[ศาลบรรพชน]

Watcher โพสต์ 2024-7-27 17:51:25

LuBairan โพสต์ 2024-7-27 22:50:14

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย LuBairan เมื่อ 2024-7-27 22:52 <style>

#boxcorecenter {
border: 0px solid #152cd5;
padding: 15px;
box-shadow: #504C4E 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/J5ZfEJ2.png");
}
</style>

<style>
#boxR0LE {
width: 600px;
border: 0px solid #cbb989;
padding: 35px;
box-shadow: #504C4E 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/PNPim8Q.png");}
</style>

<div id="boxcorecenter">
<div align="center">

 

<div id="boxR0LE">

<img width="450" src="https://i.imgur.com/aDtIaPZ.png" border="0" alt="">
 
ศาลบรรพชน วันที่ 25 เดือน 7 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 10 เวลาบ่ายโมงเป็นต้นไป 


 
<div align="left">


 เซียวจื่อไท่โฮ่วเป็นคนจริงจัง ดูได้จากสถานที่ถัดมาที่อีกฝ่ายพานางมาเยือน
 
 ศาลบรรพชนที่เงียบสงบตั้งอยู่บริเวณทิศตะวันออกของราชฐานชั้นในใกล้กับภูเขาปิดหลังวังตามธรรมเนียมปฏิบัติที่มีกันมาเนิ่นนาน นางหงส์วัยกลางคนภายใต้ชุดสีม่วงไล่ระดับยื่นมือมารับธูปสามดอกจากเด็กน้อยที่มีศักดิ์ถือว่าเป็นลูกสะใภ้คนหนึ่ง ทั้งยังเป็นลูกสะใภ้ที่ลูกชายกล่าวถึงต่อหน้านางเป็นคนแรก.. ความเปลี่ยนแปลงที่น่ายินดีนี้ส่งผลเป็นอย่างมาก เซียวจื่อไท่โฮ่วระบายยิ้มเบาบาง
 
 “ เด็กน้อย เจ้าเองก็มาไหว้ด้วยกันเถิด รั่วหลัน จัดธูปให้นางสักชุด ”
 
 ถงกูกู่ค้อมตัวรับคำสั่งก่อนจะหันไปหยิบธูปสามดอกออกมาจุดและยื่นส่งให้พระสนมอย่างสุภาพ
 
 “ น้อยนักที่คนหนุ่มสาวจะนึกอยากมาไหว้ศาลบรรพชน.. เด็กน้อย อย่างไรเจ้าก็ก้าวเข้ามาเป็นคนของบุตรชายอ้ายเจี้ยแล้ว ครอบครัวของเขาย่อมคอยปกปักษ์รักษาตัวเจ้า ” เสียงของไท่โฮ่วเนิบช้า สองตาพระนางเปี่ยมด้วยประกายความศรัทธาเช่นหญิงสูงวัยทั่ว ๆ ไปที่ยังมีความเชื่อเรื่องบาปบุญคุณโทษ “ บัดนี้เชื้อสายขัตติยวงศ์ล้วนรับรู้ในการมาถึงของเรา เจ้าที่เผชิญหน้ากับเคราะห์ร้ายอยู่นั่นก็ลองตั้งจิตอธิษฐานดูสักครั้ง ”
 
 เป็นเรื่องที่พูดยากนัก.. ไป๋หรั่นรับธูปมาไว้ในสองมือ ส่วนสายตาก็ไล่ขึ้นมองป้ายวิญญาณที่วางเรียงรายกันอยู่มากมายด้วยสายตาสงบ นางไม่ใช่คนที่มีความเชื่ออยู่ในรากฐานของการดลบันดาลผ่านพลังงานที่ไร้ซึ่งร่างให้พึ่งพิง คนทำการค้าเกินครึ่งล้วนเป็นนักพนัน ทว่านางหาใช่คนที่จะเดิมพันกับโชคลาภ เรื่องความเชื่อด้านผีสางเช่นนี้จึงชวนให้กระอักกระอ่วนอยู่บ้าง
 
 “ ไป๋หรั่นน้อมรับคำสอนเพคะ ” คนงามย่อกายลงอย่างเชื่องช้า ก่อนจะเดินขึ้นไปยืนขนาบข้างไท่โฮ่วตามท่าทางเชิญชวนของพระนาง
 
