ೀ⋆｡˚ | ห้วงฝันอนธการ • นิรมาลาเลือน

⚜ นิรชราผนึกหยก

บัวงามสะพรั่งหน้าตำหนัก
ศิราภรณ์ปิ่นปักสิบสองสาย
โฉมสะคราญปานจะหยดพ้นชลาลัย
สายลมพัดใบไม้ไกวด้วยคลั่งแรง

บ้างแต่งโฉมบ้างส่องบานคันฉ่อง
บ้างประลองลักษณ์อาภรณ์ด้วยกำแหง
บทกวีในกระดาษอาจระแวง
ด้วยสำแดงความงามหรูไม่สู้นาง

LuBairan ดี

พบหน้าวิญญาณยุทธ์
การพบเจอกระต่ายหยกและจิ้งจอกสวรรค์

ตุ๊บ !

เสียงคำรามดังขึ้นพร้อมแผ่นหลังบางที่ปะทะกับกล่องไม้บรรจุผ้าแพรชั้นดี ไป๋หรั่นทรุดลงกับพื้นก่อนจะพยายามยันกายลุกขึ้นอีกครั้งโดยที่สองมือไม่ปล่อยจากศาสตราคู่ใจ สาวงามไอค่อกแค่กอยู่ครั้งสองครั้ง จากนั้นก็ค่อย ๆ ก้าวขาเดินฝ่าหมอกควันหมายจะกลับไปทำหน้าที่ช่วยเหลือตามเดิม

แต่ยิ่งเดินสภาพแวดล้อมก็ยิ่งเปลี่ยนไป จากฟากฟ้าทมิฬมืด เริ่มถูกสีขาวปลอดเคลื่อนเข้ากลืนกิน ส่วนพื้นสัมผัสแข็งกระด้างของพื้นเรือก็กลายมาเป็นแอ่งน้ำเย็นตื้น ๆ พอให้สดชื่นแจ่มใส ‘ นี่ข้าหลงมาในแดนลับแลแล้ว? ไม่จริง.. ’ จริงอยู่ที่สตรีในขนบต้องรักษากิริยาไม่เอ่ยอะไรเสียงดังจนเกินไป ทว่าในเวลาแบบนี้จะให้ยืนเงียบเป็นเป่าสากแล้วรอความตายโดยไม่ทันได้รู้ข้อเท็จจริงก็กระไรอยู่

“ .. ผู่เยว่ ! จางกงกง ! ”

ไร้ซึ่งการตอบรับและมีเพียงความว่างเปล่า นงคราญหยกไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากย่ำเท้าเดินตรงไปตามเส้นทางน้ำไหลที่ช่วยปลอบประโลมใจ เพื่อมุ่งหาใจกลางเขตลี้ลับกระทั่งได้พบต้นไม้ใหญ่ที่สีใบแปลกตาต้นหนึ่ง.. ข้างใต้ต้นไม้นั้นมีก้อนหินใหญ่อยู่สองก้อน ก้อนแรกว่างเปล่าไร้คนจับจอง ส่วนอีกก้อนปรากฏร่างขาวปลอดของจิ้งจอกปริศนาตัวหนึ่งแสดงความเป็นเจ้าของด้วยการนอนหลับตาพริ้มอยู่บนนั้น

‘ นางมาแล้ว เจ้ายังไม่ยอมตื่นอีก ’ เสียงปริศนาดังขึ้นอย่างขบขัน ทำเอามนุษย์เพียงหนึ่งเดียวในแดนนี้หันซ้ายขวาเพื่อพยายามตามหาต้นเสียงอันไร้ที่มา “ อย่าได้กลัวไปเลย ข้าพาเจ้ามายังแดนไร้ขอบเขตนี้ก็เพื่อช่วยเจ้า ”

ครั้งนี้เป็นเสียงที่พอสัมผัสทิศทางได้.. ไป๋หรั่นมองตามเส้นทางของเสียงกระทั่งพบเข้ากับร่างกระต่ายสีขาวปลอดที่กระโดดขึ้นครองพื้นที่บนโขดหินว่าง ต่อให้ไม่มีการแนะนำตัวแต่นงคราญหยกก็สัมผัสได้ด้วยตนเอง ที่อยู่ตรงหน้านางยามนี้ย่อมไม่ใช่แค่กระต่ายหรือจิ้งจอกธรรมดา

