[ประตูวังทิศเหนือ] ประตูเสวียนอู่

Watcher โพสต์ 2024-7-20 21:37:08

WeijiaLianhua โพสต์ 2024-7-21 00:53:50

WeijiaLianhua โพสต์ 2024-7-22 17:48:38

Longyue โพสต์ 2024-7-24 22:54:15

<div align="center" style="list-style-type: none;">
<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Chakra Petch'); Chakra Petch {font-family: 'Chakra Petch';}
</style>

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Sriracha'); Sriracha {font-family: 'Sriracha';}
</style>

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css2?family=Charmonman:wght@400;700&display=swap'); Charmonman {font-family: 'Charmonman';}
</style>

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Ma+Shan+Zheng&display=swap'); Ma Shan Zheng {font-family: 'Ma Shan Zheng';}
</style>

<style name="captain" type="text/css">
img {border-radius: 8px;}

img { filter: alpha
(opacity=100); opacity:1.0;}img:hover { filter: alpha(opacity=70);
opacity:.7 } img {-webkit-transition:0.7s; -moz-transition:0.7s;
-o-transition:0.7s;}

img:hover{
-webkit-transform:scale(0.9);
transform:scale(0.9);
}
img:hover{
overflow:hidden;
}
img{
-webkit-transform:scale(1.0);
transform:scale(1.0);
-webkit-transition: all 1.0s ease;
transition: all 1.0s ease;
}</style>

<style>
#boxhuan01 {
width: 1000px;
border: 3px double pink;
border-radius: 10px;
padding: 5px;
box-shadow: 1px pink;
background-image: url("https://imgur.com/wknEdxk.jpg");}
</style>

<style>
#boxhuan02 {
width: 850px;
border: 3px double pink;
border-radius: 10px;
padding: 40px;
box-shadow: 0px 0px 0em;
background-image: url("https://imgur.com/bXV59dD.jpeg");}
</style>

<div id="boxhuan01">
 
<div id="boxhuan02">
<center>
</center>
<img width="500" _height="500" src="https://i.imgur.com/7grM4yF.jpeg" border="0" alt="">
 
<center>
ถึงประตูวังแร้ว/คลานต้วมเตี้ยม@Admin 
ตอนนี้มอบตำลึงทิพย์ให้น้องโหยวไปก่อน ชาติหน้ามีจริงฉันใดเป็นตัวเป็นตนขึ้นมาค่อยหักลบกลบหนี้กันนะคะ <3
</center>
 
 

<center>

CHAPTER 12

</center>

</center>
 
<center>
วันที่ยี่สิบสี่เดือนเจ็ดแห่งรัชศกเจี้ยนหยวนปีที่สิบ
 ช่วงเวลา 15.00-17.00 น.
</center>
 
 
<div align="left">

หลงเยวี่ยย้ายออกจากห้องพักในโรงเตี๊ยมชางลั่งถิงมาที่จวนว่างแห่งหนึ่ง เพื่อใช้เป็นที่ส่งตัวเข้าวัง เวลานี้เมฆหมอกขมุกขมัวเหนือน่านฟ้าหลัว ราวกับอาภรณ์อันหมองเศร้าของเทพเซียน แสงอาทิตย์เล็กๆ ใกล้ยามตะวันรอนพลันสาดส่องมาจากทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือ เกิดเป็นแสงรำไรทาบทอลงบนผ้าอันงดงามที่กรมพิธีการส่งมาสำหรับเข้าวังในวันนี้
 
 

สองถนนข้างทางเต็มไปด้วยชาวบ้านในระแวกใกล้เคียงที่มาชมขบวนรับนางในเข้าวัง ตำแหน่งของหลงเยวี่ยเป็นถึงนางในขั้นสี่ขบวนเกี้ยวที่มารับซึ่งพรั่งพร้อมด้วยขุนนาง(กรมพิธีการ) ขันที และนางกำนัลจึงยิ่งใหญ่มิใช่น้อย
 
 

หลงเยวี่ยถูกประคองเดินบนผ้าแพรขึ้นไปบนเกี้ยวพร้อมกับเสียงปะทัด กลอง และปี่ที่ดังอวยพรแสดงถึงงามมงคล เศษกระดาษสีแดงราวกับหยดเลือดปลิวว่อนไปทั่วสองข้างทาง หากในความครึกครื้นนั้นก็ยังมีเสียงโจษจันแทรกเข้ามาเป็นพักๆ
 
 

“นางคือคุณหนูจากสกุลตวนมู่รึ!?”
 
 

“ใช่— ได้ยินว่าตั้งแต่เหอซีอิงกงพ่ายแพ้ที่ชายแดนสกุลตวนมู่ก็อาศัยอยู่ที่เจียงซูมาตลอด ฝ่าบาทยังไม่ลืมคุณความดีของท่านกง ถึงคราวคัดเลือกหญิงงามถึงได้เชิญนางมาด้วย”
 
 

“ท่าทางของนางก็ไม่ได้ดีอะไร เป็นเพียงคุณหนูจากตระกูลตกยากเท่านั้น ข้าได้ยินมาว่านางอายุถึงสิบเก้าปีแล้วก็ยังไม่แต่งงานไม่หมั้นหมาย นิสัยของนางคงจะหยาบกระด้างไม่ต่างจากผู้ชายในกองทัพ ถึงไม่ได้แต่งงานเสียที”
 
 

“เจ้าช่างไม่รู้อะไรซะแล้ว— เหอซีอิงกงเป็นถึงท่านเจ้าพระยา นางเป็นธิดาเพียงคนเดียวอายุสามขวบก็นั่งบนหลังม้าควบผ่านทะเลทราย อายุห้าขวบก็มีที่นาหลายร้อยหมู่ คนบ้านนอกหรือจะเข้าตานาง เป็นเพราะนางปักใจรักฝ่าบาทมาตลอดหลายปีต่างหากถึงไม่ยอมแต่งงานสักที”
 
 

“หญิงสาวเลยวัยแต่งงานแล้วเช่นนี้เข้าวังก็คงเป็นได้แค่หญิงแก่เฝ้าตำหนักใน เจ้ารู้หรือไม่ว่าเวลานี้ฝ่าบาทกำลังโปรดปรานเว่ยเจียเหม่ยเหรินธิดาเจ้ากรมโยธา เห็นว่าเสด็จพานางไปถวายตัวถึงที่นอกวัง แล้วยังเสด็จไปส่งนางที่ตำหนักด้วยพระองค์อีก”
 
 

“---ชักช้าจริงๆ” หลงเยวี่ยที่พลันได้ยินเสียงซุบซิบที่ค่อนข้างจะดังเกินเหตุเกิดรู้สึกหงุดหงิดในใจ นางกำนัลที่อยู่ข้างกายกระซิบเบาๆ “ขออภัยนายหญิงเมื่อสักครู่เกิดอุบัติเหตุเล็กน้อย กรมพิธีการกำลังแก้ไขสถานการณ์ ขอนางหญิงโปรดรอสักครู่”
 
 

แม้จะเป็นเวลาบ่ายทว่าอากาศเดือนเจ็ดนั้นร้อนอบอ้าว หลงเยวี่ยกำพัดในมือโบกสองสามที ตวัดเสียงถาม “อุบัติเหตุอะไร”
 
 

“เอ่อ…คือ…”
 
 

นางกำนัลมีท่าทีอ้ำอึ้งจนน่ารำคาญใจ หลงเยวี่ยเปิดม่านออกมองไปด้านนอก เห็นขบวนเกี้ยวส่งนางในเข้าวังอีกคันหยุดอยู่ ที่หัวขบวนมีขุนนางกรมพิธีการสองคนกำลังโต้เถียง ยกไม้ยกมืออย่างไม่มีใครยอมใคร
 
 

นางกำนัลที่รับใช้หลงเยวี่ยในช่วงเวลาที่ได้รับบาดเจ็บเห็นว่าอย่างไรก็ไม่ทันแล้วจึงเอ่ยอธิบาย “ขบวนรับนางในของฉินเหม่ยเหรินก็เข้าวังวันนี้เพคะ กำหนดการของกรมพิธีการคงจะผิดพลาดสองขบวนถึงชนกัน—”
 
 

“ในกำหนดการผู้ใดควรไปถึงก่อนผู้ใดควรไปถึงทีหลัง”
 
 

“...เรื่องนี้” นางกำนัลลอบสบตากัน หากกล่าวว่า ตวนมู่เหม่ยเหริน ก็คงจะเกิดเหตุให้ต้องผิดใจกับขุนนางกรมพิธีการที่กำลังฟาดน้ำลายกันอยู่ หรืออาจจะร้อนไปถึงผิดใจกับฉินเหม่ยเหรินก็เป็นได้ พวกนางตระหนักในนิสัยของหญิงสกุลตวนมู่ที่ทำเรื่องใดค่อนข้างผลีผลามและใช้อารมณ์ เพื่อความสงบเรียบร้อยของเหตุการณ์จึงยากจะเอ่ยปาก
 
 

'จิ๊' หลงเยวี่ยหรี่นัยน์ตาลง แล้วแค่นเสียงหัวเราะ “ใครจะมาก่อนหลังแล้วอย่างไร ดูท่าหญิงสกุลฉินอย่างไรก็คงไม่ยอมให้ข้ากระมัง”
 
 

นางกำนัลทั้งสองกลัวว่าเรื่องราวจะเลยเถิดไปกันใหญ่ หนึ่งในนั้นจึงรีบเอ่ย “นายหญิงกล่าวหนักเกินไปแล้ว เรื่องนี้เป็นเพียงความเข้าใจผิดเล็กๆ น้อยๆ ของข้ารับใช้เท่านั้น—”
 
 

“เช่นนั้นหรือ–” นางหรี่นัยน์ตาหวานล้ำ ก่อนจะเอนกายลงพิงหมอนแล้วโบกพัดในมือ สายตาชมละครลิงเบื้องหน้า พลันเห็นท่าทางหน้าเสียของขุนนางฝ่ายตนเอง ในใจก็ขุ่นเคือง
 
 

นางและหญิงสกุลฉินต่างมีตำแหน่งเหม่ยเหริน จะใครเข้าก่อนเข้าหลังก็ต้องหมางน้ำใจกันอยู่แล้ว
 
 

