<style>
#LianH01 {
border: 0px solid;
border-radius: 10px;
background-image: url("https://i.imgur.com/lL9mqdW.png"); }
#LianH02 {
border: 0px solid;
width: 75%;
box-shadow: #000000 5px 5px 5em;
background-color : #0f3648;}
#LianH03 {
border: 0px solid;
padding: 0px 50px;
width: 75%;}
#LianH04 {
border: 0px solid;
padding: 30px;
width: 300px;
box-shadow: #000000 5px 5px 5em;
background-image: url("https://i.imgur.com/meLD9VX.png");}
</style>
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Charmonman:wght@400;700&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Zhi+Mang+Xing&display=swap" rel="stylesheet">
<div align="center">
<font face="Sarabun" size="3">
<div id="LianH01" style="">
<div id="LianH02" style="">
<div style="color: rgb(255, 255, 255); height: 530px; background-image: url("https://i.imgur.com/95FY1QN.png"); background-repeat: no-repeat; background-size: cover;"></div>
<div style="margin-top: -200px; text-align: center;"><b style="">
<font color="#ffffff"><img height="300" src="https://i.imgur.com/8tE9Mcr.png" border="0" alt=""></font><br>
<span style="text-shadow: rgb(0, 0, 0) 5px 5px 10px;"><font size="6" style="color: rgb(255, 255, 255);"> ยามเหลียนฮวาเบ่งบานชั่วราตรี</font><br><font size="4" style=""><font color="#ffffff"> วันที่</font><font color="#48d1cc">สิบห้า</font><font color="#ffffff"> ปาเยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบ</font><br><font color="#ffffff">ต้นยามเว่ย (13.00 น.)</font></font></span></b><br><br>
</div><br><br>
<div style="margin-top: -50px;">
<div id="LianH03" style="">
<div align="left" style=""><font color="#ffffff">
</font><font size="5" style="color: rgb(255, 255, 255);">บ่ายที่แสนเรียบง่าย</font><font color="#ffffff">กับการนั่งอ่านม้วนตำราบางอย่างที่นางหยิบซักม้วนมาอ่านคลายเบื่อความจริงแล้วนั้นหากเป็นนางก่อนหน้านี้สักสัปดาห์คงไม่พ้นเดินไปเข้าครัวตั้งแต่ต้นอาทิตย์เพื่อทำอะไรสักอย่างที่ชมชอบลงท้องและแบ่งปันมันให้แก่ใครสักคนที่ก็คงไม่พ้นเหล่านางกำนัลที่นางพบเห็นและการยกถวายหวงตี้ทว่าเมื่อเกิดความรู้สึกประหลาดที่ตีขึ้นมาเมื่อต้นสัปดาห์เกิดเหตุการณ์ประหลาดอันส่งผลกระทบต่ออารมณ์ความรู้สึกของนางการกักตนไว้แต่ในตำหนักเพื่ออ่านม้วนตำราหาข้อมูลอธิบายตัวนางเองจึงเป็นสิ่งที่นางกระทำตลอดทั้งสัปดาห์ที่ผ่านมา
</font><br><br><font color="#ffffff">
หรือไม่นางก็หาข้ออ้างไม่พบปะกับผู้ใดโดยเฉพาะบุคคลที่มีแนวโน้มทำให้นางเกิดกระแสอารมณ์ปั่นป่วนเกินกว่านี้
</font><br><br><font color="#ffffff">
เหลียนฮวาเป็นสตรีที่มักจะยึดมั่นในสิ่งที่นางสามารถคิดคำนวณได้การต้องเจอสิ่งที่ยากคำนวณอย่างเรื่องของจิตใจคือสิ่งที่นางไม่เคยรับมือและหลีกเลี่ยงที่จะต้องรับมือมาตลอดในยามปกตินางมักจะศึกษาจิตใจเพื่อควบคุมให้ได้มาซึ่งผลลัพธ์ที่ต้องการบัดนี้แม้จิตใจของตนเองก็ไม่อาจควบคุมได้แล่ว ไหนเลยจะกลับไปเป็นพหูสูตรน้อยจอมเสแสร้งเช่นเดิมได้
</font><br><br><font color="#ffffff">
</font><font color="#48d1cc"> “น่าปวดหัวนัก”
<br></font><br><font color="#ffffff">
เว่ยเจียเหลียนฮวาเอ่ยบ่นอุบบนตั่งนั่งที่นางเอกขเนกอย่างไร้ซึ่งมาดของสตรีผู้เป็นพระสนมเอกเสียนอี๋ หากผู้อื่นที่ไม่เคยรู้จักนางมาก่อนคงคิดว่าพระสนมเสียนอี๋คงทุกข์พระทัยเมื่อความโปรดปรานแปรเปลี่ยนไปหาใช่สิ่งที่นางได้รับเสมอไม่ ทว่าแท้จริงแล้วหากมาอ่านชื่อม้วนตำราที่เขียนว่า <b><i>‘รักแท้รักคืออะไร ?’ </i></b>บางที่ความคิดเหล่านั้นคงจะแปรเปลี่ยนไปก็เป็นได้
</font><br><br><font color="#ffffff">
ไม่สิคงไม่พ้นข่าวลือบอกว่าพระสนมเสียนอี๋ตกหลุมรักฝ่าบาทจนต้องศึกษาความรักเพื่อความมั่นใจในความรู้สึกของตนเองเป็นแน่จะแบบไหนก็น่ารำคาญไม่แพ้กัน
</font><br><br><font color="#ffffff">
</font><font color="#c0c0c0"> “มีจดหมายมาเพคะ”
</font><br><br><font color="#ffffff">
นางรับใช้เข้ามาพร้อมกับจ้าวหนิงเฟยที่ยกชามาให้นางดวงตากลมหวานละสายตาจากม้วนตำราประโลมโลกอธิบายวกไปวนมาในมือยามเข้าในลงบนตักเล็ก มือเรียวยื่นมือไรรับจดหมายมาเกิดอ่านเพื่อแลดูว่านี่คือสานส์จากผู้ใดกัน
</font><br><br>
<div align="center" style="color: rgb(255, 255, 255);">
<font face="Charmonman" size="3" color="#000000">
<div id="LianH04"><div align="left">
<br><br>
<b> ด้วยที่ว่าเปิ่นหวางไม่อาจทราบได้ว่าท่านจะว่างหรือไม่ จึงถือวิสาสะส่งสานส์ถึงพระสนม เปิ่นหวางอยากจะเชิญท่านไปลิ้มรสอาหารเลิศรสที่ยิ่งกว่าโรงเตี๊ยมชางลั่งถิง เปิ่นหวางได้จองโต๊ะไว้แล้วโรงเตี๊ยมชื่อดังนอกเมืองฉางอัน ในคืนวันพรุ่งนี้ยามโหย่ว หากท่านไม่รังเกียจไปร่วมทานอาหารสักมื้อได้หรือไม่
<br><br>
จาก ฉางซานเชียงหวาง
</b><br><br>
</div></div>
</font>
</div>
<br><br><font color="#ffffff">
ครั้นเมื่อทราบว่าจดหมายฉบับนี้คือสานส์ที่ส่งจากผู้ใดถึงนางก็ถึงกับละทิ้งซึ่งท่าทีเอกขเนกเกียจคร้าน ลุกขึ้นนั่งหลังตรงงดงามด้วยความเคยชินและตั้งใจอ่านให้ดีอีกรอบทันใดนั้นเมื่อมั่นใจแล้วว่านี่คือการเชื้อเชิญก็ปวดเศียรเวียนเกล้าขึ้นมาทันควันนางเป็นพระสนมในองค์จักรพรรดิไหนเลยจะไปนั่งเสวยอาหารร่วมกันบุรุษอื่นใดได้ หากอยู่ภายในวังยังพอชักแม่น้ำทั้งห้าได้ทว่านี่คือการออกนอกวังไปร่วมโต๊ะเพียงสองคน ยิ่งอีกฝ่ายเป็นถึงพระอนุชาแล้วนั้นไม่ต่างกับการอาจหาญสวมหมวกเขียวให้ฝ่าบาทหรอกหรือ
</font><br><br><font color="#ffffff">
เว่ยเจียเหลียนฮวานั่งคิดอยู่ราว ๆ หนึ่งก้านธูปได้ก่อนที่นางจะตัดสินใจเป็นตายร้ายดีอย่างไรก็ต้องไปให้ได้ แม้นั่นจะหมายถึงว่าต่อให้ต้องเอาจ้าวหนิงเฟยไว้ที่ตำหนักก็ตาม เหลียนฮวาเอ่ยบอกให้นางกำนัลไปหยิบกระดาษและพู่กันมาให้ก่อนที่จะจรดน้ำหมึกตวัดเส้นตอบกลับไปว่านางจะไปตามคำเชื้อเชิญ
</font><br><br><font color="#ffffff">
ต่อให้นี่จะเป็นการสวมหมวกเขียวกลาย ๆ ทว่าเมื่อดวงใจที่เต้นระรัวนี้ไร้ซึ่งคำตอบให้แก่มัน นางคงไม่อาจอยู่นิ่งเฉยได้เป็นแน่—
</font><br><br>
</div>
<div style="color: rgb(255, 255, 255); text-align: center;"><br><br>
<img style="width: 75%;" src="https://i.imgur.com/LIeqPiH.png" border="0" alt=""><br><br>
[สามารถโรลเพลย์ค้นคว้าหาความรู้จากการฟัง หรือ อ่าน +30 EXP (วันละครั้ง)]<br><br><br><br>
<a href="home.php?mod=space&uid=1" target="_blank">@Admin</a>
<br><br>
</div>
</div>
<div style="color: rgb(255, 255, 255); margin-top: -200px;">
<div style="height: 450px; background-image: url('https://i.imgur.com/82qGh6z.png');
background-repeat: no-repeat;
background-size: cover;
"></div></div>
</div>
</div>
</div></font></div>
<style>
#LianH01 {
border: 0px solid;
border-radius: 10px;
background-image: url("https://i.imgur.com/lL9mqdW.png"); }
#LianH02 {
border: 0px solid;
width: 75%;
box-shadow: #000000 5px 5px 5em;
background-color : #0f3648;}
#LianH03 {
border: 0px solid;
padding: 0px 50px;
width: 75%;}
#LianH04 {
border: 0px solid;
padding: 30px;
width: 300px;
box-shadow: #000000 5px 5px 5em;
background-image: url("https://i.imgur.com/meLD9VX.png");}
</style>
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Charmonman:wght@400;700&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Zhi+Mang+Xing&display=swap" rel="stylesheet">
<div align="center">
<font face="Sarabun" size="3">
<div id="LianH01" style="">
<div id="LianH02" style="">
<div style="color: rgb(255, 255, 255); height: 530px; background-image: url("https://i.imgur.com/95FY1QN.png"); background-repeat: no-repeat; background-size: cover;"></div>
<div style="margin-top: -200px; text-align: center;"><b style="">
<font color="#ffffff"><img height="300" src="https://i.imgur.com/8tE9Mcr.png" border="0" alt=""></font><br>
<span style="text-shadow: rgb(0, 0, 0) 5px 5px 10px;"><font size="6" style="color: rgb(255, 255, 255);"> ยามเหลียนฮวาเบ่งบานชั่วราตรี</font><br><font size="4" style=""><font color="#ffffff"> วันที่</font><font color="#48d1cc">สิบเก้า</font><font color="#ffffff"> ปาเยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบ</font><br><font color="#ffffff">ต้นยามซื่อ (09.00 น.)</font></font></span></b><br><br>
</div><br><br>
<div style="margin-top: -50px;">
<div id="LianH03" style="">
<div align="left" style=""><font color="#ffffff">
</font><font size="5" style="" color="#48d1cc">“เปิ่นกงอยากทานหลี่โตวเกา”</font>
<br><br><font color="#ffffff">
เสียงหวานของสตรีผู้เป็นเจ้าของตำหนักเถียนเซี่ยดังมาตั้งแต่หัวมุมก่อนถึงหน้าตำหนัก เว่ยเจียเหลียนฮวานั้นเดินมาจากตำหนักเซวียนเต๋อหลังจากที่นางได้เสร็จสิ้นการถวายพระพรรายงานตัวยามเช้าตามหน้าที่ของพระสนมยศสูงนางที่ต้องตื่นนอนตั้งแต่ยามอิ๋นบัดนี้หิวจนไม่อาจจะรั้งรอมื้ออาหารยามอู่เสียแล้ว ใบหน้าสวยที่ไม่ค่อยจะสนใจผู้ใดงอหงิกบ่นร้องหาขนมถั่วเขียวกะทิก้อนหอม ๆ คู่ชาอะไรก็ได้สักกาตั้งแต่ยังไม่ทันก้าวเข้าตำหนักด้วยซ้ำไป
</font><br><br><font color="#c0c0c0">
“ทูลเสียนอี๋เหนียงเนียง ฉางซานเซียนหวางขอเข้าเฝ้าพะยะค่ะ”
<br></font><br><font color="#b735f3">
</font><font color="#ffffff"> ทว่าไม่ทันจะได้ก้าวพ้นธรณีประตูหน้าตำหนักก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเสียงของกงกงผู้น้อยเร่งเท้าก้าวมาทูลแจ้งโดยมีร่างสูงเจ้าของสานส์ที่ทูลนั้นอยู่ข้างหลังไม่ห่าง ดวงตากลมสบดวงตาคมของเขาด้วย </font><span style="color: rgb(255, 255, 255);">ความรู้สึกสงสัยยิ่งว่าเหตุในบุรุษผู้ที่มักจะเจอะเจอนางยามวิกาลราวกับไม่ต้องการให้ผู้ใดรับทราบถึงความสัมพันธ์อันสนิทสนมไปมาหาสู่เช่น— สหาย ? …มาอยู่ตรงหน้าของนางในเวลากลสงวันแสก ๆ เช่นนี้ แลเหมือนว่าเจ้าตัวจะรับทราบคำถามที่ปรากฎบนใบหน้างามพอดีก็แย้มสรวลออกมาราวกับว่าพอใจที่ทำให้นางประหลาดใจได้มือหนายกขึ้นผสานทำความเคารพพระสนมเสียนอี๋ก่อนจะเอ่ยธุระของตน</span></div><div align="left" style=""><br><font color="#ffffff">
</font><font color="#cd60d7"> “แลเหมือนว่าวันนี้ทั้งวันเปิ่นหวางต้องขอยืมตัวพระสนมเสียนอี๋มากับเปิ่นหวางเสียหน่อย พอจะได้หรือไม่ ?”
</font><br><br><font color="#ffffff">
<i>ยืมตัว ? ทั้งวัน ???
</i></font><br><br><font color="#ffffff">
ยืมตัวไม่ว่า ทว่าทั้งวันคืออย่างไร ที่ตรงนี้คือวังหลังหาใช่โรงเตี๊ยมหรือหอบัณฑิตให้แอบลอบพบปะทั้งยังเอ่ยออกมาอย่างเป็นทางการเช่นนี้นางจะต้องทำเช่นไร ? ฉางซานเซียนหวางรู้แจ้งแก่ใจดีว่าสตรีตรงหน้าย่อมคิดถึงผลกระทบที่จะตามมาแน่ ๆ ทั้งเขา ทั้งนาง ทั้งผู้อื่นที่พ่วงถึงพวกเขา
</font><br><br><font color="#ffffff">
</font><font color="#cd60d7"> “ไม่ต้องกังวลไปพระสนมเปิ่นหวางได้รับพระราชทานพระราชานุญาตจากองค์หวงตี้แล้วเรียบร้อย”
</font><br><br><font color="#ffffff">
</font><font color="#48d1cc"> “พวกเจ้าไปทำหน้าที่ตามที่ควรเสีย ไว้เปิ่นกงกลับมาเมื่อไหร่ค่อยตระเตรียมน้ำท่าไม่ต้องทำไว้รอ”
<br></font><br><font color="#ffffff">
ราวกับเป็นการตอบรับกลาย ๆ นางโบกมือให้นางกำนัลทั้งหลายกลับเข้าตำหนักให้เรียบร้อยทิ้งไว้เพียงจ้าวกู่กูที่คอยรับใช้ไม่ห่างตามนางไปยังประตูวังเพื่อขึ้นรถม้าตามที่องค์ชายแห่งต้าฮั่นขอตัวนางทั้งวันโดยไม่ผิดต่อองค์หวงตี้
</font><br><br><font color="#ffffff">
หรือเปล่า ?
