่งไม่ต่างจากสิ่งที่นางเคยเห็นเหล่านางโลมบางคนสวมสมัยอยู่หอมากนัก แม้จะไม่โป๊เปลือยแต่ก็ชัดเจนว่า...ถูกออกแบบมาเพื่อดึงดูดสายตาโดยเฉพาะ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> จางกงกงไม่พูดอะไรเขายกถ้วยสุราขึ้นจิบ ราวกับว่าเสียงนางเป็นเพียงสายลมผ่านแก้ม ขณะดวงตาภายใต้หน้ากากยังมองนางอยู่ไม่ละไปแม้แต่น้อย “ชุดของเจ้าเปียกหมด ไม่มีเวลาหาชุดใหม่...” เขาพูดในที่สุดเสียงเรียบเย็นดังลอดหน้ากากเหมือนน้ำเย็นสาดลงบนเหล็กร้อน “หอว่านหงเหรินจะมีชุดแบบไหนให้เจ้าก็แล้วแต่ใจเจ้าคิด” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> “อ้อ แล้วท่านก็ไม่คิดจะให้คนไปหาชุดปกติมาให้ข้าใช่ไหม ชุดสาวใช้ธรรมดาก็มีปะ” หลินหยาพึมพำก่อนจะถอนใจยาว “หรือจริง ๆ แล้วท่านก็จงใจให้เป็นแบบนี้อยู่แล้ว” นางว่าพลางหยิบผ้าแพรขึ้นอีกชิ้น ก่อนจะบ่นงึมงำ “เนื้อผ้าดี...แต่มันบางเหมือนลมหายใจ” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> “บางก็ดี จะได้แห้งไว” คำตอบของเขาทำให้หลินหยาเกือบจะปาเสื้อใส่หน้าอีกฝ่ายเสียเดี๋ยวนั้น แต่เธอก็กลั้นไว้ สะบัดหน้าเดินไปอีกมุมของห้องหลังม่านที่พอจะกั้นสายตาได้บ้าง ดวงหน้าแดงเรื่อขึ้นด้วยทั้งความหนาวและความขัดใจปนกัน “ถ้าข้าเปลี่ยนออกมาแล้วหน้าท่านมีอาการอะไรแม้แต่นิดเดียว ข้าจะเอาไม้เสียบไก่ปิ้งจิ้มตาท่านให้บอดทั้งสองข้างเลยคอยดู!” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> “เชิญ...” จางกงกงตอบโดยไม่แม้แต่จะเงยหน้า แต่ในใจกลับกำลังนับวินาทีอย่างเยือกเย็นและใจเย็นที่สุดในรอบหลายวัน เขากำลังบีบคออารมณ์ของตัวเองให้แน่นยิ่งขึ้นเพียงเพื่อจะรอดูว่า เมื่อนางสวมชุดที่เขาเตรียมไว้แล้ว...ความอดทนของเขาจะอยู่กับเขาได้นานแค่ไหนต่อสิ่งที่เขารับรู้เมื่อคืนวาน <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> ม่านผ้าสีอ่อนเคลื่อนไหวแผ่วเบา เมื่อเงาร่างเล็กก้าวพ้นออกมาในชุดแพรที่เกือบจะหลอมกลืนไปกับผิวเนียนขาว ราวกับเป็นหมอกบางของยามรุ่งอรุณที่ไม่มีอะไรปิดบัง แสงจากโคมกระทบเนื้อผ้า บิดไล้เส้นโค้งและสัดส่วนอย่างจงใจให้ต้องมองซ้ำ สายตาของจางกงกงจับนิ่งไม่กระพริบจากภาพนั้น ขณะจอกสุราที่วางอยู่ตรงหน้าเหมือนถูกลืมไปสิ้น แม้ดวงหน้าภายใต้หน้ากากจะยังไร้แวว ทว่าดวงตาคู่นั้น...ไม่อาจปิดบังแรงอารมณ์ที่ร้อนระอุอยู่ภายในได้แม้แต่น้อย <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> หลินหยาหรี่ตาใส่เขาขยับชายผ้าแนบเอวแน่นขึ้นอย่างไม่ไว้ใจ "ท่านมองอะไรนักหนา?" เสียงนั้นไม่ใช่คำด่าทอ แต่แฝงไว้ด้วยความระแวดระวังและความขัดเขินที่ไม่อาจปิดบังเมื่ออยู่ภายใต้สายตาของเขาของ ‘เขาคนนี้’ ทำให้หลินหยาไม่เคยไว้ใจอะไรได้เลย จางกงกงไม่ได้ตอบในทันที เขาเพียงเอียงหน้าช้า ๆ เหมือนพินิจนางในทุกมุม เงียบงันจนน่าขนลุกก่อนเสียงเรียบนิ่งจะเอื้อนเอ่ย “เจ้าดูดี...ในแบบที่ใครก็ยากจะละสายตา” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> “หืม? อันนี้ท่านชมเพื่อจะกัดใช่ไหม” หลินหยาว่าพลางถอยหลังเล็กน้อยแล้วกอดอกเล็กน้อย “รีบบอกข้ามาเถอะ เรียกมาทำไม?” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> ชายหนุ่มยังนิ่งเงียบอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะค่อย ๆ ลุกขึ้นยืน เสียงรองเท้าแตะพื้นไม้ดังก้องในความเงียบยิ่งตอกย้ำบรรยากาศอึดอัดระหว่างทั้งสอง เขาก้าวเข้ามาทีละก้าว สายตายังคงตรึงแน่นบนดวงหน้าที่แม้จะพยายามทำหน้าดุ แต่แววตากลับซ่อนร่องรอยเหนื่อยล้าและ...ความเศร้าเอาไว้ไม่มิด “เมื่อวาน...เจ้าไปร้องไห้ในอ้อมแขนของผู้ใดมา?” น้ำเสียงเขาเย็นยะเยือกแฝงคำถามอย่างแผ่วเบาแต่คล้ายใบมีดบาดลึก หลินหยาเบิกตากว้างชั่วขณะ หัวใจเต้นวูบก่อนจะหลบสายตาเขาทันที "ใครบอกท่านเรื่องนั้น..." <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> จางกงกงยิ้มมุมปากแม้มองไม่เห็นชัดหลังหน้ากาก "ไม่สำคัญหรอกว่าใครบอก สำคัญที่...มันเป็นความจริงใช่หรือไม่?" <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> “แล้วไงเล่า?” หลินหยาตอบทันทีโดยไม่คิด “มันไม่ใช่เรื่องของท่านสักหน่อยนี้” เพียงคำพูดนั้น จางกงกงก็หยุดยืนอยู่ตรงหน้าเธอราวกับเงาทมิฬที่บดบังแสงทั้งหมดในห้อง มือล็อกที่ข้อมือบางของเธอด้วยแรงที่ไม่ถึงกับเจ็บ แต่หนักแน่นพอให้รู้ว่า...นางไม่มีทางหนี “ไม่ใช่เรื่องของข้า?” เสียงเขาเยียบเย็นลงทุกวินาที “เจ้าแน่ใจหรือว่าร่างของเจ้าที่ข้าจูบเมื่อวานก่อน...ไม่มีความหมายใดเลย?” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> “ท่าน...” หลินหยากัดฟันแน่น ดวงตาฉายแววตึงเครียดและลังเลปะปน “ข้าแค่...เหนื่อย” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> “เหนื่อยจนต้องร้องไห้ใส่อ้อมแขนของผู้อื่นน่ะหรือเสี่ยวหยา?” เขาโน้มหน้าเข้าใกล้คำพูดกระซิบชิดใบหู “หรือเพราะเขา ‘ขอเจ้าแต่งงาน’ เจ้าก็เลยคิดจะหนีข้าไปอย่างนั้นรึ?” หลินหยาเบิกตาโพล่งตอนที่ได้ยินแบบนั้นหน้าแดงซ่านทันที “ใครว่า…! ข้าไม่ได้ตอบตกลงด้วยซ้ำ!” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> “แต่เจ้าก็ไม่ปฏิเสธทันที” จางกงกงแทรกทันที น้ำเสียงแปรเปลี่ยนเป็นเย้ยหยันอย่างเหี้ยมเกรียม "ข้าเฝ้ามองเจ้า...ตั้งแต่เจ้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่าใครอยู่เบื้องหลังหอว่านหงเหริน ข้าให้โอกาสเจ้าเล่นเป็นเบี้ยหมาก ให้น้ำให้ท่าให้อาหาร ทว่าเจ้า...กล้าจะหันไปยิ้มให้ชายอื่นหรือ?" น้ำเสียงเขาในตอนนี้...บิดเบี้ยว และเต็มไปด้วยไฟริษยาร้อนแรงจนหลินหยาเองยังไม่เคยเห็นมาก่อน “เจ้าจะพูดอะไรอีกเสี่ยวหยา” เสียงทุ้มต่ำคล้ายคำรำพึงมากกว่าคำถาม “หรือเจ้าจะยังโกหกตัวเองว่า...ข้าไม่สำคัญพอ?” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> จางกงกงไม่ขยับแม้เพียงครึ่งก้าวไม่ใช่เพราะเขาไร้ความรู้สึก แต่เพราะเขารู้ดีว่าหากเพียงปล่อยให้ความคลั่งในอกได้ครอบงำแม้แต่วินาทีเดียว…บางสิ่งที่ไม่ควรเกิดอาจเกิดขึ้นจริง เขาไม่เชื่อใจมือของตนเอง ไม่เชื่อใจหัวใจบิดเบี้ยวที่กำลังเกรี้ยวกราดราวเปลวเพลิงทมิฬในห้องไร้แสง เขาเลือกที่จะยืนนิ่งประหนึ่งรูปสลักเงานิ่ง…แต่แหลมคม รอให้นางเป็นฝ่ายเอ่ย ราวกับวางกับดักแห่งความสงสัยให้หลินหยาเป็นผู้เลือกว่าจะเหยียบมันหรือไม่ และนาง…ก็เหยียบมันโดยเต็มใจ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> หลินหยาพ่นลมหายใจพลางปัดเส้นผมเปียกที่ปรกใบหน้าออก “ข้าจะบอก” นางบอกแบบนั้นแล้วจางกงกงก็ยังไม่มั่นใจ หลินหยาจึงขยับมือเล็กหยิบไหสุราที่ตั้งบนโต๊ะมารินลงจอกราวกับจะย้อนเวลาให้กลับไปยังช่วงเวลาเก่าก่อน ดวงตาของนางไม่หลบซ่อน ไม่อ้อมค้อมเช่นเคย “ใช่ ท่านหลิวอันขอข้าแต่งงาน” เสียงแก้วกระทบกันแผ่วเบาเหมือนเสียงระฆังเตือนภัยในความเงียบงัน จางกงกงยังไม่พูดไม่มีการสะดุ้ง ขมวดคิ้วหรือกัดฟัน มีเพียงร่างสูงในชุดเข้มที่มองอย่างนิ่งลึก…ลึกเกินกว่าจะอ่านความคิดได้ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> หลินหยาเงยหน้าขึ้นสบตาเขา ดวงตาคู่นั้นนิ่งแต่หนักแน่น “แต่ข้าไม่ได้ตอบตกลง” น้ำเสียงมั่นคงจนน่าประหลาดใจ “และข้าก็ไม่ได้ปฏิเสธในทันที…เพราะข้าเห็นว่าเขาคือผู้มีพระคุณ ไม่ใช่แค่ท่านอ๋องผู้สูงศักดิ์แต่เป็นบุพการีคนที่สองของข้า ผู้เคยช่วยข้าหลายครั้งในวันที่โดนท่านทำลายจิตใจไม่มีชิ้นดี” นางเว้นวรรคเพื่อกลืนน้ำลาย…หรืออาจจะกลืนบางอย่างที่ตีขึ้นมาจากอก ก่อนจะค่อย ๆ เอ่ยถ้อยคำสุดท้ายเบา ๆ แต่ชัดเจน  <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> “ข้าร้องไห้ เพราะข้าสงสารเขา” ดวงตาของหลินหยาเริ่มสั่นไหวในถ้อยประโยคสุดท้าย “ข้าต้องบอกเขาว่าหัวใจข้า…เป็นของคนอื่น” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> ชั่วขณะหนึ่งทุกสรรพเสียงในห้องเงียบงันจนน่ากลัว แม้แต่เสียงลมหายใจก็เหมือนจะหยุดนิ่ง จางกงกงยังยืนนิ่งเช่นเดิม ราวกับรูปสลักของจอมปีศาจที่ไม่มีหัวใจ แต่ในดวงตานั้น…แววเพลิงคลั่งที่เคยลุกโชนกลับค่อย ๆ สงบลง มอดไปอย่างเชื่องช้า แต่ไม่ใช่ความสงบของผู้ยินดี ไม่ใช่การคลายใจของคนรักมันคือความสงบของผู้ล่าที่เพิ่งเห็นเหยื่อยอมกลับมาเข้ากรงเอง <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> ริมฝีปากที่เม้มแน่นของเขาค่อย ๆ คลายออกทีละน้อย ปรากฏรอยยิ้มที่เย็นเยียบขึ้นบนใบหน้าไม่ใช่รอยยิ้มที่งดงามหรืออบอุ่นหากแต่เป็นรอยยิ้มของความ ‘ยืนยัน’ เป็นรอยยิ้มของผู้ที่ได้ชัย ราวกับเกมหมากที่เขาวางมือลงมาตั้งแต่ต้น ได้เดินมาถึงจุดที่อีกฝ่ายยอมรับโดยไม่รู้ตัวว่าเป็นหมากในกระดาน “แน่นอน…” เสียงทุ้มแผ่วราวกับลมหนาวยามเหมันต์ “เจ้าก็ย่อมต้องเป็นของข้าอยู่แล้ว…อยู่ในกรงของข้าอยู่ใต้เงาของข้า อยู่ในลมหายใจและคำสั่งของข้า” เขายื่นมือออกไปรับจอกสุราจากมือนาง ดื่มมันเข้าไปในอึกเดียวก่อนวางลงอย่างแผ่วเบาริมฝีปากยังคงยิ้ม “ข้าจะไม่ถามว่า ‘คนอื่น’ คนนั้นคือใคร…” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> เขาก้าวเข้ามาใกล้หนึ่งก้าวสบตานางแน่นิ่ง “เพราะข้ารู้คำตอบอยู่แล้ว” เขาไม่ได้แตะต้องนาง…ยังไม่ใช่ตอนนี้ ไม่ใช่ในเวลาที่หัวใจของเขายังไม่ได้เต้นเป็นจังหวะที่พอใจ แต่ช่วงเวลานี้ได้เริ่มขึ้นแล้ว และเขาไม่คิดจะปล่อยให้แม้แต่ลมหายใจของนาง…หลุดพ้นไปจากเงาของตนอีกเลย ดวงตาของจางกงกงทอประกายวาววับในแสงมัวของห้องนั้นราวกับเงาเพลิงที่ยังไม่ดับมอดลงจริง หากแต่ซ่อนตัวอยู่ภายใต้รอยยิ้มบาง ๆ ซึ่งไม่อาจบอกได้ว่าเป็นรอยยิ้มของความพอใจ หรือเป็นเพียงการควบคุมอารมณ์ที่คลั่งจนแทบทะลักออกมาด้วยเปลือกหน้าสงบนิ่งอย่างที่เขาถนัด <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> "นั่นแหละ...เป็นสิ่งที่ควรเป็น" ดั่งเสียงพึมพำแผ่วในความมืดของจิตใจ หลินหยา...ไม่ควรเป็นของใคร ไม่ควรแม้แต่จะถูก ‘คิดถึง’ โดยบุรุษอื่น ไม่ควรถูกยื่นข้อเสนอใด ๆ เพราะแม้แต่คำว่ารัก...ก็เป็นสิ่งที่เธอไม่มีสิทธิ์จะเลือกให้ใครนอกจากเขา และการปฏิเสธของนางในวันนี้...ไม่ได้ทำให้บาดแผลที่เขาได้รับจากการรู้ว่าหวยหนานหวางได้แตะต้องนางจางลงแต่อย่างใด ตรงกันข้าม มันทำให้เขา ‘มีสิทธิ์’ มากขึ้น มีเหตุผลที่จะย้ำเตือนนางมากขึ้น ว่าหลินหยาเป็นของเขา ทุกอณูของร่างกายนาง ทุกช่องว่างในหัวใจนางทุกรอยยิ้มและหยดน้ำตานางควรถูกหล่อหลอมขึ้นโดยเขาเท่านั้น <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> ชายหนุ่มที่ซ่อนตัวในหน้ากากครึ่งหน้าผู้เป็นจงฉางชื่อขยับนิ้วเรียวยาวแตะปลายจอกเบา ๆ ในจังหวะนิ่ง...แต่ตึงเครียด ราวกับกำลังอดกลั้นบางสิ่งไว้ลึกในอก ก่อนจะมีเสียงฝีเท้าเบา ๆ เดินเข้ามาใกล้ และเป็นหลินหยาที่เอื้อมมือมาสัมผัสเขาเบา ๆ ที่แขน สัมผัสนั้นนุ่มนวล อบอุ่น ราวกับน้ำเย็นที่เทราดใส่เปลวไฟที่คลั่งกระเพื่อมในอกเขา  <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> "ท่านอย่าโมโหนักได้ไหม..." น้ำเสียงของนางไม่อ้อน...ไม่ออดอ้อนเหมือนหญิงสาวทั่ว ๆ ไป หากแต่มันเป็นคำพูดตรง ๆ ของนาง…ในแบบที่เป็นหลินหยา ไม่หวานแต่จริงใจเต็มไปด้วยความรู้สึก มือเล็กที่จับแขนของเขานั้นแน่นพอให้รู้สึก แต่ไม่มากเกินกว่าจะกลายเป็นการต่อต้าน ดวงตาที่มองมาไม่หลบเลี่ยงแต่ก็ไม่ได้หยิ่งผยอง มีเพียงความพยายามเข้าใจ...ในขณะที่เธอเองก็อาจไม่เข้าใจหัวใจของปีศาจตรงหน้าได้หมด <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> จางกงกงปรายตามองมือนั้น มือที่เรียวงามนุ่มเรียบน่าสัมผัสแต่กลับที่เคยจิกลงกลางอกเขาครั้งที่เขาทำนางเจ็บปวด มือนี้ที่เคยผลักเขาออกและในเวลาเดียวกัน...ก็เป็นมือนี้ที่คอยรินสุราให้อย่างเงียบงัน ริมฝีปากเขาขยับขึ้นเล็กน้อยไม่ใช่รอยยิ้ม แต่เป็นแววกระตุกของความรู้สึกที่ซับซ้อนอย่างบอกไม่ถูก "เจ้าคิดหรือว่าข้ากำลังโกรธ?" น้ำเสียงของเขานุ่มลึก ราบเรียบจนแทบเย็นชา แต่ดวงตานั้นกลับร้อนระอุเหมือนจะกลืนหลินหยาทั้งร่างลงไปกับคำถามเพียงประโยคเดียว <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> "ถ้าข้าโกรธ...เจ้าคงไม่ได้ยืนอยู่ตรงนี้แบบไม่เป็นอะไรหรอกเสี่ยวหยา" สายตาของเขาค้างอยู่ที่ดวงหน้าเธอครู่หนึ่งก่อนจะหรี่ลงเล็กน้อย และในแววตานั้นคือภาพของผู้ล่าที่ยังไม่ยอมละจากเหยื่อ แต่เพียงยอมให้เหยื่อได้หายใจอีกหนึ่งเฮือก...เพื่อรอช่วงเวลาที่เหมาะสมกว่านี้ “...แต่เจ้าทำได้ดีแล้ว ที่ปฏิเสธมันไป” เขายอมให้นางพาเขานั่งลงตามปกติอย่างเงียบงัน <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> แค่ครั้งนี้เขาจะยังไม่รัดคอเหยื่อที่รักให้ขาดหายใจในทันที แต่จงจำไว้หลินหยาเจ้าเป็นเหยื่อที่เคยหลุดรอดไปจากเงาของเขา...ไม่มีใครรอดได้เป็นหนที่สองและครั้งหน้า...หากมีใครเอื้อมมือมาใกล้อีก เขาจะไม่ยอมให้แม้แต่มือนั้นยังคงติดอยู่กับตัวมัน <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> เสียงในห้องนั้นเงียบงันจนได้ยินเพียงเสียงลมหายใจเบาบางของทั้งสอง…หรืออาจจะมีเสียงหัวใจของใครบางคนที่กำลังเต้นรัวหนักจนเหมือนจะดังลอดออกมาได้จริง ๆ ดวงตาใต้หน้ากากจงฉางชื่อยังคงจ้องมองหลินหยาอย่างแน่วแน่ ราวกับจะสลักภาพเธอไว้ในม่านตาอย่างไม่มีวันลบเลือน ...สายตานั้นไม่ใช่แค่การมอง แต่คือการยึดครองอย่างเงียบงันและหนักแน่น “เจ้าเป็นของข้า...และไม่มีใครกล้าแตะต้องเจ้าได้” คือถ้อยคำที่เอ่ยออกมา สัมผัสได้จากแรงกดดันที่บีบคั้นอากาศรอบตัวจนแน่นตึง ดวงตาคมกริบราวเหยี่ยวที่ซุกซ่อนเปลวเพลิงทมิฬไว้ในนั้นขยับนิ่งสะท้อนเงาใบหน้าของหญิงสาวตรงหน้า <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> มือเรียวยาวของเขาเอื้อมมาสัมผัสแก้มของเธอเบา ๆ ทว่า...ไม่ได้นุ่มนวลเหมือนครั้งก่อน หากแต่แฝงด้วยน้ำหนักแห่งเจตจำนงแน่วแน่ที่ไม่อาจสั่นคลอนได้ ปลายนิ้วเกลี่ยผ่านผิวแก้มขาวชื้น รอยเย็นจากละอองฝนยังคงเกาะอยู่ แต่ปลายนิ้วของจางกงกงกลับร้อนเสียจนดูเหมือนจะละลายหยดน้ำเหล่านั้นให้หายไปในเสี้ยววินาที "มา" เขาเอ่ยเพียงแผ่วเบา แต่เต็มไปด้วยแรงบีบบังคับนัย ๆ ก่อนจะรั้งข้อมือบางของหลินหยา ดึงนางให้ทรุดตัวลงนั่งบนตักของเขาในอ้อมแขนโดยไม่รอฟังคำตอบ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> “เอ๊ะ!...เดี๋ยวสิ ข้ายัง….” หลินหยาจะร้องประท้วงเบา ๆ เพราะถูกจับอุ้มราวแมวเปียกที่โดนลากกลับบ้านแต่เขาไม่สน มืออีกข้างตวัดขึ้นโอบเอวบางไว้แน่นราวกับจะกลืนหลินหยาเข้าไปในร่างตนเอง ฝ่ามือกดเบา ๆ ที่แผ่นหลังของนางอย่างคุ้นเคย ทั้งยังเป็นแรงยึดไว้ไม่ให้นางดิ้นหลุดไปไหนได้ง่าย ๆ ดวงตาของเขาขยับมาหยุดที่ริมฝีปากของนาง ลมหายใจของทั้งสองข้างใบหน้าห่างกันเพียงเสี้ยวคืบ  <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> ปลายนิ้วโป้งของเขาขยับมาลากผ่านกลีบปากของหลินหยา…ช้าและหนักแน่น ราวกับกำลังลงอาคมประหลาดอะไรบางอย่าง "เจ้าอย่าให้ใครได้สัมผัสมันเชียวนะเสี่ยวหยา...เข้าใจไหม" ประโยคเดียวที่ลอดริมฝีปากเขา ทำเอาคนที่อยู่บนตักถึงกับชะงัก ใบหน้าหลินหยาเริ่มร้อนผ่าว ดวงตาเบิกกว้างเล็กน้อย ทั้งเพราะเขินทั้งเพราะ...โกรธ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> "โอ๊ยยย….ท่านเป็นบ้าหรือไง! ท่านนี่มัน..." นางยกมือตีแผ่วที่หน้าอกของเขาเบา ๆ เหมือนแมวข่วนแค่พอให้รู้ว่าไม่พอใจ แต่มืออีกข้างของจางกงกงกลับเลื่อนขึ้นมารั้งข้อมือนางไว้ ก่อนจะก้มหน้าลงเล็กน้อย กระซิบชิดหูอย่างจงใจให้สัมผัสได้ถึงลมหายใจที่ร้อนผ่าว <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> "ใจเจ้ายังอยู่กับข้า...ใช่หรือไม่ ข้าถึงไม่ฆ่ามันเสียตอนนี้" น้ำเสียงนั้นไม่ได้โกรธเกรี้ยว แต่เย็นเยียบจนเหมือนน้ำแข็งใต้เปลวไฟ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> หลินหยาขมวดคิ้วมือเล็กพยายามผลักไหล่เขา แต่ก็ไม่ได้แรงพอจะดันออกได้จริง ๆ เพราะเขาไม่ขยับแม้แต่น้อย นางรู้ดีว่าเขาแค่ปล่อยให้ดิ้นเพราะหากเขาจะกอดจริง ๆ เธอไม่มีวันขยับได้เลยแม้แต่นิดเดียว "ปล่อยนะท่าน...เสื้อข้าเกือบหลุดแล้ว!" <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> "ก็ดี...ข้าอยากมองมันอยู่พอดี" <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> “นี่!” จางกงกงหัวเราะเบา ๆ ใกล้ใบหูของหลินหยา กลายเป็นเสียงที่ทำให้นางสะดุ้งเพราะมันทั้งน่าขนลุกและ......น่าตี! อ้อมแขนนั้นกระชับขึ้นอีกนิดจนหญิงสาวรู้สึกว่าถ้าไม่รีบผลักออกตอนนี้ มีหวังเขาจะได้ ‘อุ้ม’ เธอเข้าห้องด้านในแบบที่นางไม่มีโอกาสเปล่งเสียงเลยก็เป็นได้ “ข้า…ข้าจะ...จะลุกแล้ว!” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> “หืม? ใครบอกว่าให้เจ้าไปไหนกันเล่า” น้ำเสียงนั้นอ่อนโยนอย่างเสแสร้งชัดเจนแต่แววตายังคงแฝงความหม่นลึกที่นางอ่านไม่ออกจางกงกงที่ยังคงจ้องลึกลงไปในดวงตาของหลินหยาไม่หลบตาไปไหนแขนแกร่งรัดรอบเอวของหลินหยาจนแทบไม่มีช่องว่างให้แม้แต่ลมหายใจเล็ดลอด อ้อมกอดของจางกงกงแน่นหนาราวกับกรงเหล็กที่ขังนางไว้ในโลกของเขาเพียงผู้เดียว เสียงกระซิบแผ่วต่ำกระทบข้างหูทำเอาสะโพกของนางสั่นไหววูบเล็กน้อยจากแรงสะท้านไม่ใช่เพราะกลัว หากแต่เป็นความรู้สึกที่ปะปนจนยากจะบรรยาย <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> "เจ้าตัดสินใจได้ถูกต้องแล้ว...เสี่ยวหยา" น้ำเสียงนั้นเอ่ยเบาราวกล่อม แต่ความจริงคือโซ่ตรวนแห่งอำนาจที่ค่อย ๆ พันธนาการลงบนหัวใจของนางอย่างแนบเนียน "โลกภายนอกนั้นอันตรายนัก...มีแต่คนคิดร้ายและอยากจะฉุดกระชากเจ้าไปจากข้า" คำพูดที่เหมือนห่วงใย แต่แท้จริงแฝงความหึงหวงรุนแรงชนิดที่แม้แต่สายลมก็ไม่ควรต้องพัดผ่านปลายผมของนางหากเขาไม่อนุญาต <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> หลินหยายังคงพยายามเบือนหน้าหนี ไม่อยากสบสายตาเจ้าเล่ห์ที่ซ่อนอยู่ใต้หน้ากากนั้น เพราะนางรู้ดี หากสบเข้าไปตรง ๆ หัวใจเจ้ากรรมของตนจะยอมจำนนอย่างง่ายดายเกินไป แต่จางกงกงกลับไม่ปล่อยให้นางหลบหนีแม้แต่เพียงนิด เขาโน้มศีรษะลงมาใกล้ใบหูเธอลมหายใจร้อนวาบพัดรินผ่านผิวแก้ม <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> "เจ้าไม่รู้หรอกว่าเมื่อคืน..." เสียงกระซิบพร่าเลือนต่ำติดแหบครางเบา ๆ เหมือนคนอดกลั้นบางอย่างไว้สุดขีด "...ข้าต้องอดทนกับความทรมานแค่ไหน...เพราะไอ้สารเลวนั่นมันกล้าแตะต้องเจ้า" ขณะที่เอ่ยเขาก็แนบริมฝีปากลงบนกลีบหูของเธอแผ่วเบาคล้ายจะลูบไล้ คล้ายจะลงโทษ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> หลินหยาสะดุ้งเธอเม้มริมฝีปากแน่น ดวงตาฉายแววลังเลและสับสน างรู้อยู่เต็มอกว่าอีกฝ่ายกำลังพยายามฝังความรู้สึกผิดไว้ในหัวใจของเธอว่าความเจ็บปวดของเขาเป็นผลมาจากการกระทำของนางเอง ราวกับว่าทุกการกระทำของเธอคือสิ่งที่เขาต้องรับผลแทนอย่างแสนสาหัส นั่นมันบ้าบอ...ไม่ใช่ความรัก แต่มันคือความครอบครองที่ปะปนกับการปลูกฝังพันธะลวงลึก <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> "ท่านอย่าว่าเขาสารเลวเพราะท่านมันเลวกว่าเขาพันพันเท่า…แต่ข้าไม่ได้ตั้งใจ..." หลินหยาพึมพำในประโยคสุดท้ายเบือนหน้าไปทางอื่นแม้ยังอยู่ในอ้อมแขนของเขา "ข้าไม่รู้ว่าเขาจะ...ทำแบบนั้น..." <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> "ไม่รู้? หรือเจ้าหวั่นไหว?" เสียงของเขาแฝงรอยกัดกร่อน ราวกับเล็บที่ข่วนผิวบาง ๆ อย่างจงใจให้แสบเล็กน้อยก่อนจะปิดแผลด้วยจุมพิตหลอกลวง หลินหยาหันขวับดวงตาแดงวาวเหมือนจะระเบิดอารมณ์ แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นสายตาของจางกงกงที่แฝงความเจ็บปวดไว้ภายใต้ความเย็นชา ...เจ็บปวดแท้จริง หรือแค่แสร้งสร้างขึ้นมาควบคุมนาง? เธอไม่อาจแน่ใจได้เลย เขากดหน้าผากแนบหน้าผากเธอ จ้องตาเธอใกล้จนแทบสัมผัสลมหายใจ "อย่าทำให้ข้าต้องอดทนมากกว่านี้...เจ้าก็รู้ว่าข้าไม่ใช่คนดี...และข้าไม่ใช่คนที่ยอมแบ่งของรักให้ใครหน้าไหนทั้งนั้น" แมวเปียกในอ้อมแขนชะงักนิ่งงันอยู่เช่นนั้น ท่ามกลางความเงียบที่หนักอึ้งปนด้วยอารมณ์หลากหลายที่ร้อยรัดกันแน่นจนแทบหายใจไม่ออกและจางกงกง…ยังคงกอดไว้แน่นขึ้นอีกนิด ราวกับจะหลอมหลินหยาให้เป็นเนื้อเดียวกับเขาแม้เป็นการครอบครองด้วยอารมณ์มืดมน...แต่มันก็คือ...ความจริงของเขาที่จะแสดงออก <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> หลินหยามองหน้าอีกคนเล็กน้อย แล้วพ่นลมหายใจเหมือนจะยอมแพ้แล้วเลือกที่จะทิ้งตัวเอาหัวซบอกอีกคน ตอนนี้นางนั่งตักเขา อยู่ในอ้อมกอดเขาและเหมือนกับคนที่จะแพ้เขาทุกที จางกงกงชะงักเล็กน้อยเมื่อรู้สึกถึงแรงของร่างบางที่ทิ้งตัวลงมาแนบอกเขา ศีรษะเล็กพิงลงกับช่วงอกในจังหวะที่หัวใจเขากำลังเต้นกระหน่ำรุนแรง อ้อมแขนกระชับแน่นขึ้นเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว ราวกับจะปกป้องแมวน้อยในอ้อมกอดจากทุกสิ่งบนโลกนี้ แม้กระทั่งลมหายใจของใครอื่นที่ไม่ใช่เขาเอง เขาเงียบไม่ตอบทันที ดวงตาสีเข้มใต้แพขนตายาวจ้องมองลงไปยังเสี้ยวหน้าที่แนบอกตนด้วยสายตาที่ยากจะแปลความระหว่างความอ่อนโยนกับความคลั่งไคล้บางอย่างที่เหมือนกำลังคุกกรุ่นอยู่ในห้วงลึก <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> "ข้ารู้ว่าท่านไม่ใช่คนดี..." น้ำเสียงของหลินหยาแผ่วเบาแต่แน่นอน "ก็ไม่ได้หมายความว่าให้เป็นคนดีตอนนี้...แต่ท่านต้องค่อย ๆ ปรับไป เข้าใจไหม..." ถ้อยคำนั้นเหมือนละอองฝนกลางเปลวเพลิง...ไม่ได้ดับไฟ แต่ทำให้มันเงียบลงชั่วคราว เธอขยับตัวในอ้อมกอดแล้วเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ใบหน้าเล็กแหงนขึ้นเล็กน้อยขณะเอ่ยถามด้วยดวงตากลมโตที่แพขนตายังเปียกชื้นบางส่วนจากละอองฝนก่อนหน้านี้ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> "หมายความว่าตอนนี้ห้ามผู้ชายคนไหนแตะตัวข้าเลยหรอ?" หลินหยายู่หน้าใส่เขา น้ำเสียงเหมือนกำลังต่อรองแม้ร่างกายจะยังซบแน่นอยู่ในอ้อมแขนเขา "อุบัติเหตุก็ไม่ได้หรือไง...?" ดวงตาโตหรี่มองเขา ราวกับเด็กดื้อที่แกล้งลองดี <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> รอยยิ้มของจางกงกงปรากฏขึ้นที่มุมปาก ช้า ๆ แต่ไม่อ่อนโยน มันคือรอยยิ้มของผู้ชายที่มั่นใจในอำนาจของตนอย่างสมบูรณ์แบบทั้งในแววตา ริมฝีปากและแรงโอบรัดของอ้อมแขนนั้น เขาก้มหน้าลงมาใกล้ กระซิบเสียงต่ำข้างใบหูของเธออย่างจงใจให้รู้สึกถึงลมหายใจอุ่นร้อน "แม้แต่สายลม...ก็ไม่ควรแตะต้องเจ้า หากข้าไม่อนุญาต" คำพูดนั้นไม่ใช่คำสั่งแต่คือคำประกาศอธิปไตยหนึ่งเดียวบนดินแดนชื่อว่า 'หนาน หลินหยา' <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> เขาก้มมองหล่อนอีกครั้ง ดวงตาที่เหมือนจะอ่อนโยนแต่ลึกลงไปกลับเต็มไปด้วยโซ่ตรวนที่มองไม่เห็น และรอยยิ้มที่ตามมาก็โอบล้อมเธอไว้อย่างสมบูรณ์ "ข้าจะยอมปรับ...ก็ได้" เขาว่าช้า ๆ พลางยกนิ้วไล้แก้มนุ่มของเธอ "แต่เจ้าก็ต้องยอมเป็นของข้าแต่โดยดีเช่นกัน...ยิ่งเจ้าห้ามข้ายิ่งอยากทำให้เจ้ารู้ว่าไม่มีใครหวงเจ้าได้เท่าข้าอีกแล้ว" หลินหยาได้แต่ถอนหายใจอีกครั้ง แม้หน้ายังยู่แต่ใบหน้าก็เริ่มร้อนผ่าวอย่างไม่อาจปฏิเสธได้ว่าสิ่งที่ได้ยินนั้น...แม้มันจะคลั่งเกินไปหน่อย แต่มันก็คือจางกงกงคนที่นางเผลอให้อำนาจเหนือตนเองมาโดยไม่รู้ตัวและยิ่งปล่อยให้เขากอดนานเท่าไร…คำว่าหลบหนีก็ดูจะเลือนรางลงไปทุกที <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> ในหัวกลับเต็มไปด้วยเสียงของตัวเองที่ดังลั่นไม่แพ้เสียงฟ้าคำรามในใจสาวน้อย ‘ข้าจะบ้าเรอะ…นี่ข้าชอบคนแบบนี้ไปได้ยังไงกัน…คนที่เอาแต่พูดว่าข้าเป็นของเขา ใครแตะตัวข้าไม่ได้ ขนาดลมก็ยังหวง?’ นางกรีดก้องอยู่ในอกอย่างสุดแรง ใบหน้าหวานสะบัดเล็กน้อยเหมือนจะไล่ความรู้สึกงี่เง่านั่นออกไป <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> แต่แล้วสายตาอีกคนก็จับจ้องลงมาอย่างแน่วนิ่ง ใต้เงาของหน้ากากหยกขาวแกะลายเมฆาร่วงโรย…นัยน์ตาเรียบนิ่งแต่น่ากลัวเยือกเย็นอยู่ในที จางกงกงยังคงไม่หลบสายตาเธอ และไม่ขยับออกแม้แต่น้อย กลับกัน…กลับมองหน้าเธอแน่นิ่ง ราวกับอยากจะกลืนกินความคิดเธอเข้าไปเสียตรงนั้น หลินหยาชะงักเล็กน้อยก่อนจะเลิกคิ้วขึ้นพร้อมพ่นลมหายใจแรงอีกครั้ง เสียงถอนหายใจของแมวน้อยผู้ดื้อดึงดังขึ้นในความเงียบของห้องราวกับคำถามที่กลั้นใจมานาน  <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> "ท่านอยากถอดหน้ากากไหม?" หล่อนเอ่ยขึ้นเสียงแผ่วแต่จริงจัง ดวงตาไหวระริกเล็กน้อยก่อนมองไล่ไปยังขอบหน้ากากงาช้างที่บดบังใบหน้าอีกฝ่าย “ตรงนี้ไม่มีใคร...และอีกอย่าง...เมื่อวานก่อน ท่าน...ฆ่าคนต่อหน้าข้า...ห้าคนเลยนะข้าไม่ได้ร้องไห้เพราะข้าไม่ใช่คนที่ไม่เคยเห็นการฆ่าฟันหรืออ่อนแอ...แต่เพราะข้าไม่อยากเห็นท่านเป็นแบบนั้น...ต่อหน้าข้าอีก” ถ้อยคำสุดท้ายนั้นเอ่ยออกมาพร้อมแววตานิ่งสงบ ทว่าแฝงแวววิตกและอ่อนโยนปะปนกันราวกับเธอไม่อยากหนี แต่ก็ไม่อยากปล่อยให้เขาดำดิ่งลงไปลำพังในเงามืดที่น่ากลัวเกินไปแล้ว <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> จางกงกงเงียบกริบไปครู่หนึ่งอ้อมแขนที่กอดนางแน่นอยู่ค่อย ๆ ผ่อนแรงลงเล็กน้อย ราวกับกำลังประเมินคำพูดนั้นอย่างรอบคอบ…หรืออาจจะกำลังคำนวณอะไรบางอย่างในใจที่มืดมน "เจ้ากลัวข้า?" น้ำเสียงเขาเย็นชาแต่แฝงความปวดร้าวลึก ๆ ในคำถามที่แทบจะไม่เอื้อนเอ่ยออกมา หากไม่ใช่เพราะแมวน้อยในอ้อมกอดนี้ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> "ข้าไม่กลัว" หลินหยาเงยหน้าขึ้นสบตา "แต่ข้าเจ็บ...ที่เห็นคนที่ข้ารู้สึกดีด้วย...ต้องกลายเป็นปีศาจ" คำว่า 'รู้สึกดีด้วย' ไม่ใช่คำว่ารัก แต่มากพอที่จะทำให้หัวใจของคนฟังแปรปรวนได้ มือที่เคยแน่นนั้นหยุดนิ่ง...ก่อนที่ปลายนิ้วของจางกงกงจะยกขึ้นช้า ๆ ไปยังสายร้อยหลังศีรษะ แล้วเลื่อนปลดสายหน้ากากออกทีละน้อย เสียงคลายสายดังเบา ๆ พร้อมกับการเลื่อนหน้ากากหยกออกจากใบหน้าเผยผิวขาวจัดใต้แสงมัว ดวงตาคมดั่งกระบี่ดุจดั่งอสรพิษเฝ้ามองเหยื่อแต่กลับซุกซ่อนความเศร้าและบิดเบี้ยวไว้ภายใต้ชั้นม่านตา <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> เขายกมืออีกข้างสัมผัสแก้มของเธอเบา ๆ ดวงตายังคงไม่กระพริบ "ข้า...จะพยายาม" เขากล่าวอย่างหนักแน่นริมฝีปากกระซิบใกล้ชิด "แต่เจ้าต้องอยู่ตรงนี้...ข้างข้า…ทุกครั้งที่ข้าหลุดไป" เหมือนคำขอที่ไม่อาจหักหาญ เหมือนพันธะที่มีเพียงแมวน้อยตัวเดียวเท่านั้น…ที่มีกุญแจไขประตูกรงของอสูรร้ายตัวนี้ <img src="https://img2.pic.in.th/pic/-4_20250603154522.md.png" width="500" _height="57" border="0"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> @Admin  <p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; text-align: center; line-height: 1.38;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) <p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; text-align: center; line-height: 1.38;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่<p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; text-align: center; line-height: 1.38;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">อื่น ๆ:  พี่เขาเอาเงินฟาดหัวน้อง อยากได้ทุกเดือนง่ะ อ้อนเอาเงินจากพี่แกยังไงดี<p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; text-align: center; line-height: 1.38;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> <span style="font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">รางวัล: คุยกับจางกงกงแบบเสมอต้นเสมอปลาย จางกงกง<p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; text-align: center; line-height: 1.38;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> <p dir="ltr" style="margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt; font-family: Hei, Tahoma, SimHei, "sans-serif", "Microsoft YaHei", SimHei, Tahoma, Hei, sans-serif, MicrosoftYaHeiLight, "Microsoft YaHei Light", "Microsoft YaHei"; text-align: center; line-height: 1.38;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">99 EXP แจ้งเลื่อนระดับ +2 Point

