❊ | จื่อเหลียนฮวาปลิดปลิว, ทิวฝันสะท้อนจิตใจ。

紫藤的花瓣洒落在荷塘上，

映照出永不褪色的梦想的半影。

都是平常经验，
都是平常影象，
偶然涌到梦中来，
变幻出多少新奇花样

ล้วนคือประสบการณ์ธรรมดา ,
ล้วนคือฉากภาพธรรมดา ,
บังเอิญท้นเข้ามาในความฝัน ,
แปรเปลี่ยนเป็นรูปแบบแปลกใหม่มิรู้จำนวนเท่าไรออกมา

紫藤的花瓣洒落在荷塘上，

映照出永不褪色的梦想的半影。

“กลีบจื่อเถิงโรยกระทบบึงบัว สะท้อนเงามัวความฝันไม่เสื่อมคลาย”

一

三生三世紫莲芬诗。

วงคลื่นกระทบจิต นิมิตฝันบอกเหตุ

   บัดนั้นเมื่อครั้นหลับไหลภาพฝันเข้ามาทายทักเป็นเรื่องทั่วไปของปุถุชน ทว่าสิ่งที่มากกว่านั้นคือความรู้สึกที่มากเกินว่าจะเป็นเพียงฝันละเมอยามบ่าย เบื้องหน้าของเว่ยเจียเหลียนฮวาคือคีรีเหมันต์สูงเสียดฟ้า เกล็ดน้ำแข็งโปรยย้อมขุนเขาจนยาวโพลนเช่นเทียนซานตามที่ได้อ่านตำรา ธารน้ำที่ไหลลงมาปะปนผลึกน้ำแข็งแสดงให้เห็นว่าข้างบนนั้นหนาวเย็นเพียงใด ลมที่พัดโบกจนเรือนผมสีดำขลับมีเกล็ดหิมะประปรายและชายอาภรณ์ปลิวไสว แม้ว่าจริง ๆ แล้วจะไม่ได้รู้สึกหนาวเย็นอะไร ทว่านางในฝันกลับหนาวสั่นจนเกินทานทน เมื่อดวงตากลมที่ฟุ้งด้วยเกล็ดหิมะค่อย ๆ ปรับความชัดขึ้นได้อย่างเคยชิน บัดนั้นก็ได้แลเห็นบางสิ่งในลมหนาวนั้น ภาพของสตรีที่ยืนเหม่อลอยราวกับอยู่ในห้วงภวังค์และมีมนุษย์มารจดจ้องไม่ห่าง

   ถูกสะกดจิตหรือ ?

   ไม่ทันที่เธอจะได้สังเกตอะไรมากไปกว่าลักษณะ ท่าทาง รูปลักษณ์ที่จำได้แค่ส่วนที่เด่นชัด ภาพทิวเขาสีพิสุทธิ์ก็หายไป แปรเปลี่ยนเป็นเมืองเมืองหนึ่งที่กำลังลุกเป็นไฟ ด้วยความสับสน เว่ยเจียเหลียนฮวาในความฝันหมุนกายสังเกตุโดยรอบแลเห็นป้ายใหญ่ของเมืองที่ทำให้เธอรู้ว่าเมืองนี้คือเมืองอะไร

   เมืองต้าหลี่…

   เมื่อทราบสถานที่แล้วก็ได้เวลาจดจ่อกับสถานการณ์ตรงหน้า เพลิงร้อนโหมกระหน่ำสูงท่วมหัว ผู้คนระส่ำระส่ายวิ่งโกลาหลไปทั่วด้วยความต้องการที่อยากจะมีชีวิตรอด มนุษย์มารที่เธอเห็นบนคีรีเหมันต์บ้าคลั่งเติมเพลิงเผาบ้านเมืองจนวอด กวาดล้างผู้คนจนไหม้เกรียมดิ้นทุรนทุรายตรงหน้านางโดยที่ไม่มีใครแลเห็นนางสักคน สตรีผู้ที่ถูกเหวี่ยงไปตามเหตุการณ์พวกนี้เช่นเธอคล้ายมีค้อนมาทุบหัวน้อย ๆ จนมึนงง เมื่อแลเห็นคนตรงหน้าจึงวิ่งหมายเข้าช่วยเหลือ ทว่าเมื่อนางไม่ทันจะแตะกายต้องผู้ใดภาพตรงหน้าก็แปรเปลี่ยนอีกครา

