[ยอดเขาหัวซาน] ลานกระบี่เหินมรรคา

LinYa ดี

วันที่ 03 เดือน 9 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11 

ยามเหม่า เวลา 05.00 - 07.00 น. ณ นอกเมืองฉางอัน ยอดเขาหัวซาน ลานกระบี่หินมรรคา

ยามเหม่าอาบแสงรุ่งแรกบางเบา หลินหยานั่งขัดสมาธิบนลานกระบี่หินมรรคาบนสันเขาหัวซาน หลับตาฟังเสียงลมรูดผ่านยอดสนและนกกระจิบโต้ตอบกันเป็นท่อนสั้น ๆ กลิ่นหินเย็นชื้นหลังฝนค่ำเมื่อวานยังขังอยู่ตามรอยแตกของพื้นผา เธอวางมือซ้ายบนเข่ามือขวาทาบเหนือชายซี่โครงตำแหน่งที่พิษมังกรคอยกวนใจแล้วค่อย ๆ ผ่อนลมหายใจให้ลึกยาวจนความตึงเคร่งละลายออกไปทีละชั้น 

ข้างตัวมีเงาดำกลม ๆ โผล่หูตั้งกระดิกอยู่ เจ้าหมาน้อยปีศาจเซียนเฉ่า ที่นอนหมอบหางกระดิกกวาดฝุ่นเบา ๆ ด้วยอาการทำเป็นไม่สนใจคน แต่คอยเหล่ามองทุกครั้งที่หลินหยาขยับตัว นางรู้ดีว่าตัวเองปกติไม่ถูกกับหมาเสียงเห่าแรง ๆ ทำหัวใจสะดุ้งเหมือนถูกดึง แต่เจ้าตัวนี้กลับเงียบและอบอุ่นราวก้อนถ่านในเตา คงเพราะมันเป็นปีศาจที่รู้ภาษาคนและเกรงใจมากกว่าหมาทั่วไปแล้วก็ติดหรูด้วย หลินหยายิ้มมุมปากลืมตาช้า ๆ เห็นเส้นแสงทองเสี้ยวแรกคืบคลานผ่านยอดไม้ลงแตะขอบขลุ่ยที่พกติดเอว นางยกมือเกลี่ยขนบนหัวเซียนเฉ่า 

“เช้านี้อยู่เงียบ ๆ ด้วยกันก็ดีเหมือนกันนะเซียนเฉ่า” เสียงนุ่มที่เธอใช้คุยกับมันเหมือนกระซิบกับน้ำชาในกานึ่งใหม่

เมื่อจิตสงบกายเบา หลินหยาก็ยืดหลังลุกขึ้นปัดผงหินออกจากชายเสื้อหานฟูสีอ่อน ก่อนผิวปากเรียกเจ้าม้าปีศาจตัวสนิทที่ผูกไว้ใต้สนตัวเตี้ย ม้าเงยหูฟังแล้วย่างเท้าเข้ามาใกล้ ดวงตากลมใสสะท้อนท้องฟ้าสีฟางข้าว นางตรวจบังเหียนขยับเชือกให้พอดี มืออีกข้างเปิดย่ามตรวจของ “วันนี้เราจะแวะเหมืองแร่หน่อยนะ” หลินหยาหันไปบอกทั้งเซียนเฉ่าและเยี่ยเหยียน ยิ้มอารมณ์ดีแบบแม่ค้าที่ได้กลิ่นกำไร “หากดวงเข้าข้างวัีนนี้คงเจออะไรดี ๆ” น้ำเสียงวางแผนมีประกาย

ทางลงเขาหัวซานช่วงต้นเป็นบันไดหินโบราณที่บากตามสันผา หลินหยาจูงม้าเดินนำ ปล่อยให้เซียนเฉ่วิ่งลัดเลาะไล่เงาตัวเองไปตามพุ่มอูฐหนาม สายลมเช้าเสียดผ่านแก้มเย็นสบายจนเธอฮัมทำนองขลุ่ยเบา ๆ เพื่อจับจังหวะก้าว ในซอกหินมีหยดน้ำแขวนอยู่เหมือนลูกแก้วเล็ก พอแสงแดดชายฟ้าส่องต้องก็แตกเป็นปีกเรือง ๆ คล้ายผงดาว เธอหยุดบนชานเล็ก ๆ ตรงมุมหักให้ม้าพักหอบ แล้วยื่นอินทผลัมแห้งให้เซียนเฉ่าชิ้นหนึ่ง “ห้ามกลืนทั้งเม็ดนะเจ้าตัวแสบ เคี้ยวก่อน” มันคาบเบา ๆ แทบไม่แตะปลายนิ้ว

แล้วทั้งหลินหยา เซียนเฉ่า และม้าคู่ใจ ก็เริ่มต้นการเดินทางลงจากเขาหัวซานในแสงอรุณที่อาบทุกสิ่งให้เป็นสีทองอ่อน เสียงกีบม้าเคาะหินดังเป็นจังหวะไปกับเสียงลมที่พัดผ่านยอดไม้ กลายเป็นท่วงทำนองของวันใหม่ที่กำลังจะเริ่มต้นอีกครั้งอย่างสงบและงดงาม

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: มาแล้วจ้า เอาเงินรายวันดีจริงงง

 

รางวัล: 

[การฝึกฝนตบะของผู้มีฐานะ ผู้บำเพ็ญขั้นสูง]

+50 ตบะ ในการฝึกฝนตบะที่นี่ (ทุก ๆ 10,000 ไบต์ ต่อ 50 ตบะ) = 20000 = 100 ตบะ

โบนัสในการฝึกฝนตบะที่นี่ของผู้มีฐานะ ผู้บำเพ็ญขั้นสูง

ตำลึงเงิน เลขไบต์สองหลักสุดท้าย = 99 ตำลึงเงิน

สรุปรางวัลที่ได้ : 100 ตบะฝึกฝน, 99 ตำลึงเงิน

SuYao ดี

วันที่ 3 จิ่วเยว่ รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเซินถึงยามซวี (เวลา 15.00 - 20.00 น.)

