[หอประมูลสือฟั่ง] *เปิดการประมูลรอบใหม่ ลงชื่อได้เลย

ลู่ไป๋หรั่นมีแผนการของตัวเองอย่างที่เคยกล่าวไว้

ผู้ครองยศพระสนมขั้นสองชั้นเอกอย่างเจาอี๋ลอบปลอมตัวออกจากวังหลวงเพียงลำพัง โดยปล่อยนางกำนัลหลี่ผู่เยว่ไว้ที่ตำหนักเพื่อรับมือกับสถานการณ์ไม่คาดคิด สาวงามผุดผาดขยับหมวกไผ่ผ้าคลุมบนหน้าในระหว่างที่สองขาก้าวเดินไปตามเส้นถนนสิบลี้แสนยืดยาวผ่านตึกรามบ้านช่องมากมาย

“ เร่เข้ามา เร่เข้ามาา วันนี้หอประมูลสือฟั่งมีวาระใหญ่ ”

เสียงตะโกนโหวกเหวกเรียกความสนใจของลู่ไป๋หรั่นให้หันไปมอง หอประมูลสือฟั่งและเครือข่ายค้าขายของหอชุนหลันฉีเคยมีประวัติร่วมมือกันอยู่หลายครั้ง ถึงตอนนี้นางจะไม่ได้มีสิทธิ์มีเสียงในจวนเท่าแต่ก่อน ทว่าข่าวคราวหากฟังไว้ได้..

“ เจ้าว่าวันนี้หอประมูลสือฟั่งมีอะไรอีก ”

“ จะเป็นอะไรไปได้อีกเล่า— คนเขาพูดกันไปทั่วว่าเจ้าของโรงประมูลดันไปมือดีควานหาแหวนดาราจรัสมาได้น่ะสิ ! ”

เมื่อสิ้นเสียงของเขา ฝีเท้าของนงคราญหยกขาวก็หยุดชะงัก โฉมงามผินหน้าไปฟังกลุ่มสนทนาของชายชาตรีเหล่านั้นจนจับใจความได้ว่าหอประมูลสือฟั่งเปิดรับคนรอบนี้มีของเลิศล้ำมากมาย นำทัพด้วยแหวนดาราจรัส กรงเล็บโลกันต์ และหินดาวเคราะห์ลี้ลับไม่ทราบสรรพคุณจำนวนห้าก้อนที่เรียกได้ว่าอาศัยแค่การประกาศรายชื่อเท่านี้ก็แทบจะเรียกคนจากทั่วแผ่นดินมาได้แล้ว

สองตาหงส์ลอบมองรอบกายอย่างเงียบงัน ชุนหลันฉีไม่เคยพลาดการประมูล ต่อให้ไม่ได้ส่งรายใหญ่มาด้วยตนเองก็ยังต้องส่งลูกน้องมาเงียบ ๆ แต่นี่ดูแล้วเกรงว่าคงจะไม่มีใครมาทัน.. ถึงเมืองหลวงจะมีเถ้าแก่หลี่แต่งานในโรงรับจำนำก็มีมากจนเกินไป ท่าทางนางคงต้องเตือนท่านพ่อให้ส่งคนมาประจำการที่เมืองหลวงเพิ่ม

พระสนมที่แฝงตัวมากับฝูงชนลักลอบปลงทะเบียนเข้าร่วมการประมูลโดยอาศัยป้ายหยกขาวสลักนูนด้วยอักษร 璐 ห้อยกับพู่ถักสีแดงดั่งชาด เป็นที่ทราบกันในแวดวงการค้าป้ายแสดงตัวว่าเป็นคนของสกุลหยกล้วนต้องทำจากหยกแท้พร้อมเก็บขอบด้วยการหลอมทองคำบริสุทธิ์เข้าฉลุรับกับตัวป้าย โดยสีหยก และลวดลายของกรอบทองนั้นจะบ่งบอกตัวบุคคลที่มาเยือน หยกนิลลี้ลับพร้อมด้วยทองหล่อรูปพยัคฆ์แสดงให้ทราบถึงผู้นำตระกูลเพียงหนึ่งเดียว หยกเหลืองประกายเช่นจันทร์เพ็ญพร้อมด้วยกรอบมวลบุปผาเป็นของฟูเหรินใหญ่เท่านั้น

