【ค่ายพยัคฆ์】ทางเข้าค่าย

ค่ายพยัคฆ์

【ค่ายพยัคฆ์】

"ถกเถียงกลยุทธ์บนกระดาษ ร้อยเล่ห์พันพิชัยสงคราม ผลแพ้ชนะตัดสินหน้าเดียว" 

สองร้อยลี้ทางทิศตะวันตกของนครฉางอัน คือที่ตั้งของสามเหล่าทัพ

สถานที่ฝึกทั้งบุรุษและสตรีผู้มีใจปกป้องบ้านเกิดเมืองนอนโดยไม่แบ่งแยก ค่ายพักแรมตั้งอยู่โดยรอบลานฝึกขนาดใหญ่อุปกรณ์อาวุธครบครัน 

การคุ้มกันแน่นหนาชนิดมดสักตัวก็อย่าได้คิดที่จะแอบเข้าไปได้ 

มีรหัสลับที่เปลี่ยนทุกวันรวมไปถึงการรักษาความปลอดภัยของยุ้งฉาง 

เก็บเสบียงที่เป็นความลับ ด้านในมีหอธนูและหอข่าวสารคอยสังเกตการณ์ รอบด้านอยู่เสมอ สถานที่นี้ใช้ฝึกชาวบ้านผู้ไม่เคยจับมีด 

ให้กลายเป็นสุดยอดขุนพลกล้าพิชิตศึกทั่วแดน

RongXiuying ดี

วันที่ 25 ปาเยว่ เจี้ยนหยวนศกที่ 10 

เวลา 07.00 น.

ซิ่วอิงตื่นแต่เช้าออกจากโรงเตี๊ยมมุ่งหน้าเดินทางไปยังค่ายพยัคฆ์สถานที่รับสมัครทหารใหม่ของกองทัพ วันนี้เป็นวันสุดท้ายของการรับสมัคร โชคดีที่นางเห็นป้ายประกาศได้ทันเวลาไม่อย่างนั้นคงพลาดโอกาสที่จะได้เข้าร่วมคัดเลือก นางยังคงเชื่อมั่นว่าตนมีโอกาสที่จะได้รับคัดเลือกฝีมือการต่อสู้ของนางแม้อาจไม่ได้โดดเด่นเท่าเหล่าลูกขุนนางในตระกูลทางการทหาร แต่ก็น่าจะพอให้ผ่านพ้นการทดสอบแสนยากเข็ญไปได้

ซิ่วอิงหยุดฝีเท้าลงหันไปมองด้านหลัง…

ไม่มี…

“หรือว่าข้าคิดไปเอง…”

นางบ่นกับตนเองเบา ๆ ตั้งแต่เมื่อวานนางก็รู้สึกว่าเหมือนมีใครแอบตามนางมาตลอดทาง แต่พอหันไปทีไรกลับไม่พบผู้ใด มือของนางเคลื่อนช้า ๆ ไปกุมด้ามมีดแล่เนื้อที่อยู่ข้างกาย หากเป็นผู้ที่ต้องการปองร้ายจะได้ชักมีดออกมาแทงเสีย ระหว่างนั้นก็ยังคงเดินทางต่ออย่างระแวดระวังจนถึงหน้าค่าย

ใครกันนะที่แอบสะกดรอยตาม?...

เขาต้องการอะไร…

หรือจะเป็นซินซิน?...

หูของนางได้ยินเสียงเท้าเหยียบกิ่งไม้จึงรีบหันกลับไปอย่างรวดเร็วก่อนจะชักมีดออกมาจ่อคอหอยของบุคคลที่แอบตามมาตลอดทาง ไหนขอดูหน้าหน่อยซิว่ามันผู้นั้นเป็นใคร…

“เดี๋ยวก่อน…เจ้าใจเย็น ๆ ก่อนนะ” บุคคลปริศนายกมือทั้งสองข้างขึ้น ก่อนจะรีบเปิดผ้าดำที่ปิดครึ่งหน้าของตนออก

“พี่รอง!”

เบื้องหน้าของซิ่วอิงกลับกลายเป็นบุคคลที่สนิทกับนางที่สุดในตระกูล หรงป๋อเหวินคุณชายรองแห่งตระกูลหรง นางลดมีดลงเมื่อเห็นว่าเป็นพี่ชายรอง ในหัวยังคงสับสนว่าเขามาที่นี่ได้อย่างไร

“ท่านมาทำอะไรที่นี่?”