ตามคำแนะนำอันล้ำค่าของไต้ซือจื่อหลิงที่ว่าสถานที่ซึ่งจะนำพาจิตใจให้พ้นจากความยึดมั่นถือมั่นและคลื่นลมมรสุมชีวิตได้ คือลานกระบี่เหินมรรคาบนยอดเขาหัวซาน ซูเหยาจึงลองเดินทางมาที่นี่ดูสักครั้ง

สายตาของซูเหยามองสำรวจไปรอบ ๆ อย่างละเอียด เพื่อค้นหาวัดวาอารามหรือสำนักสงฆ์อย่างที่เคยจินตนาการไว้ แต่สิ่งที่นางเห็นมีเพียงความว่างเปล่าที่เต็มไปด้วยความสงบ ไม่มีสิ่งก่อสร้างใด ๆ ไปมากกว่าลานกว้างโล่ง ๆ 

ในยามนี้มีเพียงความเงียบงันที่กดลึกและกลิ่นหอมเย็นของยางสนที่ผสมผสานกับไอดินชื้นที่อบอวลอยู่ในอากาศเท่านั้น ซูเหยารู้สึกได้ถึงพลังงานแห่งธรรมชาติที่หนักแน่นและบริสุทธิ์ อันเป็นพลังของภูเขาที่สูงส่งและยืนหยัดมานานนับพันปี ซึ่งเป็นสิ่งที่หาไม่ได้เลยในตรอกซอกซอยที่เต็มไปด้วยฝุ่นควันและกลิ่นสมุนไพรของนครฉางอัน

ซูเหยาตัดสินใจกางผ้าห่มหนาสีน้ำตาลเข้มที่ทำจากผ้าฝ้ายเนื้อดีบนพื้น นางถอดเสื้อคลุมผ้าเนื้อหยาบออก เหลือเพียงชุดด้านในสีอ่อนที่ทำจากผ้าไหมเนื้อนุ่ม แล้วค่อย ๆ นั่งขัดสมาธิลงบนผืนผ้าห่มนั้นอย่างสงบเงียบ มือเรียวของนางวางซ้อนกันบนตักอย่างถูกต้องตามหลักการบำเพ็ญเพียรที่นางเคยเล่าเรียนมาบ้างจากท่านตา

ซูเหยาหลับตาลงอย่างช้า ๆ ควบคุมลมหายใจให้เข้าและออกอย่างสม่ำเสมอ พยายามที่จะขับไล่ความคิดและความกังวลเกี่ยวกับโรงหมอ ชื่อเสียง และความสูญเสียออกไปจากจิตใจ ในช่วงแรกนั้นความคิดที่วุ่นวายยังคงเข้ามาเป็นระลอก ภาพใบหน้าของของหมอเจิ้งที่เสียชีวิตไปต่อหน้า เสียงสรรเสริญเยินยอในตลาดที่ยกย่องนางเป็น 'หมอใหญ่' ทั้งที่นางรู้สึกว่าตนเองยังอ่อนด้อยนัก ยังคงวนเวียนอยู่ราวกับเป็นพายุที่ไม่ยอมสงบ นางรับรู้ถึงความเจ็บปวดที่มาจากความยึดมั่นถือมั่นเหล่านั้นอย่างชัดเจน

ด้วยความมุ่งมั่น ซูเหยาใช้สมาธิทั้งหมดดึงความสนใจกลับมาที่การเคลื่อนไหวของลมหายใจที่ไหลผ่านจมูกและลงสู่ท้องน้อยอย่างช้า ๆ และลึกซึ้ง เมื่อจิตใจเริ่มสงบลงอย่างแท้จริง เสียงของโลกภายนอกก็เริ่มปรากฏชัดเจนขึ้นอย่างน่าประหลาด เสียงลมที่พัดผ่านกิ่งสนโบราณอย่างนุ่มนวลคล้ายเสียงบรรเลงของฉินโบราณที่ไพเราะราวกับกำลังขับกล่อมสมาธิของนาง เสียงของกิ้งก่าที่กำลังเคลื่อนไหวบนซอกหิน และเสียงน้ำค้างที่เริ่มเกาะตัวบนใบหญ้า ทั้งหมดนี้ไม่ได้รบกวน แต่กลับกลายเป็นองค์ประกอบที่ทำให้ความสงบนั้นสมบูรณ์ยิ่งขึ้น

ความรู้สึกของกายหยาบที่นั่งบนพื้นหินเย็นยะเยือกค่อย ๆ จางหายไป ราวกับว่านางได้หลุดพ้นจากพันธนาการของร่างกายนั้น ความมืดภายในดวงตาที่ปิดอยู่เริ่มกลายเป็นแสงสีเงินอ่อน ๆ ความเศร้าสร้อยและความรู้สึกผิดที่เคยเป็นดั่งหินก้อนหนักที่ทับถมอยู่ในทรวงอก ก็เริ่มแตกสลายออกไปทีละน้อย นางไม่ได้ปฏิเสธความรู้สึกเหล่านั้น แต่นางเพียงแค่มองดูมันอย่างเป็นกลางและยอมรับมันว่าเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต

ในห้วงแห่งสมาธิที่ลึกซึ้งนี้ ซูเหยารู้สึกราวกับว่านางเป็นส่วนหนึ่งของขุนเขาโดยสมบูรณ์ ความคิดที่ว่าตนเองคือหมอใหญ่ คือผู้ที่ต้องรับผิดชอบชีวิตผู้คน ได้ถูกลดทอนความสำคัญลงเป็นเพียงบทบาทชั่วคราวเท่านั้น นางเห็นว่าความสำเร็จและความล้มเหลวทั้งหลายที่เกิดขึ้น ล้วนเป็นไปตามกฎของธรรมชาติที่ไม่มีผู้ใดฝ่าฝืนได้ หน้าที่ของนางคือการให้ความช่วยเหลืออย่างสุดกำลัง แต่ผลสุดท้ายนั้นขึ้นอยู่กับลิขิตของฟ้าดิน การตระหนักรู้นี้เป็นดั่งแสงประทีปที่ส่องนำทางในความมืดมิดของจิตใจ

เวลาผ่านไปนานเท่าใดไม่มีผู้ใดรู้ จนกระทั่งดวงจันทร์สีนวลผ่องได้ลอยสูงพ้นยอดสน และสาดแสงสีเงินอันบริสุทธิ์ลงมาอาบไล้ทั่วลาน ซูเหยาก็ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นอย่างช้า ๆ

นางรู้สึกราวกับว่าจิตวิญญาณของนางได้รับการล้างชำระจนสะอาดบริสุทธิ์ ความเหนื่อยล้าทางจิตใจที่แบกรับมานานหลายปีได้สลายไปอย่างน่าอัศจรรย์ เหลือไว้เพียงความเบา โล่ง และปัญญาญาณที่เปิดกว้าง นางมองเห็นดวงดาวบนท้องฟ้าที่พร่างพราวราวกับไข่มุกชั้นดีที่ถูกจัดเรียงไว้ในเวลากลางคืน ซึ่งดูยิ่งใหญ่และสง่างามกว่าที่มองจากนครหลวงมากนัก

รอยยิ้มที่แท้จริงและปราศจากความกังวลปรากฏขึ้นบนใบหน้าของซูเหยา เป็นรอยยิ้มที่มาจากความเข้าใจในโลกและชีวิต ไม่ใช่รอยยิ้มที่เกิดจากความสำเร็จภายนอก นางลุกขึ้นยืน ก้าวไปที่ขอบลานสูดหายใจลึก ๆ เอาอากาศบริสุทธิ์ที่ผสมกลิ่นไอของหมอกยามค่ำคืนและยางสนเข้าไปเต็มปอดอีกครั้ง