LinYa โพสต์ 2025-7-23 15:45:06

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย LinYa เมื่อ 2025-9-7 03:05 <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/-4_20250603154522.md.png" width="500" _height="57" border="0"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> <img src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/4/46/Thai_TV_rating_2006_-_PG13.svg/250px-Thai_TV_rating_2006_-_PG13.svg.png" width="250" _height="186" border="0"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> <span style="font-size: 12pt; font-family: Sarabun, sans-serif; color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/-4_20250603154522.md.png" width="500" _height="57" border="0"> <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">วันที่ 21 เดือน 6 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ยามเซิน เวลา 15.00 - 17.00 น. ณ ถนนสิบลี้ หอว่านหงเหริน (พบ จางกงกง) <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> แต่ทว่าจางกงกงกลับนิ่งงันขณะสบตากับหลินหยา…แม้หน้ากากได้ถูกถอดลงแล้วแต่สิ่งที่เขาต้องเผชิญไม่ใช่แค่สายตาของแมวน้อย หากแต่เป็นความรู้สึกเกลียดชังลึก ๆ ที่เขาเองก็รู้ดีว่าเขาสมควรได้รับ แววตาของหลินหยาไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิดหลังจากเห็นใบหน้าแท้จริงของเขาเต็ม ๆ ยังคงมองเขาด้วยแววตาที่เคยใช้ตวัดใส่ปีศาจหรือคนที่นางเกลียดในอดีต ไม่มีแม้แววอ่อนหวาน ไม่มีความตกตะลึงไม่มีความรัก ยังคงเหม็นขี้หน้าเขาอย่างเปิดเผย ริมฝีปากเม้มแน่น ดวงตาแข็งกร้าวและมีเพียงเสียงถอนหายใจของเธอที่ดังออกมาแทนคำพูด "ยังโกรธหรือ" เขาถามเสียงต่ำ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> "อืม" หลินหยาพยักหน้าทันทีโดยไม่ลังเลคำตอบนั้นตรงจนแทบเหมือนตบหน้าเขาต่อหน้า <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> "เจ้าจะโกรธอีกนานแค่ไหน..." เขาถาม <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> "จนกว่าข้าจะรู้สึกว่าท่านสมควรได้รับการให้อภัย" เธอตอบเรียบ ๆ ไม่ประชดหรือแผ่วเบาเสียงไม่แข็งแต่มันหนักแน่นและจริงจังจนจางกงกงรู้สึกเหมือนมีหินหนักถ่วงอกอยู่ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> จางกงกงไม่ได้ขยับเข้าไปกอดนางแน่นขึ้นเหมือนเคย เขารู้…ว่านั่นจะไม่ช่วยอะไรและจะยิ่งทำให้เธอรู้สึกถูกควบคุม เขาจึงเพียงแค่นั่งนิ่งปล่อยให้ร่างหลินหยาทิ้งตัวพิงอกเขาอย่างไม่เต็มใจนัก มือที่วางบนเอวนางก็วางไว้เฉย ๆ โดยไม่ออกแรงโอบ ไม่บีบ ไม่ลูบไล้ เขาทำเหมือนจะไม่ยุ่งกับเธอ แต่ก็ไม่ปล่อยให้หลุดไปง่าย ๆ "ถ้าเจ้าจะเกลียดข้า..." เสียงเขาดูแหบพร่าและแผ่วเบากว่าทุกครั้ง “ก็เกลียดให้พอ...เกลียดให้สุด...แล้วอยู่ตรงนี้กับข้าในฐานะคนที่เจ้าชังที่สุดก็ยังดี" <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> "ไม่เอา!" หลินหยาเงยหน้าขึ้นทันควันพลางทำหน้างอ "ข้าจะไม่อยู่กับใครเพียงเพราะเกลียด! ข้าก็ไม่ใช่คนโรคจิตนะท่านอย่าเข้าใจผิดได้ไหม!" แล้วก็เบือนหน้าออก <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> จางกงกงนิ่งไปนิด...ก่อนจะหัวเราะออกมาเบา ๆ เป็นเสียงหัวเราะที่ทั้งเหนื่อยและปนเศร้า "งั้น...ข้าคงต้องทำตัวให้น่าเกลียดยิ่งกว่านี้ เพื่อให้เจ้าอยู่กับข้าไปนาน ๆ ใช่ไหมล่ะ?" <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> "ไม่ใช่!" หลินหยาตะโกนขัดขึ้นทันที "ท่านนี่ก็อย่าใช้วิธีงี่เง่าแบบนั้นกับข้าได้ไหมเนี้ย!" <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> "เช่นนั้นข้าจะไม่ขอให้เจ้าหายโกรธ...แต่ข้าจะอยู่ตรงนี้ ให้เจ้าด่าทอหรือเมินเฉยหรือซัดขวดเหล้าใส่หัวข้าไปก็ได้ จนกว่าเจ้าจะเหนื่อยกับความโกรธนั้นเอง" หลินหยาช้อนตามองเขาอย่างหมั่นไส้ ปากเล็ก ๆ เบ้ใส่ราวกับจะตอกย้ำว่าเธอไม่ได้ซึ้ง ไม่ได้ปลื้ม ไม่ได้เผลอใจเลยสักนิด แม้ว่าหัวใจจะเต้นแรงจนน่ารำคาญก็ตาม <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> "ถ้าข้าซัดขวดเหล้าใส่ท่านล่ะก็...ท่านก็แค่จะหาเรื่องจูบข้าเหมือนเมื่อวานก่อนอีกใช่ไหมล่ะ..." เสียงบ่นพึมพำออกมาด้วยน้ำเสียงเหนื่อยใจปนประจบประแจงแบบคนไม่อยากยอมรับว่าโดนจับทางได้ แต่มันดันกลายเป็นคำบ่นน่ารักจนอีกคนเผลอหัวเราะในลำคออย่างพอใจ จางกงกงยกมุมปากขึ้นช้า ๆ แววตาฉายชัดถึงความลุ่มลึกเจ้าเล่ห์อย่างที่ไม่จำเป็นต้องพูดอะไร…แต่นางก็พูดต่ออยู่ดี "หึ ทำหน้าแบบนั้น แสดงว่าท่านมันคิดจริง ๆ ใช่ไหมล่ะ?" <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> เขาไม่ตอบในทันที หากแต่ยื่นหน้าเข้ามาใกล้เธออีกนิดอย่างเงียบงัน...แค่พอให้ได้เห็นแววตากลมโตที่ไหววูบเล็กน้อย "เจ้าฉลาดขึ้นนะ เสี่ยวหยา..." เสียงทุ้มของเขาว่าอย่างอ่อนโยน แต่น้ำเสียงนั้นกลับทำให้หลังคอหลินหยาร้อนวูบโดยไม่รู้ตัว "รู้ทันข้าจนได้...น่าชื่นใจนัก" <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> "ท่านไม่ต้องมาชื่นใจ!" เธอขมวดคิ้วฟึดฟัดทันทีเหมือนแมวที่โดนหยอกแรงแล้วกำลังฟึดฟัดด้วยความหงุดหงิดแต่ก็ไม่กล้าตบหน้าอีกฝ่ายเพราะรู้ดีว่าตบนั้น...จะกลายเป็นเหตุให้ถูกโต้กลับด้วยริมฝีปากอีกครั้ง แต่เขากลับไม่ยอมถอยห่างยังคงสบตาเธออยู่ตรงนั้น "แต่หากเจ้าเข้าใจแค่ว่าข้าจะ ‘จูบ’ เจ้าล่ะก็..." น้ำเสียงของเขาเริ่มพร่าลง แววตาฉายแววเร่าร้อนที่ไม่แม้แต่จะปิดบัง "...เจ้าก็ยังประเมินข้าต่ำเกินไปนัก" หลินหยาหยุดหายใจไปเสี้ยววินาที แก้มแดงจัดด้วยความตกใจผสมโมโห <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> "ทะ…ท่าน...!" <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> "สิ่งที่ข้าจะทำกับคนที่เป็นของข้า...มีมากกว่าจูบเสียอีก เสี่ยวหยา" เขากระซิบที่ข้างหูด้วยน้ำเสียงเนิบช้า หากแต่ชัดเจนในความหมายดวงตาไม่ละไปจากใบหน้างดงามของนางแม้แต่น้อย ราวกับต้องการสลักความตกตะลึงขัดเขินในนาทีนั้นลงในความทรงจำของตนเองอย่างถาวร มือข้างหนึ่งของเขายังคงวางไว้ที่เอวของเธออย่างมั่นคง สายตาเร่าร้อนแต่ไม่เร่งเร้า เป็นการ ‘ประกาศ’ อำนาจแบบเงียบงันที่ทำให้นางแทบหายใจไม่ทั่วท้อง <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> หลินหยาเม้มปากแน่นสุดฤทธิ์ก่อนจะเบือนหน้าหนีฟึดฟัด สะบัดหน้าเหมือนจะถอนตัวจากวงแขนเขา แต่จางกงกงกลับยิ้มบางและไม่ปล่อยให้เธอหลุดไป “โรคจิต…” หลินหยาบ่นเสียงเบา ตาค้อนใส่ด้วยใบหน้าแดงจัดอย่างคนที่รู้ดีว่าต่อให้ด่ากี่คำ ก็คงไม่มีทางชนะหมอนี่ได้เลยในเกมที่เขาเป็นคนวางกระดานนี้ขึ้นมาเอง <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> จางกงกงหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ คล้ายพึงใจ คล้ายเย้ยหยัน หากแต่เบื้องหลังรอยยิ้มกลับคุกรุ่นด้วยความรู้สึกที่มิอาจปลดปล่อยออกมาจนหมดได้จากเหตุการณ์ที่เขารับรู้เมื่อคืนแม้จะคุยกันแล้วแต่ความรู้สึกมันก็ไม่ห่างหายไป เขามองหลินหยาอย่างพินิจ...ทุกลมหายใจเข้าออก ทุกเสี้ยวอารมณ์ที่ฉายบนใบหน้านาง ถูกเขากลืนกินด้วยแววตาราวกับนักล่าที่เพิ่งย้ำชัย "เจ้าทำดีมาก...เสี่ยวหยา" เสียงของเขานุ่มนวลจนคล้ายเสียงกล่อมเด็ก แต่เนื้อหาและน้ำเสียงกลับแฝงความอำมหิตแปลกประหลาด "ความจงรักภักดีของเจ้าวันนี้ ข้าควรตอบแทนให้สมเกียรติ" คำว่า ‘ตอบแทน’ ถูกเขาลากเสียงยาวราวกับกำลังชิมความหมายในคำนั้นอย่างพึงใจ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> "แต่เจ้าอย่าคาดหวังอะไรดีงามจากข้า…ของข้าทุกชิ้น...ข้าจะ ‘จารึก’ ชื่อข้าลงไปในวิธีของข้าเสมอ" จางกงกงไม่เร่งหรือขยับ ไม่กระชากอารมณ์หากแต่เสียงของเขากลับกรีดลึกลงในใจเหมือนปลายมีดที่กรีดผิวหนังช้า ๆ ไม่มีเลือดไหลแต่เจ็บแสบจับใจ "เจ้าทำให้ข้ารู้...ว่าเจ้ายังรู้ว่าเจ้าควรอยู่ที่ใด" ดวงตาดำสนิทนั้นทอดมองเธอเหมือนจ้องของล้ำค่าในตู้แก้ว แต่อารมณ์ในนัยน์ตานั้นต่างจากเจ้าของของสะสมทั่วไป นั่นไม่ใช่ความทะนุถนอมแต่มันคือความอยากครอบครองจนเกือบจะกลืนกิน <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> ตอนแรกหลินหยากำลังคิดว่ามันหมายความว่ายังไงแต่ทว่าเมื่อหลินหยาเห็นดวงตาของจางกงกงตอนนี้เธอพบว่ามันมีบางอย่างประหลาดไปและคุกกรุนเกินที่นางจะคาดคิดทำให้หลินหยาแทบจะพูดไม่ออกเพราะเริ่มรับรู้ได้ถึงอะไรบางอย่างจากภายในห้องส่วนตัวทางทิศตะวันตกของหอว่านหงเหริน ที่บัดนี้ความวุ่นวายและกลิ่นคาวเลือดจางหายไปจนเกือบหมดสิ้น เหลือเพียงความเงียบสงัดที่ถูกแทนที่ด้วยบรรยากาศอึมครึมที่ยากจะคาดเดา <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">หลินหยา<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">กำลังนั่งอยู่บนตักของจางกงกง ร่างของเขาโอบเอวเธอไว้แน่น ราวกับต้องการหลอมรวมเธอเข้าเป็นส่วนหนึ่งของตนเอง เสื้อผ้าสีขาวบางเบาที่เพิ่งเปลี่ยนมาใหม่เพราะฝนตก ยิ่งขับให้ผิวของเธอแลดูขาวผ่อง หากแต่กลับเผยให้เห็นร่องรอยสีแดงช้ำจางๆ ที่ยังคงประทับอยู่ตามซอกคอและหัวไหล่จากการกระทำของเขาเมื่อคืนก่อน ในสายตาของนางตอนแรกจางกงกงดูเหมือนจะมีอารมณ์ดีขึ้นเล็กน้อย เมื่อได้รับรู้ว่าหลินหยาปฏิเสธการขอแต่งงานของหวยหนานหวาง ทว่าความไม่พอใจจากเหตุการณ์นั้นก็ยังคงคุกรุ่นอยู่ในแววตาของเขา ไม่ได้มีท่าทีว่าจะหายไปในตอนนี้เลยแม้แต่น้อย เขายังคงรู้สึกโกรธเคืองที่ใครหน้าไหนกล้ามาเสนอหน้าแตะต้อง ‘ของของเขา’ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">"เจ้าช่าง...ทำให้ข้าต้องอดทนเสียจริง เสี่ยวหยา" เสียงของเขาพร่าลง ก้มลงกระซิบชิดข้างใบหูของเธอ ลมหายใจอุ่นร้อนผ่าวเป่ารดผิวจน <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">หลินหยา<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ขนลุกซู่เธอสัมผัสได้ถึงความคลุ้มคลั่งที่ถูกเก็บงำอยู่ภายในน้ำเสียงนั้น และความปรารถนาที่มืดมิดที่เขาไม่เคยปิดบัง <span style="background-color: transparent; font-weight: 700; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">จางกงกง<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ยกมือขึ้นอย่างเชื่องช้า ปลายนิ้วเรียวยาวสอดเข้าไปใต้ปกเสื้อของหลินหยา จากนั้นก็ค่อยๆ แหวกสาบเสื้อออกอย่างใจเย็น เผยให้เห็นช่วงคอไหล่มนและแผงอกขาวเนียนที่ซ่อนอยู่เบื้องล่าง แสงสลัวในห้องช่วยขับให้รอยสีแดงช้ำเหล่านั้นดูเด่นชัดขึ้น ราวกับงานศิลปะอันตรายที่ถูกวาดลงบนผิวเนื้อ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">เขาใช้ปลายนิ้วไล้ไปตามรอยกัดรอยจูบ และรอยดูดที่ยังคงปรากฏอยู่บนผิวเธอ ดวงตาคมกริบจ้องมองผลงานของตัวเองด้วยความพึงพอใจอันบิดเบี้ยว ราวกับกำลังตรวจสอบตราประทับความเป็นเจ้าของของเขา <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">หลินหยา<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">รู้สึกถึงปลายนิ้วเย็นเยียบที่กรีดไปบนผิวความหวาดกลัวเริ่มกัดกินหัวใจ แต่ร่างกายกลับร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> “ทะ…ท่านทำอะไรน่ะ” หลินหยาเริ่มพูดเสียงติดขัดจากท่าทีที่เปลี่ยนไปของจางกงกง <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> "ดูเหมือนว่า...ร่องรอยของข้ายังไม่เด่นชัดพอสินะ เสี่ยวหยา" เสียงของ จางกงกง เจือแววเย้ยหยันและเจ้าเล่ห์ดุจมารร้าย ปลายลิ้นร้อนชื้นแตะลงบนรอยแดงช้ำบริเวณไหปลาร้า พลางเลียไล้อย่างเชื่องช้า "ถึงได้ยังมี 'แมลง' ตัวอื่นกล้ามาตอมเจ้านัก..." เขาพึมพำเสียงพร่า แฝงความไม่พอใจที่ยังคงคุกรุ่น ก่อนจะก้มลงไปจูบรอยนั้นอย่างหนักหน่วงอีกครั้ง ดูดดึงอย่างรุนแรงราวกับต้องการที่จะฝากรอยใหม่ที่ไม่มีวันเลือนหาย เพื่อประกาศให้โลกได้รับรู้ว่า...หลินหยาเป็นของเขาแต่เพียงผู้เดียว <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">“อืออ….จางกงกง!!” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">หลินหยา<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ตัวสั่นเทิ้มไปทั้งร่าง เธอรู้สึกถึงแรงดูดที่ผิวเนื้อและความเจ็บแปลบที่ปนเปกับความเสียวซ่านที่แล่นพล่านไปทั่ว ความร้อนจากริมฝีปากของเขาแผดเผาลงบนผิวที่บอบบางราวกับกำลังถูกตีตราด้วยเหล็กร้อน เธอรู้ดีว่าจางกงกงกำลังทำอะไร และเธอจะไม่มีวันหลุดพ้นจากเงื้อมมือของเขาได้เลย เสียงครางเล็กๆ เล็ดลอดออกมาจากลำคอของเธออย่างควบคุมไม่ได้ เมื่อทุกสัมผัสของเขาปลุกเร้าความรู้สึกที่เธอพยายามจะกดไว้ให้ปะทุขึ้นมาอย่างรุนแรง ใบหน้าของเธอแดงก่ำ ร้อนผ่าวไปทั่ว ไม่ใช่แค่เพราะความอับอาย แต่เป็นเพราะความรู้สึกวาบหวามที่แล่นพล่านไปทั่วร่างกาย <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> เธอเกลียดชังตัวเองที่ตอบสนองต่อการกระทำอันโรคจิตของเขา แต่ก็ไม่อาจควบคุมมันได้ ความรัก ความโกรธ ความเกลียด และความหลงใหลที่เขามีต่อเธอนั้นบิดเบี้ยวจนน่ากลัว และตอนนี้เธอกำลังจมดิ่งลงไปในวังวนที่เขาสร้างขึ้นอย่างไม่อาจหลีกหนีได้ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">แสงสลัวในห้องส่วนตัวของหอว่านหงเหริน ทอดเงาต้องร่างของ<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">จางกงกง<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ที่ยังคงโอบกอด<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">หลินหยา<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ไว้แน่นบนตัก คำประกาศกร้าวเรื่อง ‘แมลง’ ที่กล้ามาตอมยังคงดังก้องในโสตประสาทของเธอ ขณะที่ร่องรอยสีแดงช้ำถูกเน้นย้ำขึ้นบนผิวขาวผ่อง จางกงกงไม่รอให้หลินหยาได้ทันตั้งตัว หรือแม้แต่เปล่งเสียงคัดค้าน ริมฝีปากของเขาที่เพิ่งประทับรอยตีตราความเป็นเจ้าของไปอย่างหิวโหย บัดนี้ค่อยๆ เคลื่อนต่ำลงช้าๆ จากบริเวณไหปลาร้า มุ่งตรงไปยังซอกคอขาวระหงที่อ่อนไหวที่สุด <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">เขาก้มหน้าลงซบเข้ากับลำคอของหลินหยา สูดดมกลิ่นหอมกรุ่นประจำกายของเธอเข้าเต็มปอด ราวกับกำลังสูดอากาศแห่งชีวิตที่ขาดหายไปนานแสนนาน ปลายลิ้นร้อนชื้นของเขาไล้เลียไปตามผิวเนื้อบริเวณซอกคออย่างละเมียดละไม จากนั้นก็วนเวียนอยู่ที่หลังใบหูบอบบาง ดูดดึงเบาๆ ราวกับจะดูดกลืนลมหายใจของเธอไปให้หมดสิ้น ฟันคมขบเม้มติ่งหูเบาๆ สร้างความเสียวซ่านที่แล่นพล่านไปทั่วสรรพางค์กายจน<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">หลินหยา<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ต้องตัวสั่นสะท้านเฮือก แขนเรียวเล็กเกร็งขึ้นอย่างต้านทานไม่ได้ ดวงตาของเธอปิดสนิทพยายามกลั้นเสียงครางที่อาจจะหลุดออกมาอย่างอับอายและหวาดกลัว <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">"ข้าได้กลิ่นเจ้า...กลิ่นของข้า...ที่ติดอยู่กับตัวเจ้า" เสียงกระซิบพร่าเลือนของ<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">จางกงกง<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ดังแผ่วข้างใบหูของ<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">หลินหยา<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ราวกับมนตร์ดำที่กำลังรึงรัดจิตวิญญาณของเธอ มันเป็นคำพูดที่แฝงความคลั่งไคล้และการครอบครองอย่างรุนแรง <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> “ท่าน…” หลินหยาแทบพูดอะไรไม่ออก เวลาเขาสัมผัสเธอแบบนี้และยิ่งในห้องปิดหลินหยาแทบจะไร้สติ ขณะที่ริมฝีปากและลิ้นของชายหนุ่มยังคงหยอกเย้าอยู่ที่ลำคอและใบหู มืออีกข้างของเขาที่โอบเอวหลินหยาไว้แน่น บัดนี้กลับเลื่อนลงต่ำไปที่แผ่นหลังของเธออย่างเชื่องช้า ปลายนิ้วเรียวยาวสอดเข้าไปใต้สาบเสื้อเนื้อบาง ไล้ไปตามแผ่นหลังบอบบาง กรีดลงไปตามแนวสันหลังอย่างจงใจ สร้างกระแสไฟอ่อนๆ ที่แล่นพล่านไปทั่วร่างของแมวตัวน้อยของเขา เธอบิดกายเล็กน้อยด้วยความรู้สึกที่ไม่อาจควบคุมได้ ความร้อนที่ผิวกายปะปนกับความเย็นเยียบจากปลายนิ้วของเขา มันเป็นความรู้สึกที่ทั้งน่ากลัวและยั่วยวนจนยากจะแยกแยะ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">มือของ<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">จางกงกง<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ยังคงเลื่อนต่ำลงไปอีก บีบคลึงส่วนโค้งเว้าของเอวอย่างหนักแน่น ราวกับต้องการตอกย้ำว่าร่างกายนี้อยู่ภายใต้การควบคุมของเขาอย่างสมบูรณ์ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">หลินหยา<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">รู้สึกราวกับถูกพันธนาการไว้ด้วยสัมผัสของเขาไม่อาจขัดขืนได้เลยแม้แต่น้อย <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">"เจ้าเป็นของข้า...ทุกส่วน...เสี่ยวหยา" เสียงของคนเอาแต่ใจกระซิบอีกครั้งขณะที่ปลายลิ้นของเขาเลื่อนต่ำลงมาที่บริเวณเนินอกที่โผล่พ้นชายเสื้อ "แม้แต่ลมหายใจของเจ้าก็เป็นของข้า" เขาใช้ริมฝีปากขบเม้มและดูดดึงบริเวณผิวเนื้ออ่อนนุ่มเหนือยอดอกผ่านเสื้อผ้าที่บางเบา สัมผัสที่ซ่อนเร้นทว่ากลับสร้างความวาบหวามอย่างรุนแรงจน <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">หญิงสาว<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">รู้สึกราวกับถูกเผาไหม้จากภายใน <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ความรู้สึกเหล่านั้นตีรวนในใจของ<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">หลินหยา<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ทั้งความอับอาย ความโกรธแค้นต่อการกระทำที่จาบจ้วง แต่ก็มีส่วนลึกในใจที่อ่อนไหวและตอบสนองต่อสัมผัสอันชำนาญของเขา เธอเกลียดชังตัวเองที่ไม่สามารถควบคุมปฏิกิริยาของร่างกายได้ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">จางกงกง<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">มองดูปฏิกิริยาของนางด้วยแววตาพึงพอใจและคลั่งไคล้ เขาชอบที่จะเห็นเธอแสดงออกถึงความรู้สึกที่ขัดแย้งเหล่านี้ มันยิ่งตอกย้ำว่าเขาได้ครอบครองทั้งร่างกายและจิตใจของเธอ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">สุดท้ายมืออีกข้างของ<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">จางกงกง<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ก็เลื่อนขึ้นช้าๆ สอดประสานเข้าไปในเส้นผมดำขลับของ<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">หลินหยา<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> คลึงหนังศีรษะเธอเบาๆ ราวกับจะปลอบโยน ทว่ากลับแฝงความตั้งใจที่จะควบคุม <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">เขาดึงรั้งเส้นผมของเธอเบาๆ ให้เธอเงยหน้าขึ้น<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">สบเข้ากับดวงตาคมกริบของเขาที่เปล่งประกายร้อนแรงดุจเปลวเพลิงที่กำลังโหมกระหน่ำ จุมพิตที่เขามอบให้...เป็นจุมพิตที่เร่าร้อนและบ้าคลั่งกว่าครั้งไหนๆ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">จางกงกง<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> บดเบียดริมฝีปากลงมาอย่างหนักหน่วง ดูดดึงและขบเม้มราวกับต้องการจะกลืนกินลมหายใจของเธอให้หมดสิ้น นี่ไม่ใช่แค่จูบ แต่เป็นการ<span style="background-color: transparent; font-weight: 700; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ประกาศชัยชนะ<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">และ<span style="background-color: transparent; font-weight: 700; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ตราประทับสุดท้าย<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ที่จะทำให้หลินหยาจดจำไปชั่วชีวิตว่าเธอคือ <span style="background-color: transparent; font-weight: 700; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ของของเขา<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> ตลอดไป <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">จุมพิตที่เร่าร้อนจบลงอย่างเชื่องช้า ทิ้งไว้เพียงไออุ่นและร่องรอยชื้นแววบนริมฝีปากของ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">หญิงสาวตัวเล็ก<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">หอบหายใจถี่ดวงตาพร่าเลือน สับสนระหว่างความหวาดกลัวและความรู้สึกที่ถูกปลุกเร้าจนควบคุมไม่ได้ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ชายหนุ่มตรงหน้าข้างกาย<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ยังคงประคองใบหน้าของเธอไว้ในมือ ดวงตาคมกริบคู่นั้นจ้องมองลึกเข้าไปในดวงตาของเธอ ราวกับต้องการอ่านทุกความคิดที่ซ่อนอยู่ภายใน <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> “อือ…อ…” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> ความเงียบปกคลุมห้องอีกครั้ง มีเพียงเสียงลมหายใจที่กระชั้นของทั้งสองดังแผ่วเบา จางกงกงไม่พูดอะไร เพียงแต่ใช้นิ้วหัวแม่มือลูบไล้ริมฝีปากของหลินหยาเบาๆ สัมผัสนั้นแผ่วเบา ทว่ากลับทำให้เธอรู้สึกราวกับถูกตรึงไว้ด้วยมนต์สะกด <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> ในที่สุดจางกงกงก็คลี่ยิ้มบางๆ รอยยิ้มที่ไม่ได้แสดงถึงความอ่อนโยน แต่เป็นความพึงพอใจที่แฝงด้วยความเจ้าเล่ห์ดุจมารร้าย "เจ้าตอบสนองได้ดีขึ้นมาก...เสี่ยวหยา" เสียงของเขาพร่ากระซิบ ราวกับกำลังเอ่ยความลับ "ดูเหมือนว่าบทเรียนของข้าเมื่อคราวก่อน...จะเริ่มส่งผลแล้วสินะ" <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> นางหลบสายตาของเขาด้วยความอับอาย ใบหน้าของเธอแดงก่ำ เธอไม่รู้จะตอบโต้อย่างไรความรู้สึกผิด ความสับสน และความรู้สึกผิดบาปตีรวนอยู่ในอก เธอเกลียดที่ร่างกายของเธอทรยศต่อจิตใจ ตอบสนองต่อสัมผัสของชายที่เธอทั้งรักทั้งกลัว จางกงกงสังเกตเห็นอาการของเธอเขายิ้มกว้างขึ้นอีกเล็กน้อย ความสนุกสนานปรากฏชัดในแววตาของเขา เขารู้ดีว่าเขากำลังเล่นกับความรู้สึกของเธอและเขาก็ชอบมัน "เจ้าไม่ต้องอับอายหรอก...เสี่ยวหยา" เขากล่าวด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนอย่างผิดปกติ จนหลินหยารู้สึกหวาดระแวงมากกว่าเดิม "ทุกความรู้สึกที่เจ้ามี...มันเป็นของข้า...เป็นสิ่งที่ข้าได้ปลูกฝังไว้ในตัวเจ้า" <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> ว่าแล้วเขาก็ก้มลงอีกครั้งคราวนี้ไม่ได้จูบที่ริมฝีปาก แต่กลับซบหน้าลงกับซอกคอของเธอ สูดดมกลิ่นกายของเธออย่างลึกซึ้ง ราวกับต้องการเก็บเกี่ยวทุกอณูของความเป็นเธอไว้ในความทรงจำ "กลิ่นของเจ้า...มันช่างหอมหวาน...จนข้าแทบจะทนไม่ไหว" เขาพึมพำเสียงพร่าก่อนจะใช้ปลายลิ้นเลียไล้ไปตามผิวเนื้อบริเวณที่เขาทิ้งร่องรอยไว้เมื่อครู่ สัมผัสที่เปียกชื้นและร้อนผ่าวทำให้หลินหยาสะท้านไปทั้งร่าง หลินหยาขมวดคิ้วแน่นพูดอะไรแทบไม่ออกต้องกัดฟันไว้ในริมฝีปาก เพราะเกรงว่าจะพูดออกมาแล้วกลายเป็นเสียงครางหวานให้อีกคนได้ใจมากขึ้นกว่าเดิม <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> มือของจางกงกงที่ยังคงโอบเอวเธออยู่ เริ่มเคลื่อนไหวอย่างช้าๆ ลูบไล้ไปตามส่วนโค้งเว้าของร่างกายเธออย่างละเอียด ราวกับกำลังสำรวจภูมิประเทศที่ไม่คุ้นเคย ปลายนิ้วของเขาไต่ต่ำลงไปเรื่อยๆ จนถึงชายเสื้อของเธอ หญิงสาวตัวแข็งทื่อ เธอรู้ดีว่าเขากำลังจะทำอะไร หัวใจของเธอเต้นรัวเร็วขึ้นเรื่อยๆ ความหวาดกลัวแล่นริ้วไปทั่วร่างกาย เธอพยายามจะห้ามเขา แต่เสียงของเธอกลับแหบแห้ง ไม่อาจเปล่งคำพูดใดๆ ออกมาได้นอกจากเสียงไม่เป็นคำ “อะ!…ไม่!” นางเอ่ยขึ้นมาเหมือนอยากจะพูดต่อเพราะตอนนี้เธออ่อนแรงยิ่งนัก <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> จางกงกงสัมผัสได้ถึงความตึงเครียดในร่างกายของเธอ เขายิ้มอย่างพึงพอใจ ก่อนจะสอดมือเข้าไปใต้ชายเสื้อของเธออย่างช้าๆ ปลายนิ้วเย็นเยียบแตะลงบนผิวเนื้อที่ร้อนผ่าวของหลินหยา สร้างความรู้สึกวาบหวามที่ทำให้เธอต้องเผลอปล่อยเสียงครางออกมาเบาๆ "เห็นไหม...ร่างกายของเจ้า...มันรู้ดีว่าต้องการอะไร" เสียงของเขาแหบเสน่ห์กระซิบชิดริมหูของเธอ "ไม่ต้องกลัว...เสี่ยวหยา...ข้าจะดูแลเจ้าเอง...ตลอดไป" เขาค่อยๆ ลูบไล้แผ่นหลังของเธออย่างแผ่วเบา แต่สัมผัสนั้นกลับแฝงไปด้วยความหนักแน่นและแสดงความเป็นเจ้าของอย่างชัดเจน ราวกับเขากำลังประทับตราสัญลักษณ์ของตนเองลงบนผิวเนื้อของเธออีกครั้ง <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> หลินหยาหลับตาลงปล่อยให้ความรู้สึกต่างๆ ประดังประดาเข้ามาในจิตใจ เธอทั้งเกลียดชังและปรารถนาในสัมผัสของเขา เธอทั้งกลัวและโหยหาความใกล้ชิดจากเขา เธอไม่เข้าใจตัวเองอีกต่อไปแล้วและจางกงกงยังคงลูบไล้แผ่นหลังของเธอต่อไปอย่างช้าๆ ราวกับกำลังกล่อมเด็กน้อยให้หลับใหล ทว่าในแววตาของเขากลับฉายแววความมุ่งมั่นและความปรารถนาอันแรงกล้าที่ไม่มีวันมอดดับ เขาจะไม่มีวันปล่อยให้หลินหยาหลุดพ้นไปจากเงื้อมมือของเขาได้อีกต่อไป เธอเป็นของเขา...และจะเป็นเช่นนั้นตลอดไป <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">“…อือ…ข้าหายใจไม่ออก” เสียงหอบหายใจของหลินหยาถี่ขึ้นเรื่อยๆ ใบหน้าของเธอแดงก่ำราวกับเพิ่งถูกไฟลน ความร้อนผ่าวแผ่ซ่านไปทั่วผิวเนื้อ เธอพยายามจะเม้มปากกลั้นเสียงครางที่จวนเจียนจะหลุดออกมา แต่ร่างกายกลับกระตุกเกร็งด้วยอารมณ์ที่ควบคุมไม่ได้ ทุกอณูเซลล์ตอบสนองต่อสัมผัสของเขาอย่างบ้าคลั่ง สัญชาตญาณดิบของเธอกำลังถูกปลุกให้ตื่นขึ้นอย่างไม่เต็มใจ เธอพยายามจะหลบสายตาของ<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">จางกงกง<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ที่จ้องมองเธอเขม็งด้วยแววตาที่ยากจะคาดเดา <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">หลินหยา<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">รู้สึกราวกับถูกเปลื้องผ้าจนหมดสิ้นภายใต้สายตาคมกริบคู่นั้น ราวกับเขาต้องการมองทะลุเข้าไปถึงแก่นแท้ของจิตวิญญาณเธอ ความอับอายและหวาดกลัวผสมปนเปกันจนเธอแทบจะกลั้นหายใจ "อย่ามองข้า..." เสียงของนางแหบพร่า สั่นเครือ ราวกับจะขอร้อง "ห้ามมองเด็ดขาดนะ..." <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> แต่คำพูดนั้นกลับไม่มีผลใดๆ กับจงฉางชื่อตรงหน้าเลยแม้แต่น้อย ดวงตาของเขายังคงจดจ่ออยู่กับใบหน้าที่แดงก่ำของเธอ ไม่ละสายตาไปไหนเลยแม้แต่วินาทีเดียว รอยยิ้มบางเฉียบปรากฏขึ้นที่มุมปากของเขา รอยยิ้มที่ไม่ได้แสดงถึงความสุขหากแต่เป็นความพึงพอใจอันมืดมิดที่ได้เห็นผลลัพธ์จากการกระทำของตนเอง “หรอ?” น้ำเสียงเหมือนกับตอบรับแค่คำว่านางหายใจไม่ออกแต่ไม่ได้ตอบรับที่บอกว่าอย่ามองนาง <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ชายหนุ่มเลื่อนมือที่อยู่ใต้เสื้อผ้าของหลินหยาขึ้นไปสูงอีกนิด ปลายนิ้วสัมผัสไล้ไปตามแนวสันหลังของเธอเบาๆ แต่กลับแฝงด้วยเจตนาอันลึกล้ำ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">หลินหยา<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">รู้สึกว่าร่างกายของเธอไวต่อสัมผัสของเขาอย่างน่าประหลาด เหมือนแมวที่พร้อมจะคดตัวเข้าหาเมื่อถูกลูบไล้อย่างถูกจุด ลมหายใจของเธอติดขัดยิ่งขึ้น หน้าอกกระเพื่อมแรงใต้เสื้อผ้าเนื้อบางเบา จน<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">จางกงกง<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">สังเกตเห็นยอดปทุมถันช่อเล็กที่อยู่ใต้ผ้าของเธอที่เริ่มชูชันขึ้นจากเนื้อผ้าอย่างชัดเจน <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> เขาถอนหายใจออกมาแผ่วเบา เสียงนั้นแฝงไปด้วยความรู้สึกหลากหลายที่ซับซ้อน ทั้งความพอใจ ความคลั่งไคล้ และความขมขื่นที่ไม่อาจเอื้อมถึง...แต่กระนั้น เขาก็สามารถบงการมันได้ "เสี่ยวหยา..." เสียงของเขาพร่าลง น้ำเสียงเจือความพึงพอใจอย่างเปิดเผย "ดูเหมือนว่าร่างกายของเจ้า...มันซื่อสัตย์กว่าปากนัก" <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">เขาหยุดมือที่กำลังลูบไล้อยู่ใต้เสื้อผ้าชั่วครู่ ดวงตาคมกริบของเขาจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของ<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">หลินหยา<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ราวกับต้องการตอกย้ำความจริงที่เธอพยายามจะปฏิเสธ "กลิ่นกายเจ้าตอนนี้...ช่างเร่าร้อนนักเสี่ยวหยา" เขาเลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้กระซิบชิดริมฝีปากของเธอ ลมหายใจอุ่นร้อนผ่าวของเขาเป่ารดผิวจน<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">นาง<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ต้องเม้มปากแน่น พยายามกลั้นเสียงคราง "ข้าสัมผัสได้ถึงความปรารถนาที่ซ่อนอยู่ในตัวเจ้า...มันกำลังเต้นรัว...อยากให้ข้าแตะต้อง" <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">จางกงกง<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ไม่ได้รอให้เธอตอบโต้หรือแม้แต่โวยวายอีกครั้ง เขากดจูบลงบนริมฝีปากของ<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">หลินหยา<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> อย่างช้า ๆ ลึกซึ้ง ไม่ได้รุนแรงเหมือนเมื่อครู่ แต่กลับเต็มไปด้วยความรู้สึกที่อัดแน่นกว่าเดิม จูบนี้คือการ <span style="background-color: transparent; font-weight: 700; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ครอบครอง<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> และ <span style="background-color: transparent; font-weight: 700; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">การยืนยัน<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> ว่าเขารับรู้ทุกสิ่งทุกอย่างในตัวเธอ และเขาก็ปรารถนาที่จะเป็นเจ้าของมันแต่เพียงผู้เดียว <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">หลินหยา<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ปิดตาลงปล่อยให้ร่างกายถูกควบคุมโดยสัมผัสของเขา เธอรู้สึกถึงความร้อนรุ่มที่แผ่ซ่านไปทั่วตัว ความรู้สึกที่เธอไม่รู้จักไม่เคยเข้าใจ และไม่ต้องการจะยอมรับ แต่ในห้วงลึกของจิตใจ เธอก็ไม่อาจปฏิเสธได้ว่าสัมผัสอันบิดเบี้ยวของจางกงกง กำลังปลุกเร้าบางสิ่งบางอย่างในตัวเธอให้ตื่นขึ้น...บางสิ่งที่น่ากลัวไม่แพ้ตัวเขาเอง <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">สัมผัสของ<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">จางกงกง<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ที่ลูบไล้อยู่ใต้สาบผ้าของ<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">หลินหยา<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ทวีความร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ พร้อมกับจุมพิตที่ริมฝีปากที่ยังคงบดเบียดราวจะกลืนกินลมหายใจ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">หลินหยา<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">รู้สึกราวกับถูกเผาไหม้จากภายใน ความรู้สึกที่ประดังเข้ามามากมายเกินกว่าจะรับไหว ทั้งความปรารถนาที่ไม่อาจยอมรับ ความอับอายที่ถูกเปลือยเปล่าทางความรู้สึก และความหวาดกลัวต่ออำนาจที่เขามีเหนือเธอ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ร่างกายของเธอสั่นสะท้านไปทั้งตัว ใบหน้าแดงก่ำจนถึงใบหู เธอเม้มปากแน่น พยายามกลั้นเสียงครางที่อาจจะเล็ดลอดออกมา แต่ร่างกายกลับอ่อนระทวยลงทุกที รู้สึกเหมือนจะทรุดลงไปกองกับพื้นหากปราศจากอ้อมแขนของเขาที่โอบรัดไว้ หญิงสาวรวบรวมเรี่ยวแรงเฮือกสุดท้าย หัวใจบีบอัดจนเจ็บแน่น เธอรู้ว่าถ้าปล่อยให้เป็นเช่นนี้ต่อไป เธอจะต้องจมดิ่งลงสู่ห้วงลึกที่มืดมิดและยากจะถอนตัว เธอเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าของ<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">จางกงกง<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยหยาดน้ำตาที่คลอหน่วย ทั้งความเจ็บปวด ความอ่อนล้าและเอ่ยคำขอร้องจากก้นบึ้งของหัวใจ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">"ท่าน...พอแล้ว..." เสียงของเธอแหบพร่าเบาหวิวราวเสียงกระซิบจากสายลมแต่เต็มไปด้วยความปวดร้าวที่แท้จริง <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">จางกงกง<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">หยุดการกระทำชั่วขณะ สัมผัสของเขาหยุดนิ่งค้าง ลมหายใจอุ่นร้อนผ่าวของเขายังคงเป่ารดริมฝีปากของ<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">หลินหยา<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> ดวงตาคมกริบคู่นั้นจับจ้องเข้าไปในดวงตาที่แดงก่ำของเธอราวกับกำลังประเมินคำขอร้องนั้น นางพยายามกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก เธอรู้ว่านี่คือโอกาสเดียวและเธอต้องทำให้เขาใจอ่อนให้ได้ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">"ข้า...ไม่ไหวแล้วจริง ๆ ...จางกงกง" เธอเอ่ยเสียงสั่นเครือ "ข้าขอ...ข้าขอท่านโปรดหยุดก่อน...เพียงแค่นี้...พอแล้ว..." คำขอร้องนั้นดูเหมือนจะสัมผัสบางสิ่งในจิตใจที่บิดเบี้ยวของ<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">จางกงกง<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> แววตาคมกริบของเขาวูบไหวเล็กน้อย อาจเป็นความพึงพอใจที่ได้เห็นเธออ่อนแอและยอมจำนนต่อเขาถึงเพียงนี้ หรืออาจเป็นความรู้สึกผิดบาปเล็กๆ ที่เขายังพอจะมีเหลืออยู่บ้าง...หรือเพียงแค่รู้สึกว่าได้ 'ทดสอบ' นางมากพอแล้ว <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">เขายังคงไม่ขยับกายไปไหนสัมผัสใต้เสื้อผ้าของเธอยังคงคงอยู่ ความเงียบที่อึดอัดทำให้<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">หลินหยา<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> แทบจะหยุดหายใจ...แต่แล้วชายหนุ่มกลับถอนริมฝีปากออกช้าๆ ร่างกายของเขาคลายความรัดกุมลงเล็กน้อย ปล่อยให้<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">หลินหยา<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ได้หายใจเอาอากาศเข้าปอดอีกครั้ง <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> "หึ..." <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">เสียงหัวเราะในลำคอของชายที่สูงกว่าดังแผ่วเบา มันเป็นเสียงหัวเราะที่ฟังดูเย็นชาแต่ก็แฝงความพึงพอใจอย่างประหลาด เขาชอบที่จะเห็นเธออยู่ในสภาพเช่นนี้อ่อนแอและไร้ทางสู้ในอ้อมกอดของเขา เขาใช้ปลายนิ้วเชยคางของ<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">หลินหยา<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ขึ้นอีกครั้ง สองตาจ้องมองลึกเข้าไปในดวงตาที่แดงก่ำของเธอ "เช่นนั้น...วันนี้...ข้าจะพอให้เจ้าก่อนก็ได้" เสียงของเขาพร่าลง แต่ยังคงเต็มไปด้วยอำนาจและความเป็นเจ้าของ "แต่...ข้ายังคง 'หมั่นเขี้ยว' เจ้าไม่หายเลย...เสี่ยวหยา" <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ก่อนที่หลินหยาจะได้รู้ว่าอีกคนจะทำอะไร คนตรงหน้านางไม่พูดพร่ำทำเพลง <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">จางกงกง<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ก้มหน้าลงอีกครั้ง ริมฝีปากของเขาขยับลงไปที่หน้าอกของ<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">หลินหยา<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">โดยไม่สนใจว่าจะมีเสื้อผ้ากั้นอยู่ “ทะ…ท่านทำบ้าอะไรของท่าน!! อือ..อ!!” เขากดริมฝีปากลงไปบนยอดอกของเธอผ่านเนื้อผ้าสีขาวบางเบา <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">กัดและดูดดึงอย่างรุนแรง<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ราวกับต้องการจะฝากรอยรักและรอยแค้นที่ไม่มีวันเลือนหาย แม้จะไม่ได้สัมผัสผิวเนื้อโดยตรงแต่แรงดูดนั้นกลับสร้างความเจ็บแปลบที่ปนเปกับความวาบหวามจน<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">หลินหยา<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">สะท้านไปทั้งร่าง เธอรู้สึกถึงแรงกระชากที่ยอดอกจนแทบจะร้องออกมาด้วยความตกใจและอับอาย <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">เมื่อผละออกมารอยแดงก่ำเป็นวงใหญ่ก็ปรากฏขึ้นอย่างชัดเจนบนเนื้อผ้าสีขาวที่เปียกชื้นไปด้วยน้ำลายยืดใสจนผ้าบางเฉียบเห็นร่องรอยบริเวณยอดอกของ<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">หลินหยา<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">มันเป็นรอยที่ใครเห็นก็ย่อมรู้ทันทีว่าเกิดจากอะไร <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">จางกงกง<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">มองผลงานของตนเองด้วยแววตาพึงพอใจอันบิดเบี้ยว ราวกับจิตรกรที่เพิ่งสร้างสรรค์ผลงานชิ้นเอก <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">"รอยนี้...จะเตือนให้เจ้าจดจำไว้...ว่าเจ้าเป็นของข้าแต่เพียงผู้เดียว" เสียงกระซิบของ<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">จางกงกง<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> แผ่วเบา แต่กลับดังก้องอยู่ในโสตประสาทของ<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">หลินหยา<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ราวกับเสียงก้องของระฆังที่ตีบอกว่าเธอได้ถูกตีตราอย่างสมบูรณ์แล้ว "และจะไม่มี 'แมลง' ตัวไหน...กล้ามาตอมเจ้าอีกเสี่ยวหยา" เขาคลายอ้อมแขนออกช้าๆ ปล่อยให้<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">หลินหยา<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ได้มีอิสระอีกครั้งแต่นางกลับรู้สึกราวกับว่าเธอยังคงถูกพันธนาการไว้ด้วยสายตาและร่องรอยที่เขาทิ้งไว้...ตราประทับแห่งการครอบครองที่ไม่สามารถลบเลือนได้<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> <img src="https://img2.pic.in.th/pic/-4_20250603154522.md.png" width="500" _height="57" border="0"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> @Admin  <p dir="ltr" style="text-align: center; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;" sans-serif",="" "microsoft="" yahei",="" simhei,="" tahoma,="" hei,="" sans-serif,="" microsoftyaheilight,="" yahei="" light",="" yahei";="" text-align:="" center;="" line-height:="" 1.38;"=""><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) <p dir="ltr" style="text-align: center; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;" sans-serif",="" "microsoft="" yahei",="" simhei,="" tahoma,="" hei,="" sans-serif,="" microsoftyaheilight,="" yahei="" light",="" yahei";="" text-align:="" center;="" line-height:="" 1.38;"=""><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่<p dir="ltr" style="text-align: center; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;" sans-serif",="" "microsoft="" yahei",="" simhei,="" tahoma,="" hei,="" sans-serif,="" microsoftyaheilight,="" yahei="" light",="" yahei";="" text-align:="" center;="" line-height:="" 1.38;"=""><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">อื่น ๆ:เห่อออออทะลุ 240K จนได้ เสียดายจัง<p dir="ltr" style="text-align: center; margin-top: 0pt; margin-bottom: 0pt;" sans-serif",="" "microsoft="" yahei",="" simhei,="" tahoma,="" hei,="" sans-serif,="" microsoftyaheilight,="" yahei="" light",="" yahei";="" text-align:="" center;="" line-height:="" 1.38;"=""><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> <span style="font-family: Hei, Tahoma, SimHei, " sans-serif",="" "microsoft="" yahei",="" simhei,="" tahoma,="" hei,="" sans-serif,="" microsoftyaheilight,="" yahei="" light",="" yahei";="" background-color:="" transparent;="" font-variant-numeric:="" normal;="" font-variant-east-asian:="" font-variant-alternates:="" font-variant-position:="" font-variant-emoji:="" vertical-align:="" baseline;="" white-space-collapse:="" preserve;"="">รางวัล: คุยกับจางกงกงแบบเสมอต้นเสมอปลาย จางกงกง

