[ทิศเหนือราชวัง] อุทยานเม่าหลิน

Watcher โพสต์ 2024-7-31 18:46:57

WeijiaLianhua โพสต์ 2024-8-1 01:35:27

WeijiaLianhua โพสต์ 2024-8-1 21:58:42

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย WeijiaLianhua เมื่อ 2024-8-1 22:04 
<style>
#Hua01 {
 border: 0px solid;
border-radius: 10px;
background-image: url("https://i.imgur.com/BQWz3NC.jpg"); }
#Hua02 {
 border: 0px solid;
 width: 75%;
box-shadow: #000000 5px 5px 5em;
background-color : #262341;}
#Hua03 {
 border: 0px solid;
 padding: 0px 50px;
 width: 75%;}
#Hua04 {
 border: 0px solid;
 padding: 30px;
 width: 300px;
 box-shadow: #000000 5px 5px 5em;
 background-image: url("https://i.imgur.com/meLD9VX.png");}

</style>

<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Charmonman:wght@400;700&display=swap" rel="stylesheet">
<link href="https://fonts.googleapis.com/css2?family=Zhi+Mang+Xing&display=swap" rel="stylesheet">

<div align="center">

<div id="Hua01" style="">
<div id="Hua02" style="">
<div style="color: rgb(255, 255, 255); height: 500px; background-image: url("https://i.imgur.com/CvdPuBr.png"); background-repeat: no-repeat; background-size: cover;"></div>
<div style="margin-top: -300px; text-align: center;">
<img height="300" src="https://i.imgur.com/8tE9Mcr.png" border="0" alt=""> 
 ยามเหลียนฮวาเบ่งบาน วันที่สามสิบเอ็ด ชีเยว่ เจี้ยนหยวนศกที่สิบ กลางยามเซิน (17.00 น.) 
<div style="color: rgb(255, 255, 255); margin-top: -300px;">
<div style="height: 378px; background-image: url('https://i.imgur.com/IYOjc3Z.png');
background-position : right top;
background-repeat: no-repeat;"></div></div>
</div> 
<div style="margin-top: -100px;">
<div id="Hua03" style="">
<div align="left" style="">

คล้อยหลังจาก ที่เสียงฝีเท้าอาชาเงียบลงก็นับว่าเป็นช่วงเวลาที่นางได้อยู่กับตนเองบ้างหลังจากที่ไม่ได้ตัวคนเดียวเช่นนี้มาราว ๆ เกือบหนึ่งเดือนจากอากัปกิริยาที่ยืดกายเหยียดหลังตรงก็ค่อย ๆ หย่อนโค้ง มือทั้งสองที่ประสานที่ตักก็เลื่อนขึ้นมาเท้าคางกับโต๊ะหินอ่อนกลางศาลาหลังงามใต้ต้นหลิวดวงตากลมโตค่อย ๆ เหม่อมองออกไปไกลราวกับว่าห้วงคำนึงของนางนั้นหาได้อยู่กับปัจจุบันไม่ ก่อนหน้านี้แม้นางจะกล้าเอ่ยปากป่าวประกาศยืนยันว่าตำหนักนางนั้นเงียบสงบเพียงใด ทว่ามันก็ยังคงกลิ่นอายของการมีผู้คนเดินในตำหนักทว่าในตอนนี้นั้นราวกับย้อนไปครั้นเมื่อพระสนมเจี๋ยอวี้เป็นเพียงบุตรีคนรองของสกุลเว่ยเจียเท่านั้น ห้วงคำนึงของนางพลันฉายภาพวันวานเสียได้ดวงจิตลึก ๆ บัดนี้นั้นกลับต้องการใคร่รู้ถึงมารดาและเสี่ยวหมิงที่จวนเล็กข้างเรือนหลัก พวกนางจะไม่โดนกระทำกระไรใช่หรือไม่?
 
 สตรีโง่งมในรักเป็นเช่นไร ในใจนางสุดจะรู้ดีนัก
 
ราว ๆ เกือบครึ่งชั่วยามที่นางนั่งเหม่อลอยไปไกล พลันมีแว่วเสียงของฝีเท้าม้าควบเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ ดวงตาที่ล่องลอยไปยังจวนเจ้ากรมโยธาธิการพลันกลับมาสู่ศาลาหลังงามและผินใบหน้าไปมองตามต้นเสียงนี้
 
 “ฉางซานเซียนหวาง ?”
 
ภาพตรงหน้าของนางคือบุรุษรูปงามคุ้นเคย ฉลองพระองค์สีเข้มที่ปลิวสไวตามแรงลมพัดโบกจากการทรงม้า พระเนตรสีราตรีกาลแลเหมือนจะสบเข้ากับดวงตากลมของสตรีในศาลาหลังนี้ เว่ยเจียเหลียนฮวาค่อย ๆ หยัดกายขึ้นพร้อมกับวงคิ้วที่ขยับเข้าใกล้กับจนเกิดรอยย่นด้วยความสงสัยอย่างมากพระองค์คงไม่ตรัสกระไรบ้าบออย่างฝ่าบาทเรียกให้มาอยู่เป็นสหายระหว่างรั้งรอฝ่าบาทหรอกกระมัง—
 
 “ตกใจหรือ ?” สุรเสียงทุ้มละมุนแลหวานหูกว่าโอรสสวรรค์เอ่ยขึ้นทันทีที่ทอดพระเนตรเห็นวงคิ้วงามผูกกันเป็นปมเชือกอย่างน่าขัน “ทายสิว่าเปิ่นหวางมาได้อย่างไร ?”
 
 “คงเสด็จประพาสป่ากระมังเพคะอุทยานเม่าหลินนี้เป็นของราชวังนี่เพคะ”
 
“เปิ่นหวางมาอยู่กับเจ้าต่างหาก”
 
สิ้นน้ำเสียงทุ้มมือหนาพลันยกกรดาษใบหน้าที่พับอย่างดีราวกับสานส์ลับส่งต่อทางทหารกระไรสักอย่างอันเป็นสัญลักษณ์กลาย ๆ ว่าเขามิได้มาอยู่ตรงนี้ด้วยตนเอง
 
 “ฝ่าบาท ?”
 
 “จะมีใครอีกเล่า”
 
ร่างสูงโยนกายลงจากหลังม้าก่อนจะจูงมันเข้าใกล้ศาลาตอนแรกนั้นเขาก็จะหยุดเพียงนอกศาลาแล้วเอ่ยสนทนากับนางทว่าเมื่อก้าวเข้าใกล้ศาลาพร้อมกับอาชาสง่างาม กายบางพลันขยับถอยอย่างไม่รู้ตัวพร้อมกับดวงตากลมที่ทอดมองอาชาข้างกาย เช่นนั้นแล้วก็พอจะเข้าใจได้ถึงบางสิ่งจึงเลือกหักเลี้ยวไปผูกมัดที่เสาศาลาและก้าวเข้าไปสนทนาในศาลาแทน
 
 “หลังจากนี้เปิ่นหวางจะพาเจ้าเที่ยวชมป่าเอง”
 
 “ขอบังอาจทูลถาม จากที่หม่อมฉันแลเห็น มีเพียงต้นไม้ สัตว์ป่า แล้วมีที่ใดให้เชยชมอีกหรือเพคะ”
 
 “อยากรู้หรือ? ตามเปิ่นหวางมาเสียสิ ไม่ไกลนี้มีบึงไม่กว้างเท่าไหร่ ทว่ากลับโอบล้อมด้วยต้นเหมยราวกับบึงเทพธิดาเชียว”
 
“ต้นเหมย ?” นางเอ่ยขึ้นมาด้วยความสงสัยพร้อมกับเดินไปหาผู้ที่จะเป็นคนพานางเที่ยวต่อจากนี้ “เช่นนั้นแล้วหากไปยามนี้จะงดงามหรือเพคะ ?”
 
 “แต่มันก็ยังสวยอยู่ดี” เขาเอ่ยก่อนจะดึงปิ่นโตในมือของนางไปผูกไว้กับถุงสัมภาระบนหลังม้าและโอบเอวบางเพื่อถือวิสาสะกระทำบางอย่าง “ขออภัยพระสนม เปิ่นหวางขอบังอาจ”
 
“อ๊ะ–”
 
ร่างบางลอยขึ้นตามแรงยกของสองแขนแกร่งไปขึ้นหลังอาชาสูงใหญ่ หลังบางเย็นวาบฉับพลัน ดวงตานั้นสั่นระริกอย่างสับสนและไม่อาจหักห้ามไม่ให้กายสั่นได้นางพยายามอดทนไว้ด้วยคิดว่าหลังจากที่ฉางซานเซียนหวางปลดเชือกที่มัดผูกแล้วคงจะโดดขึ้นหลังม้าเช่นฝ่าบาทกระมัง
 
 “พระสนมทำตนให้สบายเดี๋ยวเปิ่นหวางจะพาเดินไปเอง”
 
“ประเดี๋ยวเพคะ” นางเอ่ยขึ้นมาทันควัน “พระองค์…จะเดินเท้าหรือ ?”
 
“แม้ในอยู่ในป่า ทว่าการป้องกันไว้ก่อนย่อมเป็นเรื่องที่ดี พระสนมเป็นสตรีของโอรสสวรรค์ ไหนเลยเปิ่นหวางจะล่วงเกินได้”
 
 “ช–เช่นนั้นแล้วหม่อมฉันขอลงเดินดีกว่าเพคะ”
 
สิ้นวจีหวาน ฉางซานเซียนหวางเงยหน้าขึ้นต้องการเอ่ยถามว่าเหตุใดนางถึงเลือกเช่นนี้ทว่าเมื่อพินิจพิศมองให้ดีก็พบภาพของสตรีร่างบางสั่นเทาอยู่บนหลังอาชาสูงท่าทางที่สั่นกลัวนี้ดูมากเกินกว่าสตรีที่ไม่เคยขี่ม้าเฉย ๆ รอยยิ้มที่มักจะฉายชัดอยู่เสมอพลันจางลง มือแกร่งถือวิสาสะอีกครายกนางลงจากม้าครานี้…นางแลตัวเบาหวิวยิ่งกว่าครั้งก่อนราวกับลูกแมวขลาดโลกกว้าง
 
 “ระยะทางอาจจะไกลเสียหน่อย พระสนมเดินได้จริงหรือ ?”
 