ซูเหยาหันกลับไปมองลานกระบี่เหินมรรคาด้วยสายตาที่เปี่ยมด้วยความซาบซึ้ง สถานที่แห่งนี้ไม่ใช่เพียงลานฝึกกระบี่ แต่เป็นสถานที่ที่นำทางจิตวิญญาณของนางกลับคืนสู่ความสงบและสติที่แท้จริง นางตั้งจิตอธิษฐานอย่างแน่วแน่และเงียบงันอยู่ในใจ

"ข้าน้อยจะกลับมาบำเพ็ญเพียร ณ ที่แห่งนี้อีกอย่างสม่ำเสมอ เพื่อให้จิตใจของข้าน้อยมิได้หลงทางไปกับความวุ่นวายแห่งโลกมนุษย์อีก"

จากนั้นจึงได้เดินทางกลับไปยังโรงหมอเจิ้งเทียน

ศาสตร์การบำเพ็ญ 

บำเพ็ญในพื้นที่ที่กำหนด: ได้รับตบะ x2 และ EXP +20

[การฝึกฝนตบะของผู้มีฐานะ ผู้บำเพ็ญขั้นสูง]

+100 ตบะ ในการฝึกฝนตบะ (คูณสองจากความชำนาญให้แล้ว)

โบนัสในการฝึกฝนตบะของผู้มีฐานะ ผู้บำเพ็ญขั้นสูง (วันละครั้ง)

+7 ตำลึงเงิน

@Watcher   

LinYa ดี

วันที่ 05 เดือน 9 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเหม่า เวลา 05.00 - 07.00 น. ณ นอกเมืองฉางอัน ยอดเขาหัวซาน ลานกระบี่หินมรรคา 

ลมเช้าบางเบาพัดผ่านยอดเขาหัวซานจนม่านหมอกที่โอบรอบลานกระบี่หินมรรคาเริ่มเคลื่อนไหวช้า ๆ แสงแรกของวันค่อย ๆ ทาบลงบนผิวหินสีเทาเงินเป็นประกาย หลินหยาในชุดผ้าฝ้ายบางสีขาวนวลนั่งอยู่กลางลานอย่างสงบ ดวงตาหลับลง ใบหน้าอ่อนโยนแต่แฝงด้วยแววสุขที่หาได้ยากในช่วงหลายเดือนที่ผ่านมา เส้นผมของนางถูกรวบขึ้นลวก ๆ เหลือเพียงปอยบางปอยหนึ่งพลิ้วไปตามแรงลม นางหายใจเข้าออกช้า ๆ กลิ่นหญ้าเปียกฝนและกลิ่นดินชื้นหลังคืนหมอกช่างหอมจนหัวใจรู้สึกเบาหวิว

เช้านี้ใจของหลินหยาเบาสุดในรอบหลายเดือนหลังคืนแห่งแสงจันทร์ที่เยว่ปิงเหอ ทุกอย่างในใจเหมือนคลี่คลาย เธอยังจำได้ดีถึงน้ำเสียงทุ้มนุ่มที่พูดคำนั้นออกมา เสียงที่แหบพร่าแต่กลับอบอุ่นอย่างแปลกประหลาด เจ้าคือของข้า... และตลอดไป มันไม่ใช่คำสั่ง ไม่ใช่คำขู่แบบที่เขาเคยใช้ หากแต่เป็นคำยอมรับของชายที่ไม่เคยยอมให้ใครมีอำนาจเหนือหัวใจตนเองมาก่อน นางจำได้แม่นถึงสัมผัสริมฝีปากของเขา ความรุนแรงที่ซ่อนอยู่ใต้ความรักอันบิดเบี้ยวที่กลับทำให้หัวใจของเธอเต้นแรงราวกับถูกสาป

แต่แปลก...ในเช้านี้ หลินหยาไม่ได้รู้สึกกลัวไม่ได้สับสน นางรู้แน่แก่ใจว่าความสัมพันธ์ระหว่างนางกับเขาอาจไม่มีวันเป็นเหมือนคู่อื่น ๆ ที่จะมีลูกมีครอบครัวสมบูรณ์แบบ จางกงกงไม่อาจเป็นสามีในความหมายดั้งเดิมของโลกนี้ได้ แต่สำหรับนาง เขาคือผู้เดียวในใจ เป็นคนที่นางอยากโอบกอดไว้ในชีวิตนี้ แม้ในวันที่โลกไม่เหลืออะไรเลย

เสียงนกร้องรับอรุณดังขึ้นเบา ๆ จากยอดไม้ หลินหยาเปิดตาช้า ๆ ลมหายใจของนางนิ่งสนิท เธอยกมือขึ้นประสานกันตรงอก พลันเงยหน้ามองท้องฟ้าที่เริ่มเปลี่ยนจากเทาเป็นทอง เสียงลมพัดปลายแขนเสื้อพริ้วเบา ๆ ทำให้นางยิ้มบาง “ข้าจะอยู่กับท่านไปจนวาระสุดท้ายของชีวิตนะ…จางกงกง” เสียงที่นางพูดออกมานั้นเบาเสียจนแทบจะถูกกลืนหายไปกับสายลมหมุน

หลังจากนั่งสมาธิจนพลังภายในสงบเรียบร้อย หลินหยาค่อย ๆ ลุกขึ้น ยืดแขนบิดเอวเบา ๆ แล้วหันไปมองทิศทางที่แสงแรกสาดผ่านยอดเขา ภาพเมืองฉางอันที่อยู่ลิบ ๆ เบื้องล่างในทะเลหมอกสว่างระยับเหมือนเมืองทองในตำนาน เธอสูดลมหายใจเข้าอีกครั้งยิ้มให้กับเช้าวันใหม่ ก่อนจะหันกลับไปหยิบหมวกไม้ไผ่ที่วางอยู่บนหิน สะพายกระบอกน้ำและย่ามใบเล็ก แล้วเดินลงเขาอย่างสบายใจ ใบหน้าเปื้อนยิ้มดวงตาสดใสราวกับหญิงสาวที่เพิ่งรู้จักความรักแท้เป็นครั้งแรกในชีวิต โลกในเช้านี้สดใสขึ้นกว่าทุกวัน… และหัวใจของหลินหยาก็เช่นเดียวกัน

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: มาแล้วจ้า เอาเงินรายวันดีจริงง

 

รางวัล: 

[การฝึกฝนตบะของผู้มีฐานะ ผู้บำเพ็ญขั้นสูง]

+50 ตบะ ในการฝึกฝนตบะที่นี่ (ทุก ๆ 10,000 ไบต์ ต่อ 50 ตบะ) = 20000 = 100 ตบะ

โบนัสในการฝึกฝนตบะที่นี่ของผู้มีฐานะ ผู้บำเพ็ญขั้นสูง

ตำลึงเงิน เลขไบต์สองหลักสุดท้าย = 99 ตำลึงเงิน

สรุปรางวัลที่ได้ : 100 ตบะฝึกฝน, 99 ตำลึงเงิน

SuYao ดี

วันที่ 4 จิ่วเยว่ รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเว่ย (เวลา 14.00 น.)