“ ท่าน.. ช่วยข้า? ”

“ แน่นอน เราย่อมต้องช่วย ” กระต่ายขาวตัวกลมที่ขนเงางามประกายเล่นแสงคล้ายอัญมณีที่ค่อนไปทางสีชมพูตอบกลับอย่างยินดี ดวงตาสีชาดอ่อนเจือแววอ่อนโยนระหว่างที่เอียงคอ “ เพราะสักวันหนึ่งเจ้าจะต้องเลือกเพื่อสืบทอดสิ่งสำคัญจากข้า.. หรือไม่ก็นาง ”

กระต่ายหยกอรชรมีดีที่อ่อนช้อยแต่ก็เฉียบขาดรุนแรง เทียบกับจิ้งจอกสวรรค์ที่ปราดเปรียวเชี่ยวมารยาแล้ว ทั้งสองฝ่ายต่างก็เป็นขุมพลังที่สูสีสำหรับสาวงาม หลังจากเดิมพันอันยาวนาน.. นึกไม่ถึงเลยว่าผู้ที่จะได้ครองโอกาสประทับร่างนงคราญน้อยหนแรกจะเป็นกระต่ายหยก

“ เขาเอาชนะฮ่าวเยี่ยไม่ได้หรอก ”

วิญญาณยุทธ์ที่ดูแลการมีอยู่ของปราณสวรรค์มีหรือจะไม่รู้ชื่อเสียงเรียงนามของมังกรดำที่จมลงกับทิศทางของปีศาจ “ เขาเปรียบเสมือนเทพสงครามของเหล่าปีศาจ บัดนี้หากอาศัยกำลังของสามีเจ้าเพียงคนเดียว.. กำราบก็ไม่ได้ จะทำให้ล่าถอยก็ยังยาก ”

“ เช่นนั้นต้องทำอย่างไร ”

หากเขาแพ้นางก็ได้ตายกันพอดี ไป๋หรั่นขมวดคิ้วม้วนเป็นปมแน่น

“ ให้ข้าใช้ร่างเจ้า ” กระต่ายหยกแสนอรชรเอ่ยราวกับว่า การใช้ร่าง นั้นหาได้เป็นเรื่องใหญ่ “ สามีของเจ้าแข็งแกร่งได้ด้วยพลังและความชาญฉลาดของเขา.. แต่กับชายที่มีประสบการณ์มากกว่านับพันเท่า มีหรือจะเปิดจังหวะให้แผนการของสามีเจ้าได้สำเร็จโดยง่าย? ”

“ แต่หากพึ่งข้า ข้าก็สามารถทำได้ ”

ต่อให้ไม่ได้สนทนากับมนุษย์ แต่ไป๋หรั่นก็รับรู้ได้ถึงความมั่นใจที่แฝงมากับน้ำเสียง นงคราญน้อยยังคงลังเล แต่เพื่อให้ร่างพาชนะชั่วคราวยินยอมรับเสี้ยวพลังหนึ่งส่วนอย่างเต็มใจ กระต่ายหยกก็เล่นลูกไม้ออดอ้อนส่งสายตาหวานใส่เสียแทน “ การทำให้เขาเสียจังหวะสำหรับข้าเป็นเรื่องง่ายมาก ! สาวน้อย แค่เชื่อในตัวข้า.. เวลาไม่อาจหยุดไปได้นานกว่านี้แล้ว รีบตัดสินใจเร็วเข้า ”

แค่ตกลงคำเดียวทุกอย่างก็จะตาลปัตรกลับร้ายเป็นดี วิญญาณยุทธ์กระต่ายหยกเฝ้ารอจนใจแทบขาด แม้แต่จิ้งจอกสวรรค์ที่กล่าวว่าเป็นสิ่งมีชีวิตที่งามนักยังลอบปรือตาขึ้นมามอง “ ได้ .. ข้าตกลง ” เมื่อสิ้นคำร่างเล็กของกระต่ายก็ตบเท้ากระโดดอย่างยินดีอยู่สองสามที ด้านจิ้งจอกแดนเซียนที่มองอยู่ก็ได้แต่กรอกตาก่อนจะอ้าปากหาววอด ทิ้งใบหน้าเรียวยาวนั้นพาดลงกับสองขาหน้าเพื่อหลับพักต่ออีกครั้ง