LinYa โพสต์ 2025-7-24 01:55:37

<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/-4_20250603154522.md.png" width="500" _height="57" border="0"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">วันที่ 22 เดือน 6 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ยามเฉิน เวลา 07.00 - 09.00 น. ณ ถนนสิบลี้ ฝั่งตะวันตก หอว่านหงเหริน<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">อีเว้นท์ ภารกิจ "ด้ายแดงแห่งรอยร้าว" <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> หอว่านหงเหรินยามเช้ายังคงอบอวลไปด้วยกลิ่นดอกไม้หอมจาง ๆ ผสมกลิ่นกำยานที่จุดไว้แต่ก่อนรุ่งสาง เสียงดนตรีเงียบงันมีเพียงเสียงเกลียวลมลอดม่านไหมบาง ๆ ที่ยังไม่ถูกรูดเปิดเต็มที่ ส่องแสงแดดแรกผ่านลวดลายภาพจิตรกรรมสตรีงามบนบานประตูฝาผนัง หลินหยาสาวเท้าเข้าสู่หออย่างสง่าผ่าเผยในชุดเรียบง่าย ใบหน้าขาวจัดแดงเรื่อเพียงปลายแก้มจากอากาศยามเช้า ไม่ต่างจากดอกเหมยแรกแย้มในยามหิมะละลาย แม้นางจะออกจากการเป็นสาวใช้และนักดนตรีฝึกหัดไปแล้ว แต่สายตาหลายคู่ของหญิงคณิกาภายในหอที่คุ้นเคยกับนางดี ต่างก็ลุกวาวขึ้นมาด้วยความยินดีและเป็นกันเองทันทีที่เห็นเธอ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> “แม่นางหลินหยา! เจ้ากลับมาเยี่ยมพวกข้าแล้วหรือ!” หญิงคณิกาคนหนึ่งที่เคยคลอเคลียเล่นหัวกับนางเอ่ยพลางยกชายกระโปรงกรายมาแตะแขนหลินหยาด้วยท่าทีสนิทสนม “ไม่ต้องยินดีขนาดนั้นก็ได้ ข้ามาเพราะมีเรื่องแปลกใจเสียมากกว่าที่อยากรู้น่ะ” หลินหยายกยิ้มจาง ๆ พลางวางตะกร้าขนมที่ซื้อจากตลาดไว้บนโต๊ะ “เมื่อคืนก่อน มีชายลึกลับพาผู้ใดออกไปจากหอนี้หรือไม่?” นางเอ่ยตรงประเด็นเสียจนหญิงคณิกาสองสามนางรอบข้างต่างหันมามองกันตาโต คนหนึ่งเอ่ยเสียงเบา “เจ้ารู้แล้วหรือ...นั้นคืออาเหมยน่ะ…” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> หลินหยาพยักหน้าเรียบ ๆ “เล่ามาหน่อยนะข้าอยากรู้” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> หญิงคณิกาผู้ชื่อว่าอาเหมยนั้นเคยสนิทกับหลินหยาอยู่บ้าง นิสัยอ่อนหวาน เรียบร้อย และเป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่ไม่ชอบรับแขกมากราย ทว่าคืนก่อนมีบุรุษคนหนึ่งมาสั่งซื้อทั้งคืนนางไปในราคาสูงลิบ มาถึงก็เงียบ ม่านไม่เปิด สั่งแค่สุราดีหนึ่งไหกับเครื่องดนตรีแล้วพานางออกไปจากหอ โดยไม่มีการแตะต้องใด ๆ แม้แต่น้อย แต่ที่น่าขนลุกคือ...เขาทิ้ง “กล่องไม้ดำสนิท” ไว้ในห้อง เมื่ออาเหมยกลับมาในยามจื่อของคืนนั้น สีหน้านางซีดขาวทั้งร่าง เหงื่อชุ่ม แม้ไม่ได้โดนทำร้ายใด ๆ แต่นางสั่นสะท้านตลอดคืน วันรุ่งขึ้นก็บอกว่าต้องออกจากหอทันที <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> หลินหยาขมวดคิ้วแน่นขึ้นนางโค้งขอบใจพวกหญิงคณิกาเหล่านั้นแล้วเดินออกมาตรวจสอบด้วยตนเอง คนครัวเล่าว่า...ตอนจัดอาหารสุราขึ้นไป มีมือปริศนายื่นออกมารับถาดทางช่องประตูแต่ไม่เห็นหน้า เจ้าตัวยังพูดสั่น “มือเหมือนคนเย็นเฉียบ ข้ากลัวจนอยากจะโยนแล้ววิ่งหนี” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> สาวใช้ประจำเรือนบอกว่า...เห็นบุรุษผู้นั้นเดินออกจากหอหลังเที่ยงคืนตรงไปทางตรอกด้านหลังที่มีซุ้มไม้เลื้อยเก่า ๆ ลมเย็นประหลาดมากจนรู้สึกเหมือนเดินผ่านหลุมลมปราณ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">นักดนตรีชายที่อยู่ในหอเล่าว่า...เขาถูกขอให้เล่น <span style="background-color: transparent; font-style: italic; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">"เซิ่งกวนเยี่ย (เสียงแผ่วแห่งพระจันทร์)"<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> เพลงเก่าแก่ที่ปกติไม่มีใครร้องแล้วเพราะว่ากันว่าเป็นบทเพลงของวิญญาณผู้หลงรักคนที่ไม่อาจครองคู่ได้ “เขาให้ข้าเล่นแต่ท่อนแรก แล้วเงียบ...ไม่ฟังจนจบเลยล่ะ” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> หลินหยากลืนน้ำลายเบา ๆ ดวงตาเริ่มหรี่ลงอย่างพินิจ นางรู้ดี...นี่ไม่ใช่เรื่องธรรมดา และกล่องไม้นั่นน่าจะเป็นหนึ่งในเศษเสี้ยวแห่งความทรงจำของด้ายแดง ที่องค์เทพเยว่เหล่ากล่าวถึง นางจึงตัดสินใจจะย้อนกลับขึ้นไปยังห้องของอาเหมยที่ยังไม่ได้ถูกปล่อยให้หญิงคณิกาคนใหม่เข้าพัก แล้วสูดหายใจเข้าเต็มปอด <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> ตอนนี้...กลิ่นกำยานจาง ๆ ยังติดอยู่ เงาสะท้อนจากกล่องไม้วางอยู่มุมเตียง นิ่งสงบ เยือกเย็นเกินควร <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> เสียงเอี๊ยดเบา ๆ ของบานประตูห้องพักคณิกาเบอร์เด่นแห่งหอว่านหงเหรินดังขึ้น เมื่อหลินหยาผลักมันเปิดช้า ๆ กลิ่นหอมจางของกำยานเก่าและน้ำมันหอมที่ยังติดอยู่ในลายไม้ผนัง ลอยวนเข้าจมูกอย่างคุ้นเคย บรรยากาศภายในยังคงสงบเงียบแม้ไร้เจ้าของ แต่ทุกสิ่งทุกอย่างยังถูกรักษาไว้อย่างประณีต ราวกับรอการกลับมาของผู้จากไป...หรือบางทีอาจร"ผู้ใดที่จะเปิดกล่องนั้น <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> แต่ก่อนหน้านั้นยังไม่ทันจะได้เข้ามาภาพและเสียงจากหน้าหอชั้นล่างยังคงชัดในหัว <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">หลินหยาเพียงเอ่ยเบา ๆ กับเถ้าแก่หลิวไค่ ผู้เป็นเจ้าของหอว่านหงเหริน ว่าอยากเข้ามาดูห้องของอาเหมยสักหน่อย ท่านเถ้าแก่ที่รู้จักกันก็ยินยอมแต่โดยดีมิหนำซ้ำยังยกมือไหว้หลินหยาอย่างเคารพแบบอ้อม ๆ พร้อมกับคำถามที่ไม่คาดคิดนัก ‘เย็นนี้...เจ้าจะมาที่หออีกหรือไม่? เถ้าแก่ใหญ่...อาจอยากพบเจ้าอยู่’ คำว่า <span style="background-color: transparent; font-style: italic; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">เถ้าแก่ใหญ่<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> ทำเอาหลินหยาที่ยืนอยู่ถึงกับชะงักมือนิดหนึ่งแม้สีหน้าเธอจะยังเรียบนิ่งคล้ายคนไม่รู้สึกรู้สา แต่ปลายนิ้วกลับแน่นขึ้นเล็กน้อยจนเส้นเอ็นขาวขึ้นเป็นแนว ดวงตาไหวสั่นเพียงเสี้ยวพริบตาเดียว <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> จางกงกง...หรือจะเรียกว่า...ท่านชายห่าวหมิง <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> ยังหลงเหลือกลิ่นอายในทุกลมหายใจของเธอจากเรื่องเมื่อวาน เสียงกระซิบต่ำราวกับคำสั่งที่คล้ายรอยสักลงกลางสันหลังยังวนเวียนไม่หาย ริมฝีปากที่เคยแตะเธอรุนแรง และมือที่ลากเธอเข้าใกล้ขอบเหวแห่งความรู้สึกซับซ้อนเกินจะบรรยาย...หลินหยาแสร้งยิ้มบาง คล้ายไม่มีสิ่งใดอยู่ในใจทั้งสิ้นตอนที่ตอบไป ‘วันนี้...ข้ามีธุระจำเป็นนัก ขออภัยเถ้าแก่ ข้าคงไม่มาที่หอในนี้เจ้าค่ะ’ เสียงของเธออ่อนโยนเหมือนเคย แต่แฝงด้วยเส้นเสียงชัดเจนที่บ่งบอกว่าไม่อาจเปลี่ยนใจได้ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> ‘...แต่หากเถ้าแก่ใหญ่อยากพบ ข้าจะไปรอเขาที่อื่นแทน’ คำตอบนั้นเรียบง่าย ทว่าทิ้งไว้ซึ่งความหมายลึกซึ้งในตัว บางสิ่งบางอย่าง เธอไม่อาจตัดใจได้ง่าย ๆ แต่ก็ไม่อาจเดินย้อนกลับเข้าไปในห้องที่มีกลิ่นของเขาติดผ้าม่านทุกเส้น ทุกอณูของเตียงนุ่ม ๆ ที่อาจจะไม่ได้มีแค่ความทรงจำระหว่างเขา...และเธอ เอาตรง ๆ มันคือการปกป้องตัวเอง เพราะยิ่งอยู่ในห้องปิด การกระทำของจางกงกงก็ล้วนรุนแรงเต็มไปด้วยอารมณ์ที่มากเกินกว่าที่นางจะขัด แถมมันลำบากใจมากกว่าเพราะหลินหยาดันแทบขัดมันไม่ได้เลยด้วยซ้ำ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> กลับมาที่ปัจจุบันบันไดไม้ขึ้นสู่ห้องพักของอาเหมยเงียบงัน นางเดินช้า ๆ โดยไม่ส่งเสียง ลมหายใจแผ่วเบา สายตาเรียบขรึมเริ่มเปลี่ยนจากความตื่นตัวกลายเป็นสภาวะระวังภัยที่เงียบสงัด เมื่อก้าวเข้าไปภายในห้องนั้น นางมองโดยรอบอย่างละเอียด...แสงแดดลอดผ่านหน้าต่างกระดาษสาอ่อนโยน บนโต๊ะข้างเตียงยังมีรอยถ้วยชาที่ไม่ได้ล้าง กล่องไม้สีดำสนิทตั้งอยู่อย่างโดดเดี่ยวตรงมุมหนึ่ง ไม่มีกลอน ไม่มีลาย ไม่บ่งบอกว่าใครเป็นเจ้าของ...แต่กลับรู้สึกเหมือนมีสายตาของใครบางคนจับจ้องอยู่ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> หลินหยาขยับปลายนิ้วลูบผ่านผิวกล่องเบา ๆ ลมหายใจเธอแน่นอยู่ในอก "เจ้าซ่อนอะไรกันแน่..." หากนี่คือหนึ่งในเศษเสี้ยวแห่งความทรงจำของด้ายแดงนางพร้อมจะเปิดดู แม้ว่า...สิ่งที่อยู่ในนั้น อาจเป็นอดีตที่ปวดร้าว หรืออนาคตที่ไม่อาจย้อนกลับไปได้อีกเลยก็ตาม <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> กล่องไม้ที่ปิดสนิทไร้กลอนนั้น เมื่อหลินหยาเปิดออกช้า ๆ กลับปรากฏเพียงวัตถุสิ่งเดียววางอยู่กลางผืนผ้ากำมะหยี่สีดำสนิทเส้นด้ายแดงบางเบา ทว่าแวววาวราวจะมีชีวิตของตนเอง มันดูธรรมดาเหลือเกินหากมองผิวเผิน ทว่าทุกลมหายใจที่แผ่วผ่านมันกลับสั่นสะท้าน...ประหนึ่งกำลังตอบสนองต่อหัวใจของผู้ถือไว้ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> หลินหยาจับมันขึ้นมาด้วยปลายนิ้ว เส้นด้ายเพียงเส้นเดียวแต่กลับให้ความรู้สึกหนักอึ้งในอก ราวกับมันอุ้มชูทั้งชีวิตของใครคนหนึ่งไว้ ความทรงจำที่ไม่ได้เป็นของเธอแล่นวูบผ่านภาพของหญิงสาวคนหนึ่งกำลังนั่งเขียนจดหมายโดยมีแสงตะเกียงส่องอยู่ปลายผม มือที่สั่นไหวไม่ใช่เพราะกลัว...แต่เพราะหวังอย่างสุดหัวใจว่าจดหมายนั้นจะส่งไปถึงชายผู้หนึ่ง <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> “อาเหมย...” หลินหยาเอ่ยชื่อคนที่เธอรู้จักดี คณิกาตัวน้อยผู้มีใบหน้ายิ้มละไมเสมอ ไม่เคยพูดจาร้ายกับใคร...แต่ใครเลยจะรู้ว่าเบื้องหลังรอยยิ้มนั้นซ่อนความปรารถนาที่อ่อนแอและไร้เสียงอยู่ เธอก้มหน้าลงมองเส้นด้ายในมือ ริมฝีปากขบเม้มเบา ๆ ก่อนจะระบายยิ้มบาง ใบหน้างามขาวจัดของนางสะท้อนกับแสงยามเช้าที่สาดเข้ามาทางหน้าต่างกระดาษสา ผืนฟ้าสีฟางทองข้างนอกดูอบอุ่นขึ้นเรื่อย ๆ ราวกับผู้เฒ่าเยว่เหล่ากำลังเฝ้าดูอยู่จริง ๆ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> "เจ้าช่างน่าสงสารนัก...อาเหมย เจ้าผูกใจรักต่อบุรุษผู้หนึ่งอย่างจริงแท้แต่โลกกลับไม่เปิดทางให้เจ้า..." นางหลับตาลงนิดหนึ่ง สูดลมหายใจให้ใจสงบก่อนจะเปิดเปลือกตาอีกครั้ง ดวงตาหวานล้ำกลับมีแววมั่นคงอยู่ในนั้น "ข้าจะนำเส้นด้ายนี้กลับไปให้องค์เทพเยว่เหล่า...ในนามของเจ้า และในนามของหญิงใดก็ตามที่เคยรักอย่างหมดใจแต่โลกไม่ให้ทางเลือก" <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> หลินหยาเก็บเส้นด้ายนั้นไว้อย่างทะนุถนอม ก่อนจะปิดกล่องไม้แล้ววางมันกลับลงในถุงผ้าเรียบ ๆ ของตน เดินจากห้องของอาเหมยอย่างเงียบงัน หัวใจยังสะท้อนถึงคำพูดของเทพเยว่เหล่า “หนึ่งในสาม เศษเสี้ยวแห่งความปรารถนา...” เมื่อย่างเท้าก้าวผ่านประตูห้อง นางเงยหน้ารับแสงเช้า ริมฝีปากยังคงกระซิบแผ่ว...ทั้งเพื่อให้ใครบางคนในหอนี้ได้ยิน หรือเพื่อให้ฟ้าเบื้องบนได้รับรู้ก็ตาม <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> “ขอให้ความปรารถนาของเจ้า...ได้รับการตอบรับในอีกภพหนึ่งนะ อาเหมย” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> ลมเช้าเย็นระรื่นพัดผ่านผืนผ้าคลุมไหล่ของนางเบา ๆ เสมือนเป็นคำตอบรับจากใครบางคนที่มองอยู่จากที่ไกลแสนไกล<div> </div><div style="text-align: center;"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/-4_20250603154522.md.png" width="500" _height="57" border="0"></div><div style="text-align: center;"> </div><div style="text-align: center;"> </div><div style="text-align: center;">@Admin </div> <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">อื่น ๆ: เมื่อคุณสนิทกับเจ้าของหอตัวจริง แน่นอน เควสนี้กินกล้วย<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">รางวัล:  ได้รับ "เศษเสี้ยวความทรงจำแห่งความปรารถนา" (ไอเท็มประกอบฉาก)<div><span style="font-size: 12pt; font-family: Sarabun, sans-serif; color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> </div>

SuYao โพสต์ 2025-7-24 16:43:53

<div style="text-align: center;">วันที่ 19 ลิ่วเยว่ รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11 </div><div style="text-align: center;">ยามไฮ่ (เวลา 21.00 - 23.00 น.)</div><div style="text-align: center;"> </div><div style="text-align: center;"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/111953632.gif" width="500" _height="50" border="0"></div><div style="text-align: center;"> </div><div style="text-align: start;">เป็นเวลาเกือบหนึ่งเดือนเต็มแล้วที่ซูเหยา หมอหญิงแห่งโรงหมอเจิ้งเทียนไม่ได้ย่างกรายเข้าสู่หอว่านหงเหริน สถานที่ซึ่งอบอวลไปด้วยกลิ่นคาวโลกีย์และบุปผาหลากสีที่ไม่อาจเทียบเท่ากับความบริสุทธิ์ของป่าเขา นางมาที่นี่อีกครั้งในวันนี้ มิใช่เพื่อดื่มด่ำสุราหรือชมการแสดง หากแต่เป็นการทำตามหน้าที่ของหมอเพื่อติดตามอาการของหญิงคณิกานามว่าเซี่ยวยวี่ ผู้ที่นางเคยให้การรักษาเมื่อครั้งก่อน</div><div style="text-align: start;"> </div><div style="text-align: start;">ยามที่ก้าวเท้าเข้าสู่หอคณิกา กลิ่นหอมฟุ้งของเครื่องหอมชั้นดีผสมผสานกับกลิ่นสุราและแป้งผัดหน้าโชยมาปะทะจมูก ซูเหยายังคงไม่คุ้นชินกับบรรยากาศเช่นนี้ ความรู้สึกอึดอัดเล็กน้อยยังคงเกาะกุมในใจ แต่ด้วยจิตวิญญาณของหมอผู้มุ่งมั่น นางก็พยายามสงบจิตใจให้เป็นกลาง</div><div style="text-align: start;"> </div><div style="text-align: start;">ทันทีที่นางมาถึง หญิงคณิกานางหนึ่งในชุดผ้าไหมสีชมพูอ่อนที่แลดูอ่อนช้อย ก็ก้าวเข้ามาต้อนรับด้วยรอยยิ้มงดงาม ดวงตาคมหวานหยาดยิ้มเชื้อเชิญ </div><div style="text-align: start;"> </div><div style="text-align: start;">“ท่านหมอหญิง โปรดตามข้ามาเจ้าค่ะ นังเซี่ยวยวี่รอท่านอยู่ด้านบน”</div><div style="text-align: start;"> </div><div style="text-align: start;">ซูเหยาพยักหน้ารับเล็กน้อย แล้วเดินตามหญิงคณิกานางนั้นเข้าไปด้านใน ผ่านโถงทางเดินที่ประดับประดาด้วยโคมไฟแดงระยิบระยับ ภาพวาดพู่กันจีนอันวิจิตรงดงาม และม่านไหมพริ้วไหว เสียงดนตรีบรรเลงแผ่วเบาเคล้าเสียงหัวเราะคิกคักจากห้องหับต่าง ๆ ยิ่งทำให้บรรยากาศภายในหอว่านหงเหรินดูมีชีวิตชีวาและแฝงไว้ด้วยความเร้นลับ</div><div style="text-align: start;"> </div><div style="text-align: start;">เมื่อเดินขึ้นบันไดไม้แกะสลักอย่างประณีตสู่ชั้นบน แสงสว่างเริ่มเลือนหายไปเล็กน้อย บรรยากาศเงียบสงบขึ้นกว่าชั้นล่าง หญิงคณิกานำทางซูเหยาไปยังห้องหนึ่งที่อยู่สุดทางเดิน บานประตูไม้แกะสลักรูปพยัคฆ์เหินประดับด้วยมุกฝังดูเรียบหรูแต่แฝงไว้ด้วยความงดงามล้ำค่า</div><div style="text-align: start;"> </div><div style="text-align: start;">“ถึงแล้วเจ้าค่ะ” หญิงคณิกาโค้งคำนับเล็กน้อยแล้วผายมือเชิญ ซูเหยาพยักหน้าตอบรับ ก่อนจะก้าวเข้าไปในห้องอย่างเงียบเชียบ</div><div style="text-align: start;"> </div><div style="text-align: start;">ภายในห้องค่อนข้างกว้างขวาง ประดับตกแต่งอย่างเรียบง่ายแต่เปี่ยมด้วยรสนิยม ม่านแพรโปร่งแสงสีขาวพลิ้วไหวตามแรงลมที่พัดผ่านช่องหน้าต่าง กลิ่นหอมอ่อน ๆ ของสมุนไพรและดอกเหมยอบอวลอยู่ทั่วห้อง ทำให้ซูเหยารู้สึกผ่อนคลายขึ้นเล็กน้อย บนเตียงไม้แกะสลักขนาดใหญ่ใจกลางห้อง ร่างของหญิงสาวผู้หนึ่งกำลังนอนหลับใหลอยู่นั่นคือเซี่ยวยวี่ หญิงคณิกาผู้ที่ซูเหยาเคยทำการรักษาในอาการที่ละเอียดอ่อนและอันตรายยิ่งนัก</div><div style="text-align: start;"> </div><div style="text-align: start;">ซูเหยามองไปยังร่างที่ผอมบางของเซี่ยวยวี่ ในใจนึกย้อนถึงอาการครั้งก่อนที่นางได้ตรวจพบ โรคโลหิตอั้นหลังคลอด ซึ่งส่งผลให้ประจำเดือนผิดปกติ มีอาการปวดท้องรุนแรงจนบางครามีไข้ต่ำ ร่างกายของนางอ่อนแออย่างยิ่งจากการพักผ่อนไม่เพียงพอ และด้วยตำแหน่งอาการที่อยู่ในจุดที่สุ่มเสี่ยง ย่อมไม่อาจให้หมอชายตรวจดูได้ นั่นจึงเป็นเหตุผลที่ซูเหยาได้รับมอบหมายให้มาทำการรักษา</div><div style="text-align: start;"> </div><div style="text-align: start;">นางค่อย ๆ ก้าวเข้าไปใกล้เตียง สัมผัสชีพจรของเซี่ยวยวี่อย่างแผ่วเบา สัมผัสที่ปลายนิ้วบ่งบอกถึงจังหวะที่สม่ำเสมอและหนักแน่นขึ้นกว่าครั้งก่อน นางคลำตรวจดูช่องท้องเบา ๆ สังเกตเห็นว่าอาการบวมที่เคยมีลดลงอย่างเห็นได้ชัด สีหน้าของเซี่ยวยวี่ดูมีเลือดฝาดขึ้นกว่าเดิม ไม่ซีดเซียวเหมือนที่ผ่านมา ซูเหยาพยักหน้าเล็กน้อยด้วยความพึงพอใจ</div><div style="text-align: start;"> </div><div style="text-align: start;">“อาการของท่านดีขึ้นมากแล้วเจ้าค่ะ” ซูเหยาเอ่ยขึ้นเบา ๆ เมื่อเห็นเซี่ยวยวี่เริ่มจะรู้สึกตัว ดวงตาคู่งามที่บัดนี้ดูสดใสขึ้นค่อย ๆ เปิดออกช้า ๆ</div><div style="text-align: start;"> </div><div style="text-align: start;">เซี่ยวยวี่พยายามจะลุกขึ้นนั่ง แต่ซูเหยาโบกมือห้ามเบา ๆ </div><div style="text-align: start;"> </div><div style="text-align: start;">“อย่าเพิ่งลุกเลย นอนพักไปก่อน”</div><div style="text-align: start;"> </div><div style="text-align: start;">“ขอบพระคุณท่านหมอหญิงเจ้าค่ะ” เซี่ยวยวี่กล่าวด้วยน้ำเสียงแหบพร่าแต่แฝงไว้ด้วยความสำนึกในบุญคุณ “ท่านหมอหญิงช่วยชีวิตข้าไว้แท้ ๆ”</div><div style="text-align: start;"> </div><div style="text-align: start;">ซูเหยาส่งยิ้มบาง ๆ </div><div style="text-align: start;"> </div><div style="text-align: start;">“นั่นคือหน้าที่ของข้าเจ้าค่ะ” นางเริ่มจัดยาที่เตรียมมาพร้อมกับอธิบาย “จากอาการที่ข้าได้ตรวจดูภาวะโลหิตอั้นหลังคลอดของท่านดีขึ้นมากแล้ว แสดงว่ายาที่ข้าจัดให้ก่อนหน้านี้ได้ผลดีในการสลายเลือดคั่งและบำรุงเลือด”</div><div style="text-align: start;"> </div><div style="text-align: start;">“อย่างไรก็ตามเพื่อให้ร่างกายท่านฟื้นตัวได้อย่างสมบูรณ์และป้องกันการกลับมาเป็นซ้ำ ข้าจะปรับยาให้ท่านใหม่เจ้าค่ะ” ซูเหยาเริ่มอธิบายหลักการรักษาของนางอย่างละเอียด “ตามหลักการแพทย์ ภาวะเลือดพร่องและพลังชี่ติดขัด ป็นสาเหตุสำคัญที่ทำให้เกิดอาการของท่าน ดังนั้นการรักษาต่อจากนี้จะเน้นไปที่การบำรุงเลือดและปรับสมดุลพลังชี่ เพื่อให้การไหลเวียนของเลือดลมเป็นปกติเจ้าค่ะ”</div><div style="text-align: start;"> </div><div style="text-align: start;">นางหยิบห่อสมุนไพรออกมาวางบนโต๊ะข้างเตียง </div><div style="text-align: start;"> </div><div style="text-align: start;">“ยาชุดนี้ประกอบด้วยสมุนไพรหลักหลายชนิด อาทิ ตังกุย เพื่อบำรุงเลือดและปรับประจำเดือน เสกตี่ ช่วย เสริมยินบำรุงเลือดและชะเอมเทศ เพื่อปรับสมดุลยาและขับพิษ นอกจากนี้ข้ายังเพิ่มหงฮวาและเถาเหริน ซึ่งมีฤทธิ์สลายเลือดคั่ง แต่จะใช้ในปริมาณที่น้อยลงกว่าเดิมเพื่อไม่ให้กระทบต่อร่างกายที่กำลังฟื้นตัวของท่านเจ้าค่ะ”</div><div style="text-align: start;"> </div><div style="text-align: start;">ซูเหยาอธิบายวิธีต้มยาและการรับประทานอย่างละเอียด พร้อมกำชับเรื่องอาหารการกินและการพักผ่อน </div><div style="text-align: start;"> </div><div style="text-align: start;">“ท่านจะต้องต้มยาดื่มวันละสองครั้ง หลังอาหารเช้าและก่อนนอน พยายามหลีกเลี่ยงอาหารรสจัด ของทอด ของมัน และอาหารที่มีฤทธิ์เย็น เน้นอาหารที่ย่อยง่าย มีประโยชน์ และที่สำคัญที่สุดคือ การพักผ่อนให้เพียงพอ อย่าตรากตรำร่างกายมากเกินไปนะเจ้าคะ”</div><div style="text-align: start;"> </div><div style="text-align: start;">ซูเหยาตรวจสอบสภาพร่างกายของเซี่ยวยวี่อีกครั้งอย่างละเอียด ให้คำปรึกษาถึงอาการเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่อาจจะเกิดขึ้นเพื่อปรับยาในครั้งหน้า ก่อนจะกล่าวทิ้งท้ายว่า </div><div style="text-align: start;"> </div><div style="text-align: start;">“ร่างกายท่านยังอ่อนแออยู่มาก การฟื้นตัวต้องใช้เวลาและความอดทน หากมีอาการผิดปกติใด ๆ ให้รีบส่งคนไปตามข้าได้ทันทีนะเจ้าคะ”</div><div style="text-align: start;"> </div><div style="text-align: start;">“ขอบพระคุณท่านหมอหญิงอีกครั้งเจ้าค่ะ” เซี่ยวยวี่กล่าวด้วยรอยยิ้มที่สดใสขึ้นอย่างเห็นได้ชัด “ข้าจะปฏิบัติตามคำแนะนำของท่านหมอหญิงอย่างเคร่งครัดเจ้าค่ะ”</div><div style="text-align: start;"> </div><div style="text-align: start;">ซูเหยามองไปยังเซี่ยวยวี่ที่ยังคงสีหน้าอิดโรย แต่แววตาเต็มไปด้วยความสำนึกในบุญคุณ </div><div style="text-align: start;"> </div><div style="text-align: start;">“ท่านพักผ่อนเถิดเจ้าค่ะ”</div><div style="text-align: start;"> </div><div style="text-align: start;">ขณะที่ซูเหยากำลังเก็บอุปกรณ์ทางการแพทย์ เซี่ยวยวี่ก็เอ่ยรั้งไว้ </div><div style="text-align: start;"> </div><div style="text-align: start;">“ท่านหมอหญิง ข้าได้ให้คนของหอจัดเตรียมอาหารไว้ที่ห้องรับรองพิเศษ เพื่อเป็นการตอบแทนที่ท่านช่วยรักษาชีวิตข้าไว้ โปรดอยู่รับประทานอาหารก่อนแล้วค่อยกลับนะเจ้าคะ”</div><div style="text-align: start;"> </div><div style="text-align: start;">ซูเหยาลังเลเล็กน้อย นางไม่ได้ตั้งใจจะอยู่นาน แต่เมื่อเห็นความจริงใจของเซี่ยวยวี่ก็ไม่อาจปฏิเสธได้ จึงพยักหน้ารับ </div><div style="text-align: start;"> </div><div style="text-align: start;">“เช่นนั้นก็รบกวนด้วยเจ้าค่ะ”</div><div style="text-align: start;"> </div><div style="text-align: start;">นางเดินตามสาวใช้ที่นำทางไปยังห้องรับรองพิเศษซึ่งอยู่ไม่ไกลจากห้องของเซี่ยวยวี่ ภายในห้องกว้างขวาง ประดับตกแต่งอย่างหรูหราด้วยภาพวาดทิวทัศน์และกระถางต้นไม้ประดับ สาวใช้วางล่าจื่อลู่และสุราลงบนโต๊ะไม้ขัดเงา กลิ่นหอมฉุนของพริกไทยเสฉวนและเครื่องเทศโชยมาแตะจมูก</div><div style="text-align: start;"> </div><div style="text-align: start;">ยังไม่ทันที่ซูเหยาจะได้เริ่มรับประทานอาหาร ก็มีเสียงพูดคุยดังมาจากห้องข้างๆ เสียงหนึ่งเอ่ยขึ้นอย่างผิดหวัง </div><div style="text-align: start;"> </div><div style="text-align: start;">“อะไรนะ ล่าจื่อลู่หมดงั้นหรือ?”</div><div style="text-align: start;"> </div><div style="text-align: start;">“ขออภัยเจ้าค่ะท่านใต้เท้า จานสุดท้ายเพิ่งถูกนำไปเสิร์ฟเมื่อครู่เองเจ้าค่ะ” เสียงของสาวใช้ตอบกลับ</div><div style="text-align: start;"> </div><div style="text-align: start;">ชายผู้นั้นบ่นพึมพำด้วยความเสียดาย </div><div style="text-align: start;"> </div><div style="text-align: start;">“โธ่เอ๊ย! ตั้งใจจะมากินวันนี้แท้ ๆ”</div><div style="text-align: start;"> </div><div style="text-align: start;">เสียงนั้นฟังดูคุ้นหูราวกับเคยได้ยินที่ใดมาก่อน เดิมทีซูเหยาไม่ได้มาที่นี่เพื่อตั้งใจจะกินอาหารอยู่แล้ว จานล่าจื่อลู่นี้คงจะเป็นของขวัญจากเซี่ยวยวี่เพื่อตอบแทนที่นางช่วยชีวิตไว้ นางลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตัดสินใจยกจานล่าจื่อลู่และสุราไปที่ห้องข้าง ๆ</div><div style="text-align: start;"> </div><div style="text-align: start;">นางเคาะประตูเบา ๆ เมื่อได้ยินเสียงอนุญาตก็เปิดเข้าไป </div><div style="text-align: start;"> </div><div style="text-align: start;">“ท่านต้องการล่าจื่อลู่ใช่หรือไม่เจ้าคะ ข้ายังไม่ทันได้เริ่มกิน ข้ายกให้ท่านเจ้าค่ะ”</div><div style="text-align: start;"> </div><div style="text-align: start;">ทันทีที่นางวางจานลงบนโต๊ะของชายผู้นั้นและเงยหน้าขึ้น นางก็พบกับใบหน้าที่คุ้นเคย ผู้ที่นางเคยพบ ณ ที่แห่งนี้คราวก่อน</div><div style="text-align: start;"> </div><div style="text-align: start;">“ใต้เท้าเถียน?” ซูเหยาเอ่ยด้วยความประหลาดใจ</div><div style="text-align: start;"> </div><div style="text-align: start;">เถียนเฟิงหรี่ตาลงเล็กน้อย คล้ายจะพยายามนึกบางอย่าง ก่อนที่ดวงตาของเขาจะเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อย </div><div style="text-align: start;"> </div><div style="text-align: start;">“ใช่หมอหญิงซูเหยาหรือไม่?” เขาเอ่ยถาม พลางจ้องมองนางด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความใคร่รู้</div><div style="text-align: start;"> </div><div style="text-align: start;">เถียนเฟิงมองซูเหยาอย่างพิจารณาก่อนจะเอ่ยขึ้น</div><div style="text-align: start;"> </div><div style="text-align: start;">“ใช่หมอหญิงซูเหยาจริง ๆ ด้วย คราวที่แล้วเป็นความผิดของข้าเองที่เข้าใจผิด คิดว่าหมอหญิงเป็นคนของที่นี่ ต้องขออภัยด้วย” เขากล่าวพร้อมผายมือเชื้อเชิญ “ไหน ๆ ก็มาแล้ว เชิญนั่งลงสนทนากันหน่อยเถิด”</div><div style="text-align: start;"> </div><div style="text-align: start;">ซูเหยารู้สึกอึดอัดเล็กน้อย การสนทนากับชายแปลกหน้าในหอคณิกาไม่ใช่สิ่งที่นางคุ้นเคยหรือปรารถนา แต่ด้วยความเป็นสุภาพชน อีกทั้งเขายังเป็นผู้มีอำนาจ นางจึงไม่อาจปฏิเสธได้ง่าย ๆ นางจึงเดินเข้าไปนั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามอย่างเรียบร้อย</div><div style="text-align: start;"> </div><div style="text-align: start;">“ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ ใต้เท้าเถียน” ซูเหยากล่าวตอบด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล “ข้ามิได้ถือสาอันใด”</div><div style="text-align: start;"> </div><div style="text-align: start;">เถียนเฟิงพยักหน้า ก่อนจะจ้องมองจานล่าจื่อลู่ที่ซูเหยานำมาให้ </div><div style="text-align: start;"> </div><div style="text-align: start;">“ไม่คิดเลยว่าหมอหญิงจะใจดีถึงเพียงนี้ ข้ากำลังผิดหวังที่อดกินอยู่เชียว”</div><div style="text-align: start;"> </div><div style="text-align: start;">“ข้ามิได้ตั้งใจจะมาทานอาหารอยู่แล้วเจ้าค่ะ อีกทั้งยังเป็นของที่แม่นางเซี่ยวยวี่จัดเตรียมไว้ให้เพื่อตอบแทนบุญคุณ” ซูเหยาอธิบาย</div><div style="text-align: start;"> </div><div style="text-align: start;">“เซี่ยวยวี่?” เถียนเฟิงเลิกคิ้วเล็กน้อย “นางสบายดีแล้วหรือ?”</div><div style="text-align: start;"> </div><div style="text-align: start;">“อาการดีขึ้นมากแล้วเจ้าค่ะ” ซูเหยาตอบ “ข้าเพิ่งปรับยาให้ นางคงจะฟื้นตัวได้ในไม่ช้า”</div><div style="text-align: start;"> </div><div style="text-align: start;">เถียนเฟิงพยักหน้ารับ </div><div style="text-align: start;"> </div><div style="text-align: start;">“หมอหญิงซูเหยาช่างมีเมตตายิ่งนัก ไม่คิดเลยว่าหมอหญิงจะมารักษานางด้วยตัวเอง”</div><div style="text-align: start;"> </div><div style="text-align: start;">“นั่นเป็นหน้าที่ของข้าเจ้าค่ะ” ซูเหยากล่าวเรียบ ๆ “ไม่ว่าผู้ใดเจ็บป่วยก็สมควรได้รับการรักษาทั้งสิ้น”</div><div style="text-align: start;"> </div><div style="text-align: start;">บรรยากาศเงียบงันไปชั่วขณะ เถียนเฟิงจิบสุราเล็กน้อย ก่อนจะมองสำรวจซูเหยาอย่างละเอียด ใบหน้าหมดจด ดวงตาที่ฉายแววความมุ่งมั่นและเมตตา เครื่องแต่งกายที่เรียบง่ายแต่ดูสะอาดสะอ้าน ทำให้เขารู้สึกทึ่งในตัวนางยิ่งนัก ต่างจากสตรีทั่วไปในหอคณิกาแห่งนี้ราวฟ้ากับเหว</div><div style="text-align: start;"> </div><div style="text-align: start;">ซูเหยาสังเกตเห็นสายตาของบุรุษผู้นั้นที่มองมาอย่างพินิจพิเคราะห์ นางรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อยกับท่าทีที่ถูกจ้องมองเช่นนั้น จึงเลือกที่จะหลบสายตาไปทางอื่น พยายามรักษาความเป็นปกติที่สุด แม้ภายในใจจะระแวดระวังอยู่ตลอดว่าบุรุษผู้นี้มีเจตนาเช่นไร</div><div style="text-align: start;"> </div><div style="text-align: start;">“ท่าทางท่านหมอหญิงจะไม่ได้มาที่นี่บ่อยนัก” บุรุษผู้นั้นเปิดบทสนทนาขึ้นอีกครั้ง น้ำเสียงของเขาเจือแววสังเกตการณ์</div><div style="text-align: start;"> </div><div style="text-align: start;">“เจ้าค่ะ ข้ามาเพียงเพื่อทำหน้าที่หมอเท่านั้น” ซูเหยาพยักหน้าเล็กน้อย</div><div style="text-align: start;"> </div><div style="text-align: start;">“เช่นนั้นคงเป็นเรื่องยากที่จะได้พบเจ้า” เขากล่าวพลางยิ้มเล็กน้อย แต่รอยยิ้มนั้นไม่ได้ทำให้ซูเหยารู้สึกผ่อนคลายลงแต่อย่างใด “ว่าแต่ ท่านหมอหญิงประจำอยู่ที่โรงหมอเจิ้งเทียนใช่หรือไม่?”</div><div style="text-align: start;"> </div><div style="text-align: start;">“เจ้าค่ะ” ซูเหยาตอบสั้น ๆ นางไม่อยากให้ข้อมูลส่วนตัวมากเกินไป</div><div style="text-align: start;"> </div><div style="text-align: start;">“ชื่อเสียงของโรงหมอเจิ้งเทียนเป็นที่เลื่องลือ” เขากล่าว “แต่ไม่คิดว่าจะมีหมอหญิงฝีมือดีอยู่ที่นั่นด้วย”</div><div style="text-align: start;"> </div><div style="text-align: start;">ซูเหยาเพียงยิ้มรับเล็กน้อย ไม่ได้กล่าวอะไรตอบ นางยังคงพิจารณาบุรุษผู้นั้นอยู่เงียบ ๆ ในใจ การแต่งกายที่ประณีตและเครื่องประดับที่บ่งบอกถึงฐานะ ทำให้ซูเหยาทราบดีว่าเขาไม่ใช่คนธรรมดา แต่ก็ยากที่จะประเมินได้ว่าเขาเป็นคนดีหรือไม่จากเพียงการพบกันเพียงสองครั้งนี้</div><div style="text-align: start;"> </div><div style="text-align: start;">“ท่านเองก็ดูเหมือนจะชอบล่าจื่อลู่ไม่น้อยนะเจ้าคะ” ซูเหยาเปลี่ยนเรื่องเพื่อหลีกเลี่ยงการเป็นฝ่ายถูกสอบถามอยู่ฝ่ายเดียว</div><div style="text-align: start;"> </div><div style="text-align: start;">บุรุษผู้นั้นหัวเราะเบา ๆ </div><div style="text-align: start;"> </div><div style="text-align: start;">“ใช่แล้ว ข้าชอบอาหารรสจัดจ้านโดยเฉพาะล่าจื่อลู่ของหอว่านหงเหรินแห่งนี้ นับว่าเป็นรสชาติที่หาที่ไหนเทียบได้ยาก” เขาเว้นจังหวะเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยต่อ “ท่านหมอหญิงไม่ลองชิมหรือ จะได้รู้ว่าทำไมข้าถึงเสียดายนัก”</div><div style="text-align: start;"> </div><div style="text-align: start;">“ขอบพระคุณเจ้าค่ะ แต่ข้าไม่ถนัดอาหารรสจัดเท่าใดนัก” ซูเหยาปฏิเสธอย่างสุภาพ</div><div style="text-align: start;"> </div><div style="text-align: start;">เถียนเฟิงพยักหน้าเล็กน้อยไม่ได้คะยั้นคะยออีกต่อไป เขาหยิบตะเกียบขึ้นมาคีบเนื้อเคลือบพริกแดงก่ำเข้าปาก สีหน้าแสดงความพึงพอใจอย่างชัดเจน </div><div style="text-align: start;"> </div><div style="text-align: start;">“เสียดายนัก” เขาพึมพำ “แต่ไม่เป็นไร ได้เห็นหมอหญิงใจดียกมาให้ถึงที่ก็นับว่าคุ้มค่าแล้ว”</div><div style="text-align: start;"> </div><div style="text-align: start;">ซูเหยารู้สึกประหลาดใจกับคำพูดของเขาเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ตอบโต้อะไร นางกวาดสายตาไปรอบห้องอย่างไม่ตั้งใจนัก สังเกตเห็นว่าห้องนี้มีขนาดใหญ่กว่าห้องรับรองทั่วไป มีการตกแต่งที่หรูหรากว่า บ่งบอกถึงฐานะพิเศษของผู้ที่มาใช้งาน</div><div style="text-align: start;"> </div><div style="text-align: start;">“ท่านใต้เท้าเถียนมาที่นี่บ่อยหรือไม่เจ้าคะ?” ซูเหยาตัดสินใจเอ่ยถามเพื่อรักษาบทสนทนาไว้ ไม่ต้องการให้เกิดความเงียบที่น่าอึดอัดอีก</div><div style="text-align: start;"> </div><div style="text-align: start;">เถียนเฟิงวางตะเกียบลงช้า ๆ พลางยกจอกสุราขึ้นจิบ </div><div style="text-align: start;"> </div><div style="text-align: start;">“ก็บ่อยพอสมควร” เขาตอบ “ที่นี่มีสุราและอาหารรสเลิศ อีกทั้งยังเป็นที่ที่เหมาะสำหรับการพบปะสังสรรค์”</div><div style="text-align: start;"> </div><div style="text-align: start;">“แต่ถ้าหมอหญิงไม่ชอบบรรยากาศเช่นนี้ ก็คงเป็นเรื่องน่าเสียดาย” เขาเหลือบมองซูเหยา</div><div style="text-align: start;"> </div><div style="text-align: start;">“ข้ามิได้ไม่ชอบเจ้าค่ะ เพียงแต่ไม่คุ้นชิน” ซูเหยารีบอธิบาย “งานของข้าอยู่ในโรงหมอ ไม่ได้มีโอกาสได้พบเจอผู้คนมากมายนักนอกเสียจากคนไข้”</div><div style="text-align: start;"> </div><div style="text-align: start;">“นั่นสินะ” เถียนเฟิงยิ้มบาง ๆ “แต่การได้ออกมาเห็นโลกภายนอกบ้างก็ดีมิใช่หรือ”</div><div style="text-align: start;"> </div><div style="text-align: start;">“อาจจะใช่เจ้าค่ะ แต่สำหรับข้าแล้ว การได้รักษาผู้ป่วยให้หายจากอาการเจ็บป่วยคือความสุขที่สุดแล้ว” </div><div style="text-align: start;"> </div><div style="text-align: start;">เถียนเฟิงมองนางด้วยแววตาที่เปลี่ยนไปเล็กน้อย คล้ายมีความชื่นชมฉายขึ้นมา </div><div style="text-align: start;"> </div><div style="text-align: start;">“หมอหญิงซูเหยา ช่างเป็นสตรีที่มีจิตใจเมตตาและอุดมการณ์ยิ่งนัก”</div><div style="text-align: start;"> </div><div style="text-align: start;">“ท่านใต้เท้ากล่าวเกินไปแล้วเจ้าค่ะ” นางรู้สึกกระอักกระอ่วนกับคำชมนั้น จึงก้มหน้าลงเล็กน้อย </div><div style="text-align: start;"> </div><div style="text-align: start;">“ไม่เลย” เถียนเฟิงส่ายหน้า “ข้ากล่าวตามความจริง ผู้คนมากมายในโลกนี้ล้วนวุ่นวายอยู่กับลาภยศสรรเสริญ แต่เจ้ากลับมุ่งมั่นในเส้นทางแห่งการช่วยเหลือผู้อื่น ช่างเป็นสิ่งที่น่าเคารพยิ่งนัก”</div><div style="text-align: start;"> </div><div style="text-align: start;">บทสนทนาดำเนินต่อไปอีกพักใหญ่ ส่วนใหญ่เป็นเถียนเฟิงที่เอ่ยถามถึงเรื่องราวต่าง ๆ ในโรงหมอและชีวิตของซูเหยา นางพยายามตอบเท่าที่จำเป็น ไม่ได้ลงรายละเอียดมากนัก แต่ก็สัมผัสได้ถึงความสุภาพและความพยายามที่จะทำความรู้จักของเขา</div><div style="text-align: start;"> </div><div style="text-align: start;">ในที่สุดซูเหยาก็รู้สึกว่าถึงเวลาอันสมควรแล้วที่จะขอตัวกลับ </div><div style="text-align: start;"> </div><div style="text-align: start;">“ขออภัยเจ้าค่ะท่านใต้เท้า ข้าเกรงว่าจะต้องขอตัวกลับก่อน”</div><div style="text-align: start;"> </div><div style="text-align: start;">เถียนเฟิงพยักหน้าอย่างเข้าใจ </div><div style="text-align: start;"> </div><div style="text-align: start;">“ไม่เป็นไรหมอหญิง ข้าคงรั้งท่านไว้ได้ไม่นานนัก” เขาลุกขึ้นยืนอย่างสง่างาม “ข้าต้องขอบคุณหมอหญิงอีกครั้งสำหรับล่าจื่อลู่นี้”</div><div style="text-align: start;"> </div><div style="text-align: start;">“ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ” ซูเหยาลุกขึ้นยืนโค้งคำนับเล็กน้อย</div><div style="text-align: start;"> </div><div style="text-align: start;">“ถ้าเช่นนั้น ขอให้หมอหญิงเดินทางปลอดภัย” เถียนเฟิงกล่าว </div><div style="text-align: start;"> </div><div style="text-align: start;">ซูเหยาเดินออกมาจากห้องนั้นด้วยความรู้สึกโล่งใจผสมกับความแปลกใจ นางไม่คิดว่าจะได้พบกับใต้เท้าเถียนอีกครั้ง และยิ่งไม่คิดว่าการสนทนาของพวกเขาจะดำเนินไปอย่างราบรื่นถึงเพียงนี้</div><div style="text-align: start;"> </div><div style="text-align: start;">ระหว่างทางกลับโรงหมอเจิ้งเทียน ภาพใบหน้าของเถียนเฟิงยังคงวนเวียนอยู่ในความคิดของซูเหยา เขาเป็นบุรุษที่ดูน่าเกรงขาม แต่ก็มีความสุภาพและดูเป็นมิตรในบางครั้ง การได้พบกับเขาถึงสองครั้งในสถานที่แห่งนี้ ทำให้ซูเหยาอดคิดไม่ได้ว่านี่เป็นเพียงความบังเอิญ หรือเป็นโชคชะตาที่นำพา</div><div style="text-align: start;"> </div><div style="text-align: start;">ซูเหยาส่ายหน้าเบา ๆ พยายามปัดความคิดฟุ้งซ่านเหล่านั้นออกไป นางเตือนตัวเองว่าหน้าที่ของนางคือการเป็นหมอที่ดี และสิ่งอื่นใดนอกเหนือจากนี้ไม่ควรเข้ามาอยู่ในความสนใจของนาง</div><div style="text-align: start;"> </div><div style="text-align: center;"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/111953632.gif" width="500" _height="50" border="0"></div><div style="text-align: center;"> </div><div style="text-align: start;"><div style="text-align: center;">ทุกการโรลเพลย์รักษาชาวบ้านในอาการเล็ก ๆ อย่าง ไข้หวัด , โรคกระเพาะ , หมดสติจมน้ำ และโรคเล็กอื่น ๆ ได้รับ EXP +10</div></div><div style="text-align: center;"> </div><div style="text-align: center;"> มอบ ล่าจื่อลู่ และ สุรานารีแดง ให้ เถียน เฟิง</div><div style="text-align: center;">+30 ความสัมพันธ์ อาหารเกรดแดง + ชา/สุราเกรดแดง (+20)</div><div style="text-align: center;">อาหารประเภทที่กำกับไว้ในคำอธิบายว่า อาหารปรุง ได้โบนัส +5 </div><div style="text-align: center;">โรลเพลย์พูดคุยประจำวัน ได้รับความสัมพันธ์+5 แต้ม</div><div style="text-align: center;">หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20</div><div style="text-align: center;">โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม</div><div> </div><div style="text-align: center;"></div>