“ได้เพคะอย่างน้อยก็คงไปได้ไกลกว่าเมื่อครู่นี้”
 
เรื่องส่วนตัวของสตรีไหนเลยเขาจะเอ่ยถามได้ แม้เป็นสตรีที่เขาสนใจอยู่พอควรราวกับใคร่รู้เรื่องของนางอยู่เรื่อยไปทว่าความรู้สึกนี้หากแสดงออกไปคงไม่เหมาะควรเท่าใดนักในเมื่อสตรีตรงหน้าเขาที่เพิ่งผละกายออกห่างทันทีที่สามารถยืนได้อย่างมั่นคง ทิ้งไว้เพียงไออุ่นในวงแขนและมือหนาดวงตาคมปรายมองมือที่ยังเหลือไออุ่นเพียงชั่วพริบตาก่อนจะเอามือหนึ่งข้างไพล่หลัง อีกข้างดึงสายจูงอาชาตัวเก่งให้เดินตามไปยังสถานที่ที่เขาเอ่ยก่อนหน้านี้
 
ใช้เวลาราว ๆ เกือบหนึ่งก้านธูปได้ ทำเอานางแอบหอบเหนื่อยทีเดียวทว่าภาพบึงน้ำใสล้อมด้วยต้นเหมยที่ยังคงเขียวสดนี้แม้ไม่ใช่ภาพที่งดงามที่สุดในยามนี้ ทว่านางก็พอจะจินตาการออกว่าหากเป็นช่วงเหมันต์สีขาวพิสุทธิ์ ดอกเหมยขาวแย้มบาน บึงน้ำเกาะตัวเป็นแพน้ำแข็งภาพตรงหน้าคงงามงดมิใช่น้อย
 
เว่ยเจียเหลียนฮวาก้าวไปริมบึงก่อนจะย่อกลายลงนั่งข้าง ๆ ยื่นมือบางไปกวักน้ำเย็น ๆ ชื่นใจแม้จะสัมผัสเพียงมือบางก็ตาม ทันใดนั้นเองหัวน้อย ๆ ก็นึกได้ถึงปิ่นโตที่นางเก็บของกินได้มาพร้อมร่างบางยืนขึ้นสะกิดเจ้าของอาชางามที่กำลังผูกมัดไว้กับต้นไม้ใหญ่แข็งแรง
 
 “เอ่อ…หวางเย่เพคะหากไม่เป็นการรบกวน…พระองค์ช่วยหยิบปิ่นโตที่พระองค์เอาไปไว้กับม้าได้หรือไม้เพคะ ?”
 
 “เปิ่นหวางจำไม่ได้นี่สิว่าผูกไว้ที่ใด” ปิ่นโตงามผูกไว้ทนโท่ทว่ากลับเอ่ยเช่นนี้ ดวงตากลมเบิกกว้างอย่างไม่ปิดบัง การแสดงอากัปกิริยานี้เองเรียกเสียงหัวเราะจากเขาได้เป็นอย่างดี “เปิ่นหวางหยอกเจ้าเล่นเอ้า”
 
ด้วยความที่รับรู้ได้ว่าความกลัวของนางคือของจริงไหนเลยจะกล้าเย้าหยอกให้เกินเรื่องเกินราวร่างสูงเจ้าของยศฐาหวางเย่แห่งต้าฮั่นไปแก้มัดปิ่นโตออกมายื่นให้สตรีที่เป็นเจ้าของของมันเว่ยเจียเหลียนฮวาเมื่อได้รับปิ่นโตกลับมาแล้วก็เร่งเปิดดูขนมไหมฟ้าในปิ่นโตแลเห็ฯสภาพยังคงอยู่ดีก็พอใจ แม้มันจะไม่สวยงามเท่าเดิม ทว่ามันยังไม่กระจายแหลกสลายนับว่าสภาพดีแล้วไหนจะใบชาและกาน้ำชาที่ต้มน้ำเดือดได้ ชงชาได้ และถ้วยชาอีกเช่นนั้นแล้วสิ่งที่นางเอ่ยขออีกอย่างหวังว่าจะไม่เกินมือบุรุษตรงหน้า
 
 “...แม้ว่าจะเกินไปเสียหน่อยทว่าพระองค์พอจะก่อไฟให้หม่อมฉันได้หรือไม่ ?”
 
 “หากเปิ่นหวางทำแล้วจะได้สิ่งใด ?”
 
“น้ำชาอย่างไรเล่าหม่อมฉันจะได้ชงชาถวายพระองค์ได้”
 
 “รวมขนมไหมฟ้าสามชิ้น หากเจ้าตกลง กองไฟจะปรากฎสู่สายตาของเจ้าทันใด”
 
“!?! — ย ย่อมได้เพคะ”
 
การแลกเปลี่ยนอันไม่ค่อยจะเท่าเทียมเท่าใดในสายตาของสตรีชมชอบการรับประทานขนมอยู่เรื่อยทว่าหากต้องรับประทานไหมฟ้าอย่างเดียวเกรงว่าจะบาดคอเอา จำต้องยอมเพื่อมีชาพร้อมจิบไม่นานนักกองไฟก็ปรากฎตรงหน้าอย่างแท้จริงสตรีผู้พ่วงยศพระสนมเจี๋ยอวี้ลงมือตักน้ำจากบึงใสขึ้นมาต้มจนเดือด ค่อย ๆ ลงมือชงชาเบญจมาศและแบ่งปันขนมไหมฟ้าแก่ฉางซานเซียนหวางไปพร้อมกับนั่งชมทิวทัศน์งดงาม 

</div>
<div style="color: rgb(255, 255, 255); text-align: center;"> 
<img style="width: 75%;" src="https://i.imgur.com/LIeqPiH.png" border="0" alt=""> 

หลิว ชุ่น 
+5 พูดคุยประจำวัน 
+20 หัวดีโบนัสความสัมพันธ์ มีโอกาสได้โบนัสความสัมพันธ์ 10-20 ขึ้นกับโรลเพลย์</div><div style="text-align: center;">+20 ความสัมพันธ์ ขนมว่างเกรดทอง + (+5) ชาอะไรก็ได้ 

<a href="home.php?mod=space&uid=1" target="_blank" style="color: rgb(255, 255, 255);">@Admin</a> 

</div>

</div>
<div style="color: rgb(255, 255, 255); height: 500px; background-image: url("https://i.imgur.com/hr6FYuR.png"); background-repeat: no-repeat; background-size: cover;"></div>

</div>
</div>
</div></div>

WeijiaLianhua โพสต์ 2024-8-1 22:54:14

LuBairan โพสต์ 2024-8-8 04:09:19

LuBairan โพสต์ 2024-8-9 22:12:11

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย LuBairan เมื่อ 2024-8-9 22:32 <style>

#boxcorecenter {

border: 0px solid #152cd5;

padding: 15px;

box-shadow: #504C4E 0px 0px 1em;

background-image: url("https://i.imgur.com/J5ZfEJ2.png");

}

</style>

<style>

#boxR0LE {

width: 600px;

border: 0px solid #cbb989;

padding: 35px;

box-shadow: #504C4E 0px 0px 1em;

background-image: url("https://i.imgur.com/PNPim8Q.png");}

</style>

<div id="boxcorecenter">

<div align="center">

 

<div id="boxR0LE">

<img width="450" src="https://i.imgur.com/aDtIaPZ.png" border="0" alt="">

 

วันแรกในอุทยานกับเหตุการณ์ไม่คาดคิด วันที่ 5 เดือน 8 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 10 เวลาสามนาฬิกาสามสิบนาทีเป็นต้นไป และข้ามเข้าช่วงเจ็ดนาฬิกาเป็นต้นไป

 

 

<div align="left">



แม้แต่วันที่เสด็จออกมาประพาสนอกวังก็ยังมีกิจวัตรเช่นเคย แทนที่นางจะได้พักผ่อนกลับต้องลุกขึ้นมาปรนนิบัติดูแลสวามีตั้งแต้ต้นยามหยินที่เต็มไปด้วยน้ำค้างและเสียงจิ้งหรีด “ เช้านี้มีแววว่าอากาศจะสดใส ฝ่าบาทประสงค์จะเสวยสิ่งใดเป็นพิเศษหรือไม่เพคะ? ” หลิวเช่อกวาดตามองตามร่างบางในชุดสีขาวปลอดที่ก้าวไปมาจุดเทียนตรงนั้นทีตรงนี้ทีเพื่อช่วยเพิ่มแสงให้กับพื้นที่ภายในกระโจมใหญ่ทั้งที่นางยังมีแววง่วงงุนแฝงอยู่บนสีหน้าและการเคลื่อนไหวแต่ก็ยังกัดฟันลุกขึ้นมาดูแลเขาตามหน้าที่ภรรยา

 

.. ส่วนนี้เหมือนว่าสมควรจะต้องชื่นชมในความทุ่มเทที่นางมีให้กับตน

 

“ ไม่มี ” 

 

แต่จะชื่นชมหรือไม่อย่างไร สุดท้ายก็ไม่มีผล โอรสสวรรค์ไม่ใช่จำพวกที่หยิบยื่นคำชมให้ทุกครั้งที่มีคนทำอะไรเข้าท่า ครั้งนี้เองก็เช่นกัน แม้ภาพรวมจะไม่คล้ายหนก่อนที่ตำหนักตงเฉินสักเท่าใดนักแต่นี่ก็เรียกได้ว่าเป็นหนึ่งการปรับตัวที่จำเป็นต้องเกิดขึ้นในสักวันอยู่แล้ว หลิวเช่อลุกขึ้นแต่งเนื้อแต่งตัวหลังจากที่เขาเช็ดกายด้วยตัวเองจนเสร็จแล้ว ผู้ครองบัลลังก์มังกรปล่อยให้เจี๋ยยวี่ที่ร่วมเตียงมาตลอดค่อนคืนได้ช่วยแต่งเนื้อแต่งตัวให้กับเขา ก่อนจะปล่อยให้นางได้จัดการตัวเองให้เรียบร้อย จากนั้นทั้งสองจึงได้เริ่มรับประทานอาหารเช้าชุดใหญ่อย่างหม้อไฟชั้นเลิศที่ต่อให้มีเงินก็ใช่ว่าจะสามารถทำทานกันได้ทุกคน

 

“ หม้อไฟแปดเซียน? ”

 

สิ่งที่นางเตรียมไว้ให้เขาเป็นถึงหม้อไฟชั้นเลิศที่ยากจะมีใครทำ เพราะวัตถุดิบที่ใช้ล้วนกระจัดกระจายทั้งยังมีวิธีการนำมาประกอบอาหารที่แตกต่างกันไป บ่งบอกให้เห็นถึงฝีมือละเอียดอ่อนรวมไปถึงความใส่ใจในทุกขั้นตอน “ โชคดีที่ห้องเครื่องเตรียมวัตถุดิบบางส่วนไว้ อีกส่วนเป็นหม่อมฉันเคยให้ครอบครัวจัดหาส่งมาให้ คนเฒ่าคนแก่กล่าวกันว่าทานของร้อนที่เต็มไปด้วยวัตถุดิบหลากหลายชนิดเช่นนี้ช่วยส่งเสริมสุขภาพร่างกายให้แข็งแรง ในฐานะที่พระองค์ทรงต้องออกนำขบวนล่ากวาง อย่างน้อยก็ใช้หม้อไฟแปดเซียนนี้ถือเป็นการเอาฤกษ์เอาชัยก่อนเป็นอย่างไรเพคะ? ” นางจัดการไว้พร้อมสรรพ ทั้งยังคิดเหตุผลมาอย่างถี่ถ้วนไหนเลยจะปฏิเสธได้