 สองร่างสตรีที่ยืนเคียงกันต่างก็หลับตาลงภาวนาในสิ่งที่ต่างกันไป เซียวจื่อไท่โฮ่วศรัทธาในพลังอำนาจของดวงวิญญาณนางจึงเฝ้าภาวนาขอให้ครอบครัวแคล้วคลาดปลอดภัยจากแผนการร้ายทั้งปวงและขอให้ทายาทมีสุขภาพที่แข็งแรงไร้โรคภัยมากล้ำกลาย สุดท้ายไม่พ้นปรือตาขึ้นชำเลืองมองโฉมสะคราญข้างกายอีกเล็กน้อยพลางภาวนาว่า ‘ นางเผชิญเคราะห์ครั้งใหญ่ยิ่งหากข้ามผ่านไปได้ไม่แน่ว่าอาจได้กลายเป็นนางหงส์คอยเป็นบ้านให้อาเช่อ หากทั้งสองมีวาสนาต่อกันก็ขอให้บรรพบุรุษแซ่หลิวช่วยนำพานางรอดพ้นจากเคราะห์กรรมครั้งนี้ด้วยเถิด ’
 
 ด้านเหม่ยเหรินแซ่ลู่ที่มีประสบการณ์ไว้บรรพบุรุษก็จริงแต่กลับเป็นบรรพบุรุษของคนแซ่ลู่ เมื่อมาอยู่ต่อหน้าป้ายวิญญาณของสายขัตติยวงศ์นอกจากแนะนำตัวแล้วก็หาได้มีเรื่องอื่นใด ‘ ผู้อาวุโสบรรพบุรุษทั้งหลายที่คอยปกปักษ์ราชวงศ์ ข้าพเจ้าแซ่ลู่ นามไป๋หรั่น เป็นเหม่ยเหรินธรรมดา ๆ ที่ฝากตัวเข้ามาอยู่ใต้พระบารมีของฝ่าบาท หาได้มีเจตนาไต่เต้าหรือตักตวง หากกระทำสิ่งใดพลาดพลั้งทั้งทางกายวาจาใจ ไม่ว่าจะตั้งใจหรือไม่ตั้งใจก็ขอให้ทั้งหมดช่วยอโหสิกรรมให้แก่ข้าพเจ้าด้วย ’
 
 หวังจื่อเป็นฝ่ายที่ออกจากภวังค์ก่อน พระพันปีหลวงแห่งรัชสมัยฮั่นอู่ตี้เอื้อมออกไปปักธูปลงในกระถางก่อนจะประสานสองมือโค้งอย่างงดงามแบบที่ยากจะเห็นได้ในปัจจุบัน และต่อมาถึงค่อยเป็นเหม่ยเหรินหยกขาวที่โน้มลงปักธูปในกระถางเช่นกัน ก่อนจะถอยกลับมาโค้งอย่างเงียบงันภายใต้สายตาภาคภูมิใจของเซียวจื่อไท่โฮ่วที่หันกลับมามองอย่างไม่ละสายตา
 
 “ ที่แท้มีคนมาร่วมสักการะด้วยก็ดีเช่นนี้เอง.. ” พระนางกล่าวอย่างเลื่อนลอยก่อนจะยกแขนข้างหนึ่งให้ไป๋หรั่นก้าวเข้ามาประคอง นางหงส์สูงวัยหยุดนิ่งเพื่อครุ่นคิดเพียงเล็กน้อย ก่อนที่จะกล่าวออกมาด้วยเสียงไม่ดังและไม่เบานัก “ อ้ายเจี้ยอยากเดินดูรอบ ๆ ”
 
 “ ถ้าเช่นนั้นไป๋หรั่นจะร่วมเดินเป็นเพื่อนพระองค์เองเพคะ ”
 
 ภาพบรรยากาศแม่ผัวลูกสะใภ้ที่แสนดีฉายชัดอยู่เต็มตาของนางกำนัลหลายคน ขนาดถงรั่วหลันที่ปกติแล้วได้ชื่อว่าใกล้ชิดพระพันปีมากกว่าผู้อื่นยังได้แต่อมยิ้มและเดินตามโดยรักษาระยะห่างอยู่พอประมาณให้นายสตรีฝั่งวังในได้มีพื้นที่สนทนาอย่างเป็นส่วนตัว
 
