❊ | ลำนำบุปผาเหนือนภาจรดนที

白花诗洒满天，

莲花开满江。

风霜还不曾来侵蚀
秋雨也未滴落
青涩的季节又已离我远去
我已亭亭 不忧 也不惧

สายลมและเกร็ดน้ำค้างแข็งยังไม่มารานรุก
หยาดฝนยามฤดูใบไม้ร่วงยังไม่ซัดสาด
ฤดูกาลอันฝาดเฝื่อนก็ได้จากไกลไปจากตัวฉันแล้ว
ฉันชูสล้าง มิได้กังวล และมิได้หวาดกลัว

白花诗洒满天，莲花开满江。

ลำนำไป๋ฮวาโปรยปรายเหนือนภา, เหลียนฮวาเบ่งบานเหนือนที

一

白花诗洒满天，莲花开满江。

จับพู่กันเทียนเขียน ร่ำเรียนอักษร

   ศาสตร์แห่งหมึกศิลป์แห่งการตวัดพู่กัน คือหนึ่งในศาสตร์ศิลป์ที่ฝังหัวชาวจีนมานานนับหลายพันปีก็ว่าได้ราวกับว่าลืมตาเกิดขึ้นมาบนโลกใบนี้ชาวจีนทั้งหลายก็จับปากกาเรียนแบบตัวอักษร จับพู่กันจุ่มหมึกตวัดวาดเส้นอักษร การเรียนในหลักสูตรของการเขียนพู่กันนั้นจะเริ่มเรียนตั้งแต่ชั้นประถมโดยประมาณตามหลักสูตรของรัฐบาล เรียกได้ว่าหลักสูตรภาคบังคับให้เริ่มเรียนตั้งแต่กี่ขวบก็ใส่วิชาภาษาจีนมาโดยทันที

   “เอาล่ะ เอาล่ะ เหล่าซือขอสั่งงานคาบนี้ ให้เขียนบทกลอน จะไปเอามาจากที่ไหนก็ได้ คิดเองก็ได้ คัดพู่กันใส่กระดาษมาส่ง”

   เอาเข้าจริง สำหรับนักเรียนมัธยมต้นปีที่ 2 โรงเรียนมัธยมไท่หยางซานที่ต้องผ่านการเขียนพู่กันจากโรงเรียนประถมเยว่ซินมา 6 ปี รวม ๆ แล้วก็เข้าปีที่ 8 เรียกได้ว่าเรื่องพื้นฐานอย่างการคัดเส้นตั้ง เส้นนอน จุดนั่นนี่นับว่าไม่ขี้หมูขี้หมาแล้ว เด็ก ๆ ร่วมสามสิบกว่าชีวิตในคาบเรียนวิชาเขียนพู่กันจึงต้องใช้ทักษะที่ตวัดเส้นเดียวจนข้อมือหงิกมาหลายปี นำมาขยำรวมเป็นตัวอักษรและตวัดลากบทกลอนออกมาให้ได้

   “ไป๋ฮวา ไป๋ฮวา เธอจะเขียนอะไรอ่ะ เสิร์ชในไป่ตู้เอา”

   “เสิร์ชเอามั้ง เธอล่ะ คงไม่ได้จะคิดกลอนล้อเหล่าซืออีกหรอกใช่ไหม ?”

   “อย่าดักดิ”

   แล้วสองสาววัยแรกแย้มก็หัวเราะขบขันอย่างอดไม่ได้ ‘ไป๋ฮวา’ เด็กน้อยชาวจีนธรรมดาวัย 14 ขวบ รูปร่างสูงกลาง ๆ ที่ไม่รู้ว่าจะหยุดสูงเร็ว ๆ นี้ไหมตามประสาเด็กผู้หญิงในยุคที่ไก่อร่อยชิบหายจไม่จนใจสารเร่งโตแล้ว มือเล็กบางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาไถไป่ตู้ว่ามีกลอนอะไรน่าสนใจบ้างก่อนจะหยิบพู่กันดาษดื่นประจำตัวมาตวัดเขียนกลอนง่าย ๆ สั้น ๆ ไม่ต้องไปนั่งตวัดเส้นเยอะ ๆ

   “人有悲欢离合 ，
   月有阴晴圆缺，
   此事古难全。

   ชีวิตมนุษย์มีทุกข์โศก ยินดี พานพบและจากลา
   เฉกเช่นดวงจันทร์มียามอับแสง สุกสว่าง เต็มดวงและแหว่งเว้า
   เป็นเช่นนี้มาแต่โบราณ ไม่อาจสมบูรณ์พร้อม ”