กล่าวในอีกด้านหนึ่ง— ขุนนางฝ่ายกรมพิธีการทั้งคู่ต่างเป็นหัวขบวนที่จะต้องนำ ‘นายหญิงน้อย’ เข้าวังให้ทันฤกษ์ยาม ความจริงการจัดขบวนจะไม่ใช้เวลาที่ตรงกัน เพียงแต่จู่ๆ หญิงสกุลฉินหมายใจจะใช้เส้นทางสายนี้ เมื่อมาถึงกลางทางย่อมต้องชนกับขบวนของหญิงสกุลตวนมู่อย่างเลี่ยงไม่ได้ ในใจจึงเกิดอยากประชันกับหญิงสกุลตวนมู่ที่เข้าวังในเวลาเดียวกัน
 
 

ขบวนหญิงงามสองขบวนผู้ที่มาทีหลังย่อมมีตำแหน่งต่ำกว่า
 
 

ฉินเหม่ยเหรินอาศัยว่าตนเป็นธิดาของรองเจ้ากรมองครักษ์ นับว่าเป็นสกุลใหญ่ที่มีเกียรติ สกุลตวนมู่แม้จะเคยมีศักดิ์เป็นถึงเจ้าพระยาแต่เวลาก็เป็นเพียงสกุลสิ้นไร้อำนาจสกุลหนึ่ง หญิงสกุลตวนมู่อย่างไรก็ควรอยู่อย่างเจียมตัว ฉินเหม่ยเหรินย่อมจงใจใช้โอกาสนี้ป่าวร้องว่าผู้ใดอยู่เหนือกว่า
 
 

หากว่าความคิดอันตื้นเขินของหลงเยวี่ยก็เป็นไปในทางเดียวกัน หากนางยอมในครั้งนี้มิใช่ว่าต้องยอมตลอดไปหรอกหรือ หลงเยวี่ยย่อมไม่ยอมให้ถูกดูหมิ่น
 
 

นัยน์ตาหวานล้ำกดลง
 
 

หลงเยวี่ยพับพัดแตะลงที่บ่าของจือซินเอ่ยด้วยเสียงหวานฉอเลาะชวนเสนาะหู “เจ้า— ไปบอกขุนนางกรมพิธีการที่หน้าขบวน ขบวนของข้ามีนัดหมายเข้าวังให้ทันฤกษ์ ไม่หลีกทางให้ใครทั้งสิ้น!”
 
 

“เจ้าค่ะ”
 
 

จือซินเดินซอยเท้าไปด้านหน้าขบวนด้วยใบหน้าสุขุม ตอนที่ไปถึงขุนนางจากกรมพิธีการสองคนก็กำลังโต้แย้งและเจรจากันด้วยหลักเหตุและผลโดยมีขันทีเป็นลูกคู่
 
 

“ใต้เท้าอี๋— ตามกำหนดการแล้วพวกท่านจะต้องไปที่ถนนอีกสาย ตอนนี้มาใช้ถนนเส้นเดียวกัน แล้วจะมาขวางเส้นทางพวกข้าอีก พวกเราล้วนแต่เป็นขุนนางในกรมเดียวกัน งานของข้าไม่ราบรื่น ฝ่ายท่านก็พลอยติดลากแห่ไปด้วย เห็นแก่หน้าพวกเราที่กลมเกลียวกันมาและใต้เท้าท่านเจ้ากรม ท่านหลีกทางให้เราเถิด—-”
 

กล่าวมาตั้งมาก สรุปคือ ‘เจ้าเปิดทางให้ข้า!’
 
 

“พี่หยวนอย่าเพิ่งมีโทสะ” ใต้เท้าอี๋ส่งเสียงเบรก “อันว่าขบวนของข้าเดินทางมาจากจวนสกุลฉินที่อยู่ไกลถึงท้ายเมือง ฉินเหม่ยเหรินมีสุขภาพร่างกายอ่อนแอนั่งเกี้ยวโคลงเคลงนานๆ ก็เวียนหัว ใต้เท้าฉินแห่งกรมราชองครักษ์ขอให้พวกเราเร่งเดินทาง เลยต้องอาศัยเส้นทางนี้ที่เร็วกว่า ฝ่ายตวนมู่เหม่ยเหรินอย่างไรก็เป็นขบวนที่จัดขึ้นมาแทรกอย่างเร่งด่วน พี่หยวนเห็นแก่หน้าข้าเถิด เพียงหลบทางให้พวกเราไปก่อนก็พอ”
 

ใต้เท้าหยวนแปลความได้ว่า ‘นี่คือธิดาของใต้เท้าฉินแห่งกรมองครักษ์เชียวนะ เจ้าต่างหากที่ต้องถอย’
 
 

ใต้เท้าหยวนมีสีหน้าไม่สู้ดี กรมองครักษ์นั้นอยู่ใต้สังกัดใต้เท้าเถียน-เถียนเฟิง องคมนตรีฝ่ายพลเรือน (ต้าซือคง) ก็จริง ทว่ายศศักดิ์อำนาจและฐานะมิใช่ว่าอยู่ใต้ใคร ลำดับขั้นใดเพียงเท่านั้น ยังขึ้นอยู่กับว่ารับใช้ใกล้ชิดฝ่าบาทมากเท่าใดด้วย เมื่อได้ยินชื่อของรองหัวหน้าหน่วยองครักษ์ในใจก็เกิดว้าวุ่น แม้จะไม่อยากเสียหน้ายอมถอยให้พี่น้องร่วมกลมเดียวกันก็ตาม
 
 

ความจริงใต้เท้าหยวนผู้นี้ตอนอยู่ในกรมก็ถูกข่มเหง นี่ทำตามกำหนดการอย่างถี่ถ้วน มิวายต้องถูกข่มเหงอีก! ใช้ได้ที่ไหนกัน!
 
 

ในจังหวะที่ใต้เท้าหยวนจะยอมอ่อนข้อนั้นเอง จือซินพลันปรากฏกาย นางเอ่ยอย่างสงบเสงี่ยม “ใต้เท้าหยุดขบวนมานานแล้ว นายหญิงเอ่ยให้ท่านเร่งเดินทาง มิเช่นนั้นจะไม่ทันฤกษ์เข้าวังแล้ว”
 
 

จือซินมิใช่สาวใช้ในวัง หากแต่พิจารณาจากเครื่องแต่งกายก็ทราบได้ชัดแจ้งว่าเป็นนางกำนัลที่จะเข้าวังไปพร้อมกับนายหญิง ซึ่งจะแยกออกไปอยู่ที่ฝ่ายอบรมนางกำนัลค่อยๆ ใต้เต้าขึ้นมา เพียงแต่ฐานะ‘บ่าวรับใช้ก่อนเข้าวัง’ นี้ผู้อื่นย่อมไว้หน้าอยู่มาก ดังนั้นแล้ว ใต้เท้าทั้งสองจึงฟังคำของบ่าวหญิงนางนี้โดยพร้อมเพรียง
 
 

ถ้อยคำที่จือซินเอ่ยใครต่างก็ทราบหากแต่ความนัยที่แฝงไว้คือ ‘ข้าไม่ยอมหลีกทาง!’
 
 

ขันทีน้อยที่อยู่ข้างกายท่านหยวน คล้ายว่าจะไม่ชอบหน้าใต้เท้าอีกฝ่ายอยู่เช่นกัน เมื่อประสบโอกาส เขาก็โค้งตัวลงต่ำประสานมือคารวะไปทางใต้เท้าอี๋ เอ่ยอย่างรู้ความ “ท่านใต้เท้า ตวนมู่เหม่ยเหรินความจริงแล้วก็ประสบอุบัติเหตุระหว่างเดินทางเข้าวัง เบื้องบนยังจัดกูกูและหมอหลวงจากด้านในให้มาช่วยดูแลเป็นพิเศษและยังอนุโลมให้เข้าวังในรอบนี้เป็นพิเศษ เวลานี้อาการของนายหญิงเพิ่งทรงตัวสามารถเข้าวังได้ ถึงนายหญิงฉินจะร่างกายอ่อนแอแต่ท่านใต้เท้ารองเจ้ากรมองครักษ์นั้นใส่ใจธิดาตลอดมาเราต่างทราบกันดี….”
 
 

ขันทีน้อยเหลือบสายตามองใต้เท้าอี๋พลางผินกายเบี่ยงข้าง หลบทางให้ใต้เท้าอี๋มองเห็นกูกูที่เพิ่มมาสองนางและหมอหลวงอีกสองคนที่ติดตามขบวนมาด้วย ใต้เท้าอี๋เห็นชัดถนัดตาก็เย็นวาบที่สันหลังรู้สึกคล้ายสายลมเปลี่ยนทิศ เกิดสะดุ้งเบาๆ ขึ้นมา ขันทีน้อยเห็นอากัปกิริยาเช่นนั้นก็เข้าใจได้ในปราดเดียว “นายหญิงฉินเป็นผู้มีเมตตาสมดั่งกุลสตรีที่งดงามทั้งกายและใจ ข้าว่าอย่างไรนางจะต้องเห็นแก่หน้าฝ่าบาทและนายหญิงตวนมู่ที่เพิ่งผ่านเคราะห์กรรมมา ยินยอมเปิดทางให้ ใต้เท้าอย่าให้ชื่อเสียงของนายหญิงฉินต้องมัวหมองเพราะเรื่องเล็กๆ น้อยๆนี้เลย”
 
 

“ใต้เท้าหยวน รีบเดินทางเถิด—-”
 
 

“เหอะ เหอะ พี่อี๋— ข้าย่อมเข้าใจความกังวลของท่าน ครั้งนี้นายหญิงตวนมู่ร่างกายไม่สู้ดี เบื้องบนเป็นกังวล หวังว่าท่านจะยอมเข้าใจช่วยอธิบายเรื่องนี้แก่ท่านรองหัวหน้าองครักษ์ด้วย”
 
 

ใต้เท้าหยวนยกมือคำนับ แล้วหัวเราะร่าสั่งขบวนส่งตัวนางในของฝ่ายตวนมู่เหม่ยเหรินผ่านเส้นทางไป อีกฝ่ายยกเบื้องบนมาอ้างขนาดนี้ใต้เท้าอี๋จึงได้แต่ก้มหน้ายอมรับ
 
 