เส้นทางที่ซูเหยาเดินลงมาจากเทือกเขาฉินหลิงนั้นแม้จะคุ้นเคย แต่ก็ไม่อาจเรียกว่าง่ายดาย นางต้องก้าวเท้าอย่างรอบคอบและมั่นคงเพื่อรักษาสมุนไพรล้ำค่าในตะกร้าหวายไม่ให้เสียหาย ขณะที่แสงแดดทะลุผ่านม่านไม้ลงมาเป็นริ้ว ก็ถึงเวลาที่ต้องเดินทางต่อไปยังสถานที่บำเพ็ญแห่งใหม่ที่ท่านไต้ซือเคยแนะนำให้นาง 

เขาหัวซานนั้นมิได้เป็นเพียงสถานที่ศักดิ์สิทธิ์อันสูงใหญ่ตระหง่าน หากยังเป็นจุดรวมพลังชี่ของแผ่นดินที่สำคัญที่สุดแห่งหนึ่ง ซูเหยาเดินทางมาถึงลานกระบี่เหินมรรคาซึ่งเป็นลานหินกว้างใหญ่ที่ถูกโอบล้อมด้วยยอดเขาที่สูงชันราวกับคมกระบี่นับพันเล่มที่พุ่งทะยานสู่ท้องนภา

ซูเหยาค่อย ๆ ถอดตะกร้าหวายที่บรรจุหวงฉีและฝูหลิงอันหนักอึ้งลงจากแผ่นหลังอย่างระมัดระวัง นางวางมันไว้บนก้อนหินเรียบที่อยู่ห่างจากจุดที่จะบำเพ็ญเล็กน้อย จากนั้นจึงปรับเสื้อผ้าเครื่องแต่งกายให้เรียบร้อย เสื้อคลุมผ้าฝ้ายสีครามเข้มของนางถูกดึงให้ตึง ไม่มีรอยยับหรือความไม่เรียบร้อยใด ๆ ดวงตาของหมอหญิงปิดลงช้า ๆ ขณะที่ริมฝีปากขยับท่องบทร่ายมนตร์ของการปรับลมปราณ

นางเลือกจุดกึ่งกลางของลานหินที่พลังชี่ดูจะหนาแน่นที่สุด แล้วนั่งลงในท่าขัดสมาธิที่สมบูรณ์แบบ แผ่นหลังเหยียดตรงราวกับลำสน ดวงตาปิดสนิท นิ้วมือทั้งสองข้างทำสมาธิประสานกันอยู่ในท่าหงายฝ่ามือรับพลังฟ้าดิน การนั่งลงบนแผ่นหินเย็นเฉียบไม่ได้ทำให้นางรู้สึกสะทกสะท้านเลยแม้แต่น้อย แต่กลับรู้สึกถึงการเชื่อมต่อกับพลังงานของแผ่นดินได้อย่างชัดเจน

วินาทีที่จิตใจของนางเข้าสู่ความสงบ ก็ราวกับโลกภายนอกถูกตัดขาดไปอย่างสิ้นเชิง เสียงลม เสียงนก และความอบอุ่นของแสงตะวันพลันเลือนหายไป สิ่งเดียวที่คงอยู่คือกระแสพลังงานภายในร่างกาย นางเริ่มควบคุมลมหายใจให้ยาวขึ้น ช้าลง และลึกขึ้นอย่างมีจังหวะสม่ำเสมอ เป็นการนำพาพลังชี่จากภายนอกเข้าสู่กายผ่านทุกรูขุมขน และรวบรวมไว้ที่จุดตันเถียนซึ่งอยู่ต่ำกว่าสะดือเล็กน้อย

พลังชี่ที่รายล้อมอยู่ ณ ลานกระบี่เหินมรรคานั้นบริสุทธิ์และทรงพลังยิ่งนัก มันไหลทะลักเข้าสู่ร่างของซูเหยาอย่างรวดเร็วราวกับกระแสน้ำในแม่น้ำที่เชี่ยวกราก ด้วยพื้นฐานการฝึกฝนที่สั่งสมมาอย่างยาวนาน ทำให้ซูเหยาสามารถควบคุมกระแสพลังนั้นได้อย่างเป็นธรรมชาติ นางปล่อยให้พลังชี่หมุนวนเป็นเกลียวในช่องพลังงานทั้งสิบสองสายที่เชื่อมโยงอวัยวะภายในทั้งหมดเข้าด้วยกัน การหมุนวนนี้ช่วยขับของเสียที่ตกค้างออกไปและเสริมสร้างพลังชีวิตให้เข้มแข็งยิ่งขึ้น เนื้อตัวของซูเหยาเริ่มเปล่งประกายเรืองรองจาง ๆ ที่มองเห็นได้ยากยิ่งนัก เป็นสัญญาณว่าพลังชี่ภายในได้หลอมรวมกับร่างกายจนเกิดความสมดุล

ความรู้สึกที่ได้รับนั้นเปรียบเสมือนการชำระล้างอย่างสมบูรณ์ ความคิดที่ฟุ้งซ่านเกี่ยวกับภารกิจการเก็บสมุนไพร ความเหนื่อยล้าจากการเดินทาง หรือความกังวลต่าง ๆ ได้ถูกกำจัดออกไปจนหมดสิ้น เหลือไว้เพียงความว่างเปล่าและความสงบที่บริสุทธิ์ยิ่งกว่าน้ำค้างยามเช้า นางสัมผัสได้ถึงรากฐานของการบำเพ็ญที่แข็งแกร่งขึ้น เส้นประสาทและเส้นเอ็นทั่วร่างกายได้รับการปรับปรุงให้ยืดหยุ่นและมีพลังมากขึ้น

ซูเหยานั่งอยู่ในท่าเดิมโดยไม่ไหวติงเป็นเวลานานหลายชั่วยาม เมื่อดวงตะวันเริ่มคล้อยต่ำลงสู่ทิศตะวันตก แสงสีทองของยามเย็นก็สาดส่องกระทบกับยอดเขาจนเกิดเป็นประกายระยิบระยับ ทั่วทั้งลานกระบี่เหินมรรคาถูกย้อมด้วยสีส้มอ่อน ๆ บรรยากาศจากความสงบที่บริสุทธิ์ได้เปลี่ยนเป็นความศักดิ์สิทธิ์ที่ลึกซึ้ง