“ เจ้าตัดสินใจได้ดีแล้ว ! ในนามของข้า กระต่ายหยก ”

ความสดใสซุกซนของสิ่งมีชีวิตในชนชั้นสัตว์สวรรค์ทำให้มนุษย์เดินดินตาพร่า ชั่วพริบตาต่อมานางก็พอเห็นว่าร่างของกระต่ายตัวนั้นกระโดดเหยียบอากาศเข้ามาใกล้เรื่อย ๆ และเมื่อห่างเพียงเอื้อมมือ ร่างเล็ก ๆ นั้นก็เริ่มเปลี่ยนมาคล้ายรูปร่างของมนุษย์

เสี้ยววินาทีที่สบตา ลู่ไป๋หรั่นตะลึงงันในทันที ที่อยู่ตรงหน้าไม่ใช่ใครอื่น แต่กลับเป็นตัวนางที่บนศีรษะมีหูยาว ๆ สีขาวเหลือบชมพูของกระต่ายพร้อมด้วยนัยน์ตากลีบโบตั๋นสุกสกาวพราวราวอัญมณี “ ข้าสัญญาว่าจะไม่ทำให้เจ้าผิดหวัง ฉะนั้นพักเสียเถิด.. ”

เมื่อสิ้นประโยคทุกความปวดร้าวในร่างก็ทะลักออกมากดทับจนดวงตาเลื่อนลอย สิ่งสุดท้ายที่นางจำได้ในภวังค์ฝันลวงตานี้.. มีเพียงสัมผัสแผ่วเบาที่ช่วยประคองร่างนางให้จมลงกับความสดชื่นเย็นฉ่ำก็เท่านั้น

-100 พลังงานจากการเหนื่อยล้าอย่างมาก

Spoiler: คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้

กระต่ายหยก(อรชร)

LuBairan ดี

นิมิตมายา ห้วงฝันอำลา
จุดกำเนิดการเผชิญหน้ามังกรทอง & จิ้งจอกเจ็ดหาง

ม่านหมอกควันขาวโอบล้อมรอบกายาของนงคราญ ความหนาวเหน็บแทรกซึมทะลุไปถึงแก่นกระดูกทำให้คนที่หลับพักผ่อนเริ่มขมวดคิ้ว เปลือกตาของนางขยับไปมาคล้ายกำลังพยายามจะลืมตาทว่าร่างกายไม่เป็นใจ บรรยากาศเช่นนี้น่ากลัว.. ขยับไม่ได้ ลืมตาไม่ได้ ได้แต่รับรู้ถึงความหนาวสั่นของกายเนื้อที่มีมากจนต้องเบ้หน้า กระทั่งเวลาผ่านไปไม่นานก็มีเสียงกระซิบแผ่วเบาดังขึ้นที่ข้างหูเป็นเสียงสตรีที่เหมือนจะเคยได้ยินมาก่อน แต่กลับนึกไม่ออกว่าเป็นใคร

“ เสี่ยวหรั่น ”

เสียงของคนผู้นั้นปัดเป่าความหนาวเย็นของร่างกายให้เลือนหาย รวมไปถึงความรู้สึกที่ร่างกายหนักอึ้งยากจะขยับ ทีละน้อยเปลือกตาของนางค่อย ๆ ปรือขึ้น “ ตื่นแล้วรึ อย่ามัวแต่ชักช้าอีกเลย หากเจ้าเช่อรู้ว่าข้ากักตัวสนมรักของเขาไว้คงไม่พอใจนัก ” ถึงผู้กล่าวจะหัวเราะเสียจนบรรยากาศสดใส แต่กลิ่นอายของนางกลับยังมั่นคงสง่างาม เผยให้เห็นถึงข้อเท็จจริงที่ว่าคนตรงหน้าคือผู้สูงศักดิ์ยากจะหาคนเทียบ

เจ้าเช่อ? สนมรัก?

นางเป็นพระชายาแล้ว.. และคนที่สามารถเรียกสวามีของนางด้วยชื่อได้..