   ครานี้เป็นภาพของเมืองเช่นเดิม ทว่ากลับไม่คุ้นว่าเป็นเมืองใด นางพยายามมองหาป้ายเมืองอีกครั้ง ทว่าสิ่งที่นางแลเห็นกลับเป็นภาพของฝูงชนทั้งหลายเดินเชื่องช้าเอนกายไหวไปมาราวกับไร้สติ ร่างกายเปรอะโลหิตเปื้อนบาดแผล ทว่ากลับไม่มีทีท่าจะเหลียวแลพวกมันเลยสักนิด

   ราวกับว่าพวกเขาไม่มีจิตใจอีกแล้ว

   นางเดินไปเรื่อย ๆ ภาพตรงหน้ายังคงเต็มไปด้วยฝูงผู้คนน่ากลัวจนไปพบเข้ากับแผ่นหลังของบุรุษผู้หนึ่งที่นางคุ้นเคย นางจำแผ่นหลังของเขาได้จึงเร่งก้าวฝีเท้าหมายเข้าไปทักทาย ทว่าสิ่งที่นางเห็นจำต้องหยุดฝีเท้าไว้และเข้าห้วงอารมตกใจจนต้องถอยเท้ากลับ เมื่อเขาหันหลังกลับมา ใบหน้าที่นางจำได้แม่นยำว่าคือรูปโฉมหล่อเหลาของฉางซานเซียนหวางนั้นได้ยืนยันความรู้สึกคุ้นเคยเป็นอย่างดีแล้ว ทว่าใบหน้านั้นกลับให้ความรู้สึกเช่นเดียวกับผู้คนคนอื่น ๆ ไร้จิตใจ ไร้อารมณ์ ราวกับผีดิบเดินได้…

   แล้วฉับพลันนั้นที่จดจ้องกับดวงตาไร้แววของเขา แสงสีฟ้าวาบก็พลันประกายขึ้นจากฟ้าก่อนที่จะโอบล้อมกายเล็กจนไม่อาจลืมตาได้ เมื่อนางรู้สึกว่าสามารถลืมตาได้แล้วจึงค่อย ๆ กระพริบตาเบา ๆ เงยใบหน้าขึ้นมองรอบ ๆ หวังจะได้แลเห็นเขาที่เป็นปกติดังเดิน ทว่าสิ่งที่นางเห็นได้แปรเปลี่ยนไปแล้ว กลายเป็นถ้ำลึกโพรงที่มีแสงสีฟ้าเปล่งออกจากไข่มุก ดวงใจที่โหวงเหวงค่อย ๆ ได้รับการเติมเต็มราวกับเจอที่พึ่งพิงในสถานการณ์น่าหวาดหวั่น มือเล็กค่อย ๆ ยื่นไปแตะหวังครอบครองเพื่อให้มันคุ้มกาย

   ภาพนิมิตเข้าแทรก ราวกับว่าเห็นสตรีผู้หนึ่งที่มีท่อนล่างเป็นอสรพิษกำลังใช้ไข่มุกเม็ดนี้ต่อกรกับมารปีศาจปลาที่นางคุ้นเคย จ้าวปีศาจปลาที่นางคิดว่ามันได้สลายไปแล้ว

   และนางจำต้องสะดุ้งตื่นจากนิมิตฝัน ทิ้งทวนไว้เพียงใบหน้าและเสียงของมารปลาน่ารังเกียจกึกก้องอยู่ในใจ

@Admin