หยกสีมรกตเข้ากับกรอบทองลายปักษาโผบิน หายไปนานจากแผ่นดินแต่ก็พอรู้ว่าเป็นของคุณหนูใหญ่ ส่วนหยกสีผสานฟ้าแกมเขียวพร้อมกรอบเมฆาก็คงเป็นของใครไปไม่ได้หากไม่ใช่ลูกชายคนรอง และส่วนสุดท้าย.. ป้ายหยกที่หายากไม่ว่าจะทางด้านมูลค่า หรือการหยิบมาใช้งาน

หยกขาวเหลือบลายม่วงที่หลายคนอาจไม่เหลียวแลยามนี้ถูกล้อมด้วยกรอบทองลายจิ้งจอกและกลายมาเป็นป้ายยืนยันถึงสถานะบุตรสาวคนเล็กของคหบดีอันดับหนึ่งแห่งลั่วหยาง สาวงามหยาดฟ้าผู้ที่ข้ามผ่านทุกคำครหาจนได้ขึ้นเป็นพระสนมยศเจาอี๋ในรัชกาลปัจจุบัน

“ ค คุณหนู ไม่สิ ล ลู่เจ—- ”

“ เปิ่นกงมาอย่างเงียบ ๆ ในฐานะคนแซ่ลู่ผู้หนึ่ง .. ลงนามไว้ในส่วนที่นั่งธรรมดาก็พอ หากสุดท้ายมิได้ประมูลสิ่งก็มิจำเป็นต้องป่าวประกาศการมาถึง ” พระสนมเอกกำชับไว้เพียงเท่านั้นก่อนจะหยิบแผ่นกระดาษที่ระบุกฏกติกาในการประมูลที่วางอยู่บนโต๊ะลงนามและเดินปลีกตัวออกมาอีกทาง

ไป๋หรั่นเลือกที่จะเข้าไปนั่งด้านในหอประมูลก่อนเป็นอันดับแรก นางไม่ต้องการเบียดเสียดกับอีกหลายคนในตอนที่ทุกขีวิตมีเป้าหมายเดียวกันคือการมาเพื่อหาที่นั่งของตัวเอง ดังนั้นเพื่อตัดปัญหาการเข้ามานั่งตั้งแต่ต้นย่อมเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุด หลังจากนั่งลงกับที่นั่งของตัวเองแล้ว แผ่นกระดาษอธิบายนั้นก็ถูกคลี่ออกเพื่ออ่านผ่าน ๆ หนึ่งครั้ง กฏระเบียบและวิธีการก็เป็นแบบทั่วไป

จริงอยู่ที่นางสนใจผลึกที่ตกจากฟากฟ้านั้น แต่ดูท่าราคาของมันคงสูงลิบไม่ต่างอะไรไปจากแหวนดาราจรัส

โชคดีที่นี่เองก็เริ่มค่ำแล้วนางเลยไม่จำเป็นต้องรอนาน

สิ่งแรกที่ถูกนำขึ้นมาประมูล.. เป็นหินดาวเคราะห์ดังที่คาด

สองแขนยกขึ้นกอดอกปล่อยให้คนรอบกายมากันยกมือชูป้ายขึ้นเพื่อประมูลของล้ำค่าหายากเหล่านั้น มันน่าตลกที่หลายชีวิตรอบกายนางก็มิได้ดูเชี่ยวชาญ แต่ด้วยความโลภในมูลค่าที่อาจเป็นไปได้ ทั้งหมดจึงเดิมพันด้วยทุกสิ่งที่มีและปีนป่ายเสริมราคาให้รุนแรงยิ่งขึ้นไปอีก ผิดกับผู้ที่ปรารถนาของจริงที่ไม่ลงมาร่วมเปื้อนฝุ่นโคลนของการต่อสู้แต่กลับสยบทุกการเคลื่อนไหวของผู้คนได้ในพริบตา

“ ยินดีกับนายท่านหลินชางที่ได้หินดาวเคราะห์ก้อนที่สามไปครอง โดยให้ราคาประมูลถึง 172 ตำลึงทอง !! ”