ดวงตาของนงคราญเบิกโพล่ง นางรีบยันกายลุกขึ้นนั่งบนเตียงและหันหน้ามองไปทางต้นเสียงด้วยความตกใจจนได้พบกับเงาร่างเพรียวในชุดสีชาด ทิวทัศน์รอบข้างก็ผิดแปลกที่นี่ไม่ใช่ตำหนักตงเฉินแต่เป็น.. เรือนรับรองของจวนผิงหยางกงจู่ที่นางเคยพัก เสียงหัวเราะเบา ๆ ดังขึ้นอีกครั้ง ผิงหยางกงจู่นั่งที่เก้าอี้ใกล้โต๊ะกลมภายในเรือน แววตาของวีรสตรีดูอ่อนลงหลายระดับเมื่อเห็นท่าทางน่าขบขันของนาง

“ ผิงหยางกงจู่.. ”

“ ไม่ต้องรีบร้อนลุกขึ้นหรอก เปิ่นกงมาไว้วานเจ้าเล็กน้อยก็เท่านั้น ” ริมฝีปากสีเหมยกุ้ยฮวาเหยียดออกเป็นรอยยิ้ม ปลายนิ้วของผู้ครองปราณกิเลนเคาะลงกับโต๊ะคล้ายเสียงเคาะปลาไม้ในอารามสงฆ์ ไป๋หรั่นหลุบตาลงมองก้านนิ้วขาวนั้นที่ขยับเคาะขึ้นลง มันแปลกมาก.. แปลกที่เสียงเคาะนี้ดังเกินไป กังวานเกินไป

“ เสี่ยวหรั่น ดูแลรักษาตัวดี ๆ ฝากเสด็จแม่กับเจ้าเช่อด้วย ”

รอยยิ้มที่เคยมั่นคงบนใบหน้านั้นเปลี่ยนเป็นเจื่อนลงอย่างเหนื่อยล้า ชายาหยกขมวดคิ้วนางขยับปากเหมือนจะกล่าวบางสิ่งแต่เสียงดังออกไป ไป๋หรั่นเบิกตากว้าง มือเย็น ๆ ยกขึ้นทาบลำคอของตัวเองพยายามตรวจสอบด้วยวิธีลวก ๆ ว่าเหตุใดจึงไม่มีเสียงออกมาแต่ก็ช้าไปเสียแล้ว ผิงหยางกงจู่ยืนขึ้นมือของนางวางลงบนศีรษะของไป๋หรั่นและลูบมันด้วยความเอ็นดู

ไม่มีคำบอกลาไม่มีการอธิบายเพิ่มเติม ผิงหยางกงจู่เดินจากไปโดยไม่ไขข้อสงสัย ปล่อยให้ดวงตาของผู้ที่ถูกทิ้งไว้ด้านหลังวูบไหวด้วยความไม่เข้าใจ “ ผิงหยางกงจู่ เดี๋ยวก่อนเพคะ ! ” ไป๋หรั่นได้เสียงของนางคืน ได้สิทธิ์การบังคับร่างกายและทุกอย่าง ร่างบางของโฉมงามร่วงลงจากเตียงไม้เพราะไม่ทันได้ยั้งแรงผลักก่อนหน้านี้ เสียงโอดครวญเล็ดลอดออกตามแนวช่องประตูทว่านางกลับไม่อาจเสียเวลาไปมากกว่านี้

‘มีบางอย่างแปลกไป จะปล่อยให้ผิงหยางกงจู่ออกนอกตำหนักไม่ได้’ ถึงจะไม่ทราบว่าสิ่งที่แปลกไปคือสิ่งใดแต่นางก็แน่ใจว่าความรู้สึกนี้ไม่มีทางผิดพลาด นงคราญฝืนลุกขึ้นยืนถึงจะโซซัดโซเซแต่ก็ยังวิ่งเท้าเปล่าตามออกไปด้วยเป้าหมายที่จะรั้งตัวคนไว้ แต่แทนที่ด้านนอกประตูจะเป็นหน้าเรือนมันกลับเป็นผืนป่าไร้ที่สิ้นสุด

“ … ”