 

“ …กินข้าว ” เห็นเขาไม่ได้ต่อต้านการนำเสนอนั่นก็เป็นสิ่งที่ดีมากแล้ว.. พักหลังมานี้ไป๋หรั่นคลายความเข้มงวดกับตัวเองลง นางยังคงเป็นภรรยาที่ตักอาหารให้สามี รอเขาทานก่อนสักคำสองคำจากนั้นจึงค่อยเป็นฝ่ายเริ่มทานตามเขาบ้างทำให้บรรยากาศรอบข้างคลายความห่างเหินลงจากเมื่อก่อนจนแทบไม่เหลือ

 

ทว่ามื้ออาหารฉันสามีภรรยาดำเนินไปได้ไม่เท่าไหร่ จู่ ๆ ก็มีเสียงจากด้านนอกร้องรายงานเข้ามา

 

“ ฝ่าบาท ซานกงทั้งสามขอเข้าเฝ้าพ่ะย่ะค่ะ ” 

 

เพราะนี่ไม่ใช้ตำหนักเว่ยหยางที่กำหนดการยังคงเป็นไปตามเดิม ยามนี้พวกตนอยู่ ณ ใจกลางป่าเขาโดยมีจุดหมายเป็นการล่าสัตว์ ดังนั้นการจะวางแผนหารือหากไม่สนทนาในยามเช้าตรู่ก็ควรต้องเป็นตั้งแต่เมื่อคืน.. เนตรหงส์ชำเลืองมองคนข้างกายที่ยังคงมีสีหน้าเรียบเฉยขณะที่กำลังตักเป่าฮื้อในถ้วย “ ให้หม่อมฉันออกไปก่อนดีหรือไม่เพคะ.. ” มือของเขาชะงักไปเล็กน้อย หลิวเช่อไม่ได้ตอบกลับด้วยคำพูด โอรสสวรรค์อาศัยการกระทำอย่างการวางเป่าฮื้อไว้ในชามน้ำแกงของหญิงสาวเป็นการบอกกล่าวที่ไม่ชัดเจนนัก

 

“ ให้เข้ามา ” 

 

แม้แต่จางกงกงยังประหลาดใจ ฉะนั้นแล้วซานกงทั้งสามที่มาเยือนก็เรียกได้ว่าตะลึงไม่ต่างกัน ไม่บ่อยนักที่หลิวเช่อจะปล่อยให้มีคนนอกอยู่ร่วมในเวลาที่ขุนนางขอเข้าเฝ้าแถมบรรยากาศก็ดู.. ไม่แย่เลยด้วย? เหล่าต้าซือทั้งหลายหลังจากเข้ามาด้านในได้ประมาณหนึ่งแล้วก็ประสานมือโค้งลงพร้อมกับกำลังจะคุกเข่าทว่ากลับมีเสียงเย็นถามขึ้นชวนให้เสียวสันหลัง

 

“ อะไรทำให้พวกเจ้าเร่งมารบกวนเวลาอาหารของเจิ้น ”

 

ปกติแล้วท่านไม่เสวยพระกระยาหารเช้านานขนาดนี้ด้วยซ้ำ

 

ทั้งตงฟางซั่วและเถียนเฟิงต่างก็ขมวดคิ้วกันทันควัน ด้านเว่ยชิงที่แต่ไหนแต่ไรซื่อสัตย์ภักดีไม่ขุ่นเคืองในตัวนายเร่งเงยขึ้นกราบทูล “ ระยะเวลาการออกล่าสัตว์ครั้งนี้มีจำกัด แม้อุทยานเม่าหลินจะอุดมสมบูรณ์แต่เกรงว่าจะมีพื้นที่กว้างใหญ่ ยากจะหาแหล่งที่สัตว์ป่าอาศัยอยู่ได้โดยง่าย ฉะนั้นแล้วพวกกระหม่อมจึงมาเพื่อหารือเรื่องการเตรียมความพร้อมก่อนออกล่าในช่วงกลางวันพ่ะย่ะค่ะ ” เหตุผลเหล่านี้ใคร ๆ ก็รู้ ซานกงอีกสองท่านที่ฟังเสียงชัดถ้อยชัดคำของเว่ยชิงบ้างก็ส่ายศีรษะ บ้างก็ยิ้มอย่างเคยชิน ไม่เว้นแม้แต่เจี๋ยยวี่ที่ฟังอยู่ยังกะพริบตาปริบ ๆ ด้วยความทึ่งปนชื่นชม

 

“ งั้นก็พูดมา ”

 

หลังจากนี้มีเรื่องอะไรบ้างนางก็ไม่แน่ใจ

 

ไป๋หรั่นอยู่ฟังการหารือตั้งแต่ช่วงปลายยามหยินลากเข้าต้นยามเฉินในที่สุดหวงตี้ที่มีอำนาจสั่งการก็เอ่ยปากบอกให้นางออกไปเดินเล่นหรือพักผ่อนแถวอื่นก่อนได้เพราะเขาจำเป็นต้องเรียกรวมเหล่าขุนนางมาหารือกันอีกรอบ

 

นงคราญหยกเยื้องย่างออกจากกระโจมใหญ่ด้วยท่าทางไม่รีบร้อนโดยมีนางกำนัลหลายนางปรี่เข้ามาประชิดตัวทันทีที่พ้นเขตกระโจมใหญ่ “ หลังพวกเขาหารือกันเสร็จแล้ว เจ้าก็เอาของเหล่านี้เข้าไปมอบให้ซานกงทั้งสาม แล้วก็.. ”

 

กลิ่นกระจ่างใสติดปลายจมูกของต้นสนอ่อนเคลื่อนผ่านโดยไร้การเหลียวกลับ ที่สวนไปเมื่อครู่นี้คือจางถิงเว่ยผู้ครองสีหน้าสงบนิ่งราวกำแพงหิน ยามนี้นางและเขาไร้ซึ่งเหตุผลให้ข้องเกี่ยวกันแล้ว ทว่า.. “ เอาขนมกุ้ยฮวากับชามอบให้ใต้เท้าจางด้วย ”

 

“ ใต้เท้าจางท่านใดเจ้าคะ? ห หรือ.. ลู่เจี๋ยยวี่หมายถึง.. ”

 

“ อืม จางถิงเว่ยเมื่อครู่นี้นั่นแล ”

 

ตอบแทนในฐานะที่อีกฝ่ายไล่สืบเสาะหาเบาะแสตลอดหลายวัน.. 

กำหนดการล่าสัตว์ครั้งนี้ให้นางดูแลเขาสักนิดก็คงไม่ผิดแปลกอะไร

 

ได้ยินว่าใกล้กับจุดตั้งกระโจมมีลำธารสายหนึ่งไหลผ่านเหมาะแก่การไปชมทิวทัศน์ .. จางกงกงกล่าวว่ามันอยู่ไม่ไกลมาก นางสามารถไปนั่งเล่นได้หากต้องการ ฉะนั้นหลังจากกำชับนางกำนัลเรื่องการดูแลเหล่าจิ่วชงทั้งหลายจนครบถ้วน ลู่ไป๋หรั่นก็แยกตัวเดินออกมาตามเส้นทางที่ห้อมล้อมด้วยต้นไม้สูง พร้อมกับทางเดินที่ถูกถางหญ้าออกจนเรียบร้อยสมกับที่เป็นทางเชื่อมลานตั้งกระโจมหลวงเสียจริง ๆ

 

ใต้ท้องนภาแจ่มใส หมู่สัตว์น้อยใหญ่วิ่งเล่นไปมา กระทั่งฝูงไก่ยังขันรับการมาเยือนของเทพธิดาจำแลงผู้นี้ที่เมื่ออยู่กลางป่าใหญ่ไร้คนโอบล้อมก็มิต่างอะไรไปจากภูตไม้นางพรายประจำป่าเขาที่มักออกมาอวดโฉมลวงใจคน ชีวิตของไป๋หรั่นโดยมากล้วนติดอยู่กับกลางเมืองที่คึกคักและสุขสบาย ที่ต้องออกมาตกระกำลำบากในป่าไหนเลยจะเคยมีประสบการณ์ นางต่างจากชางหรง.. ฝ่ายนั้นห้าวหาญเก่งกาจ เดินทางนับครั้งไม่ถ้วน ส่วนนางที่เปรียบเสมือนหน้าตาและชื่อเสียงของชุนหลันฉีก็ทำได้เพียงอยู่เป็นรูปสลักประจำหอ พบปะแขกผู้มาเยือนที่ดั้นด้นมาจากแดนไกล

 

ลำธารสายนี้กว้างพอประมาณทั้งยังมีกระแสน้ำไหลเชี่ยวทั้งที่ใสจนเห็นเกือบถึงก้นลำธารเมื่อมาถึงลู่เจี๋ยยวี่ก็พับแขนเสื้อขึ้นในขณะที่ย่อกายลงเอื้อมมือสัมผัสกับผิวน้ำ ‘ เย็นมาก.. ผิดกับอากาศในช่วงคิมหันต์นี้เสียจริง ๆ ’ คงเป็นการดีไม่น้อยหากนางสามารถแช่เท้าที่นี่ได้สักครู่..

 

สวบ สาบ ..

 

เสียงฝีเท้าไม่หนักไม่เบาดังขึ้นตามหลังนางที่คิดไปเรื่อยเปื่อย ไป๋หรั่นชำเลืองตาไปมองเล็กน้อยเห็นเป็นเงาการเคลื่อนไหวไว ๆ ก็ขมวดคิ้ว คนของนางถูกสั่งให้แยกย้ายกันไปทำหน้าที่หมดแล้ว.. ฉะนั้นไม่สมควรเหลือคนที่ตามมาได้ แล้ว—

 

พรึ่บ

 

“ ..! ”

 

หนึ่งฝ่ามือมุ่งเข้ามาคล้ายต้องการจะผลักให้นางตกลงไปในลำธาร เคราะห์ยังดีที่จังหวะนั้นมาในตอนที่นงคราญหยกเบี่ยงกายไปอีกทางโดยที่เดิมทีตั้งใจจะหันไปสอบถามแต่เมื่อเห็นการกระทำนั้นสิ่งที่คิดจะพูดก็ถูกกลืนลงไปในลำคอนางกำนัลคนที่สองเมื่อเห็นว่าคนแรกทำพลาดก็หน้าซีด หญิงที่ร่างกายไม่ได้ต่างไปจากนางมากรีบปรี่มาใช้มือปิดปากไป๋หรั่นแน่น “ ล ลู่เจี๋ยยวี่ บ่าวขออภัยจริง ๆ ” 

 

“ รออะไรอยู่ รีบ ๆ ผลักนางไปได้แล้ว !! ” คนแรกที่พลาดโอกาสนอกจากจะถลาจนเกือบตกน้ำแล้วยังเสียหน้าอย่างมาก นางพูดเสียงดังด้วยสีหน้าร้อนรีบปนไม่พอใจที่เห็นว่าเพื่อนร่วมอุดมการณ์คนหนึ่งเอาแต่หวาดกลัว

 

“ อย่าได้โทษพวกบ่าวเลยลู่เจี๋ยยวี่ ” นางกำนัลคนที่สามซึ่งดูเหมือนจะเป็นหัวโจกของกลุ่มที่สาวเท้าเข้ามาใกล้ช้า ๆ ด้วยใบหน้าที่เชิดขึ้นด้วยความเย่อหยิ่งจนแทบจะแหงนมองฟ้า “ จะโทษก็โทษที่ท่านบังอาจมาแข่งบารมีกับพระสนมเว่ยเจียเถิด ”

 

อะไรนะ?