ราคาแพงหูฉีกกับหินลึกลับไร้ที่มาไม่กี่ก้อน หากมีเงินมากจะว่าคุ้มก็คุ้มแต่ถ้าทุนน้อยการลงทุนครั้งนี้ก็นับว่าเกินตัวไปมาก.. หลินชางผู้นั้นนั่งอยู่บนที่นั่งประมูลส่วนตัว ปิดบังหน้าตาและไม่ปรากฏกายให้มากความ ภายในคืนเดียวเขาใช้เงิน 660 ตำลึงทองไปกับหินห้าก้อน ลู่เจาอี๋ลอบหัวเราะเสียงเบาระหว่างที่คลี่พัดป้องริมฝีปากพลางรับชมการประมูลกรงเล็บโลกันตร์

ถ้าไม่ติดว่าใส่แล้วจะไม่สามารถถอดได้โดยง่าย นางก็คงร่วมสนุกกับพวกเขาไปแล้ว

แต่แล้วอยางไร? สุดท้ายกรงเล็บน่าเกรงขามนั้นก็หาใช่สิ่งที่นางรอคอย เป็นแหวนดาราจรัสวงนั้นที่อวดโฉมพร้อมแสดงตัวอย่างการใช้งานบนแท่นสูงตรงหน้ายามนี้ต่างหากที่นางหมายตา กลีบปากสีสดเหยียดออกเป็นรอยยิ้มใต้ผ้าแพรขาว นางหุบพัดพร้อมหรี่ตาลงพิจารณาโดยไร้ผู้สังเกตเห็น

“ 310 ! ”

“ 330 ! ”

“ 340 !!! ”

“ บ้าไปแล้ว แค่ราคาเริ่มต้นก็แทบจะเป็นรายได้ตลอดทั้งชีวิตของเหล่าชาวบ้าน .. แหวนดาราจรัสอะไรนั่น น่ากลัวจริง ๆ ” บุคคลปริศนาที่นั่งเคียงข้างนางมาตลอดการประมูลพึมพัมเสียงเบา โดยมีสหายของเขาชะเง้อคอคอยมองการห้ำหั่นของเหล่าเศรษฐีทั้งหน้าใหม่และเก่าที่กำลังแย่งชิงของล้ำค่า

“ ที่น่ากลัวไม่ใช่แหวน แต่เป็นคนที่ให้ค่ากับมันมากถึงขนาดนั้นต่างหาก แค่นี้ก็รู้แล้วว่าความสะดวกสบายแทบจะมีไว้ให้แค่เฉพาะคนรวยเท่านั้นล่ะ ” สหายของเขาผู้นั้นกล่าวถึงด้วยน้ำเสียงที่เจือความเย้ยหยันต่อโลกอันกว้างใหญ่ ในขณะที่ราคาประมูลก็กำลังพุ่งขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า บ่งบอกถึงความเป็นที่ต้องการของตัวสินค้า

ดูเหมือนว่าราคาของแหวนดาราจรัสจะเริ่มคงที่แล้ว ผู้ประกาศการประมูลเริ่มขานการเลขถอยหลังเมื่อเห็นว่าหลายคนเริ่มไม่กล้าที่จะสู้ต่อในศึกแย่งชิงของล้ำค่าในครั้งนี้ ทว่าในระหว่างที่เลขวินาทีสุดท้ายจะถูกเปล่งออกจากปาก ก็มีป้ายหมายเลขลำดับท้าย ๆ ยกขึ้นโดยมือขาว ก่อนจะตามมาด้วยเสียงหวานแผ่วเบาที่สยบเสียงหือหาของรอบกาย

“ 390 ”

ราคาที่นางพูดออกมาเป็นจำนวนไม่น้อย อีกนิดก็จะแตะขอบสี่ร้อยตำลึงทองอยู่แล้ว แต่ตัวผู้เสนอราคาประมูลกลับมีท่าทีประหนึ่งเสนอเศษเงินของตัวเอง ไป๋หรั่นสงบมาก.. มูลค่าเท่านี้ต่อให้นางจ่ายไม่ได้ หอชุนหลันฉีที่ขยายเครือข่ายทั่วแผ่นดินก็ยังจ่ายได้ ชื่อเสียงเรียงนามของคหบดีอันดับหนึ่งแห่งลั่วหยางที่ใกล้จะได้เป็นหนึ่งในแผ่นดินไม่ใช่แค่คำล้อเล่นผิวเผิน