ฉินเหม่ยเหรินที่ชมเหตุการณ์อยู่ด้านในเกี้ยวรับรู้เหตุการณ์ทั้งหมด ก็ตกตะลึงจนเสียกิริยาเปิดม่านออกมาดูให้ชัดๆ “--พวกเจ้า!” แต่เมื่อคิดถึงคุณงามความดีเกียรติของสตรีที่ขันทีสรรเสริญไว้ นางก็ทำได้เพียงขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน ในจังหวะที่เกี้ยวของหลงเยวี่ยเคลื่อนผ่านเกี้ยวของหญิงสกุลฉิน หลงเยวี่ยเปิดม่านออกมาพอดี นางยักคิ้วหลิ่วตาพลางยกยิ้มเย้ยหยันความปราชัยในครั้งนี้ของหญิงสกุลฉิน ครั้นปิดม่านลงยังได้ยินเสียงตวาดว่า “นังตัวดี!” แว่วเข้ามาในเกี้ยว ช่างชวนให้สำราญยิ่งนัก
 
 

“จือซิน— เรียกขันทีที่เอ่ยคำพูดเมื่อสักครู่มาพบข้า” ครั้นคิดถึงความกล้าพูดกล้าเจรจาของขันทีน้อยนั่นแล้ว หลงเยวี่ยพลันมีแก่ใจอยากชุบเลี้ยงขึ้นมา
 
 

“นายหญิง กระหม่อมอยู่นี่แล้ว”
 
 

“เจ้ามีนามว่าอะไร”
 
 

“เสี่ยวโหยวจื่อพ่ะย่ะค่ะ”
 
 

“ข้าจะจดจำนามของเจ้าไว้ จือซิน มอบรางวัล—”
 
 

จือซินมอบตำลึงก้อนหนึ่งให้แก่เสี่ยวโหยวจื่อที่ทำหน้าอึ้งไปชั่วขณะ ก่อนจะละล่ำละลักเอ่ย “บ่าวย่อมรับใช้เจ้านายในวังอย่างดีที่สุด ขอบพระคุณนายหญิง”
 
 

“จากนี้จะถือว่าเจ้าเป็นคนของข้า มีเรื่องอะไรข้า…ย่อมช่วยออกหน้าอย่างแน่นอน” เห็นแก่ที่ใจกล้าออกปากแทนนาง “เจ้าไปได้แล้ว”
 
 

หลังจบเรื่องแย่งชิงลำดับก่อนหลังเดินเข้าสู่หน้าประตูวังกับหญิงสกุลฉิน หลงเยวี่ยก็ถูกประคองลงจากเกี่ยวลงมาที่หน้าประตูเสวียนอู่ซึ่งอยู่ทางทิศเหนือ กล่าวว่าเป็นนางสนมแม้จะมีลำดับยศศักดิ์ขั้นสูงปานใด ฐานะที่แท้จริงก็ยังคงเป็นเพียงอนุภรรยาที่ไม่มีสิทธิ์เข้าออกประตูหลัก จำต้องใช้ประตูข้างเท่านั้น ก่อนหลังไม่นานหญิงสกุลฉินก็มาถึงหน้าประตูเช่นเดียวกัน
 
 

เพียงสบตากันอีกครั้ง ร่างอรชรแน่งน้อยก็เผยรอยยิ้มเหยียดหยัน “---มาก่อนก็ใช่ว่าจะต้องเข้าไปก่อน เสียแรงตวนมู่เหม่ยเหรินต้องรอข้าจริงๆ”
 
 

“ฟังว่าขบวนของน้องหญิงฉิน— รั้นจะใช้เส้นทางเดียวกับข้าให้ได้ ถึงกับทำลายกำหนดการของกรมพิธีการ สกุลฉินของพวกเจ้าช่างยิ่งใหญ่คับฟ้าเสียจริง มีลูกสาวเช่นเจ้านับว่าประเสริฐ”
 
 

เบื้องหน้าประตูมีเหล่าขันทีและนางกำนัลอีกชุดรอรับรองพานางสนมแยกย้ายเข้าไปตำหนักของตนเอง เมื่อเห็นว่าครบองค์ประชุมแล้วก็มีคนเดินเข้ามาผายมือเอ่ยเรียกหลงเยวี่ย “ตวนมู่เหม่ยเหรินเชิญทางนี้”
 
 

หลงเยวี่ยแย้มยิ้มผ่านนัยน์ตา “ทำให้น้องหญิงผิดหวังแล้ว—” (ก็ยังคงเป็นข้าเข้าไปก่อนอยู่ดี)
 
 
<center>
—----
</center>
 
 

++ ข่าวซุบซิบ ++ 
มีคนซุบซิบปากต่อปากกันจนผ่านไป 100 คนทำให้ข่าวผิดเพี้ยน ร่ำลือกันว่าเว่ยเจียเหม่ยเหรินเป็นที่โปรดปรานและถูกพระทัยฝ่าบาท ทั้งสองดูเหนื่อยอ่อนแรงกันอย่างมากไม่ทราบว่าไปไหนกันมา หรือว่าอาจจะกระทำกิจกรรมที่ต้องใช้แรงเยอะ......... ถึงขั้นฝ่าบาทต้องผคองไปส่งเว่ยเจียเหม่ยเหรินที่เรือนพักด้วยพระองค์เอง 
และดูจะทะนุถนอมเว่ยเจียเหม่ยเหรินอย่างมาก
 
+15 EXP สำหรับผู้ฟังข่าวลือ
 
 


</div>
</div>

Longyue โพสต์ 2024-7-25 21:23:03

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Longyue เมื่อ 2024-7-26 21:24 <div align="center" style="list-style-type: none;">
<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Chakra Petch'); Chakra Petch {font-family: 'Chakra Petch';}
</style>

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Sriracha'); Sriracha {font-family: 'Sriracha';}
</style>

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css2?family=Charmonman:wght@400;700&display=swap'); Charmonman {font-family: 'Charmonman';}
</style>

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Ma+Shan+Zheng&display=swap'); Ma Shan Zheng {font-family: 'Ma Shan Zheng';}
</style>

<style name="captain" type="text/css">
img {border-radius: 8px;}

img { filter: alpha
(opacity=100); opacity:1.0;}img:hover { filter: alpha(opacity=70);
opacity:.7 } img {-webkit-transition:0.7s; -moz-transition:0.7s;
-o-transition:0.7s;}

img:hover{
-webkit-transform:scale(0.9);
transform:scale(0.9);
}
img:hover{
overflow:hidden;
}
img{
-webkit-transform:scale(1.0);
transform:scale(1.0);
-webkit-transition: all 1.0s ease;
transition: all 1.0s ease;
}</style>

<style>
#boxhuan01 {
width: 1000px;
border: 3px double pink;
border-radius: 10px;
padding: 5px;
box-shadow: 1px pink;
background-image: url("https://imgur.com/wknEdxk.jpg");}
</style>

<style>
#boxhuan02 {
width: 850px;
border: 3px double pink;
border-radius: 10px;
padding: 40px;
box-shadow: 0px 0px 0em;
background-image: url("https://imgur.com/bXV59dD.jpeg");}
</style>

<div id="boxhuan01">
 
<div id="boxhuan02">
<center>
</center>
<img width="500" _height="500" src="https://i.imgur.com/7grM4yF.jpeg" border="0" alt="">
 
<center>
ยังไม่ทันเข้าวังก็คลาดจากประตูวังแล้ว 
@Adminตอนต่อเจอกันพรุ่งนี้นะคะ /โบกมืออำลา ปั้มหัวใจยากจัด
</center>
 
 

<center>

CHAPTER 13

</center>


 
<center>

วันที่ยี่สิบสี่เดือนเจ็ดแห่งรัชศกเจี้ยนหยวนปีที่สิบ
 ช่วงเวลา 17.00-19.00 น.
 
[การพบเจอครั้งแรกกับถิงเว่ย]
</center>
 
 
<div align="left">


หลังคาสีแดงสลับทองซ้อนทับกันอย่างสลับซับซ้อนอยู่เบื้องหลังประตูเสวียนอู่ เกิดเป็นภาพประหนึ่งเขาวงกตที่จะกลืนกินชีวิตผู้คน หลงเยวี่ยพลันหนึ่งถึงถ้อยคำที่ท่านอาหญิงเคยกล่าวถึงชีวิตของสนมนางใน “ฝูงปลาหลี่กระโดดผ่านประตูมังกร หารู้ไม่ว่าเบื้องหลังคือสุสานปลา” นัยน์ตาพลันรู้สึกสะทกสะท้อนใจ เบื้องหลังประตูบานนี้คือชีวิตใหม่ที่นางจำต้องใช้ทั้งชีวิตฟาดฟันกับสตรีอื่นเพื่อบุรุษที่มิได้มาดหมายในตัวนาง
 
 

รอยยิ้มถือดีพลันประดับยกอย่างแช่มช้อยและงดงามที่มุมปาก 

นี่ย่อมเป็นชะตากรรมที่นางเลือกด้วยตนเอง
 
 

“กระหม่อมมีนามว่าหงอวี๋รับหน้าที่ปรนนิบัติรับใช้เชิญนายหญิงน้อยไปที่ตำหนัก— นายหญิงน้อยเชิญทางนี้” หลงเยวี่ยประคองแขนของขันทีเดินนวยนาด ดวงตามองตรงไปด้านหน้า ด้านข้างมีนางกำนัล ขันที และองครักษ์หลวงอีกจำนวนหนึ่งคุกเข่าคารวะนางจนสุดสายทาง
 

เพียงแต่ขาทั้งสองข้างยังมิทันก้าวข้าม ‘ประตูมังกร’ [ธรณีประตูเสวียนอู่] ก็พลันถูกคนผู้หนึ่งขวางทางเอาไว้ ท่วงทีที่บังอาจยืนขวางหน้าขบวนเข้าวังของนางสนม ดวงตาเรียบสงบดุจไร้ความเกรงกลัวหลุบลงสบประสานนางอยู่ครู่หนึ่ง หลงเยวี่ยขมวดคิ้วบาง คนผู้นี้ช่างโอหังยิ่งนัก!
 