 “ ฝ่าบาทดูเหมือนจะเอ็นดูเจ้าอยู่บ้าง ”
 
 ไม่รู้ว่าพระนางไปทราบสิ่งใดถึงได้กล่าวขึ้นมา นงคราญหยกหันมองใบหน้าของสตรีวัยกลางคนด้วยสายตาสงสัย “ ในวันหน้าเจ้าอาจได้รับหน้าที่ดูแลพิธีการสำคัญ .. หนึ่งในนั้นอาจเป็นพิธีสักการะบรรพชนที่จัดขึ้นทุกปีเป็นประจำ ” ประโยคนี้ของผู้ที่เคยครองวังหลังมาเกือบครึ่งชีวิตทำให้สนมหน้าใหม่นิ่งอึ้งไป
 
 ความคิดของนางขาวโพลนไปชั่วครู่ ก่อนจะถูกดึงกลับมาเมื่อมือเย็น ๆ อีกข้างของเซียวจื่อไท่โฮ่วทาบลงบนหลังมือนาง “ ตรงนั้นจะเป็นที่ยืนของคุณนาง ถัดขึ้นมาก็เป็นของเชื้อพระวงศ์ ส่วนระเบียงที่เรายืนอยู่นี้เป็นของตำแหน่งจักรพรรดิและจักรพรรดินี ” หวังจื่อกล่าวอย่างสำราญใจ นางนึกย้อนไปถึงวันวานที่เคยยืนเคียงข้างสามี และถัดลงไปก็เป็นลูกหลานที่คอยยืนให้กำลังใจในระหว่างที่พิธีดำเนินไป
 
 “ ของที่ต้องเตรียมเพื่อใช้ก็มีไม่มากหรอก คล้ายพิธีไหว้บรรพบุรุษทั่วไปนั่นแล.. ทว่าข้าวของที่ใช้ต้องพิถีพิถันนัก อย่างเช่น… ”
 
 สารพัดรายการอาหารและของไหว้ รวมไปถึงขั้นตอนการเข้าพิธีมากมายถูกร้อยเรียงเล่าออกมาผ่านเสียงสงบเรียบของผู้ปกครองวังหลังโดยมีผู้ฟังเป็นสาวน้อยวัยกำดัดคนหนึ่งที่ไม่คิดแม้แต่น้อยว่าโอกาสเช่นนั้นจะเกิดขึ้นกับตัวเองจริง แต่ก็เอาเถิด.. ฟังหูไว้หู ถือเสียว่าเป็นความรู้เผื่อวันหน้าคนใกล้ตัว(เว่ยเจียเจี๋ยยวี๋)ที่ได้รับความโปรดปรานจะมีโอกาสมีหน้ามีตาทำพิธีสำคัญกับคนอื่นเขา


 <div align="center">
<img width="450" src="https://i.imgur.com/F56Ani1.png" border="0" alt="">
 
เซียวจื่อไท่โฮ่ว + 5 ความสัมพันธ์สนทนาประจำวัน 
เซียวจื่อไท่โฮ่ว + 20 ความสัมพันธ์จากหัวดี
</div>

</div>

 

</div></div> </div> 

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Chonburi'); Chonburi {font-family: 'Chonburi';}
</style>

Longyue โพสต์ 2024-9-19 12:02:35

<div align="center" style="list-style-type: none;">
<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Chakra Petch'); Chakra Petch {font-family: 'Chakra Petch';}
</style>

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Sriracha'); Sriracha {font-family: 'Sriracha';}
</style>

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css2?family=Charmonman:wght@400;700&display=swap'); Charmonman {font-family: 'Charmonman';}
</style>

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Ma+Shan+Zheng&display=swap'); Ma Shan Zheng {font-family: 'Ma Shan Zheng';}
</style>

<style>
@import url('https://fonts.googleapis.com/css2?family=KoHo:ital,wght@0,200;0,300;0,400;0,500;0,600;0,700;1,200;1,300;1,400;1,500;1,600;1,700&display=swap'); KoHo {font-family: 'KoHo';}
</style>