 

จบคำนั้นร่างบางก็ถูกผลักอย่างแรง เสี้ยววินาทีหนึ่งในแววตาของเหล่านางกำนัลสั่นระริกด้วยความหวาดกลัวเมื่อพบว่าท้ายที่สุดแล้วคนที่ผลัดตกลงไปในน้ำ.. กลับวาดยิ้มมุมปากขึ้นมาในแบบที่ยากจะตีความหมาย

 

ตู้ม !!!

 

เสียงน้ำแตกกระเซ็นดังขึ้นก่อนเสียงฝีเท้าหลายคู่ที่วิ่งจากไปอย่างเร่งรีบ มวลวารีเย็นเฉียบไหลทะลักครอบคลุมทั่วทุกส่วนของร่างกาย โดยที่ไร้ซึ่งการเปล่งเสียงหรือการตะเกียดตะกาย ลู่ไป๋หรั่นปิดเปลือกตาลงใต้กระแสน้ำเชี่ยวกราด ปล่อยให้ร่างที่หล่นลงในลำธารได้ใช้เวลาปรับตัวกระทั่งสัมผัสได้ว่าทั้งร่างเริ่มมั่นคงก็ลืมตาขึ้นพลางวาดแขนออกส่งตัวเองกลับขึ้นไปบนผิวน้ำ

 

“ เฮือก.. ”

 

ทันทีที่ใบหน้าโผล่พ้นน้ำในลำธาร เสียงอ้าปากหอบหายใจเข้าก็ดังขึ้นเป็นอย่างแรก ไป๋หรั่นพยายามหันกลับไปทางเดิมพร้อมตีขาตั้งใจว่าหากว่ายเข้าฝังได้สักนิดก็ยังดี แต่ด้วยกระแสน้ำไหลเชี่ยวอันมีเหตุมาจากที่ตรงนี้เกือบจะเรียกได้ว่าเป็นบริเวณต้นน้ำ ไหนเลยที่แรงของสตรีในห้องหอที่ขาดซึ่งการใช้กำลังอย่างสม่ำเสมอจะต้านทานได้ อีกทั้งยังไม่รวมความเย็นฉ่ำของน้ำที่เสียดแทงเข้ามาในผิวชวนให้ร่างกายชาวาบเพราะยังไม่สามารถปรับตัวรับกับอุณหภูมิที่เปลี่ยนแปลงกะทันหัน

 

แม้ในใจจะเริ่มตระหนกแต่ก็ยังดีที่นางมีพื้นฐานว่ายน้ำอยู่นิดหน่อย.. ไป๋หรั่นพลิกกายให้หงายขึ้นปล่อยร่างไหลไปตามเส้นของลำธารพลางตะโกนออกมาเป็นคำว่า “ ช่วยด้วย !!!!! ” วนอยู่อีกหลายครั้ง แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังพยายามเอื้อมมือไปจับสัมผัสเหล่ากิ่งไม้ที่ยื่นต่ำลงมาและน่าจะเป็นที่ยึดเกี่ยวได้

 

..แต่ถ้าทุกอย่างแก้ปัญหาได้ง่ายถึงเพียงนั้น มันจะสมกับเป็นหญิงผู้อาภัพโชคได้อย่างไรเล่า จริงไหม?



 <div align="center">

<img width="450" src="https://i.imgur.com/F56Ani1.png" border="0" alt=""> 

 ฮั่นอู่ตี้ 

+5 ความสัมพันธ์สนทนาประจำวัน 

+20ความสัมพันธ์โบนัสหัวดี 

+30 ความสัมพันธ์ อาหารเกรดแดง และ +5 ชาอะไรก็ได้ 

+5 โบนัสอาหารประเภทอาหารปรุง 

+5 โบนัสชาประเภทชงชา 

 ตงฟาง ซั่ว 

+5 ความสัมพันธ์สนทนาประจำวัน 

+20ความสัมพันธ์โบนัสหัวดี 

+20 ความสัมพันธ์อาหารเกรดม่วง และ +5 ชาอะไรก็ได้ 

+5 โบนัสอาหารประเภทอาหารปรุง 

+5 โบนัสชาประเภทชงชา 

 เถียน เฟิง 

+5 ความสัมพันธ์สนทนาประจำวัน 

+20ความสัมพันธ์โบนัสหัวดี 

+20 ความสัมพันธ์อาหารเกรดม่วง และ +5 ชาอะไรก็ได้ 

+5 โบนัสอาหารประเภทอาหารปรุง 

+5 โบนัสชาประเภทชงชา 

 เว่ย ชิง 

+5 ความสัมพันธ์สนทนาประจำวัน 

+20ความสัมพันธ์โบนัสหัวดี 

+20 ความสัมพันธ์อาหารเกรดม่วง และ +5 ชาอะไรก็ได้ 

+5 โบนัสอาหารประเภทอาหารปรุง 

+5 โบนัสชาประเภทชงชา 

 จาง ทัง 

+5 ความสัมพันธ์สนทนาประจำวัน 

+20ความสัมพันธ์โบนัสหัวดี 

+15 ความสัมพันธ์ ขนมว่างเกรดม่วง และ +5 ชาอะไรก็ได้ 

+5 โบนัสอาหารประเภทอาหารปรุง 

+5 โบนัสชาประเภทชงชา 

ทำกิจกรรมสันทนาการกับหวงตี้ +15 บารมี 

ปรนนิบัติสวมเสื้อผ้า + 1 ปรนนิบัติ 

ทุกครั้งที่ความสัมพันธ์หัวใจหวงตี้หรือไท่โฮ่วเพิ่มขึ้น 1 ดวง +50 บารมี

</div>

</div>

 

</div></div> </div> 

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Chonburi'); Chonburi {font-family: 'Chonburi';}

</style>

LuBairan โพสต์ 2024-8-12 16:32:20

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย LuBairan เมื่อ 2024-8-12 16:38 <style>

#boxcorecenter {
border: 0px solid #152cd5;
padding: 15px;
box-shadow: #504C4E 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/J5ZfEJ2.png");
}
</style>

<style>
#boxR0LE {
width: 600px;
border: 0px solid #cbb989;
padding: 35px;
box-shadow: #504C4E 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/PNPim8Q.png");}
</style>

<style>
#boxLEETTER {
width: 350px;
border: 0px solid #cbb989;
padding: 35px;
box-shadow: #504C4E 0px 0px 1em;
background-image: url("https://i.imgur.com/1VhFLiD.png");}
</style>

<div id="boxcorecenter">
<div align="center">

 

<div id="boxR0LE">

<img width="450" src="https://i.imgur.com/aDtIaPZ.png" border="0" alt="">
 
สามีภรรยา วันที่ 5 เดือน 8 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 10 เวลาเจ็ดนาฬิกาเป็นต้นไป ( จนกระทั่งหมดวัน )

 
 
<div align="left">


ท่ามกลางลำธารยาวไม่รู้จบกระแสน้ำเย็นเชียบพัดพาสติของนงคราญปลิวหายไปพร้อมกัน หลังจากการพยายามเอื้อมไปคว้ากิ่งไม้ตลอดสามครั้งที่ผ่านมาล้มเหลวไม่เป็นท่า ไป๋หรั่นก็เริ่มที่จะหมดหวังแล้วบางทีการลอยหายไปตามกระแสน้ำนี้คงไม่แย่อย่างที่คิด กระทั่งแผ่นหลังกระแทกเข้ากับโขดหินก้อนใหญ่ นางถึงได้กลับมาคร่ำครวญอีกครั้งว่าจะอย่างไรก็ไม่ดีทั้งนั้น แม้จะดีที่ไม่กระแทกถูกในส่วนสำคัญแต่ด้วยแรงปะทะที่ได้รับก็ทำเอาร่างบางในสายธารเริ่มสองตาพร่าไปทีละน้อย
 
บางทีวาสนาและบุญของนางคงจบที่ตรงนี้
 
ใบหน้างามจมหายลงใต้ผิวน้ำเช่นเดียวกับเสียงร้องขอความช่วยเหลือ เปลือกตาบางนั้นเริ่มที่จะหย่อนลงคลุมเนตรรัตติกาลให้จมลงสู่ความมืด นางไม่ใช่สายเลือดเจียงหนานที่เกิดมาพร้อมน่านน้ำ ประสบการณ์ชีวิตที่มีมากสุดคือพี่ชายกวดขันให้พอประคองตัวในสถานการณ์คับขัน ฉะนั้นในยามที่มวลน้ำแทรกซึมเข้าร่างผ่านโพรงจมูกบีบให้นางต้องเผชิญกับความทรมาณของการไร้ซึ่งอากาศหายใจควบคู่มากับความแสบซ่านไปทั่วร่าง ลู่ไป๋หรั่นไม่ทราบจริง ๆ ว่านางควรรับมืออย่างไร
 
“ ฝ่าบาท ตรงนั้นพ่ะย่ะค่ะ !! ”
 
ก่อนที่สติสัมปะชัญญะของนางจะมอดมลายจนหมดสิ้น ที่เหนือน้ำมีเสียงก้องกังวานของชายผู้หนึ่งดังขึ้นและตามมาด้วยเสียงแตกกระเซ็นของมวลน้ำเมื่อร่างสูงโปร่งพุ่งทะยานราวมังกรวารีที่ได้หวนคืนสู่ถิ่นกำเนิด เงาสีดำแหวกว่ายตามสายน้ำเข้ามาคว้าร่างอรชรก่อนโผขึ้นสูดอากาศหายใจเหนือผิวน้ำอีกครั้ง
 
“ เจี๋ยยวี่ เจี๋ยยวี่? ”
 