 

“กระหม่อมจางจิ่งสิง ดำรงตำแหน่งถิงเว่ย ถวายบังคมนายหญิง” จางทังประสานมือระดับอกโน้มตัวมาด้านหน้าด้วยท่วงท่าไร้ที่ติ
 
 

หลงเยวี่ยตวัดนัยน์ตาคมกล้ามองขันทีที่อยู่ข้างกาย
 
 

ฝ่ายในมิใช่ที่ของบุรุษ ในสถานที่แห่งนี้ขันทีย่อมมีปากเสียงเพียงพอที่จะต่อกรกับขุนนาง หงอวี๋กงกงแสร้งกระแอมเสียงเข้มงวด “ใต้เท้าจาง— แม้ท่านจะเป็นหนึ่งในเก้ารัฐมนตรีของวังหน้า แต่ในเขตพระราชฐานก็ยังเป็นบุรุษผู้หนึ่ง ขณะนี้ตวนมู่เหม่ยเหรินกำลังจะเข้าวัง ขอท่านโปรดหลีกทางด้วย—” แม้เอ่ยด้วยเสียงคล้ายเข้มงวดสำเนียงกลับอ่อนน้อมยิ่งนัก จางจิ่งสิงโน้มตัวลงต่ำเท่าใด หงอวี๋กงกงยิ่งโค้งกายลงต่ำยิ่งกว่า หลงเยวี่ยขัดเคืองกับท่าทีเช่นนั้น คิ้วเรียวงามเลิกขึ้นสูงพลางเอ่ยวาจาด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานปานหยาดน้ำผึ้ง
 
 

“ที่แท้ก็ใต้เท้าจาง พยัคฆ์เหล็กแห่งกรมยุติธรรม ได้ยินชื่อเสียงของท่านมานาน คาดไม่ถึงว่าจะมีโอกาสได้พบท่านในงานมงคลของข้าเช่นนี้”
 
 

หลงเยวี่ยถอนมือจากการประคองของหงอวี๋กงกง ปลายนิ้วชดช้อยปานต้นหอมเหยียดยื่นไปด้านหน้า คล้ายว่าแตะลงบางเบาบนเสื้อคลุมสีราบเรียบดุจไร้ราคี “เพียงแต่ขัดขวางขบวนส่งตัวนางสนมมีโทษเช่นไร ใต้เท้ากรมยุติธรรมคงจะกระจ่างแจ้งกว่าข้านัก”
 
 

ท่วงท่าของนางอ่อนหวานประดุจดอกไม้อันฉูดฉาดตา ทว่าถ้อยคำกลับบีบคั้นยิ่งนัก จนถึงเวลานี้หลงเยวี่ยยังคงมิได้เอ่ยถ้อยคำประดา ‘ใต้เท้าอย่าได้มากพิธี’ หรือ ‘ลุกขึ้นเถิด’ ออกมาสักครึ่งคำ การกลั่นแกล้งหนึ่งในจิ่วชิง (เก้ารัฐมนตรี) ต่อหน้าผู้คนมากมายอาศัยเพียงความกล้าหาญอย่างเดียวไม่พอ
 
 

ยังต้องบ้าระห่ำอีกเจ็ดส่วน 
 
 

หลงเยวี่ยเพียงโบกมือหนึ่งครา นางกำนัลก็จัดเก้าอี้เล็กมาวาง นางนั่งลงเอนกายจ้องมองจางจิ่งสิงที่มิปริปากกับความโอหังของนาง พลันรู้สึกถึงลางไม่ดี ชั่วขณะที่เงียบงันราวกับจะได้ยินกระทั่งเสียงฝีเข็มตกกระทบพื้นดินผ่านไปอย่างอึดอัดใจ หลงเยวี่ยก็เอ่ยในที่สุด
 
 

“ใต้เท้าจางอย่าได้มากพิธี— ท่านคงมิได้สละเวลามาส่งข้าเข้าวังกระมัง” นัยน์ตาเรียวยาวดุจเมล็ดซิ่งเบิกกว้างอย่างน่าชัง อากัปกิริยาแลดูหยอกเย้าเหลือประมาณ
 
 

ครุ่นคิดมากเท่าใดก็ยังหาจุดเชื่อมโยงตัวนางกับจางจิ่งสิงไม่พบ
 

เพราะเหตุนั้นหลงเยวี่ยจึงยิ่งระสับระส่ายในใจ ทว่ากิริยาเบื้องหน้ายังคงเย่อหยิ่งข่มขวัญอีกฝ่าย
 
 

จางจิ่งสิงเอ่ย “ขอบพระทัยตวนมู่เหม่ยเหริน” อย่างเหมาะสมตรงตามแบบแผน ร่างสูงหยัดกายเต็มความสง่า “กระหม่อมขอเรียนถาม ตวนมู่เหม่ยเหริน ท่านรู้จักของสิ่งนี้หรือไม่”
 
 

ในมือของจางจิ่งสิงแสดงป้ายทหารหัวพยัคฆ์สลักอักษรต้าจวนสองตัว ‘ตวนมู่’ นัยน์ตาคมกล้าของหญิงสาวเบิกค้างในชั่วพริบตา ต่อหน้าป้ายนั้นความโศกเศร้า ถวิลหา เกียรติภูมิ และความแค้นเคืองอันยากจะแยกแยะผูกร้อยและทับถมอยู่ภายในใจ
 
 

ป้ายทหารระบุสังกัดนี้ย่อมเป็นสิ่งที่ผู้ภักดีต่อกองทัพสกุลตวนมู่พกติดตัวเอาไว้
 
 

กล่าวว่า กองทัพตวนมู่แม้จะล่มสลายกระจัดกระจายไปแล้ว แต่หัวใจเด็ดเดี่ยวภักดีเป็นหนึ่งเดียว ฝ่ายสกุลตวนมู่เบื้องหลังนั้นแท้จริงยังติดต่อเสาะหาทหารกล้าแต่ละผู้แต่ละนามที่แตกซ่านกระจายไป รวบรวม ช่วยเหลือ แม้กระทั่งจัดพิธีศพ มีบางผู้แฝงตัวประกอบอาชีพอื่นในแผ่นดิน เป็นสายข่าวและผู้ช่วยเหลือในที่ลับของสกุลตวนมู่
 
 

สิ่งยืนยันตัวตนละความภักดีก็คือแผ่นป้ายตรานี้!
 
 

หลงเยวี่ยหมายใจจะพุ่งไปคว้าป้ายแผ่นนั้น ทว่าจางจิ่งสิงพลิกมือเพียงเล็กน้อยนางก็มิอาจคว้าไว้แล้ว
 
 

“เจ้าพบป้ายนี้ได้อย่างไร!”
 
 

คล้ายว่าหลงเยวี่ยตระหนักในท่าทางเสียกิริยาของตน นางสบตากับหงอวี๋กงกงปราดตาเดียวก็เข้าใจถึงความนัย หงอวี๋กงกงเหยียดตัวเอ่ยเสียงก้องดัง “พวกเจ้ายังจะมัวรีรออะไรอยู่อีก— รีบเชิญนายหญิงน้อยคนอื่นๆ ไปส่งยังตำหนักได้แล้ว หากชักช้าอยู่อีกก็ระวังหัวของพวกเจ้าไว้ให้ดี”
 
 

นายหญิงน้อยที่เข้าวังในเวลาเดียวกันค่อยๆ ถูกเชิญออกไปจากบริเวณประตูเสวียนอู่ หลงเยวี่ยบังเอิญเห็นใบหน้าเหยียดหยามอย่างสาแก่ใจของเหม่ยเหรินจากสกุลฉิน ในใจพลันสุมไปด้วยโทสะอันร้อนแรง ใบหน้ากระหยิ่มยิ้มเยาะของสตรีนางนั้นค่อยๆ ไกลห่างออกไปพร้อมกับเสียงพูดคุยที่ผะแผ่วลง
 
 

ยังต้องจัดการกับเรื่องตรงหน้าก่อน
 
 

หลงเยวี่ยกับบ่าวรับใช้ที่ติดตามขบวนมายังคงหยุดอยู่ นัยน์ตาอันทรงเสน่ห์ตวัดมองจางจิ่งสิงจากบนตั่งนั่งอย่างคาดคั้นเอาความ ก่อนจะทิ้งตัวลงเอนกายด้วยความรู้สึกที่ต้องการหาที่พึ่งพิงอันบางเบา ริมฝีปากฉ่ำวาวแค่นเสียงหัวเราะเอ่ยสำเนียงยียวน
 
 

“รู้จักแล้วอย่างไร— ไม่รู้จักแล้วจะอย่างไร”
 
 

จางจิ่งสิงคุ้นชินการเสาะหาความจริงในพฤติกรรมของผู้คน ยิ่งมิต้องกล่าวว่าหลงเยวี่ยหาได้มีแก่ใจปกปิดสิ่งใด ถ้อยคำเมื่อครู่ของนางก็คือ ทราบถึงการมีอยู่ของสิ่งนี้ดี เรื่องนี้หากมีสติระหว่างสนทนาย่อมจับทางได้อย่างง่ายดาย ทว่าลางสังหรณ์นั้นไร้หลักฐาน ความรู้สึกจริงเท็จที่เขารับรู้ก็หาใช่สำนวนคดีที่ร่างจากปากของนาง
 
 

นัยน์ตาของจางจิ่งสิงสงบราบเรียบ ราวกับชัดแจ้งในตัวของนาง หลงเยวี่ยหรี่นัยน์ตาไม่สบอารมณ์ นางมิชมชอบดวงตาเช่นนี้ของเขาแม้สักนิด เขาเอ่ยแจ้งถึงเรื่องราวอย่างรวบรัดอย่างที่สุด
 
 

“ขณะนี้ในวังเกิดคดี ‘ฆ่าคนตาย’ ที่เกี่ยวข้องกับป้ายชิ้นนี้ จำเป็นต้องสืบสวนอย่างเร่งด่วน เรื่องนี้ไม่อาจไม่กล่าวว่า ‘ไม่เกี่ยวข้องกับท่าน’ เพื่อสืบหาความจริงให้กระจ่าง กระหม่อมขอเชิญตวนมู่เหม่ยเหรินที่กรมราชทัณฑ์ด้วย”
 
 

คนตายแล้วเกี่ยวอันใดกับนาง
 
 
หลงเยวี่ยปรายตามอง เอ่ยด้วยเสียงไม่ยี่หระ “เฮอะ— พระราชวังต้องห้ามใช่สวนหลังบ้านของท่านหรือที่คิดจะมาก็มาคิดจะไปก็ไป ท่านออกคำสั่งไยข้าจะต้องทำตาม? บุกรุกเขตพระราชฐานมีโทษถึงตาย ใต้เท้าจางรับความผิดนี้ไหวกระมัง”
 