</font><br><br>
</div>
<div style="color: rgb(255, 255, 255); text-align: center;"><br><br>
<img style="width: 75%;" src="https://i.imgur.com/LIeqPiH.png" border="0" alt=""> <br><br><br>
หลิว ชุ่น <br>UNLOCK 6 HEART of LIU SHUN 1/2<br>
<br><br><br>
<a href="home.php?mod=space&uid=1" target="_blank">@Admin</a>
<br><br>
</div>
</div>
<div style="color: rgb(255, 255, 255); margin-top: -200px;">
<div style="height: 450px; background-image: url('https://i.imgur.com/82qGh6z.png');
background-repeat: no-repeat;
background-size: cover;
"></div></div>
</div>
</div>
</div></font></div>
<style>
#LianH01 {
border: 0px solid;
border-radius: 10px;
background-image: url("https://i.imgur.com/lL9mqdW.png"); }
#LianH02 {
border: 0px solid;
width: 75%;
box-shadow: #000000 5px 5px 5em;
background-color : #0f3648;}
#LianH03 {
border: 0px solid;
padding: 0px 50px;
width: 75%;}
#LianH04 {
border: 0px solid;
padding: 30px;
width: 300px;
box-shadow: #000000 5px 5px 5em;
background-image: url("https://i.imgur.com/meLD9VX.png");}
</style>
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Charmonman:wght@400;700&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Zhi+Mang+Xing&display=swap" rel="stylesheet">
<div align="center">
<font face="Sarabun" size="3">
<div id="LianH01" style="">
<div id="LianH02" style="">
<div style="color: rgb(255, 255, 255); height: 530px; background-image: url("https://i.imgur.com/95FY1QN.png"); background-repeat: no-repeat; background-size: cover;"></div>
<div style="margin-top: -200px; text-align: center;"><b style="">
<font color="#ffffff"><img height="300" src="https://i.imgur.com/8tE9Mcr.png" border="0" alt=""></font><br>
<span style="text-shadow: rgb(0, 0, 0) 5px 5px 10px;"><font size="6" style="color: rgb(255, 255, 255);"> ยามเหลียนฮวาเบ่งบานชั่วราตรี</font><br><font size="4" style=""><font color="#ffffff"> วันที่</font><font color="#48d1cc">ยี่สิบสี่</font><font color="#ffffff"> ปาเยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบ</font><br><font color="#ffffff"> ต้นยามเว่ย (13.00 น.)</font></font></span></b><br><br>
</div><br><br>
<div style="margin-top: -50px;">
<div id="LianH03" style="">
<div align="left" style=""><font color="#ffffff">
</font><font size="5" style="color: rgb(255, 255, 255);">นับจากวันนั้น</font><font color="#ffffff">วันที่เธอไปที่เทือกเขาฉินหลิง เว่ยเจียเหลียนฮวาก็ไม่ออกจากวังหลวงอีกเลยด้วยทั้งได้รับคำจากองค์หวงตี้ให้ระมัดระวังตนเองให้ดี ทั้งยังไม่รู้ว่านางจะต้องออกไปเพราะเหตุใดอีกนางก็เอาแต่สิงตัวอยู่กับตำหนักของตนเองออกจากตำหนักก็แค่ตอนเช้าตรู่แสงอาทิตย์ยังไม่ทันจะส่องดีเพื่อไปถวายพระพรรายงานตัวกับองค์ไท่โฮ่ก็แค่นั้นไม่มีเวรปรนนิบัติ
</font><br><br><font color="#ffffff">
</font><font color="#ffc0cb"> “นี่ก็บ่ายแล้ว พระสนมสนใจไปเข้าครัวหน่อยดีหรือไม่เพคะ?”
</font><br><br><font color="#ffffff">
</font><font color="#48d1cc"> “ไว้ค่อยทำวันอื่นก็แล้วกัน”
</font><br><br><font color="#ffffff">
เว่ยเจียเหลียนฮวาเอ่ยก่อนจะเอนหลังอ่านม้วนตำราว่าด้วยเรื่องของศาสนาให้จบ นางกลับมาสู่สถานะตัวเกียจคร้านอีกคราจนนางกำนัลภายในตำหนักที่เป็นห่วงนางต่างชักชวนทำนู่นนี่ไม่ห่างสุดท้ายนางก็ทำเพียงยื่นม้วนตำราให้พวกนางอ่านเป็นเพื่อนตัวเองถึงแม้ว่าคนที่อ่านได้จะมีเพียงจ้าวหนิงเฟยก็ตาม
</font><br><br><font color="#ffffff">
แล้วนางก็ไม่คิดจะสอนด้วยอย่าได้หวังว่าจะให้นางสอนเชียว
</font><br><br><font color="#ffffff">
ด้วยพื่งพ้นช่วงเที่ยงวันมา อาหารในท้องน้อย ๆ ก็ทำพิษ เธอที่เอนหลังอยู่ค่อย ๆ เคลิ้มไปกับสายลมของคิมหันต์และลมจากพัดที่นางกำนัลพัดโบกให้ก่อนม้วนตำราจะตกลงบนตัวนาง เข้าสู่การหลับไหลอย่างเกียจคร้านเมื่อนางอ่านตำราได้เพียงสองบทเท่านั้น
</font><br><br>
</div>
<div style="text-align: center;"><br><br>
<font color="#ffffff"><span style="width: 75%;"><img style="width: 75%;" src="https://i.imgur.com/LIeqPiH.png" border="0" alt=""></span></font> <br><br><br><font color="#ffffff">
[สามารถโรลเพลย์ค้นคว้าหาความรู้จากการฟัง หรือ อ่าน +30 EXP (วันละครั้ง)]</font><br><br><font color="#ffffff">ขออีเว้นได้ไหม ชีวิตติดคอนเท้นเวอร์</font><br><font color="#ffffff">#ขอนมิตการเดินทางตามหามุกวารี<br></font><br>
<a href="home.php?mod=space&uid=1" target="_blank" style="color: rgb(255, 255, 255);">@Admin</a>
<br><br>
</div>
</div>
<div style="color: rgb(255, 255, 255); margin-top: -200px;">
<div style="height: 450px; background-image: url('https://i.imgur.com/82qGh6z.png');
background-repeat: no-repeat;
background-size: cover;
"></div></div>
</div>
</div>
</div></font></div>
<div class="quote"><blockquote><font size="2"><a href="forum.php?mod=redirect&goto=findpost&pid=828&ptid=85" target="_blank"><font color="#999999">WeijiaLianhua ตอบกลับเมื่อ 2024-8-25 19:29</font></a></font>
#LianH01 {
border: 0px solid;
border-radius: 10px;
</blockquote></div>
<div align="center" style="list-style-type: none;">
<style>
#box01 {
border: 0px solid;
padding: 10px;
box-shadow: #fe9267 1px 1px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/SxnV3bS.png");}
</style>
<style>
#box02 {
width: 900px;
border: 4px double #fe9267;
padding: 15px;
box-shadow: #fe9267 2px 2px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/SxnV3bS.png");}
</style>
<style>
#box03 {
width: 600px;
border: 4px double #54edcc;
padding: 15px;
box-shadow: #54edcc 2px 2px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/UtFwcWD.png");}
</style>
<div id="box01">
<p>
<br>
<font face="Kanit"><font size="6" color="#ffffff"><span style="text-shadow: #f9a590 1px 3px 5px;"><b style=""><mit style="">
【นิมิต】</mit></b></span></font></font></p><p><br></p><p><img src="https://i.imgur.com/WcIicD8.png" width="626" _height="626" border="0"><br></p><p><br></p><div id="box02"><div align="center" style=""><div align="left" style="text-align: center; "><br></div><div align="left" style="text-align: center; "><font color="#ffffff" face="Sarabun" size="5"><b style="">ลางนิมิต</b></font></div><div align="left" style="text-align: center; "><font color="#ffffff" face="Sarabun" size="4"><b><br></b></font></div><div align="left" style="text-align: center; "><font color="#ffffff" size="4" face="Sriracha"><i style="">เมื่อคุณเข้าสู่นิทรา คุณยืนอยู่เบื้องหน้าภูเขาหิมะสูงตะหง่าน ยอดเขาที่งดงามดั่งตำรา</i></font></div><div align="left" style="text-align: center; "><font color="#ffffff" size="4" face="Sriracha"><i style="">เทียนซาน เหมันตร์ผนึกธารา อากาศหนาวเหน็บสุดระทวย ก่อนคุณเห็นหญิงสาวนางหนึ่ง</i></font></div><div align="left" style="text-align: center; "><font color="#ffffff" face="Sriracha" size="4"><i style="">กำลังตกในภวังค์ของเหล่ามนุษย์มาร (</i><i>ปีศาจเจวี๋ยฮว่า) ก่อนภาพจะตัดไปไปยังเมืองต้าหลี่</i></font></div><div align="left" style="text-align: center; "><font color="#ffffff" face="Sriracha" size="4"><i>บ้านเรือนลุกเป็นไฟ โหมกระหน่ำ ผู้คนระส่ำระส่ายวิ่งหนีเหล่ามนุษย์มารที่บ้าคลั่ง</i></font></div><div align="left" style="text-align: center; "><font color="#ffffff" face="Sriracha" size="4"><i>ก่อนภาพจะตัดไปที่นิมิต ฝูงผีดิบเดินอย่างเฉื่อยชาเต็มเมือง ๆ หนึ่ง (หากคุณเกิดฉางซานจะจำชื่อป้ายโรงเตี๊ยมได้)</i></font></div><div align="left" style="text-align: center; "><font color="#ffffff" face="Sriracha" size="4"><i>ก่อนภาพตัดไปที่คุณเห็นความมืดมิด ก่อนมีผีดิบโผล่พรวดขึ้นมาเต็มสายตาคุณ (ตัวอย่างปรากฎคล้ายๆแบบนี้ </i></font><a href="https://encrypted-tbn0.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcQXoHJlgBGPzK28drtaRchZeKKTReuwwlQCNA&s"><font color="#ffff00" face="Kanit" size="4">คลิก</font></a><font color="#ffffff" face="Sriracha" size="4"><i>) </i></font></div><div align="left" style="text-align: center; "><font color="#ffffff" face="Sriracha" size="4"><i>ใบหน้าละม้ายกับฉางซานเชียงหวาง</i></font></div><div align="left" style="text-align: center; "><font color="#ffffff" face="Sriracha" size="4"><i>ก่อนภาพตัดไปที่มุกส่องแสงสว่างไสวสีฟ้ากลางถ้ำ ให้ความรู้สึกอบอุ่นแผ่ซ่านออกมาจากมุก</i></font></div><div align="left" style="text-align: center; "><font color="#ffffff" face="Sriracha" size="4"><i>เมื่อคุณยื่นมือไปหามุกสีฟ้าดังกล่าวก่อนเห็นภาพบางอย่างในมุก สตรีผู้มีท่อนล่างเป็นงูกำลังใช้มุกเม็ดนั้น</i></font></div><div align="left" style="text-align: center; "><font color="#ffffff" face="Sriracha" size="4"><i>เผชิญหน้ากับมารปีศาจปลา (หากเคยปราบจ้าวปีศาจปลาจะรู้สึกคุ้นเคย แต่อีกฝ่ายกลับมีไอรังสีสีดำรอบตัวหนาแน่น)</i></font></div><div align="left" style="text-align: center; "><font color="#ffffff" face="Sriracha" size="4"><i>ก่อนภาพนิมิตตัดไปที่ใบหน้าของ มารไป๋ชิงเสวียน หัวเราะก้องในหัวคุณและตื่นจากฝัน</i></font></div><div align="left" style="text-align: center; "><font color="#ffffff" face="Sriracha" size="4"><i><br></i></font></div><div align="left" style="text-align: center; "><font color="#ffffff" face="Sriracha" size="4"><i>- สร้างหัวข้อ ความฝันของคุณเกี่ยวกับนิมิตตามหามุกวารี ในโลกความฝัน</i></font></div><div align="left" style="text-align: center; "><font color="#ffffff" face="Sriracha" size="4"><i>- จากนั้นเริ่มฟอร์มทีมและดำเนินการจัดวางสตอรี่ตามพลอต [ข้อมูลภารกิจ </i></font><a href="https://han.mooorp.com/thread/137/1/1"><b><font face="Sarabun" size="4" color="#ffff00">คลิก</font></b></a><font color="#ffffff" face="Sriracha" size="4"><i>]</i></font></div><div align="left" style="text-align: center; "><font color="#ffffff" face="Sriracha" size="4"><i><br></i></font></div><div align="left" style="text-align: center; "><font face="Sriracha" size="4" color="#ffff00"><i style=""><b style="">หมายเหตุ: บางบทอาจมีบทเสริมแทรกบทหลักที่คุณจัดสรร </b></i></font></div><div align="left" style="text-align: center; "><font face="Sriracha" size="4" color="#ffff00"><i><b>ทำให้บทหลักเรื่องราวต่อไปของคุณจะต้องปรับเปลี่ยนตามส่วนเสริมที่แทรกเข้ามา</b></i></font></div><div align="left" style="text-align: center; "><font color="#ffffff" face="Sriracha" size="4"><i><br></i></font></div><div align="center" style=""><div align="center" style=""><div align="center" style=""><div align="center" style=""><br><img src="static/image/hrline/li7.gif" border="0" alt=""><br></div></div></div></div></div><p></p><p><br></p></div><font face="Kanit">
<br>
</font></div></div> แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย WeijiaLianhua เมื่อ 2025-5-9 16:11 <br /><br />
<style>
#LianH01 {
border: 0px solid;
border-radius: 10px;
background-image: url("https://i.imgur.com/lL9mqdW.png"); }
#LianH02 {
border: 0px solid;
width: 75%;
box-shadow: #000000 5px 5px 5em;
background-color : #0f3648;}
#LianH03 {
border: 0px solid;
padding: 0px 50px;
width: 75%;}
#LianH04 {
border: 0px solid;
padding: 30px;
width: 300px;
box-shadow: #000000 5px 5px 5em;
background-image: url("https://i.imgur.com/meLD9VX.png");}
</style>
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Charmonman:wght@400;700&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Zhi+Mang+Xing&display=swap" rel="stylesheet">
<div align="center">
<font face="Sarabun" size="3" color="#ffffff">
<div id="LianH01">
<div id="LianH02">
<div style="height: 530px; background-image: url('https://i.imgur.com/95FY1QN.png'); background-repeat: no-repeat; background-size: cover;"></div>
<div style="margin-top: -200px; text-align: center;"><b>
<img height="300" src="https://i.imgur.com/8tE9Mcr.png" border="0" alt=""><br>
<span style="text-shadow: #000000 5px 5px 10px"><font size="6"> ยามเหลียนฮวาเบ่งบานชั่วราตรี</font><br><font size="4"> วันที่สี่ เอ้อเยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบเอ็ด<br> ต้นยามซื่อ (09.30 น.)</font></span></b><br><br>
</div><br><br>
<div style="margin-top: -50px;">
<div id="LianH03" style="">
<div align="left" style=""><font color="#ffffff" style="font-size: medium;">
</font><font size="5" style="font-size: medium;" color="#f5deb3"> “พระสนม…”</font>
<br><br><font color="#ffffff" style="font-size: medium;">
แว่วเสียงแผ่วเบาดังเอ่ยราวกับตรึงในจิต เสียงทุ้มที่แหบพร่าแสนคุ้นเคยแทรกซึมเข้าใจความมืดมิดอันแสนสงบความเบาหวิวทีหนักอึ้งความแปลกประหลาดที่คุ้นเคย ความนุ่มนวลที่แทงลึกเข้าในอกราวกับกำลังรบกวนความฝันแสนหวานของสตรีร่างบางที่ขดตัวในห้วงอนธการ
</font><br><br><font color="#ffffff" style="font-size: medium;">
</font><i style="font-size: medium;"><font color="#ffffff"> </font><font color="#afeeee">ผู้ใดกัน…
</font></i><br><br><font color="#ffffff" style="font-size: medium;">
เว่ยเจียเหลียนฮวาที่ต้องการพักผ่อนในห้วงราตรีอันยาวนานได้ขยับกายเบา ๆ เป็นคราแรกในรอบกี่ราตรีไม่อาจรับรู้ดวงตาที่ทอดมองความมืดมิดไร้แววชีวาจนไม่อาจสัมผัสถึงชีวิตใดได้นางที่จมในความมืดเช่นนี้มาตลอดค่อย ๆ มองหาว่าเจ้าของเสียงที่ก่อให้เกิดความรู้สึกแปลกประหลาดในอกนั้นอยู่แห่งหนใดกัน
</font><br><br><font color="#ffffff" style="font-size: medium;">
บัดนั้นเองที่มืิหนาของผู้หนึ่งตรงเข้ามาจับบ่าเล็กจากข้างหลังโดยที่ไม่ทันได้ตั้งสติ ใบหน้าจิ้มลิ้มรีบผินมองไปตามแขนแกร่งเพื่อทอดพิจใบหน้านั้นความงดงามที่นางเพิ่งตระหนักถึงความคมคายที่เพิ่งคำนึงหา พักตร์เปื้อนดินเปื้อนเลือดจดจ้องประสานดวงตาราวกับต้องการเรียกสติของนาง
</font><br><br><font color="#ffffff" style="font-size: medium;">
</font><font color="#f5deb3" style="font-size: medium;"> “ได้โปรด…ตื่นเถิด…”
</font><br><br><font color="#ffffff" style="font-size: medium;">
ฉับพลันนั้นภาพนิมิตรที่หายไปโหมกระหน่ำจนแทบคลื่นไส้ภาพไข่มุกงามที่ส่องประกายเรียกแสงสว่างโอบล้อมร่างบางจนจำไม่ได้เลยว่าความมืดเป็นเช่นไรทันใดนั้นเองร่างที่เคยเบาหวิวพลันหนักอึ้งและเจ็บปวดในลำคอ อกและช่องท้อง
</font><br><br><font color="#ffffff" style="font-size: medium;">
ณ สถานที่ที่ความมืดปกคลุมนั้นแท้จริงคือบนตั่งเตียงในตำหนักของนางเอง
</font><br><br><font color="#ffffff" style="font-size: medium;">
</font><font color="#ffc0cb" style="font-size: medium;">“พระสนมเพคะ!?!”