ครั้นเมื่อพลังชี่ที่หมุนเวียนในร่างกายถึงจุดอิ่มตัวสูงสุด และทุกส่วนของร่างกายรู้สึกถึงการได้รับการเติมเต็มที่สมบูรณ์แบบแล้ว ซูเหยาจึงค่อย ๆ คลายจิตออกจากสมาธิ นางหายใจเข้าลึก ๆ เป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่จะค่อย ๆ ลืมตาขึ้นช้า ๆ

ดวงตาของหมอหญิงเปิดรับแสงสีทองของยามเย็นอีกครั้ง มันดูสดใสและแจ่มชัดกว่าก่อนหน้านี้หลายเท่า สภาพร่างกายของนางรู้สึกเบาสบายและเปี่ยมล้นไปด้วยพลังชีวิตที่ฟื้นฟูขึ้นมาอย่างเต็มเปี่ยม ซูเหยาค่อย ๆ คลี่ขาออกจากท่าขัดสมาธิอย่างนุ่มนวลและเป็นธรรมชาติ ความแข็งแกร่งที่เพิ่งได้รับการเสริมสร้างทำให้การลุกขึ้นยืนเป็นไปอย่างง่ายดายและสง่างาม

นางจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่อีกครั้ง จากนั้นจึงเดินไปหยิบตะกร้าหวายที่วางอยู่บนก้อนหิน ตรวจสอบให้แน่ใจว่าหวงฉีและฝูหลิงยังคงอยู่ในสภาพสมบูรณ์ไร้รอยเสียหาย ก่อนจะสะพายตะกร้านั้นกลับขึ้นแผ่นหลังอีกครั้ง

ซูเหยาหันกลับไปโค้งคำนับให้แก่ทิวทัศน์อันศักดิ์สิทธิ์ของลานกระบี่เหินมรรคา เป็นการแสดงความเคารพต่อพลังธรรมชาติและสถานที่บำเพ็ญเพียรที่ช่วยเสริมสร้างพลังแก่นาง จากนั้นจึงเริ่มก้าวเดินออกจากบริเวณนั้นอย่างช้า ๆ มุ่งหน้ากลับไปยังเส้นทางเดินที่นำพาไปยังโรงหมอเจิ้งเทียน

ศาสตร์การบำเพ็ญ 

บำเพ็ญในพื้นที่ที่กำหนด: ได้รับตบะ x2 และ EXP +20

[การฝึกฝนตบะของผู้มีฐานะ ผู้บำเพ็ญขั้นสูง]

+100 ตบะ ในการฝึกฝนตบะ (คูณสองจากความชำนาญให้แล้ว)

โบนัสในการฝึกฝนตบะของผู้มีฐานะ ผู้บำเพ็ญขั้นสูง (วันละครั้ง)

+2 ตำลึงเงิน

LinYa ดี

วันที่ 06 เดือน 9 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเหม่า เวลา 05.00 - 07.00 น. ณ นอกเมืองฉางอัน ยอดเขาหัวซาน ลานกระบี่หินมรรคา 

แสงยามเหม่าคลี่คลายผ่านยอดไม้เหนือยอดเขาหัวซาน กลิ่นหมอกยามเช้าและเสียงสายลมที่พัดผ่านหุบเขาทำให้เช้าวันนี้ของหลินหยาดูสงบงามกว่าทุกวัน ร่างบางในชุดผ้าฝ้ายสีขาวสะอาดค่อย ๆ เดินขึ้นสู่ลานกระบี่หินมรรคา สถานที่ซึ่งเธอใช้ฝึกสมาธิทุกเช้า ดวงตาสีน้ำตาลมะพร้าวอ่อนทอดมองผืนนภาอ่อนทองที่เริ่มแหวกหมอกออกเผยให้เห็นแสงแรกของวัน รอยยิ้มบางแตะมุมปากอย่างคนอารมณ์ดี นับแต่คืนก่อนหัวใจของนางยังคงอบอุ่นราวกับมีเปลวไฟอ่อน ๆ ล้อมไว้ ความคิดถึงในจางกงกงกลายเป็นความสงบ แม้จะเป็นเช่นนั้นแต่สิ่งหนึ่งที่แน่ชัดคือ ใบหน้าของเขาไม่อาจลบออกจากหัวใจของเธอได้อีกต่อไป

หลินหยาวางย่ามไว้ข้างกาย นั่งลงบนหินเย็นในท่าขัดสมาธิ มือทั้งสองประสานกันที่หน้าตัก ลมหายใจเข้าออกเป็นจังหวะสม่ำเสมอจนเสียงรอบกายเริ่มเบาลง เหมือนโลกทั้งใบหยุดนิ่งเพื่อให้เธออยู่กับความสงบที่แท้จริง สายลมพัดกลีบดอกพีชที่ปลิวมาแต่ไกลให้ตกบนไหล่ขาวบาง นางรู้สึกถึงความเย็นชื้นของหิน ความอบอุ่นของแสงอาทิตย์ และความมั่นคงในจิตใจที่ค่อย ๆ รวมตัวแน่นขึ้นเป็นหนึ่งเดียว

หลังจากนั่งสมาธิได้ราวครึ่งชั่วยามหลินหยาก็ค่อย ๆ ลืมตา สูดลมหายใจลึกแล้วลุกขึ้นยืนอย่างแผ่วเบา เธอยกมือขึ้นบิดข้อมือขาไล่ความเมื่อย ก่อนจะยิ้มบาง ๆ ให้กับท้องฟ้าที่เริ่มเปลี่ยนเป็นสีทองอ่อนในยามรุ่งอรุณ "อืม...วันนี้อากาศดีเสียจริง" เธอพูดกับตัวเองเสียงเบา สายลมเย็นพัดเส้นผมเธอปลิวสะบัดเล็กน้อย

หลินหยาเก็บของเข้าย่าม หันกลับมามองลานกระบี่หินมรรคาเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะเดินลงเขาไปอย่างอารมณ์ดี ท่วงท่าของนางเบาและอิสระราวกับนกน้อยที่เพิ่งหลุดจากกรง ใบหน้าเต็มไปด้วยแววมีชีวิตชีวา หลังจากผ่านค่ำคืนอันสงบนิ่ง เธอรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบกลับมามีสีอีกครั้งหนึ่ง

เมื่อลงมาถึงตีนเขา แสงอาทิตย์ยามเช้าทาบผ่านยอดไม้สะท้อนเป็นประกายบนผืนหญ้า หลินหยามองเห็นม้าปีศาจของตน “เจ้าเยวี่ยเหยียน วันนี้เรามีงานนะ” นางพูดยิ้ม ๆ พลางลูบแผงคอของมัน ม้าขยับหูเหมือนเข้าใจ ก่อนจะส่งเสียงหืดเบา ๆ หลินหยาปัดผ้าคลุมให้เรียบ นั่งขึ้นบนหลังม้าแล้วออกเดินทางมุ่งหน้าไปยังเหมืองแร่ทองแดงจื่อถงซาน วันนี้เธอมีนัดจะช่วยท่านหมอซูเหยาเก็บสมุนไพรในบริเวณนั้น เพราะหลังจากเหตุการณ์ปีศาจหนูเมื่อวาน เธอไม่อาจปล่อยให้ท่านหมอเข้าไปคนเดียวได้อีกแล้ว