<span chakra="" petch",="" sans-serif;="" color:="" rgb(255,="" 0,="" 0);="" background-color:="" transparent;="" font-variant-numeric:="" normal;="" font-variant-east-asian:="" font-variant-alternates:="" font-variant-position:="" vertical-align:="" baseline;="" white-space-collapse:="" preserve;"="">หงอวี๋กงกงได้ยินถ้อยคำเช่นนั้นก็ช้อนนัยน์ตาลอบมองใต้เท้าจาง เห็นเพียงว่าเขาก้มหน้าเล็กน้อย ดวงตาที่ราบเรียบดุจผิวน้ำคล้ายมีระลอกคลื่นอันยากจะคาดเดากระเพื่อมไหว— ทั่ววังหลวงต่างทราบกันดี…ในตอนที่เกิดเย่เหม่ยเหรินจมน้ำตาย จางทังผู้นี้อาจหาญถึงขั้นเข้ามาควบคุมตั<span chakra="" petch",="" sans-serif;="" color:="" rgb(255,="" 0,="" 0);="" background-color:="" transparent;="" font-weight:="" 700;="" font-variant-numeric:="" normal;="" font-variant-east-asian:="" font-variant-alternates:="" font-variant-position:="" vertical-align:="" baseline;="" white-space-collapse:="" preserve;"="">ว ลู่เหม่ยเหรินพระสนมขั้นสี่<span chakra="" petch",="" sans-serif;="" color:="" rgb(255,="" 0,="" 0);="" background-color:="" transparent;="" font-variant-numeric:="" normal;="" font-variant-east-asian:="" font-variant-alternates:="" font-variant-position:="" vertical-align:="" baseline;="" white-space-collapse:="" preserve;"=""> กลางเขตพระราชทานชั้นใน ไม่สนว่าในขณะนั้นพระนางทรงเป็นที่โปรดปรานอย่างยิ่งยวดของหวงตี้  <span chakra="" petch",="" sans-serif;="" color:="" rgb(255,="" 0,="" 0);="" background-color:="" transparent;="" font-variant-numeric:="" normal;="" font-variant-east-asian:="" font-variant-alternates:="" font-variant-position:="" vertical-align:="" baseline;="" white-space-collapse:="" preserve;"="">การกระทำของเขาอุกอาจขวัญกล้าเทียมฟ้าถึงเพียงนั้นกลับไร้ซึ่งคำตำหนิใดจากองค์ฝ่าบาทและหวงไทโฮ่ว ถึงภายหลังใต้เท้าจางจะส่งตัว ‘ลู่เหม่ยเหริน’ ให้แก่หวงไทโฮ่ว ทว่าพฤติกรรมอันโอหังของเขาดุจละอองธุลีหามีใครเอ่ยถึงไม่  <span chakra="" petch",="" sans-serif;="" color:="" rgb(255,="" 0,="" 0);="" background-color:="" transparent;="" font-variant-numeric:="" normal;="" font-variant-east-asian:="" font-variant-alternates:="" font-variant-position:="" vertical-align:="" baseline;="" white-space-collapse:="" preserve;"="">ในรั้ววังข้าทาสบริวารพลอยเข้าใจตรงกันว่า แม้ฝ่าบาทจะยังไม่แจ้งราชโองการออกมา ทว่าในด้านพฤตินัยถือว่าอนุญาตให้เขาสืบสวนเรื่องในวังหลังเช่นเดียวกับที่ทำคดีชาวบ้าน <span chakra="" petch",="" sans-serif;="" color:="" rgb(255,="" 0,="" 0);="" background-color:="" transparent;="" font-variant-numeric:="" normal;="" font-variant-east-asian:="" font-variant-alternates:="" font-variant-position:="" vertical-align:="" baseline;="" white-space-collapse:="" preserve;"="">นับแต่นั้นผู้ใดพบหน้าใต้เท้าก็คล้ายจะถูกเคราะห์ร้ายหล่นใส่หัว หวาดกลัวถูกจับไปที่กรมราชทัณฑ์เช่นลู่เหม่ยเหริน <span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-family: " chakra="" petch",="" sans-serif;="" color:="" rgb(255,="" 0,="" 0);="" vertical-align:="" baseline;="" white-space-collapse:="" preserve;"="">ตวนมู่เหม่ยเหรินเพิ่งเข้าวังคาดว่าคงจะมิทราบเรื่องนี้ หงอวี๋กงกงก้าวไปด้านข้างคิดจะกระซิบบอกกล่าว ทว่าจางถิงเว่ยที่นิ่งเงียบไปนานกลับเอ่ยขึ้นในจังหวะนั้นพอดี จึงก้าวถอยลงมาประสานมืออย่างนอบน้อม<span style="background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; font-family: " chakra="" petch",="" sans-serif;="" vertical-align:="" baseline;="" white-space-collapse:="" preserve;"=""> “กระหม่อมย่อมทราบในหลักการ”
 
 

หลงเยวี่ยยิ้มเยาะ “หากว่าข้าไม่ไปล่ะ?”
 
 

จางจิ่งสิงยกมือเป็นสัญญาณ มือปราบหลายสิบนายปรากฏกายขึ้นอย่างรวดเร็วฉับไว้ ปิดทางเข้าประตูเสวียนอู่ในบัดดล บางส่วนยืนอยู่เบื้องหลังจางจิ่งสิง ล้อมหลงเยวี่ยที่นั่งใกล้กับกำแพงในลักษณะครึ่งวงกลม ปิดทางหนีทีไล่จนหมดสิ้น รอยยิ้มของตุลาการพยัคฆ์เหล็กปรากฏขึ้นอย่างเลือนราง “ตวนมู่เหม่ยเหรินยังไม่เสด็จเข้าวัง ข้อหาก้าวล่วงเขตพระราชฐานชั้นในกระหม่อมไม่อาจรับ…”
 
 

ปลายเล็บสีแดงขูดกรีดลงบนที่เท้าแขน นางถลันตัวยืนขึ้นอย่างโงนเงน เพราะอาการบาดเจ็บที่เกิดจากกลุ่มโจรป่ายังไม่หายดี นิ้วเรียวชี้หน้าเจ้ากรมยุติธรรม “เจ้า!” หลงเยวี่ยมีโทสะจนเกิดอาการเจ็บแปลบที่หน้าอก นางกำนัลและขันทีรีบปรี่เข้ามาประคองนาง
 
 

ทว่าจางจิ่งสิงหาได้มีทีท่าผ่อนปรนใดๆ เพียงผินหน้าเอ่ยกับผู้ใต้บัญชา “เชิญตวนมู่เหม่ยเหรินที่กรมราชทัณฑ์” มือปราบเดินเข้ามาหมายคุมตัวนาง หลงเยวี่ยรีบเบี่ยงกายหนี
 
 

“ข้าคือ พระสนม กล้าแตะต้องตัวข้ามีกี่หัวให้ตัดกัน!”
 
 

“เหม่ยเหริน นี่ย่อมมิใช่กล่าวหาท่านโดยไร้หลักฐานเลื่อนลอย เพียงเชิญท่านไปเพื่อเติมเต็มสำนวนคดีเท่านั้น”
 
 
<span style="font-family: "Chakra Petch", sans-serif; background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">เสียงของหงอวี๋กงกงพลันกระซิบดังที่ข้างหู “นายหญิงใต้เท้าจางทำคดีย่อมได้รับพระบัญชาจากฝ่าบาท ขอนายหญิงอย่าเพิ่งมีโทสะ โปรดถนอมร่างกายด้วยพ่ะย่ะค่ะ” <span style="font-family: "Chakra Petch", sans-serif; background-color: transparent; font-variant-numeric: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-alternates: normal; font-variant-position: normal; vertical-align: baseline; white-space-collapse: preserve;">หลงเยวี่ยหัวเราะเสียงชืดชา ‘ได้รับบัญชาจากฝ่าบาท’ คำนี้หมายรวมถึงการจับกุมนางในวันส่งตัวเข้าวังนี้ด้วยหรือไม่!  นัยน์ตาวาวโรจน์ของหญิงสาวคล้ายพลาดหวังคล้ายไม่เชื่อ หากยอมรับว่าครานี้เป็นนางที่ปราชัย สู้เดินไปด้วยสองขาจึงจะยังพอรักษาเกียรติไว้ได้บ้าง “ร่างกายของข้าเวลานี้บาดเจ็บเพราะเจอโจรป่าระหว่างทางเข้าเมือง ข้าบาดเจ็บหนักเช่นนี้พอลุกขึ้นมาได้ก็เร่งติดตามจางถิงเว่ยไปให้ปากคำ—”
 

จางจิ่งสิงขมวดคิ้วมองหลงเยวี่ยที่เดินนวยนาดออกจากตั่งนั่ง จนใจจะทราบถึงความนัยในถ้อยคำที่นางเอ่ยอย่าง ประชดประชัน? แดกดัน? จวบจนนางผินกายกลับมาชม้ายนัยน์ตาล้ำเสน่ห์ไปที่นางกำนัล
 
 

“ร่างกายของข้ามีค่าดุจพันตำลึงทอง ใต้เท้าในกรมราชทัณฑ์คงจะดูแลไม่ทั่วถึงกระมัง—” เสียงแว่วหวานพลันตวัดเข้มในตอนท้าย “ให้พวกนางติดตามข้าไปด้วย”
 
 

ไม่มีสนมนางใดไร้สาวใช้เคียงกาย แม้ในยามที่ยากลำบากที่สุดผู้ที่ทอดทิ้งนายก็นับว่าเป็นบ่าวทรยศ จางจิ่งสิงมีสีหน้าไม่เห็นด้วย “เรื่องนี้—” หลงเยวี่ยพลันอ่านถ้อยความนั้นออกพอดี
 
 

 “จางจิ่งสิงอย่าให้ข้าต้องชังน้ำหน้าท่านให้มากนัก”
 
 

ระหว่างพยัคฆ์สองตนสบประสานสายตากันนั้น หงอวี๋กงกงสั่งให้เกี้ยวยกเข้ามาพร้อมแล้ว
 
 

หลงเยวี่ยย้ายสายตามาที่เกี้ยวฉลุลายดอกไห่ถัง นางเอ่ยเสียงตวัด “ข้าจะเดินไป” 
 
 

จือซิน เข้าวังไปก่อนหน้าแล้วในฐานะนางกำนัล นางยอมขาดแขนขาที่รู้ใจ นางเหลียวไปทางหงอวี๋กงกง—ตัดสินใจให้ท้ายที่สุด “เจ้าไม่ต้องตามไป”
 