“ข้ามาตามเจ้ากลับบ้าน ท่านพ่อท่านแม่ร้อนใจตั้งแต่รู้ว่าเจ้าหายไปแถมเจ้ายังแอบยกเลิกการหมั้นหมายโดยไม่บอกกล่าว เจ้ารู้ตัวหรือไม่ว่าเจ้ากำลังทำอะไรอยู่”

“รู้สิ…ข้ารู้ตัวว่าข้าทำอะไรและข้าก็จะไม่กลับไปเพื่อแต่งงานกับขุนนางเฒ่านั่น”

“หากเจ้าไม่พอใจการแต่งงานนี้เราค่อยมาหาทางออกร่วมกัน เจ้าชอบการต่อสู้ชอบบุรุษสายบู๊ใช่หรือไม่? เอาแบบนี้ดีไหมให้ข้าไปขอท่านพ่อให้หาคุณชายสายทหารสักคนมาตบแต่งกับเจ้า แบบนี้เจ้าจะได้สบายใจ” หรงป๋อเหวินพยายามหาข้อเสนอดี ๆ มาเกลี่ยกล่อมน้องสาวให้โอนอ่อนตาม 

“ข้าเคยพูดตอนไหนว่าข้าชอบคุณชายสายบู๊ ทำแบบนั้นมันก็คือการคลุมถุงชนอยู่ดีไม่ใช่หรือ? ข้าไม่อาจรับข้อเสนอนั้นได้ พี่รองกลับไปเสียเถิด ข้ามีเป้าหมายใหม่ของข้าแล้ว”

“หมายความว่าอย่างไร?” คุณชายรองขมวดคิ้วเป็นปมด้วยความไม่เข้าใจ

“ข้าจะเข้าร่วมกองทัพ” ซิ่วอิงตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“เจ้าจะไปเป็นทหารงั้นหรือ! ไม่ได้นะน้องสี่ถ้าท่านพ่อรู้จะต้องโกรธมากแน่ หลายชั่วอายุของตระกูลเราไม่มีผู้ใดรับราชการในสายบู๊เลยสักคน มันเป็นอะไรที่เสียงต่อร่างกายและชีวิต ขัดต่ออุดมการณ์ของตระกูล” คุณชายรองแทบไม่เชื่อสิ่งที่ได้ยิน เขารู้ดีว่าตั้งแต่เล็กจนโตซิ่วอิงเป็นเด็กที่หัวรั้น ชอบเล่นซุกซน แต่ก็คิดว่านิสัยทุกอย่างนี้จะหายไปเมื่อนางโตขึ้น ไม่คิดเลยว่าแม้จะเริ่มโตขึ้นเป็นสาวนางก็ไม่ได้เปลี่ยนไปเลยแม้แต่น้อย

“พี่รองท่านรู้จักข้าดีกว่าใคร ถ้าข้าตัดสินใจสิ่งใดแล้วจะไม่ยอมลดถอย”

“เจ้าอย่าไปเลยนะ ถ้าเจ้าลงชื่อไปเจ้าอาจจะตายในสงคราม”

คนเป็นพี่ไม่มีทางให้น้องไปเสี่ยงอะไรแบบนี้แน่ ยิ่งเป็นสตรียิ่งแล้วใหญ่ ซิ่วอิงเป็นลูกคุณหนูที่ได้รับการดูแลอย่างดีมาตลอดชีวิต หากเข้าไปใช้ชีวิตในกองทัพคงยากลำบากแสนเข็ญ ต้องตากแดดตากลม ฝึกฝนอย่างหนัก เสี่ยงต่อการบาดเจ็บ และเสี่ยงชีวิตมากเกินไป

“ข้าขอเลือกทางเดินของข้าเอง ถ้าจะตายก็ขอตายอย่างมีเกียรติ” ซิ่วอิงพูดจบก็หันหลังให้พี่รองแล้วเดินไปยังโต๊ะลงทะเบียน

“ไม่นะ…น้องสี่!”