ลมยามเช้าพัดแรงขึ้นเล็กน้อย กลิ่นไอเหล็กจากเหมืองและกลิ่นหญ้าป่าอบอวลในอากาศ หลินหยานั่งหลังตรง มองไปข้างหน้าด้วยรอยยิ้ม “วันนี้ต้องช่วยท่านหมอให้ได้มากที่สุด” เธอพูดกับตัวเองอย่างมุ่งมั่น แสงอาทิตย์ยามเหม่าสาดผ่านหมอกบางทำให้เส้นทางบนเขาดูเหมือนถูกเคลือบไว้ด้วยทองแดงระยิบระยับ และร่างของหลินหยาที่ขี่ม้าผ่านไปบนเส้นทางนั้นก็ดูราวกับภาพวาดของหญิงสาวผู้เปี่ยมชีวิตและความอบอุ่นในเช้าวันใหม่แห่งเขาหัวซาน

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: มาแล้วจ้า เอาเงินรายวันดีจริง

 

รางวัล: 

[การฝึกฝนตบะของผู้มีฐานะ ผู้บำเพ็ญขั้นสูง]

+50 ตบะ ในการฝึกฝนตบะที่นี่ (ทุก ๆ 10,000 ไบต์ ต่อ 50 ตบะ) = 20000 = 100 ตบะ

โบนัสในการฝึกฝนตบะที่นี่ของผู้มีฐานะ ผู้บำเพ็ญขั้นสูง

ตำลึงเงิน เลขไบต์สองหลักสุดท้าย = 99 ตำลึงเงิน

สรุปรางวัลที่ได้ : 100 ตบะฝึกฝน, 99 ตำลึงเงิน

LinYa ดี

วันที่ 07 เดือน 9 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเหม่า เวลา 05.00 - 07.00 น. ณ นอกเมืองฉางอัน ยอดเขาหัวซาน ลานกระบี่หินมรรคา 

แสงทองเช้าทะลุผ่านหมอกบางๆ ปะทะกับขอบหินที่ลานกระบี่หินมรรคาเป็นแสงบาง ๆ จนทุกอย่างราวกับถูกทาสีใหม่ หลินหยาเดินเข้ามาอย่างคุ้นเคย เธอถอนหายใจลึกๆ ก่อนจะคุกเข่าลงบนพื้นหินเย็น มือทั้งสองชิดกันที่หน้าตัก สายลมยามเช้าพัดกลิ่นดอกท้อและไอเขาจางจางมาแตะจมูก ทำให้จิตใจนางพลันสงบเหมือนผิวน้ำที่ไร้ลมพัด หลับตาแล้วนับลมหายใจเข้าออกเป็นจังหวะ ช้า ๆ กึ่งหนึ่งเหมือนสวดมนต์กึ่งหนึ่งเหมือนนับกำไร เพราะแม่ค้าอย่างนางแม้จะนั่งสมาธิก็ยังอดนึกถึงของขายไม่ได้ แต่ความคิดเรื่องการคัดแร่หรือการต่อรองราคาถูกกักไว้ข้างใน เหลือไว้เพียงลมหายใจและความอบอุ่นจากช่วงคืนก่อน

ในหัวเธอมีภาพของท่านหมอซูเหยาเดินคัดสมุนไพรในปากเหมือง เสียงขลุ่ยที่พึ่งพาได้ในยามคับขัน และภาพก้อนแร่ที่รอให้กลายเป็นมีดคม ๆ หน้าร้านเซียงเฉินเสี่ยวพู้ นางยิ้มกับตัวเองนิดหนึ่ง ไม่ใช่รอยยิ้มของคนประมาท แต่เป็นรอยยิ้มของคนที่รู้ว่าตัวเองมีหน้าที่และรู้ว่าจะทำอย่างไรให้มันผ่านพ้นไปได้ แม้ว่าหลินหยาจะไม่ได้มีวรยุทธ์ชั้นสูง ไม่ได้เป็นยอดฝีมือกังฟู แต่แรงแขนและไหวพริบกับขลุ่ยคู่กายก็เพียงพอจะทำให้ศัตรูหัวขาดได้เมื่อถึงคราวจำเป็น

หลังจากนั่งสมาธิจนความคิดเรียงตัวเหมือนเม็ดไข่มุก หลินหยาลืมตาขึ้น สูดอากาศยามเช้าอีกครั้ง ยืดแขนน้อย ๆ ให้กล้ามเนื้อยืด เส้นผมที่ถูกรวบหลวม ๆ ปลิวสะบัด เธอลุกขึ้นอย่างช้า ๆ เก็บย่ามและขลุ่ยผิวมะเกลือที่ผูกด้านเอวให้แน่น ขลุ่ยที่ผ่านการฟาดและผ่านการเป่า บัดนี้มันคืออาวุธและเครื่องดนตรีในคราวเดียวกันละมั้ง เหมือนชีวิตของนางเองที่มีสองด้าน ทั้งแม่ค้าและนักล่าเรื่องเล็ก ๆ ที่ไม่ยอมให้ใครมาวุ่นวายกับคนในชุมชนง่าย ๆ

เธอลงจากลานด้วยฝีเท้าพริ้วแม้ไม่เร็วเกินไปแต่ก็ไม่ช้า ความรู้สึกคึกคักในอกวันนี้ต่างจากเมื่อวานไม่ใช่เพราะรสชาติเครื่องดื่มหรือกำไรที่จะได้ แต่เป็นเพราะความแน่นอนที่เกิดจากการมีแผน มีเพื่อนร่วมทางแม้ไม่ใช่พันธมิตรแบบทางการ ท่านหมอซูเหยาไม่ใช่นักรบแต่มีความรอบรู้เรื่องสมุนไพรและการรักษาของนางล้ำลึก ส่วนหลินหยาต้องคอยปกป้อง ทำงานเป็นชุด พรุ่งนี้เก็บวันนี้สบายใจ นางคิดในใจพร้อมยิ้มกับตัวเองแบบคนที่เพิ่งได้แจ็กพอตเล็ก ๆ ในชีวิตประจำวัน