ท่อนแขนหนาข้างหนึ่งโอบรัดที่รอบเอวนวลนาง ส่วนอีกข้างประคองไหล่บางเขย่าไปมาเพื่อเรียกให้ได้สติ หลิวเช่อ ยังได้ยินเสียงหายใจออกมาจากร่างนี้แม้จะแผ่วเบาจึงเท่ากับเขาไม่ได้มาช้าไปเสียทีเดียว ถึงการเขย่าเพื่อปลุกคนจมน้ำจะไม่ใช่ทางเลือกยอดนิยมหรือสิ่งที่ควรทำ ทว่าครั้งนี้กลับได้ผลอย่างน่าประหลาดลู่เจี๋ยยวี่ที่เกือบได้ข้ามแม่น้ำเหลืองถึงจะยังไม่ลืมตาแต่ก็คายน้ำออกมารอบใหญ่พร้อมเสียงไอค่อกแค่กอีกหลายทีชวนให้คนที่ยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือได้นึกอุ่นใจขึ้นว่าหนึ่งร่างในอ้อมแขนนี้ยังไม่ถูกพรากจากไป
 
ดวงหน้าหวานล้ำซีดเซียวประดุจหิมะตกลงซบบนบ่ากว้างเช่นเดียวกับเรือนกายกรุ่นไอหอมฝูหรงฮวาที่แนบอยู่กับลำตัวแกร่งของโอรสสวรรค์ ฮั่นอู่ตี้ค่อย ๆ ว่ายพาสนมของตนกลับขึ้นฝั่ง ส่วนเว่ยชิงที่ติดตามมาด้วยก็เก็บสายตาของตนไปอีกทางอย่างรู้ความ
 
“ ไปแจ้งคนของกระโจมใหญ่ให้ตามหมอหลวง ตลอดทั้งทางเจิ้นต้องไม่เห็นผู้ใดสอดหน้ามาขวาง ” รับสั่งนี้แข็งกร้าวทั้งยังเฉียบขาดเป็นอย่างมาก สตรีของเขาไหนเลยจะให้ผู้อื่นมาพิศมองได้โดยง่าย ในขณะที่หลิวเช่อกระชับแขนที่โอบกายบางเข้าหาตัวมากขึ้น เว่ยชิงก็ประสานมือรับคำสั่งก่อนจะหันหลังวิ่งเหยาะ ๆ กลับไปอีกทาง ทิ้งให้พระเจ้าแผ่นดินได้มีเวลากดใบหน้าลงก้มมองร่างที่กำลังหลับตาพริ้มอย่างสงบ
 
ปลายนิ้วหยาบกร้านทาบลงที่แอ่งชีพจรบริเวณลำคอระหงส์ของสาวงามช้า ๆ เพื่อตรวจสอบให้แน่ใจ ก่อนจะไล่สายตาลงไปตามร่างอ้อนแอ้นที่เดิมก็สวมอาภรณ์เข้ารับกับรูปร่าง ยามนี้เมื่อหลายส่วนลู่ลงตามทรวดทรงก็เท่ากับเปิดเผยให้เห็นถึงความเย้ายวนแต่กำเนิดที่สตรีแต่ละนางล้วนมีแตกต่างกันออกไป โชคดีที่สามีของนางไม่ใช่คนหมกมุ่น หลิวเช่อปลดเสื้อคลุมของตัวเองออกและจำต้องใช้เสื้อคลุมตัวใหญ่นั้นพันทับร่างแสนสะโอดสะองค์ของนงคราญพลางอุ้มนางขึ้นและเร่งก้าวเท้าไปตามเส้นทางกลับกระโจมใหญ่
 
“ ฝ่าบาท นี่มันเกิดอันใดขึ้นพ่ะย่ะค่ะ พระองค์บาดเจ็—- !! ” เมื่อมาถึง หมอหลวงประจำราชสำนักรีบเดินเข้ามาด้วยสีหน้าคร่ำเครงราวฟ้าถล่มดินทลาย การที่ฝ่าบาทมีรับสั่งเรียกตัวหมอหลวงในทุกครั้งล้วนเป็นเรื่องใหญ่ทั้งสิ้น ฉะนั้นแล้วนอกจากความตื่นตระหนกเจือเป็นห่วง ยังแทรกมาด้วยความหวาดเกรงว่าภาระหน้าที่ในครั้งนี้อาจเป็นเรื่องที่ยิ่งใหญ่ไม่แพ้หนก่อน ๆ แต่เมื่อสายตาของหมอหลวงได้สบกับสายพระเนตรของมังกรหนุ่มที่พึ่งก้าวเข้ามาในกระโจม คำพูดของคนต่ำศักดิ์กว่าก็ขาดช่วงไปทันที
 
งามปราดเปรียวดุจหงส์ตื่น ชดช้อยดั่งมังกรท่องเวหา ท่วงท่าคือจันทร์เร้นเมฆา พลิ้วไหวคล้ายหิมะพัดหวนคืน.. เคยมีผู้บัญญัติการชมโฉมของโอรสสวรรค์องค์ปัจจุบันไว้เช่นนี้ ซึ่งตัวเขาก็หาได้ปฏิเสธ แต่เมื่อได้พบกันอีกครั้งในยามที่ผู้สูงส่งเหนือใครเปียกชื้นไปด้วยหยาดน้ำ กระทั่งแพขนตายังมีไอเย็นแผ่ออกมา ความงามที่อยู่ตรงหน้าย่อมไม่มีมนุษย์ใดเทียบเคียงได้
 
“ ต้าซือหม่า มัดตาเขาซะ ”
 
“ พ่ะย่ะค่ะ? ”
 
หมอหลวงร้องรับเสียงสูง ส่วนต้าซือหม่าที่รู้สาเหตุดีได้แต่กระชับผ้าผูกผมเส้นหนึ่งที่ขนาดพอคาดดวงตาได้พอดีในมือ “ ท่านหมอหลวงโปรดเข้าใจด้วย นี่เป็นเรื่องสำคัญ ” เว่ยชิงพูดในขณะที่ชำเลืองตามองนายเหนือหัวที่เดินย่ำเท้าไปยังเตียงด้านในพร้อมกับวางม้วนเสื้อคลุมและค่อย ๆ คลี่ผ้าที่ดูเปียกชื้นออกเป็นร่างที่หลับใหลของเจ้าตำหนักตงเฉิน
 
“ อ อ้อ ”
 
ในระหว่างที่ต้าซือหม่ากำลังดำเนินการมัดตาให้เรียบร้อย.. หลิวเช่อทอดสายตาลงกับร่างที่จมอยู่กับนิทราพลางคิดไปถึงสาเหตุที่ตนออกตามหานาง ตอนนั้นมันผ่านเวลามาพักใหญ่หลังจากที่นางเดินออกไป เดิมทีเขาเองก็เกือบจะลืมนางอยู่รอมร่อหากไม่ใช่ว่ามีนางกำนัลที่ได้รับมอบหมายใฟ้ดูแลลู่เจี๋ยยวี่ตลอดการเสด็จประพาสครั้งนี้เดินมามอบอาหารให้ซานกงทั้งสาม
 
ยามที่ดูบนหลังม้าคล้ายว่าภาระหน้าที่ของนางถูกปลดออกเหลือเพียงความอิสระและบริสุทธิ์อย่างสาวงามวัยแรกแย้ม ไม่รู้ว่าหากเปลี่ยนจากการขี่ม้ากินลมชมทิวทัศน์มาเป็นการขี่ม้าเพื่อไล่ล่าสิ่งมีชีวิต.. นางจะยังนึกสำราญกับมันได้อยู่หรือไม่ ที่จริงแล้วโอรสสวรรค์ไม่จำเป็นต้องใส่ใจกับความคิดไร้สาระเช่นนี้เลย หากไม่ใช่เพราะว่าตลอดหลายครั้งที่ผ่านมาทีละน้อยเขาเริ่มรู้สึกผ่อนคลายยามที่ได้อยู่ใกล้นาง เริ่มสนใจ.. กับการเฝ้ามองการตัดสินใจที่เงียบสงบเหล่านั้น
 
ฉะนั้นหลิวเช่อจึงตัดสินใจจะทดสอบนางอีกสักครั้ง เหมือนกับที่ทดสอบตัวของเขาเอง
 
เสียดายที่ดันมามีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นตัดหน้าจนเสียกระบวนไปหมด
 
“ ฝ่าบาท??? ”
 
“ ฝ่าบาท เรียบร้อยแล้วพ่ะย่ะค่ะ ” ต้าซือหม่าเว่ยชิงเดินกลับเข้ามาแจ้งหลังฉากกั้นพร้อมพาตัวหมอหลวงที่ถูกปิดตาให้ก้าวตามมาด้วย อาศัยสายตาที่ชวนให้เสียวสันหลังวาบทั้งที่ไม่ทันได้มองเห็นจากองค์หวงตี้ หมอหลวงก็ลอบกลืนน้ำลายพลางถามเสียงเบา
 
“ ส สรุปแล้วมีเหตุใด..เกิดขึ้นพ่ะย่ะค่ะ? ”
 
“ นางจมน้ำ ”
 
หนึ่งคำตอบนี้มีหรือหมอหลวงจะไม่เข้าใจ หญิงสาวเพียงผู้เดียวที่มีศักดิ์พอทำองค์จักรพรรดิเป็นเดือดเป็นร้อนได้หากไม่ใช่โฉมสะคราญลู่เจี๋ยยวี่ผู้นั้นแล้วจะเป็นใครอีก“ ถ้าเช่นนั้นโปรดอนุญาตให้กระหม่อมตรวจอาการสักหน่อย.. ” คำขอนี้เมื่อได้รับการอนุญาต ทางหมอหลวงที่เห็นรอบด้านแบบลาง ๆ ก็คลำทางไปจนถึงข้างเตียงนอน
 
“ กระหม่อมขออนุญาต.. ” เขาเกริ่นเสียงอ่อยพลางวางผ้าผืนหนึ่งลงบนข้อมือบางแล้วจากนั้นค่อยจรดปลายนิ้วลงตรงจุดชีพจรอย่างแม่นยำ หมอหลวงที่ทำงานให้ราชสำนักมาเกือบตลอดชีวิตเดี๋ยวขมวดคิ้วเดี๋ยวคลายออกท่ามกลางความกดดันที่มากล้น จนผ่านไปได้สักครึ่งจิบชาในที่สุดก็ถึงได้กล่าวออกมาด้วยความโล่งใจ “ ชีพจรอ่อนแต่ไม่ถึงขนาดเป็นอันตรายต่อชีวิตแล้วพ่ะย่ะค่ะ เกรงว่าคงเป็นเพราะได้รับความช่วยเหลืออย่างทันท่วงที ยามนี้ให้นางพักผ่อนเสียก่อน ”
 