</font><br><br><font color="#ffffff" style="font-size: medium;">
เสียงหวีดร้องแรกที่ได้ยินหาใช่เจ้าของเสียงทุ้มไม่ทว่ามันคือเสียงแหลมของนางกำนัลประจำตำหนักเถียนเซี่ยที่ตกใจกับการขยับกายของประมุขแห่งตำหนักนี้
</font><br><br><font color="#ffffff" style="font-size: medium;">
ไม่อาจรับรู้ได้ว่าหลังจากนี้พวกนางเอ่ยอันใดสิ่งที่นางรับทราบคือร่างของนางกำนัลคนหนึ่งที่วิ่งออกจากห้องไปอย่างรีบร้อนด้วยคำสั่งของนางกำนัลที่ิอยู่ข้างเตียงของพระสนมคงไปตามหมอหลวงกระมัง—
</font><br><br><font color="#ffffff" style="font-size: medium;">
</font><font color="#afeeee" style="font-size: medium;">“น้ำ…”
</font><br><br><font color="#ffffff" style="font-size: medium;">
น้ำเสียงที่ออกมาจากลำคอที่เจ็บแสบนั้นแสนแห้งผากมือเรียวของสตรีข้างกายรีบรินน้ำจากเหยือกทองเหลืองใส่จอกน้ำทองเหลืองยื่นให้สตรีสูงศักดิ์ผู้หลับไหลนานแสนนานจวบจนผ่านไปหนึ่งเหมันต์ได้
</font><br><br><font color="#ffffff" style="font-size: medium;">
ราวกับแผ่นดินแตกระแหงได้พบเจอสายพิรุณเย็น ลำคอที่แห้งผากก็ดูจะชุ่มชื้นขึ้นมาบ้างเว่ยเจียเหลียนฮวาค่อย ๆ ตั้งสติและมองรอบกายทบทวนว่าเหตุใดกันนางถึงมานอนเป็นผักเช่นนี้กันสิ่งสุดท้ายที่นางจดจำได้คือนางกำลังตระเตรียมเดินทางออกไปตามนิมิตรของเทพเซียน ภาพห้วงฝันอันเลือนลางค่อย ๆ สะท้อนขึ้นมาในห้วงความคิดจนทำให้นางจดจำได้ถึงสิ่งที่นางต้องกระทำต่อจากนี้
</font><br><font color="#ffffff" style="font-size: medium;">
ไม่รั้งรอไม่ทบทวรสังขาร เว่ยเจียเหลียนฮวาฝืนการรีบขยับเพื่อหวังจะไปนั่งข้างตั่งเตียงเตรียมออกเดินด้วยสองเท้าทว่าไม่ทันจะตะแคงข้างหันกายเพื่อหยัดร่างขึ้นนั่งก็ต้องเผชิญกับความปวดร้าวทั่วร่างแทนจนทำให้นางกำนับหวีดร้องตกใจกับท่าทีเช่นนี้
</font><br><br><font color="#ffffff" style="font-size: medium;">
เสียงฝีเท้าที่รีบเร่งก้าวเข้ามาในตำหนักตรงดิ่งมาถึงห้องของพระสนมผู้ตื่นจากบรรทมแสนยาวนานเอาเข้ายามต้นวสันต์ฤดูเจ้าของฝีเท้ามากมายนั้นประกอบไปด้วยแพทย์หลวง ลูกศิษย์ นางกำนัลที่ไปตามแพทย์หลวงเป็นหกฝีเท้าหลังจากนั้นตำหนักที่แสนเงียบเหงาก็ดูจะวุ่นวายขึ้นมาทันตาเห็น
</font><br><br><font color="#ffffff" style="font-size: medium;">
ใช้เวลาราว ๆ เค่อได้กว่าจะเข้าสู่ความสงบดังเดิมให้เวลาแพทย์หลวงได้ซักถามอาการตรวจร่างกาย แพทย์หลวงวางนิ้วบนข้อมือบาง ตรวจชีพจรที่เพิ่งขยับออกจากขอบสะพานไน่เหอ ชีพจรช้าแต่มั่นคง
</font><br><br><font color="#ffffff" style="font-size: medium;">
</font><font color="#dda0dd" style="font-size: medium;"> "เหลือเชื่อ..." เขาพึมพำ “...ชีพจรของพระสนม...อ่อนลึกและสับสน ตำแหน่งอิน (阴) ถูกบดบัง ตำแหน่งหยาง (阳) เหลือเพียงเสี้ยวหนึ่ง ราวกับดวงจันทร์ในคืนดับแสง…”
<br><br>
</font><font color="#afeeee" style="font-size: medium;">“ข้า…ต้องพิษหรือ?”
</font><br><br><font color="#dda0dd" style="font-size: medium;">
“ทูลพระสนม... เป็นเช่นนั้นพะยะค่ะพระองค์ต้องพิษ ‘ไป่เมิ่งซวี’—พิษฝันขาวที่มิได้ฆ่าให้สิ้นชีพทันที แต่จะซึมลึกเข้าสู่ตันเถียน ปิดเส้นลมปราณใหญ่ ทำให้ร่างเข้าสู่สภาวะเหมือนตาย จิตถูกขังอยู่ในภวังค์ฝันอันไร้กาลเวลา” </font><font color="#ffffff" style="font-size: medium;">แพทย์หลวงเอ่ยด้วยน้ำเสียงมั่นคง</font><font color="#dda0dd" style="font-size: medium;"> “พยานและหลักฐานในวันนั้นแสดงว่าพระองค์ทรงได้รับพิษจากถ้วยชาขาวในวันที่ห้า ปาเยว่ ช่วงต้นสารทฤดู ก่อนจะหมดสติไปในเวลาไม่ถึงหนึ่งชั่วยาม หลังจากนั้นชีพจรลดต่ำจนแทบหาไม่พบ บางตำหนักเข้าใจว่าทรงสิ้นแล้ว…”
<br>
“ทว่าข้ากระหม่อมกับหมอหลวงลี่พบสัญญาณปราณเย็นตกค้างที่จุด ‘ซานอินเจียว’ และ ‘หยินเหยา’ จึงรู้ว่าพระองค์ยังมีจิตคงอยู่ในห้วงหลับ จึงเร่งรักษาด้วย ชิงฮวาเยว่หลู่ ขับพิษทุกสามวัน และ ฝังเข็มเปิดจุดชีพจร เดือนละครั้งตลอดหกเดือนสิบเจ็ดวัน” </font><font color="#ffffff" style="font-size: medium;">แพทย์หลวงหันไปพยักหน้าให้ลูกศิษย์ของตนเองส่งสัญญาณให้เอาเทียบยาที่เตรียมไว้ยื่นให้แก่นางกำนัลเพื่อให้นางพวกนั้นนำไปต้มยาถวายแด่พระสนมเสียนอี๋</font><font color="#dda0dd" style="font-size: medium;"> “ตลอดเวลานั้น พระองค์ต้องพึ่งยาบำรุง เสวียนเจิ้งหยิน เพื่อประคองตับและปอดไม่ให้เสื่อม นางกำนัลผลัดเปลี่ยนดูแลไม่ให้เส้นปราณแห้งตาย ต้องขอพระราชทานอนุญาตแตะต้องวรกายเพื่อเคลื่อนลมปราณพระองค์ รักษาอุณหภูมิร่างกายตลอดเวลาพะยะค่ะ…”
<br>
“เมื่อครู่ที่พระองค์ทรงฟื้น นับว่าเป็นสัญญาณว่าจิตได้คืนกลับแล้ว แต่…พิษยังตกค้างในเส้นลมปราณ ทรงอาจรู้สึกร้อนใน เจ็บคอ คอแห้ง อ่อนแรง และแน่นอกอีกระยะหนึ่งข้ากระหม่อมขอกราบเรียนว่า… หลังจากนี้ ต้องพักฟื้นอย่างน้อย เจ็ดสิบเจ็ดวัน ให้ครบหนึ่งรอบจันทรา เพื่อปรับลมปราณให้คืนสู่สมดุล หากฝืนเดินหรือตรัสมากเกิน จะทำให้พลังหยางแปรปรวน อาจทรุดหนักกว่าเดิม ตลอดเวลานั้น หม่อมฉันจะจัดให้พระองค์ดื่มยาเย็นวันเว้นวัน ยาบำรุงวันละหนึ่ง และเปิดจุดลมปราณทุกเจ็ดวันจนพลังกลับคืน หากไม่เร่งเร้าหรือถูกกระทบซ้ำ… อีก สามเดือนนับจากนี้ พระองค์จะทรงฟื้นกำลังได้เต็มที่พะยะค่ะ”
<br></font><br><font color="#ffffff" style="font-size: medium;">
เมื่อได้ยลยินเช่นนั้นแล้วสตรีผู้เป็นผู้ต้องพิษเช่นนางจำต้องยินยอมนอนพักกายไปอีกคราแม้ว่านิมิตฝันจะรบกวนใจนางมากเท่าใดก็ตามทว่าการที่นางจะไปตามนิมิตนั้นย่อมต้องหมายถึงการที่นางต้องไปช่วยผู้คนหากร่างกายของนางเป็นเช่นนี้แล้วจะไปกระทำการใดได้เช่นนั้นแล้วนางจึงหมายมั่นจะรักษากายให้เร็วที่สุดเพื่อไปทูลขอฝ่าบาทออกจากเมืองอีกครา…
</font><div style="font-size: medium; color: rgb(255, 255, 255); text-align: center;"><br><br>
<img style="width: 75%;" src="https://i.imgur.com/LIeqPiH.png" border="0" alt=""> </div>
<br><br>
<br><br><font color="#ffffff" style=""><font size="3">
</font><b style=""><font size="4"> เชิงอรรถศัพท์ทางการแพทย์จีนโบราณ
</font></b></font><br><font color="#ffffff" style="font-size: medium;">
1.ซานอินเจียว (三陰交 / Sān Yīn Jiāo)
</font><br><font color="#ffffff" style="font-size: medium;">
➤ จุดฝังเข็มสำคัญอยู่ด้านในของขา บริเวณเหนือข้อเท้า ใช้เปิดการไหลเวียนของเส้นลมปราณหยิน ช่วยบำรุงตับ ม้าม ไต (อวัยวะเกี่ยวกับพลังพื้นฐาน)
</font><br><br><font color="#ffffff" style="font-size: medium;">
2.หยินเหยา (阴腰 / Yīn Yāo)
</font><br><font color="#ffffff" style="font-size: medium;">
➤ จุดฝังเข็มในแนวเอว ด้านหลังร่างกาย เชื่อมโยงกับเส้นหยินเว่ย และสัมพันธ์กับปราณของไตและตับ
</font><br><br><font color="#ffffff" style="font-size: medium;">
3. ฝังเข็มเปิดจุดชีพจร (開穴行氣 / Kāi Xué Xíng Qì)
</font><br><font color="#ffffff" style="font-size: medium;">
➤ เทคนิคฝังเข็มเพื่อเปิด “จุดชีพจร” (Xué = จุด / ช่องพลัง) ให้ลมปราณไหลเวียนได้ ช่วยฟื้นฟูหลังพิษหรืออาการอุดตัน
</font><br><br><font color="#ffffff" style="font-size: medium;">
4. ชิงฮวาเยว่หลู่ (清花月露 / Qīng Huā Yuè Lù)
</font><br><font color="#ffffff" style="font-size: medium;">
➤ ยาสมุนไพรสมมุติในเรื่อง ทำจากกลีบดอกไม้ฤทธิ์เย็น 9 ชนิด ต้มกับน้ำค้าง 7 คืน ใช้ขับพิษร้อนในแบบไม่เร่งรัด
</font><br><br><font color="#ffffff" style="font-size: medium;">
5. เสวียนเจิ้งหยิน (玄正饮 / Xuán Zhèng Yǐn)
</font><br><font color="#ffffff" style="font-size: medium;">
➤ ยาน้ำตำรับเก่า บำรุงหยินและหยางอย่างสมดุล ใช้หลังร่างกายฟื้นจากอาการช็อกหรือพิษหนัก
</font><br><br><font color="#ffffff" style="font-size: medium;">
6. หยางหาย (阳虚 / Yáng Xū)
</font><br><font color="#ffffff" style="font-size: medium;">
➤ ภาวะพลังหยางลดต่ำ ส่งผลให้ร่างกายเย็น อ่อนแรง หายใจช้า เลือดไหลช้า
</font><br><br><font color="#ffffff" style="font-size: medium;">
7. ไฟลมปราณสะสม (火郁气滞 / Huǒ Yù Qì Zhì)
</font><br><font color="#ffffff" style="font-size: medium;">
➤ ภาวะที่ปราณหยินสะสมมากเกิน ทำให้เกิดความร้อนใน จุดระเบิดเมื่อฟื้นคืนสติ กลายเป็นอาการแน่นอก ร้อนคอ เจ็บในอก
</font><br><br>
</div>
<div style="font-size: medium; color: rgb(255, 255, 255); text-align: center;"><br><br>
<img style="width: 75%;" src="https://i.imgur.com/LIeqPiH.png" border="0" alt=""> <br><br><br><br>
<a href="home.php?mod=space&uid=1" target="_blank">@Admin</a>
<br><br>
</div>
</div>
<div style="font-size: medium; color: rgb(255, 255, 255); margin-top: -200px;">
<div style="height: 450px; background-image: url('https://i.imgur.com/82qGh6z.png');
background-repeat: no-repeat;
background-size: cover;
"></div></div>
</div>
</div>
</div></font></div>
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย WeijiaLianhua เมื่อ 2025-6-28 01:08 <br /><br /><style>
#ZhiLian01 {
border: 0px solid;
border-radius: 10px;
background-image: url("https://i.imgur.com/ujhleR3.jpeg"); }
#ZhiLian02 {
border: 0px solid;
width: 75%;
box-shadow: #000000 5px 5px 5em;
background-color : #F2F1ED;}
#ZhiLian03 {
border: 0px solid;
padding: 0px 50px;
width: 75%;}