แม้หรงป๋อเหวินจะขอร้องเพียงใดซิ่วอิงก็ไม่แม้แต่จะหันหลังกลับมา เขาถึงกับเข่าทรุดลงกับพื้นมองน้องสาวเดินไปที่โต๊ะลงทะเบียนจุดตัดสินอนาคตชีวิตของคุณหนูสี่แห่งตระกูลหรง เสียงของพี่รองยังคงดังก้องอยู่ด้านหลังด้วยความอาวรณ์น้องสาวคนเล็กที่ตัดสินใจทำอะไรบ้า ๆ ที่อาจเสี่ยงอันตรายอย่างที่ไม่มีคนในตระกูลหรงคนใดคิดจะทำ นายทะเบียนยื่นเอกสารมาให้ นางไม่รอช้าที่จะหยิบพู่กันขึ้นมา

“ไม่! น้องสี่...อย่าลงชื่อ!” 

ซิ่วอิงจรดปลายพู่กันลงบนกระดาษเป็นการประกาศก้องว่านางจะไม่ยอมเป็นนกน้อยในกรงทองของตระกูลหรงอีกต่อไป หลังจากนี้ชีวิตเป็นของนาง ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นจากนี้ก็สุดแล้วแต่สวรรค์จะบันดาลให้เป็นไป…

ชื่อทางการ: หรงซิ่วอิง

ชื่อรอง: - 

ภูมิลำเนา: กุ้ยหลิน

วันเดือนปีเกิด: วันที่ 8 ซื่อเยว่ จงหยวนศก ปีที่ 3

เลขประจำตัวประชาชน: 14

ชื่อบิดา: หรงอี้

ชื่อมารดา: หลัวซูฉี

ที่อยู่สำหรับการแจ้งผล: โรงเตี๊ยมชิงหมิง [ห้อง 001 | ชั้นที่ 4] ห้องจันทราสารทฤดู 

ปณิธานที่สมัครทหาร: ฝึกฝนตนให้แข็งแกร่งเพื่อพิชิตศัตรู สร้างเกียรติยศให้กองทัพ ถวายกายรับใช้แผ่นดิน

รางวัล: +100 พลังใจ , +100 คุณธรรม และ +20 บารมี

@Admin 

GongziLoongxuan ดี

วันที่ 25 เดือน 8 เจี้ยนหยวนศกที่ 10

เวลา 08.00

กงจื่อ หลงเสวียนเดินทางจากโรงเตี๊ยมชิงหมิง ในระยะทางที่ค่อนข้างไกลด้วยการเดินเท้าเพรียว ๆ ไม่ได้นั่งรถม้าเฉกเช่นที่เคย เมื่อต้องอยู่ตัวคนเดียวย่อมต้องฝึกทำอะไรเองคนเดียวให้เป็น

สองร้อยลี้ทางทิศตะวันตกของนครฉางอัน คือที่ตั้งของสามเหล่าทัพ 

เขามีความประสงค์ที่จะมาสมัครทหาร หลังจากได้อ่านป้ายประกาศในครั้งนั้น ตอนนี้มีทุกอย่างพร้อมทั้งสถานที่อยู่ หลงเสวียนไม่ต้องการเปิดเผยหรือให้ทางการส่งจดหมายแจ้งไปยังครอบครัว เพราะถ้าทำเช่นนั้นก็เท่ากับว่าพวกเขาจะรู้ว่าตอนนี้หลงเสวียนหนีมาที่ใด

“เจ้ามาลงชื่ออย่างงั้นหรอ” นายทหารที่นั่งประจำโต๊ะกล่าว

บุรุษหนุ่มเพียงพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนหยิบพู่กันจรดลงชื่อกรอกแบบฟอร์ม อ่านรายละเอียดอย่างถี่ถ้วน และลงนามเป็นการปิดท้าย คุณชายหิมะที่ไม่เคยลำบาก

จักต้องเปลี่ยนแปลงเป็นคนใหม่ 

ชื่อทางการ: กงจื่อ หลงเสวียน

ชื่อรอง: เสวี่ยตง

ภูมิลำเนา: ทิเบต - นครลาซา

วันเดือนปีเกิด: วันที่ 3 เดือน 12 จงหยวนศก ปีที่ 3

เลขประจำตัวประชาชน: 13

ชื่อบิดา: กงจื่อ ซ่างเจิง

ชื่อมารดา: กงจื่อ ไป๋ลู่

ที่อยู่สำหรับการแจ้งผล: [ห้อง 001 | ชั้นที่ 4] ห้องจันทราสารทฤดู

ปณิธานที่สมัครทหาร: อยากทำหน้าที่ปกป้องบ้านเมืองในฐานะที่เกิดมาเป็นคนฮั่น ชีวิตเพื่อชาติ และฝึกฝนพลังกำลังทั้งด้านกาย ใจ ให้เข้มแข็ง การได้เป็นทหารจะช่วยขัดเกลานิสัยและจิตใจได้ดี

รางวัล: +100 พลังใจ , +100 คุณธรรม และ +20 บารมี

RongXiuying ดี

วันที่ 31 ปาเยว่ เจี้ยนหยวนศกที่ 10 

เวลา 08.00 น.