LinYa โพสต์ 2025-7-26 08:46:10

<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/-4_20250603154522.md.png" width="500" _height="57" border="0"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">วันที่ 24 เดือน 6 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ยามเซิน เวลา 15.00 - 17.00 น. ณ ถนนสิบลี้ ฝั่งตะวันตก หอว่านหงเหริน (พบ จางกงกง) <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> เสียงบานประตูไม้บานใหญ่เปิดออกอย่างเงียบเชียบในยามที่แสงแดดอ่อนคล้อยกระทบขอบผนังทาสีแดงหม่น หลินหยาผลักประตูเข้าไปอย่างระวัง ดวงตาเรียวเฉียงฉายแววประหลาดใจนิดหน่อยที่หอยังไม่คึกคักนัก เพราะช่วงนี้เป็นเวลาระหว่างรอเปลี่ยนเวร เถ้าแก่หลิวไค่ยังคงนั่งอยู่หลังฉากมุกที่มีม่านลูกปัดทองห้อยระย้า ดวงตาแหลมคมที่ผ่านโลกมามากเหลือบมองขึ้นมาในเสี้ยววินาทีที่นางก้าวเข้าไม่ต้องเอ่ยชื่อเขาก็จำได้ทันที <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> “ข้าไม่คิดว่าจะเจ้า...จะกลับมาเหยียบที่นี่ในวันนี้อีกนะ แม่นางหลินหยา” เสียงของเขาเย็นเฉียบประหนึ่งเหล็กฝนบนหิน กระนั้นยังอ่อนลงเล็กน้อยเพราะไม่อาจปฏิเสธได้ว่าแม่นางผู้นี้คือคนของเถ้าแก่ใหญ่ “อย่าเรียกชื่อข้าแบบนั้นสิเจ้าคะ” หลินหยาหรี่ตาเอ่ยเสียงต่ำ “เอางี้นะท่าน ตอนนี้ข้าคือเสี่ยวหนาน และข้าก็ไม่ได้กลับมาเพราะอยากมาเสียหน่อย ข้าต้องการงาน งานที่ไม่ต้องถอดผ้า ไม่ต้องขายเสียงแค่ใช้มือใช้แรงก็พอ” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">เถ้าแก่หลิวไค่มองนางนิ่ง ยกพัดไม้หอมในมือลูบปลายคางตนอย่างครุ่นคิด “เจ้ารู้ไหม รอบก่อนที่เจ้ามาน่ะ ข้าต้องจัดการเก็บศพนางโลมไปถึงห้าคน กลิ่นเลือดยังติดพื้นห้องอยู่เลยแม้จะล้างซ้ำไปกี่รอบ นั่นเพราะเขา เถ้าแก่ใหญ่ของพวกเรา… <span style="background-color: transparent; font-style: italic; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ไม่พอใจ<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> กับใครบางคนที่ <span style="background-color: transparent; font-style: italic; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">รู้ความลับมากเกินไป<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> “ข้ารู้” หลินหยาพูดสั้น ๆ ดวงตาเยียบเย็นจนแม้แต่คนที่เคยเห็นคนตายมาไม่รู้กี่ศพยังต้องถอนหายใจเบา ๆ “ข้าไม่ใช่คนของเขา ข้าไม่เคยเป็นแล้วก็จะไม่เป็นตอนนี้ด้วย เขาอยากถือสิทธิ์อะไรนักหนาไม่รู้ ข้าแค่อยากทำงาน หาเงิน ไม่ใช่ขอส่วนบุญจากใครนะเจ้าคะ” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> “แม้จะเสี่ยงตาย?” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> “ก็ยังดีกว่าหิวตายแหละท่าน” หลิวไค่หัวเราะแผ่ว แต่ในหัวเหมือนมีระฆังสั่นเตือน เขาพยักหน้าเรียบ ๆ หยิบพู่กันขึ้นมาเขียนชื่อ “เสี่ยวหนาน” ลงบนแผ่นบัญชีรับงานรายวัน แล้วผลักมันไปด้านข้าง “ก็ได้ เจ้าอยากทำงานก็ทำไป แต่ถ้าข้าโดนลากไปตายตามเจ้าอีกครา ข้าจะสาปส่งวิญญาณเจ้าให้ติดที่นี่ไปอีกเจ็ดชาติไม่ให้ได้ผุดได้เกิดแน่” หลินหยากระตุกยิ้มมุมปากเบา ๆ “ท่านมันก็คนขายวิญญาณอยู่แล้วนี้เจ้าคะ จะไปสาปใครก็คงไม่มีน้ำหนักเท่าไรหรอกนะ” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> เถ้าแก่หลิวไค่หัวเราะฮึในลำคอ ทว่าก่อนนางจะหันหลังเดินจากไปเขาก็เอ่ยเสียงแผ่วขึ้นอีกครั้ง “เจ้าคิดว่าเขาจะไม่รู้หรือ?” ดวงตาผู้ช่ำชองพราวลึก “ว่าคนที่เขาให้ใครตามหาอยู่ทุกหุบเขา ทุกแคว้น ทุกตรอกถนน…ตอนนี้กำลังอยู่ในหอของเขาเอง” หลินหยาหยุดนิ่ง ใจเต้นช้าลงจนเหมือนจะหยุด ดวงหน้าซีดนิด ๆ แต่นางตอบกลับเพียงคำเดียว <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> “รู้อยู่แล้วล่ะเจ้าค่ะ แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้ไง” แล้วนางก็เดินจากไปพร้อมเงาที่ทอดยาวลงบนผืนไม้...เงาที่จางกงกงไม่เคยลืม <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> เสียงหัวใจเต้นตุบ ๆ ในอกของหลินหยาดังยิ่งกว่าก้าวเท้าที่ค่อย ๆ ลอบเดินผ่านระเบียงยาวของหอว่านหงเหริน ยามเซินคล้อยไปมากแล้วลมพัดกรอบบานไม้ให้สั่นกรอบเบา ๆ แต่ไม่ได้แผ่วเบาพอจะกลบความสงสัยในใจนางที่ค่อย ๆ สุมไฟขึ้นมาเรื่อย ๆ ตั้งแต่วินาทีที่ก้าวขาออกจากห้องของเถ้าแก่หลิวไค่… “เมื่อวานท่านทำกับข้าอย่างนั้น แล้ววันนี้กลับมาอยู่ในหอนางโลมอีกหรือ...” เสียงบ่นในใจของหลินหยาผสมกับการขมวดคิ้วหน้าน้อย ๆ ที่ดื้อดึงไม่แพ้เจ้าของ นางไม่ได้เปลี่ยนชุดด้วยซ้ำ ยังสวมเพียงผ้าฝ้ายบางเนื้อเรียบ ชุดสีอ่อนสบายตัวที่ไม่มีเครื่องประดับใดประดับกาย แม้จะเป็นเพียงสาวใช้รายวันแต่รอยยับเล็ก ๆ บนแขนเสื้อกลับทำให้นางดูเหมือนแมวป่าที่พร้อมจะข่วนใครก็ได้ที่เข้ามาใกล้ในจังหวะนี้ โดยเฉพาะเขา <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> หลินหยาหยุดฝีเท้าเงียบ ๆ หน้าประตูไม้บานหนาทางห้องตะวันตกของหอ ซึ่งน้อยคนนักจะได้ย่างกรายเข้าไป ยกเว้นแขกคนสำคัญ...และเถ้าแก่ใหญ่เท่านั้น เสียงจากในห้องลอดออกมาราวกับตั้งใจให้ได้ยิน…. <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> “ท่านชายชอบแบบนี้หรือเจ้าคะ...หืม?” เสียงนางโลมคนหนึ่งแผ่วหวาน แต่เบื้องหลังคือเสียงผ้าซาตินถูไถกับพื้นหรือผิวหนังใครบางคน เสียงขยับเบา ๆ นั่นกลับทำให้เส้นประสาทของหลินหยากระตุกขึ้น นางกัดริมฝีปากล่างแน่นทันที ดวงตากลอกต่ำแล้วมองบานประตูตรงหน้า “ท่านมาแล้ว...จริง ๆ ด้วย” จางกงกงในร่าง ‘ท่านชายห่าวหมิง’ อยู่ในห้อง...กับนางโลม? “เจ้าขันทีโรคจิต…” หลุดปากพึมพำออกมาเบา ๆ พร้อมกับส่ายหน้าแรงทีหนึ่งเหมือนจะสลัดภาพในหัวให้หาย <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> ไม่ใช่ว่าหึง...ไม่ใช่เสียหน่อย <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> นางแค่...แค่ยังไม่ได้ล้างหน้าแต่งตัว แล้วก็ตั้งใจจะทำงานยามค่ำเพื่อจะได้ไม่ต้องมาเจอคนอย่างเขา จะได้ไม่ต้องโดนจูบแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยแบบเมื่อวานอีก จะได้ไม่ต้อง...เห็นแววตาที่บอกว่าเขาหวงนางยิ่งกว่าอะไร แต่มือกลับหยาบคายใส่นางเหมือนเจ้าของสัตว์เลี้ยงบ้าเลือด แต่แล้ว…เสียงของชายในห้องนั้นกลับดังขึ้น...เย็น เรียบ ราวกับดาบที่เคลือบยาพิษ “เสื้อคลุมเจ้าหลุด…อย่าทำให้ข้าหงุดหงิดไปมากกว่านี้” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> "ขะ...ขออภัยเจ้าค่ะ..." ไม่มีเสียงหัวเราะ ไม่มีเสียงคราง ไม่มีแม้แต่ความพึงพอใจในถ้อยคำของหญิงสาวมีเพียงความเงียบที่เยียบยะเยือก และอะไรบางอย่างที่บอกหลินหยาได้ทันที...เขาไม่ต้องการนางโลมพวกนั้นเลยสักนิด หลินหยาถอยกรูดหนึ่งก้าวอย่างเงียบงัน หัวใจกลับเต้นแรงกว่าเดิมเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าเบา ๆ เดินตรงไปที่ประตู ราวกับว่าอีกฝ่ายสัมผัสได้ถึงการมีอยู่ของเธอ  <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">"ใครอยู่หน้าห้อง?" เสียงนั้นกดต่ำลง...คมราวกับกรงเล็บงู หลินหยาเบิกตากว้าง หายใจแทบไม่ทัน นางรีบหมุนตัววิ่งหลบไปทางระเบียงอีกฝั่งแทบในทันที ปล่อยให้ม่านลูกปัดไหวเบา ๆ ตามแรงลมที่พัดผ่าน จางกงกงยืนอยู่ภายในห้องนั้น ลมหายใจหนักหน่วงขึ้นเล็กน้อย นิ้วเรียวยกขึ้นแตะแนบขมับก่อนจะหลุบตามองพัดดำในมือที่ไม่ได้ใช้สะบัดมาหลายวัน หึ...เสี่ยวหยาหรือ? หรือว่าต้องให้ข้าตามจับเองอีกครั้ง? เขาไม่ชอบให้ของมีค่าหลุดมือ...ยิ่งไม่ชอบให้ของที่เขายัง <span style="background-color: transparent; font-style: italic; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ไม่ได้อนุญาตให้เป็นของใคร<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> หนีไปด้วยน้ำมือของตัวเอง <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> ใต้ชายคาของหอว่านหงเหรินยามนี้ เสียงดนตรีห่างไกลของเหล่านางโลมบรรเลงในชั้นล่างคล้ายเสียงลวงใจ ลมหอบหนึ่งพัดกระทบระเบียงจนม่านไหมไหวเอื่อย กลิ่นเครื่องหอมผสานกลิ่นไม้จันทน์จาง ๆ ยังอบอวล แต่หลินหยากลับไม่รู้สึกถึงความโรแมนติกใดนอกจากแรงกดดันที่เหมือนเงาดำแผ่คลุมหลังอยู่ นางหลบตัวแนบแผ่นผนังด้านข้างหน้าต่าง ก้มตัวซ่อนใต้ระเบียงไม้ ชายกระโปรงขาวนวลสะบัดนิดหนึ่งแต่ก็ไวพอที่จะหลุดสายตาผู้ใดหากไม่มีฝีมือพิเศษ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> "ฟู่... เขาคงไม่รู้..." หลินหยาพึมพำแทบไม่เป็นเสียง หัวใจเต้นกระหน่ำในอกอย่างระแวดระวัง พยายามกลั้นลมหายใจให้แผ่วที่สุด ใบหน้าที่ไม่แต่งเติมใดในยามนี้ขาวจัดจนเห็นเส้นเลือดจาง ๆ บนแก้ม มือบางกำแน่นแนบอกหวังเพียงว่าหากอยู่นิ่งพอหากเงียบพอ เขาจะไม่สังเกตเห็น แต่บางสิ่งในตัวนางกลับลืมไปเสียสิ้น...ว่าคนที่อยู่ในห้องนั้นไม่ใช่ ‘แขกทั่วไป’ ที่พอใจแค่ร่างนาง แต่เป็นจางกงกง ผู้ที่ซึมซาบกลิ่น เสียง จังหวะหายใจของนาง...จนแยกออกได้แม้หลับตา <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> เงาแผ่วหนึ่งเคลื่อนมาจากหลังฉาก <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> ในห้อง ไม่มีเสียงเปิดประตู ไม่มีเสียงฝีเท้า แต่ ‘เขา’ กลับไม่อยู่หลังบานประตูแล้ว บัดนี้กลับยืนอยู่บนชายคาตะวันตกของหอ คล้ายปีศาจไร้เสียงผู้มีสายตาสังหารและรอยยิ้มร้ายกาจ "เจ้า...ลืมไปหรือไม่ ว่าข้าน่ะเคยฝึกไล่ล่าพวกกบฏมาทั้งราชสำนัก" เสียงกระซิบชิดต้นคอจากด้านหลังดังขึ้นราวกับปีศาจในฝันร้าย ทำเอาหลินหยาเบิกตากว้าง หันขวับกลับไปแทบสะดุดชายกระโปรงตัวเอง นางเพิ่งได้เห็นเขาเต็มตาในคราบท่านชายห่าวหมิง บุรุษชุดดำสลับทอง ผู้สวมหน้ากากครึ่งหน้า ดวงตาข้างหนึ่งที่โผล่พ้นหน้ากากนั้น...ดั่งหยกน้ำแข็งส่องสะท้อนจันทราเยือกเย็น <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> "ทะ...ท่าน..." เสียงนางแผ่วราวแมวขู่  <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">แต่ยังไม่ทันเอ่ยต่อ มือใหญ่ก็คว้าข้อมือเล็ก ๆ ของนางหมับ แล้วกระชากนางเข้าหาอกแกร่ง ก่อนที่เสียงลมหายใจอุ่นจะเป่าข้างใบหู "ทำไม...ต้องหนีข้าด้วย" คำถามที่เหมือนไม่ได้ต้องการคำตอบจริงจังนัก ถูกพูดด้วยน้ำเสียงเบาราวล้อเล่น แต่ในสายตาของจางกงกงนั้น...กลับเป็นดั่งหมากตัวหนึ่งที่หนีออกจากกระดานโดยไม่ได้รับอนุญาต "เจ้าไม่พอใจข้า? หรือเพียงแค่...คิดว่าข้า <span style="background-color: transparent; font-style: italic; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ไม่กล้าทำอะไรเจ้าในหอนี้<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">?" ปลายนิ้วเรียวของเขายกขึ้นประคองปลายคางหลินหยาอย่างแผ่วเบา แต่กลับทำให้นางขนลุกชันไปถึงท้ายทอย ดวงตานางสั่นไหววูบหนึ่งก่อนจะแว้งใส่ด้วยแววไม่ยอมแพ้ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> "ข้าไม่ใช่ของท่านสักหน่อยนะ..." <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> “หึ…” เขาหัวเราะในลำคออย่างชัดเจน ปลายนิ้วยังคลึงปลายคางนางเล่นอย่างเจ้าเล่ห์ “งั้นก็อย่าทำตัวเหมือนลูกแมวที่เผลอติดกับกับดักของข้าเสียเอง” ทันใดนั้น กล่องเล็ก ๆ ในมือเขาก็ปรากฏขึ้นจากแขนเสื้อราวกับมายากล เขาเปิดฝากล่องเผยให้เห็นผลหยางเหมยหลายลูกแสนน่าอร่อย "เจ้าชอบรสนี้มิใช่หรือ?" เขาถาม ก่อนจะหยิบหนึ่งผลขึ้นมาหยอกล้อหน้าปากนาง "อยากกินหรือไม่ล่ะ? แต่ต้องให้ข้าป้อนเท่านั้น"  <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> หลินหยาเม้มปากแน่นใบหน้าเริ่มแดงขึ้นทั้งจากความโกรธ ความเขิน และความหิวปะปนกันเสียจนน่าเขกหัวตัวเอง เจ้าคนบ้า…โรคจิต…จิตจริง ๆ นั่นแหละ! แต่ที่ทำให้นางโกรธที่สุดไม่ใช่อะไรอื่น…เพราะกลิ่นผลไม้บ้าอะไรนี่มันหอมเกินไปต่างหาก! <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> ศีรษะเล็ก ๆ ของหลินหยาขยับขึ้นสบตาอีกคนด้วยดวงตาเจ้าอารมณ์เต็มประดา คิ้วโค้งน้อย ๆ ขมวดแน่น สีหน้าบึ้งตึงเหมือนแมวหวงถ้วยข้าว กลิ่นของผลไม้เปรี้ยวหวานฉ่ำที่อีกฝ่ายยื่นให้เมื่อครู่ยังไม่จางจากปลายจมูกดี แต่นางกลับไม่แม้แต่จะเหลือบมองมัน เอาแต่กอดอกไว้แน่นแล้วทุบอกเขาเบา ๆ หนึ่งที “จะล่อข้าด้วยของกินอีกแล้วใช่ไหมล่ะ! ข้าไม่ใช่แมวน้อยหิวข้าวปลาหรอกนะที่ท่านจะล่อให้เดินตามกลิ่นอะไรพวกนั้น!” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> “อืม…” จางกงกงส่งเสียงในลำคอต่ำพร่าพร้อมกับยกผลไม้ในมือเล่น “ก็แค่สงสัยนิดหน่อย ว่าเจ้า...หึงหรือไม่ ที่ข้าพานางโลมมา?” เสียงพูดนั้นเรียบนิ่งแต่ปลายคำนั้นกลับมีบางสิ่งแฝงอยู่ ราวกับขวากหนามในรอยยิ้มอ่อนโยน <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> “เปล่าสักหน่อย!” หลินหยาขึ้นเสียงทันทีสวนกลับโดยไม่คิด กลับกลอกตาใส่เขาพร้อมหน้าหงิกอย่างคนกำลังพยายามกลบเกลื่อนความรู้สึกในใจ และนั่นแหละ...คำตอบที่เขาต้องการไม่จำเป็นต้องฟังจากปาก เพราะสีหน้าของนางบอกทุกอย่างแล้ว ชั่วพริบตานั้นยังไม่ทันที่หลินหยาจะรู้ตัวดี ร่างบางของนางก็ถูกชายหนุ่มตรงหน้าโน้มตัวเข้าประชิด แล้ว...ยกขึ้นจากพื้น! "อุ๊ย! ท่านจะทำอะไรของท่าน! วางข้าลงนะ ไอ้บ้า!" นางร้องโวยวายแทบจะทันที มือเล็ก ๆ ฟาดแขนเขาปั่ก ๆ อย่างไม่เต็มแรง <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> “ก็บอกว่าไม่หึงนี่” จางกงกงตอบเสียงเย็น ขณะอุ้มนางตรงดิ่งไปยังห้องพิเศษทิศตะวันตก ไม่แม้แต่จะหยุดฟังเสียงโวยวายขัดขืนของนาง ใบหน้าภายใต้หน้ากากครึ่งหน้านั้นปรากฏรอยยิ้มเงียบงันที่ยิ่งมองก็ยิ่งคล้ายปีศาจผู้บันเทิงใจกับการจับเหยื่อวิ่งวุ่น <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> "แง๊งงง!! หยุดเลยนะเจ้าคนบ้าโรคจิต! ข้าเดินเองได้!!" <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> "แม้แต่เสียงดิ้นของเจ้าก็ยังไพเราะ..." เขากระซิบใกล้หูจนลมหายใจแตะผิวแก้มอย่างจงใจ ดวงตาคมใต้หน้ากากจ้องต่ำลงมาที่นางขณะฝ่าประตูเข้าไปในห้องเงียบ ๆ ประตูปิดลงอย่างไร้เสียง หลินหยาที่ถูกอุ้มแนบอกทั้งดิ้นทั้งถลึงตาใส่ แต่ดูเหมือนยิ่งดิ้นแรงเท่าไร...วงแขนของเขาก็ยิ่งกระชับแน่นขึ้นเท่านั้น ราวกับไม่ยอมให้เจ้าลูกแมวตัวนี้หลุดมืออีกเป็นครั้งที่สอง ร่างบางของหลินหยาถูกวางลงบนเบาะนุ่มอย่างไม่ทันตั้งตัว ใบหน้าขาวจัดของนางยังแดงก่ำจากการดิ้นขัดขืนเมื่อครู่ หัวใจเต้นแรงจนแทบจะทะลุอก เมื่อเห็นเงาของจางกงกงโน้มตัวลงมาใกล้เรื่อย ๆ ดวงตาคมใต้หน้ากากครึ่งใบหน้าจับจ้องเธอราวกับจะกลืนกินทั้งร่างในคราเดียว <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> “ท่าน...หยุดก่อนนะ” หลินหยายกมือขึ้นดันอกแกร่งที่อยู่ตรงหน้า สายตาหลบหนีวูบหนึ่งอย่างพยายามตั้งสติ “ตอนนี้...ไม่ได้ เจ็บปากอยู่” เสียงนางสั่นเล็กน้อยแต่พยายามทำเป็นเด็ดเดี่ยว จางกงกงชะงักไปเพียงชั่วครู่ ก่อนจะก้มมองริมฝีปากน้อยที่ยังแดงช้ำจากร่องรอยเมื่อวาน แววตาคมเข้มวาววับด้วยบางสิ่งที่บิดเบี้ยว ทั้งความหงุดหงิดเพราะถูกห้าม และความเอ็นดูเพราะนางพยายามกล้าขัดเขา <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> “เจ็บงั้นหรือ...” เสียงต่ำเย็นเอ่ยช้า ๆ เขาเอื้อมนิ้วไล้เบา ๆ ที่มุมปากของเธอราวกับจะพิสูจน์ความจริง “ข้าคงทำแรงเกินไปสินะ เสี่ยวหยา” หลินหยาหลับตาปี๋กลั้นใจเพราะคิดว่าเขาจะไม่ฟังและคงจะฝืนต่อ แต่แทนที่จะกดจูบลงมา จางกงกงกลับหัวเราะในลำคออย่างเย็นเยียบ “เจ้ากล้าขัดข้าแบบนี้...น่าสนใจ” มือเรียวลูบผ่านแก้มนุ่ม ลากช้า ๆ ไปจนถึงคางแล้วเชยขึ้นให้สบตา ดวงตาคมลึกส่องประกายคล้ายจะกลืนกินทั้งจิตวิญญาณ “ไม่ต้องกลัว ข้าจะไม่จูบ...แต่จะทำให้เจ้าจำไว้ ว่าการดื้อกับข้ามันมีราคาของมัน” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> รอยยิ้มบางแฝงความเจ้าเล่ห์ปรากฏที่มุมปากใต้หน้ากาก เขาก้มลงช้า ๆ ไม่ใช่เพื่อจูบ แต่วางหน้าผากแนบกับหน้าผากนาง ลมหายใจร้อนของเขาแตะใบหน้าเธอทุกจังหวะ หัวใจของหลินหยาเต้นแรงราวกับจะระเบิดออกมา ขณะที่เสียงกระซิบพร่าของเขาดังขึ้นข้างหู  <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> “คราวนี้ข้ายอม...แต่ครั้งหน้าเสี่ยวหยา เจ้าจะไม่มีทางห้ามข้าได้” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> “เอ๊ะ..” หลินหยาหันหน้าหนีหน้ายู่แบบไม่พอใจหลังจากโดนจ้องด้วยสายตาเข้ม ๆ แบบนั้น นางรีบขยับตัวเล็กน้อย ดันอกของจางกงกงออกห่างแล้วลุกขึ้นนั่งอย่างว่องไว มือเล็กคว้าเหยือกสุรามาเทลงถ้วย รินเต็มแล้วซดเสียเองอย่างประชดพลางพึมพำเบา ๆ “ไม่ได้ดื้อซะหน่อย...” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> จางกงกงยืนนิ่ง มือซุกหลังอย่างสงบ ดวงตาใต้หน้ากากมองนางอย่างจับผิด เสียงของเขาเรียบเย็น แต่แฝงความคุกคามที่นางคุ้นดี “แล้วเหตุใดวันนี้จึงมาที่หอว่านหงเหริน...ปกติ เจ้าไปรอข้าที่ศาลาจื่อเถิงฮวาไม่ใช่หรือ?” หลินหยาเกือบสำลักสุราแต่รีบกลบเกลื่อนด้วยการวางถ้วยลงดังปึก ยิ้มแห้ง ๆ พลางเอ่ยโกหกหน้าตาย “ก็...ก็มาเยี่ยมเพื่อนที่นี่น่ะสิ เพื่อนข้าเยอะ ท่านก็รู้” นางตอบด้วยน้ำเสียงที่พยายามทำให้เนียนที่สุดแม้ในใจจะเต้นรัวเป็นกลองรบ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> จางกงกงหัวเราะในลำคอเบา ๆ เสียงนั้นต่ำจนหลินหยาขนลุก ดวงตาคมกริบส่องประกายราวกับมองทะลุทุกคำโกหก “เพื่อน...งั้นหรือเสี่ยวหยา เจ้าโกหกข้าเก่งขึ้นทุกวันนะ” เขาก้าวเข้ามาใกล้ทีละก้าว ความเย็นยะเยือกแผ่ออกมารอบตัวทำเอาหลินหยาถอยหลังไปติดผนังโดยไม่รู้ตัว “แต่ข้าจะปล่อยให้เจ้าโกหกได้...ครั้งนี้” เขากระซิบใกล้ใบหูนางรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นมุมปาก “จำไว้...โกหกข้า มีราคาเสมอ” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> หลินหยาหน้างอพลางยกมือดันใบหน้าภายใต้หน้ากากของจางกงกงให้ถอยออกเล็กน้อย ดวงตาหวานหรี่ลงอย่างไม่พอใจ “อย่าพึ่งเข้ามาใกล้ได้ไหม” นางบ่นเสียงแข็ง จางกงกงเลิกคิ้วใต้หน้ากาก เสียงเรียบแต่เจือความขบขันแผ่วต่ำ “หืม? เหตุใดเล่า เสี่ยวหยา…เจ้าเพิ่งบอกให้ข้าอยู่ห่างอย่างนั้นหรือ?” หญิงสาวเบือนหน้าหนีเล็กน้อย ก่อนตอบสั้น ๆ “ก็…ข้าเป็นประจำเดือนอยู่ไง” น้ำเสียงติดจะงอน ๆ แต่จริงใจ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> คำพูดนั้นทำให้จางกงกงเงียบไปครู่หนึ่ง ความเย็นยะเยือกในดวงตาแปรเปลี่ยนเป็นประกายบางอย่างที่อ่านไม่ออก เขาก้าวเข้ามาใกล้กว่าเดิมช้า ๆ เอ่ยเสียงพร่าอย่างจงใจ “แล้วอย่างนั้นหรือ…เจ้าเป็นประจำเดือน แล้วคิดว่ากลิ่นคาวเลือดเล็กน้อยจะรบกวนข้า?” หลินหยาหันขวับมองเขาตาโตตอนได้ยิน “ก็ปกติ…มันต้องมีกลิ่นนี่!” นางพูดพึมพำ เหมือนอาย ๆ “แต่ข้าไม่เคยได้กลิ่นสักทีหรอก” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> จางกงกงหัวเราะเบา ๆ เสียงนั้นคล้ายพิษเย็นที่ไหลซึมเข้าหัวใจ “เจ้าช่างน่ารักเสียจริงที่พูดตรง ๆ เช่นนี้…ไม่ต้องกังวลเสี่ยวหยา ข้าไม่ได้รังเกียจแม้แต่น้อย” เขายื่นมือมาแตะแก้มนางเบา ๆ ดวงตาคมใต้หน้ากากจ้องลึก “ต่อให้เจ้าจะมีกลิ่นคาวเลือดจริง…มันก็เป็นกลิ่นของเจ้า และข้าจะไม่มีวันลืมมันได้เลย” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> หลินหยาหน้าแดงระเรื่อรีบดันอกเขาแรงกว่าเดิม “ไอ้คนโรคจิต! ข้าบอกแล้วว่าอย่ามาใกล้ไง!” หลินหยาดันอกอีกคนแรงขึ้นจนจางกงกงต้องถอยเล็กน้อย ดวงตานางวาววับด้วยความหงุดหงิดผสมเขิน สีหน้าตึงแต่แก้มกลับแดงเรื่อเพราะทั้งอายทั้งอารมณ์ที่ขึ้นง่ายกว่าเดิม นางสูดลมหายใจแรง “ข้าบอกแล้วว่าวันนี้ข้าไม่ค่อยสบายตัว! วันแรกมันก็อย่างนี้แหละ...ยังมาไม่เยอะ แต่ก็พยายามอย่ามาอยู่ใกล้ได้ไหม” น้ำเสียงนั้นแข็งกร้าวกว่าทุกครั้งจนแม้แต่ตัวเองก็รู้สึกได้ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> จางกงกงนิ่งไปชั่วอึดใจ ก่อนที่มุมปากจะยกขึ้นเป็นรอยยิ้มบาง รอยยิ้มที่เต็มไปด้วยเล่ห์ร้าย สายตาคมภายใต้หน้ากากเหมือนจับเหยื่อที่ดิ้นหนี “หงุดหงิดเช่นนี้เพราะเป็นรอบเดือน…หรือเพราะข้ากันแน่ เสี่ยวหยา?” น้ำเสียงนุ่มแต่ทุกคำเจือความเย็นชาวาบที่ทำให้หัวใจหญิงสาวสั่นสะท้าน <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> “ก็ทั้งสองอย่างนั่นแหละ!” หลินหยาตอบสวนทันที ดวงตากลมจ้องเขาแน่วแน่ แก้มขึ้นสีระเรื่อยิ่งกว่าเดิม ยิ่งพูดก็ยิ่งรู้สึกตัวเองเหมือนแมวขู่เสือ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> แทนที่จางกงกงจะถอย เขากลับก้าวเข้ามาใกล้ช้า ๆ จนร่างสูงนั้นบดบังแสงรอบตัวหมดสิ้น ปลายนิ้วเขาปัดปอยผมที่หล่นข้างแก้มของหลินหยาอย่างแผ่วเบา ก่อนโน้มตัวลงกระซิบชิดใบหู กลิ่นลมหายใจเย็นเยียบแผ่วลอดออกมา “ยิ่งเจ้าหงุดหงิด…เจ้ายิ่งน่ารัก และข้าไม่มีวันถอยเพียงเพราะเจ้าบอกเช่นนี้” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> “ท่านนี่มัน…!” หลินหยากัดฟัน <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> นางยกมือดันอีกครั้งสุดแรง แต่มือเรียวยาวของเขากลับจับข้อมือนางไว้แน่น พลังของเขามากเสียจนขัดขืนไม่ได้ เขากดเสียงต่ำจนแทบเป็นคำรำพึง “เจ้าจะผลักข้ากี่ครั้ง ข้าก็ยังอยู่ตรงนี้...เพราะเจ้าเป็นของข้า” คำพูดนั้นบีบหัวใจหญิงสาวแน่น หลินหยาหันหน้าหนีเพื่อไม่ให้เขาเห็นแก้มที่แดงจัด ดวงตาสั่นระริกเหมือนกำลังพยายามปิดบังความรู้สึก นางอยากจะงอนให้สุด อยากแสดงว่าตัวเองไม่ยอมแพ้ แต่ในอกกลับเต้นแรงจนแทบทะลุ นี่มันบ้าไปแล้ว…ทำไมถึงแพ้สายตาคนคนนี้ทุกครั้งกันนะ!<div> </div><div style="text-align: center;"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/-4_20250603154522.md.png" width="500" _height="57" border="0"></div><div style="text-align: center;"> </div><div style="text-align: center;"> </div><div style="text-align: center;">@Admin </div> <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">อื่น ๆ: เห่อออ นาน ๆ ทีจะไม่ต้องใส่รหัส 555<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">รางวัล: คุยกับจางกงกงแบบเสมอต้นเสมอปลาย จางกงกง<div><span style="font-size: 12pt; font-family: Sarabun, sans-serif; color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> </div>