แหวนดาราจรัสเป็นของชั้นเลิศมีไว้สำหรับสายการค้าโดยท่องแท้ ดูจากที่ราคาตกต่ำได้เพียงนี้แน่นอนว่าเป็นเพราะบางส่วนใช้อำนาจเงินเฟ้นหาจนได้มากันหมดแล้ว ส่วนนางที่ออกจากตระกูลมาเข้าวังก็ไม่ได้มีเหตุให้ต้องใช้มากมาย ทว่าดูเหมือนพี่ชายจะยังขาดของที่เอื้อต่อการเดินทางชิ้นนี้

“ 390 ตำลึงทอง จากลู่ไป๋หรั่น ยินดีกับลู่เจาอี๋ด้วยขอรับ ! ”

อะไรนะ?

แม้แต่หลินชางที่ไม่สนใจผู้ใดยังต้องเหลียวกลับมามองร่างบางที่ลุกขึ้นเดินฝ่าหลายชีวิตออกไปอีกทางเพื่อที่จะไปติดต่อรับใบประมูลที่ลงนามของนางไว้ ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ.. ลู่เจาอี๋ที่เด่นดังผู้นั้นมาปรากฏตัวในโรงประมูลทั้งยังทุ่มเงินจำนวนไม่น้อยให้กับแหวนดาราจรัส ไม่รู้ว่าเป็นความต้องการที่จะครอบครองของล้ำค่า หรือว่ามีเหตุจำเป็นให้ต้องใช้ แต่เชื่อได้เลยว่าอาศัยแค่การมาเยือนครั้งนี้ของนาง หอประมูลสือฟั่งก็คงจะได้รับชื่อเสียงไปอีกนาน

“ ไม่จริง… ”

‘ นี่ข้าพลาดแหวนที่ราคาไม่ถึง 400 ตำลึงทองไปได้เยี่ยงไร ’

คล้อยหลังการมีอยู่ของสตรีผู้ประมูลของล้ำค่าไปได้ในราคาที่ไม่นับว่าไกลเกินเอื้อมยังมีเด็กหนุ่มที่เฝ้าคอยแหวนดาราจรัสมาอย่างสุดซึ้งแต่ก็ยังไร้วาสนาและขาดโอกาสได้ครอบครอง สองมือสากยกขึ้นทาบข้างศีรษะทั้งสองข้างพร้อมด้วยสีหน้าเสียดายปานจะขาดใจ

โจวจินขบริมฝีปากตนเองเล็กน้อย พลางชำเลืองตาไปมองป้ายประกาศที่บอกผลการประมูลฉบับสุดท้ายที่นำออกมาประกาศ เขามีทุนมากพอที่จะประมูลแหวนดาราจรัสในราคานี้ได้ถึงสองวงเลยด้วยซ้ำ ถ้ามิใช่ว่า.. หางตาดอกท้อเคลื่อนมองสหายหลินชางที่ทอดสายตามองแผ่นหลังบางของสตรีนางนั้นด้วยความลำบากใจ

การได้เห็นสหายตนเองทุ่มเงินซื้อสิ่งที่เขามีอยู่ในราคาที่สูงมากมันก็ทำให้โจวจิน.. ตะลึงจนสิ้นสติไปชั่วขณะหนึ่งได้จริง ๆ

“ พี่หลิน ขออภัยด้วย เราสองคงต้องแยกทางกันก่อนแล้ว ข้าต้องการแหวนนั่นจริง ๆ ฉะนั้นข้าจะไปติดต่อซื้อใบประมูลต่อจากนาง โจวจินเสียมารยาทแล้วที่ต้องร่ำลาจากท่านตั้งแต่ตอนนี้ ทว่าก่อนไป ผู้น้อยขอฝากอีกหนึ่งคำพูดไว้ให้พี่หลินได้ทราบ หากว่าท่านต้องการหินดาวเคราะห์ราคาย่อมเยาว์ หนหน้าโปรดติดต่อผู้น้อยโดยตรงเถิด ผู้น้อยสามารถจัดหาให้ท่านได้แน่นอน ”