“ ร่างกายนางรับไอหยินมากเกินไปถึงได้เฉียบเย็นเช่นนี้ สิ่งที่ทำได้คือให้นางกำนัลมาช่วยผลัดชุดและเตรียมสำรับอุ่น ๆ ให้นางทานตอนที่ฟื้น ประเดี๋ยวกระหม่อมจะเขียนเทียบยาปรับสมดุลร่างกายเผื่อไว้ให้สักฉบับ จากนั้นรอลู่เจี๋ยยวี่ฟื้นคืนสติเสียก่อน ค่อยมาตรวจสอบอีกครั้งพ่ะย่ะค่ะ ” อาการของนางเป็นการบอบช้ำที่ภายใน ไร้ซึ่งกลิ่นคาวเลือดก็เท่ากับหาได้มีแผลหนักที่ภายนอก แต่มีรอยช้ำหรือไม่นั้น.. จะให้ไปพลิกสำรวจร่างสตรีของจักรพรรดิก็ใช่เรื่อง
 
“ พระองค์เองได้รับไอหยินกะทันหัน สมควรผลัดเปลี่ยนฉลองพระองค์และซดน้ำแกงสักถ้วย ส่วนกำหนดการล่าสัตว์ในวันนี—- ”
 
“ เลื่อนออกไป ”
 
นึกว่าต้องโน้มน้าวมากกว่านี้เสียอีก อย่าว่าแต่หมอหลวงที่งุนงง แม้แต่เว่ยชิงก็ยังงุนงง “ ฝ่าบาท แต่ว่า- ”
 
“ ถ่ายทอดคำสั่งออกไป เลื่อนเวลาออกขบวนอย่างไม่มีกำหนดจนกว่านางจะฟื้น ผู้ใดไม่พอใจก็เชิญกลับไปด้วยสองเท้าของตัวเอง ” ถ้อยคำของเขาไร้ความเมตตา ขาดซึ่งความเห็นใจสมกับเป็นมังกรผู้ปราดเปรื่องเรืองอำนาจโดยไร้คู่ต่อกร “ เทียบยานั่นเจ้าก็รีบ ๆ เขียนเสีย แจ้งจางกงกงว่าลู่เจี๋ยยวี่ผลัดตกน้ำให้ตามคนมาดูแล ”
 
“ และหากมีผู้ใดประพฤติตนผิดแปลก.. จับตาดูไว้อย่าให้คลาดสายตา ”
 
…
 
ธูปหอมมอดดับไปดอกแล้วดอกเล่า.. จากยามเฉินล่วงเข้าสู่ยามซื่อ ถัดมาเป็นยามอู่และเมื่อก้าวเข้าสู่ยามเว่ย ในที่สุดผู้ที่ครองเตียงโดยลำพังมานานก็เริ่มขยับ “ ลู่เจี๋ยยวี่! เจ้า เจ้ารีบไปแจ้งฝ่าบาท ลู่เจี๋ยยวี่ฟื้นแล้ว ” เสียงสตรีเจื้อยแจ้วลอยเข้ากระทบโสตประสาท ไป๋หรั่นปรือตาขึ้นมองผืนผ้าที่ถูกขึงตรึงเป็นกระโจมใหญ่ด้วยสายตาเลื่อนลอย เทพธิดาจำแลงผู้นี้สัมผัสได้ถึงอาการปวดหัวอย่างรุนแรงรวมไปถึงความรู้สึกหนักอึ้งที่ทำให้ยากจะขยับ แต่ถึงกระนั้นเมื่อหางตาเหลือบไปเห็นร่างในชุดคล้ายกับกลุ่มคนสุดท้ายที่นางพบ ใบหน้างามนั้นก็ผงะซีดไปโดยทันที
 
แต่แล้วอยู่ ๆ จากบรรยากาศตื้นตันซาบซึ้งประหลาดใจก็พลันเปลี่ยนมาเป็นกดทับเย็นเยียบ เมื่อเงาร่างของของโอรสสวรรค์ปรากฏขึ้นภายในส่วนในของกระโจมใหญ่ หลิวเช่อเดินนำจางกงกงและเว่ยชิงเข้ามาด้วยท่าทางไม่เร่งร้อนแต่ก็ใช่ว่าจะเยือกเย็นอย่างที่เคย สองเนตรมังกรหลุบลงเห็นสีหน้าไม่สู้ดีของสนมตนในยามที่มองนางกำนัลข้างเตียงก็ลอบขมวดคิ้วด้วยความประหลาดใจ “ เจี๋ยยวี่ ” เสียงเรียกของเขาทำให้กายบางสะดุ้งเฮือก ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมายังไม่เคยมีช่วงเวลาใดที่นางหันขวับมองเขาอย่างตกใจเช่นนี้ นับว่ามีสิ่งที่..แปลกไปอยู่บ้างจริง ๆ
 
“ ฝ่าบาท ”
 
“ เหตุใดจึงตกน้ำ ” หากนางอยากก้าวลงไปด้วยตัวเองย่อมปลดเสื้อตัวนอกหรือรองเท้าวางไว้ริมฝั่ง แต่นี้ทั้งหมดยังอยู่กับตัวนาง หลิวเช่อปล่อยให้สนมของตนได้มีเวลาคิดทบทวนในระหว่างที่เขาหันไปรับน้ำแกงที่ถูกเคี่ยวเตรียมไว้ตลอดหลายชั่วยามจากจางกงกงมาคนเล็กน้อย หลิวเช่อปักใจเชื่อว่าเรื่องนี้ไม่ธรรมดา สัญชาติญาณมังกรเฉียบคมเช่นเดียวกับสองตาที่ไม่เคยปล่อยให้รายละเอียดเล็กน้อยได้หลุดรอด
 
“ หม่อมฉัน.. ”
 
โฉมสะคราญเลิศล้ำกดใบหน้าลงพร้อมหลับตา นางใช้เวลาอยู่พักหนึ่งกว่าจะร้อยเรียงเรื่องในหัวได้จนเข้าที่เข้าทาง ตอบว่าเป็นอุบัติเหตุไม่ได้ แต่แรกเรื่องนี้มีเงื่อนงำหากปิดบังในตอนนี้อนาคตย่อมยากจะหันกลับได้ แต่ในขณะเดียวกันนางก็ไม่สามารถเล่าเรื่องทั้งหมดอย่างตรงไปตรงมา ชื่อของบุคคลที่สามค่อนข้างสุ่มเสี่ยงเกินไป ไป๋หรั่นไม่เชื่อว่านี่คือฝีมือของน้องสาวคนสนิท .. เว่ยเจียเหลียนฮวาที่นางรู้จักเป็นคนเจ้าแผนการก็จริงแต่หยิ่งทะนงในศักดิ์ศรีมาก วิธีการที่นางเลือกใช้ไม่มีทางเป็นการลอบกัดทำร้ายรุนแรง ต้องเป็นวิธีแยบยลกว่านี้และส่งผลต่อสภาพจิตใจมากกว่านี้
 
เป็นชั่วขณะหนึ่งที่ไร้ซึ่งเสียงตอบกลับ ลู่เจี๋ยยวี่ลอบช้อนตาขึ้นชำเลืองมอง ‘ คนนอก ’ อย่างไม่สบายใจ
 
ประจวบเหมาะกับในยามที่สายพระเนตรของหลิวเช่อยังคงจรดมองลงมาทำให้สวามีดีเด่นผู้นี้ทราบในความต้องการของนางโดยทันที “ ออกไปก่อน ” โอรสสวรรค์ออกปากไล่คนอื่นให้ออกนอกกระโจมไป เหลือเพียงหนึ่งมังกรสุริยาและหนึ่งเทพธิดาหยกให้อยู่ร่วมกันในร่มเงาของกระโจมขนาดใหญ่
 
“ ระหว่างที่หม่อมฉันสลบไป มีนางกำนัลหายไปหรือไม่เพคะ? ”
 
เพียงหนึ่งคำถามไถ่ เนตรมังกรเรืองโรจน์ขึ้นด้วยแรงโทสะ ถ้วยน้ำแกงในมือเขาสั่นจนของร้อนที่อยู่ด้านในกระฉอกรดฝ่ามือทว่าสิ่งที่ผู้ซีดเซียวกระทำลงไปกลับนุ่มนวลแผ่วเบาเป็นอย่างยิ่ง.. ไป๋หรั่นวางปลายนิ้วลงกับขอบถ้วยน้ำแกงก่อนจะเคาะเบา ๆ พอให้ผู้ที่ถือรู้สึกตัว ริมฝีปากบางหยักเป็นรอยยิ้มเบาบาง “ เบื้องหน้าพระพักตร์มีคลื่นลมซัดสาดเรื่องราวในบ้านยังไม่สงบ.. ฝ่าบาทไม่โปรดการแก่งแย่งของฝ่ายใน เรื่องนี้หม่อมฉันทราบอยู่แก่ใจ ”
 
ชามน้ำแกงถูกยกออกจากมือสากที่กระจายไอร้อนทั้งที่ยังไม่ทันได้สัมผัส ลู่ไป๋หรั่นยกชายแขนภูษาสีนิลของโอรสสวรรค์ขึ้นและใช้มันเป็นตัวกลางคั่นสัมผัสระหว่างมือนุ่มที่รองใต้พระหัตถ์นั้นพลางยกขึ้นเป่าในบริเวณที่ถูกของร้อนลวกช้า ๆ สัมผัสแผ่วเบาผสานกับกลุ่มลมที่รดลงกลางอุ้งมือชวนให้รู้สึกหยุบหยิบไปทั้งร่าง หว่างคิ้วที่เคยยับย่นเริ่มคลายลงช้า ๆ หลงเหลือไว้เพียงแต่การเฝ้าคอยว่าหยกขาวนางนี้จะโน้มน้าวตนอย่างไรอีก
 
“ ท้องพระโรงมีการฟาดฟันของขุนนางฉันใด ที่ส่วนในก็มีการแย่งชิงฉันนั้น ทว่าเรื่องนี้.. หาใช่สิ่งที่พระองค์ควรต้องใส่ใจเพคะ ” มีอย่างที่ไหนบอกว่าเรื่องสามภรรยาสี่อนุสำหรับฝ่ายสามีไม่นับว่าเป็นเรื่องที่ควรต้องใส่ใจ หลิวเช่อกลับมาขมวดคิ้วอีกครั้งผิดกับร่องรอยความปลอดโปร่งบนหน้านงคราญ
 
“ หมายความว่าอย่างไร ”
 
“ ผู้ที่รับมือกับสตรีได้ดียิ่ง.. ย่อมเป็นสตรีด้วยกัน ”
 
อีกฝ่ายคงลืมสิ้นไปแล้วว่าลู่ไป๋หรั่นไม่ใช่คนหัวอ่อนโดยธรรมชาติ ตัวตนของนางถูกป้ายสีย้อมขาวจนจรัสจ้าดั่งจันทรา แต่ใครเล่าจะทราบว่าลึกลงไปใต้กำแพงขาวนั้นจะมีสีสันในรูปแบบใด “ เรื่องครั้งนี้ใช่ว่าเกี่ยวพันเพียงหม่อมฉัน ยังมีชื่อเสียงของสหายเป็นเดิมพัน .. ” เจี๋ยยวี่หยกขาวปล่อยมือของผู้ครองรัศมีมังกรลงก่อนจะเปลี่ยนมาเป็นการประคองชามน้ำแกงขึ้นซดเป็นคำเล็ก ๆ
 
“ เจิ้นปกป้องเจ้าได้ ”
 
ปกป้อง? 
 