ทุกการปลดความทรงจำ(แนบท้ายโรล): +35 EXP , +20 ตบะฝึกฝน

@Admin

 一

三生三世紫莲芬诗
สามชาติสามภพ เสารภย์บุษบงร้อยเรียงกวี

   ชั่วสบแสงจรัสดวงดาราภาพตรงหน้าพลันแปรเปลี่ยนอย่างน่าประหลาดราวกับภาพซ้อนส่งนิมิตตรงเข้าดวงตากลมโต— ไม่ก็ถูกหิ้วมาที่ใดไม่อาจทราบ คล้ายร่างกายไม่อาจต่อต้านดั่งกายาผู้อื่น ภาพที่นางแลเห็นจึงเป็นทัศนะที่กายนี้จดจ้อง

   ดวงดารายามราตรีกาล

   ยามนี้หากลองเดาคงปลายยามซวี มีดรุณีในอาภรณ์สีฟ้าสดใสแปลกตายืนจดจ้องหมู่ดาวประดับท้องนภาเช่นเดียวกับนางในยามนี้ ความคุ้นเคยที่ซ้อนทับทำให้เหลียนฮวาผู้คล้ายว่าจะเป็นสตรีในความจำก็ไม่เชิงพอหาจุดเชื่อมโยงในเหตุการณ์เช่นนี้ ดุจดั่งแสงดาราเชื่อมทัศนะของสองสตรีเข้าด้วยกัน

   แล้วเหตุใดต้องเป็นนาง ?

   “ว่าแล้วว่าเจ้าต้องมาอยู่ที่นี่ หลงขุย”

   น้ำเสียงคุ้นหูเอ่ยขึ้น ร่างสตรีในอาภรณ์สีฟ้าสดใสพลันหันไปมองด้วยความรวดเร็ว ความรู้สึกปิติยินดีในทางบวกนั้นอย่างน้อยก็รู้สึกได้ว่าบุรุษที่เข้ามาในครรลองสายตาบัดนี้เป็นมิตร และดูเหมือนด้วยความรู้สึก ด้วยเพียงรับชมภาพทัศน์ เช่นนั้นแล้วแม้ไม่เอ่ยสิ่งใดสตรีที่แบ่งปันนัยเนตรนี้ก็เป็นผู้เอ่ยออกมาตอบโต้

   ราวกับหลุดเข้าไปในความทรงจำของดวงดาว

   ด้วยความทรงจำที่ถ่ายทอด ด้วยความรู้สึกที่เชื่อมต่อ บุรุษตรงหน้าคือองค์ชายแห่งแคว้นเว่ยผู้เป็นพันธมิตรกับแคว้นเจียง และที่ที่นางยืนอยู่ตรงนี้คือหอดูดาวที่ประจำของนางในแคว้นเจียงแห่งนี้ เมื่อได้โอกาสที่แสงจันทราจาง ๆ ฉายส่องใบหน้าคม ความรูปงามที่คุ้นเคยพลันประจักษ์แจ้ง คิ้วคันศร ดวงตาคมคาย ริมฝีปากแย้มยิ้มประดับใบหน้าไม่สร่าง ใบหน้าของฉางซานเซียนหวางไม่ผิดแน่

   แต่ว่าบุรุษผู้นี้หาใช่บุรุษที่เว่ยเจียเหลียนฮวารู้จักไม่

   “ท่านก็ตามหาข้าเจอตลอดนั่นแหละ”

   “เสี่ยวขุย อย่าโกรธพี่เลย” เขาเอ่ยพร้อมก้าวเข้ามาใกล้ ส่วนสตรีผู้นี้พลันแง่งอนหันกายหนี "เจ้ารอพี่นะ พี่สัญญาการกลับไปแคว้นเว่ยครานี้พี่จะเกลี้ยมกล่อมเสด็จพ่อให้ยอมมอบบัญชากองทัพมาช่วยแคว้นเจียงสู้รบกับแคว้นฉู่"

   ร่างบางถอนหายใจออกมาด้วยความโอนอ่อนอยู่ก่อนหน้าแล้ว นางรู้ตัวดีว่าหาใช่คนใจแข็งไม่เมื่ออยู่ต่อหน้าเขา มีเพียงความเชื่อใจเท่านั้นที่จะมอบให้แล้ว "ข้าเชื่อท่าน ตู้หยงเกอเกอ"

   “เชื่อแล้วก็หันมาบอกดี ๆ ”

   “ก็ได้ ก็ได้” กายบางหันไปมองตามที่บอก “หันมาแล้ว พอใจหรือยังเจ้าคะ”

   “เมื่อครู่เจ้าเอ่ยว่ากระไรข้าได้ยินไม่แจ้งชัด”

   “ข้าบอกว่า ข้า หลงขุย เชื่อ ท่าน ตู้หยงกงจื่อ ได้ยินชัดหรือยัง?”