 

นัยน์ตาหงอวี๋กงกงเบิกกว้าง ความหมายนี้คือ ‘ให้ไปทูลเจ้านายสักพระองค์’ (ที่น่าจะช่วยเหลือนาง) ลอบสอดส่ายนัยน์ตายังไม่มั่นใจ เพียงครู่เดียวหลงเยวี่ยก็เดินติดตามขบวนมือปราบของท่านจาง โดยมีนางกำนัลบางส่วนติดตามไปไกลแล้ว
 

ทว่าหงอวี๋กงกงและหลงเยวี่ยเพิ่งพบกันครั้งแรก

ผู้คนในวังต่างเป็นนกรู้ ควรทำรังบนต้นไม้ใด

คำสั่งนี้จึงอาจยากนักจะทำให้สมปรารถนา

 
 
<center>
—----
</center>
 
 

จาง ทัง
หัวบ้า โบนัสเพิ่มความโปรดปราน + 10

พูดคุยประจำวัน แต้มความสัมพันธ์ + 5
 
 


</div>
</div>
 
 </div></div>

WeijiaLianhua โพสต์ 2024-7-25 22:29:46

WeijiaLianhua โพสต์ 2024-7-31 22:31:17

Longyue โพสต์ 2024-8-4 20:40:19

LuBairan โพสต์ 2024-8-5 16:34:42

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย LuBairan เมื่อ 2024-8-5 16:38 
<style>

#boxcorecenter {
border: 0px solid #152cd5;
padding: 15px;
box-shadow: #504C4E 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/J5ZfEJ2.png");
}
</style>

<style>
#boxR0LE {
width: 600px;
border: 0px solid #cbb989;
padding: 35px;
box-shadow: #504C4E 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/PNPim8Q.png");}
</style>

<div id="boxcorecenter">
<div align="center">

 

<div id="boxR0LE">

<img width="450" src="https://i.imgur.com/aDtIaPZ.png" border="0" alt="">
 
เสด็จสู่อุทยาน วันที่ 4 เดือน 8 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 10 เวลาสิบสองนาฬิกายี่สิบนาที ถึงสิบสองนาฬิกาสามสิบห้านาที 

 
 
<div align="left">


การเดินทางของพวกเขาเพื่อที่จะไปให้ถึงหน้าประตูวังยังคงใช้ ‘ เกี้ยวพระที่นั่งมังกร ’ อันแสนงดงามหลังเดิมให้บ่าวไพร่ช่วยกันหามให้เคลื่อนไปตามทางที่มีทั้งตรงและคดเคี้ยว ภายนอกผู้ใช้แรงจะทรหดอย่างไร คนในย่อมไม่ทราบ เช่นเดียวกับบทสนทนาของคนในที่คนนอกก็หาได้ทราบถึงเช่นกัน
 
ก่อนหน้านี้นอกจากจดหมายของทางบ้าน อีกหนึ่งสาเหตุที่ทำให้นางถูกรั้งตัวไว้โดยนางกำนัลย่อมเป็นเพราะกล่องไม้ยาวกล่องนี้ที่นางกล่าวว่าจะถือไปด้วยตนเองจนสร้างความประหลาดใจให้กับหน่วยคนจากเว่ยหยางที่ไม่เคยเห็นสนมผู้ใดหามกล่องไม้เช่นนี้มาก่อน แม้แต่หลิวเช่อที่ปกติแล้วไม่ค่อยจะใส่ใจสิ่งใดก็ยังฉายความสงสัยเอาไว้ในแววตา
 
กล่องในมือนางเป็นกล่องไม้ไม่ทราบชนิดสีน้ำตาลแดงที่ถูกยางไม้เคลือบจนขึ้นเงา มันเป็นกล่องเรียบ ๆ ไร้ลวดลาดทั้งยังมีขนาดที่เพรียวบางเป็นอย่างมากทำให้คาดเดาได้ยากยิ่งว่าสิ่งใดกันถึงจะต้องถูกวางไว้ภายในกล่องไม้เช่นนี้ แม้ไป๋หรั่นจะไม่มีเจตนาอยากปิดบังทว่าสิ่งที่อยู่ในกล่องนับเป็นหนึ่งในของซึ่งผิดต่อกฏของฝ่ายใน หรือที่พูดให้ถูกคือ.. ผิดต่อกฏระเบียบของวังหลวง
 
“ ของในกล่องหาใช่สิ่งที่ผิดกฏหมายเพคะฝ่าบาท ” ลู่เจี๋ยยวี่กล่าวด้วยเสียงเนิบนาบเพื่อคลายความหวาดระแวงของโอรสสวรรค์ที่พอเห็นนางถือของลึกลับติดตัวก็เริ่มตั้งท่าหน้าทะมึนมาแต่ไกล
 
“ ... ”
 
ตามประสาท่านชายเอาใจยาก เขายังคงนิ่งเงียบพร้อมสายตากดดันที่คล้ายจะสั่งให้นางอธิบาย
 
“ หาใช่ของที่ผิดกฏหมายแต่เกรงว่าจะผิดกฏของวังอยู่บ้าง ด้วยเหตุนี้หม่อมฉันจึงไม่อาจหยิบมันออกมาอย่างโจ่งแจ้ง ” 
 
กลอนของกล่องถูกเปิดคล้ายกับกลอนในใจที่ได้รับการปลดเช่นกัน ฮั่นอู่ตี้คล้ายคนหนึ่งประเภทที่บิดาเคยสอนวิธีการรับมือให้กับนาง คนประเภทนี้ภายนอกดุร้ายเย็นชาคล้ายอาศัยสัญชาติญาณดิบในการดำเนินชีวิต ทว่าแท้ที่จริงแล้วทั้งหมดเป็นเพียงเขี้ยวเล็บป้องกันตัว การจะได้อยู่ในสายตารวมไปถึงได้รับความเมตตาจากคนจำพวกนี้ ขอเพียงมีความจริงใจ ใส่ใจ .. แค่เพียงเท่านี้ก็มากพอแล้วสำหรับการผูกมิตร
 
ฝาของกล่องเปิดอ้าอยู่อย่างนั้น ด้านในเป็นร่มกระดาษสีขาวคันหนึ่งที่วางไว้ตรงกลางพื้นกล่องซึ่งถูกบุไว้ด้วยผ้าเป็นรูปที่รองรับกับตัวร่มอย่างพอดิบพอดี ไป๋หรั่นลูบเนื้อสัมผัสเรียบเย็นของกระดาษพลางหยักยิ้มเย็น นางพึ่งจะวาดร่มกระดาษคันนี้เสร็จก็เมื่อก่อนได้รับเทียบเชิญจากจวนผิงหยางกงจู่ “ สิ่งนี้เป็นหลักฐานหนึ่งชิ้น ว่าหากหม่อมฉันต้องการปลิดชีพผู้ใด หม่อมฉันไม่จำเป็นที่จะต้องอาศัยวิธีอันตรายต่อตนเองเช่นผลักคนลงน้ำ ” 
 
แทนที่การแสดงเปิดกล่องจะจบเพียงเท่านี้ อยู่ ๆ ลู่เจี๋ยยวี่ก็ใช้มือดึงผ้าบุพื้นด้านในกล่องออก เผยให้เห็นอีกชั้นที่ซ่อนอยู่ใต้ชั้นที่บรรจุร่มว่าสิ่งที่อยู่ในนั้นคือกระบี่งามสีขาวหนึ่งคู่ที่ผู้เชี่ยวชาญมองปราศเดียวย่อมต้องรู้ว่ากระบี่สองเล่มนี้ยังไร้ซึ่งร่องรอยของการใช้งาน
 
“ ... ”สิ่งที่นางพกนับว่าเป็นสิ่งอันตรายจริง ๆ
 
เดิมทีในช่วงที่นางเปิดกล่องออกด้วยความไม่วางใจในผู้คนของเขา หลิวเช่อยังแอบรวบรวมปราณกระแสหนึ่งไว้ที่ปลายนิ้วหมายลงมือกับนางในทันทีที่นางเผยโฉมหน้าของการเป็นภัยร้าย ทว่าทุกอย่างกลับหาได้เป็นเช่นนั้น เจี๋ยยวี่ที่ร่วมทางมากับเขาสามารถยัดเยียดทุกสิ่งไว้ในมือ ทั้งที่เขายังไม่ทันได้ร้องขอ แท้ที่จริงแลัวนางจะไม่กล่าวสิ่งใดเลย ไม่เปิดเผยความจริงแล้วเก็บสิ่งในกล่องนั้นไปจนตายก็ไม่มีใครห้ามนางได้ เช่นเดียวกันกับที่นางเองก็ไม่สามารถห้ามความคลางแคลงใจของผู้อื่นได้
 
แต่เมื่อนางทำเช่นนี้ เท่ากับนางสามารถปัดเป่าความหวาดระแวงออกไปได้ แม้ผู้อื่นจะกล่าวว่าไม่ต้องการถึงอย่างนั้นนางก็ยังมีทางเลือกที่จะยิ้มอย่างใจเย็นพร้อมกับตอบว่า .. ‘ ก็แค่อยากบอก ’ ยามนี้หลิวเช่อตระหนักถึงหนึ่งสิ่งที่ยังไม่เคยมีใครคิดมาก่อน ที่แท้สตรีตรงหน้าหาได้ซื่อสัตย์จริงใจแต่แค่เพียงเอาตัวรอดเก่ง ทว่าการเอาตัวรอดของนางกลับยึดมาจากความจริงใจอยู่ราว ๆ เจ็ดส่วน ทำให้ทั้งหมดดูลื่นไหลสบายตา ไร้ส่วนติดขัด ไร้ความรู้สึกขัดแย้งในใจ
 
จิ้งจอกน้อยในมือเขาหาใช่ผู้ที่ได้รับการกล่าวขานว่าเป็นจิ้งจอกแค่เพียงเพราะรูปโฉม 
 แทนที่จะเป็นการตำหนิอย่างถือสาเอาความ ไม่มีใครทราบว่าเพราะเหตุใด หลิวเช่อที่เกือบจะเกริ่นออกไปว่าพกเช่นนี้ไม่สมควรถึงได้กลืนถ้อยคำเหล่านั้นลงคอแล้วถามเพียงแค่ 
“ เจ้าใช้กระบี่เป็น ? ”
 