และแล้วเวลานี้ก็มาถึง…การรายงานตัวซิ่วอิงขนสัมภาระออกจากโรงเตี๊ยมเนื่องจากไม่มีเหตุที่จะให้อาศัยที่นั่นต่อแล้ว นางเดินทางมาที่ค่ายพยัคฆ์สถานที่เดิมที่เคยมาลงทะเบียนสมัครทหารเอาไว้ ในหัวตอนนี้เต็มไปด้วยความประหม่า เมื่อมาถึงก็พบกลุ่มคนมากมายที่กำลังยืนต่อแถวอยู่บริเวณโต๊ะหน้าค่ายยาวเหยียด ถ้าเดาไม่ผิดจุดนี้น่าจะเป็นจุดรายงานตัวของทหารใหม่ แต่เพื่อความแน่ใจเลยไปสอบถามคนแถวนั้นก่อน

“คุณชายไม่ทราบว่านี่เป็นจุดรายงานตัวทหารใช่หรือไม่”

“ใช่แล้วแม่นาง ปลายแถวอยู่ฝั่งโน้น แต่ถ้าเป็นญาติมาส่งสามีให้ไปรออีกจุดนะ” คุณชายผู้นั้นชี้ไปยังจุดสำหรับญาติพี่น้องของทหาร

“ข้าไม่ได้มาส่งญาติเจ้าค่ะแต่ข้ามารายงานตัว”

“รายงานตัว?” คุณชายผู้นั้นมองซิ่วอิงตั้งแต่หัวจรดเท้า รูปลักษณ์ของนางคงดูไม่เหมือนคนที่จะมาเป็นทหารสักเท่าไหร่ ทั้งหน้าตาและผิวพรรณ 

“เจ้าค่ะ” นางชูหนังสือเรียกตัวให้คุณชายคนนั้นดู

“มีหนังสือเรียกจริง ๆ ด้วยสินะ งั้นแม่นางตรงไปต่อปลายแถวทางนั้น” คุณชายปาดเหงื่อเล็กน้อย ก่อนจะชี้ไปที่ปลายแถว

“ขอบคุณเจ้าค่ะ”

กล่าวขอบคุณเสร็จนางก็เดินปลีกตัวออกมาแล้วตรงดิ่งไปต่อแถวเหมือนกันคนอื่น ๆ ไม่อยากจะเชื่อว่าคนอยากเป็นทหารกันมากขนาดนี้ ถ้าให้เดาส่วนหนึ่งน่าจะเป็นพวกลูกขุนนางเส้นใหญ่กับอีกส่วนก็คงจะเป็นชาวบ้านตาดำ ๆ หาเช้ากินค่ำที่ต้องการความมั่นคงทางอาชีพ แบบเดียวกับที่ซิ่วอิงเป็นอยู่ตอนนี้คือเป็นเพื่อความอยู่รอดของปากท้อง แม้ส่วนหนึ่งจะมาจากความชอบของตัวเองด้วยก็ตาม เนื่องด้วยมีคนจำนวนมากที่ได้รับหนังสือเรียกตัวจึงใช้เวลาอยู่พักใหญ่กว่าแถวจะขยับไปจนถึงหัวแถว

“คนต่อไป!”

ซิ่วอิงสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อถึงคิวของนาง หนังสือรายงานตัวในมือถูกกำไว้จนเกือบยับบ่งบอกได้อย่างดีว่าในตอนนี้เจ้าตัวประหม่ามากแค่ไหน ถ้าจะให้ถอยตอนนี้ก็คงไม่ทันอย่างไรก็ต้องเดินหน้าเต็มกำลัง นางสูดหายใจเข้าลึกก่อนจะเดินตรงไปที่โต๊ะรายงานตัวด้วยความมั่นใจสลัดความกังวลทุกสิ่งเอาไว้เบื้องหลัง

“ข้ามารายงานตัวเจ้าค่ะ”

“ขอดูหนังสือเรียกตัวหน่อย”

นางยื่นหนังสือเรียกตัวที่ได้มาเมื่อหลายวันก่อนให้กับเจ้าหน้าที่ อีกฝ่ายเปิดดูสลับกับมองหน้าของซิ่วอิงไปมาเหมือนกำลังประเมินอะไรบางอย่างอยู่ในใจ 

“เอกสารถูกต้องเข้าไปรอที่โซนกลางตรงลานระดมพล…คนต่อไปมาได้!”