คงไม่แปลกหากว่าพระชายาหยกขาวจะตกตะลึง นางกวาดสายตามองรอบกายด้วยความไม่เชื่อ เสียงในใจของนางกำลังกรีดร้องซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่าเรื่องนี้ผิดปกติอย่ารั้นหรือดันทุรังอีกเลย แค่เพียงปิดประตูและหันหลังกลับก็จะไม่มีสิ่งใดทำอันตรายต่อนางได้ ทว่าการเคลื่อนไหวที่หางตากลับสยบทุกความหวาดกลัว

เงาลาง ๆ ของร่างระหงส์ในชุดสีแดงวิ่งเข้าไปในป่าหลบหนีและซ่อนตัวจากบางสิ่ง ไป๋หรั่นตัดสินใจจะวิ่งตามแต่ทันทีที่เท้าของนางเหยียบกับพื้นหญ้าของผืนป่า ก็ราวกับฟ้าดินหมุนตลบพลิกให้นางมาปรากฏที่หุบเขาอันแสนงดงาม ทัศนียภาพของธรรมชาติทอดยาวไปไกลประทับลงในจิตใจของผู้ที่ได้ชม แต่ทุกอย่างก็คงสวยสดกว่านี้หากมิใช่ว่าบนน่านฟ้าเต็มไปด้วยฝูงคนครึ่งนกที่สวมหน้ากากสีแดงบินสลับไปมาอย่างคุกคาม

“ นี่มัน..อะไร… ”

เสียงหัวเราะเสียดหู เสียงลมพัดคลั่งและฝุ่นควันที่ฟุ้งตลบ ทั้งหมดทั้งมวลล้วนอื้ออึงในหัวจนผู้เฝ้ามองจำต้องทรุดกายลง การปรากฏตัวของสิ่งมีชีวิตประหลาดนั้นได้บดบังแสงตะวัน ย้อมให้กลางวันกลายเป็นกลางคืนล้อมรอบร่องรอยของการต่อสู้และหญิงสาวที่ควบขี่ม้าขาวฝ่าฟันอุปสรรค

“ ไม่จริง นี่ไม่ถูกต้อง มันไม่ใช่ความจริง ” ไป๋หรั่นพึมพัมครั้งแล้วครั้งเล่า ภาวนาให้ฝันร้ายนี้จบลง นางพยายามหลับตาแต่ภาพที่อยู่ตรงหน้าก็ยังไม่หายไป เสียงการต่อสู้ เงาของการโฉบลงโจมตีและกลิ่นสนิมที่มาจากเลือด เสียงหวีดร้องจากบุคคลที่ห่างการติดต่อไปนานดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง “ พอได้แล้ว.. พอ พอได้แล้ว !! ”

ในที่สุดความปรารถนาของนางก็เป็นจริง

ภาพที่น่าหวั่นเกรงนั้นหายไปเหลือแค่ความมืดมิดที่โอบล้อมรอบตัวนาง ไป๋หรั่นวางสองมือลงกับพื้นด้านหน้า หอบหายใจจนตัวโยก สัมผัสได้ว่าการมองเห็นเริ่มพร่าเลือนเพราะน้ำตาที่หล่อหลอมออกมาจากความรู้สึกโดดเดี่ยวและไร้ความสามารถ

แต่แทนที่ฝันร้ายจะจบ .. มันกลับดำเนินต่อไป ขังนางไว้ในความมืด ให้นางทุบพื้น พยายามกู่ร้องขอความช่วยเหลือ

จวบจนมีแสงสว่างวาบปะทะเข้ากับดวงตาและบางสิ่งพุ่งเข้ามาประชิด ชั่วขณะที่หายใจเข้า ยังไม่ทันได้หายใจออก นางก็ต้องกรีดร้องเมื่อที่อยู่ตรงหน้าคือใบหน้าเหี่ยวย่นสยดสยองของมนุษย์ผิวขาวซีดที่ผสมผสานมากับใบหน้าของจิ้งจอก มันครอบครองนัยน์ตาสีแดงฉานราวกับโลหิต สีหน้าสงบแต่เมื่อรับรู้ถึงตัวตนของมนุษย์ที่มองอยู่ก็เริ่มทำหน้าประหลาดใจก่อนจะแสยะยิ้ม

มันอ้าปากคล้ายจะพูดบางอย่าง แต่ก่อนที่จะได้เอ่ยสิ่งนั้น ร่างทั้งร่างของไป๋หรั่นก็ถูกผลักอย่างแรง ผลักเสี้ยวจิตของนางให้หวนคืนสู่ความเป็นจริง ผลักการมองเห็นของนางให้กลับไปอยู่ในความมืดมิดอีกครั้ง ผลักนางออกจากนิทรายาวนานที่อาจล่อลวงให้หลงทางได้ตลอดกาล..