หลิวเช่อกำลังคิดการใหญ่ บางที่พี่น้องแซ่ลู่อาจจะเป็นคมในฝักที่เขาสามารถใช้การได้
 
“ ถ้าหมายถึงรำกระบี่นั่นก็พอได้เพคะ แต่ถ้าใช้ในการต่อสู้.. เกรงว่าหม่อมฉันจะยังไม่เคย ”
 
“ … ” 
 
ลู่ชางหรงที่แทบจะเป็นมือสังหารเดินได้ผู้นั้นเลี้ยงน้องสาวมาอย่างไรให้หน่วยก้านเด่นเสียยิ่งกว่าตัวเอง หลิวเช่อครุ่นคิดกับตัวเองในขณะที่เริ่มปลดกำแพงระยะห่างด้านความคิดที่เขามีต่ออีกฝ่าย แม้มันจะต่างกับความรู้สึกบันเทิงผสมโล่งใจยามที่ได้อยู่ร่วมกับเสียนอี๋แห่งเถียนเซี่ย แต่เมื่อมองดูพื้นที่ตรงนี้ภายในตำหนักตงเฉินเขาคล้ายจะรู้สึกได้ถึงความวางใจกระแสหนึ่ง
 
วางใจว่านางจะรู้สิ่งที่เขาต้องการ วางใจว่านางจะไม่ตั้งคำถามต่อสิ่งที่เขาทำ 
และวางใจว่า.. นางจะเป็นผู้ติดตามที่ช่วยปลอบประโลมและทบทวนได้ดียิ่งกว่าใคร
 
“ ฝึกไว้ ”
 
“ … ? ”
 
“ สักวันเจ้าอาจได้ใช้ประโยชน์จากมัน ”
 
จากตำหนักตงเฉิน มาจนถึงประตูเสวียนอู่ที่เคยเต็มไปด้วยเสียงฝีเท้าของทหารรักษาการณ์ทว่ายามนี้แทนที่จะมีเสียงรายงานเปลี่ยนกะหรือเสียงฝีเท้าอันหนักแน่น รอบด้านกลับโอบล้อมไปด้วยเสียงสนทนาเจื้อยแจ่วพร้อมเสียงม้าทับซ้อนกันตัวแล้วตัวเล่า ดูคล้ายกับพื้นที่รวมตัวของขบวนคาราวานที่นางเคยเห็นตอนที่ยังเด็ก
 
แน่นอนว่าทันทีที่เสียงประกาศการเสด็จมาถึงของฝ่าบาทดังขึ้น ทุกสรรพเสียงที่เคยคึกคักก็เงียบลงเหลือเพียงเสียงเดียว
 
“ ทำหน้าที่ของเจ้าให้ดี ”
 
โอรสสวรรค์กล่าวเสียงเรียบยามที่เคลื่อนกายไปยังประตูเกี้ยว
 
“ อย่าทำให้เจิ้นผิดหวัง ลู่เจี๋ยยวี่ ”
 
โอรสสวรรค์ในฉลองพระองค์สีนิลก้าวลงจากเกี้ยวอย่างองอาจพร้อมเสียงถวายพระพรที่ดังสะนั่นกึกก้องไปทั่วบริเวณ แทนที่ชายผู้รงอำนาจนี้จะซึ่งยืนอยู่เหนือคนนับหมื่นจะมุ่งหน้าต่อไปโดยทิ้งภูตสายลมที่คอยหล่อเลี้ยงประคองร่างมังกรไว้ด้านหลัง นึกไม่ถึงเลยว่าเขาผู้นั้นกลับหันมาและหยุดนิ่งราวกับเฝ้าคอย
 
แม้จะไร้ซึ่งมือที่ยื่นหา ไร้ซึ่งรอยยิ้มเปื้อนบนใบหน้า ทั้งยังไร้แพรแดงผืนหนาบดบังวิสัยทัศน์
 
คิ้วเข้มราวกระบี่พาดบนพระพักตร์อันแสนคมคายเลิกขึ้นด้วยความฉงนสงสัยเมื่อพบว่าผู้ที่ฝากกายอยู่ในเกี้ยวกดใบหน้าลงและเริ่มที่จะเหยียดกลีบปากแดงฉ่ำออกเป็นรอยยิ้มที่กว้างขึ้นอย่างช้า ๆ “ ช่วยเหลือฝ่าบาทให้บรรลุถึงสิ่งที่มุ่งหมายนับเป็นหนึ่งในหน้าที่ของสนมอยู่แล้วเพคะ ” เทพธิดาที่หลบซ่อนอยู่ใต้เงามืดเคลื่อนตัวลงจากเกี้ยวท่ามกลางสายตาหลายสิบคู่ที่เหลือบมองมา… ด้วยความตื่นตะลึง
 
มองไกล ๆ เป็นร่างอรชร ผิวขาวผุดผาด สะคราญโฉมเลิศล้ำในอาภรณ์สีดอกเลาสลับเขียวแลคล้ายรูปสลักหยกแสนงามอันมีชีวิตจิตใจ แต่เมื่อเพ่งมองใกล้ ๆ กลับเป็นเทพธิดาน้อยผู้หนึ่ง คิ้วนางเรียวยาวราวใบหลิวรับกับเนตรหงส์งามเหลือร้ายที่ฉายความเฉิดฉันเป็นเอก โดยเฉพาะเมื่อทั่วทั้งดวงหน้าจนถึงแววตาเปื้อนไปด้วยรอยยิ้มรักใคร่ใฝ่หาไม่ว่าใครยามที่พบหน้ายังต้องเหลียวมองจนแทบลืมหายใจ
 
“ ทุกท่านอย่าได้มากพิธี ”
 
สุรเสียงของหวงตี้หนักแน่นทรงพลัง เพียงแค่กล่าวอย่างเต็มเสียงเต็มคำหนึ่งคราก็ได้ยินกันทั่ว อีกทั้งยังมีฤทธิ์ช่วยปลุกคนออกจากฝันหวานให้กลับมาเผชิญหน้ากับความเป็นจริงอันโหดร้ายที่แสดงให้เห็นอยู่กับตาว่าคนงามหยาดฟ้านี้เป็นถึงสตรีขององค์จักรพรรดิ
 
“ ฝ่าบาท ”
 
“ ขบวนจัดเตรียมครบถ้วนพร้อมเดินทางแล้วพ่ะย่ะค่ะ ”
 
ผู้ที่ก้าวขึ้นมายืนเบื้องหน้าโอรสสววรค์ย่อมเป็นซานกงทั้งสามท่านที่เรียกได้ว่ามีตำแหน่งใหญ่ยิ่งกว่าผู้ใดในขบวน สองในสามได้ส่งเสียงออกมาแล้ว มีก็แต่อีกหนึ่งภายใต้ชุดขาวที่เพียงแค่พยักหน้ารับแบบพอเป็นพิถีราวกับตัวเองหาได้มีส่วนได้ส่วนเสียใดให้ต้องรายงานมากมาย
 
“ เจิ้นจะนั่งรถม้าไปกับนาง ”
 
แม้ก่อนหน้านี้ทั้งสามจะได้เห็นการปรากฏกายของ ‘ ไม้กันหมา ’ ที่ช่วยกันเลือกมาอย่างดีแล้วก็ตามแต่พอได้เดินเข้ามาใกล้หวงตี้ผู้เป็นนายก็คล้ายจะถูกลบการรับรู้ไปถึงสิ่งมีชีวิตจำพวกสตรีไปเสียดื้อ ๆ แน่นอนว่าหาใช่ฝ่ายหญิงจืดจางไร้ราศี ตรงกันข้ามลู่เจี๋ยยวี่ที่พวกเขาคิดไว้ หรือแม้แต่คำบอกเล่าของเถียนเฟิงที่มีโอกาสเคยพบนางถึงหนึ่งครั้งยังไม่อาจเทียบได้กับความจริงที่อยู่ตรงหน้า
 
คนที่ขึ้นชื่อว่างาม.. นับว่าก็ยิ่งงามจริง ๆ
 
“ ลู่เจี๋ยยวี่ ” 
 
ผู้เดียวที่เรียกนางพร้อมคำนับเล็กน้อยคือต้าซือคง เถียนเฟิง ชายผู้ที่เคยได้พบในตำหนักเว่ยหยางทั้งยังเป็นผู้รู้กระจ่างในจิตใจส่วนหนึ่งของนางตามที่เคยมีโอกาสได้สนทนาไปเมื่อครั้งก่อน เมื่อมานึกย้อนดูแล้วยามนั้นนางทั้งโดดเดี่ยวและตื่นกลัว การตัดสินใจจึงไม่เฉียบคมพอ ลองเปลี่ยนมาเป็นยามนี้ หากได้ยินคำถามละลาบละล้วงเช่นนั้นอีกครั้ง.. นางย่อมมีวิธีหลบเลี่ยงที่ดีกว่าการตอบกลับอย่างแน่นอน
 
“ คารวะใต้เท้าซานกงทั้งสาม เป็นเกียรตินักที่ได้พบ ”
 
พบคนเดียวว่ายากแล้ว .. พบพร้อมหน้า ยากยิ่งกว่า
 
เพราะสองแขนโอบอยู่กับกล่องไม้จึงไม่สะดวกประสานมือคำนับตามปกติ ฉะนั้นจึงมีเพียงกายและศีรษะที่ส่วนแรกย่อ อีกส่วนก้มโดยไม่แม้แต่จะคลายรอยยิ้มหวานตรึงจิตที่ปรากฏอยู่บนใบหน้า สิ่งนี้ล้วนสร้างความประหลาดใจให้แก่ขุนนางบุ๋นทั้งสอง ผิดกับขุนนางบู๊เพียงหนึ่งเดียวที่ยิ้มกลับและประสานมือคำนับอย่างกระตือรือร้น
 
“ จำหน้าพวกเขาไว้ ”
 
“ เกิดเรื่องอันใด หากหาเจิ้นไม่พบ ก็ให้วิ่งหาพวกเขา ”
 
ป้องกันไว้ดีกว่าปล่อยให้พลาด แม้เรื่องร้ายเหล่านี้จะดูไม่มีทางเกิดขึ้นได้ก็ตาม อย่างน้อยหากในยามคับขันนางได้อยู่ในมือของซานกงสักคนเขาก็วางใจแล้ว เพราะหากช่วยไว้ไม่ได้ ทั้งหมดก็ต้องมาร่วมปวดหัวไปกับเขาในส่วนที่ต้องรับมือกับสุนัขคลั่งอย่างลู่ชางหรงผู้นั้น
 