พ่อค้าหนุ่มระบายยิ้มพลางขยิบตาอย่างที่บุรุษทราบกันดี จะทั้งความทะเล้นช่างเจรจาหรือไหวพริบปฏิภาณ โจวจินล้วนครอบครองมันอยู่ทั้งหมด เด็กหนุ่มร่างสูงโปร่งอำลากับสหายแซ่หลินด้วยความเกรงใจก่อนจะรีบเร่งเท้าเก้าไปหาสตรีที่ครองใบประมูลผู้นั้นทันที

และเพราะตัวเขาเป็นเด็กหนุ่มที่เปี่ยมไปด้วยความมุ่งมั่นรวมไปถึงความจำที่ดีเลิศ เมื่อมาใกล้ถึงร่างอรชรก็รีบประสานมือโค้งกายลง “ คารวะพระสนมลู่ ข้าน้อยพ่อค้าตัวเล็ก ๆ สกุลโจว ที่สังกัดคาราวานสกุลลู่ ขออนุญาติเข้าพบขอรับ ”

ขณะที่นางกำลังตรวจสอบใบประมูลที่ได้มา ลู่ไป๋หรั่นกลับพบชายแปลกหน้าผู้หนึ่งเดินปรี่เข้ามาทักอย่างนอบน้อม ‘ คารวะพระสนมลู่ ’ คำนี้เมื่อฟังจากคนนอกช่างทำให้รู้สึกแปลกหูพิกล.. ทว่าเมื่อดูเอาจากความคล่องแคล่วปราดเปรียว กล้าพูดกล้าแสดงออกถึงขนาดที่รวบรัดตัดขั้นตอนหลาย ๆ อย่างออก และแนะนำตนเองจนเสร็จสรรพ ก็พอจะทำให้นางนึกเอ็นดูได้อยู่บ้าง

“ พ่อค้าโจวนี่เอง เปิ่นกงเคยได้ยินชื่อเสียงของท่านมาก่อน ” ลู่เจาอี๋พยักหน้ารับเล็กน้อย รายชื่อของคนค้าขายในขบวนตระกูลลู่มีกลุ่มคนแซ่โจวอยู่ ซึ่งนางก็เคยได้ยินชื่อเสียงของเขามาบ้างจริง ๆ แม้แต่ในช่วงนี้ที่เข้าวังมาแล้วก็เหมือนว่าจะเคยได้ยินอยู่บ้าง “ มีเรื่องอันใดหรือจึงได้รวมความกล้ามาทักเปิ่นกงเยี่ยงนี้.. ท่านกล่าวเถิด ”

“ ข้าน้อยนั้นเป็นเพียงพ่อค้า การมีสิ่งวิเศษที่สามารถใส่สิ่งของปริมาณมากได้อย่างแหวนวิเศษนั้นช่างทรงคุณค่ายิ่งนัก หากพระสนมเมตตา โปรดขายใบรับสินค้าให้แก่ข้าน้อยได้หรือไม่ ” โจวจินขมวดคิ้วเล็กน้อยอย่างประหม่า ด้วยฐานะของเขาหากนางกล่าวคำเดียวว่า ‘ ไม่ ’ การที่จะไปตามตื๊อตอแยต่อก็จะเป็นภัยแก่ตัวเขาเอง แต่หากมัวแต่อมพะนำไม่พูดไม่กล่าว เกรงว่าชาตินี้ทั้งชาติกว่าเขาจะได้ครองแหวนดาราจรัสก็คงต้องเป็นเอาตอนแก่เฒ่า

ไม่ใช่ว่านี่คือครั้งแรกที่นางพบกับการเข้าหารูปแบบนี้ สาวงามใต้แพรขาวพยักหน้าในระหว่างที่ฟังเป็นจังหวะตอบรับไม่ช้าไม่เร็วราวกับว่านางกำลังตั้งใจฟังในสิ่งที่เขากล่าว ทว่าเสียดายที่ไม่อาจเห็นถึงแววตา มิเช่นนั้นทั้งสองคงได้ทราบไปแล้วว่าต่างฝ่ายต่างก็เป็นนักการค้าที่มีฝีมือผู้หนึ่ง “ แหวนดาราจรัสเป็นของหายาก แน่นอนว่าด้วยศักยภาพของมัน คนอย่างท่านย่อมใช้งานคุ้มค่ากว่า ”