#ZhiLian04 {
border: 0px solid;
padding: 30px;
width: 500px;
box-shadow: #000000 5px 5px 5em;
background-image: url("https://i.imgur.com/IFRHQ59.png");}
</style>
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Charmonman:wght@400;700&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Niramit:ital,wght@0,200;0,300;0,400;0,500;0,600;0,700;1,200;1,300;1,400;1,500;1,600;1,700&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Zhi+Mang+Xing&display=swap" rel="stylesheet">
<div align="center">
<font face="Sarabun" size="3" color="#4C4C57">
<div id="ZhiLian01">
<div id="ZhiLian02">
<div style="height: 1200px; background-image: url('https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d24e426ac5f4f0025b9adb4c4717f7fa2858a55a15b2e3-C3p10l_fw658webp_11zon.png'); background-repeat: no-repeat; background-size: cover;"></div>
<div style="margin-top: -1000px; text-align: center;"><b>
<img height="300" src="https://img2.pic.in.th/pic/d82c05b49ff8092e33ac7c39a447629be02da48d5e407-1F2pzF_fw658webp_11zon.png" border="0" alt=""><br>
<span style="text-shadow: #696969 5px 5px 10px"><font size="6"><font face="Zhi Mang Xing">荷香万里夏</font><br>กลิ่นบัวหอม คิมหันต์หมื่นลี้</font><br><font size="4"> วันที่ยี่สิบห้าอู่เยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบเอ็ด <br> กลางยามเซิน( 16.00 น. ) </font></span></b>
</div><br><br>
<div style="margin-top: -50px; ">
<div id="ZhiLian03">
<div align="left">
   <font size="5">จากนกกระเรียนเหินท่องท้องนภาสู่นกกระจอกในกรงทอง</font>
<br><br>
   ครั้นรถม้ามาถึงหน้าประตูวังดวงหน้าของสตรีผู้เคยแย้วสรวลสดใสหม่นแสงเรียบนิ่งบ่าเล็กยกตรึง ยึดอกผายมือกุมเสมอท้องสงวนกิริยาแม้อาภรณ์จะมิได้งดงามสูงค่าเช่นในวัง ทว่ากิริยานี้แสดงถึงความงามอันเป็นเอกของสติปัญญาและมารยาทที่พระสนมพึงมีสตรีช่างจ้อในบัดนี้ไม่เอื้อนเอ่ยแม้เพียงครึ่งคำเรียวหัตถ์เล็กหยิบพัดขึ้นกางเป็นการส่งสัญญาณถึงจ้าวหนิงเฟยให้ยื่นสิ่งที่ต้องส่งมอบให้ จางสู่
<br><br>
   “สิ่งนี้คือถุงตำลึงเงินที่พระสนมของข้าตั้งใจมอบให้เป็นทั้งค่าแรงที่เจ้าอุตส่าห์เดินทางมาส่งและเป็นน้ำใจอันหวังให้เจ้าได้หยิบใช้ ไม่ว่าเจ้าจะกลับหนานเจ้าหรือตั้งรกรากเช่นชนต้าฮั่นก็จงรับไว้เพื่อที่จะได้ตั้งตัวอย่างเข้มแข็ง”
<br><br>
   จ้าวหนิงเฟยเอ่ยอย่างขึงขังราวกับเอ่ยราชโองการก็ว่าได้จางสู่ ผู้นอบน้อมรับด้วยความเต็มใจก่อนที่จะเดินทางออกจากอาณาบริเวณของวังหลวง พัดในมือถูกรวบเก็บพร้อมกับเดินไปอุ้มเสี่ยวเฮยจากพื้นเพื่อเป็นการแสดงให้ผู้คนเห็นว่าพระสนมเสียนอี๋โปรดมากเพียงใดส่วนเว่ยซานนั้นเดินตามไม่ห่างราวกับเป็นคู่หูของจ้าวหนิงเฟยอีกที
<br><br>
   เสียงรอบกายเอะอะขึ้นมาชั่วขณะที่เรียวเท้าเล็กก้าวเข้าสู่อาณาบริเวณวังหลังทั้งผู้คนที่ตระหนักได้ถึงการกลับมาของพระสนมเสียนอี๋และผุ้คนที่ตื่นตระหนกกับหมาป่าผู้องอาจเดินตามไม่ห่างกายสตรีสูงศักดิ์ราวกับฌพธิสัตว์ผู้โอบอ้อมสัตว์ร้ายทว่าหากตริตรองให้ดีนั้นจะแลเห็นว่านางช่างอาจหาญชาญชัยนักที่กล้ารับสัตว์ทรงเลี้ยงเข้าวังหลังมิใช่เพียงหนึ่ง แต่ถึงสองตัว
<br><br>
   “ถวายความเคารพพระสนมเว่ยเจียเสียนอี๋เพคะ”
<br><br>
   ยามที่กายบางประทับ ณ ตำหนักเถียนเซี่ย ราวกับย่างก้าวบุษบงกระทบผืนน้ำกำเนิดระลอกคลื่นไปสู่ผู้คนทั้งตำหนักบ่าวใช้นางกำนัลต่างเร่งออกมาถวายความเคารพเป็นอย่างดีดวงตาสีเกาลัดกวาดตายลพินิจเรือนของตนครั้นแลเห็นว่ามันได้รับการดูแลอย่างดีก็ถือว่าพวกบ่าวใช้พวกนี้รู้ความ
<br><br>
   “พระสนมเพคะมีจดหมายสองฉบับถึงพระสนม”
<br><br>
<div align="center">
<div id="ZhiLian04">
<div align="left">ถึง—เสี่ยวเหลียนฮวา
<br><br>
  
เด็กดีของเจี่ยเจีย,
<br><br>
  
ยามลมเปลี่ยนทิศ ย่อมมีผู้เคลื่อนไหว
<br><br>
  
แม้ใจจะปรารถนาต้อนรับการกลับมาของเจ้าด้วยตนเอง แต่ฤดูกาลในซูโจวมิอาจนิ่งนอนใจ — ฝั่งฟ้ายังพร่ามัว เจี่ยเจียจำต้องตามเงาผู้แทนโองการฟ้า บัดนี้หากพบคนผู้หนึ่งในคราบมังกร จงจำไว้ว่าเขาเป็นผู้ครองบทบาทที่ถูกกลั่นจากความจำเป็น เส้นด้ายถูกขึงไว้แล้ว เจี่ยเจียได้แต่ฝากฝังเจ้าร่วมแสดงละครฉากนี้ร่วมกันกับเขา อย่าให้ผู้ใดแลเห็นเงื่อมสายก่อนเวลา และเมื่อม่านปิดลง เจี่ยเจียจะรีบกลับไปยืนเคียงเจ้า
<br><br>
<div align="right">—ลู่เจี่ยเจีย </div></div></div></div>
<br><br>
   ตัวอักษรงดงามที่นางได้เพียรอ่านทุกเมื่อยามศึกษาในสำนักศึกษา ณ ลั่วหยางได้ปรากฎตรงหน้าเนื้อความที่เต็มไปด้วยความลับแห่งบัลลังก์ทุกเส้นตวัดสื่อได้ถึงความจริงใจที่ต้องการให้นางช่วยเหลือหากสตรีผู้เป็นดั่งปราชญ์แห่งยุคยอมรับในคราบมังกรทองบนบัลลังก์ขณะนี้ว่าเป็นโอรสสวรรค์เช่นนั้นใต้หล้าก็หาได้มีผู้ใดตระหนักสังเกตนับว่าสมแล้วที่เป็ยเจี่ยเจียผู้มองกาลไกลในสักวันที่คงเร็ว ๆ นี้ หากได้สนทนาเพียงชั่วขณะใยนางจะจดจำมิได้
<br><br>
   อย่างน้อยเขาก็เป็นสามีของนางเช่นกัน
<br><br>
   รูปร่าง น้ำเสียง ท่าทาง การตรัสคำเอื้อนวจี ดวงเนตรแห่งมังกรที่ทอดมองผู้คน ขึ้นชื่อว่าพระสนมเอกผู้เคยได้รับความโปรดปรานย่อมสามารถจดจำทุกสิ่งได้
<br><br>
   ร่างที่ยืนอ่านอักษรสื่อสาร จับใจความจนแน่นิ่งไม่ไหวติงค่อย ๆ ก้าวเดินตรงมายังเชินเทียนจุดงดงามก่อนจะบรรจงยกจดหมายรนไฟให้วอดจนเหลือเพียงเถ้าธุลีสารที่ได้รับนี้ไม่ควรตกไปถึงมือผู้ใดในใต้หล้าทั้งนั้นแม้จะก่อให้เกิดความลือที่แลเห็นเป็นความบาดหมางกับเทพธิดาจำแลงทว่านางที่ต้องปกป้องสตรีผู้นั้นใยจะต้องสนคำคน
<br><br>
   เพื่อซีหวางหมู่ของนางจำต้องเด็ดขาดและเยือกเย็น
<br><br>
   “อีกหนึ่งฉบับเล่า”
<br><br>
   “นี่เพคะ”
<br><br>
   บ่าวเอ่ยพร้อมมอบถวายจดหมายอีกหนึ่งฉบับให้แก่พระสนมหัตถ์เรียวที่ดูจะคล้ำขึ้นเล็กน้อยจากการเดินทางมาตลอดสองเดือนเต็ม ๆ ยกขึ้นมารับจดหมายมาพิจมองตัวอักษรที่ตวัดเขียนนามผู้ส่งถึงนั้นครานี้เองก็เป็นลายฝีพู่กันที่คุ้ยเคยทั้งยังเป็นอักษรที่นางไปบรรจงลากเขียนตามมาทั้งชีวิตสิบสองปีในจวนสกุลเว่ยเจีย
<br><br>
   “เรียนพระสนมเจ้ากรมโยธาเว่ยเจียฟูหยางขอเข้าเฝ้าพะยะค่ะ”
<br><br>
   “เห็นทีคงไม่ต้องแกะอ่านแล้วกระมัง” สตรีผู้เป็นใหญ่ในตำหนักคิมหันต์เช่นฤดูกาลในครานี้ค่อย ๆ ก้าวเดินไปนั่งตั่งบัลลังก์ของผู้เป็นเจ้าของตำหนัก ณ โถงกลาง “ให้เข้ามา”
<br><br>
   สิ้นวจีหวานขันทีผู้ส่งสารก็เร่งยอบกายขอตัวเพื่อไปเชิญแขกที่ส่งสารมาล่วงหน้าเพียงชั่วครู่เท่านั้นบัดนี้นางแอบรู้สึกเข้าใจฝ่าบาทขึ้นมาทันทีว่าเขาคงจะรู้สึกเช่นไรกับจดหมายแสนเอาแต่ใจของนาง
<br><br>
   เช่นนั้นแล้วหากให้เอ่ยกับสถานการณ์ตรงหน้านี้คงจะเป็น
<br><br>
   “หากว่าเปิ่นกงไม่แลเห็นสิ่งนี้การขอเข้าเฝ้าแสนเอาแต่ใจของท่านจะจบเช่นไรกัน ท่านพ่อ”
<br><br>
   ทันทีที่ย่างก้าวของบุรุษผู้คมคายก้าวเข้ามายังอาณาเขตแห่งแดนคิมหันต์วจีหวานก็เอ่ยขึ้นราวกับว่าต้องการเอ่ยกับเขามานานแสนนานทั้ง ๆ ที่เพิ่งจะเข้ามาคราแรกเท่านั้นนี่เป็นการแสดงอำนาจของบุตรีที่มิได้เป็นลูกรักของจวนยอดบัณฑิต
<br><br>
   “คาราวะพระสนมเสียนอี๋กระหม่อมต้องขออภัยยิ่งนักที่เรียนแจ้งเข้าเฝ้าอย่างกระทันหันนี้” เขาน้อมตัวถวายความเคารพแก่สตรีตรงหน้า “ทว่า…เรื่องนี้เร่งด่วนนักจำต้องขอปรึกษาพระสนมเป็นการส่วนพระองค์พะยะค่ะ”
<br><br>
   คำว่าส่วนพระองค์ที่เขาเอ่ยทำให้นางจำต้องตวัดมือเป็นสัญญาให้บ่าวทุกคนออกจากอาณาบริเวณนี้ เหลือเพียงนาง จ้าวหนิงเฟย และเว่ยเจียฟูหยางพระสนมเสียนอี๋ค่อย ๆ ลุกจากตั่งนั่งเพื่อเดินนำไปยังห้องทรงงานส่วนพระองค์ของประมุขตำหนักเถียนเซี่ยสร้างคำว่า ส่วนพระองค์ ให้เหมาะสมตามที่บิดาต้องการร่างเล็กค่อย ๆ หย่อนกายนั่งบนเก้าอี้ไม้เนื้อดียื่นเฮยเฉวียนให้จ้าวหนิงเฟยอุ้มเอาไว้เสียก่อน
<br><br>
   “เจ้าพาเว่ยซานกับเสี่ยวเฮยกับเสี่ยวซานไปเดินเล่นในสวนก่อนหากเปิ่นกงเสร็จธุระจะตามไป”
<br><br>
   จ้าวหนิงเฟยผู้รับคำของพระสนมก็โอบอุ้มเฮยเฉวียนเอาไว้ก่อนจะบอกให้เว่ยซานเดินตามออกจากข้างนอกพร้อมกันนั้นที่ห้องนี้เหลือเพียงบิดาและบุตรสาวนางก็ผายมือเชื้อเชิญให้บิดานั่งให้เรียบร้อยก่อนเริ่มสนทนา
<br><br>
   “มีธุระอันใดที่จำต้องคุยส่วนตัวเช่นนี้หรือท่านพ่อ”
<br><br>
   “ฝ่าบาทตรัสกับพ่อว่าพระองค์มีพระประสงค์จะรับเจ้าเข้าเป็นอี้หนี่ว์ (พระราชธิดาบุญธรรม)”
<br><br>
   “งั้นหรือ ?”
<br><br>
   “งั้นหรือ ? เจ้ามีสิ่งที่ต้องการเอ่ยเพียงเท่านี้น่ะหรือ”
<br><br>
   “แล้วจะให้ข้าเอ่ยสิ่งใดในเมื่อเรื่องนี้แม้แต่ข้าที่ต้องถูกแต่งตั้งยังไม่รู้ความใด ๆ ทั้งนั้น”
<br><br>
   การเอ่ยถามเพียงสองคำพลันบังเกิดอารมณ์ในอกลมายใจที่ลึกขึ้นเป็นการตอบสนองที่นางกำลังอดทนไม่กะทำสิ่งใดอันเป็นการไม่ไว้หน้าเขาผู้เป็นบิดาบังเกิดเกล้าเว่ยเจียฟูหยางได้ยินเช่นนี้พลันเข้าใจสถานการณ์โดยรวมฝ่าบาทกำลังกระทำบางสิ่งโดยไม่อาจคาดเดาได้
<br><br>
   “แล้วเจ้าต้องการเป็นอี้หนี่ว์หรือไม่”
<br><br>
   “ถ้าหากว่าอยากแล้วท่านจะว่าอย่างไร”
<br><br>
   “นี่มิใช่เรื่องล้อเล่นให้เจ้าประชดประชันข้าได้เช่นในจวนนี่คือสิ่งที่จะเปลี่ยนชีวิตของเจ้าจนตราบสิ้นลม แม้เกิดร่วมจวนทว่าแตกดับห่างไกลแม้เพียงช่วงชีวิตสุดท้ายสถานที่ที่เจ้าจะได้หลับไหลคือหลุมศพของราชสกุลหลิว”
<br><br>
   “แล้วคุณงามความดีก็จะไม่ตกทอดถึงท่าน เช่นฐานะพระสนมใช่หรือไม่ ?”