เถียนเฟิงที่ฟังอยู่ลอบสังเกตท่าทางของทั้งสอง ฝ่ายหนึ่งก็เหมือนจะห่วงแต่ไม่พูดอีกคนก็ไม่คิดว่าในคำพูดนั้นจะแฝงความห่วงใยลึกซึ้ง ต้าซือคงผู้โปรดปรานการวิเคราะห์บุคคลได้แต่กักเก็บความเวทนาไว้ในใจทั้งที่ปากกำลังขยับกล่าวขึ้นว่า “ ขอเพียงลู่เจี๋ยยวี่อยู่ใกล้กับฝ่าบาทไว้ย่อมไม่เกิดเรื่องร้ายอย่างแน่นอน หรือหากมี ครั้งนี้ขบวนเราก็ยังมีต้าซือหม่าคอยดูแล ใช่หรือไม่จ้งชิง? ”
 
“ ข้าย่อมดูแลขบวนอย่างสุดความสามารถลู่เจี๋ยยวี่อย่าได้กังวล ” เว่ยจ้งชิง หรือต้าซือหม่ารีบตอบรับเพื่อไม่ให้หญิงสาวที่ต้องร่วมทางกับชายนับสิบต้องรู้สึกลำบากใจมากนัก “ ครั้งนี้มีเจ้ากรมยุติธรรมมาร่วมด้วย เกิดเหตุร้ายข้าพร้อมปกป้อง ทว่าหากท่านถูกเอาเปรียบ เจ้ากรมยุติธรรมอย่างใต้เท้าจางต้องออกหน้าช่วยอย่างแน่ ”
 
ถึงขนาดพกเหตุผลร้อยแปดทั้งต้าซือหม่า ทั้งถิงเว่ย มาเพื่อโน้มน้าวให้นางวางใจ ดูท่าพวกเขาจะเห็นนางเป็นเด็กวัยไม่กี่ขวบปีที่ต้องได้รับการดูแลอย่างแน่นหนาจริง ๆ เมื่อได้ยินว่าจางถิงเว่ยเองก็เข้าร่วมขบวน เนตรหงส์ของโฉมงามก็มองผ่านไหล่ของกายสูงตรงหน้า กวาดมองหาคนคุ้นตาภายในหมู่คนเหล่านั้นกระทั้งได้สบตาถึงยกมุมปากยิ้มให้เป็นการทักทายเบา ๆ
 
จางทังที่แต่แรกสนทนากับเจ้ากรมท่านอื่น เมื่อเลื่อนสายตาผ่านมาก็ชะงักไปเล็กน้อย
 
“ จริงด้วย ก่อนหน้านี้ใต้เท้าจางและลู่เจี๋ยยวี่เคยพบกันมาก่อน ” ใครบ้างที่จะไม่รู้เรื่องนี้ เสียงของเถียนเฟิงเรียกให้ไป๋หรั่นดึงสายตาของนางกลับจากร่างจางถิงเว่ยและชำเลืองตามองต้าซือคงที่ก็มองไปในทางเดียวกันผิดกับต้าซือหม่าเว่ยชิงที่คล้ายจะนึกขึ้นได้ว่าก่อนหน้านี้ลู่เจี๋ยยวี่เคยมีคดีติดพันก็พาลกังวลว่าตัวเองจะทำให้นางนึกถึงภาพจำที่ไม่ดีขึ้นมา
 
“ อย่างไรก็เป็นเพียงการพบหน้าในฐานะผู้สืบคดีและผู้ต้องหา ” 
 
สนมแซ่ลู่ส่ายศีรษะไปมาเบา ๆ พลางเบี่ยงสายตาจากต้าซือคงไปเป็นแม่ทัพรักษาการณ์ผู้ยิ่งใหญ่อีกฟากที่มีสีหน้าเป็นกังวล “ ตัวข้าพอจะมีโอกาสเดินทางมาแต่เล็ก แต่ก็ไม่มีครั้งไหนชวนให้วางใจได้เท่านี้ พวกท่านโปรดวางใจ ” ต้องขอบคุณที่ลู่เจี๋ยยวี่หาได้มีท่าทางติดหรูอยู่สบายทำให้พวกเขาเหล่าขุนนางโล่งใจไปได้หนึ่งเปราะ
 
“ ฝ่าบาทจะร่วมรถม้าไปกับหม่อมฉันจริงหรือเพคะ ? ”
 
“ ไม่ชอบ? ”
 
“ ย่อมหาได้เป็นเช่นนั้นไม่.. หม่อมฉันเพียงแค่นึกว่าฝ่าบาทจะทรงโปรดการทรงม้าด้วยตัวเองมากกว่า.. ” 
 
อันที่จริงก็เป็นอย่างนั้น ซานกงทั้งสามลอบสบตากันลับหลังบทสนทนาของสามีภรรยา อย่าว่าแต่ลู่เจี๋ยยวี่ที่งุนงง คนที่ทำงานร่วมกับฝ่าบาทมานานก็ยังเกือบโพล่งถามออกไปแล้วว่าเหตุใด ที่ดูจะหาได้ใส่ใจเรื่องนี้ที่สุดเห็นทีคงเป็นตงฟางซั่วที่เปิดปากครั้งแรกก็เป็นประโยคที่ว่า “ เดินทางครั้งนี้มีสายตามากเกินไป ฝ่าบาทคงต้องการความเป็นส่วนตัว ”
 
ถ้าต้องการนักจะยกโขยงคนไปเกือบครึ่งราชสำนักเพื่ออะไร !
 
เถียนเฟิงถอนหายใจเบา ๆ และเป็นฝ่ายเอาตัวรอดก่อนเป็นคนแรก
 
“ กระหม่อมยังต้องไปตรวจนับรายชื่อขุนนางอีกครั้ง ”
 
“ กระหม่อมจะไปตรวจสอบความปลอดภัยพ่ะย่ะค่ะ ” ครั้งนี้เป็นต้าซือหม่ากล่าวอย่างซื่อสัตย์ต่อหน้าที่
 
“ … ”
 
“ เดี๋ยวกระหม่อมนำพระองค์ไปที่รถม้าเอง ”
 
“ จริงสิ ใต้เท้าเถียน ใต้เท้าเว่ย” เจี๋ยยวี่แซ่ลู่ที่คล้ายจะเดินตามหลังโอรสสวรรค์และต้าซือถูไปได้เพียงแค่สองก้าว อยู่ ๆ ก็หันกลับมารั้งตัวอีกสองซานกงให้หยุดฝีเท้า “ เดินทางไปอุทยานเม่าหลินครั้งนี้รบกวนพวกท่านไม่น้อย ข้าให้คนของตำหนักตงเฉินห่อสำรับมาเผื่อพวกท่าน ”
 
ห่อของต้าซือหม่าเป็นปลาเปรี้ยวหวานจับคู่กับชาเบญจมาศ ส่วนของต้าซือคงสลับเป็นไก่แช่เหล้ากับชาเบญจมาศ ทั้งสองที่อยู่ ๆ ก็ได้รับไมตรีกะทันหันนี้ล้วนแต่กะพริบตาปริบกลายเป็นชายทึมทื่อที่ไม่รู้ว่าควรตั้งตัวอย่างไร ดีหน่อยที่เถียนเฟิงรู้สึกตัวไว เขาจรดสายตาลงมองโฉมงามพิลาสล้ำอีกครั้งและก้มลงขอบคุณตามแผ่นหลังบางที่พริ้วก้าวเหยาะ ๆ ตามหลังหวงตี้ไปอีกทาง
 
“ เจ้าเตรียมสำรับไว้.. ? ”
 
“ เพคะ มีของใต้เท้าตงฟางด้วย ” ไม่พูดเปล่า มือหนึ่งก็หยิบห่ออาหารยื่นส่งให้ต้าซือถูที่สีหน้าเรียบสงบผู้นั้นก่อนจะหันกลับไปทางสวามีที่เริ่มขมวดคิ้วมากขึ้นเรื่อย ๆ
 
“ ของฝ่าบาทหม่อมฉันก็เตรียมของว่างไว้รอรับรองแล้ว ของว่างนี้วิเศษยิ่งกว่าสำรับของซานกงทั้งสามนักเพราะเป็นหม่อมฉันทำเอง .. ฉะนั้นแล้วฝ่าบาทอย่าได้ขุ่นเคืองใจนักเลยเพคะ ”



 <div align="center">
<img width="450" src="https://i.imgur.com/F56Ani1.png" border="0" alt=""> 

ตงฟาง ซั่ว 
+5 ความสัมพันธ์สนทนาประจำวัน 
+20ความสัมพันธ์โบนัสหัวดี 
+20 ความสัมพันธ์อาหารเกรดม่วง และ +5 ชาอะไรก็ได้ 
+5 โบนัสอาหารประเภทอาหารปรุง 
+5 โบนัสชาประเภทชงชา 

เถียน เฟิง 
+5 ความสัมพันธ์สนทนาประจำวัน 
+20ความสัมพันธ์โบนัสหัวดี 
+20 ความสัมพันธ์อาหารเกรดม่วง และ +5 ชาอะไรก็ได้ 
+5 โบนัสอาหารประเภทอาหารปรุง 
+5 โบนัสชาประเภทชงชา 

เว่ย ชิง 
+5 ความสัมพันธ์สนทนาประจำวัน 
+20ความสัมพันธ์โบนัสหัวดี 
+20 ความสัมพันธ์อาหารเกรดม่วง และ +5 ชาอะไรก็ได้ 
+5 โบนัสอาหารประเภทอาหารปรุง 
+5 โบนัสชาประเภทชงชา 

จาง ทัง 
+5 ความสัมพันธ์สนทนาประจำวัน 
+20ความสัมพันธ์โบนัสหัวดี 

ทำกิจกรรมสันทนาการกับหวงตี้ +15 บารมี

</div>

</div>

 

</div></div> </div> 

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Chonburi'); Chonburi {font-family: 'Chonburi';}
</style>

WeijiaLianhua โพสต์ 2024-8-19 21:04:45

หน้า: [1] 2

The Myth of Han's Archiver

[ประตูวังทิศเหนือ] ประตูเสวียนอู่