<style name="captain" type="text/css">
img {border-radius: 8px;}

img { filter: alpha
(opacity=100); opacity:1.0;}img:hover { filter: alpha(opacity=70);
opacity:.7 } img {-webkit-transition:0.7s; -moz-transition:0.7s;
-o-transition:0.7s;}

img:hover{
-webkit-transform:scale(0.9);
transform:scale(0.9);
}
img:hover{
overflow:hidden;
}
img{
-webkit-transform:scale(1.0);
transform:scale(1.0);
-webkit-transition: all 1.0s ease;
transition: all 1.0s ease;
}</style>

<style>
#boxhuan01 {
width: 900px;
border: 3px double pink;
border-radius: 10px;
padding: 5px;
box-shadow: 1px pink;
background-image: url("https://imgur.com/wknEdxk.jpg");}
</style>

<style>
#boxhuan02 {
width: 650px;
border: 3px double pink;
border-radius: 10px;
padding: 40px;
box-shadow: 0px 0px 0em;
background-image: url("https://imgur.com/bXV59dD.jpeg");}
</style>

<div id="boxhuan01">
 
<div id="boxhuan02">
<center>
</center>
<img width="500" _height="500" src="https://i.imgur.com/7grM4yF.jpeg" border="0" alt=""> 
 

<center>


CHAPTER 29.1 


วันที่เก้าเดือนเก้าแห่งรัชศกเจี้ยนหยวนปีที่สิบ 
วันจันทร์ ช่วงเวลา 06.00 น. - 09.45 น. 
เควสต์ปลดหัวใจฮ่องเต้ : บูรพกษัตริย์ 
</center>
<div align="left">

ถิ่นฐานแต่ละแห่งมีธรรมเนียมปฏิบัติแตกต่างกัน…
 

ศาลบรรพชนของสกุลตวนมู่กราบไหว้ปีละครั้งในวันชิงหมิง ศาลบรรพชนของสกุลเหนียนและสกุลจูลูกหลานฝ่ายหญิงมิได้รับอนุญาตให้เข้าไป แรกเริ่มนางมิค่อยเข้าใจธรรมเนียมปฏิบัติคาดเดาว่า หอบูชาบูรพกษัตริย์ คือสถานที่สำหรับเชื้อพระวงศ์ชั้นสูง ย่อมไม่คิดเฉียดกรายเข้าใกล้
 

ทว่าพระราชเสาวนีย์ล่าสุดประกาศว่า “ฝ่าบาททรงมีความกตัญญูอย่างมาก ดูเหมือนนี่จะใกล้ช่วงปลายปีแล้ว เพื่อให้ปีนี้ต้าฮั่นผ่านไปได้อย่างสงบสุขและผาสุก เหล่าสนมและพระชายาต่างพากันแวะเวียนมาสวดมนต์ขอพรจากเหล่าบรรพชนให้ช่วยปกปักษ์คุ้มครองต้าฮั่นสืบไป และดูแลความเรียบร้อยของศาลบรรพชน”
 

เพื่อแสดงความกตัญญูต่อเชื้อพระวงศ์และบูรพกษัตริย์แต่ปางหลัง สตรีสูงศักดิ์ในวังหลายผู้ล้วนเข้ามาชุมนุมอย่างชิดเชื้ออยู่ที่หอบูชาบูรพกษัตริย์แห่งนี้ หญิงสกุลตวนมู่มองเห็นสนมนางในที่พอคุ้นหน้าอยู่บ้างหลายคน พวกนางยอบกายกึ่งคำนับตามประเพณี มีเพียงผู้เดียวที่กิริยาท่าทางแตกต่างออกไป “เจ้ามาแล้วหรือ”หญิงสกุล A เอ่ยด้วยรอยยิ้มละไม ก้าวตรงมาหานาง ฟังจากคำเรียกขานนับว่าสนิทสนมกันมาก “ได้ยินว่าเจ้าเพิ่งถูกพลิกป้ายปรนนิบัติ ความจริงไม่ควรจะมา…” อวิ้นเหมยใช้พัดกลมป้องปากกระซิบอย่างห่วงใย นัยน์คล้ายชำเลืองมองไปทางด้านหนึ่ง อวิ้นเหมยเป็นธิดาขุนนางฝ่ายหวู่ขั้นสาม พบเจอกันหลายครั้ง บ้านท่านตาของนางอยู่ที่เจียงหนาน ย่าของหลงเยวี่ยและยายของอวิ้นเหมยไปมาหาสู่กันประจำจึงพลอยสนิทกันไปด้วย
 