วาจานี้อาจคล้ายตอบรับอย่างเห็นดีเห็นงามไปกับเขา ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่หลังจากเป็นสนมแล้วนางจะได้พบกับการเจรจาซื้อขาย ฉะนั้นแล้วในน้ำเสียงของลู่เจาอี๋ยามนี้จึงมีความสนอกสนใจแทรกอยู่เป็นสัญญาณดีให้คู่เจรจาทราบว่ายังสามารถหารือต่อไปได้ ทว่าอีกฝ่ายกล่าวเองว่าตนเป็นพ่อค้า.. ข้อเสนอระหว่างการค้า ก็ต้องมีด้วยเช่นกัน

“ ทว่านี่เองก็เป็นการค้าขาย ท่านพ่อค้าโจวมีข้อเสนอใดมาแลกกับแหวนดาราจรัสนี้เล่า? ”

ไม่ง่ายอย่างที่คาด โจวจินทราบว่านอกจากฐานะลู่เจาอี๋ของนางแล้ว ครั้งหนึ่งนางยังเป็นถึงคุณหนูเล็กของครอบครัวคหบดีอันดับต้น ๆ ในแผ่นดิน ที่เรียกได้ว่าเป็นนายใหญ่ตราบเท่าที่เขายังต้องแนะนำตัวว่าอยู่ในสังกัดของคาราวานสกุลลู่

“ ข้าน้อยย่อมไม่ให้ท่านต้องเสียเปรียบ ท่านประมูลได้ในราคา 390 ฉะนั้นตัวข้าจึงจะจ่ายให้ท่านด้วยจำนวน 400 ตำลึงทอง พร้อมด้วยหินดาวเคราะห์ในการครอบครองของข้าน้อยที่ผู้คนล้วนให้ค่ากับมันมากมายมหาศาลอีกหนึ่งชิ้น ในกรณีที่พระสนมทรงตกลงทำข้อเสนอกับข้าน้อย อีกทั้งจากนี้หากท่านต้องการสินค้าหายากใด ๆ ท่านสามารถติดต่อข้าน้อยได้ ข้าน้อยพร้อมเสาะหามาพร้อมด้วยข้อเสนอดี ๆ ที่ท่านจะมิอาจหาได้จากพ่อค้ารายอื่น ”

เรียกง่าย ๆ ก็คือนำตัวเองมาเป็นหนึ่งในมูลค่าที่ใช้แลกกับกระดาษหนึ่งใบ.. เขาเป็นพ่อค้าที่ไม่แย่เลย ไป๋หรั่นคิดอย่างชื่นชมอยู่ในใจ หนึ่งสิ่งที่นางทราบคือจากราคาที่อีกฝ่ายเสนอมาให้นาง ดูแล้วตัวเขาคงสามารถประมูลเองได้ด้วยซ้ำ ทว่าดูแล้วคงมีปัญหาบางประการที่ทำให้ไม่สามารถออกหน้าได้เลยตั้งใจมารับซื้อภายหลัง ซึ่งมันก็ไม่ใช่ความคิดที่แย่.. แต่ก็เสี่ยงมาก หากคนที่ได้แหวนไปคือผู้อื่นมิใช่นาง

แม้ว่าข้อเสนอที่ยกมาจะไม่ได้มีความน่าแปลกใจ โจวจินเป็นพ่อค้า เขาเสนอช่องทางรับซื้อขายก็เหมาะกับเป็นการตัดสินใจของพ่อค้า ทว่าเรื่องเส้นสายในการหาข้าวของแน่นอนว่านางมีไม่ขาด? เรื่องอะไรถึงจะต้องใช้งานเขา ฉะนั้นในทีแรกนางจึงตั้งใจที่จะปฏิเสธ