LuBairan ดี

สัจเทพอี๋เหอ
แสงแรกแห่งชีวิต | คืน 21 เดือน 10 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 10

ไป๋หรั่นฝัน

ฝันว่าตัวเองตั้งครรภ์และจำต้องผ่านวิบากการให้กำเนิดที่แสนทรมาณ อุ้มท้องหนึ่งเดือนไม่ถือว่าเป็นเรื่องที่ลำบาก แต่วันที่จะได้เห็นหน้าทายาทกลับทรหดยิ่งกว่าประสบการณ์ใด ๆ ที่นางเคยเผชิญ “ ประหลาดจริง ๆ ” เสียงหวานหลุดจากริมฝีปากพร้อมเสียงหัวเราะที่กลั้วอยู่ในลำคอ และในขณะเดียวกัน เปลือกตาที่เคยปิดสนิทค่อย ๆ เปิดขึ้นท่ามกลางความเงียบงัน

แต่สิ่งที่พบกลับไม่ใช่เพดานไม้งามของเรือนที่คุ้นตา เป็นเสียงแสงสีขาวและความว่างเปล่าที่ไร้จุดจบ

ตื่นตระหนก

ความรู้สึกนี้พุ่งพล่านขึ้นจากจิตใต้สำนึกจนแน่นไปทั่วหน้าอก กายของนงคราญหยกผุดขึ้นนั่ง ดวงหน้างามหันมองซ้ายขวารอบกายในขณะที่พยายามจะลุกยืน “ ที่นี่.. ที่ไหน ” ตลอดชีวิตสิบเจ็ดหนาว — ไป๋หรั่นเคยติติงโฉมงามในเรื่องเล่าไม่รู้ตั้งกี่ครั้งถึงความขลาดเขลาในขณะที่พวกนางเหล่านั้นรู้สึกตัวในสถานที่แปลกตา แต่ก็ไม่นึกว่าวันหนึ่งจะต้องกลายมาเป็นคนเขลาที่ว่าเสียเอง

“ ผู้รับพรดอกท้อเอ๋ย ”

กระแสเสียงอันอบอุ่นช่วยโอบอ้อมร่างของคนงามไม่ให้โงนเงนราวกิ่งหลิวที่ใกล้หักจากต้น แสงสว่างทั้งหมดทั้งมวลเคลื่อนไปรวมกันเป็นเงาร่างของสตรีสูงศักดิ์ผู้หนึ่งที่ยืนตระหง่านอยู่เหนือเมฆ สัจเทพอี๋เหอเหยียดยิ้มด้วยความเวทนา “ เส้นทางนี้ไม่ง่ายดาย การให้กำเนิดเป็นเพียงด่านแรก หนึ่งชีวิตที่เจ้าและเขาสร้าง.. เป็นผู้พิเศษนัก ” ก้อนแสงทรงกลมที่เคยอยู่ในฝ่ามือของสัจเทพผู้ดูแลสรรพสิ่งค่อย ๆ ลอยมาอย่างอ้อยอิ่งก่อนจะหยุดในมือของนงคราญที่ยื่นออกไปรับโดยไม่ทันรู้ตัว ทั้งที่ผิวเผินดูแล้วคล้ายพระอาทิตย์ดวงน้อยแต่เมื่อสัมผัสกลับไม่รู้สึกร้อนรุ่ม

ไป๋หรั่นกะพริบตาหนึ่งครั้ง

สองครั้งและสามครั้ง , ดวงหน้างามเงยขึ้นมองผู้ประทานแสงที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกลอีกครั้ง “ท่าน..”