หลงเยวี่ยเมื่ออยู่ต่อหน้าคนผู้นี้น้ำเสียงและสีหน้าผ่อนคลายลงมาก“ข้าไม่มาก็คงถูกเล่าลือในทางชั่วร้าย มีเพียงอยู่ที่นี่จึงจะไม่มีผู้ใดตำหนิข้าได้” 
 

“ฝ่าบาทโปรดปรานเจ้า ยังจะมีผู้ใดตำหนิเล่า” อวิ้นเหมยเอ่ยเสียงเย้า ใบหน้าของหลงเยวี่ยกลับหม่นแสง มุมปากกลับยกยิ้มชืดชา “พี่หญิงเหมยล้อเล่นแล้ว”
 

น้ำพระทัยฝ่าบาทยากจะหยั่ง ทว่าหลงเยวี่ยย่อมรู้ว่าสายตาที่ฝ่าบาทมองนาง หาได้มีความลึกซึ้งผูกพันไม่ หากว่าสิ่งนี้มิอาจทำให้นางท้อใจแล้วเช่นกัน สายตาของหญิงสาวพลันคมกริบขึ้นมา
 

“หาแต่ถ้าพวกนางคิดลองดีกับข้าจริง…ยังต้องดูว่าขวัญกล้าเพียงใด” อวิ้นเหมยรู้สึกว่าคำกล่าวนี้แฝงรังสีพิฆาตก็ขมวดคิ้ว “เอาเถิด เอาเถิด ไม่พูดถึงพวกนางแล้ว คนยังไม่มากรีบเข้าไปด้านในเถอะ”
 

ศาลบูชาบรรพชนเปี่ยมด้วยอำนาจที่สะกดผู้คน เบื้องหน้ามีป้ายวิญญาณของบูรพกษัตริย์แต่ปางก่อนตั้งเรียงราย ล้วนแต่ทำจากไม้เนื้อดีสลักอักษรทองคำ ลายอักษณ์หนักแน่นมั่นคง ยังมีจารึกคุณงามความดีประกาศอยู่รอบด้าน เมื่อถูกจับจ้องด้วยสายตาของอดีตฮ่องเต้ในรัชกาลก่อนๆ หลายผู้ล้วนประหวั่นพรั่นพรึง มิกล้าเสียกิริยาแม้สักนิด
 

ท่วงทีของหลงเยวี่ยก็ยำเกรงมากทีเดียว
 

อวิ้นเหมยเดินไปเตรียมธูป ขณะที่หลงเยวี่ยรู้สึกว่ากลิ่นเครื่องหอมอ่อนบางแล้ว จึงไปอีกด้านหนึ่งตรงกระถางกำยาน เกลี่ยขี้เถ้าเพื่อดำอย่างเบามือ แล้วใช้แบบเครื่องหอมลายสัตว์มงคลวางทาบลงไป ใช้ช้อนตักผงไม้หอมเทลงตามรูปมงคล แล้วใช้ไม้กดลายดอกบัวกดทับอีกครา หลงเยวี่ยพยักหน้าให้ผู้ดูแลฟืนไฟรับหน้าที่จุดกำยาน
 

อวิ้นเหมยเดินกลับมาพอดี นางคุกเข่าลงบนอาสนะด้านข้างหลงเยวี่ยจุดธุปอธิษฐานแล้วปักลงบนกระถางสามขาเบื้องหน้า พริ้มหลับตาลงพึมพำบทสวดมนต์พลางนับลูกประคำ หลงเยวี่ยกระทำกิริยาดุจเดียวกัน นางยกธูปประสานคำนับเบื้องหน้า นัยน์ตาทอดมองป้ายวิญญาณ ยังคงคิดว่าต่อหน้าป้ายวิญญาณเหล่านี้นางคู่ควรเข้ามารบกวนแล้วหรือ?
 