<br><br>
   “อย่าได้ยึดโยงในสิ่งที่ก่อความบาดหมางได้หรือไม่พ่อมาอย่างสันติ” เว่ยเจียฟูหยางถอนหายใจเบา ๆ เขาที่ห่วงบุตรีคนนี้อยู่ห่าง ๆ ได้แต่นึกโทษตนที่ไม่เคยอยู่ใกล้ชิดนางแม้เพียงคราเดียว “หากว่ากันตามเนื้อผ้าการเป็นพระสนม แม้จะตำแหน่งเสียนอี๋เช่นนี้ย่อมสุขสบายยิ่งกว่า ตำหนักส่วนพระองค์โอ่อ่า บ่าวใช้หลายสิบชีวิต เบี้ยหวัดไม่ขาดมือ มีอำนาจในมือเจ้ากลับมาครานี้มิใช่จักได้เลื่อนขั้นหรอกหรือเจ้าที่เคยเป็นถึงสตรีผู้ได้รับการโปรดปรานจนเลื่อนขั้นมาจนถึงเพียงนี้ไยเจ้าจะเทกระจาดทิ้งราวกับโยนหีบไหลงก้นแม่น้ำฮวงเหอ”
<br><br>
   “ท่านสาธยายถึงเพียงนี้แล้วท่านต้องการเพียงแค่ให้ข้าเอ่ยว่าอย่างไร‘ปฏิเสธฝ่าบาทไปเสียสิเจ้าคะ’ ท่านกำลังภาวนาให้ข้ารู้คุณเอ่ยเช่นนี้ใช่หรือไม่”
<br><br>
   “ข้าเพียงอยากให้เจ้าสุขสบาย เจ้าก็รู้ดีว่าสตรีที่เป็นบุตรีจากฟูเหรินรองมิได้มีโอกาสเป็นสตรีสูงศักดิ์เช่นนี้ การส่งเจ้าเข้าวังเป็นวิถีทางที่ดีต่อทุกฝ่าย”
<br><br>
   “ดีต่อข้าหรือดีต่อท่านกันแน่เจ้ากรมโยธาธิการ”
<br><br>
   “แล้ววาสนาพระสนมไม่ดีอย่างไรใยเจ้าถึงไม่ไขว่คว้าโอกาสในเมื่อเคยเป็นที่โปรดปรานจะเป็นอีกสักรอบให้ขึ้นเป็นขั้นเฟยคงไม่เกินมือเจ้า”
<br><br>
   น่าขันสิ้นดีต่อให้ขึ้นชื่อว่ายอดอัจฉริยะแห่งยุคหรือว่าที่จอมปราชญ์แห่งปัญญา สิ่งที่นางดูจะเป็นประโยชน์ต่อวงตระกูลได้มีเพียงการเป็นพระสนมไต่เต้าขึ้นเป็นพระสนมที่มองว่านางมีศักยภาพพอจะไขว่คว้าอำนาจในฝ่ายในได้
<br><br>
   “ท่านไม่คิดว่าใต้หล้านี้สิ่งที่ข้าต้องการเพียงแค่อยู่ใต้ฟ้ากว้างโดยอิสระหรอกหรือ…”
<br><br>
   “เหลียนเอ๋อร์…อิสระเป็นสุขเพียงชั่วครู สุดท้ายความมั่งคั่งจะช่วยให้เจ้าได้สุขสบายในบั้นปลายชีพชีวันข้าเพียงอยากได้หลักประกันเมื่อตาแก่เช่นข้าลงโลงเจ้าไม่ต้องทุกข์ยากลำบากตรากตรำ”
<br><br>
   ภายในหัวน้อย ๆ ช่างสับสนยิ่งนัก สายเลือดข้นกว้าน้ำเป็นเช่นไร ขึ้นชื่อว่าบิดาผู้มอบสายเลือดย่อมมีผลต่อดวงจิตมากเท่านั้นนางที่ได้แต่อดทนในจวนร้างบิดาผู้มารับราชการในเมืองหลวงพบหน้าเพียงเดือนเดียวจำต้องจาก ครั้นเกิดสิ่งใดก็ไม่อาจฟ้องร้องหรือได้สิ่งใดมาโดยง่ายชีวิตที่นางได้รับจากเขาคือการอดทนต่อแรงกระทำแล้วรอรับรางวัลของผู้จำยอมก็เท่านั้น
<br><br>
   แล้วเมื่อไหร่กันที่นางจะไม่จำต้องทนอีกต่อไป
<br><br>
   “แต่ข้าไม่อยากเป็นเช่นท่านแม่ท่านเข้าใจที่ข้าต้องการใช่หรือไม่ข้าไม่อยากเป็นเพียงสนม ไม่ว่าจะเฟย หรือ กุ้ยเฟย ต่อให้ผืนดินถล่มโลกแตกดับข้าก็เป็นได้เพียงฟูเหรินรองอยู่วันยังค่ำ”
<br><br>
   เพราะนางตระหนักรู้ถึงใจของโอรสสวรรค์และนางตระหนักรู้ถึงใจที่มิอ่านผูกติดต่อผู้นั่งบัลลังก์ตั่งทองนี้ได้เช่นนั้นแล้วไซร้สตรีผู้ไม่เคยได้ร่วมเรรียงเคียงหมอนจะเป็นสิ่งในในสายตาของบุรุษที่จับจ้องเพียงภรรยาข้างกายและก้อนแป้งพยานรักนางเป็นเพียงกาฝากร่วมอาศัยในนามของสนมไม่ต่างจากเมียน้อยที่กินหรูอยู่สบาย
<br><br>
   ก็เป็นเช่นมารดาเพียงแค่ไม่ต้องทุกข์ระทมในรัก เพราะดวงใจของนางนั้นช่างแห้งเหือดเหลือเกิน
<br><br>
   การกล่าวถึงสตรีผู้เป็นรักหนึ่งเดียวในดวงใจของผู้เป็นพ่อทำให้เว่ยเจียฟูหยางผู้ยึดถือความเท่าเทียมภายในการครองเรือนนั้นปวดหนึบมีหรือเขาจะไม่รู้ว่าเขาทำให้คนที่เขารักเจ็บปวดมากเพียงใดปากบอกไม่อาจขาดนางได้ทว่าบัดนี้ยามที่นางยอมสละความรุ่งโรจน์ในสกุลเสวี่ยผู้เดินทางค้าขายทั่วใต้หล้าจำต้องอยู่ในกรงจวนสกลุเว่ยเจียที่หนานหยาง
<br><br>
   แต่ความตั้งใจของเขายังคงเป้นเช่นเดิม ในช่วงขณะที่ใต้หล้าถูกปีศาจรุกรานบ้านเมืองยังไม่สงบดีนักการอยู่ในรั้ววังด้วยสติปัญญาของบุตรีแห่งเขาผู้ที่ได้รับการขนานนามเป็นถึงยอดบัณฑิตในมวลพธูเช่นนั้นแล้วเขาเชื่อมั่นในการเอาตัวรอดของนางแต่กับปีศาจมากมายที่พร้อมจะปลิดชีพเพียงพริบตา…เขาไม่อาจวางใจให้ออกห่างจากจุดศูนย์กลางแสงสุริยัน
<br><br>
   แม้ใกล้ชิดจนร้อนระอุทว่านี่ทำให้เขามั่นใจได้มากพอว่ามวลมารย่อมถูกแผดเผาจนมลายสิ้น
<br><br>
   “ข้าจะเมินคำถามนี้ของฝ่าบาทไปเสียก่อนทว่าหากฝ่าบาทตรัสถามอีกคราบิดาจักปฏิเสธเพื่อตัวเจ้า”
<br><br>
   เว่ยเจียฟูหยางเอ่ยก่อนที่จะค่อย ๆ ลุกขึ้นราวกับว่าการปรึกษานี้ได้ข้อสรุปเรียบร้อยแล้วเว่ยเจียเหลียนฮวาที่ต่อให้หลักแหลมเพียงใดกลับไม่อาจทำให้บิดาวางใจได้เลยดั่งใบหลิวลู่ลม โอนอ่อนไหวเอนต่อพายุโหมทว่ากลับอ่อนแอต่อคมกระบี่จนปลิดปลิว
<br><br>
   “ข้าขอไม่ส่ง”
<br><br>
   วจีหวานเอ่ยอย่างแผ่วเบาราวกับสายลมอ่อนพัดผ่านเท่านั้นครั้นเมื่อร่างของเว่ยเจียฟูหยางหายไปจากลานสายตาของสตรีผู้ที่แม้จะเป็นพระสนมยิ่งใหญ่เพียงใดนางก็เป็นเพียงบุตรสาวในสายตาของบิดา กายบางค่อย ๆ เอนไปข้างหนัง ทิ้งกายลงกับโต๊ะไม้เนื้อเย็นเฉียบบุตรสาวผู้ไม่อาจสืบสกุลได้บุตรสาวผู้ที่จำต้องหวังพึ่งสวนงดงามเพื่อหยั่งรากและได้รับการดูแลที่ดี
<br><br>
   ผ่านไปร่วมหนึ่งก้านธูปได้ที่นางนั่งเหม่ออยู่เช่นนั้นเนื้อตัวยังคงมอมแมมจากการเดินทางครั้นอยากอาบน้ำชำระกายทว่ากลับอยากออกไปสูดอากาศบริสุทธิ์ก่อนกายบางค่อย ๆ หยัดลุกขึ้นยืนเต็มความสูงและเดินไปยังสวนกลางเรือนอันเต็มไปด้วยบุปผางามและน้ำตกจำลองส่งเสียงธารน้ำไหลหลั่งรินชวนจิตใจสงบ
<br><br>
   “นายหญิง นายหญิง!”
<br><br>
   ราวกับหากกันเนิ่นนานแม้เพียงชั่วครู่เท่านั้นเฮยเฉวียนเห่าบ้อกแบ้กน่าชังให้ได้ยินมาแต่ไกลร่างก้อนขนสีดำโดดลงมาจากอ้อมแขนของจ้าวหนิงเฟยแล้ววิ่งเข้ามาอ้อนถูไถขาเรียวทันทีเว่ยเจียเหลียนฮวาผู้เป็นนางรู้สึกเอ็นดูในภาพตรงหน้านักจึงอุ้มเฮยเฉวียนขึ้นมาก่อนจะเดินไปลูบหัวเว่ยซานข้างกายจ้าวหนิงเฟยเพื่อไม่ให้มันน้อยใจไป
<br><br>
   “เจ้ากรมโยธากลับแล้วหรือเพคะ”
<br><br>
   “อือ หมดธุระก็กลับไปแล้ว”
<br><br>   ณ ชั่วขณะที่ได้ยินน้ำเสียงของสตรีตรงหน้า จ้าวหนิงเฟยพลันทราบได้ในทันทีว่าบัดนี้สิ่งที่พระสนมของนางต้องการมีเพียงการอยู่เงียบ ๆ ให้รอบกายโอบล้อมตัวนางเองจ้าวหนิงเฟยผายมือไปยังศาลากลางสวนเล็ก ๆ เพื่อบ่งบอกว่านางนั้นตระเตรียมชาและขนมหวานให้พรักพร้อมเรียบร้อย
<br><br>
   “ขอบใจ”
<br><br>
   เว่ยเจียเหลียนฮวาเอ่ยออกมาจากใจยามนี้สหายข้างกายต่างแยกย้าย ในรั้ววังที่ไม่อาจไปมาหาสู่กันได้นอกจากฝากตัวอักษร ส่งรอยฝีพู่กัน สื่อความกันและกันราวกับอยู่ห่างแสนไกล— แม้ความจริงยามนี้จะหากไกลจริง ๆ ก็ตามร่างบางก้าวเดินไปที่ศาลาทว่าแทนที่จะนั่งที่ตั่งบุนวมให้ดีนางกลับหย่อนกายลงกับขึ้นบันไดเพื่อให้พื้นที่ข้างกายเติมเต็มด้วยเว่ยซานและบนตักเป็นเสี่ยวเฮย จ้าวหนิงเฟยแลเห็นเช่นนี้ก็ได้แต่ส่ายหัวเบา ๆ ก่อนจะเรียงสถานที่ใหม่โดยยกจานขนมและแก้วชามาไว้อีกข้างกายที่ยังคงว่างแทน
<br><br>
   จากนั้นก็ปล่อยให้พระสนมได้พักกายจากการเดินทางแสนยาวนานพักใจจากเรื่องราวมากมายที่ต้องเผชิญ ให้นางได้เป็นเพียงดอกบัวงามเหนือน้ำนิ่งกลางบึงเล็ก ทิ้งความปวดหัวทั้งตัวชั่วครู่ ฟื้นกำลังกายและใจเพราะนางรู้ดีว่าในฐานะของสตรีในวังย่อมต้องมีที่ที่ต้องไปในวันรุ่งขึ้น
<br><br>
   เรื่องเข้าเฝ้าคราบมังกรทองนั้นให้เป็นเรื่องของตัวนางในวันพรุ่งนี้จัดการก็แล้วกัน
</div>
<br><br>
<img style= "width: 50%;" src="https://img2.pic.in.th/pic/7eb697981b26b9d166c567d432ec0f0d.jpg" border="0"><br>
<br><br>
<img style= "width: 75%;" src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/3e558b428bc2798ada28d7067969f8308aa0a842f956-fBiPJm_fw658webp_11zon.png" border="0" alt=""> <br><br>
@Admin
<br><br><br><br><br>
</div>
</div>
<div style="margin-top: -200px; ">
<div style="height: 450px; background-image: url('https://img2.pic.in.th/pic/997474d9f1fa22b3deb3f9e8f3f5e600973a636a4f869b-1TtaqD_fw658webp_11zon.png');
background-repeat: no-repeat;
background-size: cover;
"></div></div>
</div>
</div>
</div></font></div>
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย WeijiaLianhua เมื่อ 2025-6-28 01:30 <br /><br /><style>
#ZhiLian01 {
border: 0px solid;
border-radius: 10px;
background-image: url("https://i.imgur.com/ujhleR3.jpeg"); }
#ZhiLian02 {
border: 0px solid;
width: 75%;
box-shadow: #000000 5px 5px 5em;
background-color : #F2F1ED;}
#ZhiLian03 {
border: 0px solid;
padding: 0px 50px;
width: 75%;}
#ZhiLian04 {
border: 0px solid;
padding: 30px;
width: 500px;
box-shadow: #000000 5px 5px 5em;
background-image: url("https://i.imgur.com/IFRHQ59.png");}
</style>
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Charmonman:wght@400;700&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Niramit:ital,wght@0,200;0,300;0,400;0,500;0,600;0,700;1,200;1,300;1,400;1,500;1,600;1,700&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Zhi+Mang+Xing&display=swap" rel="stylesheet">