เจ้าหน้าที่เอ่ยเรียกคนถัดไปที่ต่อแถวอยู่ด้านหลังของซิ่วอิง หมดธุระด้านหน้าแล้วนางจึงทยอยเดินตามคนอื่น ๆ เข้าไปด้านในค่าย ลานระดมพลนั้นหาไม่ยากนัก เพราะเป็นลานใหญ่และมีทหารใหม่ในชุดชาวบ้านทั่วไปรวมตัวกันอยู่มาก ตอนนี้ก็ยังเรียกว่าทหารไม่ได้เต็มปากสักเท่าไหร่เพราะทุกคนยังต้องได้รับการทดสอบเสียก่อน ซึ่งในส่วนนี้ซิ่วอิงไม่กังวลมากนัก นางค่อนข้างเชื่อมั่นในมีฝือของตนมากพอสมควร ไม่มีทางที่จะทำให้ตนเองขายหน้าแน่นอน…

รายงานตัวตามหมายเรียก

GongziLoongxuan ดี

วันที่ 30 เดือน 8 เจี้ยนหยวนศกที่ 10

เวลา 09.00

เมื่อสำเร็จเป็นผู้มีบุญ กงจื่อ หลงเสวียน กลับมายังค่ายทหารอีกครั้งพร้อมกับจดหมายของทางการที่ส่งมาในโรงเตี๊ยงชิงหมิง แน่นอนว่า วันนี้มีคนมารายงานกันอย่างล้นหลาม

เขายืนกอดอกมองนิ่ง ๆ 

ต่อแถวไปได้สักพักใหญ่ในที่สุดก็ถึงคิวของชายหนุ่ม ทหารที่เป็นเจ้าหน้าที่ลงทะเบียนจ้องเขม็งเหล่าเด็กใหม่ทุกคนราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ ซึ่งเขาไม่สนใจเลยสักนิด 

“เจ้าชื่ออะไร”

หากมีตาคงเห็นในจดหมายรายงานตัว หลงเสวียนคิดในใจ จะถามทำไมกันล่ะเนี่ย “กงจื่อ หลงเสวียน”

“พูดเบาชะมัด นี่เจ้าไม่ได้กินข้าวมาหรือไง”

หลงเสวียนไม่ตอบโต้ เพราะการเสวนากับคนต่ำศักดิ์กว่าเป็นอะไรที่เขาเบื่อหน่ายกับวิธีการพูดที่ดูไร้มารยาท 

“เอาล่ะ ๆ เจ้าหน้าใหม่รายงานตัวเสร็จจงไปซุ้มที่โซนกลางก่อน รอระดมพล โดยปกติรอทหารใหม่มาครบก่อน และเพื่อฝึกความอดทนของผู้มาถึง จะต้องนอนกินเพียงผ้าใบปิดหลังคา ไร้กระโจม แต่ระหว่างนี้สามารถฝึกฝนประจำวันหรือทำความรู้จักเพื่อนใหม่ไปพลาง ๆ”

นอนไร้กระโจม หลงเสวียนพยักหน้าแล้วเดินไปทางโซนกลาง 

RongXiuying ดี

วันที่ 14 จิ่วเยว่ เจี้ยนหยวนศกที่ 10 

เวลา 10.00 น.

“ขอทางหน่อยข้าขอดูบ้าง”

ซิ่วอิงพยายามเบียดเสียดผู้คนที่กำลังรุมล้อมอยู่ที่ใบประกาศบริเวณหน้าค่าย หลังจากที่ได้เข้ารับการทดสอบต่าง ๆ และใช้ชีวิตนอนกลางดินกินกลางทรายมาเกือบครึ่งเดือนในที่สุดผลการคัดเลือกทหารก็ถูกประกาศออกมาแล้ว นางแหวกฝูงชนเข้าไปจนเข้าถึงหน้ารายชื่อได้สำเร็จก่อนที่จะใช้นิ้วไล่เรียงอ่านรายชื่อผู้ผ่านการคัดเลือกทีละคน มองหาสกุลของตนเองจนกระทั่ง

'หรงซิ่วอิง'

ชื่อนี้อยู่ในรายชื่อของทหารใหม่…

หัวใจของซิ่วอิงพองโต ตาลุกวาวเมื่อเห็นว่าชื่อนางอยู่ในใบประกาศนั้น

“นะ…นั่นชื่อข้า! ข้าทำสำเร็จ ข้าได้เข้าร่วมกองทัพแล้ว!”