   “ได้ยินแล้ว ชัดเต็มสองหูเชียว” ใบหน้ารูปงามแย้มยิ้มอย่างพออกพอใจกับสิ่งที่เขาได้รับจนความหมั่นไส้ก่อเกิดขึ้นในอกเล็ก ไม่รู้ว่าจริง ๆ แล้วเป็นความรู้สึกของสตรีที่เขาเรียกขานว่า เสี่ยวขุย หรือนามที่นางเรียกขานตนเองว่า หลงขุย หรือว่าเป็นความรู้สึกของเว่ยเจียเหลียนฮวาที่มีต่อรอยยิ้มของใบหน้าเดียวกันกับฉางซานเซียนหวางไม่ผิดเพี้ยน “นี่ก็ยามวิกาลเกินกว่าที่เจ้าจะมาอยู่ข้างนอกแล้ว กลับวังเถิด หลงโหยวซื่อจื่อคงตามหาเจ้าให้วุ่นแล้วกระมัง”

   “เป็นห่วงกระไร คงรอคอยอ้างว่าข้ากลับตำหนักช้าแล้วมารังแกนั่นแหละ”

   แม้นนางเอ่ยวจีแลตัดพ้อ ทว่าใบหน้าที่รู้สึกได้ว่าบัดนี้กำลังแย้มยิ้มงดงามไร้ความรู้สึกติดค้างใด ๆ ภายในดวงใจก็พอจะรู้ว่ารังแกที่นางเอ่ยก็แค่กล่าวเกินจริงเท่านั้น คงไม่พ้นความรักของพี่ชายน้องสาวตามปกติ

   ความสัมพันธ์ครอบครัวที่นางอิจฉาเว่ยเจียอิงฮวาเสมอมา

   “ข้าจะฟ้องหลงโหยวว่าเจ้าเอ่ยเช่นไรบ้าง”

   “ตู้ หยง ซื่อ จื่อ กลับแคว้นไปแล้วไม่ต้องกลับมา !!!”

   ไร้คำเอ่ยตอบ มีเพียงสุรเสียงแย้มสรวลพอใจ หนึ่งบุรุษหนึ่งสตรีเดินเคียงกันออกจากหอดูดาวแปลกตาทว่าคุ้นเคยในความรู้สึกของเจ้าของภาพฉายความทรงจำนี้ ตรงขึ้นรถม้าก่อนที่ภาพที่ฉายค่อย ๆ แปรเปลี่ยนผันผวนเป็นหน้าตำหนักอันมีบุรุษผู้ใบหน้ารูปงามไม่ต่างจนนางรู้สึกได้ว่าหากแลเห็น หลงขุย คงเป็นสตรีที่งดงามมากเป็นแน่ แต่นั่นก็เป็นเพียงฉากเล็ก ๆ ที่แสดงความรักใคร่กลมเกลียวก่อนจะค่อย ๆ จางหาย แทนที่ด้วยภาพของดวงดาราในสถานที่คุ้นเคย

   และเสียงบุรุษแว่วเข้ามา

   ตู้หยงซื่อจื่อ ?!

   ไม่สิ ไม่ใช่ นี่มันฉางซานเซียนหวาง นางที่ไม่อาจตั้งสติได้ในบัดนั้นทันทีจำต้องเร่งย้ายกายหนีห่าง

   ไม่รู้ว่าระหว่างความรู้สึกที่ทิ้งค้างในใจกับสัมผัสนุ่มที่ทิ้งไว้บนแก้มใส สิ่งใดกันที่ทำให้สตรีผู้นี้เสียอาการ

ทุกการปลดความทรงจำ(แนบท้ายโรล): +35 EXP , +20 ตบะฝึกฝน ???

@Admin

二

走不下去的爱情，
如同凋零的花朵。

ความรักที่เดินต่อไม่ได้, ดั่งดอกไม้ที่ร่วงโรย

   เปลวเทียนฉายแสงนวลดนตรีขับกล่อมคลอเบา ๆ โต๊ะสีขาวกลมมีจานอาหารจัดวางไว้สองชุด โดยที่หนึ่งชุดมีผู้มานั่งรอแล้ว ทว่าอีกหนึ่งกลับยังว่างเปล่า เวลาผ่านไปสักพักได้ก็มีหญิงสาวร่างเล็กเดินเข้ามา เธอในชุดเดรสสีฟ้าอ่อน สวมเข็มขัดเส้นเล็ก ปล่อยผมที่ลอนสวยงดงามปลิวไสวตามจังหวะก้าวเดิน เธอคือเจ้าของที่ที่ว่างนี้นี่เอง