แต่เมื่อมาคิดดูอีกที บางครั้งการใช้ครอบครัวออกหน้าให้ทั้งหมดก็นับว่าเป็นเรื่องที่อันตราย ลู่เจาอี๋คิดทบทวนอีกครั้ง จนสุดท้ายนางก็ระบายลมหายใจออกมาพร้อมกับตอบว่า “ เข้าใจแล้ว สี่ร้อยตำลึงพร้อมด้วยความช่วยเหลือจากท่าน แลกกับแหวนดาราจรัสนี้ ”

“ ท่านพ่อเคยกล่าวชมว่าคุณชายโจวหน่วยก้านไม่เลว วันหน้าอาจได้เป็นเจ้าคาราวานใหญ่ และจากที่เปิ่นกงพบท่านในวันนี้ก็ดูเหมือนสายตาของบิดาจะยังเฉียบคมอยู่เหมือนเคยเลย ” ยังคงเป็นนางที่รู้จักสรรหาวิธีมาชื่นชมผู้อื่นได้โดยไม่ซ้ำกันแม้แต่โจวจินที่นับว่าช่างเจรจาอยู่แล้วเมื่อได้ยินประโยคนี้ก็ยังนิ่งอึ้งไปหลายอึดใจก่อนจะระบายยิ้มตอบกลับอย่างนอบน้อม

“ ขอบคุณพระสนมที่เมตตา ”

“ คนกันเอง ไม่ต้องมากพิธีไป ”

อย่างไรครั้งหนึ่งก็เคยมีอาชีพใกล้เคียงกัน อีกอย่างลดภาระความวุ่นวายที่นางต้องไปเดินเรื่องเอกสาร หรือต้องไปตอบคำถามของคนในวังว่าเพราะอะไรถึงได้ออกมาประมูลของซึ่ง ๆ หน้าหรือไม่ก็คำถามจำพวกที่ว่าต้องการทำอะไรถึงได้สนใจในของจำพวกนี้ทั้ง ๆ ที่นางสามารถกินดีอยู่ดีภายในตำหนักโดยไม่ต้องลำบากแบกข้าวของ

เดี๋ยวก่อน.. จะว่าไป —- “ คุณชายโจวอย่างไรเสียท่านก็เป็นพ่อค้า เห็นแก่ที่นับจากนี้ท่านกล่าวว่าตนเองสามารถช่วยเหลือเปิ่นกงได้ ถ้าเช่นนั้นมิสู้ให้เปิ่นกงส่งเสริมท่านเสียหน่อย ” คาราวานแซ่ลู่มีธรรมเนียมปฏิบัติเก่าแก่อยู่หลายกระบวน หนึ่งในนั้นคือการถ้อยทีถ้อยอาศัยและโอนอ่อนเป็นพิเศษเล็กน้อยสำหรับผู้ที่ได้รับคำแนะนำมา โดยเฉพาะอย่างยิ่ง.. เมื่อเป็นการแนะนำของลูกสาว

ไป๋หรั่นสั่งให้คนในโรงประมูลไปหากระดาษพู่กันและหมึกมา ก่อนจะเริ่มร่างเขียนหนังสือแนะนำฉบับย่อ ๆ ที่แฝงไว้ซึ่งรหัสลับยืนยันตนที่รู้กันแค่เพียงสายงานของตระกูล “ สิ่งนี้คือหนังสือแนะนำจากเปิ่นกง หากว่ายื่นให้ทางตระกูลคิดว่าคงสามารถช่วยเหลือท่านได้บ้าง ”

ไป๋หรั่นส่งหนังสือแนะนำและใบประมูลพร้อมรับบรรดารายการของแลกเปลี่ยนที่ตกลงกันไว้จากคุณชายโจวพร้อมรอยยิ้ม “ ถ้าเช่นนั้นที่เหลือคงต้องเป็นท่านจัดการแล้ว เปิ่นกงยังมีธุระอื่น ต้องขอตัวก่อน ” ทันทีที่กล่าวจบนางก็แค่กดศีรษะลงเล็กน้อยก่อนจะเดินจากออกไป ปล่อยให้หลังจากนั้นอีกราว ๆ ครึ่งเค่อมีคนงานน้อยผู้หนึ่งเดินมาหาพ่อค้าหนุ่มโจวจินด้วยรอยยิ้มพร้อมกับบอกว่า