นางเก็บอาการดีใจเอาไว้แทบไม่อยู่กระโดดโลดเต้นอยู่หน้าใบประกาศ แสดงความยินดีกับเหล่าทหารใหม่ที่มีรายชื่อติดอยู่ในนั้นเช่นกัน เสร็จแล้วก็เดินไปปลอบเพื่อนร่วมชะตากรรมในค่ายบางคนที่ไม่ผ่านด้วยเช่นกัน ช่วงเวลาของความชุลมุนเกิดขึ้นอยู่พักหนึ่งจนกระทั่งนายกองเดินมาหยุดอยู่ที่ด้านหลังกลุ่มทหารที่กำลังรุมล้อมดูผลประกาศ

“ใครรู้ตัวแล้วว่ามีรายชื่อก้าวออกมาตั้งแถวด้านหน้านี้แยกกองทหารใหม่และพลทหารให้เรียบร้อย”

เมื่อได้ยินคำสั่งของนายกองนางก็รีบเดินออกจากฝูงชนไปเข้าแถวที่ถูกแยกเฉพาะไว้สำหรับทหารใหม่ นางแอบมองแถวของเหล่าผู้ที่ได้รับคัดเลือกพลทหารพวกเขาคงมีความสามารถมากจริง ๆ แต่เรื่องนั้นสำหรับนางขอแค่เข้ากองทัพได้ก็เพียงพอแล้วที่เหลือนางสามารถไต่เต้าได้เอง ใครจะรู้อนาคตนางอาจไปได้ถึงระดับแม่ทัพก็เป็นได้ นี่เป็นเพียงแค่ก้าวเล็ก ๆ สู่ก้าวที่ยิ่งใหญ่กว่า ตราบใดที่ยังมีความทะเยอทะยานซิ่วอิงไม่มีทางหยุดอยู่แค่ทหารยศชั้นผู้น้อยแน่นอน

“ขอแสดงความยินดีกับเหล่าทหารใหม่ พวกเจ้าได้แสดงให้เห็นถึงศักยภาพที่น่าประทับใจ ต่อจากนี้ข้าจะนำพวกเจ้าเดินแถวเพื่อไปรายงานตัวต่อท่านจอมทัพ”

จอมทัพ?

หมายถึง…

คนที่มาดูการประลองวันนั้นสินะ…

แถวของทหารใหม่เริ่มเคลื่อนขบวนโดยมีนายกองเป็นผู้นำทางไปยังกระโจมของท่านจอมทัพ หนทางสู่การไต่เต้าทางทหารของซิ่วอิงได้เริ่มต้นขึ้นแล้วและนางจะไม่ยอมให้ใครมาขวางทางของนางเด็ดขาด!

รับทราบข่าวการผ่านคัดเลือก

@@Admin 

RongXiuying ดี

วันที่ 15 จิ่วเยว่ เจี้ยนหยวนศกที่ 10 

เวลา 18.00 น.

“ข้ามาเปลี่ยนเวรแล้ว”

ซิ่วอิงเมื่อเดินทางกลับมาถึงค่ายพยักก็รีบสวมหมวกเกราะจัดแจงเครื่องแบบของตนเองให้ดูเรียบร้อยเพื่อเตรียมตัวสำหรับพิธีการสลับเวรยาม ทหารคนอื่นเมื่อเห็นว่าซิ่วอิงกลับมาได้ทันการณ์ก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก

“นึกว่าเจ้าจะกลับมาไม่ทันเสียแล้ว ถ้ามาไม่ทันมีหวังท่านนายกองต้องสั่งลงโทษทั้งกองเป็นแน่”

“พวกเจ้าไม่ต้องห่วง ข้าไม่ทำให้พวกเจ้าเดือดร้อนแน่” ซิ่วอิงตบไหล่สหายทหารร่วมกองสองสามที

“ได้เวลาแล้วตั้งแถวเตรียมเปลี่ยนเวรเถิด”