   “ขอโทษนะ ตงเกอเกอ พอดีว่าฉันตรวจคนไข้เพิ่งจะหมด”

   เจ้าของเสียงนั้นคือ ไป๋ฮวา แพทย์ประจำบ้านปีหนึ่งในสาขาอายุรกรรมศาตร์ ด้วยเหตุนี้เองทำให้การทำงานพ่วงด้วยการหาเคสเพื่อศึกษาเพิ่มเติมทำให้เวลาในการใช้ชีวิตของเธอนั้นเส็งเคร็งยิ่งกว่าอะไรอีก จะดีก็แค่มีหน้ามีตาให้หม่าม๊าเอาฐานะหมอของเธอไปอวดป้าข้างบ้าน แต่จริง ๆ เวลาจะกลับบ้านนอกยังไม่มีเลย

   ดินเนอร์นี้จริง ๆ แล้วเธอควรจะมานั่งตรงนี้ตั้งแต่ห้าโมงเย็นด้วยซ้ำ แต่ในเมื่อมีเคสที่ต้อง Consult อาจารย์ด่วน แล้วมันจะไปจบที่ตรงไหนนอกจากต้องดูแลเคสต่อไปจนกว่าจะหาทางลงได้ ซึ่งเธอก็ใกล้ตายแล้วไม่ต่างกันที่สัปดาห์แรกของการลงฝึกตรวจผู้ป่วยนอกก็ต้องมาเจอกับเคสยากเอาจนได้

   “ไม่ใช่บอกว่าคนไข้คนสุดท้ายเมื่อชั่วโมงก่อนหรอ”

   “คือคนไข้จู่ ๆ ก็มีอาการของ Stroke เลยต้องดำเนินการ Activate Stroke Fast track มันต้องประสานงานหลายหน้าที่ แถมต้องดูคนไข้จนกว่าจะวางใจได้ ทำงานทั้งสัปดาห์ไม่เห็นมีอะไร พอวันนี้ที่มีนัดกลับเป็นแบบนี้จนได้”

   “รู้ใช่ไหมว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอเป็นแบบนี้”

   “...”

   “พี่รู้ดี ไป๋ฮวา ว่าเธอเป็นหมอ และเธอต้องทำงานเพื่อช่วยคน เวลางานเลิกไม่แน่นอน แต่ว่าเธอขอเลื่อนมาสองครั้ง แถมครั้งที่สามก็มาสายทั้ง ๆ ที่พูดไว้ดิบดีว่าจะมาให้ตรงเวลา พี่ที่ต้องรอเธอมาตลอดก็เหนื่อยเหมือนกันนะ”

   ฉันไม่ได้ตั้งใจสักหน่อย…

   ประโยคน้อย ๆ ที่อยากจะเอ่ยออกไปก็ไม่อาจเอ่ยออกไปได้ เพราะว่าจะเอ่ยอะไรตอนนี้คงไม่ต่างจากคำแก้ตัว นี่คือแฟนคนแรกที่เธอคบตอนที่เป็นแพทย์เต็มตัว เธอที่คบด้วยความคาดหวังว่าเขาจะเข้าใจภาระงานของเธอก็ไม่อาจพูดอะไรได้อีกแล้ว การที่เขาพูดแบบนี้มันไม่ได้หมายถึงว่าเขาเหนื่อยจะรอเธออีกต่อไปแล้วไม่ใช่หรือ ?

   “เราเลิกกันเถอะ พี่เหนื่อยจะรอเธอแล้ว”

   แล้วท่ามกลางดนตรีแสนโรแมนติกทั้งหลายพลันดับราวกับถูกปิดกั้นจากโลกทั้งใบ ภาพตรงหน้ามีเพียงร่างสูงของชายหนุ่มที่ลุกขึ้นและเดินออกจากร้านไปหลังจากติดต่อแคชเชียร์แล้วเรียบร้อย มีพนักงานเดินมาบอกเธอว่าเขาจ่ายค่าอาหารทั้งหมดให้แล้วเธอสามารถทานอาหารบนโต๊ะตามต้องการโดยไม่ต้องเสียสักหยวน

   น้ำตาของหญิงสาวหลั่งรินเบา ๆ พร้อมกับมือเล็กที่หยิบมีดกับส้อมมาหั่นสเต็กหมูกระเทียมคำน้อยขึ้นมาทาน เป็นอาหารมื้อแรกที่เธอได้กลืนมันลงท้อง เขาจะรู้หรือไม่ว่าเธอเองก็อดทนมากแค่ไหนที่จะวิ่งมาหาเขาแม้จะลำบากเจียนตายก็ตาม

ทุกการปลดความทรงจำ(แนบท้ายโรล): +35 EXP , +20 ตบะฝึกฝน

@Admin