LinYa โพสต์ 2025-7-26 10:48:28

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย LinYa เมื่อ 2025-7-26 10:50 <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/-4_20250603154522.md.png" width="500" _height="57" border="0"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">วันที่ 24 เดือน 6 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ยามไห่ เวลา 21.00 - 23.00 น. ณ ถนนสิบลี้ ฝั่งตะวันตก หอว่านหงเหริน (พบ เถียน เฟิง) <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> เสียงดนตรีที่ลอยละล่องจากห้องโถงใหญ่ของหอว่านหงเหรินคล้ายจะขับกล่อมค่ำคืนนี้ให้เต็มไปด้วยกลิ่นหอมหวานของบุปผาและสุรารสแรง หลินหยาที่ในคืนนี้กลับมาในฐานะ “เสี่ยวหนาน” ก้มหน้าก้มตาเสิร์ฟสุราตามคำสั่งพนักงานชั้นสูงของหอ นางพยายามทำตัวให้กลมกลืนกับเหล่าสาวใช้คนอื่นเพื่อหลบสายตาจางกงกงที่อาจจะปรากฏตัวเมื่อไรก็ได้ ทว่าโชคชะตาเหมือนชอบเล่นตลก เมื่อประตูห้องแขกพิเศษเลื่อนเปิดออก หญิงสาวยกถาดอาหารเข้าไปอย่างเงียบงัน ก่อนที่สายตาจะสบเข้ากับบุรุษผู้หนึ่งซึ่งนั่งพิงเบาะสีแดงเข้ม ใบหน้าสุขุมเฉียบคมยังคงสงบเสงี่ยมราวกับทุกครั้งที่พบ...ใต้เท้าเถียนเฟิง <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> ดวงตาคมของเขาเหลือบขึ้นมามองเพียงชั่วครู่ ท่ามกลางแสงโคมอ่อนสลัว ในนั้นมีประกายบางอย่างแฝงอยู่ประหลาดใจ ปนกับความไม่เข้าใจเล็กน้อย ขณะที่มือยกพัดขึ้นปิดริมฝีปากไว้คล้ายจะซ่อนรอยยิ้มเย็นที่กำลังผุดขึ้น “หลินหยา…?” เสียงของเขาลดต่ำเยือกเย็น แต่แฝงแววขันในที “ข้าเข้าใจว่าเจ้าเลิกทำงานที่นี่แล้วเสียอีก เหตุใด...จึงกลับมาในรังเสือด้วยสภาพเช่นนี้?”  <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> หลินหยากัดริมฝีปากแน่นเล็กน้อยก่อนจะระบายยิ้มเจื่อน ๆ ส่งไปให้เขาเหมือนคนที่รู้ตัวว่าถูกจับได้ “ข้าก็แค่มาหาเงินเจ้าค่ะ...ท่านอย่าพูดเสียงดังสิ เดี๋ยวใครจะสงสัยเข้า” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> เถียนเฟิงเอนตัวเล็กน้อยดวงตาสีเข้มจับจ้องใบหน้าที่พยายามเสแสร้งความเป็นสาวใช้ธรรมดา ทว่าไม่ว่าอย่างไร เสน่ห์ของหลินหยาก็ไม่อาจกลบเกลื่อน เขาหลุบตาลงหัวเราะในลำคอแผ่วเบา “เจ้านี่...ช่างเก่งในการสร้างเรื่องยุ่งให้ตัวเองเหลือเกิน” เขาเอ่ยเรียบ ๆ แต่แววตากลับฉายแสงร้ายกาจที่คุ้นเคยราวกับหมากบนกระดานที่เขาคิดจะเดินหมากใหม่ “คิดหรือว่าปลอมตัวแล้วจะหลบสายตาเขาได้? หรือเจ้าคิดว่า...เขาจะปล่อยเจ้าไว้เฉย ๆ?” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> หลินหยาหรี่ตามองเขาเล็กน้อยยกถาดวางบนโต๊ะด้วยท่าทีสงบแต่แฝงแววท้าทาย “ข้าก็ไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อยนี่เจ้าคะ ใต้เท้าอย่าทำหน้าแบบนั้นสิ...ท่านมานั่งพักผ่อน ข้าก็มาทำงานของข้า แยกกันชัดเจนเลย” เถียนเฟิงหัวเราะแผ่ว เสียงนั้นคล้ายจะเอ็นดูแต่ก็แฝงความลึกล้ำเกินกว่าสหายทั่วไป “แยกกันหรือ? หลินหยา...เจ้าลืมไปหรือว่า ข้าไม่ชอบหมากที่เดินนอกกระดานโดยไม่บอกเจ้าของกระดาน” น้ำเสียงของเขาเยือกเย็นแต่ตรึงใจ หลินหยาก็เพียงยิ้มหวานแล้วเอียงคอเล็กน้อย “ข้าว่า...กระดานของใต้เท้าใหญ่เกินไปแล้วละเจ้าค่ะ ข้าก็แค่ตัวหมากตัวเล็ก ๆ ไม่ทันใครหรอกเจ้าค่ะ”  <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> คำตอบนั้นทำให้เถียนเฟิงนิ่งไปครู่หนึ่ง รอยยิ้มบางคลี่บนริมฝีปากที่มักซ่อนความคิดไว้เสมอ เขาวางพัดลงช้า ๆ มองนางอย่างตั้งใจ ราวกับจะบอกว่าเรื่องนี้...ยังไม่จบแน่ เถียนเฟิงเอนหลังเล็กน้อย พัดในมือหมุนช้า ๆ ขณะมองหญิงสาวที่ยืนเชิดหน้าตอบกลับเขาด้วยแววตาแน่วแน่ น้ำเสียงของนางไม่มีความลังเลแม้แต่น้อย “ข้าไม่กลัวท่านเถียนเฟิงหรอกเจ้าค่ะ” หลินหยาพูดยิ้ม ๆ แต่ในดวงตากลับซ่อนความจริงใจ “กลัวคนอื่นมากกว่าเสียอีก เอาเป็นว่า...ที่นี่เรียกข้าว่าเสี่ยวหนานนะ อย่าเรียกชื่อจริงของข้า” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> เถียนเฟิงหยุดพัด รอยยิ้มเยือกเย็นแต่แฝงแววเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นตรงมุมปาก “เสี่ยวหนานงั้นหรือ...” เสียงทุ้มของเขากล่าวช้า ๆ เหมือนจงใจลากถ้อยคำให้ยาวขึ้น “ชื่อที่ข้าเคยตั้งให้เจ้าเมื่อครั้งไปแฝงตัวในจวนโอวหยาง…เจ้าจำได้แม่นเหมือนเคย” หลินหยาหันหน้ามามองเขา แววตาเหมือนจะบอกว่าก็แน่นอนสิ “เพราะมันเป็นชื่อที่ใช้หาเงินได้ไงเจ้าคะ ข้าไม่ลืมหรอก” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> คำตอบนั้นทำให้เถียนเฟิงหัวเราะต่ำ ๆ ในลำคอ เสียงหัวเราะแผ่วแต่ฟังแล้วเหมือนคมมีดที่เฉือนผ่านอากาศ “เจ้ามันกล้าจริง ๆ เสี่ยวหนาน...กล้าพูดกับข้าแบบนี้ทุกครั้ง” เขาลุกขึ้นจากเบาะ เดินเข้ามาใกล้นางช้า ๆ แสงโคมสะท้อนเงาร่างสูงสง่าดวงตาลึกคมของเขาจ้องหญิงสาวตรงหน้าอย่างจับจ้อง “จำไว้นะ...ต่อให้เจ้าจะใช้ชื่อปลอมที่ข้าเป็นคนมอบให้ ข้าก็ยังรู้ว่าเจ้าเป็นใคร และอยู่ที่ไหนอยู่ดี” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> หลินหยาไม่ถอยแม้สักก้าว นางยิ้มหวานราวกับไม่สนใจน้ำเสียงแฝงอำนาจนั้น “รู้แล้วเจ้าค่ะ...แต่ก็อย่าทำให้ข้าเด่นเกินไปล่ะ เดี๋ยวคนนั้นรู้เข้า ข้าลำบากแย่เลยเจ้าค่ะ” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> เถียนเฟิงหลุบตาลงรอยยิ้มเจืออยู่บนริมฝีปากไม่ใช่รอยยิ้มของผู้ดีแสนสุภาพ แต่เป็นรอยยิ้มของอสรพิษที่กำลังเก็บงำพิษไว้ในใจ “เจ้าเล่นกับไฟเก่งขึ้นทุกวันจริง ๆ เสี่ยวหนาน…” และเขาก็ยอมถอยกลับไปนั่งราวกับยอมปล่อยให้หมากตัวเล็กที่ดื้อดึงนี้เดินบนกระดานของเขาอีกครั้ง แต่สายตาคมเข้มยังคงจับจ้องนาง...ไม่ปล่อยแม้สักวินาที<div> </div><div style="text-align: center;"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/-4_20250603154522.md.png" width="500" _height="57" border="0"></div><div style="text-align: center;"> </div><div style="text-align: center;"> </div><div style="text-align: center;">@Admin </div><div style="text-align: center;"> </div><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">อื่น ๆ: แอบคนมาทำงานค่ะ 5555+ หวังว่าเขาจะไม่รู้ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">(จางกงกงกำหมัดบอก 30 ตำลึงทองที่ให้ไปทำไมมันไม่พอหรอ)<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">รางวัล: 30 ตำลึงเงิน<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">+5 ความสัมพันธ์สนทนาทั่วไป เถียน เฟิง<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">โบนัส ความโปรดปราน NPC เผ่ามนุษย์ (ผู้มีบุญ) +20 แต้ม<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">99 EXP แจ้งเลื่อนระดับ +2 Point<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">เปิดตำนานรับจ้างรายวันอีกครั้ง 555+<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ที่ไม่รู้ว่าจะโดนจับได้ตอนไหน<div><span style="font-size: 12pt; font-family: Sarabun, sans-serif; color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> </div>