หญิงสาวละวางความคิดพลางหลับตาลง ‘ต้าฮั่นธำรงยืนยาวนับร้อยปีเพราะบารมีบูรพกษัตริย์คุ้มครองป้องภัย หญิงสกุลตวนมู่ซาบซึ้งในพระมหากรุณาธิคุณเป็นล้วนพ้น เวลานี้คล้ายเคราะห์ซ้ำมาเยือน ภูตผีแดนตะวันออกกร้ำกรายมาถึงเจียงหนาน แผ่นดินทองคำใต้บารมีฝ่าพระบาท บังเกิดอาเภทร้ายแรงกลายเป็นอุทกภัยที่แผ่ขยายวงกว้าง ขอบารมีพระองค์โปรดคุ้มครองขับไล่ปีศาจจากแผ่นดินแห่งอานารยชนให้พ้นไป’
 

นางคำนับอีกคราก่อนปักธูปลงบนกระถาง เบื้องหน้าป้ายวิญญาณและภาพเหมือนอดีตฮ่องเต้ที่ผู้ไร้วาสนามิอาจพานพบ นางกลับได้เข้าเฝ้าพร้อมกันทีเดียวหกพระองค์ ช่างเป็นวาสนาที่หาได้ยากประหนึ่งพานพบเขากิเลนขนหางหงส์
 

หญิงสาวคุกเข่าลงที่อาสนะดังเดิม มือปลดลูกประคำจากอกเสื้อ ค่อยๆ สวดภาวนา
 

เนิ่นนานทีเดียวอวิ้นเหมยเป็นฝ่ายออกจากสมาธิก่อน นางสะกิดเรียกหลงเยวี่ย ““อีกประเดี๋ยวมีคนมากจะวุ่นวาย” 
 

“คงจะไม่ขวัญกล้าหาเรื่องข้าที่นี่เป็นแน่” หลงเยวี่ยคิดชั่งใจ “พวกนางอยู่มาถึงหนึ่งเดือนสมควรทราบถึงความกตัญญูของฝ่าบาท” 
 

อวิ้นเหมยอมยิ้มเข้าใจความนัยของหญิงสาว “อย่างที่เจ้าว่า…”
 

ความวุ่นวายดังเช่นที่หลงเยวี่ยและอวิ้นเหมยคาดเดาไม่เกิดขึ้นแต่อย่างใด อาศัยอยู่ในรั้ววังมาถึงหนึ่งเดือนย่อมตระหนักถึงความหนักเบา แม้จะกล่าววาจากระทบกระเทียบกันบ้างก็ไม่ร้ายแรง
 

พวกนางช่วยกันจัดแจงงานในหอบรรพชนอีกเล็กน้อย ทว่าศาลในยามนี้เต็มไปด้วยเหล่าสนมนางในที่ปฏิบัติตามพระราชเสาวนีย์ แม้มีใจก็ไร้งาน ล่วงเข้ายามซื่อ (เก้าโมงเช้า) ถงรั่วกูกู่จากตำหนักเซวียนเต๋อพร้อมด้วยนางกำนัลระดับร่างก็หยุดอยู่หน้าศาลบรรพชนอย่างนอบน้อม เอ่ยว่า “ไทเฮาซาบซึ้งในน้ำพระทัยของนายหญิงและนายหญิงน้อย มีพระราชเสาวนีย์ให้ประทานเงินขวัญถุง…โปรดรับ…”
 

เมื่อได้รับเงินขวัญถุงแล้ว สนมนางในจึงทยอยกลับตำหนักที่พักของตน หลงเยวี่ยและอวิ้นเหมยควงแขนกันเดินช้าๆ ออกจากอาณาเขตศักดิ์สิทธิ์ “มีข่าวน้ำท่วมที่เจียงหนาน ปีศาจออกอาละวาด ไม่รู้ว่าท่านตาและท่านยายจะเป็นอย่างไร มาครั้งนี้ข้าขอพรให้พวกท่านโดยเฉพาะ…” อวิ้นเหมยเอ่ยอย่างกังวล หลงเยวี่ยแหงนหน้ามองฟ้าสีคราม เอ่ยถอนใจ
 