“ สองเราจะได้พบกันอีก ” ผู้เป็นเทพเอ่ยพลางแย้มยิ้ม “ จนกว่าจะถึงเพลานั้น จงดูแลเขาให้ดี ”

LuBairan ดี

สัจเทพอี๋เหอ
เสียงกระซิบของดอกเหมย | คืน 20 เดือน 11 รัชศกเจี้ยนหยวน ปีที่ 10

ธารน้ำสายเล็กตัดผ่านความว่างเปล่า มือขาวจุ่มลงกับน้ำเย็นเฉียบก่อนจะพลิกตักน้ำขึ้นมาไว้ในอุ้งมือ ‘เป็นที่นี่อีกแล้ว’ เสียงความคิดดังก้องราวกับพูดออกมา ไป๋หรั่นเงยหน้าขึ้นจากเงาของตัวเองที่สะท้อนอยู่บนผิวน้ำและหันมองรอบกายที่เต็มไปด้วยแสงขาวสว่าง ไม่ว่าจะทิศทางใดก็มีแต่ความว่างเปล่า เนตรบุปผาหรี่ลงเพื่อเลี่ยงแสงที่ระคายตา ทว่าที่ตามมากลับเป็นกลิ่นหอมอ่อน ๆ ของเหมยแดงลี้ลับที่ตลบอบอวลแต่กลับไร้ต้นทาง

ไป๋หรั่นสูดหายใจ ดื่มด่ำกับกลิ่นและสี..

สี?

หางตาพลันสังเกตเห็นกลีบดอกเหมยที่ลอยมาตามลำน้ำสายเล็ก .. เป็นเพียงกลีบเหมยสีเข้ม หาใช่ดอกสมบูรณ์ แต่ถึงจะเป็นชิ้นส่วนที่บอบช้ำ มืองามก็ยังลดลงรอรับกลีบอ่อนนุ่มผ่านสายน้ำ แม้จะไม่ทราบว่าตนเองกำลังทำสิ่งใด ทำไปเพื่ออะไร แต่ในใจก็ไม่รู้สึกว่าจำเป็นต้องหยุดมือ — กลีบแรก กลีบสอง และกลีบถัด ๆ ไปค่อย ๆ เพิ่มขึ้นในอุ้งมือที่เปียกชื้น

มุมปากงามยกขึ้นช้า ๆ และเมื่อเก็บมาครบถึงกลีบที่สี่สิบ กลีบเหมยเหล่านั้นก็เรืองแสงก่อนจะรวมกันกลายเป็นเหมยหนึ่งกิ่งที่มีดอกบานสะพรั่งพร้อมกับเสียงปริศนาที่ดังขึ้นจากด้านหลัง “ผู้เป็นที่รักของมังกรเอ๋ย” สัจจเทพอี๋เหอปรากฏตัวบนท้องฟ้าที่ว่างเปล่าในอาภรณ์สีขาวขอบทอง ลวดลายกระเรียนเหนือหมู่เมฆแหวกว่ายไปตามผ้าสีมุกราวกับมีชีวิต ทุกสิ่งบนร่างกายของสตรีสูงศักดิ์นี้ล้วนแต่ทำให้คนรู้สึกอัศจรรย์ใจ

ครั้นเมื่อสบตา ตลอดทั้งร่างของไป๋หรั่นก็ถูกดึงเข้าหาอีกฝ่าย สัจจเทพอี๋เหอหรี่ตาลงเล็กน้อยเพื่อดูความเปลี่ยนแปลงของผู้ครองชะตานางหงส์ที่ตนเฝ้าจับตามองอยู่นาน “ใกล้แล้ว” ผู้ปกครองพิภพเทพเอ่ยเสียงเบา ดวงหน้างามเฉิดฉันประดับด้วยรอยยิ้มอบอุ่น “การเปลี่ยนแปลงใกล้เข้ามาทุกที่.. ถึงตอนนั้น บุปผาที่ไร้หลักยึดเช่นเจ้า”

“คงได้กลายเป็นนางหงส์ที่แท้จริง”

ราวกับว่าพึงพอใจ มือของสัจจเทพปล่อยจากใบหน้าของสาวงามลดลงวางเหนือกิ่งเหมย ดวงตาหลุบลงพร้อมปากที่ขยับราวกับประทานพรซึ่งไร้เสียง “ทายาทบุปผานี้.. ดูแลนางให้ดี”และจากนั้น.. ไป๋หรั่นก็ร่วงลงจากอากาศจมหายลงไปในหลุมดำไร้ที่สิ้นสุดไปอย่างเงียบงัน