LinYa โพสต์ 2025-7-26 23:16:49

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย LinYa เมื่อ 2025-7-27 00:01 <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/-4_20250603154522.md.png" width="500" _height="57" border="0"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">วันที่ 25 เดือน 6 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ยามไห่ เวลา 21.00 - 23.00 น. ณ ถนนสิบลี้ หน้าหอว่านหงเหริน (พบ เถียน เฟิง) <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> ค่ำคืนนี้หอว่านหงเหรินคลาคล่ำไปด้วยแขกชั้นสูง เสียงพิณและขลุ่ยประสานกับกลิ่นสุราหอมหวานลอยคลุ้งไปทั่วโถงใหญ่ หลินหยาในชุดสาวใช้ชื่อปลอม “เสี่ยวหนาน” เดินอย่างคล่องแคล่วระหว่างโต๊ะ เสิร์ฟอาหารด้วยรอยยิ้มที่ชวนให้แขกบางคนเหลียวมองแต่ก็รีบหลบสายตาในทันที เมื่อเดินมาถึงห้องพิเศษซึ่งคุ้นเคยเป็นอย่างดี นางผลักประตูเข้าเบา ๆ กลิ่นบุหงาอวลตัดกับกลิ่นสุราที่เข้มขึ้นกว่าโถงข้างนอก เถียนเฟิงนั่งอยู่ตามเดิมในมุมที่เงียบสงบ ร่างสูงในอาภรณ์หรูเรียบสง่า พัดขนนกในมือเคลื่อนไปอย่างเชื่องช้า ดวงตาคมเงยขึ้นเพียงเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้านาง <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> หลินหยาวางถาดอาหารลงบนโต๊ะอย่างเรียบร้อย ก่อนจะยิ้มเล็ก ๆ ให้เขาเหมือนทุกครั้ง “อาหารค่ำของท่านเจ้าค่ะ ใต้เท้า” น้ำเสียงเรียบง่ายแต่เต็มไปด้วยความเป็นกันเองในแบบที่มีเพียงนางเท่านั้นที่กล้าพูดกับเขาเช่นนี้ เถียนเฟิงพยักหน้าเล็กน้อย ไม่ได้เอ่ยชม ไม่ได้ตำหนิ แต่แววตาลึกสงบกลับจ้องนางนิ่งยิ่งกว่าปกติ คล้ายกำลังอ่านใจนางอยู่เงียบ ๆ ก่อนจะเอ่ยเสียงทุ้มต่ำที่ฟังแล้วเหมือนละอองพิษอ่อน ๆ แฝงไว้ในอากาศ “วันนี้เจ้าทำตัวเหมือนทุกวัน...ทั้งที่เจ้าไม่เหมือนคนที่ทำงานเพียงเพื่อต้องการเงิน” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> หลินหยาหันมามองเขา แววตาประกายขบขันเล็กน้อย “ท่านคิดมากไปเองแล้วเจ้าค่ะ ข้าเป็นเสี่ยวหนานที่มาทำงานก็เพราะต้องการเงินเท่านั้นแหละ” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> เถียนเฟิงหัวเราะในลำคออย่างเยือกเย็น ดวงตาที่คล้ายจะหยอกล้อแต่ก็แฝงแววเจ้าเล่ห์ราวกับมองทะลุทุกอย่าง “เช่นนั้นหรือ...เสี่ยวหนาน? ถ้าอย่างนั้น ข้าก็จะคอยดู ว่าหมากตัวนี้จะเดินไปทางไหนต่อ” เขายกถ้วยสุราขึ้นจิบอย่างเชื่องช้า แววตาไม่ละไปจากนางแม้สักชั่วขณะ ส่วนหลินหยาก็เพียงส่งยิ้มหวานนิด ๆ พลางโค้งศีรษะ “เชิญท่านพักผ่อนให้สบายเถอะเจ้าค่ะ ข้าจะทำหน้าที่ของข้า...อย่างที่เสี่ยวหนานควรทำ” ท่ามกลางบรรยากาศที่ดูสงบ เส้นสายความตึงเครียดระหว่างทั้งสองกลับคล้ายสานกันแน่นขึ้นโดยไม่มีใครยอมเอ่ยออกมา <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> แสงโคมในห้องพิเศษส่องแผ่วอาบใบหน้าของเถียนเฟิง เขาวางพัดลงกับโต๊ะอย่างเรียบง่าย ก่อนเอ่ยถามเสียงนุ่มที่เต็มไปด้วยความสนใจ “แล้วเจ้าหมาน้อยที่ข้าเคยซื้อให้เล่า...เจ้าเซียนเฉ่า ตอนนี้เป็นเช่นไรบ้าง?” หลินหยาที่กำลังจัดสำรับให้เขาเงยหน้าขึ้นพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยน ดวงตานางเป็นประกายเมื่อพูดถึงสัตว์เล็กที่กำลังอยู่ในความดูแล “กินอิ่มนอนหลับดีเจ้าค่ะ บางวันก็ไปเดินเล่นด้วยกัน...ข้าให้คนที่ดูแลร้านของข้าเป็นคนช่วยดูแลมันด้วย ที่นั่นยังมีแมวชื่อชือฟ่าน พวกมันเป็นเพื่อนกันได้ด้วยนะเจ้าคะ” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> เถียนเฟิงฟังแล้วมุมปากยกยิ้มบาง ราวกับพอใจในคำตอบ แต่แววตาลึกซึ้งกลับทอดมองนางอย่างอ่านใจ ก่อนจะพูดต่อช้า ๆ “ที่เจ้าทำงานหนักขนาดนี้...ก็เพื่อหาเงินไปจ่ายค่าเปิดร้านนั้นสินะ?” หลินหยาหันมาหัวเราะในลำคอเล็กน้อย น้ำเสียงเต็มไปด้วยความจริงใจแต่ก็ปนความขี้เล่น “ใช่สิเจ้าคะ! ก็แม่งแพงจัดนี่นา ถ้าไม่ขยันทำงาน ข้าจะไปเอาเงินจากไหนมาเปิดร้าน” คำหยาบที่หลุดออกมาจากปากนางทำให้เถียนเฟิงเลิกคิ้วเล็กน้อย ก่อนหัวเราะในลำคอเสียงต่ำอย่างขบขัน “ปากเจ้าช่างกล้าเหมือนเดิมเสี่ยวหนาน... แต่ข้าก็ไม่แปลกใจ เจ้าเป็นคนที่ไม่เคยยอมแพ้อะไรง่าย ๆ” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> หลินหยาสบตาเขาอย่างตรงไปตรงมา ยิ้มหวานทั้งที่น้ำเสียงยังแฝงแววท้าทาย “ก็แน่นอนสิ...ถ้าไม่ดิ้นรน ข้าคงไม่ใช่หนาน หลินหยาแล้วละเจ้าค่ะ” เถียนเฟิงมองนางนิ่งไปครู่หนึ่ง แววตาที่ปกติสงบเยือกเย็นกลับฉายประกายบางอย่างที่เก็บงำไว้ ก่อนจะหยิบพัดขึ้นมาโบกเบา ๆ ราวกับปิดบังความคิดในใจ แต่รอยยิ้มมุมปากของเขาก็ยังไม่เลือนหายไป <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> เสียงในห้องเงียบลงชั่วขณะเมื่อเถียนเฟิงเอนตัวพิงเบาะ พัดขนนกหมุนช้า ๆ ในมือราวกับไร้ความสนใจ แต่ดวงตาคมกลับจับจ้องที่หลินหยาด้วยความเยือกเย็นปนแฝงรอยสงสัย เขาเอ่ยเสียงเรียบแต่แฝงน้ำหนักที่นางคุ้นเคยดี “เมื่อห้าวันก่อน...เจ้าหายตัวไปแล้วไปโผล่นอนสลบอยู่บ้านหลังเล็กของหวยหนานหวาง เหตุใดถึงเป็นเช่นนั้น?” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> หลินหยาชะงักไปเล็กน้อย มือที่ถือถาดเหมือนเกร็งขึ้นโดยไม่รู้ตัว นางเบือนหน้าหนีชั่วครู่ก่อนจะเบ้ปากส่งสายตากวน ๆ ใส่เขา “รู้ไว้แล้ว...อย่าไปบอกใครนะเจ้าคะ” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">เถียนเฟิงเลิกคิ้วเล็กน้อย แววตานิ่งสงบแต่เหมือนจะบอกว่า <span style="background-color: transparent; font-style: italic; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ข้าจะรอฟังคำอธิบายของเจ้า <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> หลินหยาถอนหายใจเฮือกหนึ่ง ก่อนจะยอมเล่าเสียงเบาแต่จริงจัง “ท่านหวยหนานหวาง...หลิวอันน่ะ เขาขอข้าแต่งงานเจ้าค่ะ” ดวงตานางเหลือบขึ้นมามองเขานิดหนึ่ง เห็นเพียงสายตาที่นิ่งเกินไปจากฝั่งเถียนเฟิง “แต่ข้าปฏิเสธไป” หลินหยาพูดต่ออย่างหนักแน่นพร้อมรอยยิ้มจาง ๆ ที่แฝงความเศร้าเล็ก ๆ “เพราะข้าไม่เคยมองเขาแบบนั้นเลยสักครั้ง...ในสายตาข้า เขาเป็นเหมือนบุพการีคนที่สอง เป็นคนที่ห่วงข้า...ปกป้องข้า แต่ไม่ใช่คนที่ข้าจะมอบหัวใจให้” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> เถียนเฟิงฟังเงียบ ๆ ไม่มีคำพูดแทรกเข้ามาแม้แต่คำเดียว เพียงแต่พัดในมือหยุดเคลื่อนไหว ดวงตาที่มักเยือกเย็นราวกับอ่านหมากทั้งกระดานกลับลึกล้ำยิ่งขึ้น รอยยิ้มที่มักมีบนมุมปากหายไปแทนที่ด้วยแววครุ่นคิด สุดท้ายเขาเอ่ยเสียงแผ่วต่ำ ราวกับกลืนบางสิ่งไว้ในใจ “เจ้า...ช่างกล้าตัดสินใจนัก” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> หลินหยาหัวเราะเบา ๆ แสร้งทำเป็นไม่เห็นประกายในดวงตานั้น “ก็แน่นอนสิ ข้าเป็นข้า...ไม่ใช่หมากของใครนี่เจ้าคะ ที่จะต้องทำตามสิ่งที่คนอื่นสั่ง” เถียนเฟิงก้มหน้าลงเล็กน้อย พัดในมือสะบัดช้า ๆ แต่ในหัวใจของเขากลับปั่นป่วนยิ่งกว่าคืนที่เมาหนัก กระนั้น รอยยิ้มบางก็กลับมาประดับมุมปากอีกครั้ง “พูดได้ดี...เสี่ยวหนาน” น้ำเสียงของเขาเย็นแต่ทุ้มลึกจนทำให้ห้องทั้งห้องเงียบสงัดลงอย่างประหลาด บรรยากาศในห้องพิเศษเงียบลงอีกครั้งจนได้ยินเพียงเสียงลมพัดกระทบม่านไหม หลินหยามองเถียนเฟิงที่ยังคงนั่งนิ่ง ท่าทางสงบแต่เต็มไปด้วยรัศมีบารมีที่ทำให้นางรู้สึกเหมือนถูกอ่านใจได้ทุกครั้ง นางถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะหลุบตาลง แก้มขึ้นสีชมพูเรื่อเมื่อความคิดหนึ่งผุดขึ้นมา<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> “ข้าบอกท่านหลิวอันไปว่า...ข้ามีคนที่มีใจให้อยู่แล้ว” หลินหยาเอ่ยเสียงแผ่ว แฝงความประหม่า ดวงตากลมสวยมองพัดในมือของเถียนเฟิงแทนที่จะสบสายตาเขา “เขาเป็นคนที่น่ากลัว...โหดร้ายเหมือนปีศาจ แต่ข้าก็ไม่เข้าใจตัวเองเลยว่าทำไมถึง...ชอบเขา” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> เถียนเฟิงชะงักเพียงเสี้ยววินาที พัดขนนกหยุดหมุนกลางอากาศก่อนจะกลับมาโบกช้า ๆ อีกครั้ง ดวงตาคมกริบก้มต่ำคล้ายจะปิดบังความรู้สึกที่แล่นผ่าน ข้างในใจเขามีบางสิ่งไหววูบ แต่ใบหน้ากลับคงความสงบนิ่งไร้รอยร้าว เขาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แฝงรอยอ่อนโยนตามแบบฉบับของยอดบัณฑิตผู้สุขุม “คนที่เจ้าพูดถึง...หากแม้โหดร้ายเยี่ยงปีศาจ แต่เขาทำให้เจ้ารู้สึกอยากเข้าใกล้ แปลว่าเขามีบางอย่างที่ดึงใจเจ้าไว้อย่างแน่นหนา” หลินหยายกตาขึ้นมองเขาอย่างตกใจน้อย ๆ เถียนเฟิงเพียงยิ้มบาง รอยยิ้มที่ดูอบอุ่นเกินกว่าจะคาดคิดจากชายผู้มากเล่ห์เช่นเขา  <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> “แต่ฟังข้าไว้หน่อย แม่นาง...ถ้าเจ้าจะชอบใครสักคน ต่อให้เขาเป็นปีศาจ ก็จงแน่ใจว่าปีศาจตนนั้นจะไม่ทำลายเจ้า” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">คำพูดของเขาเรียบง่าย ทว่ามีแววปกป้องแฝงอยู่โดยไม่เปิดเผยออกมาตรง ๆ หลินหยายิ้มจาง ๆ กับคำตอบนั้น ดวงตาเป็นประกายแต่ก็ยังมีเงาลึกล้ำ “ข้าจะจำไว้เจ้าค่ะ” เถียนเฟิงเพียงพยักหน้าเล็กน้อย รอยยิ้มบนมุมปากยังคงอยู่ แต่ในใจกลับครุกรุ่นไปด้วยความคิดมากมายที่เขาเลือกจะเก็บเงียบไว้ในฐานะ <span style="background-color: transparent; font-style: italic; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">สหาย<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> ที่นางเชื่อว่าเขาเป็น  <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> แสงโคมไหวส่องบนใบหน้าที่มักสุขุมเย็นชา เถียนเฟิงนั่งนิ่ง มือที่ถือพัดหยุดเคลื่อนไหวเมื่อหลินหยาหันมามองเขา ดวงตากลมใสเต็มไปด้วยประกายความเชื่อใจที่ปราศจากเล่ห์ลวง นางระบายยิ้มเล็ก ๆ ใสซื่อราวกับแสงจันทร์กลางค่ำคืน “ข้าดีใจนะเจ้าคะ...ที่ได้เป็นเพื่อนกับท่าน” หลินหยาเอ่ยเบา ๆ แต่น้ำเสียงนั้นจริงใจจนกระทบถึงหัวใจที่ซ่อนเขี้ยวคมของเขา <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> เถียนเฟิงเพียงมองตอบด้วยสายตานิ่งสงบ รอยยิ้มบางราวกับหน้ากากที่ประดับบนใบหน้าเสมอค่อย ๆ ปรากฏขึ้น แต่ลึกลงไปในแววตานั้นมีประกายบางอย่างที่แฝงความซับซ้อนเกินกว่าจะอ่านได้ในคราเดียว “...ข้าก็ดีใจเช่นกัน” เขาตอบเรียบง่าย น้ำเสียงราบเรียบแต่ทุ้มลึกกว่าปกติ เหมือนกำลังกลืนความรู้สึกบางอย่างไว้ภายใน <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> หลินหยาพยักหน้าเบา ๆ เหมือนได้รับคำตอบที่ทำให้นางอุ่นใจ นางโบกมือน้อย ๆ ให้เขา ก่อนหมุนตัวเดินออกไปอย่างคล่องแคล่วเพื่อกลับไปทำหน้าที่ของตนเอง ร่างบางหายลับไปในแสงเงาแห่งหอว่านหงเหริน เถียนเฟิงมองตามแผ่นหลังนั้นไปเงียบ ๆ พัดในมือสะบัดเบาเพียงครั้งเดียว แววตาคมลึกฉายรอยบางอย่างที่ไม่มีใครสังเกตเห็นทั้งอบอุ่น ทั้งเจ็บปวด และทั้งอันตรายอย่างที่มีเพียงเขาเท่านั้นที่เข้าใจ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> เสียงเครื่องสายบนเวทีใหญ่ดังกังวาน บทเพลงของนักดนตรีคลอไปกับการร่ายรำของนางรำที่หมุนวนอ่อนช้อยกลางแสงโคมไฟสีทองแดง แต่ในมุมหนึ่งของหอว่านหงเหรินกลับมีสาวใช้ในชุดธรรมดาเดินแทรกไปท่ามกลางความหรูหราโดยไม่ดึงสายตาใคร หลินหยาก้าวอย่างมั่นคง ถือถาดอาหารและสุราเสิร์ฟทีละโต๊ะตามคำสั่ง ใบหน้างามเรียบเฉยคล้ายไม่สนใจเสียงหัวเราะคิกคักของแขก หรือกลิ่นน้ำหอมอวลในอากาศ นางคุ้นชินกับบรรยากาศวุ่นวายและแววตาที่มักจ้องมองมาอย่างหื่นกระหาย หลินหยาทำเพียงส่งยิ้มสุภาพจาง ๆ ให้แขกตามมารยาท แล้วเคลื่อนไหวต่ออย่างคล่องแคล่ว <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> เมื่อผ่านโต๊ะหนึ่งที่แขกกำลังสนุกกับเหล้า นางหลบปลายแขนที่แกว่งมาด้วยสติครบถ้วน วางจอกสุราลงอย่างแม่นยำแล้วเอ่ยเสียงเรียบ “เชิญท่านดื่มให้เต็มที่เจ้าค่ะ” ก่อนจะหมุนตัวไปอีกโต๊ะโดยไม่เหลือร่องรอยของตัวตนให้ใครจดจำ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ในหัวหลินหยามีเพียงความคิดง่าย ๆ <span style="background-color: transparent; font-style: italic; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ทำงานให้เสร็จ พ้นคืนนี้ไปได้อีกหนึ่งคืนก็พอแล้ว<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> ดวงตาที่มักเต็มไปด้วยแววล้อเลียนหรือความสดใสในยามปกติกลับนิ่งสงบในค่ำคืนนี้ คล้ายเงาน้อย ๆ ที่เคลื่อนไปท่ามกลางความโกลาหลของหอว่านหงเหริน <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> ค่ำคืนนี้หอว่านหงเหรินเต็มไปด้วยแขกผู้มาเยือน เสียงหัวเราะและบทสนทนาผสมกับกลิ่นสุราหอมแรงลอยคลุ้งจนแทบคลุมอากาศ เสียงพิณและกลองจังหวะช้าไล่เรียงกับฝีเท้านางรำที่หมุนตัวในชุดสีสดสะบัดชายกระโปรงงามเป็นระลอก ละอองกำยานลอยคลอไปกับแสงโคมไฟที่สั่นไหวเหนือหัวผู้คน ท่ามกลางความหรูหรานั้น เสี่ยวหนาน เพียงเดินเงียบ ๆ ตามเส้นทางไปมา ถาดอาหารในมือสั่นเล็กน้อยเมื่อแขกบางคนหัวเราะเสียงดังเกินไปและเกือบชนเธอ แต่หลินหยาหลบได้อย่างคล่องแคล่ว สายตานิ่งเรียบเหมือนไม่แยแส นางวางจอกสุราลงบนโต๊ะอย่างแม่นยำ ก่อนย่อกายเล็กน้อยในท่าคำนับตามธรรมเนียม ไม่สนใจเสียงพูดจาลามกที่แว่วเข้าหูเพียงบางคำ นางเดินต่อโดยไม่แม้แต่จะหันกลับ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> โต๊ะแล้วโต๊ะเล่า ผ่านหน้าคนแล้วคนเล่า ทุกจอกสุราที่ถูกวางลงเหมือนส่วนหนึ่งของจังหวะดนตรีที่กำลังบรรเลงอยู่ หลินหยาไม่เคยหยุดมองการแสดงแม้เพียงครั้งเดียว ถึงแม้จะสวยงามเพียงใด แต่สำหรับนางที่ผ่านความวุ่นวายและความเจ็บปวดมาไม่น้อยแล้ว แสงสีเหล่านี้ก็แค่ฉากหน้าที่ไม่มีความหมาย <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> เสียงกระซิบจากพนักงานคนอื่นดังขึ้นบ้างเป็นครั้งคราว แต่หลินหยาไม่ตอบ เพียงพยักหน้าเล็กน้อยแล้วก้าวต่อไป บางครั้งสายตาของแขกก็ชำเลืองมาที่เธอด้วยความสงสัยต่อความนิ่งเงียบที่ต่างจากสาวใช้ทั่วไป แต่เมื่อเห็นเพียงใบหน้างามเรียบสงบกับรอยยิ้มจาง ๆ พวกเขาก็เลิกสนใจ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">เมื่อถึงมุมหนึ่งที่เงียบกว่า หลินหยาหยุดพักชั่วครู่หลังฉากม่านไม้ไผ่ เธอปลดถาดจากมือ สูดหายใจลึก ๆ กลิ่นกำยานและสุราหอมแทรกเข้าปอดจนแสบเล็กน้อย ดวงตาของนางทอดไปยังเวทีใหญ่ที่เต็มไปด้วยเสียงโห่ร้องเชียร์และการแสดงงดงาม แต่นางก็แค่เหลือบมองชั่ววินาที ก่อนจะก้มหน้าแล้วหยิบถาดขึ้นอีกครั้ง <span style="background-color: transparent; font-style: italic; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">คืนนี้ต้องผ่านไปให้ได้เหมือนคืนก่อน ๆ<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> นางบอกกับตัวเองในใจ แล้วก้าวออกสู่ความวุ่นวายอีกครั้งด้วยรอยยิ้มบางที่ไม่มีใครอ่านออกว่ามันซ่อนอะไรไว้บ้าง<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> เมื่อเสียงดนตรีสุดท้ายดับลง แขกเหรื่อทยอยออกจากหอว่านหงเหรินทีละกลุ่ม ความวุ่นวายค่อย ๆ คลายตัวลง เหลือเพียงแสงโคมไฟส่องวับไหวกลางความเงียบ หลินหยาในคราบเสี่ยวหนานเดินตรงไปยังห้องเก็บเงินของหออย่างคุ้นเคย กลิ่นกำยานที่คละคลุ้งมาตลอดทั้งคืนค่อย ๆ จางหายไปพร้อมกับเสียงพูดคุยและหัวเราะอึกทึก นางยื่นสมุดบันทึกชั่วโมงงานให้กับคนดูแลการเงินที่นั่งนับเหรียญอยู่หลังโต๊ะไม้เก่า ทองเหลืองของน้ำหนักเงินกระทบกันเป็นเสียงแผ่ว ก่อนที่ถุงเงินจะถูกเลื่อนมาทางเธอ “สามสิบตำลึงเงิน ตามที่ตกลง” เสียงคนดูแลบอกอย่างไม่ใส่อารมณ์ หลินหยาเพียงพยักหน้ารับอย่างสุภาพ หยิบถุงเงินขึ้นชั่งน้ำหนักในมือแล้วเก็บไว้ในสาบเสื้ออย่างมิดชิด<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> สามสิบตำลึงเงิน…ยังไม่พอสำหรับ 5 ตำลึงทอง…อืม 10 ตำลึงเงินเท่ากับ 1 ตำลึงทอง แปลว่าอันนี้คือ 3 ตำลึงทองสินะ…อ๊าาาจะบ้า นางคิดในใจอย่างเงียบงัน ริมฝีปากคลี่ยิ้มบางอย่างพอใจ ถึงจะเป็นงานที่ต้องทนเสียงวุ่นวายและสายตาหื่นกระหายของคนบางประเภท แต่มันก็ง่ายกว่าหลายงานที่ผ่านมา ที่สำคัญที่สุด พิษในร่างกายไม่ได้กำเริบแม้แต่น้อยในคืนนี้<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> ขณะที่นางกำลังจะเดินออกไป สาวใช้ฝึกหัดคนหนึ่งที่มักช่วยงานเสิร์ฟด้วยกันรีบก้าวเข้ามาถามด้วยความเป็นห่วง “เสี่ยวหนาน วันนี้เหนื่อยไหม? เห็นทำงานทั้งคืนแทบไม่พักเลย” หลินหยาหันไปมอง ดวงตากลมโตฉายแววเหนื่อยล้าเล็กน้อยแต่ก็ยังคงความสดใสไว้เต็มที่ “สบายดีอยู่เจ้าค่ะ ไม่ได้หนักมากเลยแค่เหนื่อยนิดหน่อยเท่านั้นเอง” นางยิ้มบาง ก่อนจะยกมือปัดเหงื่อที่เกาะข้างแก้มออกเบา ๆ<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> “คืนนี้กลับไปต้องรีบอาบน้ำแล้วนอนพักเลย ข้าไม่อยากให้ตัวเองทรุดลงหรอก” หลินหยาพูดพร้อมหัวเราะเบา ๆ คล้ายปลอบใจอีกฝ่ายมากกว่าตัวเอง เสียงหัวเราะนั้นยังคงอบอุ่นและร่าเริงอย่างที่เป็นแม้จะผ่านค่ำคืนอันยาวนาน สาวใช้ฝึกหัดมองเธอด้วยสายตาโล่งใจแล้วพยักหน้า “งั้นก็กลับบ้านดี ๆ ล่ะ”<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> “อืม” หลินหยาพยักหน้า ตอบด้วยน้ำเสียงเบาสบาย ก่อนจะโบกมือลาและหมุนตัวเดินออกไปสู่ลมยามค่ำ แสงจันทร์สาดส่องเส้นทางกลับของเธอ ความเหนื่อยค่อย ๆ คลายออกไปพร้อมกับสายลมเย็นที่พัดผ่าน ร่างบางก้าวอย่างมั่นคงกลับสู่บ้านหลังเล็กในค่ำคืนนี้ ด้วยหัวใจที่เต็มไปด้วยความสงบสุขในแบบของนางเอง <img src="https://img2.pic.in.th/pic/-4_20250603154522.md.png" width="500" _height="57" border="0"> @Admin  <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">อื่น ๆ: ว้ายยย ขอโทษนะเถียนเฟิง 5555 มายเฟรนว่ะ<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">รางวัล: 30 ตำลึงเงิน<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">+5 ความสัมพันธ์สนทนาทั่วไป เถียน เฟิง<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">โบนัส ความโปรดปราน NPC เผ่ามนุษย์ (ผู้มีบุญ) +20 แต้ม<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">99 EXP แจ้งเลื่อนระดับ +2 Point<div><span style="font-size: 12pt; font-family: Sarabun, sans-serif; color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> </div>

LinYa โพสต์ 2025-7-27 09:39:45

<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/-4_20250603154522.md.png" width="500" _height="57" border="0"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">วันที่ 26 เดือน 6 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ยามเว่ย เวลา 13.00 - 15.00 น.  ณ ถนนสิบลี้ ฝั่งตะวันตก หอว่านหงเหริน<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">อีเว้นท์ ภารกิจ “กลีบเหมยใต้เงาจันทร์” - จบภารกิจ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> ยามแสงแดดอุ่นคล้อยลงบนถนนสิบลี้ฝั่งตะวันตก เมื่อฉู่ ซ่วนจื่อและหลินหยาก้าวเท้าเข้าสู่หอว่านหงเหริน เสียงพิณและซอคลอแว่วมาจากภายในประตูไม้ฉลุลายที่เปิดกว้าง กลิ่นกำยานและกลีบดอกเหมยที่โรยบนทางเดินลอยคลุ้งต้อนรับผู้มาเยือน หอว่านหงเหรินขึ้นชื่อเรื่องการแสดงดนตรี และศิลปะที่ผสมผสานความงดงามกับความเศร้าได้อย่างลึกซึ้ง ภายในหอมีโคมแดงประดับเรียงราย แขวนลดหลั่นเป็นแถว เสียงพูดคุยของแขกค่อย ๆ กลืนหายไปเมื่อการแสดงเริ่มขึ้นบนเวที ไฟส่องลงบนฉากการแสดงโบราณ นักแสดงสวมชุดหรูหราสีสันสด แต่งหน้าเด่นชัด เล่าเรื่องราวของความรักต้องห้ามที่ผ่านการพลัดพราก ความเจ็บปวด และการเสียสละ ก่อนจะลงเอยด้วยการได้อยู่ร่วมกันในที่สุด เสียงร้องผสมกับดนตรีกู่เจิงและขลุ่ยสร้างบรรยากาศอ่อนไหวที่บีบหัวใจผู้ฟัง <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> ฉู่ ซ่วนจื่อยืนข้างหลินหยา ดวงตานิ่งสงบแต่จับทุกอารมณ์ที่แผ่ออกมาจากเวที นางเอ่ยเบา ๆ ให้ได้ยินกันสองคน "ศิลปะ...มีพลังเยียวยา จงฟัง จงมอง แล้วปล่อยใจเจ้าซึมซับมัน บางทีเจ้าอาจเห็นแง่มุมของความรักที่เจ้ามองข้ามไป" หลินหยานิ่งฟัง แต่สีหน้ากลับอึนชัดเจนเมื่อกวาดตามองไปทั่วหอ ความทรงจำถาโถมเข้ามา ที่นี่แหละจุดเริ่มต้นทุกอย่าง สถานที่ที่เธอเคยเป็นเพียงนักดนตรีฝึกหัด เดินเล่นในเงามุมห้องกับเสียงพิณจาง ๆ และที่นี่เอง...ที่นางได้พบกับเขา คนที่ทำให้หัวใจเธอพลั้งเผลออย่างโง่เขลา <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> เธอกอดอกหลบสายตาผู้คน พยายามปิดใบหน้าด้วยชายแขนเสื้อเพราะมีคนรู้จักมากเกินไป "พี่ฉู่...ที่นี่แหละเจ้าค่ะ" น้ำเสียงเธอต่ำลงราวกับสารภาพบาป "ที่ข้าเจอคนคนนั้น...คนที่ข้าเผลอรักเข้าไป" ดวงตาเธอหลบเลี่ยงสั่นระรัวทั้งจากความทรงจำและความเขินอาย <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> ฉู่ ซ่วนจื่อหันมามองนาง สายตานิ่งลึกอย่างคนที่รู้มากกว่าที่พูด แค่ยิ้มบาง ๆ ไม่ถามตรง ๆ แต่แววตานั้นช่างเหมือนอ่านใจได้หมด "เจ้ามีอดีตกับที่นี่สินะ..." น้ำเสียงสงบเหมือนจะถามแต่ก็ไม่ใช่คำถามเต็มปาก หลินหยาหลบตายกมือลูบชายกระโปรงตัวเองอย่างเก้อเขิน "ข้าเคยทำงานเป็นนักดนตรีฝึกหัดที่นี่(แน่นอนว่าตอนนี้แอบทำอยู่อิอิ)…พี่ฉู่ อย่ามองแบบนั้นสิเจ้าคะ" เธอบ่นเบา ๆ แต่หางเสียงสั่นราวเด็กที่ถูกจับได้ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> ฉู่ ซ่วนจื่อหัวเราะเบา ๆ แผ่วเหมือนสายลมที่พัดผ่าน "ข้าไม่ได้คิดอะไรเกินไป เพียงแต่…บางครั้ง สถานที่เก็บความทรงจำย่อมซ่อนสิ่งที่ไม่พูดก็รู้" แววตานางอ่อนโยน ทว่าลึกลงไปมีแววที่เหมือนรู้ว่าความสัมพันธ์ของหลินหยากับแขกคนหนึ่งที่นี่ไม่ธรรมดา ระหว่างที่การแสดงบนเวทียังคงดำเนินไปในฉากแห่งการกลับมาพบกัน ฉู่ ซ่วนจื่อชี้ไปที่ตัวละครหญิงในชุดขาวที่ร้องด้วยน้ำตา "นางเจ็บปวดเพราะรัก แต่เพราะความเจ็บนั้นเอง ความสุขตอนท้ายจึงมีค่า" <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> หลินหยากัดริมฝีปากเบา ๆ ใจเต้นแรงจนแทบฟังเสียงพิณไม่ได้ เธอหันมามองพี่ฉู่ด้วยรอยยิ้มจางที่เหมือนกำลังกลั้นความรู้สึก "ข้าเข้าใจแล้วเจ้าค่ะ…ว่าทำไมท่านถึงพามาที่นี่" ฉู่ ซ่วนจื่อเพียงยิ้มตอบ ไม่พูดอะไรอีก ปล่อยให้การแสดงทำหน้าที่สะท้อนหัวใจของหลินหยา จนเสียงปรบมือก้องไปทั้งหอ และในหัวใจของหญิงสาว…ความรักที่ซับซ้อนก็เหมือนมีแสงบางอย่างส่องลอดเข้ามาอีกครั้ง <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> เสียงปรบมือดังแผ่วไปทั่วหอว่านหงเหรินเมื่อม่านการแสดงค่อย ๆ ปิดลง ท่วงทำนองสุดท้ายของขลุ่ยและกู่เจิงลอยเลือนเหมือนกลิ่นกำยานที่จางหาย ทว่าความรู้สึกในใจคนดูยังคงคุกรุ่นไม่หาย หลินหยานั่งนิ่ง สายตายังจ้องไปที่เวทีที่ไร้ผู้คนแล้ว ใบหน้าเธอเต็มไปด้วยความคิดมากมายที่พยายามประมวลผลกับสิ่งที่เพิ่งได้เห็น เธอหันมามองฉู่ ซ่วนจื่อที่ยังคงนั่งสงบเช่นเดิม ดวงตาสีดำสนิทของพี่ฉู่สะท้อนแสงโคมแดงอย่างอ่อนโยน หลินหยาจึงถามเสียงเบา แต่เต็มไปด้วยความจริงจัง "พี่ฉู่...ในการแสดงนี้ ท่านเห็นอะไรหรือเจ้าคะ? ความรักที่ไร้เหตุผล หรือความหวังที่ยังคงอยู่?" <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> ฉู่ ซ่วนจื่อหันมามองนาง ยกยิ้มบางอย่างคนที่กำลังซ่อนคำตอบลึก ๆ ในใจ "เจ้าล่ะ หลินหยา? เจ้าคิดว่าเจ้าเห็นอะไร?" <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> หลินหยาหลุบตามองมือของตนที่กำแน่นบนตัก แล้วเงยหน้าขึ้นพร้อมรอยยิ้มจางที่แฝงประกายเข้าใจ "ข้าเห็นทั้งสองอย่างเจ้าค่ะ… ข้าเริ่มเข้าใจแล้วว่าความรักเป็นสิ่งที่ซับซ้อน มันอาจทำให้เราเจ็บปวด แต่มันก็สามารถนำมาซึ่งความสุขได้เช่นกันเจ้าค่ะ" <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> ฉู่ ซ่วนจื่อฟังแล้วพยักหน้าน้อย ๆ ดวงตาลึกสงบคล้ายทะเลในคืนเดือนเพ็ญ "ดีมาก หลินหยา…เจ้ามองเห็นแล้วว่าแท้จริง ทุกสิ่งในโลกนี้ล้วนซับซ้อน ไม่ว่าจะเป็นความรักหรือโชคชะตา เราไม่อาจหลีกเลี่ยงมันได้ สิ่งที่ทำได้คือต้องฝ่ามันด้วยความจริง และใจอันแรงกล้า" นางยกสายตามองโคมแดงที่แกว่งไหวเบา ๆ แล้วเอ่ยต่ออย่างเนิบช้า "จำไว้นะ…ไม่ว่าจะเป็นปีศาจหรือวิญญาณ ล้วนปรารถนาความสุข ความรัก และความอบอุ่นทั้งนั้น" <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> หลินหยามองพี่ฉู่ด้วยดวงตาที่ฉายแววซาบซึ้ง ความอบอุ่นจากคำพูดนั้นเหมือนแทรกซึมเข้าไปในหัวใจ เธอยิ้มหวาน ยกมือประสานที่อกเล็กน้อยราวกับเก็บคำพูดนั้นไว้ในใจ "ข้าเข้าใจแล้วเจ้าค่ะ… สำหรับวันนี้ ขอบคุณพี่ฉู่มากจริง ๆ" <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> ฉู่ ซ่วนจื่อเพียงหัวเราะแผ่ว ยกมือขึ้นลูบศีรษะนางเบา ๆ ด้วยท่าทางอ่อนโยน "ข้าต่างหากที่ต้องขอบใจเจ้า…ที่กล้าจะเปิดหัวใจอีกครั้ง" ทั้งสองลุกขึ้นจากที่นั่ง เดินเคียงกันออกจากหอว่านหงเหริน แสงแดดยามบ่ายสาดทอผ่านผ้าไหมที่ปลิวไหว ราวกับประกาศว่าความมืดในหัวใจหลินหยาเริ่มคลี่คลาย… และบนเส้นทางที่ทอดยาวนั้น เธอได้ก้าวไปพร้อมกับความหวังใหม่ที่อ่อนโยนแต่มั่นคง <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> ระหว่างที่ทั้งสองเดินออกมาจากหอว่านหงเหริน เสียงดนตรีและกลิ่นกำยานที่หลงเหลือเพียงเลือนลาง ฉู่ ซ่วนจื่อซึ่งก้าวเคียงข้างหลินหยาหยุดชะงักเล็กน้อย ก่อนจะหันมามองหญิงสาวด้วยสายตาลึกสงบคล้ายคลื่นในทะเลสาบยามค่ำ นางค่อย ๆ ยื่นสิ่งหนึ่งออกมาจากแขนเสื้อยาวของตนกระจกกลมขนาดเล็กกรอบเงินขาวที่ส่องประกายจาง ๆ แม้ยามบ่าย "นี่คือ กระจกเงาแห่งปัญญา" เสียงของพี่ฉู่ราบเรียบ แต่เต็มไปด้วยพลังแห่งความจริง "พกติดตัวไว้เถิด หลินหยา… สิ่งนี้สามารถสะท้อนให้เห็นความจริงในใจผู้อื่นได้ แต่จำไว้…มันจะสะท้อนเฉพาะสิ่งที่เจ้ากล้าจะมองเห็นเท่านั้น" <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> นางวางกระจกลงบนมือของหลินหยาอย่างแผ่วเบา ดวงตาอ่อนโยนแต่แฝงประกายเข้ม "หากคนที่เจ้าหมายมั่นรักจริง เป็นดั่งปีศาจ จิตใจของเขาอาจมืดบอดจนกระจกนี้ไม่สะท้อนสิ่งใดเลย เมื่อวันใดเจ้าผิดใจกับเขาลองส่องมันก่อน…แล้วค่อยพิจารณาทุกสิ่งด้วยหัวใจที่สงบ" <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> หลินหยาก้มมองกระจกเงาในมือ แสงของมันสะท้อนเข้าตาเธอราวกับแฝงมนตราอ่อนโยน น้ำเสียงของเธอสั่นเล็กน้อยแต่เต็มไปด้วยความซาบซึ้ง "พี่ฉู่… ขอบคุณเจ้าค่ะที่มอบสิ่งนี้ให้ข้า" เธอเงยหน้าขึ้น ดวงตาหวานมีประกายแน่วแน่ "ตอนนี้ข้าไม่รู้สึกโดดเดี่ยวเลยเจ้าค่ะ…สักนิดเดียว" <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> ฉู่ ซ่วนจื่อยิ้มบาง ยกมือแตะไหล่นางเบา ๆ "ดีแล้ว…เพราะเจ้ามีคนที่ห่วงเจ้าอยู่เสมอ ไม่ว่าจะเป็นข้า หรือคนอื่น ๆ" น้ำเสียงนั้นอบอุ่นราวสายลมปลายฤดูใบไม้ผลิ ขณะลมบ่ายพัดพลิ้วผ่านม่านโคมแดงของหอ นางพูดต่อด้วยรอยยิ้มที่เหมือนซ่อนความนัย "เช่นนั้น…หากพรุ่งนี้เจ้าไปที่ยอดเขาหัวซานอีก ข้าคงได้พบเจ้า" <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> หลินหยากอดกระจกไว้แน่น ยิ้มหวานอย่างจริงใจ ดวงตาทอแสงแห่งความหวัง "ได้เจ้าค่ะ พี่ฉู่" ทั้งสองก้าวออกสู่ถนนสิบลี้ที่อาบด้วยแสงบ่ายทอง ความอบอุ่นของมิตรภาพและความสงบในใจหลินหยาเหมือนส่องประกายไปพร้อมกับแดดยามนั้น แสงที่บอกเธอว่าเธอไม่ได้เดินอยู่ลำพังเลย<div> </div><div style="text-align: center;"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/-4_20250603154522.md.png" width="500" _height="57" border="0"></div><div style="text-align: center;"> </div><div style="text-align: center;"> </div><div style="text-align: center;">@Admin </div> <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">อื่น ๆ: จบสักกะที เหนื่อยยย<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">รางวัล: ปลดล็อคหัวใจ 2 ดวง ฉู่ ซ่วนจื่อ<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">กระจกเงาแห่งปัญญา (สามารถมองเห็นความจริงในใจผู้อื่น)<div><span style="font-size: 12pt; font-family: Sarabun, sans-serif; color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> </div>