หากนางเป็นคนบ้าบิ่นกว่านี้อีกหน่อย..
 
เนตรหงส์งามหยดที่ประกอบด้วยนัยน์ตาดำขลับอย่างท้องฟ้ายามรัตติกาลสั่นระริกด้วยความเย้นหยันต่อโลกหล้า “ จะทรงปกป้องหม่อมฉันอย่างไรเพคะ? ดำเนินคดีสืบหาตัวผู้ร้าย ปล่อยให้ผู้วางแผนสบโอกาสปล่อยข่าวว่าหม่อมฉันเป็นคนเจ้าแผนการแสร้งถูกกระทำทับถมลงอีกทอดเช่นนั้นหรือ? ” ทว่าคำถามนี้ของนางคล้ายจะสัมผัสถูกเส้นความอดทนของหลิวเช่อเข้าอย่างพอดิบพอดี
 
“ ทุกสิ่งดำเนินการไปตามที่ควร เหตุใดจึงไม่พอใจ ”
 
การนึกคิดของสตรีเข้าใจยากยิ่งกว่ากฏหมายบ้านเมืองหรือกลยุทธ์การศึก น้ำเสียงของโอรสสวรรค์เจือไว้ซึ่งโทสะ เขาสามารถลุกเดินจากไปได้เลยนับตั้งแต่ตอนนี้เพราะอย่างไรก็ได้รู้คำตอบที่ต้องการแล้ว แต่เพราะเหตุผลบางอย่างที่เขาเองก็ยังไม่มั่นใจ
 
“ หากหม่อมฉันกล่าวว่านี่คือฝีมือของเว่ยเจียเสียนอี๋เล่าเพคะ ”
 
“ ..!! ”
 
แม้แต่ลมหายใจของเขายังถึงกับหยุดชะงัก เนตรหงส์ของเจี๋ยยวี่แซ่ลู่เรืองขึ้นด้วยความเวทนา
 
“ เจ้าล้ำเส้นมากเกินไปแล้ว ! ”
 
“ หม่อมฉันถามว่าหากเป็นฝีมือของเว่ยเจียเสียนอี๋เล่าเพคะ ” ครั้งนี้ลู่ไป๋หรั่นถามซ้ำด้วยน้ำเสียงที่จริงจังยิ่งกว่าครั้งไหน ๆ ที่จริงแล้วไม่จำเป็นเลย.. นางไม่จำเป็นต้องกล่าวชื่อน้องสาวคนสนิทขึ้นมาทั้งที่รู้ว่าอันตราย แต่สิ่งที่นางทำอยู่ในตอนนี้นับเป็นการทดสอบครั้งแรกและครั้งเดียวที่มีต่อสวามี แค่ครั้งเดียวที่นางอยากจะทราบถึงมุมมองของเขาเพื่อไตร่ตรองให้ดีว่าสมควรทุ่มเททั้งชีวิตนับจากนี้เพื่อคนเพียงผู้เดียวดีหรือไม่
 
“ เพื่อพิสูจน์ความบริสุทธิ์เจิ้นย่อมส่งคดีนี้ให้จางทังตรวจสอบ หากผิดก็ว่ากันไปตามผิด หากถูกใส่ร้ายย่อมต้องเยียวยาให้แก่นาง ” หลิวเช่อไม่เสียเวลาคิดเลยแม้แต่น้อย ด้วยใจที่ร้อนเร่าเขามองนางราวกับจะแผดเผาให้สิ้นซาก แต่ในพริบตาต่อมาก็ไม่อาจฝืนใจถือสานางได้นานนัก.. หากมีผู้ใดสามารถมีโทสะต่อผู้ที่ถือครองทั้งใบหน้าและบรรยากาศเช่นนี้ได้ก็คงต้องเรียกว่าเป็นยักษ์มารไร้ใจแล้ว แต่คำตอบนี้กลับสร้างเสียงหัวเราะใสกระจ่างดังขึ้นช้า ๆ คล้ายเสียงกระซิบของภูตพราย ไป๋หรั่นสูดหายใจเข้าด้วยใบหน้าสงบนิ่ง แม้ว่ามันจะเป็นความสงบราวนภาโปร่งทว่าเศร้าซึมราวฝนพรำ “ นี่หรือเพคะ.. สิ่งที่ฝ่าบาททรงตรัสว่าปกป้องได้ ” 
 
บนพักตร์มังกรมีความสงสัยฉายเอาไว้ “ ในสายตาของพระองค์.. เว่ยเจียเสียนอี๋ และลู่เจี๋ยยวี่ต่างกันอย่างไรเพคะ ” ครั้งนี้หลิวเช่อเริ่มที่จะพูดไม่ออกบ้างแล้วจริง ๆ เขาไม่ใช่คนโง่ถึงขนาดตามไม่ทันว่าสนมผู้นี้ต้องการสื่อสิ่งใด
 
“ หม่อมฉันและนางเป็นสนมยศสูงไม่กี่คนเช่นเดียวกัน มีโอกาสได้ใกล้ชิดกับพระองค์มากกว่าผู้อื่นเช่นเดียวกัน มีข่าวลือนับไม่ถ้วนทั้งที่จริงและเท็จเช่นเดียวกัน มักถูกลากไปอยู่ในใจกลางความวุ่นวายเช่นเดียวกัน” ความคล้ายคลึงแต่ละข้อถูกร้อยเรียงออกมาผ่านริมฝีปากบางที่ขยับอย่างน่ามอง “ กระทั่งการตัดสินใจของพระองค์ยามเมื่อเราสองเผชิญหน้ากับปัญหาก็ยังเป็นเช่นเดียวกัน.. ”
 
“ ฮั่นอู่ตี้บริสุทธิ์เกรียงไกร จริงเป็นจริง เท็จเป็นเท็จ นับเป็นแบบอย่างของคนทั่วหล้ารวมไปถึงขุนนาง หม่อมฉันทราบดีว่าเรื่องนี้สมเหตุสมผลเป็นอย่างมาก ให้ชาวประชาได้ประจักษ์ชัดในความจริงผ่านหลักฐานผ่านคำให้การ แล้วพวกหม่อมฉันเล่าเพคะ? ตกเป็นที่ครหาของคนหมู่มากทั้งยังต้องเผชิญหน้ากับความจริงที่ว่าแม้แต่ชายที่ร่วมเรียงเคียงหมอนมิแม้แต่จะเชื่อมั่นในตัวพวกนาง สิ่งนี้เป็นการปกป้องหรือทำร้ายกันแน่ ” ถึงคราวนางบ้างแล้วที่ขมวดคิ้วจนใบหน้ายับยุ่ง น้ำเสียงของไป๋หรั่นไม่ดังไม่เบา มันไม่ได้สั่นเครืออย่างคนระเบิดอารมณ์แต่กลับเป็นการใช้หนึ่งมุมมองที่เขาไม่เคยนึกใส่ใจย้อนเข้ามาตบหน้าอีกฝ่ายอย่างจัง “ ในสายพระเนตรจวบจนถึงตอนนี้ยังคงเห็นว่าสตรีทุกคนดาษดื่นเหมือนกัน ไร้ซึ่งความแตกต่างอยู่อีกหรือเพคะ? ”
 
ประโยคนี้บาดหูนัก หลิวเช่อสัมผัสได้ว่าทั้งสองล้วนต่างออกไป ทว่า..
 
“ หากไร้ความผิดไยต้องหวั่นเกรง หน่วยราชการตรวจสอบนับเป็นการดำเนินการที่สะอาดบริสุทธิ์และมีเกียรติมากสุดในแผ่นดิน ทำเช่นนี้เท่านั้นถึงจะสามารถยืนยันความบริสุทธิ์ให้นางอย่างไร้ผู้คิดแย้ง ”หลิวเช่อสวนกลับด้วยแนวคิดอย่างปัญญาชนที่เปิดเผยจริงใจ หลักการการปกครองหล่อหลอมให้ตัวตนร้ายกาจนี้ไขว่คว้าความน่าเชื่อถือในการพิสูจน์อันแน่ชัดทุกทาง
 
“ แล้วหากหลักฐานที่ทรงเชื่อมั่นนั้นคือหลักฐานเท็จ? ”
 
“ นี่เจ้าดูหมิ่นความสามารถของบ้านเมืองหรืออย่างไร ”
 
“ เป็นเพราะผู้ที่ทราบดีว่าเล่ห์หลวงนี้หนักหนาได้ถึงเพียงไหนคือตัวพระองค์เองต่างหากเพคะ ” โอรสสวรรค์ชะงักนิ่งงันไป สบโอกาสให้เจี๋ยยวี่หยกขาวถอนหายใจเฮือกพลางขยายความต่อ “ ฝ่าบาทคือนักปกครอง ทว่ารูปแบบของการปกครองบ้านเมืองมิอาจใช้กับเรื่องในบ้านได้เพคะ ” 
 
“ เหตุใดจึงไม่ได้ สตรียังสามารถเข้าบ้านมาพร้อมความคาดหวังของบิดา ”
 
นงคราญหยกเลิกคิ้วขึ้นอย่างประหลาดใจ ‘ นี่เขาประชด? ’ น่าเสียดายนักที่ความเห็นของสามีกับผู้เป็นภรรยาคัดค้านกันมากเกินไป “ เกรงว่าในสายตาพระองค์หม่อมฉันเป็นได้เพียงเท่านั้นหรือเพคะ.. ” เป็นได้เพียงสตรีที่เข้ามาพร้อมความคาดหวังของบิดา ไป๋หรั่นเค้นหัวเราะออกมาดูเชื่องช้าและเยือกเย็นเป็นอย่างมาก
 
“ ตำแหน่งหวงตี้คล้อยตามคำคนไม่ได้ ฝ่าบาททรงปรีชาสามารถถึงเพียงนี้ ย่อมถูกต้องแล้วที่จะตัดสินใจดำเนินการอย่างตรงไปตรงมา ดูแล้วหม่อมฉันคงยังไม่มีความสามารถมากพอให้ฝ่าบาทเชื่อมั่นในความสามารถและการตัดสินใจ ” สองเท้าเปลือยเปล่าหย่อนลงจากเตียงช้า ๆ ลู่ไป๋หรั่นยืนกับพื้นโดยที่เท้าบางไร้ซึ่งการห่อหุ้ม นางก้าวห่างออกมาด้วยสีหน้าสงบราว ๆ สามเก้า ก่อนจะทิ้งเข่าลงคำนับทูลแด่สวามีผู้เป็นถึงพระเจ้าแผ่นดิน
 
“ หม่อมฉันน้อมรับการตัดสินใจของฝ่าบาท ทว่ามิยินดีมอบคำให้การใดทั้งสิ้น ฉะนั้นโปรดเมตตาปล่อยผ่านเรื่องครั้งนี้สักครั้งเถิดเพคะ ” มือของโอรสสวรรค์ขยับเข้ากำหมัดเพื่อสะกัดกั้นความคุกกรุ่นในใจ ไร้คำตอบที่เปล่งออกไป ชายภูษาสีนิลพัดผ่านร่างนางพาลจากไปทิ้งไว้เพียงรัศมีแผดเผาที่อาจผลาญสิ่งรอบกายให้ไหม้เป็นจุณ ต่อมาไม่ถึงหนึ่งก้านธูป ด้านนอกพลันมีเสียงฝีเท้าม้าควบไปไกลพร้อมกับมีผู้เลิกม่านกระโจมเดินเข้ามาด้านใน
 
“ ลู่เจี๋ยยวี่ ”
 
เป็นต้าซือหม่า..
 