ซิ่วอิงพยักหน้าก่อนจะไปตั้งแถวรวมกับทหารชุดใหม่ที่ต้องเข้าเวรยามในกะถัดไป จากนั้นก็เริ่มดำเนินพิธีการเปลี่ยนเวรยามตามระเบียบของกองทัพ ในวันนี้นางได้รับหน้าที่ในการเฝ้าเวรบริเวณหอสังเกตการณ์หน้าประตูค่าย นางเดินตามทหารขึ้นคนขึ้นมาด้านบน

“พอขึ้นมาอยู่บนนี้แล้วเห็นวิสัยทัศน์กว้างไกลดีเสียจริง” นางกวาดสายตามองดูรอบบริเวณ

“หากเจ้าสังเกตเห็นสิ่งผิดปกติแจ้งแก่ข้าด้วย อย่าให้ศัตรูทันรู้ตัว เราจะให้ใครหลุดรอดลอบเข้ามาในค่ายไม่ได้เป็นอันขาด”

“เรื่องนี้ต่อให้เจ้าไม่บอกข้า ข้าก็รู้อยู่” ซิ่วอิงส่ายหัวอย่างเบื่อหน่ายแล้วหันไปทำหน้าที่ของนางต่อ

“นี่…คืนนี้หลังออกเวรเจ้าว่างหรือไม่?” ทหารใหม่คนข้าง ๆ สะกิดแขนของซิ่วอิงแล้วถามขึ้น

“ก็ว่างอยู่…เจ้ามีเรื่องอันใด?” ซิ่วอิงตอบออกไป

“คืนนี้พวกข้าคุยกันว่าจะไปหอว่านหงเหริน”

“หอว่านหงเหริน?” นางไม่ค่อยคุ้นชื่อหอแห่งนี้เท่าใด ส่วนหนึ่งอาจเพราะเพิ่งย้ายมาที่ฉางอันได้เพียงไม่นานจึงไม่รู้จักสถานที่เช่นนั้น

“นี่เจ้าไปอยู่ที่ใดมาถึงไม่รู้จักสถานที่ชมโฉมหญิงงาม” 

“เจ้าหมายถึง…หอโคมเขียวหรือ?” ซิ่วอิงถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ

“จะเป็นอื่นใดไปได้อีก สรุปแล้วเจ้าจะไปกับพวกข้าหรือไม่ ทหารอย่างพวกเราตื่นมาก็ซ้อมหนัก ตกพลบค่ำต้องมายืนเฝ้าเวรต้องหาสิ่งผ่อนคลายเสียบ้าง”

“สตรีอย่างข้าจะไปหอโคมเขียวเพื่อสิ่งใดกันพวกเจ้าไปเถอะ ข้าไม่ไป” นางปฏิเสธอย่างรวดเร็ว

“บุรุษรูปงามก็มี หาใช่มีแต่หญิงงามเจ้าก็ไปเรียกมาสักคน หรือแค่ไปดูการร่ายรำบรรเลงดนตรีก็คุ้มแล้ว”

“ข้าขอผ่านดีกว่า”

“เจ้านี่จริง ๆ เลย ครานี้ปฏิเสธได้ แต่คราหน้าเจ้าห้ามปฏิเสธเด็ดขาด”

“ไว้เป็นเรื่องของคราหน้าค่อยว่ากัน ตั้งใจเฝ้าเวรต่อเถิด”

ซิ่วอิงรับตัดบทอย่างรวดเร็วนางไม่มีเหตุผลที่จะต้องไปสถานที่เช่นนั้น ทั้งสองหันกลับมาสนใจหน้าที่ของตนเองตั้งใจยืนเฝ้าเวรต่อไปโดยไม่มีบทสนทนาอื่นใดต่อจนกระทั่งออกเวร

เฝ้าเวร

+35 EXP และ +10 ตบะฝึกฝน และ +10 บารมี

อัปเกรดพรสวรรค์ จาก คนกำยำ เป็น นักสู้ (ม่วง)(+15) >

เงื่อนไขพัฒนาคลาส:

- Level 30 เป็นต้นไป ✓

- สเตตัส STR 30 ขึ้นไป ✓

- อัปเกรด คนกำยำ ถึงระดับ 10 (ใช้หินอัปเกรด) ✓

- มีโรลเพลย์และผ่านการประลองต่อสู้กับใครสักคน 1 ครั้ง ✓

หลักฐานการต่อสู้+โรลเพลย์

@@Admin