ม้าปีศาจเยวี่ยเหยียนยืนรอใต้พุ่มไม้ หางสะบัดพริ้วเมื่อเห็นเจ้านายกลับมา หลินหยาปีนขึ้นอานอย่างคล่องแคล่ว ลูบขนมันเบา ๆ แล้วค่อย ๆ ขี่ลงเขา เส้นทางคดเคี้ยวลงสู่ทิศเหมืองจื่อถงซานที่ยังคงมีไอระเหยของแร่คละคลุ้ง ลมเช้าพัดปลิวพาเอากลิ่นควันจากกองแร่และกลิ่นหญ้าป่าสด ๆ มารวมกันเป็นกลิ่นที่ทำให้นางรู้สึกตื่นตัว เหมือนได้กลิ่นของงานที่รออยู่ตรงหน้า

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: มาแล้วจ้า เอาเงินรายวันดีจริง

 

รางวัล: 

[การฝึกฝนตบะของผู้มีฐานะ ผู้บำเพ็ญขั้นสูง]

+50 ตบะ ในการฝึกฝนตบะที่นี่ (ทุก ๆ 10,000 ไบต์ ต่อ 50 ตบะ) = 20000 = 100 ตบะ

โบนัสในการฝึกฝนตบะที่นี่ของผู้มีฐานะ ผู้บำเพ็ญขั้นสูง

ตำลึงเงิน เลขไบต์สองหลักสุดท้าย = 99 ตำลึงเงิน

สรุปรางวัลที่ได้ : 100 ตบะฝึกฝน, 99 ตำลึงเงิน

LinYa ดี

วันที่ 08 เดือน 9 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเหม่า เวลา 05.00 - 07.00 น. ณ นอกเมืองฉางอัน ยอดเขาหัวซาน ลานกระบี่หินมรรคา 

ลมเช้ายามเหม่าเย็นอ่อนพัดผ่านยอดไม้ เสียงนกบนเขาหัวซานขับขานรับอรุณแรกของวันใหม่ กลิ่นหมอกผสมกลิ่นดินชื้นจากยอดเขาทำให้บรรยากาศสงบเย็นราวกับสรวงสวรรค์ หลินหยาก้าวเท้าอย่างคุ้นเคยขึ้นมายังลานกระบี่หินมรรคา สถานที่ที่เธอมักมานั่งสมาธิทุกเช้าไม่ขาด วันแล้ววันเล่า นางถือว่ามันเป็นทั้งการออกกำลังกายและการฝึกใจให้สงบ ลานกระบี่แห่งนี้อยู่บนเนินสูงสุดของหัวซาน ล้อมด้วยผาหินขาวสะท้อนแสงเช้าเป็นประกายคล้ายกระบี่ที่วางเรียงรายรอบตัว แผ่นหินกลางลานมีรอยแกะอักษรโบราณ จิตมั่นดุจหิน วิญญาณดุจกระบี่ ซึ่งครั้งหนึ่งเคยเป็นที่ฝึกสมาธิของเหล่านักพรตยุคก่อน หลินหยานั่งคุกเข่าลงตรงกลางลาน สูดลมหายใจเข้าลึกจนกลิ่นสนและหมอกอ่อนซึมเข้าสู่ปอด

เสียงลมหายใจของเธอเบาและสม่ำเสมอ ละอองเหงื่อเล็ก ๆ เกาะบนหน้าผากยามที่แสงแรกของวันเริ่มแตะผ่านยอดไม้ สีทองจางของดวงตะวันทอดผ่านร่างของหญิงสาวในชุดผ้าฝ้ายเรียบง่าย ทำให้เธอดูเหมือนภาพวาดในหมอก ภายในใจของหลินหยาเงียบสงัด ไม่มีเสียงของตลาด ไม่มีเสียงต่อรองราคา มีเพียงเสียงหัวใจของตัวเองที่เต้นช้า ๆ อย่างเป็นจังหวะ เธอพนมมือเบา ๆ หลับตา ลมหายใจเข้าออกช้า ๆ แล้วนึกถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมาที่จางกงกงเอนหัวลงบนตักของเธอผุดขึ้นในห้วงความคิด มันทำให้มุมปากของนางยกขึ้นโดยไม่รู้ตัว ความรู้สึกอุ่นร้อนในอกยังไม่จาง เหมือนแสงไฟเล็ก ๆ ที่ซ่อนอยู่ในใจ

“วันนี้ต้องไปพาท่านหมอเก็บสมุนไพรให้ได้สิ” เธอบอกกับตัวเองเบา ๆ เสียงนั้นผสมไปกับลมที่พัดผ่านราวกับสัญญาใจส่งผ่าน

เมื่อนั่งสมาธิครบหนึ่งชั่วยาม หลินหยาค่อย ๆ ลืมตา ยืดแขนบิดไหล่เบา ๆ ก่อนจะลุกขึ้น เธอปัดฝุ่นจากชายเสื้อออกด้วยมือบาง แล้วหยิบขลุ่ยไม้หอมคู่กายขึ้นมาพาดหลัง รอยขลุ่ยที่มีรอยถลอกจากการต่อสู้กับปีศาจหนูเมื่อวันก่อนยังอยู่ แต่นั่นกลับทำให้หลินหยายิ้มได้เพราะมันคือหลักฐานว่าชีวิตเธอไม่ได้ว่างเปล่า

นางหันไปมองรอบลานอีกครั้งก่อนจะก้าวเดินลงจากเขา เส้นทางลงหัวซานเต็มไปด้วยละอองหมอกที่จับยอดหญ้าเป็นประกาย เธอก้าวอย่างมั่นคงโดยมีเยวี่ยเหยียน ม้าปีศาจสีดำเงาเดินตามมาด้วย ฝีเท้ามันเบาแทบไร้เสียง ลมบนเขาโอบรอบร่างเธอ เสียงหญ้าสีเงินเสียดใบดังคล้ายเสียงกระซิบอวยพรจากธรรมชาติ เมื่อหลินหยาเดินถึงทางแยกก่อนจะลงสู่เชิงเขา แสงอาทิตย์เต็มดวงเริ่มทอขึ้นเหนือแนวผา เธอหยุดมองมันชั่วครู่แล้วสูดหายใจเข้าลึก ก่อนจะเอื้อมมือลูบขนเยวี่ยเหยียนเบา ๆ แล้วกล่าวเสียงแผ่ว “ไปกันเถอะ วันนี้เรามีงานต้องทำ…ท่านหมอรออยู่แน่”

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: มาแล้วจ้า เอาเงินรายวันดีจริง

 

รางวัล: 

[การฝึกฝนตบะของผู้มีฐานะ ผู้บำเพ็ญขั้นสูง]