<div align="center">
<font face="Sarabun" size="3" color="#4C4C57">
<div id="ZhiLian01">
<div id="ZhiLian02">
<div style="height: 1200px; background-image: url('https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d24e426ac5f4f0025b9adb4c4717f7fa2858a55a15b2e3-C3p10l_fw658webp_11zon.png'); background-repeat: no-repeat; background-size: cover;"></div>
<div style="margin-top: -1000px; text-align: center;"><b>
<img height="300" src="https://img2.pic.in.th/pic/d82c05b49ff8092e33ac7c39a447629be02da48d5e407-1F2pzF_fw658webp_11zon.png" border="0" alt=""><br>
<span style="text-shadow: #696969 5px 5px 10px"><font size="6"><font face="Zhi Mang Xing">荷香万里夏</font><br>กลิ่นบัวหอม คิมหันต์หมื่นลี้</font><br><font size="4"> วันที่ยี่สิบห้า อู่เยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบเอ็ด <br> ต้นยามไห่( 21.00 น. ) </font></span></b>
</div><br><br>
<div style="margin-top: -50px; ">
<div id="ZhiLian03">
<div align="left">
   <font size="5">ครั้นยามได้ฤกษ์เอนกายเตียงนุ่ม</font>จ้าวหนิงเฟยก็เดินเข้ามาพร้อมถือถาดจดหมายฉบับหนึ่งวงคิ้วขนงใบหลิวเลิกขึ้น มือเล็กหยัดกายกับเตียงไว้เพื่อยันไม่ให้ล้มลงนอนในทันทีลมหายใจเล็ก ๆ ถอนออกมาเบา ๆ ด้วยความหน่ายระคนสนเท่ห์ว่าเจ้าของจดหมายนี้เป็นของผู้ใดกัน
<br><br>
   “ของผู้ใดกัน”
<br><br>
   “ไม่ระบุเพคะ”
<br><br>
   ในเมื่อเป็นเช่นนี้การระบุตัวตนผู้ส่งสารคงจะเป็นการอ่านข้อความที่ส่งสารให้เท่านั้นกระมังมือเรียวยื่นไปหยิบจดหมายจากถาดทองเหลืองมาแกะอ่านลายอักษรฝีพู่กันคุ้นเคยอีกคนปรากฎสะท้อนในดวงเนตรกลมหวานดั่งดอกท้อที่ไล่อ่านอย่างบรรจงราวกับตกอยู่ในห้วงพวังค์สารที่สื่อมาถึงนางมีเพียงไม่ถึงสองประโยคดีทว่ากลับดึงดูดไว้แสนนานจนไม่อาจตระหนักได้ว่าตนเองอ่านมันไปนานเท่าใดกัน
<br><br>
<div align="center"><div id="ZhiLian04">
<font face="Niramit"> <div align="left">
ถึง พหูสูตรปทุมมาลี<br>
<br><br>
  <font face="Zhi Mang Xing"> 但逢六月初阳照，微风近小暑拂身回，吾誓不负与汝之约。</font>
<br><br>
   <i>เพียงสุริยันฉายในวันแรกของเดือนหก ยามสายลมใกล้เสี่ยวสู่พัดวนรอบกาย ข้าจะไม่ผิดต่อสัญญาที่ให้แก่เจ้า</i>
</div></font></div></div>
<br><br>
   รอบกายพลันมืดดับสงัดเสียงยามราตรี เรียวนิ้วที่ถูกขัดจนขาวซีดอีกคราค่อย ๆ ไล่ขีดเบา ๆ ตามรอยเส้นฝีพู่กันราวกับค่อย ๆ สัมผัสทุกความรู้สึกที่ผู้สื่อต้องการส่งมาถึงภายในลายตวัดคมนี้ดวงใจที่เย็นเหยียบราวกับได้รับพลังชีวิตที่จะเต้นขึ้นมาอีกตราดังเป็นจังหวะในอกไหล่มนที่เด็ดเดี่ยวเสมอมาค่อย ๆ สั่นเทาราวกับความอ่อนแอทั้งหมดได้แสดงออกมา ณ วันนี้ดวงตากลมวาวด้วยหยาดน้ำที่เอ่อท้นเป็นหยดกลั่นกรองจากดวงจิตแห่งความคะนึงหาลมหายใจถี่กระชั้นโดยไม่อาจหักห้ามได้ปานกำลังใช้เฮือกสุดท้ายจดจำกระดาษส่งสารตรงหน้า
<br><br>
   เว่ยเจียเหลียนฮวาค่อย ๆ ลุกขึ้นไปนั่งโต๊ะเขียนอักษรของตนเองทาบศิลาทับกระดาษกับโต๊ะตรึงให้เรียบ ฝนหมึกสีเข้มจุ่มพู่กันค่อย ๆ ตวัดคัดตัวอักษรในจดหมายนี้ค่อย ๆ จินตนาถึงภาพของบุรุษผู้หนึ่งกำลังร้อยเรียงคำเอ่ยสั้น ๆ เหล่านี้ว่าเขาจะรู้สึกเช่นไรกันทุกข์หรือสุข ยินดีหรือโศกา แย้มสรวลหรือกรรแสง นางไม่อาจรับรู้ได้เลยนอกจากวงใสที่หยดลงกับกระดาษจนปลายอักษรเปื้อนเป็นดวง
<br><br>
   <font face="Zhi Mang Xing">「吾」</font>
<br>
   <i>ข้า</i>
<br><br>
   อักษรที่หมึกยังไม่แห้งดีถูกหยาดน้ำตาหลังกระทบปลายหางคำว่า ข้า ที่แสดงถึงตัวเขาทำให้นางยิ่งทวีความหวัง ความสุข ความคะนึงหาและความสบสันหวาดกลัว
<br><br>
   ไยเส้นด้ายวาสนาถึงยุ่งเหยิงปานนี้
<br><br>
   เขาว่ากันว่าเมื่อมีรัก ทั้งเป็นยาบำรุงให้แข็งแกร่งเกินทัดเทียม ทั้งเป็นยาพิษให้ทุกข์ทนเกินผู้ใด
<br><br>
   แต่ใยความรักของนางช่างราวกับยาขมที่มีน้ำผึ้งเพียงก้อนเดียวต่อลมหายใจ
<br><br>
</div>
<img style= "width: 50%;" src="https://img2.pic.in.th/pic/b37b3a0afb9c39d50b6f9ef2e6dc5acf.jpg" border="0"><br>
<br><br>
<img style= "width: 75%;" src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/3e558b428bc2798ada28d7067969f8308aa0a842f956-fBiPJm_fw658webp_11zon.png" border="0" alt=""> <br><br>
<br> <br><br>
@Admin
<br><br><br><br><br>
</div>
</div>
<div style="margin-top: -200px; ">
<div style="height: 450px; background-image: url('https://img2.pic.in.th/pic/997474d9f1fa22b3deb3f9e8f3f5e600973a636a4f869b-1TtaqD_fw658webp_11zon.png');
background-repeat: no-repeat;
background-size: cover;
"></div></div>
</div>
</div>
</div></font></div>
<style>
#ZhiLian01 {
border: 0px solid;
border-radius: 10px;
background-image: url("https://i.imgur.com/ujhleR3.jpeg"); }
#ZhiLian02 {
border: 0px solid;
width: 75%;
box-shadow: #000000 5px 5px 5em;
background-color : #F2F1ED;}
#ZhiLian03 {
border: 0px solid;
padding: 0px 50px;
width: 75%;}
#ZhiLian04 {
border: 0px solid;
padding: 30px;
width: 500px;
box-shadow: #000000 5px 5px 5em;
background-image: url("https://i.imgur.com/IFRHQ59.png");}
</style>
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Charmonman:wght@400;700&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Niramit:ital,wght@0,200;0,300;0,400;0,500;0,600;0,700;1,200;1,300;1,400;1,500;1,600;1,700&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Zhi+Mang+Xing&display=swap" rel="stylesheet">
<div align="center">
<font face="Sarabun" size="3" color="#4C4C57">
<div id="ZhiLian01">
<div id="ZhiLian02">
<div style="height: 1200px; background-image: url('https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d24e426ac5f4f0025b9adb4c4717f7fa2858a55a15b2e3-C3p10l_fw658webp_11zon.png'); background-repeat: no-repeat; background-size: cover;"></div>
<div style="margin-top: -1000px; text-align: center;"><b>
<img height="300" src="https://img2.pic.in.th/pic/d82c05b49ff8092e33ac7c39a447629be02da48d5e407-1F2pzF_fw658webp_11zon.png" border="0" alt=""><br>
<span style="text-shadow: #696969 5px 5px 10px"><font size="6"><font face="Zhi Mang Xing">荷香万里夏</font><br>กลิ่นบัวหอม คิมหันต์หมื่นลี้</font><br><font size="4"> วันที่ยี่สิบหก อู่เยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบเอ็ด <br> กลางยามโหย่ว( 18.00 น. ) </font></span></b>
</div><br><br>
<div style="margin-top: -50px; ">
<div id="ZhiLian03">
<div align="left">
   <font size="5">ในยามแดดร่มลมตก</font> ช่วงเวลาที่พระสนมเสียนอี๋เลือกเปิดหน้าต่างเรือนนั่งอ่านตำราพร้อมมือจับพู่กันขีดตวัดตัวอักษรตลอดหลายชั่วยามนับตั้งแต่กลับจากตำหนักเว่ยหยางราวกับว่าสิ่งนี้เป็นสิ่งเดียวที่จะทำให้นางผ่านวันคืนไปได้โดยไม่ปล่อยดวงจิตล่อยลองไปยังที่ไกลแสนไกล
<br><br>
   แม้ว่านางจะออกตำรามาร่วมสามม้วนทว่าการพัฒนาย่อมต้องอ้างอิงอยู่เสมอดวงตากลมสลับอ่านตำราเพื่อเป็นแนวทางและปรับปรุงให้ตำราของนางให้ดียิ่งขึ้นกว่าที่ตำราเคยมีตำราบัณฑิตส่วนมากนั้นมักจะเต็มไปด้วยตำราอ่านยากยิ่งนักเนื้อหาลึกซึ้งทว่ากลับไม่ได้หวนมานึกคิดถึงพื้นฐานอย่างเรื่องของภาษาที่ผู้คนใช้การเรียบเรียงเกี่ยวกับภาษานี้เองทำให้นางได้เรียนรู้และตระหนักในความถูกต้องของการใช้ภาษามากขึ้นยิ่งนัก
<br><br>
   ครั้นช่วงเวลาล่วงเลยมายามโหย่วจันทราเริ่มฉายชัดไร้แสงสนธยามือเล็กก็ได้ฤกษ์วางพู่กันลงเสียที
<br><br>
   สองเท้าค่อย ๆ เดินออกจากห้องตำราอันเต็มไปด้วยม้วนอักษรมากมายตามประสาที่นางไล่เรียบเรียงม้วนทั้งหลายที่ได้ซื้อในช่วงตลอดการเดินทางนับพันลี้ที่ผ่านมาอาจเพราะในช่วงเวลาที่นางเขียนตำรามักจะจดจ่อจนไม่ได้สนใจรอบข้างเลยกระมังภาพที่นางเห็นเฮยเฉวียนและเว่ยซานเล่นกันโดยมีจ้าวหนิงเฟยคอยดูแลไม่ห่างจึงเป็นภาพที่พอจะเดาสาเหตุของมันได้ว่านางกำนัลข้างกายคอยช่วยเหลือเพื่อเกื้อหนุนสมาธิของนาง
<br><br>
   “พระสนมพระองค์เขียนตำราเสร็จแล้วหรือเพคะ”
<br><br>
   “อือขอชาหน่อยสิ”
<br><br>
   จ้าวหนิงเฟยขานรับก่อนจะเร่งเดินไปยังห้องชาของตำหนักเถียนเซี่ย ในตอนนี้เองที่ผุ้ปกครองอีกคนหายไป เหล่าสัตว์น่ารักพวกนี้พลันวิ่งมาหานางทันทีเฮยเฉวียนและเว่ยซานวิ่งมาวนรอบกายก่อนจะหยุดตรงหน้าเว่ยเจียเหลียนฮวาไม่รั้งรอที่จะย่อกายลงเพื่อลูบหัวของพวกมันด้วยความเอ็นดู
<br><br>
   “จริงสิเฮยเฉวียนกับเว่ยซานวันนี้เรามาฝึกกันต่อเถิด”
<br><br>
   “ขอรับ!”