LinYa โพสต์ 2025-7-27 13:30:02

<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/-4_20250603154522.md.png" width="500" _height="57" border="0"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">วันที่ 26 เดือน 6 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ยามไห่ เวลา 21.00 - 23.00 น. ณ ถนนสิบลี้ ฝั่งตะวันตก หอว่านหงเหริน (พบ เถียน เฟิง) <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> กลิ่นกำยานผสมกลิ่นเหล้ารินรดทั่วโถงใหญ่ของหอว่านหงเหริน เสียงหัวเราะคึกคักของแขกผู้มาเยือนดังแข่งกับเสียงพิณและกลองที่เร่งจังหวะให้นางรำหมุนตัววาดลีลาอย่างงดงาม กลางความอลหม่านนั้น หลินหยาในคราบเสี่ยวหนานแทบถอนหายใจทุกก้าวที่เดินเข้าไปในความวุ่นวาย ถาดอาหารในมือหนักจนข้อมือชา แขกแต่ละโต๊ะกวักมือเรียกจนนางแทบวิ่งไม่ทัน “สาวใช้! เหล้าที่นี่หมดแล้ว!”  <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> “ข้าอยากได้กับแกล้มเพิ่ม!” เสียงเรียกดังมาจากแทบทุกมุม หลินหยารับคำสั่งแบบปากแห้ง มือก็จัดการอย่างว่องไว เดินเสิร์ฟเหล้าไปที่หนึ่ง วางอาหารอีกที่หนึ่ง กลับหลังหันก็ต้องยกถาดใหม่ไปอีกโต๊ะ <span style="background-color: transparent; font-style: italic; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">อะไรกันคืนนี้ แขกเยอะเกินไปหรือข้าเหนื่อยเกินไปกันแน่!<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> นางสบถในใจพลางกัดฟันยิ้มสุภาพให้แขกทุกโต๊ะตามมารยาท แม้ดวงตาจะฉายแววเบื่อหน่ายชัดเจน <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">เมื่อเดินผ่านโต๊ะที่กำลังสนุกสุดเหวี่ยง แขกบางคนถึงกับเกือบจะฟาดแขนมาชนถาดนาง “เฮ้ ระวังหน่อยสิเจ้า!” หลินหยาเบี่ยงตัวหลบได้ทันอย่างฉิวเฉียด ก่อนจะก้มหน้าเอ่ยเสียงเรียบ “โปรดระวังด้วยเจ้าค่ะ” แล้วก้าวต่อไปอย่างไม่สนใจสายตาล้อเลียน เสียงพิณเปลี่ยนทำนองเป็นเร็วขึ้น แขกโห่ร้องดังลั่น แต่นางกลับเหมือนอยู่ในโลกที่แยกออกไปเพราะงานเยอะเกินจนสมองเบลอไปหมด ร่างบางเคลื่อนไหวอย่างช่ำชองตามสัญชาตญาณ แม้ขาจะเริ่มเมื่อย มือเริ่มชา แต่หลินหยาก็ยังคงทำหน้าที่ต่อไปโดยไม่บ่น <span style="background-color: transparent; font-style: italic; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">แค่ผ่านคืนนี้ไปได้ก็พอ…<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> นางคิดขณะเดินไปอีกโต๊ะ วางจอกสุราลงแล้วแอบพ่นลมหายใจเหนื่อย ๆ เบา ๆ ก่อนจะฝืนยิ้มอีกรอบ ก้าวต่อไปสู่โต๊ะถัดไปอย่างไม่มีทีท่าจะยอมแพ้ต่อค่ำคืนสุดอลหม่านนี้ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> เสียงบานประตูห้องพิเศษถูกเลื่อนเปิดออกช้า ๆ หลินหยาก้าวเข้ามาพร้อมถาดอาหารในมือ แม้จะพยายามยืดหลังให้ดูปกติ แต่ใบหน้าซีดเซียวและรอยเหนื่อยล้าที่แผ่กระจายบนดวงตากลมโตนั้นก็ซ่อนจากสายตาใครไม่ได้เลย นางวางถาดอาหารลงอย่างระมัดระวัง มือสั่นน้อย ๆ ราวกับไร้เรี่ยวแรง เถียนเฟิงนั่งอยู่ในท่วงท่าสุขุมตามแบบฉบับของเขา พัดขนนกในมือขยับเบา ๆ แต่ดวงตาคมจับจ้องมาที่นางแทบจะทันทีที่ก้าวเข้ามา เขาไม่เอ่ยคำทักทายแต่สายตากลับกวาดมองตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า แล้วหยุดที่ใบหน้าซีดขาวนั้นนานกว่าปกติ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> “แม่นาง…วันนี้เจ้าดู…แย่กว่าทุกครั้ง” น้ำเสียงเรียบเย็น แต่ฟังดี ๆ แฝงความเป็นห่วงที่เขาไม่ค่อยเปิดเผยนัก <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> หลินหยาขยับยิ้มจาง ๆ ส่งให้ “เหนื่อยนิดหน่อยเจ้าค่ะ แขกเยอะ…เกินไป” นางพูดพลางยักไหล่เล็กน้อยเหมือนไม่คิดจะบ่นมากกว่านี้แม้ขาจะสั่นเล็ก ๆ อยู่แล้วก็ตาม เถียนเฟิงวางพัดลงช้า ๆ ก่อนเอนกายเล็กน้อยมองนางด้วยแววตาที่ลึกเกินคาดเดา “เหนื่อยขนาดนี้ยังจะฝืนทำงาน? เจ้าต้องการอะไรนักหนา เงินอีกแล้วหรือ” เขากล่าวในน้ำเสียงเหมือนประชดแต่ก็เต็มไปด้วยความห่วงใยที่แอบซ่อน <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> หลินหยายักคิ้วใส่แบบคนหมดแรงแต่ยังพอมีอารมณ์ขัน “ก็…ใช่สิ ข้าหิวเงิน ข้าเคยบอกท่านแล้วนี่เจ้าคะ” เสียงตอบเบาเหมือนแมวที่พยายามขู่ทั้งที่ตัวเองก็แทบจะฟุบลงไป <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> เถียนเฟิงถอนหายใจยาว ยกมือเรียกนางให้เข้ามาใกล้ “เข้ามานี่” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> “อะไรอีกเล่าเจ้าคะ…” หลินหยาบ่นเบา ๆ แต่ก็ยอมก้าวเข้ามา เขามองเธอเงียบ ๆ ก่อนจะเอื้อมมือขึ้นแตะข้อมือเล็กเบา ๆ ความเย็นจากมือเขาตัดกับความร้อนที่ผิวของนางที่ทำงานจนร่างกายอ่อนล้า “ไปพัก ไม่ต้องฝืน” เสียงเขาไม่ดัง แต่เต็มไปด้วยแรงกดดันที่ทำให้หลินหยาหยุดนิ่ง เถียนเฟิงกวาดสายตาไปยังอาหารที่นางเพิ่งวาง “ที่เหลือข้าจัดการเอง เจ้าไปนั่งที่มุมห้อง อย่าเถียง” หลินหยามองหน้าเขานานสองนานก่อนถอนหายใจยอมแพ้ “ก็ได้เจ้าค่ะ…” พูดพลางยิ้มอ่อน ๆ แล้วลากขาเล็ก ๆ ไปนั่งพักเงียบ ๆ ตรงมุมห้อง ท่ามกลางสายตาคมที่ยังคงจับตามองนางทุกจังหวะของลมหายใจ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> หลินหยาเอนตัวพิงผนังเย็น ๆ ของห้องพิเศษ ก่อนจะไถลลงไปนั่งกับพื้น มือเล็กเช็ดเหงื่อที่ซึมตามขมับ พลางพ่นลมหายใจยาวจนได้ยินชัด “โอย…วันนี้มันวันอะไรนะ ทำไมคนเยอะชิบหาย…วันที่ยี่สิบหกเดือนหกงั้นหรือ เห็นเลขหกก็ต้องฉลองกันหรือไง หืม?” นางบ่นพึมพำเหมือนคนหมดแรง เสียงพัดของใครบางคนดังขึ้นช้า ๆ เถียนเฟิงนั่งอยู่บนเบาะด้านใน พัดขนนกเคลื่อนไปมาอย่างใจเย็น แววตาคมปรายมองหญิงสาวที่นอนแผ่ราบบนพื้นอย่างหมดสภาพ “วันนี้มีการแสดงพิเศษ แขกก็เลยมากกว่าปกติ” น้ำเสียงของเขาราบเรียบเหมือนทุกที แต่แฝงความสังเกตว่าหลินหยาซีดกว่าปกติ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> “อ้อ…แบบนี้นี่เอง” หลินหยาตอบเสียงอืดอาด ไม่แม้จะเงยหน้า นางขยับตัวคลานไปหามุมเย็น ๆ เพิ่มอีกนิด ก่อนจะทิ้งตัวนอนราบลงกับพื้นไม้ที่ขัดสะอาดราวกับไม่สนใจว่ากำลังอยู่ต่อหน้าใคร <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">เถียนเฟิงเลิกคิ้วเล็กน้อยกับสภาพไม่รักษาภาพลักษณ์นั้น เขาก้าวช้า ๆ มาหยุดใกล้ร่างเล็กที่นอนแผ่เหมือนแมวหมดแรง มองจากบนลงล่างด้วยสายตานิ่งสนิท “เจ้าทำตัวเหมือนห้องนี้เป็นของตัวเองจริง ๆ” หลินหยาหันหน้ามองเขาแบบเบื่อโลก ดวงตาเหมือนจะบอกว่า <span style="background-color: transparent; font-style: italic; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">แล้วไงเล่า<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> ก่อนตอบสั้น ๆ “ข้าเหนื่อยจะตายแล้ว จะให้ยิ้มสวย ๆ เหมือนนางรำข้างล่างคงไม่ไหวหรอกนะท่าน” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> เถียนเฟิงหัวเราะเบาในลำคอ สีหน้าไม่ได้เปลี่ยนแต่รอยยิ้มจางที่ยากจะเห็นแวบขึ้น เขาก้มตัวเล็กน้อย ดวงตาคมสบกับนางตรง ๆ “ถ้าข้าบอกให้เจ้าเลิกทำงานคืนนี้ จะลุกขึ้นตามคำสั่งหรือจะนอนแผ่ต่อ?” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> “นอนแผ่ต่อแน่นอนเข้าค่ะ” หลินหยาตอบทันทีแบบไม่คิด เสียงติดง่วง ๆ ทำเอาเถียนเฟิงส่ายหัวน้อย ๆ อย่างจนคำ เขาย่อตัวลงนั่งข้าง ๆ เอาพัดแตะหน้าผากนางเบา ๆ คล้ายคนเช็กอาการ “เจ้าตัวซีดเกินไปแล้ว เสี่ยวหนาน…ลุกเถอะ เดี๋ยวข้าจะให้คนพาเจ้ากลับไปพัก” หลินหยาหัวเราะแห้ง ๆ หลับตาลงแต่ยกมือขึ้นโบกไปมา “ไม่ต้องหรอกเจ้าค่ะ ข้านั่งพักแป๊บเดียวเดี๋ยวก็ลุกได้แล้ว…ข้าถือว่าได้พักฟรีหนึ่งรอบเพราะแขกห้องพิเศษใจดีไม่ไล่” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> เถียนเฟิงมองนางนิ่ง ดวงตาคมลึกเกินกว่าจะอ่านออก ก่อนพึมพำเบา ๆ ราวกับพูดกับตัวเอง “สหายเช่นเจ้า…น่าจับตามองเกินไปจริง ๆ” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> หลินหยายังคงนอนแผ่กับพื้นไม้เย็น ๆ มือหนึ่งก่ายหน้าผากอย่างคนหมดแรง ดวงตาเหลือบมองเถียนเฟิงที่นั่งพัดขนนกอยู่ใกล้ ๆ เสียงของนางอืดอาดแต่ยังแฝงแววขี้เล่น “ท่านรู้ไหม ข้าทำงานจนแทบสายตัวขาดแล้วนะ แต่ก็ยังไม่พอจ่ายของที่อยากได้เลย” เถียนเฟิงหันพัดช้า ๆ มองนางด้วยคิ้วที่ยกขึ้นเล็กน้อย “ของที่ว่า…เจ้าหมายถึงค่าเช่าร้านหรือ?” หลินหยาหัวเราะหึในลำคอ มุมปากยกน้อย ๆ “ค่าเช่าร้านน่ะจ่ายได้แล้วเจ้าค่ะ แต่ข้าอยากได้วัตถุดิบเข้าร้านด้วย แล้วก็หินอัฟเกรด…ท่านรู้จักไหม หินล้ำค่าที่ใช้เสริมพลังอาวุธน่ะ” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> “หินอัปเกรด?” เถียนเฟิงเอียงศีรษะเล็กน้อย น้ำเสียงยังคงราบเรียบแต่ชัดเจนว่าเขารู้จักดี “ของหายาก ราคาคงสูงไม่น้อย” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">“โหหห สูงบ้าเลือดเลยต่างหากเจ้าค่ะ” หลินหยาบ่น มืออีกข้างชูขึ้นแล้วร่วงลงมาบนพื้นอย่างหมดเรี่ยวแรง “ที่ขบวนคหบดีลู่ขายอยู่ ราคา 86 ตำลึงทอง 7 ตำลึงเงิน ต่อหนึ่งก้อน…ถ้าอยากได้สามก้อนต้องมี 258 ตำลึงทอง 21 ตำลึงเงินนะท่าน” ดวงตาคมของเถียนเฟิงเหลือบมองหญิงสาวที่ยังนอนพึมพำไม่หยุด คล้ายเด็กขี้งอนที่บ่นกับผู้ใหญ่ เขาพูดเรียบ ๆ “เจ้ากำลังบ่น หรือกำลังอ้อนขอข้าอยู่กันแน่?” หลินหยาหันหน้ามองเขา ดวงตาเหมือนจะบอกว่า <span style="background-color: transparent; font-style: italic; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">ฝันไปเถอะ<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> ก่อนตอบเสียงเนือย ๆ “ข้าแค่พูดเฉย ๆ ท่านอย่าคิดไปไกล ข้าหิวเงินก็จริง…แต่ไม่ได้อ้อนใครหรอกนะ” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> เถียนเฟิงหลุบตาลงเล็กน้อย แววตาคมกระจ่างดั่งรอยยิ้มที่แทบไม่ปรากฏบนริมฝีปาก “หึ…เจ้ามันช่างปากเก่งจริง ๆ เสี่ยวหนาน” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">“ข้าเก่งทั้งปากทั้งใจแหละเจ้าค่ะ” หลินหยาตอบกลับทั้งที่ยังนอนแผ่ มือปัดพัดของเถียนเฟิงเล่นเล็กน้อยแล้วหลับตาเหมือนกำลังจะงีบ “ไว้ข้าเก็บเงินได้เอง ข้าจะซื้อจนได้แหละ…ถึงมันจะทำให้ข้าต้องทำงานจนสายตัวแทบแตกอีกก็ตาม” เถียนเฟิงจ้องมองเงาร่างเล็กบนพื้นนิ่ง ๆ แววตาซ่อนความคิดบางอย่างที่ไม่พูดออกมา ก่อนจะพัดขนนกช้า ๆ ส่งลมเย็นไปยังคนที่หมดแรงอยู่ข้างกาย <span style="background-color: transparent; font-style: italic; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">นางบอกว่าไม่อ้อน…แต่ในหูของข้า มันช่างเหมือนคำอ้อนที่คมยิ่งกว่ามีดเสียอีก <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">เถียนเฟิงมองภาพหญิงสาวที่นอนแผ่กับพื้นเย็น ๆ ราวกับแมวที่หมดแรง ดวงตาคมหรี่ลงเล็กน้อย เขาเพิ่งจะเอ่ยปากเรียกชื่อ <span style="background-color: transparent; font-style: italic; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">หลินหยา…<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> เสียงยังไม่ทันลอดพ้นริมฝีปากเต็มประโยค นางก็หลับไปเสียแล้วอย่างง่ายดาย ริมฝีปากของเขายกยิ้มบาง ๆ คล้ายขำ คล้ายเอ็นดู “เจ้ามันช่างไม่เกรงใจสถานที่จริง ๆ” เสียงนั้นเบาเสียจนแทบจะกลืนหายไปกับเสียงดนตรีที่เล็ดลอดมาจากเวทีข้างนอก เขาก้าวเข้ามาใกล้ ก้มตัวลงมองใบหน้าซีดเซียวที่เต็มไปด้วยหยาดเหงื่อ แต่กลับดูสงบอย่างประหลาดยามหลับ เถียนเฟิงใช้พัดขนนกในมือโบกเบา ๆ ไล่ความร้อนรอบตัวนาง เส้นผมสีน้ำตาลดำพลิ้วไหวตามแรงลมอ่อน ๆ เขาหยุดมองชั่วครู่…ในความสงบนี้ เขาสัมผัสได้ถึงบางอย่างที่ไม่ใช่ความอ่อนแอ แต่เป็นพลังแปลกประหลาดในตัวนางที่ยังคงเต้นเร้นอยู่เงียบ ๆ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">“เสี่ยวหนาน…หรือควรจะเรียกเจ้าว่าหลินหยาดีนะ” เขาพึมพำกับตัวเองเบา ๆ น้ำเสียงเจือความอบอุ่นที่มักซ่อนเร้นไว้ภายใต้ความเย็นชาเสมอ ก่อนจะก้าวถอยออกไปเรียกบ่าวสาวในหอให้เอาผ้ามารองใต้ตัวนาง เมื่อบ่าวสาวเข้ามาจัดแจง เถียนเฟิงสั่งเสียงเรียบ “อย่าไปปลุกนาง ให้หลับไปเช่นนั้นจนกว่าตื่นเอง” เขาหันหลังเดินกลับไปนั่งที่เดิม พัดขนนกสะบัดเบา ๆ ในมือ ขณะที่สายตาคมยังเหลือบมองเงาร่างเล็กบนพื้นอยู่ไม่ห่าง <span style="background-color: transparent; font-style: italic; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">แม้หลับยังทำให้ข้าวางหมากอื่นต่อไม่ได้…เจ้ามันตัวป่วนจริง ๆ หลินหยา <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> แต่แล้ว…. <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> เสียงร้องแหลมเล็กของหลินหยาแทรกขึ้นกลางความเงียบของห้องพักพิเศษ "อ๊าคคค เจ็บโว้ยยยย!" ร่างบางที่ยังนอนแผ่อยู่เมื่อครู่สะดุ้งเฮือก ขาข้างหนึ่งชี้เกร็ง ใบหน้าซีดเผือดเหงื่อผุดขึ้นเต็มขมับเพราะความเจ็บปวดรุนแรงที่แล่นขึ้นมาตามน่อง เธอกัดฟันแน่น มือเล็กกำชายกระโปรงตัวเองไว้แน่น พยายามจะยืดขาแต่กลับเกร็งจนตัวสั่น นางนอนกลิ้งไปมากับพื้นไม้เย็น ๆ เสียงหอบถี่กระทบลำคอแผ่ว "โอ๊ยยย...เจ็บจะตายแล้ว!" <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> เถียนเฟิงที่นั่งพิงพนักอยู่ข้างในห้องขมวดคิ้วแน่นเมื่อเห็นภาพนั้น ดวงตาคมวาบขึ้นทันที ก่อนจะลุกขึ้นจากที่นั่งอย่างเงียบงัน เขาก้าวช้า ๆ เข้ามาหา ภายใต้แสงตะเกียงสลัว ร่างของหลินหยาที่นอนบิดตัวดูน่าสงสารเกินกว่าจะมองข้าม เส้นผมกระจายเลอะพื้น ผิวแก้มขึ้นสีซีดเพราะความเจ็บ "เจ้า…" น้ำเสียงของเขาเรียบสนิท แต่มีความระอาปนขำเจือจางที่เจ้าตัวเองก็เก็บไม่มิด “นอนยังไงถึงได้ทำให้ตัวเองเป็นแบบนี้” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> หลินหยาเบิกตา น้ำใส ๆ คลอเบ้า กัดฟันตะโกนกลับ "โอ้ยท่านนน อย่ามัวพูด…มาช่วยดิเจ้าคะ! ข้าเจ็บจะตายอยู่แล้ว!!"  <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> เถียนเฟิงย่อกายลงนั่งยองใกล้ร่างน้อย มือใหญ่สอดประคองข้อเท้าเล็กที่เกร็งค้าง เขาไม่พูดพร่ำสอนอะไรอีก เพียงออกแรงพอดีดันปลายเท้าเข้าหาตัวเธอเพื่อคลายเกร็ง ขณะเดียวกันอีกมือก็กดนวดเบา ๆ ตรงน่องที่แข็งราวหิน เสียงหอบของหลินหยาสั่นพร่า มือเล็กเผลอกำแขนเสื้อของเขาไว้แน่น "โอ๊ยย…เบา ๆ สิ! เจ็บนะ!" <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> “นิ่ง ๆ อย่าดิ้น ไม่งั้นเจ้าจะเจ็บกว่าเดิม” เสียงของเถียนเฟิงนิ่งสนิท แต่แฝงน้ำเสียงสั่งการที่ไม่อาจขัดได้ นางกัดฟันแน่นดวงตาเริ่มมีน้ำคลอเพราะความเจ็บแต่ก็พยายามอดทน ผ่านไปครู่หนึ่งอาการเกร็งค่อย ๆ คลายลง ความปวดรุนแรงแผ่วเบาลงเป็นความอุ่นจากฝ่ามือที่ยังนวดให้ไม่หยุด เมื่อมั่นใจว่าอาการดีขึ้น เถียนเฟิงจึงค่อย ๆ ปล่อยขาของนางแล้วลุกขึ้น มุมปากเขายกขึ้นเล็กน้อย “เจ้ามันสตรีที่น่าสงสารและน่าปวดหัวที่สุดเท่าที่ข้าเคยพบ…” เมื่ออาการดีขึ้น เขาจึงปล่อยข้อเท้านางแล้วลุกขึ้น “หึ…ไม่มีความเป็นสตรีงามต่อหน้าข้าเลยสักครั้ง” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> หลินหยาเงยหน้ามองเขาในท่าที่นอนกองอยู่กับพื้น ริมฝีปากยู่ตอบกลับ “สตรีงามอะไรล่ะ! ตอนขาเป็นตะคริวใครมันจะไปงามได้กัน!” <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">เถียนเฟิงหัวเราะเบาในลำคอ ส่ายศีรษะเหมือนระอาในความดื้อ ก่อนเอ่ยเสียงเรียบเย็น “พักเถอะ ข้าไม่อยากเห็นเจ้าล้มกลิ้งกลางหอว่านหงเหรินอีก” แล้วจึงหมุนตัวกลับไปที่โต๊ะ ปล่อยให้หลินหยานอนอู้อีกครู่พร้อมบ่นงึมงำ “ก็เพราะท่านแหละ…ทำข้าลุกไม่ขึ้น…” หลินหยายังนั่งอยู่กับพื้น มือน้อยกุมข้อเท้าที่ปวดเกร็ง ใบหน้าซีดเผือดแต่ดวงตายังพยายามมองเถียนเฟิงที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ เขาโน้มตัวลงเล็กน้อย เสียงทุ้มเอ่ยเนิบแต่เต็มไปด้วยความกดดันแฝงความห่วงใย “หากเขาทำให้เจ้าลุกไม่ขึ้น เช่นนี้ข้าอุ้มกลับได้หรือไม่?” น้ำเสียงเหมือนครึ่งหยอก ครึ่งจริงจัง <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> หญิงสาวเงยหน้าขึ้นด้วยสายตาตกใจนิด ๆ ก่อนจะรีบส่ายหัวแรง “อย่าเลย! ห้ามทำเด็ดขาดนะเจ้าคะ” เธอหอบหายใจเล็กน้อยแล้วเบ้ปากบ่นต่อ “ข้าไม่อยากโดนหึงหวงอีกแล้ว เหนื่อยจะตายเวลาเจอคนขี้หึงเนี้ย” คำพูดนั้นทำให้เถียนเฟิงเลิกคิ้ว ขยับพัดในมืออย่างเชื่องช้าแล้วกรอกตาไปด้านข้างอย่างคนที่พยายามกลั้นทั้งรอยยิ้มและความไม่พอใจ “คนที่เจ้าชอบ…ถึงกับหึงแม้กระทั่งเพื่อน?” เสียงเขาเนิบแต่แฝงความเย้ยบาง ๆ <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> หลินหยาเงยหน้าขึ้น กระพริบตาแล้วเบ้ปาก “ใช่เจ้าค่ะ…จริงจัด ๆ เขาขี้หึงหนักมาก ขนาดเพื่อนยังหึงเลยนะ ข้าเหนื่อยจะตายเวลาต้องอธิบายทุกอย่าง…” เสียงนางแผ่วลงราวบ่นกับตัวเอง <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> เถียนเฟิงกรอกตาอย่างเห็นได้ชัด พัดขนนกในมือสะบัดเบา ๆ ราวจะไล่ความขุ่นเคืองที่ไม่จำเป็นออกไป “บุรุษที่หึงแม้กระทั่งเงาเพื่อนเจ้าหรือ…น่าสมเพชหรือควรอิจฉาดี” เขาเอ่ยช้า ๆ ก่อนจะหัวเราะแผ่วเหมือนกับคิดอะไรบางอย่าง “ข้าไม่รู้ว่าบุรุษคนนั้นเป็นใคร แต่ข้าเริ่มสงสัยแล้วว่าทำไมเจ้าถึงยังชอบเขาได้ ทั้งที่เจ้าก็ดื้อพอตัว” หลินหยายักไหล่เล็ก ๆ ราวไม่อยากตอบอะไรให้มากกว่าเดิม “ไม่รู้สิ…ข้าก็แค่ชอบ เขาน่ากลัวก็จริง แต่ก็เป็นเขาแบบนั้นแหละ ข้าเลือกแล้วนี่” นางพูดจบก็ถอนหายใจเหมือนเหนื่อยจะอธิบาย <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> เถียนเฟิงหัวเราะในลำคอเบา ๆ รอยยิ้มที่มุมปากผุดขึ้นราวกับเย้ยหยันทั้งบุรุษที่หลินหยาหมายถึง และเย้ยความดื้อดึงของนางเอง “เจ้านี่…เลือกทางที่ลำบากเสมอจริง ๆ” เขาพูดพลางมองนางด้วยสายตาลึกซึ้งที่อ่านยาก ก่อนจะส่ายหัวช้า ๆ และยื่นมือมาโบกเบา ๆ “ลุกไหวก็ลุกเถอะ ข้าไม่อุ้มก็ได้…แต่เจ้าต้องพยุงตัวเองกลับไปให้ได้ เข้าใจหรือไม่ เสี่ยวหนาน?” หญิงสาวแอบหัวเราะเบา ๆ ทั้งที่ยังปวดเท้า ยกมือโบกไล่เขากลับ “เข้าใจแล้วเจ้าค่ะท่านสหาย…ข้าไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้นเสียหน่อย"<div><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> </div><div style="text-align: center;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"><img src="https://img2.pic.in.th/pic/-4_20250603154522.md.png" width="500" _height="57" border="0"></div><div style="text-align: center;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> </div><div style="text-align: center;"><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> </div><div style="text-align: center;">@Admin </div><div style="text-align: center;"> </div><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">อื่น ๆ: คิดไม่ออกแล้วล่ะมายเฟรน เราเหนื่อย ทำงานเยอะ<div style="text-align: center;"> </div><span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">รางวัล: 30 ตำลึงเงิน<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">+5 ความสัมพันธ์สนทนาทั่วไป เถียน เฟิง<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">หัวดี โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+20<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">โบนัส ความสัมพันธ์พิเศษ (VIP) กับ NPC +10 แต้ม<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">โบนัส ความโปรดปราน NPC เผ่ามนุษย์ (ผู้มีบุญ) +20 แต้ม<div style="text-align: center;"><span style="font-size: 12pt; font-family: Sarabun, sans-serif; color: rgb(0, 0, 0); background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-variant-emoji: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;"> </div>

หน้า: 1 2 3 [4] 5 6 7 8 9 10 11

The Myth of Han's Archiver