ไป๋หรั่นระบายยิ้มเบาบางด้วยใบหน้าซีดขาวในขณะที่มือน้อยกำลังจับพู่กันขีดเขียนบางสิ่งลงบนพัดผ้าขาวผืนบาง “ เหตุใดต้าซือหม่าจึงไม่ร่วมขบวนล่าสัตว์กับหลาย ๆ ท่าน มิใช่ว่าท่านได้รับการจับตามองว่าอาจเป็นผู้ที่ล่าได้มากรองจากฝ่าบาทหรอกหรือ? ”
 
ชายแสนสุภาพที่ได้รับคำสั่งและถูกกำชับไม่ให้แพร่งพรายความลับยกมือขึ้นเกาแก้มด้วยสีหน้าครุ่นคิด ก่อนจะตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงที่ดูลำบากใจ “ ม้าของข้าน้อยอาการมิสู้ดี สมควรให้มันได้พัก จากนั้นก็ได้ยินจางกงกงกล่าวว่าลู่เจี๋ยยวี่หาได้ตามเสด็จ ข้าน้อยจึงแวะมาเผื่อว่าสามารถให้ความช่วยเหลือท่านได้ ” ทั้งหมดนี้ฟังแล้วดูสมกับเป็นต้าซือหม่าคนปัจจุบันแห่งราชสำนักมาก ทว่าชายชาตรีจะสามารถช่วยอะไรหญิงสาวได้ หากไม่ใช่การดูแลความเรียบร้อยและปลอดภัย
 
“ ถ้าเช่นนั้นใต้เท้าเว่ยมาทานของว่างสักถ้วยก่อนเถิด ”
 
โฉมงามพยักเพยิดไปทางถ้วยบัวลอยที่วางอยู่ไม่ไกล “ ข้าทานไม่ลง.. ทำมาแล้วจะปล่อยให้เสียเปล่าคงไม่ได้ คงต้องวานใต้เท้าเว่ยช่วยแบ่งเบาภาระนี้แล้ว ” คนงามกล่าวโดยที่สองตาจรดลงอยู่กับตัวอักษรข่ายซูบนพัดขาว

 
<div align="center">
少小离家老大回，乡音无改鬓毛衰。 
儿童相见不相识，笑问客从何处来。</div>

 
“ นี่คือ..? ”
 
“ ของขวัญวันคล้ายวันประสูติของเซียวจื่อไท่โฮ่วน่ะ ” ปลายพู่กันแต้มลงเป็นใบหลิวที่เฉียบคม แม้นไม่อาจเรียกว่าเป็นยอดภาพล้ำเลิศ แต่ตัวอักษรที่ขีดเขียนอยู่ตรงมุมพัดนั้นนับว่าล้ำค่าเป็นอย่างมาก “ สิ่งที่ข้าทำได้ดีก็มีเพียงการรังสรรของใช้เล็ก ๆ น้อย ๆ เท่านั้น ”
 
ไม่น่าใช่ ลู่เจี๋ยยวี่ท่านมีพรสวรรค์ในการโน้มน้าวใจคนทั้งยังเป็นผู้แรกที่ทำให้ฝ่าบาทมีโทสะแต่ก็ยังนึกห่วง เว่ยชิงครุ่นคิดพลางพยักหน้าราวกับมีส่วนร่วมในบทสนทนานี้แม้ในใจจะยังเสียดายนักที่ไม่อาจแถลงหนึ่งข้อเท็จจริงให้นางได้ทราบ
 
…
 
“ ฝ่าบาท ”
 
ดึกดื่นค่ำคืนแล้ว ผู้ที่ออกมารอรับเสด็จที่หน้ากระโจมตามธรรมเนียมย่อมไม่พ้น ‘ ลู่เจี๋ยยวี่ ’ ผู้เดิมที่พักรักษาตัวในกระโจมตลอดวัน เนตรหงส์งามหยดนั้นช้อนมองเหล่าขุนนางที่ตามเสด็จช้า ๆ เมื่อเห็นได้ว่าหลายชีวิตเหนื่อยหอบผิดกับผู้เป็นสามีที่ดูอารมณ์ดีขึ้นเล็กน้อย? คล้ายว่าได้ปลดปล่อยความขุ่นเคืองออกไปผ่านการล่าสัตว์ที่… “ ฝ่าบาททรงหักโหมล่าสัตว์ไว้มาก รบกวนลู่เจี๋ยยวี่ช่วยดูแลด้วย ” เป็นจางกงกงที่กล่าวอย่างอ่อนแรง โดยที่ด้านหลังยังมีเหล่าทหารและขันทีบางส่วนช่วยกันแบกหามร่างสัตว์ไร้ชีวิตมากองรวมกันเป็นเนินใหญ่
 
“ ลำบากทุกท่านแล้ว ข้าให้นางกำนัลเตรียมอาหาร ของว่างและสุรารับรองไว้ในกระโจมแล้ว กลับไปพักผ่อนกันก่อนเถิด ” ยังคงเป็นลู่เจี๋ยยวี่ที่จัดการรับรองผู้คนได้อย่างดีเยี่ยมสมกับที่เป็นบุตรสาวคหบดีรู้วิธีการว่าควรต้องทำอย่างไร แม้ว่าการตกอยู่ภายใต้สายตาของคนหมู่มากจะไม่ใช่เรื่องที่นางอึดอัด แต่การตกอยู่ภายใต้สายตาของโอรสสวรรค์ที่ยากหยั่งถึงชีวิตจิตใจนั้นต่างหากที่ทำให้รอยยิ้มบนใบหน้านางดูแข็งกระด้างขึ้นได้หลายส่วน “ หม่อมฉันให้ขันทีเตรียมขั้นตอนสรงน้ำไว้แล้วเพคะ มิทราบทรงอยากเสวยสิ่งใดก่อนหรื— ”
 
“ ไม่จำเป็น ”
 
ฮั่นอู่ตี้กล่าวกับนางเป็นคำสุดท้ายของคืน.. คำสุดท้ายจริง ๆ
 
หลังจากนั้นไม่ว่าจะปรนนิบัติปลดเสื้อผ้าหรือช่วยสวมใส่ รวมไปจนถึงตอนที่สองร่างเอนขนาบข้างบนเตียงแคบก็ยังไม่มีคำพูดใดหลุดมาสักประโยค จวบจนสัมผัสได้ว่าสตรีข้างกายผลอยหลับไปแล้วถึงได้หันกลับมามองช้า ๆ “ คล้ายพี่ชายเจ้าเสียไม่มีผิด ” เป็นวาจาแผ่วเบาเคล้าเสียงถอนหายใจ หลิวเช่อผุดกายขึ้นจากเตียงหมายจะเดินไปจิบชาสักจอก ทว่าสายตาพลันเห็นไหสุราวางทับกระดาษเล็ก ๆ แผ่นหนึ่งอยู่กลางโต๊ะ โอรสสวรรค์มุ่นคิ้วเล็กน้อยด้วยความประหลาดใจพลางสาวเท้าเข้าไปหยิบไหสุรานั้นขึ้นสำรวจ ฉับพลันสิ่งแรกที่ปะทะเข้ากับสายพระเนตรกลับเป็นตัวอักษรคุ้นตาที่เขียนอยู่บนกระดาษนั้น

 
<div align="center"><div id="boxLEETTER"> 
<div align="center">หม่อมฉันขอโทษจริง ๆ เพคะ
 </div>
</div></div>

 
“ … ”
 
มีคนอย่างนี้อยู่เคียงข้าง เขาจะไปขุ่นเคืองนานได้อย่างไร?


 <div align="center">
<img width="450" src="https://i.imgur.com/F56Ani1.png" border="0" alt=""> 

 ฮั่นอู่ตี้ 

+5 ความสัมพันธ์สนทนาประจำวัน 

+20ความสัมพันธ์โบนัสหัวดี 

+25 ความสัมพันธ์ สุราเกรดแดง 

 ตงฟาง ซั่ว 

+5 ความสัมพันธ์สนทนาประจำวัน 

+20ความสัมพันธ์โบนัสหัวดี 

+20 ความสัมพันธ์อาหารเกรดม่วง 

+5 โบนัสอาหารประเภทอาหารปรุง 

 เถียน เฟิง 

+5 ความสัมพันธ์สนทนาประจำวัน 

+20ความสัมพันธ์โบนัสหัวดี 

+20 ความสัมพันธ์อาหารเกรดม่วง 

+5 โบนัสอาหารประเภทอาหารปรุง 

 เว่ย ชิง 

+5 ความสัมพันธ์สนทนาประจำวัน 

+20ความสัมพันธ์โบนัสหัวดี 

+20 ความสัมพันธ์ของว่างเกรดม่วง 

+5 โบนัสอาหารประเภทอาหารปรุง 

 จาง ทัง 

+5 ความสัมพันธ์สนทนาประจำวัน 

+20ความสัมพันธ์โบนัสหัวดี 

+15 ความสัมพันธ์ ขนมว่างเกรดม่วง 

+5 โบนัสอาหารประเภทอาหารปรุง 

ทำกิจกรรมสันทนาการกับหวงตี้ +15 บารมี 
ปรนนิบัติยามค่ำคืน + 1 ปรนนิบัติ 
ก็อยากจะรู้ว่าทะเลาะกันแล้วได้โบนัสไหม 
และกรุณาบวกรางวัลจบอีเว้นท์ด้วยค่ะ .ไหว้ 
โรลเพลย์คราฟพัดชิงหลิ่ว

</div>

</div>

 

</div></div> </div> 

<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Chonburi'); Chonburi {font-family: 'Chonburi';}
</style>
<style type="text/css">@import url('https://fonts.googleapis.com/css?family=Ma Shan Zheng'); Ma Shan Zheng {font-family: 'Ma Shan Zheng';}
</style>

LuBairan โพสต์ 2024-8-12 19:00:36

หน้า: [1]

The Myth of Han's Archiver

[ทิศเหนือราชวัง] อุทยานเม่าหลิน