<br><br>
   “เหมือนเดิมข้าจะสอนแล้วให้เสี่ยวเฮยทำเป็นตัวอย่างแล้วก็ให้เสี่ยวซานทำตามอีกที”
<br><br>
   เว่ยเจียเหลียนฮวาเดินพาทั้งสองตัวไปฝึกเกี่ยวกับการทำตามคำสั่งทบทวนคำสั่งนั่งและหมอบของคราก่อนและฝึกวิ่งและหยุดตามคำสั่งที่เอ่ยออกมาใช้เวลาผ่านไปไม่นานจ้าวหนิงเฟยก็กลับมาพร้อมกับถาดน้ำชาและ…จดหมายถึงฉบับ
<br><br>
   “พระสนมเพคะมีจดหมายส่งถึงพระองค์”
<br><br>
   ร่างเล็กผู้ถูกขายเรียกว่าพระสนมได้ยินเช่นนี้ก็เดินกลับไปยังศาลากลางสวนริมน้ำตกจำลองเย็นสบายมือสีซีดรับจดหมายมาพินิจก็พบว่านี่คือจดหมายจากกระดาษประเภทเดิม สีเดิมลวดลายเดิม ทั้งยังไม่ระบุนามผู้ส่งเช่นเดิมครั้นเมื่อค่อย ๆ กางออกก็พบว่าเป็นฝีพู่กันของเขาอีกคราทว่ารอบนี้ตัวอักษรตวัดรวมประโยคยามขึ้นมาก พร้อมทั้งลงชื่อในจดหมายชัดเจนว่ามาจากผู้ใดกัน
<br><br>
<div align="center"><div id="ZhiLian04">
<font face="Niramit"> <div align="left">
ถึง พหูสูตรปทุมมาลี<br>
<br><br>
   ในกลางคิมหันต์ระอุกายเช่นนี้ข้าหวังว่าเจ้าที่กลับตำหนักแล้วจะอยู่ดีเรือนด้านทิศใต้ที่เคยมีเสียงขลุ่ยลอยแผ่วมา ยามนี้กลับเงียบกว่าทุกครั้ง ข้า… นึกเป็นห่วงอยู่บ้างในหลายรอบโคจรจันทราที่ผ่านมา หาได้มีสิ่งใดตามใจดั่งปรารถนามากนัก ไม่รู้ว่าเจ้าจะเป็นเช่นกันหรือไม่ในยามที่หวนกลับมาลิ้มชาหอมกลับรู้สึกขม ยามสดับถ้อยคำคนกลับเหนื่อยหน่ายเสียยิ่งกว่าการเดินทางพันลี้แม้เรื่องนี้มิใช่สิ่งที่ข้าจะเอ่ยกระไรถึงฝ่ายในได้…ทว่าข้าเพียงอยากให้เจ้ารับรู้ความเงียบมิใช่การเมินเฉย เพียงแต่เป็นความจดจ่อและสดับฟัง
<br><br>
   ในยามโหย่วที่สายลมเย็นขึ้นแสงสนธยาย้อมเมฆาครามเป็นสีอำพันข้าหวนนึกถึงอัญมณีคู่หนึ่งที่ไม่คิดว่าในชีวิตนี้จะได้พิจมองใกล้ ๆยามบัวบานเหนือน้ำพลันหนึ่งถึงผู้ที่เข้มแข็งเกินใครจนน่านับถือ ทว่าครั้นกลีบร่วงหล่นกลับหวนนึกถึงไหล่ที่สั่นเทาอย่างโดดเดี่ยวจนในอกพลันเบาหวิว
<br><br>
   จดหมายฉบับนี้หาได้ต้องการคำตอบกลับไม่ข้าเพียงตวัดเขียนห้วงความคิดที่ไม่อาจสลัดหลุดไปได้เลย
<br><br>
   ข้าเพียงอยากให้เจ้าจะรับรู้...หากลมในตำหนักพัดเฉื่อยเย็นเมื่อใดให้เข้าได้หวนนึกได้ว่าเป็นความรำลึกอย่างเงียบงันของคนผู้หนึ่ง— ท่ามกลางวันยาวคืนเย็นเช่นนี้
<br><br>
<div align="right">ด้วยความเคารพอย่างไม่อาจเอื้อนเอ่ย
<br>
หลิวชุ่น
</div></div></font></div></div>
<br><br>
   น้ำผึ้งหวานล้ำถูกหยดลงในยาขมอีกครา
<br><br>
   ราวกับประโยคภายในสื่อสารห้วงอารมณ์ผ่านสายลมที่โอบไล้จนเรือนผมปลิวไหวเบา ๆ แม้ว่าจะเย็นสบายหรือหนาวเหน็บเพียงใดทว่าในยามนี้กลับรู้สึกได้ถึงความคำนึงของผู้ใดสักคน
</div>
<br><br>
<img style= "width: 75%;" src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/3e558b428bc2798ada28d7067969f8308aa0a842f956-fBiPJm_fw658webp_11zon.png" border="0" alt=""> <br><br>
<br>
<b>พรสวรรค์ อัจฉริยะ</b>
<br>
- สามารถโรลเพลย์ค้นคว้าหาความรู้จากการฟัง หรือ อ่าน +30 EXP (วันละครั้ง)
<br>
- สามารถโรลเพลย์เขียนตำราทางวิชาการขึ้นมา 1 เล่ม (สร้างบล็อกของเรา) +50 EXP : +2 Point : +100 ชื่อเสียงคุณธรรม (หากเป็นสนม +50 บารมี) (<a href="https://han.mooorp.com/home.php?mod=space&uid=3&do=blog&quickforward=1&id=13">สร้างตำราสัปดาห์ละครั้ง</a>)<br><br>
- หลังเขียนตำราเสร็จแล้ว แนบรายละเอียดไว้ส่วนบนของบล็อก ชื่อตำรา: รายละเอียดโดยสรุปสังเขปตำรา: ตำราดังกล่าวจะถูกบัณฑิตทั่วไปช่วยกันนำไปเผยแพร่จนแพร่หลายทั่วฉางอัน<br>
<br> <br><br>
@Admin
<br><br><br><br><br>
</div>
</div>
<div style="margin-top: -200px; ">
<div style="height: 450px; background-image: url('https://img2.pic.in.th/pic/997474d9f1fa22b3deb3f9e8f3f5e600973a636a4f869b-1TtaqD_fw658webp_11zon.png');
background-repeat: no-repeat;
background-size: cover;
"></div></div>
</div>
</div>
</div></font></div>
<style>
#ZhiLian01 {
border: 0px solid;
border-radius: 10px;
background-image: url("https://i.imgur.com/ujhleR3.jpeg"); }
#ZhiLian02 {
border: 0px solid;
width: 75%;
box-shadow: #000000 5px 5px 5em;
background-color : #F2F1ED;}
#ZhiLian03 {
border: 0px solid;
padding: 0px 50px;
width: 75%;}
#ZhiLian04 {
border: 0px solid;
padding: 30px;
width: 500px;
box-shadow: #000000 5px 5px 5em;
background-image: url("https://i.imgur.com/IFRHQ59.png");}
</style>
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Charmonman:wght@400;700&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Niramit:ital,wght@0,200;0,300;0,400;0,500;0,600;0,700;1,200;1,300;1,400;1,500;1,600;1,700&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Zhi+Mang+Xing&display=swap" rel="stylesheet">
<div align="center">
<font face="Sarabun" size="3" color="#4C4C57">
<div id="ZhiLian01">
<div id="ZhiLian02">
<div style="height: 1200px; background-image: url('https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d24e426ac5f4f0025b9adb4c4717f7fa2858a55a15b2e3-C3p10l_fw658webp_11zon.png'); background-repeat: no-repeat; background-size: cover;"></div>
<div style="margin-top: -1000px; text-align: center;"><b>
<img height="300" src="https://img2.pic.in.th/pic/d82c05b49ff8092e33ac7c39a447629be02da48d5e407-1F2pzF_fw658webp_11zon.png" border="0" alt=""><br>
<span style="text-shadow: #696969 5px 5px 10px"><font size="6"><font face="Zhi Mang Xing">月影中之芙蓉</font><br>บงกชกลางเงาจันทร์</font><br><font size="4"> วันที่ยี่สิบสี่ ลิ่วเยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบเอ็ด <br></font></span></b>
</div><br><br>
<div style="margin-top: -50px; ">
<div id="ZhiLian03">
<div align="left">
   <font size="5"> ในเช้าวันใหม่</font>ที่ความร้อนดูจะคลายลงจากการที่เป็นช่วงปลายคิมหันต์ฤดูเว่ยเจียเหลียนฮวาผู้เคยเกียจคร้านกลับรู้สึกว่านางในวันนี้ไม่อาจนอนหลับอุตุได้ถึงเพียงนั้น
<br><br>
   ไร้การเข้าคำนับหวงโฮ่วในทุกเช้า
<br><br>
   ไร้การเข้าเฝ้าหวงตี้ยามค่ำคืน
<br><br>
   เพราะนางได้แปรเปลี่ยนเป็นสตรีรอแต่งงานเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
<br><br>
   ข้อเท็จจริงนี้ทำเอานางรู้สึกขบขันอยู่ในทีว่านางที่ได้ชื่อว่าภรรยาของจักรพรรดิแห่งต้าฮั่นกลับได้ขึ้นทะเบียนสตรีตบแต่งเช่นนี้ทว่าสิ่งที่ทำให้นางรู้สึกอุ่นวาบภายในจิตใจเห็นจะเป็นการที่ในที่สุดนางก็ได้สิ่งที่นางต้องการสำหรับการใช้ชีวิตคู่กระมัง
<br><br>
   ลำดับขั้นที่เท่าเทียม เกียรติแห่งสามีและภรรยา
<br><br>
   งานกราบไหว้ฟ้าดิน
<br><br>
   เป็นเพียงสนมไหนเลยจะได้กราบไหว้ฟ้าดิน ชีวิตอาภัพรักแลกชื่อเสียงและเกียรติยศเหนือกว่าใคร ทว่าในฐานะสามีและภรรยากับไม่ต่างจากบ่าวใช้ในเรือน นางโลมในหอมโคมแดง นึกจะเรียกหาก็เอ่ย นึกจะห่างเหินเพียงปิดปากนางไม่อภิรมย์กับสิ่งนี้มาเนิ่นนานแล้วเพียงแค่ไม่อาจทัดทานสิ่งใดได้
<br><br>
   “พระสนมจะพักหลับอีกสักประเดี๋ยวก็ได้นะเพคะ นับจากนี้ไม่ต้องไปคารวะหวงโฮ่ว มีเวลาให้พักสายพระเนตรราวชั่วยามเชียว”
<br><br>
   จ้าวหนิงเฟยเอ่ยก่อนจะยกขนมรินชาหอม ๆ ให้สตรีผู้เป็นนายหญิงของนาง
<br><br>
   “พระสนมอะไรประเดี๋ยวก็ต้องจากกันแล้วนี่”
<br><br>
   “บัดนี้ยังไม่ถึงยามต้องจากพระสนมยังคงเป็นนายหญิงของบ่าวเสมอเพคะ”
<br><br>
   เว่ยเจียเหลียนฮวาส่ายศีรษะเบา ๆ ปิ่นระย้ากระทบเล็กน้อยส่งเสียงในความเงียบยามเฉิน มือเล็กหยิบชายกขึ้นจิบก่อนจะถอนหายใจเบา ๆ
<br><br>
   “เปิ่นกงคงจะคิดถึงเจ้ามาก จ้าวหนิงเฟย”
<br><br>
   “หม่อมฉันก็เช่นกันเพคะ”
<br><br>
   ราวกับกลายเป็นสตรีว่างงานแม้ความจริงจะเป็นเช่นนั้นอยู่แล้วก็ตามหากไม่ได้ออกเดินทางไปกู้ชีพผู้ใดนางนั่งเหม่อมองตำหนักของตนเองที่ไม่ช้าจำต้องจากด้วยแววตาอาวรณ์เล็กน้อยหากไม่คะนึงหาก็คงโป้ปดนางอาศัยอยู่ในตำหนักนี้เสียเกือบปีย่อมต้องผูกพันธ์เป็นเรื่องธรรมดาในช่วงเวลาที่ผ่านล่วงเลยเข้ายามซื่อมีขบวนขันทีมายังตำหนักเถียนเซี่ยพร้อมขานราชโองการอีกครั้งสำหรับการมอบราชโองการฉบับสำรองให้นางได้เก็บเอาไว้
<br><br>
   “พระสนมเว่ยเจียเสียนอี๋รับราชโองการ”
<br><br>
   ทุกผู้คนในตำหนักคุกเข่าลงกับพื้น สองมือยกขึ้นประสานเพื่อแสดงความเคารพต่อราชโองการแลเห็นฝีพระหัตถ์เทียบเท่าเบื้องหน้าพระพักต์โอรสสวรรค์ ประมุขแห่งตำหนักเถียนเซี่ยอยู่ตรงหน้าขันทีผู้ถือม้วนราชโองการไหมสีทองการอ่านเป็นไปเช่นเดิมทุกประการ นางค่อย ๆ เอ่ยวจีขานรับ
<br><br>
   “ 滿志真心，領旨謝恩。”
<br>
   (น้อมรับพระราชโองการด้วยใจจริง และขอบพระทัยในพระเมตตา)
<br><br>
  ครั้นพิธีการได้จบลงขันทีผู้ถือราชโองการได้ยื่นให้แก่สตรีผู้ถือว่ากลายเป็นว่าที่หวางเฟยเรียบร้อยแล้วนางไม่แปลกใจนักที่ผู้ออกหน้ายื่นราชโองการจะเป็นหนึ่งในกงกงผู้ใหญ่ของวังหลวงผู้นี้ หนึ่งนางเป็นถึงพระสนมเสียนอี๋ผู้ถือครองตำหนักเถียนเซี่ยสองคือผู้ที่ถูกออกนามคู่นางเป็นถึงหวางเย่ผู้ครองเมืองฉางซาน ทั้งมวลนี้ไหนเลยที่เขาจะกล้าให้ขันทีผู้น้อยมากระทำหน้าที่สำคัญถึงเพียงนี้เว่ยเจียเหลียนฮวารับราชโองการมาถือก่อนจะค่อย ๆ หยัดกายยืนขึ้นยืนเต็มความสูงอีกครั้ง
<br><br>
  “ลำบากกงกงมาถึงตำหนักของเปิ่นกงแล้ว”
<br><br>
  “เพราะเป็นพระสนมเสียนอี๋ไหนเลยกระหม่อมจะถือเป็นกิจลำบากนัก” กงกงผู้อวุโสเอ่ยพร้อมกับแย้มยิ้ม “หลังจากนี้คงจะมีขันทีหลวงเวียนเข้ามาเป็นธุระจัดการเรื่องบัญชีต่าง ๆ เป็นกระหม่อมที่ต้องขอรบกวนพระสนมเสียแล้ว”
<br><br>
  “กิจธุระหลวงเช่นนี้ไยถึงเรียกรบกวนเป็นเปิ่นกงเล่าที่ต้องให้พวกท่านลำบากเวียนเข้ามาจัดการให้ถึงในตำหนักเถียนเซี่ย” พระสนมเสียนอี๋เอ่ยก่อนจะหันไปทางจ้าวหนิงเฟย “ไปชงชามาเถิดให้กงกงได้จิบชาหายเหนื่อยก่อนไป”
<br><br>
  หลังจากนั้นก็เป็นเรื่องของขันทีฝ่ายในที่ส่งขันทีหลวงมายื่นบันชีรายชื่อให้นางได้ลงนามรับทราบการถอดชื่อออกจากทะเบียนพระสนม และมีกำหนดคืนตราประจำตำแหน่งในวันที่ยี่สิบเจ็ดเดือนเจ็ด นางได้รับทราบกำหนดการต่าง ๆ จากขันทีผู้ดูแลพิธีฝ่ายในทั้งการคืนยศและการฝึกในขั้นตอนพิธีการที่ควรฝึกฝน
<br><br>
  เพราะนางมิได้ตบแต่งกับผู้ใดอื่น เป็นหวางเย่แห่งต้าฮั่น
<br><br>
  เช่นนั้นแล้วเมื่อขันทีในวังเสร็จกิจธุระขอตัวออกไปแล้วนางก็เริ่มสั่งให้ผู้คนแยกข้าวของเครื่องใช้สิ่งใดที่ควรคืนวังหลวงก็แยกในหีบไม้จันทน์หอมงดงามสิ่งใดที่เป็นของนางก็จงแยกเข้าหีบไม้สักปราณีตของนาง
<br><br>
  จ้าวหนิงเฟยรับคำเริ่มออกคำสั่งต่ออีกทอด ส่วนตัวของจ้าวหนิงเฟยจะเป็นผู้เก็บอาภรณ์ฉลองพระองค์ประจำตำแหน่ง เครื่องยศพระสนมเสียนอี๋และสิ่งที่สตรีผู้คอยมองกำกับประสงค์จะส่งคืนแด่ราชวัง
<br><br>
  “จ้าวหนิงเฟยหากเปิ่นกงออกจากวังไปเจ้าจะเอาอย่างไร” ท่ามกลางเสียงเก็บข้าวของในห้องพระสนมเอ่ยถามบ่าวใช้คนสนิท “จะติดตามเปิ่นกงออกจากวัง หรือจะรั้งอยู่ในที่แห่งนี้ต่อไป…เปิ่นกงให้เจ้าเป็นผู้เลือกเส้นทางของเจ้า”
<br><br>
  “บ่าว…ขอติดตามพระสนมเพคะ”
<br><br>
  เช่นนั้นแล้วหนึ่งในรายการสิ่งที่นางต้องคืนสู่รั้วสีชาดได้ถูกยกออกไปหนึ่งรายการรายนามของจ้าวหนิงเฟยถูกหย่อนลงหีบไม้สักภายในใจของนางแทนหีบไม้จันทน์ริมฝีปากของสตรีผู้เป็นนายหญิงคลี่ยิ้มงดงามอย่างพึงใจก่อนจะเอ่ยให้บ่าวของนางไปตระเตรียมชา
<br><br>
  “เปิ่นกงได้ม้วนตำราการชงชาที่น่าสนใจมาให้เจ้านำไปอ่านและฝึกฝนเปิ่นกงต้องการลิ้มรสชาของเจ้าต่อไปเรื่อย ๆ และหวังว่าจะได้เห็นพัฒนาการที่ดี”