+50 ตบะ ในการฝึกฝนตบะที่นี่ (ทุก ๆ 10,000 ไบต์ ต่อ 50 ตบะ) = 20000 = 100 ตบะ

โบนัสในการฝึกฝนตบะที่นี่ของผู้มีฐานะ ผู้บำเพ็ญขั้นสูง

ตำลึงเงิน เลขไบต์สองหลักสุดท้าย = 99 ตำลึงเงิน

สรุปรางวัลที่ได้ : 100 ตบะฝึกฝน, 99 ตำลึงเงิน

LinYa ดี

วันที่ 09 เดือน 9 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 11

ยามเหม่า เวลา 05.00 - 07.00 น. ณ นอกเมืองฉางอัน ยอดเขาหัวซาน ลานกระบี่หินมรรคา 

             หมอกบางยามเหม่าโรยตัวลงจากยอดไม้ ลานกระบี่หินมรรคาเงียบสงบ มีเพียงเสียงลมที่พัดผ่านหินผาและเสียงกระทบเบา ๆ ของใบไม้ที่ปลิวว่อนตามแรงลม หลินหยาก้าวขึ้นมาบนลานกระบี่ด้วยใบหน้าที่ดูอ่อนโยนแต่มีรอยยิ้มลึกลับติดอยู่ตรงมุมปาก ดวงตาของนางเปล่งประกายอย่างคนที่มีเรื่องบางอย่างซ่อนอยู่ในใจ วันนี้เธอนั่งสมาธิอย่างเช่นทุกวัน แต่คราวนี้ต่างออกไปเล็กน้อย... เพราะระหว่างที่หลับตานิ่งนั้น ภาพของจางกงกงในแสงจันทร์ที่ทะเลสาบเยว่ปิงเหอคืนก่อนกลับแทรกเข้ามาในหัวอย่างไม่อาจห้ามได้ ภาพใบหน้าคมที่ก้มลงมากระซิบ เสียงพร่าที่กระเส่าเบา ๆ เคล้ากับลมหายใจ และสัมผัสแผ่วบนริมฝีปากที่ยังอบอุ่นในความทรงจำ ทำให้หัวใจของหลินหยากระตุกแรงขึ้นทุกครั้งที่นึกถึงเขา

             นางพยายามกลั้นยิ้มแต่สุดท้ายก็ระบายยิ้มหวานออกมาอย่างเผลอไผล “ให้ตายสิ…ข้ากลายเป็นคนโง่ที่นั่งยิ้มคนเดียวตั้งแต่เช้าเสียแล้ว” เธอบ่นกับตัวเองเบา ๆ พลางก้มหน้าซ่อนความเขิน มือเล็กยกขึ้นแตะแก้มที่ร้อนผ่าว รู้สึกเหมือนเป็นสาวน้อยที่พึ่งตกหลุมรักครั้งแรก ทั้งที่รู้อยู่เต็มอกว่าชายคนนั้น คนที่เธอเรียกว่าจางกงกง คือคนที่อันตรายที่สุดในชีวิต แต่หัวใจกลับดื้อดึงไม่ยอมฟังเหตุผลใด ๆ เลยสักนิด

             “ถึงเขาจะโหดร้าย... แต่ข้าก็ยังอยากเจอเขาอีกอยู่ดี” เสียงพึมพำของหลินหยาลอยแผ่วในลมเย็นยามเช้า

             นางพนมมือหลับตาต่ออีกสักครู่เพื่อเรียกสติ ทว่าภาพในหัวกลับเป็นจางกงกงที่นอนพิงตักนางใต้แสงจันทร์ คำพูดของเขายังคงดังก้องในหู เจ้าคือของข้า หลินหยา… แค่คิดถึงเสียงนั้น ใบหน้าก็ร้อนผ่าวอีกครั้ง หัวใจเต้นแรงราวกับยังติดอยู่ในคืนแห่งคำสารภาพนั้นไม่รู้จบ หลินหยาหลับตาแน่น พยายามสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ให้จิตใจสงบ แต่ยิ่งพยายามยิ่งนึกถึงรอยยิ้มเย็นชาของเขา ยิ่งเธอนิ่งเท่าไร ภาพเขาก็กลับชัดเจนขึ้นเท่านั้น จนสุดท้ายหลินหยาก็ต้องหัวเราะออกมาเบา ๆ “วันนี้จะนั่งสมาธิโง่ ๆ ไปถึงเมื่อไรกัน ข้าไม่สงบใจสักที”

             นางลืมตา เปิดเปลือกตาขึ้นมองท้องฟ้าที่เริ่มมีแสงทองอ่อน ๆ จากขอบฟ้า ลมหอบกลิ่นดอกสนผ่านลานหินเข้ามา เธอเริ่มลุกขึ้นยืน ยืดแขนเล็กน้อยเพื่อผ่อนคลายกล้ามเนื้อ ก่อนจะพูดกับตัวเองเสียงแผ่ว “ตอนเย็น…ข้าจะไปหาท่านแน่จางกงกง” เพียงพูดเท่านั้น รอยยิ้มเขินอายก็กลับมาบนใบหน้าอีกครั้ง นางก้มลงเก็บขลุ่ยไม้หอมคู่กายขึ้นมาพาดหลัง เหลียวมองทิวเขาหัวซานที่ปกคลุมด้วยหมอกสีเงินที่ค่อย ๆ จางลงเมื่อแสงอาทิตย์สาดเข้ามา แล้วถอนหายใจเบา ๆ อย่างพอใจ “อา... รักนี่มันทำให้ข้ารู้สึกแปลกจริง ๆ”

             จากนั้นหลินหยาก็เริ่มก้าวเท้าลงจากเขาอย่างคล่องแคล่ว เส้นผมสีดำขลับสะบัดตามแรงลมยามเช้า เธอเดินลงเขาด้วยจังหวะที่เบาแต่มั่นคง เยวี่ยเหยียน ม้าปีศาจคู่ใจของนางรออยู่ด้านล่าง มันส่ายหางเบา ๆ เมื่อเห็นเจ้าของเดินลงมาพร้อมรอยยิ้มสดใสกว่าทุกวัน “ไปกันเถอะ เยวี่ยเหยียน” เธอลูบแผงคอมันด้วยความเคยชิน “วันนี้เราต้องไปหาเจ้าท่านหมออีกแล้ว แต่ก่อนเย็น…ข้าจะต้องไปหาเขา”

พรสวรรค์: ลาภลอย (ไม้) 

มีโอกาสพบเจออีเว้นท์แปลก ๆ บางอย่างแทรกในเควสที่กำลังทำอยู่

อื่น ๆ: มาแล้วจ้า เอาเงินรายวันดีจริง

 

รางวัล: 

[การฝึกฝนตบะของผู้มีฐานะ ผู้บำเพ็ญขั้นสูง]

+50 ตบะ ในการฝึกฝนตบะที่นี่ (ทุก ๆ 10,000 ไบต์ ต่อ 50 ตบะ) = 20000 = 100 ตบะ

โบนัสในการฝึกฝนตบะที่นี่ของผู้มีฐานะ ผู้บำเพ็ญขั้นสูง

ตำลึงเงิน เลขไบต์สองหลักสุดท้าย = 99 ตำลึงเงิน

สรุปรางวัลที่ได้ : 100 ตบะฝึกฝน, 99 ตำลึงเงิน