“ไม่มีข่าวร้ายแจ้งมานับเป็นเรื่องดี”
 

“จริงของเจ้า” อวิ้นเหมยยังไม่คลายกังวล หลงเยวี่ยชวนนางพูดคุยถึงเรื่องต่างๆ อีกเล็กน้อย จนผ่านต้นไหวสูงสง่า ขันทีชราผู้หนึ่งสืบเท้าเดินอย่างนอบน้อมตรงมาทางด้านนี้ เมื่อใบหน้าอวบอูมแฝงรอยยับย่นใกล้เข้ามา หลงเยวี่ยก็พอจำได้ว่าเขาคือขันทีแซ่ไต้
 

“ถวายบังคมตวนมู่เหม่ยเหริน” ไต้กงกงโค้งคารวะ นัยน์ตาชำเลืองมองอวิ้นเหมยสักครู่ “ถวายบังคมAเหม่ยเหริน” 
 

หลงเยวี่ยจดจำได้ว่าขันทีผู้นี้คือคนของฝ่าบาทก็ปฏิบัติต่อเขาอย่างเกรงใจ ซ้ำยังนับถือคนผู้นี้…อวิ้นเหมยไม่โดดเด่น เขายังสามารถเรียกขานนางได้ถูกต้อง ความใส่ใจนี้มิอาจดูเบาได้จริงๆ มิจำเป็นต้องวางท่า หลงเยวี่ยปรายมือ น้ำเสียงหวานละไมแม้นมีแววฉอเลาะอ่อนหวาน กลับถือตัวยิ่ง “ลำบากไต้กงกงแล้ว อย่าได้มากพิธี…เจ้ามาที่นี่มีเรื่องใดหรือ?”
 

“เมื่อสักครู่กระหม่อมไปที่ตำหนักเมิ่งเหยาไม่พบนายหญิงน้อย ได้ยินนางกำนัลเอ่ยว่าท่านมาบูชาบูรพกษัตริย์จึงเร่งติดตามมา— ตวนมู่เหม่ยเหริน ฝ่าบาทมีรับสั่งเรียกหาท่าน ขอเชิญนายหญิงน้อยทางด้านนี้” ไต้กงกงผายมือเชื้อเชิญ หลงเยวี่ยมีความสัมพันธ์อันดีกับอวิ้นเหมยใส่ใจความรู้สึกของนางมาก ทว่าแม้อวิ้นเหมยแม้จะกระจ่างแจ้งในถ้อยคำของไต้กงกงที่เจตนากีดกันนางออกไปกลับยังมีนัยน์ตาที่สงบนิ่งนัก
 

ในดินแดนแห่งนี้ผู้ที่ไร้รักอาจกล่าวได้ว่า พบความปรานีอย่างที่สุด
 

อวิ้นเหมยยิ้มพริ้มเพรามิเห็นฟันตามธรรมเนียม “สวดมนต์วิงวอนบูรพกษัตริย์หลายชั่วยาม ข้ารู้สึกวิงเวียนกลิ่นธูป…คงจะกลับตำหนักไปพักผ่อนแล้ว ไม่รบกวนน้องหญิงไปส่ง”
 

หลงเยวี่ยพยักหน้า “พี่หญิงรักษาตัวด้วย” แล้วจึงตามไต้กงกงไป

<center><img width="500" _height="500" src="https://i.pinimg.com/564x/96/4c/4a/964c4af1dac58bc592c2e48f8ecfa1d3.jpg" border="0" alt=""></center>
<center>

ปรนนิบัติบรรพชนต้าฮั่น
 
- รางวัลงาน: +50 พลังใจ, 4 ตำลึงทอง , +20 EXP , +20 บารมี ,
และ +10 ตบะฝึกฝน 
ความโปรดปรานจากไท่โฮ่ว +35 แต้ม 
ความโปรดปรานจากหวงตี้ +20 แต้ม 


<center>
</center></center><center><a href="https://han.mooorp.com/?1">@@Admin</a> </center></div>
</div>
 
</div>
</div>

หน้า: [1]

The Myth of Han's Archiver

[ศาลบรรพชน]