<br><br>
   “ขอบพระทับพระสนมเพคะ”
<br><br>
  จ้าวหนิงเฟยยอบกายก่อนจะเร่งออกไปตระเตรียมชามาให้เว่ยเจียเหลียนฮวาได้จิบดับกระหาย
<br><br>
  และดูเหมือนว่าจะเป็นชาที่นุ่มลึกยิ่งกว่าที่เคยได้ลิ้มลองจากบ่าวของนาง
</div><br><br>
<img style= "width: 75%;" src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/3e558b428bc2798ada28d7067969f8308aa0a842f956-fBiPJm_fw658webp_11zon.png" border="0" alt=""> <br><br>
ปลดสกิลชงชาขั้นกลาง (lv2)<br>
คุณสมบัติ: ทุก ๆ 72 ชั่วโมงนางกำนัลจะชงชาถวายพระสนม (ชาเกรดน้ำเงิน-ม่วง)<br>
ใช้ค่าคุณธรรม 400 แต้มในการปลด
<br><br>
@Admin
<br><br><br><br><br>
</div>
</div>
<div style="margin-top: -200px; ">
<div style="height: 450px; background-image: url('https://img2.pic.in.th/pic/997474d9f1fa22b3deb3f9e8f3f5e600973a636a4f869b-1TtaqD_fw658webp_11zon.png');
background-repeat: no-repeat;
background-size: cover;
"></div></div>
</div>
</div>
</div></font></div>
<style>
#ZhiLian01 {
border: 0px solid;
border-radius: 10px;
background-image: url("https://i.imgur.com/ujhleR3.jpeg"); }
#ZhiLian02 {
border: 0px solid;
width: 75%;
box-shadow: #000000 5px 5px 5em;
background-color : #F2F1ED;}
#ZhiLian03 {
border: 0px solid;
padding: 0px 50px;
width: 75%;}
#ZhiLian04 {
border: 0px solid;
padding: 30px;
width: 500px;
box-shadow: #000000 5px 5px 5em;
background-image: url("https://i.imgur.com/IFRHQ59.png");}
</style>
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Charmonman:wght@400;700&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Niramit:ital,wght@0,200;0,300;0,400;0,500;0,600;0,700;1,200;1,300;1,400;1,500;1,600;1,700&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Zhi+Mang+Xing&display=swap" rel="stylesheet">
<div align="center">
<font face="Sarabun" size="3" color="#4C4C57">
<div id="ZhiLian01">
<div id="ZhiLian02">
<div style="height: 1200px; background-image: url('https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/d24e426ac5f4f0025b9adb4c4717f7fa2858a55a15b2e3-C3p10l_fw658webp_11zon.png'); background-repeat: no-repeat; background-size: cover;"></div>
<div style="margin-top: -1000px; text-align: center;"><b>
<img height="300" src="https://img2.pic.in.th/pic/d82c05b49ff8092e33ac7c39a447629be02da48d5e407-1F2pzF_fw658webp_11zon.png" border="0" alt=""><br>
<span style="text-shadow: #696969 5px 5px 10px"><font size="6"><font face="Zhi Mang Xing">月影中之芙蓉</font><br>บงกชกลางเงาจันทร์</font><br><font size="4"> วันที่ยี่สิบห้า ลิ่วเยว่ ถึง วันที่หก ชีเยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบเอ็ด <br> </font></span></b>
</div><br><br>
<div style="margin-top: -50px; ">
<div id="ZhiLian03">
<div align="left">
   <font size="5"> ช่วงเวลาของการตระเตรียมงานมงคลสมรสได้เริ่มขึ้น</font>
<br><br>
   ในช่วงเวลาต่อจากนั้นนางทุ่มเทไปกับการปักเย็บชุดเจ้าสาวแม้ว่าจริง ๆ จะมีจ้าวหนิงเฟยคอยช่วยเหลือก็ตาม ทว่าอย่างน้อยนางก็ได้หยิบจับมาปักอาภรณ์สีชาดงดงามที่นางไม่คิดว่าในชีวิตนี้นางจะได้สวมมัน
<br><br>
   ความใฝ่ฝันของสตรีที่ถูกบดบังด้วยอำนาจและเกียรติยศของพระสนม อาภรณ์สีชาดปักลายหงส์เป็นเพียงสิทธิพิเศษของผู้เป็นมารดาแห่งแผ่นดินเพียงผู้เดียวเท่านั้นไหนเลยนางจะกล้าใฝ่ฝันถึงมัน
<br><br>
   เพราะว่าสตรีผู้ที่ต้องสวมอาภรณ์ปักลายหงส์ถือผู้ใดล้วนรู้อยู่แก่ใจ
<br><br>
   มือเล็กค่อย ๆ ลูบไปตามด้ายที่ปักก่อนหน้านี้รูปคู่ยวนยางบนผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวเริ่มเป็นรูปเป็นร่างแม้อาภรณ์จะเกินความสามารถ ทว่าอย่างน้อยก็ขอได้ปักผ้าคลุมใบหน้าของนางก็ได้
<br><br>
   ถึงจะนิ้วพรุนไปแล้วก็ตาม—
<br><br>
   เว่ยเจียเหลียนฮวาอุทิศช่วงเวลาสองวันใน<b>วันที่ยี่สิบหายและยี่สิบหก</b>ในการเร่งปักชุดเจ้าสาวนี้เอาจนขอบตาคล้ำเพราะความหมกมุ่นไม่ยอมเลิกลาหากสิ่งตรงหน้าไม่เสร็จสิ้นจนต้องพักหลับไปยาว ๆ มากกว่าสี่ชั่วยามเลยทีเดียว
<br><br>
   ใน<b>วันที่ยี่สิบเจ็ด</b>นั้นเป็นวันที่นางได้เปลี่ยนสถานะอย่างเป็นทางการเว่ยเจียเหลียนฮวาต้อนรับคณะขันทีมายังโถงตำหนักเถียนเซี่ยเพื่อส่งมอบอาภรณ์ฉลองพระองค์ประจำตำแหน่งและตรายศเสียนอี๋ต่อสำนักฝ่ายในรายนามของนางถูกถอดออกบัญชีพระสนมภายในวังอย่างเป็นทางการและถูกโยกย้ายลงในบันทึกออกจากวังพร้อมกระจกแต่งงาน หยกคู่ ถูกแยกใส่หีบงานแต่งเป็นของจากวังหลวงมอบให้อดีตพระสนมเสียนอี๋ผู้ที่กำลังจะกลายเป็นหวางเฟยในไม่กี่วันนับต่อจากนี้
<br><br>
   <b>วันที่ยี่สิบแปด</b>เว่ยเจียเหลียนฮวาได้ครุ่นคิดถึงสิ่งของที่จะมอบให้ผู้เข้าร่วมงาน แม้นว่าความจริงแล้วจะมีจดหมายส่งจากหวางเย่มาสนทนาเกี่ยวกับงานแต่งที่ทางจวนหวางเย่ได้จัดเตรียมไว้บ้างก็ตามทว่าสิ่งที่นางต้องการความแปลกใหม่เห็นทีจะเป็นการมอบของชำร่วยทำเองกับมือในจำนวนจำกัด
<br><br>
   นับว่าไม่เสียแรงที่มีสหายเป็นพ่อค้ากระมัง
<br><br>
   นางให้จ้าวหนิงเฟยช่วยจัดการนำแบบที่นางเขียนออกแบบไปให้แก่ร้านทำพัดจีบไหมนางต้องการพัดผ้าไหมสีขาวสะอาด แกะลายบุปผางามและสีลวดลายที่นางต้องการอยู่ในนั้น รวมทั้งออกแบบไปถึงกล่องเก็บพัดที่สลักวจีที่ต้องการสื่อถึงใจผู้ร่วมงาน
<br><br>
   พัดนั้นต้องใช้เวลาราว ๆ สี่ถึงห้าวันในการตระเตรียมพัดจีบทั้งหมดแปดสิบแปดเล่มให้พ้องเสียงกับเลขมงคล "八八" ที่ฟังคล้าย “ร่ำรวยมั่งคั่งคู่” เช่นนั้นแล้วใน<b>วันที่ยี่สิบเก้าจนถึงวันที่สามสิบเอ็ด</b>นั้นพสูสูตรน้อยผู้นี้ได้ทุ่มเทไปกับการเลือกคำที่ต้องการเขียนลงไปในพัดไหมจนได้ผลสรุปเป็นคำว่า
<br><br>
   <i>花好月圆 (huā hǎo yuè yuán)
<br>
   บุปผาบานจันทร์เพ็ญ</i>
<br>
   เป็นคำอวยพรหมายถึง รักที่สมบูรณ์แบบ ทั้งรูปธรรมและจิตใจ
<br><br>
   และแน่นอนว่าใน<b>วันที่สามสิบเอ็ด</b>ช่วงพ้นยามอู่เป็นต้นไปจนถึงยามสนธยาของ<b>วันที่หนึ่ง ชีเยว่</b> นางจมกองหมึกทีเดียวเชียวกว่าจะเขียนจนครบแปดสิบแปดรอบเป็นความลำบากที่หาเรื่องใส่ตัวโดยแท้ทว่านางที่ต้องการทำเช่นนี้ก็หาได้ย่อท้อไม่แม้ริมฝีปากงามจะบ่นอุบอิบราวกับต้องการโทษตนเองผู้ไม่รักดีแต่สุดท้ายก็จบลงที่ได้ส่งพัดทั้งหมดแปดสิบแปดเล่มไปยังจวนของฉางซานเซียนหวางอันอยู่หากจากวังไปทางทิศเหนือ
<br><br>
   ในวันที่สองและสามเว่ยเจียเหลียนฮวาในฐานะว่าที่หวางเฟยจำต้องซ้อมพิธีการมากมายในฐานะเจ้าสาว โดยเฉพาะเจ้าสาวของราชวงศ์นั้นไม่อาจให้มีสิ่งใดผิดพลาดไปได้โดยง่าย ในการซ้อมนางจำต้องสวมชุดเจ้าสาวเพื่อความสมจริงในการฝึกซ้อมและกระทำให้เคยชิน ทั้งการเดินในขบวน และ การขึ้นเกี้ยว
<br><br>
   “การเดิน — ว่าที่หวางเฟยจะต้องเดินคู่ไปกับหวางเย่”
<br><br>
   ผู้ที่ได้ชื่อเรียกขาน ว่าที่หวางเฟย จำต้องฝึกการก้าวเดินในอาภรณ์สีชาด สวมมงกุฎหงส์และผ้าคลุมสีรุ่งอรุณก้าวเดินให้ราวเหยียบดอกบัว ให้งามประหนึ่งภาพวาด ซึ่งอาภรณ์นี้หางยาวปานปลาหาง หนักปานถุงทรายถ่วงรั้ง มงกุฎหงส์เองก็ไม่ต่างจนนางเข้าใจแล้วว่าเหตุใดสตรีในอาภรณ์สีชาดยามแต่งงานจำต้องหลังตรงสง่าไม่ก้มใบหน้ามากนัก
<br><br>
   เพราะหากสมดุลเพี้ยนเพียงนิดคออาจหักได้ในบันดล
<br><br>
   การซ้อมนี้นอกจากเดินในขบวนแล้วจำต้องมีการซ้ำเดินก้าวข้ามกระถางไฟมงคล ฝึกนั่งอย่างสมฐานะในเกี้ยวเจ้าสาว ฝึกก้มหน้าในจังหวะผ่านประตูวัง เพื่อแสดงความอ่อนน้อมต่อสวรรค์ ครั้นผ่านฝึกพิธีนอกจวนก็จำต้องฝึกพิธีการครั้นเข้าจวนมายังในพิธีงานมงคลสมรสฝึกถอนรองเท้าเมื่อเข้าสู่ห้องหอเป็นมารยาทที่แสดงการอ่อนน้อมและเตรียมตัวเริ่มชีวิตใหม่ ฝึกการนั่งคุกเข่าอย่างมั่นคงในท่าทางงามสง่า ฝึกไม่ให้ชายผ้าคลุมหน้าเปิดเผยก่อนเวลาอันควร
<br><br>
   และการฝึกที่สำคัญที่สุดคือการซ้อมการก้มกราบไหว้ “กราบไหว้ฟ้าดิน - กราบไหว้บรรพชน - กราบไหว้กันและกัน” แม้พิธีจะเกิดในวันที่ 7 ที่จวนหวางเย่ แต่นางจำต้อง “ซ้อมไว้ล่วงหน้า” ตามตำรา ซ้อมก้มตัวอย่างงามงอนในแต่ละจังหวะการ “ไหว้สาม” ฝึกวิธีถือถ้วยสุราสำหรับพิธี 合卺之禮 (ดื่มสุราประสานคู่) หากในวันจริงต้องถอดผ้าคลุมหน้าเมื่อดื่มสุรา → ฝึกจังหวะเปิดคลุมหน้าอย่างช้า งาม และไม่รีบเร่ง
<br><br>
   ใน<b>วันที่สี่</b>เป็นตระเตรียมโดยการเข้าพิธีล้างตัวศักดิ์สิทธิ์ (净身礼) จัดที่ โดยจัดที่สระบัวในตำหนักของนางอันอยู่ทางทิศตะวันตกพอดี บ่าวใช้ตระเตรียมล้างบ่อให้สะอาด ใช้น้ำกลั่นจากน้ำค้าง 3 วันโรยกลีบมู่ตานฮวาและเหลียนฮวาจนหอมหวนเปลี่ยนอาภรณ์ใหม่ให้เป็นเช่นสตรีในห้องหอปล่อยผมยาวลงกลางแผ่นหลังราวกับย้อนกลับไปยามเป็นเพียงคุณหนูสามสกุลเว่ยเจียเป็นภาวะของสตรีผู้ที่กำลังจะเป็นเจ้าสาวเต็มตัว
<br><br>
   ใน<b>วันที่ห้า</b>เป็นวันที่ฝ่ายในจะจัดเตียมจัดเตรียมเกี้ยวประดับแพรแดงให้ คัดลำดับคนร่วมขบวน ซักซ้อมบ่าวรับใช้คู่ใจซักซ้อมการประคองชุด พัด และการปรนนิบัติเบื้องต้น
<br><br>
   และใน<b>วันที่หก</b>หนึ่งวันก่อนที่จะออกจากวังในฐานะหวางเฟยนางได้กราบลาหวงตี้จากตำหนักโดยหันไปทางตำหนักเว่ยหยางก่อนออกจากตำหนักของตัวนางเองเพื่อเดินทางไปพักค้างคืนที่ห้องรับรอง “หอเสวียนหย่าซื่อ (宣雅室)” นอกเขตตำหนักสำหรับเตรียมรอขบวนรับเจ้าสาวในยามเช้าตรู่
<br><br>
   ในค่ำคืนวันนี้เองที่เว่ยเจียเหลียนฮวาได้ฤกษ์เอนกายกับตั่งยาวนั่งอ่านตำราว่าด้วยขนบและพิธีการในงานมงคลสมรสตามตำราที่มามาผู้อวุโสให้ติดมือมาอ่านก่อนถึงวันงานจริงครั้นวางม้วนตำราไม้ไผ่ลงก็หันไปหาจ้าวหนิงเฟยผู้ติดตามมาถึง ณ ที่แห่งนี้และจะติดตามไปถึงจวนหวางเย่ในอนาคตนับต่อจากนี้เช่นกัน
<br><br>
   ว่าที่หวางเฟยแย้มสรวลออกมาก่อนจะเริ่มนึกย้อนไปถึงกาลเก่าครั้งก่อน
<br><br>
   “ข้าเคยคิดว่าคงไม่อาจจะได้ออกจากรั้วสีชาดแห่งนี้อีกต่อไปชั่วชีวิตเสียแล้ว” น้ำเสียงใสเอ่ยขึ้นท่ามกลางความเงียบและควันกำยานหอมที่ลอยเอื่อยในห้องนอนของนาง“ข้าดีใจที่เจ้าติดตามข้านะ หนิงเฟย”
<br><br>
   “พระสนม…ไม่สิ นับจากนี้หม่อมฉันคงต้องเรียกพระองค์ว่า หวางเฟย แล้วเพคะ”
<br><br>
   “ยังไม่ถึงเวลาวิวาห์เลย เจ้าก็รีบนัก” เว่ยเจียเหลียนฮวาเอ่ยพร้อมแย้มสรวลเบา ๆ “ข้าจดจำได้ว่ามีม้วนตำราที่ลึกซึ้งกว่าม้วนที่ให้ไปหลายวันก่อนเจ้าเอาไปอ่านแล้วชงชาให้ข้าหน่อย”
<br><br>
   “รับทราบเพคะ”
<br><br>
   ณ ค่ำคืนในห้องพักรับรองนอกเขตฝ่ายใน กลิ่นชาหอมกำจายทั่ว พร้อมสตรีผู้หนึ่งนั่งระลึกความหลังก่อนทุกสิ่งจะแปรเปลี่ยนไปตลอดกาลนับจากนี้
สกิลชงชาขั้นสูง (lv3)
คุณสมบัติ: ทุก ๆ 72 ชั่วโมงนางกำนัลจะชงชาถวายพระสนม (ชาเกรดน้ำเงิน-ทอง)
ใช้ค่าคุณธรรม 800 แต้มในการปลด
</div><br><br>
<img style= "width: 75%;" src="https://img5.pic.in.th/file/secure-sv1/3e558b428bc2798ada28d7067969f8308aa0a842f956-fBiPJm_fw658webp_11zon.png" border="0" alt=""> <br><br>
<b>พรสวรรค์ อัจฉริยะ</b>
<br>
- สามารถโรลเพลย์ค้นคว้าหาความรู้จากการฟัง หรือ อ่าน +30 EXP (วันละครั้ง)
<br>
<br><br>
@Admin
<br><br><br><br><br>
</div>
</div>
<div style="margin-top: -200px; ">
<div style="height: 450px; background-image: url('https://img2.pic.in.th/pic/997474d9f1fa22b3deb3f9e8f3f5e600973a636a4f869b-1TtaqD_fw658webp_11zon.png');
background-repeat: no-repeat;
background-size: cover;
"></div></div>
</div>
</div>
</div></font></div>
หน้า:
1
[2]